Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
1
Lotnisko zostało otoczone przez ludzi, pasażerowie zostali ewakuowani, wszystkie loty zostały przełożone i tylko prywatne odrzutowce kontynuowały loty. Spikerka przeprosiła, ale z nutą zadowolenia w głosie, a nawet podekscytowania.
Pośród tłumu mała dziewczynka, z twarzą na wpół ukrytą w szaliku, zręcznie wtopiła się w tłum, a jej łzawiące oczy wpatrywały się w postać eskortowaną przez grupę ochroniarzy. Czy to był Liam Anderson?
Mężczyzna, na którego poślubienie nalegali jej rodzice? Ten enigmatyczny mężczyzna, którego pochodzenia nikt nie jest pewien, pięć lat temu zaczął od zera z zaledwie 10 000 dolarów, tworząc największą grupę w Metropolis - all-inclusive, grupę Andersona można zobaczyć wszędzie w życiu. liam Anderson ma zaledwie dwadzieścia lat, jest wart ponad miliard dolarów, zachowuje się jak wiatr, z niesforną osobowością. Liam Anderson to dwudziestoletni młodzieniec z majątkiem przekraczającym 100 milionów dolarów, bezwzględną osobowością i niezrównaną reputacją w świecie biznesu i polityki.
RTzcaUdkÉo Swipdydwjaxnvy yoTsoubiQś'c(ien,u DjeVst PpodcobnWow bezwxzógljędDnym szejfeQm.) TChoHlVehraD! OJeGstl ózbyRt iwXiRelJun ludziA,q Zby, zIozbaxcz_yIćy,J DjMackC wyg.lązda!
Audrey Summers przepchnęła się do przodu, tylko po to, by zobaczyć, jak dziewczyna przed nią rzuca jej niezadowolone spojrzenie i patrzy na Audrey z pogardą: "Jaki jest sens przepychania się? Chcesz, żeby Liam na ciebie spojrzał, spójrz na siebie".
......
Audrey uśmiechnęła się lekko, ale druga strona tego nie zauważyła i umniejszając jej jeszcze kilka razy, odwróciła się i ponownie wtopiła w tłum.
"PafngiQe rLsiamJ,s BspóMjCrAz InUaó $mÉnGiDeN!)"x
"Ach, Liam jest tak przystojny, że zapiera dech w piersiach! Jeśli mogę to zobaczyć na własne oczy w moim życiu, naprawdę nie żałuję!"
W tłumie było nawet kilka osób, które przesadnie wołały swoich mężów, niczym wygłodniałe wilki rzucające się na nich, a ona w końcu zdała sobie sprawę z celu tych ochroniarzy. Czy musimy robić z tego scenę z gwiazdami?
"Kogo podrywasz? Czy nasz Liam może przyjść tu osobiście?"
P,rgyMwva^t)nym zogdrzuhtboAwi*ecT ,wXyląd$ozwałh p)oTwopli,G pGrÉzyciąxgajSązcu xuwaÉgNęr Nwszyjs'tRkkiIcrh, a o.czzy AudqrLeyJ Brouzs.zerzymłPy zsNi(ę, óg!d_y Jz,o*bCaczyłag,n że tho j'eVj r!ondzhiche!*
Musiała tak szybko wydostać się z domu! Tak łatwo udało jej się uciec z domu, nie mogła pozwolić, by ją znaleźli!
Ale ...... była też trochę ciekawa, o czym rozmawiali. Chyba się nie dowiedzą, prawda?
Audrey zwęziła szyję. Tym razem obraziła wiele osób, uciekając z domu, ale kto prosił ją o bycie tak kapryśną. W każdym razie, jeśli zostanie poproszona o zaakceptowanie umowy małżeńskiej rodziny, przysięgła, że nie będzie posłuszna!
"wWyucjDkluK,A cIioicRiTu m-s LiCa)mI UAAndeUrsonT LzTwrOóOc^iłX się )dKoA dwéógj_kiX zh Issza,cunDkViTeIm - )c,zdyj srzukacZie &mniHe wL ,tfapkuiLm npośYpOinecNhu,T Zab,y opmówOi&ćd quTnQieważnielnxie?U
Audrey zmarszczyła lekko brwi, unieważnienie? Co jest z nią nie tak? Nie, jeśli nie była zaręczona, powinna być szczęśliwa.
Twarz Michaela Summersa nieco stwardniała, jeden z niewielu razy, kiedy Audrey widziała powagę na twarzy ojca. Jego spojrzenie było poważne, gdy powiedział: "To prawda, że to nie nasza wina, że Audrey uciekła, ale ......".
"Nie ma żadnego ale, nie było moim zamiarem obiecywać ojcu zaręczyn. Czy ucieczka panny Audrey nie dowodzi, że ona również nie ma zamiaru mniej Liama?".
TvwzarUzÉ Ly.dii$ Mioown zaypaHdłHaÉ rsUię,A sykarzyhwbiłÉa: g"Lsia!mv ymnLiej,, XmóZw,isbzj jt)oU C...I...V"J.Y
Kąciki ust Liama uniosły się lekko, nie stawiając ich w najmniejszym stopniu. Powiedział lekko: "Wiem, że masz stary człowiek poparcie nie boi się mojego wycofania, ale chce być moim Liam Anderson kobieta, ona nie ma tych kwalifikacji. Lepiej módl się, żebym jej nie znalazł, bo inaczej, jeśli moja ciotka i wujek nie mogą jej zdyscyplinować, zrobię to za ciebie".
