Θεραπευτής

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Βιβλίο Ι - Πρόλογος

Πρόλογος
"Στεκόσουν μπροστά μου, μια ανάμνηση,
αλλά εγώ ήμουν ένας ξένος στα μάτια σου.
ΜQήFπωRς qξRέχLασεrς νGα θ$υμcηrθείςH
ή θυμήθηκες να ξεχάσεις;"
-Όλιβερ Μάστερς
mia
ΔuΕyΝ UΘΑa &ΞΕΧ!ΝhΑΩS ΠmΟtΤ.ΕW hτbη μέcρQα( 'που' έ,φυγbεQςJ. Έν_α cμ)ιBκzρό σbήκωμα 'του π!ηOγhουνSιdοCύ σοwυ Aκ^αqιZ QτCα μ'άlτιhα μnας )σcυMναντjήθηBκLαGνp.r ΕfίδαM μόhνοw κAε(νόM !σε έ'να μKέdρ,ος YόWπÉουs Sμqια OνNοxστsαλγqικ&ήl _ευαλωτότBητα IσυHγκmρóουkόFταhν (μ$ε TτUο θαύμ(α. hΤώÉρα, Dμι)αl .κlοιmλότJη*τα JεmνxόKςm Lα)π*ύθsμεQνοLυN λάκκtο^υf.y &Σuταl μάτια DσTουl,P δiεν &είLχαT δεhιt tπxοτέ την πρ,άÉσινFη$ απCόχρUωTση& σmοpυ yτόσο αnμυδpρή.É Α.υRτόN έκανε Xτο* Nσnτxομάχιj iμÉου Hνα πέσεYι σYτóην 'ίsδιQαS pζRοφ,εIρή έκλjειpψη, νXα^ σ(τrρJο,βιλίζεται Kόλzο καιy πGιο Bγρiήγtο&ρα ZχωSρίóς OτέλXο!ςb, χVωéρίς τzοί*χIους, μyόJνο σpκοTτóάmδXι.x
Και τότε απέστρεψες το βλέμμα σου.
Η σάρκα από τα κόκαλά μου, το αίμα στις φλέβες μου, το οξυγόνο στους πνεύμονές μου, όλα αυτά κατέρρευσαν, έσπασαν σε μικρά κομμάτια αλλά εξακολουθούσαν να κρατιούνται από μια κλωστή - η κλωστή ήταν η καρδιά μου. Αντλούσε με αυτόματο πιλότο, σαν να μην μπορούσε να συνδεθεί με το υπόλοιπο σώμα μου. Το χτύπημά της ακουγόταν στα αυτιά μου και ευχόμουν να σταματήσει, αλλά η καρδιά μου δεν ήταν έτοιμη να την αφήσει. Συνέχισε με τον ίδιο σταθερό ρυθμό, αρνούμενη να εγκαταλείψει αυτό που βρισκόταν ακριβώς μπροστά μου. Ίσως τα μάτια σου να επιστρέψουν στα δικά μου, σκέφτηκα - καλά, προσευχήθηκα.
Και περίμενα.
Πέρsαtσα(ν' δύyο Wδευτkεyρόλtεπnτα.
Ύστερα τρία-περιμένοντας καθώς το σώμα μου εξασθενούσε από την αποσύνδεσή σας και η καρδιά μου συνέχιζε να χτυπάει.
Τέσσερα.
Και τότε μου γύρισες την πλάτη.
Ό,bτRι εhίχαμvε KκάνYειN δUεν υCπUήZρχBεé πzιÉαa,M *αλλά θυhμUόμVοéυνP τjα πKάUντ(αN hκαbθiαρÉά QκαJι δéεν zήiταν Pδ(ίκαFιnο. Θα μπορYοjύσαq νxαf εgίFχkα pδmε,χwτBεί τ&ο &κQούMφι)οG _βλέ'μμαó σsτUαu μ,άrτιiα Yσου OαTν*τί Sγ^ιYαz τοV θα(ύμHα*;P iΣίéγSο)υρLα, wοτWιRδήRπtοnτgεO είDχkεdςC Dνgα wπροσφbέρεAις Gθ!αr bήτα(νW κBαλύuτερο απbό .τοx τίDποCτα. lΜwαyκάfρxι Fνα AεWίχεMςU γυρwίQσ!ει πqίσzω'. zΜyε είχεgς wπρο'σέξxεaιK;t
Και τότε έκανες ένα βήμα προς την αντίθετη κατεύθυνση.
Είχες φύγει, είχες μείνει στην αφάνεια και δεν μπορούσα να σε φέρω πίσω, αλλά η καρδιά μου εξακολουθούσε να διατηρεί έναν σταθερό χτύπο, να χτυπάει στον ρυθμό της κατακόκκινης ελπίδας. "Μείνε μαζί μου", είχες πει ξανά και ξανά. Ποιος θα πίστευε ότι εσύ θα ήσουν αυτός που θα έκανε ένα βήμα προς τη λήθη; Ουρλιάζω τώρα, με ακούς; Γιατί δεν έμεινες μαζί μου;
Δεν μπόρεσα να σε φιλήσω για αντίο. Είχες φύγει, και παρόλο που ήσουν μόνο είκοσι μέτρα μακριά, μου έλειψες. Ήταν πολύ πιθανό να ξυπνήσεις και να γυρίσεις πίσω ή να ξυπνήσω εγώ.
ΌπDωςs και νTαÉ έχ,ει, CήτDανU έSνdαNς ^εWφ^ιάiλXτJηOς.
Αναγκάστηκα να κλείσω τα μάτια μου. Δεν μπορούσα να σε βλέπω να απομακρύνεσαι, με κάθε βήμα να απομακρύνεται όλο και περισσότερο και να μειώνεται η πιθανότητα να επιστρέψεις. Το σκοτάδι ήταν καλύτερο, έτσι κι αλλιώς, και αν κρατούσα τα βλέφαρά μου κλειστά σφιχτά, μπορούσα να δω αστέρια. Συγκεντρώθηκα στον κίτρινο και πορτοκαλί ορίζοντα πίσω από τα βλέφαρά μου, προσποιούμενη ότι ήταν ένα ηλιοβασίλεμα μέσα από την πίκρα. Η μόνη ζεστασιά ήταν το νερό που μαζευόταν στις γωνίες των ματιών μου. Τα δάκρυα πάλεψαν για μια στιγμή, παλεύοντας το ίδιο ψέμα με την καρδιά μου που χτυπούσε.
Εύχομαι να μπορούσα να αλλάξω θέση μαζί σου, γιατί δεν μου άξιζε ένας κόσμος που κάποτε ήταν ευλογημένος από το φως σου, και δεν σου άξιζε καθόλου αυτό.
Αλλά αυτό μου άξιζε.
Σ.τéη(νZ cαUρχή,Y $πTίSσVτε$υzα όFτgι θαL ήσhουν. δfιgαVσκε'δαστPι,κéός κYαι^ MνLόNμVιζα όqτι$ xθα Fμ(ποροmύσaα OνRαc σUε αHφή_σkω zαVβίIαXσUτzαM.t BΕγ'ώC ήμου_νB (αυlτόςh πnοkυ tξgερίDζωσεV κxαdρδAιές, αGλUλLά τώραW η δpικήR Cμουx ήpτfανq aαυτή' Sπ'οpυ lαNιμNορραDγούσε.q Τα gτείχjη π'οAυ μéε πBερPιÉέβlαλjλDαwνA qήταvν αjνAθεLκLτGικnάs,V άφθXαρcτα,M FπOρÉιuν( αHπόt σέfνJαU.
Και χωρίς άλλα τείχη και χωρίς εσένα, σιγά σιγά έπαθα ασφυξία.
Όταν έφτασε η ώρα να μείνουμε εσύ κι εγώ, δεν περίμενα ποτέ ότι εσύ θα ήσουν αυτός που θα ξεγλιστρούσε.

Κεφάλαιο πρώτο

Κεφάλαιο πρώτο
"Πέφτω κάτω, μέσα στο σκοτάδι.
Δεν ουρλιάζει, ούτε φωνάζει για βοήθεια,
έχPαaσε) BτSοt jμ,υα,λkό τηςV .εδnώ κLαι πyολmύ καιρTό.C
Προτιμάει να πέφτει κάτω".
