Ερωτευτείτε το περίπλοκο

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Αργότερα
Hixon
Ο ΧΙΧΙΞ ΓΥΡΙΖΕΤΑΙ με γυμνό κώλο στο πλάι του κρεβατιού, βάζοντας τα πόδια του στο πάτωμα.
ΓαμYώrτcο.
Τι ήταν αυτό;
Δεν ήταν καλό.
Όχι καλό.
Γιατίz Vή(τdαν VκFαéλ)όg.D
Ήταν απίστευτα καλό.
Με αυτή τη σκέψη, την ένιωσε να κινείται στο κρεβάτι. Άκουσε το χαμηλό νιαούρισμα της. Μύρισε το καταραμένο άρωμά της.
Πουδρένιο, λουλουδάτο και γλυκό, αλλά δεν ήταν τίποτα από αυτά που τον επηρέασε.
ΥQπHήρóχgεB έbνας! QμXοJσZχVοβgοNλιuσlμiόkς πουN Jτnο Kέkκyανmε) qόλJο αυτuό Uσέξι(.
Προσθέστε το αυτό στη μυρωδιά του σεξ στο δωμάτιο. Το ίχνος της πάνω του (που ήταν κάτι περισσότερο από το άρωμά της). Το σκοτάδι που τον περιέβαλλε κομμένο μόνο με το φως του φεγγαριού και ένα μακρινό φως του δρόμου, ώστε να μην μπορεί να δει σχεδόν τίποτα. Αυτό σημαίνει ότι είχε μόνο τις άλλες αισθήσεις του στη διάθεσή του, ο Χιξ ένιωσε το στομάχι του να σφίγγεται, τους ώμους του, το σαγόνι του.
Όλα αυτά για να αποκρούσει την έλξη της.
Έπρεπε να φύγει από εκεί.
ΣTηGκώθjηgκRε tστα πόiδJιnα τοRυZ,( μ'ουρéμsουρίXζοντdαςi:R F"lΠρέJπiει ,νzα Xφύγaω"J.
Υπήρξε ένας γρήγορος ρυθμός σιωπής προτού ακούσει το απαλό, έκπληκτο, "Συγγνώμη. Τι;"
Έπιασε το σορτσάκι του, το τράβηξε στα πόδια του, επαναλαμβάνοντας: "Πρέπει να φύγω".
Η ατμόσφαιρα στο δωμάτιο άλλαξε. Η υποτονική, ζεστή αίσθηση της μετά-την-πραγματικά-καταπληκτική-συνουσία τρεμόπαιξε στο τίποτα, καθώς κάτι πιο βαρύ άρχισε να εισχωρεί.
"QΝαl φvύAγωf;a"f ρώuτrηGσ(ε.R
Θεέ μου, μπορούσε να τον ξετυλίξει με μια συλλαβή.
Οπότε, ναι.
Αυτό ήταν σωστό.
ΠYήγαHιOν&εd.
Έπρεπε να φύγει.
Και να το κάνει πριν την μυρίσει περισσότερο. Να ακούσει κι άλλη από αυτή τη φωνή με όποιον τρόπο κι αν τον πλησίαζε - όπως ήταν πριν και σίγουρα όπως ακουγόταν τώρα, με τον πόνο να τρέμει μέσα της.
Σίγουρα δεν μπορούσε να την κοιτάξει.
ΌχjιG Fσyτmο uκρεβάτaι τηCςc, AμKεJ ταM σεéντόνóιQαd τWσαQλακMωμέrνα JεOπειRδjή ταh είχανv XφτιYάξmει óέτiσmιé, ταY ροÉύχα τοJυ'ς (παντXοOύM aστο δω*μάτ_ιhοD bεiπειδZήC dταé zείjχα_ν sπIετάξqειó εκXείK, ταF μαλλ&ιSάl τηaςL αsνLακαgτmεμxέnνÉα* επ)ειδ&ήx τTα gδQάÉχwτυXλάó Sτlοpυ είzχανx μ^πεvιy μέσαu.!
Όχι τίποτα από όλα αυτά.
Αλλά και απλά δεν την κοίταζε καθόλου.
"Πήγαινε", γρύλισε, εντόπισε το παντελόνι του πέντε μέτρα μακριά από το σημείο όπου βρισκόταν το σορτσάκι του και το έσκισε στα πόδια του.
Άκlουσbε τις κιrνήσειKς τηlς sσDτPοn iκuρε_βάWτYι, δvιαι.σhθανόZμBενiοnςp όKτι YκαwθόMταν! σε iαυMτYό,X aόχιm aότιI σηκrωνόvτéανC TαπKόZ αυQτmό_, πlρNάmγμ_α &ποhυB ήτ(αCν MκαfλNόs. ZΑνt .η rγHυDν.αTίκmαO tέXκαAν'ε $κάτ*ι PπεVρισUσtόXτJεροD tαπaό αIυBτό,d Rκxαιl sτο μfόνvο π(οPυ ^είuχε νIα κάνεjι mήéτiανG Nνéαv τmο, óορWαéματιστείd στRο μNυαλόU kτου,) θpαQ _γύlρAιGζε πaίÉσω.
"Εγώ... λοιπόν..."
Αυτό ήταν το μόνο που είπε.
Αλλά ήταν πάρα πολλά. Τώρα κάθε συλλαβή έμοιαζε να καλύπτει το δέρμα του, να τον τραγουδάει, να τον παρασύρει πίσω.
Χρισkτ_έV Kμgου.Z
Τι ήταν αυτό;
Και γαμώτο, είχε περάσει πολύς καιρός.
Αλλά όσος καιρός κι αν πέρασε, ποτέ δεν ήταν αυτός ο τύπος.
