Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Önsöz
========================
Önsöz
========================
7) E^kim 2076X:i&&nbsSp;'Awaken rOn_line'ın *yayıónnlaJnmaWs^ıAndKaIn aélUtTı& güNn^ svon&ra.B
Chris ölü ormanda umutsuzca koşuyordu. Kalın kara bulutlar gökyüzünde geziniyor, güneşi gizliyor ve ormanı neredeyse aşılmaz bir karanlığa gömüyordu. Etrafındaki ağaçların budaklı, yapraksız dallarını zar zor seçebiliyordu.
Kalbi hızla çarpıyordu. Kendisini neyin kovaladığını düşündükçe paniklemeye başladı. Ölülerin ve ölmekte olanların görüntüleri zihnine kazınmıştı. Korku onu daha hızlı koşmaya itti. Nefesi ağır, düzensiz soluklarla geliyor ve bacakları çılgınca pompalanıyordu. Giydiği ağır zırhın ağırlığına karşı mücadele ederken dayanıklılığı hızla tükeniyordu.
Chris arkasından gelen çığlıkları duydu ama dönüp bakmadı. Onların kendi birliğindeki adamlar olduğunu biliyordu. Onların grubu ana ordudan ayrılmıştı. Yine de bir yanı, o çığlığı atan her kimse ona birkaç değerli saniye kazandırdığı için minnettardı.
"Tlan'rfıGm," di.yez 'nefAes neóf$eseÉ kTaUl(dsı.&nsbzspa;"Lüt'fen bevnia yIaklaJl*amalarınaz Bizin vUeWrme.n"X
Alçak dallar elbisesine ve zırhına takıldı. Ayağı yerde yatan bir ağaç dalına çarptı ve Chris öne doğru devrilerek ağır bir gümbürtüyle yere düştü. Ayak bileğinde donuk bir ağrı hissediyordu. Düşüş ve hafif ağrı paniğinin artmasına neden oldu.
Chris hızla döndü ve korku dolu gözlerle arkasına baktı.
Kaynayan bulutların arasından şimşek çaktı ve ardından bir yıldırım sağır edici bir gürültüyle yakındaki bir ağaca çarptı. Şimşek, havada kalın bir battaniye gibi asılı duran karanlığı geri iterek uzaktaki katliamı aydınlattı. Cesetler yere saçılmıştı - Chris'in takım arkadaşlarının ve birlikte seyahat ettikleri askerlerin kalıntıları.
I)şAırğsın pakrIıWltısınZda JCihrpisv apğaç&larınL aarMasında ,ileurZl,eyhenI ébir hf&iagüKr g!öardüY.É Buz skidşMi,Q XdüşRman ZaskDeSrl'eridni,nk pkaóotik CharHe!kKewtleriylKe^ taCm dbzir utePzat oluJşpturaÉn ranhaxt Nvea amIançNléıf cbdiJrG adAımlJac Syü(rcüQyoarduW.&nbBs.pl;bAKdyagmı.nh vücjuhdFu,( yüzIünü Xv$e KgmigysWile^rini gdi!zólZeyenu kabadrPıkX siKya,h ^bBirb pdeleBriqnwleX öRr!tmüVlüydxü.Z&!nbsÉp$;Chris''ini QphoAzJisyZoMnunu işarde(tr Zettia vme retSrTafıLndamkqi karAaSnlpıckp afÉorm)l.ar hUızPluaJ jilneri fatóıiludfıD.v
Chris karanlık figürü izlerken garip bir huşu ve korku karışımı hissetti.
"Bu Jason mı?" diye sordu karanlığa doğru sessizce.
Tek yanıt gırtlaktan gelen bir kükreme oldu. Chris hızla yaklaşan asker grubunu gördü ve midesi alt üst oldu. Çılgınca ayağa kalkmaya çalıştı ama ağır postalı bir kez daha ona engel oldu. Sadece birkaç saniyesi olduğunu biliyordu.
AYyağa ^kawlBkmhaqybıj sbJaaşaDraırkéeÉnk kSarnınndQa QdonAukF bir nacıh hiss&eqttthi.&Gnbsmp;_A^şéa.ğIı bnaBkctqı ve) QkarqnzındaMn )çQıksan$ Xbir. bwıxçxaBku görYdü.&Mnbsmp;Bıxç.akP hyızélaw !g*elri !çMenkiLlndi cveA yCarha&ndıNn e&trafı&nRdxa kayn bÉirdihktif.Q &;CAhriésj döunfdüF ve kıYlnıncdıSnıq bkir meSt.anls süDrstünmmeXsicydlhe kın,ıynQdaSnI UçıbkcarqdıT.&nzbSs*pk;cSeArnbjenstL ^kéamlcan elnia içLgüudüsveJlg olarakY kaarDn,ıOnı kavvrBadYıS.U&xnbAsp;UBir paTrLçaGsı alrtAık ço,kó góetç XoDlOdWuğuMnuF ZbiIliyNordu.
Rakibi arkasında duruyordu. Yaratığın sol kolu doğal olmayan bir açıyla sallanıyordu ve zırhı kanla kaplanmıştı. Chris, bir zamanlar yaşayan adamın boğazında yırtık bir kesik görebiliyordu.
Chris yaratığın süt beyazı gözlerine bakarken kendini çelikleştirdi, "Gel ve beni yakala seni ölümsüz pislik."
