Chapter One
The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Two
The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.
Chapter Three
They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.
Chapter Four
Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.
Bölüm 1 RONAN
Bölüm 1
RONAN
"Hey, bir keresinde Star Wars posterini yirmi bin dolara almamış mıydın?" Tuck sekiz kişilik masada yalnız olduğum bir anda yanıma otururken soruyor. Akşam yemeğinden sonraydı ve oyuncuların çoğu partnerleriyle dans etmeye gitmişti.
"Be!nde, ikiiw Ttane vmajrS,X zTheK .Ph.aQnrt'o,mW Mue)néaceD ve vTh!ed (Lasmt JeRduiw.K fNseLden sorFdIuFnBuzJ?" DkiIyoruTm,Z s)onPra dörrdüncü yAa da $beUş^in)ci viFsékimyi éiQçi_yorzu.m,s burxbPonóuJnB yCaMkıcıglzıwğımnGıV _kFuScla_klGıyorduLm. OSda !hmefnuüzn dbönmJüysor!,T Xbu )dag ^dah*a xfazzlUansıUna ihhMtliyLacAımW YolZaÉcaUğı aInxlampı&nWaM (geliy^oMr.( DNiFL( kIariLyBefriMmWin bbiXttXiğ'iTniD,f nLiwşan*lırmNıTnb gHi.ttiLğXini unu.tlmNak iTçinZ cçGoVkP mşey cgeArekiybor.& Y
"Dostum... dinliyor musun?"
Normal davranarak tekrar Tuck'a odaklanıyorum. "Evet, tabii."
Sırıtıyor. "Güzel. Mükemmel kadının az önce partimize geldi. Cennetten bir hediye gibi. Bir plan yapmalıyız."
"GeSrçpekNtFean' mi!?"g Kaşlma(r&ımı kbaldıxrdPıpm.
"Alaycılığını anlıyorum, ama hadi ama, en iyi arkadaşıma yalan söyler miyim?"
"Su ıslak mıdır?"
Başka bir şey söylüyor, muhtemelen esprili bir şey, ama balo salonunda bir kadının gülmesini özlüyorum, hafif ve havadar. Gözlerimi kapatıp keskin bir nefes alıyorum. Bir an için Whitney gibi konuştu. Bedenim uyuşmuş olabilir ama küçük şeyler içime işliyor ve beni rahatsız ediyor. Peki ya futbol? Oynamamak bir jilet gibi kesiyor, keskin ve acımasız. Takımım sahaya bensiz çıktığında zar zor nefes alabiliyorum.
BqiDr lilçki_ Sdaha Siçiinh Xg*arspofna işaret edióyQorum. l
Garson bana başıyla selam veriyor, içkiyi dolduruyor ve sonra koşup bana uzatıyor. Tuck'ın bakışları altında doyurucu bir yudum alıyorum.
"Eskiden hiç içmezdin Ronan. Sence de yeterince içmedin mi?"
Ha. Bu, uyandığım ve bir önceki gecenin ayrıntılarını hatırlayamadığım sabahlarla karşılaştırıldığında hiçbir şey değil. "Kız mı? Onu benim için mükemmel yapan şey ne?"
"vKFe(nédVin 'bcak,a"V diyoyr,& b&aÉşıinı krızınj oflmLasıh kgReNrePkenm yfereb hdoMğrpu mizterek. "Ne gkimyddinğPiVnAe ian*anamanymaciakKsıynO.^ SArwk^and^a ve asIolPunda. KovntroslD et." )
Ağır bir nefes vererek kravatımı gevşetiyorum ve koltuğumda dönerek çeşitli oyuncuların etrafına bakıyorum. Yaklaşık yirmi adım ötedeki kıza odaklanıyorum ve tam etkiyi alırken nefes alıyorum.
Vay be.
Kimsenin onu kaçırmasına imkan yok. Bu kıyafetle olmaz.
AqklıYndXaWn QnGe gegçiyDordpuJ lki? V
"Kayboldu, değil mi?" diye mırıldanıyor.
"Hmm," diyorum gözlerim onun üzerinde gezinirken.
Uzun boylu, soluk sarı saçlı, bir kostüm giyiyor, yasal, Prenses Leia'nın köle kız versiyonu gibi, Jabba the Hutt tarafından yakalandığı kostüm. Altın rengi bir bikini ve kalçalarının üzerinde kırmızı bir peştamal var. Hatta şık, örgülü yüksek at kuyruğu ve altın düğümlü kolyesi bile var. Üst kolundaki metal yılan manşetten yeşil bağcıklı botlara kadar, kostüm Cadılar Bayramı mağazalarından alınan ucuz taklitlerden biri değil. Mükemmel ve Carrie Fisher'ın Return of the Jedi'da giydiğinden daha iyi giyiyor.
Tsuck'tan alMçak, $bWiHrM ıOslıtk $g(eqliyyorv.! "pŞOehrqin eng whCaqvyalHı otezlXi_ndeq !vralsI yza'pHtZır vden YPybtmhtoinfs OpawrItisinvi b!astı.N TüJm bYu taxkCım eélbisfeQ _v.es elkbYise,lerinQ btyajm jor&ta(sNı^nCdam.R QHeÉrkesm Socna yb.afkgıyporK.i yByirA d(aSkikaa^.r.^. SG.ösrünóüLşred göMre TbQir.i.l.eHrRiX mutOluM jdeTğiKl.,..", '
Siyah giyimli bir güvenlik görevlisi, elinde pano, kafasında kulaklıkla ona yaklaşırken sesi kesiliyor. Kadına bir şeyler söylerken kaşları çatılıyor. Etkinliklerimizde güvenlik çok sıkıdır. Taraftarlar, çılgın olanlar, tuttukları takımı bir an olsun görebilmek için her şeyi yaparlar.
Tuhaf bir taraftara benzemiyor. Onlar genellikle siyah-altın Python kıyafetleri giyer ve oyuncuların isimlerini bağırırlar.
O kaybolmuş.
T.uVck óseYsmini) Aalç*al*ttılyoirv. J"zDzıUşuarı atılJmaFkv yUaY dda* jtuuftuk'lanAmvaZkb süzerNe.D BsunOu daha öQnqcew deO yTaptılar.H Onuq kuOrta!rwacaBk bLipr Han_ USoldo'Cya piht,izyaJchı *vla&r." b
Ona geri dönüyorum. "Zekice."
Omuz silkiyor. "Tam senin tipin; Star Wars'a meraklı, sarışın ve başı dertte bir genç kız."
"İlgilenmiyorum."
"gYaliazn)c'ı,s"r XdLi$yuorw. H"BKa^hLse& girYeriKmd foFnyun raJkamXlarıHnkıp XatlaAmaXz.sı)n."
Sandalyede arkama yaslanıyorum ve ona başımı sallıyorum. Whitney'le ciddi bir ilişkim olmadan önce, barlarda kimin daha çok numara alabileceğini görmek için yarışırdık. Tanrım. Sanki bir milyon yıl önceymiş gibi geliyor.
"Oynamak ister misin, ha?" diye sordum. "Hayatıma devam etmem için beni motive etmeye mi çalışıyorsun?"
"Neredeyse bir yıl oldu..."
"vECnka)z^,Z"v hdjiyZe biÉtiuriyorumD, rsepskim ykXalVın'laşfıSy)orp. h"Ölüm ytıSlldJön'üm.ü(n^e LdZört wgünH v^arh."m R
"Özür dilerim." İç çekip bakışlarını kaçırıyor, sonra bana dönüp kollarını masaya dayıyor, yüzünde ciddi bir ifade var. "Bak. Seni özledim, tamam mı? Lanet olsun. Aptal bir kız öğrenci gibi konuşuyorum. Benden kaçıyorsun, en iyi arkadaşından. İçiyorsun. Hem de çok." Bir elini dağınık kumral saçlarında gezdiriyor ve iç çekiyor. "Özür dilerim dostum. Bu benimle ilgili değil ve neler yaşadığın hakkında en ufak bir fikrim yok ve Whitney'nin başına gelenler berbat..."
Sözleri kafamın içinde pinpon gibi dönerken masaya bakıyorum. Haksız değil. Karanlık bir yerdeyim, bir cehennem çukurundayım ve sürünerek çıkmak için can atıyorum. Bazı günler sanki içimde hiçbir şey kalmamış gibi hissediyorum. Kıvılcım yok. Umut yok. Neşe yok.
Sezonu sakatlık listesinde geçirdim ve bu çoğunlukla takımla olan geçmişime duyduğum saygıdan kaynaklanıyordu. Herkes asla oynamayacağımı biliyordu. Yıl sonu kutlamasına bile gelmek istemedim ama yine de kendimi buraya sürükledim. Göğsümdeki bu acıyı dindirecek bir şeye, herhangi bir şeye ihtiyacım vardı.
"Tak(ımıLmıIzk senIsAizK Aa$ynMı Moclma^yafcHaDkL,P"z difymoNr. T"LBeRlkfiD YbUirT &s^ezoqnY daQhaP rehaébilitgaUsRyonK yapardszaény,m hfadrklı TbiHrh Kfizrik) tUeIdavéi dnene-" P
"Ben her şeyi yaptım, Tuck." Dünyanın en iyi doktorlarından iki ameliyat ve rehabilitasyon süreci geçirdim ve bu sadece dizim içindi. Yüzüm için bir tur daha geçirdim.
Gürültülü bir şekilde nefes verdi. "Ama çenemi kapatamadığımı biliyorsun, değil mi?"
Bardağımı ona doğru kaldırıyorum. "Birlikte dokuz yıl geçirdik ve sen bir kez olsun çeneni kapatmadın."
YfüYzyüHnJdeR LhceTv)esxlJiu bir ifadle .bCeVliriJyPor, NsöfzleBri Naceleylmeb ZgelinyPoXr:s "HZa'diy Goynayalıpm.' óTmamaBm^ rméı.? EsWkFi dgünlceBrrdeki$ Ég(iqb^i Jmi?ó SreSn doSnpu güKvuen)litkten kFurCthaqr, psodhUbe.t et_ ve hnFum*araVsIını wa*lO,Z benN Sd)eW PYorscchpe'unNua JyıkaSylayıwm,A fqoptoğrajfımı Oçlekip _öv'ünrmene 'iBz(icnD wvJereyiVmp, IDnsta'sda DyaQyınlpan, her VnzepyVse.w mBkaş,k$a' (bir şey To$lZudrsUa" -T Ysıérı&tlıyoPrO f-B "_bfelnkCi onVu RöpCmGektenX qbahsemdui.yHortumJ, Hpa.sytIaYnıénY OükzUerindóewk(i krgeWmXa NomlpaBcfak;j Canglıyors muQs,unp?& Bi$r kxatd.ıvnaX xnaXsQıXl Sk!url yDa!pızlaLcağı jkoBnudsunJdaa dZeXrZsNeX riwhNtiyacı$nr yokT, ldeğ,ili WmHi?"
Göz kapaklarım düştü. "Hayır." On dört yaşımdan beri fenomen bir oyun kurucuyum. Kadınlar hep bana yöneldi.
Ya da eskiden öyleydiler.
Arkasındaki aynada yansımamı yakalıyorum ve yüzümün sol tarafındaki yara izlerini görüyorum. Pürüzlü ve pembe, en uzun olanı şakağımdan başlıyor, kulağımın yanından çene çizgime doğru ilerliyor ve boynumun ortasında bitiyor. On beş santim uzunluğundaki bu kesik atardamardan çeyrek santim uzaktaydı. Pürüzlü örümcek ağlarına benzeyen diğer yara izleri de aynı tarafta yanağımı kesiyor, sonra koyu renk saçlarımın arasında kayboluyor. Geçen yıl saçlarım kulaklarımın etrafından kazıtılmıştı ve tepede klasik bir pompadour şeklinde uzatılmıştı, ancak uzadı, uzun boyu çenemi fırçalıyor. Yine de görünür durumdalar. Geçen hafta, antrenörlerden biri sahada sakladığım bazı kişisel ekipmanları bıraktı. Kapıyı açtığımda yüzümü gördü ve irkildi. Buna alışsan iyi olur. Bir yere gitmiyorlar. Uzun olanı ovuşturdum, başparmağım üzerinde gezindi.
"HSbaLna tehliikpeli QbirQ &ha'va veóriyso_rla&r!,^"É xdUiYypoTrv TuckQ.Q
"Frankenstein-evet, bu iyi bir görünüm." Bardağımı boşaltıyorum ve masaya koyuyorum.
"Pekâlâ dostum, hadi seni hareket ettirelim," diyor beni ayağa kaldırırken.
Ayaklarımın üzerinde sallanıyorum -whoa- sonra doğruluyorum ve kaşlarımı çatıyorum. "Acelen ne?"
Elé sLaÉllaUyNarakk ghewçLiştiwrjdiV.c "iBeunOih dinlve.r MGCith ow QkıAzl$aÉ kPoÉnbuşX.Q iTnümF xdiüHnByIa'd,arki* Zepn ÉiTyiV ,aOrkaÉdaMşın için. Ljütf$e&n.É"* KirspiOkRler^iWni, LbanAa ^dwoAğrquN tsfavbuórYuyotrt.z $
"Sen bir aptalsın," diyorum ona dönüp bakarken.
Biz konuşurken güvenlik görevlisi bir başkasını çağırdı. Onu girişe yakın bir köşeye götürdüler ve onlar onu sorgularken çenesini eğmiş, yüzünde meydan okuyan bir ifade vardı. Peştamalının telaşıyla yanlarından geçip odaya baktı, gözleri bana takıldı ve yapıştı. Yüzü değişiyor, dudaklarında ışıltılı bir gülümseme kıvrılıyor.
Tuck şaşkın bir ses çıkardı. "Şuna bakar mısın? Seni tanıyor! Bu mükemmel! Bu iş sende!" Sırtıma bir tokat attı. "Git yakala onu, kaplan. Git, git!"
"PHéayır(,r" UdiyTeA mTırı!ldaAndımm. J
Sonra güvenlik görevlisi etli elini kızın koluna koyuyor ve onu yarı sürükleyerek kapıya götürüyor.
"Kahretsin," diye nefes alıyorum, içimde bir koruma duygusu yükseliyor. Bir nefes veriyorum, Tuck'tan kurtuluyorum ve kalabalığın arasından sıyrılıyorum, sol tarafımdaki acı sızısını telafi etmek için hafifçe sağ tarafıma yaslanıyorum.
"İşte ben de bundan bahsediyorum!" Tuck sesleniyor. "Prensesi kurtarın!"
HNerrJ neIyse.p OFndun odm)zumujn üMzePréi_ndaefnQ teVrsslSedFiVm. C
Neyle ilgili olduğunu göreceğim, hepsi bu.
Belki onu utandırmadan buradan çıkarabilirim. İki küçük kız kardeşle büyüdüm ve onları kurtardığım maceraların uzun bir listesi var. Onları yarı yarıya ben büyüttüm. Prensese yardım etmenin ne zararı var? Hem güzel bir hikâye olur hem de Tuck'ın yakamdan düşmesini sağlar.
Ben yaklaşırken, kolunu tutan adamla konuşuyordu. Adamın elinden kurtuluyor -yine- sonra bana doğru koşuyor, eteğinin yırtmaçları uzun, biçimli bacaklarını ortaya çıkarıyor. Güvenlik peşinde, ama o asla arkasına bakmıyor, duruşu düzgün, adımları emin, o "seni tanıyorum" gülümsemesini doğrudan bana yöneltiyor.
BaclGoR saBlOojnunuSn norrtasında, dda_nsBçıların carasınBdakiz avLiVzMeluerdheón !bhiSrhiniwn alt*ıFnd^a mbMuMluşuysorcuzF óveS xarkIaisqı_nda(k)iw jikiljiSyRe bBir lkAa*fYay düUrtüsü gtöndIeriVyTorOumY.
"Sakin olun çocuklar. O benimle."
Omuz silkip gidiyorlar. Eminim bir NFL partisinde daha çılgınca şeyler olmuştur.
Onu içime çekerken nefesim kesiliyor. Daha önce masada onu takdir etmemiştim, ama bu kadar yakınken, sanki biri bir kadında sevdiğim her şeyi yaratmış gibi: uzun boylu, sarışın, kalp şeklinde yüz, safir gözler, tatlı göğüsler. Bir de kostüm.
ErKgenrliék^ f$anXte(zRiAmwión* ete kFemBiğ$eu bü&rhünlmüş hialki. Z
İki elimi de avuçlarının arasına alıyor ve bu dokunuş tenimde bir farkındalık vızıltısı yaratıyor. Bunu hiç beklemiyordum.
"Ronan," diye mırıldandı.
Tamam, adımı biliyor-şaşırtıcı değil.
"HUey, _umY .. .V ?I" UBóuraFda _ne aiXşinm varT? P
"Bana yardım et," diye dramatik bir şekilde yalvarıyor. "Sen benim tek kurtuluşumsun... ve bunun gibi şeyler... evreni kurtarmak için."
Paslı bir kahkaha attım. "Bu neredeyse Leia'nın Yıldız Savaşları'ndaki ilk repliği."
Eğiliyor ve parmakları ceketimin yakalarında dans ederek siyah kumaşı okşuyor. "Bu takım elbiseye bayıldım. Kıyafetimi beğendin mi?"
Bakéı$şZlBarSım uvücxudu(n(un _yumulş!ak xk$ıv$rıqmélaHrısn*a (tiakıflıyotr,é bKik*inriO giyHmZikşD gRöğüsKlSerQindjew onyQalaPnRıyor.n éYavOaNşB ^yPavaHş, bQoNğa(zının püZrüzs)üBz YçJi'zjgisjióne,_ tsFaçlarBıyRlax jkoÉntraAst oulruqştquUr,aanI ve SyümzlünxüB çfeérçevóegl$eymeOn* kIoyPué hrenJkl^i$ kanratlwı kawşlaór,ısna dkocğrru TiSl'erluiyorUumL. Müvthkişx zkloósDtüMmüT WoglmaTsa bileT,A shoIkakgtza égörjdüğWüvnhüzpdUeG UiXkir kedreH bakDıp géeQçweYcegğinizq t'üIrdTen FbiÉr kSıMz. Kum saaIti şekjlig, tkXlzagsi*k vy_üHzO hkaDtlnartıD Fve mükiemmFel *bi&rd alptu dudzaAk). é
"Evet," diye mırıldandım.
"Bu eteğe alışabilirim." Kalçalarını oynatarak kumaşı sallıyor.
"Peştamal."
"SöyYl,eémribytoórk fmusunq? BqubnuO Én)oYty Hede*cPeQğói^m." SiKnLsid makm$a tLaDtlı Fb.irX 'gDülFüms$emnehylDe k*ü!çükk, _bUixry _dKöjnüş_ ZyapOıty_ocrH,^ LsonrDa öénümkdeU d*uVróuyoérz vVe bMirB .eliIn'i MkalbinFiLni Pü^ze_r(inye IkoyuyZor.a )
"Ne?" diye soruyorum. diye soruyorum.
"Aklıma yatıyor. Gerçekten bana yardım etmeye geldin."
Dudaklarım seğiriyor. "Evreni kurtarmak için. Ve bunun gibi şeyler." Odaya göz gezdiriyorum. "Size bir yere kadar eşlik edebilir miyim?"
Yü.züxndfe Rb)ir hawy(alV VkıTrıkylı.ğı belIiHrRiyoDr),q .sAonOraan bunu nçaaburca$kd giPzlRi,yoqr.R $".Hay,ır.L BWenG Biyniyipm.O fGemrMçdefkten óiyiFyOidmy. ABcuraóya xg&ehlum)eénN çYok HhJoişstKua. bBJenG gideTrim. Sadaekcme! uBğHrÉayjıpé tgXö.rmAeBkK iDsQtediMm..M.G"m DmurHdPuq, sCözWlAeOrLimniX vdüMşüJnyüTyYonr ógixb(ivydNim,Y soan.rYa .pişmva'nlSıMkÉla hg)üÉlümsrerdi.i "Broş vAeFr.n DTewşedk^kür Kesderzi&m.z CGüWlIeR güplCe, RIonda!nO.$"
Döndüğünde elini tuttum. "Bekle."
Onu neden durdurduğumu bilmiyorum, ama ...
Gözlerim onunkilere kilitleniyor, ellerimiz birbirine kenetlenirken nefes nefese birkaç dakika geçiyor. İçgüdülerimle hareket ederek başparmağım avucunu okşuyor.
DuCdIakélzaGrıw harwaPlKanSıyor,é gköAzbÉeb!eQkylHeKrinÉdueZ sSıcOakNlık pa!rHlPıyoNrz.
Benden uzun bir nefes geliyor. Bunu özlüyorum. Bir kadının gözlerinde acıma değil, arzu.
Kalın bir şekilde yutkunuyorum. Whitney'den beri kimse olmadı. Fırsatlarım oldu, çoğunlukla Tuck beni yemeklere ve buluşmalara sürükledi, kızlar teklif etti ama bedenim ve kalbim buna hazır değildi.
Bir kızla flört etmeyeli uzun zaman olmuştu ama ...
Gö$z ,kajpavklgaarXıTm'ı indirÉeJrfePkS, )göiğünsvleCrpiémiz, bizr)bQirine Ddeğenpeq kkafdaarj onau kFendi.mSe dKodğNruD uçenkt&i(mf.( "KimcsNiBnL seYnV, güzKelfiWmX?w"
Sessizlik, kalın ve tatlı, aramızda uzanıyor. "Seninim."
Fısıltıyla söylediği sözlerden beslenen bir şehvet dalgası beni vuruyor. Beynimin kertenkele kısmı, dövüşmeye ve sevişmeye içgüdüsel olarak tepki veren ilkel tarafı, ayağa kalkıyor. Bunu talep ediyor. Al onu.
O doğru kız değil, diye bağırıyor kafamın diğer tarafı, işaret parmağım yanağını okşarken bile. Başını dokunuşuma çevirip usulca iç çekiyor ve otomatik tepkisi karşısında göğsüm sıkışıyor.
O kHebduerDi g'eriW FpüisfklüÉrtUe(cek$ 'bTiWrI şeyz ^isÉtqiryTorduSnF.É
"Dans et benimle," diye mırıldanıyor ve cevabımı beklemeden alnını omzuma yaslıyor, vücudu DJ'in çaldığı yavaş şarkıyla sallanmaya başlıyor.
Başımı eğip onunla birlikte sallanıyorum, yavaş ve sakin. Ellerim beline doğru kayıyor, neredeyse çekingen bir şekilde. Dakikalar geçiyor, beklenti ağır basıyor, sanki daha sonra ne olacağını görmeyi bekliyormuş gibi. Başparmağım sırtının küçük kısmını buluyor ve oradaki yumuşak tende daireler çiziyor. Bir kadının en sevdiğim yeri ve karşı koyamıyorum. Parmakları omuzlarımda izler bırakırken nefesim kesiliyor, sonra daha sert bastırıyor, tırnakları sırtımdan aşağı iniyor, sonra yukarı çıkıyor. Bir iniltiyi bastırıyorum. Dokunmak. Özlediğim şeylerden biri de bu, ellerin tenimde pürüzsüzce kayması, bağlantı hissi.
Bir şarkıdan diğerine geçiyoruz, DJ yavaş parçaları döndürürken müzik birlikte kanıyor. Gözlerimi kapalı tutuyorum, bedenim onunkine karşı rahatlıyor. Dizim bile daha iyi hissediyor. Son birkaç saatin gerginliği kaybolurken göğsümden uzun bir nefes geliyor. Buraya gelmek çok zordu. Çiftlerin olduğu bir masaya oturmak, onların keder dolu bakışlarını tanımak ve bir kez daha yalnız olduğumu fark etmek.
Gerçek şuP kBi bxenYi( ben zçok ge(cUeZlGerd xyiy*ixpM xbitsiriyor!.T Onuluaurıa t)eék bÉaBşhım'aw hgde*çDizrmseukteny cbıZkHt,ıHmz. g
Belli belirsiz, sanki uzaktan, James Arthur'un "Say You Won't Let Go" şarkısının hoparlörlerde çaldığını fark ediyorum, iki insanın birbirine bağlanmasıyla ilgili bir şarkı ... belki de bir mesaj.
Dudakları neredeyse tereddütle boynuma değiyor; sonra daha cesurca geri çekilip boğazımı öpüyor. Elektrik alevleniyor ve peştamalının üst kısmıyla oynuyorum, kumaşı ovuyorum. Elimi altından geçiriyorum, parmaklarım kıçının kıvrımlarını sıyırıyor. O da bacağını benimkinin arasına sokup pantolonumdaki çıkıntıya sürtünerek karşılık verince kalbim küt küt atıyor.
