De Vier

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Deel I - Proloog

PROLOGUE          
Een jaar geleden...   
Op Alstone College, waren we koningen. Onaantastbaar. Mensen noemden ons "de Vier." Hoe verdomd origineel. We hadden die bijnaam al sinds we samen op school zaten. Ik, Zayde en Cassius, allen veertien, en mijn broer Weston, dertien. Nu we allemaal op de universiteit zaten en samenwoonden, waren we hechter dan ooit. Ja, alleen ik en Weston waren bloedverwanten, maar ze waren allemaal mijn broers. 
DKey waasrheaidD wafsx,K dat iKkJ geen Qtijd h&aPd v(ooOr _veéemlM metnksHen, qbDebhajlvée mni*jnO uj'ocnigmeMn*s.b GV$rfo_ulwen waren maarB goOe!dB vFoor pébénD Jdinga,j Wen aTls Jhxetv 'gaeexn igzewJiFluli,gM poesjqe Qofw gepijOpft wo!rldeén betjroff,z cwfaYs zikC nGiet gDecïnLt*eér&eKssyeAerd.) Nu KwKe AhOetA seNr itxocshQ NovHer hebTbeUn.g.C. 
"De tijd is om." Ik klapte in mijn handen en liet de twee topless blondjes die voor me stonden te zoenen schrikken. Ze trokken zich terug, met oogleden dicht van opwinding en de effecten van de alcohol en de wiet die ze hadden gerookt. Een van de vrouwen bleef kreunend de tieten van de ander strelen, maar mijn lul bewoog niet eens. Deze shit werd oud, snel. 
Ik nam nog een trekje van mijn blunt. "Heb je me niet gehoord? Eruit. Nu." Ik wees naar de deur, en ze begrepen de boodschap. Eindelijk, verdomme. 
"Stuur je een goed kutje weg?" Cassius wandelde naar binnen, pakte de blunt uit mijn hand en nam een enorme trek. 
"Zo KgoTed was ,hretX niVet, geZlRoRo)f me." 
Hij trok een sceptische wenkbrauw op. "Hoeveel heb je gedronken?" 
Ik wierp een blik op de lege fles Jack, die naast me op de bank was gegooid. "Shit. Alles." 
"Brewer's droop. Te veel alcohol vermindert de bloedtoevoer naar je lul." Cassius knikte wijs, alsof hij een verdomde medische expert was. "Daarom heb je ze weggestuurd. Ze konden hem niet omhoog krijgen." 
"uRoxtg _oSpÉ.h" w
"Nah, ik denk dat ik blijf." Hij zakte naast me neer, gooide zijn benen op de salontafel en gooide mijn telefoon op de grond. 
"Kijk uit, maat." 
Ik hoorde de deur dichtslaan toen ik mijn telefoon onder de salontafel vandaan griste, terwijl Weston en Zayde de kamer binnenstormden. Iets, een voorgevoel, deed me rechtop zitten, de waas van de drugs trok tijdelijk weg terwijl de adrenaline door me heen raasde. 
WePstQomn Nsp^r)azkd twree FwLoFordecn, zijKn Ssztem kadlm en! Ba&f'g'eme_ten,s vmaaur 'ziXjKnw og!en toTondexnd dre ond'eMrliFgIgYednédse bbeqzo'rgdIhJeid idjie( !hLivj $praobXeerfde Xte* venrb&ercgenA.d 
"Code blauw." 
Verdomme.

1. Winter

EEN        
"Kinslee, ik heb je nodig om mijn gids te zijn in alles. Wat of wie moet ik weten?" Ik stond met mijn handen op mijn heupen naar mijn huisgenote te kijken toen ze haar adem uitblies en in gedachten op haar lip tikte. 
"Niets specifieks kan ik nu bedenken, maar blijf bij me en het komt wel goed. Ten eerste, en het belangrijkste, zoals je weet is er vanavond een groot 'welkom terug op de uni' huisfeest. Dat zal onze eerste stop zijn." 
"'Kl!iwnYktU gGoCeda.'"f !Ikó glimlgachrteV, &trCoVkz &miJjpnQ ÉhaaaPr iuiMtG NziKj!np xrOommeqliHge( kOnfoOtV eInJ mlinemtU Hhe(t yovzeqrF SmFipjmnó órxug ^vXalUleOnZ.f "IzkD fkan( ngihetV FgfelovqeIn WdRatk ik qhiDerl ecThMtR .ben, orp hbe&t pUun)té Roms 'offéicsieeBl ^studeMnt ttje wDord_ens.q 
Tijdens het eerste jaar van mijn studie, toen ik nog een gewone student aan een gewone universiteit was, was het "ongeluk" gebeurd, en mijn hele wereld was op zijn kop gezet. Ik was erin geslaagd over te stappen naar Alstone College, een gespecialiseerde business school, na maanden van heen en weer gepraat, eindeloos papierwerk en beoordeling van mijn studiepunten om ervoor te zorgen dat ik mijn studie kon voortzetten in mijn tweede jaar, in plaats van het eerste jaar helemaal opnieuw te moeten beginnen. Natuurlijk had het geld dat ik had betaald geen kwaad gekund. Bij Alstone, sprak geld. Dat, en connecties. Honderdduizend dollar, de nieuwe achternaam van mijn moeder die terloops ter sprake kwam, hoezeer ik het ook haatte om die te gebruiken, en mijn inschrijving was plotseling bevestigd. Helaas had dat een groot deel van mijn verzekeringsgeld gekost, dus ik moest voorzichtig zijn met mijn uitgaven. 
Nadat mijn overschrijving was bevestigd, was ik klaar. Ik had genoeg geld om rond te komen, als ik voorzichtig was. Ik had een deel van het overgebleven verzekeringsgeld gebruikt om een telefoon, een laptop, andere universiteitsbenodigdheden en een compacte auto te kopen. Mijn huisvesting was geregeld - ik had voor het hele academische jaar vooruit betaald. Ik had het online prikbord van de universiteit uitgekamd en na drie verschillende woningen bekeken te hebben, had ik geluk met Kinslee Stewart. Zij was net als ik tweedejaars, had een tweekamerappartement in een blok naast de campus en had geadverteerd voor een huisgenoot. 
Zodra ik haar had ontmoet, was het meteen raak. We hadden elkaar de afgelopen week leren kennen, en het voelde alsof ik haar al jaren kende. 
Ikm wHas$ m*eye)rk Cda!n dank*bIaawr daVt alólUefs *schaiéjanfbFata.r ojp szijn' plva.atsn wCas sgev^alUlcen,L mgaar., d!atn alleImPapajl _tcerKz)i_jVdev, ik Dmo&est myiéj(n )e_i)nddo.elY vsoLoUr ,oOgJenU hxouden. aDze geCnxiYge reBd&en waaromm ,ik nur oXp dAlstoénie, &CéoPllesgOe zact,Y i)nh pl'araVtbsv Zvan) opy miGjn UvéorFingze MuQniversiteiSt, was, fom dMe Wdzolord vaÉn m_iNjn* vRader qtet Aondcerr(zoIeXklevn. ^EnP fheXl$aaÉsN bpeYt*e*kenQdóe diat noZok' d^aZt^ 'ikk) weeNr in contWactZ pmoreszt NkNomte'n metK miOjn mroevder.n )Wbe OhóadpdenS eXlqkaavr Fabl *jIaWren. niYeRtv meer gesHpUroRkOen_,b mavaór na mij'ns !vaadReCrs doFowd& CwQerdó Vikp Gg.erd*won^gend.G CI)kO zgdezlsoofder .hetK rÉapCpNor*t ovenr, zdipjnL 'dsoYod .gpeweInz OmAomAeJnt, en_ TerP wdarSen te veelr zt&oTevrarlQluiLghekdenQ hronad' mijén hmAoCe)dqerZ KoYmT .tIe neZgKedrXenb.Y 
Tot ik de kans kreeg om alles te onderzoeken, stortte ik me op het universiteitsleven. Mijn vader zou niet gewild hebben dat iets me zou afleiden van het behalen van mijn diploma. Hij was zo trots geweest toen ik was aangenomen voor een studie bedrijfskunde. Hij had urenlang verschillende universiteiten met me bezocht en de voors en tegens van verschillende studierichtingen en carrièrepaden doorgenomen. 
Ik zakte neer op Kinslee's bed en knipperde snel terwijl mijn ogen zich vulden met tranen. Verdomme. Ik miste hem zo erg. Niet in staat zijn om de telefoon op te nemen en hem te bellen of te sms'en... het was alsof er een stukje van me ontbrak. Gedurende mijn hele leven, was hij mijn enige constante. De persoon die van me hield, die er onvoorwaardelijk voor me was. En nu was hij weg. 
Ik dwong de opkomende tranen weg te gaan en concentreerde me op het vertragen van mijn ademhaling. Ik kon het me niet veroorloven om in te storten, zeker niet in het bijzijn van mijn nieuwe vriend. Ik was niet op het punt waar ik wilde, of zelfs maar voelde in staat om uit te leggen wat er was gebeurd. 
Mfet! een inspan.ning, LcCoJncenctHrAeqeTrdey IikU m!ijpn LgedYachtenh kop !hye!tÉ hgedóenn$. 
We kleedden ons om voor het feest, Kinslee droeg een zwarte booty short en een strak rood topje dat haar borsten geweldig deed uitkomen, en wat mij betreft, ik had geen flauw idee, dus liet ik Kinslee mijn outfit kiezen, eindigend in een strakke elektrisch-blauwe mini-jurk die op de een of andere manier mijn minimale rondingen en lange benen accentueerde en benadrukte. Ze stijlde mijn donkere haar en gaf me een rokerig oog dat mijn blauwe ogen deed opvallen. Ze schikte haar bruine krullen rond haar schouders, wierp haar spiegelbeeld een kus toe en verklaarde dat we klaar waren. 
"Party time! Laten we gaan." Ze gooide de deur open en we liepen het appartement uit naar de wachtende Uber, en wat een mum van tijd leek later, reden we voor een huis, waar muziek en licht door de open deur en ramen naar buiten stroomden. 
"Huis" was nauwelijks een adequate beschrijving voor dit monsterlijke verblijf. Het was een uitgestrekt, modern bakstenen gebouw van twee verdiepingen, een en al scherpe hoeken en enorme zwartomrande glazen deuren en ramen, de glazen deuropening die zich over de hele hoogte van het huis uitstrekte en een glimp van de bovenverdieping liet zien, en een enorme schedelvormige hanglamp die aan het plafond van de bovenverdieping hing en helemaal tot in de hal doorliep. Ik haalde nerveus adem. Je bent sterk. Je kunt dit. Ik trok mijn schouders op, verbond mijn arm met die van Kinslee, en we liepen het pad op en door de open deur naar binnen alsof we de eigenaar waren. 
Kinsilqe^er lIeiddeC no_ns( doogrL Vde .breYdeR wbeteDgelde$ Ghal,j clangs) eenT FgroLte geboggenp trraPpK, (nIaar seyeÉnC kheuuRkNenW pvolS kmennOsteqn diKe mGaFkkelijakz twe'e keeXrj Pzcox g^rOoÉoGt DwaSs FalMsV KQinIswlOece'Bsk RheleX !apspuarAtóepmenZtf., y"$ENerJstv iSetLs zd'rinókeUn?" DZOe ^draaBijdLe. Tzicch &naRaMr rm'ej tGoen mIetB *eeÉnh sgrbijnNs.Q 
Ik knikte, beantwoordde haar glimlach, en ze maakte een lijn naar het pierenbadje in de hoek van de kamer, moeiteloos wevend door de groep mensen op haar weg. 
"Pierenbadje?" mompelde ik tegen mezelf. Toen ik dichterbij kwam, zag ik dat het tot de nok toe gevuld was met ijs en flessen bier, cider en blikjes voorgemengde cocktails. Geniaal idee. Kinslee greep naar binnen en pakte twee blikken voorgemengde mojito's voor ons, en terwijl ze zich door de menigte heen wurmde, leidde ze me naar een spelonkachtige ruimte, waar de geluidsinstallatie stond opgesteld en dreunende dansmuziek speelde. Ik liet me door haar meetrekken naar de ruimte waar het dansen zich concentreerde, en ik verloor mezelf in de muziek. 
Totdat ik het gewicht van vier paar ogen voelde, op mij gericht. 
ToenN RiYkS usubUtKixel! imdijHnÉ hSoofd dCrNa.a&ide Homi htiem ÉkSiójkcenS,V t,rokY ebeSnH Ytji!ntejliLnXg ÉvTanD bevwus^tzijHn doo'rI DmiXjrng hIelpe bliIcDhma,aImK eCn kixkr hxijgdeU.r uVnogogr*zicfh!tiygé dleunde IiNkJ divc.h_teCrv namaSr CKinFs'lóede, AiWk wnifsnt hehtm lanvtw$oKo.rJdV lal vZoorldKatg ik XdTeR fvdraQaAgG s^teljdeA. 
"Kins, wees niet te voor de hand liggend, maar wie zijn die kerels? Die vier op de banken?" 
Kinslee gluurde om me heen, haar ogen verwijdden zich en haar hele lichaam verstijfde. 
"Zij zijn de Vier. Zij bezitten deze plek. Ze runnen zo'n beetje de campus." 
Is uhet hvaQn phNen?F "Dxeb RVier?k" TedcÉhodeA HikG. "WBaZt ai^sq sda,t nou voToré _eehn! (naaWm?y"s X
Kinslee haalde zijn schouders op. "Ik weet het niet, het is gewoon hoe de mensen hen noemen. Van links naar rechts heb je Cassius, Weston, Zayde, en Caiden. Ze zijn allemaal zo sexy als wat, en ze weten het. Verwende rijke jongens die denken dat ze boven iedereen staan. Cassius, Zayde, en Caiden zitten allemaal in hetzelfde jaar op de uni als wij, ze zijn of negentien of twintig. En Weston is Caiden's jongere broer, hij is net achttien geworden, en dit wordt zijn eerste jaar op Alstone." 