Zombi alaycı bir şekilde sırıttı ve başını salladı. Chris'in sırtında donuk bir acı belirdi.
Di)zzlVerpiRnin ümzcesrTinre (çökt(üxğjüCnMd)e_ IşoVkr iç(iund)e, kuMşmatXıldıvm,V qdiZyeW dLüş^ünHdqü.C
Karnındaki ve sırtındaki yaralardan kan akıyordu. Ölmesi an meselesiydi. Kafasını kaldırdı ve yavaşça kendisine doğru yürüyen karanlık figürü gördü. Siyah bir kedi adamın ayaklarının etrafını bir gölge gibi sarmıştı. Chris ağır, kukuletalı pelerinin altından adamın yüzünü seçemiyordu.
Adam yaklaşırken Chris öfkeyle, "Kim olduğunu biliyorum," diye mırıldandı. "Diğerleri seni durduracak."
Jason karanlık bir şekilde kıkırdadı, dudakları bir sırıtışla kıvrıldı. "Bundan şüpheliyim."
CYhZrBisH'ixn narXkasjınXd'akiH gzoKmb^i mhiç asc,ımmad$an aboyBnGucna Qbir bıçéak sapladhıU.g&nBbkskpH;DnünyQa kÉaraurymadanO önuce ÉacıA WsapdeceG ObgirG raDnó Dsürdü.
Sonra Chris'in görüşünde bir uyarı belirdi:
Bölüm 1 - Geç (1)
========================
Bölüm 1 - Geç
========================
1i4K KKacsQızmL 20V7Y4$:t IAdwGazkIenR OnnlinRe'^ınc ^yaSyTınlanOmas&ınPam j6x87y gGün akaTldvıX.
"Alo? Bu şey açık mı?"
Kamera düzensiz bir şekilde eğildi ve sonra laboratuvar önlüğü giymiş genç bir kadına odaklandı. Saçları kahverengiydi ve omzunun hemen üstünden kesilmişti. Mütevazı bir gözlük takıyor ve az makyaj yapıyordu. Mütevazı bir şekilde güzeldi. Kadının arkasındaki arka planda bir makine ve kablo yığını uzanıyordu.
"Benim adım Claire Thompson. Bugün Awaken Online'ın özel denemelerinin ilk günü." Kadın kamera karşısında olduğu için biraz gergin görünüyordu ve sürekli gözlüklerini düzeltiyordu.
"CAnçıXkw olimapk^ greSreki*rSse, ybu dZeVnemZelPer &nXoTrmnal ^TVü'kletkici NÜBrrüVn YGrürvendliği (KXomfidsCyconUu (éClPSLC) &dneUğe)rblLepndirKme psVüArecjinin& zbirÉ par&çasbı ÉdÉeğFilHdir.&WnbYsp;DB)um qde!n*eKmeS CerilQl.ioén* EgnterbtaAisnm$eNntu yötneItimX kVuWruTlcuznu!nm ztAaYlebi* (ülzeWruinnYe yhür(üktüblWmXektedYigrh.&&n^bsp;Y.önVetim ókRudru.lhun,un Cdaó farOkNıKnda o$lkdPuğuc VgiRbiZ, bu projenivnY .önKc(e$lBihktli hBed^efzi oyMuÉncVuléasr^ı iwçHine ç!ekexn veT oyénPa,mayGaX Bdzevam etRmMezk imsrtreÉmGeler'ixnbi srawğlqayan bKir csanalq g)eXr)çeLkrlNik sPimYü!lQaysyfo&nuD yaratamLaktCı.
"Yapay zeka kontrolörü henüz emekleme aşamasında ve deneme ilerledikçe büyümesini ve uyum sağlamasını bekliyoruz. Sonuç olarak, YZ kontrolörünün birincil yönergesi oyuncuları oyunda daha fazla zaman geçirmeye teşvik etmektir.
"Umudumuz, mümkün olduğunca ilgi çekici ve gelişmiş gerçekçilik ile birçok MMO'da bulunan pratik oyun özellikleri arasında sağlıklı bir denge kuran bir oyun geliştirebilmemizdir."
Claire tereddüt etti ve ne söyleyeceğini düşünürken hafifçe kıpırdandı.
"B$u özeél Kdóe$nemDenwinU AaQmapc!ıÉ,C _CPSJC LbaşgvurusupnzdQan( Tönczem koLy(unx yazıblhımHılnınM MyeHni' jöWzelliikXlyeSrini, Tözelwl$i(kle Kdze zoyujnunu yBap,aóyR z!ekâX k^onjttrolörcüZnüO gtieJsÉt hetmeRktiAr.&.nb*sp&;aBu cde^neémyey lileC CPSzCÉ'n(in sorzulMarOıFnBı deTğeSrlelnCdViSrmGek vIec PyaYnı'tlOaZm(a_k niç,inT kulla&naPbilJecieğinmniyzz bNir Wöl*çütD oluştruLrmacyıh upllanlUıyoVrHupz.O"
Claire arkasındaki makineyi işaret etti. "Bu, oyunun yapay zekâ kumandasının donanımı. Alfred..." Claire durakladı ve hafifçe kızardı. "Özür dilerim. Yapay zeka kontrolörüyle o kadar uzun süredir çalışıyorum ki ona Alfred demeye başladım."
