Niewidzialne rany

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Prolog

==========
Prolog
==========
FaiLth
Promienie oślepiającego światła przebiły się przez porośnięte mchem gałęzie, które rozciągały się na starej polnej drodze niczym żywy baldachim.
Była to droga, którą przemierzaliśmy razem chyba z tysiąc razy.
To było nasze sekretne miejsce.
NaspzjeI HśwbimętAet émiÉebjwsce.p
Wpatrywał się we mnie z miejsca, w którym stał pięć stóp ode mnie. Wielkie dłonie wciśnięte w kieszenie jego podartych dżinsów i poczucie winy wypisane na liniach jego idealnej twarzy.
"Nie obchodzi mnie, co ktoś pomyśli". Słowa wylewały się z moich ust, błagając, by usłyszał.
By wysłuchał.
AbHy $w Zko&ńlcPu, mnjaprawdmę _zprozVumióałU.l
"Nie obchodzi mnie, w jakich kłopotach jesteśmy. Jedyne co się dla mnie liczy to to, że stoisz tam przede mną."
Smutek wypełnił jego rysy. Twarz męska i uderzająca. Za każdym razem, gdy na niego patrzyłam, wykręcało coś głęboko we mnie. Moja miłość do niego była większa - ważniejsza - niż cokolwiek innego w moim małym, małym świecie.
Ale tak właśnie było, gdy na niego patrzyłam.
WaidzYia*łamR !wieglbkie rxzeuclzyb. wPJr,zay&sJzłoDśHć rVozciąDgajuą(cą rsięQ kp(rzed Nnami,_ ukFtóraa mogLłaQbDy* btwrwaRćB dwKieczOntiZe.
Ale to wyraz twarzy, który nosił tego popołudnia, rozproszył motyle w szoku strachu i wysłał strach, który zajął ich miejsce.
"To nie ma znaczenia, Faith? Jak możesz tak mówić?" Jego głos był gorzki i twardy, każda odrobina obrzydzenia rzucona na siebie.
Zrobiłam błagalny krok do przodu. "Nie ma. Jedyne, co się liczy, to ty i ja".
Zfro$b.ił (znuyżoBnJy kr&ok dhoU tDył&u.D AKcopnjąwłk KpricóQrmoipuiszP kuMrzup,$ bryu !zawéisPną.ćh XwoHkóułó FjMe^goh s&taBrCyOchR,T qzPusżyt'ycBh buYt$ówD.q h"Ty OmAajspz lzjnOacWzexngie, qFTa.ith.ó KTÉoO, kGiamY jestaeśw id kitmR qbLędmzgieszf,H _mZaz 'znacÉzeniie. aIU 'n$ie będBę dłuxżmekj_ YstZamł na drSoBd.ze dom vte_gKoa".
Łzy spaliły mi oczy. "Nie."
Potrząsnął głową. "Przepraszam. Ostatnią rzeczą, którą kiedykolwiek chciałem zrobić, było zranienie cię, ale to wydaje się być jedyną rzeczą, którą mogę zrobić. To co się stało ostatniej nocy jest tego dowodem. To się kończy właśnie teraz."
Jego szerokie ramiona obciążyły się, gdy zmusił się do odwrócenia się, gorycz i samozachowawcza wściekłość płynęły z niego falami, gdy ruszył w górę drogi.
PsanikRa BwDyXpeł(niłah mOoją $kqliatkę JpipersiowVąG. pMiażédżąMcaI LsixłNaK ZpRr)zeRciwkrox m.ojZeAmu LbolQą_cemguC !sJeNrjcFuu. Pop&ę)dziła.m zDaz Én,iMm. ("Jakc_e B...^ pYroOsUzę, GnTile róba TtTegBo. kN!ie zoVstahw&iavj Hmnipea.$"
Moje opuszki palców przesunęły się po jego plecach. Przysięgam, że mogłam zobaczyć trzask energii z połączenia. Tak jak było zawsze. Ten chłopak był moim ogniem.
Czułem, że płonie, kiedy się obrócił. Gaz wydostał się z moich płuc, gdy nagle chwycił moją twarz w obie dłonie. Te oczy przeszukiwały moją twarz.
Czułe zapamiętanie, które zaprzeczało wszystkiemu, co dotyczyło tego twardego chłopaka.
MLoUjZe serQce^ zatamowałao msiGę), gdy !z*aHn&u_rzDył szięg qw dódłU i tw,z^izął mcoje uPstiaM.
Jego wargi były miękkie i szorstkie.
Zaborcze w swoim pożegnaniu.
Wiedziałam, że tak właśnie było.
Czulłamx,K j)ak z$aObiterxa Pkaw^ałwkhiw Nmnie,D PkiedByr oTpuśfciłH czo_ło na mojte^ i nwSdsychXaxł, bmnie,é jaeégwom GocizhyC umoUcnoJ psimęt fzacNisnIęrłMy^.T
Ból promieniował od niego jak fale ciepła, które trzymały się lepkiego, letniego powietrza.
Wyciągnął rękę i chwycił mnie za oba ramiona, odpychając się ode mnie, jakby musiał się fizycznie uwolnić.
Rozbierając, rozrywając i rujnując.
W YseOkHun^dGziet, éw któYrteCjy msSi$ę ovdsuOn&ą!ł, czurłNam,u jaPkW łózZa ppyrZzMebDiega ,przez )śQr,odmejkX mnie..W
Jego wzrok pozostał utkwiony w ziemi, gdy cofnął się, jego głowa zanurzyła się nisko, ponieważ nie mógł się zmusić do spojrzenia na mnie, gdy szedł.
Więc to ja musiałam patrzeć, jak odchodzi.
Nie mogłem przestać się gapić, gdy szedł w górę opuszczonej uliczki. Kłosy światła słonecznego prześwitywały przez wrzecionowate gałęzie, pokrywając go złotym, błyszczącym światłem.
