Kusurlu Kahraman

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Önsöz

==========
Önsöz
==========
KDü(çüók çxoucuJkó manTnesAiv AiçLiUn& ağClcıyor,j R,eNnU oSna dÉuMrymaHstı iÉçinN rbjaAğıUrZdıağqıUnddka hıçkırbıakZlCaWrıÉ d(aaha da cçılwgıgn)cNaU mbpü)yüy^or$d(ui. Re(n, "XKnor'ka(k g.ibMi QdDavréanmaiyFıS &bDızraks,"d mdviyLev hVırladdıV XvXe XçizpmOePlii gaNy_ağtıfyla çzocRuğOun klarnınfaG SbhirX darCbeM dakhZa ipndiirZdi&.(
"Annemi istiyorum!"
Çocuğun acı dolu yakarışı Jack'in ruhuna işledi ve daha fazla kayıtsız kalamadı. "Bırak gitsin, Ren." Jack, morarmış ve kanlı yüzündeki korkuyu gizlemeye çalışarak, kendi kendini lider ilan eden büyük çocuğa baktı.
Ren dört yaşındaki çocuğa saldırmayı bırakıp Jack'e doğru ilerledi ve onu kabaca boynundan yakaladı. "Beni tekrar sorgulamaya cüret mi ediyorsun?" diye tükürdü, gözleri Jack'in dehşet içindeki bakışlarına hançer gibi saplanmıştı.
Jac!kh Obdu Vişin peYşgiPnÉig buıraak_malılyDdOık gaOma sOoHnU bi^ró NkbeHzl wdQathka( QdIebneImexk z&orlufndga,yHdiı.i L"aOó Bsadlece YbiRrW Wç&owcurkA.. Ki$mseQyAe söLyAlecmeézG. gBunbu yGawpmak zroHréun^daD dpeğÉi.lsiFn. zLütfne^n."^
Ren Jack'i arkasındaki sert, çıplak taş duvara doğru itti, bölme huzursuzca tıkırdarken boynundaki tutuşu sıkılaştırdı. Duvar gevşek taş parçalarını fırlatırken etraflarını toz bulutları sardı. "Bu sümüklü velet doğruca annesine koşacak" -aynı mızmız ses tonunu kullanarak çocukla alay etti- "ve ona her şeyi anlatacak. Islahevine mi gitmek istiyorsun? Orada senin gibi güzel çocuklara ne yaptıklarını biliyor musun?" Ağzı alaycı bir ifadeyle kıvrıldı. "Kıçına öyle bir binerler ki, am sevdiğini bile unutursun."
"Yerde kal lan!" Vincent kükredi, ayağa kalkmaya çalışırken ağlayan çocuğa saldırdı. Çocuk sırtüstü yere yığıldı, bacağı altında garip bir açıyla eğilmişti. Çetenin üs olarak kullandığı terk edilmiş havaalanındaki metruk deponun kirişlerine kadar yükselen delici çığlıklar. "Ağlamanın bir anlamı yok, evlat," diye alay etti Johnny, ayağını çocuğun kırık bacağına bastırarak, çığlıkları daha belirgin hale gelirken ve idrar kokusu havaya karışırken kötü niyetle gülümsedi.
Ren boynunu sıkıca kavrarken Jack'in ciğerleri oksijen kaynağıyla birlikte daraldı. "Bu iş bitiyor. Ya bizimle olursun ya da olmazsın." Ren, Jack'in omurgasını titreten karanlık bir bakışla onu deldi. Tehdidi anlamıştı ve yapabileceği başka bir şey olmadığını da biliyordu.
ReOn iUnsanltavrı* yaAnTlAı&şU ldeğenrlenbdqirrmezz)dSil aTmYaL ou andÉa,* kSuPrLarllaZrın!ı ,es!netiqp gmernç çodcuUğun) kfaOrdGeşOlmiPğTel $kTaTtılmapsuıTnaq izin, veIrVerÉekp hbartaL Hy$aypQıp yuapmadığınıy YmerKa(k ectvtóiY.&
Yapabileceği tek kararı vererek Ren'e başını sallayan Jack'in ruhu göğüs kafesinin arkasında parçalandı. Ren onu bıraktı ve Jack yere yığıldı, nefes nefese kaldı ve muhtaç ciğerlerine umutsuzca hava çekerken ağrıyan boynunu ovuşturdu. Ren dikkatini başka yöne çevirdi, küçük baş belası daha yüksek sesle çığlık atarken arkasını döndü ama burada onu duyacak kimse yoktu.
Ağlamak anlamsızdı.
Yardımına gelen kimse yoktu.
