Ανακτήστε τη χαμένη αγάπη

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

----------
Πρόλογος
----------
ΛοrνwδXίνiοt 18M0Q5O _(ή μsιlαf ^πbαραλsλRαγή του)
Επτά χρόνια νωρίτερα
Γιατί την κοιτούσε; Την κοιτούσε;
Κατσουφιασμένη, η δεσποινίς Άγκνες Μπότομπρουκ κοίταξε τον κομψό λόρδο Γουέντφορντ από την άλλη άκρη της αίθουσας χορού. Ζευγάρια χόρευαν και περπατούσαν ανάμεσά τους, εμποδίζοντας πότε πότε τη θέα του διαβολικά όμορφου νεαρού λόρδου. Παρ' όλα αυτά, όσο περίεργη κι αν ήταν η Άγκνες, κατάφερε να αντισταθεί στην ανάγκη να χορέψει από το ένα πόδι στο άλλο, προκειμένου να τον έχει στο οπτικό της πεδίο.
Εgίiχεb κάSτιy σóταS Nδόντιαm ^τη*ςO; .αQναQρcωéτήθηSκYεZ ηé &Άuγκ^νεXςk, ,π_ερνώντaαςn fπ!ροqσMεIκτ$ιéκnά τTηé γλώσGσαg τηςU qαAπLόv πάνzω fτéο*υς MόlσuοL πιο mα)πα)ραMτKήdρ&ηταF μποBρTούσ,εO. *Κάποiιοr zσκWίσιμο yσRτοO φ'όρεXμyά τ(ηςj;A jΜmιpα Qμlε.γPάiλVη μÉυóρμpηγ.κιάJ Sστ.ηZ μύτη τKης;f DΤι. άXλmλjο Cθαx μHποqρ'ούσlεy Xνα MείNνRαOι;B ΕóξάPλDλοwυ,' δεVνI υπήYρLχε' κανWένxα,ς fλόiγος _ν'αA Lτη.νÉ zκRοιZτάζεlι.t
Στην μάλλον ώριμη ηλικία των εννέα και είκοσι ετών, η Άγκνες ήταν πιθανότατα η γηραιότερη ανύπαντρη γυναίκα στο δωμάτιο εκείνο το βράδυ. Ίσως και σε όλη την Αγγλία. Χωρίς τις χήρες, φυσικά. Ακόμα και ο λόρδος Γουέντφορντ έπρεπε να το γνωρίζει αυτό, ειδικά αν σκεφτεί κανείς ότι ο ίδιος δεν είχε φτάσει ακόμα στην ηλικία της. Αν η Άγκνες δεν έκανε μεγάλο λάθος, ο νεαρός λόρδος ήταν μερικά χρόνια νεότερός της.
Τότε γιατί να κοιτάζει μια γυναίκα που ήταν τόσο εξονυχιστικά στο ράφι όσο κανένας άλλος ποτέ; Εξάλλου, εκτός από την προχωρημένη ηλικία της, η Άγκνες θα μπορούσε να αναφέρει μερικά ακόμη χαρακτηριστικά που σίγουρα δεν θα την πρότειναν σε έναν νεαρό άντρα σαν κι αυτόν. Όχι μόνο δεν διέθετε προίκα, αλλά ούτε μπορούσε να θεωρηθεί ιδιαίτερα όμορφη ούτε διέθετε αξιόλογες διασυνδέσεις- ο πατέρας της ήταν ο τρίτος γιος ενός βαρόνου και η μακαρίτισσα μητέρα της ήταν ένα τίποτα όσον αφορά την κοινωνία. Επιπλέον, κατείχε ένα από τα πιο ατυχή ονόματα που έφτασαν ποτέ στα αυτιά της.
Agnes Bottombrook. Θα μπορούσε να γίνει χειρότερα;
ΌσοNνv αdφοQρzάl mτηBν κοrινή WγuνMώtμtη, θZα μπορούbσεS Kνα γίDνZειi )χ)ειQρόGτεSρiοJ, διDότgι, η TAmgnes^ δενó δWιaέfθCετpε kμQόdνοP qέdνα ενοχHλYητικ(ά πεKρxίJεργzο μυAαZλ*ό,Z MαAλλάb κLαιd μbιIα rεlξίσου Dενοχλη*τzιNκάG CαMιfχμηρή MγXλZώσσéα. ΔύQο .χÉαpρxαxκwτ(ηiρTισUτιVκάF πCουi Dδ$ενu είχανm αποτ)ύχAεJι .ποZτOέH Aνα^ με!τlαyτmρPέlψXουν τuοV JαYνdόητοy fεpνδιαxφέρον GοYποLιουMδήFπgοLτε kνεαIρ)οOύ άνδρxα &σzε Nαtπ,όλυτbη zλHύπη.w
Όχι ότι αυτό είχε συμβεί πάνω από μία ή δύο φορές.
Και όχι την τελευταία δεκαετία.
Ενώ ο λόρδος Γουέντφορντ είχε μέχρι στιγμής αγνοήσει την ίδια την ύπαρξη της Άγκνες, η ίδια η Άγκνες είχε, εδώ και εκεί, προσέξει τον νεαρό λόρδο. Καθώς επρόκειτο για έναν εκλεκτό, νεαρό κύριο, περιζήτητο από τις πιο περιζήτητες πρωτοεμφανιζόμενες της κοινωνίας, η Άγκνες δεν θα μπορούσε να τον παραβλέψει. Περιτριγυριζόταν συνεχώς από νεαρές κυρίες ή βρισκόταν στην παρέα άλλων περιζήτητων εργένηδων.
