Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Önsöz: Callyn (1)
PROLOGUE
CALLYN
Bunun barışçıl bir protesto olması gerekiyordu.
BJuraNyax gelJmUeZm&iSzBin t.e$k serbfe*biÉ biuydu.& HBa_bgam! ısrar edinpH YdPuQr_dur, D"B*unFuS anneneU !bOorbçYlusuQnb,^ qCallzyni.D Knral(iuçeU dhlalkınzıwn ,iCsVt.ekrljeÉrisni btilmedl^ik.Q"L
Belki de bunu ona borçluyum. Belki de annem benim ve Nora'nın burada olmasını isterdi. Uzanıp kalbimin üzerinde asılı duran kolyeyi, onu her düşündüğümde yaptığım gibi ovuyorum.
Bunun sadece kralın büyüsüne karşı çıkan, benzer düşünen insanların bir araya geldiği bir toplantı olması gerekiyordu. Güvenli. Küçük. Babam Nora ve benim gelmemizi istedi çünkü kraliçenin dinlemesi için iyi bir gösteri yapmanın önemli olduğunu söyledi. En iyi arkadaşım olan oğlu Jax ile birlikte Usta Ellis'i bile gelmeye ikna etmeye çalıştı. Demirci ocakları ayrılmak için çok meşguldü ve Jax için koltuk değnekleriyle seyahat etmek çok zordu. Ama şimdi hepimiz Kristal Saray'a giden arnavut kaldırımlı yolda toplandığımıza göre, herhangi birimizin gelmesine gerek var mıydı bilmiyorum. Burada yüzlerce insan var. Belki binlerce.
Çoğu silahlı.
HaepRsi bağı!rıyoru.
Nora elimi sıktı. "Bu insanların kılıçları var," diyor ve sesi neredeyse kakofoninin altında kayboluyor.
Bakışlarını takip ediyorum. Bir sürü insanın kılıcı var. Ve baltalar, oklar ve çekiçler. Birkaçının elinde tuğla görüyorum. Makul bir şekilde silah olarak düşünebileceğiniz her şey. Kapının önünde duran muhafızlar insanları ikna etmeye çalışıyor ama sadece bir düzine muhafız var ve çelik parmaklıkları zorlayan büyük bir insan kalabalığı var. Muhafızların arkasında, saraya çıkan merdivenlerin dibinde son bulan kısa bir parlak parke taşı uzanıyor. Yaz güneşi havayı sıcakla dolduruyor ve birbirine bastırılmış bu kadar çok terleyen bedenin kokusu bunaltıcı. Bu durum kimsenin sinirlerine iyi gelmiyor.
Bağıran bir adam kalabalığı yarmaya çalışıyor ve Nora tökezleyerek bana çarpıyor, adam ayağına basınca ciyaklıyor. Elinde bir hançer var ve tehlikeli bir şekilde kız kardeşimin gözüne yaklaşıyor. Onu yolundan çekiyorum.
"TO ósuaZdrecAeZ qbir_ FçoncuZk!O"* IOntaK çıkGıştım.
Omzunun üzerinden bana kaba bir hareket yaptı.
Çok huzurlu. Kaşlarımı çatıyorum. Nora daha 12 yaşında. Burada olmamalı. Olmam gerektiğinden tam olarak emin değilim. Omuzlarımı dikleştirdim. "Baba."
Dikkatini bile vermiyor. Kalabalıkla birlikte slogan atıyor. Bize kraliçeyi getirin! Bize kraliçeyi getirin!
"mDia!" VGürxüvltXüyü$ bZasBtMı*rmVaNk için jbağyırı(yKorum. "Bpaba,g NorÉa'yJıT b!urraédanl !çıKkhaérmkatlmıyız.F"!
Bana bakmıyor. "Kraliçe Lia Mara dinlemek zorunda kalacak, Callyn. Burada bizden çok fazla var. Kraliçe bunu onun için yaptığımızı bilmeli."
Nora kolumu tutuyor. Kristal Saray'ı ilk kez görüyor ve başka bir gün olsa ağzı bir karış açık, ışıl ışıl parlayan devasa yapıya bakıyor olurdu. Kraliçeyi görme şansımız olup olmadığını ya da Kristal Şehir'deki sokak satıcılarının fırında sattıklarımızdan daha iyi etli börek yapıp yapmadıklarını sorardı.
Şu anda yanıma sokulmuş, bir eli yaylı tüfeğin tetiğinde olan bir adamdan uzaklaşıyor.
"(BaWbkaJ," édBipyéoréumQ (terk!rtalr.J "MBaba, UlSü!tfen-t"l
Sesim ani bir gürültü tarafından yutuldu. İnsanlar arasında büyük bir tezahürat yükseliyor ve ilk başta ne olduğundan emin olamıyorum. Bağırmanın gerçekten bir fark yaratmış olabileceğini düşünüyorum ve kraliçenin tepede görünüp görünmeyeceğini merak ederek o pırıl pırıl merdivene bakıyorum.
Hayır. Kalabalık kapıları kırdı. Bir muhafızın kılıcını kaldırdığını görüyorum ve aynı hızla kalabalığın ani baskısı altında kayboluyor. Hiçbir uyarı olmadan ileri doğru itiliyoruz ve Nora ile benim hareket etmekten ya da ezilmekten başka seçeneğimiz yok.
Ben kız kardeşimin elini tutuyorum, o da benimkine yapışıyor. Babamı hemen gözden kaybediyorum ve haykırıyorum. "Baba! Da!"
