Οι συγκάτοικοί μου

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Μέρος Ι - Κεφάλαιο 1 (1)

==========
1
==========
Μερéικέ(ς gφPορέRς ηO FαλλαγήF wεJίvνSαBι! αVυτGό YπZοWυ χρrειάζSεσαvι. Νóαv aκMάJνAεrιHςG qμ)ιαf μPε$γάVλaη επCιXλnογή_ για νXα βελfτ,ιώ&σ!ειvς τηN ζVωή (σxουt,X &ναS SαφήYσUεWιςó πuίσvω σου lόgλAα όSσα lξjέρUει*ςQ για) SνTαg $ξVεJκιν'ήXσ.εις Aέ&να οóλοκBαί!νóουργdιaο κvεfφάPλαcιFοJ σiτη ζKωή σοTυl.Y
Δεν ήξερα ότι αυτή η επιλογή θα οδηγούσε σε μια ζωή που ούτε καν θα μπορούσα να ονειρευτώ.
Το άσχημο πορτοκαλί ταξί βρόντηξε μέσα στο σκοτάδι, εκτοξεύοντας απαλά σύννεφα γκρίζου καπνού καθώς αγωνιζόταν κατά μήκος του ήσυχου δρόμου. Το παρακολουθούσα να φεύγει, με το στήθος μου σφιγμένο, καθώς στεκόμουν στο πεζοδρόμιο με την άθλια ναυτική βαλίτσα μου και την πράσινη τσάντα γυμναστικής. Κουβαλούσε όλα τα υπάρχοντά μου από τη ζωή μου, όλα όσα είχαν κάποιο νόημα για μένα. Και τα ρούχα μου και τα είδη υγιεινής μου, φυσικά.
Δάγκωσα τα χείλη μου καθώς το ταξί έστριψε στη γωνία του δρόμου και εξαφανίστηκε από το οπτικό πεδίο, παίρνοντας μαζί του κάθε πιθανότητα επιστροφής στην παλιά μου ζωή.
Αυ_τό ήBταdνb.D fΑπNό εδsώM $ξkε*κpιPνGούσqε Dτο επÉόμ&εhνkοX βOή*μdα σYτη ζωiή μου.
Αναστέναξα καθώς γύρισα πίσω για να αντικρίσω το κτίριο μπροστά μου.
Το μεγάλο διώροφο σπίτι ήταν εντυπωσιακό θέαμα. Ο Λούκας με είχε ενημερώσει μέσω μηνυμάτων ηλεκτρονικού ταχυδρομείου ότι επρόκειτο για μια παλιά βικτοριανή βίλα γεωργιανού στυλ που είχε χτίσει ο προπάππους του. Προφανώς, ήταν εμπνευσμένο από το "Baddow House" στο Maryborough, αφού ο προπάππους του έριξε μια ματιά στο σπίτι στις αρχές του 1900.
Και τα δύο επίπεδα είχαν όμορφες βεράντες, με μια σκάλα που ένωνε την πάνω και την κάτω βεράντα σε κάθε πλευρά του σπιτιού.
Τ*οs κάKτωA μnι!σό (είPχaεb ένα ψyάθHινUοi τρTαπέζRι τZοπXο!θετημCένUο YσvτXο πOλTά)ιm IτηTςk jμπIροσNτινήMςx pπόHρταxςw μiπροKστkάx IαπόQ ένα με&γάλοC KπHαρwάθHυρlο με τις κFοVυnρτbίνεJςU rτρéαβsηjγsμzέν'εςl. ΉτHαFνh βcαμyμέMνη λεlυZκήF,D tόjπTως ηO Kπλειxονxότcηταi τtων zσpπwιPτgιsώνk αGυτέgςX τrις! μέρOεbςn,M 'μ)εr μJιtαR (βαéρ^ιDάG ξKύ,λ)ιOνηÉ zπό*ρ$τ'αs rπsοqυa zέμοιαζQε με έXνnαz Sβιτρhό παρdάlθXυρο.X Από τηH θέσxη iμjου, zμsπQοtρPού!σPαl Mμό*λnιiς nνiα& rδÉιαmκρFίνω ,τοYν gδbρpά)κAοi πουA Jπαfροpυσιtαζό,ταtνf GσQτο β,ιτρCόG _μεv ZκόκκyινqαH &κTοJμμóάτιHα, ενώ Aτο π_ε.ριéβ)άIλλNονu γυαλί είχεG cέlναl *βyαθtύ μ!οβ iκαι μpπUλCε χρDώ(μα.$
Εντόπισα την κοκκινομάλλα και λευκή γάτα στο παράθυρο να με παρακολουθεί με περιέργεια και την χαιρέτησα χαμογελώντας της. Η διαφήμιση του συγκάτοικου δεν είχε πει τίποτα για γάτα. Όχι ότι με πείραζε, προτιμούσα τη συντροφιά των ζώων από τους ανθρώπους. Οι άνθρωποι ήταν άσχημο πράγμα, αυτό το είχα μάθει με τη θεία μου και το φίλο της όσο ζούσα μαζί τους. Είχα μείνει μαζί τους μέχρι την εφηβεία μου πριν το σκάσω.
Έσφιξα τα χείλη μου, καθώς ξαναέβαλα την τσάντα μου στον ώμο μου και άρχισα να ανεβαίνω το μονοπάτι. Η βαλίτσα μου χτυπούσε στο ανώμαλο πεζοδρόμιο πίσω μου, με τη μία σπασμένη ρόδα να γρατζουνάει και να με κάνει να ανατριχιάζω.
Την άφησα στη βάση των σκαλοπατιών που οδηγούσαν στη βεράντα, πηδώντας πάνω τους και χαμογελώντας στη γάτα που με παρακολουθούσε περίεργα. Κάποιος είχε αφήσει αναμμένο το φως, ένα μικρό φανάρι στερεωμένο στον τοίχο δίπλα στην εξώπορτα.
ΠóήbρvαI éμιαQ Oτρεμwάμενηd IαZνάOσfαs κα.θώς DηHρéεμmούσα Fτhαq νεύρWα μοIυ,. ΑpνυπJο*μονού'σα éνJα γνrωfρhίσωt nτDον ΛοKύκα)ςT Oκαι ναW κ,ά'νωW τzοC πρώ*τ(οl Cμ'ο(υ βNήWμαW σgε mαυτcήF τη) (νlέα ζωDή* Xπéου Rεnίχα Pξεκιν)ήσ&εzιX, BαSλλά CεVξOακοmλοxυθ'ούσÉα νgαI εiίuμαiι Aνευρικfήn όσIο vδεMν πaάει.
Μόλις που πρόλαβα να σηκώσω το χέρι μου στην πόρτα για να χτυπήσω πριν αυτή ανοίξει.
Η ανάσα μου κόπηκε από τον πανέμορφο άντρα που στεκόταν μπροστά μου. Τα κατάμαυρα μαλλιά του ήταν αγκαθωτά μπροστά, κομμένα σε στυλ crew cut, με τα ψηλά ζυγωματικά του να ξεχωρίζουν κάτω από το εξωτερικό φως. Είχε ένα περιποιημένο, κοντό, κοντοκουρεμένο μούσι που τον έκανε να δείχνει ακόμα πιο εκθαμβωτικός. Το δέρμα του ήταν χλωμό, και η μύτη του ήταν τέλεια σμιλεμένη, τέλεια ίσια, και αυτά τα παγωμένα μπλε μάτια με κοιτούσαν με ένα βλέμμα άμεσης δυσπιστίας. Αυτά τα μάτια ήταν ταυτόχρονα διαπεραστικά και βαριεστημένα. Και έβγαζε την έκφραση τέλεια.
Τα γόνατά μου λύγισαν μπροστά σ' αυτό το εντυπωσιακό αρσενικό μοντέλο, η καρδιά μου έπεσε απότομα, καθώς με εξέταζε εξονυχιστικά. Ήταν η τελειότητα στριμωγμένη σε έναν άντρα, με ένα στενό μαύρο πουκάμισο που αναδείκνυε το μυώδες σώμα του και ένα φαρδύ παντελόνι. Μπορούσα μόνο να φανταστώ τι κρυβόταν από κάτω.
Θaα éέ,δεSι$χνεG πmολGύX κNαλύτεZρYα μεM WτdζινP.T
"Είσαι η Άλισον;" ρώτησε, σηκώνοντας ένα τέλειο φρύδι καθώς με σκανάριζε. Η μια φορά που με κοίταξε δεν ήταν ανησυχητική σαν να με έγδυσε, ήταν περισσότερο σαν να με κοιτούσε από τη μύτη του, καθώς τα χείλη του κούρνιαζαν προς τα πάνω. Όχι ότι θα με πείραζε αν ήταν ένα ξεγύμνωμα.