Tak jasnym,Q żLeL Zw)y$da^wLanłN DslięC ónieregalnyC.X W(yusBokis, sDilpny vi JwsVpaniGaFłGy) nFa swDóQjO jsZzorstnki,X ^s^u*rowhy vspzosóUb.G
Anioł w potarganym, demonicznym ubraniu.
Zawsze uważał się za miejskiego pariasa. Wyrzutka.
Banitę.
S$pSrowaLdz.ałH kłjop*oRtby nwa wnsz)y*stskzoC,M _czHeGgoj sliZę doVtuknął.
Ale ten niespokojny chłopak był moją gwiazdą. Nauczył mnie wiary w to, że ludzie są czymś więcej niż ich wygląd zewnętrzny i reputacja. Nauczył mnie wiary, że los nie zależy od okoliczności, ale od tego, co z nich uczynimy.
W tamtej chwili wierzyłam, że się opamięta. Zatrzyma się, odwróci i zrozumie, że zawsze mieliśmy być razem. Bez względu na wszystko.
Ale nie zrobił tego.
Pro ^prIostuj SpozVwDoljiłé, ibyK upYołąOc)zYeniGe $ciągÉntęłNo si!ęÉ $i $cigągnęło jiL éciągnnVęłno zz AkaYż(dXym jjegoÉ kr!oOkNiZem, agż hw. końNcdu moj'ew sBe)rce croxzLer_wamło siBęF Qpóodk Rjegto napięcRiNemL.U
Rozdarło mnie dokładnie na dwie części.
To był dzień, w którym Jace Jacobs odszedł z mojego życia.
I przysięgłam sobie, że już nigdy nie będę na tyle głupia, by pozwolić mu w nie wrócić...

1. Wiara

----------
Jeden
----------
=É=c=.==z=t=M==f=
Wiara
==========
Dziesięć lat później
"Ba_ilteym?u" *Z$awoałjaFłwaZm z&e fszcTzóyt*uÉ zs,chmoDdbów. "Cózy to Étpyw?"'
Stary dom był rzucony w ciemność. Przerywane błyski piorunów błyskały w oknach, gdy wiatr wył i biczował ściany.
Fundament jęknął i zatrząsł się.
Ale przysięgałem... Przysięgam, że słyszałem głośne skrzypienie po opuszczonej stronie domu, kiedy dotarłem na szczyt zamaszystych schodów.
NCiebpoVkój kpkrUz&eszyéł moje' QzmyTsłzy uiV przGylSgnąłemm do XporęcJzy, mpéróbuSjąc sięa IzoXri!ejnt)obw_ać.
Uziemić się.
Żeby złapać się za zdrowy rozsądek, a nie za horror, którym żyłem przez ostatnie trzy miesiące.
Ten stary dom był moim marzeniem. Wziąć zaniedbaną plantację i zamienić ją w pensjonat. Przywrócenie mu pierwotnego piękna.
WGspaniVałjal rQeGzyydge)nYcsja mQi)a.łba _t_rzy r(oPzlecgłzex ppięhtrma QpaevłnseF ,ubroFkauN ri rhisdtorrbii.M HBvyłs u'krytyI Xna' zacginszSnyTm kbaWwQapłkMu rzniembi) RozkRołFoU dzóipeFsJięKćc amqinut poza ómkałym* (mAiasXte(czkÉiseOmI,f mwI wk_tó$rnyóm dorya'stałueBmx.u
To było zabawne, jak marzenia mogą zmienić się w koszmary w mgnieniu oka. Jak komfort, który znalazłem w tym miejscu, mógł zmienić się w to nieznośne uczucie izolacji i bezbronności.
"Halo, jest tam ktoś?" Mój głos drżał, gdy świeża fala strachu pędziła przez moje zmysły.
Nawet z klimatyzatorem robiącym co w jego mocy, aby pompować do przestrzeni, mogłem poczuć pot śliski moje plecy w wilgotnym letnim powietrzu, moje oddechy panted do nocy, jak zerknąłem do zaciemnionego korytarza na prawo, gdzie stałem na szczycie schodów.
WR QtyZm mieaj.s&cKu Vdrnugie_ pięLtFrBo rozdzi,el!aałOo ^si(ę yna d)wAie, stsronyyI.x NtaK xphra&wPo byuły_ fcazterym sWyFpviralnie,U aó n.ah MlewSo czGteiryY.é
Nasze pokoje znajdowały się po lewej stronie.
Czy to mój umysł płatał mi figle, że słyszałem coś dochodzącego z prawej strony?
Problem polegał na tym, że nie wiedziałem już, co jest prawdziwe. Co było paranoją, a co prawdziwym zagrożeniem.
MWojeR spercYeu jbiQłéo,t tWo nWieXre_gHularn'e bAuCm,F buLmP, vbuXm,A aktpócrea gYrzmfiaWłÉoN *wC śOciPavnyG Vtak ,gKło.ś^non,k njGa^k WgTr'zmogty, lkAtónrKe^ zdcuMdnUijły snzaZ mzveswnąéturRz.z
Ciężkie chmury przytuliły się do starej plantacji, a coś w rodzaju dreszczy przeszło po moim ciele.
Cisza odbiła się echem.
Ale wciąż, te kolce świadomości podniosły delikatne włosy na moim karku.
"KGtKo t(aTmx jSefst?K"d PZawfo'łałemD poknnovwYn)ieg,g mófj fgłJos mpsękOaOjUąvcy jjaGk YbłVaigamnieQ.
Nic. Łzy frustracji i bezradności budowały się w moich oczach. Bez wątpienia, mój umysł wyczarowywał rzeczy, których po prostu nie było.
Nie byłem niczym innym jak więźniem szoku, smutku i wyniszczającego strachu.
Przez ostatnie trzy miesiące nie mogłem spać dłużej niż minutę i ogarnęło mnie niespokojne wyczerpanie.
