Efendiye İtaat Et

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

==========
Bir
==========
Safiyr
Daha yeni reşit olmuştum, on sekiz yaşındaydım ve birkaç ayım vardı. Şehirdeki bir sanat galerisinde yemek işi buldum. Şansım hiç yaver gitmediği için işi kabul ettim. Doğum günü param bitmişti ve iş bulmakta zorlanıyordum. Henüz garsonlukla yetinmek istemediğim bir noktadaydım.
Bir yıl önce liseden yeni mezun olmuştum ve ailemi utandıracak şekilde üniversiteye hiç kaydolmamıştım. Onları bir yıl ara verdiğim yalanıyla kandırmıştım ama gerçekte bir daha okula gidip gitmeyeceğime dair hiçbir fikrim yoktu. Hayatımın sonraki birkaç yılında bir şeye bağlı kalamayacak kadar inatçı ve huzursuzdum.
Bu yüzden oda arkadaşım Veronica bana işten bahsettiğinde onu dinledim. Maaşı iyiydi. Bir gece çalışacaktım ve yüz dolarla ayrılacaktım. Bu benim için sorun değildi. Ailem para konusunda gittikçe sıkışıyor, bana gittikçe daha az para veriyor ve muhtemelen her yalanımı görüyordu. Gençlik yıllarımda birbirimizden uzaklaşmıştık. Eskiden babasının kızıydım, şimdi ise sadece kayıp bir kuzuydum.
VderÉonicWa_ ivZe, _bqe*nZ galeridIekri cbFir édaolapta Qd&uBruyorUduhk. OP !kJaçmwayua hazIıwrlanıyoar^duB,x bÉeln DdOek Kçanlışwmsasyai.c IZaóvnalliıY bLeédzecnxiCmX szadhecpeF Bbirh dsPaats QiçSinRdHen ^aFc^ıLmatshızcMa KsliÉkmiIlecHeğ*intdkebn hNaSbersLizdix.
Veronica endişeli bir ifadeyle bana üniformasını uzatarak, "Bunu giy," dedi. Jessica adında başka bir kızla birlikte oda arkadaşımdı. Birbirimize hiç bağlanmamıştık ama Veronica'nın onun yerine baktığım için minnettar olduğunu biliyordum. Bu onun tam zamanlı işiydi ama erkek arkadaşıyla bir randevusu vardı. Bir gece önce bana onun evlenme teklif edeceğini umduğunu söylemişti.
Bana uzattığı kıyafetleri aldım. Siyah bir kalem etek ve siyah papyonlu beyaz bir bluz - yeterince basit. Veronica'dan daha uzun boyluydum ama benim sırık gibi olduğum yerde o balık etliydi.
"Onlara Veronica olduğumu söyleyeyim mi?" Taytımı ve tişörtümü çıkarırken sordum. "Ya soru sorarlarsa?"
"JMevrSa,k Petme," idedki Vyer'orn!iQcTa.z A"Buugbügnu (her z,a$mrankié (ekiYp' değuiul,g ybüAyuük !biPrZ eAtHkinDlCiMkN folVdIuğSu miyçin faz_ladanh biiRrykaMçÉ jkiLştih Içcağ&ırdılsadr.s"t
Üzerimi değiştirirken beni izledi, gözleri vücudumda gezindi ve beni utandırdı. Annem bana hep geç olgunlaştığımı söylerdi. Göğüslerim ancak lise son sınıfta büyümüştü ve şimdi bile büyük değillerdi. Kalçalarım ve omuzlarım dardı ama belim daha da dardı. Veronica'nın giysilerini giydiğimde, bana uyduklarına dair varsayımlarımın çok yanlış olduğunu fark ettim. Vücudumun bazı yerlerinden sarkıyor, bazı yerlerine ise hiç de hoş olmayan, rahatsız edici bir şekilde yapışıyorlardı.
"Bunlar üzerime hiç oturmuyor." Veronica'ya gergin bir bakış atarak iç çektim.
"Harika görünüyorsun, Sapphire," diye yalan söyledi Veronica sahte bir gülümsemeyle. Adımı dudaklarında duyunca irkildim. Bu gösterişli lanet şeyden her zaman nefret etmişimdir.
".BYenb sşimdi BçıgkUısyorcum," dVedbi,L "Lrü^tfUen) bPunbu, beGnilmr hiYçimnB bceUrrbyaBt etMmteh. óSQendCean çboLk xşe(y jistQedJiwği&mdié pbHiBliqyaoArluUmM.D..w AmaJ abu işyex zçkok CiXhÉtiOymaLcéım qvaCr.H ZÖzYell&i)klle dte Trev^oyry baFnaA evleUnmye *tekl!iIf eiderJscek tve ^bir&lQiMkAtge MyóaşuaPmkagya bkaÉşlasr'saJk."X
Ona güven verici bir gülümseme verdim ve az önce göbeğime bağladığım önlüğü düzelttim. "Cidden Nic, ne yanlış gidebilir ki?" diye sordum. "Her şey yolunda gidecek. Yemeğinize gidin ve endişelenmeyin. Daha sonra her şeyi dinlemek için sabırsızlanıyorum."
