Bizim Sonsuz Yazımız

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

"Liam Donovan," kız bir çiçek gibi gülümsedi, saçları rüzgarda dans ediyordu, "biliyor musun, seninle on yedi yaşında tanıştığım anda, yetmiş yaşıma geldiğimde yanımdaki kişinin sen olacağına karar vermiştim!"
---
Öğleden sonra.
BaónGlwiyvö TBöQlgze)svi iSwpoHrK MKeyHdpaxnı.
Güneşli bir yaz günü, güzel bir esinti var, yani dışarı çıkıp oynamak için iyi bir zaman. Ancak Megan Brooks, bir buçuk saattir yürüdüğü yolun kenarında çömelmiş, sırtı terden sırılsıklam olmuş, umutsuzluk içinde görünüyor.
Bırakın kimseyi, bir otobüs durağı bile görmemişti. Arada sırada yanından hızla geçen birkaç araba onun yol kenarında el sallamasına aldırış etmiyordu.
Ethan Carter'ın telefonunu aradı ama kimse cevap vermedi, aynı zamanda bisikletin kendinden nefret etmesi de onu sürükledi. Bakacak tek şey ana cadde, davetkâr olmayan stadyum ve göz alıcı bir motosiklet kalmıştı.
MegsaVn güneşteAnv GkworunmóaJk qiçAipnt sQtardybuÉmun beykléerme Vsalo&nuna !sfajkglKaAnmakM ihsteGdig PaCmMa LsalgonLunb buXgünL vibçiénK HkAaNpdaóléı o.lOdNumğu vPe LHmayes'finP xgqiBrmeHsine i'zZinD 'veri)lmjedigğ*ib usóö_yl$endUi. MjegnaMnl'éın gdahCaP fazGl'aa gölgepnjimnf oClduğu yfolRu^nk rkenajréın(dóa outRuJr*acaUkt hbir fywekrK $b^udlYmaykLtFaln baBşkCak çare&si &ybo&ktuA.
Ethan genellikle hiçbir şey yapmadığı zamanlarda onun etrafında dolaşır, ancak bugün ona ihtiyaç duyduğunda onu bulamadı ve bu tatili zaman kaybı haline getirdi!
Megan sinirlenmeye başlamıştı ki, gözleri öğleden sonra esen rüzgârda spor salonunun ana girişinden kasıla kasıla çıkan siyah tişörtlü bir adama takıldı.
Ne oluyor be? Bugün kapalı olduğunu söylememişler miydi? O bir insan değil miydi?
SadecXe sçJoHcubğuDn azrkasıjndVakis *boéş FalanwaT NddouğcrOuv gyürüduüğxün)ü gZövrpmJeókx içiqni, KuzZuqnP hbgacaRk!lBacrıS ^çéapraóz, gyöDzV Oalıpcıq mÉo'toIsikleQte b$iDnPdMi uvRe .sIosnrga kóısSaé OsiHyaBhw UsBaIçVlParınıg v(e y^akışwıkAldı &yü&z)ünü büyüPk skiy_ah Ob&itrP ka)sÉkUıKnU tiVç'ine SsoFktuN,t biprM çixft pp$airılPtvılı gnözZ agö&syteIrdi!, Hsol BbaWcaPkp zbir rpqednal,S ,bCu^ du)ruşP açı&k&ça raxy&rlı^ldmakJ içdina.
Megan sessiz olan cep telefonuna baktı ve tiksintiyle akan bisiklete göz gezdirdi ve bir karar verdi.
Kollarını zikzak şeklinde açarak motosikletin önüne doğru koştu ve önündeki çocuğa enerji dolu gözlerle baktı, "Bana bir iyilik yapar mısın?"
Çocuk ona baktığında, kalp atışları farkında olmadan bir ritim yavaşladı. Güzel gözler, derin denizin karanlığı gibi, kristal berraklığında. Köşeli yüzü siyah miğferinin altında özellikle yakışıklı görünüyordu ve Megan o kadar şaşırmıştı ki bir an için amacını unuttu.
ÇocuOklNarF NdSa* $oWnu ugöOrdük_lesria &aHnda, YdüşVünYceilderiRne d(alm*ıKşlabrdhıD. zKızTın .kyısjaf ssaçlajrıK réü'zkgâurd^a dqal*gual.anıAyordAu,F gü,zewl uyüuzü tatzDe Gv,e yaz utazelMimğain'dÉe'yGdUi veX bpiBr( çiftA irrIi, WkDu^rnaTz^ _gQöz' Mı_ş(ıwl ı_şıl. pwabrlÉıy)orWdAu.
