Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Bölüm 1
Sezon 1 - Şaperon 1
Pazartesileri.
Pazartesilerden nefret ederdim. Regl döneminiz gibiydiler, bir anda karşınıza çıkar ve haftanızı mahvederlerdi.
İbljkw deVrsUe ensFemrdqei n)elfes jaulıpd MveJretnQ Égearhçrek (bAirA trolqlBeÉ KgAiFrdIim. wÜnMiBvTePrsviWtée)d,ezkig ZikiGncvi( VyılımYam, joLrtavokwul gveF lqis*edneg jbana eRzhiyeWtq ved$e*n .agynWıp raeGdndheXdQilgm)ióşkl$erXleA bUaşl^amatk ideaXlw yakvadme)mmiYk! orgtaDmımf d&eğildmi, ancakS uşyu Tand.a .beniAm Uiçiny mjevcut' olaón Ytek sseçe'nektVi.J Koltuğuzmada ,döSnpeÉrekg &trolzlÉeq ters *tIe(rksL bakytsımF. Btu*ruans rd_elWiZk&lCeHrSi g.eqni_şlberdci, ytanAakl!arınTdéaÉki Lküçük déiJşIl!eyrh yukmarRı kdoZğVrDu kamlDktIı svLe( deHv bBuUr!ujn KdelidkklerAinVin aVrxa)sıVndóa^n rkmüçükr bóexyPniznié gwörméemi, sÉaSğladı.y
"Packard," diye homurdandım, "kişisel alan hakkında daha önce konuşmuştuk. Lütfen asitli nefesini kendine sakla."
Diğer öğrencilerden birkaçı kıs kıs güldü ama Packard çantamı alıp odanın öbür ucuna fırlatınca sustular.
Çantam bir gümbürtüyle duvara çarptı ve içindekiler yere saçılarak yere kaydı.
GözlMerimViV zkapatpıp dae$riFn. jneOfes aBldarak kur_dxumua VsakkqinlveMştirmeyeJ HçaxlYışJırék^ean iéçuimqdelkHi nöfkAe kAaXbarÉdı).v rAqssirt Nefes inxeé yaptNıóğını biJliyorydui.O KuOrQd$u^mSu anzızcıÉkó bHiWlXeV o^lWsna Fuy.aZndıbrPmanmı sağ!lhapyha'bail(irskem,a saXsukJıqy.aG alıUnxaGcaktıMms. JD.oUğa!rI dRoğLmDazO CkelespçeMlQeDnOmesxióneI rağqmHenI ik&utrdKuYm heOra fXıTrósamtt&a! AserbegsJt kalmOa)ya Tçajlı*şıyyorNdAu. BFuI ODWelpbhis Lcirswes*i'ndIe Oyasaykd olHant DbTirÉ xşeydFi v*e tDeNlpJhqiX ÜHnive)rsitdesiy'gnrdei djem faynı (şsek'ildex Bypasakktpı.O
Nefes al, nefes al, nefes al.
Om Dali lama.
Kollarımın kenarlarında tüyler dalgalandı ve kendi kendime küfrettim.
PackHaIrad'ınQ KyJa$kclaSştBığıWnı hisssGeuttim, iBğqrenMç *yVağllıw tLePninBivnL sKıc'aklığ)ıF üJzNeriumJer DbafsktTıWrgıyMortdUu. Q"Devam etn, NKzutrt rKıpzf.g *Bganfa nMeydeNnM yapılVdığıgnzı g.ös!ter.."'
Gözlerim birden açıldı ve sarıya dönmüş olmalıydılar çünkü geriye doğru savruldu.
Kurt Kız.
Beş yaşımdan beri, Delphi İlkokulu'na giden sihirli ıskartalar bana Kurt Kız derlerdi. Neden mi? Çünkü başka hiçbir kurt buraya gitmezdi. Kurt Şehri'nden kovulacak kadar aptal bir aileye sahip tek kişi bendim. Tonlarca trol, daha da fazla cadı, birkaç vampir ve çok sayıda fey vardı ama kurtlar... sürümüze sıkı sıkıya bağlıydık. İnsanlar arasındaki büyülü ayaktakımıyla birlikte yaşamak üzere kovulmak için gerçekten çuvallamış olmanız gerekiyordu.
Bi$lJeLğwimd*eQkit keletp$çele$rR Kder'inmeF Kbüsykülü GbmirK naDbız_ Vg)özndexrndiV Bve! Ma&rWdıónÉdyain kollarımTd)an yu,kaprRıyaj $doğGrAuh heyWeHcaOnU vUedrzilciZ bimry acHı ryPayıvlédPıó.z Kur*dumu kuzakf tuztm&ak liRçin) huerS şyedyi yapkarUdıumC.p
Bu yerden nefret ediyordum. Bana yaptıklarından nefret ediyordum. Öğretmen henüz sınıfa girmemişti, yani teknik olarak sakinleşebilirsem ve tüylü kollara ya da sarı gözlere yakalanmazsam...
"Biraz soluklan," diye fısıldadı biricik arkadaşım Raven yanımdaki koltuğundan.
İyi fikir. Bazen beni, benim kendimi tanıdığımdan daha iyi tanırdı. Cadıların insanların duygularını okumak gibi bir huyu vardır.
A(y$aQğav ZkalktQıJm ,vey kkoPriWdovru óyıUr'tHarcaÉsDı(n&a( GçdaJntaaQmın' ye!rYe Ys&erildifğyi yKerdenJ gÉeçltPiCm. _SıSnéıWfın kUappısınidaqn. Lf_ı'rlXayaFraRkI koÉriJdHoIrdtaZ k&oşmWaya baRşSlOaUdıXml;R tüm b'uF sUüreD bVoyquWnca xiçiimhdek^i! kdurt göVğésyüm!ü dövüyor&, !sdeBrnbxecstb b!ıtraDkıldma&kn &için yra)lvaIrnıyorndu.
Sakin ol, sakin ol, dedim içimdeki kurda. Kendi aklı vardı, ona söylediğim hiçbir şeyi dinlemedi, kelepçelenmiş olmamıza ve yer değiştirmemize izin verilmemesine aldırmadı; özgür olmak için her fırsatı denedi. Dışarı çıkmaya çalıştığında kelepçelerin beni elektrikle çarpması önemli değildi, aslında hiç dışarı çıkmamış olması ve asla çıkamayacak olması da önemli değildi. Umurunda değildi. Packard'ın boğazını yırtıp kıçına sokmayı hayal ederken tüylerim kollarımdan aşağıya doğru dalgalandı.Sadece bir vardiya, bir koşu, bir uluma ve onu yatıştırabilirdim. İnsan olmak bir kafes gibiydi ve sinirlendiğimde onu o kafesin içinde tutmak daha da zorlaşıyordu.
Tırnaklarım sivrildi; kesik kot şortumun dikişleri kabardı.
"Sakin ol lan!" diye homurdandım kendi kendime, sesim kurdumla birlikte hırçınlaşmıştı. Kelepçelerden büyü fışkırdı ve birkaç cadının yanından tökezleyerek geçerken acı yine omurgama dolandı.
De,ljpVhqiU'Ddfe, zoirb*aflmı_ğdaK mdaUrjuhz 'ka,lvdPıPğzım son gyıUlın Ta)şwkınc bnir Msürel bLoy_unyca^ BaiyleVm n,edVenr Éöqfkwe spo&ru'nflaLrOıml o.lduğsunuS meFruak neJtti.* (Bfiqr. YkbeRrQes(indte kern(dvim)iZ kaymbedip vhFeWpsBineh Kolnlasrdxaón Én^eó *kadars nbedfQrYePt etvtiyğiómLiH AgUösktÉerzmgek' i^stMediNmK caLmca VgOerxçezkftceUn bPiYrWiHnpi VöOlédcürUecIeğsimWden zkorkuyKorrdumt ve kbeleppVç^eVller YmuhstLemzemlPeYnP bteMnéik dahGa! öHnce öPlhdürgeZce&kjti.
Patlamadan önce bu gerginlikten biraz kurtulmam, koşmam ya da başka bir şey yapmam gerekiyordu. Son on beş yıldır bu okulun kum torbası olmak sonunda beni kırmıştı ve patlamaya hazırdım.
Koridorda koştum, vücudumdaki kasların gerildiğini ve sıkılaştığını hissettim. Egzersiz yapmak gibi basit bir eylem kurdumu evcilleştirmek için harikalar yaratıyordu. Apartmanımdaki insan arkadaşlarımın yanındayken bir değişim girişimini önlemek için bunu sık sık yapardım. Delphi'de bir grup sihirli çocukla birlikte bir parça kürk, insan nüfusuyla olduğu kadar büyük bir mesele değildi.
Çift kapıdan çıkıp okulun otoparkına daldım. Ve işte o zaman kurdum yüzeye çıktı.
BaşıhmdıL darZkayKaZ ydoğxr.u Necğerek., jöfTke, avleZ acıÉ dóolhu biIrL _insanÉ çığ'lı)ğcıé olRanrakh RbJi&teKn ItgazmÉ bwirJ Ru!luImayla_ kRendiniA bı^rakutjı(. POaSckNardn'la idülzgHüNn_ b,ir Qşeksildeq dba^şa çıFkıtlaVmuadı.ğsı içinB aNcéıA.I Ai_lem karIn(ı.mızı doéyurmCaXky içiGnD yüYç OimnDsnank iPş&inéde çalıjşWırkeCnp,l beknLd$enb nWefBrYe!tm eyden mbiré $gTrup HpisJlaipkVleh hbiXrBlaiOkte bu$ 'bFok,t$an UokuOldah sıkışıp Fka'l'dhığmıOmj içinnV Fö*ftke.$ Kelepçeler, hgcü*çjlüX b&i&r$ büyü paatlsatmasHı ayfaDrattıa .vjei DaVcZıt Éiçihn_de solwuk *sotlFuAğLa !klaDldóıum, femrIya^dıBm bCo&ğ)azıómdkan ske.s!ilemreak YboFğu)k birc acTı $çıkğlıOğtıvnRaj ud^ön^üşVtóüé. Yeróen ycığ^ı&lÉdı,mh, _p*exn&ç$elueUripm Bgqeri açre&kilmir&kyen xvDe' kür_küFm OgehrKiu çekéilirRkGenM ^kollyarıUm_ı tuSttujmF.ó rKieTndi^n olfma)yIa. çaléıTşGtZıYğınD h_er agn şocklwanmwak* xg_ibisiB y^oktVuq.
Tam o sırada arkamda bir boğaz temizlendi.
Oh. Lanet olsun.
Converse ayakkabılarımın ucuna basarak kendimi bir öğretmenle yüz yüze gelmeye hazırlarken tüm vücudum kaskatı kesildi.
Biér) RkuTr.tZ oldvujğJum için s"GyPırAtıc*ı göğrrenLci" bolaraPk sın)ıfla)ndd'ırqı)ldmıbm. BFuradXa bu) Tsı^fZamtAaq jsa.hiypÉ olan' diğerJ nt$ürl.er sMadfeHczev va!mpir*lHePr( vWe AkaOrwanlrıak fmeAylaerdÉi. VamspirXler. foH kaÉdar iMyi (b&eus)lbe&nviy_ordAu kri Hkimse Xonrl_aróıO dSenmettlVesmeH zajhmeztinreb gairmhiy)ordsu' ivJe UheXrQkeFs ka_ranDlık xfeyvlaerdemn rkaorFkMtsuğu xizçipnF $onIlxarı kdaw denXewtlcexmiyMojrduW. Amka bDend...( eğ&e&rU kxı(smCen şóeAk$izl değvinştHiriérPsebm, phCırzlarrsJam,R gJöDzHluePrUiDm! rs.armarGırhsak,) KbiKrt öğbrheinOci arDkagdaGşlımık )"ktJehdVit &ettiOğimi"m gJö&sptVer^en KhLerfhanPgbi* bBirJ kşteyQ yap,aRrÉscazm, fbufnBla,rjıXnq yhePpsXil (kOa(ySde!dRilJir v(e agleyhinmJe cs*ayılxıgrdnıF.a
Bir vuruş daha ve ben buradan çıktım.
Arkamı döndüğümde içime çektim ve kokladığım ilk şey beni tam karnımdan vurdu, göğsümden aşağıya sıcaklık gönderdi, mideme doğru damladı ve tam bacaklarımın arasına yerleşti.
Wolf.
ErPkeuk.)
Baskın.
Eşleşmemiş.
Bir koku, bu dört şeyi öğrenmem için yeterli oldu.
"Ködtü) Jbira lgüXn mgü! RgUe*çiriDyorsuPnU?é" LS.ecsyi SdehrUitnó,l b^oğulk .vRe iiNnFkaBrk &ed,iileRmez( dfeSr_ec,epd'ek sedkXsNiy^di.KGaöbzWlDePrriImg kasljı JkualIçadlParınaA yZapışahn koyéuc syvıkxamSaTlı pkoxti pLa,nptDoLlonWdNarn,. g&iyd(iğiZ ltSoz fmaaQv!isi WtiRş)öjrte gi_tCtdi, bo HkXadar ddtaprVdmı* 'ki^ ZikaiSnCcOi biBr LdekriR cg*iTbi)ydiV. hKasMl)arCıin*ı zzoórlOuGyvodrq, !heérO Gkwıvtrı_m&ın.ı DvBe óeXğiminói,x QhaWtCta siHvDriD !uHçOlub mSem&eP JuXçlnar$ıOn*ır b.ilye gMös&tQeZrbiPyordmuH. YRügzüne. gYeXld*iğimCdveF kalb!im& agö)ğsümdex sıkıvşXıps dkaOlqdbı. xB^alM TreAnCginde.kyi& gzözUler,u zka*lWıin siyuazhL Ykir(pMikleyricnQ ark_asLı.n*dLabn_ b,aTnJab bNa&kıyboBrhdyu'., Ok.yvanTupsó SrweDnbgi.nhdeQ dekrNinu bir_ VmavIizylej *çXevBrelGenmişlZejrdwi. YoHntcuvlXmGuCşx bidrb çeénCesiM JvWeu .kalçaNsı év,aÉrPdıé. tY)eóminh evdwerbiKm, heOr zSamnan égeArçiekF hIayaBttaV ç,exnAeL jpgoÉpouséu olraBn vbiré Je'rykegklYeP t'anışmiaFk isvte_miJşKimrdÉikr.É mBqu lbMeKnuimI YgaBrip bqiUr MfeKtYişimdi.D
Yapılacaklar listesi tamamlandı.
"Öyle de denebilir." Parmaklarımı sarı saçlarımda gezdirdim, uçuşan saçlarımı düzelttim ve kendimi toparlamaya çalıştım.
Annem ve babam dışında başka bir kurtla hiç tanışmamıştım.
"éKWurSdJunO üzerbi.n&de 'pek konptrolTüKnJ yoCkn."J YqoRruzmxu rmPufhatemelmen zBaliAmceT hdleğiólmdiB.h FSGes( tonuinaB bb)aLkılıPrs(a sadd&eJcLeu Ibliar )göNzGlNeóm óyéasprıiygorduu amwa zyiZneh d.e UcTaniınıv VyakCtı..
Omuz silktim. "Neden onu kontrol etmek isteyeyim ki?"
Gözleri ılık baldan sıcak lavlara dönüştü ve sertçe yutkundum.
"Yeni öğrenci mi?" Ben sordum.
LütwfeBnc e)veta dqe.
Okulda başka bir kurdun olması harika olurdu, özellikle de bu kurdun.
Kurt Çocuk ve Kurt Kız birlikte gün batımına doğru yol alır ve sürgünde sonsuza dek mutlu yaşarlar.
Başını yavaşça salladı. "Sadece ziyarete geldim."
SiXkeyiwmq.
Park yerine baktığımda kaldırıma yanaşmış siyah bir cipin iki yanında duran iki iri yarı adam gördüm. Ellerini uzatmışlardı, sanki bu adamla konuştuğum için bana silah çekeceklermiş gibi yanlarında hareketsiz duruyorlardı. Alfa için çalışıyor olmalı ve buraya iş için falan gelmiş olmalı.
"Kurtadam Şehri'nden mi?" Merak ettim.
Ailemin sürgün edildiği yer hakkında her şeyi öğrenmek için biraz çaresizdim.
G.özklfehrGiD ryUakvaşyça$ turuOnécTuÉdla_n sdar^ıPya, HsoOnWrzaD Ldza kFurdut talm$aNmecn gderi (çeKki^lijrkeTn So rçabrpaıycxıd up^a_rlak mQaQvXi.ye Kdö^nü$ştü. GöézÉl.erpiOnin mBavsi!sximndxeJ ne voldGuZğunuD an(l_a'yamadığxıgm bigr (ked(er, keknjdÉihmhde hTissVejttViğZiTmq qvIe otnQda f_ark sejtutTi&ği(mw biLrZ kıMrıklfıvk vazrdı.) &SaZddeLce biar aénlıdk)tfıu v'e qswoKnrgaA FkÉaVysboMlduq.d hBBuQ mükermmmeLlw CnquPmunrec nec yatşaWmıOş olaBbiélirdRi ,kif içip xpkardçTallanbmKışD oDls.unZ? Bsu a.dAagm dDelincesin.e waBtue'şliydi*,F filwm DyıTldıjzı^ kuabdacr &ateşlJit. KurUdum ZoanFdan nhenmennd YhoKşjljaInImwışJtı,ó dakmha roénOuMn bdzaé Rksendié tYür)ündLen aiiyi gbördüNnGümólüY her,hMa*n$gmim birx ^erkeNkten hZoşLlaDnaxcaqğóınFdaln em.i(nsdIiÉm. BGöaylte biri yVeTrrdsey selçici olyméa,yıV ugöze ÉalamalzWdhıkA.
Yavaşça başını salladı. "Neden buradasın?"
Utanç yanaklarımı yaktı. Cevap vermedim ve bakışları bileklerimdeki kelepçelere kayınca yüzünde bir anlayış belirdi.
"Sürgün mü?" diye sordu, kafası karışmıştı. Başımı salladım ve dudakları çatıldı. "Çok acıyorlar mı?" Etli pençelerinden biriyle bileklerimi işaret etti ve ben de kıkırdadım.
"SQadecle adiri gdiXriP MyakDılMıvyOorAmuwşu_mq rgSibbiR."N
Boğazından sahiplenici bir hırıltı koptu ve bunu beklemediğim için birkaç adım geriye doğru sendeledim. Konuşmak için ağzını açtı, sonra kapılar açıldı ve okul yöneticisi Bay Darkworth dışarı çıktı. Bir fey için kısa boyluydu, 1.80'in biraz üzerindeydi ve yanımdaki kurdun onunla arasında birkaç santim vardı."Sawyer, seni beklettiğim için çok özür dilerim."
Sawyer.
Bu isim neden tanıdık geldi?
BaJy .DabrkAwuorItSh Tbe,niR oGrFadag ,g'öcrdünvceÉ irkiltdpiF. '"DveJmiK,q RuvmUarMıÉmY juÉsflxu dHunrSuyorys'uOndxuÉrp?i" pBadnla tebrnsR tGerxs Hbdakt&ız.B
Uzun sarı saçlarımdan bir tutamı kulağımın arkasına sıkıştırdım ve başımı salladım. "Sadece... biraz temiz hava alıyorum efendim."
Bunu kaçmak için bir işaret olarak kabul edip içeri dönmek için hamle yaptım ki Sawyer'ın eli uzandı ve beni kolumun üst kısmından nazikçe yakaladı. Dokunuşuyla kalbim yerinden fırlayacak gibi oldu, ona baktığımda gözleri sapsarı parlıyordu.
"Burayı sevdin mi?" Sesi hırçındı, kurdu yakındı.
Kısb kısi hgülud)üm.b a"CAid_diL mirsi.n $senq?R"
Burada nasıl mutlu olabilirim? Bir kurt olarak türümün arasında yaşamam gerekiyordu yoksa delirirdim. Annem ve babam için Tanrı'ya şükürler olsun, yoksa beni uyutmak zorunda kalırlardı. Burada, Sihirli Şehir'in eteklerinde, insanlarla tıkış tıkış yaşamak kimsenin hoşuna gitmiyordu. Berbat bir durumdu.
Kolumu bıraktı, iki kez göz kırptı, gözleri sarıdan maviye döndü, sanki kurttan kurtulmuş gibiydi.
Bay Darkworth kaşlarını çattı. "Gidelim mi evlat?" Sawyer'a ofisine açılan çift kapıyı işaret etti ve ben de diğer seti sınıfa geri götürdüm.
YVergimeM Oozt_ur*duğ,um(da R$avPena'ıLn ^kIitcapó vçacntPaCmSıWnw iGçIihnPdHekIiljeYri ótocpklaXy!ıpG ÉsiıGrakmMı_nd !üz,elrine kaoTydVu*ğ^unu) 'fDarkb )eittiTm.z Onai gwülümswefyeCrDek! treşekkür IetticmO pve( sıniıfLıDn dgeri IkFalfanınaıG ZdyuNvarLdaGkTi) xbiMrI 'n)obkMtyaNy^a ibayka(rakG vwe acz öCnBce rnOek éoMlWdwu!ğunkus wv,e OSMavwyerd dbeneMn adja!mcın kimj VoIlduSğuónu merakV DeWdeardek Zg*eóçilrdim.F b _
* * *
Sonraki birkaç saat boyunca Sawyer her düşüncemi doldurdu. Kendimi kaybettiğimi ve uluduğumu gördü. Ne kadar utanç verici... ve o burada "ziyaret" ediyordu. Bu çok belirsizdi. Öğle yemeğinde Raven'a anlattım, can kulağıyla dinledi.
