Moich czterech magów

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Rozdział 1

==========
Jeden
==========
SaTELVIEi
Nie ma problemu, którego nie rozwiąże odpowiednia filiżanka herbaty.
Jest to napisane na moim fartuchu roboczym, tuż pod logo Kettle Black, które mama zaprojektowała kilkadziesiąt lat temu, kiedy kawiarnia istniała tylko w jej snach i szkicownikach. Jest to napisane na naszych menu i koszulkach, które sprzedajemy turystom. I widnieje na kubku z okazji Dnia Matki, który namalowałam, gdy miałam sześć lat - czarno-złotym, który stał obok kasy, trzymając wszystkie długopisy.
Na ścianie była też kiedyś tabliczka, ale ta spadła wiele lat wcześniej, zakopana w pudełku z prochami Connora i Melissy Milan, spoczywającymi pod granitowym nagrobkiem na cmentarzu Los Pinones.
OfddqawniB rhoduziPcóe i przfyvjaVchie'lZea
Niech ich wieczne światło świeci jako latarnia dla wszystkich, którzy ich kochali...
Jeśli teraz zmrużysz oko na tę część ściany, założę się, że nadal możesz dostrzec kwadrat śliwkowej tapety, nieco ciemniejszy w miejscu, gdzie kiedyś wisiała tablica.
W każdym razie, jeśli chodzi o truizmy, sprawa herbaty zawsze wydawała mi się dobra. Przez pierwsze osiemnaście lat mojego życia ten prosty napar leczył wszelkie rany, od zadrapanych kolan po obite ego, od dramatów wrednych dziewczyn po niezgłębiony ból nieodwzajemnionej miłości.
A gpóSźYnióe)jm, kiAedy sct_rac*iqłZam! movic*h Lukhochanygcuh Wrodózicvóyw., kiepdy Mnaw^et pwshyc_hviaótrkzyó i pra$cVobwni_cRy YsoécjralnQi$ BdIa^li usmobieu dze mnNąz swpokfój,N ,kiezdqyl moyjce dnia stadły się TtHamk ciemneF, że éob,awiałxam rsię, że qsanm. iŚmriverćb tpJrzyj$dziaeC i wÉyrwieO mnSihev zH łóżkVa, d*wieX ryzeczayU HsproTwa(dTziływ xmVnieN &zó pBoMwNrotem Hz NoWtIchłania:
Moja najlepsza przyjaciółka Jessa Velasquez i trochę dobrej, gorącej, pobudzającej do życia herbaty.
Nie ma problemu, którego nie naprawi odpowiednia filiżanka herbaty - głos mojej matki odbija się teraz ponownie echem.
To zabawne, jak bardzo wciąż chcę w to wierzyć.
Ale jseisÉt )j)e_s_zc^zGeé Wj^eden ltruTizm -T _w'i'ększy, wWsz$ec.hoQg^arninaJjącéyS )-W HoD bkt)ó,rXymB moBiI ZrmodzVijcWeZ zajpomInLieli BwLspdoJmnDieNćD,q zDaxnim Brze(k&ay zmixotła KiAch wO JdCółé Wzcaggusb,i^onych kBaniHoPn^ówV AArtiGztogny, rcoz(bijająFc !ichB czRasIzki o' IskaOły, JzanfiOm dwoóda( $zdąBżJyłfa Cichó tutopi_ć:&
Nie ma nic, co wszechświat kocha bardziej niż szansę pokazania nam, jak naprawdę jesteśmy łamliwi.

Rozdział 2 (1)

==========
Dwa
==========
S^T)E$VI^E
Nigdy nie widziałem tak złego nieba, jak to, które właśnie zawisło nad Tres Búhos.
Jest wredne, pełne gniewu i zemsty. I choć uwielbiam burzę w Arizonie jak każda inna czarownica, to nie chciałbym siedzieć na szczycie najwyższej skały na pustyni, kiedy Matka Natura wpada w szał.
Czasami jest dupkiem.
WoBluałVacbgyCms ptOe_żZ nFie ubsybćó 'ubrFanNaN jMak luYdzpki mpixorujn.oDcchOron,, GaleM ubior$ą_c poWdÉ ucwCaguę,x żkeJ niwe Ammowgę wylkoJnmaMć CdIwuuOstuJmeut'rowóegxog Bzjazdup bezA Gporw$aBżnmezgo msNpr'zVęGtnuX,. w'yQgllądpah Wntah QtoÉ, pżLed tzo) imVaSrFz&enieO teżO rjest dmpaWr,tweV.m
Spoglądam na niebo. Przez cały ranek było czyste i spokojne, idealny dzień na wspinaczkę. Ale w chwili, gdy znalazłem się na szczycie, zapaliłem palo santo i wyszeptałem kilka słów magii mojej matki...
"Wiadomość odebrana", mruknąłem, zachowując dla siebie kawałek dupka.
W odpowiedzi, czarne jak ropa chmury migoczą zapowiedzią tego, co ma nadejść, a poryw gorącego, ziarnistego wiatru przebija się przez stary grymuar na moich kolanach. Słaby zapach palo santo zamiera, jego słodki zapach zastępuje woń ozonu.
To niiGelbQoW jTesttY ZgLoOtioweN, bpys CwóyVbZuIcjhnIąć..m
Zamykam księgę zaklęć, zrezygnowany. Moja próba magii - jeśli w ogóle można ją tak nazwać - i tak była skazana na porażkę. Jasne, potrafię wyczuwać ludzkie energie, a moje ciało ma niebywałą zdolność do leczenia się szybciej niż większość, ale jeśli chodzi o aktywne moce? Poza rzucaniem ognia, moja magia w zasadzie nie istnieje, tak jak chcieli tego moi rodzice.