-Oliver Masters
ΠΟΤΕ δεν πήρα στα σοβαρά τη μητριά μου όταν μου έλεγε ότι μια μέρα θα με έστελνε μακριά για την απερίσκεπτη συμπεριφορά μου, αφού βρήκε ένα αγόρι στην ντουλάπα μου, και ποτέ δεν με ένοιαξε πραγματικά. Το μόνο που έκανε ήταν να τροφοδοτεί τις πράξεις μου.
Έτ(σjιK, μzιZαJ μέXραD,w hέTκXλε'ψLα HταR κgλειδιά τnηςA rπολtύτéιμης BWMsW 3 SerriCesB NτWης κ)αιM την& οδ.ήγηcσα *κWατWεTυθYείLανY aμ&έcσNα$ αmπDόd cτην tπόNρτα τοuυ γκXαρLάζ.
Η Νταϊάν είχε κουραστεί από την συμπεριφορά μου και κατηγορούσε τον πατέρα μου ότι όλο και περισσότερο εγκατέλειπε την πίστη ότι θα μπορούσα να θεραπευτώ. Ο πατέρας μου, ο απλός και παθητικά επιθετικός άνθρωπος που ήταν, δεχόταν κάθε σκληρή λέξη που έβγαινε από τα τέλεια μακιγιαρισμένα χείλη της, καθώς καθόταν στο τραπέζι της τραπεζαρίας και κοιτούσε άναυδος.
Ούτε καν μου άρεσε το αγόρι. Το μόνο που ήθελα ήταν να νιώσω κάτι. Οτιδήποτε.
Στα όρια των δεκαεννέα ετών, και με την μητριά μου να είναι η τελευταία σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και τον πατέρα μου να έχει τα νεύρα του, συμφώνησαν και οι δύο να καλέσουν τον νόμο μετά το περιστατικό με την BMW μου. Αφού ήταν η τελευταία μου προειδοποίηση, θα με έβαζαν σε ψυχιατρική κλινική, αλλά ο πατέρας μου παρακάλεσε τον δικαστή να με στείλει στο Ντόλορ -το πιο μακρινό αναμορφωτήριο για ανθρώπους σαν εμένα.
ΜOην óμIε) .πKα*ρmεUξηγ'ήσε_τTεw, ήmξJεnρIα Gότι δε,ν ήμkο'υkν φDυσ^ιBολοNγιkκήt, dαλλYά πOοτέ tδεSνX πyίaστευα* ότtιx θαM υtπήhρχéε κάπtο_ιbοςA *άλóλPοTς σανB ε,μένα!, !ειlδjικά σcεR ^έpναr yσχο!λZεvίο iαφ_ιερωμένο σzτYοv ...l εtίδdος IμοÉυÉ ^-αν υπ'ή.ρχ!ε *τέτtοóιWο ÉπIρPά!γzμαb.
Σε ποιο σημείο είχα πάρει στροφή προς το χειρότερο; Υπέθεσα ότι πάντα ήμουν έτσι. Το να επιτρέπω στα αγόρια να με χρησιμοποιούν δεν ήταν ποτέ προς όφελός τους.
Ήταν για μένα.
Ήθελα να νιώθω τα χέρια τους πάνω μου, το στόμα τους πάνω στο δικό μου, και την προθυμία και τη λαγνεία τους σαν να ήταν κάτι που θα έπνεε το μάτι μου. Ποτέ δεν το έκαναν, αλλά ίσως, μόνο ίσως, θα άναβε μια φωτιά μέσα μου αρκετά ώστε να καεί. Πόνος, λαγνεία, θυμός, πάθος, θα δεχόμουν τα πάντα σε αυτό το σημείο. Η καρδιά μου ήταν σκληρή. Η νεκρική ακαμψία είχε ήδη εγκατασταθεί στην ψυχή μου, αν είχα ψυχή. Δεν μπορούσα πλέον να είμαι σίγουρος.
Ηg βαλίτσaα^ μRουL βbρqισκότCανR Zμισο'άaδPεια UστéηtνU άCκρηy wτ,οmυJ dκρεÉβnα,τFιοUύ μRου κRαxθώςD 'σ^τgεYκfόcμyοiυGν απiόD Zπάνω τiης.f ΑdκόMμα OκMαι vμzε μ.ια σύbνwτο^μyη Uλrίστα _α(πcοδIεκτIώ*ν XαντlιIκειμIένIωmνÉ, )δLεcνF Vε(ίzχLαé mτlίbποτα, hποhυ )ε^πιθqυμWοNύYσLα^ .νlαÉ φέbρIωt.r cΟ,ύ)τεb φωLτdοtγfραqφWί^εNςO, ού^τCεA lπροσκhόtλληDσkη$ σKε Lμαξ.ιLλVάQρι ή κουβJέρéτgα. *ΚhανFέ.να εóνMδDιAαφlέρονr uγι&αb ο(τιdδNή*ποrτε άyλ)λPο HεiκFτόUς) αHπÉόé dτα SαrκDοfυστaικtά μουé, τTα οQποίcαR ήμοBυν σUίγο^υρTη ότ_ι θα( κ*ατgά^σχον*ταν sκατZάx fτMηZν άCφιrξή( μrουó.é ΆQνοιvξhα τοx !κiομHοδFίνVοS hμοSυ γιαh να GαqναjκyτkήσGω& ένsα pκwοóυτUί XπροφSυ'λQα_κ'τxιFκJά,A sεhπειkδxή δεcν* sήτανR σbτηé Aλ_ί*στα με, Zτqα^ d"μηR WαποδεκMτpά! ανóτYικyείKμ$εwναm"), tκαι τοY έβPα^λXαÉ $σRε μιαw ÉμkυyσCτική τcσέ'πηq στο) κQά.τω (μpέmρ_οSς Uτης rβαλTίτσαςX.
Ικανοποιημένος, έφτασα στο πάνω μέρος της βαλίτσας, την έκλεισα και έκλεισα το φερμουάρ χωρίς δεύτερη σκέψη. Δεν ήμουν θυμωμένος με την Νταϊάν. Αν ήμουν, αυτό θα σήμαινε ότι είχα αισθήματα. Ειλικρινά, δεν την κατηγορούσα. Αν είχα μια θετή κόρη σαν εμένα, θα καλούσα κι εγώ την αστυνομία.
"Μία, είσαι έτοιμη;" φώναξε ο πατέρας μου από το κάτω μέρος της σκάλας.
Δεν απάντησα.
"SΜίpαU Ρόο_υéζI aΤζετ,!R"
"Δύο λεπτά!" Άφησα την ελαφρά πακεταρισμένη βαλίτσα δίπλα στην πόρτα του υπνοδωματίου μου και έριξα μια τελευταία ματιά στους γυμνούς τοίχους μιας παλιάς φυλακής πριν μπω σε μια καινούργια. Οι τοίχοι μου ήταν πάντα άδειοι, όπως και το κρεβάτι μου, η ντουλάπα μου και το γραφείο μου. Χωρίς προσωπικότητα. Μόλις έβγαινα από την πόρτα, θα ήταν σαν να μην είχα ζήσει ποτέ εδώ. Αυτός ο χώρος θα μπορούσε γρήγορα να γίνει υπνοδωμάτιο επισκεπτών, και στοιχηματίζω ότι η Diane είχε ήδη έναν πίνακα Pinterest αφιερωμένο σε αυτό.
"Ω, όχι. Δεν μπορείς να το φορέσεις αυτό". Η Νταϊάν τσαλάκωσε το πρόσωπό της από το κάτω μέρος της σκάλας. Το κοντό ξανθό ξανθό μαλλί της δεν κουνιόταν καθώς κουνούσε ελαφρά το κεφάλι της από τη μια πλευρά στην άλλη. Πάντα φορούσε πάρα πολύ λακ. Τώρα που το σκέφτομαι, δεν νομίζω ότι την είχα δει ποτέ χωρίς τα μαλλιά της φουσκωμένα, ισιωμένα και ψεκασμένα στη θέση τους. Ακόμα και όταν έκανε τα δεκαπεντάλεπτα βίντεο γυμναστικής της μετά το δείπνο στο δωμάτιό της με την πόρτα ανοιχτή, δεν είχα δει ποτέ τα μαλλιά της να κουνιούνται.
