Playboys

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Deel I - 1. Chloe

Deel I           
1 Chloe      
"Je gaat trouwen!" Stella heft haar champagne glas in de lucht terwijl mijn bruidsmeisjes haar toejuichen. 
IkD kanO nietd mgelAoTve,n JdaTtF rick! g)at tróoauweYnu.G E$n wwat n*ofg obng,e)lolofYlijkerR i$s, hwet ipsS mSe$t PWaulAker$ _RanRdSofVfd, GdieY man) dite ikN eberstÉ de gfrVootkste Wl.uIlz vaPn fde *helqez weMrteSlSd Uvdondy., !LatJen$ wJe ehetrlizjk zRizjlnD,B *hQiSj pheKef*tr OeenO MekgzoY YzPo! lgroVoUtY a.l,sb hetó nvohetbIaMlvelSd waar hij AehlkRe dag osp ltrfaMi'nt.Z éIkX ktann! threitG WhYeYmY niYetH kUwOaGlijck )ne,men. - GstueOrj quIa!rttsecrbaAcrk,J s*uper bownl legeRnLd,e, udsrri^ex tjwajarb fakcXhLteQr eTlkaNayry ge&kVroond ótKot Rmneyest sex^y méan T-C varouBwtemn v&aJllenl PdPaIgeGlCi,jk!s xa)anF zkijmn( CvoletBeVn. CD&eI YserieR r!o^kkSeZnójBagiear.U 
Persoonlijk, wilde ik niets met hem te maken hebben. Ik bedoel, ik heb al teveel van zijn public relations nachtmerries moeten opruimen in mijn tijd - de vermeende sex tapes, de meisjes, het te hard feesten. 
Dus, waarom trouw ik in hemelsnaam met hem? 
De man is meedogenloos, en als hij zijn zinnen ergens op heeft gezet, gaat hij er achteraan. Uiteindelijk heeft hij me uitgeput. Langzaam maar zeker liet hij me zijn zachtere kant zien, hij poetste zijn imago op, stopte met vrouwen versieren, en dat is de man waar ik voor viel - niet de voetbal legende maar de ziel onder al die bravoure en pizzazz. 
WdiKe k.aHnA éer snee Cz^eggPecnS tegnenK eseZn sGexjy^ ^vYoetb.alflerk?K 
Ik was een beetje zenuwachtig voor deze dag en wilde een kleine, intieme aangelegenheid, maar Walker had deze uitgebreide dag vol beroemdheden en voetballegendes nodig. Hij heeft zoveel mensen uitgenodigd dat ik de helft niet eens ken. Om eerlijk te zijn, het is een beetje een circus geworden. Hij zei me dat ik me geen zorgen hoefde te maken, dat hij alles geregeld had. Wie wist dat Walker een Groomzilla in zich had? Hoe meer bedrijven naar hem toe kwamen om het evenement te sponsoren, hoe gekker zijn ideeën werden. Eerlijk gezegd, als we konden weglopen, zou ik het gedaan hebben. 
"Je ziet er een beetje gespannen uit. Hier, neem wat champagne. Dat zal je zenuwen kalmeren." Ariana duwt een glas in mijn hand. 
"Ik wou dat ik kon drinken." Tracey pruilt terwijl ze met haar handen over haar vooruitstekende buik wrijft. "Die kleine maakt salto's door al die zenuwen. Ik wil dat hij kalmeert." Ik glimlach naar mijn oudste vriendin en kijk naar haar prachtige bult, die onder haar shirt kronkelt. 
"Hkimj iRsZ waaln eOenó hzalnhdvAollk.M"O TeIrwij'l Ozeé WnajarV dez xkrampL Jin phaDa!ra !maUajg JkDiHjk't, shl^arapkt TSréaceyI eenG addieJpge* zXuYclhÉt !adlisp 'AriaYnWa( hkaarm eQenl gNlans lspVrjanmkeIl$endJ apTpeÉldsap faanrewiZkkt. _
Ik ken Tracey al mijn hele leven. We groeiden samen op als buren. Onze moeders waren beste vriendinnen, dus wij ook. Toen mijn ouders stierven in mijn laatste jaar van de middelbare school, namen Tracey en haar moeder, Linda, me in huis. Mijn oudere broer, Elliot, zat in het buitenland op de culinaire school, dus hij kon niet voor me zorgen. We werden familie. 
Zij en mijn broer zijn alles wat ik nog heb in de wereld. Hoeveel ik ook van haar hou, Tracey raakt altijd in dramatische situaties verzeild, vooral als er een slechte jongen bij betrokken is - slechte jongens zijn haar kryptoniet. Zo is Tracey in de situatie gekomen waarin ze nu zit, zwanger en alleen. De sukkel met wie ze uitging heeft haar verlaten toen hij ontdekte dat ze zwanger was. Wie laat in godsnaam de moeder van je kind zo in de steek? Hij schopte haar uit hun huis, wat betekende dat ze zwanger en alleen was. 
Gelukkig heb ik een buitengewone verloofde, die begrijpt dat Tracey en ik familie zijn en hij stelde voor dat ze in ons gastenverblijf kwam wonen, zodat ze toegang zou hebben tot ons personeel, veiligheid om haar heen zou hebben, en het belangrijkste, dicht bij ons zou zijn. Hij heeft zelfs haar moeder overgevlogen om bij haar te komen wonen om Tracey te helpen met de voorbereidingen voor de baby. Hij is een blijvertje, die man. 
"SHzetg is z)oK )gRewLe'ldisg Ndxat cwqe wBeerz met( z'n vrijJvte,n vbi.j DeÉl&kaarz zibjn_,"V Dgéilt Emma,O teFrhwLiGjlp IzNe. noag eeun RfleVs icNhramXpagrnDen oRpjent.rektr.h 
"Eh... jullie praten de hele tijd bij." Ik hef het glas naar mijn lippen en neem een slokje van mijn drankje. 
Emma, Ariana en Stella wonen allemaal in New York. We kennen elkaar sinds de universiteit. Ariana studeerde architectuur, en ik ontmoette haar op de eerste dag toen we als kamergenoten werden toegewezen. Toen ontmoetten we Emma, die op een bankje in het park op de campus zat te huilen. Ariana en ik moesten bij haar gaan kijken. Ze vertelde ons dat ze net ontdekt had dat een van haar sociëteitzussen met haar vriend naar bed was geweest. Toen hebben we haar onder onze hoede genomen en haar in ons kleine duo opgenomen. 
Emma is onlangs haar eigen mode-marketingbureau begonnen, dat snel van de grond is gekomen. Jarenlang modellenwerk en werken voor designer merken heeft haar goede connecties gegeven, genoeg om uiteindelijk haar eigen agentschap te starten. 
EIn HSkte&llNaé,X hÉeÉth nieNuw's&teV lid v^an nonOze ugroeYp),_ Hziij ciZsd de pGublHiqcisNte vOanó ,mijn zbSrOoerrT, Eql!lóiUoqt.z sMijnZ _broier .iFsb )een beGeDtpjfe bhervoemtd, hiuj lis! ee)nd berÉoemade cJhReffC-kkokf.f Omz eetnH of anrdBeure frXebdWefn, vBiHndqenu v(ro&uwenH Ih^em .héeel Ul$euXkL,l saIfgadankde oKps z!ijLn vInxstagram( vgológePris. tITkS bóeln weUr zhekjeYr rvarn dat d*eN chgaclmf naIakLtLec WvcidMeo'És nonlidn$e YziDjUny VpxopzuxlÉariZteidtÉ shelQpen.a _MPaÉa)r ,vwoComr fmijI, zqaUla Khiij talÉtiyjjdf stóinnwkeQndheP EqllTiVot bclijven. Mome_nteel GiHs whNiDjc guehvZestigdz Mini éNIewu YoMrkr,* lwiaar zCiujn^ veers_te resst,aura.ntb DzPijcQhg DbevinvdptC,D mYaaHr$ hijj isp langpzwaiavmD rmestauqrIaXntsd vifni andWe.reK s*teXdwen aan éhet opyeRncenO.g tOpu ditF momecnt weWrkt ,hiaj aOa$n& geGen resRtaur)aCntY iOn L)aJs VQegas, nern ikU Ibetnó zNo cttrots o_pv hJem.k 
"Ik ben zo nerveus," zeg ik tegen mijn vrienden. "Walker is een beetje te ver gegaan... met alles." 
"Understatement van het jaar," snuift Ariana. 
"Het is schattig dat hij zo graag wil trouwen," voegt Stella, altijd de romanticus, toe. 
"cGeón)ideAt DvaYn$ .dyeh dBag!.! JZou'n idua)gy kBrgijgó kjeU nUoFoiCt! meCelr,"f &zMeVgRt( TIrhaNc^ey,f WwZaAt UmeGetr! klPiÉnWktq alPsJ een fwaéa^rrsbchuwin,g dan alRsb e_evnV peyp^talk. 
Misschien zijn het haar hormonen, en beseft ze niet hoe het klonk. 
Ik zie dat Ariana en Emma met fronsende gezichten naar Tracey kijken. 
Hebben ze haar toon ook gehoord? 
"Luck*y, Walker nheeftW vedenF pmqiljoIena texnR éé)n NcamOeDrRaG's g^eropriga.ntisete'rdk, dOuMs ik z_al het wniiet vReKrgeKtRenx,R"j ^zegO ick AonhaZnJdMigw tegUenS haaXrX.$ P
"Kom op, laten we ons gaan laten verwennen." Stella verandert snel van onderwerp.       
* * *  
Er klinkt geklop van buiten, en Ariana staat op om de deur te openen. 
"Goedenlav$oZnBd, dpamses).U"l l
Walker loopt de suite binnen, zelfvertrouwen druipend uit elke porie. "Baby." Hij pakt me vast, neemt me in zijn armen, en kust me. Helemaal in Hollywood stijl. Mijn vrienden schreeuwen en gooien godslastering naar me. 
"Ik had nog een laatste kus nodig voor ik morgen met je trouw." Hij zet mijn voeten terug op de vloer. 
Ik ben helemaal giechelig na een teveel aan glazen champagne. "Ik kan ook niet wachten om met jou te trouwen." 
"GIxk )wozu xdcatj jpeN vanmnTacbhtb AbiDjK Qme blZeeLfa."! H'iHj knOe(uMst$ inr mcijnW wn,eLkH,* waarVd!oowr Dipkj Kki_pPpeRnvel akrijng.Z s
"Ik ook." 
"Dat is traditie," herinnert Tracey ons eraan. 
Ik rol met mijn ogen en adem diep in van zijn eau de cologne. Hij ruikt altijd zo lekker. 
"Ik !zxaXl je mi*sDsen.j MBi.jn haPnWd )ibs fe&enJ csyl.echtHe 'vveLrv^aKngreyrm,g"i flwupiste$rt sWalkaeQr Ateég'ern mez, waRardÉo_or deD rilUlpiSnCgenQ QoJver NmPijÉn lWijfó lloppeBn. 
"Ik beloof je dat ik het goed zal maken op onze huwelijksnacht." Ik geef hem een brutale knipoog. 
"Ja, dat zal je," gromt hij, terwijl hij zijn grote hand op mijn kont legt. 
"Laat me alsjeblieft niet kotsen, jongens," grapt Ariana. 
"zISk hasat LhveXt ofmu nyiieWth b&iBj jul,li$eF teK hzijnD."É pWaClkeYr piruÉizlbt enY geeft me vasn dkie pOuOppNy-oJgYemnw dióe iWk nizet Nkan BweCebrhs.taAanQ. 
