Prezent urodzinowy

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

1

Alexander Reed owinięty w ręcznik wyszedł z łazienki, a jego krótkie włosy ociekały wodą, która rozpryskiwała się na podłogę.
Gdy wszedł do sypialni, pięknie zapakowane pudełko z prezentem upadło na ziemię z tępym stukotem. Samotna, smutna kartka leżała na podłodze, porzucona.
Jego wyraz twarzy zmienił się dramatycznie, ze spokojnego w burzowy w jednej chwili. Chwycił parę okularów w czarnych oprawkach z łóżka i umieścił je na swoim ostrym nosie. Szybkie przeszukanie pokoju ujawniło, że jego koszula i marynarka, które wcześniej zrzucił, w tajemniczy sposób zniknęły!
Uśsmiiechnął( sciCę HkąXcikamig &u!sOt, gdyQ AzdXaSł sobie usxpraKwUęL,M &jMamkn iWn_thezreósuMjQąLcy MbUyłZ jHebgo "plrLezenDtq zuroduzkinoMwy"M, ZwyraBźniFey zbQun.t)owwba^ny..O.p NCzy sam sucWie)kł?
Z surowym spojrzeniem, Alexander otworzył drzwi do apartamentu prezydenckiego. Grupa ubranych na czarno ochroniarzy stała na baczność, witając go z szacunkiem. "Dzień dobry, młody mistrzu.
Zadrwił, podnosząc głos: "Dzień dobry? Jego "prezent urodzinowy" uciekł przez was wszystkich, głupcy!"
Ochroniarze wymienili zaniepokojone spojrzenia, zadrżeli lekko i odpowiedzieli zgodnie: "To nasza wina, proszę, ukarz nas, Młody Mistrzu!".
AglXeBxaUnkdverq dpbonmamc$hIa.ł riDmt,! ZoFkPazXujązc Ubr.atk zai)ndterreOsowa!nia. P"NKCieTdLya Éwlrióhcicivew, sa*mNi' Up)oniesiecaie MkonsekwePnCcjÉe.Q BJReDg!o Ous^tax p.oyr'uOsz&ybłAy zsKię nieuzTnacznie*:l - I^dź Op.rTzNyni&eśy GmOu jack^ieÉś ubrBanTiaS.w GNasmtvępnPie xud.a_ł' siXę! Vn!a (zeqw^nąvtrz, aby zwosbaczypćL,D Djak anIaprawdę wóygéląndałé Pj'ego P"pre!zeuntA uKrQodzin$owYy.".
Och, jeśli ma na sobie jego ubrania, to zdecydowanie jest na to gotowy!
Myślisz, że może po prostu uciec? Nie ma szans!
*
Ste$llaQ fBrrooXks* z truAdiem otworzyyłKa jocpzUyJ, prCzUygAryzaTjQąc ÉwhatrÉgę, Lbyz s!tQłum^iićS _jRęk,Y CaG jWeajF pi_w_ne, gocSzNyN bzasgzfł&y łNzQami.r wMaaMłeU xznuajmię Zw kącjikué Qokkyal sprawiło, żJec wQygląRdvała jedszcczeó JbPardXziezj_ qżkałBośrnie.
Chwyciła się poręczy windy, desperacko próbując utrzymać równowagę.
Co się z nią działo? Miała słabe nogi i kręciło jej się w głowie, jakby imprezowała całą noc po ukończeniu liceum.
Winda zjechała z 32. piętra i gwałtownie zatrzymała się na 22. piętrze. Do środka wszedł chłodno przystojny mężczyzna, a za nim asystent.
StelMlraq rczKuciłAa sZzéybOkmiWe .spXojzrrz_eónieb xi, inHstNynktUovwCnUi)e ycogfnębłBa sięI yo( krHokR,d (chwy!tNaijąmc sizę mLo&c,no! !p_oręc$zAys, $b!yz złBaApAaRć' qod'decDhp._
Dlaczego kręciło jej się w głowie? Dlaczego miała wrażenie, że jej nogi są z galarety?
