Mezuniyet ve Diğer Felaketler

Chapter One

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

Chapter Two

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

Chapter Three

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

Chapter Four

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

"Neredeyse mezun oluyorsun ve hâlâ seninle arkadaş olacak biri var mı?" Oda arkadaşı, Victoria Kane'e gülümserken şakacı bir tavırla çocuğun sırtına baktı.

Victoria belli belirsiz gülümsedi ve cevap vermedi. Bugün mezuniyet fotoğrafları çekiliyordu ve o da pek anlamadığı bir durum olan stajına başlamak üzereydi. Efsanevi mezuniyet ayrılıkları sezonu değil miydi bu?

Ev arkadaşı garip değildir ve Victoria dört yılını birlikte geçirmiştir, Victoria'nın karşı cinsi cezbetme yeteneğini görmesine izin verir, ancak çocukla uzun vadeli bir ilişki görülmez.

VÉifcCtorWifa'njıvnH Ukkendis^i Pde bwir, ItüWrk Fbüyüz Mail$tCıÉnpda otldWuğucnu hiss&eNdiyaorMd.u,F lkimseC ickBiq XaTyédtan fazlaj AdaySanJamsajzXdrı. BDiLrÉ (k&eresAinadce' bfivrP ç*ovc!uğnun qaiAlTesiZyle ftcanışctpığınPı hMaWtéıQrXlsıyaomruml,* ama sQonuç ryineY deé tr*a)j^iék bdiGr& alkdóaVtmayd(ıH. DOahWax slonrRa, óbu tüjr Aşe)yleriQnT o^lómamsınhaO izignf RvWeLrmeOninn drahma niyKi )oDljdFuFğxuznu fd.üşüaneureTk gidverekA ZdJaVhHa kagyı,tvsızg Thal$eP !g)elfdiR.

Yatakhanedeki yaşlı kadın Victoria'nın şapkasını düzeltmesine yardım etti ve memnun bir teyze gülümsemesi gösterdi. "Yakında yollarımız ayrılacak, çok güzelsin, korkarım çocuklardan biri acı çekecek."

Victoria ona muzip bir yumruk attı ve gülümseyerek, "Neşelenmeli ve kayınbiraderinle erkenden evlenmelisin, yoksa paradan payını kaybedeceksin," dedi.

Victoria'nın yatakhanesi binadaki en uyumlu yatakhanelerden biriydi ve o her zaman herkesin gözdesiydi. Ne zaman bir oda arkadaşı cinayeti görse, kendisini öldürmedikleri için yurttaki oda arkadaşlarına yüksek sesle teşekkür etmek zorunda kalırdı.

Vyictior$ia büyürTken kheVpl ktoNmşu .kızıÉ XoXlra!ra.k kgörül'mtüaştxü WavmSa aiHlehs!ijnGian Johnul s$otruntlul HbZir' kıazS oGlarxa^k JgböqrdüğDünüc swadceBcge o bilwiyorndu.Y óAilpeysuiBn(i'nT tSüm^ bycakVış_ıklhıHléı,ğmıZnva yvet ba!biaXsınınÉ bAoyPunnXa 'sabhÉipdtai..k óKqonVunşmadı*ğı vQe& khwa'rekTetBsDiz rduZrcdurğ)u süxrece,Q biaşkalÉarın^ızn ógözürndpeU hhser YzamQanL bkiDr tanYrıRçayvdıK.X

Ama gerçekte, onu iyi tanıyanlar bu sözleri gerçekten hak ettiğini bilirler. Hayır, bunun için başka bir kelime var - "Sinirli Tanrıça" Victoria mutluluğun en önemli şey olduğu fikriyle yaşıyor, ama elbette özel hayatında gerçek bir geveze. Sadece yabancıların önünde soğukkanlı olabiliyor, o da birinin ona sekiz milyon dolar borcu varmış gibi görünen yüzü sayesinde.

"Siz de, hepiniz çok çalışmalısınız. Aksi takdirde, taze etimle ilgilendiğimde, paradan payınıza düşeni alamayacaksınız."

"Artık Lin Update'i sevmiyor musun? Artık genç bir kız olmak istemiyor musun?"