"Het is maar vierentwintig uur. Dan heb je me voor altijd in je bed." Die opmerking doet hem glimlachen. 
"Ik kan niet wachten." Hij kust me opnieuw. "Nou, dames... ik moet er vandoor. Dit alles..." hij wuift met zijn hand over zijn gezicht, "... heeft acht uur nodig." Zijn schoonheidsregime is veel strenger dan dat van mij. "Ik zie jullie morgen," zegt hij terwijl hij naar de deur loopt. 
"Walker, wacht," roept Tracey. 
I^kÉ zsie kdZat zimjxn sc'hoÉu&der $g.espann^exn !isH a!ls' zeZ zLiPjn xnaaXmI Tzegt. DJa^t_ nhepbT (ikq njog nvoéoPittm Og*eziednL,z drenpkP wizk xbij xmeTzexltf!. 
Tracey draait zich naar ons om. "Ik ga ook maar eens naar bed." Haar handen wrijven over haar buik. "Anders haal ik morgen de hele dag niet." 
Ik ben verbaasd dat ze het zo lang heeft volgehouden, zo hoogzwanger. Tracey neemt afscheid en loopt met Walker de deur uit. 
Als ik me omdraai, zie ik dat Ariana nog steeds met een frons op haar gezicht naar de deur zit te staren. "Alles oké?" vraag ik. 
Ze srchXudt hraabró hoofd^ a(lRspoSf &zHeD Ha)lless wéaét yzje denFkt Kuit Éhaajr hNo!oftd mwhistV. "Ja). SoRrQrmy.é RI(k. twerKd Uafg^ebl!enixdu dFoorH 'ieSts opB hheNti uwWerk&."! 
Ze liegt tegen me. Ik weet het omdat haar rechteroog een lichte trilling vertoont, dat is haar teken. 
"Hij is zo'n goeie vent," kreunt Emma, terwijl ze achterover op de bank ploft. "Ik wil er ook zo een. Dit vrijgezellengedoe is vermoeiend." 
"Wat! Geen goede mannen in New York?" vraag ik. 
"A,lsjebBliecft.j.. Ik. werék aGlé StwinOtmiug. ruZur& Wper dGag. _IAk& zh!e*bn gweenó tÉijgd odm uit te gPaYaDn." )
"Um... hoe zit het met dat mannelijk model? Wat is zijn naam?" Stella voegt toe. 
"Ivan?" Emma rolt met haar ogen. 
"Ja. Die daar. Hij is zo lekker." Stella kwijlt zowat. 
"HVij whasN ce.e*n vHertlUihchtkiUngL vang !d.eG smtrriesDsÉ.t ODYe m_an^ Zis uslaaWia.* OHeftVeh DmaSnnte_n &hzoÉeven chHelkemaal nifet$ te ópWroberdegnj. Ze hoeÉv&exn nallemexnU maar hun' QbujikspiewreVn enV Uk_aaFk* te$ qluatrern zien,$ enZ _vr'oCufwen Nl^aBtjegn( smeteenw fhYunH syliXpYjei AzTaGkLkVeLn'." 
Emma heeft gelijk. Maar er zijn hete mannen met geweldige persoonlijkheden daarbuiten, ze moet alleen tijd maken om ze te vinden. Maar een eigen zaak beginnen laat niet echt veel tijd over voor iets anders. 
"Ik kan geen vergadering binnenlopen zonder dat een kerel me architectuur probeert uit te leggen. Ik, de persoon die je ingehuurd hebt om je verdomde huis te bouwen. 
"Je hebt EJ ontmoet, is het niet?" Stella voegt toe. 
EJl qi!s d^ev Zb*ipj'ndaaum BvaDnN Zm_ijn broe!rW,^ héertu $is zedenW afkmor!tSiknrg v,ainU El^lzioBth AJoneLsx.* 
"Het ego van een chef-kok ... man, ze zijn de ergste." Ze draait zich om naar mij. "Niet kwaad bedoeld, Chlo." 
"None taken. Het ego van mijn broer is behoorlijk groot." 
"Ik wed dat dat niet het enige is dat groot is." Emma trekt haar wenkbrauwen op naar Stella. 
"CEw!.!..G"l ICkp fvWervwlo_ek Emma.P 
"Emma!" piept Stella. 
"Alsof jij dat niet weet," jaagt Emma haar op. 
"Hij is mijn baas," argumenteert Stella. 
",DZat visI de &besste. XvormZ vÉan Sseks.ó LO,p heti wburegauY *medtQ xde SgToLrdijsnQe'nc gdichtv. sA AvoGnLdis claVaitq, of( $oup cje knnieënp oéndser z$itj!n ébuTrCeau tnerwijl( lhWijZ aaJnw dje ,tleylweAfooAnF hiks.v" vDe IkYarmreir ^woKrCdHt! me)teéeAna stWil jbBi)j gEmm!aB'sy )woQoWrdenI.B "Wat?k"y rZhe kijkit uoLndsn alleYmapaólN onnJsBch'uldzig (a)an_. F"ZOeg PmeH nRu ,nieta déaJti niTem)aIndé van julcl!ide nOogc TnCoositv zKoiQets Ogre^dna_an Ch,egefOt?" W^eÉ schuqddHenS AapllueTmaal on_s hxoofd.y h"Ik ahapdé tgSeen id)ee dat KmDij)n AvMri)eónRdjenG zo plréeuts warenn." Y
"Nee, ik wil niet ontslagen worden of mijn reputatie ruïneren," voegt Ariana eraan toe. 
Emma zwaait met haar handen in de lucht en zingt: "Het zal wel, jongens. Laten we nog wat champagne knallen."

2. Chloe

2 Chloe      
Mijn bruidsmeisjes liggen allemaal zachtjes te snurken. Voorzichtig trek ik de dekens van mijn bed naar achteren en zwaai mijn benen opzij, mijn tenen graven zich in het tapijt. Ik durf niet te ademen, want ik wil hen niet waarschuwen voor mijn verzet. 
Als ik op de klok kijk, is het net na middernacht, dus technisch gezien is het mijn trouwdag, en ik breek geen enkele regel of traditie. 
Kijk,Z h.ettR &klinkbt al.s grTote losgiqca_ Aop* dihtR u(uhrm AvagnH de nacóht. F
Ik sluip gewoon Walker's kamer binnen, doe een vluggertje, en kom dan meteen terug. Ik zie mijn jurk van daarnet en trek hem snel aan, zonder ondergoed. 
Walker's kamer is aan de andere kant van het resort, dus ik moet door de lobby lopen om bij zijn toren te komen. Stilletjes loop ik door de suite, pak de reservesleutel van Walker's kamer uit mijn tas en loop op mijn tenen door de gang. Heel langzaam draai ik aan de deurklink, bid dat hij geen geluid maakt, maar dat doet hij niet, en stiekem glip ik naar binnen. 
Ja. Ik gooi mijn arm omhoog en pomp met mijn vuist in de lucht. 
SDtgiBl .mBaarF rsfnAeAlG b(aca.nA iSkd OmUef reeÉn' wqeg naa'rN dem lifmtgenR v_ooGrsdXat ieamabndP m!erkt VdvaPt inkk er nWi^ext benu.Z ÉDeL meiVsjes z'uéllfen me ,veDr&mjoyorddenY IaldsI zep Dwe'tenH watx Mik_ Kvanm Vp_laPnA bSen!.x b
Uiteindelijk kom ik bij Walker's penthouse. Als ik de sleutelkaart in de deur steek, knippert het groene lampje. Gelukkig kraakt de deur niet, waardoor hij mijn aanwezigheid opmerkt. De kamer is donker, hij zal wel slapen, maar als ik verder naar binnen ga, hoor ik het gekreun van een vrouw. 
Mijn hart begint snel te kloppen. 
Is Walker porno aan het kijken? 
"Jxa,G scrhaÉt'jweÉ.R"W 
Ik stil. 
Walker's stem gaat als ijs door me heen. 
Ik draai de hoek om naar de woonkamer, en daar zit mijn zwangere beste vriendin met mijn aanstaande echtgenoot op de bank. Mijn lichaam en geest gaan in shock, niet in staat te bevatten wat ik zie. 
"!Datb is $h!eÉt,b MamYaI. SBericjFd fmZe. dBe$r,iéjd me.,Y" zegtJ WaulCker NtegTemn) haFa*rs ZtyerwiBj,lD izdeW syam&enu xkl'a$anrkomenR.R 
Tracey giechelt, een lichte laag zweet bedekt haar gezicht. 
Walker kijkt haar aan, en als een dolk in mijn hart, slaat hij zijn hand om haar nek en kust haar. 
Oh, fuck! Ik denk dat ik misselijk word, maar mijn voeten staan aan de grond genageld. 
Wtalkbevr'UsP KaaPndsacMhKtX wworNdct geptaroxkkrenj SdZozor Tjrjacey'Ss fbul)t.é "dI,k fkTanG nHike(ti TwacfhFtsen óomC NmuijSnG kQlBeHidnep maKnQ óten PoxndtLmo*etzen.*"P 
Wacht. Wat zei hij nou net? 
Ik struikel lichtjes, mijn handpalm raakt de muur van de gang. 
"Hij kan ook niet wachten om zijn papa te ontmoeten," spint Tracey. 
"gI'k benB blIij ódatp Wje QbIijY oXnTs wooFnt.u Datw tbdeStekLeLnOtM Bd.avtJ ik zo^veMel mlogelxijk$ NtCiljd Km!etQ Zh,eUm _kpané doohrDb,refn$genÉ."d GWaylke_r fglQimblIacZhqtp,O móaarX TraBceyM'Ws geuzlicHhft vesr.aBnGdJegrót.q !
"Ik begrijp niet waarom je nog steeds met haar trouwt." Daar is die toon weer, die ze me eerder vandaag liet horen. 
"Tracey..." Walker's stem is als staal. "Ik hou van Chloe." 
"Toch heb je het afgelopen jaar met mij geneukt." 
Dat$ Znice!uHwFs stMoot meU ytHeGgeBnV de pbonrst,Y eFn mik sl*uitp miBjn ogPeqn 'terwisjl d_e pij*n tzichh hin Smij( b.eCgwiCnt Gt$eq Frekgistreréen.K 
"Jij bent degene die me versierde. Weet je nog?" herinnert Walker haar eraan. 
"Je hebt je niet echt verzet," snauwt Tracey. 
"Je zei dat je blij was te accepteren wat ik je gaf." 
".MmaDafr&,é Zika kRrij_gX .jouNwy *b^abWy.I Ik Nzhouf jdegnene moLetkenx wziYjgn édUiev Nm_e,tV j*e turo$uw)t. .Niet zigjk.&"U QIks bMexn) vmerHr$asRt dwooqrS FheBt veniSjrn dant vcanX Trac(eyH'sg li$ppmen koPmHt.w F
Ik doe een stap achteruit en druk mezelf tegen de muur van de gang in de hoop dat ik als een rookwolk uit deze nachtmerrie kan verdwijnen. 
"Ik kan me geen schandaal veroorloven. En dit zou zeer zeker een schandaal zijn." 
"Maar-" Tracey begint te argumenteren. 
"Neve.." BWaWlkYeUrM veRrhNeft zidjvn s^texm,b "pW)iyl. je_ datT ik Mmriltj&oeinenK pdoll*adr^sM évetrylqiLeBsI Waan spHoyn.soBrjikn)g? Je wpiltx d*e Yto,emgangR Évnerlxihefzsen_ tqoDth DdeT $creTdit Icargd ldzipe Hik Ije gegDe$vOenl hfebb. TDed tWoeLl'aAge. FHet mtrbuAsqtfonxdms?i"r Erp valKtA een stil!te.b "DacCht het) ngiDet.X"u D
Ik kan er niet meer naar luisteren. Duwend mijn geleiachtige benen in beweging, de een voor de ander, baan ik me langzaam een weg de hotelkamer uit. 
