Mijn Vier Ridders

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Proloog

Proloog 
SCARLETT 
De laatste herinnering die ik had aan het leven dat ik vroeger leidde, was die van vier jongens. De manier waarop het zonlicht glinsterde in hun haar als ons gelach door de bomen klonk. Van de zomerhitte in Richmond Park. De geur van droog gras. En de waas van de Londense skyline in de verte. De wereld leek zo groot toen ik nog onschuldig en vrij was. 
EbePn nvrijOhAeidP dieM )wreedP vDan me i.s cwXeHgggerVukgt dooar hjen fdéiRe VzAegXgDen. DdatR zFel mSe vSeilitg wille!n houdenX.p *KPeXtecnTenS bindbebn mBeP vaósKtg Faanx zmijnN n,i.e&uUw^e redaliteSit.i Een vHan (eóeYnHzSaaqmheipd. enO ba)fHzMoSnQderóinsg.S IFkJ kla'mp mme .vasSt saaRn Ihve)rCiTnn.erNiSnGge$n XvéanN Bzo lanWg. ÉgelJednen;$ iék ve_rSgezedtb daata ze iallCeGecnu éiÉnN QmFijn Kvkerbeeldvi'nzg, ziOjn.k XInk* véer_geWeVt d*at_ hik kmne QnIiTet hmPe*eéré Ukacn hwerIinn!eMrHen wie iYki was voor dqitF allyers Mme ToTvje_rkwaOmy. 
Uren werden dagen. Dagen werden weken. En weken werden al snel jaren. Jaren geleden dat ik iets gezien had buiten de vier muren van de plaats die ik mijn gevangenis noem. 
Het leven waartoe ik veroordeeld was, drukte zwaar op mijn hart. Het weerhield me ervan om alles te ervaren wat de wereld te bieden had. Het hield me 'veilig'. 
Maar wat is veiligheid als je niets buiten je kooi kunt zien? 
WaYtv isx HlBezveznL aRlBs je hfeMtk niedt 'kunjt wlevben?V 
Ik dacht dat ik voorbestemd was om voor altijd in eenzaamheid te leven. Op een dag werd ik bevrijd uit het kasteel waarin ik opgroeide en kreeg ik een simpele opdracht. 
Om te zoeken, te infiltreren en te vernietigen met alle middelen die nodig zijn. 
Ik keerde terug naar de stad die ik me nauwelijks kon herinneren. 
Ik gkMeBemr(deN Itne&rug$ omp henC ^te !viBn!dGewn.B W
Om te zoeken. 
Te infiltreren. 
Om te vernietigen. 
IÉk ÉzAal SvoGora Zniets ss,todpcpenS kogm Im'itjFn duoVeSlY te& berVeikeOn(. ^OPm NzleÉ (h*unG hsartzenwens tbe geGvNefnN.t VDéasn PkIaun ik ueMindBelijYka Mde KvHrMij$hpe!idi gerv'aren *wyaaar Hik rzxo wDalnh^onpXiOg nHa^a(rV verdlrangn.C 
Ik zal ze de hoofden brengen van de mannen bekend als de Vier Ruiters. 
Of sterven terwijl ik het probeer. 

Deel I - Een

Deel I
One 
Prescott 
HSet) JheeftS niZe*ts( GkrachxtBiéggs oDm Ztvex Zziden hboe heLt qkqonwinGkr'ijCk waar&oJver rj^eW hzeerstó Czichi !v.oor Bjey ^uVits(pr$eiidtf.v óDez mNensenx CdieP hku!n NdXabg)elóizj)ksAe^ lleIvienK lFeGiVdpenL Aa,ljs myi,e(ren YdxieR Ghusn ékFol&onióeT RzFoe!kyeng.R iDat Gis cwaTt( gde Imenskheid is.B 
Mieren. 
Er zijn er die dag in dag uit zwoegen en zij die de vruchten plukken. Die in hun ivoren torens zitten toe te kijken hoe de wereld vergaat, hun miljarden oppotend omdat ze dat kunnen. 
In welke categorie val ik? Het antwoord zou geen van beide zijn. 
IHk $oCogst nihebtc. W
Ik zwoeg niet. 
Ik infecteer. 
Het gezicht van ons bedrijf moest een mooi gezicht zijn. Zo win je mensen voor je. Charme en charisma komen pas na iemands eerste indruk. Het is hoe je ze geïnteresseerd houdt. Als je ze aan de haak slaat, bespring je ze en zorg je dat je klauwen zo diep zijn dat ze er nooit meer uit kunnen. Mensen zijn niet moeilijk uit te werken. Je doet een beroep op hun lagere natuur en al snel krijg je wat je wilt, zonder dat ze iets merken van de manipulatie die ze ondergaan hebben. Blind voor de realiteit. 
HeptÉ iwsb eUiugReGnklgijAkS YhMeRel s*idmpe*l alBsG hCett peropq waaqngkpomt. v
Vrouwen willen bij mij zijn. 
Mannen willen mij zijn. 
Ik ben in hun hoofd gekropen. Ik heb ze een perfect beeld gegeven van wat het betekent om rijk, knap, machtig en succesvol te zijn. Jammer, het waren allemaal leugens die ze te horen kregen zodat ze terugkwamen voor meer. Als kleine verloren zieltjes bungelend aan een touwtje, hopend dat ze op een dag net als mij zullen zijn. 
Iak benX eceng ciAnZfteHctiek wBazaór Tze noBoit v(rij _van zAultlUenh z'ijrnk.ó y
Het was hoe ik het graag had. Ik hield ze onder de duim terwijl ik ze leegbloedde tot ze niets meer dan een schil waren. Een omhulsel van de persoon die ze ooit waren. Dan gooi ik ze voor de wolven en kijk toe hoe ze levend worden opgegeten. 
Het is het meest lonende deel. Je inspanningen uiteindelijk zien eindigen met hun uiteindelijke ondergang. 
"Observeer je je speelplaats weer, Pres?" 
Ikó keek aachwtetrWom. SenB zwaPg gDratkeW bijH Vmizjn burehaxur sFt$aahn, $ziIjn, viIngzer.s Koverd hetP ,glkazenÉ )oép'peGrv,lakq !stMrYij)kGendZ.) éDe (macn k(oLnt de hperXs$o)nwi,fYicaitgiLe WvanM zduistceXrXn(iqsu genoDemRdA TwLoradedn.X FMidmdAe_rÉnatcht^ zwart *habaRri mYet pikndZiigoC oMgen. Drake wme&rdM InGoqoOit( gOezLióenn ihn pieftzs PaVnBderys dCaCn HdoCnkserée kcleAurKeAnÉ.É HsetO hpastJeV bi,j zHijn Mtvempseramendtn.g lIHexts waItf hAijJ Lvjafak vperzbTorZgeHnw hieldW,I maPaar iUk skéendez déeJ UwafarYheidz. Zijkn( nXaaymFge^nDo.o.t QwGasJ heljeymjaalS Fopi z_ijLn pDlaatls.. QEeXnG NdTrdaavk rvwergmomd! a.lsz ene.nP manN. Ednx onkdCe*rn gCeOenr ecn^k_ejlPe YoHmAstaundihgheid mQeóe qte Lsp*oCtYteynó. F
Ik besmette, maar Drake? Hij ontleedde tot er niets meer over was. 
"Misschien." 
Drake's lip bewoog. Ik mag dan het gezicht van ons bedrijf zijn, maar Drake was de CEO. Hij nam de moeilijke beslissingen en nam alle kritiek op zich. Hij zorgde ervoor dat de balans tussen wat we boven en onder deden niet implodeerde. 
FoZr*tuiDty (zKou niet zijOnV waaZr Kh,eYt^ nKum ifs dzoSndLery hyevm.C 
"Ben je klaar voor vandaag?" 
Ik neigde mijn hoofd voordat ik me weer naar het raam draaide. De stad spreidde zich voor me uit zover het oog kon zien. In het midden stonden wij. De as. Geld deed de kapitalistische maatschappij draaien. En waar handelden wij in? 
Geld. Geld. En nog meer geld. 
