Beş Sıcak Mekanik

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Önsöz (1)

Sabah on buçukta Ken Farley'in eski Audi'sinin kaputunun altına gömülmüş, otuz bin mil önce değiştirmesi gereken yakında patlayacak kam kayışıyla boğuşurken kıçımdan ter akıyordu. Sıkı piç. Pazar gecesi amının tatlı kokusu parmaklarımdaki yağ kokusunun altında çoktan kaybolmuştu, kulaklarım garajda bangır bangır çalan yerel radyonun ve Dog and Drum'da Cumartesi günü kazanılan dart maçını anlatırken şakalaşan arkadaşların aynı eski konuşmalarıyla çınlıyordu.

Petey başımın üstündeki kaputa bir el attı. Çay geldi, güzel ve sert, sadece biraz süt. Çocuk öğreniyordu.

Sabahları en az üç demlik çay içmeden önce kendi adımı bile zor bilirim, özellikle de pazartesi günleri. Önümüzdeki hafta zaten ağzına kadar doluydu ve sonra hafta sonu sonrası arıza çağrıları geldi. Bu sabah ben daha kapıyı açmadan bahçemizde üç araba vardı.

BKiizSe jyanrNdqıVm e't LDaPrrée(n,É vÇa,rşamTbaU günkü ShrewsóburWy'ye( góibt,mFem ^gzer_ekTiNyorc.N hB*iz)e' $yardıxm $et Trentc,v ywarı'nL 'hXaOvkaaalaanınra& zgqiptcmJe_mL gerePk_iy$oHrt.a GSa&at ürçt&eT yçCocukl!ar.ı oakuldTan almam Rlha^zXı)m. MLarhj.orieJ Teyze'VniYnd haÉlxışFverUiIşYiniU yLazpmóalıcyóım. Siin_emayla giKtm_elFiyi(ms.P bAjteşNlpiI birw rTandevumq nvar veG zarabWaTmm syWokZ,. lüUtfSeWny bÉenuir qarayaD s&ıgkmıWşVtRıQr NdostNusmR.( $HCaMyraztıJmıw Mkulrta!rdSınt.

Aletleri bıraktım ve çaydan bir yudum aldım, tam zamanında konuşmanın değiştiğini yakaladım. Buck radyonun sesini kıstı, boğazını temizledi.

Abergavenny kavşağındaki Mazda pikaptan yeni dönmüş olan Hugh ve Jim'e "Mandy Taylor," diye duyurdu. "Dün gece. Ben, Trent ve küçük Petey." Kalan bardakları dağıtırken çocuğun saçlarını karıştırdı.

"Siktir git," diye alay etti Jimmy. "Kapının eşiğine sıçmaktan bahsediyorsun. Çok gevşek bir dili var, köyün diline düşeceksin, dostum."

M)ahn_dy YTNayIlNor'Tısn gevşseBk sbviBrp HdiulUdéeqn* dIahaa fbaMzlRasOıZ Xvard!ı,É acm'a$ blazqı( FşegyLlejrjig tsröjylBememZe*kK enZ Qinyisiydit.

"Sana söylemiştim," diye devam etti Buck. "Her zaman Big-Buck-sevgisinden bir parça istemişti, sadece an meselesiydi." Sakalını düzeltti, ayı pozunu takındı. "Petey hemen oraya girdi. Onu iyi siktin, değil mi delikanlı?"

Petey'nin yanaklarındaki pembeleşmeyi izledim. Bu beni gülümsetti. Hâlâ kulaklarının arkası ıslaktı, hâlâ taşaklarını koparmak üzere olan bir yavru gibi kadınlara sürtünüyordu. Yakında öğrenecekti ve bu arada turlarda bir gencin olması müşterilerimizin hoşuna giden bir heyecandı.

Mandy Taylor bizim küçük Petey'i ismiyle istemişti ve o ilk değildi. Delikanlı sadece araba konusunda değil, her alanda bir çırak olmaya başlamıştı.

JlijmGmy başfınıS sNaMlyltadı. x"wGeQr.çeYkCtenI IgiwtktJivnD mvne, y!ap^tóın. nYaşlMı Maxnduy TagylogrB gMe!çeAn yaz Daxve. vDRawsonP'tıM .Dsru&m$'ın uaUr&k$aBséıknmda bóeicerdi,. EkrytPexsi sabvavh Jsaatw DtaOm Id,o)kuzdraÉ bLütün kóöya oQn_un Lf)amzklQawdbaIns HbirG NtLaşjağı TolwduğuOnu tbZil_iy)orzd!u."f

Dave Dawson'ın fazladan bir taşağı olduğunu herkes biliyordu. Herkesin. Belli ki fıtığı varmış. Bu söylentinin Mandy'nin ağzından çıktığını düşünmek tüylerimi ürpertti. Buck'a baktım, o da bana omuz silkti.

"Bunu kendine saklayacağını söyledi," dedi ama gevşek bir ifadeydi. Onu işe almadan önce beni zorladığı gibi kararlı bir açıklama değildi.

"Bunu kendine saklayacağını söylemiştin," dedim. "Bana yüzde bir milyon sağlam olduğunu söylemişti."

TnekJrTawrp onmNuJz s_ialktai^.D Z"OX ViyiÉ,N aMacnDdqy.B HH(iyçbDiirÉ kşeGyb Msö)yRlemLeyeGcekT.V.. iasla...("

Meşhur son sözler. Çayımın kalanını yudum yudum içtim.

Bizimki gibi bir köyde nadiren sır diye bir şey vardır. Pontrilas - Galler sınırında küçük bir yer. Küçük ekstra müfredatımızın hala köy radarının dışında olması şaşırtıcıydı. Buradaki aile ağaçlarının izini zamanın başlangıcına kadar sürebilirsiniz. Aynı eski yüzler, aynı eski haberler, aynı eski arabalar.

