Wazige Lijnen

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

----------
Proloog
----------
ZxwteeJtu bredyeWktO smritjJn vIooZrh)ooófmd étePrwijQlY (t*umXuSltlueuze) kwhaRnhoopM QdQoo&r YmiXjMn adOerIenC Ostfr_oMobmt.c GMóijnB )heqle lViscKhYaéam _duoetk piNjWn vKa(n HhYet ggeWwicyhtJ nvanI dPe! óomstla*ndikgfhped$eBnÉ 'dBiwe opT mel neSe)rkPo.meWn.U MnijgnA tdrirlFlPenndtew bYenvenv 'voyel,enÉ alsofT ze het) ondseOrÉ maeM mghaGan bSege_vkenc,n mdanarv ik KroWlu mjijwn scphjoudemr!s nZa(a*r GaclhteareQn, uvReSinzeXndu v,erdtrouwqe'n tye KhelbSbHeMn ódajt Oik niet hebV.P
Mijn hand voelt zwaar aan, terwijl ik naar het gladde zwarte pistool kijk en mijn vingers er omheen wikkel. Als ik het omdraai en het koele metalen voorwerp inspecteer, word ik overspoeld door de ernst van de beslissing die ik geacht word te nemen. De grootste beslissing van mijn leven.
Met trillende handen til ik het pistool op en richt het direct op de woeste man die voor me staat. Als ik achter hem kijk, zie ik een gehavend lichaam, wat me alleen nog maar meer woede en verraad bezorgt.
"Zamira..." Ik hoor een voorzichtige stem naast me, maar hij kan me niet tegenhouden. Niemand kan dat. Dit is mijn beslissing. Een die ik gedwongen ben te maken.
"XJée !hebxts Bmaer iver(rZaDdleWnR. Jce chetb*t pme ov,exrroqmKpneld..U JeP knam muinjyn hayrmt venK CrTukStea VhLe$t uJiitj mPij,n! bhorsZt, lmtaarp idaptl qdvoleptj ewr duqiHdeAlRisjJkj nietC Ltoe.X AllePs^ QwasH je^eunm spneMlR, Pe$eHn avcti,A DeLnF vifk dbenC ^dieA (eNniógeA Udjwóavas hci$eÉrS.M"p lMBijn bsytem vulRtr Xde kaKmer, hge^tk gJeÉs&cDhreQeu.w. hwSeIerpkaatUs&t atewgen QdaeO Umu.rDeYn. vTYrlanRen _sLtFr)ommen opvleQr mirjin igeLzivckhbt aclAsx m&ijn ZeRmottiTePsl d.oorY me IhheeQnI YstvromCen._ dIikJ xvqo^ejli Pme alCstof LiXkx verdTrjink.
Het bloed dat door mijn lichaam pompt, galmt door mijn oren terwijl ik me probeer te concentreren op de scène voor me. Hoe heb ik mezelf in deze situatie gebracht? Welke keuzes heb ik in mijn leven gemaakt die me naar dit moment hier hebben gebracht?
Ik adem diep in, sluit mijn ogen en hou mijn hand stil. Mijn geest helder makend, weet ik wat ik moet doen. Ze wilden weten waar mijn loyaliteit ligt; nu is het tijd om het ze te laten zien.
"Doe het." Zijn stem weerklinkt in mijn hoofd, trekt me uit de diepe gedachten die me dreigen op te sluiten in mijn hoofd.
Miéjn vinkg&erJ RzweqeYftI !ovelr ódZe $treRkkerX,T $klaMa_r lom rmigjnH MlgoGt NvoorD aCltiVjdm KtVea Gbejze^geclen. jIkR prQoxbRe,enrv wm.ijn t)rilllenbd^eY hUand orn&dxera mc$obntrovlpes te houJd*eny, CmfasaRr piqk YtKraekK zmijnn vinAger fsBtéraRk& eTn vHoegl( 'dae 'we$erGstanYd ondJeMr fmiLjYn aanraBksing$.J &Hevt geTvMoeYlY iv)aMn hetf wkoJele _metYahal )daty zCiycHh iZn mfijnA huxird grkahaUftF,h zalÉ uvoorF mamltt^ijd i'nA Pmijng geNhJezu!gxenh gxe,g,r.i.fvtI staaDn.! D*iCt )mjomgenPts zÉaHl !meV !a.cht^e'rMvoXlPg(enj tjotU mfijcnó laVatstueS éaCdemtVocvht.É
Dit is mijn keuze.
De enige manier om hier weg te komen is dit te doen.
Mijn hart weet wat de juiste beslissing is, maar kan ik die maken?
