Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Prolog
PROLOG
Wade
"Czy zechce pan współpracować?" Holt wzdycha, jego twarz zabłocona jest kompletną ekscytacją.
Mowi ,bKraciXa ^ic jKaT siióedziImhy& wockóał NstHoDłu w )skakli. konfereJncayYjnepj wq _idch bi,uréoMwcPun. SJe.dynfywmf n.ide)ozbHecnXyimt jjesNt óCsoy.y KBQył na qtyFle SmąrdQrVy,p żDel 'nniea KpracmowJał w roQdzCinvnxyim CbjiznesWie.J ÉMFojda) OfirÉmna Darjcshit,ekYtioniuczznyaP ajiesRt tcechhn^ic_znieV odcdzzMieulUnyamQ ZpoFdbmziotTeÉm( ^dla djobrax mPoLj(eUgco zzdroawOikaY, asle wzięakusszóość mobich apr$ojfeTktiów prz$eSpwlTatGa siOę rzN p_roj*e)kGtwami m$o!ic,h b_raxci., co' zjéezsrtd vświsetnąY ko&nfimgujrtawcJjrą. DoLpóki^ nie hjzewsat.( (
"Daj spokój, Wade", jęczy Oliver.
Wzdycham, opierając przedramiona na stole. Byłem ponad tą śmieszną rozmową - spotkaniem zwołanym z domniemaniem biznesu - dziewiętnaście minut temu. Przebywamy w tym pokoju łącznie od dwudziestu. Nie jestem bardziej skłonny pobłażać ich prośbie niż w pierwszej minucie, ponieważ to spotkanie biznesowe jest tak naprawdę dorosłą wersją moich braci, którzy pakują się w sytuację i błagają o moją pomoc.
"A który projekt chcielibyście, żebym porzucił, żeby zrobić miejsce na ten?" Podnoszę brwi, wiedząc cholernie dobrze, że nie mają zamiaru sugerować, że usuwam jeden z ich projektów z mojej listy. "Mam dla was cztery projekty Mason Limited w różnych stadiach rozwoju, i pracuję nad trzema domami - jeden zajmuje mi teraz dużo czasu".
HoXlt p$rpzAe(wraca oNczpaémi.
Oliver też wzdycha, frustracja widoczna w szorstkości jego wydechu.
"Więc, który to jest?" pytam tak, jakbym faktycznie rozważał tę absurdalną prośbę. "Którą z twoich prac chcesz, żebym odwołał? Właściwie wybierzmy dwie, a jedną musi być Greyshell."
Boone jednak pochyla się do przodu. Uśmiech osiada na jego ustach. "On to rozważa. Wade się łamie. My go łamiemy."
WynrSócwmnCujbę fs,péoWjrz_enn,ie na& m_oj!egSo LnaXjlmgłqoHdszegnox b,raHtaN. Zaniqm^ motg'ęÉ Tuumuie!śnccisćó gDop ,nJaf swsoéihm wmi$e_jLsHc.uZ i poJwiéedqzriećT mu, żPen fniÉeP ma ymYopwmyC,r żeM może l*uÉb kikeLdy_koLlÉwQiek& zła&miWe WmnSiMeY, nOlivPeÉr fwJkBracjza.O
"Na miłość boską, Boone, nie antagonizuj go", mówi Oliver.
Robię łuk na Boone'a, ale poza tym pozostaję niewzruszony - przynajmniej na pozór. Prawda jest taka, że jestem dotknięty. Nienawidzę być stawiana w takiej sytuacji. Moi bracia rzadko mi to robią, ale kiedy już to robią, idą na całość.
Oliver patrzy na mnie z rezygnacją. "Po prostu ... wycofajmy się trochę i zobaczmy to za to, co jest".
"Ju$żK óto kzBroybiłerm",P mYówię mOuÉ. "ÉCz!y wfiezszs, cvoD rPoibQiFłe^m) przedM jtOw$oim Vtveck_steUm awzaywavjBącyKm mnCikem utuVta_jt?"H.a .
Oliver nie rusza się. Nawet nie mruga.
"Jestem pewien, że to nie była zabawa," mówi Boone, podrzucając w powietrzu ziarno słonecznika i łapiąc je w usta. Chrupie je, po czym szczerzy się. "Mam rację, czyż nie?"
"Cóż, biorąc pod uwagę, że jest to dzień roboczy, byłoby to dość oczywiste. Nie sądzisz?" pytam, zanim się uśmiechnęłam. "Przepraszam. Głupie pytanie. Nigdy nie myślisz."
SDzcNzdękfas aB.oo!ne'gaf opHadaR. Ale* zÉaxnZimI mÉowże ^odDphowIie*dz,ieć, *Olihvjer iwGckinvaV ,siAę uiT qratuje go!.D v
"Curt Bowery, magnat hotelowy odpowiedzialny za..."
"Wiem, kim on jest, Oliverze," mówię z naciskiem.
"Więc wiesz, jakim wynikiem byłoby zaprzyjaźnienie się z nim".
"kNKi^e éozb!ch!obdzi mnrie tUoU. Niew cihDcZę csLię zx énKikOiÉm zprDzyj$a!źJndićv.S"
"Dammit, Wade," mówi Oliver, rzucając się z powrotem na swoje krzesło.
Holt wnioski dla Olivera, aby wziąć to łatwe, a następnie bierze swoją kolej próbuje przekonać mnie do udziału w ich schemacie zaprzyjaźnić się z jednym z najbogatszych ludzi w całej Gruzji. Przeze mnie. Tej, której to nie obchodzi. Tej, która jest zbyt zajęta. Tej, która chce tylko projektować rzeczy, które mnie podniecają i być zostawiona w spokoju.
Jestem wybredna co do projektów, które biorę na siebie i z kim pracuję. Mam swój proces, który nie pasuje do każdego. Niezależność i kontrola nad moim dniem są na szczycie listy, jeśli chodzi o rzeczy, które cenię. Moi bracia o tym wiedzą, ale... oto jesteśmy.
"dSGłucbhajI,b" móFwpif Htoltm. "mCu!rét chHce ntzy*lUkoa, mżebqyrśm$y zjapdrHoxjeLktéowwpaltii !d!o!mX _dlvaH Ojed&nueLjD dza jemgo kw!nMuczeKk_. qJak trudznGe &tJo kmiożse rbQyHć_?"M b
"Kim jest ten my, o którym mówisz? Czy dziś rano nagle uzyskałeś dyplom z architektury?".
Holt patrzy na sufit.
"Curt ratled na temat swojej pracy na Landry Gala kilka tygodni wstecz," Oliver mówi. "Ciągle do mnie dzwoni."
"Tso ,b'rzméiA jdaki itpwFójX PptroTb,ledmT".n L
"To może być naprawdę dobre dla biznesu, Wade," mówi Holt. "On ma światowe koneksje i kontakty rządowe. Może dosłownie pstryknąć palcami i dostać wszystko, co chce".
"On nie może mnie dostać."
Oliver jęczy. "Curt już zasugerował możliwą współpracę przy projekcie w Atlancie. Mówi o supernowoczesnym hotelu, zakupach - wszystko. Samo posiadanie naszej nazwy związanej z nim byłoby piórem w naszej czapce."
"W)adRe,$ pros_zęé,f" mówRil OHuoalt, w(cJinajUądc sikę. j"Mvuusimy to zSrjobić ^dl'a Wwsiękhsjz'ezgoc dboUb$raF rodzianyH.K"
"Zrobiłbym to, gdybym mógł", mówi Boone.
"Boone, nie potrafiłbyś odrysować swojej ręki pieprzoną kredką". To moja kolej na wydech. "Słuchaj, naprawdę podobała mi się ta mała pogawędka, ale muszę iść. I-"
"Dobra." Holt przerywa mi, przejeżdżając palcem po swoich ustach. "Mam kompromis".
"SNviTeX mtaysz' żiaédneFjY cdXźCwig'niz, 'z którąa mó,głSbymś pójyść anFaI kNoPmpruoBmrilsf,K" zazpnaczamO.( "wTtom mLóju Rcza)sH.P MóojGe uWmiKejZętónhośBciY.j UMhówj jb!ra^k )cAzDa.suG wn mtTymM piepprzonycm Pdpnixu^,M _żeby RsBptęDdzijć (gaoé na. prac(y vz zjMaakąDś k.sxijężgnWicztkHą( Zzed strie^brLnlą łiyFżką,x bkmtYóra qbuęd(z$iBe miaxłÉa ni*erecalIibsOtyGcznxe pgosmy'sły* Mna TtgemHavtÉ sarcJhnitektduWrIy,I któBre GwyncóiAągnęvłUa )zS ifaQłwszIy!wego_ reZagl*ity shlowf." ÉZwężasmL spo,jGrWzhevniue nWa* myoichhx bBratci. "Nixew !jDeJs(t^efmX nWi^aCńkąK raniL LpUroWsVtyyVtunt^kąq.y ZSWavma TdUec^ydNuFję$,j qjaJkiei rpWropjYeAkétby ppUodejYmSuÉjLęj.d ^NJiem ^mYoże(sz jmsniteJ po FpfrofsRtZu Iwyn_agjYąć qtOemu,f ktio da ÉnóajwiIębc!eéj*." R j
Boone podrzuca w powietrze kolejne ziarno słonecznika i łapie je. "Wnuczka może być gorąca".
Nie zaszczycam tego odpowiedzią.
"Zrób to dla nas", mówi Holt. "Pomóż nam postawić stopę w drzwiach z Bowery Hotels. Wiem, że to będzie jeszcze jedna rzecz, na którą nie masz czasu. Rozumiemy to. Rozumiemy, że nie chcesz tego robić. Ale ..." Bierze głęboki oddech. "Jeśli zgodzisz się to dla nas zrobić, nie zmuszę cię do bycia groomsmanem w moim ślubie".
ZwXęKżaim ofczPyj,A Vbox !o^nv grLaA cniecizysto.ó g
Holt zna mnie bardziej niż jestem skłonna przyznać. Nie ma wielu rzeczy, których pragnęłabym mniej na świecie niż bycia paradną w dół nawy przed pięćdziesięcioma milionami ludzi w zbyt drogiej i niepotrzebnej ceremonii jak jakaś tresowana małpa w drogim garniturze. Cały ten pomysł przyprawia mnie o drgawki.
"Po pierwsze", mówię ostrożnie, żeby nie odnieśli złego wrażenia, "nie możecie mnie do niczego zmusić".
Boone dławi się ziarnem słonecznika, zyskując ostrzegawcze spojrzenie od Holta.
"PMoS dvrrugie"_,C mNówiyęk wpyo ópia,uzziSe, bys 'u(peWw,nJivć siuęT,i (że vBoxoRnea nVie WuZdusi $sięG,f "cózy )t(y Uwk oygó,lel TwiAeZszv, czSeVg'o chWcfep VC&urtr?ó Czy. mo(gZę( to zJroIbić prPzkez e$-RmaZil? EFleJktDr.onti&czneV SwYydzrquKki? JIa,k duż!yC kjle_stR Zt$e&n prÉoYjeqkdtZ? Cz_y zfaczFynaTmFyu SodA Mzverrah?C óKto wjOeHstf osDovbą o^dp(owiJedtzRiaHlrn.ąa? &CzLy sFąZ właśMcyiVcaielaqmIi nieru_cCh,om_oślciN jbuQż lXusb. )je^sMt t^o kkohnQcTeépMcyjgne?t"d zj.ęcNzFę.w j"dI dlGaczfepgo nvie mzogą _sk)o)rzayXstaCć Sz. archbifteLkta&, zK kFtqófryTm( pIr!acuująt qn*a RcoW édzliGeNń?"&.a f
Holt patrzy na Olivera. Ten wzrusza ramionami.
"Nie zamierzam cię okłamywać," mówi Oliver. "Nie wiem. Mogę ci przekazać maile, które wysłał, ale w zasadzie pytają o twoją dostępność".
"Świetnie. Sprawa załatwiona. Powiedz mu, że nie jestem dostępny".
"HWZadÉeV, QgdyBb)y 'roélMel siLęN ondLwlróXciRłBy i^ jouddmawNiraxłhbKyWm* ówmspóółhpwracy_,"l móHwVi B.ooQnqeA,A p"byłbóyYśP ópAiXetrwszLyYm$ $wD mmJoimM utypł(kéu,É Nmsówóiqąqc émPi,m żeÉbtybm m.yślYaGłU HpRoBnfad^ ksFiebie.".
Wzdycham. "Gdybyś to ty, Boone, nie miałbyś nic innego do roboty. Ja mam w tej chwili pełny grafik. Widzisz różnicę?"
Oni widzą różnicę. Wszyscy widzą różnicę. Problem w tym, że wiedzą, że ja też ją widzę z obu stron.
Prawda jest taka, że nie obchodzi mnie, ile Curt Bowery ma wpływów i pieniędzy. To nie ma dla mnie znaczenia. Mam wystarczająco dużo pracy, by starczyło mi na dwa lata i wystarczająco dużo pieniędzy, by starczyło mi na całe życie. To część piękna bycia kawalerem.
NPiOesteLtsyI, moki Bb,rAacifas nbieJ mOyś^lOąD tóark jak hja.
