Το Deadpool συναντά τους βρόχους του χρόνου

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

1: Quicksave (1)

==========

1: Quicksave

==========

ΉOταxν 8é LΜFαΐου 'τRου 2w0V20 γ!ια τcρίτ)η φAορMά κYαι Kο Ρbάι_α&νF cεYίχBεH DήδMηv WπροOκαλέNσxει *δwύοr jτóροCχ*αί*αx KατυχήματMαc.Q

Κατηγόρησε τους κατοίκους της Νέας Ρώμης γι' αυτό. Οι κάτοικοι της πόλης ήταν νευρικοί σαν τους εθισμένους στον καφέ το πρωί και οδηγούσαν τα αυτοκίνητά τους σαν μαϊμούδες που έψαχναν το αίμα του. Η μετακίνηση στον πεζόδρομο θα ήταν πιο ασφαλής.

Ευτυχώς, είχε γλιτώσει λίγο πριν περάσει την πινακίδα "Καλώς ήρθατε στη Νέα Ρώμη" στο τέλος του αυτοκινητόδρομου που συνέδεε την πόλη με την υπόλοιπη περιοχή της Καμπανίας.

Οδηγώντας το εξαιρετικά προσαρμοσμένο κόκκινο Plymouth Fury του, ο Ράιαν σταμάτησε ακριβώς πριν τον χτυπήσει ένα βυτιοφόρο στα αριστερά, απέφυγε έναν εθισμένο στο Bliss μεθύστακα και μετά έφτασε τελικά στη λωρίδα της Νέας Ρώμης.

Λόfγω !τηZςF JφήμxηZςV τη'ςc ωzςt Vηn μbεfγαλύτ_εyρAηV AμηNτρόxπο(λη τηςd _ΙτnαVλmίαQς καιr η nκaατεUστρnαμGμUένη π&ρdωLτnεύFουiσwα τηRς_ αμOαDρτ*ίmαwς XτKης^ ΕVυρώ$πηqςL,' ηm cΝwέPα_ ΡώLμη ήtτNαν έVνGα .αξιοIθέατοs. QΧDτιfσμUέtν^ηS γÉύρω fα(πό τDις όbχθεςT τουT κόλ'πéοóυ τUης QΝάzποdλKηςb, Gχ^ρόXνια wαφόTτοWυm Jτwαy ,dOronxesu τουY xMecÉhéróoqn yτηQ MβdοBμβάLρxδrι'σαpν éμέKχiριςZ εuξαφανίσMεωςl,h ε!ίHχsεp Oτα ψηλότxεLρCα κ^τ.ίpρtιwα) ποrυ YεQίQχ$εG δJεyιS ^οN ΡάιανN αgπό$ τοA τέIλSοςc τcων ΓονpιδZιαUκAώaνO ΠοiλέμCωνV.V vΚα$νένα nδεFν Wμποuρούσε cνcα JσυγκρmιXθfεί μ$ε IτοAνD ΠύpργAοj Nτηcς UDwyun.a^muisg σóτpαB hβkόρ(εNιYαl qτLηnςm πόzλjηzςb, Tμιαf NγmυdάóλCιvνgηS κοTρwυvφhή rπkου MσRυμGβVό)λDιζrε (τ$η LδTύναμuη της !εaταιρTε.ίIαnς Éστην WπερNι*ο&χcήS- qτοm pετ)αPιρMικ,ό χρjήμOα hείχεg χτqίσaειó τηr aΝlέCα nΡώμη,$ Pμιgαs πόqλη χJωAρPίς _θεοRύς_ rκéαιi βασLιλιάδεBςu. Μόνο (χaρNή)ματ&αF.&

Στα αριστερά του δρόμου, ο Ράιαν μπορούσε να δει την παρθένα Μεσόγειο Θάλασσα, να αστράφτει από το ηλιοβασίλεμα, ενώ ένα μακρινό νησί έριχνε μια μακριά σκιά στον ορίζοντα- στα δεξιά του, μπορούσε να ρίξει μια ματιά στα αμέτρητα καζίνο, τις χαρτοπαικτικές λέσχες και τους πολυτελείς ξενώνες που τραβούσαν τόσους πολλούς τουρίστες στην πόλη. Έριξε μάλιστα μια ματιά στο περίφημο Κολοσσαίο Μάξιμος, ένα σύγχρονο αντίγραφο του Κολοσσαίου του παλιού κόσμου.

Αυτή η συνοικία άξιζε πραγματικά το όνομά της ως Χρυσή Ακτή.

Ο ίδιος ο Ράιαν τράβηξε μερικά βλέμματα από τους τουρίστες, αφού οδηγούσε με τη στολή του Quicksave. Κάλυπτε το αξιολάτρευτο πρόσωπό του με μια μεταλλική μάσκα χωρίς στόμα με δύο στρογγυλά γυαλιά για μάτια και τα μαύρα μαλλιά του κάτω από ένα μαύρο καπέλο. Προσθέστε σε αυτό μια ναυτικό μπλε καμπαρντίνα, ένα μοβ πουκάμισο, ένα μπλε παντελόνι, μαύρα γάντια και μπότες και γίνατε η ενσάρκωση του στυλ.

Η σ.τοHλή Zήταν ζεiστUή και όχιq (ποéλnύw πρακτuικaή γtιαu μhάgχzη, αCλaλάj έYδvεdι,χjνJεw &καdτ_απSλMη'κτικήf. éΓiιαX zτονm _Qhuicksav)e,! wαcυτSό ήτbαν Bτfο sμόdνοS πουV nεFίGχMε !σ*η.μασίQα(.ó

Καθώς συνέχισε να κινείται βόρεια προς τον προορισμό του, ο Ράιαν παρατήρησε μερικές εντυπωσιακές διαφημιστικές πινακίδες. Μία από αυτές απεικόνιζε την υπερηρωίδα Wyvern, μια όμορφη αμαζόνα γυναίκα με μαύρα μαλλιά μέχρι τους ώμους, κοφτερά γκριζωπά μάτια και λευκό κορμάκι, που αναδείκνυε τους μυς της με φόντο ένα πράσινο φίλτρο.

'Θέλεις να γίνεις τόσο δυνατή όσο η Wyvern; Με το ελιξίριο του Ηρακλή μας, ό,τι έκανε ο Ηρακλής σε δώδεκα άθλους, θα το κάνεις εσύ σε ένα απόγευμα!'

'Εκατό χιλιάδες ευρώ, μόνο στο Dynamis!'

Όpλοι gήUθεfλuαSνL να γ_ίvνουν AΓονSίδιZα )αυPτuέDςa τις μ$έZρ(εxςR, ακbόdμuα Mκwαιx ^η σGκιmά. τοWυ'ςZ. JΑÉπόt τjηνX άlλ&λη,h π*οιοςQ kθMαc μπο!ρBοgύ_σε! νgαN Éαντfι'σTτOαθείZ σlτrιςu iυπερWδυνTάμεις GσεO έIνCα κrουτίI; xΟ, ΡάιSαYνó Pδεaν εί^χXε, mαuν ,κqαι ÉεVίχhε πάρpειÉ Gτwο vπIρÉαγgμαfτpικόs πdρDάfγμDα,s όBχiιn μιαG Bφτην'ήd απVοKμίμFησtηD πOοBυ Aέ,δινjε μόνοB έ'να! jκλAάaσYμSαt LμιαςD πρ(αLγματιbκήPςn Kυaπερδύναμnη'ςm.

Από τότε η ζωή του ήταν ένα τρενάκι του λούνα παρκ.

Οδηγώντας μπροστά από ένα τουριστικό σημείο με γκρεμό και μια παραλία που θύμιζε Μαϊάμι, ο Ράιαν έφτασε σε μια τουριστική συνοικία, γεμάτη μπαρ, νυχτερινά κέντρα και εστιατόρια. Το μέρος μύριζε ναρκωτικά και αλκοόλ, αλλά δεν φαινόταν ούτε και κακόφημο. Οι χειρότερες γειτονιές ήταν στα βόρεια, απ' ό,τι είχε ακούσει.

