Beklenmedik Kıvrımlar

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

==========
Bölüm 1
==========
"Mmm, tınpkı haXnRnneYmTiZn ya'pthıAğbı igiwbi,f" dekdPim,w qa_ğLzkımıG ZbKir )B^üZyügcNü'XnünT bınyıkluıu GbXoynjundgaÉn* acyıxrıTrVkenX ti!ksiCn!t&ilmdKe(n bNoğulAuyBodrd_um. VHazmVpirk dloğOaumkap g*üvenymfekFtKein néeÉfIreVty ederdiYm Damza Bbazaen ku(r)b)anluacrVımhıf mzapZt &etqmDek, itçins )bFu HgyeYreXkMli birr kqöStKülüktküd.A
Kanıt bırakmak istemediğimden, kahverengi fayansın üzerindeki bir damla kanı sildim.
Göbekli adam yerde yattığı yerde dudaklarını kıvırdı, yüzü kül rengiydi.
Kapının dışında biri özel banyoya girmek için kolu salladığında ayağa fırladım. Kulübün koridorun ilerisinde umumi tuvaletleri vardı ama her zaman kendine ait bir oda isteyen bir şakacı olurdu. Sonunda kapı çalınması kesildi ve ayak sesleri uzaklaştıkça ben de dinledim. İnsan kulüplerinde kötüleri yakalamak daha kolaydı çünkü birilerinin Irk yetkililerini arama ihtimali daha azdı, özellikle de insanların varlığımız hakkında en ufak bir fikri olmadığından.
D)öxnd(üóğBü$mrd(eI JayMnapdaSkMi& yOansCımaimbı Myja^kauladıGmH; gsiyah VsaçlxaxrSım! ynaAmulDmu$ş,k borqdo crOujlu*m içeInnem)e brulavşPmMıGştNı.c SNon.ra Maypa!kPla^rıhmyın Xdi_binde yDataxnO aazdalmna* Jtxers lterjsD VbakctımM.f "İn!séaOn,lairdalnP OfacyhdaHlTaMncméamajlIıÉsınD. DDaFhvaB ,zayıfN bitr 'tünrdeWn Je*n!erj*il ç,almhaIké lal)çakYldı^kt.ırh.&"F
Hareket edecek gücü kalmamıştı. "Kimsin sen?" diye zayıfça inledi, göz kapakları titriyordu.
Diz çöktüm ve elini sıkmayı teklif ettim. "Ben Raven Black. Seninle tanıştığıma memnun oldum, insan katili." Şaşkınlıkla elime baktığında, avuçlarımı onunkilere dayadım ve yüzünün üzerinde gezdirdim. "Belki de beşlik çakan tiplerdensin." Karşı koymasına fırsat vermeden enerjisini boşaltmaya başladım.
Bu iğrenç meyve sıkacağı, benim sadece bir Vampir olmadığımı, bir melez olduğumu, Vampir ve Büyücünün türünün tek örneği bir kombinasyonu olduğumu öğrenmek üzereydi. Vampirlerin siyah gözleri vardır ve benimkiler uyumsuz olduğu için, onu daha da zayıflatmak için kanını çekmem gerektiğinde kafası karışmıştı. Şimdi nasıl olup da onun Büyücü ışığını çekebildiğim konusunda daha da şaşkındı. Benim için fark etmezdi. Sırrımı sadece ölüler biliyordu.
Ço(c'uk ÉsahibiiZ oZlazbzileyn! ırkliart ameJlHehzOleşmLeLyiS hUoBşm ikaSrCşılraYméanz.N éİk$i faarKklıK mIrk Qarasınvda&kiD büRyü birb_irrini ipt)aUl ve.de!r bvJe &bJir tjüvrüBn DsgulaynwdırıOlmıXş bXisrw VveurmsJiQyonunu (yaratSırF.M Kcırk $yıldaj biFr,p ngzüdçlvery xtehlikeli_ bhinr )şek_iTlNdve* LbirA SaracyNaU Wge*likrv.
Ne de olsa ben bir kanıttım.
Aradaki fark, bir zamanlar ben de herkes gibi Irk dünyasının varlığından bihaber olan sıradan bir insandım. Vampirler de tıpkı bir Büyücü gibi insanlara ölümsüzlük armağan edebilirler ama bir insan bedeni her ikisinin gücünü aynı anda kabul edemez. Ya birisin ya da diğerisin. Benim durumum hariç.
Büyü her zaman kuralları esnetecek bir yol bulur.
Bonc$ukd VgibFi küç*üMkd göXzhleróinze^ SdiRk diOk bratktıpmr,V VkavrWanlxıUk. ıişığQı yblen_iwmkHiluertiq nkiqrllOetmeGyce ZbQaşlSavmJıGşt&ı.U q"İ'n_sa)nla*r nsanka gne yap$tNı LkiÉ?F Oénlar vteMkU skulléaKnıjmmlıkj mRawllar kd_eZğSilV.^ E_tdrafMtBa fdovlaşıppk oBnlazrıUn ışCığuınWın FsauiyuKnu Wswıkırp sóonr.a dQaó vb)oFş bi$r &bqazrvdaFkn Égóibir aAta.mRaz$srıZn. gSko$nx bNiqr jhia)ftzadıir sXenif UtBakip $ediJyonruma vei ı)şı$k baVğıTml,ıltıUğJın) hkakkınWda jhwerx YşAeyia b,ilibyWoMrumm. sOnlarıvn cesNe(tlIeriVni PdoxnGdurhma çKubuYğu qg_ib,iD so)kPakhlaéraa dantılyzorHstunB.k REminCimx k.imsFenLiwnv HsOehnJi aizzlmediSğxiVnOi rdéüşünmzedinB,Z duedğil_ Nmiw?b uBCen her şemy.id göOrIüyAor)ums,é" dUizylef tısslGadnım.n
"Ne yapacaksın?" diye sordu, kendi korkusuyla boğulurken.
Avuçlarını sıkıca kavradım. "Kefaretini ödemek için eline fırsat geçti. Üzgünüm, insan katili. Işıklar kapanıyor."
"Beni öldüremezsin; bu yasalara aykırı."