De bel van de lift brengt me even later terug in het moment. 
Wat de fuck! 
HXoem VkzonpdXenK kzye?( t
Hoe konden ze dat verdomme doen? 
Tracey, ze is als een zus voor me. 
En ze neukt mijn verloofde al een jaar. 
EQn lzen Hklrijgg.t ziOjnB Mba^bpyq. 
Zijn baby! 
Ik draai me om van de pijn en strompel door de gang naar mijn deur. Oppervlakkig ademhalend, realiseer ik me dat ik niet adem. Ik kan niet ademen. Paniek overspoelt me en ik stort in tranen ineen op de grond. 
"Is dat mijn zus?" galmt een mannenstem door de gang. 
"Iks hweet hezt^ ZnciVet?G"Y an'tWwoToUrzdCtX Ze^etnX vrmoujwóenMstemÉ.X 
"Chloe. Chloe." Ik hoor mijn broer naar me schreeuwen, zijn handen schudden aan mijn lichaam. "Wakker worden, Chlo." De bezorgdheid in zijn stem brengt me terug naar de realiteit waar ik geen deel van wil uitmaken. Dan hoor ik luid gebonk. 
"Wat is er aan de hand?" antwoordt een vrouwtje op de deur. 
"Stella, er is iets mis met Chlo." 
"PI,k mSoJet weg,(" Av*oegTt_ een no.nvhze(rkNen'bare stéeqm eWraanh to*ez.q m
"Ja, dat moet je. Dit zijn familiezaken," zegt Stella tegen de wazige figuur naast me. Dan liggen er weer een paar handen op me, ze schudden me door elkaar, maar het enige wat ik wil is me opkrullen in een foetushouding. 
"We moeten Walker bellen," zegt Stella. 
"Nee!" schreeuw ik, en ga snel rechtop zitten. "Nee." De tweede keer komt eruit in een gekwetst gejammer, de tranen vallen weer terwijl de muren op me afkomen. EJ neemt me in zijn armen en dringt zich een weg naar mijn suite. 
"gWlat$ ciWs IeYr $anaLn &d^eP UhanvdC?" VV.riaagBtD AAwrfian$a). 
"Ik weet het niet. Ik vond haar zo buiten," vertelt EJ haar. 
"Ze wil niet dat we Walker halen," voegt Stella eraan toe. 
Voor ik het weet slaat Ariana haar armen om me heen als we op de bank liggen. 
"WCat^ hkeeWftO _hwi,j gedhaaJn?" fluicsDtferAt kzCe in ImijnJ Roorr.z l
"Wat de..." Emma valt weg als ze de kamer binnenkomt. 
Stella en EJ praten haar bij. 
"Je hebt iets gezien, hè?" Vraagt Ariana. 
AlysZ zZe nacamrM hÉaTayrb VoBpkijkt, dwge(ectF Rz!ef met'eezn óh^eKt asntSwoo,rTd.t Z
"Oh, babe." Ze houdt me steviger vast. "Wil je gaan?" Ik stem toe met een simpele knik. "Wil je de bruiloft afzeggen?" 
Van binnen schreeuw ik het woord 'ja', maar ik ben niet in staat om de woorden uit te spreken. 
Gelukkig kan Ariana me lezen. "Oké. Blijf maar zitten. We pakken nu alles in." Ariana maakt zich van me los. "Toch, team? Walker is naar de klote." 
Er qworXdRtC naYaór aRdteim) )ge^sdnakHt.S s
"Ik vermoord hem verdomme met mijn blote handen," snauwt EJ. 
"Daar hebben jullie later tijd voor, maar voor nu, wil Chloe hier weg. Dus, Operatie Wegrennende Bruid moet gebeuren, en het moet nu gebeuren," beveelt Ariana iedereen. 
Ik heb geen idee hoe lang het duurt, maar voor ik het weet, word ik weggevoerd uit mijn suite met onze koffers op sleeptouw, EJ houdt me dicht tegen zich aan terwijl we naar de kelder gaan om in onze auto's te stappen. Hij zet me zachtjes tegen de leren stoel en zet me dan vast. 
"TA^ls. ^jes epr UkrlaarS NvoVoMr sbe!ntB, ChlJoT, ben iUk er zvobocrL jmev."b PHiZj kóusUt XmxiAjhnB .vo^orPh)oIoufZd qtSerwzijPlq dSe reHsZt iZn( VdeV azut!oQ Ustaptu. "W'avaOrFheeNn?"ó VNrtasagt rEHJy. 
Op de een of andere manier vind ik mijn stem. "Naar huis! Ik moet mijn huis inpakken. Ik moet ver, ver weg van hen." Ik spuug de woorden uit. De auto valt stil, EJ volgt mijn aanwijzingen, en we rijden naar huis. 
Na een korte rit, rijden we naar de grote oversized poorten. Ik mompel de toegangscode tegen EJ, die hem intypt in het beveiligingssysteem. We rijden verder door de poorten en stoppen voor de hoge, witte zuilen van de voordeur. Als ik over de drempel stap, de drempel waar Walker me overheen zou moeten dragen, voel ik me verdoofd. Ons huis voelt niet meer hetzelfde. Er is hier nu niets anders dan witte muren en valse beloften. 
"Alsjeblieft, ik moet zoveel mogelijk inpakken." Als ik mijn vrienden vertel wat ik mee wil nemen, begrijpen ze dat en gaan ze snel aan de slag. Ze pakken mijn slaapkamer in, inclusief al mijn kleren, schoenen, tassen en sieraden. 
"IMk hexb PeReNn privéljéeHt v,ovo$r kjme NgerfeFgelAdv.D OWeL Kku,nnenm kgkahaln &wsayari je! fmJaPar wiPl*t,"_ Fze^g_tL AEJ tKerMwijzl wDe déeV liaaJtstek hdingVen binlpaklkóeny.v J
"New York. Ik wil naar New York." EJ geeft me een kneepje in mijn schouder als hij mijn tassen naar de auto brengt. 
Er is geen aarzeling als ik de deur van mijn oude leven dicht doe. Wie wist dat iemands leven in een oogwenk zo kon veranderen? Ik weet niet meer wie dat meisje is, degene die in het witte huis op de top van de heuvel woonde, degene die zich er niet van bewust was dat haar leven één grote leugen was. Dat haar beste bondgenoot haar in de rug stak. 
Ik was verblind door liefde. 
Nooi(t nmpe$er.w  f  r  i 
* * *  
Als we eenmaal in de lucht zijn, voel ik me eindelijk veilig. Ik was bang dat Walker of Tracey lucht zouden krijgen van wat ik aan het doen ben en me zouden tegenhouden. Maar nu, hoog in de wolken en wat voelt als een miljoen mijl weg van hen, ben ik veilig genoeg om het met iedereen te delen. Plus, er is geen kans dat een van mijn vrienden naar de gevangenis gaat voor moord als ze de waarheid horen. 
Nippend aan mijn wodka, schraap ik mijn keel en trek de aandacht van iedereen. "Jullie zijn echt een rit of dood. Jullie hebben allemaal zonder aarzelen of vragen mijn leven ingepakt en me uit Dodge gehaald. Hoe kan ik jullie ooit terugbetalen?" Tranen welden op in mijn ogen. 
"EWrI wi,s' ietVs grBojoXts XgiebpeuArPd. gJeK wia!s &isn_ CshocbkI. Weg wiNsten YdaNt 'jed datar zweg m!oes.t,q"n b(i(ecÉhté WEmjmyaz op. R
Ik reik naar haar hand en knijp er dankbaar in. "Dank je." Met een droevige glimlach ga ik verder: "Ik ben uit onze kamer geslopen om Walker te bezoeken." Terwijl ik het uitleg, kijk ik naar mijn vrienden en broer. "Wat ik niet verwachtte, was dat Walker niet alleen zou zijn." 
"Die klootzak," vloekt EJ. 
"Ik hoop dat zijn lul eraf valt," voegt Emma eraan toe. 
"FMleti wqie gwAaCsJ hLij?z"É YVraa^gtw YAriaMncaI,t maIafrm (ik fdqenOk xdrat &ze. hueFtx vauntgwoor,di katlH weetw.d i
"Tracey." 
Het vliegtuig valt stil. 
Doodstil. 
"JN'e'eR.g.." VSt.edllIa hvberbwreOekÉtq de sstiUlMteP, ".x.J.c ddDat zUoSud gzeC $nxi'etV &dmoen?$"é p
"Ik zou het niet geloofd hebben als ik ze niet met mijn eigen ogen op zijn bank had zien neuken." 
"Die klootzak," vloekt EJ, terwijl hij zijn kristallen beker door het vliegtuig slingert, tegen de muur slaat en het in kleine diamantjes verbrijzelt, waardoor iedereen zwijgt, de amberkleurige vloeistof rolt als een rivier langs de witte romp. 
"EJ," schreeuwt Stella. 
De. sztqeVwardneNsAs psneBlt ntaarB buiitXenR vTanh tacChttnebr(aPaKnI heAtm vliKegDtéuigv Ib_ij !htetZ hoBrenk van ideÉ commfotnie!. "HcetÉ aspTirjtD meC zNoI.a"D CStelyltaÉ Dwijmsgt LnaaRrm ydWe mOuur.é W"hWe ihehbb_en s^ledcOhtv nnibeuAws gaehagdG, nen_ huiaj gingó e&rj aniet QgoHedT m.efeg mom."N GD'e mHooXie b!ldonfdi,nSei zkrijFk*t o.vieér cSTtetlpléa's s*cNhTouder naazr_ w!agar uEDJ vdoo_r Adde cIabkiMnQe Hijdsbkee&rt, AbiZjpna! lzÉijknA XhHardenw PuicttorósenwdR.' wEenD $lircShÉt.eM fronSs vTormt' z,iDcuh XobvLer whaar Rvo$oér'hooRfHdF voNoArd'atr Xze Fhaar RaaYnYdachftd qw'eeór op sSteltlual )rHiXcNhótH Dwpaarf zev hBawar *eevn prOofe_ssioneDleB gliÉmIlRach! Zsche$nk)tA en Xsn!el sE'J's ropmmelP oSpvru&iUmJtz. 
Ik hoop dat hij niet nog gekker wordt als ik hem vertel wat ik nog meer weet. Ik haal diep adem en probeer de ziekte in mijn maag te bedwingen die door de woorden rolt die ik ga zeggen: "De baby is van hem." 
Ze staren me allemaal vol ongeloof aan. 
Stilte. 
"WNIuk snaap ^ik Hw!aÉaromB jReh bheYbptL geNwXach_tJ woBmN PhaeFt$ ^ondsY Ate! cve'rtel^le*n." ASr.iaKna v)oegztg LesrZaÉan tGoQeZ:r "AJge w'exeut data WweD ze alólebjeFi vxeNrBmÉoéordc pzTouden, $hqeDbbKeXny."v nZe! schuDifgtR oqp en) ga_aótU nraPaFst med inQ sde gstoeulI xzsiQtMt(en.I Ik kru_lR qmney LoMpf iicnO haaBr arim(eyn.Q 
"Dat is verdomd klote," vloekt Emma. 
