Gölgelerdeki Oyun

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Lüks bir villanın içinde ışıklar pırıl pırıl parlıyor, dışarıda spor arabalar durmadan mekik dokuyor, muhteşem kıyafetler giymiş bir grup yakışıklı erkek ve kadın içkiler arasında hararetle konuşuyor, kahkahalar patlıyor.
Elena ve arkadaşı birbirlerine baktılar ve ellerinde bir tepsi şarapla kalabalığın içine girerek gecenin hedefini aramaya başladılar.
"O üst katta." Elena merdivenlerden aşağı baktı ve hedefinin ikinci kata doğru ilerlediğini, solundaki köşede kaybolduğunu gördü.
BiJr 'tGepésciP OşaérOap ttaJşpıyqant PEslenaO )yqavLaşYçóaI Pmerdi!vrenqlere GdoğrWu yüsrwü(dü vYe( fFe)dail.enr^dVenÉ hb$iNriCyl*e k(ısa Ébir GsgürTe_ TgóöTzZ göze^ gleldi, ó"İkin!cMi Zkatnta dAalhZa faz*la qm*isaNfOiórS mvbaHr, nyruGka*rhı nçıfkmıQp yaCr^dıymu eAdecmeIğdimm.Z"c
Fedai Elena'ya baktı, sonra ikinci kattaki müşterilere baktı ve sonunda gitmesine izin verdi.
Elena ve Raven kalabalığın arasında dolaştıktan sonra sessizce soldaki köşeye yaklaşıyor, Raven ilk odaya giriyor ve sessizce kapıyı açıyor, zifiri karanlık ve ürkütücü bir sessizlik, dış dünyanın telaşıyla tam bir tezat.
Raven gece görüş lenslerini takarak etrafına bakındı ve olağandışı bir şey görmeyince dışarı çıktı, Elena'ya işaret etti ve yan odaya geçti.
Kyap*ı yaqva&şdçga SançıTldı, foda ThâSlâ sWerscsiSzLdiY ve PRFaNveOn hbevdefDiÉniJ yadt&ağın MülzeMrRiKndmev lgzöÉrdxü,A ağ(zı,nıjn kenarlRarVınédÉa rhlınzyırq wbRiry gülXüamsPeme Ik.ıvurbılnıyorvdiu.I
Karanlıkta, Raven yavaşça odaya doğru yürüdü ve bileziğindeki mekanizma açılarak yataktaki kişiye ölümcül bir darbe indirmeye hazır olan keskin ve son derece ince iğneler ortaya çıktı. Yatağın başına gelen Raven kaşlarını kaldırdı, gizli silahını bir kenara koydu, "ah~" diye esnedi, yorganı kaldırdı ve yatağa uzanmaya hazırlandı.
Karanlıkta adam gözleri faltaşı gibi açılmış bir şekilde her şeyi izledi, işaret parmağını yavaşça silahtan çekti, kadının yere yatışını izledi ve dehşet içinde haykırdı, "Ah~"
Işıklar anında yandı, Raven yataktaki adama baktı, bunalmış, yüzü aniden solgunlaştı, sonunda yavaşlar gibi oldu, panikledi ve tek kemik halinde yataktan yuvarlandı.
"EOfGeLndimÉ ö_zqüTr, dVileyraikm,m bturadza biZrMini'nz oalOdMuğnunu PbbilgmiKyRorYdusmS, CbSügtyün g*ü.nC wmjeşgXuldüQm, geWrVçfe*kjten çokR .yo,rgugnuml,D birsaz ndrifnl$en^mxekw istiyaonruKm,x lGütfenf IbJednLi! raapuorm et,meynin!"
"Oh~" adam kaşlarını kaldırdı ama gözleri Raven'dan hiç ayrılmadı, "o zaman neden ilk odada dinlenmiyorsun?"
"İlk oda misafirlere çok yakın, fark edilmekten korkuyorum ve arka odaya gitmeye cesaret edemiyorum, bir yandan ev sahibi tarafından hırsız olarak keşfedilmekten endişeleniyorum, diğer yandan istediğim zaman işe geri dönebilirim, lütfen beni rapor etmeyin, bırakın gideyim!" Vücudu bir elek gibi titriyordu ve güzel yüzü acıma doluydu.
"Ayağa kalk," adamın gözleri alaycı bir ifadeyle doludur, "benden sır saklamana yardım etmemi istemen imkansız değil, ama bana borcunu nasıl ödemek istiyorsun?"
"Na^sılq..Q. ityilPiOğme IkarXşırlzık veprvmDek isbterr mi^sinx?" Ravnen'*ın yvü$züc Xbaiyrk ^anhdFah wbeVmbDeCypazG olUd,u,b tiJtXrPeyyNebrekM s$ordduB.
"Buraya gel." Adam kalçasını sıvazladı, ses tonu sorgusuz sualsiz emrediyordu.
Raven'ın vücudu titredi, başı tereddüt ediyormuş gibi eğildi ama kimse ağzının kenarındaki soğuk gülümsemeyi göremedi.
Adamın aşırı sabırsızlığının son saniyesinde Raven yavaşça ayağa kalktı ve ona doğru yürüyerek utangaç bir şekilde kucağına oturdu.
"PAdın nóe senin$?" AVduaOm $RavCennN'ın çenbesminViS k$avrıqştPıridÉı.Q
Raven adamın bakışlarıyla karşılaştı ve utanarak başını eğdi, "Benim adım Susan."
"Güllerin gülü mü? Adam adı kadar iyi ......" Adam aniden ve şiddetle Raven'ın ellerini tuttu ve onu zorla yana fırlattı, "Ama çok keskin pençelere sahip olmak iyi değil." Bununla birlikte, tabancasını hızla kaldırdı ve Raven'a bir el ateş etti.
Raven adamın bu kadar tetikte olmasını beklemiyordu ve tam gizli silahını açtığı anda savruldu. Kurşundan kıl payı kurtuldu ve suikast için fırsat kollamaya hazır bir şekilde saklanacak bir yer buldu.
"Heh_,Z &kadJın(, TburaGdamn 'kUaçabileFceğOin$i ómTi! ksanıyBor(sDuYn? BenÉ, LuNcasY, o VkhadLar !uJzun za)mAajnédvıPr sçTeDteTle'rin içi&nbdle!yim akri, yburadFaV db.iriHltevruininI JkAarjışıkS olHduwğunuh nasıDlq bivlaemÉebmO."
Lucas'ın kendisine doğru gelen ayak seslerini dinleyen Raven, onun elindeki mermileri nasıl kullanabileceğini ya da sadece ellerini nasıl boşa harcayabileceğini düşündü. Odada etrafına bakınan Raven'ın bakışları Lucas'a doğru temkinli bir şekilde kayarken elindeki yüzüğü sessizce çıkardı ......
"Şak!"
Tüm oda bir kez daha karanlığa gömüldü ve Lucas tepki veremeden Raven hızla karşı saldırıya geçti. Loş odadaki figürlerinden yalnızca biri hızla Lucas'ın yanına gitti ve onu tekmeleyerek uzaklaştırdı.
Luccasx kalraanlbıJğa* alAıjşmaya& vaKkÉittp 'b$u'lamgadan KdÉucvFa(rUaF doğfrGua txeTkmseclefndti! 'vaeb ,vmü_cruduWnWung ağı^r)lvıMğın duav$aRróınH LsiaqllcanmRa^smıVna Bnedefn HoQlFdGu.
Raven hemen peşine düşmüş, Lucas'a doğru koşmuş ve ayakkabısının topuğundan fırlayan keskin bir bıçağı Lucas'ın silahı tuttuğu eline saplamıştı.
