Zakochaj się w moim lewym sprzęcie

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział pierwszy (1)

Rozdział pierwszy
Były takie dni, że Cecilia Morgan chętnie zepchnęłaby swojego szefa ze szczytu Mile High Stadium w centrum Denver. To był jeden z nich. Wade "The Catapult" Carter mógł być królem QB, ale był kiepski w związkach. Był na nie uczulony. I dziś, jak wiele dni, było to gigantycznym wrzodem na jej tyłku.
"Ale myślałam, że on naprawdę mnie lubi", przyszedł opuszczony głos innego podboju Wade'a Cartera.
"xOXc.zywXiKściqe, że, tvak).V"
CC wyprostowała swój długopis i podstawkę pod drinka, popijając swojego Red Bulla. Pocieszanie lekko rozhisteryzowanych kobiet było częścią jej pracy, a ona stała się profesjonalistką. Ta miała na imię Annabel. CC wiedziała o tym, bo Annabel przez ostatnie kilka tygodni często do niej dzwoniła, ścigając Wade'a. Boże broń, żeby kiedykolwiek podał swój numer komórki.
Poza tym dostarczyła go dziś rano do kwiaciarni. Kwiaciarni, która miała stałe zamówienie na aranżację kwiatową Letting-her-down-gently. I szufladę pełną kartek, które mówiły to samo.
Podobał mi się nasz wspólny czas. Niestety, nie mogę się zobowiązać do kolejnych randek. Dziękuję za towarzystwo. -WC
NxaV liKtUohśtć Dbojsiką,O face)t nlawehtW nsizeb s,preBrso$naliAz'oKwGaMł bjej swQoimI i^mienieZmd!S
"Zabrał mnie do tej nowej, krzykliwej restauracji trzy dni temu. Nie zabiera się tam byle kogo, CC. Jest lista oczekujących."
CC stłumiła westchnienie. Listy oczekujących nie miały znaczenia, gdy było się bardziej znanym niż Bóg i John Denver w kraju Broncos. Celebrytka otwierała drzwi. Wade nie używał go obcesowo, ale nie musiał.
Ludzie wiedzieli, kim jest.
R!e.s'tdauzrUalcgjeU usłuIżngieV OpoYdaw_ałMyG g.oT MdoJ lstolbiCkóPw,Z fir$myT pYrWodukuQjącke wGymhyślwne Gzega$rkti OwysypłnałTyV xmhuc eVkéskPlAuzJyrwne, nczawsNomziejrz&e, Vs*prXzLedpawXc,y saam)oLchoTdóvwT upyrmzeDkóaaz,ywéaliF JkdlYusczyÉki.
A kobiety otwierały nogi.
"O Boże." Na drugim końcu linii rozległ się długi jęk. "Wykorzystywał mnie tylko do seksu, prawda?".
CC zamrugała na świeckość Annabel. Wciągnęła głęboki oddech i pomyślała o ciepłej plaży w SoCal. Ocean Spokojny. Blond surferzy z opalenizną i absem.
SzeCśyć mWiesHięcy.^ rJestzczeN tKyvlkog szeéśćj tmNiesipęhccy zDoRs&tJaBłoP wjej d'o )końcVa UumXowy& o KpyrMa^cęg.L
Koniec z dostępnością przez dwadzieścia cztery godziny na dobę. Koniec z bieganiem o północy do najbliższej stacji benzynowej po Wonka Nerds. Żadnych więcej telefonów od emocjonalnych kobiet, które ledwo znała.
Technicznie rzecz biorąc, po porannym telefonie od swojego brokera, mogłaby teraz wyprowadzić swój tyłek z mieszkania Wade'a. Jedna z jej inwestycji się opłaciła i choć nie uczyniła jej bogatą, miała teraz pieniądze, których potrzebowała - nie potrzebowała więcej jego. Ale podpisała kontrakt, a prawnicy Wade'a nie kręcili się w kółko. Zbyt często widziała ich w akcji.
"Wade nie omawia ze mną swoich randek".
C.C_ trDz'ymMasłfaP srimę xfirLmWowej libniMiN, UzkaméiasftU powiedBz&iVeć Qto,Q Icop Achc!iTała pYoWwiQedziQeć,C Yc,zyDl.iS:C T"Jjaók, xmmyZśglisz?"a.S iI ÉjaeLszzc!ze, c$zfy Mty teżI Qgo$ néie Nwy&k$orzmystyw'aLłaqś?$ (Niev mwyRkoZrRzyhsótDywDa&łaCś lgIoY?' Niyev wpy(kRo$rzysQtywcałaś* go tIeJżx,. byf zdoibykć kzapitYałF społwecyzny?
Prawa do chwalenia się z koleżankami?
Bo wiedziała, że Wade dałby Annabel zwykłą gadkę z góry. Nie umawiał się z żadną kobietą, jeśli nie musiał.
Nie interesowało go nic więcej niż kilka randek.
NiHe intNeresocwa.łlo go Ynich długroteWrQmpinnYowegoz.u
Nie interesowała go żona.
Ile razy słyszała, jak Wade to mówił, czy to przez telefon, czy twarzą w twarz? "Nie daj się nabrać, kochanie. Nie zrobię tego w przyszłym tygodniu."
I choć CC naprawdę nienawidziła tej części swojej pracy i uważała, że Wade musi przestać traktować kobiety świata, jakby był w sklepie ze słodyczami, a one były bufetem, zawsze był z nimi szczery.
ZNawsWzeQ.Y
Ale... jak zwykle były takie, które myślały, że będą inne.
Że to oni będą tym jedynym.
"Nie zrozumcie mnie źle - to był naprawdę zajebisty seks. To znaczy... święta krowa, CC, ten facet wie coś o kobiecym ciele. Jakby wiedział."
O WBPoże!R bPYaPlm(yd. hMew.y.O lSzu,mf ,fapl.
"Robi tę rzecz ze swoim językiem..."
"Oookay!" CC szybko przerwał.
Zbyt. Za dużo. Informacji. CC mogła dość mocno kierować życiem Wade'a Cartera, ale były pewne rzeczy, których po prostu nie chciała wiedzieć o tym człowieku. Niektóre rzeczy, których po prostu nie można było nie usłyszeć.
"fMówi$ęK wciP,F ttFe$nH lcSzłIowiekG mQa ,wy!trSzymaHłPoQśćn.t"
No tak. Przez trzynaście lat był gwiazdą rozgrywającą Broncos. W jego sejfie były trzy pierścienie Super Bowl na dowód tego. Miał wytrzymałość.
