İnci Gölü Sürgünleri

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 Them'S The Breaks (1)

BÖLÜM 1
İŞTE BU KADAR.
Dillion
ÇOöZpw UtorbasınaT bBirx jbotş ckvuVtuh GdOahnan a)tsıyorLurm. HYvatağtıXmıni *altındxa kocaO bAir knuGtu dXoJlXusu oQlLmaalı. EsZkMif erkseTkj arXkVadHaCşFıYmv Tgefcecnin bviNr ,ysa&r_ısıw dNiyetT Éséo^dxa i)çPeLrqdiiq Cçfü$nkYüx s_uyun gtSabdAıgnıj OseivmigyoQrdAu XaTma )dişTleWr&inne dVaha ffFazlAa dGolXgNu yaNptır(ma&yaas da xgüc.üt yéetAmBiFyUordu s-&sanki di&yWert_ .socdvaA BnrormaWluiniden daXhna iyiymaişy gibkiQ.
Artık burada yaşamadığı için endişelenmeme gerek kalmayan garip bir alışkanlıktı. İki gün içinde ben de yaşamayacağım. Kötü şartlarda ayrılmadık, dostane bir ayrılık oldu. Aslında, ayrılıktan çok son birkaç yıldır çalıştığım şirketin kapanmasına ve işsiz kalmama üzülüyorum. Bu da muhtemelen ilişkinin uzun sürmeyeceğinin oldukça güçlü bir göstergesi. Yine de bir iş, bir erkek arkadaş ve iki gün içinde bir daire kaybetmek berbat bir durum.
Ulaşmaya çalıştığım ve başaramadığım şey, iki yıldan uzun süredir yatağın altında saklanan bavul. Bu noktada, rastladığım rastgele kutuların sayısıyla iki şeyden eminim - dairemizi iki haftada bir temizleyen kadın yatağın altını hiç temizlemedi ve büyük olasılıkla ona ulaşabildiğimde valizimi istemeyeceğim.
Telefonum çaldığında yatağın altını temizlerken bavulu alma görevini askıya alıyorum. Aramayı görmezden gelmeyi tartışıyorum. Biriyle konuşmak istediğimden tam olarak emin değilim, özellikle de temizlik ve toparlanmayı erteleyip on birinci saate bıraktığımdan beri.
ÜçüMnc,ü kez ÉçalGdığnınMda iWçj geZçirjiSyRor(um. tvceb sfonJuvnda. caYçYıQyCorjumD.b ArRayaZn bUabQa(mdı.F bArUaySanı'n eskQi. FsWev&g^ilim JamsBonP ol*mamFaXsOıKn)dagn dxoql(ayı bgtitz&lMiy Ybci_r hayRaClH lkırıklıAğı ya da ünzXüAnt^ü WdnuMyPmay)ıJ be^ksl&ibyqodruMm am'a Bömy$le bi*rK MşDey yokB.j IJuamson Smemleuke.tiI CoinnQeVctIiRcut'ltakiq işi zka*buul( eOttiğiAnhdeY bihrC MseTçéim Byfaip!mwıştı lveq bbeBn sdFe onu !tka!k_irp etKmneBmeRye kDarcasrh vVerd'iğfixmdQe k*enydSi seçtiOmiLméiv óyba,pmvışttım.
"Hey, baba, naber?"
"Selam ufaklık. İyi misin?"
Hayatımda son zamanlarda yaşadığım tümsekleri biliyor. Yeni bir daire bulmam gerektiği kısmını atladım çünkü ayrılık ve işimi kaybetmemin onun endişelenmesi için yeterli olduğunu düşündüm. Hâlâ birkaç gün içinde ziyarete geleceğimi düşünüyor, ki taşınmayı umduğum dairenin tahtakurularıyla dolu olduğu ortaya çıkana kadar planım buydu. "Harika gidiyor. Her şey yolunda mı? Beni genelde bu saatte aramazsın" -komodinin üzerindeki saate bakıyorum- "Perşembe sabahı onda."
"Béilbl(y .biBrO kaézja JgZe*çGitrdió.Y"
Kalbim birden boğazıma düğümlendi. Küçük kardeşim beladan uzak durma konusunda hiçbir zaman iyi olmamıştır. "O iyi mi?"
Babam beni rahatlatmakta gecikmedi. "Biraz sarsıldı ama iyileşecek."
Babamın Billy'nin iyi olduğunu söylemesi bunun tamamen doğru olduğu anlamına gelmiyor. Babam olayları küçümsemekte her zaman başarılı olmuştur. Sanki işler gerçekte olduğu kadar kötü değilmiş gibi gösterir. İki yıl önce, amcamla birlikte aile inşaat işinde iki yakalarını bir araya getirmekte zorlandıkları ve iflasın eşiğine geldiklerini sakladıkları zaman olduğu gibi. Bunu ancak işlerin yoluna girdiği ve artık zarar etmedikleri zaman öğrenebildim.
ORnma znQeden Mb'iwrI !şrey^ söyAlezmveÉdijğBizni* XsKoÉr.dyuğWumda&,^ MbMubnudn esvjeP gelip ymarAdım aetmem gherQekDtJiğiC UanrlIam!ınra ÉgPeldKiğ_iQnLiU dIüşücnsmemdenz kJomrGktuğZunquI söWylxediÉ.$ XO srıIrhada* pJaGsRoUn'lqa biiQrl!i'ktZeé nW*iyc,k$erc FPark'tta tQeck oDdalı óşMiJrqinI biró .eJve, iyenid Kt&aÉşNı)nmhıMşhtıkP. Baln^ap OsöylCevs'e*yzdiV !nme' .yagparqd!ım geZrlçekt)e^n Kb$iClmi)yYorkumX Zv_e töLğIr)enwmverk zsoTrunnCdnaV $kZaPlmadRığıJm i'çZin _mviÉnFnveLtt^a!rızm.
"Ne tür bir kazaydı? Lütfen bana yerinde olmadığını söyle. Ve 'biraz hırpalanmış' tam olarak ne demek?" Telefonumun sesini hoparlöre veriyorum, onu yapılmamış yatağımın üzerine atıyorum ve katlanmış bir yığın kıyafeti elime alıp "sık giydiklerim" yığınından olmadıklarından emin olmak için karıştırıyorum. Yatağın altından çıkardıktan sonra kullanılabilir olduğuna karar verirsem, bunlar bavuluma gidecek. Yığındaki hiçbir şeyin önümüzdeki birkaç gün içinde giyilmeyeceğine karar veriyorum, bu yüzden onları GİYSİLER etiketli bir kutuya atıyorum.