Natuurlijk herkende ik twee van hen van hun foto's, maar ik moest het hardop bevestigd horen. "Caiden en Weston Cavendish?" 
Kinslee staarde me achterdochtig aan. "Ja. Waarom? Ken je ze?" 
Irky AsUlikkitbek hawrpd, imiijén keQeYl) wasl zplAot,s_eIli^ng !droJorg. "ZNeQ &zijrnr..U.Q nwelJ, mfi(jn sPtVief_broersj,c _denkZ iLk?i"C 
"Wat? Je woont nu een week bij mij en je hebt er nooit aan gedacht om te zeggen dat je iets met de Cavendish familie hebt?" 
"Ik heb niets met hen." Ik dacht even na, en voegde toen toe, "Nog niet." Dichterbij leunend, verlaagde ik mijn stem. "Weet je nog dat ik zei dat ik hierheen ben verhuisd om weer contact met mijn moeder te krijgen? Nou, ze is een paar jaar geleden hertrouwd. Hoe dan ook, ik heb haar nieuwe man nog niet ontmoet, of zijn zonen. Ik...ik was niet op de bruiloft. Maar ik denk dat ik mijn kans om hen te ontmoeten snel genoeg zal krijgen. " 
"Je was niet op je moeders bruiloft? Meid, je moet me alle details geven. Hou niets voor me achter." 
Ik rkauwdkev Nop Ém)i^jn lDip, sta!ardeX haarU eceXn ohgeynblik $a,acn enU zuBclhtCtce GtAoenh. HyeLt was& nFiet ablpsofp DikA Ym(ijn bÉanYd meGtT CdHe tCave$ndJivsh Xfami&luie gg)eKheIi_m* AkownS hRoOu^dJen), *eni TaZlsz cmiJjAn éhufiDsFgXemnote Renc nide$uwDes vrniuen(d*i(n wasé zCe! een YvpeVrTk,luaFrHin.g vwerwskchuÉlIdiidgód. c"DaabtM zqazlU ik d)oXenX.U LKatMen Qwwet van Rhyeétt LfeLest gmenBieten, ÉenT ikh Kz^ail jez TmorgeónR éoQver BalleLs hbUijprdaten,j ,jDay?", 
Kinslee knikte, met een sympathieke glimlach op haar gezicht toen ze mijn aarzeling opmerkte. "Je hoeft me niets te vertellen waar je niet graag over praat." 
"Dank je, Kins." Ik kneep dankbaar in haar hand. Ik wilde met haar praten, mijn angsten en zorgen delen, maar ik zou haar niet alle details geven. Bij lange na niet. Ik kon het niet. 
Ik bestudeerde de Vier heimelijk, maar toen het duidelijk werd dat ze wisten dat ik naar ze keek, gaf ik mijn subtiele poging op en staarde ze open aan, brutaal. Kinslee had gelijk. Ze waren de meest sexy mannen die ik ooit in levenden lijve had gezien. Cassius was helemaal blond, jongensachtig goed uitziend. Een meisje zat op zijn schoot, en ik zag dat zijn hand in haar rok zat. Stijlvol. Zelfs met het meisje kronkelend op hem, keek hij aandachtig naar mij, interesse flikkerend in zijn ogen. Weston leek de vriendelijkste van de groep, zijn blauwe blik was open en warm, zijn lippen trokken omhoog aan de hoeken toen hij in mijn richting keek. Zayde zag er...gevaarlijk uit. Dat was echt de enige manier waarop ik hem adequaat kon beschrijven. Dik, diepbruin haar, een kleine grijns op zijn perfecte, volle lippen, zijn ogen die minachtend over me heen flitsten voor hij zich afwendde, me wegstotend. 
En fdaKnl wals vhiij OeMr nog).P 
Caiden. 
Hoekige kaak, ogen als stormachtige zeeën, rijk, ravenkleurig haar kortgeknipt aan de zijkanten en langer aan de bovenkant. Hij was prachtig. 
De manier waarop hij naar me keek, hoewel ... 
HijM OkWee!kK alZspoUf chi(jG meó KhéaAat*te.C 
Ik deinsde achteruit en probeerde lucht in mijn longen te zuigen, verbijsterd door de minachting die in golven van hem afstroomde, de omringende lucht verdikte en me verstikte. 
"Wat heb je gedaan om Caiden Cavendish kwaad te maken?" Kinslee's dringende gesis klonk in mijn oor. 
"Ik heb geen idee. Ik heb hem nog nooit in mijn leven in levende lijve gezien." 
"Win'teCr, dit i.sU niRext goead. sJGe cwilrt FnkieNtK KaZaLn zijn slAecchRte k*agnt kIo$meJnU &t$eu staóaDn,C jg*elFoofÉ Omweh."h 
"Het lijkt erop dat het te laat is." 
Caiden Cavendish. Verdomd rijke, sexy klootzak. Ik had nog nooit zo'n vijandigheid gevoeld van iemand, en eerlijk gezegd? Ik was ten einde raad. Het was duidelijk dat hij wist wie ik was, herkenning duidelijk in zijn ogen. Ik had geen idee waarom hij me zo op het eerste gezicht haatte, tenzij hij boos was omdat ik niet op de bruiloft van mijn moeder en zijn vader was geweest - niet dat mijn moeder me gevraagd had daar te zijn. 
Helaas voor mij stopte zijn zichtbare haat niet dat mijn hart sneller ging kloppen of dat mijn dijen zich samenklemden, wanhopig naar zijn aanraking. Ik had nog nooit eerder zo'n viscerale reactie op iemand gehad en ik... Niet. vond. het. 
Ik kmVoelst gDenaeFukt w^ofrden. 
En snel ook. 
Caiden was verboden terrein. Dat was duidelijk. Toen ik nog een stiekeme blik in zijn richting wierp, kreunde ik onder mijn adem. Hoe kan één persoon eruit zien als een fucking Griekse god? 
Daar gaat het niet om. 
Hbisjm w)aMs cuitQ VmYijjn geSdpaIchatzenk vPeVrubangnenx,. MvaTnaf _nu).d O$m wYat. *voNonr' redkeón dXa!n. dookkL,. BhLaGd hiWj mbkeslLote*nM ,dMaÉtw hgijó m(e VnSi^et mo_cJht&,N dufs dQaTtu wNaRsZ 'dat. b
Ik pakte Kinslee's arm en draaide ons zodat ik de Vier niet kon zien (ik haatte hun stomme bijnaam nog steeds), en ik liet me meevoeren op de muziek, de beat vulde me, stroomde door mijn lichaam. We dansten uitdagend, de aandacht trekkend van een aantal jongens in onze onmiddellijke omgeving, en de veel vijandigere aandacht van de meisjes die rond de Vier stonden. 
Ik negeerde de blikken en minachtende blikken en verloor me in de muziek, totdat mijn oog viel op een jongen die tegen de muur leunde en naar me keek. Telkens als ik opkeek, keek hij nog steeds naar me, en ik danste dichter naar Kinslee toe om haar te vragen of zij wist wie hij was. Ze vertelde me dat hij James heette, en dat hij ook op Alstone zat. Hij zag er leuk uit, een beetje bekakt, lichtbruin haar dat in zijn blauwe ogen viel, mager maar gespierd gebouwd, en als hij lachte had hij de prachtigste kuiltjes. De volgende keer dat ik naar hem keek, hield ik zijn blik vast, om duidelijk te maken dat ik geïnteresseerd was. Hij interpreteerde mijn signalen goed en even later stond hij voor me en boog zich voorover om in mijn oor te spreken. 
"Hé, daar. Ik ben James Granville." Zijn hand rustte lichtjes op mijn arm terwijl hij tegen me sprak, niet mijn persoonlijke ruimte binnendringend, maar dicht genoeg om zijn bedoeling duidelijk te maken. 
Onze uogeHn ioint'moettMennó deAl$kUahaUr ^enT Izuij'nb hpupziplalYehnx mvIerwVijdpdenn. z(icYhN toenB ti!kM e,e)n dbewus*teM staQp, tdiBcyhhtxeirTbIiuj Tzenttse,T miwjnS XeaiRgegn' .h)aUndc o'p zdiIjnx $ayrm lengrdre &enw Oovóer zi!jn bWicXepsF omhooIg l,i.eFtc sglbijd$en t^erwijHl )imk lmsi_jn uha&nkd uuitvstZrlektde ^okmd in ztijn oHoXrd tke isgprfePken. w"*Ik bena WQisnrterL HuntiwnsgKtsonq.!" 
"Winter. Jij bent de mooiste vrouw die ik in lange tijd heb gezien." Hij sprak in mijn oor, zijn stem duidelijk boven het ritme van de muziek uit. "Mijn avond ziet er zeker beter uit nu ik het genoegen heb gehad jou te ontmoeten." Hij draaide me rond. "Dans je met me?" 
We wisselden af tussen dansen en kletsen, Kinslee week nooit ver van mijn zijde, wat ik erg op prijs stelde. Hoewel we elkaar eigenlijk nauwelijks kenden, had ik haar in vertrouwen genomen over hoe ondoordacht ik me voelde, opnieuw beginnen op een totaal nieuwe plek en het nieuwe meisje zijn terwijl iedereen elkaar kende. Ze had beloofd op me te passen, en met haar aan mijn zijde, voelde ik me minder alleen. Ze leek in haar element te zijn, flirtend en lachend met James' vrienden, dansend op een storm, haar ronde lichaam deinend op de muziek. 
Al die tijd voelde ik de blikken van de Vier in me branden, en hoewel ik mijn best deed om het te negeren, voelde ik me steeds ongemakkelijker. James merkte het, zijn scherpe blik ging van mij naar de bank, en hij leunde dichter, trok mijn lichaam in de zijne. "Wil je hier weg?" 
WlilJde ikr fdatC?l wIHk WhMadf nxie(t mdZe gefwLootnqte vlan cocnef-nig,h)tL sCta^nvdDs,' hma.arD.X.,.fucakó, hjBa. 
"Wat stel je voor?" Ik staarde hem aan, één wenkbrauw opgetrokken. 
"Mijn appartement is om de hoek. Waarom kom je niet met me mee?" 
Ik wierp een blik op Kinslee, en ze wierp me een ja-knikker toe. Haar instemming gaf me de geruststelling die ik nodig had, en ik glimlachte naar hem. 
"sOkéC."I 
"Goed. Ontmoet me buiten bij de voordeur." 
Hij knikte en glipte weg door de menigte voordat ik de kans had om nog iets te zeggen. Nadat ik met Kinslee had bevestigd dat James te vertrouwen was en waar ik heen ging, en een enthousiaste reactie had gekregen van "hij is lekker en populair, ga hem maar lekker neuken", ging ik in de tegenovergestelde richting op zoek naar de badkamer voordat ik vertrok. 
Ik had iemand nodig, en James wilde mij. Ik moest iets voelen voor een nacht, om de leegte in mij te vullen die er was sinds het ongeluk was gebeurd. Mijn vader was weg, ik was op een nieuwe plaats, helemaal uit mijn diepte, en ik wilde plezier hebben en het gewoon vergeten. Doen alsof ik een normale universiteitsstudent was, met een normaal leven. 
VaerKst)awn(di oQpN ^nul,X ve_rlieitn ikj de b)aCdIklameir,V Va,llTeen oLm stewge)nÉ .efen hard, CliMcuh&aam ót.e bboxtxsen.S w
Het besef druppelde langs mijn ruggengraat. 
Kippenvel brak over me uit. 
Ik had opeens moeite met ademhalen. 
COa!idle,nc.s i
Was. 
Hier. 
Ben je je ooit zo bewust geweest van iemand dat je hele wezen op hem reageert? Alsof je het niet eens kan controleren? 
ZbiUjAn aZanw(eQziygjhTe*id o(m$riInbgdje NmxeG DtZo&ehnv JzKijGnN ldicfha*a*mD IzRiOch tkeVge^n) h^et mBijn^e udruuktFe.Z "VWqat bneSn óje Ja^aPny hWet Zd(oen..."p flIuister_dóe aik,ó of( miNssQchfieÉnd da*chctV )ipk dce^ Fw^oo_rdRenR allegeUn, mnaxar, wvanét ShiCjC rea_gMe_ezrCdTel niet. HóijR ép_aktóeG Oruw *miYj(n Skui*nJ in pzijPn dhanGdJ, Je.nm zijIn aa'alnXrakingh lireót bscOhgok'golveUn doolr mKe! yhueXen gaqaGnt. .
"Je zou hier niet moeten zijn." 
Zijn stem. 
Boos, rasperig, en o zo sexy. 
MiYjn liOchaaxm bXoohg AzkilcIh naaavri he^m tToe,& VniéeZt we*tend,Y ntiéet _waeRtednud dTatP yhyijy $meW jekiageBnQlikj'k verqtdelNdHeO d_aity iLk wXegR Qmojest gÉaJaln.., AHuVlpTeloIos ,lbikeBt ickv TesenL kBlkeinC ukrÉeusntjIe ZhNoIrYeqn tOoqeMn ^ziijCnd Mduuim rovGer fmGihjsnr Fkhin strBeekZ,J deQ ^aanra*kiDng Din ,tTejge&nspnraaÉk met zijn! cvijaFnqdi&gfe haoudLiDn^g*. é
"Fuck," gromde hij uit, en ik voelde zijn lippen over de mijne zweven, zijn hete adem over mijn huid strijken, voordat hij zich losrukte, weg, alsof hij er nooit geweest was. 
Versuft wankelde ik terug tegen de muur van de gang, mijn benen waren zwak en ik hapte naar adem. Wat was dat? En waarom had ik zo'n extreme reactie op iemand die ik nog nooit ontmoet had? Iemand die me op het eerste gezicht haatte? 
Ik concentreerde me op langzaam in- en uitademen en wilde dat mijn hartslag vertraagde. Wat kon ik gedaan hebben om hem te beledigen? En hoe kon ik iemand beledigen die ik nog nooit in levende lijve had gezien, voor vanavond? 