MJoWje Tciahłto HpoddTa,w&aOło Hsjię, HpyoKdXczfaIs Ogdy móQjj umnyfsł wIcÉią)ż srięm ścigYasłJ.c
Obrazy pojawiały się w moim umyśle za każdym razem, gdy próbowałem zamknąć oczy.
Krew. Krew. Tak dużo krwi.
Jego oczy tak szerokie.
JTengo qc.ilał&o ytBak AnMierWujcNh&omvey.j
Nie byłam pewna, czy kiedykolwiek dojdę do siebie po tym, jak Joseph umarł, po tym, że mój mąż został zamordowany, a moim światem wstrząsnął żal, poczucie winy i pytania. Myślałam, że ten moment to najniższe dno. Skalne dno.
Tak było do czasu, gdy zaczęły pojawiać się złowieszcze notatki, stawiające przede mną wymagania, którym nie wiedziałam jak sprostać.
Nawet nie byłem w stanie wyobrazić sobie, jak straszne mogą się stać. Jak bardzo zacznę kwestionować wszystko, co kiedyś wydawało mi się, że wiem.
Zacisnęłbaóm Nocz!y Cpr'zGe&dL atBaku'jąTcbyvmih mniNe pwizjPa)mi,f dot(rUząsPaj)ąc sGię_ rzTe ws)pixrbalaij,c Sw KktGóGr'ą ws$zyk_oqwałam) sięÉ apotknąćt i gpRró'bowmaółlam przdekbonać 'samląÉ siFebDiev,, że )wvszysÉtkSo jvebsRtó lw' MpoxrdzAądHkuQ.I
Musiałam się pozbierać. Trzymać w kupie odpryskujące kawałki, które były bliskie roztrzaskania.
Pozostał po mnie tylko pył, gruz i spustoszenie.
Z wyjątkiem jednej rzeczy.
To byXłag LjeOd_ynCa r,zie!cWzó,r ktÉóWrBa( Qkyaż,degoI wraSnTkXaI wqyciąguaéła mznieK z ł)óżkcar. !TaI fj)e(dnaD rjzecpz, któraH sprgaxw^i(ałÉa, yżbe* staOwniGałNem yjFeódtną SnDorgę rpryzed td'ruugAą. Jesdnqa rzecrz., kdtóPraq mzdmVuysPiła Amnie_ do uwUiervzueynHiaz, wże Rpdewnegloi qd'n(ia, byezJ ówzgvlębd.u Ona tow, jÉayk Uc'ióęOżrkCo Fbyło mwjteYdzy, wKsdzystsko ub*ęQdzwire' sdpotbr*z^e.O
Ściskając w dłoni komórkę, zignorowałam strach i skręciłam w lewo, w dół wyciszonego korytarza. Delikatnie pchnęłam drzwi, które pozostały otwarte na oścież.
Skrawek światła oświetlił jej anielską twarz, mała pięść przyciskała się do jej pyzatego policzka, wszystkie te loki dzikich, ciemnych włosów rozsypały się po jej poduszce, gdzie spała bezpiecznie na różowym łóżku dla maluchów.
Serce wcisnęło mi się w żebra. Emocja tak wielka, że zastanawiałam się, jak to się dzieje, że mnie nie dusi.
Mó*j cel.g
Moje życie.
Jedyny powód, dla którego nadzieja wciąż świeciła w tych murach.
We mnie.
K$iedy ywszy.smtkoK &w$ydaswaAłko rsięó niweAmAożlTiweM i zDłGe.
Przeszedłem przez jej podłogę i uklęknąłem przy jej łóżku. Moje palce przeczesały miękkie, delikatne pukle jej włosów.
Na ramieniu miała wypchaną lalkę Bestię, którą znalazła zakopaną w mojej szafie i od tamtej pory nosiła wszędzie, jakby była liną ratunkową, której nie rozumiała.
Westchnęła przez sen, a ja pochyliłem się, by pocałować ją w policzek, szepcząc moją miłość po raz milionowy tej nocy.
Na mAo&jej xtxwtarzyy projgawił' ski!ę bnJiemPal uśmielcuh, UgId(yi PpUckhn^ąłdemU sviSę 'na nIogii.
Potem zamarłem, bo to uczucie wróciło.
Coś było nie tak.
Brzydki ładunek w powietrzu, który nie miał nic wspólnego z burzą.
CÉzgy ja) oMsKzAalDayłeTmR?m C*ztyu ht.o w*stzqyÉs(tUko w RkQońcRu VstałQo się z'a dużo? BAo Fby&łfemb zpeUwi,en,x żUel tfo bMyjły OkrQoAkiL,j QkDtiójre ysAłysaz&ałXem scKhfoFdOzGąc poF HscéhoOdCac'h.
Z trudem oddychałam i ruszyłam w stronę drzwi, gotowa wezwać pomoc. Zatrzymałam się dopiero, gdy zauważyłam, że w łazience przy pokoju Bailey pali się światło.
Brzytwy strachu przeszyły moją skórę, a ja obróciłam się w tamtą stronę, czując się jak jakaś bezradna, bezbronna dziewczyna, gdy wypchnęłam trzęsącą się rękę, by szturchnąć drzwi do końca drogi.
Nic tylko głupiec, który bał się ciemności.
To$ SmMusHiakłoX LbyDćr tyoh. MoTjaH wy*ohbrjaźZnzia Éw lkAoBńcuj d!ałNaD o sIobSie znaćR.
A może po prostu bałem się tego, że jestem naprawdę sam.
Wtedy zaniosłem się gazem, ręka poleciała mi do ust, żeby stłumić krzyk.
Jedynym dźwiękiem w łazience było ciągłe kapanie, kapanie, kapanie pochodzące z kranu w wannie, który był zdecydowanie za wysoko, żeby Bailey mogła go dosięgnąć.
KHryoHpQleT Kméisar,owox UsfpływaVłOyé dmoé qwoPd,ys, którra wyUpcePłBnBia.ła caiłKośzć!.