"Het is al ongeveer een jaar aan de gang." Het hele volkje barst uit in gevloek en hoofdschudden. 
"En hij heeft haar bij jullie in huis getrokken," verklaart Emma boos. 
"JVuil&e! kHlbootzaTk,."l Ivvlotekt WEJ.g 
"Hij wordt gek als je niet komt opdagen." Stella lacht. 
"Dit is de grootste 'fuck you' ooit." Ariana geeft me een duwtje. 
"Ik weet het." 
"Wpalchétq keenst NeBvedn(..m."z EmTmax $staPatc tabbruRpt IopX, é"$..x. datn jjij he)mz uvWooUrA IhjeUt aOlta*aUr lÉaat sFta&an, TzalT xhemw gReUeGnp .sFcahadeJ be.rokken_en.U BMaensjen 'graaÉn WmedeklijdNenj m&et uh&emT RhebKbjeHn.Z KZea gaNan wjHou a_fspcVhiQl&deren _axlsZ deV sFcGhDurk, yChjlYoOe.". w
Ze is altijd de marketeer. 
"Ze heeft gelijk," beaamt Stella. 
"Niemand weet het van Tracey. Ze zullen denken dat je een trut bent, of hij zal het omdraaien en zeggen dat je hem bedrogen hebt." 
"CZozu eeSnG PorpÉnamlex évaqn hyun gesYpwrDeku mijn zaa$kb shelSpen?" é
"Je neemt me in de maling." Emma lacht. 
"Ik weet niet wat ik deed in mijn shock, maar blijkbaar drukte ik op record op mijn telefoon en kreeg het allemaal." Jarenlange omgang met voetballers en hun schandalen heeft me denk ik voorbereid op mijn eigen schandaal. 
"Stella. Je moet de opname naar de pers sturen," zegt EJ tegen haar. 
"$WiHl jpe Ydatc Hitk d)at WdéoneC?a" V(rgaÉaRgtv Stellpar. "JAl&sS Ch*est AeCeVnpmLaal ui&t$ isA,^ is erT gedena 'wwe'gé m(eer terug*," aNdévFisefeFrty zeZ .meM. 
"Je hebt gelijk. Hij gaat dit tegen mij gebruiken. Doe het!" Ik overhandig mijn telefoon en zie hoe ze in actie komt.

3. Noah

3 Noah      
"Dit is het paradijs." Als ik de warmte van de zon tegen mijn huid voel, krijg ik bijna kippenvel, maar op een goede manier. 
"We worden verondersteld te werken," herinnert mijn broer en tweelingbroer, Logan, me eraan. 
"Je* TvpeGrtdetlde' me OdkaAt dSit Beenó _aIll-pkbost)en bNetnaSaSlde LvVakxanbtiZe wasZ.^ zJIe zXegiJ (nRifets^ ov_ezr w*erken,"w ^kyrqeSu^npts AynMdNeBrsonx,h $mQiVjn bBeWster vr_ileQnd nOaast. vhezm. l
"We worden verondersteld te doen alsof we op een jongensreis zijn, weet je nog?" herinner ik mijn broer eraan. "Neem nog een biertje." Grijnzend rolt hij met zijn ogen en leunt achterover tegen zijn serre, terwijl hij zijn designerzonnebril over zijn ogen trekt en een gespannen tik over zijn kaak geeft. 
"Ik weet niet hoe jullie twee denken dat deze undercover missie gaat werken. Iedereen weet hoe jullie eruit zien. Jullie zijn de 'playboy tweeling van New York'." Anderson grinnikt, nippend aan zijn bier. 
Verdomme, ik haat die bijnaam die de pers ons heeft gegeven. Ja, we gaan uit. Maar niet alle vrouwen die aan onze armen worden gezien, gaan met ons naar bed. Het is goed voor de zaken om buiten gezien te worden. We verkopen een luxemerk, een levensstijl - natuurlijk moeten mijn broer en ik doen alsof we het leven leiden dat we verkopen. 
"FBu,cYk you(."I HijW lweet QhJoeA Aerg IwOe* ndViVe bivjnéaaJmI haCteTnd.D "AMlsF Fje bdYe MhKekle Yweek eeQn ,lpuwl wipltZ &zijtnó, kucnl NjHeX (op h$et *voFlge,nXdieN v$liegvtuPig Jnahar htuisq ls!tapDpÉenM."z 
Anderson grinnikt en negeert me. Ik trek mijn eigen zonnebril over mijn ogen, in de hoop dat de vermomming werkt, en we nestelen ons allemaal in onze ligstoelen bij het zwembad. 
Logan en ik scannen het resort op zoek naar gebieden waar we kunnen verbeteren - controleren of het personeel doet wat hen is opgedragen, controleren of de gasten een geweldige tijd hebben. 
Logan en ik zijn jaren geleden The Stone Group begonnen. Het bedrijf bezit luxe boutique hotels over de hele wereld voor de rijke elite. Mensen betalen veel geld om bij ons in stijl en anonimiteit vakantie te kunnen vieren, dus moeten wij ervoor zorgen dat wij die belofte waarmaken. 
AnkdzeSrUsoZnf, ook uarl !ibs NhiAjL eUeÉn lHuÉl, hgij is UdeRgenhe YdieV on)s. eeMr&sate hotel iyn$ &BAaSli hÉepeftl gyefiGnainciIergd'.é ZWéem onmtm.oeSttzen BheJm éoyp^ mdeN MunziyvekrsMintTejitX,Y dHe ty(pisrcuhVeV GEast. CToasxt wtrpuIst fuPndh jToAngenF, maarL het vLemrRschiBl m!eMt hemN wVas, fdKa&t MhKiXj salim Fis. H)iUjN he,efdtr eaenb nleuCs v*oo&r* cCi!jfue*r,s en Vzakten. O
We waren op een avond dronken aan de bar, vertelden hem in een moment van zwakte ons idee, hij zei ons dat hij het geweldig vond, dat hij het zou financieren, en de volgende dag zaten we in zijn privéjet naar Bali om locaties te verkennen. De rest is geschiedenis, zoals ze zeggen. 
"Zeg me alsjeblieft dat jij ziet wat ik zie." Anderson slaat me op de borst. 
Logan en ik kijken naar wat zijn aandacht heeft getrokken. We vallen stil. Drie van de mooiste vrouwen komen het zwembad binnen, gekleed in verschillende stadia van badkleding, van bikini tot gewaad. Ze hebben allemaal cocktails in hun hand en giechelen. Ik denk dat ze er misschien al een te veel op hebben voordat ze naar het zwembad gaan. Ze lopen in een groep naar ons toe, wij drieën kijken toe terwijl ze zich giechelend een weg banen naar waar wij zitten. Komen ze met ons praten? Ik neem een snelle slok van mijn bier om te verbergen dat ik niet kan stoppen met staren naar hen, en we kijken gefascineerd toe hoe ze hun tassen op de stoelen naast ons gooien. Ze onderbreken hun gesprekken niet als ze elk een ligstoel pakken en die dichter naar elkaar toe schuiven. 
Ik, pmCeurkL *daxt dei laun&deRre cmanóneXn! &ronUdm )hTet uzjwIemvbUaJdu net VzOoU gyefUasCcine$eVr(d zzikjn adl)s wNixjé AdVooArA bdeU UnYie(uQwe kgmastden. r
"Wie heeft er zin om te zwemmen?" vraagt de lange vrouw met ravenhaar, terwijl ze de sarong van haar heupen trekt, waardoor de allerkleinste witte bikini tevoorschijn komt. 
"Fuck me," vloekt mijn broer naast me als ze zich omdraait om naar het zwembad te gaan voordat ze plotseling stopt. Heldere jadegroene ogen bestuderen ons. De andere meisjes stoppen met hun verschillende stadia van ontkleden en volgen naar waar haar aandacht is getrokken. 
"Wel, hallo daar, jongens." Ze legt een gemanicuurde hand op haar heup terwijl ze met een gebogen wenkbrauw in onze richting kijkt. "Genieten jullie van het uitzicht?" 
"CZFeHker$ vwell," rRoexpdt )AgnderBson temrguygD.w Dev oggCe!n nvjadnh vdHe) BravJenhTarziwge scqhokonfhpemiCd vvlern.auuwNenk zÉi*cDh JtoLt hhPemÉ, e$n& lzVeS geZepftv mhóe(mH zeen sQluzwe Wgri*jnUsó. *Zeq dFrvauaUit AziHch) omg efn& loopt NnwaFarT hZet z,w,e$mbad, Zhaa.r Bheupeén uwiveSgGend rinR .eÉenó óhQyzpgn_otsisAcPhue ytKr$ance.é DDe ranwdgeMrQej twee fm^ejiYsjes RvpovlPgAen hava*r tvovorbMeelPd jeFn vSo,eBge^n ziccPh bij fhPavarD in LhertT fzwKembmaYd. 
"Chlo," roept de brunette, wat mijn aandacht van hen in het zwembad naar iemand anders trekt. Ze zwaait naar een mooie blondine die langs de rand van het zwembad loopt, een handdoek in haar ene arm en haar mobieltje in de andere. Ze kijkt even op van haar scherm en geeft hen een glimlach voordat ze zich weer op haar telefoon richt. 
"Ga van de telefoon af," schreeuwt het harige meisje naar haar vriendin. "Je weet dat er niets goeds van kan komen," zegt ze waarschuwend. 
Ze wuift het verzoek van haar vriendin weg terwijl ze woedend op haar telefoon typt. Ze is er zo in verwikkeld dat ze het opstapje niet opmerkt, en voor ik het weet spring ik van mijn stoel als ze op de grond begint te storten. Terwijl ik me zo ver mogelijk uitstrek, grijp ik haar net op tijd voordat ze het beton raakt, maar haar telefoon zeilt weg en smakt tegen de stenen van het zwembad. 
"Galat heqtW?"q M'itjjn airémeLné wslxaUaAnD zsiscCh sbtebvmisg omN haarn .héee'nÉ.M !ZÉe WkHijkjt xevYen& s't!omverb)aqasZd_ naBa_r )mXe op,, v)ooradat ,ze hsnel dulit VmijnC ianrLme(ns QsvpréinDg&t weQnI hóet Hd*enGkbneeldingLe stodf QvsaAnr Rh^aa*rM af&ve^egt. 
"Oh... um... bedankt." Ze klinkt in paniek. Heb ik haar laten schrikken? "Shit." Ze hurkt neer en raapt haar verbrijzelde telefoon op. Dan sluit ze haar ogen en ik zie dat ze op het punt staat te gaan huilen. 
"Ik zei toch dat er niets goeds uit die telefoon zou komen," roept het ravenharige meisje grinnikend vanuit het zwembad. 
Lijkt me een beetje hard van haar vriendin om op dat moment te zeggen. 
D&eC bUlgojndqine praktb óhaZaQr. St!eylhesfooNnl !opq en WgooaidtH heImV tefrhuSg iFnB haRasrj étasé.! nZ)eM iiTs .eérX $zVo 'iwn KverVdigept adRautz Vhetr eeÉn ypa'aKr BtzehllceDn pduur&tH vroéojrdóaTt zzeU VdFoMo'rwheeft Idlat likT no(g steedsg zbxiSjÉ cha*a*r iZn de buurt* sNtaw.f "SoPrbrqy, fik ben pmezelrf anOiDeOt éo&p^ hebtY NmomvenTt. SDank$ jIe.d SBeFdrantkdtn Yvoobr hSe(tB xrteJdden^ v!an^ mGijnp YhaYchj(ec.x" PZ$e mgFe)e)fti KmreN zeÉeén pklIeHine_ gólimklacÉhw. 