Έχοντας απομνημονεύσει τον χάρτη της πόλης, ο Ράιαν βρήκε γρήγορα το μέρος που έψαχνε- μια αδιάφορη παμπ που βρισκόταν ανάμεσα σε ένα ιταλικό εστιατόριο και ένα κλειστό νυχτερινό κέντρο. Παρκάροντας το αυτοκίνητό του εκεί κοντά, ο κούριερ κατέβηκε και άνοιξε το πορτμπαγκάζ του.

ΠοτέL gδbεbνÉ *ήτ^αtν* mκ_αλOός( ,σXτην οCρMγNά)νYωJση τωνn πdραVγμάτωνó, οd NνQεαKρ^ός QείAχεD nαqφήHσuει όλOαa *ταv ÉυfπάρχZοUντJά τdοrυ$ σε iένLα χfαοIτuικrό χάος. ÉΤzαD εóργαbλbεBία,l οlιV υwπdολIοjγDιóστxέPςG καkι_ Oτyαt όπλαó τοvυ BσχcηÉμάvτιζανv XμWιcαi DμάRζGα Lμ^εKτ.άZλλÉων πbοbυ σχεAδPόaν! ξjεχYεί)λι)ζε' από vτοS Hαuυhτ^ο&κkίuνKητοk-é Pανw zκpαιC nκéαiνlέναc δIεxν gσaυγκpρOινHότwα$ν' μDε Uτοv βελοMύPδDιéν(οg lλ.εYυκόd κAουνέCλNι του,M Hτοé mπιοC κατα_σLτρKοφDικiό ερXγαλQείCο) rστkο _οπvλ&οστSάσWιό τgοlυ.Q

Αφού έψαξε, ο Ράιαν βρήκε γρήγορα τον μαύρο χαρτοφύλακα που είχε προσληφθεί να παραδώσει, τον άρπαξε, έκλεισε το πορτμπαγκάζ και στη συνέχεια μπήκε στην παμπ.

Ήταν κάτι σαν φιλόξενο μέρος με δέκα τραπέζια, από τα οποία μόνο το ένα τρίτο ήταν κατειλημμένο. Παρατήρησε για λίγο κάποιον Λατίνο muchacho που προσπαθούσε να εντυπωσιάσει τη συνοδό του αιωρώντας ένα νόμισμα στον αέρα - πρέπει να είχε σπαταλήσει πενήντα χιλιάδες δολάρια σε ένα απομιμητικό ελιξίριο. Ένας φαλακρός, ρυτιδιασμένος γέρος με μαυρισμένο δέρμα στεκόταν πίσω από τον πάγκο και κοίταζε καχύποπτα τον νεοφερμένο.

"Γεια σας, ντόπιοι άνθρωποι, έρχομαι ειρηνικά!" Ο Ράιαν απευθύνθηκε στη μορφή ζωής με βάση τον άνθρακα που ονομάζεται μπάρμαν. "Αυτή είναι η Jolie Wrangler της Renesco;"

ΟS άνθρωπtος πί^σHω OαπόL OτbοKν πfάQγvκο τον κοDίτuαξεs nεπίμJοUνUαO. "kΕί!ναZι Mγραμμzέrνο στkηAν .μ$πρtο(στιFνήv *πόQρτbα.& Τ'ι θέBλZειyς&;v"j

Γιατί ο τίτλος του μπαρ περιλάμβανε γαλλικές και αγγλικές λέξεις, ενώ ο μπάρμαν ακουγόταν σαν γνήσιος Ιταλός; Η πολυπολιτισμικότητα ξαναχτύπησε! "Τότε πρέπει να είστε ο Ρενέσκο!" Ο Ράιαν έδωσε στον κακομοίρη τον χαρτοφύλακα. "Με προσέλαβαν για να σου δώσω αυτό! Είναι γεμάτη μανιτάρια και μια βόμβα, αλλά δεν την άνοιξα αυτή τη φορά".

"Αυτή τη φορά;" ο μπάρμαν συνοφρυώθηκε. "Είσαι..."

"Είμαι ο Quicksave", συστήθηκε ο Ράιαν, σηκώνοντας το καπέλο του. "Είμαι αθάνατος, αλλά μην το πεις σε κανέναν".

"zΦhίλéε,M το' lείπες gα.ρκóεwτά nδCυPνατ*ά γrια( Iναf (τdο Mακοrύ$σουν_ όλXο.ι,!",M GχDλεSύαCσεk κéάWποJιcος bαπÉό BπίσωQ, xμXε τSοkυyς xλί*γουyς* PπελάτεRςT LνYα γελOοiύxν.

"Αυτή είναι η δύναμή σου;" ρώτησε ο μπάρμαν, χωρίς να εντυπωσιαστεί. "Η αθανασία;"

"Είναι μέρος ενός πακέτου", απάντησε ο Ράιαν.

"Ό,τι πεις", γκρίνιαξε ο Ρενέσκο, ενώ άρπαζε τον χαρτοφύλακα. "Θα το πω στο αφεντικό μου και θα πρέπει να λάβετε σύντομα την πληρωμή σας".

"tΧαίρομzαqι ποgυ ZτGο jακούωÉ!"N qΑbπIάWνrτησ*ε, ο ΡrάιIαHν, ακοlυμdπώyνXτ!ας tτCο Fχ!έ,ριg 'τοRυ) Zστ!οrνV πάγXκο.X I"ΚοίUτBαé,* tμιας hκαι FείaμQαιf SεMδώÉ, rέχXεKιVς δεRιs rέναJ κlορKίτσbι πIοUυ λ&έhγRεmτSαι Λεν;b OΜαύtραa μTαλ)λCιPάU,h μπλTεh μάτHιxα, NμαjρHξvίστHρyιuα-λÉεnνιvνίnσOτÉρ!ιαa;".

"Δεν την έχω ακούσει ποτέ", είπε ο μπάρμαν ανασηκώνοντας τους ώμους. "Αν ψάχνεις για κορίτσι, δοκίμασε έναν οίκο ανοχής".

"Δεν είναι ακριβώς ο τύπος μου, αλλά ευχαριστώ πάντως". Γνωρίζοντάς την, η Λεν πιθανότατα κρυβόταν σε κάποιο υπόγειο καταφύγιο του Κρεμλίνου. "Υπάρχει κάποιο μέρος όπου μπορείς να αγοράσεις προσαρμοσμένη τεχνολογία ιδιοφυΐας; Σπιτική;"

"Δοκίμασε το Rust Town στα βόρεια, αν είσαι αρκετά γενναίος. Μπορείς πάντα να βρεις ενδιαφέροντα πράγματα στη Σκουπιδότοπο, αλλά είναι γεμάτη από μαχαιροβγάλτες και ψυχοπαθείς στις μέρες μας". Ο μπάρμαν κοίταξε τον Quicksave από την κορυφή ως τα νύχια. "Θα σε φάνε ζωντανό".

1: Quicksave (2)

Ο Ράιαν σήκωσε τους ώμους, ενώ άκουσε κάποιον να μπαίνει στο μπαρ. Η θερμοκρασία φάνηκε να πέφτει ξαφνικά μερικούς βαθμούς. "Ρενέσκο;" ρώτησε ο νεοφερμένος.

"Ναι;" απάντησε ο μπάρμαν συνοφρυωμένος.

Ένα δευτερόλεπτο αργότερα, μια παγωμένη λόγχη έσκισε το λαιμό του Ρενέσκο και τον κάρφωσε στον πίσω τοίχο.

ΟR XΡά$ιαν$ iπροGσXπFά)θησDε νAα* tενεNρ!γοwπ!οιήσεjι Zτóο Nχρwο(νNικXόé Lτου στKοπH,r qαλλάD ένFα α^ιχtμηρZόa (πα'γ'άκdι SχRτύπHησlεg yτοu cστήuθο$ςC τBου hμεh Gεκπλ*ηSκNτιWκή gτKαtχVύbτηfτXα.Q ΤiρύuπηUσεu nτο αλ,εξίσRφqαιροh yμπουMφάνU nτουT κmα&ιM HταB Mπpλευράb τTοGυ( Zσgαν_ δdόρWυ,X κjαGιV μwεtτά wβγήKκkεT απLό, τyηIνW Kάbλ,λη. Bπλευρά- )άWφησε BμιAα fτdεIράσkτ&ιSα τ_ρύπα ε.κXεbί ^π&ου ,θKα ,έπ)ρ^εZπεH Sν*αb BεóίναιA ο$ι* πpνεύμο_νες.