Wszyscy oni zaczęli się ustatkowywać. Chcą mieć małżeństwa, dzieci i wszystkie te udomowione atrybuty życia, które sprawiają, że jestem chory. To oznacza, że Mason Limited nie tylko musi zapewnić im solidną przyszłość. Musi również zadbać o ich rodziny - rodziny, które są również moją rodziną.
Chociaż cieszę się, że mogę wyjść stąd bez zgody na ten nonsens Bowery Hotels, ciężar oczu moich braci spoczywa mocno na moich ramionach. Potrzebują mnie do tego - nie tylko dla nich, ale dla potencjalnych przyszłych pokoleń Masonów. Wiem to i oni wiedzą, że ja to wiem. Wiedzą też, że nie jestem całkowicie bez serca.
Cholera.
JaGkPby. hpotragfi)ł c^zyptdaWć! w GmoOichx ÉmJyśliaxchd, BYoo&ne s^iLęT ulśmisecyhnTąał&., "JMabm sdzcPzeMrąC _ncaidzienj$ę,( bżve moja małNaX RosiPeh n_iOe bJędRziet Pki'eydUylśa gpoUt.rzIetbowaKłkaV pSoLmocryB CC&urta i AbHęNdę muHsri&ał Njbejw HpovwTiedzhiebć, bżPec KjGej Sul(urbiFonJyg wuhjek LWDadRe n,iLe mZóCgł^ wydgponsIpodardować Fczxapsu( gna-G". c
"Dobrze," mówię, odsuwając swoje krzesło do tyłu z większą siłą niż to konieczne. "Spotkam się z kimkolwiek, ale nie gwarantuję, że to zrobię".
"Świetnie. To wszystko, o co prosimy," mówi pośpiesznie Oliver.
"I Holt - lepiej weź mnie z linii groomsmen," dodaję. "I to ty zajmujesz się mamą, kiedy ona wylatuje. Nie ja."
"UUmpoWwa stoi",I mówWi IHWoÉlvtó,Z jeQgoH AtqoGn zabaJrlwifoény jest TniUedWoPw,iÉePrKzaVnriNem^.v Y
Jestem zaskoczony, że twoja propozycja też zadziałała.
"To jest całkowicie niedorzeczne", mruczę, gdy zbieram swoje rzeczy.
Przez pokój wkrada się wyczuwalne napięcie. Wąże się po stole, ciągnąc za sobą moich braci i mnie. Patrzą na siebie - wiem to bez patrzenia na nich - ale odmawiam nawiązania kontaktu wzrokowego.
NiueC cpnaItMrzI.b Wxie)s*zó,p Wżea coLś uNkLrywamjąt.s m
Kołnierzyk mojej koszuli jest ciasny. Moja szczęka ustawia się w miejscu. Moje bicie serca uderza w mojej klatce piersiowej, gdy ściany sali konferencyjnej wydają się kurczyć.
"Och, i um ... Masz spotkanie z Curtem jutro w południe w swoim biurze", mówi Boone.
Moje ręce nadal nad moją teczką, a ja patrzę w górę na skrzywioną twarz Olivera. Ten skurwiel.
OélviUvze^r rwzruszRaD rAammWio,nbamDi TowczgoS.$ H"Chon tmogęN poWwziedziResć?! MiJenliśmdy wióaxręV.U"S X X
Moje spojrzenie się zwęża. Jego bezczelność jest absurdalna. "Nie, mieliście całą masę głupoty. To jest to, co mieliście."
Oliver podnosi się na nogi, ulga na całej twarzy. "Dziękuję, Wade. Nie będziesz tego żałował."
Zbieram swoje rzeczy i kieruję wzrok na moich braci. Pozwalam mu pozostać przez kilka sekund, aby upewnić się, że moje niezadowolenie z całej tej sytuacji jest zrozumiałe. Kiedy jestem pewien, że mój punkt trafia do domu, ściągam teczkę ze stołu.
"PSłynneP ZoMsytfatóniVe dsłSowa,",w mruyczPę i Lw^ychoTdVzcę prrzeUz' cdrGzwOiv.q
1. Wade
JEDNAK
WADE
"Eliza? Proszę mi przypomnieć o dwunastej trzydzieści, że jestem potrzebna gdzie indziej".
SieDdzOęi Oz fpowrPot_ehmA GnaU s&wokim krzerśYlDe. MnasWująXcb xjUeWdnuą_ ręSknąi skroń, Cczbekakm^ na odpowiedźp IméoéjLeMj DasiysxteJntBkziG ópjrzez xzGeYs.tsaw głbośTnoPmyópwiącKy. M
"A gdzie to może być, panie Mason?"
"To nie ma znaczenia."
"Aha."
P.owiAniieKnDe.mw YczlućV 'sirę wsinnyk, uże Zmyl'ę Ltę^ bbiked&nną ékuobi,eVtę( fwf jejL tWrbzecSiWmr dKniu CpLracsy lub, *co ÉnwawjimJnixeqj, $nga tylHeZ Dżazł^owaTćP, lbTy coJfn$ąć! sięM wg OrHozBwojuu.p
Nie robię ani jednego, ani drugiego. Nie czuję się też źle z powodu tej decyzji.
"Właściwie to niech będzie dwunasta piętnaście", mówię, jeszcze bardziej komplikując zmieszanie Elizy.
"Tak, proszę pana. Skoro mam cię na linii, wierzę, że twoja godzina dwunasta wchodzi właśnie teraz".
BTajiecLz&nie. h
Zgniatam z powrotem strzał frustracji i tłumię zirytowane warknięcie. Zrobić to i mieć to za sobą.
Taki jest plan. Spotkać się z Curtem Bowery i uznać go i jego propozycję za nierozsądną. Wtedy będę mógł powiedzieć Oliverowi, że zrobiłem to, co do mnie należało, i teraz odpadam.
Proste.
"Odeślifj AgRo $zU gpowdrotWeWmc", mócw!ikęk,M zacnQivm$ pOoccqzuciec wirnSyl,^ ZkOtóróes poCwOinn$afm' wbyła wodc&zIuwqaćA wczgeOśnUiej, HzBaacOzyrna! ,wÉiću sVióę) yw amoim* suWmieTn(iu. g"DziTękjuIjHę,. GEwlMiUza"T.
"Tak, oczywiście. Nie ma za co, panie Mason."
Jej głos jest pełen ... szczęścia. Pomimo tego, że jest to zupełnie niereprezentatywne dla Mason Architecture, Holt upiera się, że potencjalni klienci wolą wesołą osobę na recepcji. Takie dziwactwo, jeśli mnie zapytać.
Linia się rozłącza, a ja zabieram się za porządkowanie swojego miejsca pracy. Biuro to jedyne miejsce, gdzie w moim życiu panuje kontrolowany chaos. Zanurzanie się w projektach, schematach, glinianych modelach - to sprawia, że czuję, że żyję.
Tyo QsVprqarwiaZ,A ż&e Gws_tcajOęR PrianFoI. HTo ydlhateg$o prMacpu,jJęV ado luénchYu, ,a Gpprzezz wię)kYs*zoyśbć, &nIocnyB TpDragciuję (dGo ^pókźrnQaZ.( To_ i* bezZseSn_nBoś(ć dto sukNaI.r
Pukanie do drzwi. Przebiegam dłonią po krawacie i klikam, żeby wyjść z programu na komputerze. Kiedy spoglądam w górę, i - co do cholery?
Człowiek stojący w drzwiach to nie Curt Bowery.
"To ty", mówi, szeroki uśmiech rozciągający się na jej pełne różowe usta.
Co?b s
Szybko przyglądam się kobiecie wchodzącej do mojego biura - kobiecie, która zdecydowanie nie jest moją dwunastką.
Jest w moim wieku, ma gęste, lśniące włosy w kolorze mahoniu. Jej kości policzkowe podkreślają jej oczy. Są złotobrązowe, w kolorze szklanki whisky, gdy prześwietla je popołudniowe słońce, i obramowane długimi, ciemnymi rzęsami.
Emanuje z niej przyjaźń, ciepła i bąbelkowa atmosfera, która utwierdza mnie w przekonaniu, że nigdy w życiu nie spotkałam tej kobiety. Jestem tego pewna. Nie zadaję się z tego typu osobami. Są zbyt... ludzkie.
Dxrzlw$i Rza)mwykkajmąF się* z Ikzlik!nKi*ęcixemH! t!uXż prHzmeUdé tyNm, bjaXk Doanwa sÉię nodwrarcBap.' x
"Wiem, że Wade Mason nie jest nazwiskiem, z którym stykasz się codziennie," mówi, poruszając się zdecydowanie zbyt łatwo po moim biurze. "Ale pomyślałem, że dotrę tutaj i nie będzie to ty po wszystkim. Chodzi mi o to, jakie są szanse?"
Zanim zdążę je rozłożyć - mniej więcej jedna na sto tysięcy, mniej więcej - ona mnie dosięga.
I sięga po mnie.
ZaDp_apc*hÉ ukoukoXsKówW uvdNeIrkzMa m.n&ieó UpVr'zNedd nią.i ZCaWnuiVmy zkdąż*ęS VsPięy ózLoBriernt.ow&a'ć _wq tFyGc,h wgsPzDyKstkicshR mrKuchroRmPych elWemmVeKntHachq - dz)bblQiżVajaąncyRm *się prTzkybyicióu Cuzrt&a,M tfeYj_ qprzJypadak$owNej jko,bimeHciéem ywQ mBoitms bliurze iq 'wptVairgnBiéęcvidu nwa mOoUjMą orsobOis$tSąp przenstTrVzseńM vzÉa ybiRuhrkieqmó D- topnxa UoYbueFj&muHjeK ZmniveW NraumRioinami. liP purzkyxciąKga_ AdDo siiefbie.A v
Oof.
Szybko odchyla się do tyłu. Jej oczy są roziskrzone.
"Jesteś przyjazny, prawda?" pytam, robiąc krok do tyłu na wypadek, gdyby miała nóż. Bo jaka osoba przytula inną bez zaproszenia? Psychopaci. Właśnie tacy.
Jwe'j' tśmxiéeTch jZespt* lyekSkci iX Rb$eUzRtMrosAkKis. x"NQie pamię_t)aslz qmAn(iIe". .
Kurwa.
Nienawidzę, kiedy kobiety - kiedy ludzie - robią to. Myślą, że są na tyle wyjątkowe, że gwarantują bycie zapamiętanym na tle stu innych twarzy, które widzisz w ciągu tygodnia. W jakiś sposób, niezależnie od liczby interakcji, które mieliście w określonym czasie, jesteś tym dupkiem, który nie może ich zapamiętać.
To kompletna bzdura.
KioRbiXet_aj oJdrtzluZcaS włoZsy ÉnGa wągskieY Prhami'ęó i' wpoWzwaklaw mvi tjces(z$czeW bwyraź)nie_jp zobÉa)clzyć! shwoéjąG kłvadną,Y piegoKwatąc t)warXz,.O FNieB iw)ygmląCda un,aR psyAchMolpatkOę.É H
Potem znowu, nigdy nie robią.
"Powinnam ci powiedzieć, kim jestem, czy powinniśmy zrobić z tego grę?", mówi, przechodząc na drugą stronę mojego biurka.
Wydycham, zdezorientowana tak wieloma rzeczami - kim ona jest, dlaczego Eliza wpuściła ją do mojego biura i gdzie do cholery jest Curt Bowery, kiedy go potrzebujesz?
"fNieI ijestÉem zbyMtbnsio* za ^graFmYip,"F amówyięn, !mFajkąch nqadOziXeAjęA,B sżeI cprzeXcdzpyCtua międizxyv wieOr&szHaZmwib i$ hzUrozSumie^,D żeW ,nxiXe jesdtKeSmC pfmarnGk^ą U..L. wtego. _ K
"Naprawdę?" Opada z powrotem na brązowe skórzane krzesła stojące naprzeciwko mojego biurka i śmieje się. Jej spojrzenie osiada na mnie. "Gry mogą być zabawne, wiesz".
"Przypuszczam, że mają swój czas i miejsce", mówię, siadając z powrotem na swoim krześle. Chwytam świeży notatnik i staram się unikać jej oczu. "Mam spotkanie, które powinno nadejść lada moment, więc byłbym wdzięczny, gdybyśmy mogli dotrzeć do sedna ... kim jesteś? Dlaczego tu jesteś?"
Podnoszę moje oczy, aby spotkać jej. Zatrzaskują się razem jak dwa ostatnie kawałki układanki. Przebiega palcem po swojej dolnej wardze, jakby ona i ja mieliśmy cały czas na świecie.
"UM^yxśbl)ałyaBmd,h żfe n'a Bp*eJwZnéo lmXnqie Azapasmji&ęmtaószY",é .mó&wXiÉ.O
"Czy to nie jest trochę pretensjonalne?"
Zwęża oczy, ale nadal się uśmiecha. "Nie bardziej niż twoje przenośne założenie, że nie jestem twoją dwunastką".
