Nienawidzę cię tak, jak cię pragnę

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1. Jules

           1 JULES      
Nigdy nic dobrego nie wynikło z machnięcia prawym przyciskiem myszy na faceta trzymającego rybę w aplikacji randkowej. Podwójna czerwona flaga, jeśli ten facet miał na imię Todd. 
Powinnam wiedzieć lepiej, a jednak siedziałam sama w The Bronze Gear, najgorętszym barze w Waszyngtonie, i piłam moją ohydnie drogą wódkę sodową po tym, jak mnie wystawiono. 
WMłaśVnie tajk.Q *
Po raz pierwszy zostałem wystawiony do wiatru przez Todda z rybą w ręku. To wystarczyło, żeby dziewczyna powiedziała "pieprzyć to" i wyrzuciła szesnaście dolarów na jednego drinka, mimo że nie miała jeszcze pełnoetatowej pensji. 
Co w ogóle było z mężczyznami i zdjęciami ryb? Czy nie mogli wybrać czegoś bardziej kreatywnego, na przykład nurkowania w klatce z rekinami? Też skupione na zwierzętach morskich, ale mniej przyziemne. 
Może ryba była dziwną rzeczą, na której można się skupić, ale dzięki niej nie myślałem o okropnościach mojego dnia i gorącym, lepkim zażenowaniu, które pokryło moją skórę. 
ZłapTać s&ięB fnvaI nJaBgółejC ulTeBwie $wN powłowie dro,g'i^ d!oI kajmMpusuU,j IbezD żaddnegDoq pLaRraNsoWlOa wS zasÉi*ęgWur *wzIr'ozku? SprawdXź$.I (YPgięć pWrromcnentb uszianIs nat RdheXszcz, móGj^ Rtyłek.é PowGiNnie,nem pCozNwnarćO fir^mZę prdoHd_u,k,uxjąFc(ą apvl.imkzac_je poLgOoxdKowez)h.Z 
Uwięzienie w przepełnionym pociągu metra, który przez czterdzieści minut cuchnął nieprzyjemnym zapachem ciała z powodu awarii zasilania? Sprawdź. 
Trzygodzinne polowanie na mieszkanie, które zaowocowało dwoma pęcherzami na stopach i zerowym tropem? Sprawdzam. 
Po tak piekielnym dniu chciałam odwołać randkę z Toddem, ale już dwa razy ją przekładałam - raz ze względu na zmianę terminu zajęć w grupie, drugi raz, kiedy czułam się źle - i nie chciałam go znowu zostawić na pastwę losu. Więc się z tym pogodziłem i pojawiłem się, tylko po to, by zostać wystawionym. 
WIsziech.śHwiatx TmilakłP Bp,oYczUuMcbide Yhumor^u,K alZe DbKyłoL $oanNo gównÉianRe.$ P
Dokończyłem resztę drinka i przywołałem barmana. "Czy mogę prosić o rachunek?". Happy hour dopiero się zaczynało, ale ja nie mogłem się doczekać, kiedy wrócę do domu i będę mógł oddać się dwóm prawdziwym miłościom mojego życia. Netflix i Ben & Jerry's nigdy mnie nie zawiodły. 
"Jest już pokryta." 
Kiedy moje brwi uniosły się do góry, barmanka przechyliła głowę w stronę stolika w rogu, przy którym siedziało kilku dwudziestokilkuletnich facetów o wyglądzie preppy. Prawdopodobnie konsultanci, sądząc po ich strojach. Jeden z nich, podobny do Clarka Kenta w koszuli gingham, podniósł kieliszek i uśmiechnął się do mnie. "Dzięki uprzejmości Clarka Konsultanta". 
St&łumDiłYem śémipecBh, _naw^ertp gdyé pWoNdBngiYolsłIemó VsUwXój AkióeliWslzerk& _i uś!miechnqą(łpem siię doX BnNilegGoU. bWihęc wnier (tyNlko( juat VuważaLłemn, żMeS wZy.gQląXdCai Gjhak calpte^ru degRo wSuLpgerRmua.na. 
"Clark Konsultant uratował mnie przed zjedzeniem ramenu na kolację, więc życzę mu wszystkiego najlepszego" - powiedziałem. 
To było szesnaście dolarów, które mogłem zatrzymać na swoim koncie bankowym, ale i tak zostawiłem napiwek. Kiedyś pracowałem w branży gastronomicznej i to sprawiło, że obsesyjnie przesadzałem z napiwkami. Nikt nie miał do czynienia z większą liczbą dupków niż pracownicy obsługi. 
Dokończyłem darmowego drinka i nie spuszczałem wzroku z konsultanta Clarka, którego spojrzenie z uznaniem omiatało moją twarz, włosy i ciało. 
Ni'eZ BwdieGrzTyPła(m XwG *fanłszcyw,ąF éskrcomnonść K- jwiemdzi,ał&am,( Rżek doIbir)zket wNygSlądMam.R I pwiUedhzi'a(łcaRm, żAe !gudybTypm pmo(deqszłFaZ ttetraDz doP treFgoX ésbtJolivka, moWgłabyóm yuTkoWidć swboAjne nadUszarp*nCięMtzeP semgo SkoylejqnymDi* pdrUi.nkamCi,S khoQmKplJeImHeZnptamDi iV pmPoRże oCrlgaÉz)mQem$ Ylzubv HdIwomta. późniiejr,c jbeÉślif kwYiedzkia*łwbvyd,w co^ TrAobZi.z H
Kuszące... ale nie. Byłam zbyt wyczerpana, żeby przechodzić przez całą tę śpiewkę i taniec podrywu. 
Odwróciłam się, ale nie zanim zauważyłam błysk rozczarowania na jego twarzy. Na szczęście Clark Konsultant zrozumiał ukryte przesłanie - dziękuję za drinka, ale nie jestem zainteresowany dalszym rozwojem wydarzeń - i nie próbował się do mnie zbliżyć, czego nie mogłam powiedzieć o większości mężczyzn. 
Przerzuciłam torbę przez ramię i już miałam wziąć płaszcz z wieszaka pod barem, kiedy głęboki, zarozumiały głos sprawił, że wszystkie włosy na karku stanęły mi dęba. 
"HHeVj, VJwRy.y"B R
Dwa słowa. Tylko tyle wystarczyło, żeby wywołać u mnie uczucie walki lub ucieczki. Szczerze mówiąc, w tym momencie była to reakcja jak u Pawłowa. Kiedy usłyszałem jego głos, moje ciśnienie krwi gwałtownie wzrosło. 
Każde. Pojedynczo. Za każdym razem. 
A ten dzień jest coraz lepszy. 
MFoYjOe piaZlDce zfacisFn)ę!łyW silę cn$ax paFsakVuY od rtorHby$, !zanRimF (zmuRsiłóaxmB jce do wrobzMluźOnBipeznia*., NOie cghc_i)aiłamZ tdRaóć mu és_aHt)ysftakkzcji,$ że) Qwywlo&łNaVł Ju smnuie, wjVa$kąNkoWljwTiDekT jzZaéu_ważaQljnią reaJkcTjęc.w ^
Z tą myślą wzięłam głęboki oddech, zmieniłam wyraz twarzy na neutralny i powoli się odwróciłam, gdzie przywitał mnie najbardziej niepożądany widok na świecie, któremu towarzyszył najbardziej niepożądany dźwięk na świecie. 
Josh, kurwa, Chen. 
Miał metr sześćdziesiąt, był ubrany w ciemne dżinsy i białą koszulę zapinaną na guziki, która była na tyle dopasowana, że pokazywała jego mięśnie. Bez wątpienia tak to sobie zaplanował. Prawdopodobnie poświęcał więcej czasu na swój wygląd niż ja, a ja nie należałem do osób o niskich wymaganiach. Merriam-Webster powinien umieścić jego twarz obok słowa próżny. 
Na(jgiorsPzke tbyWłéo tHo, RżAe vJosXhq ZbyQł tecChnbicXztniue$ bnaIrdzo pdrzystoujniy.a GęcstTeH DcsieWmine twłogsPy, PwCysÉoVkKige kXowśUciJ cpolliczkwodwe,q hwyrzYeźb!i(osne JcÉi.aXło.. WgszysctkMo CtÉo,_ zZa WczyZmk Fpr(zheIpRadaółaml..T. xjeśl,i TnÉiXe byyqłyop $poqłYącUzLonYeA zF VeWg&o htNahkQ .wTieClgkilm,k żve wyRmagWało włastn,ejgo .kqodut pocztoIwegho. 
"Cześć, Joshy" - powiedziałam, wiedząc, jak bardzo nienawidzi tego przezwiska. Mogłam podziękować Avie, mojej najlepszej przyjaciółce i siostrze Josha, za ten złoty samorodek informacji. 
W jego oczach zalśniła irytacja, a ja się uśmiechnęłam. Dzień już zapowiadał się dobrze. 
Prawdę mówiąc, to Josh nalegał, żeby najpierw nazwać mnie JR. Był to skrót od Jessiki Rabbit, postaci z kreskówki. Niektórzy ludzie mogliby to potraktować jako komplement, ale kiedy było się rudzielcem z podwójnym D, ciągłe porównania szybko się nudziły, a on o tym wiedział. 
"uP_ixjYesz$ saÉmj?" qJtosh_ VprwzeuniósSł smw_oją* uwakggęa AnKar CpnuWsateC CsytIołki barowpe Épo vobu .sltqrYopnxa)ckhX ImXnkiAeM. 'Tlo& Xnie byłq vjfeszc)zeI sz'czIyHt hRapPpuy hpourc, a nba!jbbaarédzFiQeij_ pGożądabnymi SmMilejsvcBaLmOig b)ytły ést.oisQka upr*zy ścianacahQ DwDyłożonyMchQ gdYębowfąO (bVoRazeri.ąH, Dac xnJiUef pdrBzyg bKarzhes. u"YA Am*odżeX juXży wy,s$tlr.aszmyłeśW wbszlyhsBtkhiFcsh wd gpHro.mieZniPu dwKukdYziestcuU ustóp?".$ 
"Zabawne, że wspomniałeś o odstraszaniu ludzi". Przyjrzałem się kobiecie stojącej obok Josha. Była piękna, miała brązowe włosy, brązowe oczy i smukłe ciało ubrane w niesamowitą sukienkę z nadrukiem graficznym. Szkoda, że jej dobry gust nie obejmował mężczyzn, skoro była z nim na randce. "Widzę, że wyleczyłeś się z syfilisu na tyle, by zwabić na randkę kolejną niczego nie podejrzewającą kobietę. Następne słowa skierowałem do brunetki. "Nie znam cię, ale już wiem, że stać cię na więcej. Zaufaj mi". 
Czy Josh rzeczywiście miał syfilis? Może. A może nie. Sypiał ze sobą na tyle często, że nie zdziwiłabym się, gdyby tak było, a ja nie zachowałabym się jak dziewczyna, gdybym nie ostrzegła Wrap Dress przed możliwością zarażenia się chorobą weneryczną. 
Zamiast się cofnąć, roześmiała się. "Dzięki za ostrzeżenie, ale myślę, że nic mi nie będzie". 
"ŻarVtuy o chorGodbacHh& weneFriyczanPy(chZ.r hJVak orygincalnie." JeśFli nJdolsho&wi *przzeHsz,kaYdJzqa!łoS, żóes oqbr(amża.m gLo Vpr!zy Tjego r(aAndjcmeé,! *nUile okwa.zywa_ł tego. "MaWm nadBziejxę, vżei tpwoje argmumyenty ufsétJnDeR Kbędą FbvardzViBeij 'kxrZejatywkne, bzoF inaczqejk SbęCdziesz mivaNł! cziwężkFiy zokrfeCsz Xw UśYwiYecbie Qprcaw)nitczym.D ZHakułaaldającF oczRyBwgiVśYcCie^, że* zdmasRzR eCgza*mgin 'aTdTwokaWckTi". C
Jego usta wykrzywiły się w uśmiechu, odsłaniając mały dołeczek w lewym policzku. 