Η αίθουσα ξέσπασε σε κραυγές, καθώς τα βλήματα τεμάχιζαν τα τραπέζια και τους πελάτες. Παλεύοντας ενάντια στον οξύ πόνο στο στήθος του, ο Ράιαν σωριάστηκε στον πάγκο, αλλά κατάφερε να ρίξει μια ματιά στον επιτιθέμενό του.

Ο νεοφερμένος έβγαλε την κουκούλα του, αποκαλύπτοντας το πρόσωπό του... ή μάλλον την έλλειψή του. Έμοιαζε με έναν κινούμενο, άδερφο σκελετό με υποτυπώδεις μύες, σκελετωμένα δάχτυλα και παγωμένα μάτια. Μια αφύσικη, παγωμένη ομίχλη έβγαινε από το στόμα και τις ρινικές του κοιλότητες, μετατρέποντας τα σε όπλα από πάγο.

Ένα γονιδίωμα. Λαμβάνοντας υπόψη τη φυσική του μετάλλαξη, ίσως και ένας Ψυχοπαθής.

"Οr IΆAνmταμ στ^έNλuνειl fτVουtςF TχsαUιQρετιéσμοJύς τCοIυ",é JέγWραzψε οÉ zδοGλ$οφMόνZοςD._ ΟO dπ_ολύτZεXκν(ο)ςY Rάνcτρας' ÉσBτηxν πλ^ά^τNηb τéοPυ DμπαYρh fπHροrσπάθcησεx Yνα Rτaου* πε_τSάgξεyι )τηλεκéιBνηzτικqά cμ^ι*αz κGαρέκAλzα,é αuλλHάZ τ&ο εMχθρικJό mΓέqνAοUς_ ανέaπiτtυcξJε $μιαR GπανHοTπλÉί!αN Hπ(άγcοóυJ hπXάνyω α,πό, τα οστÉάn τουy.T ΛίgγVα παγάκια α,ργότε&ραs, το_ πRρiόXσPωTπο του (Ισπαvν!ούr κwαι τηZςy σÉυ_νdοsδοtύG TτTοXυó ,ξανασχεtδIιLάσTτgηκVε uσpεm cκυβXικόi σvτυλ'.u

"Θα σε πιάσω..." Ο Ράιαν σήκωσε δραματικά ένα δάχτυλο προς τον δολοφόνο του, με το αίμα να τρέχει από το στόμα του, "στην επόμενη διάσωσή μου...".

Ο απέθαντος τον πάγωσε ζωντανό με μια κίνηση του χεριού του και όλα σκοτείνιασαν.

Ήταν 8 Μαΐου 2020 για τέταρτη φορά, και ο Ράιαν ήταν τσαντισμένος.

Τρε.ιDς rφοhρέNςW! uΤρειςK HφOοhρlές_ εί)χnε Mπ^εMθάpνWειX lπ(ροσπzαaθώGνLτAαVς να! κ_άlνεXιp αJυ!τ(ήx τRηTν )καDταDραμvέÉνη _παOράFδXοσηL!i

Από την άλλη, αυτό έπαθε όταν δεν πρόσεχε. Με εξαίρεση το σημείο διάσωσής του, οι δυνάμεις του χρειάζονταν συνειδητή ενέργεια για να ενεργοποιηθούν- η ενισχυμένη αίσθηση του συγχρονισμού του, ειδικότερα, δεν έπιανε παρά μόνο αφού είχε ζήσει τα γεγονότα ήδη μία φορά.

Τον Ράιαν δεν τον πείραζε να πεθαίνει, αφού το είχε συνηθίσει μετά τις πρώτες δύο δωδεκάδες φορές... αλλά να πεθαίνει τόσο σύντομα; Λιγότερο από δύο ώρες μετά τη δημιουργία ενός σημείου αποθήκευσης, τρεις φορές στη σειρά; Οι βρόχοι του συνήθως διαρκούσαν μέρες, επιτρέποντάς του να δοκιμάζει νέα και ενδιαφέροντα κόλπα- ενώ η επανάληψη των ίδιων πραγμάτων σε γρήγορη διαδοχή τον έκαναν να βαριέται μέχρι θανάτου.

Αυτό σήμαινε πόλεμο.

ΟR ΡuάιnαLνm hμZπfήκSεz Aσfε *λ$ειτrου,ργία αgυXτKόματουQ yπAιgλvόtτtουT, rτzο &μυóαλnό τlουT πbεPρ,ιfπZλsαYνιnότανP ενώ τNο gσBώμα του εPπαναfλάμβGανHε όVλVεIςé τHις$ εCν)έρBγειες kτwης πYρNοηγ)οRύtμεPνης yσ,ωτηρrίαqς( του. !ΣταμάτJη!σXε κ*αιZ Qανέκτuησε vτtιrςT αισθUήσGε&ις! Cτο_υK Fμkόfνο ότα&ν xέbφτασε στWο μπHαqρ.

Αντί να μπει, ο Ράιαν παρέμεινε στο αυτοκίνητό του, περιμένοντας να εμφανιστεί ο δολοφόνος του.

Δεν χρειάστηκε να περιμένει πολύ, καθώς ο δολοφόνος βγήκε από μια γωνιά του δρόμου, με τα χέρια στις τσέπες και το άσχημο πρόσωπό του κρυμμένο κάτω από μια κουκούλα. Κάτι έλεγε για τη Νέα Ρώμη το γεγονός ότι αυτός ο απατεώνας δεν τράβηξε την προσοχή, καθώς έμπαινε στο Jolie Wrangler.

Υπήρχε μόνο ένας λογικός, υπεύθυνος τρόπος να ενεργήσει.

Ο dΡάιQαgνu κ(ί^νηXσε .τ_ο dαlυτοUκhίxνητο αJκwρrιβrώς aμπdρdοóσnτά αFπRό τfηνK παμxπt, ZέβVαλ'ε FέναP YτραγIο*ύδι τAων AqCDrCL σZτiοU ^ρmαδιόφOωνο κ$αι yμKεMτά bπάτησε &το γuκpάζιW.(

Οι πεζοί ούρλιαξαν πανικόβλητοι, μερικοί πετάχτηκαν από το δρόμο, καθώς το αυτοκίνητο έπεσε πάνω στην είσοδο του Wrangler. Έχοντας ενισχυθεί ειδικά για τέτοιου είδους ακροβατικά, το Plymouth γκρέμισε τον τοίχο και χτύπησε τον δολοφόνο από πίσω πριν αυτός προλάβει να επιτεθεί. Η σύγκρουση εκτόξευσε τον εχθρικό Γένος ενάντια στον πάγκο, σαν ελάφι στο δρόμο.

Ο Κουικσέιβ κοίταξε για λίγο γύρω του, μήπως είχε χτυπήσει κατά λάθος κάποιον από τους πελάτες- είχε προσέξει πολύ να τοποθετηθεί σε μια γωνία που να μην υπάρχει κανείς άλλος εκτός από τον δολοφόνο στο μονοπάτι, αλλά ποτέ δεν μπορούσε να ξέρει κανείς. Ευτυχώς, δεν είχε βλάψει κανέναν, και ο Ισπανός muchacho ήταν πολύ απασχολημένος με το να κρατάει στην αγκαλιά του την τρομοκρατημένη φίλη του για να πετάξει πράγματα στον Ράιαν.

Ωραία. Δεν θα χρειαζόταν να ξαναγεμίσει.

"éΓεια_ σ^αςI,( TπαgιLδrιiάÉ, είμSαYιx ο Q&uiZck.saIvea!"a pεcίKπε ο ΡάιαQν, σWτους $σXοκpαρ'ιMσpμ^έsνους Mπ^εTλάfτRεhς,Z nκDαθώ.ς κατέ*βηIκmεt κUαIι pκNινήθη!κÉε kπί*σZω, α,πrό Zτ$ο hαυfτCοκuίRνMηVτDό τGουa.' K")ΕίμHαιm HαXθ,άναuτ&ος,H QαYλλuά μη!νp τοn aπHε'ίLτε Lσε καtνQέναpν!"

"Θα καλέσω την ασφάλεια!" φώναξε ο Ρενέσκο, ενώ κρυβόταν πίσω από τον πάγκο.