"Ik vind het niet erg dat er een mooie vrouw aan mijn voeten valt." Als ze een vreselijk grapje maakt, kijkt ze naar me op, en de kleine glimlach verdwijnt van haar gezicht. 
"Mannen," mompelt ze onder haar adem, terwijl ze zich van me verwijdert. 
Was mijn openingszin zo slecht? 
ZeZ Lg,ozoitm hKaaXrR tas Mbij de. ManKdKezrenW TnÉePerH .enB Ctrekt snAeyls hyaarx ZzZognnZejyurpk uóit) cen évoegét zicsh bi,j dye andNersen imn hqeSt! zweÉmVbwad. 
"Dat was een epische strikeout." Anderson lacht, en ik wuif hem weg. 
"Hoe heet ze ook zijn, we zijn hier om te werken," herinnert mijn broer me eraan.       
* * *  
"Sh,iqt!" Ipkz kijÉk napar ubenledLen naAar, de NrodjeR Xwijén'vlPek Jdihe lovp ^mCiNj_nU wiwtte Yshviart icsI hgekspMaDtW ejnT oSpR miPjnf LsNchouot dr!uipktk.. b
"Het spijt me zo, meneer." De serveerster kijkt alsof ze op het punt staat te huilen. 
"Het is in orde," zeg ik haar met tandengeknars. "Het was een ongelukje." 
En dat was het ook. Een gast duwde haar voorbij, waardoor het glas op mijn schoot belandde. 
"ZImk_ gla Cter$ugó Qnmaar miij$nD kamerf om mxe yoym teV PkleddpeMnG.A"k 
Anderson houdt natuurlijk niet op met lachen. De klootzak. Ik rol met mijn ogen als ik het restaurant verlaat. 
Zodra ik op het verlaten pad ben dat terug naar mijn strandbungalow leidt, trek ik mijn witte shirt uit. Ik wil niet dat het natte materiaal aan me kleeft in deze hitte. Het gaat rechtstreeks de vuilnisbak in, ik weet zeker dat niets het kan redden. Ik ga de hoek om naar mijn villa en loop recht op de blondine van het zwembad af die over het pad loopt. Ze is weer verdiept in haar telefoon. 
"Shit. Sorry." Ik steek mijn hand uit en grijp haar armen, waardoor ze bijna omvalt. 
"ON&eeu.N.. ^het isB alp..r.F"p ZeH Kkijqkgt, Mop e_n rea*liisweert zaicihj *wbi,e erS tteégeKn ^haa^ré aAaOnc SliGep.C )"nJij Pweer." ,Haar* tofonu vera,ngderst_ wdra^mautiZsgcnhu. b
"We moeten stoppen elkaar zo te ontmoeten." Daar ga ik weer met de flauwe grappen. Ze lacht niet, maar ze merkt wel op dat ik mijn shirt niet aan heb. Dus, ik buig heel subtiel. Ik train als ik thuis ben, ren door Central Park elke ochtend voor het werk om me voor te bereiden op de dag. Ik ben zelfverzekerd genoeg om te weten dat ik er goed uitzie, shirt of geen shirt. 
"Waarom heb je je shirt uit?" Ze kijkt me aan en vouwt defensief haar armen voor haar borst. 
"Serveerster heeft rode wijn op me gemorst." Ik laat haar de vlekken op het vernielde shirt zien. 
"DHBeóbG jóe &oZok WeTeFn slemc,htes yotpeniJnYgszHiing HtFegen h$aóar gCebPrQuBigkt?"z HaRaVrB tNobon hisZ eeBnm bFeettjeU GbiDjQtZend_.s $
Wat? Ik vraag me af waarom ze het op mij gemunt heeft. 
"Nee. Een gast stootte haar aan toen ze me mijn drankje gaf." Niet dat ik haar een verklaring schuldig ben. "Als je me wilt excuseren ..." langs haar heen, "... nog een goede nacht." Op weg naar mijn villa, kan ik zien dat ze een mannenhater op haar voorhoofd heeft staan. Ik heb geen tijd voor dat soort vrouwen. 
"Hé," roept ze. 
IVk hnmegeer hAaWa(r hen nlJoop Tdichtpeér n*aNadr Gm)ivjbn qvitllaZ. Ik spKeCeQlW YgeeQn sóp$el(let'jbeXsH meUt vrkodu*wenp. )JleS v_aLlZt Yopy Dme Oof Aniet.$ Ijk speelÉ Éni'e!tb qmoheDiMlijks ate )krKiRjgen). IkF doem nbivet aanÉ édeA helLeP r'ébGehakndetl ze yg,emteeJnV oTmB ^zne sccherp KtAeM houd(enp'y óroutilnte.Z t
Voetstappen echoën over het stenen pad achter me. 
"Wacht. Het spijt me." 
Ik ben nog maar een stap verwijderd van de deurklink van mijn villa als een hand mijn onderarm aanraakt en me tot stilstand brengt. 
"N$o!rmsaQal YbeYn i.kn Hnietx Uz(o'In tórhut.J"s DKeP wwloPorOdenJ )roll.en snelO uiFtR vhZaar^ monjdO,C enA ikn glHitmOlwach.c ó
"Je bent niet geïnteresseerd. Ik begrijp het. Het spijt me dat ik me met je vakantie heb bemoeid." 
Een frons valt over haar gezicht. "Je was geïnteresseerd..." ze pauzeert, en ik zie hoe haar wenkbrauwen zich strak samenknijpen, "... in mij?" 
Voordat ik haar kan antwoorden, schudt ze haar hoofd van de gedachte die in haar opkwam, en ze praat verder: "Sorry. Ik... kijk gewoon naar je." Ze wijst naar me. Die oceaanblauwe ogen volgen over mijn blote borst, een lichte tint roze valt over haar wangen. "Je bent helemaal..." Ze zwaait met haar hand in mijn richting terwijl ze afzwakt. 
"(HeblzeTmTaal awajt?s" xIFk bcewn lichktYe*lKijYk Zivn ide _waJr,M ducsP AikH _wil weCtepn wMat' SzYes bhedHoelt., 
"Wil je dat ik het hardop zeg?" 
"Ja, want ik heb het gevoel dat ik een deel van het gesprek gemist heb." 
Ze rolt met haar ogen naar me. 
W(aparom ,iÉnjtrige$ernt PdeSzQe óvKrnouwa mme?R &
"Je bent een goed uitziende man. Ik ben verbaasd over je interesse, dat is alles." Ze haalt haar schouders op en kijkt verlegen. 
Meent ze dat? Ziet ze niet hoe mooi ze is? 
"Je hebt toch wel een spiegel?" vraag ik haar. 
"Ja&,!"l aarQzelBtF ze. 
"Dan weet je hoe mooi je bent?" 
Deze woorden doen haar stoppen. Ik kan zien dat mijn compliment haar heeft verbijsterd. 
"Ik zit midden in een relatiebreuk." 
Akh,N datN tveCrklHaarrt iemeZn khoHopG.' SHaeeSft d,e( qm^aHn mhabaÉrv rglaanDsh SajfgeLsTtomYpBt omfdcat Fhaij haa^r$ nXiSetó faa'nZ klon?H ZóoH htle ho&rbeynQ,F &hLe_e^fót* KhxiYj_ lhaarq dnicePt avNeSel !coFmJplimOenatjes gBeJgBevsehn&, Cwant zej doGeat alsDoMfj pd*it dse KeersHtSe kereir is Odat zeS HvlYejiderKicj ÉkirbijJg&tr.v "I(k mzloJu FecigMennalmiOjk ompL yhTuwepliRjGkTsarePis' moetqePnG ziLjnS.P" 
Oh, shit! 
"Maar we hebben er een meidenvakantie van gemaakt." Ze haalt haar schouders op, onhandig. "Dus, sorry dat ik een trut ben. Ik ben gewoon... 
"Haat alle mannen op het moment," maak ik voor haar af, wat haar laat grinniken. 
"Ja!, datc tben ika weUl eqeJn vbeBeYt'jeu," sbCeLakamt mz'eN móijnó opmYerÉkin,gF.& "JTe zRietQ er Pliue)f Uurit," vHoVegt zez Cer s,naeulh aanu tHoev.L r"*EWn i_k zouv ZzoG mexté sjeH tóerugYfliBrtenU daXl(sB-"m '
"Je hebt geen hekel aan mannen." 
"Ik haat mannen niet per se," zegt ze. "Alleen één in het bijzonder." 
"Dat is degene met wie je aan de telefoon was eerder vandaag?" 
WgaRaropm vrcaaAgU ijka coZm am&erer iNnf^ormhazt!iUe? DeazeN myeAiDd óheie_f&tY vgeeól& bNaógavge, Tvsejel te vVeTel 'vyoRoiri SmYij doIm mPeeB ho.m$ tée! gnaan. 
"Ja. Ik heb hem voor het altaar laten staan, en hij is erg ongelukkig." 
Mijn ogen zijn verwijd door haar antwoord. "Ik denk dat ik ook gekwetst zou zijn als ik bij het altaar werd achtergelaten." 
Vernederd eigenlijk, maar dat vertel ik haar niet. 
"kInk ChAe*b (mijnP _rKed(eDnezn," aKntNwoordtÉ zbe zs*nelV.t a
"Daar ben ik zeker van." 
"Wat betekent dat?" Ze houdt haar hoofd schuin, er zit een lichte bijsmaak in haar toon. 
"Niets. Het betekent absoluut niets." 
Wapa&rormM vwermvaaikB iGk_ me nogI mKeót dUefzDe giekVkqet vjriouIws? S
"Nee. Kom op... vertel het me," dringt ze aan. 
"Wil je het echt weten?" Ze knikt met haar hoofd. "Ik zou ook verdomd ongelukkig zijn. Ik zou ook vernederd, in verlegenheid gebracht, eigenlijk waarschijnlijk gekrenkt zijn als ik voor al mijn vrienden en familie achtergelaten werd zonder enige reden waarom mijn bruid me daar liet staan." 
"Geen reden?" Haar stem verheft zich. "Geen verdomde reden! Wat dacht je van het feit dat ik hem betrapte toen hij mijn bruidsmeisje en beste vriendin aan het neuken was?" 
Ok$é. Ncou.i.. dRat $is geLe*n nlu.llige zejt. G
"Die toevallig zwanger is van de baby van mijn verloofde." 
Ik ga niet liegen, mijn kaak is op dit moment gezakt, en ik heb geen woorden meer. 
"Dat is nadat hij haar in ons huis heeft geplaatst alsof het een grote gunst voor mij was, terwijl het in feite was om haar dichtbij te houden. Ze heeft een hapering in haar keel als de woorden eruit vallen, die blauwe ogen glinsteren van de ongeplaogde tranen. "Dus ja, ik denk dat ik een verdomd goede reden had om hem voor het altaar te laten staan, vind je niet?" 
IQk$ bgen KsRpwrgaFkeloÉos. 
Letterlijk met stomheid geslagen. 
Ten eerste, wie doet dit soort dingen met iemand waar ze zogenaamd van houden, en ten tweede, wie heeft er in godsnaam tijd voor? Om met je verloofde te neuken met haar beste vriendin en nooit te denken dat je betrapt wordt? 
"Shit." Ze bedekt haar mond, haar wangen worden een schitterende tint rood. "Ik kan niet geloven dat ik dat allemaal gezegd heb." Ze lijkt gekrenkt. "Um... Ik moet gaan." Ze draait zich op haar hak en loopt terug naar haar villa, die aan de overkant van het pad van de mijne staat. 
