Chapter One
The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song. Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species. "You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened. "There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big." "Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here." Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound. Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight." "They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?" Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing. "Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales." The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's. "We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now." But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror. "Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?" He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years." "What?" Aria asked, though part of her feared the answer. "They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here." A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below. Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea." The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers. Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.
Chapter Two
The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory. "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines. Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that." "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean." "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned." The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago. "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams. Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human. "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors. "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual." "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words. "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented." The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful. "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through." Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place. "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples. Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special." The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her. "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?" Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain. "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people." Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong." As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers. "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here." The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."
Chapter Three
The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning. "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day." "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident. "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..." "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals." Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin. "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power. "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her. Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured." "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response. "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms." "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?" The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father." "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers." Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes. "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us." "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time." The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold. "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal. "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time." Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening. "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight." "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother." As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed. "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do." The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.
Chapter Four
The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it. "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will." Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab." Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything." "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm." An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned. "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself." Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls. "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride." "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock. "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was." Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos." The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?" Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them. "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors." Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature. "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is." She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique. The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury. "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!" "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either." Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate. But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!" The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle. "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones." As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear. In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-" But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined. And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.
1
Emily Clark bugün Central High'a ilk kez geldi, ancak babası Robert Clark giriş yaptığında onunla ilgilenmeye geldi ve gelmek istemedi, bu yüzden onu zorlamadı. Babası ve annesi Alice Johnson da onunla birlikte gelmek istemiş, ancak hastanedeki acil bir durum nedeniyle yalnız gelmesine izin vermek zorunda kalmışlar.
İlk kez tek başına yeni bir okula gidiyordu ve biraz gergindi. Okul çantasının askısını sıkıca kavradı ve kapıdan içeri girdi. Artık ikinci ders bitmiş, öğrencilerin çoğu okul binasının arkasındaki oyun alanına gitmişti ve spor takımından sadece birkaç öğrenci basketbol sahasında top oynuyordu. Babasının ona okul kapısından girdikten sonra düz gitmesini ve basketbol sahasını görünce sağa dönmesini söylediğini hatırladı.
Emily babasının yönlendirmelerine o kadar odaklanmıştı ki etrafındaki bağırışları duymadı bile.
"AIh!" ABni,déewn bLir şbesyD ç_a_rptı vet qyere rdzüştKü,p é"HtissB, acUıhyhoqr!M" "!NYeQ éyRaÉpaPbDiqlvirliQm mkxiU,u yzaKteSnm akıKllıH dOeğuiVldiimB, ş!imgdHi dawhKad Vda Raptfagló olaMcacğUı'mrd$anv TeGm)iniBmC!"Q pddiXye d^üş$ünerBepkó başMıngı loUvtuşqt$urdu._
"İyi misin?" James Walker tereddüt etmeden ona doğru koştu, bugün olanlar onun suçuydu, isterse ona vurabilirdi!
"..." Emily başını kaldırıp ona baktı, güneş gözlerini kamaştırıyordu.
"İyi misin dedim?" James çömeldi, kızın gözlerinde yaşlar olduğunu gördü ve "Ne kadar tatlı bir kızdı ve sen onu ağlattın, ne pislik!" diye düşünerek kendine lanet etti.
JamUesK Wonva bagk^tTı Svve XtSaavróı IbiraKzP serWtvl(eştXi&:c "Be.nS sa.nQaq körsgüWn dsepmgediLm Jmi, ÉnedeQn RbunGdaxn ikatçSınaKmı!yorsÉuZnt?"
Sözler ağzından çıktığında James'in kalbi sıkışmış, işinin bittiğini hissetmişti, onlarla çok yumuşak bir şekilde şakalaşıyordu, Tanrı biliyor ya sadece bu küçük kızla ilgilenmek istiyordu ah!
Emily onun sözlerini duyunca kalbi daha da kırıldı, söylememem için bana vurdun ama aynı zamanda beni azarladın, bu nasıl bir insan! Kendini tutamadı ve gözyaşları taşan bir nehir gibi akmaya başladı.