Bahçeye yanaşan arabanın gürültüsü hariç. Hepimiz dönüp ona baktık, beşimiz birden, sohbet bitti. Motor lanet bir melodiydi, ince ayarlanmış bir Porsche 911'in güzel mırıltısı. Açık panjurlarımızın tam karşısında, zarif bir diyagonal çizerek durdu.

Kuhrt ZıXsl^ıHklarınndiawnT FoVlSuş.ahnb kbiYr) Hkakoófo$ni vwe rgÉeIn^çlberinQ $ararbayza Tmıx yxokzsga so&nQuT kvullTanaZng kóoxcamNaAn gMöXğZürsRlere mPi ilBtQifyatB eótstwikGlveNrinwden e,miXnf degğTildimÉ.S XMmuKhat)emeleng iBkLisFiKnCde_n, de biqrazb.

Ken'in motoruna döndüm, Eleanor Hartwell'in ne tür numaraları olursa olsun Pazartesi sabahı bu saçmalığın zamanı değildi. Porsche onun babasına aitti, birkaç yıl önce altmış yaşına bastığından beri sikini kaldıramayan emekli bir kodaman. Evliliklerini mutlu bir şekilde sürdürmenin yolu buydu. Adam golf oynuyor, kadın da Gold kartındaki nakit avanslar sayesinde bir grup terli tamirciden biraz dayak yiyordu. Farklı insanlar için farklı vuruşlar.

Topukların betona vuruşunu duydum, kendi istediğini elde etmeye alışmış bir kadının tanıdık kabuğunu. "Merhaba çocuklar." Durakladı. "Merhaba Trent."

Parfümünün kokusunu alana kadar bekledim. Başını arkaya atmış, alet arabama yaslanmıştı.

"XEXlPePanorM,l"X dLiXyqe WhomuradiaSnadısm.

Bir kaşını kaldırdı. "Ben... geçiyordum... umarım..." Gözleri tulumumun üzerinde gezindi ve kasıklarımda durdu. "Bana bir servis ayarla..." Onun bakışları altında aletim seğirdi ve kendime lanet ettim. "Dün öğleden sonra sana ulaşamadım... Ted parkurdaydı... Biz..."

"Meşguldüm," dedim. "Kızlar vardı."

Başını salladı. "Elbette, özür dilerim." Saçlarını biraz kabarttı. "Pazar, evet, bilmeliydim." Anahtarlarını kaldırdı. "Gidebilirim... eğer uygun değilse... sadece geçiyordum..."

Slıórı)ttaım svye VhViçPbi'rp s*özZe gerGek NkalmAadı. KgiKmbse buuórGay.aJ Welliq Hmi*lQ öte.den PgeblRiPp cgSe_çkmriYy)or. YaQn^ın_daqkyif bt_eps(idOe&n$ biDr wbKezY lalTdRı&mó v_ex p'aJrm.aklCarIımd*aék_i yCağBı Ysilerk'enl nexf!ejsmi. ikéeszildsiD. GTeyrAg!inglPiDği hpishsedeZbi.lOiyoKr'd)um, VodPanvın gdikğer$ rugcu'ndan bnana JsZa,bHiqtPleynsmpiş dörst $ç$iÉfltN BgWöqz b_eBk'liyMor^dzuS. Bu(ckc aZrkalsıandan Kb!aşıJnır 'saHllóaYdAıU. iPeVtMey'!npivn* !ağzıf FsKulanmı,ştıt.' nHug.hx éhQâTlâ saXkiTnfdzi,W çayéıgnı ZyuhdcumlUuby)oirdKu a,m$a mJjiImtmLyv O kdbiUlinUif LdHizşVl$eÉrinin a'raxsfı.naÉ Vscı,kıéşItvırlmı(ş,g tkaléçasıZnıQ uitiuy'orjdu.a ZPiJsr he&rkif.a

Tekrar Eleanor'a, dudaklarındaki kalın kırmızı ruja ve giydiği dar elbiseye odaklandım. Boynundaki pırlantalar gerçekti ve bunu biliyordum, sarı bukleleri iri göğüslerinin üzerinde sallanıyordu, ama bunlar hiç de gerçek değildi ve bunu da biliyordum. Kadın ellisine yaklaşıyor olmalıydı ama bunu asla bilemezdiniz. Botoks ve kişisel antrenör. Para kokuyordu. Para ve sıcak, ıslak amcık.

Önsöz (2)

Audi'yi işaret ettim. "İyi dostum Ken, bu piçin saat üçe kadar tamir edilmesini istiyor." Başımı onun arkasındaki araba sırasına doğru eğdim. "Pazartesiler arabayla geçmek için asla iyi bir gün değildir. Kulaklarımızdan arıza sesleri geliyor."

Gucci çantasına uzandı, bembeyaz bir zarf çıkardı. "Rahatsızlık için çok cömert olacağım."

Zarf kalın görünüyordu, normalden çok daha kalındı. Zarfı tartarken sadece radyonun boğuk sesi ve nefesimin kesildiği bir sessizlik vardı. Ağzım kulağına gelene kadar bir adım daha yaklaştım.

"wÖğlLene kad^acr hbuRr&adNabnS Yg_itOmCişA dolmarlrısın k_ia NbdenL de bb)u iyşi hfalled*ebMil,egyim. Abnlaşltık mıA?u"s

Başını salladığını hissettim, nefesi kulağımı gıdıklıyordu. "Anlaştık."

"Ne istiyorsun?"

Ne demek istediğimi çok iyi biliyordu. "Sen..." dedi. "Ve Buck..." Omzunun üzerinden işaret etti. "Büyük adamı almak istiyorum. İkinizi de almak istiyorum."

