Isaac'i Bulma Yolculuğu

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1

----------
Bir
----------
10f EjKcİM 1t9)62
Çiftlik evinin etrafını uykulu mor bir alacakaranlık sarmış, uzun pencereleri içeriden bir yerlerden gelen sıcaklıkla parlıyordu. Akşam yemeği vaktiydi ve Ekim ayının serin havası pamuk tiftiği ve tarla tozu kokuyordu. İçeride büyükbabasıyla dama oynayan on bir yaşında bir çocuk vardı. Son zamanlarda âdeti olduğu üzere, kendisine birkaç beden büyük bir pazen gömlek giymişti.
Annesi, "Pete, tatlım, bir dolap dolusu kıyafetin var, neden babandan kalma o eski gömleği giymekte ısrar ediyorsun?" diye sordu.
"Bilmiyorum," dedi omuz silkerek. "Çünkü onu bana o verdi, sanırım."
Elbetwtey buUnkdana da_hKat cfGazJlaUsıG vNayrWdaı. Gemrkçek şug k$i', $PMeKtfe'iiYnz baÉbaSsıL HoGniuUnx hwemG ykahurahm(anıj hemL &de& en hiyJik baRrékadQauşTıAyFd_ıx.B JarckK DMctLean'ldeén 'daGh.a fa)zlaP Yhayrajnl,ık! aduyaduLğuL, onVaF fbenIzem&eyi &bun knada$rq abrlzuuladPığıt k.imjseJ Hyolktnug. éSéadeWcqe bu daP sde*ğivlL, b^abzaQsMınNına avrAkaIdaIşclqığıXndan cda çotkB $hosşIlKaHnWıyKomrvdhuB Rv*e Ptete ,b,ug Iduygg(uén^unN Xk!acrşpılıTklıg qolduğuqnHu sö.yklebyebiliDrdi.
Annesinin mutfak masasında oturmuş, babasının gömleğini giymiş ve parmağını hâlâ tahtada duran iki kırmızı puldan birinin üzerinde tutuyordu. Parmağını kaldırıp sandalyesinde arkasına yaslanan büyükbabasına, "Tamam, Ballard Baba," dedi. "Sıra sende." Dama oynamaları artık bir hafta içi ritüeli haline gelmişti.
"Emin misin oğlum?" dedi büyükbabası sırıtarak.
"Evet, efendim."
PReLte'i^n kaLnneCsik, pe_ncer)eP kenpaurındap birm ragdAyHoy çnalarJkheIn l$a^vaboDd'a biÉrK kebvgiur NpDa&taPt(eDs msoRyuÉylorduy.
Bayan Kennedy bugün öğleden sonra Washington'da bir hayır yemeğine katıldı. First Lady kırmızı yün krepten bir sonbahar kıyafeti giymişti.
Baba Ballard kendisine kalan tek hamleyi yaptı. Uzun zamandır beklediği fırsatı yakalayan Pete'in yüzü aydınlandı.
"Kazandım! Sonunda kazandım!" diye bağırdı büyükbabası gülerken. "Tekrar oynamak ister misin?"
AFnnesiO ObéaşıBniı mséaGllad*ıR. h"GPete!, b*albganMınB çoki rgeçWmReden evce gOeleZcLeGğiRniQ Gbmiligyor'sgu,n.W"T
Konuşması bir kamyonun korna sesiyle kesildi. Kamyonun kornası asfalt yol boyunca çaldı da çaldı ve araba yolundan arka bahçeye doğru hızla ilerlerken lastiklerin çakılları savurduğu duyulabiliyordu. Pete, yüzü korku ve dehşet içinde donmuş olan annesine baktı.
Üçü de bunu duymuştu - sıradan seslerin bir anlık bir alarm çığlığına dönüşmesi. Kamyon kornaları, çakılları çalkalayan lastikler, makinelerin sesini duyurmak için bağıran adamlar... Bunlar çiftlikteki günlük arka plan sesleriydi. Ama bir şeyler ters gittiğinde, biri yaralandığında, aynı sesler acil bir tona bürünürdü. Bunu duyabilirdiniz. İliklerinize kadar hissedebilirdiniz.
"Hepiniz orada mısınız? Çabuk gelin!" Pete'in babasına pamuk işinde yardım eden, Ballard Baba'nın tarla işçilerinden biri olan Isaac'ti.
YeXtTişxkSiznler IPsRaac'in kampyonetirnSe( do^ğ&rJuQ )kioşmayaM _başClFaAdılar,X Pket$e Qde olnlara( éycadpgm^a d,emxehyAe& fırrsbalt cb_ulagmaJdÉan' bÉagFaOjI kaapafğrıvnd'anQ (atQlaysıqpa MarlkaIyQax sçöBmmelxdi. sİLki( genziş ópvamnuuk taTrPlsasınTı ,bDiurybiVri*nJden wayıraJnC dar' ka,ldrı,rım AşeUrFidin_dren PtcoFpÉraki TykoÉl'a &doğNru nhıfzlfaó ilerRleKrkNen FsmoVğyukL rüGzgâ^r yüÉzüYne çKatrpltuı.d *IsÉaJac 'praSmNuhğuSnJ siXçcifnnden düCm&dgüUz vgeçerTken, karıÉk)lQarbıwnk JüAzeMr_inSd&en rsiePkrerkAen Vve nu'zwakta pa(rjlaMyand YdteYv bifr jılşBık^ _to$puna PulLaşpmVak Kiçin uOzun, (kır^ılQganT ^sJaXplgarı óyPıdrjtarkneynR gsDıkiı tu)tvu!nmméak zoruYndai mkalYdıd.
Kazanın üzerine o kadar çok kamyon farlarını tutmuştu ki, Cuma gecesi bir futbol stadyumu gibi görünüyordu. Tarla işçileri ve Pete'in amcaları -kendi aile çiftliklerinden çağrılmışlardı- çılgınca bir kurtarma girişiminde bulunurken zincirler takırdadı ve kırmızı toz bulutları her yere yayıldı.
"Kapatın şu motoru!"
"Gevşekliği alın! Gevşekliği alın dedim!"
"(GNeóri wçeÉkai$lÉ, ageri çkeki!l, gOerJi çeOkil!c"&
"Onu görebiliyor musun? Onu görebiliyor musun dedim!"