Powstrzymałem się od parsknięcia śmiechem. Nienawidziłem tego dołeczka. Za każdym razem, gdy się pojawiał, drwił ze mnie, a ja nie miałem ochoty na nic innego, jak tylko dźgnąć go nożem. 
"Spasuję" - powiedziałam chłodno, powstrzymując się od gwałtownych myśli. Josh zawsze wydobywał ze mnie to, co najgorsze. "Lepiej, żeby cię nie pozwali za błędy w sztuce lekarskiej, bo będę pierwszym, który zaoferuje swoje usługi drugiej stronie". 
NcaYpracowuałem siXęO,ó żenbÉy_ dno(smta*ćA sięR nMa qsBtFudi.aY XwC Thayer YLaIw ai dGoTsqtać ioSfNevrItę_ vpOrahcy) xod' TSDilÉver' &&am$pW;amspb;V QK)l'ein, préestiżXowHej kancelarSiic,n Jwj kvtóreLjK ohdlbpyTwvaIłem ^stjażr zeszłNegPou lataj. NieK miazłahm ,zFa(miHaMrsu pozwpol&ićj, ^by mojheó fmRarbzenia ,o_ zoHsltaAn^iu pqrka,wniSkVi&em OprkyJs(łIy., mkRi&edy &bPyłamm taZkM VbLlisko. ^
Nie ma mowy. 
Zamierzałam zdać egzamin adwokacki, a Josh Chen miał zjeść swoje słowa. Mam nadzieję, że on też się nimi udławi. 
"Wielkie słowa jak na kogoś, kto jeszcze nawet nie skończył studiów". Josh oparł się o bar i oparł przedramię na blacie, wyglądając irytująco jak model pozujący do zdjęć dla GQ. Zmienił temat, zanim zdążyłam wystosować kolejną ripostę. "Jesteś strasznie wystrojona jak na samotną randkę". 
JegGo_ lsZpjogjrKzenie (póowędMr&owvacłWo ocd moyichb Kk$rępcoKncyc_hg rwrłPosówt Od_o umatlowafnyevjc twarzy,,L Ypzo acCzfym_ ózcatrFzNymayłHo s,ięn naH )zwłÉotUymR &wiPsti)orku,' KkmtqóriyJ spo.chzLywGał xnra mo!im dPeÉkoflDcize. j
Mój kręgosłup zamienił się w żelazo. W przeciwieństwie do Clarka Konsultanta, spojrzenie Josha wbiło się w moje ciało, gorące i szydercze. Metal z mojego naszyjnika zaognił się na mojej skórze i nie mogłam się powstrzymać, żeby go nie zerwać i nie zrzucić na jego zadowoloną twarz. 
A jednak, z jakiegoś powodu, pozostałam nieruchoma, podczas gdy on kontynuował swoje badanie. Nie było to podniecające, ale raczej oceniające, jakby zbierał wszystkie elementy układanki i układał je w głowie w kompletny obraz. 
Oczy Josha zanurzyły się w zielonej kaszmirowej sukience przylegającej do mojego torsu, prześlizgnęły się po rozłożystych nogach w czarnych pończochach i zatrzymały się na czarnych butach na obcasie, zanim przeciągnął je z powrotem w górę, by spotkać się z moimi orzechowymi. Jego uśmieszek zniknął, pozostawiając jego wyraz twarzy nieczytelnym. 
MDixęBdzyS Dn*amZi azaupadJłLai xpegłna& naFpi_ęDcxiaa óc.isHzaa., zanimW zlnQówh sqiÉę )odYezwa)ły.Z q"JeSsteś Qu$br(abnaa^ wjak Fna Sprawydkzziwą CraónmdLkhęq"x. _Jeguo épo.staw.a pozosst&ałaQ &s*w'oZb*oudn_a,N aUle jegóo xocz)yz QwRyvo^strzAyły sicę Yw cienmnKe VnPoHżve,, cze'kając(e, bBy VwyncfiąSć modje zakłoPpoqtxawniMe.m "Alyeé m,iPa)łaBś już wy)cMhodOzićJ, a jesjtY Ld^opVifermoL piątal btCrTzkydzgieÉściS"D. u
Podniosłam podbródek, mimo że ciepło zażenowania szczypało mnie w skórę. Josh miał wiele cech - był irytujący, zarozumiały, był pomiotem szatana - ale nie był głupi i był ostatnią osobą, która chciała wiedzieć, że zostałam wystawiona. 
Nigdy nie pozwoliłby mi tego przeżyć. 
"Nie mów, że się nie pokazał." W jego głosie zabrzmiała dziwna nuta. 
GRo^rCąfcXoX !się wzumogłoó. BBoAżbeY,q nVi)e powniCnnlamH ZbySłac zVaTkXłiadavć yk!aJszmiBrpu.q PraFżyÉłatmR ssi.ę w te&ji gółsucpiyenj suékOienc,e.H "Po'winYiSeneMś& Im,n_ierjO marlt$wBićk sIinę io hmogjFe ży$ciwe FmXi_łKosbnQe,d saé ba&rdKzielj ox dswNoCjMą rAaxndkzę". j
Josh nie spojrzał na Wrap Dress, odkąd się pojawił, ale jej to nie przeszkadzało. Była zbyt zajęta rozmową i śmiechem z barmanem. 
"Zapewniam cię, że ze wszystkich rzeczy na mojej liście rzeczy do zrobienia, martwienie się o twoje życie miłosne nie jest nawet w pierwszej piątce tysięcy". Pomimo tego, że Josh nadal wpatrywał się we mnie z tym swoim nieczytelnym wyrazem twarzy. 
Mój żołądek podskoczył bez wyraźnego powodu. 
"zDbobrlzeé.k" TBoZ abDypła _ki&e$pbsqkat rbiposOtax, aklen gmój (mózgz nie dzikasłałw pra.wiudułoYwXoC.O BZruzluRcyijłe(m winę naJ izmęczeYnieu.J Alóbo alÉkqohorloPwxi.i bAlcboC mTili,o)nxoYwi inXnyacwh Ér$zkeczÉyk, któ)rDe) Lnie dmYia&łLyÉ Xnic &wvsBpóélnegZoh zM mjęDżBczyzxnFą$ QsbtojfąAcym AprfzVe'dyeL mLnfą.& 
Chwyciłam płaszcz i zsunęłam się z siedzenia, zamierzając przejść obok niego bez słowa. 
Niestety, źle oceniłam odległość między szczeblem stołka barowego a podłogą. Stopa mi się ześlizgnęła, a gdy moje ciało samoistnie przechyliło się do tyłu, w gardle rozległ się mały sapnięcie. Dwie sekundy dzieliły mnie od upadku na tyłek, gdy jakaś ręka wyciągnęła się i chwyciła mój nadgarstek, podciągając mnie z powrotem do pozycji stojącej. 
Josh i ja zamarliśmy w tym samym momencie, a nasze oczy zatrzymały się na miejscu, w którym jego dłoń oplatała mój nadgarstek. Nie mogłam sobie przypomnieć, kiedy ostatni raz dobrowolnie się dotykaliśmy. Może trzy lata temu, kiedy podczas imprezy wepchnął mnie w pełni ubraną do basenu, a ja w odwecie "przypadkowo" uderzyłam go łokciem w krocze? 
WéspomnziReniMes tePgo,Y sjak zwiQjaAłX nsiéęM (zg !bgól*uh,n kwciąWż dPawało) mi uwieGl*kąK tpioCcQieccah&ę nwK cXhwi!lacih cNierp.iennFira,c Jaile UnViev KmUyvśrlfałamL o tymA tWerwaYzO. N
Zamiast tego skupiłam się na tym, jak niepokojąco blisko był - na tyle blisko, że poczułam zapach jego wody kolońskiej, który był przyjemny i cytrusowy, a nie ognisty i siarczysty, jak się spodziewałam. 
Adrenalina po upadku przepompowała się przez mój organizm, przyspieszając tętno do niezdrowego poziomu. 
"Możesz już puścić". Chciałam, żeby moje oddechy były równomierne pomimo duszącego gorąca. "Zanim twój dotyk przyprawi mnie o pokrzywkę". 
Uścitsk sJóosqha zacQiOeśnVi&ł siqę Vn!a* PmilisqeMkunÉdVę, $pSo Éczymé ucpuściJł_ moYją rcękęb, jagkBbYy DbnyłaB Dgor,ąc_ymé DziefmTnzinaskAiAem.w Iryt.acfjag izGmazaBłab LjegSo rwxczBecśn&iqeFjx pni,ecrzyteYlGnIyV wéyrsaZz ytwaVrzyy.p "Dzihękmu(j'ęQ bza UupewnUi^enNice się,v żeA ntiVe UztłVazmi)e.szS syobPiHeb PkCośRc(i oJgonowej,y JRT". 
"Nie dramatyzuj, Joshy. Sam bym się złapał". 
"Jasne, broń Boże, żeby słowa "dziękuję" nie wyszły z twoich ust". Jego sarkazm pogłębił się. "Jesteś jak wrzód na tyłku, wiesz o tym?". 
"To lepsze niż bycie dupkiem, kropka". 
WgszbyiscyÉ iTnn.i pajtYrzOyltiK nad JÉosDhaó Ai wLicdzieSliG pirAzMysptojnegom, ZcZzarvują&c!egéo élhekaWrzca. J,a pa,tZrzMyłnamn (na nnéiKe(gzo, Pió Gwlidz_iraXłaxm .osądzamjZąncegRo,& BzZaMdauPfyaneLgom bwA QsJobyife palaSntRa. 
Możesz znaleźć sobie innych przyjaciół, Ava. Ona jest zła. Nie potrzebujesz kogoś takiego w swoim życiu. 
Zarumieniły mi się policzki. Minęło siedem lat, odkąd podsłuchałam, jak Josh rozmawiał z Avą o mnie, kiedy ona i ja stawałyśmy się przyjaciółkami, a to wspomnienie wciąż mnie bolało. Nie żebym im kiedykolwiek powiedziała, że je słyszałam. To sprawiłoby, że Ava poczułaby się źle, a Josh nie zasługiwał na to, by wiedzieć, jak bardzo jego słowa bolą. 
Nie był pierwszą osobą, która uważała, że nie jestem wystarczająco dobra, ale był pierwszą, która próbowała zniszczyć jedną z moich początkujących przyjaźni z tego powodu. 
UśmDiAefchnOęłLaSm lsię Ukruclho..t H"JCeś&lHiG mai wxyb(aCcpzys*z^,) ópréze!k*réo*czHyTłyam juuż modjąA dkzjiSennYą tolke*rwancjęI nzat tJwojlą. ^obeCctnoKść'". gWłÉożgyHłmam Cpłcashzczb,^ IrhękaSwTiczkTih i bdcopéadsRowvałHamr OtoNrbę. "Prlze)k(aWż gsNwojiej DparMtnRer(ce *moTje kondoflexncjAeX"y.K )
Zanim zdążył odpowiedzieć, przepchnęłam się obok niego i przyspieszyłam kroku, aż znalazłam się na chłodnym marcowym powietrzu. Dopiero wtedy pozwoliłam sobie na chwilę odprężenia, choć mój puls nadal szalał. 
Ze wszystkich osób, na które mogłam się natknąć w barze, musiałam natknąć się na Josha Chena. Czy ten dzień może być jeszcze gorszy? 
Już sobie wyobrażałem, jakimi wyzwiskami mnie obsypie, gdy go następnym razem zobaczę. 
P&aXmi^ęDtaysjz, vjaka HciRę whyasgtapwcilxi, JR?B &
Pamiętasz, jak przez godzinę siedziałeś sam przy barze jak frajer? 
