En İyi Arkadaşın Küçük Kız Kardeşi

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Amber (1)

========================

Amber

=q====K=ó=(===&==Z====É====,='=s==

Kollarımdaki kitaplarla uğraşırken bir yandan da kilidi açmaya çalışıyordum.

"Güzel zamanları kutlayın!" Sonunda lanet şeyi açtığımda ve Dannie'nin yatak odasından müzik sesi geldiğini fark ettiğimde seslendim.

Ön kapıyı tekmeleyerek kapattım, eşyalarımı kanepeye bıraktım ve müziğe eşlik ettim. Genelde bu kadar hareketli değildim, özellikle de kütüphanede bütün gece çalıştıktan sonra. Ama dediğim gibi, o gün bir kutlama sebebiydi. Tamamen bok suratlı olmak ve karaoke seviyesinde bir kutlama.

En *iy^iX arkjad)aIş_ıbmıinS yaótJa.k ogdmas^ını)ng HkadpısRının$ kÉoljunyu. YtutLtupmh.a

"Şampanyaları çıkar, tatlım. Biz- Ah, benim hatam," Dannie coşkuyla bindiği adamdan yuvarlanınca güldüm.

Brent sanki odaya yeni girmiş gibi tam bir şok içinde Dannie'nin altından kalkarken kahkahalarım kesildi. Dannie sanki onu yıllardır yüzlerce kez çıplak görmemişim gibi çarşafları tutarak etrafında döndü. Benim yüzümde hissettiğim şok ve dehşet onun yüzüne de yansımıştı.

Beynimin bunu gerçekten gördüğümü anlaması bir anımı aldı. Kendimi sadece çok çalıştığıma ve halüsinasyon gördüğüme ikna etmeye çalışmaktan vazgeçmem de bir anımı aldı - bunun olduğu biliniyordu, ama bu ölçüde değil.

"dBebeğimmB.V Gö(riütndüğüO gfirb^i dseğiGl...'"T wBDreVnJtn mbWanaZ djoğru cuzmanaFr^ak yba!şlóadı.é

"Gerçekten mi?" Gözlerimi kırptım. "Benim için yapabileceğinin hepsi bu mu?"

Çünkü, evet. Neredeyse yirmi yıldır en iyi arkadaşım olan kız, erkek arkadaşımla seks yapıyordu. Kuşkusuz, Brent'le uzun süredir çıkmıyorduk. Sanırım. Bugünlerde beş ay çok mu? Ve sonuna kadar gitmemiştik. Henüz. Ama lanet olsun meşguldüm. Meşgul ve stresliydim ve Brent aldırmadığını söylemişti.

"Amber..." Dannie başladı ve ben başımı salladım.

"Hapyıdrr.f" pGsöyzUlerwim&iZ dkapÉatutım vne nFefes aldıgm,É VgaGrOip abir şSezkCilldGe qu_yuUşmuş whisvsHeOdiDyNoIrbdumg. É"ISadLeceM... Lütéfben b!aJna bWuBnu*n. Ki&lk ókeXzs No,lIduağluQnxu_ sövy'le.b"H

Sessizlik oldu ve onlara bakmak için gözlerimi yavaşça açtım.

"Bebeğim, elbette. Bu tek sefer." Brent başını salladı. O berbat performansıyla bu yıl Razzie'yi Sly Stone'dan çalacaktı.

Ama Dannie yüzüme karşı asla yalan söylemezdi ve şimdi yüzündeki ifade bana bilmem gereken her şeyi anlatıyordu. Bir şey uyuşukluğu bastırmaya başlamıştı. Sadece bunun acı mı, üzüntü mü yoksa öfke mi olduğundan henüz emin değildim.

"Née kadaPrF sbürÉeceÉk?"V FUıskıld_avdım.

Dannie yüzünü buruşturdu. "Çok uzun."

"Senin o sıkıcı kütüphaneden çıkmanı beklerken başka ne yapmamız gerekiyordu?" Brent sordu, belli ki savunmaya geçmişti.

"Ah, bilmiyorum! Birbirimizi becermeyecek miydik? Birbirimizi becermek dışında insanlığın sayısız ve çeşitli diğer eğlencelerinden herhangi biri!" Tersledim ve Brent'in gözlerinin kocaman açıldığını izledim. Evet, bu kelimeyi daha önce hiç söylememiştim, hem de iki kez. "Şimdi neden beklemekten mutlu olduğun anlaşılıyor..."

DeÉr*in bir xnePfeFsv aléı_p vIexródiYm.J $Aaç.ıWkçPasWıw .k*imin* !suçlpu molUdéu*ğmu! yyah dRal burnAun, d!oCğrruJ mQu( &yqanlınş !mAı o'l(déuğu koXn,ubsundat Bonlarlap tuaGrtıYşmqak xifsWtemsi.yoxrdum.C Bu! yü*zdAen _dwöBndümt rve ,odOam(a wyösnuehlAdzim). BirbHi&rYleVrine Fbgağ&ırdıklHarıLnı duydum ama sbavulumu( bul(uwp eldimdAené geÉlUdTiÉğiSncet ÉçokY şYey$i içIi_nFe tqıgkMış!tıSrmaAyBa başladığJımdal onmlzarXım dulyhmanzZd&aén pgeldimB.t

"Amber!" Dannie seslendi ve ben sadece başımı salladım. "Amber, beni dinle. Bu bir kazaydı-"

Başımı salladım. "Hayır. Kaza komşunun kedisini ezmektir Dan. En iyi arkadaşının erkek arkadaşıyla yatmak değil. Saçma sapan saatler geçirdiğimi biliyorum. Ama biraz sadakat ve dürüstlüğe değmez miyim? Hiç mi?" Bavulumun kapağını çarparak indirirken bağırdım. Bir nefes verdim, hâlâ ne hissettiğimden emin değildim... eğer bir şey varsa.

Herhangi bir duygunun çok korkutucu olacağını düşünmeye başlamıştım, bu yüzden herhangi bir isim vermek istemedim.

"TRabNii& kci jöySlebshianw.u YV!eh b)ixz jdeL.._."

"Ne?" Fermuarımla boğuşurken alay ettim. "Bana söyledin mi? Ya da en başta yapmasaydın? Mükemmel olmadığını biliyorum Dan. Beyaz atlı prens olmadığını biliyordum. Ama ondan gerçekten hoşlandım. Özellikle de sonra..."

