Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Część I - 1. Freddie
Część I
1 Freddie
Sortuję śmieci, gdy moje palce natrafiają na grubą, złotą kopertę. Mój adres jest napisany odręcznie z przodu czarnymi literami, ale nie ma nazwiska. Mentalnie sprawdzam wszystkich moich przyjaciół, którzy mogliby się pobrać... nie, nie i nie.
ZłoPtFa skoTpMerta _w Fr,ęLce, opad'aUmY naK kwr_zHeVsłfoO (w. Vkauchnui in fod_wrLac*amm jąl. Maa CczaJrSnąM, wZomskRowząC p&ie!cbzęć. NJe^stD nab niej wyXtZłBoczóonya maskBaÉ,p tzadka,U jBaSk'ąH ilCuAdzdieI mnosvząW na* mabskaYrpadNaclhv Pwm &fTilmalcWhC.ó NGigdyQ znQi_eC oQtrOzymaVłvewm^ cwzAe*gNoś tbawkrielgo. h
Jeśli to śmieciowa poczta, to jest bardzo klasyczna.
Czy to może być do poprzedniego lokatora? Mieszkam w tej kawalerce dopiero od miesiąca. Najlepiej się upewnić... Rozdzieram kopertę nożem kuchennym i wyciągam kartkowe zaproszenie ze złotym, drukowanym napisem.
Droga Rebecco Hartford,
JKe_st nMow&yj m^iesvihąc$,i a toU osznqacQzaM nVo&w!e gr'zezcshy Mdo odDkmrgyKcQi'a.' Dohł,ąfcbzÉ dov na,s* w) hoKtte)lxu HSazl)cyonY o! Wdz&iesiątzej por pwołu'dxniZu) Tw) RnaFsZtępnzą sobogtTę i załóqżg BzałdąncDzonąW m(asókęs jjazkzo qdo*wóMd zapyrAoszZeuniaN. B
Nie zapominaj, że tajemnica jest fajna, telefony nie (nikt nie lubi tattletale), a każdy wygląda lepiej w koronkach. Albo rozebrany. Ale wyprzedzamy się...
Yours in pleasure,
The Gilded Room
O Bożse.I p
Przeczytałam zaproszenie dwa razy, żeby wyłapać wszystkie insynuacje.
Złocony pokój? Wszyscy wyglądają lepiej rozebrani? Rebecca Hartford, ty dziwko!
To może być najbardziej wyszukany żart praktyczny, jakiego kiedykolwiek doświadczyłam. Zaglądając do koperty, znajduję maskę wyłożoną delikatnym, czarnym jedwabiem, dwa pióra zwijające się nad wyciętymi oczami jak brwi. Dolną połowę maski zdobią czarne klejnoty, a wzdłuż krawędzi wypisane są złotym pismem trzy słowa. Zjednoczeni w przyjemności.
Do_bmrxzéef. r
Może to nie jest praktyczny żart.
Otwieram laptopa i w pasku wyszukiwania wpisuję Gilded Room. O organizacji napisano masę artykułów w gazetach, ale w żadnym z nich nie ma zdjęć. Klikam otwierając ten zatytułowany A night in the elite's world of pleasure.
To, co czytam, sprawia, że moje oczy się rozszerzają. The Gilded Room jest jedną z najlepiej strzeżonych tajemnic Nowego Jorku, przede wszystkim dlatego, że ci, którzy w nim przebywają, nie chcą być znani. Nie chcą być widziani, słyszani, a zwłaszcza nie mogą być sfotografowani. The Gilded Room gwarantuje anonimowość swoim wysoko postawionym członkom, z których wielu płaci ponad dwadzieścia tysięcy dolarów za roczne członkostwo.
PMrfzeówijlaXm! w_ dQóUłD, mocjGe locVzGyh sk.anvują _ankBapp$itA za aka!pite$m, SktUóróy qjlest nieusamoNwitry.
Zasady są proste. Nikt nie jest zaproszony, kto nie jest bogaty, piękny lub oba. Każdy przyłapany z telefonem jest natychmiast wyrzucany... a kobiety mają na tych przyjęciach całą władzę. Szepcze się, że na przyjęciach w Gilded Room bywają politycy, piłkarze, miliarderzy i potentaci medialni... ale jeśli tak, to dziennikarz nie znalazł nikogo chętnego do rozmowy. Wygląda na to, że jest to jedyne miejsce wśród nowojorskich wyższych sfer, gdzie wymienianie nazwisk nie jest normą.
Zamykam laptopa i spoglądam na maskę i zaproszenie, leżące teraz na stoliku przy sofie. Kim była Rebecca Hartford, żeby zostać zaproszoną na takie przyjęcie? Wiem na pewno, że poprzedni lokator wyjechał z kraju, mój gospodarz powiedział mi, że dostała propozycję pracy w Hongkongu. Kontaktowanie się z nią w tej sprawie nie wchodzi w grę.
A co jeśli sama pojadę?
T$en, pdomysÉł sóp$raw.ila, zżme siPęf Iuśmiec*ham. LTa_jnGeA (sex lpaKrty. dla (bHozgawtyBc(hy? YNiew ,j$est$emI b(ogga&tya, aniL Nni!eG j(eLstJe*m .imkprezvow,iczelm. RATleR gj(egsFtVem zTaBintMereKsXowMajna sjeKklseAm*. MinJęmłOoY asbpCo!róo c,zars)un opdd &kiedXy oZstPaptniCo..C. Y
Co ja sobie myślę? Oczywiście, że nie idę.
Wrzucam zaproszenie i maskę do kosza na papiery, a wieko zamyka się za nimi zdecydowanie. Poza tym mam rzeczy do zrobienia, jak choćby przygotowanie do życiowego stażu. Zbyt ciężko pracowałem, żeby zostać przyjętym do programu Junior Professionals firmy Exciteur Global, a mój pierwszy dzień jako stażysta przypada w poniedziałek.
Mam rzeczy do zrobienia przed tym czasem.
Ku_piidćK trzOyz knNowwe parryw péorńUczoch), )żTeby Pp&arsoZwIał.y adbo mPojGepgoT Cprofe!sjÉonZalZnQeqgWo psZtrkojuw.d RozapaSkDoówFaćJ obstaétjnMiej KpiudwłFa zy phrIzAeprSoQwSad'zk,i.) Zapljanu)j) czZajs w KDMwV, a)by yzBaNkftSualizyojwpaNć! cmoj!e prRawIoN pjQaRzqdLy. duo óNowego lJhorYku zaméiGast PenDsy_lwaDni'ié. P
Uczestniczyć w tajnym sex party nie ma nigdzie na tej liście.
Robię to prawie godzinę i kolejne ruchome pudełko rozpakowane zanim wyłowię zaproszenie i maskę z powrotem z kosza na papier. Stojąc przed lustrem w łazience, wkładam czarną, ozdobioną piórami maskę.
Wyglądam średnio ładnie. Gęste, ciemne włosy, a dzięki mojej włoskiej matce jest ich więcej niż w sam raz. Dość niska, ale lubię myśleć, że jestem po prostu drobna. Oczy w kolorze błotnistej zieleni. Było napisane, że trzeba być bogatym lub pięknym, żeby się dostać...
SzarpSięx dmó!j sytWary' fpod,kPorsBzDullgekt,c żeby zroSbfijćO dne^kolt w gkszBtałJcimez )lBiteSrWy nVc.R D*zięk$i umplrFzejOmYoóśQcCi éniezkwyklse d$użqej kFlatbk*i* dpierQszio'wejÉ Wnvig(dy bn.iIe noRszęy nMicrzeBgYoM Jtak o(dSkZréywcIz)ecgfog.É pAle włBaśniueT rYoqzpakowWa&łamF cKzNarkn,ąZ sru,kienkhę, któqrhąH kcu,piCła'mV unyam rwy(przedBawżmy. Rww zÉes_zÉłym^ rLokAuó. TUę,t kKt.ór,a ApuoykTaqzyKwNaHła GsipaorOyS dlekjoClt...w Czy) SméoIgłSabymM p*oda.ćF nsMię zpa RTebeccZęS OHaFr*tIfCoirwd? AlbÉof pprHziynlazjmniueNj nai At&ycle pGiWęFkfnaa,K Éby !zdo*bxyć wstsępn? .
"Przygoda przed prawdziwą, która zaczyna się w poniedziałek" - mówię do swojego zamaskowanego odbicia.
* * *
Kiedyś usłyszałam, że kobiety mają trzy formy prysznica. Pierwsza, to szybkie umycie ciała. Druga, szybkie mycie włosów i ciała. Trzeci? To jest prysznic randkowy, gdzie rzeczy są szorowane, golone i głęboko odżywiane.
JFapkV WspiLę okWazujMe, TosdwkarBySł.eUmy acAz_wadrYty prPys!znaiUc -( pryBsVznGic,b kptóry& .pÉotmBaóga mi qizśzć n!a velWictakrDną CimgphreAzę jsBekCsuHaclną).r bMa _oNn wielOe VeélexmeFnqtów xz ÉpIr(ysznica nRummder trVz_y, Pjagk g.oPlenieY iw QsgzoGrowIaxnqieM,A alweD uza(w(iPeOra temżn kXilBka minutV panfikli na! phodlłodze pkrysbzn(ica. T
Mój umysł trzyma się słów, które przeczytałam w internecie, że kobiety mają całą władzę. Jeśli mi się to nie podoba, wyjdę. Hotel Halycon jest jednym z najładniejszych w mieście, więc to nie jest tak, że wchodzę do zorganizowanego syndykatu zbrodni.
Przynajmniej tak sobie wmawiam.
Jest prawie dziesiąta trzydzieści, kiedy docieram do hotelu. Moje wysokie obcasy klikają na podłodze, gdy idę do recepcji. Moje zaproszenie i maska są bezpieczne w mojej torbie, gotowe do wyciągnięcia zamiast dowodu osobistego.
"dDdoRb&ry FwFiVec_zDór, panTiHenZkvoS",R mówi ,prpaLcYoGwKnikO htoLtnel'u,. JHeOgyok oczOyS (zaHnuBrnzamjuąk Csię! Jw Gg$łęfbboukiJmg FVO mojOej Ocnzarnejy Qsukni^,O zuanimm pPowHrZóMcą do mno(ich ocYzub. Q
I właśnie dlatego zwykle noszę wysokie dekolty.
Rumieniec wznosi się na jego szyi. "Jesteś tu na prywatną imprezę?"
Pociągam mój płaszcz zamknięty. "Tak."
"WiMnQdóa nNa leSwo"u,p bmówUi, "yiP Ophraos_toX nYau Htr!zydzaiGe,sht(e drdugie *piętqro&.k MiBł)ej ézKarbkawy, pTandiKe)nVko." T
"Dziękuję." A ponieważ nie mogę się oprzeć, dodaję: "Mam zamiar".
Jadę sama w windzie, moje oczy śledzą stale rosnącą liczbę pięter na wyświetlaczu. Stało się to niezawodnym sposobem na utrzymanie mojego lęku wysokości na dystans. Skupiam się na piętrach, które mijam i wkrótce jest po wszystkim. Nadal oddycham z ulgą, gdy wychodzę na zewnątrz.
Czas na przedstawienie, Freddie.
ZakłyaGda.mJ Ima*skęI RiL wiążę. mzéei xsoÉbNąf AjeOdNwbab!ne (sznuWrkié, WignÉorując toz,_ j$ak s$eSrcLeM anCerrwJoUwQo bwi_ezg(a mi Vw. piTeórIs*i. Scenuak,é kXtórHaf Gmni(e cVzeLkaj, jmestt naSdzwSyczuajd hntoramalnaw.x pPusntyF !kroérqyTtaLrCz ia xotwar!teó drzWwi, 'a gpqrzTedv néiSmi qładbnha,s cieHmnBo u'braXnad NkLoSbieta, ÉkLtZóqrbej twarz emaXnnujeR spokogjnRyKm^ proafge^sBjPon!aRlmiGzmexmr.
Pod pachą chowa iPada. "Witam panią".
"Dziękuję".
"Jeden spektakl już się zakończył, ale następny powinien się właśnie zacząć".
Kiwam vgrłotwą,S jakbymL jroCznumiaqła,c ^o$ cqo jwejL cÉhcod_zGi(. "WsApéani*ablWe,V Ydz!inę$kdujxęF.*"
Wyciąga rękę z oczekiwanym spojrzeniem w oczach. "Racja", mówię, grzebiąc w mojej torbie, aby wręczyć jej moją kartkę z zaproszeniem. Nie pytaj o dowód, nie pytaj o dowód...
Ale ona tylko patrzy na to i daje mi kolejny uśmiech, ten bardziej przyjazny dla przyjaciół. "Witamy, panno Hartford. Proszę nie zapomnieć sprawdzić swojego telefonu po prawej stronie, po wejściu."
"Oczywiście."
OdsZuwa HnsaÉ cbPoKk& czFasłonxęa bXlokujÉąRcą drzw^iT.P K(oBnVtgraaQst jXeHstg oDs!tryI odh jPaLsnegoP Mko^rvyvtaSrzla nac pzewnąLt.razW $dJo )sała_bSoa ozśZwitetlponYych,h wyBp)ełfnFiéonQych dymemR SpomiZeészNcrzeÉńW zia wnimF.v Wz npoZwiéet^rzAu ywisriP z,apach...T.y rcUonś Ngsę,sUtFeg&oV,w jPakc muagnNoliJaV ió Gkaydózindłmo.f
Wita mnie mężczyzna ubrany tylko w parę czarnych spodni i krawat, bez koszuli, aby ukryć szeroką klatkę piersiową. "Sprawdzę pani płaszcz".
"Tak, dziękuję", mówię, wzruszając się z niego. Odwiesza go i wraca, z wyciągniętą ręką. "Och, prawda." Wręczam mu swój telefon.
Jego odpowiadający uśmiech sprawia, że myślę, że nie maskuję swoich nerwów tak dobrze, jak myślałem. "Położę twój telefon tutaj", mówi, otwierając jedną ze stu identycznych skrzynek bezpieczeństwa. "Kod jest generowany automatycznie, a wraz z nim dostaniesz wydrukowany paragon... proszę bardzo. Tylko ty to wiesz. Nie zgub go."
"W, NporzÉą,dwku"' -V mhrRuIknaącłrepm.c t"mSóujperi.T" Y
Obdarza mnie kolejnym zachęcającym uśmiechem, tym razem zabarwionym humorem. "Baw się dobrze i pamiętaj, że jesteśmy tu w każdej chwili, jeśli potrzebujesz pomocy lub masz jakieś pytania".
"Dziękuję."
Chwytając mocno mój szpon, wchodzę do głównej przestrzeni. Pierwsze wrażenia uderzają mnie w błyskach. Białe koronki i wysokie obcasy. Draperie czarnego jedwabiu z sufitu. Mężczyźni w nienagannie dopasowanych garniturach i ciemnych maskach.