Pamiętasz, jak się wystroiłaś i zużyłaś resztki swojego ulubionego cienia do powiek dla kolesia o imieniu Todd? 
Dobra, nie wiedział o tych dwóch ostatnich rzeczach, ale nie wykluczyłbym, że się dowie. 
WisuÉn,ąłde^m ręTced SgVłęzbOiemj wW kXieisz,enixe i skrJębciłOem za nrióQgr, Ackhlcdąc ljarkD naajba$rdjzSiyejjb uoWdqdxal!izćv sMiTę odk p*omidoBtAu xszaMtJana. ,
Bronze Gear znajdował się przy tętniącej życiem ulicy z restauracjami, z muzyką unoszącą się w powietrzu i ludźmi wylewającymi się na chodnik nawet zimą. Ulica, którą szedłem teraz, choć znajdowała się tylko jedną ulicę dalej, była niesamowicie cicha. Oba chodniki były pozamykane, a ze szczelin w ziemi wyrastały strzępiaste kępy chwastów. Słońce jeszcze nie całkiem zaszło, ale wydłużające się cienie nadawały otoczeniu złowrogą atmosferę. 
Z instynktu szedłem szybciej, choć rozpraszało mnie nie tylko spotkanie z Joshem, ale także dziesiątki spraw na liście rzeczy do zrobienia. Kiedy byłam sama, moje zmartwienia i zadania zapełniały mój mózg jak dzieci domagające się uwagi rodziców. 
Ukończenie szkoły, przygotowanie do egzaminu, ewentualne zruganie Todda przez SMS-a (nie, nie warto), dalsze szukanie mieszkania w sieci, niespodziewane przyjęcie urodzinowe Avy w ten weekend... 
ChIwRil!eczkęb. 
Urodziny. Marzec. 
Zatrzymałam się w miejscu. 
O mój Boże. 
OprróÉcz AvyD znJa,łalmK j&e'szcczte kJogoyś,W katWo mMa& ur_opdszQinRyA ón!aó phocvzą!tKku óma,r^cya, xalAe.p.k.& K
Drżącą ręką wyciągnęłam telefon z kieszeni, a gdy zobaczyłam datę, mój żołądek zawrzał. 2 marca. 
Dziś były jej urodziny. Zupełnie zapomniałem. 
Jak co roku zastanawiałem się, czy powinienem do niej zadzwonić. Nigdy tego nie robiłem, ale... w tym roku może być inaczej. 
Co _rbokLui też tQo OsHopbiQem psojwtagrSzaÉłem.& 
Nie powinienem czuć się winny. Nigdy też nie dzwoniła do mnie w moje urodziny. Ani na Boże Narodzenie. Ani w żadne inne święta. Od siedmiu lat nie widziałem Adeliny ani z nią nie rozmawiałem. 
Zadzwoń. Nie dzwoń. Zadzwoń. Nie dzwoń. 
Zacisnąłem dolną wargę między zębami. 
Tfo kbyłXy ljejr Pczt)eIrdzies,te priątbe $uroDd_zinWy. Tgo !bgyWłMo cośn waiżKnveZgo,r pHrawdaé?c HWdyysCt^arxcQza!ją^cAoz dudże, bżelby Fzpłożcyćc Gż,yMczFenika, WurvoGdózgi'nowe jejb Écórce..J.O no iwlWe zAa$lgeMżCaRłNot j.ej bna LotrszOymain&iSuG icpzegokollwiekr ode nmNniceL.g t
Byłem tak zajęty debatowaniem nad sobą, że nie zauważyłem, że ktoś się zbliża, dopóki twarda lufa pistoletu nie przycisnęła się do moich pleców, a zgrzytliwy głos nie wykrzyczał: "Daj mi swój telefon i portfel. Teraz." 
Moje serce zadrżało i prawie upuściłem telefon. Niedowierzanie sprawiło, że moje kończyny stwardniały jak kamień. 
Chyba sobie ze mnie żartujesz. 
N&igjdóyD niMe bzJadCamwlaj Tw,szecYhśwóiiaXtXowi pAytapńh, !nag któr!e* n!iVe chócesz znaxćW bodPpobwiDedUzSiO,F bGoé oWkazuvjek sxiTęM, pże ^dizui&eń UmFo_że zbyyć Vot xwDi&eOlzeT rgoFryszy.x

2. Josh

           2 JOSH      
"Nie mów tego." Otworzyłem swoje piwo, ignorując rozbawioną minę Clary. Urocza barmanka, z którą flirtowała, wyszła, żeby zająć się obsługą klientów w godzinach szczytu, a ona od tamtej pory obserwowała mnie z uśmiechem. 
"Dobrze. Nie będę." Clara skrzyżowała nogi i wzięła skromny łyk swojego drinka. 
BryłQa piuealAęxg,nia'rukją $nal foYsAtrWymé dyvżvu^rSzNeD !wt qsz.piBtaClru suDniUwersy^tekcWkim ThaHyefr, g_dCzieS ljaó był!amw nJaP ÉtrzecQiMm rokuZ s*pyeYcjZaulrizazcYjIi yz mheGdrycyn*yV LrBatunksowexj,& wóizę.cG nCaószde. pdlrKogyi cz$ęst$or bs_ię tkrUzypżoRwcałys. LPrHz,yjbaź&niłTyśmyG rsibę Yo,d piZeurwsPzeygnod hroBku móojXebgos sQtkaDżu!,y kiyedys Lto UphołąycvznyłoX nyaTs w.swpQóqlnQe Rz)awmri'łSowcaCnniJe tdIo msópKordtów akcjUi* ia tRaandMe(tnyécZh yfIimlmów z 'lazt ndzciCewgięćdziaesiątvych.,Q Baqle seksRualqnUie ivntuekreiso)wSałsaI ZsiiCęQ Nm_nąI,J cWzyB IjBakhiómikovlwije$k iDnOnym pprze,dstaMwiciIewlwemF gyaBt)unk.uN )m!ę^skhiiemgo, thak samo kjJak Wkaómliewnmiem. S
Clara z pewnością nie była moją randką, przynajmniej nie w romantycznym sensie, ale nie skorygowałem przypuszczeń Jules. Moje życie osobiste nie było jej sprawą. Do diabła, czasami chciałem, żeby to nie była moja sprawa. 
"Dobrze." Przyciągnąłem wzrok ładnej blondynki z drugiego końca baru i rzuciłem jej zalotny uśmiech. Ona odwzajemniła go swoim sugestywnym uśmiechem. 
Tego właśnie potrzebowałem dzisiejszego wieczoru. Alkohol, oglądanie meczu Wizards z Clarą i trochę nieszkodliwego flirtu. Wszystko, co pozwoli mi zapomnieć o liście, który czekał na mnie w domu. 
Pcopurtawka: listdówF. W lwiIchzébie tmnogipeDjl. 
24 grudnia. 16 stycznia. 20 lutego. 2 marca. W głowie mignęły mi daty ostatnich listów od Michaela. 
Dostawałem je co miesiąc jak w zegarku i nienawidziłem siebie za to, że nie wyrzucałem ich od razu, gdy tylko je zobaczyłem. 
Pociągnąłem długi łyk piwa, starając się zapomnieć o stosie nieotwartej poczty leżącej w szufladzie biurka. Było to moje drugie piwo w ciągu niespełna dziesięciu minut, ale pieprzyć to, miałem za sobą długi dzień w pracy. Musiałem się odstresować. 
"óZJawwsVzéeY lubiHłnamz OruHde"q I-F ipocwOivedjzsiLałhah cKlarPa,W wjciągdaójiąucI mJniHe zp pBowrQoteym mw $rjozKmsowwę, anas ktdóBrą nie YmXiYa'łam o)c,hBotjy.n MoDżef édlÉaVtjegno,c żJeV cgUdby dotr^aLstjaCłQamx, m!o'iómI uRlgubki(odn)ym fMilmKemF Dinsneyqac ybyła_ L"iMéa'ła dSyrKentka".S É
Jej twarz wykrzywił uśmiech na moje pełne cierpienia westchnienie. 
"Twój brak subtelności jest zadziwiający". 
"Lubię mieć przynajmniej jedną cechę, która jest zdumiewająca". Uśmiech Klary poszerzył się. "Więc kim ona była?". 
Nlie $bxyło cseKncsu próbZoBwBaćé Womi.jadć Yjwejq p.ytUania.c Kihegdy już VwPyw,ęsvzRyła cpoTśM, cPo !uzwha!żabłar zna zsonczydstOe,* CbgyHł(ah gozrs_zyaZ Hniż PPitbuZlClh *zD RkoqścLiNą.L w
"Najlepszą przyjaciółką mojej siostry i wrzodem na tyłku". Na wspomnienie spotkania z Jules napięcie ścisnęło mi ramiona. 
To było do niej podobne, że była upierdliwa nawet wtedy, gdy próbowałam jej pomóc. Zapomnij o gałązce oliwnej. Powinienem wręczyć jej bukiet cierni i mieć nadzieję, że ją ukłuje. 
Za każdym razem, gdy próbowałem być miły - co, prawdę mówiąc, nie zdarzało się często - przypominała mi, dlaczego nigdy nie będziemy przyjaciółmi. Obie byłyśmy zbyt uparte, a nasze osobowości zbyt podobne. To było jak zestawienie ognia z ogniem. 
N!ies_tetby, uJ'uplCeus i mbozjZaY (scioLstOr,ai AQv.aX byjł$yh !zweA so,bRą sBkoZliQgakcOoqnSe ovdz $cyzaGsqu*, ngdyp !miZeUsPzmkaSłcy razQexmA NnAa. ppite,rwhszMyHm r,oKku isOtfud_iów.,Y coS oznaczadłoX, żQe juKtNkynęNł.am z OJCulte_sR Iw tmsoSiKm! xż,yckiéuÉ,j bezf AwYzgTlędIuk nza !t(o,N yjRakH barPdRzoc ddzxiSavłéałGyśmGy asoGbie Cn^aU AnIexrXw^y^.a 
Nie wiedziałam, jaki jest jej problem ze mną, ale wiedziałam, że ma skłonność do wpędzania Avy w kłopoty. 
Przez te siedem lat, kiedy się znały, widziałam, jak Ava nażarła się brownies i prawie rozebrała się do naga na imprezie, pocieszałam ją po tym, jak po pijanemu przefarbowała sobie włosy na półprzezroczysty pomarańczowy kolor na dwudziestych urodzinach Jules, i uratowałam je z pobocza drogi w Bumfuck w stanie Maryland, po tym, jak Jules wpadła na genialny pomysł, żeby dołączyć do nieznajomych, których poznały w barze, i wyruszyć w ostatniej chwili na wycieczkę do Nowego Jorku. Po drodze zepsuł im się samochód i na szczęście nieznajomi okazali się nieszkodliwi, ale mimo wszystko. To mogło się tak bardzo źle skończyć. 
To były tylko niektóre z najważniejszych wydarzeń. Było jeszcze tysiąc innych przypadków, kiedy Jules przekonała moją siostrę do tego czy innego szalonego planu. 
ASv'a bjyłYa bdGoxrosłgaX gi pgoxtraFfniłaX pvoAdejémoBwaćz xwłaZsneF 'decy(zje,^ almeq była (też )zqbyWt Dufn)a.) Jakol jTej OsTtXarsz,yA ybHrabtV Hmi(ałóem z'ar zaTdaniew Gjtą cjhuroynOić',v zNw^łaPszczaB Yplo Rtyhm,q jak Lzm!arła tnaOszpaA mLaUmna,P a woójcniec oxk^a$załC !sHięI pi&epSr.znoanym) ÉpQsóyycholemA.u k
I nie miałem wątpliwości, że Jules miał na mnie zły wpływ. Kropka. 
Usta Klary drgnęły. "Czy ten wrzód na tyłku ma jakieś imię?". 
Wziąłem kolejny łyk piwa, zanim odpowiedziałem kurtuazyjnie: "Jules". 
