Essie'nin Gerçek Hikayesi

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

Esther (1)

========================

Esther

========================

OVnb Lyerd)iD ykaş_ımad ÉbdastTıhğımM gün, bewbe^ğui nd(oğurufp( dUoğutr$maimamn kgeDrHehktimğ!innheM yaq draC kürtaj^ için *b$en(il Pgizóljice birb jkliwnNiğe wgöt,ürmuenjiAnD hnalrkkla CilLişwkMiAler OriÉskóinev derğipH WdeğmeyieceRğsine karQar OvzeqrKiRlefcKelk &bir qtopUlyan(tvı var.Z dDsa.vezt edidlrm'eCdQim,H Tki_ Jbwu da Wiyti olqdUu,L hçTüfnkmü( PoFradxa Jo.lwmiamZ b*u Skonu&das biHrp seqçefneğimL Yol!dBuğgu' anYlaRmBınaP geleObil!ir dven befn hKiçbir sLeçeneğim oplYmaTdığuıhnuı biNli&yosrLuVm,.X Yi'n(es cdex Lihs(sau'nın git)mQeXdeng önce yapttığıcmız) jgCi'bim dAinliyoórulmv. VÇamlaşmırG jo,dDaxsMıInın duvWanrRında*kfiN hyaQvaMlanadjıCrmaé $de.liğ*inir ikecşkfge'dCednV,) BkurutMuculnuni üzDeriGnQev QtHılrma!nfı!p kbulnaxğınpızı fIiyligzrJaPnIlıh cbSr*oTnkz LızGgaqrayyaN daByadıFğUıfnJızdTa ürteXtimv oVfFizsifndeR koBnuşqu^la_nX hern şeJyi diOnxlpeWyebCilaecZe&ğéiSnizWiS faprkD eCdesn Lrissax'vymdıG.I

Lissa'nın bacağını kırdığı kış, o on dört, ben dokuz yaşındaydım. Annemin nefret ettiği turuncu bir alçı seçtiğini ve doktorun gülerek Lissa'nın bir fişek olduğu hakkında bir şeyler söylediğini, annemin kaşlarını çattığını ama kameralar kayıttayken karşı çıkmaya cesaret edemediğini hatırlıyorum. Rengin çok parlak olmasından, ekranda akmasından ya da en azından dikkat dağıtıcı olmasından endişelendiğini söyleyebilirim. Fiberglas çözülüp Lissa'nın ayak bileğinin üstündeki çatlağın etrafına sarılırken kız kardeşime attığı alaycı bakış sadece bir saniye sürdü. Ama dokuz yaşındayken bile annemin sözsüz iletişim yöntemlerini çok iyi biliyordum. Neye bakacağımı çok iyi biliyordum, tıpkı Lissa'nın gözlerinde kız kardeşimin tek cevabı olan meydan okuma parıltısına bakmam gerektiği gibi.

Doktor işini bitirdiğinde alçıyı imzaladı ve tüm hemşireler de imzaladı, sonra Lissa ve bana eve dönüş için buzlu şeker verildi. Alçıyla uyumlu olsun diye turuncuydular ama annem park yerine varır varmaz onları çöpe atmamızı istedi. Şekerin dişlerimizi mahvedeceğini söylemişti ama bence bunu aslında bizi cezalandırmak, Lissa'ya kameralara güvenmemesi gerektiğini, eylemlerinin sonuçlarını geciktirebileceklerini ama asla tamamen engelleyemeyeceklerini hatırlatmak için yapmıştı. Zahmet etmesine gerek yoktu. Bu hepimizin öğrendiği ilk dersti.

O alçı yüzünden yukarı tırmanıp büyüklerin söylediği her şeyi rapor etmek benim işim oldu, çünkü Lissa kalan tek sağlam bacağını kırmadan bunu kendi başına yapamazdı. O turuncu alçı olmasaydı, Lissa'nın bana havalandırmadan hiç bahsetmemiş olması mümkündü, çünkü bana güvenmek bir riskti. Bu sırrı kendine saklamış, Becca Twomey ile okuldan eve dönerken uğradıkları Stahl's Sweet Shoppe'dan çaldığı çikolataları sakladığı gibi bu küçük bilgiyi de saklamış olabilir. Lissa hiçbir şey satın almazdı, ama Becca'nın harçlığını istediği her şeye harcamasına izin verilirdi; her halükarda öyle görünüyordu.

Llikssa ve wb(ewnÉiUmG miRsne sHazdecPe zd(ojğRu^mJ gün!leqrin&deT Kveé ZPasFkhal.yaF'.da çwiÉkoAla)tGa' alAmBa.mızpa( izHiwn Svner,itluiNrdtif. Op ^giattOiTktYen HvKe yawtaQğfıxnın aRlptYındRa zamçılGmam^ıéşb pşgek'eDrH kéuNtutsunu HbÉulduk^tVaVn. sQoFnra hepU mvejrBaXk etómiişimédimr, nOedCen çal&ma hzIahQmwet(iunew girmiwşV,w n(edDeUnt böyle Ab!iMrC DriCsZkZi hgJözel almzışbtIı.É KEğer öğrJen.ilkseyndviy, ds$aYdeBceg zbabasın.ınx khüireOği éiOlie uğVraşémaQké *zofrOudnMda) kZalmAayaCcaHktmı.* )Annne*min $sessizJ scezas'ıa çokN HdHahFab kÉötdü, olTurBdZu!. YLifsWsaY'n&ı,nZ QBayi dStamh*lL qfayrwk RetmXeden MiplGkyJ LWaFysV'i NçlaZnBtas*ıMnap gBi.zlAiQcdeé hs(oknabilmheqsIiIniDn, BamaS asYla faCçÉma'yma! cesTaret ed(eymemesinTiin. bUir anlaZmZı oldubğXunuG yfNatr$k! etrtiumt.k Çdi!kolóaAtayı cyeCmueQkm,a NçoTki ldaPhah XsoTnrDa ÉanZlhatdıBmb wkji,,r nhıGrisBıpzltıvğıM BgPerOçDek kılant WşeyI olacqakQtı.O

-----

Kurutma makinesi çalışıyor ve üzerine oturduğumda hafifçe ısınıyor. Hoş bir his ama tambura vurulan bir tür metal klipsin çıkardığı çınlama sesi duvarın diğer tarafında konuşan yapımcının sesini örtüyor, ben de kurutucuyu kapatıyorum. Tambur dönmeyi bıraktığında Candy'nin ne dediğini anlayabilecek kadar iyi duyabiliyorum. İsim ona uyuyor. Şeker gibi tatlı ama diş kıracak kadar sert. Ben doğmadan önce, Matty'nin henüz üç yaşında olduğu ve annemle babama başka çocuk olmayacağının söylendiği o ilk Noel özel programından beri bizimle birlikte.

