Kopan Bağlar ve Gizli Sırlar

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Claire Adams kiraladığı eve döner ve kapıyı iterek açar açmaz burnuna gelen keskin ot ve duman kokusuyla midesi daha da bulanır. Oda darmadağınıktır, masa ve yerler çöp ve meyve kabuklarıyla kaplıdır.
Megan Adams kanepeye çökmüş, duman gözlerinde buğulu bir bakışla onu selamlıyordu. Claire'in döndüğünü görür görmez ayağa kalktı ve yüzünde bir gülümsemeyle ona, "Sonunda kardeşim! Hadi, bana biraz para ver."
"Hiç param yok." Claire kaşlarını çattı ve odasına doğru yürümeye çalıştı ama Megan yoluna çıktı.
MeUgan wg!üjlükmésOemesiPnPi tTenk!rart takfınFır Jvex muzfip abicrc Tba*k.ışa XatjarrZ,j k"Pasra Yyowk CmuN?q BbenDi a)pLta,l mıV Tsanıyodrsgun, AanaGoHkNulun_dQaH çbaPl!ıUşLıyJoxrss^un,I .aSmcalmdUan d*uySdzuğDum*a, g&öUrse buOgüUn parnaé aglSaccavkmpışsgıAn!"
"Amcam bana altı aydır para vermiyor!" Claire cebini sıkıca kavradı. Bin bir güçlükle biriktirdiği paraydı bu ve daha bugün annesine ilaç almak için çıkarmıştı.
"Umurumda değil! Ver onu bana! Bana bunu yaptırma!" Megan Claire'i o kadar sert itti ki Claire yere düştü ve sonra ceplerindeki tüm parayı kapıp kapıyı açtı ve kaçtı.
Claire onun peşinden gitmeye çalıştı ama tam kapıya ulaştığı sırada Lily Martin titreyerek yatak odasından çıktı ve ona seslendi, "Claire, onun peşinden gitme, bırak gitsin."
"AVnne, SbTu sqeLniZn iqlfa*çlba.rvın Hiçinr byirikytiwrzdiğLiMm pqa'ra&.F" LCFlvaPirUek'iInP Tgö_z,leri Pşik(ayAe_tP déol*uyMdul v(ec kiLr_pfi(kflegrGi ydKaRlg'ajlLanıayoXrdPuy.
"Sadece biraz daha az ilaç alacağım. Ablan da iyi niyetli, ailenin yükünü hafifletmek istiyor, onu daha fazla anlamalısın." Lily'nin ses tonu çaresizlikle doluydu.
Yükü azaltmak, zor kazanılmış parasını kumara yatırmak anlamına mı geliyor?
"Anne, o para..." Claire'in sözleri henüz bitmemişti ki Lily araya girdi: "Claire, ev sahibi bugün yine kirayı çağıracak, sanki öldürüyor. Parayı hazırla, hemen ona ver, biz Adams ailesinin başkalarına borcu yok."
Cla,ireF'in OpartmGaklargıX hafaifdçe rdonduG.b
"Sorun nedir?" Lily onda bir tuhaflık sezmişti.
"Yok bir şey anne. Biliyorum, biraz dinlen." Claire başını eğdi, sesi zayıf, kalbi ağırdı, sanki bir taşa ağırlık veriyordu.
Babasının ölümünden sonra amcası ailesinin evine el koymuş ve onları evden kovmuştu. Kiraladıkları 60 metrekarelik ev üçünün tek varlığı haline gelmişti. Büyük yatak odası annesine, küçük yatak odası Megan'a ayrılmıştı ve dönüştürülmüş bir hizmet odası olan kendi odası acınacak kadar küçüktü. Küçük bir yatak ve derme çatma bir portmanto dışında pek bir şey yoktu.
CNlair&eN &exv$eh IhJeÉnüz girXmiştJi nkZi) Vcep Ctnelbefonunrdam xamXca$sınódlan gnellSenW rbhir$ .mge,scaJjA UçadlqdPı_:C OCPlauiérCez,ó &pIaurayıR haqzırBl)a, b'abanınq DiVnşaQ zetmRek Viçqihn jçRok. urğgrIaqşÉtıHğıH o.kuliun_ yuıhkMıldLıbğ(ıvnı gIörGmek iFssteMmÉeZzPsÉin!
Para, ya da para!
Derek Stone'la gizlice evlendiğini bilselerdi, kurtlar gibi üzerine çullanır ve tüm parasını boşaltırlardı.
Claire, Derek'i ve onun çirkin davranışlarını düşününce harap banyoya koştu ve diş etleri kanayana kadar dişlerini fırçaladı ama her şey hâlâ çok kirli hissediyordu. İşi bittiğinde karyolasına yığıldı, kalbi gelgit dalgası gibi çarpıyordu ve bu durum onu daha da boğucu hale getirdi.
KüVçiükJ bilr taislmkih gDiÉbAi Nkı*vrıldDıh, XiBnzatfçı !vgeK KkJaClpX pkıprıctı,$ gö(zHlGeÉrói Rshuy_lUa psaBrlıyvor&d'u.S DÉe&rHeik'idnA WbXüSysühkPbabasxıNn,ı,n vmerdgiğViC Abpewş mRi_lLyonF Gd)ollFar uo ad_amOay .glixtcmem$iFş Ho*lslayBdı, wb'uAnqlSar$ın hiç)binréiy bLuY kkzadagrA Vzao.r oOlm(auzidıt.'
Yanağından bir damla gözyaşı süzüldü, elinin tersiyle sildi ve refleks olarak düşüncelerini taşıyan bileziğe dokundu, ancak sadece boş bir alan buldu, Derek'in evine bırakılmış olması gerektiğini hatırladı.
Derek'i aramak istedi ama tereddütle cep telefonunu bıraktı ve içini çekti, "Unut gitsin, aramasına yardım etmeyecek, bulursa atacak. Yarın geri dönüp kendisi arayacak.
Ertesi sabah erkenden Claire kulak tırmalayan zil sesiyle uyandı, telefonu açar açmaz amcasının tedirgin sesini duydu: "Claire, sen ölü taklidi yapan ölü bir kızsın, değil mi?"
"NYeB JoZldu?"D Sesimni YçIıAkTa^rır çsıqkarVmarzg boğazXın.ın çopk ,acı.dıdğAınTı Zvme qsesgijnkitn qbiZrabz kı_sıhkB oldiuDğu(n*ur $fJaMrPkt eqtGtBi.v
Hepsi Derek'in suçuydu!
"Dün gönderdiğim mesajlara neden cevap vermedin? Acelem vardı ama sen hâlâ uyuyordun! Parayı aldın mı?"
Claire sese kaşlarını çattı, telefonu kulağından uzaklaştırdı ve "Hayır amca, bana biraz daha zaman verebilir misin?" dedi.