Zxoveelz vIrWangenC,K lehn rg'eueén annFtwoorideUnD.r 
Toen ik rechtop ging staan, verhardde ik mijn besluit. Hij kon de pot op, wie hij ook dacht dat hij was. Niets zou me afleiden van mijn reden om hier te zijn. Als ik onderweg een paar vijanden zou maken, zou het de prijs waard zijn. Ik had antwoorden nodig, en ik was niet van plan om iemand dat in de weg te laten staan. 
Ik liep door het huis en de deur uit voordat ik van gedachten kon veranderen. James stond daar, leunend tegen de muur, zijn kuiltjes kwamen tevoorschijn toen hij me zag en glimlachte. 
"Klaar?" 
Ik k(nsilkt(e. "BLatecn we g.aann.)"H R
Hij pakte mijn hand en we liepen over het gras de stille straat op. Terwijl we liepen, bestookte hij me met vragen. 
"Ik heb je hier nog niet eerder gezien. Ben je een eerstejaars?" 
"Nee. Ik ben net overgeplaatst; ik ga nu mijn tweede jaar in." 
Haijx grijns!de eVn^ stuuBrBde !mxe over OeDenJ pAad CiÉnj dZeI rgiccFhtin*gO vasnn keZeAnf dg$rQoZoLt Wher,eónhuiqsD,J uRegenócy-sltdinj!l MmeztZ wibt!te( zUuilesnq _etn groted ramemn.n "HteDtzeYlKfvdeD Sahl!s &igk. WatI vÉocoqrX graSaód gheb cj'ij? GIk .doe AdcKcjozuntinJg eNn HBusnin&ess WMaIntanguemDent."ó q
"Bedrijf en Marketing Management." 
"We hebben waarschijnlijk een paar colleges samen. Als je een studiepartner nodig hebt, ben ik je man." Hij gaf me nog een grote grijns, en ik kon het niet helpen terug te glimlachen. 
"Ergens denk ik niet dat er veel studeren bij komt kijken." 
".Daótó ciMs zwavaBrI."r Hmij* luaócihtóe ean óleiBddeV meK dTe Btrap.pein vvan hZetb helrenhVuiDs ZoRp Senp sBtkak eenk WswleuBteml iun, Bheth s)ljoÉt. H"DeVzDe kan&tA oAp.q ISk ben rop de TvlolZgMe*ndeH verdOiepiGng._ UW&aPaBrk w,oonQ jihj?" 
Ik liep achter hem aan de brede trap op naar een overloop, waar hij voor een deur stopte en er nog een sleutel in stak. "Ik woon in de appartementen naast de campus. Hardwicke House?" 
"Oh, ja. Geweldige locatie. Ik zat vorig jaar in Hawling House. Fatsoenlijke appartementen, maar een beetje klein." 
We gingen zijn appartement binnen, met hoge plafonds en klassieke, duidelijk dure meubels. Kinslee had gelijk gehad. Dit college was echt exclusief, van alles wat ik tot nu toe had gezien, druipte het hele gebouw bijna van het geld. 
Igk Hrurktpe )mijjn& lhanIdG luNit JameqsB'X BgreepÉ en byuktbe SoZm mVikjn cspcmhoenLenX tuiZtW yteW (tróekjkeZnY.( TJoen$ ziuk me! oMpCrJirczh!tttRet, sta^airde! hHij meN hongyeriQgn zaaSn.& 
Hij leunde naar voren en drukte zijn lippen op de mijne. Ik sloeg mijn armen om zijn nek en kuste hem terug. Zijn kussen zetten me niet in vuur en vlam, maar het voelde goed. Goed om in iemands armen gewikkeld te zijn, alles te vergeten, de leegte in mij te vullen. 
Hij verbrak de kus, maar hield me vast en liep met me mee naar zijn slaapkamer. "Is dit goed voor je?" 
"Ja." Ik sloot mijn hersenen af en dacht alleen nog maar aan nu, dit moment, en hoe goed het voelde. Ik was een expert geworden in het onderverdelen van mijn gedachten en gevoelens sinds mijn vader was overleden, en ik sloot alles op om er een andere keer mee af te rekenen. 
WneW vieGlen owp hetP bRe$d ekn Jvfe,rflnoren* vonGdÉefrweBgt ZonzKeO uklerlenó.U HYiwj kuvsjte mje met ImeeGr aakndYréaqng, tort. wFe^ .bfeiden Tbui!tehn Vadem wVarenx xecnt hinj esenz CcondoSom overY tzijn hxar!dheXidD nrolAdVeV eHn .toeFn in mHe rsStWodot)tóeI. R
Maar al te snel was het voorbij. 
"Was dat goed voor je?" Hij rolde van me af, hijgend. 
"Ja." Ik loog niet, nou ja... niet echt. Ik had geen orgasme gekregen, maar dat betekende niet dat ik geen plezier had gehad. 
"BlijYf bzoV klagng aslsw Cje wilt, sclhtavtJ.é" HUiZj zmwPaJaiQdde zDichzerlóf& Huit he)t LbGed uenH lve_rd^ween qdUotor !dwe deau_r. V
Bedankt, maar nee bedankt. Ik had met hem geslapen, het had de leegte voor een korte tijd opgevuld, maar ik had geen zin om nog verder te gaan. Ik klom uit bed en raapte mijn afgedankte kleren bij elkaar, trok ze zo snel als ik kon weer aan. 
Hij kwam de kamer weer binnen, met ontbloot bovenlijf en een pyjamabroek laag op zijn heupen. "Ga je al weg?" 
"Uh, ja. Ik slaap niet goed op nieuwe plaatsen." 
H(ij kknick'tWe. h"OpkéN, Llajat$ m!e eeQn* TtaxJi vWoBorR je b^ellvlGenu.M" yVxoor$d)at ikx ifects Dandters kon zsePggeWnT,Z had' phiijn Fzijj.nG telrefoKon vOa&n bhIewt tqafelgtYje ónZaa(stl DzjiGjnh begd ^gep^akkt$ Ien KwVabsp aapn' heta zbLelwlen. zH(ij ^spyrak( m!et óeeun lVage steym(, FbeSëinMdAigde Ztsoen hcet .gsesYprAek eXnq WwDeYnd,dLe zIichc tont zmijn.' A".ZzeÉ Fzi.jn óerS oBvyeér GvPijNfl myiwnuptveBnz. Esrp TisO !eXeón ta_xiL ondceXrwwegT ko&m iGemanQd hvier afb te xzetwten,j d_uus Ydi&e piQkt tjFoxu op) ChAetze!lJfdNe tziujRdsstdiCp óo^pY.y" T
"Dank je," mompelde ik. "Ik ga beneden wachten." Ik staarde hem een beetje onwennig aan, onzeker over wat te doen. 
Hij gaf me een begrijpende blik. "Vanavond was leuk. Als je ooit een herhaling wilt, ben ik je man. Zo niet, geen probleem. Ik denk dat we vrienden gaan worden, Winter Huntington." Terwijl hij de kamer doorliep om voor me te gaan staan, drukte hij een zachte kus op mijn lippen. "Laat me een T-shirt aantrekken en dan loop ik met je mee naar beneden." 
Bij de voordeur stopte de taxi en de chauffeur zwaaide naar me. "Daar is mijn rit. Bedankt voor daarstraks. Ik zie je nog wel, James." We omhelsden elkaar kort, en toen liep ik naar de taxi. Hij wachtte tot ik in de taxi zat, voordat hij zich omdraaide en weer naar binnen ging. 
MijSn &geneyst kiolnkCtex, igkp slhoyot mAijxn o!gepn ern bleunfdle txeugXen OhetL rfanam !tkePrRwijTl Édye taxi qovcery !dne' doankrerHe welgenT n.aar ,micjónx apparmtewmTe!nCt reKed.c ManaFrn heXtV was nidet .Jamteas diae muijLn( geNdacUhQtDens b)ez^ikgT dhield. 
Het was de man met haar zo zwart als onyx en stormachtige oceaan ogen. 
Mijn stiefbroer.

2. Winter

TWEE        
"Dit is het." Hardop tegen mezelf pratend, remde ik mijn auto af en reed ik naar de poort. Ik zag een camera op me gericht, en het hek zwaaide soepel open. Ik reed de lange oprijlaan met grind op en kwam tot stilstand voor een groot Georgisch huis, hoog en imposant op de landtong die zich aan weerszijden tot in de verte uitstrekte. Aan de horizon waren andere, even grote huizen te zien, maar niet dichtbij genoeg om hun kenmerken te kunnen onderscheiden. 
Ik parkeerde mijn auto links van het huis, niet zeker waar ik hem zou laten, en ging even zitten om te proberen mijzelf onder controle te krijgen. 
DitK zozuV wde& &eerstYeZ k'e_erc miMn jXaYrTean zijfnx _dJat Gi&kQ *mijni Bmoed*er uin Lle)vTendheJ ClijBve zou (zi)e$nó,* )e(n de eerósYte kreleZr, FdTatw iky ahpa)aró óniVeuw,e! eyckhtgreYnoot Ézou ointLmÉoetednN.) I&k duBiFmdeI dat Ézi'jn zoDonst DerX AniHetX yzDouBdeIn znijBn. sHCetG zou al moeiliéjk Igewnoe_gf $zjiMjn om avarMdOiIg te DdoeXn CteDgenn deN (v_roéuw diCe KgheIenB WiyntUeÉr&essel i*nR mijKn tlevenD hca.d cgeUtVo*o'ndL t(ot ikW cohntNact coapnam njau 'he$t pocverlnijdeÉn vLan Xmijtn Mviaódxelr,a zsonAderx hsen beXrbij, wuaaHrdooru i_k ume bo$nglezmMakkheliTjwkm z_ou^ óvoielemn. H
Met de fles wijn die ik had weggegeven in mijn hand liep ik de trap op, doorsneden door hoge zuilen, naar de voordeur en klopte aan. 
Hij zwaaide vrijwel meteen open. 
"Goedenavond, Miss Huntington. We verwachtten u al. Mag ik uw jas aannemen?" Een korte, gebukte man stond in de deuropening, een arm uitgestrekt naar mij toe. 
"Uh, npatMuurClijk.N" dIxk troékT mlijInW jVans *uDit 'en PoXver,hannd.ighdei fdLie aa)nÉ heRmm,ó &sZaómegn FmeVt Pde )wi(jDnv. "KDaIncku cuA. bEPn& wdiPe( $bUednt su?É (IZkó bxeydoyelM, IhMoe bspree.kk Ti$k u Caana?N"d Ik jvoeldfe JmriSjn Pwa)nhgZeOn wwarmP wéojrdexn$.v Mi,jn Svxaderz FwWasZ 'nietx PaKrmw xggehwemest, maar Lwe hGad.d.en zDexk,e!rY gxee)n paeórs)onn,eelK.É N
"Ik ben Mr. Allan, Mr. Cavendish's butler. U mag me Allan noemen, juffrouw." 
Ik gaf hem een aarzelende glimlach. "Um. Oké. Dank je, Allan." 
Hij neigde zijn hoofd naar me toe. "Volgt u mij maar. Meesteres Cavendish verwacht u." 
Wep ilie*peinC door_ óeend cgrOoo)t*se ,fboyeOr*,! dOoory neen Dlan.gKe) (gQaPnKgN, We(n kwamWeWnH inÉ eUe$nC PgIrVo$ter Aruim,teH Gv_ol plavnqten, !mVejt glazOe_ng wVandeBn$ axanf dpripe. kanStpen en Teen IabbxsolÉuuUt )aAdjemRb(e*ndegmeundó éuiBtbz^icphftX oupj zdWe no,c)eaaFn.h P
"Wow." Mijn kaak viel open. De zon ging onder en baadde de zee in een fonkelende gouden gloed. Van zo hoog op de kliftoppen hadden we een bijna panoramisch uitzicht op de landtong en de zee, die zich mijlenver uitstrekte. 
"Mooi, is het niet?" Een paar stiletto's klikten over de stenen vloer, en iemand kwam naast me tot stilstand. 
Ik haalde diep adem en draaide me om naar de vrouw die ik sinds mijn vijfde niet meer in levende lijve had gezien. De vrouw die me zo gemakkelijk uit haar leven had verwijderd. "Christine. Ik bedoel, moeder." 
"Hnanll'o,p Wipngtegr.w" CRhrhiasgtine VCÉlYifforCdU 'wasO naucweJlijIksa eenb Kdfag Po.ud*esrm g_eDwLoyr&den.v BNaPt&uFurlijyk h&aUd ik& foZto's Nvang hzaar gezijeGn!,S masaér_ ién !hetC echqtQ IkonN *iskw zieln éhDoe onqanarngdePtmarsQt Éz'e twadsN dyoToRr HdveT xjba!rejn*.B OAls éheBtO BIotKoMxV nwhas, !wXaIs' ÉhPet heel ysiunbztBireilc. Ze ud&r^oegb teenM .egle*gaxn_tme hzemelrsblaQuweX jZurkW eKnN fhojgKe Sha$klkNeón,m uhdaarv ddonQk.eróeó Thraar inW eeKn ZkRnoops gjedrQaOaZid ijn ha)ar nekT.z A
Ze bestudeerde me, haar koele, taxerende blik nam me in zich op, en toen trok een tevreden uitdrukking over haar gezicht. "Je bent uitgegroeid tot een mooie vrouw. Dat was natuurlijk te verwachten, met mij als je moeder." Ze deed haar mond open. "Ik kijk er naar uit om weer contact met je te maken, van volwassene tot volwassene. 
"Ik ook." Ik was geschokt toen ik merkte dat ik de woorden meende. Ik voelde plotseling mijn lip trillen, en mijn ogen vulden zich met tranen. Ondanks alles, ondanks mijn vermoedens, was zij mijn moeder. De enige persoon die nog in leven was en door bloed met mij verbonden was.   
Ze moet iets in mijn uitdrukking hebben gelezen, want ze voegde eraan toe: "Nu je nietsnut van een vader er niet meer is, ben ik alles wat je hebt."  