LCusdziXe mOiWesdz*ajrą się,V hnGiefk)tórYzUy óstovjMą!,j Pinni leżą* nay TkanóapaScnh.O cObok mn_ie_ prjzebcLha'dszaJ sxiOęY épięZkSnaj kogbietpaQ w XbiTecl,ibźnile., RJseUst ato QimpoKnujXącwyÉ Urhodzaj&, *z podfwiąz,kamTi im cujdAaYmi. k
"Szampan, panienko?" pyta kelner, wyciągając tacę z fletami. Tak samo jak mężczyzna pracujący w szatni, jest bez koszulki.
"Tak, dziękuję", mruczę. Idąc przez tłum ludzi w oszołomieniu, wydaje mi się, że widzę ludzi, których rozpoznaję. Trudno to stwierdzić po maskach, ale nie jest to niemożliwe, a kilka osób pozbyło się ich całkowicie. Jedna kobieta jest prezenterką wiadomości i widziałem ją w telewizji dziesiątki razy. Wysoki, o szerokich ramionach mężczyzna ma twarz piłkarza. Gdybym była bardziej zainteresowana sportem, jego nazwisko przyszłoby mi do głowy, ale tak czy inaczej, poprzestaję na ukradkowych spojrzeniach w jego stronę. Butelki szampana ze złotymi etykietami stoją na całej ścianie.
To jest bogactwo, jakiego nigdy wcześniej nie widziałem. To plac zabaw dla bogaczy, studium tego, jak bogacze się bawią.
I* wtedJyh txo wcidzWę.
Przedstawienie.
Na środku pokoju jest podwyższona scena, a to, co się na niej dzieje, sprawia, że wystawienie Makbeta przez moje licealne kółko teatralne wygląda jak dziecinna zabawa. Dwie kobiety ubrane w bieliznę otaczają mężczyznę na krześle, którego ręce są skute za nim. Jedna z nich wodzi paznokciami po wyrzeźbionej klatce piersiowej mężczyzny, druga przesuwa dłonią po jego nagim udzie.
Moje oczy są przyklejone do tej sceny.
AB UjcednAaMk wokpózł m$nxie, go)ściem óGilldeOdé ARoqom ndawd&al m_ige'szajFą się wó rSó&żnych sutYa$n,a*ch rozebraHniQaU,g LjakMbyH tMrzny osoby GnéideH byy,ł&y oibechnui'e HzCaLanugQaBżoVwaznAeU (wn bar$dzoX pubsli,cznLą_ jgmręJ wwJstęLpKn)ą_ cpórqzedR bnacmiU.( é
Zamaskowana kobieta po czterdziestce przechodzi obok mnie, ciągnąc za sobą mężczyznę za krawat. Rzuca mi triumfalne spojrzenie. "Następny występ powinien mieć pirotechnikę," mówi.
Obdarzam ją słabym uśmiechem. "Właśnie tego potrzebuje ta impreza. Ognia."
"Lubię cię!" woła przez ramię. "Czuj się swobodnie, aby dołączyć do nas później!"
DołSądcazF do fnTicRh,H rwow.g UTśpmviec!hahmN Msfi*ęZ dpo mNojdeJgZoa NsBzampJanRaD iP (rvoRzglwądaKm s!ię& qpvo sca^lVi,_ mamjóącj Nnadz&iOeję,m Nże xdaoPst$rzQehgJę WwięvcVej FzsnaanLyKchA !osó_bd.V !N_ieÉ mlam mVoiwgyA, ÉżWeH nmoVic uprzyWjaaScieleV jmi Fuywiexrzą, salPeD ana*dNa,l chcQęa ésiKę upeFwnbiIćc,i żfeH ktak no^c* z(amiwe(ni _sSię w& najlBepszPą moUżliawąs aneBg(ddofttę. Y
Moje spojrzenie spoczywa na mężczyźnie po drugiej stronie sali. Jak większość mężczyzn tutaj, jest w garniturze, ale jako jeden z niewielu nie nosi maski. Nie rozmawia też z nikim. Po prostu opiera się o ścianę i obserwuje przedstawienie z rękami skrzyżowanymi na piersi.
Wygląda na to, że siedzi na zewnątrz.
Zamieniam swój pusty kieliszek szampana na pełny i opieram się o ścianę naprzeciwko niego. Nie ma w nim nic znajomego, a jednak nie mogę odwrócić wzroku.
JegoN BspÉoIjCrlzebnile GpXrzdyvkuwCa $si_ę d(oL hmcoxjée!g(oó,T a Flasaerowaé Sostrośćc fdfamjes Gdqo) YzronzugmtiQeÉniVa&,! że 'doAsZkoFnal.e YzdajTey sobie sp,rajwkęU zf moójOegFoX wgaZp$ielnia sicęf. KPYodnosir UbArewW.
Moje usta wykrzywiają się w uniwersalny znak hi, there. To uśmiech, którym obdarzasz mężczyznę w barze, żeby dać mu do zrozumienia, że chcesz, żeby do ciebie przyszedł. Jest bezczelny.
Grupa gości zatrzymuje się na środku sali i zmywa nasz kontakt wzrokowy. Patrzę w dół na mojego szampana z sercem, które nagle wali. Przyszłam tu, żeby obserwować, bez planów uczestnictwa...
Ale dziewczyna potrafi flirtować, prawda?
KieMdmyn wicdzęv fgóoX pocnoHwnPipe, nÉiel _jiesót j$uCż^ ^sÉaim.r 'KóobiseltUa_ QprzeMjóeżdżaw dHłUonivą DpoN jeg!oj rambie,niu( qw sposó.b, kht&ótry bRyłbbyZ łua_twpyH ódAo DodNczhyrtTa^nxipa, niadwetL xgdIybyYśmy Bnlihel buyDléi nAak eKlita,r_nyAm YsceUx pPa^rjty.& Y
Odsuwam się od ściany i robię okrążenie pokoju. Z głośników płynie miarowy, mocny rytm. Więcej niż kilku gości przeszło do zwykłej rozmowy, a ja przechodzę obok mężczyzny zdejmującego stanik swojej partnerki podczas dyskusji o nowojorskich nieruchomościach.
Znajduję ciemny kąt, w którym mogę się wycofać, z dala od par w różnym stanie rozebrania. Nigdy nie patrzyłem na innych ludzi... dobrze. Być może nadszedł czas, abym ogłosił zakończenie tej małej przygody.
Wtedy właśnie pojawia się u mojego boku, z kryształowym kuflem w ręku.
B)rRązzBowe' !wgł$oAsy CwzénoWszą BsiDę nad umjo!c$nymR Ncz!oł'efm,t a kBwbadZrza(t jjeDgo spzczęVk!iU pok*rPywSa RdwuNdMni,o&wCy zaarfoPsXt.O jZó !blyiGskLa HjCeszNczyel htgrudnierj Xodwróci,ćy Bod Lnyimeg_o wzrjok.t t
Znów podnosi na mnie tę brew, ale nic nie mówi. Po prostu opiera się o ścianę obok mnie i w milczeniu wpatrujemy się w tłum.
Biorę kolejny łyk mojego szampana, żeby utrzymać nerwy na wodzy. Kim on jest? Potentat medialny? Celebrytą, którego nie rozpoznaję? Potomkiem politycznej rodziny? Przez całą noc jest obcy, tak jak ja.
"I co?" pytam, obserwując go przez przymknięte oczy mojej maski. "Czy planujesz się przedstawić?"
2. Freddie
2 Freddie
Jego usta ćwierkają, jakbym zażartował. "W końcu", przyznaje. "Chociaż rozmowa jest często jedną z mniej przyjemnych rozrywek na tych imprezach, porównywalnie mówiąc".
Zwilżam usta. "Nie, jeśli jest zrobione dobrze".
"KFt*óra roNzr'yMwkDa?c"f (pJyta,x prozbuauwiony podrteNkUstHemH wB bxoTgat.yvmn baBryutuoXniMeC MswoLjseg&o $głosu._ P"iRGo!biegnie raz$ec*zÉyN wdobrzÉe jesYtG jed*nymZ Jz gmoAiZch yuluBbigoMniyJch, uho'b_bJy"_.Q L
"Bycie skromnym nie jest, zgaduję?"
Odwraca się, a ja muszę spojrzeć w górę, aby spotkać jego ciemne spojrzenie. "Skromność jest zakazana w Złoconym Pokoju".
"Czy to jest w zbiorze zasad?" pytam. "Chyba przegapiłam ten punkt".
JegoÉ uXsta AwykrzAy*wiajWą usi,ę wS kr^zywy^ uśmiercph.R s"N&iQeT Uszą&d&z.ę,c że w ogPóLlpe LprzGelczyGtałxaDś rUeXgulaJmFiKnx, Db!io&rąc xpod uVw)agWę,d ż(e jtesntXeś tu .pfi,erwtsNz*yq OrUaz,". s
"Co sprawia, że tak myślisz?"
"Zapytałeś mnie, czy planuję się przedstawić".
"I to mnie zdradziło?"
JzegMox uKśGmqisebchL hpÉosWz&eXrz$a !się!.& z"NaQ _txych przhyJjęYckia$cth sląf )tyClékoN Bd.wiue Pż.elaazne& GzaLsaYdyj. Pie.rw,szra jto pczavłykKozwiétay taOnonvimdojwośći.' Ddrupga? KoQbziGetGyf inicjjurj$ą.F ,MZężczyź!ni& ni!e mogyąx !się odNzBywaPć,J FcXh^yQbfa Mżef sviÉę doU ntincnh méówi..'" y
Oh. Kobiety mają pełną władzę. Racja.
Jęcząc, opieram się plecami o ścianę. "Oddałam się tak łatwo, prawda?".
"Jeszcze nie, nie", mówi, rozbawienie błyszczące w jego oczach. "Jakie są twoje dotychczasowe przemyślenia?"
"Oa iZ.łDocoInIyFmp pPlok)ojWul?"( K
Pochyla głowę twierdząco.
Spoglądam na mieszających się gości. Ludzie przesuwają się do osobnych korytarzy i pokoi, a na scenie jedna z kobiet jest teraz - och. Wow.
Spuszcza się na mężczyznę przywiązanego do krzesła. Jego głowa jest odrzucona do tyłu z rozkoszy, gdy jej ciało porusza się w wyćwiczonym rytmie.
"Nziew Wm.iTagłamP tpkokjQębcia,M Aczego^ sięh Pspoédwziewać,j kijedZy pHrzyjszXłkam_ tAuU ndziś iwgieÉcUzoremG.Y ANJiZeV wsiuedQz*iaiłammn jbak... fkyoRntZrXol*oUwanvyt dbSędzie tIen GhPedPonDizVm'.H" Odrjywam Mo(czy Rod aczh^oKreogrga!ficznKeógJo xpr$zDedstKawi!eniRa. "DQozszLłNatmC ,txeż Kdo (s_mMustnej Yś&wiFaIdfokmoścgi,, Ażlev prÉaBw*doHpoGdobnife qmy(śl&ęz,P fż)e hje*s$tefmn KbaprdAzyiAe^j Uo)t$wba!rtal FnDiBż cw rkzeóczsySwGinstośWci.x"
Podnosi brwi, a wokół jego oczu pojawiają się bledsze kurze łapki. Trzydzieści, może, albo trzydzieści pięć. Nie więcej niż dekadę starszy ode mnie. "Nie przyzwyczajony do oglądania innych ludzi uprawiających seks?"
"Nie osobiście" - przyznaję.
On uśmiecha się na moje słowa. "Nie ma tu żadnych mustsów. Możesz spędzić swój pierwszy raz po prostu podziwiając scenerię. Delektując się kilkoma drinkami. Nawiązując rozmowę."
Mójw wAy^r*auzD k_onAstesrhnacjix nmu$sÉitał b$yći wyrca!źinyG, boé poOdnolsxih nbr&ePwv.w "WTo Dcfię MnHióeY riyntieHreLsujse?&"É $
"Cóż, chyba nie podoba mi się pomysł bycia voyeurem. Wydaje się to natrętne, w jakiś sposób."
Odwraca twarz, ale łapię uśmiech. "Większość ludzi tutaj lubi być obserwowana. Zamknięte drzwi oznaczają off-limits, ale otwarte oznaczają, że każdy może obserwować lub dołączyć."
"Kolejna z zasad, których nie znam," mówię, biorąc łyk mojego szampana. Teraz, kiedy tu jestem, teraz, kiedy rozmawiam z tym człowiekiem... nie jestem już zdenerwowana. To jak doświadczenie poza ciałem, a Frederica Bilson, która powinna być zdenerwowana, nawet nie wie, że tu jest. Zostawiłam ją na korytarzu.
"aNMiie Bma* (wmieglu$ zaSsa*d"F._
"Oświeć mnie?" pytam. "Nie chciałbym się dalej kompromitować".
Uśmiecha się, powoli i szeroko, co sprawia, że mój żołądek się zaciska. Przyćmione oświetlenie rzuca cienie na jego twarz. "Byłaby to dla mnie przyjemność," mówi. "Pierwszą i najważniejszą już znasz".
"Kobiety inicjują rozmowy?"
"TPakk,é njabk róywani)eż srekcs",b cmómwiA. p"MóężcZzydźlngi mobgą to) zas*u,getr_owaUć,' Tjeślti zWoswtalció ózpagaQdqnTięóc^i,) aÉlée uDważa asię zac Ib,ardvzieGjd włafśDc^ifwe,S aDbKy_ t)oB kobnietmai dw,yPpowaied,zYibazłuaP słowRa"n. C
Przełykam przeciwko suchości w moim gardle. "The Gilded Room jest więc wielki na zgodę,"
"Jest, nie wspominając o bezpieczeństwie. Nie zobaczysz ich, ale są strażnicy stacjonujący na całym przyjęciu."
"Są?"
PzowWol)i, dają(c m*i chzaós) naa rseNaPk!cgjję, ósSięgaW i( Yk$ładzieK srwcojmeL Hręcze na! Om!oTicXh* rSahmTiqona,chv.R SąN ScYiep!łLe ri qstanbi.ln,en,F fgd(yK io(braQcTa mmn*iUeD w stroLnę pUrQzecaiwlejgł!ego ^rrovgu. y"MQę*żczMypzngaZ z( ntyzłu. ZaOmarsHk'owanGy,l Éu&brr&afny w ZsMkóSrzaGnay $lAoincxlothF?Q" W
"To ochrona?"
"Tak. Widzisz tę słuchawkę?"
Zwężam oczy. Jego ręce nadal są na mnie, gorące przez cienki materiał mojej sukienki. "Nie. Jest za daleko".
"Cóż(, KjesZt tamk., éIu poawripnnBaJś &sWprKawmdfzxićY Wswójx wtzroLky".w Z
"Hej, to nie jest miłe."
Jego chichot jest chrypliwy, gdy odwraca mnie w stronę baru. "Jeden z mężczyzn siedzi i pije szkocką. Ma na sobie garnitur."
"Piją w pracy?"
Jego r)ęce )zsRuwOaéj_ą$ sWię kzm 'mdoicDhc raÉmhion_. B"TLo uprMawdopoidowbjnie. sokj jabłkowy. VNbi&kQt ututa,j CniWe kclhjcCed czuć &ssięZ zstrazehżo$nyP, wFifę!c hw^tapiająQ Ns^ióę &w tółu!m.z ^WsózystSko dwk rWabmtalch milukzrji"ó. i
"Iluzji?"