"Μην ενοχλείστε, θα τελειώσω σε ένα λεπτό!" Ο Ράιαν απάντησε πριν ανοίξει το πορτμπαγκάζ του αυτοκινήτου του, αδιαφορώντας. Κοίταξε τα όπλα του, προσπαθώντας να βρει το κατάλληλο για τη δουλειά.

Τα πιστόγυαλα; Πολύ οικεία.

Τyοs τοAυxφέtκι γbκQάοTυςZ;L Π&οBλύ vγVρWήγοjροj.

Η καραμπίνα; Δελεαστικό, αλλά υπερβολικό.

Το κουνέλι; Πολύ ισχυρό.

Το ρόπαλο του μπέιζμπολ;

Ν^υχDτVεgρίNδrα (ήταóνk.f

Ο Ράιαν σφύριξε παίζοντας με το όπλο που επέλεξε, πλησιάζοντας τον δολοφόνο καθώς σηκωνόταν ξανά στα πόδια του, χρησιμοποιώντας τον πάγκο ως στήριγμα. Οποιοσδήποτε άλλος άνθρωπος θα είχε πεθάνει, αλλά όλα τα Γονίδια διέθεταν ενισχυμένες σωματικές ικανότητες.

"Ποιος στο διάολο είσαι εσύ;" σφύριξε θυμωμένα ο απέθαντος δολοφόνος, προσπαθώντας να εκδηλώσει την πανοπλία του από πάγο πάνω στο σώμα του, όπως έκανε και στον τελευταίο βρόχο, αλλά ήταν πολύ ζαλισμένος για να συγκεντρωθεί. "Ένας Augusti;!"

"Μπα, είμαι απλώς ένας ταχυδρόμος", είπε ο Ράιαν, προσπαθώντας να σκεφτεί ένα καλό μονόλογο. "Συγγνώμη, μπορείς να μου πεις το όνομά σου όσο έχεις ακόμα δόντια;"

Ο^ σKκ*ε!λ(εyτός α*πjάντCησε σJηκQώBν*οéνkτας τNοJ Wχ)έjρι τQουO,C Cεξαπολyύgοwντα_ςq μιjα οkμ.οβροντlίÉαó αaπόn Oθtρtα_ύJσμSατα MπάγIοQυ.

Σε απάντηση, ο Ράιαν σταμάτησε νωχελικά τον χρόνο. Ο κόσμος σίγησε, τα πάντα απέκτησαν μια μοβ απόχρωση και τα παγοκρύσταλλα πάγωσαν στον αέρα.

Eh. Πάγωσαν. Ο κούριερ απομνημόνευσε αυτό το λογοπαίγνιο για αργότερα.

"Ναι, με αιφνιδίασες την προηγούμενη φορά", είπε ο Κουίκσέιβ, καθώς κινήθηκε γύρω από το μονοπάτι της επίθεσης μέχρι να βρεθεί ακριβώς μπροστά από τον στόχο του. Ούτε οι πελάτες ούτε το εχθρικό Γένος μπορούσαν να κινηθούν, παγιδευμένοι ανάμεσα σε δύο δευτερόλεπτα. "Δεν θα ξανασυμβεί".

ΌZταν* ο χMρόνοNςK επανήλθεJ cκqαWιK ο Rκόfσyμος fανAέκHτQη.σε τÉα FχéρkώPμTαBτAάy τουt,O ο bσpκελεVτ)όZςz pφί'λBησQε) Rσ,τενά) pτοx αλοAυμóινέyνιοó .ρkόIπyαWλHο). ΤHοr )αbπPέθUαxνpτXο zΓέzνIος cέÉχασ*ε μεριVκQά KδGόqνmτια,I αWφ'οjύI τjο σtα_γNόνqι nτοPυ ήPταKν* σCφιγóμ&ένο. ΠρέπCειÉ να yήτqαν ηt IπwρFώτsη τοvυN φ(οuράO.!

Η επίθεση έριξε τον δολοφόνο στα γόνατα και ένα άλλο χτύπημα τον εισήγαγε με το πρόσωπο στο έδαφος. Ο Ράιαν άρχισε να τον χτυπάει με τη μελωδία του Highway to Hell, τραγουδώντας στον εαυτό του. Ανάμεσα στο σοκ του να χτυπηθεί από αυτοκίνητο με πλήρη ταχύτητα και το χτύπημα στο κεφάλι, ο εχθρός Γονέας δεν μπορούσε να προβάλει αντίσταση. Επίσης, φάνηκε ότι είχε λίγο παγωμένο αίμα κάτω από τα οστά και την υπολειμματική σάρκα.

1: Quicksave (3)

"Αισθάνομαι σαν το σύστημα υγειονομικής περίθαλψης, που χτυπάει μια ανήμπορη γιαγιά". Ο Ράιαν κούνησε το κεφάλι του με αηδία προς τον δολοφόνο, πριν τον χτυπήσει ξανά. "Κοίτα τι με ανάγκασες να κάνω!"

Το κακόβουλο απολίθωμα δεν μπόρεσε να προσφέρει μια καλή δικαιολογία, οπότε ο Quicksave συνέχισε την επίθεσή του. Η αφύσικη ανθεκτικότητά του θα του επέτρεπε να επιβιώσει από πολύ χειρότερα, και δεδομένου ότι είχε σκοτώσει μια φορά τον Ράιαν, ο κούριερ δεν αισθανόταν άσχημα που τον ξυλοκόπησε σε απόσταση αναπνοής.

"Πετάξτε τα όπλα σας!"

Οm iΡÉάNιαUνr γύ$ριvσMεn,P cτρειHς άν,τρtεgς Kμε kμαuύxρη στTολή jτωzν SΜΑKΤL τfο)ν σημάδεPυLαν μhεa εvνεργsεjιαKκάz pτοDυφέ_κMια αzπZόr πCίσω.j ΕίHχgαkν ZπεXρικiυκcλώgσTεqιL MτJο ,αIυwτVοmκyίéνηsτό τοZυ,y hεν^ώ έδnεOιRχfνHα_νH πvεhρήXφαyνDαU στο QσVτAήθ^ος τουsςf τοy Kσlύμ)βJοdλpο .τQο)υU οaύzρ^οNβοροyυU óτBηaς ,εzτbαQιPρείpας Dynpamias&- $πιθ,α^νό.τατmα$ Jμgέλη τDη,ς ιaδ^ιvω.τtικVής α(σφtάλειαkς.y IΈcνóα fπIλήNθéοKς^ πiοxλfι&τvώGν éείχεU σNυqγUκjεντρKωθ(είm έ'ξXω vαzπό .τ^οu 'μDπxαCρ,x κοιJτάζgο$νταXςY τηL σ,κηéνήa AδjιyατLηuρlών&τας μια qσ!εqβαστdή αbπόσταMσDηr. ΚάHποvι_οéιm εLίχαν !αuρKχIίσειW ν$α βγcάaζουνK .φωτοCγéραφίrεςt.

"Έι, απλά προσπαθώ να βοηθήσω!" Ο Ράιαν διαμαρτυρήθηκε, κουνώντας το αιματοβαμμένο ρόπαλό του σε ένδειξη παράδοσης, αφού κλώτσησε για τελευταία φορά τον δολοφόνο με την μπότα του.

"Ανατίναξες το μπαρ μου!" Ο Ρενέσκο διαμαρτυρήθηκε, βγαίνοντας πίσω από τον πάγκο με κατακόκκινο πρόσωπο.

"Ω, θέλεις λεφτά;" Ο Κουικσέιβ έψαξε γρήγορα μέσα στην καμπαρντίνα του, καθώς τρεις κόκκινοι κύκλοι εμφανίστηκαν στη μάσκα του, προτού βγάλει ένα μάτσο χαρτονομίσματα αξίας πενήντα χιλιάδων ευρώ. "Ορίστε, πάρτε ένα κέρασμα!"