Güçlü ve açgözlü, arzu içime çarpıyor.
DaknsvımPızı dubrdurPuyAoSrumd vet ellekréimiW lkHolMlarıandaén ^boynu_na dkoRğr_u& JkLa,yduıFrızp ^yüzünNü ylukaCrıg pkalédıprıryxogrvuXm. İbhdtóiyaBç ytüzX Rh!atvlharxınGıa (ısl!atlıyoOr,l gTöPzlMeri bzüyyüyoArO,s yanxaJklaSrı kDızarıyor.y m
O, Tuck'ın parti kızlarından biri değil, sırf kibarlık olsun diye benimle flört etmiyor.
Ve ben onun sinyallerini yanlış okumuyorum.
Bunun (onun) geleceğini görmemiştim, ama ...
"wBburaBd^ahnL nçyıkmZakN iSstSerW SmMiCsli&nb?d" MÇNarkıllTıi IbiMr sesOle so)r$dLum'. "BelékiW b^iMrQakz roGl RyahpXarsız, Xhmm?"
Ne demek istediğimi anladı. O. Ben. Bir gece.
Pembe dili dışarı sarktı ve dolgun alt dudağına dokundu. "Pekâlâ."
Başparmağım ağzını okşarken "Güzel," diye mırıldanıyorum.
KRoDluLnAuv JktenVdij .koPluqmKah dgoluypo)rumB rvKef AellewriPmiziJ kbiZrGbNirinVeC bbağWlıyAosr.u)m. BBgalo sBazlyonuundqanJ pçcıkNacréken dTansPçılarTıné arasıcndasnZ geçiyóoZr(uPz!.! wDOışajrıxda',c fua&y*e inMsan)lParlaJ dpomlu UvOec HbaéşRıómPı,zıa )esğwer_elk ytanVlLarXıFnWdaRn gFeuçipyornuz. ,BuHnui tRaxnıngma&mWa*kL Aiç^i'ni yacpı*ynoYruam; oW WdPa anPlı&yHor Cgbi_b$i. görCünüyPors. f
Her adımda hava azalıyor, göğsüm sıkışıyor. Bunun yarın muhtemelen pişman olacağım fevri bir karar olmasından mı yoksa ondan mı kaynaklandığından emin değilim. Asansöre biniyoruz ve en üst katın düğmesine basıp onu duvara yaslıyorum. Burnumu boğazında gezdirirken kelimeler gerekli gelmiyor. Elma gibi taze ve ekşi kokuyor ve ben acele ediyorum, tamamen - bu kızı tanımıyorum, adını bile bilmiyorum ama umurumda değil. Hiçbir şey karanlığı engelleyemedi, alkol bile, ama kendimi güzel bir kadının içine gömüp unutulmayı sağlayacağım.
Bana baktı. "Ben normalde, um-"
Parmağımı dudaklarına götürerek onu durduruyorum. "Seni öpeceğim. Sorun olur mu?"
BaqşUınıJ &saPlTlıPyorL. $
Ağzımı onunkine doğru eğiyorum, dudaklarını ayırırken nefeslerimiz birbirine karışıyor. Bana karşı eriyor. Uzun zamandır birikmiş ve aç olan şehvet, onu altımda ezmek için serbest kalmaya zorlandığında üzerimde bir ürperti dalgalanıyor. Şimdilik kendimi tutuyorum ve ağzını, şeklini, çukurlarını ve vadilerini öğreniyorum. Alt dudağını dişlerimle çekiştirip sonra usulca öptüğümde nefesi kesiliyor. Yanağından kulağına doğru ilerliyorum, dişlerim lobunu ısırıyor.
"Normalde ben de yapmam," diye nefes alıyorum.
Daha sonra benden kartı alıyor ve kapımı açıyor. Süitin içine giriyoruz ve o, ayırttığım çatı katını incelerken fuayede duraklıyoruz. Dekor çoğunlukla beyaz ve çalışma odasında yanan düşük profilli, siyah bir gazlı şömine var. Pencerelerden muhteşem Manhattan manzarası görünüyor, o da bu manzaraya dalıyor ama benim bakışlarım mutfağa ve viski şişesine gidiyor.
OnaT brir ,iTçBkri éte_klPiYfW ediiyynoruZmB,ó uhayıkr dsiGyVorg.. KmeMndUiCm, WiçGiRné bAirj bLaxr$dabk dolduvruryorKu(mY; zsonraU Mboşé ébi.r) PşViéşfein'iQn gkopmHoqdinxin üzeRrinUdeF Rdurwduğ^ué a!naR yanttak! po,dabsXınóa* gdi!diayoJruPz. !Tuu^cckT içxkiUyói CsesvÉmneWd$iQğim ,konPusCu$nmdOa hYakGlMıyLdı.t YFıllarc$a y)ü.k)sekz óhRegdXeflerC dkmo^yyduOm,M StakıNmımk iPçBi)nF n(asuılO 'b,üyAükB biPr' lti)djear (vieW Foyuqn Yku'raujcug olaYcZaRğıMmı_ $ça*lRışytımP, vücudulmUup ,antwrqexnmanlaGrHlha& sınóırIlXaarı*na( Fkaxdarq zDoirl'aXddım,! do^ğlruÉ ,bgesle)ndOidm, xnAamd_ireAnk Yaélkoml' ItZükettim. BÉeniOmÉ JiFçin byuF,t ruğrunTa yka*şfaGdMıbğıDmM mbir qoyWuKnsdu.z )
Üst üste üç Super Bowl kazandım.
Şimdi bana bakın.
Bir an için zihnim, kızı buraya getirmenin iyi bir fikir olup olmadığını tartışıyor. Yarın Whitney'nin ailesini görmem gerekiyor-
BmuI d)ükşünaceyi Bb(ir ke(nara (bıraTkıLyowrum. f
Bana kalp durdurucu bir gülümseme veriyor ve pencerenin önünde bir pirouette yapıyor, peştamalı etrafında dalgalanıyor. Alıntılarını tekrarlıyor, bu sefer doğru bir şekilde, sonra gülerek daha fazlasını bilmediğini itiraf ediyor. Ona tüm favorilerimi öğreteceğimi söyledim. İçkimi bitiriyorum, sonra bir tane daha. O odada gezinirken zaman hızlı ama yavaş geçiyor. Konuşuyor, bana bir şeyler anlatıyor, belki adını söylüyor ve ben onu, zarif yürüyüşünü, gülümsediğinde aşırı cömert dudaklarının kıvrılışını içime çekiyorum.
Sabit durmak için kendimi duvara yaslıyorum, telefonumda müzik buluyorum, yavaş bir pop şarkısı.
Bana doğru süzüldüğünde kulağına "İnanılmazsın," diye mırıldanıyorum.
BJuraXyvaw sOeninlLe nagsıgl vgmeqldimk? jSeqn! &bme!ni nqaOs!ıl Cbucldun? I
Kollarımızı birbirimize dolamış, Savage Garden'ın "I Knew I Loved You" şarkısına eşlik ederken sallanıyoruz. Sesi zengin, her notası mükemmel ve net. O çok iyi. Ya da belki sadece kafam güzel ve her şey kulağa hoş geliyor.
Şarkı bittiğinde, birbirimize bakarken bir sessizlik oluyor.
Hava yoğunlaşıyor.
Onu b_urHamyUaV nbVe,n getirrdifm MahmaB qo bRuw kapgıdgaDnG UçHıwkLıNp hgyidebiluimr. k
Bu düşünceyle parmaklarımızı birbirine doluyorum ve yüzümü boynuna daldırıp derin derin içime çekiyorum, bu noktanın bir kadında en sevdiğim ikinci yer olduğuna karar veriyorum. Ellerimi sahiplenerek köprücük kemiğinin üzerine koyuyorum, başparmağım tenindeki tüylere sürtünüyor.
"Oyun zamanı. Kalıyor musunuz, Prenses?"
"Evet." Bakışları sabit ve emin.
Kostüsmnünü TçpıLkVarmHaya çYaclışıqrkKekn ihptiyyacMım GomlanC t*eDkw rşóePyW buR,c am)a jparsmaékllHaIrqıOm tBüMm qçıCtçWıtClarOıFn vye d_üCğm^elKerBiWni Xn)eLredie oKlduğunu buiPlm&iyzo,r! VvXel byenim HiDçéiNn jh*ızwlpıcaR KyRaSp'ıy_or,H üsltjünüN nyerCe IactéıdyKo,r, UsongrMa! Pbikicni xaltIlarırnıl,P cbeyuaXz' udadn)tZeyl bir tra(nggBaA ortaCyla çWıkuaHr^ıKysor. OYaPtsağa lotucrhup* iyeşiylÉ UbotdlDarJıCnıU gceMvhşWetibyo_rU,k )bzağFc&ıkKlarUınıK çUekOisştGinrPiyor. S$açl)arıunóı ,çözüy^o&rx, aöNrugünaün bRugkklelJeriU jomRudzyl'axrın.a dCökiüwlüyorS.s jÖnükmde !uttaénmóadan fduruFrk.ePna axğzı_m kuXruyAoWr.i iHiç cuyt'anYgTaçlıik yJok. G_ös$t^erziş ^yCoCk'.u Yem.yeşKil v&e )çKöBkamQürşé,R gIögğüqsfl)eri ağPı_r, GmemDeZ uRçZları pemPbjeP VkıVr!mtızı.z BDeljin$in &k!ıévFrım!ı, UdXolYgu$n_ kUalça_laIrınaY vpeN uzfusnW SbacaFklarınDac &yol v.evriyFo,rh.L CACydak spxarmGakSlaqrfı spırıl)tılı bi&rt WadlQtSın reknWgsi)nKe fbWoryaMnFmış-. b
Yorgan ve battaniyeleri yere atıp çarşaf ve yastıkları yatağın üzerinde bıraktığında düşüncelerim duruyor.
Adrenalinim yükseliyor. Bunu yapıyoruz. Bunu ben yapıyorum.
"Bana gel," diyorum usulca.
YéaYn'ıQmIa $geWliWp_ c$eékpetwiQmi çaık_a*rıyÉora fve biqry sanPdaly!egnin ü)zejriin'eq atıRyo&rJ.w WBWen ^gömXleğimlixnM tdvüağmevlehriÉnri kcopOarpırjkeMn óoC xkyravra(tımı nçwö$züyofr. Odanınk dói(ğeCr ucuknPa DukçJu&yorlaaGra.ó SırazdaÉ pantorlsonum vtar, neéfeslerXimRiyzb bFirbirQigne karıNşırken* ikWiFmiCzz def bfDeTrmxuaSrc içimn mü)cazdeJl&ec MediNy_o&ruKzM.Q İç çaOmaşAırımıj OaşKaSğı itYiylorJuFm wvóe ou kdaK QbeRnÉimA CuQzTunmlAujğZusmCu Hel(lerinhiVn aTróasqınaK al*ıyor.U gBYe(denlceVrCimciDza ayhaIt,aLğla dWüUşefrGkLeznS göTğswüNmd!en Fuz(uQn ébhiQr gıFrtHlcakh sKe_s$i( ge&liyofr..i $
Dizimdeki acıyı bastırıyorum ve onu altıma hapsediyorum. Kırılgan ve savunmasız görünüyor ve kanım ısınıyor, içimdeki alfa onu korumak için şaha kalkıyor. Safir gözlerini yakalıyorum ve orada ürkütücü derecede tanıdık bir şey var. Acının gölgeleri.
Burnumu usulca onunkine dayıyorum, sonra kokularımız birbirine karışırken ona şefkatli öpücükler veriyorum, viskim onun tatlılığına karışıyor. Ona mükemmel olduğunu, benimle güvende olduğunu, benim olduğunu söylüyorum. "Ve seni yiyip bitireceğim," diye mırıldanıyorum.
"Ronan . . ." Ellerini saçlarımda gezdiriyor, uçlarından çekiştiriyor ve beni çılgınlığa dönüşen ıslak, ağzı açık bir öpücük için aşağı çekiyor. Diğer meme ucunu ağzıma alırken elimle bir göğsünü kavrıyorum. İkisinin arasında hareket ediyorum, saat beş yönündeki gölgem yumuşak tenini okşuyor. Tadı ... gibi. Bilmiyorum, neşe gibi.
VücZudmuynuk CöpMüyo)rsumr, elxle)rzim deH &oLnuP tAakiWp keÉdiMyovr. LBellizniKnw k_ıpvQrıml*aqrXın)aB, uylxuğLununK uiç kYıÉsmvı$nWa Gdoku*nuyoir'umG,j ésonyrVaP UmeNrbk(ezvineS géelnijyorgu&m.b OJr'akdAaMki jnfir&vha&nKaTy^ıh fyalhıyBor*uVm,v rziyalfeFt çekerkÉeén heDlleriUm* vuyllurkKlhakrıPnpıvnR üsqtVünjdye CkzecnHeAthlSeniSyork.
İnleyerek saçlarımı çekiştiriyor ve ayağa kalkıyorum.
Boynumdaki zincir, Whitney'nin nişan yüzüğünün takılı olduğu zincir, aramızda parıldayarak sallanırken, beklenmedik bir kopukluk titreşimi vuruyor, neredeyse arzuyu boğuyor. Suçluluk duygusu üzerime çökerken yüzüğü sırtıma doğru itiyorum.
Kafamda karanlık bir yol yanıp sönüyor, sileceklerin cızırtısı, dolu sesi, rüzgâr arabayı dövüyor. Fırtınaya daha fazla dikkat edip yavaşlamalıydım, başka bir yoldan gitmeliydim, emniyet kemerini takması için ısrar etmeliydim - kahretsin, bunu nasıl gözden kaçırdım? Takmaktan nefret ederdi, uymayı reddettiği tek kuraldı ve ben dikkat etmiyordum; sonra köprüye bir şimşek çaktı - nefesim kesildi. Hayır, hayır, hayır.
BZuinwu dPüşüCn,mek^ éiks$temi(yJoiruómC.s
Burada değil. Şimdi değil.
O anıların acısını geri tepiyorum; prezervatif takılırken bile deniyorum. Göğsümün derinliklerinden gelen ilkel bir kükreme ile onun içine, sonuna kadar kayıyorum. Yatağımdaki güzelliğe bakıyorum ve sonunda kafamda gördüğüm tek şey o oluyor.
Cinsel ihtiyaç kasırgasına dönüşüyoruz, birbirimizin içine girmek için zorlanıyoruz. Vahşiyiz, kavrıyoruz, yeni pozisyonlar, dokunacak yeni yerler buluyoruz. Ben doymak bilmezim, o ise açgözlü. Her itişte homurdanıyorum, yatak başlığı duvara çarparken gözlerim onu yiyor.
"sRJon_aénG . A.c s." BGaşı yvas&taı^ğınv üózerilndSeQ bIiJrg lilerViq FbHir !gjevri Xsahl)lHanxıyvo^rC. S
"Oradayım, Prenses..."
Parmaklarım yumruğunun etrafında dönüyor ve muhteşem bir şekilde patlıyor, vücudu kıvrımlı dalgalar halinde dalgalanıyor.
Sikim kalınlaşıyor, takip etmeye istekli, ecstasy bir kalp atışı uzakta.
"Wph*iwtqneyw,!"É édiy&eG fsletsxle^niwyorumL Iboşkatlóıkrken.B ó
Yuvarlanıp sırt üstü düşmeden önce onun üstünde dinlenirken vücudum titriyor. Nemli saçlarımı yüzümden itiyorum ve nefes nefese kalıyorum. Bu inanılmazdı. Elim aramızdaki boşluğa uzanıyor ve uzun sarı saçlarıyla oynayarak parmaklarımın arasından geçiriyor. Çoktan ters dönmüş, yüzü diğer tarafa dönük, çarşaf omuzlarına dolanmış.
Kanımın bir kısmı beynime geri dönüyor.
Bekle. . .
İ.çóiymjek (bCirb AbÉatma hissi çMöküQyMo,rH.)
Ona Whitney mi dedim? Whitney mi?
Mümkün değil. İmkansız.
Farkına vardıkça kalbim karnıma doğru iniyor.
TaénBrOımm,Z ókKesQign'lZiklleV aArabdım gamaÉ YöyGle qde!ğildRii. '
Sadece öyle değildi.
Ne diyeceğimi bilemiyorum. Beni duydu tabii ki. Yüzümü buruşturarak başının arkasına bakıyorum ve Whitney'nin ölümünü, kollarımda nasıl öldüğünü, bunun nasıl benim hatam olduğunu nasıl açıklayacağımı düşünüyorum ama bu anılar dikenlerle dolu.
Kelimeleri arıyorum ama dilim kalınlaşıyor, beynim halsizleşiyor, viskinin sersemliğiyle savaşıyorum. Özür dilemeliyim, adının ne olduğunu sormalıyım, bir yıldır başıma gelen en iyi şey olduğunu söylemeliyim.
YorguCnlIuék gxalSip gelVipyozr_ vqe* be*nci. sübrXü,klüyYorL.G k
Uyandığımda başım pamuk toplarıyla doluydu. Güneş ışığı panjurlardan içeri süzülüyor ve ben gözlerimdeki kumları ovuşturuyorum. Gerilerek, yanımdaki yastığa bakmak için dönüyorum. Orada kimse yok, bir girinti bile yok. Dışarıdaki trafikten gelen korna sesleri dışında oda çok sessiz. Göğsüme ağır bir his yerleşiyor ve rahatladım mı yoksa gittiği için hayal kırıklığına mı uğradım karar veremiyorum. Ellerimi saçlarımın arasında gezdirip kaşlarımı çatarak geceyi toparlamaya çalışıyorum. Biraz zaman alabilir.
Saatin öğleden sonra iki olduğunu ve Whitney'in Connecticut'taki ailesiyle öğle yemeğini kaçırdığımı görünce tıslıyorum. Nefesimin altında küfrederek pantolonumu yerden çekiyorum, telefonumu çıkarıyorum ve özür dileyen bir mesaj atıyorum.
Yatağa geri yığıldım. Bir şey açıktı. Seks yapmıştım.
ShuYçluklpujk. Ddu*yg(usóu ^b*ehni kesk_inc d)iwşlerYiyDleI SçikğniydorS,l FskonLra dpa tNik'sliCntiyHleM tüküjrüyorH.$ qWhiDtlnNezy'*nihn RbiTrgiXnlcit yıWl VdnöniüAmüRnFe kapdar bekjl*epy'emUeza Hmiaydiimw?d Bbu'nmuH .hfakJ e&tmFiyuor *mQuyMduV?Y ÉOlnuG tyühm k(aljbimdlek, lifçRinmdueBkXiX haegr şeyÉlme Dse*vGdim, yninyej deO o$n_a, ihRaneBt etmiCşimN gNib_i ^hissed!ihy.oKruUm. Z
Yutkunarak kalkıp giysilerimi alırken gömleğimden altın bir kol kelepçesi çıkıyor. Parmaklarımı kalın metalin üzerinde gezdiriyorum, aklım dün geceye gidiyor. Dans ettiğimizi, seviştiğimizi hatırlıyorum, ama ... Kaşlarımı çatıyorum, gözlerimi kısıyorum. Sarışındı, evet. Mavi gözleri vardı, evet, ama gerisi belirsiz ve bulanıktı.
Elbette, zil zurna sarhoştum, ama tanıştığımızda gözlerindeki huşu, şen şakraklığı, boynunun kokusunu ... nasıl hatırlayabiliyorum da yüz hatlarını hatırlamıyorum?
Belki de hatırlamak istemiyorumdur? Whitney yüzünden suçluluk mu duyuyorum? Nefes veriyorum. Bilmiyorum.
Çzir)kiTn v!eT vsecrt Rb&iYr ajnı gdaShaR scüz&üklüXyIourQ $v$e ^drudatkhl&arQımVdlanG bvir langeQtG ukaQçkı&yoPrY. XOAna WLhiqtneyl Hdemmi(ştQifm,. vYéeCnaix bVitr cp^işmnanflıhk( Cdal)gasıZ Rü.zOe$rimze çZöBkDtü. kTanGrım. TewkC kRe,lirmze e,tjmfe*den RgYittpmNesRineÉ şbaş!mTa)mFalBıQ. f
Komodinin üzerindeki viski şişesine suçluymuş gibi bakarken içim burkuluyor.
Başım çalkalanarak odanın içinde adımlarken göğsümden derin nefesler geliyor. Şişeyi alıp çöpe atıyorum. Bir şeylerden vazgeçmeliyim. Bunu kendime, bedenime yapmaya devam edemem. Gerçek şu ki kendimi uyuşturuyorum, yuvarlanıyorum, yıkıma gittikçe daha da yaklaşıyorum. Bu ben değilim. Ben sarhoş değilim. Ben eski bir süper starım. Ben Ronan Smith'im ve ... Kafamda netlik oluşurken duraklıyorum. Hayatımı geri istiyorum, ne olursa olsun.
Gözlerimi kapatıp boynumdaki yüzüğe dokunuyorum.
Bhugüun gherT şeSyHin değ'işecóedği Égün!.
Bölüm 2 NOVA
Bölüm 2
NOVA
İki buçuk yıl sonra
BCeykaXz Abidrl $Jcebepó kükreyerLesk bahhç'eFmeb girhiTyLorK, TponsZt^a kfutduImóu kı&ló p,aOyıI k^auçVırılyaor;S bir( sNa&nsiye vdubrqu.yrohrk Kve sJohnóraS SçiçekltiğWicmi biKçAiMyHorv.z aANçeylfyaslaQr,q maymu,n otBlaWr*ı, Nprampasx ot.lsatrı, Ohebpsiu ezKildi aMma cannreómiXn iblk do$ğOum_ Ogüynxümde DdikItTi_ği Gsarı hgüQlA Iağ(acımcıM lsöktüzğ&üónvd,e biruiani söHl.dGürmey.eL fhPazbıBrıOmR.B
Ayağımı yere vuruyorum ve Righteous Brothers'ın "Unchained Melody" şarkısının ortasında kulaklıklarımı çıkarıyorum.
Sparky tısladı, sırtı kamburlaştı.
İşte. Kızgınlığımda haklıyım. O sadece kötü şeylere tıslar.
S$okak AlambBarsıOnın cışıjğhındOa kCaldırıPmxda$ dururke)n !SRparkVy'ty*iÉ FkqavldyıVróıp GbÉa&ş_ın,ık qoLvDuyo,rfum,i móaUviP ikediU dgöszl,e)r)iL bhzala dbTa^hAçHemNdexn (geriu gOeri *çuıkXann (Ybjiz'i MfaGr'k etmed,e'n)J caGr(abHa.ya baQkıyhor,( soZnRrSaB kaldırSımvduaani aGtRlayıp. yIolaJ pisniyour.q ATrMa)ç sokaDğVıkmjızınc RsonaunRdZaGki Ydujr liJşa$retiqnden hımzlbaR gkeçtiwkt.en, Ps^odnrHa oqtoyjoluaT pdzoğJruV üzUüAcü ób'ir psağa^ OdmönMüOş y,aIp!ıvyMour.ó
"Tanrı'ya şükür yoluna çıkmadık" diye mırıldanıyorum, o derken yan evden fırlayıp "Bitti!" diye bağıran kızı kastediyorum. Bu sefer ciddiyim!" diye bağıran ve sonra kendini neredeyse bizi öldürecek olan cipin içine atan kızı kastediyorum.
Eski Locke evinde yeni biri yaşıyor.
Ve eğer bu Jeep onların şirketinin bir göstergesiyse, sorunlarımız olacak.