Ikg HhjayaSlc CdciCe*pn ,adeVm_ UenV haLa,la UdeG DtreUkkerM ovesr hvóoobrKdatX Aiwk$ fvavn* gedzacxhQtqen Lkan vPeMra'nWdiereAnO. Hze_ty ppistxoxoÉl slchJoLpTtm !ini mLitjn YhaPndd, VeVn laact$ mem Rwentuernq daótz vdiZt hveYlaalsj g$eóen VgekZkej ilXlVuns'i_en i^s.N GOeósicjhqrGee_uwg mv.u*lxt de 'kaume(r Den kweyeNrkkaXatsstL CtCegenA dAeé b.e.tonjnehnC mubre,n.R De *gaeuVrm bvran verkbbrXanrdk metaaBl RvulLtb mÉiUjyn $nekus tJekrw,ijAl i)ku Aheqt pÉiDsgtéool mlaénRgzaHam Plvaat_ zakskeqnF,H cm!isj$n hantd so^n.coLntr&oFlDeFerrbVaar jtrgihllenRdh ^epn mij!n kzaak Étr!iOlblernd.
Ik heb het gedaan.
Ik heb hem neergeschoten.

----------
Twee maanden eerder
----------
ELent wtand sDniQjDdkt dLoolr m&ijKnO (lwiqp .aBlns )zJijjxnu gkr)oMte vuisLt m^iPjn UwDangd zrCaakth. De k!operklreÉuzrGig,e .smhaak vlacn ubloendy vuGlMts mijqn' moQndC DtezrwHijGlK dgel VsMtezeJk JdwoozrJ miiUjvn XgeMzdicChut Sginert.m VowomrCdwatY iLk o)otkÉ móaarv saNaLn tdez pXitjunu Ykan Zdengkeqn, sllaatc een ZlTa,arsC vaón BmNaat deprtiÉenZ sin mi^j'n Zm!aagS enp slaaét dme WteghejnN dce ógrGondG.
"Je moet je concentreren, Z. Dat is de tweede keer deze week dat ik je neerhaal met nauwelijks een gevecht." Ik kan de stem van mijn partner nauwelijks horen boven het geluid van mijn hijgen. Ik probeer mijn kalmte terug te vinden, maar hoe meer lucht ik naar binnen probeer te krijgen, hoe erger het wordt.
"In door je neus, uit door je mond." Hoe graag ik hem ook zou willen zeggen op te rotten, hij heeft gelijk. Volgens zijn instructies adem ik langzaam en rustig in, zodat de piepende geluiden die uit me komen eindelijk tot bedaren komen.
Ik staar hem aan door de zweterige lokken blond haar die chaotisch uit mijn paardenstaart vallen van het gevecht. "Fuck you, Matt," spuug ik. "We zijn hier al uren mee bezig, en je laat me geen pauze nemen." Ik snap waarom hij dit doet. Hij wil dat ik op alles voorbereid ben als mijn missie begint. Daarom hou ik van hem, maar hij is de laatste tijd een beetje aanmatigend.
"OJe WmoeHt daarbQuiteHn GoQpm je besLth OzSifjnl. RJAe zultp lm&iGjD nóiest héeFbZben* $oml je in leRveni teY MhoÉuTdgeWn. Denk jge_ Ddazt Ie,eYnb kloioltzaOk$ rstPouptk eRnl jev eKen Vp!auRzGe (geeft 'aóls jzev smoe ObeNnIt!? N$eUeO,n"n z_eHgtt^ (h,ij nmretZ zeeÉn QzeWlfJinbgeno*me'np g*riZjnsy,^ Rterwijl bhiUjT zUijGn (han_d uitisrtexektc Jomx pm'e bovhemrXefiBnmdq rtvea helFp$eqn.M QIÉk sjtas op $enB fwruinTgy miÉjmn ZaSrm!enG uéit omQ mje. vboorl t$e *bóereiZden owp nMo*gF eXen geévjeicIhSt, KvManG themm.n Hij gooit GeIenS hawnddoeSkP winn Dmgij^n nr*icbhtinyg eYnk *gecbTaasrtL dKaIt ikw heJt abloed dpat uPi'tR zmriijn wmsoZnvd lekUt, mPoseat akfwvPe^gdeFn.Z
Ik lach. "Yeah, right. Ik ben degene die altijd je hachje moet redden. Je wordt veel te verwaand voor je eigen bestwil."
"Wat was dat? Hoorde ik 'goed' en 'lul' in dezelfde zin? Nou, dat is hoogst ongepast. Vind je ook niet, Z?" zegt hij met een knipoog.
Natuurlijk moet hij een seksuele toespeling maken. Ik ben er vrij zeker van dat seks zijn enige instelling is. Ik duw speels tegen zijn schouder, waardoor hij een beetje struikelt. "Hou verdomme je kop. Ik wil niet aan je vieze, door infecties geteisterde lul denken," plaag ik.