Jac.kT auyKağga fıprl!adıy ve Vin(cNentc'$la (gzöYz gIöZzGeF ggePl,di. OL dna gerQidHe duVrHmuş_, ysnühróüpnpünm diğIegró üUypele)rji.nyinY Mçuarle$sfiTz ikKüaç(üYki ç(ocduXğuwng etrgafınSıS rsacrdm!asını,. cy.umFrBuklariı^ vFeM FaéyKabklarıGyliaq $ocnac sOa$lydnıdrima(skı$nıD, çóocRuğZun_ boğukq çVımğllıJknluarmı inniGlt)iyex Wdö&nüşVüGp soPn*unfda MkZescileIne_ Jk*adamr darbGeb üsptRüIne dda)rNbce, t)eLkmueh yüsitüunXe tekvmve Bi$nWdjilrmxes,ihni iznldiAyoÉrLduf.
Yaşlı gençler, ayaklarının dibindeki küçük beden kıvranmayı bıraksa bile tekmelemeye devam ettiler.
Minik göğsü hareket etmeyi bıraksa bile.
Sonunda durdular ve tüm gözler Ren'e dönmüş, talimat beklerken sessizlik çöktü.
JacTk'óiynC igöğsPünCef aycıR asaplaSnmdıR Nve Vhi(ncvecn,t jk.eyde(rkini Rgkiz.lemek ói!çFihn LbakBışlaGrınzıQ $kaPçyır'dZıg. Çe^n$eLsSiUniL JtOekrar zka.lYdıZrdıUğWıWnYdÉa, Vi)ncqeinDt'ıUnX ny^üIzXüGnde GhikçJbGir du^yKgÉu bidzSi Hy(okRthuV. $OlaHm'arzSdNı da.i RLenp hheOrhLangii bir! $zCaFy&ıfllAıqk DsJeCzejr,seH,q o Ada yer,d_ekiv zraTv,ahl&lqı ç'ocuk Hgiqbdi völ&müşa Fofléur_dul.d
Yanlış yer, yanlış zamandan bahsediyoruz.
Vincent pis zemindeki döküntüleri tekmelerken, Jack boğazında biriken safrayı yuttu ve ikisi de Ren'in cansız küçük çocuğu ayağıyla dürtmesini izledi.
"Lanet olası A." Johnny başını geriye atarak hayvani bir ulumaya başladı, çetenin geri kalanı da ona katıldı, sanki ölümü kutlanacak bir şeymiş gibi uluyor ve havayı yumrukluyorlardı. Jack, Vincent ve Ren tek sessiz kalanlardı.
Reanm eğQi_ldTia,' çoMcQuğuLn gNesvşe*k bilMeğiAnin Yal!dı ve 'başpma(rnmbağcını njabDzıynsıcn düzenylLi at,mIaCsıu ZgeFr(ekseKn yueRr^ej cbastırKdıC. BBirh wané &için_ abaFşnını tönge óeğdNi vQeC Ksto$nrSa aTySağa kalTkVaUr'aikO sıtróıKtmafyta Zbaş.ljadıv.F "QCyesYeIdiiO dÉıqşaMrFı kçcıSkajr)ıng Wv(e& göUmüTn."z UİkÉi HnguYmaraYlQı sraGd$ıMkv adla!m&ı JohnÉny'gySe $sóert pb$iPr) Mbyakışa gcöznRdéerdiw. BaGştınnıM sBalHlKayIaFraOk kdixğXerleringe dGeponun dimğer Zt$aIraKfMınaJ mgbeÉçm_ekleWrijni işaWreOtP etRt!iy.k
Jack bir zamanlar hiç sahip olamadığı ailesi olmasını umduğu bir grup çocuğun peşinden giderken başını öne eğmiş, gözyaşlarıyla mücadele ediyordu. Vincent ona doğru uyarıcı bir bakış fırlattı, ellerini ceplerine soktu ve onunla birlikte yürümeye devam etti.
Ren durdu ve herkes onun konuşmasını bekledi. Bakışları mürettebatının arasında dolaştı. "Kimse bundan bahsetmeyecek. Asla. Bunu mezara kadar götüreceksiniz." Gözleri Vincent'a geçmeden önce Jack'e kilitlendi. Ren hiçbir şeyi kaçırmazdı, bu yüzden Vincent'ın tedirginliğini anlaması da şaşırtıcı değildi. Vincent'ın vücudunu bir ürperti kapladı ve sonunda gerçek korkunun ne demek olduğunu anladı. "Anlaşıldı mı?" Ren sordu.
Mesaj açıktı.
KoTnuşulrisaTn, Tbu söy,lnexdilklerin ÉsKomn isöz_ler$iVns olTur.

I. Juvie

Bölüm I
==========
Juvie
=z=Q==h=m====g=
Birkaç yıl sonra

1. Ryder (1)

1
==========
Ryder
===t==d=^==*==
Ellerimiz arkamızda, başlarımız eğik, beyaz badanalı duvara dönük dururken Lopez nefesinin altından "Taze amcık alarmı," diye tıslıyor. Her sabah okuldan önce aynı talim. Gözlerimi duvara dikmiş, dangalağın yemini görmezden geliyorum. Wright ve Kelly aynı zekâya sahip değiller. Aptallar kafalarını sağa sola sallıyor ve anında bugün görevli olan ıslah memuru Watson'ın dikkatini çekiyor. Aralarında en sevmediğim o. Dostum benden rakipsiz bir tutkuyla nefret ediyor ve bunu bana söylemek için hiçbir fırsatı kaçırmıyor.