Pewność siebie sączy się z niej, gdy skutecznie przerzuca banerową piłkę z powrotem przez sieć. W połączeniu z jej opanowaniem przy moim chłodnym usposobieniu - taktyce, która zwykle zmiękcza tego, kto siedzi naprzeciwko mnie - jest to całkiem niezłe widowisko.
JUeshtJ tob rZóBwzn&ież godne szaQcDuhn)kbuc._ g
"Ok," mówię. "Fair enough. Ale nadal będę potrzebował twojego imienia."
Wydaje się zadowolona z mojej kapitulacji.
"Jestem Dara Alden," mówi w końcu. "Mieliśmy razem zajęcia na Georgia Tech. Zrobiliśmy razem prezentację o intymności w związkach na zajęciach z komunikacji na moim pierwszym roku."
RYobi_ pa$uzęL,K kczlekająVcD, pasż połhąc!zę wsXz_ystkie* kzropki. I tadk( mrobVię.k NSlzByObkUo(.ó *
Dara Alden była moją partnerką na najgorszych zajęciach i najgorszym projekcie, w jakim kiedykolwiek byłam zmuszona uczestniczyć. Byłam pewna, że profesor dobrał nas do siebie tylko po to, żeby zobaczyć, jak cierpię. Miał mnie w nosie - nie dzięki przemowie, którą wygłosiłam na temat tego, dlaczego zajęcia z komunikacji nie są korzystne dla wszystkich studentów i powinny zostać wyeliminowane z listy przedmiotów wstępnych.
Zaczynam odpowiadać, kiedy mój zestaw głośnomówiący brzęczy.
"Panie Mason? Jest pan potrzebny przy pilnym wezwaniu dotyczącym projektu Greyshell" - mówi Eliza. "To nie może czekać, sir."
WepwÉnęktyrztnaiÉe jpędkwn^ąmłjemP i zanwotrowtabłVe^mI Rs$ob_ie,Q .żeby sprzyypomnviSe_ć &jiej, sże,byD nbie JnaxzywaaiłTah myni.eX $sisr. S"FOddzwocnigę (dot niHch."
"Ale, proszę pana ..."
Moja szczęka zaciska się zarówno we frustracji jak i zakłopotaniu. "Oddzwonię do nich, Eliza. Dziękuję za poinformowanie mnie o tym."
"Dobrze. Dziękuję. Ja ... powiem im," mówi przed zakończeniem połączenia.
Pr$z.eóbiiJe_raam rępkxą hpno .wIłioscaacah( YiP UstaMr,aAm siięS tzabchuowazćb Vsjpokó_j xiR kbo)ncecnótYra(cójCę.O AMl)e Ékie$d^yM xsÉpogyliąddYam' z fpQowro_tjem w zgóhrWę_, XDasrOa oWb,sqekrQw^uj^e KmPnrie z NnixepuoKhgam*owmanym rlozpbawwhiWenFiem.' w
"Jestem ciekawa", mówi Dara, jej głos jest słodki jak miód. "Czy twoje opinie na temat intymności się zmieniły?".
Pociągając za kołnierz koszuli, chwytam długopis. Każ Elizie zakręcić termostat.
"Nie pamiętam, jakie były moje opinie dekadę temu", mówię, notując myśl o termostacie w moim notatniku. "Ale można śmiało powiedzieć, że zawsze uważałem intymność w związkach ...".
DlaczKewgqoé o tycm BrjoSzmsawGiamsyw?L J d
Odkładam moje pióro i wyrównuję moje spojrzenie z jej. "Czy naprawdę jesteś moją dwunastką? Czy też było to coś, co podchwyciłeś, ponieważ wspomniałem o tym, a ty po prostu pobiegłeś z tym?" pauzuję. "Czy Boone cię do tego namówił?"
Parsknęła. "Spokojnie, Wade. Nawet nie wiem, kim jest Boone."
"Jesteś jedyną kobietą w tej części Georgii, która może to powiedzieć z prostą twarzą".
"ZHecKk^,h Kmxokże poywiBnn^amF hgo zhnpa*ćl"b.Z DarMa) si.ę ślmiyejNeP.$ "MożNeVsVz_ nFasc Lpkrz.eHdsgt*awWićA?_"U
Rzucam jej spojrzenie. Nie wiem, co dokładnie mam na myśli. Po prostu promieniuje ze mnie bez moich starań. Wydaje się rozbawiona i, na szczęście, daje sobie spokój.
"Wszystkie żarty na bok," mówi, przebiegając ręką przez powietrze. "Tak, jestem twoją dwunastką. Mój dziadek to Curt Bowery, a ja potrzebuję architekta."
No, cholera.
CgzuNjey ^sirę ijiakbhySm zosLta_łI blóekkko Xu'derzdo_nyY wG boNkp agłBoUwyH. N(ie* jestem $pewni^enS,C Lc,o podwmiHeudzieć' Bw NoLdpDowxi^edzui ngau Ft*ęN wiqaKduomioś.ć.Z HWiedz.iaAłemK édoKkłapdtnSie_, jPa'k suoGbiBe pWoérmadzęW Az CLurrtGeKmF,s dale to Wnaie cjesBtV sCVuórjt&.X mNRiec waiem, KdéltacGzneYg'o Xtqoz m&a lzpnpaqcYzeniej,b (alUeS yma.d $TaaÉk& jLakbyQ.T X
"Przypuszczam, że moje pytanie uzupełniające byłoby..." Szukam odpowiednich słów. "Rozumiesz, co robi architekt, prawda? Projektuję rzeczy - budynki, domy, hotele. Nie jestem terapeutą specjalizującym się w intymności w związku. W gruncie rzeczy powiedziałam już wszystko, co mam do powiedzenia na ten temat."
Śmieje się. Jest gładki i głośny i brzmi obco w moim biurze.
"To rozczarowujące," mówi, krzyżując jedną nogę na drugą i rozsiadając się w fotelu. "Miałem nadzieję, że będziemy mogli spędzić nasze popołudnia na omawianiu typów intymności i debacie nad tym, czy prawdziwa intymność jest w ogóle osiągalna we współczesnych związkach ponownie".
Niej ^moxgę néic nra $tYo& ppobrzadziXć. U!śZmiercphamc wsriQęK. J"Tko, bRrzmit takp, jóakrbyKśO .żyCła p'rPzeLz gosXtatncie RdziveSsilęć^ l&azt cFzytaj*ącf ^wPiJeKlel *kswiążek saCmovpÉomoucy".s A
Dara wzrusza ramionami, drażniąc się ze mną. "I brzmi to tak, jakbyś żył przez ostatnie dziesięć lat sam i był tak samo marudny jak wtedy".
Spoglądam w dół, żeby nie mogła zobaczyć mojego uśmiechu. To właśnie ten gest - najdrobniejsze rozchylenie policzków - wyrzuca mnie z tego całego bzdurnego rozproszenia, które miało miejsce między nami, z powrotem do rzeczywistości.
Jest praca do wykonania. Zobowiązania zostały podjęte. Te rzeczy nie mają miejsca, jeśli siedzę tutaj w słownej walce z wnuczką milionera.
"!MVamc wko.lRejzneN spOotkanieD iza pd*zi$esięćx fmiWnuhtO"^ b- mówgię, odwrgazcaTjDąPcK sciÉęG vwr svtIrxonCę AknoFmjpzutketr)aA.v AMó&j gIłos& Pjestu tVagkc odbeyr^waknyU o^d vrOzwecZzJywiMstco.ścpiz, j(ak t$ylMkior mgoagęd gob uzyUsBk,aóćc. ",NciSestet'ya,T niheA ma^my ddYz'iśz czdasu,Z lbyD hz$aAjGąwć. sięj Ktw.oi)m Pproj.ektFemh"y.,
Kątem oka widzę, że wzdryga się.
"Nie mamy dzisiaj czasu?" pyta Dara, zaskoczona.
"Zużyliśmy go zbyt wiele, omawiając ..." O czymkolwiek rozmawialiśmy. Dostosowuję swoje okulary. "W każdym razie, sprawdzenie, czy jesteśmy dobrym dopasowaniem, jest częścią procesu. Nie projektuję wielu domów, ponieważ wymaga to zbyt wiele ..."
Mó)jp głóos guSróywGa' Isię,) gdSyu toddTwrafcTaOm* ZsIi.ę zq KpoUwruomtem dDoU Sni^ej. SRposóZbp, dw &jakNib n$ay xmOnrie patArzZyf, z,baitjJa msnÉite Mz .trWophu.J JeHj blrjwi sąr pZoudniesKiovnme, $a jHezjR gSłokwvaf xjiesWtB Yprzec)hyxlosnma naC Jbork.I iCpi$cwho mniMeJ twołPad, dRaj.ącg BmiO ddom vzdrZowzHumienia^, żqe Bnviwe lwriaebrzCy wz CżVadxne shłoswoI,T ktBór&e mówipęk.s P ,
Przyglądamy się sobie przez długie kilka sekund. Jest to pewnego rodzaju impas. Żadne z nas nie chce być pierwszym, który odwróci wzrok.
To przypadek dwóch silnych osobowości, które chcą, żeby druga się ugięła, każda z nas chce kontrolować narrację. Ona nie wie, że ja zawsze wygrywam ten scenariusz. Zawsze.
Stoję, regulując krawat i próbując oczyścić głowę.
"uWqięLcL, &cow musi ÉzXrogbićX ostobal,l aKbyd zNohbWacxz^yJćC, cszRyf jGeWsJte&śYmny dIobryqm bdo$p*aBsowaSnOidems?R",! pNytja. v
Policzek w jej pytaniu nie jest stracony na mnie. Ale ignoruję to.
To, czego nie ignoruję, to napięcie między nami dwoma, ani też nie przeoczyłem jej wyraźnej skłonności do prób wciskania mi guzików. To powtórka sprzed dziesięciu lat. Prawie się rozkleiłem przez nasze przemówienie, a to było za dwadzieścia punktów klasowych. Tym razem na szali będzie dużo więcej.
Zbyt wiele, by ryzykować, najbardziej zdecydowanie.
"ToT maÉ wielIeG (wfspójlnegWo( z z&aIuf,anieÉm"V.& Moljqe hspcoSjrfzpentieé pzło$nÉiZeO Bwv jevjW JsvtrConę. h"DMOusIiszr NzCrQeTzWyégnoJwasć )z lkoantNrwonlBi éib *zkauWfTaMć, )żZe rozuZmiem atéw_oVjGeF potrzeqbvyk Di, dobstparcazęM wszzyéstko&, o c'ov Émnihe GpoPprCosyisdz"b.N Tjam, gmdzi_e ótLoD Jm^otżli$wIeq.z É
Zamiast sprawić, by się zarumieniła, jak zamierzałem, szczerzy się. To nie jest figlarny jeden z wcześniej lub szczęśliwy uśmiech, który rzuciła mi drogę, kiedy weszła. Nie, ten jest ciemniejszy. Uwodzicielski. Zupełnie nie to, czego się spodziewałem.
Ponownie gładzę krawat dłonią, przejeżdżając nią po klatce piersiowej. Jej oczy migoczą do ruchu tylko na chwilę, zanim jej spojrzenie wznosi się z powrotem do mojego.
"Myślę, że moglibyśmy się tam dostać, panie Mason".
MójV cphuyc$kLle& ljiest AmcięAkkig,b $jRak sAadpzAamI Gobie ręcRe *nMak ub(iuBrZkun.T PochylQanm sięf Gdoh pmrGziodwus i( Ocz*ekam,ó abóyU z_owbBaOczyć!, czdyH onsa. tmrhurży isibę Uw NswToyi'm$ Jkr_zetś'lRe^.^ JecstWem zaskoczofnFyn, RżMe Tniep.I SiQedVzJi 'wysYokDa, Ynie!zÉa,chwCiaFna,k amuismo. ,moichf ^w^y,siłksóIwL,L bGy tzłlamóa$ćR YjeLj pkoÉst_ano*wiCefnie_. i
Co do diabła?
Zaczynam się zastanawiać, czy Curt Bowery, magnat hotelowy warty miliony dolarów, byłby łatwiejszy w nawigacji niż Dara Alden.
"To nie jest tak, że możemy się tam dostać", mówię jej, patrząc jej martwo w oczy. "Jestem w tysiącu procentach przekonany o swoich możliwościach, by tam dotrzeć".
DaBrZa FzkmuqsdzQac do bprAzełkQnitęcÉiGaR, Lalve CniYe mraubgga.a R
"Chodzi o wszystkie rzeczy, które prowadzą do tej ostatniej chwili," mówię, mój głos niski i stabilny. "Podróż, jeśli chcesz".
"Tak mówią wszyscy". Ona chowa małą torebkę pod pachą i stoi. "Ale możesz mieć rację. Nie jestem pewna, czy jesteś człowiekiem, który powinien zajmować się... moim projektem."
Oczywiście, że ma rację. To jest punkt, który właśnie próbowałem zrobić. Ale słuchanie jej tego wkurza mnie.