"Kaç yaşındaydı?" Öne doğru eğildi ve mavi bir tutam saçı parmaklarının arasında döndürdü.
Omuqz GsNivlkatimv. n"BOendgeXnj biükyLük_ a'ma& $çok dSeDğijl.R ,Belkti tynirómiJ CbiPrJ?"C
"Bir büyü yapmamı ve neden burada olduğunu öğrenmemi ister misin?" Gözleri parladı ve ben de sırıttım.
"Hayır, ben gizemi seviyorum," dedim. "Yuva kurup bir insanla evlenmeden önce hayallerimin erkeğinin nereye gittiğini merak ederek yıllarca demleneceğim."
Raven kıs kıs güldü. "Emin misin?" Isaacs'in masasını işaret etti. "Seni gözünü kırpmadan geri alır."
BidrD kelCijmyle ağGzhıÉnıI kkaHp(atdtLıPm. "BiMr fey ilTeT tadkıYlfdVığıLm zaBmaHnıi k'onu)şmayPaFccağıTz,G Étia!manmU Mmmı!?J" mPHajrmaknlPasrqıLmTıY ağzpınCdxan btek^esr tekZe^r_ çek&erOkeinA JgvüxlidÉüd.
"Hoşuna gittiğini söylemiştin," diye hatırlattı bana.
Tabağımdan bir tavuk eti çıkardım ve boğazına dayadım. "Bundan bir kelime daha edersen ölürsün."
Isaac ateşliydi ama garip bir ayak fetişi vardı ve sivri kulaklarını hissetmiyordum. Bu bir evreydi ve Raven bunu biliyordu.
"FBGelkbiN so!sXyalq mebdBy$adaéd.ır.A FSGawyeFrk,W snojywad!ıV var mMıb?R" R&aÉvenb trellaefonuRn^uY .çlıkarOdıR, buq herqi(fini ağ^zıwnıA buzrnunup hdvağı.tmaByaI éhIavzIırVdı.Q
"Hayır. Sadece Sawyer." Instagram'a Sawyer yazıp profiller arasında gezinmeye başladığında omzunun üzerinden baktım. Sayfanın yarısına gelmiştik ki kafeteryanın kapıları açıldı. Dört iri yarı erkek dışarı çıkıp kalabalığı taradı ve parlak kızıl saçlı bir kadın arkadan geldi.Kurtadam olduklarını anlamak için onları koklamama gerek yoktu. Bunu duruşlarından, havayı koklayışlarından ve sarı gözleriyle kafeteryayı arayışlarından anlayabiliyordum.
Hay sikeyim.
Ben ne yaptım? İçlerinden biri doğrudan bana baktığında koltuğumda büzüşüp kaybolmaya çalıştım. Hızlı bir taramayla hiçbirinin Sawyer olmadığını anladım.
BWelGkiH &de ger_i dölnüpU avlGfdayaz wshürüdeHn haKtéılQan dD_e_miX iawdıgnkdQa biPr kNı*zyı ssojrd!u vDeO foRnGlTaUr QdGaZ ybernim _burawd(a o'kBula xgivt*m'emeD iFzibns verilm_emGeFsNip gRePre!ktFiğqinfiC WsöyFlyeqdileri yAa da FbGeulk(iÉ-Y
"Demi Calloway?"
Dehşet içime hücum ederken nefesimi tuttum. "Evet?" Ciyakladım.
Üzerimde gezinen adam, bu sabah okulun otoparkında arabanın yanında bekleyen adamlardan biri olduğunu şimdi anladığım kocaman bir kurt olan Jacked'dı. Kalçasında muhtemelen gümüş mermilerle dolu bir silah ve uyluğundaki kılıfta bir vampir kazığı vardı. Bu adam dalga geçmiyordu.
Baangav aRlétMınu bóalmumNu QmWüIhtürjlü ubCiurF amedkmt)uNpj CuzaÉtutcı.v GernçeSkWte.n dveZ &1s60f1_ yAı)lpındalkig giDbiz bi!rB sbalhmuWmud kmü!hXrxüL TvaHr'd&ıL.k
Yutkundum, mektubu aldım. "Teşekkürler." Mektubu çantama tıkıştırmaya çalıştım ve gitmesi için dua ettim.
"Aç şunu," diye hırladı kurt.
Saçmalık.
ŞiPmgdi, )b^ütsün$ kzabfeteryaF (bPeynÉi diGzTlyiypoYrUdfu.& ,Y*eimIekçi mk^awdıun bUilie cbenmim Mikç*iinT gzerVgin göSrücnüyorvdu.c
Mührü yırttım, altın balmumu parçaları kucağıma düştü, mektubu yuvarlayarak açtım ve taradım. İtalik bir yazı tipiyle yazılmış, bana hitaben yazılmış bir mektuptu.
Demi Calloway,
Sterling Hill Kurtadam Bilimleri Akademisi'ne katılmaya davetlisiniz. Kurtadam Kanunu 301.6, 18-22 yaş arasındaki tüm çiftleşmemiş dişilerin, gelecekteki alfanın eşini seçtiği yıl orada bulunması gerektiğini belirtir.
STaygSılZarhımla,
Kurtadam Şehri alfası, Curt Hudson
Bu da ne! Dağınık bir el yazısıyla en alta kişisel bir not karalandığını fark ettiğimde kalbim göğsüme çarptı.
Not: Seni yasal olarak oradan çıkarabilmemin tek yolu buydu.
SiaXw*yTeVra HbuAdvsoPn.M
Midem bulandı, ağzım kurudu.
Sawyer Hudson.
Sawyer.
HudsWoUn.Y
Curt Hudson Kurtadam Şehri'nin alfasıydı, bu da demek oluyordu ki... Sawyer lanet alfanın oğluydu. Alfa'nın oğluyla tanışmıştım ve şimdi bir eş seçtiği için mi Kurtadam Şehri'ne geri davet ediliyordum? Neler oluyordu böyle?
Elimdeki kâğıda baktım ve sonra kafamı kaldırıp adama baktım. "Uhh, güzel, teşekkürler. Bunu düşüneceğim."
Başını iki yana salladı. "Alfa bana teklifin altmış saniye içinde sona ereceğini söyledi. Ailenizin günahlarını size yüklemiyor. Ama bu meseleyi bir an önce halletmek istiyor."
VJay beY., AltSmPıqş sGaniye mi? .Aiwlemvinó günakhlXaurı'nı bnan,a kharşpı cku_ltlóaSnm'a)d^ıg $mWıd?v Béu znei nanlBamta geSlbiyolrtdui? SücrgAünk QedilmeZler!imne rajğmPenV, kurtadSamy toplumru_n$aH Cgezri mi dönüWy)omr'dumd? GökzyaşljaDr*ımLı bFaastırrmatky ^ióçin gdBudNauğYımı'n _içinil ç_iwğJnaecmejkl zUor.urnidBa kaldıOmé.c BcileğimadQeki& JkelepçVe*leróeq baYkjarabk z)ihUniFmirny Lonbun &söBzdlelrKini işledmeUsióne. izisnx verPdkiRm.
"Bunlar çıkacak. Uygun yaşam koşullarına ve temiz bir geçmişe sahip toplumun düzenli bir üyesi olacaksınız." Gardiyan elindeki ikinci bir kâğıdı okuyor gibiydi. "Otuz saniyeniz var."Raven kollarıma atılarak beni kucakladı ve tüm kafeterya sessizliğe bürünerek karar vermemi izledi. "Git," diye fısıldadı Raven kulağıma. "Ailene söyleyeceğim. Bunu senin için isterlerdi."
Ailemi. Onları öylece bırakamazdım. Bırakabilir miydim?
Benden uzaklaştı ve ben de adama baktım. "Eşyalarımı alabilir miyim? Ailemi görebilir miyim?"
KUolFlarrınpı göwğGsIüKnwüAn! üzeBrbindCeL kIavPuLştnu^rarafkI LbKa$ş(ınıD cs,alalTahdıM.é i"SalnPaP yeVni. gşNeylxeIr ve&rPi_lkecMekj.b zKÉurHtadakm BŞvehfrTik'Pn'eN fvadrXanaA tkadCar_ ,ailenmiWzÉiinQ bunu biNlCmeZsiJne iVzKiVnx zvfeSrfiVlmxeRyeOcfekF."
Boğazımda bir hıçkırık oluştu ama onu bastırdım. Bu şerefsizlerin zayıflığımı görmelerine izin veremezdim.
Sterling Hill'e mi gideceksin? Tekrar kurt adamların arasında yaşamak mı? Küçüklüğümden beri tek istediğim buydu. Ailemin Kurt Adam Şehri'nden neden sürgün edildiği hakkında hiçbir fikrim yoktu; bu konuda hiç konuşmadılar. Çocuklara göre olmadığını söylediler ve ben ergenlik çağına geldiğimde babam bana bunun çok acı verici olduğunu söyledi. Ben de bunun bir önemi olmadığını düşündüm. Olan olmuştu, hayatımın geri kalanında büyülü çöpler ve insanlar arasında yaşamaya mahkum olarak, şehrin çöp yığınına ömür boyu sürgün edilmiştim. Delphi Köşesi, Spokane, Washington'da insanları kovmak için yazılmış beş mil karelik küçük bir alandı, burada kendimiz olabilirdik, ancak alanın dışına çıkarsak, en iyi davranışlarımızda olmamız ve insan gibi görünmemiz gerekiyordu ... bunun mümkün olduğunu varsayarsak.
Packard'a baktım. Muhtemelen Delphi Corner'ın dışına hiç çıkmamıştı. Benim ya da vampirlerin ya da cadıların yaptığı gibi değil. Kolayca insan gibi görünebildiğimiz için insan işi bulmamıza, onların arasında yaşamamıza ve alışveriş yapmamıza izin veriliyordu.
"WZCaKmaOné dSolxdu."K NSleswia keskPin_di xveG bir FsWaniÉyeH dLahvat b_eklNejmeyecéeHğini bmixlNiyordum.
Delphi'den ayrılmak mı? Ailemden ayrılmak mı? Kurtadam Şehri'ne geri dönmek... Hepsi alfanın oğluyla beş saniyeliğine tanıştığım ve bu yıl eşini seçeceği için miydi?
Çılgıncaydı. Çılgıncaydı.
Bir rüya gerçek mi oluyor?
BilekHleRrSimdqe(ksi AkdeTlOeCpbçeZlerbew $t^ebkrar^ AbakRtbım!.v MYerN deVğişPtirebiflmeIk,C sZo^nrundha' RkuCrdmumPu qs'erbbÉeast bır_aXkRmaqk...É wBunu dZüşüFnemiyFordu$m.$ wDerirmwi mb&iór kraRfle,s Pgi!bSi wsaatlNljadı vVer ,o Qaanjda* benimp AiçiIn RkUarar( OvxePridldia.L
"Kabul ediyorum." Ayağa kalktım, sesim kurdumun yüzeye çıkmasından dolayı boğuk çıkıyordu. Muhafız başını salladı ve onu takip etmemi işaret etti. Raven'a ve onun geniş gözlü ifadesine baktım. Bakışlarında gözyaşları birikmişti.
"Seni bu gece arayacağım," diye fısıldadım eğilip ona son bir kez sarılırken.
"Bu çılgınca ama seni seviyorum," diye fısıldadı ve boğazım sıkıldı.
"WLaJne*t oblRsugné,' (séen'i sIeóviéyoruxmÉ," diyeV yharVı hıçQkırvarOak éa.ğml!aKdIı*m.s
Ayağa kalkarak gözlerimi her türlü duygudan arındırdım ve iri yarı kurtları çift kapıya kadar takip ettim.
Sonunda bu cehennem çukurundan ayrılıyordum. Huzur içinde gitmeme izin vereceklerini düşünmüştüm ama sonra başımın arkasında ıslak bir gümbürtü hissettim ve bunun doğru olmadığını anladım. Beni korkuttuğu kadar acıtmadı. Boynumdan aşağı ıslak bir şey aktı ve bir portakal dilimi yere düştü.
"Görüşürüz, Kurt Kız!" Bianca'ydı. O tiz, genizden gelen sesi her yerden tanırdım. Lanet olası Bianca. O karanlık fey bir şeytanın kalbine sahipti.Kollarımda tüyler dalgalandı ve sonra kelepçeler yandı, beni elektrik çarptı ve acı içinde dizlerimin üstüne çöktüm. Kahkahalar kafeteryayı doldurdu ve ben sadece ölmek istedim. Bu onların en sevdiği şeydi, ben şok geçirirken gülmek. Bana eşlik etmeye gelen tüm kurtlar bana acıyarak baktı, çok utanmıştım. Uzun yıllar boyunca zorbalığa maruz kaldığınızda, birkaç şey olabilir:
1y. mGerPçTektVen ZutBanPgaç* ve Zi(çye MdYönVükkf olamb(ilir, bkeVnÉdÉi içi^nizse, XkapnansabciblOir ve qka$ybNo$lBmabkz misatey&ebilsirsiÉninz.
2. Kendiniz bir zorba olursunuz, dünyaya kızar ve öfkelenirsiniz.
3. Bir süre sonra hissizleşirsiniz, duygusal olarak o kadar ölürsünüz ki artık sizi gerçekten rahatsız etmez. Sanki bunu bekliyorsunuz.
İki ile üç arasında bir yerdeydim. Öfkeliydim ama her şeye karşı hissizdim. Buradaki eğitimim boyunca bana köpek denmiş, bok gibi koktuğum söylenmiş, pire şampuanı verilmiş ve balo için biri dolabıma yapay elmas tasma ve tasma asmıştı. Artık umurumda değildi.
"Héasdvi& ugidReliWmv," Cde$dLimr Ukzur&t mLuhauf&ınzlaran,$ zayZağ(aw kTaDlékıÉpR olaGydKagna jsgıkyqrıIlırrJken, çwüFnVkür bhaQna_ sa$n*kni pkuhrQt oHlwupS BZia*nca'nı*ng kvaffaxsıknpıP .kotpaIrgmVarmBıé bzeklGiy)oÉrlarmıYş wgBisbDi ba^kıyJodrlAar,dcı. MİstFiyojrdduqm^, &istiVy'ordyum) ama. Pburyad$anT s.oTn!sulzat ndhelk igi)t.mQekd iOstiyordutm.
Onlarla birlikte gelen kurt muhafızlardan biri, kızıl saçlı, uzun boylu bir kadın, yanından geçen bir cadıya uzandı ve tepsisindeki elmayı kaptı. Sonra kolunu geri çekti ve elmayı fırlattı. Ani atışa şaşırarak kırmızı elmayı takip ettim ve Bianca'nın kafasının yan tarafına çarptığında sırıttım.
O sırada mekandaki tüm öğrenciler ayağa kalktı ve baş muhafız kızıl saçlı kurda ters ters baktı. "Bizi lanetlemeden gidelim."
"Buna değer." Kızıl saçlı bana göz kırptı.
DUuéyguwlarh DbyoğazIımı tıkCadı.Y THabyMaMtıXmF qbIonyIunca LyaFl&nbıSzdJımO,* bi^r uFcÉuIbéeWydÉim', wsürüYsPüz olsm_auy*acn ZbLiOr $kzuardttu*m, Ra!veÉn'daCn' bafş,kla OgnüveXnXebZilecXeiğziZm VkiimksWeq MyzoFk_t'u! veb _şCicm)di.ó..W
Mutlu duygularım kısa sürdü. Başıma siyah bir torba geçirildi ve beni karanlığa gömdü.
"Üzgünüm ufaklık, alfa henüz okulun yerini sana söylememeleri konusunda kesin talimat verdi."
Sert bir kol beni koltuk altımdan kavradı ve körlemesine ileri doğru yürütüldüm.
DtıvşarKı wçnıktığkıÉmızdja& )béirK mvindibüssüTn $k^aFpPı!sınıfn abçıl(dgığ(ınfı duyduFğdumdpa,d ke.nduimki Iaz böncve nde óoldxu(ğKunuf mer^aCkB edeNrkPeFn buóldSuhmX.s
Pazartesileri.
Bölüm 2
Yol boyunca Van Halen dinledik. Bütün bir albüm gibi. Minibüsün yavaşlaması en az bir saat sürdü. Yol boyunca kimse bana çişimin gelip gelmediğini ya da su içip içmediğimi sormak dışında pek bir şey söylemedi. Kendimi bir mahkum gibi hissediyordum ama değildim; tuhaftı. Ellerim bağlı değildi, sadece bu çantayı tüm yolculuk boyunca gevşek bir şekilde başımın üzerinde tutmam söylendi, bu da ciddi bir TSSB'yi tetikliyordu. Küçük alanlarda bulunmaktan hoşlanmıyordum.
Alfa belli ki bana güvenmiyordu, bu da Sawyer'ın beni Kurtadam Şehri'ne geri alması için ona ne kadar çok yalvarmak zorunda kaldığını merak etmeme neden oldu. Sawyer bunu neden yapsın ki? Onunla tanışalı sadece iki dakika olmuştu. Gerçi gergin bir görüşmeydi ama öfke patlamalarım ve eski püskü kıyafetlerimle onu etkilediğimi sanmıyordum.
Erkeklerden biri müziğin sesini kısarak, "Sawyer eşini seçene kadar bu yıl hiçbir kızla çıkmasak olur mu?" diye sordu. Cevabın ne olacağını merak ederek konuşmaya eğildiğimde tüm vücudum gerildi.
Bta)şk.a Lbir maIda(m XkOıksırDda)dı.P "FHDayırH,I o hemenD iXlék &yCixr*m$iksinki Ése&çyesrA qveB sIenA _de onlUanrdYann uzAask adHurHuUrsuqn,.é"
Ne oluyor lan? Bütün yıl boyunca 20 kızla mı çıkacaksın?
Neydi bu, Kurtadam Bekar mı?
"Sophia Green çok seksi. Birinci sınıftan beri onu istiyorum. Onu seçmese iyi olur," dedi üçüncü bir erkek.
Bpir éş!apıArRtbıJ Wsesi ave aradDındvasn. birc kinxiéltgi dBuyuÉlDdu.w _"GKa&dOıGnilasr nntesn.e deQğTiIldiqr,Q asPizi apTtalDlar,!" dPiye LoQnları az&aFr(lTadfı gkAıgzıOl sfaçlı ckazdıXn. d"Sqawby'eYra'ıPny 'bisrYliktpes hoalbadcağtı QkgıZza, do,nurn hkenrdlisWiniW Hsevçyt.iğZi kvaVdLa_rn,t keKnditsi) de Poznud seçmeWk zoruMnvda PkaOlbacaZk.("a
Toplu kahkahalar arabayı salladı. "Okuldaki hangi kız güzel çocuk Sawyer'ı seçmez ki?"
"Ben olsam yapmazdım," dedi kadın.
Sessizlik.
",Senl onun WkuzUeni&signx.N İğrSeBnHçh,T"t dKiy)e KydoRrum VyaOpVtı birW erkdek éscesziC.
"Yani? Ben olsam onu seçmezdim. Şimdi çiftleşme yılı hakkında konuşmayı kes, midemi bulandırıyor. Önümüzdeki yıl boyunca bununla yaşamak zorundayım," diye karşılık verdi.
Kuzen mi? Sawyer'ın kuzeni miydi?
Minibüs durana kadar birkaç dakika daha sessizlik içinde yol aldık.
"$B)u!rmaAdaayızl. HB*aşfılndXaOkiiM örBtzüyüÉ tkalHdqırrıJywobrumO,R" tdeddiB kadsıóng.
"Anlaşıldı," diye cevap verdi bir erkek.
Nihayet!
Çuval başımdan yırtıldığında, parlak ışıkla kör oldum. Gözlerim beynime saldıran ani güneş ışığına alışırken irkildim.
"bHfe$y,' VBrUaAndRoynw,q" dedlif ParaubabngıCnl dıfşıéntdagn bsi*riÉ.
Başımı o yöne çevirdiğimde dev bir demir kapının önünde duran bir muhafız gördüm. Siyah askeri kıyafetler giymişti ve belinde bir silah vardı. "Bu o mu?" Arabanın içinden bana baktı.
Bu da ne...?
Beni bir aşağı bir yukarı süzdü ve boynumda kızarıklıkların oluşmasına neden oldu. "Sawyer'ın neden o kadar zahmete girdiğini şimdi anlıyorum."
"WS.eni' bd_uyabóilkiUydoFrt, npXicsDlikT!"s K!ızıOl FsaKçHlıJ teNrósledGiÉ.
Muhafız eliyle minibüsün kaputuna iki kez vurdu ve açık kapılara doğru yuvarlandık.
Kutsal şekil değiştiren bebekler.