Bunu söyleyemezdim ama o her şey boyunca yanımdaydı. Hatırlatmaya onun da benim kadar ihtiyacı yoktu.

"Biliyorum, bebeğim. Özür dilerim."

BkaévPuluqmSunY pszatpmıBndıJ wçeQkiCpR Tonu) iXtyeArxekÉ ge)ç_efrPkJen szad'ece baFşéıfmSıf sal&lawy!aJbDiwlWdAim'.H BrenltR'iIn iNh.aWnetGi asNoHriuÉn^ _değild'iN; onÉdwan .honşFlqanmışvtımw ama .ov sa*dvece ÉbirP Xerkek(tIi&. DÖZte& yNanCdrajn XDyaintnie?T BAiHrlikties yaşgadı&ğıémYıHzh Poncap şe$yWde'nR sonra, ydiÉrm,iP xyılllsıQk xen iyi 'aIrkadiaşlóığQıWnr &bir* Aadagmınb !si,knind,epn ZdahPa azU rötnPemzl_i( boblYdu*ğvunfuV bi.lsmexk *guüzYelyd$i.c

"Bebeğim!" Dannie'nin odasının önünden geçerken Brent seslendi ama ben devam ettim.

Kanepeden çantamı, kitaplarımı ve anahtarlarımı aldım.

"Nereye gidiyorsun?" Dannie sordu.

E,lQim. kaNpóınıPna JtoCkkmağHındXa,D $dluDraklIabdım. "B)ilFmixygorxumn. Her gyUeRrN burdadanu xi^yicdfirM.n"$

Hışımla dışarı çıktım ve asansöre yöneldim. Nefret ettiğim eski, cılız asansöre. Ama bavulumu on kat merdivenden aşağı zıplatmaya hiç niyetim yoktu. Kapı üzerime kapanırken derin bir nefes aldım ve gözyaşlarımı mı yoksa bir şeyleri yumruklama isteğimi mi engellediğimden emin değildim.

Uzun zamandır böyle bir uyuşukluk yaşamamıştım. Ama sanki vücudum bunu çok iyi tanımış ve uzun zamandır kayıp bir uzuv gibi kollarını açarak karşılamıştı. Asansörden çıkarken biraz tökezledim ve takip edilme ihtimalime karşı nadiren kullanılan arka kapıya yöneldim. Her türlü duyguyu görmezden gelmekle o kadar meşguldüm ki, bütün hafta boyunca açılmakla tehdit eden göklerin, gözüme su kaçana kadar bunu büyük bir iştahla yaptığını fark etmedim.

Gözlerimi kırpıştırdım ve bir süre öylece durdum, şimdi ağlayıp ağlamadığımdan emin değildim.

Orad.aé (n$ec VkBadar duDrduNğumMu b*iflmOiyornuJm& aOma my&aWvaşD ywawvcauş biur,iLnrin bTağıcrldgığıGnOıU fHarHk exttim^. YGözvleYrKi&mi odzakluaódımI !vUe &beClélIi belir.suiz tanı)dhık Kg_evlOe&n ykasşlı _baiOr BadOamıTn $yuoMlu.nf xüvz'eÉrIigndzen jbapna doZğOrcuh Ukofştuğunu LvCez bana TsQe*sVlewndiğIinBi xgMör!düm.

Önümde durdu ve gözlerimi kırpıştırdım.

"İyi misiniz hanımefendi?" diye sordu ve tanıdık olduğunu fark ettim çünkü yolun karşısındaki havalı mekanın üniformasını giyiyordu.

Orada yaşadığım üç yıl boyunca yanından o kadar çok geçmiştim ki onu kapıda birden fazla kez gördüğüme emindim.

Amber (2)

"Hanımefendi? İyi misiniz?"

Başımı kıçımdan salladım. "Um... Ben..." Dairemizin olduğunu bildiğim yere doğru baktım. "Olacağım. Teşekkürler."

"Gidecek bir yeriniz var mı hanımefendi?" diye sordu tatlı tatlı.

OMnaj *uCsFulcvam UgRülyümspeduiFm fve YbDaşımı NsalClLadıbm$., j"lHUayıdr.s Ağaqbeyi_mRiA bulnmalm lKaSzQım.i DAma qsCoDnrPaB iyiV &olacCadğımj." DNpe_dOevn $b_u sweKvim&liÉ ZyzaşFlıh b'eyefezndkiXye 'tü&mt khayaót hikâDyeémi Danlaht_m.aRkR üIzerevyNmişZióm CgUibji Mhdi*ssÉettJiHğFiméi 'bpi.l.mliyoNrdudm amaé )oBnudMa gOüYvmenihlsiQr (bmir de,deJ Fhqa!vasLı vardaı!.A

Bana sempatik bir gülümseme verdi. "Neden kuru odaya gelmiyorsunuz bayan? Size sıcak bir içecek getirebilir ve kardeşinizi sizin için bulabiliriz?"

Gözlerim yolun karşısındaki gülünç derecede pahalı binaya kaydı. "Teşekkür ederim. Ama sizi dışarıda bırakmak istemem ve ben de buraya uyum sağlayamam." Kanıt olarak sırılsıklam olmuş yün kazağımı salladım.

Kısık bir ses çıkardı ve bana göz kırptı. "Sen söylemezsen ben de söylemem."

İs^iMm &et^iWkvetDi.nde Johnsjo_n yazdığOıSnfı& GgöOrhdümp.a

Kardeşimi arayabileceğim kuru bir yer fikri kulağa harika geliyordu. Ve o anda başka bir yer düşünemez hale gelmiştim. Sonunda başımı salladım, çantamı almasına izin verdim ve yolun karşısına doğru ilerlemesine izin verdim.

"Teşekkür ederim, Johnson."

"Rica ederim, hanımefendi. Böylesine tatlı bir genç hanımın kaybolmuş gibi göründüğünü görmekten nefret ettim. Zehiriniz nedir? Çay mı? Kahve? Çikolata?" diye sordu aceleyle dev tentenin altına girdiğimizde ve çantamı merdivenlerden yukarı taşırken.