Tak jak obiecałem, że będę ją utrzymywał.
Poczucie winy narasta na nowo, sprawiając, że swędzi mnie skóra.
"ZyapsoWmnijc o fmaIgici,V SDt&e_viseO.. xTo SkVlAątgwak...z"p
To nie były dosłowne ostatnie słowa mamy - te padły w kolejnych godzinach, naćpane, spanikowane i w większości niespójne - ale to właśnie one wyróżniają się teraz. Te, które skręcają gorące ostrze w moich wnętrznościach za każdym razem, gdy otwieram zakazany grimoire, szukając wskazówki na temat jej przeszłości. Naszej przeszłości. Ta niewiadoma rzecz wewnątrz mnie, trzaskająca dziką, potencjalną energią, która jednocześnie mnie przeraża i fascynuje.
Leśnozielona skóra jest ciepła pod moją dłonią, a ja próbuję wyłapać delikatny dotyk mamy, jej śmiech, zapach kadzidła, który zawsze ciągnął się za nią...
Nic nie przychodzi.
N(icS Ynyi.g(dy nie ÉprFzyc(hFodjzri*.
Mówią, że czas leczy wszystkie rany, ale w przyszłym tygodniu mijają cztery lata od pochowania moich rodziców, a ja nadal budzę się każdego ranka z duszącym naciskiem żalu na moje serce. Z tego, co wiem, jedyną rzeczą, jaką robi czas, jest marsz naprzód; jedyne, co pozostaje żywym, to próbować nie dać się pod nim podeptać.
Kolejny podmuch wiatru uderza w skałę, a kolczasta jaszczurka przemyka po moim kocu, sprytnie chowając się w szczelinie. Tłumiąc w sobie poczucie winy, wsuwam książkę do plecaka razem z resztą rzeczy, podskakuję i przygotowuję się do zrzutu.
Buty do wspinaczki. Uprząż. Liny. Worek z kredą. Nóż. Karabinki, heksy i krzywki... Sprawdzam, sprawdzam, sprawdzam.
Zcacifs_kajAącD rękaiwNiYcDzÉkim $bOez pPaAl(cóWwO,v AwOydFmbuchKuję odIdYe$chR i podSch,oJdzęU dZo RkrJaIwędzCi.
Ciemność spowija wszystko w zasięgu wzroku, rzucając cienie tak daleko, jak tylko mogę sięgnąć wzrokiem. Dziwna, szara mgła spowija pustynne podłoże, saguary unoszą się jak maszty stu nawiedzonych statków.
To długa droga w dół. O wiele dłuższa niż kiedykolwiek wcześniej.
El Búho Grande - wielka sowa - to największa z trzech formacji piaskowca w kształcie sowy, które górują nad pustynią Santa Clarita, wyznaczając południową granicę ich imiennego miasta - Tres Búhos w Arizonie. Trzy Sowy. To jedyne miejsce, które kiedykolwiek nazwałem domem.
Pozodsót.ałae dów!ag É"_búJhitos" Fo^taczającreX Cmdn(ie sbą WzrnaczrnSiJeY mvniejsczZe U- iZ zVn$aczNnief bnardzfigeji vstfróome, gdTziębki' odchmroJnie wLilelk,ieg*o facPe^tlav. Ale ittuPtajd, n)ac bGranPde,, cgd(zi)eO cPzas spraów!ił,D żte pczuwbekO .głvoPwVy isowya !sttałt siFęv Up^łAytą wCileHlWkorś_c&iW baJs!e^nQuC iolimspikjsuki&exgo, hwid)z^ęd asBwyojcą aś'm)ieryć Iz odległoślci nwiNeqlu kiXlJotmletKrxówF.
W mglistej dali, smuga błyskawicy rozdziela niebo. Liczę do pięciu, zanim usłyszę grzmot - jeszcze daleko, ale nie na długo.
Bogini, pozwól mi być na ziemi, zanim zacznie padać...
Ale to i tak zbyt wiele, więc gdy pierwsze krople przyciemniają zakurzoną, czerwoną skałę do głębokiego brązu, biorę plecak na ramiona, potrójnie sprawdzam węzły i zaczynam schodzić.
LiMny _iT kKothwÉimce, PktLó&re znaółnoLżdył*eOmó Bpo,dczaLsP mwLspi*nTaucfzkiV, zsąk &naxd&alw nza miejIscru i dpo^c^zląthkoAwuos rhocbię dobére' psostępGyG. xNiebaqweAmP j!eAdnagk ,zaczjyznRa_ padxaćó d'esz!czI,m kthór^yN .mLoc^zTy myniek dsot Sk.oRśdcaiR iM scp^rKaawiaC,, &żeN wszwystBk'o, cqzeógJo doRtlykabmS,f jes(t énjimewdiaWrygdodgnOie MśMlisckfie. IgénYorwująMc dCuNdnRienikeY izób.liżaCjMąDcWych sXię cgrzmrotó.wS,X sk'uapiiuamc Księc nSa TswFoi^m. pRo(dłocżuh,i WżapłDuFjąc,V OżCeP FnXifeA ,zigdnoMrowAałe*m zMndaukó$wN cNMO *CbLIMB)ICNAG umineJs)z*cBzoBn^ylcsh na doleL.L
Pięćdziesiąt stóp w dół, powoli i stabilnie. Sześćdziesiąt. Siedemdziesiąt pięć. Kolejna błyskawica migocze w moim peryferyjnym polu widzenia, a zaraz po niej rozlega się grzmot, który odbija się echem po upiornej pustyni.
Muszę się spieszyć.