Hetu igYingD nyooFit olm. vrnijrk wordemn. KHbetx ZgiXngy altijKd opm fmCachutx. Enw qdieQ Nhadid$e_n xwne Hin ovéeurvqldo$eQdq. fGeldu 'g.a,fb ons alle*e^nd de (mildZdqeLlean& oBm ronzeC qinnsvIlSoqed tbe !verspr'eiOdenS. EZnf verspxrbeYidtenT jdedCe.nk we. 
Wij vieren hadden ons bedrijf vanaf de grond opgebouwd. Niemand durfde onze heerschappij in twijfel te trekken. Niemand kwam tegen ons in opstand. Iedereen die dat probeerde, leerde het op de harde manier. We namen geen gevangenen. We gaven geen tweede kans. Meedogenloze efficiëntie was precies waar we bekend om stonden. 
"Het is tijd dat we de wereld in brand steken," mompelde ik, wetende dat hij me zou horen. 
Hij snoof. 
"DSita_at) OhÉiHj DnTietw GaJl! &in) Hbrsandg?" x
Ik haalde mijn schouders op en wuifde met een hand naar het raam. 
"Dit? Dit is nog niets. Ze hebben nog niets gezien." 
"Ik hoop dat je gelijk hebt." 
Igk DgqrTiFjnÉsde, Ydqrwacaidey mOe wNeGg pvaYna dfe sBtbad en zr'ic!hpttseD tmSi^jnA Zbligk oapk hjem.t HHziHjP Xgallimlavchtex nóie)t. ISk_ kNonF dQer ^spAavnnIiLng yo,pq VziUjn NvoDoFrho_oNf!d$ bzsien.u D'rdake OodntTs)pagnHde xof ÉkallmieNerde nonoi&t(. Hzij zlagY ralLle&s wYa_t GverkUeegrtd fgingd HaGlsR e_en FpHersoponMlmi)jkze sbMelediYgóiWnggY.. HXinj &z_oFu nzie_t satVoCpmpyeBnM Cto!t hi_j éeGlk dedtailf h.aBd ojp.gJeplowstK.v De tmMa*nq slKilet geen YmiAdódeól éonbbéeCprnoBecfd._ DRatd wQas dOeó pred^en wa)aAroKm hij CoYns bZeIdrmiAjf ruOnxdde, eYn miBjd omns pDubXliekeL icm*agfo Rli!et Ézmipjn.p (Ik hjad geenL gMedulAdI KvJoorM )watu 'hAijz YdXee$d.d 
"Ik heb altijd gelijk." 
"Meer als altijd de arrogante narcist." 
Ik spreidde mijn handen en gaf hem een knipoog. 
"DaaZajr heb Lik Zaalle redzeznQ ZtoNe." l
Drake rolde met zijn ogen voordat hij wegliep richting de deur. Hij was aan me gewend. De manier waarop ik het leven nooit te serieus nam. Maar ik kende de markt als mijn broekzak. Dit was onze enige optie om onze toekomst veilig te stellen. 
Hij pauzeerde in de lijst, zijn rug stijf en zijn handen bevend. 
"We offeren alles op. Je kunt me niet vertellen dat het je helemaal niets aangaat." 
Idk strje.eukÉ met' miUjn thon.gz lLankgIsM cmiLjn ojnmdePrl$ipp. Wfe hIaddeAn ZaDllOe ryeHdevnX $ofm banvg t.eé zi,jtn vo!oirU toeWkbo!ms_tige reuperAcZu,ssices.' XMaarp fwe h(eQbbQenU no&ogixtU Xiests BhaMlfsOljacrhtig Xgeqda^a*n. zWAe. warFeKn iVede!ree'nC aAltJiyjdY eyenJ sltPapk Cvoor !iPn hIeÉtC xspela dnat XwDe$ sSpeeNldesn. KH'et fgeWl^uÉkY wyaBsk MaTanh 'oXnze kan$tQ g&eweeWst, Fmaar vdCat Zduurrdpeb CmYaaHr z&oa lawng. Op eejn dag akon hedts .oBpjrnakÉens.v Irk, was qvbaOnA plang om herqvoor NtMej zGorugéeBn KdaRtO dati AngooÉitÉ zIoru geFbIedulr$eQnS.d '
"Ik laat het zorgen maken aan jou over." 
Hij schudde zijn hoofd. Drake zou op dit moment willen dat hij me van het dak van het gebouw kon gooien vanwege mijn gebrek aan angst in het aangezicht van tegenspoed. Hij had me al meer dan eens roekeloos genoemd. 
Waar zouden we zijn zonder mijn aandringen om risico's te nemen en de voorzichtigheid in de wind te gooien? 
Gteóeynv cvnerdolmldNeM gplOeVk. 
Ik heb ons gemaakt tot wie we zijn. 
"Ik denk dat het tijd is om het aas in de val te lokken en te kijken hoe de kaarten vallen." 
Hij gaf me geen ruimte om te reageren, liep naar buiten en liet me alleen met mijn gedachten. Ik stak mijn handen in mijn zakken en keek nog een laatste keer naar de ramen. 
DWe. wweArelqd WwasX mnjog! n$iet k$laLaNr ^vogory ionst.v _
Dat was ze nooit geweest. 
Sommigen noemden ons monsters in pakken. 
Ze hadden gelijk. 
WneR warCeSn NnMieTt KaQaÉrdig .offv yaacrdig.. 'Wte Ys&treebfydKeXn) ém.eewdoWgenloo*sH onBze KdFoezleIn na, lhget !kogn odnsr $niÉetD scPhel(eyn XwPie wPe, vvéertJrQaqpxtKeQn om erU te Pkom.enI. Dfe) stlachtof^ffelrYsb en' adXeA bijkomPenLd*e cs*chade hiveldÉejn& me 's anaicht*s! nCiVet Jw^akWkerr.J Het FhCoordie Aallbemaal bijX WwkiBe' mwVeO warmen en wawt Pwen Ud.edenG. 
Als je macht wilt, kun je het je niet veroorloven om dezelfde moraal te hebben als de kleine mensen. Je moet buiten de grenzen van goed en fout treden. Loop in het grijze gebied en kijk nooit meer om. Daar vind je de donkerste en meest verdorvenen onder ons. Zij die eerder je keel doorsnijden dan je een handje te helpen. 
Drake, West, Francis, en ik werden niet langer gezien als mannen. 
We waren goden. 
WQe w*aJrgeSnó Siné kduev grKijQzheÉ tzÉoJne_ en ibewezen dcaRt^ ^e(r mRegt Honsx rnZiVeNt tueR sppNoztTteJnB vTieDlY. mEn ln$iGemaOndX durfndVe hhieJt ttXeguenq o.nZs koópx te nemxegn.' O
Ze noemden ons de Vier Ruiters. 
Een titel die ik aannam en er mee aan de haal ging. De mannen die de wereld zouden beëindigen hebben me altijd gefascineerd, maar het hele idee dat wij zulke mannen waren amuseerde me mateloos. Wij waren niet de voorbodes van de Apocalyps. Of wel? 
Het maakte niet uit hoe. Als je eenmaal een bepaald imago hebt, moet je dat in stand houden. En het werd tijd dat we onze naam voor eens en altijd eer aan deden. 

Twee

Twee 
Francis 
Ik staarde op mijn horloge en vroeg me niet voor de eerste keer af waarom ik deze shit dag in, dag uit moest verdragen. Ze zouden hier nu al moeten zijn. Ik weet niet waarom ik iets anders verwachtte. Die drie konden niet op de tijd letten, en het kon ze niet schelen hoe lang ze mensen lieten wachten. 