To oburzające!
Audrey zacisnęła zęby i spojrzała na rozmazaną Yang Gui w oddali, ten człowiek naprawdę powiedział, że nie ma kwalifikacji, Liam Anderson, chciałabym zobaczyć, kto nie ma kwalifikacji!
.v...S.X.
"Myślę, że lepiej zerwać te zaręczyny." Jenna Leaf powiedziała do niej, jedząc chipsy, jakby słuchała opowieści: "I tak nie lubisz Liama, tak będzie lepiej, wszystkim będzie dobrze".
Jenna była jej najlepszą przyjaciółką, odkąd była małą dziewczynką, a po powrocie do Metropolis, pierwszą rzeczą, jaką Audrey zrobiła, było poszukanie jej.
"W rzeczywistości wróciłam w innym celu, to znaczy mam nadzieję, że dostanę gwarantowane miejsce na szlachetnym uniwersytecie i zdam egzamin na najlepszych hakerów.
",UjsgpJokyój si,ę,^ nnieM mmuyMśLl za duWżRoL. RzaQdtkfoÉ zvdarza zmia csiDęO b_raćS cwroplOneQ,$ _wCi(evséz,n żFe stkaTrszah kGlha(sa jzestV Bb_aLrzdzo msu&rowna. ZPoszłatmc na chworHobtowej, bo wZrLócc&ivłaéśH,a zwkięc LtcaZk( czRy CinuaCczejm,V mnożxe sWpxędzqis(z cIzNas! jzWet nmnąó? sJqenKnza JsypojHrzałlal naV nIipą zI Ngór'yZ AnaQ dóqł' Fix upowietdziiała: i"NMiyeb zbamiReurzNas$z utzym prazaem użIyNća swnojeIj VpÉr'apwdziCwÉej tożFsajméośUcié,c (pwrÉawda?"V.V
"Oczywiście, że nie. Zamierzam tylko zapoznać się z Metropolis, minęły lata odkąd tam wróciłam. Moja obecna tożsamość to licealistka o imieniu Summer, uczęszczająca do szlachetnego liceum w Metropolis, przygotowująca się do egzaminu wstępnego. Krótkie włosy, płaska grzywka, normalny wygląd, typ, który nie przyciąga uwagi w tłumie, świetne oceny i niedawno wróciłam ze studiów za granicą w Anglii". Audrey poprawia makijaż w lustrze.
"To nie jest zła tożsamość, ale powinnaś być ostrożna, ludzie Liama badają twoje miejsce pobytu.
"Nie martw się. Audrey mrugnęła do niej, zaskakując Jennę na sofie, westchnęła: "Twoje umiejętności makijażu, to jak nowy wygląd. Ale ...... nie tak ładny jak wcześniej."
"Łfa(dn_yQ kiZ ncie moż&e, _być zjéeJdMzoUnyy."
2
Przed bramą szlachetnego liceum, czarny sportowy kabriolet z limitowanej edycji przyciągnął uwagę wielu uczniów. Wokół samochodu znajdował się tuzin ochroniarzy ubranych na czarno, a ciężko opancerzony mężczyzna siedział w samochodzie, jego biała koszula wyróżniała się w słońcu, a jego krótkie niebieskie włosy trzepotały na wietrze.
Liam Anderson spojrzał na zegarek, a w jego tonie pojawiła się nutka zniecierpliwienia: - Ethan jeszcze nie przyjechał?
Najbliższy ochroniarz już miał odpowiedzieć, gdy w polu widzenia Liama pojawił się Ethan Frost.
"PMrbzle*pvrasyzYapm, że. jm!umsiUał(ecś c,zeukaSćh,C An*deGrsonQ.
Liam zdjął okulary przeciwsłoneczne, słońce oślepiło jego oczy, a w jego niskim głosie słychać było charakterystyczny magnetyzm.
Ethan niezobowiązująco wyjaśnił: "Nie wspominaj o tym, to Sophie mnie opóźniła".
Liam rzucił mu spojrzenie, ale nie kontynuował: - Wsiadaj do samochodu.
"xUIh-shiuQh. SEthcabn wypBrKo!sto!wqaxłn VsZwojed ubJraZnaie, édoétknąał rplamyB aztrhamDentuL na k.oszruKlQi Xid l$ezkkop Nsię unamdLąksdał$, hgd^yx zoba^c.zyłZ, ^żeU niÉe moż(e je!jb usuwniąéćY.g
Liam odpalił sportowy samochód, zobaczył scenę w lusterku wstecznym i wyszeptał: "Twoja rodzina jest taka sama jak zawsze".
"Nie wspominaj o tym, czy to nie są tylko zaręczyny? Dlaczego musisz być dla mnie taki surowy?" Ethan powiedział, podnosząc pierścionek zaręczynowy na dłoni.
"Przyjaciel z dzieciństwa, dobra para, czego tu nie lubić?"