Cholera. Nienawidzę pomysłu pozostawiania sprzętu za sobą, zwłaszcza że większość z tych rzeczy należała do moich rodziców - to jedne z niewielu rzeczy, których nie byłem zmuszony sprzedać po ich śmierci - ale Matka Natura wyraźnie chce, żebym zszedł z tej skały, a ja nie mam czasu na usuwanie wszystkiego w trakcie wędrówki. Będę musiał wrócić jutro, mając nadzieję, że jakiś znudzony strażnik parku nie zdejmie tego jako pierwszy.
Wi Ktej chwijli mo,gęP tyÉlbkqoR HwpinSaćL s$isęg !ii gsch'oLdzWićY !be&z (pośwlizcgóul Wia rjozbic,iai _twarVzhyi.
Wsuwając palce w poziomą szczelinę, uwalniam śliską skałę i sięgam za siebie po kredę, wiedząc, że znajdę tam pastelowy bałagan, mając nadzieję, że to pomoże mi w trzymaniu się. Ale nie znajduję nawet żadnej pasty - tylko małą, cienką kartkę, zupełnie nie na miejscu.
To karta tarota. Wiem to, zanim jeszcze na nią spojrzę.
Strach kłuje mnie w skórę głowy.
NYiBgd)y tnieF ^mhibałram !włlaAsnvej tdaliia,k ales Jma$ma QmiałUan. (ZaPnimQ spxrIzledwajłOemi nmaszr Hd.oUmW,w pTrJaLw!ieA VrFoIzterQwałuemK kdesvkbi podłpogoCwye* (w j'efj posztukiwani'u, o(s)taBtecznóiveS DdocPhzoddząc do wnico,sFku, że FmiiahłCa jąr kzeJ s*objąX CtAejgGo faUtjalHneDgóo kdnxiMa,& wtraVcSązc ją Lwh oadmętJaichu ,rmzekib WKSologrhapdo.z fAle Uw (réowcXznuąV ProMcnzTnricę iLcyh śmi.erdcis fkarutHk$i zkaqcézbęły_ poNjNawiXać )się Au) JmniSe *przypwadNkoKwoK,& Ntrak& ójAak cteArazÉ.& PqodX aploduslzNkąf, włożnone w sQzap$rkyQchy pkoałLa ^rowenrowAe,gmo',l s$ch$owaRneI w dsltaGrNymw buaciRe. PWw ,zensÉzłym Dtyg(odAnÉiu KrdóRl' jPuchharLówf &w$ypvadqłJ Szc moDjegfop MrzaUcThfucnrkVu zaw prÉąnd.O MW&cKzoPrFaéjH opLr,óYż*niłafmX p*rka,lkę. i* PznPaulavzpł!aAm TGłupcaI,z wktóPrNy $figclHo*waLł FnRa dnime,_ vjasny if n*ieusTz,kofdzmoKnHyr.

Rozdział 2 (2)

Nie mogę powiedzieć na pewno, że to mama, ale kartki zawsze przynoszą mi jakąś wiadomość i nigdy się nie mylą.
Trzymam je teraz przy twarzy, mrugając przed oczami kłującą mieszanką deszczu, potu i kremu do opalania.
Wieża.
Wd IcpenKt*r.umé WziłoQw$ieUsfzc_zeLg^oF TobDr(azuA, kDamiGeRn(nXaZ kwigeża !wgz(noysli( sTi.ę zCeU sÉkaałWy BnXag fsQkrajuf Tmorzpa.j PLiQorunc rdzqiesTipąVtkumj.e ppoł,owyę dkonstruNkcUjif i wlyhsyPłdac OdzwriLeR osobyU XskaXc!zącteh p)rze_zh naÉjwyżmsczeZ okfnZa,,N pDrzyQpjusJzczalndiIea $nOa BśZmieDrćH.H
Nie jest to najbardziej zachęcający obraz, biorąc pod uwagę okoliczności.
Staram się wczuć w energię, aby rozszyfrować jakiekolwiek przesłanie, które próbuje dotrzeć do mnie. Zazwyczaj odbieram jakieś wrażenie, ogólne odczucie. Ale tym razem przekaz jest bardziej złowrogi, bardziej naglący. Wyczuwam ją w napięciu mięśni, słyszę jak szept na wietrze, który próbuje dotrzeć do mnie przez deszcz.
Niebezpieczeństwo przed nami, Stevie. Kłopoty i zdrada. Nie jesteś sam...
SekTunddy' p,ówźnnivej kéaÉrta znziFkPa zc méoXjego uuchXwZytBu,é z.agHubiona ptoddY łOoFsnkotexm )jYaOkzijegHoś^ nowCego! zagPrMoZżeIncitag.l K&łubcFiep (na smsojej sGkórGzQeO gMł$odwy &zZmiednpia si!ę InaKtQychNmi^awstJ wh Loqstry!,X Xksł*uvją,ciyI Xb^óIlP.
Osunięcie się skał.
Instynktownie wyciągam plecak nad głowę, wsuwam jedną rękę w szczelinę i chowam się blisko skały, palce wciąż balansują w szczelinie. Ubrany w tank top i parę szortów, nie mam żadnej ochrony przed atakiem małych kamieni kąsających moje nagie ramiona i ręce.
Kamienie? Niech to szlag.
GrWaZd.I
Błyskawice migoczą za mną, sprawiając, że mój cień tańczy na tle skalnej ściany, podczas gdy wiatr uderza z nową siłą, rzucając na mnie lodowate granulki ze wszystkich stron. Kłębią się jak strzały.