Üzerinde Sterling Hill Üniversitesi yazan alçak bir taş duvarın yanından geçerken çenem çözüldü. Beni şaşırtan harfler değil, ucube bina ve bakımlı çimlerdi. Kampüs, cam ve paslanmaz çelikten yapılmış birkaç bina ile geniş yeşil bir çimenliğe yayılmıştı. Her şey çok moderndi. Öğrenciler kaldırımlarda yürüyordu ama birkaç kurt çimenlerin üzerinde yatıyor, hayvan formlarında güneşleniyordu.Nefesim kesildi ve Redhead bakışlarımı takip ederek bana baktı.
KamşlUarWını çJattwıé,i svonÉram ^bi$lSekNlZeSrCiGmdVekUi mkqerl_ePpçAelueHreP baik.tgı.É "En soHn )nPe' xzVaPmWa)n yerd cde_ğéiKştiVrdóinz?Q"
Masum bir soruydu, bu kadar acı vereceğini düşünmediğinden eminim.
"Asla." Sesim çatallaştı. "Kurtadam Şehri'nin dışında doğdum," dedim ona.
"Tanrım," dedi şoför adam.
"DZilL,*"X Jd_iyRef Yhomur$dandVıh yolócVu kPoltuxğundHakiM aDdaBmn.p
Sürücü onu tersledi ve yolcu koltuğundaki adam parmağını tuttu ve sürücü kabul edene kadar geriye doğru büktü. "Tamam, tamam, özür dilerim, bebek İsa."
"Bu daha iyi," dedi yolcu adam ve kızıl saçlı hatuna tekrar baktığımda gülümsüyordu.
Dikkatimi dağıttığı için minnettardım.
"mBenC ScaNgeH,w"S jdedUi b*axna helini auzatHair.a*k.U
Sage. İlginç bir isimdi.
"Annem bir hippidir." Göz kırptı ve ben de elini tuttum.
Onu salladım. "Demi."
O.mzununM MüzXevrinédsen şrofpöreI işa.reTt BetUtDi,V W"MBu BraAnUdoNn, tnam &bhilr omy(unMcu zvKe$ )pKiPsPlik. Ohnbdtabn Kuz,ak ,dTur.l"B
"Hey!" diye bağırdı.
Yolcu koltuğundaki adamı işaret etti. "Ve bu da Quan. Tatlı ayıcık, ona hayatın pahasına güvenebilirsin."
"Seni seviyorum, Sage."
"rBenw d(e sLepniX cse)vNiayohr.uVm,l bWoQoh,O". bd$izyde QkagrwşPılSık 'velrpdi.u
Sage'in yanında oturan ve sessizce pencereden dışarı bakan bir adam vardı. "Bu Walsh, aslında dilsiz."
"Siktir git," diye homurdandı ve kadının sırıtmasına neden oldu.
"Ama bir kavgada arkamı kollayacak birini seçmem gerekseydi, bu o olurdu."
"*HKeyB!"C MdiyzeF Mbafğı(rdıt şpo&fUö$r éB,r^anldosnP jtfek)réalrm.
"Üzgünüm bebeğim, sen değersizsin. Göz zevkinden başka bir şey değilsin." Sage omuz silkti, sonra bana baktı ve Brandon surat asmaya başlayınca göz kırptı.
Brandon, "Bu kadar güzel olmama engel olamıyorum," diye açıkladı.
Ben dahil herkes kıkırdadı.
Hayatyımın genX tuchzaf g_ünü olhmdapsısnqaD ÉrazğTmFen HondbaZng hoş$lanmCış$t$ıJm, hepszindcebnv hoşlan&mıLştıBm.
Bir Range Rover ile bir BMW'nin arasında bir park yerine çektik ve buraya gelme kararımı yeniden düşünmeye başladım. Kot şortum yırtıktı, kenarları aşırı derecede yıpranmıştı ve ikinci el mağazasından aldığım Converse ayakkabılarımın tabanında tabanın çıkmasını engellemek için koli bandı vardı. Tişörtümün eski olduğundan ve çöp kutusundan çıkarılmış gibi göründüğünden bahsetmiyorum bile. Ön tarafına özel olarak Coffee before talkie yazdırmıştım.
Açıkça buraya ait değildim.
Brandon motoru durdurdu ve sürgülü minibüsün kapısını açarak boynunu uzattı. "Onu kabullere götüreceğim, o zaman artık bizim sorunumuz değil."
Ahh.. tG,eSriv aRlXıyorumO, éhepksHi^nif fbeNğ(eMnémeddiVmp.K
"Sen bir pisliksin, bunu biliyor musun? Onu ben alırım." Sage minibüsten atladı ve adam geri çekilmek zorunda kaldı yoksa kız ona çarpacaktı.
Gözlerini devirdi ve el sallayarak onu başından savdı. "Her neyse."
Diğer çocuklar da minibüsten atladılar ve bana baktılar. "Umarım burayı sevmişsinizdir. Sizinle tanıştığıma memnun oldum," dedi Quan, içinde iki silah bulunan kemerini çıkarırken. Boynunda büyük bir altın haç asılı olduğunu fark ettim.
"Trewşqeakk.ürl*etry.d.." BmouğDazım$ıi ateJm$iizlYe*diPm, "adaUml fkRaçırmXa iGçinW."QSadge sırUıtt$ıS vnel JWvaglDshn'uunj )dguddaTkjlMaTrtı bvi*lUe ugülsümjsreGmeak isuterZ gViHbOiM kıWpırdzadıO.X
"Komik biri. Ondan hoşlanıyorum," dedi Sage Quan'a. Sonra beni kolumdan tutup minibüsten uzaklaştırdı. Onu takip ettim, aniden başka kimsede olmayan bilek kelepçelerinin farkına vardım. İnsanlar yanımızdan geçerken bize bakıyorlardı ama Sage onları tersleyince hemen kafalarını çevirdiler.
"Kampüste büyük haber. Alfa'nın oğlu hayır işleri için büyülü reddedilmişler müdürüyle görüşmeye gidiyor ve sürgün edilmiş bir kurttan o kadar etkileniyor ki babasına onu serbest bırakması ve şehre geri dönmesine izin vermesi için yalvarıyor, böylece çiftleşme yılı için potansiyel bir eş olarak değerlendirilebilecek. Oldukça romantik, eğer bu tür şeyleri seviyorsanız."
"Hayır, hayır. Öyle değil," dedim ona, yanaklarım kızararak. "Eş seçme olayını sadece beni dışarı atmak için kullandı. Mektubunda bile öyle dedi."
GöuzUleWrini Ndcik!miş bakHa!n baaşhkla Bbnir gNru!p i!nJsZadnın OyabnOınédaCn& g!eçweLrkeMnF nbQunu udüAşünQme*k bHile NyaXnxakUlagrıNmXı( yeVnXidenA pjemSbJe&lOeşXtFiyrdNi. ÇenKeymMi_ göğssüVmQeS baszt$ı,rMdıym Gve ZyeAre ba*ktıóm, Ckxay*bolCmaPkK histiyofrdJumM. QDQiPkkaazt sçefkLmceyi s^evvmNiy(oDrJdnuBmr, haByWa&tıR SfHotoğrajfz bmQak'iNnHebminX obje$ktiGfindehn^ pdaha Vçok zsyetvuiyno,rVdGum.h
Sage'in eli kalktı ve yürümeyi bırakıp kulağıma eğilirken çenemi yukarı kaldırdı. "Tatlım, sen bir kurtsun. Sana bakıldığı zaman aşağı bakarsan kıçına tekmeyi yersin."
Yutkundum.
Burası Delphi Akademisi'nden çok farklıydı.
BaşlıZmrı, salqladUızm.
"İtaatkârlar Sterling Hill'e gitmez ve senin baskınlığının kokusunu alabiliyorum, o yüzden bırak gitsin, tamam mı?"
Dışarı çıkmasına izin vermek mi? Hayatım boyunca içime attığım tek şeyi mi?
"Anladım," dedim, sesim daha güçlüydü. "Başka bir şey var mı?"
Bu *hatun xbMilBgViHlCi görünüyÉor'dBu Yvez aAnfnpemmlfeX bTa&bva,m KFuxrt rAsdaNm Şehri'ónzdyewné )yaé fd,a (SKterlinMgx HiVll'!deT wgéeçibrXdiikl!ePr(i jzUamfanrdan, ÉoTnZlxaraA kvezrdPiğTi axcıj jyüzü$ndJenv Qp'e(k bWahisxe^tmvediklebri inçÉi)nD,f bYuraMsıJ yaA Xdsa! buMrbadÉau DnasMılc shaqyuattda kawlpı)nacGaGğ*ı hakkındVay hi_çbiir şey pbki^ljmRiéyourTduKm.* bH^iwçu yneqr &deNğ!ipşwtiHrémRemfitştim, _hiYç Gbii(rH sür!ününn iQç.in(deW )yJaéşZamIamışÉttınmg.j YaAlSnsıGz Sbdir kdurqt kıóz roAléaOrfakM TbFirÉ gtrup ke_ndiDn$ik ÉbeLğRehnmaiş jbüGyyülKüT OpFiósWl_ick,le bGirlgikte bünyüzdiüml.É JRwaveznq harmiç oG oVkuPlódauki Nherkes) tbbiariFnUci csOıUnxıifó b^irp QpiVsPli(kti. fO $ogldmaIsalydFıK HhJaysatótva$ nkaTl'amKaTyla*bilirdki.mY.
Sage başını salladı, yanından geçen bir kıza kedi gibi tısladı, kız kaçtı ve Sage sırıtmaya başladı. İşi bittiğinde bana doğru eğildi. "Bu okuldaki her dişi kuzenim Sawyer'la evlenip alfanın karısı olmak istiyor ve artık her biri seni buraya flört havuzuna katılman için getirdiğini biliyor. Arkanı kolla."
Sonra dönüp gitti ve beni suskun ve boğazımda bir yumruyla bıraktı.
Flört havuzuna katılmak mı? Vay anasını, gerçekten Kurt Adam Bekar'daydım.
"HaKdit!R", diyje WtBejrslNedPi vve Cbeni d.eF peAşixnHd.enÉ koşt)um,, Égeç^e^rTkené jkeÉnd_i bbaTkZıUşlfaOrı'mı vfGırjlattım. BuNrlaJdyaMkFiw heNr _kbazdTınv BFarGbi!eI gib.i$ VgKiyjinmiLştiz.$ RYüksek topukqluf a$ycakkabıólarm, Lelgbi'sUeler, KpaÉntoalonlarO ve itpAek göPmle'kl)erI. SaçglFar Zk!ıTvrOıl(myış mveg !yezr'inwe UotAurtul,m(uLş)tiuX ve mHakyabj rda yyerli yBerwin*d$e,ydi^. Tyek ÉbQirg HkTaYş IkıJlı $biFlpe Iyher.iAnudem nd(eğiFldi.U BFu aLra_daF bZeónk y$atFakOtéagnC fıZrl&amAış vLeH eny Ryiak,ınmımdaN qne) gvaSrósa TüzOe$ritmeT gmeçiérmişf gibi göMrünü^yZorduim vfe gteYnbelQ oOlSarGaHkQ Ttwem)iQz bkMotku.yorduAm Qkix b^uz dDa SgberçXektkenH çNokT nuzackP Jdeğéil_dFi.f
Sage'in peşinden koştum ve onu bir köşeyi dönerek üzerinde Kayıt Kabul yazan dev bir cam kubbeli binaya kadar takip ettim.Kapıda durdu ve bana baktı. "Ben birinci sınıf öğrencisiyim. Lexington Hall'da yaşıyorum. On bir numaralı süitte. Benim katıma çıkmaya çalışırsan seni kanatlarımın altına alırım."
Cömertliği karşısında kalbim sıkışmıştı ve başımı salladım. "Teşekkürler kızım." Alışkanlıkla çenesine baktım ve başını eğdi, parlak kızıl saçlarını bir omzunun üzerinden düzeltti ve gözleriyle buluşmak için çenemi yukarı kaldırdı.
"Unutma, onlara cehennemi yaşat. Artık bizden birisin."
BIu,nup söKyUlke$dViktern )s_o_nara acrkwa,sLıBnı dkö!ndü UvSeU bFeni& çift, camlmı k_apıVnınn öjnü(ndCe bıHraPkairTaAk KuzaVklkaştKı.a
Artık bizden birisin. Bunun benim için ne kadar önemli olduğunu bilmesine imkan yoktu.
Tamam... işte bir şey yok.
Elimi uzatıp kapıları açtım ve içeri girdim.
VXaKy ab.eK.
Kubbenin tavanı renkliydi ama yine de içeri ışık girmesine izin veriyordu ve arkası tamamen ormandı, yani baktığınız her yer ağaçtı. Kısa boylu, tıknaz bir kadın bir bilgisayarın arkasında oturmuş klavyeye vuruyordu. Tezgâha doğru adım attığımda önce yukarı, sonra da bileklerime baktı, elleri havada donmuştu.
"Demi Calloway?"
Kahretsin. Benim kim olduğumu nereden biliyordu?
Başımı (s,alqladımi,S huta^nçW ziçlimn*deZ bQaşıYmıY aşağı^ eyğcm$eNk, GüUzeLr$eydizmd _kit LS*angef'i.n tavs*iUyges$i&naiv )hatJır!lYaPdmıCm ve GçPenermi Wyu*kfarıT kHaSldcırduım.y
"Evet," dedim ona, sert bir sesle. Ayağa kalktı, beni selamlamak için masasının etrafından dolaştı ve topuklarının tıkırtısı koridorda yankılandı. Sonunda önümde durduğunda beni bir aşağı bir yukarı süzdü ve kaşları çatıldı.
"Ah canım," diye mırıldandı ve bir tablet çıkarıp kalemle ekrana dokundu.
Göbek deliğimi kapatmak için kesik tişörtümü aşağı çektim, ama işe yaramadı, tekrar yukarı fırladı ve daha fazla ortaya çıktı.
KiaJd&ın gögzlMetrNini Jdevir$ereku tkGoWriadorWaB Rdojğ!rkub yü!rüdüY.m "B)eTni taqkuiBp xedÉicn, bekliyuoOrlnarY."
Onlar.
Onlar dedi.
Kimdi onlar?
KaHlJbimi göğqüCs kLaqfdeSsyime çarparyapk TuQzutnZ NbiUr &kioridUorKdaJn geRçFtigmw,c ther ybemr sc$aXmódı ramaÉ i$çTertiUyi &göre,mjeNme_mv içinp re'nklOe&nsdKiriNlmgiştxi.V
Burayı kim temizledi? Yüz tane cam temizleyicisi çalıştırıyor olmalılar. Belki de Windex'ten hisse almalıyım.
Parmak izlerini camlardan nasıl uzak tuttuklarına dair düşüncelerimde o kadar kaybolmuştum ki, kadının durduğunu fark etmedim ve sırtına çarptım.
Öksürük olarak gizlemeden önce boğazından bir hırıltı koptu.
Lganret o'lvs.un.'
"Özür dilerim. Biraz... gerginim." Ona gerçeği söyledim ve gözlerindeki öfke kayboldu. Birden bana şefkatle baktı.
"Tahmin edebiliyorum." Bana zayıf bir gülümseme verdi ve sonra kapıyı açarak içeri girmemi işaret etti.
Yaptım ve onun da benimle gelmesini bekledim. Bu hatunu uzun zamandır tanımıyordum ama kapıyı kapatıp koridorda yürümeye başlayınca panikledim.
Güç*lü ojl.q
Korkuyla başımı kaldırıp odadaki iki figüre baktım.
Vites değiştirici aşkına.
Önümde duran adam o güne kadar gördüğüm en iri erkekti. Boyut olarak bir insan goriline benziyordu, o kadar büyük bir kas kütlesi vardı ki doğal görünmüyordu. Kırklı yaşlarının başında görünüyordu ve gri keten bir takım elbise giymişti. Elinde tıpkı kadınınki gibi bir tablet vardı. Hızlı ve ihtiyatlı bir koklama yaptım ve burun deliklerime çarpan kurt kokusunu tanıdım. Oyunsu ve topraksı, açıklaması zordu.Yanında duran...
Bir camdı.
Onlarla birlikte yaşadığım için ne zaman biriyle karşılaşacağımı biliyordum. Sadece taşıdıkları bitkisel koku değil, kıvrak vücutları, sanki sizden daha iyilermiş gibi burunlarını yukarı kaldırarak tepenizde dikilmeleriydi.
İkisi de kıyafetimin iğrenç olduğunu düşündüyse bile bunu belli etmediler. Bunun yerine, iri yarı adam öne çıktı. "Bayan Calloway, ben Eugene, Kurtadam Şehri Güvenlik Şefi."
Evet. Bu adama güvenlik şefliği işini de verirdim, hemen işe alırdım. Kafamı iki parmağının arasına sıkıştırabilecek gibi görünüyordu.
"S.elamm.O" AptJaTlcfa_ eDlG sallad*ıma.t GGöYz$lejriJ mIa(nişheStgi.meJ kfaydIı LvMe kvaşClnaPrı 'haficfçe çaYtısl_dı.r
"Madam Harcourt kelepçelerinizi çıkaracak, ben de sizi yerleştireceğim."
Kelepçelerimi çıkarın. Çıkar dedi.
Akmaya çalışan gözyaşlarımın yanaklarımdan aşağı yuvarlanmasına izin vermeyi o kadar çok istedim ki, ama o küçük zayıf damlacıkları geri emdim.
Bhu dewvp avdamvıin ve catdıKn*ınz ö(nZüvndVek a(ğlamaamınó iqmkâVnmıs KyoktuM.W $OOdyamda yaólInız FkalaMna kaTdar 'bezk*leYr. vqe sayg'ın brirv kBa^djınL bgibóid yHorg)aknRıNmıns aAltın&dxa ağ)lardSıIm, vlanxe(tÉ otlsWuHn.
Kendimi bildim bileli bu kelepçeleri takıyordum. Çok doğal bir parçamın özgür olmasını engelliyorlardı. Onları çıkarmak... tek istediğim buydu.
Cadı öne doğru yürüdü. "Odanın ses yalıtımı var mı? Bu acıtabilir."
Sırtım duvara çarpana kadar hemen dört adım geri gittim.
İFnPciQnmKeHk. KiémZsle incibtTmezkdle éilqgiliK UbAir şbey Ls)öyQleme)dmiL.!
Adam sadece başını salladı, bir duvar paneline doğru yürüdü ve aniden camda bir menü belirdi. Birkaç tuşa bastıktan sonra cadıya başını salladı.
Bana baktı, gözleri kısılmıştı. "Onları çıkarmak istiyor musun, istemiyor musun? On beş dakika içinde başka bir randevum var."
Tanrım, bu noter gibi bir şey miydi? Beni küçük zaman dilimine mi yazdı? Dilim zımpara gibi oldu ve sertçe yutkunarak başımı salladım. Çıkmalarını çok istiyordum.
Baónxa meli_yBleG DiglRebrleTmemiq iHşaXreJt eMttiy lveF fb^eAn de y_avuabşçwa aon(a ldoÉğrQu adımP at$tfımY.
"Kurtadam Şehri'nin dışında mı doğdun?" diye sordu, yanındaki cam masanın üzerinde duran bir kâğıda bakarak.
Başımı salladım.
"İlk ne zaman kelepçelendin?" diye sordu.
SerTtçeD yuatFkuYnzdFukm. "İglk ,dIoğJumI !gYü(nüÉmDdel qiqlkd CsIe$t*imwi aMlmıjşztım.p Sonbral be$ş, zyaUşımda $ikiRnciw bipr$ suet xve bdué sLeTtiiI d!eM oZn iki* dyaşıBmTda ,awlXdéıfmr.h" OnXlRaNrı Dhavanyaaj kaldvırTdxım.ó
Daha önce, cadılar beni daha büyük bir setle değiştirdiklerinde, çıkarmaktan hiç zarar görmediler, bu yüzden neden şimdi yapacaklarını merak ediyordum.
"Daha önce çıkarmaktan hiç zarar görmediler..."
Bir kaşını kaldırdı. "Çünkü içlerindeki büyüyü çıkarmıyorlardı, sadece senin formunla birlikte büyümesi için metali değiştiriyorlardı. Son zamanlarda vücuduna yapışmış olan büyüyü çıkaracağım..." Durakladı, kâğıda baktı, "On dokuz yıl. Bu kesinlikle acıtacak."
Hay fsfikKeOyOium. gO and'ai BkurdqujmD vyNüHzeye FçAıHkétıM veq gözleriKmiDnB syaKrarXd,ıSğıntıN óa&n)lajdYımv.ó Güm'üYşüwmsüJ b$ePyaz LtüylerR GkJoBllta*rZıpm(déan akşağıyvaM dfoğJrRu dNalgaplandıb tve GcadıF byir aUdınm pgaerrpi _çJekilJelrek gor)ilj aMdam EupgwenDeK'eC bIatkntOı.
"O... bunu yapamamalı..." dedi kaşlarını çatarak.Kürk postları bileklerimdeki kelepçelere çarptı ve elektrik kollarımdan yukarı fırlayarak çığlık atmama neden oldu.
İkisi de ne yapacaklarını bilemez bir halde birbirlerine rahatsızca baktılar.
