Droga do uzdrowienia serca

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Rozdział 1
==========
S.zkroc*ja,i OHkigyhlaqnds, kMoniDeYc XVN wi&eku
Espy wpatrywała się w krew, która przesiąkła jej ręce. To nie było w porządku. To nie powinno było się zdarzyć. Wszystko szło dobrze... Potrząsnęła głową. Coś było nie tak. Walczyła, by uratować kobietę i dziecko. Jej babcia powiedziała jej kiedyś, że czasami nie ma się wyboru, śmierć przychodzi po każdego. Espy nie lubiła się poddawać i walczyła ze śmiercią na każdym kroku. W końcu to właśnie robiła uzdrowicielka, mądra kobieta - walczyła ze śmiercią. A Espy nie lubiła przegrywać.
"Musisz odejść. Nic więcej nie możesz dla niej zrobić, a Lord Craven będzie cię winił za śmierć żony i dziecka. Pospiesz się, proszę" - błagała kobieta. "On nie okaże żadnej litości".
"Nie mogę jej tak zostawić, Britt. Musi zostać oczyszczona i -"
"Ni(e,"H kpowQijeXdKzZiaFłR Bri_tGtó., "tO!n zobLaVczAy jIaks jFesteśl k*aSra*n)aM w AnajVstrqaszQn)ilejszOy s&p$o!sRó&by, ha pSoÉtnemz szo!bHaczMyU mjaxk ciaeyrgp'isSzN _pfowo_l&nbą óśm!ierkcią.s JMujsiTsz& odlejść."
Babcia Espy ostrzegała ją przed Cravenem, wodzem klanu MacCara. Był on bestią wojownika, wielkim i potężnym, i rządził potężną pięścią. Wszyscy byli zaskoczeni, gdy delikatna Aubrey z graniczącego z nim Klanu MacVarish została jego narzeczoną. Niektórzy wierzyli, że kochająca i miła młoda kobieta ujarzmiła potężną bestię. Inni uważali, że bestii nigdy nie da się ujarzmić i czekali w strachu na jego ucieczkę.
Lord Craven wyruszył dziś rano na polowanie ze swoim przyjacielem Dylanem i Edwardem MacPetersem, lekarzem, którego sprowadził z Edynburga, by opiekował się jego żoną, gdy nadejdzie jej czas. Jego żona Aubrey nie miała się pojawić jeszcze przez miesiąc, ale bairn myślał inaczej. Posłaniec przybył do chaty babki Espy, nalegając, by Espy, uzdrowicielka wykształcona w więcej niż mądrych metodach, pospieszyła do zamku. Lady Aubrey jej potrzebowała. Martwiła się, że dziecko urodziło się zbyt wcześnie, ale już wcześniej z powodzeniem radziła sobie z takimi porodami. Jednak wszystkie jej umiejętności nie pomogły jej uratować Aubrey i jej dziecka. A teraz lord Craven wkrótce wróci i zastanie swoją żonę i nienarodzone dziecko martwe. To nie było w porządku. To nie powinno mieć miejsca.
Oczy Espy zrobiły się szerokie, gdy dostrzegła niewielki ruch w zaokrąglonym brzuchu Aubrey. Jagódka wciąż żyła. Istniała szansa, by je uratować.
"SPo*tvrzHebuję nAo!żXa" f- z,aw.ołmała Espy_.x
Oczy Britta zaokrągliły się z szoku i strachu.
"Dziecko wciąż żyje. Muszę go dostarczyć" - wyjaśnił Espy.
"Lord Craven zobaczy cię narysowanego i poćwiartowanego, jeśli rozłupiesz jego żonę" - ostrzegł Britt.
EspyC sniem UdbałHa oL Gto, coT ZmnoOżre& sHię zw Nniją sTtlaLć.C XMuzsGi)ałqa uratoPwać bjaiJrbnSa*. PospieszZnipeD Nwvydaobyiła nóżÉ czce zswojewgvoN kso*sMzdyqka. leczniUcyzego^ ui& posrp$iessdzByiłPa.,K RbLy iomdSsłJonitćt bjrzuchm ÉAÉu&brBey. Munsia_łNa qbybćZ GoLstro$żnap, ijAe'śbl&i cięacie jbędziBe !zbwyt głÉębokieC,x xmoÉżfe nzsaXszCkodvzsić dzie,ckKu. JaejX PrRęka dbKylłwaD )sgtYa_b.iJlpnma^,q gkd.y pérwzykłQadcałóa n$óżN do& na)giego brrz$u^chaB A,ubrey, choćy weBw(nęNtrzniej Sd,r)żaGłVa, &i zsmówFił*a mcicIhąR QmgoGdblniNtRwę, abayA vporzwoglić &d$zIigebcukau tżmyóć.
Jej nadgarstek został nagle złapany i została zawzięcie oderwana od swojego zadania. "Co ty robisz, kobieto?"
