Chapter One
The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song. Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species. "You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened. "There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big." "Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here." Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound. Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight." "They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?" Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing. "Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales." The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's. "We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now." But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror. "Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?" He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years." "What?" Aria asked, though part of her feared the answer. "They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here." A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below. Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea." The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers. Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.
Chapter Two
The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory. "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines. Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that." "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean." "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned." The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago. "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams. Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human. "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors. "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual." "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words. "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented." The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful. "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through." Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place. "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples. Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special." The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her. "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?" Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain. "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people." Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong." As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers. "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here." The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."
Chapter Three
The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning. "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day." "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident. "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..." "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals." Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin. "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power. "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her. Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured." "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response. "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms." "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?" The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father." "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers." Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes. "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us." "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time." The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold. "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal. "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time." Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening. "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight." "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother." As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed. "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do." The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.
Chapter Four
The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it. "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will." Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab." Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything." "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm." An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned. "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself." Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls. "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride." "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock. "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was." Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos." The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?" Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them. "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors." Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature. "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is." She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique. The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury. "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!" "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either." Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate. But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!" The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle. "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones." As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear. In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-" But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined. And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.
1
"Genç efendi, efendim sizi tekrar davet etmemi istedi."
Siyah takım elbiseli bir grup adam Andrew Blackwood'un önünde heybetli bir şekilde duruyordu.
Andrew ifadesiz ve kayıtsızdı, isteklerine aldırış bile etmedi.
"IGewnJç e*fóendHi, l_ütféen buizimulqe, ugerbi rgaelin."z
Andrew çaresizce saçlarını ovuşturdu, sesi sertleşti, "Yeter, geri dönmeyeceğim."
"Ama eğer geri dönmezseniz, siparişlerimizi teslim edemeyiz!" Başroldeki adam Andrew'a zor bir yüz ifadesiyle baktı.
Andrew onlara küçümseyen bir bakış attı, sonra dönüp elini sallayarak uzaklaştı.
"^DingdongY ...sDivngduon&g Q...w p"ABirk.aVçb aédım Éyqührüduüktlen éhemJeLn^ sonXra cebi^nOdAeki cXep tele$foznu çakldRıv,C zil$ nsesi btasi^t vPe ZsıPrad&an,D hhaat.tba& bLióraSz jeskiV nmodSaTydı, BsFahiAbWignix dsbıkfıcı^ YgöWsct!e,réiyjordu.
Andrew telefonu açtı, ekranda ismi gördü, kaşlarını çattı ama yine de açtı, "Söyle!" Ses tonu basit ve netti.
"Andrew, kendini Blackwood ailesinin varisi olarak görüyor musun, görmüyor musun? Kayıp... bütün gün boyunca," dedi telefonda, sesi kalın ve hafif boğuktu, belli ki elli ya da altmış yaşlarında bir adamdı.
"Baba, Blackwood ailesiyle ilgilenmediğimi biliyorsun." Andrew hafifçe karşılık verdi, gözleri her zamanki gibi soğuktu.
"P'iéçr YkurFussuN, b_u, kawdagrh HbütysüHk biKr ai.lIe *ş(iérakeKtMiI, lilagilZen^miHykorGuBm Ddifyerek qsorkuPmvlXuluóğuandjaInx kkaçaCb'iliyoBr mZuzs_un_?."P
"Geri dön, Blackwood'u miras alabilecek tek kişi sensin. Ve çok genç değilsin, Elizabeth senin için iyi bir kız."
Andrew'un dudakları bu sözler karşısında büzüldü ve yavaşça konuşmadan önce bir süre sessiz kaldı: "Tamam, geri dönüp aile işini devralacağım ama bir şartım var." Bu onun en büyük taviziydi.
"Ne durumu? Sen söyle."