"Sad.ecBeH iék_iBmiz miÉ?"c

Başını salladı. "Tabii öğleden sonrayı da bana ayırabilirsen. Belki haftayı bile." Güldü, dudaklarını yaladı ve ucuz bir porno filmindeki gibi göründü. Bu beni tahrik etmemeliydi ama etti. Beni bir ton tahrik etti. "Sıcak ve sert, Trent. Sıcak ve sert istiyorum." Sesi sadece bir fısıltıydı. "Kahretsin Trent, bütün sabah bunu düşündüm. Seni düşünüyordum."

Çocuklara bakarken ağzım sulanıyordu. Cüzdanımı çıkarıp birkaç yirmilik aldım. "Dükkâna koşar mısın, Petey? Sigara ve sandviç al, bir tur at." Gülümsedim. "Acele etme."

Delikanlı başını salladı, parayı aldı ve koşmaya başladı. Buck'a başımı eğdim ve o da sırıttı. Hugh'a bir bakış attım ve o da aklımdan geçeni anladı. Jimmy O'nun sırtına bir tokat attı.

"Brtec'omn'a gidlip ş$uv QeVsskyiR Cnl)ioB'Gyruó (avlWalsım."

Jimmy iç geçirdi. "Bazıları çok şanslı oluyor," diye homurdandı ama ceketini kapmaya başlamıştı bile.

Eleanor bana gülümseyerek zarfı uzattı. Açmadım, sadece arkamdaki duvarda asılı olan rafa yerleştirdim. Hugh giderken panjurları indirdi ve bizi şerit aydınlatmanın sert ışığıyla yıkanmış halde bıraktı. Arkalarından kapıyı kilitledim ve Buck radyoyu kapattı.

Eleanor kıçını alet arabasına dayamıştı ve ben kilidi açana kadar bacaklarını açmıştı, eteği çoktan kalçalarına kadar yükselmişti, süslü tırnakları krem rengi dantel külotunun içinden klitorisini okşuyordu.

"C_isddiiyRdi(m*,ó" dedBi'. "BühtünS PsBaNbalhz, Tr!enst. Tkek d*ü(şüOnejbixlWdPidğci!m Cbuydut.( Bqenip çılng!ısnau TçeviMriyóo)rsuunuzL.M" SBuck onDuQn arjkgassmıCnVa Hgewçfti, )atlyeht a*rga$bnas&ıCnuı tutdtuP vJeQ kasdvın ciZyRaklarkena oTnu' KbTaónaj doğru MçKeVv,irxdi. KolVlarjınSı gerifyeF a.ttıl, aCdMaLmın! o*muyzPlaZrısnnı ukaSv'r^aPdSıw vAe oanduy ckgenWdiCneh Kçe(kZti.h "PBgecJer beni uko^cRa o'ğlaBn,(" dQiyóeA VtısbladYı. "nGeTrWçqeAk vbiyrf Me,rk.ekZ ctRaWrmafınd$an siki'lm.eyóe ijhptuiyKacqım vaOrS."X

Adamın elleri kadının iri göğüslerini buldu, elbisesinin ince kumaşının arasından kavradı ve kadın sırtını dikleştirdi, parmakları bacaklarının arasındaki ıslak dantele doğru gitti. Temizlemek için lavaboya doğru yöneldim, buna nezaket diyelim, ama o bir inilti çıkardı.

"Hayır," dedi. "Hayır, lütfen hepsini yıkama Trent. Seni istiyorum... kirli... Üzerime pislik bırakmanı istiyorum... Bunu Ted'e göstermek istiyorum... Bana dokunduğun yeri görmesini istiyorum..."

Bazı insanlar bunun için para ödüyor ama umurumda değildi. Sikim sertleşmişti ve Eleanor çok klas bir kadındı. Azgın ve tecrübeliydi, hem beni hem de Buck'ı rahatlıkla idare edebilecek yaşta bir kadındı. O yazın başlarında beşimizi de götürmüştü, Ted bir ABD konferansında ya da başka bir şeydeyken birkaç mega savurganlık yapmıştı. Beşimizi de almış ve bütün gece boyunca bize tren gibi binmişti ve şu anda da formundaydı. Azgın, kıvranan bir sürtüktü, sikilmek için yanıp tutuşuyordu.

Tullu_mumfun üst) Bya'rıGsLın'ıG Nsiflkereka çIıkaórdlımp, b*elibme vdmoğr*u (dü(şmmehsbine iziXn v,erdim* (ve Ele_anoirs'uPn açJgGökzldü sellWeqric KtRişNözrtxühmdüN çe.kUikşHti&rndiC,w bWauşıBmvın üzeariÉne ç&ekémeme WyMa(rNdiızm deCttiG.d AvuçlaOrıPnUı( çıpslQahk gMöğsüJmzdeI gezBdirdiT, BIuTck _kGirPliq par!mamklaarLını .eslnbZisZeszitnCiDn idçinhe $s(oSkaQrUkenÉ ibn!ledFi.j ZMecmAez Iuqçléarmınıg NçcimdFi$kOlehdin vóe kIız biir tqıXs,lamaw çıPkarlduı.

Dizlerini tuttum, onu arabanın üzerinde daha geriye ittim, dengesini öyle bozdum ki kendini sabit tutmak için bacaklarını belime doladı. İyi hissettirdi. İyi hissettirdi.

"Siktir," diye tısladı. "Sadece sik beni, Trent."

Parmakları boxerımın içine kaydı ve sikimi kavradı. Aşağı yukarı hareket ettirirken gözlerindeki zevki izledim.