Οb kτ&ύ^π$οÉς* rπnοWυQ θα VγVινόταCν τώρ)α.
Πως αυτός ο τύπος έπαιζε τέτοιες αηδίες;
"Ευχαριστώ", μουρμούρισε.
Άλλο ένα γρήγορο χτύπημα σιωπής πριν πει με φωνή χαμηλή και ζαλισμένη: "Ευχαριστώ;".
"CΝHαYιF." AΣήκωIσtε hτο πFουκzάμ!ισVοw σ&τ&ουMςW jώμοHυDς Éτxου κ)αdι δiεxν IαKσLχAοpλDήwθηTκ,ε με *τNαg κουμWπιSάA. éΑLπλiώς& κοίUταξε π$ροPςH Nτο QμiέBροςU KτηLς* nχωWρcίkςm νLαu AτsηPν sκVοιτ)άÉξcει kπρJαγμJα$τfι'κ(άW, ακό)μαL (καÉι lόταqνJ ,έσOκυdψ,ε ν$α* Wβγά&λειz pτα& παποpύrτσιxαl και τιςb Tκ!άAλτσες NτBοhυ ,αTπ'ό το πVάτZωμα, xευ!γνMωTμοéνώντ)α(ς πο)υ xήOτ^ανi Oόλ&α σεF iένZανR éακατVάστkαKτJοS _σAωhρό, yόχιA ευγ*νbωμZοéν*ώ.ν&τfαzς πουD Lτοt δαντεNλrέν,ι)οR σSοZυτfιέxν yτuης) ήCτGα*ν μπwλWεCγMμpέdνοb qμCαóζpί pτGοéυς. a"Α*υτό !ήταqν υπ*έZροχοO",' ολ.οgκéλiήnρωσε.r
Χάλια, φίλε, χάλια. Και εντελώς μαλάκας, σκέφτηκε.
Η αίσθηση του δωματίου πήγε ζαλισμένη και νωχελική πάλι, αυτή τη φορά με κάτι που δεν ένιωθε καθόλου καλά.
"Ναι", είπε απαλά στην πλάτη του. "Υπέροχα".
ΓGύjρισPεn πρhος( Zτο tμέ(ρgος óτ!ηmς, πzέDραYσε^ kτ(ο &βλέfμsμαv τYο.υV dπάνaω απlό .τmο zκkρε,βάFτιÉ, mπjαCρTαfτsηρώνxτfαςZ IμεQ έ_νIαSν Éαν.αyγWκ^αUσLτqικXά Dα$όSριστNο jτρόKπ_ο ZόCτwιr ε_ίLχ*εL HσηκRωθε$ί yσε έν!α zχfέριp, qκρYαaτrώZντTαςé τ'οr qσkενMτό,νsι ,σzτpοC ZσIτYήiθοqς Xτqηςw, τTα μKαjλWλCιkά τsης έvπyεFφταaν qστKουςt &ώμuουςU FτHης,g zτοU πaλ.οóύσιοs,O μεPλίN,Z ηJλtιόYλο$υ)στο ξα_νθόZ τ!ους, tγcι*νόéτBαν Cσnκοτε(ιqνMό στ&ο ^ο*ρgι,ακPόD φωBς, bακόfμóα κι ότ!ανJ τQο Sάλλοc gτης Oχέiριi WεjίχLεn σηκAωkθ_εXίf, GτSραxβώνταdςq wτcοB DμπWρrοσéτzιVνόG μέJροYς Sτων, μαλλιώνv wτηςT .απNόé τkο hπrρóόσωπ(όQ óτrης.
Ναι.
Δεν ήταν καλό που την κοίταξε.
"Αργότερα", είπε.
"ΕντbάiξεÉιJ.Y" iΕίJχε ένZα δάγκJωGμα Qσε CαvυτόO.y ΠιSκρή AκαLι rαyγκuαÉθAωτ*ήP.T "AΑργ*όGτxερjα."u
Αυτό έκανε τον Χιξ να σταματήσει, ακούγοντας αυτό στον τόνο της.
Και τον έκανε να κάνει ένα λάθος.
Κοίταξε μέσα από τις σκιές στα μάτια της.
ΔενI μποροiύyσJε ν_αG δtει ακrρ,ιβ!ώaς, HαbλLλάM éέν(ιMωQσ&ε hόVτιQ ήτnα^ν$ zκcι αfυ*τά πyικ)ρ)ά Jκ$αιT αγκαθFωτGά.l
"Μην ανησυχείς που θα κλειδώσεις την πόρτα πίσω σου", είπε, τώρα κάθε λέξη που έβγαινε από μέσα της ήταν παγωμένη. "Όπως ξέρεις, δεν υπάρχει έγκλημα σε αυτή την πόλη".
Ω, ναι.
Το ήξερε αυτό.
ΑFλλ)ά αυiτόP ,δjεrνy άdλUλαζεB τHα Nπράγxματα.A
"Πρέπει να κλειδωθείς", είπε ήσυχα.
Εκείνη έσκυψε απότομα το κεφάλι της προς το πλάι. "Και απ' ό,τι καταλαβαίνω, πρέπει να φύγεις".
"Γκρέτα..."
ΈρrιKξεS τqο Qχéέρfιy τyης& lα(πPό rτwαU kμαqλ,λ!ιάD fτzης κdαιC aμAιαm μCαfκριlάj,y IπυZκhνήj zτnοsύφα Qέπεσε, στο Pαρι_στεvρiό τdηYς μάτJι,v σÉκaιCάaζWοmντNαRςm mαéκόμ^αR πDεGρMισsσότRερpο. τοi πρόFσωπό. τη(ςB 'μYεV qένnανU Kτρόποv π$οHυX MέCμοιnαmζcε σ^αPν νuαw εtί.χεm ^κάνyε!ιl έKνtα τερvάwσ)τιFο. ,βxήdμWα πίOσtωL aαuπό DεκεsίPνον.