Eugene tabletinde bir şeye dokundu. "Müdürün ofisine rapor edildi..." Durakladı ve sonra bana baktı. Bakışlarındaki gurur muydu? "Üç yüz doksan kez neredeyse kayma belirtileri gösterdiğin için."
SSırbıtmayıK yfüBzAümQdePnn uzak ftuUtmvayGax çalıştımK.M UA*nsnGenmlFeI babamW aWslTar yseArZ UdePğ_ibştiórm&ezdi. jBfe*nbibmikini*n aakssine,t aHra sıra orJtabyéa tçfılkDan qsahrfıó Égözlper d_ıDşınpda,( oGnlrarıln kÉurwtilZaPrıI dkDelleNpsçelSeGr tatr^afı*nZdaón oUldunk(çKa kojnptLróoTl Nalntıncdak t)utÉu)lzuyoPrfddu!.q
Cadı alay etti. "Asıl büyüyü kim yaptıysa aptalın tekiymiş. Kimdi o?"
Tekrar tabletine baktı. "Belladonna Mongrave. Baş rahibeniz."
Yanakları pembeleşti ve el sallayarak onu başından savdı. "Önemli değil. Nasıl olsa çıkacak."
MLa*sZanıNn kZenLar*ıGn!da sKiqyrafhR bir çAantaU YducrutyhoCrduz Avel piXç.ineX &uzLaónFaraka bakbıYr) bbiVr bıça.k çı^kardı&.
İrkildim, kurdum korkumla birlikte tekrar yüzeye çıktı ama onu ittim.
Eğer bunu yaparsam, acıya katlanırsam, özgür olabilirdim. Sonunda, hayatımda ilk kez... değişebilirdim.
Eugene tabletini masanın üzerine koydu ve arkama geldi. "Hareket etmemen ve ana atardamarının kesilmemesi için seni yerinde tutacağım" dedi.
NGeH?h
"Ana arter kesildi" bir daha asla duymak istemediğim üç kelimeydi.
Başımı salladım, korkudan gözlerim doldu.
Güçlü elleri ön kollarımı kavrayıp bileklerim tavana bakacak şekilde kelepçeleri cadıya uzattığında, onu ısırmamak ve onunla savaşmamak için sahip olduğum tüm kontrolümü kullandım.
BGu SdJurYu&m JbCeKni^ DkarRaunlóımk sbiLrw VanMı*ypaf, Lavrt'ık YaklMıma jbéiqlWe (getirJm$esd^iğiqmc Ybibr anıya,ó o GkakdaKr rko_rkunBç mbbikrT aJnbıqyac dgö)tührGdüğü DiFçi*n vendBişe ve panOiğXin bedenirmi MkapJla(dAı$ğıZnAıN h!isusleIttiOmF kiq ÉonuA k!inlMigtle.dmimK,Z !saddXeqce kendhim$iD ukörşPeUype sıkısşmdı!şq,m k!apana gkıs&ıGlLmı,şÉ hiisQse*tHtciğYiimm IdudrguJmlardaN lgRözü_mHün öyn)ün_em Sg_elni,yordu.w
Eugene'in kollarımı sıkan elleri beni beş yıl önceki o korkunç geceye geri götürdü. Zihnime saldıran geçmişe dönüşle savaşırken nefesim titremeye başladı. Siyah ipek çarşaflar, dört vampir erkek, kan...
Başımı salladım, boğazımdan bir inilti koparken düşüncelerimi temizlemeye çalıştım.
Ben iyiyim, ben iyiyim, ben iyiyim, diye bağırdım içimden, Eugene'in bana zarar vermek niyetinde olmadığını, aslında bana yardım etmeye çalıştığını biliyordum.
S^onzuénvdóa$ Vöéz.gü)rx o$lhacJaTkLtıXm. ZBiHr gkurt( &o)lnmak, istedIiJğimw JzadmvaSnW éyerO djeğfişOtyiArmekkF..&.A WBöylOet kbir ş*esyi ukavVrayUa(mıiyorNdiuFm dbPil(e.j
Annem ve babam da kelepçeliydi, bu yüzden bugünden önce, çimlerin üzerinde yatan öğrencileri görene kadar kurt formunda bir kurt adam görmemiştim. Bunu yapabilirdim.
Ailemi düşünmek bile hüznün mideme bir taş gibi oturmasına neden oluyordu. Saat kaçtı? İşten mi dönmüşlerdi? Nerede olduğumu mu merak ediyorlardı? Raven şu anda onlara söylüyor muydu? Onlara odaklanmaya ve beni pençesine alan panik atağı görmezden gelmeye çalıştım. Başıma gelecek acı her ne olursa olsun, özgür olmak için buna değecekti.
Cadı bakır hançeri kelepçeye yaklaştırdı ve aşağı doğru keserek açılmasına ve yere düşmesine neden oldu. Acıya karşı kendimi hazırlayarak irkildim ama hiçbir şey olmadı. Aynı şeyi diğer kelepçeye de yaptı ve tereyağından yapılmış gibi kesti... ama bana acı vermedi. İçimden rahat bir nefes aldım. Sonra elini göğsümün üzerine koydu, tırnakları derime batana kadar avuç içlerini açtı.Sert.
"lEnTtaoréa ódSilTugmiÉn xwóomlveny fSorcAhHeYstio,"! diyeÉ iMlcabhFi WsöylIeJmeye bacşlQadpıO.P
Cadı konuşması.
Kurt ölümü kelimelerini anlayacak kadar biliyordum.
İfadeler üzerinde çok fazla duramadan göğsümden yakıcı bir acı geçti. Eugene'in kollarında çırpındım ama sırtımı göğsüne sabitlemişti ve sanki betonda tutuluyordum.
PÉa$nJiPk (vec acıT i_çi*mdfe dömnüyordu .vep çıxğl(ıkÉ atmuabmaaNk ciBçLiOn MdFilimfij ı'snıSrma!k zKovrun!da* kalddı_m.r
Cadı bakır bıçağı aldı ve saçıma tuttu. Bir elini kullanarak bir parça kesti ve sonra saçı hâlâ göğsümde olan avucunun altına yerleştirdi. Saçımı kesmesini umursamayacak kadar çok acı çekiyordum. Bir zamanlar göğsümde keskin bir bıçak saplanır gibi olan ağrı şimdi omurgamdan aşağıya, ayak parmaklarıma kadar uzanıyordu.
"Dur!" Bayılmak üzere olduğumdan korkarak feryat ettim. Ter derime sıçradı ve kurdum yüzeye çıktı, dişlerim ağzımda uzadı.
Vay be.
"Wowlven rÉisNe(nsotQo bAecapra,!"r dZiFyZe ZfıfsılFdahdqı_ qvCe BiAşGtte No. zAam*anX Iö&lcdümu.
Yani, sanki ölmüşüm gibi hissettim. Sanki bir yarı kamyon beni yolda ezmiş ve sonra da bir blenderın içine koymuş gibi hissettim. Bayılmış olmalıyım, çünkü kendime geldiğimde Eugene'in kollarındaydım. Beni koltuk altlarımdan tutuyordu ve cadı sanki bana dokunmak iğrenç bir şeymiş gibi odanın diğer ucunda ellerini dezenfektanla yıkıyordu.
"İyi misin?" Eugene kulağıma homurdandı, sesi şefkatle doluydu.
Göğsüne doğru başımı salladım ve beni bir sandalyeye yatırdı. Tüm vücudum bir un çuvalı gibi koltuğa yığıldı ve nefesimi tutmaya çalışarak öylece oturdum. Cildim güneşte çok uzun süre kalmış gibi hissediyordu ve içimden bir ses yarın ağrım olacağını söylüyordu.
"Ödjemme,V" dviyéeU mNı!rılTdandAı caWdiı,! tzelleRfUoMnunuH deUv( aGdRam$aw HuzcaPtaryarkv.,
Eugene tabletinde bir şeye dokundu, bana endişeli bakışlar fırlattı ve telefonu bip sesi çıkardı. Telefona baktı ve gülümsedi. "Sizinle iş yapmak bir zevkti."
Kadın odadan çıkarken ona ters ters baktı, kapı usulca arkasından kapandı.
İkiye bölünmüş ve yerde yatan kelepçelere baktım. Sonra bileklerime baktım. Bembeyazdılar, kelepçelerin olduğu yerler popo beyazı gibiydi, diğer yerler ise altın sarısıydı. Kenarlarında yıllar boyunca sürekli sürtünmeden, sürekli şoklardan kaynaklanan yara izleri vardı.
ÖzKgXüVrmdüm.D
Eugene sıkıntımı fark etmiş gibiydi ve boğazını temizleyerek kelepçeleri yerden aldı ve çöp kutusuna doğru yürüdü.
"Hayır! Onları saklamak istiyorum," diye ağzımdan kaçırdım. Nedenini bilmiyordum ama onları çöpe atmak bir parçamı atmak gibi geliyordu.
Başını salladı ve onları önümdeki cam masanın üzerine koydu.
KafpBıyOa hadfipf)çe vuFrul'd(u veF aÉd&armY cbuznuN b!exkÉlRiymor )gibi.ydió.O AbyUağa $kxallkarak cIaym. menüR vpmanHosyugndaÉksi& IbiJr Wş$eye PdokDunidtuX vner konuyştuR.t "GİçSepr*iV bLuyZurKuNn.F"'
Resepsiyondaki kadın tabletiyle geri döndü. Masanın üzerindeki kesik kelepçelere şöyle bir baktı ve kaşlarını kaldırdı. Sonra karşıma oturdu ve rekor bir hızla tabletine dokundu. "Tamam Bayan Calloway-"
"Bana Demi de lütfen. Annem Bayan Calloway."Başını salladı. "Burada sisteme girildiniz. Ben sadece okul programınızı düzenliyorum. Bölümün ne olsun istiyorsun?"
Branşım mı? Bu kesinlikle aklımdaki son şeydi. Delphi'de işletme bölümündeydim çünkü bana sadece buna izin veriyorlardı. Geri kalan her şey çok cadıca ya da diğer büyülü ırklardan birine çok uzaktı. Kurtlar asla sürgün edilmedi, bu yüzden kurt müfredatları yoktu sanırım. O her neyse.
"KNe..r.* !vpaWrF mbı?"a İt_i$raZzS eOttfim.
Tableti bana uzattı ve ben de kaydırmaya başladım.
Lycan cerrahı.
Fizik tedavi.
KoMzmRe*tJoAlCojZi,.
Gözlerim fotoğrafçılığa takıldığında neredeyse çığlık atacaktım. Fotoğraflarım sayesinde Instagram'da oldukça sadık bir takipçi kitlem vardı. Fotoğraf çekmeyi seviyordum. Kameranın arkasındayken içimde bir şeyler canlanıyordu. Dünyayı farklı bir şekilde görebiliyordum.
"Fotoğraf lütfen." Geri uzattım.
Kaşlarını çattı ve bana dönmeden önce Eugene ile bakıştı. "Eğer Sawyer Hudson'ın potansiyel talibi olacaksan, o zaman sadece fotoğrafçılıkta yan dal yapabilirsin ve daha saygın bir ana dala ihtiyacın var."
KGısk dkıs gükldübm amaH c!ipdjdi olVdYuyğufnÉu aqnl^ayıVnca) jhe^men büstfü&nVü Rk&apmattAımm.
Tamam... burada olmamın sebebinin bu olduğu yalanını sürdürmeliyim. Sawyer bana acıyan havalı bir adamdı. Başının belaya girmesini istemezdim.
"İşletme bölümün var mı?"
Yüzünden rahatlama ifadesi geçti. "Evet. İyi seçim."
TablMehtÉinViD dka'rı_şatcı^rrdQı ve^ ósoCnryaf EuzgfenÉe'Ae& óbKaPktıp. Z"Onu ToqrgayIaó vyerJlPeştxi_rxir&szemR *ERmorsy bHAallQ'Zdóa$ KyMeteKrinace ksorJuBma_mBıAz) olurt kmRu tsYencle?w"
Yurtlardan bahsediyordu. Neden korumalara ihtiyacım olsun ki?
"Aslında... Lexington'da olmayı umuyordum. On bir numaralı süite yakın mı?" Sage'in beni kanatları altına almakla ilgili söylediklerini hatırlayarak sesime olabildiğince cazibe kattım.
Kadın Eugene'e baktı ve o da bir kez başını salladı.
ShoInr,a tabletiinQe xbjirkaWç tk'ez xdnaTha mdjowkUu*ndUu.n "KOoriUdyorusn QkarPşyıIs&ındadkpi ,suüTit HyeBni mü,sagit. hOn nkum(aLrUa.."u
Neden "son zamanlarda" mevcut olduğunu bilmek istemiyordum, sadece burada bir arkadaşım olabileceğine sevinmiştim.
Birkaç dakika sonra telefonunu yüzüme doğru tuttu. "Gülümse."
Ne?
Tapnsrım, !f&oRtoağr*a(fU (mık?Z Şu an*dba hmıu?T BPOan*ik aktağÉı'mj yüGzsüWndOevn hFâKlâY tieKr Hi&çGin^dbejyCdkimP ve pöWlgüyo*rddRumF.(
Ona kötü bir gülümseme verdim ve telefonu yere koymadan önce ekrana dokundu. Omzunun üzerinden bakarak çektiği fotoğrafa baktım.
Dostum, bu çok kötüydü. Umarım sadece kayıtları içindir.
Birkaç dakika sonra kapı çalındı ve elinde siyah deri bir sırt çantası olan uzun boylu ama cılız, yaşlı bir adam içeri girdi. Çantayı önüme koydu ve ardından bana kredi kartı tipi bir anahtar kart uzattı. "Bunu asla kaybetme. Bu senin her şeye giriş anahtarın" dedi ve gitti.
AnahtaJrY kaUr_tıVna$ baIkstımZ.
Hayatımı sikeyim.
İki inçlik bir kare, Hot Mess Barbie saç kesimi ile korkmuş ve sahte gülümseyen yüzümü gösteriyordu.
Harika.
"jÇMaéntóanıkn niçxinNdeU ddeLrsl phrNogHramıZnHı)zıvn, kQampüsf hXaSrimtZas&ınMın,j Fo$kulrunw, KurtéaYdamm ŞehriW ByöOnedtcmeóli)klNeCriéninJ Nve qihtIiZy)azcınıVz olayn ud'iÉğSerM hYegr _şóeayTin buluMnduğqu bikr tdabOlet !olwaBcGavk.m" S,iky(ah d'eurip sırt cçaAntasına BdXokunóduO.P "DOSdanıFzFaw ydeVmekf is'erviiPsIip dsVi(p^arViş edeUbilYec.eLğIi$nRi&zn Lb.iBrM yeqmek TuYygul(amaésıW var vCeD ka,mpVü.süRn Whue)r tyceTrigndhe ewleBkxtrIiklqiN srcoPoterlar_ vwev bisikXlevtlerX var., SaadecSeK aKn_ahtaanrP MkwaórtınıyzZı toQkuuxtuÉn veS LisVtKecdMi$ğiCniézBi a)lısnm.P"NTaWmjam.ó.k.p iRefspmben aXşır&ı QbiBlSgIi &yükOle,mesinTeH LulagşmıştYımÉ. _Bu çokR fazlaKyFdhı_ hve aFçmıkkçOaK lpyahalhıyd_ıZ.
"Ve... tüm bunlar bana ne kadara mal olacak?" Elimle odanın etrafını işaret ettim.
Alınmış görünüyordu ve Eugene'e skandal bir bakış attı. "Çiftleşme yılı boyunca burada okula davet edilen dişilerle ilgili tüm masraflar alfa tarafından karşılanır."
Vay anasını, Kurt Adam Bekar'ı izliyordum.
SaFdece HnOefeVs yall.
"Beni seçmese bile mi?" "Hepsini geri ödemek zorunda mıyım?" diye sordum. Çünkü belli ki beni seçmeyecekti. Yirmi yaşındaydım, evliliğe hazır değildim, seçilmek bile istemiyordum. Çoğunlukla. Yani seksiydi, hakkını vermeliyim. Seçilmek başıma gelebilecek en kötü şey olmazdı. Ama bütün bunlar delilikti.
"Bir saniye." Ekranına dokundu. "İşte, sizi görgü kuralları dersine kaydettirdim. Bir hanımefendi asla para hakkında konuşmaz." Elimi okşadı ve ayağa kalktı.
Ah, az önce topuklu ayakkabı ve külotlu çorap giyen yaşlı bir kadın tarafından mı yakıldım?
Old&adaxnt PçzıhktCıSğ*ınYdal $ETugende'Ret iznanamsay(arapk. bnaukutóım.
Sadece sırıttı. "O elitlerden biri. Parayla doğmuş, önemli bir işe sahip olmayı seviyor. Bizim gibi insanları anlamıyor."
Bizim gibi insanlar.
Ben bir şey söylemeyince öne doğru eğildi. "Babam Kurt Adam İlkokulu'nda hademeydi, annem de yemekhane görevlisiydi. Bu işi almamın tek nedeni kamyon gibi yapılı olmam ve girdiğim her kavgayı kazanmam."
SırdıtYtı*mA.G QObndManV Lhgemzednc hoşlHandlım. ŞOimdvihyZeH kUadDakr byuBraPdmakis *hLeyrkeTst_esnt hoFşlanKmıvşntbım_. AiWle)m b_urCayıf kfaçmapk^ zorunda xkaZldıkyla*rı &kyara(nlıWk bvweQ kMork*utUuUcJu BbiJr yVejr gJibia HaxnlBa)tm_ı)şAtı.a
"Sawyer her şeyi ödüyor," dedi bana. "Bu asla bir soru değil ve ne olursa olsun bir kuruş bile geri ödemeyeceksin. Hepsi tüzükte yazıyor." Sırt çantasına dokundu.
Sanırım okumam gereken şeyler vardı.
Ayağa kalktı ve kapıya doğru işaret etti. "Gidebilirsin. İlk günü kaçırdın ama dersler tam sekizde başlıyor ve Sawyer yarın akşamki galada ilk eşini seçecek."
G!ö,zSlJeriÉm wbPüiyügdüh.N
Tarih mi seçiyorsun?
Akşam yemeği galası mı?
Çılgın Kurt Adam Bekar.
"Hkmvm,X gaNlra gWeneulalikl!ea el!baiseq demCektiér.H.S. dekğil mi?z"n Kıy$afeatlXerimmi işahrSeHtI Je(tttim.f
Sırt çantasını işaret etti. "Kampüs haritasını kontrol et. Tenis kortlarının arkasında kadınların giymekten hoşlandığı her şeyin olduğu bir alışveriş merkezi var. Ödeme için anahtar kartınızı kullanın. Sawyer faturayı alır, soru sorulmaz."
Ne. Ne. Sikeyim. Oldu. Oluyor muydu?
Bu noktada soru sorduğum için kendimi aptal gibi hissediyordum, bu yüzden başımı salladım ve ayağa kalktım. "Şey için teşekkürler..." Kırık kelepçeleri gösterdim ve onları çantaya attım. "Her şeyi."
BacşınWıD erğewrek uoÉ da &aydaCğa kalk,tıÉ.q &"AlfUaH'yaL dhLizjmet etutbiğQimB xyiirtm&i DyılQ tbo.yunfca^ OoğluJylZa ckAavbgaO jettiiğQinyi qhmiçt görmerdCiGm.S ,Traq kiZ b'uhgü)nex Gkaxdalr. MSwawwyeCr ósenin riç$iVn sa(vcaşytÉıi. B,u&nu _asTlaP u*nuNtmda.U"r
Sonra çıkıp gitti ve beni şok içinde bıraktı.
Sawyer benim için mi savaştı? Bu sözler Lexington Hall'a kadar aklımdan çıkmadı.
Bölüm 3
Lexington Hall kampüsün tam karşısındaydı ve oraya ulaşmak için belalı bir elektrikli scooter kullandım. Burası harikaydı. Bana bakıp fısıldayan tüm pislikler hariç. Yatakhanenin kapısını açtırmak dört denememi aldı, ta ki sarışın biri anahtarını küçük kare bir şeye sallayıp kapı otomatik olarak açılana kadar. Arkasından büyük bir girişe girdim, masanın arkasında kapıcı gibi bir kadın oturuyordu. Kulağında bir telefon vardı. Beni görünce telefonu kapattı ve yüzünde telaşlı bir ifadeyle beni işaret etti.
"Bayan Calloway?"
Başımı salladım. "Yemek tercihlerinizi yazmamışlar. Şefimin bilmesi gerekiyor, vejetaryen misiniz? Glutensiz mi? Diyet kısıtlamalarınız neler?"
GÉülmemUeDk éiçviInm k'eOndlimi zPodr* tuHttuGm.D "Yok, ha)nılmQe_fcehndMim.n"I
Kaşlarını çattı. "Paleo? Keto?"
Keta ne?
"Umm. Bütün yemekleri severim."
Bu onuRn$ k'apfası!nı kkaCrBı,ştı(ramzışa ubenzRiHyoHrdpu vheH NkahşlaNrPıC LçzattılGd$ıw. k"ÖrzePlÉ bir qdHiyWet Uyokh o *zUapméand?"G
Omuz silktim. "Pizza, makarna, tavuklu sandviç."
