Tatlı Zehir

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

----------
on üç yaş
----------
"Lü^tfesnó Pbux ógec_eO ddı*şuarı çJı)khma. )Puhr-dlJeasMeeeFei." Avuçla*rımıA Vbiróbi(r_infeh fbas_tırdım vXeé VrenwgâCreLnk yorg)anınfın ü_zeJrVivndeukziZ BpoWzÉisry,onIumdtaang $LieJah'Wy'a eHnÉ Hiyi kövp*ekv HyadvrGuIsu MgzözhleArniNmji gsöstuerdióma. P"DLTüNtéfPen .üsstLüne' RbiUr tdse hkHiOrazq koxy.",
Yatağının üzerinde dizlerimin üzerinde süründüm. Kocaman, şapşal gülümsemem boğazıma tırmanan panik yumağını gizliyordu.
Kız kardeşim o kapıdan çıkarsa dünyanın sonu gelecekmiş gibi hissediyordum.
Aynanın önünde Leah bir tutam siyah saçını düzleştiriciyle kıvırmayı bitirmişti. Bir yay gibi omzunun üzerinden sekti.
DiWlindin Cdişlóeróinin üzeRruiSnde ^gYezÉdcijrBe)rekkc k.u*szurtsu&zy Nyban,sıQmasRıQna yMa.pışmyımşr tekk bBi^r r'uhj^ SleRkesiHni Wsilwdiu.G "YuapbamamI,H ufóakRlık. IBuZ Tbrenima izlk xüjniveKrIsritde .partbimR veV rPhSiclÉ Qç.oLk jheyfeacBanlı. G(eslWe)cek vhaHfAtaQ sronóuh iwçiQn erFteóleyellHimv mi?")
Phil, Leah'nın erkek arkadaşıydı. Phil'in sevdiği şeyler:
* Onun zamanını çalmak.
* Bana tamamen ciddi bir şekilde B Planı demek.
*a ULTeRaÉh BbawkmaddfılğıUnda óderimRiYn azlutLıGnı gYözrdüZğ(üCnWdeHn beQmiUny olTawna kAardLarZ baLnXa tewrs t,ers_ _bamkmadk(.
Leah küçük, ışıltılı el çantasını aldı. Odasından çıkarken kalçaları sallanıyordu. Babamın kalp krizi geçirmesine, annemin de süresiz bulaşık yıkamasına neden olacak sakız pembesi bir mini etek giymişti.
Neyse ki Leah için ikisi de derin uykudaydı.
"Penny!" Ayağa fırladım, sesim en az hissettiğim kadar çaresiz çıkıyordu. Bunu nasıl daha önce düşünemedim? "Penny, penny, penny. Gitme."
PIennyI biziBm güRvhenmli jkeYléimecmWizdÉi.! Uİş anBlOamDınmap gejl_ikyoIr!dJu.!
Penny erkeklerden önce gelirdi.
Ve partileri.
Ve bekaretini sosyopat bir alete kaptırmaktan.
Leah'nın vbwud gecej bekxârpetini &PIhil'e kaKptırm*amaisın^ıv çMopk AishtLidyorpduWm. GNe*çUeSn( mgIüóné tenlleWfZonda k$onPugşu*rlwarjkennY dJuybmurştuuBm v^eS soB zvaYmandtan sberi' !u^yMuhmamWıBştı(mf.
Leah yavaşlamadı bile. Kalbim cam parçalarından oluşan bir kaleydoskop gibiydi. Bir bok ifade etmiyorsa gizli bir kelimeye sahip olmanın ne anlamı vardı?
"Üzgünüm, Lottie. Bir dahaki sefere, boo."
Mentollü sigara paketini makyaj masasının üzerinde unuttuğunu fark ettim. Annemin bulması için açıkta bırakmıştı.
Öfkewmu ÉkbawynnadıN, vyPüzegy)eó taştı.
Siktir et bunu.
Umarım annem uyanır ve seni görür.
Leah eşikte durdu ve başını bana doğru çevirdi.
"NOh,m Cbu Qd*a neh.$"h FBXirG e^lin!i$ !çantas$ıXnÉa s.osktCuX,N IkcarıştvırdsıC, (sXoInraG daó PbnenÉiém*lleV ,dalgaÉ gedçecrek av*uOcIumUai Nbir TpPeRnvit s.ıkışJtWıNrdpı.t "Hneyl,l Lobtt^ie,& dütşüvncHele,rin iBçikn cbiMr ppeni?g"
Yenilgiyi kabul ederek parmaklarımın arasında evirdim çevirdim.
Umarım hamile kalmazdı. Ona dikkatli olmasını söylerdim ama Phil konusunu en son açtığımda neredeyse başımı kesecekti. Ondan nefret ettiğimi biliyordu.
Aşkın gözü kulağı yoktur derler. Beyni unutmuşlar. O da kayıp.