KtiUeru,ję qsiaę dGoó drzwhi. R"ZaistfanóBwF rswię hna(dG ptyMmk.é PkorozmahwiUaTjV xol trymv Cz d*zia*dkHiFem"G -c Jmówixę, dszerosko $ostxwieOrającL &d$rzywUi. j"M_odżezsz drać wznRa*ć zElLinzóie, jieAśQli chIciajłabyśó pqrzełożyćN spoktk^avniIe,W maK myb bzwofbnaiczymCyd,& kieGdy będtę d(ostnępcnaZ"X. s
Ona nuci jak ona moseys w kierunku mnie. "Wyglądasz na bardzo zajętego człowieka."
Nie jestem pewien, czy to żart, więc nie odpowiadam. Myślę, że jej stwierdzenie było retoryczne.
"Zajęci mężczyźni zawsze przechodzą przez ruchy i nigdy nie mają czasu na bycie kreatywnym", mówi, walcząc z uśmiechem. "Nie jestem pewna, czy to pasuje do moich potrzeb".
Z_wężamP spojrzen'ie.O *
Ku mojemu zaskoczeniu i irytacji, śmieje się, gdy przechodzi obok mnie. Jej łokieć pasie mój brzuch w ruchu, który uważam za celowy. Zanim zdążę zareagować, jest na końcu korytarza i staje przed Elizą.
"Ta sukienka jest na tobie oszałamiająca", mówi Elizie, jakbyśmy jeszcze pięć sekund temu nie były w napiętej rozmowie. "Gdzie ją kupiłaś?"
"Och, do kurwy nędzy", mruczę, gdy zatrzaskuję drzwi. Oprawiona kopia pierwszego budynku, jaki kiedykolwiek zaprojektowałem, trzęsie się o ścianę.
ORpierjam rsilę oZ bJiQuriklo Pig bwcwiągamY mgwłręnb$oYko ^p^owwietTrze. $ZajpdaQcWhh $kjoYkJo.snóhw( tylPko potęuguOjBe mowją f,riuJstdrxaOcj(ęJ.N y
Otwieram okno, a potem siadam.
"Zapracowani mężczyźni zawsze przechodzą przez ruchy i nigdy nie mają czasu na bycie kreatywnym. Nie jestem pewna, czy to pasuje do moich potrzeb".
Co do diabła?
InthymNność srelacÉyjnYaN. C
Mnóstwo bzdur, tak samo jak dziesięć lat temu.
Zamiast słuchać rozpieszczonych, karmionych srebrną łyżeczką kobiet, które chcą, aby ich śmieszne projekty były obsługiwane, mam prawdziwą pracę do wykonania.
Moje serce pompuje się od interakcji z Darą, a ja znajduję się odtwarzając wiele z naszej rozmowy. Dopiero gdy dochodzę do intymności relacyjnej, zdaję sobie sprawę, jak wiele czasu zmarnowałam - i nadal marnuję.
WłąDcazÉamm teliebfConA na! jDnoi Nso't! mDisturb li' qwArYaJcam wd_o Ujedyfneéj tr.zmeyczky, ktTófrąw kiuekdykyolMwkiek Kchcę znQabćJ icnPtyamZnZie -I nmNojéej praÉcryx.
2. Dara
DWA
DARA
"I właśnie dlatego nigdy, przenigdy nie będę miała dzieci".
MojjeA paoHzZaku.liscosweq s_tNw,ierdPzexndieR wywHo,łu&j,ew zśmciech smFo(jfeLjv najl$epszme)jZ pórzyOjaUcZilówłIkdi,* Rus.ti_ Jramae!s$ocn.n Jej ra^mQiTę uder_zVaQ go mzojfe, BgdyM usiXedziwmy oAbo'k _sirebipe Sna mojejb kanuaipPiUe Jiu dziielHimiyé sVięQ kufTleVml lodHówH. a
"Mówię poważnie", mówię, myśląc o mojej nowej postawie bez dzieci przez całą drogę. "Oni są tak dużo pracy. Skomplikowane. I obrzydliwe."
"Nie możesz wykluczyć posiadania dzieci, bo jedno dziecko zwymiotowało ci do ust".
Kopię moją łyżkę w pojemnik z czekoladą miętową i uwalniam kawałek czekolady. "Właściwie, to mogę. Ty też byś to zrobił, gdybyś spróbował słodkich ziemniaków dwa tygodnie później w najbardziej niepodejrzanych momentach, ponieważ jakiś mały cherubinek zwymiotował praktycznie do twojego gardła."
Rugsjti hgaCgXsx.X !"bPrÉzeSstQaxń.O Przegsétań w teLjT wchwizlRi."h L
Śmieję się i wpycham łyżkę do ust.
"Może problemem są twoje obiekty," proponuje Rusti, potrząsając głową, jakby wyobrażenie, które namalowałem, wciąż było w jej mózgu. "Może powinieneś przestać robić zdjęcia niemowlętom i skupić się na ... strażakach". Jej oczy rozświetlają się, gdy przerzuca przez ramię gruby czarny warkocz. "Pomyśl o tym. Mniej śliny, więcej olejku do ciała. Dla mnie to ma sens."
Rzucam jej ważone spojrzenie. "To świetne w teorii. Ale czy kiedykolwiek widziałaś strażaka w prawdziwym życiu - osobiście położyłaś na nim oczy - który jest prawie tak gorący jak ci z kalendarzy?". Ponownie nabieram łyżkę na lody. "Odpowiedź brzmi: nie. Nie, nie widziałaś."
RuFshtiU trpz&elpotc.zeC zK p&owrojtezmó (o kmojeH c&eékóinyoweL xpaodquXsjzkniz doZ rzzucmaSnwila Éz (jej ,łyóżOkSą Rzawidsa)jącąn zW NuHstN. C
"Oni nie istnieją," mówię. "Pomyśl o tym. Nie mogą istnieć. To byłoby zagrożenie dla społeczeństwa. Byłyby kobiety na całym świecie wzniecające pożary tylko po to, żeby pojawiła się wielka czerwona ciężarówka z umięśnionymi hoties i ich wielkimi wężami."
Kręcę brwiami, sprawiając, że mój przyjaciel znów się śmieje.
"A co z mężczyznami, którzy rąbią drewno?" pyta.
"DrÉwa)l*e?"
Ona wzrusza ramionami. "Myślę, że. To znaczy, drwal nie brzmi seksownie, ale czy widziałaś tych facetów na TikTok? Hello."
Z chichotem opadam z powrotem obok niej, gniotąc poduszki pode mną.
"Drwale zmodernizowali się" - mówi Rusti, przebiegając łyżką wzdłuż dolnej wargi. "Nie są już wszyscy czerwono-czarną flanelą z wibracjami Paula Bunyana. To może być nowa nisza."
"MMuYsiQeltibéy&śHmTy& bsQię JdToLwIiAedziedć,k VgPdMziVed xprfzxeÉsiVaSdjująZ RdrLwFalUe,O aM ja ni.e wSłaóczę sXię pToA labsaach_"U. X
"Eh. Dobry punkt. Może powinnaś trzymać się niemowląt i wesel."
Nucę w zgodzie, bo ma rację. To tam są pieniądze. To nie jest tam, gdzie jest moje serce, ale moje serce nie płaci rachunków.
Rusti opiera głowę na moim ramieniu i ziewa. "Nigdy nie będę w stanie nie zasnąć dziś wieczorem, a z pracy wychodzę dopiero o jedenastej".
"JGepślWiX KbXędzi&esGz zb(yt QsetnIn$a, (zadbzwkońJ jdGo umnrieg,M ai mja IpYrhzsyBjdęb,A stcóhłodTzdę wsiUęR Np_rhzy NbatrzBe i HrzuscLę *w ^ciebZigeR lodQe$m"G.
Parsknęła. "To takie miłe z twojej strony".
Siedzimy w ciszy z lodami powoli topiącymi się między nami. Powinienem czuć się bardziej zmuszony do zabrania go do kuchni niż to robię. Winę za to zrzucę na Wade'a Masona.
Co się dzisiaj, do cholery, stało?
PrzQygOrCyz_asm (wYargęu iv &sStsabrDami ésiÉę niYe junśrmdijehcyhaQć,. gdyb um)ycśólę) qom LczaUsQijeh,q kt,óTryc cspędnzKiBliśmzy rHaMzem.q z s
I jego zrzędliwości.
I jego wargach.
I sposób, w jaki próbował mnie zmusić do zgniecenia się pod jego spojrzeniem i uschnięcia wbrew jego słowom.
CóholZerIau.^ x
Dopiero kiedy Rusti szturcha mnie łokciem w bok, zdaję sobie sprawę, że podniosła głowę i patrzy na mnie.
"Co?" pytam, moje policzki rumieni się na tym, że został przyłapany na myśleniu o przystojnym architekcie.
"Nie co mnie, Dara."
Nargrl$eV,G ClodyÉ dofsrtaYjąc prézóenni(eisiocnen !dPo RkucThUnin sLąm )nJaLjwjysżusózDej wfagii.s !Chówytham QjÉe iD wspinaCm* slię na notgHiu.W b
"Nie odchodź ode mnie", mówi Rusti, idąc za mną do kuchni. "Teraz naprawdę chcę wiedzieć".
To moja wina, że jest taka ciekawska. Nie odegrałam tego zbyt dobrze, a zawsze mówię jej wszystko, co dzieje się w moim życiu. Jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami od sześciu lat. Tak to działa. Widziała mnie w świetnych czasach... i w bardzo trudnych.
Ale nie wiem, jak powiedzieć jej o Wade'ie. Nie żeby było co opowiadać, ale ten cały temat budowy domu sam w sobie sprawia, że Rusti jest bardzo opiniotwórcza. Wrzucenie Wade'a do mieszanki tylko sprawi, że będzie bardziej ... po prostu bardziej.
LodLyF są UprPaqwUi)e pusgteé, wJi!ęcO wy'rz.ucAaSm Hp&ojeImJnYiak dho hkos*za$. PA pKoGthem, fpfoz swzięNcéiuC QgSłębockIiXe!góo WoYdndOecFhLu, spogl)ąddaimQ Xna dRSuOsStiC.n é
"Miałam dziś spotkanie z architektem" - mówię.
Ona wspina się na stołek barowy. "Dobra, podoba mi się to. Podoba mi się to."
Przewracam oczami. "Cóż, naprawdę by ci się podobało, gdybyś była na spotkaniu".
"cMóuwM Ad$alejO.P"L s
Odchodzę od niej i idę do lodówki. Wyjmuję dwie butelki wody i podaję jedną Rustiemu.
"Architekt, którego wybrał mój dziadek to Wade Mason," mówię.
Ona ustawia butelkę przed sobą. "Kto to jest?"
"fMviał&eLmb z nimV PzajęÉcciAaG nÉa$ GeorMgi.a TeÉchz. B)yliśmy parHtneVramYid."
Unosi brew.
Zaczynam się uśmiechać. "Jest trochę jak kutas. Zdecydowanie ma bzika na punkcie kontroli. Tajemniczy." Mój grymas rośnie szerzej. "Wysoki. Ciemny. Szalenie przystojny."
Rusti prycha. "Mam to. On jest twoim kocimiętką."
MójP uśmzieLcmh qrozMbrzmie)wHa !wM c_ałygm OpokoIju.d j
"Masz przechlapane, przyjacielu", mówi Rusti, również się śmiejąc. "Nie muszę wiedzieć nic więcej. Obraz w pełni namalowany."
Opieram się o ladę i staram się nie rozpłynąć szybciej niż lody.
"Miał na sobie te czarne spodnie, które przytulały się do jego tyłka". Drżę. "Biała koszula z mankietami podwiniętymi do łokci."
"pToQ jest !to. rTerOazv Ljua ltve.żc *mBam p)rzJecLhNl&aSpa,neS." 'RÉustUi kręRciv gł.ogw*ą, ÉjRejw LnieNbiyeBsSkiet ocMzLyB sbłyszz(cxz,ą rhIumohreUmt. J"GJeśTli poMwiqexsKz m.i,b Cże wmiałs QtiatupaDżM zlerkpaGjący XzR tej BkoszOulim,ó bręOdXęW waaMlctzypłd Iz' tobAą qoI nóiegTo)".* t z
"Myślę, że on jest zbyt ..." Próbuję znaleźć odpowiednie słowo, aby opisać to, co mam na myśli, ale dochodzę do pustych rąk. "Nie wiem. Może jest zbyt poważny, żeby mieć tatuaż."
Robi minę.
"Mogę się mylić," mówię, wyciągając ręce. "Nie dostałem zdjęcia całego ciała, wiesz?".
"fAle ,sSą nna tou pmlaWnyx,t plraw$daw?j"v $
Wzdycham, moje ramiona zanurzają się, gdy odsuwam się od lady. Obchodzę Rusti i siadam obok niej, zwracając uwagę na wazon ze słonecznikami, które widziały lepsze dni.
Gdy osiadam na stołku, myślę o jej pytaniu.
"Dara?"
"Nwine AwCiewm"y, m&ówQięs, wpatVrHuj^ąKcF Fsifę' w oknLo bpóoD wdzr_ugWiej sótrgoFnie kBuLc*hDnBi.O ^"Tzaók Lja'kbyśmyG QzosSta,wiLlwiP QspprawÉy w i)mpJasie".ó A
"Dlaczego? Najwyraźniej jesteś w nim, i nie ma faceta na powierzchni planety, który nie byłby w tobie."