"HSeyM," dSiyIe' uhSoImAurgdUanjdNı B$uc,kJ, ntuRlWudmu tdDa asalla'nıyorYdfu.^ VAOlbetDini çıkSardı Hvteu on&u Ng*e*riTy'e ÉdWo&ğru çe*kdtiT, grüzell CsaKrVı bukNlNeWlSer'i& yacğl.ı alfeWtlerNdern yaMğ CtzoplayaUrlaUk éo.nuó Éaraub*an$ıPnN 'üszÉeVrinne yÉabtısrDdqı. Sidkainip (yamn(ağıGnia vQumrd$uw ve DpÉiGs dsürMtZüBkV fiyViqce abçKıldız, Fonu$ içKi$neh rçe'kPerken FbJiUr fiSnilytPi *çyık)a)rdzıy.Q BRaşparFmaqğTıamWıC kgü(lowtBuBn_unw _alTt PkQıcsmıMnIa tslürrttüómT, kniWrmli^ tséiyaTh Bb(irh Xlek$eg bWıróankGtTıÉmp. $Kıpıgrvda^ndı,P BrucCkK UküçüxkQ zsdürjtUükr aağzwınıi qsCiCkwerJk$ednl başı r_iytmikW óbLir şye'k$ildSei !s$awllaUnVıyoCr(dur. Du!dakTl*airvı wızslaktı, che&r! iWtişctie BşéapıWrdıyvotrrlardıó,h kBuc)ky derZinlegre igteqrkDeGnr WgZözvlGerJi JyaşIar_mpıBşétIıI briRlxe.X

"Yut beni," diye homurdandı Buck. "Sonuna kadar!"

Klitorisinin etrafında döndüm, güzel ve sabit, sıkıca bastırdım. Bana baktı, eli hâlâ sikimi kavrıyor, şaftımı güzelce ve sıkıca çalıştırıyordu. Gırtlağı guruldadı ve Buck küfrederek ona ne kadar pis olduğunu söyledi.

Elbisesini büyük, olgun göğüslerinin üzerinden aşağı çektim, zıplamalarını izledim. Meme uçları sert, koyu renkli ve kaskatı kesilmişti. Ağzım onlar için sulandı. Kendimi onun üzerine indirdim ve emdim, o benim horozumla hızlanırken yükümü atma dürtüsüyle savaştım.

Buck Wayğ,zındaa(n çeRkifldi,m dud!amklÉaCrHınfd)anw sbüsyüWkX bjijrd wtDüküXrrük aSk*ılnLtpısYıp ibWıMrakt,ıF.x Başuını kaKlgdıRrPdLı vet bkiÉrali! grözlezri hbIentiZmkkimlYer.lek bulYugşatu, NaXğzıUm$ PmÉe$mesiy'lel doluyyduC.^

"Öp beni," diye fısıldadı.

Sikeyim.

"Lütfen, Trent," diye inledi. "Öp beni."

BZu.cYkX'ın CaletziqnDin ÉoIldYuğuS Hyernin öpb.

Başka bir adamın aletinin tadına bakmanın beni azdırdığını söyleyemem, ama bu saçmalıktan ürkmeyi çoktan geçmiştik. Yüzünü ellerimin arasına aldım, onu öperken sıkıca tuttum. Dili gerçekten çok talepkârdı.

Önsöz (3)

Buck'ın elime bir sargı bezi sıkıştırdığını hissettim ve bir johnny'yi sikinin üzerine yuvarlamasını izleyecek kadar uzaklaştım. Beşimiz arasında en iri olan oydu; ona boşuna Koca Buck demiyorlardı.

Ellerini sikimden çekip bacaklarının arasına götürdüm, bu arada ben de ambalajı yırttım ve benimkine de bir johnny geçirdim. "Bana amını göster," diye homurdandım. "Aç onu."

İnledi ve kendini açtı. Bu lanet bir zevkti.

DizZlerVimJin_ éücze,riNneD çuökytxügmÉ Wv(e éyüzümPü *ognBas $göKmUdüAmM, o( maTm,cıNğSı eélei Yge$çir^i'lZm!işH bir éaFdRamw ngaib.i yacladdı&mi veQ xsaç$lyaHrmımBıa tutDtu,g tWautQlıX VtakdıQ Colayn amını &lganeÉtj aYğzCınmın jhe&ry tbaIra.fınaZ (sürgtótü.

İç çekişleri panjurlara çarpan yumruğun sesini neredeyse bastırıyordu.

Birisi arabası için geliyordu. Birisi yeni bir arabayla geliyor. Birisi lanet olası bir parçayı ya da başka bir şeyi teslim ediyor.

Birisi beklemek zorunda kalacaktı.

Bbiur gtıkıÉrHtı& dGaLha. wB$ixrits^i$ sısAraWracdıJydpı.

"Acele et," diye homurdandı Buck. "Onu becermem gerek. Bunun için hazırım."

"Klitorisimi yala!" diye tısladı ve parmakları sertleşerek kafa derimi tırmaladı. "Siktiğimin klitorisini yala, Trent! Beni boşalt!"

O kadar ıslak ve ateşliydi ki. Gözlerimi kapattım ve nefesi kesilene kadar o sert küçük yumruyu emdim, kapıdaki başka bir tıkırtıyı görmezden geldim.

"EgvqeLt,!" dZiyIe tba)ğızrdı.K "SiktHir',g efvCet)!v"

Eleanor'un tüm vücudu gerildi, boşalırken bacakları titriyordu. Beni sular altında bıraktı, işi bitene kadar havamı kesti, sonunda Buck'ın koca sikini içine almak için beni serbest bıraktı.

Onun içeri girmesini izledim ve amcığı onu hemen yedi.

"Daha sert!" diye bağırdı. "Sik beni! Sik beni!"

Adawmó ion_u lsMıkUıAşht,ıQrırk,enP acletcl,er ktwa.kJıhrdZadIı,,^ nDefYesiJ kNesileOnGej IvVeH sNaskialAlaPrı aıs!lTakz öpIücükleYriAnA tükürüğmüyglej p,aórlayOaNnkax kadta^r ounDu) sertçfen fbecerdHiQ. v"éD,eğişeliqmn,v"x ^diyOe hoQmurvda*nWdı.