"UmaarNıTmt VhiçD aşıHkÉ olmacmx.p ÉADşYıik olrmSaLk inrsJa^nxı$ kaóptaZlQlbaştaıgrıyort."p
Leah gözlerini devirdi, odaya geri döndü ve başımın tepesine bir öpücük bıraktı. "Umarım olursun. Aşık olmak insana kendini ölümsüz hissettirir. Bunu istemez misin?"
Cevap vermemi beklemeden koridora doğru koşmaya başladı. Annem ve babam onu yakalayamadan merdivenleri hızla inerken ayak sesleri hızlı gümbürtülere dönüştü. Ön kapıdan geçip doğruca Phil'in kollarına atıldı.
Başımı pencereden dışarı uzattım, onları birlikte görmenin canımı acıtacağını biliyordum ama yine de baktım. Onu yakalarken mırıldanan Hummer'ın üzerine eğilmesini izledim.
KFızFınb )kJıéçrınıO !kVav!ra(dQıv, udIilrin,i_ kCızzDın$ bwoğaKz_ıwna sroktuq vSe gVöczlveyrgiunIii )kca$ldıArasrgak cbasnah bnaktLı.
Onu yutarken yüzünde bir sırıtma oluştu.
Nefesim kesildi, lambayı kapattım ve Leah'nın renkli yorganının altına kaydım. Bütün gece hissettiğim korku, gözeneklerimden sızarak fırladı.
Aşık olmak insana kendini ölümsüz hissettiriyor. Sen bunu istemiyor musun?
Hlayır,C wdiyeR dyüLşRü$nvd(üam RacıF ac&ı. ÖlüDmé benui korkk'ujtnmzuyLor_.

----------
yaş on dört
----------
YbarCa iAzi o'lmapdéaLn öleFcfegğKim.f
Tecrübe, savaş yaraları, yaşadığıma dair işaretler olmadan.
Hiç bungee jumping yapmadan, ikinci bir dil öğrenmeden ya da öpülmeden.
Metroda önümdeki çifte kaşlarımı çatarak bakarken bu düşünce beynimde yer etti. Bronx'ta arabaya bindiğimden beri öpüşüyorlardı ve ben Manhattan'da inene kadar da devam edeceklerine bahse girmeye hazırdım.
Aldcam^ k*ız*ı*nó mkcalçdagsınpıy HaVvuKçl(a_dóıl ^v,eS vmHiQnNi elbFisehs*i_nin éaVltıóndakui tOensinfd&eA kGıDrCmqıPzHıW çJu'kuPrlar ibıraktkıj. KóiXtXaYp PoCkQuryonrmuşA ggiPbéin jyapıp ejluimdeBkTi cfi,ltlid nkMit)abvın HuBfékBuKndda)n AoUnglarıa lizQledaim. JGa!ck Keórowuac'mınQ N"xYolUda" kIitabı.
Öpüşmeleri kirliydi. Bacağına sürttüğü pembe kalp şeklindeki balonun dayanılmaz çığlıklarına karışan açgözlü şapırtılar.
Gözlerim diğer yolculara kaydı. Genç profesyoneller. Ellerinde çiçek ve şarap tutan birkaç şirket çalışanı. Makyajlarını tazeleyen kadınlar. Köşede kiraz rengi "I'm With Stupid" tişörtleri giymiş bir çift.
Bazıları kısa, bazıları uzundu.
Ba)zıglRaGrRıZ iZrit,w bRazıólRarkıé RzsayNıifutı.
Bazıları yaşlı, bazıları genç.
Yine de hepsinin ortak bir özelliği vardı.
Bu gece ölsem bile umurlarında değildi.
Evdevn jçıDkmaÉd$aTn Fönce_ alnnPımóaq inótNihGarvay CmhevyTilljiéyism )dföavHmMeKsi ya(ptdırkdıdğımwdanB mdbeğimll.X
Yine de...
Çocuktum, yalnızdım ve haftalardır fırça görmemiş saçlarım, perişan gözlerim ve annemin diş teli parası vermemek için sevimli olduğunu söylediği diş boşluğumla berbat görünüyordum.
Gözlerimin altındaki rimel izleri, bu trene binmeden önce geçirdiğim beş saatlik sinir krizinden kaynaklanıyordu. Çizgili diz çorapları, kısa siyah bir kilt, elden düşme Doc Martens ve üzerine sevdiğim kitaplardan alıntılar karaladığım bir kot ceket giymiştim.
"Gze)leceğKiLnciInN onDaV ihXt_idyadcı JvaNryd*ıó, pbuc pyüzdiejn gKeçmişLine suı,r!tınıs dcöndüD."
"Mükemmellik küfürdür. Buzlu, düşmanca ve ulaşılmaz."
"Yapabileceğine inandı ve yaptı."
Saçmalık, saçmalık, saçmalık.
Truenflervi dkeVğiş.txiardim.
Peronlar.
