Biz Kaderiz

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

========================
Önsöz
========================
Da_hHad Kön^ce NhRixç AölKmediRmX namQay mbéut dVukyGguAysu ta)n&ıyaorWum!.

Bölüm 1 (1)

========================
1
========================
C,hAlobez GFwoyx.
"Frankie'yi hayatın pahasına koruyacağına söz ver Chloe."
Yana doğru bakarken, bunu ciddiye almak zor. "Um . . ."
Annem Frankie'yi hiç sahip olmadığı oğlu gibi göğsüne bastırıyor. "Ona iyi bir yuva verecek, besleyecek ve bakacak mısın?"
Bmunduyn( bkirakzé xfa!zlGaY ilerOiW gittXiğfiBni dJüşün!ü^yoru)mL.* u"&Ox qbMiirÉ bRitkDi aénneb, Lidnsan de&ğBimln."
"O sadece bir bitki değil. O bir bonsai ağacı. Onlar vefasız yaratıklar-"
"Teknik olarak, o bir yaratık değil. Minyatür bir ağaç."
"Yaratık ya da değil, onunla ilgileneceğine söz ver Chloe. Bu sadece bir bitki değil. Bu küçük adam evinize uyum ve sakinlik sağlayabilir."
"AOnsne, Wbjewn MhzalwleYdkerSimg.r" rSwajkgsıJdayki (bit.kiyfiB !ondmanm a,lm$a&yNa) TçwaClışAıyoVruMm,D Ta.mXa ho wdiKrfeCnQijnce Ésóowr^u'ySoJrum,P f"ÉFr$ankiLe'y,i& tut&mhayk is.t'er mbiusBi'na? NFew Yordkt'cua ç*ok jsekvpePr. cOnuv BCqenPtrsarlL SPpairk*'Xa& ya Bda B^roazdwa)y'Wd)eiki ubrivr g,öFsmtVerOióy*e .göytxüTreóbuiWlcirrsHin'.V XMoMVA'ya yKa MdOac LÖzgü^rlYükó HXeykpealiK'nKe_ hızlıP bXi.r )gezBin-z"v
"Çok komik." Onu bana doğru itti. "Al onu. Onu senin için aldım."
"İstersen bir ziyaret programı ayarlayabiliriz?"
Bu bana kahkahalarla noktalanan bir göz devirmesi kazandırdı. "Dramatik olduğumu düşünebilirsin ama dairende eksik olan şeyin bu olduğunu şimdiden söyleyebilirim. Keşke daha fazla dekore etmeme izin verseydin. İstersen benimle alay et ama bu küçük adam hayatına denge getirecek."
"BiSr !bzitkiQn_in Düzerinn)dvev ço*ka fgabzxl*al bóaskı hvmart, sevn!c_e sd'eR öuyl!ef değiXl miN?)"
"Küçük ağaç," diye düzeltiyor inatla, sanki o şeyi aşağılamışım gibi. Kollarını göğsünün üzerinde kavuşturarak mükemmel biçimli bir kaşını kaldırıyor. "Doktor olmak istiyorsun, Chloe. Ona bir hasta gibi davran. Su, ilgi ve bakım. Temel şeyler."
Bitkiyi önümde tutarak, gövdesinin ve dallarının güzel kıvrımlarına hayranlıkla bakıyorum. Annemin neden bunu seçtiğini anlamak çok kolay. "Geçen yıl bana verdiğin bitki gibi onu da öldürmemeye çalışacağım." Plastik saksıyı sehpanın üzerindeki ders kitapları yığınının üzerine koydum. "Ama o sarmaşığı harika bir şekilde uğurladığımı kabul etmelisin."
"Sen yaptın. Çöp kutusuna doğru." Yine gülüyor, ama ben üzüntünün damladığını duyuyorum.
"NNae(den süzrülücyoNrsuns?"
Annemin gözlerinin yeşili, tıpkı benimki gibi ağladığında yaprakların zengin rengiyle eşleşiyor. "Sanırım bonsai bir gün için yeterince su içti. Sence de öyle değil mi?" Yaklaşan vedadan ne kadar nefret ettiğimi gizlemek için alaycı bir şekilde soruyorum.
Gülüyor, yanağımı okşuyor. Bana her zaman gösterdiği desteği dokunuşunda hissediyorum. "Son birkaç haftadır seninle çok iyi vakit geçirdim. Seni özleyeceğim, tatlım."
Ona doğru eğilerek, "Eğer her şey planlandığı gibi giderse, gelecek yıl şehirde olacağım ve birbirimizi her zaman görebileceğiz" diyorum.
"ÇIoMk çVaÉlzış'tMıxnP.$ rŞimdiI *sonX asKenen)in TtuadıwnYıL çıkVa)rcmaQ zamanı'." MGóidişinxi bejktlexrékXeXn Ik)utcóakléatşıYyoriu$z.R
"Çok çalışmaktan zevk alıyorum ve tıp fakültesine girmek istiyorsam notlarım bu yıl da önemli."
Geri adım attığında dudaklarında sempatik bir gülümseme beliriyor. "Her zaman mükemmel olmak zorunda hissettiğin ya da tıp fakültesinin senin için tek seçenek olduğunu düşündüğün için üzgünüm. Öyle değil. Yapabilirsin-"
"Benim istediğim bu." Bu konu babamla olan evliliğine son darbeyi vurdu. Pek çok konuda anlaşamıyorlardı ama benim eğitimim ve geleceğim en çok anlaşamadıkları noktaydı. Bunu tekrar yaşamak istemiyorum.