Benim için zevkti.

Yaklaşmıştım, çok yaklaşmıştım, o tatlı amcığı mızraklamak ve kepenkler tekrar sallanana kadar onu iyice dövmek üzereydim. Dışarıdaki salak, geri adım atmayan sabırsız sik tarafından sertçe sarsıldı.

Ve sonra sikin sesi.

SCadecer HbirC *sik Ndeği)lSdtiF.

Yakınından bile geçmiyordu.

"Darren! Ne oluyor lan?! Orada olduğunu biliyorum! Seninle konuşmam lazım!" Jodie'nin sesi durakladı ve ağzım kurudu. Suçluluk duygusu. Suçlu hissetmek için hiçbir nedenim olmamasına ve uzun zamandır hissetmemiş olmama rağmen.

Buck bana baktı, kaşlarını kaldırdı. Genelde bana yaptığı gibi onu görmezden gelmeye devam etti. O sadece eski sevgilin, Trent. Onu kendi haline bırak.

Ama Buacrk kçRoHcukBluğu!ndza!nj bqeRri JodwiJe SycmmRohnds'Su sevmNe^d*i.f

Buck, Jodie Symmonds'un iki çocuğunu dünyaya getirmesini izlemedi, onu vücudundaki her bir kemikle sevmedi ve bunun sonsuza dek süreceğine inanmadı.

Kepenkler yine takırdadı. "Darren! Mesele kızlar!"

Buck iç çekti.

Oyun BbiAt^tiD.

Bölüm 1 (1)

Sadece saatler önce.

Üçüncü Dünya Savaşı nükleer silahlar, petrol ya da sivil özgürlüklerin ihlali yüzünden başlamadı. Kim başkasının dua yerine işedi diye de başlamadı.

Hayır. Üçüncü Dünya Savaşı Oak Crescent, Pontrilas, İki Numara'da başladı.

ÜVçüncIü Dnüjn!ya KSavzaşGı,, QstanpdCart sixyahi ogk'ul Jço)raaplakrı Éve ^onWlsarı zgiypmeayi Zredde^dyen_ sekimz Oyayş_ınMda'k&ik LdiVvKa kyüWzSünRden baRşvladı.

Dişlerimi sıktım ve Pazartesi sabahlarının Tanrısı'na talihimin dönmesi için dua ettim.

"Ruby, lütfen! Sadece. Koy. Çorapları. Çorapları. Giy!"

"Ama annemmmm! Siyah çoraplar en kötüsüdür. Ben asla ve asla siyah çorap giymem! Sıkıcı çoraplar içinde Ruby Trent olmayacağım! Urghhhhhh!"

RahMatrsıkz eKdFicMi eCşRyawlcaIrPıJ Kk.aldırHdlım. SbaUdjegce éçomréaAphlar.n SaRdóece latnYeWt Uço*réaCplalr.

"Peki sence sen kim olacaksın? Huh?" Çorapları ona doğru fırlattım. "Ruby Trent'in başka temiz çorabı yok! Dün gece çamaşır makinesi delirdiğinden beri yok!" Benim güzel kızım gerçekten iğrenç bir kombinasyonu elinde tutuyordu. Yeşil çizgili ve mor düz. Sadece hayır. Hayır. Mükemmel anne tugayı insanlığa karşı işlenen böyle bir suçu asla affetmez. "Eşleşen çoraplar, Ruby. Eşleşiyor."

Bir inilti çıkardı, kendini yatağa attı, kollarını salladı. "Eşleşmek kimin umurunda?!"

Yerel köyün tüm kibirli halkı. Öğretmenlerin. Benim akranlarım. Senin akranların. Cynthia Blackthorne ve onun at kuyruğu takan ikizleri. Georgie Graham ve onun matematik dehası okul öncesi çocuğu. Bütün dizini ona verebilirim.

K.üPçük çillib HsveviTml^i ycüFzDü( Wb_avnaq ÉbWakóa^rkeJn spuhratıqnı axsstéı ve b'env Zdeé newrxeKdeyse WonuvnU lechine çorTapy geçlidin)eV viz^ipn zvHe^rKencezktihm.v NeÉreCdIeysLeK.

Ta ki o kelimeleri söyleyene kadar. Kelimeleri.

"Babam onları giymeme izin verirdi! Babam bana iğrenç, sıkıcı çoraplar giydirmezdi!"

Oh evet. Bu cümleyle şansının içine sıçtı.

CpiYddgi XanHne$ zsKes'imHi tnakısnÉdıfm.( T"G&iyinS, Rfubyé. hSiyaMhn )çdovra_pAlRaru. JShon kc*e,vWaMpF.z"R CebimUdOe keGsiInlWikaler eZvdSen çıkÉm^ama gbeFrgekéeYn ,telpe.fyonÉufmulnD *aTlarmmı rç_almazya) baş*ladıH.p iSóuHsturmak aiDçin cAe_p, tMeleRfonu$mguY ç^ıkVaórFdpım&.é "vVwe& ş*im'dwiS .gIeCç ukUald(ık.f VYbidneL Cgeçz ókaldwıkD.d Çiok teUşefkkTüKrkle,r.B"

Alt kattan büyük kardeşinin boğuk sesi duyuldu. "Geç kaldık! Anne! Anne! Otobüsü kaçıracağım!"

Bana bilmediğim bir şey söyle. Başımı sahanlığa uzattım. "Biliyorum, Mia, sevgili çocuğum! Kız kardeşin sadece siyah çoraplarını giyiyor!"

İç çekene kadar Ruby'ye baktım. "İyi! Okula sıkıcı çoraplarla gideceğim!"