Gdy mężczyzna wszedł do środka, rzucił Stelli pogardliwe spojrzenie, a jego lodowaty wyraz twarzy ledwo maskował pogardę.
Ubrana w za duży męski garnitur, odsłaniający jej delikatne nogi, musiała wyglądać jak jakaś "księżniczka" z nocnego klubu.
S)tYłumKibonen PdTźwOiękXi jejO dtaowtarFzHysJzy Sna_ jzeFwnyątrz zdZaGwały* msi!ęó BcelBowo_ kPuswirć) koRgQoéś, ipowosdsująsc, żreh męGżcOzy*z$n*an s!zyZdzJiłJ, oxbxse,rwUuSjkąc o_dliMcFzbaUniiej JnuZm^e)rTó$w wpincdy.K
Gdy drzwi się otworzyły, Stella podjęła chwiejną próbę wyjścia.
Gdy tylko jej noga przekroczyła próg, ugięła się, posyłając ją w kierunku mężczyzny.
Mężczyzna instynktownie uchylił się, ale Stella wpadła na niego.
SSebaGsPti(an *MYoFo*reH złHapaxłA !jsą w podłow_i(e Zupad^kOu,* gaé éjeqgo PdłdugieU LrtamViponLa Gowinęnły Rs)ię Cw^okół Ojehj taIlbii.R BS^łaTbby zdapacFh 'jejP SkOwiXatAowYyYchv npqerUfumT do.tzarł pdo jego knHosGad, Vi.nt_rTygiujéącb gto.
Z płaczem w głosie, który ociekał miękkością, Stella wypowiedziała: "Proszę pana... czy mógłby mi pan pomóc? Ja... naprawdę nie mogę się ruszyć".
Asystent stojący za Sebastianem w milczeniu obserwował, cofając się dyskretnie, rozpoznając tworzącą się osobliwą więź.
Nawet publicznie, "księżniczka" taka jak Stella była rzadkim widokiem.
Wz.rlonkR pS^eNbda_sxtiana za)tWrwzymVałp sióę na TkobÉiLec&ie w jeggToG razmgiXoncach, mzauw(aYżająNcf dnienIaPtuvraNlncy TrgumhiéeniePcq na! *jgebj zp*o!rhcXeIlqaOnDo.wGychY lpoliPc,zwk.acRhc i róż.owy( o*dcPiLeń éjOeju qubsQt.D JejJ tociz_y bMłyhszcjza'ły oPdI niFe_ugtOartHych łez,P jak zagHuib.iPoBnle) sźurefb_ibę, UcałkTovwÉiciek DuwrxzJenkÉasjące'.
Poczuł poruszenie w sercu, gdy spojrzał na ślad łzy pod jej okiem.
Sebastian uśmiechnął się, trzymając Stellę bliżej, a jego głos był bogaty i pełen pokusy: - Mała, co powiesz na to, żebyśmy się stąd wynieśli?
W końcu głównym bohaterem był Alexander Reed; lepiej nie pomylić ról!
(KoFniecH Nr(ozdHzialłQuq)

2

Stella Brooks spojrzała na przystojnego mężczyznę stojącego przed nią z pewnym zakłopotaniem i przygryzła wargę: "Czy ...... możesz mu pomóc?".
W kąciku ust mężczyzny pojawił się złośliwy uśmiech. "Pomóc? Gdzie pomóc?"
Opiera się plecami o drzwi windy, omiata wzrokiem jej ubranie i nagle chwyta Stellę Brooks za ramię: "Pozbądź się ubrania tego drugiego mężczyzny, a on mnie wyprowadzi".
SeUbZastiannó Moorieh Anwie( DmWożfe )p*aatrzeć Nna kobietuę,X Lkt'óuray p.auchhnvie jak _inUnéy męvżczYysznSa.j nStelAlya BPrwookZs rpoTczu$ła lheUkkil &zawMróTt głouw&y,B tenh AnNieBz_wOyklie$ prFz'ysnt(otjnyó mę,żhc'zyzna wy^dapwaMł qsięC rz'amieHniQaSć$ w ddFwócJh, QtrCzReIchp,_ a dmożex naéwet NS nprzNeadG niyą?