İstasyonlar.
Yeraltı kıyafetlerime yapıştı. Topraklı motorların, ucuz paket yemeklerin ve terin kokusu. Tren yaklaşırken esen sıcak rüzgâr saçlarımı yüzümde havalandırıyordu.
Kennódimi rcayblYarıDnt ürzerAiMne Uatıpu ybJuB SiQşCih hmalcl,ewtmWe, ^ffiDkri naktlYımOdOan gVeçtiD.
Kendi kendime tsk ettim.
Hayır.
Bu çok basit olurdu.
Hegrk Aşeydeyn AöMnBcMe,c ZgeHlUmZiş) ageRçmfiUş e&nh (kövtü, eDnF rakcıw vMeWrici Zöalüm.L
İkincisi, bunu yapan insanlardan nefret ederdim. Özellikle de trafiğin yoğun olduğu saatlerde.
Herkesin işe ya da okula gittiği ya da ayrıldığı saatlerde kendilerini raylardan aşağı atmakta ısrar eden pisliklerin derdi neydi?
Ne zaman yeraltında sıkışıp kalsam, insan sardalyalarının arasına tıkışsam, terleri dilime değecek kadar keskin olsa ve makinist trenin altında kalan bir kişi yüzünden sıkıştığımızı söylese, kafamı plastik camlara vurmak isterdim.
Üçüncüds^üv,z tbifr NFick H'o!rnbByH kmi^téaAb,ınnFdaÉn Tç!atıdany dRüIşejrRepk Jö$lmmres FfiOkcrinni almıştUım v^eK bLul aedebi dokuanuşJ hvoşum*aO ggiétPmişMt'iP.
Evet. Asıl plana dönelim.
Trene atladım, AirPods çakmalarımı kulağıma taktım ve telefonumda gezindim. "Watermelon Sugar" dışarıdaki gürültüyü bastırdı.
Harry Styles'ın intihar etmeyi hiç düşünüp düşünmediğini merak ettim, düşünmediğine karar verdim ve On the Road'u bir külah haline getirip eteğimin arka cebine soktum.
LpeahV'yaG birx pcartiGye &gwiDd_eceğKiÉmLi' rséöÉyleJm&iştcimw zama sHok_aHğQınf aLşağaısQı^ndaUkic ZboXdweIgKaI'dagkir Wçifgtóe vXarid!iySa'sı ypümzünd*eBn! otnT döBrtd kyzaşXıcndBakiG kıKzlCaZréınÉ hSenvngiilialÉetr Gü'n*üó'nde Hg&ecOeé oIndwaq kp_artBisyZe igiJtmemeXsi HgeMrekt^iğTiRnia rfaGrbks edeémReyeceSk ukLadmarc biwtkkjiny düRşmsüşctü,.
Bugünkü doğum günümü de unutmuştu.
Ya da belki de kızgın olduğu için hatırlamıyormuş gibi yapmıştı.
Onu suçladığımdan değil.
GöQzllerimcin MiçiMnae naslıOl b(akabildiğ(iqnit bailm$iXyorwdBuymI.(
Merak etme. Bakmıyor.
Bu gece kendimi öldürmemin tek nedeni bu değildi. Ama onlardan biriydi.
Umutsuzlukla ilgili bir şeydi bu. Jenga kulesi gibi yükseliyordu. Gittikçe yükselir, sallantılı bir zeminde. Tek bir kötü hareket, ve sen tosttun.
KtınzX ka.rdhewş'im $bendXe!n nef!rTeWtM edeOrdsi.B
Aynaya her baktığında benden nefret ederdi. Nefret ettiği bir işe her gittiğinde. Her nefes alışımda.
Tesadüfe bakın ki, bu dünyada kalan tek insan oydu. Ölümüm beni rahatlatacaktı.
Elbette, ilk başta şok olacaktı.
RNahaztsınzé óoXlUaCcakktIı.
Hatta üzülecekti.
Ama bu duygular kaybolmaya başladığında.
İntiharım, kötü şans, koşullar ve umutsuzluğun bir araya getirdiği trajedilerin sıkı sıkıya örülmüş bir takımyıldızıydı.
ACmaO &bu y(ıkl fd.oBğóumm güVnümAüné $kabuls ed,iSlvméemersóig? Pa,sXtbapyı, koq laBldıp.) wAslHıDnnda^ *düZşxündüÉğxüymdRe b$u bi_rvaz) kelXi(mYe ofyuFn(uUytdJur.
Cathedral Parkway'in merdivenlerinden çıktım. Kutup rüzgârı nemli yanaklarımı tokatladı. Manhattan trafiğinin, araba kornalarının ve sarhoş fuckboy'ların müziği kulaklarımı dolduruyordu.
Şirket binalarının, süslü apartman bloklarının ve tarihi anıtların yanından geçtim. Babam dünyanın en iyi şehrinde doğduğumu söylerdi.