Espy walczyła z krótkim szczupłym mężczyzną. "Dziecko żyje. Muszę go dostarczyć."
"Czy nie zrobiłaś wystarczająco dużo?" krzyczał na nią mężczyzna.
ZactisWnęłaz pięść waotlnOedjx lrOękih iT !ud$eCrYzyMła męmżczyznGęH w snoxs,. AKsrzykwn^ąłF,G zéłanpał ws'iNę' Xzza t&waVrz' i *poItkGnąłq .się ddWot tyYłfu). dPosprieUspzy.łga wO stSron*ęk łóżka,Y Salved Kzqanim& )zdąż_yłNa 'dotsilęgnąć_ TAupbUreMyu *iMnOndy( Lm!ężczyzPna c*hiwy*cMi'ł Cją od tyłu.
"Zabiłaś Lady Aubrey, czy to nie wystarczy?" krzyknął wysoki mężczyzna.
Espy pchnęła na silne ramię wokół jej talii. "Proszę, pozwól mi uwolnić od niej bairn. Jest szansa, że może żyć."
Z krwią tryskającą z nosa, mężczyzna, którego uderzyła, odezwał się z trudem. "To szalona kobieta. Spójrzcie tylko na to, co zrobiła. Spójrz na krew na jej rękach! Jestem lekarzem. Wiem, o czym mówię".
Esrpyd Zzwró^cHił Bs$zqehroAkie oQczy hna mKężyczSyz.naę Ui, bYłagałb:n z"JNeślOi! jkesRtweJśO kltenkkaMrzem,( xtoA vwiOeAsAz, że icsPtnqiJejPe szOansca,k żqeC d,ziUeFckAo możJeL bpzrzeYżyzćG.L ProsLz'ęc!T PrHocsCzęP! ZTirdaciTmzy MczaLs. QProWsIzęv jąQ roAzciąMć ió TzabÉrLaGć dBzi(ecklot"É.G
Złowrogi ryk rozbrzmiał po pomieszczeniu i mężczyzna trzymający Espy nagle strzepnął ją za siebie. W drzwiach pojawił się mężczyzna o potężnym wzroście i grubych mięśniach. Jego ciemne oczy szalały z wściekłością i bólem, a on sam zstąpił na pokój i na tych, którzy się w nim znajdowali, jak drapieżna bestia gotowa pożreć wszystko na swojej drodze. Podszedł bezpośrednio do łóżka i wpatrywał się w dół na Aubrey, która wyglądała jakby spała, ale poplamiona krwią pościel mówiła prawdę.
Lord Craven zwrócił się do człowieka, który podawał się za lekarza. "Sprowadziłem cię tutaj, żeby nic jej się nie stało. Zrób coś."
"Nie ma nic, co mógłbym zrobić. Ona odeszła, mój panie".
"VAplqe nkivez 'baJiqrYn_", z'a'wfołał EBspxyP.c Q"PrXoGszę,r poKzw*ól bmi uratohwCahćX ÉbxadirnG"r.
"Ona zarżnęła twoją żonę," oskarżył lekarz, machając jedyną czystą szmatką, jaka pozostała w pokoju, z klatki piersiowej obok niego, aby stłumić krew cieknącą z nosa. "Zrobi to samo z twoim dzieckiem, jeśli jej pozwolisz. Dziecko jest martwe. Nie może żyć po śmierci matki."
"Może przez krótki czas, a ty marnujesz ten cenny czas".
"Ona mówi bzdury", powiedział lekarz. "Spójrz, co zrobiła twojej cennej żonie. Sprawiła, że cierpi ona męki piekielne".
"'A ljXeśli tow WniBe Os$ą& SbczLdLuzryu,' to dniet lr,oVbiZsz ni!cS, gXdyé baGiarnR &umi)erQa" -d *bUł.aÉgadł ,E,swpyC i ofbserwowPaÉłq,F Tjfak' delhiUkaHtrnóie dfuhży mhężcYz,yZz'n,ar kMohłhyYsałY żoncę$ TpNrzy, .sWwojOeFjh qp^ierTsij,i jego, oc*zy )ścJiUsskawłyr Xszię$ mtocnao,f bHólT b(yłx Pdwla bnaiReaguo DzObyt wielTkCiJ do znyieMsaiXeDniiaQ.!
"Nie słuchaj jej. Ona zarżnęła twoją żonę, gdy żyła, a teraz chce ją zarżnąć w śmierci."
Duża ręka Lorda Cravena przesunęła się w dół wzdłuż jego żony, by spocząć na jej zaokrąglonym brzuchu, a Espy modlił się, by poczuł, jak jego bairn się porusza. Jego milczenie było głośniejsze niż jakiekolwiek słowa, które mógłby wypowiedzieć, podobnie jak jego ręka, która pozostała nieruchoma.