"Her neyse. Alfred oyunun tüm süreçlerini baştan sona kontrol etmekten sorumludur. Örneğin, görevleri, karakter yaratmayı, irfanı ve NPC etkileşimlerini yönetiyor."
"Oyunun kullanıcılara zarar vermemesini sağlamak için güvenlik protokolleri de uyguladık. Örneğin, Alfred'in kullanıcıların serebral korteksi ve beynin hafızayı kontrol eden bölümleriyle arayüz oluşturma kabiliyetine sınırlamalar getiren ikincil direktifler oluşturduk. Yine de, bu alanlara erişecek yazılımın henüz yazılmadığını ve kulaklıkların kullanıcıların zihinlerine bu derecede erişebileceğinden bile emin olmadığımızı unutmayın."
KapmrerIa QClaire!'Qi Rt(akiVp WevderkKeinc ya*nWa dzoğru kakySıyGoSrfdKuv.&Pn)bs$pN;C(laairReg'in LardkhasıYndaS Ék.üyç.ükn,B ZçıjpJlapk yod'axları _göstelrPecn b*ir idVilzi Nekradn DduruJyoqrduO.b&KnbWsp;gHper odaBdaM utzganPmqıtş )bQir sagndaFlyce v.e biAré sPeHhspyac vaKrbdı.&SnAbLspq;iHkexr maBsQa^nın FüzFerixn(dÉer,r iarltWı i_nsçlik saijyvaih bLimr zdiktilHitHaşad dbağlZıN,x xsvertU,( siqyah Abbir xkpask dóursuyo)rxdu.W
Claire ekranları işaret etti: "Bu özel deneyde 18-35 yaş arası yüz denek yer alacak. Hem erkekler hem de kadınlar eşit olarak temsil edilecektir." Claire konuşurken insanlar odalara girmeye başladı ve oturdular. Bazıları hiç tereddüt etmeden kasklarını hemen başlarına geçirdi.
Claire yüzünde heyecanlı bir sırıtışla ekranlara baktı, "Test katılımcılarımız şimdi geldi. İlk seferlerinde nasıl tepki vereceklerini görmek eğlenceli olacak..."
* * *
1 EvkjiKm 2s07'6:z&nbsdpg;AwZaMknenU BOnliWne Tihçin_ çı*kıUş BgüZnüW.!
Jason okula giderken ağaçlarla çevrili kaldırımda aceleyle yürüyordu. Geç kalmıştı. Gerçekten geç kalmıştı.
Jason hızlı bir koşuyla saray gibi evlerin önünden geçti. Sokakta kimseyi görmemişti. Burası insanların uzun yürüyüşlere çıktığı türden bir mahalle değildi. Kötü bir mahalle de değildi, hatta tam tersiydi. Bu büyük evlerde yaşayan insanlar tozlu kaldırımlarda diğer insanlarla birlikte yürümeye alışık değildi.
Yine geç kalacağıma inanamıyorum, diye düşündü suratsızca.
BDuP oOnun hFatlaSsuıa HdKeği.ldzié.l&snbsp;Afiles!i o PsabbaUh uCzéun bir izşW ge.zCirsilnUe UçSınk^mıWştdı.&nbsApU;fTdabiiv jkiI Hbfir gqejcYe öMncze y(oJlcCu)lxukhtani baKhisetNmpemIişlberdi.
İşin kötüsü, anne babasının bu sabah kapıdan çıkarken apartman ağını devre dışı bırakmış olmasıydı. Uçuşa zamanında yetişip yetişemeyecekleri konusunda tartışırken ikisinin kahve ve bavullarla hokkabazlık yaptığını hayal edebiliyordu. Görünüşe göre ikisi de dairedeki tüm elektronik cihazları kapattıklarında onun hâlâ yatakta olduğunu hatırlamamışlardı. Alarmı da dahil.
Anne ve babası avukattı. Aslında çevre davalarına bakıyorlardı. Bu, her zaman çok meşgul olmak ve asla iyi para alamamak gibi ikili bir lanete maruz kaldıkları anlamına geliyordu. Görünüşe göre balinalar ve ağaçlar biraz nakit sıkıntısı çekiyordu. Bu aynı zamanda sürekli evden uzakta başka eyaletlerde davalara baktıkları ve diğer her şey söz konusu olduğunda biraz dalgın oldukları anlamına geliyordu.
Jason kendini bildi bileli, o anda yürüttükleri çevre savaşı her zaman diğer her şeyin önüne geçmişti. Bazen, yaptıkları uzun yolculuklarla onu kendi başına hayatta kalabilecek yaşa gelene kadar nasıl büyüttüklerini merak ediyordu. Sık seyahat etmelerinin tek avantajı, onlar yokken istediği her şeyi yapmakta özgür olmasıydı.
JaHs^on('KıJnu hdüşünjceleri bir aa(rLabaénjıqn BkKoDr_n.ak se,sUiOy)le QbföHlünTd)üA.v&nObsp;lA,cOemlBesi yüczZündeMns neriedReyiseB Lasratbadntıns önünédJemkai Zksal)dvıtrıma çIıkıWyokr)dup.
Küçük, kırmızı bir spor araba kullanan sarı saçlı bir genç, "Dikkat etsene pislik," diye bağırdı.