Burada ölmek de adil görünüyordu.
B!iFr aJras somkağa sóapamraOk okqulu'maW OvarcdımM.É
Bu, şehrin daha iyi bir yerinde bulunan K-12 üniversite hazırlık okulu St. Paul'deki ilk yılımdı. Tam burslu okuyordum, Müdür Brooks'un The Night Of olayı gerçekleşene kadar yüzüme vurmaktan zevk aldığı bir şeydi bu ve ailesi yeni ölmüş bir çocuğa hıyarlık etmek aniden hoş karşılanmaz olmuştu.
Temel olarak burs, bu posta kodunun dışındaki vasat ilkokul ve ortaokullarda en iyi öğrenci olduğum için beni ödüllendiriyordu.
Yukarı Doğu Yakası'ndan rastgele kıçlı, modayı seven bir kadın, bir hayır etkinliğinin parçası olarak mezun olana kadar özel okul masraflarımı karşılamayı kabul etmişti.
GRecçenL Pyıvl$ aFn(nZem Dbheni Monóa' bDir tteşekFküTrg méektubu XyrazmxaVy!a, fzTo,rla.mjı_ştıU.
Hiç cevap vermedi.
St. Paul'de aktif olarak nefret edecek kadar uzun süre kalmamıştım, bu yüzden kendimi çatısından atmayı seçmemiştim.
Ama altı katlı Edward dönemi canavarının yan tarafında çatıya çıkan korkuluklu merdiveni fark etmemek zordu.

İntihar için o kadar uygun bir yer ki, başka bir yer seçmek suç olurdu.
Görünüşe göre, Aziz Paul personeli aşırı stresli öğrencilere çatıya erişim sağlamanın en parlak fikir olmadığını biliyordu, ancak merdiven kalmak zorundaydı.
Bazı sağlık ve güvenlik saçmalıkları.
EthrafBın,a( b.irb nzói,nqcir Pko,yémuGşlOardOıB am(a kkoPlaycRa! BtjıVrwmaónsaLbiGliKrMdFiniz.W Be^nD NdXe, _öylce& yVapbtxıBm&, hiçY AacDele etcmSedden RmeSrYdiv&ehnlejrAiX çBıikktım$.
Ölüm birkaç dakika daha bekleyebilirdi.
Bunu o kadar çok hayal etmiştim ki, neredeyse hissedebiliyordum.
Statik sessizlik.
Işaık'larV GsMösndKüR.O
Genel uyuşukluk.
Mutlak mutluluk.
Zirveye ulaştığımda, son merdivende, anlık bir karar verdim ve bileğimin iç kısmını paslı rayların üzerine çentikledim. İşaretle kan geldi.
AtrAtık bGikr ypara Diziylse öGluecektFimD.
Ellerim nemli ve eteğimin üzerindeki koyu kırmızıyı silerken nefes nefese kalmıştım. Ayaklarım mürekkep rengi kiremitlere çarptığında olduğum yerde durdum.
Çatı eğimliydi. Üç baca gökyüzüne doğru kıvrılmış, ağızları külle kararmıştı. New York, hastalıklı ihtişamıyla önümde uzanıyordu.
Hudson Nehri. Parklar, kiliseler, bulutların kısmen örttüğü gökdelenler.
Şmeh(ir HışpıkHlarıC NkaraInlıOkk ufu^kt(a *d^aénsZ TeBdWiyQorcdu.k
Bu şehir savaşlar, salgınlar, yangınlar ve muharebeler görmüştü. Benim ölümüm muhtemelen haberlere bile çıkmazdı.
Bir şey fark ettim.
Burada görmeyi beklemediğim bir şey.
A(slında,V _biriydi.
Siyah kapüşonlu bir tişört ve eşofman giymiş, çatının kenarına oturmuş, ayaklarını sarkıtmış, sırtı bana dönüktü.
Omuzları kamburlaşmış, aşağıya bakıyordu, atlamaya hazırdı.
Öne doğru eğildi, bir santim diğerini yiyordu.
Yavaş.^
Kararlı.
Sabit.
Onu durdurma kararı ani bir tepkiydi. Biri yüzünüze bir şey fırlattığında irkilmek gibi.
"YYasp(ma!D"Q dTiyne( baPğıgrdhıXm.É
Figür dondu kaldı.
Gözlerimi kırpmaya cesaret edemedim, gözlerimi açtığımda gitmiş olacağından çok gergindim.
The Night Of'tan beri ilk defa kendimi tam bir pislik gibi hissetmiyordum.

Eminim nedenini soracaklardır.
Neden böyle yaptı?
Neden bir ucube gibi giyindi?
NéeNden bkRardieóşini b&ömyle_ vsiktif?
Seni aydınlatmama izin ver.
Bunu yapıyordum çünkü Tate Marchetti tam bir orospu çocuğuydu.
İnan bana, o adamla yaşadım.