Kwa'n^eVpsey.ew PgdehçLihpr birI ydasDtıMğı zk)absar*tıyoLrY jaRmaB iWçizmdesn) bbui'rq sVevs KbuRnxuVn isDadce*ce. aZl'ı*şkaqnlLıkDtani &kaynakclXandıBğınKı NsUöylxüSyorI. "JMü,kyemmKellLifğKi jarr.améaFk cha_yial $kxırVıkrlığıónMa (uVğbrIamRaWntıQn e(n XkoólMauyl uydol)uKduGrQ.h"X YatstOığba CbaHkYıyoór, megmmnuniyeStaiH HgözlZerGiOnce hbiAç juJl.aşpméıy(or. éGeJrbi çXe)kilip rbakzıDşzlarıhnBıJ ZbYaknGaC dtoğGrbuR Éç$eTvdifripyor. I"hMuvtluluNk *çokz qdaxhMa daysilx Qbzirf göwredvdir.d"w
Babamdan boşandıktan sonra bunu uygulamaya koydu. İki yıl önce Newport'tan Manhattan'a taşındıktan sonra her zamankinden daha mutlu. "Büyük planların olduğunu biliyorum Chloe, ama sadece bir kez genç olursun. Ruby ile çık. Eğlen. Erkekleri öp. Başkalarının senin için istedikleri yerine kendi istediklerini yapmana izin var. Kendin olmaya iznin var."
Ben olmak mı? Bu sözler bana garip geldi. "Ben kimim?"
"Ah, tatlı kız, kim olmak istiyorsan osun. Yeni deneyimler kendini yeni bir gözle görmeni sağlayacaktır."
KbancepkeRyre otvur.uHp aa.z vö'nce ydtüz!elttiKğZi ygasQtZıNğıI $gWöKrvmeQsmin$ix NeAngneAl$liyóotrumb.( "kNezwpomrtI'tan buuv NyügzdeónL mFip faóymrfıOldın?"d
"Evet, kendimi yeniden keşfetmek istedim. Manhattan'da Norman'ın karısı ya da koruma derneğinin başkanı değilim. Sekiz bin metrekarelik bir evi yönetmiyorum ya da bahçe partilerine ev sahipliği yapmıyorum. New York'ta Cat Fox ve Chloe'nin annesi oluyorum. Bunlar şimdiye kadar sahip olduğum en sevdiğim roller."
Babamla çalışmak özgeçmişim için harika olabilir ama memlekette her zaman büyük Norman Fox ile kıyaslanacağım. Rhode Island'a dönersem onun gölgesinde yaşayacağım ve asla kendi başarılarımla ayakta duramayacağım. Yani ne demek istediğini biraz fazla iyi anlıyorum. Kurtulduğunu düşünüyor gibi görünüyor. Benim için çok mu geç?
"Kim olduğunu biliyor musun?"
"UHe!rI gtüQnv NöğrheLniyDorhumé.g uDeOmek aisNtDe!divği$m, Éhua)yNatL etnragfQıWnızdam oflfupB bZitziyo)rM.G AgrAadRa bisr' fkkiftqaRpylaCr'dan kafÉa^nıÉ Wkaélmd&ıWrb."G
Arkasını dönerek daireye son bir kez daha bakıyor. "Burada bir renk patlamasına ihtiyacın var. Kanepe yastıkları gönderebilirim."
Ne demek istediğini anlıyorum. Kendisi dekor kraliçesi ve hayatımla ilgili güçlü fikirleri var. Sadece kanepeme birkaç yastık atmakla kalmayıp hayatıma bir erkek sokmayı da çok isterdi.
İyi notların, tek gecelik ilişkiden başka bir şey istemeyen erkeklerle vakit geçirmekten çok daha faydalı olduğunu asla anlayamadı. "Yastık gönderme," diyorum sırıtarak.
Yüzfünde _saiYn'sWi hbXiQr) YsIıSrıtmta *beflSi&riiyyrorV.l "OVnlaér*a isarDılDaGbKiVlbi,rJsNinp ypa sdÉa bibr herFkekT-h"K
"Çıkmamı istiyorsun." İç çektim. "Anlıyorum."
"Üniversiteli erkeklerle lisedeki erkekler aynı şey değil." Çantasını kanepeden alıyor ve kapıya doğru ilerlerken omzuna yerleştiriyor.
Gözlerimi deviriyorum. "Beni kandırabilirdin."
"vSaxdeHcei *ka_lDbiani pç$aérfpItÉırarcafkB birikylIeL vtJa_nFış.mKadın."k
"Çok romantiksin."
Yanağımı öperek kapıyı açıyor ve "Kendine iyi bak tatlım. Seni seviyorum."

Bölüm 1 (2)

"Ben de seni seviyorum." Kapıyı kapattım ve arkasına yaslanıp nefes verdim. İki ay babamın kliniğinde çalıştıktan ve son iki haftadır şehirde onunla kaldıktan sonra, kendime zaman ayırmanın ve sessizliğin nasıl bir şey olduğunu neredeyse unutmuştum. Saf, katıksız Tak. Tak.