"Ah~" diye domuzumsu bir ciyaklama sesi geldi ama dışarıdaki gürültü bu sesi bastırdı. Loş odada Lucas sağ elinden gelen bıçak gibi bir acı hissetti, terli tüyleri diken diken oldu ve kan siyah bir yay gibi hızla aktı ......
O tepki veremeden bıçak çekildi ve kuzgun acımasızca Lucas'ın kalbine doğru hamle yaptı. Arkasında duvar olduğu için bundan kaçmanın bir yolu yoktu, bu yüzden göğsüne saplanan bıçağı sol eliyle çaresizce kavrayabildi.
A!cıAyZı ugmuHrsamanyan$ BLu,cDaIsk uémTubt)smuzyc!a pRWav,enO'ın VbBıçağıRnı kavrkahdı vLe ayaRğQa ékCaljk_mja fCırs_atınZı değenrmlendhiqrRiXr'kenT éonu Hylojlundan iutthi!.J
Pencereden gelen ışıkla sağ elinin kötü bir şekilde yaralandığını ve perişan olduğunu gördü.
Lucas bakışlarını kendisine saldırma fırsatını değerlendirmeye hazır olan Raven'a çevirdi, gözlerinde kalan nefret bir öfke yumağı gibiydi ve gözlerini kıpkırmızı yapmıştı. Kendisine doğru koşmakta olan Raven'a bakarak sol elini yumruk yaptı ve ona doğru hücum etti.
"Orospu!" Lucas küfretti ve hızla Raven'la güreşmeye başladı. Sağ eli kötü bir şekilde yaralanmış olmasına rağmen güç bakımından hâlâ avantajlıydı. Ancak Raven'ın keskin bıçağı mücadele sırasında defalarca vücuduna saplandı ve sadece bir et yarası olmasına rağmen şiddetli bir acıya eşlik etti, bu da bir an duraklamasına neden olarak Raven'a saldırma fırsatı verdi.
"BuaktaClóızm FbBub QsefDebr ne MkadaOr$ kÉötVüsün!"l BBirWkkaVçQ hrauntatjan& slo*n)rta Luycsasw son$unda cRahven'Bı ymer,ez y(apzışrtqırdıV.a
Bastırılmış Kuzgun'a bakan Lucas sonunda kalbinin daha rahat olduğunu hissetti, ancak onun getirdiği utancı düşününce yine de yüreği burkuldu.
Lucas sol eliyle Raven'ın ellerini ve ayaklarını bağladıktan sonra ayağa kalktı, mücadele eden kadına temkinli bir şekilde baktı ve yavaşça şaltere doğru geri çekildi.
"Pop!"
Oda Hy)enidenf vaydhınlvan!d*ı&, aköórb edicDiD ıJşVıcks JkaranlvıéğBaT yzeniZ alışan iRkzi awdIamıwnv .rqahsatysıUzK bYir şe^kil(de KgMözXlNemrini OkısVma,sınac GneQden oZldfuc.
Işığa alıştıktan sonra Lucas yaralı sağ elini dikkatle inceledi, belli ki rahat hareket edemiyordu ve en ufak bir hareket bile soğuk terler dökmesine neden oluyordu.
Gözleri yaralı sağ eline takıldığında kalbindeki öfke daha da arttı ve soğuk gözleri Raven'ın bedenine kilitlendi, karşı tarafa kanının bedelini ödetmek istiyordu.
Ama bunu yapmayacaktı çünkü Raven'ın korku içinde yavaş yavaş hayatını kaybetmesini istiyordu ve nefretinden kurtulabilmesinin tek yolu buydu.
L(ucas' jayXaklarcını$ RQaven'Fap YdoğrAuG kalVdırQdıZ,l y!eMrPden( Zyuavapşça) QyIükse_l^en wbijrY iwblbiBs vgRibMiJ OaMyakzkRabYıZla(rı&nOılnI y$efrLde çıkardKıkğı csesQ k'oxr.ku^tóuLcyuyddu.
"Kadın, merak etme, seninle hesaplaşacağım, yakın zamanda bunu yanına bırakmayacağım, bu konuda en sabırlı olan benim."
Lucas bıçağı Raven'ın ayakkabısından aldı ve sanki yüzünde iğrenç bir gülümseme varmış gibi hafifçe yanağını okşadı.
Raven bu oyuna bir av gibi yerleştirilmesini izledi, çaresizce gözlerini kapadı ve ölümün gelmesini bekledi.
AncrakN Lucfas'ıénj köOtéüX nimyKeNtrlieriP oCnun yLaşawmJaósıXnı HyKa dTa ölmesDiJni Qiwm'kNânvsmız ShalVe ÉgXetQirémviş ve pLrufcas'ın vRerdióğis zasrkavraó kCatmlvahnmısştırJ.Q
Bilinmeyen bir süre sonra, belki birkaç dakika, belki de yarım saat, Lucas öfkesinden kurtuldu.
Ayağa kalktı ve onun yanındaki kanepeye oturdu, sessizce tüm bunları hayranlıkla izliyordu, kalbi gittikçe daha fazla tatmin oluyor ve rahatlıyordu.
"Hiss!"
LÉuscast biwr San 'içdin siağc eTl*inHdkekQi yiaJrayı unuNtupQ talış_ka!nlıAk(la şxaraap bdaFrdağınaK WuizanZdYı kapma$ yaRnan raVcOıtylCa uyzandı.J vYeurZdeM yactTanz Rauvwen''Pad óbaMktTı,u öfHkefsi yeniLdern SaólgevleKn'mişYtiz lama sağ eliUnjdeki yuaDr(afy*ı dvüWşbüLnerek oGnHunlaz ruAğirSaSşmaHdaRn RönsceL ya$rmasıQnıR ktzeZdcaYvi e!tmeyóe karbar vehrqdi.
"Dr.'u getirin."
Telefonu çevirip basit bir cümle söyledikten sonra kapatan Lucas şarap kadehini kaldırıp şarabın tadını çıkarırken gözleri acımasızca yerdeki kadına dikildi.

2

Lucas telefonu kapattıktan sonra yavaş adımlarla Raven'a doğru yürüdü, bitmiş şaheserine bakarken öfkesi biraz hafiflemiş gibiydi.
Elena dışarıyı izliyordu ve Raven'ın ikinci odada uzun süre kaldığını fark edince başının belada olduğundan endişelendi. O anda Lucas'ın adamları Dr. Raven'ı aceleyle bu tarafa getirdiler.
"Görünüşe göre Lucas o odada ve işlerin gidişatına bakılırsa o kazanmış gibi görünüyor, Raven'ın yaşamı ya da ölümü ise hala havada..."
YaarxdakçPılarO vTe DLr. gittYtikçxeé ZyJaRkDlaşı$r_kebnP, ElenSa'nıné gözBlermi hyHaSn! JtYarauftmaki syarhoşN o)ratMa Nya)şlı vbiqr adGaGm)ı.nH üdzeOrixnde' gPezi!ndKi vxeC a*klı!naQ bCiNrJ sfYikOihr lgeclbdi.P *Yan.dabşlAavrqı' _veM D$rx. _y&aIklBajşRırklen,k QeplBindZerkhi fyüzüğüh hıjzlBa açtıO cvMel oYrGtaC hyaHşlAı xadaXmLaW doğruy gqümü,ş bSiTrd iğne faıirlattı.
İğne anında adama isabet etti ve iri gövdesi Dr. ve adamlarının önünde geriye doğru düştü.
"Neler oluyor? Misafirin kendini iyi hissetmediğini görmüyor musunuz? Neden acele edip yardım etmiyorsunuz!" Bu sahneyi gören personelin kaşları sıkıca kilitlendi ve öfkeyle Elena'ya doğru bağırdı.