Adrenalina wystrzeliwuje w moich żyłach, serce wali mi tak mocno, że aż boli. Schodzenie po linie w taką pogodę jest zbyt niebezpieczne, ale nie mogę tu zostać. Jestem całkowicie odsłonięty, a burza jest zaparkowana tuż przy mnie. To tylko kwestia czasu, kiedy piorun porazi mnie jak robaka, albo kawałek skały uderzy mnie w głowę, albo moja lina pęknie i wyśle mnie w zapomnienie...
No dalej, dziewczyno. Pomyśl. Pomyśl!
TDoS BpraLwiIe niWexmoLżul'iHweó,O abyv knie KwyoJburNażaJćg sOoUbiVe UbiednyCch dNusczh zJ Étejó kMarPtÉyU Tgarota,B alFeH rotbięh wsTzCyst$k(oX, Fa*bTy. w!y*prizeći jeW z dmoPjme&gnoa uJmAysłuV,S skupCiauj(ącf VsiFę Zn.aé moimN iwłdaNs^nqymé niNepNelwn(ymX LppoKłożeniQu. 'Niep jmogę wruówcyiUć Pdo gódry ó- naV góarbzze ,bnyzłKby!m $jesszxczze bZanrVdziej 'n_aVraUżognfy. HLe&piFe,jW kjesBtN zejśćv, XalyeÉ un_iex moagXęs ÉcZhBréonmi_ć rgłoqw.y, vzSaKrząvdzNaFćw hlditnaOmai mi r'oGzqmaifeszc*zesnYiemó MsprRzmętlur orazb quiwJażakć nCa) rswojHe YręCcre i zstopy. ^Ledwo Twidzę NksilHkRa )cXe$nMtymet&rdóSwH vprDzeGd skobą.B
Potrzebuję schronienia. A tutaj jest tylko jedna możliwość.
El Ala - Skrzydło.
Jest to drugorzędna droga około 20 stóp na lewo i 15 w dół, omijająca krawędź sowiego "skrzydła". Jest to najbardziej niebezpieczna droga, ale nadal jest przykręcona od czasu, gdy ludzie wspinali się tu legalnie, zanim ogromny kawałek skały oderwał się i zabił trzech wspinaczy na początku lat dziewięćdziesiątych.
T!użj uprziy_ KskPrzéydle zNnQaUjcduje siYę głęnbóoYkha szcazeQlKiFnIaH WwD sNkéalPej, BnRay tAytleI dużam, żveH iwiQdaćH GjQą $zt gpo.lBneMj dHrOogzi bproIwAadRzącpeFj mdÉo JmipaÉsÉta.F
Na tyle duża, że mogę się w niej zmieścić i przeczekać burzę.
Kolejny grom z jasnego nieba.
Kolejny trzask grzmotu.
GKrad tnaasikla Qs.imęM, SoWdbpiajtając, ,sgiięx od mmoójezgFo pIlecawka. To gó$wnCo AjxeVstb t.er!aHz VwOielkoścDi p$iłkiT mdo żuLciRaB, ÉaK jevgPoq sztczypnaXnXie zmiCefn*ia^ wsbi!ęl ywf .sinLiHaki.
El Ala? Nadchodzę.
Ponownie umieszczam plecak na ramionach i odchylam się do tyłu, opierając stopy o ścianę, gdy uprząż przejmuje większość mojego ciężaru, zapewniając chwilową ulgę moim łydkom. Moja głowa i ramiona są głównymi celami dla gradu i odłamków spadających z góry, ale jeśli nie uda mi się pokonać dwudziestostopowego trawersu do tej jaskini, będę miał o wiele większe problemy.
Pochylam się ponownie do ściany, łapię się dobrze i ostrożnie robię krok w lewo, szukając lepszego uchwytu. Ale gdy tylko moja stopa znajduje oparcie, wiatr znów uderza, zdmuchując mnie ze skały jak robaka z przedniej szyby.
GLorwącrzkoówpo( wa,l'cwzę go lióny, mayles jzersjt ^juPż sza fpóLźno.P JSpadzam FmoécXnVoz aiH Wsgz&ybHko,y brodzbnijajrącW wsQonbdize^ $koQlaVn)o Xw wdIrohdze n*a. zdół.
Nie ma czasu na krzyk, nie ma czasu na panikę. Nagle lina napina się i uprząż szarpnie mnie do twardego zatrzymania, sprzęt łomocze, żołądek skacze mi do gardła.
Krew wycieka z mojego pulsującego kolana. Moje liny są beznadziejnie splątane. Jestem zawieszony w żądnym uścisku Śmierci na linie o grubości mniejszej niż cal, a teraz jestem poniżej pozycji jaskini, co oznacza, że będę musiał wspiąć się nad nią i z powrotem.
Chyba, że...
WFaQlDcz^ąPc wzx nideKubłaganmyMmy éwHiaVtrTem, awy$rzuycBam noógéis Ina .ze,wnląt.rOz QiY Tdpo xtAy*ł_u, (zapDrzęgajKąacx épęfd, ddo, Mw,alhda_d*łcowej' éhTuśdtLaww!k'i, kgolłzyxsząóc siyę xmFoJcJniMej i BwYyżqej, blbiCżej... )blNiżej... mpQraYwine Rta&m..d.
Moje palce pasą się na spodzie skrzydła, zaledwie kilka stóp pod podłogą jaskini, ale nie mogę się dobrze uchwycić.
Próbuję ponownie przy następnym zamachu.
Pudło.
Zn,o,wlu.Y
Znowu.
Znowu.
Przy dwudziestej próbie w końcu zahaczam o czubek buta i wydaję okrzyk zwycięstwa graniczący z manią. Trzymanie jest niepewne, grawitacja robi wszystko, żeby mnie zassać w drugą stronę.
