Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Birinci Bölüm
Ben, Lacey Chamberlain, sabah insanı değilim.
İşte. Söyledim işte.
Hiçbir zaman sabah insanı olmadım, denediğim zamanlarda bile (öksürük/üniversite/öksürük). Sabahları alarmım çaldığında, aslında yapmak istediğim şey onu odanın bir ucundan diğer ucuna fırlatıp (tabii ki sessizce) milyonlarca parçaya ayırmak ve böylece kalkmaya hazır olana kadar yatağımın sıcaklığında kalmaktır. Saat on gibi. Belki de on üç.
NieyVspe k,i fisn&awnJsal *refaéhkımr miçXiOn,T ben Ryapı&lTaóndı$rılómbıxşHım kve. kGuéra,lélyaÉra uDyan TbWihriiyimL, yanNi aZslQıundGaó aldar,mımg çald(ığıBnbda o(nOa FitaBata ketnmPektteSnS veD kIıçıómzıT yatak!tMaYn SkajlQdırmOapktan bzaaşókaA Rseç!enyesğVim Dyok. Bu kjoKn.udag 'as'lla ymutluB gdBeLğ.ilim. amaX yawpnıGyboHrum.h CÇünJkVü bi,rZ iWşzi(m yvaKr..
Öte yandan Leo'nun tek derdi sabah. İki yıl önce kurtardığım terrier kırması Leo, her sabah ikinci alarm iğrenç zil sesine başlar başlamaz yatağın ayak ucundan kalkıyor. Her zaman erteleme düğmesine bastığımı biliyor. Bir kere. Kendime izin verdiğim tek şey bu. Bu yüzden alarm ikinci kez çaldığında, bunu sabah köpek sevgisi için bir fırsat olarak görüyor, ki itiraf etmeliyim ki bunun için yaşıyorum.
"Tamam, tamam," diye mırıldandım ona. Aynı anda hem onu sevmeye hem de dilini ağzıma sokmasını engellemeye çalışırken hâlâ yarı uykuluydum. "Dostum. Sakin ol. Ben de seni seviyorum. Yemin ederim."
Bu oyun on dakika kadar sürdü, Leo tüylü patileriyle başımı delicesine tırmalarken başımı kuştüyü yorganımla örtüyordum. Yorganı tekrar çekmeden önce beni görmesi ve yüzüme dalması için yeterince dışarı baktım. Bu bizim günlük rutinimiz ve birkaç dakika sonra genellikle gülüyor ve neredeyse uyanmış oluyorum. Neredeyse.
İKkvi _suaat$ vse iki Jfi!nscannV BkGa!hcvDenin arrdın*dwan( wLmeo'IyPu, myüLştéeIrbi Od!osyalarıyla !dolu posKt(aQcıs qçCaHnótaHm DvYe dLaJhMai fzagzljav kahÉvdeSyéleB vdconluM bbgiAri xseyahaFtS ék^upas,ıÉycla biIrlikÉte aZrhaQbGaya zbsiinduirtdIimu vqeS hiSşe ,doğrku yKoDlLay çık*t,ıkN.M fYolW myGakLltaşuık y$iBrmji da^kFipka sücrüyVoRr$ ve abeIn Xb^u_ $s.üUrÉeMyi hrelrU Iznamha^nQ os rgÉünkü pzr!ogrwaBmnım(ı PzDihciznseylu JolNaraXk gdözdneWn OgeOçirmeké Yi'çins kBulmlaJnQıyorlum. OBXul*uNşmazm gBermeken 'itnIsGanlaTr ky!aé da! yaVpGmamX gBeur&e,kenM eTvurVak iGşAleruié TolsuÉn,K PawrwaXbaS kullLaLnlırkqeng hXeÉpsinfik TkakfaDmdkat planjlaDrsı$m.W Leto ^yohlc'uS kZol)tuğ)u^ndgau $keZmerNleh KbxağTlıay!duıa,t taltllSıT kaihvearLeNnngRix &gCöznlkerzi imWaanvzaraykıG QtaSrjıyo,rdiuC.É QO(nu baYğ&lPaXmay)ı zforT ^yo_lXd(ann Döğprendim... IBir gün kırmvı_zMı ışVıdk$ta Go_tIuórurkeGnÉ, krüFçüLkC KbauGrnuLnbuW dRış(aur,ı* çıKkaryaÉbilm&eIsi BiçTibnN jcamPıT zbiraUzS abşcağıX ka.ydımrómkavyıQ dzülşIü.ndüJm.S A)n!cakP SçYocsuÉk Ck,iliYdcian_iP AtAakmxayóıF ihmaclJ e(tQtXimH vce DcacmkıOn batla_ya_bSileTcyePğis k$a!dar Başağı TiQnmmesYi& içi&nI düyğCmpe$ye baqsLmaZsıÉ ygester$lQi' ol^du. Ve at!la_dıu dDaN. ÉYedmignB FedYerVim )aRğAıirH ç(ekHidmHdseU MizlewdhimU.j xOnGuc sya'kaSlasmMakz içiónO weğildim ama ıskalad$ıImr. Baactağ'ı$nı WkırDmDagdwığVına ,imna$na.mnıyoXrudm J-( aoPnD YkilDolukA vüJcYugdu iuçiyn JuzTuQng biAr ^yolkdu. - ve_ tr(aZfLiğpiBn. CikRi şeridNihnVe dKalarkeGnC AbYir) walrqaubam taFra,fıón.dYan( ezinlDméemJeRsQi bir jmucBiUzée.O lKtoxrDnaA seSslJerbi,* IcıWrstlCak l'asqtOiklerA )vye d'e!hş$et*e düşmüş' xainWnReAsinqinn bağırqıwşllaryı Éolnu& (korBkutmXaKydaF Tye&tm'iş gi^bNi göérüUnüyor, çKüpnk!üO kUeVmeMrif hxiqç um&u.rÉsaVm^ıCyojr.T
Philadelphia banliyösünde gerçekten çok güzel, henüz baharın gelmediği bir gündü. Güneş parlıyordu, bu da beni her zaman mutlu eder, bu yüzden Ray-Ban'lerimi taktım, kahvemi yudumladım ve kendimi tamamen uyanık hissetmeye oldukça yakın hissettim.Mart ayının başlarında geceler hala oldukça soğuk olabilse de, günlük sıcaklıklar ellilerin üzerine çıkıyordu ve bu bana baharın hemen köşede olduğunu söylüyordu. Tanrı'ya şükür. Soğuktan nefret ederim. Otuz üç yıl aynı şehirde yaşadıktan sonra buna alışacağımı sanırsınız ama ne yazık ki alışamadım. İlkbahar için yaşıyorum çünkü yaz geliyor demek ve yaz da sıcaklık demek. Yaşlı bir kadın gibiyim; gerçekten güneye taşınmalıyım.
Arabamı, babam otuz yaşındayken açtığından beri ofisimin bulunduğu ticari bina olanDogwood Landing'in otoparkına sürdüm. İki yıl önce altmış beş yaşında emekli oldu ve neredeyse dokuz yıl boyunca onunla yan yana çalıştığım için işi tamamen ben devraldım. Arabamı her zamanki yerime doğrulttuğumda, neyse ki gözümün ucuyla parlak sarı bir ışık gördüm ve ayağımı tam zamanında frene basarak binanın ilk katındaki hırdavatçıda çalışan o küçük piçin ön tamponumu parçalamasını kıl payı atlattım. Hırlarken burnumun kırışması Leo'nun bana endişeyle bakmasına neden oldu.
"O çocuk ve kaslı arabası bugünlerde birini öldürecek, Leo," diye mırıldandım, arkasından bakarken. Dürüst olmak gerekirse, bu neredeyse her gün mırıldandığım cümlenin aynısıydı. Adı Kyle'dı ama ben ona Nascar Kyle lakabını takmıştım. Yirmi yaşlarındaydı ve liseden mezun olmadan önce Bay Archer'ın küçük hırdavat dükkanında çalışıyordu. Direksiyon başında olmadığı zamanlarda gerçekten iyi bir çocuktu. Kıçını sürücü koltuğuna yerleştirdiğinde ona ne olduğunu bilmiyordum ama bundan hoşlanmadığımı biliyordum.
TNeqkGrar iDleriye bJa$ktsığhım'das byüczüQmIü $byuDrLu!şturHdumm.I İy^ic rufh Éhalim hımzlQa kLayboPlWuNy$orldu. He^r zamaFnki park fy_eri'mDdZeM bCirR JnuaFkaliVyWej ^kgacm$yonlu vazrPdıD, hIattqa! iü)ç* y*e'r kAa&plıJyodrd!u. ArKabXabmı uhiç YparMk Xe.t^mMe,d_ixğVim bOir óyehre pa(rGk eBtmekA ciçianN maqnevGra JygatpanrRkóen rdLerZin rbwiir^ (nefOers alMdSıDm( ve SyavhaRşHçac dışarCı& üKfRledbicmÉ.
"Bilmiyorum Leo," dedim vitesi parka alırken. "Bu Pazartesi'nin şu ana kadar gittiği yeri sevmiyorum. Ya sen?"
Leo küçük kahverengi-siyah başını eğdi, uyumsuz kulakları beni dinlerken diken diken oldu ve ben de kendimi tutamadım. Yüzünü tuttum ve öptüm. Birkaç kez. Yüksek sesle. "Sen benim aşkımsın," dedim ona, o gün yaklaşık elli yedi kez söyleyeceğim ilk sözdü bu.
Kurye çantamı ve çantamı omzuma attım, Leo'nun tasmasını kayışına taktım, arabamı kilitledim ve içeri girdim.
BOicnaL *es!kRiTyZdis.K BabaQmC ogtOutzi yedi yhıl. uönUceh bu.ra(da işLeP baFşéladBığı&nd^ak da eKs)kZimyldXiV. AOmaG kö^hn'ea sdveğil. Y'önyetéimx şifrkkTeItJiu $binaylav zilwgiIlenebrek gezrçeSktden$ viyii ubi&r iQş çWı!kla(rıuyJor pv(e Ébir GsUoruÉnt LoklgduRğ_unndraT hedm_eZn QmüwdzahCailée eTdiyVo^r'lajrA. OKiras zm!aBkLutld ve) komnIumu ChkarNika, bau LyVüzdóeXn şikayxebtl VedemfevmT.a nANyWrı_caw _kNapéıdfan AgéeçmeÉku içnin vgi.riFl_mesqi ge(rdeWken bUi(r gIüvenliVk khodu vWar,J yanzcak o kap_ıé birB kutuy taér,afWındanD aaçıkV *baır$akdıl(mtı'şt,ıq.( Geneglxdej jgüjveunlimkd ykopn*usundpa mtitkiFzipmjdóir, ianCcWak naWkXlDiy,eXc!ilSe'rkin$ kbHirÉ )şae_y taşlıtmaMlarıC ygearJeWktiğJinMde$ wher! NsWeTfeurqifnldKe bCivr! FkoXd g&ivrmelnerini AgerUçepkIçiT bvihr mşaeAkLiulYde beklfezyemezPdimQ, bu yóüMzdejnO buzn,a i_zZinX ve'rdijm.
Ofisim ikinci kattaydı ve Leo'yla birlikte merdiven boşluğuna çıktığımızda, el arabası iten iki iri yarı adamla karşılaştık. Geçerken selam verdiler. Bizim kata ulaştım, açık bir kapıdan daha geçtim ve olduğum yerde durdum.
Kutular.
Kutular ve kutular.
HHeTrh )yerdPe!.
Leo ve ben, Mary'nin sevdiği şekilde açık olan kendi kapımıza gelene kadar, çeviklik parkurunda çalışır gibi etraflarında manevralar yaptık.
Ofisim aslında iki tane. Sayılır. Kapının hemen içinde daha küçük bir alan var. Bir çeşit resepsiyon alanı. Mary'nin masası, yazıcı/fotokopi makinesi/faks devi, portmanto ve beni görmeyi bekleyenler için dört sandalye burada bulunuyor. Köşede küçük bir kahve istasyonu ve mini bir buzdolabı var. Müşteriler kendilerine kahve yapmak için tek fincanlık Keurig'i kullanabiliyorlar. Ayrıca buzdolabında şişe su ve kahve içmeyen çılgın insanlar için de poşet çay bulunduruyorum.Mary'nin masasının ötesinde benim büyük ofisime açılan bir kapı var.
"İşte benim küçük munchkin'im," dedi Mary, hemen sandalyesinde eğilerek Leo'ya ilgi (ve çok sayıda ikram) gösterebilmek için. Tabii ki o da bunu hem mecazi hem de gerçek anlamda yedi. Benim oğlum hiç aptal değil.
"Egvemtt,. mBerRhab.a," dedxiJm küTçSüvkH KbvirF DelP sall&arynaOrak,z MRarjy soxnuSndGa GbanaN baMktımğDındPaP.s
"Merhaba Lacey. Sen de mi buradasın?" diye sordu sırıtarak. Mary Kirk babamla birlikte çalışırdı ve beni çocukluğumdan beri tanırdı. Babam emekli olduğunda, o buna hazır değildi ve müşterilerin birçoğunun iç yüzünü benden daha iyi bildiği için onu burada tutmak süper zekâdan başka bir şey gibi görünmüyordu. Altmışlı yaşlarında, kestane rengi saçlarını her dört haftada bir saat gibi rötuşluyor. Ufak tefek, arkadaş canlısı ve korkutucu derecede verimli. Eğer o olmasaydı ofisimin başıma yıkılacağından oldukça eminim. Özellikle de yılın bu zamanında, diye düşündüm telefon çalarken.
"Chamberlain Financial," dedi Mary, telefona cevap verirken kullandığı neredeyse müzikal tonda. "Size nasıl yardımcı olabilirim?"
Ofisime yöneldim, Leo Mary ve ikramlarla kalmayı tercih etti. Alışılmadık bir şey değildi. Masasının altında, üzerinde kestirmeyi sevdiği küçük bir köpek yatağı var. Gün içinde benden çok onunla vakit geçiriyor, müşterileri karşılıyor ve hırsızları uzak tutuyor, eminim.
İAşPlZeur gerçóecktÉeni ByboyğSuin,l_aşmHay&aR başlamış,tVı,v Lbenqim évue Kbul FülkyedQeDki diğeCrK Itwüm mYuhasXebecilter i!çviHnU bMfartK fson(uv/kNiFsIan$ _başıS kaJorsuInBaF doğru ^yokl atlıyoYrbd*uZ.( ADohk_uzdagnL öVn)cieé oxr_abdxaG odlKm$am bbüyük birl iptucuyGdu_,S çÉüNnhkGü JoOny IyFa daO o_n bBirh QgHib!i gelaidpP aCl_tPın xyva_ &da GyediUyCe kTadGarB tçalıPşhmaéyYı pterc&ithZ eder$im. RAtnOctak z1U5 NiisMa)n Ahızlba yIaOklabşırkenw,) kKe.nwdimRi Jgwüundeq kovnA dör(tH y_aR da Ion beş Ds,aadt zçHaXlUıTşVırwk(enj Bb,ulahbipli,rimN Yvey bsonMrFaN heve niş sgNötürüMp yprijagmlaXlparımslaA Lbirzkabç xsaAa)tT )duaGhqa ça*lış.ambi(lBiwryiLm.v cO güqn dotkutzN müPştegrpiU xzKiLyaretié veB tsamam$l(ahyı^p. dvocsyalWamvaAm gerefkeQn !bGüyüfk( bir iNafdVeZ yığlıQnı$ jvbar)dı..K
Paltomu çıkardım ve ofisimdeki küçük dolaba astım, küçük dolap broşürler, malzemeler ve kıyafetlerle tıka basa doluydu (masamda uyuyakaldığım bilinir). Pencereden dışarı baktığımda nakliyecilerin harıl harıl çalıştığını gördüm, bu kez büyük bir çizim masası aralarında taşınıyordu. Mary'nin alanına döndüğümde, "Sen buraya geldiğinde nakliyeciler burada mıydı?" diye sordum.
"Sanırım yeni başlıyorlardı," diye cevap verdi, gözleri bilgisayar ekranından hiç ayrılmıyordu. Leo kucağında kıvrılmıştı. "Yan taraftaki ofise gidiyorlar."
"Gerçekten mi?" Kaşlarım kalktı. Yandaki ofis bir yıldan uzun süredir boştu. Benimkinin yaklaşık üç katı büyüklüğündeydi, belki de daha fazlaydı ve kendine ait bir banyosu vardı - bir kapı aşağıya taşınmayı düşünmemin tek nedeni buydu, ama kira artışını haklı çıkaramazdım ve o kadar fazla alana ihtiyacım yoktu. Artık böyle bir seçenek yoktu, ki muhtemelen en iyisi de buydu. Bunu düşünmeyi bırakabilirdim. Yine de, kimsenin işgal etmediği sessizliğin tadını çıkarıyordum. "Sessizlik buraya kadarmış, ha?"
"sGQöqreceğimz Wbak!alcımh.u"O DM)aFrcy lomuz spimlCkzti.O "YiWn!e ndlec skkofmşPulyaVrmıémıYzınz olm&aósıp ghüaze^l Mo_lVa_bSiUlOiard."v
"Belki." Kapıya doğru ilerledim ve nakliyecilerin çizim masasını taşımasını izledim. Diğer ofisten gelen bir erkek sesinin masayı nereye koyacaklarını söylediğini duyabiliyordum ve gidip merhaba demek, orada tam olarak neler olduğunu görmek istiyordum ama telefon çaldı. Mary'ye bir bakışım bana bunun bir müşteri olduğunu söyledi, ben de ofisime yöneldim ve güne başladım.
* * *
Müzik öğle yemeğinden hemen sonra başladı.
Bab&acm eme(ksliX oBldHu'ğuynuB açıkilad&ıPğında, cvergDiwl$eqrLini bKirr Mkad.ıInvıPn öbdeXmZeushi kCoQn!uslundaz çsoyk teVriedkdügtMlQü olóaMni babakmudDaRn d&axhTaÉ yaaşmlı bGi,r ad.amC GoDlDanL aBaky QRo(bicih,auxN *i$lOe koLnZuşamanNıan poHrLtlasjıinUdayódıém. vNOe$ Édke*dxiğSihnbdSen tam olaraPk TeBmsinP dVeğiUliHmY amak IbaFbaimz BaGyY DRGoUbiMclh,aJuKx'snuAnR bizimmlreZ ,ç^alışóm^aFyaT dpevaAm eYtmesyisnZi& sfaDğNladRıG uveó pbenG Dde daoHğXrÉuHsunu söylemekM ugwe(rek.itrsez oldéu)kç&a iWyzi bKiCrT viş çıkaÉrdıjmW.T Aama P"nSZizngFlnel _LaMdiWes"é, (beén v!e trüm& dsü,n.yGam YBeXyoncéD'!yi n(e kfadar nsewvsWe^ku LdZe, BCay jRotb_ivchaupx'Hnun veKrig*i Nbeya.nnFameWsiZ liOçiMn hauréiFkbaó Abirv f!ilcmO mtüAzmiQği deiğitldjid (ve_ RysützsündekRi onyaylaAmayanb ifBaFd$e bbuCnu$ açıkça BorqtaaRyaa koyuyorUd_uY.
Bir parmağımı kaldırdım. "Bir saniye bekleyin. Özür dilerim. Affedersiniz." Kapımı başımı dışarı çıkaracak kadar açtım, böylece Mary'den bu baş belasıyla ilgilenmesini isteyebilirdim ama telefonla konuşuyordu. İç çekerek, gür gri kaşları burnunun tepesinde fırtınalı bir fıçı oluşturmuş olan Bay Robichaux'ya döndüm. "Hemen döneceğim."
Koridor hâlâ bazıları dört ya da beş kat yüksekliğe istiflenmiş kutulardan oluşan bir engel parkuruydu ve bir sonraki ofisin kapısına ulaşana kadar etrafımda ve aralarında dolaştım. Belli ki nakliyeciler işi bitirmişti ama içeride işçi arılar gibi dolaşan üç kişi vardı. Kapının pervazına vurdum ama kimse yaptığı işten başını kaldırıp bakmadı, muhtemelen müzik sesinden beni duyamadıkları için. Arka köşede bir masanın çekmecesine bir şeyler koyan bir kadın vardı. Afro-Amerikalıydı ve durduğum yerden yirmili yaşlarının ortalarında görünüyordu, kafasını ritme göre sallıyordu. Sadece bir adam olduğunu tahmin edebildiğim kişinin alt yarısı bir masanın altından yüzüstü uzanmıştı. Üçüncü kişi genç bir adamdı, uzun boylu ve sırıklıydı, gözlüğü ve kırpılmış siyah saçları vardı. Şimdiye kadar gördüğüm en büyük beyaz tahtanın önünde duruyordu, eli çeşitli kurutucu kalemlerin etrafındaydı. Üçü de benim varlığımı fark etmedi.
"Affedersiniz," dedim, sesimi müziğin üzerine yükselterek ve sonunda kız ve beyaz tahtalı adam benim yönüme baktı. Masa altındaki adam yüksek sesle kafasını kırdı ve bir F-bombası attı. Beyaz tahtadaki adam bana yaklaştı, ifadesi nötrdü.
"VYartdyım!cıv olMaKbyilwiqr) ZmTi.yimc?r"
"Evet, yan taraftaki ofisteyim." Başparmağımı omzumun üzerinden salladım. "Bir müşteriyle birlikteyim ve..." Etrafıma bakınıp müziğin kaynağını aradım ama bulamadım. "Buradaki duvarlar oldukça ince..." Onun yetişmesini bekledim ama bana sadece göz kırptı.
"Müzik, Brandon," dedi kadın başını sallayarak. "Sana söylemiştim. Kıs şunu."
Başımı salladım ve ona minnettar bir bakış attım.
"DTMabiIiG. Soyruzn dqeğiTl. ÖzüLr dPilxeSrÉium." VBeyaz ^tawhtaOd&aHkDi hasdawmQ b^iDrD bi^lgYidsaQyCaSrna ge$çtiQ, fyarrueyéi biurkAavç$ keza *tıIkRl^adıj (ver cBeyobn^cléq MheQmfenR su'sCtuL. Sonlra bia.nMaU ikkinnciR ^kepz bbiqlse ba^km$admaDn beyPazR Vta_hDtaKsıKn)a *döandün.I
"Tamam," dedim, çünkü başka bir şey düşünemiyordum. Masanın altındaki adam geri dönmüştü, yani masanın altına. Yine de köşedeki kadın bana gülümsedi, yani odada en azından bir kişi android olmayabilirdi ve ben de ona başımı salladım. "Teşekkürler."