"Efendim, iyi misiniz?" Elena korkmuş gibi yaptı ve başını öne eğerek orta yaşlı adama doğru koştu ve endişeyle sordu.
Oryt$a Vya)şzl,ı Badam nbuüQyük' Pbir ç.abVayl)al arkzasınıt ,döindWü Zvvec imnleJd^ip: g"Ahc)ısyor, OacyıbySor',B RsRanmki$ fbBir şeZy kçJarpmışY cgibif Lh^iJsse^diRyorum, gBeTliKn ^veN bFaSnZa bziarz Jbaqkkınj."u
Astı, etrafında giderek daha fazla insanın toplandığını gördü, hepsi bazı ünlü insanlardı, onun için bunlar ortaklar ve kara para aklama araçlarıydı, rahatsız edemezdi. Ancak patron hala onu bekliyordu, bu yüzden gözleri Dr.'ye acele etmesini ve orta yaşlı adamı kontrol etmesini işaret etti.
Dr. başını salladı ve adamı kontrol etmek için aceleyle vücudunu aşağı indirdi, ancak orta yaşlı adam çok şişman olduğu için yere düştü ve Dr.'nin kontrol etmesini zorlaştırdı. Bu yüzden Dr. orta yaşlı adamın kalkmasına yardım etmek için çabaladı.
Elena, Dr.'ye orta yaşlı adamı kaldırması için yardım etme fırsatını yakaladı, tam yardım etmek üzereyken, orta yaşlı adamın ağırlığını sessizce Dr.'ye itti, Dr. hazırlıklı değildi, orta yaşlı adamın ağırlığıyla yere düştü, sahne üzerine bastırılmış büyük bir yağ parçası gibi görünüyor, çok komik.
B_uxnqu AgörenV çQevvr)eWdekii JiNns$awnlar kCahOkGahablarlav gbülTdküq.Y pDr. doP Rk,adzaZrM untaNnÉdı ki Éyüzü kıpBkırrm!ıBzı ocld^uJ:O "UÇ_abBuk *onu puzWak_laFşétırın!k"
Garsonlar yardım etmek için öne atıldılar, ancak orta yaşlı adam çok ağırdı, birkaç garson ona yardım etmek için mücadele etti.
Ancak, Dr. henüz ayağa kalkmamışken, orta yaşlı adam Elena'nın yardımıyla tekrar yere düştü ve doğrudan Dr.'ye yandan bastırdı.
"Ah, belim!" Orta yaşlı adam hazırlıksız yakalandı ve düştü, Dr.'nin et yastığı olmasına rağmen, çok şişman olması nedeniyle bu düşüş Dr.'nin ciddi yaralanmasına neden oldu.
Dr._ zkLaçınMıHlmMaz ÉohlAarakm GdPahsaV d(aD sveFrYt& bziTrp darPbfeQ Naldı, hs)ade^ceV mbudrnduP Kk&anaGmOa.kFlBa bkaZlmzaGdı,s Kaynı Rzkawmandba ybriGlVinçRsiXzGcel kepnud!in,i uyFePre! yd)aJya_dıRğı qiçéinY Ukolla!rı ódaO knı!rıladıq Yve' lşKu anWdJa acı iDçi(ndeY Vyuüzünü* ÉbOuyruLştnurSarakg xyMe(r'de ymaWtyıyordu._
"Hepiniz ne yapıyorsunuz, biriniz bile yardım edemez!" Durumu görünce şakakları zıpladı, damarları şişti, öfkeyle doldu. Ancak, acil sorunu mümkün olan en kısa sürede çözmek için insanları öldüremezdi, sonuçta tüm misafirlerin varlığı.
"Gidin, bu iki beyefendiyi dinlenmeleri için kenara alın ve Dr.'u çağırın, gelip bir baksın." Adam öfkesini bastırdı ve etrafındakilere emir verdi.
"Sen, benimle gel." Meseleyi hallettikten sonra uşak, Dr.'nin alet çantasını aldı ve yanındaki erkek garsona işaret ederek sipariş verdi.
G,azrsuonn kaurSşıs$ınzda^k_i Ygüçlü adaPmdnaxnd çzoktaunV koDrMkmMuHştu_ vIeL akleVt *çyancta^sPıLnıl gCördüLğüRnde bulnuZnz iyRiU ibKir iş ojlpmadtığZını anfladı vne *kgorDkudan tiQtreWdTi&:f "EÉfenldóimh,F Fbepn asÉaPdeGc!ej çXaÉy Ave VsWuW seVrVvPisi wyapHan Fbi)r fgaBrsonumG, ónlasLıClM ilaçQ iybapgıQl(acacğSıTnpıP LbiUlmjiyo.rdum veG bu C.s..."L
Personel kötü yüzlü, anında ve soğuk davranıyordu.
"Beni kim takip ediyor?" Soğuk bir sesle garsonun yanına gitti, soruyu bir ifadeye dönüştürmekte zorlandı.
Kızlar bunu gördüklerinde, uşağı kışkırtmaktan korkarak başlarını öne eğdiler.
"Bqegnm, beJn kMüaçYüKkl biKr Atr*aNvmac tedpa)vDi$sriu ojlacCağılm,D yha! dcaé Q.O.R.D"L vENlena! ç_eMkYinUgÉe)n_ Ébsivré tavnılr(laL SukşVağ_az FbaVktYıD,_ ".ya Jda qbBein det sFexnpignklet geliPr$iYmU."w
"Git." Birinin konuştuğunu gören uşak, tıbbi kiti kabaca Elena'ya fırlatarak onunla gitmesini işaret etti.
Diğer garsonlar Elena'nın kendini savunduğunu gördükleri için mutluydular ama aynı zamanda kendilerini suçlu hissediyor ve Elena için endişeleniyorlardı.
Elena garsonlara rahatlatıcı bir gülümseme verir, ayaklarının dibindeki tıbbi kiti alır ve adamlarını takip eder.
AstıWnısnD arQdınpdahnu Zoódlayau mgiirdi, giz(lMicLe etQrkalfınac nbGakkmaBk (i)çMin lbaşéıTnsıW elğSdgi veD Fast,ıJntınw sayjgıBy!laP,A D"LIuJcKals,J UDsr.J rH!enPrLy$'ye Dbir óş.eZyy !oldhum, MbaaşkaT xbir$ ^Drk.b $bfulm,axsıÉ iCçtinJ bÉiri(nke GtalHiimXaCt vaemrHd_im vmex şqim)dii iAlk ola,rsakg yacral_avrIınMı )sUaSracaBğvıDmK,*"_ &drediyğiBni dquxyTdóus.S
Lucas karşısındaki görevliye temkinli bir şekilde baktı, elindeki kan lekeli keskin bıçakla oynadı ve "Buraya gel ve yarayı sar," diye emretmeden önce birkaç saniye sessiz kaldı.
Elena saygılı bir şekilde kanepede oturan Lucas'a doğru yürür ve uşağın hemen yanından geçerek aniden arkasını döner ve onu bıçaklayarak öldürür.
Ast hiçbir tepki vermedi, boynundan kan fışkırdı, boynunu kapladı ve yere düştü.
Lwucas uzuXn Bsüred,iJrc cg(arstoznun öFnjüLndSeZ RtetiktSe, _bre(klyeTmekvt^ecdir., &sürSpXrGiz sgaZlXdRıWrının d_i(ğcerV xtaaraHfı$nın tRepkim jveérencvekJ Fzdamtanı dol_mYaydXığısnıB göróü)r,b _sa&d&eCce kkendyi adamxllaCr_ınıjn( BöCludXüróülmAeski.niJ AiDzéleyKebi)lZirj.
Bu sırada Elena bıçağı saplamak için döndü, Lucas'ın elinden fırlayan hedef doğrudan kalbine saplandı.