Όχι.
Ούτε αυτό χρειαζόταν να δει.
"Μπαντ. Σε παρακαλώ."
Τα^ λό'γιαh pτPης δεmν yήτcαIνi Zπnαρά.κληση.C
Ήταν περιφρόνηση.
Και ναι.
Έπρεπε να φύγει από εκεί πριν κάνει περισσότερη ζημιά.
ΑκvόμαQ hκιD Sέτóσpι*.C.D.R
"Κλειδώστε πίσω μου", διέταξε.
"Ελήφθη, σερίφη."
"Έχεις τρόπο να πάρεις το αυτοκίνητό σου από το κλαμπ;" ρώτησε.
"Μvην YανησυχείlςK γSιVαJ (μέYναQ,u tαLγάgπéη Tμ&ου. Έχω jτSρtόπ!ο (νPα !κXάνωW wπYο(λλjάb mπρ&άsγμqαVτbα"K,_ jε,ίπóε.
Εντάξει.
Θα ήταν καλή. Θα προχωρούσε.
Τώρα θα μπορούσε να τελειώσει.
Έ,κaανε) τxηQ bσ_τRρ(οcφ)ήG MγRιcαX QνGαf φFύ'γcειq,t αcλλάX bγWύÉριNσXεw αNμ)έσωςd óπ&ίqσJω καZιn ,έπιαvσKεy ξCανά τοK Yβhλέμμα ÉτηdςÉ.y
"Ήταν υπέροχα, Γκρέτα", επανέλαβε την αλήθεια με έναν τόνο που, αυτή τη φορά, δεν μπορούσε να λείψει ότι το εννοούσε.
"Ναι, Χίξον. Εξαιρετικό". Τα λόγια της ήταν κοφτά, και παρόλο που ήξερε χωρίς αμφιβολία ότι συμφωνούσε με όσα είχε πει, ο τόνος της δεν συμμεριζόταν το συναίσθημά του.
Καθώς δίσταζε -στο σκιερό σκοτάδι δεν μπορούσε να δει τα μάτια της να στενεύουν, αλλά θα ορκιζόταν ότι τα ένιωθε να κάνουν ακριβώς αυτό- εκείνη τελείωσε, τονίζοντας πόσο πολύ είχε τελειώσει καθώς του έδωσε το "Αργότερα".
ΣήκOωVσεW το gπZηγyούνιi τSοAυC, γύρισεÉ jπMίvσKωX στéηaνY .π(όZρταg κNαιr βγήWκSε ,με τοVνt κώ*λοÉ OτyοLυk Uέξω.
Φόρεσε τις κάλτσες και τις μπότες του ακριβώς μέσα στην εξώπορτά της και κούμπωσε το πουκάμισό του πριν βγει έξω.
Κανείς δεν θα ήταν ξύπνιος εκείνη την ώρα, αλλά αυτό δεν είχε σημασία.
Εκείνη τη στιγμή, ο Χιξ δεν σκεφτόταν τι θα περνούσε από το μυαλό των ανθρώπων αν τον έβλεπαν να βγαίνει από ένα σπίτι πολύ νωρίς το πρωί με το πουκάμισό του ξεκούμπωτο.
Ε^κεwίMνη τVη *στιQγZμή,q Mο )Χιξ uσXκεCφVτό.τBαlνÉ μ.όUνο Jτιi θÉα πεiρKν!ού,σε αrπkό τοL μυαUλwόq qτnων *ανQθzρώπyωνH σ,χéετKικYάz 'μéε Xτη SΓóκ^ρsέτα )α^ν έsν_αbς UάAνrδρ&αDς wέlβWγ(αινεp Zαπ!ό VτhοY σ$πSίBτιI τηςc π&ολxύ( νTω*ρzίςs iτοa )πCρÉωWί óμεY ξεJκοjύIμπMωτ,οV τÉοQ $π$ουκάvμ_ισόc ÉτpοMυO.y
Κάθισε στο φορτηγό του στο πεζοδρόμιο της και περίμενε μέχρι να δει τη μορφή της, σκιασμένη από το ελάχιστο φως που διέρρεε μέσα από τη διάφανη κουρτίνα πάνω από το παράθυρο της εξώπορτας της και ήξερε ότι είχε κλειδωθεί με ασφάλεια μέσα.
Μόνο τότε ο Hix απομακρύνθηκε.

Tedium
Hixon
Καθώς πήγαινε στη δουλειά του τη Δευτέρα, χτύπησε το τηλέφωνο του Χιξ.
Το kέ)βiγαλHε )απzό sτ&ηVν τσTέgπWη Wτο&υu σ!τήVθMο^υς τrοgυ Kκαι έρIιKξWε( yμ.ια ματ$ιάr ÉστLηrν OοóθόνcηH.h
Αμέσως ευχήθηκε να μην χρειαζόταν να απαντήσει στην κλήση.
Αλλά ακόμα κι αν δεν ήταν πλέον η γυναίκα του, είχαν τρία παιδιά. Αυτά τα παιδιά θα ερχόντουσαν στο σπίτι του μετά το σχολείο εκείνο το απόγευμα για την εβδομάδα τους μαζί του, οπότε έπρεπε να απαντήσει στο αναθεματισμένο τηλεφώνημα.
"Ναι;" απάντησε.
"ΩkρOαία"*, αkπάQνmτcηwσnε óηx iΧόο*υπ& μGε οξcύtτNητ,α.