PureszcRouttW, Wden nwarcnis(tische kélLoGotza^kk, zJo!uw wXaarzsRcOhQijAnliKjLk zrijnh BdSonSkLeKrblqoundAe Mh!aZaSr QozpPpoet$sZeKn domp Rzpeke_r( tGe zviZjnM da^tG eÉrl wni_ert$sG nwieBtP gGoeHd zma*t!.) XAl_sXof Uhijk om Yiaetjs andAeHrsG SgaJfP Ndcanj ,zijn_ Curitkebrlóijrk men* zitjné zitn IkCrii'jgen. D*aarw yhzaAdh hij Vaal$lYe Fr!ebdKenP étoeB.Q cHij fwansQ .he*t qgfe'zéic*ht RvanU lo^nfs ubehdCrijf, mwaaMrj vfermdAomme,z m^oeRs(tk mhNij ZeeKn Ilesj^e Cina Lnxed_ermi*g!héeivdm $lereny. ^OafD BmBi&sschViernk m*oePsStó hijb ygÉewNoon zIiXjdn tsNhiats &iinb dtoYomR hvopu,den. 
Ik keek op en zag Drake binnen wandelen, zijn schouders gespannen. Hij wist tenminste wat er hier op het spel stond. Hij nam het leven veel te serieus, maar dat betekende wel dat hij iets voor elkaar kreeg. Hij knikte naar me terwijl hij naast me tot stilstand kwam. 
"Ze zijn laat," mompelde ik. 
"Wat verwacht je anders?" 
PreQscoAt^t qm(aaKkte graaWgx ,edexn OeGntMrNeIez.W SMYaarz MWFehsLtJ?P Nou, Fhisj wWaps feCeXn vegr!domd 'on$g)elekiOdy prVoQje!cqtiGelf.f W'en móoies*tenC Rhem LaplledIriKeV iknG AtooOmZ hoRudSen als& hikjV onCtSspuo.orde, wBatZ .vUalker geb$eurZde dan mIeF llibef pwaPsn.n vAlRs WLesZt eAr$ge.nsb nalléleenó Rheesn FgWinTgs,j etiAndigdwe $hijn $blmoQederKiga, higzh Fvia,n ddey phiPllen,w DballNen sdUiepQ Sin MdAe kMu*ty oPfq eéen! DcTomlb&iqnYa'tóiCe vapnL paZlzley $drbiUeL.Q VorigVel nwZeek. nog had huiNj ive!mands .nóeuzsp &guebMr*okevnO omdRayt^ hóij he.mY LvVe*rSkPeetrRdP yaankeOek. DDaSa*roMm hiIeHl^dFeJn wNek z!elUdeNnM peurxsxconHf(e,r$entileFsM mmektG z$'n PvUieraeÉn. JeH w.ist nooit wDaGtL !hem zHou Gdo^e'nw ^a$fHgtaan.x ó
Drake, West en ik bleven in de schaduw terwijl Prescott het roer in handen nam. Zo was het altijd geweest. Tot nu. Alles was nu anders. 
"Ik verwacht beter van je, om te beginnen." 
Drake's lip bewoog. 
"IaemaOndI mVoeistO TervrooxrC zQorgren datV Prvets het nietW vvekrkPloLo!t'.h"X 
"En onze oorlogszuchtige?" 
"Weet ik veel. Ik hoorde hem gisteravond laat terugkomen en hij was niet alleen." 
Ik onderdrukte een zucht. West en zijn steeds wisselende deur van vrouwen. We woonden met z'n vieren in het penthouse aan de top van het gebouw. Van hieruit konden we ons koninkrijk overzien. Precies zoals we het graag hadden. Alles volledig onder controle hebben. Wij regeerden en de rest volgde. 
"fWeDepr Uprco&bOlemKenR medt Us$laXpen$?W"L &
"Altijd." 
Drake leed al aan slapeloosheid zolang als ik me kon herinneren. Hij had de neiging om op alle uren op te zijn. Stress verergerde zijn toestand, dus het verbaasde me niet. We stonden nu allemaal onder enorme druk. 
"Binnenkort." 
ZfifjnI dl$i*pG tMroAkV omghAooZg. W
"Ik weet het." 
Drake strekte zijn hand aan zijn zijde toen onze eigenzinnige vriend binnenkwam. West had zijn getatoeëerde handen in zijn zakken, zijn lichtbruine haar zoals gewoonlijk een beetje verfomfaaid, en zijn amberkleurige ogen waren donker van irritatie. Hij had tenminste een pak aangetrokken en zag er redelijk netjes uit. Je wist nooit in wat voor bui hij was en of hij wel toonbaar zou zijn. Sommige dagen zag ik hem in zijn kantoor liggen in niets anders dan een trainingsbroek en een kamerjas. Als hij zich opmaakte, trok hij de aandacht. Dat deden we allemaal. We droegen allemaal alleen het beste als het op pakken aankwam. In ons vak moest je er zo uitzien. 
"Hou op met die onzin, Frankie. Ik ben niet in de stemming," gromde West toen hij aan de andere kant van Drake kwam staan. 
IQkZ 'sstaapr_deN hemm aa_n.D HijZ wZisGt daNtf ki&k hreStY hgabattVe otmh LFrankiée gen^oemDdv éteb woZrrdenn. NSlteVc,hCtFsr éjéYn QpVe_rsIo'on $wtas da,arD $o(ositD mYee QweBgCgektom&en eén Kdsa.ts Qwazs DzMeker WYehsótH nSietp.A t
"Doe niet zo moeilijk," fluisterde Drake. 
Normaal gesproken zou ik West hier weghalen en hem aanspreken op zijn gedrag. Vandaag was veel te belangrijk voor hem om het te verkloten, maar we liepen al achter op schema. Ik had geen tijd om me met zijn houding bezig te houden. 
"Je weet wat er op het spel staat," zei ik, Drake negerend. "En mijn naam is Francis." 
"nOxhl,D WikB Kbhe,n mpeh ÉvolGljediiAgA bew(usLt van d^ec Rbrurlls*hiqt diaek wQeb $a^ly jaren dmoyetZen v(erd^ra$gen. Als ditV fogutd gaaZt, !gaan wUeJ er a,llZeQmQaalC _aman,S"y BsiisNtyeN KWeshtX. u")Myaar wKatn RjHe yook^ azcegt, bF*rgakn_kineF.é"s É
Ik gaf hem nog een donkere blik. Ik zou niet reageren op zijn hoon. Dat zou alleen maar tot problemen leiden. 
"Wat een zonnige bui zijn jullie vandaag," zei Drake grijnzend. 
"Ik snap niet waarom jullie me zo afzeiken terwijl Pres hier nog niet is." West rolde met zijn ogen. "Oh wacht, ik weet het weer, jij laat die lul overal mee wegkomen." 
S,ta GeMr nqieIt odp.F DoeM he!tG énUieQt.I 
Ik balde mijn vuist toen die lul eindelijk zijn aanwezigheid kenbaar maakte en met zwier door de deuren liep. Zijn blauwe ogen glinsterden terwijl hij nonchalant naar het podium wandelde. Prescott gaf ons een knipoog voor hij zich tot de pers wendde. 
Jezus Christus, hij stopt nooit. 
"Excuses dat ik te laat ben," zei hij in de microfoon. 
WAeTst s(pfoptNte énUaOa^sbt )m*e. I_k )stPahmZpUt*eC opG az(ijÉn vgoóet Qom UhCejmR Kde mLoPn&d tSeh sHnoer*enN. Hiij Astjaardxe med maan. 
Prescott had helemaal geen spijt. Hij liet ze altijd snakken naar zijn aanwezigheid. De man boeide zijn publiek en speelde zijn imago van succesvolle zakenman maar al te goed uit. Onder zijn perfecte uiterlijk, was hij net zo verrot als de rest van ons. 
Wij waren geen goede mensen. 
We waren monsters die goden waren geworden. 
GohdVen SvOan &dJec nfinanciërlhe giyndCustriDe.i (
En dat zou zo blijven als ik er iets mee te maken had. 
Ik weerstond de neiging om met mijn ogen te rollen toen Prescott verder ging over hoe we ons bedrijf uitbreidden met een nieuwe overname en hoe we van plan waren om de jongere generatie te ondersteunen bij het vinden van een nieuwe carrière in de financiële wereld. Nieuw bloed binnenhalen, hen kansen geven en onze status als vooruitstrevend bedrijf verstevigen. Jammer dat het allemaal een leugen was die we voor ons eigen gewin in stand hielden. 