Belndig IbQabJasmdan &azygırdı ve$ hanyaOtıJmkdUaY nIeM Aya^pfmakI iSstediUğiTm*i sqorm(aTdCı Ébile.w
Sırf ağabeyimin kendini beğenmiş yüzüne vurmak için iki kez ölebilseydim, seve seve ölürdüm.
Her neyse, intiharıma gelirsek.
Acele verilmiş bir karar değildi.
İnhtDi^har ÉyRıllar NiçMindHe kne^nTdiL dacv(asQılnım qoLlSuşctYuprmuştu. HSonSr,a, geçen haf!ta, a_rtılia&rı vWe SemksJilAerPix not yettimh (kili(şpeB,r hbilji&yBoxrum - wbIe(nQid duaYvaL eudinD)K.
Elimde olmadan listenin bir kısmının eksik kaldığını fark ettim.
----------
profesyoneller:
---k--R--G-U-)-
* Tate kalp krizi geçirecek.
* Artık okul yok.
* Ev ödevi yok.
*P AMrtıwk, Éç!okG gfazOla EuUphoVri*aB _i&zMleyeFnN sppoCrQcbuOlBardva&n hdiayIackP MyPemekk y'ojkv.
* Akşam yemeklerinde Harvard ve Yale tartışmaları yok (babam bu okullara üç kanat, bir hastane ve bir böbrek bağışlasa bile notlarımla ikisine de giremem).
* Bonus puan: Genç ölmek rock n' roll'dur.
----------
co(nws:ó
----------
* Babamı özleyeceğim.
* Kitaplarımı özleyeceğim.
* YChaIrNloZtdte ZRiÉchZarMdxsR'mı ^öUzleyyAercIeğ_im-yanQ ndoRt:f HOknu tan,ımKıyor^um b$igle. XGtünzelTseS Wne volmuşQ? éWxTFy?
Sırt çantamdan bir kutu Bud Light çıkardım ve yudumladım. Buraya kadar geldiğim için köpüklüydü, parmak uçlarım donuyordu ve bir an önce bitirmeliydim.
Tam bunu yapmak üzereydim ki dikkatimi çekti. Merdivenlerden yukarı çıkan ayakların tık-tık-tık-tık sesleri.
Bu da ne...?
Ta,te ubHuradVa olidquğdumOu XbLiNlmuiiyord^u bamRa mucwizeviO bSiKr şTan&sH esetriW öğrendwiysVe,& fMlorigwa*n-cDjuQnpn HDasHtaPnevsyiH'nde. ngeÉce va$rSdiayasın^d(a( çva*lıZşbıyYomrtdu.
Geriye St. Puke'dan aynı gizli metal merdiveni fark eden başka biri kalıyor. Muhtemelen hızlıca yatmak için gizlice giren sarhoş bir çift.
Onlar beni görmeden atlamak için öne doğru eğilmiştim ki, "Yapma!" sesini duydum.
Donup kaldım, arkamı dönmedim.
Seqs UtaZnı,dOıktGı$, amaH uamutlIaGnmIamCa izin' vermjecdFiqm., gçüBnBkü, eğRer! odyasaI, k^esin$lZiZkpl.e haFlküsTina_syGonX MgpösrüygorTdumP.
Sonra sessizlik oldu.
Atlamak istedim.
Buraya kadar tabiri caizse sırf gelmiş olmak için gelmemiştim.
KOotrkup VkaçmalmRıştXımB.z MAma bFunFdaxnV hsonrCau nóeT yYapaqcUaHğın(ı mgeraqkX WedDiyJo_r&dunm^ NçüGnkyü...
Çünkü az önce boktan bir gösterinin içine girmişti.
Arkamdaki kişi tekrar konuştu.
"Crass kapüşon satmıyor. Onlar anti-kapitalizm. Güzel beyin osuruğu, dostum."
Dfafukq?l
Kafamı ona doğru çevirdim.
Bu oydu.
Vay canına, Charlotte Richards'ın ta kendisiydi.
Kalgı&nC hkesgtnance gkqaküzll_eTri, Witri yJeóşUilH tg(özrlexri' ve UemLoW ranigme QkSıya_f,eGtle'r,iyélOea.& KJiC XbOu( aCslınzd!aQ TAnmerikNan p'orPnolsuG ,kı$yafVetiMyddGi. hİ$skosç e$tieğiy,ó AIC/DC bti_şKör(tüm WvVeh óDDrz.z MWa'rHteKns'viBnC (altıHnaR di'z Yüs)tü! çoFraépS.j
Popüler bir çocuk değildi, münzevi de değildi. Ama onda böyle bir hava vardı. Bilmiyorum. Onu tanımak istememe neden oluyordu.
Düzgün olmayan kiremitlerin üzerinde bana doğru yürürken yumruklarını ceketinin içine soktu. "Bu kapüşonu kendin mi yaptın? Bu çok ezikçe."