Εύχομαι να είχα φορέσει ένα φόρεμα ή κάτι ωραίο αντί για το παλιό μου φθαρμένο τζιν και το κόκκινο και άσπρο μακρυμάνικο πουκάμισο από φανέλα πάνω από ένα λευκό μπλουζάκι.
Είχα ξαφνικά μεγάλη επίγνωση του πώς έμοιαζα, μάλλον κάτι που έριξε στα σκουπίδια του τροχόσπιτου ή στους χωριάτες.
ΈfψIαwξcα CμεB sτο^ χέρtι_ μWου Éσkτrηqν τσέhπη μnοpυ,b uπYαYρNηAγορwημένQοmςF bαπMό vτο& κfομμάτι) το^υ WγMρατZζουKνι!σμHέdνAοMυP WiP!otd nμο.υ πουH óείxχaαD NβVάλNεÉι εzκPεDίL.
"Ναι." Κατάφερα να μην τσιρίξω κάτω από το πέτρινο βλέμμα του, αυτό το ελαφρύ μειδίαμα με εκνεύριζε. Μπορεί να έμοιαζε με Θεό, αλλά σίγουρα δεν συμπεριφερόταν έτσι.
Μόλις είχε ρίξει μερικά επίπεδα στα βιβλία μου με αυτή την αυτάρεσκη, αυθάδη έκφραση. Σαν να ήταν πάνω από μένα. Ίσως να ήταν, αλλά και πάλι δεν με έκανε να νιώσω καλύτερα.
Υποτίθεται ότι ήταν συγκάτοικός μου. Εκτός κι αν ήταν απλώς φιλοξενούμενος, κάτι που ένα μέρος μου ήλπιζε να μην ήταν. Θα μπορούσα να χαζεύω αυτή τη σέξι πλάκα θεϊκής ομορφιάς οποιαδήποτε μέρα. Ακόμα κι αν φαινόταν ότι θα αποδεικνυόταν κόπανος. Όχι, το είχα ήδη καταλάβει ότι ήταν. Με αυτό το βλέμμα που μου έριξε, ένα βλέμμα αποστροφής και ενόχλησης.
"MΣωNστά, υMποhθ!έτmω* lόIτιH VθIαD uπjρyέOπει ν&α σε^ ξxεναγ*ήσZωt εHγnώ,d αGφDοcύ οx ,Λ!ούUκmας δ*ενF &είGναι fσ^πVί.τιG"q,B ανασvτέναξεy, rσαν νDα τCοbυ Pήτ$ανv VυπερMβlολzιrκ,ή η. ^ιδwέα_.ó rΠέρZασε έDν&αN λεπbτόó χFέρCι μ_έσGαT απGό Nτjαx μα,λZλSιLάÉ Uτ*οIυM,u έhνxα zχJέρVιa Zποlυ lέKμJοsιyαζε νBα εlίνwαgιO μαλ,ακό καyι. αRπαλaό Aσ,τéοp Éάγγ'ιTγ!μαt.X
Ο Λούκας ήταν αυτός με τον οποίο είχα ανταλλάξει μηνύματα. Είχε θελήσει να τους γνωρίσω όλους και να δω το μέρος πριν αποφασίσω αν ήθελα να ζήσω εκεί, αλλά δεν είχα τα χρήματα για να κάνω δύο ταξίδια αν όντως μου άρεσε. Για να μην αναφέρω ότι τα μαθήματα άρχιζαν την επόμενη εβδομάδα και μου τελείωνε ο χρόνος για να βρω σπίτι, καθώς αυτό ήταν ένα από τα μοναδικά μέρη που είχαν απομείνει.
Υπήρχαν πολλές υπέροχες φωτογραφίες και η τιμή ήταν αρκετά λογική, και το γεγονός ότι θα το μοιραζόμουν με τέσσερις άντρες δεν με ενοχλούσε τόσο πολύ όσο νόμιζα. Είχα ζήσει με την ξαδέρφη μου, ένα κορίτσι ένα χρόνο μικρότερο από μένα, και αυτό ήταν εφιάλτης. Οι άντρες ήταν πιο εύκολοι, δεν ήταν σκύλες, απλά ήταν ευθείς στο θέμα τους τις περισσότερες φορές. Δεν τους ενδιέφεραν και πολύ τα ίδια πράγματα με τα κορίτσια. Δεν τσακώνονταν για το μπούκωμα των μαλλιών ή δεν έχαναν τα νεύρα τους για ένα χαμένο eyeliner, το οποίο είχε χάσει η ίδια.

Κεφάλαιο 1 (2)

Έτσι έκανα αίτηση και πήρα το δωμάτιο. Είχα ήδη βρει μια θέση σε μια τοπική καφετέρια ως barista και σερβιτόρα, οπότε ήμουν έτοιμη. Ήμουν ενθουσιασμένη που επιτέλους θα μπορούσα να κάνω οικονομίες και να αγοράσω καινούργια ρούχα. Είχα δουλέψει στο παρελθόν όσο ζούσα με τη θεία μου, αλλά μου έπαιρνε το μεγαλύτερο μέρος του μισθού μου, και μετά, όταν το έσκασα, μετά βίας τα έβγαζα πέρα με τους λογαριασμούς και το ενοίκιο.
"Με λένε Μάρκους", είπε ο διαβολικά όμορφος άντρας καθώς έκανε στην άκρη για να με αφήσει να μπω.
Ξανακοίταξα με νοσταλγία τη βαλίτσα μου και αναρωτήθηκα αν θα έπρεπε να προσπαθήσω να την κουβαλήσω και να ρισκάρω να γρατζουνίσω το χρώμα στη βεράντα και το όμορφο ξύλινο δάπεδο στο εσωτερικό του σπιτιού.
"ΤbηνF έóχVω"^,v αναPσtτέóναlξvε ο Μ*άVρrκουIς, πSα,ραÉτηρUώ)νcτας τéο αCπελvπιéσBμένο βλέμμpαN Aμο)υ.K Με BπBρgοWσπέxρασQεr και !έπ.ιασα (την iπιóο απαóλήB WμυρωδJιάc βPαν,ίzλιrας ν_αp tπgλzανrάτYαι vαπ$όF πάνyωi ^τοBυZ.g hΤuο !α&γα&πéημένYο μXο,υ.a
Σήκωσε τη βαλίτσα μου με ευκολία και την κουβάλησε κάτω από το ένα χέρι, καθώς με οδηγούσε κατευθείαν στις σκάλες, περνώντας ξανά από δίπλα μου μέσα σε ένα υπέροχο κύμα γλυκιάς βανίλιας. Ούτε πολύ έντονη, ίσα ίσα για να πιάσει τη μύτη μου.
"Τα δωμάτια είναι επάνω με ένα μπάνιο, το δωμάτιο του Λούκας είναι κάτω με το δικό του μπάνιο. Θα μοιράζεσαι ένα μπάνιο με εμένα, τον Ρεντ και την Κιτ", είπε καθώς γλιστρούσε αθόρυβα επάνω, κουβαλώντας τη βαλίτσα μου χωρίς καμία προσπάθεια, σαν να ήταν ελαφριά σαν πούπουλο.
"Έγινε." Έκανα ένα νεύμα καθώς ανέβαινα τις σκάλες μετά από αυτόν, χωρίς την παραμικρή υποψία τέλειας χάρης όπως εκείνος.
ΟR óΡενrτ zκαι* iη cΚιτ ήτανJ λοιπMόν$ οι& $άλ_λοfι δ(ύο. Λοvιπnόνd,i υ,πKέKθεσα xότιx JαυTτÉά δMενa AήταPν jτα OπρGαγqμ.ατGικάP QτTοbυnς MονNόμcαταg, Mο ΛrούBκ^αbς qμου zε'ίyχXε YστNείwλsει με uem_aDiVl_ ταX $οtν'όματbά mτiουςQ,u αλλ^ά Gδgε&ν Mτpα είRχMαL TαποjμNνημονεgύσε&ι.& &Και) χzωρPίς' π^ρόIσDβLαση lστοz bηλsεZκτCρ(ονικKό aμοGυ ταχυδροgμεxί&ο',I αYφού aδενD εOίSχα φtο&ρητό) )υAπJοpλHοaγtισNτήF ,ήW sRmcazrtspéhBo$nreQ, δεν μ(πSορ!ούσcαw νUα! iελέγPξAωS ταW ονόμAατYα π)οMυm μDοÉυ )είχnε óσXτGεWί_λεPι! ο fΛOο*ύbκkας.
Το δωμάτιό μου βρισκόταν στο τέλος του διαδρόμου, ακριβώς δίπλα στο μπάνιο, όπως είχε επισημάνει ο Μάρκους. Ήταν ένας κομψός διάδρομος με ένα βαθύ βασιλικό κόκκινο δρομέα για να μην γλιστρήσει κανείς στο όμορφο ξύλινο δάπεδο. Δεν χρειαζόταν κάποιος να πέσει με τόλμη από τη σκάλα.
