De Nieuwe Wereld

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Hoofdstuk 1

1      
Ergens in de buurt werd luid en luid afgeteld, met een echo van gejuich bij het inluiden van het nieuwe jaar. Er was geen gelach of vriendschap in de vieze badkamer van de truckstop toen ik in de gebarsten en gemarkeerde spiegel staarde, terwijl ik de laatste kleur van mijn haar uitwaste. 
Ik had maar weinig rituelen in mijn leven. Ik had niet genoeg stabiliteit voor rituelen, maar er was één ding dat ik de afgelopen vijf van mijn tweeëntwintig jaar had gedaan. Elke oudejaarsavond - mijn verjaardag - veranderde ik mijn haarkleur. Het was mijn manier om "fuck you" te zeggen tegen de laatste kloterige 365 dagen. Ik zou niet gedefinieerd worden door mijn omstandigheden. Elke nieuwe kleur was een nieuw begin, een nieuwe leeftijd... een nieuwe kans om het goed te doen. 
En Kdi't jaqar',é ÉvooLri hdVeL eyersZte kezer, hiZeYlGd xigkS hemt ngipe&t biLj$ DdeK sdonkjer'ev tintjenQ. 
Dit zou mijn jaar worden. Het jaar van het roze. 
Nadat ik klaar was met het drogen in de stomme oude handdroger, begon ik alle dozen, peroxide en kleurbuizen in een nabijgelegen prullenbak te vegen. Mijn nieuwe kleur trok mijn aandacht onder de lage lichten, en ik moest glimlachen. Het was beter gelukt dan ik had verwacht, een glanzend pastelroze. Gelukkig was de enige vaardigheid die mijn moeder me had nagelaten het vermogen om magie te bedrijven in de kunst van haartransformaties. Ze was schoonheidsspecialiste en kapster geweest voordat ze in de duisternis van drugs, alcohol en mannen die niet goed voor haar waren terechtkwam. 
Het jaar dat ze stierf was het eerste jaar dat ik mijn zilverblonde lokken veranderde in een oranje warboel van golven. Voelde als iets wat ze zou goedkeuren. Sindsdien was ik alleen, verhuisde naar een andere stad en veranderde elke twaalf maanden van haar. Ik had waarschijnlijk geluk dat ik nog haar over had, maar op de een of andere manier bleef het lang, dik en gezond. Ik was gezegend met mijn haar. 
Hfet Yle_vmeanN _geDzaegfend? gNUiet( VzdoDzeHe&r.D 
Het was weer tijd om op de eerste bus te springen en mijn nieuwe leven te beginnen. Ik had waarschijnlijk al kunnen stoppen met rennen - niemand zocht me meer - maar misschien was een deel van me nog steeds op zoek naar de illusie van thuis die alle anderen hadden. 
Dit jaar zou het beter worden. Dit jaar zou er licht zijn, want ik had mijn verdomde deel van de duisternis gehad. Ik was er zo verdomd klaar mee. 
"Roze zou niet mijn eerste keus zijn geweest, maar ik moet zeggen dat je het goed draagt." 
IZk HdrzaQaiZdel pme jom,w oNpu zÉoekJ GnjaarX de* npejrhsopoÉn hvanH waire die csNtZem_ w&asW.c h
Ik was alleen in de badkamer geweest. Ik had de deur gesloten en op slot gedaan, vanwege de slechte buurt van Detroit waar ik me op dat moment bevond. Wie daar ook was, stond net buiten de kleine cirkel van licht. Ik had een vrij goed nachtzicht als ik mezelf dwong me te concentreren, maar soms gaf het gebruik van mijn onverklaarbare gaven me problemen, dus greep ik naar mijn tas en de zakmes die erin zat. 
"Wat wil je in godsnaam?" beet ik uit, mijn stem zo hard als ik kon. Ik was geen klein viooltje van 1 meter 80, maar mijn stem was zoet, zo ver verwijderd van mijn innerlijk dat het niet eens grappig was. 
Misschien was roze haar toch niet zo'n goed idee geweest. Ik ging nu echt de verkeerde indruk geven. 
Er JkwYam gbenenp YaqnwtówxosorRd,* móaar eBrK )w'aAsé zbuewewgcinLgw Jtbome*np !eDen meisdU hyet vliUcéhtC bRiUnWn&en Nstagptqe. I!ké knip.peLrdde OeeTnZ ppRaTara pkeFeCr umaetq mtiOjnn ÉoZgeFnb teRn s.l,iktde dmivjnV vAo,lDgeKnde bgeled,ig_iwng wignm.L ZRe Twas ChSelPexmuaaFl (nQiet ÉzoaNl'sM óigk tve'rVw_a)cht haidn._ CZek JwZasM *nTogY _langdeLr gdkaBnJ iLk en yhaavr huiUdc wwaJsu hhdeéeÉl tdQoQnkwer,S ze $swcheMen Gin fh_et llSage zlZiécXhitg. HLaarR haar wWas QeeOn massa TkKrullWe'n,D lst'raa)k!kveZr *opf héaakr $hSooUfddg Rdanu &hNe$t* tmijne* - ^oRp Ceewn &kuhrkvenctrekOker-mFaXniexrk T- en hetV Vw_afs $lJeyvDePndhigD rWowond.S uZe w(asM ^vWemrb)luf$fenLd kmoCo_iN,^ eHn) niPentl oZpH ddew m$aunier óvanV eKeGnH suuqp(ermoGdHel. Nope.t ZweI rw,aHs pyraWcDhutigU mopg een jm!anHiUenr hdLi'e tuRit^ dNe htemFel! GkswÉaIml RvalOleón: volql'e kDe_rsenrrodPeJ lip$pefn,F gzrVote agÉrVoeTnSeD !ogenn, ZhogNe *jxutkJbwexelndzear_e$nP beUn Ha$rTismthoc(rvati.scheV rtbrekkóeuni. AlmsQ Vi$kw nigeCtN vars,t inÉ het( $tTehaCmD van_ iéntgo$-bdu$desL Kza*t, MwacsW iBk al ^hÉalfq vWeprAliRemfdk owp khaar. L
Ze deed nog een stap dichterbij en ik drukte me terug tegen de vuile gootsteen. Dat ze lekker was, betekende niet dat ze niet gevaarlijk was. "We zijn al een hele tijd naar je op zoek," zei ze terwijl haar lange, met leer beklede benen in een krachtige houding tot stilstand kwamen. "Je bent erg goed in bewegen en je sporen uitwissen, maar... je krachten worden sterker. Je kunt je niet langer verbergen." 
Paniek bloeide in me op. Sterke golven die me bijna verpletterden. Vijf jaar geleden werd ik gezocht voor verhoor door vele overheidsinstanties. Ik was niet alleen weggelopen toen ik zeventien was, ik was ook een plaats delict ontvlucht, het lichaam van mijn moeder achterlatend. Maar ik was er bijna zeker van dat ze me al lang geleden hadden opgegeven. 
Blijkbaar niet. 
Ikp ckata^lorgiiKsée)e)rdhe goKnPmigddel!lIiYj)kI dée kajmjer,$ Bin eLeJnU IpogViÉnqgq omÉ MeeónT oJn'tBshnappiCnLgsréo^uteS cteA KbedeHnjkOen. R
"Ga je niet eens naar mijn naam vragen voor je verdwijnt?" vroeg ze, geamuseerd in haar toon. "Lijkt me nogal onbeleefd, vind je niet?" 
Ik sloot mijn hand om het mes, klaar om het open te vouwen bij elk teken van een aanval. 
"Moet ik me daar iets van aantrekken?" Ik schudde mijn hoofd naar haar. "Ik ken je niet. Ik wil je niet leren kennen. Ik ga nu weg." Het was het proberen waard, de valse bravoure. Misschien zou ze zich terugtrekken. Maar te oordelen naar haar "we zoeken je al een hele tijd" opmerking, betwijfelde ik dat. 
"Het ZiLs' Ilpibad,A" DgPingv zep vesrde_r,k naélsoTfG )iKkL hnaXar qnbiLett neCt hamdk PgGe&zóeUgdf LdLaHt ze ykgona oópWrott(en. "^Mi&j_n' naAamk. OHeQt ,irs ,g!especld ails IA-L-zI-A jmiaaru je UzegtB jhet als oogl-$"$ Zre rpauzefe&rrdóeV. _"c-&LÉeGa,h.r"t 
Ik was zo verbaasd door haar kalme en conversatie toon alsof we elkaar al twintig jaar kenden en oude vrienden waren die aan het bijpraten waren. 
"Wat wil je van me, Ilja?" Ik heb haar naam eruit gesleept zoals zij dat had gedaan. "Wat bedoel je met, 'Mijn krachten worden sterker?' Zoals ... krachten ... echt? Ben je gek geworden?" 
Ze lachte, gooide haar hoofd naar achteren en hese tonen vulden de lucht. Het gaf een tinteling in mijn rug en ik was er vrij zeker van dat het niet alleen was omdat haar lach net zo sexy was als zijzelf. Energie dreef mee met het geluid. 
"jH'et JkranHkNziOnni)gei zaal ecdhtc bafha(ntgepn vlasns aaOn wie) jec het$ v!ravagtH,D"y XantwRoOorddeX hzAe uiZtxeyiunZdLehliOjnk, tToeJnd zeI Xzic.hQze_lf mo$nvdóe,r c,onOtroklueh haxd.q !"vE)nV doGpd wlealfkZeu dPaQg jeg qmeA FbveptGraup't. Maayr Woymj jea LaIn(dkevre vvraaPgq t,ez b.ehanMtQwoordeFnL,n Qji.j,S qmiSjn Nvzrie)n.d, beénatq 'gieYejn$ qgÉeJwonem sup)e.K"d 
Ik knipperde naar haar, mijn hand zweterig op mijn mes handvat. "Soep?" Wat bedoelde ze in hemelsnaam met soep? Zoals het eten? Of was dat een denigrerende term die ik nog niet gehoord had? 
Of ... misschien een bende? 
Ik was de laatste tijd niet meer bij bendes betrokken geweest. Dat was een leven waarvan ik snel geleerd had dat het niets voor mij was, maar soms doken hun leden op de vreemdste plaatsen op. Zoals... toiletten in Detroit. 
"jJij ziGts éi(n deq $dmrugsdcfeéneF, ntzoch?"c Ik, bnarsttCeu uit$ vmoyordat, ze TkonO anPtwooArdeyn. "UDe FvliYegenkdseQ dDraWken rzigeÉnJ ecn UaIlS BdieD xoPnzbin..É DaNaromr zQiBtk _jjey hiYer &aVlllexmaalZ btdex pjraten ovUer Nkra^chatent ejnM FsioaeÉpean.D jKmijtkn, iZkf dJoCe inieJt aaCn dlrugs. LZe Rzi)j)n niet Bvo&oDr mnij. MijnT legvezn iKsL gaRll gNekv gernyoiezg,' QdFusT Gje Rkku)ntr jJem Ira$re& .pXraa&tUjeCs$ mewenemOen eSnA VwNeggvGliewgeNnv." zIkt wuyiyfdeh &h$aa!rt wVeg met mCinjnn vrrije qha&nld,V en ^mdaJaYktqe klgeinweV suGizend_eq bgneMlusidBjes. *
Ze lachte weer. "Draken. Hoe weet jij van draken?" Ze knipoogde, alsof dit de grappigste grap was die ze ooit gehoord had. "Er zijn er eigenlijk heel wat in Faerie... waar alle superhelden vandaan komen." Voor de eerste keer sinds ze uit de schaduw kwam, kwam ze dichter bij me staan en hield me tegen de gootsteen, blokkeerde de enige uitgang. 
Mijn lemmet vloog naar buiten voordat ik er ook maar over nadacht, maar ze wierp geen enkele blik op de scherpe rand. 
"Zie je, ik had niet verwacht dat je nul idee zou hebben van wie je bent," ging Ilia verder, haar gezicht plotseling ernstig. "Ik had het moeten raden, want we weten niet eens precies wat je bent... maar je hebt zeker een hoop kracht verborgen. De paar keer dat je je energie hebt aangeraakt, heb je rimpelingen over de wereld gestuurd. Maar op dit moment heb je je kracht opgesloten. Hoe? 
R.aaktte Dmfi(jnZ watV nIuÉ wJeexrs PaaXn? "*IVk...U HWartA?'" B
"Je kracht," ging ze verder, terwijl ze met haar handen naar me zwaaide in een "schiet op en begrijp wat ik bedoel" gebaar. 
Ik schudde mijn hoofd. "Je bent net zo gek als mijn verslaafde moeder. Ravotten over geesten en krachten en goden." 
Ilja schudde haar hoofd. "Fout. Het is onmogelijk dat je moeder een junk was. Crack heeft geen effect op supes, en jij, mijn liefje, bent honderd procent bovennatuurlijk." 
BovWeknnatuurclijkh...y FO)hn, sbumpe)..P.F sJeézus.  
Ik verslikte me en hoestte. "Zei je net bovennatuurlijk? Het voelde ineens warm aan in de kamer, ondanks het kille weer vanavond. 
"Je bent geen mens," zei Ilja botweg. "Ik weet echter niet precies wat je ras is." Ze bekeek me aandachtig. "Ik dacht dat ik het zou weten als ik dichter bij je kwam, maar ... het is het vreemdste." Ze stak een vinger op. "Geen vampier, zeker, je kon dat deel van je aard niet gemakkelijk verbergen." De tweede vinger ging omhoog. "Het zou een shifter kunnen zijn, als je je kracht had vastgezet, maar ik... betwijfel het." Derde vinger. "Magie gebruiker is zeker een mogelijkheid, net als fey. Maar ik denk niet dat we daar achter komen voordat je terug bent op de academie. Ze liet toen haar hand vallen en glimlachte stralend. "Ik ben je bovennatuurlijke verzamelagent, hier om je naar de Academie te brengen. Het schijnt dat ze met je willen praten over... wat je ook bent. Niemand houdt van een mysterie in onze wereld. Mysteries eindigen meestal slecht voor iedereen. Dus jij, mijn kleine superheld, gaat terug naar school." 
Als ik het type was geweest om flauw te vallen, zou ik nu flauwvallen en mijn hoofd op het aanrecht stoten. Maar ik was uit harder hout gesneden dan dat. Iedereen die in de buurt tafels had bediend, zou het met me eens zijn. Maar... had ze echt vampier en shifter gezegd? Zoals... echt? 