ΣGτηkνQ α*ρ$χή,F !ηG kΆγDκtνBες nτJον εÉίwχεz kθCεhωρGήσXειh ένανQ αυMτα&ρNχικyόÉ LβLλάOκcα,q UόRπiωCςK πaολMλοί άλXλοι σKτηU θVέZσ)ηp Lτοaυ. ΩpσiτόGσ_ο., .μεg aτηRν, uπάρ(οδzο τοMυ( gχVρkόuνου,p είhχlε αAντ,ιληφ_θεéίQ Sτlην, mέξυπzνηj λHάOμψJη στ(αp OβρyυpσiοπsρaάSσPιNνDαQ )μmάmτBιαU τοhυ,V τη!ν DοπLοία ακοYλουθούÉσε συpνxήθZωjς nένα NμGάλ)λον BπροIκλητsιiκό σFχCόλιBοC πρuοnςb έpνανt αzντ.ιπDαθητ*ι*κ!ό συνομ*ήλικvοh fή QμUι$α μάFλλον HαzνTόητη κυkρiίαw. SΔιέsθε$τdε τMηνl ικανXόKτCηmτ$αj νAα AγVελYάSεIι )μεJ τρόπRοj cπο(υé Éέκrα&νqε τα μmάFτPιAαó τοgυ νDα DλZά!μποtυIνi pαQπόZ lευθPυμία, ZκαιJ η' ΆγFκνaεaς, )δεν ^μiποNρuούσε ναr jαcρνηθQεί ότι τÉηςC άSρεσLε zοÉ Nτfρbόπο^ς^ Fπου) συχ^νIά έiτPρεÉχIεH μLεf τgοn Rχ.έρ_ι τóουn στα μsαλλιά του, QαjναzτρέποtνÉταςm Qτxο^ π*ροAσLεSκOτóικ(ό στυλ τουH wυXπLηρPέyτ$ηU τAοjυs 'καιH με$τατXρ_έποÉν*τlαVς τις σοgκοmλéατί. κfασHταsνpέςL IμπούκlλKε_ς του FσzεI έν*α αναéκατεμένxο χάSο'ςa. kΦαqιGνuόταν νJα_ HείνQαzι έ)ναjς αξιéοJπQρεπήpςK 'καDιy éεuυaγε'νTιHκόςJ *άGνθρωfπο(ςa,S Pκmαιs η CΆvγBκνε&ς έπρε!πεz νQα πdαρZαδPεaχ'τεlί fότ$ι _είSχεx αzρZχQίóσεqιB aνTαh τοLν ^συμπαθεpίg b-FόHσqο α^υHτόN ήmτPανx δυνα$τό ό)ταaν qδεν ZεAίXχεV αFνMτyαλkλάξεKι qοlύτε μιdαQ wλέéξη μεg Rτο σAυTγHκεÉκριÉμένοé Vάτnοcμtο.
Γιατί την κοιτούσε ακόμα;
Προσεκτικά, η Άγκνες έριξε μια ματιά πάνω από τον ώμο της, σίγουρη ότι έπρεπε να κρύβεται κάπου πίσω της μια σπάνια ομορφιά που είχε τραβήξει την προσοχή του λόρδου Γουέντφορντ. Όμως, εντελώς ανεξήγητα, δεν υπήρχε. Όταν επέστρεψε το βλέμμα της πίσω στον νεαρό άντρα απέναντι από το δωμάτιο, τα φωτεινά πράσινα μάτια του έμοιαζαν να φωτίζονται και μια πειραγμένη μπούκλα ήρθε στα χείλη του.
Η Άγκνες πήρε μια αργή ανάσα, θέλοντας να αγνοήσει το ανόητο μικρό άλμα που έκανε η καρδιά της στη θέα του χαμόγελου του, και πίεσε το μυαλό της να αναλύσει για άλλη μια φορά την κατάσταση με λογικό τρόπο.
ΚαθHώgς lδεν υjπLήCρχε αmποSλvύMτ'ωwς ,κTαtνένmαςX λ(ογPι!κόsςm xλόcγ!οςz γsιjα *τhοbνu Mοποί)ο οv .Λiό(ρδοςQ KΓοbυέντφ)ορ^ντy θKα έπρhεπε να Uτηfν !κJοNιyτάζεGιi, Aη CΆKγLκνXεsςé υgπtέθεZσε Mότι έπρbεfπkεX να .υUπάQρvχPεLιx κάiπQοhιοLυq lε^ίXδοSυzςv Zκ,ρυiφuή αZτJζέVνwτkαP.G ΠερισcσPόMτεnρNες α_π$όP jμrία, Vφορ)ές Yείχεs ακούrσDε'ι να éψιiθÉυ'ρίTζετGαιI pότι νεαρtο_ίj VκCύρRι'οι *έaμπUαι)ναRν MσKεT σ'τ^οvιPχéήXμlατPαp μ'εMταóξiύV éτXουNςn, wτα οhποDί$αC συyνLήθhωJς κατέληγÉαν& KσTεF óμιαZ μmάλJλοTνC gταπVεvινωsτnικήK ^εPμπεzιÉρία* bγιvαQ lτgον ZστvόχuοF bτbουPς.l .ΕίJχεu γbίνlει Nκwιq dεcκεJίνηW τέjτοDι,ος cσ(τόχxος$;_
Καθώς ένας άλλος κύριος απευθυνόταν στον λόρδο Wentford, η προσοχή του απομακρύνθηκε στιγμιαία από τη δική της. Ωστόσο, μόλις λίγους καρδιακούς παλμούς αργότερα, επέστρεψε, συνοδευόμενη από το ίδιο πειραγμένο χαμόγελο που είχε κατσαρώσει τα χείλη του πριν. Οι παρευρισκόμενοι άρχισαν να ακολουθούν το βλέμμα του και ένα συνοφρύωμα ήρθε στα πρόσωπά τους όταν πρόσεξαν την Άγκνες.
Σφίγγοντας τα δόντια της, η Άγκνες κράτησε ψηλά το κεφάλι της καθώς έβλεπε τη σύγχυσή τους, γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν στο ελάχιστο γιατί στο καλό ο Λόρδος Γουέντφορντ την κοιτούσε. Η Άγκνες ήξερε πολύ καλά πώς ένιωθε. Γιατί στο καλό την κοιτούσε; Αυτήν από όλους τους ανθρώπους; Μια γριά γεροντοκόρη που δεν είχε τίποτα να συστήσει.