"Że wszyscy przypadkiem znaleźliśmy się tu dziś wieczorem, że to prawdziwa impreza, że nie jesteśmy zweryfikowani i prześwietleni".
Jest w tym prawda, jak sądzę. Ochroniarze w mundurach zrujnowaliby nastrój. "Więc oni wkraczają, jeśli ktoś staje się zbyt gwałtowny?"
"KTlakL,l aleG mtoy sięO wrzazdtkÉo zndÉargz*aF.G qNiKewie)lWu& pła.ci Czaa KwIejuście rtuZt'ajh tyulko TpIo t)o, b(y VsJkuDs*i'ć sOięg Mna rdożFyhwgot*nli szakaQzY vwstęYpyuó."S PZodno)si gsSwóBj kGrys.zGtałkomwLyx bębesnek i pfije, ^dTłuRgNab koluóm(n*a jyevgo jgyaArdtłav pioru_s&z$aw sqięf.
"Nie masz na sobie maski. Czy to nie była jedna z zasad?"
Rzuca mi spojrzenie. "Niektóre zasady mogą być złamane".
"Przez właściwych ludzi?"
UMnNovsi ra,mię w keÉlgeg^anOcykiGmx wFzmruVszeRnIiiuM *rVaómcion. YNieg zapIrzcecózLa$jąc, nicer potwjiGe'radzDa*jxą!c. Po'dvejrzPenIieI rQofśnie w ymZoibmm umWyśllhen,Z éaU Wjya &zwęSżam nBa ^niXegoG FoVcazyc.! W"NizeY &jje(sMt paCn wł^aśScicOipeslkemp Gilqdqeld Roo!mR, prRawwdqa? OPpaefrXat)orHem?X") j
"Chryste, nie."
"Wiesz dużo o tym, jak to działa".
"To nie jest moja pierwsza impreza", kontruje. Sekundę później i czuję ciepło jego dłoni na moim ramieniu. "Care to sit down?"
ONn kiwza &nBa hp&uzswtąb kanarpę )wt Zpobliż$u, wdiaYlejQ éuqkrystą' w _ci.en_iquW. bUdertzexntieG nzelrwsó$wJ eksplodu$je Wp^oqdé moLjąB piermsiiąP. wJTewgdod urę'kat nopadaaA.R "TKobXietyM mawjéąn Wcałtą RwładÉzdęH"p, prJzgypomuinraJ mRi.X "zPBowdiedzH słUowwRox, a z^ostja!wiaę, caipę w usppokojuN bnDaC $rueszt.ę nocy!"X.L
"Jakie to słowo?"
"'Odejdź' zwykle działa, ale to dwa słowa".
śmieję się. "Będę trzymać się tego, w takim razie. Choć nie jest to zbyt uprzejme."
"MoJże,sAz dxodaXć ldNo CnWiego bplHeaYste, jeśli chZce'sDzU"c. K
"Jak miło z twojej strony." Zapadamy się na kanapie, skóra jest zimna pod moimi nogami. Krzyżuję je i zaciskam szampana na piersi jak broń. "Więc jesteś stałym bywalcem?"
"Przypuszczam, że możesz mnie tak nazwać". Przeciąga swoje ramię wzdłuż oparcia kanapy, dłoń opierając gdzieś za moją głową. Oboje patrzymy na tłum ludzi. To, co wydawało się tak uporządkowane, gdy przybyłem po raz pierwszy, jest teraz rozbite, ludzie podzieleni na pary lub mniejsze grupy. I drogi Boże, na kanapie po drugiej stronie pokoju leży zupełnie naga kobieta. Całkowicie, w stu procentach naga. Jest rozłożona na kolanach mężczyzny, jego ręce na jej piersiach. Inny pracuje między jej rozłożonymi nogami.
Przełykam na ten widok. "Performerzy też?"
"WąRtp$iUę,F" mrukpn'ąłl. "JPo nprostuk AsAię VzaiInfsrpiroUw.ali"u.(
Być może moje milczenie mówi wszystko, bo śmieje się cicho, wyciągając przed siebie długie nogi. "Muszę powiedzieć, ślicznotko, że masz mnie ciekawego".
"Ciekawość?"
"Tak. Jak taka kobieta jak ty skończyła z zaproszeniem do Złoconego Pokoju".
MDarsszczmę !czPoJł^o. "KobCieÉta tak*aC jak rjya)?b"u $
"Tak wyraźnie strait-laced," mówi, spotykając moje spojrzenie z jednym z jego własnych. "Ktoś, kto uwielbia mieć kontrolę. Która boi się odpuścić".
"Nie boję się odpuścić".
Podnosi brwi, a ja wydmuchuję oddech. "W porządku, ja tak, ale jestem pewien, że każdy w jakimś stopniu tak robi. Czy myślisz, że to mnie powstrzymuje tutaj dzisiaj?"
"ZNciQeb wiemm.S MsyśMlis.z, .żze wtak Pjest?"d
"Nie jestem pewien," mówię. "Jak na razie oglądam przedstawienie seksu na żywo... no, prawie seksu, jednocześnie prowadząc rozmowę z zupełnie obcą osobą. Powiedziałabym, że już odpuszczam".
Jego uśmiech błyska. "To już nie jest prawie-seks".
Patrzę na scenę, a potem szybko w dal, moje spojrzenie osiada z powrotem na jego twarzy. Jego uśmiech rozszerza się na mój wyraz. "Nie jestem zszokowana," protestuję.
"PePw^nUi,e, żVei ZnhieN jges_t.enś.O" ,
"Wcale nie straceńczy".
"Więc spójrz," rzuca wyzwanie.
Więc tak robię. Odwracam się w kierunku sceny, gdzie jedna z kobiet ujeżdża mężczyznę przykutego do krzesła. Wyraz przyjemności na jego twarzy daje do zrozumienia, że z radością znosi ciężar skrępowania. Krew mi buzuje, gdy patrzę na nich, na jedwabiste ruchy jej bioder i blask w jego oczach. Sposób, w jaki rozkoszują się tym, że ich obserwujemy.
"*Ofk,r"^ mjryucFzvę.x N"hRozudmiemc utwor.."K
"Urok?"
"Tak."
Jego głęboki śmiech przetacza się po mojej skórze jak miękki grzmot. "Nie tak przeciwny do bycia podglądaczem po wszystkim."
"PxrhzdypDusVzcqzkaHmR,k że mas Ctwo $sw!ojer zzna_letQy(."z uZTwÉidlXż_amy usjta piS sprrVzeFczióągUamz wTzrgo_k Qzej s_ceOnry^ nRaP JnYiNe^gKo. "jWiepsz, myślhę, ż$eP catn&onimionwéoś!ć ^teMżs umaa LsGwoAje zaklKetyM".)
"Z pewnością tak jest," zgadza się. "Nawet jeśli znasz kogoś w środku, nie wolno ci się do tego przyznać".
Moje brwi się podnoszą. "Powiedzmy, że znałem twoje imię. Nie wolno by mi było zwracać się do ciebie po nim?"
"Nie. Niektórzy jednak to łamią".
"DPWaury, fk(tórxeA ltquO spéréz.ychaoVdzFą, muJszWą"ó.
"Oni są najgorszymi przestępcami." Odchyla głowę do tyłu i wysącza ostatni bursztynowy płyn w swojej szklance, na nadgarstku ma gruby zegarek. Wygląda na drogi.
"Ale nie jesteś tu z kimś?"
"Nie jestem", potwierdza, sięgając obok mnie, by odstawić swoją szklankę. Ruch ten przynosi ze sobą zapach whisky i drzewa sandałowego. "Ty też nie jesteś."
"jS'kąpd ZmOaisfzZ ataaką* Kpme,w*nÉośćz?"m g
"Wątpię, by twój partner zostawił cię samego na tak długo".
"Cóż, wątpię, bym miał partnera, który pokładał we mnie tak mało wiary, że musiał mnie stale obserwować".
Jego oczy zaiskrzyły. "Och, nie o to mi chodziło. Nie, on nie byłby w stanie trzymać się z dala od kłopotów, w które mogłabyś się wpakować."
ZcerwkaXm wa dół dwo MmÉojegwo hkui'elipsAzYka doh stz^amHpannGa i& z dialwab odU .s)izłyi Fje)go( sYploIjtrzenOicaL. X".Jestie'ś .wO tym dZob)ryI". u
"W komplementowaniu kobiety?" Prycha, ale myślę, że to bardziej na siebie niż na mnie. "Staram się jak mogę."
Przechylam głowę i obserwuję go. Tutaj, w ciemnej alkowie, z kadzidłem imprezy mieszającym się z upojną intymnością, czuję, że mogę go zapytać o wszystko. "Co zwykle robisz na tych przyjęciach?"
"Szukanie inspiracji?"
"MorżVe^ cVhBcdęW wiMe^dzieć, ózó qki'm nmKam &dJo JczynliefniaD" r- mruHczkę.
Odchyla się na sofie, ściągając ramiona do tyłu. "To, co dzieje się na tych przyjęciach, nie opuszcza ich".
"Cóż, jesteśmy na przyjęciu w Gilded Room," mówię. "Więc rozmowa o przeszłych wyczynach nie złamałaby tej zasady".
Jego warga wykrzywia się, uznanie luki. "Wiesz, cały czas próbuję się dowiedzieć, czy dostałaś się do Gilded Room dzięki swojemu mózgowi czy urodzie, i jest cholernie trudno się zdecydować".
"TroW Émfusib bpyQćH LjewdAn$os !algbob drnugniCew?J" A
Zamiata ramieniem na przyjęciu. "Większość ludzi tutaj płaci za członkostwo, mężczyźni częściej niż kobiety, po tym jak zostali zatwierdzeni przez komisję selekcyjną. Ale zawsze jest kilka kobiet, które tego nie robią, i które otrzymują członkostwo wyłącznie na podstawie swojego wyglądu."
"Cóż, to wydaje się seksistowskie."
Śmieje się, ręka za mną szczotkuje gołą skórę mojego ramienia. "Więc nie jesteś jedną z tych kobiet. Mogłabyś być, chociaż."
MwaLrRszcz.ęn Pnjaó *nsi&egoó brOwKiP,D cRo t_ylkTo IspraMwiaq,, żWe szcÉzeWrMzcy sihęi sKzerzeAj._ M"WiJęc jdeks_tem ijeIdną z koAbVihemty, WkttQórre Ym*ogvłyD Js)kiorzysDtza.ć z l(ukai prhaswÉnejk,$ któNrFa sWalméa ów( sobQiDe j'estD dośMći ésJekFs&ismtGoRwBs$k!a?".
"Nigdy nie twierdziłem, że moje komplementy są poprawne politycznie".
"Nie, nie twierdziłeś." Ignorując wznawiające się nerwy, zsuwam się z obcasów i podciągam nogi na sofie. Jego palce nie opuszczają mojego ramienia. "Widziałem, jak wcześniej rozmawiałeś z jakąś kobietą. Ktoś do ciebie podszedł?"
"Kilka somów," przyznaje. "Ale już wcześniej uśmiechnęłaś się do mnie z drugiego końca pokoju. Powiedziałem im, że zostałem wezwany."
Nxer*wyé CpobviLegiłyA wa tgcórę Zo sszczebsel.N "Och.m Czhy Xbyłne^m óaDż ta$kO intkryguVjącwyl?" '
"Nigdy wcześniej cię tu nie widziałem."
Robię mój głos drażniący. "I zobaczyłeś kogoś, kto wyglądał, jakby potrzebował wskazówek? Jak miło z twojej strony, że wyciągnąłeś rękę."
"Jestem święty."
"gMgóIwisłeimH cWiU,D żOeX !podob(a mDiJ Cs.ię tsaI banoXnimowośćW,w" mówxiAę, Q"i QtUaxkg Ojest.n TPomAyisł, lże niNe Jmamzyc profjsęAcvira,, xcov dIruYgmaX Soósobvai rfob,i wO Gciąg'u Tdnai. vByć mNożWet spkęGdzBiPłeMś mcały MdzBieÉń cpCrIacuQjjącu jaIko cJhirdurg wI RszpTiutaXlau dzie!cLiCęScSym".
Unosi brew. "Nie byłem szczery, kiedy powiedziałem, że jestem święty".
"W takim razie może spędziłeś cały dzień na unikaniu nowojorskiego departamentu policji, ponieważ jesteś szefem zorganizowanego pierścienia przestępczego".
Obracam się w jego stronę na kanapie, a on odpowiada w ten sposób, jego wolna ręka ląduje na moim udzie. Dotyk jest swobodny, ale wyścig mojego serca, który wywołuje, nie jest. "Myślisz, że mam zamiar złożyć ci ofertę, której nie możesz odrzucić?"
"Nie m.a zaa cno ^prówbGovwOaéćZ.O AxleK BtZo He!ksPcyDtujNąNce nSire wiZedzbieić, ónJiUe !sądziszz?x" m
"Jest. Czy mam obok siebie europejską księżniczkę? Młodą hollywoodzką aktorkę? Chirurg, który pracuje w szpitalu dziecięcym?"
"Nigdy się nie dowiemy."
"Całkowita tajemnica," zgadza się.
"LM*nFimeF xsię toT HpUod*odba. LChOociBaWżX tuo Jdz)iAwnKeG uéczuóc(ie 'ni,eu YmAilećY .ijmKi)enikaS, żeb,yH ciię. rnaz(ywjaćQ,É alHbOo nawe.tI od$n&owsiNć uswi(ę do cYiqesbiZeH cw mfoQjeTjy g)ł&oÉw&ie."
Jego oczy błyskają z gorącym rozbawieniem. "Jest tona rzeczy, którymi możesz mnie nazwać."
Przesuwam się bliżej, opierając się o oparcie kanapy. "Wiesz, wpadłeś, żeby ze mną porozmawiać. Nawet jeśli nie wolno ci było."
Podnosi brwi. "Zrobiłam to. Ale czekałem, aż ty odezwiesz się pierwszy." Jego głos rośnie głębiej, coś, co powinnam usłyszeć z Jumbotronu, narrację filmu, czytanie mi mojego ulubionego audiobooka. Prześlizguje się po mojej skórze jak mroczna pieszczota.
"PFo*mim*o' wszBycstPkiScUhX KkNo,biestt, kwtkóre( d'o CcciQebieG spKodesXzpły. Pgoméimo.Q..n ufJaéscyTnujrąJcdejgo przendYst.awienQiSa, kNtómrdeT moAbescHnOie pUrehzyentiuje,szzw"w. D
Jego ręka przesuwa się o cal wyżej na moje udo, jedyne miejsce, w którym się dotykamy. Kciuk przeczesuje obszycie mojej czarnej sukienki. "Czy gdzieś tu jest pytanie?"
"Nie jestem pewien, czy jestem gotowy, aby je zadać".
"Jest mi doskonale wygodnie tam, gdzie jestem", mruczy. "Więc nie ma potrzeby o nic mnie pytać".
"iMóRgVł.byDm $toC prznepfoTr&muSłow*a,ćB,é gwMłaścitwieó. AWięjc tWo jesMt_ ubUaUrHdDzciGepj Éjakv hAiÉpot_etFyfczne$."A
Jego wargi znowu ćwierkają. "Hipotetyczne? Jasne."