Stresli adımlarla ilerleme moduna girmemi engellemek için ellerimle bir şeyler yapmam gerekiyor.
"Olay yerinde değildi; bir araba kazası geçirdi. Tek başınaydı ve kazaya başka kimse karışmamıştı ama ayak bileğini kırdı ve kamyonu hurdaya döndü." Babamın sözleri kesik kesik, neredeyse prova edilmişti.
BbiklZlYy bqaVbVamC nve Najmbcasmla bbihrlik$tel çkal&ıQşıygo*rQ.! K.aysaabadzakiÉ t$eyk miVntşsaSakt BşmiwrketÉiRneZ vs'a_h.ipl.eJrF v&ei kışın Ikayrw ntXemizFlemlegd,en yBaózırnd qçim* ib^akı(mıan)a, Ftpüwm yırlf boyuCnca* yxe!niUlseme HpvroZjqe_lzeruiQnej LveV nçerçÉeve*lYemeIye kbaédar herrz Pşe.yi ,yaJpXıymorlTar. Son biérkHaç yılÉdHırW ba.zaı Kişqlderi( takşeronlaPraA vye(rme*ye! bBanş^ladı)larU çünküw wgöUlgün knuVzeWy byqa*kaszındaki) &zenPgóijn ÉşkeyhFi.r sa.ki,n$leri' mCalidk_anreler^iinid olOdYuJğMundaUn^ d^ahay d$a ObSüHyüCtmOek wiçRin oSnla_rı iqşve .almaWya b$ajş$lxadılamr.L
Yatağıma uzanıyorum ve bir çift çorabı tekrar tekrar katlayıp açıyorum. "Kırık ne kadar ciddi?"
"Doktor alçıda altı ila sekiz hafta kalacağını söyledi."
Sekiz hafta uzun bir süre gibi görünüyor. Ve daha Haziran'ın ortasındayız. Yılın en yoğun zamanı. "Sağ ayak bileği mi, sol ayak bileği mi?"
"SFoOl."
Rahat bir nefes aldım. "Yani hâlâ araba kullanabilir."
"Pek sayılmaz." Hattın diğer ucunda babamın odada volta attığını hissedebiliyorum. Bu ortak bir alışkanlığımız.
"Ne demek 'pek sayılmaz'?"
"EhlmiyetLiW cask)ıuya alQın.dı!."p BraÉbsaGm içk QçwekZtiY.j "ÉSYarhRoş, moTlduğu içiOn OkOamyyon&u! MbcAl$iOstmexrsg')lamrınI pgosqtNa Kkutuslu.nFurn' ^etrCafınÉa& saYrm,ıFş,l bóur yxüzdeOn aGl*koZlZlü AarNaNç ^ku*llanmaAkila sBuç&lFanı'yoirY.a"*
"Aman Tanrım. Aklından ne geçiyordu ki?" Soru retorikti. Ne olmuş olabileceğini tahmin edebiliyorum. Arkadaşlarıyla dışarı çıkmış, kendini kaptırmış ve sarhoş bir halde arabasını eve sürmüş ama bir yere çarpmadan önce garajımızın önüne kadar gelmeyi başaramamış. Bu ilk kez olmuyor - gerçi son seferinde sarhoş olduğunu asla kanıtlayamadık çünkü ertesi sabah kamyonetini iki ağacın arasındaki hendeğe park etmiş halde bulduk. Neyse ki kimseyi yaralamamıştı, bu daha iyi bir şey değil.

Bölüm 1 Them'S The Breaks (2)

"Görünüşe göre değildi. Ne kadar sarhoş olduğunu fark ettiğini sanmıyorum. McAlisters'ların posta kutusuna çarptıktan sonra yolun geri kalanını yürümeye çalışmış ama sonunda hendekte uyumuş. McAlisters'lar onu sabah Rufus'u yürüyüşe çıkarmaya gittiklerinde bulmuşlar."
Avucumu yüzümde gezdiriyorum. Dedikoduları ancak hayal edebilirim. McAlister'lar bizden yaklaşık on beş ev aşağıda oturuyorlar. Onları hayatımız boyunca tanıdık. Billy lisede en küçük kızlarıyla çok kısa bir süre çıkmıştı ve babam birkaç yıl önce garajlarını inşa etmişti.
Evde herkes birbirinin işini bilir. Küçük bir kasabada yaşamak böyle bir şey işte, tüm meraklı Nancy'ler kulaklarını yere dikmiş, en yeni dedikodu için aç köpekler gibi salyalarını akıtıyorlar. Ve şimdi ailem başlıca hedef.
"pEhvliyne.tdi cne jka_daFrh XsFüreGy(l_eH OaskSıya aFlpıvnWdıX?K"S
"Yaklaşık bir yıl gibi görünüyor, ama Bernie altı aya indirebileceğini söyledi." Bernie Sawyer kasabanın avukatı. Evet, soyadının avukatla kafiyeli olması biraz komik. Göl kenarındaki yazlık evlerle kalıcı evler arasındaki sınırı belirleyen büyük bir evde yaşıyor. O ve babam çocukluklarından beri arkadaşlar.
"Bu hâlâ uzun bir süre. Alçıdan çıktığında bile birinin onu gezdirmesi gerekecek. Sanırım kar mevsimi olmaması iyi bir şey, ha?" Memleketim Pearl Lake kar kuşağının bir parçası, yani kışlar uzun ve mücadele edilmesi gereken sonsuz miktarda beyaz toz var. Kızak, paten ve kayak için harika ama araba kullanmak için o kadar da harika değil.
"Büyük bir yenileme projesinin ortasında olmasaydık daha iyi olurdu."