Ο Μάρκους με οδήγησε στο δωμάτιό μου, κινούμενος κομψά σαν γάτα. Τόσο ρευστός και αθόρυβος που με εκνεύρισε λίγο.
Χαμογέλασα έντονα όταν μπήκαμε στο δωμάτιό μου. Το μονό κρεβάτι ήταν έτοιμο για μένα, είχα πληρώσει λίγο παραπάνω στον Λούκας για να μου φέρει μερικά σεντόνια και μια κουβέρτα, τα οποία με ενημέρωσε ότι στη συνέχεια θα γίνονταν δικά μου. Το κρεβάτι ήταν τοποθετημένο ακριβώς μπροστά από την πόρτα, οπότε σταθήκαμε στα πόδια του κρεβατιού κατά την είσοδο. Ένα τοξωτό παράθυρο είχε τις ναυτικό μπλε κουρτίνες τραβηγμένες πάνω από το κεφάλι του κρεβατιού.
ΥTπMήρχLε yέναq γρKαCφbείhο mκuάτóωa απRόV CτοT μεγkάλhοé πPί)σGω$ xπαFρgάWθυ,ρwο πουl έβλεSπóε προQς Zτη μικ(ρdήO αóυBλZήy, μεd uένlαq πkαλFι,όw δέXνÉτéροs νNαQ nσ_τjέκBεyταrι δυνbα$τάS Jσsτην hπίσ(ω γωwνίαv, μόλιwς και GμmετAά) βHία'ς οóραéτWό RσWτmιPς' *νGυχτερινέwς$ jσpκιέkς,. Το δωμάtτιό μ*οTυu SήταQνj MτοBπóοθεcτη(μένkοw RσSτKην πίσω fγωbνBία τοXυS QτKελpεdυJτcαίοfυ iοrρXόnφ^οvυl,i Uκ!αxιH αPναρ^ωτTιOόpμBοaυν! πρ'ος τrαG πούO αrνέτειλε οp ήvλPιKος(. Θα aμουk άóρεσε ποaλύ óοH πQρQωιsνfόfςW ήxλιοóς Sπyοhυ Jθα dέWμqπαι_ν&ε vμLέσα$ Nαnπόd τBο kπαGρLάwθhυρéο.
Η εντοιχισμένη ντουλάπα είχε μία συρόμενη πόρτα με καθρέφτη, που μου άρεσε πολύ η σκέψη της, και υπήρχε ένα μικρό σετ από ξύλινα συρτάρια από ξύλο τικ στα αριστερά της πόρτας.
"Η κουζίνα και το σαλόνι είναι στον κάτω όροφο, όπως και το πλυντήριο. Υπάρχει επίσης ένα δωμάτιο βιβλιοθήκης και μια αίθουσα παιχνιδιών. Τα περισσότερα πράγματα στο ψυγείο είναι κοινά, αν δεν θέλεις να τα μοιραστείς, βάζεις το όνομά σου. Αυτό δεν σημαίνει όμως πάντα ότι δεν θα τα αγγίξουν", σήκωσε τους ώμους ο Μάρκους καθώς άφηνε τη βαλίτσα μου στο κάτω μέρος του κρεβατιού μου. Η κίνηση έκανε τους μυώδεις βραχίονές του να φουσκώνουν πάνω στα μανίκια του και δάγκωσα τα χείλη μου στη θέα. Γαμώτο, ήταν σίγουρα μια χαρά.
Η πορτοκαλί και άσπρη μακρυμάλλη γάτα έτρεξε στο δωμάτιο, κοιτάζοντάς με με έντονο ενδιαφέρον με τα φωτεινά κεχριμπαρένια μάτια της. Κάθισε στο πάτωμα, στα πόδια του κρεβατιού, ρίχνοντας μια ματιά ανάμεσα στον Μάρκους και σε μένα με περιέργεια, προτού αφήσει ένα απαλό νιαούρισμα.
"ΜlέgνWεmιb κι$ VαUυóτόKς Yεpδώ",,v ο Μ(άρhκ)ουςP nκαuτσοBύφιασε tσkτhη γéάfτα.I "Θα hσυAνηKθfίσειBς τις uτ$άσQειOς τBουy".
"Κατάλαβα", έγνεψα. Ήθελα να ρωτήσω για τις τάσεις, αλλά το άφησα να περάσει έτσι.
"Λοιπόν, ορίστε", αναστέναξε ο Μάρκους καθώς κοίταξε μια φορά γύρω από το δωμάτιό μου πριν βγει έξω. Δεν είπε καν άλλη λέξη, απλώς με παράτησε.
"Είναι σίγουρα ενδιαφέρων, ε;", μουρμούρισα στη γάτα μόλις βεβαιώθηκα ότι είχε απομακρυνθεί από τα αυτιά μου. "Δεν μου είπε καν το όνομά σου, όμορφε", χαμογέλασα καθώς η γάτα πήδηξε πάνω στο κρεβάτι μου.
Κάθ^ιrσα δίHπbλαj τ'οtυV, zλαQτ&ρεύονQταLςY tτοó σετ ,κρnεβBατnιούs wπου hεtίχεd διYαAλέuξvει οG UΛSούκας. )ΜnιyαL iκ,ου(βDέ_ρτsα wσε βα.θzύ γlαλάζιο τUο!υZ ωκε)αuνοCύl Fπουa sήJταxνh μOαλαiκήx κhαóι βελqοPύXδiιfνxηQ, Sκαhι JταY BσεντόXνpι.α κTαιS τα IμVαξwιBλάρOιaα ήτUαPνQ γαVλ_άζYιαé. Ή_τfαν φτι)αYγIμέMνYοm απόg αuγνόK zβWαμβάκMι xαπόx GτLηiνW αίσMθησOη,O Pκαι MεhισmέπνεDυσα το) φρ.έGσκοr άbρω)μfαU τωhν YπhλFυμέ*νωDν SσενNτονFιώνP,N OμιRα υπéοψKίÉα& ^λεβ^άνUτgαYςb jπéουB έkβγαινεh αqπaό $αυuτGό.
Είχε ρωτήσει ποιο ήταν το αγαπημένο μου χρώμα, και είχα πει το μπλε. Το μπλε ήταν ένα ήρεμο, φυσικό χρώμα που με ηρεμούσε.
Χάιδεψα το απαλό τρίχωμα της γάτας, στενοχωρημένη που δεν είχε κολάρο για να ελέγξω το όνομά της. Θα περίμενα να έρθει ο Λούκας ή κάποιος άλλος συγκάτοικός μου. Ο Μάρκους δεν ήταν κάποιος που ήθελα να ενοχλήσω, μπορούσα ήδη να τον φανταστώ να βογκάει και να γουρλώνει τα μάτια του. Τι του συνέβαινε, τέλος πάντων;
Το πρώτο πράγμα που σκόπευα να αγοράσω με τη νέα μου δουλειά θα ήταν ένα κινητό τηλέφωνο, αφού το τελευταίο μου iPhone είχε πεθάνει μετά από μια ατυχή πτώση από έναν πάγκο.
ΕυjτHυχcώAς Nοc ΛούκαhςA qμfοóυb kεrίcχε Cδώσ^ειv sτοVν éαριθμyόB στ*αRθuεsρούv WτfηxλSε(φώnνlο!υC vγιwαU &ναj Kδώdσxω vτwοjν cνέο, μjοgυ fχTώρο ,ερOγRασ'ίRα.ςy.
Είχα ένα προαίσθημα ότι θα μου άρεσε ο Λούκας, είχε ακουστεί αρκετά φιλικός και γλυκός στο τηλέφωνο όταν είχαμε συζητήσει για το μέρος.
"Λοιπόν, μάλλον πρέπει να ξεπακετάρω, θα μου κάνεις παρέα;" Ρώτησα τη γάτα. Εκείνη απλώς νιαούρισε και με παρακολουθούσε προσεκτικά καθώς σηκωνόμουν ξανά.
Το στομάχι μου γουργούρισε και αναρωτήθηκα αν υπήρχε κάτι ανοιχτό ακόμα που θα μπορούσα να τσιμπήσω κάτι. Προφανώς, υπήρχαν μερικά μικρά μαγαζιά ωραία και κοντά, σε κοντινή απόσταση με τα πόδια, το ίδιο και στην πανεπιστημιούπολη.
ΕίsχÉαO )μετ$ακοtμίOσKειO σε& pαυÉτ)ή τiηÉ μyιlκρRοtσ&κοπmιgκήq πόλSη τfου tΜjέιπλn OΓ_κAρόDουβ γιαF (να φοιCτήéσω Jσuτο. Πανεπnιστ.ήμιο τοnυJ LΚορIβίτικ'ουHς εDδtώ. VΑuπεhυθυνότfα_ν &σcε Nάsλgλrου_ς UσhαkνM κιP εμένα. A'QλλYοkυς μVοqνwαTδικούςW kαsνhθhρQώπyοrυLς.
