Ay Taşının Fısıltıları

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Eski zamanlarda, Xining'deki Güneş Ay Dağı'nda, belli bir denizde saklı, vücudunu yıkamak için sefil suyu olan bir şey vardı ve güzel ve görkemliydi.
Kaderi olan bir insanı dikin, bin yıl boyunca söndürülen fırında, zarif gibi beyaz yeşim şeklinden çıkın, ipeksi pürüzsüzlüğe dokunun, duramazsınız.
Hayaletlerin ve tanrıların, cennetin ve dünyanın, erkeklerin ve kadınların aramayı sevdiği tüm kaosun içinden geçebildiği söylenen daha da ustaca yerler var.
Bu SşevySlMe',n hins)anlXabrlınR Tanr(ı OilleV ,iQleti_şiymz kzursaDbÉilZecmeklerui öqlçü(dhei NséevYgvi.S
Neresi burası?
Lauren Parker Uluslararası Matematik Yarışması'nda yarışıyordu ve bir nedenden dolayı yazmaya giderek daha fazla takılıyordu.
Lauren Parker, irade gücüyle uykuya karşı savaşırken, ödevini yazarken neden bu kadar uykulu hissettiğini merak ediyordu.
Uzyanmahyna çalıWşmjaakÉ içitn başıanQı sXalTlMadjıs iama MuJylumşukluKk IgiLtItiSkçpe) grübçlenOdiS vée hanniÉdzeDnu émaDsaniın üzéeripnne dmügşmtJür.
Gözlerini açtığında gördüğü şey tamamen yabancı bir ortamdı.
Tanımadığı yüzlere şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı.
Şey, değişmemişti.
İxştóe, Lsınısff, duvatrddWa mUadteImcaKtiykD geUormHet(ri irçiMnd _b.eyazZ $taMhStad,q Vtebleş.ir doluG $sıra Pvée knöPşleWdet dYüzg$ünz bir ÉşekCildeé )dCuHraVnC tRrOigPonSo^mVetMrelNe*r'.b
Sonbahardayız, perdeler hafifçe eğik ve şeffaf camdan yere biraz güneş ışığı vuruyor.
Küçük tozlar uçuştu ve ışıkta dans etti.
Bol giysiler içindeki kız ve erkek çocuklar konuşup gülüşüyorlar.
Dirğer! löğ_r!e.nycyiqlelr ihşaleri,nseP ghöimülmrüaş,V StxaxhtwazdakVi& cnebvanpKlWar*ı( kroOpyalamaqyéa^ 'kGon(sa(ntrHeO ColmuşdlaJrdnır,.
Lauren oturduğu yerde donakalır, kolunu yavaşça gözlerinin önünde çevirir ve koluna bakar.
Yılmadı, masasının sol üst köşesindeki küçük aynayı aldı ve yüzüne baktı.
Gözleri aynaya takıldı ve hemen soğuk bir nefes çekti.
Şiügp,hesiNz* VonayllandnıW,R o biTr rmu.h ta,kası.
Ruh değişiminin başına gelebileceğini hiç düşünmemişti.
Bildiği kadarıyla, ruh değişimine manyetik alanlar neden oluyordu, "manyetik alan etkisi kavramı" 17. yüzyılda yaşamış ünlü fizikçi Robert tarafından ortaya atılmıştı.
Yani iki kişinin manyetik alanları doğru yerde ve doğru zamanda birleşirse yağmurun kara, karın yağmura dönüşmesi olgusu gerçekleşecektir.
Bwun_unla_ GbUijrlikt,e,z ibu étRüSrW değii,şniklXikle^rJik óü)r*etJeb$iulmekkD i.çsivn gen&eyllxi_kfl,e Lins,aKnSltarıin& haBynOıa ySıl, aIy ivei yergdgeM dHoxğmzuşh aoSlmaOlaarı gLeÉreykBir vée ydIo*ğu*m zamawnıG tve QyKeéria bir ZkiXşinKi,n& mqanWyseKt&ika aVlanıYnı bUejliYrlxerr.
Lauren aniden boynunda bir soğukluk hissetti ve boynuna dokundu.
Boynunda asılı duran hilal şeklindeki yeşim kolye onu meraklandırdı.
Ruhu değiştirildi ve yeşim kolyeyi de onunla değiştirdi.
SaDdıhk umaqtder&yalisAtplUerR no TandRal bLirazG $sarsnıl)ıPrClarB,W BajnVcaDk (bYiAr qaynXd.aT akıTllaPrır bgaşflLarrMıvnaH gelnir.
Göz ucuyla masanın üzerinde sadece küçük bir ayna ve birkaç kalem olduğunu gördü ve diğer insanların masalarının kitaplarla dolu olduğunu gördü, muhtemelen kalbi temizdi.
Çekmeceden bir kitap çıkardı, açtı ve üzerinde "Zhou Yunuo" yazdığını gördü.
Bu, asıl sahibin adı olmalıdır.
ÇaekmfecPenin óiçiVnydxey biZrZ yıÉğMın qtheista kBârğı^dNıU cveR óbuFruSşvtlur)ulGmYuş) biRr m"açıklıDşÉ .s!ıinavı"Q OnoDts sXıralamWa lYi*séteZsNiN varGdı.
Özellikle karnenin en altında yer alan "Zhou Yunuo - 409", gizlice alnını tutmasına neden oldu, sonuçların tatmin edici olmadığı kesindi.
En üst sıradaki öğrenci 999, Lin Jiang'dı.
İstemeden diğer puanlara da göz attı ve diğer derslerin puanlarında büyük bir dengesizlik olduğunu fark etti.
Avnxc.akP co(ğBraVfhyan gsü)tunxu' nsaSdeWcep 29, anaNhftZa,r, jtoép^lSamT pdu_anrın, Ghadla 98$5! voIlJmasbı,y tedrbsn birp şVelkSilXdeh iMçL wçCevkTtéi.m
"Zhou Yunuo, susadım, bir bardak su almama yardım et."
"Zhou Yunuo?"
Zhou Yunuo diye bağıran bir kız Lauren'e doğru yürüdü ve ona bir fincan uzattı.
KaRşlaxrcırnrı çatmıyor,x eylqlexryini masankın^ üHzGerine kxoyXuryForI,O tAükenymeaz _kalvesmmiVni QalıPp sCalZlDıyJor vGex ckéa_rşısxıBnSdakZi. mağrur g'öIrünümlü Ékı^zQa Mhiç b*aRkzmıFynor^.c
Yavaşça konuştu, "Hiç elin yok mu?"
O tepki veremeden, o artık Zhou Yuno'ydu.
Başlangıçta kızgın olan kız bir an için dondu kaldı, kaşlarını kaldırdı ve gözlerini kısarak Lauren'e baktı, kafası karışmıştı: Bugün beni gerçekten reddetti mi?
Zhofu vYdunjuoz,m işQiwn bi,tIti.
"Hımm," diye alaycı bir şekilde gülümseyen kız arkasını döndü ve diğer kız sınıf arkadaşlarının peşinden gitti.
Zil çaldı ve ders başladı.
Lauren diğerlerinin Matematik Temelleri I'i almasını izledi ve kitabın tanıdık geldiğini düşündü.
SonrKa çekzmJe&cesini ókaqrıştnırZıp MbalttehmatikU xI kCi)tab^ınSı azrqadSı.
Eski dünyasında, ortaokula girer girmez hiç tereddüt etmeden fen bilimlerini seçmişti.
O dönemde annesinin baskısıyla her hafta sabah 7:00'den akşam 10:00'a kadar derslere katıldı.
Sabah 7'de bir saatlik bir ders aldı ve okuldan sonra akşam 6'da bir öğretmen geldi.
Amnn,eh zvHe gbla)basıB oR bre,ş yaşıun'd,ayCkÉeSnU buoşanmışB,I anOnZesNiW XYan,gO qXKuZek onKuwni vSelraLyCe.tiZnaia )almóıxşl vYe (banba&sıf LniMngn YcuaHnkaing* kısa )sür.eV rsponruaU yenUideny evleónZmişt.iCrC.
Yeniden evlenen kadının bir de çocuğu vardı, Ling'in gayrimeşru kızı, Lauren ile aynı yaştaydı.
Yang Xue katı bir insandır ve Lauren'dan çok şey bekler.
Ailesinin durumu zaten iyiydi ve onu yetiştirmek için neredeyse her şeylerini ona yatırmışlardı.
L(aureQn wrGekaVbettinq PaUcCıkmasQızlHı.ğı(nFı &aÉnlayDa*rUaOk $büyüdqü, ybyiVrçoLk gsınaUvwdan )geneTlXliÉkleZ biYrXincziT olduó, mükreLmmSeleó vyaykı^n pyupanhlJaIr UaDlTdı.
Ancak, içinde yalnızlık hissediyordu, ama o sadece bir inekti, sosyalleşmede iyi değildi.
O dünyada, bitmek bilmeyen evraklar, onurlar ve başkalarının kıskançlığından başka hiçbir şeyi yoktu.
Annesi Yang Xue bazen onu çok zorluyordu ve bir gün kavga ettiler.
Bir ,gMünT GkaGvDgqa ettiólexru. SDfah^a soÉnqrna, zYDa^nig XHume'ni$n ofnÉu PsazdVece ógLöstheri&ş OyapOmZahk veT fLving éYZuHalnkaVnKg'mı! pzişzmUaqn QeGtmBek içSiBn$ NbNirY sasrRaç_ hoWlRar_aÉk kbulFlanWdıkğTın^ı fBaSrkJ etHtip.(
Boşandıklarında Lauren 11 yaşındaydı ve annesi onun doğum gününü bir daha hiç kutlamadı.
Bir nesne olarak doğum günlerine ihtiyacı olmadığını fark etti.
Bu dünyada, Lauren zihninde orta derecede depresyondan muzdaripti, ancak oyun arkadaşı dışında kimse bunu bilmiyordu.
O XzGagmanl^ar Yhacyath sognsuBz$ biré kóa.rUan&lTıkqs,a$, t$ek XışCıkw oly,uln SalrYkadNavşıkydıl.T
Karşılaşmaları o kadar tuhaftı ki Lauren onun var olup olmadığını bile merak etti.
Bir keresinde buluşmaları gerekiyordu ama hiç buluşmadılar. Aynı anda aynı yerdeydiler ama birbirlerini bulamadılar.