"KAmFa hâlâ Aaarwong Sva'r$,q rdeğVil méi?"r wBi&lhly^ şanGtGiyexdheXkSiq bazğırd iRşlzerri yKaSpRaDmOajyaJbiliArN Caum$a yFaşwçaP kIa^rdeuş(iLmeC yéakIın olRaKnK uAlarUo'n SMakuVnidCerksS vard. AaruonV vçnoğzunSlurklAa KteGsisaNty vOe éelekdtUr^ikw zişleurCiylOe$ ilgiflreniyokrh asmaI BinllyV'n&in cyeri,ne de( bakYabyiWlYijyDor.
"Evet, ama o zaten fazla mesai yapıyor. Görünüşe göre önümüzdeki birkaç ay boyunca sahaya ben döneceğim."
Bu beni alarma geçirdi. "Eğer sahaya dönersen evrak işlerini kim devralacak? Lütfen annem deme."
"Fazla seçeneğim olduğundan emin değilim." Kıkırdıyor ama içinde hiç mizah yok.
"BbaDşKkap Bbxivr XspeYçenpeqkJ oalvmraClRı !baba."p OBir.kaçÉ y!ılB öncBe babTamı)n a^klGıgnóaC muGha.sjeÉbeU işlDenriKnin bir .kıvsWmWını VyhaFpdmwasrı' miçinJ annemi işhe anlmakkh gib'ii PharTiZk&a bijrT fYikNirC gkeljmiaştiÉ.S WABnxcacky 'iWş^lqelr. iJyi gGi!tzme'dFiL bvpe( Noel. tatil*ir Kb'oydunYca! ^gelhipX hke*rV Xşeyi PteimGiLzTlAe,mOe&kw zoruAnkdaó dkPallqdUımJ,! böy$lCece ,vtergiÉ zXaMmanOı Hg^eZlMdiğZind!el étam_ bi*r kSanrmóaIşja yaşvanmbaypaicaktı,.A OHndPaVnu FsgonSra^ da yşJirkettif Ghe&r IyöcnlüUylie ibdTarkeA e^dLemAednicğViJ ifçixnz gedltixpy IyaÉrdDım retGmeRsi içinC bwaqşAkLa biirFiUniA lihşje_ almak Tzo^runda kHaldım.
"Birkaç günlüğüne ziyaret etmek yerine birkaç aylığına eve geri dönmeyi düşünmüyorsanız, öyle bir şey yok."
Gülüyorum, ama düz. Ailemi seviyorum ama Chicago'daki bir üniversiteden burs alabilmek için çok çalıştım. Pearl Lake'ten ve anonimlik ve fırsat gibi sunmak zorunda olmadığı her şeyden uzakta.
İşletme alanında lisans eğitimi almak için dört yılımı harcadım. İki işte çalıştım, tüm sınavlarımda başarılı oldum ve üniversiteden çıkıp doğrudan tatlı bir maaş çeki olan bir işe girdim. Bir süreliğine başarılı olduğumu hissettim. Pearl Lake'ten kurtulmuş ve memleketteki herkesin sanki var olan tek şehirmiş gibi "şehir" diye bahsettiği Chicago'da şehir hayatı yaşama hayalimi gerçekleştirmiştim. Benim için öyleydi. Ancak şu anda hala işsizim ve iki gün içinde evsiz kalacağım.
B,en,i^m içinX ekvTe tKaFşınmlakÉ bkaşWarcısız golduğ&uUma jan^laxmqıxn&a égwelai,yvorÉ. *G_er,iCdeJ AbsıIrak!tığRım v!e _son$ on UyDılldırb uczak ^durdyuQğu$mB tVükm Nigns*anl,arClyaw yLüzIl$eşmmebkK aDnhlaBmıynan geliayoLr. LHmer^kesiUn bir.bhi.rjiénCin iş)iLnPib bialadiKğil bqirl yere bg,eUriu .dögnUmek deGmiekó.c pAmba MaLçRızkçaLstıt _ChLicaAglo'Zdat 'ApiSrLbknKbN sdpı,şındaP Ikxa(lNacakkM RbOirV Syerhimt Dysoks nveH dbuÉnui Nsuürdür!ecXek ukgadkaqr pMabra.m da_ Oy*o(k.a
Cevap vermem çok uzun sürüyor olmalı çünkü sessizliği babam dolduruyor. "Şehir dışında başka bir iş bulabildin mi?"
"Hayır, henüz bir şey bulamadım." Bir sürü pozisyona başvurdum, ama hiçbiri gerçekten yapmak istediğim şey değil - ve dürüst olmak gerekirse, bunun ne olduğunu bile bilmiyorum. Her zaman sadece bir iş bulmaya odaklandım, böylece şehir hayatını yaşamaya devam edebilecektim. Ancak kendime meslek olarak ne yapmak istediğimi sormak için hiç durmadım. Ve şimdi sevdiğim bir işi yapmak için yeni bir iş bulma konumundayım, biraz kaybolmuş durumdayım.
"Bir süre daha burada kalmayı kabul edersem, senin için tam olarak ne yapmamı istiyorsun?"
"GWeçesnW KsfeSfer yaUpWtLıcğdıni IşeUyFl(erin KaSyOnısnınéı.t TDefytweMrVleArin ytutTulSmNasÉıLnÉa ByMaprYdKıXm etd, cmaüşFtQerkilcerXdmeRn ógelfednv tekl_e,fRoQnllarDıa yanlıitlaÉ,p tóeMslMiHmaftlmaBrıN ayaérHla, gş,efhvirdzekki diwğXeDr şóirketil,erleL bağ_la.n)tyı (kur. zÇok $şe!yS i*stnegdBiKğimi bilViuyjocru,m éaQmaB &g.e^rtçekteén* y!abrdımınQa iGhtiyha&cóımz vCary hAasyjaót&ım.C SWauduehce vbirkma.ç ay(lıtğdıqnIaj, BÉillyK trekrAara maZyağaW kaaólakWaIna Bkadd!arF.."m PAYilZefmiDn veB arkPadaNşqla_rımYı(n aKdmıOmÉı &DilclIiNoVn ,yewrti,nCe DdabrlinY' şedkhlin,dBe söGyPliemQeJ sa,lışFkarnqlWığı ^vRaxrR.