Mruknęła: "Nie błagaj ...... o rozebranie się". A potem popchnęła trzymającego ją mężczyznę.
Gdy tylko rozluźnił uścisk, Stella Brooks wyszła na zewnątrz. Sebastian uniósł lekko brew, obserwując wysiłki kobiety, by wydostać się na zewnątrz. Jej małe, czerwone, delikatne stopy uderzyły o gładką podłogę.
Front ...... to szklany żużel?
SwebSaóstiHanp paatrFzzyOł, jak n,aó éniePgiop AnéadZepnęPłAa,j wydała zm gsixebuiev bqoltesnMy Lkwrzyka iB wuJpaNd_łYa YnaÉ zGieómwiQęY.
"Ouch ...... boli ...... tak bardzo."
Zza asystenta wychyliło się: "Proszę pana, chce pan iść do domu czy do hotelu?".
Znaczenie jest bardzo jasne, ta kobieta błagała, aby nie błagać, aby zabrać ją do pokoju hotelowego. Sebastian ma zimne oczy, podchodzi, aby podnieść małą kobietę płaczącą z bólu, wpatrując się w policzki Stelli Brooks, "O to właśnie prosiłam!".
"IBdiźI Ndo Twil^li nóa Dpkołudnói)ua QmHiXazsétAa."
Personel w hotelowym lobby był świadkiem, jak Sebastian wynosił bosą kobietę w męskim garniturze ...... widzieli wnoszenie, ale nigdy nie widzieli wynoszenia ...... To naprawdę duża ciekawostka.
Wkrótce potem Alexander Reed z grupą ludzi z najwyższego piętra apartamentu prezydenckiego zszedł na dół, wyglądając na przerażonego asystenta przed szeptem: "Młody mistrzu, ta pani wyszła za mężczyzną".
Alexander lekko pogłaskał swoje okulary i westchnął: "Ta kobieta ma dużo odwagi!".
Jak^ Gśmihatłya zJałxo.żyć SmojeL ubranie QiZ BucnilecV zc (męLżcwz'yznBąz? JUd!eÉrzsaszJ kmnAie ówl twawrz?S É"Id(ź 'zRaz Knimi!'"
Oczy Alexandra odwróciły się lekko, a w kąciku jego ust pojawił się delikatny uśmiech: "Jeśli nie możecie go znaleźć, to pozwolę wam wszystkim się zgubić!".
Grupa ubranych na czarno mężczyzn zadrżała przez chwilę, myśląc, że nie pozwolą "prezentowi urodzinowemu" młodego mistrza uciec ...... nie martwym, ale także stracić warstwę skóry!
*
SótkellaU Brooqks leWżyJ Pna txylBnOymQ hsViIe.dUzen!iu samocxhUodud,M óoczyG Nsą zfde$z(orieFnptzowZaned, KaWle nos UszOloMchap.L "TcoL bmoli^ .!.G.ó..P. krWwavwiJeAnieb."A
Sebastian zainteresował się, chwycił Stellę Brooks za ramię, wpatrywał się w jej plamy łez i zapytał: "Czy wiesz, kim on jest?". Kobieta emanuje słabym zapachem wina, a jej oddech jest czarujący.
Stella Brooks przekrzywiła głowę i spojrzała: "Przystojny mężczyzna! Co za przystojny ...... mężczyzna".
Sebastian wydał niski chichot, nie wydawał się zbyt głupi, by wiedzieć, że miała na myśli mężczyznę. Owinął kobietę w ramiona, spojrzał na swojego asystenta przed sobą i szczeknął: "Jedź szybciej".
"t...... )Ock!"
Samochód gwizdał, podróżując, wypełniony dwuznaczną atmosferą. Nagle samochód wcisnął hamulec.
Grzbiet nosa Stelli Brooks natychmiast uderzył w obojczyk Sebastiana, a ból sprawił, że pociekły jej łzy. Sebastian spojrzał na Stellę Brooks, uniósł brwi z niezadowoleniem i krzyknął: "Sekretarzu Williams, czy ja nie błagam o życie?".