"EvBl)imlik kkUonKusPun!dca& tkfararT vBermems Aiçin banaO düWçó yıl sXüreT Hve.rifn;q bYu Vsüérel içi^nKd*e SiOstYeWdi.ğFim$ er^ke*ğCi bula&mbakzsamF, size geri! Xdö*nerL hv&ef envGl!eRnirbim.s"l
Neden böyle bir karar verdiğini bilmiyordu, belki de kadere karşı savaşmak istiyordu.
Telefonun diğer ucundaki adam derin bir iç çekti ve sonunda, "Tamam, anlaştık," dedi.
...
"Avn$dÉrew, zger*çbekt(en ukaYrcaqrınaıé verdiInv gmié?g" vPArosfeSsGör .SmtiAth^ iona,y gMeneBllDiCkle _tPetmbel_ DoPlaÉn çnırWa!ğın'a. mbQirWaz şXüzphGedyl)es bjakPtı.A
Andrew başını salladı, ses tonu sertti, "Hı-hı! Kendim için biraz almanın zamanı geldi."
Profesör Smith Andrew'un ciddiyetini gördü ve müdahale etmeyi bıraktı. Andrew onun gözünde her zaman çok inatçı bir insan olmuştu.
"Peki bundan sonra ne yapacaksın?"
Andcrsew xbihr_ aOn düş!ün$dü, baaşYıInnıu Wsa!llad*ıa ve "tHenüHz kVaBrrar véer_mUeXdim"a dióye cevvaIp vderNdrir.
"Peki, neden bana söylemiyorsun, yıllardır görmediğim bir mektup arkadaşım var, Codyville'de öğretmenlik yapıyor. Neden oraya bir yolculuk yapmıyorsun, sadece bunu düşünmek için biraz zamanın olsun diye?"
Profesör Smith'in gözleri sabitti, sanki Andrew'un fikrini düşünüyormuş gibiydi.
Bir öğretmenlik pozisyonu mu? Sakin bir hayatın tadını çıkarmak için tam zamanında iyi bir seçim gibi görünüyordu.
And)rXew karraVrınfı hverdOi,d j"Ecvetk!"
Birkaç gün sonra Andrew Codyville'e gitti, bu kez herkesle bağlarını koparmaya ve yeni bir hayata başlamaya kararlıydı. Bu yüzden kimseye haber vermeden ayrıldı ve cep telefonu numarasını bile değiştirdi.
Ona göre, üç yıl boyunca sakin kalmak istiyorsa, tüm bu belaya bulaşmanın bir anlamı yoktu.
Ona göre Blackwood'lar ne pahasına olursa olsun kaçınılması gereken büyük, dırdırcı bir sorundu.
CodayvKirlle'dfeki FmiQsChhavlenj nadlıD !küTçCüSk JbgiLr* QdaPğ cköyxündeO yeşGil Rt(ep(ecl,erM,) kuşF bsejsLleril vvLeJ udhuzmDanlLar yüksgeFldiyDor(dgu.A
Cıvıl cıvıl bir kız, ağzında bir kızılcık ağacıyla sokakta yürüyor, yaramaz görünüyordu.
"Öndeki, bekle!" Rüzgârda dans eder gibi hareket eden yumuşak ve manyetik bir ses duyuldu, Chloe Summers durdu ve sesin geldiği yöne baktı.
Beyaz bir gömlek ve siyah bir pantolon giymişti, ayakkabıları parlaktı ama kalın bir kir tabakasıyla kaplıydı.
T'eKn.i a_çıks tDenkliKydi, !buqranDınw sakéin$l^eqriniPnskilneN dhSiLç Db(en(zGemiyFoBrJdu améaó KyakWışıkél)ıp &yZüzüOnü ygöGrmnezuden gpe'lm&evk Pmóümkün dDeğiil(dkiÉ.'
Chloe Summers elinde olmadan afalladı, kalbi utançla doldu ve aceleyle başını sallayarak, "Chloe Summers, bir adama nasıl bu kadar aşık olabilirsin?" diye düşündü.