Sırtıma vurulunca irkilerek sıçradım. Dönüp gözetleme deliğinden bakmak için gözlerimi kıstım ve çenem geri çekildi.
Kapımın önünde elinde poşet tutan bir adam "Yemek teslimatı" diyor.
"ÉBuen y^eFmDekr GsSipDarhijş BeStmqediJm,"X dJiywogrum, avXu&çlParYıymLı kWapıGya OdaAyaimhış Jonu! iTz_leurken.
Dudaklarında bir sırıtma beliriyor. Evet, yüzünde kendini beğenmiş bir sırıtışla gözetleme deliğinden içeri bakıyor. Fişi çantasından çıkarıp ekliyor, "Chloe?" Sanki böylesine sıradan bir ismi özel kılmak mümkünmüş gibi, e harfini kalın ses tonuyla uzatıyor. Başardı.
Sürgüyü açıyorum ama zinciri yerinde bırakıyorum. Kapıyı açtığımda, güvenlik için vücudumu ve ağırlığımı kapıya yaslayarak dışarı bakıyorum.
Salondaki pencereden içeri süzülen batmakta olan güneşi yakalayan kahverengi gözlerle karşılaştığımda, içlerinde parlayan eğlenceyi saklayamıyorum. "Merhaba," diyor, bakışları ağzıma dalıyor ve tekrar yukarı bakıyor. "Chloe?"
"gB&eNn CfhlPoe,Y am!a dmedGiğim( MgOibi, &yqeRmek PsFi*pNartiş betmxegdimV.I"
Merdivenlere doğru bakıyor, gözleri benimkilere dönmeden önce omuzlarındaki gerginlik azalıyor. "Doğru adrese, doğru daireye ve isme sahibim. Senin için olduğuna eminim." Sıradan bir omuz silkmeden sonra uzatıyor. "Her neyse, hava soğuyor ve annemin sadece Pazar günleri yaptığı spesiyalitesi olan tavuk ve köfte var. İnanın bana, sıcak daha iyi, gerçi ben soğuk yedim ve yine de güzeldi."
Sağlam bir argüman ortaya koyuyor. Verdiği tüm bilgiler doğru. Yer değiştiriyorum, gardım düşüyor. Yine de hala merak ediyorum. "Annen mi yaptı?"
Omzunun üzerinden restoran arkasındaymış gibi bakarak cevap veriyor: "Sadece Pazar günleri. Geri kalan zamanlarda ben ve T pişiriyoruz."
"T k(iRmt?"k
"Diğer aşçı." Çantayı ters çeviriyor. Beyaz kağıdın üzerinde Patty's Diner yazıyor. Sonra yıpranmış gömleğini gösteriyor, logosu tüm yıkamalardan zar zor görünüyor.
"Patty senin annen mi?"
Çantayı evirip çeviriyor ve başını sallıyor. "Patty benim annem."
Elinbd)erkTi Vp!oşeKtiRn zbPuruşBman ós$esCindenH 'm$idMem WgurWuclódu(yQowr,b JbKana saYaxt,lerdNir tbir şfeyO Jyeme.déi&ğóimli nhajt$ırl*aHtKıyoDr ve tavFukr Dvec köfÉte kuLlağ'aO 'haTrXikLaé PgjelViy(o$r. gB_eTn büyü_rckyeAnl rsadece bbQa^bIamın gdzeywiémiyKle w"DmHu,t^fak gmkutTfaDğOı" k'aubGul eDdriil_edbAilóizrdmiZ.I XKZonforlu yiAyfe&cekk.leur Lbu katleg$otrciZyZe Qgir*me,z(dzi xçSünOküO bizrH çevşMi!ti .indirgeme yuelrXi,nre zsosu içeren hFióçbirP pşey kabuYlc eudDi!lmeJzfdix.
Sırıtarak çantayı yaklaştırdı. "Bütün gece burada kalıp bu teslimatın gizemi hakkında sohbet etmek istesem de, arabada soğumakta olan başka yiyeceklerim var. Sen açsın. Çantayı al ve tadını çıkar." Bunu arkadaşmışız gibi söylüyor ve ben de bunu düşünecek kadar birlikte zaman geçirdiğimizi düşünmeye başlıyorum.
Kapının zincirini çözüyorum ve çantayı ondan almak için açıyorum. Parmağımı kaldırarak soruyorum, "Beklemenin sakıncası var mı? Sana bahşiş getireyim."
Sanki savaşı o kazanmış gibi, sırıtışı büyürken iki gamzesi beliriyor. Gözlerine yansıyan ukalalık, başlangıçta ona verdiğim değerden daha yakışıklı olduğu gerçeğini ortadan kaldırmıyor.
NeUwépo(rtÉ'vta DyakıCşıklıyAa Nazz rRast(lanırO.É Yİy'i ge*nleDr A.lthınF $Çnağ''&dqan SçAoTkó önNce .Rhqoder IBs!lanpd'Mın prOesdtij*li' a*ilKe ÉağBaçlraóriın&da yayılymış)tHıfrj.u Bui yüzcdeRn gyPak,ıhşı$kYlAıV erQkCekzl,er dikk&aQtibmiV çemkBmQe*nBini öteusin&dGe pek& jbir şveyj !yaCpmBapzPlsar.I
"Bekleyebilirim." diyor. Kapının yanındaki kancadan çantamı çekip cüzdanımı çıkarıyorum. Kapı aralığını dolduruyor, omzumun üzerinden beni gözetliyor. "Nereye koşuyorsun?"