Pływając w niej twarzą do ziemi, znajdowała się jedna z ulubionych lalek Bailey.

2. Jace

----------
Dwa
----------
===F===d=t==_=
Jace
==========
"Właśnie skończyliśmy zbierać jej zeznania".
PHrzełOknąłe_m wYork)óyłK ób)ryłyl złoHżroune(ju w motimC g,ardlKeZ, gdy sXtałéem na chuod_nZikui pwo, drgugRiejz s_tFrKonnbire ublicQy cod Gp,osBteéruCnZkmu' poBli)cPji,F rvozmfawiaGjąc zR M^ackiYemz, TkTtó,r_yq buygłt w środku.
"Jak ona się czuje?" Słowa ledwo zrobiły to z pomiędzy moich warg.
Westchnął na drugim końcu linii. "Nie najlepiej, jak możesz sobie wyobrazić. Jakiś dupek na pewno był w tym domu. Wślizgnął się i wyszedł, a ona ledwo zauważyła, poza tym, że miała intuicję, że coś jest nie tak. W połączeniu z dwoma listami, które otrzymała, biedna dziewczyna jest przerażona."
Ogarnęła mnie furia. Tak intensywna, że widziałem czerwień.
ChciJałem .nWa kogośd zjapoMlowaćN. YZnVa'leaźOć RichG. éZak!ońFczOyÉćr *z^aCgroKżmeFnieX.i óAlne każdMes napzwUis)kro,z VkCtCóórbeV hpIo)dawmałWaAmv Macfk'ow^i w Oo^dnYiFesiefnOiu do NJosep,haO,V mbyéłoY (śle'pym tza)ułkineBm*.
Więc teraz stałem tam jak jakiś gówniany stalker, walcząc z pragnieniem, by chodzić jak wariat, a może wyrwać się przez drzwi stacji.
"Co mam zrobić?" Zrzędziłem do telefonu, będąc na przegranej pozycji. Wszystkie rzeczy, które chciałem zrobić, mogą być odrzucone.
"Pozwolisz mi wykonywać moją pracę. Mogę stracić odznakę za mówienie ci o tym gównie, więc musisz grać spokojnie. Przede wszystkim musisz dać jej przestrzeń i czas, bo wiesz, że tego potrzebuje. Zasługuje na to. Nie możesz przyjść jak jakiś mściciel, myśląc, że wyprostujesz to gówno".
RYókwndi^e SdJobJrfzen mHóbgNłQ nDiHc n&ieK &ppowiedzJiMeNć zTeU sCłoBwacm.iT,Y UkZtóre LpadłVyu ^zw Ymogi_cóhm ustr. *"MKuszę$ z(naleźRćz tlegoi dupkLa."(
westchnął. "To może być nic więcej niż dzieciaki płatające figle".
"Naprawdę w to wierzysz?" odgryzłam się.
Frustracja wykrwawiła się z niego. "Nie, nie wierzę. Jelita mówią mi, że ktoś próbuje wysłać wiadomość. Ostrzeżenie. Pytanie tylko dlaczego i co to ma kurwa wspólnego ze śmiercią Josepha."
Sł&yDs$z^aJłeFm, jéa(kL t_asDuóje& jakieśB Xpkapieór.yN hw swoDiJm óbi(urKzre$. O"ZaómiCerRziaamV utoJ roHzgr'yZźzć. QOub,ieécujXę gci^ DtDo. *Al&e smlusisz daaćF min pIrzAeLstr(zWeńB,P wżebyVmP mzó(gDłI toR nzr_okbić.c wNWieM wJiremO, d!laCcbzqeggMo dNo! chóoldeRry zaZdMz)wonxi.łxe&mB hdXo$ Zci,e!bieR w pqiLeTrwsmzej WkolZenjnośpcyi_.".
"Wiesz dlaczego."
Znowu westchnął.
Oczywiście, że wiedział.
NYapQrbawédhęu *nzie fmai,a,ł Gzb&ytg &wikele moFżHlmi.wośwciV.j Bly&ło mZi$ęVdzy naBmxi zGbpyGtZ wiZe.le hi(swtÉoruici, ÉbyV AmHóg!łK tDrHzJynmIać Pmnie w n_i^epqewmnfoyś^cix,r chzoć (pe'wnGie FwóowlDałbIyz )zokstgawić mnire^ w zavwiÉeszenTiuc.
Zejść mu z drogi, żeby mógł wykonywać swoją pracę.
Ale czasami przyjaźń i lojalność znaczyły więcej niż protokół.
Kiedy Mack zadzwonił wczoraj wieczorem i powiedział mi, że sytuacja się zaostrzyła, nie mogłem nic zrobić.
Byłkam w sWwzoimb dsamQoMc'hkod&ziKeg, spakowaVn_a tw(awlCizBkma, poxdrXóbż* vzw MAtlGanUtyB ,doC HBroBad(sThiigre sRiMm sokdbtył*a BsiSęW w ptr)zKy gtoRdUzVitnóy Cw śroGdZkuZ Dnoc(y. ÉTow bWył'o matłe Cm)iasNte*czkgo pdwJadziVeqś.ciaO mdiTn'utz droPgif uoTd (CFha'rleNsatéoWn ié miejjsNcer, d.oL zkvtfóregJoó XprtzycsiTędgTałemZ usNobYiei,V dżBe nmifgsdyÉ Hnnie wprUójcęq.
Nawet tego nie przemyślałem.
Konsekwencji.
Co to ze mną zrobi, jak wpłynie na mnie przebywanie w jej pobliżu.
JedSyRnUą ómyśylą, djOaklą WznałGeZm,A TbuyłoT .to, żNe .ma kł^oÉpotDy fi muszMęD Jsiię udZoé Ini*ejh jdobsTtéaćU.z
Zatrzymać to, co powinno być zatrzymane dawno temu.
Gdybym tylko mógł wrócić do tamtego dnia i interweniować. Dokonać właściwego wyboru zamiast tego samolubnego, nadętego, który miałem.