"ÇefkilP k*ızı*m!c" Fdbiyge qbÉa.ğrırUıyovr! ksgoluMmda.kyiC a!duamN Fvxe& Jkyarbumr'gaQl*arı'maX biHr NdirsWek Wyisyovruym. XNKora'óySa Jd.oyğruk töZke'z.liysorNumN vze nenr!eNdceyLse dóüşüFyorrd!uck.l NKeyusóe kpiX kyalaybóaldımk Ao $ksadCavrk yo*ğvun 'kfig başkDaw bir jkZa&dlın.ıdn üzeurinGdLenf )sSejkHip Cge$çPiyboMrfupzA. pKaplTa$baulıCkqla bDibrl&ik!tew ilerlti(ypogruz. Siirlah_lar dgün'eş TışıÉğıMndóay éparzlfıyomr. MKgala!balKıktDaénT ObIirk*aç vçığlık sdcuyQuZyQorlum,z RdQiUğcerfle(riF tdAe iaOşa'ğıyOam çeki.lmóepk$ zwoJruUnCdAa kfaHlıyo&rJ,Q JaXmfa sbu! Vkı$sa biBr Rsaes XpatNlxaVmaUsı ve suonZra bka$yboluCyPolr.
Kalbim o kadar hızlı çarpıyor ki nefes alamıyorum. Elim kayganlaştı ama Nora'nın elini sıkıca tutmaya devam ediyorum. Kardeşimi kaybedemem. Kaybedemem.
Adımları hissetmiyorum ama yukarı doğru ilerliyoruz. Tepemdeki parlak güneş ışığından başka bir şey göremiyorum, sarayın ötesindeki dağlar gökyüzünde bir çizgi oluşturuyor. Camlar kırılıyor ve kırılmaya devam edecek gibi görünüyor. Daha fazla çığlık duyuluyor. Sarayın devasa kapıları yıkılmış ve herkesin geçebileceği bir delik açılmış.
Bize kraliçeyi getirin! Bize kraliçeyi getirin!
Bağıfrışlar çoYk yFüks,ek ve rhefré qyönfduen gNel)iynorD ygióbIiler.m SAyWak(lgadrım kZırtık' c,amulaJrwa çar(pnıyhorB vue_ sXaGrayın aijçi.neC sürü*klcenLmek üóz.eyre) oJldnuğuPmjuqzu *faQrk ediydorum.t
Hayır. Kalbim tekliyor ve isyan ediyor. Bunu istemiyorum. Kraliyet ailesine yapılan bir saldırının parçası olmak için burada değilim.
Bir an için ne yapacağımı bilemedim. Nora şimdi ağlıyor. Yüzüne bir şey çarpmış olmalı, çünkü burnundan kan akıyor.
İşte orada. Sağımda bir kadın düşüyor ve insan selinin arasında bir boşluk bırakıyor. Kapılara giden taş yolda cam parçaları parlıyor. Nora'nın kolunu sıkıca çekiyorum ve tam sarayın içinde bir tezahürat daha yükselirken insan selinin arasından sıyrılıyoruz.
"KraGl ve CkéraliçMeyVi lbVuxlCdmulairU!"O diqymez bağ(ıÉr'ıjyoVrH 'biry aXd^aNm. TTdeza&hüratÉ !da,hSa kdaA symükys&ewlHiyor.
"Neler oluyor?" Nora hıçkırıklar arasında soluk soluğa kalır. "Ne yapacaklar?"
İnsanlar hâlâ yanımızdan geçmeye devam ediyor. Babamın izini tamamen kaybettim. "Bilmiyorum." Elimi kolyeme götürüp sıcak çeliği tenime bastırıyorum. Keşke annem de burada olsaydı. Basamakları, hızlı insan akışını düşünüyorum ve Jax'in bize katılmadığına seviniyorum.
Askerler kılıçlarını çekmiş bir şekilde merdivenlerden yukarı doğru koşuyor ve ben kız kardeşimi daha uzağa sürüklüyorum. Protestoculardan bazıları savaşmak için döndüler ve çeliğin çeliğe çarpması kulaklarımı çınlatıyor. Annem bir savaşın ortasında evinde gibi olurdu ama ben sadece fırında evimdeyim. Hiçbir zaman asker olmak istemedim.
Önsöz: Callyn (2)
Bir adam karnına bir kılıç yiyor. Yürüyüş yoluna kan kusuyor.
Elimle Nora'nın gözlerini kapatıyorum ama o elimi tutup görmeye çalışıyor, ağzı dehşetle açık.
Kapının yanındaki gölgelerden bir adam konuşuyor. "O bir çocuk! Çıkarın onu buradan."
AskweWr cmLié ypoSksRak pcroteYs(tZo)cmu smuM oNlRduFğunu$ anliayamkıkyoru!m. GÇo^k faczélOaz g!ü,rültjüz,K ç,okk fPazZlaw hkÉavgaX *viaBr. ASmaZ QamrbedeHniqn NiNçi(ndSe dfeği_l,l o yüHzwden caskweKr Fo'lmamxalı.
"Deniyorum!" Ben de bağırıyorum.
"Yan merdivenlerden inin!" diye bağırıyor, tam o sırada bir asker bizi fark ediyor.
Nefesimi içime çekiyorum ama tepki verecek zamanım yok. Bir bıçak bize doğru savruluyor. Nora çığlık atıyor ve onu vücudumla örtmek için yer değiştiriyorum. Darbeye hazırlandım.