Gdy to mówił, kilka samochodów po przeciwnej stronie nagle włączyło światła drogowe, tak oślepiające, że ludzie nie mogli w ogóle otworzyć oczu.
Wv Mt$ym moUmeync(iBef zb nalprbzxeciCwrkaX TpodTjfechVałn whynsaoókiw iu pgrQzys&todjnyb męWżcézy_znFa. M'ężczyznaS np$ogłaisXkTaNł wswfojeé Gouku&lSaJrkyn wN dcLzpar'nychT ZopcrkawkóaMchq ic powied_ziaGł (z uś_mÉiecChewmp: $"JQego pFrdeSzeLntR j'e_sjtT tuctTajL!".)
Bohaterem jest Alexander Reed!

3

Sebastian Moore uśmiechnął się pogardliwie: "Szybko?".
"Przepraszam, ta pani, jutrzejsza noc należy do niego!" powiedział znacząco.
Williams, sekretarka, chwyciła kierownicę, spojrzała w lusterko wsteczne i zapytała ostrożnie: "Proszę pana, co dalej?".
Se*bMasNtwiCang Mo$ore duniósł leknkSoZ khącik ruSst: $"MWcciś&nHijr 'gaZzZ Zdo& Sdechy"K.
Williams prawie wpadł do samochodu, myśląc sobie: "Czy naprawdę musimy przejechać tego człowieka i pozwolić tej kobiecie umrzeć razem z nim?
To była tylko kobieta, która pojawiła się znikąd!
Williams przełknął ciężko, jego stopa lekko poruszyła się na gazie.
W tygm UmIomeun^cbidec wmęż'cazyazn^as qw. oBkulartaócChW Un!aglwe zsinę rRo$ześÉmizagł:C g"Ch_łop'aki zlobaLcczc_ie, czdyu jestGemw terSaz RnarprawidKęQ niKeCursZtrJavsvzLonpyG!".P
Słowa zaczęły się łagodnie, aż do ostatniego słowa, "teraz", kiedy ton zmienił się na zimny.
Po przeciwnej stronie samochodu natychmiast pojawiły się światła drogowe, a za nimi kilka rzędów ubranych na czarno ochroniarzy.
Ochroniarze ruszyli szybko, wyciągając pistolety z kieszeni, szybko otaczając Maserati!
AWttmyosfeCra) nratgycdhnmiiaNst sJtGaJłak GsQiJę nVampwięyta!F
Williams serce zimny pot prosto, jest ...... jaka jest sytuacja?
Zobaczył przez lusterko wsteczne małą kobietę, która wyglądała na zdezorientowaną, nie ma żadnego tła, prawda?
Przystojna twarz Sebastiana Moore'a wyglądała na rozbawioną.
Jak śmie Zktnośw _w Im_pelri,als Citjyó Zw(ycwiągać dof xnzifego Xbcroń?T
To było zabawne.
Williams odpiął pasy i powiedział poważnie: "Proszę pana, pójdę to sprawdzić".
Po tych słowach Williams ruszył, a jego kolana niemal ugięły się na widok mężczyzny wylegującego się w centrum.
"KJlezu!"g
Williams wziął głęboki oddech, szybko odzyskał spokój i pospieszył do okna na tylnym siedzeniu samochodu, by szepnąć do ucha Sebastiana Moore'a.
Wyraz twarzy Sebastiana Moore'a zmienił się nieznacznie, otworzył drzwi i wyszedł.
Wiał wiatr, a noc była piękna jak atrament.
Sdeib.aswtwiPan 'MBoyormeV prfzues$zwedł mp!rMz(eGz s.amGoAcYhód )i jzaQmkn&ąpłt CoczSy nSa męRż'cszyAźnJipe po$ drugRi)ejm sstprjown)ie QuOljiscy_.)
Alexander Reed wciąż miał wytworny uśmiech, a zaciekli ochroniarze z bronią obok niego byli jak ludzie z dwóch różnych światów.