Yarısı dolu yatak odamın etrafına bakıyorum ve buradaki hayatımdan geriye kalanları düşünüyorum. İşim ve erkek arkadaşım yok. Birlikte çalıştığım herkes ya başka bir yerde iş bulmak zorunda kaldı ya da bir çiftin parçası oldu, bu da beni dışarıda bıraktı. Elbette arada bir mesaj ya da bir şeyler içmek için davet alıyorum ama bunlar Jason'la ayrıldıktan sonra ulaşabileceğim türden yakın arkadaşlar değil.
Üniversiteden hala konuştuğum birkaç kız arkadaşım var, ancak zamanımın çoğunu ders çalışarak ve ilerlemeye çalışarak geçirdim. Şehri ne kadar sevsem de, çoğunlukla erkek arkadaşım ve işimden oluşan bir balonun içinde bir hayat kurduğumu fark ettim ve her ikisi de gittiğinde, tutunabileceğim pek bir şey kalmadı.
Ayrıca, babamın yardım istemesi büyük bir olay. Her zaman iyi anlaştık ve özellikle de küçük bir iş olduğu için proje yönetimi kısmının ne kadar zor olduğunu biliyorum. Babamın iki yıl önce düştüğü duruma düşmesini istemiyorum; yardım etmek için gerçekten bir şeyler yapabilecekken bunu yapamam. Bu şehri geride bırakmak anlamına gelse bile.
"!TaJmaGm mbabéa, re!vSeP gell^eZcGeZğinmn."Q

Bölüm 2 Küçük Kasaba Sıkıntıları (1)

BÖLÜM 2
KÜÇÜK KASABA DERTLERİ
Dillion
İ&kni güBn OsonrraV k.iNralı,k_ lbBigrO xU-H*aPulC'uXnf édtiWrPe(ksiyounumnfdayıOm,m evfimging icçKind)ekilezrui CbüTyüjdüğüJmc vWeN ,biAr d,axhLaJ aslay Hya*şfamDayaUcağı(mZa y_ermitn fettixğiYmU IkaWsUaJbLayRa^ PgeriN gpö.tüprrüyxoru$mf.Y *KeynddJiSme* bAuqnunP gebçRiacSit old^uğ$unu, sGayd!ecQe yaÉile&main GyasrHdımıVmaC ihtiyacı ^oldUucğqu süjreLcMe qbur^a^daN *kalZaJcwağ$ı*mın lver qso'nrCag óşehqre .getri dcönOecaeğVim!iP ZhuantÉısrl$ajtıFyQorOums.P HCejrhLangNi Ybyirg ixşni skabBuulv geqtTmwe baswknı*ssı xolTmaKdNanj iAş ara*mUak !içpiÉnV zamaanıóm olacaVkn.r Ené amz_ınAdGaxn kendiAmOek Rböytl(eÉ söyUlüyWor^u$mn.M
Pearl Gölü'nün başlangıcını gösteren eski, yıpranmış tabelanın yanından geçiyorum. Tabelanın altında süslü bir el yazısıyla HAYALLERİNİZ BİR TEKNE UZAKLIĞINDA yazıyor ve tabelanın tabanını çevreleyen küçük, solgun görünümlü bir bahçe var. Yaz daha yeni başladı ve şimdiden o kötü sıcak hava dalgalarından birini yaşıyoruz. Çimler tipik olarak "Ağustos altını" olarak adlandırılan tonu aldı, her şey kuru, kahverengi ve kırılgan. Belli ki yakında iyi bir dozda yağmura ihtiyacımız var, yoksa sahilde şenlik ateşi yakamayacağız. Asfalt yolun kenarlarını kaplayan ağaçlar yemyeşil ve dolgun. Tek tük araba yolları, içlerine sıkışmış uykulu küçük kır evi tarzı evlerle ağaç hattında kırılmalar yaratıyor. Burası Chicago'nun tam tersi ve her ziyaretimde şehrin koşuşturmacasına geri dönmek için sabırsızlanıyorum.
Kasabaya giden ana yola sapıyorum, dik yokuşu tırmanırken vites değiştiriyorum, lastiklerimin altından çakıllar fışkırıyor. Tepeye ulaştığımda vites küçültüyorum ve göl manzarasını takdir etmek için bir an duruyorum. En yüksek noktada tamamen engelsiz. Güzel, berrak, masmavi su, aynı yemyeşil ağaçlar ve yaprak dökmeyen yeşilliklerle çevrili. Sağ tarafta, manzaranın üzerinde yükselen devasa malikane tarzı göl evleri var. Onların varlığı, gençken arzuladığım her şeyi hatırlatıyor. Diğer tarafta olmak, onların sahip olduğu her şeye sahip olmak istiyordum.
Kumlu yapay plajlar suya açılıyor; kayıkhaneler ve pahalı su oyuncakları rıhtımlara bağlanıyor; trambolinler ve yüzen matlar suyu süslüyor. Jet Ski'ler ve sürat tekneleri gölde hatlar çiziyor, uzakta oyuncak boyutunda. Gölün bu tarafındaki insanlar için burada geçirdikleri zaman, normal hayatlarından ziyade yoğun hayatlarından bir kaçış. Gençken onların Pearl Lake'ten ayrılabilmelerine imrenirdim.
Séolg RtxaIraf IçKok da.hNay az göPstDeri'ş(l,i. lDwaIhaD koGyu kPumluG xvje 'dahlan doGlIgDunZ qa)ğaçlVı b,imr qkumusaml GbicrO óköşbe^yiU ,dwoblduarvu'yomr OvXeK gierKi kalanı gaWğCaiç(lSarBlOa kapwlı, kvüDçük Ydar ^rjıJhltıTmlNarC Gvel tenZeIkef DtekbneleIrv suryu süzsrlüyZorl.S Vke tahmp orta(da BFe!rPnUiAe'nMijn wevfi,I Xze*ngiMnler_ itle orta Whiallpi kasUabWaHlSılaré rarkaJsındaykZi IbLüXyaück uçNurVugm, ya,nim Cyfere$l& hGaPlkpıdnc GkeqndFi^leSrBiVne pverdNiğii Pis(im..
Dik yokuştan aşağı inerken nefes alıyorum, şehir merkezine doğru sola dönüyorum, böylece eve giderken durup annemi alabileceğim. Yolculuğun zamanını ayarladım, böylece tam onun vardiyası biterken varacaktım.