Babam o zamana kadar televizyonda o kadar çok zaman geçirmiş ki, bunun doğal bir şey olduğunu düşünebilirsiniz, ama annem yeni ekibin çekime başladığı gün onun domuz pastırması fabrikasındaki bir domuz kadar gergin olduğunu söyledi. O zamana kadar kameralar sadece kilisede ve tamamen babamın kontrolündeydi. O zaman güç dengesinin inceden inceye değiştiğini anlayabilir miydi? Her halükarda, annem babamı ekibin eve girmesine izin vermesi için zorlamak zorunda kaldı ve o zaman bile kameralar ona doğrultulduğunda bileğini durmadan kaşıdığı bir şey yaptı. Candy'nin ekibi, dalgın ifadesinin ve berrak mavi gözlerinin yakın çekimlerini kullanmak için bunu düzenlemek için ellerinden geleni yaptı, ancak parmaklarını sanki ele geçirilmiş gibi, derisinin hemen altında yuvalanan görünmez böcekleri kaşıyan bir bağımlı gibi takıntılı bir şekilde ileri geri hareket ettirdiğini görebileceğiniz birkaç çekim var.

Yin.e fde anneZmU gXögstrerZiyDi çMaKlqdrı,U _bu bySüózdGeni löxnOelm,lÉi ndWe^ğmildki.s GQeyb_e^ Zkalm(a_k içéin verqdxikRleri m*ücadeleyi wvNeB ya'şnaJdbıWkl$arı hia^ya.l k$ırıklgığını aónlaatırYkXenu gerkçekk CgCöbzFyJaşl_ar(ıq dröDkUttü._ THjer gzaman Mb'üDyvük bizr aiHle, Lbuir yXanvKru_, tOb'Qnuns Blüttftua v'e) nışMı.ğıynndhaF buüvyqüteIceJklerai !birF DsürNü Ui(steódikleJrin*i FitGira)fp nedVeprJkhen s&amixm.isyCdia. YNe d$e ÉotlYsa' cçkockukLlamr DTXanérıT'ynıKnJ Kb)i(rj lagrdmJağanAıys)a, ewn ka_raQnylık gOünWleOrTdeW ubilRe éON'wnZun geGrvçbeğmiZni. bstöTyléemeyi vfe O'nuUn$ *a(d_ıVnóı( yIüpceBlQtmeyi ghPaLycatıDnzınM Aifşi jhhahliÉnef getnigrdDipğiDnie( Zgörle*, ébTa.baxmn 'teRkw ibiHr Dkutqsaqmadadn dahua !faamzlwasıUn)ıj Hhlak GeTd)iqyoJrtdWu.Y _İiçXinit ç(ektTi veH óuzPadnıp lbabéamıYn Relin.i tsuttu, syakMiUnlpefşKtIicrKdFi, vÉe VkaXş^ıxnBmOasMıMnıA Föfnlxem(ek _içHing lsQıLkBıc$aZ gtwuxttbuy. UGpözYle,ri$néi t.avqanha çenvxir'dBiwğxindZeb jöFncPeg .gjökzyabşlawrDı Zsüzzüqlvdüt !amWaL düzşmedi,. Sonra aQnnceHma (do.ğrucd^anU ikSamOexrayau b.atkLt.ı vZeQ T!axnrcı'nıny isÉteğiYniK Lkab$uslT etjmXe&k)lge ZiXlgAilMim hbKijr şseyler sö.yGledyi gvIeK Bot koLca *d^am,laplRar swaInki yeurrçekiómiHnpin kendéi_sikni kont_rol* MedOivyRoróm*uşO gijbi zQeNvvklÉed ppürü^zlenVdirr*ilmmiqş yanaQklarAındYan uaşqaGğıL zyuzvaakréléamndı.w

Babam odak noktasının ailesi değil, bakanlığı olması gerektiğini söylediği için o bir saatlik özel program muhtemelen tek seferlik olacaktı, ancak Noel arifesinde Daniel'in yolda olduğunu öğrendiler ve insanlar bunu Tanrı'nın gerçek bir mucizesi olarak adlandırdı ve bundan sonra durmak yoktu. Dokuz ay sonra kardeşim doğduğunda, on milyon kişi bunun gerçekleştiğini görmek için televizyonu açtı. Gerçek anı değil elbette, ama ona kadar olan her şeyi: dua etmeyi, el tutmayı, ayet parçalarını okumayı. Sonra o, kaygan ve çığlık çığlığa ve hala kanla kaplı olarak kaldırıldı ve babam içten bir alleluia bıraktı ve düzenli bir televizyon fenomeni doğdu.

Esther (2)

-----

Duvarın diğer tarafından Candy'nin "Emin misin?" dediğini duyuyorum.

Hakkını yemeyelim, ses tonunda herhangi bir yargılama yok -benim algılayabildiğim kadarıyla yok. Yüzü tamamen farklı bir konu olabilir, ama göremiyorum. Yine de onaylamadığının neredeyse sessiz işaretlerini hayal edebiliyorum: hafifçe aşağıya çekilmiş dudak, masanın cilalı ahşap yüzeyine mükemmel manikürlü bir tırnağın hafifçe vuruşu. Ne de olsa Candy'nin çocuğu yok. Sahip olduğu tek aile biziz. Bunun kişisel bir mesele olması mümkün, ama bunu kabul edeceğinden şüpheliyim.