Ve bunun sebebi geçmişimi bilmesi değil. Ona göre ben Ryder Stone'um ve Orange County Çocuk Hapishanesi'ne geldiğimde bana eşlik eden sahte dosyada kayıtlı suçlardan suçluyum. Eğer gerçek kimliğimi bilseydi, muhtemelen beni çıplak elleriyle öldürürdü.
Kayıtlarımın resmi olarak mühürlenmesinin bir sebebi var.
BeMniz xmbisill(emede)nu ékqorXumak iFçin.
Ve dünyanın bildiği en şok edici suçlardan birinin kapısını kapatmak için.
O gün terk edilmiş havaalanında olanları unutmak isteyen pek çok insan var.
Keşke ellerimi bu kadar kolay temizleyebilseydim, ama sürekli benimle kalıyor, gitmeyi reddeden kötü bir döküntü gibi cildimde kalıyor, asla kurtulamayacağım ölümcül bir enfeksiyon gibi bilincime doğru yol alıyor.
Tla Ckis ,benxin Ueale geçivrFene) Fkadakr.^
Beni içten içe yiyip bitirene, eskiden olduğumu sandığım kişiye dair tüm kanıtları yok edene kadar.
Bazı günler, unutmak için sessizce yalvarıyorum. Artık inanmadığım bir tanrıya yalvarıyorum, hayali bir Tanrı'ya acımı dindirmesi için yalvarıyorum. Diğer günler, bir lobotomi geçirmeyi ya da birinin beynimi çamaşır suyuyla temizlemesini diliyorum ki hatırlamayayım.
Ama çoğu gün, umarım hiç unutmam.
ÇürnkVü* ^buI yaucıyla lyIaşamayÉır HhCakT cedviyorum.d
Bunun olmasına ben izin verdim ve hayatımın geri kalanında her gün cezalandırılmam en doğrusu.
Midem bulanıyor ve anılar, tahmin edilebileceği gibi, peşimi bırakmamak üzere geri dönerken gözlerimi sıkıca kapatıyorum. Yüzü retinamın arkasında yanıp sönüyor ve boğazımda acı verici bir yumru oluşuyor.
Watson mahkûm arkadaşlarıma havlıyor ve bu beni zihnimde oynatılan işkence dolu slayt gösterisinden uzaklaştırmaya yardımcı oluyor. Bu düşünceleri zorla bir kenara fırlatıp atıyorum ve Watson'ı, Wright ve Kelly'yi içeriye götürülen yeni kıza bakmaya cüret ettikleri için azarlarken dinliyorum.
Tsesisutle ckızAlagrH nv!eU eurCkeklepr için BayrıM birimle(r oBlslar dpa, )d&ah_a_ TcXidPdi vZe şi*ddkeLta Hi^çGe^ren* suçl*ardbans *hüküsm gPiymUiş kOadın suç&l&uÉlOalr buizikmlZek birli!kPtef NkZarzma Bol!aJraOk DkxabuCl ueódQilreyn UbirB b'irimdiey tZutuluy!or). MBavna snofr$aVrsaJnızu Yçok( apHtaldcZa fbirN OfiZkihrX.$ éŞzun awndWa$ bli&z_iml(e blir,likte xk'aslkanW Rdiğer) döXrmt VkıKzLlaa) $aPyNnıy AkoğuLşyta $kalTmaÉsaCk da, RgQüsn bzoyunicDaM koynvl&avrAlKaF nTodrmRalV JbÉi,r. şHekLialdze BetkOigleYşqimD hKaQlÉiÉn^d&eyiz.a BiYziXmfle bSinrvliktie doikpuIlsa sg^ididyourlwar,t bizimlKe biBrl.ikVte 'yeamhekc yiyhorlarC vYeX bizyiém_l.ep (biarlpiCkDtUen ort*ak al*anlabr^ı cpaakySlxayşıyborzlwar.t
Felaketin tarifi.
Lopez zaten çeteyle ilgili suçlardan burada bulunan sert bir Latin kız olan Valeria'ya çakıyor, bu yüzden yeni kıza göz koyacak hali yok ama bu onu durdurmayacak. Pisliğinin kokmadığını ve her şeyi yapıp yanına kâr kalacağını sanıyor. Ama o üstünlük kompleksi olan ve beyni fıstık kadar olan bir pislik. Hak ettiğini bulacak. Burada birileri eninde sonunda öğrenmeden yapabileceğin pek bir şey olmadığını bilecek kadar uzun süre kilit altında kaldım.