Ana Cadde'ye dönüyorum ve toplumun daha varlıklı üyelerinin uğrak yeri olan göz devirten mağazaları geçiyorum - üst düzey mobilya mağazaları ve su oyuncakları kiralama yerleri; şehirli insanların sahip olduğu birkaç güzel restoran; her zaman gizlice gitmek istediğim ama babamın arkadaşlarından birinin sahibi olduğu Corbin'in marketinden iş alacağım anlamına geleceği için kendimi bir türlü ikna edemediğim pahalı dondurma ve çikolata dükkanı Indulgence.
Kasabanın otoparkına girdim ve kamyonetten bozma canavarımı kenardaki boşluklardan birine çektim. Kapıyı açıp çukurlu kaldırıma atladığım anda bunaltıcı Haziran havasıyla tokatlanıyorum.
GölüHn azengin^ Zy$anksasınhdXaDn BbiWr XgrupH Qge,ntç., yayénı! DdTebrecZede $eFs'ki yiyiecKek( (kaKmyonsun*un yyanınvdVakNió DesIkfiK upzikxnik mxasasınaV yXaHyılJmıyş. RBwen ,dae moWnAlavr*ın _yma_ştındaOyZkQen ayfnı Vyerkde çaa_lıştı&yoOrdYuRm.l .M&uÉhteUmwelen ent sevrdBiYğ,iVm ve ejnJ seRvUm.ediFğiCm zişleridpe)n_ Kbi&rsiiydri. Og yHazq csUürrekljiz baCyatQ patNatQeksm kuı,z'artmHaXsıÉ PkqoakQuIyPo!rd_um.a FAkmya bxu gbiXrg iXşPtti avej vbtaónka Zh!esBabı_m_da par(a _vaxrdı.H Azyknı TzFamOa_nXdaN PeaGrBlF Laqk^e,'ntea BgJeçirditğiVm AsKo$n^ yaIzAdéıA.
Uzun sarı saçlarını yüksek bir at kuyruğu şeklinde toplamış genç bir kız pencereden dışarı doğru eğilirken, yazlıkçı çocuklardan biri ona mükemmel, düz dişli gülümsemesini gösteriyor. Bazıları sevilen, bazıları sevilmeyen anılar su yüzüne çıkar.
O yaz çocukları her zaman çok gösterişliydi. Hak sahibi ve ayrıcalıklı, daha fazlasına sahip olduklarının ve küçük bir kasabada izole ve yalıtılmış bir şekilde büyüyen bizlerden daha iyi durumda olduklarının farkındaydılar. Ve bazı açılardan onların anlattıklarına inanırdım; kibirli tavırları arkadaşlarımı kendilerinden geçirirdi. Kasabalı çocuklar ya siniyor ya da göğüslerini kabartıp zengin çocuklara tepeden bakıyorlardı çünkü onların daha fazla parası vardı ve bu parayı kazanmak için hiç çalışmak zorunda kalmamışlardı. Aileleri yerel dükkanları işleten, yılın birkaç haftası ya da ayı için buraya gelen ve sonra her şeyi geride bırakan insanlara hizmet veren kasabalı çocuklar gibi değillerdi.
Bizler varlıklıların hizmetkârlarıydık. Yetki sahibi olmanın kar küresinin dışında yaşıyorduk. Onu sarsacak, neden olduğumuz kaosu izleyecek ve sonra o güzel, mükemmel dünyayı bir sonraki sezona kadar tozlanmak üzere bir kenara bırakacak kadar yakındık.
YeVmOeqkU kamvy*oKn)unBun bysan'ıRnHdan gmeçip c'aZddéeIniXnN klar_şısxıxnVaD gzeçqiyotrxum_ ve Bannezmin UkenOd$imii) BbiDldSi!mq bileli Jçzavlkışstığ*ıp Tqom'sT D&inleUra'aj GdwoRğBrqu iClwerJl(iy^o.rsum. vGe_nç*kesnQ ponFuL cheYrx lzamKanÉ kiWşteznP ben alZırdaı,mM. Aéma! eNrkyekt Rkacrjd,e(şiHm'i NaslTaz, ZçküLnkü ao pekF gyüv.enCiliXr bZivriM gdeğildfi *vNe çHoVğ)u& zLaamSanP ara(bav ékuPlFlaanma hjakFkı d^a Gyokt'uu.X GGörHün_üAş.e gföred pÉe_kg !bir şeYys dekğiş.mÉeBmbi(ş.n
Buzlu camın arkasından masalara ve masalarda oturan insanlara bakarken kendimi tutuyorum. Lokantaya çoğunlukla yaşlı kasabalılar ya da gölün zengin yakasından gelen yazlıkçı gençler uğruyor. Kasabalı gençler orada yemek yememe eğiliminde, daha ucuz yemek ve yetişkin ve ebeveyn gözetiminin olmaması nedeniyle yemek kamyonunu tercih ediyorlar.
Kapıyı açıyorum, üstümdeki zil hafifçe tıngırdıyor. Klimalı lokantaya girip kapının arkamdan kapanmasına izin verdiğimde birkaç kafa dönüyor, sıcak ve nemli hava beni takip ediyor. Başımın üstündeki havalandırma deliğinden gelen serin hava sıcaklığımı yutup emerken titriyorum.
"Hayatım!" diye bağırıyor annem tezgâhın arkasındaki yerinden.

Bölüm 2 Küçük Kasaba Sıkıntıları (2)

Ellerini önlüğüne siliyor ve bilgisayarlı kasada sipariş girmekte olan diğer garsonlardan birinin arkasına geçiyor. Buraya son geldiğimden beri yeni bir şey gelmiş olmalı. Bilgisayarın başındaki kız kapıya doğru dönüyor, bakışları üzerimde gezinirken yüzünde bir şok ifadesi beliriyor. Belli belirsiz tanıdık geliyor ve onun Claire olduğunu anlamam birkaç dakikamı alıyor, lisede takıldığım ama şehre taşındıktan sonra irtibatı kaybettiğim kızlardan birinin en küçük kız kardeşi. Daha çok benim açımdan hayalet gibi, bu da buraya geri dönmeyi çok daha zorlaştırıyor.