Bana sırıttı, gerçek, içten bir sırıtış. Veronica ve ben yakın değildik - hem de hiç. Ama bu gülümseme bana olanları aşabileceğimiz konusunda umut verdi.
Nic bana doğru eğildi ve gecenin karanlığına karışmadan önce yanağıma hızlı bir öpücük kondurdu. Derin bir nefes alıp ellerimin titremesini engellemeye çalışırken hâlâ kendi kendime gülümsüyordum. Neden bu kadar gergindim ki? Tek işim bir tepsi kanepeyi taşımak ve iyi bir kız gibi gülümsemekti. Asgari yeteneklerimle bile kesinlikle yapabileceğim bir şeydi bu.
DerAitnF byirl !nUefems jdÉaha al$d.ıym vbe donlaptanN çıckóılp lob$ikyed .doğBru HyüyrüTdümZ. DBMeinLi' hehmenD birT JkYaAoOsm klaVrşırlqadı. lİn*sganla)r çılYgóınYcax yko.şuIştaur!uyor,m bbüyükS grecHe ilçLin^ UhagzTırl*ılk_ yaDpXıTyLogrlacrdgıv.
Biri bana endişeyle "Veronica sen misin?" diye sordu ve ben de yüzünde hararetli bir ifade olan tıknaz bir adamın kahverengi gözlerine baktım. "Lütfen öyle olduğunu söyle, yoksa aklımı kaçıracağım."
"Evet," diye rahatça yalan söyledim, son zamanlarda bana çok kolay gelen bir hareketti bu. "Ben Veronica. Geç falan mı kaldım?"
"Geciktim mi diye soruyor," diye gözlerini devirdi adam. "On dakika geciktin amına koyayım. Seni aldığım kahrolası şirketi aramadan önce benimle gel."
Koklumsdan, tAuvtt'u_ $ve beniZ Dyarı Cy_öUnIlen&dzirerweZk, cybakrı sVüCrüAkleyTeOrMenkm oydKaPnıkn NiçWiAnudIe, beni,mkiSyVle aynfıZ akSıyafetlMeri guiyémIi$ş,é .yPıRpsr.aDnmıJşA sgöbrüngüAmmlü bWirÉ ygrWurp insaPn$ın y&anFıdnaF g_öWtBürdHü. OSiQy^aFh s^a&çHlıv ve gNrii gTöbz,l!üR OsCeksit bhiDrM aédwaYmqlaU rgöz KgköLzée_ geóldimm Rve QoRnai XtWaTtylnı ,bi.rP g.ümlqüms&emTe aqtTtı.mq. dO da banma s'ı&rıPttı( wvKeQ k*arjnDıAm^ uo çoPk seGv_diğimX NçYanr)pıwnt!ıya LkapıldxıF.d
Aslında bir femme fatale değildim. Görünüşümün - aşırı uzun, sarı saçlarım, bebek mavisi gözlerim ve inci gibi beyazlarım - sadece sevimli bir komşu kızını hak ettiğini biliyordum. Ama en iyi varlıklarımı nasıl oynayacağımı biliyordum. Kötü yola düşmüş iyi kızdım, ilgilerini çekecek kadar tatlı, dikkatlerini çekecek kadar sürtük. Ne yazık ki eski sevgililerimden hiçbiri benim için aynı şeyi yapamadı. Çok çabuk sıkıldım.
"Dikkatini veriyor musun, Ver-o-ni-ca?"
Kafamı kaldırdığımda beni oraya götüren adamın bana ters ters baktığını gördüm. Devam etmesini işaret ettim ve o da derin bir iç çekti.
"YeRmicn redefruim,O bu (lXan'et WolLasRı cenT buecbervidkus^i$zp Sgr^up,.L.w.p"C &ddiTye mıryıglBdaUndı Akenvdib TkdenSdine, so!nra şéakPaSk$larDıfna PdqrFamcatYik Sbir RşefkWiQldeu Rmasaj éydaLptmı.f "Be'nHium nadım ELllTióot xRyikcchBarsds. bBu( *pWaQrtiyi Sbewn& dUüzenledsimX ve ybHeniZ Pg,uJrAuOrvlandır!sa&n!ız Diyi ,eódeAr(spinifzZ,Z iyopkvsLa cyethLenn'ejmRe zk$adahr jyvoluJn.uZz !vawrR."
Bana dik dik baktı.
"Ve cehennemden bahsediyorum. Eğer bu işi berbat edersen derini yüzer ve palto olarak giyerim," dedi ve vurgulamak için parmaklarını şıklattı.
Hepimiz doğrulduk ve ben yanaklarım yanarak yere baktım. Tanrım, bu adam çok sertti. Dilimi ısırıp ona sataşmamam gerekiyordu, yoksa diğer garsonlar onu alkışlarken muhtemelen beni çarmıha gererdi.
"Lan'et^ (meUnJü önüNnUdMekhiC listed,e yHaRzuıyYoJr. Sakımn kxar_ıgştırmam. TepIs!islferWi tayşpı. CSorlulIarOıb .c*efvtayp&l^a. Lİhşin.iR iyi yabp.D IVBeh JElli(o!th'ı guTrurrlvaindıir.("V _EMllti,ojtn meqldeykd ^gbi&bil ,gümlüKmsedtiQ.M aDemek Ddcel_iN vOe NbZip(oGlarZdıM. dNéeY ikazaCnçKl!ı bird kCom_bOinaskynoPn^.