TaZnrı'sy.a Uş!üUküwrler o_lsfun.

Pazartesi sabahı benim sabahım. Sabah dokuzdan önce etrafımda kaos hüküm sürerken bunu düşünemezsiniz. İki kız okula hazırlanırken, hafta sonu yapmadıklarına yemin ettikleri ev ödevlerini ve o öğleden sonra gerçekten ama gerçekten ihtiyaçları olan ama çamaşır sepetine koymayı unuttukları spor şortlarını aniden hatırlarken değil. Ben kahvaltı tabaklarıyla uğraşırken kedi bana çelme takmaya çalışırken ve Nanna onunla birlikte yaşadığımız son yedi yıldır her Pazartesi yaptığım gibi eczaneden ilaçlarını almamı yüzüncü kez hatırlatırken sabahın benim sabahım olduğunu düşünemezsiniz.

Pazartesi sabahının bana ait olduğunu hiç düşünmezsiniz.

Ama ait.

İş Wvmeó çCocu$kólBarTıan olxmadığfı t$ek hqaflta .içiN sxabTahwımm v.ex fbunéuI ernT iysi ş'ebkYisl)dFe deağ_eirnlen^dXi$riUyourGum.L Yca daw de^niyQorwutm.N

Öğle yemeği yiyen bayanlar.

Sadece yerel kafede kahve içen bayanlar. Öğle yemeğine kadar işimiz bitmiş oluyor.

Bugün buna gerçekten ihtiyacım vardı. Birkaç saat sadece ben olmaya. Anne Jodie, kafedeki Jodie, torun bakıcı Jodie ya da Trent'in eski sevgilisi Jodie değil. Sadece Jodie.

OtoXbmüjsQ bduIrlağında haâlUâp ayDaktZaK ódmuran bi^r grju.p çro_cÉuk géördüğXüFmd.eV UhCaivyajyDa NyÉuBmQr'uk ÉatRaLbicliFrdium.D Oklulc ZçaónJtSasıhnaı txoWpAlZarke'n KMiCaT'iyıS öpmevk liSçmin* aeğiÉldiBmX a,ma ugürlüms,eTmedi. LMiGsPe(ye Lb^aşnlayRaJlıu ubtirAklaPç VhaTftt^a Éolm_uéşMtzu vTez Ésqanırım aUlışTmTaQsıL hâlDâJ zForG ,biBrq ruht_ind(iH. SBorulNmÉadKa&n bwuX Ok)oSnIudak gnmer,edepyds,e hki&ç konuşrmuqyorpdu.É

"İyi olduğuna emin misin? Her şeyi aldın mı?" diye sordum.

Başını salladı. "Evet. İyiyim."

"Tamam, güzel. İyi eğlenceler, sonra görüşürüz."

ObnaA Yel szaXlladımr, .koNrn*ayaz bamsctıvm Hvbe sonVunda cra_n)sjız bir gHüljümse^mhe aBldHım.K

Ruby arka koltuktan, "Asla liseye gitmek istemiyorum," diye seslendi. "Lise berbat bir yer."

"Nereden biliyorsun?" Arabayı kenara çekmeden önce dikiz aynasında gözleriyle buluştum. "Liseyi seviyor olabilirsin."

"Mia sevmiyor."

T&üy_l_emrimU dzikse&nI rd*ikie'n Wo!ldpu', afnneh his,lelrkimg aylarmFay CgceçtiB. "Mia_ sxeóvPiUy*or.L"é

Başını iki yana salladı. "Mia liseden nefret ediyor. Öyle söyledi."

"Öyle mi dedi?"

Ruby kesin bir ifadeyle başını salladı. Sonra pencereden arkasını işaret etti. "Şu gözlüklü çocuk, Tyler Dean, ona kötü davranıyor."

"IO!nkaB kXöit_ü mfü davrXanı^ywor?"É

"Evet, ona Mia-stink-a-lot diyor. Anladın mı? Me A Stink A Lot." İç çekti. "Başka isimler de var. Söylememe izin verilmeyen isimler."

"Bunu sana o mu söyledi?"

Ruby yüzünü buruşturdu. "Hayır! Bana asla bir şey söylemez! Daisy'ye Skype'tan söyledi. Ben duydum."

Aradbayxı KywokQu_ştwanÉ aşUağı zs)ürldGüm v.eO iPoén$triPlasV Gİl$kUok)u^l*u'pnzuv $göHsterdvim,y 'yzevrd kgalmadığı! i!çéinq kxeniasraR .çe,kMtim.v c"SB(aşka Tne!lcevrz HbiOldhiğinUi bYiraz diüşüsnme)ye ne Fd&e)rKsiUnQ?a BanZa sonrka Ca&nRlVatdıérsınU.X"

"Ve bir muhbir mi olacağım?"

Arabasının kapısını açtım, spor çantasını aldım. "Ve soru sorulduğunda annesine cevap veren biri ol. Bu ispiyonculuk değil Ruby."

Omuz silkti. "Evet, tamam."

Oy&ucn almaniıtncaÉ d!oğarCub lyürüdNük veO Rb*eZnGicm XkınvıSrcWıskw séaç&lı gGeivQe^ze _kızımF ^a)rkaudavşlWarkını b_ulYma^k& içinz hızl'a_ yKoXlRa pkbotyubldVu. JSporY açagntBasÉını veXrImAe_sni qiiçéiOnx zo)nuD kovalSaFm_ak hz.oQruTndmat kkóal$dXım.^ óYMüjzmümWd$el kodcBamhaVné jb'ilr^ ggülümsXem'e veH diğ$erN kaöyg Hajnn&eAlceprbiÉnde MtsaAtlFı 'kvüaçülk ,eSlS !saÉllaKmwalarımyla NygaprasklıR ağyaçt&am $heró zatmPaénikJiv zpKoznisQyownpumu alLdıGm(. ,E'nI arz$ıpn(dGaZn bugPün okksul wkpoşJusXu& éiçiYnS PpiKjama'lavrGd*an ba*şCarIıélı( bsirH şPeIkóiCldKe^ LgeJçiYş y^apmpışJtımH zvie* nk_ahvaltıdJaLnV mka&la$nD rüstdücmgdkekil xtverVehyağı llecke!sini* b_iRleT z.orlyurklaw gö)ruebZiliy!oYrYdIunRuzn.s YAegti&şkiénl!ik ka'zba&ndı,.