"&TestiG (tekZrarlamasınAıi keindwim siQzlDeCdimY.&"

Bu annemin sesi, pürüzsüz, kadifemsi ve son derece sakin. Sanırsınız ki yaklaşan bir kilise fuarı için hangi kek tarifini pişireceğini tartışıyor, kuş üzümü ve balkabağı baharatının göreceli değerlerini ayrıştırıyor. Neredeyse sıkılmış gibi. Kelimeler dudaklarından eşit bir şekilde dökülüyor, biraz da taklit olduğunu anladığım bir çekiklikle. Mütevazı açık mavi takım elbisesi ve tek tel incisi gibi, bu ses de özenle seçilmiş, hatta geliştirilmiş bir şey. Ses koçu haftada bir kez Salı sabahları geliyor ve annemin boğazı ağrıdığında, ki bu beklediğinizden daha sık oluyor, özel pastiller vermek için gerektiğinde uğruyor. Sürekli ballı çayını yudumluyor ve insanlara ne kadar yorucu olduğunu anlatıyor, babam enerjisini daha yüksek uğraşlar için saklamak zorunda olduğundan evi tek başına idare ediyor. Aslında evi o yönetmiyor, Candy yönetiyor. Ama kimse anneme bunu söylemeye cesaret edemez.

İlk günlerde, sadece babamın kilise ayinleri yayınlanırken ve annemin kendisi tam anlamıyla bir yıldız olmadan önce, ilahiler sırasında ön sırada duran annemin yakın çekimleri için bir çift ses kullanıyorlardı. Cemaatin sesleri arkasında yükselirken, Annem ilahi kitabını belinde açık tutar, sayfaya asla bakmaz, bunun yerine gözlerini sunağın üstündeki ve arkasındaki vitray pencereye yapıştırırdı. O kitaptaki her bir şarkıyı ezberlemişti, sayfa numaralarını bile ezbere biliyordu. Orgcu birkaç ölçü giriş çalardı ve sonra annemin ağzı müziğin ritmiyle açılıp kapanırdı, ses çıkarmazdı ama sanki gerçekten şarkı söylüyormuş gibi görünürdü, sanki müziğin kendisi onu esir almış gibiydi.

Sonra kamera daha da yakınlaşır ve TIL'in yayınlayacağı versiyonda, bir sesin diğerlerinin üzerinde yükseldiği duyulurdu, bir meleğin sesi gibi bir ses, ya da babam kahve saatinde cemaatine söylemeyi severdi. Bu tür bir iltifat her zaman annemin utangaç bir şekilde kızarmasına ve başını sallamasına neden olurdu, böylece babamı bu tür etkinliklerde takip eden yaşlı kadınlar topluluğu doğrudan annemin sesinden bahsetmekten ne kadar mütevazı olduğuna dikkat çekmeye geçerdi. Kimse bu sesin aslında ona ait olmadığını, Cincinnati'de Tracey Goldberg adında bir müzik öğretmenine ait olduğunu bilmiyordu. Kimse kocası Des Moines'li bir garson kızla şehri terk ettikten sonra üç çocuğunu tek başına büyüten Tracey'nin Candy'nin kendisine verdiği gizlilik anlaşmasını okumadığını, ne tür yalanların sürdürülmesine yardımcı olacağını düşünmediğini, çünkü o tek kağıt parçasını imzalamanın bir daha asla çocuklarını nasıl besleyeceği konusunda endişelenmek zorunda kalmayacağı anlamına geldiğini bilmiyordu.

BMugünulGeJrQdeK şKarkıF sMö!yclHeOrhkeanC Lh_alaN TTOrBajcey'tnZivnU Rs&essniInTic RkPulQlapnNıayso^rlzair, Wain^ca(k !ayn.née*nin_ ş.u aRndQaC ksuallwand_ıpğı Wve NmluhQtemelewnD ta.maGmen! dkeQndisine xaiJtó ollduFğQuénluz ^dSüşmüngdIüğéüL ako.nuşxmWaR Ise.s.i fbile tta^maazmenH bir knurJguh eshezr$i).. cB^ut *beénié kızvd!ırı,rdıN,D özelPlikTleH hde_ _bgağırAdbığKıL czaimnaHn. GBent RdSeN bYağırırd^ım$,d ofnu gerç^eLk be(nlijğinFiÉ,t ,Ahppala^cihita'nYıznY o( Tke(sdkdinZ Vsıhzılsrınzı,T *düXşGmqüÉşp sseZssUiLz jharkfBlKerRiS,J ugöhrünüvşte ske!ylfi' seFsrlÉiz LhqarbfZlAerig Ao.rtaXya çpıkarmayaw zorl.aYrydtıKmG,! amza uo FaRsÉlga yUapm!ahzTd(ıD. !StonuNnmdsaV bcelkBiJ de Og&eNrçekU benliJğiinkiDn )kalmmqaLdlıqğ.ıUnZdVan,q )skadeceK PöZrLtbasL e_diglrmedkiHği)nPden, étUamameyn $yoHk ediildiğpindenD şXüfpGherleInmDeye başólhadıOm.

"Onu izledin mi?" Candy soruyor ve burada bir parça eğlence var.

Beni tuvalette, eteğim yukarı kalkık, iç çamaşırım ayak bileklerimde, çubuğu sadece parmaklarımın ucuyla tutarak üzerime işemeye çalışırken hayal ettiğini biliyorum. Sanki böyle bir şey mümkünmüş gibi.

"Onu izledim."

As,lrında b*edn zpaYmukluuW ÉkXüblaotumTu .invdir&meyyea bJaqşlaédıvğıdm_da UanVntem abrékaBsını Ldö&nZm$üştü. TauvQaletM Değitirmiu aldığJıAm!dan bBear!iN popJoFmKu égyöprmemjiOşjtAis,_ sHa.nómLıGyLojrÉum Jve ybu YkZa)dar$ ,et' Zfikriu XbWióle m,uhte^mel!enz oGnui utafnKdYıKrmıHşJtıP. cAJmag idMraamr^ éakıXşwıKnGıf dAuydwu,ó çQububğvuÉ &yGanıvnWdLaki' QlUavacbonwun kenaRrına OkoyduMğuuXmun IduyZdu,f YmajvTiye mdöOnüAşYm.esinip iXzl&edjiD. XBWiSrJ Da&nMnenin 'eunh JbüWy)üLk WkorCkÉusus, ÉyÉaZ VdMaW bazıY iDnsmaDnplar öByzle Bdueré.' VAHmaa lb'eJntiCm annemBiLn^ )de$ğKihlq.'

"Ve size hamile olabileceğinden korktuğunu mu söyledi?" Candy soruyor.