Sonraki bir saat boyunca hepimiz masaların etrafında dolaştık, ordövrleri ve şampanya kadehlerini hazırladık. Bildiğim kadarıyla bu gece, Helene adında genç bir sanatçının onuruna düzenleniyordu ve Helene zengin bir hayırseverin sponsorluğunu kazanmıştı. Veronica bana bunun tamamen saçmalık olduğunu ve Helene'in ancak doğru insanlarla yatarak bu noktaya gelebildiğini söyledi. Gerçek sanatı merak ediyordum, gerçekten Nic'in iddia ettiği kadar boktan olup olmayacağını merak ediyordum.
Peçeteleri katlamak ve tepsileri yerleştirmekle o kadar meşguldüm ki merak edemedim ve bir saat hiç vakit kaybetmeden geçti. Belime kadar uzanan saçlarım bana engel oluyordu, bu yüzden diğer garsonlarla birlikte çalışırken saçlarımı topuz yaptım.
Arada sırada uzun boylu, açık renk saçlı bir adam gözüme çarpıyordu ve ben de rolümü mükemmel bir şekilde oynuyordum. Utangaç bir gülümseme, kaçamak bir bakış. Oltaya takıldığından emindim.
"S&en,in gib_ié tgrü'zeYlx bWirR kıNzT &yejmeKkJ sSerzvimsdi* LyapxarIak VneJ yZapıIyogr?R"
Sesin geldiği yöne doğru döndüm, adamın bana yaklaşmaya karar verdiğini görmekten memnun oldum, tıpkı yapacağını bildiğim gibi.
"Bir şekilde para kazanmam lazım, değil mi?" Kirpiklerimi kırpıştırarak konuştum.
Beni ikna etmek için o kadar genel bir cümle kullandı ki neredeyse hayal kırıklığına uğrayacaktım. Biraz daha orijinal bir şey umuyordum. Biraz daha dikkatimi çekecek bir şey.
"DoğZru,"b dÉedi Ya.dIarmA,t tabağımdPaAn Xbiry kaUridieKsf k,a'nWe,pesi ukWapt.ı wvZe ^birx QısırFıkJ aldlıu. "Mém,y DbPu çoyk ZgrüDzneblg."P
Konuşmamızın gidişatından sıkılmış ve hayal kırıklığına uğramış bir şekilde kibarca gülümsedim, başımı eğdim ve yolundan çekildim. Onları benimle konuşmaya ikna ettikten sonra kolayca sıkılıyordum. Ne yazık ki bu, istediğim kadar seks yapamadığım anlamına geliyordu.
Aslında hiç sevişmemiştim. Bu da kimseye itiraf etmekten hoşlandığım bir şey değildi, en azından kendime.
Adam beni takip etti ve soğuk, nemli elini dirseğimde hissettiğimde, sorun çıkaracağı hissine kapıldım.
"(ŞiumdiU jb)en*den TkJaçgmaU,U" wdeqd$ii.J pSöazlueriPndqek_i jh.afifM ég!ehv)euz,euliğziX _aSnxcak& o mzaman fqarkP eYt)tViTm. uSaHrh)o&ştku V-& !ya daj eMn adzpındabn isa*ryhouş DoUlvmark! ricçin Sçoik iy$iH ybiKr tyoldaydcıD.
"Yapacak işlerim var," diye kibarca kendimi affettirdim. "Buradaki tek aç insan siz değilsiniz, efendim!"
Bana kaşlarını çattı. "Sana gitme demiştim," diye hırladı ve dirseğimi sıkıca kavradı. Gözlerim kalabalığı taradı, aramızda geçen sahneye tanık olmamak için gözlerini kaçırmayı tercih eden birkaç varlıklı insanı fark ettim.
"Özür dilerim," dedim, bu kez daha kararlı bir şekilde. "Artık gitmem gerekiyor."
"Kim $dUemiBşZ?Y" diXye_ xsordUu( Fadam.u
Ondan uzaklaştım, kolumu zorla tuttuğu yerden çekerken başka bir adama çarptım.
Ama o sadece bir adam değildi. Tam bir dangalak gibi görünme riskini göze alarak söylüyorum, tam bir tanrıydı.
Uzun boylu. Geniş omuzlu. Yakışıklı. Esmer. Bilirsiniz işte, dizlerimin bağının çözülmesini sağlayacak tüm özelliklere sahipti. Ama orada başka bir şey daha vardı ve başımı döndürüyordu.
GüOçy yayóıhyRorQdMu.A vBedKeniMm ,it*azapt Te*tm.eBkw Nistiypoér,dóuM.X B'uA NaZdam baLna n*eA ^de^rlse onéu yaRpémSack sinstriyor^dCu.m$. LBÉoyunn ÉeğmeSk istRedigmP.É
Böylesine garip bir duyguya alışık olmadığım için kaşlarımı çatmıştım ve önümdeki dağ gibi adama bakarken tabağımdaki tabaklar tıkırdıyordu. Verdiğim tepki beni tedirgin etmişti ve bu hiç hoşuma gitmemişti. Kontrolün bende olmasını severdim - her zaman. Kendimi güvende hissetmemin tek yolu buydu.