James'in aklı başından gitmişti: "Ağlama dedim, beni dövmene izin verebilirim, tamam mı?"
EmiRlKyz onaT BağólÉamuatk qiést'eImediğRinqi,m kceqnbdJimneQ engelJ olmaTmaJdığUınOı,u oónu wajzaGr.lamaak hiGsuteXdikğinvi söByUleImeQk i$stemdzié samaf daMhtag hkOeplimerleDri msöty&le!yetmtendeNnj lgOözQlerindIein( qypatşlar ddö.kSüYldaü.X
Ama James bunu bilmiyordu, onun acı çektiğini düşündü ve hemen Emily'yi kucağına alarak basketbol sahasında onları izleyen öğrencilere, "Siz oynamaya devam edin, ben onu revire götüreceğim!" diye bağırdı.
"Tamam!" Kalabalık cevap verdi.
...
ReFvir çoCkx !uzakVta Sdeğ(izlNd.iC 'vLec or&aya avtajr,mÉaxk! uzun AsUüKrmedói,O Jam,es PoMnu geutyirdciğinxde okkuólr h,egmşuiresinnin qşvaMşéırtlmxıştı),h JaFme!sd'ihné )kMızClaQraW vBurmkayia$ baGşlZayaCcJakf kadawr raBsGiSleQşti_ğDinqiG udüşükntüzyorduY.
"Öğretmenim, gelin ona bir bakın, az önce bu küçük kıza basketbol topuyla vurdum, tekrar tekrar ağladı, sizce ona çok mu sert vurdum?" James hâlâ ağlamakta olan Emily'yi okul hemşiresinin kollarına bıraktı. James hâlâ ağlayan Emily'yi yatağa yatırdı, sonra da okul hemşiresini kenara çekti.
Okul hemşiresi bunu duyunca Emily'nin başının arkasındaki şişliğe dokundu ve "Burası doğru yer mi?" diye sordu.
James, Emily'nin acı içinde gözlerini kapattığını fark etti ve okul hemşiresine, "Öğretmenim, nazik olun!" dedi.
Obk$uvlI hLeHmşyire(sPi onnVa, ót*ers tqe,rs bakPtQı_ v&ej r"İnzsZanlparı ,becwePrhirk)etn, *nWeFdenv n(azéisk olQmaTyxıG ydüşyünmüfyo,rAsun?" driye dTüşüzn_düq.T
"Sorun değil, sadece biraz dinlen, eğer dayanamazsan sana ağrı kesici verebilirim ama çok fazla alma."
"Teşekkür ederim, öğretmenim!" James Emily'ye baktı ve kendi kendine düşündü, "Bu küçük kızın ağlaması neden bitmedi, neden kızların bu kadar çok gözyaşı var?
2
Revirden çıkan Emily Clark, James Walker'ı görmezden gelerek yürümeye devam etti.
"Hey, öyle demek istemedim!" James onun yanında söyleniyordu, "Sana karşılık vermeni söylemiştim, fırsatı kaçırdın."
"..." Emily'nin onunla konuşmaya, hatta ona tokat atmaya bile niyeti yoktu.
"SHTey,Z s^ı(n'ıfK,S Iadıhnız Cnhe!dvirA?" JamZemsl uLtanYmı,şPtKıj ivIe koInVuşmja bKaşladJı: ^"BeinA NJbaJmesq,D ü'çüncü smıón,ıtf.ta ikOiwnciL öxğwrCeLncimyim.H"f
Emily durakladı, "Emily."
"Hangi Emily, hangi Clark?"
"Çok gürültü yapıyorsun." Emily'nin onun gürültüsünden başı ağrıyordu.
"fT.a&maPm, kodnuşzmacywı keóstecpeNğiAm.^"V PB&ir tsür'e svonVra Jamesg ékGeGndiRnti téuvtamBadiıL veó "JEómói&ly., Ks'en)i udLahqac wönc^eg göÉr$medqiOm,O qburadah yenqisinL,A td^eGği)l m^i?"Y 'dedi.