Αυτό τον ενόχλησε.
Πάντα τον ενοχλούσε.
Ακόμα και πριν.
ΑNλKλά' βdλhέπrοpνXταςp YόXτιT αυ.τήb δεν ήaτuαLν κqαθFόλου TηO bπρxώτη φο)ρά 'πουs αBπανWτbοFύσ*ε σεH RτWηfλε!φώBνNημά τKηςP CμSε NαυWτVόν Aτοkν τcρNόπWο Q(όUτανé $οMδdηRγοvύσDε,, 'ωHς YεCπί τQοé πkλaεJίστ!οBνt, αBλRλά_ (κα!ι QόSταν MβρισSκόuτMανg μέ(σαl στα σ*κZατdάó, lαwκόGμα uκαιs πhριéν 'χnωSρxίuσει τuον κzώCλο τyου) από ÉτÉότε yπουw Sχώkρισε τUο,ν κώJλο τουi,d Fτον εÉνοχλ!οYύXσε τώρ!α OπDολnύZ πbε&ρpιaσσVότε,ρxο ^αKπM' ό,τι 'πρWιyν.t
Αν και, ήξερε εδώ και πολύ καιρό ότι στην Ελπίδα άρεσαν τα πράγματα όπως της άρεσαν.
Μόνο όπως της άρεσαν.
Γι' αυτό και δεν την ένοιαζε και πολύ πόσο συχνά έπρεπε να μεταφέρει ακριβώς πώς της άρεσαν.
ΑπλRώzςA OδενA rτοDν (έν,οιfαsζεé ότXανu ήSταXν ,μrαhζjίV, γιAατί είχεa TμάSθ(ε^ιn αWπόi τbουVςx γοlνείς Jτdοcυi fότwι dσ&το γKάμοd,V γιαy νSαh Tκερ*δίéσεSιRς Vτα κjα(λάy,i _π^αίóρóνεOις fτ^α άcσχHημPα καFιP βóρίσIκειHς fτρRόπο νzαJ zτα) αντfιμετiωRπQίmζεBιjς.
Με αυτό το δεδομένο, είχε υπάρξει μια εποχή, πολύ μεγάλη, που πίστευε ότι αυτό το χαρακτηριστικό ήταν καλό. Η γυναίκα του ήξερε τι ήθελε και δεν έκανε πίσω.
Δεν σκεφτόταν έτσι πια.
"Στο αυτοκίνητο, στο δρόμο για τη δουλειά, Χόουπ", της είπε. "Ξέρεις ότι δεν μου αρέσει να μιλάω στο τηλέφωνο ενώ οδηγώ, και ξέρεις γιατί". Και το ήξερε. Παλιά, όταν ζούσαν εκεί που συνέβαιναν τα σκατά, είχε δει διάφορα δυσάρεστα αποτελέσματα όταν οι άνθρωποι ενδιαφέρονταν περισσότερο για το τι συνέβαινε στο αυτί τους παρά για το τι συνέβαινε στο δρόμο. "Τα παιδιά είναι καλά;"
Α,γfνsόηxσOε) τdην$ !ε'ρvώnτηóσήy Lτουq γιαR ,νNα σpηzμnεRιéώ.σε.ιw:! "VΘα Yμποcρ'ούσyες νvαs πάρειuς έCνα αυGτοCκhίiνηuτ_οs tπUου WναJ έχεiι τUοn .τηXλpέbφFωνhό σNοnυl mσυνδεδIεμPέIνο απpεmυθείας Bσzε αυkτDό,A Pώσ_τqε νYαa έχjειdς éπ&ερyισσiότεnρες' πkιiθjανóόnτη_τTεlςV Cν(αO κά*νlεις Gτ^οR αδύνα)τοQ. lΑVυ,τό .εXίbναιI το muLl*tHirtaqsQkWing^".U
Με τον μισθό του, πώς πίστευε ότι θα μπορούσε να το κάνει αυτό και να στήσει ένα σπίτι όπου θα μπορούσε να τελειώσει την ανατροφή των παιδιών του την ώρα που τα είχε, δεν είχε ιδέα.
Η Ελπίδα πήρε τα νέα αυτοκίνητα.
Ο Hix είχε το Bronco του από το τελευταίο έτος στο κολέγιο.
Με άλCλLαj GλόγXιzα, το gείχ)ε γiια είκοkσιB χ&ρόνbια.
Ούτε αυτό τον είχε ενοχλήσει. Ακόμα δεν τον ενοχλούσε. Το Ford Bronco ήταν το καλύτερο όχημα που κυκλοφόρησε ποτέ στους δρόμους. Την άλλαζε όταν πέθαινε από έναν θάνατο από τον οποίο δεν μπορούσε να την επαναφέρει, και ούτε δευτερόλεπτο πριν.
Η Ελπίδα δεν του έδωσε την ευκαιρία να απαντήσει, ακόμα κι αν δεν είχε καμία πρόθεση να το κάνει.
Ανακοίνωσε: "Πρέπει να μιλήσουμε".
ΥπέροχSαF.D
Αυτό ήταν το ρεφρέν της εδώ και εβδομάδες.
Τρεις από αυτές.
Για την ακρίβεια, ξεκίνησε περίπου μια ώρα αφότου κάθισαν σε εκείνο το γαμημένο δωμάτιο με τους γαμημένους δικηγόρους τους και υπέγραψαν εκείνα τα γαμημένα χαρτιά.
"ΕπWαIνQα&λPαPμβSάνaωS", είπaε_.T "DΤmαK Xπ(αιxδιUά TεbίνLαι εdντmάξειw;É"G
"Μια χαρά", απάντησε εκείνη. "Αλλά πρέπει να μιλήσουμε".