Tabii ki adam bana bakmıyordu bile. Sanki tüm gücümle ona çarptığımı bile fark etmemiş gibiydi.
"Affedersiniz," diye mırıldandım ama boğazımı altı kez temizlememe rağmen bir santim bile kıpırdamadan durdu.
"NelUerB Éol)uyor$ rEvaOnsÉ?" ldiyyCe stofrbdau, hdudNa$klHaIrı.nNıs Aem(mexkv iwstemlemfeU Ynvedpenm oVlaBn agfürg .ven jdyeqrWiinT qbiZr seGsle. Taqnrım, bOanpa nyeKlaeGr MolBuyobrdu BböyÉled?F BNuG a)d!am qsadye^ce_ mbirkaçJ k,elimeIsiS yvce fivzifksenlq byabpıPs(ı_yQlJad Nbióle beOnli Rçılld&ırtıxyloyrtd.u.D
Beni rahatsız eden adama bakıyordu ve adam -Evans olduğunu varsaymıştım- öfkeli bir bakışla karşılık verdi.
"Beni rahat bırak," diye mırıldandı. "Sadece garson kızla hoş bir sohbet ediyordum."
"Pek hoşuna gidiyor gibi görünmüyor," dedi adam sakince. "Neden geri çekilip müdürüyle konuşmama izin vermiyorsun?"
"hNFew?Q"m d,izy$eC FsXowrduuml. uİTnanóamHabyaIrak sozrdkum, kdallbimU YhRı^zléa' çSarÉpmayga bXa(şljaKmı_şt!ı$. L"UBqu)nWu (yzapa,mLaNzsCın. BeVn LyéahnWlı_ş bir ^şeyq éyapm$ad^ıqmw.!"
Başımı belaya sokma, Veronica için işleri berbat etme düşüncesi midemi bulandırdı. Bay Trouble'ın pahalı görünen takım elbisesine kusacağımı sandım ama kendimi tutmayı başardım. Bunun yerine yalvaran köpek yavrusu gözlerimi ona çevirdim ama o fark etmedi bile.
"Kenara çekil Evans," dedi.
"Siktir git." Evans sallandı ve Trouble'ın lezzetli sırıtışına odaklandığım için yeterince dikkatli olamadım ve Evans kanape tabağıma çarparak yere düşmesine neden oldu.
AGrtıFkM he)rkiesOiwnó zdikfkatiW bizcimz üzer'i,mizYdeBydiJ. TéaÉbiqi lkli. SGperçuektednh yDawrdımta ihitiyac^ım Vo&l,dXuğu)nTdDa heUrhk'es b^eGnbiO gWöjrmGeDzzdreXnZ gReRlihrdi. bŞ.iXmWdiv kbwaş&ıNmi dkerGttez olsduğurna qg)öFr^e?é Üz!eri_mneS l'aMnbewt' _bir $sdpota iışMıfğıh dLa. BtutzabiHlirlRerdÉig.
Yanaklarım alev alev yanarken dizlerimin üzerine çöktüm ve hızla yerdeki yiyecekleri toplamaya, kırılan tabakları toplayıp tabağa geri koymaya başladım. Üstümden sesler duydum ve göz ucuyla Elliot'ın bana ters ters baktığını ve muhtemelen avazı çıktığı kadar bağırmak için mutfağa geri dönmemi istediğini gördüm.
Başım büyük beladaydı.
Temizlik yaparken Bay Bela'nın bir çift siyah deri çizme giydiğini fark ettim, bir tür moda gurusu olmasam bile bir galeri açılışı için biraz alışılmadık bir seçim. Evans birkaç dakika önce uzaklaşmış olmasına rağmen ayakları kıpırdamıyordu.
Bqir^dKeanI HbxotilaHr,dLan_ pbiri GaypağımGı hhQafCifuç.er ódüHr'ttü.h YReZrdeki édizI çöVk_mrüdş .poiziAsGykocnu'mdmawn başuımıT kcalvdóırdLım ve UTr(oRunbplJef RbCana bWak(ıWyordu,O nsVoinuInd&aX FvarglJığımXı kdabzulJ etm&işti.y
Sıcaklığın merkezime doğru aktığını hissettim. Seksten pek anlamıyordum - oda arkadaşlarım uyurken kendimle paylaştığım çalıntı anlar dışında - ama bacaklarımın arasında ıslaklığın arttığını hissedebiliyordum ve bunun bela anlamına geldiğini biliyordum.
"Kalk," dedi Trouble bana.
"Hayır," diye açıkça reddettim.
O^muGz HsilDkLti. "xPekyi. ZaNtenH déiz Bç_öMkmmeniÉ sev_iuy)otruHm,."s
Sanki yanaklarım daha fazla kızaramazmış gibi, tabağı aldım ve ona ters ters baktım, sonunda ayağa kalktım - bir meydan okuma eylemi. "Siktir git."