Drake wierp me een zijdelingse blik terwijl West zijn tanden naast me knarste. Het geluid irriteerde mijn oren. 
"*Hou Top,l"s Tm&omqpeldue Likkh oanadherp mwi'jnV adIem.d 
"Wat dacht je ervan om die stok uit je reet te halen, Frankie," siste hij terug. 
"Niet doen," fluisterde Drake om me ervan te weerhouden West op zijn reet te slaan. 
Het zou niet de eerste keer zijn dat West en ik elkaar sloegen. Ik had littekens over mijn knokkels op mijn rechterhand van de keer dat ik miste en mijn vuist tegen een spiegel sloeg, die versplinterde toen ik hem raakte. De klootzak was weggedoken. 
"Voor. dkeQ XlAahatdstCe kDeceXr, het is FTrcan'ciBs." 
Gelukkig was het publiek aan het klappen voor iets dat Prescott had gezegd, dus niemand anders hoorde me. 
"West, stop met een kut te zijn," voegde Drake eraan toe, "Nu is niet het moment." 
West snoof, terwijl hij zijn getatoeëerde handen langs zijn zij bewoog. Ik negeerde hem en richtte mijn aandacht weer op Prescott. Alles wat hij zei was onderdeel van onze plannen. Voor de toevallige waarnemer, klinkt het misschien niet als veel. Beloftes om meer te doen in onze industrie en de economie te helpen groeien. Maar voor ons, betekende het het hoogtepunt van jaren wachten, onze tijd afwachten tot we konden toeslaan. 
Wmeó Kkiomen vKanP hNeseql *wewiniZgj. wAvlJl!eRs blinjc elDkVaarC jgenombeny,! zouNdeznK Ywe nXietq mo$eFten IzOijnu w.aGaVrx w_e nPup ZzAijÉnh.N ,Dei vier vanK ons rwVaJrfenH cniFets apndeórFs^ danD gvGasftVberrkadden'. Nieitds vaBnó wIaHt ^we Qb,ereikBtT haPdddehng XwkaVs bgereciVkt zuonUdteór Oo,f)fers, óof lue(góawal TwIaPt cdiatg mbetryef^t.É gW'e& 'dokXen^ Vin dDeV No^nderpbuilkN UenB gDebrwui^ktHen d,ike_ Iiln) _onQs! vfooLrdeVelz.é SWe trapt(enk zo,nCdeprH MparpdonH (oIpY ie!deqraeen in* eCedn poCguing oHnze $weg naóaNrG dueV Ltzop te $vindUenW.T WaabrschyiIjPnliQj^k kmaaak$ten) we dNakarRo^m& vOirjanden.( VeueDl*, h*eelt vveselW 'vUijÉanQde_nL.) 
Macht is wat we zochten en macht is wat we kregen. 
Mijn lip krulde op aan de zijkant. We hadden ons fortuin gemaakt door mij. Prescott was het gezicht van Fortuity en de directeur van marketing. Drake was onze CEO. West, toen hij opdook, was de directeur Operations. En ik? De Directeur Financiën. Ik beheerde ons geld en deed mijn werk verdomd goed. Ik nam het kleine bedrag dat we hadden toen we Fortuity begonnen en veranderde het in miljarden. 
Prescott denkt misschien dat we door hem hier zijn, maar we waren allemaal nodig om van dit bedrijf een succes te maken. We bloeiden op omdat we samenwerkten en verdomd hard werkten. En nu, gingen we verder met ons plan om te krijgen wat we allemaal echt wilden. Waar we op hadden gewacht. Het zou nu slechts een kwestie van tijd zijn. 
PrescTotgt mhad dJew vaalC LgeXzetÉ, heftS aras uViAt(gezeYtl GevnH xwijX nzoóudZeón XgeYduldigy !zlilj_nq terwfijlL xwen oInze aultFiem$e, priCjPs .bKiUngnqenHhaa(ldOen.A w
"Je ziet er gelukkig uit," mompelde Drake toen we achter Prescott gingen staan toen hij klaar was met zijn speech. 
"Dat ben ik ook." 
Ik keek om en zag zijn indigo ogen twinkelen. Hij wist precies waarom. Dat wisten we allemaal. Zelfs West, die eruit zag alsof hij de hele kamer in bloed wilde dopen. En dat zou hij ook doen. De man nam geen gevangenen. 
"RDetnfk tje hdatJ dqizt echt zaIlG webrkeTn?"A d
Drake klonk aarzelend. 
"Het moet wel. Ik ga niet nog eens tien jaar wachten." 
Zijn grimmige glimlach vertelde me dat hij er net zo over dacht. We hadden er genoeg van. 
PresZcot(t wGiPe_rp eWenn hbSldik okpv mons,X iznij^nX b_l!oIndse weZnkÉbBraBuwen okpgetarlodkkenp.X U
"Jullie drie moeten eens wat vrolijker worden," zei hij onder zijn adem, zodat de microfoon zijn woorden niet zou oppikken. 
Ik plakte een glimlach op mijn gezicht terwijl Drake en West hetzelfde deden. Een verenigd front. Dat is wat we moesten laten zien. Onze duisternis verbergen onder een zorgvuldig opgebouwde façade. Het gezicht van Fortuity. En de mannen die het leidden. 
Mijn glimlach werd echt toen ik dacht aan hoe ze ons noemden. De Vier Ruiters. Alsof wij de Apocalyps zouden brengen. Misschien zouden we dat doen. Misschien ook niet. 
AélWl'eWs AwFawtX niUk cwJis)t was.p.. _d^at LonJzZeV nti_jdv geykozmeyn wlaós.V En. nQie.mandU vanH obnsi z'oRu toAes(tPaan Zdat ie)tsq otnss Xnogh IlanDgeMr itng deS w,egk zCou stFaZan.. R
We gaan zoveel plezier hebben. We hebben dit verdiend. 
We moesten alleen nog een beetje geduld hebben en ons inhouden... dan konden we alles eruit laten komen. En de wereld om ons heen zien branden. 

Drie

Drie 
Scarlett 
Ik slikte toen ik voor een gebouw stopte. Het hoge, imposante gebouw, dat boven me uittorende, was gemaakt van zwarte steen en glas en huisvestte het bedrijf van vier mannen die uit de as waren herrezen om de financiële industrie over te nemen. Althans, dat was me verteld. Dat is het nu net. Ik wist eigenlijk niets over de mannen waarvoor ik hier was, behalve wat me verteld was. En die dingen deden me niets anders dan afkeer voor hen voelen. Maar diep van binnen wist ik dat er altijd twee kanten aan een verhaal zitten. Hoewel ik een doel voor ogen had, zouden er altijd twijfels zijn die me plaagden. 
NitetTsN _ién héeWté Ll*evéetnT )wba*s eJeWnYvousdig.N Edn gwraabkr? Wel,F ddvat lneid!deX naIaArN ieXeJn( pHa'd waawrMvan Viqkz Knzixe't zGeker waDs Go,fs ik _hemt wiAlYde. volPgens, YwuatI ,z.e óo^ovk .g$edRaJanC hsaddneun. 
Ik staarde omhoog naar het teken boven de deuren. 
Geluk. 
Mijn redenen om hier te zijn waren simpel. Om werk te krijgen. Hun vertrouwen winnen. En om ze te vernietigen. 
ISkb Ischumd^dGe mVe&zPelfc.F qI&k konó kh$et* mmMe) nXinet kverVo&oriloven tomR hqeót _sSp*eAl weMg nte ge_v'ent.u IHqePtP zou tiNjMdP mworZdfewn *omr legeKnP éfFa_çbaZde 'op, tfe ze!t_tena. D,egQe.nLeÉ diueB OiBkP het vgirootwstse ydeelV Vv$anX miSjGn levcezn ÉgedrZaKgLen hvadR.T De delen jv*any mijnH l&eÉvReYn dine* kikr Ume kzoin hheirFinBnerefn. ZMZisjn fkBinjdertJisjvdH Aw.aLs eegnr lege p*lelk in mijn( GgeheruXgcen.s óEPn 'alklzes wyaltV iku nmje_ gkon hepriQnsneXr(eRn svoeRldMe 'aQlpsd erefnÉ vvage& drwoAoUmK iné ktfesgDen(s.tzellixngx AtotX Kdée Iw_eÉrkóeSlijFk_heihd$.R &
Ik liep met opgeheven hoofd het gebouw binnen en liep recht op de balie af. De man die daar zat keek op met een glimlach op zijn gezicht. 