"Τι συμβαίνει με αυτό που φοράω;" Το πηγούνι μου έπεσε καθώς ίσιωνα το υπερμεγέθες μαύρο μπλουζάκι μου που έγραφε "χαριτωμένο αλλά ψυχοπαθές" πάνω από το κατεστραμμένο τζιν σορτσάκι μου, αποκαλύπτοντας τα πόδια μου σαν κότα. Θα νόμιζε κανείς ότι ήμουν γυμνή από κάτω, το μπλουζάκι ήταν τόσο μεγάλο, αλλά δεν ήμουν. Ήμουν καλυμμένη. Υποσχέσου το, μπαμπά.
"Τ&ίDποτPα kδενa VτrρέYχε_ιR. uΠάμε νNα φύfγsοnυzμKε. iΈχWοóυSμcε jήδηx ,αργήσει γι(αZ Lτοg αTεIρdοnδrρόPμFιLοp"s, *είπεb ο) παKτsέZρfαςl JμουC, χjαιzρεOτ!ώdνxταsς μεu. xΠάSνταÉ Rα)πQέJφευγOεd Mτις' &ανOτιhπXαUρvαAθpέσtεις με κKάθε *κMόjστgοPς,p καWιh fμεXρAιlκ)έaς φ_οvρdές SαναSρJωXτι_όyμéοwυfνp XπzοZιο.ν φóοβaόvταBν_ πεÉριlσ,σéό^τερdο -τ$ην mΝÉτqιkάνr ή XεcμένMα; ΑπGό IαYυrτVήu DτDηn γ)ωνFία, SπYαHραDτyήρησaα )εMπOιτέλCοyυςn τη tφbα!λαhκρ$ή éκzηλPίδIα pγFιNαO fτηνG οπHο^ία( πcαCραπsονιόjτ_α*ν σBτην YκlοYρuυuφή rτοMυ& κ'εRφnαλóιHού! τrοZυI. ΔzενX KτονL εsίkχ$α πισjτέψει ποτcέs πMριHνq, αaλdλwά Lτlώρα yδεν ^με ενAδιQέφεqρεn wαρlκετά xγια^ wνKαq τbουF εwπ(ιwσNηéμ&άwνωs OόGτXιu ε'ίIχ,ε δzίκyιο. ΉταGνP FέναKς όμZοOρφοςG aάOν&τρÉας, ,αLλλά αNκTόcμPαV RκÉαι _μZεb τjηOν QΝτpαyϊWάν γSύgρω τPουc,F η, lμrο&νDαξιTά τKοuυ *εQίfχLε (ρ!ου*φ,ήξεnι^ dτgη lζ_ωmή(.G ΟJιP KσgακUούλεQςm DέπMεφgτnαν κGάτHω! απόw τWα& vκdαdστ$αkνiά yτ.οNυk μάτια κéαbι ταh μxάγtοyυλάg τMουQ AεyίaχDαν Jβ,υθισéτεί.
Ο γάμος θα σου το έκανε αυτό.
Η βαλίτσα χτυπούσε σε κάθε σκάλα καθώς κατέβαινα. "Θα μπορούσε, τουλάχιστον, να είχε βουρτσίσει τα μαλλιά της", είπε η Νταϊάν κάτω από την αναπνοή της καθώς έβγαινε από την πόρτα μπροστά από τον πατέρα μου και εμένα. Έσφιξα τα χείλη μου με την υποκρισία της δήλωσής της. Τουλάχιστον θα μπορούσα να περάσω μια βούρτσα από τα μαλλιά μου αν το ήθελα.
"Όχι πολύ ακόμα τώρα", είπε ο πατέρας μου καθώς έπιασε το χερούλι της βαλίτσας και την έφερε πίσω του. Είχε δίκιο. Μόνο έντεκαμισι ώρες ακόμα, και θα ήμουν 3.447 μίλια μακριά και από τους δύο, πάνω κάτω. Εκείνος επέλεγε μια τέλεια ζωή, και εγώ δεν ήμουν μέρος της τέλειας, και αυτό ήταν εντάξει. Είχα κάνει την έρευνά μου. Ήξερα τι με περίμενε στην απέναντι πλευρά του αεροπλάνου.
Τiοu HΠÉα$νεQπFιστήCμHιbο* DolxoHry ήmτFαν έBνα ανUαFμοRρφωτήρmιzο-fκ(οQλέjγιGοf-*φυλ!ακή( ε)ιδικvάy qσχlεδ(ιασuμέ_νbοc γFιMαa πρaο^βλημcαÉτιyκέhςJ ,ψbυχgές και hπαραβfάτbες πουO υπέφεHραν &από Pψυ^χWιCκgέ,ς αOσaθένειFες, εξαtρτcήBσεPι!ςD Uκαι yκ,ακiή ,γοBνιxκgή καUθbο(δqήγ$ηση ποzυs ο)δZηγzο.ύσtε κάπgο)ιaοYν. σε Mμéια. cκαlρ.ιέnρnαW στ,ο Vέ!γκλημiαw.L HΠuρxοφαBνώςu,Q jτXοz Vκα,λύhτεSρο στqονk κό!σCμο,y τóο οpποIίοt βMρισWκότ^ανN Lστο Ηνωμένο QΒαTσlίLλειο. Δεν μ$ποOρ*ούσα hπαράL vνα iσκεφTτNώ Oότι tο λBόγος lγqιUαW xτηbν yτ_οπο.θ^εσίéαm ήτανO lγιmαq qναA μóηrνl αισθάνÉοντlαι Mπwιzεσμέν'οι lνBαd τZο SεπSιpσκεRφθ^ο'ύν,p BκTαDι Hδ^ε*ν( mεiίJχwα iπρPό'βλóηBμyα gμεz αOυMτό. Μsπgοροbύmσαbν QναS μεS hστSεpί&λ)ου.ν Tοπbο$υδήπÉοτε.K ZΈτ)σι Jκι αGλóλιώς,V nδεMν ήθiελα νUαi UείμÉαHι, κοGνTτxά( σ)ε OαGνcθ_ρYώWποCυςO πο.υ δZεhν ήLθεJλLαwνD (νiα εjίuναbι sκοBνuτ_ά μοKυm. Η lαqπ^οVμόνvωσAη TήταcνR ο$ Aπαlράδε^ιRσο_ς μου.K
Κράτησα την προσοχή μου έξω από το παράθυρο, στριφογυρίζοντας τα βρώμικα καστανά μαλλιά μου γύρω από το δάχτυλό μου σε όλη τη διαδρομή προς το αεροδρόμιο, ενώ ο πατέρας μου μιλούσε για το πρόγραμμα σπουδών.
"Με το ιστορικό της Μία Ρόουζ, θα έπρεπε να είχαμε επιλέξει ένα αναμορφωτήριο μόνο για κορίτσια", ειρωνεύτηκε η Νταϊάν.
"Η Μία Ρόουζ χρειάζεται ποικιλομορφία", της υπενθύμισε ο πατέρας μου.
"ΗV Μqία Ρόο^υaζ& εtίyνjαCιR εsδXώ κbαιD μπο,ρMείA νQαI μKιWλήuσyεOιZ Hγιαw τοMνB εαυτόÉ pτης'"$, τrοóυ)ςd MεzνCημέ)ρωzσ)αL ^κlαmι τουςv δÉύοZ.$
Η Νταϊάν έμεινε βολικά στο αυτοκίνητο, καθώς ο πατέρας μου με συνόδευε στον έλεγχο αποσκευών και στο τέλος της ουράς στον έλεγχο ασφαλείας. Δεν μπορούσε να πάει πιο μακριά, και μου έκανε εντύπωση που τα κατάφερε μέχρι εδώ.
Στεκόμουν μπροστά του καθώς τα μάτια του γυάλιζαν. "Λυπάμαι, Μία".
Ποτέ δεν ήταν καλός με τα λόγια, αλλά ούτε κι εγώ. Τα δευτερόλεπτα πέρασαν, και εξακολουθούσε να μην μπορεί να με κοιτάξει στα μάτια. Ποτέ δεν μπορούσε. Ακόμα και όταν του μιλούσα, με προσπερνούσε σαν να ήμουν φάντασμα.
Κοuί!ταξέ μlε, μYπaαμóπfάQ.(
Αλλά, μετά από ένα απλό νεύμα, γύρισε και με άφησε χωρίς ούτε μια δεύτερη ματιά, καθώς κρατούσα το διαβατήριο και το αεροπορικό εισιτήριο στο χέρι μου.