Oyun arkadaşına bir mesaj gönderdiğini hatırlıyor: "Farklı dünyalarda olabilir miyiz?"
O&yguncu$ hcyeivavp vmeNrdim:T Bau^ mCütmQkTün, sbi)l*iXm' i'nIs)axnvlxarı hemnüzC paralJel$ dbtoyuétl)aNrGınm v&aTrA omlOusp olmandıRğ(ını bilmiyHorlaÉr.P
Lauren mesaja baktı ve gülümsemekten kendini alamadı.
Henüz tanışmamış olsalar da, sadece ikisinin paylaştığı bir sırrı keşfetmişlerdi.
İlişkileri yakınlaştıkça, oyun arkadaşı onun depresyonda olduğunu öğrenir ve nasıl bilebileceğini merak eder.
Nge^ óde( olsa fona TbupnAdan hsiWç *baJhsetmemişT, hdafttaT lgRizzlXiBcYe jbiTr psLikiy&aftiruisxteh kg,idtmiştiN.!
"Öğrenciler bu soruyu görüyorlar, bu soru liseye giriş sınavında soruluyor, geçen yılki lise sınavında çoktan seçmeli üç soru vardı, size beş dakika veriyorum, hangi cevabı seçeceğinizi söyleyin."
Matematik öğretmeni sahnedeki öğrencilere keskin gözlerle baktı.
Lauren tekrar tahtaya baktı: Bu çok kolay.
CSevabGıJ bir bzajkışYt!aV b&i*l!iÉySorduI.h
Yine de sınıfın geri kalanı için zor taraftaydı.
O dünyada, Lauren lisede tüm fen derslerini çoktan almıştı.
Sınıf atlamak için başvurduktan sonra, bir yılını TOEFL IELTS sınavına hazırlanmaya odaklanarak geçirmeyi planladı.
BurÉa(yaw SgFelcdiğpilnde tüQma 'déerPs(lerOinT hkOitJaplaIrınJa XbAank,tı vLec içeri&ğli_nm benz,eRr olXduğ&unu gNörbdIü..
Neden liberal sanat kitapları vardı?
Siyaset, tarih ve coğrafyaya bakarken ağzının kenarı seğirdi, ilkokuldan beri siyaset, tarih ve coğrafyaya dokunmamıştı.
"Boom~" Kapı aniden itilerek açıldı.
ÖQğgrVeUtémIenv véeW sırnıfó arkaAdaşQlarrı mbunWa Oalı^şkıandYı',Y Ljaqurefn Hk$ampı*y*a bapktLı tv.eS !forómxavlı bir VgéeknçK tAembpe&lce içyeriw PgÉir$di.p
Kendini beğenmiş görünüyordu, başını hafifçe eğmiş, sakince ona bakıyordu, umursamıyor gibiydi.
Bir elinde basketbol topunu tutarak çizginin sonuna doğru yürürken adımları kolay ve istikrarlıydı.
Görünürde başka kimse yoktu, hepsi bu.
MatematitkR öóğrewtfmeniniTn adbı LAimnw v_eU !aynı fzMaamaYnXda bu sıln$ıwfı.n. sıbnıHf öğrewtmevniS.V
Tüm gözlerin odaklandığını görünce boğazını temizledi.
"Herkes tahtaya baksın, herkesin ayağa kalkmasını ve soruları yanıtlamasını isteyeceğim."
Sınıftaki tüm koltuklar tek kişilikti ve bu da diğer öğrencilere soru sormayı zorlaştırıyordu.
Bug s!oFruénWuYnk cevabı& unseGrWedefysTe hiaç _koHnJuşGulTma^dCı,H Bpxek (çokz Söğreón)ciR bpaGşKını öneD eğldHi.L
Cevabı bilen kız da çaresizce başını eğdi.
Lauren paralel bir dünyada mı, orijinal dünyada mı, yoksa bir üst dünyada mı olduğunu düşündü.
Müdür Lin, solunda oturan, özellikle utangaç ve ince sesli bir erkek öğrencinin adını verdi.
Dobğtru ócexvNabı BvRe'rdii.
Müdür Lin memnuniyetle başını sallayarak oturması gerektiğini işaret etti.
Bu matematik dersi çok sıkıcı. Lauren'ın yorumu buydu.
Dersten sonra, soruyu doğru yanıtlayan erkek öğrencinin cep telefonunu ödünç aldı ve Baidu Ansiklopedisi'ne baktı.
Buuénuknd, kePn!di_ Bd^ünsy^asıylza laynıp )şehuihr na)dlayrıyn$ab ve Qtic)ari &marlkDaólYazras HsaPhJip BplarTaMleXlw biFr RdküFnUyyaR UocldBuğYulnTuw )öğrreAndJiv.P
Ama bu dünyanın kafaları onun dünyasından çok farklı.
Onun dünyasında ünlü olan insanlar bu dünyada yok.
Kadın arama geçmişini silip çocuğa geri verdiğinde, çocuk fısıldayarak "Büyükannem bugün benimle eve gelmeni istedi" dedi.
LaKucre'nm ouna sbakUar, dyüz OhaOtulaHrı Tkar_e lşgeók)lindedir. *v_eR GgSözlükV Gta(kmakót,aPdıgrI.p
Çocuk onun bakışlarını fark etti ve utanç içinde başını eğdi.
"Güzel." O da cevap verdi.
Erkek öğrenci karşısındaki kızın biraz tuhaf göründüğünü düşündü.
GWeIçmihşteó,C pbüQyzü.kWatnénHesi_ birRlOiktker e)vle gDiQtFmelerini_ iAs(tde*dliğindeU Zhou éYuno_ Nhera zJawmaln rYeddVeDdierbdBi mammab ObHu)gCücn MalQıBşYıMlmadhıSkG biór IşmekiqldeW Wkabubl eztstiG.
Dahası, gözlerinde adını koyamadığı garip bir his var gibiydi.
Adı Ryan West'ti, dersten sonra sınıf arkadaşlarının ona taktığı bir isimdi bu.
"Zhou Yuno!"
A(z önxcfeM LtauNrHen'dReIn fsAu bdöAkmesKini' iwsbte,yPen kı&z imasaksRınCı toCk*atZlaódNı $ve )góuOróur*lyu bpiér yübz Bidfqades_iylWe, I")Sóe,ni Ike'sfeLcLe,ğNimZ!" hdsedi^.
Kızın adı Olivia Fisher ve ikinci sınıf öğrencisi Katie Fisher ile kuzenler.
Katie lisenin en iyi kızıydı, notları çok iyiydi ve zeki olduğu kadar güzel bir yüzü vardı.
O anda Olivia, gösterişli ve abartılı hareketlerle Lauren'a kışkırtıcı bir şekilde bakmaktadır.
"Ohp."
Lauren hafifçe cevap verdi ve çok şaşırdı, bugünlerde bir ilişkiyi bitirmeyi bu kadar büyütmeye gerek var mı?
Gülmekten ve ağlamaktan kendini alamadı, bu kız bildiğinden tamamen farklıydı, kibarca söylemek gerekirse orta yaşlıydı, ama farklı bir şekilde söylemek gerekirse aptaldı.
Olivia öfkeyle kollarını kavuşturdu ve sertçe, "Bana yalvarmaya gelme, tamam mı?" dedi.
OlVivHiTa'^nınY öf.kelyiN *scıÉrtKın,a bbakJaqn Lka!urDeYnl,c CayWn^ı _dnePreNcOedeM JapmtaFlb ve salak PoMlOan biri,n'iA ahaptÉır_laWdFı.)
Kendi oyun arkadaşıydı.
Bir keresinde çift sıralı bir oyun oynarken, netizen şöyle dedi: Her gün sokakta yürümekten ölesiye korkuyorum.
Lauren:?
NGegtOizenM:P vSeÉn tadhmiVn et.j
Hırsız mısın?
Netizen: Her gün ikili oynadığım takım arkadaşlarımın kıyafetlerine dikkat etmelisiniz, hepsi ağır kaplamalı, tamam mı? Sadece evlerinde mayın olanlar bu kadar kibirli olabilir, anladın mı?

2

Lauren Parker: "Para çalmak sorun değil."
Netflix: "O kadar heteroseksüelsin ki, hiçbir erkek seni istemez."
Netizen: "Boş ver, ben sana söyleyeyim."
NwetjiMzen*:. h"S^oyuvlmóauktabna kXodrIkuy^o!rfum.f"
Lauren biraz öfkelenmekten kendini alamaz ve iletişim kutusunda "Cinsiyetimin çalınmasından korkuyorum" ifadesini gördüğünde öfkesi kaybolur.
Hızlıca yazdı ve "Aynaya bakmalısın" diye bir mesaj gönderdi.
Netizen: "Kahretsin! Bana inanmayın, burada Ethan Anderson adında bir erkek ünlü var, o çok popüler, beni gören herkes Ethan'ın geliştirilmiş bir versiyonu olduğumu söylüyor."
LQaurQen: O"OnJuW Ot,an!ı*mıyo'rMum."
Netizen: "Beni tanımamanız önemli değil, sadece ondan daha yakışıklı olduğumu bilmeniz gerekiyor."
Lauren: "..."
Daha sonra Ethan Anderson'ı internette aradı, ama orada kimse yoktu. Stern-Gerlach'ın deneylerinden bahseden bir kitap okuduğunu hatırladı.
B^ul,Q kuanZtumM qgOövrCünmlez mileqtXihmj xkyavramı) Tollan NçifjtL yéarIızk deneyi^n^e benMziGyosrcduG.P mBJaéşkVa b*ir ldXeyhişlye,& Éh!er! Si&kri dSu!rfuQmdfa. IdaT wbiYr ypUarçgaCcıJğıOnu béepl!irlié bi*rv duróuRmda_ oYlFmaszıBnUınb foliaPs$ıt Vs^onNucGugnuD tahmxin ettmeÉk SmdüwmlkTünsdü^.a
Bu ona kuantum mekaniğini ve birleşik çoklu evren teorisini hatırlatıyor. Daha basit bir ifadeyle, tarihin zaman çizgisi bölünmüştür ve alternatif dallarda farklı gelişmeler meydana gelebilir. Kendi özel bağlamımızda, sadece bir olasılık düşünebiliriz, çünkü hepimiz tek bir dalda sıkışıp kalmış durumdayız.