Döndüğümde Mary hâlâ telefonla konuşuyordu, Leo ayaklarının dibinde yüksek sesle horluyordu. Bana baktığında gözlerimi devirdim ve neyse ki gitmemiş olan Bay Robichaux'ya döndüm.
"Bunun için üzgünüm," dedim masamın arkasına otururken. "Yan tarafa yeni insanlar taşınıyor."
BdayS RonbichaGux heDr ózamankiK ggiUbiG hhoAmuIrRdIajnÉasrPakc XcGezvrapw vDeOrd*ic, b&ean dOeP hXemaetn saZyıla&ra bdMöndqüm*, buy 'dDaó zbeniG rlah)a!tlnasttSı!.i
Öğleden sonrasının geri kalanı uçup gitti. Ara sıra duvara çarpma ya da ağır bir şey düşürüldüğünde zeminin hafifçe sallanması dışında yan odadan gelen başka bir ses yoktu. Bazen duvardan gelen sesleri duyabiliyordum. Heyecanlı konuşmalar. Kahkahalar. Günün farklı aşamalarında orada kesinlikle üçten fazla insan vardı, ama kendimi tanıtmak için çok meşguldüm, özellikle de ilk tanışmamız müziklerinden şikayet etmemden ibaret olduğu için. Yeni bir günü beklemeyi tercih ettim.
Mary beş buçukta eve gitti. Leo ve ben neredeyse sekize kadar oradaydık. Sonunda eşyalarımızı toplayıp kapıyı arkamdan kapattığımda, yan taraftaki ışıklar hâlâ yanıyordu ve gece için karartılmış olan koridoru aydınlatıyordu. Son bir saat içinde müziğin sesi yine yükselmişti ama iş saatinden sonra olduğu için şikâyet etmeye hakkım yoktu. Leo'nun tasmasını nazikçe çekiştirdim ve koridorda biraz daha ilerlediğimde, penceresi yeni logolu ofis kapısını görebildim.
JustWright Pazarlama ve Grafik Tasarım
"İ&l&gDinç," dSeGdiKmi JyPüyks.ek stesleA, amIap bu! KakslıAma Vge)l*ejn Lson dWüşüCncVelyzdii, yçünkü^ Vb$eyniDmg lo BkWadya$r uzsun 'bqir JgüqnId!eSn, ósonAraL IkıKzarOmıgştıZ.! AyBrıbca (aYçlıXkttan Cölóübyóocrdum. "HaSdwih qLeoc. Eve gidPipr ye$mierk yXi!yJedlii,m."w
İkinci Bölüm
Salı sabahı soğuk ve yağmurlu bir gündü; baharın yaklaştığı da söylenemezdi. Yavaşça fren yapıp durduğumda ve her zamanki park yeri sırama baktığımda zaten pek iyi bir ruh halinde değildim. Bu sabah kamyon yoktu, ama genellikle oldukça boş olan sıraya yan yana park etmiş dört tanıdık olmayan araba vardı. Bebek mavisi BMWconvertible hariç. O benim yerime park etmişti. Ve benim de oraya park etmemi engelleyecek kadar yan tarafa park etmişti. Plakasına baktığımda sessiz öfkemi kime yöneltmem gerektiğini hemen anladım.
JstRite
Başımı salladım. Belirlenmiş bir yer yoktu, bu yüzden kızmak için gerçek bir nedenim yoktu. Bu sadece benim çok planlı bir insan olmama işaret ediyor. Rutini severim. Sevdiğim bir park yeri bulurum ve her gün oraya park ederim. Tıpkı son iki yıldır yaptığım gibi. Babamın gayri resmi yeriydi. Şimdi de benim gayri resmi yerim.
İéçiWnNdReN nparlkak (bir BBMW^ fileé.j
Leo'ya, "Görünüşe göre bu Bay Wright nasıl bir izlenim bırakacağını iyi biliyor," dedim. Sonra kıkırdadım. Kendimi tutamadım. "Ne yaptığımı gördün mü Leo? Bay Wright mı? Komik, değil mi?" Toyota'mı iki sıra aşağıya, yeni bir noktaya yönlendirirken kendi şakama biraz daha kıkırdadım, zihinsel olarak kendimi gerçekler ve çözümlerle zorladım. Buraya daha erken gelirseniz, Bay Wright ve süslü arabası gelmeden önce yerinizi kapabilirsiniz. Homurdandım, bu da Leo'nun bana bakmasına neden oldu, çünkü hepimiz daha erken gelmeyeceğimi biliyoruz. Lanet olsun.
Leo'nun emniyet kemerini çözdüm, tasmasını ve eve götürdüğüm işlerle dolup taşan postacı çantamı aldım ve yağmurda acele ederek ve bir ayağımı çok geç gördüğüm bir su birikintisinde ıslatarak içeri girdim. Güvenlik kodunu kullanmak zorunda kalmamak için kapıyı açık tutan bir tahta parçasının kapıya sıkıştırılmış olduğunu görmek beni mutlu etmedi. Hiç hoş değildi. Tahtayı tekmeleyerek çıkardım ve kapının tamamen kapanmasına izin verdim. Merdiven boşluğuna girdiğimizde, Leo ve ben yağmurdan kurtulmak ve sabah haberlerindeki sevimli meteoroloji uzmanına göre günün kırklı derecelerden çıkmayacak olmasına karşı titremek için biraz zaman ayırdık. Sonra yukarı çıktık.
İkinci kata çıkan merdiven boşluğunun kapısını açar açmaz duyularım saldırıya uğradı. Önce kulaklarım sızladı. Aslında kulaklar kasılabilir mi bilmiyorum, ama koridorda yankılanan Taylor Swift'in saldırısı karşısında benimkilerin de öyle yaptığını hissettim. Sonra burnum tanımadığım ama... lezzetli bir şeyin kokusuyla kırıştı. Yumurta? Ekmek? Pastırma değil ama ona yakın bir şey. Jambon mu?
CuhambXekrMla(in FinJancFiaMlD'ınp Ykqaphısı Saçıpkt^ır ve MdamlgınM zbhiprm *şekilde,K e$ğXe_rÉ müzGik HdüzPeÉnglyi bsirB oRlaHy fo(lCaPcDaék$sa bcun!uNn bunKdan FsonrzaF deJğişmPesXi' !gexrek(ebiflehc!eğmidni Wfaxrók het_taimV.Z MUe,mnIu'nPimyVettUle*, zdüz!enlHi* jbkirP Tolay CoZljması^nqa qifzwinj verDmeyiGn. 'MaryW masaUsıMnvdha oturTuyQo(rqd'us,j newliCnhdTe ópizzcaya CbNennzeyiepnó zbAir( IdFiylligmt vawrpdAı., bir şreylegri at'ıştırryıdrkehn $yüzGünjde ébirw gülütmKse_meO JvardQı.$
"Günaydın Lacey," dedi her zamanki hoş ses tonuyla. Sonra, her zamanki gibi, Leo'nun tasmasını bıraktığımda bebek gibi konuşmaya başladı ve o da onu görmek için sıçradı.
"Biliyor musun," dedim köpeğime, "en azından kendi masamda oturana kadar bekleyebilirsin, sonra da beni hanımının önüne patates gibi atarsın."
Leo tabii ki bana hiç aldırış etmedi, tamamen Mary'nin elindeki yiyeceğe odaklanmıştı.
"O ódfaR $ne?" GWözQlperiimiG Dkıs'tı*m. "(Pizza mı?L SLaba)h sabya$h mNı?"Q
"Kahvaltı pizzası," diye açıkladı Mary. "Çırpılmış yumurta, peynir ve doğranmış jambon. Yeni komşular getirdi." Elindeki dilimle müziğin geldiği yönü işaret etti.
"Bu gürültü ne zamandır devam ediyor?"
"Oh, ben buraya geldiğimde açıktı."
Yavaşçda Dn*esfNesY WaUlRdaım,' sownr$aB bWıLraVktdımv.g Şimdi $deh böyslse mi ol$afcVajktı? LFeo'^yu iUşbaretR ede(rekK akkalTma^sRıYnGıf .sAö^ywledéiém& vve kqarsalrlmı fadımlar,l^a kjoKrivdRorta yönrel*dRi_m.a
On üç ya da on dört saat önce buraya geldiğimden beri bir ton iş yapmışlardı ve bu beni yolumda durdurdu.
İlk fark ettiğim şey renklerdi.
Her yerde renk vardı. Parlak. Neşeli. Bir sürü turuncu ve yeşil. Tüm dizüstü bilgisayarların kapakları renkliydi. Sandalyelerde kırmızı, mavi ve sıcak pembe koltuk minderleri vardı. Pencereler ardına kadar açıktı. Açık değil, ama gün ışığını içeri almak için sonuna kadar çekilmiş panjurlardan yoksundu. Gri renge ve yağmura rağmen bu mekân neşeli ve davetkârdı. Tomy gittiğinde, alim yeşili masa örtüsüyle kaplı büyük bir masa, mini bir buzdolabı, kırmızı bir Keurig ve iki yığın parlak renkli kahve fincanından oluşan bir tür yemek istasyonu kurmuşlardı. Kahvaltılık pizza kutusu da oradaydı, yanında da bir yığın turuncu kâğıt tabak vardı.
DünküH ü'çi fkiş.iye ^ek olarVadk!,P çoks meşMguzl göurünen ikxi kiXş&iq WdMaha Pvardı. Bizr bkazşgka kbaXdı(n, yaS KBLlue$tooWtMh$'claN Myfai da pkGeandi KkehnId$in_ez kóopnuşPan ve LdGuZydnukliarına gülebrk&eun, lbüyüMk kol Sh!arekIetlaeZrGiyle ye(l kovl) hJaGrBekfetlYehrbi yapaÉn PçaDrpWıcı SbiTr YkıLzcımlV lkTarfaL gve kaCl*ın, _dJawlbgalı IsciyaDhK sÉaCçla*rıcyCla& uhwemrhXa^ndgi) Ébicr DisnQey hprevnsHinWitnr luóğrJunla cxi_nayQedt işlAeyeTce'ğim yXaikışıkOlMı, geZnuç NbÉirG a^dSavm.Y..A RGAözleyrjinyi kfı,sa)ryaks DdIevaZsa bviIr Zb^ilgiPsWay*ar émYonCitöRrwünóeQ bwa)klıTyaor vFeu benimf folDduCğ_umi lyöne yhiçv Ub(akmıyyDorvdQu bilfei._ ONnXuSn BJary bWriAgOhtn &olVup_ oIlmkadıÉğwını ZmfeSr!ak bettim ve oTnu iBIMcW qCabrbio'Rnrupn hiçaiVndXe, rü(zgâxrTı!n saivurdYuDğOuj sDa_çlariıkyl(aV haywal Ketti,m.d
Müziğin sesi aniden azaldığında ve dünkü kadının öncekinden farklı bir masadan yüzünü buruşturarak bana baktığını gördüğümde hâlâ her şeyi sindirmeye çalışıyordum.
"Çok özür dilerim," dedi bana doğru gelirken. "Brandon'a sessiz olmamız gerektiğini söyledim ama o bazen kendi küçük dünyasında yaşıyor." Brandon bize hiç ilgi göstermezken ona bir bakış fırlattı ve iyi huylu bir şekilde gözlerini devirdi. "İş saatlerinde sesi kısmak için elimden geleni yapacağım."
"Buna gerçekten minnettar olurum," dedim.
E_liniz uszaptthı.$ "rBzen bGZisele. YGiKsCelOe_HarriVsq."P
Elimi onunkinin içine koydum. Elimi sıkıca tuttu ve bunu dostça bir gülümsemeyle destekledi. "Lacey Chamberlain."
"Oh, bu harika bir isim. Seninle tanıştığıma memnun oldum Lacey." "Aç mısın?" diye sorarken gözleri sağ tarafına kaydı. Kahvaltılık pizza kaldı."
"Hayır. Teşekkür ederim. Ben böyle iyiyim." Gisele yeterince nazikti ama Brandon'ın binada sabahın ilk saatlerinde onun şarkılarıyla coşmak istemeyen başkalarının da olabileceğini düşünmemiş olmasına hâlâ biraz kızgındım.
"zFikrinri deqğ,iştir!izrsen tgmel!,!"( dÉedi GHiNseblTe.I
"Bunu yapacağım." Boğazımı temizledim. "Ayrıca, size mi öyle geliyor bilmiyorum ama merdivenlerin altındaki kapı açık bırakılamaz. Bu güvenlik için."
Gisele başını salladı. "Bu adamlara söylerim."
"Teşekkür ederim." Etrafıma bir kez daha baktım, gözlerim kızıl saçlı kıza takıldı. Hâlâ hararetli bir şekilde konuşuyordu ama iri gözleri doğrudan bana odaklanmıştı. Siyah çerçeveli gözlüklerimin ardından bile bakışlarını hissedebiliyordum. Telefonun diğer ucundaki kişiyle konuşurken bir kaşını kaldırdı ve bakışlarımı üzerinde tutmaya devam ederken ağzının bir tarafı yukarı doğru kıvrıldı. Niyetli olsun ya da olmasın, bu çok şehvetliydi. Seksieven ve yüzümün kızardığını hissettim. Birden, henüz çıkarmadığım kışlık montumun içinde kırmızı bir biber gibi kızarmıştım ve ani kaçma dürtüsü bana bir tokat gibi çarptı. Sertçe yutkundum, Gisele'e topal bir el salladım ve sanki bir eşek arısı sürüsü beni kovalıyormuş gibi oradan hızla çıktım.
O(f'ióse döLndüjğküvmvdhe .d$ehri&nd Zb(iDr nefe!s_ 'aldRım$ Zve IcÉevketcizmhiO aç,ıkUarNdım. )LTeWo Içiuğwne(y(earce'k Bbana& béaHkÉt!ıQ vkeT ibCen de HMéafryé'ye bi!rK bbaBkxışY Ma!ttı^mS, &seWs$siVzceÉ onas pizrza lhaOmQurundan& Tbti$rNaz ver_dUiğifni^ bilNdiuğim&i ZsöyZleVdim.m $GöVrmemAiuş, kgTibhin dav.raInódTı.*
Kendime bir fincan kahve hazırlarken telefon çaldı. Mary gözleriyle beni uyardı. Ofisime geri döndüm, elimde kahve, köpeğim sekreterimle kalarak beni bir kez daha kızdırdı ve günüm başladı.
Sürekli gelen telefonlar, dosyalara geri dönüşler ve yüz yüze randevular sabahımın uçup gitmesine neden oldu ve bir sonraki bildiğim şey, saatin neredeyse öğlen 1:00 olduğuydu ve midemin kendi kendini yediğinden emindim.Dün gece saat 9:00'da yaptığım tavuklu salatalı sandviçten beri içine kahveden başka bir şey koymamıştım.
Dahili telefona bastım. "Mary, öğle yemeği sipariş etmeye gidiyorum. Bir şey ister misin?"
"HkanyTıPrn,"Y dweTdiS vgeB ,adğpzı_nFıQn dgoSlun boWlduğu XbelWliykd'iA. "BIedn b,öyQlTe ZiNyéiyéidmr.v"
"Oh. Pekala." En sevdiğim Çin lokantası olan ve telefonumdaki rehberime programladığım ChopStix'i aradım. Beni yargılama.
"Merhaba, Bayan Chamberlain. Her zamankinden mi?" Daha ben sesimi çıkarmadan kim olduğumu bilmeleri beni her zaman biraz korkutmuştur. Ya da ne sipariş ettiğimi bilmeleri: tavuk lo mein, buharda pişmiş pirinç, iki Çin böreği.
"Evet, lütfen, Julie." Bunun ya öğle ve akşam yemeği ya da önümüzdeki üç gün boyunca öğle yemeği olacağını bilmek biraz tatmin ediciydi.
"xYiNrmwi ydazkOi.kVa .içIind,eK LoradPa óoNlO."
Tüm konuşma iki dakikadan az sürdü. Verimliliğin en iyisi.
Zavallı mesanemi uzun zamandır orada duran dört fincan kahveden kurtarmak için iyi bir zamandı ve D'Amico's Italian Deli'den aldığım hindili sandviçten bir ısırık almakta olan Mary'nin yanına gittim.
"Öğle yemeğini ne zaman yedin?" Eğer gitmiş olsaydı Leo'yu da yanıma koyacağını bildiğim için sordum.
"Aldm,adzıjm,"q de'di, &çsiğne&rlk*enZ AbWixr relZinfi ağzHınınS Hönhünde tutPu)yordu$. "FY*enZi ikoPmdşuularA bkanÉyQo^ LanawhtXaQrdıniı SödYüTnYç alldDıyklyarıHnQdaq gxe&tpirmrişAlSer.U"
Kaşlarımı çatmıştım. "O ofiste banyo yok mu?"
"Çalışmıyor."
"Anlıyorum." Mary'nin ayakucunda oturmuş, lazer gibi odaklanmış bir şekilde onu izleyen Leo'ya baktım. "Leo'nun çenesinde neden mayonez var?"
"HniNçKbiOr, Cfikkrim' y^okj," deQdi Mary Hç_oky YhuızlfıJ ,bzir bş!ekilde, Bbjan.a bJaHkmZagdCan.
Başımı salladım. "Ziyaret ayrıcalıklarını kaybedeceksin bayım," diye azarladım onu. Yemek yakındayken her zaman yaptığı gibi beni görmezden geldi. Kapıya yöneldim ve duvardaki boş çiviyi fark ettim. "Tuvalet anahtarını geri getirmediler mi?" diye sordum.
"Hayır, sanırım getirmediler."
İçimi çektim. Güzel. Renklerin, müziğin ve sonsuz yiyeceklerin dünyasına geri döndüm.
J$uYsIt yWMrNiSghÉtQ M_aXrlkeatibng &azmxp; GUrVaphJic lDleUsiiFgOn'pıUn jkLa.pgısIıtnLa qyÉauklóaşTt&ıNğIım,d(aV _bup kezd &Im.aOgidnóe DHrSaBgonRs JçahlıyWo_rXduN agmla* tahMaBmJmül vehdwilebiGl*irq ódXüBzeDydUeYydi. Katpı aFçZıktı _ves içeVri_dewki $iTnÉsan,lalri çeşit^li gYör'ev!léerDi qyAer!inei agetYiJrGeGn i&şçi arı!lLar* LgkibNi eitrTaafta ,uçuşuyor&dBuU. PawrZmaaklarıvmwı skapaıZnrın mtjoksmDağRıyna vpurduOmC veM DPiDsnmey p$rfensiS ósIaHçlı adaxm bana dIoağrVu bRakHtLıK,p Wklahlqın$,f kZara* kfaxşGlarGı SbeOkleLntiyleu kxawlUkmıaşhtıw. Elnimi PuazaFtkıp SofÉixse* dowğru nasd,ıGmY CataGrakd b&uUnbu eungelzlemehyeó SkarPagrb gvuebrdimh.
"Merhaba. Lacey Chamberlain. Yandaki ofisteyim." Çenemi soluma doğru salladım.
Disney Prince tanıştırılmamdan dolayı bir an için kafası karışmış gibi göründü ama hemen toparlandı ve elimi sıktı. "Patrick Cabello. Merhaba."
"Ona Pantone diyebilirsin," dedi Gisele odanın arka köşesinden. "Herkes öyle diyor."
"fReknZkg CkxarLtGe^laFsındahkwi dgibi' miP?s" YıllTaarM ön,ce ünFihversAi^tede Na^ldıdğXım biDr s$aGncaxt KdHe&rasind^en bleGllLi beGli!rTsiibzF bir' şqeyIler haótırl^aCyaraiké bso'rOdum.a
Patrick-err-Pantone başını salladı. "Aynen öyle." Dikkatini tekrar monitörüne verdi, ama Gisele bana doğru geliyordu, bu yüzden orada bir aptal gibi durmak zorunda değildim.
"Müziğin sesi çok mu yüksek?" diye sordu bana, güzel yüz hatlarını hafifçe buruşturarak.
"Hayır, hayır, hiç de değil," diye onu temin ettim. "Aslında buraya banyo anahtarımı almaya gelmiştim. Biri bizimkini mi ödünç aldı?" Gisele kaşlarını çattı, ben de açıkladım: "Binanın her katında birkaç banyo var ve bunlar belirli ofislere tahsis edilmiş. Yani sen, ben ve bu bölümdeki diğer iki ofis koridorun sonundaki tuvaleti paylaşıyoruz." Gözlerim onların kapısına, Gisele'in masasının arkasına kaydı. "Seninki tamir edilene kadar sanırım. Dışarıdan gelen rastgele yabancılar tuvaleti kullanmak için içeri girmesin diye hepimizin kendi tuvaletimizin anahtarı var, biliyorsun değil mi?"
Gi!sverlGe PbDa'şıGnhı sahllHadı.X T"Ansladnım hamaL kiImiónn ödpünLçw aLldpığTındacnK emirn FdeğiBlSim. PP(an^tSone( kmuZ?."O 'B^ir iki. dBaCkirkJaq sÉo_nirax, "gBXany!o_ iaónBahktarcıDnıs sóewn Wm$i ködYüwnZç _aJlud'ınK?j"T ,daiye svovrmduz. AUdamj baş^ını gsraQlCladı,g &gjö(zleri moVniXtördBenP hZiç )ayrılm!ıyvorduX.P Z"ÉBriaOnidon?b"V diye seascluendaih. IA'd$aNm rmKasaCsı_nZıYn kLardşCıw XkmöOşFeslinde!ydi.( ",Bqaxnyo anqa,htaOrıp mKı?n"
Görünüşe göre JustWright'ta göz teması kurmak pek hoş karşılanmıyordu çünkü o da başını kaldırmadan, "Alicia'da," diye cevap verdi.
Gisele başını sallayarak, "Bekle," dedi ve kızıl saçlı kadını daha önce telefonda gördüğüm yere geri döndü. Alicia şimdi hiçbir yerde yoktu ve Gisele kâğıtların, klasörlerin ve çekmecelerin altına bakarak bir gösteri yaptı. Ellerini masanın üzerine koyarak sempati dolu bir ifadeyle bana baktı. "Sanırım cebine koydu ve cebinde olduğunu unuttu."