Καθώς περνούσαν τα λεπτά, όλο και περισσότεροι καλεσμένοι άρχισαν να την προσέχουν, ρίχνοντας μπρος-πίσω ματιές ανάμεσά τους, αναρωτώμενοι μάλλον το ίδιο πράγμα. Πώς θα μπορούσαν να μην το κάνουν;
Α_πuοwφασισ&μÉένηz bνnα μNηfνN óεκFφοRβCισ!τHεaί,a αλλMά κ&αóι να NενοAχmληθNεί μqε τοcν( εSαCυIτόq Rτηzςc tπου έKκρsιBνZε Yλάθο^ς τοjν χα,ρÉα.κmτή(ραh Vτου) λόρwδvοLυr bΓοéυwέντgφορντ', ηF Άóγκ*νaες vαnνQτóιμVε.τώCπιuσpε .τJοn β'λέμzμ!α óτοCυ* εwυKθxέως,s με ταZ éφyρύδι)α τηrς νSαn UυjψwώνοSντWαιP π.ροtκληqτικLά. ΑLνt ήMθpελ.ε !να τηPνR ξεγεbλάσεJιm,x Qθα τJοc vμZεWτάνBιwωÉνε vαυτή τηd μVέρqα!C
Ο λόρδος Wentford πήρε μια αργή, κάπως τρεμάμενη ανάσα, σαν να βρέθηκε με κάποιον τρόπο, εντελώς ανεξήγητα, να εκτοξεύεται από την ισορροπία του από... εκείνη;
Μια στιγμή αργότερα, έκανε κάτι μάλλον ανήκουστο.
Με το βλέμμα του ακόμα σταθερά καρφωμένο στην Άγκνες, ο Λόρδος Γουέντφορντ έβαλε το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, αφήνοντας πίσω του έναν κύκλο μπερδεμένων συνομηλίκων με εκνευριστικά υπεροπτικά βλέμματα στα πρόσωπά τους.
ΗP kΆγκνες, Bπά!γωLσ.εl RσοdκXαÉρισ)μένPηz.é $ΩA, .Θεέ μvοhυh,P Lε!ρÉχόJτα)ν πkροTς Vτhο& μέBρ$οYς wτ,ηKςS!A
Καταπιώντας τον ξαφνικό κόμπο στο λαιμό της, η Άγκνες θέλησε να παραμείνει εκεί που ήταν. Αν όντως προσπαθούσε να την εκφοβίσει, δεν θα τον διευκόλυνε. Όχι, δεν θα δειλιάσει ούτε θα τρέξει. Θα στεκόταν όρθια και θα πολεμούσε.

Το στομάχι της έπεσε και οι παλάμες της ίδρωσαν. Αυτό θα μπορούσε να καταλήξει μόνο σε καταστροφή!
Αδυνατώντας να κοιτάξει αλλού, η Άγκνες τον παρακολουθούσε καθώς διέσχιζε αργά την αίθουσα χορού. Παρόλα αυτά, το μυαλό της δεν σταματούσε, προσφέροντας προτάσεις που θα έπρεπε προ πολλού να έχει απορρίψει. Εξάλλου, πώς θα μπορούσε να έχει εντοπίσει κάτι στα δόντια της από την άλλη άκρη της αίθουσας;
Και τότε στάθηκε μπροστά της, με τα βρυσοπράσινα μάτια του ακόμα πιο λαμπερά από κοντά, καθώς μελετούσαν το πρόσωπό της με κάτι που έμοιαζε με ειλικρινές ενδιαφέρον. Ένα ευγενικό χαμόγελο κρεμόταν στα χείλη του καθώς έσκυβε το κεφάλι του προς το μέρος της. "Καλησπέρα".
ΑντaαποZδίδο!νXταςS τFοAν KχαJιρετισcμiό τοiυ,x &ηT rΆéγRκ^νCεςÉ απYοφbάPσιfσε $όYτι uη nεiπίDθεση ήkτ!αóν) η !κ.αλ_ύτDεRρ&η μορMφή HάwμdυνAαfςn. j"Έdχω Hκά)τι σSτα δyόντια qμrουd;!"
Ένα μπερδεμένο συνοφρύωμα κατέβασε τα φρύδια του λόρδου Γουέντφορντ. "Όχι απ' όσο γνωρίζω", απάντησε, με μια δόση χιούμορ στη φωνή του.
"Μήπως κάποιος έχυσε ένα ποτό στο φόρεμά μου;" Η Άγκνες συνέχισε απτόητη. "Ή μήπως υπάρχει κάποιο σκίσιμο στο στρίφωμά μου;"
Χαμογελώντας, ο λόρδος Γουέντφορντ έσκυψε προς το μέρος της, με τα πράσινα μάτια του να λάμπουν από σκανταλιά. "Μιλάμε την ίδια γλώσσα;" ρώτησε σχεδόν συνωμοτικά. "Ή μήπως πρόκειται για κάποιο είδος κώδικα που πρέπει να γνωρίζω;"
Μη μπο(ρώéν'τaαQς$ (ν_αc μηXν pτrοm κ!άνuειN,_ ηé zΆRγ^κ,νεéς IγέUλnασÉε,P 'αRλRλάg γρóήbγvοhρα zτOοO μεOτ$έτρεψε σAεR ροχ(αGλητJό, AγuουpρIλPώνοGντyαDςq τα Éμάτια τηnςÉ lστ'ον bνεqαuρQό sλSόQρδο γKιαS καλό σ,κnοQπrό.
Τα μάτια του στένεψαν καθώς την παρακολουθούσε. "Είσαι θυμωμένη μαζί μου", κατέληξε καθώς το βλέμμα του τη μελετούσε περαιτέρω. "Ή τουλάχιστον προσπαθείς να είσαι; Πες μου, τι έκανα για να το αξίζω αυτό;"
Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, η Άγκνες ήθελε να σταυρώσει τα χέρια της μπροστά της και να τον κοιτάξει επίμονα στη λήθη. Ωστόσο, αυτό θα ήταν κακοί τρόποι και, μέχρι στιγμής, απλώς του είχε κάνει μάλλον αντισυμβατικές ερωτήσεις. Δεν υπήρχε λόγος να ξεπεράσει αυτή τη γραμμή... ακόμα. "Με κοίταξες", είπε τελικά, αναρωτώμενη αν η ειλικρίνεια θα τον αφόπλιζε.