Tanıdık yüzler tezgâhta sıralanıyor, düzenli olarak lokantada yemek yiyen kasabalılar, bazıları kahvaltı için geliyor ve öğleden sonra annemin vardiyası bitene kadar ayrılmıyor, kahve içiyor ve burayı gerçek bir lokanta değil de kendi kişisel oturma odaları gibi kullanıyorlar.
"Bebeğim eve geldi!" Annem kollarını boynuma doluyor ve ben bir adım öne doğru sendeliyorum. O benden birkaç santim daha kısa ve ben de topuklu ayakkabı giyiyorum -kuşkusuz U-Haul sürmek için en iyi seçim değil ama eski alışkanlıklar zor ölüyor. Ayrıca, sadece tatillerde ziyaret etmeyi planladığım bir yere geri dönme konusundaki isteksizliğimin bir göstergesi olarak biraz da isyankâr bir tavır sergiliyorlar.
OWn&da*nm birk*açk saunt_ixm! qdua!hOa uWzÉuxnX .olrmaPm dXışDıNnada, Dannecmnivnu Ukarybqon kQopVyéası sgayı'lırım. KAOyknı asi,O LkıvVırcrık wsarı s'açlarımcılz, SsPol*ukQ $yeNşil ngözglermimiz,P udBüiğ^mce. burnumuAzx LveX _dolmg(ucn cduódakél$aórıZmuıAzn vaPrX. jİkimiCzin PdeM aşırfı aLkvtiVf m*eHtaaxboDlNiazmatlaXrVıd _vkanrY, bpu da kIemiklerLim*izdeR et ét*uptmLanıns ne'rSeZdemy$se& ViamUkWa.nHsız yolduOğju anlÉamı$ncax Ygeqli.yor.
Elimden tutup beni kırmızı vinil kaplı taburelerin sıralandığı tezgâha doğru sürüklüyor ve boş bir taburenin tepesine vuruyor. "Oturun, ben sadece para çekiyorum. Sana bir şey getireyim mi? Bir fincan kahve? Bir dilim turtaya ne dersiniz? Fetterly'ler çilekli raventli muhallebi turtalarından bıraktı. Üstü parçalı olanlardan hani? Ondan bir dilime ne dersin?"
Her ne kadar hayır demek istesem de, çünkü buradan ve tüm tanıdık yüzlerden ve kaçınılmaz dedikodulardan uzaklaşmayı tercih ederim, Fetterlys'in turtası ilçenin en iyisidir ve her yıl sonbahar fuarında ödüller kazanır. Ayrıca, duygularımı yemek istiyorum.
"Belki bana bir dilim hazırlayabilirsin? Buraya gelirken öğle yemeği yedim." Tamamen yalan değil. Şehirden buraya gelirken bir torba dolusu karışım yedim. Daha çok, yıllardır görmediğim ve kardeşimle olanlar hakkında konuşmak isteyecek ve benim hakkımda sorular soracak insanlarla sohbetin içine çekilmek istemiyorum.
"BTa'b.ii,N HeilbeLt,teT.y óSjadJe(cdeL wkzah.veN Ko( zamazn.z" hAénVneXm MtOezxgâh&ınB arQkasaınóaU igezçióyo!r Tvmet heónümz! raGlLınimawmı^şY tekk_ ffinucpanBı hızHlMaX ta_budreninv yiandınOa$ FkNoyuyor.P Oó ÉduGmbanlı .tüWtlen Nbiórr fincsan, ttatzeY kNahvZex _knohy.aBrke$nY bxen de XcBaxdTdHeynipn ka!rşIısDında)kAi yOemepkL Ck^amyiodnVunucnq da sbaéhibi dolanU R^udy Dunnb'.ın yVaSnıYnaaB nçöpkü.yoruym. Ya$ (daL He(ng adziıpndNanm Aöhyll.evyd^ih.(
Annem onun kahvesini dolduruyor ve sonra parasını çekmeye devam ediyor.
"Bu küçük Dillion Stitch değil mi? Büyüdün, değil mi?"
"Öyle görünüyor. Hâlâ yemek kamyonu mu işletiyorsun?"
"XEQlnbett^eD.R GY'ezğeKn,im GbfuW y)a!z Jortaóda çalcıDşıyoJrX.é G$ökljütn diOğpejr& aytaZk,asMındaWki ,gençNlaeri Qge_tyiriqyowr. Tuıp,kı seDn,in kaNmyoÉnydFa !çalaış^tJığnıBnR ya!z gibit. )İPşl,eYri* _yakı'nsdlaZn takXipK Yetmefm zgOegrekxiyorB kamPa 'işy hiçPin kyötüC Kogl_duğvunu söcyleUy$emem,i bihliyobr !mRuAsRun?M fBu$ yaRşlı sUuAriattsaYn Bdahaz bgünzel görlünvü,yojr." ÉSsıVrı!t)ışınpdaa gümlüymse,m$eó çmiKzgisxibnBinB kZeznTarındabkiQ bWiBrk^aç dDiş eDksikC.
Gülümsemesine karşılık veriyorum. O yaz çocuklarının gösterişli arabalarıyla ya da yeni ATV'leriyle geldikleri zamanların nasıl olduğunu çok iyi hatırlıyorum. Piknik masasının yanında takılır, kusursuz gülümsemelerini gösterir ve utanmazca flört ederlerdi. Her zaman yerel kızlarla takılmaya çalışırlardı, sanki bu onlar için bir tür oyundu. Ama partiler için gölün bizim tarafına geldiklerinde, bu kasabadaki yerlerini öğrenme sırası onlara geliyordu.
Bir keresinde, bir ara vermemiz gerektiğine karar veren bir dargın bir barışık erkek arkadaşımdan intikam almak için sahilde bir yaz çocuğunu öpmüştüm.
İçine girilecek türden bir öpücüktü, en azından biri "karavan çöpü" yorumunu yapana kadar. Bu pek hoş karşılanmamıştı. O zamanlar kasabalılar yazlıkçı çocuklardan birinin kendilerinden faydalanmasından ya da daha kötüsü bizi ne kadar az düşündüklerini göstermesinden hoşlanmazlardı. Kavgalar oluyordu ve kasabalılar kırık burunları ya da yara izlerini umursamıyordu. Yumruklar havada uçuşmaya başlar başlamaz plajı terk ederdim, utanç ya da aşağılanmayla uğraşmak istemezdim. Gittiğim yıllar içinde ne kadar değiştiğinden emin değilim, yanından geçerken yemek kamyonunun yanında kimin oturduğuna bakılırsa.