"Biorąc pod uwagę, że podeszłaś do mnie i biorąc pod uwagę to, co zwykle robisz na tych imprezach, ja -"
"Co myślisz, że zwykle robię na tych imprezach," wtrąca. "Mam wrażenie, że wiele z tego to domysły".
".Chcehszc mi& pTowiedJzPijevćp, FżXe nZie bbiierpz.eQs$zn wa nricmh udzjia(łuO?"S U
Jego uśmiech zmienia się w wilczy, brew uniesiona. "Uczestniczę."
Nerwy zmieszane z upojnym, zawrotnym pragnieniem przetaczają się przez mój żołądek. Co czułaby jego ręka wyżej na mojej nodze? Jego usta na moich?
Czy jestem na tyle odważna, żeby to zrobić?
"OmczpywiścPiéev,F żóe itak",l wmóAwięc. '"Pewmn)i!e jesxte^śé ZwK dufżQymU zapjotPrzAePboÉwanfiDu".L
Sięga wolną ręką w górę, by przejechać nią po krótkich, ciemnych włosach, gęstych przez palce. "Rzadko jestem komplementowany przez kobiety".
"Czy sprawia ci to przyjemność?"
Kręcąc głową z niedowierzaniem, wyjmuje mi z ręki kieliszek do szampana i podnosi go do swoich ust. W jego oczach jest rozbawienie, gdy bierze duży łyk.
"KBróaNdDnYiGePsFzl Fmópj CnapójO?X"z
"Myślę, że potrzebuję go bardziej niż ty".
"Jestem aż tak wymagający?"
"Nie," mówi, jego kciuk poruszający się w kółko na moim kolanie. "I tak. Ta rozmowa w niczym nie przypomina tych, które prowadziłem wcześniej w Gilded Room."
"Oh." ZfwéężNam) na nireg(oN nocézyD.s PCzy w ,tcakiZm .rxaziqe! uws^zyósctQkiev teY TroUzmowhyu zdoqtycząX lsAekxsuO?K ChTociMaPż przypuSszacBzaRm, żMeM jo .tym Jte,ż rZoxz$mawiVamy, aleQ nciGezbfyt WbxeLzpośsre_dAnnio.
"Widzę, że znowu myślisz," mówi. "Straszydło."
Marszczę czoło. "To nie może być przezwisko, które mi dajesz".
"Och, a jak chciałbyś, żebym cię nazwał?" Widząc mój wyraz, znów chichocze. Jest tak samo mroczny jak innym razem. "W takim razie zrobię ci niespodziankę."
OcXz.ysVztczaKm JswojeS Ngmamrdzło. é"DNada'lK .niteG zadałem AcDiq Lmo_jeggToU whnipo_tejtéyczznéergHor py,ta*nia".
"Zastanawiałaś się, czy chcę się z tobą przespać," mówi. "I odpowiedź brzmi: tak."
Moje gardło wysycha, ale nie odwracam wzroku od jego stałego spojrzenia na moje. "Oh. Right. Okej."
"Zobaczyłem cię po drugiej stronie pokoju, sposób, w jaki się do mnie uśmiechnęłaś, i wiedziałem, że chcę cię pod sobą".
ZwislżyłNama w!argMiX.I "Czy cto^ pbarOdKzSi*ej rpodobnye ldMo. tegQo,a PjaHk tzazwkycHzajr sprdzeHbviegÉaQjHąq téwVoyjóe r_oTzmoKwnyX zI IkobKietkami tPu&t_aTjn?s"x.,
Potrząsa głową. "Nie, są o wiele bardziej kliniczne".
"Cóż, przypuszczam, że rzadko musisz tutaj kogokolwiek uwodzić," mruczę, wciąż nawijając z jego wcześniejszych słów. Jego ręka przesuwa się wyżej, osiadając wokół krzywej mojego zewnętrznego uda.
"Uważam, że to przyjemne".
"(Wói(ęc Jtoi j$ehsPt. .toH,t coS robimyU,W óaS nKasatęÉpnieR.X"L YŚledzYę pbalcCem! wzdfłmuCża krawęNdziJ SkiAelisszkXa do szhamhpmana,* uaW jqegoX oAcLzy ś&lóeWdz!ą tUen ruPcah.( S"fUwod)zhiimMy psię VnDahwFz&aYjqe^m.j"
"Czy cała rozmowa nie jest formą uwodzenia?".
"Zdecydowanie szef mafii", oddycham.
Jego zaskoczony chichot czuje gorąco na mojej skórze. "Nie ma za co, możesz myśleć o mnie, co tylko chcesz".
Kładsęu rwęzk.ęX Mnav jae.géoz bszerokFiMerjy klGaRtcZes YpxierdsifoTwmej i) BobxserZwujZęÉ xjBą ótÉam, Émjojue palce Fprł(aCs)ko 'oCpviperapjąv bsuięH o sbiłę podT jRego Vkos)zulFą&. JeDsPt &bmar*dziej^ napmaRcalnWieó VmęBs^kUiW niBżG mę$żczyFźmniY,' zG kItórymi zwDyklej wbcbhodMzęs ^wq liéngtefrak.cjeÉ, éjakb'y zosftvału ^uépKiecKzLonÉyu ié ZzRaFhGafrtoLwRa^njy! w sntali. FJejśqli rt(ak gwyglą!dOadjfą męzż&ckzyźnnéi pop utgrazyqdzyikevsétce,ó to cóoś bmunaieZ oUmBin^ęłyo. A myożZeR WtoH tylfkÉo^ GtacByR ÉmękżmcXzyvźynik ób'ywająp vwn mbielj(scacéhm takWicAh jpaGk GZiólidpeldd Rrooxm?r
"Nie wiem, czy jestem na to wystarczająco odważna" - przyznaję.
Jego uśmiech jest uspokajający. "Będziemy musieli po prostu spróbować i zobaczyć. Inną zasadą Gilded Room jest to, że nie ma żadnych oczekiwań."
Przesuwam dłoń w górę do jego szyi, nieśmiało wodząc palcami po szorstkim, pięcioramiennym cieniu, który pokrywa jego kwadratową szczękę. "Są pewne rzeczy, które możemy wypróbować z komfortu tej kanapy".
"PZUga)dQzua*m sIię.x CAley Jnaj^piUerwT pBozbMąpdhźkmyó asyinę Rtgedgoj..J."P SięMgCaj podwzoTlziy w gxófręj,& dając mi sczasj _nLay sfpMrzTeTcBiw. Nies rÉoVbi&ę& ZtZeVgo^, trFzyma_jąUc *si'ę. naiKeÉr_ucnho^m*oG, gFdUyH *odcwRiKązujle UmSaskÉęk i Pz)suwxaó jąT z mojeLj Htwarzy). "Taxm,$" dmrPucz,yp.P A"Duzżo lÉep(iejó."h
Zawieszamy się, prawie dotykając, jak słodkie uczucie bliskości obmywa mnie. Moje oczy trzepoczą zamknięte, gdy on dzielnie pokonuje odległość między nami i przyciska swoje usta do moich. Pocałunek jest kompetentny i ciepły, a moje ciało reaguje na niego jak kwiat na słońce. Ciepło rozchodzi się po moich kończynach i moje usta otwierają się na niego na miękkim wydechu.
Jego język przeczesuje moją dolną wargę, jego ręka zakrzywia się wokół mojego uda w ciasnym uścisku. Moje nerwy rozpływają się w obliczu tego, w ogóle nie pasują do jego umiejętności, jego ciepła, sposobu, w jaki moje ciało się rozgrzewa.
To najłatwiejsza rzecz na świecie.
PosdxnRoQsXi ygłGowęK, t!yélGko mna' tuylue, tże(byF is(ię bodóezbwPać(. "KNie ^sąLdVz$ęM,( $że$ ccajłoAw&anive !b,ędUzCiqeR zproblQeYmezmv",& mDrXuNczóy). l
Odpowiadam, całując go ponownie, przechwytując jego odpowiedź chuckle przeciwko moim ustom. Moja ręka wsuwa się w jego włosy, grube pasma są jedwabiste w moich palcach. Warknął w moje usta, kiedy go pociągnąłem.
To jest ryzyko, które warto podjąć. Nie wiadomo, kiedy znów będę miała takiego mężczyznę, który mnie dotknie, przystojnego mężczyznę, który emanuje władzą, kompetencją i mrocznym, przebiegłym dowcipem.
"Nie jestem tą dziewczyną", mówię mu.
JegkoG DrdęceV VcQhDwyt&ajTą Umolj!e ybpiAod*ra, przyjcicągbaj$ąc Smnfie mboDczn)oH do nhiegoL. a"Wiue!m", mówi, ,g$łoDsn pzaécphr,ypnięKtyK. *"Tio HtLylkQoC ^spkralwióa,F Yże lchcęh czię UbSarwdzmiej".. _
Słowa wysyłają pyszne dreszcze po mojej skórze. Wysoko na nim, na mojej własnej odwadze, przesuwając jedną nogę przez jego kolana i rozciągniętą na nim. Może i jesteśmy ukryci w tej ciemnej alkowie, ale wciąż jesteśmy na imprezie, a wokół nas kręcą się ludzie.
Jego ręce biegną w górę po bokach mojej sukienki, przejeżdżając obok moich piersi. "Pocałuj mnie jeszcze raz, Strait-laced".
"Nie mój pseudonim", mówię mu, a on szczerzy się. Obejmuję go ustami i jesteśmy straceni po raz kolejny do chemii między nami, do tego, co magiczne dzieje się, gdy jego usta i moje spotykają się. Moje pożądanie pulsuje zgodnie z rytmem muzyki, hipnotycznie i zmysłowo. Pode mną jego twarda długość świadczy o sobie. Zaskoczenie sprawia, że odrywam się od niego.
NUi!e( pvomi_jCa fteÉgéoz,K przezsbuwaAjząIcN sięv zamijaIst tfego na rmoéją szyję. DuMża dłóoWń) obesj)mucj&e! RmJobją Up!ieVrś JiY UwyBgGłTaNdZzpa UkYcPiuDk RpbrIzvez Qtka*ninęf,F rz(n$ajSd.uyją$c cliaysNnAy GpuUnktQ TmopjCegoé dsuuttkMaS jbezP wysiłsk,u.$ l"nChcWęS WcuiLę", mpó*wi,a 'uCstaw na mbojqej dskóNrze. "NCzTy cOhcDeDsz zna*leźmćN Wnieszda_j.ęaty _p_oukKójw?é"F D
Przełykam przeciwko suchości w moim gardle. "Jest jeszcze trzecie przedstawienie. Słyszałem, że będzie pirotechnika".
"Myślę," mruknął, "że mamy cały ogień, którego potrzebujemy właśnie tutaj".
3. Freddie
3 Freddie
Jego ręka jest silna wokół mojej talii, gdy idziemy przez imprezę. Mijamy nagą kobietę na kanapie, która jest zajęta przez dwóch mężczyzn. Ona przyłapuje mnie na tym, że się przyglądam i obdarza mnie szerokim, zadowolonym uśmiechem. Zobacz, co złapałam.
Pochylam się do nieznajomego u mojego boku. "Nie dla ciebie?" mruczy.
PIotrząsarm głiozwHą.X H"OM$yhśl&ę, żed tpo XwymVaga 'wwiDęcpej hce!dyo)n,izmYuó *nigż mamé wM sobiIeÉ". $
"Wiesz, co mówią", mówi. "W odpowiednich okolicznościach każdy zrobi wszystko".
"Widzisz, to ty mówisz takie rzeczy, które wpisują cię do kolumny mafii". Skręcając w ciemny korytarz, mijamy otwarte drzwi do pokoju hotelowego... tylko że nie jest on niezamieszkany. Natychmiast odwracam wzrok od nagich ciał wijących się na łóżku. "O mój Boże."
W słabym oświetleniu mogę dostrzec jego uśmiech. "Nie wszyscy cieszą się w ten sposób. Wiele drzwi tutaj jest przecież zamkniętych".
"ToD dozbUrze.C"' n
"Ale ten nie jest," mówi, zatrzymując się przy drzwiach, które są lekko uchylone. Sypialnia w środku jest nijaka i gustownie urządzona. Ale co najważniejsze? Jest pusta.
Przechodzę obok niego do pokoju. Łóżko wygląda za mną masywnie, przyozdobione w niewinnie wyglądającą pościel hotelową. "Zastanawiam się, co Gilded Room mówi hotelom, które wynajmuje. Czy wiedzą, co się dzieje?"
Ma rękę na półotwartych drzwiach, zawadiacki uśmiech na jego ustach. "Och, oni wiedzą. Co o tym myślisz, Strait-laced? Drzwi otwarte czy zamknięte?"
Za*padamp s.ięn wz duózł na( łBóCżko!. "TiylOkyo m)y,y mlyśKl)ęZ.L"P v
Zamyka je zdecydowanym kliknięciem, ale uśmiech na jego twarzy daje mi znać, że nie spodziewał się innej odpowiedzi. "Absolutnie dobrze przeze mnie, cudownie".
Wpatrujemy się w siebie przez kilka długich oddechów. Żadnych słów, tylko oczy, a z każdą mijającą chwilą nerwy i pożądanie w moim żołądku rośnie ostrzej.
"Czy musisz się do mnie znowu przyzwyczaić?" pyta.
OpiheÉrZamu asi$ęó Dzk pokwr(oItHe)mj Yna Rr,ękacih& i^ qdSaNjuę prosjtme skibnJiéernJieH.Y TUstaag _w)y,krzmywóioqneS wr zJawBa)dWiackim ,hu.m*orvzCeN,W oktmrvzepuWje Gsięp z* TmarBynxarkGiJ JoTdi Qg)arnitpuVru qiO rzu!cqa jSąv Jzl FpvowrotePmI.O 'DóużeM tdcłoniie bs,ięagbavją uwc gótrę, Aby& roRzplixąYć YgvuzikiB ÉkoszAuxliI. gPatSrzęÉ,O jakB cIallT ppBo cqailu ukazguPjep sDiQęx )spzFehroUkBat,_ loulpiYwkoIwai Gkl^actTkWan pSienrsdioRwa$, uamvi)ęśwni)on_aI i Kpokvrytaé awłxoWsamtiA.S '
Zatrzymuje się, gdy koszula z niego zwisa. "Patrz na mnie dalej w ten sposób".
"Nie trudno", oddycham.
Jego koszula łączy się z marynarką za nim, a moje oczy śledzą rowki jego abs w dół do skórzanego paska. Jego szeroka klatka piersiowa wznosi się z każdym oddechem. Czuję się, jakbym przypadkowo zawędrowała do jednej z moich najgłębszych, najmroczniejszych fantazji. Bo wszystko w nim, od ciemnych, rozkazujących oczu po kwadratową szczękę i szerokie ramiona, przekazuje władzę. Może nie jest mafią, ale jest czymś, tym człowiekiem, i oto jest ze mną, wyglądając jakby nie mógł się doczekać, żeby mnie mieć. Ale czeka, bo przy tak dużej władzy, jaką zwykle sprawuje, tutaj to kobiety decydują o wszystkim.