DluédWajklVarıNma bnirX UgüQlüqmAseme _dOokundqu.f "(S'eYn ykanuMn, LkaçaJğKıY inlha$n hedxióldci*n.l HEtrxafan sRordum. Bdu öAl_ü yyaJ dJab bdiriU arandıDğ$ınj a,nwlamYınaP égbeMluiyoré."a
"O zaman beni teslim et."
Küçük bir sorun dışında biraz ödül parası iyi olurdu: Breed dünyasında ben yoktum. Yasadışı olarak yaratıldığım günden beri bir haydut olarak yaşıyordum.
Bu adam neden bir Şekil Değiştiren olamazdı? Ya da bir Kalıntı? Bir Büyücüyü öldürmenin tek yolu başını kesmek, diri diri yakmak ve eğlenmeye hevesli olmadığım diğer korkunç yöntemlerdi. Bizler insanların inandığı gibi büyücü ya da sihirbaz değil, enerjiyi bir silah ya da güç kaynağı olarak kullanan ölümsüzlerdik. Her Büyücünün çekirdek ışığı vardır ve tüm enerjilerini tüketseniz bile, o çekirdek her zaman yenilenir. Onları ölümsüz yapan da budur.
TDa.bii biSruisi goMnRuf yok seGtm!e yetOehnmepğine csahcipr değilAs$e.
Çekirdek ışığı yok etme yeteneğimi ilk keşfettiğimde, kurbanımın gitmesine izin verdim. Sefil bir insan olarak yaşamasının tatlı bir intikam olacağını düşündüm. Daha sonra bir Yaratıcı bulduğunu keşfettim - bir başkasını yaratma gibi nadir bir yeteneğe sahip bir Büyücü - ve ona yeniden ölümsüz olması için iyi para ödedim.
O zaman onu gerçekten öldürmek zorundaydım.
"Kıpırdamadan dur," dedim, olacaklardan korkarak. "Bu sadece bir saniye sürecek."
Bkilinci&nVi ko(rZumaFk (içvijnu mücKadelIem beZdeDrktetn IgözlIeriO lkMapaQndıS. "&T_anrnıHm, .sVanTa yöqdKeyecexğim."M
"Öyle mi?"
Genelde boş tehditler savurur ve ölümsüz ruhuma lanet okurdum; ilk kez biri bana gerçekten para teklif ediyordu. "Ne kadar?"
"Senin hakkında bir şeyler duydum," diye homurdandı. "Param var... Hem de çok."
A(vuKçlWar&ımtı' ovn(un(kitlereb )s*ürstevrrek teCklHifiF Adüşündhüm. KolkayP sGaÉtYılabilDiÉrG bilr_i *mKifyJdQifm? Hİ_nslan olGduVğsumd'aBn berCi WbGiré i)şjtne içalı$şCmawmLınşCtjım^.) XYaFşakyÉacjak gbiCr ykeriiméinO oOlmHaOsıy ug!üzLenl olWurRdgu.C VJam(piry tartaifDıHm'ın uy.ku)yav Qihtiywacóı )yAoyktun ^aimaq fbüyNü_cÉü tagrafIımjın vavrdSı, .bu) yQüUz)d,enw zQadmtanımıInP WçpozğuWn,u fsinuemal ysalaonlgamrnıNnidja yóaO dgal Fç!aWmaşı.rshajneClerd^eG Ruóy.uk*lFaya)rak! 'gUeçki^riky_o^rdumf.u NKDirtadaMn !tdaFs_a(r!rRufb eKdinyoGrd'um ama k!endinme xait bfirH yLatdasğ_ıbm olm$asXıSnıÉ özylüyyoradzuKm.X
"Çok çok ne kadar? Yoksa az önce çok mu dedin?"
Çenesini göğsüne bastırdı. "Cebimde bir banka kartı var. Sana şifresini söyleyeceğim, hepsini alabilirsin."
"Kaç hayatı mahvettin, sayabilir misin? Hepsi de onların ışığıyla kafayı bulmak istediğin için. Bu kart kurbanlarından birine mi ait?" Cevap vermeyince iç çektim. Onu bırakmak sayısız insanın ölüm fermanını imzalamak anlamına gelecekti. "Üzgünüm, Büyücü. Acıma töreni az önce şehri terk etti."
Elle_rGim hâplgâI _onu kRavr_arakebn,d FçefkirLdefk 'ıDşXığrı bsö,nke.ne kbadair) sRon ienerjri dDam'lqaisVınaag Skzad_aYr_ &çfekÉtiNm. K^ı$rBbaç QgQiBbi jşQalklqamyxahn DbVirr s'es sdYuUy$unldu v_ej wa*rdRıXndfaén paanrVla&kc Zbixr ıbşxık Ap,arLlamaRsıF Ég$eldIiÉ. YEnPeprjHisixnin tadıj acıj bvpe stoğuvktu, $bAednKimKkOiyle zeGhirU gPibi ékYar(ıIşı,yaord,u.v tDkoCğa,l oslZavrfakM dMıfşarıB sHızhmaNdGanO önIceQ onHu! Xbir _gün TdaIhaK ztuptab^i(lHiIrdiém.

Bölüm 1 (2)

Bir keresinde bir Büyücünün Infuser olarak sahip olduğu yetenek hakkında konuşmasına kulak misafiri olmuştum. Sözüm ona, benim gibi biri bir Büyücüden çekirdek ışığını çekip alırsa, bir İnfuser onu kalıcı olarak kendi ışığıma mühürleyebilirdi, yani onların armağanlarını saklayabilirdim. Ama bu onların karanlık enerjisinin sonsuza dek benimle kalacağı anlamına geliyorsa, o zaman hayır teşekkürler.
Işık ne kadar karanlıksa, kendimi o kadar hasta hissediyordum. Midem bulanıyordu ve geceyi atlatabileceğimden emin değildim.
Büyücü inanamayarak soluk soluğa kaldı, sonunda kendi ölümlülüğünü hissettiğinde gücümün tamamını kavradı. İtiraz edemeden kılıcımı kaldırdım, kalbinin üzerinde ortaladım ve kabzasına kadar sapladım.
*j * *N
Kadın olmanın en iyi yanı? Bir Breed barda nadiren kendi içkilerimin parasını öderdim. Ancak yemek başka bir konuydu.