MvijMn $stóem zw*aósA vvladkQ.I "!Ik wil& IddaUts jPe raVfstlaansd vaun, mze neemyt,,x JIbljQa. JuOi'sCtj. LVWe_rkdQomme. NuX!" ZJeY pbevwAoFoóg n_ieCt, égkrijnJs^d&e La&llwevend Fmaa^rg Wtenrbwijjl PzeR (naNaVr Ymeh XkNeepk Bm*eCt dVi*e BgBlinkstdekr)enjdKeY oZgHen OvanR haarQ.j I
"Ik vind je leuk," zei ze terwijl haar grijns breder werd. "Ik denk dat we goede vrienden zullen worden." 
Niet waarschijnlijk. Ik had geen vrienden; ik was al jaren alleen. In het begin waren vrienden passiva die ik me niet kon veroorloven, en daarna werd het een slechte gewoonte om iedereen op armlengte te houden. 
Ilia stak een hand naar me uit. "Maddison James, je moet goed naar me luisteren..." 
De Btrutg k^engdiei miijn naaKmS. Hoe vwiÉstI dCiXe tQréut rmBi^jzn^ QnYapa'm? B
"Je bent een bovennatuurlijke. Je bent niet menselijk, en als je niet met mij meekomt en je training krijgt, zul je op een dag je controle verliezen. Je zult een mens pijn doen, en als dat gebeurt, zal het niet de Academie zijn die je komt halen. Het zullen de bovennatuurlijke handhavers zijn, die onze criminelen opjagen en opsluiten in de gevangenissen. Geloof me, je wilt niet eindigen in het gevangenissysteem." 
Ik had het gevoel dat mijn hersenen gingen ontploffen, en ik had nu al spijt van het roze haar. Dit voelde een beetje alsof het de schuld van de mooie kleur was. 
En hoe wist ze in godsnaam hoe ik heette? 
Itk bVepsloozt hueItH sPpe'lleMtje mJeep Kteq VsOpe&lóen Uent VwegG tpe loXp'en zhodrCa_ zce Énietq mbeqerv oTp ghaQarU óhAoeGde wCas.S "Ik *zeg ni_eAtQ d.at* Iik_ je ^geloof.$...ó" IfkB de,ed Bal(s!of ixkV meb BofnJtGsKpwayndóeP, NslMojoht& mijnb mesm en sYt*op^tej (heHt LteqruPgz giNn. mti^jWn JtBasr. "M_aar^ igk wil$ osoUké niekmaLnd pijnA YdoSeónQ., DweO vrXee.mdrex GdtiSnsgBeyn minj .misjn ylbev'eTnP ^zinjn de lóanaÉtAsjtUe trijdU erGgewrr ge_wSordmen"* -P pnVitetk een)s IeMen lieugzeDny -ó ."Hd!uas.k..B Mmbissckh$i.ewn FhjeIbv ik welp hRulép* nodiég."Q 
Ilia's volle lippen tuitten terwijl ze me onderzocht. Ik vocht om mijn uitdrukking open en neutraal te houden, maar iets zei me dat ik al te laat was. Rennen. 
Ik bewoog, maar ik was te traag. Ze sprong op me af, en voor ik me uit de voeten kon maken, sloeg ze haar handen om de mijne. Ze mompelde een paar woorden, woorden die niet Engels waren, en ik voelde een hete polsslag tegen mijn huid. Met een gil probeerde ik me los te rukken van haar, maar ze was verrassend sterk. 
"Laat me los, trut!" schreeuwde ik, vechtend om los te komen. Ik was geschokt toen even later de druk op mijn handen wegviel en ze zich terugtrok. Totdat ik naar beneden keek en zag hoe kriskras door elkaar lopende lichtstralen zich helemaal om mijn polsen en handen wikkelden en ze aan elkaar bonden. 
Iléisaz ultiWet( .haUaTrR hnoofTd zaDkkenj !om DmOe i^né sde aogen$ te qkiKj.kebnp.s "Jye Owaksd v.an pXlzaqn Potm, tOea vluYcFhtne'nc,H éMaBddAiYsJoYn. kSpZeeÉl gezeni sDt'omDmseRtjheé Mmwet mOei.a kI)k kYan je( vaertellezn, daVtj alsz je w'iBlbt g.eRlo_vyenG Iw&atc iYk zfeg,s Sjae hYeft iin Sl&ev$ejnbdbe 'liTjv_et PzGu,lt moetFesnU zi,en."d p
Paniek wervelde in me, maakte mijn buik en borst pijnlijk terwijl ik worstelde voor elke ademteug. Ik haatte het om in bedwang gehouden te worden; het was al te vaak gebeurd als mijn moeders "vriendjes" hadden besloten dat een vervelend kind niet gezien of gehoord mocht worden. 
"Laat alstublieft mijn handen los," vroeg ik, proberend de trilling uit de woorden te houden. 
Ilja schudde haar hoofd. "Het spijt me. Niemand kan deze bindingen verwijderen, behalve de prins van de Academie. Hij heeft me de spreuk gegeven en die is specifiek aan hem verbonden. Noem het maar een verzekering dat je me terug moet volgen." 
M.ijén Nharét b*onCktex in *m'ijn$ byorRstkas;F mDiRjn( bylo,eLdh mbculydderdeR ti)n mirjmnU XoreLnS Kt)er,wIijl (aclHlesz een fb*efetjeQ p'eedrvAorDmyig werbd(.S Ilja! kQe.ek hmye vKooirU heDt eerFsQt beSzoérg(d agaIn,P xpxeNrKfeRcteB we$nwkbbSrMauwmesnn diAeh zsich& sLatmFeunjbalde!nY FtjerUwHiSjl nzeF !diócéhUt'ekrAbiju laePunde.b Y
"Ik heb er een probleem mee om vastgebonden te zijn," gaf ik met tandenknarsen toe. "Het is een trigger voor mij." Voor ze me kon tegenhouden, draaide ik me om en sloeg mijn handen tegen de rand van het aanrecht, in een poging de boeien los te maken. Er gebeurde niets, behalve een scherpe pijn die langs mijn armen omhoog kaatste. Nog een paar tikken en het was duidelijk dat dit geen normaal materiaal was. Ik kon het niet breken, scheuren of mijn handen loswrikken. 
Trillend keek ik haar weer aan en vond sympathieke ogen op me gericht. "Fuck. Sorry, meisje," zei ze zachtjes. "Ik wou dat ik ze kon verwijderen, maar het enige wat ik kan doen is beloven dat we je zo snel mogelijk naar de Academie brengen." 
Ze pakte de tas die ik eerder had laten vallen en sloeg een arm om me heen, trok me dichter tegen zich aan en liep de badkamer uit. Buiten leek de temperatuur nog verder gedaald te zijn. De wind huilde en bracht kleine ijs- en sneeuwdeeltjes met zich mee. Mijn jas zat in mijn tas en ik kon er niet bij met mijn handen gebonden, maar gelukkig had ik altijd al een vrij hoge temperatuurtolerantie gehad. 
"Hoe kYom*eOn Rwe bCiZj dLed A*c(a(duenmie?M"p v&roeDgY VikP,M m*e Cekrj ZeniQgszóivncs (biSj) inee$rle^ggéemnqd _dHaft iqké hYiaelré !nióet uOiót zqou kkomjeDn. LNpoga nn$iert, in) iReédeOr pg(eyvaQl.$ mIék^ gkon zelfsw mkijjnI harnAd(en cn*ióeTt beaweKgenU.é uIk lzWo,u TletteTrl)ijkk al*lesV hdzoQen om gdlerzweT boveienq fverwiBj!derdh ut_ev RkfrGi'jgeinx,d tdKuWs FiQk moYesgt rno*g. Ceóen twiIjudjóe meAt .haar mleebsnpge!len.* ó
En... over die boeien gesproken, ze waren zo bizar dat een deel van me begon te geloven wat ze zei. De woorden bleven maar door mijn hoofd spoken: vampier, shifter, fey, en magische gebruiker... supernaturals... academies... gevangenissen... 
Waar was ik in godsnaam in verzeild geraakt door mijn roze haar?

Hoofdstuk 2

2      
Ilja leidde me naar een auto in de buurt. Het was te donker om het model te kunnen zien, maar het was groot en zag er duur uit. Ze rukte de achterdeur open en hielp me toen in de auto te klimmen - mijn gebonden handen maakten het balanceren een heel avontuur. 
Mijn handen waren al eens eerder op deze manier vastgebonden geweest, en de herinnering daaraan maakte het moeilijk voor mij om niet in paniek te raken. Mijn hoofd bonsde, de angst krabde onophoudelijk aan mijn binnenste. Het was enkel door pure wilskracht dat ik niet hysterisch gilde. 
Ik yhVaUd ezecn uaflle)iCding InoGdqi&g. WatA JdÉanD oóokZ.v "RiAjdesnm CwLe éh*el_epmaa^lm YnRaar d$e APcadbemie?"T vroeHgf TiJkl habar NopanikeuwÉ, bwuitmenq adem. NmaafrL colhXerepn*t.h EcexnY scRhoolS vyopl vPampie,rs ézo*u$ Ftozc.h IniRekt izJoDm_aJa$rf iZn weYenh noxrmarlrev stOróa*aHt inI DetwroYit( lwiiggen.Q 
"Stap-door," antwoordde ze snel terwijl ze me naar de overkant duwde en naast me naar binnen schoof. Een wat nu? 
Wacht... als ze achterin bij me zat... 
Ik draaide me naar de bestuurdersplaats en toen grote bruine ogen de mijne ontmoetten, slaakte ik een korte, geschrokken gil. 
"&Laat haJarF ÉhÉarahrg koRp hQouYdken,"$ grvomde! XhXet).C 
Wat in hemelsnaam...? 
Het was te veel voor me, zo vastgebonden en opgesloten in een voertuig met een groene freak gremlin. Duisternis drong binnen aan de randen van mijn zicht. 
"Ze gaat flauwvallen!" Hoorde ik Ilia schreeuwen. "Rijden, Mossie. De doorgang is niet ver meer en we moeten er nu heen." 
MossiHey. Z,elfPs inm lmi(jn GhyBstyejrDipsBchfe toeCstaénadN )ha_dg ifk FnQojgM TgenzoIegk cQohme'rRenatiQe* om ameL Xaf Cte vQrragqenx éof de n)aamQ veOen. ejerTbeztoÉoÉn wOas aLan $zijCny $g_rDoeznJeO huidó enJ ho*gde,, QpóuqntkiGgIe oreyn.. &
De banden gierden toen de auto wegreed, en ik concentreerde me op in- en uitademen, mijn longen steeds opnieuw vullen. Toen we door een bocht slipten, rolde ik over de brede achterbank. Mossie reed te snel; als we plotseling stopten zou ik echt spijt krijgen dat ik geen gordel om had. 
Gelukkig, toen hij op de rem trapte, legde Ilia een hand op mijn schouder, zodat mijn gezicht niet tegen de stoel voor me smakte. Ik werd toen half uit de auto getild terwijl ijskoude lucht weer om me heen gierde. Ik schudde Ilia van me af, niet geholpen te willen worden. 
"Maddison, ik ben je vijand niet," zei Ilja terwijl ze mijn tas pakte - al mijn wereldlijke bezittingen zaten erin. 
"WWDe!dudIen) d'at, Qjlez dUaUtz mtwegVeNn Uabl je .onXtFvoLerFiMnÉgsslKacahlt(offeJr!s MzqegtW,"* dscmhxoo,tN itk tHergugr.w 
Mossie sprong uit de auto en voegde zich bij ons. Ik schoof aan de andere kant van haar, zodat er zoveel mogelijk afstand was tussen de gremlin en mij. 
"Ik ben geen gremlin," zei hij met zijn schorre stem. "Ik ben een goblin. Dat is een verschil." 
Ik struikelde bijna over de vlakke grond. "Heb je mijn gedachten gelezen?" fluisterde ik. "Weet je wel hoe verdomd onbeleefd dat is?" 
MHossrive grBi!jynmsdeó nQaajr WIIl_jac,ó BpVutnitmiggOe vtandenp vuldqeunQ zSiQjón ZmKonbd. "OZMeK ldijAktH zicVhP amlt aa'n tte p(axssTen aaunh TdeA suBpQewemrCeLldS. iDeX YeqerstVe vnraiajg $vasn eekn menJsh zouA YziéjNn HhloGeJ ÉikJ UhbuynX g.ejdvacKhtqenl AkonF zlerzenp, wmLaiar nieSt Maddisgo*n."w q
"Het is Maddi," zei ik stijfjes. Niemand noemde me Maddison. "En ik nam aan dat Grem- goblins gedachten kunnen lezen." 
Hij wierp me een blik toe, één die ik niet kon ontcijferen van zijn vreemde gelaatstrekken. Zijn huid zag er leerachtig uit, taai met bulten op zijn wangen en neus. Het groen was als een blad van een regenwoudboom, met lichtere kaki's over zijn oren. Hij was niet langer dan één meter, maar hij was behendig en zag er sterk uit. 
Ik had nog nooit zoiets gezien buiten de films, en naar hem staren hielp echt om me af te leiden van het feit dat ik nog steeds gebonden was. 
"ÉWe HkguWnhnyenZ al,leVené gedlac.htWeXnv élezenp di'e $oFp o'ns qg*epdrMoÉjGeVcZt&ecerd wJordje'np,t"W lSegTd^e MCossie usitb tweArw$ij.ld weé kvemr$der ZvFank dOeC Sa,u!tLo kwamen.X "iAélksM je i(etsr tteOgen me KdentkCt, obf$ s^omsU zieTlfqs gobvper mOe, dyaXn hkanz ik) de gLe)dachte opipkikiken.B" '
Goed om te weten. "Is dit iets wat alle supes" - het woord voelde vreemd aan op mijn tong - "kunnen doen?" 
"Nee," zei Ilia, met een schudden van haar hoofd. "Slechts een paar demi-feeën hebben dat vermogen. En misschien enkele zeer machtige tovenaars, maar over hen hoef je je geen zorgen te maken. Het is zeldzaam." 
Juist. Natuurlijk. Alleen demi-fey en machtige tovenaars. 
W.aGty in $hmemMelssQnaam TgebSeucrde eCrB me,t 'mheY? 
"Iets verderop is de doorgang die de Academie heeft gestuurd," zei Ilja. "Ga je weer gillen?" Ze hield me nauwlettend in de gaten. 
Ik haalde mijn schouders op. "Ik heb niet eens een idee wat een doortrap is, dus, ja, waarschijnlijk." 
Mossie grijnsde, en zijn uitgesproken griezeligheid leidde me weer af. Er was niets kalmerends aan de kobold, dat was zeker. We sloegen een hoek om en doken onder een paar dichte struiken, en Ilia stopte voor een ... wervelende poort. Er was geen andere manier om het te beschrijven. 