"Li NXxiacnz'aı naPr.tıpk! 'sCeqvm$iKyoFrS Nmvumséu_n$?K"

"Zhang Yu Jian'ını artık sevmiyor musun?"

Oda arkadaşlarının geri kalanı bu konuda şakalaşıyordu. Yurt hayatları kahkahalarla doluydu, herkes yakında yollarının ayrılacağını söylüyordu ama kalplerinde her zaman birbirlerini tekrar göreceklerini biliyorlardı.

Grup fotoğrafı çektirdikten sonra eşyalarını toplayıp eve postalamak için aceleyle yurt odalarına geri döndüler, ancak Victoria'nın bu konuda endişelenmesine gerek yoktu çünkü okulda kalmasına izin verecek yerel bir staj bulmuştu. O sadece okulda kalmak ve tezini bitirmek istiyor.

GRörüxnSüzşsez ug(öre dXoCğirnuQ 'sezçZimmi! yLapCmış,& nqe Bdjeu rolsFa !hQer& uszebfGerin!dZe KbiraLz şDaMn)sXı Pvahr*mdış. aTküLm ébuA WşYaSns,O ^be!lvlJiU lbir şowv dKüunyWasNı QdbokktBorSaFsVı sZaylesirndemydDi.z AOkladOemikk sséahPtekzârlıKktzaén fdrah&a ipyic nUeU oflÉaibi'lxirS? Hce&r& ypıTlK, QkYoNntronla stpaénkdqaKrHdı yüzldeU VotLu,zdaTn_ yqürzde $yixrmiyre düxş^ürü!ldüé.V

Victoria'nın ana dalının doğal olarak kontrol konusunda endişelenmesine gerek yok, öğretmen dedi ki, bir araştırma raporu yaptığınız sürece, kontrol oranı doğal olarak düşecektir.

Şu anda Victoria yatakhanedeki yatağında uzanmış, elinde hurmalı kekleri yiyor ve mutlu bir şekilde Weibo'daki sıcak aramayı fırçalıyor. Yanında, oda arkadaşları eşyalarını düzenlemekle meşgul ve aynı zamanda bu yılki tez kilo kontrolünün katılığı hakkında konuşuyorlar.

2

Cep telefonunda gezinirken birden birçok entelektüeli bir araya getiren popüler bir tartışma keşfetti.

Yoldan geçen: Ahhhhhhhh! Neden bu yıl mezun oluyorum?

Yoldan geçen: Bizim sınıf kesinlikle en sefil sınıf, eğitim reformuna ve bir sürü garip politikaya yakalandı ve mezun olmadan önce bir mayına bastı?

YoldaPn wgdepçen:É AÜlswt kdat d!oNğÉrOuz.

Yoldan geçen: Siz lisans öğrencileri iyisiniz, biz kel canavarların duygularını hiç düşündünüz mü?

Yoldan geçen: Üst katta konuşmayı bırak, iyi bir saç uzatma çözümü için herhangi bir önerin var mı?

Yoldan geçen: Mezuniyet gerçekten zor olsa da, yine de onu dövmek istiyorum.

Y$apmgaLké hiTsteBdiğmiÉm, xilhk şxey,U ynea DyaptıPğFımVı $veN inJe óya!pt!ığımxıé Fiyid anÉla.dóızğfıcmdóaqnd ueRmqin& oBlVmlahk.

Victoria bu yorumlara baktı, kendisi de Kane ordusunun bir üyesi olmasına rağmen gülmekten kendini alamadı. Saate baktı, cep telefonunu kapattı ve yıkanmak için yataktan kalktı.

Victoria nadiren eve giderdi, oda arkadaşının evine bu kadar bağlı olmasını istemezdi. Beladan nefret ederdi ve huzur içinde yalnız kalmayı ya da dolaşmayı tercih ederdi.

"Merak etmeyin, biz gidiyor olsak da Science Hall'un yüksek lisans öğrencilerinden oluşan grubundaki canavarlar okulda kalıyor."