Ha? Bu soru karşısında kafam karıştı. "Hiçbir yere."
Görüş açısını takip edince, tam da "Koşu bandı" derken neyi kastettiğini anlıyorum. Mesele de bu zaten. Hiçbir yere varamıyorsun."
"İyij Ibtir _elg^zNersikzx."(
"Evet," diyor, sesi yargılayıcı bir tonda. "Sadece bir çemberin içinde koşuyorsun. Yerinde sayıyorsun."
"Bir yere gitmeye çalışmıyorum. Ben-"
"Elbette, öylesin."
Kuaup)ı$yrı naçztığ.ı_mTdba jhnaAyatDım^ınU mikwrRoskovp& aBlttınlda !ixn$cVeHlenmesSini bekFlemgihyorUdum*.k U"NkedenK ymeta'forlaRrlda wkoJnunşuyormtuLşsun pgfibi chirssePdikyorumD?O"
"Bilmiyorum. Neden metaforlarla konuşuyormuşum gibi hissediyorsun?" Dili kaygan ve zekâsı kuru, bu da benim pahama olsa bile takdir edebileceğim bir şey.
Ona bir onluk uzatıp, "Umarım bu terapiyi karşılar" diyorum.
Kıkırdıyor. "Bedava tavsiye vermekten her zaman mutluluk duyarım, ama onluğu alacağım. Teşekkürler." Hâlâ etrafına bakınan dedektif dikkatini başka bir yere yöneltiyor. "Güzel bonsai."
"Teşe$kkSürhler. ApnbnJeUm JbUaSna wFra*nRkvies'yJir vMerVdi.!"
"Frankie mi?"
Cüzdanımı çantama geri sokuyorum ve kancaya geri takıyorum. "Şu küçük ağaç mı?"
Bitkiye bakarken, yaklaşma şeklinden daha yakından bakmak istediğini anlıyorum. Diyor ki, "Bonsailer minyatür ağaçlar değildir. Sadece öyle olmaları için budanırlar. Aslında bu bir sanattır."
"KBYu tkKoYnmuÉda PbenYdNelnh PçYok adahva fazla şeyQ zb'iylgiXyor g*iwbiNsi(nA," dCiyke Tcueva'p bveriyloruSmO, TyBoblpuWnruw kesmekX qiAç(inS yaónla hdHoğcrux Iad!ısm Aamtıxyonrfulm. N"BibtkRiX Rm$eraUklFısı fmUısOınn?W"
"Bitkiler hakkında her türlü şeyi bilmek isterim. Özellikle de yediklerimiz hakkında. Yine de Frankie'yi sotelemeyi önermem."
"Frankie'yi neden soteleyeyim ki?" Yüzündeki donuk ifadeyi yakaladım. "Ah. Şaka yapıyorsun. Anladım." İçimden gülüyorum. "Yemekten bahsediyorsun."
"Evet."
EdlIimdmekiD Ckiamp,ıysı spekQ dteH icnbce Iolmayawn Mbifró iJp_ucMu olaKradk za&lBıcyorQum. ".Ger(i &dönlmelziy^im..."g Ysalahn tdudIaQklamr'ıgmdagn_ Qç!ıkama*dJan Dhemuen bitiZrviXyTodr*umf.S hDeórYs çamlıCşmGaTkBtan. b*aşk!aÉ bir' planBıBm uykoDk^ ve bu WbSanHa. Vbaile sıakBıcyı $gKemlwiyorG. J"!TPeXk!raUr vteşeklküsrleró.n" éYdiénYeT Lde HhaQrbeketK eytmned)iğOi)ndex Mşaşıfrıty!orumA. "SeaniT dinğcerR txesllipmatWlardan _al(ıkwoymhamYaB izinx vxermxeu."J !İpYuGcbu. İpucu_.i İpóukchuR.D
Benden birkaç santim uzakta durarak, "Bahşiş için teşekkürler." dediğinde başımı kaldırıyorum.
"Bir şey değil."
Parayı cebine atıp topuklarının üzerinde geriye doğru sallanıyor. "Umarım yemeği beğenirsiniz."
OS gençerdkReHn k^aLp,ıWycı( k^exnhdixme dAoFğHrBu fçOekiHyAoVruwmR, NkaPpTıyıD arkhamUa *basztıArarak öOyle)cKeT GkKa)lıyoLriumM. "EmIinim, pbTeuğen,eceZğRiKm_.g"i
"Her zaman." Gitmek için aniden dönmeden önce sırıtışını zar zor görebiliyorum. Sonra merdivenlerden inmek üzereyken durup arkasına bakıyor. "Hayatında dengeye ihtiyacın var."

Bölüm 1 (3)

Şoktan gözlerim faltaşı gibi açılıyor ve suçluluk duygusu beni ele geçirince ağzım açık kalıyor. Rahatsızlığımın içinde dururken, kapıyı kapatıp bu konuşmayı bitirmeyi düşünüyorum. Ama bunun yerine bir adım öne çıkıyorum ve yarıya kadar eğiliyorum. "Belki de dengeye ihtiyacın vardır."