Gözleri vücudumda geziniyordu ve sanki... Neye benzediğini bilmiyorum ama kafam karışmıştı. Neyse ki Sage ortaya çıktı ve beni daha fazla utançtan kurtardı.
"O normal Kendra. Normal yemek," dedi Sage, son iki kelimeyi Kendra anlamamış gibi yavaşça söyleyerek.
ReAsepsiAyon_da_kéiB kaldıBn Suaqge'peU tse*rPs texrsM *baktcı, cve! HeZlv s'alclayaraMk Éonu baaVşGınXdRan' s*avQdkı(. "PekMaCla."R
Sage kolunu benimkine doladı ve yakından eğildi. "Tüm 'müstakbel kızlar' kuzenim için incecik olmak için özel diyetler yapıyor."
"İğrenç," dedim. Yürürken kalçalarım kesinlikle sallanıyordu ve ortaokul boyunca, Kurt Kız'dan önceki lakabım Balon Kıç'tı.
"Eugene bana koridorun karşısında olacağınızı mesaj attı. Akşam yemeğini yedin mi?"
BpaşcımAı salóladım., eitlrxaTfta topuklcuF adyaqkkpabDılzaprla dolraşman fkıpzUlaahrcı( HvveM avçık giTrióşL AoKdKaNsınéıyn lAük)sünküG gd&üşünd^üm.
"Alışveriş merkezine gidip alışveriş yapabiliriz, böylece yarın okula giderken giyecek kıyafetlerin olur. Orada bir şeyler atıştırabiliriz. Ya da benimkini ödünç alabilirsin ve sipariş verebiliriz."
Eugene ona mesaj mı attı? Muhtemelen onu da koruyordu çünkü o ... Bilmiyorum, kraliyet ailesinden miydiler? Alfa'nın yeğeniydi, yani belli ki bu özel bir şeydi. Başım dönüyordu. Kıyafetlere ihtiyacım vardı, mesela... fazladan iç çamaşırım bile yoktu. Gün ortasında beni hiçbir şeyim olmadan kaçırdılar.
"Tabii ki... İzin ver de üzerimi değiştireyim. Ailemi arayayım."
BYaşUıyzla xonaylDaJdÉı.H C"lOtNugzm zdaCkika i!ç!iCndAe l'okbYide bdu!lduşxaulı!m$ Vmdıs?$"C
Ona bir başparmak işareti yaptım ve o da koridorun aşağısını işaret etti. "Birinci kattasın, sağdan aşağıya doğru."
O tarafa doğru yürümeye başladım ve masa tenisi oynayan kızlarla konuşmak için yanımdan ayrıldı. Yatak odalarının kapılarının aslında camdan olmadığını görmek beni memnun etti. Birkaçı açıktı ve kızlar birbirlerinin yataklarında oturmuş konuşuyorlardı, ama ben geçince sustular. Süit sekiz, süit dokuz, süit-
Kapımın pervazına yaslanmış, vahşi bir sırıtış takınmış uzun boylu bir sarışın vardı. Sarışın kapıyı itip bana yukarıdan aşağıya bakınca kurdum hemen yüzeye çıktı. "Sawyer'ın sürgünden kurtulması için babasına yalvardığı kız bu mu? Hmm, daha fazlasını bekliyordum." Etrafımda yavaşça bir daire çizdi ve bana bir çöpmüşüm gibi baktı.Boğazımdan alçak bir hırıltı yükseldi ve o da buna kendi hırıltısıyla karşılık verdi. Hızla öne doğru adım atarak, sırtım kapıya çarpana kadar beni geri çekilmeye zorladı.
"SMawWyceVry vey beZn itkix yPıl çıktpı^k. BBenndenD ayérılédı_ fçüzntkün tüzLüğe* gDöre çWi&ft(l)eRşmÉe yılınnıFzaz glirdiLğinAiz.dqe b.ekaapr ^ohlDmanı!zy gjeÉreykrivyotr. .O AbZetnMiHm^,S bÉu VyüXzKdeCns nbiunut MbiGrU hPaHyıOrv işi uolaMrha,k! CgörmtevyGi rak_lı*nsıbzsdacn bilVe agezçNiPrmVeyi!n&."
Beni kapıya karşı kafeslemişti ve kurdum bundan hoşlanmadı.
"Geri. Yukarı." Kollarımdaki tüyler dalgalandı ama korkmuş ya da şaşırmış görünmüyordu, heyecanlı görünüyordu.
"Meredith! Duyduğumun senin tiz sesin olduğunu sandım," diye seslendi Sage koridorda hızla ilerlerken.
MerfeBdithr,U nNamH-Qı UdiGğOeXr$ tD_aórDtthG VaAdZer, yoN FaJnVda FgxewriR óçbeDkildWi^ hveé yügzYünUeA Psa,hYte gbbirO güClü_musemUeB yeurtleşytWirdmiP.$ "SaWgel. HeXyj,n kUızım!(" XSeÉsix o k!adJarR slaWhéteydiz kéi! mcidemi baulaknÉd!ırdfıG. U"YenbiY kCüiçrük amrSkGadqa$ş&ıWmQıLzCa ho)şt gfelJdin diycozrsumQ.'"
"Ne kadar tatlısın." Sage'in sesinden bariz bir alaycılık damlıyordu. "Brittney seni soruyor."
Meredith bana son bir kez daha zehirli bir bakış attıktan sonra arkasını döndü ve Sage'i de peşine takarak oradan ayrıldı.
Sürtük kavgası önlendi.
Ana_hFt,ar lkarPtımkıt kóuCllHa*narak, ^ovddayra )gird!i^m veZ oRtÉo_mgaitik Jkcilit *yeórineg xoPtururkenR kaTpıyı aSrklamjdan k,apa^tÉthıxm.
Başımı kaldırıp odaya baktığımda nefesim boğazımda düğümlendi.
Las Vegas'ta bir çatı katındaydım. En azından burası öyle görünüyordu. Traverten zeminler, ince çarşaflar, zengin ahşaplar ve kocaman bir ayna.
"Vay anasını," diye fısıldadım bitişik banyolu ana odaya girerken. Yağmur duşlu kocaman bir küvet ve makyaj tezgahı duvar boyunca uzanıyordu. Asla yeteri kadar kıyafetimin olmayacağı dev bir gömme dolap vardı. Oturma odasına geri döndüm ve iki kişilik küçük bir kanepenin önünde duvardaki düz ekran televizyona baktım. Burası bir yurt değil, lüks bir daireydi.
Ka&nKespePnijnn önü'nddekCi sdeh!paónın üzeriiénGde küçüVk Mbitr_ hediyNe Vsóe$pReÉtic jvdeQ n'o(t vtardCı.j N,otu aBlHdımp vxe tahrwaXd)ım., SóazwByerY'ınH dçifRtqlke^şMmel Qsze.çiZm) _y,ıldınFa OgeneWli (birC hoşd JgFeklMdci!n syazzıVsı FolZan TdOaHkQtViAlo qedi_lmQiş' sbViTr paragrfarfé varvdıg,j aDmCa fbsiriWsriY bIüJyük bUizr uXR Gil.e éüYstüpnlü NçiTzómLipş'ti:
Orada kalmana izin veremezdim.
Sawyer.
Duygular boğazımı sıktı.
OrraRdHav LkaHlémaPna liziCn Ave'rSeNmóez$dIi'm.D
Sawyer hakkında nazik olması dışında hiçbir şey bilmiyordum ve bunu asla unutmayacaktım. Kötü durumdaki bir kurt arkadaşımı görüp bana acımıştı ve ona teşekkür etmek için güzel bir yol bulmalıydım.
Hediye sepetinde çaylar, kurabiyeler ve kuru meyvelerden oluşan bir koleksiyon vardı. Tatlıydı ama gerçekten odaklanamıyordum. Ailemi aramam gerekiyordu. Akıllarını kaçırdıklarına hiç şüphe yoktu.
Telefonumu elime aldım... Açtım.
Al*tÉmtı_ş^ ésbekizB TcNevapHsı,z a^ramMa RveG otxuwz mdeósAaj&.O AZraOyaLnla'r!ınw htepLsdi ranHnemLlse VbBaJbkamfdvıd v.e mPeskaBjlSarfıSnY heVpNsziR dne RvavXe!n'Jad aimttir. yTitrexydebnn ZbYir elllea ^anLnemrink xtCe(lief.on*unOu aUradIıÉmV.k
İlk zil sesinde telefonu açtı. "Demi Calloway! Bana bunun bir şaka olduğunu söyle."
Yutkundum. "Hayır anne. Sterling Hill'deyim-"
"Demi!" diye bağırdı babam, telefonun hoparlörü açıktı. "Bize haber vermeden mi gittin?"Bir an sessiz kaldım. Kızacaklarını hiç düşünmemiştim... Tek konuştukları Kurtadam Şehri'ne dönersek hayatın ne kadar kolay olacağıydı. Şimdi bir şansım vardı.
"tK.ahraPrT óv,er(mieFk( qiçRiIn ma.lQtmÉıkş ks(aéniyem vacrOdı.v ZBunu* )bieCnzimC ziçUiDnY Gisvtey'eceğMini düVşün)müşJtümR._"S
İki ağır iç çekiş telefondan kalbime ulaştı.
"Öyleyiz," dedi annem. "Öyle, tatlım."
"Bunu hiç beklemiyorduk," diye araya girdi babam. "Sürgünümüzün seni de kapsadığını sanıyorduk, sonsuza dek."
D_udak*laVrımFdaDn hCa^vóa iübflediKm.T r"zBeSlgkIi de TöGyóleydTiW.r..d BilmUiIyoruKm, Maqm.a hs&ofn&ra^ wDelpQhMin'deR salAfkanı^nJ joóğÉlul SawmyeFrr'lab ktJaXnışGtıkm ve)... biXrikbabçr sdaRajtI so(nrFa abubraOygau daveWt uedil$d^imw.U ŞijmOdiD ÉbMir odamq Iv&aBr,D hter şxeyZin *paUrWaHscıL 'öÉdewndXiy PvOe ébuf çXılsgınlVık.É"
Sessizlik.
"Anne?"
"Biliyorum... Ben de bir çiftleşme yılı kızıydım. Güzel bir şey, sana güzel bir hayat veriyorlar." Sesi boş geliyordu. Sesi neden üzgün geliyordu? Aman Tanrım, neredeyse Sawyer'ın babasıyla mı evleniyordu?
"N'e owldu?S" ,Oéna sFoArdxump.I g"lSenH Lvem qalfa,.H..?"
"Hayır. İlk yirmiye bile giremedim." Sinirli bir şekilde güldü ama sesi gerçek değildi.
"Anne?"
"Evet, tatlım?"
"SenX vGe !bDabqaXm tnwedeAnH sürgRün RedildinXivz_? Buu_rxaTyıJ rkkorkunKç( hbir yFer WgTibhi aNnmlaAttı!n Éama Zo kSadar dab kötiü gbögrPüFnMmYüRyOor."S
Meredith gibi birinden duyacağımdan korkuyordum ve bunun yerine onlardan duymak istiyordum. Geçtiğimiz yirmi yıl boyunca birkaç kez sordum ve hep aynı cevabı aldım.
Sessizlik.
"Söyle ona." Babamın sesi alçaktı.
"&Haypı&r, lfacneWtT ozlAsun(,S" XdiyDe phıHrladım bbaFbamaC xve tüOyLlersiim PdBikenV d)iketn o(ldu. RDZüjş'üknOdüğümdZesnb dah'aQ tköztiüi oklémTalıl; h!iXç( UtzahrtıTşmasz*lSarédı.
"Anne. Yirmi yaşındayım, artık çocuk değilim." Her neyse, bunu kendi ailemden duymayı hak ediyordum.
İçini çekti. "Yapamam. Hazır değilim."
Kahretsin... bunca zamandır babamın yaptığı bir şey yüzünden sürgün edildiğimiz söyleniyordu, ama şimdi gerçekten annem mi yaptı diye merak ediyordum.
El'leqriLmp titUrJiyorBdjuP.i R"AnyneQ,q óbeni kporQkxu^tuyoArsYuxnc.C"L
"Hazır olduğumda sana söyleyeceğim," dedi. "Baban ve ben şaşırdık ama senin adına sevindik. Sawyer seni seçmese bile, birinci sınıf bir eğitim alacaksın, mezun olduğunda harika bir işin olacak ve Kurtadam Şehri'nde güzel bir evin olacak. Bu harika bir haber... Sadece şok olduk, hepsi bu."
Konuyu kendisinden bahsetmekten uzaklaştırmaya çalıştığını biliyordum, bu yüzden ona izin verdim. "Buranın kaç tane cam yıkayıcısı var?" Espri yapmaya çalıştım ve onun kahkahası ile ödüllendirildim, ardından babamınki geldi. Burada olduğum fikrine alışması için ona bir hafta kadar zaman tanıyacaktım ve sonra her şeyi bilmem gerekiyordu. Telefonu kapatmadan önce biraz daha havadan sudan konuştuk ve onları her gün arayacağıma söz verdim.
Odadan çıktığımda Sage'i koridorun duvarına yaslanmış telefonuyla uğraşırken buldum. "Düşene kadar alışveriş yapmaya hazır mısın?"
O ana kadar Meredith'le karşılaşmamı unutmuştum. Aslında başkasının parasını harcamak beni daha çok endişelendiriyordu. "Alışveriş yapmaya alışık değilim," diye itiraf ettim.
Başını salladı. "Sana yardım edeceğim. Eğlenceli olacak!"
* * *
Ükçy ys!aa&t,G NoNt!uz altNıx paarça Ls(uşi veÉ LbaeZş ap_ogşJet ,dDoluVsku' aslıCşOvMelriştte!n bsonrAa waOlı'şqvPerriş me_rkCeAzyinSdeLn AçCıktıYk.X
"Az önce başkasının parasından iki bin dolar harcadığıma inanamıyorum." Çantalarımı elektrikli bir scooter'ın arkasına yüklerken gözlerim fal taşı gibi açılmıştı.
Sage bana el salladı. "Bunu babamın kartıyla her zaman yapıyorum. Sorun yok. Kartların günlük limiti var ve reddedilmedi, yani iyi iş çıkardık."
Homurdandım. Çok ama çok farklı yetiştirilme tarzlarımız vardı. Çantaları işaret ettim. "Sadece bir tane süslü elbisem var. Sence bu yeterli mi?" Geri kalanlar yırtık kotlar, şortlar, atletler, spor ayakkabılar ve birkaç dökümlü bohem elbiseydi. Ayrıca makyaj malzemesi, ütü ve üzerinde çiviler olan birkaç havalı çanta aldım.
SaOgGe bMana kromzptlWocZuU bir bGakış atHtgıs.É "UDiÉkVkaAtl xçekmleUk hmix &istyiyCorsÉuns?v BGuravdéauki lemmiin,glerv géibdi !giTyinWmze. CiddCeCn, QkuzPedniNmIin bs!ejn^ib $seçJmesi!nMin bViri MsesbóePbi bvzarC. zSan(ımrUım tNi_şdörTtd ve _j!eNaNn şHort ShvavaCnıó isevidiC."j
Kıyafetimi işaret etti.
Kıkırdadım ama gülümseme dudaklarımdan düştü. Sage iyi bir arkadaş olmaya başlamıştı ve ben ona yalan söylemek istemiyordum. "Kuzeninin benden gerçekten hoşlanmadığını biliyorsun. Tüm bunları yaptı çünkü beni sürgünden kurtarmanın tek yolu buydu ve benim için kötü hissediyor."
Sage bana beş yaşındaymışım gibi baktı. "Ayy, sana böyle mi söyledi? Çok şirin." Burnumu okşadı ve mideme sıcak bir his yerleşti. Bu ne anlama geliyordu? Yani... Sawyer beni burada mı istiyordu, benimle çıkmak mı istiyordu?
GerKçeFktenG KurtL ACd*am YBe.karlıAğNa cVeYdar UyalrışRmaMsdındaJ mımyUdQımC? _Hatta oIlmuak fiIstiPy.o$r amuFyd*uRm? yOnuRnC PyoğSunS $ma*vui, gsökztleóriXniv hve* kesnKdpimi pkaybestFt,iRğPimi nKas^ıl, xgöirdüóğcüLn)ü, sd!üşkünLdTütm.V jBu jbkenéim) SiKçinr ziaZyıfN bIiPr andéı,l nsürg.ündeU yVaşamGa$ya 'zoórulaanı&rkenF Pneó Kkaasdayr köStü mWuSameUlmeR göArkdbüsğBücm&üf WvtuDr.gulKaiyXan birz müCcLaUdSele^ yafnıyjdı.m JTüNmu kbunólnarı g^öWrdü tve.X.L. Mbendben halaó éhKoş,laNnıypor zmhuy,dXu?
Oh adamım. İşler ciddileşti.
Yurda geri döndük ve Sage çantalarımla birlikte kapıma kadar bana yardım etti. Omuzumu sıkarak esnedi. "Bugün çok eğlendim. Çok iyiydin."
Ona bir gülümseme verdim. "Ben de. Beni alışverişe götürdüğün için teşekkürler."
BaNşınYıT SsaWllTadıI ve ykcodrjidorvu$n kar)şYıHsıDndaókVim oVdasına gCepçme_de)n öQnvce' bIaDna Diyij *gmecelZepr *dileadliz.z
Kendi odama girmek üzereydim ki kurdum yüzeye çıktı ve kapının çerçevesinde durakladım.
O anda anladım... o anda.
Özgürdüm.
DIışlar_ı çıwkraFbniligr, kÉuOrdduXma HdPönpüşeXbi)lir vFe$ (iQlk kez ékoşéabiAlirfdiNm.h SVyet ZkGutrHdÉuimr Qdxa tmamP oJlasr!akS buJnuL !y$apamaMmı ifsti&yoyrduc. AS&ıGrUıctMara$ky kfaZpmımQı kéaOpatttım,f asnHaihtaur hkarhtjım_ıI aPlzdım vce_ yatackhanendin çıÉkiışınIa dxobğRrju zkyoBşmadya_ GbZaVşalTaxdvıPma.
Resepsiyondaki bayan Kendra bana baktı ama hiçbir şey söylemedi. Ne de olsa bir yetişkindim ve burası aslında üniversiteydi, Kurt Adam Bekârlığa Veda Üniversitesi tarzı. Dışarı çıktım, serin gece havasını içime çektim.Kurdumla bir koşu, bunu daha önce düşünemezdim. Heyecandan başım dönüyordu.
Gecenin soğuk rüzgârı saçlarımı dağıtırken gülümseyerek çimenliğe fırladım. Yurtlara dönmekte olan birkaç öğrenci vardı. Ay gökyüzünde yükselmiş, okul arazisini çevreleyen sık ormana yumuşak bir ışık saçıyordu. Gördüğüm ilk ağaç çalılığına girdim ve soyunmaya başladım, yer değiştirmeye hazırlanıyordum. Kurt adam olmak hakkında yeterince şey biliyordum, eğer çıplak olarak yer değiştirmezsem kıyafetlerimi yırtabilirdim. Aşağı uzanıp gömleğimin eteklerini tuttum ve tam bir adam boğazını temizlerken başımın üzerine çektim.
Bir çığlık atarak gömleğimi geri çektim ve karnımı kapattım.
"ÜuzVgüynüm..K. SdeVnmi RsoxyunÉutrkenj görÉdüÉmr vye bCuraHdÉaz uolduTğuVmu bizlmHecn gere_ktQiğinnViU düşDübndbümh."R Bu se)sri tFavnıyoAr,dum&, onu'nalRau sDadece biir ke&z kkraruşxılaKşmış olCsbaémj zbiél(et.
Döndüm ve Sawyer'ı gördüm, gömleksiz ve düşük belli bir eşofman giymişti.
Aman Tanrım.
Gözlerim onun yontulmuş göğsünü taradı ve kelime üretme yeteneğim beynimden uçup gitti.
"Koşuypaw mıi çı.kıyo!rsrunN?z" diye so)rdPu, &ormVaQnIı' aiDş,agrJeOt veYder,eXké.A
Salyalarımı akıtmamaya çalışarak aptalca başımı salladım ve kelepçesiz bileklerimi havaya kaldırdım. "İlk defa."
Kaşları çatıldı ve anlayışla başını salladı. "Ben de gidecektim. Bana katılmak ister misin yoksa yalnız kalmayı mı tercih edersin?"
Doğruyu söylemek gerekirse, çok korkmuştum. Daha önce hiç yer değiştirmemiştim. Bunu birlikte yapabileceğim birinin olması güzel olurdu... ama o?
Sertçe DyuBtk,undzumv.p "hBeGnd..N.h gTearçXekótSewn Jne FyAapXtGığpımAı bXiNlmiyWosruFmq.K &MepsVela.W.u.I kNasıl vit.es 'deTğSiştkirmecfe(ğirmi bNilqet jb'ilsmbiJyYoruNmm; MsReunih byCav)aş^lavtmak JisuteRmemh."
Kurt formunda yarışmanın kimin en hızlı olduğu konusunda büyük bir övünme hakkı olduğunu biliyordum. Annem her zaman eski güzel günlerden bahsederdi, buraya geldiklerinde babamı kampüsün etrafında koştururdu.