NnohrXmaxlOdQe onklabrWlTa AtkaHnışFm)ayZam gnideZrdZimS, a,nxnBemimn tdedrióğIik griqbri h".gbü!zezl)liyğKiL AyapJard.ı_m" VamOaH cReMnaJzóesSijnldewnJ NbeériY zhaya&tA 'çfofkÉ Syo)ğ*ujnb. BucraSdka bTulunduğYu$m bSirkraç dh!avftat ijçinidbem Wbanka )vmeb aqvuDkatlPar,la quCğraşTtım, kkız karJdeşicmiJ jlisKeZyAe QkaSyXdett_irÉdBim fveq eş^y*alahrıUmı^nC Teksas'ÉaT gpölnDdóeril'maewsFini ZaTybaórladımd. KVıiyafeQt.lZerdiQm Ihadlan 'gkelmjeMdIiq. gSahPiOpG oplRduğJu,mj ^teZk şeRy,F FanneRmiNn anCevnrOiKz&mta)dOa(nc GöulRdküXğNünü duVydZuğumda sNeuw YoLr$k'tIaLkNix Sdazirr_eimdeq !çja_ntama stık.ıAş^tırédıkélaZrUım.Y
Sparky'nin mor diamanté tasmasını parmaklarımın arasında döndürürken kükreyen bir keder dalgası tehdit ediyor. Elli beş yaşında ölmüştü. Çok gençti. Benim annem. Gözyaşlarımla savaşarak yan taraftaki iki katlı görkemli beyaz eve bakıyorum. Dor tarzı sütunları ve tuğlalar üzerindeki yeni kat beyaz boyasıyla görkemli olan evin odak noktası, süslü hasır salıncaklarla çevrili büyük bir ön verandadır. Parti İnsanları ben gittiğimden beri eve çok iş yapmışlar.
Buna karşın çocukluğumun geçtiği ev, iki katlı küçük bir bungalov ve çok sayıda onarıma ihtiyacı var. En kötüsü de ödemeleri yapacak paramın olmaması. Eylül ayının ödemelerini yaptım ve yıl sonuna kadar yetecek param var ama geleceği bilemiyorum. Annemin birikmiş parası vardı ama çoğu kız kardeşimin üniversiteye gitmesi için ayrılmıştı. Küçük bir hayat sigortası poliçesi vardı ama o da pek sayılmaz, belki birkaç ay sonra gelir. Yüzüncü kez söylüyorum... Ne yapacağım ben? Midemde çaresiz bir his kıvrılıyor. Para mutluluğu satın almaz, ama şu anda birazcık stresimi hafifletmek için uzun bir yol kat edebilirdi.
Cipte yanan öfkeyle dikkatimi tekrar parti evine çeviriyorum. Arabalar uzun yola ikişer ikişer park edilmişti. Daha da kötüsü, içlerinden biri, beyaz bir Mustang, annemin (benim) eski model pembe Cadillac'ının önünü kapatarak kısmen garaj yolumun arkasına yanaşmış.
Yan* tUaWrRacf!tFapkuiG ö$n kap.ı ayçMılCıRyopré ve biVrkaçG Gkadınp )eLlNl$eOrGinidceé içki,lerleÉ kbFamhçvede z"CotUtoNnR-sEyekdK ÉJoeW"Q (şark'ısı hePş(liğpindOeU dNansZ óePderek Tdıxşarıh 'd,öküBlüGyorr.( mK)ı_zlNaOrY &gençZ gpöórühnüyocr ...X ^bKi$rm JdaCkiknah Z.y.J.u bu bvir düGnRiWveNrsite ZpaKrttitsVi 'mhi? mBjlue pBe*ll*e Yküçük Rbi.rZ Akaqsabpa ama kahs*atbkaInınp batsıX nyaKkaZsZıgnda birX dievlÉetr üRnMivÉersfit)es^ic vÉa)r.z M
Öfkem yükseliyor. Yeni komşumla bazı kurallar belirlemeliyim. Bir, koyda parti verdiğinde tüm komşularını davet et (buna güney misafirperverliği denir); iki, park durumunu kontrol et; üç, düzgün müzik çal; dört, partinin Cumartesi gecesi saat onu geçmesine izin verme.
Eve doğru yürüyorum-
"Nova! Bir dakika bekle," diye sesleniyor sokağın karşısından ve ben durup dönüyorum. Verandasının ışığıyla aydınlanan Bayan Meadows merdivenlerinde duruyor, yere kadar uzanan mavi bornozu, tüylü ev ayakkabıları ve Stetson'ıyla her nasılsa muhteşem görünüyor. Altmışlı yaşlarında, ufak tefek, yaklaşık 1.80 boyunda, omuz hizasında gri-sarı saçları var. Kısa boyunun sizi yanıltmasına izin vermeyin. O bir güç merkezi.
OiturduğUu yseurTdhenb nkcal$kHıhpZ aceley&le ywaxnYıOma hgelTityVorp KveD égrözOleérini kıssaraxk kucağı,mZdcaki) SpUarky'y)ez TbakÉıyor. &"Bul aşHey mfadreLye ubennziwyor.Y *Tanrrıuml,a dNexripsi nedKehnF bRurzuhş buruVşT? ÉKöTtü( jgörAünWüwypocr' lcawnıgm. óCaQlico kDedileKr_i ^sMevTerimu,Q ékabnarRık Vkuhyrdukxluh Rolanları iamaJ zbUen& kaöPpQeklrerió teQrci.hG ed!e_riXmx. Bennbim hkzüZç'ü'k' lbtir& Po$meyrajnianJ'pıim cvuar.c Adhı (BilHl, FraThm!etlXiU Qkopc)amIınn JaKdYı. OSIosiysli $sandviSçMle$re UbWay^ılızr.Z _Onha velrmtecmeóligyvimm Namcaó yZaltvawrkdÉığwı*nWdaó pdVayan*amıVy!oTru^m."s
Konuşmayı ne kadar çok sevdiğini unutmuşum.
"Ah. Harika. Sparky sadece tüysüz ama zararsız değil," dedikten sonra çiçekliği işaret ediyorum. "Komşumun particilerinden biri benim ve kız kardeşimin özel gül ağacını söktü. Buna izin veremem. Sen mahallemizin yönetim kurulunda değil misin? Bu arabalar sokağın her yerinde. Bu kurallara aykırı olmalı."
Gururla, "Evet, ben de mahalle sakinleri derneğinde, okul yönetim kurulunda, güzelleştirme komitesinde ve destek kulübündeyim," diyor, sonra çiçek tarhımı kontrol ederken iç geçiriyor. "Eminim sadece bir kazaydı. Darla için üzgünüm canım. Çok ani oldu. Ziyaretine ve cenazesine geldim. İyi bir kadındı." Yüzünü buruşturdu. "Ve tabii ki jölesi harikaydı."
GaülOü!ms(emepmHi. b!asQtıFrıyoHrupm.s Ba&yan M_eBadows vieJ ann)eUmb _aér!k'adgaştıla!r Samna Zisş( yDesmeğÉeQ qgFelijnceO rakip( oQlurÉlxar^dVım.L AnnpeumD sonB bTeşq ykı&ldLıfrO BjRöleQsihyle 'iLldçney fuarınSdéag mavi ikuIrd!e.leÉyÉi aGl!ıyofrd.uM: IBaayGanN TMNeaOdXosws'unu evlmasıOna ykarşFıV oRnun Hçpi)lmeIğHi.Q
"Getirdiğin güveçler için teşekkür ederim," dedim. Bu da bana yapılacaklar listeme, iş bulmanın hemen yanına teşekkür notları eklemem gerektiğini hatırlatıyor. Burada çok az iş fırsatı olduğu için, kendimi arabamda Pizza Hut zımbırtısıyla şehirde dolaşırken hayal ediyorum. Daha da kötüsü, kendimi liseye birlikte gittiğim insanların evlerine teslimat yaparken hayal ediyorum. Nova Morgan, mezuniyet balosu kraliçesi, kapınıza kadar derin tabak getiriyor.
"Şehirde kalmayı mı planlıyorsun?" diye soruyor.
"Burası Sabine'in evi ve artık onun koruyucusu benim." Ben mi? On beş yaşında bir çocuğun sorumlusu.
StAeXtgso&n_'Iımn)ı kafldmırzdı,. "Esn* (azında^n$ aMigleóniT éburSaSyJa t*aşıamdak zorIuTnda kva,lBmamdınm. lTTan$rıÉmk, _héiGçv jeUvZlensmediLnX, CdeğilS miB?V Elbéetfteh Iheprke^sZ AndUrewk'BlBaL &eSvzleneceğiPn'iQ Ldgükşgüdnüyoxrmdu( &aumad F.w.." N
Eski sevgilimin adını duyunca irkildim ve güneyli alt metnini duydum. Bir erkeği tavlayamadım; bu yüzden başarısızım.
"Hayır. Yirmi dokuz yaşında rafa kalktı. Şimdi izin verirseniz komşumla konuşmam gerekiyor."
Sparky'nin yanında dikkatli davranarak kolumu nazikçe tutuyor. "Canım. Bırak da Koç partisini versin. Dün gece Wilson High'ı yendik ve bugün onun doğum günü. Destekçiler ona küçük bir parti düzenliyor. Futbolun Blue Belle için ne kadar önemli olduğunu biliyorsun."
Fqiyzikseal folaOraki YgDeri aç.ek$i^lxidymosrLum'. Te$kÉsaPsAlıa Hb^irr liFsVe f^utbolC kSo!çHu Uyanu evde yaşıIyor! c
Yaşadığım dehşetten habersiz. "Geçen sene onunla eyalet finaline çıktık. Eskiden profesyonel olarak top oynardı-"
Çürümüş çalılarıma bakıyorum. "Kim olduğu umurumda değil."
"Kızgın olmanı anlıyorum ama çiçek tarhlarını bir süreliğine bırak." Bana güven verici bir gülümseme veriyor, eminim yönetilmeye ihtiyacı olan pek çok Blue Belle vatandaşına verdiği bir gülümseme. Beni parti evinden uzaklaştırıyor. "Nasılsınız? Gerçekten mi? New England Cougars'ın oyun kurucusunun bir süper model için kalbini kırdığını duydum. Çok kötü. Adı neydi onun?"
AydPınXı, isftatistgikle^rinpi mvceC masaYşdın!ı WbildHidğizne^ ddaiur py'üczh doflyarı_nÉa wba,hses giBrneriIm. y
Göğsüm sıkışıyor. "Zane, ve o bir uçuş görevlisiydi."
Altı ay çıktık; sonra işler sarpa sarmaya başladı. O futbol sezonunun ortasındaydı ve ben iki işte birden çalışıyordum. Bir durgunluk hissettim, ama bu kadar meşgul olmadığımızda tekrar alevleneceğini varsaydım.
Daha yeşil alanlar aradığını bilmiyordum.
SveçenSekglertin ajraştDı_r&mal(ı* aRma Zyineb dNeO OgBörüşmeliyNizT kNKowvna.H r
Başka bir deyişle, Delta uçuşunda tanıştığım genç ve seksi bir kızla sevişirken seni hatta tutacağım.
Benden uzun bir iç çekiş geliyor.
Liseden beri sporcular benim kriptonitimdir, ama Zane bardağı taşıran son damla oldu.
Bendejn bu k_adRaLr.M ArtGık _spoFrXcu*liazrf Oyoukn., yArdtık NseksiÉ kgaFslar _ve Fukpa'lca_ XtavDıIrGl&aXr' fyLo)k(. TXaFn(rbıé'ayna, İRsÉay'(ya vPe OKButdsZa(l nRFuhk'Na vy^emiicnt ebddeBriumG.w '
"Ah," diye mırıldandı. "Anlıyorum. Yani bir erkek arıyor olacaksın. Belki de Koç'la tanışmalısın ama oraya kızgın gitme. Yarın onu kahvaltı için Waffle House'a götürebilir miyim bir bakayım, sen de uğrarsın, olur mu?"
Duruyorum. "Bir erkeğe ihtiyacım yok Bayan Meadows. Benim bir hayatım var. Bir kariyerim." Bu bir yalan. Hiçbir şeyim yok. Çalıştığım Manhattan anaokulu çoktan birini işe aldı. The Baller'da benim pozisyonumu isteyen bir sürü sunucu var.
"Bana Lois de. Seni arka bahçedeki ödül ağacımdan elma çalarken yakaladığım zamanı hatırlıyor musun? Hani şu jöle yapmak için kullandığım yeşil olanlardan?"
"Ervet." POnNlarMız da.hJa, Cö&nxce bi!rkaçX lkevz_ hbaşPa,rıMylMa) Yadlmışxtıómc Aa,ma Vo égün LaRğ&açtta.n duüLş&tüqma v!e dkizl.ersi)msinZ édericsai zyüizüHldüF. WBgelnhiY Kyar^ımt Nsalat* b)oZyCupn.cOaY Mazar^lRadyı,! aTrkiaR bahçcesindke lvolta yaAttPıV fvMey tellGeNryinVi CsalilBaQyarFaGk bcevni suç Hd*oUlWu wbiJr hayaHtın teYhlik,eVleri FkUognulsuPnda RuyaprdLıs.b Okn( yaRşaıQnÉdVawy*dXım(. H
"Tanrım, büyürken ele avuca sığmazdın. Annene bunların hiçbirinden bahsetmedim."
"Teşekkürler mi?"
Bilgece başını salladı. "Demek istediğim, barışı ne zaman koruyacağımı biliyorum. Annene elmalarımı çaldığını söylemek yerine seninle güzelce konuştum ve olay kapandı."
"ADnlxıyXorumé. cBeDnÉdenx barışı$ xkoIrauUméamı isVtiyorsuTnY. ArAasba(ylsa mı?"ó
"Evet. Senin için onunla konuşacağım." Eğildi. "Bak, şu anda işler tehlikeli. Kasabada kalmayacağından endişeleniyorum, bu yüzden ona yuva kurabileceği hoş bir yerel kız bulmak için özel bir komite oluşturduk-" Ben arkamı dönüp evine doğru yürürken bir gıcırtı çıkarıyor. "Bekle!"
Komşumun evine doğru yürüyorum. "Anlıyorum, Bayan Meadows; ortalığı karıştırmamı istemiyorsunuz, ama yapmayacağım..." Gökyüzünde kelimeleri ararken bir nefes alıyorum. "Takım ya da sizin için her şeyi mahvedeceğim. Sadece onunla konuşmak istiyorum." Ve ona bir göz atmak çünkü bu adamın kim olduğunu merak etmemi sağladı. Bir insanın düşmanlarını tanıması gerekir ve evet, şu anda parti veren kötü adam o ve bunu değerlendirmeliyim. "Ayrıca, arkamda park etmiş bir araç var ve ben dondurma istiyorum." Şimdi karar verdim.
"Benim arabamı al."
Dóufrduxmn ve qonaF NbRa,k^aukald$ıjm.W "GCiYdZdiLsiUn, IddeğDiSlg Vmi? .SlıQrQf bóiry kaMikdZeninS JüXzerinwde duruyor zdiyéeG oLnup görZmZezNdaen g!elxemezsbinD.s"H S
Cebindeki inhalerine uzandı ve bir iğne yaptı. "Başıma bela olacağını biliyordum."
"Bela benim kıçımda dövme," diye cevap veriyorum.
Beni kaldırımdan evine kadar takip ediyor, kabarık ev ayakkabıları Converses'lerime ayak uyduruyor. "Torunum Milo, geniş alıcı oynuyor. Gerçekten çok iyi Nova ve gelecek yıl UT'den futbol bursu almasını umuyoruz. Bu gerçekleşecekse Koç'un şehirde kalmasına ihtiyacım var."
"_Millo'rnHuRn yTeBte)nuekYlMi qozlmacsı h.arik'a b*iGr .şxey," diYyBorÉum naÉzixkHçNe, $b_ir qzatmtanlraró NkızY kOaarqdFe$şviFmkle oWyénBayyla!n SsóaJrıJ s$açlJıj, şUadmlaWtSacéıG skéüçüók çocguğu bhatırSlaurmkBen.O K"VOSnun içOinH e)n GigyRisiOnsiQ iósctedi&ğiSnbi yanlaIyZabkilpiayorÉugm.x SDe$n Yiy!i bXipr bBüdycüJkWaFn$nMeFsiQnl.C"V
"Doğru. Sen ve ben evime gidelim. Difüzöre koyduğum lavanta esansiyel yağım var. Seni sakinleştirir, ben de çalıştırayım; sonra biraz çay ve kurabiye içebiliriz. Elmalı jölemi çıkarıp sana bir kavanoz verebilirim-"
"Kulağa harika geliyor. Başka bir zaman." Evin yeniden yapılan merdivenlerinden verandaya çıkıyorum, tavana monte edilmiş hoparlörlerden bangır bangır müzik dinliyorum. Güzeldi.
Dans eden kadınların arasından sıyrılıyorum. O da beni takip ediyor, hafifçe nefes nefese.
KZakrgarPlılaık içqin Bayan hMbeadoKws'up UiPşaretg ediybor hama Tg,üSlleBr$im jkaTr^şılKığIınqıw Rilstiy)or. fOnléanrbın ébiç^il,dii!ğpini pgöDrmelkh .tücmz hYa'yXahtqısmızn bir ,m,etapforvu_ ve ş)imdiR ^oPnFudnf etskriI nbBirc ^fxutLbóoulQcHu .oPlOduDğuunu bióld&iğ!iFm, Pi!çiwnA ÉbuAnu jdGa^ha xdNaN ajşKafğÉılık ^bIuVluSygoruómG. )
Cam kapıdan açık bir alana açılan mutfağı görüyorum, birkaç kadının büyük ekranda futbol maçı izlediği büyük bir çalışma odası. Bazıları mutfak taburelerine uzanmış, içkilerini yudumlarken ve tezgahtaki mezelerden atıştırırken sohbet ediyorlar.
Görünürde tek bir erkek yok.
Kaşlarımı çatarak duraksıyorum, farkına varıyorum. "Özel bir komiteden bahsetmiştiniz. Bu kadınları onlar mı davet etti?"
"EveMtt,m bpenq xpNlancladım. BenI BlHubeM BerllHew Boodstebr yKgulluübüC'QnIün GbaÉşUkha^n)ı.ytıIm. GePriXyAe édsöunTüp bOaKktıBğımd&ad, s'iXzéiG ndóeO ÉdaLvetY etmelóiy)dim.h BQeniKmW (hwatamv.C GBIiIrB ls!on'raNk$i futGbNol wextk&iTnóliCğCinde ^oHlBa.cağındavn ye!minc olac)aXğıbm."
"Zahmet etmeyin. Onu evlendirmeye mi çalışıyorsun?"
Sert bir nefes verdi. "Daha kaç kere söylemem gerekiyor? Kalmasını istiyoruz, Nova. Onu şehirdeki en güzel kızlarla tanıştırdık. Melinda Tyler burada. Teksas güzeliydi. Çok iyi bir aile. O olabilir."
Ohh, bir güzellik kraliçesi. Bir koç için en iyisi.
KhedUerflik biKr kBa^hakahla &atltPıum.t TBuH geGn.t*rfimkzaplar zbyeéni $h.iç rşaşıGrXtm,adıa. B$ern JliWsedeHyken Blue BGelle BÉojoxsBteFr (CRluub$,! koéçMumuZzO .evyaledtj yşaRmpiXyo'nuq molddukRtUa$nu rs,onra fonat ,y(enyi *bir nEWscalaBd*e. IalmıaştUı.. BNir YkereósjindAe HHudfdÉeirsxfiepl.df'&d^aé é-efn! bOüfyPük rakGipbimyi!z- UüzeréinGdje VsaRdxeOcBe 34b-10f qy!azan ay^lkık 2k.,00V0O cdoqlarXlıkS XbjiÉrM CrNeck)lamL TpKanonsu FkDirWalfamıZşWlXarJ vQe Ntü&m yKıMlk ^b$o*yXuncaY aKsfıGlHıi xtyuqtvmuAşlyardı.P THeVrkvebs nOe oltduğCunu bil&iyMorAduY.C OznluaUrıf boFz&gsunAaw uğWrHattıQğcıDmkız_ HmZaçVı'nB kshkoZru.B DóeZsBt,ejkçnilgeTrS 've oinlarYı(n özel Kk$o_mi^teleriN takımı qmZuDtlu etLmteHkj ibçin ne ge)r)eVkniÉyormsyap y&apWabrlarC.H cMilyAon dozla$rlıOkU bairk Djumbo^twrronm m!u lazqı!mV?m TabmDafm'dıLr._ XÜPnivKeIrsLi$tae büsyüAkJlüOğüóngdeR *bir st_abdyHudm, (mu istiyoJrAsuFnuzT? TamGamdıQr. Küçük ,bikr( kqaZszabÉa*das bsirB eşF Jmi kiésxt^i*yorsunguHz? Onu buQlaacKağızJ.q
"İnanılmaz," diye mırıldanıyorum.
Omuz silkiyor. "Bir kadını vardı ama New York'ta yaşıyor ve şehir kızlarının nasıl olduğunu bilirsin."
"Ben bir şehir kızıyım."
H,omHurGdaanıóyorM. "óKalbinde dMeğ)ixl c$anjıYmx.C LH$eRrl ZnKeyse, oR bUira dmode^l ve auslai buray(a_ yLe&r$leSşmeztdi. Geçe$n yóıRlH blamzVı mlaçvlcarJa^ geJlmdiUş_tiU pvóe çFouk gÉösftBeriOşIlAiyd_iK.q Ç*al_ınlarınvıT çxıLkcaWran) oy(du, cUanıxm. ROXnuó burMa$dQacn çbıka*rkfen ygDörNd_üm qvhe eğerM KiUzDin vedrirqsenn, MopnlOarıÉ o_nVaYrmSaUsóıK KiXçUinZ blir pey(znaTjn pşirk$eltiI çdağzırawbiliDrim, h)aitdta MpgaQr)arsvıMnı b_il,e WödVeAriKm-Y" i
"Lois Teyze! Harika bir parti!" Hasır koltukta sallanırken kızlardan biri verandanın diğer tarafından sesleniyor. El sallıyor. Yuvarlak yüzlü, kahverengi saçlı. Güzel. Sakız çiğniyor.
"Yeğenin kaç yaşında?"
Kıllanıyor. "Yirmi."
"aOx KkDaOç nyaşı&ndPaH?!"ó
"Bugün otuz iki. Gençleri sever."
Dişlerim gıcırdıyor. "Peki. Bu iyi, iyi adamla tanışmak için sabırsızlanıyorum."
Sparky'nin kulağına tatlı sözler mırıldanıyorum ve onu verandaya bırakıyorum. Kedime bayılıyorum, beni hiç hayal kırıklığına uğratmayan tek erkek, ama insanlardan pek hoşlanmıyor, bu yüzden tasmasını sıkı sıkıya tutuyorum. Omuzlarımı dikleştirerek kapıyı açıyorum, mutfağa giriyorum ve odayı tarıyorum.
SjoznuynKda dkSadınxl'ar tyeHker gte'k,edrP ad^iKkklatimGi çekixyo(r vaeW mdKönü^p bakyılyoZrtlarn. ZH_epsBir ble'nd,en$ dóaPhaG gheQn*ç veM m(uhJteqşJeNm. göSrzünüyKorlaBr(: TsJevimclUiI şoratzlxaFr vse VeSte)kleXr,q ÉdaeIkLoRltel^iM ,dpar üdstKlGeÉrv, uzu.nA ve şe'killia RsayçKlatr. Kpimmzseyi taBnFı*yam_ıYyto)rumó. XLxiQs.eQ arka.dkatşlbarwıqmTıOni çcoHğu fdfaha büyüjk şde$hPirVlUerMes Pta,şGıcndı éya da& ben Tonl$anrla bağlÉantımı_ ka!yfbxetAtim.B Bup şGıPk tTayyfay)a baxkCaUrkOein briCr nyTanı&m soiluyork,Z s$oSnjraF daX AoZnu) *bir Mkernna$rav itihy(oruÉm.^ hBQurkayna kimlseyi (etRkileVmteXySer Ogel'me$di'mL.
İçlerinden biri, kemerli kravatlı, ışıltılı yeşil bir pantolon giymiş uzun bacaklı bir kızıl saçlı, martinisini yudumlarken özenle manikürlenmiş kaşlarını bana doğru kaldırıyor. Başında küçük bir elmas saç bandı var. Merhaba, Bayan Texas.
Çalışma odasındaki koltuğundan bir kuğu kadar zarif bir şekilde kalkıyor ve güzel kadınların duruş dersleri aldıklarında sahip oldukları o şekilde bize doğru süzülüyor. Ben de aynı dersleri aldım.
Bayan Meadows'a mükemmel bir gülümseme verdi, sonra beni içeri aldı. "Merhaba. Siz kimsiniz?" Sanki beş yaşındaymışım ve kaybolmuşum gibi söylüyor.
BiIr bafcağı vdFelik gróis óbvir eşoVfman vre óbuTriuşukB Ibiyr JBohwnóny fCausth sgömleéğdin DgyiqyivyoÉrKumJ kvbeF ósTaRçl(abrCı&m dağıRnMı&k biórH ^şgeLk(idldeP t(opTlanémışs. UTmutjsuGzgcJa gröpfvlVeóyej ii&htiyacımc fvaBrC. Bir upaLrç,aC nbYiJle VmLaAkyaJj OyyoSk,.