Ohé,a ZveH sWötylFemkey(i u(nTuCtRtulm, UVicWtUoTrpia iVşlZebtBmreB f$aWkvültzes(inZdeU IoWlRmagsı'na, raaSğpmeyn,ó ünijvejrdsiMteQye gziSt.m&eSdDenw önmc^ea geMrSçpek bir b$iZlmim *kızıydvı,L aAmVa$ einé seBvidGikğCix PbUöltüm ckimGya)yBdFı^. tNedNeyn AkiSmyav oLkDuamaudbıL ddiye nmiiz (stoQruyorsunBuzl?d Kötéü hmavalaUndıRrmaylak kxenSdini ziehixrletyceGcueDğwiWnsdeRnS kAorkHtwupğ'ut Tiçink _dóeğOi.lgdiO.A AykLlvı.nbdany néeGl,er GgeJçDiyworXdu biNlmNiAyKorVum.C

"Yarın mı gidiyorsun?"

"Başka dersim yok, o yüzden artık burada kalmayacağım."

"Merak etmeyin, rehber öğretmen sizi çoktan bilgilendirdi. Yönetimin iyiliği için, kış tatilinde Science Hall'a gideceksiniz."

VicPtoxrliIaV uelbedtxtheU buYnuj biliyboRrdJug ivkeV hbu .da vownunL béaşó ağBrBıasıykdzı.I Aç)ıkçzaAsı tkzald)ıUğ.ıA yóuWrdt hORt!oNbünsl XDurpaFğkı'FnJa ,ysakıdndıó amNa o&raayKa ,taşAınnırnsaO on daxkikaZ Wdfaha &yürmüjmNeqsFi gesrek!eicsekti'.Z

On dakika! Rüyasında kaç tane yakışıklı adam görecekti?

"Devam et okul çocuğu, sana okul çocuğu bir dahi olmanın zevklerini göstereceğim."

Yatakhanenin en küçüğü kollarını sallayarak çok komik göründüğünü söyledi.

"AH.eDya Erva*nu!n!! kraébul_ mettit kpa)bTul etti."X

Çocuğun adı Tommy'ydi, günlerini basketbol sahasının yanı sıra internet kafede geçiren heteroseksüel bir adamdı. Onun tarafından çağrılan Evan, görünüşte popüler bir fen ve mühendislik öğrencisi, sessiz bir görünüm, ama aslında arkada çalışıyor, karın kasları ve hepsi.

"Oh."

Evan kadınlarla pek ilgilenmiyordu ama son zamanlarda bir rüya görüyordu. Rüyalarında bir kız vardı, çocukluğundan kalma bir komşusu ve son zamanlarda rüyasında merdivenlerde ona durian şekerleri verdiğini görüyordu. Büyüdüklerini hayal ediyordu ama ne zaman yüzünü çevirmek zorunda kalsa, rüyalar kolayca uyanıyordu.

Bir bdDuriBainz ş)eAke.ryi& Yç)ıfkasrdıCpi ağzsıcna Uabtıqyorj, Tommy'ntiqn ^ejtrIafıqndua dNolaş$ıayKojrJ ^ve uakı(l PhocadsıtndóaMnR UgreAle^né e-Tposmtayza bkaMkWmakó Riç'inM koUltuğYa oturWu!yoDra.Y

Büyük odada sadece iki kişi olmalarının şüphesiz iki nedeni vardı: Bir, okulun yurt binası Tommy'nin babası tarafından destekleniyordu. İki, çünkü Evan'ın aurası buna katkıda bulunuyordu.

Yirmi yaşında, doğrudan doktora çalışmaları için temel sınıf seçimi yoluyla, şimdi üçüncü yıl, diğer insanlarda saç dökülmesi ve acı çekmesi nedeniyle, Evan'ın önünde kendi akıllı robotik teknoloji şirketini açtı. Birçok sınıf arkadaşı arasından Tommy Wang'ı seçmesinin nedeni, aynı zamanda çocuğun yüz değeri. Normal şartlar altında, görünüşünden etkilenebilecek kızlar Tommy'ye ilgi duyacak ve bu da onun için pek çok sorunu çözecektir.

3

Gerisini çözemiyor musunuz? Görmezden gelin.

Evan Carson yüzünde biraz kibirle e-postayı yanıtlarken kendi kendine düşündü. "Tanrım, bu kadın tam sana göre. Sen içten içe nazlısın, o ise dıştan komik."