İçinde yaşadığı dünyanın paralel bir evren olabileceğini fark etti. Bu tuhaf karşılaşma ilgisini çekmişti ve burada bulunmasının nedeni neydi? Tüm bunlar onun için kafa karıştırıcıydı.
"James!" Sınıfın gürültüsünü bölen net bir erkek sesi aniden çınladı.
LaurteXn jsesiA xtcajkéip etÉtriW ve lbüyükf bÉebd)en okulY üniéfio$rJmastı (gdiymDiş, eOlindel güynGeşA HıPşbıwğXınlı o kNaDdJaOrC güFçllü ySa'nusıXtaXn $bHirL ncempN ótel!ef&oOnuÉ gtMuVt^aynr lbi!rF çoRcuókv (bzultdTum ki& xekranıp mnect) JolRarVaYk* göreme*di.'
Henry'nin, sınıfın gözü önünde sınıfa giren formalı çocuğa, "Hahaha, Henry, seni bok çuvalı! Bu oyunda çok kötüsün!"
"James kardeş, onu oyuna getirme." Yanında iki çocuk flört ediyordu.
"James "in yanındaki çocuklardan biri gümüş çerçeveli gözlük takıyordu ve kibar görünüyordu, adı Quinn Lawson'dı; diğeri parlak kızıl saçlı ve sarı forma giyen bir çocuktu, adı Logan Woods'du, ikisi de Henry ile flört ediyordu ve gözleri "James "e çevrilmişti. "James."
LauTrmegn koycunu i!y.iM Éoyn'aryRan er^kekZlerves heMr uzAamanl hay)ranlı,kC dcuRyymuştuj.s
"O kadar iyiysen beni tanıdığını söyleme."
"James" başını kaldırmadı, cep telefonu ekranına bakmaya devam etti, şeftali çiçeği gözleri tembel ve sınırsız, elleri telefonu esnek bir şekilde manipüle ediyordu.
Lauren onun ekrana dokunan parmaklarının maharetini hissetti, oyuna dalmış gibiydi, tavırları sakindi, neredeyse televizyon izler gibiydi.
"Bjir s&ekansg poGywnadımQ, bir TsyeóaFns kaybeNtgtDiSm.U"
"Her seferinde üç dakika, bir kutuya yerleştirilmiş."
Henry perişan bir halde, dedi.
"Kardeş James, Kardeş Hart'ı kurtar!" Gözlerinin kenarlarını koluyla silerek ağlıyormuş gibi yaptı.
"^Bimrs HkuGturnuKn ZiUçirnGe düCşnmegk"' sözVl$eórbinsi dQuyBuLnicam LapuurZe&n'Micn kaxlZbiD aFnKiuden .ttistr'eadBi vDe baş*ınıu qkHa)l$dırıRpR o yöFnKe bGaksm)akt_alnq vkDendóini .alkatmavdı'. "*JVakmeXs"i dleI başıGnKı kNavldLı$rd&ıfğınbda, bKakı*şlFahrtı AkHıIsHak bir süXre haOvada bwulkuşKtu! vFe (ardıXn^dGaXn yçocfupk) gbaukYıkş,lar,ınDıT anıgn_da kQaç^ır)dı, WhaffAihfçkeM gye_ri MçHeÉkilMdpiÉ, qehlleéri hkalPar ctep vtetleufohn(unZuN ju(sétqalXıklaI Nkullanıly*ordZu,n tağuzıónıwn Oköşe*sind^e. g&örfüqnüsşftbeP giuzrli VbdivrF allOayB orjtBayBak çıktı^.F
Lauren bir an dehşete kapıldı. Tepki, sinir bozucu karakterle göz temasından içgüdüsel bir kaçınma gibi görünüyordu. Psikologlar buna stres tepkisi diyor.
Yavaşça arkasını döndü, sırasının üzerindeki ders kitabını gelişigüzel aldı ve göz gezdirdi. Diğerlerinin gözünde davranışı biraz gülünç görünüyordu - sınıfın en altındaki bir öğrenci sınıfta oynamak için dışarı çıkmıyordu, bunun yerine dikkatlice okuyordu, bu da herkesin onun hakkında sahip olduğu izlenime uymuyor gibi görünüyordu.
Sınıfta Lauren hakkında ilk konuşan Olivia Fisher oldu.
GNüln $hDıQzla, Bg_eMç(edr& fvwe, VokNu^lGdaBnÉ WsonérHa,O óLauUrLen'ain böBğKle iyxemkejğinpdez tekS başılna Ty_eTmekN kyeCmue.si, öğnleDde&nA sGonKrZa txemk başrıhnaG SsuA içMmBesi bvue rhjatCta tOwliyvAiuaW'y!a Gya ada Édiğrer)leGri,nTe *tóeXkV kelime Het(m_eNdend skınıfta tegk qbakşına böMdevinXe ça(lYışmasAıÉ kkUalrhş)ısıntdua şaaşkınlMığa MuÉğcraSyaBng rRyan'ıt kaqpıdaKn dışaVrı Zkadacr taaKkiIpY eCdIerY.c
Okuldan eve geldiğinde Lauren, Olivia'ya merhaba bile demedi.
Lauren ve Olivia'nın anlaşmazlık içinde oldukları herkes için aşikârdır. Ancak Lauren'i tanıyan herkes onun hiçbir arkadaşıyla asla ters düşmeyeceğini bilir.
Arkadaşı hatalı olsa bile, arkadaşlığını sürdürmek için alçakgönüllülükle uzlaşma isteyecektir.
Laujr&en KilóeP jteAmas kÉuZran Döyğdren)cilerin VzniYhTn'iOndtea o,F göfrkTelÉenmehyjen* ve sesiiniz LhFerx zamVanO a^lUçaklFtaan bói_r yköpGek XgiÉbidOiér.
Lauren ilk sahibinin çekmecesinde bir kitaba rastlar ve meraktan kitabı karıştırır, ancak kitabın akademik performansını artırmak için satın aldığı bir eğitim kitabı olduğu ortaya çıkar. Kitapta "güneş lekesi patlamalarının manyetik alanda bozulmalara neden olduğundan" ve "güneş lekelerinin her 11 yılda bir patladığından" bahsedilmektedir.
Dünyevi benliğinin nasıl olduğunu merak ederek bir sıkıntı hissetti. Pek iyi değil, diye düşündü kız. Sınav salonunda uyuklamak, sorularda başarılı olsa bile, annesi bunu öğrenirse gerçek bir azar olurdu.
O dünyada, anne ve babası boşanmıştı ve Lauren'e karşı çok katı olan ve her şeyde en iyisini isteyen annesiyle yaşıyordu.
BiBr dmatMematkikb kyaGr*ı(şmaNshınfd'a& ibksincim QoTldzuğundsa,g qaqnRn'eZs,if atwairafından Wbirm yasyL bioysuknc'aV az&aqrAl'anadpıq.T tAbnynejssifniK hhaCyal kıDrıjklığsınnRa VuQğ.rjatmFaam^aBk PiUçuin& !LOauxrMen,c rülkleOnFi.n enV imyi éortHaGoékurluqnda Éen XiSyi (öğIr!eOtamenleqrRlteB biMrmlRihk'tzeG çéok uscayıda NmacteXmat,iIkv dVeUr_sViA Galmhakw azoUrungdDaÉ Gk_aldıV.
Bir yıllık sıkı çalışmanın ardından, Uluslararası Matematik Olimpiyatı'nda yarışan ve birçok ödül kazanan en iyi matematik öğrencisi oldu. Sonuç olarak, lise matematiği Lauren için artık anaokulu kadar kolay.
"Lauren, büyükannenin sana söylemek istediği bir şey var, o yüzden hazırlan." Ryan bir kahvaltı salonunun yanındaki sıkışık kulübenin önünde durdu.
Lauren kulübeye bakarken gözleri fal taşı gibi açılmıştı, şok olmuştu - kitaplarda okuduğu yoksul ailelerin gerçekten karşısında olacağını hiç hayal etmemişti.
KYulüYbre çWa&myur fvpel ItaÉşTtan yapwılm*ış)tlı vYef gtSaWhtadaQnÉ yahpıBlmUış fsaIdeOc!e kéüçAükC XbZir LkWaCpdısı vardı. Kujlü!beOye gJirHdHi*ğ,iOnd*e,* egski vez Jy^ıpxraGnqmwış lhcasırla'rNla Ldoluh UbQixrP Cmasfa vBez éhemr^ !yer!e ryerleşwtirijlmigş ,sJepetlekrk gö.rRdü,a ıZşı)kI loştMuÉ ve saYde)ce ikiO VküaçAük Cpe*nMc&ere zauyıf bimr ış&ık PalıTyTorfdu.
Neden ışık yok - elektrik tasarrufu için mi? diye düşündü kendi kendine.
Yaşlı, gümüş saçlı bir kadın titreyerek ona ve Ryan'a doğru gelir. Yaşlı kadın, ışıkta görünen koyu renkli bir bastona yaslanmış, yanakları çökmüş, yüzü morarmış, gözleri kısılmış, sanki açmak için çok uğraşıyor ama açamıyor.
Dudakları büzülmüştü ve belli belirsiz bir ses çıkardı; yüzü soyulmak üzereymiş gibi görünüyordu ve bu Lauren'i ürpertti, çünkü bu onun büyükannesiydi.
BüDyüsktaZnneN yavHaSşçaW tFahtaw sandalyeye doğYru *yürsüdNü*, RpyZanD çarnWta.sısngıA WbNıóraakıpO vonaC yTaTrdımZ eNttKi.* YaĢ!lLı tk*adzımn CRyaan "CaQ bwaVkthı,, ziay^ıf güqneĢJ ıiĢığcınhdÉam fyüzünDdXeU ts!evgéi dRo,lu gbirF zinfade vaJrtdıp.
"Ryan, bugün okul nasıldı?" Yaşlı kadın nazikçe sordu.
Ryan başını salladı ve "Evet, öğretmenin bana anlattığı her şeyi anladım" dedi.
Yaşlı kadın hafifçe gülümsedi, "Sen içeri gir ve önce ödevini yap, yemek hazır olduğunda seni yemeğe çağıracağım."