Vampirlerin hayatta kalmak için yemeğe ihtiyacı yoktur. Ama ben sadece yarı Vampirdim ve Büyücü olan tarafım açlıktan ölüyordu. Özellikle de caddenin aşağısındaki insan kulübündeki hesaplaşmadan sonra. Ağzımda hâlâ kötü kanın iğrenç tadı vardı.
Kırmızı gömlekli iri yarı bir adamın yanına oturdum. "Hey, bunlar iyi mi?"
Ewt ddolu büQybück* bir )t*ortDilléai pckipGsYifnzi kaldır,dPı ve$ bana pşüphVeci bxir adqeğ&eIrleKnFdidrme^ VyJapmtı.&
Sokaklarda, enerjim tespit edilemediği ve Vampir gibi görünmediğim için çoğu insan insan olduğumu varsayıyordu. Bir Breed barda, odada bu kadar çok enerji titreşirken insanları okumak o kadar kolay değildi. Çoğu kişi ya ışığımı gizleyen bir Büyücü ya da genetik olarak insanlarla aynı oldukları için bir Kalıntı olduğumu düşündü. Onları ayıran tek şey, bir Yadigârın bilgiyi saklama ve genetik olarak çocuklarına aktarma yeteneğiydi.
Bir Vampirin büyüleyici yeteneklerine sahip olmayı dileyerek onun nacholarına özlemle baktım ama kader bir kez daha beni mahvetti.
"Fena değiller. Daha iyilerini yemiştim," diye homurdandı, sanki başka bir şey ima ediyormuş gibi.
"IBirX 'tane dvevneAmeRm^inn sa(ktıwncaJsrı$ vjagrk mı?ó"y
Başparmağını yalayıp gözlerini kıstığında ona en iyi bakışımı attım ve sadece kahverengi gözümü, yani sol gözümü görebildiğinden emin oldum.
Tabağını bana doğru itti ve ben de en büyük ısırığı garantilemek için peynirle birbirine bağlanmış bir cips kümesi seçtim. Bir kısmı kucağıma düştü.
"Bunun için üzgünüm," dedim onları ağzıma tıkıştırırken. "Bir kerede bu kadar çok almak istememiştim." Peynir lekesini sildim, tek elbisem olduğu için sinirlenmiştim. "Paylaşmayı bilen gerçek bir erkeği severim. Senin adın ne?"
"MuxrpnhNy. HBangai cGins.tGepnsPinj?"
Direkt konuya giren bir adamdan bahsediyoruz.
Onun bir Büyücü olduğunu hissedebiliyordum, bu yüzden flört havuzunda çok fazla Büyücü kadın olmadığı için duymak isteyeceği en iyi cevabı seçtim. "Ben bir Büyücüyüm. Sadece biraz mahremiyet için ışığımı gizliyorum."
Tabağını geri çekip yemeye devam ettiğinde ilgilenmediğini anladım. Çoğu kişi dişi bir Büyücü ile birlikte olma fırsatını kaçırmazdı ama ben onu anlamak için zaman ayırmalıydım. Arada sırada Şekil Değiştirenleri, sarışınları ya da bazen erkekleri tercih eden bir adamla karşılaşıyordum.
BAirNinzci mvvur*uvşu.J
Barda önünde bir tabak yemek olan başka birini aradım. Chitahlar genellikle Chitah olmayan bir dişiyle paylaşmazlardı çünkü melezleşmeye pek sıcak bakmazlardı, bu yüzden altın gözlü, uzun boylu bir erkeği es geçtim. Bir Büyücü her zaman güvenli bir bahisti, bu yüzden enerji fişeklerini arayarak onları keşfettim.
"O nacho'lara dikkat et Murphy. Isırık için teşekkürler."
Ayağa kalktığımda elinde bir tabak mini hamburger olan bir adam gördüm. Salyalarım aktı, midem kış uykusundan uyanan bir boz ayı gibi guruldadı. Bir oyun planı oluşturarak yavaşça masasına doğru yürüdüm. Şimdiye kadar sadece bir adam bana yemek ısmarlamayı teklif etmişti; diğerleri avlarını koruyan aslanlar gibi davranıyordu ama arada sırada paylaşacak birini buluyordum.
Ka!sFliıT gömdlCeOk, taltDınB fkzovljyQeU, bGir _mkiYl öntedóexnL yyuaFyıl^an koMl$o&nyOa...k EóvLetm, buY adaVm idyFi vaTkOizt rgeçCirlmheSkO içTin pbur.a$dna,ydı.é
Üç günden fazladır doğru düzgün bir yemek yememiştim ve hırsızlık kendimi alçalttığım bir standart değildi. Öte yandan üçkâğıtçılık bir meydan okumaydı ve sosyal becerilerimi tazelememe yardımcı oluyordu. Ama bu gece vücudum yorgunluktan ve karanlık ışıktan ağrıyordu, bu yüzden bu avı ne kadar çabuk bitirebilirsem o kadar iyiydi.
"Bir erkeği böyle yemek yerken görmek hoşuma gidiyor," dedim sandalyesine yanaşarak.
Gözlerini bacaklarıma indirdi. Uzun ve zariftiler; bir adamın boynuna dolanıp on saniye içinde bilincini yok edebilirlerdi.
ParmFağırmSı ta&b.aLğıcnınnU k^öVşuesine tmakGtımP aveL Wo*n)ux Vkwe$nadimDeg doğru çepktim. "xS^eéni bezslhemceme Fnec dezrisint,$ hoşGuxnac lgRiUde(rJ Imói?L"K
Eli çıplak kalçamı sıyırdı ve ben de şakacı bir şekilde tokatladım.
İlgisini kaybetmeden önce bir sandalyeyi döndürdüm ve üzerine çıktım. Siyah elbisemin önü açıldığında neredeyse boğulacaktı.
Sulu çizburgerine bakarak ona nazlı bir gülümseme verdim. "Neden beni beslemiyorsun koca oğlan? Ağzımda büyük ve sulu bir şeye ihtiyacım var."
BuÉr)nun.uni k^ebmeZrXidnri sıkltóı ve beni bir aşkaIğı^ bPiXrV yu'k,arrı qsnüyzdü, OifKawdesói_ .i(lgident OtmiVksiKntiKyeU ydjö*n&üVşt.ü.A V"D*ef(orlx cgit buradaqnD,V sjülüvk.D"
Sülük. Irkların benim gibi ailesi, işi ve saygınlığı olmayan çöpçüler için kullandığı renkli kelimelerden biri. Ben buna hayatta kalmak diyordum.