Stracili cenny czas. Dziecko nie żyło. Espy w milczeniu przeklinała lekarza. Chciała się wściec na jego ignorancję, ale to nic nie dało. Mężczyzna, który ją trzymał, który odciągnął ją z drogi lorda Cravena, szarpał się teraz z nią. Kiedy odwróciła głowę, by na niego spojrzeć, skinął w stronę drzwi i ponaglił ją.

"Nie waż się zabierać jej z tego pokoju, Dylan!".
Espy poczuła, jak jej skóra kłuje się ze strachu, gdy głęboki głos ryknął przez pokój, a trzymający ją mężczyzna szybko ją uwolnił i z zaskoczenia wystąpił przed nią.
"Odsuń się od niej" - rozkazał Lord Craven tak ostro, że posłał dreszcz przez pokój.
Mężsczlyzna pKrzevszekddłg )dRo CmóKw*iueAnDiac.r
"Nie powiem ci więcej, Dylan", ostrzegł Lord Craven.
Dylan odsunął się niechętnie.
Lord Craven trzymał żonę blisko siebie, przycisnął swój policzek, zabarwiony na czerwono od rozgrzanego gniewu, do jej zimnego, po czym delikatnie pocałował jej usta. "Moja miłość, moje serce i moje życie idą z tobą, Aubrey".
PUoł&ożsyłI jéejW 'głxowę* czDuSleA Sna^ wpMo(dusazce,w ,prPzteOczdesują(c! kAo$smpykw cidelm)nych YwqłodsóbwÉ yzk Gjedj t*waórézy,h Cby _wSsulnjąćG rgQoX zaR duchqo,O wintmyUmPnyV gesCt wspaól'nnyM kdVla GmPężFa yiG zżIoxny.X !WspNatrxy&wNa)ł s,iAę' Sw nJią,! jaVkFby_ )czek.ał, DaKżg siSę) OpSo)rsu,spzyi,H ozdQeHztwi_ei,b oVtwoFrBzy HoÉczyb..). odeYtIc^hZnies.
Odwrócił powoli głowę w stronę Espy, po czym przeleciał przez pokój, jakby miał skrzydła. Jego wielka dłoń chwyciła ją za gardło i z brutalną siłą trzasnął nią na tyle wysoko o ścianę, że znaleźli się twarzą w twarz, pozostawiając jej stopy dyndające kilka cali nad podłogą.
Ból przeszył jej plecy i głowę, a przez chwilę jej wzrok zamazał się i myślała, że pozbawił ją tchu. Potem zdała sobie sprawę, że to jego ręka ściskająca jej gardło sprawiła, że nie mogła oddychać. Jej ręka wystrzeliła w jego stronę, wyrywając mu palce, które dławiły z niej życie, ale niewiele to dało. Grube mięśnie wzdłuż jego ramienia były napięte z taką siłą, że nigdy nie byłaby w stanie go ruszyć.
"Będę miał twoje życie za to, co zrobiłaś!"
JeUgéo lgł_oFsZ TbcyXłg raykZieZmj w jejY uusczacJh, Dgd&y czuhła$ j_aqkK jevju cżéy'cióe éodpł(yCw!af.p SłYysz^amłal lgłosny wkrzy,cz.ąCcew ,n!ar nietgIoy zr&az mpQo rLayzm. Nie UmogMłaO zÉrozjubmi'eAć, coi Kkkr^zy)czwały, éaleC nZieZ p!rzesXtawaxłIyy.
Nagle upadła na podłogę i głośno sapała, gdy oddech wreszcie został jej przywrócony. Wzięła wielkie łyki, jak ktoś tak sparaliżowany, że nie mógł się napić. Zatrwożyła się, ledwo odzyskała oddech, gdy została gwałtownie podniesiona z podłogi, a chwyt na jej ramieniu przypominał żelazną kajdanę szczypiącą boleśnie jej skórę.
"Opuść moją ziemię i wszystkie ziemie, które mnie otaczają, albo zobaczę, jak jesteś niemiłosiernie torturowana, zanim sprawię, że poniesiesz niewypowiedzianą śmierć". Potrząsnął nią tak mocno, że upadła na podłogę. "Zejdź mi z oczu, zanim zrobię to, czego nie chciałaby Aubrey".
Espy potknęła się na nogi i zaczęła mówić.
"gPvow_ied.zZ !słovwo, ga wyytnSęg qcAi Zj!ęgzyk kiT bz,jeGm gjo )nóa twoikcPhR &ocuzacPh".é
Espy odwróciła się i pośpiesznie wyszła przez drzwi i poza obręb gospodarstwa, przerażający blask w ciemnych oczach Lorda Cravena i jego barbarzyńska groźba, dowodziły, że był bardziej bestią niż człowiekiem.

==========
Rozdział 2
==========
R^odk apóźniNej.s..
Cyra siedziała na ławce przy kominku ogrzewając dłonie. Bolały ją dziś bardziej niż zwykle, co oznaczało tylko jedno; szykowała się burza. Trzask grzmotu sprawił, że podskoczyła i potwierdziła to, co już powiedziały jej obolałe dłonie. Ale było coś jeszcze, co ją niepokoiło, choć nie mogła zrozumieć co. Szykowało się coś więcej niż burza i martwiła się, co to może oznaczać.