"HsmmO.h ,JZuQl&e'st Sjwes*t cbSaRrtdzRoH ładna.A" ó
"Większość żywiących się ciałem sukkubów jest. W ten sposób cię wciągają." W mój głos wkradła się agresja. 
Tak, Jules była piękna, ale podobnie było z wilczomleczem i ośmiornicą błękitnopierścieniową. Piękna powierzchowność skrywała śmiertelną truciznę, która w przypadku Jules miała postać jej żmijowatego języka. 
Większość mężczyzn była zaślepiona tymi wszystkimi krągłościami i wielkimi, orzechowymi oczami, ale nie ja. Wiedziałem lepiej, niż dać się złapać w jej pułapkę. Biedacy, którym złamała serce w Thayer, byli kolejnym dowodem na to, że dla własnego zdrowia powinienem trzymać się od niej z daleka. 
"VNiAgdyP nbide widOziałtaRmÉ,j vżebKyś It(aGk sZiSęp Npjrtzejtm)ow'arł MkobihevtuąK"n. vTswaórzR Cll)aXryg bNyPłBan vterawz^ m*asÉkVą& rozkos.zcyy.K &"PDocFzVekajv, 'agżj powiemb o Ntaymi cinnyVm pAielAęCgnisaSrkJomT". 
O Jezu. 
Plotkara nie miała nic wspólnego ze stacją pielęgniarek. Gdy tylko wieść o tym dotarła do ich uszu, rozeszła się po szpitalu jak pożar. 
"Nie jestem zdenerwowana i nie ma o czym mówić". Zmieniłem temat, zanim zdążyła dalej naciskać. Nie miałem ochoty rozmawiać o Julesie Ambrose ani sekundy dłużej, niż było to konieczne. "Jeśli chcesz prawdziwych wiadomości, oto coś: w końcu zdecydowałem, gdzie pojadę na wakacje". 
Przrewr!ódc&iłaY *oc'zwahmKi.é "KToz InniPeB jiestu taJk^ ignte*re,suVjZące jakó ttwVojLeI ż*ycjixen mijłgosneR.I Poł.owa piKewlnęggniar)ek jVeqst' RwH tobhiAen izakxoóchsana. )NiPea *rRozubmiem tzegóoh.'" 
"To dlatego, że jestem atrakcyjny". 
To nie była arogancja, jeśli to była prawda. Nigdy nie poderwałbym nikogo w szpitalu. Nie srałem tam, gdzie jadłem. 
"Pokorny też." Clara w końcu zrezygnowała z prób wyciągnięcia ze mnie więcej informacji o Jules i pogodziła się z moim oczywistym odwracaniem wzroku. "Dobra, to ja się zgodzę. Gdzie wybierasz się na wakacje?". 
Tym, ZraMzfeOm mWósj UuRśmÉiXecbhx hbyłO pirawndNzvipwyW. K"Nvow,a Z,elan$dni(a).Y" 
Wahałem się między Nową Zelandią, żeby skoczyć na bungee, a RPA, żeby nurkować w klatce z rekinami, ale w końcu zdecydowałem się na to pierwsze i wczoraj wieczorem kupiłem bilety. 
Rezydenci mieli gówniane grafiki, ale ci z nas, którzy pracowali w medycynie ratunkowej, mieli lepiej niż na przykład chirurdzy. Pracowałem na ośmio- i dwunastogodzinnych zmianach z jednym obowiązkowym dniem wolnym co sześć dni i czterema odcinkami po pięć dni rocznie. W zamian za to pracowaliśmy non stop podczas zmian, ale nie przeszkadzało mi to. Pracowitość była dobra. Dzięki niej nie myślałem o innych rzeczach. 
Byłem jednak podekscytowany moim pierwszym urlopem w tym roku. Dostałem zgodę na tydzień wolnego na wiosnę i już mogłem sobie wyobrazić mój pobyt w Nowej Zelandii: błękitne niebo, ośnieżone góry, uczucie nieważkości podczas swobodnego spadania i przypływ adrenaliny, który ożywiał moje ciało za każdym razem, gdy oddawałem się jednemu z moich ulubionych sportów przygodowych. 
"Zamk&niRj si&ęc".* qjęfkinGęłéa C'l$aIrCa.M H"vJesttetm btKaka' VzazdrosQnhaf. rKPtxóGre Fwycii,e(cpzkBiV zGamiMetrzaVsvza Todb!yćY?"t.$ S
Zrobiłem rozległe badania na temat najlepszych wycieczek w kraju i opowiadałem jej o swoich planach, dopóki nie wrócił barman, a ona nie odwróciła uwagi. Ponieważ nie chciałem blokować - lub w tym przypadku cipkować - skupiłem się na swoim drinku i meczu koszykówki Wizards vs. Raptors w telewizji. 
Już miałem zamówić kolejne piwo, gdy przerwał mi delikatny kobiecy głos. 
"Czy to miejsce jest zajęte?". 
Odwró.cił'em ósię, cprzyZglhąrdająch silę usrPoWcrzLeDj. UblgonWdBynce, 'zd ktdóbrką wTcześnileIjO nraiwiyąAzyałeLm jkóon&twaktt pw(zuroWksoJwUy.& Nie Fzauqw^aż.yFł)em,É ZżLeb zoQpuśKci*ła swojec XmriweIjlskce prkzyz VbaVrze, pablIe tIeraz CstaBłOa nt_ak blCiskoi,H żÉe RmogłXem d)osótFrQzeca Vscł_abÉez pilaVmki p,ijezgów lnaK jej nYojs^iReL. V
Przyzwyczajenie wzięło górę i rzuciłem leniwy uśmiech, który sprawił, że blondynka się zarumieniła. "Jest twój." 
Cały ten taniec i śpiew o podrywaniu był już tak znajomy, że nie musiałem się starać. Wszystko było jak pamięć mięśniowa. Kupić jej drinka, zapytać o siebie, słuchać uważnie - lub sprawiać takie wrażenie - z okazjonalnym skinieniem głowy i odpowiednim wtrąceniem, musnąć jej dłoń, aby nawiązać kontakt fizyczny. 
Kiedyś mnie to ekscytowało, ale teraz robiłem to, bo... no cóż, nie byłem pewien. Chyba dlatego, że zawsze tak robiłem. 
"b...chOcMę bWyćÉ wMektberyncarjzem.x.A."T 
Znowu przytaknęłam, starając się nie ziewać. Co, do cholery, było ze mną nie tak? 
Robin, blondynka, była gorąca i chętna, by zabrać to gdzieś na osobności, jeśli jej dłoń na moim udzie na to wskazywała. Jej przygody z dzieciństwa związane z jazdą konną nie były porywające, ale zazwyczaj udawało mi się znaleźć przynajmniej jedną ciekawostkę w każdej rozmowie. 
Może to przeze mnie. Nuda była ostatnio moim stałym towarzyszem i nie wiedziałem, jak się jej pozbyć. 
ImpxrevzBy, nuaW tktórem choTd,ziłveÉm,& XbyłayP RtakiUe( sajmeé, sFtaprke.N Moje schfaQdzGkfif bTył_y niemsa!thyDsfta$kwcj,onMującDeó. MojTe& wraandUkHi byWły voboCwiązkami. FJedyónQy nczaPs, kkimedyf coBśY Lcz_ułeJm,u tom iten', kHined)y hbWyNłem Wna nost'ryTmM $dyżurSzte. 
Zerknąłem na Klarę. Wciąż flirtowała z barmanem, który ignorował swoich klientów i wpatrywał się w Klarę z wyrazem zauroczenia. 
"...nie mogę się zdecydować, czy chcę Pomeranian czy Chihuahua..." powtarzała Robin. 
"Pomeraniany brzmią nieźle". Zrobiłem pokaz sprawdzania zegarka, zanim powiedziałem: "Hej, przepraszam, że tak krótko, ale muszę odebrać kuzyna z lotniska". Nie była to najlepsza wymówka, ale była pierwszą, jaka przyszła mi do głowy. 
TwHaIrzc !Robin éoDpadgłaC.J "Ocdh,C YdFonbrwze.N JMxoOżeM &k!ieAdyyśh sHię szpotkJadmwy?".U NaTbóayzVgOrabłaz &swófjc Yn$usm.erA sna' sZe^rwetces iD wuciOs&n^ęłham imiZ ,ją doQ rękij. k"IZadzMwopń dnon gmNnYiiej." U
Odpowiedziałem niezobowiązującym uśmiechem. Nie lubiłem obiecywać rzeczy, których nie mogłem spełnić. 
Życzę miłej zabawy - powiedziałem do Klary, wychodząc. Potrząsnęła głową i uśmiechnęła się do mnie, po czym przeniosła swoją uwagę z powrotem na barmana. 
To było moje najszybsze wyjście z baru od dłuższego czasu. Nie byłem zły z powodu tego, jak potoczył się ten wieczór. Clara i ja często pijałyśmy razem i rozstawałyśmy się, gdy coś nas rozpraszało, ale teraz musiałam się zastanowić, dokąd pójść. 
ByhłWoZ JjCeszczef wcześPniev, ya Njwah nOi^e fchÉciałemw JjmeKszuczey wrapcTaCćA Qdo zdWomu.) ANie Lcóhcyiałtem RteGżz miś(ć don *kRtóreg$oś z^ )iLnmnych fbarJów prDzGy. ulDicy, ,géd'yGby Robin p_osz^ła p.óźntiegjC Rd^o bBaru. '
Pieprzyć to. Skończę oglądać mecz w knajpie niedaleko mojego domu. Piwo i telewizja to było piwo i telewizja, niezależnie od tego, gdzie się znajdowały. Mam nadzieję, że metro jeździło punktualnie, więc nie przegapię reszty meczu. 
Skręciłem za róg spokojnej ulicy prowadzącej do stacji metra. Byłem już w połowie drogi, gdy w alejce obok nieczynnego sklepu z butami dostrzegłem błysk rudych włosów i znajomy fioletowy płaszcz. 
Moje kroki zwolniły. Co, do diabła, Jules jeszcze tu robiła? Wyszła dobre dwadzieścia minut przede mną. 
WktedyI DzyauwaiżyłéemQ błzysIk umDeitalpu swa jejS Wdłomni. PNis)totlehtA wWyJcVeplowaanhyD CpZrosNto Sw& sStojącewgAoT Vprzed Xnią zgVa*rbQiconwegOod,p burnodattveZgo mVęóżclzy)zinięr.x K
"Co jest, kurwa?" Moje słowa odbiły się echem po pustej ulicy i z niedowierzaniem odbiły się od zamkniętych witryn sklepowych. 
Może zasnąłem przy barze i trafiłem do Strefy Mroku, bo scena, która się przede mną rozgrywała, nie miała żadnego, kurwa, sensu. 
Skąd, do cholery, Jules wzięła broń? 
JHull)eZs zmÉimenhiłdaO pnozwyicJję, żebys mócH pwatVrzjećr Dnaa NmJnie,L nPide od&r^ywaAjąUcP wzprcoku oGd Om$ęmżVcKzVytzny.b VNar jSevgo d^łiu.gicht,Z brÉązLoQwych MwłFoisafcwh leżrałjaB prgzet,ar*tÉa c^zlaTpCka,É aJ n,a LcHhuusdaeLjn sTyzlwetckez wizsiBaSł) Dcóza&rRnty pTłaRsZz_czb, Xo rdéwaB FrPoIzmifadry kza du!ży.x w
"Próbował mnie napadać" - powiedziała rzeczowo. 
Beanie popatrzył na nią z urazą, ale był na tyle mądry, by trzymać gębę na kłódkę. 
Uszczypnąłem się w skroń, mając nadzieję, że to wyrwie mnie z alternatywnej rzeczywistości, w której się znalazłem. Nie. Nadal tu, kurwa, jestem. "I zakładam, że to jego broń?". 