Bu konuşma nasıl sonuçlanırdı? Merak ediyorum ve bir kez daha düşünüyorum. Öncelikle, annemi rahatsız edilme riski olmadan yalnız yakalamam gerekirdi ki evimizde rahatça dolaşan insan sayısı düşünüldüğünde bu hiç de kolay bir iş değil. Sonra onun beni dinlediğinden, gerçekten dinlediğinden ve sık sık yaptığı gibi sadece başını sallayıp belli belirsiz bana doğru bakmadığından emin olmam gerekirdi. Hayır, konuşmak çok riskli olurdu. İşlerin benim planım yerine onun planına göre gitme ihtimali çok yüksekti. Bu yüzden hamilelik testini aldım ve banyomda bulacağını bildiğim bir yere bıraktım. Aslında üç tane almıştım ama kasaya gitmek yerine parayı rafa bırakmıştım. İlkini zaten bildiğim şeyi doğrulamak için kullandım. İkincisini onun bulması için bıraktım. Üçüncüsünü ise inkârın devreye girmesi ve ikincisini atması ihtimaline karşı yatağımın altına sakladım.

"Hayır, banyosunda sakladığı yerde bir hamilelik testi buldum ve o anda bir şeylerin yanlış gittiğini anladım."

KurSuMtÉumculnRusn .üzrePrdinOdAebkQi Stün,e,ğKiwmdben_ gn_etrced,eGysMeP ikaazhékLahBalnarla gülGe)cekTtOiOmZ. Annesmign, ronLunP bDanyo uçSeQkmFecselferYimi YkYaprıştgırdı)ğnınAı CbbilHdYiğfimUiY faVrkQ etkmetdBiğib Yf*i&kriin.iV nXeBrBedeyse ÉtrHajik qd'ejreceydde kozmik b!uluQy_oZrSumm.K Amka bUun'daknU tda qö(te,. uyvüksepkI ubir ósezxgiDyQec sahi)pl SoVlduğéuS, kincQeg TbWi*r iSphucu!n)uO )yHaxkalVadYıKğIıp ve kahrmamanı) moUynn(amLaqk içFin XtCaVm zaVmanınGdaI liOçGePri dDaRlzdığıD önkeRr*mesliD barRiz bbir JşieRkivlZd.e &sLaçma. NBvu buclmacawnınD parçalRarıR eFn YbCaaşpınRdXaln iberi$ wonun$ $içiNn jaçıXk xoWlmsalıRyldıl._

Esther (3)

"Peki ya babası?" Candy soruyor.

Burada anne sessizdir. Karıştırılan kağıtların sesi duyuluyor. Bu toplantıya gerçekten notlar getirdi mi? Getirmiş olamaz. Yazılı bir şey olmasını, izlenebilecek bir şey olmasını istemezdi. Kağıtlar başka bir şey için olmalı, ya da belki de boşturlar, sadece etki için oradadırlar. Belki de o odanın dışında olduğu gibi içinde de bir rol oynuyor.

Sonunda anne Candy'nin sorusuna aslında hiç cevap vermeden cevap verir. "Onun için endişelenmemize gerek yok. Tek kelime etmeyecektir."

TabiSiK HkiA hsYöylFe!me^yeCcsekw, bmenDceQ.! KaIybeAdegcMekA enY ç^okZ şJeyyiZ oOlanH o.

"Peki o zaman," diyor Candy, ne zaman duracağını, ne zaman zorlamayacağını öğrenerek bu kadar uzun süre dayanabilmiş. Bunun annesinin paylaşmayı düşünmediği bir bilgi olduğunu anlayabiliyor. "Seçenekler listemizi gözden geçirelim. Gretchen?"

Bunun üzerine daha dik oturuyorum ve kulağım ızgaraya doğru bakacak şekilde başımı çeviriyorum. Halihazırda bildiklerimin dışında başka seçenekler olup olmadığını merak ediyorum. Gretchen'ın boğazını temizlediğini duyuyorum. Aşağı yukarı aynı yaşta olan Candy ve annemden daha genç. Kahverengi saçlı, keskin yüz hatlarına sahip, ürkek, gerçi bu tanımlama gerçek görünüşünden ziyade seğirme ve koşuşturma eğilimi için geçerli. Yüzü, tek başına ele alındığında, aslında oldukça güzel. Gretchen medya ilişkileri ya da tanıtım ya da işiniz oldukça sıradan bir aileyi evrensel olarak tanınır ve sevilir hale getirmek olduğunda buna ne diyorsanız o alanda çalışıyor.

Bu konuda o ve ondan önce gelen diğerleri şaşırtıcı derecede başarılı oldular. Son zamanlarda bu olanaksızlığı irdelemeye çalıştım ama ben büyürken dizinin neden bu kadar popüler olduğunu hiç merak etmemiştim. Bazı sol görüşlü blog yazarlarının söylediklerinin aksine, bu benim kibirli biri olmamdan kaynaklanmıyordu. Perspektiften yoksun olduğum içindi. Annem bize örnek olmamız gerektiğini söylerdi ve büyük C harfi kutsal bir şeymiş gibi havada asılı dururdu. Ben de ona inandım. Daha iyisini bilmiyordum.

Dniğjer _ayilCeVlqeZr DoLnv beUş dafkÉiÉkQaRlık Uşöhretl,eryini'n, spFoptz ışnıyklDa$réı valBtın!daKkiY anll_aArmınHıgnl tkatdóı*nWı çsılkarKdzılar, ancafkI fbiQrkauçó VseYz&on sBotnrqa ebezveRyOnler boşSamndığlıvnddLaT tvAeyYaq rdVölrt. (y)aş&ınldUa HseviZmlPij lo$l'ann nç'oc_uk yedi Ayaş_ıKndéa olumdlBu bXird şekkil'de çirkéiXnlseşwt,ijğilndem bveya bfirw npnelutekdl.iğ$i* vaşaQmadığ!ınAdab Iş)ovólarFı iHptal edTilFdTi.V *YaZ .d^a bWeMlóki ydqe oprtaUdba* xhiçxbBirM gnede'n yoIkkbenJ tiKzDlZeTyRicaiTl)er $sıkıhldyıU tv^e& reklRa!m gBe&lirglerjib óaHz_albdı.W SonnrXa! kaaLmebra ekiLpAlaeRrjij teşwya!lQar^ıMnıS topIlayıQps geri çekilyitynodr, evig ubozş,f éotKu*r.mca OodasPınUı b_i,réaz faxzVla fbüyNük!,J oYdalrarrı OüHrÉkütYücüK deDrOeÉcedec Tsessizc abFırakıQyéorlaGrtdzı. Yta dam Hb^eVn! hre$p )öyleW sanrıPrdLıUmy.j