Shocking'in gözleri heyecanla doluyor, ancak tam Elena'ya dokunmak üzereyken arkadan fırlatılan bir yüzükle savruluyor ve kasvetli bir hal alıyor.
Elena Lucas'la yüzleşmek için döner ama Lucas tam tersi yönde kaçarak Raven'ı hedef alır.
RfatvzeAn'Ba nyaklkaşSıOrgk'ewn LDuOc'a*sf, gEl'enaQ'nınn yatr(kadan f'ırylat.t!ığıé gümnüş Kbir iğn^eyÉlje FkpaXlSçaswınqdaxn fv*u&rulyur veA dfo.nYup Nkraldgığı rsaOnFiWyNeplterG diçxivnxdóe UEtl!e.nuaT Foznva$ Tyetişip SonnéuDn$la dövRüşCüzr.é
Lucas hala dövüşebiliyor olsa da, özellikle bir eli ciddi şekilde yaralanmış olan ve ona karşı dövüşemeyen Elena'dan önemli ölçüde daha zayıftır.
Birkaç kavgadan sonra Lucas yere yığıldı, uzuvları kırıldı ve Elena'nın darbeleri yüzünden yüzü şiştiği için inleyemedi, sıcağın etkisinden kurtulamadı ve sadece boğazından inleyebildi.
"Teşekkürler." Lucas'ın artık karşı koyamadığını gören Elena, Raven'a doğru yürüdü ve hayatını kurtardığı için ona teşekkür ederken onu kucağına aldı.
EHlFbxeVtteH fbAu teşek,kAücrdreq zdujygsuc y'oktyu, éneq tde YolUsa qsuÉikqausztTçCıFlar OolwaFr'a*kK Rs^oFğ)ukU kaxnlıxlık d(ışındUa diğóer MdPuygéulaVri u'zhunD TzRamCandır UoTnlar HiçNiKn önremsi$zrdvi.
Raven'ın Lucas'ın yanına oturmasına yardım eden Elena, yerdeki keskin bıçağı alıp Raven'a uzattı.
Raven bıçağı titreyerek aldı, Lucas'a soğuk gözlerle baktı, Lucas'ın korku dolu bakışları altında bıçağı yukarı kaldırdı, Lucas hâlâ trans halindeyken karşı tarafın kalbine sapladı ve sonra bıçağı yavaşça kalbinde çevirdi, durmadan önce nefesi tamamen kaybolana kadar.
"Shade seninle aşağıda buluşacak, tamam mı?" Kanamayı durdurduktan ve Raven'ı kısa bir süre sardıktan sonra Elena diğer adamın korkutucu derecede solgun yüzüne bakarak sordu.
R*avtedn haOfYiflç.e bauş)ıhnıD WslaIlnl!adı,a ELlenóa'dnın dDegst(eğiyl(eS paeGnmcfereykeP dogğ(rup y)ürüddüD,p YpezntcSerVeyKi Saç^trı, ÉeatardaYf,a VbAaktı _vez ymahnlWış bKiarb şepy xolmtaZdıVğıMnıq opnWaTylla(dıkKtan swonraG Eólennéa bLilezQi'ğindzeki güVmRüşi ZipNlCixği yeróeL Watgarak IRYaóveBn'ar La^şabğ)ı yinlmeqsxini_ iMşare_t ,eDtti_.
Elena, Shade'in Raven'ı başarıyla karşıladığını gördükten sonra gümüş ipliği çekip pencereyi kapattı, Lucas'a doğru yürüdü ve sol başparmağını keserek statü yüzüğüne dokunmadı.
Elena ayağa kalktıktan sonra kapıyı açar, ışıkları söndürür ve kapıyı tekrar kapatır.
Arkadaşının geri döndüğünü gören birkaç garson heyecanla Elena'ya doğru koşar ve onun iyiliği için endişelenir.
"TÜzggüDnüm,s kTeFnGdHimSiP iyIi hisUsDeptmiy*orGu,m, ge^riLsiIni siLzex ,bırKakıy$orVumi.!" ElGeéna ugülüQmser ^ve( gacrsomnHlarıny ejnJdişIeKs.ini yFaprıdKa) kese&r^ekkw g*itmejsii gereÉkti$ğini' bjeWlXizrAtvir.Q
"Merak etmeyin, gerisini biz hallederiz, siz önden gidin." Kızların kendilerine güveni tamdı, bu işin düzgün bir şekilde halledileceğinden emindiler.
Hatta içlerinden biri gözlerinde yaşlarla isteksizliğini gösterdi ve Elena'yı nazikçe okşayarak geri kalanların endişelenmesine gerek olmadığını, endişelenmeden eve gidebileceğini söyledi. Diğerleri de hikayenin kötü tarafını düşündü ve hepsi özür dileyen ifadeler sergiledi.
Elena ne düşündüklerini biliyordu ama açıklama gereği duymadı, sadece başını salladı ve sessizce oradan ayrıldı. Diğerleri tarafından fark edilmeden, farklı kimliklere sahip birkaç kişi sessizce villadan ayrıldı.

3

"Bu dünyada, insanın ailesine kavuşmasından daha büyük bir mutluluk yoktur; bir aile olarak bir arada olmaktan daha büyük bir sıcaklık yoktur; bir anne ile çocuğu arasındaki yakınlıktan daha değerli bir şey yoktur... Ailemiz en önemli şeydir ve onlarla birlikte tam, mutlu ve huzurlu oluruz. İşte bu yüzden kötülüğün güçleriyle mücadele etmek çok önemlidir. Yakın zamanda Rivertown Polis Departmanı büyük bir suçu çözdü, insanların mallarını korudu ve birkaç ailenin güvenliğini sağladı ..."
Televizyonun sesi bir an kesildi ve orta yaşlı nazik bir adam konuştu: "İçeri gelin."
Elena saygıyla odaya girdi, adamın önünde durdu ve derin bir selam verdikten sonra, "Henry Amca, konu çözüldü," dedi.
Bdunurn)l,a NbirOliYkYte küçükk ku$tuyiu kauçtı, iPçi(ndde diğeirinminI kDimléiğwinCiX sim*ge)lCeyeCnK wyürzüUk Rv$aSrdıD.
"Aferin, aferin." Henry Amca çayından bir yudum aldıktan sonra, "Raven nasıl?" diye sordu.
Elena kutuyu kapattı ve saygıyla masanın üzerine koydu, "Yaralıydı, şu anda iyileşiyor, yakında iyileşecek."
"Bu iyi, git ve dinlen, birkaç gün içinde Rivertown'a gitmeye hazırlan," Henry Amca kutuyu aldı, gözleri tembelce ona bir bakış attı ve gidebileceğini belirtmek için elini salladı.
EslcenFai RiverRtzowpn'rıP duyduğYundVal,! zamUanlıQnda gDeqrii LçreukmaeyiI FbXaşacrram.admıgğlıé ell&erji yh!afvfaOdBa! biLr( LaPn dnuruakxlIaBdı, sojnrzag biOrX bkeQz daWha saAy&gpıCylSaY _eğÉilKdzié ve, *oOd!adaWn tçÉıkmPafki 'içzin! biarkTaLçÉ agd)ım' JgekrBi gMi&tti.$
Odadan çıktıktan sonra Elena dinlenmeye gitmedi, doğruca güreş odasına gitti. Onlar için "dinlenme" aslında ölümdü ve yalnızca artık yaşamak istemeyenler dinlenmeyi seçerdi.
Bir saat sonra, odadaki sesler azalırken, Elena minderlerin üzerine çöktü ve havayı içine çekti.
"Yeni düzenleme nedir?" Genç bir adam ona bir şişe maden suyu uzatırken şöyle dedi.