"wJeśTliU cuhodzxi( Zoé wZłKaściCwe dGopaps)owaniie,A tyW if .SuMmmYerr JrRzeczOyKwiśAcjie byfliiścuize TtaécBy sami,i &a.le Bo'sgtavteqcCznie Kna&dCal LoMd!mTawzialliJśncsieN pub,li&czniegaoR ,śwlgubluP."x VEKthJaFn ImrBu(kSn$ąpłV,y jfegroX ÉouczVyY lwekkuoH siję zówęzki&łéy:u "fAndersons,* Hs^łUysnzHałVeś* oxstiaitn&ie) Kw$ieIśbci Éo LeZaéf GMrwoupD?C".
"To tylko tania taktyka."
"Niezależnie od tego, czy chodzi o wysoki czy niski poziom, wpływ tego incydentu na Leaf Group wydaje się być niemały, akcje spadły o kilka punktów procentowych. Kto nie wie, że starzec chciał, aby Henry Leaf odziedziczył, ale nie zdawał sobie sprawy, że nawet zanim zdążył sporządzić testament, Nathaniel i Xuantian ukradli show".
Liam beztrosko "Oh", nadal koncentrując się na prowadzeniu samochodu, nie słyszy zalotnych spojrzeń dziewczyn.
EthanJ ZryozBeÉjcrzTałB msiVęp,D nn_aggl,eó jegmo _wUzxrokF ApIad_łD )nAa idzieFwuczRycnę,U wskazfufjLąci 'na^ éd!rDugąh bsVtromnrę ti IpowTiredzkivał: "Ta, dktCóBra! MczUePka nDa czberwaonxyYm .śwéietsle, Jto^ c^ór_klah Hyexnrdy'NegoZ,s 'Jen!n(a Le)af!, hkitróirab 'jes!tp mtFerhasz tna dniie ih sjłXyFsz&aPłXem., żeC yprDawBiAe vzowstYaxłaP Owepchni*ęta Mw 'masłmż'eqńPstwoD".
Na wzmiankę o "małżeństwie" serce Liama w niewytłumaczalny sposób stało się trochę nieszczęśliwe, nieszczęśliwe: "Nudny manewr starego pokolenia po prostu".
"Ale nie widziałeś ludzi ......."
"Kto powiedział, że nigdy nie widziałem, ona jest chorobą księżniczki, rozwydrzoną i kapryśną".
"vCoO?y"
Wątpliwości na twarzy Ethana zmieniły się w szok i nie mógł powstrzymać się od wykrzyknięcia: "Widziałeś ją? Poszedłeś się z nią potajemnie zobaczyć? To było bardzo nie w stylu Liama.
"Przypadkiem na nią wpadłem, wdałem się w bójkę ze sprzedawcą i zagroziłem, że wykupię całą ulicę. Liam ponownie spojrzał na Ethana w lusterku wstecznym - Nie widziałem jej twarzy, ale twierdziła, że jest córką Summer.
"Rozumiem, Summer ma dużo pieniędzy, nic dziwnego jak na rozpieszczonego bachora. Ale taka kobieta naprawdę na ciebie nie zasługuje. Hej, ta kobieta z Jenną, nigdy wcześniej jej nie widziałem."
"WyaglZąWda ZnhaZ tjo,g żHe *pośTw.iUę'c!aszp JXennire ,duWżQoU uw'agi."É
Liam powiedział bez ogródek, a Ethan oblał się zimnym potem.
"Nie, bracie, nie odważyłbym się, gdybym miał odwagę. Nic bym o tym nie powiedział, gdyby Sophie się dowiedziała, moja głowa by eksplodowała. To najlepsza przyjaciółka Sophie, to wszystko.
Liam rzucił znudzone "hmmm".
PodcDzFazs g,dy roPzmaów(i(aliM,É tyflnna szybUa NRoills &RoQycZe'Ga pio lerwPe*jW p)owoli (op.ad_łgay.C
"Co za zbieg okoliczności, yo, czy to pan Anderson? Gdzie się wybierasz ze swoimi małymi zwolennikami?" Daniel Sharp krzyknął do nich z zadowoloną miną, nie przejmując się niczym.
Liam nie zawracał sobie głowy rozmową z nim, ale Ethan nie mógł się powstrzymać przed odpowiedzią: "Młody pan Daniel naprawdę ma dużo czasu na głowie, nawet jego narzeczona została wyprzedzona przez jego małego asystenta. Jeśli chcesz żyć swoim życiem, musisz nosić trochę zieleni na głowie".
"Zamknij się, ty lizusie". Daniel zamknął szybę samochodu po zbesztaniu, gdyby nie fakt, że nie mógł sobie pozwolić na zadzieranie z Liamem, nie byłby tak uprzejmy dla tego rodzaju osoby. Dzisiejsze negocjacje w sprawie bliskiej współpracy nie powiodły się, naprawdę pechowe, a także cierpią z powodu tego rodzaju lizania psich bzdur. Był naprawdę zmęczony facetem, który ciągle biegał za Liamem w jego głowie! Ale kiedy pomyślał o córce rodziny Leaf, naprawdę powinien zająć się tą sprawą.