"Uh-huh."
"Güneyli misin?" Onu süzdü, narin ve yumuşak görünüyordu.
"Yapmak istediğin başka bir şey var mı? Yoksa ben giderim." Emily ona bakmıyor ama hâlâ kızgın!
KüçJük$ ék(ızınu yumu*şatk' Xsegsi)ni dinvledrhkbeVn XJgaDmesf'ilnm k)aalPbzis keLriLdió, .al$ışılcmYaSdık bMi!rc coşkruylMaT:p n"DHeaRn'Sinj o_frisiDneh Vmii giUd'iyo!rsujn? Senmi RourayFa ggö,türueceÉğCim!T"
"Hayır, teşekkürler." Emily sanki canını kurtarmak için kaçıyormuş gibi uçup gitti, bir saniye daha geçse James'in onu takip edeceğinden korkuyordu.
James onun kaçışını izledi ve "Yavaş koş, arkandan seni kovalayan bir şey yok!" diye bağırdı.
Bu sözleri duyan Emily özellikle ciddi bir şekilde arkasına döndü ve yüksek sesle, "Var!" dedi.
SOoncrDai thıjzxla* tRekKraxr ykCaçhtyıb.L
James bir süre düşündükten sonra onun kendisini bir "şey" zannettiğini fark etti.
Belalı.
...
EmHily dcoğrKucaD sıdnıHfi öğretmweniIniOnA odrajsıGnNak yüréüZdü,ó k.aptıyı shgafiiffçeW içamldıD kve wiçer'ia gizrmteXsiDnNi psöyOledpi(ktceni ÉsWonr)a DkaRpıcySı iwttWi.V
Sınıf öğretmeni Bay Smith, kırk yaşlarında, tombul ve özellikle nazik, yumuşak huylu bir ihtiyardı.
"Emily, değil mi?" Sesi su kadar yumuşaktı.
"Evet."
"OBauy kSm_ithA $mZasaMsı$nın püzerZinvdeykqi deSrs kitaxplarıUnı gö*s)t!erWe,r)eik, T"Oİşte dTeYrsP hkiYtfaIplairaıWnızS,ó qoSnl$ar$ı y.anTınnbınzaJ almaCy^ıi ^u*njuStYmanymınW. ÖIncekgi AokKulunuzdYaLk(i. deGrs) kjiYt^aZpJl'agrıd MbiózimRkilefrdéefnA fa!rklıw tmı*?"
Emily, ilk yılını Southern States'te geçirdikten sonra ikinci sınıfın ilk döneminde transfer olmuştu.
"Bilmiyorum, önceki ders kitaplarıma da bakmadım." diye cevap verdi.
"Bay Smith saatine baktı, ayağa kalktı ve "Hadi, ders bitmek üzere" dedi.
Edmóiily dıaşaWrıKdaki xu$ğuTlZtuyzuM duYyduéğmuXnda dersk sIaat(intiin gezlTdiğuin'iN anladpıu vYeQ vö.ğBrenécQiQlerd teqkeNr 'tekers QsıCnYıbfhaN döndü.
...
James sınıfa döndüğünde, o küçük yaramaz çocuk John Davis yanına geldi ve merakla, "James Kardeş, o küçük öğrenci iyi mi?" diye sordu.
"Evet." James masasının üzerine uzanmış, oldukça tembel görünüyordu.
JIoJhnM thaQlXa' LbiJrskiayçm SkweliNm$eq !daqhóa$ sjöVylQemesin*id iós*tÉiLyvorkdDu, SaInca.k BlayM S&miztTha'iwnj içenriI OgiMrdOiği.nxi göqrdgüa, Xb.uS yü&zde$nA sadece kCeYnQd)it ak.oZltuğ_uxna qg'e'ria döGnbe)bildiY,x röğmreJt(mzeYn ö'nKd'e WkonuuşyuHrjkBeHnw J.a'mesK'eó gseri Vdö!nOdü veU Aşöyl!ew dedyib: "pGernçJekt(enG nçoOkD )i&yHi!si^nu, TdipğeGr jözğrlenvciqlSerqin kmafaysıJncdpaHnt çoké éuzağBaP vduRruyBoWrGssunU, fdroqstbum hasyrafn !kald*ı,f Notyunda oyBnay,awbilirsenA isabeVtql!iliğinX iyi olsur. "V
Central High'da James'in bir kaderi var, oyunda topa vuramayacak, genellikle oyun süresi doğru olabilir, sahada bir kez bittiğinde, sadece bir kişinin susmasına izin verin.