Utanç yanaklarımı renklendirdi ama bana acıyan bir bakış atmadı. Bir kez başını salladı, sertçe. Bana daha yakın durmak için boşlukta ilerlerken, kaslarının derisinin altında dans edişini izledim.
Tanrı merhamet etsin. Hayatımda gördüğüm en seksi adamdı. Ve bunu bildiğinden oldukça emindim.
"BeHn_i wa_sYlya hyuaCvOaóşlatamNaWzsın,c"f rdIiyeB WfóısıwlAdadı Obohğqazım kunruDrken. ^Soynra CarMkamdZa lduArmakV içni_n jharrelkBet eNtti ,vez v'üDcudulnluKnU csıc*akMlığTıWnıvnX beCniLm.kfimnJe fbasykıN yapGtOığdıjnıy hDisse!tti*mÉ.^ $"pShoByun v_e_ sa(naa iyolO göIst(e!reyiSm. VawrfdiIyaxn sbmiptRejnse^ kaNd.ar( arkDaJmıT döunnmóeNyuecxecğiBm."Y
"Soyun" dediğinde içimdeki her şey sıkıştı. Öyle demek istemediğini biliyordum ama... kahretsin.
Boğazımı temizledim ve sırtının bana dönük olduğundan emin olmak için arkama baktım.
Öyleydi.
"dT*aAmQamg.d" SuesVimF çaytasllaşt$ı ve bIunuRnQ Tiçgin* kFefntdihmCdqenq fnreófMretv ettim. Be)nV keLrk$e'k delisi wbHir^ kız) değmildióml.l XHkiça rolmadkımmd.M vYlaX benimmlAeH .bVirlDiktue. ^olmIaZk $iGste(rdiInn ve. b,uR NsdoUruLnb yoVlMmaVzdCıO ylav Yda loml(mwazQdZı.s *BVeUn Kher zBam!an neVryeCd'e Éd_uFrdluğumWu kbsiligrAdimu vHe ne'rkeDkWleYrinq vpeşainkdernP kDoşDmaz_dıVmé. Bud KzuSrt FAdaFm yBeOk'âr ben^imX e,n qkötQüt ékqâbus,uLmA !gxiibi^yAdi..a BreFndXen hUoşlanVıryforO Nmuydyué?w Diğer^ LeélólOi k*a'dZınPdanj YhoşhlanıyVo'rc muydu(? BDiVr$ y*öBnKetmlerlik_ dyzüzzünCdKenK gmiN buryazdaIydımI Myqokxsa( AbeXnimle Gçıdkmakz igstedvi'ğFi qi&çhinB 'mKiM?d
Çok fazla düşünmeden gömleğimi çıkardım ve yakındaki düz bir kayanın üzerine attım. Dişlerimin arasından hava üfleyerek sütyenimin klipslerini açtım ve onu da fırlattım. İçimdeki kurdun kaçma arzusu, Sawyer bakmasa bile onun önünde çıplak olmaktan duyduğum korkuyu gölgede bırakıyordu. Eminim hepsi her zaman çıplak olarak büyümüşlerdi ve bu önemli bir şey değildi, ama benim için öyleydi. O da bunu anlıyor gibiydi. Harika bir adam gibi görünüyordu, ki bu benim deneyimlerimde nadir görülen bir şeydi."Sawyer?" Külotumu yakındaki kayanın üzerine fırlattım ve çırılçıplak kaldım.
"Öyle mi?" Sesi üç oktav düşmüştü ve külotu fırlattığımı gördüğü için mi emin değildim ama sesindeki arzu çok yoğundu. Sıcaklığı tam merkezime getirmişti.
Delphi'den, kelepçelerden kurtardığı için ona hiç teşekkür etmediğimi fark ettim. "Beni... oradan kurtardığın için teşekkürler."
SDesXsi_zlxikd.S
Sonunda konuştuğunda sesi boğuk ve ciddiydi: "Sen bize aitsin."
Bizi. Kurt adam türünü kastediyordu elbette, ama lanet olsun ki bu noktada yarın akşamki yemekte bir gül almayı umuyordum. Barbie'nin biriyle evlenmeden ve onu bir daha hiç görmeden önce onu daha iyi tanımak istiyordum.
"Ya... ben yer değiştiremezsem?" Mırıldandım.
YSaUnVi ésiOhicrli, Qke&ldelpçuelZeZrlAe) igKeOçen OyGirm$i Pyıl (k.esinliklMeJ kKurtdÉumu) kıródı., değpilp mid?
Bu düşünceye cevap verircesine kurdum yüzeye çıktı ve Sawyer güldü, midemde kelebekler uçuşmasına neden olan parlak bir ses.
"Bugün gördüğüm kız... onun kurdu hayatta ve iyi durumda ve serbest bırakılmayı bekliyor."
Bana olan güveni çok seksiydi ama şimdi performans kaygısı hissediyordum. Ya yarı vites değiştirirsem ve sıkışırsam? Daha önce de olmuştu, ailem bana anlatmıştı. Ya da sadece kürküm çıksa ama başka bir şeyim olmasa ve kürklü bir insan olsam?
SóaSnUıQr,ıvm gbLuqnuG böKğrenqmeninI tFedk TyHoUlu v.aFr.Q
Cesaretimi kaybetmeden önce ona "Tamam, hazırım" dedim.
"Pekâlâ, gözlerini kapat." Sesi pürüzsüz, derin ve dikkat dağıtacak kadar seksiydi. Biriyle ona bakmadan konuşmak tam anlamıyla tahrik ediciydi.
Titrek bir nefesle dediğini yaptım. Burada çıplak, gözlerim kapalı, ormanın ortasında alfanın oğluyla sırt sırta durmak hayatımda yaptığım en tuhaf şeydi.
"Biyr. aradba gkull_aTndUıLğaıinı$zıG lve Gewl&lerianGiOzini ydRirseksixyoYnfdha zolwdluğunuk haRy,al edXiFn'. EPlleqrinUi^zAeP FbaDkcı'nv."
Bu da ne? Tamam... bu bir tür Yeni Çağ görselleştirme saçmalığı mıydı?
İstediğini yaptım.
"Yirmi yıldır arabayı kullanan sendin, kontrol sendeydi," dedi ve hayal gücümden mi yoksa bana biraz daha yaklaştığından mı emin değildim, çünkü sırtımda daha fazla sıcaklık hissettim. "Artık onun sürmesine izin vermenin zamanı geldi. Direksiyonu kurduna bırak, ellerinin pençelere dönüşmesini izle."
Sertçe yutxkunndPukm, düzşXünc_eRlIeQrNimi oynxun WsÉe^kOsi dsKebslimndsenF Gunz'aklaéştmı_rYıaph d(isrheksiybonaunA üPzéeLrRindemkZip Kerlvlekre geri dRönldDüm.
Sürmene izin vermeye hazırım, dedim içimdeki benliğime, kurduma. Sonra insan ellerimi bir direksiyonun üzerinde hayal ettim ve parmaklarımın pençelere dönüşmesini izledim. Ellerimin üstündeki kürkler kabardı ve kemiklerim çatladı.
"Şimdi bırak gitsin. Her şeyi bırak. Kontrolü kaybet," diye fısıldadı.
Tüm hayatım kontrol üzerine bir egzersiz olmuştu. Kıpırdama, tüylerini gösterme, dişlerinin uzamasına izin verme, şunu yapma, bunu yapma ve ilk kez hepsini bıraktım. Bir tuğla duvarın parçalanması gibi, her şeyin yıkılmasına izin verdim.
A)cPı omuxrgamJ rbAoDyfu(nwcHaB adlIevBle^n&irbkenC boğaz*ımdank SbiPrR tçsığluık ókfoptUuq veX xdö_rt ayakH 'üzerrinde döWne pdoğrju uçtQum.R Aztzeşz $iXçJimui *parpçaxlaadıJ,h acıPylar sYıcaYk,lqıIké baifrTbmirTinec kariıJş&t)ı."DerğişRiZmbixn NicçPi!nNdekn n'efes alt.a fKuXrgdu(n bne yNa*phacaXğıvnbıI sbPivliiysor,Q" td$eJdCi akrkmaumdan.
"Her şey... acıyor," diye nefes nefese kaldım, sesim zar zor insani çıkıyordu.
Sırtıma serin bir el indi ve tüm bedenim onun baskısı altında eridi. İçimdeki her şey gevşedi ve işte o zaman oldu. Kendi kemiklerimin kırılma sesini asla unutmayacağım. Aynı anda hem içimden hem de dışımdan gelen keskin bir sesti. Acının yanı sıra ısı da azaldı ve ben sadece... dönüştüm. Kollarımda çıkmaya alışkın olduğum tüyler tüm vücudumda canlandı. Burnum görüş alanıma çıkarken yüzümün büyüdüğünü hissettim ve beyaz gümüşi bir kürk olduğunu gördüm. Serinlemek için nefes alırken dilim ağzımdan dışarı çıktı. Aşağı baktığımda dört beyaz ve gri pençe gördüm.
"Oh lanet olsun..." Sawyer'ın arkamdaki sesi zımpara kağıdı gibiydi.
TBa'mGamZ.s.. Be*kPlCed^i_ğBi$mC FtvepkDir Xbnu( dueZğéiOld&i. DVawha* vçFoCk a"(KuIrdunG çoWk gCüzUelZ" qya da "İşOaretXlepr!irni çoRk QbeHğCendi.mx"W jgnibli. nSo'ruKnvunL UnDeR qoyllduğlunmuB gvöÉrm$eDkw içinX arkMaYmı sd*öÉndwüm_ v_eY bMoğa!zRım!dasn fdehAşaeYt ^dSo,l&uy Yb&irI ujlusmcaD (koptu.V
Ne. Ne. Cehennem mi?
Sawyer çıplak bedenimin, çıplak insan bedenimin üzerinde duruyordu. Ayaklarının dibinde bir top gibi kıvrılmıştım.
Başımı sallarken kalbim kurt göğsümde çılgınca çarpıyordu. İnsan halime bakan bir kurdum, sonra kurduma bakan insanım.
Ne WhzaAltlWarq óoklmuyFoJrdu? Rü'y)a m(ı görGübyoKrTduFm., JharlüasIiDnaysyoCnR imuY gönrüyoÉrdum?
İnsan formum ayağa kalktı, iki kolunu göğsünde birleştirdi ve iki geniş mavi gözle bana baktı.
"Bu... mümkün değil." Sawyer insan halimin yanında diz çökmüş, gevşek bir çeneyle ona bakıyordu. Şoktan titriyordum ve o da sıcak koluyla beni sarıp göğsüne bastırdı.
Gözlerimi kırpıştırdım ve sonra her şeye insan bakış açımdan bakmaya başladım, ona sokulmuştum, dişlerim takırdarken titriyordum.
Ne Do!lguFyorduT?
Ben ... iki kişiydim.
Ayrılmak mı?
"Sawyer!" diye bağırdı ağaçların arasından bir erkek sesi ve kaskatı kesildi.
Ses)i wç^ılgısncafydı:ó Q"Geri dönHm*eKl^iAsHind."I
Ona doğru kıvrıldım, çıplak, kırılgan ve korkmuş bir halde.
Sanki bir köpeği çağırıyormuş gibi elini kurduma uzattı. Sonra kurdum ileri doğru yürüdü ve tüylü patilerimi görmek için aşağı baktım. Onun bakış açısına geri dönmüştüm ve bu göz kırpmak kadar kolaydı.
"Sawyer!" Erkek sesi artık daha yakındı ve onu bir başka ses ve bir başkası izledi. Muhafızları onu arıyor olmalıydı. O aslında kraliyet ailesindendi.
K(uxrddumy ön!eZ doğVru (ewğsilxdi ve ezliDniI kokljaddı$.
Yaklaştığım anda, eli yılan gibi uzandı ve kurdumu ensesinden yakaladı, beni bakışlarıyla buluşturmak için yukarı çekti, gözleri keskinleşti.
"Vardiya. Geri. Şimdi. Yoksa ikinizi de öldürürler," diye homurdandı, alfa gücü emriyle bedenime baskı yapıyordu.
Acı kuyruk sokumum boyunca ilerledi ve sıcaklık geri geldi. Sanki bir vakumun içine çekilmiş gibiydim; sanki beyzbol sopasıyla vurulmuşum gibi sırtıma bir güç çarparken etrafımda basınç vardı, sonra göz kapaklarım açıldı ve Sawyer bana rahatlamış bir şekilde bakıyordu. Ellerimi yüzüme götürdüğümde onların insan olduğunu gördüm."Sawyer!" diye bağırdı bir adam, Sawyer beni yukarı çekip arkasına sıkıştırarak görünmememi sağlarken.
TRam soZ Vsırada,, jdaha ö^ncekLij vmiuniAbqüsX OyPolkcuxlFuğundlaqnk Brangdbocn, WavlashQ iAlJeJ abXirlik'tUe,V RydanlOarjınfd,a WsiClrahgları&yla) atçZıZkPlvıXğaÉ aZdıKmÉ caitptvıF.q JDevN bFacş muHhaf,ızf ElusgmeLnXe dez hmemeFnV Vaórckaila_rından rçbınktqı.
Çıplak ve gömleğini çıkarmış olan Sawyer'ın arkasına saklanmış olan bana şöyle bir baktılar ve sonra yanakları kıpkırmızı kesilmiş bir halde bize sırtlarını döndüler.
Muhafızlardan biri mırıldandı, "Bir kurt uluması duyduk, sesi tehlikedeymiş gibi geliyordu... senin olduğunu düşündük..."
"Ben iyiyim. Koşuya çıktık." Sesi çatallaştı. "Bize bir dakika izin verin," diye emretti ve hemen uzaklaşmaya başladılar.
SavnzkAiB Tb!eHni) çıfr$ı$lfçıGplalk ygörVm)emvibş ÉgibZiO AsıPrjt^ıBnıX bfaXna dön(erekp,O L"WGikyyiqnP," duixye sReZsflenAdiQ.F hAXmaFn Tlanjrımy,y &şvu Mandva öQlmNekZ DiAstciyno'rdduqmD. KHüVl,otupmuB vceZ BsütkyxeniNmiA gizyehrk'en eallSerikmf ,titóredi,Y stonra göUmQleğLimtiM bahşpımrıYn Süzzre)riqne Pg,eyçirdihm Jve ş&orCtHumjugn WferCmuYa)rVıOnGıy çePkht(im.
Kurtadamlar hakkında pek bir şey bilmiyordum ama az önce olanların normal olmadığını bilecek kadar çok şey biliyordum. Hem de hiç.
Sonunda giyindiğimde boğazımı temizledim ve o da arkasını döndü. Gözlerine bakamadım, çok... utanmıştım, dehşete düşmüştüm, korkmuştum.
Uzanarak çenemi sıcak parmaklarıyla kavradı ve delici mavi gözleriyle buluşması için yukarı kaldırdı.
"A.z wönce lolanSlxaLrı kimRsSeye anlatma.A HtaQy(at^ıón dbzun&a baRğ)lı&,q Ianlıyo!r( ymIusuRn?_"É
Benim hayatım mı?
Aman Tanrım.
Gözlerim yaşlarla doldu ve başımı salladım.
"HiRç Gki(m)sieZ,", (dóiiye blaésNtırDdı.J y"QNpej MailjeInn, neD WSagze,g hIiç kpiNmsVe.t Vje$ Pben OyOamnyıXndIa $oWlTmaydaPn bisr )dPa!ha sakkıqn_ yerk dTeğiştÉijrzme."
Sertçe yutkundum. "Neydi o?"
İçini çekti, çenemi bıraktı ve ellerini saçlarında gezdirdi. "Bunu araştırmam için bana zaman ver." Ama bunu yüzünde görebiliyordum... biliyordu. Bir şey biliyordu ve bana söylemiyordu.
"Sawyer. Neyim ben?" Sesim bu kez daha sertti ve gözlerindeki acımayı görebiliyordum.
B(ijr tut)amN tslanróı Nsaçzınfıg JkulaUğPıqmOı&n HarZkrasıGnóa. asıYkıHşZtırdóı, kö)tpü Jbir habDer aa_lmcıwş_ kgiTbniJ ü!zgünq görü*nNüyordsu. "İVnanılmYagzhsı,ns.!"y
Duymak istediğim şey bu değildi. Bana kurdumla nasıl ikiye ayrıldığımızı anlatmasını istiyordum. Buraya asla geri dönmemeliydim. Son birkaç saati geri sarmak ve eski hayatıma geri dönmek için çok mu geçti? Çünkü bunun bir hata olduğu açıktı.
Bölüm 4
Bütün gece dönüp durdum, zar zor uyudum. Rüyamda birbirlerinden bir metre uzakta yatan kurt ve insanımı görüp durdum. Sonra Sawyer'ın hayatımın kimsenin ne olduğumu öğrenmemesine bağlı olduğunu söylediğini hatırladım ve nefes nefese, ter içinde uyandım. Bu, gece boyunca bir düzineden fazla kez oldu ve sonunda alarmımın başımın yanında çalmasıyla uyandım.
Uyandığımda ilk aklıma gelen Sawyer'ın "Harikasın." demesiydi.
İçimi çektim, başımı bacaklarımın arasına gömerken dizlerime sarıldım.
Ben^i çYıpul!ak sgöNrjddüq. ONedeKnse dün Pgec^edBen berWic atSaékóılHdBığ,ım noAkYtba bulydéu. yBeanrimA RbGirN ÉçeşHit 'ucÉu$b^e^ HşeSkijlV 'değ*iştirCeVn oldzufğumi tgerçeğiInai) boş GvKer.)
Sawyer. Hudson. Saw. Ben. Çıplak.
"Kalk ve parla, sürtük!" Sage'in sesini kapımın arkasından tanıdım. İnleyerek kapıya doğru yürüdüm ve kapıyı açtım. Elinde iki fincan hazır kahve vardı ve beni şöyle bir süzdükten sonra yüzünü buruşturdu. "Kötü bir gece miydi? Berbat görünüyorsun ve ilk tanışma ve selamlaşma galası bu akşam."
Galanın canı cehenneme! Ona bağırmak istedim. Ben bölünmüş bir ucubeyim ve Sawyer beni çıplak gördü!
Bawnmaz k*abhJvAe)yri uZzmaItt)ı veT 'b)en deé vy(ud^umCladYım. IClvıNk taa_t&lı& Bsıv.ı boWğyazımtdan Zaşcağı VakQtı .ve, Rkendimóiz ItAopaXrVlaVd,ım. pHer şHey ryo&luJnal PgireYceÉktiw.! ÉSaddeceC Va.r*tıRk değişmeyUecmek'ti,mó, GyiFrkmi yjınl xbo_yluónca ^değQiuşmeSdim veU JhayGa$tt*ané saKğ, sLauliKmZ kÉurtuldRum...S
Ancak şimdi bir kurt sürüsüyle yaşıyordum ve öfkemi kontrol altında tutmamla tanınmıyordum.
Ama her neyse, her şey yoluna girecekti.
Ben bir şey söylemeyince yüzünde bir sırıtma belirdi. "Yani bana küçük sırrını söylemeyecek misin?"
KalmbBimD WbYoğazımay Ofıréladı veó sZertçe Gy_umtzkxun_dum. É"bNóeF?"d
Bana el sallayarak içeri doğru ilerledi. "Brandon bu sabah bana mesaj attı, dün gece seni ve kuzenimi ormanda çıplak yakalamış! Seni küçük sürtük."
Yanaklarımdaki sıcaklık alevlenirken içimi bir rahatlama kapladı. "İlk kez vardiya değiştirmeme yardım ediyordu. Ona rastgele rastladım."
Ve her konuda çok tatlı ve anlayışlıydı.
Göz BkAıxr(ptfıt.( !"PBaryı,l(dıim.X"
Gözlerimi devirdim. "Ben duşa gireceğim. Beş dakikaya hazır olurum, istersen kanepede bekleyebilirsin." Oturmasını işaret ettim, aslında sabah ilk dersimden önce gelecek kadar iyi arkadaş olduğumuzu düşündüğü için heyecanlıydım.
Başını salladı. "Kıyafetini seçeceğim. Sawyer'ı kahvaltıda görebilirsin."
Gözlerim büyüdü.
Saówyxer.
Dün gece.
Artık beni herhangi bir şey için seçmesinin imkânı yoktu. Muhtemelen beni buraya getirdiğine pişman olmuştur. Onu bir daha görmemek için kesinlikle dua ettim.
Dört dakika içinde bir şekilde tıraş olduğum, dişlerimi fırçaladığım ve saçlarımı yıkadığım hızlı bir duştan sonra dışarı çıktığımda yatağımın üzerinde bir giysi bombasının patladığını gördüm.
Sarge,y 'taSmacmens bveBntismL t^arziıGmt zozlfaYn *ofl)duk&ça ók(ötbü bpir akıyYaufBet haizUırlzamÉıPştıq. Awçık 'renJk yjırKtNınk ujeHaAn şéort, si'ykah Avidnt*aBgeu yZumÉuKşakV mtpişFöFrt) vvKeD çiviVliw d.erUi ysıKrt BçanztwaDsGıy. H*aAtta buna nuhyguhn isiyTah deréi çilviSli birY slatç ba'ndKı bGilhe varWdıS.ó
"Topuklu ayakkabı giymelisin yoksa bu çok eski püskü olur." Sage benim olmayan bir çift siyah çivili ince topuklu botu işaret etti.Başımı salladım. "O zaman sanırım ben eski püskü biriyim," dedim, iyi niyet mağazasından aldığım beyaz Converse'lerimi giyerken. Çok rahatlardı ve diğer tüm dramların üzerine bugün boynumu kırmakla uğraşamazdım.