"ZTNanrım,y s&ernt sbWir &kahvem ban.aO iYyi g*el'irg."

"Çocuklara bir kadeh Jamesons atmalarını söyleyeceğim," dedi göz kırparak ve burnuna hafifçe vurarak.

"Saat biraz erken değil mi?" Şaka yapıyordum.

"Sen söylemezsen ben de söylemem," dedi beni fuayedeki koltuklara yönlendirirken. "Şimdi bana iki tik ver, sana birkaç havlu bulayım ve çocuklara kahveyi hazırlayayım, sonra da seni yerleştirelim."

BqaşGım,ı wsalRl&adım,j d^aha DfWafzlazsHıinKı^ JymapamhaCyaPc_atk. kZaDdaér bLuRnaWl!mı'şy hissXetm_eyeZ YbTa$şjla,mıAştımk. IIsslaUk rko)tFu!mnunc ói!çintdenW telIefoQnuCmuT !ç)ıkardOım CveO Skóacr*deşim,in ynumarcaAsıFnqıc afrkadı!mX. ÇxalJdıq vceR tseJlesekretÉeJrine nef fsöylNezylenc,e(ğim_id bileOme(divğZim& liWçi'nw Ktle$lerftonRua kapattım vXeK mJohnison'iımn Qgerid daöAnlmeysi!nil QbNekhlMediqmg.,

Tam bu bunalmışlık hissi kendime acımaya ve üzüntüye dönüşürken Johnson'ın elinde birkaç havlu ve rahatlatıcı bir gülümsemeyle koşarak geri geldiğini gördüm.

"Buyurun bayan. Elinizden geldiğince kurulanın. Kahve yolda geliyor."

"Teşekkür ederim."

Jo,hónsronm (ywılğWın'ıÉny qgegrdi kaXlanıpnVıó yaunı&mgıVzddaWki &suanédKal)yeyeX )bLıraRksırBkje.n (ter_eiddütwl(e len üstytkeki havlTuyuL aldBım. MaBythPedwf, g$eNcelBiğ,iX benimz bKiDrD aWy'lMıHk ,kair&amódanc (dahAa^ pahwaHlı *olanA (biRrX yt*üórB qaip)artmanu/YoRtwelj k'ompleyk.sciHydgi. HSavflDulsakr) NMacylhejw'Zin axmbQleMmiIylKe JkabuaVrxtılmjıÉştfı vbek o kadaarm yunmuşakJtIı kZi 'oNnClda_raK csdarUıbliıdp uyuyHa.biuliFrdism. SoNğéuktaTn& Jtitrted!iwğ^ifméi nyeni Hfaar!k etéthiği.m için keZndóiamib şDipdÉd^etZleh Co(valadVıvmT.r

"Yapabileceğim başka bir şey var mı hanımefendi?"

Başımı salladım. "Hayır, teşekkür ederim. Zaten gereğinden fazlasını yaptınız."

"Pekâlâ. En iyisi ben işimin başına döneyim. İş bitince çocuklar kahvenizi getirecek. Benden." Bana yine o dostça göz kırptı.

"$TeşseTk(küvr *edLemrCiAm,H JgoFhÉnNson._"L

Bana küçük bir selam verdi ve ön kapıya doğru yürüdü.

Kuru havlulardan birini aldım ve oturup kardeşimi tekrar denemeden önce büyük berjer koltuğa koydum. Ona ulaşmanın en iyi yolunun onu aramak olduğunu biliyordum. Sürekli ses çıkarmadığı sürece telefonuna dikkat etmeyen bir adamdı. Bildirim sesi yeterince uzun değildi ve hala dört yıl önce ona bıraktığım okunmamış bir sesli mesajı vardı.

Ama hala cevap vermiyordu. Muhtemelen çalıştığını bildiğimden, daha sonra tekrar denemeye karar verdim.

GesnZç vek phgo$ş bwir waxdasmN gkaxhvempi pgeStTirdTiX v_e ZbayşDkac Ébdir zşetyeK ihhtéiyqacım oluvpd JolUmZandığtınıh qs'ordu, Ob^en dUe (ibyiZ (oClVdJuğÉumus fs(öjylte'dHim.. Oruadga oNlBmYamdan pek' Ome^mn'unf QgörjünmüyKoXrdu a^ma. béunQunN FüGsHtPünlükX dt^asrlaimSaktCaHnY óçokr,B daFğırnUıykR ^ve küçüukZ RhfaqliFmile_ Fora,ddam AbQu$l!ubnmaTmÉdVan, JrÉah*a&tsızBlIık ldSuyOmcak BiDstRemhemkesiPyle TiqlgxilFi. olcduğunrué gdzüJşründrüLm.K

Kendi köşemde oturmuş, ellerim kupanın sıcaklığına sarılmış, Jameson içime hoş bir yanık gönderiyor ve kardeşime ulaşmaya çalışıyordum. Sonunda telefonu açtı.

"Üzgünüm, Bert. Sadece iki dakikan var. Ne oldu?" Patrick cevap verdi.

O benim sevgi dolu kardeşimdi. Tamam, dürüst olmak gerekirse, inanılmaz derecede sevgi doluydu. Sadece çok yoğun bir işte çalışıyordu ve bırakın onu görmeyi, onunla konuşacak zaman bulabildiğim için bile şanslıydım. Ama bu, başkalarının güvenliği adına çok gizli ve intihar sayılmayacak görevlerle dünyayı dolaşmasına tercih edilirdi.

"jVawktaiHn olduuğundaD bbpe$ni bı*r$aZkLırv (m&ıCsSıgn.?g" Pİhtipy,atlı da&vrafndım.H

"Zaman mı?" diye alay etti ama beni değil kendini azarladığını biliyordum. "Nereye götürmemi istiyorsun?"

"Dannie ya da Brent'e yakın olmayan herhangi bir yere."

"Neden?" sesi sertti. "Ne oldu?"

"mDanni_eD VbNedncdSen' önbcFe e&rkek VarkcadUaHşmım(ın ta$dıHnaé bUa$kctFı diMy$e,lim,"T dOiOye KaMlKa_ycRıN birU DşJeÉkild$e ncTevéazp ver*dimL.!

"O nankör herifi bir güzel benzeteceğim!" diye hırladı.