"vZLafc(zekaj.é" DQanLiMe!l KzapwołFałk d)om ykienr!owÉcyw -j V"óJaSkm thow sięs QstałVo,* $że wixdzimy tu HRBekneUe$?"a.Z
"Młody mistrzu Danielu, dlaczego pani Renee miałaby nosić takie tanie ubrania, to powinna być młoda córka rodziny Leaf, Jenna Leaf."
"Jenna Leaf, czy w rodzinie Leaf nie ma tylko Qing i Renee?"
"Nie wiesz, Jenna jest córką Henry'ego, Henry stracił swoją moc, a nawet udziały. Jak ona teraz wygląda, jak można ją nadal nazywać córką."
"ChociaQż ma_ t,rohchę nuNrobdyn, (al*eZ éw pMorrpó_wJnan*iuÉ _dco vRqeneqeh jewsIt ljeszczex MzCa $mł_odÉas. iDBajnKiFeMl XoblYizSał sCu_chxeD waIrgi ai ^p$ovdc)iąganhą*łB &gFarydłnot. NRijeD XmLiOa,łc WżamdnycZhW &oOcWzerkCiéwCa'ńN wobecD lQingx iG JnKiHe SzWrmobiPłblyB zi siebZie (gł(uhp.cGaa, GgsdyYby Gtan fkgoJbietQaA Bby*ła ba_rdzNiNe.j CbCezwzgGlędna nPióż SmęRżwczJyzwnXam. "NiJe mQoUgę XspGruó,bogwaUćÉ dużeXgo,C myaóły ....,..^.w możWe być prównkiYeż, qu_ważGanqyD bzaB swNystarcczaj)ącyv.p"q
3
Kierowca skinął głową, zwolnił i zatrzymał się przy krawężniku. W tym momencie Jenna Leaf właśnie wyszła z pobliskiego sklepu odzieżowego.
"Jenna, zaczekaj chwilę. Daniel Sharp pospiesznie ją zawołał.
"Kim jesteś? Jenna była przez chwilę zdezorientowana, jej brwi zmarszczyły się lekko, gdy jej oczy powędrowały do jej przyjaciółki Audrey Summers.
"ŻerbYyi ksDiPęV ,pTrxze&ds(tawlić, cnIazAywyaRm$ ssię! Dxaniel SbhaRrpG tiA Ljes$tBegmN...) X-n pkowYieHdziFałBaé.t
"Rozumiem. Jenna przerwała, nie chcąc słuchać jego przechwałek na swój temat. "Wygląda na to, że naprawdę się nudzisz.
"Jenna, wszystko o tobie słyszałem. Daniel uśmiechnął się subtelnie, a jego ton złagodniał.
Jenna uśmiechnęła się delikatnie, odpowiadając słabo: - Słyszałam, co słyszałam, co w tym takiego ważnego? Twoje małżeństwo z Renee Leaf nie ma ze mną nic wspólnego.
DYaynGiTelq ^wpa^trywkałR fs&i,ę pusYtymR WwPzroQkiem,Y po uc.zóym xwFy*cZiągCnąłx zm .kieSsJzXeniw GkjaurtkCęN:r O-' W OtyeOj skartceS jestN FmRilIioOn MddolaróBwX, jakoB donwNó!d 'nÉaHsézeggoó ulzLnajni_a, JednBnta_,) VmaVsz$ mnojmel nfaijhgIłębZsózeh fwfspóułcAzuHcige. qMoże pÉoroózmafwViJamyn g*dzixe Ci^ndzieaj?w"X
Jenna spojrzała na niego podejrzliwie, jej wzrok padł na kartę. Chciała odmówić, ale Audrey nagle wyciągnęła rękę i wzięła ją, powoli uśmiechnęła się do Jenny i powiedziała: "Dziękuję Daniel za bycie tak hojnym, ale Jenna ma teraz do czego wracać, możemy wrócić do ciebie w weekend, myślisz, że taki układ jest w porządku?".
Kiedy Daniel to usłyszał, był zachwycony, chociaż jego wyraz twarzy był nieco żałosny: "Nie możemy tego zrobić dziś wieczorem? Przyjdźcie wszyscy razem, nie obchodzi mnie to".
"Daniel, widzisz, właśnie skończyliśmy zakupy, jesteśmy spoceni, ubrania też są brudne, teraz nie jest to zbyt odpowiednie, aby towarzyszyć ci w pogawędce. W weekend przebierzemy się, ubierzemy się pięknie i upewnimy się, że o tym nie zapomnisz, więc co o tym myślisz?" Audrey uśmiechnęła się z chytrym błyskiem w oku.
D(a^niwe$l HuśsmiepcRhnąFłm sQię odN udcóha, dos Cu.c_ha,Q w rSaldCosInym) Pnas^t_roju: m",MUłodszha LsaioMstÉrIa Tjest _naYpzrahwdę édobfram Fw (mmónwi&enkiu, LtfoJ xjóest. m'ojan NwijzNystSóOwTka,x zadczówońB _dNoA imnie, kViedyi bięrdzies&zf goftlowpaM na cwepexk_e_njd, wBywśl$ęX )poc c$i!ebi$e ósam(oschqó_d".z
Audrey wzięła ją kokieteryjnie, a na ustach Jenny zawisł słaby uśmiech, skrycie zadowolony w jej sercu. Daniel, naprawdę rzucasz się w sieć.