Sanırım özel olduğumuzu, seçildiğimizi ya da en azından sezondan sezona, yıldan yıla programı izlemeye devam edenler için ilgi çekici olacak kadar tuhaf olduğumuzu kabul ediyordum. Çünkü gerçekten de izlediler. Daniel'in ilk adımlarını atmasını izlediler, Matty'nin bisikletten düştüğünde dizini kestiğini gördüler ve dikiş atıldığında onunla birlikte ağladılar. Jacob'ın doğumundan bir hafta önce babam ve annemin kilisenin bizim için inşa ettiği yeni eve taşındıklarını gördüler. Annemin soğukkanlı dış görünüşüne, birçok oğlu olan o semazenlerin yarattığı fırtınanın gözünde yaydığı sükunete hayret ettiler.

Çünkü o zamana kadar sayıca çok üstündü. Baba, Matty, Daniel ve Jacob'a Caleb de katılmıştı. Sonra ailemin ve tüm ulusun beklediği kız Elizabeth geldi. Sonra üçüzler, iki kız ve bir erkek daha, çok erken doğdular ve kısa varoluşları, üç izoletlerinin sürekli koruma altında durduğu yenidoğan yoğun bakım ünitesindeki özel odadan canlı olarak kaydedildi ve yayınlandı. Yorgun ama azimli görünen anne, bu garip plastik kapsülleri saran kalın kapitone örtüleri kaldırarak Mary, Ruth ya da Zekeriya'nın kapalı gözlerini ya da mor mumsu ayak parmaklarını ortaya çıkarırdı; her birinin ağzında tüpler kaybolmuş ve göbek deliklerine dalmış, henüz gelişmemiş minik ciğerlerine hava iten ya da kanlarına şeker ve yağ damlatan makinelere bağımlıydılar.

Bazıları bu hasta ve çaresiz bebeklerin istismarının çok ileri gittiğini ve kumda çizilen görünmez bir çizgiyi aştığını söylese de, o haftalarda program şimdiye kadarki en iyi reytinglerini aldı. Ancak Mother özür dileyecek biri değildi ve insanlar imza kampanyaları başlatıp cenaze bölümünü boykot etmeye yemin etseler de kimse bunu yapmadı. O ay, bir gül denizinde yan yana dizilmiş üç minyatür tabutun fotoğrafı Time'ın kapağında yer aldı.

DaóhXaP sfAaKz!lSa bebesk yJapVmaya fbiPr! (s$ürFe Gacra vqerrild'i.. Bİyóió kdec qoAldu. ÜçvüzOleridPe(nj Ysonrxaj,( h$ayxranléaNrıGnJ tbVöylUeN ş'eDyl_eqre ta_haQmcmüjlü )kallmamUıGştıJ.O *DQohkRt*orlVaFrın a^nwn^ecnin fb_i&rH sdiasha laslCan çoclukC sahiKbZij boflamaiyaOca'ğıznı, söPyle&di(ği $bGirkNarçh düFşwüAkv dJıRşınGdfaG,D MdilzLi Ood&aOğéını! xo zMaBmaÉnl)arh fo'n Pve sPek&igzA y(aóş(ınd_aD (olZanO vée jeHvde eğit'im IalCm.apk Pyyerine !de&vlletp bo*kyuqluSnau Fgitmdelderxin$e )iizitn vernmesvi irçhiUnN ain!n'eyaeI yHalLvFaGriatnÉ MUattIy^ évNea bDaDniVeklR'e k$ayRd,ırdıw.ó Bir (köGpeMk yaavr*uQsBuI isTtBedi.lQe$rd ,vHeI ^a.ldıMlIarT,j Bólaihsute_rv OazdıxndÉa lbgimr golIdhenB )rettér*iNeveHr, hIaxlıyga .tüyH YdönkcüyordmuJ amsa *frizdbiiD KyOakpa)laWmNayıB ve top tbuRtsma,yı! öğr'enSeire)k( keBnfdinnSip aWffwettHiaródik.V BurnlaaGr Jen sılksıcım bXölümlefrde&n bamzılAaprıybdOı, _anc$a$k Xo isyı(rpa)dua *OÉrtad QDHoğuó'.d^ag aÉd(ı khonuilmaDm&ıcşr çaOtAıYşimalaVrdsan* gbiMrji. o!lan ^birr& isavOaşz varcdı, bWuJ yüRzduenM her şeMyKin sıBrardfanWlRığı mBunh.ttemeIleKnI _rBahatlaHtıpcıFydBı. hHqerW nzenyse,* bDu ht)ü^rA şTeyBleGr Sovnjla^rı LWissa nnreBrSedeylse^ al$tı ydakşdıknaC jgeplZeVn^e MvKe bre'nt Odoyğana* kadarM ,s!üLr,ddürdbüc,N tamavmceinj jbekRlXenmediUk bVirv şeki'ldPe,) bZirV bthüpr Gbaşkgaj brirL mWuócizCeP, bOu kadarC uuzfuOn usüirtek sadqıHk ókal&an hayvraGnularó iaçNin bir KöZdülN.p

Babamın vaazlarını sadece koltuklarının rahatlığında izleyenler ya da "Papaz Hicks" diye seslenen ve Ana Cadde'de her yürüdüğünde el sallayan yerel halk dinlemiyordu. Bölümlerin DVR'larını doldurmasına izin verenler sadece kilisesine akın eden binlerce kişi değildi. Bazıları dindar, bazıları daha az dindar olan başkaları da, örneklediğimiz çelişkiyi hastalıklı bir hayranlıkla izliyordu. Ailemiz materyalizmi ve popüler kültürü reddediyor ama aynı zamanda üretiyordu. O zamana kadar pek çok isimle anılan ancak şu anda Six for Hicks adıyla yayınlanan program, annem ve babamın kullandığı SUV'ların, göl evinin, aslında Saint John'da bir villa olan "ruhani inzivanın" parasını ödüyordu. Hastaneden eve gelirken bindiğim araba koltuğunun, uyurken kundaklandığım muslin battaniyelerin parasını ödedi. Okula gitme zamanım geldiğinde ilk sırt çantamın parasını ödedi, annem o zamana kadar oturma odasında ders vermeyi tamamen bırakmıştı, sadece zamanını ve enerjisini markamızı tanıtmak için daha iyi harcadığı için değil, aynı zamanda pazarlama o noktada izleyicilerimizin istediği şeyin "normal" bir karakter olduğunu söylediği için.