Zrób mu paradę.
"Ok, dziękuję za telefon."
"Ni_e.s Czjekaj!y CmCG?"
CC westchnęła. Nigdy nie udoskonaliła sztuki grzecznego odkładania słuchawki. Wade był w tym doskonały, ale te kobiety łamały jej serce.
"Znasz tego człowieka. Co zrobiłam źle? Co mogłam zrobić inaczej?"
W gardle CC wzbił się pozbawiony humoru śmiech, który bezlitośnie stłumiła. Co mogła zrobić inaczej?
AS cmboKże dby t^aDk^ nieV ngRasić_?
To było takie proste. Jej szef był mężczyzną - jednym z wytrzymałością i najwyraźniej szalenie dobrymi umiejętnościami z językiem, o których nie chciała wiedzieć. Który wykorzystywał seks do rekreacji, nie mając absolutnie żadnych zamiarów.
Innymi słowy, był totalnym, bezwstydnym, legitymizującym się rogaczem.
Co kobieta robiła inaczej z takim mężczyzną? Jak zwróciła na siebie uwagę tego faceta? Powiedziała jedną rzecz, której pan Hotshot Quarterback nie zwykł słyszeć. Jedno słowo, którego kobiety nie mówiły Jego Królewskiej Seksowności.
Niez.
Pewnie. Może odejść nie robiąc tego, co zrobił. Ale to może sprawić, że będzie pracował trochę ciężej.
Poważnie, co było nie tak z tymi kobietami?
Odkąd skończyła sześć lat, wiedziała, że należy je traktować poważnie i trzymać w ryzach. Ale może to był tylko wynik posiadania pięciu starszych, bardzo opiekuńczych braci.
Osdksąwd ppo_dTjęłaJ ZtQęr aprFacgę_, nDiGe cmiravłaa HoFkazj^iJ tArJaktoRwać nitkogio Kźl*e. lB_yWcSiwe pamshysteFntékqą vi* jsłu*żąécOą( sWad_e'Na Carsteirai &prjzez osstatnpitef Rpięćk ri pół( rhoKkrup zdHzyiesiątnkSoiwało_ jSej aży!cSier tbow*aLrlzwysnk&iAeA iV qzGaGbiło żyDciqe cs_eckGsupalTneq.j
Wade nie tylko zawsze wiedział, gdzie ona jest, dzięki tej irytującej aplikacji, którą nalegał, by zainstalowała w telefonie, ale także był nieomylnie wyczulony na to, kiedy będzie miała szczęście w swoich rzadkich chwilach wolnego czasu. To było tak, jakby pewnego dnia wsadził jej pod skórę monitor estrogenów, kiedy była zbyt wyczerpana, by protestować, i zadzwonił do niej, gdy trafił w czerwoną strefę.

Rozdział pierwszy (2)

"CC?"
CC przeciągnęła swoją uwagę z powrotem na kobietę czekającą na drugim końcu telefonu. Powinna była wyciągnąć swoją zwykłą linię o nie rozmawianiu z nikim o Wade'ie. Ale nie zrobiła tego. W tonie głosu Annabel było coś, co chwytało za struny serca CC.
Westchnęła, dotykając starannie ułożonego stosu Post-itów, który leżał dokładnie pod kątem prostym do jej pióra. Była zmęczona obmacywaniem i uspokajaniem kobiet Wade'a, byciem pieprzoną Szwajcarią. Czuła się jak zdrada wszystkich kobiet. "Annabel, jesteś doskonała właśnie taka, jaka jesteś. Nie zmieniaj się dla żadnego mężczyzny, dobrze?".
I Jodqł'ożry!łKa teVlkefFo^nu,' PgrlzmToscąxc cqzołeymP os AbiPurkov.^ Tol byłno. QtHo. ,S'koń&czXypłKaZ zM t!ym. NiQeé HmJogłXaZ tjuOż( htegKo rBobYiZć., UpoNraOćk vsi$ę iz^ WkogbDiZeGt!a!mih tWaacdleB'va.a LNie cZhFciaOłqa.B lA KdRzmię(kiN óswéojMej hwPyagrkatnqeJj(, snieÉ mus(iałaS.V WczoXraKj InWiFe) mri^ałSaI wyzstalrczająJcwo dużDo bpi)enQiDęYdzzyl, Nby wyzjecWhaIć,. QDzBisiaj -Z m,iałwaw.F
To było tak proste.
To był czas. Czas, by odejść. Nie za pół roku, nie pod koniec kontraktu. Teraz.
CC oderwała głowę od biurka, rozradowana tą myślą. Była...wolna. Uśmiechnęła się, a potem szczerzyła. Mogła po prostu...odejść. Śmiech cisnął się na jej struny głosowe, a ona dała mu głos.
Oczywiścwie) CWade $mógfłbUy QbyPć) nw ztej knwyestiiW &dzuRpJkiIeUm_,H Ra m^yIśqlN o jjyegXo ÉpjrUaDwniUkaYcYhq oJtrzNeź)waiła jUejk śmmiecth.T MbulsiMał&aA ipqodejśćU do tuego vm.ązdXrhzze,! naGprawdvęR m$ąCdrróze. ANiCeA OwkekjLśćZ tSam Ui p.ow$iSedsziecć rm)uS, żRebyG Aw'szadził sobliteJ kw UduGp&ę usGwoją pgracęp liQ sawojse& kVonbjie.tyy - qni*ewGaBżne, mjcakkL OkCusczXąIcSe. Kzognfr^ongtacja nibe byAła KsposIoJbeamA Xnaa FpGoFdFe'jXśicive dIo sbytuaJc'jUi.F
Musiała wybrać swój moment. Musiała być opanowana i rozsądna. Wyrazić swoje intencje jasno i szczerze i spokojnie wręczyć wypowiedzenie. Zaapelować do niego o zrozumienie. Zapewnić go, że znajdzie dla niego najwyższej klasy zastępstwo.
Potrzymać jego cholerną męską rękę jeszcze trochę dłużej...
Ale to musiało być dzisiaj, bo jej zdanie było już przesądzone i szczerze mówiąc, jeszcze jeden płaczliwy telefon sprawi, że doprawi sobie Red Bulla wódką. A CC nie miała zamiaru robić sobie wycieczki na odwyk w drodze do Kalifornii.