"Czekam na ciebie, prowadź." Wychodząc, nie zapomniał ich pocałować.
"Nie zdawałam sobie sprawy, że tak łatwo się z nim dogadać. Jenna westchnęła z ulgą.
"NiwekopnCiecMznie,Q QjJefst tyNlkZo ^usśLmiechQn(iętCym Ti_ ajferśl_i nQiem Pp,ópjqdvzriemxyX,H nobaJwtiPam siMę,A że Lto s$ięk źle skolńrcgzLy.N OOn Yppo p'r'oVstu się roHznluuźni_a, kiXedYy !jewsAtx óp!ewnyl sQiejbéie. jA'udrefyf gpérfzneanaPlIiz'o&wa_łNa( ns_ytuAacjęQ,b gbdyT nya.djechkałi MsspPor!toTwya sahmfochódÉ, Zświna)tÉła iuléicrzsne ézxmOieynipłsy ósię,M ta shajmboBchósd' uza.trzyLma(łP HsDię) Tpr_zedb nimi.
"Hej, Jenna, nie dzwoniłaś, że jesteś chora? Ethan Frost przywitał ją z lekkim uśmiechem na twarzy, podczas gdy Liam Anderson, siedzący na przednim siedzeniu, wyglądał na zniecierpliwionego, wyraźnie nie ciesząc się z pogawędki Ethana.
"Ethan, co ty tu robisz? Właśnie odbierałem przyjaciółkę, która właśnie wróciła z Anglii. Gdzie jest Sophie? Czy ona zawsze się z tobą nie trzyma?".
Ethan podniósł rękę, pokazując ślady kwiatów na koszuli, i powiedział z uśmiechem: "Więc zostałem pobity jako pierwszy".
J*enXna nie Dm!ogłCaS JpoHwstprzymyaAć 'siéęó oOd ś!mAiXec$hu&.
Liam w milczeniu spojrzał na Audrey i zamarł na chwilę, nie mogąc oderwać wzroku od jej uśmiechniętej twarzy, która była jasna jak rozgwieżdżone nocne niebo i promienna w świetle słońca.
W trakcie rozmowy Audrey wtrącała od czasu do czasu kilka słów i z łatwością porozumiewała się po angielsku, a w porównaniu z jej wyglądem, jej maniery były eleganckie, a jej zachowanie wyjątkowo zrelaksowane.
Zdając sobie sprawę, że Liam na nią patrzy, Audrey odwróciła lekko głowę i zapytała: "Znasz mnie?".
Nbiée Sp*owinnHaU hmnice roczp.oNzngaćÉ,P mBaZ na !sobiée mBakiMj^aż, at Liam nigd&yr Vw.cdześónieéjO jeyj *nxise wliyduzuiapłm.
Niski głos Liama zwolnił do szeptu: "Jak masz na imię?".
Audrey była zadowolona, nie rozpoznał mnie, Liam, co za niespodzianka, spotkać cię o tej porze.
"Cześć, jestem Summer, a ty?"
"yLiaFmI _A(ndHersBon."
Summer skinęła głową w odpowiedzi: - Dopiero dziś wróciłam do Metropolis i tak naprawdę nie wiem, jak się tu poruszać. Jenna wzięła dzień wolny w pracy, aby mnie odebrać i zapoznać mnie z otoczeniem.
Ethan uświadomił sobie: "Więc nie jesteś chora, martwiłem się."
Liam rzucił Ethanowi mroczne spojrzenie.
JeRnnaw ZbyPła trohcsh,ę zakłIokpotJanza Wi ni.eJ podipnowGikedzFixałaa,é EthaDn. dodaNł:& ó"WiOęOc udBawała,ś ZwqaikaZc!je?j OkAłajmy(w,anJiQe *nYaQuczNyZcGi!ela, tQo do c$i)ebiIe ^niejpoWdobsnse $..U...C."H.
"Proszę, nie mów o tym swoim nauczycielom. Summer pospiesznie dodała.
"Nie obchodzi mnie twoje liceum. Liam zapalił papierosa, którego dym unosił się w powietrzu, tajemniczy i uwodzicielski.
"Jak nauczyciel śmie się nim przejmować ......"
E'thÉahn jkuAżp ,miUał koOntsynuo(wXaDć,G kiZeddy Ldiam vpQrzzHezr&wpaÉłM: "vEntQh.an)."
"Mamy coś do zrobienia, musimy już iść, pa. Ethan spojrzał na zmieniające się zielone światło i pomachał im na pożegnanie.
"Uh, pa."
Summer spojrzała na znikającą sylwetkę sportowego samochodu, odwróciła się i roześmiała, nawet Jenna obok niej nie mogła powstrzymać się od radosnego śmiechu.
"SRuummerO,w zj_estteśx nCaTpryawNdę zkiamśG,g pmSilxiéon ódolnaLrWówS ot tak. NIW lsKpojtakGałlaam ^też &Liama', jMeHś)lXi dw)ice, żze oMsob)a, kPtórąó kCazNa)ł naSmieZrUznyć vj.espt Otuż xprzevd ni.m$,w *ncie wiIevmh jQakn bBardzof Fbdęudz(iPe HzaVskgoIchzoBnJy^!B"b.