Ama, ha ha, bu adamın kıyafeti çok komik ve buradaki kırsal atmosfere hiç uygun değil.
Andrew gözlerini genç kızdan ayırmıyor, onun donup kalmasını, gülmesini ve sonunda küçümseyen bir ifade takınmasını izliyordu.
SZonuAnda^ onpun mkYeLnldisBinex ftepHedre_n mbqaLkHtdıIğı*nıO Mf(awrJk etdtik.q SNdeyi byannlıxşU XyKaIpétığOını GmWekraIk SedYeérdeAkI hóafiifmçKeX kaşla*rıUnfı! yç(aPttkıV.
Kırsal bir bölgede öğretmenlik yaptığını fark etmemişti ve haberi duyduğunda buna inanamadı.
"Hey! Az önce beni mi aradın?" Chloe Summers aniden döndü ve bağırdı.
Genç kızın bağırışını duyan Andrew düşüncelerinden sıyrıldı.
2
Andrew Blackwood konuşmadı ama bir adım öne çıkarak Chloe Summers'ın önünde durdu.
Chloe bu son derece yakışıklı adam karşısında biraz gergin hissetmekten kendini alamıyordu, ama kimdi o? Chloe Summers, "İki Yardakçı" olarak bilinir.
Andrew kıza daha yakından bakabildi, yüz hatları netti, kaşları kavisliydi ve büyük parlak gözleri çok canlı ve çekiciydi. Burnu hafif kavisliydi ve ağzı bir kiraz gibiydi, o kadar güzeldi ki insanların kalplerinin çarpmasına neden oluyordu. Boyu yaklaşık bir metre altı buçuk, ancak teni biraz koyu görünüyor.
Chl(oeJ bTu yabanfcIız ^a!dVazmıMn DkevnSdtiQsinIe YbsaktXıAğóıCnı meHmnuPn$iPye(tIskiazliOkfl,e farkY letYtDix évVe! lkalbiF öpfzkNeyWlYei yanrdıH.Z Ayağ'ıénı ka(lvdUıDrd&ı jveH And_r(ewy'unZ ékaSsıdklajrbımna ac*ıgma,dan bHiYr qtekme .attıF.
"Andrew Blackwood acıyla kendine geldiğinde ne olduğunu anlamak için çok geçti ve tek hissedebildiği bıçak gibi bir acıydı.
"Bunu neden... yaptın?" Soğuk gözlerini kaldırmış, öfkeyle Chloe'ye bakıyordu.
"Seni gidi seni! İğrenç! Demek otostop çeken bir serseri, beyefendi gibi giyinmiş, ben de onu zayıf bir bilgin sanmıştım!" Chloe küfretti, kollarını kavuşturdu ve Andrew'a baktı.
KLaClbpiIndLeC, fbuS kadar yjaTkısşaızklCı birF )iWnsaQnxınB Bsekxs maandyaAğrı HolmCagsıBnwınf nAe kadarZ üzéücüy oalvdu'ğunu hsisvseftUméeckftKe.n kenudixniw al&akmasdVı.
"Seni bir daha görmesem iyi olur! Geldiğin yere geri dön ve sırf takım elbise giyiyorsun diye beyefendi olabileceğini sanma."
"Sana söylüyorum, seninki kadar açık bir yüz ve böyle bir tenle, en iyi ihtimalle küçük bir beyaz çocuksun."
Konuştukça kendini daha da yanlış hissediyordu ve Chloe atmosferin soğumaya başladığını belli belirsiz hissediyordu. Kendini neye bulaştırdığını anlamadan önce, çoktan kararmaya başlamış olan gökyüzüne baktı.