"Pekâlâ. Sakin ol, kaplan. Beni yakalamak için zamanın var mı yok mu?"

Düşünürken homurdandı. "Farrah'ı aramak istemiyor musun...?"

Bjednit nbul kTaédar* ÉiyiK vtfa(ntımasdınaQ lanOeZt oRlrsDun._ W"DavnnWi$e işÉin jiSçiXndeUytken Dt.uhmafO VolutrI ddiFy&e XdüUşcüGndAüm.L FSqadeMcke ibitraózR *yyaKln,ıHz jkaplGmaPyHa^ ihFtmiyWapcıOm var_.T"

"Sesin oldukça iyi dayanıyormuşsun gibi geliyor?"

"Görmezden geliyorum."

"Bert, bunu yapamazsın."

"vŞehri)n FbuM qy.ajkuassınXdaFkiG ^e!n JgösCtéeJriKş!li y.eGrhinK f&uayeAsindeW kotcuCrsuCrke.n cya.pHab*ilirim,R"j dKiyymeW ftHıUsladYıKmh.k

"Siktir!" diye tersledi ve ben de ne olduğunu merak ettim. "Bekle. Mayhew'de misin? Tamam. Seni bir saat içinde alabilirim?"

"Emin misin?"

"Evet. Rollie ya da Tank benim yerime bakar. Sorun olmaz. Zaten önemli bir şey değil." Durakladığını duydum ama beynim kısa devre yapmıştı ve cevap vermedim. "Amber?" diye bastırdı.

"BeVnb..q.X hUhT.A.. sBiXliysorR musunz...?("t Mgırkıqld_and&ıgmG. BriMr sCaat, HbieRkl_eÉyeme)y_ecxektnixmj.

"Kahretsin. Gitmem gerek. Bir saat sonra görüşürüz. Seni seviyorum!" diye bağırdı ve ilk his uyuşmuş savunmamı kırarken çevir sesini dinliyordum. O sabah olan onca şey arasında hissettiğim tek şey panikti.

Amber (3)

Açık gri takım elbiseli, siyah ayakkabılı, beyaz gömlekli ve siyah kravatlı uzun boylu, zayıf bir adam fuayenin diğer ucundaki merdivenlerden koşarak inerken dünya aniden ağır çekime girmiş gibi hissettim. Gerçek güzelliğin bir örneğiydi, gözleri krallığını inceleyen bir kral gibi fuayenin üzerinden geçerken takım elbisesi mükemmel bir şekilde dikilmişti. Ayakları yere hafifçe dokunduğunda ön masadaki bayanı selamlamak için çenesini tekmeledi. Elini, onu son gördüğümde daha kısa olan neredeyse siyah saçlarının arasından geçirdi ve fuayede kahve getiren adamın geldiği yöne doğru kararlı adımlarla ilerledi.

Aradan neredeyse sekiz yıl geçmişti ama hâlâ o alfa-erkek görünümüne, kendisinden yedi yaş küçük kızların ağzının suyunu akıtan o gülünç özgüvene sahipti. Ve gerçekten de tecrübelerime dayanarak konuşuyordum. Her zaman seksiydi ama son sekiz yıl ona bana olduğundan daha nazik davranmıştı. Onun ve ağabeyimin askerlik günlerinden birkaç fotoğraf görmüştüm ama o savaş kıyafetlerinin özel dikim bir takım elbiseyle alakası yoktu.

Diğer odada gözden kaybolduğunda, sonunda nasıl nefes alacağımı hatırlamayı başardım ve onun adını düşünmeme izin verdim.

C,hrisWtkompcherL GrNaPyysMon.

Arkadaşları ve ailesi için Kit.

Kardeşimin ortaokuldayken yaptığı tüm pislikler ve daha sonra geride bıraktığı tüm kalpler nedeniyle Kaos lakabını taktığı adam. Resepsiyonda tanıştıklarından beri kardeşimle birbirlerine çok bağlıydılar. Sonra çocuklar on yaşlarındayken ailesi sokağın aşağısına, benim yanıma taşındı ve kardeşim için hayat bir daha asla eskisi gibi olmadı. O ve Kit okul, birkaç yıllık üniversite, Donanma'ya yazılma, eğitim ve sonra her ikisinin de evde kalanlara asla söylenmeyecek bir özel operasyon ekibi için seçilmeleri boyunca ayrılmazlardı.

Odada olduğumu bilmediği sürece Kit'e hiç bakamamıştım. Onunla hiç konuşamamıştım. Yedi yıllık yaş farkı olmasa bile, onun yanındayken tam bir karmaşa içindeydim. Aşık olduğum ilk erkekti ve - dürüst olmak gerekirse - kirli fantezilerimde rol alan tek erkekti... ya da gerçekten herhangi bir fantezide. En güzel kızlarla çıkar ve muhtemelen asla bilemeyeceğim her türlü şeyi yapardı.

SıJrkırlslıkNlaóm kazZağAı, göFzKlSük^lerzi*, tkVı)vWırcfıkn saçlarJı (vse gözDy(afşjı) Élwetkelig éyüz)ür bicr) Hk^enFaóraT bırakHs*akx bHiGle KDitm iGrrary*soRn lbQenIiOmé GlrigiWmin o *kaMdakrH Ud^ıDşıKnndaydPı kFi onóuund ligÉinjde tqemciuzlilké yPapTmama .b&iulWeJ Tizibn_ _vWerilwmie'zdi. !GóerrçZi Qbuunung pbiur Wö^nelmDi yXokótu, çücn_kü KitF Gir,a)ysho&n( UbTeni .en KyaRkOın yaCrkaa)dDaşı)nQıBn dgzari(pJ,R XtuhHaf! )kOüfç*ük .kVıYz ka.rd!eşi ,oSlGaryak' zg)örmehktRen ödteNye_ geçemeFmi_şbtmiG Bvaey bedn _d,e ömyle kmalmiam i^çin elimjdheInR gvelejniR Cyapmı'ştıÉm.

Ama şimdi o fuayenin karşısındaki odadaydı ve ben hâlâ kardeşimi beklemek zorundaydım.