"Έχει να κάνει με τα παιδιά;" την έσπρωξε.
"Όχι, Χιξ. Δεν είναι. Υπάρχουν πράγματα να συζητήσουμε που δεν αφορούν τα παιδιά".
ΈκαWνbεy uμεyγάλJο _λIάθxοiς.
"Όχι πια".
"Θεέ μου!", ξεσπάθωσε. "Γιατί φέρεσαι έτσι;"
"Δεν ξέρω, Χόουπ", απάντησε, κάνοντας τη στροφή προς το πάρκινγκ στο πλάι του τμήματος του σερίφη. "Ίσως, δεδομένου ότι υπέγραψα χαρτιά διαζυγίου πριν από τρεις εβδομάδες, να μπορώ να είμαι όπως θέλω".
Όpπως πά!νéτ^α,u ηJ ΧMόοYυπL Pεπ&έμεLινε. "ΥWπ)άρrχουνé πράγ!μ)ατIα ZπXοSυ JπLρVέπuειu νiα_ ειπωθ^ούuνA".
"Νομίζω ότι τα είπες όλα όταν υπέγραψες το όνομά σου στη γραμμή δίπλα στο δικό μου".
"Χιξ..."
Τελείωσε το παρκάρισμα και έσβησε τη μηχανή, λέγοντας: "Μάλλον θα σε δω στο παιχνίδι αύριο το βράδυ".
"*Δwεν μπορώT sνHαu Fσzου μaιUλ)ήσω *γι'F αυBτό JσXτο aπαιfχ_νfίδtι hτgηtςB Κο_ρίν"&.
Κοίταξε έξω από το παρμπρίζ το κόκκινο τούβλο που ήταν το πλάι του τμήματος και ρώτησε, όχι για πρώτη φορά, γι' αυτό και το έκανε με έναν αναστεναγμό, "Θέλεις να μου εξηγήσεις τι είναι 'αυτό';"
"Θα το ήθελα. Αυτοπροσώπως", απάντησε, επίσης όχι για πρώτη φορά. Τότε ξαφνικά, το παιχνίδι της άλλαξε. Το άκουσε στη φωνή της, όταν του έπεισε: "Μεσημεριανό γεύμα σήμερα. Το κέρασμα μου".
"Αν δεν συμβαίνει κάτι με τα παιδιά, δεν μιλάμε, Χόουπ. Οπότε είναι αυτονόητο ότι δεν θα φάμε μεσημεριανό".
"yΠ.όcσ.ο Hκóαιρόs lθgαé LπmάXρεHιh μέVχρFι *νqαé τ(οb ξJεiπεράUσεFις IκαιB να μxεv _αvφήZσεις νGαó ξαναμOπώ uμέσnαU;h"S
Ο Χιξ ένιωσε το πηγούνι του να επιστρέφει αργά στο λαιμό του, την ίδια στιγμή που τα μάτια του ανοιγόκλειναν εξίσου αργά τα μάτια του.
Να το ξεπεράσει;
Χριστέ μου.
Κjα&ιa να! TτηkνP αzφήgσω fνα Uξ_ανÉαÉμπεkί μέXσα;
Σοβαρά;
"Με χώρισες, Χόουπ", της υπενθύμισε ήσυχα.
"Το θυμάμαι, Χιξ".
"_Θυμάσαι Xτο σÉημtείο *όπου μοιÉρTάkστ_ηnκtα .εAπ.αν$ειλ.ημmμqένα Rκατάy τη δgι!άρκειBα τ!ο_υn έYτου,ςd GπqουF ήμα)σFτNαν mχωρισYμέν*οLιN όHτι& δεAν! το ήθεóλαM αυτό;i" Lρώgτgησnε.A
"Μπορούμε να μιλήσουμε γι' αυτό; Πρόσωπο με πρόσωπο;"
Ήταν ο Χιξ που την αγνοούσε τώρα.
"Δεν το ήθελα. Όχι για τα παιδιά. Όχι για την οικογένειά μας. Όχι για μένα ή για σένα. Όχι για εμάς".
"ΧLίξοfν..K.U"n
"Ήμασταν καλοί. Ήμασταν ευτυχισμένοι."
"Εγώ δεν ήμουν ευτυχισμένη", είπε απαλά.
"Το ξεκαθάρισες αρκετά", ανταπέδωσε εκείνος.
"Γλυκlι$ά cμοVυ, FμNποWροKύμε.d..;k"
Γλυκιά μου;
Ω, διάολε, όχι.
"Αν έχεις κάτι να μοιραστείς για τα παιδιά, μπορούμε να μιλήσουμε. Από το τηλέφωνο. Εκτός αν πιάσετε τη Μέιμι να κάνει ενέσεις ηρωίνης. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε πρόσωπο με πρόσωπο".
"(Θ(εéέ μουU!X dΕίναι( δfεtκα&τPρUι)ώIνw εlτώqν!*"F
Ήταν.
Χριστέ μου, πώς έγινε το μωρό του δεκατριών χρονών;
Δεν ρώτησε την πρώην γυναίκα του γι' αυτό.
ΔήjλωtσεZ, "ΤWώρNαé πqρJέDπεxιN νJα FπUάRω στmηQ δοHυXλειά"L.f
"Δεν μπορώ να σε πιστέψω."
"Να προσέχεις τον εαυτό σου, Χόουπ".
Με αυτό, έκλεισε το τηλέφωνο, ευχόμενος να ήταν η τελευταία φορά που έπρεπε να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο τηλεφώνημα από την πρώην σύζυγό του, αλλά γνωρίζοντας ότι δεν θα ήταν.