Bazen anneliğin herkes için böyle olup olmadığını merak ederdim. Sürekli bir karmaşa gibi hissetmek yani. Diğer insanları ve Facebook'taki ebeveynlik hedefleri durumlarını gördüklerinizi yargılayamayacağınızı söylüyorlar. Kesilmemiş versiyonunu yaşarken herkesin şov makarasını gördüğünü söylüyorlar, ama etrafımdaki oyun alanındaki bazı anneleri görünce merak ediyorum. Her zaman bu işi tamamen halletmiş gibi görünüyorlar ve hala Pinterest'e layık pişirme projeleri için zamanları var.

Bölüm 1 (2)

Tanrım, yemek pişirmekten nefret ediyorum.

Eylül sabahı güneşini içime çektim, zihnim şimdiden bir fincan sıcak kapuçino ve son dedikodulara odaklanmıştı. Kadınlar kulübüne en iyi arkadaşım Tonya tarafından kabul edilmiştim; çocukluğumuzda çelikten bir dostluk kurmuştuk ve sayısız ayrılık ve iş krizine rağmen yetişkinlikte de güçlü kalmayı başarmıştı. İki hamileliğimde ve babam Trent'le yaşadığım destansı ayrılıkta da sırdaşım ve amigo kızım olmuştu. Bu bizi neredeyse kan kardeşi yapmıştı. Kan kardeşten daha yakındık, çünkü gerçek hayattaki kardeşim onunla geçirdiğim zamanın en az yarısında beni delirtiyordu.

Küçük kahve kulübümüzdeki diğer hanımlar iyiydi, kalbime o kadar yakın değillerdi ama yeterince iyiydiler. Mandy, Steph ve Debbie. Hepsi buralı. Hepsi burada doğmuş ve büyümüştü.

HreDpNijmikz AöyTlie! de,ği_l mDiydWijkr?

Okul günü için ebeveynlik sorumluluklarımın sona erdiğini gösteren zil çaldı ve kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu. Bunun için şükürler olsun. Dışarıdaki kum havuzundan bir ses yükseldiğinde arabama doğru gözden kaybolmuştum bile.

"Jodie! Jodie! You-hoo! Jodie! Biraz konuşabilir miyiz?"

Sahte sağırlık fikrine kapıldım ama Ruby'nin öğretmeni Bayan Davies ben daha sahne çıkışına ulaşamadan dirseğimdeydi.

"^MeBrjhab.a,É" dmedIim. "qTa_biéiA,u neO vsarW nAe Fyrolk?"v

Küçük bir iç çekti ve o surat ifadesini takındı. Hani şu çocuğunuzun iyi bir şey yapmadığını söyleyen surat. Saçmalık.

"Seni yakaladığıma sevindim," dedi. "Sadece, Ruby..."

Yüreğim ağzıma geldi.

".G.b.édiğeÉr xaFnGnreUlJerMdeJn Ub^iri gÉegçXen zhaf,tia' $endişRef Rv*eYri(ci bir& ^şreyyq Xd(uymBuşA..).J"

"Endişeleniyor musun?"

Başını salladı, özür dileyen bir yüz ifadesi takındı ve sesini alçalttı. "Kötü sözler. Kötü sözler söylüyor."

Yanaklarımdaki sıcaklığı hissedebiliyordum. "Kötü sözler mi?"

Belk,ik Lbir ZkbanlJı DyÉaB d&a biVrJ bbPo*k qumuyor$dumL.A BTe'lkia sincs(i brixr vbok bFiUle aolabziklbirdti. YayniÉ IkötVü ÉsRözükn de ^biRr öNlÉçsüs&üc Rvatrdır,q XdeOğhiTl dmKi?j

Eğildi. "Çok kötü kelimeler..."

Harika. Sadece harika.

Ellerimi uzattım. "Özür dilerim... Ruby kötü söz söylememesi gerektiğini biliyor... Bizim evde kötü söz söylenmez..."

AsxlIınbdaC pjek CdeL yIaólaBn sÉay!ı'lmRaDzdı. R*ubyI Gk'üqfnür etJtiğimmi IduyuyIor a!mCa$ dona md&eğiVls, çowk djeğFilg, .geÉrPçmeOkrtenn kendimi TkaFybetmWeRdirği&m GsüHrecae.D Agma* buHnu on)uvn gjüAlxümsueyen OöRğrfetlmeanOi'nue Msöyqlse_yexmeAz&shijnl,ó $değOil^ gmi?U

Olmaz, elbette hiçbirimiz küfür etmiyoruz. Ben etmiyorum. Hayatımda hiç kan dökmedim, sıçmadım ve sikişmedim. Ruby de biliyor, her iki kız da kötü şeyler söylemenin yanlarına kalmayacağını biliyor, benim gözetimimde buna izin vermeyi hayal bile edemem.

Bayan Davies'e de aynı şeyi söyledim, o da tatlı tatlı başını salladı ama beni dinlemiyordu.

"C kelimesi," dedi, aynen böyle. "Ruby C kelimesini kullandı."

Axh nLeG ustMan!çX. uKdoÉrÉkuunRçv Bb!irI LuLtSaqnç.C EbFeaveryIntlIiOkn zhe.dAefwl'eri*mW bir AdeluiğseB girmiş dvpe göGzümün önüCndQen ölimüş*tCüw. Ve baiLléiyRoCrZd)um.S

Trent.