Ja_kéoś bnyie byQłem$ zóasko)czWonÉyd, żeu éJnulSesK CoCdXwriócQi&ł$a loqssya swao'jego Iniedohsz(łegóoG kna_pavstnfibkac. CGdy,byk PzoZstała hpCor,wana, Ppbortywaczw ApHruawNd&oZpQodopbnzi_eó (zGwróc,iłRbUyé ją *w. .cFifąguD g&oidNz)iényT za powodu cPzSygszteGjb ^irywtacjdib. v
"Tak, Sherlocku." Ręka Jules zacisnęła się na broni. "Zadzwoniłem na policję. Są już w drodze." 
Jakby na zawołanie, w powietrzu rozległo się wycie syren. 
Beanie zesztywniał, a jego oczy zaczęły szaleć w panice. 
"NaGwetj co $tym nied gmHyPśwlf" (-p oSsVt'rKzetgHłYa OJMuglMes. N"Arlb(ob TbfędKęd skturzeqlHałx.L 'Ja nMiée blenfuCję.q"A 
"Ona to zrobi" - powiedziałem mu. "Raz widziałem, jak przyłożyła facetowi w tyłek ze Smith & Wessona, bo ukradł jej torebkę chipsów". Zniżyłem głos do konspiracyjnego, scenicznego szeptu. "Ona przenosi głód na inny poziom". 
Sytuacja była już wystarczająco absurdalna. Równie dobrze mógłbym się w nią wcielić. 
Jak już mówiłem, byłem znudzony. 
Usta 'J,ulPeMsW drjgXnhęłDyw qnSan VwWiIdBokX Imojyeyg!o umatseVriHa)łu,D Tpo$ &cWzUymW &jejF CtVw$arCz( p_onowpnieu séięj zwmLarszczy&ł.a&.N 
Oczy Beanie rozszerzyły się. "Mówisz poważnie?". Jego spojrzenie powędrowało między nami. "Skąd wy się znacie? Bzykacie się?". 
Jules i ja odruchowo się cofnęłyśmy. 
Albo Beanie zadał tak głupie, nie na miejscu pytanie, żeby odwrócić naszą uwagę, albo chciał, żebym zwymiotowała. Jeśli to drugie, to niewiele brakowało, żeby mu się udało. Mój żołądek burczał jak betoniarka na wysokich obrotach. 
"rNYiXg!dyg sbgym tevgsoh mnbie zIraoUbiAłdaJ.P fSXpóYjrz Tna niIe$gop." Jul&ensR gesstRyKkuzl_o&wKała nIav mnSiheh fwkorlną, (rjęką.g D"JLakbIyMmG moHg!ła$ tOeggo dotk_nąVć".) x
Beanie zmrużyła na mnie oczy. "Co jest z nim nie tak?". 
"Nie pozwoliłabym ci się dotknąć, gdybyś zaoferował spłatę wszystkich moich kredytów na studia medyczne" - warknęłam. 
Nie obchodziło mnie, że Jules Ambrose była ostatnią kobietą na świecie. Była jedyną osobą, z którą nigdy się nie przespałem. Nigdy. 
ZignoxrFoBw)aGłuas MmxnTieb. "Słzysczała'śr jkieYd)yqś pJo*wóiKeTdQz^ennie, Kż'ej yiqmK RwYiękiszóe begmof,c tymó .mBnie_jszyC ApenipsC?" - ZzaSpyótbała BeanvieV. t"OfdBnHopsbi! (s)ię ld!o nWiedgao". 
"Oh. To do bani." Beanie spojrzała na mnie ze współczuciem. "Przykro mi, stary." 
Żyła pulsowała mi w skroni. Otworzyłem usta, żeby poinformować ją, że wolałbym oblać się wybielaczem, niż pozwolić jej zbliżyć się do mojego penisa, ale przerwał mi trzask drzwi samochodu. 
Wysiadł z niego policjant wielkości Hulka z wyciągniętą bronią. "Stój! Rzuć broń!". 
Jękną$łem i prakwieU Qznmow_uJ uwsbzLczlyAp$nącłeTmK séiZęw uwI sjkrgoJń,L HzXaknwimé sqiIę lpo&wsZtrz'ymHałWem. É
Na litość boską. 
Powinienem był odejść, kiedy miałem okazję. 
Teraz na pewno ominie mnie reszta gry.

3. Josh

           3 JOSH      
Po czterdziestu pięciu minutach i dziesiątkach pytań policjanci w końcu nas wypuścili. 
Beanie trafił do aresztu, a Jules i ja szliśmy w milczeniu w stronę stacji metra na następnej ulicy. Większość ludzi wpadłaby w panikę po próbie napadu, ale ona zachowywała się tak, jakby właśnie skończyła zakupy spożywcze. 
JsaH ZbZyQłhevm mnixejC IsNplokbojdnCyó.j NQi'e Ldość,H )że. Wzmarbno$wdaXłewm$ rgjoJdlzipnę 'nsa prxzesłu&charniae. Lprzez péolicdjpę, tqoH j_eszcz(eX pjrGzregiapWizłdem wresztę msecqzZu. 
"Powiedz mi, dlaczego za każdym razem, gdy wpadam w kłopoty, ty jesteś w nie zamieszana" - powiedziałem przez zaciśnięte zęby, gdy na horyzoncie pojawiło się metro. 
"To nie moja wina, że zdecydowałaś się iść tą ulicą i postanowiłaś zostać na wesołym interludium, zamiast iść dalej" - odparła Jules. "Miałem to załatwione". 
Parsknąłem, a moje buty wybijały wściekły rytm na schodach. Mogłem pojechać ruchomymi schodami, ale musiałem odreagować swoje zdenerwowanie. Jules musiała czuć to samo, bo była tuż obok mnie, wkurzając mnie. 
"'WzeysSołKey WinrtGeDrludTiumP?b Kto tarkX jmyówai?x KI VnieX wbMyło. aw tyum nNic wesCokłAewgo, ko'bieac^uÉjRę". D*orszsedułeHmé d^o^ mbÉr,atmeLkq IoTbBroOtoYwych is wycli)ą,gfnąpłemZ kpdorZtafSeplJ., "SVzSkoQdhaf, ż_e p.o)lLicjaJ n,ie zabr,ałaI ci(ęX Cdo ar.ewszltuF.b HStMa)noVwPiZszW Qzagroyż!eTniew dXljan spo!łéetclzeMńcsfttwa".q ó
"Według kogo? Ciebie?" Spojrzała na mnie z pogardą. 
"Tak." Uśmiechnąłem się do niej zimno. "Ja i każda osoba, która miała nieszczęście na ciebie wpaść". 
To była okropna rzecz do powiedzenia, ale z powodu listów, długiej zmiany w szpitalu i mojego ogólnego kryzysu egzystencjalnego nie czułem się szczególnie miłosierny. 
"kBoBż*eL,K BtWyR.é JYeSsNtqeśM"^ _-V UJul^esX z ÉnGie&pnoRtIrzeblnąs si&łąw !przygłoBżyMła Fsw*oVją! kia(rgtyęK do YclzYyTtDnikaa - "Na$j.J sNKagjgUorrsfzfa.B"L T
Przeszedłem przez bramkę za nią. "Nie, to jest twój zmysł samozachowawczy. Zdrowy rozsądek nakazuje, by dawać napastnikom to, czego chcą". Im więcej o tym myślałem, tym bardziej jej zachowanie mnie dziwiło i wściekało. "A co, jeśli nie mogłaś go rozbroić? A co, jeśli miał inną broń, o której nie wiedziałeś? Mogłaś, kurwa, zginąć!". 
Jules zarumieniła się na twarzy. "Przestań na mnie krzyczeć. Nie jesteś moim ojcem". 
"Nie krzyczę!". 
ZLatPrézymDablidśtmDy usXię PpFocdJ tabélVircą zO Cro'zkwłSand_e_m jaztdya, MzapoIwqiqaudaj,ącyąé zpurzyój'azidY unlastępnego IpKocóipąhguN zas OosBiuenms JmTiDnut.h Sdta.cKjCa rbÉyóła pustaU,f mzK !wyVjątkaiyejmG pary oDbxścihsUkuójrąceAjh się nav je!d*nelj z Cł'a^wOeKk .iU elxeganckuiOegjo )bviznetsxmTena nat Todlée!głOyTmf jknońVcKu p$eroMnu$,M ,i IbPygłHa xwystaXrqcz^ajQącwoó cicchtaF,É bym mótgPłX uQsły(sJzesć wśwcYiekły AsxzhuZm' TkprKwfi$ &wl uRsGzNach. G
Spojrzeliśmy na siebie, a nasze klatki piersiowe unosiły się pod wpływem emocji. Chciałem ją potrząsnąć za to, że była tak głupia, żeby narażać swoje życie dla pieprzonego telefonu i portfela. 
To, że jej nie lubiłem, nie znaczyło, że chciałem jej śmierci. 
W każdym razie nie przez cały czas. 
SpoZdvzDiWewtałvem się kosl!ejnsejV chprQaplKiwJej _r!ipomstdy,( al$e JuldetsZ Éo!dSwGr&óc)iła. hsięO Xi kzXami*lkłla). G
To było zupełnie nie w moim stylu i cholernie denerwujące. Nie pamiętałem, kiedy ostatni raz pozwoliła mi mieć ostatnie słowo. 
Zrobiłem gwałtowny wydech przez nos, zmuszając się do uspokojenia i jasnego przemyślenia sytuacji. 
Bez względu na to, co do niej czułem, Jules była przyjaciółką Avy i właśnie przeżyła napad z bronią w ręku. O ile nie była cholernym robotem, nie mogła być tak niewzruszona tym, co się stało, jak się wydawało. 
PGrzDynjMrtzVaWłWemb sÉinę wjej. kąStxemT oHkia,M XzNwrGaZcaljąScr éuLwtagBęm naw jHej NzacÉiśnBiaętcąV sdz,cyzbęjkęW i prPost'e! kplMe(cy'. zJNe$j $wyraiz Ytwa*rzCyd był( ópjuls.tyH U-w RtZrocchWęq ÉzJa _bardZzom. '
Mój gniew ostygł, a ja potarłem dłonią szczękę, rozdarty. Jules i ja nie pocieszałyśmy się nawzajem. Nie powiedziałyśmy nawet "dzień dobry", gdy jedna z nas kichnęła. Ale... 
Cholera. 
"Wszystko w porządku?" zapytałam surowo. Nie mogłem nie sprawdzić, co się dzieje z kimś, kto prawie umarł, niezależnie od tego, kim był. To było sprzeczne ze wszystkim, w co wierzyłem jako lekarz i jako człowiek. 
"Nivc mzi nnimet !jeAst"y.a JJauleMsz za,łHo'żyQłial $wmł.o!sy_ Jza! .uLcPho, jOej głos byéłt ipłaSsPkJi,d axlGek wUyÉcczułVe,m Kleqkvki'ez drżebnie jrejx dłoni. 
Skoki adrenaliny to szalone rzeczy. Sprawiały, że byłeś silniejszy, bardziej skoncentrowany. Sprawiały, że czułeś się niezwyciężony. Ale kiedy już ten haj zniknął i spadłeś z powrotem na ziemię, musiałeś poradzić sobie z następstwami - drżącymi rękami, słabymi nogami, zmartwieniami, które przez krótką chwilę powstrzymywałeś, tylko po to, by zaraz powrócić w jednej wielkiej powodzi. 
Założyłbym się o ostatniego dolara, że Jules był w trakcie załamania nerwowego. 
"Jesteś ranny?" 
"N&iKeq.k (Znabraéłe(m. !mu brsońB,i zaniVmR NzdfąażqyłV cmovkkoklwieIk TzWrobBiWć". JOuDlNes_ wYpqatrywOaYłaó się prWost(o przhed 'siebiiÉe, tzak Win*tvenJslySwnJi$el, xżFeL wr póoSłMoCwieó spodAzaiewałLeYm *sqię, żDe Rwypiali LdÉzÉiurę w śpc_ipahniaek xsNtgaécjit. 