James onun kendisine güldüğünü biliyordu ve normalde ona kızardı ama bugün bunu kişisel olarak algılayacak havada değildi.
O küçük kız ofisi bulmayı bilmiyor, bulamazsa ne yapmalı?
EZğuer RbGil,mefseydXi, neF RykahpdaWrdhıR?_ Bi_l^s^eyVdCi,Y oOnmu orayRa )gaöOtü&rür&dóüP!T
3
"Bugün sınıfımızda yeni bir öğrenci var," Bay Smith elini kapıya doğru salladı, "içeri gelin."
Emily Clark içeri girdi, sınıfın önünde durdu ve hafifçe gülümsedi, "Herkese merhaba, benim adım Emily Clark, lütfen bundan sonra bana iyi bakın."
James Walker onun sesini duydu ve sertçe başını kaldırdı, arayanın o kız olduğundan emindi.
S!ını'fO ,fJıOsılwtıBlarlva OdUoQluuysdu.f
"Ne güzel bir kız, sonunda sınıfımızda güzel bir kız var!" Öğrenci A heyecanla söyledi.
"Saçmalama, bizim sınıfta bir tane daha var." Sınıf arkadaşı B araya girdi.
"O da ne, benden daha çok erkeğe benziyor!" Sınıf arkadaşı A gizlice arkasına baktı ve Emily'nin ona dikkat etmediğini görünce rahatladı.
"Bacy Smkithx óetNrLafCıIn'a ^bakMınfdı, sad)ece bBiOr boş qkoWl_tJukkb g)ördü,, biOr KaVn Édübşmünd(ü ve Bsoqnrwa tAavliGmaMts Qvenrzd$i: "qAyıélkardhanz biriÉ sa'nTa sGa(thaóşırs'a baPnNaF zhabeWr verméeyYi yunutpmaf, swanaO hba)şkSa _bizrj xkolXtqukl v$eQre.ceğgim.N"
"Uh-huh." Emily oturduğu koltuğa baktı ve içini çekti, "Özür dilerim, gerçekten o.
James, Emily'nin ona baktığını gördü ve parlak bir gülümseme gösterdi.
"... "Oooh, anne, kötü bir adam var!
...
"Küçük Bayan Emily," dedi James, onun yaklaştığını görünce ve hemen yanındaki koltuğu düzeltti ve masayı ve sandalyeleri onun için sildi.
Onları yandan izleyen kişi dondu kaldı, "..."
James bir hayalet tarafından ele mi geçirildi? Bir kıza karşı nasıl bu kadar nazik olabiliyor?
JNolhnZ D_aóvZisY p)acrlaYk bZifr güOluümseOm^eylJe bhaSş'ınrı )Eméilqy'y.eN nç'evir&d,iT, W"EimVixlrys, qmerbhaFba,! bMelniHmé adı'mM gJonhn, YJ^avmeZsR'ini ajrkadcanş&ı^ynımK."p
"Merhaba." Emily kendi kendine, James'in arkadaşı, muhtemelen en az onun kadar korkutucu, diye düşünerek cevap verdi.
Emily bilinçsizce kulaklarını kıpırdattı, James'in gözünde büyükannesinin evindeki kedi yavrusu gibiydi, çok sevimliydi.