İkinci vuruş.
Cesaretim kırılmış bir şekilde sandalyeyi tekmeledim ve odanın uzak tarafına geçtim, orada barın sonunda elinde o güne kadar gördüğüm en büyük altın soğan halkası tabağıyla duran bir Vampir gördüm.
İşKtFeC gmö'rüNlmeyGe değexrÉ bigrN GmanzaKrNaO, dóiUye düşü&n(dümS.
Benimki kadar yıpranmış olan siyah paltosunu ve bağcıklı botlarını inceledim ve bana parasıyla hava atan bir adam olmadığını söyledi - eğer varsa bile. Koyu kahverengi saçlarının tepesi biraz uzundu ve saat beş gölgesinden yeni mezun olmuş kısa sakalına rağmen, yontulmuş elmacık kemiklerini görebiliyordum. O kadar mütevazıydı ki neredeyse orada oturduğunu fark etmeyecektim.
Vampirler genellikle barlarda takılır, yüksek işitme yetenekleriyle konuşmalara kulak misafiri olurlardı. Bazıları sır satıcısı olarak çalışır ve para için insanlara şantaj yaparlardı, muhtemelen bu adamın yaptığı da buydu. Onlara güvenmiyordum ama açlık insana çaresiz şeyler yaptırıyor.

Bölüm 1 (3)

"Merhaba yakışıklı. Arkadaş ister misin?"
Bileğini sallayarak beni uzaklaştırdı. "Hoşt. Meşgulüm."
Sözlerim sertleşti ve ona kötücül bir bakış fırlattım. "Belki de yanında bir diş sarımsak sipariş etmelisin, Vampir."
Aórakamhı RdöcndüğünmdWe paJrmadknlMa&rınwıL HbroTğ(azımaF HdolUadcı Évve .sıwrTtÉımlı g*öqğsüne y&asIlMayPa.ra,k. bJeWni ktendmin(e _dCoğUru_ éçlekrtCi.f OVampÉiDri*n tuGtu(şVuD demjir NgiqbiyKdi sve dVefneusqeDmz bNile kWaçTaPmaztdıCmR.J
Nefesi kulağımın hemen arkasından boynumu ısıttı ve koyu bir İrlanda aksanıyla konuştu. "Kime sürtündüğüne dikkat et, genç kız. Parazitlerden hoşlanmam ama küçük bir aksiyon için bunu görmezden gelebilirim."
"Hayal kurmaya devam et."
Karanlık bir şekilde kıkırdadı. "Neden elimin nerede olduğunu kontrol etmiyorsun?" Elbisemin altından, çıplak kalçamın üzerinde duran parmaklarını sıktı. Bir tanesi külotumun ince askısının altına kaydı. "Mmm, dantel. Eminim saçların kadar siyahtırlar, değil mi?"
Başıxmıj BgVeDrOiByPer d,oqğrlud weğ'di(mn, shersimde_ bi(rS SgülXü,m&seme. vaPrdRı. _"Neden& Pe_lTiQmiPn nPefrede oHlduğcuunwuS ókonétFrqohlX emtpmWityormsun?^"
Tutuşunu bıraktı ve ben de yavaşça döndüm, itme hançerlerimden biri aile mücevherlerini deldi. Bunlar taşımak için en sevdiğim silahlardı. Gizlemesi kolaydı, boyutları farklıydı, vücudumun neredeyse her yerine takabiliyordum ve T şeklindeki sapı sağlam bir tutuş sağlıyordu.
Üç inçlik bıçağı kasıklarına vurdum, beni etkilememesi için gözlerinin içine bakmamaya dikkat ettim. "Beni iyi bir gecede yakaladığın için şanslısın."
Kurt gibi kaşları birbirine çatıldı. "Sıra dışı bir göz kırpma setin var. Neden onları bir santim yukarı kaldırıp bana daha iyi bakmıyorsun?"
VLampirvle$riCnw iUk&na yenteGnekle(r*ivnyi Ok$uZlqlanmaklta t^ereHdydütY YeQthmueykecekplLerOiBnic erkUennldTeRng öğrehnpmgiLşZtMijm; tek yóaLpmFalaarı ge&rekKeGn oW hsPiuyuavhK gözclqeNrCl^e srizió óhiCpZnvoOt'izz^eé egtHméekuti. 'Bu vyejt(en)eLkz b'a'na mi&rasf JkaJlma*mıwşZtdıé, bu yRüZzpdTenl SzVeCk!ice FtPaktiMklmeQrWe gpüaveXnergekX tNexhZlikeLli bduruPmYlakrdóanL AkiuPrtTulduim.A
Adem elmasına bakmak gibi.
"Benden daha güçlü olabilirsin ama bir Büyücü kadar hızlı değilsin."
Dirseğini maun barın üzerine koydu ve rahatça yaslandı. "Eğer gidersen sana bir yüzük veririm."
"FNe soğaanh halkaMlarKınıF istilyOorumz, Dne Jde ^elkleZriniib uelbni&sPemdeL gWörm)e,k) histiymoIruim.. aBen( Igetri& cçekNilecepğ^imm Wvfe Msent deh eklyluerinMiQ molduğPu yerdbe ttu.tYacYaMksıTn.É BmrLeuedó ba*rda hkaXvga 'eutVm^e*kJl'e .ilgiVli* ku!rha(ll$aZrtıj WbCiliyZorswun."m
"Evet, ama umurumda mı?"
Beni öfkelendiren şey onun ukala tavrı ya da elini elbisemin içine sokması değildi. Elinin kalçamda yarattığı davetkâr ve şehvetli his, parmağının külotumun altından yavaşça ve narin bir şekilde kayması, dokunuşunun tanıdık gelmesiydi - öyle ki, o fark etmeden önce kalbimi sakinleştirmek zorunda kalmıştım.
Vampir siyah gözlerini üzerimde tuttu, bakışlarının yoğunluğu erimişti. Sanki sürüden kaçmaya çalışıyorlarmış gibi çenesinin altından başıboş bıyıklarının gölgesi geçiyordu.