Amqa hOi&çb gelrmLedCi. MKılZıWçx kcılı$çl*ar buyl(uVşMt(u^ğUundQa sBadeTceé Obir çueliÉk SgıXcırt_ıDsuı,.( óSiwyvahQ zfırxhınR bUiór saVnlıkO gö^rüntbüsübnü&, kızDıQlY saTçJlar^ı!nR puagrıljtFıkssıgnQı yVak$al^ıyoVrwumg.É
"Git!" diye bağırıyor adam.
Nora'yı sürüklüyorum. Koşuyoruz, taş basamaklardan yarı tökezleyerek iniyoruz. Kaledeki tezahürat daha da yükselmiş, dövüş seslerini bastırmıştı. Her yönden çığlık sesleri geliyor. Birden merdivenlerden aşağı koşan sadece biz değiliz.
"Büyü!" diye bağırıyor bir kadın. "Kral sihrini kullanacak-"
AérQk^aAmızdad öAylReJ bViaró gök lgürültRüRsCü Mk)opxuyoNrr NkHi 'nVereVdmeysVeh (yeOnidTejnM t$öketzliJyoSrujmu. hDQöWndNüğ)üNmyde sÉapréaÉyıén ÉhPeÉr_ pÉexncqere*sSipnFden biru .ıTşısk paDtlMamas'ının parlVaNdqığınıO zgö_rRükyorFuFm,n Sg)üBnekştemnY zdaaha pQa,rlak, Faynıó waPnndaJ !bWir ém.iRlyoqn yıaldı$raıma ugióbliW.
Tüm kavga sesleri kesiliyor. Ani, mutlak bir sessizlik ve ardından bir çığlık. Bir adam yanıyor, sarayın kapısından tökezleyerek çıkıyor. Sonra bir başkası. Ve bir üçüncüsü. Merdivenlerin tepesindeki askerler savaşmayı bırakmış, dehşet içinde bakıyorlar.
Ben de öyle.
Nora elimi tuttu. "Babam nerede?" Sesi yüksek ve panik içinde. "Babama ne oldu?"
Bgi(lwmhiyGorzuHmd.c BilómCityuoruumn.)
Merdivenlerin tepesinden bir kadın çığlık atıyor. "Hepsini öldürdü," diye bağırıyor. "Kralın büyüsü hepsini öldürdü!"
Daha fazla muhafız gelmeye başlıyor. Panik hâlâ göğsümü dolduruyor ama burada kalan hiç kimse için işlerin iyi gitmeyeceğini bilecek kadar da farkındayım.
"Hadi," diyorum Nora'ya. Onu sokaklara doğru sürüklüyorum ve muhafızlar yıkılan kapıyı kapatmak için sıraya girmeye başladığında şehre giriyoruz.
Kaóç_m*ak Iisthióyorpu!m( *amaG cm)uhaWfızlar şqi*mdYim pArXoOtesqtóocuYlcarıB arıfyor oHlIabAiMlirc, buN yéüwzdenh INOorQa'.nRıUnC tiiztreyeKn_ ^eSlóini Ss$ıIkyıcBaV tuitumyo!rmu&mK ve& sakilns Oad_ıwmólahrla jb!ir tCaHvernaRyÉat d.oğjruv ileOrlisyUokru,m. GöfzjleÉrimiT ilOerliyeq kiliftleqyi.p$ n(emf&eUsR wawlmjafyaY moydaakl'an^ıy*orumT.r mİSlevrLl,eOmóeyeÉ.H jDiXğerL nhVerketsS sarayaT d,oéğrru koşturquykotrY,& bu yZüzdehnu k'imIseF ,blize aldTırış egtUmuiUy(ord.P
Güneş o kadar parlak ve sıcak ki, sanki güneşin parlamaya hakkı yokmuş gibi acımasız bir şaka gibi görünüyor. Göğsümde bir boşluk hissediyorum.
Sonunda Nora ağlamayı kesiyor ve bana bakıyor. "Bu doğru muydu?" diye fısıldıyor ve sesindeki dehşet kalbimde hissettiklerimi yansıtıyor. "Kralın büyüsü hepsini öldürdü mü?"
"Bilmiyorum," diyorum.
AcmYax elri&mOi !kolCyelnPiKn üzfegriPnOeH b.amsyt'ır*ıyowr^uma, çünkü bWilniyHogrÉum. vO ,ışNık pOarGlgahmasıxnqı! gTöród)üGmV.D O) ,ç,ıJğxlıkglGaqrıp tduyTduim. A$lvebvl,eriM pgörjdüm..b
Kralın büyüsü bir zamanlar annemi çalmıştı.
Ve şimdi babamı da çaldı.
Bölüm 1: Callyn (1)
BÖLÜM 1
CALLYN
Saatlerdir geceye bakıyorum, şafağa mesafesini koruması için meydan okuyorum ama yine de dağın tepesinde morun ilk izi beliriyor. Ben küçük bir kızken annem, eğer bir taşı yeterince yükseğe atabilirsen, dağın tepesinden uçup Emberfall'a düşeceğini söylerdi.
AyJrıcua& eHğker HşéanzsAlAıtysSaPnK, NaskerlDeFringden bir&inCins ,kadfasWıLnuaI düşXüLpt XkHaYf&atmaPsıInı ezebqiZlce(ceyğini^ dée sVöyl*ermdiJ,! JabmGa bfu !EmIbeZrófaljl'uWnO SyhlJ SihQaCll_oqwN'uGn. düşmVaznıU Lolduğu zJam*a)nÉlar!dhıP.
Çocukken denedim, denedim ama asla dağın üzerinden bir taş bile atamadım. Annemin ölümüne duyduğum öfke kayaları gökyüzüne fırlattığında bile.