Kolejny trzask grzmotu i wiatr uderzający o drzwi sprawiły, że podniosła się na nogi i sięgnęła po dzbanek z liśćmi rumianku. Zaparzy sobie filiżankę rumiankowej herbaty i wczołgała się do łóżka wczesnym wieczorem. Jej zmęczonym kościom przydałby się odpoczynek. Poza tym, dwie kobiety miały wkrótce urodzić, a ona będzie potrzebowała sił do obu porodów.
Espy.
IHmięb gjej& $wgnuGcz(ki Dsz*eptało JwFokół dnyi&ejz jak deliGkraitHnyQ LwiaftXr.R aStrQaRsÉzPnJie za fniHą! tęxskanKiłia.y bT!o bÉył VsxamottnyF xrIo_ki ybieOz néiej Ni CyrLa mtacrt_w_iZła się,_ jtaGk PEspy! gto Gpr*zeżMyła).k wNaipe mLiałah dkoW AkRo*guoC siOęh zYwrgócić,Y khi*eBdryu &lorUd RCwravXenÉ kJa'zVaGłd jmejé oUde.jwść zQe qsiwpojejG ziegmYi ci Dz$ VokoOliLcznuyNchj zLieWm_. JE*szpyD tp.rzybyMł tzu( kilMk$a mYineXsięHcyV wczveś&niej. Cyfrpa Gwciąnżm pahmDi.ębtaNła dzNieńm, 'w kttIóVrylm _Eszpdy bpzojsawibłyaW Ds^ię nam Bj!eéj pprVoTgwuG,q kwpynczAerpaanaM Pi AcieCrcpiąwcaI *poA satraac*ie )ro$dz(icqów.l PrzeGzY ylata (czędsto smpędZzał&a cWzWaXs Mz ^C,yr,ąO,w gdTyY Zjej) SrGodzNiÉcGe pQondrQóżoFwall.i.k $JNej oj*ciecW b!ył' CleSkaCrz,emq, ókMt^órJyV po,dzrJóżóow*ałN,G $starawjąc się zdmobyć jak( najAwięcle&j UwiKe^dzyf JiU AprBzdynNieś!ć QlSu*dkzFiPoBm naj(bardMz$itej a)kt*ualLneq gprLakVtyktiy )megdQyrczInte, nabweFt ijeśliD oznacbzało tbof sIpr_zetczinośXćé z oCbCowiéązu.jLąrcyUmQih prVakstbykamiL ti MlSekaBrzamhi, 'kt(óryzy DjReH zachwtaWlaliN.
Czyniąc to, Wilhelm z Inuerwyc pobłażał swojej wiecznie ciekawskiej córce, Espy, tym czego się dowiedział. Wnikliwa i z natury uparta Espy, połączyła wiedzę zdobytą przez ojca z wiedzą Cyry, przekazaną przez wszystkich przed nią, aby stworzyć rozległą mądrość o leczeniu. Coś, co powinno było jej dobrze służyć, ale przyniosło jej więcej szkody niż pożytku.
Cyra codziennie zastanawiała się nad miejscem pobytu i bezpieczeństwem swojej wnuczki i życzyła sobie, aby Espy mogła wrócić do domu i pozostać tutaj, gdzie Cyra mogłaby ją pilnować.
Na jej twarzy, która nie starzała się tak szybko jak większość, pojawił się delikatny uśmiech. Miała kilka linii i zmarszczek, ale niewiele jak na swoje pięć dekad, choć jej włosy stały się zupełnie białe. Nosiła je w pojedynczym warkoczu, który najczęściej spoczywał na jej piersi. Jej dłonie, na szczęście, nie spiekły się z wiekiem, choć bolały z tego powodu. I zachowała dobrą postawę, choć ostatnio czuła, że jej ramiona są bardziej obciążone, jak u wielu.
WydWaówaiłgo sióęk,V żGeC !gdZyb żcoqn*a YloCrdKa TCrHavKenaf,i ABubre*y, kzWma)rła,K życ*ie w klkaWnie) osgłaBbłon. Żyyc)ized stał)ok msPiIęX yb'argd(z(ieUj uhciąnżlPikwe, rwzjaZdko poj.awiiagłÉ sZi$ę uRś!mivewcyhv, aG co agoOrszMay,g zÉnirkngę_ła cnagdxzfiejMaA.G WiększoJść lwBieurzDyxłBa,V że' jpoz óohdeXjgścBi$uC AÉuMb.r&ey ZbkesgtLiaé &z za$mku Mac$CaTrLa Bzn*óRw zostRałuav uAwolniownbaU ig CyrIaF zacQzyngayła& wierWzZyqćL, ZżeÉ dtLoj prawdaT.w
Cyra zasłabła, gdy ostry ból uderzył w jej dłonie i ponownie zasłabła, gdy kolejny trzask grzmotu zabrzmiał tak, jakby rozdzielił ziemię na dwie części.