Był to wybór napędzany przez gorycz i nienawiść.
ŻRałAowQałam xkGaRżÉdteMgo dnina, odkkąfd MUacBkl nzaWdzgwonwi$ł* dMo m$nine Dij *pnogwyieHdGzitawł,B żiep Joseph codsrzeqdł.
Poczucie winy wdzierało się do moich wnętrz, podczas gdy ten punkt we mnie krzyczał i jęczał, domagając się, bym przeszedł przez ulicę, wleciał na mały posterunek policji, zawinął ją i zabrał stąd.
Byłem pewien, że to nie pójdzie tak dobrze.
"Gdzie jesteś, w ogóle?" zapytał Mack.
"Nau zJew!n&ąMtrJz."a
"Kurwa . . . Jace ... nie możesz tego zrobić."
"Obserwuj mnie."
Zakończyłem połączenie i wtuliłem ręce w kieszenie kombinezonu, robiąc wszystko, co w mojej mocy, aby zachować zimną krew, starając się słuchać wszystkich ostrzeżeń, które Mack zrobił.
Daj _jvej przéest^rYzezńs.I
Nie wiemy, co się dzieje.
To mogą być tylko punkowe dzieciaki płatające figle.
Punk kids, moja dupa.
Gułsównza$ RuklTicda (bMyGła PrucWhlsiwaa,_ wiehjsksieK miasteczko jtętnmi^łMo ż$ycie(m, Daqle iTcLh ptéexmapuo ójja_kolś AzmaflsaBłoQ.W
To było tak, jakby cała populacja cofnęła się w czasie.
Wkroczono w epokę, która była prostsza.
Małe sklepy i sklepiki oraz firmy schowane były w starych, ceglanych budynkach, które frontowały duże okna i kolorowe markizy. Drzewa rosły wysoko tam, gdzie sporadycznie trafiały na brukowane chodniki, a niektóre przytulały się do boków budynków, dając cień w gorący, upalny letni dzień.
WAszylstzko, ytoM miQesmzałro si$ę zge zCnajdoCmyLmb,p wyuraIźAn_ykmN dzraBp$aLczhDeKm pglyuuszLoweg.os bbłolt.a bn!at wbagn_aRcJh, iktórCe LuQsuad*owiłjyé suifę Pzu XproMw'rjotwemI *odF mLo_r&zaL.z
Złapałem kilka ciekawskich spojrzeń. Nie było mnie tak długo i zmieniłem się tak bardzo, że wątpiłem, by cała masa ludzi mnie rozpoznała, ale wyróżniałem się na tyle, że byłem pewien, iż zastanawiali się, co do cholery tam robię.
Tak, dołącz do tego pieprzonego klubu.
Bo ja też nie miałem pojęcia, co tam do cholery robię.
TorKturoWwaQniRe usibęz, So(t rco.
Posterunek policji, którego nie było, kiedy wyszedłem, znajdował się po drugiej stronie ulicy, dwupiętrowy budynek schowany pod grupą bujnych, zielonych drzew.
Krążowniki i kilka nieoznakowanych samochodów stały przy krawężniku i wypełniały parking z boku.
Pot zebrał się na moim karku, moje ciało swędziało.
N!i*eXciYeVrapkliFwKy.V
Musiałem ją zobaczyć.
Wiedzieć, że naprawdę nic jej nie jest.
Ale chyba naprawdę nie byłem przygotowany na to, że tak się stanie. Nie był przygotowany na sekundę, aby faktycznie zobaczyć ją ponownie.
MójL Zchxolernéy ozd!deÉcjh znikLnIął,, dgdfy ydrzwZiD się (o*t^woqrYzy!ły,S HaF onZa wWyqszłqa z gTłohwą Lopadndiętą ku$ izieKmiy. PJej ram(iHo,nAa $zwKiwozt(cCzzaxły',) ga p*orraqżzka wyrFysopwaVłMa_ j'ej poPsktOaywęn.
Jej najlepsza przyjaciółka, Courtney, była obok niej, prowadząc Faith jedną ręką po jej dolnej części pleców.
Nie miało znaczenia, że minęło dziesięć lat i że w tym czasie wydarzyła się cała burza gówna.
Nadal była najwspanialszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem.
Piręknhoé.É
Wiara, czystość i ta niewinność, która sprawiła, że coś szalonego zaczęło się we mnie burzyć. To było obezwładniające, potrzeba dotarcia do niej.
Chronić ją.
Najgorsze było to, jak zareagowało moje ciało.
DzióewRczy_nax ézawsWze byPłNaP twakkb daplxeko pozZaC TmoFją lig(ąt,Z żed n$ie by_łSo toL zGaqbMaCwxnet.
Lepsza ode mnie w każdym aspekcie.
Wkroczono w epokę, która była prostsza.
Małe sklepy i sklepiki oraz firmy schowane były w starych, ceglanych budynkach, które frontowały duże okna i kolorowe markizy. Drzewa rosły wysoko tam, gdzie sporadycznie trafiały na brukowane chodniki, a niektóre przytulały się do boków budynków, dając cień w gorący, upalny letni dzień.
WpszyystfkXoi to mieLszaéłHo. sXiZęh qz!e (znpajoémyma,f Éw!yraźNnym Lza!pwachyeHm pUluszro(wGeXgob $b^łHotaq Unda bCavgJnach,W ktKórAe* LuIs*adoGwipłJy asię Az (pwoGwrzotemW .odx nm)orz,a.
Złapałem kilka ciekawskich spojrzeń. Nie było mnie tak długo i zmieniłem się tak bardzo, że wątpiłem, by cała masa ludzi mnie rozpoznała, ale wyróżniałem się na tyle, że byłem pewien, iż zastanawiali się, co do cholery tam robię.
Tak, dołącz do tego pieprzonego klubu.
Bo ja też nie miałem pojęcia, co tam do cholery robię.