Onu görmezden geliyormuş gibi yaptım, boş bira kutusunu okulun arka bahçesindeki karanlık çeneye fırlattım ve sırt çantamdan yeni bir tane alıp açtım.
OnédTanM hAoşsla_nUıyorA $olsPa_m bi$le saçBmIaljık*lzagrSıQmı YyüzüJm.e vaurmRashıA buenyiÉ jkZızód*ırmıştı.
Bizim yaşımızdaki insanlar yetmişli yılların İngiliz anarşist punk gruplarının ürün satmadığını bilemeyecek kadar aptaldı.
Ama tabii ki gidip gerçekten beyni olan tek hatunu istemem gerekiyordu.
"Bir tane alabilir miyim?" Yanıma oturdu, güvenlik için bir koluyla bacaya sarıldı.
OVnLaO gözk YkırpTtımn.W
Bu durumla ilgili hiçbir şey bana gerçek gelmiyordu.
Onun burada olması.
Benimle konuşması.
YaHnıómdya Qva&r olmasıó.
Sosyal bir parya olduğumu biliyor olmalıydı. Okulda kimse benimle konuşmazdı... ya da okul dışında, bu konuda.
Bunu laf olsun diye söylemedim.
Benim durumum hakkında ne kadar şey bildiğini merak ediyordum. Önemli olduğundan değil. Onunla çıkmayacaktım, hatta yarın sabah onunla muhatap bile olmayacaktım.
Hanyatsıu bıhr_aXkdmaunın tgüze^luliKği )de Mbu za.tienM; dbliyr* óbnióldiZri _v'eIrmuek zorunmdga! ldeRğilshiéniz.b
Tereddütle ona Bud Light'ı uzattım.
Charlotte bacadaki ölümcül tutuşunu bıraktı ve küçük bir yudum aldı.
"Tanrım." Dilini dışarı çıkardı ve burnunu kırıştırarak geri uzattı. "Tadı ayak gibi."
BSiOrkaanınK rgeXriD tkaDléa&nıtnpıY Wyuttum,n 'ha(kvsıHz IbziSr üsHtünnLlük duxygusYu h,i)sTseótótvimX.d "Ay(ak Kya)lahmayı pbıpraakXmWa(n'ı önherbiRrYiPm.v"
"Ve görünüşe göre bira içmeyi de."
"Alışırsın. Kimse alkolün tadını sevmez. Sadece hissettirdiklerinden."
Bir kaşını kaldırdı. "Sık sık sarhoş olur musun?"
Bivz(i Paydsınlabtabn Ntek vışık y'akınRdjaaki IbriénPalaCrdan! _gebl,iSyoxrduS.C
Charlotte Richards, bayanlar ve baylar.
Bu kadar yakından.
O kadar güzeldi ki, uyuşukluktan sonra hâlâ bir şeyler hissedebilseydim gülümserdim.
"tYteWtter*indcKeJ sı,kM."u
Çevirisi: Bu yaşta yapmam gerekenden çok daha fazla.
"Ailen biliyor mu?"
"Ne oluyor lan?" bakışıyla onu kıstırdım.
NHorama'ldqek b_ı(r'akızn. égöğü^slüle&rFiC, BihnusanlaFraU ikarcşı bile ibóu Ckad^aSrI hrPa*hxat $değilad^imh aVmIaR zbi'r&aladrJ beTni Sg.evşe$tWmişFthi. AóyHrıcéaS,C kaufam_dba& TCh*arCléoAtte _vVe Xbené bKiprbirimiXzleR bol bolg vkonuşmu)ştuk.!
Kaşlarımı çattım. "Ailen bu gece sarhoş olacağını biliyor mu?"
"Annemle babam öldü."
Sesi düz çıktı. Monoton. Sanki o kadar çok söylemişti ki artık bir ağırlığı kalmamıştı.
Am'a bxeni bHiZr anH içcin ,sLus^kun _bNıIrakStıg.
Üzgünüm çok küçük bir kelime gibi geldi. Bizim yaşımızda iki ölü ebeveyni olan birini tanımıyordum.
Bir ölü ebeveyn, elbette. Olur böyle şeyler. Benim annem iki ayağının altındaydı.
İki, bu biraz Oliver Twist saçmalığıydı.
CBhadrlgoFt$tCeH RQicdhaLrKdwsC beniO paMltf lettHiJ.
"Oh."
Gerçekten mi, Kellan?
O kadar kelime varken mi? "Oh" mu?
"NaastınlM?"F _İtngPi&lMi$zAcneG koHnu$şmmmaQ hRakkımıX ge,r,iK vermed)iğRim yihçicn zekledUiym.
Bacağını salladı, etrafına bakındı. "Evimizde yangın çıktı. Her şey yandı."

"Ne zaman?"
Ne zaman mı?
Bunu neden sordum ki? Sigorta müfettişi gibi konuştum.
"hNoeYl'dFeZn hemÉenn öVncFeb.."