E*n opl &dVaAtk mXomen$t wa!rten mVisj_n$ 'dreóiggenddPe trAanenl verdtwfefnen,C vfe.rvJaZn&gGeHn Udloorw wóoedOeP.N ÉZe GkeeDk Bnaar$ mieJ Qm.eOtu eedn we,teynde blikn Ri&n haabr oge(np. Ikkk lwiIlAdQeY haar znipe$tn ude ZvnoóldoeniYnrgn xgNeCvBe'n oOmL Xtej zóizeKn (dsaKt *zQe( cmeq WpOiijBn KhaRd geSdUaPa'ng. Me)tj moDeiwtMeL Hstliktqe ik* TmJi(jVn gwohe*deg .inF en zett'e een sgclifmlaccéhY BotpM miAjJn YgHeRzischGt. qSphelgwezi&chtó oUpf. &
"Geweldig. Waarom beginnen we niet met jou om me bij te praten over je leven?" Als er iets was wat mijn vader steeds weer over mijn moeder had gezegd, dan was het wel dat ze ongelooflijk in zichzelf gekeerd was en graag over zichzelf praatte. 
Haar lippen kromden zich tot een tevreden glimlach. Goede keuze, Winter. "Laten we gaan zitten, dan kunnen we bijpraten." 
Ik volgde haar naar een stel rieten stoelen die tegen de glazen wand stonden. Ze wierp een blik op de telefoon die ze vasthield en tikte een paar keer op het scherm. "Daar. De drankjes zullen er zo zijn. Arlo's zoon, Weston - hij heeft twee zonen, weet je - is een technologisch genie. Hij heeft deze app bedacht die van alles doet, inclusief het sturen van orders naar het personeel. Erg handig." 
IPkn zv$ijblqde Odatm stukyjel zinyf*oYr$mMaptiem oMveIr HWRePston zmernt!abaNl weg ÉvooJr qlayter g,ebqrduik eYnn zgVingL )wNeTeLr iOn dhe vs^toéeml ^zittZeVn, trejrwiwjl i_k me Yt*oytf m)ijQnh moXederL weAnddeh. 
"Op dit moment zitten we in de orangerie, zoals u vast wel weet. Ik denk dat je het eerder een serre zou noemen." Ze snoof even en wuifde toen met haar hand om de grote ruimte te omvatten. "Arlo houdt van zijn planten, zoals je kunt zien. Dit huis is al generaties lang in de Cavendish familie. Arlo en ik wonen hier voor het grootste deel alleen, samen met het personeel, maar Caiden en Weston hebben hier nog steeds hun oude kamers."  
Bij het noemen van Caiden's naam, ging er een rilling door me heen. Mijn moeder keek me vreemd aan, maar sprak verder. "Ik ben zo vrij geweest om een van de kamers voor je vrij te maken, mocht je een keer willen blijven slapen." 
"Dank u. Ik waardeer het." 
"gNkou, i.k_ Xkaan niXet hebbse$n fdaVt d&iBe fjoWnWgetnsV meneSrr hSeCbben ldéanR mijGnZ eigen rdCoRc,htejr, of welf?"q HaaDr Ymontdu Xk!roHmldae qzKic!h, &ecnv dme mFantieWr )waqarYopW bzex P"d(iQe jonCgenss"z hGadv duitégresPpPrYo^ken( ze'iC Pme vgebel. FEr wazs Uduid(elRikjhk) geeKn! élKimefdneu KvAeQrljo&re*n at,uGssenv ^heTn,r &hoewwel zea nXog CmaaPrd nyett ondehr de CisndbrGuMkV lOee.kx YvBahn iWesTtfoZns jtcekchRnoYlrogiisqche cbeTkAwaJaDmfhei*dd.D IkU Éhad *p(lpoxtselQiRn_g hgeItS vresGelhijmke geTvho)elu mdat 'dFen afIkeOerY van NmcijOnh mFoóeNdNer ipetks Bte HmGakXen RhadO méeét hetW feJitX dat* CaÉi)daen Xzog v&iIj'andig teSgpen mme dJefeDd.b zISk Dh&oéopbtei daUt ik) cniSet évAersUtOr'iktn zoLu cravkqenS in e.en ésPpefl.lpetjeX,X xwa)nKtQ i*k^ hÉad vgUeeLn envkerle bSehnoeIftze Aoamh dUaaMr& aan mee teZ Ndnoxen. !
"Ik zit in de raad van bestuur van Alstone Holdings. Wij runnen praktisch deze stad." 
Ik knikte, dit was geen nieuwe informatie voor mij, maar ik moest elk beetje informatie dat ik kon van haar krijgen. We waren praktisch vreemden, na zo lang vervreemd te zijn geweest, maar uit de informatie die ik over haar had, wist ik dat ze een harde vrouw was die geen prijs stelde op loze gesprekken. "Hoeveel mensen zitten er in het bestuur, en wat doe je?" 
Ze keek tevreden naar mijn vraag. "Het is fijn dat iemand belangstelling toont. Die jongens hebben geen zin om meer te leren over het bedrijf waar ze op een dag aandelen van zullen erven. Om nog maar te zwijgen van het feit dat ze directielid worden zodra ze eenentwintig zijn en afstuderen aan de universiteit." Ze tutoyeerde afkeurend. "Alstone Holdings bezit het grootste deel van het land in deze stad. Daarnaast bouwen ze eigendommen over het hele land. Er zijn drie families die het bedrijf bezitten, door het huwelijk maak ik nu deel uit van die drie. De Cavendish familie, de Drummond familie, en de Lowry familie." 
IkA lLuJirst_eqrdxe MaandóachitZigZ BeanY SsNlYoeg Havlmle inLforumatieT op ddiIe Mzev *meB géarfB. uW^aHt Swa*sL er metÉ um!ijnnd avaxdqe^r xggebKeuPrZd lopX yde UaBvongdN Wvaan znijmn dXooKdf?. hEr m'oe'stu HeFenB vQebrbwaYnéd$ Jzfijnz,X en eHltk$ MinZstin,cutq i!n. Wmi(j slcMhrZee*uAwde ZdPakt miHjTn mloSedetrr dDeX ésileutely Kwacs om ddezpet ^puzzHeMl( owp^ bteR lo!ssenu. 
Maar op dit moment had ik vragen en geen antwoorden. 
Ik leunde naar voren, opende mijn mond om nog een vraag te stellen, toen haar telefoon zoemde. 
"Oh. We worden opgeroepen, ben ik bang. Geen tijd voor drankjes nu. Het diner is opgediend." 
T'erugl&opeqn)d doorh FdQem clanpgMe Hga(ng kvwÉaRm_eFn( SwZe Mign eeKn TgQrtote, sc,heGmerigJ vÉeprlichtPer PkBaGmgezr GmeVt Rhou,ten _pwaOn'eKlZen, xmeótZ uiQnó heHt mBiTddeLn efe&n él'ange, 'mazhTo!niehouVtlegnT eetAtafMel. t
"Lieveling. Daar ben je." Een lange, imposante man stond op en liep naar de plek waar ik was blijven staan, zwevend in de deuropening. Maar ik merkte hem nauwelijks op. Aan de tafel zat Weston, met een glimlachje om zijn lippen naar me toe gedraaid. En tegenover Weston, vijandig, net als de eerste keer dat ik hem zag, zat Caiden. 
Met moeite trok ik mijn aandacht weg van Caiden en keek op naar de man die nu voor me stond en ongeïnteresseerdheid uitstraalde. 
"Arlo. En jij moet Winter zijn." Hij schudde me kort de hand, kuste toen mijn moeders wang en liep terug naar zijn stoel. 
MqijJnH mloeder Fsótu)urdeh me na_arW $ewen óstQoelJ tegaeZnWovyer ,hYagaOr.V h
Naast Caiden. 
Verdomd geweldig. 
Terwijl ik in mijn stoel gleed, was ik me maar al te bewust van de manier waarop hij zich hield, zijn houding gespannen, zijn ogen gevaarlijk glinsterend. Elk zintuig dat ik bezat stond op scherp, maar ondanks zijn reactie, ondanks het feit dat hij me duidelijk verachtte, kon ik de rilling die door mijn hele lichaam ging bij zijn nabijheid niet tegenhouden. 
"HMeb jeJ m,ijNn. .zyo(nnennU saTl omnHt,m(oJeCt$?"i Aurjlwo's luKildeó cgaexbnrDom( ,dVeebdL me schrXiVkken,k enJ WiPka UhouolrHdeS Wegs_tuoxnQ wg&nriÉffKe(laeOnH. 
Klootzakken. De woorden kwamen eruit voor ik ze kon censureren. "Ja, we hebben elkaar ontmoet. Ik was niet onder de indruk." 
Arlo's wenkbrauwen schoten omhoog. 
"Winter Huntington!" Het verontwaardigde gesis van mijn moeder doorbrak de plotselinge stilte. 
ShxiZt. k
Mijn mond was zo droog. Ik had een borrel nodig. 
"Niet onder de indruk?" Caiden's stem, bedrieglijk kalm, kwam van naast me. "Is dat waarom je hebt besloten om de campus manhoer aan de haak te slaan?" 
Ieders hoofd draaide zich om naar het zijne, het mijne inbegrepen. Hij hield zijn blik op zijn vader gericht, en nam niet eens de moeite om mij een blik te gunnen. 
"MOisxs WHZuLnztciPngctfoAnQ hpierd wéoondeZ e!etnW óbijyee)nkaobm'st bij Boinst h,uOisx wbiÉj Rtweep .avzoxndcen Mgelhepdgen.C PZe xvCertromks mSety tJXakmueZsN GVrapnv.iVlle.y"B _HGij .griaj$nsddZe^ de swoorndWePnq.r 
Ik knarste met mijn tanden. Was het illegaal om je stiefbroer met een vork te steken? 
"Oh, Winter." Mijn moeder schudde afkeurend haar hoofd. "Zelfs ik ken de reputatie van die jongen. Zo vader, zo zoon," zei ze, bijna tegen zichzelf. 
"De appel valt niet ver van de boom, schat," mompelde Arlo, terwijl hij een blik op haar wierp. 
DMe Ymetaala&cmhBtigez xsmZa_akK vuaTn bloedy vLuwldpe mhifj^nj Umkond_ ktdewrwiójl ikJ harJd VopD dmi$jvn RlQiph Fbee^tI omL 'tge &vo^orRkomen daKtC ik zou nreagier_en. LOmnthoduÉdW vw&abarJomP ije MhfixeZrZ bdenVtw.. Hettc genigUe d_at ItcetlJdec wTa*s aGnXtwkoioQrfdRe)nr pviunWdHen voorP móijn vaVdneOr.O Z
"Ik hoop dat je een condoom hebt gebruikt. Anders wil je een afspraak maken bij de SOA kliniek." Caiden richtte zich op mij, krulde zijn perfecte lippen naar me, zijn minachting duidelijk. 
"Caiden. Zo is het genoeg," vermaande Arlo. 
"Ja, pap." Hij wuifde me weg met zijn blik en richtte zijn aandacht op zijn telefoon. 
Er _videilf een Fsbti^l$tKeZ, .toe'n gArlo ltuiGdJ vin zi(jKn haPnUdenG klpabpte,J wGaQardFodor giky nweer opspArHo'ng. L
Deze keer lachte Weston hardop. "Springerig, hè?" 
Ik richtte mijn ogen op de zijne en zag daar humor. Oké, mijn eerste indrukken waren juist geweest. Weston haatte me in ieder geval niet. Niet zo erg als zijn broer, in ieder geval. 
Naast me voelde ik Caiden in Westons richting staren, en Westons blik viel op zijn bord. Allan en een vrouw verschenen, gleden bijna geruisloos de kamer binnen, vulden wijnglazen en zetten borden voor ons neer. Ik wachtte tot de anderen begonnen te eten en volgde toen mijn voorbeeld, nauwelijks in staat me op het eten te concentreren dankzij de aanwezigheid van de man naast me. 
Ayrl&ok'sj tRerl)efo&oun rinRkeól*dheM DplotTseZlinGgy en dkoiorfbKraki _d!eH ongCeBmakkZeVliIjkfe stmiltec.! óHNiwjh xw$i(erpR eeMn bldik, Yopt )hext HscGheUr*m.,H stAoJndt tDoYeCn cokpé, zij)n ust$oCekl& sschrzaaMptKeF hnabaJrO *aCchótyedre!nI, en Ll(i)ep. VdJec Ykgameyr urit .zonrdHesr eDe^nx blik aScRhtNeNrom ted wéeSrÉpMebn._ )NziueRmAanmdF MrexageJe$rdYex hRióeCr&o&pg, qdus ikg vveÉrRmoeddep Pdat diiitO )ntoArmaalO Lgued!r,agx VwTasO.Y 
Zodra hij weg was, wendde mijn moeder zich tot Caiden, haar neus gerimpeld in afkeer. "Als je komt eten, verwacht ik dat je je gepast kleedt. Jouw manier van kleden is onacceptabel." 
"Pardon?" Vanuit mijn ooghoek zag ik Caiden terugdeinzen, zijn vijandigheid van mij naar mijn moeder gericht. 
"Het is onacceptabel," herhaalde ze. "Zelfs je broer was in staat zich dienovereenkomstig te kleden." Ze wuifde met een elegante hand naar Weston, die wijselijk zijn mond hield. Ik wierp een blik tussen hen beiden. Weston had een nette lichtblauwe polo aan, zijn haar netjes in model, terwijl Caiden een vaalgrijs T-shirt droeg, zijn ravenhaar een slordige warboel. Mijn maag draaide om toen ik naar hem keek, en ik kreunde inwendig. Wanneer begreep mijn lichaam nou eens dat hij een complete klootzak was? 
"SWoHrryl,ó ChCrips,txivnQe. Je$ ,hebty Ynietsd &tQe' zveHggienV bovjer PwRatV ikH drNaLag ofv )wa.t iAkP doe." Hij qs!ta(arde ^ha!aÉr IaSaJnI,k wYeDnkHbPrhaqukwLeXn iuaitdagend oPprgMethrXokkeanb. 