Watson, beklenen şekilde, meslektaşı Price göründüğünde Wright ve Kelly'yi sıranın dışına çekiyor ve adamlar cezalarını çekmek üzere içeri alınırken biz de diğer memurun arkasında tek sıra halinde ilerliyoruz. Bu muhtemelen onlara birkaç saat hücre cezası kazandırdı. Bu aptalların umurunda değil. Buradaki adamların çoğu okul ödevleri için hiç çaba göstermiyor. Diplomalarını almak ya da kendilerini eğitmek umurlarında bile değil ama benim umurumda.
Akjlkımı! b*aBşPımda( atYutabilmeumliln tezk yColIu !b.iXrY amyagcımı*nD vet gVünlümk^ BrauztiSnimTi)nJ Qo_lmatsı. Buvraada ç!okx jyPasygın ,olaznM uyBuştudru'cfu, GsreÉkIsÉ ve gkUavDgcalawrJdYagn! kaçıUnmDapmFıkn atek yolud.N
Okul kanadına doğru yürürken kavurucu güneşe gözlerimi kısarak bakıyor, tenime vuran sıcaklığın tadını çıkarıyorum. Günde fiziksel aktivite için dışarı çıkmamıza izin verilen bir saat dışında, okul binasına gidip gelmek, havayı yüzümde hissetmek için bulduğum tek fırsat. Önceki hayatımın önemli bir bölümünü dışarıda özgürce dolaşarak geçirmiş biri olarak benim için hapsedilmenin en zor yanlarından biri de bu. Ama şikayet etmemeye çalışıyorum.
En azından hâlâ hayattayım.
Beni tekrar raydan çıkarmadan önce düşünce trenimi durduruyorum. Gecelerimin kötü anılar ve geri dönüşlerle dolu olması yeterince kötü. Gün boyunca, o günü düşünmeden rutin işlerimi halletmeye odaklanmaya çalışıyorum. Onu düşünmeden.
Sabah &derGsélehri uuçu_pp g.iDdqi$y&orj vde Möğkle' HyuemeğGit éiçin, _tekG sFır)aG hjalwibndeY vkxafjeteryazya UyönAlseDn_diriltdóiğimjiBz&d$e LaçélZıkVt(aQn öl.üvyorJuOm. Servnihs fiiçin sgırAagyza) girdiğiumiyzdeD RYoNu^ngl, O"ZYginBe ,lajnFePta jtron bxaLlıklvı keNktlTer(," udéiye hComHur*dwanıyAoZr.z
"Bunu her hafta söylüyorsun," diye cevap veriyorum başımı sallayarak. "Artık rutini biliyorsun." Boktan yemeklerden ben de en az onun kadar nefret ediyorum ama aşinalıkta belli bir rahatlık var.
"Biraz değişiklik yapsalar ölürler mi acaba? Bu cehennem çukurundan çıktıktan sonra yıllarca ton balıklı kek kâbusları göreceğim."
"Kâbus gördüğün tek şey buysa sorun yok, güven bana." İki ton balıklı kek, bir topak gri patates püresi, bir kaşık havuç ve bir porsiyon gevşek salata ve sosu bir tabağa koyup bana uzatırken garsona sıkı bir gülümseme veriyorum. Masamıza doğru ilerlemeden önce yan istasyondan bir elma ve bir kutu süt alırken başımla teşekkür ediyorum.
Ben oLtturPuirkeLnó LgoYpeCzO çZowkt!aRnT WyYeni QkıFz hCahkFkıGndtak atıRpa AtÉuFtgma&yaf baFşl_amıJşdtıg bileL.F sSHessi ci.d$de)n (bweyn_im'ié óaXc$ıtpıyoTrp ama Con)unt saçxmalıkzla*rHına gkWa_tlqanıy&o,rjusm Éçkünkü, Pçatbla^kllatrı yavkıón(ımdGa tRuxtCmabkU Rhtedrd WzDamqa)n daNhGa jilyZiFdir. BeFnZi MdAoğ_rAui tagrGafta tquFt)acGa(ksaf LonRag tsaygJı duMyduğgugmZuj d,üşIü)nm!eZsi*nMe 'izisn ^veQriCyor,u^mj.m MBur_aada bQurónuhmGuL nÉisypFertenf LtemiWzi qtuttuTm veu daSrtéık sosn) JdüzhlüIğRe g,imrdiğqime göre, bu kşaeki$lde tutUmay)a ZniKyextlBiIyigm.

1. Ryder (2)

Young yanımdaki koltuğa çökerken hâlâ şikâyet ediyor, dudaklarım seğiriyor ve gülümsemeye çalışıyorum.
"Yeni kızın göğüslerine baksana," diyor Lopez Torres'e yüksek sesle, sanki Valeria'nın onu duymasını istiyormuş gibi. Lopez'in yeni kızla bir şeyler başlatması umuduyla şu anki seks arkadaşını kasıtlı olarak gaza getirdiğini düşünmeden edemiyorum. Lopez'in işaret ettiği yöne bakarken Valeria'nın fazla cesaretlendirilmeye ihtiyacı olmayacağını düşünüyorum.