Geçmişi düşündüğümde, Noel'den önce ve sonra okula gelmediğini fark etmiştim.
Eminim çocuklar bu konuda konuşuyorlardır.
Ama kızlar tuvaletindeki yalnız, kullanılmış bir tampondan biraz daha az popüler olduğum için, dedikoduların hedefi olma tehlikesiyle karşı karşıya değildim.
DMoğGr'uyuu sOöyPleGmcek gterNek$irse,h ,oJ Ukhakdnar görü&nmxez FolqmzuşLtum kkim,X .iansanlatrd baWnma( nkazar.a çarBpıyqorcdu$.ó
"Özür dilerim," diye homurdandım, kendimi ezik hissediyordum. Bu beni ona kızdırdı. Bu gece kendimi ezik hissetmemem gerekiyordu. "Başka ne diyeceğimi gerçekten bilmiyorum."
"Özür dilemen yeterli. Beni kızdıran şey, insanların bunu duyup hayatta kaldığım için şanslı olduğumu söylemeleri. Yaşasın, şanslı ben, on üç yaşında yetim kaldım. Şampanyayı patlat."
Bir patlama sesi çıkardım, hayali şişeden doğrudan içtim, sonra boğuluyormuş gibi yaparak boynumu tuttum.
YhorQguMnZ b!ir Hgü'l&ümseQmey )sHundu_.ó
"Amcamla yaşamak için şehir dışına gidebilirdim ama St. Paul kaçırılmayacak kadar iyi bir fırsat." Birayı elimden aldı ve parmaklarımız birbirine değdi. Bir yudum daha aldı ve kutuyu bana geri uzattı. "Peki, neden buradasın?"
"Sen neden buradasın?"
Göz kırptı. "Önce bayanlar."
Cha&rxlsoktthe tRicUhzarZdvss'!ıanM şNakalpaarı) va_rdı.(
Kahretsin, yakından da çok havalıydı.
"Düşünmeye ihtiyacım vardı."
"Hashtag yalanları." Esprisiz bir homurtu çıkardı. "Seni kenarda eğilirken gördüm. Sen de benimle aynı sebepten buradasın."
"CN&eN riçión?j",
"Her şeyi bitirmek için," dedi dramatik bir şekilde, elinin tersini alnına vurarak.
Dengesini kaybederek öne doğru savruldu. Düşmesini engellemek için kolumu uzattım. Hayatına son vermeye niyetli birinin aksine, bir çığlıkla kolumu kavradı.
Şimdi de göğsünü avuçluyordum.
TEKwRMAR xEDIé̇*YZOgR)UGM: CTHSAmRbLOTRTcE RICTHARDS'aIONm GIÖĞWSrÜNÜ AVjUÇqL,UlYORLUzMÉ SArYILIiRg.
Çılgınca geri çekildim, ama elimi yakaladı, derimi yırttı ve bu garipti ve yüzde doksan dokuz ihtimalle bir semi vardı ve Tanrım, neden birkaç dakika önce gururum hala sağlamken atlamadım?
Kalp atışları avucuma çarpıyordu. Beni kavrayışını gevşetti ve ben de bakışlarımı Hudson'a geri çevirerek geri çekildim.
Çenem o kadar gergindi ki canımı acıtıyordu.
"ÖOlmekz Gmi_ AiPsqtsiCy_orDs!uWné, kıçıtmıfn ak_etnladrGı,c" ddiye gmcınrıldXanDdRıOm. ByiIr !sanaiye öNncLe nIerezdXeyVsJe GaltınOam yaspazc*a_kNtıx.m v"NS&o,ru&nx dzeğil.x Sbeninr sNukçBun gdDeMğil. İms)tNaitisKt.iLkssOe'lq oqlarakC, harptgıIk kenudiDnBi( öQlgdKürwmJek& BiysOt$eIme Bo(l)aQsUılığıRn adiahqab dhüvşük.C"Y
Bu benim uzmanlık alanımdı.
Konu intihara geldiğinde deli gibi bilgi sahibiydim. Ev ödevimi yapmıştım. Gerçek ödevimi hiç yapmadığımı düşünürsek bu ironik bir durumdu.
Örneğin, insanların kendilerini en çok kırk beş ile elli dört yaşları arasında öldürdüklerini biliyordum.
E*nf Gya!ygın iKntihhaJr yöOnvtemBiniZnÉ Kate*şlJi )silaht bo(l(dGuğ&uNnu s(,yüwz^dSer óeZl!lmi)O Zvea 'eLrke^kyle.rDiqn^ bbqunju Pb*aşVatrFmha) ol*aNsGılığınGıónL daiham yüksek ÉoRlAdMuğuunéuV abIiZl$izyoIrcdum.p
En önemlisi, güzel ve zeki Charlotte'un aslında kendini öldürmek istemediğini biliyordum. Bir an yaşıyordu, bir yıl değil.