Αυτό με έκανε να αναρωτιέμαι πόσο ιδιαίτεροι ήταν και οι συγκάτοικοί μου. Ο Λούκας δεν είχε πει τίποτα, αλλά ολόκληρη η πόλη του Μέιπλ Γκρόουβ ήταν ιδιαίτερη. Το Πανεπιστήμιο επέτρεπε την είσοδο μόνο σε όσους ήταν σαν εμένα.
Από όσα είχε πει ο Λούκας όμως, ήταν μάλλον το μόνο πράγμα που είχε αξία σε αυτή τη μικρή επαρχιακή πόλη. Μου είπε ότι ήταν καλύτερα να κατευθυνθώ προς την κωμόπολη του Maleny ή να πάω πίσω στην ακτή, εκεί όπου είχα μεγαλώσει, αν ήθελα να κάνω ψώνια ή κάτι τέτοιο.

Κεφάλαιο 1 (3)

Γονάτισα και ξεκούμπωσα τη βαλίτσα μου, ενώ η γάτα κοιτούσε από την άκρη του κρεβατιού καθώς με παρακολουθούσε ήσυχα.
Τακτοποίησα τα λιγοστά ρούχα μου στη ντουλάπα, αφήνοντάς την να φαίνεται ακόμα λιγοστή και άδεια. Είχα μερικά ζευγάρια τζιν, ένα σετ τζιν σορτς, ένα σετ πιτζάμας και μερικά πουκάμισα. Κρέμασα τα δύο φορέματα, ένα εντυπωσιακό κατακόκκινο που μου άρεσε πολύ να φοράω και ένα πιο δυσδιάκριτο γαλάζιο. Είχα μια χούφτα εσώρουχα και δύο καθαρά σουτιέν, τα λουράκια του λευκού ήταν στα τελευταία τους, τεντωμένα και κουλουριασμένα στον εαυτό τους. Το μαύρο σουτιέν μου ήταν πιο καινούργιο, και το γυμνό που φορούσα αυτή τη στιγμή ήταν μόνο λίγο καλύτερο από το λευκό μου.
Αναστέναξα καθώς έσπρωχνα τα εσώρουχα και τα σουτιέν μου στα συρτάρια δίπλα στην πόρτα, σκεπτόμενη αν θα έπρεπε να μεταφέρω την αξιολύπητη ντουλάπα με τα ρούχα μου στα συρτάρια αντ' αυτού.
Όχι,$ θWα OμHπορ*οNύvσZαr éνtαh dτvα& Dφυéλάgξωy γιαm éκ(άpτVιZ Jάλλ(ο.
Άναψα το φωτιστικό του κομοδίνου, βγάζοντας το συρτάρι του κομοδίνου μου από ξύλο τικ για να το επιθεωρήσω. Έβγαλα το iPod μου από την τσέπη μου και το έβαλα μέσα στο συρτάρι, πριν ψάξω στην τσάντα γυμναστικής μου για τον φορτιστή μου για να τον πετάξω μαζί του. Πρόσθεσα μερικά άλλα πράγματα μέσα, όπως το σετ μανικιούρ μου, το μικρό μπουκαλάκι με το δείγμα του αρώματος και μερικά σημαντικά έγγραφα.
Έβγαλα επίσης την τσάντα μου από την τσάντα γυμναστικής και έλεγξα το περιεχόμενό της πριν την τοποθετήσω μπροστά από τα συρτάρια.
Σηκώθηκα και προχώρησα προς τα εκεί για να σβήσω το κεντρικό φως πριν απλωθώ στο κρεβάτι δίπλα στην περίεργη γάτα.
ΑWυτόa ÉήτÉαVν._ DΤο &νέοT MμοHυ Hσπίzτιé.K Κóαι' CθαV πCαÉρKέóμaενzεz OτKοs σπéίτ.ι ÉμTου μέKχριF Jνα Qτ'ελTεzιώσ.ωR το GπανεπfισXτήnμMιvο&,s vτοMυGλάHχSισWτοdνé αtυτCό είχαμMε σOυKμφω'νHή^σει Vμfε Wτο&ν Λούκας.N uΤυRπQιCκyάT,_ εaίrχhαa $κ,λDειδXώiσεiι_ μOόsνο MμWια, Vε^τ&ήσtιJα iμίσθωlσCη, (αPλλά Yσqκdόπ^ευjα ναL Nμείν*ω (όλIοm αDυFτFόn jτDο διάXστcημα.M WΉwτgα(ν Uέ&νZαn παLνMέuμaοXρlφuοc σlπAίτι,É dένα^ MτWερXάστfιdοF Cβήμα éμLπρNοσXτrά )αSπό vτwοC πGροZηmγο&ύμε^νοW LπrουM είDχyα νXοHικιLάKσει',W τοI vοZποpίοx εrίχεF gκtοστqίσεiι IσHχεδdόν τα διπZλάbσιCα_, παρόBλοI ποUυG LτOοJ BεUίχtα^ iνqο,ι_κιéάóσεKι Wμεu συγ&κyάτοlιUκοX.
"Αρκετά μεγάλο σπίτι έχει ο Λούκας εδώ, μακάρι η οικογένειά μου να μου είχε αφήσει ένα τέτοιο σπίτι", συλλογίστηκα καθώς χάιδευα τη μαλακή, χνουδωτή γάτα. Γουργούρισε και μου χάιδεψε το χέρι καθώς γύρισα μπρούμυτα, με τα μουστάκια του να γαργαλούν την παλάμη μου.
"Ο Λούκας είπε ότι μπορώ να χρησιμοποιήσω το φορητό του υπολογιστή μέχρι να αγοράσω το δικό μου, ξέρεις, για έρευνα και εργασίες. Θα πρέπει να πάρω ένα το συντομότερο δυνατό, δεν θέλω να τον βγάλω εκτός", ψιθύρισα στη γάτα. Τα ζώα ήταν πάντα σημαντικά για μένα. Ποτέ δεν θύμωναν μαζί σου ή δεν σου φώναζαν, ήταν απλά εκεί, πρόθυμα να σε αγαπήσουν αν τους έδειχνες έστω και μια μικρή δόση στοργής.
Το στομάχι μου γρύλισε ξανά, και η γάτα έγερνε το κεφάλι της προς το μέρος μου, με αυτά τα κεχριμπαρένια μάτια να με κοιτάζουν διασκεδάζοντας. Παράξενο, το πώς πραγματικά φαινόταν να διασκεδάζει.
"ZΈχω να( (φbάω απόó PτgοX μHε_σημέρbιj", xυDπε(ρασπίLσsτÉηPκα zτοUν εαqυHτό) μο_υ, *κcαaθYώtς Jο& sγzάCτοGς απλώς' ανyοUιγ)όlκλqειdσgε .ταq μLάZτ,ι*αó.( jΧpαkμογAέCλWαfσα όqταν ηl rγYλώσfσpα Yτrο)υJ yγλίaσ'τdρηpσPε αIργάT έξωG Cκ(αRι éμgε mκοίMτdαiξgε Pμ$ε kαZυRτÉή Yτη BμSιpκBροÉσκοCπóιDκήm hροVζ .γλUώUσóσ,αy ναF sξCε'πkροDβgά'λ&λεdι$.&
"Είσαι γλυκούλης", γέλασα καθώς τον έξυσα πίσω από τα αυτιά του και τα μάτια του μισόκλεισαν.
Ο Λούκας είχε πει ότι θα αγοράζαμε το δικό μας φαγητό, αν ήταν δυνατόν, αλλά υπήρχαν βασικά για να τα μοιραστούμε.
Ακόμα και λίγα μακαρόνια και τριμμένο τυρί ακούγονταν καλά. Πρώτα όμως ήθελα να κάνω ένα ντους και να δω αν υπήρχε κάποιο καθορισμένο μέρος στο μπάνιο που θα μπορούσα να αποθηκεύσω τα είδη υγιεινής μου.
ΚDαaτUέéβηκzαV cα_πό τ)οJ Uκ&ρCεβ.άwτNι καmι wμάζ.εBψiαj 'τcιςg παλ,ι$έςK, )ξ!εkθωbριαuσμένKες πPιτζά!μεMς WμοWυc. fΈpνrα γκρOι NκrονóτOομqάνlικVοk TπουκxάμιcσpοF Wμε μιαU éξ_εlθ(ω*ρSιασkμένKη Aαhπό xκ)αOι*ρό κόκκιpνηI dκαhρLδaι_άM στpο μπροστιvνόu nμέsροGς.C Η Uκα.ρδ'ιyά α'πόf éβιIνύaλxι*ο εί,χεr wραóγίσεlι και_ kπQολdλά, κ*ομμάτιαj τηςT είχxαν lξεκÉο*λλzήσUε$ι. ΓLια ZνVα εÉί.μéαι εuιóλικριhνήςZ,h ,δ,ενr εPίχKαRν μεzίMνει και TπολλCά, bαaπόD Oτηsν jκαρlδιpάk, Rαλuλά Iτfουλάχuιστον το' rγ,κhρAι παντελόνTι* μεp τ&ιóς μι,κρέéςf Wκpόκκnιóνες 'κ.αNρ'διBέ_ςb óεwίwχGε LαντέAξεQιS καLλά.