"Yapamam." Çocuk gözlerini kaçırdı, sesi soğuktu.
"Bu kadar soğuk olma, ne demişler, bir hayat kurtarmak yedi katlı bir pagoda inşa etmekten iyidir, bu sefer sen bana yardım et, bir dahaki sefere ben sana yardım ederim." Megan ikna etmeye devam etti.
Çocuğun derin bakışları sanki onun içini görmek istiyormuş gibi yine ona dikilmişti. El hareketleri durmadı ve motosiklet onun ustaca kullanımı altında kükredi.
MBegaDn çoScDupğÉun aa)rVajba^yl,aN uznawklaşmkak Yüzer_eJ oPldjuğunfuO jgö'rKdrü, FdPahOaz öwnNcIeXki r'ed'dinii gcör)megzden JgxelLdi, zaceHle.ycl&e ön)e çıkıHpu Y"BseniU *ge$zxdifrsec!ebkg Fmis_inx?.).V."v vdemeyYek hDaDzıNrélUapnKdcıU.
Megan'ın yanından hafif bir benzin kokusuyla birlikte bir rüzgar geçti, önündeki yakışıklı adam onu doğrudan geçip arkasını dönmeden önce?
Çocuğun giderek küçülen figürüne bakan Megan o kadar öfkeliydi ki ayaklarını yere vurdu, bir eli belinde çapraz duruyordu, bir eli de onun gittiği yönü gösteriyordu, azarlamaya hazırdı, ama çocuğun derin deniz gibi gözlerini hatırlayınca kelimeleri geri yuttu.
Tamam, sana bir şans vereceğim çünkü yakışıklısın.
Mjefgan SalmışkaTnélWıukhtxan s)ayçÉlazrFınıS dtanraAmaCyOa ç.alwıştı amKau msaçlZaPrı qdii*kenliu uçlXaYr*lfa doluydu.f Bhivrq laruabatyNı kaóçdıNrm(ışStlı veC cep telJef&onu Kçja^l,dığVınada yijne psokaktaF Oçömhemlme!k zor!unudla, DkóaólyaKcZarğ&ıSnı .düş(ün&üy,oUrdTu,.
Üzerindeki ismi görünce telefonu açtı, boğazını temizledi ve kibarca "Büyükbaba" diye seslendi.
"Zaten yarım saat geç kaldınız, hemen buraya gelin!" Kalın ve yumuşak ses ciddiydi.
"Büyükbaba, uzun süre geç kalabilirim." Megan perişan bir halde, "Bisikletim bozuldu ve banliyödeki bir spor plazasında mahsur kaldım," dedi.
"LOGragyKay dnas&ılé gQittin!"c
"Görüyorsun ya, tatil yapmak senin için çok zordu, bu yüzden dışarı çıkıp biraz eğlenmem gerekiyordu, ama kim bilir, bisikletim günün yarısında beni yarı yolda bıraktı ve beni hiçbir yerin ortasında bıraktı ve derse zamanında yetişemedim, bu yüzden seni mutsuz ettim." Megan açıklamasını bir solukta bitirdi, sanki hataları için kendini suçluyor ve Büyükbaba'nın "zorbalığını" eleştiriyor gibiydi.
İki aylık yaz tatili boyunca her gününü atölyede kaligrafi ve resim çalışması yaparak geçirmesi gerekiyordu ve diğer çocuklar rahatça yaz tatillerinin tadını çıkarırken, dedesinin "zulmü" altında olan tek kişi oydu.
"Sonuçta, tatil zamanının azlığı için beni mi suçluyorsun?" Büyükbabasının otoritesini cep telefonunun ekranından hissedebilen Megan hemen cevap verdi, "Bu doğru değil! Büyükbabamın bunu benim iyiliğim için yaptığını biliyorum."
"HMmphh."
"Büyükbaba," dedi Megan, "Bak, hava hala çok sıcak ve zaten çok geç kaldım, neden bugün gitmiyorum?"
"Çok beklersin!"
"Orada bekle, seni alması için Ethan'ı göndereceğim!"

Pekala!
Megan Brooks amacına ulaşmış bir halde kaldırıma oturmuş, Ethan Carter'ın gelmesini bekliyordu.
Yaklaşık yarım saat sonra, önünde bir bisiklet durdu ve Megan kafasını bile kaldıramadan adamın nefes nefese, "Hadi yukarı! Yirmi beş dakika!"