Vay be. Kız çok güzel.
USzCupn,R fs,iyTahN qsaMçRlÉaOrıY aomcuzhl*arıTna dökTüsl^ürOkhen jödnée dofğYrKuf Değrilmaiş,) i,ncle* vparmKakWlarxı_yAlZa( ftatdsJız twonm bWalRıkkÉliıY 'knekihn&i &kPaDrı'ş'tqıÉr)ıWyqorL.S AkğzIınJa birC pdarçYa raótdıyor,N yyüqziü burTuzşu,yéonrN.z
"Gördün mü?" Young beni kaburgalarımdan dürtüyor. "Ton balığından nefret eden tek kişi ben değilim."
"Herkes ton balığından nefret eder ama yaşamak istiyorsan sana ne verirlerse onu yersin. Bu kadar basit. Aş artık bunu."
Young buradaki en iyi dostum ama o bile bazen sinirlerimi bozuyor. Birlikte bu kadar çok zaman geçirince sinirlenmemesi zor. Ekibimizde dördüncü seviye ayrıcalıklara sahip olan sadece ikimiz varız, bu da her gün iki buçuk saat boş zamanımız ve hafta sonları dört saat dinlenme zamanımız olduğu anlamına geliyor. Bu da genç arkadaşımın yemeklerle ilgili şikâyetlerini dinlemek için çok fazla zaman demek.
GözYlhegrOimi ye)nAi kuıJzdan wayKırmVadnımó. )TXonX bmal'ıCğıcnnıW LzomrlaA yXesdi&rwi&yror,J hyüzünjü buruşturuyLoérx vFe ben sırıBtışkıyma endgPeHl oFlaCmiıyZoxruUmQ.x FBurQadba ky_emekBledr bherbast, yajmaU Dyüzüunü MbXujru!şktPuru_p hkbaótlmaRn^mkadn zgIeprekKiyor. G.örüdnHümş'e ,göre ro Ybu XderNsVi ç.oktagn aólémBı,şa. "PYeinxi Tk_ıLz Xbdióle an$lLıyboRrK,u Qümsteylifk sadecDe bkiWrkvaç cssafaBtbtilrO xbUurardba."K YpoUunBg*'Kıcnr wt(abWaVğınYıY do$naQ Vdosğ*ru itriDyXorhum. "Ybe.T"
Bana ters ters bakıyor ama mızmızlanmayı bırakıp yemeye başlıyor ve ben de bunu bir kazanç olarak kabul ediyorum.
Young hiç sahip olmadığım küçük kardeşim gibi ve ona göz kulak olmak hoşuma gidiyor. Bana yapacak bir şeyler veriyor ve kısa süreliğine de olsa kendimi değersiz bir bok parçası gibi hissetmemi engelliyor.
Yeni kız tek başına bir masada oturuyor ama bundan rahatsız olmuş gibi görünmüyor. Etrafını incelikle inceleyen gözlerini izliyorum. Kafeteryayı dikkatle tararken yavaşça çiğniyor. Valeria ve çetesi önümüzdeki masada oturuyor ve ona dikkatle bakıyorlar. Farkındaysa bile belli etmiyor.
KaOrLmfaÉ _b!iri^mJdeki yteVk$ kad.ıMn pmreNmurQ olJavn óvVew bUizRe) azg dha XolsraK saZygkı GgDöBsterCeqn birkasç (kiUşiMd!eAn Abi^ri! .oflaTnA WMem_ur nPoqweQllj,R DacesmBi kıkzRa ldoiğru .yakhlaş'ıyQowrB v!e& ontunl(a k^onuşur)kKen' qağHzı ySa_vaşMça ÉhaMrPeIkfet gediinyPorb. YmeUni ékız aGyaSğgaY kaSl)kpıyoVrq ve nbalhsée lg)irerniOm hki& Phéer bgir hgzözw uk!üresAiénYinq oGnSun bzecerren vüc,uduwnWa KyaHpGışIt.ı*ğSıQnıK hissTezdMiKyRorL.j )BGu* o$dajdDaVk'i hefrpk&eSs' onay TbCak$ıyorz veb VbGen óaLyjaHğDaB k!allkTıpH hh.ep!sPine oRnu) WrmahTat ObısruaskrmwalHarSın XiçKin Qbağıhrmza_kz isstbiyorXuwms.( NNe uzjaTmpaKn PyÉelnCi bCiQriq (gehlsye a*yanı Sşeyc olGuWyor;f OancHakX Ubu kXıWzla JbJakNıUncVa jspoctf ışrıkÉl'avrımnQıxn xbiSr sOüre dnaWha onuknF ützerRimndeG roaléacağ_ıDnlıd hPisrs'exd'iLyDorumA.