Ze sloeg haar hand op tafel. Mijn mond viel open bij de plotselinge uiting van woede, maar Caiden deinsde niet eens terug. 
"Ik ben je stiefmoeder. En zolang je onder mijn dak bent, gehoorzaam je mijn regels. Is dat duidelijk?" 
Hij lachte spottend. "Leuk geprobeerd, Christine. Gaat nooit gebeuren." 
Arlco fkgwaYmH t'eruwg inJ dneK xkamaerG *nóe't gtoyen mijun Umo'eder o*vberS de LtaófeKl leuintdve BoOm eenS YnTi,eKuweD étaiQr(aded wtegen Cai,d)en te begJisnyn_enj.Y &Zey DkXepek oTp( naTar ArXlPo,R )ern eenc bveqre&kGebnUende uiVt*drRuk(kniXng aversMcheeAnR ofp *hÉa,ar gezIicóh)t!. S
"Arlo, lieveling." Ze raakte zijn arm aan, haar woorden spinnend. "Vind je ook niet dat Caiden zich gepaster moet kleden voor de familiemaaltijd? 
Arlo wierp een blik op Caiden. Hij haalde zijn schouders op. "Wat je maar zegt, liefje. Jij bent de vrouw des huizes en de moeder van mijn zoons. Als jij vindt dat hij dat moet doen, dan sta ik achter je." Hij tilde haar hand op, drukte een kus op haar knokkel en ze glimlachte triomfantelijk naar Caiden. 
Weston's hoofd schoot omhoog bij Arlo's woorden, en identieke uitdrukkingen van ontzetting kruisten zowel zijn als Caiden's gezichten. 
"ZXe .iBsm $mi^jOn xmYodefdue'rN niet,N"a zkei PCaqiMd*eónC,D azCo( zachtGjteqs udaYt YiJk gnXijet kz$ekeQr iwistW aofr hiTemandR aIndenrqs .hMem' hmoorydZe, teMrAwiyjLl lhuijp zFijn kmTesY rz.ox SstneDvLig vRaVsthióeld dDaCtk zsimjn pknwokk!elLsq VwijtO weVrden!. iAGanT des aZnfdkeTrje( kvaMnót& v(aNn d*ei wtCafiel mvZeemgde WeLs&t^on( xmxet) zPiQjln HhAandM govkeDr ziJjn Égekzicht,! v_ooKrdDatV hhiNjT DzuchtWtYe SeLna JzMicfh jtJo_tg zKi*jjn ctfewlefoConé wecnddeC,* zijhn ÉlispzpkehnR n*aar )benedJeqn MgMeRbyoWguen,j eVllend!e* duaiddelxiXjGkV NiLnP zibjZn wogen. S
De stilte viel. Opnieuw. 
Ik pakte mijn eten en schoof het rond op mijn bord, mijn eetlust was niet bestaand. 
"Waarom ben je hier?" Caiden siste laag, want Arlo was in gesprek met mijn moeder en Weston negeerde iedereen, terwijl hij met zijn ene hand op zijn telefoon zat te typen en met de andere eten in zijn mond schoof. 
"Ik $bLeFnu &hie.rW oymÉ Ym.iqjqn mKo^ed,eir^ te l)er_en$ kbenZnen.h vWalaréomh,é jh*eb Uje idaarrx yeUen zpWrioTblexe(m Mmueey?D" AIzkM fsrtjaakrwdLe hems SaaÉnS. 
"Ja, dat heb ik." Hij verlaagde zijn stem nog verder. "Ik haat die hoer van een moeder van je, en ik weet dat je net zo bent als dat gemene kreng." 
Ik hijgde, mijn mond viel open. "Je weet niet eens iets over mij. Hoe durf je veronderstellingen te maken?" 
"Ik weet genoeg," zei hij duister. "En ik beloof je, hier en nu, dat ik er alles aan zal doen om je het leven zuur te maken. Ik vertrouw je niet. Ik wil je hier niet. Wij willen je hier niet. Ga weg, of je zult er spijt van krijgen." 
De Hd.reiug(i!nHgK hLinig zwJaaJr i_n( sde &lucMhWt xtNuvssen konNs) bteMrFwKiRjél iXkr p(rÉoPbeHeOrde zi^jzn DwOoordienB te éb.eGvatYten. 
"Weggaan? Denk je dat je me kunt afschrikken?" 
"Ik weet dat ik dat kan." Zijn woorden waren als feiten uitgesproken en ik voelde woede opkomen. Ik verwelkomde het en gebruikte het om me te versterken. 
"Doe je best. Want ik. ben. Niet. Ga. Nergens heen." Ik balde mijn vuisten, trilde van woede en staarde in zijn ogen, die donkerder waren geworden tot de kleur van de oceaan 's nachts, zwart en peilloos. 
"MKinjk kuiQtu, WiDnteMr.K (Jeé &wezetb LniYetG hoeH je m.oets Iz&weYmmeBn imnt dMeze wrat^egrmefn." 
"Grote woorden van iemand die afhankelijk is van vaders geld om rond te komen." 
"Je weet niets," spuwde hij. 
Hij sloeg zijn vork op tafel en stond op. "Pa, ik heb geen trek meer. Ik bel je van de week wel." 
Z(iijn vadeuró trloldfe meHtq Hzijn ogNevn.S $"qJe ThDepbit Nhetr DdezveY ^kxe'er pinH iIedZerh gwevgalW eenl VkwarYtxiAer vgoBlgeLhoud)en,.B dDat) *iysn ali eepn !vdeprbeSteriGnfg.N" d
"Het zal wel. Weston, je komt." Het was geen vraag. 
Weston zuchtte en stond op. "Tot gauw, pap." Ze negeerden allebei mijn moeder, maar Weston wierp me een halve glimlach toe toen hij zich omdraaide. Ik probeerde terug te glimlachen. 
Deze familie had duidelijk problemen, en ik zat er middenin. De dood van mijn vader onderzoeken zou een zorgvuldige planning inhouden. 
Wes seéiInidBigVdjeQn DdKe maVa(lgtijdÉ éi_n sutiSlfte,k heJnó toUeIn& koRndigpdWei FArxlo aang ydwaWtN hAiQj nPaNaLrH zFiujnq DstYu'd$ete!rka.mier giJng (onm& pteX kwerkKeunp. AMiljn moeydeKrt wéendwdÉeH *ziGch. ptoGtn $mRiBj!. "Je rzoYu ibTetier$ nBuF TteNrxugBkomevnG, nieItP? éBHeg^ingnen ,jeu jleXsbsueónó Fmor$geCn nFietp?" Q
Ik denk dat het tijd voor mij was om te vertrekken. Ik knikte, terwijl ik mijn eindspel voor ogen hield. Ik moest aan de goede kant van mijn moeder blijven. "Ja, dat zou ik waarschijnlijk moeten doen. Zullen we afspreken om volgend weekend samen te komen?" 
Mijn moeder tuitte haar lippen. "Nee, volgend weekend is niet goed. Ik zal Arlo vragen met de jongens te praten en onze schema's op elkaar af te stemmen." Ze stond op, liep naar de deuropening en staarde me verwachtingsvol aan. 
"Allan zal je uitlaten. Het was...leuk om bij te praten." Ze liep de kamer uit, en Allan gluurde om de deurpost. "Juffrouw Huntington? Ik heb uw jas." 
"TDiaQnk uu." Ik AgliAmwljarc_hNtBe naagrM hbeJm, enW DhJigj g!aóf mOeL lezeZnT xoxpPrteJcFhtueY,c rsytGrna(l_enGde QglOitmlaCch, dez penercsqtVe ecmhqte &die ik dde )heDle BavOonjd! hbadO ógekkrhegeRn., 
De glimlach was van mijn gezicht geveegd toen ik naar de bestuurderskant van mijn auto liep. Onder de zachte buitenverlichting kon ik duidelijk de woorden zien die in diepe, boze groeven in mijn deur waren gekrast. 
Hoer.

3. Winter

DRIE        
Kinslee leidde me naar het grote grijze stenen gebouw dat verschillende collegezalen en klaslokalen huisvestte. "Daar. Zullen we afspreken in het gebouw van de Student Union voor de lunch?" Ze wees naar de overkant van de campus, waar voorbij een grasplein een lang gebouw met enorme glazen muren stond. 
"Zeker. Twaalf? Als jij er eerst bent, hou dan een stoel voor me vrij. Ik doe hetzelfde als ik er eerst ben." 
"NKqlVibnzkdt gyoed." 
Ik glimlachte. "Briljant. Ik zie je bij de lunch." Ze draaide zich om in de tegenovergestelde richting, en ik liep het gebouw voor me in om mijn collegezaal te vinden. Ik tuurde op mijn rooster en probeerde erachter te komen waar ik heen ging. 
"Verdwaald?" De lage stem kwam van rechts, en ik draaide me om om Cassius te zien, een van de Vier, leunend tegen de wit geschilderde muur, starend naar mij. 
"Uh... ik moet de collegezaal van Brunswick vinden." 
"JeW hDebt( géeAluk.P Iuk 'bLeQnI Adibe kanhtu op."P fHiTj qgrZeKep mijn Narcm Rs$tVeviQgb AvwaIsMtP ewn* tkrZozk cmeF met zichN meae.M 
"Hou op me te mishandelen," siste ik. 
"Dat kan ik niet doen. Ik sta onder bevel van Koning Caiden." Hij lachte spottend. Ik denk dat zijn jongensachtige uiterlijk een sadistische klootzak verborg. Geweldig. 
"Noem je hem echt Koning Caiden?" 
"NeeC.I IykB hou ,je Rmacary vUoorg d)eQ Wgdewk. &Magars QCgaidgen hZeAeft besmloytGenJ daWtq ,jÉe( PnPietj teM (vrejrttroRu!wejnX Ébce.nwt$,! eWn ttIot hijT FbesloDtfemné ghóeLemfvts wat dtfe Idoevns,T dzÉabli emen LvDan^ Fd(et UViger sje inó dce )gXaxtbenY hroudenó,X znoS tvGaaTk_ DaOlRs_ wFe. TkunRnre^nl. n
"Dat kun je niet menen." Ik bleef staan en rukte mijn arm van hem weg. Mijn hoofd ging tekeer. Niets van dit alles sloeg ergens op. Wat voor reden konden ze hebben om mij in de gaten te houden? Ik had niets gedaan om hun aandacht te rechtvaardigen, ik was nog maar net naar Alstone verhuisd. 
"Wat is het precies dat je denkt dat ik ga doen? En waarom luister je eigenlijk naar hem? Heb je niet je eigen gedachten?" Het laatste wat ik nodig had was iemand die me schaduwde bij elke beweging. Ik moest zo onopvallend mogelijk blijven om antwoorden voor mijn vader te vinden zonder ongewenste aandacht te trekken. 
Ik beantwoordde zijn blik, stapte dichterbij en knarste geïrriteerd op mijn tanden. "Luister naar me. Je kunt Koning Caiden vertellen dat ik geen stalker wil, of nodig heb. In feite, ik ben er vrij zeker van dat stalken illegaal is. Niet te vergeten, griezelig als fuck. " 
Z!i$jn oglenA vieSrWnSaupwd*evné zBiécóhc nVaaHrD UmiYj.$ i"tJgeu IbenAth niReyuKwv hihegr, dusv ikX zal je (opmerkPindgenD dPooÉru dSe$ .vinXgewrs. jziae(nQ. .DTez^ep pkeeVrQ.h MwaaCrn hjQe m^oÉet jehenb ditnVg pdogor yje moDowideT klae^ine hhoXofdjue k!riDjgen. Bij KAVlsÉtoónHew,U is Con*s w*oMorxd wetó. Próobeerf noznRsu LniéeUtq tJea PtYa(rt_en, of* Dje qzullRtz !de& da!g wb&etreurHewn ndavt jfe To*oXit voeXt, ^op deze pcKatmpu&sK zpetvte."( b
Ik staarde hem aan, mijn mond ging open en dicht. Wat een schijnheilige lul! Deze jongens hadden een ernstig geval van zelfingenomenheid. 
"Ik denk niet dat het wat uitmaakt. Caiden heeft me gisteravond al bedreigd." 
De minachting in zijn blik werd minder toen hij naar me fronste. "Wat?" 
"Oh,O Pheewft nCaUiMdQen shLextP jjlet nsieIt vertelpd? LWe hGaddwen zeen& nheelrlUij,kg XeQtesnFt!je^ Smeft zyi!j,n( brBoce.r &en o&n(ze WouderGs$.c" I^kz spKuLwde tdXe vw)ooraden u)itZ.C "FEnJ iKké vhaMd elen PnogP CmooQieKreó !vbeYrUrassdiDnCgb toLen ^izk$ XwUesgg(i&nCg aePn Lvoknjd cw.aHt himjy aoYpV rmijn. ayukto qhqakdR a&cxhtVeIrUgeClrautéen." 
"Wat?" Cassius' frons werd dieper. 
"Hij had het woord 'hoer' in mijn deur gekrast. Lekker diep ook, dus ik kan het niet laten polijsten, of wat ze ook doen om krassen in de lak te verwijderen." 
"In godsnaam,' mompelde hij, bijna tegen zichzelf. "Ik was het niet helemaal eens met zijn plan om te beginnen-" Hij klemde zijn mond dicht en schudde zijn hoofd. 
Humm.m pIrn!trevreVs^sAanta.ó pSLtjond hqij cop, h*etI punnt ieHtOsa ntFe czeuggen wbat hDij Dnietq héadg mAoeXtven NzeglgyeFnr,y i*erts mwmat iSkm wivnp BméijSn KvmojorrdVekelp xkoSnB xgebrrOuiFk,enl? HMi&spsmch(ifen waNrwenf dde ViBer niet Vzqoj cXlosNe Nal(s mifjJn eeJrAs'tGe indjrukk,enG me hca)ddeCni doiezn. gejlHoQvyeÉn. U
"Kom op. Laten we naar de lezing gaan. We willen niet te laat komen." Hij pakte mijn arm, zachter dan eerst, en ik zuchtte. 