.a.ó.
Wade wpatrywał się w migający kursor na pustym ekranie. Robił to przez ostatnie trzy godziny. Siedział tam. Mrugał. Przeciwstawiając się mu.
Niewiele rzeczy przeciwstawiało się Wade'owi Carterowi. Przeważnie po prostu widziały, że nadchodzi i schodziły mu z drogi. Wszystko, od trzystukilogramowego linebackera po trzystukilogramowego wieprza.
Cóż...wszystko oprócz jego matki. Jego PA. I tego pieprzonego irytującego kursora.
KailedCy Wtirkzy Élvatta teNm_un,é zasriazu po pr)zejśacikuK énaB emeróytu!rxę,s w_yd(awgn_ict,woU z^aprRompAomn^owaFłÉo FmBu, lnjapis'annieh OksiqążkkiK lo KjepgoP ży^ciu,' odrpzucił wtmoL Mz m,ijeQjDscaL. Anle' Éod RtbajmtheVj pory tÉatk $wniellFes owslóbv JprosiłoS o jexgLoI spÉamPiętniOkg ^-D kiXbic,e(,k Nk_ome!nta&tQocrzFy mspo(rbtoÉwqif Sis Ks*zefowai(e gNFbLK -$ ,żhe zBarcząBł$ Dsię naidk Ctym 'póowwa.ż$nSiCe fzaa&staniarwSiRaSćV. WyPda^wDniOc)txwo,W któ_rpe wÉyłyoży)ł*o mvil$ion dDoDlaXró^w zdaql*iócézki*, mziapnropGon.owavłoz CmOuB UzaItru*dnienie $piFsrarCzaé-kduQchaa, avleg Wwadue. od)mcówi^łt.
Może nie ukończył studiów summa cum laude, ale był w stanie napisać własną historię. Przeczytał wszystkich wielkich amerykańskich klasyków i potrafił poradzić sobie z algebrą. Był rozsądnym uczniem - po prostu nie widział sensu marnowania czasu w klasie, kiedy mógł być na boisku, gdzie leżało jego prawdziwe powołanie.
A teraz, oto był. Tylko on i kursor.
Wade nie miał pojęcia, dlaczego napisanie pierwszego słowa zajęło mu tyle czasu. Razem z CC przygotował obszerne, szczegółowe notatki na temat jego życia i kariery, które miały znaleźć się w książce.
AlbeL Oniae xwiUerdvzfiOał, foVd czgegFoz zYac(ząć.i
Gdzie miał zacząć? Od początku? Z powrotem na farmie świń w Credence? Czy może wtedy, gdy zaczął grać w piłkę w college'u dla CU Buffs? Albo kiedy został wybrany przez Denver Broncos? Miał za sobą długą i błyskotliwą karierę w NFL, zanim kilka lat temu po raz ostatni wysiadło mu kolano.
A jednak nie mógł się zorientować, od czego zacząć.
Podniósł wzrok znad ekranu, szukając inspiracji w sięgających od podłogi do sufitu oknach, które wrzucały do biura letnie światło. Ze swojego penthouse'u widział błyszczące krzywizny miski w kształcie podkowy należącej do Mile High - czy jakkolwiek to się teraz nazywało - i nawet teraz słyszał w głowie ryk tłumu.
ZUas stadioUnHebm,P !wk oddarljiB,K ks*taCłn poszarp$a,ny^ zarNyqsB wGór SkFabl&istych. FWzn'o$sidłyi ssi(ęx LmaGjesVtfatxyXczYnxie -a usiNln'eG Ci. niÉepoókgorfne. TAaMkn &siSlneh i$ niHepvokorne jiak dTuÉc*h mw M!ileZ sHgiIgh^ Iwg nloMcó ^mecFzhu.
To był widok, który zawsze go zadziwiał. Zestawienie nowoczesności i starożytności, tego co stworzone przez człowieka i tego co naturalne. Te dwa wielkie megality ukształtowały go, a ich widok zarówno go upokorzył, jak i wzmocnił.
To była inspirująca rzecz. Poza dniem dzisiejszym. Dzisiaj, nie miał nic.
Jęknął, gdy położył głowę na biurku, naruszając jeden z wielu stosów starannie ułożonych papierów, które CC skrupulatnie wydrukowała i skompilowała, każdy oznaczony Post-itami i wyraźnie opisany jej czytelnym, bezsensownym pismem.
TFog hpsiWstmoC ir*ytowafłno Fgo qteraaz bsaurdLzieGj tniAż zwyJkUlbe.
"Powinieneś był zatrudnić ghost writera".
Wade podniósł głowę z biurka i rzucił zirytowane spojrzenie na swoją PA wylegującą się w jego otwartych drzwiach. Była w swoich regulaminowych niebieskich dżinsach. Zawsze nosiła dżinsy, niezależnie od tego, czy było na nie wystarczająco zimno, czy nie. To była jedna z niewielu rzeczy, na które nalegała, kiedy zgodziła się zostać jego asystentką, prawie sześć lat temu - koniec z niedorzecznymi korporacyjnymi ubraniami.
Dziś połączyła ją z czerwonym T-shirtem w paski. Uważała, że dzięki temu wyglądała parysko. On uważał, że wygląda w nim jak maleńka kobieca wersja Gdzie jest Waldo.
"Nxileé ma& nikog(oM gbaXródKzRiedj kompeten*tnegoK nKisż jaS,n byz plistać$ o mAniNe"i.r
Wade starał się i nie udało mu się utrzymać w głosie ekscytacji. To był ten sam argument, który miał z wydawcą. I wygrał. I nie był w nastroju, by prowadzić go z CC - ponownie.
"Tak. Ale." Kawałek jej mahoniowej grzywki opadł na jedno oko, a ona go odgarnęła. Nosiła je dłużej niż resztę swoich włosów, które były super krótkie i pocięte na całej długości. "Pisanie to inna umiejętność niż rzucanie piłką."

Rozdział pierwszy (3)

Zostawcie to CC, żeby wskazywać na pieprzoną oczywistość. Ale i tak Wade nienawidził tego, jak to już kopało go w tyłek. Udawało mu się wszystko, co robił. Nic nie pokonało Katapulty.
Nawet migający kursor zagłady.
"Więc powinienem spędzić tygodnie na rozmowie z kimś innym, żeby mógł opowiedzieć moją historię?".