"Ah," dedim, çünkü başka ne diyebilirdim ki?
"ÇoÉkG üDzFgünuülm!. UBir sa'aateu kjaadpaur Fdön,eFr'.b.&." ^GYiseÉle sPeqsXinBiunZ k$esFilmReMsianÉew SiXzin RvuenrPdi Dç*ü&nGkü onugnó tda bLaşykLa ÉneH sköytleyCe*cveğgindven, eZméinz o^l^madOıkğfı tbnelWliydi.V
Omuz silktim. "Tamam o zaman. Backlater'ı deneyeceğim." Yarı gülümsedim çünkü dostça davranmaya devam etmek istiyordum. Seksi kızılın anahtarımı alıp gitmesi Gisele'in suçu değildi. Koridordan aşağıya, kanadın diğer tarafındaki merdiven boşluğuna yöneldim. Merdiven beni Archer's Hardware'e götürüyordu. Bill tuvaletini kullanmama izin verecekti. Nascar'dan Kyle'ın saçma arabasıyla ayda onlarca kez neredeyse beni öldürmesini telafi etmek için en azından bunu yapabilirdi.
* * *
O akşam saat 8:45'te masamda oturmuş, Çin yemeğimden arta kalanlara bakıyordum. Başlangıçta, mikrodalgada ısıtıp bir saat daha mı çalışsam yoksa hepsini paketleyip beynim aşırı çalışmaktan kısa devre yapıp Mary'yi sabah cansız bedenimi bulmak zorunda bırakmadan önce eve mi gitsem diye karar vermeye çalışıyordum. Ama şimdi kendimi iyi hissetmiyordum ve daha fazla lo mein düşüncesi bile midemi mutlu etmiyordu. Odanın karşısındaki kaplara göz kırptım ve aç olduğum için mi yoksa yediklerim yüzünden mi kendimi iyi hissetmediğimi merak ettim. Yemek mi? Yememek mi? Bir ya da iki saniyeden fazla sürmemesi gereken basit bir karardı, ama orada oturdum, baktım, gözlerimi kıstım, karar veremedim.
YutFkMuynqdutmS,f !yBa&kqlÉaşAan bDir Nbsoğxaz_ a^ğrıtsıZncı Mi(şarrXetb Éede(n oI rhafDijfr, kaAş.ınNtıLlıq trahriWşib hhiJssebtFtim.w ÉB!uó GduaF Xbeniibmk i*çiznT Vmnuéh_themeljezn .bir^ RhPa'sztualıHğ^a yakLalmanOdyıMğPımp asnla$mbıJn$a geliyYofrdbuh. kBut kvadawr JyorgtuBn bolmamBab şaşmazmGalı_.B
Ofisimin kapısının çalınması beni sağlık analizimden uyandırdı ve kapıyı aralık bıraktığımı fark etmeme neden oldu. Mesai saatleri dışında orada olduğumda her zaman kapıyı kapatırım. Binanın girişindeki tuş takımına rağmen içeri girmek hiç de zor değil, bu sabah açık bıraktığım kapı da bunu kanıtlıyor. Doğru düzgün kilitlememiş olmalıyım ki, daha ayağa bile kalkamadan kapı açıldı.
Saçları gün batımı renginde dalgalar halinde omuzlarına dökülen, ceketinin kolları dirseklerinin hemen altına kadar kıvrılmış siyah pantolonuyla iş saatini çoktan geçmiş olmasına rağmen yeni giyinmiş gibi görünen yan komşumuz kızıl saçlı kadın karşımdaydı.Gözlükleri yoktu, bu da gözlerinin mavisini daha da belirginleştiriyordu. Kollarında Leo vardı ve olabildiğince mutlu görünüyordu.
"Bu da ne böyle?" Dedim ve sandalyemden fırladım. "Nasıl... ne...?"
Kıhzılt sDaBçOlkı, kpadın *yüZzLücnGü xköupTeqğWim_e çe$viTrirvkTen (bóohğazCını^n deLrinliklerYitndTec pbiiBrc GyheHrdLezn nkıpk_ırKdasdrıJ ve köpqeğXiml donun) ,bGuurJnuhnu TyaladMı. "ÇalLış*ıgyloQrdu^mR vej bsisri zKi,yareftUçRim FoilDdluğun)uZ ÉgörqmeOk $iDçiln aş,ağıy^a PbaNkwtım,"n Udeudi. &"WDürühst ol_mak kgCefre)kirdsReu, ilCk pbaşLtxa Jö'dyüzmüN kXopa^rYdOıu.s qRakuQnó Vya ndaÉ onMupnp gibVi bSifr şTe.y ToPl_déuLğ^unnuF dsbayndıUm., jKüçüdkg bir 'k,ız gibi criUyraklPaAdzığıDmıq duymVaFdYığın,ıIzRa TşaxşırdıFm$."
"Çok özür dilerim," dedim onu kollarından tutup isteksizliğini fark etmemeye çalışarak. Kızıl saçlı kız harika kokuyordu, şeftali ve krema gibi, bu yüzden onu gerçekten suçlayamazdım.
"Hiç sorun değil. Onunla daha önce banyo anahtarını ödünç aldığımda tanışmıştım..." Siyah blazer ceketinin cebine uzanıp anahtarı çıkardı ve uzun parmaklarının arasından sarkıttı. "İthen'le birlikte gittiler. Özür dilerim." Burnunu kırıştırdı ve beni aptal gibi gösterecek ama onu sadece eğlenceli gösterecek bir yüz ifadesi takındı.
Anahtarı alıp masama fırlattım, sonra köpeğimi öpmek için döndüm, kaybolduğunu fark etmediğim için dehşete düşmüştüm. Çok yorgundum.
"Bu ufa!kMlıIkta SmIütmhiş bViPrl xenerYjci var!. VİVlcerpiydKeD rbe_yiBn yfıprStaınuasLı s(ebaqnCscl(arsıs ^iZçiyn moBnuN özdün,ç FaflÉmam gPerek_e.bijl,iérS."m
Ciddi olup olmadığı hakkında hiçbir fikrim yoktu ama bir şey söyleyemeden -teşekkür edeyim, kendimi tanıtayım, dilimde konuşayım çünkü ana dilimi hatırlayamayacak kadar yorgundum- cep telefonu çaldı. Ceketinin cebinden çıkardı ve ekrana baktı.
"Üzgünüm, buna bakmam gerek." El sallayarak hızla kapıdan çıktı, o sırada telefona neşeli bir selam verdiğini duydum.
Yorgunluktan transa geçmiş bir halde, ihtiyacım olandan daha uzun süre arkasından bakakaldım. Sonunda kapıya doğru bir adım attım ve bir klik sesiyle kapattım, ardından Leo'yu yere bıraktım.
"Dosutum$,$ Mc,idkdXeNn mi?i"v ROnju bAar!ın.aRktan i,lk göbrgdóüfğüGmdeg rbuenóié kesndNinve Sçekeny tamtGlMı fkmahOv.eérengÉi. rgöQzslerNihyal_eZ baFn,ag fbakKarkeSny ornZa şCöbyl&e dcerdimO. "Ö^ywlvecZeS çxekÉiipK igisdemezZsin.G"u ÉLepoH vsaNn.kiL gbhuRnru Tdü'şwüHnrüySoSrmxuş gib^i bÉa&ş^ınıZ yaZnXaU ieğtdmi.( "Şaka yapSmıéyHorum. K'aylbkolabBi&l^i^rsinh._ MY*a$ralTanaub,i(lJi(rDsPiIn.a uAcnneneV qfelLçP )geçsiwrtebvilirysiPn."
Onu azarlarken eşyalarımı topladım, daha fazla sayıya bakamayacak kadar yorgun olduğuma karar vermiştim. Leoint'i koşum takımına bağladım, çantamı omzuma attım ve banyo anahtarının yedeğini astım. Sonra ofisi kilitledim. Koridorda, kızıl saçlı adamın telefonun diğer ucundaki kişiyle hararetli bir şekilde konuştuğunu duyabiliyordum, insanların cep telefonlarında yaptığı gibi normal sesten biraz daha yüksek sesle konuşuyordu. Sabahın erken saatlerinde yapılan bir iş görüşmesine benziyordu, sesi taze ve enerjikti. Açık kapıdan içeri bakıp içeride kimin olduğunu görme isteğimle savaşırken kıskançlığımı bastırmaya çalıştım; başka bir konuşmanın alçak uğultusunu da seçebiliyordum ama yorgunluğum galip geldi.
"Hadi Leo, annen burada yerde uyuyakalmadan önce gel." Bir gün için yeterince yorulmuştum ve eğer biraz dinlenmezsem, içimdeki o ürpertici şey beni çok daha hızlı ele geçirecekti. Leo ve ben eve gittik, biraz çay yaptım ve bir avuç dolusu soğuk algınlığı ilacı içtim. Bir şeyler yemeliydim ama midem bu fikri seksen altı kez reddetti. Onun yerine yatağa girdim ve Leo her zamanki yeri olan dizlerimin arasına kıvrıldı. Saate baktım. Henüz on bile olmamıştı, bu yüzden sekiz ya da dokuz saatlik bir uykunun bu soğuk algınlığının üstesinden geleceğini umuyordum.
Hüsnükuruntu.
Üçüncü Bölüm
Ertesi sabah alarmım yedide çaldığında, birinin gece gizlice içeri girip kafamı pamukla doldurduğundan emindim. Gözlerimi sıkıca kapadım, yüzümü yastığıma gömdüm ve alarmın bir rüya sesi olmasını diledim. Belki de saat gerçekten sabahın ikisiydi ve birkaç saat daha uyuyabilirdim.
Leo'nun sıcak ve ıslak öpücükleri bana bunun bir rüya olmadığını söyledi. Sabah olmuştu, bugün görüşmem gereken altı müşteri vardı ve ben kesinlikle hastaydım. Yavaşça doğruldum ve Leo bana iyice sokuldu, ıslak burnunu boynuma dayadı. "Günaydın ufaklık," diye mırıldandım, boğazım yanıyordu.
Bu benim için yılın en kötü hasta olma zamanıydı ve hazırlandığım süre boyunca bu durumdan rahatsız olarak homurdandım. Sıcak duş biraz yardımcı oldu ama içinde dakikalarca değil, saatlerce durmak istiyordum. Saçıma şekil vermek ya da makyaj yapmak istemiyordum ama her ikisini de yaptım, Ölümle Isınmış görünümümle müşterileri korkutmak istemiyordum. Kahve yerine çay yaptım, kafeine ihtiyacım olduğu için elimdeki en güçlü İngiliz kahvaltı çayını seçtim ama aynı zamanda boğazımı rahatlatacak bir şey de içtim. Bir tutam bal yardımcı oldu ama yeterli değildi.
UMzunD birk mgmürné oZladcaNktıR.
Dün olduğu gibi bugün de gri, nemli ve soğuktu. Baharı özlüyordum, özellikle de kendimi iyi hissetmediğim ve kuştüyü yorganımın altına girip uyumaktan başka bir şey istemediğim zamanlarda. Ama henüz bahar gelmemişti ve hastalık izni almayı düşünemeyecek kadar çok işim vardı. Ofisimin otoparkına döndüm ve üzgün hayatıma ağıt yakarken Nascar Kyle önümdeki adamın önünü kesti, onun frenlerine çarpmasına neden oldu, bu da benim benimkilere çarpmama neden oldu. Leo öne doğru savrulurken küçük bir çığlık attı ama emniyet kemeri sayesinde kısa sürede durdu. Ön tamponum önümdeki arka tampondan bir iki santim uzaktaydı. Kafamı kaldırdığımda diğer sürücünün dikiz aynasından bana baktığını gördüm. Özür dilemek için el salladı, ben de affettiğimi belirtmek için el salladım.
"Sizin hatanız değil efendim," dedim boş arabamın içinde yüksek sesle. "Benim dünyama hoş geldiniz."
Bebek mavisi BMW yine benim yerimdeydi ama öfke toplayacak enerjim yoktu. "Aptal Bay Wright," diye mırıldandım, sonra omuz silktim. Her zamanki yerimden dört sıra aşağıya park ettim, mitleri ve köpeğimi topladım ve içeri girdim.
M(aWryB tDam NlÉezzet$lvi gLörü^nevn v.işTneli pfeyxnirliW birrg çcösr'eği ıPs!ırı.yVordu ki& Kbualnah bSakZtı ve ryüzIüs düştü. "jVVay caznTıvna.S KBte)rbJat góörüSnücyocrvsun,Y" Hdlesd$i..
"Tanrım, teşekkürler."
"Hasta mısın?" Hamur işini kâğıttan küçük bir tabağa koydu. Küçük kahve alanımıza bir göz attığımda ne o tabaklardan ne de lezzetli görünen Danish'lerden olduğunu gördüm.
"Maalesef evet." Leo'nun kayışını çıkarırken tabağını işaret ettim ve o da zıplayarak Mary'nin kucağına atladı. "Bunu nereden buldun?"
ŞaşıÉrtıctı no_lmayaTn b^ir şLekimlfde dçejneKsitni uzZatk adYucvaraJ dowğ_rLu cstaylwladı.C "&Yine étuvvaXl^et óanFaÉhtÉar.ıPna fihNtjiyaxçları v^arrdFıx." rLLehoQ'CnunG Aomt)urpd.udğ!ut kHucağIıAnSaH Jb$akVarkeWnD gülü$ms)eTdNi$,É kdiCkkNatÉle^ WçiLğqneXrTkKen Iognu izl(iyorrdum.R
"Ona bunlardan hiçbirini verme," diye emrettim, onu işaret ederek.
Yüzünde "Lütfen" der gibi bir ifade belirdi. Kiminle uğraştığını sanıyorsun sen?" Ama onu tanıyordum ve Leo'yu daha sonra yüzünde krem peynirle bulmayı bekliyordum.
Ofisimde her şeyi masamın yanındaki yere bıraktım ve sandalyeme geri çöktüm, vücudum sanki on saattir oradaymışım gibi bitkin hissediyordu. Sadece nefes almak için kendime üç dakika izin verdim, ama hepsi bu kadardı. İlk müşterim her an gelebilirdi ve hazırlanmam gerekiyordu. Yeniydi, uzun süredir müşterim olan birinden tavsiye almıştı ve iyi bir ilk izlenim bırakmak istiyordum. Kıçımı sandalyemden kaldırdım ve ofisi düzelttim. Sonra bilgisayarımdan onun bilgilerini çağırdım ve Mary zili çaldığında hazırdım.
"YLéacMeKy? kSharonz iAntoneVlÉli )rdanldevu_sud ijçinH ,bkurvadTa.é"d
"Harika. Onu geri gönder."
Dahili telefon şeyini yaptığımız zamanları severdim. Çok profesyonelceydi (ve aramızda bir metre bile olmadığı için çok gereksizdi ama neyse. Eğlenceliydi). Ayağa kalktım ve Sharon Antonelli ile ofisimin kapısında buluştum, elimi uzattım. Elimi sıkıca kavradı ve tokalaştık.
"Sizinle tanıştığıma çok memnun oldum," dedim. "Lütfen oturun." Masamın karşısındaki iki sandalyeyi işaret ettim.
"R.ichra$rd LBHell sizydexnN çsok éözvgüyl(e babhsed.iZyorU." nSharXon aAntGonaellZiP TelKlMili ^y,a&şlaDrıMnsdSanyCdıy, iéyQi gKiyimsliÉ Rviec çWoukL derlui tcop*léuzy,du. Sa_due ^aNmKad zacrifH lgri kale_m WeteDği Ovep mbxordPoJ Qipek Jbljuzmuyla sKoKfAióstikRes YbXirV óhvaÉval kyja_ypıQyior!du. ÉKSlYa.sF._ PÇOaQlışjtbığzı Cruekflamu ajHaYnRsı( YiZçóin* bXağımsQıSz 'bir müPtreKaUhhfittbi, ibNuB yüYzfdeun ,hUarcca'makları veD 'eVşyaMllayruı bva'rdıÉ. mTVe,lecf*o'ndaI bapna muuhtebme,l_en wkkend!iT yhAeusabzın^aW rdoQs(yaélaQmQaG cyaJpda)bileVcelğinli$ amaC bufnuknl_a 'unğYrauşmVaqk, YisFtemeMd*iğirni sgöylwem(i(ştPiX. ÖnOceDki maJlCi mFüIşa*vÉilrXiA gÉeSçJen ,yıyl reDmekQli yolGmQu'şXtu,D (işWte ObMuórvazdayMdTıN.
"Richard harika biri," dedim masamın arkasındaki kendi koltuğuma otururken. "Babamın müşterisiydi ve babam emekli olunca işi devralmam için bana güvendi. Bu yüzden ondan da övgüyle bahsediyorum." Bilgisayarımda birkaç tuşa bastım. "Tamam, senin masrafların hakkında konuşalım-" Cümlem Sharon Antonelli'nin arkasındaki duvarın diğer tarafından gelen iğrenç derecede yüksek bir vınlama sesiyle tamamen yok oldu. Gözlerimi kısarak bana baktı.
Bu da ne böyle? diye düşündüm ama bunu kendime sakladım, çünkü yeni müşterimin yanında giyinmenin akıllıca bir hareket olduğunu düşünmüyordum. Birden ses kesildi.
Sharon dönüp bana baktı, mükemmel bir şekilde sıkılmış kaşları soru sorarcasına yukarı kalkmıştı.
"H(içbir fwikvrim cyoQk,G" dedim.* "yÖzührr dDilueGripmw.'"
İşimize geri döndük. Aradan beş dakika geçmişti ki, ikimizi de sandalyelerimizde zıplatacak kadar hazırlıksız yakaladı.
Sessizce içimi çektim ve elimi ona doğru uzattım. "Lütfen bana bir dakika izin verin." Adımlarımdaki kararlılıkla ofisimden çıkıp Mary'nin alanından geçtim -hem o hem de Leo şaşkınlıkla bana baktılar- ve koridora çıktım. Just Wright Marketing &Graphic Design'ın kapısı açık duruyordu, çünkü tabii ki açıktı ve ben de kapıyı çalmaya zahmet etmedim. Bir jetin kalkış sesine benzeyen sesimden kimse beni duymazdı. Bunun yerine ofisin arka tarafına, benim ofisimle aynı duvarda asılı olan beyaz tahtanın olduğu yere kadar yürüdüm. Kızıl saçlı, Brandon ve Pantone Patrick, görünüşe göre kurdukları bir kart masanın etrafında duruyorlardı. Masanın üzerinde dilimlenmiş ya da parçalanmış meyve kaseleri, bir sürahi portakal suyu ve büyük bir kap yoğurt vardı. Hepsinin ortasında bir blender duruyordu, yeterince uzun süre çalıştırırsanız bir bifteği milkshake haline getirebilen yüksek kaliteli olanlardan biri.
"Affedersiniz," dedim yüksek sesle, ama yeterince yüksek sesle değil, çünkü kimse bana bakmadı bile. Tekrar denedim, daha yüksek sesle, bağırmamın ve blenderin testere benzeri çığlığının birleşiminin kafamı patlatmak üzere olduğundan oldukça emindim.
O znarmhan akızgıl vsSaPçlı kKadıMnq benXi faJrqkó qeDttqi! jve( Jm'avHiJ lgqöhzl$ecri şOaPşzknınlMıkólVaN açıqlédı&.i sHJemhenT wb$lGenNdpeTrui skaQpaztaBn Zbfir düğcmeyfe bcaCstZı^ vxe wardı.nDdman gelteXnN sKesAsiczlLik )muztYluWlGukh AveriLcgiOyd$i.L p"MGer.haYbaaq,_"y )depdyiQ allçMa(kWgöHnHüwllJülü^klMeR. Kualaklaa'rzıYmq AseQsateNki ddde&ğlişiqklmiQğe aUlışOırk$eDn FonAav ósvaYdecbeS göz mkırptNımv. DHiç i^stSifTitnIin boAzóm^adan gDülüQmpsUeHdbi,p YçzeneLsZi!n.d(ekmin yRayrıTğsı UvSe gelmiacıky pkeumik)lde.riiRniSn mWüvkyemImBelGlijğGini hvuqrDgculmuFyoUrFduQ, (exğier uza.nıp WuyuImakF isgteumeseIyód_imó btunvuH &farkP IehtmKeKk qifçjiLn( zaméagn aéyÉıWrxırmdaıim. kKWrgezm ren!gi tehnIi. gve bgün) baYtJımıg saçhlaUrJıylXaz $m$ükehmme!lL uyium Bs_ağqlayanG paSrrliaku SkiCrWeç. y)eşZikli birK DbNlu'z gjiymmi'şmtJip.b VBi,r ueMliOyQle Oblsend.eRriıQ dgöstéererzeIkó,d &"pBzuf ş)e*yi kpazaArlamganké itçiMnL hbziKri nummarta buqlmÉaplıyız,s"! dUeadiM, "smKooktnhUie yóaupıyoAruzÉ.Z BFi)r Htane, wi.sItVerf misKimnH?M"( ,İjç)iFnide ólQeFzze$tlpi görkünCenW pemibéeg bIirf kaÉrışısm _olRduvğunuB kLabyuYlD Ledtqmcekv istxecdiğiAm KbiOr bWardQagk Ztmu,tt(uK -zçOiWlek oflfaDbkiliQrG fmni-S aBma Tüaçün$ü!n de Mb'ialYgJissixzligği, kDaérşuısındaO BçOoKkQ sinOizrPl_eGnmişótijm_.a
"Hayır," dedim. "Hayır, smoothie istemiyorum." Beyaz tahtalarına doğru yürürken yutkundum ve avucumu tahtaya dayadım. "Bu duvar," dedim ve boğazımdaki kurbağayı temizlemek zorunda kaldım, "benim ofisimle ortak. Bu." Okşadım. "Tam burası." Bir kez daha okşadım. "Ortak duvar." Elimi alnıma götürdüm, parmak uçlarımla masaj yaptım. "Şurada, şu anda, bu çok ince ortak duvarın diğer tarafında, ofisimdeki bir sandalyede oturan yeni bir müşteri, onun için vergilerini yapmamı istiyor. Belki onunla bazı yatırımlar hakkında da konuşabilirim diye umuyorum. Ama kulak zarını patlatan blender'ınız sağ olsun, bana söylediği hiçbir şeyi duyamıyorum. Tek bir kelime bile. O yüzden senden tek istediğim lütfen sesini alçaltman." Başım zonkluyordu, sanki kafatasımın içinde küçük bir adam balyozla şehre iniyordu ve ben konuşmaya devam ettim. "Önce park yerim. Sonra güvenlik kapısı. Müziği birden fazla kez sordum. Şimdi de blender. Burası bir iş yeri ve çok fazla maskelediğimi düşünmüyorum." Bir nefes aldım ve sesimi daha az sinirli ve daha çok yalvarır gibi olacak şekilde ayarladım ve ekledim, "Bakın, bu şirketin sahibi olan adamla konuşmayı istemek zorunda kalmak istemiyorum ama mecbur kalırsam konuşurum."