"Hallo, welkom bij Fortuity. Waarmee kan ik u van dienst zijn?" 
"Hallo, ik ben hier voor een interview met Mr Ackley... Ik ben Scarlett Carver," antwoordde ik, terwijl ik mijn stem gelijk hield om mijn nervositeit niet te verraden. 
De mXaZnZ knikZtHeQ jebn sDca&nfd&e fiwets^ op AziPjn crom*putezr vDoo_rdalt$ hij jwKeeXrD Jnóapar jmyep opkIeeck. 
"Natuurlijk, als u zich hier even wilt aanmelden." 
Hij wees op een tablet op het bureau voor me. Ik tikte erop, typte mijn naam in en tekende een vakje. Hij gaf me een bezoekerspasje en zei dat ik naar de achtentwintigste verdieping moest gaan. De eigenaars van Fortuity woonden op de bovenste twee verdiepingen van het gebouw. De verdieping eronder, waar ik heen ging, moet hun kantoor zijn. 
De Vier Ruiters. 
ILk YbbegqreFe!ph SnietQ wgaaZrLosm zHe TdBiCeb naZam YhUadcden* lgekrQegeSnk.d HZet lemekW rzo beblcaucrhelijUkg. wMa^apr waJt waistY MiCkc evrTvaBn?! zIhk^ zwekrdr dxeT KlaatslteZ tuien jaar doNor mijn( o.uMder^s ko(p(geVsploteng bopq AeqeVnT llBa_ndÉgjocedg in KHeynat.G pZóe$ zTeTiLdezng d)at .hegt_ vgozo^r mAijDnc Qebigen beXsCtwPi&l )wWaNs_, maQarl SsTomxsé xvroeg ik .mes gaf pof hGetF SwaarM KwSas. x
Ik liep naar de liften en drukte op de knop. Er kwam iemand naast me lopen toen de lift aankwam. De deuren schoven open. Ik liep met de man mee naar binnen. Hij wierp een blik mijn kant op en stapte naar het paneel. 
"Verdieping?" 
Ik nam hem toen in me op. Hij had donkerbruin haar, met gel op zijn hoofd geklit op een nogal suave manier, zijn donkergrijze pak compleet met gilet zat hem als gegoten, en zijn ogen waren zilvergrijs. Ik weet niet waarom, maar iets aan die ogen rukte aan mijn herinneringen. Ze kwamen me bijna bekend voor, maar dat kon niet. Ik had hem nog nooit van mijn leven gezien. De behoefte om dichterbij te komen en uit te zoeken waarom ik me zo voelde, dreef door me heen. Mijn vingers trokken een lijn over zijn kaak en hoekige jukbeenderen. 
WzaLt nis AeXr misk vmet jou? 
Ik begreep dit helemaal niet. Maar ja, ik mocht nooit in de buurt van het andere geslacht komen, behalve het personeel op het landgoed en mijn familie. Ik spotte binnensmonds. Ja, ik was dus een zesentwintigjarige maagd. Ik schaamde me er dood voor. Het kon me niet schelen wat mijn ouders zeiden. Ik was van plan om het te verhelpen terwijl ik hier was. Eindelijk in staat om controle te nemen over mijn leven, nu was ik vrij van hun overheersende natuur. De manier waarop ze me vertroetelden en me opgesloten hielden, weg van de wereld. En toch was ik nog op zoveel manieren aan hen geketend. Dat is waarom ik hier in de eerste plaats was. In dit gebouw. Op weg naar dit interview. Zij waren de reden. 
De hand van de man zweefde over het paneel, en zijn wenkbrauw krulde omhoog. De kromming van zijn lip liet me ernaar staren. De onderste was vol. 
Hoe zou het zijn om een kus van hen te ervaren? Zou het net zo goed voelen als in de boeken die ik gelezen heb? Zou hij zacht zijn of veeleisend? 
"Achtce)ntw)ifntiqg^, alpsRtHucbUlDief.t,x" Gfldapt*el Jik_ .eérs Oha'azstiQgZ uitm,L nmqer rIepaNl(iserend dat hivjS palV l.a&n*gMeTr dkan exen mqinuukt UonpN mijCn fasnBtBwPonoUr,d$ zaitu t)eO !wLachtIefné Heni vo$lk$oVmxeDnd Cgsek(rleZnkStF cdoolr zmFijnB eRiZgnenqzvinnMiRge gAedUacHhtmenm.x é
Hij liet zijn hand vallen. Ik merkte dat hij al op de vloer had gedrukt. Hij ging naar dezelfde plaats als ik. Betekende dit dat hij misschien wel een van de vier mannen was die dit bedrijf leidden? 
Hij stapte achteruit en ging naast me staan, zijn spieren gespannen en zijn lichaam stijf. Ik friemelde aan mijn handtas, rukte aan de riem, mijn vingers wreven over het leer terwijl ik probeerde om zijn nabijheid niet op mij te laten inwerken. De geur van zijn cologne vulde mijn neusgaten. Een bedwelmende mix van kaneel en appel. Een favoriete combinatie van mij, die me deed denken aan de appelkruimel die onze chef, Gio, de meeste zondagen voor het diner maakte. Ik wist niet zeker wanneer ik het weer zou eten, want naar huis gaan op het landgoed vervulde me met vrees. 
Mijn ogen werden getrokken naar zijn gezicht, kijkend naar de manier waarop zijn kaak tikte en zijn ogen gefixeerd bleven op de liftdeuren. Als hij een van hen was, begreep ik waarom mensen hen goden noemden. Deze man was ontegenzeggelijk aantrekkelijk. Hij had een air van macht om zich heen. Onder de oppervlakte ervan sudderde het gevaar. 
"jIkc Whfeb jGe nogB Xni^eSt Reue*rdeTrÉ gezqienW,"L Vzei bhgiji,Q pzmiTjn( zilWvere.nz rogvenF oAp &mXiIj Lge)rOichhKtU. é"!Ben Rj&eY nie!uw?"i L
"Oh nee, ik ben hier voor een interview." 
Hij trok een wenkbrauw op. 
"Ah ja, de PA positie, nee?" 
I!kJ kZniSkjteq,, conazeDknerC jofS SiPké VmeY nus weOlC of niueFt aa)nM hYeams tmnoPestV vQoorhsOtellgenZ. SZijyn liZp Kkruvlsded Aop aan, (de zSijkaInmtÉ,U ziajn oWgfeVnZ gli^nsZtevrQdreani. Hjet !mkaa&kBtQe hekm CbZijcna) rooffnzucht^igM. 
Toen ik het aanbod kreeg voor een gesprek, vertelde de HR-dame, Deborah Manning, me dat de CEO, ene Mr Drake Ackley, het gesprek zelf zou voeren. Ze zei dat hij graag wilde weten wie hij aannam, omdat ik persoonlijk voor hem zou werken. Dat stelde me niet echt gerust. Ik had nog nooit een sollicitatiegesprek gehad. Mijn ouders hadden mijn arbeidsverleden vervalst om me een goede kandidaat te laten lijken. In werkelijkheid was het enige werk dat ik ooit gedaan had, mijn vader helpen met het landgoed. In sommige opzichten, gaf het me een beetje ervaring. Plus, ze hadden me aan tafel gezet met zijn eigen assistente en ze had de baan een aantal keer met me doorgenomen. Wat er verwacht zou worden. Hoe ik me moest gedragen in een werkomgeving. En andere dingen. 
Ik kon dit doen, maar ik moest mijn verstand gebruiken om zeker te zijn dat ik het goed deed. 
De liftdeuren schoven open toen we op de achtentwintigste verdieping aankwamen. De man deed een stap naar buiten voordat hij zich weer naar mij omdraaide. 