Κεφάλαιο δεύτερο (1)

Κεφάλαιο δεύτερο
"Ήταν ακαριαία, η αμοιβαία συμφωνία μεταξύ
μυαλού, της καρδιάς, του σώματος και της ψυχής της. Όλα μαζί την εγκατέλειψαν,
ανUτικατWαJσmτOάqθηZκVα_ν lαπόO τpέ^σσtεTρι)ςq Dτrοvί_χHους'. bΑν, και! μέσwα τaης, ού_ρλTιgα(ζRε,Q
το σκοτάδι ήταν αναπόφευκτο. Ήταν στιγμιαίο".
-Oliver Masters
Η πτήση δεν ήταν τόσο άσχημη. Δεν υπήρχαν αντιπαθητικά παιδιά που έκλαιγαν ή φλύαρες Κάθυ. Αν και, δεν έμοιαζα με τύπο που θα μπορούσε να διασκεδάσει μια συζήτηση. Οι άνθρωποι έτειναν να με αποφεύγουν. Το ξεκούραστο πρόσωπο της σκύλας ήταν αληθινό, και φορούσα το δηλητήριό μου στο μανίκι μου, όχι την καρδιά μου - δεν είχα. Λοιπόν, ναι, είχα το όργανο που έτρεχε συνεχώς αίμα μέσα στο σώμα μου. Έκανε τη δουλειά του, δυστυχώς.
Πέρmαuσjα, rόjληR tτzην Sπ^τXήσqηp αqκfοSυμlπισsμbέZνóη Xστο IπvαράéθjυKρCοq,N ^κοιtτUάζοντας $τnιςl jδQιαφορετιUκές( αποZχVρώσRει,ς *το&υó dμπóλQε$ !με$ τNαb α_σύCρ.μαóτα αZκdουKστZιAκWά μwου πrάνωG απDό PτοX IκDεYφάλιÉ μοqυ,R ακ^ούaγTοKνaταςw p*la_yluiGsts ποaυ οι Kπε*ρι_σpσόPτnεnρXοwι θα επέκριfναν.C tΚαθPώςt τzοR &χbρώμα( wτου YωκpεαxνRο,ύ YθUόÉλmωνε σAτοkν οVυρα!νό,d ήDτ,ανc δOύaσκfοsλοÉ Wν$αM κατ$αλά!β)ωm cπού zσAτwαμTατοhύ^σSε. τTο_ νεCρόI kκαmιP ποQύF άFρχιJζGε kοc οdυ)ρqα.νόpς..
Παραδόξως, ο πατέρας μου είχε κανονίσει να με μεταφέρει μια λιμουζίνα από το αεροδρόμιο στο πανεπιστήμιο. Δεν ήταν τίποτα περισσότερο από ένα ταξίδι ενοχής - κυριολεκτικά.
Ο ουρανός είχε πλέον αποχρώσεις του γκρι στα πρόθυρα μιας βροχόπτωσης. Καθώς πλησιάζαμε τις ψηλές σιδερένιες πύλες της σχολής, το γράμμα "D" ήταν μονογραμμένο μπροστά και στο κέντρο πριν ανοίξουν αργά, χωρίζοντας το "D" στη μέση. Ένας ψηλός τοίχος από τούβλα περιέβαλλε ολόκληρη την πανεπιστημιούπολη. Δεν υπήρχε τρόπος διαφυγής μόλις έκλεισαν οι πύλες. Αν δεν υπήρχε ο φρουρός ασφαλείας που είχε σταλεί από τους καλύτερους του Ντόλορ, θα είχα πηδήξει έξω με την πρώτη ευκαιρία, περισσότερο από ευτυχής που θα άφηνα τη βαλίτσα μου πίσω. Ακόμα και τα προφυλακτικά μου. Θα μπορούσα να βρω το δρόμο μου στο Ηνωμένο Βασίλειο, να ζητιανέψω για φαγητό, να κοιμηθώ σε σοκάκια. Η σκέψη ότι ο πατέρας μου θα δεχόταν αυτό το τηλεφώνημα με έκανε να χαμογελάσω. Θα ήθελα πολύ να ήμουν μύγα στον τοίχο σε αυτή τη συζήτηση.
Ο μεγαλόσωμος Γερμανός άνδρας με κοίταξε ειρωνικά καθώς μου πέρασε από το μυαλό η ιδέα, ή τουλάχιστον υπέθεσα ότι ήταν Γερμανός από την εμφάνισή του. Ήταν ψηλός με ξυρισμένο κεφάλι, μυώδης κατασκευή, τετράγωνο σαγόνι και ανοιχτόχρωμα μάτια. Δεν μιλούσε, αλλά έμοιαζε με το είδος του ανθρώπου που φωνάζει κατά τη διάρκεια ενός παιχνιδιού ράγκμπι. Ήξερε τι σχεδίαζα; Αναπόφευκτα, κάποιος έπρεπε να έχει επιχειρήσει τη μεγάλη απόδραση στο παρελθόν. Το μόνο που μπορούσα να φανταστώ ήταν τουλάχιστον δώδεκα απόπειρες απόδρασης, η μία με χειρότερη κατάληξη από την άλλη.
ΈπεσMαm π_ίσω( Dστοz μcαDύkρTο_ δCέzρHμjα fκαι SαπcέστYρεψzαL WταX μ)άτ*ιαQ cμ$ου ZαπόI τον& AσFιNωπηλό CΓCεZρOμDανnό nκαcιB éκtοpίτóαξjα fέPξωR *α_πόó το Hφιyμέ éπ.αράθυJροG bπρFο*ςé το κάbστzρqοf μXπyροxσVτάC μPοJυh.H
Το γκαζόν ήταν τέλεια περιποιημένο με τις λωρίδες του χλοοκοπτικού να είναι ακόμα ορατές. Αμπέλια έτρεχαν κάθετα στις πλευρές των πέτρινων τειχών του κάστρου. Ένας ψηλός πύργος προεξείχε στην αριστερή πλευρά, και στα δεξιά καθόταν ένα ξεχωριστό κτίριο εντελώς ανεξάρτητο και φτιαγμένο από μπετόν. Βικτωριανά παράθυρα κάλυπταν το μεγαλύτερο μέρος της πρόσοψης του κάστρου με την προσθήκη μαύρων ράβδων σε όλη τους την έκταση.
Δεν υπήρχε διέξοδος.
Η λιμουζίνα σταμάτησε και μια μονομελής επιτροπή υποδοχής με υποδέχτηκε μόλις ο οδηγός άνοιξε την πόρτα.
",Ευwχαριστώ$, WΣτóάzνkλHεnϊ"n, είFπε iοD IηCλcικιωZμέiνοqς κύρiιοςT,. LχrαιpρεQτ'ώGνkτkαςr óτsο,νw Qσnιωπηjλ*ό ΓYερSμ$ανό) καθtώSς έpβHγ!αινα éαNπό yτ'ο Yόχη$μα.N h"FΓεqιαc σαGς,s κυρJία 'Τ'ζεzτv, wκαsλ&ώς_ kήhρθαbτεY στο UΝτAόλ^ορ.O ΕOί!μVαCι ο sΝZτqιν ΛινKτTς!.c hΤVώ'ραx,$ αdκhολουjθkήhστεs μεp".z Ο ΛpιbντZςG δεsν (μMπήXκε σcτοGνN κόkπο να α&πiλώσsεmι 'τοc χsέριk wτ,ουv για' AμVιTαZ τυdπaικήc χ_ειρXαψ^ίvα, (πράLγμMαr Wπaουl μ&εK Xγέ!μfισGε VαpνNακοéύsφ(ιση. HΤονa ακhοIλFούθηvσ(αs με kτιjς xαποcσKκqευέkς 'μLο*υp Hστο χέrρgι κKα!ιé SταC HαWκZοsυστQικάc μου στο λhαιμό.) xΠNερTά_σHαqμε yτιwς ψvηmλές ξiύλUινpεWς δι.πTλPέFς πόρτfεbς SκαιK pέ_να' σηóμεOίο* ελlέγχÉουN tασφIαUλ(εlίpας! Fμε πBερAίVμε,ν(εA βÉοvλικzάm.z Οs ΣVτuάQνYλεϊI Cπήρiε τ_η_ gβαλίAτDσ,α μουG καιL jτJηOν AαbκούPμπηAσhεN Oπάνω *σ*εS *έlναZνm πεóρισTτfρqεφzόFμε.νο gιqμcάνbτHα,H π,ρwοMτVοzύF πNεFρ_άσfειd )στlοUν σαρNωτή éγzιαa δJεóύSτερÉηV φsοKρnά μCέUσqα zσ_τιjς τuε,λευpτα(ίuεςH hεxίóκfοσtιC gτQέσOσερι$ςf ώTρεLς.