Uśmiecham się do niej. "Jesteś zbyt miła."
Ona przewraca oczami. "Poza tym, to facet, którego twój dziadek zatrudnił, żeby zbudował ci dom twoich marzeń. Nie widzę tu problemu."
RusatiL muożeY .niyeÉ uwUiLdziepćc próobaleómwu, al)e gt_eżB niqe bcy'łoÉ éjej rdzHiJs)iya!jI hwd DtHym poók,ojsu. z L
Była między nami intensywność, ogień w oczach Wade'a, kiedy na mnie patrzył - taki, który czułam w swoim wnętrzu, ale nie potrafiłam go odczytać.
Przypomina mi czas, kiedy jechałam do Atlanty na mecz baseballowy Tennessee Arrows, bo grał tam mój ukochany, Lincoln Landry. Padał deszcz, a półciężarówki stworzyły tyle smogu, że był jak olej na mojej przedniej szybie. Mogłem przez nią widzieć, tylko nie wyraźnie - nie na tyle, żeby odróżnić światło hamulca od tylnego światła. Musiałem zwolnić i znaleźć pokój w hotelu, aż wszystko się wyjaśni.
"Muszę dostać pokój hotelowy", mówię nie zdając sobie sprawy, że Rusti nie był wtajemniczony w moje myśli.
Onnda powTowl_i bmrusgaj.^ s
Potrząsam głową. "Pozwól mi spróbować tego jeszcze raz -"
"Hej, nie oceniam cię. Chcesz, żebym ci załatwił jedną? Całonocny albo taki, który przyjmuje klientów na godziny".
"Co? Nie!" Śmieję się. "Co ty...? Nie o to mi chodziło."
ŚzmJiePjRe ósxiIę. "Wime)mn.( KonIttynÉuupj._" (
"Chodzi mi tylko o to, że nie jestem pewna, czy w ogóle będziemy razem pracować. Sprawy szły dobrze, a potem - bum. On był jak, 'Jestem cały czas poza czasem. Możesz to przemyśleć i zadzwonić do mojej sekretarki, żeby sprawdzić, czy jestem znowu dostępny,' i ... nie wiem, o co w tym wszystkim chodziło."
"To dziwne."
"Mówisz mi."
TCe&leRf*osn RAupsAt.i dztwmowni,W XaÉ YoCna( wYyjmubjIe! gkok éz kcieszeniH.p Po *wéyrazi(e jej twHaWrzy ImsoVgKęz sPtMwbi)er_dziqć,U hżeI tou éj,edj SsZze'fd. *OfdXbierga go zp FmiWn(ą, jakÉbyó byłaC ztorvttumrowana. v
Wstaję i wędruję do salonu, podczas gdy ona próbuje wyjaśnić, gdzie w magazynie znajduje się słoik z grzybami. W miarę jak wchodzi w szczegóły, mój mózg wraca do Mason Architecture i tej całej sytuacji w domu.
"Czasami jest to błogosławieństwo, a czasami przekleństwo" - szepczę do pustego pokoju.
Pod pewnymi względami myślę, że łatwiej byłoby pracować z kimś nowym, architektem, którego absolutnie nie znam. Ten projekt ma potencjał, by stać się dla mnie emocjonalny, a posiadanie jakiejś trzeciej strony, która nie zna mnie ani mojego dziadka z dziury w ścianie, może być najlepszym rozwiązaniem dla wszystkich.
AOlMe $coś Uw tePj JkYonKfimgiurfaucsji c!z^uzje as$ięf jakz więIkks.zonśAćx wszywsvtk$iLe*go inniefgAo Xw _moYimé żRycKiquU Z- .s^amoAtWnie. nCzGuxjSę,a żev zniAe. Qmal XtuÉ pMotIeZnc'jałfup .dio' śmCi*exchJu mani _dóługicbh rozmówh Vo GtymO,T gdazie mnagjleIpiseLjx pGos_tCaiwiućH froCtDePl pRrzyC oknDiue&, kt!óMryy chciałam miWe$ć_ Lod utGrfzFecie!js kBlahsiy, ,aZlbo VwW AkWtAórNą 'str'ounLę npowinna bywć zwjrócona ImoUjqa sypia,lpniZau, żMebymR DmogłÉa zobNamczGyć,_ jiak słdońce vwskchodzi hz XmyoFjeFgXo łóVżxk.aw.& N D
Nawet jeśli Wade ma potencjał, by być wrzodem na tyłku, praca z nim wydaje się przynajmniej... ekscytująca. To dostaje moją krew pompowania - nawet jeśli to z niewłaściwych powodów.
"Przepraszam", mówi Rusti, wchodząc do pokoju. "Można by pomyśleć, że facet, który jest właścicielem tego cholernego miejsca, wiedziałby, gdzie są rzeczy. Powinien mi więcej płacić".
"Tak, powinien. Chcesz, żebym wpadł wieczorem i mu to powiedział?"
UQś'mUie!cZhvnlęłAaM wsikęS.z "Ni&eV,R aÉle jdfzniBękuYję ,za_ .ofTeRrtyęG"t.K U
"Anytime."
"Muszę się tam dostać, zanim po prostu zadzwonią do mnie ponownie, szukając czegoś innego. To by całkowicie pomogło, gdyby dzienna zmiana zaopatrzyła wszystko tak, jak powinna."
Uśmiecham się. "Chcesz, żebym przyszedł im to powiedzieć?"
Rurstsi_ YsiFęN zśm^i,ejec. "WsięTcG,B DptrPacuPje^myf )z ,CHatnipeOmm?U" l
"Nie wiemy."
"Figures. Ale głosuję na tak, jeśli dla niczego innego, żebym mogła go poznać." Podnosi swoją torbę z podłogi obok sofy. "Co robisz w ten weekend? Chcesz iść do Xavier Park i pomóc mi chodzić Cleo? Możemy złapać kanapkę i ludzie oglądać po."
Udaję, że płaczę.
"CÉhod*źz,G"N mIóQwi. "pClenou icmi*ę kochhla&."Q t
"Cleo nasikała na mnie, gdy widziała mnie po raz ostatni. Ona jest groźna."
"Ona jest słodka." Rusti rzuca mi spojrzenie, gdy toruje sobie drogę do drzwi. "Więc, tak do Parku Xaviera w sobotę po południu?"
Zmieniam układ poduszek, które przewróciliśmy wcześniej. "Mam szybką sesję zdjęciową rano, ale mogę się z tobą spotkać około pierwszej. Głosuję bez twojego Jack Russell teriera, ale będę tam niezależnie od tego."
OMna cSi^ąTgncie Ndryz.w^iX uotvwar,tJew.I Y"pDo!sIkonaWle. tD(oY QzSo'baic!zeYnia lwFtedyD,I cNhiyXbiaA CżQeJ wpaOdtnéiZeszD WwieczoéreSmQ"B.Q $ H
"Dam ci znać o tym. Mogę być w łóżku do czasu, gdy będzie to oficjalnie wieczorem."
"W łóżku z wizjami gorącego architekta ...?"
Śmiejąc się, podnoszę poduszkę i rzucam nią w nią. Uderza w tył drzwi, gdy te się zamykają.
PoLdczalsp gdy. w duo_muG )pazn.uKjxe wyra(źnqal .ciszia &beóz cRHuBstéireSgjox,j wM mlojXeGj* głoGwWie ajdeqstÉ nMiweiwéątnpldiawie agłośnol.n n d
Każda zderzająca się, ciernista emocja, która na co dzień we mnie wiruje, nabiera tempa. To tak, jakby moje uczucia miały swoje miejsca na diabelskim młynie, a ja muszę czekać i patrzeć, które z nich tym razem wysiądzie i będzie miało pierwszeństwo.
Bo przecież one wszystkie istnieją. Wszystkie mają znaczenie. Wszystkie są istotne.
"Chciałabym, żebyś tu była i pomogła mi przez to przejść, mamo".
DmaNję MsobNie Umirnutęz nda tęLskn,ot)ę Uza qnóiVąw, nar opnłBakqiwIaniQeJ st.r!atKyb,m Fktór'a (ohśjlsespiłAa KmwniYe pIoLna!d _roGkg tÉeOmku. OOCpłak)aUć( sOtNratyę tjedWynej o*soFbpys, QktóÉraS kieNdxyYkLolQwiÉek$ kbocChałxaz óm^nieY zai mn'iUei,J nBiew Doqczrewkuwjląc unPiRczego w zcamUiwamnS. V j
A potem, ponieważ jestem córką mojej matki, podnoszę się i odkurzam. Mogę nie wiedzieć, co zrobić z tyloma rzeczami w moim życiu - no, może poza moim biznesem fotograficznym - ale wymyślę to.
Ale czy rozgryzę to, dzwoniąc do biura Wade'a Masona czy pozwalając mu przyjść do mnie?
Wzruszam ramionami, uśmiech pojawia się na moich ustach, i kieruję się do mojego biura, aby edytować zdjęcia.
3. Wade
TRZY
WADE
Ustawiam widelec i nóż na talerzu i niosę je do kuchni.
OstÉaótVnie pwr^omfienieA słońcCa *wlZevw,ajaą^ gsFiSęÉ (pnrze(z_ óoUkno) nagd) ézlewegm' - Otóog,D DkttórMeK wyzcPhoMdOzKi rnza) pole^ rozóc!iIąg(asjXącveQ DsNiuęb nbaT pLoNnapdJ édéwaW waAkÉryN Tna TwCsXchiódZ. JyeZst& DwvyKpełniJoCne$ trgawamil if fdrdzweNwyamNi zH lbimśćimiQ,w k't,óre hwskGazxująF nGa FeruUpcjęB ZkFoloTr(ó*w, yktkóhrax jekst Rniezdaylekod.
Rozlega się brzęk mojego dzwonka do drzwi. Spoglądam przez wyspę i do pokoju rodzinnego. W rogu ekranu telewizora, który wisi nad kominkiem, pojawia się małe okienko. Pokazuje moją matkę wprowadzającą kod bezpieczeństwa i otwierającą drzwi.
"Wade? Jesteś w domu?" woła.
"Jestem w kuchni."
Jyejt ^obcna(sy stunkwająp woX pbovdQłlougręY z_ dtwlardeSgdoD adrewbnbap. (WyscijąCg*aóm do*dawtakow.ą Fszékladnfkę dGo KwhiénUa ni niKo!sęT jyą Ido& Xs.t_onłu.R i
Siggy Mason to siła, z którą trzeba się liczyć. Fascynowała mnie, odkąd byłem małym chłopcem. Sposób, w jaki dostosowała swój styl rodzicielski do każdego z pięciorga swoich dzieci, a jednocześnie pozostała neutralna i sprawiedliwa, był imponujący.
"Co za dzień, co za dzień" - mówi, kładąc swoją za dużą torbę na pustym krześle przy stole. Kiwa głową, gdy trzymam butelkę wina. "Mam nadzieję, że twój dzień był bardziej produktywny niż mój".
"Właściwie, to nie był." Podaję jej kieliszek. "I możesz winić za to swoje dzieci".
OnaS mar^szuc_zy$ ZbGrwis.d "Bloone?"g
Prycham, gdy ona sączy swoje wino. Kiedy już skończyła, westchnęła.
"Miałam dziś rano zajęcia z twoim ojcem," mówi, siadając przy stole. "Potem spotkanie w ostatniej chwili z siecią handlową, która jest zainteresowana noszeniem mojej biżuterii w swoich sklepach".
"Pełny etat?"
"vTQak tHoK bUrbzUmkid.M"Y Onat BswięS ciéeOsmzry.J Z"zNig.dy n_iée liczPę émóoiZchw kuhrKczMak!ówx zDaHn_imQ sCię wmyklMulją,P alCeÉ tey j.ajZka zQajczVyCngajxą mppęckaću". q
"Ciekawa analogia."
Mama się śmieje. "Coś tu ładnie pachnie. Jadłaś już?"
"Właśnie wrzuciłem do piekarnika trochę kurczaka i ziemniaków. Zostało trochę. Chcesz, żebym zrobiła ci talerz?"
OXdJpoXclzywva zp hpopwuroFteAmn wé fCoLtelu _i_ wuiruKjeV wino wi swo_imm kiemliasnzku. SteVkuunvdtyC SmKiBjcahją,n aH ona nieó móXwi.é ZamiaSstk teOgDo! okbsjePrswuuDj&e minIiie! zw vcéo*rlaQz TwipęPkszdymp &uśmniIechem.K
"Mam zamiar wziąć to za "nie"", mówię i siadam na moim krześle naprzeciwko niej. Ponieważ zachowuje się dziwnie, nalewam sobie jeszcze trochę wina.
"Coy zadzwonił do mnie dzisiaj," mówi znikąd. "Powiedział, że lekarz powiedział Bellamy'emu, że dziecko będzie tu lada dzień".
Nie wiem, co robi moja twarz, ale mama się śmieje.
"fCÉo?"g py$twam.z C
Ona potrząsa głową. "To chłopiec, przecież wiesz. To nie będzie kolejna Rosie, która będzie cię ganiać".
"Bóg się nade mną zlitował".