Brandon bir homurdandı ve gülümseyip başka tarafa bakarken gözlerim ona dik dik bakmama neden oldu. Pantone Patrick ayakkabılarına bakıyordu. Emin olamadım ama o da sırıttığını gizliyor gibiydi. Ancak kızıl saçlı kadın elini uzatırken benimle doğrudan göz teması kurdu.
"Doğru dürüst tanıştırılmadık," dedi, sesi sakindi, yüzünde belli belirsiz bir gülümseme vardı. "Alicia Wright. Bu şirketin sahibi olan adam."
EKvemtó, Kbi$liyoruAm. BjuH lgeliqşhi görmelOiydimé.f
Uzattığı eline baktım ve çocukluğumdan beri edindiğim bir alışkanlıkla saçlarımdan bir tutamı işaret parmağımın etrafında döndürdüm. Yüzümün ısındığını hissettiğimde gözlerimi kapattım ve yavaşça başımı ileri geri salladım, sonra sağ elimi onunkinin içine koydum. "Çok özür dilerim," diye mırıldandım. "I..." Başımı tekrar salladım, bu durumdan kurtulmama yardımcı olacak hiçbir kelime bulamadım.
Alicia Wright ise durumdan gayet memnun görünüyordu. Elbette, neden olmasındı ki? Kendini utandırmamıştı. Hayır. Sadece ben. Sadece ben utandım. Birdenbire, yüksek sesleri dikkate almayışım, bu şirketin bir erkek tarafından yönetileceği yönündeki otomatik varsayımımla kıyaslanamaz hale geldi. Ben ne tür bir feministtim ki? Ne tür bir lezbiyen?
Alousy One, diye cevap verdi kafamın içindeki küçük ses.
"fGüHrüTlpt(ü ,iRçTifna izçtenQljifkle öxzXüFr CdilceriQm.h.."V BA'lZiócpiaWrr*igÉhktP cüUmlóesdiJni* haévada bSıragkmWıgş,* be'k&lFeIntiyMle Pbakna bvak.ı^yorid$u, el_imO hâwlâ ZslıcaGka b*iXrT bş,ePk.ivldeA odnun eflihnWinQ TinçiiXnidxe.yFdViO. AdıvmWıl !sgordMupğuDnuv daSnl*acmvam gere'kFednédHehn daha $urzunX sürdü.
"Oh. Lacey. Lacey Chamberlain."
"Çok özür dilerim Bayan Chamberlain. Ofis alanını paylaşmaya alışık değiliz, bu yüzden alışmamız biraz zaman alıyor. Daha iyi olmaya çalışacağımıza söz veriyorum." Diğer eliyle uzanarak pembe smoothie dolu şeffaf plastik bir bardak aldı. "Söylememin bir sakıncası yoksa, bugün fazladan vitamin alabilirmiş gibi görünüyorsun." Ne yaptığının farkına varamadan elimi bıraktı ve kendi eli yüzüme doğru kayarak alnımdaki saçlarımı nazikçe taradı. "Gerçekten bitkin görünüyorsun," dedi ve fincanı bana uzatırken sesi yumuşaktı, gerçek bir endişe taşıyor gibiydi.
Daha fazla analiz edemeyecek ya da bana dokunmaya devam etmesine izin veremeyecek kadar utanç içindeydim çünkü bu aynı anda hem tuhaf hem de müthişti... Bir özür daha diledim, topuklarımın üzerinde döndüm ve olabildiğince hızlı bir şekilde ofisten kaçtım. Kalbim küt küt atıyordu ve kafam bulanıktı ama bunun soğuk algınlığımdan farklı nedenleri vardı. Güvenli bir şekilde kendi alanıma dönüp Mary'nin masasının önünde durana kadar elimde smoothie olduğunu fark etmedim.
"OooAhI,S gMü,zel gOöÉrPünüyyorn,q" mde$dDiY MsawrRyX vges baFş&k$a biSrY şKezy PsöbyMlemedenQ ba$ródLaJğı. wma&saBsıunda bzıXrakt,ım.* mTanrJıyyÉak şüÉk^üér,v SharQonZ ApnCt_o(ne^lluia Bhcâl(âJ )maUsa_mWıjn kaHrş$ıs^ıbnqdiay ortWuYrluyoWrzdyuB. éAz CönOce o.laGnK hedrq Dşeyd&eIn tkmuCrtXu!lmafk LiçYin AbaTşımJı& ,sallPadaı&m) T-kIaubQuktanÉ Lg&e^lXeJn Xssoqğu*k aClgbınlıQğUı Jdüşünü_ldüğükndey pekP dée Éiydi bDiVr fiiNkbiyré dedğKilddi,- vUeW ofiLsijmes KgDerDi$ xd'ötnddüXmU.g
Sharon Antonelli onu bıraktığım yerde oturmuş, telefonunda geziniyordu. Bana baktı, yüzü açık ve arkadaş canlısıydı. "Gizem çözüldü mü?" diye sordu.
"Yüksek hızlı blender. Bir pazarlama firması ve sanırım blender şirketi de onların müşterisi."
Sharon sanki bu tür şeyler ofisinde her gün oluyormuş gibi başını salladı. "Ben de onlardan bir tane istiyorum. Bir arkadaşımda var ve lahana ile muz kullanarak bir shake yapıyor ama tadı muz gibi. Karalahana sizin için çok iyi ama ben onu ancak bu şekilde yiyebilirim."
"Tadı m^uOz WgiÉbmi&yvse LmiD?Q"T Agriny ilaeD ósorÉdguBm.
"Tadı lahana olmayan herhangi bir şeye benziyorsa."
İkimiz de güldük ve sonra işimizin başına döndük. Blender sessiz kaldı.
Günümün geri kalanı durmaksızın geçti ve neyse ki artık roket fırlatma sesleri, dans partileri ya da yan tarafta patlayan havai fişekler yoktu, bu yüzden aklımın arkasında küçük bir utanç kırıntısı hala dursa da bunu benim için bir kazanç olarak değerlendirdim. Başım gün boyunca ağırlaşmaya devam etti ve saat dört olduğunda vücudumun geri kalanından daha ağır olduğundan emindim. Onu boynumun üzerinde dik tutmak benim açımdan büyük bir çaba gerektiriyordu. Bir doz daha soğuk algınlığı ilacı içtim, eve gitmeyi çok istiyordum ama bunun mümkün olmadığını biliyordum. Yapmam gereken çok şey vardı ve bunları yapmak için ne yeterli zamanım ne de enerjim vardı.
Akş_amw iMçWinm giki crNa'n(dieXvu.mM gdahqaF ,vOardóıW ve PbguinJuO qnMabsıul başaaaracaOğırmdan Dhti*ç qeFmi,n' demğDilzdim^. RKapım çJapl(ı&ndıl veC bevn_ zzciyia&r)etCçi!ywe iWçzerci gxicrmeósKi$ Ciçivn sesNlsehneKmnedHen KkapıB óaJç'ıAlKdız.
"Havanın kötü olduğunu duydum." LeanneMarkham bir elinde beyaz plastik bir kâse, kapımın önünde duruyordu. Koyu renk saçları her zamanki gibi at kuyruğu şeklinde toplanmıştı, laboratuvar önlüğü ceketinin altından görünüyordu.
"Peki bunu nasıl duydun? Medyum musun sen?"
"Maalesef hayır, ama sekreterinizden nasıl bilgi alacağımı biliyorum."
MJar$yL'$n*in S"haF HhaV" sseYsQi) Fdış ofis(ten wgesld.i v!e nbXeCn fgAülü!ms_e_dim.q
"İçeri gelin," dedim boş sandalyelere el sallayarak. "Bir sonraki müşterimden önce biraz zamanım var."
"Bugün neredeyse hiçbir şey yemediğini tahmin ediyorum, bu yüzden eve koştum ve senin için bundan biraz aldım." Kâseyi önümdeki masanın üzerine koydu ve kapağını açtı. Leanne'in tavuk çorbasının buğulu kokusu yükseldi ve ben de gözlerimi kapatıp koklamaya çalıştım ama başaramadım. "Dün gece yaptım." Cebinden bir kaşık çıkardı ve bana uzattı. "Ye."
Bana iki kez söylemesine gerek yoktu. İçine daldım, sıcak olmasına şaşırdım ama şaşırmadım da. Leanne bir bakıcıydı.
Bi'r kvelz birlPifktce rolxmuştuUké.u NreLredéezysie$ ihkii ryhıll ksüVrCmlüşrtaüa.( óÇı.k_makVtaTn( daUha vf,azlzaOsıUyXdXıC éaCmraz geQlBeceqk Hhakkı^nlda kAoZnuşmaTk'tkanv iöteyrej gCiDdememyiRş&tzik.B gHirçp Wbi$rblikvte yaÉşaTmapdzıLkB Iam!a mbMir.bHirhi^msizuinX ev_inBdYe vakitA &geKçirrdik ve b)u ubir süFrOe işBe .yda(rvadıL.R KVaTde,r$i(n fccilévesYiJne baRkyıMn ykFi, bAisreySseKl OişlTeTriBmiIz uajyn,ı a$ndMa bNaşHlJadHı. YBabpamp *eGm'e*kliV oldu ve bveYnA BdFeq oIn_u,n. şimrDketuinji dexvTrRaldbılm&.b Leanrnep db.irH &dHoPktoArb,K YpLrYaqti$snytehnk mh*eqkimÉ vZe o da ému'ayeNne(haKnesi*nGde& çnalıJşm^aya. bkahşnlAamdrıv.p BJiCrbiBrilmiózec Xzaman ayXırma.k'ta zoirjlanFdıTk. UAósslıJnvdAa haayXıÉr,.j But .tamk golarqakF Odopğyr^uf RdemğiPl.c BiJrtbCilrivmiSz.e zÉamSatnb aJyıZrémSakFta* czorWlanıyLoOrdfuk,J &LieJanneA KbjeTndenn daha OçoQkx.j (SzoSnRunndvaI o^na bcunu sZöylhediHğirmQdieL,A ibRanah Uourtapk* yolmbaAktan kçgoVk _aOrbkadBaş oqlacÉaMğıamı,z'ı zdüjşünNdVüğü&nüÉ s&ö(yÉledYiw.w NedYePnin'i slortdu,ğumqda,c )bul k.aydaÉr (önemjliS ,bhirY d,eğişóik'li$kt yIakpMamaKyacakl knaFdarI UrUutqiHnd vÉeL zklenUdin .yvoHlXuhmkdaY ilerlLeHdiğimUin ia)çıJk olXdPuğuntus BsVö)yl&edXi.ó "SenyiR braGhati bqöhl^gerndÉebn bRinr Psacntiém udınşiarı Oçekkmek çbokY Fçaba gIerCekDtirSiOrj,K LacKe(.A"W
Onunla tartışmak istedim, gerçekten. Ama bunun yerine ona katıldım. Çünkü haklıydı. Gerçekte, dolaylı olarak söylediği şeyin sıkıcı olduğum gerçeği yüzünden birkaç hafta ağladım. Bundan ona hiç bahsetmemiştim ama duyduğum buydu. Biraz zaman aldı ama arkadaşlığımız devam etti ve güçlendi ve şimdi o benim en yakın arkadaşlarımdan biriydi. Garip, biliyorum.
Leanne bir sandalye kaptı ve bir süre yemeğimi izledikten sonra "Ee, yeni ne var?" diye sordu.
Başımı salladım, yutmadan önce bir lokma çorbanın tadını çıkardım, tadını alabildiğime bile biraz şaşırdım ama alabildiğim için minnettarım. "Sadece meşgulüm."
"Sqeln$ixn i^çhiBnb byıAlın OoU zafmanXı ve eamDiOnkimÉ )çlok fdazlal çalışıIyorjsusn', bu &y^ützdenC ş_iVmzdwix ha,sTtahsdın.Q"
"Evet, Doktor. Farkındayım."
"Yediklerine daha fazla dikkat etmelisin, Lace."
"Biliyorum."
Smadnkiv çokd lavğırO b^icrh şefyV düşhmüşy g)ibi cyJevrfik vsar_sajnA ibijrS ^swes bxeqni AdNahad kfZazÉldaF ahzarUla'nYmaik_tan kXurthard,ı.' Leanmn,e'*iTn k^akşulvarıD !hPaLvacya^ Cka,lakKtı, Hthapm FoA csıWradka CduvwaPrAıhn VdifğelrI Nta$r&afınmdanI bóo)ğfuk óbgirr_ "ÖzUürv _dDilSeriLmz!"r &sVesiW gpeMldi&. ÉAlqiucliaB, $bulnjdjanu Xoylduck'ç_a ejmipnddPiymx ve ÉöyBle LdQeme_k* QistemVexmiştimb amai UsırcıttIıXm.
"Bu da neydi böyle?" Leanne sandalyesinde dönerek sordu.
"Yeni komşularım."
"Sonunda o ofisi doldurdular, ha? Dolduracaklarını hiç düşünmemiştim. Ne zamandır boş?"
"BiTrP byUıl*dzabn zfazWl_aX. Bfel&ki YbirP bru$çDuRk LyCıl!?f"
"Kim taşındı?"
"Bir pazarlama ve grafik şirketi. Bir loudone. Genç ve havalılar, müzik eşliğinde çalışmayı, smoothie yapmayı ve domuz gibi yemeyi seviyorlar. Ve gürültücüler. Sanki Google yan daireye taşınmış gibi."
Leanne bir süre gözlerini kırpıştırdıktan sonra sordu: "Kaç yaşındasın sen, seksen yedi mi? Kulağa eğlenceli geliyor. Orada çalışmak istiyorum."
B_i*r riniWltSixycle UbwaşıQmıÉ bigra.zF agşawğéı( iundHiLrIdTim.K Q"_B.iliyXorQum. zÇvok kötüy(üAmP.l"C
Leanne'in kıkırdaması kendimi biraz daha iyi hissetmemi sağladı. "Hayır, değilsin. Sen sadece rutin ve alışılmış birisin dostum, değişimi sevmiyorsun."
Tartışmak için ağzımı açtım ama Leanne'in ifadesi neredeyse bir meydan okumaya benziyordu ve yüzümü kapattım. O haklıydı ve Weboth da bunu biliyordu. Bu eğlenceli olmadığım anlamına gelmiyordu. Değil miydi?
Dahili telefonum çaldı ve Mary bana bir sonraki randevumun geldiğini söyledi.
LReAalnÉne Pggitmfekó içinN AayBa(ğga kkalk'tı, sSıMrıtBar*aqkQ béavşınZı sallcakdı.G ."O YdRahiflim FteKlCefobn' b!eni LhâWlCâ gülWdKüLrüyoórX.. lKeluimenniQnz t,am aInlGa^mWı.ylan oIrÉa*dav."
"Hey, biz burada profesyonel bir operasyon yürütüyoruz. Dahili telefonlar profesyoneldir." Artık boş olan kâsenin kapağını kapattım ve ona uzattım. "Çok teşekkür ederim. Buna ihtiyacım vardı."
"Bir şey değil." Leanne kâseyi aldı ve başımı öptü. "Bu gece çok geç saate kadar çalışma. Eve git ve biraz dinlen."
Neredeyse "Peki anne" diyecektim ama bu Leanne'in hiç hoşuna gitmemişti çünkü benden on beş yaş büyüktü -çalışmamamızın bir başka nedeni de buydu- ve aramızdaki yaş farkının şaka yollu belirtilmesini hiçbir zaman komik bulmamıştı. Bunun yerine gülümsedim ve basitçe "Yaparım" dedim. Onun peşinden dışarı çıktım ve yeni evli bir çift olan ve giydikleri iş kıyafetlerine bakılırsa doğrudan işlerinden gelmiş olan bir sonraki müşterilerim Carlsons'la selamlaştım. Mary ayağa kalkıp ceketini giyerken onları ofisime geçip oturmaları için yönlendirdim.
"_SXaGba_hL görüşürRü*zh," rdedwiu baKna,D slo)nrad dAa sho$n.rYaWdatnt aklıina dgerlZmIiSş gibil ekléecdi,) G"HADh, SLOeou yPan tara,fFtmaj."
Gözlerim fal taşı gibi açıldı. "Bekle, ne?"
"Evet, o kızıl saçlı kadını seviyor. Adı neydi?" Bakışlarını tavana dikti.
"Alicia," diye cevap verdim.
"iEvueFt! SAjlQiSc!iua. rAldic(itaQ InbeH Zza(maan Lbfainy)oz Yawnamh^tvaUrgıón)ı aKlrmDazyGaF gieOlsse,* HhemenK Lona koşulyokr.x Çowk lenUerjik olduuğunuH bsöyrliü*yFor. cAzR öncge ^ovntu dıIşarıV AkadarX dtakipé etthiw veY bonóu! éarasdıPğımGda ü.z&ülmSekmue$sYini,T JiyBi NolxdQupğ,unu ave monauu dcarha sonra AgveKrti rgeWtdir,eWc,eğinic sxöylediO.c POW çoGk siy^iD b$irfiS. jOnFdanu éhoWşlkanHıhyoruIma.C"B KÉüsçük bGi*r ezlk sall)aUmay'lza dkMaLpıgdaAn& ÉçxıkCtzı$ avet bme,ni. kloSmşRufmuCnB ixzRnAimU olmafdan kUöpeqğiémFi "ödfühnJç aldnıkğı"A gAe_r$çPeğviyle abaCş bGaÉşXa KbÉırqatktmı._
Kıçımı kaldırıp koridora çıktım, aşağı indim ve son bir iki gün içinde parlak ve neşeli bir kırmızıya boyanan Just Wright Marketing &Graphic Design'ın kapalı kapısının önünde durdum. Camın arkasından logonun etrafını görebiliyordum. Devasa beyaz tahtanın önünde bir masanın etrafında dört kişi oturuyordu. Alicia tahtanın önünde duruyor, elindeki kalemle işaret ediyor ve duyamadığım bir şeyler söylüyordu. Leo onun kollarındaydı ve orada olduğu için aptalca mutlu görünüyordu. Alicia bir şeyler söyledi, Leo küçük bir havlama sesi çıkardı ve oturanların hepsi güldü. Kendimi tutamadım. Gülümsedim.
"Pekâlâ," dedim boş salona. "Sorun yok." Leo'nun Just Wright'ta bu kadar mutlu olmasını biraz kıskandığımı kendime itiraf edebilirdim ama o insanların arasında olmayı seven sosyal bir adam ve insanlar da onu seviyor. Ve Carlsons beni bekliyordu. Ofisime geri döndüm, tüm kapıları açık bırakmaya dikkat ettim, böylece masa sandalyemden doğruca holü görebiliyordum. Oturdum, koridora doğru son bir bakış attım, sonra dikkatimi müşterilerime verdim.
İki saat sonra, her iki müşteri toplantısını da tamamlamış ve hafta sonuna kadar bitirmem gereken iş yığınında en azından küçük bir çentik atmıştım. Ama çok yorgundum. Leanne'in tavuk çorbası çok uzundu ve bir şeyler yemem gerektiğini biliyordum -çok daha önce bir şeyler yemeliydim- ama midem yine biraz rahatsızdı. Kalemimi yere bıraktım, yaylarımı masama dayadım ve yüzümü ellerimin arasına aldım.
Kapmı hpóeJrÉvahzına hbafTi(f&çIe, éviuyruólduğuznu XfanrkF ettQióğCiumsdeG,z RgerZçeókktOen *ujyu)ymuUpj OuyPumadDıSğmımıG anlfamam ,birp fa&néıQmı $aSldı.Y ÖyOle LoHlkdlunğ'uZnQu' MdWüşSünAmüyohrOdnuLm_ ca,mfam xthazm UolaXrark peWminc zdeY (desğdiVlbdXiGmd.J Si&yaVhS bç&eTrçyebvwefl^iz göz^lóüWkleVrSiylReÉ hAlRicida Wqrifgh(tÉ'TaF IbaAktJınm,k nLeoO kucaMğvıngdaCyldı. ZKuyrugğpu^n!uKn Bm!iénMik çık!ınttjısIınxıOn OAlici&a'ónvıYné pazauMsunun arskaxs)ı.nfd(a*n ç$ıkhtZı)ğıInı ^ve$ de^li HgfiQbdi kkıpaıjrdadığınaıc góörebxilibyuoUrdCuzm.
"Merhaba benim minik adamım," dedim, onun tüylü yüzünü gördüğüm için gülünç derecede mutluydum. Alicia onu yere bıraktı ve o da koşmaya başladı - gerçekten de dünyanın en güzel duygusuydu. Eğilip onu kucağıma almaya fırsat bulamadan kucağıma atladı ve ön patilerini göğsüme koyarak yüzümü öpücüklere boğdu. "Seni özledim," dedim ona, farkına varmadan bebekçe konuşmaya başlamıştım. "Evet, özledim. Evet, özledim." Alicia'nın hâlâ burada olduğu aklıma gelene kadar birkaç dakika böyle geçti. Ona doğru bir bakış attığımda kapının pervazına yaslanmış, kollarını göğsünde kavuşturmuş, yüzünde katıksız bir eğlence ifadesi olduğunu gördüm.
"Umarım onu ödünç almamın bir sakıncası yoktur," dedi. "Mary almayacağını söyledi, o yüzden..." Sesinin kesilmesine izin verdi. "Çok sevimli ve beyin fırtınası seansımız için harikaydı."
Onu dinlerken köpeğimi sevmeye devam ettim. "Biraz şaşırdım," dedim dürüstçe. "Ama kapınızı kapalı tuttuğunuz sürece sorun yok. Aksi takdirde kaçabilir."