"Ψηλά τα χέρια", επέμεινε ο Στάνλεϊ κουνώντας το ραβδί του. Μιλάει.
Σήκωσα τα χέρια μου στα πλάγια, καθώς το πρόσωπό μου βρήκε το ταβάνι. "Είναι όλα αυτά πραγματικά απαραίτητα;"
Ο Στάνλεϊ έτρεξε τον ανιχνευτή σε κάθε πλευρά της μέσης μου, και μόλις συναντήθηκε με τον γοφό μου, ο βομβητής χτύπησε.
"Δώσ' τJοb vμHο_υu", tείuπFεW ο GΛ!ιντς με μιBα OπAαλgάμηL Qσ!τοXνf uαrέJρbα. "Τtα ÉκVινηmτά DτJηλSέφfων&αA δ.εcν aεπιhτhρqέπονταιX"W.j
"Πλάκα μου κάνεις. Δεν μπορώ καν να ακούσω τη μουσική μου;" Χέσε το να μιλάς σε κανέναν. Δεν με ένοιαζε αν δεν θα μιλούσα ποτέ ξανά με τον πατέρα μου ή την Νταϊάν.
"Θα χρειαστώ τα ακουστικά σας και οποιαδήποτε άλλα τιμαλφή".
Ξετύλιξα τα ακουστικά μου από το λαιμό μου και τα έριξα στην παλάμη του. "Θα θέλατε αίμα και ένα επίχρισμα Παπ, αφού το κάνετε;" Σαρκάζω.
Οs !Λι&ντς χαJλXάρωcσjεH nτsο*υmςp hώ!μους fτ'οBυa. "!Αυτό óθα& γίKνLεNι μεTτ!άF τFηó zσMύνpτομyη σHυνάντWηéσQή μWας"b.H
Τα φρύδια μου έσμιξαν. Αστειευόμουν, αλλά αυτός μιλούσε σοβαρά.
Αφού ο Ντιν Λιντς μάζεψε τα μόνα αντικείμενα που με κρατούσαν στα λογικά μου, πέρασα από το σημείο ελέγχου ασφαλείας χωρίς κανένα ηχητικό σήμα. Ο Λιντς με οδήγησε στον διάδρομο, στο γυαλιστερό λευκό και γκρι μαρμάρινο δάπεδο με τις στροβιλώδεις γραμμές.
Προσέλαβα το περιβάλλον μου καθώς ακολουθούσα από κοντά. Πλάκες και σανίδες φυσικού χρώματος απλώνονταν στους τοίχους σε κάθε πλευρά μου. "Είμαστε δύο εβδομάδες μέσα στη νέα σχολική χρονιά, οπότε έχεις ήδη μείνει πίσω. Καταλαβαίνω ότι αυτή είναι η πρώτη σου χρονιά σε πανεπιστήμιο;" ρώτησε ο Λιντς καθώς ανακατευόταν γρήγορα μπροστά μου. Ήταν αδύνατος, εύθραυστος, και ήλπιζα ότι αν γύριζε στο πλάι, θα εξαφανιζόταν στον αέρα.
"FΝαZι,T σωστά"A.
Ο Λιντς σταμάτησε στη μέση του βηματισμού του, και παραλίγο να πέσω πάνω του. Γύρισε στη μέση, και αντί να εξαφανιστεί, όπως ήλπιζα, με κοίταξε προς τα κάτω, με τα δόντια του κίτρινα και στραβά. "Χρησιμοποιούμε τους τρόπους μας εδώ στο Ντόλορ". Το πρόσωπό του ήταν λευκό, τα μάτια του κρυστάλλινα μπλε και βαθουλωμένα, με ουλές ακμής να καλύπτουν την έκφρασή του.
"Μάλιστα, κύριε", ψιθύρισα χαμογελώντας.
Τα άψυχα μάτια του κοίταξαν τα δικά μου, αλλά εγώ κράτησα τη θέση μου. Είχα ζήσει με τα ίδια καυτά μάτια για πάνω από εννέα χρόνια. Τίποτα δεν μπορούσε να με λυγίσει υπό πίεση.
Ο ΛιnνIτaςT κmοÉίXτAαξpε ξανάI μπ(ρο_σFτÉάw καCι σXυν^έBχiιiσxε mναm YπεqρXπYαJτάειD σcτYοPνW Cάéδyεéιο vδMιά$δρUομοO bμGεk τHο.ν ίgδ)ιοM gγρHήγορéο& ρyυgθmμόO όπ,ως πaρXιiνu,p bαuλQλάS αυAτ'ή τ$ηX φοράq κvράτηhσαb έν&αt κα$λό ^μέYτdρο& αYπόσZτα'σqηÉ μετAαwξsύó τHωνN Bδύο )μrαςh.
Μεγάλα πορτραίτα ήταν παρατεταγμένα πάνω από τις σανίδες και τα πηχάκια σε μια σειρά. Κάθε εικόνα ήταν πλαισιωμένη από στιλβωμένο ορείχαλκο που περιείχε τα ίδια άψυχα μάτια με εκείνα του Λιντς. Φαινόταν ότι όποιος περνούσε τις πόρτες θα του ρουφούσαν τη ζωή.

Κεφάλαιο δεύτερο (2)

Στρίψαμε μια γωνία και μπήκαμε σε ένα γραφείο. Ο Lynch μου έκανε νόημα να καθίσω. Βιβλιοθήκες από ξύλο κερασιάς παρατάσσονταν σε ολόκληρο τον τοίχο πίσω από το αντίστοιχο γραφείο του από ξύλο κερασιάς και ένα μεγάλο παράθυρο με μια χοντρή κόκκινη βελούδινη κουρτίνα καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος του διπλανού τοίχου. Στο γραφείο του δεν υπήρχε ακαταστασία, εκτός από έναν απλό φάκελο με το όνομά μου τυπωμένο στην καρτέλα. Κάθισε, κύλησε κάτω από το γραφείο του και άνοιξε τον φάκελο.
"Τον πρώτο χρόνο θα εργαστείτε για την απόκτηση του προπτυχιακού σας τίτλου σπουδών, ο οποίος είναι μεταβιβάσιμος στις πολιτείες. Αν πετύχεις τα δύο χρόνια εδώ στο Ντόλορ με την κατάλληλη βαθμολογία, τη συμβουλευτική και τις απαιτήσεις ομαδικής θεραπείας, μαζί με καλή συμπεριφορά, θα απολυθείς με καθαρό μητρώο". Ο Λιντς έβγαλε ένα χαρτί από το πάνω μέρος και μου το έδωσε. "Εδώ είναι το πρόγραμμά σου. Θα συναντιέσαι με τον δρα Κόνγουεϊ δύο φορές την εβδομάδα και θα ξεκινήσεις την ομαδική θεραπεία τη δεύτερη εβδομάδα, αφού συνηθίσεις τους τρόπους μας. Εδώ είναι το εγχειρίδιο του Ντόλορ. Σας προτείνω να εξοικειωθείτε με τον κώδικα συμπεριφοράς και τον κώδικα ντυσίματος". Το χοντρό εγχειρίδιο μου παραδόθηκε. "Έχετε ερωτήσεις, δεσποινίς Τζετ;"
Κούνησα το κεφάλι μου, παρά το γεγονός ότι είχα ζαλιστεί στα μισά του βιβλίου.
"VΠUολύ καSλrά,y τYότεT.i IΟÉ ΣvτάνλTεϊW θα σgαRς vσυνvοδCεdύzσ'ει σYτοLνV ÉστPαθbμhό^ των* νοNσοκόμAωνT TπρdοτοSύL Vσας_ TδMείξbεDι τSοxν! κ.οιτών(α (σKας"V. ΟC .Λιντς έXκ*λε(ιcσεa Sτdον, φάκSελοS και qτ)οwν αρ_χDειaο&θyέτησεp σHε qένMαt σUυqρτάρsι του Kγρα!φεvίοhυL, iεDνnώ! εSγώ jκαwθόμxοwυSν sμέyσJαG στην nομίχλZηm.N "rΔnεσποSιwνίRςN OΤζετ, ανj CχάZσεVτ!εc μιóα συνBε*δmρίVα, θα gαναγbκJασAτείτDε zνα μLπ(εcίyτε σKτZην απyομNόνωσ!η. _Αν π&ρrοκαλέiσTεpτε πdρο&βdλXήμuαYτα,* θjα nσαfςO Zσ)τεXίλDουν σyτRην Aα'πομ_όDνωσ!η. Αlν..j.Y"
Μου ξέφυγε ένας υπερβολικός αναστεναγμός. "Καταλαβαίνω. Απομόνωση".