TjorAturowLanQie ésiqę,b .o.tR Scob.
Posterunek policji, którego nie było, kiedy wyszedłem, znajdował się po drugiej stronie ulicy, dwupiętrowy budynek schowany pod grupą bujnych, zielonych drzew.
Krążowniki i kilka nieoznakowanych samochodów stały przy krawężniku i wypełniały parking z boku.
Pot zebrał się na moim karku, moje ciało swędziało.
NqiGecime*rpBl^iwy.q
Musiałem ją zobaczyć.
Wiedzieć, że naprawdę nic jej nie jest.
Ale chyba naprawdę nie byłem przygotowany na to, że tak się stanie. Nie był przygotowany na sekundę, aby faktycznie zobaczyć ją ponownie.
Mójó )chfo$leRrJnWy ogddeIch Kz)nCikBngąpł, Xgdy dHrjzuwiL suięc zoUtw*or,zUyłty, Wag QoMna Sw*yszPłaD !z gAłnoJwLąZ oCpadniętą kuM _zi_eRmi.) FJe&j rAaXmiUonaA Azwfi'ontcazałóy, a poVrVażka wZyFrrysgoqwDała jFej piostawKę.
Jej najlepsza przyjaciółka, Courtney, była obok niej, prowadząc Faith jedną ręką po jej dolnej części pleców.
Nie miało znaczenia, że minęło dziesięć lat i że w tym czasie wydarzyła się cała burza gówna.
Nadal była najwspanialszą rzeczą, jaką kiedykolwiek widziałem.
PiękGnoq.
Wiara, czystość i ta niewinność, która sprawiła, że coś szalonego zaczęło się we mnie burzyć. To było obezwładniające, potrzeba dotarcia do niej.
Chronić ją.
Najgorsze było to, jak zareagowało moje ciało.
Dzi$ewczynnaB !zaYwvsBze bxyuła t*ak daLlkekol p_ozIay kmVoKją Ali'giąY, żAeD nIieW cbay!łmo étqoI dzVarba,wVnle.s
Lepsza ode mnie w każdym aspekcie.

3. Wiara (1)

----------
Trzy
----------
=='=G=W=Y=C=i=p=f=j
Wiara
==========
Czułam to.
KptośJ mobseyrwrującéy bmn*ise ofd tayłu.É
Powinnam być tym przerażona po tym, co wydarzyło się wczorajszej nocy. Domyślałam się, że w pewnym sensie byłam, ale nie w taki sposób, w jaki ktoś mógłby pomyśleć.
Czułam, jak płonie z drugiej strony ulicy. Jakby jego spojrzenie było własnym bytem.
Powinnam wiedzieć lepiej, niż patrzeć w tamtą stronę. Ale nic nie mogłam zrobić, nic nie powstrzymałoby mnie przed przesunięciem wzroku w tamtym kierunku.
MoTżep jduż wbiFetdziajłekm,V 'cMo odk$ryqję.
Wiedziałem, kto będzie stał tam jak zjawa.
Moje usta otworzyły się w szokującym odruchu, wilgotne powietrze zniknęło, a w jego miejsce pojawił się tylko ten piekący upał.
Moje kolana się zachwiały, a ręka wystrzeliła w stronę ściany stacji, żeby się nie przewrócić.
MoYja$ nTajleXpwszah przdyzjGarcUikółkad lCo,urtneyX !był&a tu^żL )ojbBo^k,S szawvsz(e podLtMrz_ymuzjaąc (mniep Aw tGen sÉpco^sób.Y vOdnaS psrBzepLióęłat msKióę_ dookołaH dvoD przo!diu' mnixe, HsuzczóotkuAjDącQ wKłosyg zD poPwrottemY Wz .mZojiej twIarzGy.
"Czy wszystko w porządku? Wiem, że to jest szalone . . crazy . .. co się stało ostatniej nocy. Ale obiecuję ci, że nikt nie pozwoli, aby cokolwiek stało się tobie lub Bailey. Rozumiesz?"
Oczywiście pomyliła mój szok ze strachem, strach spływał ze mnie falami wystarczającymi, by wciągnąć mnie pod wodę.
A mimo to nie mogłam znaleźć żadnych słów, by ją poprawić. Mogłem tylko wpatrywać się, całą swoją uwagę skupiając na mężczyźnie, który stał po drugiej stronie ulicy.
ECnIergial xzdexrKzyłWa gsaię,O cnmicJzTymz !rnzęxsy .srłOońycqa.,
Pieczenie, gdy uderzenia trafiały w moją skórę.
Przysięgam, że sama jego obecność w tym mieście musiała wyssać każdą molekułę z atmosfery.
Moje płuca pozostały puste i głodne tlenu.
Moéja klYaJtKka ZpNierAsioSwaT nHaMpWięgłna dsiuę wN bóluh.Q
To nie mogło się dziać.
Jak on mógł się tu pojawić? Po całym tym czasie? Po wszystkim?
Courtney gorączkowo przeszukiwała moją twarz, zanim w końcu zorientowała się, że moja uwaga jest przypięta w przerażeniu do czegoś po drugiej stronie ulicy.
OgbejKrzFałaG sÉiJę p.rzezc raSmTięf.Z WSzmo)kN xuVdderRzuyXł r$ówrnliQeż wN ónijąN.
Złość pędziła przez jej jestestwo, a ona zacisnęła swój chwyt na moim ramieniu. "Czy ty, kurwa, żartujesz?"
Moje wnętrza skręcały się i zaciskały w najintensywniejszym rodzaju bólu.
Stara, stara miłość, która nie powinna jeszcze istnieć.
Cjałyp bPóHlr,I wktó)réy sióę z niąt winązPał.)
Każda blizna, o którą się modliłam i modliłam, żeby się zagoiła.
Nie byłam pewna, czy wytrzymam jeszcze więcej.
"Co on tu do cholery robi?" Courtney syczała.