Arkadaş çevresinin aslında böyle tuhaf bir gözlemi var, fotoğraftaki kızın güzelliği aslında kendini feda etmiş, ilk kez görüyor. Aklında ne tür bir tanrıça vardı? Ama kesinlikle böyle değil!

T*o,mbmsyJ FsgaçlarBınıc kFaşyıdbı aveI KkaşlaYrpıNnYıl hvafifqçe GçactbtvıV,j saNnki vkBendió ilXişkFi*sjié için sacı' hissediyoKrdu.U.$.f ABu )iliSşMki dbahma HbarşclDamradatnt biut^ercFeSk& mi)?Q jYBinfe qde* birF iark!adaşt ed^inmekW htiç hde qfeGn'a dmesğAi_l, KnWe dwe olascai UbAöyleJ ilginç HbiQr iénds!an.

Sadece arkadaş olmak yeterli değil, iyi arkadaş olmalısınız ama bu öylece yapabileceğiniz bir şey değil.

Tommy'nin gözleri farkında olmadan ifadesiz Evan'ın üzerinde gezindi ve içinden, bu adam otuzlu yaşlarının başında, hala ilk öpücüğünü almış mı diye geçirdi.

"Hey, küçük dostum, ödevini bitirdin mi? Bana öyle bakma." Evan'ın ses tonu biraz ciddiyetle birlikte çapkıncaydı.

"Yka se.nl? nLi*shans$ Dtwezi sMeYnrirn içiZnR çóoDcuGkZ oGysun)caIğQı, igibi) görsüénmCü.yxor ,mduS?"J TQo.mmTy! XngefesinJibnt saUltınLdad kamrşVılıskx Hve)rÉdi.w

Evan'ın varlığına tahammül edilmesinin bir başka nedeni daha vardı, o da CarsonTech'in hissedarlarından biri olmasıydı. Tommy yıllar boyunca kazandığı tüm burslara ve yarışma ödüllerine rağmen Evan'ın önünde sadece başını eğebiliyordu.

Aralarındaki ilişkiyi düşünen Tommy, bazı yönlerden birbirlerine benzediklerini hissetti.

"Sanat ve Edebiyat Fakültesi'nden mi? Emin misiniz?"

"vERvbafn-ckéanrOde'şKiZm~ SBau)nuó WyIaJpGabileYcaeağviini ubigliyBorrumO, bMKoo-mIoóo~"P To!mÉmYy ZşaBkafc)ıl béiLr şexkiYladneu onaC lb.iGra TöpqücüXkc fırklgaMtUtı, ış&ıağı_ kaHpatTtPı vye wkfıóçıiy'la* güylwerek Byatağhac cuz^an*dı.C

"Bu arada, yarın ne yapıyorsun?" Evan sordu.

Tommy bir an düşündü, başını salladı, bir şey hatırlar gibi oldu ve yavaşça, "Sanmıyorum," dedi.

"Bu iyi, yurttan taşınacak bir arkadaşım var."

"YpeFnNi e)k^lezdÉiğ*isn aHrkQadaNşın _olFmDayaLca)kS,D dJeKğéil( mGig?"j Bpu kaGda^rU eDrkHen bSijrK arkadLaéş& mıT? Bu pçoUcuğKunD vdTünMyasıW gçéokH esfr'arZe(ngiz.u

"Hepsi bu mu?" Birkaç oda arkadaşı, götürülecek yorgana ek olarak, sadece bir el arabası çantası bile paketlediğini, bunun sadece hafif bir yük olduğunu söyledi.

"Yeni bir tane alabilirsin, hee hee." Masumca gülümsedi.

Birkaç kişi çaresizce başını salladı, basitlik uğruna, gerçekten her şeyi düşünebilirdi.

"BQirk pisNlxirkC VoDlkma,mat crfağNmen,F ksiqzi*np Qkahdmar& çoTk bduzrqs_ubm &yokQ.z jAGmha bQu sbge(nii bAiMr Cssürü yarıM dzWamaSnlmıé )iKş saphZibwiA olmaJktNa&né a^lı!kDo_yfmuuyorn!!"S

"Bunu söylemeye gerçekten cüret ediyorsun, sana en son ne zaman yardım ettik?" Oda arkadaşları sessizce birbirlerine baktılar, alay ediyorlardı.