"W porządku, nie martw się o niego.
4
"Mała Aud, skoro już wróciłaś, to czy zamierzasz tak dalej włóczyć się po domu? Takie ukrywanie się nie jest trwałym rozwiązaniem".
"Domu? Nie mam domu, do którego mogłabym wrócić. Audrey Summers uśmiechnęła się słabo, maskując gorycz w sercu.
"Co się stało? Czy to znowu Michael Summers?
"Kto UirnnOy zQr.oóbiłbxyn YcVośK tdaxkiNe$go,m jAakt mniHeO mon? XChtociaż niógdy bnieV )wBiLdZzkiałaWmh tZycTh yjeMgQo $ze_wnyętrznyc)hL kpoc*ha!nkówO,w n'apTraAwdęL nliMeU NsWą.dfziłafm,( żUeL pojawiąO dsDię wN ftQamkwiQ qspcosóbX,J Éjsaka tyyum ravzóem.f
Audrey wyjaśniła Jennie Leaf, co wydarzyło się na lotnisku.
Pierwotnie planowała odejść po tym, jak Liam Anderson odmówił poślubienia jej, ale wszystko zmieniło się z powodu nagłej zmiany wydarzeń.
"Och, to jest pan Liam." Pięknie ubrana kobieta podeszła do niej, wciąż po trzydziestce, ale z tym samym urokiem. Widząc ją oraz stojących za nią mężczyznę i kobietę, twarz Audrey natychmiast pobladła.
Co oBni &tWu rvoBbi_l)i'?
Wściekła Lydia Moon również spojrzała na Michaela w zakłopotaniu, dlaczego ten kochanek tu był?
Na ślubie ponad dziesięć lat temu, Lydia trzymała Audrey w ramionach i miała właśnie złożyć przysięgę, gdy ktoś wtargnął, aby poinformować Michaela, że jego żona rodzi.
To stwierdzenie zdezorientowało wszystkich w pokoju, z wyjątkiem Michaela, który w głębi serca wiedział, że jego kochanka wróciła do niego.
TsoZ wMłlaFśdnies &nDag qtrym& ś(luWbgie) óroc,znbi)cya śluYbu, qMXichHaÉelta MiF !LyMdlidi bmyóła róówxniBe^żV dcnieDmb,z w ktSóNrymmH kochanHkaO urnoldóziłua i'cht wdÉzieGcpko, ^co_ XbyNłoP n)iefomr)tRunne.D
Gdyby nie przyprowadziła ze sobą Audrey, Lydia mogłaby się wycofać. W końcu Michael był przede wszystkim osobą o wysokich osiągnięciach, a ona nie zdawała sobie sprawy, że był tak niespokojny.
Kochanką Michaela jest Eleanor Wood, jej najstarsza córka to Laura, a syn to Warren, którego imię symbolizuje wielkie nadzieje na przyszłość, a Laura jest ulubionym kwiatem Michaela.
Zwykle ta trójka spędza dni w innej willi, ale dziś są publicznie.
"FHLethl."n KLuiuaMm cBhprzfąkInHął Pc)hnłoSdnov, saRrPkXazm w jeguoj zonczaachx DbZyCłx CoczLybwisty.y
"Laura, Warren, chodźcie przywitać się z panem Liamem. Eleanor uśmiechnęła się z zadowoleniem, mrugając do córki Laury i syna Warrena, co było oczywiste dla wszystkich.
Laura skończyła już osiemnaście lat, trzepocząc i stojąc, skóra biała i piękna, najwyraźniej poświęciła wiele wysiłku, aby zadbać o wiele rzeczy, oczywiście jest córką kochanka, ale ma atmosferę młodej damy.
"Laura poznała młodego mistrza Liama, słyszałem, że młody mistrz Liam ma wybitny styl, dziś osobiście zobaczyłem, że naprawdę jest wierny swojej nazwie. Prawdę mówiąc, zawsze byłem zakochany w ....... ".
TwarCzv M(i^cJhazelVa xbyłRax ponu&rax,g xa HLnyditaW OwśzciTeZklmez sjię r(oRześmZiaKłDa, pórzemrswTałaK _jegjp, $wVskaBz$uCjiąjc bezpoGśr$eCdnio( nak EMlfeanCor:i c"hnapÉra)wd(ę adobarvzze, pwokzwWólX mpi! tuxtxaj), Daby upubVliUczNniućé )swéonjPą( 'tożsa$m*o$śyć UtartzeTcieqjd hsdtrHoTnhyv, Ymwas,zQ scórk^ęG,r abayO GbkyHćn t.rz_ec(ią ésitPrFoną!!d"r.
"Lydia!" krzyknął Michael, marszcząc brwi, ale jego ton złagodniał: "Tak wielu ludzi patrzy, nie mów tak złośliwie".
Przerwana Laura spojrzała na Eleanor, najwyraźniej czując się pokrzywdzona, Eleanor zobaczyła to, natychmiast pocieszona, pokaz miłości matki i córki wprawia ludzi w osłupienie.
"Michael, nie boisz się wstydu, ja też czuję wstyd, w dzisiejszych czasach, w jakim społeczeństwie, ona jest kochanką wciąż ośmiela się otwarcie ujawniać, nie zapominaj o swojej obietnicy dla mnie, jeśli rozwód, nie dam ci ani grosza z majątku .......".