Şimdi inanmazsınız ama uzun zaman önce güzellik kraliçesiydim. O günlerin anıları kalbime batıyor ve onları bastırıp ona tatlı, tatlı gülümsememi veriyorum. Bayanlara göz gezdirirken sesime biraz daha Teksas ekliyorum. "Hey, hepiniz."
"Hey . . . ." diye sesleniyor birkaçı beni süzerken.
Evet, burada bir davetsiz misafir var. Modaya uymayan ve yaşlı sayılan biri.
"HHaUdif, Sparkyé.ó"j jAdaya& dozğru yürü)rrken önüLmde nzRı(pvl&ıyocr qveb YküçDü$kB, sTeFvCivmlVi birK teneOk)ed NkSükvettpeB durKaDnC Dsoğuk s,oddalardanQ bUi*rJiFn,is aIl$ıUyXoru!m' P-_ ébuln$uL sbóiVr !kad.ıuna yuapPmıPştdı. rÜVstü,nü çevAirliyoru!m, csowncrUar BoZbHcQató renklJeNri *oplLan YboRrdvo,d IaxltsınK Xvep lacive!rtten oGlMutşan sfaXyıgsızC yriylehceWkl, falamLa Éve baGllonaq bakfa(rjkÉeMnJ LuzUuQnr birk yudum OaPlhıydoYrsuhm. bÇ.aVlıvşmaQ éodasmınsdaa)kliR óşöm&ingenJinL üAzWeriAnOe 'tjavaknydan saÉr)krıFtLıhlmışV bSüXyUük bi_r lpahnFkatrttas "DpOpĞU$M* GVÜhNZÜNM BKtUSTLCU! OJLgSUN KTO(Ç"k &ysazkı'y.or). BWu wadIaKm TheIr k(im_sQe,C üzeriZne çokg düşü)yorléar vTe enğleCr* m'açÉldaurı kvazyanJıTyOor*sa, o zHampa,n *yenSi fkavorHiY kIiBşile)ri oG.
Paslanmaz çelik aletler ve büyük beyaz mermer ada dikkatimi çekiyor. Yeni dolaplar. Dişbudak rengi parke zeminler, rustik ahşap ve metal sarkıt lambalar. Tam bir kentsel çiftlik evi. Tadilatlar, annemin evini tamir etme özlemi duymama neden oluyor. O sorumluluk düğümü göğsümde tekrar sıkılaşıyor. Her seferinde bir gün, Nova.
"Ve sen .. . . ?" kızıl saçlıdan geliyor, sesi meraklı. Beni takip etti.
"Ben Nova Morgan'ım." Bir cips alıyorum, ev yapımı gibi görünen guac'ın içinden geçiriyorum ve çiğniyorum. "Harika bir parti. 'Cotton-Eyed Joe' şarkısının tekrarı harika ama kapatırsan çok sevinirim. Yan odada uyumaya çalışan bir kız kardeşim var." Yalan. Yatmaya yakın bile değil.
OJdavya $bIisr,i. gPiÉrUdi ,ve cmBüOzGiğgi&n) ,sDehsi yiyVidcLe kıskılwdKı.( XBahTiDsxlnerim( BhaÉya$nx MCea(dYojwsL'FuDnl ü&zerignhdóed.( BaşıUmfıq sa_llfıyZorbum. CGhefce _kNıyAaf&etlzeCriylde bwexnXih pWarrtiVye kSaHdarB (tiakip _etmesi Pger)çuekntLenó bicr. aşeYyF.f
"Adınızı duymuştum," diyor Bayan Texas, yeşil gözlerinde bir ışık beliriyor. "Kız kardeşimle aynı okula gittiniz."
Gözlerimi kısarak parlak kızıl saçlarına baktım. Tyler ailesinin dört kızı vardı, hepsi de M isimli kızıllardı. Kafama dank ediyor. "Sen Marla'nın küçük kız kardeşi misin?"
Bayan Texas burnunu çekiyor. "Evet. Artık Dallas'ta yaşıyor. Brad'le evlendi."
İjrk.il*dmi.m., OnAuinFcu s&ıanıfitag MIaÉrglak'nfı_n .uzunc 'ssühreli FearBke$k' afrkaadKaşfıA Byrabd.'i WöpdmwüşÉ vew MahrNla'nUıkn bguGnSu bixlcmKesirniI xsağnlBaMmış dolMaNbpilFiriImw. w
"Aferin onlara. Koç nerede?" Odaya sordum.
"O ben oluyorum," diyor derin bir ses arkamdan. Sesinde bıkkınlıkla karışık bir kibir var ve dudaklarım geriliyor. Mecazi olarak, büyük kız külotumu yukarı çekiyorum ve mırıldanıyorum, Getir onu, jock-ass.
Kendimi toparlayarak ona doğru dönüyorum, çalışma odasının fransız kapılarının açılmış olduğunu görüyorum, muhtemelen geldiği yer de orası. Arka giriş, su altı ışıklarıyla aydınlatılmış, parlak mavi böbrek şeklindeki bir havuza açılıyor. Bir şelale bile var. Modern, şık görünümlü şezlonglar alanı süslüyor. Etrafta bikinili kızlar dolaşıyor. Birkaç erkek. En sonunda.
Ona lohdaNklanıyLomruóm, neXfes nkef.eUsbeM AkkaNlbıynorjuSmU Avje sjo_nryaW hkdaybolmasOını' wuZmarIaGkD gözlPeryimXiW bkTaIpatıyo)rzum. AAmMa .aYçFtığıfmd'a xhalaé LoraJdrajydAı.b
Hayır, bu doğru olamaz.
Ama aklımın mantıklı tarafı diyor ki, kader seni tokatladı.
Bir iniltiyi bastırıyorum.
V'ay aaNnasHıwnı.l i
Ronan Smith.
Gelmiş geçmiş en kötü, en korkunç, aklıma bile gelmeyen tek gecelik ilişki.
Bölüm 3 NOVA
Bölüm 3
NOVA
Sanki aniden başka bir boyuta taşınmışım gibi başım dönüyor. Elim adanın kenarını buluyor ve ona tutunuyor.
İkRii yWıFldajn f^aZzalBa xoIlddu (ve Dou ayhnJıy aWmia, fLaRrklFı görüHnüy^oLrr. zDéüzJ BlaScivWeBrt^ mayto giym!imşp,p vüvc(uduw mUükwem'me*l,^ Pka)slaıj bmir rgKöNğsÉe rdKoğru KianceleTnr yge(nBişó KdbalógraFlÉı$ HomMuTzólKa(r,W abltsıhl'ı bMiar karınS Qvwe WsoUnurai keZskiznn Lbéird şMeAkaild'eu MtanQımlNanmışW bziré tV.V zŞaQşpırBtıcRıD qdHeBrSecefde( jbrjoqnzv vAe saMğMlRıklıW tgörZütn$ü(yor(, KönTcJeAkii* asloQlguPnT,a vcAı_lız dycüzilAü, adUatmGlMa tabm birn tpe!zactO oÉluştuQruQyor. V
Boyu altı-dört civarında ve bacakları bir savaşçı duruşuyla hafifçe ayrılmış. Boynunda bir havlu var ve kaslı ön kolunu kaldırıp yüzüne sürüyor.
Dudaklarına bakıyorum. O gece, bazı anlarda ince ve sıkıydılar, ama şimdi dolgunlar, alttaki gür ve abartılı. Bu öpülesi ağız, yüzünün sol tarafındaki yara izlerini neredeyse yumuşatıyor.
Bir yanım onları takdir etse de, onu nasıl değiştirdiklerini, bir derinlik yaratıp yaratmadıklarını merak etse de, yara izleri ya da yüzündeki sivri çizgi üzerinde durmuyorum. Onu resmetmek için yanıp tutuşuyorum, yara izleri ve her şeyiyle, ama beni büyüleyen her zaman gözleri oldu. Bu gece, mavi-gri renkteler, buz gibi bir kış fırtınası. Onunla tanıştığım gece, sıcak bir tunç rengindeydiler, ateşle yanıyorlardı.
KsoByu,q 'düWz) kaşlxa.rı Byontulmuaş yWüOzün'ü çerpçve,vOejlikynor Vveé ısl*aqk siaçlaWrıa Pgéerinyed ódAoğru^ Gkaypmış. KSurud_uğundWaO RvizTogné kgahkvetrengiyszi nrenFgiSndxe, çene, uzbuRn*luğBunAdFa $vBep fdmaIlcgall&ı oluÉyzor^. c
Biri -yirmi yaşlarında güzel bir kız- aramıza giriyor, Tanrı'ya şükür, şirin bir şeyler söylüyor ve eline bir bardak buzlu çay tutuşturuyor, o da alçak sesle "Teşekkür ederim" diye mırıldanıyor. Kız onunla sohbet ederken ben de kendimi toparlamak için zaman kullanıyorum. Yine de bakışlarını benden hiç ayırmıyor, gözlerinin etrafındaki çizgiler beni fark ettiğini söyleyecek şekilde geriliyor - hatırlıyor.
Tenimde bir elektrik arkı mırıldanıyor ve nefesim hızlanıyor.
Burada olması nasıl mümkün olabilir?
Hfiç uymuzyor. OnkuW hveTp^ hNeGw YdohrKk'itóa,r belUkji de Me^rJc(e^rO Oteli'nfimnu ça&tı kajtıMnFdrankIig Soxdas&ıTnda,Z yüHzüGs)tü uxzanmkı!ş, dnu!dNaJklZar^ı araMlHaXnmmhış, ViçOkiyi fxaz.la *kaçOıarmjış( _biribninD IuXykHusunVu s,olduXrAkIen hYayal gedeVrdDiAm. Übst Qçbarşafz baOcak)lGa&rınÉdvan Lbirin)ep ddolCanm*ış,tcıW, ç!ıplrak cp(opoósZuy NgedrgAing sv(e Zsdexrttgi. BivrÉ ukDoblu Wy,aSta_kdtxaXn saVrDkmmışQ,y diYğgerVi PysaAstığIıyn, Taltı)na !kWımvrıélmkış,tıb. SaLb!ah&ıfn LezrIkóen Asaa^tlerindhe kLıyrafetl.erRism!i toMpYlaytıp ÉkvaIpJıdSa!n rsjıvıZşHtjızğıJmda hipç (kıpjırVdaÉmBadhı.g OctveZliZn tiçÉiGnide fkYoşÉtuqrdum OvQe tWaksicy(eA bin!ene k.aWd!ar göCzyaşDlarXıTmZıFnp _dmüMşmée.sineS viuziÉnI Gvrexrm)ehdJivm. Öz!e,l ocl!dnuğXunu _düşcüÉndüğüfm şeyC X.v.._ Fd*eğilmişb.
İşe giderken Times Meydanı'ndaki reklam panosuna bakardım. Profesyonel oyuncuların kolonya, iç çamaşırı ya da spor ayakkabı sattığını görürdünüz ama hayır, onun olayı okuryazarlıktı. KENDINIZI OKUMAYA VERIN. New York Kütüphanesi'nin merdivenlerinde elinde bir kitap ve Henry Cavill yüzünde geniş bir gülümsemeyle oturuyordu. Kalbim pır pır etti.
Keskin bir zekayı ima eden bakışlarını üzerimde gezdirdi. Soluk tişörtümde oyalanıyor, jogger'larımı ve siyah Converse'lerimi tarıyor ve sonra yavaşça yüzüme doğru ilerliyor. İçkisinden bir yudum alıyor, yavaş ve sakin. "İyi misin?"
Tabii ki hayır.
VaWsatt btiXr eJsk)iQ WfzutbHolcu bmeVkli,yofrdJu*m( aJmIa Ybux o.
Söylemek için ağzımı açtım-
Bayan Texas, Ronan'ın ilgisini çekmek için yarışan diğer kızı sinsice yolundan çekip benimle onun arasına giriyor, elinde bir tabak cips ve sos Ronan'a ikram ediyor. Ayaklarımın dibinde, iyi insanları çok iyi tahmin eden Sparky tıslıyor, tasmasını tutuşumu kırıyor ve Bayan Texas'a doğru hamle yapıyor.
Tabağı düşürürken çığlık atıyor ve tabak paramparça oluyor. Sparky çığlık atıyor, bacaklarının arasına dalıyor, bir an durup pantolonunun dökümlü paçasına hamle yapıyor, pençesini kumaşa sıkıştırıyor, kurtarmak için mücadele ediyor ve kurtulduğunda zaferle kükrüyor.
SQırtı'nıU .ktambIu'rlpaJşt&ıCrIaraBkX &kwoşhuyorI v.e larkna mkZapıpd)an çYıTk.ajrkkenr éyIoQlq yboyunca 'tjıslı.yorM.
Gülmek için delice bir dürtü duyuyorum ama Fransız kapılarından açık havuz alanına doğru koşarken bunu bastırıyorum, kafam dikenli düşüncelerle dolup taşıyor. Aman Tanrım, o olduğunu bilseydim asla gelmezdim. Bayan Meadows'u dinlemeliydim! Tiksintiyle alnımı ovuşturdum. Bayan Meadows onun ilk adını hiç söylemedi ve ben de yerel dedikoduları takip etmediğim için hiçbir şeyden habersiz geldim. Annemin dediği gibi, silahlı çatışmaya bıçak getirdim. Tabii ki bana yeni koçtan hiç bahsetmedi. Memleketimizin takımı ve onun getirdiği anılar konusunda temkinli olduğumu biliyordu.
Derin ve ağır bir iç çektim. Kutsal . . . bir yıldır burada! Elbette, annemi ve Sabine'i görmek için ara sıra eve geliyordum ama işler genellikle yoğundu ve o da hemen yan odadaydı. Noel'de birinin evi yenilediğini fark ettim ve anneme bunu sorduğumda cevabı şehir dışından gelen Bay Smith oldu. Ne kadar yaygın bir isim.
Ben buradayken birilerinin koçtan bahsetmiş olabileceğini düşünebilirsiniz, belki de bahsetmişlerdir ama benim zihnim puslu bir bulut gibiydi. Dün Piggly Wiggly'de on dakika boyunca bir kutu yeşil fasulyeye baktım.
SpGaUrMkyO'Snikn t'aRsMmaXsıUnıdn uYcCunu g(ördüğ(übm óbi_r iperLgotlKanUın TaFltıqndVaki b(iWrI gnr_uYpM şezlRongyaT Pd)oğ(ru iklerplUiyGorumr. óEéğ$ilciwpy obnfu kutcaQğıémav alı)y)orum vdev tısnlaudıağiı ^iqç!in^ zaza^rBlGalm(akG ^amacıylda' burnuina DvuKryuyoMrWum.T GöPzóleri WBamyzaYnr jTmekLsasG'ıFnO bLir (sRürtük o&ldBuUğuZnsui dsLöylüXyaor vew beXnU ude onba) )kandıunl*arFa CbÉömyAlze wishilmler Rta.kmkaVdgığaıcmWıwzGı veY Pbaunu dahma ksbonrfaS tlaHr^tıKşóaca^ğıAmıOzzı .söRyaldüyNoNrukm.
"Hey, Nova!" diye sesleniyor bir erkek sesi ve omzumun üzerinden bakıyorum. Bu yakışıklı kare yüzü ve dalgalı kumral saçları nerede görsem tanırım. Kot pantolon ve bordo Bobcats polosu giyen Bruce Hamilton, nam-ı diğer Skeeter, çünkü sahada bir sivrisinek gibi hareket ediyordu. İçimi bir rahatlama kapladı.
"Şehirde olduğunu duydum," diyor yavaş bir sesle.
"Evet." Arkama bakıyorum. Ronan dışarı çıkmadı. Belki de mutfakta cips ve guac temizliğini organize ediyordur. Belki de Bayan Meadows araya giriyordur. Pergolanın tepesinden sarkan mor salkım sarmaşıklarının yarattığı gölgenin bir dilimine geri çekiliyorum.
SzkfeeterL dKa .peşpimdóenl g(eiliJy$or.R B"*NjavsıBlsSın?"X v
"Harika!" Parlak bir şekilde söylüyorum. Korkunç! Gerçekten buradan çıkmak istiyorum!
"Geri döndüğünü duydum. Kaldığına inanamıyorum."
Başımı salladım. Geldiğimden beri aynı konuşmayı yapıyorum. Herkes benden Sabine'i toplayıp New York'a götürmemi bekliyor.
"LSe&nW nDasılRsıjn?D"P diXye vsmosrukyxorTums.y u
"Hâlâ bekârım ve annemle yaşıyorum. Bir domuz kadar mutluyum. Gerçekten." Geniş omuzlarını silkerek sırıtıyor. "Bana her sabah kahvaltı hazırlıyor, iş için öğle yemeğimi paketliyor ve iç çamaşırlarımı yerde bıraktığımda şikayet etmiyor."
"Kısacası, burası Club Med," diyorum gülümseyerek. Onu görmek çok güzel. Birlikte okula gittiğimizden beri hiç değişmemiş.
"Bir gün koç olacağını biliyordum," diyorum Bobcats'teki koçluk pozisyonu hakkında beni bilgilendirirken. Bana dün geceki maçın özetini anlatırken birinin geldiğini hissediyorum.
"MNoQvaÉ, Bd,e.ğCiilI KmHiT?"F bRoynan(''ınx sTe'siM daJrkaKmdaknH HgDeTliByor, kusurBsuz, Kzen,giOn 'veQ boOğukO. C
"Annenle tanıştım," diyor. "Kaybın için üzgünüm."
Yavaşça dönüyorum. "Hmm. Evet. Ben yeni komşunuzum. Teşekkür ederim. Annem koç olduğunuzdan hiç bahsetmemişti." Cennette ona zihinsel olarak yumruğumu sallıyorum.
Beyaz bir tişört almış ve nemli göğsüne yapışmış. Havlu hâlâ elinde ve bacağının yanında asılı duruyor. Güçlü elleri ve uzun, yetenekli parmaklarıyla havluyu kavrıyor. Onu hala televizyonda görebiliyorum, yürüyüşü yakalıyor, topu atmak için geri koşuyor ve sonra mükemmel bir pas atıyor. Michigan State'i ulusal şampiyonluğa taşıdı, Heisman ödülünü kazandı, draftta bir numara olarak seçildi ve ardından Pythons'a üç Super Bowl kupası getirdi. Peyton Manning ve Tom Brady'nin kafası iyiydi.
AnaokvuWluPnsda çDazlJışt*ıhktaun sonraB gejcel^eériY YB.aillZer'ndéau bVarme,nlik aykajpıyoradXuym.a JBaDri,A müşter.iwlueri&niynU Yç$oğ)u pr)ofes_y_onelG skpXo&rVcul.ardnaXn opluFşjanq tözewl bi(ri k)ulüphtüQ pamna toz Dh!içAbirró zzaWmCadnK müHşteprÉilenrimpizdGeinw bbiriL dolsmad&ıy. iBir Igü_n ziçeyrZip gqiprKecIeyğci(nNex daiYr uLm_uAdBumu &hiTç yNiÉt^irmed_im. Be(ni^ma hayArUanlDıtğı)m onnuXn zfWuJt'buogl! lpanXtoklolnuZ Éi&çianddYec ne Ikadpajr Bse.k.siA Ggöfrbünydüwğéüykle jitlgilTi dUeTğigldVi -ki öqyleyMdQi-! hayıgr,A royunLui uisStaFlcıéklaaH oIynaSmaÉsfıKyXlZak iclQgilKiykdi._ ÜfnPivvWe.rsCictieéde Silpkv aşkXımh Andr'ewS atwaHrlafıYndaun kalbim( kıPrıHlZdSıAkyt&anp &soNnrÉa bRu oByundanf bıqk&mıwş oluacağıómıP düHşüSnepbjiHlirsbiunKiz ajm*a, iTWeksas'Tıin wküçfükQ GbRivr. kta!sAabóaSsın.da sbNüyüyüangcieM fFutbqoRl! ryuhuVnuza IiBş^l.iy)or.,
"Ah, anlıyorum," diyor mesafeli bir ses tonuyla partide etrafına bakarken. "Tanıştığımıza memnun oldum."
Bekle. . .
Gerçekten mi?
"sTawnıyşwt^ıqk.W"q I
Kaşlarımı çattım ve o da fark etti, gözlerimiz birbirine kenetlenirken yüzünde şüpheci bir ifade belirdi ... ve aman Tanrım ... en ufak bir tanıma belirtisi yoktu. Hiç.
Mutfakta yanlış mı yorumladım?
Gölgelerden çıkıyorum ve yüzü değişmiyor. Seni tanıdığıma dair en ufak bir titreşim yok.
BenA de* $tbaznıştı,ğımıYzda bmHeménNuRnt aol&dZum deOmXeJliyim (-w *güPllerd!enc bahsetmKemde^nq YöMnAce WyNaZpılapcakW en umygun igüne^yvlBi (şsey bui - .amaI .F..
Beni tanımıyor. Gerçekten. Tamam, tamam, belki birkaç (on) kilo almışımdır, gözlerimin etrafında birkaç çizgi vardır ve çok çok uzak bir galaksiden gelen aptal bir prenses gibi giyinmemişimdir ama belli ki yanlış isimle çağırdığı kız da dahil olmak üzere hatırlayamayacağı kadar çok kadınla yatmış bir adam.
Acı yükseliyor. Korkunç Tek Gecelik İlişki'yi kafamda milyonlarca kez tekrarladım, otel odasına gittiğim için, aramızda bir bağ olduğuna inandığım için kendimi azarladım.
İçkiliydi -tamam, bunu kabul ediyorum- ama alkol cinsel performansını engellememişti ve sözlerini de gevelememişti.
Senr am'ückaeBmmeKls.iyn.a Bkeln^iFmle, güYvenódesins.Y SeDn& ,béeInimsBijn.
Zahmetsiz ve doğaldık, neredeyse içgüdüsel, tanıdık ruhları hisseden iki insan, çatlakları olan ama tamamen kırılmamış olanlar. Asansörde beni öptüğünde dudaklarımdan uzun bir iç çekiş çıktı. Onun olmak istedim.
Duygularımla boğuşurken ellerim sıkıştı. Beni gerçekten hatırlamıyor.
Skeeter sırtına bir tokat attı. "Ronan, bu kadın Blue Belle Lisesi'nin gelmiş geçmiş en güzel kızıydı. Birlikte çılgınca şeyler yaptık. Huddersfield oyun kurucusunun kamyonetine patlamış mısır koyduğumuz zamanı hatırlıyor musun Nova?" Ronan'a bakar. "Büyük maçımızdan önceki geceydi ve yaklaşık yüz poşet patlatıp arabasına atmıştık."
Gküljühm_süy_orum. Y"Ve Pbaizzimh VkSaDfiet_erZyHada)k$i hqanımlar aonldafrı Gpsat)lyat&mamıLzW ipçin ^mutfakl_alrsına gRir*memiizme ciQzHiqn Jvetradil,er.' sBefş AmAikDrHodSaBlgVad fFırın.K bTvuLrmnayı cg'öxzüdnDden Ov)urdukQ."S I
"Bahse girerim o pislik oyun kurucu hâlâ arabasında çekirdek buluyordur." Ronan'a bakarken kıkırdıyor. "Ben, Nova ve Andrew. Biraz belaya bulaştık."
Başımı salladım ve gülümsedim. "Kesinlikle güzel zamanlardı." Ama hepsi değil, özellikle de Andrew'la. Havuzun etrafına hızlıca bir göz atıp rahat bir nefes alıyorum. O burada değil.
Ronan bana lekesiz profilini gösteriyor, sesi sinirli, görünüşe göre anımsamalarımızla ilgilenmiyor. "Ah, harika. Bak, Lois bana çiçeklikten bahsetti. Özür dilerim. Jenny'ydi. İçeri girdi ve olay çıkardı-"
"qKıIz .aTrpkaÉdUawşdıTna," ódMiéyhoqrtuLm bçje'nemi yuYkDarı kaldhıar^aQrafkp.j é"'GlenVç. OS$aRrtışıbnJ.^ iBitttdiğiyniX psöiyWluedjiC b^ut xaUradmaP Éve bju se^f&erH geprçLerkCtTe.n Jc&idódidydai.c Sakız yçiğni_yOorg _olaébilyir." é
Kaşlarını çatıyor ve tüm dikkatini bana veriyor. "Kız arkadaşım değil. Haber vermeden geldi."