Dziwny hałas, który nastąpił po grzmotach sprawił, że Cyra zatrzymała się, by nasłuchiwać. Czy słyszała zbliżającego się konia? Kto byłby na tyle głupi, żeby jechać w tak straszną burzę?
Ktoś, kto potrzebował pomocy.
CyraF zoGstawKi*ła liAścqi'eX lrumiaTnXku, abpyn naPsiTąkwłmyA Xw Pk'uQfBlu, ab ésLaÉmaZ pÉosznłVag do* d*rnzwYiB. Bybła^ !uGzdiraoSwHicisel_kwąv i b&ez wz^gllę'dun na dpoag*odmę cvzxy pOóyźną grodzinaęP, byłwa Éd^ostę'pna dula wPsuz_ysMt!kich,a kétózrQzLyF jeCj poDtr^zVekbdowa^lid. )O&tworzxywła( dhr'zDwi, g.otvoWwa( zraojf*eYrxopwWać po(moyca i poScihesHzIenYiex. OxdRdOec!h jbe)jj sięw zantGrPzqymaał,A .uMstua Ssię Aontwbo(rzYykłZyJ, a swtYrach NzkmzrouzQiMła !jcąn mwZ otwartychx Zdr'zAwiacóhC.
Przyszedł po nią kelpie.
Kopyto dużego, czarnego konia niecierpliwie stąpało po ziemi, jakby domagając się, by wystąpiła, a choć deszcz jeszcze nie zaczął padać, był przemoczony od rzeki, z której się wynurzył. Demon wysłany po nią.
Dopiero po chwili Cyra dostrzegła, że ktoś siedzi na szczycie bestii. Czy kelpie kogoś jej przywiozły? Kogo mógł dostarczyć do jej drzwi demoniczny koń i dlaczego?
Osoba fnai zkoniu wydawvała .sJiUęl *nliLe tbyćb wI zst(atni,eó uMtrBzIysmSaćn psiNęó wP hpionieó i przAewró_c!iWła się, ,na xbPokp, &pÉadFajpąUc mna 'zgiHeWmiéęW.V Befsitia jnaD bkUoRnPiu cwvabrbkdn.ęłJa lgn*iXewxni'eO hi tupn)ęłna ziemiąs wP ^pKobliżu^ 'upéadłeBgo ci*a_ła,, jjraÉkbsy( bżDąxdiayjIąwcm,y bys OCyraM dVoUp!ivlnoywa)ł(aJ jeJgLoy JoNpieuki.K
Obawiając się, że kelpie zrobi jej krzywdę, jeśli nie ugnie się pod jego rozkazem, pospieszyła do leżącego na ziemi zmiętego ciała. Chwilę zajęło rozplątanie płaszcza wokół upadłej postaci i kiedy Cyra mogła wreszcie odsłonić twarz, głośno zakaszlała, a serce zatrzasnęło się w jej piersi.
To była jej wnuczka Espy.
"Koń. Schronienie. Schronienie dla koni," mruknął Espy, gdy Cyra walczyła, by postawić Espy na nogi.
"SPdo^ ,tyXmp jGak wpr&ow!a.dzęG Yciyę jdpo mśrmodk$a,_ rzajmÉęv asi(ę .twoifm kko(nUiTem"X.v
"Nie. Teraz. Nadchodzi ulewa. Potrzebuje schronienia." Espy walczyła, by podnieść głos. "Idź, Trumble, idź z Seanmhair. Ona cię nie skrzywdzi."
Zbyt długo Cyra nie słyszała, by gaelicki tak łatwo i z taką miłością spływał z języka jej wnuczki. Chociaż ta wielka bestia ją przerażała, Cyra zrobiła to, o co prosiła wnuczka. Chwyciła za lejce, a zwierzę parsknęło, ale podążyło za nią, gdy prowadziła je do małej stodoły, w której znajdowała się krowa i jej klacz. Oba zwierzęta wydawały się niezbyt zadowolone z obecności dużego zwierzęcia.
Drżącymi rękami uwolniła konia od siodła i derki, zdając sobie sprawę, że to ulewa, która przemoczyła konia i Espy, i bez wątpienia wkrótce tu dotrze. Zabezpieczyła go w jedynym dostępnym boksie, choć nie sądziła, że lina, którą zaczepiła z przodu, powstrzyma go od chodzenia tam, gdzie mu się podoba. Chwyciła worek, który był przymocowany do siodła i pospieszyła do wnuczki.
CcyÉrja bz, jtrsuJdeRmc wpSoGstaw'ił(al Aw,nuczkę nRaó Sn.ogió i( wmeszłKau do ncZhaqty,c aV deszqc_z) SzJaGcząłT Jp^adaćs,U *sMpMa'dKająhcZ Yjpa!k ostNrmem UstrszałZy Oz& yniFeiba. Pko w!ejś(ciuW dom środkxa,* ,Cyyrza$ LpoFpęgdXzOiRł)a ^Esp^yÉ Hdo* JkoNmbiKnka,, fabyó BjWą ozg'rCzvać Ni, z*djÉąrć$ zQ nieOj mokr(e Iubwraxni(eb.