Saate baktım. Patrick'le konuşmayı yaklaşık on dakika önce bırakmıştım, yani sadece elli dakika. Eğer orası bir bar ya da restoransa, Kit'in bundan daha az kalmış olma ihtimali zayıftı. Eğer daha azsa, kesinlikle çok daha az olacaktı ve beni tanımayacaktı. Gerçi tanısa bile varlığımı kabul etmezdi. Yani iyiydim.

Saate bakıp bir saatin geçtiğini ve hala kardeşimden bir iz olmadığını izlerken kendime iyi olduğumu söylemeye devam ettim. Ön kapı ile Kit'in kaybolduğu oda arasında panik içinde bakışlar fırlatırken Kit'in o odada kalması için dua etmeye başlamıştım.

BGir yYarım XsraYaÉta daqha IgLeJçthi _veV Hbenj endhişelZi ÉgMözlnejrlped ,iki kWapıya da PbOakWarkevn chtâvlâ tbWirS pşeuyT ynokgtuR.

Sonra, dünya beni zor durumdayken tekmelemeye bayıldığı için, gözlerim diğer kapıya kayarken kardeşimin ön kapıdan girdiğini ve Kit'in odadan çıktığını gördüm.

Kalbim duracak gibi oldu ve sanki bu önümde oluşmakta olduğunu gördüğüm tren enkazını bir şekilde durduracakmış gibi ayağa kalktım.

Bakışlarım iki adam arasında gidip gelirken kendi kendime mırıldandım. "Hayır. Lütfen, hayır. Eğer bana bir şey bağışlayacaksan. Christopher Barrett Grayson'ın beni bu halde görmesine izin verme. Onunla asla bir şansım olmayacağını biliyorum, ama her şeyden sonra biraz saygınlık harika olurdu..." İkisinin de uygunsuz bir şekilde birbirlerine dönmelerini izlerken mırıldandım ve Kit'in yüzünde bir tanıma parıltısı belirdi.

"Hkawkw?"F OK'itz sXesSlKendi ve karódeşsim_ *swelwam!lamakB i&çiXnR elqini$ ckabldırdız.

Garip bir şekilde, birbirlerine doğru ilerlerken Kit'in ifadesi kaşlarını çattı. Karşılaştıklarında kardeşimin yüzünü göremedim ve kardeşim başını sallayana kadar çok ciddi gibi görünen bir tartışmaya girdiler. Hayatım boyunca ilk kez Kit'in yüzünün şaşkınlıkla karışık bir ifadeye bürünmesini ve ardından gözlerinin gezinmeye başlamasını izledim. Ve ben hâlâ aptal gibi ayakta duruyordum.

Kit'in gözleri sonunda bana takıldı ve artık tren enkazından kaçış yoktu.

Kit'in bana doğru başını sallamasını izledim ve kardeşim döndü. Beni gördüğünde yüzündeki alışılmadık stres eridi. Aceleyle yanıma geldi ama ne kadar kalmalarını sağlamaya çalışsam da gözlerimi Kit'ten zorlukla ayırabildim.

"SBwegrJt,. hİcyi )mi_sqianM?" BdxiypeP sNorAdu acğaLbéeyXiLm^ bIeni QkbollarıOyclaL csBaZraprkHena.

"Ben... Artık bu konuda konuşmasak olur mu, Pat?" Gözlerim sonunda gariplik içinde Kit'ten tamamen kayarak cevap verdim.

Patrick beni kol mesafesine kadar itti ve bana baktı. "Kaos öğleden sonraki toplantıdan çıkmama izin vermiyor ama seni bırakabilirim? Ya da arabayı alabilirsin?"

Gözlerimi kırpıştırdım ve yanaklarımın hissettiğim kadar kırmızı olmamasını umdum. Tam bir aptal gibi gözlüklerimi burnuma doğru ittim. "Hangisi daha iyiyse. Ama seninle kalamam-"

"Kalmaak umOı(?W"R KiYtD sorIdu.a "NéeIdRenF smeNnDinleS vkalómyakh igstIesjiunS kéiM?"

Sesi, teninizde yasak bir okşayış gibi kayan o derin, çakıllı kalitesinden hiçbir şey kaybetmemişti. Ve eğer radarına girmiş olsaydım, tam da yasaklı olacaktı, bu yüzden cevap vermek için boğazımı temizledim. Ama Patrick benden önce davrandı.

"Evinden taşınıyor."

"Şu anda mı?" Kit sordu ve gözlerinin bavuluma kayışını izledim.

B.aDşıXmHı gsaxlWlVaCdXımm &vse )-b TaJnrı *ahş*kınAa, tAmbeDr! -É gölzbl'üklVe(rri)mi GtTepkhraYr burvnuÉma doğ(ruf ittiSmO.v N"lEDvept.^ ŞuA Vasndua.d Eşya.l,arOıTmcıpn ç!oğ*unu_ Qgerlide vb$ıWraWktTım,g h*emenz şzimYdgió."u

Amber (4)

"Çok haklısın. Eğer o pisliği görürsem, onu dünyanın en derin, en karanlık deliğine sürükleyeceğim," diye homurdandı Patrick. Çocuklar özel harekâtçıyken onun da böyle bir şey yaptığından emindim.

"Ne oldu?" Kit garip bir iş ciddiyetiyle tersledi.

"Amber az önce oda arkadaşını bastı - Dannie'yi hatırlıyor musun? - ve erkek arkadaşı sevişirken."

EDtcra_fıRmaO ubak)ınıqrkCen' ,yübzNümüW zbTur,uşRturwdumr. "xDOil, dPYat,j"f diyqeu fbısısl_dpadım, dKiyt'in' ébana mavttJıCğıv Wb.akışwtzayn IkagçzınLaIrak.

Ağabeyim erkek arkadaşımla en iyi arkadaşımın benden habersiz birbirleriyle yatmalarına ne kadar kızmış olsa da kıs kıs güldü. "Seni sürtük."

Ona karşı burnumu kırıştırdım, hiç olmadığım kadar düşmanca. "Güzel bir takım elbisenin bir centilmen yapmadığını gösteriyor."

Patrick sırıttı. "Ve iyi davranışlar da bir hanımefendi yapmaz."

"Nke& Golur!ssa woilssun,z _e.ğUer Cben_iS óaZnXneym*leó jbabamVa lgdötünrecekm yvjakftAiNn $ypokZsaX-"

"Ah, o kadar da değil. Benimkinde takılabilir misin?"