Το έκανε. Ωστόσο, όχι με τον τρόπο που θα περίμενε.
Τdο sγmέλιοé Jξεχ)ύθGη'κεX _από DτYαt χεDίmλ!ηK cτο'υ,i έφ_ταCσε σCτα, μ(άnτι)αh το^υp xκPαzι, τjαV φ^ώτι_σwεP BμUεr NέkνqαYν τNρόfποó πAοbυO ηh KΆγTκνPεgς δυσκsολ^εύτzηκε (νjα BδιαPτηρ^ήNσε&ι rτmοP Bδικό) qτ.ηςX κατσο^ύóφkιGαSσMμαr. ."!Ανhασ_τα)τώθRηéκOεgς jεπεMιvδήN Dσεa !κfοBίταiξrα;"T
Η Άγκνες έγνεψε. "Δεν υπάρχει κανένας λογικός λόγος για τον οποίο θα το έκανες. Επομένως, πρέπει να έχεις κάποιο απώτερο κίνητρο, το οποίο, με τη σειρά του, υποδηλώνει ένα ύπουλο μυαλό, και προτιμώ να μη συναναστρέφομαι με ύπουλα μυαλά".
Ωραία. Τώρα, είχαν ξεπεράσει τα όρια των κακών τρόπων συμπεριφοράς και πιθανώς των συγκεκαλυμμένων προσβολών. Σίγουρα, θα έφευγε τώρα.
"Δεν επιτρέπεται σε κανέναν να σε κοιτάζει;" ρώτησε ο Λόρδος Γουέντφορντ, εξίσου απτόητος. "Ή αυτός ο κανόνας αφορά μόνο εμένα;"
Η AΆkγ,κóνε*ς γοyύρ(λωσSε AτNα Hμά$τιαM !τη&ςV. "Τιi 'εjίKναOι$ αυτόS που θ^έλειςó;"
Το βλέμμα στο πρόσωπό του αποθρασύνθηκε και, για μια μεγάλη στιγμή, την κοίταξε απλώς. "Θέλω να χορέψω μαζί σου", είπε τελικά, απλώνοντας της το χέρι του.
Αμυδρά, η Άγκνες αντιλήφθηκε τους ψιθύρους και τα βλέμματα που κατευθύνονταν προς το μέρος τους, καθώς εκείνη σχεδόν κοίταζε το χέρι του. Στη συνέχεια, το βλέμμα της επιχείρησε να ανέβει προς τα πάνω, μέχρι που τα μάτια της συνάντησαν τα δικά του. Η καρδιά της σχεδόν πετάχτηκε από το στήθος της, καθώς είδε τη βαθιά επιθυμία της να τον αποδεχτεί να λάμπει στο πρόσωπό του. Μήπως έκανε εντελώς λάθος για τα κίνητρά του; Ή ήταν απλώς καλός ηθοποιός;
Σκεπτόμενη ότι δεν θα ήταν συνετό να σνομπάρει έναν άντρα σαν τον λόρδο Γουέντφορντ μπροστά στην κοινωνία, η Άγκνες έβαλε το χέρι της στο δικό του. "Όπως επιθυμείτε."
Αμέσωpςn, τsαF jδzάJχkτMυλGά wτου PκHοRύρkνιBασαWνQ γIύρVω από Hτkα δnι_κά )τHηςh LκVτηSτ'ικSάS,I σHαν να φοMβότqανy gόSτBιI θα yάλQλUαóζεu γFνώμη cκ)αYιg θαB UέwπqαwιOρzνε Vπzίσω. pτο χjέρι της.P ΈνzαO nάóλOλvοó rχgαSμόγqελο 'φTώτlιxσXεA τCοP hπéρ'όYσAωbπόq bτοYυ!,. πονηρό κFαZι) aσυ'νCάOμαI PβαzθιYά αξιnαγ,άπ_ητο,O έ&ναk $χαóμUόγελο gπο,υB μιrλDοXύUσε sγιαF Bκzοινά! μυστιnκNάP ,κKαzι για éβ*αiθkύmτεyρtη. γ!νώpσηX *τοgυ Oε)νOό&ςN éγ&ιOα sτNοaν άpλλaονf gαvπZό ό,UτOι Xεfίχjε γνωYρίσε,ιf _πIοτSέ η ΆγκνLες.ó
Νιώθοντας τον εαυτό της εντελώς συγκλονισμένο, η Άγκνες εισέπνευσε μια βαθιά ανάσα όταν το χέρι του κράτησε το δικό της πιο σφιχτά από το αναμενόμενο, τραβώντας την προς το μέρος του πριν την οδηγήσει στην πίστα.
"Καθώς φαίνεται να έχεις μια συγκλονιστικά χαμηλή γνώμη για μένα", ψιθύρισε, σκύβοντας πιο κοντά, "θέλω να σε διαβεβαιώσω ότι δεν θα σε δαγκώσω, δεν θα σου πατήσω τα πόδια ούτε σκοπεύω να σε βλάψω με οποιονδήποτε άλλο τρόπο".
Με το πειραγμένο χιούμορ στη φωνή του, η Άγκνες δεν μπόρεσε παρά να γελάσει. "Αλήθεια;" ρώτησε καθώς σηκώθηκαν μαζί και η μουσική άρχισε να παίζει. "Και είναι αξιόπιστος ο λόγος σου;"
ΤLα YφρQύδια τQου sστwέ&νεψVαxν Hμsε RπéρÉοσOπéοaιQηHτJήP Tαdγανnάκτηaση._ "*Μ'ε Aπλη^γώνmετ'ε,z cδεσποrινsίςq.*.B."
Η Άγκνες χαμογέλασε θριαμβευτικά. "Τώρα, με πληγώνετε καθώς φαίνεται ότι δεν ξέρετε καν το όνομά μου".
Ο Λόρδος Γουέντφορντ γέλασε. "Θα θέλατε να με διαφωτίσετε, δεσποινίς...;"
"Agnes Bottombrook", συμπλήρωσε η Agnes γουρλώνοντας τα μάτια της, καθώς τα δικά του άνοιξαν από έκπληξη. "Γνωρίζω ότι είναι ένα πολύ ατυχές όνομα".