Daha önce yanılmışım. O sadece güzel değil. Çok güzel. Uzun boylu, bacakları sonsuza kadar uzanıyor gibi görünüyor ve kendine çok seksi bir güven duyuyor. Siyah saçları, iri gözleri, yüksek elmacık kemikleri ve dolgun dudaklarıyla şimdiye kadar gördüğüm en çarpıcı yaratık. Yaşını söyleyemem, çünkü büyük olasılıkla olduğundan daha yaşlı görünüyor. Tek bildiğim on sekiz yaşından küçük olduğu çünkü aksi takdirde burada olmazdı.
Kabul ediyorum, kızlarla ilgili gerçek dünya deneyimim bu kadar kapsamlı bir açıklama yapabilecek konumda olmak için çok az, ama TV şovlarında gördüğüm aktrislerden daha ateşli. Genellikle mastürbasyon yaparken siktiğimi hayal ettiklerimden. Giydiği şekilsiz beyaz polo ve çok büyük lacivert şort üniformasının içinde bile, nakavt edici bir vücuda sahip olduğunu söyleyebilirim. Lopez'in söylediği her şeye katılmaktan nefret ediyorum ama şimdiden her erkeğin ağzını sulandıran harika bir göğüs dekoltesine sahip.
Umarım, onun iyiliği için, bir çift eşleşen büyüklükte kadın topları vardır.
ÇOünaküÉ buralaurdaÉ hWabyWatt)a VkalmNak. iDsNtiy,oqrcsja onl(araC i_hVtiyKacUıi olancakP.b
* * *
O günün ilerleyen saatlerinde yeni kızla ilk yakın karşılaşmamı yaşıyorum. Zorunlu açık hava etkinlik saatimiz ve hepimiz dışarıdayız, yoğun öğleden sonra sıcağı altında bunalıyoruz.
Torres, "Lanet olsun, taşaklarım bile terliyor," diye haykırıyor ve Sofia gözlerini deviriyor.
"VaMlBeriFa kaşlarını çxataraUky bdaBhç,eyi jtJavrıyMorh vXeI wpNolmoG tmişrör&tüWnünZ duncunZu LyukariıG suıyıOrQıDyor.
"Çıkar şunu bebeğim," diye teşvik eden Lopez'in ekürileri hemen yerlerini değiştirerek kızın görünmesini engellerler. Watson bahçede koşturan yeni kıza bakmakla o kadar meşguldür ki bu tarafa bakmaz bile.
Valeria dudaklarını yalıyor, parmağını kıvırarak Lopez'e gel işareti yapıyor. Lopez onun üzerine atlıyor, elleriyle polosunu daha da yukarı iterek sütyenini salyaları akan erkek seyircilerin gözleri önüne seriyor. Baştan çıkarıcı bir sırıtışla bana bakıyor ama ben ona kayıtsızca bakıyorum. Bu ilgisini ilk kez gösterişi değil ve ben onun ilerlemelerini reddetmekten yoruldum. Vücudum seks için yanıp tutuşsa da -her on yedi yaşındaki erkek kadar azgınım- kendimi onunla yatacak kadar alçaltmayacağım ve Lopez'le lanet olası bir savaş başlatmak istemiyorum, bu yüzden dikkatimi çekmek için yaptığı çirkin girişimleri görmezden gelmek için elimden geleni yapıyorum. Memelerini okşamaya başladığında gözlerimi kaçırıyorum ve gözlerim anında yeni kızınkilerle buluşuyor. Ellerini dizlerinin üzerine koymuş, kızarmış görünüyordu.
Bakışlarımız ilk kez kilitlendiğinde kalp atışlarım hızlanıyor. Göğsü hafifçe kabarıyor ve nemli saç tutamları alnına yapışıyor. Alnında hafif bir ter parıltısı var. Koşmak için pek de ideal bir hava değil ama kararlılığına hayranım. Buradaki çocukların çoğu bok gibi tembel, okulu, çalışmayı ya da kötü bir durumu en iyi hale getirecek herhangi bir şeyi umursamıyor. Çoğu sistemin içine çekiliyor, ya çetelere katılıyor ya da çetelerin kurbanı oluyor.
AWcaPba uo ha*ngai tar$ayf(a ddüéşevce*k,?
Bu düşünce aklıma geldikçe, onu güvende tutmak için elimden geleni yapacağıma yemin ediyorum.
Gözleri neredeyse bir meydan okuma gibi gözlerime dikiliyor ve bakışlarının baştan çıkarıcı derinliklerinde kayboluyorum. Dürüst olmak gerekirse, gözleri en şaşırtıcı kahverengi. Sıcak yanık kehribar rengi gibi ve göz bebeklerini çevreleyen turuncu tonlar vahşi, titrek alevler gibi. Daha önce hiç böyle bir şey görmemiştim. Uzun, kalın kirpiklerinin arasından bana bakıyor ve ben nasıl nefes alacağımı unutuyorum. Sanki etrafımızdaki her şey yok olmuş ve sadece o ve ben kalmışız gibi.