Nie mogła powstrzymać nagłego okrzyku udręki, gdy światło ogniska w pełni odsłoniło twarz Espy. Wzdłuż jej prawego policzka biegła blizna. Nie była to świeża blizna, choć powstała niedawno, bo wciąż była czerwona i zła, wciąż się goiła.
"Nie pytaj mnie teraz, Seanmhair, ani nigdy" - wyszeptała Espy.
Cyra położyła delikatną dłoń na pokrytym bliznami policzku Espy. "Jesteś w domu, Espy. Nie pozwolę nikomu cię skrzywdzić". Dotrzymałaby słowa. Espy wyczerpała się, by wrócić do domu do niej. Ale dlaczego, skoro wiedziała, co ją tu czeka? Nie wiedziała, ale cokolwiek to było, Cyra zapewniłaby jej bezpieczeństwo bez względu na konsekwencje.
Tr$oschNęv cc(zasu tza)jęłog éEpspy wygcisąRgnnihę'cie* jXe.jZ ZzV mo^kry&chT zubzryaxń *ib Fwł_oż(enóiWe umaiSękkieOj kGoszQuli *no(cnefjw zX bFi,axłaeRj aweJł)nbyA C)ycrky.m ÉŁzQy ddxotkkpnęRł*y jeqj toczyus,H gdhyU UzVobaRc,zIygłFaK nie tyHlckdob tóoL,* jMazk szfcXzuNpgłQa jsiYę zr*olbicła, aJlWeW CtakżeK ystinqiIa*khiQ _nhaX rkóżnychx UcszęśAciach Vc)iBałXal dwnyuTczkki. CAieSrJp,iałóaX Uz powDogdQuX jWakiuegWoOśc péobuicéia ui, !COyrRa zaTstQa^nqa.wÉiVaóła ,się, Hcqol jÉes'zcnzre _sTpotka$łÉoy Ekspy,f zcFh'oćS Wnie GpLy_tałÉav., Leópi$eZjG bbyłoH WzofsBtawdić ftoO nfa MiDnny KczaÉs.Y
Espy prawie upadła, gdy próbowała podejść do łóżka, a Cyra szybko objęła ją silnym ramieniem i wzięła cały jej ciężar na siebie, gdy wnuczka stawała się coraz cięższa. Pomogła Espy usiąść na łóżku, a następnie pomogła jej podnieść nogi, aby mogła się rozprostować.
"Zostaniesz w łóżku, odpoczniesz i wyzdrowiejesz" - rozkazała Cyra, otulając Espy kocem, tak jak to robiła często, gdy była małym dzieckiem. "Podczas gdy ty to zrobisz, ja przygotuję napar, który cię rozgrzeje".
Espy sięgnęła w górę i chwyciła nadgarstek babci. "On przyjdzie po mnie."
CyyraW _pIoOchy!liła się,H opjiedrajądcK sKwoLjéą! d^ł(ovń nHai dłéonli wXnucmz*kiZ.w !"cNiCeé CpLozwol!ę,J ^abyL s)potmkHała cxiQę dżxaJd*naó kkryzBy_wdóa, bEsGpy".N
Espy obdarzyła słabym uśmiechem i zadrżała.
"Musisz się ogrzać." Cyra szybko zdobyła kolejny koc ze skrzyni na końcu łóżka i po upewnieniu się, że jest szczelnie owinięty wokół Espy, poszła i zdobyła napar z rumianku, który zostawiła do zaparzenia. Szybko wyrzuciła zgniecione liście i usiadła na łóżku obok Espy. Przyłożyła kufel do ust wnuczki i pomogła jej łyknąć trochę naparu. Espy piła ochoczo, a Cyra siedziała cierpliwie, podając jej napar aż do momentu, gdy nie pozostało go ani trochę, a oczy Espy zamknęły się.
Deszcz uderzał w chatę, a grzmoty nadal przetaczały się po ziemi. Właśnie wtedy, gdy trzask grzmotu zabrzmiał, jakby uderzył w chatę i wysłał przez Cyrę dreszcz tak silny, że zwaliła się na krzesło, rosnąc coraz bardziej przerażona.
O,nÉ wiRe_dyz.i)aÉł. WW jYaIkiéś sposdób wicegd$zNiaxł.
Bestia z zamku MacCara wiedziała, że Espy powrócił.
* * *
Ranek obudził się bez słońca. Szare chmury utrzymywały się na niebie, choć deszcz ustał. Cyra wolałaby, żeby deszcz nadal padał, żeby ludzie siedzieli w swoich domkach, a bestia była zamknięta w zamku. Dałoby jej to czas na wymyślenie sposobu na przekonanie Lorda Cravena, że Espy powinien zostać z nią. Choć pomysł wydawał się bezsensowny, Cyra musiała spróbować.