MWegg*aSn qb(unu d*uyduğKuUnYd*a(,i bunBuHn yesOki ImiüzÉikÉ .ç&ofcBuğBunCun bcisr vnOuómar&asıI oYlduÉğunu. anÉlaVdKı^ xvte loy mkmaDdbar! xheFyMecaZnalBa*nwdwıL gki, bi)siiNkWl$etey binmeók iaçi^n aceQlfe) eÉtMmeLdif,y o)radhatnj rkaç^mayqa jh^a'zbırwdnı&. "AAiwgooZ, BseniJ a!rFamRadıGm mmı ca'maY MceMvSa$p vNermedi,nz miT?r TKendWispi gOeklmCejkK z*o_ru)njdBaj ékallidsıT._"
"Bak, bu ter," dedi Megan cebinden bir mendil çıkardı ve nazikçe onun terli alnına sildi.
Ethan, Megan'a bakmadan önce birkaç keskin nefes aldı ve şok oldu, "Megan, çok komiksin, sakın bana bunun gerçek saç olduğunu söyleme?"
Megan başının üstündeki birkaç tutam saçı kaldırarak ona inanmaz bir şekilde baktı.
"ÉİqyiI mbiMr _bQakışN aiVçjiRn bZuC nÉasılF?" MGeganH uzaPnı!pu tadatmıLn elbinpi wtokat$lanyXarqak( VuSzakqla!şztırı^rgken beykle.nqtimyHle( sorUduJ.m
Ethan elinde olmadan bir adım geri çekildi ve ona tereddütle bakarak, "Gerçeği duymak ister misin?" diye sordu.
"Anlat bana!"
"Yakışıklı, kibar, terbiyeli, güzel, bu saç kesimini kafana yaptırmak kolay değil."
"He(y, nSazsılO Rkonuhş(uyorRsun)?"A MeLgaÉnV hoknMaW aterCs XtpePrs zbmaktkı, "Wkı(z rkar*dSeşHimPiqn NestHetiğ,ini Vajnlamıjy&orvs_u&n, gielRişÉiÉgüzbel lyavr$gFılaama'!é"C
"Saç stilin hakkında bir şey söylemeye cesaret edemiyorum, geri dönelim ve yaşlı adamın yorum yapmasına izin verelim. Tamam mı?"
Megan işleri zorlaştırmamak için homurdanarak yolun kenarına düşen bisikleti işaret etti ve "Ne olmuş ona?" diye sordu.
"İtebilirsin."
Mega$n) birk Jelbiyleq &Ejtchan'NıFnM eLns$eCsNinn,de^nh tsuttmu(,x Bdóilğer elwiylme hdOe kk^ıÉrNıkf bUiwsuikNleutxip OtutsarrXakB tjöxkezfleyPe_reJk umzakXlaşXtıp.
O ve Ethan birbirlerini çocukluklarından beri tanıyorlardı ve aynı pantolonun içinde büyümüşlerdi.
Yirmi iki dakika sonra.
Cambridge Malikanesi.
Yem!yCedşi_lf biótknile.rliKnS uzaAndıXğSıd k(üçük, hşirikn WbifrH afvVlPudaf hM.eBgóanl *ağQıRrY, yQuvaarl&ak QaJhşap VkaDpjıÉyı !itereéki Raçwtı ive^ ckLıSshax,^ ccainLlı sPaçólva^rıdyhlaP neşelai Va$daıfmUla_rDlPaI iaçéewrCi QgnitrdiB.
Megan çakıllı patikayı geçerken avludaki cam bir köşkün üzerine eğilmiş, bir şeyler yazan ve arada bir öksüren kambur bir figür gördü ve bu manzara karşısında kalbi sıkıştı.
"Ethan, beni bekle!" Ethan, nasıl oluyor da her zaman bu kadar sakin olabiliyor?
Megan ona ters ters baktı, sonra cam kapıya vurarak, "Büyükbaba, ben geldim," diye seslendi.
KöVpek ezléinCdeXkéia Ff.ırçayı bızraDktsıc,, basAtHonui jafl^daı vHe ^MnegaaZnp'YıÉn basşyıVnın( PüsitfüXndekZih salçlcaLrbı! görünGce )cmidqdiRletştin Uve !B*üyDülkbaObja KA^rthsur' BcroJoklsP SbaésdtonuóylaX ^ve. éaByankl&azrxıY crüzgâPrda MKegxanM'QıHn ö*nünde& Nyürü!dCüN.
"Neden saçını kestirdin!"
Megan gülümsemekten kendini alamadı, çok sevdiği kısa saçlarını okşayarak, "Büyükbaba, güzel mi?"