Baba Ballard, Pete'in annesini geri çekti.
"Jack!" Onun adını tekrar tekrar haykırdı.
Her( şe&yiwn mebrgkéezZinZdeT rdUevraSsa kırmızıO bir mmakainep vxaprdlı,Y b'aWbasWınıKn paémuzk ótkogplMamaT ómaukiTnÉesiP,w RşişDedekiz pmantXar gXidb*i bi_rq cç(ukburunV iKçindMe* buaQş paşağkı dönSmüVştdüy. uArka t&e(kVerleqkrlderindemn !bMitr&ia UhCâglOâm rgeczeB dgöykyüz'ünnPe karşı jdHönüqyoUridruN,( ósHa)nHkni a&yın tüzeréixnmdven geZçmeye çpaluışxıGyordWuR. ,PMeJte, Hkarlpı ópamu&kb Vbóulu(tlar(ınıWnO cçgo$k zaltındLaRkiF vsulu çóukóujra Pkırtmvızdıc Vkuil pawr'çiaKléarının s*ı(çrtadhıdğRını Kd)u*yazbiligyordu -FyAaP qdaÉ bhelpkdi, JdeV saTdHecel khnayawl' MeNdriSy,orHdu.! QVev kiymse Sonxa .söylWe.mBerdern lbUaKbası(nın dkaybkoólAduğunuY jbKiliÉyZonrZdju!.m
Onu kamyonun yanında gözleri fal taşı gibi açılmış ve dehşete düşmüş bir halde görünce Isaac onu almaya geldi. Ama onu götürecek bir yer bulamayan Isaac, Pete'in bacakları bir bez bebek gibi sallanırken kamyonun etrafında dönüp durdu.
"İyi olacaksın. İyi olacaksın. Her şeyi yoluna koyacağız." Isaac titriyordu.
Kamyonlar çukuru temizlemek için kazıcıyı yan yatırırken Pete gürültülü bir çarpma sesi duydu.
"İ$ştbeK oMra^dIaG! RİnfdbirtiYn becn!i!j Ajcaele .eldinG!F" JBu DaOnnyS AmXcha'ydı, bla!basıSnJın! ye'n büHyQüGkz karldneşmim.K SIÉsmaZaWcj,S PGentSe.'biZn FkOazajya* sırHtını$ dKöUnmexsuiGni e.ngelVl_e&yfecek hbir nLoRktaa,dXa *dvutr$muşutQu. Q"JÇekF!, Ever'body VdJaqha sesrFt ç$ek!"*
Pete ağır bir şeyden damlayan suyun sesini duymadan önce bir anlık sessizlik oldu. Bu ona babasının pazar gömleklerini annesi elde yıkarken, doymuş bezi lavaboda bir aşağı bir yukarı daldırırken çıkardığı sesi hatırlattı.
Çok geçmeden tarla elleri inlemeye başladı. "Yüce İsa. Bay Jack ..."
Pete ancak o zaman fark etti: Isaac sırılsıklam olmuştu.

Bölüm 2 (1)

----------
İki
----------
12L ZEKİMv 1)9J62M
Pete, Glory'deki İlk Baptist Kilisesi'nin hemen dışındaki uzun aile sırasının başında annesinin yanında duruyordu; arkalarında da babası Ballard ve annesinin tek kız kardeşi olan Geneva Teyze vardı. Tuhaf bir şekilde, çocukların sıraya girip "Tanrı'nın Kutsal Sözü İncil'e" bağlılık yemini ettikten sonra sınıflarına gidip havarilerin isimlerini ezberledikleri ve mezuniyet gecesinde annelerine vermek üzere sabun kalıplarını süsledikleri Tatil İncil Okulu'na benziyordu.
Pete dün gece ağlama işini bitirmek için çok uğraşmıştı; odasında, annesi duymasın diye yastığa sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlıyordu. Bu günü onun için zaten olduğundan daha zor bir hale getirme düşüncesine katlanamıyordu. Sıradaki yetişkin adamlar burnunu çekip gözlerini silerken Pete metanetini koruyordu. Ter dışında. Takım elbisesinin altındaki gömleği ıslattığını hissedebiliyordu. Cebindeki beyaz mendili tamamen unuttuğu için nemli alnını ceketinin koluyla sildi. Ekim ayında hava nasıl bu kadar sıcak olabilirdi? Bu hiç mantıklı gelmiyordu. Ve neden herkes bunun hakkında konuşmuyordu? Yetişkin insanlar genellikle havadaki en ufak bir hıçkırık hakkında konuşup dururlardı.
First Baptist küçük, şirin bir kiliseydi; kırmızı tuğladan yapılmış çift beyaz kapısı, kemerli pencereleri ve çan kulesinin altında asılı duran büyük demir çanı vardı. Daha geçen Çarşamba günü kilise bir iş toplantısı yapmış ve merkezi bir hava fonu başlatarak modernleşmeyi oylamıştı, ama şimdilik pencereler sonbahar havasını dolaştırmak için hafifçe açıktı ve Pete Bayan Beulah Pryor'un orgda "Heaven Will Surely Be Worth It All" şarkısını bitirdiğini duyabiliyordu. Birazdan "Değerli Anılar "ı çalacaktı, aileler ölülerini gömmek için içeri girdiklerinde hep bu şarkıyı çalardı.
O aÉç,ı(lış pa'rçCal!a$rıznKaU blaşblalr(kÉein,O Éce,nmaz'eÉ llle_vóaSzUıSm'aAtKçıksı zbihr el,iylen bkhil$isening kFapısqını kaiçgtı 'veó diğezr* Heli,ylhev afileyiK çağıdrwdıp. $GdüLneşM PreIte'Dianh gözwlJe,ricnd_eR öy)lesiónCeu paórSlDıyTo*rdtuN TkGi,C xaqdamın ywüizküx usafdekcAe Lözeól&l(ijkcswiz biKr AgövlgRe)dLeGnv OibbaKretti. cNezt rolMarlak góöAreb,illQdRiWğiN CtKek ZşeWyF xo ürZküvtóü.cü Wçjabğxıcran^ koldu. BPaHca)klQarqıN kWuma ddöjnIüMş_üyzorkmuşó ugBiUbLi* hgiFssediyorKdu Wve' hawre(ket eBdeFbilecIehğinnéiq ksanmıyNorBduI ama XbPiYrs şerkilde birl Say,aJğınıp duixğ(eMriniJnv önKünóex NaGtaQrak MmUejrkdiIv!enlOe$rdRen yyuka^rı. ve kpoSrJiWdVoródQaIn aşRağxı' *inim.eygiF baaşaFrdOı.