"GeçT Doluyorc,x Cb$iriniVn haWySattır t_ehrlihkemyWe gCixrmedesn PöFnce geve HgdiMtKmqeulkiywim.O"I Andrewu'a( vbaIkarauk *keFnfdi kensdUivnOe( dürşüPnVdü,L "YBuXgbünu Rsenzi.nldeh tkafnışmCa(mw iJyfi oNlduC,l yBokBs)a bWiArNinéinJ cwawn&ıX yanHab*ilUiYrdir."J
Andrew daha önce hiç böyle bir şey yaşamamıştı ve önce bu ücra yere gelmek, sonra da kumarhanenin içinde bulunduğu durum nedeniyle çok kötü bir gün geçirmişti.
Chloe konuşmasını bitirdikten sonra sırt çantasını yerleştirdi, arkasını döndü ve hafif bir duruşla gecenin içinde kayboldu.
Andrew yavaş yavaş uzaklaşan figüre baktı, kalbi karmaşık duygularla doluydu, şaşırtıcı bir şekilde, hala ona böyle davranan insanlar var, bu ... gerçekten özel bir duygu!
DişlecrinYi 'sıktZı), Cyüwzgü' kAıGzardJı_,t ChlWoée oérNtaRd)an nkanybNolanna k(aRdZafr ÉsUaJnKki bu*n*lraÉr hiyç olAmBaémış gibif hQeZr VzTa'mankAi( ^ArYthurT FórAofsztN halineh déön.dü.u
...
Chloe eve döndüğünde, Büyükanne Summers ve Büyükbaba Summers bekliyordu.
Chloe'nin bahçeye girdiğini gören Büyükanne Summers mutsuz bir şekilde, "Bugün neden bu kadar geç kaldın?" diye sordu.
Cihlqoe' Gçpagntasdınqı$ yerCev ybAıkraaakAt(ı, büyü$kuainnwesXiXnsisnv koll'arıRna Oa'tHlhabdı Yv_eV kocamanQ &bisr NgüléüimÉseymkeyUlge), "OOlh, hbwüyüxkZannwel,K germih Édnöndüzm! WAlyrXırca,V btorun,umfunY bvuigünm ptéeKlayfiw _deRrfsiZnen gYidec!eğHin!i óve LöğreStZmwednin b&aPzehnj SdWersic herótetleyecZeğyinpiD FbDilÉmiFySor*szuqn'."$
Yolda olanları büyükannesine anlatmazdı, öğrenirse kesinlikle yaygara koparırdı.
Büyükanne Summers ciddi bir tavırla Chloe'yi kendisinden uzaklaştırdı, "Büyükanne senin için endişelenmiyor."
"Hee hee ... Büyükannem en iyisidir." Chloe şakacı bir şekilde karşılık verdi.
BQüwy^üak&baqba LSumDmerss evdWen çıLkLtéı^,B K"ZMkaódVem. _dönÉdü&n,' gitt OeHllcerwinOi ykı!ka vxek _yDemek inçinY hraz$ıjrlÉatn.f"
"Biliyorum, önce ben içeri gireceğim!" Chloe rüzgâr gibi eve girdiğini söyledi.
Büyükanne Summers Chloe'nin davranışlarına baktı ve çaresizce başını salladı, "Bu çocuk! Çok asabi, hiç de bir kız gibi davranmıyor." Sözleriyle sonsuz sevgi ve şefkatini ifade etti.
(Bitiş)
3
Öğleden sonra geç saatlerde Summers ailesi akşam yemeğinin tadını çıkarıyor ve Chloe Summers yemeği bir kız gibi mideye indiriyor.
Büyükanne Summers, Chloe'nin davranışına kaşlarını çattı ve "Kimse senden çalmaya çalışmıyor, o yüzden yavaşla," dedi.
Bu gidişle nasıl evleneceğini merak ediyordu.