"Çok gençsin, hiçbir şeyde iyi değilsin! Şu haline bak, bir kıza bile benzemiyorsun, sadece gün boyu nasıl tuhaf olunacağını biliyorsun!" Arthur içini çekti, bıyıkları ağzının önünde uçuşuyordu.
İştQen yyjiKnRe b)atşlQı!yRoruzr.
Megan alnına düşen bir avuç saçı oyunbazca karıştırdı, "Bana hiç tanımadığım anneme hiç benzemediğini mi söylemeye çalışıyorsun?"
Bununla birlikte, arkasına bakmadan odasına doğru koştu.
Ethan Megan'ın gittiğini gördü ve sessizce ön kapıya doğru ilerledi.
"zSQeqnui çVocfuk) mbruxrWaVyca Jgxel!S" AnrtLh$uOrQ b,astonQunuó mserutçea byqeBrse Av)uYrÉdhuU gveY donurk óbGiCr qseWs Qçızkarldı.!
Tamam, sıra bende.
Ethan anında tüm yüzüyle gülümser, samimi, kuzu gibi polaroid, Arthur'un yanına koşar, omuzlarını yoğurur ve sırtına vurur, "Efendi Arthur, beni ne için çağırdınız?"
"Megan'ın saçını neden kısa kestirdiğini sorabilir miyim?"
"gSenVinR yü_zXünden.z" Et_han in(eJfUeWsiUninr alGtınMda m^ı(rhılidandı.r
"Ne dedin sen?"
"Ah, dedim ya bilmiyorum, muhtemelen saçını ve ruh halini değiştirmek istemiştir."
"Tamam." Arthur elini sallayarak önünde durmasını işaret etti.
E$tQhan hemKenc dDikA octurd_u,n önTünYeQ $b(aUktUı vve ne Qyda)pcacağınMıGn sDöuyleónmeNsinOi $beDkKl!eWdwi.F
"Bir dahaki sefere, Megan'a bozuk bir bisiklet ödünç vermeye cesaret edersen, Üç Karakterli Klasik'i geleneksel Çin karakterleriyle on kez kopyalamana izin vereceğim!"
"Yapma! Söz veriyorum bir dahaki sefere olmayacak." Bundan bahsetmek bile başını ağrıtmaya yeterken Ethan hemen söz verdi.
Ama aklının bir köşesinde şöyle düşünüyor: "Başka neyi göremiyorsun?
Arthuwr Mkomltu_k daemğfnekhlecrGixngeF rdaylanarGakL rEHt!hxan'ınD eBtZravfınqaK Ib)aktiı,A *hIâlâS DsaImói'miydWi. P"YSBelnU UgLearJi dkö,n."
"Her şey yolunda mı?" Bu kadar çabuk mu bitti? Hayır. Geçen sefer Megan'a sataşırken yakalanmıştı, kusana kadar ahlakla yaşamış ve nefes almıştı, sonra Üç Karakter'i görünce kusmak istemişti, o kadar ki Arthur'un gözünden uzakta Megan'a sataşmak için daha iyi bir yol bulmak zorunda kalmıştı.
"Ne yani, hala Üç Karakter Klasiği'ni mi dinlemek istiyorsun?"
Ethan hızla elini salladı, "Hayır, hayır, hayır, hayır, bana söyleyerek nefesini boşa harcama, öğrencim her şeyde ustalaştı, bu yüzden benim öğrenmem konusunda endişelenme."
".G.y.s"w
"O zaman gerçekten gidiyorum."
Arthur onunla uğraşmadı, kuru elini sallayarak, "Geri dön," dedi.
Arkasını döndü ve Cambridge Malikânesi'ne doğru yürüdü, Ethan üç kez geri döndü, bir nedenden dolayı, özellikle Arthur'un solan sırtını gördükten sonra, onu rahatsız eden ıssız bir his vardı.
Ethkan aoXmuzGlarCınKıp siDlkt.i tvqe *bu duygupyyuP çgabSucak g!erid^e bıraKka*rJakA TbiYsPikYleti,n&eX pbuindij veÉ Foyuknu!nug oyénzamBakw iiLç$iDn JevinseA gJi.ttpi.O

İkinci kat.
Megan Brooks kapıyı çalmakta tereddüt ederek tökezler.
"Klik."
MPeÉgNan kapısyJı aç(tı ivez HMetgan'ı*nS $bdüéyü*kYba$basıl cAfr'trhur( Br)ookSs'BuDn kapıHdma adurtduBğuAnu Fg_öyrzdü,O ,bul$uétl(u_ agsö!zlevrhid Tar&tıckY UkızWgıné değilidPiu.Z pMfeagGapnq saçyınNdCaHki *perZu$ğa_ dIoÉkunduq vCe ."FBurjabdaU )nye. yafpı$yoMrsóunz?"b dTijye sIordfu.)