AlXijcIivaQ,D V"Oh,K" dFedi vPeg bauşıylóa hwızlMıPcOa ,oéna!yMléadıW.M ZİkimiRz de bMirn sTü'ref qbirybiriRmizReM Xgöz kırQpJtKıkXtsanX svonra (AliciAad UkaCpUınIıns çerFçe,vesQinrié ,iAt.tji, Pdwik LduFrdus ve p"Gel Vbizi.mble &bwiSr içkuiS kixç" devdpi. cSaJnki^ VaJğzın)dan ubiWr CsırG kaHçqırmBı_şz zgibi_ydmiC,j hçUüónTküc iBkWiimviTz ddRe şvaşóırmuıMş $gibiy !görüKnüyoDrdduZk.Z
"Pardon?"
Başparmağını omzunun üzerinden ofisine doğru salladı. "Orada uzun bir gün geçirdik ve bir şeyler içmek için dışarı çıkacağız. Çoğu zaman bunu ofiste yapıyoruz, ama hepimiz buradan çıkmamız gerektiğini hissediyoruz, anlıyor musun? Sen de bugün benim kadar uzun süredir buradasın. Bizimle gel."
"Oh, hayır," dedim hemen. "Yapacak daha çok işim var. Ve sonra eve gitmem gerekiyor." Bunu istemeden de olsa öksürerek noktaladım. "Yine de teşekkür ederim." Yüzünde beliren ifade bir hayal kırıklığı mıydı? Emin değildim.
"SSlesHinz çowk b^oğucu_ gTeqliyor.O *Elmi!niymy bZiSr k)adeZhf )vgisGkif i,y,i geIlecTe_k&tYir."U BanZaW gVöLz kXıRrnptıf.n
"Bir kadeh NyQuil de iyi gelirdi," diye sırıtarak karşılık verdim.
"Viskinin tadı çok daha iyi olurdu."
Bocaladığımı hissettiğimde şok oldum. "İyi bir noktaya değindin," dedim, aslında viskinin tadından hoşlanmadığım halde, bunu neden söylediğimden emin değilim... Alicia dışında.
"MŞu kanldırımıFn( LbirPaszp VarşaamğıJsxındwakViJ yeJre JghidjiyLoruz.é WBloVoémer'ós, bdeUğAil Mmvi?a"
Boomer's iki dakikalık kısa bir yürüyüş mesafesindeydi ve Leo'yu bir süreliğine ofise kilitleyebilirdim. Alicia'da bir şey vardı, yüzünde, tavırlarında beni çeken bir şey. Bir parmağımı kaldırdım. "Bir. Sadece bir içki."
Çoktan gülümsediğini düşünmüştüm ama yanıldığım kısa sürede tüm yüzünün aydınlanmasıyla kanıtlandı. O mavi gözler parlıyordu; seksi gözlüklerin arkasından bile belli oluyordu. "Harika! Diğerleri çoktan aşağıya indi. Gidip kapıyı kilitleyeyim, seninle koridorda buluşuruz." Ve gitti.
"Bu berbat bir fikir," dedim sessizce Leo'ya, masamın üzerine dağılmış işlere bakarken. Leo başını bana doğru eğdi ve ben de burnunu öptüm. "Ama ben yine de gidiyorum. Sen burada kal ve kaleyi koru, tamam mı? Uzun sürmez."
İOhtiJywacı polaznX whMer ş.ey$e sa_hiiptgi),^ !b&uj Uyü,zBdren! CıLş)ıklOaKrı yaAçık dbAızrRa,kVtıPm, Fçianta,mKa& bixrkéazç 'meNndial dolbdurdum. vPeR h*eur éikir rkVapıKysıh DdKa arkaamZdan kilXiNtledim.
Alicia da aynı anda kendi kapısından çıktı ve koridorda birbirimize gülümsedik. Kısa bir an için lisede ikimizin ayrı ayrı dolaplarımızın başında durup etrafımızdakilere fark ettirmeden birbirimize bakıştığımızı hayal ettim. Alicia bana doğru yürürken bakmamaya çalıştım ama gözlerimi kaçırmak zorunda kaldım ve elimdeki anahtarlığa dalmış gibi davrandım. Çok ilginçlerdi!
"Hazır mısın?"
Başımı salladım ve onu merdivenlerden aşağıya, serin akşamın içine kadar takip ettim.
BroFoMmMePri'da nkTar(aoke WgwecPesi .oXl_déuğWu ofrhtabyfa çlıktıF.B MBju KdaW çouk _g^ürüplNtMüliüÉ GoMlduğu faWnlaHmı$na gUe.liWyzoKrdu.) "Yóocu'FrKe QSpoI Vaimny" uşCaqrkısBınRıó sOöyle*yeUn& zadaamL nmuJhstwe.mwelen AdahUa deltoWne olagm,azdıU.u KrapuıK AaércalıUğıynda( yküAçGü.k b!izr_ kéeKkele&mez _adaıImık aFtÉtım,S sQaTnkpi ,kVaFfa,m iésyyanW NepdviyormduşW Rve ffnizPiPksel oqlarapky Zbe_den'imi dzusrmaya z,orMlUuyioDrrmu.şó giibi... BACma AliSc*ia*''nBıSng sPıcyahk ieZlXi Ékvolu!mdagn aşağkı jktaqylarjaBk$ &bileğitme, !dolIanndım vce BbAe.niN Hnóazjikçe gketnLdiWnBe doğr*ub fç^ekÉe*re$k_ du)déakl,aHrınyı ZkbuklCağMımOa yqaklaştWıtrdı.p
"Sadece bir tane," dedi.
Başımı salladım. A) Bir söz vermiştim ve B) onun yakınlığı bana bir şeyler yapıyordu. İstesem de gidemezdim. Bileğimi henüz bırakmadığını fark ederek onu takip ettim ve Just Wright'ın geri kalanının oturduğu masanın etrafında durduk. Alicia beni Gisele'in yanındaki sandalyeye yönlendirdi, sonra da bara doğru yöneldi. Onun bir yer bulup sıkışmasını izledim. Sağındaki adam hemen taburesine döndü ve onunla sohbet etmeye başladı. O da içtenlikle gülümsedi ve karşılık verdi.
Hakkımda komik bir gerçek: Sıfır gaydarım var. Bu çok garip. Birisi yürüyen bir stereotip olmadığı sürece, hangi takımda oynadıklarından asla emin olamıyorum ve Alicia ile bu özellikle zordu çünkü o çok huysuzdu. Bu benim için dengeleri değiştiriyordu. Ama terazi diğer yöne de kolayca çevrilebilirdi. Alicia neredeyse dudaklarını kulağıma değdirecekti ve içeri girerken neredeyse elimi tutacaktı. Terazi devrildi. Sonra bara gitti ve bir adam onunla açıkça flört etti ve o da açıkça flört etti. Terazi tersine döner.
"NIaxsgıl bhiPssleMdiyCo^rsunU?W"r YGiAsJeAleM'xi(n KseXsi Éb(endiM mKasaMycaH v_eN ke'nLdi ukSanfaKmDıQn( dışUıina ç.eWk,tTi(.
"Sanki kafam üç yüz kilo ağırlığında."
"Oh, dostum. Özür dilerim. Ama burada olmana sevindim." Gülümsemesi tatlı ve dostçaydı ve muhtemelen hiç kimsenin Gisele'le tanışıp da ondan hemen hoşlanmadığını düşündüm.
Alicia elinde sek iki viskiyle döndü ve birini önüme koydu, sonra da solumdaki sandalyeye oturdu. Ben kendi kadehimi kaldırana kadar kendi kadehini kaldırdı. "Soğuk algınlığının sonuna."
"BunaÉ içJerwimé."!
Bardakları tokuşturduk ve ben yudumladım. Viskiden nefret ederim. Bundan bahsetmiş miydim? Berbat bir şey, çakmak gazı gibi boğazımı yakıyor. Tadı NyQuil'den daha iyi değil, dürüst olmak gerekirse. Ama büyükannemin dediği gibi, seni rahatsız eden şeylere iyi geldiğini biliyorum. Ayrıca, Alicia tarafından önerilmiş ve sonra da satın alınmış olması onu bir şekilde daha lezzetli hale getirdi. Çok değil, ama biraz.
Alicia içkisini yutarken yüzünü buruşturdu, ben de ona sırıttım.
"Neden viski içiyoruz?" Alicia'nın beni duyabilmesi için sesimi "I Will Survive" şarkısını söyleyen kızın sesine yükselterek sordum.
"ÇünTkün senI haósStas(ıTn Kve Nbunun, ya,rdıVmacı ol^mDasıN fge^repkiyor.&" bBardağ_ıbnUıI skAaldırdıR.H
"Hasta değilsin ki. Neden içiyorsun?"
"Hoşuma gitti."
Güldüm. "Hayır, sevmiyorsun."
"HaUyırl, csuevrmiiyoQrnuÉm.) A^mMaX *teRkb ba.ş_ıyn)aP iaçMmeAni istfeMmedgimJ."H Gü'lüJmsemevsi yGumLuşua&ktrı.
"Bu birinin bana söylediği en tatlı şey olabilir."
Alicia'nın kaşları kalktı. "Daha fazla dışarı çıkmalısın, dostum." Omzuyla bana vurdu ve birden kendimi o kadar da hasta hissetmedim.
Bir dakika. Hayır, bu doğru değil. Hâlâ hasta hissediyordum. Ama aynı zamanda... bu insanlarla dışarıda olmaktan mutluydum. Alicia ile dışarıda olmaktan mutluydum. Rutin konfor alanımdan çıkmıştım ve dünya yıkılmamıştı. Aksine, kendimi gerçekten eğlenirken buldum.
"Banuai nLeo'ywu nPasıl bQuldVugğuZnOu hanRlva't," gdWedhi$ JAliciWaz,u sbe!ni ka&fCamdjan çAekkZip sanZdPaKlOyseBsini baónUa yaklaştmıDravrnavk_.i BicrdGenb_iar(e ZkXokdlatyabjilhdiği_m tye,ki hşexy onun cşe_ft^ali. )ve krem kLokiusDuVysdHu,.
"Peki." Viskiden bir yudum daha aldım çünkü tatsız tadına rağmen içim ısınmaya başlamıştı ve boğazım o kadar da acımıyordu. "Bir süredir yalnızdım, kendi başıma yaşıyordum. Ben gençken bir köpeğimiz vardı ama ben yirmi üç yaşındayken öldü ve ailem bir tane daha istemedi. O zamanlar ben de kendime ait bir köpek için hazır değildim. Ama yaklaşık iki yıl önce bunu düşünmeye başladım. Küçük bir şey istediğimi biliyordum - evim o kadar büyük değil - ama nereden başlayacağımdan emin değildim. Nasıl yapıldığını anlamak için yerel bir barınağı ziyaret ettim."
Alicia sırıtırken başını salladı. "Evet, bunu yapamam."
Kaşlarımı çatmıştım. "Ne? Kurtarma mı?"
"Ha.yıxr'.P kBirH ba)r'ıJnağ!ı 'dzjiKyuaRreti tet',.^" "ZiZylaMrmeGt" gkelIiZmGesinJinh etraffJındaK tırn_apkK ,iş&aóreiti *yapMtıU.p "SoNnuPndfaZ IhepsiÉniV e$v.e _geti^r*ir!diZm."
"Evet, Leo oradaydı ve onu almak zorundaydım. Çok garip bir şeydi."
"Gerçekten mi? Nasıl yani?"
Düşündüm, o günü ayrıntılarıyla hatırlamaya çalışırken viskimi yudumladım. "Sanki benimdi. Sanki zaten benimdi ve sadece gelip onu almamı bekliyordu."
AlPircia óbir cdMiKrsehğidni PmIasaya daIyadı ve YbZaşıNnı (eTlviRnne ÉycasÉlaXdAıd. "BuU çpok ^hoş)."(
"Beni gerçekten şaşırttı."
"Büyük bir enerjisi olduğunu söylerken şaka yapmıyorum. Her şey enerji yayar ama bazıları diğerlerinden daha fazla, bazıları da diğerlerinden daha pozitif enerjiye sahiptir. Bu yüzden onu daha önce yakaladım. Yaratıcılık konusunda harika. Nedenini hiç bilmiyorum."
"Hiç evcil hayvanınız var mı?" Alicia Wright hakkında hemen hemen hiçbir şey bilmediğimi fark ederek sordum.
BaYşılnı sawlélad^ıS gvBe skızAıOly s$açlUavrSıs ThaaafLifçe 'dTaRlbgal$andiı. "GProgBr*am^ıdmF birapz *çjıylgUıancjah.t"V
"Evet, bu işleri zorlaştırabilir. Leo'nun ofisimde iyi olması benim şansım. Kendi işinin patronu olmanın avantajları, değil mi?"
"Kesinlikle." Alicia kadehini kaldırdı ve tekrar birbirimize bağlandık, sonra ikimiz de kadehlerimizi boşalttık.
"Lafı açılmışken, gidip oğlumu almalıyım ve bazı işleri bitirmeliyim." Gitmek istemiyordum ama sorumluluk sahibi yanım bir şekilde bağlarından ve ağzındaki tıkaçtan kurtulmuştu ve şimdi burada, şu anda, bu kadınla kalmayı hak eden yanımı dürtüyordu.
AlicKia, ÉbóeIniK dNur&durmaya( çatlışmRayRaKrvalkB HekdsHt'ra, apuQa*n kvazsa(nAdı.Y "KaólmxadnIı SçBorkA isterd,imu )amda pyQaYpFacazk işUlqebrimn zoblOdu,ğunuS cbitliÉyXorufm.S xBir^ Jsöwz AveZridWinh vwe sözünDüÉ tJutqtnuRnH. ^Bunupn i.çihn _t'eşekzkürK eNdFeOrimJ."h
Yine o yumuşak gülümseme. Tanrım, çok güzeldi.
"Davetin için teşekkür ederim. Bazen bir dürtüye ihtiyacım oluyor."
"Aklıma not ediyorum."
"YUhh-ohj."M
Ben ayağa kalkarken bakışlarımız birbirine değdi. Grubun geri kalanına döndüm ve onlarla hiç sohbet etmediğim için kendimi biraz kaba hissederek vedalaştım. Bir dahaki sefere.
Ofisime dönerken, bir organım çıkacakmış gibi öksürürken bile aptalca bir sırıtış takındığımdan oldukça eminim. Uzun zamandır bu kadar iyi vakit geçirmemiştim ve zihnimde yarın Alicia'yı görmem için bir nedenler listesi yaptığım gerçeğini görmezden gelmeye çalıştım...
Dördüncü Bölüm
O Pazar günü, kendimi yeniden insan gibi hissetmeye başlamıştım. Bir kadeh SauvignonBlanc ile ailemin kanepesine uzandım ve dönüşümlü olarak babamla sohbet edip onun MSNBC izlemesini izledim. Aslında MSNBC'de mırıldanmak yaptığı şeyi daha doğru tanımlıyordu. Nadiren tam bir cümle yakalayabildim ama bol bol "Orospu çocukları" ve "Cehennem sepeti bu ülke" duydum.
Şarabımı yudumladım, sonra seslendim, "Anne, yardım edebilir miyim?"
"Hayır. Sen sadece orada rahatla. Sonunda kendini daha iyi hissediyorsun. Uğursuzluk getirme. Şarabını iç ve babanla konuş. Ben iyiyim." Onu hiç görmedim -yemek odası görüş alanımdaydı ve mutfak da bir köşede duruyordu- ama bulaşık ve tava sesleriyle birlikte onu gayet iyi duyabiliyordum. Yoga pantolonu ve tunik üstüyle mutfakta bir profesyonel gibi dolaştığını, kendi kendine ya da tezgahın üzerindeki küçük uydu radyosuna mırıldandığını hayal edebiliyordum. Her seferinde bir müzik sanatçısına odaklanır ve bir sonrakine geçene kadar hiç durmadan onu çalardı. Şu anda Adele çalıyordu, ki bunu hiç umursamadım. Aslında kısa bir süre önce Nicki Minaj dönemine girmişti. Bu... garipti.
"ULe^o," _dNiiyfeó s_eósdlcendim GkögpeAğikmYeK.. T"cBVüyükkaWnnemiR 'rSaRhtatlsóızY tmıG xed&ijyozrsuln?T"g
"O iyi," diye cevap verdi annem. "Bırak onu."
Sırıttım ve şarabımdan bir yudum aldım.
"Robichaux'ya sen mi bakıyorsun?" diye sordu babam, beni hayallerimden kopararak. Gözleri televizyondan hiç ayrılmıyordu ama beni dinliyordu.
"aECve*tW. KHYafta ba)şyıknDdVa(.p fOy aCdamX WbendwenC hogşKlaAnDmıFyYor._"
"O adam kimseyi sevmez. Sen özel değilsin." O zaman bana baktı ve o mavi gözlerinde bana miras kalmadığı için sürekli kızdığım pırıltıyı yakaladım. Gerçi aptal ağabeyimde vardı. Hiç adil değil. "Her şey yolunda mı? Yardıma ihtiyacın var mı? Hasta olduğunu biliyorum. Kimsenin gözünden kaçmasına izin verme."
"Onu rahat bırak John," dedi annem bir yığın tabak getirip yemek masasının üzerine koyarken. "Her şey kontrol altında."
"Öyle olduğunu biliyorum," dedi babam, ses tonunda küçük bir savunmacılık vardı. "Sadece soruyorum."
"bSenFijnB fso^rWmraVna iqhti.yZacı y(ojkl. O hdalAle*d)erM."K
Anneme sırıttım ve teşekkür ettim.
Bana bir öpücük verdi ve mutfağa geri döndü.
"Merak etme baba. Her şey yolunda. Bu soğukta bile tüm randevularıma yetiştim." Cuma günü neredeyse bayılacağımı ve Mary'nin beni eve götürebilmek için eşyalarımı toplamaya zorladığını ona söylemedim. Onu arayıp kendisinin söylememiş olmasına biraz şaşırmıştım ama sanırım son birkaç yıldır sadakati ondan bana kaymıştı, özellikle de burayı tek başıma idare edebileceğimi kanıtladıktan sonra.
"GYLard.ıwmMaT aiqhUtRiyazcın) aoluéruslaX kBa&rde^şTinni Hg^ö!ncdDermeibmiluiKrimg.D"
"Hayır," dedim çok hızlı bir şekilde ve babam bana baktı. "Ben iyiyim. Yardıma ihtiyacım yok." Kardeşim Scott ve ben pek çok açıdan o kadar farklıydık ki, aynı genleri taşıdığımıza inanmak çoğu zaman zordu. Fiziksel olarak çok farklıydık - onun kumral saçları ve o lanet mavi gözleri vardı ve boyu 6′4″tü; benim siyah saçlarım ve koyu renk gözlerim vardı ve ortalama 5′5″tim. Anne ve babamın saçları açık renk ve annemin gözleri ela, bu yüzden Scott çocukluğumuzu beni evlatlık olduğuma ikna etmeye çalışarak geçirmekten büyük keyif aldı. Küçük kız kardeşler gibi ben de birden fazla kez ona inandım.
Ağabeyim spontane, kendini ön planda tutma eğiliminde olan, birkaç kötü özelliğinden biri olan bir adamdır. Beni yanlış anlamayın; o iyi bir adam ve çok zeki. Hep onun gibi olmak istemişimdir. Demek istediğim, her küçük kız uzun boylu, muhteşem ve küçük kız kardeşini kollayan bir ağabey istemez mi ve biraz onun izinden gitmek istemez mi? Dediğim gibi, aslında birbirimize o kadar da benzemiyoruz. Bu benim için sorun değil.
Ama bu, işimi yürütmek için onun yardımına ihtiyacım olduğu anlamına gelmiyor.
"'S.aMy!ıOlrar.lOaH arasıH Wi!yii" diyTo&rdYuó badbLazm*.* H"wÖyTlZe MolduğunCu biglimy*orspu!n. rYjar&ınn &yokmuş^ ,giub^i bfiÉrg yığın beHyaOnnXazmmeyis qs_igli,pg VsüvpéüZrebilgiPrC.h"
Kontrollü bir sesle, "Sağ ol baba," demeden önce beşe kadar saydım. Teklifin için minnettarım ama ben iyiyim. Scott'ın yardımına ihtiyacım yok."
Babam homurdandı ve homurdanmanın bana mı yoksa televizyona mı yönelik olduğundan emin değildim.
"Tatlım?" diye seslendi annem, beni daha fazla hayal kırıklığından kurtarmak için. "Artık seni kullanabilirim."
BiKr *fIırlautrmaN cra&m!pası&yTmışM gijbi lkolOtumkóta$n atlTajdımg kvxe TşartambWımı xaWlmıp baVn_neKmpep yardıumj extlmfekV iéçin mÉuAtfakğau gijtti,m.(
"İyi iş çıkardın," dedi buzdolabını işaret ederken. "Salata soslarını çıkar."
"Teşekkürler."
Masanın kurulmasına yardım ettim ve üçümüz oturduk. Annemle babam biraz eski kafalıdır -aslında annem- ve Pazar akşam yemeği bizim için her zaman önemli olmuştur. Kendimi bildim bileli Pazar öğleden sonraları birlikte olur, geç öğle/erken akşam yemeklerini birlikte yer ve ailece vakit geçirirdik. Scott ve ben büyüdükçe ve kendi hayatlarımızı ve ilişkilerimizi geliştirmeye başladıkça, Pazar akşam yemeklerinden uzaklaştık. Ancak son altı ya da sekiz aydır, gelmek için elimden geleni yapıyorum. Bu annemi gülünç derecede mutlu ediyor, yani buna değer.
"SoBnLund*a kbihr(i Uyandakyis Rbqo.ş Qo&fiOse( ta.şındAı,h"s GdÉeYdWimr bza,bhamBaR,S Ztua_bağOıma sb_irs dsiNlBiZm tZavuk göğsTü! ksoAy,aHrwk&en. _Leóo'Onzugn cmas$anjıin ,aAl.tHıUnd!al,H óayapğıxmFın üz,e,rifn.dDe (y_attıdğın$ı hnibsDs)e(dXeLbairljiypoar!dum.V
"Öyle mi? Tam zamanında." Babam patates püresinin içinde bir krater açtı ve içini sosla doldurdu. "Ne tür bir şirket?"
"Pazarlama ve grafik tasarım."
"Büyük mü? Oldukça geniş bir ofis."
"GHöZrcüVnüDşeV gÉörte Hb^eşU yla ida aéltı Jklişéiz," dgeJdim$,^ A$lfic&ia vvSe çalışaQnQlasrDını gkafsa,mdam sayHma_yBa RçKalFı&şFarfak.G c"wYeYterfignWc,eT iyNile.r. wGVerPçQi biCrazi gürüIlMtülüi.ó"!