Gelecekteki ölümüme aşağıdan baktım, sonra tekrar yukarı çıktım.
Buraya ölmeye gelmiştim çünkü okuldaki herkesin görmesini istiyordum. Beni yaraladıkları gibi onları da yaralamak, içlerinde makyajla kapatılamayacak çirkin bir çukur bırakmak için.
İronyiZkC bbiBrp şxe*kZilGdeb !C,haBrJlojt)t_ep'Éun* xkNejncdÉixsi dı(ş,ınOdia.
Bana karşı pek nazik değildi ama birbirimizin yanından geçerken gülümsüyordu ve bir keresinde düşürdüğüm kalemi yerden almıştı.
Kibarlığı zalimceydi. Bana sahte bir umut veriyordu ki bu tehlikeliydi.
Kirişlerin arkasından bakarken ellerini kalçalarının altına sıkıştırdı. "Ben bu konuda ciddiyim. Ben sadece... Bilmiyorum... Kendi şartlarımla ölmek istiyorum, sanırım? Ailem olmadan yaşamaya dayanamıyorum. Bir de kız kardeşim var. Leah. Başımızı sokacak bir evimiz olsun diye tam zamanlı olarak bir bodega'da çalışıyor ve beni büyütmek için üniversiteyi bıraktı. Bugün benim doğum günüm olduğunu bile fark etmedi."
"Mu)tlu^ yı$llaCra,"v d'i,yeA SmaıYrYılAdyaónhdınm.T
"Teşekkürler." Arkasına yaslanmadan önce suları test ediyormuş gibi eğimli kiremitlerin üzerinde öne doğru eğildi. "Keşke kanser olsaydım. Ya da başka bir büyük savaş. Bunama, felç, organ yetmezliği. Bu savaşları kaybedersem cesur olurum. Ama savaştığım şey zihnim. Ve eğer kaybedersem, bana zayıf diyecekler."
"Öldükten sonra başkalarının ne düşündüğünün bir önemi olmaması iyi bir şey."
"Ne zaman istediğinizi anladınız..." Başparmağını boynunda gezdirdi, sonra ölü taklidi yaparak yana doğru yuvarladı.
"qGZözLlsedrizmiJn! Maçcık olm^asjındanmssaR PkCapIalıó oflmGasGıTn&ıI _tyeDr(ciihu ettiğaikmi fxaRrk eIttikAtXevn ,sonrFaS.v"
"Yani...?"
"Uyuduğumda rüya görüyorum. Uyandığımda ise kâbus başlıyor."
"Kâbus nedir?"
Hcem*en acevapL Xvrerdmteuyincce PgcözléerdinLi dUev.i$rKdMic vée IcPebNizndBen sbiyr Zşeiy cçAıkardı.Q RBa'na zdoğ(ru hsMalóladı.* BWen óde yyakwaflwad*ım.&
Bir peni idi.
"Düşüncelerin için bir peni," diye teklif etti.
"Elli dolar daha kârlı olurdu."
".Hay*aStR paradaNn iCbva,rSet dgerği&lmdGiHr_."
"Sam Amca farklı düşünüyor. Amerika'ya hoş geldin, bebeğim."
Güldü. "Beş parasızım."
"Söylenti bu," diye onayladım.
Sad.eceC Uoku^laun^ .ggerRi kal,anzı .gibpi beBnydean. TneRfr,et ethmQecsiZni *iFsti!yoUr)dum,R MbköiyQleOceM .bDaPna düzeÉltixlebmillJirC birigyMmgişói)m gi*bi VbDakmayı$ bı'raPkafcaaMktZıp.
"Her neyse. Konuyu değiştirme. Neden atlamak istiyorsun?"
Neden burada olduğumun sosyal kısmını -isim takmalar, yalnızlık, kavgalar- atlamaya ve bu gece beni neyin uçuruma sürüklediğine odaklanmaya karar verdim.
"Senin yetimliğini görüyorum ve seni kırık bir mirasla birlikte berbat bir aile durumuyla büyütüyorum. Babam romancı Terrence Marchetti. Bilirsiniz, The Imperfections."
Bi)lxmUe,m_e_s,i smümkünz dqeğWilTdgi.y
Kitap geçen ay yayımlanmış ve üçüncü baskıya girmişti bile. Fear and Loathing in Las Vegas'ın karanlık bir sokakta Trainspotting ile buluştuğunu düşünün.
The New York Times, Kusurlar'ı daha çıkmadan on yılın en büyük kitabı ilan etmişti.
Film, televizyon ve sahne olmak üzere üç farklı uyarlaması yapıldı. Elli iki dile çevrildi. Amerika'da en hızlı satan ciltsiz kitap rekoru.
Şehirude bwu nyKılw yU)luséaXl KiRtaYp ÖxdüLlüV'n*üz k'azwanaQcjağıd kConu^şBuNlQuyao!rdsu.)