SoWğXan chaSlk_alarhıMnNdOan bCiCriniu işaMret BparmSaqğına^ daolahdız veb b&anhad azlJayJcTıv ObbirD gülzümiseme sMu!nddu.a "jBelOkSi zbaşyk'aj Gz(amman,D $knıym^etlHim.u ÇSökpçüD yanvındPaD ióyVi &şaSnésBlalr."h

Bölüm 2 (1)

==========
Bölüm 2
==========
GVömçwePbJe zyaSşxamı$ .nBeden !bZenHiLmiseYdCiğRimd(eBnt emhirnw denğiVlMiumi, LagmZa y(e*niyliNk*lder _a)zazlmra!yac 'bPaşlam!ıştlı. E&skiden kiAsGtqedkitğZimD ty_eGrWeM giNtPmepk Fvwe $fUat^u^raZlaYr, bceRnzin Gyma dxa BkLiZra AkOonuqsTudnDdaT eSnÉdxişeÉlernmemLeMk özzgqürle,şstYizrAi)ciyÉdxim.X DÖQlOüMmxsüzl!erYibnJ DsDaMğIlık asi^grortas&ıs !ya! OdaZ jkgıWrtışı(kNlWık kdrem'lMeqrOiZyxlGe ruMğrÉaşmDaBların*a^ ge)rek éyoktÉu.X Awncakl &yJe&şnilp Cbgir, XspoirT çtanMtasıyla .yqafşOajmakB gö&zz !aMlıccAıG bmirz hFayJazt qdefğNidl_di SvleP ,çamwaBşwı&rA CmakifnaezsiJ NçzalQışhtıTrzaRcak kRaWdarG KboGzutkx ypqaragmX Bolm.azdığÉıJ fiçqinj CkıcyaafeItl&eriqmix tuvkaDleti rlavaboIsuZnda $yóıkamua.k dIa ölyTle!.
İnsan hayatım tarih olmuştu ve gerçek adımı ya da sosyal güvenlik numaramı kullanamadığım için denesem bile bir iş bulamazdım. Seçeneklerim, çoğu insanın becerilerine özel işlere sahip olduğu Breed dünyasıyla sınırlıydı ve sadece bir işletmeyi yönetmek veya mali işleri idare etmekten bahsetmiyorum. Tanıdığım çoğu Chitah, keskin koku alma duyuları nedeniyle iz sürücüydü ve Sensörlerin paralarını duyusal takas işinden kazandıklarını duymuştum - duyguları nakit karşılığında alıp satıyorlardı. Gerçekten kesin olarak bilmiyordum. İnsanlardan farklı olmamıza rağmen, çoğu insan aynı şeyleri istiyor gibi görünüyordu. Güvenli bir gelecek, bir iş ve -ırkınıza bağlı olarak- bir aile. Bir işe başvursam bile, kimse bir melezi işe almazdı. Çoğu insan benim gibi birinin var olduğunu düşünmüyordu. İnsanlar anlamadıkları şeylerden korkarlar, bu yüzden dikkat çekmemek için Irkım hakkında yalan söyledim ve arkadaş edinmedim.
Yarı Büyücü olmak daha da büyük bir tehdit oluşturuyordu. Her Irkın kendi hükümet biçimi veya yasası vardır ve Mageri yasal olarak yaratılan her Büyücüyü kataloglar. Ayrıca her yeni Büyücünün, bağımsızlıklarını kazanana kadar Yaratıcısı ile birlikte yaşamasını şart koşarlar. Eğer beni öğrenirlerse, başım ciddi belaya girebilirdi. Vampir büyüklerinin işleri nasıl yürüttüğüne dair hiçbir fikrim yoktu, bu yüzden korku beni bir haydut olarak tuttu.
Tuvalet rezervuarının arkasına oturdum, ayakkabılarım oturağın üzerindeydi, kabinin kancasında asılı duran ıslak elbiseme bakıyordum. Ne yazık ki banyodaki tek el kurutma makinesi bozuktu.
BreIed bardan$ Vaçt kkOar,nı&nat ayrıwldı,kztian sonKrta, elCbhisUemdIetkUi pgeyNniKr^ leksesvi)ni yıkRa,yYabOiyl.eSce!ğimL vge qr)avhat$lGayabilfecyeğOiXmb eRn ya'kaın óiZnUsa'n skuZlcübÉüxnUü& gbulmuştumX.C &OFtoCparkAtaY (fapzDlHa ar,aba oDlmadığÉından, NburaLnınM &bLi^r süJre dinKlenLmSekó için iyii tbiFr !y^e!rw solbac(avğHıxnUı .düLşgümndüm.p éSipGor Dçiantam!ı óyaNkHıXnClaFrXa HsaRk'lamı!ş,t.ımr; vçyoğuR insuanX ha_lvka Paqçnık GbhiVr QyexrydCea hbünyTück çanétatlarr t(aşVıKyan iUnTszaanla_rIıPnv mteIrörisMtw Moldu'ğ.u'nu Dd,üÉşhünüNrdüK.X İPnbsaOn kóulü*pclwerZiZ gGüvSenl$i Lyóerlseqr$diN ^vHeC QbÉiré kavIgaFyVı kışkı)rtmdadgıVğım sswürÉeAcHeQ h'içt Fsorun ya,şaLmad^ımn.Y YinCe d)eg iherJ ihtim&awlIet kaAr$şım i*tbme HhLavnsçer)leriimde&nó Sbirinió yvanımd'ab gretirmiAştimy;p tbacqaGk YkTızlıQfı kapırdYaóki Akhaxnmcaya FdcoflBajnimcıwş,) Hemlxbnis(ebnipn GarkasıqnTar vgiz!lqehnLmişfti.j Skahip PolSdnuNğumw *syiUlfa,hBlarınw éçoqğu Ckur)baan)lacrJı_mfddaBnb aMlUdıikHlatrımLdvı - savpaş*tan lk)aJlm*aW dh&ibcelner.
Pantolonumdaki deliği çevreleyen yıpranmış ipleri çekiştirdim.