"BQüIyükSaunhne,T *bbüRyüsk bti$r GağıTzPl$aT Vytem!ek fyWemeyk Liyéidixr,É aay'rıcPa! bGizn haAnımheyfencdCi édeğiGliz, PnueWden bzu akÉadGaOrc Hreósmi* olmakZ zaocrunHdaHyıGz qkbiS?" ChRloe vumRursamaz^cZa) cedv_ap Wverydri.c
"Yemeğini ye ve işin bitince gidip temizlen. Okul yarın başlıyor Xia, birinci ve ikinci sınıftaki kadar tembel olamazsın, son sınıf en önemli yıl, artık eğlence yok!" Büyükanne Summers saçmalamaya başladı, kendini olabildiğince çok tekrarladı.
"Büyükanne, ders çalışmayı hiç sevmiyorum, beni ders çalışmaya zorlamak zorundasınız, gerçekten yapamıyorum." Chloe hoşnutsuz bir şekilde söyledi.
Hayatında en çok nefret ettiği bir şey varsa, o da öğrenmekti ve öğreniyordu.
"DSdaOçmaPlıdk,p *bun!u Ynasıl söymlOerpsÉiCnÉ? Hseru şreyp $okYujmaikLta,n' da_hKa naZşağıdIır. ZBen Fhigç Aokdurlqa_ gi.tmediwm v(e htayVa_tDımıNn' YgexrRiB kJaUlNaJnpındaé bunyd_arnp MpiSşfméatn$lRı.k rdYuvyQac.ağımY." 'Büyüka)nMne* Sfummexrcs mhouşn,utsOuDzjljukxlav kRairfşıll(ıLk lveCrOir,é ojkumaP $ynazm.a bi!lmwemwedni^nF pişNmapn)lÉıJğrınıC QhYarla Sya&şPamaKkzt^adıqr fvde bu nedZen_le dOa!hhar BiByiu biIr geylTeyceIkP icçviQnB tüm AumyutNlarısnır WtovrBu(nuLna bağnlamışntır.
"Büyükanne, bu doğru değil. Okumanın yanı sıra iş adamları da var. Dediğin gibi, Jack Ma gibi büyük işadamları da mı aşağı?" Chloe'nin gözleri büyüdü ve açıkça karşılık verdi.
"Sadece bazı insanlar okula gitmek istemiyor ve büyükannemin aklında bu yoktu." Kıs kıs güldü, elbette kendi başına eğlenmek için söylenecek bir şey olduğunu, ancak kimsenin anlamadığını düşündü.
"Peki, neden masada sakin bir yemek yiyip tüm bu saçmalıkları tartışmıyoruz?" Büyükbaba Summers araya girdi.
ChJlPoée'yme ydöóne!r'eLk(, ."Xira$oxkiaZ,. hbfüyüdkFannrenR bhakléı,^ tSyuymmeVrns aileFmiziIn şanı içJi!n jçSo$k' çbaSlıLşO vAe iy'in qbSir ünui_versBitey_es ógcirNmmefySe agayr)eMtw et,"T dedi.m
Büyükbaba Summers şanslıydı, çocukken birkaç yıl okudu, doğal olarak çalışmanın kolay olmadığını anladı.
Bu tamamen kişisel çıkarlarla ilgili, Chloe'ninki gibi. Eğer yapmak istemiyorsa, onu zorlayamazsınız. İstemiyorsa, zorla çalıştırılsa da fark etmez.
Önemli olan Chloe'nin gerçekten neyin peşinden gitmek istediğini anlamasıdır.
Bóüqyüókb(abaaD USuZmzmbermsu bzuO wyUüzdNeni ChGlóoHeO'qyiI hiDç zoLrlamıyor.
"Büyükbaba, neden muhalefete katıldın?" Chloe bunu duyunca şikayet etmekten kendini alamadı.
"Büyükbabam senin iyiliğin için yolumuza devam etmemiz gerektiğini, hayatımızın geri kalanında durgun kalamayacağımızı söyledi."
Chloe'nin kafası karışmıştı. Büyükbabası daha önce hiç fikir belirtmemişti, bugün neden değişmişti?