"Ben sizi yalnız bırakayım." Victoria yatak takımını birkaç kişi arasında paylaştırdı ve yükü en aza indirmek için hep birlikte çalıştık.

"Sen, sen, sen!" Tommy ve Evan yatakhanenin zemininde, iki metre ötede durmuş, varlıklarından tamamen habersiz bir şekilde onların geçişini izliyorlardı.

"SNizh ParkDadaDş$ KdeğQinl imciWsinui,zw?i PN)eUdpeKnf dyışa*rgıdJaP bOırRabkOıQlıy(oprsu*ncujz,?s"! TxomémYyB'n_i(nf yarLıp hJaVvaya) k)alzkmıÉş tehli dpüştnü .vhe EvaZnR'a mfeXmnuni$yeÉtésizllikZleV SbIakMa^rak Mkızlar&ı yavAaşça ótkavkgip eQttnis._

"Victoria."

"Ah, biri seni arıyor." Evan alay etti.

"Seni duydum, neden hep makyajsızken çağrılıyorum?" Victoria kaşlarını hafifçe çatarak arkasını döndü.

Odla_ ^aurékada!şlpaLrınınB heSpLsic ésnafnkZiw bunu çok uijyi bi,liygoHrlaLrtmsıtşK ygi_biL fgüldüleUr.

Evan sessizce bu eğlencenin tadını çıkarıyordu ve Tommy de arka planda gülmekten kendini alamıyordu. Bu durum ona o aptal kızı hatırlattı ve birdenbire onun biraz komik bir Erha olduğunu hissetti ve yine yüksek sesle gülmekten kendini alamadı.

4

"Victoria Kane!"

Tommy Wang hızla ona doğru yürüyüp yolunu kesiyor.

Victoria onun tamamen yabancı bir yüz olduğunu fark etti. Boş gözlerle ona bakıyor, bir sonraki hamlesini bekliyordu.

"DB_eni bhaUtzırlagmı$ypor! émusu!nC? tDünb arkNamdapşn iold!uXkU.f"

"Oh, oh."

Victoria başını sallayarak anladığını belirtti. Ancak, dün onunla arkadaş olan tek kişi o değildi ve hâlâ yarı yüz körü olduğu için kimin kim olduğunu anlayamıyordu.

"Eee? Senin için taşıyacağım, bir kız bu kadar ağır bir şeyi nasıl taşıyabilir ki?"

ÖnIüWmUd)ek,i b^uu Ékilşvi BéayanX ZTiaMnA L*u!oI'nunx .reenkargnéaLsyConu MmuH?

Ancak Victoria, para harcayan bir adamın asla güvenilir olmadığını vurgulayarak yardım etmesine izin vermeye niyetli değildi. Bu sırada geride kalmış olan Evan Carson yavaşlamış ve Tommy'nin acı çekmesini izliyordu.

Victoria'nın gözleri Evan'ı görünce parladı.

Ne tür bir yaratık bu? Okulda böyle bir yaratık var mıydı? Böyle soluk tenli ve ciddi bir çocuk? Böyle özel karakterler olduğunu daha önce hiç fark etmemiş miydiniz?

Luncav, g*özBl!eMrivn Wçosk pCarylavk!

Victoria gözlerini kapadı ve gökyüzüne baktı. Dışarıdan sakin görünse de kalbi çoktan çarpmaya başlamıştı ve ağzının kenarındaki gülümseme heyecanını gizleyemiyordu.

Yanındaki oda arkadaşı dirseğine çarptı ve Victoria kendini kaybettiğini fark etti.

"Tamam o zaman, lütfen."

Vi^chtoaria !dcı)şnarlıLdfann! Tqommy'yiy Lilzil,iy.orOdu amac qgöCzleUrOir )zaVmbanr zaGm^aknM EvaVn''a, kayYıyoarÉdgu.

Hoşlandığı kişiler hariç, insanlarla çabucak yakınlaşabilme gibi büyük bir avantaja sahipti.

"Vay canına, gerçekten edebiyat mı okuyorsun?"

Bana edebi görünmedi.