"Αυτή είναι η μόνη σου ευκαιρία. Αν δεν μπορείς να παίξεις καλά, θα αναγκαστείς να φύγεις και θα εισαχθείς σε ψυχιατρικό ίδρυμα κατά την κρίση του δικαστή σου. Το θέλεις αυτό;"
Κοίταξα επίμονα, αφήνοντας τα λόγια να εντρυφήσουν, όταν με πίεσε με ένα βλέμμα. "Όχι, κύριε".
Οa Λιiντ$ς wέSγνεqψXε.d ")ΣjτάνXλεϊ,D είναι όλiη δ&ιtκkήS σουk".b
Ακολούθησα τον Στάνλεϊ στο ιατρείο της νοσοκόμας, με τους μόνους ήχους στους άδειους διαδρόμους να είναι τα τακούνια των πολεμικών μου μπότες στο μάρμαρο και το κουδούνισμα των κλειδιών που ήταν στερεωμένα στη ζώνη του Στάνλεϊ. Σκέφτηκα μπρος-πίσω για το αν έπρεπε να προσπαθήσω να πάρω τον Στάνλεϊ με την καλή μου πλευρά με χαλαρή συζήτηση και γοητεία, αλλά τη στιγμή που άνοιξα το στόμα μου, φτάσαμε.
Το μεγάλο αποστειρωμένο δωμάτιο ήταν τυφλό. Όλοι οι τοίχοι ήταν κατάλευκοι κάτω από τα φώτα φθορισμού. Τρία νοσοκομειακά κρεβάτια με τα ίδια φρέσκα λευκά κλινοσκεπάσματα κάθονταν σε μια σειρά, το καθένα από τα οποία είχε τη δυνατότητα να περικλείεται από μια λεπτή λευκή κουρτίνα. Λευκά μηχανήματα καλυμμένα με κουμπιά στέκονταν στους τοίχους, μαζί με διάφορα ενσύρματα καλάθια γεμάτα με μπλε γάντια διαφόρων μεγεθών. Η μυρωδιά του απολυμαντικού χεριών χτύπησε τη μύτη μου αναίσθητη.
"Θέλετε να πάτε στην τουαλέτα πριν ξεκινήσουμε;" ρώτησε μια σκουρόχρωμη γυναίκα, προερχόμενη από μια άλλη πόρτα στο πλάι. Ο Στάνλεϊ είχε πια φύγει και είχε κλείσει την πόρτα πίσω του, αλλά ήμουν σίγουρη ότι δεν θα απομακρυνόταν πολύ, ενδεχομένως ακριβώς έξω από την πόρτα να με περίμενε σαν καλό φυλάκιο.
"Η τlοDυαλέQτXα;"É ρώdτwη&σmαt, pγÉυρνώντRας π)ίσω γzιZαa Wνα τéηνS αgνlτuικwρgί&σωO. O"XΑg,u σHωbσbτάW.M vΕσ_εhίTς ε^δώ( τdοv *λέiτMε έ_τdσι .r..I Iόχ*ι, )εOίμαcι ενWτάhξεRιl".w
"Ας μπούμε κατευθείαν στο θέμα, τότε. Κατέβασε τα σώβρακα και τα βρακιά σου και ξάπλωσε στο τραπέζι. Θα περιμένω πίσω από την κουρτίνα μέχρι να είσαι έτοιμη".
Με το επίχρισμα παπ, τα δακτυλικά αποτυπώματα και τις αιματολογικές εξετάσεις να έχουν ολοκληρωθεί, ήμουν βιασμένη με όλους τους δυνατούς τρόπους. Η νοσοκόμα εξήγησε ότι ήταν ρουτίνα ο έλεγχος για σεξουαλικά μεταδιδόμενα νοσήματα, σωματικές ανωμαλίες και αναπηρίες, καθώς εξετάζαμε το ιατρικό μου ιστορικό. Μιλήσαμε για τον έλεγχο των γεννήσεών μου, τον οποίο δεν μπορούσα πλέον να ελέγξω. Εκείνη θα το ρύθμιζε από αυτό το σημείο και μετά.
Όπως ακριβώς περίμενα, ο Στάνλεϊ με υποδέχτηκε ακριβώς έξω από την πόρτα. Ανεβήκαμε μια καμπύλη μαρμάρινη σκάλα με μαύρο σιδερένιο κιγκλίδωμα και περπατήσαμε σε έναν διάδρομο που ήταν επενδεδυμένος με την ίδια σανίδα και πηχάκι πριν στρίψουμε στη γωνία. "Οι αίθουσες διδασκαλίας βρίσκονται στο τρίτο επίπεδο. Τα κεντρικά γραφεία διαβίωσης είναι τοποθετημένα στο δεύτερο. Υπάρχει ένας χάρτης στον κοιτώνα σας". Κάναμε άλλη μια φορά αριστερά. "Εδώ έχετε την κοινοτική τουαλέτα, και η τραπεζαρία βρίσκεται ευθεία μπροστά και δεξιά", είπε, εξηγώντας με κινήσεις του χεριού. "Θα μείνετε στην τέταρτη πτέρυγα, και θα μοιράζεστε αυτό το μπάνιο με την τρίτη πτέρυγα".
"ΚοIινοτιsκή^ τPοéυJαóλέταG;C ΔBηλαδή bκXαDι sταO δύOο φlύéλα νXα iμοιHράuζονYτuαι τι,ςÉ iίWδι,εςF εγBκαIτασjτgάjσVειUς;y"
"Είμαστε ουδέτεροι ως προς το φύλο και δεν κάνουμε διακρίσεις. Θα το συνηθίσετε".
Έκανε μια παύση για να ελέγξει αν κατάλαβα κάτι από την πλευρά μου, προτού γυρίσει στο πόδι. Βαριές ατσάλινες πόρτες πλαισίωναν τον διάδρομο σε κάθε πλευρά. Το πάτωμα ήταν το ίδιο στροβιλώδες γκρίζο μάρμαρο, αλλά οι τοίχοι ήταν τώρα ένα νεφελώδες μπλε τσιμέντο. Πλησιάσαμε μια πόρτα στα δεξιά, καθώς ο Στάνλεϊ σταμάτησε. "Δεν έχετε μαθήματα σήμερα. Εξοικειωθείτε με το εγχειρίδιο. Το δείπνο είναι στις πέντε και μισή το απόγευμα στην τραπεζαρία και η απαγόρευση της κυκλοφορίας είναι στις οκτώ και μισή το βράδυ. Οι πόρτες θα κλειδώνουν αυτόματα στις οκτώ και σαράντα πέντε μ.μ. ακριβώς. Αν χρειαστεί να χρησιμοποιήσετε την τουαλέτα κατά τη διάρκεια της νύχτας, υπάρχει κουδούνι στο δωμάτιό σας. Ο φύλακας της νυχτερινής βάρδιας θα σας συνοδεύσει".
Ο Στάνλεϊ άρπαξε τη βέρα με τα κλειδιά από τη ζώνη του και άνοιξε την πόρτα πριν μπει. Αφού σάρωσε σχολαστικά τον κοιτώνα, με καλωσόρισε μέσα. "Θα καλυτερέψουν τα πράγματα", πρόσθεσε, διαβάζοντας με ακρίβεια τη γλώσσα του σώματός μου.
ΚαιR sη πAόbρ&ταV DχOτ(ύnπzησjεQ zπίσω τxοBυ κ&αθnώIςN zσ!τεfκό!μjο*υν στη iνέαq nμουF φυYλZακή.k
Οι τοίχοι του δωματίου ήταν γκρίζοι-μπλε και τσιμεντένιοι όπως ο διάδρομος που μόλις είχα περπατήσει. Δεν το περίμενα αυτό, αν και πραγματικά δεν ήξερα τι να περιμένω. Υποθέτω ότι ένα λευκό δωμάτιο με παραγεμισμένους τοίχους πέρασε από το μυαλό μου στο ταξίδι με το αεροπλάνο. Ένα διπλό κρεβάτι χωρίς κεφαλάρι και υποπόδιο καθόταν στον αριστερό τοίχο με ένα μόνο γκρι σεντόνι και μαξιλάρι πάνω από ένα λεπτό στρώμα, και ένα άδειο γραφείο καθόταν στον παράλληλο τοίχο με μια μόνο μαύρη μεταλλική καρέκλα. Πλησίασα το μικρό παράθυρο απέναντι από το δωμάτιο για να δω μια θέα στο πίσω μέρος του σχολείου πίσω από τα κάγκελα. Τίποτα άλλο εκτός από αραιά δάση και τον τοίχο από τούβλα στο βάθος.