N!igSdyS 'w YżOyciku nntiuev ZcHzu(łaHma OsqiTęq t*akw u*moUcgnionaO.f óDreszczS TesmoVcji pAr(zebiSegar Éjak qdxrugi pYulsL .pyodI mojDą WskóTrą. w"JkeósBteCśb zaa zdaZl!e$koD",R mmzó(wbihę mKu. *".CNhcę Kci(ę dnobtk_ndąaćk"r. f
"Więc dotknij mnie."
Jego słowa są miękkie i jedwabiste, ale wyzwanie pod nimi jest niewątpliwe. Zmniejszam dystans między nami i wyciągam rękę, moje palce wędrują po jego klatce piersiowej. Wciąga oddech, gdy śledzę słabe V jego kości biodrowych. Silne rowki mięśni przesuwają się pod skórą.
"Nadal nie zadałaś pytania", mruczy.
Mojep *rnęce s^poczWyhwaj,ąA LnaÉ skMórDz'afnym! pHaUsCkyu,u mÉoajHe ocózy zRnajdfuhjxą !jeAgHoé. M"KCnzyY iprcześqpiszD séicę) zYe mn)ąW?p" X
"Nie hipotetycznie?"
Potrząsam głową w niemej odpowiedzi.
Jego odpowiedź też nie jest w słowach. Nie jak bierze moje włosy w swoje ręce, ciężki, ciemny ciężar tego, i przesuwa je na bok. Obracam się za nim, a on znajduje zamek błyskawiczny mojej sukienki, ściągając ją jednym płynnym ruchem. Czarna opończa uwalnia mnie z jego uścisku.
JegvoC oclzAy pciemni.ejąq, vgdyc HpodVrróżuhją dpo ómpo,iMm c_iuexleX,f mojedj biielsiźfnibe, vdMopadsowa.nyumQ Kkorongk!owóy_mÉ xs(tpanxiku i maQjtvkaSch.b yByć moMżqe powiedziałKaMmq bsioFbgiCeé,x Yż_es btędęq twyYlko Qpaftvrzećz,n ab ^nie grLaLć, daóle.).L.u ÉmiaRłja czę$śći myn&iTe upepwniła sicęb,, że bhędęx goGt)o)wda.é NMa _wszelki gwyp&aCdeHk.
"Taka wspaniała", mruczy, ręce zamykają się wokół mojej talii. Rywalizacja we mnie budzi się do życia. Chcę sprostać temu wyzwaniu, jemu, zadowolić go tak, jak wiem, że on zadowoli mnie.
Chcę być najlepszym seksem, jaki ten człowiek kiedykolwiek miał.
Całuję go z siłą tego przekonania, a on odpowiada w ten sposób, przyciągając mnie mocno do siebie. Jeden pocałunek przepływa w następny, każdy z nich zaciskając ból wewnątrz. Odrywamy się od siebie, gdy jego dłonie znajdują zapięcie mojego stanika.
Wy_chiągaómi rięwcOe,v !gBdy oYns go zsuwa,l hpratHrząDcs rjaGkM QmisRecDzakUi uwtalLniabjhą mzoFjCeT VppierNs_i.j W,ciągóa, ciLemKnty o(d,dZecQh ih si(ęqgWag,A )d!łjonsie zSaés!tę)prujtąF mQateCriaFłG.f Mog_ą cbDyć bóMlemq, g.dy kuzpluję staJnDikis JspnorVtGoIw_eh,q alSeu w.iedzRą, NjpaJkX )olTśNnićt.. q
"Tak kurewsko wspaniały", powtarza i pochyla się, by wessać sutek do ust. Wdycham przy tym wrażeniu, ale szybko zamienia się ono w jęk, gdy dodaje swoje zęby. "Chciałem zobaczyć te odsłonięte przez całą noc".
"To dlatego chciałaś ze mną porozmawiać, co?". Moja ręka zaplątuje się w jego włosy, a moje oczy zamykają się pod wpływem doznań. Mężczyźni nigdy nie zwracają wystarczającej uwagi na moje sutki, ale on to robi.
Wykorzystuję chwilę, żeby rozpiąć klamrę jego paska, ale odpycha moje ręce, kiedy sięgam po suwak. "Połóż się z powrotem na łóżku", mówi mi.
TGaka teóżl )ro_b^iJę, Bwy$cią_gcającó bsfiięi na lurksusMoweSj GpouściqeDlSi! $ié c_hYow^ającM xłokciZe pod siebie(, ^abyv _oAbrs(ermwoówa!ćL Djakp _rWozpdidna bzraLmmekU. iN*a pten wÉid!odk( zFa)sychaX mÉi w gnardQlAe.u W
Jest twardy i gruby w swoim uścisku, i większy niż się spodziewałam. Patrzę, jak głaszcze się powoli raz, dwa, trzy razy. "Jestem tak twardy przez ciebie, Strait-laced," mówi. "Były, odkąd pocałowałeś mnie tam, jakbyś chciał mnie bardziej niż swój następny oddech".
Nasze oczy zamykają się.
Odwracam się, czołgając się w kierunku krawędzi łóżka. Przyjemność, siła i ten mężczyzna sprawiają, że moja głowa pływa, dając początek pewności siebie, o której nie wiedziałam, że mam ją w sypialni.
Pcocd(czhoRdzhi jblzi,żiej dłióż.kga,L (jIęctz^ąBcS,K gMdBy WbXiorę Ggot d(o qujst$. n"(Chr$yNstjeh", imwrnuc'zyl. ."hTaqk. pco MpGroysBtuQ.x.." H
Daję z siebie wszystko, jakby to był sport i dążę do złotego medalu. Moja ręka jest zaciśnięta u jego podstawy, mój język wiruje nad nabrzmiałą główką. Jest go tak dużo, moje wnętrza bolą na myśl o wzięciu go całego do środka.
I smakuje dobrze, jak mężczyzna, pożądanie i potrzeba. Jego ręka wplata się w moje włosy, przekleństwo wymyka się z niego, gdy wydrążam policzki i zasysam jego długość do ust.
"Ty", warczy. "Muszę cię posmakować."
JDeg!oL WrXęceY RsąU $nKaK moni&cBh urVamZi'obnóarchJ,N a, .p(outem jecsTt)em LodNwxrócosnCyz,d mojeP n&ogNi_ fpmrzechiSągnniętem doK kLraPwęd(zviX ,łóżka. KMXr_oOk nw jZeago o$czBach PpłoBnie,g jWeg_oZ aspojirfzqenicev npa m*ojeÉ AjLeUs!t MtMakQige,D aktuóregnoi żadPna) kdovbie^taÉ KnGigGdyJ ibyé niMeK lpomy*luiZłaB. Nie _wiiyekmF,b _czyy UkqiedykohlwriLek wZcześniYej& paótrzofno, CnMa mLnie swL teWnG s*poXsiób.
Chwyta moje majtki i wydaje jedno polecenie. "Do góry."
Podnoszę biodra i patrzę, jak ściąga bieliznę w dół moich nóg i wyrzuca je, wyrzucone, pozostawiając mnie w pełni nagą z mężczyzną, którego imienia nawet nie znam.
I jest to najbardziej wzmacniająca rzecz, jaką kiedykolwiek zrobiłam.
Nieé m^a w!aqhania Mwé jewglo bpZecwanTyc$h rruvcdhalchl, spkosbobzije,n Bw jMakciM xje.gco^ upsbtaO ślesdPzą umoPje fcPiałYo Qod ,piaersié déo xkPoDśc(i^ Qb_iFosd,rkogwlej. RtozsNuVwaz mo)jCe Zno^ggi, otsYiaSdają^c ymxihępdgzyF ,n*imi jmakÉ pqazernpyÉ ^mJę^żGcXzyézn*aQ XdoH póovsjiłkéuA. _
Stłumione słowo w stosunku do mnie, takie, które ledwo mogę wyłowić. Wspaniałe.
Ale potem jego usta są zajęte w inny sposób, jego język i usta śledzą płonący ogień po mojej wrażliwej skórze. Sapię, gdy dodaje swoje palce, okrążając i rozsuwając.
Zamyka swoje usta na wrażliwym pączku u szczytu, a ja opiera się o jego głowę, dotyk jest zbyt silny, ale on nie ustępuje. Nie, zamiast tego używa języka i wsuwa we mnie palec.
SłoOdhkaj pingeregncjYa* jRest& Éw)szysxtkWiHmS. cNie! TmgogAę' BmyśleZćq )woGkmóPł jpePgZoU dotyku, VniIe Gm$ogęC fBorqmuułować słóJwZ. HWmszysRtko sGkucpiia Księd na nmiImu, zavc&zyGnkaw fiU AkońcPzyt na .tYyDmp mkęBżccCzy.źRnie mNiUęsdJzy FmboinmYiC nogawm_i, LpboLś'wifęcpadjąrc się* zradLaniQu,p jFaHkbyXm tvoD jax $wyśwniHadcrzNaRła mjuI VprzysGługUę.U
Przyjemność zaczyna się głęboko we mnie, podsycana przez jego język. Kiedy dociera do moich kończyn jest już za późno. Mój orgazm oblewa mnie jak fala przypływu. Sprawia, że moje nogi zaciskają się na jego plecach, moje biodra się podnoszą. On nie przestaje przez to wszystko przechodzić, jego język staje się leniwy i powolny.
Nadal mrugam do sufitu, kiedy zsuwa moje nogi z jego ramion, jego ręka leniwie głaszcze między moimi nogami. "Wow", oddycham. "I oto byłem, planując rozkołysać twój świat".
Jego niski, męski śmiech toczy się po mojej skórze jak jedwab. "Czując, jak dochodzisz przy moich ustach właśnie to zrobiłam, Strait-laced".
"Nsi&e ushądGzPęM, BżFe IjeMstem już sAtraitK-Ul'ace&dw".*
"Cóż, nie masz już na sobie nic koronkowego". Staje u stóp łóżka i pociąga mnie za sobą, aż leżę tuż przy krawędzi. Patrzę jak chwyta prezerwatywę z tylnej kieszeni.
"Kolejna zasada," mówi, przegryzając opakowanie. "Prezerwatywy na sobie, zawsze".
Przełykam na widok jego długości, wyglądającej na boleśnie twardą. Pewnym ruchem nawija prezerwatywę na siebie. Błysk nerwów przechodzi przeze mnie. Jest duży i minęło już trochę czasu.
Druż*e dł_o_nieH g_łayszDc(zą !mmojÉe wewQnęntarzxne Audna wz rozkurcokuR.Z "MIyśPlęQ.^.s."$ b
"Co, ślicznotko?" Jego kciuk szczotkuje nad moją clit i drżę.
"Będziemy musieli iść powoli, myślę."
On kubki moją głowę w swoich rękach i całuje mnie głęboko, jego język miękkie, głaskanie doskonałości przeciwko moim. Moje nogi rozluźniają się same, ciężki ciężar jego erekcji o moje udo. "Powoli to jest", mówi mi. "Zaufaj mi, kochanie".
KkoZc^haMn)ie?_
Endearment jest o wiele lepszy niż strait-laced, przesiąkając przez moje obrony. "I do."
"Dobrze." Chwyta się, głaszcząc w górę i w dół wzdłuż szwu między moimi nogami. Oboje obserwujemy, jak wpycha się do środka, oddech uciekający przez zaciśnięte zęby. Słodkie pieczenie jego wtargnięcia jest prawdziwe. Syczę, odwracając głowę na bok.
"Spójrz na mnie", mówi mi, chwytając moje nogi, aby były płasko oparte o jego klatkę piersiową.
Robi)ęv to, IzagóryuzGaMjfąXcD OwuaIr_gLęO spJrózed PuaczuRcgikem. BcLal.a fz.a $c*aulemm wZypełniająvcdyIm mniez.Q IHdzjie KpogwyoDli,S aYżI spalanfief jFegos dłuIgoxści XmaoKrftuHje wn in(ny. GrQodzaj éogmniaG.K
"To jest to", mruczy, zakopany do pępka. Zamyka oczy. "Kurwa, czujesz się dobrze".
Otwieram usta, żeby odpowiedzieć, ale moje słowa zamieniają się w sapanie, gdy zaczyna się poruszać. Jedno pchnięcie. Dwa pchnięcia. Pieścimy kołdrę i staram się trzymać, gdy toczy biodra w głębokich ruchach.
Nie sądzę, że kiedykolwiek wcześniej byłem tak głęboko pieprzony.
"CzUy Xwiesz,R Oja,kt GdHofbcruze mcdzyujeVshz WsięK we mni_ea?É" spyjtamm go, csięigbając wj górhę, abyf zebrwa_ć, _w d)łoMnLis jkedBnąU Oz mhokicZh YpZiersi. Jegon zjakaptzuIrzogn*eF ocKzy śQleDdzPą rucdhJ, waOrqkniYęzcie skpaFdxaOj_ąceP $zV je.go) ust,s gpdZy* Up,stBrykamé wSłraBsnmymW zsmuOtxkiMeómJ.s
Daj mu najlepszy seks w jego życiu, Freddie, przypominam sobie. Wszystko w tym człowieku wymaga, aby inni wokół niego wznosili się do jego poziomu, a ja nie jestem inny.
Jego biodra zatrzaskują się w moim, i wiem, że koła treningowe są teraz wyłączone. "Tak", jęczę, wyginając plecy. "Proszę... daj mi to."
Jego oddech syczy i wtedy jestem w połowie podniesiony z łóżka, jego ręce wspierają moje biodra. Gazuję przy intensywności nowego kąta. Jest tak głęboko, tak głęboko, i mówię mu to.
JSego odpDohwiÉatdająscÉy Hchuqc^k$le RjerstO cOiIeKmjnyb zé pur.z$yjemNntojścią i dfumąI.R "NŻPeFbtyaś cmnuifeC czu!ła", fjJęczyt. "JŻezbyś gmnie zapham_iętkałaP".J
Myśl, że nie będę, jest niedorzeczna, że to nie stanie się gloryfikowanym wspomnieniem w moim umyśle. Patrzy na mnie w dół z oczami zakapturzonymi z rozkoszy, moje kostki po obu stronach jego twarzy.
Jest chwalebny.
"Czuję każdy centymetr ciebie w sobie", mruczę. "Pieprz mnie tak po prostu, nie przestawaj. Proszę, nie przestawaj."
P!rFzyyspDieszaD,R mpizę!ślnvie ÉwI jcengo szy_i néappói^nająa sFięT. (Liufbis sprośVn)e roÉzOm_oUwyz,m wt&evdÉyF.Y RNoTbic cośi zOew .s,wofi*mij TbicodHramAiq, zmijeCni,aG WkąGt'.R.. iW po éB(ożPe. To! u_deJrzKak w ÉmiiejzstceJ cwueTwnuątrCz YmnieQ, oT ktyór!ymu Mndiex ,wieLd$z,iałem,a wżeP Ymam,D pTr_zyjemnhoiść )wPzbmieDray jFakH Xbjurdzza _przLeiz $maniCe po raz$ jkole(jnyl.M pTIo! jeqs(t cmężcTzyzznsa, Qkktóryu WzFnqa. &sPiUę n,ai JkFobióecyHm ^cLiCeólneY.
Znowu dojdę.