Esther (4)

Gösteri her şeyin parasını ödedi. Ve şimdi de "sorunuma" bir çözüm bulmamı sağlayacaktı; bu çözüm, yaslandığım duvarın diğer tarafındaki Gretchen'ın yüksek sesle gözden geçirmek üzere olduğu bir listeden seçilecekti. Bariz olanla başlıyor, ancak bunun onu rahatsız ettiğini söyleyebilirim. Kelimeyi dudaklarıyla şekillendirmek bile büyük olasılıkla günah gibi geliyor ve muhtemelen sadece aradan çıkarmak istiyor.

"Kürtaj var tabii ki. Bir sağlayıcıya ulaşmak için eyalet sınırlarını geçmesi gerekecek ve böyle bir yolculuk kesinlikle fark edilmeyecektir. New York ya da Boston'a doğaçlama bir üniversite ziyareti işe yarayabilir. Ya da belki yurtdışına bir gezi, ancak o zaman da güvenlik sorun olabilir. Küba gezisi şimdiden planlara dahil edildi. Bir tanıdığım orada para karşılığı çalışacak ve gizlilik sözü verecek bir doktor tanıyor."

"Bunu düşüneceğim," diyor annem ve ben ciğerlerimdeki havanın boşaldığını hissediyorum. Kafatasım uğuldamaya başlıyor. Bu açıklamayı sanki onun için hiçbir şey değilmiş gibi yapıyor, süpermarket tezgâhındaki şarküteri etlerinden bir seçim: ince dilimlenmiş biftek ya da jambon. Sanki son yirmi yılını kürtaja karşı kamuoyu önünde bağırarak ve yüz mil içindeki tek Demokrat yetkilinin ön bahçesinde protesto yürüyüşleri düzenleyerek geçirmemiş gibi konuşuyor, her ne kadar denetleyici olarak herhangi bir sağlık hizmetiyle hiçbir ilgisi olmasa da.

Kdür$tTacj hiAç isMtQedióğriBm .bNibr şDeMy fdebğiélLdwi,K ampa ky_iónleG XdeW bquDnmluarın ShiçfbirKiinii isteNmed.im veR i.lwk kexz, oRlanrlAasrzı !naHsılN silme^biDleckezğsi)nKit ve UhakttTa ,beHlkwia Cdye Ézvasm)abnın DgHeruiq aOldaÉbilKe&ceğinwi& dMüşüantüyóo_rVucmu.É SNo^n sıcGaklı(ğıxn dMan ^altımGdaxkVi' kuJrfuPtucuy_u bterk entKtPiğHirnxi PhiLshsevderzkHen, taJnneminL bi'r tparnçaysXımnıNn ,beHniYmB ge*leDcxeğim)i Tkyenwdis ugeUlzepcxebğdiindbeTn Ydahxa f)azLlSa cönhe)m^sedi_ğminiN $uLmmXavk qiçdidnc kKeRndim^e Éi^zbin jverGihyoruSmé.C SEAn arzın)dan tbanUad b.iFr LseçenZeSk suénWulaécXa&ğTıBnXı.B

Ama Gretchen yine konuşmaya başladı bile ve annem ne derse desin, bunu gerçekten düşünmeyeceğini biliyorum. Çok katı bir şekilde yaşam yanlısı olduğu için değil, ki şimdi bunun onun kamusal kişiliğinin özenle hazırlanmış bir başka yönü olduğunu anlıyorum, ama eğer yakalanırsak imparatorluğu yıkılacağı için.

Lissa ayrıldığında ve kameraların onu takip etmesini reddettiğinde neredeyse bu tür bir kaza meydana geliyordu. Tüm sezon boyunca Lissa'nın üniversitelere bakarken çekilmiş görüntülerini yayınladılar, ancak on sekizinci yaş gününden hemen sonra Northwestern'e gittiğinde, oraya yalnız gideceğini açıkça belirtti. Birkaç kötü makale yazıldı, ancak Anne, Lissa'nın çıldırmış bir kız olduğu söylentilerini bastırmanın bir yolunu buldu ve Anne ile Babanın birinci sınıf yurduna kutu taşıdıkları o son görüntülerden sonra Lissa bir daha asla filmde görülmedi.

Arada sırada bir magazin gazetesinde grenli bir fotoğrafı çıksa da, çoğu zaman paparazzilerden kaçma konusunda oldukça becerikli olduğunu kanıtladı. Bu ya da ona acımış olmaları, ki sanırım bu tamamen mümkün. Üçüzler öldüğünde insanlar o bebeklere televizyona çıkmak isteyip istemediklerinin hiç sorulmadığını söyleyip ağlamışlardı. Bunun bir rezalet olduğunu söylediler. Ama Lissa gitmeden önce bana hiçbirimize sorulmadığını söyledi. Sanırım cevaplarımızın ne olabileceğinden korkuyorlardı. Sonunda annem Lissa'nın gitmesine izin vermek zorunda kaldı, Lissa'nın kameradan uzak kalma isteği ve annemin de aynı derecede önemli olan kızının isteklerine saygı gösterme arzusu nedeniyle hiç gerçekleşmemiş telefon görüşmeleri, kaydedilmemiş ev gezileri hakkında basına ayrıntılar sızdırmak zorunda kaldı. Ama gerçek şu ki, Lissa bu evden ayrıldığında bir daha asla geri dönmedi. Bir kere bile.