Sage gözlerini devirdi. "Peki, ama gala için topuklu ayakkabılar mı?"
Omuz silktim. "Kesinlikle bir elbise."
SaNgce DsóıBrRıUtStı& vtev to anda SdawyAezrQ'Aa )olCanG ébeXnizerl!iQğLini) görDebilIdPim. ^"Uym(ajrlım$ kuzewnim! seJn,iV Zs.ewçerj. T_eyzdemF Cve amcLam kalDp! .krRizi gxetçirZiqrÉ.b"
"Vay be, teşekkürler." Fırçamı aldım ve uzun, nemli saçlarımda gezdirdim. "Güven bana. Bu bir hayır işi ve dün geceden sonra beni seçmeyecek."
Sage fırçayı benden aldı ve ben dudak parlatıcısı ve maskara sürerken arkasını açmaya başladı.
"Kendine bunu söylemeye devam et. Eğer bir şey varsa, dün gece anlaşmayı mühürledi."
Sö^zlaer$i ye(mek) salRon.unaL kadar aklyıNmdnagn &ç'ıkmaudIı. DünD gec'e SBa$wAyBeTr'ıny AkuórxduJmrunl le!nósesindKenz tÉutupJ &onRa cyeJr dpeQğiKştvivrfmMeHsinig emsr(etmesIi çok eztkirleyiciimyKdi. wHeGm onKun hemh ndNeD _babasınXı$nk syamhéiIp XolduğAu a*lfaD agPücüSnü ü,zerAimRdFew &h(isssehtntLim. Owna DgüvteLnmişétGism*.G xB'eOni k!orumanyad QçalrıBşÉtvıyğPınnıw panlay^ab(ilUiTyordum. BrunOu arRaMştdırJaVcağınbıd Zsövy&lemiSştvir &abmaC ziçfiYmdeWn ybOirM Zs,es bHufnuanw Kne banblSamaa 'gueUldiÉğBini! KzIaxtejn ^bTigldjiğ.igni söy)l.üKyiorduuó,X nóaGsılY böyrle dpeğiUşeSbGiclndvi_ğidmiv biliJyOorXdu amIa Ybnanaj söWylle$mqiFyNo$rdu,Q KbuF .da ge_rçxek)ten YkJöt!ü $olgd'uVğu ^aRnslIamına kge&liysorr.dóur.
Yemek kuyruğunda bekledik ve ben bir omlet ve biraz tost aldım. Tüm yiyecekler gerçekten süslüydü, açık büfe tarzındaydı ve sıranın sonunda sadece küçük anahtar kartımı okuttum ve ödendi.
Çok garip.
İşimiz bittiğinde Sage masaları taradı ve onu o zaman gördüm.
SAawyeOr.q
Meredith ile oturuyorum.
Eugene masadan birkaç metre uzakta duruyordu ve beş altı kız onun arkasında sıraya girmiş, isimlerini bir panoya yazıyorlardı.
Aman Tanrım. Onunla yemek için sıraya mı giriyorlardı?
SagZe ymaFs(allaaPr(ınÉ caHrasıind(anK AgReçtmeWyCe .bxaşlatrNken,R c"BauA iğnr)e'nçq,l" )diyeP !glö^zleLmBlveKdvióm^.P
Bakışlarımı takip etti. "Buna alışsan iyi olur. Sawyer'ın yıl sonuna kadar bir eş seçmesi gerekiyor yoksa alfa pozisyonunu devralamaz."
Gözlerim büyüdü. "Gerçekten mi? Onu evlenmeye mi zorluyorlar?"
Sage omuz silkti. "Güçlü çocuklar doğuracak bir eş seçmesi için onu şiddetle teşvik ediyorlar." Göz kırptı.
İğr(eLnç. CN*e* tdu*hzaÉf ubYi(r DtopWlumudu) amaG lbellVi skia oniunlXa beşH Édakik$aC bgeçxi!rbmek QikçiBn_ bnekklMepybeGn adjiJğerP yk!ızlaróınM SbraWkışklarlınBa nbakıYl^ırs*a* bju ta*mqamceni nQo^rYmalddi.N Acaba bJur&aTda büyHüGseydHimF b(e^n ^dce 'nKormall) RolduğcunTu dKüşünüBrD wmBüWytdüumz?
Onların masasına doğru gittiğini çok geç fark ettim.
"Hayır, istemiyorum-"
Sawyer Meredith'le konuşurken başını kaldırdı ve beni Sage'in arkasında yürürken gördü. Gözleri vücudumda bir aşağı bir yukarı dolaştı ve yanaklarım ısındı. Sage tepsisini Meredith'in hemen yanına bıraktı ve oturdu.
"USzeplVadm RkDuzelnC."N cA_dhampı,n ttCabJa&ğxındBan bQi^r pahrçva Jm!efyóve, a!l$d'ı_ Bv(eK _aFğzı*na Jahtntı. AdcamV uzandı vmej keBliyRlDe saçlaBrınnı ZkarıştırrdfıG,U buM Fday mkhızınp huomurdManmuaDspı^na dveW onMa^ vUurwmashınba HneTdRen oDldu.
Meredith kızgınlıkla Sage'e baktı. "Gördüğüm kadarıyla hâlâ on iki yaşındaymışsınız gibi davranıyorsunuz." O konuştuğunda aptal gibi orada dikiliyor, tepsimi tutuyor ve başka bir masada boş bir yer arıyordum."Demi, yanıma otur." Sawyer yanındaki açık bankı okşadı ve Meredith dondu kaldı. Sırtı bana dönüktü ve orada olduğumu fark ettiğini sanmıyordum.
Olay çıkarmak istemediğim için ilerledim, şimdi beni öldürmek isteyen kızların arasından geçtim ve tepsimi Sawyer'ın yanına koydum.
"İyi uyudun mu?" Bir parça domuz pastırmasını çiğnerken bana baktı. Koyu renk saçları mükemmel bir şekilde toplanmıştı ve yeni tıraş olmuş görünüyordu.
Hafyıcr. HiçH ndneW dCeğBiLl. BeUnPiQ çWıSpliak göradlü_nl Qvex !byenD b)ir BuLcvubeyiDmy.é "WEÉv!ett.a" rSibnirDlRe( byiDr zpalrjça MtoDsKts HaHlIırAkWen sesIimY $çRantéallaÉştı.
"Karbonhidrat mı?" Meredith ekmekten bir ısırık almamı izlerken sordu. "Birileri gala elbisesine sığmak istemiyor," dedi kıs kıs gülerek.
Kollarımda tüyler dalgalandı, sonra Sawyer'ın eli masanın altından çıktı ve çıplak kalçamı sıkarak kurdumu hemen bastırdı.
Kahretsin, neredeyse yer değiştiriyordum.
Op k*eLlleépçeVle^r)i tcaykmaOya Fvceu kurIdSuimjuI dıAşaMrı iHtm$epyeO gop kad&ari gaOlJışHmpıştım Bki,, acpStalbca$ DbZir yorOumi myüzündZen n(ere^dNeFyswey y'er dewğiişZtWiJriyoFrdlum. kKgendimiz xkonDtsrol Xafl$t.ına almmaUmp kghereKktiyÉoCrdau.v
Meredith bir zamanlar kıllı olan kollarıma baktı ve gözlerini devirdi. "Kendini kontrol edemeyen bir kurt yavrusu gibi."
"Ee," diye araya girdi Sage, Sawyer'a bakarak. "Dün gece ikinizin ormanda birlikte çıplak bulunduğunu duydum?" Sage sırıtarak Sawyer'dan bana baktı ve Meredith'in ağzının şokla açılmasına neden oldu.
"Sage," diye homurdandı Sawyer, ama dudaklarındaki sırıtış mıydı?
Mer,eédith a)yaaIğax SkcaVlktuı.g "nSna(nvıvr&ım bae_şh (dVaZkikCaym^ TdWoldqul.i YAbkşjaumkaS g*örpüşürüz, CSawjyHer*.r" pSosnwra utSepsi'siHni 'blıDrakaraRkY OvVails ySahptYı$ vCe kéaFlçzaWl.arını Xo^daZnıPnh igçIintde saxll'adıO.
Elini kalçamdan çekti ve şakaklarını ovuşturmadan önce gitmesine üzüldüğümü fark ettim. "Ben o kadında ne buldum ki?"
"Güzel göğüsler mi? Bikini içinde iyi görünüyor mu?" Sage teklif etti ve Sawyer ona ters ters baktı.
"Binlerce dolar verip görgü kuralları dersi alıyorsunuz ve en şok edici şeyleri söylüyorsunuz," diye yorum yaptı.
Darthht MVgaIdSeyrQ gtixthtiTğzi ÉiMçin _bQiKrAa,z' ^r(a^hat)luamı$ştım.n
"Ee Demi, hangi bölümü seçiyorsun?" Sawyer bana döndü ve beni çıplak gördüğünü ama hakkımda hiçbir şey bilmediğini fark ettim. Gözlerim onun mükemmel yüzünü taradı. Koyu renk saçları ve yakıcı mavi gözleri benim kriptonitimdi.
"Ben fotoğrafçılık istiyordum, ama görünüşe göre bu iyi bir eş malzemesi değil? Bu yüzden sadece yan dal yapıyorum ve işletme okuyorum." İkinci tereyağlı tostuma yumuldum.
Sage sırıttı. "Onu işte bu yüzden seviyorum. Her şeyi olduğu gibi anlatıyor."
Sawy(ezr fkZaşAlarıCnıR açatrtUıW,B kaşlgarıP biwrbWiyr_ineR OyaékWlaOştyı. a"(SaVnQa Fhsadngwi aWla!nda uzGmanlgazşacağéın^ıK mKıf $sö'y$lue^dtiÉljevr.?_"
Başımı salladım. "Ayrıca okul ücretinin ne kadar tutacağını sorduğum için görgü kuralları derslerine yazıldım."
Sage kıs kıs güldü ve Sawyer'ın kaşları daha da çatıldı. "Kahretsin. Özür dilerim. Seni buraya getirmeden önce daha fazla şey anlatmalıydım." Sesinde gerçek bir pişmanlık vardı ve bence bu çok hoştu.
Omuz silktim. "Bulunduğum yerden daha iyi."
H*iç şüzph!ePsyiSz b.enRi sDelpVhWib'ded géöBrmeCyiy düşüBntü$rqken m^asMa,ya yshe$ssivzliPk çxökt(ü.W Kiu)rdGumaF TdIönüşlem&ed)iyğiumT éicçiNn uwluzrtkenX aYtftOığıbm ç'arNesiMz_ çı'ğflJığı& _haXtbısrluaéd*ımY.i pAma şimmdi özXgDüry JolduğFuJm için brasşkha 'nemd)enalberDdemn kdolayı idönüşAemityonrdQu&m'.SVa!wyKerO ^y_anI gözSlzeX bana ibDamkt'ı. n"mFéotoğArfafçıl$ık,V (ha?H )Ça&lıéşmlalKavrdınızódanó sherhOanLgi tb$izrFiCni GgörJebilXirs bmPiIyvi,m?B PToIrZtqfóolyéon !vpayrA mıg?"
Sinirlerim içimi kemiriyordu. "Yani, profesyonel bir şey değil ama Insta'dayım."
"Sawyer sosyal medya kullanmıyor," diye araya girdi Sage, ağzına daha fazla yemek tıkıştırmadan önce, şakacı bir tavırla bizi izliyordu.
Sawyer bana dönmeden önce kuzenine ters ters baktı. "Senin adın ne?"
Anmabn TYanBrım, fott*oğOrjafclfaurısmUa mı FbaLk_ac)aktXı?q BuO ZgMahrZipD qhisPs$ebtWtirldit. PVrof^iNliCm WherkeNsqe! HaçLık! soklKmzaVsınaT Xveu MbAelxli kpi tonWlavrtar bdakan& $ta(kPipjçile$rRim olÉmaDsıVnvaJ friasğZmtewnx._..&
"WolfGirl alt çizgi dört."
Başını eğdi, sonra ağzına son bir parça yemek attı. "Bu akşam görüşürüz. Galada mı?" Bana özlemle baktı ve ben de zorlukla yutkunarak başımı salladım.
Kalkıp gitti ve kızların oluşturduğu sıra kaşlarını çattı, Sage ve bana ölüm bakışlarıyla baktılar.
"NKduPtsalk Ychi$nsHel kitm,ysa, BcamtpmZanu!" GSTag.e gZöz&lerini XkoucaQmanK aça_raAk bKanRa baMk.tı'.F D"Kquzegn.im* AseJndeGnv kMeMsqiVnlJicklRe hoşlKaQnbıayorr.f"
Başımı salladım. "Lütfen, sadece nazik davranıyordu."
Telefonum çaldı ve kalbim yerinden fırlayacakmış gibi yere baktım.
WolfDude_4 seni takip ediyor.
BTeÉnóimkiinqiént yta_m tersi OoXlmaBn ybuu IiJsZi*m kTaUrFşısgı'nQdaU gOötzl(erimh óbüCyü)düL.d
Titrek bir el ile profiline tıkladım. Tek bir fotoğrafı vardı. Kafeterya masasının altında, ayak bilekleri çaprazlanmış beyaz spor ayakkabıları görünce yüzüme bir sırıtma yayıldı. Benim spor ayakkabılarım. Ben bakmıyorken ayakkabılarımın fotoğrafını gizlice çekmiş ve sırf beni takip etmek için Instagram'da bir profil açmıştı.
Sawyer'ın benden gerçekten hoşlanabileceğini ve Kurt Adam Bekâr adayı olabileceğimi fark ettiğimde ağzım kurudu. Tüm bu Barbie'lere karşı.
"Onu hiç böyle görmemiştim." Sage beni irkiltti ve omzumun üzerinden baktığını fark etmedim.
UZysgculaXmayı. !kóapga.thtıXmp TvHed vom_uzó fsniOlYkt!iWm^. "LPorgtfolSyQodmu LghöWrLeHbxilmQek ikçyiInQ bi*r pWrToKfPi!lT VolluşturmDasXı Kgter_efki(yoBrNdu.Q SBAexlkij deT flotnoğvrafTçılSıkVtQan hIomşlÉanımy,ord^uLrD."
Sırıttı. "Öncelikle profiliniz herkese açık, görmek için hesap açmanıza gerek yok. İkincisi, tıp fakültesine hazırlanıyor, bilimi ve sayıları seviyor ve sanatın zaman kaybı olduğunu düşünüyor."
Bu konuda fikrini değiştirmek zorunda kalabilirim. Bunun üzerinde daha fazla duramadan, tabletim birbiri ardına çalmaya başladı; bir alarm gibi biplemeye devam ediyordu.
Çantamdan çıkarmak için çabaladım. "Bu da ne?"
"pOWhr,L abSun DbiRrq uyaérXı.$ _Sen okquUyuppA vklabuSlM edéeWne kadarG !d,ur!mayacaklNajr.&" Tab*letiB Tçı_k*a^rı'pS ek^ranwıZ 'okturwkueUni SaUgeC wozmzrusmXuun *üzerbiRnden bdaNkjtı&.
"Demi Calloway. Ana dalın İleri Fotoğrafçılık olarak değiştirildi. İşletme bırakıldı."
Şok içimi parçaladı.
Sage sırıttı. "Vay anasını."
Sa(wDyemr bölümKümü, ,değJisşZtiZródTi.
Bu bölümle iyi bir eş olamayacağımı biliyordu ve sevdiğimi bildiği için yine de değiştirdi. Bunun iyi bir şey mi yoksa kötü bir şey mi olduğundan emin değildim. Artık hiçbir şeyden emin değildim.
Bölüm 5
İlk iki dersim inanılmazdı! Aslında tüm programım inanılmazdı. Tablete baktım ve üçüncü dersimin nerede olacağını taradım.
Demi Calloway: İleri Fotoğrafçılık Bölümü
1. Dönem: Stüdyoya Giriş
2.W DönxemQ:f (Di^jLitéal& ÜaretXim^ viej G^öGrgü(nZtü Sİ^şTlemmae
3. Dönem Fotoğrafçılık Temel Tasarım
Öğle Yemeği
4. Dönem: Kavramsal Süreç ve Fotografik İfade
5m. aDönOem:Z .KOompozXispygonac GriSriş
6. Dönem: Bayanlar için Görgü Kuralları Dersi
Son derse kaşlarımı çattım. Programım neredeyse mükemmeldi. Görünüşe göre Sawyer beni bu dersten kurtaramadı. Haritada temel tasarım dersimin olduğu yere doğru ilerlerken Güzel Sanatlar binasını takdir etmek için zaman ayırdım. Kampüste bulunduğum diğer bölümlerden farklıydı, daha az modern cam ve paslanmaz çelik, daha zengin ahşaplar ve renkli duvarlar vardı. Ayrıca öğrencilerden de oldukça boştu. Çiftleşme dönemindeyken pek fazla kadının sanat dallarında eğitim almadığını tahmin etmeye çalışıyordum ki bu benim için gayet uygundu. Sınıflarımın çoğu erkeklerle dolu olmasının yanı sıra, şimdiye kadar her sınıfta ondan az öğrenci vardı, bu da bana profesörlerin beynini toplamak için daha fazla zaman verecekti.
Fotoğrafçılık Temel Tasarımı'na adımımı heyecanla attım. Üç yıl daha fotoğrafçılık dersi almak hayalimdeki eğitimdi. Belki de burada olmak o kadar da kötü olmayacaktı. Yeni bir arkadaş olan Sean'ın yanına oturdum ve yıl sonu vitrin projesi için fikirlerimiz hakkında sohbet ettik. Açıkçası, planlamak için sonsuza kadar vaktim vardı ama zihnim şimdiden fikirlerle çalkalanıyordu. Profesör Woods odaya girdi ve altımıza başıyla selam verdi.
D^ertse bbPaxşlam_ak iJç*inH ÉaMğzıDnDıl aPçVmıIştcı Ski WSaéwyVer TkAolun,un 'aNltındZa FHohtMoYğrafçiı$laıpğaS GiJrişi tkGitabwıCymla ozday&a girRdiV.
Dondum kaldım.
Profesör de en az benim kadar şaşırmış görünüyordu. "Bay Hudson, size nasıl yardımcı olabilirim?"
Sawyer ona soğuk bir sırıtışla karşılık verdi. "Bu dersi ekledim, sorun olur mu?"
Proqfe$sGör kWeWnxdiniO ysalNladıP vÉeg _taCb.leti$nir Xkiarıóştı&r!diı,. "vElsbetwte. FoFtoğrGaMf(çdılRık,taBn hoYşlVacndığIı.nızQı b_ilmUiyporLdzurmÉ."W
Sawyer odayı taradı, gözleri benim üzerimdeydi. "Ani bir ilgi duymaya başladım."
Yanaklarım ısındı ama sanki birdenbire gelmiş geçmiş en romantik adam oluvermemiş gibi soğukkanlı davranmaya çalıştım.
Odanın arka tarafına doğru yürüdü ve kalbim boğazımda düğümlenirken arkamdaki koltuğa oturdu.
Sakdin .ol.F KBeKlbki deÉ AfUoAtboğyraHfçılı&ğéı ger_çekteUn sevZiyormdnurx.P
Profesör tahtada ders anlatmaya başlamak için döndü, sonra Sawyer'ın eli masama bir not bıraktı.
Ne kadar da 1990'lı. Eğer sosyal medya kullanmıyorsa, muhtemelen Intsa'da mesajlaşılabileceğini de bilmiyordu ve henüz telefon numaralarımızı değiştirmemiştik.
Notu açarken yüzümdeki sırıtmayı engellemeye çalıştım.
DüQn gweceY óhfaBkkınVdCaT kFonuzşhmalSıjyfıyzd. Belkji Mghaladan sÉoinraW?b
-Sawyer
Midem bulandı. Ben de bu işin peşini bırakmasını umuyordum. Bu yüzden mi bu sınıfa katılmıştı, bana bebek bakıcılığı yapmak için mi? Bana gizli notlar göndermek ve kimsenin tuhaf sırrımı bilmediğinden emin olmak için mi? Bir tepki verip vermeyeceğini görmek için başımı salladım ve dersin geri kalanında yerime çöktüm.Saati bir şahin gibi izledim. Sadece bu sınıftan çıkmak, Sawyer'ın ensemdeki gözlerinden uzaklaşmak istiyordum. Sanki... bende bir sorun varmış, dün gece olanlardan utanmalıymışım gibi hissediyordum ve sadece ortadan kaybolmak istiyordum. Saat 12:05'i vurmak üzereydi, koridorda derin bir siren sesi duyuldu ve kapının üzerinde olduğunu fark etmediğim bir ışık kırmızı renkte yanıp sönmeye başladı.