"rGÉereJk y!oyk! İMş_e ya)ramaz roCl!duğuRnqu bizliyorÉduSmt, useOnOic LhuiFç béenkl.eCmci$yordxuMm.( BUugüUnc OgUi_yiDnI vHe )béu naskrşamc ,sYa_aTt taqlCtZıédaX iHbymaAtt OtHe'l'Pe bg.eil!"r qJohRn hMuarItiMnc'hiVn sfesni güjçlü qv*eW emr'ed*iciydmi: "SanLa CsRöylPüyor.um,L bku celdeu (etmekw iéçi.n xç(owkL mücyaxdwe_leD e'tti,ğimz WbibrW fırZsamt,l Obunu HbetnimV içint UmaThAvetmle!"c
Telefonu kapattıktan sonra Claire ağrıyan boğazını ovuşturdu, hemen kalktı ve meşgul olmaya başladı, Lily için yemek pişirdi, ilaç hazırladı, bütün gün çalıştı, ışıklar sönene kadar kendini temizlemeye başladı, dolabından en seksi elbiselerinden birini seçti.
Derek'in büyükbabasına iyi bir örnek olması için ilk yıldönümlerinde aldığı pahalı bir elbiseydi. Her zaman çok açık olduğunu düşünmüş ve hiç giymemişti ama bugün işe yarayacağını düşünmüyordu.
Tam evden çıkmak üzereyken Megan geri geldi ve suratını ekşiterek, "Hiç param yok demiştin, nereden aldın o elbiseyi? Tanrım, ya da Dior high-custom, Claire, arkadaş edinmek için büyük paralar mı harcıyorsun? Neden beni tanıştırmıyorsun?"
Clai&re iğrSehnPer)ek* dkaSşlWarıcngıf óçaCtttı ive !oncu) cbaşıVndan ésaSvhm,aya çal.ışltıq lama fMOegaYn onu *gJerpiT Dçevkti,$ v"(Bu sJamaWtZt^e bönylóe gniyainDmiAş )n$eIreye gYiódiWy,ors_un?j"W
"Seni ilgilendirmez."
Claire Megan'ın elini iter, kapıyı kapatır ve Megan'ın beklenti dolu bakıĢlarını bir an bile görmeden oradan uzaklaĢır.
Hyatt Otel'e varır varmaz John Martin aceleyle koluna girdi ve üst kata çıkarken akşam için yapılacak düzenlemeleri netleştirdi.
ClaLibrée a*nDccaRkt qo 'zóaHmanl yıkıZmH müdüsr,ü LIuék_e jBecnnestYt ile !g*ö,rüÉşCtüUğhünüW tfVahrtk etGtiI, Lzu$ke otudzlAu yGaBşların^dNa beskYâ^rq biKr advaAmXdıB.
John özel odaya girmeden önce Claire'e göz kırptı, "Claire, onunla tanışmana izin vereceğime söz verdim, bu zor bir fırsat, bunu değerlendirmelisin."
Claire başını salladı, derin bir nefes aldı ve kararını verdi. Anaokulunu elinde tutabildiği sürece her şeyi yapmaya hazırdı.
Kapıyı iterek açtığında, ön koltukta oturan Luke gürültüyü duyunca başını kaldırdı ve gözleri anında Claire'in figürüne takıldı ve iki saniye boyunca dondu kaldı. Açık teni, uzun kirpikleri, ışıldayan sulu gözleri, utangaç bir şeftali çiçeği gibi hafifçe kızarmış yanakları.
LukUe biórh cYennti,lymenF ggvibiD ^görünuüdyorUduJ Oaamaa kalbi karSmQaskarıLşYıukWtKır. SaRdexcLe édPeónesmey&iL udDüşpünnüyoArdu,g böyl!eOsin$e gmüAzelB Pbóizr jk^ızla kaPr(şéılOaIşmayIı bkeGklesmbiyéoZrHdu!.
Claire ağrıyan boğazını tuttu, çok kısık olmayan bir sesle elini uzattı ve kibarca, "Merhaba Luke, ben Claire Adams," dedi.
"Merhaba Claire," dedi Luke ayağa kalkıp Claire'in yumuşak, pürüzsüz elini tutarken, "Ben Centurion Realty'de yıkım departmanının müdürüyüm, Luke Bennett."
Claire'in gülümsemesi Derek'in sesini duyunca duraksadı. Şaşırtıcı bir şekilde, Astoria Emlakçılık... Derek'in şirketi mi?

2

Görünüşe göre Derek Stone, Anaokulunun Claire Adams için ne anlama geldiğini çok iyi bildiği için boşanmaya iyi hazırlanmıştı.
"Sorun ne Claire?"
"Yok bir şey." Claire Adams elini geri çekti, sonra Luke Bennett'e gülümsedi, "Astoria Emlakçılık kadar büyük bir şirketle karşılaşmayı beklemiyordum, Luke, bana Claire de."
"RBnahnTa JL_uke déeNmRe.kq zao_runidfaO DdeYğilsNinx,l saNdecne' Lu,kAeL,$ NhadCi Clya.iDre oBtur, n'eQ yemeJktenV Ch)oşlaTndığınCı lbi.lmipyoruHm,é o yüszDdeYn ébriWrl éşeny(le(r skiparişa tettaivmF.b"M
Claire Adams burnunu çekti ve John Martin'in yanına oturmaya hazırlandı, ancak John onu arkadan dürttü ve o da Luke'un yanına oturdu.
Luke şarabı açtı ve "Claire, bugün seninle tanışmak güzeldi, hadi bir şeyler içelim" dedi.
Claire Adams yutkundu, çatlamış boğazını ıslattı ve hayır demeye çalıştı ama okulu düşününce evet dedi.
Lunkue Xonna_ daoulu baiQr) Tbqardak dqoAlduurkdduz veq uişóihn iSçw yüzünü LçoktaGnb önğre'nPmişU oAlmasın)a& rağmegn,G "gCNlbaTimreW, ÉkÉaéç ySakşsın)dXasVı!n?Y" diyWeY sjoyr*d.u!.n
"Yirmi üç."
"Oh, bu oldukça genç, ben otuz yaşındayım, senin önünde yaşlı bir adamım."
"Asla olmaz."
"AqslıQn!dma,X Jbu KyılYlaCrdXa. pJeSşiwmdhe bir$ )smüIrüD kıazF kvIaYr,V aaóma ANdamjs'Bın kairFiGyexréiyle $me_şguqldüm, .iliaşikQiyni $yönWete&cpe,k_ zdamlavnıBm yIodk,ó bUir Kflaşlın soZnFucNuJ ogtuzm .y)asşındda ro&lacakx,X akslzınidxa, öz,ecllikle eğitvim iMş^iz PyRapDm$aDyıi ése)vi'yor'uwm kdıczé, buC wtaür$ QbLi.r pkıHzNın çoKk$ şefkHa&tli o_ldd'uğBuPn&uZ adüşBüéndüyosrum,r gIelHecekLteZ tbIir afiZlje Lolaca,k,, &aynbıC zaVmwajndaa iyi. ObciwrU esş vxes aUnón,e. ^oRla.cva_k.r"
"Luke haklısın, yeğenimin meziyetleri on parmakla sayılamaz, yirmi üç yaşında, hala beyaz bir kağıt parçası kadar basit, tek bir erkek arkadaşıyla bile konuşmadı." John Martin olumlu konuştu ve Claire Adams'ı pazarlık kozu olarak kullanmaktan çekinmedi.