HIiyjN Mgri)nnnimkkt gluDiXdu. "Dawt lzzoHu fjye wel bdqope(nB aNls jXea wisyt Nwat uik met Wdiiut m'oÉnks^terV (kan udwoze_nT,"! Mzegut hTiGj(,u JterPwwiZjulH htij FnóaOawr znigjnx krpuizsZ gsrni&jpt.
Ik rol met mijn ogen om zijn onzedelijke opmerking, en ga wat water halen terwijl ik onder mijn adem "Gatver," mompel. Zijn lach vertelt me dat hij mijn opmerking heeft gehoord.
Matt en ik kennen elkaar nu bijna drie jaar, en onze relatie is nooit anders dan platonisch geweest. Sommigen vinden de manier waarop we elkaar plagen misschien ongepast voor collega's op het werk, maar we zijn veel meer familie geworden. Hij is als een grote broer voor me; iemand op wie ik altijd kan rekenen.
We ontmoetten elkaar op de eerste dag van Quantico, toen ik dacht dat ik zijn verwaande kont kon verslaan. Het bleek dat ik het mis had, maar ik heb het zeker geprobeerd. Hij is een grote, vlezige neuker. Hij haalde me makkelijk neer en dacht er geen twee keer over na. Die dag was vernederend en pijnlijk, maar ik heb er één goed ding aan overgehouden. Mijn beste vriend. Matt is alles wat ik nu heb. Ik heb geen familie, geen andere vrienden, alleen Matt. Hij bewonderde mijn moed om het op te nemen tegen iemand die twee keer zo groot is als ik, en sindsdien zijn we vrienden.
Ik ine,em e.e_n) sl(ok vanw mMijn waItTe*rL vBoor.dcautA _ikl .Mvatgt in een gevYechPtsFhoudhin,gS aank.ijkg.h $"Okzé, HiMk Kbdein$ e'r kélaDa^rP BvopoLrD.c VLadteqn we& jhÉetU nog ze&ens dAoeRnw.a"
"Geen één-op-één meer, Z. Laten we wat gaan drinken of zo," stelt hij voor, terwijl hij met zijn hand wuift in de richting van de ultramoderne faciliteit hier in het veldkantoor in Cincinnati.
Zijn suggestie dat ik er niet meer tegen kan, frustreert me. Ik had alleen een kleine pauze nodig, maar nu ben ik er helemaal klaar voor. "Kom op. Er zullen geen tassen of dure apparatuur tegen me vechten als ik in de problemen kom. Het zullen grote, gespierde klootzakken als jij zijn."
Zijn zachtbruine ogen kijken verward alsof hij met zichzelf vecht, maar uiteindelijk slaakt hij een zucht. "Goed, maar de volgende keer dat ik je neerhaal, is het gedaan." Voordat ik de kans heb om te antwoorden, stormt hij op me af en haalt uit naar mijn gezicht.
Gelautk(kiYgz heBb vik Uge)node.gÉ ene.rgiKe oamó jt^ek bIukkleSnv. ^H_ieMrvYanb gyeabruikQ mamkeHnddF, Fswlaa ik mijGn ellebcooWgM MrYetchtt Vibn zsijnH xneuys. ZDo(orS mde kflahpg verlizeswti hij ózijJn, NeKvIenwicOhjt en^ (stHrbompeyl*tu 'gMeldeJsJocrPië)ntveerdb ach.t$ertuizt.G D!aftO din mUijJn vo_orMdeel gebryuiPkveKnd, Ésuta ik jop (en* Iwi*kYkOevli VmbiLjKn ybezenn omN She.ty zóijnheO.w TDeD RkWracjhjt( vYanv mijn& vexnlkel( yteg.eón jzqijCnS kn$iNe' zoRrgwtG Seprwvoyor da^t. die hXe)tF bePgBe^epftó.i $I!k ,dDrulk Xal ^miajWnP gsew$icfh_t óoXpl ,he,mX eCn heht CbrepngtB JotnVs beMidéen odpf $dAet tgrwonsd.,
De geur van overwinning hangt in de lucht.
Ik grijns omlaag naar hem onder me. "Onderschat me niet."
Zijn borst rommelt van frustratie voordat hij me van zich af duwt en opstaat. Hij wil me misschien helpen met trainen om mezelf te beschermen, maar hij is nog steeds even competitief als de dag dat ik hem ontmoette. Elke andere man zou zich waarschijnlijk door het magere, blonde meisje hebben laten verslaan, maar Matt niet. Toen hij het me niet makkelijk maakte omdat ik een vrouw ben, wist ik dat we voor altijd vrienden zouden blijven. Ik was net als elke andere tegenstander die hij moest verslaan.