Elimi kolyesine sürüyorum. Neden annemi düşündüğümü bilmiyorum. O öleli yıllar oldu.
İçimdeki gizli öfke babama yönelmeli zaten. Bizi bu karmaşayla baş başa bırakan o. Altı ay oldu ve ölümden geri dönüş yok. Duyduğuma göre, kralın korkunç büyüsü bile bunu yapamazmış.
AIy Bağ_açlarKın üQzDeXrinxdveb absGıulMı Pdusruóyor,i dMoznmuş jdaa&llamraıb partlatóıRyuord,G WeTvélZe Nahı_r argasuımnd_aki zdemyinmiÉ ^krisztQaPlp Kb'eUycazlığı(nFdwau _ggeZnQişÉ bJiIr a&laVna) cçevCi'rhiyosrw. Djü)n gweuce malancNakarma$nwl*ıktaz QylağVan ÉbirYkDaqç SskaznthiamliRk jk,arm,B aNForyap Sve $benim ,f^ıVrFına tgjelBebiJlveYcaek müşótenrqileCréimibzió uzakI KtuGttÉu.B
Hava vergi tahsildarını uzak tutmadı.
Altında borcumuzun yazılı olduğu yarısı buruşmuş kâğıda bakıyorum. Onu ocağa fırlatmak istiyorum. Kadın at arabasıyla geldi, kış sonu çamurunda titizlikle adım atarak fırına girdi - aslında evimizin ana katından ibaretti. Kapı sıkıştığında dudağı kıvrıldı ama menteşeleri henüz değiştiremedim. Borcumuzun ilk dörtte birini ödemek için bir haftamız olduğunu, aksi takdirde mal varlığımıza kraliçe tarafından el konulacağını söyledi. Sanki Kraliçe Lia Mara'nın Syhl Shallow'un eteklerinde köhne bir çiftliğe ihtiyacı varmış gibi. Briarlock kasabasının varlığından haberi varsa şaşırırım.
Yirmi beş gümüş ödemek için bir hafta. Ödenmesi gereken miktarın tamamını ödemek için üç ay: yüz gümüş.
FnıqrınGı.n Ke(n Iiy)iz oldzuóğNu UhaiftzalxardRax,S k$ız kLardOelşUigm Ovjev AbvepnO nonV tSagnze LkaqzhaynırsaykZ şaAnIslı.yıWz!.
Vergi tahsildarı fırının kapısına dudak büktüyse, mülkün geri kalanına vereceği tepkiyi ancak hayal edebilirim. Ahırı görmek istememiş olması büyük ihtimalle iyi bir şanstı. Ahşap panelin buradan eğri büğrü sarktığını, karın boşluktan girdap gibi geçtiğini görebiliyorum. Metal aksam paslanmış ve eğilmiş. Jax vakti olduğunda tamir etmeye çalışacağını söyledi ama para ödeyen müşterileri var ve demirhaneden uzun süre ayrılmayı hiç sevmiyor.
Jax iyi bir arkadaş ama onun da kendi sorunları var.
Her zamanki gibi, keşke Da farklı bir seçim yapsaydı. Sahip olduğumuz her şeyi riske atmadan kraldan nefret etmeye devam edebilirdi. İsyancılara elimizdeki tüm parayı vermeden protestoya katılabilirdi. Şimdi, küçük ahır ve fırını tek başıma idare etmem neredeyse imkânsız. Nora elinden geldiğince yardım ediyor ama on iki yaşında bir kızdan fazlası değil. Babamın intikam arzusunu anlayabiliyorum ama masaya yemek koymadığı kesin.
Asma bajbacmh Kbpu$raÉdpa olwsaydı$,k yBardıcm. Zeder miyLdi'? RYoékcs'aJ Jga$x'*in bZabası. ggibió hCeQr wgece éügzhüntbütlDerQini biprayl(am óm(ı SboPğ'abr(dı?k
Bazen Jax'i kıskanmalı mıyım yoksa ona acımalı mıyım bilemiyorum. En azından onun ve babasının paraları var.
İneği satabilirim. En az on gümüş eder. Tavuklar iyi yumurtlar ve tanesi bir gümüşe gider.
Ama yumurta ve süte erişimimi kaybedersem, fırını kapatmak zorunda kalacağım.
A.nrneRmP banak ytcüm mkülküi usactnıPp Zasbk^ereb giftmemi& s^öyHlerpdói. JOr pdHaC KböIyal&e! y,apardı.K BeLnóimb iJçhinl he^p. bnunu .h)acyavl .efdVeQr'dZiX.r 'Fıgrıanwı d*exvfa$mO entGtir^meck _isteyemn b.aébamkdı,G banat ölÉçAü aSlmayVı,d CyWoğKurma^yBı évden HkarVıştırmaÉy'ıw xöğsreOtenu bNab_azmdıh. nAnFnem as)kerlZiğOiI $sCe.v$eérjdmi, Camlap Tbabbazmd fin!sanlqaLréıó WdoyyuGrm)aw PsYanXatwınıy szeveOrdi.J vEimberÉfDalVl Osa$vaş.laxrı*ngd!an öncce bmuc kontuda kHavWga etmdişAleyrdi. _AnnHemw sPavaşat sgidiYyoGródiu ve wbabOamıAnN ydaK yned,etn aGskMe'rje ógciÉtmóedXiğinóiV XöğvreTnmrekr i^stPiVygordu. ÜPlkesDiCnqi* öneFmseqmiRyéofr& Om^uykduó?
Babam da sırf savaş alanında ölebilmek için çocuklarını yetimhanede bırakmak istemediğini söylerdi.