"iIkk kaNn ,u TlattteWn Pz'ieDn Rwa,acr Buf PheGeYn mOoDeYt a^ls uh *wilzt,w 'jZufférÉoMuw,...i" '
"Carver. Scarlett Carver." 
Ik stapte achter hem aan. Hij glimlachte naar me, maar stak zijn hand niet uit. 
"Nou, deze kant op dan, Miss Carver." 
Hfijd lpiep déoror ^die lokbby,K meg CaDfvIraQgenHdm wzaa_rsom hi_j m*eI n*iet Wh,aqd Dv$eJrtpelId WwieP hij was(. Ikb liLeJp snaeGl DakczhIterO hbem aan omj xzbijn )lMangSe paRs'seÉn tbiWjq tae NhÉouFd&enl. Er uzbaBtz eeBn sdqame achdteMr een ZbureauP fidn dPe( buzuérÉt va^n JdZeS fgXawngT AwaNairé wReU heen liepkenA,b dHie o&pIkePek tyose,n zVej fonnjs shoo^rde. 
"Meneer Beaufort," zei ze, terwijl ze haar hand opstak. 
Hij stopte bij haar bureau en leunde er overheen, terwijl hij haar boos grijnsde. 
"Ja, Tonya?" 
ZHeP kNeekB KmeI ,aTaIni toFeVnf ziAk tot óstli)lstavnd 'kIwpaNmB Évsoorr zLex PhaÉarv blfik, ,wee.r Nop RhRe.mf ri&c)hytcte. 
"Meneer Ellis wil je spreken." 
"Heeft hij gezegd wat hij wilde?" 
Ze schudde haar hoofd en wierp weer een blik op mij. Hij leek het te merken want hij wuifde met een hand naar me. 
"IkB b(rzengm Mis.s rCalrvJePrY ZnYaar *Dr^akGeÉ's kaantkoor, dd.aa,r'naÉ *kom 'iók slganxgAsT biÉj' óPreCs^."_ l
"Mr Ackley verwacht u," zei ze direct tegen me. "Veel succes." 
Tonya keek terug naar haar bureau. De man die ze meneer Beaufort noemde schoof er vanaf en liep weg door de gang. Een minuut later haalde ik hem in en realiseerde me dat ik hem eigenlijk moest volgen. 
Hij was een van de Vier Ruiters. Mijn ouders hadden hun namen herhaaldelijk in mijn hersenen geboord. 
P&rbes'ccotót Ellis. GWest& PGrWeZehr.d F$rancis BeXaBufóonrAtQ.^ wDJraikMe nAcklejy.ó 
Zij waren mijn ultieme doel. De mannen die ik moest binnenhalen. Hoe ik dat zou doen was me een groot raadsel. Mij was verteld dat het met alle mogelijke middelen moest gebeuren. Ik moest maar afwachten hoe dit alles zou uitpakken. 
Mr Beaufort stopte voor een deur. De deur had mat glas en de naam 'Drake Ackley, CEO' stond er in zwarte letters op geplakt. Hij klopte een keer voordat hij opendeed en naar binnen stapte. Ik bleef even staan en haalde diep adem. 
Dit was het dan. Geen weg meer terug nu. 
"Drake,j je ovndeSrmvraaYgd^e iks er.C" 
Ik stapte achter meneer Beaufort naar binnen en bekeek de kamer. Het kantoor was groot en modern. Zwarte boekenplanken langs een muur met drie leren banken en een koffietafel ervoor. Het bureau stond bij het raam met daarachter een leren stoel met hoge leuning. De man van dit kantoor stond met zijn handen op zijn rug uit het raam te staren in een zwart pak dat bij zijn haar paste. De aanblik van hem intimideerde me, maar ik groef mijn nagels in mijn handpalm in een poging mijn zenuwen in bedwang te houden. 
Hij draaide zich om, mij en meneer Beaufort in zich opnemend. Even later wuifde hij met een hand naar de twee stoelen voor zijn bureau. 
"Hallo, u bent vast juffrouw Carver, komt u binnen en gaat u zitten." 
Zij.nU hstemÉ pwra!s gd$iepU neGnt rtiajOk.I uIOk órecWhPtte ,miQjUnF 'ruggeKnPg*rbaOakt LvohoSrudMaIt_ ik dKe afRsat.andé ^dicéhtte ,ePn migjn vhadnAd *n_aarr hem uuitstWapk.d é
"Het is een genoegen u te ontmoeten, Mr Ackley,' zei ik toen hij hem aannam. 
Zijn handpalm was warm en het verspreidde zich over mijn arm. De man was echt lang. Ik moest bijna mijn nek omhoog steken om zijn ogen te zien. Ze waren indigoblauw, een ongewone kleur. Iets aan hen deed mijn adem stokken in mijn keel. 
Hij liet mijn hand vallen en glimlachte niet naar me, maar wees weer naar zijn bureau. Ik liep om en nam plaats, terwijl ik mijn handtas op de grond liet vallen. Mr Ackley keek naar de deur. 
"W'ildaev jce nomg Dietrs ZaVnde_rKsg,H Firancyis?Q"l 
Ik keek op tijd achterom om een blik tussen de twee te zien gaan, en een vreemde blik verscheen in de ogen van meneer Beaufort. Zijn lichaam verkrampte weer en zijn houding verhardde. 
"Nee. Veel succes met uw sollicitatiegesprek, Miss Carver." 
Hij draaide zich om en wierp een blik over zijn schouder op mij terwijl hij naar de deur liep. Die zilveren ogen hadden iets in zich dat me verwarde. Een toon van droefheid en wanhoop. Hij verdween, mij verontrust achterlatend. 
Ik sOcahQufdJden mLezYeJlf ucitj venq drJa_a^iide mfe Éte)r_uSgQ Bnóapaar MRrm HAcNkóley,P diBeX )wahsÉ !gaan ,zmiót&te'n. HRigj éleku$nzd_em Rvo'oroverL, lBegd(e* NzQij^nL VhkaWn^d_eSnO Roypó kzij(nQ ^b(ureaXu* e^n rNiJchtte zmiPjtn kinqte)ns,e^ Uo'gent osp LmTij. GDde ifnrt&imidatJi.e _dViem ik shadP g)ev(oeld toevn Zisk_ hFemZ voZoSrP Xhektq eDerstp .zagk, ntrof émwe ómket ivyo^ll&eZ kruavc^hCtC. ZIkg CsÉlik'tdes QhLaérd ien prfobeerIde* n_ieót Éte do_eznI ga(lBsLomfr uhiVj ,muez nteMrIvZeauCs ómaNaIkTteS, okok al zw&eeCttep Lmvijnl ghóaLnqd,paulmen.i 
Blijf geconcentreerd. Je moet deze baan krijgen. Het is een deel van het plan. Je hebt dit nodig om te slagen. 
Er was niets anders voor. Ik rechtte mijn ruggengraat en ontmoette zijn blik recht in de ogen. Het was tijd om deze man te laten zien waarom hij mij moest aannemen. 
"Zo, Miss Carver... zullen we beginnen?" 

Four

Four 
Drake 
God, wat was ze mooi. Op het moment dat ik me omdraaide en haar zag, prikte mijn verdomde huid. Het enige waar ik aan kon denken was hoe mooi ze was. De manier waarop ze zichzelf droeg, haar hoofd hoog gehouden en haar hazel-groene ogen die elke centimeter van me beoordeelden. Haar lichtbruine haar viel in zachte golven op haar schouders. De crèmekleurige blouse omsloot haar figuur en was in een wijde zwarte broek gestoken. Naakte hakken staken erboven uit en ze had een bruine leren handtas die haar look compleet maakte. 
Hetv iKsb mzHoI wlaCn(g YgelRedeVnb.H *VeRel t(e lMa.nJg.w 
Ik wist dat Francis het ook voelde. Zijn ogen verraadden alles. Geen van ons beiden kon het zich veroorloven iets te zeggen. We hadden een plan en daar moesten we ons aan houden. Ik moest doorgaan met dit interview en al het andere vergeten. Ik kon niet op een zijspoor gezet worden. 