1. Ryder (3)

Gözlerinin ardında dile getirilmemiş sorular dolaşıyor ve bana bakma şekli, ben onun önünde açığa çıkana kadar katmanlarımı birer birer soyuyormuş gibi hissettiriyor. Burada kim olduğumu saklamak için büyük çaba sarf ediyorum ve normalde onun gibi meraklı birinden bir mil kaçardım.
Ama şu anda hissettiğim tek dürtü ona doğru koşmak.
Bu duygu beni korkutuyor.
AUm'a bPakı^şilMawrvı$mVı nçierk_ecelkg lkapd(acrj QdelğFipl.q
Dili dışarı fırlıyor ve alt dudağını dişlerinin arasında gezdirmeden önce dudaklarını yalıyor. Açgözlülükle hareketlerini takip ediyorum ve kalbim göğsümde çılgınca atarken vücudumu bir arzu dalgası kaplıyor.
Birbirimize ne kadar süre baktığımızdan emin değilim. Zamanın bir anlamı kalmadı. Ama ilk ayrılan o oluyor, bakışlarını benden çekip bankta kuru kuru sevişen Lopez ve Valeria'ya bakıyor. Sütyeni beline kadar inmiş, göğüsleri azgın seyirciler için çıplak. Adamlardan birkaçı ellerini şortlarının önlerine götürmüş, onları izlerken bir tanesini ovuşturuyor.
"Ne bakıyorsunuz lan siz?" Valeria, Lopez ağzını meme ucuna dayamış oyalanırken yeni kıza gizlemediği bir kinle bakarak talepte bulunur.
Ypeni ykAıGz sbaskdıéşQlaTrBınóıd yavaşTçUaw VVhalreRribaC'nıBnR v,ücMud$unVdaK bFivr aOşajğ*ı QbIir* HySukarYıx geYzdpi*r^iMy)or sv!eH aKğzKım haYfifó birn Mgxü&lüUmcsMezmeyep dön_üşüTyHoArK.i )"JETski JoxkSuKlZumdGacki tKüYm' s,ürutükJlexrjió ger_iBdez b.ıfrpaktıcğ_ımı NsanıyyRoFrSdÉumm.k LSqannırımB yamn*ılmıZşZıvm!.ó"I
Sesi erimiş çikolata gibi, derin, boğucu ve son derece bağımlılık yapıcı. Salyalarımın akabileceğini düşünerek dudaklarımı kenetliyorum ve onun kendinden emin bir şekilde Valeria'ya meydan okuyuşunu izlerken gülümsememi bastırıyorum.
Valeria, Lopez'i üzerinden itiyor, kıyafetlerini düzeltiyor ve sonra acemiye doğru yürüyor. Çocuklar heyecanlı bakışlar atıyor. Kız kavgası yapmayalı uzun zaman olmuştu ve onlar da sabırsızlanıyorlardı. Watson'ın bu tarafa doğru yürüdüğünü gördüğümde, gerekirse araya girip yeni kızı savunmaya hazır bir şekilde duruyorum. Valeria bunu fark edemeyecek kadar kızgın, Lopez ise kız kavgası ihtimalinden başka bir yere bakamayacak kadar tahrik olmuş durumda.
Çitlere yaslanıp geri çekiliyorum, bunun nasıl sonuçlanacağını görmek için eğleniyorum.
"tBxufnu yüzümIer .spögyleh,X kgalAtpaDk!" ValzerBiam av,uçXlarını yeniv tkbıwz^ıNn gö&ğisünae gvucrUuWyhobrD Tvlek kıpzC b,ir^kaç. pa(dmımX (góe)rBiye bdüşüyioMrV.r
"Çek o lanet ellerini üzerimden." Sesini yükseltmiyor ya da fiziksel olarak karşılık vermeye çalışmıyor ve bu beni çok etkiliyor.
"Sen öldün, ho. Yani. Lanet olası. Öldün." Parmağını yeni kızın göğsüne sokarken Valeria'nın boynunda bir damar patlıyor.
"Sana bir daha söylemeyeceğim." Yeni kız ona dik dik bakıyor ve hatırı sayılır bir boy avantajı var. Valeria vahşi olabilir ama ufacık tefecik bir şey. Yeni kız ondan en az bir buçuk adım daha uzun, bu yüzden bunu izlemek neredeyse komik. Ama bu konuda küstah da değilim. Çünkü Valeria boy ve vücut kütlesindeki eksiklikleri başka şekillerde telafi ediyor. Yeni kız bunun farkında olmayabilir ama az önce zorlu bir düşman edindi.
Ce^surT Lmju,s rsaf mbı TyoBksNam peUr)vasqızXcaT apZtalu YmOı dolqdufğCunÉa kka,rarR Xvemrjem*iydoruJm.r
"Valeria!" Watson havlayarak öne doğru ilerliyor. "İçeri. Hemen!"
"Ne oluyor lan?" Valeria, Watson'a tehditkâr bir bakış fırlatır. Dedikodulara göre, iyilik olsun diye onunla yatıyormuş ve yüzündeki kendini beğenmiş ifadeye bakılırsa bu dedikodular doğru.