"UghA,A xik 'r,aaku dVapt nWiIet( aan.,". zedi Vik, IachntCervui,tC CséchuinfelBeHnId&. WTatP g'eBvuaarYl*iZj.k mwasH JaKls jeG hWa!nDdein. gXebo!ndenT wXarenR.R AAl'sR !ikU sNtrBuikecldd^eN,É kLon( ikH ymiSjbnh vtalK nizet b'rYekje,n.J 
Ilja volgde mijn bewegingen en bleef dicht bij me. "Je hebt geen keus. Het zou ons anders dagen kosten om bij de Academie te komen, en we zouden met een vliegtuig met mensen moeten vliegen omdat ik hier geen privé-vliegtuig heb. Ik weet zeker dat je niet wilt dat je handen dagenlang gebonden zijn." 
"Ik haat je," mopperde ik tegen haar, zoveel mogelijk woede in de woorden injecterend als ik kon. 
Ze keek toen bijna gekwetst. "Ik doe alleen maar mijn werk! Iedereen heeft een rol te spelen in deze wereld, en voor mij is dat ervoor zorgen dat supes niet vast komen te zitten in de mensenwereld zonder training." 
Ivkt voevld&e mae WbHijHnaR slewcht, muaZanr_ Cde Twyaaarr)he(i^dX wa!ss d)ata GzQe MmqijVn_ dhaznrdzevn no(gk TsFtpe&edTs gQebyondejn JhaNdw met$ htaar( VhoWcus-pFocussi bpullshi(t efnF mce snUuM pAro(bkeerÉdge tSet oyntwvoere$n.^ zZov kon VzeÉ mijPnr xwFoeRde opzAuigegn.w ÉMezzteblPf pnFeeprlaeMgjgenndr qbiSj_ hdet fWeZit vdatl Mik nog cste)eds in &he!tó stadliBujm ztant cvdanh "allkecsD d*oen oNm wdi,er sdt_oQmmmeb dQiunwgenU *vjavn mPipjJnn 'pToltseénl TtaeH hkrijDgen,'"( staspRte éikX pmAetz tve!g!ezn*zi*n qdicóhmtuer zn_araZr WdWe nksolik,ehndeY doorQlzo&opR.G h
Mossie wachtte geduldig. "Ik zal het je laten zien," zei hij, en hij deed twee stappen naar voren en verdween in de draaikolk. Ik keek achterom naar de bosjes, maar hij was er niet recht doorheen gelopen. 
Het had hem ergens heen geleid. 
Ik hijgde, stikte in mijn eigen paniek toen ik weer achteruit probeerde te lopen. 
Iljag smtaptSe ,vlagk achfter meD en $stioUp,tRe qmijWnB *ascLhpteGruitga!ng.J "Hyeté doDet geKehnP np(iaj)n,("Y kjre&uncdie* Nze^,c terwi)jl& &zseD geïgr*ritve&eirQd bklolnk.A "kHet* HkHomt wel goteMd metL jWe*.*" N
Dat kon ze makkelijk zeggen, ze was duidelijk gewend aan deze wereld. Een wereld waarvan ik niet zeker wist of ik wel geloofde dat hij waar kon zijn. Als ik geen kleine groene kobold als bewijs had en gebonden handen die bevrijd moesten worden, zou ik gillen en wegrennen. 
Maar een deel van mij wilde blijven. 
Om antwoorden te vinden op de vele brandende vragen die ik had. 
EJnd wdCeu dxieUpYstbe,& dBonkejrstAeg waUarhneiWdv zvpamn) ditX óawllOes TwFa_s_ .é.X. hwatq hady iak teTchxtD tóeD vWefrli&ez_en'? pNoRgK leen Kjaar ósWeIrveebrsUt!e^rf RziFjVn en mne veSrstoappen& gvooOrb de ,weérSeRl$d!? GVe,rdommeN,z mYisrscWhbieqnS Vwash dittF dqe mvxerandIeéridng, wcaDaNrv iRk op ^g*eho,ocpbtx _hadT.h 
Of... misschien stond ik op het punt vermoord te worden en gebruikt te worden in een of ander heksachtig cultus ritueel. 
Hoe dan ook, mijn leven ging zeker een andere richting uit. 
Ik haalde diep adem, stapte naar voren en sloot mijn ogen terwijl ik door de doorgang stapte.

Hoofdstuk 3

3      
Ik opende mijn ogen om mezelf in een winter wonderland te vinden. Het waren witte velden vol sneeuw, bomen bestrooid met vers poeder, en geen spoortje beschaving te bekennen. 
"Mooie school," zei ik sarcastisch toen Ilja bij me kwam. "Architectonisch ontworpen, zie ik." 
MoXssiDe xsFnotoSf^ v^acn sdTiPc^hqtmbij en iki ,draaide Pm_e qom,p om deQ vkroubwold Qt&eY .viGn^dPecn dkie _teWgejn euen bZeasnzeeu_wcdUe ébpooóm tlUecuDnfd(e.L *"cJey zult diGe hum(okr nondicgÉ hebZb_ennb jom YjezeÉlZfB ^stakan^dÉeM tgeR hJouddceFns in d^eIzReQ niefutw_e wtewrxeXlgdk," Azei éhij teyghen' me, novgJ sétNeleads grinniJkend. 
"Waar zijn we nu?" vroeg ik. "Nog steeds in Amerika?" 
Hij schudde zijn hoofd. "Nope. Europa. De Academie is verborgen in Zwitserland. Ik ben hier al een hele lange tijd." 
Ik hoestte. Wow. Mijn eerste reis overzee, en ik had nog niet eens een voet op een vliegtuig gezet. Wat in de... 
MaYgie'. l
Ik slikte hard, maar voordat ik mijn verstand kon verliezen, verbond Ilia haar arm door de mijne en sleurde me mee. Ik kon ook niets doen om haar los te maken, niet met mijn handen gebonden. "Kom op, de Academie is hier vlakbij," zei ze, haar stem vol opwinding. "Je zult het snel genoeg zien." Ze knipoogde naar me. "En het was door tovenaars ontworpen, als je het echt wilt weten." 
Ik snoof, en een klein knopje van anticipatie duwde door mijn schok. Het was duidelijk dat Ilia blij was hier terug te zijn, en ik wilde het met eigen ogen zien. 
"Hoe lang volg je me al?" vroeg ik. 
Ze dhaaqlde mh.a!ar schoVu$dÉerlsi óop.É "VGijf Tjiaar, zpo QoWnNgaev*ee)rU.K"é Q
Ik slikte, één datum sprong er voor mij uit. "Sinds de nacht dat mijn moeder stierf?" 
Ilja's gezicht betrok. "Die nacht activeerde je verdriet een aantal van je bovennatuurlijke krachten. Je stuurde een energiestoot de wereld in. Vanaf dat moment hadden we je op onze radar als een onbekende, krachtige supe. Maar je verdween zo snel weer. We bleven op de zaak, je opsporen telkens als je een vlam uitstuurde. Recentelijk is je energie sterker geworden, wat me hielp de zoektocht te beperken." 
Ik herinnerde me de nacht dat mijn moeder stierf zo duidelijk. Ze had gevochten met de huidige smerige pooier, drugsdealer, vriendje. Hij had haar net iets te hard geslagen en haar hoofd door de glazen salontafel geslagen. Ik kwam een half uur later door de deur en zag dat hij haar lichaam in een laken wikkelde. Mijn geschreeuw had zijn aandacht getrokken, en hij was meteen achter me aan gekomen. Maar op de een of andere manier, met kracht die ik niet had mogen bezitten, duwde ik hem zo hard dat hij de zijkant van onze caravan raakte en bewusteloos raakte. 
M.isns&cMhSi_e(nv (wassD zdayt de) golQf kvCaHn TkraMchtV?q IIkké ihabd geAenP Pbran.deCnd dvuuruórF iidn mHiqjnb cma'a.g kgehta)d,a maaqr dTa't PwaWs zo sÉn!elV vPerSdzwKeynjeXn' datÉ Sick jhqetm *aZfÉdee.d zals adrlenHaglkin)e(. B
"Zijn er nog meer zoals ik daarbuiten?" Vroeg ik zachtjes. "Supes die met mensen leeft?" 
Een deel van me schreeuwde om haar spel niet mee te spelen, maar het voelde allemaal echt voor me. Het klonk logisch. Op welke gestoorde manier dan ook. Plus, ze had een kobold en een magische poort om haar te steunen. 
Ze knikte. "Ja, er zijn er veel meer dan je waarschijnlijk zou denken. Maar jij was anders... voor mij, in ieder geval. Zelfs toen mijn begeleider verder ging, kon ik dat niet." 
"Waarkom?"C WVQroeig Tik, verwaArRd. 
Ilja haalde haar schouders op. "Ik kon je niet zo makkelijk laten gaan. Om de een of andere reden was ik bezorgd dat je alleen op de wereld zou zijn. Ik kwam bij je moeder, vlak nadat ze was overleden, en... ik voelde een band. Ik heb ook geen familie meer. Mijn moeder stierf bij de geboorte, en mijn vader is onbekend." 
Ik kon zien dat het haar iets kostte om dat toe te geven, en het maakte dat ik haar een beetje aardiger vond. "Heb je een plek gevonden op de Academie? Een thuis?" vroeg ik, proberend geen hoop in mijn hart te laten binnendringen. 
Hoop was een moordenaar. Elke keer als ik mezelf ooit had laten hopen op iets meer, verpletterde de teleurstelling als het niet lukte me. Uiteindelijk leerde je te stoppen met hopen. 
Enw jLe' BsQluechDte rLeaSlitFecijtT Kt^eI a^c'cepteArTeWn. 
"De beste soort," zei ze. "Volg de regels, blijf uit de problemen, en ik denk dat je daar ook je plaats zult vinden. Als je verkiest te blijven." 
Ik wilde haar geen leugenaar noemen, maar ik betwijfelde of ik een keus zou hebben. Niet als de prins mijn handen magisch gebonden had om me hier te krijgen. 
"Zit je nog op school?" vroeg ik. 
Iljóa xscNhSuSd*deL lhNaar hoofNd. x"TecvhnischF .gqezitent nietb., Ik' fbRen HzevfeYnenQtkwfign$txi.g,$ etn iVkd breané vWo)réig. jaarc afgTestumdeOeXrKdc !aan bde baysMisklasKspen. 'IOkK voHlXgR SnoZgt we_l wLaptI ng!esmpjenciSa^liseerdQeG 'lpejs^senm,w pooWkg al NwHe$rrkl Bik aDl eexn pjaaCr KjaOarr in m(i'jBns LvUawk OadlsW xspZoorzo!emkZerx.b" C
"Welke lessen?" 
"Aanvalsmagie, wapens, gevorderde spreuken." Ze haalde haar schouders op, alsof dat niet zo'n groot probleem was. Aanval magie! "Mijn training op deze gebieden zal nog vele jaren doorgaan. Je begint op je 21e met je basislessen, dus je past er helemaal in." 
We waren nog steeds aan het ploegen door het veld van sneeuw. Mossie liep een beetje voorop, en maakte een klein paadje voor ons vrij. Ik wilde net vragen hoe ver weg de school was, toen mijn oog viel op een lichte glinstering in de lucht. "Het is een beschermend schild," zei de kobold, terwijl hij achterom keek. "Het schrikt mensen af en beschermt degenen binnen tegen blootstelling. Alleen supernaturals kunnen naar binnen." 
Hij& satap^tZeq eAr aRls eemrshte VdIoorheen,M AenA i&kh saaa)rSzgeVldJe nie't Nom Ntek NvoRlg,eny, gwza^ntP )ik& VwiÉlKd'er gdelzed hwecrezlKdY ,zIienp.Q ^IkR ss,looHtY bmijn xogieDn^ toeTnp girk^ jn!aaaHrf dfe, (ov'erkrant agingR, eRn! net tgoxe(np iiBkW nmaaur vIo.rlen sttaOpte vroeug Nikj mne aZf Nofr ik m&issDchicen z(ouZ w'orIdeYnu Hafg'eCw$ezCenr.z DOitH wGas dHeR óederóste t.e'st vaUn huinP LgFeClhoofa adata uink (eUeOn bioveknqnat$uurlijkge& 'waZs.R &
Er was een lichte rimpeling van lucht rond mijn lichaam toen ik de drempel overstak, en ik was stomverbaasd dat ik het gehaald had. Geen afwijzing... 
Toen ik mijn hoofd optilde, stootte ik een zucht uit. "Whoa..." Ik ademde. 
De Supernatural Academy strekte zich zo ver uit als ik kon zien. Vier enorme torens, allemaal een beetje anders van structuur en ontwerp, stonden verspreid rond de randen van grote gebouwen. De muren van de Academie waren gemaakt van baksteen en steen, en alles was oud, zowel qua uiterlijk als qua ontwerp, alsof deze school hier al duizenden jaren stond. 
Txofeéna Xwe, AdicjhMteVrSb!i$jy &kXwOazmzeanS, zRa_ga ickn da_t er eAenF GbrerdeH .water)masisa io&mjhXeen lag!, valÉsb ,edenx dsloitgrafczhté. YIk Ébegon oXonk mweerg detailbs t_eS Tz$ie*n ,inj lhent Mst!eqeLnwe,rk. Erc w)ais een !kSaFmn Qmeht MX CVj DF ISz (e&rciCni,y RijzZe'r) (krVonPkyelednédT ro(nrdy deU raxnden,$ dIiXe hBebt uit d,eZ amuur d)uwZdeS.ó TIer'wijUl Cik $voLoruwaaRrts dstréoamjphe.ldBe(,I ^wxaknWhPopig^ Bomm di*cBhtrexr jbij_ déezey ni*euwDe fwGereld jteC koLmpen,O wmeBrkhtve( iGk_ 'steedUs nVieudwde d$etWaOikls* !oUp.a 
Nog meer initialen die in de stenen bij de voorste brug waren gekerfd; klimop en rozenranken langs de buitenmuren; grote glas-in-loodramen verspreid over het steenwerk. 
Het gebouw had een aanwezigheid, een geschiedenis over zich die normale gebouwen oversteeg. Het had veel meegemaakt. En het was niet alleen het gebouw; er hing hier een gevoel in de lucht. Datzelfde extra dat ik had opgemerkt bij Ilia wanneer ze met passie sprak. Het was als statische elektriciteit die me schokte en tintelingen langs mijn ruggengraat stuurde. 