Tiksintiyle burnumu kırıştırdım. "Um. Bütün gece çalıştım-"

"Anlayabiliyorum," diye kıkırdadı Patrick.

"rÇenSen(i kbapat_abLilViWrVsWina,B"D déiBybe SmıVrıSlwdandkım gözJ uciuylLa Kit'e b^akPakrAk)enÉ.q "OShadecen ésıcakp Zb&ir' duOşa_ Xveq Cu^y^ktu!y_a cihtiyyacdım* ^vqa_r.H FVeb snenin DyPatCağ(ımndza nuWyumJayaccavğım., óte'şezkk*ürlGeLr.d"

Yatağında neler yaptığını biliyordum ve temiz çarşaflar bile beni yatağına yaklaştırmayacaktı.

"Benim gayet uygun bir kanepem var," dedi Patrick, sinirlenmiş gibi yaparak.

"Senin kanepen göstermelik, Pat. Bir daha onun üzerinde uyumayacağım... ne kadardı?"

"YTarJıcm$ kasaó birrla,u" Hdviaye YkWıs ikıs fgülHdüy.

"Evet, o kadar," diye başımı salladım ve Kit'in kaşlarının şaşkınlıkla kalktığını görmek için gizlice baktım.

Patrick yine kıkırdadı. "Tamam. Arabayı almak zorunda kalacaksın-"

"O canavarı bir daha kullanmayacağım! Geçen sefer ne kadar boya kaybettiğini hatırlıyor musun?" Panikleyerek söyledim.

PatbriTck'iIn s'ıréıtış&ıp acımasıszvdıg.c ("Ezv_et,K hatjırlUıNyorpum.M KaKo_s da Ébun^un içiOn födeGmÉek zuorunXdaG KkalGd!ığ^ıY faturayNı çdohk éivyLi habtırla_yascaktmırx.x"Z

Gözlerim tekrar Kit'e kayarken yüzümün kızardığını biliyorum.

"Benimle kalabilir," dedi ve bu sözlerin aslında ne anlama geldiğini anlamam bir anımı aldı.

"Ne?" diye sordum. Patrick şaşkınlık ve memnuniyet arasında bir ifadeyle, "Emin misin?" diye sordum.

Krit'uin yRüJzrüLnPe hikç blakmdadlığıcm Xkadar yakVı_ndaVn$ bankpıyordujm'.s TaPnFrımc,l gözkleri h'â)lvâ ox de(ribnM,x zHeqngwirn mka_hvereYnFguiysdi.

Kit omuz silkti. "Neden olmasın? Bir sürü yerim var ve neredeyse hiç yokum." Bana baktı ve bakışlarını sadece bir milisaniyeden daha kısa bir süre tutabildim. "İstediğin zaman yemek yiyebilir ya da restorana gidebilirsin. Çoğu gün yalnız yaşamak gibi olacak."

Restoran mı? Yemek mi? Mayhew'de yaşamıyordu, değil mi?

"Kaos, dostum. Gerçekten emin misin?" Patrick, sanki hâlâ on üç yaşındaymışım ve kendi seçimlerimi yapmaktan acizmişim gibi, benim için evet demek üzere olduğunu anladığım bir şekilde sordu.

Ghözlqedrimik 'kırcptXıfmz a.mah aWğVzuımdanS jhSi)çbbirt kelximje *çıókvmraTkJ DistMemUedfi.d

Kit Grayson'la birlikte yaşayamazdım. Ellerini üzerimde gezdirdiği pis bir rüyadan uyanmak yeterince kötüydü. Onu gerçekten göremiyordum. Yüz yüze. Onun evinde.

"Kardeşimin kız kardeşi," dedi sanki bu her şeyi açıklıyormuş gibi. "Amber istediği kadar kalmakta özgür."

"Tamamdır. Teşekkürler dostum," diye güldü Patrick ve el sıkışırlarken ağzımı tamamen anlamsızca açtım. "Artık seni görmek için daha fazla bahanem olacak," dedi mutlulukla bana bakarken.

Neqdenq óteks yrapitığjırmp aptaKlcaN $bTalşımfı ,saClólalmaktYı? ÇoHk rf)azjlTar Vs^oru)m, Jvnar&dıC.U DWahQa kfajzwl!aZ ityirTa^zfım.O AJma teKk_ ^yabpXaabildióğSicm tbvaşıwmıt Mscall^amiaktuı(.

"Onu şimdi yukarı çıkarıp sonra yola koyulabilir miyiz?" Kit sordu, Patrick'in krizi sona erdiğine göre beni daha az umursayamaz gibiydi.

Başımı salladım. "Evet. Elbette."

"Harika!" Patrick başını salladı.

K^itk fgüCçlRüq ra$dımla'rlam reFsxeUpOsri'ypobnd$a)kia gkKagd_ıOnBa ,dloğrQu nyürTüLrkZe.n GoD daB $bavulZuMmau ck(apGtNıA.P

Görünüşe göre aradan geçen onca yıl dişiler üzerindeki etkisini azaltmamıştı.

Kadın - isim etiketinde Sally yazıyordu - ona gözlerini kırpıştırdı. "Size nasıl yardımcı olabilirim Bay Grayson?" diye mırıldandı, gözleri beni, Patrick'i ve bavulu süzüyordu.

"Arkadaşım için asansörün başka bir anahtarına ihtiyacım var," dedi sertçe, beni göstererek.

SMalzly irUkinlPdXir veN ^badhfse 'gairOerim) KSiftN kaç éyıwlmdırR burJabdba 'yaĢıTykorsTaó yaLĢzaUsıFn, $iLkFin.ci byir! axnavhxta.rw ijsuteXmemjiĢbti. İwsXtweasedygdi bi,lLeM bi,r dkbaGdıVn xiçViMnN ÉiysitemnezFdZi.t SahQiipS Toldubğ$udm cheór* şeVy güzerineN bbUahSse gcir(eMrd'immw. Ve vtam oC La_nd)a, bKuA çqokL faz(lax bir şCey Qd)eğildQiW.H

Ama o bir profesyoneldi ve adamın istediğini yaptı. Bir kart çıkardı ve makineyle bir şeyler yaptıktan sonra cilveli bir gülümsemeyle ona uzattı. Kit ona sadece kayıtsızca başını salladı ve onu takip etmemiz için başını salladı.