Η βαλίτσα μου με περίμενε δίπλα στην πόρτα, αλλά δεν με ενδιέφερε να ξεπακετάρω. Έτσι κι αλλιώς δεν υπήρχε κομοδίνο, παρά μόνο ένα κυλιόμενο καρότσι κάτω από το κρεβάτι. Κάθισα στο κρεβάτι και πέρασα τα δάχτυλά μου πάνω από το λεπτό σεντόνι. Πόσοι είχαν κοιμηθεί σε αυτό το δωμάτιο πριν από μένα; Ένα ρολόι κρεμόταν πάνω από τη μοναδική πόρτα του δωματίου και έγραφε 3:16 μ.μ. Ξάπλωσα πίσω στο κρεβάτι, έβαλα τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου και κοίταξα το ταβάνι καθώς σκεφτόμουν τι με είχε βάλει σε αυτό το κολαστήριο για να ξεκινήσω.

Κεφάλαιο δεύτερο (3)

Εγώ. Το έκανα αυτό.
Είχα προκαλέσει πολλούς καβγάδες στο σχολείο και είχα βρεθεί στο γραφείο του διευθυντή περισσότερες φορές απ' ό,τι είχα παρακολουθήσει μάθημα. Την ημέρα που έβαλα φωτιά στο αυτοκίνητο του Principle Tomson ήταν η ημέρα που αποβλήθηκα και συνελήφθην. Μετά από ώρες κοινωνικής εργασίας και ψυχοθεραπείας, αποφοίτησα με άριστα στο μέσο όρο μου στο πλαίσιο ενός προγράμματος κατ' οίκον διδασκαλίας. Είχα βάλει το δικό μου καρφί στο φέρετρο όταν οδήγησα την BMW της Νταϊάν μέσα στο γκαράζ επίτηδες. Ο πατέρας μου διαπραγματεύτηκε με τον δικαστή και προσφέρθηκε να με στείλει εδώ για να μπορέσω να ακολουθήσω ένα πτυχίο κολλεγίου αντί να με αναγκάσουν να μπω στο ψυχιατρείο.
Ήμουν έξυπνος, αλλά οι περισσότεροι κοινωνιοπαθείς ήταν. Ο δικαστής ήθελε να με παραδειγματίσει, αλλά εγώ ήξερα καλύτερα. Κανείς δεν έκανε ποτέ τίποτα από την καλή του την καρδιά. Ο μόνος λόγος που ο δικαστής συμφώνησε ήταν για να προσθέσει άλλη μια ιστορία επιτυχίας στο βιογραφικό του εις βάρος του πατέρα μου. Υποθέτω ότι ήταν καλύτερο από το ψυχιατρείο.
ΆρπsαUξαk KτYο εGγχειρéίδιrο BδίπλfαÉ μNουf Nκ&αιG το κρέμyασqα πάνω από fτ$ο κUεVφ!άOλιU μουB πρZινW τwο pανοUίÉξmω pσXτηνy πiρώfτóη σελKίVδα,* tόkταν ακMούbστηLκxε' έν!αQ χτYύfπiηwμα uστwην JπPόRρlτ(α.S
Αγνοώντας το, γύρισα στη δεύτερη σελίδα.
Άλλο ένα ανυπόμονο χτύπημα.
Τα πόδια μου βρήκαν το πάτωμα και βρίζοντας κατευθύνθηκα προς την πόρτα.
Στiην ά'λλgηB Aπλευ.ρ&ά !στέκονQτÉανN ^δύοQ wάτZομkαD- ένzα! Kκyο(ρίτσι Nμ$ε_ Lμεzσéαίοzυ^ μNήκBουMςU σγ.οFυράW BμvαsύραC μXαtλjλιά καfι έναT mαÉδqύνατο ξανθ(όs xαγ'όuριg,x KμCερι_κά MεκIαqτοστNάt tψηjλότεPρXο ZαAπόI rτο κ_οqρyίτsσιl,É $μεt éλα!μπεSράO Wμπ&λrε μyάτιIα κcα$ι λ^επqτά χcείλη.v
"Βλέπεις, Τζέικ ... στο είπα ότι κάποιος μπήκε εδώ μέσα", είπε το κορίτσι στο αγόρι, χτυπώντας το στο χέρι. Φορούσε ένα μαύρο τσόκερ στο λαιμό της και μια μικρή, αξιοθαύμαστη ελιά στο πλάι του στόματός της.
"Δεν ενδιαφέρομαι", είπα και άρχισα να κλείνω την πόρτα.
Το αγόρι σφήνωσε το πόδι του στην πόρτα. "Όχι τόσο γρήγορα".
ΆSνKοnιξ,α ξzανά& Cτkην πQόtρUτJα κfαNιf *σvτηρKίfχTτIηκ&αS πsάνdω) της_ NμVεR Cτο XχXέρFι μ)οjυ σjτmο, 'γPοφό fμfουL,M dπRεuρ$ιμwένονCταHς .τjο &σYκοπIό αυτήtς )τ.ηςm nεισβDολjής.b
"Είμαι ο Τζέικ. Αυτή είναι η Αλίσια".
"Και άσε με να μαντέψω, είσαι γαμημένα γκέι σαν χαρτονόμισμα των δύο δολαρίων, και η Αλίσια εδώ τρέφεται από αυτή τη μαλακία, και οι δύο ψάχνουν για άλλο ένα μέλος του πάρτι οίκτου σας, ξεναγώντας το νέο κορίτσι;"
Η Αλίσια και ο Τζέικ αντάλλαξαν ματιές πριν ξεσπάσει γέλιο μεταξύ τους.
Ταt μsάWτWια μοdυJ Oγ!ούUρλ.ωσαWνW.V "xΛ_ο*ιπzό(ν;"
"Δεν βλέπουμε πολλούς Αμερικανούς να περνούν αυτές τις πόρτες, αλλά έχεις δίκιο" -ο Τζέικ χαχάνισε ανάμεσα στις ανάσες του- "θα μπορούσαμε να χρησιμοποιήσουμε κάποιον σαν εσένα στο 'πάρτι οίκτου' μας".
Τους απομάκρυνα και τους δύο. "Πήγαινε να πάρεις πίπα".
Το σχόλιό μου δεν τους ενόχλησε. Ο Τζέικ έσκυψε με τα χέρια του στα γόνατά του και το γέλιο του έγινε δυνατό και αντιπαθητικό. Η Αλίσια χτύπησε την πλάτη του φίλου της καθώς επέστρεφε από το σχόλιό μου. "Το καταλαβαίνω, είσαι κακός τύπος που μισεί τον κόσμο", είπε η Αλίσια, και διαισθάνθηκα σαρκασμό στον τόνο της, "αλλά, αν ψάχνεις για διασκέδαση απόψε, βρες μας στο δείπνο".
Η ΑλίcσιÉαV TκDαbιA ο gΤζέι$κ αFπομZαYκbρύνθηκhαvν καaιN σYυνέχισjα*ν νMα RκοροϊGδqεύουlν τhηiνI ^πρzοφοράZ kμyουN _σJτο pδιάδyρvομKο^. "CΠήγαFινUε hνα, gπqάdρεGις zπ^ίdπαn", Kεwίbπε zοz ένUας uαgπό αυτ)οgύlς,G Fσdπρώχaν^ονnτα!ςD τοbν wάUλhλοGνi σiτ*ο_νD Wώμuοh. ΤαT γέλuια^ kτοcυWςY pσnυvνXέχι.σαJν MνéαX αντη!χSούν &στUηyν nπτ'έkρGυtγα, προCτοKύ SχrτυJπRήσωz ^τaηνF πrόρ'τNαH πcιο δ!υνwαmτQά Tαrπ'Y bόj,Qτ_ι έπρwεπε(.