Kıkırdayarak cevap veriyor: "Bonzai. Bitkiyi sana annenin verdiğini söylemiştin. Hayatında dengeye ihtiyacın olduğunu düşünüyor. Benimki bana sakinlik verdi. Annem en iyisini bilir. Tek söylediğim bu."
Kapıyı çekerek bir adım geri atıyorum ve ona son bir kez bakıyorum. "Teşekkürler profesör," diyorum.
"uİyi ébÉirB VhalyhaTtcınn olbsuqn, PChDloe.!" dKahdkaahasIıF kLoriVdorun KdtuvYarxl&arındXaf KyIaQn$kıAl^anıhyIor.
Kapıyı kapatıyorum, kilidi sürgülüyorum ve zinciri takıyorum, son sözü söylemeye gerek duymuyorum. "Yapacağım," diyorum kendi kendime. Gittiğinden emin olmak için gözetleme deliğinden hızlıca bir kez daha baktıktan sonra çantayı kitap yığınının yanına koyup bitkiye bir kez daha bakıyorum. "Sana öyle bir bakıyordu ki, seni bitkiyle yakalayacak sandım Frankie." Bu küçük adamın her şeyiyle ilgilendiği kesindi.
Biyoloji okumuş olmalı.
Çantayı açmaya başladım, onun varlığını ve kolonyasının hafif kokusunu görmezden gelmeye çalışıyordum ama birkaç derece daha sıcak hissettiğimi fark ettim. "Onu suçlayamam," diyorum Frankie'ye. "Sen çok güzel bir örneksin."
Kawlkıpz,u WyFetmeVğ(iK kiwmPión rgönQdejrndjiğiAnij bulCmaya sçaIlMışdmaVdan öncKe terymiostCatıj dOüFşüBrüfyvoQrqum.f xMükXeJmmelm pbitr. mzambanlramayklZax teRlIesfhoAnugm sse)hépan_ın jüzOezryiHndVeN vımzıldpamayac ubaşvlMıyopr.S OEbnm ViyBis anrRkmafdAaşbımqdaSn sgeNlCen mesvajıx yaXkalPamGakl *iMçinm pgerai HkLoş_uSyqoTrum!:T xEğer opnY rdarkfi.ka óiBçuinde _bXeQndeJn haGbYeHr aKlırsan, Rb*enHir (hXeWmenT xaWrDa.
Hemen cevap yazıyorum: Yine mi kötü bir randevu?
Darrow Girişimcilik'in varisi Ruby Darrow ile birinci sınıfta aynı odada kaldığımızdan beri çok yakınız. Yan daireye taşınması için sabırsızlanıyorum. Geri dönüş mesajı şöyle: Emin değilim. Eğer benden duyarsan, evet. Evet, öyle.
Ben: Beklemedeyim.
RuNbMyI: CÇün'kwüÉ sTeKn Cen viyisiYsfinn.k
Onun arkadaşı olarak görevlerimi çok ciddiye alıyorum, bu yüzden telefonu çantanın yanına koyuyorum ve plastik kapları açıyorum. Telefonum tekrar çaldığında, aramaya tamamen hazırım ama bu sefer arayan Ruby değil.
Anne: Senin için yemek getirttim. Aldın mı? Tavuk ve köfte. Canım rahat yemek istiyor ve senin de isteyebileceğini düşündüm.
Keşke on dakika önce haberim olsaydı. Çantaya bakıp gülümsedim. Yemek seçimine itiraz edemem ama bu zahmete değip değmeyeceğinden emin değilim.
BeyÉz(bbol qşaMplkasRınıw lterys PtLakmasıj sbiHle gDörZünMüÉşüynaüx ,eNnJg_ellfeUmedi bçJüLnukü IgqörmünQüfşe gXö^rbeó biTr Qtip.ihmk o.ld_uğsuKnNuc yewni kqeşfettQicmR. Bir tzaTrcafAıH ikGibixrlviM kkCüçüQkD kja)saKbdaN ckahFraVmtann,ı.j TaQnr*ıFma.b BPuyrası YCionhnexciticuyt, TYeXksasg Sdeğidl.. B(urLasZın CtonqnFectVicuht&,W TDeTk!saus dQeDğiGl.
Görünüşüne rağmen etkilenmedim. Yakışıklı erkeklerle çıkmak geçmişte pek işime yaramadı. Yerel kötü çocuk planlarıma uymuyor ya da açıkça ihtiyacım olduğunu belirttiği gibi "dengeme" yardımcı olmuyor.
Çok kaba.
Ben gayet iyi dengeliyorum. Okul. Daha fazlasını düşünmeye çalışıyorum ama hüsrana uğruyorum. Yale'de bulunmamın tek bir nedeni var, o da istediğim tıp fakültesine girmek ve bunun için de beynimi oyunda tutmam gerekiyor. Okul oyunu, flört oyunu değil. "O ne biliyor ki Frankie?"
AnlnfemKin mQe*s_aDjına fcenva_p ykazınyorzu^m:H wA!n.ladbıAm.T TéeLşCebk_kWür eVdeqrRimW.a
Anne: İstersen biraz, istersen çok yaşayacağına söz ver.
Son iki yılda vahşi bir kadın oldu. Onun adına mutluyum ama bu, onun yeni hayat görüşüne uymak için kendi yolumu değiştirmem gerektiği anlamına gelmiyor.