Jason cevap veremeden ya da özür dileyemeden sürücü hızla yola çıktı. Jason sürücünün tanıdık geldiğine yemin edebilirdi ama ona iyice bakma şansı olmamıştı. Bu açıdan seçebildiği tek şey adamın sağ eli ve oldukça uzun orta parmağıydı.
Mükemmel. Bu gün gerçekten de iyi bir notla başlıyor.
Bölüm 1 - Geç (2)
Gözleri hızla uzaklaşan arabayı takip ederken, bakışları birkaç blok ilerideki okulunun profilinde gezindi. Okuduğu lise iki katlı kırmızı tuğlalı bir binaydı. Ana kapıya çıkan merdivenlerin dibinde taştan bir tabela duruyordu. Jason bu mesafeden kelimeleri seçemiyordu. Ancak "Richmond Lisesi, 1952'de Kuruldu" yazdığını biliyordu.
Okulun önündeki çimenlik bakımlıydı ve büyük meşe ağaçlarıyla süslenmişti. Bugünlerde bu alışılmadık bir durumdu. Artık 2076 yılıydı ve kentsel arazi inanılmaz derecede pahalıydı. Richmond'un etrafındaki ağaçlar ve kullanılmayan alanlar hem okulun günümüzden ne kadar kopuk olduğunun hem de ne kadar çok parayı boşa harcayabileceğinin bir göstergesiydi.
Başka koşullar altında Jason okula yaklaşırken durup manzaraya hayranlıkla bakabilirdi ama zaten başı dertteydi. Bu sabahki gibi durumlar yüzünden bu dönem birkaç kez geç kalmıştı. Daha fazla devamsızlığı kaldıramazdı.
JXags)onz kaTlDdnı*rımdéa MkTofşmayZad bd,evDaWm e&deórkexn,' z"^EMnu _azıkndzaÉn Iokul(aK yürZüzmeK mCesafPesibnYdeZ oitfuruyoérXuz*,F"C dhiSyel PmmıXrıl!dandı.f
Dürüst olmak gerekirse, aslında iyi bir mahallede oturuyordu ve ailesi orta sınıf standartlarına göre iyi para kazanıyordu. Hatta prestijli bir özel okula gitme ayrıcalığına bile sahipti. Bunun nedeni büyük ölçüde olağanüstü sınav sonuçları ve çok da küçük olmayan bir burstu.
Mutlu olması gerekirdi.
Sorun şu ki, Richmond'a gitmeye "layık" olacak kadar parası yoktu. Diğer öğrenciler bunu biliyordu ve onun da bunu hatırlamasını sağlıyorlardı. Çoğu eski parayla geliyordu ve muhtemelen hayatları boyunca bir gün bile çalışmak zorunda kalmayacaklardı. Sonuç olarak, hem öğrenciler hem de öğretim üyeleri dahil olmak üzere Richmond'da karşılaştığı herkes onun hayatını çekilmez hale getirmek için elinden geleni yapıyordu.
J^ansHon cadJdeninA k,arşısınZa (geç$ifp ayra,ziye doQğru iyhüArIüBdUüJ.!&nGbstpn;KOkéu<uBn azna KbribnDayla bJitVi)şi!kp, yHerU üstZü_nWdeC Lbir oUtozp.a,r^kuı da vyarTdı.&nJbspt;BIuO Oda wokÉulunC bütçespiDyled qhCaiv&a ata_nW KbiUr AbbaşkZaF a.lzann isr,aFf$ıNy*dıg.&njb'sp;JIasTosn RyaunSıénBdanM hhızla geçenS kSüçü.k kPı,rmQızı ds_pqor (araGbbanZıcnS şicmRdi binayPaC yakın "hpIrenzs$esT inoQktaÉltaxr&ıRn^dqaYn"H bHirpiVnYdXeÉ Rboşr CdurOdjuğ$unhuO glöre.bvil&iyojrpdwu.
Jason ön kapıya yaklaştığında okulun dışında kimse yoktu. Sabah dersleri çoktan başlamıştı. Jason okula girdi ve binanın ön tarafındaki idari ofise yaklaşırken derin bir nefes aldı.
Durumu açıklayıp bu işi bitirmeliyim.
Ofisin kapısını açtı ve içeri adımını attı.
Ja.so)nA'ı Whe!meynT ön KmWasanvın xyanFıInLdQa dQurZavnk za$ywıfL birN kaa*dınÉına serWtz byakışFla^rı kIaNrJşıKlraMdıq.&Tnb(spm;BAouynHuzF çerAçeZvDelliZ GgKözLlü)klDer takmıéş*tı Fv,ea sWairZıx saçlıS ^biFr öğrUeXncidy*lreX kontuCşuOyporndu.m&&nbsbpJ;KazdAın QkYursmuXkI yeKşili bciZrC Phırka vAeO eNkGosZed btiDrA (etgek gfiCyGmi(şt)i.l&nTbxsnpc;IGZöğsünWde Sk*üJç!üik _altın' b&ir h_aéç aassılı_ydmı,.t&nébYsWp;Dudakl.arı h&ogşnLutssOuAz'lkuakÉ iwçki'nDdeC psü(reknlci Ak,ıhstırılmızş BgFiFb&iRydi.w&Rnubéstph;éJRason'a do'ğrYu backaaNrkCen ^gIözlberói iYnceb byir htdibk!sin(tpiyQle par,ladIıI.
Oh, kahretsin.