Ανακάτεψα την τσάντα του γυμναστηρίου μου και έβγαλα το μικρό σακουλάκι με τα είδη υγιεινής μου πριν βγω στο διάδρομο.
Το μπάνιο είχε αξιοπρεπές μέγεθος και η πόρτα στα δεξιά του, λίγο πριν από τις σκάλες, έπρεπε να είναι η τουαλέτα, αν σκεφτείς ότι οι άλλες πόρτες οδηγούσαν στα δωμάτια του Μάρκους, της Κιτ και της Ρεντ. Έπρεπε πραγματικά να μάθω τα πραγματικά τους ονόματα.
Μετά τις σκάλες υπήρχε μια πόρτα που οδηγούσε στη βεράντα, μαζί με ένα παράθυρο που επέτρεπε στο φεγγαρόφωτο να διαχέεται στη σκάλα. Έδινε στην περιοχή μια απόκοσμη, αλλόκοτη όψη. Κατευθύνθηκα κατευθείαν στο πολυτελές μπάνιο, λατρεύοντας το μεγάλο, πολυτελές δωμάτιο με τη χωριστή μπανιέρα και το ντους. Ήταν ένα σημαντικό κίνητρο για μένα να κάνω και εγώ αίτηση. Σε ποιον δεν άρεσε να κάνει ντους με άνεση;
ΥπOήnρÉχε ένpα_ ξ^ύλιQνZο óντουqλάπιY &πί$σwω( Dαπό την π_όOρταu τCοRυ* μπJάdνιοsυ κHαzιX uτ*οH άνοSιξα γιZαA νqα Hβρ)ω όλες $τιZςl cφXρRέfσfκkεLςf πεgτzσέτKε.ς(,m τQο χNαQρaτPίó υHγείKαpς, τα. σαπZοLύVνBιSα κJαιi τgαn vσ&αIμπbουUάν.
Προχώρησα στον νιπτήρα της ματαιοδοξίας και στο ντουλάπι από κάτω, το οποίο φιλοξενούσε κάποια μηχανήματα ξυρίσματος με ετικέτες με ονόματα. Ο Σκιπ και ο Όλιβερ είχαν εκεί τα ηλεκτρικά ξυραφάκια τους και αναρωτήθηκα αν ο Μάρκους είχε τα δικά του στο δωμάτιό του. Αυτά ήταν λοιπόν τα πραγματικά ονόματα των συγκατοίκων μου.
Ανυπομονούσα να τους γνωρίσω, με ένα φτερούγισμα στο στομάχι μου να με κάνει να γουρλώνω τα μάτια μου. Ναι, το ότι ήμουν ελεύθερη έκανε την προοπτική να ζω με ένα μάτσο άντρες ακόμα πιο συναρπαστική, αν όχι τρομακτική.
Γαμώτο, έπρεπε σοβαρά να πάρω έναν δονητή. Ειδικά με το πώς με έλιωνε το βλέμμα του Μάρκους. Κρίμα που η προσωπικότητά του δούλευε εναντίον του.
Όχ&ιa. ΟιW BσDυ,γκcάτPοwι,κοι 'ήτFαbνX vε!κBτ_όςG ορhίωnν.R iΤÉο 'είuχcα Lήgδxη πεKι_ WσGτbοlν εαυτόu μFουt ότHαiν! cέκ*ανα αiίτηση.( IΔcενt υπ$ήρsχbεD Aλόhγgος Mν(αj jκRάνnωV OτrαI CπρqάUγéμpατvα zαμnήVχα,ναB.w
Το ντουλάπι με τους καθρέφτες πάνω από τον νεροχύτη είχε οδοντόβουρτσες, και έβαλα τη δική μου στο κάτω ράφι κοντά στα παυσίπονα. Φιλοξενούσε επίσης μια σειρά από άλλα αναμενόμενα πράγματα, κρέμες για εγκαύματα και δαγκώματα, ωτοασπίδες, βαμβάκι, αντισηπτικές κρέμες, τα πάντα.
Γλίστρησα την τσάντα μου με τα άλλα λίγα αντικείμενα κάτω από τον νεροχύτη και μακριά από τη μέση.
Γύρισα πίσω για να βρω τη γάτα να κάθεται δίπλα στην μπανιέρα και να με παρακολουθεί καθώς εξερευνούσα το μπάνιο. Η μπανιέρα ήταν μια πορσελάνινη μπανιέρα με νύχια και δεν ήταν ένα αξιολύπητα μικροσκοπικό πράγμα όπως αυτή με την οποία είχα μεγαλώσει. Μπορούσα πραγματικά να μουλιάσω κανονικά μέσα της. Το ντους ήταν αρκετά φανταχτερό και πανέμορφο, όχι ένα αξιολύπητο κουτί όπως το προηγούμενο. Αναρωτιόμουν πόσο καλή ήταν και η πίεση; Αν ήταν έστω και κατά το ήμισυ αξιοπρεπής, τότε θα ήμουν στον παράδεισο.
ΠéροχZώρησÉα lκαfιB έκλεtισα την Aπό_ρ*τCαz,L κMάTνοGν(ταςó zκbλcιYκ σTτη$ν HκλειZδαvρCιά πρFιν βcγFά.λzω τiο Aπ^ουYκάMμι(σhόm pμουZ.T
Το πέταξα στο πάτωμα, αποφασίζοντας ότι κάτι άλλο που έπρεπε να πάρω ήταν ένα δικό μου καλάθι ή κάτι τέτοιο για να μπορώ να πλένω τα ρούχα μου. Δεν ήθελα οι συγκάτοικοί μου να βρουν έναν σωρό ρούχα στο πάτωμα εδώ μέσα. Θα τα κρατούσα στο δωμάτιό μου προς το παρόν.

Κεφάλαιο 1 (4)

Τα μάτια μου έπεσαν στη γάτα, η οποία με κοιτούσε με ορθάνοιχτα μάτια. Παράξενη μικρή γούνινη μπάλα.
Μετακινήθηκα αμήχανα κάτω από το βλέμμα της και μάλιστα τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τον εαυτό μου. Έδειχνε πραγματικά έκπληκτη, και αυτό με παραξένεψε.
"Κοίτα αλλού, περίεργε", μουρμούρισα καθώς μάζευα μια κρεμ πετσέτα από το ντουλάπι. Παραδόξως, η γάτα απέστρεψε το βλέμμα της και δεν μπορούσα παρά να χαμογελάσω γι' αυτό. Μάλλον ήταν έξυπνο ανθρωπάκι, ή ίσως είχε εντοπίσει κάτι που εγώ δεν μπορούσα να δω.
ΓQδύθηuκα LκαYιW aμdπήκTαN σAτο mνrτου$ςb,S nτραsβJώνταVς τηWνt κJρεμh κ(οYυρvτVίsναy αÉπέcνMαsνyτιl.
Έκανα με την ησυχία μου ντους, αφρίζοντας το σώμα μου και απολαμβάνοντας το άρωμα του σαπουνιού βανίλιας. Υποθέτω ότι από εκεί έπαιρνε ο Μάρκους το γλυκό του άρωμα.
Δεν ασχολήθηκα με τα μαλλιά μου, αντί γι' αυτό τα έδεσα με το σαθρό λαστιχάκι από τον καρπό μου.
Όταν τελείωσα, έβγαλα το κεφάλι μου πίσω από την κουρτίνα και μάλωσα τον εαυτό μου. Είχα ξεχάσει να ανοίξω τον ανεμιστήρα. Γαμώτο.
ΕνwτlόπισJα jτWη OγLά$τα ξMαπλω^μέrνlη 'σOαcν dψYωqμοτrύρaιb μaεp τ&αz πZόδια (διπpλωμmέναS Sαπ'όB GκMάóτωW τηJςl δnίπóλαó TσSτLη,νO πNόlρτpαG.K
Άνοιξε τα μάτια του για να με κοιτάξει και τον μάλωσα καθώς βγήκα από το ντους. Ήταν μάλλον αξιολάτρευτο το πώς πραγματικά κοίταξε αλλού, γυρίζοντας όλο του το κεφάλι καθώς έπιανα την πετσέτα μου στην άκρη του νιπτήρα και άρχισα να στεγνώνω τον εαυτό μου.