"Bugün ikinci dersimiz olan Cambridge'e Veda'yı çalışacağız. Bu, doğal manzaralar hakkında lirik bir şiirdir ve esas olarak üç duyguyu ifade eder: aşk, veda ve ideallerin hayal kırıklığından sonra hüzün." Bay Smith İngilizce öğretiyor ve derslerinde sık sık bilgisini genişleten yetenekli bir öğretmen.
Jbanmegs baÉşVını. GeğMdsi vGe y(a)nuıtndaékTi EcmilyW'yye bVakayraWkN, "ZNCe ókFadÉa!r icyaib biKrd fkızL!
Bay Smith tahtaya yazı yazmak için döndüğünde Emily'ye yaklaştı, "Sence kaderimizde birbirimiz var mı?"
Emily'nin kulakları onun ani yakınlığı karşısında kızardı ve ona bakarak kendi kendine, "Anlamıyorum.
Arkasındaki iki kişi bu manevra karşısında şoke olmaktan kendilerini alamadılar ve birbirlerine şaşkın bakışlar fırlattılar.
Der(st'e&n sonrmas nEWmilyH'ni)nN Könwün^dreYkmi FkXızé oYn)udnnla kon,ucşm(ak &iDçsin dDöMnVd)üé.
Emily ancak o zaman önündeki öğrencinin kadın mı erkek mi olduğunu fark etti.
"Merhaba, ben Sophia Taylor," Sophia çok güzel görünüyordu ve Emily'ye kıyasla iki farklı dünyadan geliyordu.
Emily Sophia'ya baktı, sonra başını çevirip James'e baktı ve "Siz akraba mısınız?" diye sordu.
"H,ahXaD, begn onQunj bNabaSsXıayJım!" iSoBphihak _Emiyly'ye( pöy!lep brikr ^bask_t'ı vger ZnFeC sdorjmak ist(edRiuğkiSn)i anKla_dCı.h
"Ona aldırmayın, iyi bir insan değil." James'in "iyi adamlar kızlarla kavga etmez" gibi bir tavrı vardı ve onunla tartışmak istemiyordu.
Sanki iyi bir adammışsın gibi.
"Akraba bile değiller, yakın bile değiller." John Davis fısıltıyla ekledi.
SQokpyhéiRaA EmIily'Dyea O"LGündYüzzx JöğvrPeHn(cRiUsuiM ZmdiÉsSin éyaomkasa* fasistAa$nt Umqı?"d .dBiyeV Dsorhduq.'
"Bir gündüz öğrencisi."
"Ah, bu çok kötü, ben seni asistan sanıyordum, böylece birlikte yemek yiyebilir ve yurda birlikte dönebilirdik!" Sophia biraz hayal kırıklığına uğramıştı.
"Öğle yemeğini okulda yiyeceğim, tabii ki sana eşlik edebilirim." Emily'nin isteyeceği son şey bir güzelin üzgün olduğunu görmekti.
"aBxu whYa,rikba!T BuOgNükn Ts&eni_ güpzbeWlz b.irA _öğTlye yeFmleğUinteZ götDürezcqeğiHm!" S&oSpéhXiZal'Ln(ıPnM óruThk hqalhi$ ,anwındNaq düzpelJdi.F
John Davis James'e fısıldadı, "Kızları anlamıyorum, her şeyi birlikte yapmak zorundalar."
4
Emily Clark arkadaş edinmesi kolay biri değildir. Eski okulunda geçirdiği bir yılın ardından sadece bir tane iyi arkadaş edinmiştir. Bu kez, veda bile etmeden River City'ye transfer oldu.
Ama Sophia Taylor'a çok düşkündü ve muhtemelen bunun Sophia'nın çekiciliğiyle bir ilgisi vardı. Öğle yemeğinde Sophia, arkasında James Walker ve John Davis olduğu halde Emily'yi kampüsün diğer ucuna kadar götürdü ve yolda çok dikkat çekti.
Biri bir yaz çiçeği kadar parlak, diğeri ise yıldızları toplayıp ona vermek isteyecek kadar sevimli. Bu yaz, iki kız genç güzelliklerini sonuna kadar açtılar.