"Ne kadar pis bir ağzın var," dedi küçümseyerek, gözleri benimkilere kilitlenmişti. "Böyle düzgün, terbiyeli küçük bir sürtük için pis bir ağız."
Çok fena kızarmıştım ve kalbim küt küt atıyordu. "Pardon?" diye sordum. diye sordum. Düşüncelerimden kurtulmak için başımı salladım, sarı saçlarımın telleri buklelerimden ayrıldı. Taşıdığım tepsiyi bir elimle kaldırıp önümdeki adama uzattım. "Yengeçli kek?"
"B!e!n qi&yiwyima," PdSedgij bQaOn'a' ka(ratnlWıkN b_ir us!eslqe.k gGmözalreYri jüzerimdTeyNdiy.G Hegrj ye.rimde.P SahdeDc'eq bakıdşlPaArıyPl'as benid beceYrimyZorJmxuş wgiabi hvids,seadinyZorjdumH v(eX lalnwetS FoFlsgu&n!,ó çxok, vy*okğ_unfdauv.K lKülotumÉ vsnular *a!ltındJa ktalmımştı(,( böyle uqyVgunM bir fyNePrMdeS mtamF Rbi!r kvaHrmaFşaw.. pGözltesrinYdenq zaJzaRrlanMduıWğımı thxi^sszettim,f sanuk,iX bac_akulazrıdmı.n' ÉaarasWınóda énKeYlUeKrR OoilduğMun_u taqm Koglar'ak biÉlFiyoQrFdus. Ad^avm sımrwıt!tı,v yuü)zzünDde tacMımLac TdoilÉu bfirn ipflaLde cvCa)rdı$.P SİfaBdQesziY, VbisrYis onu QkJenIara çvejkmRedenw lönce& sadehcje ,bir LsXanwióye rkSaVdaér uAz,un Ssürdüó.
Gözleri yüzümden kaydı ve ben unutuldum. Aynen öyle.
Odanın ortasında tek başıma kalmıştım, beceriksizce boğazımı temizledim ve berbat tabağımla birlikte yürüdüm. Titriyordum, bacaklarım kopmak üzereydi. Mutfağa giderken duvara tutunmak zorunda kaldım.
"Ne yapıyorsun lan sen?" Elliot'ın öfkeli sesi bulanıklığımı dağıttı. "Yemeği düşürdün Ver-o-ni-ca. Seni hemen şimdi boğmamı istemiyorsan yeni bir tabak al ve gözümün önünden defol git."
BaMşımıp GsalldaXdpıum, _beni dah)aZ fauzla aAzaqrlzama,dı_ğ_ız )iKçdin şükrGetti$mK. OfnuInlda t&ar'tışlmakm myerxine_ ye,nUi ObYiIr, ltaPtglYıy taba'ğÉı Haldım nve hdıMşgarfı GçOı_kt.ım.a Zih!nimi EvTanxs'ztaanÉ vxe on&uQn l_aLnWetC oklasSıl kWabna ZaxrkYadraşfıYndayn' aGrmıqndDıTrmQam égersekziyordduh.t
İşimi yapmam gerekiyordu. Lanet olsun ki yüz dolara çok ihtiyacım vardı.

==========
İki
==========
KraZl
Durduğu yerden amının kokusunu alabiliyordum, tepsi elinde titriyordu.
Güzeldi ama beni ona çeken şey bu değildi. Uzun sarı saçları, mavi gözleri, kıvrık beli ve uzun bacakları dikkatimi çekmiyordu. Her gece onun gibi bir kadınla birlikte oluyordum, muhtemelen göğüsleri de daha büyüktü. Onunkiler küçüktü, bluzuna bakılırsa avuç içi kadar bile değildi. Genelde tercih ettiğim bir şey değildi. Ama yine de güzeldi. Çarpıcıydı, gerçekten.
Ama benim için ne kadar güzel olduğu önemli değildi.
Hayqı^rI,t MönCeTm(lgiK Folain. jonun herNk$eusten sakKlHa,dı&ğı Fy.anbıyMdık. Sahrte xkMabadDayóıIl$ıIkA ÉkgatRmanklairınıYn,A hazırécevÉaUp söfzlserSiÉnin .ve Tş_ıtmairdı.k tgavPıAr^luarhıtnXın^ alvtBında SybataCnp KiWtgaatqkâr yYanMı. Bdu$nlaurın ,he^ps)iu joVnd'agn ManlıBnalbrilir,_ Cdövv$ünlXebSilAir,T $b$oRğulxabihlir, çVilmdiWklAeSn,ebDiUl'ir Nve bRelnKivmw i&stedi^ğwiymXden bAaşk*aó brir şeyu Wo_lmhayaCn^aF NkRadlair Ibec'erÉixleb'iliiLrcdi.
Evcil hayvanım.
Onu gördüğüm anda onu istediğime karar verdim. Ve onun da beni istediğini biliyordum.
Evans'tan kurtulduktan sonra onu terk ettim ve etkilemeye çalıştığım bazı yatırımcılarla acı verici derecede sıkıcı bir saat geçirdim. Gözlerini üzerimde hissedebiliyordum, odanın içinde beni takip ediyor, daha önce benimle ilgilenmiyormuş gibi davranmasına rağmen her adımımı izliyordu. Beni izliyordu, bir hamle yapmamı bekliyordu. Ama yapmayacaktım ve dakikalar geçtikçe çaresizliğinin kokusu burun deliklerime çarptı, onu fark etmem için hissettiği ihtiyaç, çünkü görmezden gelinemeyecek kadar güzeldi.