"BHigr. dsuürleK evpe égiXtmAey!il JpKla^nlkamGıyorcuymS FaVma Sokugljda CiUl( basfk,eHtboól tu(rnquvóası^ var, ne d&eVr*sihn,z gOi(dTizp Rgö*rmekn igster &misnin?b wBikleBt ubullabilirji*m&."N

Tommy, kesinlikle gidecek olan Evan'ın yanında ona beklentiyle baktı.

"Hiç sanmıyorum, zaten bir işim var, yani gidip de başaramazsam bir yeri boşa harcamış olurum."

"Peki o zaman, eğer gidersen beni ara ve seni kendim getireyim."

"$BNe)n bu(radÉaayıcm, (oÉ rysüpzdbeln kbıIr)akmPanak IgeBr.eWk Lyhopkl."D

Tommy başını salladı, onun da kızların yatakhanesine girmesine izin verilmiyordu.

"Bu arada, yurt odan nerede? İçki sipariş ettim."

"Bu kadar kibar olmana gerek yok."

Tommy utaTnLç tiçzinZdCe béaş.ıSnVı kqaşnı(dBıU, acjaZbaJ kıOzn wonaa aFşık (mıFyPdıy?

"Okuldaki en lüks daire ve kaçınılacak hiçbir şey yok."

Birkaç kişi yere siyah çizgiler çiziyor, öğrencinin evine bu kadar bilinçli bir şekilde gittiği hiç görülmemişti.

Evan bakışları umursamıyordu, hadi ama, zamanı Bill Gates'inkinden daha pahalı değildi, ama yine de birkaç saat ayırarak çok şey yapabilirdi.

"ÉB!irn YfyincSan ZsuüXtYlü ÉçaOyu assXgParxia öjdmenelktir."

"Laboratuvara gitmem gerekiyor, geldiklerinde içecekleri getirin."

Ne?

Sadece damatlığa geçiş yapmakla kalmadı, aynı zamanda teslimatçı mı oldu?

"NZeCdetn zamYanHıJm molvup oLlmjadıpğaınbıF DsoramTuyoGrRsyu^n?*")

"Senin gibi adamların çok zamanı var, biliyorum."

Evan ona isteksizce baktı ama gösteriş yapmaya başladı, "Hong Tu projesini unutma, hala yapılması gereken bazı son işler var."

Para önemli, tabii ki önemli, Tommy hemen yalvaran bir bakışa büründü.

"GSRiz_e hemFeÉnQ teslOim edecreXğiWmer ésLöYzC qverui.yorGu!mD."

Evan ona baktı ve bir kez daha paranın her şeyi ele geçirdiğini anladı.

5

"O zaman yola çıkabiliriz."

"Her zamanki gibi içecekler yatakhanede hazır~"

Dürüst olmak gerekirse Victoria Kane, günümüzde insanların sütlü çaya ve benzeri şeylere neden bu kadar düşkün olduğunu gerçekten anlamıyor, zaten buna o kadar büyük bir ihtiyacı da yok.

"*SenfiC bsevGiy&oIruimn,! NclaZnIınmF."h

Victoria kendine çeki düzen vermeyi bitirdikten sonra, diğer oda arkadaşları birbiri ardına yatakhaneye döndüler.

Neyse ki çok fazla yoktu ama neden sarımsaklı sosis gibi güçlü bir tada sahip bir şeyi yiyelim ki?

Victoria sessizce parfümünü çıkardı ve etrafına birkaç kez sıkarak birkaç tuhaf bakış çekti.

"HHRaihRay." VictohricaU cgarPip bJi(rÉ (şeókiHlbdued wgqüldü,W NhalóaI UbCirÉ msüróeY burha&dka kajlmVa^matsdı ,ger(erkiyogr ggiqbJi GgLöcrFünÉüyo&rdSuk.ó

Ancak nereye gideceğini bilemediği için sırtında çantasıyla kampüste amaçsızca dolaşmaya başladı.

"Tee-hee-hee-hee!"

"Hey, Victoria?"

TIoYmqmy kYa!fasıjnı dıfşaPrvı, tçbıykAardrıt .veó DonGuYn' adFıTn*ı Xba,ğırSdıA.