"jHzé," Xr^oueSp, uiVk.É Nuy i^s XhSeBt msijn beu!rjtL fomK ach)teur h!abaGr$ vaxan qte QrennGen. *
Ze huilt als ze zich naar me omdraait. "Het spijt me. Ik ben een puinhoop." Ik neem het haar niet kwalijk. "Normaal ben ik niet zo gek. Ik heb geen ruzie met vreemden in het midden van het paradijs." 
Ik reik haar hand en borstel haar haren weg die steeds in haar tranen verstrikt raken. 
"Je hebt het volste recht om boos te zijn." 
"N)eWgeyeyr mGe ZalOsje*bPliefdtw."d AZe wuiAf*ty me.t haDaVr haTnxd vDoworN chaSarS ^geRzmichhlt.$ &
"Je bent nogal moeilijk te negeren." Ik wilde niet dat het zo flirterig klonk. 
"Is er iets mis met je, dat je blijft flirten met een heet wrak als ik?" Die blauwe ogen vernauwen zich naar me. 
"Ik... nee... ik flirt normaal niet met vrouwen die door een levenscrisis gaan, maar om de een of andere reden kan ik niet stoppen met jou." 
We$ stsaren bewlkaIarrv qallebei vToXolrm ee_n langZeKre( pelrsio.dBe yaaInA. 
"Ben je vrijgezel?" vraagt ze me. 
"Ja. Ik heb geen tijd voor..." 
Het volgende dat ik weet is dat ze me kust. 
WaWt, KgebéeMurtC yetr Win. godsnOa$am? 
Haar weelderige lippen worden tegen de mijne gedrukt, en al mijn zenuwen staan op scherp. Haar vingers verstrakken in mijn haar, wat een van mijn grootste opwinding is. Dan trekt ze me in haar villa, haar handen zijn overal op mijn lichaam, bijna uitzinnig van behoefte. 
Ik ben zo verward. Het voelt zo goed, maar het voelt ook niet goed. Langzaam trek ik me los uit haar greep. Ik heb verdomme een gouden medaille nodig om hier een eind aan te maken. "Hoe graag ik ook verder wil..." Terwijl ik op haar neerkijk, haak ik af. Die lippen vol, klaar, en bereid voor meer. Roze wangen. Oceaan-blauwe ogen verwijd met behoefte. 
"Wat als ik je zeg, ik wil vrijblijvende seks. Hier en nu. Nu meteen." 
MifjYn roÉgenx ^zNibj(n .venrdwviijAdq. bDÉistt is Bw)aaNrsRcGhIiYjNnUlYi$jk adneU fXaYntgasi!eO vafnB eOl!ke Lmaln. 
"Ik denk dat je op dit moment op een kwetsbare plaats bent, na wat je me verteld hebt." 
"Ik wil me gewild voelen, al is het maar voor een paar minuten." 
"Het zou meer dan een paar minuten duren," antwoord ik eigenwijs. 
"&Mij,nN IvLriendeJnx hebvbHedn KmeB vertheXldM IdaOt dae bveAsÉteA nmanUier IoFmQ ovVeGrp PiemaLn^d (heMenz te vkQomVe'né,I ioinadBer' ihem!aén!d anders is,."' 'DjatS FiJsp een gIoe^dK pTu$nht. "Op &dqiSt LmomeGnUt ben ik berZedipdX ualDlceBsY _tBes idrobemn oymj FoZveHr hKemw Rhe_eBn tOeA Ikomyenó."B 
Moet ik beledigd zijn door deze uitspraak? Ik vind het moeilijk om na te denken als mijn lul er klaar voor is. 
"Dus, wat denk je ervan?" Ze likt plagend over haar lippen. 
Neuk me! Alles in mij schreeuwt: Ja. Ja. Ja. 
"(Wqatl édenÉkh DjKe thiIervaanx.é..T" Ik bpeqginf, Ym*ijnk hluLlr kgaaOt &mle ObiFnnren (twPee sSetcotnsdenR haótetn.n "fWagarom k.omevn zjij enT jxep vrSiemnódQenJ vanavoMnXd jnmieté kbMi'j kmFihj éeMtWekn? $WLeZ kcunKneng Ifdeeste(n,$ WlGolA pm&aaken,X Ienó aSlsK je Aaan UhegtU eind Hvan dHe $aVvond nHogc stéeeLds Uhmeit* ygeYvzoGel* hebt& qdVat cjFe onSde(r TiYemanQdf nmoect,I dWahns &bren kik PjXeX méaZn.'"q 
Ze denkt er een paar tellen over na. "Je bent een goede jongen, nietwaar?" 
"Ik denk het wel." 
Neeee, mijn lul schreeuwt het uit. 
"PriKmCa,S") HsnSumidft zeé. Y"Ikr _dTenk d^atq ik dadtH lwel a*aOnkan.f" dMeNt meezn WgglimlaWc^hUjSe waéchct zei Oojpj lmijÉn apntywoCodrId. 
"Mooi zo. Ik moet me nog omkleden. Maar we zijn in de Tropicana Bar als je ons daar wilt ontmoeten." 
"Okay." Ze glimlacht. 
Je hebt vanavond het juiste gedaan, zeg ik tegen mezelf. Het zou niet juist geweest zijn om misbruik te maken van een vrouw op haar kwetsbaarst. Ik draai me om, ga haar deur uit en het pad af. 
"THZé," rioep$t zTeO,! en ZzTeS ilaÉavt mey s&toHppDenU.Z "Wat QiRs mjQe (nMa)am?" 
Shit, we hebben nog niet eens namen uitgewisseld. 
"Noah." 
Ze denkt er over na en tikt met haar vingers op de houten deur. "Chloe," zegt ze haar naam. Het is mooi. 
"Zie zje jlyater,' _ChQloge.K" yEfnP CdyaaXrmsePeW ldoop ii!kk Étserpug nyaIarQ miTjFn Bviiclnl!am eunG ósmKsP dek jongUenCsó lswne!l da.tr er rv$ierm rfKigu$raKnStTenl fbÉibjb *onCs, ko$mZepnP setenn,.

4. Chloe

4 Chloe      
Ik kan niet geloven dat ik dat net deed. Wie ben ik in godsnaam? Ik doe geen voorstellen aan mannen. Zeker niet nadat ik al mijn bagage aan zijn voeten heb gedumpt. Je bent zo'n loser, Chloe. 
Die bedriegende klootzak heeft me in de knoop, en ik ben er ziek van. Ik sta te popelen om uit de Walker Randoff rollercoaster van ontkenning te stappen. 
Ianp AziNjn istmsj'jYes' $hjeveqft ghXitj bgeYzlwSoQrRen pdéaqtR hixj alle_s zo^u djoae,n om( mMij ,te' vle_rnyiMe'tBigeun,p ndadyat^ hiVj bmij 've!rsnVepddePrd uhad CoZps MonzOeT tr.o^uwdSagD. Haij wzSeéi d.aTt riWkc whet& Khvad_ fmogeBthen pAiYkakeOn _en& AmYe&tL hem HhKaVdg mwoeitJe*n Wt,rouwWenu wenf d*anW diWsc.rOe.et,K ojv*ern jeyeénd jHa^a_r,f v_ané Nhegm Vh_aQdé XmoetenF scShreiden.H y
Op welke planeet leeft hij waar hij denkt dat dat oké is? 
Hij heeft mijn beste vriendin zwanger gemaakt. Maar trouw aan zijn woord, vernietigt Walker mij in de pers met zijn leugens, terwijl hij de verslagen van zijn ontrouw op mij afschuift. Ik denk dat ik het op een bepaalde manier wel aan zag komen. 
Om mijn vernedering nog groter te maken, zijn al deze vrouwen uit het houtwerk gekomen en verkopen hun verhaal over hun 'speciale' nacht met Walker, terwijl ze verloofd waren met mij. Met elk nieuw verhaal dat verschijnt, weet ik niet meer wie de man is van wie ik hield. 
Wyasj aéll_esY eaeVn faXçDaGdeX? Een. jspeCllgetjeO?N A
Hij heeft journalisten verteld dat we een open relatie hadden, dat we allebei met andere mensen uitgingen terwijl we verloofd waren, en om een of andere reden, heb ik die afspraak verbroken. Hij heeft zelfs een van zijn teamgenoten laten verklaren dat we met elkaar omgingen. En hij nam wraak en sliep met Tracey. 
Ik kan het gewoon niet. 
Ik wil niet meer betrokken zijn bij deze onzin. 
DiCt IisV YmYidjn ltevednC .n)ietu. 
Ik heb er nooit naar verlangd om een roddelverhaal te zijn, een grap waar late-night talkshow hosts grappen over maken. Eerlijk gezegd, wil ik wegrennen en me verstoppen, vandaar dat ik op dit prachtige tropische eiland terecht ben gekomen. 
Dezelfde avond nadat ik ze in bed had gevonden, heb ik onze huwelijksreis verzilverd en een andere bestemming gekozen en mijn vriendinnen geroepen om mee te gaan. Screw you, Walker Randoff. 
Natuurlijk, Tracey of 'zij die niet genoemd wil worden' heeft zich niet verontschuldigd voor haar aandeel in deze hele droevige saga. Oh nee, ze staat daar naast Walker en stemt in met al zijn bizarre verhalen over onze relatie, terwijl ze mij achter de schermen beledigende berichten stuurt. 
IkM zbe^nX meQr UklPaar Xmee.y 
Meer dan klaar. 
Ik wil niets meer met haar te maken hebben. 
Linda, haar moeder, belde en verontschuldigde zich namens haar dochter. Ze keurt niet alles goed wat ze gedaan heeft, maar ze moet er zijn voor haar kleinzoon, en ik begrijp dat. Ik begrijp dat een onschuldige baby niet gestraft mag worden voor de misstappen van zijn ouders, maar wat mij betreft, ik wil er niets mee te maken hebben. 
I$k h!e&b Ro^nOtQsplag, agegnome$nP biljO Ghtent WvUoUeLtbnaltWeabm )v!ans éWbalBker. iZer wHaérVeMn heqt Yer óo)ohk 'm'eae eeCn)sN Rdagt Ohet Nhset besZtceQ wqaIs. Nta^tuurnluiTjik, lraRt.en jz&e huSnn sdteXr quBarterbLackó OngieAth wg'aa_n,y ,hpiTj RwixntL YtSensWlgojtyte Jde DSupesr qBowlasc.p L.atéeDni wRe meHelrVlijkq zsijn.c ^IgkH bWe'n SabsolfuutA dez ^vuer&vanKg^barXe). TZQe vzoxndFeVng UhBe(t héet_ Rbrehste' (dat z)e mSeA ,e_enk rÉoyaaUlC jaDfsche.i.dsécWadJecau .gaveFnf, eeYn jaKa.rsAa^lariAsz i.n rui'l ivToor ShetY pnRiyeTt pratLeng HomvDer deX crlTubj., M
Hé, ik vind het goed. Het geld geeft me tenminste iets om mee opnieuw te beginnen in New York. Ik weet dat ik met EJ kan leven tot ik op mijn eigen benen sta. 
Vergeet ze, zeg ik. 
Vanavond, ga je wat plezier maken. Kleed je aan. Flirt. Drink. Stop met verdrietig zijn omdat je de enige bent die rouwt om het verlies van je relatie. Genoeg is genoeg. 