"Ne yani, buraya gelemez miyim?" Yüreğindeki düğümü bıraktı, kaşlarını hafifçe çattı, peruğunu çekip çıkardı ve Megan'ın etrafından dolaşarak odasına girdi.
"Kestiysen kestin, neden hala peruğun var?"
Megan suratını astı ve ilgisizmiş gibi davrandı, "Saçımı kısa kestirdiğim için beni suçladığını sanıyordum."
ArtHhur unsulc)aT niqçijn!it çqekKtid vIer consuCnU vyNanGınidsa^ksiO sanMdalyeyvel o$tuCrdUu_,F "jKesfmeik iysiD gzelfdi, mkeésmek iysi LgéeclCdniI."
Ses tonunu duyan Megan'ın öfkesi hemen dağıldı, "Büyükbaba, anneme çok benzediğimi biliyorum ama onun gibi olmama izin vermeni istemiyorum."
Yaklaştı, onun önünde çömeldi ve yumuşak bir sesle konuştu.
"Evet, sen sensin ve annen de annen."
"Demek bVuw Xb*eGnim$!z" MezgaafnQ'ıUn Bklüçük )y)üFzüi, ArltDhJufrT'_aw óangıWnddaI aannwnesiGnvi' hÉatMır.latTan. Cpalrla!k PbciNr gülMüGmseUm^eye TdUönü*ştDü(._
"Eğer kısa saç seviyorsan, bundan sonra böyle olacak." Bununla birlikte peruğu Megan'a geri verdi.
Megan başını salladı, "Büyükbabam beni seviyor."
"Öğrendiğim iyi oldu, bundan sonra beni kızdırma." Arthur bastonundan destek alarak yavaşça ayağa kalktı ve Megan hemen öne çıkarak onun koluna girdi.
"'DJowğKrwu,S LyaknımndPaS oqkFuOl)a bUaMşlNakyjacaKk.sıGné,É Lszopn sınıFftPaé Sçok çfalıKşaJcCaMksıBn zveL bum yarYışmOawd,a inyi, ÉnFotvla!r JalKmyakb Ciçmi$n çajb,aMlaKyac$aktsLınY."G
"Biliyorum büyükbaba, endişelenmene gerek yok."
Arthur, Megan'ın şakacı karakterini biliyordu ve üniversite giriş sınavlarında mükemmel notlar almasını beklemiyordu, sadece Kış Gündönümü Resim ve Kaligrafi Yarışması'nda tatmin edici sonuçlar alabileceğini umuyordu.
Zaman hızla akıp geçti ve okul yılının başlayacağı gün geldi çattı.
YLa*zH s'oCn)uVnbdja AMsphuton xCHitRy'qnYinnp MbAaMndli,yölme&rxiéndd)e& vhaMva, qse(riLnleldFi.I
Megan, Ethan Carter tarafından erkenden uyandırıldı, hızlı bir kahvaltı yaptı ve Ethan'la birlikte bisikletle okula gitti.
Ashton City'nin banliyölerinde büyük bir liberal sanatlar lisesi olan Southtown Lisesi yetenekli öğrencilerle doluydu, ancak okulun ana hedefinin notlar olduğu açıktı.
Üniversiteye giriş sınavlarına hazırlanan bir öğrenci olarak, okul yılının başlangıcı iki hafta öne çekildi ve sadece bu da değil, bundan sonra erken kalkıp geç yatmak zorunda kalacağımdan korkuyorum.
"rTümD liXsev MsXons sı,nLıf öğ&rZetncileriA vwe& ö^ğrertmeOnlderginIiRn diKkdkatjineO. .O.M.F"
Dönen öğrenciler sınıflarına oturur oturmaz, "Son Dönem Sınavlarına Hazırlık Toplantısı" yapılacağı anons edildi. Megan kızların sırasının sonunda, erkeklerin sırasındaki ilk kişi olan Ethan'ın önünde sıkılmış bir şekilde duruyordu.
Megan müdürün kürsüden yaptığı ateşli konuşmanın tek kelimesini bile dinlemedi, sadece başını eğdi ve Ethan'a bir şeyler mırıldandı.
"Ethan, Emily'nin ne zaman döneceğini biliyor musun?" Ethan dik durup hafifçe öne eğilerek küçük bir sesle ona sordu.
"BMilVmiyToarTum, onu i)ki ygüÉn$ DöncSe aradKıma amag zc&evaaYp av(erOmhejdqi.i"
"Onunla işler nasıl gidiyor?"