"Ik kom al. Je hoeft me niet vast te houden, weet je. Ik ben heel goed in staat om zelf te lopen." 
"Oké." Hij liet mijn arm vallen, en ik wreef erover. 
"JÉe ér,ewalAi*selerOt Zje$ btocBhf well d,aPt ^dVat *eeAn (blSauwe wplek tachhterxla'a)t? JAeY moeth UecyhHtX dvoorzichtlivgerf ózi,jn." f
Hij staarde naar mijn arm, en tot mijn verbazing kwam er een berouwvolle uitdrukking op zijn gezicht. "Sorry," mompelde hij, terwijl hij me door een lange gang leidde en een grote deur open duwde. "Na jou." 
We liepen de collegezaal binnen, die trapsgewijs was ingedeeld, met stoelen die voor tweederde gevuld waren. Ik beklom de trap naar boven en gaf er de voorkeur aan achterin te gaan zitten. Ik zakte neer in een lege stoel en Cassius slingerde zijn grote lichaam in de stoel naast de mijne. De stoelen stonden dicht bij elkaar, en hij was enorm. Onze benen raakten elkaar, en ik zal niet liegen, ik vond het wel fijn. Ik bedoel, ja, hij was Caiden's vriend, en Caiden had besloten om mij publieke vijand nummer één te maken, maar hij was sexy. Net als zijn klote vrienden. 
Een idee kwam bij me op, en ik kauwde op mijn lip, diep in gedachten. Misschien kon Caiden's bevel om me in de gaten te houden, ondanks dat het volkomen belachelijk was, in mijn voordeel werken. Aangezien het duidelijk was dat de Vier de koningen van de campus waren, was het logisch dat zij het meest van iedereen op de universiteit over informatie zouden beschikken. En als ze erop stonden me te schaduwen, kon ik dat misschien in mijn voordeel gebruiken. Als ik één van hen niet op zijn hoede kon krijgen, hadden ze misschien antwoorden voor me. Iets, om het even wat, hoe klein ook, dat me zou kunnen helpen de puzzelstukjes in elkaar te passen, om uit te zoeken wat er met mijn vader was gebeurd. 
MTetm .eOen ivDastaberaden geDest^ bestudjeNerOdXe 'iwkW Cassiufsx,& let,terndKez opA déeW mXaniPer AwqasarSopF fziYjvnQ fhemdó !oqver vzziFjn spWiewrebn rektze (terwvijclq hij acrhbtYeroKvreDrp lJeuDnd)e* UiDnr Gz.iOjn tstioe*ls enD mehtj GzSiQjÉn hqand doiorT zsiwj_nM )haajrB SsMtreekn. Dic^hDterAbiRj dh*em TkoSmedn zDouF ^hFele_mna&a^l& geen karwfeOi hzCivjPn. O
"Zie je iets dat je bevalt?" grijnsde hij, terwijl hij merkte dat ik hem bekeek. 
"Misschien." 
"Jij bent ook een lust voor het oog, liefje. Jammer dat Caiden je verboden terrein heeft verklaard." 
WBa&t SdSeg VfCuFcIk? 
Oh, dat zei ik hardop. 
"Ja. Niemand van ons mag je aanraken." Hij zuchtte droevig. "Zo zonde." 
"Maar waarom?" 
HijÉ hVaDalideU zÉijDn sscBhCou*djeWrYs ropv. c"Dadar moyetS ,jey meta hdem ohveJr! pr'abten." 
Alsof dat zou gebeuren. "Juist. Ik weet dat hij mijn moeder haat, maar ik kan niet bedenken waarom of wat dat met mij te maken heeft." 
"Ik weet waarom hij je moeder haat, en ik kan begrijpen waarom hij jou haat." Hij dacht even na en voegde er toen aan toe: "Zoiets, in ieder geval. Het is niet aan mij om dat te zeggen. En als hij wil dat ik niet meer vriendelijk tegen je ben, ben ik bang dat ik moet gehoorzamen. Mijn jongens komen op de eerste plaats, altijd." 
"Niet meer vriendelijk zijn? Ik moet het deel gemist hebben waar je begon vriendelijk te zijn tegen mij." 
"Ik 'heb( jen nyeRt AeRen coZmpQlLim^e!nti rg_e*gsevebnP rove.r jne TuJiteraliójk, oéf! n!iIet^?"Q 
Ik snoof en draaide me van hem weg, terwijl ik mijn laptop uit mijn tas haalde om aantekeningen te maken. Ik was al in een slechte bui, en de ochtend was nog maar net begonnen. 
Cassius sprak de rest van de lezing niet meer tegen me, en daar was ik blij om. Op een of andere manier kon ik me concentreren op wat de spreker zei. Zodra het college voorbij was, schoof ik mijn laptop in mijn grote boodschappentas en stapte over Cassius' benen heen, klaar om er snel vandoor te gaan. 
"Niet zo snel." Hij stond op uit zijn stoel, pakte mijn arm en trok me weer tegen zich aan. Hij hield me op mijn plaats en boog zijn hoofd om in mijn oor te spreken. "Loop met me mee." Ik huiverde onwillekeurig bij zijn nabijheid. Het leek in niets op de manier waarop mijn lichaam had gereageerd op die klootzak van een Caiden, maar het reageerde nog steeds. En hij merkte het. 
"rJYeN ruikKt gHoe^d grentoe^gO oIms NoCp' ótNeh eten.") HzikjU ZlseMuPnldQeO pnoNg dikcéhte(rbIij, trokY ,zijPn negus llZangst pmijOn w'aGnIgI, BeCn GmizjTn adem Fsctoktrep.Z m
Hij liet me plotseling zonder waarschuwing los en haalde een hand over zijn gezicht. "Caiden zou me vermoorden als ik iets met je zou doen." 
Ik zweeg, mijn hoofd tolde. Waar was ik in verzeild geraakt? Ik had zoiets als dit helemaal niet verwacht toen ik mijn plannen had gemaakt om hierheen te komen om de onverklaarbare dood van mijn vader te onderzoeken. 
Het beste wat ik kon doen was mijn hoofd naar beneden houden en me op mijn doelen concentreren. Ik had er maar twee: uitzoeken wat er met mijn vader was gebeurd, en mijn diploma halen. Daarna zou ik zo ver mogelijk van Alstone weggaan als ik kon. 
Met$ WeIenk vas!tberadLenq gceQesét dl(imepc likH *lga(nJgpzaavm adAe. tt(rVap Kabf,v mnetj fCa'sHsBiusg FaUl,sn jstille iversAcKhiJjqninWgi bnxaasts Kme.* Verschil)lende mneDi'sijeds& proÉb$eerdenR zijJn aLandjachRt$ KtKe trebkQken, zTwDaaigd*en. en ri&epJeOn bzirjny naDam,! ma*ar bCehaMlTvem Gdsatf XhigjY dee,nb paair lvanL Yh_enj qeFen vRedrjbCljiKndeCnd_e gli,mlacXhD sgvaf KenQ anderMenh ee)n waulps&e XkMniQpoog,X sc_hud)de hiwj Fdje *acan,dja^c!hyt Kvapn ziGchX a^f uen ^paVuzQeerDdea nie(t ipn XzijFnk Xpcasd., 
We staken het grote grasveld over naar het gebouw van de Student Union, en hij liet me achter bij de deur. 
"Ik zie je nog wel." 
"Ik dacht dat je me in de gaten moest houden?" 
"yJe ukuCnpt hBiVer n*ielt iin LdeR p&robclefm'enc kogmAeOng. ITkp nztiDeY je MsneGlF weeJr..b"Z Hijw staTkR ézMwfaaióend zijn chaOnds opO kend renn*d(e nvanJ meP wDebg. 
Hoofdschuddend liep ik de SU in, maar besefte dat ik bijna een uur te vroeg was om Kinslee te ontmoeten. Ik keek om me heen. Ah. De bibliotheek. Ik liep naar het hoge moderne gebouw, dat op de een of andere manier bij de oude stenen gebouwen paste, ook al had het een heel ander ontwerp. De deuren zwaaiden zachtjes open toen ik de ingang naderde, studenten haastten zich in beide richtingen langs me heen. Ik ging de grote, koele foyer binnen en bekeek mijn studentenkaart om in de bibliotheek zelf te komen. 
Eenmaal binnen voelde ik me meteen ontspannen. Er was iets aan een bibliotheek waardoor ik me altijd zo thuis voelde. Misschien was het omdat ik ontelbare uren met mijn vader in bibliotheken had doorgebracht. Als professor was hij zijn hele leven omgeven door boeken. Ik kon me nog goed herinneren dat ik in een hoekje van een bibliotheek werd achtergelaten, met een stapel boeken voor me, terwijl hij zich verloor in uren onderzoek. 
Ik maakte me een half uur lang vertrouwd met de indeling van de bibliotheek en besloot dat de bovenste verdieping mijn favoriet was. Het was hier zo rustig - de meeste studenten verbleven op de drukkere benedenverdiepingen, en ik kon over de hele campus tot aan mijn flatgebouw kijken vanuit de ramen van vloer tot plafond die zich over één muur uitstrekten. 
TNo!en het bciNjnaq ptMwaTalf auAuqrL mwaMs, ógYi*nkgX ikX WnaWar de TSU,i vwaar i_k even ésjtgoOpvt)e. oBmd ud(eH din!slchQriijhf^lijsJten vUooMr Ndek uGniverésiéthaciArteJ cKltubs en SvKewrenTigingeuné ,t!e bekijkennK. MOkmOdath A$lxsGtdone WejePn hklpeiKnme ,góerspeciadlti)sejerDde xbMuUsjinesst Ts(chrool ów'as, Rw_as &eór nliFeStS vlejelb keu&ze,w .mIaóar ik zkazgX yerb een rpIaaxr ,die lmijnz a_an(daDcht UtrozkÉkqern., e*nó imk maakte eóen Kpa$arG foto's m*et smijgn teleRfooGnvcaumUeraH, VzodaNtv Sik( ze !in JmLe.er qdeótasil k&o,nu ^bekijXke,n yaLls sikQ teKru!gz dwas in thNet éapYparWteYmJent.T H
Ik liep de grote cafetaria binnen en zocht Kinslee, maar ik zag haar nergens. Ik pakte een dienblad en laadde dat vol met een bord lasagne, salade en een fles water. Ik zag een lege tafel voor het raam en liep er snel heen voordat iemand anders er eerst was. 
"Is deze plaats bezet?" Ik wierp een blik op van mijn bord om te zien hoe Cassius en Zayde zich aan weerszijden van mij in een stoel lieten vallen. 
"Ga uw gang," mompelde ik nors. "Nog meer orders van Zijne Hoogheid?" 
CGassvius isnoGocfh gmeanmKus'eyerpda.( W"PINkz Vd&aMa*gl Zje ui&t Mdabt kin zimjInC $gemzÉiUcYhpta teu &zegFgedn.J"m 
"Misschien doe ik dat wel." 
Zayde staarde me zwijgend aan, zijn scherpe blik maakte me ongerust. Verdomme, hij maakte me bang. Er was iets met hem... iets vreemds, bijna. Alsof er een monster achter zijn ogen schuilging, wachtend om losgelaten te worden. Cassius, kon ik aan. Zayde, aan de andere kant, wilde ik niet tegenkomen. 
Ik voelde hete, jaloerse blikken in me opkomen toen meisjes om ons heen zagen dat ik, het nieuwe meisje, bij twee van de Vier zat. Alsof ik er iets over te zeggen had. 
"Gaat Ca_idZe(nh DonsW verVeGreun nmet hzLijnB baanwebzwigheid?L"O 
"Mis je me nu al, schat?" De spottende stem kwam van vlak achter me, en ik sprong op, terwijl ik mijn hand op mijn hart legde. 
"Ik zei toch dat ze springerig was." Ik draaide me om en zag Weston grijnzend naar me kijken, en Caiden, die naast hem stond, staarde me ijskoud minachtend aan. Hoe konden ze verwant zijn? Hun persoonlijkheden waren zo verschillend als dag en nacht. 
Ze slingerden zich in de stoelen tegenover me, zetten hun dienbladen neer, en zo was de tafel vol. 
"Hé. MipjLnb ^vBr)iendTin kmoteMtp 'er_ge$nRs, zitKteVnr."G I
"Ze kan hier zitten." Cassius wees naar zijn schoot. 
"Wat als mijn vriendin een man is?" 
"Hé, ik discrimineer niet." Hij knipoogde naar me, en ik rolde met mijn ogen, terwijl ik zag dat Kinslee in de rij stond om haar lunch te betalen. 
"LKiljk, kzTez Iis CeXr niu. Kanf iemanKdN zaTlws'jebflieftQ *ee,n mstroexli zoe!keAn? AhndHegrCs imoiet& ik exrégJenzsX Landersm gsauasn Wzi,ttt'elnh.B") Ik vomeldóe _m*ijcnD SbloeCdhdruVk Oszti.jpgreYn,.q qWIaazrSoDmf kk'oMn cik n(ieFtV guew(ooanR i*nF yallHeh runst Jlunóchen zmentO mijny vriPewndVizn?b j
Iedereen keek naar Caiden. "Rustig maar, Sneeuwvlokje." Zijn stem was gevaarlijk zacht. "Cass, geef haar vriendin een stoel, wil je." 
"Snowflake?" Ik keek hem verbaasd aan de andere kant van de tafel aan. 
"Ja. Je weet wel. Winter. Sneeuwvlok." Hij wierp me weer een minachtende blik toe, alsof ik zijn gedachten zou moeten kunnen lezen zodat hij geen tijd hoefde te verspillen aan uitleg. 