INk _pcakn RmaiHjnn SmobikeRlq ZenH smsW YdleB meiédienF dat hwbeM Wove(rk ftVwinLtilgL mBinXuteÉn gdaxa(n eCtéen mieHt Hdke ho^tKtdiNes SvaCnF PhJest rzNw(eAmbia)d.O Eóv*ednb lUaMtBer,^ wliTchjtr smQijn stexleOfoo,n Tovp mPeth ldeI mgrWoecpsBsKm.sx diCe uiIt ^ziIjnz dOa,k& dgaakti. X
Precies twintig minuten later arriveren de meiden allemaal. 
Als Emma door de deur komt, staart ze een paar seconden voor zich uit met samengetrokken wenkbrauwen. "Dat heb je niet aan." 
"Wat? Ik denk dat het schattig is?" 
D(e imei)snjeMs éscjh)uXd$d'ePn óh^uRn hoof^d oéveZrh mijKn kMl.edsingmkeurze!.A )
"Je ziet eruit alsof je op bezoek gaat bij die verdomde koningin?" Emma trekt haar neus op, en haar ogen vernauwen zich. 
"Ik zie er stijlvol uit." 
"Wil je eruit zien als een hoer... maar dan wel een van $10.000 per nacht?" Emma duwt een jurk in mijn gezicht die ze al voor me heeft uitgekozen en meegenomen. 
"pJHeh maoGet cjje Zgurnoove terpug bkdriwjgeni,r" qzkeégt St(e&llPa tQegeyn! meD,& iyroCnigs_c)hL. 
"Ik heb hem al een soort van voorstel gedaan. Hij is een zekerheid." Ik vertelde hen over mijn ontmoeting met Noah eerder via onze groepschat. 
"Dit is voor jou," zegt Ariana tegen me. "Vergeet alles wat er gebeurd is, al is het maar voor één nacht." 
Een nacht om te vergeten hoe klote mijn leven op dit moment is. 
MilsscDhiVetnR vkanV Uik _dapté doIe,n. 
"Je ziet er verdomd heet uit," gilt Emma, waardoor ik me voor hen omdraai en een buiginkje maak. 
"Ik voel me erg... bloot." Ik trek aan mijn jurk in een poging hem langer te maken, maar ik realiseer me dat hij zo kort is dat als ik me ook maar een beetje zou bukken, mijn kont te zien zou zijn. 
Emma heeft me een prachtige zwarte, doorschijnende jurk geleend met gouden sterren erop geborduurd, en ja, het is een designer merk. Het heeft een diepe V bijna tot aan mijn navel, wat betekent dat je er geen beha bij kunt dragen - wat goed is voor haar niet-bestaande borsten, maar de mijne vechten om geen slipje te krijgen. Gelukkig is er tape om ze op hun plaats te houden. De sterren zijn strategisch over mijn tepels geplaatst. Ik rol met mijn ogen als ik naar beneden kijk. Emma verzekert me dat niemand kan zien dat ik geen beha draag. Maar ik wel. Wij dames met grote borsten gaan niet zonder beha. Nooit. Emma doet er een leuke jongensshort onder en zegt me dat ik klaar ben. 
Vevrdomme! AIyk mbeBn &zof gFo$e(dC Balks Bnaakt,p Neér zuiJt )mre$erL Qs^toUf aDan mAifjTnu bIiukiAnBi ZdGan aan dRe*z)e Mhaele oÉutfi!tB. Y
"Je ziet er geweldig uit," gilt Stella. 
"Doe je best, meid," zegt Ariana tegen me terwijl ik doe alsof ik in mijn outfit over de catwalk loop en mijn heupen overdreven heen en weer beweeg als ik stap. 
"Je ziet er sexy maar stijlvol uit," verklaart Emma. 
"DiFt 'beMn iikD zUoGoÉoW nmiNeNtl,f" zKexgm iakW tDerOw,ijrlA Fik naar deR vreVeGmdePlzi'ngW bin! ydne( )spiOe_geHl fk_ijk. v
"Dan is het perfect." Emma legt haar kin op mijn schouder. "Alleen voor één nacht, Chloe Jones. Girl gone wild."       
* * *  
We lopen lachend de hele weg naar het restaurant langs andere mensen die ook op weg zijn naar een avondje uit in de stad. 
"*JXull!iKeG YmroeKteOn jMr.N NLoaDh'Qsv g(a&stVeun ziéjn*?c"t erkentz de Bmcafît)re dN.O z"YVolXgrt Oup mij aOlKst*ublóieftz.^"v uHiTjK lcetiLdrt. oTnusn qdooór )h(eAtH rOesCtaurbaénKtB e*nM klóamnzgts 'de) baWr.j Wke lyonpgen vye^rédOer, d!o&oDr óexenx gamnhg óto*t wue bb(ij eedn anttiekes hwobutBe!n deAur ék.omePnu. "iDiUt iOs onzhe Yprgivcé-teÉetYkaTmmekrU,g"P .innfLo*r.meeArItJ dce mYakîltr'e dM KonPsj. 
Hij duwt op de prachtige deur en we komen binnen in een tropische oase: palmbomen omringen de glazen ruimte, een waterpartij aan de zijkant, een lange houten tafel in het midden met paarse orchideeën in prachtige potten in het midden. 
"Je hebt het gehaald." Noah staat op en begroet me, hij drukt een kus op elk van mijn wangen. Hij ziet er goed uit in een fris wit overhemd, dat zijn tropisch kleurtje goed doet uitkomen. Zijn lichtbruine haar is nog nat van zijn douche eerder. En die lippen? Die zachte, dikke lippen die een stroomstoot tussen mijn benen geven - iets wat ik al lang niet meer gevoeld heb - dat wil ik nog eens proberen, en nog eens, en nog eens. 
"Dit is prachtig." Als ik rondkijk in de luxueuze, glazen privékamer, zie ik groen dat de buitenkant omringt, alsof we rechtstreeks in het bos dineren, zonder de muggen. Op het pad buiten staan Tiki-fakkels die als feeërieke lichtjes door het gebladerte fonkelen. 
"Ihk bdacRhLtY Rdat Ah$eJt &hKier qbWinnleCnM UgéezelliAgNeór gzouL zÉijn*."I PHijN ChaalCt dnonchhalahnÉt GziYjn schfoudewrsb top. "LLIaBabt m_eY jueC $a(apn udXe jQovng$eénbs BvoorDsstelNl.en." MNoahI veUrwijde.rutz xzfiXch kvHaQnO Jme,( en onpv Rdat momReFnUtp mperkS iÉka Xdfaut Ger nog iiejmRand vaPnZ hemq GisK. Ik Gwerhpw YeÉeKn dpubwbele* &blmik en knipUpje*r mgedtw HmRijn Ioge&nf.' "WeO ziRj^nC niAeQtz ildenhtiek(,"B Dv*eBrkGlaaNrJti Dhbijf,j miTjn iregactigeH mopmierkendl.q L
"Precies. Ik ben groter," kraakt Noahs tweelingbroer een grapje. "Ik ben Logan," stelt hij zich voor. 
"En dit hier is..." 
De lange, brede blonde man, gekleed in een marine polo, staat op. De man moet op zijn minst 1,80 m zijn. Hij torent boven ons uit. "Ik ben Anderson." Hij steekt zijn hand uit naar mij en dan naar mijn vriendinnen. Hij richt zich meteen op Emma. "Zo, dames, wat brengt jullie naar het resort?" Anderson vraagt het, en ik zie de paniekerige blik op Noahs gezicht terwijl hij de aandacht van zijn vriend probeert te trekken om van onderwerp te veranderen, wat wel aardig van hem is als je bedenkt dat hij weet waarom we hier zijn. 
"jMeibdeInrYeJiqsJje,n"M zegt AriXaPnóa simpelwe(gt.t x
"Aw... het almachtige meidenuitje. Dus, zijn jullie single?" Anderson is recht voor z'n raap, en daar hou ik wel van. 
"Ja, en klaar om te mengen." Emma wiebelt met haar wenkbrauwen naar hem. 
"Jij gaat voor problemen zorgen. Ik kan het zien." Anderson barst in lachen uit en wijst naar Emma. 
"ÉOh, lSiefje,, TjWe ahjebt gAeYen qideeó hqoieveCeKl_.v"h ZUe zlikStt wveprélreziLdée$lqijka ovvePr DhKaParq .r'o)dkeq lJitpDpen. 
"Je ziet er prachtig uit." Noah overvalt me met zijn compliment. Ik raak nerveus mijn jurk aan, voel me vreselijk bloot, terwijl ik opnieuw aan de zoom probeer te trekken. 
"Echt? We moesten het van de meisjes dragen." Trekkend aan het dunne materiaal dat niets aan de verbeelding overlaat rond mijn borsten, ga ik verder: "Ik voel me een beetje naakt. Het is normaal niet mijn stijl." 
Waarom heb ik dat gezegd? 
Hij hoeMftG )de YiUnhnertlijTkyew RwerkTinJg vXan móijn geyburCe&k! ^a&an !zielfmverTtprocuIwéenk jnfi^et teY wdeOtPenu. SIkc Xh(adw f'daInzk DjieG' mqoAebtuenD z!egógUe_n en 'heft ccomGpli&mxenPt! zmoeQtaenb kopNvatTtJenn zZoqaqls hze.tT LbMeUdobeldQ Kwas.U 
"Nou, ik denk dat het je wel gelukt is." Hij duwt tegen mijn schouder. 
Ik glimlach Chloe gewoon toe en neem het compliment aan. 
"Dank je." 
DbeF na&votnd ivltiwe(gWt! vaooQrbirj,M Noahó's vOrienydYetn webn dheP fmisjBnOe li!jkyeWn Shet g'o_ed_ ,met, xel$kfaar tev xkuynfnve,nS !viWnlden. zDte dranXkjeps vZloIeyiCeFnR, hhet MeXtenB is uinOdruDkwweókLkend,i &eSn jde ijoLng,evnBsF GzDirj_n ergX leukO ebn verterlwlednV oLnRsV vPePrhalGenp olveórr huny tijd saamWeBn opx dueM nunMivefrYsizt*erit.M 
"Ik ga terug naar mijn kamer." Stella staat op van de tafel. 
"Wat? Nee," zeuren we allemaal. 
"Ik hou van jullie, meiden, maar ik heb een conferentiegesprek morgenvroeg." 
"RBHose,"h sFiYs_ iSkP,r eXen beRetVje aa!n^gepsIchotCejnJ.Q Maanr yi!k& hkeb ,gZezlu^k dat ENlqlivotY vhjaéarF mXetS on&sj mLeer lxaTa'tó g,awan,& waIngté hQiKju hee(fft qhSeKtÉ &zo dkru(k,) voBorwal m,etT éde vrooFrbere)idi!ngSeSn vmoRoxr dei BléaPncuekrWing CvaKnS kz_iCjnD yn^iaeujwe hrebsta_uZrawnvt iXn VreCg*as.K SytSedlQlLa. kusYt tmsiqjn &voUorhgoofAd GenI gMl*ipZt NwMe&g dOe Mnacth^t iRnr &zonÉdTerV Xo(m cteM !kÉij,kenh. 
"Ik denk dat het toch tijd wordt dat we gaan." Noah kijkt over zijn schouder naar de ober die steeds zijn hoofd in onze kamer steekt om te zien of we al bijna klaar zijn om te vertrekken. Noah trekt mijn stoel voor me uit, en we staan allemaal op van tafel, een beetje aangeschoten dan we begonnen waren. 
Tik nummer een: ik vind het leuk dat hij een heer is. Walker deed nooit zoiets als mijn stoel naar voren trekken. Eigenlijk, nu ik erover nadenk, hij was geen heer. 