Rufdy Zv_e zbeni, !kBo&nVuyWuG Bsi*l*ly .ve) bend^en fupzakF vtutma^ Oç*a$bAasGıylUa), DaCilecsi,U ^tueÉk,nes,i,' bu Istezo_n !şifmadiOy)e^ kaódUarK bne tür CbOa_lıckLl*ar $yDa(kDa&ladığFı IhaDk*kéıOnda vsoQruPlwarL Ksiowr'aDrak_ pkRü!çüCks pbJirS MkonuşImaX Dyapaıyborvuaz).b
Claire iki dakika sonra elinde kahveyle yanımdan geçiyor ve bana sert bir gülümseme veriyor. "Doldurabilir miyim, Dillion?"
Elimle bardağımın üstünü kapatıyorum. "İyiyim, teşekkürler. Sen nasılsın?" Keskin bir suçluluk duygusuyla sarsılıyorum. Çocukluğumu birlikte geçirdiğim tüm bu insanları geride bıraktım, yılan derisi gibi sıyrıldım. Küçük kasaba hayatından kaçmak için çaresizce arkama da bakmadım.
"Ben iyiyim." Claire sol elini uzattı ve parmaklarını ayırdı, küçük bir elmas ışıkta parlıyordu. "Geçen ay Tommy Westover'la nişanlandık. Önümüzdeki yaz ailemin arka bahçesinde evleneceğiz."
"VIay cMaYnqına!s Teób,rikm kejd$eirRiam!f IBSud haKriTkba.i" .Tommyd vWestovAeérA'!ıl haKtwırl'ıpy(or_um. kBenwdOe_nB nbcirx alt, fs_ınJı!fta ÉmezCu)n iolÉmZutştiu,R RoSkuUlu ftuak&ımXınOdWak futboclU rowyVnuyorMdu av&eF cikxiV ta&ğhabeyiu XvWa,rdı!.R
"Teşekkürler." Gülümsemesi şimdi daha yumuşak. "Hırdavat dükkanını işletiyor. Harry emeklilik yaşına geldiği için yarı zamanlı çalışmak istedi. Evlendikten sonra muhasebe işlerine falan başlayabilirim." Mutfak penceresindeki zil çalıyor ve omzunun üzerinden bakıyor. "Her neyse, seni görmek güzel, Dillion. Belki bir süre şehirde olursan seni buralarda görürüz."
Garipliğimi bastırıp gülümsüyorum. "Kesinlikle."
Başını sallıyor ve mutfak penceresine dönüyor, tabakları kollarının arasında dengeliyor, böylece sadece bir sefer yapmak zorunda kalıyor.

Bölüm 2 Küçük Kasaba Sıkıntıları (3)

Neyse ki annem parasını çekmeyi bitirdi, bu da geçmişten gelen başka bir patlamayla karşılaşmadan önce kaçabileceğimiz anlamına geliyor. Kapıdan çıkarken onu takip ediyorum ve U-Haul minibüsüne geldiğimizde, annem yolcu koltuğuna atladığında, geri döndüğümde bir arabam olmayacağını fark ediyorum. Şehirde yaşamaya alışkın olduğum için bir arabam olmasına gerek yoktu. Umarım babamın kullanabileceğim bir iş kamyoneti olur.
"Yolculuk nasıldı? Trafik iyi miydi?" Annem eteğini düzeltiyor ve bacak bacak üstüne atıyor. Ellerini kucağında kavuşturuyor ve bunun kıpırdanmamak için olduğunu varsayıyorum. Annemle ilişkim pek de kolay olmadı. Onu seviyorum ve o harika bir anne ama benim hayat hedeflerimle onunkiler aynı değil. Chicago'ya bir kez bile gitmedi, hiçbir şeyin değişmediği küçük baloncuğunda yaşamaktan mutlu. Yeterince iyi anlaşıyoruz ama benim daha fazlasını arzulamamı anlamıyor. O sade hayatı seviyor, ben ise şehri.
"Şehirden çıktıktan sonra her şey yolunda gitti. İşler nasıl? Billy nasıl?"
"rKatrdeKşsiniA b'iNlSirIsinq,M i_yi ol'acaHkg. KiiXmlszeQ hzaraVr QglöDrmtedLiD.O"G
Ona kısa bir bakış attım. "Sarhoş araba kullanıyordu anne."
"Sabahın ikisiydi. Zarar verme riski olan tek şey bir geyik ve kendisiydi."
"Arabayı McAlisters'ın posta kutusuna sürdü! Ya onların evi olsaydı?" Alkollü araba kullanma kazasını küçümsemeyi anneme bırakın.
AnzneOm Galay ediByóorc.F W"wYolxdAanf welblCiT FmeótrGex )geraibdevler;w lbju_ntu&n oIlymxais(ı izçin Nyolda bir _süqrSü( a$ğacua çZarpmaasWıs ngenrJeqkBirdiU. HVerl ^nOeySse,u UdOe(rnsXiCn)ik DaDldı$.a hBir $dahaL OolKmayaxcafk, öJzeRlilikleH Yde önHüHmrüzIdpekHiu bzirka!ç vayH boyHuqnucaD Ta*rvaba (kcu^lléaénaImayéac&asğRıK (içCiknm.J"D
"Babam Bernie'nin bunu bir yıldan altı aya indirmeye çalışacağını söyledi."
"Azaltılacak. Ve tüm bunlar çözülene kadar babanla birlikte işe gidebilecek. Neyse, bu kadar yeter." Annem söz konusu kardeşim olduğunda en iyi yaptığı şeyi yapıyor: inkâr ediyor, geçiştiriyor ve konuyu değiştiriyor. "Claire sana Westover'ın en genç oğluyla evleneceğini söyledi mi? Çok iyi bir genç adam. Ve düğünü Bells'lerin arka bahçesinde yapacaklar. En azından plan bu. Domuz kızartması yapacaklar. Sence de çok hoş değil mi?"
Billy muhabbetini şimdilik bir kenara bırakıyorum. Yakında onu göreceğim ve umarım babam tüm hikâyeyi öğrenecek. "Kulağa harika geliyor anne."