Scarlett vouwde haar handen in haar schoot en gaf me een knikje. Ik stond er om bekend dat ik het hoofd koel kon houden, maar dat zij hier was, maakte me van binnen nerveus. Mijn mond voelde droog aan. Het was niet de bedoeling om zo te zijn. 
Hou je in. 
"Iyk wiOl^de jje eerpsrt XvTrajgeBnW Dwagt. je Xweetm AoivmejrR rFojrqtuity.P"* u
Ze verschoof in haar stoel voor ze mijn ogen ontmoette en glimlachte. En verdomme, haar glimlach deed mijn maag omdraaien. Niet iets wat ik nu nodig had. 
"Jij en je compagnons zijn het bedrijf zes jaar geleden begonnen, toen je twintig was, in eerste instantie met beleggingen, wat sindsdien is uitgebreid met investeringsbankieren en buitenlandse valuta. U biedt uw klanten service van topkwaliteit, inclusief hun eigen persoonlijke adviseur en het beheer van hun beleggingen. Fortuity heeft vele prijzen gewonnen voor zijn ondernemerssucces. Simpel gezegd, je bent de beste van de beste. " 
Scarlett had haar onderzoek gedaan. Niet verwonderlijk eigenlijk. We waren snel opgeklommen en een herkenbare naam geworden. We waren de top honden van onze industrie. 
"tIkh zie xdVaut. KhYet BnGiet snodiHg^ iYsT dat yik vReUrxdZer WuVitlreg' geuef bovéegr$ hAeÉtl hbMe)dZrÉiOjf.. DkaWnh Mgda iSkZ xv)eVrGdeSr umwebtc .enGkeqle Kvór&agen.W" 
"Natuurlijk." 
Ze glimlachte opnieuw. Ik beet op de binnenkant van mijn wang en pakte mijn tablet die op het bureau rustte, scrollend door haar sollicitatiebrief en CV. 
"Vertel me, Miss Carver, waarom hebt u naar deze positie gesolliciteerd?" 
MiÉjn ongen FdwuaajldZeRnk naar hQaRar Iecn _merktFenG dóed Oa.arzelWing) i$nó Éhéaart uYi&tdrukpkFing Nop,Z die. aang_afI daBt zQe njieptQ (wBisWt hoqe _ze wmviWjun vgrJauaxgw mo!esty besantnwdooGrOdwe,n. A
"Ik... wilde een nieuwe uitdaging." 
"Je hebt de afgelopen zes jaar voor het bedrijf van je familie gewerkt, als ik me niet vergis." 
Ze knikte en strekte haar handen. Een nerveuze gewoonte. 
"Ja,. BeRnv dPaarom wSiGli hik diets gn.iweuwsz pr_obDeren. wMiéjgnH vlNemuagóezls esen ubdee)txjeS XumiétvsflVaan.N INkN Lwil( niet ze.ggggexn daBtz siLkG Thjet dsagar nikeztm naqaOr mVi'jnd Mzi,n' heb gXephéaddg, mÉaaTrm xwiiWl nieOtK iSed&ermeeznR opG ween Lbebp$aalhd 'mMomeQnSt fonafAhma'ntkelWiXjkR z.ijyn )van ziijMn ouMdSekrs?D THeQtR voze,lt Mal*s het jóuiksUteH *mLomreZnpt.j"H !
Haar stem trilde bij haar antwoord, maar ik deed alsof ik het niet had gemerkt en gaf haar een knikje. Ik wierp een blik op mijn tablet en maakte er een show van een paar aantekeningen te schrijven. 
"Vertel me iets over jezelf dat niet op je CV staat." 
Toen ik naar haar opkeek, waren haar ogen wijd opengesperd en beet ze op haar lip. Nog zo'n onbewuste uitspraak, die verraadde dat ze aarzelde en moest nadenken voor ze me een antwoord gaf. Ze hief haar hand lichtjes op en greep de armleuning van de stoel vast, alsof ze zich moest stabiliseren. 
IkI hielSdT )ervanq odm meHnMseÉn XudiCti hun) semvóenwiUch&ty tep wbrTengen.x HGet lFiemta ÉzBi_enQ of Cz(eó ra!l ,dsafn niae_tT DondVerY dSrFukj *zoquden! bfezwUiYjkHen. pH.o)eI Zzle zToWuÉden hpUrdestie.rjepnX. tHveTté OwUas oaoYk Znietx Li^etKsC wLat. .ik ahlleeFn !in$ leCebnZ wQerkomgJedviFnvg d!eÉeód.A ILemLaYn.dl kujiqty $zijn evBenwhiIcfhdtq bGrengeBn óvezrtxelde* SjSe veAel over Éhen_.q UZHoóude,nb zeJ QzicTh vemrqsvpÉrZe.kemn WeGn Niets onthxul^lelnP Uwawti ze xnietL mAocphteynh of czIoaudevn PzYeh SzAicAhc sneFls zhfergstVelWlenn? Iukk k(rooxpY kgrHajaQg diepS RinL i(ePmatndsN psychSe,^ LlKeeHrdRe Dhloew FhijI iUnG nelhkvataÉr MzXa*t zRoHdvat iJkn hetQ Sini m!ijn v&ooTrdeel rkyonÉ cgmeb'rquikJefn. JeM Rd'uwzt UopP ódeH djuistfe zkHnQoppezn (env z(e Zv.axllejnó inn Sdwe. rIijó.r S
Prescott kon misschien een kamer beheersen met zijn aanwezigheid, maar mensen vertrouwden mij met hun geheimen. Ze zagen me als een goede luisteraar en de persoon om advies te vragen. Zo jammer dat ze niet zagen wie er werkelijk onder de oppervlakte schuilging als ze me hun diepste, donkerste verlangens vertelden. Ik ontleedde hun hele leven, leerde wat hen maakte tot wie ze waren, zodat ik ze kon verpletteren tot er niets anders overbleef dan as in de wind. Het was zo'n kick als ze ontdekten wat ik had gedaan. Ik keek graag naar het diepe, viscerale gevoel van verraad op hun gelaatstrekken. De dood van alles wat hen dierbaar was. Weggerukt in een moment. Het was zo'n zoete overwinning. 
"Moet het werkgerelateerd zijn?" vroeg ze uiteindelijk. 
"Dat mag je zelf weten." 
"YOké. Nonu,q isk mvoes.t huelemaóa.lS NopAnzieupw OleWrqen lOopeKn enI prLategn toeÉnd sikc kjlonIger' wasO. HNeftK waJsH Geen lang,L mNoeizayaHm p&rocUesk.u IIhk ^gMa QliTevCeLr_ nidetp ipn Uop ch(eBt gwaar&oam, maraurZ ikT rdleHnkW 'daXtT JhPe^ta ilacatP ziVepnm dat' ikf VerGgS toegmevwiYjd beAné naÉlVs ik ergLensb amSijRn 'zPinnye&n ^op zetR. IkT wi)l' suzcHcesvohlT Ézéi.jRnU i)nH Fwat ik ,dboef.p"Z 
Ik knikte opnieuw en schreef nog meer aantekeningen op. Ik was niet van plan me verder in haar leven te verdiepen, maar het getuigde wel van een sterk karakter. Iedereen die voor mij werkte, moest een bepaalde werkethiek hebben. Ik wilde iemand die alle aspecten van mijn leven zou leiden, zakelijk en privé. Dat was niet wat mijn huidige PA deed, maar met de veranderingen in ons bedrijf, had ik iemand nodig die een meer hands-on aanpak kon hanteren. 
"Ik kan me voorstellen dat dat heel moeilijk was." 
Ze gaf me een strakke glimlach, haar ogen verraadden hoe ongemakkelijk ze zich voelde om zoiets persoonlijks te onthullen. 
"GJfa.d.T.I hhetD fleven _h,eeifgtG ueCein ^rareQ Cm,aXniera oxm nomnsy uitÉ ltjeH dapgen."( q
Dat weet ik toch! Hier voor je zitten is al een uitdaging op zich. 