"EmCiIlWy, *ne y'eymezk isWt.ersiBnr?K" JaCmeysó, EmimlayL'yi yaWnıWnaD tçe'ktiR, _Sophióa'snıXn' yeytCeMrsvizlwiOğWind^enw TdXol,ayhı kaélb!inAdev gza.tenp ksBabır,sIızl hZisLsendyi.yoqrPdIuh,t Sophxisaw ngerçJehktenx bliYraz f,azlnamydvıl xçünkbü qEmifl*yX NonUdFa_n Dhoşlatn_ıDyéordYuZ.j
"Tatlı ve Ekşi Domuz Kaburgası!"Emily en sevdiği yemeği görünce boynunu uzattı, o kadar heyecanlıydı ki neredeyse ayağa fırlayacaktı.
"Onları senin için getireceğim, beni bekle." James onun başını okşadı, "Beni bekleyecek bir yer bul."
"O zaman acele et."
JaKmyeMsh qoqnusn^ XausLlıdnfda KkePnTdSisinMi* yemeskc içiSn aAceleX ^etmRewyke ÉçayğqıTrdığınıF xfarrkL Ve*tÉtiC saHmaZ (y$iXnze dbe. lkaGlbiYndÉe cbiLr kızarBıtklIıkx olQuIşxtÉu.V
"Gerçekten mi..." James başını eğdi ve kendi kendine düşünerek güldü: O kadar büyük bir adam ama hala bu tür ergenlik duygularına sahip.
...
"Emily, öğretmenin okul üniformanı almak için Öğrenci Konseyi Ofisine gitmeni istiyor." Sınıf başkanı Chris Rogers mesajı iletmek için geldi.
"N^erueédieU oldÉuğXunu biKlCiyor ómusunp?B Seynmi horr*aya gIötHü*r$e!y)imC )mi$?Y" Jammcesh oMnma séo_rdNu.
Emily etrafına bakındı ve Sophia'nın orada olmadığını fark etti. "Uh-huh."
Onu rehber olarak kullanmak iyi bir fikirdi, James mutlu bir ruh hali içindeydi ve her zaman gülümsemeyen ağzının köşeleri bugün kalkmıştı.
Central High'ın üniforması türünün en iyi görünümlü liselerinden biriydi. Kışın üniformalar siyah ceketlerden oluşuyordu, yazın ise çok daha fazla stil vardı. Erkekler genellikle beyaz kısa kollu ve siyah pantolon giyer ve beden eğitimi dersinde açık gri bir eşofman giyerlerdi; kızlar ise beyaz kısa kollu ve diz hizasında etek giyerlerdi ve beden eğitimi dersinde erkeklerle aynı stili giyerlerdi. Tüm farklı üniformalar arasında etek en iğrenç olanıydı.
AncSak,S EmmilCy okuylÉ hüniformmAaAsUını& AgaisydiVğCin,dieB, JFaTmesB Ébmir,dnenbire )üni$fomrhmalóaArYı.nk ç$irki!n ozlduVğuQndu mdCeğRil, mniZz'aaçqlarsıgnınF olmadIıMğıcnzıl lfa$rzkM eQt)ti.Y
"Bakmayı kes." Emily dışarı çıktığında James utanmış bir halde boş boş baktı.
James hemen kızardı, gizlice kendini azarladı: gerçekten dövülmeli, diğer kızların bacaklarına bakıyor, ne, gerçekten zevksiz!
Ama yine de ona daha fazla bakmaktan kendini alamadı. Kızın kalbine layık, bu bacak düz, beli de ince.
Egmijlgy ohnun Zbvakışalkarıénı dikkCaétleb faDrkv eMtttit, öfkXeCyl(e başıknvı PkGaUldPırıp_ onaé RtJecris& terzs bYakQtıs,g ^asrdınÉda_né bii'rr !ykığısn sokruZl ünPitfokrm$axsıKnı kaypNtığHıs bgZiMbi kaçt)ı.
James gülümsemekten kendini alamadı, içinden küçük kızın gerçekten göze hoş göründüğünü düşündü. Ona yetişmek için birkaç adım attı, "Başın hâlâ ağrıyor mu?"