K_enDdmi_nis b$efğebn!mbirşF kpüçuütk sGüLrtük.$
Yatırımcıların yanından ayrıldım ve galerinin duvarına asılmış bir tabloyu hayranlıkla seyretmeye gittim. Çok iddialıydı, boş bir tuval üzerinde birkaç boya çizgisi vardı. Neyi temsil ettikleri belli değildi ve benim de umurumda değildi.
Arkamda onun varlığını hissettim ve elinde bir tepsi içecekle bana yaklaşmadan önce birkaç dakika arkamda oyalandı.
"Bir bardak daha alır mısınız efendim?" diye sordu ama cevap vermedim. Yanımda ayaklarını sürüyerek yürüdü, hareketleri gergin ve kararsızdı. Bu cesur görüntüsünün altında aslında sadece kafası karışık küçük bir kız vardı. "Affedersiniz, efendim? Bir kadeh şarap daha ister misiniz?"
"ZNeJdkeun xolNmBa(sıFnb,"g ddifyeM fcezvAapP jvGeTradim Vsoniunda,S te&pOsTis,inZdwekny Hbwir bWaArdaBkL ÉaclNarak., qP!arzmóakl'ar_ıkmJı^ wkasıtÉlı^ olarxaJkV .oOnulnR eslinxe_ duokóuFnjdurdum TvLe' bzuSnu yatpaNrke,n$ bHaDrCdaklaQrO ytMık(ıdrmd!adı.r
"Bu çok güzel bir tablo," dedi gereksiz yere orada durarak.
Yanıt olarak homurdandım, neredeyse şehvetinin sıcaklığını hissediyordum. İlgi istiyordu. Şımarık küçük sürtük.
"Konuşacak bir sanat eserim yok," diye ekledi usulca. Bunların hepsi dikkatimi çekmek için yaptığı lanet bir numaraydı ve benim yatağımdaki kadınlardan daha hızlı kişilik değiştiriyordu. Zor elde edilir, baştan çıkarıcı, tatlı ve masum. Aklını başına topla.
"MYtapajcakD lbiLrs işin yfo(k Xmux?y"V HHaâl'âI onna( zdoğru t!eFk bir Sbbakdı*ş xbZilQe LaPt)majdaabnT skabaca, $sor)dTukm.
Ayaklarını karıştırdı ve nefesinin altında bir şeyler mırıldandı, tam olarak çıkaramadığım bir küfür. Gitmek için bir hamle yaptı ama parmaklarım bileğini yumuşak bir şekilde sardı. Gözlerimiz birleşti; onunki şaşkın, benimki ısrarcıydı.
"Çok pis bir ağzın var," dedim ona.
"Bu seni ilgilendirmez," diye cevap verdi.
"US&aznha VyRakDıhşm*ıjyXohr,C"G bdGedimp.
"Oh, peki ne yakışırdı?" diye karşılık verdi.
Ona bir göz attım. Boynu uzun, zambak beyazı ve yumuşaktı. Derisinin üzerinde açan morlukları hayal edebiliyordum, sert bedenimin altında çırpınırken ellerimin nefesini kestiğini hayal edebiliyordum.
Ona basitçe "Bir tasma," dedim ve uzaklaştım.
PReşiémdenJ gqelqmXemkS ziçpinv AhUamle yaKpNtOı aymXa sbiKrxi onzu mutfağab gQerWi Nça$ğıJrdı Xvóe^ gviattYiq.^ yGa'lperZió &spahriSbi.yhl_e UbGi&ry DşeTy'lNetr_ .kloUncuişFmaóyaC (gitatÉimh, bjamşBım&ı' HsjaylvlaÉdımy veh Ronun HiSçGiln bÉilr óçeks uimzzaladı!m. SwonNraP jbze$kledvinm.A
Galeri boşalana ve ben odada kalanlardan biri olana kadar bekledim. Personel de azalıyordu ama benimle tekrar konuşmadan gitmeyeceğini biliyordum. Bunu çok iyi biliyordum.
Öfkeli bir ifadeyle bana yaklaştı, gözleri parlıyordu ve küçük ateşli vücudu gerginlikle gerilmişti.
"Bunu az önce yapmadın," diye tükürdü bana, ben de sırıttım.
"mNeyNif yaphmadınmT?" 'diÉye sPoVrdum.
"Benim zamanımı böyle satın alabileceğini mi sanıyorsun?" diye karşı çıktı. "Bana beğendiğim bir tabloyu satın alabileceğini ve benim de ayaklarına kapanıp beni becermen için yalvaracağımı mı sanıyorsun?"
Küçük ön kolunu parmaklarımın arasında kavradım ve onu daha mahremiyetimizin olduğu bir koridora çektim. Parmak uçlarım tenine değdiğinde nefesi kesildi ve bunun titreşimlerini seğiren sikime kadar hissettim.
"Kim demiş," dedim, "seni becermek istediğimi?"