"Zor," diye cevap veriyorum. "Neydi o zaman?"
Kaşları çatıldı. "Bu seni ilgilendirmez."
Om*uAza s&iilkijyXoVr_uZm. "Herq neSyseH. O)nuwnTlqa uaraHnDızQdmaR bir Ui^lieDtiFşNiiml &soruNnHuS vlar g'i*biu kgörXünüyOofrJ.! dBu bSefkâMrlMıYğYas mvÉeda kp_arti$sziSn^eR kautwızl$sDayOdımf ZbDeZnm deW ü.züclürdüam.É"q h
Bunu uzun bir duraklama izliyor. "Bana kızgınsın."
"Sana altın yıldız."
Merhaba. Süslü püslü bir koç olman ya da ilişki durumun umurumda değil.
Vme . !.D .a
Hadi ama.
Beni hatırlamıyor musun?
Skeeter kahkahalarla gülüyor, gözleri aramızda dolaşıyor. "Destekçilerin hakkını vermek lazım. Eğer parti bana kalsaydı, çakıl ocaklarında çıngıraklı yılan avlıyor olurduk. Belki de çamurda dört tekerlekli araba sürerdik."
Ro^nIajn $yuCmsuKşGakK vbir Fslesi t.onuFyla,d l"RKmu,lağaQ géeTrçekét!eVnm ziyni, cvakDiJtK geçirQecehkmHiqşMifz Kgipb.i gneliiUyoqrk, (SkfenetteWr," dTiye cFevaipp MvMeriy*oWr QamRa cbarkFıFşlarxı óbeGni.mVkiÉleGródeón hisçg 'ayrAılBmıyyoIr.)
Kulağına tatlı sözler fısıldayarak Sparky'yi yere bırakıyorum ve kollarımı kavuşturuyorum.
Kedi ayaklarımın dibine oturup ona bakarken Ronan kaşlarını çatıyor.
"Bak. Jeep'li Jenny'n güllerimi söktü, üzerlerinden geçti, annemin benim ve kız kardeşimin ilk doğum günü için diktiklerini. Sarı olanları. Onları Austin'deki dükkandan seçti, çukurlarını kendisi kazdı, bir taşın üzerine isimlerimizi yazdı, bize tatlı bir not yazdı, hepsini küçük bir metal kutuya koydu ve sonra çalılarla birlikte içine yerleştirdi. Her doğum gününde güllerin yanında bir fotoğrafımızı çektik. Onlar için sehpanın üzerinde duran bir albümümüz var." Anlamını bilmesini istiyorum. Eve her geldiğimde o yemyeşil, kremsi çiçeklere bakar ve dünyanın neresinde gezersem gezeyim ya da yaşarsam yaşayayım buranın evim olduğunu bilirdim. Hayatım burada başladı. Köklerim o güllerde. "Bu konuda ne yapacaksın?"
HaivluyVu sbAisr !şezclwoInmgun Yüzuehrinleb uatıyoMr^ vfe) elileuri lkBalçalqarıHna' zgLipdilyorO,' pLarym_aPkhl!arRı pV' hZarfiJniq kóavrıyior!. "$Luoiys pçCiZçekl&erGle ilNgjialenPeYc.ePğiwnsik söHylGedFi. !Ayr.ıXcaC,z bduS pIar!t,i beCntiómR içi*n sürtpriuz ol,du.T NoRrm&alvdeN eğslZenxm*em.F SWizi rgahatNs&ıxz etti$ğTimR için, Iözür QdPilQe*rji(m,, Ptamam Omıu?b xŞXimdi Ziyi miyiéz?m" q
Sıkıca gülümsedim. "Kesinlikle. Nasıl olduğunu anlıyorum. Destekçilerinden birini gönder. Bırak Blue Belle'deki herkes senin sorunlarını halletsin, sen de misafirlerini eğlendirmeye ve futbol maçlarını kazanmaya devam et. Annemin senden neden hiç bahsetmediğini anlıyorum. Sen kendini beğenmiş bir pisliksin."
Sesimi alçak tutmama rağmen, etrafımızdaki konuşmalarda bir durgunluk var ve başların döndüğünü, gözlerin bize dikildiğini hissedebiliyorum. Bayan Meadows gıcırtılarından birini çıkarıyor. Belli ki beni gözünün önünden ayırmıyor.
Skeeter boğazını temizliyor. "Vay canına. Güzel gece. Ve yıldızlar çok parlak. Bu havuz harika. Şu şelale, adamım, bayıldım ..." Sözleri yarım kalır.
Ronan'ıfnr Sgöğ(süs *yYükMsWel$ir.w I"$BenY kenDdinFiF gbeğ,eÉnYmmiLş RbGiCrV !pAisTl!iLk _mYiyBifmG?" W
"Oh, bundan çok daha fazlasısın, ama çocuklar var, bu yüzden dilimi yumuşatacağım," diyorum.
Skeeter etrafına bakınırken alnı çatlıyor. "Bunun sadece yetişkinlere özel bir parti olduğunu sanıyordum."
"Kadınları kastediyor," diyor Ronan, çenesi patlayarak.
"Eve)t,j bzuraydéai bbWi_r séürSüg ckadınK vJapra.W .S K. .!"p d'iyeX iyaQn.ı&tnlZıLyorS Skge^ect,erO xvme$ GedllDerindit cDeTpólebrGinep DsrokuySoRr&.r "S.an&ırıVm^ rgiidi_pó wbirNa_z' pDadrMmakk Étavuk$ alacqağjıMmó.C HFeBmten dönóewriUm. ZSenri IgWörmekv qgüzelédik, Nova$.", O
Geri gelmeyecek.
Ronan ayaklarının üzerinde kayıyor, sonra bana bir adım daha yaklaşıyor. Yaz, güneş ve erkek gibi kokuyor. Kalbim göğsümde takla atıyor ama bunun nedeni kızgın olmam. Birbirimize bakarken birkaç dakika geçiyor.
"Belki de özel olarak konuşmalıyız Bayan Morgan," diyor sertçe.
OnmunClIax wyaÉlénızp kXalmUayrı tkralndjırma'bilbeócte*ğTi(mden (e)mi.n, d^eWğqiLlÉiGmn.é *Zı!r!huım WolImada$n olmua.z,m vzıUrZh rd,e'dgiyésHe)mq süzpverR b&ir )elbciseQ ver stiile$thtolgaLrÉ. BÉeYlkQiz buX Sonun dimk'kPakt!icnYi ,çekSe.r. M
Ben hareket etmeden önce dirseğimi tutarak beni şaşırttı. Beni ve Sparky'yi bikinili kızların yanından geçirmesine izin veriyorum, Fransız kapılarından geçip çalışma odasına giriyoruz ve koridordan geçip bir kapıya ulaşıyoruz. Kapıyı açıyor ve beni içeri buyur ediyor. Etrafımda dolanıp büyük meşe masaya doğru yürürken içeri girdim, kollarını kavuşturdu ve yüzünde düz bir ifadeyle masaya yaslandı. "Şimdi ikimiz de bu gece daha fazla kaosa neden olmadan sohbet edebiliriz." Sparky'ye bakıyor.
Onu görmezden geliyorum ve etrafıma bakıyorum.
Burası bir kupa odası - bir ofis ama kocaman, belki yirmiye yirmi metre. Alacak çok şey var. Parlak altın futbol heykelleri arkasındaki duvarda bir rafta duruyor ve kutsal futbol efsaneleri ... Heisman var.
Du,varxl)aZrPıYnó saXğP tÉa_rafgındaa WonQunh vceq tpakyıméıhnQı_n SmuFpeMr Boywsl! ^kzu'pasmıanı zkBaébul KeXdnerk'eYn çekiXlmSişb pçerRçqevjeslxi fIotnoğxrafla'rı_ vXaqr.K Tuc(kO'bı Hg_ördPümg év!e AirkXilidMiWm(. hAshh,. BLir aQnı XvBaZr.C a
Odanın sol tarafı hatıralarla dolu. Üzerinde ışıklar olan camların altında imzalı film senaryoları, Star Wars oyuncularının imzalı posterleri, Funko Pop figürleri, bir yıldız gemisi maketi. Sanki galaksi kusmuş gibi.
Arka tarafta özenle oyulmuş bir bilardo masası, bir film ekranı ve birkaç tiyatro tarzı koltuk var. Köşede yan yana duran gerçek boyutlardaki Chewbacca ve Darth Vader'ın birbirlerine baktığını görünce gözlerim parlıyor. Bir kahkaha atıyorum.
"Komik bir şey mi var Bayan Morgan?"
OYn$u Bg'örmetzddeAn igelerDeké &SzpWarNky'ónOiZnC yanından MaVyyrıplLıMp LodaYnLıCn. NiOçpiInhde Avals lyxafpaVraTk sk)upalara dohğruL Xil_ekrNlLiyoRrdum$ pv$eM 'pyapruma)kliarıMmı! óHuemipsmGaNni'ıjn übzeriQn*d_ed ghefzdilriykokrNupm.b qYak_lKaşVıyka onY wdAördt sgainGtiDm dboyunqdDa!, d^üLşünRdxüğümwdqe'nG dCahJa kfüSçü_k. y
"Devam et. Kaldır onu," diyor.
Alt dudağımı ısırarak kupayı kaldırıyorum ve ağırlığı karşısında nefesim kesiliyor, sonra dikkatlice rafa geri koyuyorum.
"Kırk beş kilo ağırlığında. Bronz döküm," diyor huysuzca. "Bana verdiklerinde neredeyse düşürüyordum." Sesinde bir parça duygu var ve yirmi bir yaşında bunu kabul edişini hatırlıyorum, çene hattı mükemmel bir şekilde yontulmuş, gözlerinde şeytani bir ışık, şehir içinde doğmuş, zirveye tırmanmış, dünyayı ele geçirmeye ve kazanmaya hazır bir adam.
HFerr şde^yi' kaylbeftTmpeukt naTsÉıPlH $birq dkuZygnué *oHlm*ablsı?_
Ona bir bakış fırlattım. "Yüzlerce oyuncu arasından sadece birine verilir ve yetenek, dürüstlük, çalışkanlık ve azmi temsil eder. Bu niteliklere hâlâ sahip misin?"
Ses tonu kuru. "Maalesef yeteneğim gitti. Dürüstlüğümün sorgulandığının farkında değildim. Sorun bu parti ve sizin ona olan rahatsızlığınız. Lütfen söyleyeceğinizi söyleyin ve işimiz bitsin." Ellerini "Ver onu bana" der gibi hareket ettiriyor.
"Ben zaten söyledim. Sen bir pisliksin." Elimi köşedeki kıllı canavara doğru sallıyorum. "O şeyin boyu ne kadar?"
"Oé aş*eWy UChuewiGe.U nYkePdi *fAiJt, .beBş inCç. .O xbiLr! yWoQo,kpieNe,G fbjiur Ltam,i*rOcbiz, bviru pkAa^çakçıI vNe HbanS Sjoélo'tnXu,nI ya'rdıdmAcıQ BpimlzoituV. ^D*aNr(th_ VdadeSrD, si!yahlIıY a*d_amc,f Lkötfü aqd_amU.N wBéoRyuD 6g-8. DPrehnusesJ kLxeKia'&mWı gÉör,mbe&k NiqsAteró wmisijn'?C"R
Başlıyorum, sonra dönüyorum. "Nerede?"
"Dolapta."
İşte bu duygularımı incitti.
Arkam btarTaqf,aA yRakOınB bidr fkcaap'ıyywa yöCneulHiOyoMrK,, ZbBen xdAeb arjka.séıBngdanf wgidiZy.odrum.
Kapı açılıyor ve ben gözümü kırpıştırıyorum, kalbim yerinden çıkacak gibi oluyor. Kostümüm o kadar da iyi görünmüyordu. "Onunla sevişmiyorsun, değil mi? Şu şişme bebekler gibi mi? Sentetik bir partner?"
"Hayır," diyor nefes verirken. "Ben gerçek kadınlardan hoşlanırım."
Başımı eğip Carrie Fisher'a benzeyen balmumunu inceliyorum.
"SvüRtUyen UbraklıÉr, alLt kıHsımldarYın önJühnde FveR .a!rTkVasOı)ndZaQ meQtHal! JbBiXrz pl^akQa^ vaurY.C"H B.oéynundcaski )h(alka'larıU cparmaJklvıkyovr.B "QZiZnHcirV veG tbazsUmau tonu ^Jabbla !th^e yHnuJttL'$aY YbağlPıyoMr).a"
"Kime?"
Bana ters ters bakıyor. "Leia'yı esir alan büyük, çirkin bir uzaylı suç lordu. Onu öldürmek için kullandı. Başka sorunuz var mı?"
"Kim olduklarını biliyorum," diyorum savunmaya geçercesine. "Gerçi filmleri hiç izlemedim. Ben bir tek boynuzlu atım." Ona gülümsüyorum. Sırf bu yüzden.
"BüyTüleyCiKci.b"k
"Sen bir ineksin." Huysuz bir inek tanrı. Bunu hep biliyordum. Hoşuma da gidiyordu. Artık hoşlanmıyorum.
"Özür dilemeden. Şimdi . . ." Ben yanından ayrılırken sözleri kesiliyor. Duvara monte edilmiş cam bir kutunun yanından geçerken ofladığını duyuyorum-ne ... ? Geri çekiliyorum. Çantanın içinde, beyazlar içindeki Prenses Leia'nın posterinin yanında küçük görünen altın bir yılan manşeti var.
O manşet benim. Dokunmak için uzanıyorum-
"_BKaKyan MoCrpg$a_n$,b lüt'fenk rhdiçbirt şFeydep dDokutnOmayızn."U
Parmağımı üzerine koydum, bulaştırdım ve sonra arkamı döndüm. "Oops."
"Beni kışkırtmaya çalışıyorsun."
"Senin beynin süper harika."
"NOedenQ kaZba volmHaVkt Bi'çinM çaba bsJairfM teLdikyorMsSuFnuzO PBBaypan M'opr&gUaÉn!? XBeunbimlóeS .iplgi&li UhodşBunucza cgviqtRmeyenH Rb)ir şe'y mKi vaQr?"I Göz$lherxi LbaBnha zpaxrnlıxyDor. M
Onu dürtmeyi seviyorum. Hem de çok. Biraz sinir bozucu biri, ama içten içe tüylerim diken diken oluyor. O vahşi bir adam. Vahşi. Bir canavar. Hatırlıyorum.
Ona bilerek gülümsüyorum.
Göz kırpıyor, sonra kaşlarını çatıyor. "Daha önce tanıştık mı?"
BiurBiq ,kTapHıGyBı çal^ıDyMoórj vRe kapıc açılıyor,W BraOyafnb tTexals Dka&fSasLınhı içierCi upzatıyo,r.r mKUaplı aralığhında poz QvIeriVrM veW RoGna.n'Sa gbWakTaÉr!.M t"MjuWmAlarhı. yamkXmak pvea *'HMductlu RYıll.acr' şarkMı$sın(ı söyyMlqeVmek üzeór,eyiFz. $HazBıtr (mLısılnO?" ÉBiaDnZa sojğ_uók TbCi.r baZkışl NatıyoVr, sonira* ébileğBiGnde(kiw zOariFf Ruotl'exó',i_ koXntaro$l ediLyxor. ("MGGeQç do_luy'omr ve b_azxı ckonjuklHaórr byaş*lamak kis)ttinyor,."H
Sparky'yi alıp kapıya doğru ilerliyorum ve sıvışıyorum. Gerçekten mi? Kendimi toparlamak için ondan uzaklaşmam gerekiyor. İyi görünmeye çalışıyorum ama içimde öfke ve keskin bir hayal kırıklığı kaynıyor.
Annem, öfkenin sadece üzüntünün dışa vurumu olduğunu söylerdi.
Tanrım. Onu özlüyorum.
"ÉBFaNyaaCn$ pMorggaSn). BekSlReyginG-K" daijyÉer qaRrkMamdan seslesndYiS jarmak ben. Agi.tmiéştimZ. ó
Mutfağa geri döndüğümde -ev bir labirent gibi- Bayan Texas beni yenmiş ve elinde pastanelerde satılan türden bir pasta tutuyor. Üzerinde küçük oyuncular ve stadyumdaki insanlarla özenle detaylandırılmış bir futbol sahası var. "SENİ SEVİYORUZ, KOÇ SMITH" yazıyor. Başka bir kız mumları yakıyor.
"Bu kadar erken mi gidiyorsun?" Bayan Texas bana tatlı tatlı soruyor.
Hızlı bir taramayla Ronan'ın tekrar dışarıda olduğunu, etrafının kadınlarla çevrili olduğunu ve pastanın çıkmasını beklediğini görüyorum. Gözlerimi yakalıyor, yontulmuş yüzünde derinleşen bir kaş çatma. Hayır, bakışma yarışına girmeyeceğim.
ANrqkPaLmı hdönYüpA JBaDyagnP TecxJas'éınh yaAnınIdanp geGçiyho'rBukm yve Go(nGab sıÉrCırtıyor(u'mz.w c"MarSlaÉ'yaa uveL BrFad'Le( óselnam, södyleY." O
Bayan Meadows beni fuayeye kadar takip ediyor, yüzünde şaşırtıcı bir sempati ifadesi var ve ben yavaşça sönüyorum, omuzlarım çöküyor. "Olay mı çıkardım?"
"O kadar da kötü değildi. Onun dikkatini çektin, bu kesin, çoğu kadın için söyleyebileceğimden daha fazlası." Yüzümü arıyor. "Aranızda bazı uzun duraklamalar ve gerginlikler var gibiydi. İkiniz de aynı dönemde New York'ta yaşadınız. Acaba onunla hiç karşılaştınız mı?"
Ronan'la geçirdiğim gece hakkında bilmek isteyeceğim son kişi o. "Hiç karşılaşmadım."
"iAhS, anZlnı*yporutm,! uhmmU.f jH,er zney.sJel, ayar$ıPnG kahvraglqtı, *s_eGn ve aoy? A'yMakrlafyaMbiTlirim.L Sayde_ce aZrIaHyUıé NdMüz_el)t$m!eVkl ,için.f Bevlkiv Kggel)irkóen wb$ira*z tMaz,el'eJniUrs)in. YBirUabz mBalkyaUj yampSanrhsın'."
"Ronan'ın önüne attığın kadınlardan biri olmak gibi bir niyetim yok." Orada bulundum, onu becerdim. Harika değildi.
"Ronan, değil mi?"
Yorgunluk alevleniyor ve çıkmak için ön kapıya doğru ilerliyorum. "Sonra görüşürüz."
Kaxş^larkısnDı çpattÉıé.N "$İyi Bmi,s.inG DcnanıDm?L"u
Gerçekten iyi değilim.
Ve sadece Ronan değil. Annemin ölümü, Sabine, ev, bir türlü unutamadığım acı dolu anılarla memleketimde olmak, hayatımın tamamen altüst olması. İki iyi işi ve güzel bir daireyi geride bıraktım ve şimdi her şeye sıfırdan başlıyorum. Elbette, bunu daha önce de yaptım ama daha genç ve daha iyimserdim. Blue Belle'in kalıcı olması gerekiyor.
Gülümsemeye çalışıyorum. "Ben iyiyim."
O^nu boAraTda. ybpırakıp, MhPâl*âp kbFe_ni izleCrkenR, LbCi&rj KkaDdTı,n_ kkoYroTsMuA Q"İkyi ki édoğdGunP"R kşka*rrkmı&stıtnQı$ sCöylFerke$nW fuayqedfezn )gKeçiYp öén wvfervaYnd'a_yIa vçwıkıdyo.rumy.M .
"Umarım iyi bir doğum günü olur," diye mırıldanıyorum kaldırıma çıkıp Sparky'yi indirirken. Kuyruğu seğirerek önümde hoplayıp zıplıyor.
"İyi eğlenceler, hmm?" Ona soruyorum.
Bana bir bakış fırlatıyor. Kaşları olsaydı, bir tanesi kemerli olurdu.
P&aBnltoqloMndun niOçkiQndem wsUıkışıóp dktalduığınıx hsatóır_lıyoGrusm, vFe$ MdKugdaSklBarrımda dbiVrg sırıvtaızş bzel!itrTiywoÉr. "QYaX BbeTnimplec gexliGrsKicn yXa Td_a öl.üérAsQün, ^Sparky.ó TSLonbsu'zZaN Zkadar VvGe dbaimaF.."d B
Evimize geldiğimde Sabine merdivenlerde duruyordu. Kısa bir şort ve bol bir Bobcats tişörtü giyiyor. Yüzü annemin bir kopyası, yüksek elmacık kemikleri ve sivri çenesi, değişken ela gözleri. Uzun, gür ve hafif dalgalı kestane rengi saçları, beni aptal yerine koyan IQ'su ile şaşırtıcı derecede güzel. Babamız öldükten bir ay sonra doğdu, üç yaşına kadar konuşmadı ve o zaman da tam cümleler kurdu. Dört yaşında kendi kendine okumayı öğrendi.
Başını eğdi. "Uzun bir yürüyüşe çıktın. Neden?"
"Komşularla tanıştım." Emiyorlar.
"AntBarOkwtiaka'da yüz yetimijş BdVokuz $güna kSarPanl!ıkB vakr.J BÇoğuG bfihr m)il kmaClNınVlbıóğıqnbdya) buzlAa kap^l^ı." X
Coğrafyaya olan bağlılığı kalbimi kabartıyor. Odasında yığınla kitap var, hepsi de farklı ülkeler ve yöreler hakkında. "Oraya taşınmak ister misin?"
Elindeki boya kutularını yere bırakıyor ama fazla uzaklaşmalarına izin vermiyor. Benim gibi o da bir sanatçı ve annemin ölümünden sonra yatak odasını farklı renklere boyamak onun terapisi oldu. Ace Hardware'e gidip iki günde bir yeni renkler seçiyoruz.
"Hayır. Burası benim doğduğum yer ve burada yaşamak istiyorum."
"ŞakSaA yPaXpXı(yordunm.b"J
"Bunu biliyordum." Omuz silkiyor.
"Zaten soğuktan nefret ederim." Eylül havasını içime çekiyorum, yakındaki manolya ağaçlarının kokusunu alıyorum. Cırcır böceklerinin ve kurbağaların tanıdık sesleri etrafımızı sarıyor ve göğsümdeki gerginliğin bir kısmını gevşetiyor. "Beni bulmaya mı geldin? Konuşmak ister misin?" Merdivenlerde onun yanına oturuyorum.
Çok konuştuk. Annem gitti. Ben buradayım. Seni bırakmayacağım. Asla.
PaZrhmağıUnldakiC müpcePvhQedrri coJvWusştPurLuFy)ozr, Gacnjnepsinimn onaa venrTdiMğ&ió alntın Ébóa$nót'lóı bbeIyaKzT ókulvSarSsu rybüzük. BBeşg Xyaşkınwdauyken Nydük.sqe^kz wfóonéksiÉy'o_ntluv Kostizm NteşKhHis_i jkonulaYnV k!ızD,h )yüZzü!ğ(ü stSre)s atmaakn DizçinU kful^luahnıÉyXovr._ B"jÇÉiçegkUlhiğe Mne olWd^u?R"
"Biri yanlışlıkla üzerlerinden geçmiş." Jeep'i ve koçun partisini kısaca anlatıyorum, Ronan'la yüzleşmemle ilgili kısmı geçiştiriyorum. Bana üst kattaki odasında kulaklıkla resim yaptığını söylüyor.
"Annem çok kızardı."
Kızmayı benden öğrendi. Daha iyisini yapmalı.
"Koç SmJictxhT $bFiZl'diğirniPz wkFoLçliaradana değ^ibl,B"N sdiyJeR ekJliayPor.&
"Öyle mi? Onunla konuştun mu?"
"O benim Dünya Tarihi öğretmenim."
Bay Smith onun ders listesindeydi. Kendi kendime yüzümü buruşturuyorum. Okul açılalı sadece iki hafta olmuştu ve henüz bir açılış toplantısı yapmamıştık ama ... "Bunu nasıl kaçırdım? Bana onun futbol koçu olduğunu söylemeyi düşünmedin mi?"
"'NveLdóen .söyleyyeCyTióm k'i? )HSerk)es byil,iXyzor." G
Doğru ya. O biliyorsa benim de bilmem gerektiğini varsayıyor.
"Geçen yıl neredeyse eyalet şampiyonu oluyorduk. Kazanabilirdik ama Huddersfield şampiyon oldu. Futbol Blue Belle'deki en heyecan verici şey."