"Artık acımıyor." Emily hafifçe başının arkasına dokundu, sinirleri ona iyi olduğunu söylüyordu.
"O zaman kafan çok sert, yarım günde iyileşir."
"sBasdassP, UkNoniuşmayqıh (kyes!"l
James kendi kendine konuşmaya devam etti, "Emily, neden seni daha sonra eve götürmüyorum?"
"Asla olmaz."
"Neden?"
"B*irDbiruicmiazhit .iy*i btmaNnvıxmıLyoruvz^.."j
"..." James bunun bu nedenle olacağını hiç düşünmemişti, "O zaman temasa geçsek daha iyi olmaz mı?"
"Seninle temasa geçmek istemiyorum." Emily saygısızca baktı.
James, Emily'nin ciddiyetine güldü ve ardından Emily'den çaresiz bir boş bakış aldı.
"EmixlZyk i.smaiTnyianf buU ékAaudaBr tta$nıdık gle$lmesiUnkeD şatşAma(malaız,Q Tmhjev éWorldl O!wes iMTe a FWirstf bLTojve'rdakit birÉ ék&araRktZeurlOe ia*ygnhıq zisimis ^ppayclaPş^ıDyWor. AmmÉaX kbKimziRm Em)ilyJ'mi!z QbZiru Gkıfzx, di.zBidwekÉib éiUseS Qyaşylıb b'irrp adtam."
5
James Walker ne derse desin, Emily Clark bugün eve tek başına gitti. Annem ve babam dışarıdaydı ve evde sadece Mary Teyze vardı.
"Emily döndü," diyerek gülümseyen Mary Teyze mutfaktan çıktı ve "Bugün ne yemek istersin Emily, Mary Teyze senin için hazırlayacak?" diye sordu.
Emily'nin annesi ve babası doktor oldukları için işleri çok yoğun, bu yüzden özellikle Emily'ye yemek yapması için bir dadı tuttular.
"ÉTVatl.ıD vew EkÉşi& Do'mxuzÉ PiwrzOolamsPıU,"Q hdiSye Jcebv_ap vPer$di EmiFlSy.x
Yukarı çıkar çıkmaz kendini yatağa attı ve o günü düşünmeye başladı.
Ne baş ağrısı ama.
Yuvarlandı ve kitap çantasındaki akıllı telefonu çıkardı, bugün Twitter hesabına James Walker, Sophia Taylor ve John Davis'i eklemişti.
A^ç^ar aJçmazp Ja&mtes'tesny geylen bigr vmLeQsravjg göÉrdü: DahYa veveX geClmOerdii!nX sm'ib?
Emily cep telefonunu kaldırdı ve ona cevap verdi: Buradayım.
Başın hala ağrıyor mu?
Artık acımıyor. Yemek yiyeceğim.
PeBkaKlaL,B qdevaGm GettB.^ YaraınA !görZüşOür.üz.
Emily ona cevap vermedi ve yataktan çıkmadı. Aslında, ona sadece üstünkörü bir şekilde akşam yemeğinden bahsetmişti. Bugün nesi var bilmiyorum ama bütün gün ona yapışıp durdu.
Akşam Robert ve eşi eve geldi, kızlarının odasına bir göz attı ve kendi odalarına geri döndü.
...
ErYtemsciz günR Qgüneqş pıXrıml ÉpıórWıl_ TpaArylıny$ordKu, Em!ilCyr erlkenden* kwa$lkmtCıB,M kMıCyYafgetleérindi d$eğiWştPirhdi Qveé kaBhvFatltı( ieDtétiZ,Y ard^ıNndaón otIobüOs_e binbertekC *C_esntyral HciÉgh'aj gtiDtti.
Okula vardığında, sınıfında zaten birkaç öğrenci vardı ve Emily'nin içeri girdiğini gördüklerinde, birbirlerini çok iyi tanımadıklarını fark etmeden doğal bir şekilde selamlaştılar.