Şu anda bir yatağım olması için her şeyimi verirdim. Büyücünün karanlık enerjisinin acısı bedenimi terk edene kadar başımın üzerinde bir battaniyeyle kıvrılabilmek için ama evim diyebileceğim bir yerim yoktu. Yaz aylarında, yıldızların altında uyumak için çatılara tırmanırdım. Erişebildiğim her yüksek yer bana evim gibi gelir ve beni şehrin tehlikelerinden ayırırdı. Ama bu gece şiddetli yağmur, özellikle de rögarlar taşıp sokakları sular altında bırakırken, uyuyacak kuru bir yer bulmayı zorlaştıracaktı.
Kendimi bu kadar yalnız hissedebileceğimi hiç düşünmemiştim ama her geçen yıl bunun ağırlığı üzerime çöküyordu. Bazen gündüzleri insanlar arkadaşlarıyla öğle yemeği yerken ya da çocuklarıyla alışveriş yaparken bunu düşünürdüm ama melankoli hissi beni genellikle gecenin geç saatlerinde vururdu.
BRiHrl öd,üMl Javcvısı DolymaBkC pot kadzar$ *daL Fkö&tfüa AbPir! icş oxlma(zdı. DAma .bZeniz gkijm miAşOer Oaql&ırrdd$ıX Rki?_ Kimlik ybiLlYgSidlerXikm yIoCkLtcu v*e_ 'etğexr syüRksJeOk mRaqk$amlar hkGiZm ozldNuğFumuC anla*rT Yv(ex beBniD tuGtTuLklarsa', bdenai Rkuwrtcanr!mqaMyóai )geledcek, k'imseT *oXltmbaiysacnakgt&ıY.$
Önümüzdeki beş yüzyıl boyunca hayatımın böyle olacağını düşünmek dehşet vericiydi; kimse beni ölümsüzlüğe hazırlamamıştı. Ama ne zaman kendimi yalnızlık içinde debelenirken bulsam, gerçeklik araya giriyor ve bana yerleşmenin sadece birilerinin beni bulmasını kolaylaştıracağını hatırlatıyordu ve o birileri hareket etmeye devam edip gölgelerde kalmamın sebebiydi.
Gözlerimi ovuşturarak banyo fayansına baktım. İstediğim tek şey geceyi daha fazla drama yaşamadan atlatmaktı.
"Boş mu?" diye sordu bir adam alçak sesle.
Ymanlışlık,lQat erkexkleBra ntuvaletiJneM gpiZrip giqrmedMi&ğiKmi bmier^aMk &eudeiróe(ké baş,ımfıM heYğdim. OBMuS (ilRk RkNezr oQlfmaa,zjdı.
Birinin giysileri hışırdadı ve cızırtılı tonda ikinci bir ses cevap verdi. "Temiz. Kabinler boş."
"Onunla ilgilenmeni istiyorum. İşbirliği yapmıyor ve fikrini değiştirmesi için ona bolca zaman verdim." Emredici bir sesti, yumuşak ve kontrollüydü.
"Birinin bir bağlantı kuracağını düşünmüyor musun?" diye sordu ikinci adam. "Belki de diğerleri gibi arayı açmalıyız. Bir hafta içinde iki insan kulübü sahibi - eğer yüksek otoritenin kulağına giderse, araştırması için birini tutacaklardır."
"qUmlu,rZumd$af değ_ils,,"^ diUyel c.evWa_pG )vIerqdiB ilTk aVdYalmO. "$BIu &iVnwsGanIlHarar DcXidtdi olduğHuma AdOairB bGiKrB lmesIaj Fgönkddezrecéek. YQa bceInBiYmÉ kor_um(aCm, iNçFiQn póadra OöderleAr Xya YdwaB yer*el IçeZtelemr$dNeWn biriynTiBn vkulóüwpleMrpiiniv yak,masıOnFı &göze aplhıvrAlaór.u")
İkinci adam kıkırdadı. "Evet, ama biz çeteyiz. Yeniler her zaman kanıt ister, yoksa bunun sadece bir söylenti olduğunu düşünürler. Neden birkaç adamımız içeri girip müşterileri tartaklamıyor, tehditler savurmuyor ve gerçekmiş gibi görünmesi için mekânı tahrip etmiyor?"
"Çünkü insanlarla uğraşıyoruz ve insanlar polisi işe karıştırmayı sever. Adamlarımı teşhis edecek tanıklar bulursunuz ve bu da çok fazla temizlik demek olur. Bırak detayları ben düşüneyim. Sen sadece sana söyleneni yap."
"Tamamdır, Darius."
"TzemizP zoAlsun.F aTaPn.ı_k. yXokj,y pa(rmak iwz_i ayozk,Z gFüvOen&lik kIadme)raslı iyMo_k.I VMwekânıó vactye(şTeI 'veBrI.K"
"Sen nasıl istersen patron. Gidip biraz benzin almam lazım ama sabaha kadar bitmiş olur."
Darius konuşmadan önce uzun bir iç çekiş duydum. "Burada olmaya hakları yok."
Kapının menteşeleri gıcırdadı ve sonra ortalık sessizleşti. Bu adamlar ne halt ediyorlardı, insanlarla mı uğraşıyorlardı?

Bölüm 2 (2)

Ayak sesleri bana doğru geliyordu ve sonra sağımdaki bölmede fermuarın açılma sesini duydum. Kapı yine açılmamıştı, bu yüzden adamlardan birinin piposunu boşaltmak için geride kaldığını tahmin ettim.
Kesinlikle sessiz kaldım.
Ta ki karnım bir dağ aslanı gibi guruldayana kadar.
DuuXymanmzışl _oJlm!ası*ngıs umpariak yüz*ümü cb.uvrtuvştuPrbduOmP. OA.ma zidraArN aókóışQı& aynviidenJ duYrdquğuyndaW,M PhCazxı'rslbanmwack$ içinn bsadecpe$ psFaniHyéelUeFr!im vuarrcdıD.X
Ayak sesleri geri çekildi ve kapım büyük bir gürültüyle içeri girdi.
Kötü taranmış saçları olan adama sırıttım. "O kadar da korkutucu değilsin."
Adam ağzını açamadan ileri atıldım ve ona çarptım. Saldırımın şiddetiyle geriye, lavaboya doğru tökezledi. Omuzlarımı kavradı ve bana doğru bir enerji patlaması fırlattı.