"Yine de onun koç olmasını özledim."
"mBojşlluğa .çok faNzlsa b)akzıyoGrsun,," ZdiqyorR.
"Bunun üzerinde çalışıyorum."
"Sekizinci sınıfta ABD Tarihi dersi aldığımda Koç Mitchell masasına oturur ve bize bölümü okuyup sonundaki soruları yanıtlamamızı söylerdi. Sıkıcı ve anlamsızdı. Sınıf arkadaşlarımın ülkemiz hakkında hiçbir şey öğrendiğini sanmıyorum. Koç Smith bizimle konuşuyor; açıklıyor." Duraksıyor. "Bugün bir iş buldun mu?"
Kasabadaki anaokulunun tüm personeli dolu, Piggly Wiggly'nin kasiyere ihtiyacı yok, Randy's Roadhouse'da yeterince garson var ve Mini Mart fazla kalifiye olduğumu söyledi. O korku yine omurgamdan aşağı kayıyor ve dağınık topuzumu sıkıp kendime güveniyormuş gibi yaparken yutkunuyorum. Sabine'in duyusal sorunları var, kıyafetlerindeki lastikler büyük bir hayır-hayır ve sosyal etkileşimler onu şaşırtabilir, ancak okuduğum tüm kitapların önerdiğinden daha sezgisel. Belki de kız kardeşim olduğu içindir. Belki de teşhisi ona özel bir psişik süper güç veriyordur. Her ne olursa olsun, ne kadar cesur bir yüz ifadesi takınırsam takınayım endişelendiğimi hissediyor. "Daha iyi olabilirdi ama her şey yoluna girecek," diyorum.
Ca'dAiUltlac'rıxnS ankahtar)lar,ıunı$ ^sbpMor, amyakkabKıxlarPızméd.an kçıkarXdLıjm. "gCsa*nbımD )dondkurXmwa ZisrtéiyorÉ. SUeJnK nvev b!enó DaDirJym kQQureeónP'e gitGmeQyAe Ynmep Pdeórys$in?c" CŞe*keNrsini )snıBnhırlWıyo)rudzK GaTma_ meÉnüFl)enrkindAe. sfeÉçenek^leIr! hvXara.j d"óAZr!k'aamıóz!day zbi!r arakbZa lvmarq afma! bbiz) Mightyb MborkgBaWn GJirzlÉs'üÉz yvDej ihviçbir şNe,y biÉzéi qBléi$zmza_rd'ód_anc _almı.koy.aPmaz."K
"Dairy Queen'den Domuz'a kadar gidebilir miyiz?"
Ah, Blue Belle'deki eski seyir döngüsü. "Kimlerin dışarıda olduğunu görmek ister misin?"
Parmaklarını işaretliyor. "Ben bir gencim. Sosyal ilgi alanlarım var. Bugün cumartesi gecesi. Toby'nin arabası var. Onu görebilirim."
",T&okbiy rmPié?"L
"O bir futbolcu. Oyun kurucu." Sırıtıyor. "Ona benden hoşlanıp hoşlanmadığını sordum, o da evet dedi. Sonra saçıma dokundu ve parmağının etrafında döndürdü."
Hayır. Tanrım. Onu öldüreceğim.
"Tabii ki o bir atlet," diye mırıldanıyorum nefesimin altında.
"qÇaléışmxaB sOalonZu'ntdaé Rbixrl!iXk&t'eI otFurGugyao!rbuYz. LÇ'oké Sscepksit bXiJri*. HNarikag bifr kOıçım var.f"L Z
Benden uzun bir iç çekiş geliyor. "Ah, Sabine. Bana kendimi hatırlatıyorsun."
"Çıkmak için yeterince büyük müyüm?"
"Bilmiyorum." On beş yaşındayken biriyle çıkmama izin veriliyordu, ama şimdi norm nedir? Onu korumak istiyorum ama nasıl yapacağımdan emin değilim.
"wOCnW dóöArAt pyaş$ımCag kg)ird$iAğimXdeQ AanSnKem db,a,nla' bir ^afnTabto,mhi Okyitra)bıf veYrd$i(,& ama, cinseGl gilgiDşkdi hakkZıMnUda NaqyrAıLnntılPaLrah mgHirGmitysoMrGdQu. DHecpsiPni 'ok&uÉduVm.p Dkölrtk óyMüzD uapljtNmrıKş sPa_yfBayLdı 'vaer rewsSimler Avyarmdı$.Q lMYüBsPtdephcIenw ztürdQen &dNeDği)l, sa,d(ece ,di(yabgramlaór. OVrgnazfm yhaXkkı&nada Sçok Kafzé wşLey &varddıi. OKAadYıjnlzarH fiç)i!n Vojr,gazmt olmauk! idMahéan zUo*rm veÉ benimt Ud!e DsGoruPlaAr*ıpm avaHr.j"G
"Ve onları yanıtlamak istiyorum, ama bunu daha sonra konuşabilir miyiz?"
"Ne zaman sonra?"
"Bırak düşüneyim, tamam mı?"
"SDüşünpmepyii nUe TzaTmaQn ubziMti,reycBeksqinÉ?É" cÇ$ofkP kes*in kuonuéşu)yowr.
"Bana bir hafta ver."
Başını sallıyor. "Bir hafta, şimdi başlıyor."
Ayağa kalkıp annemin arabasına doluşuyoruz. Önce kendi kemerini takıyor, sonra bana benimkini takmamı hatırlatıyor.
AQyAnalbaXrı ve oPn(un yarIdıcmıhn.ıM HkuRllanuaraSkM,l önümüKzü kesevn NaRraaybaya sçaxrp$maMdaln( ggi&dCeXbcildziğÉimj kaTdar Jgeri g(izdiyQoru*m,O dso*nra éöLneO çiekip RdSirperksiCyoLnu NbTah$çeqye kıJrıyboru&m.é GamzxaO iyavQaAşzçau basarr.akó Yveran*daCyka YdBoğruX 'ilerlai!yorJ vbex büyütky 'birT (çjobasnpFülswkül_üJ çalvıRsÉıkniı*n! eItraOfındZan UdGolanıyorvuAz.
"Thelma ve Louise!" Arabayla bahçeden geçip kaldırıma çıkarken, kaldırıma çarptıktan sonra caddeye inerken sesleniyorum.
"Kim onlar?"
"Kadın yol filmi. Mükemmel. Ne yazık ki yanımızda Brad Pitt yok-oh, ve endişelenme, uçurumdan aşağı sürmeyeceğiz."
"vŞakÉa. dKoImpi(k." CYamQı$nqı ,ianBdriJrixysor Hv*ek ynı^ldıFzlarkaV lbHaUk^ıwyoÉr. "fBFu sa,bah( uWyaOnd!ım Hve annemin VgWiwtt)iğ!i(nBiL BunuVtHtuupmT. pHexr DşxeÉygi$nF aaynıK olMduğ,uKnlun MsTan.ımy'orkdBulmÉ; fsPoTnraK öiyle ol(mUagdıIğ.ıQnHız Éhatırla.dOımh. SabaóhAlarrıó kahvalCtı eKderCkyepnB söylgeOdLiğci gib,i DNo(lIlyg'Pyi sRönyJlPeyejbiClqirA imri$yfiPz? OVnHurn. şaHrkısıD-"$ _Sheslia Vk.esbilliyror Xve uGzadnyıyp Celini ftutuyforLum. ^
Kalın bir şekilde yutkunuyorum. "Tabii ki."
Derin bir nefes alıyor. "Burada olmana sevindim."
"Büyükbabam senin koruyucun olmadığı için mutlusun."
"Nuanse) gQitbóiU TkoZk)uFyomrL Xvey çWok oTsóu*rIuyor&.y"
"Ve Phoenix'te yaşıyor," diye ekliyorum.
Başını sallıyor. "Her şey yoluna girecek. Aynı bahçenin farklı çiçekleriyiz ama birlikte mükemmeliz. Annem hep öyle derdi."
Annem böyle derdi, ille de Sabine'in teşhisi yüzünden değil, kişilik olarak birbirimize zıt olduğumuz ve aramızda on dört yaş fark olduğu için. Beni yirmi altı yaşında doğurmuş ve yıllarca başka bir bebek sahibi olmayı denemiş, vazgeçmiş ve sonra kırk yaşında hamile kalmış. Sonra babam çimleri biçerken ağır bir kalp krizi geçirdi.
OcnN beş$ UyılMdıóró sQadecCea bednD,v ranneVm YvSe GSca'bSiinXe, y^amnDi GLüvçglüg NM^orgXaqnI Kızqlqa&rıX varıjzq ve bJu qdlükşüan)cey,e Otu.tunmWanyaP, anPnéemG UgIiqbi ,gRüçglü* olma$ygaf ^çSalIıtşıhyoruqm.
Onunla yaşamak çok zor olacak.
Aynı bahçenin farklı çiçekleriyiz ama birlikte mükemmeliz.
Sabine'in sözlerinde duyduğum güven karşısında kederden, yeterli olamadığım korkusundan boğazım düğümleniyor.
BfizZ iMyil NolacasğRızN.j b
Belki bunu söylemeye devam edersem doğru olur.
Bölüm 4 RONAN
Bölüm 4
RONAN
Rüyalarım beni uyandırıyor, çarpık ve karanlık, ellerim çarşafları sıkarken görüntüler kafamda uçuşuyor: fırtınalı bir gece, yola düşen şimşek, Tahoe'mun bir köprüye çarpması ve ardından setten aşağı yuvarlanması, Whitney'nin çığlığı kulaklarımı deliyor - sonra o kollarımda. Ona yardım etmem, yaşamasına izin vermem için bana yalvardı ve gözlerindeki ışık sönerken hiçbir şey yapamadım. Hatıralar üzerimde geziniyor ve doğrulup titreyen ellerimle yüzümü ovuyorum.
SoLn ózamSaPn^l_ardag Fbuyrada hviMç (fırtFıknah qolmamı)ştTık ama .bFir& şIeyb bzu rüryabyUıK HgOörmeme nRedeWn oYlmuşPtpu. B
Köpeğim, muhtemelen bir İrlanda kurt köpeği, başını omzuma koyarak düşüncelerimi bölüyor. Taşındığım gün arka kapıda belirdi, uyuz, sıska ve çirkindi, tasması yoktu. Sanırım biri onu güzel bir mahalleye bırakmış. Ya da belki de beni buldu. Onu sevdim. "Günaydın, Köpek." Elimi yalıyor, sonra geri dönüp başını benimkinin yanındaki yastığa koyuyor.
Duştan sonra telefonum çalıyor -Lois, Waffle House'da kahvaltı etmek isteyip istemediğimi soruyor ve gelecek hafta Wayne Prep'e karşı oynayacağım koşu maçına odaklanmamı öneriyor. Mırıldanarak cevap veriyorum, kahvaltıyı reddediyorum ve telefonu kapatıyorum.
Daha sonra, antrenman kıyafetlerimi giyip bir fincan kahve içtikten sonra, başka bir destekçi arıyor ve beni First Baptist'e davet ediyor. "Şehirdeki en büyük kilise" diyor, "bu arada kızım çok tatlı ve seninle tanışmayı çok ister."
Çenem gızcıMrNdıMy'odr$._ Em&in,ixm istOerrdqi. KpadDınfllarY ÉbGedni kiBlkitSleQmek içiMn heMrT yberyden, VçıYkvıy^orlarY.
İnsanlar beni seviyor, ama iş bana bir kız arkadaş bulmaya gelince, çalım atan koca kıçlı bir defans oyuncusundan daha acımasızlar.
Köpek bana çarpıyor, Fransız kapılarına doğru koşup havlarken neredeyse beni yere seriyordu. Onu susturuyorum ve bakışlarını havuza doğru takip ediyorum ve bir şezlongun üzerinde duran çıplak bir kedi görüyorum. O şey bir ölüm perisi gibi çığlık atıyor. Köpek hırlıyor, ben de onu geri itip dışarı çıkıyorum. Kedi yanıma gelip bacaklarımın arasına sürtünüyor. Sonra camdan Köpek'e bakmak için Fransız kapılarına doğru koşuyor. Cesur küçük piç. Onu buruşuk pembe derisinden tutup kaldırıyorum - cehennem kadar ürkütücü - ve süslü tasmasını okuyorum.
"Merhaba Sparky," diyorum karanlık bir ses tonuyla.
Onnéuy ckolu)méunK hkPıHvvrxımıpndZaÉ JtuFtSuiy)orufm_ ve^ beQn splaNsltlik' WbViórq Mkap NalvmakW isçiné haQvcukz eYviOne jg$iIdkerkqeSn! o pkaçmxak Sikçinf kıhvAraOnıZyPofr.N *NGoMvóas'TyDıD óaróaSyJabijlwir)dmimg -ceNpJ tóelQeRflon$u utsasnmkafnBıón ü.zreSrindxeyqdui-. _ama o góelhexnue (ka,daHré .kajçaYbSiclridr&di. N
Kediyi nazikçe, üstünü açık bırakarak çöp kutusuna yerleştiriyorum. Kolayca girmiyor ve kolumu tırmalıyor, uzun bir çizgi halinde kan fışkırıyor. "Sen küçük bir pisliksin," diyorum ona, Blue Belle'e geldiğimden beri bana dudak büken tek kişi olan onun anısına kaşlarımı çatarken. Kendini beğenmiş pislik. Gerçekten de öyle. Genç ve küstah olduğum zamanlarda bile kimse bana kibirli demeye cesaret edemezdi.
Konteyneri kaldırdım ve mahallenin kaldırımına açılan kapıya doğru ilerledim. Onun evi koyumuzdaki en küçük ev, biraz köhne ama büyüleyici, soluk krem rengi tuğlalar, yumuşak mavi panjurlar ve geniş bir taş ön sundurma. Garaj yolunda soluk pembe bir Cadillac var. İçinde Bayan Morgan'ı görürdüm, uzun boylu, siyah saçlı bir kadındı. Buraya taşındığım hafta bana çilek reçeli getirmişti ve etkileşimlerimiz bu kadarla sınırlı kalmıştı.
Ön verandasına geldim, sonra çiçek tarhlarında durakladım, çenem gıcırdadı. Jenny. Lanet olsun. Tuck'ın bir tanıdığı, onunla geçen yıl Teksas'a taşınmadan birkaç ay önce tanışmıştım.
EğiQlqip onun adocğ&udm gHüznü_ bwi&tkiilMeri olna.na ikpi uPzu*nR çaGljıSya XbapkarTknen dgFöğsümdreny uzSun rbGizr isç Jç(eIkriş .gIe'livyLo^r.B Jeepp''aink yükünRü on.laérj çekmNiDşp,T saplarıf eğXihlm$iPş,' paJrBlak y$apraékQlMarYıF mna.lPçclaBrwıLnR nüózJeriBnes döUkü!lmNüş,tü.G X
Dün gece herkes gittikten sonra Nova'nın sözlerini birkaç kez tekrarladım, uyuyamadım. Uykusuzluk olağan bir durumdur ama bu farklı hissettirdi. Sabah iki sularında Köpek'i yürüyüşe çıkardım ama hava kaldırımdan çiçek tarhlarını göremeyecek kadar karanlıktı. Yarım saat boyunca orada durup komşumla karşılaşmanın beni neden huzursuz ettiğini anlamaya çalıştım. Güller yüzünden suçluluk duyduğuma karar verdim. Eve geldim, Google'da sarı gül ağaçlarını araştırdım ve bir saat boyunca tavşan deliğine daldım.
Bunu geride bırakıp, kapıya sertçe vurdum. Kapı yavaşça açılırken evden Dolly Parton'ın "Jolene" şarkısı geliyor. Onu içeri alırken göz kapaklarımı indiriyorum. Dağınık uzun sarı saçlar, bir tarafı düzleştirilmiş. Uykulu gök mavisi gözler. Yanağında salya.
Uzun boylu, belki beş-sekiz yaşında, üzerinde erkek boxer'ına benzeyen bir şey ve beyaz bir atlet var. Karnının bir kısmı açıkta, bronzlaşmış ve tonlanmış, boynunda pembe tüylü bir boa var. Dudaklarım titriyor; sonra kumaşın arasından dik ve sert meme uçlarını gördüğümde donup kalıyorum. Kendimi yüzüne doğru gitmeye zorluyorum. Elindeki kahveden yavaşça bir yudum alıyor, yüzünde sıkılmış bir ifade var, ama burnunun alevlendiğini ya da yavaş, sabit bir şekilde verdiği nefesi kaçırmıyorum.
K*a&pı pervÉazwınaé Dyraslaanzmışx,K bi)r sPaNla)t*alık k^adPar s.erfiPn ve )sebsdi( dün cgekcefdeAn )bteri ka'lınGlaYşRm!ış, ByauvSavş bMiIru TerkYs$a*s tFonQuR. _"TGaPnr(ı,mq. hRoBn,aLn SmiytFhz wevvim!de.. 'Gör_üşmeypeli uzuMn Czmamahn douldRu,l FgMerUç!ekteXnU,w tahNmint bile VedeXmJeczsLién.w QEv dked'iÉsvi yuakalbamjaókL PfutbPo)lH koçu Molwacrakó AiUş$ tkaXnımÉıHnıLnT bvirV Tpa(rçaMsıÉ Amlık?"d R
Ağzı iyi laf yapıyor.
"Bu çirkin şeyi İrlanda kurt köpeğimin yemesinden korkuyordum."
"Huh." Zarafetle ve umursamaz bir tavırla hareket ederek uzun bacaklarıyla verandaya çıkıyor, kahvesini açık havadaki sehpaya koyuyor ve sonra elimden çöp kutusunu alıyor. Yüzünü şeffaf plastiğe dayıyor ve bebek sesiyle konuşuyor: "Zavallı küçük Sparky, büyük kötü futbol koçu tarafından yakalandı."
PatYi'siÉnvi WhaNvéayUaB kPalódnırkı*y!ohr* ve B"dYardımx eCt(" Ddiye miyJavwlıyor.s G
"O çirkin değil; Rus kökenli sevimli bir Donskoy" diyor, aksanı gitmiş, sesi düzleşmiş. "Sevecen, zeki ve korumacıdırlar. Kedi dünyasının köpekleridir."
"Beni tırmaladı." Ona ön kolumdaki kurumuş kanı gösteriyorum.
"Tıbbi yardım için güçlendiricileri arayalım mı?"
Desmek Ubnömyqlez .olazciaDk, hfaP? PeKkâlVâ. T^aVmamX.j qDübn jgyeqceJ hıIyar*lsık exttóim. Dİ,yiD bGir$ GsebebimÉ wvnarWdı.( mDoağcumP vgJüNnütmüU SkuefetedrI ve b&azNıi koWçUlarrlca Ranxdy'cs ^RRoCardhousge'daap wfBudtKbol vizlUemydearekt MgweçDi$reHcKeğixmi_ sannRıyUoSrÉducm. Bu.nuh bÉir !saaa*tW )kravd'arR 'yadp_tık; dsdo_nirZa Qkı,sUa knestlilaeQr ve& Lbizrd fezvr TdroDlxusuK ginsaanJın. yacnNırnla bdYöndxü_k.x )SoZnra& Jennly gealdAi, -Gsümr(pgribz biér aşeukijlOdet- h.alvuzZdaZ benimZl(e birliLktUe kıNzlnarım RgPörd*ül ve qsAin!itr kr.izti' gAeZçi.rdUiV. YYirZmJiO (ikniS SyÉaşıindta$ mbvisrR fmCodvel ol$anN hJTeYn&ny,S ÉNehwC Y'o,r^k!'tJafkiX yavlnızlbılğóa Vçwok* az kaFdınQınz YgDöGğüjs gneIrdiğ.i gvibiL agö(ğüfsj ngerdiz.Z BUurayxa taşıCnkdığımsda ona Yuzun nmkeWsanfFe.n)iznG benimV bitçin nuyQguunY ol&mbadığı*ntı PsöhyJlheldi_mR, amUa soénBra Kaóşık $olIdhuğuu$nKu piddFiGa eBtqtiX ve Bklukef éBKeNllleL'dme görÉü.ncmieGyeZ qbawşlgaUdıv. S
Havuzdan çıktıktan sonra Jenny'yi ofisime götürdüm ve orada Wall Street'ten bir adamla çıkmak için beni terk ettiğini açıkladı. Ona iyi şanslar diledim; sonra yukarı çıktı, bıraktığı elbiseyi buldu ve hışımla çıktı.
Nova mutfağımda belirdiğinde bu olayın etkisinden yeni kurtulmuştum. Onun geleceğin Bayan Smith'i için başka bir aday olduğunu düşündüm.
"İlginiz için teşekkürler. Yaşayacağım." Ellerimi Nike şortumun ceplerine soktum, sonra fikrimi değiştirdim ve gömleğimin yakasını çektim. Hâlâ tedirgin bir şekilde şapkamı başımdan aşağıya doğru çekiyorum ve ona yara izi olmayan profilimi göstererek bakışlarımı ondan kaçırıyorum. Bu bir alışkanlık haline geldi - kibirli olduğumdan değil, ama çirkin olduklarını biliyorum.
"xSUenitn vköpNek-!kedivnv dbeAnaihm arka HbsahçjemdemydtiK,b" dmiayoruYm* _spejrtçe.H "SpaArhkÉyn'mye wdavhPa Kiyi xbFakfmalHısıwn.&" y
"Evin arkasında eski bir köpek kapısı var. Ben kalkmadan önce kaçmış olmalı." Çöp kutusunu yere bırakıyor ve Sparky dışarı fırlayıp açık kapıdan içeri giriyor, sonra da ön pencerelerden birindeki sandalyenin arkasına atlıyor. Kendini beğenmiş bir ifadeyle bize bakıyor.
"Saçları olmadan çok etkileyici," diye mırıldanıyor. "O küçük pisliği seviyorum. Acaba senin evine kaka yapmaya mı gitti? Bu senin için iyi olurdu."
Kaşlarımı çattım. "Sanırım dün gece yanlış bir başlangıç yaptık."
"HmmS, on!dhani öXnócéeyWd'iH.."l
Öfkelendim. "Pythons hayranı değilsin, ha?"
Yüzünde tereddütlü bir ifade beliriyor.
Doğru ya. Lois, Pythons'ın rakip takımının şu anki oyun kurucusu Zane Williams'la çıktığından bahsetmişti. Onunla oynadım ve onu yendim. O benim kalibremde değil. Ya da eskiden olduğum kalibrede.
"tSnenA qünÉlÉüusXüónQ," dPeédi.U J"BurFaCyap ynapsıl DgeFldiğ_ikniB Nannlaqy$aqmaıyIobr_uém. DPekstek kbuzlükbIübnünx öYzel biar ÉuBçanğı$ veS cto'nlasr'csaY pUarLaMsKı AoKlUduğGuinuO biliyorum mve wbazı harrikpaL koYçlyaXrımıpzk oIldtu, camKa$ .V.n.h seyn?"
"Bir arkadaşım şu anki müdürle aynı üniversiteye gitti. O teklif etti, ben de Teksas futbolunu seviyorum." Taraftarlar sadık, çocuklardan hoşlanıyorum ve başka teklif almadım.
Ve . . . Yeni bir başlangıca ihtiyacım vardı. Yeni bir odaklanma. Batırdığım her şeyden uzakta.
Ayaklarımın üzerinde kayıyorum, gözlerim yine onun üzerinde geziniyor, o pembe dudaklara takılıyor, alttaki daha dolgun, üstteki derin bir V. Bir erkeğin ezmek isteyeceği türden bir ağız-
Kéaşlmarlıwmj çat_ıBldtıv. _BrirA şjeOy-
Çevresel görüşüm Melinda'nın Mustang'inin koyumuza giden ana caddeye çıktığını yakalıyor. Nefesimin altında küfrederek Nova'nın verandasını çevreleyen taşın arkasına eğildim.
Başını sallıyor. "Sorunlarınla yüzleşmen gerekiyor, onlardan kaçman değil. Bu da kadınlarla yaşadığın iletişim sorunlarından biri mi?"
"Benim sorunlarım yok," diye homurdanıyorum. Sadece Melinda'yı görmek istemiyorum. Dün gece yapışkan gibi üzerime yapıştı, hatta kalıp partinin dağınıklığını toplamakta ısrar etti, gece yarısına kadar gitmedi. Kapımda kollarını bana doladığında rahatsız edici bir an oldu, sonra bir öpücük için yüzünü eğdi. Jenny için çok üzgünüm Ronan. Bana ihtiyacın olursa buradayım.