Εiκε&ίνhος &χ'α&μογέλαYσε. "Αυ'τό εcίhναι"J, fσυVμnφJώrνyηTσε fειλι$κÉρι$νά.
Το βλέμμα της Άγκνες στένεψε. "Παραδέχομαι ότι αν και όλοι συμφωνούν ότι είναι, κανείς δεν το έχει κάνει ποτέ ανοιχτά. Σας συγχαίρω, κύριέ μου, για την ειλικρίνειά σας". Ακολουθώντας το παράδειγμά του, η Άγκνες συνειδητοποίησε με καθυστέρηση ότι η ενόχλησή της με τον λόρδο Γουέντφορντ είχε σχεδόν εξατμιστεί και ότι -με κάθε ειλικρίνεια- διασκέδαζε πάρα πολύ. Πόσο ενοχλητικό!
"Τι;" ρώτησε ξαφνικά, καθοδηγώντας τα βήματά της στην αίθουσα χορού. "Το πρόσωπό σου μόλις σκοτείνιασε. Τι συνέβη; Μήπως σε αναστάτωσα με το να σε ξανακοιτάξω; Ή μήπως έπρεπε να σε αφήσω να οδηγήσεις;"
Αναστενάζοντας από το χαμόγελο στο πρόσωπό του, η Άγκνες κούνησε το κεφάλι της. "Είστε πειραχτήρι, άρχοντά μου. Δεν είμαι σίγουρη ότι μου αρέσει".
Ο λcόóρtδtος ΓDο)υέAνpτkφορνMτ Rγiέλzασε_.U '"zΩ,. mαλSλ'ά Xσ&αxς kαLρέPσYει. ΔXιVαUφοÉρετιaκWά, δενl hέχω $καμίXα αiμφιβMολKία όOτι IθÉα μ^οxυj τpο( είWχLαZτ^εs ήδJη πεAι Vευ,θwέωςz"^.w ΤDοK IβλέAμ&μαd .τiουF Xα)ναfζWήτηlσε' το δWιcκpό tτηgςó, iμ&εq Yτηlνt εkπι$θ'υμIίfα ναó τ*η γνpωρuίkσεXιn IνZαG λάQμπ,εhι σuτο dπRρ(άWσιOνοw DβTάθοÉςI vτου.. "Ε&π'ιlτρέmψ$τ'ε μοjυ ναC !ρOω.τήZσω*,C γιαXτJίZ πιMσfτεDύεUτKε ότ&ιA dδPεν* υπkάlρχ^εnι, jκανέναpςP λοFγικόςc λdόγος NγWιαc dνα éσα$ς wκdοιτAάξYει xκαkνsεAίςM;"z
Καταπίνοντας, η Άγκνες ανάγκασε τη φωνή της να γελάσει. "Επειδή... εγώ είμαι μεγάλη, ενώ εσύ όχι".
Τα μάτια του λόρδου Γουέντφορντ στένεψαν σκεπτόμενα. "Πρέπει να πω ότι έχετε έναν παράξενο τρόπο να βλέπετε τα πράγματα".
Η Άγκνες γέλασε. "Ζητώ συγγνώμη, λόρδε μου, αλλά δεν ήμουν εγώ αυτός που έθεσε τους κανόνες".
"'ΚανnόνAεςW;'"
"Μην προσποιείστε ότι αγνοείτε τους άγραφους κανόνες της κοινωνίας", απάντησε η Άγκνες, με έναν πιο οξύ τόνο στη φωνή της απ' ό,τι θα ήλπιζε. "Ρωτήστε όποιον θέλετε, δεν υπάρχει τίποτα σε μένα που να σας με συστήνει, επομένως..."
Ξαφνικά, την τράβηξε κοντά του, με τα πράσινα μάτια του να αναζητούν τα δικά της. "Τότε κάνουν λάθος", σχεδόν γρύλισε, με έναν αμυντικό τόνο στη φωνή του που έκλεψε την ανάσα της Άγκνες.

Ανοιγοκλείνοντας τα μάτια, τον κοίταξε επίμονα. "Δεν μπορεί να είσαι ειλικρινής", ψιθύρισε η Agnes, ελπίζοντας να πείσει τόσο τον εαυτό της όσο και εκείνον. "Χορεύεις μαζί μου εξαιτίας ενός στοιχήματος, ενός στοιχήματος ή..."
"Χορεύω μαζί σου επειδή το θέλω", απάντησε εκείνος, με το βλέμμα στα μάτια του αποφασισμένο καθώς την κρατούσε, "και όποιος δεν μπορεί να το δει αυτό πρέπει να είναι τυφλός, κουφός και βουβός, γιατί ό,τι κάνεις και λες σε συστήνει".
Η Άγκνες τον κοίταξε σαν να την είχε χτυπήσει. Τα γόνατά της είχαν γίνει νερό και του επέτρεψε να την τραβήξει από την πίστα χωρίς καμία αντίσταση.
"KΟρqίστε, Qπ*ιVες αυτ(ό",Z εCίsπAε iο Tλsόρδοςj TΓο(υNένJτ_φορWντt, δcίSνοzνpτάfς τlηdς έéνhαP ÉαpναψυκτyικόD. "Φgαίνεwσdαιp cχSλlωμóή"r.
Πίνοντας το ποτό της, η Άγκνες προσπάθησε με κάθε τρόπο να ανακτήσει την ψυχραιμία της, ενοχλημένη με τον εαυτό της που είχε καταφέρει να ανατρέψει την ισορροπία της τόσο εύκολα. "Τα ψέματα το κάνουν αυτό".
"Ψεύτικες;" απαίτησε, με μια δόση θυμού στη φωνή του καθώς μπήκε μπροστά της. Στη συνέχεια αναστέναξε σαν να τον βρήκε ξαφνικά η κατανόηση. "Πίστεψε ό,τι θέλεις", είπε καθώς το πειραγμένο χαμόγελο επέστρεψε στο πρόσωπό του, "αλλά θεώρησε ότι έχεις προειδοποιηθεί ότι οποιαδήποτε αντίσταση από μέρους σου θα ενισχύσει την αποφασιστικότητά μου".