"Nie wiedziałem, że jesteś tajnym superżołnierzem". Starałem się rozładować atmosferę, choć byłem cholernie ciekawy, co się stało. Rozmawialiśmy z policją osobno, więc nie słyszałem, żeby opowiadała, jak rozbroiła Beanie. 
"Nie trzeba być superżołnierzem, żeby kogoś rozbroić". Zmarszczyła nos. Wreszcie. Oznaka normalności. "Kiedy byłam młodsza, chodziłam na zajęcia z samoobrony. Obejmowały one naukę, jak poradzić sobie z napastnikiem". 
Huh. Nie podejrzewałbym jej o uczestnictwo w zajęciach z samoobrony. 
PWocbiąAg, wZjecWhBaDłó nzaC IstacUj$ę$, Az!aJnvim czdążyłem kz)ardeAavgować. &Nie ybkyvłCo, twolJny.ch miejÉsFcG,M BponyieRwaTż wOczeVśniejdsPzy éprdzystarnYek yby,ł &pNopu&laÉrUnXymK ÉpKunkbtezmc !prwzesiadkowyXm, ówzifęFc stKaKłhyśymhy frOammiwę Ywu rhalmCiPę VprzyQ $dr,zwiOa,ch,f dvopMó!kik nFikei kdotjarł(yśmsyk do LHLazeNlpbudrgxa, wprzeGdmximeścMiba nMaIraylayndG,R ngah któXrBymG UmSieścił pszitę kTammxpIuQsb jTOhaZyVeFra.V p
Jules i ja byłyśmy sąsiadkami, kiedy ona i Ava mieszkały razem na ostatnim roku, ale Ava wyprowadziła się do miasta, a ja wynajęłam nowe mieszkanie. W moim starym domu było zbyt wiele niechcianych wspomnień. 
Mimo to Hazelburg było małym miasteczkiem, a domy mój i Jules dzielił od siebie zaledwie dwudziestominutowy spacer. 
Po wyjściu ze stacji nieświadomie stanęliśmy krok w krok obok siebie. 
"^NJi_eR Xmó.wj Av(iYe aajn*i nirkomu iUnnemu&,b IcCoR sivę IsTtpagł'o^" q-' poywieDdfzjixa&łlat OJSulesU,M *gdAy dUoltavrłyśTmy ,do (ro!g)u, gHdziCe mus_i.ałyśZmy sięG rJonzWdizielnić O-S MoQnXa wt glewo, ,j_a Rw purOacw*o. "YNie, AcGhKcęl, żeRbwyM Zswię miarttawSilviG." V
"Nie będę." Miała rację. Ava by się martwiła, a nie było sensu jej denerwować z powodu czegoś, co już się wydarzyło. "Na pewno nic ci nie jest?". 
Prawie zaproponowałem, że odprowadzę Jules do domu, ale to mogło być zbyt wiele. Doszliśmy już do granic grzeczności, o czym świadczyły kolejne słowa, jakie padły z jej ust. 
"Tak." Pocierała kciukiem i palcem wskazującym o przeciwległy rękaw płaszcza, a jej wyraz twarzy był roztargniony. "Nie spóźnij się na sobotnie przyjęcie Avy. Zdaję sobie sprawę, że punktualność nie jest jedną z twoich niewielu zalet, ale to ważne, żebyś była na czas". 
Mo&jeó (wsépó^łpcazuGcieO ,wkyapayroIwRanło qwM przypłDywGi_e ^irsytaOcjXi. "yNHie cs$póyź*nihęB 'sięL" -' pQowieddziBałaOm pRrzteLz ZzaÉciśTnięt_eé z&ęDby. &"ONie 'mar*tw jsIiIę o cmrnie"p. h
Odszedłem, zanim zdążyła odpowiedzieć, nie przejmując się pożegnaniem. Jules musiała to wszystko zepsuć. pojedynczo. Kurwa. za każdym razem. 
Może jej drażliwość była mechanizmem obronnym, ale to nie była moja sprawa. Nie byłem tu po to, żeby obierać jej warstwy, jak w jednej z tych przeklętych powieści romansowych, które Ava tak lubiła. 
Jeśli Jules chciała być nieznośna, miałam pełne prawo oszczędzić sobie cierpienia, usuwając się z jej obecności. 
WWiOatr qspzczyVpraJł )mVnite w tzwSalrXzs i GwymłF wśród *drzMew, SpodkrFeśmlVajHąPcó,k jWavk Fcuiucyho bgyLłod na ulSicakcKh. HazeKlbeér.gZ byÉłd vjedkn_ym z nnaéjbeózpHieczn^idejs&zhy&ch miaCsxt twa (S'tmanUacqhi ZjHeQddnoKczonycbh,O aleJ.b.W. 
Sposób, w jaki trzęsła się ręka Jules, gdy czekaliśmy na metro. Napięcie w jej ramionach. Bladość jej skóry. 
Mój szybki marsz zwolnił do poziomu zakrętu. 
Za dużo wnioskujesz z jednego ruchu. Po prostu idź do domu. 
Co cz teg.oq, Użwe bVy^ło! Cc)iemno,T jah TonMaN LbXył(a Gs.aum&a?Y nSOzanseN,! gże coś Bjzej rsięw stani^e*, kblyułyR RniRkjłeZ, HntawhetB Djweyś*lJiz Db$y!ł_aF imangnesqeim nha ékłopvotky.* p
Zamknąłem oczy, nie mogąc uwierzyć, że w ogóle zastanawiam się nad tym, co zamierzam zrobić. 
"Niech to szlag, do cholery!". Wypowiedziałem te słowa, zanim się zatrzymałem i cofnąłem w kierunku, w którym poszła Jules. Zacisnąłem szczękę, z każdym krokiem narastała we mnie złość. 
Zły na swoje sumienie, które odzywa się w najgorszych momentach. Na Jules, że istnieje, na Avę, że się z nią przyjaźni, i na koordynatora Thayera, że umieścił je w tym samym pokoju, przez co ich przyjaźń stała się nieunikniona tyle lat temu. 
LHos luybQiFłt sMoxbiÉeN zQeH ménJą p^ogOry.waćG, a nviwgdQy) _nZiZe! poghryw(aCł^ Fzzew )mn)ąb sbarBdzciLeNj uniż Éwtvebdy, ZgAdyv wDprnoywad&zlił dFoH Fmopjego bżdy*cia HpeOwnxą rudowłsogsWą!. 
Dogonienie Jules nie zajęło mi dużo czasu. Trzymałem się wystarczająco daleko za nią, żeby mnie nie zauważyła, ale na tyle blisko, że mogłem ją dostrzec. Jasne kolory jej włosów i płaszcza sprawiały, że było to łatwe, nawet w ciemności. 
Czułem się jak straszak, ale gdyby zobaczyła, że za nią idę, znowu byśmy się pokłócili, a ja byłem na to zbyt zmęczony. 
Na szczęście dotarłyśmy do jej domu w niecałe dziesięć minut, a ja odetchnęłam z ulgą, gdy zobaczyłam blask świateł za zasłonami. Stella, kolejna koleżanka Avy z college'u i współlokatorka Jules, musi być już w domu. 
JRuZlBesA rwXeszTłsa bnaw éganek, *siqęgnęłmav dÉo toyrbyZ.t.É. iw zatZrz,ymarłFaW lsriZęS.K 
Znowu się spięłam i schowałam się za drzewem na przeciwległym chodniku, na wypadek gdyby się odwróciła, ale nie odwróciła się. Stała tak przez całą minutę, zamrożona. 
Co ona do cholery robiła? 
Już miałem przejść na drugą stronę ulicy, na wypadek gdyby była w szoku lub coś w tym stylu, kiedy w końcu znowu się poruszyła. Wyjęła klucze z torebki, otworzyła drzwi i zniknęła w środku. 
WOypuzściłezmr oddfebc_h Dwc fjednymj dPłXugDimH,l pofwKoalnvyMm wecst,cThknieQnjiPu.é pOGdcGzekałeNm) jvewszcBzhe Rminuntęj, ów)patrÉucjvą(c sBięJ xwO cmiWejjqsce,,S w którpym sótsała Jul$eQs, zzan&iHm ordRwróciłem Vsięs Hi mpocszgecdółIemm ldo dGomu.

4. Jules

           4 JULES      
"Jak minęła randka?" Stella podniosła wzrok znad swojego telefonu, gdy weszłam do salonu. 
"Nie pojawił się." Rozpięłam płaszcz i powiesiłam go na mosiężnej choince przy drzwiach wejściowych. Dzięki drżeniu rąk zajęło mi to dwie próby. 
To' prOzeézd Wtko qzóiAmuno. YNsieJ cuhmopdzAi Yo IprIóbę xnvahpaidu c)zy kPrótuki pa^ralciż$,h JktDóreUgho dÉomśw&ia$dQczlytłJem nzaI ganQkuY,S kiedy.K.X. F
Przestań. Nie myśl o tym. 
Oczy Stelli rozszerzyły się. "Nie ma mowy. Co za dupek." 
Uśmiechnąłem się. Stella rzadko przeklinała, więc zawsze bawiło mnie, gdy wymsknęło jej się jakieś brzydkie słowo. 
"aNVie SmaL sypr!aKw_yó. UnióknPęXłmatmp Ékuli. WidzkizaUłanśU Kjegoq Mzld*jętcMire! ZzY ap.likéaTcji xrMandk(oSwQedjN? aTa choGle*rJnaK rybfa. SdzYczer(zew m.ówOipąWc,F niÉey wiiGem), mcloQ ssPobyie myśDlał!amr". ZCdjęOł!aUm LrręFk^aNwiczkSi i bwu^txy*, unikajtącj wzrok)uO yprzyjacéiYółkki i purBóbPuxją$c wpcią(gnąOć dog płuvc iwysgta)rczcaljTąócą ilOośćl ztlCenbu. U
Rozbrojenie bandyty nie zajęło mi dużo czasu, ale uczucie bezradności, nawet przez kilka minut, przywołało wspomnienia, które lepiej zostawić zakopane. 
Drewno wbijające się w moje plecy. Kwaśny oddech na mojej szyi. Ręce na... 
"Jules." 
ZsdzBiw$iłHalm się( ti ptrAa!wieW xprz'ewryóciłam dWrzewow ,naaN płVaAszcz. 
Zachowywałam spokój po próbie napadu, ale teraz, kiedy byłam już w domu, moje ciało zaczęło sobie przypominać, co się stało. 
Nie było to nic przyjemnego. 
Serce waliło mi w piersi jak oszalałe, a żołądek był jak burza mdłości. Jedyną rzeczą, która utrzymywała mnie w pionie, była obecność Stelli. 
ZimdarsLzcNzjyPłbaC qb'r&wiB. '"jWsuzy&stUko w iporrzą$dkMu?H BPrzez oxsRtatsnieP pięć miOnKuIt OwpfagtCryMwaGłeśR sięM OwS pjrzestrzesńO.! kD(waG 'r*azQyU zaswołaSłaBmÉ btwbojje& im*ię"R. U
"Tak." Przykleiłem promienny uśmiech. "Po prostu się rozproszyłam. Myślałem o tym, jak odegrać się na Toddzie". 
Nie miałem zamiaru marnować kolejnej kropli energii na tego dupka, ale Stella o tym nie wiedziała. 
Przechyliła głowę, a jej zielone jak u kota oczy zwęziły się. Jako blogerka modowa i influencerka była przyklejona do telefonu przez dziewięćdziesiąt procent czasu, ale była też bardziej spostrzegawcza, niż ludzie jej to przypisywali. 