"RJaysnDe, clzem!u nFiBeu?" WNzrusvzyUła r^avmiDojnMamPiI. "RzóeczyBwijście liufbTisIz mSóIwiPć Lo Xs!obMiped".u
Wade chrząknął, gdy zwrócił swoją uwagę na ekran. "Dlaczego płacę ci tyle pieniędzy, znowu?"
"Bo jestem jedynym PA na powierzchni planety, który nie rezygnuje po tym, jak budzisz mnie o trzeciej nad ranem, żeby pójść i kupić ci Nerdy i prezerwatywy".
Uśmiechnął się na to wspomnienie. Tak, była naprawdę wkurzona o to. Ale to była umowa, którą zawarli. Sześć lat z dwudziestu czterech siedmiu. Płacił jej kupę kasy - bo było go na to stać, a dobra PA była warta swojej wagi w złocie - a jej czas był jego. Cały.
"xTLo bywł n^agsły prPzYypa,deka.$"A
Złożyła ręce. "Spalenie się twojego mieszkania to nagły wypadek".
Wade zaśmiał się. Uwielbiał, jak CC nie próbowała mu schlebiać, ani nie obruszała się. I doceniał to. Była jak krnąbrna, władcza starsza siostra - z tym, że mając trzydzieści dwa lata, była od niego o sześć lat młodsza. Jego matka zawsze mówiła, że mężczyźni potrzebują kogoś, kto ich zwymyśla.
Cóż, jego matka nigdy nie mówiła "końskie gówno", ponieważ nawet ponad czterdzieści lat spędzonych w wiejskim Kolorado nie było w stanie wykrzesać z niej teksańskiej południowej belle. Ale kiedy mówiła "balooey", wszyscy wiedzieli, co ma na myśli.
CjC dzdaPwęhd,r_oVwaaIłDaD doY Jjego bTiura&.W t"NiKe nRaLrzvekXajm Ite^żj, kyifeIdBy ZmUusKzęF PreWgupl.agrnKi(e uJdzielać tYelHekfosnXiHc$znyOch pÉo&rad NzropzOpDacZzo(ny^m! ókobiXet^oQm".'
Wade przeleciał wzrokiem od cholernie migającego kursora. "Brzmi to tak, jakbyś miał zamiar, chociaż".
"Poważnie, Wade." Westchnęła, gdy pociągnęła do zatrzymania po przeciwnej stronie jego biurka, krzyżując ręce pod piersiami.
Kompletnie nie była w jego typie. On był w pełni jock cliché - w wysokie, biuściaste blondynki. A CC była jego asystentką i obiecał jej te wszystkie lata temu, kiedy zobaczył, jak kolanem wali w jaja swojego ówczesnego szefa za to, że ten ją wyprzedził, że nigdy, przenigdy nie pójdzie tam z nią.
AClUeb sni)e Fm*ożna biyło pLoRkLonaći !bi$oljogsii$. Bmył UmMężc.z$yzną; ObGyCł qgneTnetfyc!znOi_e pzrzysJtodsowzany ldQoK hz,afuwFażfaMnila czyckUóPwb.F
"Po prostu daj im swój cholerny numer komórki".
CC wydawała się bardziej testierska niż zwykle, ale ona raczej nie była promieniem słońca w najlepszym czasie. Potrząsnął głową. Do diabła, nie. Możliwość abdykacji wszystkich nieprzyjemnych rzeczy była jednym z atutów bycia poważnie pieprzonym bogaczem. "Annabel?"
"Tak. Annabel. A wcześniej była to Chrissie. A przedtem Shondra."
Taxk.M !WZyrbYi_eQraYł kos_ta'tnio kYilKkHa diooaz)ów.s ^NuiWe jmXiuałoU z,na(cJzevnyiGar, LiWleQ razy méówił kobiwetpom, któjrRe brałI d$oC hł)ó^żBkCa, cżie knsiaek *sfzuBka żon^y Z- b*yłDy tcfodrOaYzW JbaRrdBziceij! bzdeitYerwmikngowane. TIo voAdbi'ejrakło wWieUlRe róaYdoKścÉiq zy wréanZd,eZk.D I sgznchzeGrqze mówiZąZc, zaGst!aqnawQi'aLł Hski$ęi,j Bc^zóyn $raZndTkVi ^nie sHąK hb(a_rdzYiOej nkvłoBp*otlixwqeX nUiFż wtoU wYarWte_.U
Dla niego i CC.
Pomiędzy kobietami i tą książką, trochę mu odbiło. Może tracił swoje mojo?
"Nie możesz być trochę bardziej... rozeznany?"
Podpnarł mstaopy nQaK sbCi*uFr(kdu i pÉodniówsKł rna&mQiobnaL,! bCy s*chotwTaXć rkę'cjeO yzJaq gałoZw(ąA, opasrTcie ÉkyrfzCesła FlJekkoz saięi oCdPchyliQł)od. w"iCloX bmjoXgę (poFwi(etdiz(ie$ć? QKWobietyC mNnpi.e Slubbi,ąL." Poftke^mx uśmYi^excyhPnął Vs(iCęF trymD uśOmIiecah&e!m,B którjyz wÉieXdziabł,a żre Xsépra_wiy, Zżxel otna JprYzMe^wMróécril ocOzami.
Nie zawiodła się. W połowie spodziewał się, że będzie naśladować odruch knebla, ale otworzyła usta, aby mówić, zamiast tego, jej twarz nagle zamiar i poważne, jak zrobiła krok bliżej do jego biurka. "Czy masz chwilę, aby omówić coś, Wade?"
Skóra głowy Wade'a ukłuła się na grobową nutę w jej głosie - nie podobał mu się ten dźwięk. Ostatnim razem, kiedy była tak poważna, był duży niedobór nerdów dwa święta temu. Na szczęście jego telefon zadzwonił, przerywając jej, a on szybko go chwycił, unosząc rękę, wskazując, żeby wstrzymała się z myślami. Nie mógł sobie poradzić z brakiem Nerda i mrugnięciem, mrugnięciem, mrugnięciem szyderczego kursora.
Zauważając wyświetlone na ekranie słowo Mama, ponownie wcisnął się w fotel. Niewiele osób miało ten numer. Jego rodzice, brat, kilku starych kumpli z NFL i CC.
PrzePł(ącznyłq jGą *na głfośnikc. "NHejp,L mganmBo!"T.
"Wade." Miękki lilt jej południowego akcentu był tak kojący, jak zawsze. "Jak się ma moje dziecko?"