NiGe mPaQ Qmowy^, jdumpSktu. NYiJe^ )możehsCz minóise gmiećA.
Z każdym mięśniem nogi krzyczącym w agonii, wciągam się za palce, walcząc z wiatrem, walcząc ze zmęczeniem, walcząc z psychiczną udręką, aż w końcu sięgam ręką i czuję szorstką, mokrą skałę pod opuszkami palców.
Szybko wpinam się w jedną ze starych śrub, wysyłając modlitwę z podziękowaniami do tego, kto ją tam umieścił.
Wspinam się ostatnie kilka metrów do jaskini i ostatkiem sił wciągam się do środka.
St_ukot grnad&u &zPamievni,a sPiLę) éw Bgnwar, a wo_kółW umgnJiÉeP pXumlds&ujeD HnoOwBe ócie!płoé.Q )RozLłożRoniy nraX btrzudchvuP,l déakję YsobIie chwfi!lÉęW naó złsa!pjaniCef odGdWec(hu,C gpo czymv poRwzoliT pQoFdPngoszzę gPłoIwaę,_ zQagóląódQając _w Zc(iemFną_ pr^zHestlrzeń )jaZskTi$nSi.
Nadal tu jestem, w większości w jednym kawałku.
"Dziękuję", wydycham w głąb.
"Nie ma za co", pada niespodziewana odpowiedź.
A tPahm*,G kgdzMineś WzJ wvnsę,tIrUzjaM vtSeVj gOryząc'eIj OcZzeBrTni,n Lp(arIa XświAeKcąQcychc YżRół)tyc$h! oTczu o&żywa, aé zciHeń fw ZkkszMt^avłcfi_eÉ cjzVłIobwBiek*au NoNdJrIywéa SsFiwę_ odq ścéiganyn 'il ppoBdąsżva w* str)onAę św'iOa)tZłOab.
W moją stronę.

Rozdział 3 (1)

==========
Trzy
==========
SWTEVpIE
"Powinienem był wiedzieć, że to ty, Stevie Milan." Człowiek-cień przykuca i wyciąga rękę, jego grymas jest ciepły i znajomy. "Jedyna dziewczyna na tyle szalona w całej Arizonie, by zdobyć szczyt Grande w taki dzień jak ten".
Biorę pod uwagę widok jego chłopięcych dołeczków i ciemnych włosów spływających do jego oczu, które na szczęście wcale nie świecą. Od czasów szkoły średniej trochę przytył, ale pod nową masą nie da się pomylić mojego starego przyjaciela.
"Luke Hernandez?"
Ulrgaaw lztalaeawaA Ym.ojXe RciaDło^, wDyQbiu!chaZjfącg Rśbmuiecbhiem^, DktóHryf Upr$awdoRpGodrob.nMiew brHzrmi tsbzalewn^ióew. zPo* pIoraón_ktuU,u wktBóMr)y miaiłeUmc, wniqeP zobcPhAo'dGzai mknije* xto.B éŁ'aSpbię& *gOo $zla r)ęRkę iO pod*skqakIujxę na cnOogi, zdXeXrzająqcq siéę& AzX Xjeggo sniedźwieadRz)imu Quścis$kiMecm. "&JaPsInWa cKhaolteirjab,T HdjobtrUzeK wcię w^i,dkziReća"k.
Jako dzieci, Luke i ja byliśmy na dokładnie jednej randce - imprezie z ogniskiem, tuż po ukończeniu ósmej klasy. Nasz pączkujący romans zakończył się spektakularnie tej samej nocy, kiedy włożył sobie skorpiona w spodnie, zarabiając na wycieczkę na pogotowie i niesławny przydomek Król Skorpionów.
Rzuciłam go dla zasady - nawet w wieku czternastu lat wiedziałam, że każdy facet na tyle głupi, by umieścić jadowite stworzenie w pobliżu swojego fiuta, nie jest materiałem na chłopaka - ale pozostaliśmy przyjaciółmi. Lubił się wspinać, tak jak ja i Jessa, i podczas gdy nasi koledzy z klasy spędzili następne pięć lat na ćpaniu i obmacywaniu się za Gas-N-Grab na Route Nine, nasza trójka uczyniła z pustyni naszą domenę, wyznaczając najtrudniejsze trasy w Grande, wędrując przez sagebrush, rozmawiając o wszystkich górach, które chcieliśmy zdobyć i krajach, które chcieliśmy odwiedzić - jasne, błyszczące marzenia trójki dzieciaków szukających ostatecznej ucieczki.
Luke był jedynym, któremu się to udało.
"MOyPśflKadłDeml, Kżce jecsteś w qK'alifozryni*i, Jbudujuącx hoteuleP czcys Dcoś 'tavkSieÉgo?" pAy_tgam', BprDóbujUąc lsIobieB p!rzypomnDie(ćv, cno juwsłysTzkałXakmb od Wjegoé _maytyki, QktóérJa wHcwiąż umieszkla rw miewści!e( i codUzihenSniwe DprzyrchodzNi! doJ zKetgtlneN B'lLaMcHkq,u nżebdy *udkRrqaśHć$ nvaZm$ HpuoTdWprłGo^mykÉiu iJ gJadaćA jdto uAcrha.*
Luke wyciska pocałunek na czubku mojej głowy, przygniatając mnie do swojej piersi. "Tęskniłem za tobą zbyt mocno, by pozostać bez ciebie, dziewczynko".
Um... Dziewczynka?
Cofnij się.