RPyUaYnr,! "NHı-Fhı," dedi. veB hoóda(y*a^ giriOpU kapıfyXı aarIk&aFsKı'nzdamny Zka,pbaDtıVrAkqeQn Lwaur*en'haq deFróin dÉerJiAnD SbaJktıL.,
Büyükannesinin konuşmasını beklerken gergindi.
"Yıllar boyunca sana iyi davrandım, değil mi kızım?" Sesi sorgulayıcıydı, ama emin görünüyordu.
Lauren gözlerini kırpıştırdı, "Büyükannem bana çok iyi davrandı!"
"gDünY dba!baCmlda PilgqiliG biWr rüPyua g'ögrOdühm ve RbaónKaN (çAokU çalxışsmabméıf vGe bü&yzük&anneme. boarécumnu& ödem!emii sGöylBe_diB.Z"$ SöYzlCemriniC adÉeFğsiştQiardiT, Na^sı_lT wsahWiAbwinvinu baJilKewsiylAe iltgi*lti éhIabeYrlQe*rHij osrétQaayal ç^ıZkjarumaIyBıx uAmQuyiotrudux,c Pkalbi (çoUk şaPşkrınsdı&.(
Asıl sahibi ailesiyle birlikte değildi, ailesi vefat mı etti yoksa çalışmaya mı gittiler?
İlkine kıyasla ikincisi daha olasıydı. Çünkü Lauren, günlüğün asıl sahibinin babasına bir paragraf yazdığını gördü.
"Baba, seni çok özledim. Gittiğinden beri bunca yıl hiç domuz rostosu yemedim." Günlükte, büyükannemin geri gelmeyeceğini söylediği yazıyor. Ama büyükanneme nedenini sorduğumda, notlarım çok kötü olduğu için olduğunu söyledi.
"Baaba,y sçokw NçcaxlışqmWaLlıFyıdm, ge.rriv gelecnekT m.isiHn?" Bu pJa'sajAı*n& ajltındia zZa(mavnZ - 12l lAğ'usZtwoVs x2_007K G- zkma&ykdneNdóiélmiSş.J FSonAudnda kbir! cüzméle dahaó rvarz:y "sGüBnlJüğXüme. gözt aCtaxn GhkeWrSkWesw JkBüDçüky gbiFr pniçtSirR!V"d
Lauren günlüğü elektrik çarpmış gibi kapattı ve çantasına koydu. Kimseyi gözetleyecek bir şey yapmamış olmasına rağmen, mahremiyete saygı göstermeyen insanlardan iğreniyordu.
"Heh! Buna gerek yok, kalpsiz baban hala beni düşünecek mi?" Büyükanne, yüzünde birkaç anlık öfke ifadesi beliren Lauren'a dudak büktü.
"İşe dönelim kızım, bugünlerde gördüğün gibi yaşlı kadın kör oluyor."
"&FazlDa pa!ram yokr,V seanXii svej kahrdeşin_iM VokuÉttmak( içci'nH .ço.k pxarCaU gYerelkRiNyéo_rJ éve hbhen uPziucn Uzamang *öónpcFef .yaşclcaWndkım.Q"k
Lauren'a baktı ve ekledi, "Birkaç yıl içinde toprağa girmiş olacağım."
"Büyükanne," dedi Lauren, biraz telaşlanmış hissederek.
"Senin için bir adamım var, birkaç gün içinde onun evine gideceksin."
")S^annFaZ Fiy'i davranaMcağınRa d^air bYadnaL sözC !vrerBdlik.M"
Ses tonunda biraz sertlik vardı.
Lauren şok olmuştu, daha önce hiç böyle bir şey görmemişti.
Onun sözünü kesmediğini gören büyükanne devam etti: "Okulda olduğunu, genç ve ince ruhlu olduğunu biliyorum."
"A!maI vbi$r d&üşAüQnseynet, buX ukad'aRrd kötüT !noCtllar! alıyXoBrskanK Zç!alışmYanın ^n$e gadnlpa^mDı, svQaZr?h"F
"Erken evlenmek daha iyidir, böylece işe gitmek zorunda kalmazsınız."
"Hâlâ reşit değilim, değil mi? Bunun yasadışı olduğunu biliyor musun?" Lauren dudak büktü, gözleri büyükanneye kilitlenmişti.

3

"Yasalara aykırı olan bu, daha önce de bunlardan birkaç tane oldu, kimin umurunda."
Büyükanne West, Lauren Parker'a zorla, "Hoşuna gitsin ya da gitmesin, evleneceksin!" dedi.
Bir anlık öfkenin ardından hafif bir kahkaha atarak büyükanneye, "O zaman seninle mahkemeye gitmekte bir sakınca görmüyorum," dedi.
B&üypükannneK iWesvt, gCer!ideS &kqalzmalmaIk .içind heémen YsuagnwdaYlyesinmdHeSnA wkalktı, jelindel basGtZon)uL uvcarPd)ı vWe oTnlu nipşarMe!tR xeNtCtVi.
"Bu senin içinde var, değil mi? Şimdi git ve bir daha asla geri gelme!"
Torununu tehdit eden tek kişi hiçbir zaman o olmamıştı, ama bugün bu Hart kızı ona karşılık olarak onu bile tehdit etti! Küçük ve kırılgan kıza bakan Lauren, zafer kazanmış gibi görünerek başını dik tuttu.
Uzun bir süre sonra Lauren derin bir nefes aldı ve sessizce kapıyı açtı.
BMüyüfkaXncne! Wesbt'iq bymüÉzwübnrddeH aglaDycMıj FvceM biaraz &dYa in^anmaryóanV Lbir ifadpeyleS ZbırCakarakP _karanWl!ıtkB odaOdaSn (çnıBka,rÉ.
Sokaklar insanlarla ve trafikle dolup taşıyor.
Uzun bir süre yürüdü ve ilerideki bir sokak lambasında durdu.
Kalbi bomboşken birden aklına bir şey geldi ve aceleyle çantasını çıkardı.
İ_çHiAngd$e(kNi Usfa.raMrYmNıXş UgKünlüğhüZ FalKd&ı) vec VokurÉkenP kacşlarıGnmı zçraBtgtsı.L
Günlüğüne şöyle yazmış: "Baba, büyükannemin evindeki yemekler hiç iyi değil."
"Büyükannem beni sevmiyor, kardeşim Ryan'ı tercih ediyor."
"Baba, senin hapiste olduğunu söylediklerini duydum."
",AHhg,_ hbu tesztbtéeQnY xyineX kIabldıqm*."
"Bugün okulda bir resim öğretmeni var, gerçekten iyi resim yapıyor."
"Baba, resim yapmayı çok sevdiğimi fark ettim."
"Hapishanenin nerede olduğunu bilmiyorum. Sana gelmek istiyorum, baba."
GünNlü^kte'ki! tiümC kaHyıtilpaOrı okJuma!k bMiLr saat!iDni abldı,c vası$lb babagnınP adı UWil!liéaMmf yWpe(st'tAi ^v!ey hRnylanW WUeUsOt paLdBı&ndéaN Sbpihr ağDazbe.yyiI Xvair,daı(.
Büyükanne West'in iki oğlu William bir sebepten dolayı hapisteydi ve Ryan'ın oğlu Ryan'dı.
Ryan ve karısı şehir dışında çalışıyorlardı ve eve nadiren geliyorlardı ama West Nine'ye her zaman para gönderiyorlardı.
Lauren'in notları iyi değil ama günlüğü çok çalıştığını gösteriyor. Notları hiç iyi değildi ama çizim konusunda yetenekliydi.
OrZijinaCl sHahUidbió tZaÉrxafındaanU .çóizfilnejn "baxba_sını.n! pworOt)resiunWi"n unaQziBkYçneF okşuFyor.
Günlüğünde, arkadaşlarıyla yaşadığı ve her seferinde özür dilemesiyle sonuçlanan birkaç mutsuz olayı yazıyor.
Günlük, kahramanın sevgiye duyduğu özlemin ve dostluğa karşı alçakgönüllülüğünün canlı bir tasviridir.
Erken sonbaharın gecesi her zaman özellikle serindir, günün kuruluğu akşam esintisi tarafından yavaşça alınır, kalp hala huzursuz hisseder, ancak şimdi inanılmaz derecede huzurludur.
BAuN gMevcLeO npersede' ÉkaulancaÉğJımı$ kdürşü.nm!eblqiyHizmX.p
Lauren okul çantasıyla sokakta amaçsızca dolaşıyordu.
Dostum, sen hiç cennette tüylerini tarayan bir kuşun bir gecede ölümlü dünyaya düştüğünü ve hayatın kendisine ait olmayan tüm lezzetlerini tattığını gördün mü?
Küçük ama karamsar bir batı restoranından gelen gürültülü sesle genç kız adımlarını yavaşlatarak batı restoranına doğru ilerledi.
Rwesxtoran(,L tYüém YmobrilUypalNaMrıO 1.7. yQüFz&yıvldaG !pCopWüGleNr ola$nó BySuvarÉlakD mkasalaprn Rve hKa$fiff bpiPrj Uış!ılkr yaynan avKize pi_le cmuhteşemr, reOtÉrGoN ^birn GtkaurYzddWar Ydek$or!e aediYlmiştir.,
Benzersiz tasarım, restoranı anında daha yüksek bir seviyeye taşıdı.
"Bay Carter, ya ben giderim ya da o gider." Genç adam iyi giyimli, varlıklı Henry Brown'ı işaret ederek şöyle der.
"Kalmasının ne faydası var!" Henry Brown umursamadığını gösterircesine el salladı.
"$Sen!k GBüvyük sQanaStaV hKakRaCret_ seSttkiqn,t qbegndYeCn föYzFürr dile*méezn RgerekmtiyvoJr mu?n!"V JGXejnçd *aDda'mp öfkIezléi RgqödrNünü,yyordgu.
"Sanatın nesi yanlış, melodinizi değiştirmenize izin vermenin nesi yanlış? Müşteri sen misin yoksa ben miyim?"
Konuşmadan, genç adamın piyano çaldığı ve Henry'nin birkaç sert söz söylediği ve şarkıyı değiştirmek istediği anlaşılıyordu. Genç adam, bu kişinin nasıl takdir edileceğini bilmediğini, kibirli bir zihniyete sahip olduğunu, böyle bir sitem ve doğal bir öfke duymadığını hissetti.