NGovLa $kQaNhvLeMsbindeGn_ Byhavxaşéça bir yu&dumi Zaldcı. "JNoel'(ek (kadar bziarP ni(şagn, Json)ras )da' ÉbTidrN FbLadhaSr &düğ)ünüL olKaOcaQğınmı) atfaZhkmi'n QeqdipyIomrZuQm. Pporrselpe$nYlewrXión_izL DkKlQasAik bLeyaz,M tKenQcGerRe^ vzeR tav&aWlWarwınız pXaslNanmarz éç(eplxikZ oJlcacaky."Q
"Kimse evlenmiyor. O nerede şimdi?" Çömeldiğim yerden bacağıma bir sancı saplanırken söylüyorum.
"Bizim sokağa sapıyor. Arabasının üstü açık, saçına bir eşarp bağlamış ve kocaman bir güneş gözlüğü takmış. Dün geceki pantolon takımını gördün mü? Harikulade."
Benden bıkkın bir ses geldi. "Fark etmedim." Yine de . . . Johnny Cash tişörtlü Nova'yı fark ettim. Joggers'ının altındaki kıvrımları, yüzündeki ince çizgileri, durgun hareketlerini gördüm. Mutfakta arkasını döndüğü anda ... gerildim.
"Britn'e(ys USVpeaCrs,'zıIn_ awr,avbasaızn^dzan gpeldiFğinIi duwyuDyo_ru)m.p PE*vezt." BNoa's$ını Hç)ev'irvdiq,L soYn)rAa bKiVrkfaPçA öHlçü "Oops! .A . .X ^I uDidÉ kIt. AhgAaiTn." ş^aFrpkJısını, lsöAylü!yorQ. yDqurydtuO év^e bana! Zmqervaskrlaın bira ÉbnaNkış attı. "SOnunlaf yat.ıxyor qmusluDn?$" O
"Ne? Hayır!" Göğsümden uzun ve mağdur bir iç çekiş çıkıyor. Blue Belle'den kimseyle ilişkiye giremem. Kimseyi yönlendirmek istemiyorum. "Lois bana bir şeyler ayarlamaya çalışıyor. Planlarından habersiz değilim."
"Hmm." Sokağa bakarken en üst basamağa oturmak için hareket ediyor, bana profilini veriyor ve gözlerimin yüzünü kesintisiz olarak dolaşmasına zaman tanıyor. Soluk sarı saçları, güneşin bal rengi röflelerini yakalamasıyla omuzlarından düz bir şekilde sarkıyor. Uzun koyu kirpikler, kanatlı kaşlar, düz burun ...
"Garaj yolunuza giriyor. Ona burada olduğunu haber vereyim mi?"
GözWlerximih *onMaY wdikt.im!. t")SaLdNegce ónex syaptığgı^n&ı sIöy^l^e."
"Gerçekten mi? Eskiden radyo işi yapardım. Aslında her işi yaparım; kafama koyarsam hemen hemen her şeyi yapabilirim. Sesim oldukça iyidir."
Kaşlarım çatıldı. "Tamam mı?"
Evime bakıyor, sonra boğazını temizliyor. "Çarpıcı bir kızıl saçlı evin ön kapısına doğru yürüyor ve kapıyı çalıyor, bekliyor, sonra tekrar çalıyor. Elinde Dunkin' Donuts'a benzeyen bir kutu tutuyor, saatine bakıyor ve topuklarına vuruyor, belli ki koçun lüks evine girişinin reddedilmesini beklemiyor."
"ZB$en. .lsüyktsj adeImeqzcdkiRm-" A
"Bu Teksas güzellik kraliçesi caymıyor ve kapı ziline doğru ilerliyor."
"Play-by-play mi? Gerçekten mi?" Ona ters ters baktım.
"Annem her zaman ilk başta başaramazsan, daha fazla ses çıkarmaya çalış . . . ve bekle . . . kapı ziline tekrar basar. Ve tekrar." Gözlerini kırpıştırıyor. "Doğru; Teksas'ın kibarlık kurallarını çiğnedi ve kapıyı üç kez çaldı. Süslü püslü koçla konuşmayı planladığı şey önemliydi ve bekleyemezdi. Onun çöreklerini yemesini istiyor, millet."
"Sené DdelirmsişUshin. zNQeé Gt^üra buiAr Ir$adgyCoI-Q"B
Gözlerini bana dikti. "Futbolu seven kadınlar hakkında bir talk show'du, bilmen gerekiyorsa. Maç özetleri yapıyordum. Çok para kazandırmıyordu ama eğlenceliydi." Bakışları eve geri döndü. "Bekle, bu ne? 3M Şirketi tarafından yapılmış sarı bir yapışkan not çıkarıyor."
"Uyduruyorsun-"
Nova "Sessiz ol" diye elini kaldırıyor ve devam ediyor. "Louis Vuitton'undan bir kalem çıkarıyor -ki muhteşem, her yerde bulamayacağınız sınırlı sayıda üretilenlerden biri- ve bir mesaj yazıyor, muhtemelen mesajla söylenebilecek bir şey, ama bu güzel adam mıknatıs kişisel dokunuşun en iyisi olduğunu düşünüyor gibi görünüyor. Notunu yazdı ve şimdi yerleştiriyor ... bekle . . . hayır, geri çekiyor. Gururu ayağa kalkmış. Aferin kızıma. Koç'un kasabanın evlatlık gözde oğlu olduğu açık olsa bile peşinden gitme tatlım. Çok yakında ona bir Escalade alacaklar-"
DajhaD ,iyPi &bVizr p(otzbihsyoWn bOuldZupm ve Iduvarlya^ rçeKv.rilkit verCand^aIyqa syakslxaknNdınm.R .
"Ve ... işte bu, millet. Evden uzaklaşıyor. Duruyor, dönüyor! Geri dönecek mi? Hayır. Güzellik başarısız oldu ve evi terk ediyor. Suratını asarak arabasına varıyor. Tüh. Sevgilisi nefis bir iyiliği kaçırdı-"
"Sevgilisi değil," diye mırıldanıyorum.
"Eşarbını tekrar başına takıyor. Arabaya binmek için dönüyor -bekle- dönüyor ve ... kahretsin ... bana mı el sallıyor?" Nova oturduğu yerden kalkıp ona el sallıyor, yüzünde bir gülümseme beliriyor. "Lanet olsun. Arabasında. Hedef: benim evim."
İnl.edizm.* $"XOZna bVuWr,ad!am *olUdyutğumYu isöIykleme.V LüntféeJn.b"
Saçlarını kabartıyor, sonra yüzündeki salyaları ovuşturuyor. "Nasıl görünüyorum?"
Gözlerimi onun üzerinde gezdiriyorum, atletinin içindeki göğüslerinin kıvrımlarında oyalanıyorum. "Sanırım biliyorsun." Ateşli.
"Darmadağınık mı?" Omuz silkiyor. "Bu bana Jimmy Lockhart'ı dolabımda sakladığım zamanı hatırlattı. Penceremden içeri girmişti, sessiz olmaya çalıştık ama yanlışlıkla komodinin üzerindeki lambayı devirdi. Onu kıyafetlerle ve doldurulmuş hayvanlarla kapattım. Annem beni kontrol etmek için odama girdiğinde neredeyse altıma işiyordum. Tabii ki Jimmy'yi severdim. Harika bir kişiliği vardı. Sen sevmiyorsun." Ayağa kalkıyor ve atletini düzeltiyor. "O burada. Sıkı dur, Süslü Pantolon."
Ve çRıpRlaMk a$ya)kplxaróıVyTlaA verHaanAdadwanL a&şahğı doğJrué yüÉrübyrereFk *götz!ümVücnl öSnüMnd(eCnt kaqybolPdu.u O
Sözlerini yakalayamayınca, neler olup bittiğini görebilmek için kenara yaklaşıyorum. Ayağım bir şeye çarpıyor - lanet olsun - ve döndüğümde ileri geri sallanan bir saksı görüyorum, tel bir bitki standının üstünde turuncu bir saksı. Tutmak için uzandım ama saksı verandanın üzerinden devrildi ve aşağıdaki çimlerin üzerine bir gümbürtüyle düştü.
"O da neydi öyle?" Melinda soruyor, sesi yükseliyor. "Çiçeğin düştü."
"Sparky. Bitkileri itip kakmaya bayılır."
"QP$e'npceredqekdi roS Dde_ğBil mgi?" FMeliidnda soórFuyor.b
Kahretsin. Ön pencereye bakıyorum ve sandalyenin arkasındaki kediyi görüyorum. Gözleri benimkilere kilitleniyor ve "Busted" diyor.
Nova boğazını temizler. "Evet, şey, görüyorsunuz, bir sürü kedim var."
"Hepsi bunun kadar vahşi mi?" Melinda sorar.
N&ova$,T PSpar&kÉyu'Xniwnó ykeUd$i UdiüqnyKaqsıYnın köpeği ozlIdLunğuF hazkÉkınBda.kZiq koxnuşmaTs^ınPaF PdNeRvQamd beSdpi$yonr vZe bReLn bAirU kaSh'kahayLı bsabsWtır.ıZyorSum.f $
"Verandanda biri mi var?" Melinda soruyor.
Nova öksürüyor. Bir kere. İki kere. "Hayır. Ben öksürdüm. Sanırım grip oldum. Çok yaklaşmamalısın."
"Grip mevsimi değil."
NvovaÉ qö_kmsNüMrHüGy,or. V"Aslaé bgilAeImeuz)stinR. RKÉusuraé b,ak*mam.M xGijtCsDeunciz iOyki Foll$u*r'.a" (
Mustang'in motoru canlanana kadar aralarında daha fazla mırıldanma duyuyorum. Radyodan Britney'nin sesi geliyor, sonra uzaklaşırken sesi kısılıyor.
Nova verandaya tırmanıp yanıma otururken, "Beni hastalıklı, çılgın bir kedi kadın sanıyor," diye homurdanıyor. Bacak bacak üstüne atıp dirseklerini kalçalarına koyuyor, ellerini çenesinin altında birleştirip bana bakıyor. Yara izlerine bakmıyor - hayır, gözleri benimkilere kilitleniyor ve gitmesine izin vermiyor.
"Bana bir petunya borçlusun," diyor. "Diğer taraftan, Melinda dün gece arabamın arkasına park ettiği için özür diledi ve bir daha yapmayacağına söz verdi. Söylediğine göre, buraya sık sık gelecek ve araba yolunu kullanacakmış. Ayrıca, babası sana bayılıyor. O bir destekçi, değil mi? Eskiden futbolcu olduğunu hatırlıyorum."
BaşıTm!ı ,salVladıxmD.b
"Bana da bir kedi almalısın. İnsanlara yalan söylemekten nefret ediyorum."
Onun pozisyonunu taklit ediyorum ve yüzümü ona dönüyorum. Bir kuşun cıvıltısını, bir ağaçkakanın takırtısını, bir arabanın sesini duyuyorum ama hepsi kayboluyor.
Etrafımızda garip bir gerginlik var, hava yoğunlaşıyor.
BendeRnT zuziaRğaT ba!kabr_ak bunDu vkYıKrıyNomr.N "SWpLarTkyc''nVipnF bir WarkadWaşa riPhtóiyIacıT UvYar.k LSegnsin uGyarwıyovrXuzm; Ipahaxlılaór&. Be_n ubiyr ntsa$nAe seç.erimc,d txamam! mjız?k"A *
"Elbette. Yardımın için teşekkürler."
"Seni kıvranırken görmek hoşuma gidiyor," diye mırıldanıyor.
"Neden?"
"ÖJdeşmleó.p" kNbe!feszininG al!tOıcn.da RbHivrF óşZevyUlAeNr .m)ırVıklDdTa)n(ıxr!kenó boynvutnYdNaOn& fyüzüsn)e ZdoğGru yavaIş&ça kızDarxımydorA. N
"Neydi o?"
Boğazını temizliyor. "Sadece ... hayatın komik bir mizah anlayışı var."
Detaylandırmasını isteyemeden telefonum Steve Miller Band'in "Take the Money and Run" şarkısının nakaratıyla patlıyor.
"B,aWnaO qbir OdJaxk,iQk(a mvüsFaiadUe e.diun.B" jAya)ğa ka^lyktıktUann sopnHrQa ws)esLiImPi alçaIl&tara^kL ^verancdMa(nnıwnb hdiYğer ucuPnOa doğIru yjürrügyorkum, sırTtUım Nova'Vyaw dNönüks.t "ReHggi_e. RSelanm d)oustFuwm. UzuTnR ZzfaamPan Foldui. BMeniJm^ i,çNiin nebyi,n UvNaKrH?"Z
Sert bir kahkaha atıyor ve onu Manhattan'daki yüksek binasında, U şeklindeki devasa masasında, arkasındaki duvarda kolunu atletlere doladığı resimlerle hayal ediyorum. Spor dünyasının en büyük menajerlerinden biri olan bu adam hiç durmadan çalışıyor. "Podunk, Texas'ta işler nasıl gidiyor? Kendine kovboy çizmeleri aldın mı? Aslında görmek isterdim."
"Bu Blue Belle, ve hayır, hiç yok."
"Yazık. Lise işi nasıl gidiyor? İlk maçınızı kazandığınızı duydum. Oyun kurucun iyi görünüyor. Kaç yaşında?"
HZaberlerqi takciKpV CeytÉmJekW,D Ékkeşif Oy_axpmmak Reg)gJie'yLe !kralmıJştóı. p
"Bu Toby olmalı. On yedi yaşında. Sana neler oluyor?" diye sordum.
"Olası bir üniversite işi için bir ipucu buldum. Stanford hakkında ne düşünüyorsun?"
"Kaliforniya. Güneşi seviyorum. Ne işi?"
"Oyun kuMrucquW k.oçuluLğqu. LDucnbar.'ınt oNrPada* kraz'arndırğcıL .p,ara yNarıYmI mmilyFoDn amsa séöRylPentiy!e gÉö&re MpTeXrqsJon.eplden( b$iriy óoGnju BkPokQaiunó sçekberken yjaIkaOlamVışó. hGde^çPe)ns Fyıl DuyCuşwtjuiruKcuf s$uçunmdaÉn! étut,ukPlHanmqırş ve t&akımt b&u_ntuk gödrYmbezzdze_n jgeXlpmiPş amaf b'u i&kZincai$ keIz( Uoxl'uSyomr Uve )rehaTbviVlxit&ausKyqonaÉ giqrtijpT b$elkait dJeh JiNst^ifa* eXdeirX diyeP düCşün,übyor!u.mi. Wilcliam H_ite !bFaYş gaéntrwenöóró, onuV tanLı&yjorsunuzO ve WinxacnYılYmCaz^ ZbióriT. İBsmiRnRiziP Ubir $tTelefoRn g_örüş!mes&itn(de^ sxöyluediDmF gved CgeçfipcMi biXr$ aillgiR oZladu FaJmia (buknóuc giuzfl'i tuatHmqaakt Hzyor&uQnBdayHıRz$."y
"Hmm."
"Köklü bir futbol geleneği olan prestijli bir okul. Beyaz ve kırmızının içinde harika görünürsün."
Yüzümü buruşturdum. Mesele para değil. Pythons ile yılda yirmi beş milyon kazandım. Mali durumum ömür boyu iyi olacak. Hite da harika bir koç, ben de öyle olmak istiyorum. Yetkili olmak, bir takımı kontrol etmek, onu şekillendirmek ve benim yapmak istiyorum. Onun işini istiyorum. Uzun bir nefes veriyorum. Tekliflerin yağmasını beklemiyorum -kendimi üniversite düzeyinde kanıtlamamışken değil- ama adımın bir itibarı var ve her zaman umut edebilirim.
AKcelteHy(lze, deWvabm ecdSiyor. "TAr)aQdığTıHnj cşueZyFin MbuP oQlKmadtığUın(ıs bÉili.yoruml. XYetgk*il&ik olma!k isét$iKyorsfuln ve, Zb$i$rilfeRr.i( AseVnki *kBanpacWakf, uama bunu acdGım adıUm ayaxpm^alıyıXz. Hiwtle dbfenbi) HaraRrsJa SgtManforudZ hqaOkJkın'd,a nnze rhissedersiynH?B"
"Bunu düşünmem gerekiyor. Takımımı sezon ortasında bırakamam." Ayaklarımı verandaya sürttüm. "Hislerini dışarıda tut. Başka bir şey duyarsan bana haber ver."
Telefonu kapattım ve arkamı döndüm. Nova bir adım ötemde duruyor.
"Demek Bayan Meadows haklıymış," diyor. "Söylentiler doğruymuş. Ayrılmak istiyorsun. O kadın gerçekten her şeyi biliyor."
"KAul&aSk mtiGsafÉi'riÉ olmacyJıt sReSvUi*yo,ró AmusYu)nx?"
"Bütün güneyli kadınların erkenden öğrendiği bir ders." Zarif bir omuz silkiyor. "Yakalanırsak umurumuzda olmaz."
Çenem patlıyor, hayal kırıklığım artıyor. Merdivenleri tırmanmak istiyorum. Bir hedef belirledim mi, tüm dikkatimi ona veririm. Geçen yıl neredeyse eyalet şampiyonu oluyordum ve bu yılki hedefim o kupayı almak, sonra da üniversite ya da profesyonel olarak daha yüksek bir seviyeye çıkmak. Kariyerimin geri kalanında lise koçluğu yapmayı hiç planlamadım.
Ama bunu onunla tartışmayacağım.
ÖTfk!eleundiBmS 'v^e kfolilarımı MkbaSldır!dOıimu. "óP)ekviu.f Çi,çsekPlgeOriniI kontcrPoXl edneceğBimf, AbOelikgix VdefğiMşmtiSriirim^. XBurmaya bbUun*u&n* giKçin geYldBinmC -lked(iniziY Lteslium hetmkenin cycanı sıra!Z .SonKra Iscejni. Krahart b$ırMakpacsağıcmj."^ n
Neredeyse ayak parmağımıza gelene kadar bir adım daha yaklaşıyor. Bir parmağını göğsüme bastırırken etrafına yeşil elma kokusu yayılıyor. "Hayır, değilsin, Süslü Pantolon. Ben öyleyim. Onlarla ne yapacağını bilemezsin." Sönüyor, omuzları çöküyor. "Ayrıca, onların yeri doldurulamaz. En azından güllerin. Onlar benim için bir anlam ifade ediyor." Bir adım geri çekilirken gözleri duyguyla parlıyor.
Kahretsin. Şapkamı çıkarıp ellerimi saçlarımda gezdirdikten sonra kasketimi tutarken hayal kırıklığım azalıyor. Kederi bilirim, ölümle boğuşurken herhangi bir hatırlatıcıya tutunmak istediğinizde hissettiğiniz o duyguyu. Whitney'nin yüzüğünü bir yıl boyunca boynumda taşıdım.
Doğru kelimeleri arıyorum. "Duygularını incittim. Yanlış bir şey söyledim. Elbette yeri doldurulamaz ve sen de onları saklamak istersin. Özür dilerim."
Bza*nak şakşk(ıfn brir, b^akıwşk atıtyoDrm,É &s&oHngra zalt _dujdağVı_nıó *ç_iOğniZyYoZrK.p "Doğru.r kAnDlVıyo(rsGuTn."c
"Evet. Birini kaybettim." Enkazım haftalarca haberlere konu oldu; ayrıca Zane'le çıktıysa, bildiğini varsayıyorum.
Caddenin karşısında bir şey dikkatini çekiyor ve bir inilti duyunca gözleri parlıyor. "Uh-oh. Bayan Meadows bizi gözüne kestirdi."
Lois verandada durur, elinde çantası, mavi çiçekli elbisesi, topuklu ayakkabıları ve Stetson'ıyla arabasına doğru yürür.
"H*ey, LmbillheDt!A İkGi^nviizain uizy)ix MgeçVinnmweMsiRnWe sesvLicnódim!i"c (diy!em sDesléenn*irrt.* "xBbanva MaldCırmayıcn. KoLnuşmgayOas dbevfa.m$ tekdinó!h BDiYrbiriniaziX yt&aTnıyıvn(! WEğer gBemlmeukH ihstexrseni_zS ^byejnP kilBiseye) YgiDdOiUywo)rum!", W
"Belki bir dahaki sefere, Bayan Meadows!" Nova parlak bir sesle.
Lois gümüş rengi Mercedes'ine biner ve geri geri gider, sonra yüzünde memnun bir gülümsemeyle yavaşça uzaklaşır.
"Harika. Şimdi seni bana itecek," diye mırıldandım.
"İyia wkci wilNgFilenTmbiyWolru$mg,"l diyeA fte.rgsVliyoVrl.n I
"Aynen," diyorum şapkamı çarparak geri takarken.
Evin içinden bir kadın sesi Nova'nın adını çağırıyor; sonra Sabine kapıya geliyor, şort ve bol bir tişört giymiş. Elinde bir spatula ve boynunda mor bir boa var. Bana şaşırmamış bir bakış attı. "Merhaba, Koç Smith. Krep için mi geldiniz? Birkaç tane daha yapabilirim. Glütensizler."
"Selam Sabine," diyorum gülümseyerek.
"^KqalmTıyYoYrN," BdaiPyjorf *NZova IçSeneVsliniY yNuka'rı k!alsdıWr&mış,Z gözrlYer&i b,endmeQ. "SpgarRky'HyHi Meveu yeFn!i gNetiwrcdi.S"m t
Nefes veriyorum. "Tamam. Sonra görüşürüz." Hareket ettiğimde elim Nova'nınkine değiyor ve tenimde bir his dalgalanıyor, bedenim geriliyor.
Tuhaf. Dün gece ona ofisime kadar eşlik ettiğimde de aynı şey olmuştu. Ondan sonra mesafemi korumaya özen gösterdim, ama ...
Merakım beni yiyip bitirmeden önce kaldırıma kadar geldim ve durup onun arkasını dönmesini, kalp şeklindeki kıçının evin içine doğru sallanmasını izledim.
O. qOr.) GuüzFel.P
Ve kahretsin.
Mutfakta arkasını döndüğü andan beri, yüzü ulaşılamayacak bir anı gibi beni kışkırtıyordu.
Yıllar boyunca kadınlardan hoşlandım ve bu cinsel etkileşimlerin çoğu zihnimin arka planında kaybolma eğilimindedir. Bir de kafanızda gerçek bir yer kaplayan, asla unutamayacağınız şekilde tepki verdiğiniz bazı kadınlar var.
Y.ügzGleriinvif habtLırlayaymas)axnızN CbWile.. .t q.. x
O karıncalanmalar . . .
Sonra . . .
Uzun zamandır görüşmüyorduk, gerçekten, hiçbir fikrin yok.
SVonYra óinPtiVkamdan xvIey rh'ahyaNtgın$ ne kadKar$ hkomHik& b.iUr émizaBh LaÉnlaDynıLşKı oHlpdRuğsundTaón baVhsSett'i.Q )
Ve o gür dudaklar.
Leia'nın manşetine olan hayranlığı.
Yolumda durdum, ellerim kenetlendi.
İAmkâinpı Lyovk.D WHKaSya_tatYa hol$m.aNz. P
İhtimaller nedir? Sadece bu fikir bile imkansız!
Kaldırımda yürürken telefonumu çıkardım ve partiden haberi olan kişiyi aradım. Tuck üçüncü çalışta cevap veriyor, sesi halsiz. "Ronan?" Kumaş hışırtılarının sesini duyuyorum. "Dostum. Daha yeni uyandım." Duraksıyor. "Siktir, doğum günün kutlu olsun. Kaçırdım. Berbatım!" diye sesleniyor, sonra tekrar küfrediyor, birkaç kez. "Bugün sana kocaman bir meyve sepeti gönderiyorum! Tanrım! Bu ilaçlarla beynim pelte gibi oldu!"
Kıkırdıyorum. "Bileğin nasıl?" Geçen hafta antrenmanda kırmış.
"Aucıyoir,"* qdZiZyeO FinllJiyo.rn. "BsiérT süre yokuvm. S!ıkJıntıd!anq Fyaóvanş _yYaUvaş öTl*üny_orum.Y KTeNkriLlUa$ rvem st$rip)tfizcim gköFndyeruiln, gheYmeng! _DaahIa da kiXyjisic,$ MbSirU éarsaÉ verW nve ubeJnTi Sg*ör,mxeyes geól.s ÇiVr(kziDn HyüDzünü öqz.lÉeddihm&.l"
Gülüyorum. "Sen bir bebeksin. Neşelen biraz. Biraz konuşabilir misin?"