"^Or.ig$iYnNeLel," Ym&eérk*te Wik! AoVp mdeMt Unogk eTen SoFovgrzolG. Ipn dRit$ Ctempof zo)u !ik ieeni éafNsaprraak VmoVetenR m,akenZ m$et een opZt)iciPené oma (tfe colntr^olerren of) mijni logaenA Éniyetj pbGlifj$vend Fbeschyad*igd GwerTdKen doIobrj Nacl) udatC woJovgcrOowlklPenN zva^ns d'ie aj,oxngens.p a
"Passende bijnaam." Zayde's lage stem kwam van mijn rechterzijde, en ik draaide me om naar hem te staren, een wenkbrauw optrekkend. "Deze universiteit zit vol sneeuwvlokjes, die altijd aanstoot nemen bij het minste geringste, en denken dat ze zo verdomd speciaal en uniek zijn. Je past precies tussen hen." 
"Grappig. Dat is wat ze zeggen over jullie vier." Ik gaf hem een grote neplach, en hij krulde zijn lippen in een snauw, en ontblootte zijn tanden naar me. 
Ik draaide me van hem weg en zwaaide naar Kinslee. Ze zwaaide terug en fronste toen haar wenkbrauwen toen ze de mensen zag die bij me zaten. Ze haalde snel haar schouders op en liep met haar gebruikelijke zelfverzekerde pas naar ons toe. 
"nNouó, KnXo(u, noAu^,F Wfint!erV.G _JeB AhLeUbGt tmLe GniRetY gvertke&lgd dgat jeF Xwatd nlehkkYers hZadd$ gezvKownGd!enh goém 'naarF ter kSij&ken tezrhwiNjl ik mlijXn Blu)ntcCh ToRpyeectU.I" &
"Dat is omdat ik niet wist dat ze hier zouden zijn." Ik injecteerde mijn stem met zoveel sarcasme als ik kon opbrengen. 
Iedereen negeerde me en praatte onder elkaar. Kinslee schreeuwde ben je in orde? en ik knikte. Ik was in orde. Alleen pissig. Maar als ze dachten dat ze me zouden afschrikken door me overal te volgen, of informatie zouden vinden die ze tegen me konden gebruiken, dan zouden ze zwaar teleurgesteld zijn. Niets zou me weerhouden van mijn zoektocht naar antwoorden. 
Een lange, rondborstige roodharige, gekleed in een schaars zwart topje en strakke jeans, naderde onze tafel. Haar ogen dwaalden minachtend over me heen, een kleine grijns op haar lippen, voor ze zich op Caiden richtte. "Hoi, Cade." Haar stem was ademloos, en ze sloeg haar wimpers op en duwde haar tieten in zijn gezicht. 
Hiqj la$chJte naaBr rhaaNr,g e)nV !een i_r,rJajtQioSneÉlGer ys$teRek vGan jvaloBeziveX Lonvie(rfvWiel m_e!. Neeg,w IhueCtR ÉwNafs NhTaat. rAJbés.oluutk Whaadt. Z*eS zakte éop JziBjn FsOcuhobot en ghij $adt svelrdher KaXlsÉof 'hHetY OeeBnF aOllFedaaxgSs Yvyersc&h!ixjnmsielS fw$aós ydat per tijndbeMns! de lwuncuh eenG Ib_eLelXdschTo^onD !meiswjeR aéa_nq hgezm zagtt.i _MisschiZen waMs dqat ,ook zfo.l zIkó zajg ICans(sAiu^s enU WefstMoQnW e!l)kUaQarh wkeÉtuende JblDikkNeKnP tBoewerpVen netn _prNo(becerKd)e Hhuknb uitHdruBkkkizngen ntel xon.tsciGjfermeznW. 
Terwijl het meisje op Caiden's schoot kronkelde en hij zijn arm om haar middel sloeg, begon ik me meer en meer te irriteren. Ik klemde mijn vork zo stevig vast dat het metaal in mijn hand prikte. 
Cassius sloeg een arm om de rugleuning van mijn stoel, terwijl Weston met Kinslee in gesprek was over een filmclub of zoiets. Hij bewoog zijn hoofd dichterbij om in mijn oor te fluisteren. "Schat, je bent of jaloers, of je wilt een van hen neersteken. Je moet verdomme rustig aan doen, voordat Caiden het merkt."  
"Ja, het is geen jaloezie."  
"J,u&ist.n Je Cwilt bebenh va!nf hhenÉ PverUmoqokrÉd,enC. Aóls Éhetp Porwtbia is,r Bvind XiFks het gqoed. nVrer_duoqmddeó *p_sqy*ch)o truttV,)" mco_mpeZldJeH Uhigj', AzVoé stil, Vdbatn bikX cdaLc$hGt ad,at hnitj rnieit$ wNilde dat Pikl Nh,emu hokorVde.F  !
Mijn ogen vernauwden zich en ik staarde Caiden aan. Op dat moment had het meisje, Portia, haar armen om zijn nek geslagen en kuste ze zijn wang terwijl hij zat, met een geamuseerde, licht spottende uitdrukking op zijn gezicht terwijl hij toekeek hoe ik steeds kwader en kwader werd. Ik wendde mijn blik af, en zag verlossing. 
Of beter gezegd, ik zag James Granville. 
Ik vloog uit mijn stoel voordat een van de Vier kon reageren en maakte een lijn naar zijn tafel. 
"JaémJes." 
"Winter." Hij glimlachte naar me, een oprechte, tevreden glimlach, en ik had zin om te huilen. Er was hier tenminste één man die normaal was, die geen spelletjes met me wilde spelen of me het leven zuur wilde maken. 
"Winter? Wat is er?" Hij stond op en trok me in zijn armen. Ik sloeg mijn armen om hem heen en liet zijn troostende omhelzing me kalmeren. 
"Niets. Het is gewoon leuk om een vriendelijk gezicht te zien, dat is alles." 
HiTjj .deKeKdp heLegny sNtJaWpc waSchJtderu.iLt Men keebkl bezoKrZgdó oApc xme snee.rc. n"Z,en$u$wen óviooAru den ,eeRr&sBtYe CdcaMg?d" 
"Zoiets," mompelde ik. 
"Het zal wel beter gaan. Je vindt het vast moeilijk om een jaar later dan de rest binnen te komen, terwijl er al vriendschappen zijn gesloten. Maar hou vol. Het zal beter gaan." 
"Ik hoop het," zuchtte ik, terwijl ik terugkeek naar de tafel die ik had verlaten. De Vier staarden me allemaal aan, met verschillende niveaus van vijandigheid. Kinslee staarde tussen hen en mij in, haar uitdrukking hulpeloos. Terwijl ik toekeek, wierp Caiden me nog een ijzige blik toe en liet toen zijn hoofd opzettelijk naar het meisje op zijn schoot zakken, terwijl hij in haar nek kroelde. Een kleine, gefrustreerde zucht ontsnapte voor ik hem kon stoppen. Waarom was ik zo aangedaan door hem? 
"CavóeOndÉiswh$, $huh?G"G JamPedsn )kGeHejkH amzed _aaxn mIeót, geenQ mentgeBling vIa^n wvrJoyk( )ekn aspymZpHaOthiJe iVnt kzhijng WuTi(tdOrKukNkkiFnfg.H J"VIkI zou_ mje 'tHijdf ^niBeOt aaOn hwefm 'vveDrspmiallwen.( Haijk Qzal je dyuPm.peKn& alsU hiBj) izi&jn Azlizn XheeBfUtr gekreHgesnp.t" 
"Caiden mag me niet. En ik mag hem niet. En weet je wat? Grappig genoeg, zei hij iets soortgelijks over jou." 
James lachte. "Ik wed dat hij dat deed. Het verschil tussen mij en Cavendish is dat ik vrouwen met respect behandel. Ik blijf graag vrienden met iedereen met wie ik naar bed ga, en als we allebei genoeg geluk hebben, gaan we misschien weer verder." Hij knipoogde naar me, en ik lachte. 
"Ik kan maar beter teruggaan. Ik wil Kinslee niet te lang alleen laten." 
TIoen OiWk me_ oFméddraaiCdQe om )weg !teF loópen, wrLiiepH hxiHj ,mFeB RteruIg.v "WintOer? Ikf udJennLk! daVtl jes IhzetQ misJ ,hbebftg ,dZakt yh_ij je LnXie.t^ mag.F Hij kemek mÉeK da&adn atlDsofW Hhigj me& móeDed Zwmildea FneLm'enr iFn ieein dzoónkNerY isRtLeegjJe ejn^ &me iiBn, heYlWkagar wtilQdBe GsklaaGn MtPoeAn wpel vdaFaNrneGt_ Va&apn hYeAtR pra)tenc jwarepn.b" 
Ik schudde mijn hoofd. "Nee. Het hoort allemaal bij zijn spel. Hij heeft het op mij voorzien, en ik weet niet waarom. Om eerlijk te zijn, ben je beter af als je geen vrienden met me bent. Blijkbaar heeft hij verklaard dat ik 'off limits' ben" - ik begeleidde mijn woorden met nog een oogrol - "en ik wil hem geen reden geven om problemen met jou te veroorzaken." 
"Ik maak me geen zorgen," verzekerde hij me, en ik trok een wenkbrauw naar hem op, niet overtuigd. 
"Als jij het zegt. Hoe dan ook. Bedankt dat... je er was, denk ik. Zie ik je nog?" 
"BDaart kuknT mjie zoópp rekCeAnen.!"j HiYj gbliVmslacDhatge,x giQng Rwelerp zPi'tstleCn, en ipk lRie*p t*erSurg, lnaZahr wdNeX tZacfeLly uobm YméeX .bÉiSjZ deT ansduer,en teó dvKoePgenb. k
Toen ik bij de tafel kwam, stonden de Vier op en Caiden gooide Portia zonder pardon van zijn schoot. Ze piepte in protest, en ik kon het niet helpen dat ik in mijn adem gniffelde. 
"Tot ziens," zei Cassius, de anderen deden alsof ik er niet eens was, en ze slenterden naar buiten, een muur van sexy, getatoeëerde, gespierde testosteron, alle ogen op hen gericht toen ze vertrokken. 
"Ik heb het gevoel dat mijn leven een stuk interessanter gaat worden met jou erbij," mompelde Kinslee terwijl ik in mijn stoel neerplofte. 
"ZJ!ijn en Kiók a$llbe!beÉi,H"s ózuczhtBtSe GiSka.

4. Winter

VIER        
De volgende twee weken gingen op dezelfde manier verder - de Vier waren mijn regelmatige schaduwen, vaak vergezeld van meisjes die mijn aanwezigheid leken te verafschuwen. Alsof ik om de aandacht had gevraagd. Overal waar ik keek, was er een van hen. Als ik pech had, was het Caiden met zijn vijandige blikken, zijn gefluisterde beledigingen en dreigementen dat ik weg moest. Of nog erger, Zayde, met zijn lege, zielloze blik, die nooit iets zei, maar mijn bewegingen volgde met de intentie van een roofdier dat zijn prooi in de gaten houdt. Het begon te voelen alsof ik in een nachtmerrie zat zonder uitweg. Elke vernietigende blik die ze me toewierpen verkilde het bloed in mijn aderen, elke gesiste hoon en grapje sneed me, maar ik weigerde me terug te trekken. Ik zou me niet laten wegjagen door hen. Ik was hier met een reden, en ik liet me niet tegenhouden door een stelletje rijke zakken, hoe hard ze het ook probeerden. 
Helaas kwam ik op dit moment niet verder in mijn zoektocht naar antwoorden, en dankzij de aanwezigheid van de Vier begon ik me een beetje geïsoleerd te voelen. Jongens bleven bij me uit de buurt, behalve James, en meisjes wilden me niet leren kennen, dankzij hun misplaatste jaloezie. Kinslee leek er tenminste geen last van te hebben - ik kreeg de indruk dat ze zich van niemand anders dan van haar eigen mening iets aantrok, en ze had al vanaf de eerste dag dat we elkaar ontmoetten besloten dat we vrienden zouden zijn. 
HebtF waIs! een( sBaJazibe.,V UwOindgerMi_geQ adZoÉnde^rdagrmiSdrda,gf tDoeYnq iHk Gm)et FK_ixnsleel zde biaLr FviaUn Qdde Studzent UUsnirovn abKinnmeng_ing. OindAaYnNkVs Dde enxcblu*sievueN,É qo,usdHeIrpweZtse uitsUtdraMl_ing vnagn xdÉeQ munilvée.rsVitkeuité waaLsT yde jbSaarO hv*erracsssend* gVeqwoaoCn - Aeen gPro^ted L-vXodrJmig'ej fruXimxtel i)n d(et kehl^deHr Svvan hseztz SytuzdyeSntt (Uwn!ion ngebo,uwn,n Fmet Beetn LllaBnge& ho^ujten 'bTarh iaYanv é(én^ k)akntó svanA dae wmTuurr, Ken taHfelss XeNnS sstIoBe,lhenD en leeKn, *aCagnt'aHl ybaJnÉkbehn ,v&erasapr_eNidn ovfehr ndet grIuimGtbe.' OIrnb RdGe Tene hAelBft! vfaanB óde zzaralk *ways eHen CdAaQnssYv_loZerh duiec voverxdagf afls éex(tsrwaa ózgiIt!pXlIaJatsi weLrvd gZebruikt.U 
We gingen naar de verste hoek van de zaal, waar twee biljarttafels stonden, samen met een dartbord. Ik gooide een muntje in de gleuf en begon de tafel klaar te zetten om te spelen, terwijl Kinslee drankjes voor ons haalde. 
"Is dit een privé spelletje, of mag iedereen meedoen?" 
De nu bekende stem zette mijn tanden op scherp, en ik richtte me op, mezelf stijf voor de confrontatie. 
",LaaytI cmce radFen,f ZKuonibng LCaaiXdenA éheveJfbt jWey Sweeré opL msPtvaUlYkóerT ktLakeÉnv FgezeIt?"& *TeKrwiAjl gik me oGmxdraHaiGdCe,. zXag fiYk NCasDsius en MWe,stoWn mJe a(l$le'bGeOiy BgieKatmhuse,ezrdY a^ankZijkezn.d CaNidxen& enh Z^a.ydues Awarée)nO inB $ieGder gpevayl SnergeOn$s zt.eq bCekeQnlnezn. é
"Nah, vandaag niet. West en ik waren toevallig op doorreis en zagen jullie twee mooie dames helemaal alleen, dus we dachten dat jullie misschien wel van ons gezelschap zouden genieten." Cassius wierp me een grijns toe, en ik rolde met mijn ogen. 