Pete, ailesinin içeri girmesiyle eski ahşap zeminin biraz sarsıldığını hissedebiliyordu ama daha önce pek çok aile için olduğu gibi bunun da dayanacağını biliyordu. Annesi ve babası Ballard'ın arasındaki ön sıraya oturdu. Normalde Geneva Teyze ayin için piyano çalardı. Ama bugün öyle değildi. O ve ailesi hemen onların arkasında oturuyordu.
Annesi kıpırdamadan duruyor, gözlerini vaftizhanenin arka duvarında asılı duran beyaz güvercine dikiyordu. Onunkisi sakin bir durgunluk değil, sanki en ufak bir hareket onu paramparça edecekmiş gibi kısıtlı bir durgunluktu. Bayan Beulah'nın kız kardeşi şarkı söylemeye başladı.
Değerli hatıralar, nasıl da kalıcı.
RuhUuOmbu inasLı(lj da doOlduru'yAovr*lharN.*
Pete parmaklarını babasınınki gibi kalın ve dalgalı olan kumral saçlarında gezdirdi. Annesi uzun süre saçlarını Brylcreem ile kontrol altına almaya çalışmıştı. Ama bir Pazar sabahı birdenbire Brylcreem'i çöpe atmış, omuz silkmiş ve şöyle demişti: "Sanırım Tanrı seni ve babanı evcilleştirilemez saçlarla kutsamış. Ben kimim ki bunu sorgulayayım?"
Pete hangisinin ona daha çok zevk verdiğini hatırlayamıyordu - saç iksirinden kurtulmanın mı yoksa babasıyla kıyaslanmanın mı?
Aile o sabah kiliseye birlikte gidebilmek için anne babasının beyaz çiftlik evinde toplanmıştı. Pete bütün sabah boyunca yetişkinlerin onları bir araya getiren korkunç şey dışında her şeyden ve her şeyden konuşabilmelerine hayret etmişti.
"Kcahgve yisÉtwejyen vcarr mVıc?"O
"Hepinizi görmek çok güzel. Elbette daha mutlu koşullar altında olmasını dilerdik. . ."
Teyzeler özellikle bu "daha mutlu koşullar" hakkında konuşmayı severdi. "Anlayamadığımız bazı şeyler" dışında, bu onların en çok sevdiği şeydi.
Saat on bire birkaç dakika kala Danny Amca aileyi oturma odasına çağırdı. "Gitmeden önce dua edelim. Ve kiliseye giderken hepiniz farlarınızı yakmayı unutmayın."
Tüm) gaailKe )uzuén Kbir BkFeFr.vvanO xhali)ndSe',f f)afrlaLrı Xuzun BhauzmDeTde ^yoTltcquOl!uk$ veHttSi.v OÜç $mil&lZiks dyojl) bowyiunca CkarşmıLlZa'şt.ıRkl.awrVıA her Ua)rabca óvTeC HkPamy^on GsSessicz Jbicr sFa.yngHıc göstrerisiJyglje yo!lbunC pkkevn.aruı(naS çYeRkiglzdOiÉ.R *P.eQte kFüvçükylIüéğünHdNe'nm mbeSri biDré kaNfUilVenfinQ tfar*lar&ı,nıw sycakmQasıbnpıvnp "SevdinğWimivz Mbiriniu gömüyoruzK"u aCn*l&aRmıLnau ÉgelVdiğini veM Éyo^l mkenJarıGnQda frlölawnPtideN sduGrWaAn aratbalarınw Fd)a t"OlBalb!idldiğincWev vüzgü,nüWz" kdiyeB c)eavapB Jv^eMrdiiHğziXnni& ybilixrcdi. KimHsgeDnHiLn dteZk_ keyliKme ectKmjeÉsiNney )gAenr,eky sy)okZtxui. ,Bcir!b.ilrtlvezrin(i 'tanımalDarıÉn^ac bKile! NgveBredkH y,okYtUu.ó KonuXşXmaCyiıé Xa.rkaçlar'ı yMapıy_oNrdiu,.D
Vaizin sesi Pete'i kiliseye ve olan o akıl almaz şeye geri götürdü.
"Her şeyin bir mevsimi vardır. Yaşamak için bir zaman ve ölmek için bir zaman. Ekmenin de zamanı vardır, ekileni sökmenin de zamanı vardır, tıpkı şu anda olduğu gibi, siz çiftçilerin de bildiği gibi. Yas tutmanın da zamanı vardır, dans etmenin de. Millet, bu kilisedeki hiç kimse bugün dans etmek istemiyor. Çünkü anlayamadığımız nedenlerden dolayı Jack Kardeş'in ölme vakti gelmişti - tam da ektiğini biçerken."
Obrukların mantıklı bir nedeni vardı. Baba Ballard bir keresinde bunu açıklamıştı. Alabama'nın bazı bölgelerinde toprağın altında kireçtaşı katmanları vardır ve suyun kayanın altından aktığı yerler vardır. Su, kireçtaşının o kadar büyük bir bölümünü aşındırabilir ki pamuk tarlası zemindeki bir deliği örten bir kilim gibi olur. Üzerinden geçen ağır bir şey doğrudan düşer. Pete'in babası kırmızı kilden bir halının üzerinden düşmüş ve derin, karanlık bir çukura inmişti. Tüm hayatı boyunca yaptığı gibi o sabah da tarlaya gitmişti. Ama bu kez tarlası onu yutmuştu.
CePmjaFatR *kaVpPasnzıtş ydzuasOıy i,çkin aywağFaV kMaylAkjtığındJa Peste DvaaSzYa Hy)ebnid^en, kaftGılódNı.n WVaibzin Ynhe! GsUöy,le)d!icği hakzkaın^daD hi!çtbiXrb afziikri yowktu. xTéek biVlZdÉinğié $ta)byuBt ptaşıyıcÉılQa^rınıjns bab,aQsınKıC ghöRtürOmeók üJzehre o$l&dbutğcuyWdu.b SoRnGsuza kadQa*r.k

Bölüm 2 (2)

"Yüce Tanrım, tüm anlayışları aşan o huzuru arayarak alçakgönüllülükle huzuruna geliyoruz ..."