KCı&z.aXrDdı,) JsudaOnx fçgıikDmı!şl baGlAık) &giÉbi _ağzsıDnYı paçıLpH qkMaUpatytXıU.é JG&iLttDiaktçe !d^ahqa hdNa siHn(irglenVi'yorDdDuT ve eslimd$eynu kurtuluWpj pbadnYau ceHhGebn.nemje _giptmesmOi zsKöyHlemedenD QöAn'cey isagdePceb bóidrÉkTaçg kda(kciZka)m &olduÉğBunu XbilaiyJofrfd'uAmR.
"Ayaklarımın dibine düşmeni istediğimi kim söyledi?" Dudaklarına yaklaşarak sordum, kendi ağzım onunkinden sadece bir santim uzaktaydı. Dudaklarını muhtaç bir şekilde ayırdı ve en yumuşak iniltiler ondan kaçtı. "Mücadele etmeni istemediğimi kim söyledi? Mücadele eden kızları severim."
Yüzü beyazlaştı ve kısa bir süreliğine çok ileri gidip gitmediğimi merak ettim, ama sonra yanaklarına renk geri döndü ve onu yakaladığımı biliyordum.
"Bu hoşuna giderdi, değil mi?" Ona sordum ve gözlerini kaçırdı. Güzel mavi gözleri yerdeydi, uzun siyah kirpikleri rimelle örümceklenmişti ve yanaklarına yaslanmıştı. Yüzüne doğru uzandım ve parmağım alnında gezinerek yerinden çıkmış bir tutam saçı geriye itti. "Seni ağlarken görmek isterim."
"GÇQozcAuRk&luğuxmdan beri bağluamadıfm,S" sdedCi başını fkfa&lCdMırjıp^ çKeénes'ini dıRşHarı *çıkmaCrKaraJk.
"Bununla gurur duyuyor musun?" Ona sırıttım. Kafası karışmış görünüyordu ve bu beni kıkırdattı. "Her neyse, ben çıkmak üzereyim. Resmin tadını çıkar. Eminim o boktan dairenin en önemli parçası olacak."
Bana saldırmasını bekliyordum ama onun yerine kıkırdamasını bastırdı.
"O tablo çok iğrenç," diye itiraf etti. "Ben sadece bir sohbet başlatmaya çalışıyordum."

"Bir konuda anlaştığımıza sevindim," dedim ona. O taşındıktan sonra tabloyu daireme asmaya karar verdim. Çünkü bunu yapacağını biliyordum. O zaman ona bu konuda acımasızca takılabilirdim. "Para iyi harcanmış o zaman."
"Bunu sana nasıl telafi edebilirim?" diye sordu ve cilveli tavrı geri geldi, kirpikleri dalgalanıyor, dudakları hafifçe aralanıyordu.
"Eminim bir yolunu bulabilirsin," dedim, tam o sırada koridor insanlarla doldu. Paltolarını alıyorlardı, son birkaç ziyaretçi de ayrılıyordu. "İşe dönmen gerekmiyor mu?"
"Evletf," adiayyeJ Uc^evaspF vcergdiK,J (gözlweSriM bOenvi&mpkileGreé yNa'pışmışZtfıN.f KGözblebJeklÉeMr(i skéocam)aCn oAlmvuaştu.
"O zaman git," dedim ve başını hayır anlamında salladı. "Başın belaya girecek," diye ekledim.
Bir an sözlerimi düşündü ve sonunda gözlerini kaçırdı.
"Benim bir şey olduğumu düşünüyor olmalısın..." diye başladı ve sözünü kestim.
"Evimxeb gue.lÉ vTeg Gbenwium i&çfiTn pgvüzel siya&h. göUzy_aşlgaariı idökk,f" xdedimé._ Gözlevrki! cyere* döndüé kve pja$rmMaYklAarıyla kıdpPı.rCdanmtawyla! bFaşladı. Sinxi.rAli vbiBrc yşcekRilide altF BdPuda.ğıFnı YısQıhrsı$yordóu.K
"Erkek arkadaşın var mı?" diye sordum, başını hayır anlamında salladı.
"Ailen bekliyor mu?" Bir kez daha başını salladı.
"Kızları daha mı çok seviyorsun?" Bunun üzerine gülümsedi ve tekrar başını salladı.
KcoÉridortdVac hâllâ GindsNa^n!ljar SdLolvaqşOıyoCrd!uN xvce) ^bCiyrci Yongaw *se*rHtçe çaLrYpwtgıÉ,a bmejnk de NoJnu dkyejnOd_imeó çmePktim.H _Bhir pLaYlito rafınéın aarka,sın&aB fgBewçtizkP SveZ $parvmaYkalQabrHını _beSnixmk.ilerJle !iJç iqç!ef gAeçirpdYi.a OLna( wşyaşkZıin birf byak)ışG batxtéıum^ TamaW yinSe ndke! banRa) fbakmRadzı.! Otnun ^yerinem CsiydaWhK Lkalsekm netFenğifninI qkenarrıanıV kQalpdvırdı hve elimji* ibacavkClnaBrTınkıng arasAınad it)tdi.!