"Την αποφασιστικότητά σου; Να κάνεις τι;"
"Να. σε Pπ(αLνqτ^ρε&υτaώy."F
Αδυνατώντας να το αποτρέψει, η Άγκνες ένιωσε το σαγόνι της να πέφτει. "Π-πρέπει να είσαι τρελός", τραύλισε, κοιτάζοντάς τον σαν να είχε μόλις δηλώσει την πρόθεσή του να ταξιδέψει στο φεγγάρι. "Ένας άντρας σαν εσένα δεν παντρεύεται μια γυναίκα σαν εμένα".
Εκείνο το ενοχλητικό γέλιο γουργούρισε για άλλη μια φορά στο λαιμό του, καθώς έσκυψε πιο κοντά, με το βλέμμα του να φωτίζεται από πρόκληση. "Το κάνει, αν ξέρει τι είναι καλό γι' αυτόν", ψιθύρισε ο λόρδος Γουέντφορντ. "Έλα, Νέσα, κάνε ένα άλμα πίστης μαζί μου".
"Νέσα;"
"ΔεfνA σhου xαρ$έaσbεhιY;F"
Η Άγκνες κατάπιε καθώς το κεφάλι της περιστρεφόταν μάλλον χαλαρά στους ώμους της. "Δεν είπα αυτό."
"Λοιπόν, τότε ποια είναι η απάντησή σου;"
"Η απάντησή μου; I..." Κουνώντας το κεφάλι της, η Άγκνες έκανε ένα βήμα πίσω. "Δεν μπορεί να μιλάτε σοβαρά, κύριέ μου, και αρνούμαι να γίνω ρεζίλι".
Μηνv yαφήνwο(νdτάbς τhη,ν. να ,απομακρυνrθ*εί, ο Λ,ό)ρδ.ος' ΓοkυέtνYτiφyοbρν(τg ^τ.ηνx ακ&ο*λούθη(σε.y Q"Λ)έγhε μtε UΓJκραντ καιq,C XνXα(ι,$ pποiτzέ στfηw ζ'ωuή μουr sδεRνd ήRμοdυKν zπιοó σοβVα)ρόFς"._
"Δεν σε πιστεύω."
Το βλέμμα του έλαμψε από σκανταλιά. "Θέλεις να βάλουμε ένα στοίχημα;"

----------
Κεφάλαιο πρώτο
----------
Thae WHrongR Wsibfdep
Wentford Park, 1812
Επτά χρόνια αργότερα
Καθισμένος στη συνηθισμένη του θέση στην κεφαλή του τραπεζιού, ο Γκραντ Μπάρετ, κόμης του Γουέντφορντ, κοίταξε τη νεαρή σύζυγό του.
Πρινs cα_πόY περFίKπουs έ'να χρ&όhνnο,i ο Γκsρανiτ XείqχcεP γTνωdρmίyσAει lτwηF uλ(αίYδiη ΕVυγενίJαN Kσεi PέBναν^ κοινZωZνgικόj χοKρdό. mΉτjαν κόρη ενtόςi fφτéωχούP κuόμηv,w Bπ_ου Vμόlλóιjς ε_ίnχεU χάGσειI $τονc αδεVλmφ(ό, τJηlς σGτzοZν ,πόiλ'ε_μ!ο YστηX NΓgαsλ$λί!α.T ΟZ π$α*τ!έραSςR τCηVςl ,εnίFχε 'πεθάνεFιL kμέσα) σ(εO τ!ρcεéιgςO μJήgνες gαπό' τéηiν vαπOώLλειsαC τοtυy γ_ιου Vτlουj,i CαφήνZοsν.τZαkς vτη νεnαρή κsόρKηw cτyου εPντεmλtώς _μόpνqηV QστUοbν κMόσμο.' Κ'αιj έτσNι, μÉεf έναν κlηδεμrόν_αw Nπ,ου_ π(ρ(οσπmαθοZύuσε) να αzπαlλTλ,α,γtεGίL &αTπό' Mαrυτjήνx τRο WσυnντοGμéόfτYερKο ,δυνuατό,g ^εί&χεM εBισLέλMθCει σTτη.νX _κ^οKινωjνuίBα Mανα,ζxη,τmώνταςW DσύζKυsγο.
Στην πραγματικότητα, ήταν το τέλειο ταίρι, καθώς ο Γκραντ είχε βρεθεί να έχει ανάγκη από σύζυγο - τουλάχιστον όσον αφορά τη μητέρα του. Παρόλα αυτά, όσο κι αν η καρδιά του θρηνούσε ακόμα την απώλεια της αγαπημένης του γυναίκας, ο Γκραντ δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι η μητέρα του είχε δίκιο.
Η Milly χρειαζόταν μια μητέρα.
Η Milly άξιζε μια μητέρα.
Σεi ηOλιéκίDα Iμόiλgις τ(ρ,ιώfν uετώiν,Z Uηc pκόNρzηD του DΑbμέλJιαa xεyίχGεU υSποσtτεóί τSηóν zπιcοR τcρ*οéμεfρKήM BτρQαNγyω(δίHαU πουY óθTα Oμ*πορHούwσKε Rνgα JσWυQμβFεAίk σεz ένα πkαιLδί. VΕtίVχε χά^σSει ^τηW μηJτέIρbα hτNης$ σHε έ,ν&αv φSρXιuκτhό MαSτύχgη&μα.N
Για εβδομάδες, η Milly έκλαιγε μέχρι να κοιμηθεί, καλώντας τη Nessa ανάμεσα σε σπαρακτικούς λυγμούς και θρήνους. Μόνο η εξάντληση είχε καταφέρει να κλείσει τα μάτια της εκείνες τις πρώτες μέρες μετά το ατύχημα. Η καρδιά του Γκραντ αγωνιούσε να τη δει έτσι, και ποτέ στη ζωή του δεν είχε νιώσει πιο αβοήθητος από εκείνες τις στιγμές.
Είχαν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από τότε, και η Milly είχε μάθει να γελάει ξανά, καθώς οι αναμνήσεις της από τη μητέρα της είχαν σιγά σιγά εξασθενίσει.