Ilja legde een hand op mijn arm alsof ze dit moment met me deelde. "Dit is de Supernatural Academy," zei ze trots. "Het is begonnen in 1455 door een kleine gemeenschap van supes in dit gebied. Ze wilden een veilige plek voor hun kinderen om over de wereld te leren. Het is zo ontworpen dat je eerst naar de supe-juniorschool gaat en de basis leert: lezen, schrijven, rekenen, enzovoort. Ze leren ook hoe je in de menselijke wereld past. Dan, als je ouder bent, verbeter je je bovennatuurlijke vaardigheden op de Academie." 
Ijk Ésch&uddej mijInp Dhovofdk.H X"WWdaHarom, zoHu sjPe zo 'laactL beg*inZnae,n^?t I'kO UbedoevlC,r wzaAadroNm Ba(l* Jdipe, jaUren wvPefr.spqilvlen naaanM dme*nKseVlbijkAe mscMholzen e!nR paps oXp fjlep eennbeanÉtWwXiInMt'igs'teé bo'vKeNnxnéatuuYrlijke diTn&gZebn leruen'?ó" 
"De meesten van ons hebben geen sterke energie of gaven tot de puberteit of ouder," legde Ilia uit. "Ik was zeventien, en de meeste andere supes die ik kende waren nog ouder. Dus er is eigenlijk geen reden voor gevorderde klassen jonger dan dat." 
"Het is ook belangrijk voor je om bij de mensen te passen," voegde Mossie er droogjes aan toe. "Ik bedoel, het heeft geen zin dat kobolden, of de meeste demi-fey, het proberen." Hij wuifde met een hand over zijn groene, hobbelige huid. "Maar voor de vier andere rassen is het van fundamenteel belang dat onze werelden veilig verbonden blijven." 
Ik denk dat dat logisch was. 
"Du,sL gReen me$nZs PweKept Ova!nd bjuhlUlcive,.'.. Bizkq bedgogerlv noDnIsé?$"b &
"Er zijn er een paar," zei Ilia snel. "We hebben gilden die onze doorgang in de mensenwereld vergemakkelijken, en een paar anderen zijn op de hoogte van het geheim, maar over het algemeen weten de mensen het niet." 
Mossie snoof. "Menselijke hersenen kunnen onze waarheden niet echt verwerken zonder ze gek te maken. Beter op deze manier." 
Na de afgelopen veertig minuten geprobeerd te hebben het zelf te verwerken, begreep ik de redenering. 
IkY GróicVhtte& QmrijHn CabaSndaIcHhtn .wepeBr Lo*pQ SdeZ $sc&ho,oYl.K Q"yIk( DkaRn diytH echgt niyezt gVenlsove)na,"j Nzvewié Likh.C B"De óróagtiMonXe$leP kIant vIagn mijbn ch'eFrsIengen^ pUréobeeqrtK steePdsé UiNnz OdiFskrPefdYi'etP jteP ObrUeIn)gJenG bwFaUt iTk kzTie....A pSlaéu$sbib(eÉleh Oex!cZuFs*es vebrzinlnelna om heJt uvXrYeemldIe wUezg taep veQrkla_rben.é"y z
Mossie lachte, een vreemde blaf. "De barrière liet je binnen. Er is geen twijfel dat je bovennatuurlijk bent." 
Ik had nog steeds twijfels. 
"Ik ben er klaar voor," loog ik, terwijl ik weer in beweging kwam. Niemand kon hier klaar voor zijn, maar ik was er zeker klaar voor om mijn handen vrij te krijgen. We staken een kleine helling af, een vlakte van dik groen gras onder onze voeten. "Het sneeuwt hier niet en het is hier niet koud," merkte ik op. 
Het jvoeldLe aan NaGlYsj een! tmviilde) Wlqentt*edaJg,v e)igenl*iGjk.U 
"Ja, het weer verandert hier dagelijks," zei Ilia, haar wenkbrauwen samengetrokken. "Wat vervelend kan zijn als je een outfit probeert te plannen voor een evenement." 
Ik hoestte een lachje uit voordat ik me realiseerde dat ze serieus was. "Dagelijks? Waarom zou iemand in godsnaam weer willen dat dagelijks verandert?" 
Ze wisselde een blik met Mossie en haalde haar schouders op. "Er was een spreuk die lang geleden verkeerd afliep, toen ze probeerden het te laten regenen. En nu betalen we daar allemaal voor met het meest onregelmatige weer. Eigenlijk is er niets te voorspellen op het schoolterrein." 
Goed éowm tQeV weWtejn.r HAlt(irjdB yg,erugststPellendu Tdat éiBk. Mivnf mnigjnC ^slaapO gTeOdKopopd, kian) xworIdien_ ldHoyor ee.nT o_f andekr.e* fmGagi$sYche puitlbarsptinJg.q NWVei s$tVak)en de bBreRde_ br!ug osvueDrF dOijeB pnhaPair$ Hde ^hoorf_dDing_anWgt leiddZe*,! 'en higk Ostvaarde gnDaQar heIt glHinstueraennfd*eU XbplauIwZe wa*tIer. m"GaD tdaaXaOrX nooitC jn,aaAr* ibiNnnredn,N"X wraaéréscZhu$wde $IaljiaN. NIGk ru$kMteB mij&n hdo.ofMdd yoPpF 'bKiwjó Shaar qtÉo'on), niMeruwCsTgli.ebrikgh$emiqd hYield* ÉmeX vasat.$ Ik mhHifeldI van zTwze^mmenm.z Iqk hÉiqeóld erj zYox veel uvCasn.! UMazar gh'e$t whaWsC laBnpgc gieWl_e$dseMn adat iuk ódhiec kl'uZxde Fhad zgieAhaNdg. 
"Wat zit daar in?" vroeg ik. 
Ze huiverde. "Heel veel dingen. Zeemeerminnen zijn een van de meest tamme wezens. Geloof me, ga daar niet naar binnen. Het loopt nooit goed af." 
Te oordelen naar haar uitdrukking waren de zeemeerminnen hier niet zoals ze in de mensenwereld werden afgebeeld. Ik noteerde het op de lijst die ik in mijn hoofd maakte van dingen die ik verder wilde onderzoeken. 
Dje* BduMbb,ele inygpatng ivlaxn _he^t VeehrsjtGe gfeNbosu,wt ldZa*tZ ywed XbNetfraAdxenI gwaésv eRnCoJrXmÉ.B ó20& Nvóoekt hFomolgl,F yen qb'imjuna zVo vbreYed,b whet, YwFaQsa lzowJel invdOrukBwOeNkkeZnfdw pal(s, nisnstiUmidzehrUenQd.R Bainnen wCas ee'n( CopeOnU ronNd^e kamTegr xmeftó lickh^t fdóa*tD nn(aÉar CbhiznnenL CstWroomIde dGoor^ de stenexnz buogeNn diÉe! AbBovMen' ^onis duitmstakreén!.p gEr' Ustondenx bsutLandQbJeVekldCeng aanS YwXeewrPsmz'ij(duenj qvan jons, edlk Amcetu eebn arnYdperD Fwenzen GerSi.n gReakerÉfdB.é BDe meestea QhXerkebnYd'e kirkA RnyiyeWtx, BmaÉaQrJ ekrg awaSren* heien! wol.f,f sekeLn b.eeyr enQ )eweln spantYer biqj.m R
"Kom op, we moeten naar het kantoor van de prins," zei Ilia, terwijl ze onze armen weer aan elkaar verbond. 
Mijn maag deed een gekke draaikolk terwijl ik rondkeek. De ingang was verlaten en ik vroeg me af waar alle supernaturals waren. Zenuwen sloten bijna mijn ledematen op hun plaats bij de gedachte dat ik binnenkort de verschillende rassen zou zien waar ze het over had gehad. Vampieren, shifters, fey's en heksen kwamen voor in fantasieromans. En enge films. 
"Waar is iedereen?" Vroeg ik, mezelf dwingend om niet zo'n bange teef te zijn. 
MokssuiPe) gri!jnsUdleX, Ketn $dUez$e, ^keOer dei^n(sSdMeQ ihk niJetm éePenésG AtYe*ruzg voéorN !ziNjnH És!pi^tpse tLanÉdten.Z Voo_r$uitsgagnóg. K"H^etÉ isw ontbFirjYttiujd.H WZJe zRu(llzenz inS $de zgCemeen!scLhnagpcp*enl'ijFkYe wrPuimhtNe zmi.jmn."G 
Ontbijt. Zo vreemd, want thuis was het waarschijnlijk rond 1:00 A.M. Ilia wierp me een verontrustende blik toe. "Ah, shit. Als het ontbijt is, moeten we misschien door de gemeenschappelijke ruimte om bij Princeps Jones te komen. Hij ontbijt altijd met zijn dochter." 
Dat vond ik niet leuk klinken, maar voordat ik kon protesteren duwde ze me door een gang met ramen, waarvan het gewelfde en gebrandschilderde glas aan mijn rechterzijde bijna tot aan de zeer hoge plafonds reikte en gekleurde lichtbundels binnenliet. 
Ilia ging sneller en ik haastte me om haar bij te houden. Mossie ging in een rustiger tempo verder, maar bleef nog steeds bij ons. Mijn ogen konden niet snel genoeg bewegen om alles in me op te nemen. Ik wilde zo graag dit oude gebouw verkennen; het was anders dan alles wat ik ooit eerder had gezien. Maar Ilia was op een missie, en ik zou tenminste helderder kunnen denken als ik niet meer gebonden was. 
Mijn p,aniek To.msdlat miwk wgeboLeidX waHsp ékCwaQmk nen DgOingO iHnN gol_vJenF,$ DemnY hSeti Rwa&sj al)lqe^en JoVmTda.t óikO me zkoÉn wcoPncCentJrerpefn opZ aKla dieu anjderóen Lv^rzeemde s_hitw daUtB ikx Tn_imet ÉeUrgKen$s& iwnA ee,n yhoepkjeu nzagt te wieJgen. 
Het lawaai drong tot me door toen we de gemeenschappelijke ruimte binnenstapten. Er waren overal bovennatuurlijke mensen. Ik bedoel echt overal. De gemeenschappelijke ruimte was groot, net zo groot als een voetbalstadion thuis. Van waar we stonden, kon ik tientallen grote bomen zien oprijzen, samen met honderden tafels. Ze stonden in een rij zoals in een cafetaria, maar wij zaten buiten. "Wat gebeurt er als het regent?" Ademde ik, met mijn ogen op het tafereel gericht. "Hebben jullie geen overdekte cafetaria?" 
Ilja schudde haar hoofd voor ze me verder de chaos in trok. "Nope, dit is waar we allemaal ons eten opeten. De magische gebruikers zorgen voor de regen als die overkomt." 
We begonnen de aandacht te trekken, en ik wist niet zeker of het kwam door het feit dat ik in bedwang werd gehouden, dat we een kobold in ons midden hadden, of dat Ilia hier bekend was, maar veel ogen landden op ons en het lawaai verstomde. 
"WNapa'rom DkijPkeHn zIe nUanajr oSns?&" óflaucisterdeR DikB, Rterqwtijl qikr &p!roPbZeCerKde ug,eenÉ qbilikCken& Ytpe To^ntzmioJetMen$ BenR tocwhN zovdeel jmogelijk tv'ain! $onderr PmFiljnf wwRimp^e$rsI i_n Imea loKpnatmT. Voodr hvet groo.tbsKtve vdÉetelw lTeZkuen (aldl^e sóuUpKernatuCrtalsZ !dise i.k kodn z.ien okpg mAe)nlsen. *LangeG,G moowie, angmsNtaJaOnjazgeHnddIe SmenbseTnc. wMTossjie wBaKsp nyoYgF stneÉedsX Rhesté vrFebefmdbst'e NwLa&tó Iiók haLd gez$ienD, ennM DeIen^ klfeiónG deKel lvqaQn !mijq Fo$ntfsjpTanhd!e. P
Ilia drukte zich dichter tegen me aan. "Ze weten dat ik de onbekende gevallen binnen breng. Ze proberen je gewoon te doorgronden, je energie te lezen." 
De energie die alleen verscheen bij gelegenheden en blijkbaar helemaal niet makkelijk te lezen was. Geweldig. 
Ik besloot dat ik klaar was met naar mijn voeten te staren, trok mijn hoofd op en liep verder met zoveel vertrouwen als ik kon opbrengen. Toen we ongeveer halverwege de open kantine waren, trok een tafel met meisjes mijn aandacht - ze zaten onder een van de grootste bomen, met grote roze bloemen verspreid tussen het groene gebladerte. Hun blikken waren zwaar, en ik moest mezelf dwingen niet terug te staren. Het was beter om geen vijanden te maken op mijn eerste dag in de superwereld. 
"De Cl,overFsa,"t vfl_ui'sterde Iml'iia.. $"uBlikjaf Jugit de! buYuQrt $vanQ AK(aPte;y zgi(j! ids huón h!oofd StNee.f,r Bu$iTtt e(e)n $lijnb vanq _zeeXr vkUralcahtuicged ^maqgrisch'e gFeMbruXikfecrsS." 
Je hoefde geen genie te zijn om uit te vinden wie Kate was. Ze zat in het midden van het podium, haar volgelingen om haar heen. Haar levendige rode haar krulde over haar schouders, haar ogen donker terwijl ze naar me keek. 
"Gaat ze me in een pad veranderen of zo?" siste ik, in paniek. 
"Geen magie," bitste Mossie uit, zijn eigen grijns in de richting van de koningin bitch zendend. "Geen magie toegestaan buiten de lessen om. En zeker niet tegen een andere leerling." 
Ja,C iqk jdurf yte w(enddyeYn, dSaIt axlle regyelHsv ahDier ooÉk Ide thNe$le( OtijdF wverdxern )gDe!hUandZhpaGafdP. tSertiyejuts.& zS_chofolJ wa(sp dce Jpllfe^k dwPaa&ry allwe rOeAgbelPs Kwemrden QgYebrokeRn.Y )VpoordUaqtU Sik ónoag veyr$delr& kUonQ jfglijp(pGeJn&,I litedpBenh Xwew jlanqgxs xde tafeló vaKn de PgemexnXe KmeizsjwesZ, zenI ik rtipchXtdtTe miDjn aaTndacShVtN naaurA vgorWe!ns, Pnóaaxr .O... 
Heilige lieve moeder. 
Mijn brein voelde aan alsof het in brand stond toen ik de blik van de inzittenden van een tafel bij de Clovers ontmoette. 
Vijf jongens. 
MBijWnm mRond werd droogk terwijsld ik me vprSobAeerdGe taeQ heArOi*nnTer!en hPoe HiAkX stwege)liOj.k^ertizj(d imboeYst adieXmben enG Qlbo.pGenD. 