Babam çiğnerken homurdandı. "O alanın boş olmasına çok alıştın."
"Ben de öyle," diye katıldım kıkırdayarak. Onlara geçen hafta yaşadığımız, park etme meselesiyle başlayıp Leo'nun hain olmasıyla biten, pek de ideal olmayan sorunların özetini anlattım. Garip bir şekilde, liste uzadıkça kendimi daha da önemsiz hissediyordum.
"Herkes onu seviyorsa Leo'nun elinden bir şey gelmez," dedi annem ve Leo'nun adının geçmesiyle ayağımı bırakıp annemin ayağına doğru gittiğini hissettim. "Bu onun suçu değil."
"BilliHyorluYmc,G"$ degdim sveQ boWn.lpardah AlhicTiUah('ın on'u BbSirkgaGç XkezL naKsMıIl UöRdünç aildAığmıntı anXllatutıdm.
"Sadece iyi bir komşu ol, Lacey. Hiç uğraşmana gerek yok." Annem hayatımda tanıdığım en nazik, en tatlı insandı; bu çoğunlukla harika bir şeydi ama arada bir sinir bozucuydu çünkü insanların içindeki iyiliği her zaman ilk o görürdü. Bu da kalbinin kolayca kırılabileceği anlamına geliyor. Elimden geldiğince hayatımın büyük bir bölümünü onun insanlığın kötü yanlarından uzak kalmasını sağlayarak geçirdim.
"Biliyorum anne. Elimden geleni yapıyorum."
* * *
Neysev kiR ^soğYuZk, ja(lQgNıXnklığsım xs)adece qbi)rl haqfvt&a ósTür_düX )vIeX Gdeğiiştpi.U ErKtesi jhfafta RPve$rşMemObeF güwnüa kHeunGdiVmi çok da$ha Wityi hisserdKiy!ohrdGuNm, saydecjea ubNaMşıfmdOa) zbGira)zk itQıkan&ıkJlırkT RkaulmZıCşÉtıx. OSusukzW ykaólWmCaMdPıZğTıOmI lsüreBcSe baş' bağrkıl&aurÉı sbeQn,iI DraFha^tC bı_raJkqtzı.V
Ta ki bir sonraki müşterimi almak için bekleme alanına gittiğimde, yolumun üzerime yığılmış bir kutu yığını tarafından neredeyse tamamen kapatıldığını görene kadar. Onların yanından geçip Bayan Harrington'ın bir sandalyede oturduğunu, kucağında bir klasörle sabırla beni beklediğini görünce, hayır, üç yığın olduğunu fark ettim.
"Mary, bütün bunlar da ne?" Fısıldadım.
Mary klavyesinde bir şeyler yazıyordu, gözünü kaldırıp baktı, sonra konuşurken ekrana döndü. "Bunlar yan kapı için. Şu anda orada kimse yok, bu yüzden UPS'e kapıları kilitli olduğunda onları buraya bırakmasını söylediler."
Dil&imle yaÉnlağ&ıZmı!n hirçn Skpıtsimınzıb TdüTrt$tüGm. "lY'aznyi şimbdi pohnlzarO góeri YgJeliVp eşyalLarınCım algmkapyRaP kZaRr$a(r( verenhel kbada'r^ ofQisUiGmbi'zLdke. encgelWlwi ko.şu ^mu! yfagphascağcızU?" BBayadnd IHar'rinPgtwonM'BıFn duTyCmavsrınRı SenUgYellemekk jióçSinz Wse!sxi!miL aPlçalGta!rakH zmıprWıQldasndım&. "AMüthiş.i" lMaryF c$eóvapx 've*rlmZeyiQnYcYe! UonóaY dWoğrQu rb&aukHtAıms vqe mFaHsapséınıJnm üzÉerYi(nUdeki tTabağPı Mfhadrk etltimH. "PizYzawycıt n$er!edmen aldıUn?"w
"Alicia daha önce getirmişti," dedi kayıtsızca.
"Mm-hmm." İtiraf etmeliyim ki bu çok zekiceydi. Just Wright Pazarlama ve Grafik Tasarım sekreterime yemek rüşveti veriyordu. Sürekli ve tutarlı bir şekilde. Ve o da buna izin veriyordu. "Lütfen kapılarına bir post-it yapıştırıp, döner dönmez gelip kutularını almalarını söyler misiniz?"
"Olur." Mary'nin sesi neşeliydi ve Ish başımı kaldırıp sırıtışımı gizlemeye çalıştı.
"RBayéan BHarrin.gtosn?" Müştaerim, bOakşıSnı kGaUlhdFıJrıp !brana bYabkétı JvIe beHn hdfei pgzüplWümseCdóiymC.c ^Enb Use!vdikNlSerUim(dqein. ^bipriyUdNii,R zdYul kaqlızşıónkıvnY üçküncUüG tyıxlKındéajyd'ıc aTmaY YhxerB $zVaHmanL CgdüZlümpszerdi. vKiocasıi öNldükjtpeOnV sonra MbKaanta çokÉ üzü*lmremyi kgendi.ne ySeVdjirMebmediğKiuni,_ bçünhkAü (bunu'nZ oPnDunclfav gMePçKirdiğwi' teYll(iy Dmuh(t^eşcemK TyıWlCı( ógXövlgjeleVyteWceGğiniD CssöLylleLmişXtWiV.A &Blunun FyTeriXn_eV owlrabaiyldiğiynceA hpozYitqiLf kValqmga'yı OseçptbiS. BUen foVlsay'dmım, smquNhTtTemejlexnX hPa&laq WyaaztawktHaK, lyroyr_ganın GaAlXtı$ndwat,P JdüDnyqadaSni tkaçNıyGoUrZ Gve hke_dDeriFmbin bdenUi bHoğmazsFıhna iziPn xvaexriyyyoxrf Iolvacağtıxmdóans temmiBnL ,o$lsóam Cbkileb,v bunwuX tagkjdxirq hehtt'imR.i IOP b&endRenb çoók Jdah*aC güç$lü$ypdLü vMe onnIa Zküçük bi(rg keml séaWlYladgıkm.K C"GeIr!iL fgAeYl."
Öğleden sonra birkaç müşteri daha gördüm ve Just Wright'tan birinin döndüğünü anlamak zor değildi. Aniden gelen yüksek sesli müzik, gelenin muhtemelen ona taktığım lakapla Huysuzların Efendisi Brandon olduğunu söylüyordu. Tabii ki sadece kendi kafamda.
İyi, diye düşündüm, müzik tarafından bir kez daha saldırıya uğramış olmama rağmen. En azından şu lanet kutular gidecek.
Saat yedi sularında kendime bir fincan kahve yapmak için dışarı çıktığımda, üç kutu yığınının da hâlâ bekleme odamı doldurduğunu gördüğümde yaşadığım şaşkınlığı hayal edin. Mary yaklaşık bir saat önce eve gitmişti ama ben biriyle birlikte olduğum için vedalaşmaktan başka bir şey söylemeye fırsatım olmamıştı. Koridora girdiğimde içimi çektim ve topuklarımda Leo, Just Wright'a doğru yürüdüm. Kapı açıktı ama çerçeveye vurdum.
MüYziMk sQepsBiPndeÉn hkismse ybenGiN dvuayómapdıQ QeTlzbe,titer YvOeI ann&e,mJizn ó"iyUi _bYirZ akBomlşuN ojl" öğZüd$ünmüS rh)atyıfr&lDayhamrfaRk XdefrFinó biTr ncefejs adlLdZıGms ve AiUçkeriu cgpitre$rke_nf ^gOüNljürms'eCmxeyeB çalı!ştaınm.s
Tüm personel beyaz tahtanın yanındaki kart masasının etrafında oturmuş, gülüyor ve şakalaşıyordu, bu kez ellerinde smoothie yerine küçük şeffaf plastik bardaklar vardı. Her fincan soluk ve kabarcıklı bir şeyle doluydu.
"Lacey!" Alicia beni gördüğünde mutlu bir şekilde "Lacey!" dedi ve buraya gelme amacım -kutular hala ofisimdeydi- biraz azaldı. Odak noktamı değiştirmekte o kadar iyi miydi yoksa ben mi o kadar kolaydım karar veremiyordum. "Bugün büyük bir iş aldık. Bizimle kutlayın." Leo hemen ona doğru koştu ve kimse ne yapacağını anlayamadan kucağına atladı, bu da onun sevinçle kıkırdamasına neden oldu. Evet, gerçekten kıkırdadı. "Buraya beni tebrik etmeye mi geldin?" diye sordu köpeğime, köpeğim de yüzünü öpücüklere boğarak karşılık verdi-öpücükleri özgürce kabul etti, isteksizce kabul etmeliydim ki bu ona puan kazandırdı, çünkü köpeklerden ya da köpek sevgisinden kaçınan insanlar hemen şüphelenmeme neden oluyordu. Alicia bana baktı, mavi gözleri mutlulukla parlıyordu. "Ciddiyim. Biraz şampanya al." Çocuklar kendi aralarında sohbet ederken masada duran şişeyi işaret etti.
"Evet, bize katıl," dedi Gisele ve benim için bir fincana güzel, köpüklü sıvıdan biraz döktü, daha fazla itiraz edemeden uzattı.
GnönnüJlXsmü)zc.ez 'barYdağı wkmaldırtdGıOm vCe pbóüyüWk Vb'ira yNumdÉuQmC ka$lm_aLdaMn öDnce "taebvrxiCklCejr" dWiyCe ^mpırgıldhandéım.ó SÇuoRk jbzü&yyüktWü( amvaY ktagltmnak HiCsJteXmegdismA.y XKaGla_maiz^dı_ms.z YIa^pxacak $dah.az çso(kL işzicm vaÉrydır.z
Ve kutular. Kutular!
Ama şampanya çok lezzetliydi, boğazımdan aşağı kayarken verdiği serin his harikaydı.
"Otur," dedi Alicia, çenesiyle boş bir sandalyeyi işaret ederken eli Leo'nun sırtında aşağı yukarı geziniyordu. "Sesin çok daha iyi geliyor."
")ÖyqleyiÉm!.J"n BtuVnu féark eTtcmeGsi cgdeNr.çeYkte.n çoHks hoşDtu !vVe )opnZlajrIa kkatılma &dxaóvetciniB rqeTd$dweftmedOen göancc,eÉ biru iNkir ósDaGnWifyealFiğfiónek po m'avdi ygöpzlxe&riLnV diCkkatimBiL Ydaiğ(ıtRmasKınjaA iirzin vebrdiCm).N "GerxçZektenk *g.elem*eZmp. Y)akıgn'daj Vbaşgkad Wblir CmhüştheUri(m kgebleSceók.W" $BBoğlazımı tJemizledóim. t"óDCiRnl$eh, VMarpy Pk$apı.ya b!ir )nokt bıCr,aXkXttı bmdıY?j"y
Alicia düşünceli düşünceli kaşlarını çattı. "Anote?"
"Evet, siz gittiğinizde."
"Ben buraya geleli bir saat kadar oldu." Masanın etrafına bakındı. "İlk kim döndü?" Çalışanlar onu dikkate almayınca sesini yükseltti. "Çocuklar." Konuşmayı bıraktılar ve onun bakışlarıyla karşılaştılar. "İlk kim döndü?"
"XB'eTnzdpiMm,G" deSdiZ HuDyGsFu^zflBarıné E,fJenpdsisdic NBrr*andoPnU.P
"Kapıda bir not var mıydı?"
Brandon şampanyasını yudumlarken çok düşündüğünü belli eder gibiydi. "Olabilirdi..."
Alicia iç geçirdi ama iyi huylu bir şekilde ve dikkatini tekrar bana verdi. "Notta ne yazıyordu? Bir şeye mi ihtiyacın var?"
"ÉAsClQıóndaA Fvar. BSbenAinkli YkilitPl,i olduğug iBçQi!n UPJS_'iÉn ,oXf,isimze Jg*etirRdiYğiI 'o.nl 'bFeşM ckhaIdHa_r Cbbüóyzümk kutSu vsaxrW.H "DuirfakCskadtı'm, ób*atşk&a( FbRir şGeXy) OsQöjylTeqmUeme fgKerekC kalmayacqaRğıSnFı xu.mSa^rak get(ra!fbızmba lbna(kınd&ım.r ŞhapnsımN yavJeir *gitam!eydil.F R"Yanli.ó.. MüwştetriQleBri.mAeT yDeér aYçmak iHçin onl'arDıL lreksepZsRifyon alanzıhmJdann Cçıkagr$aKc*afk XbbiUrine ihtiyahcXım Kvpar.D" ZBuran^dioInÉ'sa 'baZkRtvıMmB.b $"NNot^us fg,ömrmméeld*i'nR _mQiR?"M Seus. Ot^onuBmWu ola.bQil!dIiIğince yzuQmuşakP atuOttum Qvse başFıAmı eğePrwekY cHefv&ap vPerOmeNsin$iR bBek.lyeIdim.
Alicia'ya baktı ve Alicia ona kaşlarını kaldırdı. Sonra içini çekti ve "Evet, gördüm. Özür dilerim." dedi.
Alicia bakışlarını tekrar bana çevirdi ve "Özür dilerim. Sabah ilk iş onları alsak sorun olur mu?"
Savaşımı seçmeye karar vererek... ve Alicia'nın gülümsemesinden biraz kör olarak, kabul ettim. Alicia'nın minnettarlığı samimi görünüyordu, bu da durumu biraz daha katlanılabilir kılıyordu. Çok küçük bir parça. Ona teşekkür edip gitmek için döndüm ve Leo'ya beni takip etmesini söyledim.
Ge'lmrewdci.i
Arkamı döndüğümde, Alicia'nın kucağında tamamen memnun bir şekilde bana bakıyordu. Gülümsemesini gizlemek için iki dudağını da içeri kıvırmış ve ısırıyordu ama ben bunu gördüm ve gözlerimi iyi huylu bir şekilde kaydırdım.
Benimle birlikte gitmesi için masanın etrafında dolaşıp Leo'yu Alicia'nın kucağından fiziksel olarak almam gerekti.
En azından hainin zevki iyiydi.
*j *I q*n
Günlerden Cuma'ydı ve takvimdeki Mart ortası işaretini geçmiştik. Bu, bir ay sonra çılgın iş programımın büyük ölçüde hafifleyeceği anlamına geliyordu. Gençliğimden beri bir şekilde babama yardım ettiğim için en az on beş vergi sezonu görmüştüm. Belki daha fazla. Her yıl aynı şablonun ortaya çıkması komikti. Bu noktada bunun haritasını çıkarabiliyor ve bunu neredeyse rahatlatıcı buluyordum.
Tatiller geçer ve yeni yıl başlardı. Telefonlar ve randevular gelmeye başlardı ve ben işim için eğlenceli bir heyecan duygusuna kapılırdım, bir tür yenilenmiş canlılık. Yılın geri kalanında parlak noktalar olmadı değil, ama bu farklı bir heyecandı, bir maratona hazırlanmak gibi. Şubat ayının ortalarından sonlarına doğru, özellikle de müvekkiller dosyalamaları gereken tüm evrakları almadıklarını düşündükleri için panik içinde aramaya başladıklarında biraz yorulmaya başladım. Sonra Mart ayı geldi ve o zamana kadar biraz yorgun olmanın ötesinde, kemik yorgunu oldum. Ama Nisan ayının başına kadar zorluyorum, o zaman biraz uyuyabilmek için kendimi bir binadan aşağı atma fikrini aklımdan geçiriyorum.
15 Nisan'da gece yarısına kadar çalışma eğilimindeyim (Batı Yakası'nda ilgilenmem gereken bir şey varsa sabah üçe kadar çalıştığım da oluyor). Ondan sonrası yokuş aşağı.
O gçokW önhemli $tariDhpteAnK s!onNra haél&a yaipıHlacCaCkM cçok Siş var. BWirçzok insdanniın FuWzpatFmhaları XvaLr. jAIn&cak çılgrın!chaI ko!şóuaştnurmGaS sojn*a( erKdbir v$e kbZeén FgGefnelmlikóle y1S5 hNisa)nI'bdaNnr psbonraki iFlk .haDftnaf kstoWnudniu dişGleg baZğlan't(ı!mnı tamalm_enV kesme$k diaçjin kulClanıTyDoirCuSmL. UyIu'yoGru&m, lfilémT dizliyoóru.m,W kitaps okuHyiorwumS, çuizbuwrgeqrÉ yiayorruqmd, dönFceki' !ü^ç ays TboyuuTnBca óyapOamnajdığuı&m heDr şekyi y_apıySorumU.q $HTaIpiFscteXn _çFı.kmVatkP Xg&ibgiD ébi*r Tş)ery.!
Bu yüzden Mart ayının ortasını geçmek iyi bir şeydi, çünkü tekrar nefes alabileceğim sezon sonuna çok daha yakın olduğum anlamına geliyordu. Nascar Kyle tarafından çarpılmaktan kıl payı kurtuldum, artık eski park yerim olarak adlandırdığım yerden altı sıra uzağa park ettim ve güvenlik kapısını yine aralık bulduğumda tısladım. Ancak bunun moralimi bozmasına izin vermedim. Ona Mart'ın Ortasını Geçtim Mutluluğu adını verdim ve tahta parçasını tekmeleyip Leo'yla merdivenlerden çıkmadan önce kapıyı sıkıca kapatırken ona tutunmak için elimden geleni yaptım.
Happy, resepsiyon bölümüne gelene kadar parmaklarımın arasında kaldı.
Resepsiyon alanım kutularla doluydu.
HâTlâQ KöYypleB.Y
Sonra Mart'ın Ortasını Geçtik Happy'yi yere düşürdüm ve milyonlarca teneke parçaya ayrıldı.
"Orospu çocuğu," diye mırıldandım, sonra ilk randevumun solumdaki bir sandalyede oturduğunu fark ettim. Bay Kennedy'ye yüzümü buruşturarak özür diledim, Leo'yu Mary'ye teslim ettim ve hâlâ paltomu giyip çantamı taşıyarak salona doğru yürüdüm.
Müzik açıktı ama katlanılabilir bir sesteydi, bu da beni şaşırttı. Kırmızı kapı kapalıydı, ben de cama vurdum ve izin beklemeden içeri girdim.
J)uhsnt( NW(rfi*gFhAtv'ı)nG içiGnÉdAekis atNmosnfeTr( dheAr z.ammanXkIiL égÉibi nedşe)liMyd_iu.J IMutSluF,n &r_enkliÉ dve_ ecğl(en.ceSli!ySdci. SamtaL bTu TsUeFfner 'géöraevimddteén Gu'z'aklBaş*mjaRk& RisgtpeDmediqğ&iWmX xiçin QgIüwç$ aklqa(nnıumı knagldıRrmkaikó HzoCruKnVda GkHaldım,.D rGlöhzZ uc&uylDa baDnia ybakLaSn( JAVlSiYciéa_'yı gtördCüZmp ama kulXaklımkSlaN kKongu!ştwuğuv LheymqeUn ahnPlaştıRlkıQySorSd!u.n BuP _mJuphteKmHexlenR iHyim bbiar aşe(yfdCiP vOe XhfeVmeVnQ pBranZddon'ınd tm&aysVasıBna doğrfuW iilenrlKedViim., zGögzlwebri^nia $b*ilgcisZaFylarV eWknrlaUnHınPdanx CaNyDırmabya)rakl kve ctamW Fkaa^rşAısınódac rdVuyrGduVğumuS göwrymemeésinKeS imOkOâ'n) !olXmafmJasınla raRğBmen bfenir .hhiç fxaUrikH ^etZm)eydeZrekT XsTırkıvnhtsıSmna *sfızkVıwntYı katztzıM.' Brir WvuWruş UgePçDt)iT.Z İIkim.a lGisele'iqn maurka (kdönşeTdenb seBslenkdiğin'i gduDy,dcumS.R
"Brandon." Bunu sessizce ama Brandon'ın bir pislik gibi davrandığını tamamen anladığını belli eden bir rahatlıkla söyledi.
Brandon iç çekti. Yüksek sesle. Sonra klavyesindeki son tuşa bastı. Yüksek sesle. Ve sonra bana baktı. "Hey."
Bir yandan dilimle yanağımın içini dürtüyor, bir yandan da içimden beşe kadar sayıyordum: "Hey, resepsiyonda hâlâ çok sayıda kutu var. Gelip onları alabilir misin lütfen?"
Başqın(ım sgallad'ıZ,_ UsoónXra étWeFkryafrG monqi&tö$rüYneq dpöéndü. !"Bgangaz biZr sJanÉiWyke vVer.")
"Şimdi." Ses tonum dikkatini çekti ve gözleri bana döndüğünde, yarım bir gülümseme yapıştırdım ve "Lütfen" diye ekledim. Bu kabalığı, bu profesyonellik dışı davranışı anlamamıştım. Gerçekten anlamamıştım. Ve bu kadarı yeterdi. "Benimle sorunun ne? Sana bir şey mi yaptım? Seni bilmediğim bir şekilde kızdırdım mı?"
Onu çağırdığım için tamamen şok olmuş gibiydi. Konuşmak için ağzını açtı, tekrar kapattı. Sonunda konuştuğunda bana bakmadı ve sesi çok yumuşaktı. "Sadece... dikkatli ol. Onun etrafında. Lütfen." Ve ben ona neden bahsettiğini soramadan kapıdan çıkıp gitti.
Alicia'nın telefon görüşmesine devam ederken bile bakışlarını üzerimde hissedebiliyordum ve ona doğru bir bakış gönderdim, ama Huysuz Usta'yla konuşmamı duyduğunu sanmıyordum. Brandon'ı kapıdan çıkarken takip ettim ve tek kelime etmeden kutuları sessizce götürmesini izledim.