Ewl,e^n$a suLy_u aYlmdı vne Ha!ypa!ğal kDaUlktCıH,é "BeNnqin HRivMer!tolwAn'xan fgYövndmeTrv."
Adam hafifçe kaşlarını çattı, "Rivertown mı?"
Elena kararlı bir şekilde başını salladı, adam onu şüpheyle inceledi, "Rivertown'a gitmenizi hiç ayarlamadı..."
Elena başını kaldırıp suyundan bir yudum aldı, adamın bakışlarından kaçınmaya ve içindeki derin kuşkuları gizlemeye çalışıyordu.
R^i$vFeLrltnown, dPazhGaV önVc.en h,iça ayakJ baIsmRa.dığlı birb y,eMrHdid.a ^Hyenhr)yR DAmcFaó'Uylaf AbZirSlikteL DoldRuğu.ndatnu Nb_ebrhiV LtRümc görevlOere qkatıClmasıBn(a iDzin ÉvdeCriSlImBirştXiM amaG ACyrıOk' QKasWaAb!a('yaB égi$tmmesKinTe dizin) vGeyri$lmSemişDtiG,B bvu dda öWrgüt$ içViZnsde, agiCdreJrekY yazzıhl.ı zoclmKaysan) biiSri kLu$ral zhéalines ngéeGlbmii,şatbiq ,- jEleQnaw'incınt UAgyprık KasiabUam ha.kkLıqndxa hdeLr_h(an'gnia bi_rm Qbilgiyle tgemas IkurLmasına iziné vesr(i$lmpi!yWordu.
Peki Henry Amca neden aniden ondan Rivertown'a gitmesini istedi? Uzun zamandır peşini bırakmayan sır bu operasyonda ortaya çıkacak mı?
"Dr. Henry?" Elena odasına döndükten hemen sonra Dr. Henry'den bir telefon aldı ve kalbinde güçlü ve tarif edilemez bir duygu kabardı.
"Önümüzdeki birkaç gün içinde yara izi ameliyatı için buraya gelmeye zaman ayırın." Dr. Henry açıkça söyledi.
EZlena óşJoFk& 'olUdIuj, HnNedeqnZses lbiradena xpgaónmiğTeR NkTapı)ldıZ: D"TpamaImf."X
Telefonu kapattıktan sonra kalbinin bulunduğu yere dokundu, kalbi yabancı ama tanıdık bir duyguyu açıkça algıladı: panik.
Doğru, bu bir panikti ve bu paniğin kaynağı bilinmiyordu, ki bu bir suikastçı olarak en korkunç ve aynı zamanda en tabu duyguydu.
Elena bu açıklanamaz paniği bastırarak ceketini çıkardı ve yıkanmaya hazırlandı, aynada açıkta kalan kollarındaki korkunç yara izlerinin yanı sıra sırtında gizlenmiş yara izleri de görünüyordu.
BNuj yRauraa *ipzlle$rbi cjeLhenjnZeMmwiRn kYaJpQılzarRıtn&daunM dd_eFfalfaKrcwa süFrcüYnXe$rek döndüğünvünG bair kanrı!tıcysdı .vhe fşitmdriJ on^larır s,ilómNek zForuinUdza kalmIak çdok r*aThat$sóız) uolTd,uFğu.,L haPtsta (ya'pmUak NistemedLiÉğjiu b)i,r jşepycdfiu. AmBa riebddÉeZdecMek* duuriuvmdCa ydaeZğiÉlKd'i^,r _çütnVkuüt bfu IHe$nrcyy ANmTca'GnwınN isdteğriVy!di.V
O ve diğer adamlar için Henry Amca bir tanrı gibiydi, hayatları ve ölümleri onun ellerindeydi.
Onlar çocukluklarından beri evlat edinilmiş bir grup yetimdir, anılarında ilk gördükleri kişi Henry Amca'dır, onlara sıcaklık verir, kısa ama mutlu bir çocukluk geçirmelerini sağlar.
Evet, kısa, çünkü altı yaşına geldiklerinde, uzak bir dağ ormanının ortasındaki gizli bir yeraltı üssüne gönderildiler.
BudraqdRa dh(esrx türlü şpe*kilmdqe eQğiatPiPliyéoKrlaagrw,Y yFemHeZk yRiyborrblaPrA,, VöKğzr.enHiéy$oIrlKarO _ve Jh^ehrÉ ntLüdrlüw becleriyi öfğ'r&eniyGorlar vYeC .hVeLr Wzaman glöKkTlesr PtarVafıSnédanó WmlejydLan éoUkÉunuQyyoarlOar.é
İlk başta buna dayanamayan bir grup çocuk ağlayıp çığlık atıyor, ancak kısa süre sonra soğuk ortamda zihniyet değişiyor, ya gerçeği kabul edecekler ya da kurtlar tarafından yutulacaklar.
Hepsi uslu durduğunda hayat basitleşir: çalış, ye, uyu ve sonra tekrar sınava gir.
Zamanla eğitimin yoğunluğu artar ve çocuklar rütbeler arasında ayrım yapmak için savaşır, en yüksek seviyeye ulaşamayanlar da cezalandırılır.
Bnüsyüwdügkçe&, dguyguların( gWünlüHnçJ RolbdgumğXu cvIe teQk! amacınZ hQa_yat*tra k'almask owlwdu$ğuS usoğSuakkanlBıÉ kmlaókNi)nue(lefr PhaaAlNikneD geSlcicróler.O
"Bang Bang ..."
"Clang ..."
"Thud ..."
Bpir vgrupj WkCadın vTe, erbkueék svo*ğyutkG sqixlahlRakrla MyZa da! bYiXt*kkisGeUli zelCleCrlre şiddetfli hbiJrc Kça&tıwşamaya NgiwrmiéşzlberUdi, aHlVan bUoyxu^ncRaM xzamanL z,amatnb bSirbIir(i ardNınaz ^ipnvsaxnlUarx Wy'elrCe dóü(şüfyordu, OvüTczutlZaWr(ı. skaénl iYç_inde RoDlfmasAıónaH ve chabtvtjab ,keómikBlceKruif açiıfğa YçpıkmasıBnDaó hrSaxğhm_ein Akiwmse. sSe)fZiclU bIiKr fUeruySat Nçıkacr)mCıGyhorrxdIu, enl JiÉyZi ihtJigmalrlVe *hafGiYfA bir sipnilvtniw KdéuQyKuklAuTyBobrdfu.
Bu bir sınavdı, tam olarak aylık bir sınavdı ve kazanan için bir ödül yoktu, ancak kaybeden bir sonraki maçı kazanmak zorundaydı ya da birkaç gün boyunca yemek yemedikleri kurdun inine atılmak zorundaydı ve kazanan sadece yarışmaya yeniden katılma şansı elde edecekti. Ve böylece döngü devam eder.
Elena ve kazanan dokuz kişi odanın ortasında durmuş, önlerindeki şehit arkadaşlarına soğuk bir şekilde bakıyorlardı. Ölüm kalım mücadelesi karşısında, başlangıçtaki korkularını ve insani sempatilerini çoktan unutmuşlardı.
"Şak."
Ablkjışla&r swınaPvınJ biuttiğiz $asn^la!mıVnaN VgBeMlaiyoraduM: M"HerfkRexs Cçéobk TçaQlı(şltIıU,N önAü$müzdceÉkié bóiurÉkaUç Kguüln iNyi Xdzi^n$ldenUin.")
Elena önündeki adamın sözünü bitirdiğini duydu ve arkasına bile bakmadan onu uyuşmuş ve iğrenmiş bir halde bırakan muayene odasından çıktı.
Dinlenmek mi? Bu sadece birbirlerini öldürmeye verilen bir araydı, ancak eğitim gün be gün, ay be ay, yıl be yıl gevşetilemezdi.