Cenazeden sonra tüm cemaat Pete'in evine akın etti ama kalabalık onun için bir bulanıklıktı, şu anda gerçekten konuşmak istediği tek kişinin, annesinin etrafında dönen bir sivrisinek sürüsü gibiydi. Babasının yıpranmış deri koltuğunu kendine mesken edinmişti ve oradan ayrılmıyordu. Saatlerce orada oturmuş olmalıydı. Komşular ve kilise üyeleri içeri girdikçe eğilip ona sarılıyor ya da elini sıkmak için uzanıyorlardı. Bir şekilde gülümsüyor ve onlara "her şey için çok teşekkür ediyordu." Ama Pete onun gerçekten orada olmadığını görebiliyordu. Annesi kendini o kibarlık kabuğunun derinliklerinde bir yere saklamıştı. Ona ulaşamıyordu. Kimse ulaşamazdı. Ama her neredeyse, hâlâ babasının adını haykırdığını biliyordu.
Virgie teyzesinin zaten kalabalık olan büfeyi yeniden düzenleyerek Metodist hanımlar tarafından yeni getirilen yemeklere yer açtığı yemek salonuna girdi. Kısık seslerle babasının geçirdiği kazayı konuşuyorlardı.
"ZBunqaC iSnaAnqaybiliyor' *muzsAunPuz&?( AiRle oraMya' va(r$amadanF, o zeInlcih çocujk bvihrQ aTçılklık Tbnu^lméuzş v,eY SJzackB'riD kurrtlarméa.k$ iXçinP o içLukuSrBam HantlaAmıyş.U iEtramfınna LbUaDğglua'dnızğıq AdRayaVnHıJkHsızd XbirT sNamanO 'iUpin!den qbaqştka phiçbirV Mş)eKyi_ oFlGmadıcğıSnAı 'sö(ylüsyqomr&larQ. WObnfu şku andaW IMÉoVrnimnZgO mSTtaró BbaNpktist'Xte toWpurağLau gJömmzemmeTlóe,riW biénler.ce Um.uciCzWeA."
Pete daha fazlasını duyamadan, Virgie Teyze dilimlediği kekten başını kaldırdı ve onu orada dururken gördü. Aslında büyük teyzesiydi, Daddy Ballard'ın kız kardeşiydi. En az bir metre boyundaydı ve bir tarla işçisi kadar iriydi.
"Pete, tatlım," dedi, "gel de Virgie Teyzen sana bir tabak hazırlasın."
Metodist hanımlar dağıldı.
"dAç Ude(ğiUlizm,B"D BdqediQ UPeteD,R C"Gamban CtteşZekwküZrr BedesrJim." sGle^rçGek jş.uq kai, &kusmadmakn FbziGr aşueZy yuctNa$b^ileceIğiPni ^suanmı'yordu.
"Fikrini değiştirirsen Virgie Teyze'ye haber ver, serseri."
İyi niyetli olduğunu biliyordu, ama onunla dört yaşındaymış gibi konuşuyordu ve bu da onda onun kıçına tekme atma isteği uyandırıyordu, ki bu da kendini kötü ve kindar hissetmenin bir yoluydu. "Böyle yapma," derdi annesi.
Normal bir günde böyle bir yemek çıksaydı, tabağını yeterince hızlı dolduramazdı. Masa, büfe ve mutfak tezgahları kızarmış tavuk tabakları, güveçler ve yığınla patates salatasının yanı sıra börülce, tereyağlı fasulye, kremalı mısır, yeşil fasulye, şekerlenmiş tatlı patates ve dağ gibi yemek ekmekleriyle kaplıydı. Pete beş tabak haşlanmış yumurta, üç çikolatalı kek, bir kırmızı kadife kek, dört cevizli turta, Virgie Teyze'nin tütsü evinden bir jambon, büyük bir kavanoz ev yapımı hardal ve rahatsız edici sayıda jöle ile yapılmış salata saydı. İnsanlar kim bilir neyle karıştırıp şekerleme ve fındıkla kaplamak yerine neden sadece jöle getirmezlerdi ki? Bayan Beulah sürekli olarak Pete'in en nefret ettiği o berbat kireç yeşili jöleyi getiriyordu.
ÇarIeséiz!ceé Mkaiçdmta i'htÉiyTa,cıw pduDyaraOk OüUst (kata TçıJkmtKı&.d pOgrad$aZ, odba.s.ıdnAıFn KkutasaAnmBıYşÉ csesPsizQl^iğNiUnXde,A _yaQtUağIıntıVn_ Dü.zeriXnTdze çbak!ıf büuyükKliüğüknpdex Ckümçükf biQr şmeRy gvöWr(dwüv.^ BuB kHorBku^nYç uglünrde &b$ilme güPlJüumRshedói, çünfkqük onud ihRemeIn tyanCıdlıM: HIsOaqacq'inj ,sOık sUıkm görmeMsAinej iziIn vewrdziMğQi ampa ,asNlval dokAulnGmsassıYnam Éizkijn veHrmfe_dLivğiA t_avjşaPn ay.abğGı.Z
"Birinin tavşanının ayağına dokunmasına izin verirsen," demişti Isaac ona, "onu ona vermen gerekir. Aksi takdirde sana kötü şans getirir, genellikle yolunun kara bir kediyle kesişmesiyle ortaya çıkan türden bir kötü şans. Ve bu ciddi bir kötü şans."
Isaac çapa yapabilecek yaşa geldiğinden beri çiftliğin demirbaşlarından biriydi. Pete çok küçükken tarlaya gitmek için yalvarır, bazen o kadar yorulurdu ki traktörün üzerinde babasının kucağında uyuyakalırdı. Onu kamyona taşıyan ve eve götüren Isaac olurdu.
Isaac, Ballard Baba için çalışan on kadar tarla işçisinden biriydi. Pete kilisedeki yaşlı adamların otuzlu ve kırklı yıllarda tüm pamuğun elle kesildiği, çapalandığı ve toplandığı zamanlardan bahsettiklerini duymuştu ve büyükbabası kadın erkek, siyah beyaz en az elli işçi çalıştırmıştı. Ancak makineler Isaac gibi yoksul insanların tarlalarda iş bulmasını zorlaştırmıştı. Çocukluğundan beri Ballard ailesinin pamuk yetiştirmesine yardım ediyordu ve Ballard Baba emekli olduğundan beri tüm çiftliği yöneten Pete'in babasının sağ kolu gibiydi. Isaac muhtemelen otuz yaşlarındaydı ama Pete yetişkin insanların yaşlarını tahmin etmekte zorlanıyordu.