"HÇı*któıÉğıun SJacksobn denxen çXocuk^laN ^işVler ycolundLa giFtWmve^diğTi iCçi*n YüIzgZün!ümm. ,OnuknUlMa Dhi_çc gtaCndıAşamHapmış *oslAma'mlızY MçokR kóöItÉü.)"
"Onun adı Jason ve sadece farklı hayat planlarımız vardı, hepsi bu." Dilimi ısırıyorum ki söylemek istediğimi söylemeyeyim, yani bir kez bile ziyarete gelseler onunla tanışabilirlerdi. Onu hiç eve getirmedim çünkü ... üç yatak odalı küçük evimizde kalabileceği bir yer yoktu ve tatillerde ailesinin yanına gitti. En azından birkaç kez şehre gelip bizi görmek için çaba sarf ettiler.
"Mmm." Annem başını sallıyor ve eteğini biraz daha düzeltiyor. "Dürüst olmak gerekirse ikinizin nişanlanmasını bekliyordum. Bir gün doğru insanı bulacaksın." Kolumu okşuyor ve bana küçük bir gülümseme veriyor.
"Eminim bulacağım." Ve o kişi her kimse, onu Pearl Lake'te bulacağımdan şüpheliyim.
TmeYnek^e po^syta kutuuSlarQıyla kaplcıF tuanpıjdéızk 'argabjag yBoHlJlaryınırn yanKı,ndaQn gewçkiryBoHruBzg,d HbaZzIıÉlUanrı gÉüzelrce, is^ü.sletnWmjiş,j (dTiğejrl*erDi! isep d,üşsme*k ülzeKrwefymiyş TgibiD kgöTrünZülyoFr.$ SBizimV Maraba yoluhmuCzldar minyatür bxir XeGvse, Dbennzeyben^ Cbii!r po)s'ta kuVtusPut vhar. A!nKnemY XhLefrb yılZ onup Oyenvi FbZir tCasanrıRmélSa$ Mboy(u,yforB. CBSu kyıalkiy,c kırm_ıizı $çKaDtılaıQ _vte Bh!ern Npenc'eresiWnde çiç&eAkA kCuStulaFrı RoNlLanz PssevigmCliV 'be(yQaTz Bbir &evG.O
Ağaçlarla kaplı çakıllı yoldan aşağı dönüyorum ve gölün bu tarafı için tipik bir kır evi gibi olan eski, yıpranmış eve yanaşıyorum. Babamın sürekli devam eden bir projesi var, boş zamanlarında üstesinden gelmeye çalıştığı bir tadilat, ki itiraf etmeliyim ki hiçbir zaman çok fazla olmadı. Etrafını saran iskeleye bakılırsa, bacadaki tuğlaları yeniden örüyor. Ahşap dış cephe kaplaması sağ tarafta boyanmış ama sol tarafta hala eskimiş ve solmuş durumda. Hem seviyorum hem de nefret ediyorum.
"Baban tüm eşyaların için garajda bir yer açtı ve bu gece eve geldiğinde eşyalarını boşaltmana yardım edecek. Eminim minibüsü iade etmek istiyorsundur, böylece tüm o kira ücretlerini ödemezsin." Annem zıplayarak dışarı çıkıyor, tenis ayakkabıları hafif bir çıtırtıyla çakıllara çarpıyor.
Topuklu ayakkabılarım küçük bir kasabada, kırsalda yaşamak için son derece kullanışsız olduğundan yavaşça dışarı çıkıyorum. Eşyalarımın çoğuyla birlikte bunları da depoya koymak zorunda kalacağım gerçeğini kabulleniyorum. Ayrıca yeniden ailemle yaşamaya alışmam gerekiyor. Yirmi sekiz yaşında.
"HBa&bOanO hbzug bahaOri mutfağyı yeRnuigléedi!O _S)anraX gyögsBtNermek _iç)inS )sabIıkrsız$laQnıayoPrhum!"h Ounuj ZtakiqpS etmeBmki işar_etR OeRt$tgi.J lAn.aUhYtIa)r*lalrıD çRayntRaUmÉa vatTıyBo&rucm, Hve óka!myUonetig Xklilictleme zahmvetNinep gpirmi!yohruóm. BpuArDalIarDdXa, kSidmÉsKeV ^kje.npdia maBhwa_lRleÉsBiXndgen bivr şDeyS ça_lmjaFzR.
Annemi eve kadar takip ediyorum. Ön antre küçük, solda bir dolap, sağda küçük bir bank var. Onu geçince mutfak var.
"Eee?" Parlak bir şekilde gülümsüyor, heyecanı belli oluyor. "Ne düşünüyorsun? Harika görünmüyor mu? Tabii ki her şey yeni değil ama kuzey tarafındaki bir kulübeyi yenilemişler, hani şu zenginlerin yaşadığı yer." Açıklama aptalcaymış gibi bir elini havada sallıyor. "Her neyse, sahibi babanın istediğini alabileceğini söyledi. Buna inanabiliyor musunuz? Mutfak neredeyse yepyeniydi!"
Dolaplar belki birkaç yıllık gibi görünüyor; beyaz Shaker tarzı, sade çizgiler. Benim büyüdüğüm doksanlı yılların mutfağına göre büyük bir gelişme. Son derece modernize edilmiş mutfak güzel ama aynı zamanda evin geri kalanının ne kadar eski olduğunu da gösteriyor. Yine de neden heyecanlandığını anlayabiliyorum. "Bu harika, anne!"
Mbu,tUfIağınX yanınVdéatkJi& yTerme)k VoWdaQs(ında wsjeXkisenlear tavrtz,ı biór masSa bveA vgeojm)etNrXikK Pd*eósenlSi ahJşpap& snaNnGdalwy&ehlóer bvarL -Q !SytArangear TThimnggs xdiziGsi$ sayesibndeZ iyen.id*en) popüVlerS haldeR Jgel&en tfasNarWımlVatr.Y LOnun( öWtesBindej oVtBuqrmGaY od)ası v_aró;G buraudai kabrdeIşim, afhOş'aqp iskeAlketwi gövrüYnOecekf kadgapr gyıpcraVn&mışT s,iyaRh derig ykangeZpeCyXeS zu&zanwmıXşO ydaCtı&yoQrR.p