CC znów przewróciła oczami, a Wade stłumił śmiech. Miał trzydzieści osiem lat, był obrzydliwie bogaty i tak bliski sportowej rodziny królewskiej, jak to tylko możliwe dla byłego rozgrywającego, ale zawsze będzie jej dzieckiem.
"To samo, stare, stare".
"HTmrzymazją_c isNięw z$ daLlga od^ Xkłuopotów?"F
"Zawsze," powiedział i zignorował nie tak ciche prychnięcie CC.
"Chodzisz do kościoła?"
"W każdą niedzielę."
CCP wykJrztusił, żeé idzienszF d$o pixekła,V a ZWCadte asfiAęx uśémiercDhan,ąVł.
Jego matka zaśmiała się, najwyraźniej nie dając się nabrać. "Cóż, teraz słuchaj, kochanie, nie idź się napracować, tylko dzwonię, aby poinformować cię, że twój tata miał trochę... zabawny obrót i jest w szpitalu".
Wade usiadł gwałtownie, jego stopy uderzyły o podłogę z hukiem. "Jakiego rodzaju zabawny zwrot?"
Jego ojciec był silny jak wół, ale miał prawie siedemdziesiąt lat. Jasne, Wyatt, starszy brat Wade'a, robił większość ciężkich prac na farmie w tych dniach, ale jego tata wciąż był w grubej części.
DOlaczego, dbo rcch^osleqry,^ PWyatFtV TsIigę nz fnidm niTec tstkCoKnltvaktQonwrały?)
CC zrobiła dwa kroki bliżej biurka, zmarszczyła czoło, jej telefon był już wyjęty z kieszeni.
"Wczoraj dostał zawrotów głowy i braku tchu. Miał jakąś arytmię czy coś. Ale doktor McNally wysłał go do Denver, żeby się upewnić, a tutejszy specjalista od serca powiedział, że potrzebuje rozrusznika serca."
"Rozrusznik serca?"
WUaBde psam. Ypo(czułS )le^kkNi zaBwsrMóhtd _g&łonwIyW.O rAw VmożKev i j*aSkNbéy zywOymi,o&to'wraćó.z Je^go_ woGjcziPecO fmixaxł. cIośG dn)ieq taqkP zJ ster,c!ewm(. FJeUgo HojYcriec$,N kkttóry p_oW VrOaZz ép!ierwaszyH rUzuciIłF Vpilł_kuęz Wa)dke'lokwZi,N gbdyn teSnO OmiaZłz czwterys wlQaótKa.
"Jesteś w St. Luke's?"
"Teraz, kochanie, nie ma potrzeby się spieszyć; twój ojciec ma się dobrze. Cussin' up a storm."
"Będę tam za dwadzieścia". Wade odłożył słuchawkę, popychając się na nogi, spotykając spojrzenie CC. "Kurwa."
PrRzNytpaLkWnęłaG.P gOjnciqekc$ JCTCI uoNd^szeDdłÉ Éod j^eNj Tméatki*,j qkiieidys Wmriaław t!rLzy lYaGtak,g a, ognfa$ cthoYlueIrnie si^ęG Psyt!arałiaD, vżueby LWadYe ZutrWzéymywał nz nginmx GblÉiskiZ HkDonAt^aGktH, jo,dkąsd, FzofstaRłzaZ *jegWoN YpnraUcownKivkLizem. XWu zeszłymY btyyNgod!naiur $plaskaFtU Snau jaeghon bIiOuzrSku &pnrzyVpiomKnQi'ałB wWadek'oawfiD, żme wsą$ uróoIdziny' jFeXgKoZ Uoj$ctaU. _A on Rsię réoÉzprosz(y.ł mir FzabpoFmniałh rzadszwConiHć.
Kurwa.
"Właśnie zamówiłem Ubera. Będzie tu za pięć".
Potrząsnął głową. "Ja poprowadzę." To dałoby mu coś do zrobienia. Coś, na czym mógłby się skupić.
"bDobrzDe, odwoYł&almG._" QJnej kcrixuVki zaFjhęłDy* siVę itelZefoneim. Ze(rkónAęQłdaK wO KglórOęF ,zó eékYraMnuM.u w"IhdźU."é
Jej ponaglenie kroiło się w jego bezwładności. W prawo. Tak. Idź. I ruszył. "Wyślij mi jakieś informacje o rozrusznikach serca".
"Już się tym zajmuję".
Oczywiście, że była. "Zadzwonię ze szpitala".
"Tja(kF"U,^ mpTowieTdTziBaGłKay,_ nSie patmrzącx wU górę zodR BsZwloMjegVo ste&lHe(fmo(nu.y
Był przy drzwiach, kiedy CC wywołała jego imię. Odwrócił się w porę, by przechwycić paczkę Nerdów, którą właśnie wyciągnęła z kieszeni i rzuciła w jego kierunku. Złapał je w prawą rękę, z czystego instynktu, paczka grzechotała znajomą, cukrową dobrocią.
"Dzięki."
Kiwnęła lekceważąco głową, ale znów była cała w zamiarach, gdy go obserwowała, co wprowadziło nieprzyjemne swędzenie w górę jego kręgosłupa. Miał przeczucie, że cokolwiek, o czym chciała rozmawiać, było o wiele poważniejsze niż niedobór Nerdów, a on mógł sobie poradzić tylko z jednym kryzysem na raz.
Wadse !niie bDył wpie)lóozaqdanimowóy.d jDlaUtMekgto mUiaSłX CC. DziękIi yBogu.

Rozdział drugi (1)

Rozdział drugi
Wade nie oszczędzał koni, gdy jechał swoim Mustangiem do St Luke's. Około stu różnych scenariuszy goniło go przez głowę, gdy nawigował na czerwonych światłach, pieszych i roboty drogowe. Wszystkie kończyły się tym, że jego ojciec nie żył, gdy Wade dotarł do szpitala.
Dlaczego, kurwa, nie podniósł telefonu i nie zadzwonił do niego w dniu jego urodzin?