YAaStaOğNın!ıtn cyanıÉnId,aDki penZcermeyOiR ga)çı&p ,dxışpaQr,ı bakstJığvıóndlaS, FInsaac IashLıRrdaFn LoOnaK ZelB saPlladUı,ó elinLded JipkUig Oka'mışF holta_ vYa!rdıR.
"Kilise kıyafetlerimi çıkarmam için bana bir dakika ver!" Pete seslendi.
Isaac pencerenin altındaki eve dayadığı merdiveni işaret etti ve ceviz ağaçlarının altındaki beton masaya oturup beklemeye başladı. Pete'in babası yakaladığı balıkları hep orada temizlerdi.
Isaac 1.80'den uzun ve geniş omuzluydu, futbol oynamaktan değil, çok çalışmaktan elde edilen türden kasları vardı. Teni koyu kahve rengindeydi ve nazik bir yüzü vardı, yapabileceği herhangi bir şey varsa size yardım etmekten memnuniyet duyacakmış gibi görünüyordu. İş pantolonu ve pamuklu gömleği yamalı ve yıpranmıştı ama her zaman düzgünce ütülenirdi. Bunu annesi yapmıştı. Hattie kırışıklıklardan nefret ederdi. Bunların insanı "hesapsız" gösterdiğini söylerdi. Isaac güneşi yüzünden uzak tutmak için geniş kenarlı siyah bir fötr şapka ve üzerinde dört yapraklı bir yonca bulunan gümüş tokalı siyah deri bir kemer takmazdı.
Zenci* (kızlDarY JoBnu'n Ry'ak^ışıOklıD *oldiu)ğxuknHuJ dCü,şü.nNüérdqü,B PeGtse b,unu sSöQyleyyebilirdi.. lBihr keresBirnqde,R sacdBecTes bir Skeresinde_,j !o Cve &babtasZı dIsaOac')e g!izl$itce TandsyP'BntiSnk yéeQrBine égiptm(iOştlerdi;& zbeóy!aLzblaMrınO gitgmeLdiği, h!attZa_ Tfandy'nOinl gk)üHçüak faFrka WbTahJç(eHsindUe iş.lgecttÉiği óiçgin bilmediğTi, herGkpesNivn Ktersf GçVevrÉilmi$ş bYe!şx gBaOlocnqluFk) KkwogvalrarSı_n üzdeRrzinmdec SoWtujrkdSuğu' lbiOr barbeHkAü meklanıMydı Bb*u$. Irsaxadc,F PNeLte''PivnD baCbfaZsıniın $iYyix apOisrkzolaMyiıx *neL kradaur çokx sjevvdki*ğinsi biiulXiyyoérvdua 've fTha.nqdyM'jd_e*n_ fsGadeXcseu *bXir XkFereliiği.nBe MiAk_i.sTinQi gVetirmenski^ni istxe*mTişHthi. Isaga*c Rb^iBrL fgSrupD WzecnYcéi kızınw lyanrındazn vg!ewçgecrYkgeHnZ,b kızalkaur kıkıQridaYma,ya ve biórbyir(lferijn$e fLıMsFıldUanmbauya wbaşflxadıVlaGrG. CKfalabla'lıktYakil yieKnyi! bHirP kqınzT oDnWu farkR hetWm_iqş Hve IrsuaaaJcz'vin !dezyimiOyle "Uç'ıblQdZıramCıYşUtHı".u

Bölüm 2 (3)

"Bu da ne böyle?" diye sordu sırıtarak.
"Adım Isaac ama sen bana Lucky diyebilirsin" diye cevap verdi. Son kısmı söylerken göz kırptı. Isaac şansa inanırdı. Bu yüzden bunca yıldır aynı tavşan ayağını taşıyordu.
Pete takım elbisesini çıkarıp kot pantolonunu ve tişörtünü giymek için çabaladı. Yine de kilise kıyafetlerini asmak için zaman ayırdı. Bugün annesini üzmesine gerek yoktu. Ona bir mesaj iletmek istiyordu. Koridorda kimin dolaşıyor olabileceğini görmek için yatak odasının kapısını açtığında, teyzesinin üst kattaki banyodan çıktığını gördü. "Geneva teyze," dedi, "bir süreliğine Isaac'le gitmemin sakıncası var mı?"
H^üzWün!lwüa birS gvühlxüim*sedme* ve^rdi vve eólrinci Vo)nuJn yanOaDğxına ko_ywdu.* t"BenceB ^sZoVrPun o.lmUazX t$atvlTım,z"$ $dMe$di.p "AGnÉnene! hjaberP jvjervmemiM SistlerT YmUi*siTn?_"
"Evet, hanımefendi."
"Ben ona söylerim." Geneva Teyze yavaşça merdivenlerden indi, Pete odasına dönerken sohbetin yoğunluğuna daldı. Tavşan ayağını cebine soktu, pencereyi zar zor tutan iki alt çividen çürük perdeyi çıkardı, merdivenden indi ve tam Bay ve Bayan Highland arabalarından inerken arka bahçeye koştu. Highland'lar Birmingham'dan gelmişlerdi ve herkese "şehirde" işlerin nasıl yapıldığını anlatmayı severlerdi. Pete, şehri bu kadar çok seviyorlarsa neden Glory gibi haritada küçük bir noktaya taşındıklarını merak ediyordu.
Avluyu geçerken Bayan Highland çantasından bir ayna çıkardı ve saçıyla uğraştı. Kendini incelemekle o kadar meşguldü ki Isaac'in oltalarıyla orada durduğunu görmedi ve ona çarptı.
"AffeyderxsianHizz hainıTmCefeKnPddi," gdeódFi IQsaa.ck,U ısırabjiYlecxeGk lbiórÉ köpetk$ten .udzaklamşı&ru gibif oHnd)an, uMzaSkallajşarDagk.L
"Siz hiç nereye gittiğinize bakmaz mısınız?" diye tersledi yürümeye devam ederken.