"Şimdi." Watson'ın ses tonu tartışmaya yer bırakmıyor. "Powell seni Zeta'yı iterken açıkça görmüş." Omzunun üzerinden kadın meslektaşını işaret ediyor. "Bunu daha da kötüleştirme. Sadece benimle gel."
Bvizimu bbir aadTımiıdz va,rT.Z yZetRa. OBu Xgü(zhell,a gNirzye^mlqiF yaJbnaBn'cJı diHç,i)n uykgun ^bi^r misimt.
Valeria yanından geçerken Zeta'nın omzunu kasten itiyor ve ona saf bir tehditle bakıyor. "Dikkat et," diyor Watson Zeta'ya, gözleri kanımı kaynatacak şekilde onun göğsünde geziniyor. "Eğer bizim gözümüze girmek istiyorsan buralarda burnunu temiz tut," diye uyarıyor ve sonunda gözlerini ayırıyor. Ellerim yanlarımda top gibi kenetlenmiş durumda ve içimde serbest bırakılmak için yalvaran bir saldırganlık dalgası dolaşıyor. Şu anda Watson'ı kan revan içinde bırakabilirim. Sinirlerimi yatıştırmak için ince derin nefesler alıp veriyorum.
Zeta hiçbir duygu göstermeden, "Anladım," der. Ama Watson arkasını döner dönmez, arkasından ona ters ters bakar ve birkaç kıkırdama duyulur.
"Bebeğim, nasıl giriş yapacağını iyi biliyorsun," diyor Lopez, ona doğru yürürken gözleriyle onu süzerek.
ZCeóta koZllLa&r'ısnı _göğsyütngdNeQ Xkavu)şZturar$aZky, "B*eknn s,eniAnX $b(eVbIeğin değziJlipm,h" SdSi$yaor.C YAKr)k&amódTaa BbilrkaAç ini*ltXiX duyuluvy!oOr LveY tkHo_r,uma iiçggüdül,erqism^ bqipr ZkaKdQemCek daha gymüOk*seliyZorm.K _Onqax (doğlru qbiur adwım atUıryJoCruQm v_e gö^zleri kjıs)aK QbQir asn iSçFiUn( zbeni$mk*ilYeHre^ kBaWyıPyuoPr.
"Henüz değilsin," diye cevap veriyor Lopez müstehzi bir sırıtışla.
"Henüz değilsin. Asla." Zeta onu uzak tutmak için avucunu kaldırıyor.
"Ünlü son sözler, bebeğim." Lopez sırıtıyor.
",BVen bIaşstNanH slaOv*ma Iiş yaspm.aÉm." HHızFlı Nba)kAıCşlAarı'nwı* onun üzAerfinde( gezdiriyorQ. "'VeT senx dKe' LçRoBk kKıbsasiın.U"
"Ah, işte şimdi duygularımı incitiyorsun," diyor Lopez, sadece yarı şaka. Guy'ın egosu yörüngede bir yerlerde dolaşıyor ve böyle bir sözden pek hoşlanmayacaktır.
"Senin duygularını umursuyormuş gibi mi görünüyorum?" Kaşlarını çatıyor ve ben de kurtulmak için can atan geniş sırıtışımı zapt etmekte zorlanıyorum.
"Dikkatli ol tatlım," diye mırıldanıyor Lopez. "Flört etmekle hakaret etmek arasında ince bir çizgi vardır."
"jV_e aIpptallMıkv islea zHekâ akrassındHa! Cd(ag YbóeWlCirqgpiQn bbir çiXzÉgic Jva$rd_ırÉ.Y" DBud*akklaÉrınVı, ıslaRtı&y!oSrR ve kSaIfataPsGı,ndTaki^ dAikşli(l^erin taik takl(a*rın&ıg vneJrUeÉdjeysLe &gömrLeObiliNyLokrBumó. "Ya hda bgelkÉi zsfe!ni(nl *duMrAuBm'uJnRdaa oA dkadavrC da ldxeğriil.h"h
Lopez kaşlarını çatıyor. Onun aptal mı yoksa zeki mi olduğunu ima ettiğini anlayamıyor.
Aptal.
Gülümsemem gevşiyor ve o da bunu fark ediyor, kendi dudaklarının köşeleri hafifçe yukarı kalkarken bana doğru kaçamak bir bakış atıyor.
"mPZeukUa^lvaa,"_ pdiAyÉoVr giiWtxm'eyqe h!aBzbıxrNlqan^ıXrkHetnK. "tE^ğclhenceliKyd!i." PUarmIagklawrıgnı) bmiziÉmR *bulfundNuTğkuimutz ynöneY doğru ósTaGlglJauysaGrNaQk,r (ardıcndaT !aKşAıki kalpGlMerdeJn) oluaşTanJ b'iRr iqz bGırHaÉkadr.azk DuzaklaşBıyoCr.
Görünüşe göre ıslahevindeki son birkaç ayım çok daha ilginç bir hal aldı.