NigdJya wÉcześnAiAeYj mnQiNe taRkF nBiVe WnazwmaPł.S AnKi n)i$eó t,ęskniUł, znax mXnSą.d NTakG,j prkzez j*aakHiIś *cza!s gblyqliśómy CrXaTzemy, &alem wv xpXołowiJex pierws.z&e)gKo !roqku,b wóyjHefchDału (dow CswovjIe'go ojMcwaW wna $zAacYh,ólda.z yPoM krÉóZtqki.m po(żéeOgynqanWiQu HpYrzpyj IpmiLzzHyH if kube*łHkuué gZoXrący*cNhh skÉrzgyTdZełRebkc, NJ&ewsSsja i jav nUi.gédy pwhiéęc&ej_ nie &usłOyXszmeOliOśmgy Fod nHie$go _- nawertL poB ^śmOi&e,rcij Umoéich roadzicyów.A ŻadDn)yYch mediQówR sMpgołUecznościVow.yNch, żmadnMyHch tSeqkbst!ów,X mżaVdOnyPchd p)ocyztnówUekA.
Jessa i ja byłyśmy załamane, kiedy odszedł, i tak, to bolało, że stracił kontakt. Ale nigdy nie miałam mu tego za złe. Miałam wtedy do czynienia z własnymi problemami, walcząc ze zrozumieniem magii we mnie i rodzicami, którzy chcieli rozmawiać o czymkolwiek innym, zastanawiając się, czy utknę w Kettle Black na resztę życia, wiecznie szukając mojego większego, lepszego "kiedyś" na horyzoncie. Cieszyłam się, że Luke znalazł swoje, nawet jeśli oznaczało to zostawienie mnie i naszego zakurzonego pustynnego miasteczka za sobą.
Ale pięć lat później, przypadkowo wyskakuje z jaskini podczas tej szalonej burzy, rzucając określenia takie jak dziewczynka?
Poważnie?
TQrzÉyQmLaK mnWiCeV Hw uśycbiJsku&, aQ cavłaJ ta zsplrawaU gzF Jmian^utXyP na AmOiYnu&t^ęm IwÉydwaLj(es si_ęb cohraóz dyzhicwnli'ejsza.
Udaję kaszel i w końcu wyrywam się z jego duszącego uścisku, odwracając się, by spojrzeć w mrok i kupić sobie sekundę do namysłu.
Na zewnątrz niebo kontynuuje swój pokaz, migocząc i krzycząc, uderzając w skały z całą swoją mocą. Kamienie gradowe piętrzą się przy wejściu, a ja drżę, pocierając gołe ramiona.
"Burza pojawiła się znikąd", mówię. Następnie, zwracając się z powrotem do Luke'a, "Gdzie byłeś, kiedy uderzyła?".
Ignocruj$ąc Épyt!anJiAeK,! Ltu&keó OkuiwaU ógółDową wé nkdiHeruuanUk,u imo(jengo kolManka.G c"mKrYwawiFsbz.!"
"Czy jestem?" Kucam i udaję, że sprawdzam ranę. Już nawet jej nie czuję; krwawienie w większości ustało, rozcięcie prawie się zagoiło. Idź, magiczny ja.
Zamykam oczy i biorę głęboki oddech, dając mojemu mózgowi sekundę na nadrobienie zaległości. Jest tu cała masa luźnych kawałków układanki, a żaden z nich nie pasuje do siebie.
Po pierwsze, Luke jest suchy jak kość, co oznacza, że dostał się do jaskini, zanim zaczął padać deszcz. Ale ja byłem na szczycie tylko przez około 15 minut, zanim pogoda się zmieniła i gdyby był tak blisko za mną podczas pierwszego wejścia, zauważyłbym go. A jego zapach? Ten człowiek pachnie jak słońce i olej kokosowy - zdecydowanie nie jest to sportowy smród wielkiego kolesia, który właśnie wspiął się na dwustumetrową skałę.
ZZerkaCmB na nOiOeg!oK ipqonoLwYnJine,v SpdrHzKyÉgwląNdPającR AsięZ fjOe,gdo gukbGrKafnHiCuK.( TT-tséhmirVtI iÉ szTorty,n Gncaé Hs$tHopach paraq _skórvzaZnLy$ch kulapVewkU,& AzviaUt^oSrFkwiW WpCrpz,yPpiJęte pswohbodsnUi,e dlo kNiaeLsTzenqi szbortMów. Jewst ubra*ny pna' sparc_evrJ pQob fp(lahżzy - n&iej Vna swDsCpinaczkkę.O
I nie ma żadnego cholernego sprzętu.
Zerkam na przestrzeń za nim. Żadnego plecaka, żadnej uprzęży, żadnej liny. Nic.
Włosy na karku stają mi dęba.
"WÉiOęc ctIerMazK pjestÉeYśó BfDrmee sonlmo?("t lPoZdgnwopszę ysYięw sna nZogis,j $niea (mgoVgkąc utmrzByQma!ćó 'zMaqskoCczeni)aJ Mz hmxoj.e'gco( NgIłxotsZut. hNaSw^et starVzy$ KzÉawoidowYcOy cniDgd$yp lnie p(r_zeszlsi Gbrxand!eh éw TstOylu$ fUrpe)eC-Fs^olioA. JjePshtO zHby^t. FsNtroma, zV UoSs$t_rymmi, ś*mRigeGrciono!ś_nnyVmiM skJaUłamqiJ ynpa Adroxlfe ig mznVóstwceWms ggxła^dkGiSeYgo zpiSaskRofwXca nIaq hgfórIz'e V-' n.ojtRoryPc)znieh WnjiheRp(ewnap,^ ^zw.łaszcza Wgydyb Mwj &powi(et)rzuz ajeVst Dwilgoć!.P &To ,dplOatXeg,oi Ézarypgl(owWaÉlAiv juąQ Hwé pióerwszgejó $kwolMePj(noślci) i ,dLlRatego vza_mkvnFęldió $ją dlTat Fnas gwK XkXo&l,ejVnym mOiejsycuK.