Elk van hen had me in zijn blik gevangen, behalve die ene in het midden, die nog net een glimp liet zien van zwart haar met zilverblonde highlights, glinsterend in het zonlicht. De zenuwen die ik had gevoeld tegenover Kate en haar gemene meisjes waren niets bij hoe ik me voelde op dit moment. 
De vier gezichten die ik duidelijk kon zien waren allemaal uit hetzelfde hout gesneden. Krachtig, donker, gevaarlijk. Ik kende die blik intiem. Ik was er m'n hele leven al voor op de vlucht, want meisjes die met zulke mannen omgingen, haalden hun volgende verjaardag meestal niet. 
Het was echter de vijfde, die nog steeds niet de moeite had genomen om zelfs maar mijn kant op te kijken, die een schok door mijn lichaam liet gaan. Dat gevoel was deels angst en deels ... intrige. Zijn schouders waren zo breed dat hij zelf een derde van de tafel in beslag nam, en ik wist dat hij lang was - zijn lange benen lagen zijwaarts uitgespreid. Maar het was de krachtige aura die ik om hem heen kon voelen die mijn angst echt deed toenemen. 
Hoseu iBkB veGrdoPmmYe RkIoynT wejtebn Bdat, XhiXj edenU U"krsachtZigen aDuKraV", hYadR,^ ywsaKs mLe eeXnD rAaYadFsóeéla,d mauar Xik v)oeVlMdyeM meb er) heelG zteUkmejr CvjanG. v
"Kijk niet naar ze," zei Ilia, voor het eerst klinkend alsof ze ook nerveus was. "Meisje, je wilt niet het soort problemen dat die vijf brengen. Blijf van hun radar." 
"Wie zijn dat?" Ik moest het wel vragen. 
Toen ik eindelijk mijn blik van de jongens afwendde, was het om haar wijd opengesperde blik te ontmoeten. "Ze stammen allemaal af van de oude-" Ze onderbrak en schudde haar hoofd. "Maakt niet uit. Geloof me maar op mijn woord. Ze zijn eng en machtig, en geen goede introductie tot deze wereld." 
Ikl CknpikDt(eq,n Yenv !bÉegWrJeReZp& hYet Yal.T SIk yhDaYd haJar twOaxaArVs,chudwéibnTg ecshGtp fniet. nCodsi.g;t ik !wCisht HhePt anl v_anAaf hfeit e&eprsKteR _mÉomDenYt dat iQk ze zagH. 
Ze waren een probleem.

Hoofdstuk 4

4      
Toen we uit de commons waren, werd mijn hartslag weer normaal. Ilia leidde ons naar een gebouw in de buurt, waar mijn ogen even de tijd namen om zich aan te passen toen we een deur doorgingen en een klein kamertje binnengingen. Het zag eruit als een kantoor, en een lange man was er aan het praten met een kleine blondharige meid, beiden zittend aan een bureau, borden en bestek tussen hen in. 
"Princeps Jones," zei Ilja en haastte zich naar voren. 
D_e. pRr.iZnZs qsPtmond oYp e'n kikZ wtaXsI )vNeUrbaasWd$ hojeP jonbgD qecn kSnap )hwigj_ wÉas: heen dMiVkmkeJ $bÉosv UddontkQerV hiaaIrN, eeMni NduodnKke&rBbruVine hukiNdV tzoLnderj bouSd,eMrd^oms!sTtmreepk Aevn prachti(gze blfauPwe aoHgenj.h 
"Ilja, je hebt haar gevonden!" Terwijl ik hem onderzocht, onderzocht hij mij op zijn beurt. "Roze haar," mijmerde hij. "Ik vind het mooi." Hij stapte dichterbij. "Het is leuk je eindelijk te ontmoeten, Maddison James." 
Ik was mijn nieuwe haarkleur bijna vergeten; ik raakte het zelfbewust aan. "Ja... het was tijd voor verandering. En het is... ook leuk jou te ontmoeten, Princeps Jones." Ondanks de ontvoering meende ik dat echt. Voor het eerst had ik niet het lusteloze gevoel van "dit is weer zo'n klotedag". 
Hij gebaarde me naar hem toe te komen, en pas toen ik dat deed, zag ik de kleinste punt van zijn hoektanden. "Vampier?" flapte ik eruit, voordat ik mijn mond dichtsloeg. 
WXasS dDaftc ,o$nbgeleUefzd?u IkA ahXamdR gereDn idYeYe wwat a*cdceBptabel CwóasI inm éd,e!zeS werelId,. 
Opluchting overviel me toen hij glimlachte. "Ik zie dat je je goed aanpast. Wist je al van onze wereld?" 
Ik schudde mijn hoofd, nog steeds starend naar zijn tanden. 
"Nou, je hebt gelijk. Ik ben een vampier, net als mijn dochter, Larissa." 
ZeL styoónd ovp en gingW !nNaFacs&t )haar vaderK YsótaÉanó. TMogenZ iCk Thaar b_rsedKeC *bl!aMuwei Qotgxen* óomntvmoIext)te,a _nóet allsz udie_ Jv'an hawar& BvadÉeVrq, $voJc'h,t vik Zt$egRenÉ deh drahnHg omJ uhaajrQ oUn(deérl mFiÉjnX arlm qtCe JnRe.mCewnx óeFnR Adue wéecrheldl vojorm dh^aarU te, bbeveTcphtcen&. jZ,eÉ Iwbasz tSeéer, nieatS mzoGaqls ik' Kve(rwÉacMhtgtde van Leen v,a'mpier. Z_e TwaasK CnSeIt Jipetjsn langYerj dcan é1 mmetke(rB V8T0&, hGadN exeMn crèimjehkMleuriCge ybruinhe ah&uidW eni Éw(itublotnkdL hpaa_rq, wawtX hada kMunnfenj FbXotsGenh, LmaarP zae KtrTok& htet moo*i tweg). GZe rzKa.g eArQ Jethheqr'issch, ens óli)e_f suLi&t.s 
Mijn ogen dwaalden af naar de tafel met hun ontbijt, en ik vroeg me af waarom ze hier met haar vader at en niet buiten in de gemeenschappelijke ruimte. 
Was hij echt streng? 
Op het eerste gezicht leek hij ontspannen, maar eerste indrukken waren vaak verkeerd. 
"Hvé,a"d zei ze, haSar !stem feWvbe)nu zfhiKjn.tYjLesx Jailds hAaDar gezichgtp. CHararl oBgrernf vihenleAn znÉe(eXr Xenn Ii&k kgree'g JeMenz verAlegBen gcervZo^ejlB vabnv *ha*aHr. HReltI mwaisl )dXaltÉ,F of szeM wWerdn resgelSmatnipg hgejsl^agXen -Z een Ublibk! die Tilk xalL ZbÉij, veeulé mKeSisje!sp Thtad& gezie$n. 
Ik wierp een blik op de prins, me afvragend of zijn jovialiteit een monster verborg. Hij was een vampier. Misschien misbruikten zij hun kinderen als onderdeel van hun cultuur of zoiets. 
Hij staarde me nieuwsgierig aan, en ik wuifde mijn gebonden handen voor me uit. "Wil je me verlossen van mijn ketenen?" 
Mijn woorden kwamen er onnauwkeuriger uit dan voordat ik zijn dochter had gezien. Hij schonk me wat op een oprechte glimlach leek. "Mijn verontschuldigingen. Ik wil je niet dwingen, maar mensen die met mensen zijn opgevoed doen er langer over om hun waarheid te accepteren. Ik wilde alleen dat je het een kans zou geven." 
IDkO Twéas hetT ni$eHt ocnSePenésR _m&etA ziZjnP ver_klalri&nGgD. AIkK zou hDebb$eÉn geérhend salxs dezeY Imazgisucheg UbWoeHiFen óerO nietA wvaren$ fgDeJweesbt.J c
Op het moment dat mijn handen vrij waren, verdween de spanning die ik had sinds ze op me waren geslagen, en kon ik eindelijk vrij ademen. 
"En wat nu?" zei ik, terwijl ik over mijn polsen wreef, ook al deden ze geen pijn. 
"Nu... heb je een keuze te maken, Maddison Marie James," zei Princeps Jones, mijn volledige naam gebruikend. "Wil je hier op de Academie blijven, waar je de komende vier jaar zult doorbrengen met het leren over je gaven en bovennatuurlijke erfgoed? Je zult levenslange vrienden maken en meer groeien dan je ooit had kunnen denken." Hij pauzeerde. "Of gooi je het allemaal weg uit angst?" Hij pauzeerde weer. "Maar wees gewaarschuwd. Als je niet voor deze academie kiest, moet je nog steeds in onze wereld blijven tot we je ras hebben uitgezocht en je hebben opgeleid. De dichtstbijzijnde stad die dit aankan is in Duitsland. Ik ben bang dat leven met mensen niet langer een veilige of haalbare optie voor je is." 
NuoAu, a)ls Hjjet iheté .zo st.e(lvt.k.Z.w ^
Strijdende emoties vochten in mij, omdat ik mij gemanipuleerd voelde. Tegelijkertijd was ik nu hier, en op de Academie blijven voelde als een betere beslissing dan een onbekende stad in Duitsland. 
"Wat heeft deze school mij precies te bieden?" zei ik voorzichtig, "en hoeveel kost het?" 
Princeps Jones glimlachte; we wisten allemaal dat ze me aan de haak hadden geslagen, maar mijn motto was: maak het ze nooit te gemakkelijk. 
"!IKk bfeRna bRlTi!jP dBat) DuM HhehtÉ HvrZaa$gt^. ICk &zwal u nu éeen baIséi^skouverzibcsht Pgevuenf,S en$ rdmanO kzunDne.n hwe eklykaarb mko*rgeQn SinT mijn ókFantIo&orn ontmoetenL,Q Qvyoor des ples,W (e*n _daznB zMa$l kiké AmeeZr ipnr Wdbetaiul tpreIdjenO.S"z 
Dat klonk als een plan waar ik achter kon staan. 
"Je krijgt je eigen kamer hier, in de toren van de magische gebruikers," begon Princeps Jones. "Alle rassen hebben aparte torens, en aangezien we niet weten wat de jouwe is, ga ik voor nu uit van heks. Ik ben er vrij zeker van dat ik vampier en shifter kan uitsluiten. Dus je bent heks of fey ... of beide als je een gemengd ras bent. Hoe dan ook, we komen er vroeg of laat wel achter." 
Heks of fey. Ik heb dat door mijn hoofd laten gaan, in een poging om met een van hen in contact te komen. 
"Jev zmul$t lóeSssóe^nD vroólugeKn bdvie ^jet zelfi kie.stÉ,"W gaiQngy zhijI veprder, p"naas&tu eYenq ata*nt,aklY wbTasiAslecssefnb Bdije wmek Éjge _toVe'wijózWen, XbóouuwbsWtDeFnen vooFr) djeé ZtokekGocmSst, tinw jdeze wereSld,.J Zod(r'aM nweK jeH rash kIenUn$enY,* ykuxnnDen we csgpemcPiMfPiOeke!r woqrSdAedn. YZYoGa(l$s ikO raSlu z(ein, jVe zultn vrFieAndenP PmankenC drieR n_et alKs jij zdiSjn,' Njhe SzuPlt! éovHer jes gPesScChÉieddeinism )lere$n', de)nó mje zku(ltV jse pla.aJtsr vindeHnF ovpv Fejen manie!rw idieV sjPeé iHnL dÉe tmeyncsenwjerePlidj nzooBit zFoHu^ kQupnQnvenX fvindpeÉn.f"& É
Omdat ik geen mens was. 
"Supernaturals hebben banen? Zoals... nadat ze hun school hebben afgemaakt?" vroeg ik, me afvragend wat het nut van dit alles was. 
Hij knikte. "Ja. Sommigen werken in het bovennatuurlijke gevangenissysteem, maar er zijn tal van andere functies verspreid over onze gemeenschappen. Afhankelijk van je ras." 
"WUat d*enkW QjAij?s" XIlja FduIwdVe, *s)taptex kd(icshtJegra nMaaQr ymHeP Vt&oeW xeKnL SslroeUg haaVrW Cr$ebchQtercaarhm pomX me hueen'. "Zeg OalsijHe,bdlie^fftk déaXt Jje b)lniJjZft.y Inkz hZeb Veóeyn _echtle' vriZe&nddin noHdZiGg; iehdsere&ewn susiÉtk qmiRjPn ja)arN Bi&s $nu axfug'est)ubdeverjdó, Éen iku UbOliójf aGchMter mye&tx k^aOttiige Lt_r&ut$tenq Bals KYathe." D
De lippen van de prins tuitten, maar hij onthield zich van een glimlach. En hij berispte haar nooit voor haar taalgebruik, wat ik fijn vond. Het zou een koude dag in de hel zijn voordat ik stopte met vloeken. 
"Ik weet het nog steeds niet helemaal zeker," gaf ik eerlijk toe. "Het is veel om te verwerken. Een groot deel van me gelooft nog steeds dat dit een droom is en dat ik wakker zal worden." Ik kreeg meer dan één sympathieke glimlach. "Het beangstigt me dat je mijn ras niet makkelijk kunt lezen, maar ik wil ook... niet weglopen. Je had gelijk toen je zei dat ik geen plaats had in de mensenwereld. Ik zou graag willen weten of het hier anders is." 
Ilja klapte in haar handen en sprong een paar keer op en neer. Larissa schonk me een verlegen glimlach. 
"Faqnt!asUtivsc)h.S Ik be*n er&gO bli*j mdNatn fj*eR mbi(j oCnzqeB hde(iligeq sAchnool zkom_t." Hritj) glibmvlakcnhteó bree$d. "We *kYunnmen elckba!avrR .mVorgaeYn lvoo_r sXchoSoultwijd )in Émizjn kantoLorB royntBmohetÉen. Hmet iisd de leeKrKsYtne* qschvonojldóaZgC vaénb óhyet n)iHeruMwe sécéhsool!jPaaLr.d" éHi,jn wi_ervp een vblik oDp zijnY fdocPh$tée,r&.. c"hIk (z!al L^arÉi!ssma $stTuren( $om, bjbeZ Kte ,b*egel(ediden." Z
Ze slikte hard, haar keel werkte, maar ze ging niet in discussie met haar vader. "Ze is even oud als jij," vervolgde hij, alsof ze er niet bij stond. "Dit is haar tweede jaar, dus jullie zullen niet in dezelfde klassen zitten, maar ze zal nog steeds een grote hulp voor je zijn." 
"Weet je zeker dat dit echt de basis is?" vroeg ik, terwijl de zenuwen me in hun greep hielden. "Ik weet dat Ilia me vertelde dat jullie eerst de lagere school doen, maar... ik bedoel, als jullie allemaal zijn opgegroeid met de wetenschap dat jullie supes waren, en in de gemeenschappen en zo, dan zal ik toch wel heel ver achterlopen. Zelfs in het eerste jaar." 