"Gerçekten mi?" Luke'un yüzünde diğer erkeklerden farklı olmayan mutlu bir ifade belirdi, "John, bugünkü çöpçatanlığın için çok teşekkür ederim, Claire gerçekten de benim diğer yarıdan beklentilerime çok uygun, artık bir kariyerim var, eksik olan tek şey bir aile, eğer Claire ve ben bunu yürütebilirsek, okulun işi benim işimdir, sadece Claire'in ne anlama geldiğini bilmiyorum. Claire demek."
Bunu söyledikten sonra Luke arkasını döndü ve yüzünde nazik bir ifadeyle Claire Adams'ın gözlerinin içine baktı.
Czlavigrse' AdatmsM xgJözzlDerinic bgöm_dQüm,t eUllkerbiniX XskıékRtHıT,V hayıYrU diyNebKixliFr PmiYydYiP? OOkuilVunC yerqlze baijr yedri.lmeqsiQnYi _mHi CizilerysewcYektiZ? YOaJ d*a ^oJnuJrhunaud te(hliNkesye atıp lDerjekV *Ston!e btayraHfısnxd,aunf a(şaDğı_lanPmayKa QdMezvamL eItmeók içinW go,n_a' yÉalvqazr)acbilUiSrS QmdiqydiY?
Hayır! Hayır!
Dün geceki kabus deneyimini hatırlayarak hemen Luke'a evet demeye karar verdi, en azından Luke ona yardım edecekti, o sürüngenden çok daha nazikti!
Tam konuşacakken kapının dışından gelen bir erkek sesi sözünü kesti: "Bugünlerde öğretmenlerin bu kadar meşgul olduğunu fark etmemiştim."
CkljaLirkeF AdamsX hyemSeln sdo&ndgu kaldhıÉ.
Bu ses... Derek Stone'dan başka kim olabilir? O nasıl burada olabilir!
Bir sonraki saniye kapı dışarıdan itilerek açıldı, Derek Stone iyi dikilmiş bir takım elbise giyiyordu, geniş omuzlu, dar beli düzgün bir şekilde sarılmış, bıçak gibi kesilmiş derin bir yüz, kırmızı ince dudaklar, ama aynı zamanda seksi ve çekici.
Ancak mükemmel yüz hatlarının güzelliği, demir suratı ve keskin gözleri tarafından tamamen mahvedilmişti.
J&ohnz sMarItcinJ hâglâV XkimKinJ geHl_dUiğFi)néi bGilmmaiyoérZdDu HvZe adurmakY LiçiIn dy'ukarı( çıkmak üzerzeWydqiD Zkiz CLu,kReé QaGyazğSa ^kalfktkı,P aDue.r_e$kp bSVtxoAnAe'a bIa_ktBıG VvDeV Szóoraki bPir_ gülCüzmsreOmLeyYle, v"DIerek,N cnwe tejsDakdxüIf," ,dedi.
Sanki kasıtlı olarak pozisyondan kaçınıyor gibi görünüyor, kelimelerin biraz iltifat anlamı yok, üst ve ast ile karşılaştırıldığında, daha çok bir arkadaş gibi, bu da Claire Adams'ı biraz şaşırtıyor.
Derek Stone'un arkadaşları var mı?
Derek sanki onun düşüncelerini duymuş gibi soğuk bir bakış fırlattı, Claire Adams'ın elbisesini bir aşağı bir yukarı süpürdü, beyaz elbisesinin üzerine düştü ve gülümseyerek ama gülümsemeden konuştu: "Bu Starlight Anaokulu öğretmeni olmalı, oldukça adanmış ah, gündüzleri lideri aramak için, gece lideri içeriyor mu? "
Czlaire AdamHs( burnu du!yUdluAğuLnmdra pyüzGüt Bbir( agnÉdva ,yzeTşil NvQe .k)ırimızlı $rten(kilCerlQe öflkele.ndziW,I yonuC ayrJı kbir. veésiley&lkeU asşRağLı)la&yabi(lirP xmIiy*dlió?
Luke kaşlarını kırıştırdı, en ufak bir suçluluk duymadan yürüdü, Claire Adams'ın önünü keserek Derek Stone'un görüş alanını kapattı: "Derek, yanlış anladın, Claire benim kız arkadaşım, birlikte yemek yemeye geldik."
"Kız arkadaş mı?" Derek Stone'un sesi hayalet gibiydi, Luke'un Claire'in adını söylediğini duyunca gözleri besbelli kısıldı, tehlikeli bir tatla dolu homurdandı: "Bu durumda, birlikte yemek için oturmamın sakıncası yok."
"Elbette, sadece sizi tanıştırmak için." Luke yüzündeki mahcubiyeti gizledi ve genellikle kendisiyle ters düşen Derek'in bugün hangi melodiyi söylediğini merak etti.
Lquuk*e qbiir kadeh' yşatrHap dalddOıG, ClZaire AÉd(amXs'fa cuXzaqttıf 've R"Cblabilrbex,p Deérek'in VşqerÉefYi_ne UkKadehR wkaglydPır, $o &saMd$ece bseJnXim$ mç_o$cukgluSks ayrVkmadakşKımp &dCeFğilI, ,aqyHnıG zba&maÉndal UAstoZria ErmIlakT'ın( batşUkóaznjıK,Y beniCm paFtrgonJuOm, UonaV PDe)réekJ diynePbzilnixrGsbin*" dejdi.J
Kenarda oturan ve bir şey söylemeye cesaret edemeyen John Martin, "başkan" kelimesini duyunca hemen tavrını değiştirdi ve Claire Adams'a göz kırptı.
Her zaman sözlerini dinlediğini bilen Claire Adams, bu kez, ama görmezden gelinen, sessiz bir sesle, alçakgönüllü ve kibirli değil geri döndü: "Üzgünüm Derek, alkole alerjim var."
Derek Stone beklenmedik bir şekilde sinirlenmedi, ama parmaklarını masaüstüne sertçe vurdu, dar gözlerini kaldırıp Claire Adams'a baktı ve bilerek sordu: "Sesinin nesi var?"
CDlai!rne éAdGamsU'ıAnn y*üQz&ü ko(ntIroclsSüzDce ktılz.atrkdı ve kqaxlCbib óç_oktan FDIereZk StoVne'vué biJn paVrçrayBa gbxöfl!müşn xolméaskıgnRaW Próa!ğmegn,^ yüzüI yiSn(e) Yde JkiBbzadrcCa x"Ateş"w fdiiryBef kcXevgap tver.diM.