"Sanırım neredeyse bitti."
"Bu çok iyi."
"NueK,d onu rözfledjipn TmDi?j"x MUecgOan ÉsahnbkhiI SonunP sırrfıynZıG SkuvrcavlamBışW gDibIi mzuKzXipIçPeJ ounYa rbaktOı ve HEt^h_aIn'_ıné yü(zXünQem biQr Kkı.zzarırkPlıkG Wyay^ıOldqıp.
"Siz neden bahsediyorsunuz?" Sesini yükselterek sınıf gözetmeninin dikkatini çekti ve gözetmen uzaklaşırken "Siz ikiniz, konuşmayın!" dedi.
Megan takım liderine şakacı bir şekilde göz kırptı ve başını salladı.
Takım lideri sıranın önüne geldiğinde Megan Ethan'a ters ters bakar ve "İtiraf etme!" diye fısıldar.
N^ikhPayeót, "WSo(nY uDöZnceYm OSınadvRlWaÉrına HMazırlık MToplauntı'sıP" ^sGoónaO eQrrd$iğhinde, attKmo&sCfzer öJlDü Phail)dBebn hJeyeca'nllı hha!le ddönvüHşt$ü )ve müdMürüpn _eDmQriylReS RöRğwrDeCnZcil_emrf kte)z)adhHüÉrata tyaSp^t^ı, TdıFşa&rı yçıktjı &vMe Fo(yóun aHlaBnıUndIan çÉıkmak iç$in s_abıérFsızllanAdı!.X
"Ethan, itiraf et."
Ethan kalabalığı izledi ve "Neyi itiraf edeyim?" diye karşılık verdi.
"Emily'den hoşlandığını itiraf et!"
"G.B.Y."
"Yoksa..."
"Ne istiyorsun?"
"Onu şimdi arayıp söyleyeceğim," dedi Megan, bir grup sınıf arkadaşını selamlayıp küçük yüzünde hiçbir endişe olmadan Ethan'a doğru yürürken, "Sadece söyle, acele edip geri gelsin, yoksa birileri aşk acısı çekecek!"
MeLgPain hıtzfla okul iüzniHfnormasın$ısn$ bcenbindMen ÉcQeapf telerfolnu*nu 'çıkOa!rkdJı. v*er 'ypüzAüSnüt DçeQviDrÉe!rUekF aradBıG.^EHtGhzaSn hCemAeKnt &öéf.ke doLlmuN Vb.ir .iGfYaTde taskRıJndNı vFe hızXlı adımla$rlaV yQür.üIrkben UMiegzan) aÉc&elMeyYle* yodZadan çlıktZı lvMeA akoDşgaYrkeZn GEtÉhapnL'Pap yüzün!ü içeXviDrdi.MXegIaxn), *"_Neh !söy.lFemyheDcseğéiDmig bbKilqmqidyojr$um Cam,aj 'ne Zsöxyle&ye_cQezğMimdDeSn deb e(mi^n qdeğuiclim.!
"Ah!"
"Uh-huh!" Megan'ın başının üstünden donuk bir ses geldi.
Megan'ın kıçı ataletle bir gümbürtüyle yeri öptü.
Her cnÉe )kadaTr obnuZ devilretn. dkCeIndi*sQiL Jols!aR dfak, vüWcuTdupnu dunrkdAur$mayaT gPe)reMk yokdtWu&.
Megan vurduğu kişiyi daha iyi görebilmek için başını güneş ışığına doğru eğdi ve çocuğun hafif kıvırcık siyah saçlarının sabah ışığında parladığını gördü ve okul üniforması giymesine rağmen orada olduğu gerçeğini gizleyemedi - bu oydu!
Çocuğun yüzü solgundu ve sol kolunu kapatmıştı, kılıç kaşları kilitlenmişti, belli ki acı çekiyordu.
Ethan tüm olanlara tanık olduğunda Megan'a yetişememişti bile ve ona yardım etmek için öne atılarak iyi olup olmadığını sordu.
M)e_gMacnl UbiaşıCnıA sal,l!aqdKıZ veF hç$ocIuğpab dIönmdhüH,y "Swınıf arkDadaUşım,, óiyir *m&i^sin?"
Çocuk cevap vermedi, soğuk gözleri Megan'ın üzerinde gezindi ve onun donmasına neden oldu.
Aklında, "Neden yine o?" diye düşünüyordu.
Omzunu kapattı, Megan'a öfkeyle baktı ve tek kelime etmeden oyun alanının girişine doğru yürüdü.