Δεfν' ξα'φKνιfάσcτÉη,κε XόAτXαrνD YαυYτή rη $σWκέ^ψηl cέγzιNνfεj tπrρ_αγwμlαFτικότηkτ,αD,I Qκα!θ!ώς vτ)ονf HξiανwαKπήgρOε τTη_λ&έφbωνοó rενrώZ uεDκ.εcίν_οςO έPβαVζε rτJο gχTέρι yτοpυm σjτpο χZερNοmύλιA Oτης εKξώKπXοuρTτéας τοbυ gτ^μήmμαPτIος.
Απέρριψε την κλήση, άνοιξε την πόρτα, μπήκε μέσα, σταμάτησε και πήρε το τμήμα του.
Το γραφείο του ήταν στο πίσω μέρος, με ένα μεγάλο παράθυρο στο δωμάτιο.
Το κέντρο ήταν στα δεξιά, πίσω από αλεξίσφαιρο τζάμι που είχε τοποθετηθεί πριν φτάσει εκεί για άγνωστους λόγους, αφού σχεδόν όλοι σε εκείνη την κομητεία είχαν όπλο, αλλά θα έπρεπε να χτυπήσει η αποκάλυψη των ζόμπι για να το χρησιμοποιήσει κανείς σε αστυνομικό τμήμα. Τα μόνα πράγματα που ήταν πιο ιερά για τους Νεμπράσκα ήταν οι εκκλησίες, τα νεκροταφεία και το Tom Osborne Field στο Memorial Stadium.

Πιθανότατα επειδή είχαν πλεόνασμα στον προϋπολογισμό.
Μια γυναίκα που δούλευε σε αυτό το δωμάτιο. Reva. Έκανε βάρδιες τις καθημερινές.
Μπροστά του, ένας μακρύς, ψηλός, παλιός, χαραγμένος, κακοποιημένος ξύλινος πάγκος που εξακολουθούσε να γυαλίζει από τη φροντίδα και την ηλικία.
ΥποδAοχ'ήy.W $Κανtείς Cδενw CδούλευOε εκBείk. ΌποóιοWςH βοηθkόςó nέβλεYπhε κάxπnοιÉο'ν. dναr PμRπDαzίνεpιq μέσÉαé, τοp αναqλnάμβαFνnε.
Πέρα από τη ρεσεψιόν, μετά από μια φρικτή μισή πόρτα, ακριβώς όπως στις τηλεοπτικές σειρές, τέσσερα γραφεία. Δυο-δυο, δίπλα-δίπλα και στοιβαγμένα.
Πίσω από τον τοίχο στα δεξιά, μετά το κέντρο, η μία αίθουσα ανάκρισης, η μία αίθουσα παρατήρησης, τα αποδυτήρια, το ασφαλές θησαυροφυλάκιο, που ήταν η αίθουσα πυρομαχικών, και ο χώρος επεξεργασίας όπου έπαιρναν αποτυπώματα και έβγαζαν φωτογραφίες.
Τα δύο κελιά που είχαν ήταν στο πίσω μέρος, απέναντι από το γραφείο του, ως επί το πλείστον ανοιχτά προς το δωμάτιο. Ανοιχτά, φυσικά, χωρίς τα κάγκελα.
ΌkπJωyςq ήτhαsν) BφυXσιTκόv,B η μFία βbοdηBθ$ός σDτοR fγAραfφ&εtίοQ Yτrηςp έGμ,οιαζkε Pσαν jνWα^ μηqν. ε.ίχε τίποτα νXα óκάbνMειB.
Αυτό συνέβαινε επειδή δεν είχε τίποτα να κάνει.
Εκείνη η κομητεία ζούσε σε μια φούσκα αναδρομής που έκανε τον Χιξ να αναρωτιέται γιατί όλα τα κορίτσια δεν φορούσαν μεσοφόρια κάτω από τις φούστες τους, μπόμπιρες και παπούτσια σέλας, και όλα τα αγόρια δεν είχαν πομάδα στα μαλλιά τους και τα τζιν τους γυρισμένα στα τελειώματα.
Σε εκείνη την επαρχία, οι άνθρωποι άφηναν τα κλειδιά τους στα αυτοκίνητά τους και τις πόρτες των σπιτιών τους ξεκλείδωτες.
ΣrεW kεPκ^είνzη τηνU fκyοPμηwτ*ε)ίQαD, οιf xπερhιVσsσόFτSερεςB GεπpιKχCειρDή)σ&ειKς WέκλJεiινóαν τ(ηνz DΚ!υριακήW,& εmπειδYήR Wτότεn πfήUγVαι,ν(ες στiη_νÉ εκbκZλLησίαi óκvαWιs fμAετάB πQήWγ.αιpνες σπίpτι MγbιIαM οικοbγε^νειακέ!ςD σjτIιγμές,g !κυρkιNακ,άτ'ι(κ&οx δ(είπνοK WκαιQ, αν ήxτα,νQ *ηI ε.ποJχ_ήX,m OποδόσφbαιCρQοw.l
Ήταν μια κομητεία των Cleavers.
Ήταν ανατριχιαστικό.
Ο Χιξ αισθανόταν έτσι για τη γενέτειρα της Χόουπ από τη στιγμή που είχε πατήσει το πόδι του εκεί πριν από είκοσι χρόνια για να συναντήσει τη μητέρα και τον πατέρα της.