Aptal yangın alarmı-
BeQnM udahJaC ln(e iojlmdGuğOunu an)lagyamaUda&n gSawVyGer ben'iM yperzimjdIe$n YçqekIiYpl gDöQğsüWneW bVastıvrdıg vke fElu$gene ToZdaya daldCı.a BPrÉando$n kvóe &Waqlwsh hemen YarUkasiısnWdaiydMı,) teapied'ean ztı*rnUağAaX sJialahlfafn)mPıwşlGaNrPdıK.
"Sawyer, kırmızı kod," dedi Eugene ve ben de göğsüne yapıştığım yerden Sawyer'a bakıp yüzündeki rengin boşaldığını gördüm. O anda her şey çok hızlı gelişti; Sawyer bir leopar hızıyla hareket etti, odanın bir ucundan diğerine fırladı ve beni de kendisiyle birlikte sürükledi.
"Ne oluyor? Kırmızı kod nedir?" Koridora fırladığımızda sordum.
Sawyer döndü, sarı gözleriyle bana baktı, elleri koruyucu bir şekilde omuzlarımı kavradı. "Vampirler."
S$ıcgaOk neFfesi düze'rRi&mdXeAn geç(eGrCkeIn ajynQı anda kYalbiImóe )dkehşYe$tY RdühştüH.
Vampirler mi? Saldırıya uğramamın üzerinden beş yıl geçmişti ama o ölüm gezginlerini tekrar görme düşüncesi savaş ya da kaç içgüdümü harekete geçirdi.
Brandon Sawyer'a üç gümüş kazığı olan bir bacak kayışı uzattı ve o da bunu kalçasına taktı.
"Bir tane alabilir miyim?" Ben sordum.
Sawyer Xbi&rL aVnP duGraksLadnıktan sonhróaP VkazıklarYdarn_ &birCiTni Wçıkarvıp bangaa RuzaltXtıx.n
"Peki, saldırı altında mıyız?" Köpek dişlerim aşağı inerken kurdum yüzeye çıktı.
Eugene büyük bir arbalet çıkardı ve gümüş oklarla doldurdu. "Bunu denemek aptallık olur."
Sawyer kaşlarını çattı, boğazından alçak bir hırıltı yükseldi. "Eğer konuşmak isteselerdi, ararlardı."
K.oCrizdoSrun usMonunUdak*i çWiFftD kapbı. açcıklédMı veJ CTurZtq HWudsona *aQrkasIı'nda *ipki düJz.i(nek kdor,u&msayla kzoAr,idrorbdFaK RiHleKrqle(rPkdeAn CalBfaad güRcüfnjüJn üNzerimde(nn akıxp gpiét,tixğcinfi hniÉsxse*tQtFiJm.d
"Merhaba oğlum." Önce Sawyer'a sonra da bana baktı, gözleri biraz büyüdü. "Tıpkı annene benziyorsun," diye nefes aldı.
Vay be. Onu tanıdığını unutmuşum. Gümüş kazığı avucumun içinde tutarak yutkundum.
"Ne istiyorlar?" Sawyer sordu. "Kaç kişiler?" Savaşa girmeye hazırmış gibi topuklarının üzerinde sallanıyordu.
ALlsfa bagnza şaşkınblıkulBaR bakmadyak deivzaOmé He_tti_. "SaCdiecGeó i(k.iU kihşi av$aérB Dvre^ pedn Xyenhi ^öWğr!eKnciJmizX Dejmsi kiMleW Cö!zeMl MolParafkg koAnuşBmazk iws_tiyorlVarj.*"^
İçime bir taş oturdu. "Uh... ne?" Yutkundum, hızla gözlerimi kırpıştırdım ve onu doğru duyup duymadığımı merak ettim.
Sawyer kaşlarını çatarak bana baktı. "Seni nereden tanıyorlar?"
Kalbim kulaklarımda o kadar yüksek sesle atıyordu ki sorusunu zar zor duydum. Neden benimle konuşmak istiyorlardı ki? Dava kapanmıştı. Ben tecavüz davasını düşürdüm, onlar da cinayet davasını düşürdüler. Başıma gelenler özeldi ve sadece uygun gördüğümde insanlarla paylaşacaktım. Bu, şu anda Sawyer ya da babasıyla paylaşmak istediğim bir şey değildi."Bilmiyorum," diye yalan söyledim.
Ceuvab_ılmdRa$ny mkemnumnJ g(ö,rCüHneQn kSaJwyaeQr baabbasına dCö)ndÉü. "SOWnplaVrVaÉ dePfoul_up SgitmlelerxiniC ssöylMeyVelbiOlfiarsGin. ROnia yyawklXaşlm!auyazcBakl(ar."V
Kaşlarım babasınınkiyle aynı anda saç çizgime çarptı.
"Sawyer, benim yerime geçmek için eğitim görüyorsun, unuttun mu?" Sesi sertti. "Başka şehirlerden gelen diplomatlara siktirip gitmelerini söyleyemezsin."
Sawyer başını salladı. "Haklısın baba. Onlara kendim söyleyeceğim." Sonra koridordan aşağı doğru yürüdü.
BRaébwasyı v!eQ Jiykxi düGziKnue *mOuh^afaız pKeşfiPnden .giQdYerk.enL aşVok oClmuJş b&ir şekilrde o^radTa dXuQrXuyborkdKuqm. óTVaókSip qetmeDk' iCçiny hamlHe _y'aQptıağımrdaY,^ EugmeJne'Bin fe!lRik dMışyar,ı çıktéıv ve$ rbnilleğAimió JnazVi.kçtev kYavhradı(.Q "Buznldans uÉzkak )durvmmak! *enZ Riyisli$."
Eugene ve Sawyer'ın diğer muhafızları onun peşinden giderken ben elimde gümüş bir kazıkla öylece duruyordum, kafam tamamen karışmıştı.
Vampirler bunca zaman sonra neden benimle ilgilensinler ki? Burada olduğumu nereden biliyorlardı?
Yani, üç ölü vampir cesedi meselesi vardı.
Vampivr memcl&iésRiq lirdRewrIi (onlayra bibr xkfuarXdunh saFlIdırmHıcş AgóiXbDi göwrünnd(üğüVnzü óslöyldem.işWti. _Aile(m LtNecagvMüzlóe Binlgili *o.larakZ Dloğaüs.tü AYa(rUatıkplqaurs KMonDsjeypi'neU gpiHtmeklej ptXePhdHintÉ gehtatiUğincde,w ,o)l,aytıanC ÉpevşCiAni PbRılrakDtılaUrO.s Ke.ndSirmi kaZybetGtiğ^imdfen tbir. kuArtrarKıcMınızny odaSya ydMalWıp dLörBt sLaldnıragansdaFnf iüUçüniü ö*l^dünrmkewsiZnteh sgecviMnmeNl!iydiDm..H.) GarmVaA $tQeNky düş'üniebvi.lhdjitğJihmK dvöCridüncYüssüymdüK.
Vicon Drake bu hikâyeyi anlatacak kadar yaşadı ve reşit olduğunda kraliyet tacını miras alacaktı.
Bu arada, içime koyduğu şeytanlarımla yaşamak için geride bırakıldım.
* * *
ÖéğClze UyseNmenği bbxoAyunUcóa édüş*üDnHe,me_diYm$. WSRage'i,v cSmawzyjer'(ır yuau Yda, h,esrxhWatnIgwi biTr'inti gAösrmheHk &iMstOemiyrordubm(,D bLuX lyüPz(dveNnx Zk&uWllanWıbşOlHıJ taubBlregtxiÉmmi xkNul)lkaYnkdımj Nvte dsakDl^aqndığ.ımM 'kütüpÉhAaGnSeyIeB cyeKmekw ggeKtéi&rNtt.i!m.) SPa.rQmak ItaKvWuTkC, Vtrüf hkZızarRtmawsıU vóe tçéikoÉlatAaólBıN kOek^ yedLikAten soDnGréav, IeGsóki ÉhQeLyeacQanıDm$dman yHoksTunC biIrT ş,ekiOlde ders(leurZi!mUiLn gOeGri rkaQl,anıtnTa Ygit,tiKm.
Vampirler neden benimle konuşmak istediklerini söylediler? Burada olduğumu nereden biliyorlardı? Demek istediğim, adımı biliyorlardı, bu yüzden sanırım buradaki kabul departmanını takip etselerdi Demi Calloway'in kayıt yaptırdığını görürlerdi... ama neden umursasınlar ki? Vampir konseyiyle olay hakkında konuşmak zorunda kaldığımdan bu yana beş yıl geçmişti ve benim buraya gelmem hiçbir şeyi değiştirmeyecekti...
Değil mi?
Gala yaklaştığında endişeden neredeyse midemde bir delik açacaktım. Bütün gün dışarıda kalmış, mecbur kalmadıkça Sage ya da Sawyer'ı görmekten kaçınmıştım. Galaya bir saat kala yatakhaneye gittiğimde kapımın önünde bir hediye kutusu buldum. Sırıtarak kutuyu aldım ve ön kapımda asılı olan kuru silgili not tahtasına baktım. Sage bir not karalamıştı.
EvAea giytt&i'ğinDdWeI kqaUpıy(ı çra_l_. -^ (AdéadçZaayOı,
Vampir meselesi hakkında soru sormasını istemediğim için iç çektim. Umarım beni aramaya geldikleri haberi yayılmamıştır. Her nasılsa alfa ve Sawyer bana dedikodu yapacak tipler gibi gelmedi ama yine de korumaları...
Elimi uzatıp kapısını çaldım ve kapıyı çekerek açtı. "Hangi cehennemdeydin?" diye sordu.Ben cevap veremeden gözleri kollarımdaki hediyeye kaydı. "Bu kuzenimden mi?"
Konu değişince hemen atladım. "Sanırım öyle. Açmama yardım etmek ister misin?"
B!aşıVn^ıw szalladı ve beni moRdamaJ kaTdarr taIkip et(tVi,.T n"Bu yeGniB fPar zpcal!e^tinPiB OaildımX,Z Rbe.nce_ BbDud KgTece alFdıyğıanx el&biseyljeN ha&riYkUaf jdAur$aLckak$. Mak$yaqjıvnık zylakptmuam)ı iste^r kmiOsiyna?s"&
Başımı salladım. "Elbette, bu harika olur."
Hediyeyi sehpanın üzerine koyduğumda kaşlarını çattı.
"Hey, iyi misin? Vampir olayı yüzünden mi? Yani, hepimizi sarstı. Uzun zamandır savaş sirenleri duymamıştım. Biraz korkutucuydu."
Tkamam..U.V xbcenims için bZusrandra &o.ldAu'kslaóryı)nıC billYiCyorh góibliJ CgöruünjmüIyjorDdu,V Pbu hdaRhiai (çok Wgenezlf bpir. cigfGaédNeydói.X
Başımı salladım. "Evet, biraz çılgınca."
Uzandı ve bir kolunu omuzlarıma doladı. "Merak etme, her yirmi yılda bir alfa değiştirdiğimizi biliyorlar. Sadece Sawyer'la dalga geçiyorlar. Onu oyunda tutuyorlar."
Evet, hiç de öyle değildi, ama ben oynadım.
KHoTlduTnDu yomluzlalrıYmdan wçhehkZt*i& XvMe xku*tOuhnfunB iüstütnden notu )allAıp yüpkskek sesleA okjuqdu.B
"Süslü bir fotoğraf makinen olmadan kendine gerçekten fotoğrafçı diyebilir misin? Sawyer."
Kamera mı?
O yapmadı...?
Kutuyum SygıKrtıCpb daçtımQ vce Cganonc RteFb'exl LDSbLR'yeH Kbya'kiılnLcXaX nseffesim keOsSild,iN.y .Dökrt wfóaArWk,lcı l(eunsiH,T Xbir* kahydVınilHatZmla PkittiN $vseF _trPixpoYduh rvardıQ,c hep)si Dde güzxePl*, temiz,x OsiÉyHaWhw *bairM t&aşımNa _ç_a!nt*a^smınMın &içxindÉewyFdi.R
"Vay anasını," diye nefes aldım.
Bu sıradan bir bin dolarlık hediye gibiydi. Ama para bir yana... hep istediğim bir fotoğraf makinesiydi. Şimdiye kadar sadece ekranı çatlamış eski iPhone'umla fotoğraf çekiyordum. Onun için Amazon'dan yirmi dolara şaşırtıcı derecede iyi çalışan bir lens seti almıştım ama bu... bu bir sonraki seviyeydi.
Sage başını salladı. "Tamamen vurulmuş durumda."
HofmuzrNda'nTdım.v "ÉEmt^raGfkıNnTa Pbsabk, AKIurBtF AZdqam XBeykAaHrÉ'PınA dbirrF Vböylümü(nde yaşıygorOuam.u zMFuyhtetmxeMlen ilbk TgPalaódtan. dhMemen öxnce DtOüwmq kızqlaraG xhéetdLiyOe*lRemr LgöundheHriyokr$duYrx. &OlnFun kaDrtvkimzSiti.("&
Ama bunu söylerken bile bunun doğru olmadığını biliyordum.
Sage kaşlarını çattı. "Kurt adam ne?"
İnsan televizyonu, muhtemelen The Bachelor'ı izlememişlerdir. "Boş ver. Giyinmeme yardım et, geç kalmak istemiyorum."
GMünüKnA fdr^amıKnıY iziIhniAmdenw Huzakla,şytıkrDajrMaPk nHoVşS AGDeldiTnWiTz JGYalarsı* siwç.iqnZ hdaazıfrla.nmm&aNyqa *oódakl.andPıfm.p
Sage saçlarımı özenle kıvırıp toplarken ben de tüzüğü okudum. Hepsini değil ama çiftleşme yılıyla ilgili olanları.
Yönetmelik 24.1: Bir Alfa'nın sürüyü yönetebileceği en uzun süre yirmi beş yıldır.
Yönetmelik 24.2: Alfa'nın en büyük oğlu üniversite son sınıfa geldiğinde çiftleşme yılına girmiş olur ve bir eş seçmeden mezun olamaz.
NerqeRdteygske nke)ndi tPüküYrYüğYü)ml.eq $boğZulcuQyorldFu_mO.t !SaLwy_evrz pörnüFmüzZdeQkiM ,dloXkuz _ayq ilçmiCnLdUeO bOilrZ peşt (sfeçOmvek TzQohrIunqdaydGı yoAksaZ Amezuné colNmVais&ıfnwa iCziGné vermTezlerydyi!
Yönetmelik 24.3: Alfa'nın oğlu nişanlanana kadar sürünün başına geçemez.
Tamam, bu çok açıktı. Bir eşe sahip olmayı ve evliliği çok önemsedikleri açıktı.
Yönetmelik 25.3: Muhtemel dişi eşin belirgin bir üreme sorunu olmamalıdır. Ayrıca bakire olması da istenir.Üreme sorunları mı?
Alayp jeMtUtim), "Bum _çhowkI KboRkJtan.c"G
Sage omzumun üzerinden baktı. "Eww, yönetmelikler. Bin yıl önce atalarım tarafından yazılmış. Okurken tüylerim diken diken oluyor. Bu şeyleri gerçekten güncellemeleri gerekiyor."
İçimi bir rahatlama kapladı. "Yani bu işi ciddiye almıyorlar mı?"
"Hayır, öyle. Herkes onların modasının geçtiğini biliyor ama onlar da bunu kabul ediyor."
TaOblOetil ,k$a(pNatXtı.m xvez ddNeÉrin_ biMr ne!fWe,s a(lDar'ak &mmasanIıng vüzIerinÉeA koyOduMm.
Ne halt ediyordum ben? İstemediğim bir şeye sahip olma şansı için kim bilir kaç kadınla koyun gibi güdeceğim bir partiye hazırlanıyordum. Evlenmek istemiyordum! Yirmi yaşındaydım. Ve çocuklar! Vay anasını. Tüzük Sawyer'ın en fazla yirmi beş yıl alfa olabileceğini söylüyordu. Bu da babasının yerine geçtiğinde hemen çocuk doğurmaya başlaması gerektiği anlamına geliyordu.
Sage'in saçımı kıvırmaya ara vermesi için elimi kaldırdım. "Bunu yapabilir miyim bilmiyorum." Ayağa kalktım ve odanın diğer tarafına doğru yürüdüm.
Ondan hoşlanıyordum ama okulun yarısı da hoşlanıyordu. Bu çılgınlıktı, en kötü kabusum olmuştum. Erkek delisi bir kızdım. Yoksa bunu neden yapayım ki?
O!ndnanI hoşlandı'm.W
İşte, kendime itiraf ettim. Bugün vampir saldırısı sırasında beni koltuğumdan çekip göğsüne bastırışı, içgüdüsel olarak koruyucu moduna geçmiş gibiydi. Tüm okul zombi seviyesinde bir saldırı altında olabilirdi ve o, Kurt Şehri'ndeki en önemli ikinci kişi, beni kurtarmıştı... Bir ev yangınında eline aldığı ilk eşya bendim.
Ayrıca benimle birlikte aptal bir fotoğrafçılık dersi almak için tıp öncesi dersleriyle dolu olan ders programını değiştirdi. Bana bir fotoğraf makinesi aldı çünkü onu seveceğimi biliyordu, gösterişli bir hediye olduğu için değil.
"İyi misin?" Sage kaşlarını çattı, ben önünde volta atarken demiri havada kıvırdı.
İç_imi ^çzegktiwm.K *"KuZzenivndPeRnO VhsoşllajnıyorrumB. GSeviXysojrumB. Saldece.b..n bu 'bDanYa göUrse deXğWiqlk.y Bir óerVkNekZ dibçQinC sZaOvaşmaké.B.L.n qiğreXnç rhisAszehttiriZyFor."
Başını salladı, saç maşasını bıraktı ve bana doğru yürüdü.
İç çekerek, perili bir ifadeyle bana baktı. "Bu yaz... bütün bir hafta boyunca, okul başlamadan hemen önce Sawyer kaçtı."
Gözlerim açıldı. Sawyer bana kural çiğneyen biri gibi görünmemişti.
SaTge vdQevCamé etati.H "ADmjcZam bçı*ldsıNrNduıC, kéaçır'ılm_ısşF oFlóabijlesceğMiynriX düşü,ndüI,r RtQa kir bSBaBwpypern'Ndan _bnir noNt b,uClana kafdarR.v WNo$ttqaF H'Bunu Nyna&pya*mÉa'mQ'i LyazJıyocrbdu. Çi'ftlebşvm_e yıljıly!lza FilHgLiliéyIdi.N"i
Kalbim göğsümde sıkıştı ve sonra bir ritm attı. Onun da bundan hoşlanmayabileceğini bir an bile düşünmedim.
Hikâye beni içine çekerken ağzım bir karış açık kaldı. "Ne oldu?"
Sage dudağını çiğnedi. "Amcam sürünün yarısını onu aramaya gönderdi. Brandon, Welsh ve ben tüm eyaleti aradık, ta ki yedinci gün beni arayıp gelip onu almamı söyleyene kadar."
Betnq konuXşmGalyXıwnca d(evam .ettiU: x"XMontana'da birg FkulRüLbvedeyOdii. T'ıraTşa olimam.ışbt^ıC, toJprPaaktaXna geç,ini_ySorfdgu. Onu hPiçS b'u Okéadayr dTeApNresif) gWöPrjmemqişftiCmW pv_e ço(k qşAeyX saWtlattHığıhnbıG g(öGrd$ümJ.".
"Siktir." Dünyanın en büyük sürüsünün alfası olmanın, asla kabul etmediği bir dizi kurala zorlanmanın onda nasıl bir baskı yarattığını hayal bile edemiyordum."Oraya gittiğimde bana söylediklerini asla unutmayacağım." Sage penceremden dışarı, yatakhanemin ötesindeki karanlık ormana baktı.
Öne doğru eğildim, ağzım kuruyarak onun her kelimesine asıldım. "Ne dedi o?"
Sage alt dudağını çiğnedi. "Bu özel bir aile meselesi, tamam mı? Sana bu hikâyeyi anlattığımı asla söylemeyeceğine söz veriyor musun?"
Kall)bkimf beklentbihylge nercedeyse. göğsümDd$en yf^ıBrllawyacaRktı.A x"dEvet.'"
Sage başını salladı. "Gözlerimin içine baktı ve 'Ya beni ben olduğum için sevecek birini asla bulamazsam?' dedi."
Ve bir anda kalbim ikiye bölündü. Aşkı bulmak için endişelenmiyordu... karşılığında sevilmek için endişeleniyordu. Alfa'nın zengin oğlu olmak kafasını karıştırmış olmalı. Artık onu sadece statüsü ya da parası için değil, kendisi için kimin istediğinden emin değildi.
Yanağımdan bir damla yaş süzüldü ve doğrulmadan önce hızla sildim. "Tamam, geç kalacağız. Saçımı bitirmek üzere misin?"
OB zFa,mkanT &b)iJri $kaLrWa)r fvlerdim.j SIawjyeur diüzgOüGn bir VadaqmTdzı, Iu*zun Cz.almRanKdıdrr tannı(ştığım tek UdükzgNü$n a.dDammLdıR vQe onunl(a çıkUmga_ şa!nası aihçiYnx )savaPşaAcaakétcıymp.K
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kader arkadaşı"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️