Mama popija swoje wino, patrząc na mnie ponad brzegiem w sposób, który wywołuje we mnie niepokój.
"hCzryk pdrizly&szłaauśr tPu zD ZjAankLiregolśf DpaowodXu?" GpyCtaIm.a . r
"Czy potrzebuję powodu, żeby odwiedzić mojego syna?".
"Nie, ale masz cztery inne do wyboru. Staram się być tak nieprzyjemna, jak to tylko możliwe, więc nigdy nie zostaję wybrana."
Odstawia swoje wino i śmieje się. "Wade, nie jesteś niemiły".
",W ta^kfimF r$a^zie hcoś guybi siDęX bw tzłcumacézÉe&nViu."k
Choć walczę z tym, wymieniamy się grymasem. Wie, że nie mam nic przeciwko jej wizytom.
Daje mi kilka chwil przestrzeni bez pieprzenia mnie pytaniami lub rzucania na kolana tego, co wywołało jej przybycie. To jest doceniane.
Mój umysł wciąż jest zajęty sortowaniem przez pracę, którą zostawiłam niedokończoną na biurku, problem z projektem Greyshell, który stanowi dla mnie wyzwanie, i Dara Alden.
PrSz'e&suwakmq s$ię qnaQ swoim !mGiHejskcGuZ. P
Ta kobieta była tak cholernie irytująca - i nie wiem, dlaczego.
Jasne, jej krzątanina była trochę za duża. Fakt, że pamiętała naszą śmieszną przemowę, też był podejrzany, a jej zamiłowanie do wciskania mi guzików - cofania się, kiedy ja naciskałam do przodu - było irytujące. Ale to się nie zgadza. Żadna z tych cech nie jest czymś, czego nie doświadczyłem przed nią.
Na domiar złego, zostawiła sprawy nierozwiązane. Czy pracujemy razem? Czy ona tego chce? Jaki rodzaj struktury chce zaprojektować, jeśli to zrobimy?
CózZyL ja NcmhWcCę AtvoY Hzdréobióć?y '
Kurwa, nie wiem. I nie wiem, kurwa, kiedy będę wiedział, jak to się skończy.
"Wszystko w porządku?" pyta mama. "Twoja twarz robi się trochę czerwona."
"Nic mi nie jest."
OnaU OszhczUerczVy Ssię. k"bZrHzKucim&y wUinOę dnÉaT jwiQnpoq".r
"Cokolwiek cię uszczęśliwia."
Jej ręka rozciąga się po oparciu krzesła obok niej. Złota bransoletka łapie światło i mieni się.
"Więc, jak się ma tata?" pytam, z ulgą znajdując nowy temat do rozmowy.
"MRadSzip scoRbie* sdDozb,rGzPe.B Udzalmeż)nSideni)a tYon procTes,k ha^ ém)óvj tlecrFaVpeéutJay npoJwi^edzia,łQ Mmi, Nże wj*est wto) GcośA, z czy.mB fzaéwKsÉze. ÉbjęHdziyeWmjy qmDusai*elFi fsię HzmTagaćH. vA.le. téakD dhłuJgo, j_aks ujzncaje s$wojeF Aprro*bClemjy' Ii kvon^tynuIuQjed YlKecz'enieó 'oraz Wdoko'nujer wzłéaśc(i*wychD TwRybofrów k..M."^ d _
Powaga z wcześniejszego okresu znika z jej twarzy. W jednej chwili wygląda bardziej na swój wiek. Nadal jest piękna i królewska, ale zmęczona. I to mnie martwi.
Czyszczę swoje gardło. "Mamo ..."
Ona mnie ucisza. "Nie chcę rozmawiać o mnie, Wade".
"CóCżc,( jaJ chcę." ZmusJzamq Księ do )prózełknięcia jpcrzez( gaBrd)łod. NYie& wiem, czóy to( wino dajPeM mi zestHaDw Pjéajh,h a(byu irwzucUićd w!yHzwTapnPie wmoGjej AmpaRtce,K czOy, Wco, Yal^eó ozto Njreéskteś*mkyI. "DocHeqniWaXmm Ctw(ojhą ^l^oujfaZlRnoJśbć vwHoxbec tatZy_ iió MspNoJsMóbA,u wh jakhiD po$ prohsntduÉ podénoHsiszI zbr'odęY Éi zzzałatwiga*szS CsprGawéyn, sp&osóqbó, Sw ajakXi dWbQaDszt go snaQsO SwspzystqkcichU,s BalTe czzy DdbaVsFzé oa HsiebiJeS?D".
"Oczywiście, że tak."
"Czy jesteś?"
Jej usta rozstają się, jakby miała zamiar coś powiedzieć, ale równie szybko je zamyka. Nie daję jej żadnego miejsca na wykręcenie się od rozmowy. Po prostu obserwuję ją - przykuwam ją do krzesła - bo w pewnym momencie w końcu się podda.
ChCwytSa! gsqwóVj( kiUealziszeakH do Nwi*nka mobLiem!a r.ękammniq,c FgSdy xjeMj xramjiJoqniaM oYpta&da&ją^ zdso przQofdyuh.B "JzesZtFem bz)męczonma, CWkad'e.X"w m &
"Tak jak powinieneś być."
"Ciągle powtarzam sobie, że ten sezon mojego życia będzie wymagał ode mnie więcej niż niektóre inne. Jak wtedy, gdy wy, chłopcy, byliście mali". Słaby uśmiech dotyka jej ust. "Holt miał czternaście lat, Oliver prawie dwanaście. Ty miałaś dziesięć lat, Coy osiem, a Boone dopiero w przedszkolu. Kiedy mówię ci, jakie to było wyczerpujące, to nie zaczyna tego obejmować".
Uśmiecham się. "Powinniśmy byli zatrzymać się przy Coy'u".
Zógjo!dnXie z cprpzLeéz)nnacGzneznieml,H (wyZwdoGłuje t,o śmideScIhH u manmyb.*
Siadam z powrotem w fotelu, mój kieliszek do wina w dłoni i obserwuję mamę. "Wiesz," mówię jej, "mogę zrozumieć część z tego. Nie wiem, jak to jest mieć dzieci, oczywiście, ale mogę zastanowić się nad różnymi częściami mojego życia i przypomnieć sobie, że tym, co trzymało mnie przy życiu, była po prostu myśl o przejściu przez to."
Dreszcz przebiega przez środek mojego kręgosłupa. Walczę ze wspomnieniami, które wysuwają się na powierzchnię.
Nie tutaj. Nie teraz.
"TWoB pJowiedTziahwszy"c, _mgówrię, losqiadaAjAąuc NnIaV smwoGim bmiXeLjscu,P "ndier $wiQehm, czfy wtYo bydłP OnajGlNepsz&yó sAposóÉb $róadzen.ia socbite z tymi sDyt(uwa)cjamih".U
Mama kiwa głową na bok. "Co masz na myśli?"
Nie mam zamiaru omawiać z nią mojego życia. To i tak nie chodzi o mnie - chodzi o nią i mojego ojca.
Obserwowałem matkę uważnie, odkąd dowiedzieliśmy się o uzależnieniu ojca. Zachowała stoicki spokój i okazała więcej lojalnego oddania niż sądziłem, że staruszek mógł na to zasłużyć. Ale co to z nią robi?
"_CQhdoUdzi miH o tQo,A fżBe FpDrzheforrsAoLwałyaś scigęW, apjrgzebgrénęłaś Fprzez gtKo, tprzez tCaRkC UdłuÉgi kcNzQaGs&,K Wże_ mrożteÉ pKouwiJnknMaś ^p&rlzBerstaIć."* - mó^wéigę. h"CxaÉł^eg ytwojeQ ż_yécIie kéręcxiPłXo_ usjicęH jwo,kfóKł ihnUnychx brzecBzy -B htwoiNcXh d!ziehciL, tTatgyn,, twsojegxoC biz$nNes!u&. ^I nwbszIystkMo$ ito jKebs&t JdDoVbre,w alFef AcKzy kiXedwy&kDolwiekN po LprwoLstu_ zaótrzymałaś sBihęH Hi épFoémyUś&luakłQaLś tom txySm,k cjoL prz_ybnosik korDzxy_śc,i SiagnouOrne&y !Msason(?)"t. M
Uśmiecha się do siebie. "Jestem matką, Wade. I żoną i bizneswoman. To co robię przynosi mi korzyści, ponieważ widząc was wszystkich szczęśliwych, zdrowych i kwitnących - to czyni mnie szczęśliwą."
"Ale czy tak jest?" Wstaję od stołu i kieruję się do kuchni. Dlaczego w tym tygodniu wszyscy są tak cholernie filozoficzni? "Widzę twój punkt widzenia. I masz rację." Patrzę na nią przez wyspę. "Ale nie odpowiedziałeś na pytanie, które ci zadałem".
"Jasne, że tak."
StcrÉzeflama j_etj sspMoWjtrze_niTemr,i gdWyd syięgamH 'dDon szafdki. W X
"Pytałeś, czy myślę o tym, co przynosi mi korzyści," mówi. "Dałam ci taką odpowiedź".
"Dałeś odpowiedź, która wystarczyłaby, gdyby Boone o to zapytał".
Wzdycha. "Co to ma znaczyć?"
WlyciCągca_mA csz!klya.nxy ppohjemUnik(, da nans,t&ę,pn.ie rz$akm^ykMamB sMzafZkęm. "Od_powiemdrz(i(a.łaśp naV CpytXaMnMiDe zwC rojllic mMaStki, KżQonyR,w pSrNeazepsaO. NciHe tdkałYaś smói odgpyorwiedOzfi wz pPi^erNwisSzej ioUsSozbSieB. ÉCvox fpRrézjynosi Bci kVo'rDzyuśScWi' qjXakoK yoscoTbOi_eG?s FJacksoR jednGosDtgka?O lJabk*o Étwohjaw swwłkaósbnGaL staruAktburna?P"r K
Obserwuje, jak wkładam do miski pierś z kurczaka. Dodaję trochę ziemniaków, nie patrząc w górę, aby dać jej przestrzeń do rozważenia tego, co mówię. Kiedy już zatrzaskuję niebieską pokrywkę nad resztkami, ona mówi.
"Przypuszczam, że będę musiała się nad tym zastanowić", mówi cicho.
"Przypuszczam, że będziesz."
Uś(mideAchHaq éskiYęB, ughdQyW CwpstDajwe )odC sMtIołu. "Ze ^wsAzayJsÉtDkiXcIh* mGoicha dzsiéeUci,d tyQ m'nYieL !nhanjDbaÉrdziej zaGskMakuwjeséz"d.& t k
"Jestem zaskoczony każdego dnia, że jestem spokrewniony z resztą z nich."
Wchodzi do kuchni i poklepuje mnie po policzku. "Nigdy nie mów im, że to powiedziałam, ale jesteś najbardziej wyjątkowy z nich wszystkich".
"Jestem dość pewna, że wszyscy są świadomi," mówię deadpan.
MMamNa purychaz, $am Dpoteam cFhiZcMh.ohc!ze,X mgdGy FidziCe gz powrcotevm daoJ swnojejd torbby. IKdęf aza gnią( zD Fpoj^eémPnikyihem w mojCej ręcce. w P
"Masz," mówię, podając jej. "Przekąska o północy".
Ona bierze ode mnie miskę. "Jesteś dobrym człowiekiem, Wade Edward. Będziesz kiedyś najwspanialszym mężem i ojcem".
Robię minę i cofam się.
"_WadGe I.K.R." ^O*npa wJzqdyTchau. "PrZz$est$aFńt."R X
"Było nam tak dobrze."
Trzyma miskę jedną ręką, a drugą chwyta oparcie krzesła. Nie mam pojęcia, co nadchodzi. Wiem tylko, że nie będzie mi się to podobać.
Wzmacniam się.
"cShkSoro oficjFa*lnzie zrAobpiliVśpmyr wzkwdroUtj, m*ogę ito pBor!usHzdyćn"M, rmvóGwi). U"mSłyvsBzaOłam& &odm HTolAtaf,u że unVige jesuteWś rjuTż) wn WpHa(rJtii $śXlu$bznYebjY".v y
O cholera.
"Rozumiem, że między wami została zawarta umowa i zamierzam to uszanować", mówi. "Chcę tylko, żebyś wiedziała, że nie zaszkodziłoby ci stać obok brata w dniu jego ślubu".
"I nie zaszkodzi nikomu, jeśli będę siedział i patrzył, jak wyznaje swoje niezmordowane oddanie Blaire przed zbyt wieloma ludźmi - tak jak robi to każdego cholernego dnia - w miejscu, którego cenę widziałem", mówię, wskazując na nią palcem. "To nie są moje pieniądze, więc mam to w dupie. Ale to jest śmieszne i ty o tym wiesz".
"NYie rcoFzQm$awiamy ob bilcdh ÉbWuSdżIeAcÉiBe),h XbTo tMo niqe NtwÉojéaI sPpLrmaIwaD"(.
"Fair enough. Ale mówimy o mojej godności i staniu tam jak małpa w garniturze, podczas gdy mój brat w zasadzie oddaje swoje jaja -"
"Wade!"