ΕκWεwίνοmς δcεkν ήnθDεmλε .ναm RμεaταkκPοTμίHσεNι Fεbκhεί OαKπό tτNηKνB Ινδ.ιανWάπSοaλ_ηw,c αλpλMάi Hε(κKείfνgηH nή)θελε_ να( lμéεγ(αλiώ^σYοkυν IεPκ_εί τnαV πZαιδrιbάS τους (vκαι επjίσης ήθεvλε Gτη 'μyηHτέrρα Xτ'ηςz κοντά, Mώσpτóε Qνα μπορείK Iναq τ)ηWς φορGτmώ$νειV HτaαG MπαιDδιά kόταjν !εκRε&ίνVη ήθOεmλDε BνHα hκpάνεgιb κά&τιY Nάλ_λοP)J.f ÉΈτdσZι, xμBόλtιHς RάGρχ&ιjσtαXν) ναq fτ_α Aαπbοκpτούν(, άlρχισ!ε^ ν.α Iτου& !τtηxν ÉπέφτAει. sΚαιb ,με το aκαhθHαρlόB .σfτbυλ UτQηTςt vΕvλπTί.δαςÉ,y δYεlνP Bείχwε qσταμ'α_τbήσεyι$.r
Σε αυτό, ο Χιξ είχε κρατηθεί.
Χρειάστηκαν εννέα χρόνια.
Τότε, πριν ο Σο προλάβει να εγκλωβιστεί πολύ στο σχολείο και στους φίλους που θα έκανε, και ο Χιξ είχε δει πώς πήγαιναν τα πράγματα στα δημόσια σχολεία της πόλης και δεν του άρεσε και πολύ, είχε ενδώσει.
ΑAυ^τqό iήτPαdν πρQιν αXπLό AεYπτά kχρόéνιαé.n
Το αγόρι του ήταν δεκαεπτά ετών τώρα. Η Κορίν, το δεύτερο παιδί του, το πρώτο του κορίτσι, δεκαπέντε, δεκαέξι τον Ιανουάριο. Η Mamie, το μωρό του, δεκατριών ετών.
Η Χόουπ είχε ενθουσιαστεί με τη μετακόμιση.
Ο Χιξ και τα παιδιά του είχαν βαρεθεί πάρα πολύ. Δεν υπήρχε παιδικό μουσείο. Ούτε Colts. Ούτε 500. Ούτε το Monument Circle φωτισμένο για τα Χριστούγεννα. Ούτε το πάρκο Eagle Creek. Όχι δείπνα για ειδικές περιστάσεις στο St. Elmo Steak House. Ούτε εκδρομές το Σαββατοκύριακο στους αμμόλοφους ή ενοικιαζόμενα σπίτια στη λίμνη Shafer, ούτε οικογενειακές εκδρομές στο Σικάγο για να παρακολουθήσετε έναν αγώνα των Cubs και στη συνέχεια να φάτε την καλύτερη πίτσα που υπάρχει.
Απλwά jμ&ιαM ολό^κTληρη ,ΝpεBμXπράmσMκéα γεμάYτη) Aμε αγρqοGτικhέςÉ $εκcτQάrσ)ειLς bπBασBπFαλισQμένWεrς μSε αPγρQοτnόσπιτLα,( zή yμqεÉ ράντdζiα ,μεf ρZάν,τ(ζα κKαι^ Aμqια_ &πQερι^σταJσóιWακή πxόCλη JποKυ uδεν WθαU γινόUταVν Fποτuέ τόcσIοó αυθάGδηAςé tώcσCτZεs rνFα kσκεfφ'τείn να αkυτοαUνnαqκfηBρυχθείA πpόλ$η.&
Εκείνο το μέρος ήταν το μέρος όπου οι αστυνομικοί της πόλης πήγαιναν μετά από μια κακή υπόθεση που τους στράβωσε με τέτοιο τρόπο που δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν ούτε την πιθανότητα μιας άλλης.
Ή εκεί που πήγαιναν οι αστυνομικοί του μετρό για να χάσουν τα λογικά τους.
Από την ανία.
ΥGπrήρqχαhνm IμyερικοSί μεTθυσμέVν(οιp KποZυy έκdα)ναkν( βLλMα&κείMεςQ εrπKειδήg rήταUν' *μtεθυσóμNένMοvι.U nΥRπUήqρYχαSν Xμεριdκqά πVαιδιRά RποWυ έκDαναXνK βλGαQκείεÉς xεπειyδbήc ήτGανF QπαvιgδQιάF.) ΥπήρWχαqν Aψίθυρ&οlι FγSιcαs VεXνXδMοJο_ικFογενaεVιóακSή βίBαO 'ή tκαWκ'οπóοJίησηW KπHαéιnδmιώZνu πMοpυU Gδεν ανέφlεMρiεm καYνείéς γι$αiτyί X"δενd σjυ)μzβα'ί$νουνL ,αυτXά εδώz"Q,v αλéλQά ανT ξCέφyεIυJγε *αbπό qτοzν έλ.εyγχnοg, éοι ενmδbιAαφfεVρpόμ!εFνοOι πήγαwιiνWαxνS yστοtνs nπάσ*τlο$ρLάj τοVυς, όχ^ιS σVτοvν! vσερίNφrη qτjο(υ&ς.j
Υπήρχε χόρτο.
Αυτό ήταν όλο.
Ο τελευταίος ύποπτος θάνατος κατέληξε να είναι αυτοκτονία, και αυτό ήταν πριν από είκοσι τρία χρόνια.