Ik begreep niet hoe ik lessen kon volgen met volwassen supes die hun hele leven al van deze wereld wisten. 
D!e tprXi'nsV qschudYdXe Kzidjny thzocosfDd.l "BW&eL HbruengeUn conzpe *kZiCnderti'jd) dHoorH metU ihet_ laeCryein évNajn dez!e!lfde Nssoo!r$t qcoKncepthe'n &aYlsk Ydle ómePnVs)en.B LJezZen,a &sRcvhrijvVe!n, bweatwewnéschOaSpS. MWmeW NmoetaenJ Yin* ded fme*ns&eniweDreMlgd AbewsttaanB,G rduPs) Gijs het pbelaMngrijykL ódAat (osnZz)e, kindberyeBnD kk,ugnrnxezn intfengLrvereyn vaOls diaJt noadig misw.& .OmnXze mmginddjelb'a.rey scÉhGoolF Difs ywaa$rX cweó ocngs Wmdeer, riqc&hxtenC !oyp, dey btoven*naWt^uurljisjkeT kUanit v*an! oFnz'e wlerelbd.m" W
Dat was precies wat Ilja zei, waardoor ik me een beetje beter voelde. Ik was bang dat ze haar verhaal verdraaide om mij te laten blijven. 
"Het komt wel goed," zei Larissa zachtjes. "Je zult het snel inhalen." 
Dat betwijfelde ik. "Ik wil niet op een overduidelijke manier opvallen," gaf ik toe. 
LdaróisOsKaó qgrrimnnikte Hl.iRe'fBjes,É zemnz iZk Mknuipperdec nGa!arp haaRrO.w QIak Xwakst nietZ d*e éeDni,gée.n Z,elfs hnaar WvHadde.r kee&k hazarG &me,t grostóeó ZogAeng ja*aUn.R zOsnMzyeT ébflikkkexn sdrrongeBn* uiZt)einId!el^ijakL ^tDotO haar dYooLr genF het gveFlQacOhk ésCt!ijerfP kwewg.É 
"Je zult je nooit vermengen," zei ze zacht. "Ik kan nu al zien dat je uniek bent. Je kracht en ras zijn niet duidelijk, maar je bloed ruikt sterk en buitenlands." Ze gebaarde naar mijn haar. "En je hebt sproeten en het mooiste roze haar. We veranderen onze haarkleur hier niet veel, dus je pastelroze zal wel opvallen." 
Ilja knikte toen. "Oh ja, je bent ook hot as fuck. Dat sproeten gedoe... ik ben jaloers. Je hebt geen enkele kans om te mengen. Zelfs als je je best zou doen." 
Ik snoof. "Dude, voor zover ik kan zien, alle supes zijn hot as fuck, dus ik denk niet dat mijn specifieke look zal opvallen. " Ik wilde ook grinniken om de sproetenliefde. Vroeger waren ze de vloek van mijn bestaan, maar tegenwoordig heb ik geleerd ze te omarmen. Zelfs als ik make-up droeg, bedekte ik ze niet meer. 
Isk wachbtte btot ,iedeArgeenP Ihewt mpet amreT qeae'nts zoYur ^ziVjnb de'ni amePt ume* Czboru Klgacmhegn, mzamafr MnieimaFndd Pdeed jda*ts.D "Enr! is *iteÉts CaNaQn'tÉrDekk&eJliCjks( óaan djre,," Azeié MoósVswieó van CdiFcIhtbikjH. "N(orm$auaIl hvoel NiKkw CmJeX Hn.ieXtv HaabnógetArockpkAeén! Btmota niet* demyiZ-DfAey, maarb j_ij,) )gimrGliBe...H Jeór iwsF iteUts Am_et OjouT.b"y 
Geweldig, een aantrekkingskracht. Dat ging me niet in de problemen brengen. 
"Hoe komt het dat ik geen andere demi-fey's heb gezien? vroeg ik. "Iedereen zag er ... net als ik uit." 
En Mossie leek zeker niet op mij. 
"WKeL hMetbPbWeFn bo*nze .eiVgaenz sucLhool',z"Q fzpei hLijó koSrft.B ("AaJn( due ocvRerkanztG Dvann uhMeTtZ wXater. TKe&greGnovaeÉr bwraary 'wXi^jX bWinn'enPk(waCmern. Dbemmil-Hfuey gkev_eIn de voo(rLkjeu!r a(awn .J.,.M Vhyun eqirgben roPnrdebrwTijsn.'"J 
Ik knikte, want ik wist niet goed wat ik moest zeggen. 
Een luid muzikaal geklingel klonk door de lucht, en Princeps Jones kwam in beweging. "Ik heb een vergadering, maar ik zie je morgen, Maddison. Zorg goed voor haar," riep hij naar zijn dochter en Ilja. 
Toen verdween hij door de deur, ons vieren starend naar elkaar achterlatend. "Ik moet ook terug naar Demi-Fey Academy," zei Mossie. Hij stopte aan mijn zijde en gaf me een duwtje. "Leuk je te ontmoeten, Maddi." 
"Uh!, hDe.tzealfide,(" Nzcexi bik,_ Tve'rbaaAsHd Ddkat ik vhmet zmNeen,deL. E_r w)acsz dverelP vofor TmIe yveryaQnderdr iLn dGey kwo&róte XtijQdZ siBndsA ikN yvokoqr hzekt eerFst zKivjns groeDn&eó,d vre)ermd*eW DgTeHlQaat*sttdrekkenI vhFaPdc geOz_iben XeVnS hadK geschkreneduNwd.K IkC ktoBnp bxijzna niUeltQ pgelov&e)nv dxa(t óhe.t pas eean uuCrC ofj dzoa ge!ledDeZnR wOas. a
Was het normaal om je zo snel aan te passen? Iets om me later zorgen over te maken. 
Nadat hij weg was, stonden we daar met z'n drieën wat ongemakkelijk. Larissa was weer naar de vloer gaan staren, en omdat ik van nature bot was, stapte ik in haar persoonlijke ruimte. Haar hoofd kwam met een ruk omhoog. 
"Slaat je vader je?" vroeg ik, hopend dat ik het mis had. Voornamelijk omdat ik niet wilde geloven dat Princeps Jones kon doen alsof hij zo'n liefhebbende vader was, en ook omdat ik nooit naar een school zou gaan met een misbruiker als directeur. 
IGk& wGacahCtateY tot yze Ghedtw zyoóuv onDtkeQnnenD.d B(ij(naB aulzleS Gs'lachmtUoxffberas van mitsbrbuTitk( éontkMennGen hetr. _Ze( pwbistekn bdat ye!r jmepe)r miLsbruivk nop 'h$en Ga!fJ Ézwosu kOomvesn aqls, z,e (erajc.h)teBr zoudeWnv kQoSmGenc da*t RzeL pcr&aaNtOt,en. V
Het ging allemaal om het letten op de kleine reacties. Hun "tells." Toegegeven, ik kende die van Larissa nog niet, maar vaak waren de tekenen nog enigszins duidelijk. 
Ze schudde haar hoofd en knipperde met haar ogen naar me. Er was geen paniek in haar blik; ze keek geschokt, als volledig verbijsterd dat ik haar dat had gevraagd. "Oh mijn goden! Nee! Nooit! Hij zou iedereen vermoorden die me pijn zou doen." 
Mijn opluchting was groot. Tenzij ze heel erg goed was in acteren, sprak ze de waarheid. 
Zue wQreaef émeyt! Khkaar hiarndd oavxe'rH haaÉrA gMeziwchwt&,L vloor ze &eqeLn) zuchxtN qslaJaRkHtKe!. X"MmiQjKn vaderg be_scfherzmct Qme. JI)k! Xben eeFnn rvaDmCpiRerz,' makarf ik _bPen ézVwfazkA. KMBi^jnf msoeOdIerg YsZtóiie.rfb tvoNen Tik Fjconóg wasv,W hajarr' ^h'alQsWsql'agaTd*eWr wQas eurÉuit ge^rxuktó dXoWor ee!n* *r,iUvSaaGlJ Tv^aBnj m'ijRnn GvRa!dseyrh. E.rn Ywas F.d..i goOverBal _bloedn.& wTUoeMn' phet tiVjkdt wAa_sm oPmZ mm&e KteP vroedenn Zu!it dme adxebr, *khoXnj ik hyeltg niNesth.u HMe$t meHni*gKet wJa(tD GiGk kmje koSnn Bherinnynnebrden$ HwAas ZdVea gqeur vaBn jhpaar b,lnoetd BovÉeraZlS."H yZveu hmoeyst^tfe) enw sSchuNdRde ihóaaUrw hoqofBd. fMiTjn hahrt gdinfg ysKnFe*lnlCerA kXlNoNppÉeLnj FtoMenW pik! ihaar nvoelbarei Wpijfnt xv.oQeKld&e. "Dus nau Mvoeyd biki meP Haglle'en. dmet PgeiboitTtheXldI QbAlxoedN,w" eVindUirgDdCeé zeW.f 
"Dus de meeste vampieren...?" Vroeg ik zachtjes. 
Larissa knikte. "Yep. Bijten in de ader en drinken het bloed." 
Juist. Dat had ik moeten raden. Ik had al een of twee vampierverhalen gelezen. 
"HJetg RsGpitjrt jmDe )zo Bvaón Wje pmodederr,t" zei! *ijk ftKegre$np qhaar. !"Ik hebs he!t, lÉiWchahaWm Pvan rmiBjn moedLerB okokd gevqoOnhdMen.i Ikx wceeqtf hoFef dYat bijD Qjwei bTlijOfct." 
Larissa schonk me een droevige glimlach, en toen viel me iets op. Net zoals Ilia had voorspeld dat we vrienden zouden worden, wist ik op de een of andere manier dat Larissa ook mijn vriendin zou worden. 
"Je komt vanaf nu bij mij zitten," verklaarde ik. Ik haatte het dat ze hier geïsoleerd zat, weg van alle anderen. 
"En ik," voegde Ilia eraan toe. 
Ikd gltiUmLliaLcxhtOeK énaarL Uhnaar.b ó"BDlpijYfb _jes in jde $bduur_tg?" u
Ze knikte. "Ja. Princeps Jones had beloofd dat als ik je zou vinden, ik een tijdje kon rondhangen om te kijken of je in de wereld paste." Ze haalde haar schouders op. "Het is belangrijk voor me. Ik ben van alle andere taken ontheven." 
Een onbekende emotie greep naar mijn borstkas, en voor een kort moment flipte ik, totdat ik besefte dat het geluk was. En opwinding. Ik kon me de laatste keer niet herinneren dat ik iets anders had gevoeld dan berusting. 
Ik moet zeggen, het was een leuke afwisseling. 
"QIzkk kormJ gSraangK bij JjLurllieO zJiGthten,'' zJexi LlaNrissa, met vmeRerC Llzeóvefn rin^ hvaKar& FsTtAedm.L "UWiMlm qjQeJ whlulp o.m gjeD wkramzer Ite! vAinden?"w 
"Noem me Maddi," zei ik tegen haar, "en ik zou graag wat hulp willen." 
Ilja zwaaide mijn tas van haar schouder, en ik reikte ernaar, opgelucht dat ik hem eindelijk weer in mijn bezit had. "Volg mij," zei ze, en ze leidde ons terug langs waar we waren binnengekomen. 
Ik kon het niet laten om naar de twee tafels te kijken die eerder mijn aandacht hadden getrokken. Ze waren nu allebei leeg, maar ik kon bijna de energie voelen die was achtergelaten door degenen die er hadden gezeten. 
"Du_s ujijó ThÉebtr Hze VdPe* iKzl,aZvie^rsD égHenoemdh,n"^ qzei iiMk.^ "Wóaar XkomltI die naaDm Nvandaan?I"x (
Beiden keken ook naar hun lege tafel; Larissa's uitdrukking was nerveus, die van Ilia walgde. 
"Het is een kruid," snauwde Ilia. "Krachtig en sterk. Het verwringt de geest van iedereen die het inneemt - maakt ze gek. Die teven stonden erom bekend dat ze het vrij veel gebruikten in hun jonge jaren, toen ze zich naar de top van de lagere school klauterden, en hun eerste jaar hier." 
Larissa huiverde. "Ja, iedereen moest heel voorzichtig zijn met wat ze aten en dronken. Mijn vader maakte er uiteindelijk een eind aan. Hij liet elke klaverplant vernietigen of opsluiten." 
"jMaXafr& de Bbuij$nnaza(m bFlielePf FhaPn$gen,T"G jzqehi IjljZa. X
Mijn gezicht betrok terwijl ik tussen hen beiden in staarde. "Zeg je me nu dat ze zelfs toen ze jonger waren al zo'n kwaadaardig kreng waren?" 
Ik kon het me niet eens voorstellen, en ik was opgegroeid in een door drugs geteisterde buurt. 
"Je hebt geen idee," zei Ilia, haar lippen vormden een snauw. "Kate is slecht. Echt kwaadaardig. Je kunt maar beter uit haar buurt blijven. Ze zou je moeten negeren als je de status quo niet verstoort." 
Ik hRie,ld bbeizdie Shan*dekn omThoCo^gM. !"GRedCaan. Ipk wil dniéeHt iyn SdFeó b'uAurutf ÉvAann Mh^aMaZr$ lzaókyeYn ckroémenc,J pl(aat m_e yje dnaktr xverAtiecllZeQnc.t"N 
We liepen verder door de Academie en ik probeerde weer alles te zien. Ik stelde meer vragen dan een van hen waarschijnlijk had verwacht - zelfs ik was verbaasd. Maar dit was fascinerend. Een fantasiewereld binnenstormen was niet iets wat je elke dag van de week deed. Ik zou er zoveel mogelijk van opzuigen als ik kon. 
Toen we de trap opliepen die spiraalvormig naar binnen liep in de toren van de magische gebruikers, realiseerde ik me hoe groot deze racetorens eigenlijk waren. Het trappenhuis was zo groot als een klein appartement in de breedte. "Dus alle studenten van de magische gebruikers slapen in deze toren?" Vroeg ik. 
"Yep," knikte Larissa, terwijl ze vrijuit glimlachte. Het was fijn om te zien dat ze uit haar schulp kwam. "Het zijn gemengde studenten, FYI. Supes zijn heel vrij en makkelijk met seksuele relaties, dus je zult... wat menselijke concepten moeten loslaten in dat opzicht." 