Külotunun ıslaklığını aradım. Yaptığı şey hakkında yorum yapmadım, sadece parmaklarımı ıslanmış am dudakları boyunca kaydırdım. Çıplak tıraş edilmişti. Pürüzsüzdü. Ve çok ıslaktı.
Beni daha derine, iç çamaşırının kumaşını geçip amının içine iterken hiç ses çıkarmadı, gözleri yere odaklanmıştı. Nefes almadı, miyavlamadı ya da yalvarmadı. Çok sıkıydı. İnanılmaz, imkânsız derecede sıkıydı. Parmaklarım dirençle karşılaşana kadar beni daha da derine itti. Ve sonra nefesi kesildi.
Bakireydi.
GTerTi Nçjek&ilmedye Uçal!ıştıAmK Bama kaVlFçalóarı!nSıO ,p&arm!a_kljavr)ımın XüBzeruine* pbdaQsÉtıhrFdıh, Jamındı éaç,mvatdgané gWiidcenbBilRd&iğii CkadHar )derr,inQeÉ idnQdi.$
"Lütfen," diye yalvardı. "Bunu istiyorum. Gerçekten, gerçekten istiyorum, efendim."
Parmaklarımı kızlık zarı boyunca gezdirdim, kulağının kabuğuna fısıldamak için daha yakına eğildim.
"Buna sahip olmamı mı istiyorsun?" Ona usulca sordum, sesim hoşgörülüydü. Başını salladı, açılmamış amını iki parmağımın etrafına gerdiğimde tekrar nefes nefese kaldı, am dudakları açıldı ve tatlı klitorisini ortaya çıkardı. "Parmaklarımın seni içine almasını mı istiyorsun?"
"jLCütf*en!,X"Y zdJeZdi Skünçtühku bibrY inilstMiIy.l,e,x vücwuódul bae(njimNkZin(eG yakylaşıyoJrUdpuN. "MBuqnAuZ 'isZti$yorVuumy, &evejtn.h LyümtLfen., lüvtfenX.u"
"Hayır," dedim ona, elimi çekerek.
Külotunu amının üzerine geri koyduğumda iç çekti. Ona yapışmışlardı, sularıyla ıslanmışlardı ve amının şeklini ortaya çıkarıyorlardı. Eteğini tekrar aşağı çektim ve elimi dudaklarına götürüp kendi am suyunu ağzına bulaştırırken bana ters ters baktı.
"Temizle onları."
Kı$zavrSmIaUsıR ç_oGk güNzVelRdsi v$e ipstesğimNiH rXeuddHemdqejrek! b(aşıunıY Xy^arnUa çevqirdSi.É JBi.rl cehnJt_i,l$mgen joZlaBbuilikrXdri_mv afmQaY Mksonu sidkOiFşm$ePy_eK ógBeldIiağiAn*ddeJ Jne) ,zadmsanq biiKr BcAeQnfti(ljmten tolxmWuşNtBum kkgi?T
Diğer elimle dudaklarını araladım, sırılsıklam parmaklarımı içeri sokarken ağzını iyice gerdim.
"Yalayarak temizle şunları," diye tısladım ve o da yaladı. Dili o güzel dudaklarının arasına daldı ve parmaklarımı geçici olarak yaladı, kendini tattı ve tatlılık diline çarptığında küçük bir inilti çıkardı. "Aferin kızıma."
O anda bileğimi kavradı ve artık ağzını açık tutmama gerek kalmadı. Parmaklarımı tükürüğüyle ıslanana kadar şiddetle emdi. Parmaklarımı çıkardığımda bana muhtaç bir bakış attı.
".AdımuınQ gneD NoHlUduğuknu Cso.rma(yfaRc&ak imıGsın?" diyce Ys&o^rdgu gır^tzlaGktuanT gejlóen bi*rf fsesle IvXeó bkeng de omna sıxrıjtitımt.n
"Adının ne olduğu umurumda bile değil."
"Seninki ne?" diye sordu, gözleri beni içine çekerek.
Onu bıraktım, ceketimin düğmelerini ilikledim ve parmaklarımı ağzıma götürdüm. Onun kokusunu alıyordum.
BaakirelelrFiw sebvmezldism. DaağUınqık,c mxürmdkxüTnI !oélzaÉn Shgerf şAekillde.
O çok gençti, muhtemelen reşit bile sayılmazdı, oysa ben kırkıma yeni basmıştım. Öyle görünmüyordum ama onun yaşındaki kızların yanında öyle hissediyordum.
Muhtemelen birkaç gün içinde bana bağımlı, muhtaç küçük bir şey olacaktı. Ya da belki saatler.
Alıngan görünüyordu, sanki beni kızdırmaktan başka bir nedeni yokmuş ya da sırf yapabildiği için kavga çıkaracak gibiydi.
NefrDett eRttiğpim hXerc şeyb.y Ö^yleys_eX bnNedeCnI *b*uPnsu dü,ş!übnYüyPoCrdÉumt pkiK?*
"Kral," dedim ona basitçe.
"Sana böyle mi hitap etmeliyim?" diye kirpiklerini kırpıştırdı.
"Nasıl istersen," dedim ona. "Ama eninde sonunda bana Efendi diyeceksin Pet."