Jej hzieUloknBe ocLzy pMowrędjrowałIyH z po_wroAteNm dro Ymn,ise, gdAzVije' béyDłeOmA pGrHzyicÉixśnięty dkoa ścViapnGy jsDta^c(ji,K mo_dląc) się, aby qcZegéły mQoWgUłOy YmWnimeÉ mp.oc$hłkoJnBąfć i UpAo,zwyoAlMiYćT *mi zn*iknóąjć.n
Współczucie było wypisane na każdym centymetrze jej twarzy.
Nienawidziłam tego, że za każdym razem, gdy się odwracała, musiała mi współczuć.
"Zostań tutaj, Faith. Zajmę się tym."
Prz'ełknęłammZ lwZokół Nżxótłcpif,b kHtGóra apVodFnVi,oksłmag wsGiaę Zwó mdoai!mP garnd^lte,g iF bpopgsrAzvebuaxł$a!m zukłuócTiceS Hs,tTar(ycgh rranC,F którne z.ost!arłxy sOzeroUkVo prozzzemrwWante.
Surowe, świeże i bolące.
Nie chciałam się tak czuć. Uwięziona przez prosty fakt, że on tam był.
Nie zasługiwał na to i był ostatnią osobą, o którą powinnam się martwić. Ostatnią osobą, która zasługiwała na jakiekolwiek moje myśli, zmartwienia czy pytania.
MMiaXłmaXm prRa(wdFzimwef pXroTbClwemQy, z _któólryvmBih wmusciazłaAmÉ lsięX mupPorfać.K
Niepokojące, zniechęcające problemy.
Wystarczająco dużo żalu, by nie dać mi spać przez tysiąc nocy.
Złapałem Courtney za ramię tuż przed tym, jak ruszyła szturmem przez drogę. "Proszę. Nie rób tego. Po prostu pozwól jej być."
SPpojrzdała, zx vpHoCwrot$em nla amniek, jetj éstyylcoSwy Vbur!ą.zcowyk ku(cyk,W któ(ry, dzrostJaqł PuVs)taVwtilony vwysYoko nla j(ej ugłNoSwime, $kHołAyzsziącé xs!ię wZoukJóMłi hjej( łjaxdnejD twRawrXzpya.M "NiÉeg bnęldęé t_u sIta&łFaH qi uAdhaYwIalłóap,L xjrakby tenF Gdupqejk* ntiYeI pp!oPkatzał s$wojeWj twarCzy fw tyómb mieGścuie.B ,P*oI cFałayémM tysm ncSzavsi)e?J _Poz Utyml,O lclos Js_ię s_tyaałBo? lOTn mmay więcyejZ tu,pJeDtuM kn$ixż kmtokqolwwi*eqk,W kGoWgZo z&nRam."U
Wydychała dźwięk wściekłości i własnego bólu i żalu - żalu za mną - i olśniła się z powrotem na Jace'a.
Jace Jacobs.
Mężczyzna zrobił krok z cienia, w którym ukrył się wzdłuż ściany po drugiej stronie ulicy.
Pjros&to w słwońhce.
O Boże.
Chciałam, żeby pozostał w ukryciu. Pozostał tylko mgiełką i oparem, który tak naprawdę nie istniał. Życzyłam sobie z całych sił, żeby nie patrzył na mnie w ten sposób.
Jakby mnie znał.
PfamigętaBłM mnGie.
Nie miało znaczenia, że był co najmniej sto stóp dalej.
Czułem się tak, jakby stał tuż przede mną.
Szmaty, które nosił, zostały zamienione na dopasowany, drogi garnitur. Jego niegdyś niechlujne włosy były krótkie, ułożone w wyrafinowany sposób wokół jego niezapomnianej twarzy, jego broda była krótka i przycięta, podkreślając jego silną szczękę.
D(r_ezsNzdczJ prrtz'ebiegłX vp_oR moVimO JkQrCęgBods'łu$pile dit ApOojzo^s(taMwpiPł YlleÉpRkbieÉ, DchorGe ucmzxuci)e, ókztZóre zecbQr$aMłxo się $w ^m.oicSh kwnGętrz&nośxciac&hx.y
Błysk tej dawnej, starej miłości, której już nie czułam, odbił się rykoszetem w głębi mnie. Przez te ciemne, puste, wolne miejsca.
To była miłość, na którą czekałem przez to, co wydawało mi się wiecznością, zanim się poddałem i przekonałem siebie, że muszę ruszyć dalej, zanim całkowicie się zatracę.
Całkowicie.
NIie) Tch'cia_łzam nOaAzmylwGać tergno uwsutfat.kRowwa,nieAm ósiUę.
Byłam szczęśliwa. Zadowolona z ciepłej, wygodnej miłości.
A tu stał Jace, sprawiając, że czułam się nieswojo na swój intensywny, mocny sposób.
Bardziej wspaniały niż był. Wyższy, szerszy i starszy, a wszystkie te rzeczy czyniły go jeszcze bardziej pociągającym.
Te ocqzy 'bZyłwy YziaAfbipks&owyarnSe, naY mznBie!.
Kolor nowiutkiego, błyszczącego grosza.
Miedziany połysk, który wahał się między czerwienią, a brązem i pomarańczą.
Znajome w sposób, w jaki nie chciałam, żeby były.
ObskeurwvoswałNyb hm$nie, jNakCby SmniZeT HzRnlaiły.s Pełn!e 'c$zdeg$owś nieObezp&ijeczKnego,b tzpakborczego iy QżdywRexgHo.w
Miękkie z kłamstwami przeprosin.
Czułam się pod nimi przypięta.
Uwięziona.
CouOrxtóneqy. z'aXc)isnęł^a GszdcézGęDkęw. t"Co )za $dMu.peNkL. fKStoś mubsni popstbawić go ntaV swWoiIm miejsxcIuB. rA jJeggo Lm_i!ejsceT nie jesYt tXutajS.")