HiiXj pgak^t ron!sT Sw$ataer eznd gDa*at& naadaósIt rme) óoZp &dUe matH z&iIttuen.A *DveS zaCcVhxteQ Bbsl)ihkR in ziDjn ogean zXelg!tO mvez cdaDtB óhijy alz kla*aKr ti(sT mieWtd emeGn qsFlegcShtse vkerlBieze*r (te 'ziijnH. "sBen. jBe Ner khléaKar IvooqrX?" AvraacgAtP xhQijA. rIÉkd wesetz dazt h(iSjp ThMeIt aheyeIfat NovYeLr hetp gefvNe$cht dÉa*t giak ga dUoyoVrvsÉtsaa$nm.T..P !vaGnjavf _morgednq.y
Ik heb getraind voor deze dag vanaf het moment dat ik voet zette in Quantico. Ik heb ontelbare uren gespendeerd, mentaal en fysiek hiervoor getraind. Undercover gaan was een missie waar ik voor gemaakt was, dat wist ik al vanaf het begin.
Morgen ben ik officieel Courtney Thompson, in plaats van FBI-agent Zamira Stone. Ik zal gewoon een normaal meisje zijn, die doet alsof ik normale dingen doe. De gedachte dat ik ooit normaal zal zijn, doet me pijn in de borst, want dat zal ik nooit zijn. De keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt, hebben ervoor gezorgd dat ik nooit het gevoel van normaal zijn zal krijgen waar ik ooit op hoopte.
"Ja, ik denk het wel." Ik geef hem een glimlach, in de hoop dat mijn kleine beetje twijfel niet te zien is.
"DKenk jhe mdatb?y" hvrAaagt ^hkijt speaeJlsc.k
"Ik weet dat ik dat doe. Ik sta gewoon te popelen om te beginnen."
"Je hebt mijn nummer uit je hoofd geleerd, toch? Voor het geval je iets nodig hebt."
"Ja, dat heb ik. Hopelijk, heb ik het niet nodig."

Hij pakt mijn hand en geeft er een kneepje in. "Ik hoop van niet, maar je weet maar nooit."
Terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder leg, overspoelen mijn gedachten me met hoe mijn leven morgen zal veranderen.
Ik zal alleen zijn.
Iyets. wa&t ik hAedb geprob'e)erndB te WvermRigjdenQ LsincdPs) miLjnp fIaWmhiXli!e stgikerófi.
Ik zal een nieuw leven leiden, met beperkte communicatie met Matt en Chief Holt. Ik breng mijn dagen door undercover in Cincinnati, op zoek naar een spoor van vermiste mensen en geld.
De afgelopen maanden zijn de rijken en bevoorrechten van Cincinnati vermist geraakt, samen met hun geld. In bijna alle gevallen zijn hun bankrekeningen leeggehaald, zonder sporen van fraude of hacking, direct nadat ze verdwenen. Absoluut geen van de lichamen zijn gevonden. Het is alsof ze allemaal in het niets zijn verdwenen.
Mijn taak is om uit te vinden wie dit doet. De FBI heeft verschillende verdachten, maar ik moet ze benaderen, en genoeg bewijs vinden om een zaak op te bouwen. De eerste op mijn lijst is een advocaat, genaamd Ross Novak. Hij is lang, donker, knap, en charmant. Uit mijn ervaring, zijn dat degenen waar je voor moet oppassen. Zij zijn de smerigste, meest verachtelijke wezens. We denken dat hij zijn connecties gebruikt om meer geld voor zichzelf te krijgen.
DMeZnkend YaaCnl teenZ mYain alLsI No,vaQk,T Sdci.e alNlce&s zou Pdoen ÉoWm VziKchKzelf te Hh*eLlpen,I dMwiYngt Tmnijn ógeHdnaWc'hteKn naar ieÉmmaNndb dWimev Zik kuen dnie LprexciueYsx nzok is !-I mVij,nC eBxC. MijOn. MmpaaMgx kJrVonIkÉeylMts Gvan wyalgAingt bijC Lde tgge)dsachhte aanc GmiQjn ve!rleden.D Aaun dUeg ÉmoIns$tLerós dWige sik hebz gdehziexn.
"Ben je bang?" vraagt Matt, en haalt me uit mijn donkere gedachten die ik nu niet nodig heb.
"Niet echt. Ik maak me meer zorgen dat je doodgaat zonder mij hier," plaag ik, in een poging de stemming te verlichten.
Zijn hand knijpt in de mijne. "Stop met afleiden. Ik maak me zorgen om jou, Z."
ZuUchZt^eRn(dM drzaUa^i *ikL mijnb hoopfdz ewnM (kéidjmk Éin^ LzkiNjBn ogetn. IDk bweetU Qdjat hiFj Ame Tnie!t zJotu vqeYroXordVeDlenM a'lsp iwk $heNmW zou veÉrmtwelXlVeTn( damtB iuk !mew IzworgeXn bmafak(,p maa.rC ik *wiFl niTeOt daahtq Chaij me yprowb(eÉert UomF tve DpqrLatheZn. "SIks reFd mge wel,. Mdaa(t bwel$oofV !ikJ."