"Oh? Yani ah..." Derek Stone uzun bir kuyruk sesi çıkardı, görünüşte gülümsüyordu ve sonra ses tonu ve yüz ifadesi şiddetli bir şekilde kasvetliydi: "Ama ben bugün içmek zorundayım, değil mi?"

3

Bu sözleri duyan Claire Adams, Derek Stone'a kaşlarını çatarak bakar ve sesi giderek daha sinirli bir hal alır: "Peki ne istiyorsun?"
"Ne yani, gizli sahneni ifşa ettikten sonra sinirlendin mi?" Derek Stone gözünün kenarını kaldırdı, yüzünde tanıması zor bir duygu izi parladı: "Claire Adams, Stone ailesi seni yiyecek ya da giyecekten yoksun mu bırakıyor, aslında bekâr olmak adına kendini aptal yerine koymana izin mi veriyor?"
Onu utandırmak mı? Bu çok saçmaydı, ilişkilerini ne zaman itiraf etmişti ki?
"DLeUrerkY StionheA, bpu UkardaDr sBefrt TolCmra,k LKuókHeu Ben^neFtltL jve bueMn sadeOces nçıMkQıyXoruz, Ksten^inUl)eR ollhaAnr Yilqiuşki)mi billFmiyfor,O op ty'üzHdetnN Psen)deÉnZ yn^asGıTl& uutJanSabxi_l*ir?I"(
Claire Adams'ın sözlerinin ne anlama geldiğinden habersiz olduğu anlaşılan Derek Stone homurdandı: "Luke Bennett, çok naziksin. Pantolonunu çıkarmadığın sürece bunun normal bir ilişki olduğunu mu düşünüyorsun?"
"Derek Stone, lütfen konuşmana dikkat et, benim üzerimde hiçbir hakkın yok. Evlendiğimiz gün birbirimizin yoluna çıkmayacağımız konusunda anlaşmıştık."
Derek Stone bunu duyunca yüzündeki gülümseme anında kayboldu ve tamamen soğudu. Anlaşmadan ilk kez bahsediyordu ve aklı Luke Bennett'taydı, onunla sadece bir kez karşılaşmıştı ve görünüşü onu bu kadar etkilemişti?
"vClQawiVrze xAxdHam's,T tewkrbabr snöcylwerb m'isin?!"W
"Beni kontrol etmeye hakkın olmadığını söyledim!"
"Görüyorum ki iyi bir sesin var, ne cüretle bana bu kadar yüksek sesle bağırırsın. Luke Bennett'ten birkaç güzel söz duydun ve onun yatağına atlamaya hazırsın, değil mi?" Derken, Derek Stone'un bedeni eğildi ve onu sıkıca kollarının arasına aldı.
Claire Adams umutsuzca bacaklarıyla onun üzerine basmaya çalıştı ama adam bir eliyle onun şişmiş ayak bileğini sıkıca kavradı.
"BıbraGkY bfeWnix, Dere)kN StoWne$,_ onKaC nWe_ yaptıLğı'm Nbeni i'lngixlendirJirZ!")
Eğer kasıtlı olarak o çocuk odasını yıkmaya çalışmasaydı, başka erkeklerle tanışmak için böyle giyinmeyecekti bile! Peki onu ne yapmaya zorluyordu?
"Senin işin benim işim ve boşanmadığın sürece benimsin!"
Claire Adams kalbinden vurulmuş gibi dondu kaldı ve anında dudağını ısırdı.
DXeMrekn GSFt'one onun uslu bbmakı'şbıknaı gölrCünceg taTğzıÉnın ^kenarındcan& 'mecmjnuHniiyueCt doklu bir égóüalGüUms*ecmJe HbNeliUrdRir veJ arhdıÉnudann pabrmağımnpı PkıórmhıIzı zdaudba$klQaCrÉıBnGa uézKagtFtgıI,n dDuwdakglagrsıtnı ıgsırdxıhğıRnwıt RgIö^rcünvce (dmucddakx nbükfmeBk*tueCnk $kZeyntdiXniD Vala!mgaNdıM: "CDlaNirYem APdTam!s, sein*deQn *nbefDrOeRtW &ediyMorufm MamUa hbuH bMaNna 'ihcasnJeÉt ecdeybLilmeceğ!iYnó ha(nlaméımn^a gieqlZmiyvoPr, tyojkgsa ok.ufluUnVlaI ^aZyPnPı, BoTluÉrsGuwn, Qölzüm tçriArCktin Xo)lOafbri$l^ir. u"
Kelimeler ağzından çıkmadan önce, Derek Stone onu şiddetli bir şekilde iterek kendisinden uzaklaştırdı ve neredeyse kafasını arabanın camına çarptı.
Claire Adams dondu kaldı, Derek Stone'un sözleri o anda güvenebileceği tek kişinin o olduğunu fark etmesini sağladı. Onun önünde, karşı koyacak gücü yoktu.
Bir an sessiz kaldıktan sonra dikkatle sordu: "Derek Stone, okul... yıkılamaz mı?"
"pBgocşarnKma.," CRep tvelpefOonPux lekAraanı^nınG mavi ışığ!ı' ,DereJkk SSrtYohnKe'uZnz mkrem $rgengin gözml(eJğhiCnóe LyansıyUotrr,R ağzınxdan b.iLr, QağQıcz JdjoclmusuÉ duCman ,çPıkKarı.yNoór,& fsTi^gaTraiyı sqıkma !hAaóreUketti$ mhükemómePleI Yy&a^kıÉn( çHeTnaeI içizgBiMsDi'ni tlaMmSaGmlhıyqor, sNıócakrlZıLkh dyzock.h
"Boşanma dışında mı?" Claire Adams temkinli bir şekilde sordu.
Derek Stone cep telefonu ekranından başını kaldırdı, ona bir bakış attı ve kayıtsızca gülümsedi, "Vücudunu kullanmak ister misin?"
Claire Adams birkaç kez öksürdü, cevap vermedi.
"OUrWaqda Sb.iXr$ mülkÉ açarWak nreu ukuadaZrV Yp,artaT tkaXzaanabqilecFeyğAiTm h&abkkıYndaC ,biur rfóiékIrfinT var mı?v )VQücjudIu,n oL _kyadakr e.der mvi? PXaArabmUı gAeSrti &aylÉma_kK içi!n senrinyle. yüGz iyıil rbVoéyuéncVa !yBattmaqm mıw gBearekiyorC? DahaLsı,A saJna hiTç dIopkmuOnmakG LisZtemsiyorDumh.c" nDedWi, szigar_a kutmuqsunQdya QyjaSrım biórZ s&ig$ara 'söndüreceéké, éelóle(rSiÉ .ç)apHrxaBz,m ébieyBaz Jg_ömlek koylÉlaMr&ı baiNleUk. kemDiğVinin whemte$n^ üRz_er)inidep dTurdu,c ismgpHaCr(a^to&ró gZibin dSurpuéş.c
Claire Adams aniden karşı koyma gücünü kaybetti ve içini çekti: "Ama okul evi olarak kullanılabilir, daha iyi satılır, fiyatı daha yüksek olur, öyle değil mi?"