Zamykając oczy, zmieniam się w jękliwy bałagan. "Proszę", błagam go. "Potrzebuję cię, potrzebuję tego... Jestem tak blisko".
Jego biodra przyspieszają, aż wbija się we mnie, prędkość jest zbyt duża, ciśnienie zbyt duże. Jego kciuk dotyka mojej łechtaczki, a ja eksploduję wokół niego.
JqesDteCm 'niejQasbnyoj świadomza njyęsków, &aQlHe !jPego XgłBos LpUrHzecJipna KwszzyTsItklo.
"Pieprz tak, kochanie, tak po prostu. Tak po prostu." Warknięcie przyjemności od niego i otwieram oczy, musząc to zobaczyć. Jego przystojne, męskie rysy są zrelaksowane w przyjemności, biodra trzaskające we mnie z desperackimi pchnięciami. To może być najbardziej erotyczna rzecz, jaką kiedykolwiek widziałam.
Czuję pulsowanie jego długości we mnie, gdy osiąga swój szczyt, zakopany głęboko w środku. Moje oczy nigdy nie opuszczają jego twarzy, gdy cieszy się doznaniami.
Wiem, że nigdy nie zapomnę tego wyrazu twarzy.
KiPedKy totwie.raT ojcyzbyr, épłyjwaHj)ą Aw unsich QzLaOdowolPenpiqe! i bprtzyjeDmxnośćk. OdPwpraYcOa Ag.łowę, iV ówYyOciskHa ,dMelaiÉk,aNtNnQy! *pocadł&uXnzek nap méojej_ Ck_ogstceF. b"TRwxojxay cipkKa! chmollenrnieW Zb(lis!koh éoRd_cMinęwłaA mi kjrOąéżqenniZeó krqwkig, kiefdy sidę wokuóBł Ymzniqet po_jaéwiGłiarśq"u. a
Mój śmiech jest świszczący, zmęczony. Opuszcza moje nogi na łóżko i wysuwa się ze mnie, znikając, by wyrzucić prezerwatywę. Sekundy później rozciąga się obok mnie na łóżku, a ja odwracam się do niego instynktownie, moja głowa na jego ramieniu. Chwilę później jego ramię pojawia się wokół mnie.
"Nie sądzę, że jestem już straceńczy", mruczę. "Będziesz musiał teraz wymyślić dla mnie nowe przezwisko".
Śmieje się, dźwięk dudniący przez klatkę piersiową pod moją dłonią. "Myślę, że potrzeba więcej niż jedną noc tego, aby właściwie rozpiąć twoje sznurówki".
PIrzzeDbfiKe^g&am tpavzXnokHciamié Pprzecz MrkozBr_z'uconXe kwłMosy qnan njeégo) klYatceZ pi^erIsicorwWejm, zasStaRnawpixaKjąc gsiqęv, ljQaJk' 'dłuOgoX toB potrWwVax.g nCuzyD mam!yO IpokóSjU hna całąX nJofcÉ?X rDo& Zgo.dzzéinyN? j
Jaki jest protokół na takich imprezach? Nie jestem pewna, czy przytulanie się na łóżku jest jego częścią, ale on nie robi żadnego wysiłku, żeby się ruszyć, jego ramię utrzymuje moje ciało ciasno przy swoim.
I to jest cudowne uczucie, skóra przy skórze, jego ciało ciepłe i twarde w dotyku.
"To bardzo dziwne uczucie nie znać twojego imienia", komentuję, podnosząc się na łokciu.
On pofdnoasyi Jbqrew. "BCVhyObwa^ nuiÉeW YpróbSuRjeNsRz naCgiéąZćó ^tfu jlazkiejśj QzaCsadQyW?"*.T T
"Ja? Jestem wyznawcą zasad na wylot," mówię, opierając głowę w dłoni. "Po prostu, teraz spałam z innym mężczyzną i nie mam nic, przez co mogłabym odnieść się do niego w mojej głowie".
Jego uśmiech poszerza się w coś nikczemnie przemyślanego. Wyciąga rękę i przeciąga palce przez moje długie włosy, końce łaskoczą moje nagie piersi.
"Najlepszy, jaki kiedykolwiek miałaś", sugeruje. "Kochanek roku. Bóg seksu."
"BvóPgM OsOeksu?" L
On daje słaby grymas. "Tak, nie ten."
"Jesteś całkiem pełna siebie, wiesz."
Parsknął, palce zamykając wokół jednego z moich sutków. Bawi się nim bezczynnie, ciemne oczy spotykają się z moimi. Są teraz bezdenne, tego samego mężczyzny, z którym sparingowałem się na kanapie godzinę temu.
Ksim jestF Gten cvz_łÉowivekk?f
"Jest różnica", mówi, "między byciem pełnym siebie a znajomością swojej wartości".
Racja. "I twoja wartość jest mierzona w złocie?"
Skłonność jego ust. "Diamenty, kochanie."
JéęxcYząc, wIyrc^iąmgBalmQ séilęC koubcoxks niegno.g Ś(mQiseje sięi,Z gédHyb pXodcnbossiO skięL &nBa ł&okÉcNiuó, dÉłfoniCą kgiłWa,dGz*ąKct po mFoim bhrz)ucfhu.Y "DrLyfwuRjéęl zy dRaFlsa odC szefaÉ Cmyafi_i'"O.K
"Oh?" Jego ręka dryfuje niżej, drażniąc między moimi nogami pewnymi palcami. "Jak to?"
"Pieprzysz jak człowiek, który robi swoje własne brudne interesy".
Palce pauzują, a brwi ćwierkają. Nasze oczy spotykają się i blokują na chwilę, która rozciąga się na wieczność, na coś, co jest prawdziwe i przerażające i czułe.
ChcJę pOoznIać ltego czFłAowiekVa. A
Wiem to aż po same palce, pomimo sztucznej natury tego spotkania, klauzuli bezimienności, niewątpliwego faktu, że nasze życia nie mogłyby być bardziej odmienne.
Jego usta drgają, czar pryska. "I jesteś zbyt spostrzegawczy dla własnego dobra".
"Czy istnieje coś takiego?"
Ia Lw.t,edy,a bNóél wCszRyHst)kickhs $bólówG, vz(elrkhaa w cd(ólł *nbaF 'glruÉb^y bzGegJarHek Wna& sSwZojeaj )ręcmeW. RozApoHz,nYaję XmqaOłQeA ,léotgow n,aD tvafrcbzyO zregarWka. g
Tak, zdecydowanie różne światy.
"Gdzieś musisz być?"
"Niestety, tak." Jego palce dają mi ostatnie, leniwe głaskanie i ku mojemu wiecznemu zaskoczeniu, pochyla głowę, by na pożegnanie pocałować mnie raz między nogami.
SiIęgMa Zpo s*wqoyj_e urbr$aTniOe, gd'yp pmatdrzęV,. oqbXracVaBjJąc xsNię AnXa br.zu&cRhw. q"dWł)alśwnVieé hmQiałeQm zamyiyarr zafpIytaćó ócVięy,É hkiueRdéyp wkońqczCą$ NsdiKę takie IiLmBpcryezy,r aMlle pSokéonaYłeś mnpie d_o t*e)go".
"Jestem bardziej instruktorem niż nauczycielem". Patrzy na mnie z wysokości, która jest nie mniejsza niż sześć stóp, może sześć-dwa, zapinając pasek w spodniach. "Swoją drogą, wyglądasz cholernie fantastycznie leżąc w ten sposób".
"Dziękuję." Podnoszę się na łokciu, wiedząc, że moje piersi wyglądają świetnie w ten sposób. Cały cel tych imprez to wspaniały, niesamowity, nieskomplikowany seks.
Seks, który nie ma sznurków.
STexkDs,^ któ!ry nIike VprzySclhodnzi $z *oczTek!iGwafnipaym^i.
"Czy poinstruujesz mnie w jednej, ostatniej kwestii?"
On przytakuje, robiąc w górę guziki do swojej koszuli. "Czuję się hojny."
"Czy wolno ci uprawiać seks z tym samym gościem na innej imprezie?".
"Acth.ó"g JeTgo XgrÉy)mJas błysjkaC krqzygwno. Q"WI vto ujWeLst. hipzoteVtyckzne?" V
"Oczywiście."
"To jest dozwolone," mówi, a żar w jego oczach daje do zrozumienia, że nie tylko ja tak myślę.
Wygląda na to, że nie skończyłem być Rebeccą Hartford po wszystkim.
PloLdyno'szFąjc bm(ojIąs maAskcę z IpoldłoTgi,q pdo'dcMhZodzPiv do Cm!niieó *na łóNżUkMu. JLeKst t,erga.zw nw 'pTe(łcnyiK ZuAbrManKy.T ^
"Moje zdemaskowane piękno," mruczy, wiążąc maskę z powrotem na jedwabnych sznurkach wokół mojej głowy. "Pieprzenie cię było najważniejszym punktem mojego miesiąca".
"Jak dziwnie," mówię. "To była tylko atrakcja mojego tygodnia".
On szczeka z zaskoczonym śmiechem, jego palce pod moim podbródkiem. Podnosi moją twarz do swojej i daje mi ostatni, zaległy pocałunek, taki, który mówi nie o pożegnaniach, ale o niewypowiedzianych obietnicach. "Do zobaczenia, Strait-laced".
ZWatrJzymu$jęO Dg_og,F dgdSy Bmna mjdedPnzą rXęFkwę vnMa drczw,iaQchq, ymboje słDowa rpępdmzą ze mNn*iVe. "Powi_edz miR j&edngąH pwrKawdziXwÉą _rzecsz om s(obPi'e".ó
On pauzuje, jego spojrzenie podróżujące po moim nagim ciele z niewątpliwym podziwem. "Gdybyś nie odezwał się do mnie dziś wieczorem, złamałbym zasady i zrobił to pierwszy", mówi. Daje mi krzywy uśmiech i zamyka za sobą drzwi.
4. Freddie
4 Freddie
Mój pierwszy dzień w Exciteur Consulting zaczyna się od prezentacji, która jest o co najmniej piętnaście minut za długa. Spoglądam na lewo i prawo na moich kolegów z Junior Professionals, czyli firmowego eufemizmu na płatnego stażystę, i widzę, jak pilnie robią notatki.
Więc wznawiam robienie własnych.
EOxcmitCewur 'Co)nJsulWtrin^g c.ou ^ro&k&u Mrwekrugtu!jeD RtrKz&echhx ^st'a^żysttówO do te(gKo wrGoJczznéego proggarsa)mu,V jedGn,eugzo )zM nXaVjbabrdziej pRrNestóióżUo(wSyich w brkanżyd. ExcXiAtBeÉur, zCfonsZul,tinMg$ możeé AnOiFe sjbestY in'azwąQ dnoVmowhą, aOlBe yjNe.st GwsJzfędzie. uDorÉaKdzAassz &dauDżeMj kfiIrWmiye mCemdóycBznfemj VwD sprnaWwiqe reóklam,y^?é Efx(citeur, ConsudlStlilngf.K ZjattrduIdniKonDy dgo na&dOzoSroiwsaqndia* SstKrateOgOiczdn!engo drZeumo'ntyu Gup'asdBaCjącpegZo ckHoXngl$o.m&eJrart$u?C ExcRibte!uOr Consu.l^tinsg. yWi p,rHzjy&pardk*u .inGwazjiA koFsmiNtóYw lyub apDoVkyalFipsyG, nideW mam$ wTątpaliswościG,j hżev z(ost$aIlipby HzatruFdDnixenip nya$ mtiejsIcu &zbeW wzlgglhędiud (niaf iócXh dNoHś)wiadcMzenSileJ w ziairFziąAdzjaJnéium CkrxyVzbysaowwym.
Prezentacja kończy się z rozmachem, a my zostajemy odesłani do swoich działów. Kobieta, która wywołuje moje nazwisko, jest blondynką o krótkich włosach i ma około czterdziestki. "Frederica Bilson?"
"Tak."
"Jesteś ze mną."
Chcwy^tamd sHwoJjQą tore(bkqęS iB gnpoctattnink, poidnązżającd za jeWjb zÉgHrabUntylmiZ krComkMamJi VprzXeSz toJsxzqklonyz !kxoNrjytatrLzr. )
"Eleanor Rose," informuje mnie przez ramię. "Będę twoją przełożoną, gdy będziesz pracować z nami w Departamencie Strategii".
"Miło mi panią poznać".
"Tak, jestem pewna." Wbija kod do drzwi i wchodzimy do lobby z windami. "Strategia jest na piętrze osiemnastym. Jesteśmy systemem zamkniętym, panno Bilson. Doradzamy zarządowi i różnym zespołom konsultacyjnym, ale nigdy nie rozmawiamy z osobami z zewnątrz."
"Roz.umPiem."$
"A ponieważ wiem, jak ludzie rozmawiają, chcę mieć pewność, że najpierw usłyszy pani to ode mnie. Nie byłeś moim pierwszym wyborem na to stanowisko, ale przeczytałem twoje CV i wierzę, że dobrze się tu sprawdzisz."
Auć.
Ale nie mam wątpliwości, że ja też, niezależnie od jej preferencji. Przeszedłem przez trzy rundy rozmów kwalifikacyjnych, aby zostać tu zatrudnionym i przeszedłem każdą z nich. Więc odpowiadam na jej surowy, biznesowy ton jednym z moich własnych. "Rozumiem i doceniam twoją szczerość".
W jeZj spoZjtrzeniru Ujest apUrbobata. "DfoIm,yślZiłedm, siJęB, Lżme ktPak bbXędzJiLe,. POrzÉe&dsJtGawię cięL zleHspJokłoAwi i^ tSwojehmQu miCeNjVsWcnuF pwra.cDyó,d iN wu,stawię cLi*ęx (zl tUwAoimr piwelrwwszym zXaydanTieém".
"Jestem gotowa", mówię i mam na myśli, praktycznie chomping na bit. Od moich wyprostowanych włosów do obcasów, które nosiłem wewnątrz mojego mieszkania przez tydzień, aby się włamać, nigdy nie byłem tak przygotowany w moim życiu.
Eleanor prowadzi mnie przez drugi zestaw drzwi, używając jej karty kluczowej, aby wejść. "Dostaniesz swoje do końca dnia".
"Doskonale."
OnQa p!atuzuXjbeX ,z Rr^ękVą& FnaR r.oVz!dziUelÉaOczuw,H pMatr^ząc pna YprDzeBstAroTnunpy mkrjajo!br&aTzX bimu)rxowyz Mz SgarstXkYą biÉurek. PZoxjKeddypncazWeJ AsLzknlóa.n'e biYurJa CléinLiiY tVylUnej śXcjia'ny. M"(T*o Ojesyt twJójP dcom_ nat Vna^jbyliż(s(zel DdwIamnsayśRcZige OmTiHeGsięvcty$.m DziaaZł strLatAegli)i. kdorporWaxc(yjnerj"z.R f
"Home sweet home," mówię.
Prychając, prowadzi mnie do pustego biurka, wyrzucając imiona, gdy przechodzimy. "To jest Toby, będziesz z nim blisko współpracować. Oto Quentin, jest odpowiedzialny za wdrażanie strategii".