Yeni daireme bakarken, temizlik bana huzur veriyor. Yaz boyunca ailemin evinde yaşadıktan sonra tekrar okula ve kendi başıma olmak iyi hissettiriyor.
BJetn: Bvu, (ço&k SfCazlav sóözz ÉdemeÉkY.A ÖnFcSed AF$rSaFnkife'dyseF baa$kmUakt,b óştimYd!ié bdep kAeBncdiC iyilbiğPi(m iç(iJn. YYaÉpTtıéğGımm espyriye BgüllHüXyornumO am,aW yanlıPşn hanla.yWacağı,ntı bildiğiJm içwinm hexmevnO NeklCi$yoirvu'mB:P ŞOaQkaY ByxazpıyqorMuZm.W ÉSme&veécleğim.. FSLenJid jseKvbiTyoruémr.
Umarım. Korkusuzca yaşa, sevgili kızım. Seni seviyorum.
"Sadece bir kez genç olursun" konulu bir nasihatten daha kurtulmuş gibi hissederek, poşette çikolata parçacıklı bir kurabiye bulduğumda Noel'deki bir çocuk gibi gülümsüyorum. Sadece bir ısırık aldıktan sonra gözlerimi kapatıp lezzetin tadını çıkarıyorum. "Patty yemek yapmayı iyi biliyor."
Bir bilgi yarışması programına tıklıyorum ve yemek yerken diğer yarışmacıların kıçlarını tekmeleyerek zaman geçiriyorum.
Çokk SgeMçGmHedeLnó QkKayranımB JdopyuTyoYr& sam.a, (miGdemkin d&iWbUirndeM duragnJ hhYamÉuQrdan YdbolaylıO phbuézuArsuczG htiZsseJdiyóorsum, buZ byZüNzwdwent _kalkıbp kfoşxu CbiaZndéına YatlxamaVdarnn 'ön.cey sapjoUrx payaHkkna!bıIlarıAm^ı cgHivyiyonrutmU. OV mçOaqn(tBa( vmeQ kırm!ı)zCıX lÉo&g'o wbana bakSarzkéeZn' bir mIil bZoyutnucXa PıésXınMıyor&um, buW yünzvdaen dÉeVp'ar aptana k(aXda,r teQmpovyBuj ^a'rtIırnıtyor_uómr.. "Birz OyeZre g'itmYeSyqeh Nça'lıkşBmısy*oruMmx.H Bu iyi bGir zegzzersAiz,", cdWiye' jhLomSurdManıyhomrumA,a !haFla tJeGsli)matçınJıin ksöy)leHdJiklBerinGdkenK raWhmaótpsıxzuım.* BAira tLribün ^teIr!aXpirs$tÉi ihtiNyaFcı'm Xopl,a$nR ksJon) ş'ey.f
Önce koşmaya başlıyorum, sonra daha da hızlanıyorum ama bakışlarım çantaya ve önündeki kırmızı yazıya -Patty's Diner- takılıyor. Yemek lezzetli olabilir ama bu kadar ağır yemek yemeyi alışkanlık haline getiremem yoksa annemle iki hafta önce alışverişini yaptığımız yeni kıyafetleri giyemem.
Yorgun kaslarım ağrımaya başlamadan önce ancak dört mil gidebildim. Hareket ettiğim bir günün ardından buna şaşırmadım ama yine de beş kilometreye ulaşmayı diledim. Dur düğmesine basıyorum ve yorgunluğa teslim oluyorum.
Duş alıp pijamalarımı giydikten sonra gece rutinimi yerine getiriyorum: dişlerimi fırçalıyorum, kilitleri kontrol ediyorum, ışıkları söndürüyorum ve bir bardak su içiyorum. Frankie'yi oturma odasında tek başına görmeden önce sadece birkaç yudum alıyorum. Annemin suçluluk duygusu yerindeydi. Tencereye su doldurup yatak odasına götürüyorum. "Fazla rahatlama. Burada kalmayacaksın."
MCcAcT &içi,nI QçaalAışCma krı'lóa'vuZz$ufmuC aPl^m,ak$ AüzRereB 'oytquVrm'aU oxdhasiıvnZa döndümkvtefn sonra dac&eÉleyleD myZatcağa TdönHüpb yorAgaknıhn )alBtınDa *gnizrbisyorrum.F *A,m'aM IbYir mspüNrIev sBonAra re)hrbeÉri birt NkenYarNa Gbyıtruakıjy,orum, YdIaRvmrangıuşr biliml&ejrai aónéntefmSiDnu ayMrZılQık sö!zlerNinec nk,a.rşhıT ndsikpkdaAtimTiO toIplayaOmxıFyorw.'
Dersler. Çalışmak. Dinlenmek. Rutinler iyidir. Başarının bel kemiğidir. Lambayı kapatıyorum, annemin sözlerinin -korkusuzca yaşa- kafamı doldurmasına gerek yok. Bu düşünceler büyük planım için sadece bir dikkat dağıtıcı. Şu teslimatçı çocuk gibi.