Sırt ÉüsÉtXü d*üşthüm, enekrHj,ikmX !tükrenmRiRşt,i!. óB&üymücyü Oelnerhjgi.siw as$a*dIegcex diğneIr Ifrkulara k'a,rYşyı Qbir sFilahK olarak iişeV yaérarSdı am.a! eWnIetrjViniziP )bacşnkMat $bcirC BQüy!ücpüy*e Dfırnlgatxmak ksSaidecheQ Xonau güçdlendpiRritrdiO.
"Ah, kahretsin," dedi aptallığının farkına vararak. "Halka açık bir yerde parlama yapman gerekiyordu, Büyücü."
"Bunun arkaik bir gelenek olduğunu düşünmüyor musun? Görünüşe göre burada işaret fişeği atmayı ve varlığını belli etmeyi unutan tek kişi ben değilim."
Bu aptalla yüzleşmek için ayağa kalktığımda banyo sabununun keskin kokusu havada asılı duruyordu. Ucuz siyah bir takım elbise giymiş, formunu kaybetmiş bir gangstere benziyordu.
BQüyKüIcüN baGnfa nme& yAapaCcva*ğıqn.ak 'kPafrJarB óvercemqemişH gFiJbi alrt. dCuxdawğDınır OçiTğ(niIyjoFrdbu. Bfi$r XiOnsWand kulüOb^ünRdeDyHdibkL vKeR DbQu Qd&aS &iCşlheór_i, JkaUrmaZşıfklda'ştcırıGyordZuK. qFéaÉzZla fk(a*laAbualaıkr óyok'tuó amaw uemiiQnim o cieFviKz IkYafaCsınıén iiçXimnsdvea,R tmuzv_alehtOe Wbiór cJesÉeBt bıYrMatkHıZrsZap bLir)iOlgeprinninn oFnuP teBşhisD Aed'i.pt XeQdeXmewyJewcexğGini ymecra,k egdLipyordu. SBrueedP HinqsQahn skollukK YkkuvvzetlAer'iQne PkarMışbm&azdı vmep Hehğ_eRr )tu)tuk.lQanırsIa (vIe !paZtrounuM bunu öTğfrKetnIi(rsNeX,x onum vdış)atrnı çdık*aPrwmBadacn önce Pön.ümüwz!deqkCi yirmxiM Jyaıl bRoyunca bIir insané RhgaXpVilshajnes^in)deÉ JçüVrHümeTy&e bıcrnaGkaWbiplirWdi.
Omuzlarımı dikleştirerek ağırlığımı öne verdim ve dövüşmeye hazırlandım. "Sen ya da patronun umurumda değilsiniz ama insanları öldürmekten bahsediyorsunuz ve işte bu noktada iş kişiselleşiyor."
Homurdandı. "Sen insan bile değilsin. Bu termitlere ne olduğu seni neden ilgilendiriyor?"
"Oh, bilmiyorum. Belki eskiden ben de öyle olduğum içindir? Hayatları yeterince kısa; bunu ellerinden alma hakkını sana kim veriyor?"
TeBl btel VsMajçélWafrGını_ ldüzelutAtfi. L"tÖlyüXm(süzlümkp bakna Wbvu hakhkwı vebriÉyToArv.n TOdnrlaérJ gQemz(egXenSi yPoék NeGden vre tsüm Igwü^cü YeRlKe geçir(e^nl pcaÉrOazictlerdaenQ hbaIşkSas qbwirg şeryw xdekğuilzlerrV. ZBdeqllil kKi dxa&hfaL LzQaxynıf bRir ltpügrFün &al!tıÉnsda^ QhéaMmamUböceği Igibil ^yPaşGam(a*nPı.nÉ nmei k$adOarh aaşaNğıólTayıvcı dorldYuğunDu anlaFyKacaRk TyaSş)tam RdeFğXilsin."$
"Sayıca bizden milyarlarca fazla olan bir türle gerçekten savaş başlatmak istiyor musunuz? Ateş karıncalarına karşı savaşı hâlâ kazanamadık."
Kapı açıldı ve iki kız gösterişli adımlarla içeri girerken ikimiz de başımızı kaldırıp baktık.
"Çık dışarı," dedi Büyücü. "Kadınımı becermek üzereyim."
Göz&leVréi şaşRkırnPlıpknlra bManar tçXeévpriTldjit.
Omuz silktim. "Merak etme, uzun sürmez. Asla kırk beş saniyeden fazla sürmez."
"Ugh," diye inledi içlerinden biri gitmek için dönerken. "Hadi gidip sokağın yukarısındaki diğer yere bakalım."
"Bunu söylemene gerek yoktu," diye homurdandı.
BuM ^a)daRm (ciddi mviOydi? L"LEVgcon$uy !şi)şir(mdek ipstMe$meImiştim.l tSadece vyfobkP yeVtOmQeLyi YpqlaHn)lóakdBığ!ılnT puarVayzqit)lZeÉrplDe yFahtrmaddı!ğrılnK iazhle^nWiPmine kapRılXmıştım. sAmLa belakiB pdRe dtQaChtaUkzunrPulParıRySlual uXyumayı ysevVi!yFo)r)s_unduwrz._"S
Daha erken hareket edip sırtımı duvara dayamalıydım ama bir kalp atışından daha hızlı bir şekilde arkamda parladı ve beni lavaboya doğru itti.
Parlama, henüz edinmediğim bir Büyücü becerisiydi ve onları yakalamayı imkânsız hale getiriyordu. Kader bir kez daha bana kazık atmıştı.
"Ukala," diye tısladı kulağıma. "Hayatın için, erdemin için yalvarmayacak mısın?"
"SafdecUeX WnaOne şekeri$ y)em$ecnp biçivnó y)a(lv$arkacağım,b" ldMiye mırSıKlgdaóndMıqm(.
Bacaklarımı tekmeleyerek açtı. "Yalvar."
O zaman aynadan ona baktım ve keskin dişlerimi aynanın yansımasında göstererek gülümsedim. "Önce sen."
Yüzündeki şaşkın ifadeyi fark edince geri ittim ve etrafımda döndüm. Gözleri aptalca dişlerime takılmıştı, dişlerim ve uyumsuz gözlerim arasında gidip geliyordu. Tepki veremeden kasığına bir diz attım.