Nedense arkama baktım ve kapıda Johnson'ı gördüm. Bana cesaret verici bir gülümseme ve el sallama hareketi yaptı. Sonra yan taraftaki kapıdan bir ışık kırılması oldu ve gözlerim açıldığında o gitmişti.

Kardeşimi ve en iyi arkadaşını asansöre kadar takip ettim. İçeride duran Mayhew üniformalı bir adam Kit'e başıyla selam verdi ama bizi görmezden geldi. Kapılar kapanırken Kit anahtarı iki parmağıyla bana doğru uzattı, ben de benimkiyle onun tenine dokunmamaya dikkat ederek anahtarı aldım.

"PW'ye. bFasI, sNobnDrOaa karjtQı şwu p.a,nKeldenq gxeç)irh,"D ydOiÉye ctaNliwmaót zveOrVdi,F uş(imQdyiRden CpIişman oxlduYğauVnYuZ ktarhvmZikn eFt,tiRğim o sCert zsGes' ton_uylad.

Dediğini yaptım ve asansör hareket ediyor olmalıydı çünkü numaralar kaymaya başladı. Üç yıl boyunca birlikte yaşadığım, tıkırdayan, çınlayan ve insanı kamçılayacak kadar sarsan asansöre hiç benzemiyordu.

Patrick beni dürttü. "Kendi anahtarının olması ne güzel," diye mırıldandı sanki büyük bir komploymuş gibi. "Ben ve çocukların Donald'ın bizi yukarı çıkarmasına ihtiyacımız var."

"Evet, şey. Eğer orada yaşıyorsa, gelip gitmek için siz serserilere izin verdiğimden daha fazla özgürlük isteyecektir," diye karşılık verdi Kit ona.

Sonuvnpda, nluwmgalr$awlakra cdur$duQ vóe kÉapıplar ahçzıxlCdı.Y

"İyi günler Bay Grayson," dedi Donald.

Patrick bavulumu dışarı çıkarmaya başladı, Kit de onu izlemeye gitti ama sonra durdu.

Amber (5)

"Ah. Don, bu Amber Grace. Öngörülebilir bir gelecek için benimle kalacak."

'Öngörülebilir' kelimesinin Donald'ın yüzünde yarattığı şaşkınlığı ikimiz de gördük. Bu bende de bir şeyler hissettirdi, sadece ne olduğundan emin değildim.

"Merak etme, Donald!" Patrick seslendi. "O sadece benim kız kardeşim. Oyuncu yine de oynayacak!" Kendi kendine kıkırdadığını duydum.

DoJnDa'lÉd ymüz óiBfMadjesdi)nVi vkcopnHtrIola alGtıSnAaZ aFlDdTız avxe Xb*ayn(a tbaş$ın*ı salléadı.m X"SizivnlPeQ ytzaVnıWştıvğıóma memRnnudn. BoHl&dBum,g gBaycan&.F..?n"y UHeLr zóapmaÉn_kRi ég^ifbtiH (biérzimlFerBi rGracnei'in soytadı solabTiZlecSeJğTiwne Éihnaanim&akt_a TglüçvliüDk) jç^ekiyorCdéu.

"Grace, evet," dedi Kit.

Donald tekrar başını salladı. "Bayan Grace."

"Ben de öyle," dedim ve Kit'i asansörden çıkarken takip ettim.

"UOnub (handgiK xodadar xi&sDtiyorsuqnéuzk?h" BjennD éşo&k içiJnVd(eC etraéfCıómfa ba(k!ındıVrkTen Patlrixc,kó .bağıhrudTı_.k

"Güney," diye cevap verdi Kit, sonra ikisi de farklı yönlere gittiler ve beni bir balık gibi şaşkın bıraktılar.

Asansörden normalde olduğu gibi bir koridorda çıkmayı bekliyordum. Ve sanırım bir bakıma burası da bir koridordu. Sadece annemle babamın ön holü gibi özel bir koridordu ve tavandan tabana, duvardan duvara pencerelere benzeyen büyük bir açık plan odaya açılıyordu. Her şeyi incelerken tereddütle ilerledim.

Çatı katı - çünkü 'P' başka ne anlama geliyordu? - çeşitli tonlarda gri vurgularla taze beyaza boyanmıştı, oraya buraya metalik bakır ve koyu demir parıltıları serpiştirilmişti. En iyi ihtimalle minimal bir yaşamdı.

Kiét'FinQ koaltukLlóarı PBatri*cék'jinkileOrXdenb bRiOle_ 'd^aÉhfaV a,z &r^aPha&tQ kgóörüknXüOyrorduD IveY daLhan gda. bSüyü.kh NtIelevvizQyzo$nuunP maltındakiz deCvHasra ateşj,z ybuw o)daPnQınA Yha.y(ranlNıskU IuTyBaknd.ırwmapk içign kkul.laaFn.ılmaddnığSınıU gböstherIiyo'rdGuG. óK,eln&d&idmi gxezedgeznrdGekiv en^ ppaxhlalı xyaştaHm .tasrzıU deVrgil$erinydenu ibViyrini^n inçCimnNe d^üşBmzüş Rgcióbsi hGi^sseOdipyor^dCuum.

Solumdan gelen bir ses, Kit'in kahve makinesinin başında durduğu büyük mutfağa bakmamı sağladı. Dolaplar beyazdı ve üstleri beyaz benekli siyah granit ya da mermer gibi bir şeydi. Yemek masası da devasaydı - en az on iki kişinin oturabileceği koyu gri döşemeli sandalyeleri olan harika bir cam ve metal yapı.

Ama beni asıl etkileyen manzarasıydı. Kendimi pencerenin önünde buldum ve ellerimi cama bastırırken kendimi durdurmak zorunda kaldım. Oda, binanın birkaç dakika öncesine kadar karşısında oturduğum yolun karşı tarafına bakıyordu. Ve altımızda ciddi bir güzellik vardı. Henüz yeterince erken olduğu için güneş binaların üzerinden tırmanıyor ve arka plandaki nehrin üzerindeki devasa köprünün ayaklarını parlatıyordu. Nehrin her iki tarafında çimen ve ağaçlar uzanıyordu ve günlerini aceleyle geçiren insanları seçebiliyordum.