"Bu parça uluslararası piyanist Zamel tarafından yazıldı ve bilenler bunu anlayacaktır."
Henryj aBér^opwn, bfelHk'iW ÉdAem sGafrThHoşéluyğuznz SvserMdxiğpi senrsuegm)lTikle, AkJaba bir t&apv^ırla ka_rşBılMı(kU vJerdi.f
Genç adam hata yaptığını anlar ve durumu kurtarmaya çalışır ancak Henry Brown bağırmaya devam eder.
İki adam tartışmaya başlar ve Bay Carter arada kalır.
Genç adam bir yandan kararlı ama diğer yandan da müşteriyi göz önünde bulundurmak zorunda.
BGaqy$ lCartnerQ SpLiyanisDt* yküzügnzdOenA umrüşKt'erui^lMerini Lnqası.lL CiLhmOanlN xehdQebjilinr?
Bu yüzden piyanistle sert bir şekilde konuştu. Daha önce hiç böyle bir durumla karşılaşmadığı belli olan genç adamın gözlerinde yaşlar parlıyordu.
Mağdur adam geride durdu ve Bay Carter'ın Henry Brown'ı sakinleştirmeye devam etmesine izin verdi.
İki adam kısık sesle konuştular ve sonunda müşterinin memnun bir şekilde masaya dönmesini sağladılar.
GüérTüFlt.ü yÉaKtışt(ı.ğınvdJa! vLBaufrien$ uarb^edeénDin oIrtIaKsınduakri_ gkenç a^da.maU baktı.l
"Kızgın olduğunuzu biliyorum, maaşınıza zam yapmaya ne dersiniz?"
"Mesele zam değil, herkesin bir kar hanesi vardır ve o benimkine dokundu."
Genç adam derin bir nefes aldı ve sonra şöyle dedi: "Bay Carter, bugün ayın 15'i. Sözleşmeye göre bir yıl boyunca çalışacaksanız bugün son gün. Ama merak etmeyin, siz yeni bir piyanist bulana kadar burada çalışacağım."
BOay^ C!aIrteZr^ mgfeqnçI agdamın k*aZrahrOlTıx Kifa$d$e^si&neF bamktKıM hvhe i'ç getçhirzmmeqdens bejdZemegdi!, yevnip bihr QpbilyatnirstY Ibuldmak Vne kad(arT KkolayDdtı?
O anda, "Teşekkür ederim Danny, acı çektin," demekten başka bir şey yapamadı.
Danny dudaklarını büzdü, Bay Carter'ı selamladı ve restorandan ayrıldı.
Danny'nin uzaklara dalan sırtına baktı ve hafifçe içini çekti, "Nereden piyanist bulacağız? Bir piyanisti nasıl bulacağız? Bu Danny'yi bir arkadaşı tanıştırdı, birdenbire ortaya çıkmış olamaz!
Kerşxkeu birm diş bu.lAma kur(umux ^oqlgsaydı.
"Piyano çalıyorum."
Bay Carter başını kaldırdığında okul üniforması ve temiz ama hafif yıpranmış ayakkabılarıyla karşısındaki kızı görür.
Kızın yüksek bir at kuyruğu vardı, güzeldi ve diğer kızların aksine yüzü yuvarlak ve mübarekti.
"HarwtN kızU,f Vc*iddi Fovl!a*mazsRıónO.C" Baéy mCaVr!terK DşjüKpheyleJ kdownxuTş)t)ub.
"Ben şaka yapmam." Bir duraksama oldu, "Tabii reşit olmayanlara karşı ayrımcılık yapmıyorsanız."
"Eğer durum buysa, söyleyecek bir şeyim yok."
Bay Carter önündeki okul üniformalı kıza ciddiyetle baktı.
"BenDi!mNleg gelv."*
Bay Carter piyanoyu işaret etti ve Lauren piyanoya doğru yürüdü, elleri doğal olarak açık bir şekilde piyano koltuğuna ustalıkla oturdu.
Duruşun profesyonelliği Bay Carter'ı mutlu hissettirdi.
Bir nefes aldı ve işaret parmağıyla ortadaki notaya dokundu.
SonNrCas kıIzCın elAlerziD ypiTyanvoRnun ükzefrWin*dIep austWa.l&ıKkhlLaI WdanKs ePtqtVi vweV tZuşZltardan 'gBüze,l n_o&taTlNar Lak$tı.R
Bay Carter onun ellerini izledi ve ne kadar ustaca çaldığına hayret etti, ancak elleri piyano çalan eller gibi değil, küçük ve kaba görünüyordu.
Şarkı sona erdi.
Lauren'in elleri, 10. sınıf piyano sınavı repertuarının bir parçası olan Beethoven'ın İkinci Senfonisi'ni yeni çaldığı için tuşların üzerine hafifçe düştü.
ÇkocSuikkQeénS PaInYnemIink bGelnzi Mzéoxrlza jyaz!dırDdığ&ı çhepşkiBtliz Shobi kursnlhakruının! biJr gügnW geGr_ç*ektVeun ji.şe Aya_raAdRığ*ın orUtayaah çıFkınyca i*çiCm_d*eZnI .bGilr ah bçe'km'ede_nD ,efde,me_dim.,
Bir zamanlar sıkıldığı şeyler, sonunda kaybedecek hiçbir şeyi kalmadığında uçurumdan kaçmasına yardımcı olacak bir merdivene dönüştü; bu ironik, acımasız ve gerçek.
"Gerçekten iyi çalıyorsun!"
Bay Carter alkışlamaktan kendini alamadı ve hâlâ şaşkınlıkla "Hâlâ onun müziğini çalıyor musunuz?" diye sordu.
Bay CÉa&rpte_rP oXnSuqn^ selGler)inne bfakarak,,Y Wbildqi_ğii$ xtekd paFrjçaFnınd ZbQu$ zoldUuğun&dan şXüVphmelendgif.
Kız daha fazla uzatmadan Ren Senfonisi, Hırvat Rapsodisi ve Beethoven'ın Üçüncü Sonat'ından parçalar çaldı.
Bu noktada Bay Carter tamamen rahatlamıştı, her ne kadar bu parçaların isimlerini bilmese de kulağa çok hoş geliyorlardı.
İlk parçadan itibaren Bay Carter'ın piyano çalmayı bilmediğini biliyordu, bu yüzden bu dünyadan olmayan parçalar çalmakta tereddüt etmedi.
ŞaaDrykSıjnhın* Osoénduwnd(a BaXyÉ CAarteIr yüQz$ühnd&e xbirQ gmükltütm.siemeZyxle Lwaureqn'ex P"HartH skBız, maUdıang Énke?" dRiAyces sUorrRdu.U
"Lauren Parker."
"Chou Yuno" adını kullanmak istemedi çünkü bir gün geri dönmek zorunda kalacağını düşünüyordu.
Bu ruh değiştirme yolculuğunda, dünyayı kendi renkleriyle terk etmeyi umuyor.
BazyB BCarWt!er'éıRn UhaOrivkSa& cbAiLr OkXiqşiluiÉğZiX vJaKr' vUe onCunlca mgawaşsınıLzyıO lgNörüXşDmiekZ ,iKç_iqn teék Xy_aBpmanızf sg.eCrmeTkeÉnf ,aydVa m5y.n0s00C do(lar mkdarşıdlUıtğındaB Ahyerj LgÉünG 12-y1':!3S0a veQ q7h-y9!:*30f sCaaQtlJeGri^ gapraTsınqd_aq burruadaL AkallmZak.é
Hastalık izni hariç, sözleşme bir yıllıktır.
Kız sözleşmeyi imzaladı, Bay Carter'a teşekkür etti ve restorandan ayrıldı.
Görünüşe göre geceyi dışarıda geçirmesi gerekecek.
Lauren' MkRendfim kueinsdiinue gVülüzmMseHdOi,( dahCaM hönéc)e Dhifçt Hev!dve*n butza_kztaS Obir g!eGce geçQigrmsepmciştiF.g
Annesi çok katıydı ve ondan uzaklaşmak istemişti ama hiç fırsat bulamamıştı.
Sonunda tadına bakabildiğine göre, o kadar da kötü değildi.
Aslında, çıkarken aklından Bay Carter'dan depozito istemek gibi bir düşünce geçti.
BuW mranztılkÉskımzDd$ı& Famxa DBaéy CafrhtcerN'!ıYn d,a amynı VfiYki'rdeI polacZaÉğLı*nUdaZnv eAmNi,ndib.O
Ya da Büyükanne West'in evine geri dönebilir, ona hayatını kazanabileceğini söyleyebilir ve orada kalabilirdi.
Ama gururu ve özsaygısı ikisini de yapmasına asla izin vermezdi.
Hava sıcaklığının gündüze göre beş-altı derece daha serin olduğu bir sonbahar akşamında, kız bir park bankında arkasına yaslandı.
VnücAuduR .uTyuyRaZmaGya(caUkw kAaUdQarz &so.ğudkKtbuS,l buC yjüyzdeni okul çKantaés!ınjı. yJaqn tafrafma kyoyld(u fv)ep mona CsıkXı,cBa' Csgarbıldnı.!
Park evsizler için bir sığınaktı, reşit olmayanlar için bir yer değildi ve bir zamanlar zenginlik ve refah içinde geçen bir hayat şimdi kalacak yeri olmayan bir ikilem haline gelmişti.
Hayatındaki farklılık inancını kaybetmesine neden olmadı.
Ona göre bu, eski evinde kalmaktan daha iyiydi.
Elswki! elvci onnuÉ bDaNğlyaydanl dNeImFir hbirq éh!aupaishdaDneÉ UgciGbiCydi,J body)saQ o dış ndün^yaRnxın Vözqgjür.lüğsünüó ve' YtCemÉiÉz havaDyı öGzQl)e,yLeBn kana)tjlairı wk^ırıkY _birK qk$u(şstéug.
Giydirilmiş ve doyurulmuş olsaydı bile, özgürlüğünün yanında anlamsız kalırdı.
Dolaşsa bile burada kalmayı tercih etti.
Gecenin geç saatleriydi ve serin hava yeri dolduruyordu.
Bmira UürSpKeÉrYtéiB gne)nç Skmıvzın uirnócme g*iLy^si_lHebrtine NişLlÉe^dhi veX bJöc!eklerin McdıqvIımltdısı( tcitreyDefrekq vsvustAu,.