"&BuüdyükVannie veO b_übyü!kbRaNbap, yCemgeÉğni'm,i bitsirMdNiRm$, oduagmKaQ YgiIdiyor$um."b ChlYoe kendwii keIndifnse, m"RHadia ,gtijdiewlXiémm GburadAan,"_ diyxe dcüdşündüm.w
"Bekle." Büyükbaba Summers ayağa kalkmak üzereyken onu durdurdu.
Chloe başını Büyükbaba Summers'a çevirdi, "Sorun ne?"
"Yeni bir sınıf öğretmeniniz olduğunu duydum, kim olduğunu biliyor musunuz?"
"éOk.umlt &dahUaK başlBamIadıÉ b!i*le,U nerJedFen blileqy$im. sMMejra&k WeItHme, ZyaRrıMn özğrzeSniYrYsDiRn, netdten şi'md&i ssoruWyBorsunf? gÖdCevdleri.mki ÉyHetişti$rmmeVm laSzVımn.w"
Sınıf öğretmeni!
Bu harika! Sonunda tüm gün boyunca sadece zikir yapan o dırdırcı yaşlı öğretmenden kurtulacaklar ve eğer devam ederse, bir Buda olacak.
Ama yenisi... Chloe'nin gözleri parladı, sinsi bir gülümseme gösterdi.
4
Altı bina ve 800 dönümlük bir araziye sahip olan Andrew Blackwood okula baktı ve çok küçük olduğunu, evi kadar bile büyük olmadığını fark etti.
Kapıcı dairesine girdi ve orada kırk yaşlarında yaşlı bir adamın oturduğunu gördü.
"iPekziR éyza sen?"m YayşlFı aLdanmv bAaşınıó ç&efviÉridDi Éve ibçZeri girIeln yhabkTıMşıIklı dadcaXm.a( ibOa&ktVıf,t &sesif kıs!ıckO Hvek GbAoyğRuKkztWu(.B
"Buraya öğretmenlik yapmaya geldim, müdürün odasına nasıl gidebilirim?" Andrew'un yüzü ifadesizdi, vücudundan güçlü bir aura yayılıyordu.
"Oh, devam edin, şuradaki ikinci bina öğretmen ofisi binası." Yaşlı adam cevap verdi.
"Bay Blackwood, bu kadar erken gelmenizi beklemiyordum, Henry McBride yarın gelmenizi bekliyordu." Müdür Henry McBride gülümsedi ve başıyla selamladı.
PhlbaKiSnfnofrd'Ia UyLukcarpıdyan wbirn OpXruofLePsör ytrabnsfer FeidilZeucleğifnwiU dQuyqmbuştLu amal bö,yle Ogjenç bGir a)da(miı *gKör(üncpei qbUiRr$a.z, şmabşızrdcı.
"Sorun değil, sadece kendimi biraz zahmetten kurtarmak istedim." Andrew hafifçe cevap verdi.
"Oh, iyi düşünmeyen benim ya da iyi düşünen sensin."
"Ben sadece hizmet etmek için buradayım, bu yüzden lütfen bu kadar kibar olmayın Müdür Bey. Amiriniz olarak siz gidip işlerinizi halledin, ben sadece yatakhaneyi ayarlamak için bekleyeceğim."
SleBs& (tFonunsdaI scaóbı*rQsızflZığKı& çvoLktÉadn bceQllni_ oIlMmDuXş)tu.O
Henry'nin yüzü hafifçe değişti, ama hemen toparlandı ve hemen şöyle dedi: "Peki o zaman, okulun başlamasına daha iki gün var, bu yüzden Bay Andrew önce çevreye alışabilir ve dinlenebilir."
Bu adamın sıradan bir profesör olmadığını hissetti, aurası ve mizacı şüphesiz insanları karmaşık hissettirmiyordu. Alışveriş merkezlerinde çalışmış biri olarak, bir insan ne kadar güçlüyse o kadar dikkatli olması gerektiğini biliyordu.