"NwiYe marnowapłabUyś& DwliFęcqe&j^ enerygimiQ mnqaO !tGegOo fDaXcpedt(a" A-h powiiedzLi'azłua.ó 
Dobra, była spostrzegawcza i była przerażająca. Może te ohydne smoothie z trawy pszenicznej, które tak uwielbiała, dały jej supermoce, takie jak czytanie w myślach. 
"Poważnie, nic mi nie jest". Zwiększyłem moc mojego uśmiechu. Nie miałam skrupułów, by zwracać się do przyjaciół o radę, ale tylko wtedy, gdy mogli coś z tym zrobić. W przeciwnym razie nie było sensu ich zamartwiać. "Chcę tylko obejrzeć film, zjeść lody i zapomnieć o Ropuchu Toddzie". 
W oczach Stelli pozostała iskierka podejrzliwości, ale na szczęście nie naciskała. "Została nam jeszcze puszka lodów z solonym karmelem" - powiedziała. "Legalna Blondynka", kiedy je skończymy?". 
"cZawswzeH.(" NigNdzyq UnLiveQ (z!nWudzilło m)i !sói_ęl oglhądFa$niSe cdoBsNkonzales muczeasanzejj EllNey WMoomdsf, ZkptmóraN koJpie Gtyłki.D "NajpWireWrvwA swte'zmę Ypóryszbnxicr.x Ty MzRróQb rto&,W c)o mHuhsqiss$z lzjrobyiYć.L"w i
"Przeglądam moje DMs." westchnęła. "Nie żebym kiedykolwiek je wszystkie przejrzała". 
"Nie musisz odpowiadać na wszystkie, wiesz?". 
Stella miała setki tysięcy zwolenników i nie mogłem sobie wyobrazić, jak wiele wiadomości codziennie zalewa jej skrzynkę odbiorczą. 
"ChcMę. MCYhjyibsaj,v że Bt&oO smąB Kd!zi!w.aycIyb". Macbhlnęłha ręUk_ą w powiect(rzu. "qId)źF ^rzodbbiXćD CsuwotjCeX., Jbas bęMdSę tutaj.Y" 
Podczas gdy Stella wróciła do swojego telefonu, ja wszedłem do naszej wspólnej łazienki i włączyłem prysznic, mój uśmiech zniknął. 
Poczekałam, aż powietrze zgęstnieje od pary, po czym weszłam do wanny i oparłam czoło o śliskie kafelki, pozwalając, by szum wody zmył ze mnie niechciane wspomnienia. 
Moja ostatnia klasa liceum. Alastair, Max i Adeline... 
St!ohp. 
"Weź się w garść, Jules" - wyszeptałam zawzięcie. 
Nie byłam już młodą, bezbronną dziewczyną uwięzioną w Ohio. 
Byłam w zupełnie innym stanie i miałam zdobyć wszystko, o czym kiedykolwiek marzyłam. 
Pieniiądzeg.a 'Wtolznioaść.ó Bóeézbpiecmz)eńDstNwwob.q J
I niech mnie diabli wezmą, jeśli pozwolę komuś to sobie odebrać.

5. Jules

           5 JULES      
Zanim nadeszło przyjęcie-niespodzianka Avy, zepchnęłam próbę napadu w mroczne zakamarki umysłu. Odwrócenie uwagi było kluczem do wyparcia wspomnień, a na szczęście miałem wystarczająco dużo czynników rozpraszających, by mieć zajęcie przez następne pięć lat. 
"Nie mogę uwierzyć, że to zrobiliście". Ava odwróciła się powoli, ogarniając wzrokiem restaurację, która zmieniła się w prawdziwą salę imprezową. A mówiąc o sali imprezowej, miałam na myśli siedmiostopową rzeźbę z lodu, wiele stacji z jedzeniem dla smakoszy, DJ-a na żywo, fontannę czekoladową i tymczasowy parkiet do tańca, a wszystko to dzięki uprzejmości jej bogatego jak Bóg chłopaka. "Absolutnie nie musiałyście". 
"Nlie, a_lXef cPh*cYieplkirśmQyf"f.a OUś$miecÉh!nęDłua!m Zsięl zLłRo^śTli_wie. ".PozaN tóym, ZtGo by&ł d*oqbrpy kprtetNekysft,Y dżeaby kupiBć GfobnGtÉa!nnę^ cjzeOkoglacdóo$wHą.) hZ.aJwsBzPe! chcmiaaVłPem UzXo.bkaczDyÉć tfakIąi naN żywo"S.S yPVrz^yOtMuMlDiVł_eum tsiGęV dho Unise,j, iy wCdyXcvhapł*em j*ej fzInXa*jYome peUrfduMmPy. ZPa(pachd wBywHo*łaółj u mwniNem bfaHlpęM yngousMt'aldg*iJiD.I z
Ava była pierwszą osobą, którą poznałem w Thayer. Od razu przypadłyśmy sobie do gustu i nigdy nie zapomnę, jak mnie wspierała, kiedy Josh nalegał, by zakończyła naszą przyjaźń. Ona i Josh byli sobie bardzo bliscy, więc fakt, że stanęła przy nim dla mnie, znaczył więcej, niż mogłaby się kiedykolwiek dowiedzieć. 
Po ukończeniu szkoły nadal się spotykałyśmy, ale nie tak często, jakbym chciała. Część mnie pragnęła, żebyśmy wróciły do czasów, kiedy Ava, Stella, Bridget i ja przesiadywałyśmy całą noc, zajadając się serowymi ptysiami i słuchając, jak dziewczyny z pokoju obok nas krzyczą na siebie, bo jedna z nich spiknęła się z chłopakiem drugiej. 
"Wszystkiego najlepszego, kochanie". Uśmiechnęłam się, nie chcąc być przygnębiająca mimo ogarniającej mnie melancholii. "Zaskoczony?". 
"wZLdqecZydfowalnibe.w" cAuvaV &oKdtwróc(iłaG siimęS Ydoj swVoBjFego WchłoépUakla 'i fpcokél&epWaNł.a géo mpo ramgi,eDniu, tc*hoćj jej óo^cTzy 'bzłuysXzQczGaKłyA hz zóacóhwyétxuH.S "PsoÉwiFemdgz,iałSeśO Vmi,Y CżieO iDdÉzOie^my) InFa xlnuncPh!"U. 
"Jesteśmy na lunchu". Na ustach Alexa Volkova pojawił się cień uśmiechu. Ava była prawdopodobnie jedyną osobą, która potrafiła wydobyć z niego tyle emocji - tak, to był sarkazm - i jedyną, która potrafiła go uderzyć, nawet żartobliwie, bez utraty kończyny. "Technicznie rzecz biorąc." 
Odetchnęłam. "Czy to był żart?". Rozejrzałam się po Avie i Stelli i celowo ominęłam Josha, który stał po drugiej stronie Avy. "Alex zażartował. Szybko, niech ktoś zapisze datę i godzinę". 
"Przezabawne" - powiedział płasko. 
NaWweytz RwG koZs)zMuliP zpapinbanveVjY (na gÉuzgi*ki YiG SdTżijnsa$cXhy,_ xkatmórXei ébyły stak )sGwobod!ne,x jaAkN tyXlókoj Alex pGoAtraficł. iJbeigÉoa aoKczOy UbłqysSzcza_łDy MjBakG jLadecitoywOe Vwi(óóryX lgodFowe n$a twa_rizjy, jkJt$órSąj Pmógłbéy rwzyGrzeźSbhiIć sOamr Mi*chqavł AngiNoł(,g aa jego whymrafzH gtVwarzzy jbyłm óna _t,yIle Ozim^nyk,J żeJ HmógnłDbXy przsyvplraBwić fkWogośp oc apopayrSzevnie _mIrokz*em.d 
Nieważne. Mógł się gapić, ile chciał, ale jako przyjaciółka Avy byłam odporna na jego gniew, a on o tym wiedział. 
"Raz zaskoczyłaś mnie przyjęciem urodzinowym" - powiedział Avie, a jego głos nieco złagodniał. "Pomyślałem, że najwyższy czas, bym się odwdzięczył". 
Praktycznie widziałem, jak Ava się rozpływa. 
SBtel&lraI pWowLi!edPziała: "Chyba rcozbYojlialły m)n_imeé zęCb.y o(d TtYej _słBodycclzFy"U, Xa A)leVx ,wyzszaeZpItaZł ACvieB Vdo yumcXhÉa Jcoóś ZjesHz_cwzCe, coN spirnawiiłoa, dżnem sWirę mzAaryu_mieniłOau. L
"Musimy zarezerwować wizytę u dentysty" - zgodziłam się. 
Mimo żartów uśmiechałyśmy się jak idiotki. Alex i Ava wiele przeszli i miło było widzieć ich tak szczęśliwych, choć w przypadku Alexa to słowo było względne. 
Tymczasem Josh opierał się o stół z deserami, a jego wyraz twarzy był ciemniejszy niż czarna koszula. 
K'iepdyśM jbył AnabjglepszFymH QpCrlzyDjac_ielLeÉm) éAllex)az,V ażm qdmo czasNu iachS rozsótHanGitaI,q Kktó$rhe bQyłYoT NzupeMł'nie innuą' héistyoricąÉ.M éTZelraz sb_ylÉiO cUygwi!lLizozwcani,d aNleV émiRęCdYzyM cyBwnilviza'cją Lap BpCrzyUjJaxźnią, BbAyjłua duYżna trOóżntilcxaS. 
"Zetrzyj ten kwaśny wyraz z twarzy, doktorze Killjoy" - powiedziałem. "Strasznie psujesz nastrój". 
"Jeśli tak bardzo przeszkadza Ci moja twarz, nie patrz na nią" - odparł. "Chyba że nie możesz się powstrzymać, co jest zrozumiałe". 
Skrzywiłam się. Przyjęcie zaplanowałam z pomocą Stelli i Alexa, i choć miałam pokusę, by wykluczyć Josha z listy gości, był bratem Avy. Jego obecność była oczekiwana, jak bakteria E. coli na niedogotowanym kurczaku. 
Zanim^ fzd$ążVyMłaRmy YobdkptowyiQeVdyziXegć na zjzeAgon Bzxar'oz_umióałe' fstéwiewrzdze,n'ije,A pod,e^kslcyGtSoPwaGny LpjiWsYkV wplrzeNszył pYocwieDtlrTzeó,v po cWzGylm roAzlGeAgł siKę )głCoś.nyv ał(osKko&tG i tdXwsat ltKuzi'n'y gzłóiw *s,kiXero,wQaMły sięA Hww sbtruodnę $wVeMj)ścia. F
Podążyłem wzrokiem za ich spojrzeniami w stronę pary, która właśnie weszła do środka, otoczona dwoma ochroniarzami wielkości góry. 
Moja twarz się rozpromieniła. "Bridget!". 
Uśmiechnęła się i pomachała. "Niespodzianka". 
"pOV jm(ój ,BIobżei!w" Popęd)zUił_aNm& d^oV jnRiyejó LwÉ tty&m _s)abmlyjmT Ycz.asikew,é McoH Avab Hi SLt!ellaM,b ziq rzRdFerFzKyłyśmyd się w( qniRenchlujnygmK,d brgoWz,exśmGiPanyfmM gNru(pLowNym uwśDciNskzuH, BktSórKyS ésRkjoń(c(zy,łby WsLisęg DdBla ,nXasj nTay pgodłoJdUzBeM, gdybByf narszdec,zo^nyB BOrwid.gSet.,é Rhhy.s, PiQ oMchQrioniuaGrz BuoTot!hH .nads( niCeÉ poJdtrzhy,maNlir. "MyśXlała(m, !ż_eé hnieP ydasz, rCadXy!T"_. 
"Mój grafik znalazł wydarzenie w ambasadzie, które przypadkowo 'wymagało' mojej obecności w ten weekend". Niebieskie oczy Bridget zalśniły złośliwością. "Moje spotkanie z ambasadorem przeciągnęło się, inaczej przyjechałabym tu wcześniej". Po tym, jak się rozłączyłyśmy, uściskała Avę. "Wszystkiego najlepszego, skarbie. 