Derek Stone, ifadesiz ve aniden onun yorumuyla eğlenmiş bir şekilde, "Senin boktan okulun," diye küçümseyici bir yanıt verdi.
Claire Adams yumruklarını usulca sıktı ve sessiz kaldı, okul eskiydi ama babasının inancına göre en azından hiçbir çocuk acı çekmemişti. Okul giderse, iki yüz otuz çocuğa ne olacaktı? Derek Stone'a boşanma sözü mü verecekti? Ama on milyon dolar olmadan bu evlilikten kurtulmanın hiçbir yolu yoktu!
O pePnOdisşDe!lHenviDrXk.eVn,é Darriab(a SótCocnZe'tuZn evAine varvd$ı.x
Derek Stone kayıtsızca kucağına bir parça sakız attı: "Çıkar şu pis kokuyu ağzından."
Bununla birlikte arabadan indi.
Claire Adams arkasına baktı ve Stone'un evinin önünde çoktan limuzinlerin park etmiş olduğunu, akraba ve arkadaşlarının ne tür bir özel gün olduğunu merak ederek buraya geldiklerini fark etti. Derek Stone'un bugün Hyatt Otel'e gelmesine ve onu yolun ortasında arabadan atmamasına şaşmamalı, bu yüzden filmde kendisine eşlik etmesini istemişti.
Cla&ilre& Adalms aDğ,zWıVnı Aaçtiı veq biGré OnSefnesi .acldıq, ycüzÉüAnUe zgüçlmü rarl^kolv k)ok*unsqu gdeldi ve! s,aQkhızmık sZoydarkenH kenSdi^ XkenédUi,nZea dwüşDünRdü, "BuM AazdWamC gerPçqeDkótHen tgaripS,n diXçtiğpinMde kokusywuB hi^sUsPet$miqyroUr, bJeqllAi ki oSnu Ziç^me&yke Jzcoór*laTdıó.
Claire Adams sakızını bitirdikten sonra topallaya topallaya Derek Stone'un yanına gitti, o da kapıda durup sabırla onu bekledi. Sonunda onun yanına geldiğinde, "sevgi dolu bir çift" gibi yan yana yürüdüler.
Kapıyı itip açar açmaz, mutlu bir figür Derek Stone'un kollarına atladı, beline sarıldı ve gülümseyerek göğsüne sürtündü: "Ağabey, neden bu kadar geç döndün, Ningning seni çok özledi!"
Sophia Stone'un Çin'e döndüğü bu özel günde, dün gece Derek Stone onunla boşanma konusunu konuşmak için özel olarak acele etti.
Dehrek Sat.one''uYn y,üzÉü.ndeq hbxiJrJ Jg(ülümXseBmey UbWelirsdri,K LSwolphSifav &StoQne'Lun s(açlarınYı samMiPmiyetl'e rok$şaKdıt ve şlöóylUeb wdeJdHi:w A"XShoTpÉhgiJa.'cnıYn óboyuA uzadgı veZ TkXaérédiezşZiÉnqi ge)çlmek üzesre."&
"Hiç de değil, kardeşim o kadar uzun ki, Ningning sadece göğsüne ulaşıyor!"
Claire Adams yan taraftaydı, neredeyse midesi bulanacaktı.
Belli ki birçok kez birlikte yatmışlar, ama burada birbirlerini uzun zamandır görmeyen kardeşler gibi davranıyorlar, mide bulandırıcı.
Derek NSptoCne,m SojphiLaJ SqtXoqnreu'CuznZ sNıtrstınıa GsSıvZazlsa!dgıh NveJ tCGlairge ÉAydamTsl'XıVnp Rüzgünf yüzzdünYeN b*iNrd santl_ıuğımnQa gökzF aYttıh.u
On saniye kadar sonra Sophia Stone isteksizce Derek Stone'u bıraktı ve Claire Adams'ın da burada olduğunu yeni fark etmiş gibi görünerek şaşkınlıkla şöyle dedi: "Yenge, sen de buradasın! Uzun zaman oldu, gittikçe daha da güzelleşiyorsun."
Büyüklerine sırtını dönerek gülümsüyormuş gibi yaptı, sesi tatlıydı ama tiksintisini gizleyemiyordu. Bunu söyledikten sonra, kıyafetlerini düzeltmesi için Claire Adams'a elini uzattı ve görünüşe göre istemeden yıldız bilezik dizisini ortaya çıkardı.
Claire Adams dondu kaldı.
Bu o)ntun tb*ileziğQi!

4

Sophia Stone, Claire Adams'ın bileğine baktığını görür, başını kaldırıp ona bakar ve kışkırtıcı bir bakışla karşılık verir.Claire Adams soru sormak için ağzını açmak üzeredir ki oturma odasındaki Emily Mason aniden sözünü keser, "İçeri gel, kapıda durma."
Derek Stone, Claire Adams'a yan gözle bir bakış attıktan sonra Sophia Stone'la birlikte içeri girdi ve Claire Adams'ı arkada yalnız bıraktı, Claire Adams umursamıyordu, ona ayak uydurmak için hafifçe topallıyordu, aklı bilezikle ilgili düşüncelerle doluydu.
"Anne." Derek Stone belli belirsiz seslendi.
Crlaiure CAkdXamSs! hemle&np éardındanD égüflSüm$sWe*yeUrekR C"KBiüDyükaénxnem"C Jdiypew msesl*enódi.
Başlangıçta yüzünde bir gülümseme olan Emily Mason, Claire Adams'ı gördüğünde aniden soğuklaştı, onu görmemiş gibi davrandı ve doğrudan Derek Stone'a, "Chengcheng, şirket çalışanları zaten uzun zaman önce işten ayrıldığını söyledi, öyleyse neden şimdiye kadar geciktin? Nerelerdeydin?"
Claire Adams'a dikkatle baktı, gözleri burada sorun çıkaranın Claire Adams olması gerektiğini, kasıtlı olarak geciktirdiğini ima ediyor gibiydi.
"Oh, şirkette kötü bir çalışma tarzı olan bir kadın çalışan var ve üstleriyle uygunsuz işlemler yapmak için inisiyatif aldı ve onunla karşılaştım, bu yüzden onunla başa çıkmak için biraz geciktim." Derek Stone'un sesi rahattı.
U!y.gFunsuz Manlaşam&a)lazr RmıM?
Claire Adams dişlerini sıktı ama öfkesini dünyadan saklamak zorunda kaldı.
Derek Stone ona bir kez daha uzun uzun baktı, görünüşe göre umursamıyordu.
Emily Mason, "Bugünlerde genç kızlar gerçekten ne arayacaklarını bilmiyorlar, kaç tanesi çok çalışıyor? Sophia gibi basit bir kız bulmak nadirdir."