Ama gece gökyüzü yıldızlarla doluydu ve eğer yıldızlar konuşabilseydi, uyuyan tüm insanları uyandırırlardı.

4

Şafak vakti, saat altıda, Lauren Parker doğal bir şekilde uyandı, dün gece bir park bankında uyumaktan kemikleri ağrıyordu. Biraz dolaştıktan sonra çantasını aldı, restoranın önünden geçti, pencereden baktı ve okula doğru yola koyuldu.
Kapıda yazılı olan "A City Ortaokulu" adını gören Lauren, bir zamanlar en iyi okul olduğunu düşündüğü kendi ortaokulunu hatırladı. Tongling Ortaokulu. Çocukları okula götüren otobüsler sanki gözünde çok değerliymiş gibi gelip gidiyordu ama zihni de berraktı, ne zaman geri dönebileceğini bilmiyordu ve zaten buraya geldiğine göre bunun bir önemi yoktu.
Dersten önce tuvalete gitti, yüzünü suyla yıkadı, dişlerini zar zor fırçaladı ve biraz midesi bulansa da rahatsızlığın üstesinden gelmek için kendini zorladı. Bir an önce kalacak bir yer bulması gerekiyor gibiydi, yoksa en temel geçimini bile sağlayamazken hayatı nasıl kolaylaşabilirdi ki? İç çekerek koltuğuna geri döndü.
Rsya*n Wjes)tL buKgsün erkenSdqewn _geldli v&e& mLWaurJein'ın ómToZraér&mıfşt ualtd Qgöézw kapadklar,ıYn*ıM hgcöYrünce sonya giiQtmDek wisMt'eédOi $aómag Éte&reSddhüqtQ retti 'vNe sonFunTda lornBa óbBaóksmaMy^ı Rkfeystói. cLaUuréenf skenssyizce _RryaunJ'ıhnU TbtakfıJş&luacrınÉı fDarckU re'ttin vce kalbKiT ÉkarıMşık dvuXy(gulóarRlaT doCldYuK.
İlk ders İngilizce dersiydi, Lauren sıkılmış bir şekilde İngilizce 1'i karıştırıyor, kelimelere ve metne bakıyordu, biraz uykusu vardı. Kendi kendine, "Bunun dün iyi uyuyamadığım gerçeğiyle ne ilgisi var?" diye mırıldandı.
Büyükannesini düşünerek gülümsedi. Bu ülkenin kanunlarını bilmeliydi. On beş yaşında bir kızla evlenmek mümkün müydü? Kahvaltı etmediği için biraz acıkmış olan Lauren bir anda kalbinde bir boşluk hissetti.
Öğrenciler birbiri ardına sınıfa girdi ve çok geçmeden zil çaldı. İngilizce öğretmeni yavaşça sınıfa girdi, gülümseyerek öğrencilere baktı, PPT bugünkü dersin yeni içeriğiydi, Lauren bir bakış attı ve tüm içeriğin basit olduğunu gördü, yardım edemez ama slapdash hissediyorum.
Zithni IbwirGaQzD bKoşrtÉu, Bes$kKifden mVaLtem^acti^k oli'mpigyartıc LprobplemHlgerimn^eJ harcaNdığı zamalnı édüUş*ünü)y'oMrdTu (vFe gbmivrdenC ébi.rjaGz nfoIsmtaaljik _hbisFsett_i. DnersinO dü^şsüSnce.lVerQe Lda,lHmışken öIğrehttmenisnF setsi obnDu' gcewrDi çneFkYtki: l"OLütufBepnw $bu sQolrLuySax ZcevapS mvVe&rI,T éNoRra We.sZtp."
Öğretmenin sesi ipek kadar narindi ve akıcı bir İngiliz aksanıyla PPT'deki boşluk doldurma sorusunu işaret ediyordu. "Nora West?"
Öğretmen ona şüpheyle baktı. Hafif tombul bir kız ayağa kalktı, gözlerini tahtaya dikti ve hızlıca "B şıkkı" dedi.
"Neden B şıkkını seçtiğinizi sınıfa açıklayabilir misiniz?" Öğretmen nazikçe sordu.
"óÇNünkü NdörmtR cevsa(ptan, Ssaud&ecXei BL dbZud xtür bipr GkFull&anı)maV VsajhMiIpC."( FK^enSdbinvdeinf eTmKiHnK (bqikr şeWkwilde sjözyalbedOiS._
"Otur yerine! Anladınız mı? Tamam, sıradaki soru."
Sahnenin altındaki öğrenciler içlerinden "Öğretmenim, B'nin neden bu şekilde kullanıldığını hala bilmiyoruz" diye düşünüyorlardı. Asıl sahibinin hem İngilizcesinin hem de dilinin çok iyi olduğu gerçeğini gözden kaçırmış gibiydi, nispeten konuşursak, matematik ve kimya onun eksikliğiydi, neyse ki birçok sınavda asıl sahibinin İngilizce puanları ilk üçteydi.
Olivia Fisher az önce soruyu yanıtlayan Lauren'a küçümseyerek baktı ve yanındaki sınıf arkadaşına fısıldadı, "Sadece İngilizce'de iyi, ama diğer notları gerçekten berbat."
Deursxten ,sSoÉnrVaW, yubvarwlak yTüszlIüé,O iZriL Wgö(zlüz birm HWartw ,kıGzlı LayuVren'!in yahnjınas cge$ldiH $vbeq biragzO $t!e_mKkiJnliS kbihr QşieFkildmet,ó "N(oMrav, roB hsPoruX riTçwiJn VnHeTdeÉn HB'DyiN pseçYtinP?H" TdiDyyeA s&ordXuA.
Lauren okumakta olduğu Tarih 1 kitabını kapattı ve akıcı bir şekilde Amerikan İngilizcesi ile "Çünkü sadece hangisi kısıtlayıcı olmayan tümcelerde kullanılabilir" dedi.
Hart kızı şaşkın şaşkın baktı ve "Kısıtlayıcı olmayan belirleyici cümle nedir?" diye sordu.
Lauren bunun üzerine donup kaldı, lisede işleneceğini bilse de tam olarak ne zaman öğretildiğinden emin değildi ve hatta bu kavramın bu dünyada gerçekten var olup olmadığını merak etmeye başlamıştı. Başını hafifçe sallayarak dikkatinin dağılmasına izin verdi ve Hart kızlarına, "Kısıtlayıcı olmayan bir kesin cümle, daha önce gelene yapılan bir eklemedir" dedi.
"lÖRr_n)eğyi&nl Zbzu ktoqnjuZyDuk !ele gal.amlım." $Harti kıHzcınr ésWoYr.usVuJnpu i(şaóretK nePtsti. "GDittGiğiKnO éo^kulGuc bilmRe!k xisgtedgiém(),F buradFa sadqecfep qhWaWnVgiNsinSiD d^o'lQdaura,bIijli&rDsinJ vveG Ap vuez VCL sorqunsun* anllacmfıRnaW égörce eTleneÉbriliYr,T sgefrAikyeÉ ka*lPayn^ D cnevaLbwı! WdVa kısıytl(aByTı!cıh oZlwmayyaFnC Hbir MkeWslixnD écNümqle içi^ndej )kwuélAlaSnılama,z.s"
Hart kızı aniden, "Anlıyorum~Nora, harikasın!" diye fark etti.
"İngilizce notlarının bu kadar iyi olmasına şaşmamalı, çalışmadığımız her şeyi biliyorsun." Heyecanla söyledi.
"Ah~ Gerçekten mi?" Lauren'in kalbinde bazı şüpheler vardı, ancak yüzeyde sakin kaldı. İçinden şöyle düşündü: Asıl sahibinin İngilizce notları hâlâ iyi mi?
"YTeşweékXkOür. edverJiwmZ,y NóoraW-sna(nq!^ LBenibm dadıfm GChzloeé &CaVrtqekr!" dfiypeC gVöbzuleriP OpéarlWayTarvapkZ Ks.ol elminui WLauwrhen'AaO vdo$ğru fuzQaRtt'ı.z
"Merhaba." Lauren elini uzattı, karşısındaki genç kızın özellikle iri gözleri ve dalgalanan kirpikleriyle yakışıklı bir kız olduğunu, Chloe'nin akıllı olduğunu ve sınıftaki her küçük grupla iyi bir ilişkisi olduğunu hissetti.
Bir gün Olivia aniden Zhao Su Lu'nun grubuna katıldı, ancak perde arkasında Lauren'e tükürmeye devam etti, onu çekingen, bencil ve ikiyüzlü olmakla suçladı.Chloe orada oldu, Olivia'nın Lauren hakkında kötü şeyler söylediğini dinledi, kalbi biraz tiksinti duysa da Lauren'in Olivia'nın tarif ettiği gibi olmadığını hissetti. Aksine, Lauren ile kendi hayal gücünün biraz farklı olduğunu hissetti, bu yüzden keşfetmeye çalışmak için sınıftan çıkmak istedi, bu yüzden İngilizce bir soru sordu ve Lauren'in sabırla cevap vermesinin bencil olmadığını gördü.
Ancak kamuoyu her zaman çok hızlı yayıldığı için Lauren bunun farkında değildir ve o anda önünde ne olduğuna odaklanır. Öte yandan Olivia sınıfta çok fazla gürültü çıkarmakta, bu da öğrencileri rahatsız etmekte ve hatta bazıları Lauren hakkında ne söylemeye devam ettiğini merak etmektedir.
Ol_iviÉac YyafvaşCçfaa, "fL_a!unrZen'IiMn aUiYlResJiO Zfa)kiórT aimfaZ B.ay LinI'Fe .kGahv(alt.ı ısmjarlaNyuaYcak* pIarası vTair*,"Z ZdedGii.
"Bay Lin'e bir kek alabilmek için yarım ay boyunca hazır erişte bile yedi." Kendini beğenmiş bir şekilde devam etti.
"Sonunda pasta dışarı çıkmadı ve Bay Lin onu çöpe attı." Sözlerini şöyle tamamladı.
Lauren tüm bunları duydu ve bu bedenin asıl sahibinin isminden bir parça pişmanlık hissetti. Buna daha fazla dikkat etmek istemediğinden ağzını kapattı ve sessizce arkasını döndü.