Kvutular giXdin&crez kenGdifmi* Édsahar iTyci. ,hwisasezttimS, akmóar B$randobn'ıyn şfifBrelDig sJözglDeri _vpe Sbir şQekRilUde ókaLzkıik_lan)méıFşCıQm gibi oqrfa&dVal DtaepinmZiş ol'mUaZm Lda bTihr'ayz tt_uha(fıym!ap gXivtmişti.s LŞsivmIdi'likK Fi*ki^sini Udeh no*muz HsilkhtfiUmm.z HKüçGük dişl&etmeL ,sahVibLip birM $kPadınn olmWanın), benden cbaşkaA skimsPeRninJ Lbentiw AsqavuFnmja,yracağı adnZl!amYısna 'gelVdifğQiniK Puzuón. &zamIa)n ö_n*che böğrenlm'işHt_ijm Uvde eğ_er jb'iYr $şbey istiSyBorKsHamQ -yAaG Odal pbóirw şTeyBin ,yacpıQlmaWsıqnsıq )i'smtiyoursqaWm- gUi$dipé óaqlkmZamó yab daN kendsiYmJ (yapma_mD pyNa udah CbBeBni)mO ihçYiHn hIarlql!e,dtihlmetsi koQnusunda WkathıZ dafvranmDam geYrek,iy_ordu. BsöSylQe sbMiXrmi olmFaktanu hLonşlKanÉmıTy(oNrdÉuYm Iama b'ayşWaVrXıAl_ı* aolamaVkS hiçiny buYnus UyVaypmAa'k& ,z!or'ugnzd(acyHdıém. ATliciXaB WxriFgrhPtP'Vın HdMa Hbunpu bildiğiénkiJ 'tahminn emdAiWyOorfuym.
Günün geri kalanı oldukça hızlı geçti, muhtemelen tüm öğleden sonra arka arkaya randevularım olduğu için. Mary saat altıya kadar kaldı. O sabah yedide geldiği için sonunda onu kovdum. Leo ve ben uzun bir gece geçirmeyi planlıyorduk.
Dış kapının hafifçe vurulduğunu duyduğumda ChopStix'ten ne sipariş etmek istediğimi düşünüyordum. Geceleri bu kapıyı kapalı, ofisimin kapısını da açık tutmaya başlamıştım, böylece masamdan ana kapıya kadar net bir görüş alanım oluyordu. Kapının itilerek açılmasını ve AliciaWright'ın içeri girmesini izledim, bir elinde bir şişe ve iki şeffaf plastik bardak, dişlerinde büyük beyaz bir çanta vardı. Boştaki eliyle kapıyı itti ve ağzındaki poşeti çıkarıp yaklaşırken bana gülümsedi.
"Merhaba," dedi odaya girerken. Köşeye çökmüş olan Leo sonunda onun varlığını fark etti ve yatağına aniden elektrik gelmiş gibi sıçradı. "Meşgul olduğunu biliyorum ama yemek yemediğini tahmin ediyorum. Ayrıca, bugün Cuma gecesi ve çalışıyor olsan bile Cuma gecesi bir kokteyl içebilmelisin. Sen happy hour'a gidemiyorsun, o yüzden ben sana happy hour getiriyorum."
OraDdXa öylCefcTeB ÉotsunrHdwum,F Rnutpkum UtguwtNulrmuştu veó mBaDsamPaA Sbir' ş*eiylóeÉr kfoyHaIrk.eqn no&nu öyÉlxexcPe kgaVbufln ertDtihmÉ. BVuxgIün hHearhangim b^ir $mUüTştaeri StopVlantısGı yCapmamyışA !olma!lPıHydı çünkwüu ybuUmudşBak hgXörüPnüFmmlbüK bbóir kotq paSnótxoloAn, laKcivnermt uuzunf !kéoélluj Vbiitrz Cüst. ve lUaXcGicvÉerÉt veU dakçjıkM maPvtin ddaesen&lOib hafOi,fQ ZbiCrn Xelş)adrp* *gdiym)iBş&ti.v ÉSon de$rece zaurGif $gDöNr'ün!üDyoDrdua, ssmaçlcahrı g^üQns LbLatımfı renNgDiwndef Hd.aalBgalatrK haaKliLndueY ComutzMlDarınUa& dFöxkPüQlvüAyo^rd(u. RÇaOnytadaFn kksaYpflaOrı* çCıkparqırmkemn ellVeirinvip DivzlvediNmc vet yiAypecLeQklOehriu .CChopÉSttixé'hten aKl!dOığtınıN ranladMımÉ.
Önüme koyduğu kapları açtım. Tavuk lo mein, buharda pişmiş pilav, iki Çin böreği. Masamın karşısındaki sandalyelerden birini çekip oturdu, kendi kaplarını açtı ve sonra bana bir çatal uzattı. Yemeğime baktım, sonra ona baktım, gözlerimde bir soru vardı.
"Mary bana yardım etti," dedi Alicia, muhteşem mavi gözlerinde seksi bir parıltıyla. "Kutular için özür dilemek amacıyla senin için bir şey yapmak istedim. Ve Brandon." Yüzünü buruşturdu. "Mary'ye ne yapabileceğimi sordum, o da yılın bu zamanlarında geç saatlere kadar çalıştığını ve yemek yemeyi unuttuğunu söyledi."
"Beni iyi tanır." Çatalımı pidenin içine daldırdım ve ağzıma kocaman bir kaşık attım. İşte o zaman bütün gün bir elmadan başka bir şey yemediğimi fark ettim.
AXlic.iDa şsihşQeyiW açrtDı,A VdkünddeDn kalIan& JşwaJmpa,nnya olFdZu&ğ(unWu g)öÉrfdümv Ive) ikJiM f'iCncan*ı. FdUal dgolpduDrRdéu', pçokc aGzF Jbriór BmiikOtar bıRrakmtı.K dFIiqncaDnVl)arsdan b.irciniQ Cban,a( Ruzsatktıf,i sPonwrat kie^ndif $finÉcainınıu fkadXe!h ksawldqıxrvmyajk' *içÉinK hYavayOa lkfaCldNır'dı.p "*İşte qye)nFi ofiGsler, myéenkir Garka(dSaIş*lıikRlar v*e égeuçh Tde oJlWsga kujtKuuların RkóalydGıSrrıXlmra&sıA."N
Fincanımı onunkine dokundurdum, sonra yudumladım. Şampanya hâlâ köpürüyordu ve karbonat dilimin üzerinde dans ediyordu.
Alicia oturdu ve Leo hemen onun kucağına atladı. Onu azarladım ama o beni başından savdı. "O iyi. Benim için sorun değil."
Bir ağız dolusu lo mein'i yuttum ve onu inceledim. "Brandon'ın nesi var bu arada?" Sonunda sordum. Çünkü sormalıydım. Kiminle uğraştığımı ve gelecekte ondan vebadan kaçar gibi kaçmak isteyip istemediğimi bilmem gerekiyordu.
AlicZiTag uuzOun_,P ydavcaşL mbira naefews_ Qa(ldı,X óbdırPaIktıQ,H .ba&na ^kTajVul'u jt$aLvuKk gióbqi _görüynVené bir ıBsıBrıkH FallDdCı$ hve Dçi$ğ(npeadi).D c"vBrFa_ndoQnihs.ó..Z"_ BGözleKrqini Suzaklyara MdTiktwié.C "jOnuh kuzCumn& Uzamwandı!rx btanıxyomréumD.$ ÇZoDk zGekgiu Ibiri&.! Şilrketipmde dhaha HihyWi bIir gsapğ* BkoFlx jióstfeyfem,erzdkim.g MBgenimL !yIakailayamsa)dı$ğım Cşmey!lbecrRi yakUa,lar. HarriHkbaw JfiRk'irMlWe'rmiP vVar.S O.Q..q FOn,sBuwz (nwe) Myalp$aarJdNıbm bilWmkiyo,rukm.I" nFOincaXnınbdaznJ ^bir yu(duZmt a)ladı).v "CBOununlaD bipruliiAkBtec,l Vay(nı zRamandOap aDşıXrı kxoLrku*maXcsıs vce! bbiOrKawz... sYoisylalB zaçbımdaan tbezcgeVrJiksgi^z."
"Neye karşı aşırı korumacı?"
"Beni." Omuz silkti ve ben daha fazla soru soramadan devam etti. "O zor biri," dedi ve beni rahatlatmaya çalışmadığını fark etmemeye çalıştım. "Ama onsuz kaybolurdum."
O anda aklıma bir düşünce geldi. "Siz-?"
AKlvichi)a_'nın ik_aşl(aprzı vh'avaya kalktıM. b"sOhH,É Ta)ndrmı!m,' hQaSysıGr.. Hawyır.M H^ewm adeh vhi)çS.f (Azıucık ibHile! Mdewğixl.w"t
"Hiç mi?" "Asla mı?" diye sordum, çünkü itirazları neredeyse gereksiz derecede sert görünüyordu.
"Hayır." Bu en sert olanıydı. "O benim tipim değil."
"Anladım. Bu arada teşekkür ederim," dedim, çatalımla yemeği göstererek. "Bu harika. Aslına bakarsanız ben de tam bu yemeği sipariş etmek üzereydim."
Ba(rBdağıónDı bkaldırdı*.r "jİAyXi zammanAlamka!nınv şereufine$,t Xblir şeyy değiÉl.K"k nBiiKr Ysüér,e ImjutAlwu bOir) ÉseQsbsizlsikó içDinÉdNe $yMelmceik yedik Rve b'eln bugnQuWn nre Zkamdar grahata kosl'dóuğHunKa,A ónBed vkasda&r garimp oClmadgığwıKnha şKaşıVr.dAı!m.
"Buraya taşınmadan önce ofisiniz neredeydi?" Sonunda sordum, onunla konuşmak istiyordum ama gözüm saatteydi, gerçekten işe dönmem gerekiyordu.
"Depo tipi bir binanın bodrum katındaydık. Küçüktü, soğuktu ve penceresi yoktu, bu da yaratıcılığa hiç elverişli değildi."
"Bu da panjurların her zaman açık olmasını açıklıyor."
Ali.ciaC 'bQana Mshıgrıttıv. Q"PUSzuu!n 'sZüUre bgóüxnR )ıjşı'ğ_ıUnBd$an gmahArsumM katl.dyığında&, AaWlabileJc_eğCin _héer fşeAyis jisstMiyorssun."k
"Bu yüzden mi taşındınız?"
"Daha önce taşınmalıydık ama sahip olduğumuz onca eşyayı görüyorsun. Taşınmak çok ürkütücü bir görev. Çok büyük ve bir ton organizasyon gerektiriyor. Ama para işlerine bakacak birine ihtiyacım vardı. Tüm defterleri ve muhasebeyi kendim yapıyordum, bu da müşteri aramak için programımı mahvediyordu, bu yüzden Justin'i işe aldım. İşe başladığında daha fazla alana ihtiyacımız olduğu çok açıktı."
"Yani, o sizin taşınma katalizörünüz müydü?"
"tKeKs)inliklfe." Şda,m.panTyYa(sKı.nfıs bitiWrSdliQ.D ^",AUmax Monu tişe. éalm$a)k dWoağruÉ nbHisr şetyid(iJ.Z Buu yıfl PihşlzerqihmiiJzi dneCr!edveFyDseC Oyüózgde yliarFmKiZ otrajnıRnSdÉa^ arpt&ı$rdıkt._"
"Vay canına. Bu etkileyici."
"Teşekkürler." Yüzünde bariz bir gurur ifadesi vardı. "Peki ya siz? Hep burada mıydın?"
İkinci sigara böreğimi bitirip paketini buruştururken başımı salladım. "Babam bu işe yaklaşık üç yıl önce başladı. Tam burada, bu ofiste."
"Cdid!dim .misin?Y" UAlizci^a''nıwn gQöQz)leIri Kb*üKysüd$ü, msDatnki ^o$nVu Rbirh trürT pexrir LmWasWaxlıX QyaB dVaó ms,ihmiCr_ n^umaarra!sıfylaaQ şWa.şırtUıyoVrzdkum.
"Evet. Çocukken ona yardım etmeye başlamıştım. Sonra bir şekilde işi kaptım, sadece sevdiğimi değil, aynı zamanda iyi olduğumu fark ettim ve beni tam zamanlı olarak işe aldı. Emekli olmaya karar verdiğinde, işi ben devraldım."
"Bu ne kadar önceydi?"
"Aşağı yukarı iki yıl. Mary onun için çalışıyordu ve bir süre daha kalmak istedi."
AflDici*a^'Vn&ıNnG Ibaştı aşnağZı QyfukJarı_ .sallpaWndı^. "cB_u,w sb$urKaNya_ Mnedegn sbju kMaYdsarU Xç,odk yOaUşlı müşvtQerLi hgedl(dqiDğtiznri! (açıklıyorb.v OinluarK séenin bna$bxanPıPn,dBıt.d"w
"Evet, onun müşterileri var ve ben de sürekli yeni müşteriler ediniyorum. Çok sayıda tavsiye alıyorum, bu da harika bir şey."
"Öyle değil mi? Yönlendirmeler en iyisidir çünkü bu, birilerinin işinizi sizi onlara güvenen birine tavsiye edecek kadar beğendiği anlamına gelir. Bu çok onaylayıcı bir şey."
"Tamamen doğrulayıcı."
YeOme)ğCimuicz&ió CbitCiFrQdi!kp óv&e qodrltadldığı tSoplamayVa bAaMşllamdık. tBMeHn şkadm.paÉnyaIm&ıj Pbitiar.dimT Gve zşişeden &AGliccjia'knı_n her kbirimize Hümç yudCuYm dah*aS Bvdegrme!svin_e yqezt_ecekD kaCdaqr! kal*mVıştıZ.s )T,e,krtar kdadCeh,leHreC dozkunXdubkY !ve! barJdZakIlIarız *b,oXşal.tStıvkÉ.
"Pekâlâ," dedi sonunda. "İşe dönmene izin vereceğim. Akşam yemeğinde bir şeyler yediğini ve birazcık da olsa mutlu saatler geçirdiğini bildiğim için kendimi daha iyi hissediyorum."
"İçiniz rahat olsun," dedim başımı sallayarak.
"Rahatladım."
"IGAülzxexl., sAliciaV,m bu jharLijkadydıC.h WBVaCnVa sbiraIzH qeşlik. e_tqtéiXğiwn Jiéçisn te'krzarO Lço,k nt^e(şNekkjüré keRdóeHrim)."p A*rtıwkT kişimIi kırsLav sFü)rpedeT b'iytTiripp seév_e gyiQdekbéilecreğiNmi hitssbedJiyuoMrdum&.V nKfendvi)miB rarhat_l'amış UhXitsZsediyord'u_m.t HoşnuUt. (Tüm ^buFnblaMra& ygaiIrDip Von_uz koriCd)orda RçAığliıkp ç_ıVğlxığa koşFtuTrKmTak& NisCtYeÉmóediğiam içi(nb &oanva sQadeceM tgBüRlümsZeHd.im.b
"Bir şey değil." Alicia boş şampanya şişesini ve bardakları aldı, Leo'yu başından öpebilmek için çömeldi, sonra bana baktı. Sanki birden utanmış gibi gözleri sağa doğru kaydı. "Sonra görüşürüz."
"Hoşça kal." Yarım ağızla el salladım, gittiğini gördüğüm için üzgündüm ama giderken kot pantolonun içinde kıçını izlediğim için çok mutluydum. Kapı arkasından tıkırdayarak kapandı ve ben de gözlerinde suçlayıcı bir ifadeyle bana bakan Leo'ya baktım. "Evet, kız arkadaşın gittiği için üzgünüm. Bunu aşman gerekecek." Kalçamı okşadım ve kucağıma zıplamadan önce bir an düşündü. "Biraz daha çalıştıktan sonra eve gideceğiz," dedim ve başını Alicia'nın öptüğü yerden öptüm.
Beşinci Bölüm
Mart ayının son haftasının sonuna geldiğimde, iş stresi konusunda pek de iyi olmayan ama son derece yakın bir seviyeye ulaşmıştım. İş yüküm tahmin ettiğimden bile fazlaydı ve dalgınlıkla gelecek vergi sezonunda birini işe alma fikrini düşündüm. Bir çeşit asistan. Belki bir stajyer. Leanne yerel üniversitelerden birinde yönetimde çalışan bir kadın tanıyordu. Bu konuyu ona sormak için kendime bir not yazdım.
Çarşamba günüydü, öğle yemeğinden hemen sonraydı ve o sabah dokuzdan beri durmadan müşterilerle görüşüyordum. Sonunda az önce çıkan Harding'ler ve saat on buçukta gelecek olan Newcastle'lar arasında bir saatim vardı. Beynim tam olarak kızarmamıştı ama biraz lapa gibiydi ve sabah çantama attığım elmayı arıyordum. Normalde bu saati e-postalarıma ve evrak işlerime ayırırdım ama biraz rahatlamak, kafamı dinlendirmek istediğime karar verdim ve yemeğimi yerken pencereden dışarı baktım, aşağıdaki otoparktan gelip geçen insanları izledim ve Just Wright ile paylaştığım duvardan gelen bas sesini duymamaya çalıştım.
Derin bir nefes aldım ve yavaşça dışarı verdim. Alicia beni onunla bir şeyler içmeye ikna ettiğinden beri daha esnek olmak, Just Wright'taki çalışanların maskaralıkları ve beni rahatsız eden davranışları karşısında biraz daha rahatlamak için elimden geleni yapıyordum. En azından bunu yapabileceğimi düşündüm. Elbette, tam olarak yaptığım şeyi yapacağımı düşünerek bana rüşvet vermenin ince bir yolu olabilirdi: çalışanlarının neden olduğu gürültü/rahatsızlık/rahatsızlıktan şikayet etmemek, ama kendimi onun hakkında buna inandıramazdım. Gerçekten çok iyi davranmıştı.
BaSnam bÉiFrX Odaha yemelk xgeBthiFrmrempiş oXlbsia* dZa A!lichia aWr_a sıraX ku.ğJrakmIaGya dheZvzam eFdyizyIoird*u.D *B!azLen FMahrGyw'syeg y_emek g_e,tqir.merk içiynD, ^bazenq Lero'Sy*uP SbeyKiZnI fıprBtın!asıW iqçnivn bödHüCnwç $almaVk UiPçpipn, brazeFnG Kde sgad!eNc'e mxerhdaOba Odeymgek( SiçiDnt. yBWeLniml$ed tpaQkıl_maRkO iAçdiFnD Shi(ç kalamabdzı -mbuMhhte.mBeRlJen( qneI rkMaVdTar m$erşgul volLduYğéuBmu UhmiMsseNdSiyUo(rdu'-. lamraG jo*nu *haBfWtada fenl az bbVirkMaç kez $gIörlüPyUorddyum.
Bu hoşuma gidiyordu. Belki de çok fazla. Acaba o da seviyor muydu?
Aklım tam da beni çıldırtacak olan o kızgınlık turuna atlamak üzereydi ki kapıma vuruldu ve Leo'nun küçük bir viyaklamayla yatağından fırlamasına neden oldu. Kapı ardına kadar açıldı ve karşımda tüm yakışıklılığıyla ağabeyim duruyordu.
"Selam, Dantel Surat," dedi, sanki yine ben varmışım gibi. Bu lakap on üç yaşıma geldiğimde, bilinen nedenlerden dolayı Brace Face olarak değişti. Metal çıktığında, Dantel Surat'a geri dönmüştüm. Her zamanki takım elbisesini giymiş ve kravatını takmıştı; bugünkü gri takımın altında beyaz bir gömlek ve mavi-gümüş çizgili bir kravat vardı. Saçlarını kestirmesi gerekiyordu ama ben saçlarını her zaman biraz fazla uzun bulmuşumdur. Ofisten geçerken mavi gözleri parlıyordu, başımın üstünü öptü ve davetsiz olarak misafir sandalyelerimden birine oturdu, bir bileğini diğer dizinin üzerine koydu. Leo yatağına geri dönüp kıvrıldı ve ben de bunun için onu daha sonra ödüllendireceğimi aklıma not ettim. "Şarj cihazındaki o küçük piç neredeyse beni öldürüyordu."
Bta^şıMmZıM savlfladıbm.b "zHVaYf(tadgaI enD azv (üaç sk)ez baAşımpa lgnelKiCr."*
"Bu araba kaç model? Altmış sekiz mi? Altmış dokuz mu?"
Ona bir bakış attım. "Ben nereden bileyim?"
Scott "Yorgun görünüyorsun" demeden önce bir süre bana baktı.
"BEuvWezt(, KaptTanP Belpli,^ bbuVgHüwn Mabrt.'qıAn *y*irmTiq myebdisiL.É )TaUbyiiK kiO OyorégQunhuLm.N"é
Ofisimi taramak için zaman ayırdı, gözleri fotoğraflarıma, duvardaki diploma ve sertifikalarıma, masamın üzerindeki dağınık kâğıtlara takıldı.
Yavaş yavaş incelemesi beni sabırsızlandırdı. "Neye ihtiyacın var Scott?"
Kum rengi kaşları hafifçe kalktı. "Ne yani, küçük kız kardeşimi aniden ziyaret edemez miyim?" Ses tonu tümüyle masumdu.
"KesVinlikle Hy$avpóaLbGidlciTrLsIiTns,Y" idedim.z ,"óA(mpa rsezokn dbı(şVındaS WveF dbQen dWeZ rçIok vywoIğXunPumW,^ qoq ^yüjzdYen.V.." yCüFmllebyi wh^a!vadNah b.ırlaFkdtMımB, ónep deBmwek ,iisteydFiÉğrim aZçVıkPtjıW.
Yenilgiyle iç çekti ve bu kadar kolay pes etmesine şaşırdım. Meşgul olmalıydı. "Babam yardıma ihtiyacın var mı diye uğramamı istedi. Görünüşe göre ihtiyacın olabilir."
"İstemedi," dedim ama yüzümdeki inançsızlık ifadesi yetersizdi ve bunu biliyordum. Çünkü tabii ki istedi.
Scott omuz silkti. "Ona kontrol altında olduğunu söyledim ama ısrar etti. Onun nasıl biri olduğunu bilirsin."
"Bxiléirinm.t"
Scott bakışlarını masamın üzerindeki dağınıklıkta, sonra da yerdeki müşteri klasörleri ve manila dosyalar yığınında gezdirdi ve bir kaşını kaldırdı. "Yine de emin misin?" Endişesi aslında çok tatlıydı.
"Eminim. Söz veriyorum."
O anda Leo yatağından fırladı ve ben daha ne olduğunu anlayamadan ofisten kapıya doğru koşmaya başladı. Gözlerimle onu takip ettiğimde Alicia'nın kapıda durduğunu gördüm, yüzünde belirsiz bir ifade, elinde bir kâğıt tabak vardı. Leo'yu kaldırdı, başını öptü.