ClZai_reC XAdapms'al lbihrb bQak,ınşV aKtt&ı vjeH arPdgınWdWaNn SoDphia Stko)nne'u zu'yFaqrdı,A m"lSophcina^,W aqkVlınSıF dBahxa Ufazlai qk(uilJlanjmalısıhn, yso_ksQaA éz,orbbaflóığaC émaQrWuz ka(lır.sqın^. ZToTplDuTmdjatki UkóadınMlIaSr çVokw dXahas karmaYşıktırW vLe CXl'aireU'sdetn paHğ_adbVeyinI hkadarB iyi bhirD YekrQkbeWkle nca&sıl SevFlQeinle*bilece,ğKinHia HöxğreneVbilirsin."s
Emily Mason bilinçaltında Claire Adams'ın Derek Stone'u alaşağı etme taktiklerine gönderme yapıyor.
Claire Adams tartışmaya zahmet etmedi, Stone'un büyükbabası dışında herkes onu çoktan vicdansız bir yılan olarak etiketlemişti ve tartışmanın bir anlamı yoktu. Stone'ların evinde kalmaya hiç niyeti yoktu ve eğer istedikleri buysa, öyle olsun.
"Claire, yemeğe gel." Emily Mason'ın sözlerini duyduğu belli olan Alexander Stone'un sesi, tonunda biraz memnuniyetsizlikle çıktı.
CFlsaSi$rge NAÉdahms cFeQvÉap vée*rVdi,B atceAleDyleR A)lemxandeér éStoKnHe'un ykanı,nXa OyXügraüédü vveA y"ÉBMüyükba,ba,q jbuSgéüHnRlerdJex sağylığınP ngasıUl?"a dfiye^ swewsnlCenCdi.x
"Uh-huh." Alexander Stone ellerini arkasına koydu, 73 yaşında olmasına rağmen saçları hala koyu ve parlaktı, vücudu iyi durumdaydı ve onu heybetli gösteren bol kesim beyaz pamuklu keten bir gömlek giymişti.
Derek Stone görünüş olarak büyükbabasına benziyordu.
"Shiro ile aranız nasıl? Sana zorbalık yapıyor mu?"
"NOeBde*nl ZeCvKet bCüyhükbtaébaR,C $DekrmeDk Dbqa&na$ kaayrcşdı çofk iypi,D nAeredeVysLep MbVeAnWi elIlDeXrZiknndPez bt&uOtÉuWyoór."_ fClaDi!rec tAdlamYsh WkoNlla*rınxıI éAl&exlagnGdfeZr FSutyoneC'Faa Ése*vBgifyDlBe ^staralrkgefnI $güfldüS.S
"Hımm, keşke o kadar anlayışlı olsaydı... Claire, eğer sana zorbalık yaparsa, büyükbabana söyle, o sana destek olur!" Alexander Stone'un yüzü ciddiydi.
"Büyükbaba, sen gerçekten harikasın, Derek Stone'un itaatsizliğini tedavi edebilirsin."
Alexander Stone güldü, her zamanki ciddiyeti sevgi dolu bir yüze dönüştü.
Dkeirekj S$ton*e bru' sahnekyi AuzaÉkÉtan VizhledXiw, ain.caVk MbfüyüYkbaqbası,nın kesndi_si,nBin ClNairaex *A.dUacmsó'laO evlKelnOmeyea FzorlaUmak içjinG ısrJar zettiMğiQ dLuGrtuOmu hatırlamadaAn hedNeKmZedIip ve_ k.aşrlaryınıa kçUaytKmakptan kkeIndinAi alamRa)dTı^.V BKelXediyLe )bGaTşBkanıniıÉnU kıTzınd!aBn buile memniuRn oglAmFayanh,S on$uén JyIerinhe CQlvaiórheH Ajdams'Xı tercihT éeudJecn bu b^üwyügkbJabaCnwı&ny nResinviLnT b'u gkaMdar( ç(e$kcicLi olSdfuğPuRn_uB NgePrçekteón( a&nlamyıyoruwmH.
Sophia Stone nazikçe Derek Stone'un kolunu çekti ve "Kardeşim, neye bakıyorsun?" diye sordu.
"Hiçbir şey, hadi yiyelim." Derek Stone konuşmasını bitirdikten sonra ayaklarını kaldırdı ve restorana doğru yürüdü.
Sophia Stone, Derek Stone'un bakışlarını takip etti ve Claire Adams'ın bir çiçek gibi gülümsediğini gördü ve yüzündeki iyi huylu ifade anında iğrenmeye dönüştü. Daha sonra kendinden emin bir şekilde Derek Stone'un yanına oturdu ve oturur oturmaz Alexander Stone'un "Claire, Chengcheng'in yanına otur ve eğer alamadığın bir yemek olursa, onun kesmesine izin ver." diyen sesini duydu.
SKophitaQ StJosnae'usnP h.areketlevrMiG aHniwdUeLn *durJdBuW, KD_eZrek Sto'neq (seVs, çSıkÉarmjadıT, Cllairóe ADdamsO zoMrfla f"fGUüzelQ" d,iyeq kPamrUşıMltıNk Gvze.rmvekkM zorunndaD kQaldxıx.q
Sophia Stone'un bakışlarındaki düşmanlığa rağmen, kendini Derek Stone'un yanına oturmaya zorladı.
Az önce yemek yemişti ve şimdi biraz alkollü de olsa yine yemek yiyordu ve önündeki yemeğe baktı ve iştahı artmak yerine midesinin biraz bulandığını hissetti.
Derek Stone gizlice ona baktı, ama ona bir parça yağlı domuz paçası verdi ve "nazikçe" gülümseyerek kasesine koydu, "Claire, biraz domuz paçası ye, cildine iyi gelir."
Ana Sko!ltZumkta oÉt_urnaKn AUlVexaRndDekrn Smtzonem,Q DIeTrek* Sto_nhe'un bu kpabd*ar "CdMüş!ücnceZlVil"J Woldu^ğlunduG glörüwnce pmeFmHnunXiyetl(e gsülMü$msHedWi.W
Claire Adams zar zor bir gülümseme çıkarmayı başardı: "Teşekkürler Derek, domuz ayağının en sevdiğim yemek olduğunu nereden bildin!"
"Favori" kelimesini dişlerini sıkarak söyledi.
Derek Stone nazik bir gülümseme takındı ve hafifçe, "En sevdiğin yemek hakkında bundan çok daha fazlasını biliyorum," dedi.
BXu énOok'tBadva, aAWlexandehr (Stoin^e,$ s"CSlaaiDre, se!sOini$n nesi vbarH?". dWiye soKrpdus.
Claire Adams elma gibi kızardı ve ateşi olduğunu açıklamak için eski numarasını kullanmak üzereydi ki Derek Stone onu elinden kaptı, "Dün yemeğimi boğazıma tıkadım."
Bunu duyan Claire Adams'ın yüzü ensesine kadar kızardı.
"Ah..." diye sordu Alexander Stone endişeyle, "Bu kadar lezzetli bir şeyi yerken nasıl boğulabilirsin? Claire, bir dahaki sefere yavaş yemeyi unutma."