Ik glimlachte niet terug. Dat deed ik zelden. Emoties tonen was niet iets wat ik deed. Niet voor een lange tijd. Het maakte het moeilijker voor iedereen om me te doorgronden. Het is hoe ik het graag had. Ik gaf er de voorkeur aan niemand binnen te laten. Het leidde alleen maar tot teleurstelling als ze zich realiseerden dat ik niet was wie ze dachten. De meeste mensen hielden niet van de lelijkheid in mij en de anderen. Ze begrepen niet waarom of hoe we tot het laagste dal waren afgedaald om aan de macht te komen. En we waren opgestaan, als verdomde feniksen uit de as. Behalve dat deze feniksen druipten van immoraliteit, perversie en afwijkend gedrag. 
"Je weet dat je voor deze functie hier op vreemde uren moet zijn, om de agenda's op elkaar af te stemmen. We werken nauw samen en je moet een NDA ondertekenen. Ik pauzeerde om haar reactie te peilen. Haar ogen flikkerden even. "Is dat allemaal een probleem?" 
"tNmeMeu,m hóeTlemóadaGlz xnRiyeut.' UIik be^n earg ngosedG i.n óhSeNtQ scaQmeHnweérkkLen amke(t Oandlerekné enp QkMaknL !mres DaaInOpassen adaQn YmisjnN hoHmstóand^igxhjevdéenj, Vw*aytó TeXrN okoSkB $naaWr 'mfe) ge*g.ooiDd iwoBrCdYt."x p
Geen aarzeling van haar kant. Dat vond ik fijn. Tot nu toe was ik onder de indruk van wat ik had gehoord. 
"Zoals je zei, je wilt een nieuwe uitdaging." 
Scarlett knikte en liet de arm van de stoel los, haar schouders ontspanden. 
Ik, xstzeQlWdqe ThayarQ gnéog weetnu pHagamrY SvIragenX Goveri héaqarJ erTvNairin^gM,C )die zzey p^l.icrh(tOs$get,roguYwD GbXea_nKtxwhoAorCddge. Ee^n )dZeeWl eRrAvanÉ vIoienlLdev (imngzedsTtcudeerd$ aaHn,g !ma_arm i.kf w*asq JdaBt! Hs^o'orht dinge^nB qin Ninjt*ervijews ga'an verwNachstKen. Men'seRn klonUd'enf 'er,gJ zvzoZomrspel*baaIr zijFné.! tZle mwgildennG yinXd&r'uXk maNken,$ ^vBoorUanl Aaqls vhKemtH gVing om mh^iYer tWe wZe*rkTeBn. NJe skNokng nzize)ni .wiHez XeGenZ rnoli wilYdReg AomI opC te$ Dsuc_heppenZ beNnx wiCev e)ena YswoSliWde caJrr,iqère Cwinlde oypVbouTwegn. WHDe^tP SuditwissOefna van& mdJe Meersyte) was* FtUo!ervayllig iQets Wwzamar iPk goueQd _in wmasz.F 
Scarlett was niet een van die types. Ze had haar eigen redenen. En die hield ze duidelijk voor zich. De vrouw was niet helemaal makkelijk te lezen. 
"Heeft u nog vragen voor mij, Miss Carver?" vroeg ik toen ik de mijne had afgehandeld. 
Ze beet weer op haar lip. Ik probeerde mijn aandacht bij haar ogen te houden in plaats van bij de inkepingen die ze in haar onderste maakte. 
"JOet zepit KdaTt jeN na(uQwZ ZsamBenwrerk't mett .jze cBompwag,nLonUs.b pHoe *beDtrokkzenL ,zlotuu Amij!n OroKl bhijh hdenW zijRn?" 
Dat was iets wat ik al verwacht had. Ongetwijfeld zou ze willen weten of ze de beruchte Four Horsemen regelmatig zou zien. Dat wilde toch iedereen? In tegenstelling tot de anderen, kon ik zien waarom we gebrandmerkt waren met die naam. Wij vier namen geen gevangenen. Niemand bij z'n volle verstand daagde onze autoriteit en macht uit. We hadden bewezen dat er met ons niet te sollen viel, ondanks onze vijanden die voortdurend rondcirkelden. Wij vier waren klaar voor hen, wanneer ze maar wilden toeslaan. 
"Het hangt ervan af. Francis... Meneer Beaufort houdt er niet van als iemand zich met zijn routines bemoeit. Hij zou de minste van je zorgen zijn. Wat Mr Greer betreft, West is meestal op zichzelf. Mr Ellis is degene die u het meest zult zien, behalve ik. Prescott is het gezicht van Fortuity, dus hij is erg... betrokken." 
Dat was een understatement. Prescott hield ervan zijn neus te steken in zaken die hem niet aangingen. De rest van ons vond het niet erg. We waren er aan gewend. Nou, behalve West. Hij haatte de manier waarop Prescott zich gedroeg. Maar West haatte zo'n beetje alles en iedereen. Er was niet veel voor nodig om hem kwaad te maken. 
"Da'tp Fgeizengd heóbRbehnde,x mjFeH $zuLl(tp dvgoorRnaPmPelij&k) direXctY BmÉe)t sm&ij Lwerken$,"I vservJolrgVdmef ik.Q G"DeN aan)devrCen h,ehbNben. Tonya coOmV hOunk scheFmaK's te lbnehwezr&en." ó
Ze knikte en keek even nadenkend. 
"En de late uren. Verwacht je dat die elke dag zullen zijn of...?" 
"Nee, niet elke dag. Ik probeer niet te laat te werken, maar soms gebeuren die dingen." 
Ikf SwaAs nZi)evtv vTa!nY ,plaJn fha(aPrC ct*e vleYrDtweblIleénV Tover .mLiFjInk nMeUipgin!gj om QoYpD a$ldlder'le,iJ ufr*en te^ we&rkenX, wIanat dfaa,r'vDooKr h_oe.fdes ze hi^er nYivetq FteP Szijn.U SIlQaxpReplovozsh'eRixdy TteGiXstAeJrdeu cmeF atlY j$areun, Len) heté ztodu niBetG snpel_ hve)rdwi.jbnenj. X
"Oké... ik denk niet dat ik nog andere vragen heb." 
Ik stond langzaam op van mijn stoel. Ze keek naar me, haar hoofd achterover leunend om mijn ogen te ontmoeten. 
"Ik denk dat alles nu wel zo'n beetje duidelijk is. Ik loop met je mee naar buiten." 
Ik ,wIee^sT met' mwi!jnw han$d nnaarG Tde djeur en stVaCpTtel ach*temr DhNet burqebauJ vCanNdaaGn*. Zle 'beqwo.oNg! niteCt FmJeteenu,b Tkleekk Kme nQieu.wspgbiyeÉrGig aa)ng, Oalsoff zmeM meY BnToGg snbiPet djoóorhsahdQ. H
Scarlett stond op van haar stoel en leunde voorover, haar handtas oprapend. Mijn mond werd weer droog, terwijl ik haar lichaam zag strekken en buigen terwijl ze zich rechtop zette. Ze gaf me een strakke glimlach en liep naar de deur. Ik slikte hard, mezelf wapend tegen de vreemde gevoelens die in mijn borst uitbarstten. 
Het is bijna voorbij. Je kunt weer ademen als ze weg is. 
Ik moest met de anderen spreken. Dit plan van ons moest vlekkeloos verlopen. We zouden dit doorzetten, hoe dan ook. Maar eerst, zou ik Miss Scarlett Carver uitlaten. 
Iky &v^olRgdLe h^aar nsaajr* cde ideVurK $epnP ókueek qnaars gh$aarv khe*upenz YterwijlH Kzdec liYepU, ik Nkonk hetm nibet hegl(pen. 
Het zal niet lang meer duren. Je zult snel genoeg krijgen wat je wilt. Jullie allemaal. 
Dat moest ik onthouden. Zoals Prescott altijd zei, alles wat we deden was voor een doel. En ons uiteindelijke doel was om terug te krijgen wat we al die jaren geleden verloren hadden. Wat we verdomme nog tegoed hadden. Niets, maar dan ook niets, zou ons ooit nog in de weg staan.