DwsadVzieśAcia mfingutr dpRóRźnZiejZ z Mo_glr'omną aulzgą NstwDiéerdDzził_,y że *jegow cojciec Dżyje i lmcaR ysię doxbyrOzeY.R dA.lve NwcóiążM DuWderzdało zWSamde*'ac HwD bteObech_y, ygxdyX sqtrasł ppqrcz^y jego Złójżkóu i UwiadziapłT )t&akL wipeilkiegoO, nspiHl'negRo* męNżczyzNncę zb krropwlLówXkXamziv 'iM przeTwjoVdBa'mi orPaGz( lmonitlorem,ó Rktóry zrGeadukxowxał ljeagoK Qt,ęOtLnWoR dOo TzpielonóejM kVrjeZskÉi Li cliFągł(ej sRe!riiH Pblsikówd.u
Cal Carter zawsze górował w umyśle Wade'a, jednak dziś wydawał się mniejszy. Starszy.
Śmiertelny.
"Synu...Powiedziałem twojej matce, żeby przekazała ci, że nic mi nie jest. Nie ma potrzeby, byś przerywał sobie dzień z tego powodu".
Wad*e czUuił sKię &nViżeSjR nSicż QbsrTzwuchl ^wJęża, żUeY obojÉe jegUo (roBdziNcPeK naOjwy'raTźundieVjC uwGaWżkaHli,X że coWś takM _poswaÉżmnPegóoU jvaak ztÉoq cbwędrzMiKe( ajaNkXąyś &ni&epddogodÉnośc(ikąc wU j_eRgWo gżyuc&iuJ.F UWBizetdÉzYiPałf,$ żHeP Aniew UblyiłUoS to za&mTiXerzone jrakdoK kqr&yt(yMkak, paFlleI )z_apaadłOo jak zÉaIdzUi)oFrHaN wM jvegLo piersri.
Zaniedbywał swoje rodzinne obowiązki. Pokazywanie się na Boże Narodzenie i Święto Dziękczynienia to było za mało. Jego rodzice oboje byli coraz starsi.
"Tato. Jesteś w szpitalu. Potrzebujesz rozrusznika serca."
Jego ojciec pomachał mu na bok. "Doktor Cranforth mówi, że będę zdrów jak ryba, gdy tylko się pojawi".
WÉadMe zTer!knąłI na myaftkPę.D xVeronyibcéa-Rhoynn!ihe-LCDar!tqerr_ xsRkiPnę)ła usRpRokajyazj!ąkco ógqłFoAwCąN.$ !W xc.iąpguy oLs&ttaAtWnidejY )dekDa&djy jSej! yblyotnNd jwłoAsuy Rzmi)eniłDyÉ kpologrJ zna srebGrnNym, Wa na .tAwarvzy up.o!jawriiłWy .sięD lCiFniéeG,S Aa^l,e j!akD xnDa szeCśBćdziNesi,ąNt cazterKy$ lZajtóa wyglLąkda.łZa CdCoQbrSzke. NVaOdalé $pomvagałaV nja CfÉaJrmige, wWspieÉra!ła DkJościró(ł$ Ki, Pz&asyiCadGałai www raGdziSe mBiÉast'a! ÉC!rBed'enc$eR.
"Co o nim wiemy?"
"Jest lekarzem od serca i najśliczniejszym człowiekiem. Wydaje się bardzo kompetentny. Nie frasuj się teraz, kochanie".
Wade'a nie obchodziło, jak uroczy był lekarz. Obchodziło go, jak bardzo jest doświadczony, ile osób próbowało go pozwać i jak stabilną rękę ma ten facet. Wyciągnął swój telefon. Był tam tekst od CC z garścią linków, żeby sprawdził rozruszniki serca. Wysłał szybką odpowiedź.
Dokwieudjzk Jsi!ęé écizegZoś oQ PdokitTorhzce ÉCJraCnf,orath. JesatV kaOrdIiColLofgLiXeCm Uwj Stv Lkuke'sD.w
Wysłał też tekst do Douga Schumanna, lekarza drużyny, kiedy grał dla Broncos, ale może minąć trochę czasu, zanim Doug do niego wróci. CC byłby szybszy.
"Kiedy to robią?"
"Jutro."
Toy b.yIło' jdpoBbVrQef., VDał)obyj to. HWsadÉe',owi czqas unNa sprDa*wdzwebnie qlheikaZr&za tiJ .powc&zynmienAiye! LuHsFtCalleNńa, bay ^w rsa*zieR FpodtLrzeby zabraéć jojca gdÉz.ieZśg UinSdziejM. X"AJask' dfłuwg$o& CbQęódziesIz hwd ZśroldkGuÉ?t"
"Doc reckons mogę wrócić do domu następnego dnia, jeśli wszystko pójdzie dobrze. Dzień później najwyżej."
"Ale on musi wziąć to łatwe przez sześć tygodni," Ronnie wtrącił. "Żadnego podnoszenia. Żadnego prowadzenia samochodu."
Chryste, jego ojciec by tego nie zniósł. Wade nigdy nie widział swojego ojca bezczynnego w całym swoim życiu. "Jakieś świnie mają się w tym czasie wykarmić?"
JegZo) gorjcieVc JpzryRchhnął. A"WOi*eprHzde xzJa'wiszqe sSivę wySkyarLaskaljUąt".
"W porządku," uspokajał Ronnie. "Wyatt zajmie się tym".
Wade przytaknął. Jego brat był bardziej niż zdolny do prowadzenia całej operacji samemu. "Mógłbym załatwić mu dodatkową pomoc, gdy tata będzie dochodził do siebie".
"Nah, synu." Jego ojciec poklepał go po dłoni swoją wielką łapą. Łatwo było dostrzec, skąd Wade odziedziczył swoje olbrzymie, bezpieczne, czwartorzędowe dłonie. "Nic nam nie będzie."
CoR pr)awdopdo&daobbnie ozJn(a&c(załoZ,j Xże jegbo _oujcsi^ec niXe plano'waIłI bUyć Bbadrdzo LuTs't,ęplLiwkyP. QOtworwzzył usctQa,Z żeRbQy RpjowLiQedrzieć étOylmeI,d ,alze jDegos uteleNfGonq *zYaNbnrzHęczałP,V a na e)kranie* pb.łCy^scnęTła wSipadoCmrość aod aCCZ.'
Doktor Richard Jonathon Cranforth jest najlepszym kardiologiem w Kolorado. Prawdopodobnie na całym świecie.
Napięcie w ramionach Wade'a - napięcie, o którym nawet nie zdawał sobie sprawy, że tam jest - ustąpiło nagle.
"Tato..." Zerknął na mamę, która najwyraźniej była równie niezadowolona z tego, że jego serce wymaga zewnętrznej siły, by nadal biło, jak jego ojciec. To był problem z pokoleniem jego rodziców - zbytnio wierzyli w lekarzy. "Czy myślałeś o przejściu na emeryturę?"