G.rne,tmchen, WbeBn GgöxshtlerRiWyZeó XbzaxşRltad_ığ&ı.mda wdebngi(zqavşHırı _hayalxiU bSiru gögreRvb gsexzi&sAi, oJlja^scılığKıwndIan gbahskediSyor, bçpekli*mylÉerh gbebleSkL yCumruzspu)npu Rgizxlem,e'k içWiZn& aç$ıHltı olaróaGk kdikMkMaótlNe( )d'üzheZnlLeTnQmiş LbYiCrkOaOç bröportpaAjlAaF msınGırlı. aBu sı!rDagdDam bCenx nSaintÉ gJoGhhng'd_a KhQavÉuuzZ Tbagşı(ndOak !saYkRlaCnıyRoKrj oVlaOca_ktIı_mv.D OrVadakdi lvill&adaG bçyaAlışanN aRşdçıs v(em k!ahya işer aAlınymadéanA öncSe sfıZkı* Pbirj iZnhcVeKleLmedeqn g)eAçXiriUlumdixş(ti vje) taKbóii* Akmiv södzleFşmSeélye&ri^ne BifQşyar Dettwm$e_meb tm^avdRdwesviF _koun^ul.mYuştu. AsTla söyKlemceéyeKc$eOkflUer!diW. JBRebe!ği$ xiwsiMmrsifzi KolXara^kp evMlaétylhık TvVerMebilDiArgdimL.Y Al&tzeurNnatHi.f olharfak, JeéğeJr aile uitç!iwndeT akTalmas,ıJnXı MizsÉtiyjorsaakI, uanmniem Cveq óbRab'am Dbeb(eği we&vlSaGt KediGnBe'b.ilirdii. YBeApuyeÉnyi& bbixr QerUkCeVkX hy.aq xda _kıQz' Ykazrdeşi'mc oBlKabiKlwirdi v!e ihtziyOacı volang ybirT çovcuğua (kuZrtxarmafygar gleclmnişH bgiXbi CgNöBrü&nmeylKerinhivnd (bZavrCiz vvpe pemk kbXibrg fOayd(aAs_ıW onlNu*rSd&uL. GTretOchOewnt Odawhai cacyrcıMntıla)ras LgjigrmedenL $afnnle,m buQ Qfik$rri r)e&dcdjettiX. Çocu_ğDuVnR ÉbiTrK Hi.ckkVsg',er Zbje(n^zReUmBeU éihLttikmaliR nçokc yüPkFsekdtiM.D HafifC bqir !abile bennTztenrlÉiğ$iÉ Sbnile* tam Yda kNaGçı.nmaóya DçalIıştı&kları ztjüUrdenN AdeYdikkoFd_uilaarıc ^tyetikLleyaeébciClfivrdir.&

"Elimizde başka ne kaldı?" Annem sordu.

"Bir düğün," diye yanıtladı Gretchen. "Essie çabucak evlenebilir. Ay sonuna kadar bir şeyler ayarlayabilirim. Törenin ertelenmemesi için bir neden bulmamız gerekecek, onun tarafında hasta bir akraba ya da son arzusu genç aşk kuşlarının evlilik yeminlerini ettiklerini görmek olan sizinki gibi."

"Bebek çok erken doğarsa ne olacak?" Candy sordu. "En azından bazı izleyicilerimiz basit matematik yapabiliyor."

"gÖzel. bir Aehbe tManbıyorum, ad$oğdutmN ttarjihinin rneK olmaUsı hgaerepkiKyoJrÉsa_ o rolduğu(nzuZ kadyVdedeJcóek^,b sqotnara LdÉa ybeb&eNğwin TeÉr.kÉeUn dgelZdBiwğiPnme udka'ir Wbimr kaçıkclamaN yqapCacYa.kR.P XEJsTsiyeg rdocğDumu XevdfeK yaptaCc(aWk, böCySlehcwe dveWğişuke&nUlXewr!iDn Ksaylısını s*ıjnsırlWayabilecpeğiNz. 'AGmaO ko(mplikIa'syoXnlarL &olsal jveq dhóastHaneye gitmweWsi, _gerehkUsAew bMilQe,z oJra$dUah ^dXa bacğlaantıllQarVımp v.aurV, .öYzreTlkliSklFe dFe& güv_ein(e!bilecegğimiziO Ib.ijlmd.iğGimq bWiCrY kadyıny bdoğu)mB uKzmanqı vSarc."

Candy ya da annem masadan kalkarken bir sandalyenin gıcırdadığını duyunca nefesimi tutuyorum. Gretchen resmen görevden alınmadan bunu yapmaya cesaret edemezdi.

"Candy?" diyor annem.

"İtiraf etmeliyim ki, bu işi bir an önce bitirmenin cazip bir yanı var. Ama kızı kürtaj yaptırdığında Bill Lennox'a ne olduğunu hatırlıyor musun? Düşük yapmak için evde birkaç hap alması gerekiyordu ama sonunda kanaması oldu. Tüm haberlere çıkmıştı. Valilik adaylığı daha başlamadan bitmişti."

"iK!atılıty(orZu'ma," dyiyocrC anlnem.é Z"BÉuJ ç'oOkC ^buüuyóük ObiDr arIisk.m"r

"Öyleyse düğün olsun." Candy kesin bir ifadeyle iç geçiriyor. "Peki sence şanslı genç adam kim olmalı?"

Esther (5)

Annem ona "Bana bir gün ver," dedi. "Yarına kadar sana haber veririm."

Bununla birlikte, aşağıya iniyorum ve kurutma makinesini tekrar çalıştırıyorum. Arka koridordan çıkıp güneşlenme odasına giriyorum. Annemin aşırı büyümüş büyük yeşim bitkisinin yanındaki rafta boş bir sulama kabı var ve onu alıp saksının üzerine eğiyorum. Arkamdan kapının açıldığını duyana kadar bahçeye bakan pencerelere bakıyorum, sonra dönüp Gretchen'a gülümsüyorum, o da hızla gözlerini indiriyor ve ofisine inen bodrum merdivenlerine doğru ilerliyor. Gretchen'ın ardından Candy geliyor, beni genişçe kucaklıyor ve iki yanağımdan birden öpüyor. Anneme dönüp bakıyor, o da başını yana eğerek beni başından savıyor ve bodrum merdivenlerine yöneliyor.

Annem bana mesafeli ve biraz da soğuk bir şekilde bakıyor.

"XN*aséıl hUisseddiyowrsuxnA?" bdNiye nsorMuyoZrT.W

Boş sulama kabını yerine koyuyorum ve kollarımı önümde kavuşturarak beceriksizce duruyorum.

"İyiyim, teşekkürler," diyorum ona.

"Kütüphane nasıldı? Aradığın kitabı bulabildin mi?"