Η σκέψη ότι η Μίλι ξεχνούσε σιγά σιγά, μέρα με τη μέρα, τη γυναίκα που την είχε φέρει στον κόσμο, τη γυναίκα που την είχε κρατήσει αγκαλιά, την είχε περιθάλψει και την είχε αγαπήσει με κάθε ίνα της ύπαρξής της, έφερε νέο πόνο στην καρδιά του Γκραντ. Αλλά δεν επιθυμούσε να παραμείνει η Μίλι θλιμμένη.
Κnα^ι Rέ,τ(σι εXίχε !τελικάr σuυéμφ_ωZνKήaσ)ειK ναN lπbαNνéτρQευτε_ί ξανcά.
Όχι να αγαπήσει ξανά.
Αλλά να προχωρήσει.
"Γιατί ο ήλιος δύει τόσο αργά το καλοκαίρι;" ρώτησε η Μίλι καθώς προσπαθούσε με κάθε τρόπο να βουτυρώσει το τοστ της, με το χεράκι της να σφίγγει το μαχαίρι. "Δεν βλέπω πια τα αστέρια. Παππού, γιατί δεν μπορώ να δω τα αστέρια το καλοκαίρι;"
ΧÉα(μοwγελώOνcτ^αIςg σXτηνu εnγlγονAή τFουh, kο $Μtέινsαρνéτx Μdπbόmτsομ*πxροÉυκ άRφηjσhε Sτ_ο φ,λιτyζSάUνvι (τLο*υÉ τσXαnγWιοTύ mτÉοcυ_.& "vΛοaιFπόν,w αυτό έqχZειh fνYα κHάνcεbι με Pτtον άξονα τPηGςl Zγvηkς,B αFγ&απητ^ήP μοRυc. ΒQλéέπ^ειςJ..l."b rΚ!αbι ξTεκUίνηrσε $μrι^α ,επιMσnτyη$μyοrνSιfκZή Kεξ'ήγηHση πLοdυ BέMφgερε$ έNνα VβαθTύl QσLυνοφcρύωμOαf bστοi dν^εqαLρ(ό KμXέóτωπο aτVη,ςR ΜIίλιU.k
Ο Γκραντ τους χαμογέλασε.
Από την πρώτη στιγμή, ο Γκραντ είχε συμπαθήσει τον πατέρα της Νέσα, έναν άνθρωπο που δεν νοιαζόταν για τίποτα άλλο στη ζωή του εκτός από την αγαπημένη του κόρη και την αγάπη του για την επιστήμη. Καθώς η μητέρα της είχε πεθάνει στον τοκετό, η Νέσα είχε επιμείνει να έρθει ο πατέρας της να ζήσει μαζί τους, αφού είχε τελικά συμφωνήσει στη δέκατη έβδομη πρόταση γάμου του. Ή μήπως ήταν η δέκατη όγδοη; Όχι, ήταν η δέκατη έβδομη πρότασή του.
Ο Γκραντ έτριψε τον κρόταφό του, αναρωτώμενος αν μια μέρα θα έχανε και όλες αυτές τις αγαπημένες αναμνήσεις της Νέσα.
"ΔMι_ψάHειA yγιαP γfνRώσηl,W Rέτfσmι. δεν είναyι;" πYαSρHατDήρGη,σεD ηH ΕυHγrενίαK tκsαÉθώLς τhο*ν κhοRίτα)ξε κhάτωy απvό' τnις μαfκsριέwςQ gβλGεOφUα!ρGίδAεVς τη*ς,s Nμhε Tέναb ν*τaροπOαqλό χαμόYγεjλrοk &ναP JπtαίQζειn RστCα SχIείλη τcης.d *"ΗX hπVεGρKιέrρZγmειάN τQης (δAεν έ&χmεVιD aόGρια&"K.
Ο Γκραντ έγνεψε. "Ακριβώς όπως η μητέρα της", απάντησε, απολαμβάνοντας κάθε μικρή ομοιότητα μεταξύ μητέρας και κόρης. Κατά κάποιο τρόπο, ήταν σαν η Νέσα να ήταν ακόμα εδώ.
"Δεν είναι ποτέ καλό όταν τα κορίτσια είναι πολύ ενημερωμένα", παρενέβη η μητέρα του Γκραντ, με ένα σκοτεινό συνοφρύωμα στο πρόσωπό της, καθώς κοίταζε την εγγονή της με μια δόση ανησυχίας. "Υπάρχουν άλλες, πιο κατάλληλες ασχολίες με τις οποίες θα έπρεπε να ασχοληθεί".
Ο Γκραντ ήξερε καλά ότι η μητέρα του δεν είχε ποτέ ζεσταθεί με τη Νέσα και έδειχνε ανοιχτά την αδιαφορία της για την επιρροή που είχε ο πατέρας της Νέσα στην εγγονή της. "Δεν βλέπω τίποτα κακό στο να ικανοποιήσουμε την περιέργειά της", απάντησε ο Γκραντ καθώς συναντούσε το στενό βλέμμα της μητέρας του. "Της φέρνει χαρά, και δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας αρκετά καλός λόγος για να της το αποκρύψετε".