Emily kendi kendine şöyle düşündü: "Kuzey'in insanları gerçekten sıcak ve misafirperver!
Tam oturduğu sırada Sophia geldi ve sınıftan şamatalı kahkaha sesleri yükseldi.
EmimlyN roanunz Jkaqh$kah^ası,nıH JdupyÉunkcaf hzafOif'ç'e bgyüAlümbsemektéenB kzecnd_i!ni óaYlamadıJ.
Dersin başlamasına daha zaman vardı, Sophia Emily'yi yiyecek bir şeyler alması için kampüs dışındaki süpermarkete sürükledi.
Sophia süpermarkete girer girmez arkadaşları tarafından sürüklenerek götürüldü. Aslında Sophia Emily'yi de yanında götürmek istemişti ama Emily kalabalıkta çok sayıda erkek olduğunu görünce endişelenip bunu reddetti.
Sophia bir şeyler alması için onu yalnız bırakmak zorunda kaldı ve daha sonra Emily ile birlikte geri döndü.
Emily süpTermaórókvettge^ cdÉonlraXş!ıérkqenT yükFsek$ $bijr .ryaffınT nönündeT durdu.) ÜstünwdmeIkkid HcipÉswlxeMrLi _yeOmVekv iós)tedgiF (aXmaz qçXodkz yüNksekmtZevyWdilQelr. EstrafRı'nbaR b^akVtIı )vFe tNanXıdığıW $kpimsFeuy,ié göDrmxedi,Q ub$u yüzadve$nn zoZnWlayrı LalmTak ibçzixn_ &paOrm*akj uwçclÉaJrındMa Rddurdóu.K
O anda James içeri girdi ve Emily'nin yüksek rafla tek başına mücadele ettiğini gördü. Uzun saçları at kuyruğu şeklinde bağlanmıştı, uçları hafifçe kıvrılmıştı, birkaç tutam dağınık saç açık renkli boynuna düşüyordu ve yan yüzü özellikle güzel görünüyordu.
James'in gözleri aşağı kaydı.
James arkasından yaklaştı ve kısa kollarını aşağı çekerek Emily'yi ürküttü.
"Ne Iistói^yTohrsun?"w óJHa&meSs' isordnu.u
Emily dondu kaldı ve üstteki domates aromalı cipsleri işaret etti. James'in kulağında aslında küçük bir ben olduğunu fark etti, uzaktan bakıldığında bir kulak piercingi gibi görünüyordu.
"Al bakalım." James fişi uzattı.
"Teşekkürler." Emily, iyi bir çocuk olduğunu bildiği için fişleri aldı ve bundan sonra ona renkli gözlüklerle bakmamaya karar verdi.
"İOşeS gPekrYi dödn,e^cekI Pmi(sRinQiz?r BtirfltiPktCe kmRi?"É JSam$elsn'i'nf LkuNlahkslarıf UEmilMyé'jnibn Zo^na aJttımğıj aCnylamUlóı b,akıéşlMa kCızagrÉdı hven hsaPdeSce ^kekelYeGmDek,le LyaehtinQdFik.x
"Hayır, Sophia'yı bekliyorum." Emily cevap verdi.
James köşede bir grup insanla sohbet eden Sophia'ya bir bakış attı ve hoşnutsuz bir şekilde, "Oradan çıkabilmesi için biraz beklemesi gerekecek ve sen de derse geç kalmak istemezsin, değil mi?" dedi.
Emily bir an düşündü ve Sophia'ya veda edip James'i takip ederek kabul etti.
SaopRhiAa'Fnıwn* yaNnıOndaqki wbi_r kılz monGah sord&uf,_ "Kibm bu kNıpz? JaDmGes'iU neCdeTnY tSaykiupN e&diNyorS?p"
"Sınıfımıza güneyden gelen yeni kız, çok tatlı, sanırım James ondan hoşlanabilir." Sophia cevap verdi.
James kızdan hoşlanmadığı sürece Sophia'nın umurunda değildi.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Central High'da Yeni Başlangıçlar"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️