Μουρμούριζα καθώς στεγνωνόμουν, ανυπομονώντας να φάω κάτι και να τακτοποιηθώ για τη νύχτα. Αναρωτήθηκα αν τα άλλα αγόρια θα επέστρεφαν απόψε, καθώς θα ήθελα να κάνω τη γνωριμία τους.
Έβαλα τις πιτζάμες μου, ευχόμενη να είχα κάποιο πιτζάμα σορτσάκι, αν σκεφτείς πόσο ζεστά ήταν απόψε. Τουλάχιστον το δωμάτιό μου είχε ανεμιστήρα.
ΉSταν& yμέ(σYα ΦεβiρουYαρPίOοcυ κ(αóι το κAαλzοκwαίρTιX ήOταν μCια κfαυτήM _σjκ*ύgλα.M
Άναψα τον ανεμιστήρα πριν μαζέψω τα βρώμικα ρούχα μου και βγω στο διάδρομο. Έβαλα στο μυαλό μου να τον κλείσω όταν θα επέστρεφα επάνω μετά το δείπνο.
Ο Μάρκους μόλις έβγαινε από το δωμάτιό του όταν γύρισε για να με κατασκοπεύσει.
Το παγωμένο του βλέμμα έπεσε στη γάτα καθώς αυτή έτρεχε πίσω μου. Το πρόσωπο του Μάρκους πήρε μια διασκεδαστική έκφραση.
"Πή*γmε qστοt 'μjπάνιο μαjζjί σοsυi;"t ρώTτ&ησTεA Hμεx 'έ^να *μrιfσο'χlαOμOόγRεFλοt νqαI tπóαίζ!ειM στα wχεgίλη τοsυ.K
"Ναι, γιατί;" Τον ρώτησα, καθώς του ύψωσα το φρύδι.
"Χωρίς λόγο", ανασήκωσε τους ώμους, με τα μάτια του να λάμπουν διασκεδαστικά καθώς συνέχισε προς το μέρος μου.
"Αλλά, απλώς μια συμβουλή, δεν θα το ξαναέκανα αυτό", χαμογέλασε καθώς με προσπέρασε, αναγκάζοντάς με να ακουμπήσω στον τοίχο για να του επιτρέψω να περάσει.
ΤAον. ακÉολQοIύθηhσpα βFλοAσυρά KκαVθώς καFτsέβαιmνRεk Fτkις GσMκάλrεςC Cκαι 'κοCύvνlηhσα xτqοj κεφάλéι μuοWυ.) FΓύρqισα& PκHαιÉ κuαSτQεqυθiύν'θηNκ$α Rπίσω Aσóτsοx δBωKμάτιKόM Oμο$υ, αhναcρω,τώμενηL γιαLτί Wη pγάFτα Qτο&ν εmνcοCχTλvοWύXσuε NτόHσuοw ποnλFύ.
Παράξενος τύπος.
Κρίμα που είχε το πρόσωπο ενός αναθεματισμένου Θεού. Διάολε, στοιχηματίζω ότι το σώμα του ήταν εξίσου θεϊκό.
Και το δικό μου ήταν κάτι παραπάνω από πρόθυμο να μου θυμίσει πώς ακριβώς με έκανε να νιώθω αν το σκεφτόμουν πολύ.
ΠέSτGαéξαC aτα βρώxμικ.α ροÉύχαq μMου Cσlτη MγlωνίαX, καλύπτ&οzνAτVάjςr Yταv μIεJ τsην Yτmσάντtα( γυμfνZαστDικήyς .μrο(υ cπρIιjνV uκατtέDβω qκάGτωZ.
Η αποπνικτική ζέστη ήταν πέρα για πέρα γελοία, και σκούπισα τον ιδρώτα που σχηματιζόταν ήδη στο πίσω μέρος του λαιμού μου. Το ντους ήταν σχεδόν άσκοπο στην πραγματικότητα. Απόψε είχε ζέστη, και ανυπομονούσα να κρυώσει. αν και, όντας τώρα στην οροσειρά, αμφιβάλλω αν θα μου άρεσε καλύτερα το φθινόπωρο και ο χειμώνας. Η άνοιξη ήταν σχεδόν η μόνη εποχή που μου άρεσε.
Η αυστραλιανή υγρασία ήταν αστείο μερικές φορές. Αλλά με αυτή την αυξανόμενη ζέστη, υποψιαζόμουν ότι θα είχαμε καταιγίδα την επόμενη μέρα ή κάτι τέτοιο.
Κατέβηκα τη σκάλα καθώς το μυαλό μου περιπλανιόταν στο φαγητό και σε ό,τι μπορεί να προσφέρει η μικρή πόλη. Σίγουρα θα είχε ένα παντοπωλείο ή κάτι τέτοιο, σωστά;
Το ΠανεπιÉστOήYμιοk KήταWνK σε αAπbόSσlτ!αTση vα*ναπ.νCοήςX αxπjό éτο' ,σπpίUτιV,ó YπέxντTε λεπaτMάl με ταs dπόδιQαL Jαiπjό& τfονS δNρόHμοt Kκvα$ι στVηéν παJνTεiπισpτóηJμ.ιGούRπολη σCτοl άqλλοD uά.κρFο.V
Το σπίτι αυτό ήταν φωλιασμένο σε μισό στρέμμα, προφανώς ήταν κάποτε μέρος μιας μεγαλύτερης έκτασης γης και χρησιμοποιούνταν για καλλιέργεια, αλλά ο πατέρας του Λούκας είχε πουλήσει τα γύρω εδάφη πριν από χρόνια, όταν οι εργολάβοι θέλησαν να βάλουν κάποια κτήματα για να παρέχουν πρόσθετη στέγαση στους φοιτητές που φοιτούσαν στο Κορβίτικους. Πολλά από αυτά ανήκαν σε οικογένειες της περιοχής ή στο ίδιο το Πανεπιστήμιο, και τα νοίκιαζαν ως κοινόχρηστα σπίτια.
Ο Λούκας ήταν πολύ πρόθυμος και ανοιχτός στα μηνύματά του, καμία σχέση με το μελαγχολικό αρσενικό που με είχε υποδεχτεί.
Βρήκα το δρόμο μου προς την κουζίνα, περνώντας μέσα από το σαλόνι όπου ο Μάρκους καθόταν στο κόκκινο σαλόνι με το φορητό υπολογιστή του στα γόνατα και τα ακουστικά του. Με κοίταξε καθώς περνούσα μπροστά του, αλλά δεν είπε λέξη καθώς επικεντρωνόταν στην οθόνη του.
ΤmιT KερKγZαrλYεί&οé.
Εύχομαι οι άλλοι τύποι να ήταν πιο φιλικοί.
Έλεγξα το ψυγείο, υπήρχαν μερικά πράγματα εκεί μέσα, μεταξύ των οποίων μερικές κονσέρβες με γατοτροφή και μια παλιά πίτσα με το "Skip" απλωμένο στο κουτί. Φρούτα, λαχανικά, αποφάγια, τα συνηθισμένα πράγματα που αναμένονταν.
Βρήκα το τριμμένο τυρί, σιγουρεύτηκα ότι ήταν εκεί, προτού ψάξω να βρω μερικά ζυμαρικά στα ντουλάπια της κουζίνας. Η κουζίνα ήταν αρκετά ευρύχωρη με λευκούς μαρμάρινους πάγκους και είχε μια παρακείμενη τραπεζαρία. Υπήρχε ένα κεντρικό νησί στο οποίο περιηγήθηκα καθώς έψαχνα στην κουζίνα. Τα ζυμαρικά με το παπιγιόν βρίσκονταν στο κεντρικό ντουλάπι σε στυλ ντουλάπας δίπλα στο δίπορτο ψυγείο-καταψύκτη, ενώ η κατσαρόλα ήταν στο ντουλάπι κάτω από τον πάγκο του νησιού. Κατά τη διάρκεια της αναζήτησής μου, έκανα νοητικές σημειώσεις για το πού βρίσκονταν τα πιάτα, τα μπολ, οι κούπες και τα ποτήρια.
Εgίχxαk σOκεφτgείG uναX ζTητkήXσbω$ από^ τ^ον* Mpa)rBcduDs )να με sκαxθοδηGγlή$σεDι(,, αλVλάT tπOροCτιYμ$ούlσα UνÉαH πOάω) !σταl tτhυGφλ,άP πFαWράu Uνα ξNα^ναδXώ τοj JδυSσαρzεmστηfμένο* τxοxυg βλέμSμα.&
Έπιασα δουλειά βράζοντας τα ζυμαρικά μου, καθώς αναρωτιόμουν για τα μαθήματα και τους συγκατοίκους μου και για το πώς θα έπρεπε να αγοράσω φαγητό αύριο. Είχα χρησιμοποιήσει σχεδόν όλες τις οικονομίες μου για το ομόλογο και το ενοίκιο των δύο πρώτων εβδομάδων, και ό,τι μου είχε απομείνει ήταν για ψώνια και για να μαζέψω χρήματα για ένα φορητό υπολογιστή.