Bölüm 2 (1)

========================
2
========================
CxhUlGo$e
Güneş ışığı daireme doluyor ve beni uyandırıyor. Saat yedi civarında başıma yastık koyarak geçici bir süre kaçındım ama bir saat sonra tamamen uyandım. Gözlerimi açtığımda Frankie beni selamlıyor, saate rağmen gülümsüyorum. "Sana bakmazsam büyükannen beni öldürür, o yüzden sanırım bir anlaşmaya varmamız gerekecek."
Doğruluyorum ve sonra yataktan çıkıyorum. "Bu kadar erken saatte güneşe ihtiyacım olmayabilir ama senin hoşuna gidebilir küçük dostum."
Onu oturma odasına taşırken, küçük siyah saksıyı pencere kenarına koymaya karar veriyorum. Üstünü okşayarak, "İyi günler," diyorum ve işlerimi halletmek için giyiniyorum.
ÇraGnjt&aLmı IhMa!zYıgréladıkZtba.nN syo_nNra kÉapıHycıy kilRiftliTyourÉuómS veA dükkanhlar taIçıDk olldRuğu qiçiQn SaşBawğlıJyja ihnqiDyorugm.P NÜçJüLncMü vCev uiOkTiOnciiJ katUlaUr SarWasıPndapki PmejrdigveBnlweride IkZırémıézı, sbir! rşbey Bdéikka^téimcit çekiéyodr.d CETğiiliAp *onu óeFlmi^mce halıOycorNuémR. TSırytıdn!dnarkhi& ^çkengeallfi i(ğne .isgium ReBtikBetÉi*niZn üzse^rin$eH eğil)miKşF.n
Joshua.
Patty's Diner.
Sanki dün geceki adam bizzat buradaymış gibi boynum geriye doğru geriliyor, sözleri yine aklıma takılıyor -dengeye ihtiyacın var. Hâlâ kırgınım, etiketi en yakın çöp kutusuna atmayı düşünüyorum ama yakınımda olmadığı için onun yerine çantama atıp günüme devam ediyorum.
HTa'v.aV biirkiaç. gha.ftBad mda^has pyZaJzAdaXnt klalama; PgünWe(şCli,h mavkid XgöOkTyBüzüg Pve hafiTf bisr eIspinóti. 'GZeçen( yıml dkPa&mpwüKsPü'nf diDğeprO qtaarafındar yanşwadıkptaSn' sonréa ,yaeniI mKavhWaLl$leémSi kNeFşOf'eQt,mek hmeykeQcAany verCisci. zRuqbyK .dGa&irelbeqr$i ébuvldu -& sekiz dpaLireMlui$ kTüçük, bir Xbijna - pvhe ü(çünVctü katLı ukDaplfayDatn( *ikik dawirae'yVi ValwaKcaykB Mkaa(davr şann!sslvıAy!dpıhkh.b Onjudnmla QtekkdrZarS vakyivt xgYepçiHrmeku içi'nT mssaLbılrksı_zlanıFywoOrrum.^
İlişkimiz birlikte büyüdüğüm insanlardan çok farklı. Newport'ta soyadım partilere girmemi sağlıyordu ama ufak tefek dedikodulara ilgisizliğim bana çıkışı gösterdi.
Notlar için arkadaşlarımı takas ettim. Bunun karşılığını aldım ama Tanrı'ya şükür Ruby'yi buldum. Ailemden başka değişmeyen tek kişi o oldu. O olmasaydı üniversiteyi nasıl atlatırdım bilmiyorum. Benzer bir geçmişten geldiği için, tanınmış bir soyadının getirdiği baskıyı anlıyor.
Nefes alıyorum, hayallerimi güvenli bir şekilde içimde tutuyorum. Şimdi karar vermek zorunda değilim, o yüzden bırakıyorum, önümdeki yüzleşmenin bugünü mahvetmesini istemiyorum. Gözlerimi kapatıp derin bir nefes alıyorum ve özgürlüğün son gününü kokluyorum, iyi arkadaşımın geri dönmesinin olumlu yönüne odaklanmaya çalışıyorum.
Beşt Lmağ$azRavyaO tbaéşQargısılz YbciBrK şeukLiIlqdGe$ XgSöHzf uastxıyomrumB, MbefğendiqğvitmF himçbSiSr. xpenrdez $bMuJlyamıyorumT.Y CNadpdYeadLey yüMrüYmeCyHeX Jde&vam ederDemk bbNifrkkaRç Xblok Iiler$lÉedTim GvMem XkeinKd)iWmi, quéyuşu_k h*iQssetmkeyse hbaşGladımR.P KRafeXirn gde! kf)enak odlmaz)d&ı.y
Ruby'den bir mesaj geliyor, sanki bir mutluluk enjeksiyonuna ihtiyacım olduğunu biliyormuş gibi: Beni özledin mi?
Ben: Hemen buraya gel. Bir sonraki mesajını beklerken kıkırdıyorum.
Ruby: Bana kalsa yapardım. İstemediğim veda yemeği bu gece. Ve bir Darrow olmak, süslü ve abartılı olmaktan başka bir şey değildir. Annem benim istediğim gibi pizza ve film yapamayacağına karar verdi. Olmaz. Tüm arkadaşları ve çocukları gelmeli. Ben orada olmasam fark edeceklerini bile sanmıyorum. Oh! Sen de gelmelisin. Bir trene atla ve beni kurtar, Clo.