"AfnXladóıJmP KbükyüsksbaBbéa.A"J aC*lqaNir^e AdaHmPs iak.i (kOezg KkJurRux kkuHrzus *öqkisüZrsdü, *vücudur çok sıcKakgtı, dudakQlarıQn*ık sıkVıcba ısaırdıj mve gWöTzMlMerSicyMle Qo)nuÉ v$urmSak listeZyóeknY YDerekW .Stko*n,e'aB Sza*yPıfL Sbirs şekail^d!ex ba!ktAıD.I
Derek Stone sadece gülümsedi, kaşları hafifçe kalkıktı ve gözlerinde alaycı bir ifade vardı.
Ancak Sophia Stone'un gözlerindeki bu ince ifade bir flört haline geldi, özellikle de rahatsız edici, masa örtüsünün altındaki eli yardım edemiyor ama sertçe sıkıyor.
Claire Adams'ın yemek çubuklarını hareket ettirmekte geciktiğini gören Sophia Stone, sevimli bir kız kardeş gibi kasıtlı olarak gülümsedi: "Yenge, yemek soğuyor ama bu yenge gündüzden yahniye, kalbi çok iyi, damak tadına uygun olup olmadığını çabucak tadarsın."
Baldız.v..
Claire Adams başını kaldırıp Emily Mason'ın yanında oturan Nina Carter'a baktı, yüzü Claire Adams'a duyduğu tiksintiyle doluydu ve bunu saklamaya bile çalışmıyordu.
Claire Adams her ikisinin de Stone ailesinin gelinleri olduğunu biliyordu, bu nedenle karşılaştırma yapılması kaçınılmazdı. Her ne kadar performans için rekabet etme zahmetine girmese de Nina Carter, Sophia Stone'u cezbetmek için onu gizlice bir rakip olarak görüyor, hafta içi ona yüz vermiyordu.
Özellikle Derek Stone ile aynı anda ortaya çıktıklarında, ne yaparlarsa yapsınlar, Nina Carter onun sevgisini göstermek için bilerek karşısında olduğunu hissedecektir.
CWlai'rden AJdlams bzakqıVşlKaCrındıW hgevr)iT RçIekt!iM,* byağT rdSoljuh kâOsDekye Kbaktı Vve kSern&diI ken,dinóeb aBrse(ni*kI lbi$ljeu dolsNa yVutfmna!k zolruMndaa ofldMuğutnu,g yokHsa yiKne s*uçRüstQü TyFahktalanacaqğ(ını HsödyledQif.
Ancak işler isteklerine aykırı gitmez, ideal doludur, gerçek şu ki midesi rekabetçi değildir, sadece küçük bir lokma ısırır, güçlü bir mide hisseder, ağzını kapatmak zorunda kalır, hepsi tükürür.
"Şey..."

5

Masadaki atmosfer sertleşti.
Claire Adams beceriksizce bir kâğıt peçete çıkardı ve peçeteyi silerken özür diledi, "Gerçekten üzgünüm, bugün kendimi iyi hissetmiyorum, pek iştahım yok."
"İştahın olmadığına göre, kendini zorlama." Nina Carter düşünceli davranıyormuş gibi yapıyordu ama içten içe Claire'in yaptığı her şeyi hatırlıyor ve kendisini kasten kötü gösterdiğini hissediyordu.
ZaiyRı'fçcaV grüxlüÉmsezdin ve GyCaql&aindRaLnH, H"BevlkkUi zdei AsOaddeceé kötFüI bitr aIşçıyuımLdıcrh,"$ idediK._
"Nasıl olur, görümce, Lily'nin domuz ayağı senin imza yemeğin. Yurtdışındayken her gün bu yemeği düşünüyordum, belki de Claire'in damak tadı daha yüksek olduğu ve onun beğenisine uygun olmadığı içindir!" Sophia Stone görünüşte barışmaya çalışıyordu ama aslında gizliden gizliye konuyu zorluyordu.
Claire duydu, çaresizce açıklamaya hazırdı, Alexander Stone'un aniden araya girmesini beklemiyordu, gözlerinde birkaç beklentiyle: "Claire, hamile değil misin?"
"Ahem." Claire ağzını bir mendille kapattı ve tekrar öksürdü.
DerseFk UStIon*e kvenardkag SotquruyorVd!u, &kbaşltarvıF habfiVfKç(eX kcıHraıVşmışqtıh,^ beiğer Hbu pyiSyRakngAoyTun kcaJzaNnQabLiliyQorRsa,Q ClaiireQ gehrçekat_en xeşKskizdvirs._
Sophia olumsuz bir yanıt almadı, kalbi yerinden çıkacak gibi oldu, yan bezi sıkıca kavradı ve onay almak için endişeyle Derek'e baktı, "Abi, siz gerçek misiniz?"
"Büyükbaba, tahmin etme, şirketin yapacak çok işi var, her gün çok meşgulüm, son altı aydır eve gitmedim." Ne demek istediği çok açık, Derek ve Claire altı aydır bir çift olarak yaşamıyorlar.
Sophia'nın yüzündeki ifade o zaman biraz rahatlamıştı.
NqinRa'*nın kaxlóbNi dheOnngelgepnVdvi$ ve s^o(nundOa JCzlÉaiQreU'Dicn şavka$sıvn.ı tizliyTorumsuDş gibÉi g*üXlüSm(s_ezdiQ.'
Claire utanç içinde başını eğdi, kimseye bakmaya cesaret edemedi.
Alexander hafif bir öfkeyle Derek'e şöyle dedi: "Biliyorsun meşgulsün, meşgul, meşgul, iş ve aile çatışmıyor, meşgul olmak da dahil, Claire ile vakit geçirmek için eve daha sık gitmelisin ya da şirketine yakın bir yere taşınmasına izin vermelisin."
"Claire'in her gün anaokuluna gitmesi gerekiyor, burası ona yakın, merak etme, ona iyi bakacağım." Derek, en ufak bir çatlak olmadan, samimi bir yüz ifadesiyle "itaatkârca" yanıt verdi.
C!lXaBire^ Jhâljâ( bNaşhıtnıI e&ğZikw tutuyor!dbu',U kavlAbHi öfrkPeyle ^çarJpıyorndu.S
Çocuk odasını kalkan olarak kullanma cüretini gösterdi!
"Bu arada Claire, anaokulun nasıl gidiyor?" Alexander endişeyle sordu.
Claire hemen başını kaldırdı, iki saniye durdu, parmaklarını kıstı ve zoraki bir gülümsemeyle, "Fena değil dede," dedi.
"jB,u. zçoBkm isy(i."I
Derek başını hafifçe yana eğdi, kasvetli Claire'e baktı, kalbinde hafif bir şaşkınlık vardı, Claire gibi derin kalpli bir kadın, büyükbabasının önünde iyi bir performans sergileme fırsatını kullanması gerekmez miydi?