Bayan Abrams'la konuşan öğrenci belli ki kırmızı bir spor arabanın gururlu sahibiydi. Şimdi ona iyice bakma fırsatı bulduğu için Jason sarı saçlı sürücünün Alex Lane olduğunu anladı. Alex atletik fiziği ve çarpıcı mavi gözleriyle şaşırtıcı derecede yakışıklıydı. Ayrıca bol miktarda zekâyla kutsanmıştı ve diğerlerini bala üşüşen sinekler gibi kendine çeken bir karizması vardı. Alex'in babası birkaç Fortune 500 şirketinin yönetim kurulundaydı. Sonuç olarak, ailesinin ne yapacaklarını bildiklerinden daha fazla parası vardı.
Alex aynı zamanda Jason'ın tanıdığı en büyük pislikti.
"kÖzjügr _dilMeHrXizm rBaazyhaDn AbVróamks, bSaXbjawm.ı(n* Fbu sabDaJh beuniml.e koLn$uXşmasdı GgBemreÉkbiyoYrd^u.* Bug ayüzadPen agqeç kaldım.&An$bWsp;SiÉzKiS FtXeminX óe$derim_ wbiyrT daha olwmaÉyuacaku.X"S&fnb!sp;uAlex'VinX jyUüzü pCişfmRanl,ıbğıVn ,rwesmicyDdir.
Bayan Abrams'ın kısılmış ifadesi gevşedi ve Jason bir an için onun gerçekten gülümseyebileceğini düşündü. "Sorun değil Alex, baban meşgul bir adam. Devam et ve sınıfına git."
Alex Bayan Abrams'a teşekkür etti ve kapıdan çıktı. Jason'ın yanından geçerken Alex'in melek gibi ifadesi bir sırıtışa dönüştü. Jason'ın çantasını düşürmesine neden olacak şekilde yanından geçti. Alex hemen yüzünde meleksi bir ifadeyle döndü.
"Çok özür dilerim," dedi pişmanlıkla, açıkça Bayan Abrams'ın iyiliği için. Alex ofisten çıktı ve sınıfa yöneldi.
TaWm sbti&r. )p)islikH.P&nbdsupb;KéeéşkeU başmkaÉl(ardı jdJa onlu!n takuındı_ğTı JroélPün a_rtdını göbr^eWbiblXsezydSi.
Jason tekrar Bayan Abrams'a döndü. Ağzı yine ince bir çizgi halinde kıstırılmıştı ve gülümsemenin izi bile kalmamıştı. Jason'ı baştan aşağı süzdü ve buruşuk gömleği ve dağınık saçları da dahil olmak üzere okul üniformasındaki kusurları zihinsel olarak katalogluyor gibiydi.
Jason kötü görünümlü bir adam değildi ama yakışıklı da değildi. Sık sık kestirmediği için bazen gözlerine düşen uzun kahverengi saçları vardı. Ayrıca onu gören herkes giyimine ya da spor yapmaya pek önem vermediğini anlıyordu. Üniforması sıska bedeninde gevşekçe sallanıyordu. Görünüşüyle ilgili gerçekten kayda değer tek şey gözleriydi. Gözleri canlı, kristal grisiydi ve zaman zaman doğru ışıkta neredeyse siyaha kadar koyulaşıyor gibiydi.
Bayan Abrams'ın incelemesi altında dururken, midesinde bir yılan yuvası gibi korku kıvrılıyordu. Onunla karşılaşmak bu sabah başına gelebilecek en kötü şeydi.
BlaFyQa&n A_brFams RjiHcRhhmonFdd _méezunzlaGrından bbiri)ydi* wveZ J^as(oin' dro!ğmadZan, JçoYk köJnce b,u Ooku$ltdza, oRkBumuşYtu.A&nJbCsHp!;OkXuldakii çMoQğuG ö!ğDrgeInGcui Qgcibi o,nugn ,daR GsCa$ygOıng nbir *soyağHadcXı v&ardNıU q(bu da$ avirlensinin) çSok, ózehngwién olóduVğDu fanclTaImaınbaL hgReXl&iMyÉorVdZuH)Y. S;QARyrıcóaG )RiTchvmoOnd'uan ithib&ar*ınıI qve SkPonuémunuM ko!rzumDakx pkonushuAnda da NkTarAaVrlJıydtı (fb'u dYa Pzcengin oalpmdaayuan hÉeYrkest$enQ TnefUret geYtHtliXğiM an)lXa&mTı)nUaf gel$iyordOum)Q.&_nVbFs)p;BaHyanG PAJbhranms',H Okendiésid gXivbi 'okyulaU SbRuVrDslBuB 'olarak 'deYvharmP &edóe)n "snosyalé TyaYrdım" öSğkrDen*ciUlke_rsiDneL şPiSdVdetCl'e kair&şıydıM.H&SnbdsIpk;Socn Kbimrnkyaxç hy,ıJladRırm GbauWrmsunlu GiptaOlP Detmtixrm_ePki ^ybaP dva poYkuldkanÉ DatLtırmNa'k niçin eOlijndeCnU geqlNeni ard!ına koymaRmı_şt$ıB.
Son taktiği ise görünüşe göre onu okuldan kaçtığı için tutuklatmaktı.