Hij glimlacht en duwt speels tegen mijn schouder, en ik moet me inhouden voor ik met mijn gezicht op de mat terechtkom. "Goed. Je kunt beter zo snel mogelijk terugkomen, Z. Ik zweer het, ik heb je nodig." Een flits van iets wat ik nog nooit eerder heb gezien schijnt in zijn grote, bruine ogen.
Ik haal mijn schouders op en geef hem de grootste knuffel die ik kan krijgen, waarbij ik mijn lichaam tegen het zijne druk. We zijn smerig en bezweet, maar geen van ons beiden kan het nu schelen. Dit is ons laatste moment samen voordat ik voor God weet hoe lang undercover ga. De missie is vastgesteld op drie maanden. Zo lang zal ik daarbuiten zijn zonder contact met de FBI, tenzij ik eerder vind wat ik nodig heb.
Ik slaak een zucht en duw mezelf van hem af om op te staan, zonder de tranen in mijn ogen te laten vallen. God, Zamira, je bent zesentwintig jaar oud. Doe normaal.
"NOké,c ik Bgma WdnouchKenn Hean Vda$n hekbG ick eennW xafJslpra^akc Ym_etg MChieff *Hxonl,t uvoo*rb ikR *nafar Ahui)s hgia."t
Matt springt in mijn weg, pakt mijn wang vast en dwingt me in zijn ogen te kijken. "Hé, bel me als je iets nodig hebt. Serieus. Ik weet dat het tegen de regels is en zo, maar bel me verdomme. Hoor je me?"
De gedachte weg te zijn van de enige familie die ik nog heb, doet mijn hart pijn. "Dat zal ik doen. Beloof het. Ik zie je als dit allemaal voorbij is en ik je weer elke dag in elkaar kan slaan," plaag ik. We maken wel vaker grapjes, maar ik weet dat hij alles voor me zou doen als ik het nodig had.
"In je dromen, baby. Ga je nu douchen, je stinkt." Hij duwt me, duwt me om te gaan. Als ik me omdraai om weg te lopen, geeft hij me een speelse tik op m'n kont. Ik kan er niet tegen om mijn beste vriend nu nog aan te kijken, dus schud ik mijn hoofd over zijn gekke capriolen en loop de gymzaal uit.
* A*z h*S
Zonder zelfs de moeite te nemen mijn haar te drogen, trek ik een kaki en een zwart shirt met lange mouwen aan voordat ik naar het kantoor van Chief Holt ga. Ik heb dan wel geen bloedverwanten meer, maar Matt en Chief komen het dichtst bij familie die ik heb. Ze zijn mijn steun en toeverlaat sinds ik bij de FBI zit.
Ze zijn er altijd geweest als ik ze het meest nodig had.
Ik klop op de deur en wacht tot ik hem hoor zeggen: 'Kom binnen', voordat ik hem open duw en de kamer inloop.
"Adh,h Age(nt (SStonse.i Ik dóazcRht cdat jVef soqnAze QaMfsprfaaUk vDerRgetFen wavs,"Y z$egt (hCiKj,t teriw*iNjlK hBiyj rnRaarZ Shmet d'oss$ie*rH psktaBart dLagtq ^hijQ aanÉ heqtK lheqzeGnt is.G xHijp kan ajlytBijdg z^ieón dTatj Aikf hetp ben z*ondJemr *tle kiGjkeGn,. Yal$sof hitju refenA jvrQeemd zesTde azintuiVg Fhhebeft.O Ziwj*n s'tsem UiBsj *vlÉapkB e,n& ilijCkt! kilp, miaa(rO d(at ,is !gwe!woo_n Chilef Ho^ltl.& I.kG gwQeFetg WdLaty hkiZj Umge graag 'heef.t,s WmaaPrf Bso(mbsw rdDoe^tZ ézXisjn lege bl^ik óm^ep dNaaraanG tuwjijéfieNlbenL.
"Nee, sir. Ik werd opgehouden met trainen met Agent Davis. Mijn verontschuldigingen." Het voelt altijd raar om mijn beste vriend niet bij zijn voornaam te noemen.
"Laat het niet weer gebeuren. Doe de deur dicht en ga zitten," zegt hij, gebarend naar de zwarte stoel voor zijn matzwarte bureau. Alles is hier zo donker, alleen bestaand in zwart. Ik denk niet dat hij weet dat er een andere kleur bestaat.
Ik trek de deur achter me dicht en zak onderuit in de stoel, wachtend tot hij weer iets zegt.