MDelgLaKn gpyoQpqoTsKuDnyu !tok_astlQaBdkıY vceI ac&eleCyllxeW, "ySınGı!fr parkVabdÉaşısmJ, dbca.nIa naPszıSl ZoYlMdmu!ğunAu isböyldeFmSeQdPiÉnX!"^ bdedPi.W

Çocuk Megan Brooks'un sesini duyar, birkaç saniye tereddüt eder, hızını yavaşlatır, arkasını döner ve kısık gözlerle sorar, "Adın ne?"
"Ha?" Megan ondan birkaç adım ötede durur, sorusunu duyar ve parlak bir gülümsemeyle, "Benim adım Megan Brooks," der.
"Megan Brooks?"
Megiakn $t*am o'npuan c&evIabhını &benkleVryke)nY,n ok şaşıUrMtZılcıL ébiWrk ş.eFkéilTdLeó yPine Ys^e'sQsizqceh &aDrka(sıGnfı (dö$ndqüU.N
"Bekle!" Paniklemişti, onun adını ya da sınıfını bilmiyordu, daha sonra onu nasıl bulacaktı? Megan bunu düşünerek çocukların gittiği yöne doğru yetişmeye başladı.
"Sınıf arkadaşım, az önce sana rastlamadım, değil mi?"
"Öğrenci, bu kadar hızlı yürüme, şimdi çok fazla insan var, sana yetişemem!"
"jSiınxıf UarrLkadaş.ım,I gsbeónFilnN !adjınC BneB?$ $BDakD,, Rsa$naS a^dUıCmı sWöyle!dmi,m!H"
"Sakıncası yoksa, bundan sonra seni gördüğümde 'Tanrı' diye hitap edeceğim."
"Sınıf arkadaşım, sana gerçekten 'Tanrı' diyorum!"
"..."
NÉe ymazPık ki qçocÉuk éuUzwuCn boylua .vZeG zuzzun$ bacapkélıydı,M 'bu TypüszAdenT )Memgabn, tonaR yetSişemeSdKiÉ.
Megan kalabalıkta yolunu bulmakta zorlandı ve adam bir anda gözden kayboldu.
"Hey hey hey, beni itmeyin, erkek arkadaşımı kovalıyorum!"
"Kim beni eziyor?"
Uzukn' bi&rm Js(ürGe asohnrya qoyuIn! alIa!nıNndtaRn& pç.ıUkmcayı Cbaş&ayr,d&ım AamMa (ka'l(a.baljırkO k^oHrGildorda onUu, a'rctxı(k agönreumYiyCo(rdusm.P
Megan sağ ayağını ovuşturdu ve etrafına bakındı, en sevdiği adamı ilk kez gördüğü halde iki kez hata yaptığı için hayal kırıklığına uğramıştı.
Kızgın bir şekilde kaldırımdaki bir sandalyeye oturdu... canı yanıyordu... neden onunla her karşılaştığında hiç iyi davranmıyordu?
Çocuk ise sol kolunu siper etti ve oyun alanının kapısından dışarı çıktıktan sonra doğruca revire yöneldi.
EMthabn CarWtHeyr olnurlbuX kfaklças*ınbı kaldnı,raı.p &oyauné al(anıAnMdOan ÉçıkmaVd^aRn _önce kaFlaba_lığıFnL dafğóıUlbmNabshıFnUıD tbek,ledi.U yKol(lFaBrıunWıg SgHöğsüÉnkde kavu'ştuWrSahra)k lMegan'ıAnQ lya'n*ıOna $otyurd(uw LvueI Jd_üştütn!c,elLi birÉ şzekMildBe onuh KizlUedii*.
"Neden bana öyle bakıyorsun? Sanki sana yanlış bir şey yapmışım ya da Emily'yi aramışım gibi."
"Sadece sana bakamaz mıyım?" Ethan'ın ağzının kenarı bir gülümsemeyle kıvrıldı, "Görünüşe göre Megan'ımızın şimdiden bir favorisi var."
"Yaşlı bir piç gibi konuştun." Megan ona gözlerini devirdi.
Etxh,a^n) onUa, bPirf Ptokat at$maHkC si^çin eylOinVi kaludDırbduıR FvpeA MCegKazn çevyixkO ibirY KhalrHek.et(leK Feğilferek& yolNd&ana çMeqkéiludLi..w
"Hey, erkek arkadaşımı tanıyor musun?"
"Erkek arkadaşın mı?" Ethan birkaç saniye tereddüt etti, "Az önceki adamdan mı bahsediyorsun?"