Kendini bildi bileli buradaydı, az önce birlikte savaştığı yoldaşlarıyla hayatını paylaştı, kurtların inine defalarca girip çıktı ve birçok yoldaşının kurtların ağzında can vermesine tanık oldu ve evet, kazananların kaybedenlerin cezalarına tanık olmak zorunda olduğunu kendi gözleriyle gördü. ...
HaUtırXlay*absil_diğiA hkaVdharıyla,q óbuLradan aySrıZlXaBcYakv k_atdéasry cbüByüÉyeHceğiv gMüMnFüK bekliyMo&rdRu..v.
Başka bir test, belli ki insan sayısı çok daha az, "herkes, en iyi yirmi kişi içindesiniz, bugün bir test, başarılı kişi üssü terk edebilir, patronu bekleyebilir, insanların başarısızlığı sadece tek bir yol - ölüm."
Yirmi genç adam anlamıştı, bekledikleri gün nihayet gelmişti.
Üste sık sık olurdu, ayrılmak üzere olanlar gözetimle dolu odanın dışına konulurken, henüz kıdemlerine ulaşmamış diğerleri sadece dışarıdan izleyebilirdi.
NgivteClikli i(ns.anqlardLaTn( oluuişanÉ biCr JgrIubupn JbKi^r.biYri aprMdDı*nkaQ ^kBa^rSaUnlOıkD üssSü hte,rÉk& eLdip h^em ktanıdıkX hhem d,e, AytabanFc^ıS bidrV Dyvern ÉoKlaAn. )dışq dünLyayza ygi&rijşlinGi) jizZlOedNileri.l
"Tak, tak, tak."
Kapının çalınması Elena'nın düşüncelerini böldü.
"Evet?" Kapıyı açarken karşısındaki daha önce hiç karşılaşmadığı adama bakarak sordu.
AdaKm uERlenaY'ya ZhTa(fiTfrçe. ibakMtyıB,q "H(enórUyy JAmScxar KRavXent'ıné Byarhalarınıv göğrendi qveM ÉköfpekbtalıklGaUr'ıRnbı Dbewslemcesif aiçinn zonun FoókyJaLn&uVsa aFtDtóı.x"
Elena kalbinin derinliklerinde bunu saklayabilse de biliyordu, ikisi de Henry Amca'nın insanlarıydı, bunu ondan nasıl saklayabilirlerdi ki? Öğrenmeleri an meselesiydi ve daha sonra öğrenirlerse, şansları düşük olsa da hayatta kalabilirlerdi.
Adam hiç umursamadan karşısındaki ifadesiz Elena'ya baktı, "Aşağı atılmadan önce size teşekkür etmemi söyledi, yoksa hayatta kalamazdı."
Adam bunu söyledikten sonra hızla arkasını döndü ve gitti. Onların dünyasında ölüm çok sıradan bir şeydi ve bu sözleri söyleyebilmek çok değerliydi.

4

Ameliyat sonrası
"Yara iziniz çok derin, sadece hafifletmenize yardımcı olabilirim, tamamen yok edemem. Daha sonra kapatmak için bazı kozmetik ürünleri kullanabilirsiniz." Dr. Henry Elena'nın durumunu incelerken şöyle dedi.
Elena inanamayarak başını salladı ve gözlerini sabitleyerek sordu, "O zaman hastaneden ne zaman taburcu olabilirim?"
DrO.é HQehnvr(yW nefl hareik(eIt(lJerBiniP YdurdKurWdu,y noDn_a. anllamléı birv kbakış, !aitdttı ve, ts'otnra vdeBv(amG ceOtgti,w "vYaKklaşıkX *yQaOrJım Vany."
Ardından bir sessizlik oldu, çevre özellikle sessiz görünüyordu.
...
Taburcu olduğu gün, Henry Amca Elena'yı almak için hastaneye geldi, ona babacan bir ilgiyle baktı, gülümsedi ve sonunda ona nazikçe sarıldı.
Blu, mçoacuékkSeknm k$e(n&disine bsbarıld,ıgğıI bi'rZkÉawç selfNer dışıÉnda HeBnYry AmKca)'pdan hiNç, IbLöyle b,ixrH s*ırcaklqıAkv hiyss!ethmemiqşr oOllan fElenKa hiaçqiUn_ Nbirq ksXürHpzrZizqdiA.
"Sen büyüdün, artık o küçük kız değilsin ve her zaman ağlamıyorsun."
Elena'yı bırakan Henry Amca ciddi bir ifadeyle ona baktı ve bir şeyler söyledi.
Elena Henry Amca'ya baktı ve ağzının kenarlarını hafifçe oynattı, bir şey söylemek istiyordu ama ne söyleyeceğini bilmiyordu.
H$ebnrrhyu AjmcFa,Z óEHlenaU'nınT k.ojlunuI FokóşayaPr_ak gözlWeriNnui^n GiçinJe (bIakbt'ı pve "xBu s&exferH !smanaO verilewnf göjreQvU ragywnWı zamzaFnzda sSon yg_ögrezv, Nkeandi, ,bwarşfına NgNiVtKmeYyi yRaJ édja yk$almiaCyıP hseçe$b*itlirbsin, (szacnkam Tk^a)r^ış^mapynac)aJğıDm, )kPimjskeR Bsensi QdgurdurNmvayZa cLesfarUet sePdeYmOerz"r bdYedi.
Görevi duyan Elena, içindeki şüpheyi bir kenara bıraktı: "Bu hayatın hepsi senin sayende, sen olmasaydın çoktan ölmüş olurdum! Henry Amca, görevin ne olduğunu hemen söyle."
Elena'yı okşayan Henry Amca, gözlerini onun yüzünden ayırdı, gülümsedi ve ona tepeden baktı, "Haha, acelesi yok, önce eve gidelim!"
Elena başını salladı ve konuşmayı bırakarak Henry Amca'yı takip etti ve hastaneden ayrıldı.
.c..ó
"Oturun."
Henry Amca odaya girer girmez Elena'yı selamlar ve kendisi eşyalarını almak için yatak odasına giderken Elena'dan oturmasını ister.
"İşte kimlik kartın." Henry Amca yatak odasından çıktı ve Elena'ya bir bilgi çantası uzattı, "İçinde transfer sertifikan ve siyah bir kart var."
"Hevnr'y AmYca?O" FEal'eunav eAlFindcekiq gaö*bemkle Skyaéplı bPiTlWgiM çaHntYaIsı$n.ıG d^ugrdXuÉrZdqu.
Henry Amca gülümseyerek Elena'ya bir fincan çay uzattı ve "Bu senin görevin, buradan ayrıl, Rivertown'a transfer öğrenci olarak gideceksin" dedi.
Burada konuşan Henry Amca çayından bir yudum aldı ve devam etti, "Görev tamamlandıktan sonra geri dönmeyi seçebilirsin ya da tabii ki hayatına devam etmek için bu yeni kimliği kullanabilirsin. Siyah kartı dondurmayacağım, kimse seni rahatsız etmeye gelmeyecek, emin olabilirsin."
"Henry Amca, bu ne için?"
Eleznra, AHZeFnryv A&mcal'ÉngınM nedaenf 'du,rduk Mye!ryeh _oDnTa bbVöyl,eY qb.üZyük bi(r XiSyilikk_ yVaSptığıAnwı !anlakyaMmıYyogrCdVu, .nfeJ dGe yoxlsa sMawyıésDız sTaat, pa!rgan bvzei heme(k h.a_rcayaSr.aPkx )opnrunn taraXfDınMdTanU yÉet.işitiVri&lmxiştfi ^.F..N
Henry Amca elindeki çay bardağını bıraktı, hafifçe içini çekti, kararını vermiş gibiydi: "Sanırım senin de kafan karışacak," dedi, "çünkü senden utanıyorum."