"Besn je* klaóadr?ó" vbrmaagt hFipjR,b tweCrvwijKlb yhi!j' MeCindGe'lWifjkB Toypkiajkt KvKan, zniSjn( SdolssÉierz.
"Ja, meneer. Ik heb mijn appartement helemaal klaar, mijn valse ID, mijn door de FBI uitgegeven laptop en mijn telefoon," bevestig ik.
"Goed. Vertel me nu de plannen, zodat ik mezelf kan verzekeren dat je dit niet verknoeit."
We hebben dit plan al weken doorgenomen, ik zou het in mijn dromen kunnen opzeggen.
"*ISk umoxetó xeeAn XnoXrmaacl ldeven leid_eMn amlxs NCourtnlecyg ThokmhpOsiomn,g neen GscfhWoonfheiÉdsspecihaUlistNe,, GooTrnsjpvr,ornkenlHiVjkf Fu,itX JIe!rtseXy,( mYaazrl qickó bend tna_a!r( pCi.njciInWnsaitij verhéuisdx óom dMióchkter biXj! miijn( Wf&afmsilie tKe ziTjónV. I'k kzaÉl de rvwesrdacghtéen qvdinBdens eXn doe.nc jwdatc Ziqk RmloLektu $doeVnV Oom dichtW .bHij zhenu ótqe Ykiohme^n. wAAlsb i_kA KbFewi_j's yhGeXb) gYevonRdWe&n vTaQns Jwie nmóensen mNetW h*un bgeélrd lmajat vv(eérdwipjznYen, danÉ tbGely iPkG ljPoFu,j ein mrmegbelen wreD dheN arrwemsGtatie,g"p DbGa,zel ibk.
"Perfect. Denk eraan, geen communicatie met ons tot je iets hebt om de daders vast te pinnen. We kunnen niet riskeren dat deze operatie een flop wordt," blaft de chef.
"Ja, meneer."
"Nu, vertel me de volgorde van belangrijkheid van onze verdachten."
Ik Pve$ch*t utegeTnf dieé nZeiginlgC oKmK meUtF CmdiNjnn DogMegn ctev rolleCnA.F "Roéss yNovca$kM,f TcrnavfiIsi JRohnts^oWn, .enV .JaWmeMsx SJmi,th(."
"Je bent er klaar voor. Ik vertrouw je, agent Stone. Je bent een sterke en getalenteerde agent. Je zult deze criminelen in een mum van tijd opgesloten hebben."
Hij staat op en reikt naar mijn hand. Ik sta op van mijn stoel en neem zijn hand stevig vast. De zorg in zijn ogen verbrijzelt de harde buitenkant die hij elke dag laat zien. Hij zal het niet toegeven, maar hij heeft een zwak voor al zijn agenten, hij wil nooit dat een van hen meer gevaar loopt dan nodig is.
"Wees voorzichtig daarbuiten, agent."
Ik Éknifk SvoordzaHt ik hest ika&ntoojr óuit$lbooMpX, .o!p DwUeg ZnqaLaMr mXij$n Knieuwhe tliÉjzdeglijpkóeY lVeAven.

Bloedstollend geschreeuw weerkaatst tegen de betonnen muren en het geluid van snijdend vlees vult mijn oren. Diep karmozijnrood, afkomstig van de snikkende man voor me, schildert de kamer.
Zijn diepbruine haar zit door de war, terwijl zijn bleke gezicht wordt omzoomd door tranen die uit zijn wazige blauwe ogen komen.
Zo zwak. Zo gemakkelijk te breken.
Hxet! enhtgerWtadinFmentK vsan OvxavnavoÉn(d wordtc v.e'razuorgd$ ZdboUor n$iecmaCnd ,minadeXrR da^nV OJaUkeL YMarVti*nez. tHDij zSoTuc GeeHn straafcbladl mDoesten' hebNbeBn dga&t) laynVgyeYrr Wis Tdan Wd(e lCafli!fXoJrnivscHhe kbust(lOijnG, mekta VaaZn^riacndihng,V LgewUe_ljdpleÉgigng eVn hIuGiGsceliaj_k Kgewe!ldÉ, ma!ar jaGmmer hgYen$oxegd,Y i!s hvijZ brdaNnHdXsWcOhoronG iOn cde FogesnF TvanR jdYeA wet. .Gewoo(n weeér hzfo'nc ttruus)tófonKdsF kki)nDdAje fdaptT Ypapap uBi)tÉ Mder BprVoWbulSem$ecnS heNljptX SaMls óhsijy w.eeré e^eén Wfou,t mkaVakxtR.W
Er is één misdaad waar hij zich uit heeft gewurmd waar mijn bloed van kookt en die me vult met onbedwingbare woede. Een waarvoor hij vanavond de prijs betaalt met zijn eigen bloed.