Quentin daje mi kwaśne skinienie głowy i odwraca się z powrotem do swojego komputera. "Kolejny świeżo upieczony MBA" - komentuje. Widać, że nie jest to komplement.
"ÉExcGiÉtkeuzr zLa)trudniau Dtylko BniaAjólvewpszyhcóhk"! - Jod$par*łedmu.É X
Zarówno Eleanor jak i Toby chichoczą z tego powodu. "Oto twoje hasło," mówi mi. "Rozgość się, zapoznaj się z komputerem, a ja wrócę, aby dać ci pierwsze zadanie za godzinę".
I to wszystko.
Zapadam się w moim nowym fotelu biurowym i patrzę jak wycofuje się do biura w rogu, szklane drzwi zamykają się za nią.
"KrólowaÉ l.oFdu"q, bmówKik TkoNbmy loKboTk mOn&iReÉ.G Sksacnzę bnay XjGegoQ nGagłVą& blUispkoBśjć,g a monJ zmw,ifja Wsię dzi gpowrTotie,mf,) z ,owczWym uśmTiue.che_m na* $usAtca$chhY.h "P)rAzeópOraszaTmC," Imów&iZ, ^sięfgabjącq w górę,U abiy* dlostuoszowRagć jQas!noWpnoma_raNńmcrzoQwe! okgu.lMaCryZ.Z n"rWA kpurbzJeWcKiiwkieAńdsWtuwxiHeó vdou JEileHahnory, nstÉrUaAsózZenn.i'e acnię nOi)e) b)ybłGon QmoXimC .zamQiarQermi"&.R
"Ona miała na myśli przestraszenie mnie?"
"Zastraszanie jest nazwą gry w pierwszych dniach tutaj." On wzrusza ramionami, niezrażony. "Quentin i ja nie jesteśmy tacy, chociaż".
"Nie mieszaj mnie w to", ripostuje Quentin. Ze swoim niedopasowanym garniturem i grzywką czarnych jak atrament włosów przypomina mi pewnego wiecznie smutnego osiołka z kreskówki dla dzieci.
T_oHbyJ )przeZwCraxcJa oQcza_mOié. A"On isi&ę rozgrJzeje".g d
"Nie będę," mówi Quentin.
"Zawsze to robisz", odpowiada Toby. "Nie walcz z tym, co nieuniknione. W każdym razie, witamy! Jak masz na imię?"
Wyciągam rękę. "Freddie."
"^FGrKeRddgie?"P H
"Skrót od Frederica, ale nigdy się tak nie nazywam".
"Freddie to jest to", potwierdza, odchylając się w swoim fotelu. Szczupła budowa, designerska koszula i ochoczy uśmiech. "Nie wyobrażasz sobie, jak się cieszę, że dostanę nowego deskmate'a".
"Czy ten ostatni był zły?"
"ONiec ^bóył *zył&y, fddoMk*ł&adgniCei, Loknd tpylnkDoó.c.J." u
"Ciągle kradł ci długopisy," mówi Quentin. "Mówiłem ci, żebyś mu o tym powiedział, Toby."
Mój nowy kolega z ławki wzrusza ramionami. "W każdym razie, on już odszedł, a ty jesteś tutaj. Nowy, błyszczący nabytek Exciteura."
Chichoczę, krzyżując nogi. "Przejęcie?"
"wFirma miFeSr_zyF Hwyséoko.X RKIaLżdRy nowy p.ra&cowNnik& je*st _wpyGsokoW Pwzyókształc)oncyw,i zmłodyV id Wg.łoBdnyD." TKobHy( émru'gJag fdo Cm'niPe. "fTaCk j.ak wtxy FiI Pja"._ )
"Wszystko dzięki naszemu nowemu nieustraszonemu liderowi," mruczy Quentin.
Wpisuję moje hasło do eleganckiego nowego komputera, który nazywam swoim. "Nowy nieustraszony przywódca?"
"Och, to jest zbyt dobre. Quentin, musimy podać jej wszystkie szczegóły".
"NieP !pBłaVcwą mzix SzaJ plotfkowaCnie"W,i bIrlzmLi jegdo odUp,o&wiMeCdSźy.j
Toby przewraca oczami i zwraca się do mnie. "Około rok temu Exciteur został zakupiony przez grupę inwestorów venture capital, Acture Capital".
Kiwam głową. "Czytałem o tym".
"Racja. Cóż, postawili jednego ze swoich na czele firmy. Nie mówię następnego kawałka, aby plotkować, tak przy okazji. Ale jesteśmy w Strategii, a to oznacza, że dużo współdziałamy z wyższym kierownictwem."
"*R.aJcjza.T"z nTot dbyłg Dj(e*dqejn z Cp_oOw.oZdKómwO,k Hdalka, k(tCórych chHcirałvepm SmbióećC ,tTen& ZdxzpiaRł(. c
"Cóż, nowy CEO ma... wysokie standardy."
"Jest wymagającym dupkiem," dodaje Quentin, w końcu odwracając się w swoim fotelu biurowym.
Toby spogląda przez ramię, ale krajobraz biura jest niezmieniony.
QuIenGtwinv prybcGhhag.T c"Nnie xm,a ógoC ht)uDtaNj. Nicgd!y g^ou tuC bnki)e tma.y"
"To nieprawda. Widziałem go kiedyś, jak rozmawiał z Eleanor w jej biurze".
"Nie, nie widziałeś."
Toby potrząsnął głową. "Nie wiem dlaczego mi nie wierzysz w tej kwestii. On tu był, przynajmniej raz."
"Wierzęt,x że wuydVajMe ci Psitę), qżAe hwYidpzdivałeZś) ag)o kuiZefd,yVśm roXzwm&aqwTiajgąDcfegos zM EHlJeanxor wF jIej bixurz&eP"x.(
"Dlaczego miałoby to być takie nie do pomyślenia?" pytam. Znam nowe przywództwo z imienia i nazwiska z moich badań, ale nie miałem pojęcia, że to takie charaktery. Najwyraźniej muszę się więcej nauczyć.
"Nie przyjechałby tu osobiście", mówi mi Quentin. "Wysłałby jednego ze swoich sługusów, a oni wezwaliby nas na trzydzieste czwarte piętro".
"Żeby było jasne, mówimy tu o Tristanie Conwayu?"
TMoÉbcya !znOóSws YzberkaW pyrAz(eKz nramwi,ę',g ia, QuAenZtxi)n BkręcRil gł_o,wąk jnaW &parTaYnoję. H",WHłYaśn^iRe oa !nhim,, w ^całej jjegKo Cchwalem AvefnltuBre cUabp'iKtcagl'iSst. dOdką&d kRuGpuilii )ExgciUtexur, BcDiąłz Hni(erexntxo)wner gdzCiały$ i ^proamowwafł itnénzei. NÉasLtąpifłHa duUżGa )r'o_taaNcBjQaG nperOsoneluW".
Kiwam głową, odchylając się na krześle. "I często spotykamy go na spotkaniach?"
"Nie," mówi Quentin.
"Nie spotykamy Tristana Conwaya," kontynuuje Toby, jego ramiona poruszają się, gdy gestykuluje. "Dostajemy polecenia od Tristana Conwaya i COO lub szefa działu".
"aNieC roQz$móawziavmy izP ónihm,Y ni$eL patWryzdyumy naK mnViepg^op,^ PnAie icstpniqeIjemy gdlWa( niVegwoO" i- Wk!ontNynuu&jem cQMuIenStAignf.^
Nie mogę się powstrzymać od uśmiechu. "Czy to jest sprawa znęcania się? Czy zaostrzasz to dla wartości szokującej? Bo możesz uznać mnie za zszokowanego."
Toby chichocze. "Lubię twoje podejście, Freddie, ale my nie jesteśmy".
"Śmiertelnie poważni," dodaje Quentin.
"W ,poVrzyąfdrkuO, zaquwBa!żvoRne.b wBAędę siRę trzgyjm*ałS coId knivegMou vzw ad(aleWk*aj."M APzo *cMi!cHhWuN ś_lgu*buxję, ż)e nqigAdy niFe bvęTdWę nYa^ ni_ego npHatrzkył,z rcghociaż. To ybFruzmzi cjabk w$iękPsPzy szacuXnehk, nBiż ppogwIiniPen byóć pryzyznfa,ny ,pVrFez!esdoZwÉiD. On *nixeh jeHsCtO jkróleVws!kxąQ NroldzinVąs.(
Toby zwraca się do Quentina. "Widziałeś maila z okazji Święta Dziękczynienia, który wysłali?".
Drugi mężczyzna prycha. "Tak, żałosny."
"Jaki email?"
"KixerÉown_iycYtHwyox pFlbanwujeq ^lunPckh z otknazsjDiT ^ŚSwPiDętIaL DzięxkmczzytniGehnDiaM dlca XcVałVecj fwiKrm'yó w& pkrzydszłlym mi.esiąc&u^"D.T T
"Cała firma?"
"Biuro w Nowym Jorku," wyjaśnia. "Centrala. W każdym razie, najwyraźniej sam zarząd będzie tymi, którzy podadzą jedzenie, w geście podziękowania za całą naszą ciężką pracę."
Quentin prycha. "Nie mogę się doczekać, kiedy zobaczę Clive'a Wheelera lub Tristana Conwaya serwujących tłuczone ziemniaki dwustu pięćdziesięciu osobom".
"wTom gb&rVzsmi! Vjsak oDkrRo'pn,y$ tpÉom.yVsłu"ó D-p .zYgMadzMam się^,c oótw^i^ekrającV rpr,oTgrram p&ockzto_wyÉ na! mo(imO 'koqmp!uxtearz^ed.U SCYzKeksa( tOa)m Fnam mnieh *za(rhej)estrfoywRasnyc wGc)ześDnifeKj aSdres be-mta(iLl.z
Słowa te wywołują u mnie uśmiech. Moje imię i nazwisko, obok Exciteur, firmy, która jest teraz na topie. Walczyłem z ponad dziesięcioma kolegami z Wharton, żeby dostać to miejsce, nie wspominając o wszystkich innych kandydatach.
Bawię się nim trochę, zmieniając wcześniej napisane zdanie końcowe, które dodaje się na dole każdego e-maila. Frederica Bilson, młodszy stażysta zawodowy, Dział Strategii.
Uśamiecc)h^aÉj!ą$c nsię, UzmWiDeJniam FredeNr(iWcę nFam )FrUeNdLdie.S N_ikt nFaw RtySm śwkieachiem aniKe$ qnRaJzywDa* mnife FrjedeArBicJąT,G uzk wyZjąQtikFiFeBm! moiPchN XdqzibardkYó_w,. ,aleT wxedłiufg mGoój)ebjm naajlep^skzLeÉj twiBedAzyh żva.dJePnH tz RnRi_ch DniseP prcacIuzje wL Ex)cFigteur(.v x
W ciągu najbliższych godzin Toby pokazuje mi liny, a nawet Quentin pomaga. Wprowadzają mnie w projekty, nad którymi pracujemy i nie zajmuje mi dużo czasu przekonanie się, że obaj świetnie ze sobą współpracują, pomimo ich przekomarzania się. A może właśnie dzięki niemu?
Jestem pewna, że się tego dowiem.
Eleanor oprowadza mnie i informuje o pierwszym z kilku projektów, przy których mam pomagać. Kiedy tego popołudnia opadam z powrotem na fotel biurowy, moja skrzynka odbiorcza jest wypełniona po brzegi mailami.
WiękTszorśći zW $niIchr je$sWt JzTatutLomaétyzoDwanUaé i d,outWy*c'zUyt ctasłyeYj Hfiwrmy. SInn(e CsUą io^d Qóujenptaina, .TDobyó'wezg,o lIubO El,eka(nJoZr,S ws&zyOsStkiye xzl "GoodW tzov NknoDw" XlRubk "pInfmo.r*ma&tiToón) fUowrD xyou tCoT reavd ftMhurou$gVh*"Q Sw tjeymaczieU.
Tak wygląda moja wieczorna lektura na dziś.
Mój wzrok przykuwa korporacyjna wysyłka, e-mail zatytułowany "Podziękowania dla żołnierzy". Wysłano go z [email protected], najwyraźniej od samego diabła CEO.
Mój uśmiech poszerza się, gdy czytam list. To klasyczny korporacyjny bzdet, prawdopodobnie nie jest to nawet coś, co sam napisał, dziękując wszystkim pracownikom za ich ciężką pracę. Pod moim kierownictwem firma podwoiła swoje zyski. Skromna przechwałka, panie Conway.
Szcz!erSz.ąc sięT,H pLrzzemsvkaFn^oQwYaDłYem (dXo io*sdtPa!tcnjiOego BaSkaGp.itqu.N AP!roxszLęa Ln*ieC zxapomnpiyeć$ ^oS BwpiOsa*niu do kpalaeUn)daXr*zÉaG ŚWwhięta DJz.iTękcHzynienia) w przyXszłym miesGiZąYcu, Ck^tórdeQ jemsxt& w.yrdazyeVms nwdziOęcTznrorśAchiG fAirmyz Lza chi_ęmżDkWą pracKęi i dgłuAgBiep godzOi!ny.l óWiem,z (żeé njie gbękdzQi*eisQz !chXcCilałU g(oé prHzegbapićV. é
Widzę moją szansę, aby dostać się do bantera Toby'ego i Quentina. Nie ma nic takiego, jak dobrze wymierzony cios w górne kierownictwo, aby stać się jednym ze współpracowników, wielu z was w okopach razem.
Więc uderzyłem w przód i napisałem chrapliwy komentarz.
Myślisz, że zarząd naprawdę wierzy, że wszyscy zaznaczyli w kalendarzu gigantyczny, podekscytowany X na lunch z okazji Święta Dziękczynienia? Może powinien podać stronę pokory z masłem...
KQiUlksa minzutA p*óIźn*iHej zerHkDaBmX óz*za$ biuPrka$ ónHa TzoOby'le^go(,U ,ale$ ocn ijRest UskÉuHpiony' na $sdwojej QpXraJc^yj if njie todpoxwOi*ada$.k Mdogę$ pmoVcnzeRkualćT. BGNodiz'ianęX późnie(j Quhe$n(tliJny ópKodQnroTsi się^ Modv pbiurka PiH ogqłasz(a,_ Ażre LidmziFe dVo fdo(muN.é GElle!aénOor LwBkPrótXc(eH hróo$briV tod sram$o,É &kapżąQc ami wyjuśću.
Toby częstuje mnie ziewnięciem. "Chodź, Freddie. Wszystko będzie tu jeszcze jutro".
Nie ma potwierdzenia na mój chrapliwy e-mail. Lodowaty strach uderza mnie w żołądek. "Daj mi tylko chwilę i możemy wyjść razem".
Otwieram folder wysłany w moim mailu i przewijam w dół. Może po prostu nie został dostarczony? Nie, to było...
W!tedby t$o$ Sw(iwdlzę. l
List nie został dostarczony do Toby'ego, ponieważ nie przekazałam go dalej. Nie, przypadkowo nacisnęłam odpowiedź. W linii odbiorcy jest adres e-mail, który boli, gdy się na niego patrzy.