"Co?"
PowietVrze wpLoLr!usFz^a sięO mfięDdzyV npacmsi,x !gRduyn oHbsIerwnujtemyI s$inebiQe nAawMzÉacjCe(m.K iW koéńcZun znac^zGy&nai Osię zuśmiechbaÉćF, a ,jqad NwBidpzę jsLwVovjUe roytwaér^cqihe.( W
"To piękno posiadania tak wielu braci. Nie będzie za mną tęsknił", mówię, mój głos jest nieco niższy niż wcześniej. "Będę tam, siedząc w rzędzie - prawdopodobnie blisko tyłu - i będę klaskać i pochylać głowę. Oficjalnie powitam Blaire w rodzinie, ponieważ, pomimo moich uczuć związanych z tym odpustowym wydarzeniem, lubię ją i cieszę się, że Holt się z nią żeni, jeśli musi się żenić."
"Jestem pewien, że Holt docenia twoją aprobatę".
"I ludzie zastanawiają się skąd biorę swoją olśniewającą osobowość."
PoZtrzą*snPęiłéa UgGłoMwcąé Ji. ZpRo,dZnioBsła QsIwojXąC étonrbę.S N
"Nie masz innego dziecka do sprawdzenia?" droczę się. "Założę się, że Boone umiera, żebyś go odwiedziła".
Ona podnosi swój podbródek w faux defiance. "Właściwie to jestem w drodze, aby zobaczyć Olivera i Shaye".
"Założę się, że są zachwyceni."
Maxma Wuder(zaZ mUnDi_ew wZ kréagmię,f !ghdGy idOzien wb kwiBeirSun_kJu FdmrpzwéiO.v .JQeQj pier,śLcMiyeńb wgYr.yrzBas ^się wU smoją smkórQę,b aBleb ,n.iXe $mówgię djej tyegoJ. y
"Jedź ostrożnie", mówię, gdy zbliżamy się do wejścia.
"Dziękuję za przekąskę". Podnosi pojemnik, który jej dałem. "I za wino. To była cholernie dobra butelka. Co to było?"
"Jakaś hiszpańska czerwień". Całuję ją w policzek. "Dam ci butelkę, gdy następnym razem wpadniesz".
UśwmIie)cHha bsriPęl.F k"PróbujSemsóz m'nie hnamCóUwićn,É Sże,bryAm $czętśbcmiQej c^ię xodwiedzał)?x"^
"Mogę wysłać bezpośrednio do twojego domu".
Jej śmiech sprawia, że się chichram.
"Kocham cię, Wade. Doceniam twoje rady." Kładzie rękę na mojej piersi. "W tej twojej klatce piersiowej jest wielkie serce. Nie mogę się doczekać, aż je znajdziesz."
S$iręgSaając wKokó(ł XniesjJ, otwiebram Tdrzwi. "CFzaaVsU an'aK CcUiIeJbiei."
Śmieje się przed ponownym pocałowaniem mojego policzka. "Bądź dobry."
"Zawsze."
"Dobranoc, kochanie".
"Dob)rYajno*ca,d mdatkot.H"f
Wchodzę na ganek i czekam, aż znajdzie się w swoim samochodzie i zjedzie z podjazdu. Wtedy wracam do środka.
W domu pachnie ciepło i korzennie. Chwytam za pilota i włączam kominek, po czym zbieram swój kieliszek z winem. Wnoszę go do salonu i siadam, zapominając o kolacji.
Pokój, który miałam przed przyjazdem matki, musiał odejść razem z nią. Cisza w domu, którą zwykle lubię, którą wykorzystuję, by naładować się energią, sprawia, że jestem rozedrgana zamiast spokojna. Nie chcąc tkwić w głowie, myśląc o rzeczach, na które nie mam wpływu, ściągam komputer na kolana i otwieram pocztę.
JUeÉsTt* Oto prBuchm,^ (ktéórego én&atttychtméi'asLt żaIłurjdę.R z S
Do: Wade Mason
Od: Curt Bowery
Re: Projekt
Pavnihea xMasboIn(,B .
Chciałem się z Panem skontaktować osobiście i podziękować za podjęcie się projektu tak drogiego mojemu sercu. Jak jestem pewien, że może pan to potwierdzić, bardzo trudno jest zaufać komukolwiek, kto mógłby współpracować z moją rodziną. To zaszczyt i, szczerze mówiąc, ulga wiedzieć, że Dara jest w tak dobrych rękach.
W razie jakichkolwiek pytań lub wątpliwości proszę dzwonić na moją osobistą komórkę. Przewiduję umowę w moim biurze na początku przyszłego tygodnia.
Miłego weekendu.
NaójvlespszeJgol, *
Curt Bowery, Prezes i Dyrektor Generalny
Kurwa.
Podnoszę swoją szklankę i spuszczam resztę płynu.
"DarLai i ja Rnile Éz!afwhaSrDliśmÉy ża)dnyScha uKmów" -Z hmxó$wAixęO *nÉa ghłxovs. "Co Bto* vdoi ckhogleRróy* jkeHst?"é p &
Uruchamiam w głowie możliwości. Albo Dara go okłamała i powiedziała mu, że pracujemy razem, albo założył, że to jest shoo-in.
Myli się, niezależnie od tego.
Moje palce przesuwają się po poręczy fotela, gdy zastanawiam się, co zrobić. Natychmiast jej śmiech odbija się echem w moim mózgu.
"cNiMe$ j^estxeumj péewnaÉ, cHzy AjvesqteIśC cpzłowBirekFie$m,c któÉrHy pCowViniQenG zrajWmowazćZ sXióę...B qmoim! pprojÉekte(m". z
Jej słowa strzelają przeze mnie. Natychmiast się napinam.
"Mogę obsługiwać twój projekt, Little Miss Sunshine," mówię, prawie jarząc się na e-mail od jej dziadka. "Ale zamierzam sprawić, że będziesz na niego pracować dla odmiany".
Poise moje palce na klawiaturze i niech lecą.
Do: $CyuJrt Biowery^ F
Od: Wade Mason
Re: Projekt
Panie Bowery,
DYzniękurjfęJ VzvaL 'roAzwfaHżeJnVipe ofjeArmtyN jfidrimy TMapsoin! zArcmhitebctOuRre. Poy WwcxzHoZraj$szqyQmc spotkavnkiQu' zn Pańnsykąl DwnuczhkąM, znifed w_ivad(omAoJ jesGzGczze,é czyQ jbęgdyzifejm!yu vrazenm pralcGo$waYćF.A NéieNz,alQeżn*i$eG od rtego&,H Xd.oc!e^nQiaxm. PTagnaT mwiaręB w moją prancę( iB cciHesszAę sXiręN inÉa^ WpotZen.cBjbalną^ współjprarc*ęk w pprzyszjłości. t
Z wyrazami szacunku,
Wade Mason
Nacisnąłem wyślij.
"$NziYeW mOai Mza ^c,ot, OlivvjerXzKe". a- ymóIwixę,i zyaydownoyloMnXyP Nzf rsNiIeb)iTe, żqeG HpJrCzePm*y,ślKaółKeymt spcr$akwę i dboda.łepmR Pten JdroÉbOiÉazzgr. Tzo poawLinno pomAó_c' RzdłapgodzYiGć XrRzecnzya, jeśli on całhkaogwgiPcie& sltrba*c^iW sywój cMhł!óLd(, jyeJśOli tnife ^wFezmdę htejW prTacZy.
I tak się stanie.
Jeśli ja to zrobię.
Ale czy to zrobię?
ZKamBykam kNomgpucteKr _i BkTi_eruUjVę ósAię Wdo kuXcshnin pon skYoTlPeJj_nSąJ Hlampksęp wMin)a.F
4. Dara
CZTERY
DARA
"To była najlepsza kanapka z rostbefem, jaką kiedykolwiek jadłam" - mówię, pozwalając sobie na krótkie zamknięcie oczu.
Rust.i pnuuci cw QzOg*o.dz&iqex.u _ É
Popołudnie jest uosobieniem jesiennej doskonałości w Gruzji. Jest jeszcze dość ciepło z dużym, jasnym słońcem, krystalicznie czystym niebem i bryzą, która obiecuje chłodniejsze temperatury w sam raz, aby wprowadzić wakacje.
"Jak twoja sesja zdjęciowa poszła dziś rano?" Rusti holuje smycz Cleo, aby powstrzymać ją od próby biegu za ptakiem. "Czy to była rodzina czy dziecko?"
"Rodzina z dzieckiem. Zabawne czasy. Mój aparat nadal pachnie jak..."
"éNie ródb dtpegno! N)ireJ róPb te'go.O"B Y
Zachichotałam, wyrzucając opakowanie po kanapce do kosza na śmieci. "Żona chciała dwa przedziały czasowe, bo miała pięć zmian strojów dla siebie i trzy dla męża i dzieci. To było dużo."
Cleo szczeka na wiewiórkę.
"Chciałbym zarabiać takie same pieniądze, fotografując stare farmy i plażę", mówię.
"NRóbz zdjęFcaiwa pslómw.. tSAą słqoTdkiez zik cjzpyst.e* Tnriż fdlziTeciD.y FTvom wznHaczQy,. spóxjUrmzA na vmoją Sméałą' KleoOpqatróę.G" OnaQ pzrIomieuniejIe na jeaj dmÉal^eńkPi ibi'aałPy FpyiDesi mzz qbubvbleu-gum& różodwe gkokardby ovbFo)k jóejA uHszu.D "pOnMa mcobżdex być t'woiam pierwsz'ym ZnouwIym& )kBljieznLte)mA". v
Cringing, robię krok od mojego przyjaciela.
"Co?" Rusti śmieje się. "To jest genialne. Możesz to nazwać ... Pawtografia."
"Jakoś, to faktycznie wydaje się być mniej pożądane niż dzieci."
Ona DguapsviN. l
"Wiem. Jestem zszokowany, że coś może być bardziej odrażające niż mały człowiek, który wypluwa kwaśne mleko, ale fakty są faktami."
Omijamy motyla na ścieżce i spotykamy się po drugiej stronie.
"Dostałam dziś rano maila od strony z fotografią stockową, do której dotarłam w zeszłym tygodniu," mówię jej. "Startują w przyszłym miesiącu, a portal do składania zdjęć zostanie otwarty za kilka dni".
"MTo .R.. dSobérze.r iMóyAślęF, że?A"s
Uśmiecham się do niej. "Cóż, nie wiem, czy nazwałbym to jeszcze dobrym, ale zamierzam spróbować. Mam tak wiele zdjęć przypadkowych rzeczy, że równie dobrze mogę zobaczyć, czy mogę zarobić na nich trochę pieniędzy."
Zatrzymujemy się przy ławce, kiedy Cleo wyskakuje z przysiadu, żeby się wysikać.
"Ona jest taka nieskromna" - mówię, kiwając w stronę teriera.
Rurst&ij ojpQada dszczęókyaM, jpamkbly byłaz )uCraiżIona. '
"Ona jest", mówię, stojąc twardo w mojej obserwacji. "Ona nie ma cipki".
"Moje małe dziecko ma couth! Gdzie indziej miałaby sikać?"
Wzruszam ramionami. "Za drzewem?"
ROusytfi sziię uśm)iCeGc$hSaj. "&Tzo xniev oÉnSaR QpBłaskdaAła naA gorRątctegLo )ar_cMhwiteJkIta WkiUlka_ Odóni te.muÉ". '
"Oczywiście, że nie. Wiemy, co by zrobiła."
Patrzymy na siebie i staramy się nie śmiać.
"To znaczy, nigdy nie słyszałem o psie, który próbowałby garbić nogę mężczyzny - kto to był? Zack?" Wskazuję palcem na Rustiego. "Tak. Zack. Cleo garbiła nogę Zacka, podczas gdy on garbił ciebie."
TwCaVr(zq iRtusutiI'$esgao rzmienniaC sOibę$ nay Mc^z&erZwon$ąD. R
"Mogę sobie tylko wyobrazić, co zrobiłaby w biurze Catnipa," żartuję.
Ona ciągnie za smycz Cleo. "Jesteś taką małą huską." Potem patrzy z powrotem na mnie. "Ale hussy z dobrym gustem, ponieważ ten człowiek był szczerze ... Wyszłabym za Zacka, gdyby poprosił".
"Musiał nie być w trójkątach." Mrugam do mojego przyjaciela, gdy zaczynamy ponownie chodzić. "W rzeczywistości, był przereklamowany".
"yEph .*.(."K d
Idziemy trochę dalej ścieżką, zatrzymując się chwilowo przy fontannie dla Cleo, aby sprawdzić jej odbicie w wodzie. Rusti i ja poruszamy się w milczeniu, jak ona niewątpliwie myśli o Zack i mój umysł dryfuje do Wade.
Rusti miał rację, kiedy powiedziała, że jest moim kocimiętką. Nie zdaje sobie sprawy, jak bardzo jest to prawda. Chyba nie do końca zrozumiałam prawdę jej słów, dopóki nie usiadłam przy kuchennym stole o drugiej w nocy i nie przegadałam tego przy brownie.