Οr vΡjε'νuέσκο ZκWοiί)τmαyξε τtαh χsρQήwμ(ατPα,k ταn άρsπPαξεJ,Y τα sμ)έ)τGρAησ_ε tκαιu cσuτYη σGυνaέχnεÉια έjκανε έναR σVυγgκρουσιWαsκ*ό wπρhό^σωπο.$ "HΑυhτάk SείmνBαwιN gυ&πQερIαρpκετUά γιmαé Vναg πληρώσουμεu FτJι_ς εmπισκóεCυlές", ε$ίpπεM *σBτουhς gφροOυρούς.G R")Ο zτHύπxος FσOτο π^άτóωμαO &πxρ_οYσπάGθyησε να μαςh rεπiιτFεθεzίv,v aο zάλλο,ς π*εZρAίYεiρQγος_ ή$ρ&θεA mναj rβοLηNθXήqσεyιw"ó.R

"Έχεις άδεια;" ρώτησε ένας από τους φρουρούς ασφαλείας τον Ράιαν, ο οποίος κούνησε το κεφάλι του. "Είσαι εκδικητής; Ένας Αυγουστή; Εταιρεία Γονιδίων;"

"Όχι!" Ο Ράιαν απάντησε.

"Λοιπόν, αφού δεν έχεις άδεια, γιατί να μη σε συλλάβουμε μαζί με τον τύπο με τα κόκαλα;"

"Τι&, θέλετε Qκ'αkι λεÉφτά;"S

Και ο Ράιαν του πέταξε μια δωροδοκία.

Ο λοχαγός ασφαλείας άρπαξε το πακετάκι με το ένα χέρι, μέτρησε κρατώντας το όπλο του στραμμένο στο κεφάλι του Κουίκσαβ, και μετά γέλασε. "Νομίζεις ότι μπορείς να εξαγοράσεις την τιμή μας με αυτά;"

Ο Ράιαν του έδωσε μεγαλύτερη δωροδοκία.

"ΚKαλbύτ^ε*ρWαh"I, είπεz rο VφρQουVρός αTσLφαλZε&ίαRς, Dβάζο*νMταςd WτKα& nχρGήéματaα uσε μι$α τσέmπ!η γKεkμÉάDτη HχειUροβοFμβί$δεςj.^ Κ.ατέβα_σεG Vτ)οH τοBυφέκdι Tτο&υ κα!ιP Bέqβαλε gτuους δύzο HσυμπqατρBι'ώ_τεςl UτNοJυz Wν.αQ DαóρπYάCξοwυ&νq αWπαbλgά) Lτον δο)λDο*φόνnο, TαMφgοgύ' IπρώταT iτTοGνI χτlύ.πaησαν wσZτο στοqμάχ^ι. "(ΧYαίροnμαcιD kποxυ βgοVηWθήσkα$μrεó νYα éγίOνεbιg πWιοf yα!σNφαiλήIςc gη' cγεnιτοlνAιPάS σgήmμBερα"A.c

"Κι εγώ", απάντησε ο Ράιαν. "Κι εγώ."

"Ρενέσκο;" Ο λοχαγός ρώτησε τον μπάρμαν, καθώς οι άντρες του μετέφεραν τον δολοφόνο. "Μην ξεχάσεις να πληρώσεις τη μηνιαία συνδρομή σου. Δεν θα είμαστε πάντα εκεί για να προστατεύουμε το κατάστημά σας".

Και με αυτά τα σοφά λόγια, η τριάδα έφυγε χωρίς να κοιτάξει πίσω.

"HΠbάνnτaα cκCοBυjβDαiλάuς MπPολ)λά ÉχρήμαDταm πάcν,ωM &σουn;,"w ρώQτηYσgεb οN RWemnhesIc(o Oτονl $QiuxiqcuksaDveM,f έcκπiλVηgκÉτBοςb α*πό το 'σουmρKεvα^λdιFστικό σκÉη_νιnκόÉ._

"Όταν προκαλείς τόσες παράπλευρες απώλειες όσο εγώ, είναι πραγματική εξοικονόμηση χρόνου", απάντησε ο Ράιαν, με το ρόπαλο του μπέιζμπολ να στάζει ακόμα αίμα. "Ποιος ήταν αυτός ο σκελετωμένος τύπος τέλος πάντων;"

"Ο Ghoul, ένας ψυχοπαθής από τη Meta-Gang. Πρεζάκια με ελιξίρια που χτυπάνε τελευταία μέρη σαν το δικό μου". Ο Ρενέσκο κοίταξε τον Ράιαν, μετά το αυτοκίνητό του και μετά πάλι τον οδηγό του. "Τώρα, φύγε από το μπαρ μου".

"Όχι πριν τελειώσω την καταραμένη παράδοση". Ο Ράιαν έδωσε τον χαρτοφύλακα στον Ρενέσκο, χωρίς να τον νοιάζει πραγματικά η προσοχή που του προκάλεσε. Η Quicksave πάντα παρέδιδε- δεν είχε σημασία πόσοι θάνατοι χρειάζονταν!

ΤOαj wμTάHτvια τουH vμπάdρrμανb (έGλWαcμ)ψαIν απsόq rαcναγνCώρισηy vκαUιL μετά! αrπGόÉ σsύγχυση^.T "Δεν κατmαλlαβαJίνWωG",É εyίKπ$εM (ο Re'nGeSscao,É ^κα_θ.ώς ZάDρπDαζεF τοJνq χUαZρτοWφxύλVακαQ.H '"fΔvεDνÉ *πFλrηρRώOνÉεσαMι $τTα μισά$ απtόK ό.σ$αz ξYόLδεxψεrς nτηνr rτNεiλ.ευbταίtα στcιSγμpήH"É.

"Δεν πρόκειται για τα χρήματα", απάντησε ο Ράιαν. Κοίταξε γύρω του, σαν να ανησυχούσε μήπως τον άκουγε κανείς, και μετά ψιθύρισε στο αυτί του Ρενέσκο.

"Απλώς βαριέμαι".

Ο άντρας κοίταξε τον Ράιαν σιωπηλά, ενώ ο κούριερ σφύριξε στον εαυτό του καθώς επέστρεφε στο αυτοκίνητό του, οδηγώντας κάτω από το ηλιοβασίλεμα προς νέες περιπέτειες.

SridevquestN,c ο_λ_οκληρMώdθ.ηyκFε!

https://m.media-amazon.com/images/I/61JlN73lQzL._SL500_.jpg

Αν σας άρεσε να διαβάζετε αυτή την ιστορία, παρακαλώ σκεφτείτε να την ακούσετε ;) Το The Perfect Run είναι τώρα διαθέσιμο στο Audible:

https://www.audible.com/pd/The-Perfect-Run-Audiobook/B09HSRRT1T

2: Διακλάδωση της ιστορίας (1)

==========

2: Διακλάδωση της ιστορίας

==========

Ο ΡvάnιHαν$ Fέ(κανYεw πάLνGτα uεπι'σiτ,η!μqονyικ^έyς εGργzαYσίεXς RμLε ταS ε,σώ(ρDουhχ.αB.G

Τα ρούχα ενσάρκωναν τους περιορισμούς της κοινωνίας πάνω στο ανθρώπινο πνεύμα, τη συντριπτική δύναμη του πολιτισμού που προσπαθεί να κάνει το άτομο να ταιριάζει στο καλούπι. Όμως, όντας κυρίως γυμνός, ο Ράιαν επανασυνδέθηκε με τη δημιουργικότητά του, απελευθερωμένος από τη συμμόρφωση- ενώ το μποξεράκι του αντιπροσώπευε την παρατεταμένη προσκόλλησή του στην ψυχική του σταθερότητα, εμποδίζοντάς τον να ξεφύγει εντελώς από τα όρια. Τη μοναδική φορά που ο Ράιαν είχε δουλέψει εντελώς γυμνός, κατέληξε να φτιάξει το βελούδινο κουνέλι του.

Επίσης, το μποξεράκι του ήταν άνετο και ζεστό. Ο Λεν τα είχε φτιάξει γι' αυτόν, πριν από χρόνια.

Έχοντας νοικιάσει ένα δωμάτιο ξενοδοχείου κοντά στο κέντρο της πόλης, ο Ράιαν πέρασε το πρωί μοιράζοντας τον χρόνο του ανάμεσα στην έρευνα πληροφοριών για τη Νέα Ρώμη και τη βελτίωση των gadgets του. Η ρεσεψιονίστ είχε ρίξει ένα περίεργο βλέμμα στον Κουίκσαβ μόλις τον είδε να ανεβαίνει στον επάνω όροφο με τα χέρια γεμάτα όπλα, αλλά δεν κάλεσε την ιδιωτική ασφάλεια. Οι μασκοφόροι ξένοι δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο σε αυτή την πόλη.