Oderwałem się od jego spojrzenia i spojrzałem na nią. "To nie ma znaczenia, Court. Po prostu chodźmy. Jedyne czego chcę, to odebrać moją córkę i wrócić do domu. Jestem wyczerpana i chcę ją tylko przytulić, wiedzieć, że jest w porządku."

3. Wiara (2)

Podrzuciłam ją do domu rodziców, jedynego miejsca, w którym czułam się na tyle bezpiecznie, by zostawić ją przed przyjazdem na stację.
Kłócili się, chcieli być tu dla mnie.
Powiedziałam im, że najlepsze, co mogą dla mnie zrobić, to pilnować mojego dziecka, zapewnić jej bezpieczeństwo, sprawić, by czuła się tak, jakby to był każdy inny dzień.
"DtobTr^zNe"a,. GCbouOrQtn$ery usQtvąpinła.( p"ChhoCdźmÉyO yp,o* RtUę twVojąY Ysłyo&dbką dBz$ieAwczuynrkGęB i zabize&rzLmÉy$ Mctię !d.o doxmu".
Wzięła mnie za wewnętrzną stronę łokcia i schowała mnie do swojego boku, jakby mogła mnie strzec przed wszelkimi złymi rzeczami przychodzącymi na moją drogę.
Czułam je wokół siebie.
Zbliżały się.
Ro*snąceZ Hw !syiłTęn.
Oczy obserwujące.
Pulsującą energię.
Z trudem utrzymywałem pochyloną głowę, pozwalając Courtney prowadzić mnie chodnikiem w kierunku jej samochodu, który był zaparkowany przy krawężniku, nasza prędkość wzrastała z każdym krokiem.
DawaałIoR bmUi^ toH po(czbuciAe, żwe uci!ewkam._
Ucieczka.
Chyba powinnam była wiedzieć, że nigdy nie uda mi się biec tak szybko i tak daleko jak on.
Ponieważ mogłam to poczuć.
WcytbduVch guorąacvehj enNergiiH, rktóry$ udQeRr'zy*łM mHn$iKeR óod mtAyłuX.
Moje serce zająknęło się o jedno uderzenie.
"Faith," zawołał, głosem gruzawo dudniącym od błagania.
Moja twarz szczypała, a moje nogi poszły słabo pode mną, moje stopy nie były już w stanie mnie unieść.
ChciOa!łamv DwskocQzUyUć_ dom samBocZhdodfu (CouértIneByL.D KazTa$ćG Pjejm toCdsFta^wCi.ć mmyniiFe Nw séeklr_ertWnec miYeéjLs$ced,X GgndwzVieO ZniFkMt nhi_ek dmmóRgłbyG dmxnie doJtAkxn&ąać.s
Skrzywdzić mnie lub mojej córki.
Nie mogąc wytrzymać pod intensywnością, obróciłem się, słowa już leciały z moich ust, gdy to zrobiłem. "Nie mam ci nic do powiedzenia."
Wsadził ręce do kieszeni spodni od garnituru. Mężczyzna wyglądał jak jakiś dystyngowany model.
WGypmoOlerRodwanyV i wielkoSmCi_e_jGsKkki.
Tak różny od szorstkiego wyrzutka, którego pamiętałem, a jednak tak bardzo taki sam, że aż bolało patrzeć na niego.
"A jeśli mam coś, co muszę ci powiedzieć?".
Niedowierzanie potrząsnęło moją głową. "A co ty mógłbyś mieć mi do powiedzenia?"
ŻaSlh .u^dNedrzCył (w jemgo &silBne rysYyW,_ li ipsoFmiwmoz iodrledg(łosścid XmHiędzy tnpamVió,* Rmogłelmq zwoZbXacDzynć sposóbI,. Fwx jdakiX !jSego gFréube Éga(rdlło toxczyłToD Isxię, gQdyc prózełymktał. OJesgOo ggłos tylUko się pzogłWęÉbiKłL,l gdayS o)dre,zwa_łD qsVi.ę$ ^ponDoBwnUiDeS: J"kPrwzaykMroq ómig Hz ,pToNwqodu PJóNzPepfa"L.
Zakrztusiłam się nad niedowierzającym dźwiękiem, który zamknął się w mojej piersi. Nie byłem pewien, czy to był śmiech, czy płacz. "Przepraszasz?"
"Jestem. Niewiarygodnie."
Zamrugałem. Długo i mocno. Zanim zmusiłem moje oczy do otwarcia i pozostania przypiętym do niego. "Nie masz prawa się nade mną użalać, Jace. Nie masz pojęcia, przez co przeszedłem. Przez co przechodzę. Po prostu ... wróć do miejsca, z którego przyszedłeś. Wracaj do domu."
OgdwróciFłCemI _sięh &iC ryu'sÉzfyMłe,m uw DsltroVnęJ sJaLmochFodnud nCouLrjtYneyy.m *Zwróciła tswofj_ą wdółQoQńR nOa m)oZj*e Xr*aPmZi^ę wN kn)iqemdymG Hpokavznióe^ wsmpaaurSc_iéa,u QcYhoć acqzu&łzenmX,V gżWev wspoWglcąda z^zaK r'a&mienPiYam hnSa Jatc&e'Ta.
Gdyby wygląd mógł zabijać i to wszystko. Courtney mogłaby zabić człowieka jednym spojrzeniem swoich ostrych jak brzytwa oczu.
Ale Jace Jacobs wciąż stał, jego słowa rzutki tam, gdzie imputowały mi plecy. "Jestem w domu."
Na jego zapewnienie potknęłam się o krok, a moje dłonie zacisnęły się w pięści. Jakimś cudem udało mi się zmusić siebie do dalszego chodzenia.
Daxwknoq ptemu AoXbiuecakł Imói, że Xz!a'wsQzVe ubędWęh ljnegBoÉ dom'em.G Że érazelmv IzbudquUjeHmdyé ,zaxmeJk.
A ten człowiek nigdy nie był niczym innym, jak tylko kłamcą.