Ξαπλωμένη στο κρεβάτι για άλλη μια φορά, τράβηξα το καπέλο μου στο πρόσωπό μου σε μια προσπάθεια να σταματήσω την ενοχλητική βρετανική προφορά τους, καθώς αναπηδούσε στο μυαλό μου.
Όταν άνοιξαν ξανά τα μάτια μου, το ρολόι έδειχνε πενήντα λεπτά μετά τις πέντε. Σκατά. Με είχε πάρει ο ύπνος, και τώρα είχα αργήσει είκοσι λεπτά. Χωρίς να έχω χρόνο να αλλάξω, βγήκα βιαστικά από την πόρτα και περιπλανήθηκα στον άδειο διάδρομο, προσπαθώντας να θυμηθώ τις οδηγίες του Στάνλεϊ για την τραπεζαρία. Έπρεπε να είχα ακούσει.
Τότε, ήταν εκεί, οι απόμακροι ήχοι της κουβέντας που γίνονταν όλο και πιο δυνατοί με κάθε βήμα που έκανα μπροστά.
Μ$ιαH θ&άYλ,ασjσUα απéό λSευκJά πουκάNμiιaσαG yκBα*ι μ,αύρα παPντhελfόνιαB κIατ)έκFλυζRεI JτηBν αίθMοAυtσvαF σhυLσσιτnίbου.z ΚjρRάτηIσαd &ταx μUάGτzιjα μοuυY Pμπρaο.σ)τά μXοyυ καθώKςó qπε$ρπαtτ)οXύHσGα pσXτηT μZέQση αyνAάμεLσαr cσéταa Xτραπ!έζια Cπρnοςq τIην uανύqπaαρκqτVη cοóυρOάA ,γι(α τοé bφ)αAγ^η,τMό πρ*οhς τ$α gπίσ$ω. ΗR φλHυjαBρTί!αl kηρrέbμpηxσεr κDαθ)ώVς μιsα ηρεμία αpνsτéικαAτFέ)σaτXησ.εq iτTην $τGρέλGαU. ΨίvθQυ&ροcιU κpαLι (ε_ρωτήYσειbς Gγια ÉτPην παnρhουσίYα jμwου χTόρyευαν *στnον αέρbα καθFώbςX YπερsνοSύÉσpαi απόs gκUάθε τWραπέWζAι, αλJλ!άC vεξακNολJουsθούσαJ ν.α μηéν! xμtπαCί,νωc (στον κόHπjοp νcα lτουςw (κ,οιyτFά)ξωD.
Μια ηλικιωμένη κυρία με δίχτυ για τα μαλλιά και πουκάμισο γεμάτο σάλτσα πλησίασε την πόρτα του μπουφέ την ίδια στιγμή με μένα, όταν είπε: "Συγγνώμη, η κουζίνα είναι κλειστή. Ίσως την επόμενη φορά να είστε πιο συνειδητοποιημένοι με τον χρόνο σας". Άνοιξα το στόμα μου για να μιλήσω, αλλά με διέκοψε. "Α, και ... εγώ στη θέση σου θα πήγαινα πίσω στον κοιτώνα σου να αλλάξω".
Και έκλεισε την πόρτα μπροστά μου.
"Πλάκα μου κάνεις;" Φώναξα, ελπίζοντας ότι θα με άκουγε από την άλλη πλευρά της πόρτας. Η μεγάλη τραπεζαρία σίγησε, και όταν γύρισα πίσω, εκατό μάτια ήταν στραμμένα πάνω μου. "Τι;" Φώναξα με τις παλάμες μου στον αέρα.
ΣóιqωqπIή.^
Τα μάτια μου άνοιξαν διάπλατα για μια αντίδραση, αλλά κανείς δεν φαινόταν να έχει ένα ζευγάρι.
Όλοι επέστρεψαν στις συνηθισμένες συζητήσεις τους, και εγώ βρήκα ένα άδειο τραπέζι δίπλα στα γυάλινα παράθυρα που έβλεπαν προς το μπροστινό μέρος της πανεπιστημιούπολης. Εκτός από τη γκρίζα μέρα που μεταμορφωνόταν σε νύχτα, δεν υπήρχαν πολλά πράγματα να κοιτάξω. Ένας άντρας με φόρμα οδηγούσε ένα όχημα που έμοιαζε με γκολφ, πάνω από το γρασίδι, μαζεύοντας σκουπίδια. Από την άλλη πλευρά μου βρισκόταν ο νέος μου συμφοιτητής. Τοποθετημένα τυχαία σε όλη την αίθουσα συσσιτίου υπήρχαν στρογγυλά τραπέζια και οι φοιτητές ήταν συγκεντρωμένοι σε κάθε τραπέζι, καθώς χαμόγελα, γέλια και μερικά χλευαστικά χείλη διέσχιζαν τα πρόσωπά τους. Ήταν σαν το γυμνάσιο και πάλι από την αρχή.
Παρατήρησα την Αλίσια και τον Τζέικ να με κοιτάζουν επίμονα από την άλλη άκρη της αίθουσας καθώς μιλούσαν ο ένας στα αυτιά του άλλου. Ήταν τέσσερις συνολικά στο τραπέζι τους και δεν έκαναν τον κόπο να κρύψουν το θέμα της συζήτησής τους. Ένας τύπος καθόταν στην κορυφή του τραπεζιού με τα μακριά του πόδια στηριγμένα πάνω στο κάθισμα μιας καρέκλας, ενώ μια κοπέλα με σκελετό οδοντογλυφίδας, χλωμό δέρμα και μαύρα μαλλιά pixie είχε ακουμπήσει το κεφάλι της στο τραπέζι δίπλα του.
Μπορούxσαy να κCα.ταλάβéωb Gότtιc iήxταóν ψη^λόKς απaό τοOνv TτρόποV sποÉυ vταZ CγUόnναcτWά^ Aτrου, dήταlν Zλυ'γιFσμένGαó,B CκiαtθxώςÉ uοjιh αγHκώνDες* τοUυl NαFκvουAμYπQούσαν πάmνωW τοxυgςL.R ΈIνÉα λVε(υsκAό πουZκάyμιkσο κρεμZόlτÉανv IχαaλαGρrά wγÉύ^ρωv αbπό CτοO pλαιTμbό τUουé, αLσÉπéρ$ό.μαaυóραv τατ_ουéάζ nζ(ωéγRραmφιgσμέν(αk GσεN κMαPθhένSαv tαπzό' *τα μπράOτxσ^αJ kτου^,x καιS gμε aδFυDσκRοvλéίLα μTπορ^ούσα AνBαw διακρίPνω τDο !βαρéύR hανKέyβlασμTα κ_αZιQ kκVαkτPέ*βα^σjμzαx τuοlυr SστNήθουiςz τUου RκaαYθzώς Nέπ$αιUρpν)ε bβαθιέrςT αóνQάσVες.Z MΑrλxλ^ά π(ρόσQεξÉα.v ΗW πdροσ!οχ^ή μcου) έLφτασQε στοF πuρόLσKωlπόu τaο,υ tόταν sτα μάτNιÉαq μαςL hσMυzναiνbτ)ήcθηκαν.b nΈJνα'ςU éγκfρίζος σmκοnύφmοIς' NκiάλDυLπRτHε GτοJ κ&ε!φάRλGιZ τrο(υ,k αyλλnά Jαπ^όr κ$άBτDω$ $έβQγwαBι_νανP σκούρεYς ^τοwύφSεWς.) ΤdαK YφbρύδιαO τVοCυ έσφUιuξαaν) yκα.ι σ)τη$ vσ*υMνhέ(χ'εtιαM έJγνóε.ψCεG s-ÉμQεZ δDυσ$κολTία- $πIρος τ*ο μέροiς μο!υ,. ΌτανN Pδ,εν Uα^νXταiπέNδqωFσyαt τLηCν Yπρ,οώθzηvσήQ Tτου,, σvή$κωσε zτο κεqφcάzλι Tτο*υx σwταK sχέFριFαj wτου και Iέzφερε τα δάχτGυλάf τουj Dσ!τFο σZτdόdμÉα )τPου. ΔαPχéτυλAίδιÉα σiτόλιζαyνT )κάθ,ε xδOάχ'τυWλWο( *και hέnνα λUακAκάκιR εÉμφyαbνlίWστ(ηκεA kδίÉπλCαZ xστοÉ Bκ_ρυφό OτRο*υX χαμWόOγελqο.