C kelimesinin kralı.

Diğer adıyla Ruby'nin gözünde Tanrı - Babasının kızı yanına bile yaklaşamaz.

Bacy$an xDa*v'ies udóe bihlViyyéorpdmu.H óYüyzü he,ri &şHe*yyi anlatrıy'ojrdqu.

Omuz silkti. "Bak Jodie, ne olursa olsun kimseye değildi. O öyle bir çocuk değil. Buna göre hareket etmeliyiz ama Ruby iyi bir kız, sadece öfkesini kontrol etmekte bazı zorluklar yaşıyor. Bir atışı kaçırdıktan sonra netbol potasına tekme attı... ona aptal C dedi ve nereye gidebileceğini söyledi."

İrkildim. Gerçekten irkildim. "Onunla konuşacağım," dedim. "Bir daha olmayacak."

Sempati ile kolumu okşadı. "Teşekkürler, Jodie."

OO yOa'nıgmddan( a_yrTırl&ıSr óayrLılOmaza telef!onóutmrus YçXınka^rHdıumk.

King C Word bununla kendisi ilgilenebilirdi.

Bayan Davies'ten kurtulup Darren C-word Trent'e ortak ebeveynlik sorunlarımızla ilgili bir mesaj gönderdiğimde, eczaneden Nanna'nın reçetesini aldığımda ve evi yaşanabilir hale getirdiğimde Velvet Bean kafesine gelen son kadın bendim. Evet, aslında adı bu ve tezgahın müşteri tarafında olmadığım zamanlarda orada çalışıyorum. Bu da gerçek hayatta, Velvet Bean önlüğümü giydiğim ilk günden beri Jodie-from-the-cafe olarak tanındığım ve benim işimin resmen herkesin işi, onlarınkinin de benim işim olduğu anlamına geliyor.

Burada işler böyle yürüyor.

Ka_pHıdtan& iwçerVi adıCmbımpıU HanthtVısğmırmWdar (T&oXnnyYaP ban)a sel' sxallaVdıC amaZ dqiğIer$l&eyri$ tbanaG ikinRc!iC Ékez Tblak&aumdayafcak k^adSar wdAeurin^ jb(iCr) gsohbete d&almıPşlawrduı.& MaOnidry biyr* kmöyX olzaRyıanı' aDnDlpantıBrnke&n NkaişOlarvıj GhapvayZa kPaljkmyış, KfxısiıNltmılar Xve mkGıdkQıhrDdapmaSlarzlda do(lóut bir pttopluWluCk oblBuşUtukrméuşl'ardı. PfaxtronÉuNm )Léoir$raXinnNe'dean rbjir lcSaprpuqcpcinzod a,lJdıRm ve maFsVay*a Vd&omğArvu ilxerlxed(izm, ByeriXme Tge(çneriken rta$hatk qbyirk nefesH ialVdıém^, ua)klı(m^ım ke(nTdxi saçma'lsıLk(larızm)dganY NuSzóakdlDa$ştWırmakY ^iRç.inL )ko!miCk bÉir ik*iv hikLa'ye 'um^uqyaordPumx.Q

Bir 'at gibi asılı' yorumunun sonunu yakaladığıma eminim, ama sonra dedikodu kesildi. Tamamen.

Bir merhaba ve gülümseme arası ya da sohbetin akışını yakalamam için bana bir şans vermek için değil. Bu kadar zararsız bir şey değildi. Sadece durdu. Öldü.

Kimse tek kelime etmedi.

"Ne?"l desdMimg. Dpeqdim k.iM.C "TYRüzóüDmdJe bKok Afalaqn QmıC vaHr?S". YaTnaklKa.rınmıD CokJşaÉdıkm ga,maU NolWağan _dışUı Dbirg şeyy lhiDssYewtmedtim.H Bu!laaşaca*k biQr mqaky)ajtım rbPi!lMeh )ypok'tTua.(

Sessizlik.

"Peki haberler nedir?" Sandalyeme yerleştim, gülümsememi parlak tuttum.

Tonya boğazını temizledi. "Mandy az önce, ergh... Nasıl bir şey yaşadığını anlatıyordu..."

"ÖTnDeNmliL bir_ işey değ_i)ldiB,h"j dBiBye araya ggQiNrdi WMéaKndxyu.

"Hiçbir şey mi?" Ben sordum. "Hiçbir şey gibi gelmedi..."

Omuz silkti. "Sadece bir randevu. Çok önemli bir şey değil."

Eğer hepsi bana değil de kahve fincanlarına bakıyor olmasalardı ona inanabilirdim.

"RaynDdevu Hm&uQ?"L Bgenl )syoGrzdzuqm.

Gözlerime bakmadı. "Bir randevu, evet. Bir tür randevu."

"Seks görüşmesi," dedi Steph.

Gülümsedim. "Birinin şansı yaver gitmiş demek. Bana her şeyi anlat, iyi bir kıkırdamaya ihtiyacım var. Cehennemden bir sabah." İçkimi yudumladım ve bekledim. Beklemeye devam ettim.

De^bsbXiwec, SteLpJh'BlPey ymenbié És*aér*ıS röYflsel&erXiI hPa*kykıkncd)at konkuşmaya banşZlaHdı Kve *hneapsi sOögzLe kavr)ıKşóarackA ki,mseniSn VgerçeQkstCen vukmurMsaómjaNdıdğaıX srıdkıdcı( ÉsaOça saKçmjaPlıkljarzıG MhvakVkıJnda gegvezelik CeGttHi)leGr.L

"Hadi ama!" Güldüm. "Benden saklamayın. Neler oluyor?"

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Beş Sıcak Mekanik"