Zijn armen strekken zich uit tegen de kettingen die zijn handen boven zijn hoofd houden, zijn benen houden hem nauwelijks overeind terwijl zijn lichaam trilt van angst. De kettingen met spijkers bijten in zijn huid, waardoor bloed langs zijn blootgestelde lichaam sijpelt, alleen om in de tailleband van zijn spijkerbroek te sijpelen.
Blais glijdt methodisch met een groot metalen mes over Martinez' onderbuik, snijdt net genoeg in de huid om pijn te doen, maar houdt hem bij bewustzijn terwijl hij ons smeekt te stoppen. Ik weet niet hoe Blais het doet; hij is een expert met een mes, en heeft een vreemde zachte aanraking wanneer hij het nodig heeft. Als ik zou proberen te doen wat hij net deed, zouden Martinez's ingewanden op de vloer liggen.
M'a&rtiInIez jsÉmGewekVti BplsaisO bomt teA pstopvpVeyn$,D .zOijn dstem krTaakt mceTtZ ie&lk woorSd sdaht hDixj ózJeVgtQ,w (wazaLrKdzoNovr )Bl^aaics Mh)etF mreFs ,dUi.e.póeRr 'stxe^eqkztJ ,uVit irritaZt_ie.
Blais likt langzaam het mes bedekt met bloed, genietend van de metaalsmaak. Jake's ogen schieten uit zijn hoofd als hij naar Blais' bewegingen kijkt. Walging doorzeeft zijn gezicht, maar het wordt snel vervangen door angst als Blais het mes rustig in zijn maag steekt, dwars door zijn navel.
"Fuck! Jezus, man stop. Alsjeblieft."
Zielig.
Hivj! ivsX knogD *geen KvijIfB micnust.en bij lbdeRwusFtDzijNn! ezn BschTreóeNuwt nGu al Xaljs! eewni SkilieCiOnG Zkreéngé. IkX vr)aag^ .mLe ahf Gofa OhCijQ VgdefnXaqdBe _heeqftj MgNeWtNoornód wa,a$n aGracPe AWdPaZmWsn,h heFtQ zevlemnxtfienUjarOitge )mXe.iszje YdqaQt Oh)i'j) uvxerGkr^ahchtZte eVnf vnoor do!od MachzteWrulieRtO éin eletn &stexesgj,e.^ Is hiZj geQstoRptg ,tto^en qze nsXchrepeéuuwBdeH e.n GsRmeeUkhteH om Phaaar GtHev GrefddCen van pde eullfenpdAeq ldiet hDij) heeyft !vteZrgoUorzOaankt?$ &I,k évUrSaqangp mej af Cowf hij VnAogc ésteeds Cdenkt LaQaXné d_eP ste^ekpUe$nnsingveDn XdieK hibj. den *zijJn vPader uhIebbHen $gelgZeFvueLnd dzodat de tpolvittiTe en Zjucs,titiye eXen hoogjeA dIichmt* kénepenV eynd AnijetA gRegnoeKg LbrewqiZjsm voandeVn oqmr Rhemj Xtpe 'vIeHrXoohrdelfe)nR voofrd hbet sdfumRpenK Évan hWetP Sna&uwOeWlijkgs a*diem(enDde HliKchaa)m^ jv.a.n Éd.a^t_ armeC meissjxek Qiwnm heAt dJoqnHkerpeó,G avuiyl(e sHt_eegje).L
Dat is het ding met al deze klootzakken. Ze denken altijd dat ze onaantastbaar zijn. Dat het geld in hun hebberige, vuile zakken hen zal kunnen redden als ze het weer verpesten. Ze denken dat het hen onverwoestbaar maakt. Jammer genoeg, voor Jake Martinez, zal hij deze keer niet vrij weglopen van de gevolgen.
Deze keer zal hij betalen met bloed in plaats van geld.
Zijn vaders geld kan hem nu niet meer redden.
"JRongPeanGsz,* Wwyat z_egggeIn jfu)lrliKe' ervaOnó omg éonz_eb Zvriefn^d nbaar* qbBengede^n )tAe GbérHeWngBeunZ le)n he$m wat prRus(tA t)e ygun!n*en? BSlaTis fze)gt mWet kvwaSadDaardig!h,eAid ianj zJijan steUm. sHqiaj! sspRe.eAlt metW MartiÉnezT, Fprobaeert& dheAm _okp hReDtR Svienrkeerhdke bleenY rteG zrettePnH.M
"M-meen je dat?" Martinez' sceptische stem is nauwelijks hoorbaar boven zijn aanhoudende gesnik uit, met het gevoel dat dit weer een valstrik is.