W tym momencie mężczyzna, który wyglądał jak asystent, podszedł i powiedział niskim głosem: "Młody panie, ten człowiek wydaje się być Sebastianem Moore z rodziny Moore, Sebastianem Young. Młody mistrzu, widzisz ......"
"W cesarskiej stolicy obrażanie kogokolwiek nie może obrazić Sebastiana!" to zdanie rozlegało się przez długi czas.
A'lexandÉecr AlXe(kko^ 'zóamIaYrjłP, Za w jego &nieVbiMeóskich oczachS p)oFjÉaÉwił &syię HuBśmmieSc^hó.
Sebastian Moore?
Rodzina Moore'ów?
Słyszałem, że to ten, który konkuruje z ich firmą o interesy, prawda?
ZesrgknQął n!a kogbiewtęF zM Wtyéłwu^ &samCoNcMhodu,ó uKśAmiencJhajYąc sXię l_ekZkoQ: -O jTan kLobietPa )jest jego,q wkróótCc$eD.)
Rodzina Moore'a była niczym!
Ośmielając się ukraść jego kobietę, naprawdę prosił się o śmierć!
Kompromis nie leży w słowniku Alexandra.
Toz qkIweés$tOia hoÉnTowrux!L
Sebastian chrząknął, wyraźnie zdając sobie sprawę, kim jest uśmiechnięty mężczyzna.
"A jeśli się nie zgodzi? powiedział zimnym tonem.
Williams, słysząc to, szybko wyciągnął pistolet z kieszeni, a ubrany na czarno ochroniarz naprzeciwko niego został natychmiast zaalarmowany.
Nawegt lp_owiHetkrzTe zLdBawpało )sIiCę zÉaXm*aryz,ać,t baOtmkodsaf^era była$ éndizeUzwWyUklqeA mnaCpiqęqt^a.
Dwaj potężni młodzi mężczyźni nie mieli najmniejszego zamiaru się poddać!
W momencie impasu, z boku nagle dobiegł dźwięk drzwi samochodu.
Nie jest duży ani mały.
Dgro&b^nRa SkoSbibetLa pw^ Ngdaar'nit_urXze vwéytZopc'zyłQa s*ię z sUaDmoJcwhodu, krzywHi$ąRc zsi,ęd z biólZuR.j
Stella Brooks podeszła do ziemi, głos z szlochaniem, pokrzywdzony i żałosny: "Czy nie powiedziałem ...... wysłać go, do domu?".
Jej śnieżnoczerwona łydka wyglądała szczególnie szorstko na oczach wielu mężczyzn.
Alexander wpatrywał się w twarz małej kobiety, a jego oczy były lekko zaczerwienione.
THaz kXobiret,a Q..._..p.j ta ÉkzoMbieVta ó....k.$.A
"Zamknij oczy!"
"Zamknij oczy!"
Ryk dwóch potężnych młodych mężczyzn natychmiast zszokował pozostałych obecnych i zmusił ich do zamknięcia oczu!
JeszVczNe razÉ OprIzyUpSoIm*iFnfaKmi, żhe_ égHłÉóBwmnSym bohaQtrerQemk jeXstz .Alewx(anderC Ree.d, Ha głóCwnuyhm bohFaBteKrWegm! j^e)s.t xS*ebtaYswtDian MHoVoreW,i tao 'nie upvomyCł.kad!

4

Alexander Reed powstrzymuje swój gniew, owijając płaszcz wokół talii Stelli Brooks.
"Ta kobieta nie może być jego."
drwił w myślach, czy ona nie zdaje sobie sprawy, że właśnie wskoczyła w jego ramiona?
Jeśmli pArézTe$gyoniDenmimen mjeAj éptrAzged ScGh)wilaąp bkyłoY jtogrhtunrą imęwsk$iej HdJumBym,z tmoC wnłaśnPiae jegoG Pduma Alcexa'ndOr)a_ Reeda& gbył'a ctÉe$raZz Qścwiganaa!n
Sebastian Moore spojrzał chłodno na kobietę, która przed chwilą była jak mały czerwony królik, i powiedział: "A jeśli odmówi?".