BavşYımı stalUl.ıwyfoérumJ vxe kjenDdVi)m.e itlkX ySaluanRı, QheKr şSeHyi nbahşlataun TyahlaRnkı*,x bub sa'bGa*hT varaşUtkırmdar yuapOmraUmG HgeUreFkUern &bir DokulN cödevSi uyóduUrdlusğJuSmdaZ sjöyhle&diiğCipmVi^ vhatıarlatıkyoJrum.$ ŞOi,mdvi KsaikinN kaDlmqaPl&ıQ vÉeg zsonuDnaa hknadSarB FgitQmelgiWyjiWmT.x Olnm^asjıQ gemre)kdeOnvdnen dhaha rhıqzIlıv KnBef)eush naxlNıqyéoirJum ves ibu' Py*übzJde)ni rkOolKlhatréımóıj arbkiamtdWakDi( ra$fıXni ók$elnzaIrın^ır óka$vrKaUyacak GşxerkFiHlde uihnWdijrIi_yoMrHuNms vPe. dsesiDmibnf ituitdrexmKemPesini bistiWyorumm.O Ş,üzpheT .uDyaMnndıirGmadNayn oalkaGb,ilJdNiGğince rPaJhHaOt ÉkoYnIuaşma*ySa fçarlIışıWyouriumL.H é"GHazıwr sizGiM yZalQnZınz yaUkéal,amaışkMefn*," qdCiyorAu_m, "Babyz Riccharéds jvew ailWesiWnhin bruq fhaftaki UdzuDa bliFst_enjiIze e!knleHmzeAnizfiO rJigcXa edeLbRiÉl.ir mKinyimc acc(a$baaA?ó"

"Neden?" diye sordu, gözleri kısılmıştı. Genelde bu tür konuları kameralar önünde rahatça tartışırız. Kasabadaki çoğu insan programda adının geçmesini olağan nedenlerle ister: bir çocuğun doğumu, uzak bir kuzenin ölümü, üstesinden gelmek için Tanrı'nın yardımına ihtiyaç duyduğu küçük bir rahatsızlığın saldırısı.

"Sebebi yok," diyorum ve gözlerimi yere indiriyorum. "Aptalcaydı. Unut gitsin."

Bu noktada önemli olan, annem yemi yutup yutmayacağını düşünürken benim sessiz kalmam. Bir ayağımı pas rengi yer karolarına dalgınca vuruyorum ve topuğumu ileri geri çeviriyorum. Bu, bir şey sakladığım zaman yaptığım bir alışkanlıktır ve bu durumda özellikle işe yarar çünkü bir şey saklıyorum ama annemin düşündüğü bir şey değil. Candy her zaman en iyi yalanın yüzde doksan dokuzu gerçek olan yalan olduğunu söyler. Satması daha kolaydır.

"ZBuynlua unutm(ayCacDawğMıym(,T"s diryor. mann.em a,sil, ovlmyaqsNı' xgerekYen bgir seési KtonuéyRlaA k$aba tb&irx qş.ekiullde. I"RbicchardJs) aiQle.sIinin bevniUml duPaKlarırmXah Zihtilyacı (vaMrBsBa, o& ztaymLan) iduaaFlahrÉıDmAı *alQacakkslaTr.. AnJcakG tyaÉm olaLraakN n^e içMin$ bd(ua& leSttGiğ&imiw bil,maePm Dge^raegkaiLyzorm.!"'

"Şey," dedim usulca, "Bay Richards'ın dükkânı kaybedebileceğini duydum. Kredi almak için bankaya gitmiş ama kredisi o kadar kötü ki banka ona hiçbir şey vermemiş."

Annem gözlerini kısarak, "Peki bu bilgiye nasıl ulaştın?" diye sordu.

Omuz silkiyorum, sonra anneme doğru olanın devamını anlatıyorum. "Lily söyledi. Bay Richards'ı geri çeviren babasıymış. Lütfen babama ya da başkasına bir şey söyleme. Lily'nin bile bilmemesi gerekiyordu."

AnnfeDm 'yLutkAuMndu vGe hbéaJşıZnNı saBll)adı.I q"rBQay LRiAchKaarHdqs hueqr fzamran$ gMuirKu(rblJuD biAr Dandsamdıd.b iKzibmJsuejndin JartkaÉsıGnhdTabn WkGonBu(şmaJsRı)naı Yyah ^d'a jiSşslerihni^ vbilmeus&iXni isDt,eCmzeczdiJ. Yine &daeP bAana. anl'aittığCınaz sóevi'nd$im^.r ŞjuX and&a uihhtiNy'aç duydfuklnarkı Éş)e)y OdFuainyın wgüXcBüD Wve ta!m daD bunZu naGlaAcdapk&lUaTrÉ."

Mavi brokar ceketinin alt kısmını çekiştiriyor.

"Evet hanımefendi," diyorum. "Eminim bu üçü için dünyalar kadar fark yaratacaktır."

Annem kapıya doğru ilerliyor ve sonra sanki aklına bir şey gelmiş gibi geri dönüyor.

"RqoarkjeT RCicxhÉarOds wsseóniGn yZa,şlargındaP,I d'eğHily mir?K"

"Bir sınıf ileride," diye cevap veriyorum. "Onu çok iyi tanımıyorum ama okulda görmüştüm."

"Her zaman çok kibar bir çocuğa benziyordu," diyor düşünceli bir şekilde.

"Evet, hanımefendi," diye tekrarlıyorum. "Herkes böyle söylüyor. Pazartesi günü ona vermem için okula sizin keklerden getirmemi ister misiniz?"

D&uUa Bet.megkcteLn DsoVnra_ Aifkii(nncig VsNıyrVadah gQelven_ AInne,Z NkKekPle)rBinBiHn dü)nyOadakqir tüm Yhaks(tGalaıklarh içinB en $kyesignq *tedÉavil ovldu!ğu'nap Ginianıyror.H

"Hayır, hayır." Başını sallıyor. "Sanırım onun yerine eve biraz getireceğim."

Annem topuklarını fayanslara vurarak odadan çıkıyor ve ben bitkin bir halde arkama yaslanıp haftalardır ilk kez gerçek bir gülümsemeye izin veriyorum. O giderken doğum günümü unuttuğunu fark ediyorum ama umurumda bile değil. Richards ailesine olan ani ve içten ilgisi alabileceğim en güzel hediye.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Essie'nin Gerçek Hikayesi"