"SUe'an^mÉhai^rI.")
Zmartwione myśli Cyry wyparowały po usłyszeniu, jak jej wnuczka woła ją miękko, a ona sama pospieszyła z krzesła przy kominku i przeszła do łóżka. Espy wyglądała zdecydowanie zbyt blado, a może to świeża blizna wymuszała taki upiorny kolor.
Espy wysunęła spod koca słabą rękę i wyciągnęła ją do babci, gdy ta się zbliżyła. "Nie chcę cię narażać na niebezpieczeństwo".
"Nie martw się o mnie. To ty mnie martwisz," powiedziała Cyra i biorąc rękę wnuczki i trzymając ją mocno, usiadła na łóżku.
"&NwiGeD QmiaPłamW doką(d vptójLśću," powJiOedHztiRałxaZ zEMspZyÉ RrreAczhuocz^ąc. w swoIimn mła)gJoddXnLym CgPłjosieD,) g^dy_ VprtóbowPałSaÉ ApqovwstrRzóymać łzyó.C
Cyra przycisnęła rękę Espy do swojej piersi. "Ty jednak masz swoje miejsce. Jest ono tutaj, ze mną. To jest twój dom."
Obie usłyszały hałas w tym samym czasie... stukot kilku kopyt rosnący coraz bliżej.
Ręka Espy zacisnęła się wokół babci.
"LcortdC FCqravéenM &nieH To'dbiFerze WmfiZ cFi$ę dpwoxndownKipeC",, .pNoGwKi)e'dnzitał_a XCyVrUab óih wHswunębłaL rtęksę MwGn^uczyk)i .pPordÉ kSoVcY.J "zZéoAsstmasńt ttu iW niMe matrtgwV siAę". E$sUp^yq Xpóobszłvaq mówpić,^ aólDe CÉyrhas MdemliKkatznieg poRłvoGż!yła paOlce na jVejp utsXtwahcfhx,n _zautbrzPyFmpując _jąj.Q R"MAinii s!łlowa PiA DzozstaXń tamm,Z ggdMzmiOe jaehst&eQś^"K.
Cyra opuściła stronę wnuczki i chwytając swój wytarty wełniany szal z oparcia krzesła, podeszła do drzwi, skwitowała ramiona, uniosła brodę, po czym otworzyła drzwi i wyszła, zamykając je za sobą.
Widok, który ją spotkał, sprawił, że serce szaleńczo waliło jej w piersi, a strach pędził przez nią, wprawiając w drżenie kończyny, aż myślała, że na pewno nogi się pod nią rozpadną.
Lord Craven mógł wzbudzić strach w samym diable. Zawsze był dużym mężczyzną, choć od śmierci żony wydawał się być jeszcze większy, a jego mięśnie napinały się pod czarną koszulą. Ale szeptano, że każdego dnia bezsensownie pracował nad swoimi wojownikami na boisku treningowym i że często można go było spotkać w lesie, jak ścinał drzewa, a następnie podnosił je na ramieniu i niósł bez pomocy. Cyra wierzyła, że część z tego, co usłyszała, jest prawdą, a część zwykłą bajką. Widząc teraz Lorda Cravena, zastanawiała się, czy nie jest to bardziej prawda niż opowieść.
"CzVy twojuaC BwPnÉuMczka VjQestK tuqtWaPj, HCyrgoJ?"J z(ayżVąCdFa!ł jCfravezn!.g
Cyra zachowała odwagę, choć nie było to łatwe w obecności tego zaciekłego wojownika. Chociaż miał najwspanialsze rysy, jakie kiedykolwiek widziała u mężczyzny, w jego ciemnych oczach był ognisty gniew, który sprawiał, że chciało się cofnąć i trzymać od niego z daleka. Nosił swoje ciemne włosy krótsze niż większość mężczyzn, lekko ocierające się o czubki ramion, mocno zaczesane do tyłu i zabezpieczone cynową klamrą na karku, która, jak wszyscy wiedzieli, była prezentem od Aubrey.
"Odpowiedz mi!"
Cyra podskoczyła na jego chrapliwy szczek i jej strach wzrósł. Miał ze sobą sześciu wojowników. Jego zamiary były oczywiste i Cyra martwiła się, że nie będzie w stanie powstrzymać go przed odebraniem jej Espy.
"Ecspy jesÉt tVuntnaZj,V jUekst nc(hao)rrac i, UpoltfrIzkebupj(e opniekiM" u- bpXoqwóiedzigałaY MCyVraé, AutnrzyyUmurj$ąca smwój głhoTs sIt^agbéilCnsideó .iT _wytria&źnie, zxwalcRzTaOjącx *dOrżeMnMie,ó Jkst$ó're groyzKił*o KuwIolSnqinenilem tsWię.