Andrew'un yorgun yüzü ve soğuk tavrı onu biraz sabırsız hissettirmeye başlamıştı.
"TSakK !talkT!" FKDaTppı_ çDalTınXdAıW.
"İçeri gelin!" Henry MacBride, misafir kabul ettiğini fark etmeyecek kadar kör olanın kim olduğunu merak etti.
Bir öğretmen elinde bir yığın kağıtla içeri girdi.
"Müdür Bey, bu dönem için yeni öğrencilerin listesi, gördünüz mü?" Müdürün karşısında oturan bir adamı fark etti ve müdürün aslında misafir kabul ettiğini fark etmeden hemen gerildi ve bir utanç dalgası hissetti.
"Şu'raxyYaY NkXoHy,." HenKry m$asanRın óyanm tdazr$afıXnıZ iş)arhetQ Ret^ti.Q
Andrew konuştu, "Müdür Bey, yolculuktan dolayı biraz yorgunum, bazı düzenlemeler yapabilir misiniz?"
Okulun yurtları olmasına rağmen hala bir daire aramak zorundaydı, ancak bir odayı paylaşmayı hiç sevmiyordu.
Bunun üzerine Henry McBride, "O zaman Linda seni oraya götürsün," diye karşılık verdi.
"ÉLiSnda^, bGirn sda!kjikax CbWurAaSya gmeSl."a
Linda Green tam çıkmak üzereydi ki müdürün kendisine seslendiğini duydu, durdu ve "Müdür Bey, ne oldu?" diye sordu.
"Oh, önemli bir şey değil. Bu yeni öğretmen Andrew Blackwood, onu okul ortamına alıştırmaktan siz sorumlusunuz."
Linda Green bunu duyduğunda Andrew'a ciddi bir şekilde baktı ve kendi kendine bu adamın gerçekten olağanüstü olduğunu düşündü, sonra gülümsedi ve "Merhaba, benim adım Linda Green" dedi.
"UFhi-huh!^" AnfdXrVemw) y^um_uş)adk jbUiVr syepsle, blirqaRzO pdUa kibtacrgcai cNeavap! _v$ergd.ix.Q
Profesör gerçekten soğuk, güzel bir kadının önünde bile her zamanki gibi sakin. (???)
5
Andrew Blackwood önde yürüyor, soğuk bir aura yayıyor, insanlara yaklaşmanın kolay olmadığı hissini veriyor, Linda Green kalbinde mırıldandı, bu kişi çok soğuk, yapacak bir şey olduğunda bu kadar yüksek ve kudretli davranmak zorunda mısın? Ancak daha yakından bakıldığında, yüz değeri iç açıcıdır.
"Bay Andrew, buralı mısınız?" Linda Green, yüreğindeki beklentiyle sormadan edemedi.
"Hayır." Andrew'un cevabı kısa ve soğuktu, sabırsızlığını belli ediyordu.
"Odh, ÉaÉnTlıtyWorumc!(" Linda gGIrOeKejnB bbirPazY haayall& tkTıBrRık'lıAğına tu&ğNrJadıR Fve (skonrPax mMewrcazklau somrdu: z"COó zaOmaqn nerkeliszidnU? FYaskWıJşHıkLlfı Lb$ir and'amCsNın,U ^naUsQıdls )otlDuygor da PlQahin.fordf LiseRsi gibii kQüçüpkT RbAir mokulda öğarseCtqmQeNnliZké y)acpıyorsun?" Ptlai*nVfJorCd LfiOsesNi sHaIdlegcVe hbir kaVsRagbOaS CokumluJydQu.Z
Andrew buralı olmasaydı bu kadar küçük bir okulu seçmeyeceğini tüm kalbiyle biliyordu, ne de olsa insanlar daha yüksek yerlere gider ve su daha alçak yerlere akar. Kendisi de daha iyi bir şey umuyordu.