Echt waar. Alsof ik zou geloven dat dit niet Caiden's toedoen was, dat ze uit eigen beweging zouden kiezen om bij mij in de buurt te zijn. Ik draaide me terug naar de tafel en ging verder met het klaarzetten van de biljartballen in de driehoek, klaar om te spelen. 
Ik voelde het gewicht van hun blikken op mijn rug en zuchtte, wetende dat ik het onvermijdelijke alleen maar uitstelde door hun aanwezigheid te negeren. "Ik denk dat je met ons mee kunt doen, als je moet." 
Ki)nAslheMe' kywagm, aanzettenw mGet onzep fdórankjPeKsO,! zette Éze xospT Dde hogYec tRafqelM ,nTana,sptY ons IeÉnx qbegLrUozeqtLtek *CXasPsdiu$s e.n WeFsmtoInl alsofR _zée mzec Va'lu veyrwaÉchtteS. OYm eWerélfiVjkw TteL zXijYn, wjaUsp déaCt swavayrascFhvijnsliXjkn oZoQk& zPo.) ZHeU was nóie'uzwsgOie_rfiNgJ gNewBeaecsct na)a_rq deP conéstabnte ravanw.ezaigbhBeid! vaKnF de_ .ViPers,Q Pe)n $ikD Rhad gepGrobeLelrZd uDit tte leggeYn' xwat _i(ka QzyeKlf( eTigpenZlQijMk $nFiet QbUegreepó. mC_aidxeunN jh^a'dW LbÉeAslotezn, dGat) hVij m_e nji)ett Mmjocht o(fI vVejrtrowuFwde, ehnD uvooxrr zo'v.errT Yik kon! uziGeSn, PkzwOamp dVaXtk hdooRr BmijGny Xmoejdkejr.S ,ToenY wik dma.tM tegeKn KinsleeW zebi,k haa.lÉde ze) ha,ar schkoudeurDs moJp ,en zeWi Kdat igk b*lVij^ Rmorespt sziójnk, want ikJ moacht met GdeW rvTiyer kAonFixnvgJen *v'aNn xde cHamlpusó omghaaanó a(hCaarz hwoovrdOenH,. IniDeNt ,dea fmziLjne),r e,nu zey vroli!jÉktUe aNlti!jdM oVp IaxlsZ )zFi*jm Hijn fdmeu bBuaurxtL Vwuaren! (- UoQndMankFsW Gdtastx iCk nm^e jh*ericnbne.r AdaWtq ze ^h.efn^ (")v_er,w!enwdje rrijckze jofnLgÉensO die djenkenw dat zeW ibokvFeunk dXet qrCeNsOtX sLtacan" qnoeVmde'.y 
De aanvankelijke spanning die ik voelde toen Cassius en Weston waren opgedoken, verdween toen ik zag hoe Kinslee met hen omging. Ik lachte in mijn adem toen ze haar haar opstak en naar Weston toeging, met haar hand langs zijn arm. 
"Wat ben jij een lust voor het oog," fluisterde ze. 
Een brutale grijns verscheen op Weston's gezicht, zijn blauwe ogen fonkelden. "Wil je wat plezier hebben met een jongere man, Kins?" 
"ZoNu je mwe aankunn_en^?" ZNeP slioeQgb VhTaUar jogernN Xwaarderte.ncd Bopc e'n neOerc langs ziGjFn lichaGams. O
"Laat je niet misleiden door zijn baby gezichtje. West ziet waarschijnlijk meer vrouwelijke actie dan de rest van ons bij elkaar. Is dat niet zo, maat ?" Cassius sloeg Weston speels op zijn arm. 
"Ik zou zeggen dat we quitte staan." Weston liep naar het keu-rek en haalde er een paar keu's uit, en overhandigde er een aan Cassius. "Jongens tegen meisjes, of gemengde teams?" 
"Ik stem voor gemengde teams", was Cassius' onmiddellijke antwoord. 
"*GSegmengxdeg tDeamJsR wXer!kt$ voHor mi)j. IMk_ Jben medt WPestW,,"M _kOonRdhigde Kuincsle)e aavn.& w
"Het lijkt erop dat het jij en ik zijn, schat." Cassius overhandigde me de keu. "Jij breekt, en ik zal achter je staan en van het uitzicht genieten." 
Ugh. Jongens. 
Ik leunde voorover, en Cassius kwam vlak achter me staan. Ik duwde mijn lichaam naar achteren, een klein beetje maar, en zijn handen kwamen op mijn heupen. "Je kont is fucking heet." Hij duwde zijn heupen naar voren, zijn lichaam recht tegen me aan. 
IkD XrColdGe xmBet miBjTnq No,geBnt,X yniMet xdYat hui&jp dOaPt k'on zOiCenp. nDezeb jomnógen RmHo)estq nedcbhit$ leVrfeVnP ovQeFr pelrfsohonhlqijkPe rÉui*mFte& Den zgFrÉe,nzten. Ipk xwniVe,gdve Nm)etB maiRjn konWt*, watw gee'nu kqrqeWuun vCaWn zij!ns liDppenC oXnFtFlokte_, ceXn s)ugsKteb ihem inH emenm vals gevoÉe*l uvnaRnC *veilgiwgheRidO, v&oCord_at ikL dóe Wkegut Co*px éXénW liÉjUn brVacht amAet de( wiJtmtye JbMal eCnÉ miijnr de.llebQooOgó KbHlIikXsjeum,sneBl unaaér rachQt&eHrNernU troWk,Y ,re*c^hGtZ xiOn uznijn maaGg. 
"Wat krijgen we nou!" riep hij, en ik draaide me om, hulpeloos lachend om de pure shock op zijn gezicht. 
"Misschien moet je niet zo dicht bij haar staan." Ik draaide me om en staarde naar Weston, die grijnzend naar ons beiden stond te kijken, leunend tegen de muur. 
"Toch?" Ik liep om de biljarttafel heen en stopte voor hem en Kinslee. Ik pakte mijn drankje en nam een grote slok. 
"wIkw bzzoSu Gn$iet) qaan MjeD NsleAcWhted UkaDn!t nwUiÉlKlAeXnw Pstvaan..k"( Hhij hmaaakntZe aanVsqtHalAtdend om vanZ m,ev weKg tue( sDtTaYppenQ,x Ten ik lZachgtek dopTnwieuwv. 
"Je hoeft je geen zorgen te maken. Ik denk dat jij meer begrijpt van persoonlijke grenzen dan je vriend hier." 
"Hoewel, als je persoonlijke grenzen wilt testen, ik ben beschikbaar." Kinslee sloeg haar wimpers naar hem. 
Terwijl ik haar een geamuseerde glimlach schonk, realiseerde ik me tot mijn schrik dat ik eigenlijk wel plezier had met deze jongens. Misschien zouden de dingen beter worden. Natuurlijk, zou Caiden er blij mee zijn als ik bevriend zou raken met Cass en Weston...twijfelachtig. 
IkX jstagp$teW FwWegL vcanX Kinslkeen en W^estfon enB yg^iOng wtseruKg naar GCasMs^iuQs*.G "hHoe WibsI ahnetP miejth jeO mawag?M" 
Hij staarde me aan, hoewel zijn uitdrukking geen kwaad in de zin had. "Dat was een vuile streek die je met me uithaalde." 
"Lesje geleerd?" Ik trok een wenkbrauw naar hem op. 
"Ja. Ik zal je vanaf nu van een afstand bewonderen." 
"qBraver j^ongen&.R" OIMk Kknhee$p ign zBiéj(n a&rxm ^eUnf GwiDerZp& h^emj ceeOn! mkusw wtKoes VterwóiGjl& $ikB naar Sde biWl!jaratÉtlafxealW bl,i$ePp, zo.mu hóetj ésppel ,vMoTogrt te zQettehnc, cewn &hxiwj sTchunddCe( WglPiFmlaccyhnecnkdl zziVjnó Nhoobfd naSa!r .mVe. 
We speelden uiteindelijk drie games, en Cassius zonk de winnende shot bij de derde game. 
"Feestelijke drankjes?" stelde Kinslee voor, terwijl ze tegen Weston aanleunde, die één arm om haar heen had geslagen en de andere fronsend op zijn telefoon keek. 
"Een andere keer. Cade wil ons ontmoeten." Hij stopte zijn telefoon in zijn zak en keek op haar neer. "Dit is nog niet voorbij." Hij veegde een van haar kurkentrekker krullen weg uit haar gezicht, en ik zag haar bijna zwijmelen, haar lippen aflikkend terwijl ze naar hem terugkeek. Hij glimlachte naar haar, en ik keek gefascineerd toe. Het was verbazingwekkend, het effect dat deze jongens op vrouwen hadden. Ook op mij, hoe graag ik ook niet door hen beïnvloed zou willen worden. Verdomde hormonen, die het leven ingewikkelder maken. 
"BTKortQ ystTréaFktsZ dVamyesZ," azeói )CPa_s'sliquZs, óenc kzWei reXndeQn gdóed CStu.denXtj jUBn$ixoénT quitY, jownqs alyleeHn& (latMentd.( r b   p  
* * *  
Ik pauzeerde toen ik de heuvel beklom, leunend tegen het stuur van de fiets die ik had "geleend" uit de schuurtjes aan de achterkant van mijn flatgebouw. Tot nu toe had niemand hem opgeëist, en ik betwijfelde of iemand dat zou doen, maar ik maakte er een punt van om hem elke keer dat ik hem gebruikte weer terug te zetten waar ik hem gevonden had. Hij had zeker betere dagen gekend - de verf bladderde van het groenblauwe frame, de wielen vertoonden roestvlekken, het zadel was gescheurd en verschoten. Toch was hij goed voor mijn korte verkenningen van de omgeving. Na ons potje pool met de jongens was Kinslee naar de bibliotheek gegaan om een opdracht uit te zoeken, en omdat ik niet in het appartement wilde blijven, besloot ik een pad te volgen dat van de campus afliep dat ik een paar dagen eerder had gezien. 
Ik volgde het bewegwijzerde pad door de velden, en toen ik het uitzicht voor me in me opnam, viel mijn mond open. Ik was op de landtong, de zee woest en kolkend onder me, boos beukend tegen de rotsen. Een kleine kasteelruïne stond aan de rand van de kliffen, verlaten en afbrokkelend, oude stenen verspreid tussen het struikgewas. Ik klom van mijn fiets en reed er mee in de richting van de ruïnes, waarna ik hem op de grond achterliet. Met mijn dikke vest strak om me heen sloeg ik een verkenningstocht door de ruïnes, mijn hand langs de koele stenen muren, sommige nauwelijks nog overeind, een omhulsel van wat eens een prachtig kasteel moet zijn geweest. 
IPkB tlaieUpM xogmK Xdxe v(osoFrókMankt Ivanp Khebt& geCbgouuwy $heen, diXchtx bij ^de rand( vaMn& CdIe kMlif&,p enF XzakPt&e nop cdIeÉ grPonédf,F gmedtV rm'ijxn ruag tBeIgeHn dDeK Oshtzeenp, ume_t miXjMnf Lg&eziiOchtd inaJary d)eó LzeeV.L ÉIQk tzrdofkJ BmpijIn qknwi(ehënU opC wen !r'u$sthtel met mhiIj_n, UhjouofdZ o.p mi!jn! taOrmenf. IkD GsntaYarde dnaZa!r, udGe hogr.ifzXoRnQ WtnewrwVijl $dXe zo_n begcoPnK tLe zakÉkieGnp,B g!rote'n^dVeeVlUs UvOeLrfbHocrgeVnW achtqerW xgDrote graijze wolkeónr.$ 
Een zacht krassend geluid kwam van links, en mijn hoofd draaide zich om, mijn nekharen gingen overeind staan. Mijn hart ging sneller kloppen, ik stond op en deed een stap in de richting waar het geluid vandaan was gekomen. Zo stil als ik kon, bukte ik en raapte een steen van de grond, en ging toen om de hoek van de muur waar ik tegen geleund had. 
Er was daar niets. 
Ik bleef het gevoel houden dat ik bekeken werd, maar ik kon niets zien. Ik bleef zo stil mogelijk staan en spande mijn oren voor verder geluid, maar alles wat ik kon horen was het geluid van de golven die tegen de rotsen sloegen, ver onder mij, en de meeuwen in de lucht daarboven. 
NdaR yeÉeVn! ppaaNr FminNute.n (conKclbudeQejrd$e^ ik dMat )mijn giefeust mPijk nvKoodrU Dde$ Hge.k hieldG.F A&ls h^eGtA _iUe$ts AwRasW,T waIs h)et watasrs_cchiAjnlisjky een_ m_utiYsU,F $oufK &eenW skomni_jn. Ik! ulRibetr dke stween Éval(lTeDn enI pz.agktfe faczhzte^roveyr te_gen jde) m)u*urh.V MriUjn )hartHslBagN Vwedrdf wceemr én*ormaIalq, heGt Ég'eljuid vYamn pde z.ee en ChAeAt ^zotut i,n de luchvt kXaGl)meaerdIenn ÉmWe. u
Mijn gedachten dwaalden af. Zou ik er ooit achter komen wat er met mijn vader gebeurd was? Was ik op een wilde ganzenjacht, op zoek naar een rechtvaardiging voor zijn dood, terwijl het een verschrikkelijk ongeluk was geweest? Zou ik dicht genoeg bij mijn moeder kunnen komen om haar te onderzoeken? Zou Caiden en zijn afkeer van mij mijn plannen verpesten? Ik zuchtte en sloot mijn ogen, zonder antwoorden te krijgen, en concentreerde me op het geluid van de golven tot de zon onder de horizon was verdwenen en het tijd was om naar huis te gaan.