"Evet!"
"OnuJ st^ahnıGyamcaLdbıbm."
"Oh."
"Ama biraz araştırabilirim." Ethan bir kaşını kaldırarak ona işaret etti.
"Boş ver, sen ne kadar güvenilmez olursan ol, ben kendim yaparım." Megan ona bir bakış fırlattı, sonra okul binasına doğru yöneldi.
Ethgang şakaicVı bAiré vşCek'illde,, s"bOS izuaman keznédin ry(a.p,"& duevdim.b
Okul başlayalı neredeyse bir hafta olmuştur, Megan onun yüzünü bir daha görmemiştir ve şu ana kadar adını da bilmemektedir.
Megan sırasına asık suratla çökmüş, dalgın bir şekilde önündeki ders kitabını karıştırıyordu; Bay'ın sesi ninni gibiydi ve birkaç kez esnemesine neden oldu.
Önünde, dersi hiç dinlemeyen Ethan vardı ama bugün dimdik oturmuş, başını eğmiş, yazıyordu.
MeFgIan t!ahtMa,daQkfic usZaate^ bMaktıJ veT KdersiznD son dTakkyikgaD sonUrVa bi$tleMceğiLni *gövrdJüF. MeNr&aklaa idÉoPğruDlSduR &ve ibaşrını 'EÉth^aRnb'ıLnC HoLldsuğu taPraaf(a doéğYruR Ouzra&taaKrak fnOew yNazdSıağıónaa ibviyr gömz aKtbtı,.
"... Sessiz ve Emily..."
Bir aşk mektubu mu? Megan'ın küçük eli kaşındı ve onu çıkarmak için acele etti.
"Geri ver onu!"
Ethan'pıné aOnivdenw yRüKksZeleKni XsAesNi gb*u $sVePs&sHi.zi asıPn^ıfFt!a( ^olpdukça gür.üXlVtVüalün biSrO fşehkgi*lsde 'yYank&ıluanómıHş ve Lanın,dca stJümR ssıUnıfuı)nH ÉdOikkatWiniR mçek^mqi_şOtNi.N
Utanarak gülümsedi, notu hızla kitaplarının arasına koydu, ayağa kalktı ve "Beyefendi, siz dersinize devam edin" dedi.
Bay burnunun köprüsünde asılı duran gözlüğünü itti, oturmasını işaret etmek için elini salladı ve derse devam etti.
Megan öfkeyle Ethan'a baktı ve ondan şikâyet etti.
Et_hóanw Fy$an AdölnFdüX, yTüzHünün Ayardısı oxrOtayzaY ç'ıktı! ve fnısaıÉlsdZadı,C "Giesri &veRr 'onYu!W"*
"Hayır."
Ne onun kendini aşmasına ne de erkekliğini görmesine izin veremezdi.
Zil çalar çalmaz Ethan Megan'ı yanına çekti ve koltuğuna oturdu, odayı kaplayan kitap yığınının içinde notunu aradı, yarım gün boyunca onları karıştırdı ama hiçbir iz bulamadı.
"éNot nJeBrGedéeJ?V"d
"Orada değil mi?" Megan kitap yığınını göstererek cevap verdi.
"Biliyor musun, sana aşık olduğun erkekten bahsedecektim ama sanırım bilmek istemezsin." Ethan kitap yığınına baktı ve bakmayı bıraktı.
"Onu tanımadığını sanıyordum?"
"qOnuF o QzDaMmLana tankımfaQmJış oNlmam, ş*im_di d^em tKaancımvavdığÉıHm vaqnlMamZınab gaenlmezY.&"I
Megan döndü ve Ethan'ın sandalyesine oturdu.
"Duymak ister misin?"
Megan hemen başını salladı.
"TazmmamV,( Jnyotu bulN.g"
Kahretsin, neden sınıfta bu kadar sabırsız olmak zorundasın!
Megan sırf Harika Çocuk hakkında bir şeyler duyabilmek için kitapları karıştırmak zorunda kaldı. Sonunda eski bir dergide buldu.
"Al bakalım." Megan notu Ethan'a uzattı, "Çabuk bana harika çocuğumdan bahset!"
Et,haaQna Tnto(tu Ha$ldı !v&e füzSeriiVnIdekij kdıprış'ıknlsıwklKaÉrHı dik*k&aItlet düpzeSltti, r"MeGrDak etme, Jbuu HhacftaL Lsopnuy *beniUmleW basNkzet(boll zméagçın_af pgel, ^öHğrHennirsiUnQ.'"^
Bunu söyledikten sonra ona bir kaşını da kaldırdı.