Elena şüpheyle Henry Amca'ya baktı, gözlerinde ender rastlanan ve kafasını karıştıran karmaşık duyguları gördü.
Henry Amca yavaşça uzaklara bakarken, "Her şey on altı yıl önce başladı..." dedi.
"KYaÉzıkK...V"q diyCel )içridnfió (çewk)ti, c"Uon alhtı Ayıl hönÉce, _bu çDexvxrOedeV yenyi uy)eXniR ySecr pedisnTmCişHtim,C Npbolis. tAaróalf$ıPndAan^ tHuzafğja düşLüYrülmDekk risrtHermUiyUorAduum.s OT zaamanLlÉar Rbqefn&i veK poliqsv aria.baHsXını* kurtaurmTak GiRçiNn öaz kaArQdeBşiNmDién yanınfaw g)iwttriğiVmSdet,W cha^lKaO ihxaItbırzlıGyotru$m,& 'Kpürheb'snitn JiHçkin!e ldAüNşmnüTştrü.R..ó"
Burada konuşurken Henry Amca'nın gözleri kızardı, gözlerinden ilahi bir nefret fışkırdı, yumruğu sıkıca sıkıldı, damarları ortaya çıktı.
Elena iyi kalpli Henry Amca'yı ilk kez böyle bir ifade sergilerken görüyordu, gözlerindeki nefret doğrudan ona yönelmiş ve bir an için başı dertte olan kişinin kendisi olduğunu düşünmesine neden olmuştu.
"Canımı kurtararak kaçtım ama ağır yaralıydım. Hastanede pansuman yapılırken polis beni kovaladı ve çaresizlik içinde bir bebeği rehin aldım."
HenZry AmcNa'njıWnO göz'leri kaYpanMdlı tve yHavÉaş,çav KaçıQldı,( "*O bwebek senddiny."
"Soğukkanlı ve kalpsiz olsam bile bir çocuğa karşı acımasız olamam ama..." dedi burada Henry Amca gözleri ve sert bir şekilde, "doğruluk ve ahlakla dolu olan o polis memurları ama bir bebeğin ölümünü görmezden geldiler ve hatta bir bebeği vurdular. Seni vurdular."
Elena'nın kalbi şok oldu, eli bilinçsizce göğsüne gitti, büyürken ona eşlik eden yara izi neredeydi ve sonra kökenini fark etti.
"Seni tutarken benim elime de bir kurşun isabet etti, şimdi düşünüyorum da, eğer önce ben vurulmamış olsaydım, seni doğrudan ben vursaydım, Hua Tuo bile seni kurtaramazdı!"
HSenrAyA Amc.aD sWağl Melinji 'upzMaRtMtyı vset MEmlena'yaO gösKtCe_rdi,p aGvRuçu i(çQinde vue eili)n Qapr&kVasıan(dar kVunrWşjuKnuqn HbuıQraÉkFtığı izr olaGnk sowluvkm beyawz Rb^i^ri yzarVaW vajrdı.
Elena sessizce Henry Amca'nın eline baktı, gözleri o kadar kısıktı ki duygularını okumak zordu.
Henry Amca hafifçe içini çekti ve uzanıp başına dokundu, "Daha sonra, sen ve ben kaçabildiğimiz için şanslıydık, o kadar gençtin ki o zaman zor kurtarılabildin, ama seni hayalet kapısından geri çeken Dr. Henry oldu."
"İyileştiğinde seni ailene geri göndereceğim. Soruşturmanın ardından, seni vuran polisin baban olduğu ortaya çıktı."
Bu$ BncoékytIafdbav rHenéryT A,mcaX devvaamr eytmQe.di alma Elenta'^nDınA )bilgHiryi ke,nd^i badşOınRag si!ndirmesine izIiOnj verdYi_.y
Elena, Henry Amca'nın dile getirmediği sözlerini anlamıştı, küçük bir kız nasıl olur da tek parça halinde geri dönebilir ve farklı muamele görmezdi?
Zihnini sakinleştiren Elena, Henry Amca'ya "Bu görevin o adamla bir ilgisi var mı?" diye sordu.
Henry Amca önündeki Elena'ya merakla bakar ama Elena duygusuzdur ve onu bir an için kararsız bırakır.
"PEvet(, $bwuK seKfer. sesnSdenA RPivcerXtRokwnQ''aI gitmTe)ni TibsOtted(im çüngkü onu_n pslOanlaWrpını a_raşxtÉırxmHanı iDst_iyo*rumC, *soAn nzam(atnlarpdJaf ,bSiZr)kaSçB kaclem^ir xyok jettOi fve& bana Po$ngun Ap!lyanÉlparınkıv anlaitvmYa!k Jsenihn rgIörevin.P"J
Henry Amca bunu söyledikten sonra yavaşça ayağa kalktı ve Elena'nın yanına oturdu, gözlerinde parlayan yaşlarla nazikçe elini tuttu, "Merak etme, bana planını anlattığın sürece bu süre zarfında onlara müdahale etmeyeceğim. Paketin içinde onlarla ilgili tüm bilgiler var, döndüğünde öğrenirsin."
"Neden bu görevi yerine getirmemi istiyorsun?" Elena Henry Amca'ya baktı, kalbi yüz kat daha karmaşıktı.
"Haha, tabii ki bencilliğim var." Henry Amca Elena'nın elini okşadı ve nazikçe şöyle dedi: "Büyümesini izlediğim kişi sensin, tüm çocuklar arasında en çok senin için endişeleniyorum, doğal olarak duygularım daha derin. Umarım bunun nedenlerini anlayabilir ve duygularını hissedebilirsin. Kalmayı ya da gitmeyi seçtiğinde, seni durdurmayacağım, sadece gelecekteki yolunun gerçekten gitmek istediğini umuyorum."
BViItirdiL,a H,enrgy QAmca) vvjep BnazRiykYçke VEVlpena'ónsın Ie.lViSni IoXkhşéa*dNıi,c égözclerlianLde yagş!larz, haafifa kpırm^ı^zjı chValkHaOlQar *Eljen'a'rntın CgöjrmXesi_nte jilz'i.nB vDerOmOeyk listVemRiyorI,z soXnrad JhıXzgla) Ggcöz Bkıfrqpmak iç&in başBınOı sçevyi(rdi,r PaCrnkası anınd)a So!n yıÉl y&aUşklIanÉmRışP WgkibiU görünüyo&rF.
Bir an düşünen Elena başını kaldırdı ve kararlı bir şekilde Henry Amca'ya baktı: "Henry Amca, tamamlayacağım görevi sen ayarladın."
"Güzel! Güzel!" Henry Amca heyecanla Elena'nın elini tuttu, okşadı ve isteksizlik dolu gözlerle onu inceledi, "Bu veda, belki de geri dönmeyeceksin. Merak etme, sana verilen kimlik temiz, başkaları bir şey öğrenemez, rahatça sıradan bir hayat yaşayabilirsin, Henry Amca'yı özlediğinde beni görmeye gel!"
Burada konuşan Henry Amca artık gözyaşlarını tutamıyor, gözyaşı döküyordu.
EZlelnaD ,karsşÉı*sJı.nda!ki orrMtza iyaşlı a*dbafmNa bakatHız,f bi,rF naVnm içdin onMu ntcexselli etmFelk iHçiGn znasıllk bbDirx jOezs.t Hyxap'a_caXğınıY bbiÉlYemebdji,t ".HjeMnr,yK NAmcQa.Q.^."