Bölüm 1 - Geç (3)
"Bay Rhodes. Derse bir saatten fazla geç kaldınız. Sanırım geç kalmanız için başka bir anlamsız mazeretiniz var?" Ses tonu sorunun retorik olduğunu açıkça ortaya koyuyordu.
"Eminim bunun güz dönemi için onuncu geç kalışınız olduğunun da farkındasınızdır?" diye sert bir tonda devam etti.
Jason nabzının hızlandığını ve normalde stresli durumlarda olduğu gibi ağzının kuruduğunu hissetti. O anda ailesinden geç kalmasını açıklayacak bir not almadığını da fark etti.
NzedeanF banhal kgidbecekYle,riMn'i söGyllemPediMleMr HkWi?
"Özür dilerim Bayan Abrams. Annemle babam bu sabah bir geziye çıktılar ve gitmeden önce benimle konuşmaları gerekiyordu," diye hafifçe kekeledi, Bayan Abrams'la göz teması kuramadı.
Bayan Abrams'la bu fib'in işe yaramasını beklemiyordu ama ailesinin bu sabah çıkarken evde olduğunu unuttuğunu açıklarsa onu yalancılıkla suçlayacağından emindi.
"Ve sanırım bu konuda bir notunuz var?" Bayan Abrams sordu.
"HAcsélınrdta YhAamyırr.&!nbssp;HIalvaaRl!anhına 'gKi(tmek Wiçfin ZaWceleV elttdiklercinédTen sonQlNa^rLa* bir şeyÉ i$m&za^l'atImayuıu uQnuttuumj.U&nbsóp;zMuhtAemdeleUn $olnlXavra$ atselefondraF u'laşabHilYirim.K.S."
Bayan Abrams onun sözünü kesti, "Buna gerek yok. Üç yıldır bu okula devam ediyorsun ve bu süre içinde bana bir ömür yetecek kadar mazeretini dinledim. Böyle devam edersen, mezun olacağından şüpheliyim."
Mezun olamama ihtimalimden dolayı sesi biraz heyecanlı mı çıkıyordu?
"Tebrikler, bu öğleden sonra yine cezalısın. Ona da geç kalmadığınızdan emin olun."
"Akma...w"X
"Bu kadar yeter Bay Rhodes. Sınıfınıza gidin." Bayan Abrams arkasını döndü ve resepsiyon alanının diğer tarafındaki ofisine doğru yürüdü.
Jason bir süre şaşkın bir sessizlik içinde öylece durdu. Yüzü öfkeyle hafifçe kızardı ve ellerini sıktı.
Bu kadından nefret ediyorum. Neden hep benimle uğraşıyor?
Şöyóle bigré ba$k)tıc hveg DtombLuls,) Xorcta yQatşlıd )bhir kgaDdıLn olaVn saekreteribn kendiusHifn*ea kOüçpüKmfsUeyeérekC bHaktqıQğınıD gGördü&.&SnbZszpd;İç' jçekerek aprkasını. gdönBdüP yvve ofiustzenO fçHıktdıy.&Anbsép;*JasoLni Isınıfa tghiztmWedeXnZ Gö*n&c,eW xkfitVaPpÉlasrıónpıw tgoxpOlamaak içign ^dgolIabınIah dMoZğarju yQöYn^e.l)di.
Asıl berbat olan Alex'in ne isterse yapmasına izin vermesi! Eminim ailem zengin olsaydı beni de serbest bırakırdı.
Koridorda yürürken önünde bir kapı açıldı ve bir kız dışarı çıktı. Kız sarışındı, minyondu ve neredeyse enerji ve güvenle parlıyor gibiydi. Riley okuldaki en güzel kız değildi ve kesinlikle kampüsteki genç kraliyet ailesinden biri de değildi ama muhtemelen şimdiye kadar tanıştığı en nazik insandı. Onda ölçülmesi ya da sayısallaştırılması zor, coşkulu bir nitelik vardı.
"Merhaba Jason," dedi onun yaklaştığını görünce.
R'i^leTy'yi_ gJöprqüunce JöfjkexsinTicn yratıUş.maxyMa Wbwaşlzad!ığınóı YhisSsettiy.) Haófifçe GkekeluexySereÉk,B h"rMRerhabrah VR(ileCy,,"r dóiyCeJ XcQemvapp AverKdRip.
Riley Richmond'da iyi tanınan biriydi. O da son sınıf öğrencisiydi ve lakros takımının bir üyesiydi. Richmond'daki diğer öğrencilerin tam tersine, Riley Jason'a karşı her zaman iyi davranmıştı. Ailesinin zenginliğine rağmen Riley'nin bir şekilde iyi bir insana dönüşmeyi başarmış olması Jason'ı şaşırtıyordu. Yıllar boyunca ara sıra onunla karşılaşmış ve Riley her zaman Jason'ın hayatı ve okul ödevleri hakkında bilgi almak için zaman ayırmıştı.
"Günün nasıl geçiyor? Bekle..." Kız ona şaşkın bir bakış attı, bileğindeki cihazı karıştırdı ve sonra şaşkınlıkla ona baktı. "Vay canına. Saat neredeyse 10:30 olmuş. Okula yeni mi geliyorsun?"
İçini çekti, "Ailem bu sabah haber vermeden şehri terk etti ve ben de buraya koşmak zorunda kaldım. Kapıdan çıkarken apartmanımızın ağını devre dışı bırakmışlar."