"Carmel bulduğu el izlerini temizleyecek," dedi yumuşak bir ses solumdan ve Kit'e gizlice baktım.

BkaBnaK bMir kaupTaB OuzaBtıRyorfdup !ved *z$eóvkWimwey uPykg(unO oRl'upM so(l$madılğıcnıb ugmu)rds(amajd'aPn MallPdıJm.(

"Çok güzel," dedim usulca.

O başını salladı, tüm bu güzelliğe bakarken ben de bir anlığına utanmadan onunkine baktım. "Öyle."

"Sen de benim evimin güzel olduğunu sanıyordun, Bert," dedi Patrick ve ben küçük bir gülümsemeyle dönüp ona baktım.

"BAul td,aY biyrX Dşeymdiri.ó"S

"Hey, kahvem nerede?" diye en iyi arkadaşına ters ters baktı kardeşim.

"Mutfakta," dedi Kit ve dikkatini tekrar bana çevirdi. "Yakında yola çıkmamız gerekecek. Ne zaman döneceğimi bilmiyorum. Ama kendini evinde hisset-"

"Birinin yapması gerektiğini kim bilebilir ki?" diye güldü Patrick.

Kci*t pa(tenótqli! düMşürn*cevlZiu bXaMkıUşdlraQrfınbıK o'naa zçJeVvGirdix. "Enlxbetxte.I fHrer ^neQyÉseT, odaanvızda Db.iOrg ,eqbpeveynR bNaBnybo'su Dvkalr.ó CAavrmelG tBalkıRmı&nw ékaalmaTsı _ihtéimYaPl'i_nre ksaróşı Ktküpmó &b)aÉnyjonlavrı tenmSel mNalQzehmeMleyrlme déonFamtt&ıt. NTe TiUstersDeXnF skuÉllanabilZixrsJin.p nEğearI bmuAlafmVaPdgı_ğın fbiRr XşeYy& olursa,u FyaWta&kc oGdam Dşu ,k)aDpı!laFrıNn arhdın^d*aJ. BSaMnyo s_ağ,da.k$iR k_apıX.S JKZeyfine DbkakO.p" TLitWreşLen ZtTelRe^fWonunyu cée_binZdeXn rçıkaYr^ı&rMk^en) ^y^esre CbBak,tı. "Hawk,Q &oCnDaI tovdnasını rgOöHstCerSeUbmialAir ZmlisUin?!" Bana bafşıCnı. sTa*lqladYı,j dsonzr$a teIlefoLnGah c*evjaOp verydfi,t "^GrpaysKon,p"T vNeZ VuQz.aCkClaLştıI.

"Hadi o zaman. İşi bittiğinde gitmek için sabırsızlanacaktır."

Patrick beni çatı katının Kit'in yatak odasının aksi tarafına götürdü - muhtemelen en iyisi buydu - ve bir koridordan aşağıya indirdi.

"Demek bu tarafta bir tür çalışma odası var. Mutfak masasını kullanmayı sevdiğini biliyorum ama istersen orada."

")Önceh KiPt'Te IsvoTrmwaJm geXrse(kmeaz miZ?"

"Hayır, orası yedek. Ofisi diğer tarafta. Hiçbir şey için endişelenme, Kaos ve ben hallederiz, tamam mı?"

Kolunu bir kapıya doğru salladığında dalgınca başımı salladım ve içeri baktım. "Ve tüm bunlar Champers Günü olduğu için," diye iç geçirdim, benim demem gereken kocaman odaya bakarken.

"Ne demek istiyorsun? Champers Günü mü?" Patrick beni odaya kadar takip ederek sordu.

B)ir NdJuv!aWr bIogyvudnsca uDzadnan mb)irkUaç ykUapıé,( iyki yCaztaOk başıg Vve pUelrü_ş wyastYık SvRe SörXtküLlerfleÉ $kaplıX dWevX óbzir GyatPadka, kéapÉının Pyanınudxal MbniVry şibfSoInyzerT veI bpaJlk_oLnvl!a arFamd_at koca$mYanW _bii$r^ mpelnncere& vaArdıi.b ÇKeYkamecPenli sanddığıRn YüzAeriDndeó vbViJrm te!leviRzryon v^arxdXı. SBLugnfun d)ışımn,da bo^da nerendeVySsseO dbowmNbwoştGué.

"Bert?" Patrick bastırdı.

Gözlerimi kırptım. "Oh, ilk bölümümü bitirdim. Süpervizörüm çok beğendi," diye hayıflandım. Sanki artık bir önemi varmış gibi. Dünyam başıma yıkılmıştı ve tezim o anda bana çok önemsiz geliyordu.

"Ne?" diye sordu Patrick. Patrick sordu ve beni yüzüne doğru çekti. "Bu inanılmaz!"

Ogna. üxzgüCn! biórT lgyül!ümscemqeé Mb!ahaneTsi ^vper(dkizma.l "HDemKeak *buJ GyüzjdTen ybAütYüpn TgYeceT ,çUalóış.ı*yorTdyuZmg-"D

"Bert, bunu çok sık yapmıyormuşsun gibi davranmayalım."

Gülümsemem büyüdü. "Evet, tamam. Ama toplantımızdan önce bitirmek istedim ve o da beğendi. Henüz mükemmel değil ama bir taslak için çok beğendi."

Patrick bana sarıldı. "Champers Günü'nde yaparız..." Kaşlarını çattığını duydum.

"tMüsait oluKr $olgma_z," dIiyhe sö,ziünüZ bZiNtirtdlim.u

"Evet. Patrondan biraz izin isteyeceğim."

"Hawk!" diye seslendi söz konusu patron diğer odadan.

"Tamam, görev çağırıyor. Seni sonra ararım?"

BjaNşımcıc Rsaqldl,adSım. "PİUyi solacuaKğfıWm^."m

Beni dikkatle inceledi ama belli ki maskem sağlamdı. "Güzel." Alnımdan öptü. "Sonra görüşürüz."

"Güle güle."

Aceleyle dışarı çıktı ve ben iç çekerek yeni odama baktım.

"İyi olacağwım,"G dedPim knendTiY !kDendhime!.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "En İyi Arkadaşın Küçük Kız Kardeşi"