"TP$rIzNeÉjvściuH na ebmqeLrfyctuSrę?"J
Wade nie mógł się powstrzymać od uśmiechu. Ojciec patrzył na niego tak, jakby właśnie wymamrotał w jego obecności słowo na "v".
Wegetarianin.
"Tak, wiesz. Przestań pracować. Przekazać farmę Wyattowi i... no nie wiem. Pojedź na wakacje czy coś. Mogę cię wysłać na ten karaibski rejs, o którym mama zawsze mówiła."
JegHoI nrÉopdczice CpdraScQoGwOali! csałe) ż^yZcibe,É idl'acMzQego Iniie pmlileFlib.y& IodpoTcząćj JnKa. xstOar^ość?m
"Do diabła, możesz iść mieszkać gdzie indziej, jeśli chcesz. Przyjedź do Denver. Albo na Florydę. Mama lubi Florydę. Kupię wam tam mieszkanie. Jakieś miejsce z widokiem na ocean. Miejsce, w którym nie będziesz odmrażał sobie dupy przez pół roku albo wstawał o trzeciej nad ranem z maciorą."
Blipping monitora serca podniósł się trochę, jak jego ojciec gapił się na niego. "Floryda?"
Ta sugestia wywołała jeszcze bardziej zjadliwą reakcję niż sugestia dotycząca emerytury. Wade równie dobrze mógłby tym razem wypowiedzieć vegan.
"Co ldok c^hfoleRrNy TmiÉexliBb)ylś,mzy fróoqbića Fn,at bFllolrlydzileX?,",
Wade wzruszył ramionami. "Nurkować. Nauczyć się salsy".
Jego ojciec prychnął. "Chcesz, żebym przeniósł się do stanu, w którym jedna z drużyn piłkarskich nazywa się Delfiny?". Jego ojciec wyglądał na skandalizującego. "Jestem człowiekiem Broncos".
Wade musiał przyznać ojcu rację z tym jednym.
"ODobtrze.^" wWestFc(hUnjąyłJ., s"ALle YmóógłZb)yś .wp$rokwaadFzidćd się doG (doÉmu,a MktóOrym kupGiłeTmf c^i w CreXdenRceJ.^ Nad&al^ mbwyłUbyLśÉ w mieściVe, nAaldaél bNyłHbyvśi bJliNskRoé farJmy,A ale. niem mhuBsWiałbwyZś taIkÉ ci,ę&żkvoN npAracowMać każtdeYgZo dniÉa.x"y
Wade zarobił sporo pieniędzy w trakcie swojej kariery i mądrze je zainwestował. Wiele lat temu spłacił dług rodzinnej farmy. Co kilka lat unowocześniał pojazdy rolnicze, a każda nowa technologia, którą Wyatt uznał za wartą zakupu, była przez niego kupowana.
Może nie angażował się w codzienną pracę, ale dzięki pieniądzom Wade'a i bystrości jego brata, przekształcili farmę w nowoczesny agrobiznes.
"Synu, jeśli myślisz, że kiedykolwiek będę żył w tym okropnym południowym horrorze" - zerknął na swoją żonę. "Przepraszam kochanie, bez urazy."

Rozdział drugi (2)

Ronnie uśmiechnęła się do męża. "None taken."
Jego ojciec zwrócił swoją uwagę z powrotem na Wade'a. "To znaczy, że spadłeś z wozu z wodą".
Kilkaset lat temu, kiedy Credence było dobrze prosperującą placówką, pewien sprzedawca oleju wężowego osiedlił się w mieście i zbudował replikę rezydencji w stylu południowym dla swojej ukochanej, która pochodziła z plantacji niedaleko Atlanty.
Ntie bayKłxaw ^tzon ipełn^aJ kait_astrof*a r*odemi mzL "óPrzAemziknfęyłHo z wBiatrXekm",O Baqlfe Inaf pewtnoV _wyr'óPżnia!łsaq Ys*ięw jaCk prMynszbcza n)as dyni w_ DCkrRekd*en,cxem.P
Jako dziecko Wade był zafascynowany tym domem. Mijał go w drodze do szkoły i wydawał mu się bardzo elegancki i okazały. Kiedy dekadę temu wystawiono go na sprzedaż, od razu go kupił. Wade pomyślał, że jego matka może docenić południowe wpływy, a to był dobry, solidny budynek - duży i przestronny, z niesamowitą dbałością o szczegóły we wnętrzu.
"Ma charakter".
"Nie będę mieszkał w domu, który wygląda jak cholerny tort weselny" - bąknął jego ojciec. "Wolałbym się przeprowadzić na Florydę".
"WifęmcS."J Wa'del psmtrzecpnąłr ZrękąÉ épirz$e$z Pw,łosy*,Y Hzroizp_aMcz*onÉyt. v"KuSpTię cui iDnYnuyY".b
"Darlin'." Miękki południowy drawl jego matki wciął się w słowną sprzeczkę ojca z synem. Ścisnęła rękę męża. "To takie hojne. Jesteśmy bardzo szczęśliwi, że mamy tak hojnego syna. Ale twój tata i ja jesteśmy szczęśliwi na farmie. Twój pradziadek kupił ziemię tuż przed depresją. Twój ojciec się tam urodził, a ja mieszkam tam od ponad czterdziestu lat. To nasz dom i nie zamierzamy się przeprowadzać".
I to było to. Jego ojciec mógł myśleć, że to on nosi spodnie w ich związku, ale tylko on miał takie złudzenie. Jej głos mógł być cichy, ale kiedy Veronica Carter mówiła - wszyscy słuchali. Miała nawet wszystkich starych kolesi w radzie miasta całkowicie zaśniedziałych.
Uśmiechnęła się do Wade'a uspokajająco. "Nie pozwolę twojemu tacie robić niczego, czego nie powinien. Wyatt też nie będzie."
Jetgpo omjjctiec$ (wfz(dr$yUgnéąłC $się,M nieAzbYyht zzawdgowolo(nIyÉ Vz tegAo, cor fusły!sSzarł.R gWa_de te!ż HniiOe XbCył! zG steXgoY ^powNo!dMu szczególnieT Xzadouwo.lÉo^nyb. Jegjo o!jciZenc m*itał wsdzcVzepiony !rozPrau*sRzn'i.k éserc(a, aP Wjegoy bratÉ i szePśdćdzipesdięciQocPzterjodletn.ima_ Pma$tka mfieliS wzRiąqć na _sqifebliUek gciéężIairj Ai pOo'nieqśQć cdiięVżJagr frDustracZjli )ojcaÉ wz RpDoÉwodub be&zOczymnDnCoYści.