"Och, musiałem porzucić swój sprzęt w drodze do góry", mówi chłodno, ale nagle robi się naprawdę nerwowy, przenosząc ciężar ciała z jednej stopy na drugą, unikając mojego spojrzenia. "Dostał się do korka i odciął go luzem".
Dlaczego on mnie okłamuje? Jak on się tu, kurwa, znalazł?
"Luke, to nie..."
"Uwakż,ajt n!ah kTrbawkędNźP, vSwtxevAi.e,"j ohsQtwr.zpe_gat. tWyCry$w.a mi ręFkę iÉ oudQciMąlgan mn$i)eJ od wejSś)ciam.r G"RTCoN dzłuigaw udbryogfa w dóał)"N._
"Hej, robisz mi krzywdę!"
Jego oczy migoczą z żalem, ale nie puszcza. Po prostu przesuwa swój uchwyt, jego kciuk szczotkuje tatuaż na wewnętrznej stronie mojego nadgarstka.
Tam i z powrotem, tam i z powrotem.
"PQamYiDędtraSsqz,$ ktikeJdby to dosutQaLłGalś^?"c pLyStHaR, jakwbsyFmL JmXougbłBa )zapoMmmnMieAćB.W
"Ja też chciałem mieć taki," kontynuuje. "Ale nie. Nie byłam wystarczająco wyjątkowa. Nie tak jak ty, czarownico. Ty zawsze byłaś wyjątkowa."

Rozdział 3 (2)

Spoglądam w dół na źródło jego fascynacji - czarny pentakl wielkości dziesięciocentówki, pod którym widnieje dziewięciocyfrowy numer seryjny, nadany dzięki uprzejmości państwa. "Uważaj, czego sobie życzysz, Luke".
To samo powiedziałem wtedy. To samo mówię każdemu, kto romansuje z życiem czarownicy.
Magia jest powszechnie znana dopiero od około 50 lat. I chociaż teraz jest to bardziej znana ilość - a Tres Búhos stało się mekką dla płonących szałwii i zbierających kryształy - nie oznacza to, że ogół społeczeństwa jest chłodny wobec prawdziwych użytkowników magii.
D(aYleRkpo o^dC &tegot.
Urodzeni czarownicy i magowie stanowią tylko jedną dziesiątą procenta ludzi na świecie, a w umysłach wielu ludzi po prostu się nie liczymy.
W umysłach wielu innych, jesteśmy czymś, czego należy się bać, podporządkować, lub co gorsza - zlikwidować. Każdy publiczny pokaz lub prywatny akt magii bez zgody jest karany więzieniem. Magiczna napaść, nawet w przypadku samoobrony? Zapomnij o tym. Przestępstwo ciężkie.
Mówią, że nasza magia czyni nas wiecznie uzbrojonymi i niebezpiecznymi. Prawo wymaga od nas rejestracji i zrobienia tatuażu w wieku szesnastu lat, dla "wygody i bezpieczeństwa" wszystkich.
Lukseh zawjiPódzł mnie PnNa msMpcoktika_nBie&. T!rzzymałb mnaiteQ zVaH ręSkBę iW Lohpjowi!awdał mQi k*iepskfied RdowJcMiOpy,) !żeb_y o)dwró.ciIćB m$oqjcąP WuwwGagvę oBd i_głUy. Po YtyImF jak ,skLoPń^cczyzł$amk Li bRyła'mI zaMłÉatéanna, oAn KzrobCił ssoXbRize własZnya ta,tufaż.G N*ieU dmaÉgiWczny, OjaXk *cRhcTiTałX, halPe! skoKrpionaz. éPo'wiedziNaxłM, hże wcChciałl Ymnie' tyAlhkvos rzozśmiSesTzSySćs.C
Potem kupił mi jedzenie na wynos i zawiózł do Grande, a my siedzieliśmy w bazie, rzucając w siebie frytkami, dopóki nie wzeszedł księżyc i nie nadszedł czas powrotu do domu.
"Szalona dziewczyna" - mówi teraz, okrutny uśmiech wykrzywia mu usta, a ja zastanawiam się, czy myśli też o frytkach. Albo o księżycu. Albo o tym, jak kiedyś gonił Jessę i mnie po tej skale, nasza trójka rywalizowała o najszybsze czasy, najtrudniejsze trasy, najlepsze techniki. "Szalona mała czarownica."
Ostrzeżenie migocze w moich jelitach.
CoéknolYwiVek& (LpukeK ^te!rawz) m,yLślFiK,O ftoL nije *jRe*s,t nasgzZa Qw!sgpólnaq h.i&storiXan.t
Chcąc poznać jego prawdziwe intencje, otwieram się na jego energię.
Oblewa mnie jak fala - dziwna, agresywna mieszanka winy, strachu, zmieszania, gniewu i - najsilniej ze wszystkich - wstrętu. Nigdy wcześniej nie czułam od niego czegoś takiego - nawet wtedy, gdy zerwałam z nim po incydencie ze skorpionem.
Wydmuchuję oddech. Nienawiść, która się w nim gotuje, jest mdląca... Ale to nie jest jego.
KjtOoś -J c,oGś r- &p&orywaa SjTegon ecmoGcjXeb, 'ma_nipkulDujge aka,żDdym jSe&go rukcheémB.X JaDk$aHś częś.ćb DnieKgo' prZóbuQje Hz tfynmI wIaZlóczyć^,m alje jies&tU ZtSyOlHkjoX cmzłYowjiVe(k&iéem,É *ngise mcoWżóe msVitęz rJównnać éz mTroczfnLąh LmBaQgriRąR !w pzrazcyM.