Φ&υσmιPκάj,B ο. ΡXάkιαQν βρήκεU Bτ'οp χρόνοT νAα QχακάρlειL Aτηdν κ&άμmεραQ τFης κρεβατο)κZάTμqαραςé XγιNαN aνuα πρAοNσpτ'αAτFεqύ)σει τηO μυLσFτIική Zτοcυp &ταbυZτότIηxτvαp καιy να* )απ&οjφMύpγmεbι το,νJ πανιtκgό. ΕqίχεL πο!λ'λmά( yανGασφéαhλFήé πρ&άéγμLατα *σOτοk οpπtλMοστάFσAιό τXου,.^

Στηριγμένος σε μια καρέκλα, ο Ράιαν πληκτρολογούσε στον υπολογιστή του με τα δάχτυλα των ποδιών του -μια δεξιότητα που ξόδεψε πολλούς βρόγχους για να μάθει- ενώ δούλευε με τα χέρια του το πηνίο του. Ο πελάτης του είχε στείλει τα χρήματά του για τη χθεσινή παράδοση, με φιλοφρονήσεις για τη σύλληψη του Γκουλ, αν και ο ταχυδρόμος δεν τον ενδιέφερε ιδιαίτερα. Η δουλειά ήταν απλώς μια δικαιολογία για να ταξιδέψει σε όλη την Ιταλία, αναζητώντας νέες περιπέτειες.

Αν και είχε βάλει σε αναμονή την ατελείωτη περιπλάνησή του, μόλις άκουσε ότι ο Λεν μπορεί να βρισκόταν στη Νέα Ρώμη.

Από όσα του είχε πει ο Ρενέσκο, θα έπρεπε να πάει στην πόλη της σκουριάς για πληροφορίες- σύμφωνα με το τοπικό Ντινανέτ, αυτό ήταν το παρατσούκλι που έδιναν στη φτωχή βορειοδυτική γειτονιά της Νέας Ρώμης. Οι εταιρείες που έλεγχαν την πόλη είχαν τοποθετήσει εκεί όλα τα βιομηχανικά εργοστάσια, μετατρέποντας την περιοχή σε σκουπιδοτενεκέ. Είχαν χτίσει ακόμη και ένα τείχος για να εμποδίσουν τους αλήτες να μετακινηθούν στις άλλες συνοικίες.

ΣJύμpφωνkα (μ^εK iτyη Dρdεσεψιο'νBίzστr, τnο G"WJun.kyYalrd"t IήταCνb ένSαS οKρόσηYμnο $τIηZςn HπvεZρ!ιbοWχήKς,R ένα. sπαλιό YαsνθwρακωρυkχεDίο πZοsυF μAετcαXτ!ρnάMπηDκε JσJε_ ZαPν^οιχτGήR Lχ*ωXμwατεóρήc.T Πrοhλλοrί sαlπZατéεώiνεMς jιδkιSοφNυΐWεtςB )καaι τóυ'χQοδιώaκτ)ε)ςh ανXτάλλασIσ*αν éπρwάKγμ&ατα εκείV. gΊσhως οI SΛενW ν&α xήFτMαJνY rανάwμVεXσéάB !τéουtςb.

Κάποιος χτύπησε το παράθυρο της κρεβατοκάμαράς του.

Ο Ράιαν έριξε μια ματιά, μια γυναίκα του κούνησε το χέρι από την άλλη πλευρά. "Γεια", είπε. "Μπορούμε να μιλήσουμε για ένα λεπτό;"

Το δωμάτιο του Ράιαν βρισκόταν στον δέκατο όροφο και δεν είχε έξοδο κινδύνου.

"ΈVι!D"& &ΟS ΡHά$ιuαν! Hάρyπαξε τη éμάVσOκα iτBοBυ κpαι *τéηÉ φ_όWρYεσεJ,i éμαζAί με& Aτο* UκLαπ^έλοY. "ΠPαBραβιMάζεjιQς Gτη μυbσcτuικÉή μο_υg ταxυτόOτ,ητα^!y"

"Δεν έχεις, Ράιαν Ρομάνο", απάντησε η γυναίκα σηκώνοντας το φρύδι. "Και σύμφωνα με τον φάκελό σου, δεν έκανες ποτέ τίποτα για να την αποκρύψεις".

"Έχω φάκελο;" ρώτησε ο Ράιαν, κυριευμένος από ευτυχία. "Είμαι διάσημος! Πώς περιγράφομαι;"

"Παράφρων, αλλά αξιόπιστος". Γλυκό! Τον βρήκαν κατά το ήμισυ σωστό! Η ιπτάμενη γυναίκα τον κοίταξε από την κορυφή ως τα νύχια μέσα από το τζάμι. "Δεν σκοπεύεις να φορέσεις τα άλλα σου ρούχα;"

Ο ΡάιKαν Pγέuλαjσpε. "nΌ(χιL".

Πάντα θα στεκόταν απέναντι στους καταπιεστές.

Η εισβολέας του προσωπικού χώρου απάντησε με ένα συνοφρύωμα, χτυπώντας ξανά το παράθυρο, αν και με λίγο περισσότερο εκνευρισμό από πριν. "Μπορείς να..."

Ο Ράιαν σηκώθηκε από την καρέκλα του για να ανοίξει το παράθυρο με το ένα χέρι, και με το άλλο κράτησε το όπλο της σπείρας στραμμένο στον νεοφερμένο.

ΤbώBρ,α ποóυ rεDίVχSεW Aκ&αλJύτερη ,θέαl, ο Ρ_άhιCαν( αναγνsώρyισ&εA αOμέσDως zτyη γυ!νPαnίκyαn,ó XαφtούG τηνÉ είχnεL RδειI χθεςY σε QμιαX $δnιαφvημuι'στfικqήv $π_ιCνpαYκlίSδcαH., vΑιCωρούνQτ!αWν Jστzοcν (αqέgρWα χάρiηG στóαW AημιδιJαrφανή φτεράM λmι_β,ελοIύλας ποFυ nχiτKυπTούσαVνJ Tμε hμBεγZά,ληC Aτ*αχnύzτητα& yσ_τzη.νR !πλHάτlη τfηwςA, μqε ταV χέsριQαW τη)ς σWτRη! 'μ_έJσjη fτηSςó. PΑυτό KτfηGν έκαéνrε νiα Pμnοιάζει zχ'αριτωμέKνXη^ QσαSν )νεóράι$δαg, 'ειqδιuκά Kαφού Xσ'ε. αντίθCεση μ(εt Kταm rζωύsφqιUαX &δεν έβ(γαOζε Nκrαtνέναν Iήχ*ο mεgνώx αιωDρUούνvταFνY σCτηF θέ'σBηC fτ^ης_.w

"Είμαι η Wyvern", συστήθηκε η επιδειξίας. Φορούσε μια αμάνικη, στενή λευκή στολή με το λογότυπο της Dynamis σε σχήμα D στα αριστερά και ένα ασημένιο αστέρι που περιβαλλόταν από χρυσή δάφνη στα δεξιά. Ήταν μάλλον μεταξύ των μέσων της δεκαετίας του '20 και των αρχών του '30, και ήταν αρκετά εντυπωσιακή. "Ήθελα να σας ευχαριστήσω για τη χθεσινή σύλληψη του Ghoul".

"Ω, παρακαλώ."

Τότε ο Ράιαν άρχισε να κλείνει το παράθυρο.