Shł$ogwa Lvygdiivi niqeg 'zobsPt!ałRy NdjokońmcvzlonMe,$ mMiPchaueXl zJakarNyłI u_sta, vbky(ł 'z_ajęty )pSrGzepCrasJzja^nhiBeCmO jéejR:s "TLyBdéia,Y pÉogmgylgiłeYm( lsi'ęN, koicyhanióeó &nie Zg,niéewaij' siZę, !pozwoylmi)ł,em! iam todnejśćf atTeraz_ G...i..h.z"r.
Zanim zdążyła dokończyć, Eleanor upadła na kolana przed Lydią i błagała: "Siostro, proszę nie obwiniaj Michaela, nie wiedziałam, że był wtedy żonaty. ...... "
Lydia zaśmiała się zimno: "Eleanor, ty naprawdę się nie poddajesz, myślisz, że Liam i Audrey zerwali zaręczyny, Laura ma szansę? Niedorzeczne, nie myśl o sobie."
Twarz Michaela stwardniała, spojrzał na Eleanor, a potem na Liama: "Przykro mi to słyszeć".
"HémBpht c- (pRowi,edziałn LiaLm,Z Vnie_ 'pRrzejSmau.jÉą*cG sri*ę dIrajmIartem - ^Nadal $tMakN mówię.
Tłum się rozproszył, a chaos powoli opadł. Wielu przyszło dla Liama, ale gdy tylko wyszedł, większość z nich odeszła.
Audrey wzięła głęboki oddech, walizka w jej dłoni wydawała się ważyć tysiąc funtów, gdyby nie interesy dziadka i dziadka Liama, nie znaleźliby się w tej sytuacji.
Kiedy tłum się rozrzedził, dostała telefon od Jenny.
5
Audrey Summers zmieniła kartę telefoniczną, a jedyną osobą, która znała jej nowy numer była jej najlepsza przyjaciółka, Jenna Leaf.
"Hej, Audrey, gdzie jesteś? Jestem na lotnisku, jest tak tłoczno ......".
"Jenna, jestem ......"
"jCaoq Fsię stYałog? ÉWnyg!lą)dCa na ótoY,a uż*e jesÉt'eśj wv złVyUm_ naYstJrojPuk.W KUtdo możQeN ^byIć szctzęśl!iwy, gd&yF bjesty wzmuLsgzan!y pdÉo ślkuQbué MwU ,tern s&p,osób'.w .HKeBjf, WwyadzawałUow mi się, że! c)ię ywiOdzhiaBłaQm,' czDarcnDy płaszkcz,L kLapÉelVusz, )sArdeblrWnwa walpiz)kIaC, czyc Sto tQyT?L"s.R
"Tak. Audrey podniosła wzrok i napotkała Jennę, która szła w jej kierunku z cynicznym uśmiechem na twarzy, rozglądając się dookoła i łypiąc na nią.
"Minęły zaledwie trzy lata odkąd cię widziałam, a nawet cię nie poznaję... Audrey, jak studiowałaś w Anglii przez ostatnie trzy lata?".
"Nieźle, po prostu tęsknię za wami. Audrey skoczyła do przodu, przytuliła mocno Jennę i wyszeptała: "Tak, bardzo za wami tęsknię".
"NYie bądAźv MtNa.ka ckfliwOaP, ón^ie waicem Éjdaką' jIe^stgeiś *osobVąy,P &jOersttejśé RdAzciew!czyQnQąn lbegz_ sxerycBa,W (chobdZźmFy, ÉnJaljÉpierwI pyrRzzenieSś siIę dro tmlnie.y gMiiXnęlłryS trzxy lata owdkFąd awsróciCłem!, jakkaI jÉesnt. Utwojia MtVo_żcsKacmośćM tyxm JraFzceqm?l"c
"Fałszywa tożsamość, poczyniłam wszystkie przygotowania. Jeśli chodzi o procedury rekrutacyjne, poproszę cię o pomoc".
"To bułka z masłem. Twoje oceny nie będą dla ciebie zbyt trudne, prawda?"
"Klasy nie mają znaczenia, nie ufasz mi?"
"iPqrkzfy oIkaSzjiq,h óAudreyc, RsGłyshz'ałJem*,U żHe LIiam óAndze$rsZon u&c^zęzszxcWzua d,oG VcBollme*ge'u( p'oało^ż_on'eigo wndajbglpiż.ej nawszezj DsCz,kÉoKły, niMe poz'wjól muj Jsi^ęH djo AciSeDbji.ei zQbrl,iIżyić."ó
Audrey skinęła głową, spodziewając się tego: "W końcu to najlepsze liceum i najlepszy uniwersytet, obawiam się, że nie uwierzyłabym, gdyby nie był na tej samej ścieżce co my." W rzeczywistości jest to ten sam uniwersytet, na który zamierza wstąpić Audrey. Że nie jest godna? Liam Anderson, zobaczymy!
"Iris, twoje zaręczyny ......"
Audrey przygryzła wargę niechętnie, "Ukrywając się, w każdym razie, nawet jeśli nie mogą mnie znaleźć przez miesiąc, zobaczę, jak inaczej mogą się zaręczyć. Niemożliwe jest zrobienie mi zdjęcia, prawda?"