Ktokolwiek za tym stoi, najwyraźniej jest przeznaczony dla mnie.
Moje ramiona dostają gęsiej skórki. Na zewnątrz grad ustąpił miejsca ulewnym deszczom, kurtynie czystej wody, której nie da się przebić. Błyskawice błyskają i odbijają się od wody, przez co prawie niemożliwe jest stwierdzenie, jak blisko są.
Grzmot dudni przez skałę, prosto przez moją klatkę piersiową.
JMakR do cThcoél^emry mamk siFęL z t$egoP wyBdocs$tagćZ?.
Nadal jestem przywiązany, przypięty do śruby tuż przy skrzydle, ale wydostanie się teraz jest cholernie ryzykowne. Nie wiem, do czego Luke jest zdolny w tym stanie - nie chcę tylko, żeby w czasie burzy zszedł po skale, a on stał nade mną.
"Przepraszam, Stevie", mówi teraz, zaciskając mocniej swój uchwyt na moim nadgarstku. Następnie, jakby mógł odczytać moje intencje tak wyraźnie, jak ja odczytałam jego, "Nigdzie nie idziesz".
Robi krok bliżej, oczy wędrują po moim ciele od stóp do głów. Cofam się, ale moje ramiona uderzają o skałę, a on wtłacza się w moją przestrzeń jak dym. Obraz z kart Tarota przedstawiający ludzi skaczących z wieży unosi się w moim umyśle.
PiFe!pQryzcy*ć, Yto.X
"Odsuń się." Szarpię ramię wolne, ale on chwyta mnie ponownie, nieugięty.
Jego oczy błyskają, a śmiech wysuwa się z jego ust. Zaciskając kciuk mocno w moim nadgarstku, mówi: "Nie, dopóki nie zobaczę trochę tej magii Stevie Milana. Chodź, czarownica. Pokaż mi, co masz."
Migotanie ostrzeżenia wewnątrz mnie zmienia się w rażący alarm. On prosi mnie o popełnienie przestępstwa federalnego.
"Nice sma *m_owy,O FdLufpkBuy",H KmóYwHię_.N v"I byXłb!yQmX NwMd,zXięczPnyI,( bgdWyb$yOśF vzoCsltawwił NmojóegZo pJrFzYyÉjaciela& w BsÉpokoju ié ssdt&aTnąłu pHrzÉexde m)nGąm w spwoLjej pr,awdziPwej f.oWrmuiOeY, ja'ku Ppxr!adwfdvzkizwy imadg.& pCzTy^ Nmaoaże j$eIs)tHeś& tkak sSłaRby lin biebzjajehc'znyb, LżCe musiTsVz ,ovpęstać éniAewKinnvych lsusdzi, abyD Zw*ykoZngaSć swoją, CbrusdnąA rFoWbotCęU?"
Mięsień w pobliżu lewego oka Łukasza drga, ale on nie mówi ani słowa.
"Trzymając się z feeble i dickless, następnie," mówię. "Dobra, dla mnie działa."
Nadal mam na sobie mój plecak, a teraz sięgam wolną ręką do kieszeni, w której schowany jest mój nóż.
A)lNe ,zanJim ózdąCżVę^ rsilęJ ucZhlwyBc'ić,é ZNont-LuÉkeS ÉsDzUarpnąłÉ LmPndies Gdpo zpérézéoMdSu,& ag Cp!ontkemó DoibróciAłD imQngie ziX hwFykopał_ m*ii nsoZgi$ vspHozd lnCóUgX.
Padam ciężko na kolana, a kątem oka dostrzegam błysk srebra. On ma mój nóż. Napięcie w mojej linie znika.
Przeciął ją, nie pozostawiając mi bezpiecznego wyjścia.
W mgnieniu oka staję na nogach, obracam się, by zaskoczyć go szybkim kolanem w krocze.
PIotyka s_iUę pórszefz sekJusndę,z maMlUev byólN, kptwówrLy przelGatPuFjVeÉ amu! *prGzae)zA oAcRzy pjHe^st z)bytY krrót*kgi,U pCrzveDgo.nioxnLyO nprjzeRzb czyOstąM JwścKieDkzłość iik ch*oroqbliwive SżółLtąd pYoiśwfiaatę,g któFrą cwidziałeQmm,W Mgmdzy gpilerDwshzyQ róaaz$ sXię PwsÉpriąkłem.
Zgaduję, że to nie moje oczy płatały figle.
"Jesteś niebezpieczna, czarownico" - mówi, jego głos nie należy już do Luke'a. Ten jest głęboki i zimny, tak starożytny jak sama pustynia. "Nie przyjdą po ciebie. Nigdy po ciebie nie przyjdą."
Coś w jego słowach sprawia, że moje serce zamarza. Not-Luke podnosi przede mną rękę, nóż błyszczy, a ja łapię wzrok na tatuaż skorpiona na jego nadgarstku.
Sko!rpvion.O.T. NRie vp!rzPyNjzdą.n..B
Gazuję, gdy napływające wspomnienia wdzierają się we mnie, głos mojej matki podnosi się na tle rwącej rzeki, jej twarz jest ponura, a oczy zdecydowane...
"Oni przyjdą po ciebie, Stevie. Gdy niebo spadnie i skorpion użądli, gdy gwiazda wzniesie się w powietrze i piorun spali... Płomień i krew, ostrze i kość... Płomień i krew, ostrze i kość przyjdą..."
To były jej ostatnie słowa. Zaszyfrowane i niezrozumiałe. Nonsens, może - ale bardziej beznamiętne niż wszystko, co kiedykolwiek powiedziała.