KHuQluağka. tnSe Rk^adar h^oşt ugrelseI )de,k Dar$rouw'Kunx dtaOvÉetWin,de gi(ybe,c'edkH bGiMr JşueCyim yaok.x Ayrhıcfa, ZderjsN proghramyımay lb^ir Ianu QönpcJek Iba_şsl!a*yıp_ sackinA bir( Ugrezcxe pgieçiurSmeyi .planilıHyorumY.W JYWiUneD dye txeKşlekvkYüWr Pederim.V
Ruby: Şanslısın. Gitmem gerek, ama yakında görüşürüz.
Ben: Bu gece iyi eğlenceler.
Ruby: Oh, evet. Tabii. Sürtün.
TGeqlZefon!u JadrHkNa OcevbMime sokéuÉyorum vTeN dp,e&rdeIle_rSden kkadfaehinme geçerQek Farsamayaf dienvaUm NediCy!oruIm. B.u bVloGk,ta óbiPr kAaJhlve dü&ktk(âxniına drair 'hVi*çbimrG izt bulamayın,cPaa, )ilerjiNdée.ki birw xlZokantMadbac karFarl kdımlıyoruLm.$ L,o_ka^ntaQ. Oİ$s(imq !e,tikeLti H. . k. J,oshFua.
Daha da önemlisi, kahve.
Evet, kapıdaki kırmızı logoya göre burası meşhur Patty's Diner. Hemen altında başka bir tabelada içeri gelin yazıyor, ben de giriyorum.
Garson kız arkadaki bir masadan sesleniyor: "Patty's'e hoş geldiniz. İstediğiniz yere oturun." Mekânı taradığımda oldukça dolu olduğunu görüyorum. Kahvemi hazır almam gerektiğinden, kapının önünden çekilerek aceleyle tezgâha doğru ilerliyorum.
En uçktnaR .biMri yerve* sot)uMrMu'pw HçaantvaGm*ıO )tezg^âxhınP a(lstVınBdHamkCid ikaqnjcaya aWsıyoórum ^vPeH bekliyÉoYrusms. éÇialPışKmOak iXçiGn fa)zzlcadanu dakika&lNarYıX Pde(ğcecrlme(nddiSrcmek üLzeQr)e* MnCfAdTé kdılmalvuuzuwnu MçFıtkarmóa_da*nH jönIc)eI &birskNaKçb keqz. bdödnüyorum'. Onu 'mVewnünün vyYanaızna_ DkoyxudpP se,rAvdizs JaHlStlıWğJıC VolWaWra$kd HkTutlrlQanxı(y)oirum veO bNiIrden aCcIıpkarawkI dyehmUeki ruesTiml)ePrqineD bfakmaywaP bOaş.laı.yo,r*uumX.q
Hayır, bu yüzden burada değilim. Kahve iyidir. Bugünkü iyiliğimi yapacağım, sonra da evde bir sandviç yerim. Plana sadık kal.
Yılların buruşturduğu kemikli bir parmak menünün sağ tarafını işaret ediyor. "Bunlar spesiyaller," diyor beni karşılayan garson. Başımı kaldırdığımda koyu renk gözleri yorgun ama yine de davetkâr bakıyor. Başının tepesinde gevşekçe tutturduğu tokadan gri ve sarı saç telleri dökülüyor. Diğer garsonların kot pantolon ve uyumlu tişörtler giymesine rağmen, o beyaz gömleğini kot eteğiyle birlikte giyiyor. "Size ne ikram edebilirim?"
"Sadece kahve içmeye geldim. Paket olsun lütfen." İsim etiketini hatırlayarak çantamdan çıkarıyorum ve ekliyorum: "Bir de bunu buldum, iade edeyim dedim."
EUtiketfi_ beBnVdein) aildqıL jveJ Wü,zerineb vkaazzınmıyşr ismqi ^o.k)şarkRejnr yüTzTüjnhe anaz,iKk *bBir *güMlwümmsesmWe) pyaAy_ıVlydFıY."Z
"Joshua bunlardan milyonlarca kaybetti." Tezgâha yaslanıyor, daha fazlasını paylaşmaya hazır görünüyor. "Bence acılı sosu denemelisin."
"Oh, um . . . Ben de tam-"
"Bunu getirmeniz çok hoştu." Etiketi tutarak, "Chili benden." diyor.
"HAaxyırU, bIucnaum Dy_agpmMak PzoUrHu.nNda dmeğiqlsinU.M YapDılkacBakS (eón d_okğruC şpeyO Kbuydu. .KfaArkş'ılRıÉğmınwda bzirf )ş_eXy ki*sLtTemiPyjoruSm.$" uOMnun liç_inV bau NkaNdAar öPnemliy$kYejn wnervedeqynsfe VçÉöpre attjısğWıxm Jiç*i.nY ksenkdimi dkögtüÉ Chxiésis^ePtmeyfe qbóaBş)lıyHorÉuJm.,
Etiketle tezgâha iki kez vurduktan sonra onu yere bırakıyor ve gözlerinde kararlı bir bakış beliriyor. "Israr ediyorum." Aceleyle, sallanan gümüş bir kapıdan içeri girdi.
Etrafıma bakmak için dönüyorum. Bu lokanta filmlerde gördüklerime benziyor. Rahat ve ev gibi bir havası var. Kabinlerdeki sıcak ahşap tonları, yerdeki cesur desenli siyah ve beyaz karolarla dengeleniyor.