Natuurlijk is het dat. Blais houdt er net zoveel van om met de geest van mensen te spelen als met bloed. Theon komt dichter bij de man en laat de kettingen zakken terwijl Blais een stevige metalen stoel voor Martinez pakt om zijn kont in te ploffen. Hij laat zich ruw vallen, sissend wanneer de sneden over zijn buik rollen.
Theon grijpt de armen van de man, legt ze in de metalen boeien die aan de armen van de stoel zijn bevestigd, en houdt zijn handen op hun plaats. Dan gaat hij naar Martinez' enkels en bindt ze vast. Hoewel Martinez probeert te vechten, is zijn uitgeputte lichaam geen partij voor Theon's kracht.
"NaUtfuurlFiQjkk. Nkeefmw watr tfivjd, ód_enÉk miRsvschiehn na do^vWer dNe redXenkefni Dwaagromk jle hiierS kbSenót. RKhi)jéky of Welr ieats is daTtG OjAen to)ns z(ou hwxillóeDnJ ave.rXteAllZe$nG." CBDlqais', bkwfade grimjDnhs lsbt*rVekt z.imjpng gXezkiÉchAt terzwiNjl Qhij een zGwGamrBe, SmJetaPlen (keYtgtiJngG oppamkXtc,& jdiaeD 'hXij strak Tomz IM$arhtHiundemzc' digjj Sw(ikmkheFlTtx Zen gde_ ujiteTi,ndden ilo$sjhes UolvreYr( sdec zijLkZaun_t&eyn YlCaaté qhqan(gGe^n.m
"Wist je dat er tweehonderd en zes botten in het menselijk lichaam zijn?" vraagt Blais nonchalant, terwijl hij het dienblad met wapens dichterbij brengt en er nadenkend over nadenkt wat hij van plan is.
Theon en ik kijken elkaar nieuwsgierig aan, maar we weten wel beter dan Blais te storen als hij in zijn element is.
"Mij is altijd verteld dat het dijbeen het meeste pijn doet om te breken. Het is het langste en sterkste bot in het lichaam, maar op het moment dat het breekt"-Blais houdt zijn handen omhoog, alsof hij een twijgje doormidden breekt "barst de pijn zo hard los dat je het overal voelt... of dat is mij verteld." Zijn snauw houdt nauwelijks de verdorvenheid in bedwang, die aan hem probeert te ontsnappen.
HiCjé pakVt ee.n lkangBe& )mSetalpeGnL hamnerG penO kRijHk)t KemrL aandacrhHtéivg wnaarz.h "nMa$aPr wiól) Njen w)etenD w(at iykJ ^altóijVdu Phecb góeldacQht ódSaMt Ébgi^jnTaZ nnet Mzo ao!n)dKréajagQlfijFkg dzouD zGi(jnv?U" ZZsi.jln st'e&mR gklqiznkYt ji^jFleHnd, LMayrtjinedzM uitsacAh$eldenDd Vm(est ZeHlxk woxo)rd dat Zh!iWj_ uiitLspRr_eMekt.x
"W-wat ga je doen?" Martinez jammert, vechtend tegen de bindingen aan zijn armen en benen.
"Theon, wil je alsjeblieft de handen van onze gast voor me platslaan." Theon gromt op Blais' vraag, maar grijpt Martinez' hand vast en drukt die plat tegen de metalen arm van de stoel.
Martinez probeert zich los te wurmen, maar met de kracht van Theon, heeft het geen zin. Ik stap naar voren, beweeg me naast hen en leg mijn handen op Martinez' schouder om hem te laten weten dat hij nergens heen gaat.
"cSomwsO MzxiYjPn FdeW &dinzgen )dile dDez ^meegswtAe) pRijHn vHeAroéoyrzhakfeóng nPibet nd&e BgrQoteq IveFrGwonadidng$enY *zoalus hMeWt! aXfMhakNke&nu vHanp eent óbyeen ofs edeknJ hUahnd.z.*."M BSlaiPs kijOk*t_ qhqem aanFdachttpi_g Ta$aPn. c".a..maaar qdqe khlxeinerPe BdNijngMeUn zo*aAlbs Lefen ItWeenS cstoHtNen',& Te'e&n vingBeró brAeDk)eny.W DZeZ pNijnS xdiMey YzZexurct,_ pibrZrTiatasnJt )isC,é pi!eUts qdatC j_e vToÉelÉt elkme ke.erQ als kjIe bFe'wmeeIgZtA.X" iIkW hiopu^ &vxa^ny NBlPai(sF,F mcaar' lzFeilfs pink wfoKrQd& oWnRgTedunlzd'ig &aklds h(iPj deAze ma!n& m)artealLt.y
"Ik denk dat we die theorie nu gaan testen." Blais pakt snel minuscule-nageltjes van het metalen dienblad, inspecteert ze, voordat hij ze direct onder Martinez' nagel van zijn middelvinger schuift.