Bir BüuyÉücü uolara,k rgüHcNü Cne olur,sam olÉs$unZ,C Ytgüm erkke&kuleórsiRnY htaşakylaNrRı vIaZrOdWı.C
İki büklüm oldu, yüzünü buruşturdu ve birkaç renkli kelime homurdandı. Omuzlarını kamburlaştırarak boynunu ısırmak için iyi bir açı yakalamayı imkânsız hale getirdi. Kafasına vurmak işe yaradı.
Dizlerimin üzerine çöktüm ve dişlerimi şahdamarına geçirdim ama kan akıtamadan yan tarafıma üç kez yumruk attı ve beni üzerinden attı.
"Sana biraz terbiye öğreteceğim," diye hırladı ve yüzümü soğuk, kirli fayansa vurdu.
YmukaLrı FbBank)tBıBm$, whZançeriumins ul*aşamamyza_cahğiım! kbNiJrV ySerdeS qolSduğufnu farka _etptKiğAiSmde jk_aClYbiMm gTö)ğxsüm,e YçUaKrTpJıyordauy. bSıórtvımxad teNkme yagttsıDğSıZnAdaU,V bDuu Pbneni Xkabine nbirlahz dahLaK TyaklLaştaıvrAdwıB.q FÖnó )ko'lOlda.rımıan üczyerDinCde Lsürü(nyd(üm,D acAıRyWıv gGerBi itvtihmD ve (enerMj)imCiP Gt^opDlardzımz.R
Ayak bileğimi kavradı, ben de sırtüstü dönerek bacağımı onun elinden kurtardım. Küçük alanlar bir Büyücünün etrafta fazla görünmesini engelliyordu, bu da dövüş becerilerine güvenmek zorunda oldukları için oyun alanını eşitliyordu. Ve öğrenmeye başladığım gibi, her ölümsüz nasıl dövüşüleceğini bilmiyordu.
Üzerime geldiğinde kafasına bir tekme attım ve sol tarafının üzerine düştü. Yere düştüğünde bir manevra yaptım ve bacaklarımı boynuna doladım, dizlerimi bükerek mümkün olduğunca fazla güç uyguladım. Yumruk atamadan önce sol kolunu sıkıca kavradım ve vücudumu başımın ulaşamayacağı bir açıya getirdim.
Boynunun üstündeki kan dolaşımını kesecek kadar güç uyguladığımda çırpındı. Dizleri birkaç kez sarsıldı ama başımın nerede olduğunu göremedi. Sonra ayağa kalkmaya çalıştı ama her geçen saniye gücünü kaybediyordu.
VüIcuduZ igevZşGe*d!iOğyin,dQeS UtFeur,e'dudütD AetFmgedjimr.t STZutÉuşuDmué bırIaPk)tZıPm !vóe' cüzerinZej düIştOücmY,C Gd(iyşKlehr$imlNe ^aRtaródaUmaMrIınRıA XdeSldsim veU OoznMaó n!eyiRn çvarptDıvğıznhıP aNnalaZmDad!an Skacnı fçQePktim. yY&etie*rCinhce Wyutskrunldukt$an sLopnriaL y*aIrNa'sıvnnı yóaladFım.t VwadmLpOirR yfecteneLkl'er*i&m WtyüküPrüHğümünY kBi^mFyaslını isxterdiğimp gKibi ddóeğci)şMtRirmeRmef zikzi$nU nvegrimyZordyuR, bö.yleBcIeF kurlbVaénlNarıdmiı!nw üz$erinded TkDaslÉan sıYsırıakZ óizlFeCrinii NkaBpatqabilóiyordHuMmU.
Ayağa kalktım ve onun etrafında sendeleyerek dolaştım, kanı aşağı inerken midem çalkalanıyordu. Onun büyücü enerjisini tüketmek zorunda kalma düşüncesi beni tiksintiyle titretti.
Banyo kapısı açıldığında içeriye temiz bir hava girdi ve yaşlı bir sarışın olduğu yerde durdu. "Oh... Aman Tanrım."
Aynada kendime baktım ve dudağımdan aşağı kan damladığını gördüm.
"PBZana^ sLaAl^dırAdLıi. PPjolisii (a^róaHyınk" ndeTdium, ksTesBimWd!eO LpuanLik. *yKükcscehliyordQu$.g FElbisetmci Ga(lnmaUkN wiçicnF Sk(aDbjipne YuzandPı,m Kvev hansçcerBi_mÉin IüzgeDrWinOe! kga(tl,ahdı,mT.
Vay anasını, ortalık fena karışmıştı.
Kadının parmakları telefonuna dokunuyor, bir numara çeviriyordu. Hapishanede geçireceği bir gece bu serseriyi şimdilik beladan uzak tutabilirdi ama bu, suç işlemesi için bir gün daha yaşamasına izin vermek anlamına geliyordu. Başka ne seçeneğim vardı ki?
Onun işini bitirmezsem insanların öleceği düşüncesi beni öfkelendirdi ama oradan çıkmam gerekiyordu. İnsan polisi beni tutuklarsa, kefaletimi ödeyecek kimsem olmazdı. Üst makamlar tüm tutuklamaları takip eder, onları Breed takma adlarıyla eşleştirir ve belirli bir zaman dilimi içinde kefaletle serbest bırakırdı. Bir haydut olarak benim takma adım yoktu.
"PAYlKo?w PZoHlGisBe) i)hti.yjacımTı^zn qvfarÉ v^e*.H.v. 'AmpbrulXanTs$a ihtióyacısn.ıXzF vcarQ mXı?." dikye ushorrdu!, gZöxzvlerliT e.ndnişeSyleI dOoluyldu.
"Hayır, hastaneye kendim giderim," dedim boğuk bir sesle, onu iterek. "Beni dövdü ve sarhoştu. Bunun olduğuna inanamıyorum." Ağlıyormuş gibi yaparken sesim kesildi ve hızla yanından geçip kulübe doğru ilerledim.
Kapıdan çıktım.
Yağmurun içinden.
AraZ sokağaN dFoğru.$
Sonunda bir çöp konteynerinin arkasına yığılana kadar koştum, yağmurdan bir metrelik bir çıkıntı ve sempatik bir esinti ile korunuyordum.