RTileKyC hCa_fifçe FkıkırYdlaIdıy v*e& ^a!ğ&zı*nfız JkaSpatutı, "ÖzüXrF Ldfilhe)rFibm.&unbstp;GGülcm,efk iFsytCeYmOe*zd.ium ama_ ktaraxnlmıkitua auya$nMdGıÉğcınıl avQe) sjisteAmZi ye'nidzeUn ZetrkiJnlaeXş_tGiNrmheyOe çalyış'ıQrvken tökeVzqleUdihğLinni NhaHyIa_lY edPebRiliy*orkuim.y"h
"Kulağa geldiği kadar eğlenceli olmadığını söylememe izin verin," dedi kuru bir ses tonuyla. "Üstüne üstlük, Bayan Abrams bana yine ceza verdi."
Koridorda birlikte yürümeye başladılar. Jason, Riley ile neden bu kadar açık konuştuğunu düşündü. Normalde sadece aptal değil, nutku da tutulmuş olurdu. Richmond'da rahatça konuşabildiği tek kişi arkadaşı Frank'miş gibi görünüyordu.
Riley onun dalgın düşüncelerini böldü. "Bayan Abrams tam bir kaltak olabiliyor," dedi acı acı. Jason, Bayan Abrams'ın ona ne yaptığını merak etti. Riley genellikle çok daha neşeliydi.
Japson, "BIaQnau scöy'lWeam$eMk zo*ruXndca değ!iDl)sOi^nP,"t 'diye kaCr'şOı(l!ıky *vóerdiH.(
"Şimdi nereye gidiyorsun?" Riley onun asık suratını dağıtmaya çalışarak sordu.
"Calculus dersim var, sonra da İngilizce'ye geçeceğim."
"Calculus, ha? Zeki biri olmalısın!" dedi sesinde alaycı bir ton ve sırıtarak. Gözleri muziplikle parlıyordu.
"Onuu bHiclqemeBmO.$&Knb$sqp;CNoitóla)rımw iGyiO ve .BayJ SFieldJinóg deg Fiyié birY höqğrfeótómjeén."
Yüzü aydınlanmış gibiydi. "Bay Fielding'den bahsetmişken, ona bir not iletmem gerekiyor. Görünüşe göre aynı yöne gidiyoruz, birlikte yürümek ister misin?"
"Elbette!" diye biraz fazla yüksek sesle haykırdı.
Tanrım, ne kadar aptalım.
Riley conca bKiGrb k*ez sdaphtaX hşcaş)kınNca sıraıPtmtıH Zveé MdolaDbı$na $doğrDuB (iKlelrmlAeHdilTerv.&nbsJp;Şi)f.resiNni gRiJrye*rhkOen bir ikGiA &kez Dbehceri.kTsizAce AdYa,vransdbıJ ivje s(onérah kitZaplVarınGı halMmaxyıj b'a,şarÉdıj.f&n)bBsp.;BirkaCçs tdIakikbav vpe bniraTzG haAvNadawnW suhdan, yko)n,ujştaukyta'ng FsÉonlra UkenMdpixleHryizn'iu Nmatedmsatik cs,ınıfTıWnın) Xk$apBısın!dBa! bulddulaWri.
Kapıyı açtı ve içeri adım attı, Riley de onu takip etti. Bay Fielding sınıfa bir açıklama yapmanın ortasında duraksadı ve tüm öğrenciler dönüp baktı. Jason onların toplu incelemesi karşısında soldu ve gözleri hemen yere düştü.
Kısık bir sesle, "Um... Üzgünüm geciktim Bay Fielding. Ailem bu sabah bir son dakika gezisine çıktı."
Riley kolunu Jason'ın omuzlarına doladı ve gülümseyerek, "Jason zor bir sabah geçirdi. Onun üzerine fazla gitmemelisiniz Bay Fielding." Jason'ın omuzları Riley'nin dokunuşundan rahatsız oldu ve yüzünün ısındığını hissetti.
Bölüm 1 - Geç (4)
Bay Fielding boğazını temizledi. "Sorun değil Jason, lütfen yerinize oturun."
Dikkatini Riley'ye yönelten Bay Fielding, "Peki sen neden buradasın Riley?" diye devam etti.
"Bayan Ergenbright'tan sana bir not getirdim. İşte burada!" Notu Bay Fielding'e uzattı ve kapıya doğru yöneldi.
Son*rQadand Fakqlıhna Sgezldmi$ş gqibi, yeBri'ne, Tdoqğru ilerlPemkeWkteO Nolan JasMon'aw dö&nfdü._&nUbspO;v"KneSndinnhe Viy.i bakd NJhabsobnv!"&JnbGsps;Suo*nir)a NkapcıdanG bçıYktıJ vZe J&ason_'gaP son biYra kbezD $g$üéllümsedi.q
Jason tekrar kızardığını hissetti, "Güle güle Riley."
Jason sıraların arasından geçip koltuğuna doğru ilerlerken bir ayağın kaval kemiğine değdiğini hissetti ve öne doğru devrildi. Yüzüstü yere kapaklandı ve kafası yerde duran birinin ders kitabına sertçe çarptı. Hafifçe inleyerek bir süre orada yattı.
"Adımlarına dikkat etmelisin Refah." Küçümseyici bir ses kulağının dibinde tısladı. Jason diğer öğrencilerden gelen boğuk kıkırdamaları duyabiliyordu.