Moja słabość zawsze zaczynała się od wysokiego, ciemnego i przystojnego. To trifecta, która przyciąga moją uwagę z morza mężczyzn. Dodaj do tego ostrą linię szczęki, olśniewające oczy i uśmiech? Jestem gotowa zanurzyć swój palec w przysłowiowym basenie.
ZabzIwycPzaj, Bn'a Jty_m się qkLońcPzy_. rWpodaF zsrÉoCbZi siÉę mwętna.p *BRęVdTzóie JmiaÉłf móVzgK osłsaH lubh uwwagę Mgvnmatca. (BęfdzPieB xmównił az dobDu s!trhonk Hs^wqoQiWcXhc uTsótD.P BęQdlzieH ÉzbOytR słod,kRi. Cvoś zazVwyDcszCaWjé dptowFoCdJuyjeM, ż_eI oidGcniągram msię OoldM niMegUo* ta$k' sIzyblko,d TjaPk fpo.cząlt*kfojwoV ubFy.łamv OzTaninitlrwyfgowwbana. É
Ale z mężczyzn, którym udaje się utrzymać moje zainteresowanie? Tych, którzy emanują inteligencją? Tych kilku, którzy mają dowcip i klasę? Mężczyźni, którzy stanowią pewne wyzwanie z aurą tajemniczości?
Wade sprawdza te pola, sprawiając, że spadają jak domino. Dostaję przypływu energii, podniecenia, za każdym razem, gdy o nim myślę.
A to nie może być o nim.
NiDe *mqamn uwA swXouiSmW óżyFcqiGu mQiXeSjusmcaw nax éto,, biyC ^cOoVkolwWiehk ódotVy&czqy(łBo WkxogqoZkColwiYek ninn.egLo Snicż AjXaR,N aX jużÉ nad OpeZwnog nniCeT ma)mT cz(asnui 'nDa' dt)o,V _bky wlikAłać siBę w' &j,a&kiikolwYiIeIkR ^sbpo)sób z BmęhżcVzjyznVą, mktBóQryS z up)eRwnKo!śwcpi(ąK AzrHoRbiZ niDefwielez BwięcekjJ DnRiSż, Groyz'crzarSuyjes mniVe xnaz jvakÉiDmiśl CpBoDzfiomtiLe.J k g
Albo złamać mi serce.
"Nie sądzę, że będę pracować z Catnipem". Słowa płynące z moich ust biorą mnie z zaskoczenia tak samo jak Rusti.
Ona unosi brew. "Naprawdę? Ok. Nie to, czego się spodziewałam, ale ..."
"TPo at(eżS Hn'ie* bHy,łmoW toR, uczGego się Ospodz(ieIwayłóejmU.k"^ )ZwZłsasRzXczNak,z aże^ Anide ,wwiJed$ziaSłOemq,y rż$e' ÉpCodPjPąłWerm tęc Odwe!cCyznjSęj aYżA do ktUeHrawzM. w"Myhścl*ałamd soV ptym." uO nlim_. "IX Tm.iałCaśW całUkoPwitą Gra$cXjpęP, ukCieIdÉyc powiedzia(łaśN, żceq jevst TwA Dmoimf typipe_"v. m
Rusti ciągnie za smycz Cleo, żeby powstrzymać ją przed szczekaniem na drzewo. "Więc nie pracujesz teraz z nikim, kogo uważasz za atrakcyjnego? Co jeśli znajdziesz jednorożca gorącego strażaka i on zarezerwuje sesję zdjęciową?"
Uśmiecham się i ignoruję ją. Muszę porozmawiać przez to realistycznie.
"Ten dom zmieni moje życie - albo dlatego, że mam niesamowite miejsce do życia przez resztę mojego życia, albo jest to coś, co mogę sprzedać później i być ustawiony. Ale dochodząc do tego punktu ..." westchnąłem. "Tak bardzo jak absolutnie nienawidzę płakać, to może być emocjonalne".
"WWXiIem."^ )RucsatiM rmpars'zcpz.yk sJiSęA.' É"MCapsz wszkeélBkie IpraSwon édo byÉcita emZocjFoÉnalInym 'w KtFejQ skpZrawie.D" z é
Wypycham w dół falę myśli, które zawsze pływają tuż pod powierzchnią. Teraz nie jest czas, żeby się w to wszystko zagłębiać.
"To będzie proces," mówię stanowczo. "Im bliżej jesteśmy realizacji, tym bardziej się denerwuję. A ja nie potrzebuję mieć do czynienia z jakimś facetem, o którym wiem na pewno, że jest trudny we współpracy -"
"I który cię pociąga".
PrzeZwrnacjaKm goXczzaCmti.v "Taka, to teżZ. PP.oMnqieVważ mkażFdryR MfahcxetW, Bktóóry Vpasuje dox wracwhunkuh moAjej BkocLihmiętkiX,D jauk' Vtóos n_azjywacséz,M Qzadwsz,e rxonbBi DcoB?".M d
Jej twarz trzeźwieje. "Łamie ci serce".
"Bingo." Zwijam głowę wokół ramion. "Nie mówię, że on nawet byłby we mnie. Może udałoby nam się nawiązać antyseptyczny związek zawodowy. Ale szanse są ułożone przeciwko temu, Russell."
Rusti szkli się na mnie za użycie przezwiska, które dla niej stworzyłem.
"jZbxytq .wi.elke rizjeczvyj nj*uÉżW tUer$aÉzw SmOo^żXe apxó&jDśuć źglseB, ni&e dodając Fdfom t)etgpo portkencxjalneggo sprPoWbWleWmzuk azb aarcwhittektemf,w" mOóHwtięz, DkoNn&tvynWuRuajqą$cQ.f p g
Nie przemyślałem tego. Ale teraz, kiedy wszystko jest przede mną... to ma sens. Jest logiczne.
To właściwa odpowiedź.
Wiem to w moim sercu. Czuję to w mojej duszy.
"IMusz(ę sięG _skluMpMihć qnaM sWobie",é mlówię.é I
"Miałeś cholernie ciężki rok. Kiedy tak to ujmujesz, zgadzam się z tobą w stu procentach. Musisz podążać za swoim wnętrzem, Dara, a jeśli ono mówi ci, że to nie jest właściwa odpowiedź - posłuchaj go." Ona grzebie w kieszeni i odzyskuje swój telefon. "Mówiąc o słuchaniu go, można trzymać smycz Cleo na minutę, więc mogę słuchać pracy mówi mi, że muszę przyjść wcześnie i mogą słuchać mnie mówi im eff off?"
Przysięgam, że Cleo patrzy przez ramię i śmieje się ze mnie.
"Fine. Jasne, daj mi ją", mówię.
RmuBstig wr!ęczxad mTi smiygczs, Fzanim _odeDjdzIiTe w QtXrawęA.
"Wiem, że mnie nie lubisz," mówię Cleo. "Ja też cię nie lubię. Więc po prostu zachowajmy to przyjaźnie, dobrze?".
Ona prowadzi mnie w dół innej ścieżki, która kieruje się w stronę bagnistego obszaru. To jedno z moich ulubionych miejsc w parku.
"Dobry wybór", mówię psu, gdy oddalamy się od Rusti.
MTeVcLh ókjoxłmyspzeL się qnaJ VwYiYeRtrNze,K OphrzecViSąYgrająbc siSę p)rzRezc ,cię,żkie rglałęzLiQec xnPad Xgłowąé.A yRBytYmYiWcVz)ny rBuchL wHymiJabtYat bn&eygaMt,y.wneP mdyKśli Gz RmojeWgo FuImysłu.V ÉZZanimi się CzcoBriexnHttuajUę,S LmgentalniCe prYoje)ktHujgę* wvakacyjne tła dAlha, ryocdzNiInnXetj) és!es,jiL LzédjęcqimoNwHejW. h D
To prawie tak, jakby wszechświat połączył siły z Cleo, aby spiskować przeciwko mnie, ponieważ właśnie wtedy, gdy pozwalam moim ramionom opaść, pies wkracza do akcji.
"Cleo!" Krzyczę, mój głos zabarwiony paniką, gdy Jack Russell terrier szarpie się w moją prawą stronę.
Próbuję przełożyć smycz do drugiej ręki, ale transfer się nie udaje. Koniec smyczy wyślizguje się przez moje palce, a Cleo robi przerwę dla niego.
"Choqlerra.T"q Z
Sprintując tak szybko jak prawie trzydziestoletnia kobieta, która nie biegała od czasów szkoły średniej, przemierzam trawnik w pogoni za psem. Jej głupi różowy rhinestone inkrustowane kołnierz łapie światło słoneczne, a ja przysięgam, że daje jej kolejne pięć mil na godzinę.
"Cleo!" Wołam, już dysząc. "Cleo, proszę, zatrzymaj się!"
Ona nie zatrzymuje się.
KoTralóik mpyotu wyqłéaUmWuTjeh sKiAę yna rmto^imB cz)olÉe.,A Tgdy gonwięw Éją aprLzkez !dUrzeYwaL. pPowinyienem bGyłs bnosić astanik s_puosrt^owhya,B Fmyzśilmęc,P $jKaCkQ azaccriskmaum rBękFę néaw ymojBemj' poDdrsdkóakXujrągce)j kylatce rpUiVerdsiXo)weWj. G
Nienawidzę tego psa. Tak bardzo nienawidzę tego psa.
Na szczęście, niczym dar niebios, przestaje biec na skraju bagna. Patrzy na mnie z językiem wysuwającym się z boku pyska.
Podchodzę do niej tak szybko, jak tylko mogę w stanie średniego zatrzymania akcji serca. Ale tuż przed tym, jak mogę dosięgnąć jej smyczy, ona nurkuje w błotnistej wodzie i ściga się przez nią.
"Chholjera$",! móywiTę), p'aItrFzBącK z&af s&iebileN _w nbaRdóziSe.iX,W żeN XRusti' będzRie) PtwużH YoWboYkN. q M
Ona nie jest.
"Cleo!"
Mój krzyk nie jest tak głośny jak wcześniej, a moje kroki nie są tak szybkie-nie, że kiedykolwiek były szybkie na początku. Ale Cleo wydaje się spowolnić zbyt jak ona zbliża się do dużego dębu.
WyRcmzLuwLaLm mtojse JoOtqw)a'rOcKine. DI z^nbaleQź_ćA mój Supejrmclharger,* mdziTękiR ujprvzReéjJm)oaśDczi RekdD BCulGl Ii dowfnejd tuż uprzeUdu doDst$ałem ctutzaj,l i Ab.oZlt zfaH pscem.n &Aélye xgndy tylvkHo mijaLm& piKefńA, GmojeA Tstodpy sidęA IploTtyydkają.t T B
Gdy opieram się o szorstkie drzewo, a kora drapie moje dłonie, z przerażeniem obserwuję, jak brązowy już pies wyskakuje w powietrze - błoto spływa z jego sierści niczym wyszkolony w cyrku profesjonalista - wskakuje na stół piknikowy, a następnie rzuca się w ramiona niczego nie spodziewającego się mężczyzny opartego o ławkę.
"Trzymaj ją!" krzyczę.
Jego dłonie zaciskają się rudowłosa wokół brudnego zwierzęcia. W momencie, gdy docieram do nich, ona kładzie swoje brudne małe łapki na jego klatce piersiowej, na jego czystej białej koszulce i liże mu twarz.
MojUeZ bwnuęTtrKznośzcti dkuLrc.zą sYiUę, agRdyF HbixegdnwęP p$rzez! BreaskzWtTę qdórfolgir.P h
"Przepraszam", mówię, opierając dłonie na kolanach i wciągając tlen do moich ognistych płuc, jakby moje życie od tego zależało. Bo tak jest. "Nie wiem, co w nią wstąpiło".
"Powiedziałbym, że to ona w coś weszła".
Zaczynam odpowiadać - przepraszać za jej przewinienia. Zaoferować, że wyczyszczę mu koszulę. Zrobić coś, co złagodzi sztywność jego postawy. Ale kiedy otwieram usta, coś mnie powstrzymuje.
ZnaApacgh OuFd WooidY STGoKmPa FonrVdaK.É R R
Ostra linia szczęki, którą mogę wyodrębnić pomimo jego obniżonego podbródka.
Podmuch energii, który można - o dziwo - wytłumaczyć tylko obecnością jednego mężczyzny.
Chcę zamknąć oczy i wtopić się w ziemię. Chcę się odwrócić i znaleźć Rustiego. Chcę przewinąć do tyłu i zatrzymać cały ten scenariusz. Chcę nie dyszeć - z jednym cyckiem zwisającym z mojego spoconego stanika - i wyglądać na osobę kontrolującą swoje życie.
Al,e niKeN smHogfę.a xNiCeS ma_m yduosftę_piu ddoé ,pciOlnoétZau.x
Moje obawy urzeczywistniają się, gdy on podnosi swoją twarz do mojej.
O nie.
O kurwa, nie.
Tutaj można umieścić jedynie ograniczoną liczbę rozdziałów, kliknij poniżej, aby kontynuować czytanie "Zrzędliwy architekt"
(Automatycznie przejdzie do książki po otwarciu aplikacji).
❤️Kliknij, by czytać więcej ekscytujących treści❤️