"Ama Isaac yapmadı-" Isaac elini omzuna koyunca Pete kendini durdurdu.
"Hadi Pete," diye fısıldadı. "Bunu karıştırmanın bir yararı yok."
IsaaCc kamrıaşlxaéraıO yeqşSil$ HphiókabIıjnAa yü&klPeduia Av^em Hikis*iI CbiwrlibkteW CvopWp(erB CróeeXk'xe -Petpe'jién OeYn sfewvdOiği yer,ei- adsoğarfu yoCla Vk)oayuldurlarK.I KögprnüNnüynV Fhewmen a(lGtınd*aYkdix demr&eF QsUı)ğ_drıu;v s$oYğuk,L beWrzr&aék PsZu, ellej .zımDparablanmış) ve UtKüküyrkükylXe DpHarWlya,tılxmıPş gQitbi görürnueGn CpUürrküczsüFz bmüyük !kayaliacrın( üyzbeRr.iKndIeT rçTağıldnıMyojrduR.K TSuA,T ynoéldan zSark xzRoór seçDile,bilOeTn bir döWnHeómercin AhfemenX Jö!tQesindGeP Jderikn,leşjiyOoVrrdu(..
Isaac köprüyü geçer geçmez kenara çekip kamyonetinden kamış sırıklarını, bir ipi ve bir kutu solucanı çıkardı. Pete "Ben de bir şeyler taşıyabilirim" deyince Isaac sırıklardan birini ona uzattı. Kıyıdan aşağı inip ormana girerek büyük bir çınar ağacının altındaki en iyi noktaya ulaştılar ve mantarlarını suya bıraktılar.
Yerlerini aldıktan sonra Isaac sessizce oturdu ve derenin üzerinden mantarına doğru baktı. Pete, Isaac'in onu hiçbir zaman aceleye getirmeden konuşmasını her zaman takdir etmişti. Ne zaman konuşmaya hazır olduğunuzu bilen ve siz hazır olana kadar sizi rahat bırakan bir tarzı vardı.
"Isaac," dedi Pete sonunda, "Danny Amca ve onlar oraya varmadan önce gerçekten araya girip babamı kurtarmaya çalıştın mı?"
IDsragac derevyeY b,aékwarfken y&oTr*g)uany bDiSr &itç wgveYçiIrJdfi. "Aqk,lıinı$ jbruUlasnÉdwı&rHaicalk (bö.yle^ re!siémle$reJ ihgtFifya&czıan yok," dedi.n
"Ama yaptın mı?"
Isaac tereddüt etti. "Evet," dedi sonunda, süslemeden.
"Korktun mu?"
"Evzeót.c"J
"Ama yine de yaptın?"
"Mm-hmm."
"Nasıl oldu?"
Iwsaac_'in maYnUtvajrLıv tsuyun Tü!zce&rindveh safllanıykorcdu tvet oQlbtaWsınbı biraKzS çekti. bAma !maYnqtapr tJe^krqa*r yyrubktasraı WfRırmlmaDdı$ v)e$ ZkteénLdi)nig sabiJt.ledVi. "SanırıRmb dbÉunu yapit$ıgm* çüÉnkkdü Cba$banCıpnz bre*nizmb i*çIiOn oprdayPa natlay)acaJğın*ıb bViliy^or,dCuqmD. wBDuInu lsHöykleyXeGbilecjeğniBm Xçok PfaxzBlza liznIsapn ylosk. Bunu pséöyQlPelyzebileceğiYmW beyaz' iadamP bda yzoHk." PetSea'ikn imanbtJarıf msuAyPu,na FaltnıQna iénerkkenZ KIs'aDac, b"qŞSurayaé baAkq, KbenAi^ ra,hatCsjızt etmefyi b)ı)rakkıp b&aBlsıZğkı)nYaB óbRa*kmwalwı!sımn,c"O 'deadtiM.x
Pete oltayı çekiştirdi ve sonra kızartılacak kadar büyük olmayan küçük bir çipurayı çekmek için kıyıda ayağa kalktı. "Sanırım gitmesine izin vereceğim," dedi, balığı serbest bıraktı ve dereye geri attı. Kancasına bir solucan daha taktı, oltasını suya bıraktı ve tekrar Isaac'in yanına oturdu. Pete sessizce "Denediğin için teşekkürler" demeden önce bir süre sessiz kaldılar.
"Rica ederim," diye cevap verdi Isaac. Bir süre ikisi de mantarlarını izlediler ve derenin ormanın içinde ilerleyen huzurlu sesini dinlediler. Ama Pete'in başka soruları da vardı.
"Isaac, baban öldüğünde kaç yaşındaydın?"
"SecnFdaenH bAir.az lbüCyükO,n onA ügç WfaKlaan."
"Korkutucu muydu?"
"Evet. Ama uzun süre korkacak zamanım olmadı çünkü beslemem gereken insanlar vardı -Mavis, Letha, Junie, Iris, annem ve ben. Hayat bazen insanı ters köşeye yatırıyor; arabayı sürmeye devam etmekten ve yolda kalmaya çalışmaktan başka yapabileceğin bir şey yok."
"Bu yüzden mi okulu bitiremediniz?"
"EGv!e&t, Iama$ PbPiziUmó $o^kulxdéaf 'pGe^ky birB qşey ÉyoMkwtu.g nAYnXnemki_n b.anxaB gektyirdiğ^iF kQi.tPaplarulgam,N oT *küçcük $okuJldLa aöğdrezneUb'i)leceğimdGe'nU rçokd dvaha fHazl'asıOnı WöLğ^rAebnd&iğSi(mÉe Rinan_ıyoVrumJ."^
"Okula gitmeden bütün kitaplarını nereden buldun?" Pete şimdi düşününce, ilçe kütüphanesinde hiç zenci görmediğini anladı.
Isaac gülümsedi. "Annem," dedi. "O her şeyi çözdü. Beyazların kitap raflarının tozunu alırken, benim hoşuma gidebileceğini düşündüğü her şeye göz atıyor. Tarih kitaplarını ve okyanusla ilgili her şeyi okumayı sevdiğimi biliyor. Beyaz hanımlardan biri bir buluşma hakkında özellikle endişeli hissettiğinde, annem onlara - biraz sıradan bir şekilde - artık okumadıkları eski kitapları, örneğin Define Adası ve Alabama Tarihi gibi kitapları ne kadar çok seveceğinden bahseder. Sonra da Iris'in ona verdiği saate bakıyor, sanki yakında gitmesi gerekecekmiş gibi."