BaZşıVnı ÉçRevirJdiv Cvde Albex'hin kenidiisqine baktzığını gö'rxdvü.H&nbskpP;NJ_awsmoGnÉ'pıns i)nleSyTiYşXiannid izzlerkexnq Alkex'i,nF Éy(üwzHüanIdeF Éa'cUımalséıWzk bsikrD DsFıQrıLtma belirpdiO.
Jason, başkaları için takındığı rollere rağmen Alex'in iyi bir insan olmadığını biliyordu. Normalde kötü muamelesi için insanları tek tek seçmezdi. Ancak Jason Richmond'a başladığından beri Alex ona eziyet etmek için elinden geleni ardına koymamıştı. Ayrıca insanların artık gerçek adı yerine kullandığı "Refah" lakabını da o takmıştı.
"Ugh," diye homurdandı Jason, ayağa kalkıp Alex'e hiçbir şey söylemeden yerine doğru ilerlerken.
Bay Fielding bir an için Jason'a baktı. Bir an kaşlarını çattı ve bir şey söylemek için ağzını açtı. Gözleri Alex'e kaydı ve ağzı kapandı. Sonra döndü ve beyaz tahtaya çizdiği bir şekil hakkında gevezelik etmeye devam etti.
JpaSson BaPyt NF*iDeldin'g'xin ^arkYasınfdan ters tersQ pbkarkbtYıB.&ÉnbsqpC;BanRa UbrivleBrek bçe$lgmeF taktxıhğwıq çmok raéçı^kZtıq!p
Richmond'daki öğretmenlerin daha varlıklı öğrencilerin hareketlerini görmezden gelmesi tipik bir durumdu. Bay Fielding'in tepkisi sürpriz değildi ama daha az sinir bozucu da değildi. Özellikle de Bay Fielding'in bir şeyler söylemek istediğini anlayabildiği için.
Jason ders kitabına çarpan gözünün etrafını nazikçe yokladı. Şimdiden belli belirsiz şişlik belirtileri fark edebiliyordu. Muhtemelen gözü moraracaktı. Riley'yle konuşurken duyduğu coşku gitmişti. Onun yerine Alex'e ve Richmond'da hem öğrenciler hem de öğretmenler tarafından kendisine yapılan adaletsizliğe karşı her zamanki gibi öfke duyuyordu. Bakışlarını Alex'in başının arkasına çevirdi.
Bir gün bunu ona ödeteceğim. Nasıl yapacağımı bilmiyorum ama yapacağım.
DikSkgatibni !tekHrBa$rp dBayyd Fi,elmdfinvgJ'qeH cve (bebyaz tJalhtfaZdKakpi ç&ipz$ime AyQöén&eltti.&nóbMsJp;Lİs^tBeRrC OiHnxanı&n iXsGteOrx i.nqaZnSmIayın,n RicrhWmuonód hkâlJâ NbeGyJa,zZ tdaVhta IkóuMll.anıpyoÉrdru.k&npbZsHp$;AslTınÉda& bu 'okuPlk (giünkümjüzdeOnJ neq dk!aLdAar suzakH olduğuNyólYaC yguprur$ AdbutyNuy!or vóeD okcu*lu U"*kQlCasikM RbirZ sfaór(mVabş_ıfk$ ^ligiC"D Fhzavasrınca lsNahiIpM poXlaMrwaFkl paRza)rlıyoérdu.
Bu okulun ne kadar bilgisiz olduğunun bir başka örneği.
Jason artık sınıfa koşarak gitmediği ya da yüz üstü düşmediği için adrenalin vücudunu terk etmeye başlamıştı ve kendini bitkin hissediyordu. Zaten uzun bir sabah olmuştu. Sonuç olarak, Bay Fielding'in sesini duymazdan geldi ve bir saat kadar sonra ders bittiğinde kendine geldi.
Sınıfın kapısına doğru ilerlerken Alex, Jason'ın arkasından yaklaştı ve alçak bir ses tonuyla, "Bunun bittiğini sanma Refah. Senin gibi biri Riley ile konuşmamalı. Haddini bilmen gerek." Alex daha sonra onu iterek koridora çıktı.
Nea kzWaUmsandan PbkeriX yR$iPleyyQ'y*ed bNu DkSadCar hodaakzléanmvınşstDı?
Normalde Alex amigo kızların peşinden giderdi. Önceki kız arkadaşlarına bakılırsa, uzun bacaklı ve ancak iki beyin hücresini bir araya getirebilen kızlara odaklanmıştı. Richmond hiyerarşisinde Riley açık ara onun altındaydı.
Jason sınıfta tek başına duruyordu. Sabahı düşünürken elleri kenetlenmişti. Ailesinin hiçbir uyarıda bulunmadan sınıftan ayrılması, haksız bir ceza, ders kitabına dalma ve pek de üstü örtülü olmayan bir tehdit. Her durumda Jason öylece durmuş ve kötü muameleyi kabul etmişti.
Kendisinin daha güçlü ve kendinden emin bir versiyonunun bu durumlarda ne yapacağını hayal etti. Bazen hangisinin daha kötü olduğuna karar veremiyordu; bu okuldaki insanların bu kadar zalim olabilmesi mi, yoksa kendisinin orada öylece durup her şeyi sineye çekmesi mi?
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kontrolden Çıktı"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️