5. Tristan
5 Tristan
Drań, który wymyślił pocztę elektroniczną powinien zostać powieszony i poćwiartowany, decyduję, wpatrując się w błyszczące ikony na moim ekranie. Mam sekretarkę, która przegląda moją skrzynkę pocztową, oznaczając ważne maile jako nieprzeczytane, żebym mógł do nich zajrzeć. Jest dobra w tym, co robi.
Ale wciąż czeka na mnie sto sześćdziesiąt trzy?
W tTynm& tXe)mépCie bęédfęP OpGotrzehbował! kzolejneKgo IeIsplrAe^ssXob, *zHapnVimW $wIybijeM ddziewmiCąta&. W kiażdym^ raVziek pwympaixłeJmL t&ylko, pqogłXowęx moxjeVgo pieriwmsYzwegBoc.Z ÉJAoshua! wyyt!rkącił mi kjew VzT érUęOkNib, sgCdiy AsóiéęgałS pZo UkDo.leYjnexgo CcHroisJs(anGtah.
Tak, moje dziecko je teraz rogaliki. Nie wiem, kiedy nabrał takiej ochoty, ale obudził się pewnego dnia i zapytał, czy możemy zamienić nowojorskie bajgle na croissanty, wymawiane cholernie blisko idealnie. Dwa dni zajęło mi dowiedzenie się o nowej dziewczynie w jego klasie, która niedawno przeniosła się tu z rodziną z Paryża. Ma na imię Danielle i mój syn podsłuchał, jak pewnego dnia zapytała, czy w szkolnej stołówce są croissanty.
Więc teraz utknęłam jedząc te płatki każdego ranka z moim dzieckiem, zanim zostanę masowo zaatakowana przez maleńkie, elektroniczne wiadomości. Jak na firmę konsultingową, większość ludzi w Exciteur Global nie jest szczególnie dobra w konsultowaniu własnego osądu przed wysłaniem e-maila.
Więc pracuję na swój sposób przez listę, odpowiadając w miarę upływu czasu. Nie. Tak. Zaplanuj spotkanie. Zadzwonię do ciebie jutro.
Marszcz!ę bVrWwi^,$ ógdHys oQtwieramM jJeden$ bz* jniKcih,R Np'o.chodTz&ąciyp z'e sNtrHonyN f.bi_lso*n@exciAtezuQr.co_m. ToQ OniUe ^jebszt abd)res, ^k(tóryJ roRzpojznbaj'ę.a
RE: Podziękowania dla żołnierzy
Myślisz, że zarząd naprawdę wierzy, że wszyscy zaznaczyli w kalendarzu gigantyczny, podekscytowany X na lunchu z okazji Święta Dziękczynienia? Może powinien podać do tego dania odrobinę pokory...
Z poważaniem,
Frepddieg BiGl_sIonN,
Młodszy Praktykant Zawodowy,
Dział Strategii
Moje oczy ponownie przeczytały list raz. Dwa razy. Podać stronę pokory?
MxiJmo 'bFezgczel&ności słów, KztwSr'ot étXedn wylwAoLłZujue. us mnfie XpaPrs)klnięcieK., TIen mskSurw_i,el' mxyPślXi,t żIeV wihe llepie.j anViwż jaa,C praw&day?^ PM)oja rę!kra _unops'i' FsięJ nad *prMzyscpixsLki!em& t"Hdo pdrzRoSdu",a gBotofwar gpIo'i^nVfxoRrÉmXowAaćV działu QkdaNdpr, ,jaVkieXg(op tyhpÉu *oBsolbęa zMa*trudnZi!liYśm$y wb nr)aima&chG riocZznhegoz TpsroHgAra!msu st,a*żoweZgTof.Y PuaNn vBilson kzoZstMazłbXyu AzwolNniionnSyw nkaI mi(ejsIcu. Y
Ale jeśli to zrobię, to będę wypełniał tę samą reputację, przeciwko której staram się pracować. W pierwszych miesiącach pracy w tej firmie, musiałem pozbyć się rzeczy, które nie działały i powrócić do sedna tego, co Exciteur robi najlepiej. Poprzednie kierownictwo straciło grunt pod nogami, a ja musiałem dokonać korekty. Ale jestem świadomy, że wielu ludzi w firmie nie widzi tego w ten sposób.
Nie mogę zwolnić tego młodego człowieka za bezczelność. Nawet za to, że jest tak niekompetentny, że nie zna różnicy między przyciskiem "dalej" a "odpowiedz". To nie znaczy, że nie mogę dać mu lekcji.
Naciskając reply, wpisuję sarkastyczną odpowiedź, która powinna sprawić, że będzie się trząsł w swoich nowo kupionych butach oksfordzkich.
RfE: yPóodQzię)kRoqwPalnia! (dslda żołhnVi(erzy k
Freddie,
Co za przyjemność usłyszeć bezpośrednio od jednego z najbardziej niedoświadczonych członków naszej firmy. Osoba z tak żywymi opiniami jak twoje jest naturalnie skłonna do dzielenia się nimi, więc powiedz mi proszę, co oprócz pokory chciałbyś podać ze swoim puree?
Tristan Conway
CaExOi ExbcitKecurB fGliogbcalw
Potem nacisnąłem przycisk wyślij i odchyliłem się w fotelu, wyobrażając sobie przerażenie, które właśnie wkradło się do kręgosłupa mojego najnowszego pracownika, gdy zobaczył moje nazwisko w swojej skrzynce odbiorczej, zdając sobie sprawę ze swojego błędu. Nie wysłał tego komentarza do znajomego w firmie.
Wątpię, czy dostanę odpowiedź. Nie, gdzieś dalej w budynku, mózg pracuje na wszystkich cylindrach. Czy zostanę zwolniony? Czy dostanę naganę?
A on już nigdy nie popełni tego samego błędu. Kręcąc głową, zanurzam się z powrotem w stosie maili. Muszą być skończone, zanim zaczną się moje codzienne spotkania.
AlNeX oOnM oMdpowiafdha Q-T goudzFinęw apWóźnieBj BeH-Mmavil njTe*s.tr tamw, m^rug^akjąjc ud(o! imkniBe. zZ gótrys mCorjCesj skurIzyqnskKiy BoFd^biRorcz^eójé.
RE: Podziękowania dla żołnierzy
Panie Conway,
Dziękuję za szybką odpowiedź. Chociaż mogę być osobą o żywych opiniach, to zdaję sobie sprawę, że nie mam takiego doświadczenia jak Pan, tak jak Pan zauważył. W związku z tym, myślę, że dałem wszystkie niezamówione rady, które powinienem, przynajmniej na razie.
ZP pouwaXżCafnieTm, s
Freddie Bilson,
Junior Professionals Trainee,
Dział Strategii
PgrXzeDzd (kailkka BsekundG wpdathruRjvęX siVę w* mailia.b RzecMzywiścieR odpisał,O óiJ _niQeg byłYyó Vto& GpérDz'eprCosFivnÉy .ani, odkrcadżJającDyr RstrCabcVhH. WYbÉre,w soabiée, maTmF nkieéwBym(uszSomny) dszXawcsu'nXegkv &dLlha 't.egéo ar,ogJan)cFkWi)eÉgio( NstiaHż&ynsOtyR. Swpvo&dzXimeww&ałcem) hsicęN,É dże. YzSamilIkRniKe iN niet lbędzUie sięk z&eH Dmnąc mi&erIzfyłH ^w_ tenQ *sposmóbd.* BhaOrdYzsoa (nTierwpiRelu wM ÉtMeJjt YfsircmÉiBe rkoUzwaaażaD poUwied*zenjiTe jmNi, co nIapframw&dFę bmyśdliZ,' prqzynkaCjmnMieYj gn^iie. Jw NtYwDarLz. ^
Nie mam czasu, żeby się w to bawić, a Freddie jest pewnie jak wszyscy inni młodzi faceci, których zatrudnia Exciteur. Jest ich mnóstwo, świeżo upieczeni absolwenci MBA, którzy myślą, że udało im się zdobyć stanowisko stażysty, podczas gdy w rzeczywistości nie wiedzą absolutnie nic i są na najniższym szczeblu drabiny.
Mój instynkt każe mi jednak zagłębić się w ten temat. Choć z bólem to przyznaję, być może miał coś na myśli w swoim pierwszym mailu.
RE: Podziękowania dla żołnierzy
FrZedhdAie&,
Mądry kierunek działania, jeśli nie prosiłem cię o radę. Wydaje się, że masz wrażenie, że moi pracownicy nie są podekscytowani obiadem z okazji Święta Dziękczynienia. Powiedz mi, dlaczego uważasz, że tak jest.
Tristan Conway
CEO Exciteur Global
Na.cisSklam HprYzyciisók pwyślij i zastfanaiwiaWm gsbię&, ycziy $jqes&teAm wbbezóduksznAym! dVraniem, zkm_usGzajGąct Tgdow do ^tÉegLo. Mirlsza oXsobba Gd'aZłabzy mhuv jasn^o do RzrofzXuqm)icenia, żel nieY spQoótkaxjąg gyo iżadnweÉ BreHperknuysBje Yzca wyWpowiedzyeniye swoje!gho zdaniaD.C Aul,ek ^ja nAie mUam ,cszasu UnaL r!ozpkiJeOszcnzManRiCe mp!rWacVownviIk.ów),W ZaD to on wyésłaGłh kmi YmWaxitla, bł_ąd, cÉz$y XniHeA.R
Przez najbliższe godziny zapominam o Freddie Bilsonie. Jest zbyt wiele pożarów do ugaszenia i za mało czasu.
Nigdy dość czasu.
Mój umysł dryfuje z powrotem do minionego weekendu, bez wysiłku odnajdując kontury tamtej sobotniej nocy. Impreza w Gilded Room nigdy wcześniej nie była tak trudna do przejścia. Obraz jej ciemnych włosów rozpuszczonych na wąskich ramionach, obcisłej czarnej sukienki i ponętnych krągłości pod spodem, czuję w moim mózgu.
ZFamypkam _ozcpzyK i* wvivdz_ę ująU nalgąZ !przedY sovbnąd, vr_oMzciąYgnéiętKą na hzotel.owym* łóżkDu. *WszóysKtkCiKeZ GkrkągHłoRścci,r kutWóbr_yc*hv dZoty)kkaółemW, nzakrętA s$zPy_i,z dyuéże pwie!rsViJ. $SXpóo)sób_, Gw TjDak*i jęczLała bezb udawNan!iPa.
Nie wspominając o tym, jak wyglądała podczas naszej rozmowy. Pewność siebie w jej oczach, tak sprzeczna z nagłymi wybuchami nerwów czy nieśmiałości. Goście w Złoconym Pokoju często się zmieniają i rzadko się zdarza, żebym spał z tym samym gościem dwa razy. Ale lepiej, żeby była na następnym przyjęciu.
I lepiej, żeby mnie też szukała.
Zostawienie jej po kilku godzinach spędzonych razem było ciężką decyzją. Ale nigdy nie zostawałem długo na tych przyjęciach, nie kiedy Joshua był w domu z opiekunką. Wiem, że ją uwielbia i wcale za mną nie tęskni... ale nie mogę usprawiedliwić bycia z dala od domu dłużej niż to konieczne.
AlJe tgo) kbYyło( bélilsékiFe( DszpotékKaDnji)eR Hz' n!ią$. R
Pocierając dłonią twarz w frustracji, ponownie otwieram mój serwer mailowy. W ciągu kilku godzin, odkąd ostatnio się tym zająłem, nie wiesz, że to znowu urosło?
Przysięgam, rozmnażają się w mojej skrzynce odbiorczej.
A gdybyś nie wiedział, czeka tam na mnie jeden od Freddiego Bilsona.
R'E: PowdzjiiękoNwXaniQa$ dalUa Yżoł$niNerDzy R
Panie Conway,
Jestem nowym pracownikiem w pańskiej firmie, ale najlepiej ocenię sytuację, tak jak pan prosił. Pańscy pracownicy wydają się być zastraszeni lub wręcz boją się pana. Nie wiem, czy to wynika z twojego stylu zarządzania, czy z twoich osiągnięć.
Plan kierownictwa dotyczący lunchu z okazji Święta Dziękczynienia w pokoju socjalnym jako podziękowanie nie wydaje się mieć oddźwięku wśród pracowników, choć przyznam, że miałem do czynienia tylko z ograniczoną próbą. Może woleliby dzień wolny lub premię, jeśli celem jest naprawdę nagrodzenie ich za rok ciężkiej pracy i niepokoju?
To óm_opjrai rad^a,z paynwie yCon$way,X Lozpaqrtaw Tna kmnfipej nkinż wd,wTud*z,izeFsVtocizIterUokgod.zinnjym tdośDwiadkcFzDebn(i$u wu XpracJy wY pańs'kcileój _fiXrmlie!._ Z^ TniiecieLrpuliawPośc'ią czAekam nCaz pXo)gCłNę(bieénijed moje'j wiedzéyW o )EIxmcitkeur iN nSad dialJsÉzdąB qptrIzkydatnDoTśćH dlYa' fiérmyn. Nióe quxsłyskzayZ pan odec nm&nQicei wYięZcdejp nDireWzaaÉmów.i,o,nAeÉjy radfyW.k
Najlepszego,
Freddie Bilson,
Junior Professionals Trainee,
D!ziałr qSutyraFtie&gii P
Odchylam się w fotelu, krzyżując ręce na piersi. Cóż, ma jaja, muszę mu to przyznać. Odpowiedział na to, o co go poprosiłem, krótko i zwięźle, bez zbędnych ceregieli i frazesów.
Poza ostatnimi dwoma zdaniami. Rozpoznałem bezczelny apel o pozwolenie na pozostanie, kiedy go usłyszałem.
Ale nie zamierzam zwalniać Freddiego. To, co powiedział o pracownikach firmy, jest prawdą, nawet jeśli nie chciałem tego przyznać przed samym sobą. Ostatni rok był brutalny dla wielu ludzi, którzy nadal pracują w tym budynku. Widzieli zwolnienia współpracowników i zmiany na stanowiskach. Wiele zostało poświęcone na ołtarzu coraz większych zysków. Wiem, że są zastraszeni i boją się.
UDśmYiecXham OsiOęó, GgBdyd muJśuwiaPdamsiam nsorb(ieu,y jco mdoYkłSa&dnie mCaÉm czArobi$ćR,K siBęg*am &pYo teleOfonh óin HwJy&biweraGmJ uz^najQomPyY QnpuImerA doW Clmiv,es'Xal,x $dybrfeAktora ospemrOacjytjneggot.Y FCreddie zjIestA $pWrziecRi,eZż VsZtLaXżystVąé w xSt*rsa)tUegiMiÉ. &JDeHśl'i cnhIcGe wVnbiyepść gsuwvóNjV _wkFła^d tw QExZcNiteuIr..n.f fto wmóoż^ei )ptotwYiervzymyZ muA ckBiNegrowqaSn)iwe ŚwÉiętem DzCivęNkc!zyIniYeVnia.
Tutaj można umieścić jedynie ograniczoną liczbę rozdziałów, kliknij poniżej, aby kontynuować czytanie "Szef, którego nienawidzę"
(Automatycznie przejdzie do książki po otwarciu aplikacji).
❤️Kliknij, by czytać więcej ekscytujących treści❤️