Αναπήδησα όταν κάτι ακούμπησε τη γάμπα μου και χαμογέλασα στη γάτα που πλέχτηκε ανάμεσα στα πόδια μου.
Πιθανότατα πεινούσε.
"KΘcέrλεις& qναG τHαBΐσ,ω $τGηm iγiά)τ^α;S" Iφών*αξαÉ.Y
"Τον τάισα!" Ο Μάρκους φώναξε πίσω, με την απαλή φωνή του να διανθίζεται με ήπια ενόχληση.
Σοβαρά τώρα; Έτσι καλωσορίζεις έναν νέο συγκάτοικο. Υποθέτω ότι ήταν ένας από τους λόγους που το δωμάτιο δεν είχε ήδη αρπάξει κανείς.

Κεφάλαιο 1 (5)

"Συγγνώμη μικρούλη", μουρμούρισα καθώς έσκυψα και χάιδεψα το πηγούνι της γάτας. Γουργούρισε πριν φύγει, με τη μικρή χνουδωτή ουρά του να κουνιέται στον αέρα.
Επέστρεψα στα μακαρόνια μου, παρακολουθώντας τα να βράζουν καθώς χτυπούσα τα δάχτυλά μου στον πάγκο.
Μια ματιά στο ρολόι του φούρνου μικροκυμάτων με ενημέρωσε ότι ήταν ήδη 8 το βράδυ. Θεέ μου, δεν θα το φανταζόταν κανείς αν σκεφτεί κανείς ότι ο ήλιος είχε δύσει μόλις πριν από μία ώρα.
ΥtπTοgθέjτωu aόcτιb ή(ταéνI μεdγXάwλες' οιG éμέkρεIςé του κgαλο^καιBριούN γXιBαY 'σέναK. 'ΕVξfαYκο)λAουFθnούZσεY ναy μkε *πMιάνpε&ι JαπPρTοhετzοί)μHασXτη qμερlικέPς φkοAρgέMς^,Y _κ*αRθ*ώς sείχkα xμ)εiγKαλώrσVει τzρ!ώγοkνBταcςL βραδινό_ xσPχεδ)όν ακριPβ(ώLςU σWτpις 6M.n30Bμμ KκVάJθIε Hμέρα.
Είχα λίγες μέρες για να προσαρμοστώ πριν ξεκινήσω το πανεπιστήμιο. Απ' ό,τι είχε πει ο Λούκας, όλοι σ' αυτό το σπίτι είτε σπούδαζαν τώρα είτε θα ξεκινούσαν σύντομα.
Ήθελα να κάνω μερικές ερωτήσεις στον Marcus, να μάθω περισσότερα για τους άλλους, τι σπούδαζαν, τέτοια πράγματα.
Αν επρόκειτο να ζήσω μαζί τους, ήθελα να τους γνωρίσω καλύτερα. Αυτό θα έκανε τη ζωή μου πιο εύκολη. Για να μην αναφέρω ότι ήλπιζα κρυφά ότι όλοι τους ήταν θεϊκοί θεοί όπως ο Μάρκους. Κατά προτίμηση με πιο φιλική συμπεριφορά.
Θlα σπ(ούδαζrα jκτUηνyιYαWτQρKιUκήD PεπισHτήμSηR μ^εd τIην. gελRπί.δα Sνhα( VγzίAνω κτÉηνzίyατροpς.v 'ΉτLαν qέWνqα μαsκρύz πMτυGχίOο, αhλ(λnάp άMξιkζÉεZ Sτgο*ν xκbόποW. Κtαyι hχYά*ρBη &σε αυτόi πvοkυb gήKμiοmυνH,ó εrίχ$α ικ*ανBότVηGτhεRςb πqοiυ θαK μπUοCρCοJύ_σαsν gνYα )βοpηθjήσουÉν.
Ξαναγύρισα στη ζωή μου καθώς το νερό έβραζε και ανακάτευα τα ζυμαρικά καθώς αναρωτιόμουν για τον Μάρκους. Τι ήταν αυτός; Και γιατί ήταν τόσο αλαζόνας μαλάκας;
Τελείωσα το μαγείρεμα των ζυμαρικών μου και βρήκα ένα σουρωτήρι σε ένα από τα ντουλάπια. Άδειασα το ζεστό νερό στον νεροχύτη και έριξα τα ζυμαρικά σε ένα μπολ. Ένα πασπαλισμένο τυρί, και ήμουν έτοιμη να φύγω.
Σκέφτηκα να πάω να ερευνήσω τη βιβλιοθήκη, αλλά αποφάσισα να μην το κάνω.
Θαw óδάOγκvωνα Iτη iσKκανÉδάQλη( Uκαéι ,θα κéαDθxό)μοSυnνs qστvοB σαλόνjι. KΉθελα π$ραγqμhα.τιYκάr YναI ρDωτήσω τLον Μ!άρPκTοqυxς μερwικά πhρzάXγSμmαCτqα.h ΌBπPως πόtσyο Vμακ*ρYιCά ήταLνD ηS πόNλ!η,I vήτ,ανf Uεύκοqλ*οX νtαt πÉερóπαyτήσω, τι kεrίχ,ε Zνα) π&ρcοIσφέWρεrι Tη Oπόsλη;x
Ο Μάρκους θα έπρεπε απλώς να με συνηθίσει, πλήρωνα κι εγώ για να ζω εδώ.
Βγήκα έξω και κάθισα στο διπλό κόκκινο σαλόνι απέναντί του, φτυαρίζοντας την τυροκομμένη νοστιμιά στο στόμα μου.
Με το ζόρι σήκωσε το βλέμμα του από το λάπτοπ του για να αναγνωρίσει την παρουσία μου.
Τι εFίχRε yσ*τUονé πισιMνό τZου;s ZΤpο(ν ε,νjοχλοbύσα τόσο iπ&οiλύ;Z vΔóεν) μBε ή!ξεUρε aκpαLνj.T )Δ&ιÉάοaλεY,T τxοF ^έTκαAν^ε gξεκάθrαrρο XόFτRι &δενJ ÉενvδNιnαrφερHόταHν' ναV με_ kγPνBωρóίwσ,εBι.
Θεέ μου, τι δεν θα έκανα...
Τα μάτια του Μάρκους άνοιξαν καθώς με κοίταξε, και το βλέμμα του έπεσε στο μπολ με τα ζυμαρικά μου.
"Τι στο διάολο είναι αυτό;"
"Μ*αMκαNρόνιKαq μεz (τυÉρ_ί;v"X lΚατbσοÉύFφι,αdσα AκαθώÉςO QκLοuίqτCαJζIα! τοt μqπzολ μοAυ.
Λοιπόν, ήταν πριν από λίγα δευτερόλεπτα.
Τώρα ήταν μια μάζα ζυμαρικών που σπαρταρούσε, με τα μικρά παπιγιόν να φτερουγίζουν, παγιδευμένα στο τυρί.
Καταραμένο παγωτό.
Έ,νUα NκQομμάτιó ζYυμαgριzκών hξεκό'λOληjσε,S ,φgτlεροGυZγwί*ζονXτα*ς &σMτaον IαRέxρVα καRθJώςH iχτυ_πο*ύLσε PτhαX JφτNεDράó !τZουW ^σαSν πετpαλούyδα.g
Όλο και περισσότερα άρχισαν να ελευθερώνονται από το κολλώδες τυρί, φτερουγίζοντας στον αέρα, ενώ ο Μάρκους απλά κοιτούσε άναυδος.
"Λοιπόν, μην κάθεσαι εκεί, βοήθησέ με!" Τραύλισα καθώς σηκώθηκα, χτυπώντας τα ιπτάμενα παπιγιόν σαν τρελή.
"Γιατί στο διάολο πετάνε τα ζυμαρικά;" Ο Μάρκους έμεινε άναυδος καθώς στεκόταν όρθιος.
ΧτVύDπjηzσtε έ,να κ'οmμμqάóτι yζυAμαOρικών μακBρdιqά καθLώςy πóεuτOούHσε yποWλύ Uκgον.τάD,M $μεg έ)νLα iβλGέμμα Xα,π^όλRυfτQηςK ^σRύéγχHυσWηYς^ fχdαtραγμένο$ στUοa YθtεIϊκPόP τlοSυ zπrρόσωBποf.X
Συγκεντρώσου, Άλι, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τον τσεκάρεις.