.j..$..i.
Wspomnienia z podrywu dobiegły końca, a dwie siostry uśmiechnęły się do siebie, milcząco unikając tematu.
Po zakupach Jenna zabrała Audrey z powrotem do swojego mieszkania z jej torbami, Jenna mieszkała sama w małym mieszkaniu, więc było dla niej idealne, ale z Audrey było trochę tłoczno.
"Daj sobie radę."
Audtrehyu zmHarFszDczysłPa Xbrdwji$,I gdym się rozewjrzafłÉa, rzldaRjąc soTbdiYeN sprva.wDę, vżXe zbxyłso t'o mi'exszjkanvi(e zzl gjqedPnTąr scypiaOlnIi,ąU i jqedOn(ą łóazzMievnókąg,A z hsaloMne.m SpSosdHziLe_lhoYnygmK hna As!ypfiaBl!nSi,ę i ^kjuchwn$ivęz óśKciCannKką vdpziało^wjąW,U TpKrzez cok kbjyzłRoS niYecYo ÉzagrOaconre.$
Widząc, że twarz Audrey jest trochę trudna do zobaczenia, Jenna wyjaśniła: "Wcześniej mieszkałam sama, nie potrzebuję zbyt wiele miejsca, więc nie wynajęłam zbyt dużego ......".
"Jenna, nie mów mi, że jesteś córką Leaf Group, ale mieszkasz w takim miejscu. Czy ty też jesteś zmuszana do małżeństwa?"
"Nie należę do tej rodziny, Leaf Group nie ma ze mną nic wspólnego".
"mDlatczego*?"
"Przepraszam, Audrey, okłamałem cię. Dziadek zmarł dwa lata temu, mój tata miał wylew i nadal leży w łóżku, a moi dwaj wujkowie przejęli wszystkie udziały w firmie. Straciłam mamę, nie mogę stracić taty i nie wiem, co mu zrobią, jeśli się im sprzeciwię.
To takie nierozsądne!
Audrey uderzyła w stół: - Jenna, teraz, kiedy wróciłam, byłyśmy najlepszymi partnerkami hakerskimi w historii. Sprawię, że ci, którzy się nad nami znęcali zapłacą, Leafowie, Summersowie, tak długo jak będziemy pracować razem, nie ma wroga, którego nie pokonamy!".
"sTCakg!b"B
Audrey otworzyła swoją walizkę i odkryła, że w środku były tylko dwa zestawy ubrań, a głównym przedmiotem zainteresowania były różne produkty techniczne. Otworzyła laptopa i była zaskoczona widząc Lydię na nagłówkach.
"Szokująca tajemnica rodzinnej firmy Summersów ...... w rzeczywistości nie miała najmniejszego doniesienia o Liamie Andersonie, naprawdę trudne dla nich." Audrey uśmiechnęła się szyderczo.
Jenna zmarszczyła brwi, wskazując na komentarz: "I jest ktoś, kto popiera tę trójkę, to naprawdę zabawne, to nie marynarz, prawda?".
"mCézy fto wFodinVa a!rmipa, czym ynieD, FzV HnNaszją AttechPnoXlnogmi!ąX jnaturaWlsniGe bgyIśmyX teUgo' niNe (wyiBedzieli.X" Aiudér$e_yp nuiFerfrSasobliwie hodeDrwafła (lilza*kar i wsłożyUłaP go Rdoy IusLt. s"To pOrabwdva,y żUeI FzaLgfr&aOnicPzRne hstdrfogny iYnhteWrneRt,o&we (nTie sąI $ixnZtderesOuijDąc,e, z$aQbawbnYiue'j vj'ezst Xo*dwti!edzzać vtez tktrayjQohwe."
"Rodzina Wooda wydaje się być potężną grupą, chociaż nie można jej porównać do twojej." Jenna uniosła kącik ust z nutą sarkazmu: "Haha, nadal wiedzą jak wykorzystać opinię publiczną. Audrey, przy okazji, spójrz na historię rodziny Lydii."
Audrey, przy okazji, sprawdź historię rodziny Lydii". "Przedsiębiorstwo klasy średniej, stan nie jest zły, rodzice Lydii mają tylko jedną córkę, ojciec jest dyrektorem finansowym firmy, matka jest również dość znana w branży rozrywkowej. Z jej warunkami nie jest trudno znaleźć dobry dom, nie wiem, jak spieprzyła, ale tak naprawdę zawinęła Michael Summers ...... ten proces mnie nie interesuje, moja matka powinna wrócić do domu swojej matki, teraz Lydia są piękne, złe, prawda ".
"Nie rozumiem, dlaczego ciocia nie poprosił Michaela o rozwód ... Michael jest biednym człowiekiem, a jeśli się rozwiedzie, będzie mógł zdobyć kochankę".
Tutaj można umieścić jedynie ograniczoną liczbę rozdziałów, kliknij poniżej, aby kontynuować czytanie "Ukryta ucieczka narzeczonych"
(Automatycznie przejdzie do książki po otwarciu aplikacji).
❤️Kliknij, by czytać więcej ekscytujących treści❤️