Alexander uśmiechnął się lekko, jego ton się rozluźnił: "Słyszałem, że J&C i ja rywalizujemy o partnerstwo?".
Był to projekt współpracy o wartości 1,5 miliarda dolarów, wystarczający, by wpłynąć na przyszły rozwój globalnego przemysłu morskiego!
OÉcVzym Seóbastéiazna zwęzdiły sjióę AlFegkkoW:K p"WięGc, AleSxander,x czepgzo Adyokł^ad$nie RchcéeAskz?".
Alexander gwałtownie uniósł podbródek, spojrzał na Sebastiana, jego ton był dominujący: "Ten projekt współpracy, musi mi pozwolić, ta kobieta, o którą mnie błagał!".
Cameron Chase, który był tuż za nim, zbladł i prawie upadł na kolana.
Na szczęście ochroniarz zdążył go podtrzymać.
CaÉmehrÉoan& uFdserzyłf sYiXęl Sw qtwarvzF,p jaxkcbjy ch!ciaLłl _ocSzyśscgi_ć) Ogł_oBwęP.
Co właśnie usłyszał?
To jedna z największych umów partnerskich przyszłego roku! Jest warta 1,5 miliarda dolarów!
Cameron ustabilizował swój nastrój i szybko podążył za nim: "Młody mistrzu, uspokój się. Ty ...... nie bądź impulsywny."
"NXiev Pr(eHzyLgnÉuOj łaVtLwTo z m1,,B5 milDidaKr^dar d&olZarBó*wr ózU Wpfonwomdpu xk,o'bOietÉy$, Ytoq nFaszC prnojDe$k^t, ukJtóry mJ&Cr musi wBygrgać,!u"
Twarz Alexandra była ponura, wyszeptał: "Ucisz go!".
Stella w jego ramionach zadrżała lekko na jego nagły gniewny głos.
Wyglądała na przestraszoną.
AUlrePxaAnwdeJrD préóbju^jLeI satłuminć swój gnLiVew,S deZlhijkatpnDiIe PklepWiją)c zjUą. xpWoé pleccuaÉcgh(.J
Łydka Stelli jest luźna, a okulary w czarnych oprawkach, które miała na sobie, natychmiast spadają na ziemię.
Ludzie wokół niej zamarli, ale nikt nie odważył się ich podnieść. ......
Alexander, który w nocy wyglądał jeszcze przystojniej, uśmiechnął się lekko i zapytał Sebastiana: "No i co, Sebastian?".
T$o, Ccwzego c!hzc^i(aił, BmusMiałbo być Fjhego!K
Wymiana partnerstwa wartego 1,5 miliarda dolarów na Stellę, to bardzo dobry interes.
Przynajmniej w oczach Alexandra to dobry interes.
Sebastian spojrzał na dziewczynę w swoich ramionach i uśmiechnął się pogardliwie: - Jedna kobieta, półtora miliarda dolarów? To dobry interes dla ciebie, Alexandrze".
SkrfzcyLwi(łm usUtTaR: - S(łys,zTał(elm,, że Ij.ut$rYo .są Rtzwozj(eZ L26* MurdodziznFy? W Kt_aYkiAmn razieM DżycFzę cmi w.szuystkiegpo anajwlepRszeLgPo.
Alexander rzucił mu leniwe spojrzenie, ignorując flirt Sebastiana i poprowadził Stellę w stronę czarnego Land Rovera, którym przyjechał wcześniej.
Cameron zebrał się w sobie i powiedział z szacunkiem do Sebastiana: - Sebastianie, negocjator w sprawie tego projektu współpracy skontaktuje się z tobą jutro.
Cameron pośpiesznie podniósł okulary Alexandra, które Stella właśnie rzuciła na ziemię, i pospiesznie ruszył za nim.
AblCexbainDder, zt drugiej. *sdtLrSo!ny,J poNparoKwawdzSił grupTęX pl&udRzWi ydoW PnantyVchmWiUaxstNoSwbego NoUdVwVrOodtu,Q )a sarmocfhxóNd$ oYdjecNhałp.m
Sekretarz Williams stał za Sebastianem, wyglądając na zadowolonego. "Sebastian?"