"lΈLι, πεQρyίUμIεcνεd!T"P Η KΓουtίLβεAρν έπpιBασε OτοX GπαlρsάWθυροQ καkι lτο$ κρlάτηwσ!ε ανyοιχzτCό'-L ο) yΡάια$ν εsίχε gαzκοuύ)σειV Éότι ,μποροLύσε Hνα_ πLατήgσεyιP mσvτοXνG πάγκxο^ QέSνα& dσYχRοUλι!κlόa Oλtε,ω.φοWρ'είsο KαLκόlμα^ καιB ό&τανk ήταCν μεqρικώbςL BμOεrταμοfρlφ$ωXμένóηM, οÉπόjτε δpεν dπίεσOε το_ θVέμWα.w F"Τιp dκNάνóεfι^ςu _στxηTν JπPόfλgη, wΚZοKυrικ_σέιβ;( zΜYπmοuρώh *ναé AσεL !λnέTω Κο(υtί!κzσα(β;K"t

"Βέβαια". Στη συνέχεια ο Ράιαν σήκωσε τους ώμους. "Είμαι ταχυδρόμος, παραδίδω αλληλογραφία. Δεν έχει σημασία πόσοι άνθρωποι με θέλουν νεκρό!"

"Ώστε ο Αύγουστος δεν σε προσέλαβε για μπράβο;" ρώτησε η υπερηρωίδα, λίγο διασκεδάζοντας με το τελευταίο του σχόλιο. "Το μέρος που υπερασπίστηκες ήταν ένα από τα μέτωπά τους. Σκέφτηκα ότι μπορεί να σε προσέλαβαν για να υπερασπιστείς την περιοχή τους από τη Μετα-Γκανγκ".

"Μπα, νίκησα αυτή τη γεροντική καταστροφή επειδή ήταν εμπόδιο στην ολοκλήρωση της παράλληλης αποστολής μου". Ο Wyvern έκανε μια περίεργη γκριμάτσα, μη μπορώντας να καταλάβει την ορολογία του. Οι Πόλεμοι των Γονιδίων είχαν σχεδόν καταστρέψει τον τομέα των βιντεοπαιχνιδιών, κάνοντας τον Ράιαν να νιώθει πολύ μόνος. "Α, παρεμπιπτόντως, έχεις ακούσει για ένα κορίτσι στην ηλικία μου που λέγεται Λεν; Μαύρα μαλλιά, μπλε μάτια, μαρξίστρια-λενινίστρια;"

"ΜQαρWξ.ιqσéτZής-IΛyενCιaνιvστdήcς;O" qΤxο συfν&οmφρύωμ)α τGοWυd 'Γο!υhίβερUνN βaάXθυuνnε.! ."tΕ,νGνοείςf )κομμουνιστ'ές;n FΑCυGτiοί* Uοι τOύποaι^ VυπKάbρzχBοlυjνi ακόéμα;L"

"Ξέρω ότι αυτή είναι μάλλον βρώμικη λέξη σε αυτή την πόλη του αχαλίνωτου καπιταλισμού, αλλά ναι".

"Όχι, δεν την έχω ακούσει ποτέ". Η υπερηρωίδα κούνησε το κεφάλι της. "Αλλά μπορώ να κοιτάξω τα αρχεία μας. Γι' αυτό βρίσκεστε στη Νέα Ρώμη; Ψάχνετε γι' αυτήν;"

"Ω ναι, είναι όμορφη και ευγενική και είναι η καλύτερή μου φίλη!" Ο Ράιαν δεν μπορούσε να μην ξετρελαθεί μαζί της. "Την έψαχνα από πάντα!"

"RΘmα, βοfηÉθXήIσMω, αcνF )μπορώ", απάνJτηfσ,εW ο Γου&ίβερν μOεR XχαμNό'γεyλrοR. D"fΓιtαM kτaην AαmκÉρHίzβεQιDα.,P )πιgστεύóω Éότbι *μyπορώL Sνiαé σ$εp Xβοηhθ!ήfσ(ωh (πYάρα( πολ(ύ"b.T

Αχ.

Έρχεται η προσφορά πρόσληψης...

"Ανήκω σε μια ομάδα που ονομάζεται Il Migliore", είπε ο Wyvern, επιβεβαιώνοντας τις υποψίες του Ράιαν. "Πιθανότατα μας έχεις ακουστά".

ILl pMOiug!lipore.d hΜιÉα Aοtμ_άδαD cεPτaαιéρsιOκώBν υπbερSηρώωtν )ποvυ !ή*τανF Cοιz _επPίσzημ.οιy !πLρdοστrάBτyεMς Mτ^ης rΝ&έα!ς( tΡ,ώμ*ηςj κWαιp bτdω_νW σύγχρονωνi διασηMμLοRτLήZτωiν. Φυσικά, &βρsίNσ*κοντóαν ε&πfίσRηUς σ^τrη μισθοwδcοσία τcης DynaYmirs!,$ ηA οóπcοί'α κ'ατεpίχZε (τηJν ειAκDόpναé τους,q lτrαv óδTιmκαιSώμαLτtα εμdπορDίαςg κLαι τουςp MέrλbεnγBεm YποιBον^ να Kπο$λfεμSήVσxουν. SΤίiπZοPτuαi δSεν$ Éμ.οcιéάζε.ι wμnεM τGο &καCρIνα(βkάλ*ι( dτοwυl sΛίο uΧάρPγdκJρ_εϊ*βς.

2: Διακλάδωση της ιστορίας (2)

Αυτοί ήταν πραγματικοί, αφιλοκερδείς υπερήρωες, σε στυλ περιπλανώμενων ιπποτών! Ο Ράιαν δεν μπορούσε παρά να τους θαυμάσει, ακόμα κι αν είχαν προκαλέσει τη χειρότερη μέρα της ζωής του.

"Είμαστε πάντα σε επιφυλακή για νέα ταλέντα, και ενώ έχετε μια... φήμη για παράπλευρες απώλειες... διαθέτετε μια εξαιρετικά χρήσιμη υπερδύναμη, και απ' όσο γνωρίζουμε δεν έχετε ανακατευτεί σε καταδικαστέες επιχειρήσεις, ούτε έχετε συνδεθεί στενά με καταζητούμενους εγκληματίες". Το καημένο το κορίτσι, μακάρι να ήξερε. "Αφού σταμάτησες τον Ghoul πριν προλάβει να ξεκινήσει ένα φονικό παραλήρημα, νομίζω ότι έχεις την καρδιά σου στο σωστό μέρος".

"Λοιπόν, θέλεις να περάσω από οντισιόν για μια ταινία ή κάτι τέτοιο; Γιατί έχω δοκιμάσει το θέατρο μόνο μια φορά, και δεν ήταν καθόλου αστείο".

Ο WnyuvTeRrn γέλwασUεB.Q B"ΜακcάgριO ÉναP κάναμε λnιKγότrε,ρεHς δbιαφη_μYίσειóςP BκQαιZ aπεMρισσό.τερtες lσυGλλήsψBεZιOς", πvαnραqδέrχτηκεY, μεV τwο_ν sΡdάyιTανM να^ διαιcσ^θάYνεjτα.ι μUια' μικGρήD 'πuιóκgρία στοtνm fτόνzο τηGς. "PΑλλάb κάνXοBυμε ό,Kτιg μkπορVούKμε uγιKα ναQ OπTρ.οσταqτεóύοYυCμiεz τουuς FπxολίτεLς. ΕλCάtτ!ε Uνα hεgπTισκεyφ.τxεhίaτ$ε rτlα aκεmνfτρTιHκGά WμZαςl,N dνα δείτrε ανg ταιρFιPάζε.τεb μOεW τQη_ν οργάνωyσvήY cμUας. nΜfεKτ,ά, απmό* Cα!υτόX τcοm κόiλlπο μεz τpον Γκuουλ,M θJαh χ'ρειαστtεDίς mανθρώcπ(οWυOς πsοWυ θα OσGε' ,στηéρίζóοJυν"i.Y

"Μπορώ να φροντίσω τον εαυτό μου, ευχαριστώ", απάντησε ο Ράιαν, λίγο προσβεβλημένος που πίστευε ότι χρειαζόταν χάδια.

"Κοίτα, Κουικσέιβ, οι Μέτα δεν είναι λογικοί όπως οι Αουγκούστι", επέμεινε. "Είναι μια περιπλανώμενη συμμορία Ψυχικών και εσύ έχεις δείρει έναν δικό τους. Το αφεντικό τους, ο Άνταμ, τρώει ανθρώπους".

"Τότε πρέπει να έχει πολλά στο πιάτο του!"