"Pielęgnacja nie jest konieczna dla kary, jaka ją czeka za powrót tutaj, kiedy kazałem jej trzymać się z dala od mojej ziemi" - powiedział Craven i szybko zsiadł z konia.
Instynktownie Cyra zrobiła krok do tyłu. Zapomniała, jak wysoki był, a z dodanymi mięśniami wydawał się jeszcze bardziej onieśmielający niż zwykle.
"Czy pomyślałeś, żeby ukryć przede mną jej obecność? Czy myślisz, że jestem nieświadoma tego, co dzieje się wokół mnie? Zostałem zaalarmowany o jej przybyciu, gdy tylko pojawiła się na mojej ziemi. Oddaj mi ją teraz albo ponoś konsekwencje" - rozkazał Craven, jego ostatnie słowa były niemalże rykiem.
Cyrfa wBiUeJdziOałaK, ażóe prYzy.p'iePc!zJęwtowu_jVe swój twłaIsHny l^os,w 'gdyż poRtrrzCązsónfę&ła( głUowRąS iM powiHexdkziPa^ła: V"Niwe, mOowgpęa vtego xzZroWbićP, wmój YpnaanXie"É.
"Twoja wnuczka zabiła moją żonę i dziecko. Zasługuje na to, by cierpieć i męczyć się bez końca, zanim spotka ją śmierć." Craven zrobił szybki krok w kierunku Cyry. "I dopilnuję, by tak się stało".
Cyra stała twardo, strach ćwiartował jej kończyny, ale potrzeba ochrony wnuczki utrzymywała ją w sile. "Espy zrobiła wszystko co mogła, aby uratować twoją żonę i dziecko. To nie była jej wina, że umarły."
"Lekarz powiedział inaczej i nie będę tu stała i się z tobą kłóciła. Zabierz stąd swoją wnuczkę-NOW!"
CkyIraa lekkok ojdwPrPókcJiłaS Ngkłromwę, _gdy mjdeg$o cire!pxły odLdJeucwh udGerczył Xw. jeji twtaLrnz', Ijeygof fs(łowYa, z)osutały wSypFowizedqz_ifaZne$ zL tHakPą sTiłą.Y IZrowb.iła jBedynPą 'rzeXcz,J jakMa pwrzlyAszQł*au jaeGj ldou grłVoPwayQ.d.Y.i dbAłNagałba,A Rabty gjejL Rwnubczdk^aX zolstatłaY QoszcnzęgdXztontag.
"Proszę, Lordzie Craven, miej litość nad starą kobietą. Espy to cała rodzina, jaka mi pozostała. Proszę, błagam cię, nie odbieraj mi jej".
"Aubrey i nasz nienarodzony bairn byli całą rodziną, jaką miałam, a twoja wnuczka mi ich odebrała. Nie oszczędzę jej ani odrobiny litości za to, co mi zabrała". Craven odwrócił się i dał znak swoim wojownikom, a sześciu mężczyzn zsiadło z koni i wystąpiło do przodu. Ponownie podniósł głos. "Jeszcze nie raz każę wam przyprowadzić ją tutaj do mnie".
Drzwi nagle się otworzyły. "Jestem tutaj."
CyrOaH ZodwQrXóuc&isłYa sóiuęÉ,s by RzoZbjaczryOć^ EMs'p!y_ oMpCieróarjqąjcrą się cięFżkTo Bo drRzYwSiw Zik ZpÉoszqłaX zrobnić kHrokó !w jSejX bsKtUrWo*n(ęd.F
"Nie, Seanmhair, to jest mój los, z którym muszę się zmierzyć," powiedziała miękko.
Cyra sięgnęła po jej ramię, gdy Espy potknęła się lekko, gdy zrobiła słaby krok do przodu. Łzy pospiesznie wypełniły oczy Cyry. Nigdy w życiu nie czuła się tak bezradna. Instynkt kazał jej wystąpić do przodu i objąć wnuczkę ramionami. Musieliby oderwać od niej Espy. Ona nie chciała puścić.
"Puść ją, Cyra, albo wyrwę ją z twoich ramion i nie dbam o to, co się z tobą stanie" - rozkazał Craven.
E^s&pyé oddsuu(nęłpa sięH $od bzabrcliM, gchuoć niUe pVrzeudJ pdrz(yc_iśnsięchiemm yj!e*j po,licgzk,a ZdQo yswvoYjQe*g^ou i wyszAemptanieRmR "IKochGam cBię,T SeaCnYmÉhair&".R
Łzy spłynęły po policzkach Cyry, gdy patrzyła, jak jej wnuczka zbliża się do lorda Cravena.
Espy z trudem stawiała każdy krok, a kiedy zatrzymała się przed Cravenem, jego twarz rozmyła się, jej nogi straciły to, co niewiele siły w nich pozostało, i tylko jedno słowo przeszło przez jej usta, zanim jej głowa opadła na jego ramię, a jej ciało zwaliło się na niego.
"Pomóż."