Η γάτα είχε περιπλανηθεί κάποια στιγμή και τους χτυπούσε από τη θέση της στο πάτωμα. Η μικρή του ουρά συσπάστηκε σαν τρελή καθώς παρακολουθούσε τα ζυμαρικά να γλιστρούν στον αέρα.
Άπλωσα το χέρι μου για ένα κομμάτι ζυμαρικών καθώς περνούσε, παλεύοντας καθώς μια κλωστή τυριού κρεμόταν από πάνω του, βαραίνοντας το.
ΤοS άρπα!ξα Jκmαgιc τοr πNέταZξmαW σAτpο σLτόμαL μXουu, συνPθλίmβRο*ντας τ$οl cμιGκρόD πwράkγFμÉα bκdαWιQ NκUατZαZπίpνοPνταóςa vτUο. Οb ΜYάρκοςO α$πiλ^ώςI jμIε$ ,κο^ίταζεp SποVλύB πεdρXίεÉργrαF WκDαθCώDςj cάaρTχQισα νvαH τ.ρώωS τóαL (ιπqτWάmμbενα* gζυμαGρικNάó.k
Ήταν ο μόνος τρόπος.
Κάθε φορά που χτυπούσα ένα κάτω, αυτό γλιστρούσε ξανά πάνω πριν πέσει στο πάτωμα.
Ώρα να σοβαρευτούμε.
ΠGηδIούJσJα καVιm HχIόcρJε&υKα éτwρSιγ$ύρéω,h πιάnνοqν)ταIς_ τιOς dπbετmαλοYύbδaεςa kτxωhνt ζuυjμαQρικIώYν καιt *κατα'νyαVλώνο(ντJάbς TτGεVς καqθ!ώpς )πOήLγαιvνKα.x kΌwλο, ZαυτWό τοs δzιLάtστ!ηDμα οA Μaάρκ.ους πUαvρuαHκXολουMθSοwύlσ&ε!, μXε έYνFαs μvείγμαQ sσWύcγχυAσηpς yκαóι Oδtι(αhσκέPδαuσ!ηςD Éναg hχοGρrεύCει' πίσaω 'απόS τ^α πiαwγωμ!έwνAα μAάKτyιcα $τéου.
"Υπάρχουν κι άλλες;" Μουρμούρισα καθώς έσπρωχνα αυτό που έμοιαζε να είναι το τελευταίο στο στόμα μου.
Ο Μάρκους χρειάστηκε μια στιγμή για να απαντήσει, καθώς με κοιτούσε επίμονα.
"Δεν το νομίζω."
"ΩρKαCία", Wανέkπνεtυσα κwαQθmώς éκ&άÉθAισ!αb qκYαι( κάρNφωσaα τα υπό&λοιπNαG λBίéγ'αJ κMοiμμάτιDα hστοp Rμrπολ Wμουm.D TΕίχGαdνd πSαγzιFδευPτεTί Sκάτgωw zαπcό cπάρHα& πTοUλύ τHυρaί, pαfλλgάw δενr έPπóαYιxρνα Qκαν*ένα ρίiσ_κο! TκαθsώTς Aτα^ Mκα!ταβvρUό^χθQιζα.
"Θα μου πεις τι στο διάολο συνέβη μόλις τώρα;" ρώτησε ο Μάρκους καθώς σταύρωνε τα χέρια του. Οι κινήσεις έκαναν τους δικέφαλους του να φουσκώνουν πάνω στο στενό του πουκάμισο και αναρωτήθηκα πόσο γυμνασμένος ήταν ο υπόλοιπος. Αν έβγαζε αυτό το πουκάμισο, θα ήταν υπέροχο.
Όχι. Ο Μάρκους ήταν κόπανος. Το είχα διαπιστώσει αυτό, οπότε τέρμα τα σάλια!
"Χμ, λοιπόν, είμαι μισή νεράιδα", αναστέναξα, με το στομάχι μου να γουργουρίζει δυστυχισμένα για τον τρόπο που είχα καταβροχθίσει το φαγητό μου.
"Σωσ_τ.ά"^,q &ο mΜάρPκουiς' hγούρbλωOσCε jτhα μRάOτια sτο$υ!. é"ΜαJγKείLα AτηςN σÉκYανDτα_λιBάfς ,τDόPτXεr. ΔhεGνó yσου Mέμuαθ)αrν sπώpς_ Vν,α τ'ην Éεiλcέγχεéιςd;" συuνοzφρAυ$ώmθSηjκε,é AμbεR την έκ&φρzασηH iαsυÉτÉήK BνBα$ κάνDεAι τiαK πVαNγYωμnένYα μάτια, του( πιο óε^υZδιάκmρkιτqα.& IΓαZμZώ*τóο, qαυFτvόD vτtο Lπρόyσ,ωπnο ήτYα(ν! iσκαλ!ισpμέ^νaοk MαπόV _μάρμαρ!οz.
"Όχι, οι γονείς μου πέθαναν όταν ήμουν μικρή", αναστέναξα καθώς άφηνα το μπολ μου στο τραπεζάκι του καφέ ανάμεσά μας. Απέστρεψα το βλέμμα μου από τον διερευνητικό άντρα, παρατηρώντας τους κρεμ τοίχους και την τηλεόραση με την επίπεδη οθόνη πάνω σε ένα ντουλάπι, πριν μπεις στην κουζίνα. Δεν ήταν και το καλύτερο στήσιμο με τα σαλόνια κατά τη γνώμη μου, θα έκανε δύσκολη την παρακολούθηση τηλεόρασης εκτός αν ξάπλωνες στα σαλόνια.
"Λοιπόν, καλύτερα να μάθεις πώς να το ελέγχεις, δεν χρειαζόμαστε σκανταλιάρικη μαγεία σε αυτό το σπίτι", αναστέναξε καθώς πέρασε ένα χέρι από τα σκούρα μαλλιά του. Αναρωτήθηκα πόσο μαλακά ήταν αυτά τα κορακίσια μαλλιά.
Περίμενε. Τα φρύδια μου έσμιξαν με την αδιαφορία του για όσα μόλις του είχα πει.
ΑjπλώPςN έUδε'ιχ$νε, (μDάAλλον_ Mδυσcαkρvεσnτημuέzν!οgς με Wαυmτnή τηó IνKέαp lγνbώση, κXαQθώς KκαθWότxα!νZ ξ,ανά κ_α_ι έwπιXασOε Lτhοj rλOάaπdτοπO τοgυA. Όyχι "συ,γγνvώμη& )γPιnαn τηóνb απώλεYιHάc σYαFς" éή cοsτιKδPήποSτmε άvλKλPο, &όkπωsς είχNα( σSυνxηqθίOσεRιQ BότXαν XέjλdεLγαO σCτlουHςL gα'νaθbρώ'π$ους γ,ιαz KτfοWυ(ς. νFεκρHούς *γQονcεί,ςl μqο,υ.(
"Δεν είσαι και πολύ φιλικός, έτσι;" είπα, χωρίς να με νοιάζει αν θα κρατήσω τα λόγια μου για τον εαυτό μου ή αν θα τον αναστατώσω. Για να είμαι ειλικρινής, ήταν αρκετά μαλάκας.
"Όχι", ήταν η άμεση απάντησή του καθώς έβαζε ξανά τα ακουστικά του.
Υποθέτω ότι δεν μπορούσα να τον ρωτήσω τίποτα ούτως ή άλλως.
ΞέσπTασaαp καθώς σηxκwώcθηBκFαa,R άρπUαAξα aτ.ο YμTπjοrλ !μου _καOιK xέτVρxεξ_α στ)ην& .κ.ουζaίνÉαG.é $Οc γhάbτος μsε παραMκHολο*υwθRούLσkεU ναÉ φεύγω_, cμóεm τfαT RπKοδBαρHάtκι!α Fτου_ lνkαk Éπρ$οσπ,αθ)οhύνW σvκFληρxάé sνYαé μDεH jακοcλGου&θήσ_οQυ'νH.
Ήλπιζα στον Θεό ότι τα άλλα αγόρια είχαν κάποια φιλικότητα. Γιατί δεν ήμουν σίγουρη αν θα μπορούσα να ζήσω με ένα τόσο αγενές σκατόπαιδο σαν τον Μάρκους.
Ξέπλυνα το μπολ μου προτού το πετάξω στο άδειο πλυντήριο πιάτων και ανέβω τρέχοντας τις σκάλες. Ευχαρίστως θα κρυβόμουν στο δωμάτιό μου μέχρι να εμφανιστεί κάποιος άλλος με τον οποίο θα μπορούσα να μιλήσω σωστά.
Φρόντισα να κλείσω τον ανεμιστήρα του μπάνιου καθώς περνούσα πριν μπω στο δωμάτιό μου. Θα ολοκλήρωνα το ξεπακετάρισμα της τσάντας και της βαλίτσας μου.
Ηéλ$ίθιος, Gσaέ$ξWιC άjνlτραHς.T