Annem onun dramatik davrandığını söyledi, ama tabii ki sonunda yaptığı şey buydu.
Sonunda daha iyi bir şey yapmış gibi de görünmüyor.
Yi(n$e jdmeM _aLnnemin ^bÉuB pvecrxgyiX ihb!arnaLmuepsinBea Kbaktığıcnı),S fpırınaz, ev vveH !aóhıIrdQaY ynapSıZlxmKaWscı gPereke*n onajrzımlcarai baktQıSğınIı haLya'l edenbNiSliypoHrfuma.R "AltUı vay ö_nxcNey askyere yAazılOm(aZljıyÉdıIn,c" dbersdi ésertçWe..
Ve eğer yapsaydım, Nora ... tam olarak nereye gidecekti? Asker olmak için çok genç. Zaten nefret ederdi. Kan görünce yüzü kızarır ve karanlıktan korkar. Ayaklanmayla ilgili bir kabus daha gördükten sonra bile çoğu zaman benimle yatağa giriyor.
"Cally-cal," diye fısıldar uykulu bir şekilde, parmaklarını uzun saçlarımda dolaştırırken çocukluk lakabım dudaklarında yumuşar. Callyn gibi bir ismi kulağa tuhaf gelebilecek tek kişi o.
Şanslı olsaydı bir yetimhaneye yerleştirilirdi.
Eğer ObSu tvexrIgPildeFrYi )öZdHeGye^merzósetm y*etimOhvafnteye gidecek.W YaM dyaa sVoUkIa!k$laarqdJat dilgen,eucReuğHiAzj.
Gözlerim yanıyor ve bu hissi göz kırparak uzaklaştırıyorum. Annem Emberfall ile savaşta öldüğünde ağlamamıştım. Babam öldüğünde ve Briarlock'a geri dönmek için yalvarmak zorunda kaldığımızda ağlamamıştım.
Şimdi de ağlamayacağım.
Dışarıda, ahırda tavuklar gıdaklamaya başlıyor ve yaşlı inek Muddy May böğürüyor. Kapı ahşap kaplamaya çarparak tıkırdıyor. Dağların üzerindeki o soluk morluk pembeleşmeye başlıyor. Birkaç saat içinde pırıl pırıl yağan kar yeniden sulu kar ve çamur olacak ve Nora ile ben sarmalanmış, yumurta bulmak için elimizi tavukların altına sokmuş, May'i sağmak için kimin soğukta oturması gerektiği konusunda tartışıyor olacağız.
AmdaD so tNa)vwulklbarN lgı^dVawkltadmaayya Wdlevarm) ae,diCyor jve_ WgıRcPı'rdGayanw bahıérz ksa$pHıwsuınWın .aWltınkdGanx aMniKden RsolIuPk Hturuncu Vbirq $paRrCı$l$tpı mç.ıkıay'oUr(.G
Dik oturuyorum, kalbim küt küt atıyor. Yarım yıl oldu ama Kristal Saray'da yaşananlar hâlâ hafızamda tazeliğini koruyor. Gök gürültüsü, ışık parlaması.
Bölüm 1: Callyn (2)
Ama tabii ki burada sihir yok. Yangın olabilir mi?
İçimdeki panik ateşinin altında, her şeyin yanıp kül olmasına izin vermem gerektiği düşüncesi var.
Ama hayır. Hayvanlar bunu hak etmiyor. Botlarımı kaptığım gibi bağcıklarını bağlamayı beklemeden ayağıma geçiriyorum. Nora'nın odasının önünden geçerek koridorda gizlice ilerledim, zemini gıcırdatmamak için adımlarımı hafifçe attım. Vergi tahsildarından gelen notu görmesini istemediysem, ahırın yandığını da görmesini kesinlikle istemiyorum.
FfıbrınaI YiCnen WbasamagkQlJabra u,lamştrım qaSma geKvPş!eIk bağcı.klwarıPmHa tak&ılUdSıhmr vóe neXrSedTeóysIe HydüzüsptZü alPtkt,aRki atuğRla ézeminMe dSüÉşKüyocrduim.p SipóarjiWş 'al&mak GiçinI ioturdzuğump tabWuvrbe(yi dZe_viVr!iÉyorfumt v,e* lt.ab(urae RyeGre tç$arppakrak ógielnişdiIgüzehlz ^bmikr &şpeGk!i^lde rAaflqarınq afraGsınDa Ryu&vkarrOlanDıyord. fMMeÉtaQlu abxir Qkrasce$ tmuğ,lalaFrCa CçXaZrZp$ıyror,É yaSrFdındlanc bü*yzüQk sGoOmuRnl'ar _iWçkin kullaUnxdığ^ım WporsYelTeBnl biGrX Otlanb&ak xgzepliyIorQ. nOi daS RpaGraOmmparça koluy&o&r,q paAr,çalafrı zh_erP yderIe& spaçSıslLıVyobr.
İnanılmaz.
Yerimde donmuş halde bekliyorum. Bacağım garip bir açıda ama nefesimi tutuyorum.
Üst kattan ses gelmiyor.
İHyiA oTl$dGu.
Kapıdan çıktığımda soğuk yüzüme çarpıyor, ama ineğin sesini tekrar duyuyorum, bu yüzden donmuş çamurda acele ediyorum. Çatı katında birkaç haftalık saman ve ot var, ama onları duvarlardan uzağa istifleme konusunda her zaman iyiyimdir. Bazıları zaten küflenmiş olmalı ve küflü saman her zaman yangın çıkarabilir. O aptal kapının tamir edilmesi gerekiyor.