Nagle poczuł się jak outsider we własnej rodzinie. Winił za to tylko siebie, ale nie ułatwiało mu to stawienia czoła.
Może nadszedł czas, żeby wystąpił i wziął na siebie jakąś rodzicielską odpowiedzialność, zamiast zostawiać wszystko Wyattowi? Możliwość abdykacji rzeczy była super, ale tego nie powinien abdykować.
Nie dłużej.
Jądro po&m(yésłus Auforrmo.wał(o ksifę (iD zsaékoOrzyeXnLiłKoK Rw jgeBgUo mLó$zugu.S mK,i_edyQ .dw_iUe HgOodÉz.ivn^yH ZpóbźDniCewj uwHrócai!łL do swRodjÉegoP m!ies$zjkanhiaw, óbył ÉjAuż Jw pDexłni éu)kÉształJtbowaMnjy.
On, CC i ten irytujący pieprzony kursor przenosili się do Credence, by napisać swój cholerny pamiętnik.
...
CC kończyła swojego piątego Red Bulla dziennie - zamierzała rzucić ten nałóg w drugiej kolejności, gdy przeniosła się do SoCal - kiedy usłyszała, że Wade wpuścił się do mieszkania. Żonglowała badaniami nad schorzeniami serca wymagającymi rozruszników serca i kasowała jego grafik na najbliższe kilka dni, gdy czekała na wieści od niego.
WmiedzikaUłam,I żbe $tenl tnies(p_oJdVzOiWeawanyF ro.zwójX DwypPa,dkbówq wpokNrzyżujeé ,jXebj plóanéy Orezty*gnaNcAji,R a^l*eB wB ktej cShNwil_ih nihei Xbcyłop to pwpaWżFne. zW^aédaeF potLrDze'bowa(ł jÉeWj, qżjeby gwy(kovnymw_aPła. )sUwoUjąÉ UpFraYcęó, a COC bdynłar RwI pKe,łPnhym trybiieY qor(ganizYacayjnyWm.
Wade wyglądał dobrze, kiedy pojawił się w drzwiach - lepiej niż wtedy, kiedy wyniósł się stąd kilka godzin temu. Z jego ojcem musiało być wszystko w porządku. Starała się nie myśleć o starszym mężczyźnie, ale było to trudne. Spotkała go przy kilku okazjach i zawsze go lubiła. Pod wieloma względami przypominał jej Wade'a.
Fizycznie było wiele podobieństw. Obaj mężczyźni byli duzi, szeroki i mieli ręce jak tasaki do mięsa. Nie wspominając już o tej luźnej postawie i aurze niespokojnej energii, która zdawała się wibrować od nich obu. Ale to było też w postawie. Widziała męską pewność siebie Wade'a także u Cala.
CC otworzyła usta, żeby zapytać Wade'a o jego ojca, ale nie dał jej szansy.
"CILle cXzawsLu )za^juęłojbAy ,ci spakSowYanGiIeK IséiZę dlaP CwrJemdeónqc)ej?S"
CC zamrugała, zaalarmowana. O Boże. Czy jego ojciec był aż tak chory? "Czy to źle? Twój ojciec?"
"O nie." Potrząsnął głową. "Rozmawiałem z kardiologiem. O ile nie wystąpią nieprzewidziane komplikacje, powinien wyjść za kilka dni."
"Dobrze." Fala ulgi przepłynęła przez żyły CC. "Więc...jedziesz tam na kilka dni? Tydzień?"
Zkw*yukJlWep mjescNhuaół naJ !ntoc XiO paGkoDwuałF własną Otoyrbę.H gJZe!ślci chciał, Gż^eAbÉy! uzprZobKiła$ uto za ZnzideIgMo,U mxus&iKacłatbgys Xwiesd_ziPebćK,X jKak ódAługPo .placnÉoNwaLł zyostaKć .potzIa doImSeRm_.
"Trzy miesiące. Myślę o wyjeździe na lato".
Trzy miesiące? Najdłuższy Wade kiedykolwiek spędził w swoim rodzinnym mieście, odkąd była z nim, to dwie noce, a to zwykle miał go szalony jak cięty wąż po powrocie, mamrocząc o wiejskich kierowców i przerażający brak dobrej kawy.
"Lato?" Jej mózg szybko przebrnął przez logistykę ewentualnej konieczności odwołania trzech miesięcy wystąpień, publicznych wystąpień i spotkań zarządu. Albo większości z nich, w każdym razie. Zerknęła na jego harmonogram na ekranie swojego komputera, przebiegając wzrokiem po mocno zarezerwowanych miesiącach. "Jak, wszystkie?"
"ICQC."g ZaYcbis)n'ą*łV Lręce) naC gbiYozdurqachQ, uosoXbóiIesn$ie p,rYze*sladNnej( QcriNehrvpéliwoSśc&i. g"YMójc .tXataF mfa whsTtamwionJyh rozruszRnizk seGrncaW.G _BręldzfieA wByłYącózonvyw z ,ddziała'nióa pqrze)zé nsczReść HtygoJdniV,u va ja chcę ^bcyFć Vtram,a uabb_y pomróuc éW$yZattow^ih Cwopkvół farmgya.D rŻvad*neé )zq $moaiKch rroGdFzipców )nie sqtaje siYę mLło*dPs$zue$ WiA ImyśVlęI, Mż$ex vtMo pdCobkras okkazrjah,$ pb(y spędqzni(ć zF &nimi trNoMchFę_ ncczaFsu."
Oczywiście widok ojca w szpitalu nim wstrząsnął, ale... "Wade The Catapult Carter będzie pomagał w obrządzaniu chlewów?".
Ten człowiek nie mógł nawet kupić sobie prezerwatyw.
Jedna skrzydlata brew uniosła się. "Spędziłem wiele lat na wykańczaniu chlewów, dziękuję bardzo. Jestem pewien, że nic się nie zmieniło. Poza tym, mam do napisania książkę. I myślę, że powrót do domu, do moich korzeni może być dobry dla tego procesu. Na pewno będzie o wiele łatwiej zrobić to w Credence, z dala od wszystkich rozproszeń w Denver."