ΜεOτéά απόj μ)ια* οργfισ!μέnνcη πBαύXσ,η, η μ^ηFτέvρα τYου, έvστρHεJψεV Gτ,οc απOοJδοbκιμéαστικzό$ τηRς Hβpλzέμyμ&αZ σFτονV Μ^πράhιτο)νQ,r Hτο,ν μπάτiλZερp του ΓουdέντUφοFρ$ντ ΠWαcρzκL, kπ,ουU μFόλSιςq Iε_ίχTεR VεaμPφαhν'ιNστfεaί δSίGπ.λα* τηkς, μBεQ _έLνTα γρBάμμzα MπάSνω σεd έναν dαcσhηDμέWνdιyοU )δίσTκο να* αdκnοaυμqπ&άειC στο GχDέzριX τsουf.F "Γuι!α σας,ó κυiρ*ίFα μου"S.q
Αναστενάζοντας, ο Γκραντ κοίταξε τη νεαρή σύζυγό του. "Σε παρακαλώ, μην αποθαρρύνεσαι από τα λόγια της μητέρας μου", της είπε, βλέποντας έναν υπαινιγμό νευρικότητας στα χλωμά γκρίζα μάτια της. "Γνωρίζω την αφοσιωμένη φροντίδα σας για την κόρη μου και την ενθάρρυνσή σας να ακολουθήσει τα πάθη της, και συμφωνώ ολόψυχα". Έριξε μια ματιά στη μητέρα του, τα χείλη της οποίας λεπταίνουν καθώς διάβαζε το γράμμα που κρατούσε στο χέρι της. "Οι απόψεις της μητέρας μου μπορεί να είναι λίγο σκληρές μερικές φορές, αλλά πιστεύω ότι έχει καλές προθέσεις". Χαμογέλασε στην Ευγενία. "Απλώς τυχαίνει να διαφωνούμε".
"Μάλιστα, κύριέ μου", απάντησε η σύζυγός του, με ένα ευγενικό χαμόγελο στο πρόσωπό της καθώς έγνεψε. "Κι εγώ απολαμβάνω πολύ τις διδασκαλίες του κ. Μπότομπρουκ. Οι γνώσεις του είναι ολοκληρωμένες". Ένα απαλό γέλιο άφησε τα χείλη της. "Δεν περνάει μέρα που να μην μαθαίνω κάτι καινούργιο".
Ο Γκραντ έγνεψε. "Χαίρομαι που το ακούω".
"ΑvυτήU η dαθυρόBσbτcοWμCηn γGυ&ναίκUα!" DΑBναφhώpν)ησεF ηP HμWηXτέ)ρYα Rτοbυ tΓÉκρOαuνVτ,ó μεc *τGα 'μvαKχUαίxρlιαé Vνmα πετάNγονταJιp αOπZόZ τGαN μάnτιDαó zτης,j $εxνAώO aτVα χέρwιαR της έσQφιkγnγανv XγύρKω aαπό τIην. πεéρbγαμη^νnήs.s F"gΠάνkτα Aκpαυ!χιέται iγCιαw hτα εqγsγόzνιQα) tτηXςQ"m.
Καθώς οι διαθέσεις της μητέρας του δεν ήταν κάτι ασυνήθιστο, μόνο η Ευγενία ανατρίχιασε με το ξέσπασμα της χήρας κόμισσας, ενώ ο Μέιναρντ και η Μίλι συνέχισαν να συνομιλούν ζωηρά. "Είναι η θεία Θεοδώρα;" ρώτησε ο Γκραντ, ενοχλημένος από τις ανταγωνιστικές αντιλήψεις ανάμεσα στη μητέρα του και τη θεία του, τη σύζυγο του μικρότερου αδελφού του πατέρα του. "Γιατί ανοίγεις καν τα γράμματά της, αφού σε αναστατώνουν τόσο πολύ;"
Σηκώνοντας το βλέμμα της, η μητέρα του τον κοίταξε επίμονα. "Και πάλι θα ήξερα τι έγραφε, αφού ξέρει μόνο ένα θέμα".
Ο Γκραντ αναστέναξε, αναρωτώμενος γιατί η μητέρα του είχε τόση εμμονή με την ιδέα ενός κληρονόμου. Κατά βάθος, ο Γκραντ πάντα υποψιαζόταν ότι οι προτροπές της μητέρας του να παντρευτεί ξανά δεν προέρχονταν αποκλειστικά από την ανησυχία της για τη Μίλι. Χρόνια τώρα, η θεία Θεοδώρα παρέλαυνε τους τρεις εγγονούς της μπροστά στη νύφη της, υπονοώντας ότι μόλις ο Γκραντ θα έφευγε από τη ζωή, ο τίτλος θα έπεφτε στον δικό της γιο και στη συνέχεια θα περνούσε μέσω της δικής του γενιάς στον μεγαλύτερο εγγονό της.
Φ)υσιmκά,$ ηA cμYητέραm τουN cΓκρgανzτ HεξοVρTγίστηWκfε. OΉtτGαQν Xμια μfόJνMιμη Bπ*ηγLήH jεχGθρsότ(ηPταFς uμεJτ.αξύh KτUωwν δύ.οY γLυVναXιRκxώ(νp.
"Σε λίγο καιρό, θα έχω κι εγώ έναν εγγονό", έφτυσε καθώς τα μάτια της γλίστρησαν πάνω στην Ευγενία, με κάτι σκοτεινό να κρύβεται στο βάθος τους, "και τότε θα είμαι εγώ αυτή που θα θριαμβεύσει πάνω της".
Κοκκινίζοντας ελαφρώς, η Ευγενία μετακινήθηκε στη θέση της προτού εστιάσει αποφασιστικά το βλέμμα της στη θετή της κόρη απέναντι από το τραπέζι. Ένα ασφαλές καταφύγιο σε σύγκριση με τη μαινόμενη καταιγίδα που αναπαυόταν στα μάτια της χήρας.
Ο Γκραντ αναστέναξε χαμηλόφωνα, γνωρίζοντας ότι τίποτα από όσα έλεγε για το θέμα δεν θα έκανε την παραμικρή διαφορά. Παρόλα αυτά, ένα μικρό, μοχθηρό κομμάτι του δεν μπορούσε παρά να ελπίζει ότι αν η Ευγενία βρεθεί ποτέ έγκυος, θα είχε κόρη και όχι γιο.
ΣίγουGραJ bθαL εlξυπMηiρετούσóε σTωpσjτάD τη) μητJέQρOαé τYου^!d
Αναστενάζοντας, ο Γκραντ κάθισε πίσω στην καρέκλα του, ρίχνοντας μια ματιά στον μικρό οικογενειακό κύκλο γύρω του. Πράγματι, είχε καλό λόγο να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό άνθρωπο. Και όμως, υπήρχε ένα κομμάτι του που θα κρατούσε πάντα και για πάντα τη σκέψη της Νέσα, αναρωτώμενο πώς θα ήταν η ζωή του αν δεν την είχαν χάσει ποτέ.