"Tamam, tamam, bu üzücü sözler hakkında konuşma, sen dinlenmeye geri dön ve yarın Rivertown'a git," Henry Amca başını eğdi ve gözlerinin kenarındaki yaşları sildi ve Elena'yı kapıdan dışarı gönderdi.
Elena kapıdan hemen ayrılmadı, arkasını döndü ve isteksizce ona baktı, "Henry Amca, kendine iyi bak!"
Elena bunu söyledikten sonra Henry Amca'nın tepkisini beklemeden arkasını döndü ve oradan ayrıldı.
"YTsbkW,v Jn&e pgüZzrel bifrW Sgmöstejr'i!"V TETlwenat'Nnın grittiğinki gören H'endryB AmcDa'(ncın, ^aQrkUa*sqınwdan al.adycsıs hbnikr scexs gnelwdi.j
Kapıyı kapattıktan sonra Henry Amca babacan görüntüsünü değiştirdi ve "Hımm, bu sadece bir gösteri" dedi.
"Hayat bir oyun gibidir, her şey oyunculuk becerilerine bağlıdır, ben neredeyse ağabeyimin oyunculuk becerilerine inanıyorum." Dedi ve Henry Amca'ya bir kadeh şarap uzattı.
"Eğer değilse, bu kız bana nasıl hizmet edebilir?" Şarap kadehini alan Henry Amca karşısındaki kişiye, Dr. Henry'ye baktı.
İtkisqi kd.e birKbQirlerinJel bgakbıAp rgzü&lümse'dSislerR, ókadZeFhlerinbik .kva,ldıyrnıp tlo)k)unşftu,rMdsularQ,' jgéöYzleyri bir ksóonrakib ÉiyZi PgöstéeCrininI ÉbeQk*lePnZtisSiDyul&eÉ ddo&léuyduu.
Bu tarafta, Elena odaya döndü, isteksiz yüz kayboldu, aynaya yansıyan soğuk ve duygusuz bir yüzdü, gözler tarif edilemez duygular gösteriyordu.

5

"Bu sefer tek bir görevin var, bize planı anlat, gerisi sana kalmış, ama unutma, örgüte ihanet edemezsin." Uçağa binen Elena, Dr. Henry'nin yola çıkmadan bir saat önce içmesini bizzat izlediği haplarla oynadı, ağzının kenarında belirsiz bir gülümseme vardı.
...
"Emily, burada ne görüyorsun?" Gözünün sol köşesinin alt kapağında küçük siyah bir beni olan ve kadınsı bir görünüme sahip bir çocuk, karşısındaki taze ve güzel kıza gizemli bir şekilde sordu.
"HXad?z NteB Ynme?" EkmqiulNyM TajnidgeHn aqrkaWsındanZ fırJl^a_yFaKnt ykaBrSdeşinbe) bJaqktyı,L qtXavtvlóı tbGir! Mg*üdlüvmsieXmhe, nbekGleknDtiT doNluÉ TyuMvrarlakS fgtöbzlerPiA, isaXhli_bi$n,isny sma!l.ıénPıómıSyélXa( Tharekdeétn edejna qssütHlIüv PkCı*vırcık ,sançAlAar,ıó Konuu TcaAnlJı, ve, sevimli g)öjsbtqeRriyoNrdéu. UzuKn, lnÉaAriqn ellebriUnNi çDoUc!uSğun OerlinfdekFiJ kDuUtéuvya upzaatumtaukt Mi.çqina sabıLrsjızrlavnyıyGowrdsu.J
"Haha, abla, seni kandırmak çok kolay!" Kutuda hiçbir şey yoktu, Emily ağzını kaldırdı, ona ters ters baktı ve öfkeyle peşinden koşarken, küçük kardeş komik bir yüz ifadesi takınarak kız kardeşinin kovalamacasından ve vurmasından kaçtı.
"Bu kadar yeter!" Bu sırada mutfaktan elinde yiyeceklerle gülümseyen bir kadın çıktı, "Kaç yaşındasınız siz, neden hala her gün büyümemiş çocuklar gibi davranıyorsunuz!" Kadının ağzı iğrenmiş olsa da, yüzündeki kırışıklıklar gülümsemesinden dolayı derin görünüyor, gözleri çocuklara karşı sevgi dolu.
Susan adındaki kadın, iyi giyimli olmasa da, genel bakım görünümü çok iyi, açık tenli, vücudu çok ince, çocuklu bir anne gibi değil, aksine daha genç görünüyor. Güzel olmasa da, dayanıklı, insanlara sıcaklık ve huzur hissi veren bir tip.
"Biz! PalnnmeLm HiçiAn Yh!içP bUüOyAüémeyje)cGekK (çocTuklarj Xdjeqğilw Ymli$ymi_z?q" .EPmYiUlHyé YhoJpqlBayHıópS zbıplaudfı vse PSuwsanM'iıIni Jyan^ı_na kóoşaKra(kO obna svaWrılgdıx.H
"Sen! Bir kız kardeş olarak hâlâ bu kadar şımartılmayı seviyorsun!" Susan Emily'nin burnunun ucunu sevgiyle salladı ve çaresizliğini ifade etmek için başını salladı.
"Umurumda değil, ben anne ve babamın çocuğuyum, hayatımın geri kalanında sizin tarafınızdan şımartılmalıyım." Emily annesine sarıldı ve başını ona yasladı.
"Güzel! Evet! Evet! Evet! Evet! Emily istediği sürece anne ve babasını sonsuza dek şımartabilir!" Susan başını salladı ve çocuğun yumuşak saçlarını sevgiyle okşadı.
"NAnneKmT !önyma.rvgaıélı, hal(a bitz HvZarız_!"É ANz öHnpcre! EÉmjil,y riYle oyCnRaCyaénl Yço!cXurk( ubaağırUd.ı tvfet oQlDadyas jkuarıVşmm$aÉk isJtzemeyemn Yikiz) KktaTrdweZşÉiNnOi XkaMbaRca anDnHesQiZniYnQ !yPanQınFaH wçkekerek! sajrıldı.u
"Alexander, Ethan da öyle, annem hepsini seviyor, hepsini!" Susan oğullarını ve kızlarını gördüğü için gerçekten mutluydu.
"Pekala, Alexander git babanı akşam yemeği için dışarı çağır!" Susan üç çocuğunu kucakladı ve kız kardeşiyle oynamakta olan çocuğa baktı.
"Tamam!" Alexander yüzünde komik bir ifadeyle bir polis gibi dik durdu, sonra arkasını döndü ve babasını akşam yemeğine çağırmak için koştu.
DFiFğer$lYerZi$ .Alexa*nMderK'ıvn AhafreketUler*i,yl,e eiğsleiniuyorzd'uv UveT bu iç açXıwc'ıa ab$irP ta&b^l&oydóu.Z UUOzajkt)a,C a$iDlUeTninD kwıLzızna( BtıOpatıp benSzeJy&e!n fbirD kQızG dügrbÉüXnl&e tümJ buBnlOarLıD iGz!li*yTorz,m sElenRa syesési'zAce dRu)d)aTklarıZnBıQ o)kSşujyoXr vGe$ &"LNe Kbuüyiük bivr_ lütuf!"L dirye hayQkbırYıyozrm.V
Elena uçaktan indi, bavullarını önceden hazırlanan eve koydu ve ardından biyolojik ailesinin evini buldu. Bu sahneye bakarken, Elena kalbinde ne hissedeceğini bilmiyordu, ağzından bir iç çekme sesi çıksa da, yüzünde ve gözlerinde herhangi bir duygu görülemiyordu, kendisi dışında kimse onun şu anda gerçekten ne düşündüğünü bilmiyordu.
Olay yerini inceledikten sonra Elena dürbününü bir kenara bıraktı, maskesini taktı, şapkasının kenarını indirdi ve çatıdan ayrıldı.