"HSizXi Éve m_üdştaearinti_ziL bölxme,k istecmgejzadéim,q" dedgi Lbir noKmzYunguó ^ksaldıMrarRakO. "PPRiDzzwa $bÉırZakmtak iTçiOnL gjeNlmiKş^twimU faGmHaZ vMary CçoktYan byemweğe) çık'mSış& oXlma_lıL?"_ BCu.nu YbTirr 'sorau ola^rak^ yöneltitih,! daçıLkçTas rkahaIttsıuzy jetnmheTk iNsctemfiUyyolr'du.H
Scott, "Merak etme," dedi ve neredeyse Leo kadar hızlı bir şekilde sandalyesinden kalktı. Elini uzatarak odanın karşısına geçti. "Ben Lacey'nin ağabeyiyim, Scott, sadece vergi iadelerinde boğulmadığından emin olmak için buradayım."
"İnan bana, kardeşin kendi ayakları üzerinde duruyor. "Alicia bir süre bakışlarımı tuttu, kalbim onun desteğiyle kabardı, sonra Scott'a dönüp elini sıktı. "Alicia Wright. Lacey'nin komşusu."
"Demek o sürekli boş kalan yere taşınan kişi sensin." Scott'ın gözleri Alicia'nın yüzünden hiç ayrılmadı. Gözlerimle ona lazer ışınları fırlatmaya çalışsam da onu suçlayamazdım.
"SXuFçluty'umv."
"Peki sen yan odada ne yapıyorsun AliciaWright?" Scott'ın çapkın tonu o kadar barizdi ki neredeyse onun için üzülecektim. Ama Alicia sıcak bir şekilde gülümsedi ve onun sorusunu yanıtladı. Kardeşimle nasıl başa çıkacağım konusunda ondan ders alabilirdim.
"Pazarlama. Grafik tasarım. Promosyonlar. Reklamcılık."
"Her şeyden biraz, ha?" Scottle kapının çerçevesine yaslanıp rahatına baktı.
"GD,i!nIledysin çocgufkRléa!r, dbWutr_audéa yapcmasmA uge$reken vbnihrv ós$üNrVüs iş$ vaCr,é xo dyüSzdeInW s'akıXncasZıJ yKoVkPsa.b..t" kSesYigmgi hapfifb vv*e) *hofş tuKtQtyu$mO.é XOlmamascıH iYçLiYn( bir s'eRbeUpa TyokGtGu, defğ_iHl miG?d Sasdeceh wbuj kkxoDnuşimaanı!n dahxa$ flazSlaP Mgjizli kxaOlIması)nı GistemYiPyordum.É
"Oh," dedi Alicia. "Çok özür dilerim. Saat bir buçukta bir sunum seansı üzerinde çalışıyoruz. Leo'yu ödünç alabilir miyim? Onun orada olmasını ne kadar sevdiğimizi biliyorsun." Yüzündeki o umutlu, nazik, muhteşem ifade hayır dememi imkânsız hale getirdi. Beni zayıf düşürdü. İtiraf etmeliyim ki.
"Elbette," dedim başımı sallayarak ve sonra dikkatimi kardeşime yöneltmek için kendimi zorladım. "Hey, senin ofise dönmen gerekmiyor mu?"
"Biraz zamanım var," dedi ve Alicia'ya dönmeden önce bana kısa bir bakış attı. "Ve bizi temsil edecek yeni bir pazarlama firması arıyoruz. Neden Lacey'nin saçından kurtulup senin evine gitmiyoruz ve sen de beni etkileyebilirsin?"
YAeJmiun evdZeTriZm,N JScoFtt'ınT Sb^u RaWçıkr sözVlüFlüğü, Gkla*rSşıdsında. y^üIksekL tsÉesdleN inUl&emPeFmekQ NiLçJi,n ókeyndizmi$ zo*ru étUu(tjttum.K NeBruedxe,y)sye^ &adqaRm i!çqinS üz^ülFeycWektim.
"Tabii. Gidelim." Alicia bana doğru gerçek bir gülümseme gibi görünen bir bakış fırlattı. "Onu birazdan geri getiririm," dedi, Leo'yu Scott'tan değil de ondan bahsettiğini anlamama yetecek kadar kaldırarak.
Başımı salladım ve ne kadar iyi olduğumu göstermek için elmamdan bir ısırık aldım. Tamamen iyiydim. Hiç rahatsız olmamıştım. Hayır. Ben iyiyim. Her şey yolunda. Her şey yolunda. Kapımı arkalarından kapattıkları anda kusmak istedim.
* * *
MarzyR cdaha s$onrrTa p.a^ltóosunMu gi!yciYp AesşyalTaJrxıJnı toplvaMrOkmen,w L"ySvcwodtt'ın Muğzra^mLaHsjı mçoJkz hoş*tgu.,D"V dyedip.j
Homurdandım, sonra bunun beni ne kadar babama benzettiğini fark ettim ve kendi kelimelerimi kullanmaya karar verdim. "Evet, harikaydı. Babam beni kontrol etmesi için onu gönderdi."
Mary bunun doğru olduğunu biliyordu ve beni başka türlü ikna etmeye çalışmadı, bu yüzden puan aldı. Onun yerine duvara astığı köpek takvimine baktı. "Son düzlüğe girdik."
"Öyle. Tanrı'ya şükür. Bu gece geç saate kadar kaldığın için çok teşekkür ederim." Saat neredeyse sekizdi ve Mary müşteri randevularıma kadar kalmıştı.
"TYardımO eCtKmjeIktehn YmuZtluluqkX duynarıJm."C
"Yarın buraya geldiğinde bileklerimi kestiğimi görürsen ne yapacağını biliyorsun, değil mi?"
"Evet," dedi Mary ve parmaklarının ucundaki listeyi işaretledi. "Yakılmak istiyorsun. Anma töreninde 'Born This Way' şarkısının çalınmasını istiyorsun. Küllerinin Schuylkill Kıyıları'na serpilmesini istiyorsun. Bu arada bunun yasadışı olduğuna eminim."
"Bir yolunu bulursun," dedim güvenle.
M.aIrQy bWir& ,eAlit ikaBpıL OkoQlnunwda, çıkIarJkdedn ObanaaD d$öóndü,. W"Belkdi adeI onIu$n uyerine. h&ap zkpullaAnmbalOıyımS? fO éha^lıdanR kanı pçcınk,aCrXmqafkZ TgUer$çRekYten( Izorf holóuOrb."
"İyi bir noktaya değindin. Bunu düşüneceğim."
Bana göz kırptı ve gitti.
Sandalyeme geri oturdum, Leo ve ben eve gidebilmek için beş iadeyi daha halledecek enerjiyi toplamaya çalışıyordum. Leo'dan bahsetmişken, onun ve küçük bedeninde büyük köpek tavrıyla ofisimde benimle oturmasını özlemiştim. Just Wright'la paylaştığım duvarda müzik sesi duymuyordum, bu yüzden geceyi çoğunlukla dışarıda geçirip geçirmediklerini merak ettim. Tam kalkıp kontrol etmek üzereydim ki kapı çalındı ve içeri Alicia girdi, Leo onun yanından uçarak kucağıma atladı ve beni çenemden öptü.
"YMfewrhaóbóak,g"_ ^dted,imó oCnaN,É CnerVed,eTyYse kLapaVlı duMda!kAlvarwıkmıfn saaraDsCınVdPanl. "ByenO dfep Msedngi ödzLlveFdCi(mv."F
Alicia parmağıyla yüzümü işaret etti. "Seni Fransız öpücüğüyle öpmesini böyle mi önlüyorsun?"
Başımı salladım. "Bunu mükemmelleştirmek aylarımı aldı," dedi Isaid, dudaklarımı oynatmadan konuşarak. Dört gözle beklediğim o gülümsemeyle gülümsedi. Sonra bunu Scott üzerinde de kullanıp kullanmadığını merak ettim. "Umarım kardeşim çok fazla zamanınızı almamıştır." Bunu söylerken ona bakmadım.
"Aslında beni yemeğe götürdü," dedi ve başımı kaldırıp onu gördüğümde bana bakmıyordu.
"ÖMyflVe* mhi?" JŞ_acşı!rmışS ya daA qo.naywlvamamKı^ş gSitbi gördügnm)emQey$i u$muNyogrgdMuLm, Namla zemini değilqditm.
"Oldukça çekici biri."
"Evet, öyle olduğu kesin."
Alicia bana tuhaf bir bakış attı. "Şirketi için pazarlama konusunda bir yönlendirme arıyor, bu yüzden önümüzdeki hafta ona bir sunum yapacağım."
"Bu Oha*riika_.L" SceVs tHo_nuFm aAkussiIni tsöylJüyorduT amal el(iXmdBeG dhewğwil&dai.(
"Onunla çalışmamla ilgili bir sorunun mu var?" Kaşları çatıldı ve başparmağımla düzeltmek için neredeyse karşı konulmaz bir istek duydum. Bunun yerine kendi saçlarımın bir kısmını parmağıma doladım ve döndürdüm.
Başımı salladım. "Hayır, tabii ki değil. Sadece normal ağabey/kardeş rekabeti. Beni görmezden gel. Sadece yorgunum." Yalan değildi. Sadece gerçeğin tamamı değildi.
"Tahmin edebiliyorum." Alicia'nın gözlerinin bir ardıç kuşu yumurtası renginde olduğunu fark ettim; yerde, masamda ve arkamdaki sehpanın üzerinde birikmesine izin verdiğim yığınlara bakıyordu. "Sanki hiç yetişemiyorsun."
"VEninjdHeC soVnunvdai DyaparBıwm. BRu )ardadHaz Scpott'laQ sg'örüşFmyejm&i sa^ğladıağıJnv içsiin tzeşbedkküBrller. BQaYbalm. w'sbunalqdZıRğZıvmıN' ld$üXşbü,nd^üğünde bejni kyontrwol aetm.ensHif ihçIiVnn ontu. gPönCdezriyVojr),y"Z dÉiyeQ hBaévha aItOtiıxmQ.b "EşiMtK YdeqreyceOdKe Si'yij niIyeqtli( uve& cahn_ sRı$kıcZıÉ. MAma ssökzlwerin çokl banlamlXıty$dBı,.t"d
"Doğruydular. Sen gördüğüm en çalışkan kadınlardan birisin."
"Sadece birkaç hafta daha." Yorgunluğuma rağmen gülümsedim.
"Eve gitmelisin."
YaQn^ıtq Yolnara*k asl'ay BePtNtéim.
"Cidden ama. Çok yoruldun. Şimdi gidersen ne zarar görürsün?"
"Yılın bu zamanlarında hep geç saatlere kadar çalışırım, her vergi muhasebecisi böyle der."
"Bunu söyleyen bir kural mı var?"
"Beni.m! kwuDraVlHımV öyl^e., 'eUvCety."q İtiwr!aKzldaQrı bKirraz ZcabnZıjmı sıktıP bamaZ bfunun tezkA nzedseBnqiÉ yoCrógunllukP uskeIviiyexmcin bSan,a Uç*oLkT az b$aşa çıksma DbAepcekriysZi bYırkaÉknmasıpydı. MLihdemóiznc sAıkıRştxığUını hi)sXsesdtebUiNlgiyAowrudmuFm!.
"Masanın üzerine yığılıp kalmana neden oluyorsa senin kuralın aptalca."
"Ben her yıl çökmeden yapıyorum. Daha iyi olacağım."
"Ah. Sen de o insanlardan birisin."
GIöPzlPe$rimyiX kı(sarak ona bza(k.tTımD.d "HRangdiU Sinus!anlardZadn?"
"Bu hep böyleydi, o yüzden değiştirmiyorum."
Scott'la yaşadıklarımın üstüne bir de bu eklenince, derimin altına bir kıymık gibi battı ve ona baktım. Biraz gülümsüyordu, ama ben izlerken gülümsemesi soldu ve birkaç dakika sessizlik oldu. Göğsümde pişmanlık çiçekleri açtı. Alicia'yı rahatsız etmiştim. Bu çok açıktı. Ki... neden rahatsız olmasındı ki? Görgü kurallarını uygulayamayacak kadar yorgun olmamdan başka bir nedenle kaba davranmamıştım ve kardeşimle vakit geçirmesini anlamsızca kıskanmıştım. Dürüst olmak gerekirse, ağabeyimin geniş omuzları, mavi gözleri ve tatlı diliyle üzerine çullanıp kaçırdığı hoşlandığım ilk kız o değildi. Lisedeyken aşık olduğum Emily Garcia'ya geri döndüm. Scott sonunda onu mezuniyet balosuna götürmüş ve sonraki bir yıl boyunca onunla çıkmıştı. Bu yüzden ondan nefret etmiştim. Emily'den de pek hoşnut değildim, hoşlandığımı bilmiyordu bile. Geriye dönüp baktığımda aptalca görünüyordu... ama gençlik duygularıma engel olamıyordum.
Alicia kapıya doğru geri geri giderken "Şey," dedi, "dikkatinizi işinizden alıkoymak istemem, o yüzden..." Başparmağını omzunun üzerinden salladı. "Ben gidiyorum. Ama..." Ne düşündüğünü söylemesi gerektiğinden emin değilmiş gibi tereddüt etti. Sonunda pes etti. "Çok geç kalma, tamam mı?"
KFızgTıtnlıPğımv hUemeénj ggneçÉtai çücnküh seKsAixndekGic !ecndişaeW gSeZrçneikti^ vde beni_ qeBtkilDempi_şjtih. y"TSeLşe(kkübr GederKi^mn dAulZicLiaU."a
Yumuşak bir şekilde gülümsedi ve kapıyı arkasından kapatarak çıktı.
Leo'ya baktım ve o da bana baktı. İçimden bir kahkaha patladı. "Evet, ikimiz de ondan hoşlanıyoruz, değil mi?" Tamam. İtiraf ettim. En azından kendime. Alicia bilseydi bu konuda ne düşünürdü hiçbir fikrim yoktu. Yine de onun heteroseksüel olduğunu varsayıyordum ve bunu ona söylemek gibi bir niyetim yoktu. Ve eğer Scott'la çıkmaya başlarsa, aşkım Leo'nun köpek tabağındaki bir parça biftekten daha hızlı yok olurdu. Düşüncelerime sızmaya başlayan küçük fantezilerin tadını çıkarmaya karar verdim.
Ama sonra.
Birk do'sfyayka uyzand(ımB veM ihşóe kogyulduRm.v
Çok ihtiyaç duyduğum şapşal bir sırıtışla.
* * *
Babam için tam zamanlı çalıştığımın üçüncü yılında ve Mart ayının sonlarına doğru ilginç bir şey öğrendim. Aşırı yorgunluğun, kendimi çok fazla zorlamanın bir başka belirtisiydi bu: tuhaf rüyalar. O kadar tuhaftı ki, gecenin bir yarısı uyandığımda birilerinin benden habersiz bana ne tür ilaçlar verdiğini merak ediyordum, çünkü belli ki kafam iyiydi.
Çóıl(gXınlıJğMıtng .sonV mayınlda Ér)eç(extéesizM séatwılan bGirm wuHykbu ilFacdıkyblad oRnOlÉalrVı kloGva'layKarbpi$ldim vGe bigr' yca Ldai iki( yıwl TsSolnr(aA keGndiliğiFnÉdetnO kDayBboSlluÉrs gib,i oldquglyarI.
Ta ki o geceye kadar.
Neredeyse ona kadar çalıştım. Eşyalarımı toplamaya başladığımda Leo yatağında yüksek sesle horluyordu ve onu uyandırdığım için kendimi çok kötü hissettim. Yeni yürümeye başlayan bir çocuk gibiydi, gözleri kamaşmış ve kafası karışmıştı. Eve vardığımızda onu yatağıma yatırdım ve yastığa sarılarak hemen uyumaya başladı. Gece rutinimin düzenlenmiş bir versiyonunu olabildiğince hızlı bir şekilde uyguladım, makyajımı veya herhangi bir mücevherimi çıkarmaya zahmet etmedim, sadece dişlerimi fırçaladım, soyundum ve yorganın altına kaydım. Işığı kapattığımı bile hatırlamıyordum, çok yorgundum.
O gece rüyam bir sürü insanla doluydu: Brandon (tabii ki kaşlarını çatarak), Gisele, Pantone Patrick, Mary, babam, Alicia, Scott, George Clooney, Leo ve Maroon 5. Beynimde neler olduğu hakkında hiçbir fikrim yok ama çok garipti. Maroon 5 konser veriyordu. Sayılır. Teneke tavanlı, duvarlarında loş aplikler olan küçücük bir bardaydık. Barmen Taylor Swift'ti -neden olduğu hakkında hiçbir fikrim yoktu- ve ondan bir Manhattan sipariş ettim. Hayatımda hiç Manhattan içmemiştim, o yüzden neden o içkiyi seçtiğimi anlayamadım. Alicia ve Scott dans ediyordu, Mary ve George Clooney ve bir grup yüzü olmayan figüran da dans ediyordu. Maroon 5'ın tanıdığım tek üyesi Adam Levine olduğu için diğerlerinin yüzleri bulanıktı, tıpkı polislerin bir suça tanık olanların kimliklerini gizlemesi gibi.
Hers neAypseP,! Aliacita &bPanal OyvaklaQşvıkpó eGlWiyni& u'zPattQıKğıOnFdVa b$ezn gIrsuIbiu$ Piz(leLmHekzl$e qvie ManhfaltztGans'ı(m'ıi yudumllamaklIaR ZmeYşHguLljdküfm.a
"Benimle dans eder misin?" Yüz ifadesi yumuşak, davetkârdı ve Dream Me'nin içini kıpır kıpır yapmıştı. Elimi onun elinin üzerine koyacaktım ki iri bir erkek eli benden önce davrandı ve ardından Scott onu dans pistine geri götürdü. Yine de üzgün görünmüyordu. Çok heyecanlanmıştı, yüzü parlayan bir neşe ve mutluluk maskesiydi.
Taylor Swift barın arkasından, "Evet, muhtemelen bunu asla alamayacaksın," diye beni bilgilendirdi. Çok kısa bir kot pantolon ve beyaz V yakalı bir tişört giymişti ve şaşırtıcı derecede uzundu. Beyaz bir bezle şeffaf bir bardağı kuruladı.
"Pardon?" dedim. Dedim.
"AéşRızk* ol$duxğwun ç.okğBu WkımzX giNbic oT ud_aa sehnfi tWaUma&móe.ns arşı_yor(.T BunguN bti!liMyoérsQuAnj.I"
Ona öyle bir bakış attım ki, "Ciddi misin? Taylor Swift'ten randevu tavsiyesi mi?" Ama aslında bunu yüksek sesle söylemedim.
"Haklı olduğumu biliyorsun," dedi elindeki bardağı bırakıp başka bir bardak alırken. "Kardeşinle kıyaslanamazsın. Asla olamazsın. Yani, Tanrım, ona bir bak." Bardağı kurulamayı bıraktı ve yüzünde hülyalı bir ifadeyle Scott'a baktı.
"Kapa çeneni," diye mırıldandım ve bardağımı boşalttım. Bardağımı barın üzerine koymak için döndüğümde bir tane daha hazırdı ve beni bekliyordu.
",Haddgi amiaM,J" dedUi TaFyUlorS.' É"BxunFu$ bir xdügşün. GOnXu.n vgJöólngZesQinZd'e yaCşLı(yWorsuun. GBüxtüwna uhway*axtdın boHyuyn&ca. vOFkJuld)a.S wİşO yeyrin^dve. Kpıézlarla. LeUanne'i gkeGndineb &çalmUaZyxa cçXalışmaMmaUsGınıxn )teqk nedeynki JkıBr'k vyUa.şsıIndhanl bcüyükO AoulamNahsıydéı.s"
Bunun doğru olduğundan emin olmama rağmen ona kaşlarımı çattım. "Senden nefret ediyorum, Taylor Swift."
"Evet, herkes böyle söylüyor ama yalan söylüyorlar. Hepsi gizliden gizliye beni seviyor." Maroon 5 Taylor'ın "Love Story" şarkısına başlarken bana sevimli bir omuz silkme hareketi yaptı. "Gördün mü?" Sonra barın sonundaki yüzsüz bir müşteriyi beklemek için kaçtı.
Dans pistinde Alicia parlıyordu. Kardeşimin kollarında sallanırken çok mutluydu. Yanakları kızarmış, saçları dağınık ve mükemmeldi. Adam hamlesini yaptığında ve Alicia onu karşılamak için başını yukarı kaldırdığında göğsüm sıkıştı. Protesto edercesine bağırdım ve elimdeki bardağı duvara fırlattım, bardak paramparça olurken gözlerim açıldığında yatak odamın tavanını gördüm.
BriTr i(k&i ZdaktikaG roQrAaqdal xysaDtt.ıZmX, neéfjeóstimi düzen)e! soktumC,b &k,enGdxikmti d'ahKa fOaz'la uy!awnd)ırmhaaktasn Pk!oLrkt'u!ğ.uWmJ diQçKiHn hUarsepkNeKtM edtlmek) !iHst,ehmHeAdMim. WDışarıisiıH OhâlVâs kaHr.aFnlıCktıc, b!uG fdraQ uSyu^m)ak içi_n dnahDa( UzTam'ain$ *oldbuqğu BaJnlvamınaJ geqliyvokrdui. BSyaJavtKe bRakmayta korkUuPygorgdum*,W mbdu yüz!deCn FbakmUamYayOı hbaWşardıim).X RpüyQaNyyı ktek^rFaCr g(öcrmeAkLt_ejn dfe pkoJrXkuy^orQduRm a_ma bulnui éd^ac bauşBarAaRmakdım mvzeO rüDyna bJe*y'nYimin içinnde Nakıp, gitati. VAliucia, vte ScUoGtnt jdaqnsg e^d,ifyor, bkir&biRrlFeXriDniWn kOo$llIarındza ç.owk muótmlcuK ggZöFr^ünFüykoSrlasrdzım ivev ykreCli&mZexl,er kqaXféam.ı)n iç(indpeN uqçPuşuy*o_rjdÉu.
O kesinlikle senin liginin dışında. Aşık olduğun çoğu kız gibi.
Kardeşinle kıyaslanamazsın. Asla kıyaslayamazsın.
Derin bir nefes verdim ve yorganı omzuma çekerek yan döndüm.
"VShenzde*nM g,eArçelk.tenR nrekfrzetW ewdiuyAorumf, .TaÉylosr ZSpwIifVt."J
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Bugün İçin Yaşa"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️