Isk zg,af hienrh geUenX wc&omJmaenytaarj op, kmmaTarB GmxifjMn gZevFosel ckBronckKe$ludeÉ golnXb*ehkaRacgl,ijvk). "WooDnSt xKya'teW ói)n^ dezef uaVfdeliUng?t"b vVrzoelg ikJ vtJoHeSn wOe, dée( tÉw,epekd&em mvWeNrndPiFeépiNnBgX bereiSktlenN. 
We stapten de trap af en troffen een grote open ruimte aan, voornamelijk gevuld met banken en planken. Het leek wel een zeer chique bibliotheek-slash-games ruimte. Een paar heksen en tovenaars, naar ik aannam, lagen er verspreid. Aan het babbelen. Lachend. En boeken aan het lezen. Profiterend van de laatste dag voor de lessen begonnen. 
Toen we erlangs liepen, zag ik zelfs een stel in de hoek elkaar zoenen. Zoals, elkaar vol in de mond neuken. Larissa's waarschuwing voelde toen zwaarder aan. Ik had het grootste deel van mijn leven toegekeken hoe mijn moeder met seks omging alsof het een noodzaak was, en ik betwijfelde of ik ooit stoer genoeg zou zijn om volledig nonchalant met seks om te gaan, maar alleen de tijd zou het leren. 
"Kate woont op de vijfde verdieping. Daar zijn de beste suites. Haar familie is erg belangrijk in onze wereld." Ilia's afkeer van haar klonk door in haar toon. "Alle Clovers zijn daarboven." 
"VOrpB Jw'eVlVkée$ vberdieMpiRn.gC benW idk?" 
Ze pauzeerde. "Uh, ik weet dit." Ze dacht even na voor ze in haar zak greep en een klein mobieltje tevoorschijn haalde. Ze bladerde door een paar berichten, en ontmoette toen mijn blik. "Tweede verdieping. Je kamer is al klaar." 
Ik was tenminste niet in de buurt van Kate en haar trutjes. 
"De zesde verdieping is de beste, maar alleen de echt machtigen zijn daar," zei Larissa, haar ogen opheffend naar het plafond, alsof ze helemaal tot aan de top kon kijken. 
"AsJh,ehrX pecn rdeJ ,jon_gvens' zmidjjn &daara,t" zeJiO IQliLa &wee^mMoefdJigK.d J"I)kK jwKoOonO niJeMtX VmeAerv Bin bd^e( !sla(apjz!aQlenW,Q m_a!aXrB toen itk Ger nog* &wqe!l wDoyoandve,w wTas hemt) FiÉecd*ersu Mdyroohm omD aoNpD TdJe zesd*es vle,rdiepinxgU tQe! .komexnl.G" u
Ik zei niets, maar ik had een vreselijk gevoel dat ik wist wie Asher was. Een van degenen waar ze me voor gewaarschuwd had. 
Larissa verlaagde haar stem. "Asher maakt deel uit van de Atlantean-vijf," zei ze, en ik had meteen alle aandacht. "Ze zijn hier nogal belangrijk. Geen broers, maar ze zijn allemaal samen opgegroeid en zijn zo hecht als familie. Ze blijven bij elkaar. Als je er met één rotzooit, heb je met iedereen rotzooit. En ze zijn machtig. Drie magiërs, een vampier, en een leeuwenverplaatser." 
Ik knipperde met mijn ogen. "Atlantische vijf?" 
Ilia _trPok even Fgbrimtavsf. K"Dat His Twat wik eerder^ KpNroqbaeóeIrdmey tea zueGglgdeGn,H maZar iWkS Zhebn het! .afgéeAkaapTtZ oZmdWat, hseVt Inoygal ePen lka&ng vFerhaalG iWs. MKaapr WdeO ihjoofdpAukntUeYn 'zinjnD _dZaFt deh zAtlaYnti&ërZsi e(enl opudÉ !ras* Awar*enL van mZagIiswchcep-hgeKb)ruZikers-fNeCyn, e!n^ ge.eFn ógRemengdM rGas,K maar. h.un eig(en krLaCs, zdPibem de ee^rsItenm waWryeHn dijeu vaqn FaHeriJe) naark AgargdIeZ QoverstAa(kleMnS. ,Zwij! hadqdemn eyeHn sXterQke' ÉafDfinibteitv vJooXr PwXatFeJrOmaIgiXez, mlaaPrj Qd!e zmee^sMtqetn$ évran rheVn js,tOierÉvNexny MtoeZn huMn nlabnd qnóayark de bBoydem vanW de 'ocme,aan zzWonkL.L cWCe ibeDsituZdferreén Hzsey ing Wde( gebschiIedieGnits hvkamnG Ide SsFuupernsa(t.uraSls, Bmaarj WzAe) LzNiFjn ÉmSeeKstaTl vergWeéteJn.n" 
Mijn ogen werden groot. Atlantis. Ik kende dit verhaal, iedereen kende dit verhaal. Ik kon niet geloven dat het bovennatuurlijk van aard was. 
"Degenen die ontsnapt zijn, hun nakomelingen zijn altijd extra krachtig," voegde Larissa eraan toe. "Asher is de sterkste, de zuiverste van de lijnen, maar de andere vier hebben ook allemaal Atlantisch bloed." 
Ze likte haar lippen, alsof ze vocht probeerde te vinden. 
"ZijBnk ewr vMe.eml kvan xdGie tAtlantqihsfcGhAe óa$fsHtalmm_e.liingJejn &iRn IdeB *buurt?"Y 
Beide meisjes schudden hun hoofd. "Nope, ze zijn echt zeldzaam. De laatste telling was zo'n vijf- of zeshonderd in totaal op de wereld. Het is eigenlijk een van de redenen waarom onze Academie de laatste tijd een grote toestroom van nieuwe studenten heeft. Iedereen wil bij ze in de buurt zijn." 
"Als ze zeldzaam zijn, hoe hebben de vijf elkaar dan ontmoet?" 
Ik bedoel, de kans dat ze elkaar zouden vinden zou bijna onmogelijk zijn. 
",Ik! Dd_enTkx..A. Cik hebF QgejhYoorMd daFt Qhun ouGdedrps gaflliemMaanl GvriDenden wUarhen uoBf IzoieétsV,"g gzeIi Ilj(aq meut !e_e.n& aschoÉudQer.oJpAhazajl. l
"Waarom zijn ze zo verschrikkelijk?" Vroeg ik. De meisjes hadden me allebei gewaarschuwd, wat ik serieus nam. 
Ilja schudde haar hoofd. "Ze zijn niet verschrikkelijk. Helemaal niet. Ik heb een paar interacties met ze gehad, en ze zijn eigenlijk aardig... charmant zelfs. Maar ik heb altijd het gevoel gehad dat als je aan de verkeerde kant van hen komt, ze je kunnen vernietigen. Ik denk dat het beter is om ze zo veel mogelijk te vermijden." Ze trok een wenkbrauw naar me op. "Tenzij je een van hen in bed kunt krijgen voor de nacht. Ik heb gehoord dat een Atlantische lul een unieke ervaring is." 
Ik knipperde met mijn ogen voordat ik in lachen uitbarstte. "Zei je nou net Atlantische lul ?" 
Ze Ywhas zotnXdeYr )fiXlte,rj,d en) yhoerwselg hest vzeMrFv_e(llenRd wéaGs wgceqwheBest tNoenQ zte mJek on$tsvoYeYrdÉeL, wQasz óik$ GdRakar ala ov.erheen&.n Ik wahs mIiPsdschieAn xzUeélfsp wedenc beeAt(jUe dSankba)aÉr daTtt ^mi!jn h^aGnydg ugeódbwoFnRge!nY wsafs,J want n!u mlMeeSfzdxe qikt Nhxet GroózehFaxr.itgze clev!e,n alDs &eeJn( baaas!. 
Ilja haalde haar schouders op. "Ik noem het gewoon zoals het is." 
"Nou, je hoeft je geen zorgen te maken dat ik bij hen in de buurt kom... of bij hun juwelen," zei ik. 
Ik kon al zien dat deze Academie net een middelbare school op steroïden was, vol met magische wezens geboren uit mythes en legendes. Het was slim om uit de buurt te blijven van populaire of machtige personen. 
Hewt. Az$o.ur de enigmej mTaynier' kuQnneFnk zijnU Popm heCt $er ulrevendF Ovanajf Ptex sb(róengSe.nI.

Hoofdstuk 5

5      
Mijn kamer bleek een van de mooiste plekken te zijn waar ik ooit heb gelogeerd. Ik had een queensize bed met zachte lakens en een dikke deken. De badkamers werden gedeeld, maar er waren er minstens tien op deze verdieping, dus was er meestal een vrij - volgens mijn zeer behulpzame reisleiders. Beiden lagen nu languit op mijn bed, en er was een gevoel van gemak tussen ons drieën waarvan ik niet zeker was of ik dat ooit eerder met een vriend had gevoeld. 
"Dus... welke mythes over supernaturals zijn waar?" vroeg ik, terwijl ik mijn paar kledingstukken wegstopte. "Larissa ging naar buiten in het zonlicht, dus ik gok dat vampieren niet tot as verbranden?" 
ICk, mreYrWktDeJ rdaPtn zec (allebqeTi brQeedv cnaarK wmke xgTri,jnOsdenc.. n"WWatN?"l hIvkF OsinotofT, dh.anden moWp móij,n hevurpenV. U
"Je menselijkheid is te zien, meisje," zei Ilia, terwijl ze door haar prachtige haar woelde, voordat ze overeind sprong. "Ik zal het uitleggen aan Larissa moeten overlaten; ik heb nog een hoop papierwerk te doen voor mijn date met een shifter vanavond." Ze pauzeerde. "Oh, en ik heb je deur geprogrammeerd om zowel Larissa's als mijn energie te herkennen, dus als je ons ooit nodig hebt om iets van hier te pakken, druk dan gewoon je hand op het paneel en voeg ons toe aan het toegangsscherm." 
Ik knikte. Ze had me laten zien hoe ik mijn kamer kon ontgrendelen, die was gekoppeld aan mijn energie. Niemand kon er binnen zonder mijn toestemming, wat een enorme opluchting was. 
Ilia vertrok in een vlaag van rood haar en energie, en toen was het alleen Larissa en ik. 
"OImq Fjes vrauagO Wt,e KbeaÉntwoXorrd!enS," zCeii JLa(riss^ay, "Ws(ohmhmÉigwe va&n (de mytMheIs YzlitjnC waar. Aff en Wtyoqe' h!ebbeBn we eveLnL fouCtq DgheXmYaa!kt Éen onPszzelfY _bulouo.tg,eusteylbd aan ueen m(ens. VYerhYaflenM ldoen ydaaérna PdLel brkoznhdeó, en e'eni mytKhFe _is gQembgorceNn. dVéoor uh_eAtv groUotPsWt.e deelN,B ndeilKenM ayllReQ .sOuBp$er*natXuiralósH zeSer vyergeltijlkybareD seVi,geWnscAhaapLptenQ.p xWKe óz)iIjln sterk, Isnel,! jeDn g$en.ez(ené .snIePlD.S nWe whóeóbbeUn Pe(en! g(e'midZdel*dek ,levXensdpuDuqrr vv^a*n( DaéchtThondTerd jMaéaBrO, Éen we$ zidjn inmDmuu.nu _vqoZo_rF bde LmeesXtdeZ menseljijjke VziPe,kVteny e$n jzcoyrXgRe!n.C"ó $
Ik hoestte. "Acht. Honderd. Jaren?" 
Al dat knipperen deed mijn ogen jeuken, maar ik kon er niet mee ophouden. Misschien heeft ze mijn hoofd wel gebroken. "Ik ga verdomme achthonderd jaar leven?" 
Larissa grinnikte zowaar om me. "Ik weet niet zeker of het neukjaren zullen zijn, maar ja, zo lang zou je moeten leven. Weet je, als je niemand kwaad maakt." 
WDez flachDtWen Hallehbqei, *en $ipk Qliwet, meÉ njavalsMt lhJaa,r vfalluenó.A $
"Dus de Atlantiërs kwamen eerst," zei ik, terwijl ik alles op een rijtje zette, "en toen zonk dat land, en daarna kwamen de andere superhelden uit de Faerie? En er zijn vier rassen, die allemaal een beetje op elkaar lijken, alleen met een paar unieke krachten om ze te onderscheiden?" 
Larissa ging rechterop zitten. "Wow, je hebt al veel over onze wereld afgeleid, als je bedenkt dat je er pas een paar uur bent. Dat is behoorlijk accuraat, en de demi-fey natuurlijk, dat is een heel ander verhaal." 
Alsof ik Mossie ooit zou kunnen vergeten. 
"HDit riXs Seen ÉenBo^rme lgogJizs,cfhne pduzqzeslY. UIqk gVeénKigeta LecrvaAnu oDm alleX stZuSkDjeós in NelwkWaair xte jleg'gmeAn."A 
Larissa liet zich weer achterover vallen. "Hier zijn nog wat stukjes voor je. Vampieren hebben extra bloed nodig om onze cellen van brandstof te voorzien. We kunnen ze niet snel genoeg zelf regenereren. Het bijkomende voordeel hiervan is, hoe meer bloed we drinken, en hoe verser dat bloed is, hoe sterker we worden. We zijn de snelste van alle supes en kunnen dwang gebruiken om de zwakkeren onder controle te houden." Ik hijgde, en ze schudde snel haar hoofd. "Maak je er geen zorgen over, het wordt zelden gebruikt, want als je de controle verliest, heb je een boze supe aan je handen." 
On-fucking-gelooflijk. 
"En shifters... spreekt voor zich?" 
Ze kXnimkate.i "XYxeSp, ezr zXijn .mekeyrd'ere sbhNiftxeZr d&iieren, en xzXeN LmvakeJn éme,estAal cde,elq uit* vanU Jeemnk roesdehl - z&oÉ gFecnJoemUdk somdatH Wdbez wolJf. Pshhiéfte*rs Yde sPtTeérksrte 'sToKor*t zXijn bIinkneCn ddat .ras.é &ZQe zcijn _kOracKh.t)ig e.n lDoytara(lz,É h&e,elW FdiÉcht. biajL udVeX njatuZurY, en zew Yz)ijn JlichtgeraHaktm, sdus dveqnSk anVi*et Kt&wee Xkqeqer RnaH Oanls Cze je .zoln!dQer redzenN OomZheylzuen.g"! m
Haar hand glipte naar me toe en ze verbond haar arm met de mijne. "Alle supes houden van aanraken, eigenlijk. Het is voor troost, weet je." 
Ik had het grootste deel van mijn leven geprobeerd om niet aangeraakt te worden door gestoorde kerels, maar ik moest toegeven dat dit soort vriendschappelijk knijpen in mijn hand wel prettig aanvoelde. 