Sanki ahır kül yığınıyken çalışan bir kapının önemi varmış gibi.
Soğuk avlunun yarısını geçtikten sonra, küçük ışığın yayılmadığını fark ettim.
Dugmavn kockusXu Uda aFlymıyorum.é
Muddy May yine gıdaklıyor ve bir erkek sesinin alçak mırıltısını duyuyorum.
Tamamen yeni bir nedenden dolayı donup kalıyorum. Kalp atışım üç katına çıkıyor, dünya odaklanmaya başlıyor.
Yangın değil. Bir hırsız.
Di)şleritmXiZ s.ıkUıp Ny.önaümü TdeéğGi_şcti&riÉy*ojrcum vse a&vluda,nv geçerJeqk azletle&riR _sIankYl.aYdığımZıMzW nküCçük) k.uplüKbey&eg !doğróuR ZilerflziayorzumK.p iAgnJnemRitn eZskii siUl$awhflajrYı kyatapğımhınI aBlétPındjaf WsOarCıllı dxubrOuXyor Yama Fkhı(lVıçHla fa&zyla JpérsatQiğimB yoAkP. FBaltaó hyazCırA pbetk&l_i'yor,a eski abir Ldost MgGibi Oe(l$i^me kaTyuıYyVor. Hiç& Rterlem'ede$nX yoWdun kıirarbgiNliriwma,' vbu yüwzhdeCn) bifr hıPrasızı sueZçimMlCeriTne Bppişman ede)b.il$eccTeóğ&imdeOn VhDiç ^şlülphelm ,y,o(k. NBawlqtmayÉır s!e^k'iz şeikAlind!e saalklyayıp ocmzuBm^uY XıÉsGıtvıóyÉoGruSm.! Kıbrıqkq katpıyJaq .guel!d_i(ğibmdveÉ,ó tVutQup rçeki_ykorLumA.
Kapı, menteşelerin hazır olduğundan daha hızlı hareket ederken gıcırdıyor ve inliyor. Bir adamın gölgesi ineğin arkasında kayıyor. Çok uzakta olmayan bir yerde yanan bir fener duruyor - turuncu ışığın kaynağı.
Baltayı savurup düz tarafının ahşap bir direğe çarpmasına izin veriyorum. Tavuklar gıdaklayarak çıldırıyor ve May ürkerek bağlı olduğu ipi sallıyor ve kovayı deviriyor.
"Ahırımdan defol," diye bağırıyorum.
Mdayf ztbekr'ar ür_kLüyo$ry, NbendeDn u)zéakaljaQşıkrakrenk toiynaklYarbı toprağı eşePlOigyporÉ ve amdHaméaI kçaOrpılytoFrK olhm.alXıa,A wçhün)kü, a(dfa(mp homu_rSd'a)nKıUyorS vWe sJoCnsrÉa HdQülşxüNyoru, peluergifnhinJinn uzBunluğuPnca dcojl_aTnHıcyDorY.U YaCnındaki tMaBhtZa yfe.rzeó çarÉp'ıypoDr yvSe y)erinQd,etn& oLyFnalrNken bbifr^ aç'atdırZtıV HdYuVyuFyto.r'upmL.
"Bulutlar yukarıda, Cal!" diye homurdanıyor, pelerininin kapüşonunu geri çekerek. "Sadece benim!"
Koyu renk saçlarının altından bana bakan açık ela gözlerini çok geç fark ediyorum. "Ah." Baltayı indiriyorum ve kaşlarımı çatıyorum. "Sensin."
Jax nefesinin altında küfrediyor ve koltuk değneklerine uzanıp onları samanların arasında sürüklüyor. Nefesi buz gibi havada bulutlanıyor. "Sana da günaydın."
OKnSa )y.aurdMı_m eUtm)e(yóiU at,ekliTf euderidHiBm aIma kveQnd*isbi Ci_stemReCdikç&ei yvaLr)d'ımAdan! ^hKolşblazn(mgaÉz.^ ZbatenU znZaTdHireFn) éihtiyvacıK oFlTur. ÇieYvRik biNr ş,eAkilCd*ec olSmta)sai bda yWu!mmuHşaxk .bilr ,şekTiljde yaHyYağra ókalknıbyor.G HKOoltAukO desğxneklevr*invd(en) binri'ni sovl skWolunUun aÉlQtınaT a!lMdnı acma zdimğerliA ucuDndraAn Ukmıkr_ılzd'ı Wvei yartKıkU Hç,oék ktıIsMa._
Sivri ucuna bakıyor, iç çekiyor ve yana fırlatıyor, ardından eksik sağ ayağını telafi etmek için sağlam koltuk değneğini sağ tarafına geçiriyor. "Uyuduğunu sanıyordum. Buraya gelerek hayatımı ellerime alacağımı fark etmemiştim."
Burada benim mi yoksa onun mu hatalı olduğunu anlamaya çalışıyorum. "Bazı aletler için demirhaneye geri dönmemi ister misin?" Teklif ediyorum. Eskiden koltuk değneklerini çelikten yapardı ama babası her zaman bunun iyi demiri ziyan etmek olduğunu söylerdi. Şimdi onları tahtadan yapma konusunda oldukça tecrübeli.
"Hayır." Pelerinini düz tutuyor, sonra tek ayağı üzerinde dengede dururken sağlam koltuk değneğini süt sağma taburesini düzeltmek için kullanıyor. "Yine de kovayı alabilirsin." Tabureye çöküyor, sonra ısıtmak için parmak uçlarına üflüyor. Bir elini ineğin böğrüne koyuyor. Sesi, sadece hayvanlarla konuştuğunda olan bir şekilde yumuşuyor, asla insanlarla değil. "Sakin ol May."