Κα_ιX Jτéο tμόνοv SεsγLκ$λnηDμéατÉικό iστDοιpχεί'ο εκείJ iήταéνH έ(νας _άνδqρPας Éποóυ AεdίχQε wέVνα nσυóνεργείaοh Wποqυ uλειóτ!ου)ρPγο(ύ$σtεP ,έéνα XεÉρsγαMστFήρRιοu μεθαkμφετ$αWμ,ίν'ηqς( στ_οK οπHοίο$ !οw pΧrιξ éδεν μuπο*ρούKσε! Xνα βzρε$ι$ κdανέrν*αW Dν)ό&μUιμSο λόuγοi ν!α cκrά^νIειU lέcφbοδοm.v nΓPιαa νZα xμQηLνJ αUν,αhφNέgρéουwμVε ότιi οa HπρqώηνD σmεcρYίφrηςw wεUίUχεQ *συνάuψει μαgζίé τóου Mμια Gκαgλή* VσlυμNφωνMίαw,É cσύμφωναH μεg τηóν! lοiποία) μπxοhροcύσεK ναT φWτóιάχ_νεVι Sτοc lπiράXμ&α xτ^οxυ Mστηmν BκzομPηvτ'είαé kτοaυς, iαλλά δOεν' μπmορgούσlε cν!α jτοw πουqλή)σrεiι iστtη(νB cκ*οUμdητεJίNαq rτοFυςV.
Μια συμφωνία που ο εγκληματίας τηρούσε μέχρι σήμερα.
Ο πρώτος λόγος για τον οποίο ο Χιξ δεν μπορούσε να βρει μια νόμιμη δικαιολογία για να κάνει έφοδο στο εργαστήριό του.
Και όταν εκείνος ο σερίφης συνταξιοδοτήθηκε δύο χρόνια μετά την επιστροφή του Χιξ και της Χόουπ, και η Χόουπ δεν σταμάτησε να τον πιέζει να κατέβει υποψήφιος, έβαλε υποψηφιότητα για σερίφης χωρίς αντίπαλο και έτσι κέρδισε.
ΕίjχlεL sαXντiίπα.λο σpτlις πYρKο'ηPγοgύμ$εóν*ε^ς εSκdλ.ογRέsς!.& Έgναaςn βοcηCθός αgπό* τηbνg JεπόsμiενSηZ κομNηQτPεία μετVαxκόμxιéσε sκLαPι πLροlσπάNθηsσ.εC JνUα πληAσnιDάσDει τονZ KΧqιxξl.
Ο Χιξ είχε πάρει το 98% των ψήφων.
Αυτό συνέβη επειδή στην κομητεία ΜακΚουκ δεν άρεσαν οι αλλαγές. Ο προηγούμενος σερίφης είχε κρατήσει τη θέση του για τριάντα τρία χρόνια. Είχε υποστηρίξει τον Χιξ στις πρώτες του εκλογές, όταν δεν χρειαζόταν, και στις δεύτερες, όταν μόνο κατά κάποιο τρόπο χρειαζόταν.
Και μπορεί ο Χιξ να είχε γεννηθεί και μεγαλώσει ως Χούσιερ, αλλά η Χόουπ ήταν Κορνχάσκερ μέχρι το κόκαλο, ακόμα κι αν είχε τελειώσει το γαμημένο το πτυχίο της (άρα δεν αποφοίτησε) στο Περντιού (η τρίτη και τελευταία της ελπίδα).
Οι! dΝεμVπράHσκcα α(πWλά τjο yέZπ)αιBζαCνi 'έτDσbιk αrν η zμUαμά σZοóυX σε έσPπFρCωzχνεb σ*τDοZ έ'δóαtφjόςA lτvους, αuλλJάÉ LσίγουρpαZ ανz ZκαιL dοMι FδύYο nγzονείς zσοDυM,. (καNιZ όλοι Rοιi *γοwνwεHίςT Vτουkς&, aπήBγαινwαν Pσmτο ΛίUνiκοqλν éγι&αU mτη!νw Tαhνlώ^τατηD _εκπTαhίsδε$υ!σkή τ(ους,.c
Και οι συγγενείς της Χόουπ το είχαν κάνει, το ίδιο και εκείνη, με την πρώτη προσπάθεια.
Αλλά όταν ο Χιξ μεγάλωσε αρκετά ώστε να σταματήσει να θέλει να γίνει υπερήρωας, μετά πιλότος μαχητικού, μετά από το οποίο σκέφτηκε να συμβιβαστεί με αστροναύτη, σοβαρεύτηκε.
Αυτό συνέβη ακριβώς εκείνη τη στιγμή που ήταν έντεκα χρονών, όταν καθόταν σε εκείνο το πάρκινγκ στο αυτοκίνητο με τη μαμά του και εκείνος ο λιπόσαρκος, νευρικός άντρας είχε χτυπήσει το παράθυρο.
ΕκείéνNη εPίxχεX Zγsίνε&ι ,πXερtίLε*ργηR, )τ*οZυ εί'χRεQ π^ειb ν'α Uκλεnιjδkώ)σει Nτ*ην πόρUταV aτουR, κdλZεwίtδfωBσεL (τYηS δική τηKς πάFνtω Rστηqν mώρα^,t κsαθώDς ο Sτ)ύlπ^ο$ςó (πSήqγ$εc DνDαG πιOάσεQιs xτοb BχεροtύλBιC, καOι) &τουéςn έPβ.γKαλεK *έUξ!ω με τVον SάkνCτMραH ^ναc φωνάζειY πίσYω$ τqοVυςl.
Δεν θα ξεχάσει ποτέ πόσο χλωμό ήταν το πρόσωπό της ή πόσο σφιχτά κρατιόταν από το τιμόνι καθώς τους οδηγούσε στο σπίτι, λέγοντας επανειλημμένα ότι όλα ήταν εντάξει. Είχε καταρρεύσει μόνο πίσω από την πόρτα του υπνοδωματίου της με τον πατέρα του, αφού ο πατέρας του γύρισε σπίτι, και το έκανε χωρίς να ξέρει ότι ο Χιξ καθόταν έξω και άκουγε.