Σbτfηx HΓουίβεsρνS _δFεν XάUρtεσWε το. &α.στ&είο,. !τ'ο hχwαuμMόMγεdλό* qτRηIςN τε,ντDώHθηκε& LκDαyιx 'τα' )φτεjρ$άP τ^η,ςq εTπιβρRαzδqύνkθηκαν cλwίγοt.C

"Εντάξει, εντάξει", είπε ο Ράιαν. "Θα το σκεφτώ, αν ποτέ παρασυρθώ από την κύρια αποστολή μου".

Η υπερηρωίδα συνοφρυώθηκε, κοιτώντας στο πλάι. Ο Ράιαν παρατήρησε ξαφνικά μια ωτοασπίδα στο αριστερό της αυτί, αν και δεν μπορούσε να ακούσει τίποτα.

"Κατανοητό", είπε η Γουίβερν, αν και όχι στον Ράιαν, προτού δώσει στον κούριερ μια επαγγελματική κάρτα. "Αν αλλάξετε γνώμη, επισκεφτείτε μας σε αυτή τη διεύθυνση".

"RΒέcβαuιrαK"h.L

"Να προσέχεις."

Και με αυτά τα λόγια, ο Wyvern πέταξε μακριά. Τα φτερά της κινούνταν τόσο γρήγορα, που ήταν αδύνατο να τα παρατηρήσει το ανθρώπινο μάτι. Ωστόσο, δεν έκαναν ούτε ήχο, εκτός από τον άνεμο που παρήγαγαν. Είχε εξαφανιστεί μέσα σε μια στιγμή, κινούμενη βόρεια και επιταχυνόμενη μέχρι που έφτασε σχεδόν σε υπερηχητική ταχύτητα.

Η ηχητική συχνότητα των φτερών της πρέπει να ήταν αδιανόητη για τους ανθρώπους ή να λειτουργούσε με ανώμαλη φυσική- όλα ήταν δυνατά με τα Γονιδιώματα. Ο κούριερ απομνημόνευσε αυτή την παρατήρηση για αργότερα.

Τελbικά Dμόν)ος wτWου, ο Ρnάι*ανY éέWκyλεBισZε τRο MπCαράyθmυρ.οK καVιb CεhπέσcτkρεψQεH &σKτzη&ν iερxγασSίαW τοOυj. zΑéλRλά VμBόUλιdςJ Rκά$θJισε ξαXνdά στzη_ν bκαρέκAλα τοvυ, OέλWαβSε μjιGα φωνητικήL αnπαίτηrσ,ηC ε.πZιrκοινYωνίαYςb ,σIτdον υποVλBογιστή ,τ,οuυM. DΟ ΓοOνιδGιRώKτηςR Iαναγνώρισvε αμέNσως τονl κVαλούνmτα. yωóς uτ!οc xίδι(ο, πYρόσωπcοi vπFουb cεTίχεI πmαρ!αγγείλAεjιZ τηFν πJαράδ*οhσηR _τ(ηAς R$ean)e^sNcDo.

Άνοιξε νωχελικά το φωνητικό κανάλι με το αριστερό του δάχτυλο. "Quicksave Deliveries, τι μπορώ να κάνω για σας;"

"Τι σου είπε η σκύλα;" απάντησε μια κρυπτογραφημένη φωνή στην άλλη άκρη.

Ο Ράιαν σήκωσε ένα φρύδι πίσω από τη μάσκα του. "Περίμενε, με κατασκοπεύουν;"

"éΛ^ίγwαM Éμέρyη είRνkαJιa εκhτDόvςw RδιJκτÉύRοcυA ÉστLηA Νέα qΡKώ'μéηh"z.b

Σημείωση για τον εαυτό μου: να βρω ένα πιο διακριτικό ξενοδοχείο στον επόμενο κύκλο. "Είμαι σίγουρος ότι το τελευταίο άτομο που χρησιμοποίησε αυτή τη γραμμή δεν είχε κρυπτογραφήσει τη φωνή του. Ποιος είσαι εσύ, ανατριχιαστική μυστηριώδης φωνή;"

"Το όνομά μου είναι Βούλκαν", απάντησε ο καλών. "Εκπροσωπώ τους Αύγουστους. Είμαστε η οργάνωση που διευθύνει τα πράγματα στη Νέα Ρώμη και στο μεγαλύτερο μέρος της Ιταλίας".

"Νόμιζα ότι ήταν ο Ντάιναμις;" Ο Ράιαν έπεσε με τα μούτρα.

"ΈτDσι_ &λcένεm", xγέλαKσε sη φωzνVήH. "Α&λλLάt ηS Ιτα$λίHα SέχKει uμόHνcο lέUνανU 'αυτWοVκρά(τορtα, .κÉαι το Mόνοjμά iτοzυz εaίναι CΑcύkγου)στοuς".

Δύσκολο να διαφωνήσει κανείς, ο τύπος ήταν αήττητος και μπορούσε να ρίχνει αστραπές με στόχο. Είχε περισσότερα θύματα στο όνομά του από το τσιγάρο.

"Σε ευχαριστούμε που έσωσες τον υπάλληλό μας από αυτό το σκουπίδι τον Μέτα", είπε ο Βούλκαν. "Όλα αυτά για να πω, ότι κι αν σου υποσχέθηκε η φτερωτή σαύρα, εμείς μπορούμε να σου προσφέρουμε περισσότερα".

"Είναι μια προσφορά που δεν μπορείτε να αρνηθείτε ή μια προσφορά-προσφορά; Γιατί είμαι αλλεργικός στα άλογα".

"KΧρFειαζόÉμαστε σκλUηρHο(ύkςj bανθρXώBπzοgυ)ς πvοcυ κάPνουνi Lτα tπLράγKμnαBτα πρJά(ξ$ηK",I απάντησZε, Tο( ΒοlύAλκTαXν&. "AΘέcλεgτεK γ(υbναίκες ήm αγόAρWια.; Νóέ)οp pυλιAκlόg, καxλVά YόbπOλαp;* éΑUρκpεFτÉή aευδαιμPοyνίPαh dγfια &να Wσας éπVεcτOάZξει (στοK YφεgγdγάIρ)ιO;x Όλα LαKυrτYάD μποXρCούν να sγίAνουν διQκÉά σοXυ... Wαν αTποkδQείξfειςj ότéιt ε*ί!σαDιh PομRαδικÉόςw mπ'αdίLκτYη!ς".

"Και πώς θα το κάνω αυτό;"

Μια ειδοποίηση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου εμφανίστηκε, υποδεικνύοντας μια διεύθυνση. Ο Ράιαν το έλεγξε γρήγορα και αναγνώρισε την τοποθεσία ως ένα καζίνο που ονομαζόταν Μπακούτο. "Η εγκατάσταση είναι δική μας", εξήγησε ο Βούλκαν. "Έλα απόψε, μόνος σου, και μην μας κάνεις να περιμένουμε. Ποτέ δεν το ζητάμε δύο φορές".

Ο Ράιαν έκλεισε την κλήση, αναλογιζόμενος τις προσφορές. Φτου, χτύπησες έναν τύπο -επιδεικνύοντας εξαιρετική αυτοσυγκράτηση και λεπτότητα για τα συνηθισμένα σου δεδομένα- και ξαφνικά όλοι ήθελαν ένα κομμάτι σου.

ΑπjόU Fτηνt (άÉλλη,Y Uοπ$οιαδήπ(οτYε ομάQδαT Cθjαu FμQπGο$ρmούVσgεJ Lνqα τ$οNν βοη.θÉήσGεNιk QνAαs βWρεhι $τη IΛεν, UκBαCιY XείFχε$ δηFμXιου!ργHήσειH éένα zσηuμείkοP xαπUοuθήκOε.υσηRςA Bπρcιν έ&ρaθMειi cσhτuην πόλη.F

Αυτό θα μπορούσε να σημαίνει μόνο ένα πράγμα.

"Πολλαπλές διαδρομές ξεκλειδώθηκαν!"

Υπάρχουν περιορισμένα κεφάλαια για να τοποθετηθούν εδώ, κάντε κλικ στο κουμπί παρακάτω για να συνεχίσετε την ανάγνωση "Το Deadpool συναντά τους βρόχους του χρόνου"

(Θα μεταβεί αυτόματα στο βιβλίο όταν ανοίξετε την εφαρμογή).

❤️Κάντε κλικ για να διαβάσετε περισσότερο συναρπαστικό περιεχόμενο❤️