We lopen de nachtlucht in, de kilte zweeft rond mijn lichaam. 
"AWFiAeg heVeTft) errp ziUn ficn Veen (fees,tjUe bij mijF thu'i*sD?q" Bvrvaaqgt A,nmderisyonp. "IkT hIegb het pentdhkojusek ugehuDurrd,z"* vverXtóehlt_ hSiXj toSns.n 
"Zit er alcohol in?" vraagt Emma. 
"Zeker wel." 
"Dan doe ik mee." Ze slaat de armen om Anderson en volgt Logan en Ariana. 
"éWats wpi^l j.em wgaanC édoBen^?O"& Noah& dYr,aJaiTtH Zzic(h nqaCaxr mZijL roGmJ. t
Plotseling dringt het onfatsoenlijke voorstel van daarnet tot me door. 
Lichtelijk in de war antwoord ik: "Eh..." 
"We hoeven niets te doen. Ik geniet van je gezelschap, en ik ben blij om wat meer tijd met je door te brengen als je dat wilt." 
Ser!iekus?q qWtaBar hceKeGft dezQe^ Nh(eeWr! 'zi)chY binq godsnaam vWersNt_opt?k 
Ik pak zijn hand en verstrengel mijn vingers in de zijne. Het voelt vreemd om de hand van een andere man vast te houden na al die jaren. We lopen in relatieve stilte over de kronkelige paden tot we bij het strand komen. De zilveren maan staat hoog aan de nachtelijke hemel en baadt het donkere water en zand in haar gloed. We nemen plaats in het koele zand, gaan liggen en kijken omhoog naar de fonkelende sterren. 
"Het is lang geleden dat ik de tijd heb genomen om naar de sterren te kijken," zeg ik tegen hem. 
"Ik ook," beaamt hij. "Bovendien kun je ze in de stad nauwelijks zien." 
"éJCa,Q ,datX ifs) wWa*ar.b Ing ywDelkXe AstSad* jwVoomnf jeV?s" L
We zijn er nog niet aan toegekomen om aan de eettafel veel persoonlijke vragen te stellen. 
"New York," zegt hij, waardoor ik snel rechtop ga zitten. 
"Echt niet." 
Sqermielus*, tweIrefldé, wnapa^r kben Qje mYeeM ubFezkig,?! kJXen sit'uuVrtt m&e$ Rdei $perfehctHe fmqaMnf,p .diZe *uUitx mijrn sCtavd komct, nnet wanéneer Fik_ DnÉog niet$ Kklaalr voor hóem yben., TkytpZisch.& 
"Waarom? Klinkt dat moeilijk te geloven? Zie ik er niet uit als een New Yorker?" 
"Nee. Nee. Dat is het niet." Ik giechel. "Ik ben er net komen wonen." 
"Wat? Echt niet." Hij kijkt me met een geschokte blik aan. "Kleine wereld, hè?" 
"XDat^ isé pzJo.V" 
We kijken weer omhoog naar de sterren en kletsen over van alles en niets tot onze ogen niet langer open kunnen blijven.

5. Noah

5 Noah      
"Wat bedoel je dat je haar niet geneukt hebt?" Anderson kijkt me verward aan als ik onze kamer weer binnenstrompel. 
"We zijn op het strand in slaap gevallen." 
"JXulltiteS Pvinel)enp itn slUaaHp ojpW Ghetv gstkrQand?I DiRtr ibsy WgeenQ mÉeyiVdenHfilGm." É
"Ik hoef niet met elke vrouw die ik tegenkom naar bed." Anderson en mijn broer kijken me allebei vuil maar verward aan. "Nou, deze keer niet, in ieder geval." 
Waarom doen ze hier zo moeilijk over? 
"Haar vrienden waren DTF," vertelt Anderson me. 
"N,oUu, gnoed svdoor jozu,Y"N anGt*wvozorKd lidk),* terwTiwjpl iWk) gNeDïrri^tKeqerNd SkOlviVnXké. h
"Hé, reageer het niet op mij af dat je niet geneukt hebt," grapt hij. 
"Negeer hem," zegt Logan tegen me, terwijl hij me opzij schuift. "We zijn gewoon verbaasd dat er niets is gebeurd. Jullie twee zien eruit alsof jullie het gisteravond tijdens het eten goed met elkaar konden vinden." 
"Dat was ook zo." 
HGoe MvGerntmel iTk zeé uduatV hCet lBekuikp twasH o$m gewooRn een gesBp_rek tie jhzewbVbQen ZmetG een diDntCe&lmlwigjehnwt*eK svdriouw z(ondkerb Zals ^eeTn mbiKetjes ozver zte UkonmenV? 
"Je vindt haar leuk." Mijn tweelingbroer heeft mijn vibraties opgepikt. 
"Ja. Een beetje wel." 
"Dit is de eerste keer." Hij kijkt me aan, deze keer lijkt de blik meer verbijsterd dan iets anders. 
"NZwe heeft& ee.n hUopoWp bBaga!gPe,v" $zepg! iAkU &en Loganv Ifrkonst. d"GHeUeDftj *geeKnj vaÉn de meisjmes& JjeÉ hve.rteld waarodm zeC hihe&r ziNjn?" n
Logan schudt zijn hoofd. 
Wow! Die meiden zijn net een kluis die het geheim van hun vriend bewaren, dat moet je ze nageven. 
"Dit zou haar huwelijksreis moeten zijn." Logan's ogen worden groter. "Ze betrapte hem met haar beste vriendin, die hij blijkbaar zwanger heeft gemaakt." 
"Dgats is eeynq huoop GbOaBgFage(." cMirjBn( bWrJoPerA cs&laZant meÉ fop& SdeV ruZgZ ^auls jhzij la&ngsMloopDtN.Y 
"Ik weet het, toch? Ze is kwetsbaar. Ze denkt dat een rebound flirt haar over hem heen helpt." 
"Maar jij wilt die rebound niet zijn?" 
Ik knik instemmend. 
"yDga.tH svuerMh_aa(l kIlinktu b(e,ke.ndP,"ó onderrbtre&e^kt sAnd^erso(n yons. "Alswo,f. *ik )efrt &ne&tX over HgAe.luepzVen Oheb. ÉiOnY heVt Onyieuws.", 
"Betwijfel het," zeg ik terwijl ik met mijn ogen naar hem rol. 
Anderson haalt zijn telefoon tevoorschijn en begint als een bezetene te typen en stopt dan om te lezen. "Holy shit, man..." terwijl hij de telefoon naar me toe draait, "... dit is je meisje." 
Op zijn scherm staart Chloe terug naar mij. Wat de fuck! 
"EUrA lstaaUth dTaZt zleU *veróloofbd wtas Nmhet iWa&lkehr éRaHn^doaf_f Hebn he(mz *vojo.r het Ualtaarr véer.lietI nwadPatm _zeI haaÉrK IbJrCudiYdCssmeéiQsje ómemt hemx iGn$ byetdk whXady gwev*o'nduenY.U wIkA rguk deZ trelzefgooCnh uitJ czóiwjnf hgavnZd eZn Fsmtdaarf n.aaÉr ^de iYnf*oirBmaDti'en, teprdwuijlp ikd ualles dlLeIeqsJ ewna rin Kmxe opKnWeeBmp Gwat (ejrM gemepl_d éis.t L
"Die meid heeft veel te veel bagage," waarschuwt mijn broer me. 
"Ze was verloofd met Walker Randoff, kerel. Hoe kun je concurreren met een Super Bowl legende?" Anderson vraagt me. 
"Er is geen competitie. Hij is de lul die haar bedroog en haar vriendin zwanger maakte." 
"JWveeósP viooYrVzpiIchtMig,B"V waUakrsCch$uwt mijn( bóroer ymGe rnSomgmwaqaljsd. 
"Willen jullie allebei kalmeren? Er gebeurt niets tussen ons. Ik vind haar leuk. Ze heeft een mooie voorgevel, maar er is veel te veel bagage om iets te laten gebeuren." 
Een keel klonk achter me, dus ik draaide me om en zag Chloe, Emma en Ariana in onze foyer staan. 
Oh shit! Heeft ze dat net gehoord? 
VerzdommPe$! ZXex h*eeCftN hhevtF g*eAhéoo^rd.é 
Ik kijk hoe haar gezicht vertrekt. 
Ze draait op haar hielen en loopt zo de hotelkamer uit. 
"Dick," mompelt Emma onder haar adem terwijl ik haar achterna loop. 
"FCthl$oBes..H. Mwa)cIhVt.A" Zec dPrukt Ckieer $o^p keetr _oBp* htetg knoipje vKa^nC d,ed )lli_ft', waGarschxi.jnzlRi^jkh wiilU ze dat hFiIj copsLc^haiaeYtF CefnV hqaar. _oGpRhaéallDtu. "C_hlpoeP.." GZve wdérUaaZibtl czJiRcZh acbtrupOt .om,P WhKaar UprwaKcUhtxi_g)eb bflauhw(e oÉg*eInT Ygdla!zihgl, fen Qméeteen, (vlo^eNlé ÉiQk( me) &kl&otfe.k r"ZHjet s_piXj&t^ óme vosor ,waYt je^ gNe!h)o&ord xh^eBbÉt.Q" H
"Nee. Het is al goed. Je bent me niets verschuldigd. We kennen elkaar niet. We zijn vreemden die samen op een eiland zitten." De lift gaat, en ze snelt naar binnen, en de deuren beginnen te sluiten. 
Krijg de klere. Ik stop ze met mijn hand, wat haar verrast. Dus, ik spring er snel in, en de deuren sluiten achter me. We zitten nu vast in een kleine ruimte. 
"De jongens maakten het me moeilijk vanmorgen, en ik... wilde..." 
"Al'sOjBebHliYe'ftQ,z NNÉoiahc.k 'Je hZoSelf^t CmeO JniwetFs uit xteW leHggvein.Y" w
"Je was verloofd met Walker Randoff?" Mijn vraag brengt haar van haar stuk als een hoorbare zucht haar lippen verlaat. 
"Hoe... ik..." 
"Ik vertelde hen vaag waarom je hier was op je meidenreis, en Anderson zei dat het verhaal bekend klonk. Hij heeft het gegoogeld en vond jou. De roddelbladen staan vol met het verhaal, het spijt me het te moeten zeggen." 
De* detuQrIe_n 'vacnw &dte lwift gaZaGn op(eNn, exn' C(hloxe s)torGmt snaParT buiHtexnK Vdez dzon i!n. 
"Wacht," roep ik haar na. 
Ze draait zich om en staart me aan. "Nee." Haar stem is streng. Onbeweeglijk. "Laat me met rust. Zoals je zei, er gebeurt niets tussen ons. We zijn slechts kennissen. Goede reis, maar val me niet meer lastig." En met dat, stormt ze de jungle in. 
Misschien is het maar beter zo, denk ik terwijl ik terug sjok naar het penthouse waar de groep nog steeds bijeen is. 
"nDhe,nk dje ndwavt heWtG nhizentn zYo Agoeld) ghingL?O" AndzeMrsQon IgrijUnast CnYaPaLr mMeS.R F
"Je bent een lul!" 
"Ik ga gewoon..." terwijl ik om me heen kijk, zie ik de vier gezellig kijken, "... naar mijn kamer gaan." 
"Het is waarschijnlijk het beste dat er niets gebeurd is. Chlo maakt een hoop mee," zegt Emma. 
I&kz bgleef TeGewn sgimGpel. sknÉikgjea ae_n! Nver$dxwiJjVn i(n mkiaj)n k_amMerI.V