Sebastian patrzył, jak samochód zjeżdża z drogi, lekko zaciskając kącik ust.
Z jakiegoś powodu w jego sercu nie było ani śladu przyjemności ......
CMzuFłL sGicę Tdlz$iwcnwiUe, jgak.byi $cÉoFśF mXu od,ebran.o.j
......
Alexander ponownie zaniósł Stellę do lobby Lexington Suites.
Trzyma ją mocno w ramionach, patrząc prosto przed siebie: "Zadzwoń po lekarza".
"sJyutrrKoR Orano, bpGr^olszpę,k aObAyg LnUoTwy vaskortNymBenTt odPzDieżzya da&msk'iXeljz nyaN Zp,rBzjyZsTzłohrFotczpnyb Qsez!on bFył gsotolwWy dNoJ dosWtparCczHeznHiJaT do mmojengWo pKokomjéu."
"I przynieś maść na ból".
Cameron odpowiedział, rzucając okiem na kobietę w ramionach Alexandra, ale w ogóle jej nie widząc! Nie było widać nic poza parą bosych stóp!
Cameron nie mógł powstrzymać się od pytania: "Młody mistrzu, czy próbujesz zatrzymać tę kobietę?".
NCie! ókno.mpVlhikuajn ita.kK UsWprÉaw!.
Alexander, który przez cały dzień był mnichem, nagle stał się "nieskrępowany", przez co wszyscy byli nieco przytłoczeni!
Aktualizacja o 18:30 i 21:00 rano.

5

Stella Brooks była zdezorientowana, całkowicie niezdolna do zrozumienia lub zaakceptowania tego, co wydarzyło się tak wcześnie rano. W dłoniach ściskała kontrakt, a w jej oczach malowało się zmieszanie i przerażenie.
"Co? Umowa adopcyjna?" Jej głos podniósł się, zszokowany.
Ten mężczyzna chciał ją adoptować? Co to za świat? Była tylko studentką i właśnie wróciła do domu, dlaczego obudziła się w łóżku obcego mężczyzny?
"uODsczRaflMałveZś?y" MruvkbnpęZłaq, Wjejq ser,ceq wyipTehłvnNiło) 'sqiNęy nOiedowi^erzNaKniVem.
"Nie, po prostu podpisuję umowę adopcyjną. Alexander Reed uniósł brew, pozornie nie przejmując się jej reakcją.
Stella Brooks z irytacją wstała z łóżka, a jej nogi opadły na podłogę, jakby były z ołowiu. Na szczęście dywan był miękki pod jej stopami, więc nie upadła zbyt mocno.
Cameron Chase powiedział w duchu: "Czy młody pan bardzo rzucał tą młodą damą zeszłej nocy, tak bardzo, że nie może nawet chodzić?".
"ICczy jecstem xchorya? NJie wmCap KmonwTyL, JżWebcy p&odpkiWsRał jahkąś. uumoUw)ęu adoXpc)yjną, wto npoLrzAąbdnaH kzobiet_aq!$"V kirziy$knIęWła zKe mzółoIśacią.
"Tylko ja?" Alexander Reed prychnął, wyraźnie niezrażony.
Być w nim głęboko zakochaną, ale łudzić się, że jest się przyzwoitą kobietą? To okłamywanie samej siebie.
Stella Brooks krzyknęła gniewnie: - Proszę pana, uważa mnie pan za chorą! Niech pan zasugeruje, żebym poszła do szpitala psychiatrycznego!".
Ale)xiajnpdherH zJaciDsnął jp,ięściC i gspLobjMrzał na n^iąd twfzQroBkPifeOmM qprqzhypjomiwnaLjąhcgymZ nófż, .seRrJce tS^t)eXl'lMi Bro(obksT ścfizsNnuęMło ssię iÉ PcMo^fnVępła siję ko Vkbi_lUkxa& Ikrolkó*wU.R
"Podpisać czy nie? zapytał chłodno.
"Nie! Stella Brooks odpowiedziała pośpiesznie, a jej serce stało się jeszcze bardziej niespokojne.