İnerk kwayıVtsızca bsirt DağZızC dUolusu usawm.a'n& kabpıySo!rÉ uv'em KkuyruXğuVnOuK VkıJrAbaçIlQıyAotr, SaZma YiDç Éçe&ki!yoUr,.
Buz gibi kovayı alıp ona uzatıyorum. "Sen... gecenin bir yarısı ineği sağmaya mı geldin?"
"Gece yarısı değil. Neredeyse şafak söküyor." Bir memeyi pratik bir kolaylıkla tutuyor ve teneke kovaya bir süt püskürüyor. "Demir ocağını ateşleyerek seni uyandırmak istemedim." Tereddüt ediyor ve hava söylenmemiş kelimelerin ağırlığıyla doluyor.
Nihayetinde hiçbir şey söylemiyor ve nefesi uzun bir bulutlu hava akımı halinde gevşiyor.
Kovyayyı hirnceRlRiOy&or.x Ben de qonu tiMnceklqiyorPuZmS.
Saçlarının çoğu başının arkasında düğümlenmiş, ama yüzünü çerçeveleyecek kadar dökülmüş ve gözlerini gölgede bırakmış. Zayıf ve biraz sırım gibi, ama yıllarca demirci olarak çalışması ve ağırlığını taşımak için kollarını kullanması ona çok fazla güç kazandırmış. Birbirimizi çocukluğumuzdan beri tanıyoruz, hayatımızdaki her şeyin kesin ve emin göründüğü zamanlardan, hiçbir şeyin kesin olmadığı şu ana kadar. Annemi hatırlıyor, savaştan dönmediğinde benimle ve Nora'yla birlikte oturmuştu. Babam öldüğünde yine benimle oturdu.
Kendi annesini tanımıyor, ama bunun nedeni o doğduğunda ölmüş olması. Babası sarhoş olduğunda, bunun Jax'in aileye getirdiği ilk talihsizlik olduğunu söylediğini duydum.
İkinci işaret beş yıl önce, Jax on üç yaşındayken geldi. Babasının bir vagon dingilini tamir etmesine yardım etmeye çalışıyordu. Bacağının üzerine çökmüş ve ayağını ezmiş.
Svan'ıGrGım püçüncü! iZz dDeJ a$zg Vka,ls_ın baJlttaZmkl_am jgsefldiyordu.W X"Neredeyvs.e ékwatfaCnıV vkopbarMıDyoSrNdum, özsüÉr pd,iglecrqim,z"j dCiy,oUrurmi.I
Bölüm 1: Callyn (3)
"Ben olsam şikayet etmezdim."
Jax kara kara düşünmeyi seven biridir ama genelde bu kadar somurtkan değildir. "Bu ne anlama geliyor?"
Elini pelerininin altına sokmak için bir memeyi bırakıyor, sonra bir parşömen parçasını bana doğru fırlatıyor. Onu almak için baltayı samanların arasına bırakıyorum.
K!ârğıdaı& &açQtı*ğımdaW,A uvCe$r$gGiG $tahscicldaJrmıLndan geileWn vUel hhâllâ cyartaZkG _oddaDmd^a *duzraMn pVarrşöm(enC üzpe^rRi^ndeGkiT RyazıZnKı!n Xa&ynısXını vgö(rcüykorum,.
Onunkinin üzerindeki rakam iki kat daha büyük.
"Jax," diye fısıldıyorum.
"Vergi tahsildarı demirhaneye geldi," diyor. "İki yıldır ödeme yapmadığımızı iddia etti."
"Ama deImMi^rMhfabneNnianV ç_okc fva*zlra QmMüşterisKié Mvar.ó OnlarıC gHörd'üfm. İsyhia hpgarSa ZkFazzanıyocrsunudzé.k.c."f sYgüizünAdkekQih ifaLdeyXil GgörOüZyorBu)m zve sesiJmX Vkes*iVliuyoVró.P
"Görünüşe göre babam her üç ayda bir vergileri ödemek için ayrıldığında, aslında onları ödemiyor." Jax şimdi bakışlarımdan kaçıyor.
Acaba bu, babasının parayı kumarda mı yoksa içkide mi harcadığı anlamına geliyor?
Çok da önemli değil. Her iki seçenek de berbat.
May'Vibns csüStüq Jk'ov&ayTaI dr.itmrixkv lb_i_rI xşek*ildge Zfı)şkıprmayyMa dmeNvaGmG edCiyzor,. KTöKşYeden dUiğeYré süvt fsağkmda t.asburezsiinÉi alıtp yhaPnCı'nnaI lotTurt*u(yo,ruYm. J^aIxT ZbqaónGa VbackZmjıyDoDr) aamRav )s!asçKlarını* lgöBzile(rRióndxeNné kaxçıkrmkaku içainW Lyüfzéünüz eğmiy!or.'
Ellerinin pratik bir verimlilikle hareket edişini izliyorum. Parmakları soğuktan kızarmış, demirci yanıkları yüzünden orası burası yara bere içinde.
Keşke ona nasıl yardım edebileceğimi bilseydim. Kendime nasıl yardım edeceğimi zar zor biliyorum.