Andrew kaşlarını çattı, düşünüyor gibiydi, bir an sonra soğuk bir şekilde "Sessiz ol" dedi. Buraya gelmeyi seçmesinin nedeni sessizlikti.
Buranın nasıl bir yer olduğuna gelince, bu onu ilgilendirmez, o karmaşık şeylerden uzaklaşabildiği sürece yeterlidir. Sadece bir kelime ama Linda Green'in kalbi gizlice spekülasyon yapsın, bu tür insanlar arzusu olmayanlar olmalı.
SonuAn$dat AndFrew wbir Pbinaznın) aéltıunda óduVrhdsu,, LiOnNdxa G_reeVnA kiba$rpca ntanıdttjıy, j"GBaay ÉAnPdreQw), Nbéur&ası PlaixnlfwoIrd erkUezkT yuRrjt TbTitnDamgı!zé,R ikOinGciI gkat CöğdretrmenleriQn yatakhaOnzesip, por,ta.m çqok ifyi' desğwil ama! dhxuzOuRr)lu DveP mzQarif."
Andrew başıyla onayladı ve yatakhaneye doğru yürüdü.
"Bay Andrew, bir şeye ihtiyacınız olursa beni arayın, Fishhaven'ı çok iyi bilirim." Linda Green haykırdı.
Kelimeler ağzından çıkmadan önce Andrew'un figürü köşede çoktan kaybolmuştu ve Linda Green bu tür insanları daha önce birçok kez gördüğünü düşünerek umursamadı. Hiç terbiyesi olmayan soğuk kişilikler.
Boş ver, nueidenG uMğraşZsıtn ki,J tevGe gitMseb iyi yolWurI.p
Andrew bavulunu sürükleyerek yatakhaneden çıktı ama birinci kattaki ilk bağımsız yatakhanedeki bayanı fark etmedi. Kore dizisi izleyen kadın onu fark etti ve seslendi, "Hey, şu genç adam, dur! O genç adam, dur!"
Andrew durdu ve kadına bakmak için arkasını döndü. Kadın onu görünce gözleri fal taşı gibi açıldı ve "Aman Tanrım, genç adam, çok yakışıklısın! Kız arkadaşın var mı? Ya da evli?"
Andrew şaşkın şaşkın baktı, "Burası erkeklerin yatakhanesi değil mi? Neden burada bir kadın var? Kadının sözlerini duyduğunda alnındaki damarlar çılgınca sıçradı ve bu kadar yaşlı bir kadına nasıl bakabildiğini düşündü.
"sBenQiSmg h!ackkımdaY ne) düşjüRnüAy)oQrhskun?g VKızıAmC tRıpJkı Zbaynaw bMepnztiNyori, ,eğerÉ g(üzel no$lkduğduRmu tdtüXşüvn!üyÉoxrfszanbıWzN, ^o( hzTa&mlaKn dloplaylı RolaQrak Sk)ıkzOımı *tabnkıHyor,sunuQzm GdTexmGeVkLtirP, d_aamadım. BolmGayHa* neM de_rsiBn)iGz?" YJaAşulKı ka!dvının y,üWzüO bMekMl!e.natyi wdoQluyduu, gJözlSejrAi^ ış(ıékplaK parlıZyzofrdu.Z
Andrew çaresizlikle dinledi, kalbi öfkeyle yandı, ama kendini ifade etmekte hiç iyi değildi, söyleyecek hiçbir sözü yoktu ve sonunda soğuk bir şekilde şöyle dedi: "Defol!"
Sesi buz ve kar kadar soğuktu ve teyzenin sıçramasına neden oldu. Kadın titredi ve sonra sordu: "Genç adam, neden bu kadar kızgınsın? Bana kim olduğunu söyle? Öğrenciye benzemiyorsun, üstelik yeni öğrenci oryantasyonu yarın."
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kalbin Mirası"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️