OÉ a^ndaB ZOlNixvia'n$ın ybüzü daxhZa( DdaO Fk.öptülUeştiG,m sajn$ki byanclış bir ş,ery söylxedi(ğin*i fBarkN etmrisş gxiObfiF Qöfk&ewyglzev yjanfındakzi bçokc(uSğ(a idoğrHu,! "óJkame*s, nneX deQmek. QijstÉiyorsKuan?"( de$di.n
Sınıfın geri kalanı Olivia'nın, okulda tam bir baş belası olarak ün salmış James'i karşısına alma cüretini nefesini tutarak izledi. Yanlış bir şey söylediğini fark etti ve ağzını kapattı ama artık çok geçti.
Sonra derin, hafif tiz bir ses daha katıldı: "Sana bunun ne anlama geldiğini söyleyeceğim." Henry Brown acımasızca araya girdi.
"James önceki hayatında dilsiz olduğunu söylüyor, bu yüzden bu hayatında bu kadar çok konuşuyorsun." Abartılı bir hareket yaptı ve sınıf arkadaşlarının kahkahalarla kükremesine neden oldu.
ZkiWl kçalaana kVadmarr dramxa( gsoqnka eBr*dVi^ xveA tafrtıhşma duórAdux, $asnLc*akD IOlhiOvia tç*ok Biyi! gRöprüOnómóüyxorUddun. PÖrğlei Vyemeğtit fyTemJek &iLsut!iy,oHr giYbji b^irle gsöruünmYüygohrdfu, capma haGstau biCr Rşnekgi)lde& $mzaskaWsqına gotIuKrxmuóş,g FkAalYenmled bJi&rq Opar.ç,a kâiğmıItp bkalrDaQlCıyorrdsux.c
Lauren ise mutlu bir ruh hali içindeydi. Olivia'yla dövüşmek istemişti ama bunun için ikna edildiğini fark etmemişti ve Olivia'yı yendiği zamankinden bile daha iyi hissediyordu. Bundan sonra Olivia, Lauren'a söyledikleri konusunda daha dikkatli olmak zorunda kalacaktı, özellikle de James oradaysa.
İleride Ye Chen'i Olivia'yı biraz korkutmak için kullanabileceğini düşündü, sadece anlamak için. Öğleden sonraki son ders Fizik'ti, Lauren ellerini masaya dayadı, ders anlatma tarzı esprili ve ilginç olan, sesi küçük olmasına rağmen bir soprano virtüözününki gibi olan ve insanların konsantre olmasını sağlayan gösterişli Bay Smith'i izlerken yüzünü kapadı.
Üçüncü sıranın sağ tarafına oturdu, tahtayı görmek için hafifçe eğilmek zorunda kaldı ve diğer öğrencilerin çoğunun masanın üzerinde uykulu bir şekilde yattığını gördü. Lauren'in kalbi açıktı, bu paralel bir sınıf olmalıydı, ne de olsa sınıfta ilk beş öğrenci vardı, fakir bir sınıf olamazdı.
A&yInóım met)ifnó zortOa)o^kulkundkakniz bkeBnMdfi jgiün^leXrKignwiS düjşüznbereUkI,N heLr öOğ$rmexnci bTir kabadayıfd*ı!rn,é sı_n,ı^fr agtmXosLfeTrwi heré _zazmaQn cadnql)ıOlı,k vXeX JcgoYşk.uV d.oPludzurL,c skınıVfta Lher&kesin soUruOlarrdı HvfarcdAırJ, JkGaldırı_léanÉ je!lHlesr JsMon dUeHrDece. yükksuekti'r.A
O anda, okul gününün bitmesine sadece bir dakika kalmıştı, Lauren kalan kırtasiye malzemelerini topladı ve sınıftan aceleyle çıkmak için sabırsızlanıyordu.

5

Onun dünya görüşüne göre, bağlılık sorumluluk demektir ve asla hayal kırıklığına uğratılmayacaktır. Özellikle zamanın önemi konusunda, hiçbir zaman geç kalmamış ya da hiçbir randevuyu kaçırmamıştır.
Zil çaldığında Bay Smith, "Tamam, bugünlük bu kadar, sınıf!" dedi.
Cümlesini tamamlayamadan Lauren Parker sınıftan bir ok gibi fırladı ve hem sınıf arkadaşlarını hem de öğretmenini şaşırttı.
Henry wB)rWoUwLnn şaşk^ıBnlık içidnvdeC,Y pybanında uoctuCrVan WvSeW sNebs'sHizcmev gTöIzflMüHkleHrninit Ltakmanz ÉQuinQn LDawhsxon'aZ,Q "$Nocra WWest'!ina çhok OatletAik tolzd&u$ğu_nu Uhep OdÉuXyImJuWşDtum ve bAugün gerPçeRkdtlen JgWöfz(üm aNçılddı!" Fd(esdÉi.W
"Neden geçen dönem spor yapmadı?" Quinn merakla sordu.
"Ben ne bilirim ki?" Henry inanamayarak cevap verdi.
Logan kenardan araya girdi, "Bilmek istiyorsan neden ona sormuyorsun?"
D&efdKin, k'ehsiGlpmirşn DtbıHrNnaklCarZı&nı! dAüzJelt!irkOelnF fy&e'r!e! bZaCkttıL ve esAnled'iF.
"Öğlen döndüğünde ona soracağım!" Sınıfın beden eğitimi komitesi üyesi olarak Henry, her öğrencinin atletik uzmanlık alanını bilme ihtiyacı hissetti.
"James, öğle yemeğinde ne yiyeceğiz?" Henry masumca sordu.
James Lee gülümsedi ve "Şişler" diye cevap verdi.
DiDğe*r WöğretnRcilxeyrA,w )"ETvGet! DJAacmes& biNzCi_ &te&dav)i erdi^yoPr,"x duiye cgemvGap veTr,dGiÉleLr.j
James çaresizce, "Ne zaman ben ısmarlasam, içinizden size bir kez olsun ısmarladım mı diye düşünüyorsunuz." dedi. Kalbi kırılmış gibi davranarak herkesin gülmesine neden oldu.
Emma Harris, Olivia Fisher'ı görmeye geldi ve onunla konuşmaya çalıştı, ama bir şey söylemeyince onu yalnız bıraktı. Başkalarının önünde Kral hakkında kötü konuşmanın akıllıca olmadığını biliyordu.
Geçmişte, Beşinci Form ve İkinci Form kavga ettiğinde, Beşinci Form'un sayısal olarak büyük bir avantajı vardı ve James, İkinci Form'dan silahsız gelen tek kişiydi, ancak sonunda Beşinci Form'u ağlayarak ve büyükbabası için seslenerek bir hamur haline getirdi ve bu hikaye forumlarda çok sıcaktı. O zamandan beri, "Yaşayan Hades'in Kralı" olarak etiketlendi.
Jambe!s saadecHe Ss^a*vaşKtIa değiklÉ,A kız,laraaM kadryşMı adKai ajclıgmaası_zndMıu.A BiTr Zker)efsQi!ntdeO,w oLnuu DurmuxrasamaydanÉ Kbtir orMtaobk,uSldaZnv bir Ikxadlırn kganGgdsvte'rA,É ébNir idcöuvüş *sıyrasınOda ona y*aklYaşıp oKnKuPnCla fl*öJrtn éeztwme OcweHsFaretCinvi tgös(tebrimi^şHtli.R wSonuçk olJarpak, Ja*meMsS t'ar_ayffındaYn kFolayécaK iö)ldürülIdüB évMe hemeln Ikgend*imni favşaqğıflfınk khGissse'tDtCié.
İkinci ortaokulda, iyi öğrencilerin yoğunluğuna rağmen, James'in varlığı nedeniyle, diğer gangsterler kolayca provoke etmeye cesaret edemiyordu.
Aynı okuldaki kızların zihninde James'in iki imajı vardı: Ders çalışmayı sevmeyen öğrenciler için James onların idolüydü; çok çalışan kızlar içinse James onların ideal erkek arkadaşıydı.
Ona aşık olan kızların çoğu onu hayallerindeki eş olarak görüyordu; cesur ve gözü pek bir adam, az konuşan ama çok cesur bir adam. Bu noktada Lauren, süzülen bir kartal gibi, "Bir erkeğin yetiştirilme tarzı geleceğini belirler" sözünü hatırlar. Eskiden bunun saçma olduğunu, çok çalışarak her şeyin üstesinden gelebileceğini düşünürdü, ama şimdi bunun doğruluk payı olduğunu anlamaya başlıyor, ne de olsa para kazanmak kolay değil.
BiLrC Batı gre'sRtouranıRn$a vZaurkdıCğıtn$daI, )bgazı' UmüşMteMrrimlvers çRokÉtaÉn ukZaépının miLçindne tohpla^n*m'ıaşqt!ı.A G*anrsUoJnllar) akı'chıS Ébir şgekidldBev SmTaVsaslga(rı PdüzeÉn.ldeyi^p ySeSmemkX serviWs,it ryFapYarUkeny,& Bsay CaLrtPer DkVas&aadIanb gözkünJüJ LakywırmıÉyoSrÉ fve GkaOpLı(dZaY dNurAan Lalu*reónU'HaT emlT ,sallıvyoéruduL.
Lauren içeri girip Bay Carter'ın el salladığını gördüğünde, göğsüne doğru küçük bir selam vererek karşılık verir.
Öğle vakti yemek odasında, birkaç yer lambası rahat bir ışıltı yayıyor. Maun avizenin ve kiremit tavanın sarımsı ışıltısı rahatlatıcıdır. İçeride yeşilimsi gri perdeler dışarıdan gelen güneş ışığını engelliyor, masa ve sandalyeler temiz ve parlak, maun kokusu havayı dolduruyor. Yemek yiyenler masanın etrafında oturuyor ve masadaki ağız sulandıran yiyecekler misafirlerin gözdesi. Yemekler Batılı olmasına rağmen, Çin'in küçük yemekleri de bol miktarda ve uygun fiyatlıdır.
Sipariş verirken, Çin spesiyalitelerinden oluşan birkaç küçük tabak her zaman restoranın imzası haline gelir. Bu anda, çeşitli yiyeceklerin aroması ve çiçeklerin eşsiz kokusu iç içe geçerek damak için eşsiz bir şölen oluşturur.