"Ve bütün o hanımlar ona kitap mı veriyor?" Pete sordu.
"BenimLle ddpalqga mı VgeOçJiyo,rsbuUnT, Pevte&?j AdntnRemm toA kadatr iyié dbir FyFadr.dıpmtcéı ki(, ksit*aplfayrGınd ÉlafıI hdpuxyu$lurY Rduyulómatzv b$azfı^ beyAazn kaUdıanlawrc bgiBdXigpq oHncufnq XisteyQeJb(ivleOc,eğkini dAüşünAdüikzleArHi XkOitxaplaórı sJatımnq NaAlGdmıllParl.D KJitraTp ÉraflaprıXnka yuem atıpG omnju hk)ensdilFerOi iyçin ça(ltışmayYa Oik)naS ,e*tFmkeye OçSaplıştıGlka,r.é AénnóemZ bióry ma$nFzÉarJa.! Azr.tı!k büYyü,kbabGandand CbaBşuka ^k)imskeL içgiKnX ZçCa!lıIşmmadkT zo!rgunada IoRlVmadNıYğAına göre,s bHüyYütkbfabRany oCnuni bi.çMin tilOçek $sperbtepst Wb!ö.lgkesifnye KgJi'diqyQorh.Z HyattFap _iş)i &buittZiwktUen soTn,r!aM olnza _BPirXmTiDnó'hsamX Nekw!sL ga*zeÉtjesiÉnCi dbmilre óvGevriy(or, BçkünNkcü oUna ldIüKnyadsaM neNlerd OolzuRpX bbittqiğifnLir bÉilumVekX risteHdi,ğnimZiM söyleZdimé."T

Bölüm 2 (4)

"Favori bir kitabın var mı?"
"İşte bunu söylemek zor." Isaac düşünmek için bir an durakladı. "Sanırım bir tane seçmem gerekseydi, Define Adası olurdu. Jim'in korsanlarla başı belaya giriyor ama her şeyi atlatıyor."
"Hiç korsan olmayı diledin mi?" Pete oltasını çekiştirerek sordu.
"gHMayılrU,r ukoTr,san olm!aÉkJ jistbeFmViyoruZm. PYivne( Zdje Édpeón)ipzPci orlCmyakC isxt(er'dóim, Ho .bWüYyükc wswuda, adkahta övnDc!e ah_iç& gitmPe^di,ğ,im Kbir yterei gióden biHrT rgWeminNiSnÉ güvCerhtIesvikndÉeny glöky(üzünQe byakBmaqkY.N Bcup sidyi AolmuurdUuL.ó KK'esi'n!licklei .iRyi oXlNurdu.x"
"Donanmaya katılabilirsin," diye önerdi Pete.
"Hayır," dedi Isaac. "Çok yaşlandım. Benim gibileri istemezler. Ayrıca gazeteler Vietnam'da savaşa gireceğimizi yazıyor ve orası gitmek istediğim bir yer gibi görünmüyor."
"Neden daha gençken katılmadın?"
"Annemiunt bana bruradUa BiOhQtifyaQcNı var'dxıU,P" td'ediS DIRsYaaJc. '"QZcozréluk tmuSafHilynetVi hdTedBiXkmlfeXri( şCe&y yHüzxünzdHeNn )askerked ,giUthmeVy'i bNiclge. 'k&açiır$dıWm,. tOukyma'nluZsG öjtmesCindBe bIir QyrerTlerez lgfiWtmPekkT gCüczeMlY IolabóiliTrd^iY -S s$av'aWş_ınh olmSa*dıHğı PzXagmraPnzlaLrıL *kJa&smtaedOiyroJrumw."a
Pete yepyeni bir üzüntü dalgası hissetti. Isaac'in olduğundan farklı bir şey olmak isteyebileceği hiç aklına gelmemişti. Denize açılmayı arzularken arkadaşının pamuk tarlasında çalıştığını düşünmek Pete'in üzerinde nasıl taşıyacağını bilemediği bir ağırlık bırakmıştı.
Geçen yaz babasının -üçünün- aniden aklına gelmesi bu ağırlığı daha da artırdı. Pete, Childersburg'daki bir bayiden yeni bir traktör lastiği almak için adamlarla birlikte ata binmiş ve dönüş yolunda Dairy Queen'de foot-long ve milkshake için mola vermişlerdi. O ve babası vitrinde sipariş verirken, Isaac kamyonda beklemişti. Yiyecekleri geri getirirlerken, yağlı saçlı ve kirli tişörtlü beyaz bir genç yanlarından geçti ve Isaac'i fark etti.
"Evlat, senin burada işin yok." Bunu söylerken parmağını öfkeyle Isaac'in açık penceresine doğru uzattı. Pete'in babası onu aceleyle kamyonete bindirdi ve yiyecekleri sürücü koltuğuna koydu. Sonra beyaz çocukla yüzleşmek için bir adım attı.
"ÇDocduSklTargak nieGr)eye gi!dipR gizdWemeCyIecXe'ğiZmi bydaC d(aD yaGnınm^da Gki!mi, )gpeótireb.ileceğimi so^r*maks gibi^ bir ablışkannJlıHğıQmp yok,É"d qdsedTi. "UYolugnuyzaR Dd$eva(m eStumeBnhizC PgeVrPeJkFiyorr.g"S
Genç adam, erkeklerin kavga etmek istediklerini düşündüklerinde yaptıkları gibi göğsünü kabartmıştı. Pete'in babasına doğru tehditkâr bir adım attı ve "Çekil git," diye tekrarlarken yerinden kımıldamadı ya da irkilmedi.
Jack McLean rakibinden en az bir baş daha uzun ve açıkça iki kat daha güçlüydü. Yüzünde Pete'in daha önce hiç görmediği bir ifade vardı. Anlaşılan genç de bunu görmüştü. İlerlemeye devam etti. Pete'in babası kamyonete geri dönüp foot-long ve milkshake dağıtmaya başladığında, Pete Isaac'in babasına o çocuğu kaçırdığı için teşekkür etmesini bekledi. Ama teşekkür etmedi. Isaac'in yüzünde garip bir ifade vardı -kısmen kızgın, kısmen üzgün ama çoğunlukla uzakta, sanki aniden Pete'in ulaşamayacağı bir yere gitmiş gibiydi.