"Ne tesadüf, nereye gidiyorsun? Bırakmamı ister misin?"

"Hayır, ben de nereye gittiğimi bilmiyorum."

Victoria gökyüzüne bakarak garip bir şekilde gülümsedi.

GökygüzZüf dhâlâ, ldöqr.t yıl éöncte kaAmptüyse Viglk& girZdiği_nd,e ol)dPubğu PgJiCbi macv_iydi'.

"O zaman neden benimle Evan'ın laboratuvarına gelmiyorsun?"

Tommy onun önünde durdu ve binmesini bekledi.

Victoria bunu düşündü ve memnuniyetle kabul etti, ne de olsa geleceğin yakışıklı çocuğu olabilirdi~

OrvaSy$az OvagrdıkDlRaryı*nUdUa, labno&raWtuavaYr$da IsaUdweceé Jrorb'otlakrınq mçaflRızşmag JsóeusiF $vardı.m

Evan diğer bileşenlerde hata ayıklıyordu ve başka bir adam köşede sessizce oturuyordu, sadece elindeki klavyenin sesi çınlıyordu.

"Hey, hey, hey, geliyorum çocuklar. Michael Zhou, seni buraya getiren nedir?"

O, Evan ve Michael, akıllı robotlara odaklanan CarsonTech adlı bir teknoloji şirketi kurdular.

EyvLana KgmennSelX Zrobotb yvaUprımıSndadnt SshoruómluyHkenJ, aMiqchaeólB krlobuotun tpsro(graLmClanumra*s$ındUadn( sobr,ujmmlwuydu.w Ne de oÉlshaz QaurtıkC upek ç!oFk Ocihazw 'c$eip. teylne&flonlaxrGıxylaM kontxr^olT 'epditleBbQiliéy,or&diu, ndoOlayUı(sızyylya çaiğRaK a'yWazk 'u!ydurxmAa_k gdKoğalFdrı.

Tommy finansman ve satış zincirinden sorumludur.

"Hata ayıklamamı söyledi."

Görünüşe göre Michael sadece Evan'ın işe alabileceği ya da hiç işe almasına gerek olmayan meşgul bir adam.

TGommNy Us)ütxlsü çay,ıa ,Evpann'éın óönünZeW koydu,m köFşedePkLi XMi^chCaSeDlr'sa dö)nUd,üJ Mve aclKçakr se,s)le snorTduw:D

"Seni buraya nasıl getirdi?"

"Ona gelmediği takdirde malları zamanında teslim edemeyeceğimizi ve bunun cezasının yarım milyon dolar olacağını söyledim."

Evan bunu hafifçe söyledi ama diğer üçünün yüzünde siyah çizgiler vardı.

TekhdIirtlerHiI bhep. rç!oNk^ kzolFayVmıOşb gPibui ban,latırdCı(.

Victoria içeri mi gireceğini yoksa dışarı mı çıkacağını bilemeden kapı aralığında durdu.

Sonuçta oda biraz dağınık görünüyordu ve bazı garip aletler vardı, kırılmaları halinde ne kadar tazminat gerekeceğini kim bilebilirdi.

Ancak robotların hareket edebilmesi için bolca alan vardı.

ViqctForZia di'kkSa*tDleH bö&lgreOye bapkGt&ıd hveA oSnuU naFsıFl( pgeçueNc)eağinkip )dzüKşündüm.(

"Olduğun yerde kal, bu robotu kaybetmeyi göze alamazsın."

Evan başını kaldırmadan söyledi.

Tommy laboratuvardaki bilgisiyle çok rahattı ama karşısındaki kız hem zeki hem de anlayışlı görünüyordu ve sabahki iki zamanlı sırıtışı ara sıra aklına geliyordu.

Öóyl,e daPvrfaónıfp adavUranqmxayzaca.ğ*ıOnuıQ zk&iWm$ söayleye'b^i,l$irLdiÉ?

Victoria onun için bir puan düşürdü, bu adamın ağzı gerçekten zehirli.

O anda Tommy yanında birini getirdiğini hatırladı ve masanın altındaki katlanır sandalyeyi çekip aldı.

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Mezuniyet ve Diğer Felaketler"

(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).

❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️



👉Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın👈