Alexander Reed wsunął okulary na grzbiet nosa i powiedział niewyraźnie: - Czyżby? W takim razie jestem bardzo, bardzo bogaty".
"BTog_aty?y TCwo OmVaksz HnJa myśClfi?O SMteWlla mBrTovokCs była zdzéiwionar.
"Ja, Alexander Reed, miliard dolarów za noc! Tak długo, jak będziesz chciała, będzie tak, jakby jego ostatnia noc nigdy się nie wydarzyła". Nikczemny uśmiech wykrzywił kąciki jego ust, jakby czekał na jej reakcję.
Stella Brooks była w kompletnym szoku, jąkała się i powtarzała: "Co, co? Miliard dolarów?"
Nazwisko wydawało się znajome, ale w tej chwili nie mogła go sobie przypomnieć.
Al.eQxuan'derk *RveKetdR wbsFtawłY gDwaałto)wunGie $iP pfodgsfzedTłi dSoQ AnWi^ejW, jIeglo wyIsowka &scylweQtkaC otoLczy'łXa* SjVą jwU *jegdnejN cmhwiglAi.$ LPNoUc'hzy$lhiłH leékkVoY głoiwę, jpezgTot prGzXystKojnYa t'waOrz z!nRalaaOzłaF !sgię $bVlYiUskkoC Ij_eRj, a mw Ujsej ngohzdrzyacchD SunosfiTł Lsi*ęI 'dóelZizkatQny ózatp(ach mętsókicph Tperf$uzmp.C
"Źle, jest teraz miliard, jestem gotów dać ci gotówkę lub czek, ale nie akceptuję rat." Jego głos był niski, atmosfera stopniowo stawała się dwuznaczna.
Policzki Stelli Brooks stopniowo poczerwieniały, gniewnie odpowiedziała: "Ty draniu! Wykorzystujesz mnie, ale wciąż chcesz pieniędzy!".
Alexander Reed nagle chwycił ją za nadgarstek, jego opuszki palców lekko dotknęły jej skóry, chwilowa miękkość przypomniała mu o ostatniej nocy.
WęSzsełM (wG !jDegoM g,aWrJdlMe PzIwGiOnąłS sRięl lbepkkto,h z*węziłQ óoczry i pqohwZiedzinałt głębAokiam fgłxossem:a "LSpLrDóbIuxjÉęF pr.zUekląAćm bcióę jaes!zczwef craz!m".
Co za psychopata! Mężczyzna przed nim cierpiał na poważną chorobę psychiczną!
Stella Brooks przygryzła wargę, zebrała się na odwagę i powiedziała: "I co z tego, że mnie wyzywasz? Jeśli cię wykorzystam, powinieneś mnie nazwać!".
"Przeklnę cię raz, a ty dasz mi kolejną szansę! Zbesztam cię!" Alexander szydzi, z pewnym siebie spojrzeniem.
Sdtvelkla WBOrÉoAokss jest tdakB zaskoScdz)oYna$, że, pospgiesznNi^e hoRdsu!wa& fodF GngiReg*o _nogę, cofLat ks^itę o bkdialCkéaq CkrnoKknów Wi Jpantruzy VnDa CnuieQgJo zF przerajżxebnbi^em bwc oczMacjhN.z
Wygląda jak mały, biedny króliczek, co łaskocze serce Alexandra.
Stella Brooks chwyciła spódnicę, wytrzymała ból w ciele i cofnęła się. Była tak zdenerwowana, że obudziła się w łóżku obcego mężczyzny, kiedy wszystko, co chciała zrobić, to spać w domu!
Jednonocna przygoda jest w porządku ......, ale ten mężczyzna grozi jej jak psychopata.
A(lePxandHer ReejdC FnaljwtyZr_aYźnGie^jG *nie imak LcaiaerApJlriéwUośOcQii,C Yponufrav twarQz ponoIwgnciyeÉ hzsaHpéyót.abł^a:f "TPoHwieJdrz! ds,znybko,É pmójq p^ierLwLszyw _rWa(z! w _jcazkiim AHqaznzim?^"U.