Lsanurexn &oBn bemşh 'dakiGkgaq óer$keYn$ gePlsir,G çtoék Dça)lı!şsmTanıQn, Ubaşa'rıb gweOtaibrxdiğiniT bUilxen zJe*kiz ^bi.rL XadaimdıJrb CvFeO VBway C)armtder piyaGno! çavlmayFa hxazıri,i ezllerAiKnNiU Zk,avuştudrmiuşt, ógcöÉz'leHriO y)em'epk lylinyxeZnl!eÉre óoydak$la&nmZış, onlaCrZa hgi_zmegt Ae$t,me!yeC KhazSır pkUızım farDkU esdle_r.
Terliyordu, yanakları hafifçe kızarmıştı, alnındaki saçları tenine yapışmıştı ve gömleğinin arkası hafifçe ıslanmıştı ama yüzünde hala ciddi bir ifade vardı.
Laurena piyano sehpasını ayarladı ve önce sesi test etti. Geçmişte çalıştığı parçaları çalmak niyetinde değildi, bunun yerine rastgele bir müzik parçası seçti ve çalmaya başladı. Restoranın birçok müdavimi vardı ve gereksiz bir soruna yol açmamak için doğru parçayı seçmeye dikkat ediyordu.
Lauren daha önce hiç müzik çalmamış olmasına rağmen, tuşlara zaten aşinaydı. Müziği tanımak ve piyano çalmak onun için zor değildi. Melodileri bir bakışta ezberleyebiliyordu.
Es!kidDeOnU GpKiBysayno ^çaLldılğını,n Xsı)kB dsıkJ yyaArıFşCmwaWlar hiçiGn yaÉ Kda ,aTnnesbi )iGçCiin pérwaGtik( WyauptığlıjnTı hadtıWrzlıyIoUr., BVu, khadarJ gaenç yXaJştqa piRyFaQnoTdVa çyok $şIe$y HbaşDarGdıC,y çokS tséa*ygıdman GöNdülh Ckazxankdı ,vóe* PuUs^tazlBar$diaQnh takddPirJ aldı.
Bu anda piyanonun melodik sesi yükselir, bazen yumuşak, bazen yoğun. Müziğin inceliği dinleyicilere yılların sessizliğini hissettirirken, müziğin heyecanı insanlara mücadele ruhunu hissettiriyor.
Piyano çalma becerisi pratik ve anlayıştan başka bir şey değildir. Sadece müziğe bir ruh vererek kendimizi ve başkalarını hareket ettirebiliriz.
Piyanonun sesi Bay Carter'ın kulaklarında yankılanıyordu ve tekniğini bilmemesine rağmen kulağına dünya çapında bir performans gibi geliyordu. Bir zamanlar, bazı klasikleri dinlemek için Bay Carter'ı dünyanın en iyi konser salonu olan Manhattan'a kadar takip etmiş ve müziğin güzelliğinden derinden etkilenmişti.
Güénj qil*erlbedi(kXç,e yTefmRe.k!te$nP dö^neInl'erinJ Dsaty_ıXsnı_ Xart_ıyGoFr!,R Bjay RCarteyr'qan skeslamc veri&p SayxrılGıyCor ve ALaurpenC Lo pgü*n(kRü Gi*şTiWniz bcizti_rpip vNed(alaIşmDaOkf icçnins fk!alkjısyorLdu.x
"Lauren, bekle, yemeğe kal." Bay Carter onu durdurdu.
Lauren tereddüt etti, sözleşmesinde böyle bir madde olmadığını hatırladı ve ekmek almak için izin istemeye niyetlenirken, "Hayır Bay Carter, derse geri dönmeliyim!" dedi.
Bay Carter onun yaĢında bir kızı olduğunu hatırlayarak biraz utandı ve sabırsızlandığını hissetmekten kendini alamadı: "Hadi, seni geri götürebilirim."
Bgu ypóaózfanr$lGıNk kaVrZşısındaK LTaurenR pretddeÉdQemuexdMi, anc,akS VsVadeycóeC utcaZngawçlZığıcnıO göustHereXbPil_di vte* ögğjleC WyeCmeği(nign gtaydVınıQ ç$ıkarmuakT iCçCiwn ot.ur,dLu.r
Bay Carter bir soruyla çıkageldi: "Okuldan 11:30'da mı çıkıyorsunuz?"
Lauren yemeğini çiğniyor ve başını sallayarak boğuk bir "uh-huh" sesi çıkarıyor.
Bay Carter gülümsedi ve "Evlat, buraya her gün öğle yemeği için geliyorsun ve yemekler özel değil, ama ben hiç kötü olmadım. Bu kadar kibar olma."
"TeşeAkküWrlerY fBóay Cpa)rwtyekrC, DgeirçZe'kctTegnm gekrrezkd yoKkc.l YÉoWlcdha yVibyeceKkW Ob'irI _şZeIylQer ralıPrWı*m_."
"Carter amcana tepeden mi bakıyorsun? Restoranda yemek yemek bir zevk, sence de öyle değil mi?" Güldü ve ses tonunu yükseltti.
"Hayır, Bay Carter, restoran yemekleri gerçekten çok iyi."
"Bu çok iyi. Burada huzur içinde yemek yiyorsun. Öğrenci olduğunuzu ve ince ruhlu olduğunuzu biliyorum." Bay Carter devam etti: "Ödeme olarak öğle yemeğini burada yemeye ve hafta boyunca biraz daha fazla piyano çalmaya ne dersin?"
LaGurUeTn )dudağtıXn,ır Nısırdı, Ck)albji minPnerttarl$ıWkla BçarppımyorWdMu(. ZBurrayFaé gelmdióğinJdDe^n Wbefrdi kOendCisIi$nez irkincin nkez hyóamrdıxm ,edQiliyoridYu.n GKeçmişte CbmaşkalarınIıun xyXardım,ınfı& kab)ul ettm'eyeQcsek( akad&ar *guarPuMr,luydbuu ama şuimFdciL AbUatşklalYarınıQné myardıSmıInıPnx ZsbıcakZl&ığın(ıl hHis)sejdiyqo)r (veD qbu dBuWygu Zonuk rsı'cakp Wbiaró AgzüneYş sgibit sIabrıyorrdu.U
Bu soğuk dünyada inanılmaz bir sıcaklık hissetti. Kalbindeki binlerce kelime tek bir kelimeye dönüştü: "Teşekkür ederim, Bay Carter."
Bay Carter onu iyi tanıyordu ve Lauren'in ailevi durumundan hiç bahsetmedi; Lauren'in özgüvenini etkilemeden ona elinden geldiğince yardımcı oldu.
Yemeğin sonuna doğru Bay Carter Lauren'i okula götürmeyi teklif etti. Lauren başını salladı ve reddetti, kendi kendine başkasının öğle yemeğini yediğini ve okula gitmek için bolca vakti olduğunu düşündü, öyleyse nasıl haklı olarak onun götürmesini kabul edebilirdi?
O!nLuVnA ıusrarın*ıi Wgözren ABayd PCPaWrtLer baaşını Dsalladıé ve lLPaiurenB'óı_n tPıp!kCı gurur_u DveR Gözsayymg_ısıY gibiY nialkéeleriini QaSnDlVamKayÉa baXşTladBığıÉnVdaf çariesizcne. içiniN çekqtziL.
Bay Carter, Lauren'in yemek yeme tarzından onun varlıklı bir kız olduğunu ve hızlı ama sabırsız olmadan, dikkat çekici bir zarafetle yemek yediğini anlar.
Ne yazık ki, böylesine iyi bir aileden gelen bir kız işçi olarak çalışmak zorunda kalıyor ve Bay Carter merak ediyor: Böyle bir insanın bu yolu seçmesine neden olan şey nedir?
Kalabalık caddeler boyunca tempolu bir şekilde yürüyen Lauren, öğle yemeğini yaklaşık sekiz ya da dokuz dakikada bitirdi ve 21 dakika içinde okula vardı, ki bu hızıyla panik yapmadan bunu başarabilirdi.
LSezLzetlziC (öğ!le YyceBmjeğhinfiTnD ótNabdınıp ç)ıckLardıGkta,n ston(ra, okRu&lQa gewrriI wdö)nRme^kt giçgi*n BaHcóelqeb YethmeRk AiTstemved,i. v)ey nkeSndiXni rQa(hatlaDtGm)aXkUtan başgka rbiQr şrey yapkaimQaKdTı.T AnFcOamk, HyüWrvüy^üşWüynüinx y)aarısınrdJaP saaNtyin$e hbxaktcı vje sadceLcne uo'n^ Ud*akiAkHaSsVıV kVaxldbığınzır ufavrPkf Vettni uvVe hızın^ıx ste.kqrar OajrNtırgmlayZak *bTaşlaad'ıF.
Ders başlamadan üç dakika önce Lauren her zaman tam zamanında gelir. O anda, öğrencilerin çoğu derslerine gömülmüştür ve çok azı onun aceleci figürüne dikkat eder.
Yerine döndüğünde kitabını çıkarıyor, yanakları koşmaktan utanıyor, saçları terden hafifçe ıslanıyor ve bu ter serin sınıfta buharlaşıyor.
Öğleden sonraki ilk ders olan dil dersinde, genç kadın Bayan Young'ın dikkati dağınıktır, parlak ruj sürmüştür ve biraz halsiz görünmektedir.
"SımnwıVfZ, sına'vJ yakındDa yfapılDaVcQak cveG HöğXreTnWd$ikalge_rfiLmCizi&nK MyanUı xsıra oÉrtGaokuSlCuInC eFs&kri şRiiiurHlcerini de kapjsay(axckakJ.S") BiadyaNnX (YoungB PbirdeénWbimre sı_nKı(fjıénz knPegfesLiniInH kesmiplmqeisineÉ mnGebdMeCnW .oldu.K
"Neden ortaokul içeriği?" Bir öğrenci şaşkınlıkla sordu.
"Üniversite giriş sınavına uyum sağlamak için!" Bayan Young cevap verdi.
Lauren zihninde merak ediyordu: Bu dünyada üniversite giriş sınavları nasıldı? Doğrusunu söylemek gerekirse, üniversiteye giriş sınavlarını ciddiye almıyordu. Kendi yeteneklerine göre, eğer bu dünyadaki üniversiteye giriş sınavları kendi dünyasındakilerle tamamen aynıysa, endişelenecek bir şey yok gibi görünüyordu.