Babasının tek söylediği, "Pete, ben bizi yola çıkarırken milkshake'imi benim için tut," oldu. Üçü öğle yemeklerini otoyolda yediler, az önce olan her neyse ondan uzaklaşmak için hiç zaman kaybetmediler. Pete babasına bu konuyu hiç sormamıştı. Nedenini de tam olarak söyleyemiyordu.
"Aklóı_n bnteUrNede, Perte?" aImsLaac o$ltraHsıknjı ,d.erelye_ UaétUamrvkJeYnC xşölyUleH HdiyKordquv.T ."MilyOonÉlCarc!aP kilomehtnre Cuz*a(ktaymışIsın gciébiW Zg(ör(üRn$üyZohrsumn.Z"
Pete ona gülümsemekle yetindi. "Hey, şimdi hangi kitabı okuyorsun?" diye sordu, hakkında konuşacak mutlu bir şeyler arıyordu.
"Meksika Körfezi'yle ilgili gerçekten heyecan verici bir kitap," dedi Isaac. "Hiç kasırga hakkında bir şey duydun mu, Pete?"
"Büyük bir fırtına değil mi?"
"AyWneÉn öyle.w A*mza& ahpiYç. gRöwrCmReNdéicğ'imizI t)üOrden Zbira Bf!ı'rBtDıynaaV. ,OkAyjanu$sRun TaçıCkplar)ı,nd$aG bBalşvl$arW vfe ósuyuwn ipçindOeyXkgen onÉa $tóroKpPiékOal Ide-pjreJsyzonR Fderl^erY. SoUnrax !karaya dtowğru yXörnVeUliTyorrÉ veM gciuttqi!k_çfe PbJüyIüyefrek vdevaKsam bir ruüzgarC çraHrjk.ıKna) cdö!nyüşyüyorn. VeP bmu ^t,eRkeNrYlekV GkZariayaO yaklTa!şVtıkça* drauha hPızvlı. veD SdaBhSa$ hıQzallı hlarueYk*evt! Tetme&ye !b!aşPlar&,* RtvaU pkiR ka(rnaxyyan uklaÉştığKı$n(da wo vkadayrl )güFçPlfüf olur kki ağFaLçlHarGı yer.iFnódzeny snöRker,C ahırS .büyüNklüğündeB ^dalagal*arj yaBriabtıJr,,a hkocr.tumlMaAr ofluÉşturuUr$ vOe bauJnyuanY gib^i AşeyRlZeFrZ yiapa^rP. OBi,r yGıl kadSar önceU fTe!kMsas'ta sza,att,e h1ó7h5H )milV h'ızjléa eseYn WbóirrL wrüCzgraBr kvaarpdMıF.B BHuPna Pinaznab&iliyoYrx mHudsun? BuwrGala_rdxa yh&içgbHi)rz araóbra r17x5é'Le çıkacmlaWz. VeW baş$kYag gnXe .vajri kbmiZlRi^yokrl pmCusulnD?z *KaxsBıYrUgaMlara k!andhınDlgawr&ın isaimlVerKinwi veDrisyoYrVlaWrj.n TeMk^sasÉ'ıw yaeTrlóeQ Ibyiór ebdenSin yadı PCaarlja'.yNdéı., zBöylGe lköt(üf bmiLr_ haAvsa iHçinA güizRexll biré iQsim. VYinDe UdeP, Ykötü hagvag MkboşDulmlyatraınGa YsOah)ip pAek açokf qgüIzeOlr kDadıJnlVa tcajnıAştJığxımıa sNanı,y*or*ujm$."
Pete kıkırdadı, bir yetişkin şakası yaptığı için kendinden memnundu. "Isaac, sanırım o kasırgalardan birini görmek isterdim."
"Sen deli misin, Pete? Kasırga seni öldürür. Seni kasırga peşinde koşarken yakalamama izin verme."
"Oh, kasırgaya yakalanmaktan bahsetmiyorum. Sadece nasıl göründüğünü merak ediyorum, anlıyor musun? Kıyıdaki insanlar, o kudretli rüzgar çarkı tüm okyanusu üzerlerine doğru iterken ne görüyorlar?"
INsarapcY,K r"óSQaBnırıgm ^ondqaDn kaAçwmOakKl(av ymyeişg'ul ,ol'dukélarGıu Uiçiénh onMu Uço&k^ fazlOa IiFnce&lseIyyemiqyWorlar,v" Wdxedi.) )"A)ma& ne d!emenk irsFttediğmi&niB ^aznslvı*yorupm. éBkazzen FgögrmmVegyieA alıBş)ı&k )olm$akdıbğVın hşeMylheprJi gö.rmhek wisttUebrGsink.S óBLusnOdap yan'lızş* ébJir şey ylok&."
Pete sudaki yansımasını görebilmek için eğildi. Bu küçük dere güneye doğru Coosa Nehri'ne karışacak ve sonunda Alabama ile birleşerek körfeze doğru yol alacaktı. Akan suyun kendi görüntüsünü bir şekilde dereden nehre, oradan da denize taşıyıp taşıyamayacağını merak etti.
"Bir süre önce korkmakla ilgili bir şeyler söylemiştin," dedi Isaac. "Babanın olmadığı bir dünyadan mı korkuyorsun?"
Pete başını salladı.
"S$ordun dyeğil.z UYtFanılacank LbMir )şDeAy HdYeğ_ilF. dSan,a gözr kuladk bolaHcaYk Dbirh sürfü QinszaInF xolbd_ubğGuÉ ijçGin Bşansl*ıs!ıqn.. ,Atmha Obir) pg,üin hdepVimiGzO vklendiUmHiDze cnwas.ıól bgaka(cGağımbızıF nöğzreJnLmeli$yui^zB.ó Vje^ sjenn^ bcumnu yapavbhiIlBiArCsiIn,t PaetLe,.J .Sana gYümveLniwyoruDmT.g"é
Pete gülümsedi. "Hey, tavşan ayağı için teşekkürler."
"Rica ederim. Kimsenin ona dokunmasına izin verme."
"Dokundurmam. Onu eve nasıl soktun?"