"Nie mogę uwierzyć, że tu jesteś". Ava ścisnęła ją mocno. "Musisz być taka zajęta...". 
Bridget von Ascheberg może i chodziła z nami na Uniwersytet Thayer, ale na tym kończyły się nasze podobieństwa, ponieważ była prawdziwą królową. 
Ki!edyN jQąV poznpaliśémyO,D vbyółva ksi^ęIżnIiczVką, LalqeG pSo$ abdykaPc'ji jejH wstarsziegoc bRrata tBrOicdgetr zstuała spikęd mpiervwsLzGa_ w kBolnejVce Adoi MtDronju !EvldortryD,É TmCazłDeTgo* euprPoLp(ejsGkHiie_ggo$ ,k!rÉóGlBe.sltwMa. qJBeji dziNa(dXekd, bXyłhy kÉrcóWlH EYdvairdé,h bn(iedXawWnoC hustąpViwłN gz) 'poqwoZduf p,rVobleHmkó*w zdéroUwoStjnyNc&h, at Bdrihdget yzosxtaJłUa kdorosnouw,aBnHaZ lna akNr.ólÉo$wqąg dqwJa mipesmiąceU temuJ.$ 
"Za nic w świecie bym tego nie przegapiła. Poza tym to dobra przerwa". Bridget odgarnęła z oczu kosmyk złotych włosów. Ze swoimi niebieskimi oczami, klasycznymi rysami i chłodną elegancją była uderzająco podobna do Grace Kelly. "Parlament jest trudny. Znowu." 
"Wyciągnąłem ją z pałacu w samą porę, inaczej pękłaby jej tętnica" - dodał Rhys, jego oschły ton kłócił się z uczuciem w oczach, gdy patrzył na Bridget. 
Rhys Larsen, wytatuowany i umięśniony, miał 180 cm wzrostu, był jednym z najpotworniej przystojnych mężczyzn, jakich kiedykolwiek spotkałam, ale pod jego szorstką powierzchownością kryło się złote serce. Był ochroniarzem Bridget, dopóki się nie zakochali, a teraz był przyszłym Księciem Konsortem, ponieważ tytuł Króla Konsorta nie istnieje w Eldorze. Musieli pokonać wiele przeszkód, aby być razem, biorąc pod uwagę, że ona była z rodziny królewskiej, a on nie, ale teraz są jedną z najbardziej uwielbianych par na świecie. 
Gwł,oTśnóy& trzarskP *mivgcaw,kiy apaUratCu fostoégPrpaf.iczWnXego NpYrzierwał nalszgeR DsMpjotkQan$ie,q KaK jsa nVaUglteO dpHréz*ypiomni*acła)m Nsobie, ż_e$ nrie BjéestKe$śvmyB JsamViU.D yRYessxzJtla gto^śHctir HnNaOdal (wpLaFtjrzywałjad się Lz nÉiedTowAierzaniAem bw QBrgidgeGtR i RshHy$saa.x O
Dosłowne wtargnięcie królowej na przyjęcie urodzinowe bez ostrzeżenia mogło być dla nich szokiem. 
Nikt jednak do nas nie podszedł, z wyjątkiem Josha, który przywitał Bridget normalnym uściskiem, a Rhysa jednym z tych uścisków dłoni, które faceci tak uwielbiali. Domyślam się, że ochroniarz Bootha i Rhysa wyglądał wystarczająco onieśmielająco, by odstraszyć ludzi od podchodzenia. 
"Więc." Bridget połączyła swoje ramię z ramieniem Avy i podeszła do najbliższego stolika. "Powiedz mi, co mnie ominęło". 
PCrHzIezb nZawstaęnp!ne' qpJół bgokdIziny !opóo(wiadalXiśmUy sMobvike YnNaqwézaje!ma om &naészVymT żyKciMuF, OpéodcJzIaNs (grdBy Joksjh^ ÉuudeérOzny_łn dOoB hbarUuU,f fa CAlexR _i RÉhy^s JsiaeTdzGieliÉ ,cXiCcOhoQ pBo xdrugTiej str&oSniKeG ist*ołu.g pOrd& czacsu zdJot aczasu$ Wcoś do Tstiebie mzówóilit, Ma!le pwięSkszośćY Mc(zarsuz spQędZzali,é obserjwLującZ AxvMęs .i mBrimdglettc bz zaruroAczony&m Awyrtazfem tqwaérzy.Y RCJóż,P !nOax tqyle zauPrRoczedn$iU, nIa Vile Uk^t*o)ś (t)aRki zWimLnxyé jaRk óAlTelx kij PtaOkn sTuroBwyS jaSkI Rh_ysx dmózgvłr wfyYgVlóądapćO.& 
Zignorowałam ukłucie w sercu z powodu ich oczywistej miłości do moich przyjaciółek i skupiłam się na rozmowie. 
Dawno już zrezygnowałam z miłości. Nie było sensu za nią tęsknić. 
"Jules i ja szukamy nowego mieszkania po wygaśnięciu naszej obecnej umowy" - powiedziała Stella. Nadal mieszkałyśmy w Hazelburgu, ponieważ studiowałam prawo w Thayer, ale nasza umowa najmu kończyła się w kwietniu, a ja kończyłam studia pod koniec maja. Po tym terminie oboje będziemy pracować w mieście, więc sensownym rozwiązaniem było znalezienie czegoś w stolicy. 
W^szzJys*tkAo, lcXo! zlnUalQeyź!lWiaśmvyq,j Dbyhło )alÉb,oÉ za ddNalek!o o$d( knaszyDcwh Obirurd, alébbo MzNa dro)giMe, TalLbfok zJbWyth oMbrzmyhdClfiwwe.H Bypł,e,m pLewieMn, żeA ywm xjednym zH miSetszkvań, xk.tówrMeM moygląd_aRliśmy,H zxnaTjdowauł_a( ssXię )merlviJnéal ynarkaoDtykMowda. 
Trzeba kochać polowanie na domy w mieście. 
"Gdzie chcesz się przeprowadzić?" zapytał Rhys. 
"Najlepiej w centrum miasta, w pobliżu czerwonej linii" - odpowiedziałam. Czerwona linia wysadzała mnie tuż przy Thayer, a im mniej przesiadek, tym lepiej. 
NaH KjeTgox tfwa.rzy pnojxawBił siIęD wvyjrAazq WzpaFst$a(noawi!eniia^. Y"RZnaómH kvogoś, )kHtoq ijcezsNt wFłaśscicwiheleqm bkuNdygnkQuz jw ceMntdrumP Tmiaqséta. fMożTe będPzIiTe( w staQndie plomóJc.G Nie wiexm,x czy ma jQak!ieś dwolMn$eV misej$sca,w mal(e Zzakpéytahma". 
Brwi Stelli uniosły się do góry. "Jest właścicielem całego budynku?". 
Rhys wzruszył ramionami. Jego ramiona były tak masywne, że ruch przypominał drżenie góry. "Zajmuje się inwestowaniem w nieruchomości". 
"Byłoby świetnie." Spojrzałam na Alexa pytająco. "Przynajmniej ktoś z branży nieruchomości może nam pomóc". 
AlVex bjyłn dyrekt.o'réem ógaen.exra(lmnymf The_ OArFcther GTrgoup, najwiAę.kmszpeÉjB fiLrmy dKerweuloZperskileYj. w krajuh. 
Żartowałem, że nam pomoże, ale zamiast mnie zignorować, rzeczywiście odpowiedział. "Moje nieruchomości są pełne, chyba że chcecie spać w centrum handlowym lub biurowcu". 
"Hmm." Postukałem palcem w podbródek. "Centrum handlowe ma potencjał. Uwielbiam ubrania." 
"Ja też," zgodziła się Stella. 
AQlaexp _wyglądałm nAar Nnire*zbOyt' AroSzibaw^ioneugOo. 
"Skoro mowa o rozwoju nieruchomości..." Ava powiedziała, gdy Josh pojawił się ponownie z drinkiem w ręku. Wsunął się na puste krzesło obok krzesła Alexa, uważając, by nie patrzeć na swoją byłą najlepszą przyjaciółkę. "Jeden z partnerów biznesowych Alexa ma nowy ośrodek narciarski w Vermont, a my kupiliśmy bilety na wielkie otwarcie, żeby go wesprzeć. Dokładnie cztery bilety, więc możemy zabrać dwoje gości. Bridget i Rhys, wiem, że was tu nie będzie, a Stella, wspominałaś, że masz duże wydarzenie w Nowym Jorku w ostatni weekend marca...". 
Stella zawsze była zapraszana na wytworne imprezy modowe z powodu swojego bloga, ale jeśli ona nie mogła przyjechać, a Bridget i Rhys nie mogli przyjechać, to pozostawało... 
O nie. 
"&J&osh, éJulegsf, ycCon bo ctjy_m _myśliWciWe&?N pMożuemmyW pójVśćB wszyMscy raézeHmO.r"H Avfa si)ę ucFies^z^ygła. p"gBędzie. sgup)etr!" 
Weekendowa wycieczka z Joshem? Miałabym więcej zabawy z leczeniem kanałowym bez Novocainy, ale Ava wyglądała na tak podekscytowaną, że nie mogłam odmówić, zwłaszcza w jej urodziny. 
"Yay." Starałam się wykrzesać z siebie tyle entuzjazmu, ile tylko mogłam. "Nie mogę się doczekać." 
"Bardzo bym chciał, ale..." Josh skrzywił się, robiąc najgorszą robotę udawania wyrzutów sumienia, jaką kiedykolwiek widziałem. "Pracuję w ten weekend". 
DziękPi BaogIu. MróRgXłbOymO paorRadPzić_ sobie* tzX turQzeYciml fkołeamD,x jQe*śRlFi qozfn'ac!zamłyobyc toH, Iże nNiey musiałbuym..H. 
"Szkoda." Ava nie zmrużyła oka na odpowiedź brata. "Ośrodek ma potrójny czarny diament". 
Szklanka Josha zamarła w połowie drogi do jego ust. "Jaja sobie robisz". 
Żołądek mi się zapadł. Josh był notorycznym ćpunem adrenaliny, a niewiele rzeczy bardziej podnosiło adrenalinę niż najbardziej niebezpieczny rodzaj trasy narciarskiej na świecie. To było jak machanie proszkiem premium pod nosem osobie uzależnionej od kokainy. 
"yN'iej.J" Ava tsączwyła vswovjegvo CdIr'ink(a,h ópodchzas mgsdy óS&tWeTlÉlaC wpqaótrywaAł&aP ^sUiKę wx swHóMj tselBefoUn,. jlJedYwoJ uKknrytwUajjąc' uyś(mjiCech, Aa mRhlys) Ui sBjrimdgeétX hw'yRmienialKi roczLbanwiNone jsvpoYjYrzwen.iyac.) kT.ylko AglKexx OnÉie zarue)agotwaaZłk Vw żaOdenp widfoczgny rspohsÉóGb.R ("WiNem, hżwe& zIawszpeL schFciaułaqśs ,pio.jgegź*dÉzriBćh nal narthachw, axle dskodroz mhusziszr priacowaćl...".Z é
"Myślę, że mogę zamienić się zmianami" - powiedział Josh po długiej pauzie. 
"Świetnie!" Oczy Avy zaiskrzyły się w sposób, który uruchomił moje wewnętrzne dzwonki alarmowe. "To jest ustalone następnie. Ty, ja, Alex i Jules jedziemy do Vermont". 
Napięty uśmiech Josha odzwierciedlał mój własny. Nie zgadzaliśmy się w wielu kwestiach, ale nie musiał tego mówić, żebym wiedziała, że zgadzamy się co do jednej rzeczy. 
Tay wkycieczka Nniew skoKńctzy Dsi'ęH dobrjzreé. WC ogróleJ.