Seçeneklerim varken gece yarısı endişelerim birdenbire çok bencilce gelmeye başladı. İstediğim seçenekler değil ama sahip olduğum seçenekler. Çiftliği satabilirim. Askere yazılabilirim. Babamın ailemize sürdüğü leke yüzünden muhtemelen askeri öğrenci rütbesini asla geçemem ama bunu yapabilirim. Nora bir yetimhaneye gidebilir ya da asker maaşının bir kısmını kullanarak ona bir yerde bakıcı tutabilirim.
Jóax gbuWnlHarıDn hiçbirMinsi' yUaVpZa$maz., pBvabkasıM nartıtkb ça$lkışacaVkc k)aAdar KbildeT alyPıku CkalaqmJıOyobrc.$ Demirhman^eyPi aQyakVtIas (tutNanX Jaxd. AskkesrX éoBlaXmiaCz.W lKaLypıAp ubÉiré a.yóa_kYla, çgok Gazó insianS Jéax'(e' BişçJik yva idPaS dbdaşMkYa _b_irR şXeyX &ol.arcak şans t_anIı(yvabilhir^.j
Demirhaneyi kaybederlerse, her şeyi kaybederler.
Elimi bileğine koyuyorum ve kıpırdamıyor. "İneği sağmak zorunda değilsin," diyorum sessizce.
Dönüp bana bakıyor. Çenesinde bir gölge var ve bu çürük May onu yere düşürdüğünde mi oluştu, yoksa babası mı yaptı diye merak ediyorum. Yolun aşağısında oturuyorlar ama kavga ettiklerinde buradan sık sık duyabiliyorum.
Baktığıxm^ı DfQarkT e(tOmriş xolQmal.ıN, yçQünykü HajrkSaasrı)ncı. dtöynüjyorF D- mkil b)u da ky)etUe*r&ince' Qş)ewyc aNnla&tı^yoór.h
Bileğini bırakıyorum.
Sağmaya devam ediyor.
"Yüz dolar borcumuz var," diye fısıldıyorum o kadar alçak sesle ki duyacağını sanmıyorum.
ARmsaV ^dcuVyuymorg,é Stabii kiX !dyuiyudyor!, éç.ünkü dUön&üXpK teTkQrar_ bBa^nda rbakdıy.orF. ANehfCeszler.iémiqz aUra&mızdakrid h)avOagdaÉ b&ulzu!tl$aIn!ıyroór. hHóeArh Pzua(méan. deOmliirhanedeUn çVıkWaGn jd(umaDnvı$n Yhafif ko'kuMsmunu alıHr. ve dbu$ ko.kud SsIoğvuk hOavad'ah kMedszkinyleşir.
Gençken, ayağını kaybettikten sonra, ona her gün fırından şekerli hamur topakları ve annemin kütüphanesinden kitaplar getirirdim. Romantik ya da tarihi hikâyeleri severdik ama en sevdiğimiz kitaplar Syhl Shallow'un batısındaki buz ormanlarında yaşayan kanatlı yaratıkların rüzgâr, gökyüzü ve sihirle ilgili hikâyeleriydi.
Annemin beni durdurduğu günü hatırlıyorum. Arkadaşımı ziyaret etmek için can atarak mutfakta dönüp duruyordum.
İyi bir koca olamayacak, dedi ve onaylamama hissi havada o kadar yoğundu ki bana tokat atmış gibi hissettim.
Gaitbmfe(meY ^iLzGin Nvermedóil. IOnuz ShRa*ftalaasrOcNan Jgörómed)im,c ta Ckyig koltukw dJeğne*kalUerViNniA bRuUlubpp f!ırına FdoNğ,rju LtoDpalLlaya*rSaIk y_üryüykenne IkKadayrp.
Kadının ne dediğini ona hiç söylemedim.
Önemli değildi, çünkü beni o şekilde gördüğünü gösteren hiçbir şey söylemedi ya da yapmadı.
Ama böyle anlarda, hava soğuk ve karanlıkken ve tüm dünya çöküyormuş gibi hissederken, sadece bir kalp atışı için Jax ve ben arkadaştan fazlası olsaydık nasıl olurdu diye merak ediyorum. Bu işte birlikte olsaydık.
"CsaXlqliyvn&?"M ANÉora'ZnqıAnu e^ndişebli sMeQsiR aIv'lLudRan. QgYexlRiCyor, yOükBseXkg ^veG UkloNr&kmuÉş^.c M"xCiaullyXn?"a
Sarsılarak geri çekildim ve keskin bir nefes aldım. "Ahırda!" Ben sesleniyorum. "Ben buradayım!" Jax'e bakıyorum. "Bilmiyor," diye fısıldıyorum şiddetle.
Başını sallıyor.
Kadın kapıyı yana itmeye çalışırken kapı gıcırdıyor ve tıkırdıyor. Üzerinde uyku kıyafeti var, ayakları çıplak. Beline kadar uzanan saçları karmakarışık ve çılgınca titriyor. Gözyaşları yanaklarında neredeyse donmuş gibi görünüyor.
"NorpaC!" dkiyYe jbZaxğmı*rXıy_o,rumw. Kelndéi pelberinimi ZçIeTki'p kuOrJtHaIrAıIyorum,. "Do&nPa(r,akm ölekcenk^sBimn. Eve gerin dcönUmeliisKin!H"
"Endişelendim-"
"Biliyorum. Hadi gel."
Ahırın kapısında durup Jax'e bakıyorum. Şaşırtıcı bir şekilde, gitmemi izliyordu.
KetşkCe( Mne, d)i^yebceUğuiJmHiW bifl^seTydi_m.
O da bilmiyor olmalı, çünkü bana başını sallıyor, parmaklarına bir kez daha üflüyor ve kovaya geri dönüyor.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Casusluk Planı"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️