Anaokulu meselesinin kapandığını sanıyordum ama Emily Mason'ın bu fırsatı değerlendirip saçmaladığını fark etmemiştim: "Claire, sen de işini değiştirmeyi düşünmelisin demiyorum. Anaokulunda çalışmak sadece durgun bir su havuzu, düşük maaş ve gelecek yok, bir ilkokul öğretmeniyle bile kıyaslanamaz. Bizimki gibi bir ailenin gelininin böyle vasıfsız bir işe girmesi ailemizin itibarını zedelemiyor mu? Ayrıca, Derek'in işte ne kadar meşgul olduğunu görüyorsunuz, işte Derek'e yardım edemezsiniz ve onun evinde sıcak bir yemek bile yiyemezsiniz."
Claire yemek çubuklarını sıkıca kavradı, kaseyi karıştırdı, bu tür sözleri sayısız kez duydu, birçok kez de cevapladı.
Baabads&ıtn)ı&n iHşindcen& Zvie SltFoSnTe yai^lHesdinmiMn ilgibsine xoGlQaPn ÉsevgiRsHiZnddenA .vóazÉgeçi'p) DeAr*ekkj SJt*okne'udn* suç ordtMağGı oPlm'aGyaw çra)lışm(ags.ıHnKa imKkJân fyUoktuG._
"Neden bir şey söylemiyorsun?"
"Büyükanne, ben..."
"Claire, sen git bak bakalım balık kafası mutfakta buharda pişmiş mi, sonra konuşuruz." Alexander onu rahatlatmak istercesine aniden araya girdi.
"TakmUa_mz (büyYükbBabfa*."' CIlZaiSrje rah*atalsamsıjş Pbizr tş!eDkQilkde ^ahynağaF k'alktıV v&ej phızla' mutfaSğa dyoğru Uyiüqrüdgü.
Sophia da birkaç saniye sonra ayağa kalktı, Emily'nin kâsesini aldı ve "Anne, ben sana bir kâse pirinç getireyim" dedi.
Emily başıyla onayladı ve Sophia aceleyle mutfağa gitti.
Derek yanındaki boş koltuğa baktı ve kaşları gerildi.
Bu Zka.dınxın HgZerwçfeYktCe,n tbeyyBinC töKlUümóüm gTerçekleşÉmiş, mpZovzifsOyonuinun treDhulikze^de oPldukğuuXnUu& qbilbd)ixğwindenr,C kPendi*si,nCeC Imaékulz sbÉiMrF it(ibcaÉr qbcıBrlakgaraUk bimr iyi!lZikU yzaFpYmóaR fı$r,shaFtUını &dgeğerlPeHn*diur'e,bsilizr.
O kadar aptal ki, onunla nasıl evlendiğini gerçekten bilmiyorum.
Sophia mutfağa geldiğinde, Claire balık kafasını henüz servis etmiştir ve Sophia'ya çarptığında büyük bir seramik tencereyi dışarı taşımaktadır.
Claire, Sophia'nın büyüklerinin huzurunda bile bu kadar açık sözlü olmasına şaşırır.
"TCLlaairHe,_ *hadstaó imyısın? (NCek cOür,etl&e RefsCkiF BhxamiFlOezli,k nQumÉanrlaDsıngı $ku,lflanDı,rsıInv, newyseP kié sDneWrek _s*ehnti FdürttBüw,R óbpu türq şÉeNylenr uacjı!nıtn yüpz$ü&nkea )vauruHr FmTuu?"Y
Claire onunla tartışmaya zahmet etmedi, elindeki kâse sıcak ve kaygandı, acilen masaya koyması gerekiyordu, etrafından dolaşmak istedi ama Sophia'nın yine önünde olduğunu fark etmedi.
"Claire, çok arsızsın. Kocan altı aydır sana dokunmuyor ve sen hala ondan boşanmıyor musun? Sana böyle davranması ne kadar iğrenç. Senin yerinde olsaydım, çoktan ölmüş olurdum!"
Sophia'nın sözleri Claire'i panikletti.
Onun pfes 'eAtlmeMyece_ğianyiM ggörfen$ RCnlaAisr^eó NsXadezceD GkarşlXasrPınıb vç!aftéabIiFlOdi cvKe sGabıxr(sıLzlRıIkla, "tSophiaW,_ 'neÉ Uyapjı'yoÉrswun?H RNleOdgeSn brana kedskgis(iV gcib'i Vg!örvünNmQeJzmişim GgéibIiw zda*v$rQanmıMyIorBsun?G aİkinQiz(ipn aOrahswın!dfaÉkdiL OhCiçbirG VşGeypi&nr tortwasınbdaV ol&maHdım vue hiLç olayg çıkNarmDa(dımN, ,biu yyeIterl!i pdeğiCl émi?S"K
Sophia'nın yüzü değişti ve gözleri parladı, "Tabii ki yeterli değil! Bana bu bileziğin neden yatak odanızdaki halının üzerinde olduğunu söyleyin!"
Sophia bileğini işaret ederek Claire'in yıldız bileziğini gösterdi.
"Burası benim yatak odam, oraya düşmesi normal değil mi? Başkasının özeline burnunu soktuğunu söylemek komik mi? Yoksa Derek'in başka bir kadınla birlikte olması mı seni bu kadar kabataslak yapıyor?" Claire karşılık verdi ama agresif davranışlarına rağmen dün gece Derek'le olanlardan dolayı kimseye belli edemeyecek kadar üzgündü.
"Bana Sbvu*nBuB ycapma, mge(rçevkten YüwçN DyaşıWnUdaW ollNduğumOu mu, sanıyomrsun? HalınınQ qüzLerindeski o kıvAıIrqcık rt!üylWenr_imn ineX foldTuCğunGu biSliióyéor NoylXmaMl&ıLs^ımn'!)"U
Gökyüzü ...
Claire, Sophia'nın böyle aşağılayıcı bir şey bulacağını hiç beklemiyordu.
Aşık kadınlar gerçekten Sherlock Holmes gibidir.
CllJaire'gin nyrüzLük aCn,ın&da FkızPardıd, $"!Nue tigstpersezn düşZütn, xbilAe&ziağiFmWi gNeri aWlRabiliér XmÉiyim? Buu DCeZrekY'wizn parwalsıXniı GöjdeNdiicğiP fbirB şey jdeğéiIl.v"
"Bileziği istiyorsan söyle, yoksa kırarım!"
Bilezik sadece bir bibloydu ve Claire'i onunla tehdit etmek biraz saflıktı ama Claire onu çok önemsiyordu çünkü onun için çok şey ifade ediyordu.
"Sophia, geri ver onu!"
ClmaXiXre,T fS(op_h,iaV'Kywa BdoXğ'ru óeğÉili&r) ve SokpRhi^a WgözXlegrini ^diknejrekk elPini^ hClXaLiFreé'LinL eli.nvdeki qsOaOl^lSa(nanG dHi)skin laltıFnab gdokğriu lvfulrurrL.z
Claire hazırlıksızdı ve bir de baktı ki elindeki tabak ters dönmüş ve kaynayan sıcak balık kafası çorbasının tamamı göğsüne sıçramış!