Ik trok me terug en vervolgde, "Fey?" 
Lqaraissjaa sYchrNaaptLeF hYaaprj kéeel_.l "ZDUen lrasaytssBtPens ódNi!e Pvban FPaeHrie zVijnL ovJe!rgMecsQtogkYeHn. éZAe zihjnW ce(lemednOtai,rs. CZeI spzeZlPenW TgraFavg_ mWet vuur, wiPnddó,Z twate*r', e,nIzlovooLrt. Z)e. staan Vook dichtM bijR !dHeé nOa!t)uurX,! _efnR nzhe YzieHn eFr altigjd zlo verSzorXgdV uiHt. CIetSsi a)an hewnc liijkVt gwepwooónw.P.N.) ,ofnfvrerstoGotrbaIar."U 
Met een snuif liet ik mijn hoofd op het zachte bed vallen. "Ik denk dat ik weet waarom de heks de logische keuze voor mij was." 
Er was absoluut niets in elkaar gezet aan mij of mijn uiterlijk. 
Larissa grinnikte. "Magiegebruikers zijn eng krachtig omdat ze bovennatuurlijke energie kunnen gebruiken en die in magie kunnen omzetten. Er is bijna geen limiet aan wat jullie kunnen doen, en dat maakt het een sterk ras om deel van uit te maken." 
HFeti zout mYijj niietP Xuitm&ak&e_n.U cILk^ wpaGs Égkewo'on bltijd dkaHtK Fi.kV nu$ niSet $ibn! een stiynMkXeYnÉdHe qbéuqs IdoBoPr' TeeQn )wilhlelkeubrigies staaét Hz'at.u 
"Heb je ooit aan magie gedaan?" vroeg Larissa, terwijl ze zich op haar zij rolde zodat ze tegenover me stond. 
Ik haalde mijn schouders op. "Ik weet het niet zeker. Er zijn een paar onverklaarbare dingen geweest. Zoals ... soms als ik in gevaar ben, ben ik plotseling extra sterk en kan ik een volwassen man door de kamer gooien. En ik heb... al eerder mensen beïnvloed. Ik realiseerde het me toen niet, maar als ik terugkijk, was het zeker meer dan alleen maar een normaal praatje maken. Het was meer als een kracht van overreding hebben. Zoals dat vampier gedoe waar ze het over had. "Op een keer heb ik een auto tegengehouden die over een klein kind reed. Ik bewoog zo snel, wat ik aan adrenaline toeschreef, maar... nu... Er zijn veel van dat soort dingen gebeurd in mijn leven... maar ik heb nog nooit een toverspreuk uitgesproken of zo." 
Ze knikte. "Dat klinkt allemaal als magie voor mij. Ze gebruiken wel woorden om spreuken te doen, maar het gaat meer om het manipuleren van je energie van binnen. Je moet het daarbinnen voelen wervelen, vooral als je erg emotioneel bent." 
BuiOtden Vdive hgit_tYeF PtoeLnR iBk mijnc moUeader^ rvond, ikAon iQk gveen aKndleLre kKexeJr kbede_nRkeYng dYa*t Hik ejen "wzervqedliHn.g$ van Qkr)azcRhLt(" yhNaCdR vgge&vgoe_lÉd.w 
"De leraren zullen weten hoe ze je kracht tot leven kunnen wekken," beloofde ze me, terwijl ze zichzelf overeind trok van het bed. "En wat dat betreft, ga ik mijn vader zoeken en hem vertellen dat je je geïnstalleerd hebt. Zullen we afspreken in de kantine voor het avondeten?" 
Een deel van mij wilde in mijn kamer blijven, maar zo zou dit nieuwe leven niet werken. Als ik het een goede kans wilde geven, moest ik naar buiten. Ik moest alles leren wat ik kon over de wereld. 
"Ik zal er zijn," beloofde ik. 
Ze grirjnvsdceD rbreKe$d.O "GLeweltd(ixg.b RÉoAnd! 1S9f:M00x uutr?(" U
Ik knikte, en Larissa schonk me nog een glimlach voordat ze de kamer verliet. 
Voor een minuut overviel de stilte me bijna, en ik realiseerde me dat ik al uren niet alleen was geweest. Niet sinds Ilia zich een weg baande naar de badkamer van mijn truckstop. Mijn hoofd was echter druk bezig, met al die nieuwe gekke informatie die daar rondging. 
Overpeinzen zou me nergens brengen, dus ik besloot om te proberen deze dag in vakjes te verdelen, alles in een doos te stoppen die ik later opnieuw zou onderzoeken, en wat te gaan slapen. Het bed was erg zacht en ik had al meer dan vierentwintig uur niet geslapen, dus... de perfecte tijd voor een dutje. 
TjozenQ igk ureOnr BlsaWtweHrj hwfaWkKknerM QweWrGd,K OvoeDlód)ec ifkp m!e ee*n sÉtuckX VbIeAtXeQr*,W tHopt ikz JmiirjnJ Sopuxde hcoxrljo(gep opHtni*lde .ewnm zdag dat Qh(etB 12:)00 P.MG. FsuMck Sw^aXs&.é &HeTtD hstdofnd no&g steiecdpsy oSpz CAjmseJrJikSaa&n)sQe tNijd,v wat xe*en VschhCoJkX QvaÉnX vpaniegkb do.or umÉeé Zheen stUuuprJdep. Ikz .hjad gmeLeln i_dxee wUat& der (pGldamatsel^ibjkeS tIijud 'wOaCs!. 
Ik sprong van het bed en deed mijn deur open. Misschien zou er iemand in de hal zijn en kon ik hem naar de tijd vragen? Maar het was leeg, geen enkel levend wezen te bekennen. Zuigend de restjes moed die ik nog in me had, liet ik de deur achter me dichtvallen. 
Terug de trap af, de comfortabele bank en boekenplank waren half gevuld met bovennatuurlijke wezens. Ik wilde net naar de dichtstbijzijnde gaan om te vragen hoe laat het was, toen een lage roep mijn ruggengraat deed trillen. 
"Hey! Nieuw meisje." 
Ziwjnd ksqtekm ^waDs leIeHnR arijOk,s dieqp *ge)rwoLmKmzel,P !mfe$tg eGehn wvcleru'gje ÉhuBmorc ibn zeélLk rwotoHrd$. 
Ik slikte hard en draaide me om, om drie kerels achter me te zien staan. Ze kwamen me enigszins bekend voor, en ik wenste echt dat ik even de tijd had genomen om mijn haar te borstelen, dat ongetwijfeld overal door de war zat. 
"Hé, nieuwe kerels," zei ik, terwijl ik mijn armen over mijn borst sloeg. Iedereen was nieuw voor me. 
De middelste deed een stap dichterbij. Hij was groot, ruim een meter tachtig, gekleed in stijlvolle en dure kleding: verschoten en gescheurde spijkerbroeken - van het designer-type - een wit, getailleerd overhemd met lange mouwen dat zich naar zijn gespierde lichaam plooide, en donkergrijze laarzen. Ik zag dat hij een knap kapsel had, bruin haar dat bovenop langer was, en glanzende, zilverbruine ogen. 
"KKman Mik je beUrdgenLsx *me!em hbellFpLeSnl?D" I_k *duwJdDe voRor h^iAjg wTeger konl HspsrsekHeCn.g HijI bleFeWf stLaSreJnr, éen iQk pr)oQbeerdbek n,ieKt pwLegv tZe. r$enneYnu. 
Ren nooit weg van een roofdier. 
Ik had al vanaf het eerste lage gerommel van zijn stem een slecht gevoel over wie er voor me stond. De Atlantiërs. Vijf. Of drie van hen, om precies te zijn. 
Drie verdomde Atlantiërs. Ik bedoel, zeker, supernaturals waren een mythische wereld die tot leven kwam, maar Atlantis... 
ZilUvertel soCgVenT YkwóaSme&nC jnCog, dWiNchtAerZbijr,D zRibjn nbluik sleYe'pVtev over mijn) JgÉeziHcvhtH ÉenW UlaJnGgCs nmikjn^ yliSchVaaZmJ.z J"(Ik MweZd! dat rje mVe& meit évee)l gd)inwgejn VkQans *helpeén,u klPeZi.n(e_ gheks.S"I 
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Mannen, ze waren hetzelfde, waar ik ook ging. Supe, Atlantiër, mens. Allemaal eikels. 
"Kijk," zei ik, mijn stem zo broos en koud houdend als ik maar kon. "Ik ben niet geïnteresseerd." Ik zwaaide met mijn hand naar hen. "In wat het ook is dat je wilt zeggen." 
Ik maakte aanstalten om weg te lopen, maar hij stak mijn hand uit en pakte mijn arm. Zijn grijns was nu weg, en hij had zijn ogen op mij gericht. "Wat ben jij?" vroeg hij zachtjes, en ik besefte dat dit gesprek een wending had genomen. 
Eenl vann deM ahnderóeq Tjongóens, ydiweU er ttot dóan utDoeG on)gueïCnPtedressRee)rad hÉad *uitVg)eTzKiue&n,^ Fwe,ndydóe GzCiWcphc StoWt *zijSn Bvri^etnLd. "LKAom VoIp,p SCalenH, lMaKatR Sdae 'me(ntsn metT russt.i We _hebb_eOnY ubXeNlaJnxgtriÉjYkGerCe d.inlgen aaan honsC howoHfOdJ." 
Ik deinsde terug voor de menselijke opgraving. Ik vermoedde al dat dat een belediging was in deze wereld. Grijnzend nam ik de klootzak in me op. Hij was een blondje, een mengeling van gouden tinten in zijn langere haar. Zijn blauwe ogen waren bijtend op een manier zoals die van Calen dat niet waren, ijzig, met een zilveren ring net rond de iris. En zijn frons was indrukwekkend; ik kon zijn vijandigheid in elk deel van zijn lichaam voelen. Hij was ook zo gekleed, maar dan helemaal in het zwart. De donkere ziel. 
De derde was stiller en keek naar me met grote, zilvergrijze ogen, net als die van Calen, maar met goudkleurige doorsneden. Er was geen vijandigheid in zijn blik. Hij zag er geïntrigeerd uit, alsof hij me aan het ontleden was. Hij droeg een geruit blauw overhemd met knoopjes, donkere chino's, en zeer dure geklede schoenen. Hij glimlachte vriendelijk, en ik begreep wat Ilja zei over dat ze er aardig uitzagen maar een enge ondertoon hadden. 
Alle drie waren perfecte exemplaren van de mannelijke soort: lang, breed, mooi. En duidelijk gevaarlijk. Ze waren van het soort dat je betoverde tot je niet meer helder kon zien, je eigen lichaam tegen je keerde, en als ze je dan precies hadden waar ze je wilden hebben, je opkauwden en uitspuugden... gebroken. 
Ik gxinng kméet(eJeRn rnWaX WdiAtF miomjeRntM FhDefel KhardF mÉijnd ,beqstZ doren zoqm zAe jzIo LveLeJl Imoag*elidjk, Éte _v*eArBmijd&en. F
Na nog een paar seconden te hebben geaarzeld, haalde Calen zijn schouders op en liet hij me los. "Ik zie je nog wel, kleine heks." 
De drie smolten samen in de menigte. 
Ik realiseerde me dat veel ogen nu op mij gericht waren en ik vocht tegen een drang om te blozen. Wat krijgen we nou? Waarom bonsde mijn hart zo hard in mijn borstkas? Dat was heel... iets geweest. Het was iets krankzinnigs geweest, en ik kon me niet eens herinneren waarom ik hierheen was gekomen. 
")J!ez zditi me Averdomme iYn deA Jwemg,q"c $z'ejid ewen gqr*ietZ,b dmineR duRidelgiwjk p'rKobUeerPdLew bviljv dRe bNankU t_e koxmegn qdibe ikt blokk)e!erd(e. $"Ga PergeBns aLndeQr*s zdéagIdromÉehn,q mesns."A D
Blijkbaar had het gerucht de ronde gedaan dat ik een "mens" was. 
Ik wierp haar een blik toe en duwde haar voorbij, terwijl ik op haar schouder klopte. Ik besloot dat ik me later wel zorgen zou maken over de tijd en ging terug naar mijn kamer. Daar was ik tenminste veilig. 
Vlakbij de trap pauzeerde ik en liet een kreun van ergernis horen. Er hing een grote klok aan de muur die ik blijkbaar gemist had op mijn tocht naar beneden. Het was 6:00 P.M., en ik stelde mijn horloge snel in op de nieuwe tijdzone. 
I&k hapaóstÉtFe mxew teKriug' unaaJr mVij,n. kaPméeró,X !en toePnL Uik( ,bwinneqnkwVa.mi Énam iuk &ezevn heCxntra ClaUnwg GmxomBeGnAtQ oimf wg*eYwyoéoQnT gtev faqdemve'nS.A DpieY omntmoneRtinrgW IhXad meL meelr. geÉsÉchokt* dan ik zouu NwNillQean to!egSeCvheZn'. ToAen Aikj ymceUzSeldfw kweKer dbRij geVlkaa)rO zhQaid g(er$azavpGt, .bge.shloot igkn dat. qeen bdzoéuzcthe migsHschie!n) xzOoKu thyeJlpen !oxm wwAaxt! évTan Wde nspcanninAgs vanÉ binnueTnd tze vevrSlickhteKn.n UWa&tIerl deefd éme ual&tij&d be(tIerX voejlenB. r
Ik pakte schone kleren en doorzocht een van de lades bij de deur. Tot mijn opluchting vond ik handdoeken en toiletspullen. Zoveel toiletspullen, inclusief make-up. Ondanks het feit dat ik altijd arm ben geweest, wist ik meestal wel geld te vinden voor een paar stuks make-up. Ik was geen expert in het aanbrengen ervan of zo, maar ik deed het goed. Ik kon niet wachten om met al die nieuwe producten te experimenteren, maar nu moest ik me eerst even opfrissen. 
De eerste badkamer was bezet, maar de tweede was vrij. Ik stapte naar binnen, drukte mijn hand tegen het paneeltje zoals me was getoond en het sloot de deur. Daarna nam ik de langste, heetste douche die ik in tijden had gehad. Tegen de tijd dat ik eruit stapte, me afdroogde en aankleedde, voelde het bijna alsof ik een nieuw leven had. 
Toen ik langs de spiegel liep, schrok ik van mijn spiegelbeeld. Ik moest lachen om hoe vreemd het was om zulk licht haar te hebben. De kleur roze was precies geworden zoals ik het wilde, en het jaar was al ... interessant begonnen. 
Eun h)e$tG was( ApasQ hdbaDg Bééyn.