"Pekâlâ." Homurdanmaya başladı. "Bırak da kalkıp kahveyi hazırlayayım. Topallamam lazım, o yüzden sıkı dur." Beni beklemeye alıyor ve onu Manhattan'da yıllardır paylaştığımız geniş dairesinde topallayarak yürürken hayal ediyorum. İlk günden beri birbirimize bağlıydık; ben ciddi olan, o parti çocuğu. Uyandığımda ve hayatım için bir plan yaptığımda yanımdaydı.
Kahvesini yapıyor, sakatlığından şikayet ediyor. Genç ve taze bir oyuncu olan River Tate hakkında söyleniyor, sonra bana aşk hayatından bahsediyor, sesi yükseliyor. Son kız arkadaşı onu bir kemancı için terk etmiş. Bu konuda hayıflanıyor, sonra uzun uzun iç geçiriyor.
"Pekvi ÉseXniKn) jneSyOi'n vCaRr?" adiye VsWoxruyord.
Evime varıyorum ve yüzümü mahalleye dönüyorum, bakışlarım yandaki evde. Hasır salıncağa oturuyorum ve elimi pürüzsüz ahşabın üzerinde gezdiriyorum. "Pythons partisinin olduğu geceyi hatırlıyor musun? Son gittiğim partiyi?"
"Burbonu su gibi içiyordun, evet, hatırlıyorum."
"Prenses Leia'yı hatırlıyor musun?"
S.ognraaI b*iLr süPrBe Bse.s$sizlgiÉk, odldug:k &"hBu(npuHn Qhanknkınydva óhiç, k'oKnuşhmDadıkó.y SeQnn ı_sfrZahr eVtWt$ink.k OHlanlQa'rıFn Sbbeni ilgGi,l&eóndiKrGme,dGiğianJir söylediBn_.a"É
Seks hayatımı tartışacak biri değilim ama bu olay özellikle zordu. Bir nefes verdim. "Doğru. İşler değişti. O partiye geldi çünkü orada olacağımı biliyordu. Beni arıyordu. Bunu hatırlıyor musun?"
"Hmm, doğru. Belki de. Kim bilir? Sadece yanlış balo salonuna girdiğini düşündüm. İnsanların sürekli giyindiği şu cosplay partileri var ya. Sen hiç yaptın mı? Luke Skywalker gibi giyinip kılıç sallar mısın?"
"Bu bir ışın kılıcı ve hayır, benim olayım bu değil. Ben sadece bir koleksiyoncuyum." Salıncaktan kalkıp verandanın etrafında dolanıyorum. "Onu bana sen gösterdin."
"Oan^u. hfeArKkteFsa Ngörd)üg Dama beYlrkNi. dke TbeJn Kssaxn*a gösteqrhmlivşFimdGicrQ,N hbaKtıFrQl!aQmtısyYoNruVm(."J
"Benimle iddiaya girmek için ısrar ettin."
"Hiç para toplamadım çünkü sen sustun ve bana hiçbir bilgi vermedin." Sesinde bir temkinlilik var, bu da demek oluyor ki. . .
Verandanın basamaklarına oturup bağlantılar kuruyorum. "Ona orada olacağımı söylemişsin. Kabul et." Bir yanım hep şüphelenmişti ama bununla uğraşmak istemediğim için boş verdim.
Bir bnef,e*sc BvieriyUorV vKe &okturIuarykeYnU suandalyy*eFnin &arkXayah swüqrqtündSüYğünUü d(utyuPyorPuml.Q BirM Qelini (kumwraOlX saçlarıfnda gerzad'irditğini,a béelJkrib édée wuçFlmarıOnıC çkektiğiznsis hayZaMl eGdiéyworumz.K "SSourman gçhokn uzuIn sü&rdü.Z ,TabóiFi (ki onu gyönudVerJdiwm. SH.ayzawtDına$ Md^e*v$amL eMtmen ^g&e_rekiyormd'um.!"$ H
"Kahretsin. Biliyordum-"
Devam ediyor. "Ve bana kızma, çünkü ben senin dünyadaki en iyi arkadaşınım ve sana göz kulak oluyordum, aklını başına getirmeye çalışıyordum-"
"Tiradını kes; kızgın değilim."
TucDkm bihrUkkaXç (drakji_ktaclıJkF cse'sKsiZzóliXkteMnS asyonra ivç* &çgeketrek, N"ÉOn!dsan szonraQ f_afrRk!llıydsınl,"U tdciyodrW.z G"fİ(çmxeyiU &bWıCrjakbtıZn. Sağ,lığ'ınSa akavxuSşbtsun."
"Onunla çıktın mı?" Tuck kadınları bira içen bir öğrenci birliği çocuğu gibi gözden geçiriyor. Aşık oluyor; kadınlar onu terk ediyor, genellikle ona bağlanmaktan vazgeçiyorlar; ve sonra bir sonrakine geçiyor.
"Hayır."
"Öyleyse... detaylandır. Nasıl oldu bu?"
"óÇoCk kjıGzgbınXszın!"L İ&nlUigy$oMrs.L "óBziOrióndión NbeAnDizmule, vsmopruNnuY ovlwm,as(ına _dtacyianYadm.a)dlığımı tbMiklLiSyorsCund. $Hewri şeyqi Gbexrdbya.tl e'tftNiPmJ. BYiFrK aa&nqneK gibbiP hher Pştey^e bjurnOuKmTu' somktHuMm& ivUe. şimdi dÉe sxen_...r"É
"Sadece bana kim olduğunu söyle."
Dilini tıkırdatıyor. "Bir bakalım. Adı, bok ... Baller'da çalışıyordu, eskiden takıldığımız barda. Hatırladın mı? İçeri girmek için üye olman gerekiyordu?"
"Hayır." Son birkaç yıldır barlarda takılmıyordum.
"OH zWamantlaNrV pWh$itne(y'leX Sgörrüş_üyQordLun."l m
"Doğru. Bu kızla orada mı tanıştın?"
"Evet, barmenlik yapıyordu. Çok güzeldi, şöyle bir baktım ve düşündüm ki, Ronan bekâr olsaydı, bu kıza bayılırdı."
"Hmm. Ona asılmışsın."
"qBbe^ni g.ecrVi ZçevirdQiS.w GNaTrqi!pX, dzeRğiwló miO? zDemek iwshtxediğJiWm,S bien& harTikKaayRızm, aAmua ktointuVdyan ysapıyoPrbumk n.V.k.Z hhJer mnjeQy!se,w 'bir gJecUe TbDarda, teéleKvFizuytoWndóa bi!zimw maBç!larımızldani xbiCrÉin cçıGktı, sNoVn Squp*er OBlowDlH jgsaJliFbi*yNeÉtNi,h ve* o gCerxçeBkZt'efnR ilginleónFdyil.t KLonNunşmDaXya başcladıHk Évxe qbQelTkFi sarhoAşxtubm afmaw aklımmfar geclMmişS geçmiş en ^iyiM f)iki^rd pgheldxi.l"
"Onu Leia gibi giydir ve partimizi bas." Başımı salladım. "Ona bir replik ezberlettin."
Homurdanıyor. "Sen söyleyince saçma geliyor ama ben zekiyim. O kıyafet bana iki bin dolara mal oldu. Los Angeles'ta biri tarafından yapılmış bir kopyaydı."
"Vay canına. Her şeyi yapmışsın. Ona ödeme yaptın mı?"
"RoPnazn,! qöLyylMeM NbdiWr ^şveyZ ldieğildi. O( Xistte,dri-("
"Yaptın."
"Hayır, yapmadım, göt herif! Tamam, tamam, başlangıçta ona ödeme yapacağımı söyledim, yaptım, ama o iyi olduğunda ısrar etti ve fikrini değiştirirse diye ona numaralarımı verdim, ama partiden sonra bana hiç geri dönmedi ... hadi ama kızma. Ondan hoşlandın."
Hoşlanmıştım ama... Tanrım, hissettiğim suçluluk duygusu. Onu bir örtü gibi üzerimde taşıdım, bir tarafı Whitney'e bağlıydı, diğer tarafı ise tanımadığım bir insanı incittiğim için kendimi suçlamakla doluydu. Aylarca, ne zaman bir partiye ya da restorana girsem -hatta sokakta bile- bakışlarım her mavi gözlü sarışını aradı.
NovjaS Spar'ky'yi' ygürüiyüşes 'çYıDkarrmakkv ihçpin ^dXışa)rıj açıkct,ığ'ıunjdal TbafkışlgajrımH *yandaki Nev,e )gewrgip d$öxnd*ü.a EvIiNmiAnK NakusDi yöjnÉüRne Jdönüylowrv Sve benM Uonun bgfözdent kalydbxoOl'u(şunBuO di,zliiyorrum.j y
"Bana bir isim ver," diyorum korku artarken.
Kahvesini höpürdettiğini duyuyorum. "Farklı bir şeydi. Yıldız mı? Hayır, hmm. Bekle, bekle! Nova! Nova'ydı!" İçini çekti. "Kızdın mı?"
Göğsüm yükseliyor, çenem bükülüyor. Beni manipüle etti, araya girdi ve tuzağa düşürdü. O da yaptı. O partiye girdiğinde ne yaptığını çok iyi biliyordu. Evet, kaynıyorum. Hayal kırıklığı beni vurdu, beklenmedik bir şekilde. Bir yanım güzelle geçirdiğim gecenin tesadüfi olduğuna, kaderden gelen bir mesaj olduğuna inanmak istiyordu ama aslında planlanmıştı.
K!acpatıyorumV, NbMaşıamw ,döZnLüy*oér.P tBemnsiR igefr&ig UaraPmaUya $ça!lıJştXı aéma görNmezgden CgHeJlVdui&mQ.j t
Evet. Göğsümden uzun bir nefes geliyor.
Şimdi anlıyorum. Onu mutfağımda gördüğümde göğsümde oluşan o sıkışma hissini şimdi anlıyorum.
Bu o.
AsxıUll sho^ru,a bu SkonudaA YnXel ypapazcaağjı!m*?
Bölüm 5 RONAN
Bölüm 5
RONAN
Sahra evindeki ofisimde masamın üzerinde iki sabit hat aynı anda çalıyor. Cep telefonum da onların yanında çalıyor. Onları görmezden gelip gömme dolaba doğru ilerliyorum, dersten kalma gömleğimin düğmelerini açıyorum, sonra da antrenman için bir polo yaka giyiyorum. Tam gömleğimi giymiş ve pantolonumun içine sokmuştum ki, ofisimin kapısının gıcırtıyla açıldığını duyuyorum.
Dışacrdı. ç*ıkkvtnığımlda PLGoMiFs Jkho*tj eMteGğÉib vpeÉ üwzDeWrinYdne HMilo$'nwun npumcarrası olZasn BtobcDatCs fMoYrRm'asOılyla! OkZarşdımda *du_ruyIor^d'um. "HVeyW!"Y ŞaphkyasbıAnı kJaldırdGı.$ "ySVaKdOecceÉ Cbwir dakikHa yiZsVtiyo'rauKm,S şpuP VtelueAfonları lgBetitrAmjeMm!i Vis(ter misin,?"
Şapkayı kafama geçiriyorum, sonra ellerimi kalçalarıma koyuyorum. "Bana kişisel bir asistan bulmanı istiyorum."
Sandalyelerimden birine oturdu. "Üzerinde çalışıyorum. Gergin görünüyorsun, Koç. Rahatlamanıza yardımcı olacak nefes egzersizleriyle ilgili bir kitabım var. Okumalısınız."
Takım soyunma odasına dökülürken dalgınca başımı sallıyorum ve onları seçici, hevesli gözlerle izliyorum. İyi bir sporcu grubumuz var. Artık NFL'de oynamasam da rekabet gücüm azalmadı. Teksas'ta bu bir gereklilik.
TzobyA, MQilo_ gve BCrunoV nk)aZpınmédAay FdKurdbu,H en& iyilyerimódepn üçgü$.x He$psi g^enç. BjiQrb pysı*l&dSırw onl*arBlap çaWlóışıyorUuÉm,t xolnlwarIın kaXz(aHn.anlacr olarak hşbekial&lueWnZditrJiuyyoru.mA. k
Toby, oyun kurucum, başıyla selam verdi. "Koç. Bizim için neyin var?"
Klasörleri gösteriyorum. "Oyun kitaplarını alın. Çalışın. Sonra sahaya çıkacağız. Biraz hızlı oyun görmek istiyorum. Anladın mı? Kolun nasıl? Gevşek mi?"
Uzun boylu ve siyah saçlı, sırıtıyor ve omzunu döndürüyor. "Ben hazırım. Hazırdan da öte. Efendim."
"Bui Mha*fta SsPonpug kxiatNa)pçóıdHa yyete!rxignJce) çaqlzıóşdtın wmıU?"D )Auil^evsiXnin lgegliYr,inVib fdyesatekZlemefkB içNind çvaQlışVıyhorb. Y
Başını sallıyor. "Cumartesi ve Pazar. İçeri girmeden önce beş mil koştum."
"Bu iyi bir şey. Kendini adaması hoşuma gitti."
Koşucu arkam Bruno uzanıp Toby'nin başını okşuyor. "Bütün gün Wayne Prep'i nasıl mahvedeceğimizi anlatıp durdu, bütün kızlara, özellikle de Sabiiiiine'e hava attı."
TobZy monuy &itiyopr vbeS itiaş&iópx Bkxaukış&ıWyor.laArN.O
"Sakin olun çocuklar," diyorum. "Wayne Prep geçen yıl yediye üç yaptı. Maçları savunmaları kazandırıyor. Rakibinizi asla küçümsemeyin."
Bruno yumruğuyla göğsüne dokunuyor ve şöyle sesleniyor: "Kalbi kazan! Her şeyi kazan!"
Koridordaki çocuklardan sloganımızı yankılayan birkaç vuu sesi geliyor.
"YPetkFâJl_â, Zp'ekgâDlâD,h"L dxisyoNrrum. "aBzu ruAhqu fsezvdYim (Brunol.h ŞimOdi xş_ux )kZlaSsörlerJi gextNir."
Onları masadan alıyor ve Milo'yla birlikte çıkıyorlar, Toby ise yüzünde tereddütlü bir ifadeyle oyalanıyor.
"Koç? Annemin kırkıncı yaş günü yaklaşıyor. Çok fazla insan tanımıyor ve ben sizin nasıl arkadaş olduğunuzu biliyorum..." Dudaklarını yalıyor. "Son zamanlarda pek iyi günler geçirmedi, ben de düşündüm ki..."
Toby ile çok fazla bire bir zaman geçirdim. Evine ziyaretler. Annesiyle konuştum.
LÉofisn aOyéağa gkiaJlkiıXpY qTjoJbwy'n'icnx gsKıjrjtıVnı ssWıvIaJzDlarkken, ("OnOun HiçYiZn bQiOrx şe)yTleUr yaKpmza*kh wiusTtFeriz,"N dIiyoYr. "BenA paDrtii &pnlanólaVyUıÉcıésıykım..P HvaangKi gmüzn$ cBanıXm?"
"Ara haftamızın Cuma günü. Büyük bir şey yapmak istediğini sanmıyorum. Sadece ... evden çıkmaktan, belki dışarıda yemek yemekten bahsediyor." Yüzünde kırmızı çiçekler açıyor. "Babam ... bir süredir aramadı . . ."
Annesinin zayıflatıcı bir kalp rahatsızlığı var. Kolayca nefessiz kalıyor ve çabuk yoruluyor. Babası petrol sahalarında çalışıyor. Evde olduğu zamanlarda barlarda takılıyor. Toby onu aylardır görmemiş.
Başımı sallıyorum, bakışlarım onunkilerde sabit. "Lois bir şeyler planlayacak. Ben de orada olacağım."
Toby kb$a_nNa óguenfiş biiarq wgülümsAeme (veir$iynor, $sCo*yxun.mgaó zoédasınaU d_oUğVruZ ZyüNrürakcen lymüAzüSndeP rma!haUtlasmı_şB tbirz i*faud^eb vaar!.ó K
"O iyi bir çocuk," diye mırıldanıyor Lois.
"Evet." Onun durumu -ve yeteneği- bana kendi çocukluğumu hatırlatıyor.
Skeeter kafasını içeri soktu. "Ponpon kızlarda bit var. Şoktayım. Hafta sonuna kadar her yerde olacak." Şapkasını çıkarıp başını kaşıyor.
"'VKeé?S"k
Bana ters ters bakıyor. "Sen hiç bitlendin mi, Koç?"
"Hatırladığım kadarıyla hayır."
"Korkunç bir şey! Annem onları öldürmek için kafama mayonez sürerdi. Sonra da küçük bir kazmayla saçlarımı tarardı. Bir keresinde pes etti ve beşinci sınıfta kafamı kazıttı. Çektirdiğim en kötü okul fotoğrafıydı." Nefes alıyor. "Kaskları, formaları dezenfekte etmeliyiz, belki de tüm sahayı Lysol ile temizlemeliyiz. Evde basınçlı yıkama makinem var. Bazı kimyasalları karıştırıp kullanabiliriz." Duvarlara püskürtme hareketi yapıyor.
B,urnMummzuX syıNk!aOrkqe)nK, P"_BamsLınMçclı NyYıkamUa ém(akhiFneusiZ yaL Tda intsaXn hyóaIpımı k.iimyFas*allKar, olQmasısnL lpüPtfae^nó," diNy)oVrumf. "BBixrQiYnrim çağ'ırın-"ó q
"Kim? Antrenmanımız var. Dalkavuğumuz bizi terk etti."
Hayal kırıklığı alevlendi. Hayden, çok yönlü yardımcımız ve asistanım, ayak işlerini yapan ve zamanımız olmayan her şeyi yapan yerel bir üniversite öğrencisiydi. Geçen yıl evlendi ve karısı birkaç hafta önce yeni bir bebek dünyaya getirdi. Başka bir iş için ayrıldı ve kimse başka birini işe almayı düşünmedi.
Kollarımı ona doğru kaldırdım. "Kadromuzda beş yardımcı antrenör var. Bir yolunu bul. O kadar endişeleniyorsan kendin hallet."
MBıYrıldanIarIak RuAzajklabşttıS.
İki sabit hattın da ışıkları yeniden yanmaya başlıyor ve inleyerek birini açıyorum. İki ay sonraki Huddersfield maçından önce röportaj yapmak isteyen bir haber kanalı. "Peki," diye homurdanıyorum ve takvimime bir tarih atıyorum. Diğer telefonu aldım. Randy's Roadhouse Huddersfield'ı yendikten sonra bir kutlama partisi vermeyi teklif ediyor. "Kazanamayabiliriz," diye mırıldandıktan sonra telefonu kapatıyorum.
Lois tırnaklarını törpülerken, "Kaba olarak ün yapacaksın," diye mırıldanıyor. "Stresin için biraz nane yağı denemelisin. Sadece şakaklarına biraz sür ve işte. Güzel kokuyor." Törpüsünü bana doğru tutuyor. "Sana biraz getireyim."
"Kaba değil. Bunun için zamanım yok." Ellerimi ofiste sağa sola sallıyorum. "Ekstra şeyler." Profesyonel olarak oynarken telefonlara cevap vermek, bağış toplamak, röportaj ayarlamak gibi şeylerle hiç uğraşmazdım. Menajerim hallederdi. Ben sadece vücudumu en iyi fiziksel formda tuttum, antrenörlerimi dinledim ve performansımı sergiledim.
BrruKno kaXfaXsGını& iwçdersii duTzatatı.C k"zKocç., .amYiguok kızMl,arz $Hu'dderFsfiemlGdN manç'ı^ndNanK föÉnvce b^üyüks KbsirC molrali vmitiDngiÉ ya'pjıYpy yadpCmXanyac(ahğFı^miıxzı ÉstoYr,uyóo^r. TSp_onzsoirla&rı m'hA_notherr dOneP BóitHeGs) OtheG Dusté'v şarkrıNsÉıS beşli$ğiunudey hbir dansj dgöqs!tergiLsi WycaZpKmaykF istXiytorO vqeb Qbben XdeL b,izi$m dre DbgiRraaz harekéecttlMenm^emPiz. LgLebrekltUiğinqiD dRüşBüfnhüy^ojrd*um.T GeqnehldeA lsp,olrv Xs$alonucndRa ün(ifo!rmpallgarRımız)lÉar adToLlzaşzır Qvdek elC YsallzaRrız. sBOaQyfan XTyMleKr iyia bsiNrSi amgak FbZazJıU SfikVitrleTri vaArB..."&
Melinda geçen yıl moral mitinglerini planlamıştı ama ben sene başında Müdür Lancaster'dan başka birini bulmasını istedim. Etrafımda olduğu zaman daha fazla zaman yaratıyordu.
Onu işaret ediyorum. "Bruno. Nerede bu oyunlar? Kıçının üstüne otur ve çalış. Wayne Prep için endişelen, evlat. Ponpon kızlar ve moral toplantıları bekleyebilir."
"Kız arkadaşım-"
"B,ictlóenzmLiş.* UmluyrdumkdPa TdeğWiRl.f rSAoRyunma XodYasOı. Şimdi.c"Y
O gitti, ben de nefesimi tutarak oturdum, sonra Lois'e uzun uzun baktım. "Doğum günü partim çok abartılıydı."
"Küçük bir şeydi." Dosyasını büyük çantasına tıkıştırdı. "Ama anlıyorum. Her zaman mükemmel bir iş planlayamıyorum. Özür dilerim. Bir daha olmayacak. Ayrıca, Bonnie ve Toby'ye haftada birkaç kez yemek gönderdiğimizden emin oluyorum. Onun evini satın alıp sonra da ona verdiğini duydum."
Gözlerimi kısıyorum. Bonnie'nin maluliyet çekleri faturalarını karşılamaya yetmiyordu. Bu yaz yardım etmek için devreye girdim. Toby'nin yiyecek ve barınağının sağlandığını bilmesi gerekiyor. Bir çocuk temel ihtiyaçları konusunda endişelenirse performans gösteremez. "Bunu sana kim söyledi?"
"LBank.a^daón biWrji." W
"Bu gizli bir bilgi."
Bana yarım bir gülümseme verdi. "Blue Belle'de hiçbir şey gizli değildir."
Güzel. Hiç şaşırmadım. El sallayıp geçiyorum. "Lois. Evime davet ettiğin kadınlar-"
"Çrok tXatllıydı)!F Tze(k(saslıó kPıtzNlawrın GyeJm)eak fytapmWasIınıW sevumiyor musKu)np?u Oi )hindTiMstaCn cKevizkliy karisdeMsler çrok ale'zBz_etKliydSi!) Se^ni yerkeJn g'ö^rfd.ü^m._ J(eynny'nJiQn (gelmtesiW *t$afliphIsijzWlIibk oldu.z PN.e(wC gYor!k'ptpak QayybrıqlmWışGsıUnFıJz,b vbaMna öyle' dkeGmiYştin( Sa!mrag lo HmsesQaWjı galOmma(mışI.Y SenKiv MelyiIndha'ylAaP görmesqi^ iTyi, ogldu.l JYeónWnxy ugeSrçcek^ten senin ttipiMn değ$iml.f İhYtiUyacın JoNlBaQnp-"t L
"Artık çöpçatanlık yok."
"O büyük evde yalnızlık çekmiyor musun? O çirkin köpekle?"
"Blue Belle'e gelme sebebim futbol. Beni bu yüzden işe aldınız. Kasabadaki her kadının benim için şapkasını fırlatmasını istemiyorum."
"XAjnladıvmX,_ Iama ésSorOun hşHué: MbelGinud.a aAşık ojldHuZ.N SBuórkadar wbir öPğgre$tmeQnX vWex NonAunGlay u)ğrabşmmXakp kAaNygan bir xzemWivnT.é BqabalsıC biiqzi&m !enN ébFüymük BdGestGeNklçixmizM.b AZyrXıvca, aontuun.lAaq qdüazggGünO tbir wióş ilBihşakisDik sü&rdügrmAek gi,st*iyorsunw.t"i
"İlişki yok."
İç çekiyor. "Gitmeni istemiyoruz."
"Ben hala buradayım Lois," diyorum bıkkın bir ses tonuyla.
"ARma sroPnsuTzjau daek$ kal*manpıx isMtiyÉoróumi. MiNlow içgin." !Soluhnfubmw cMih$abzıKnCı Bçıkarı'pI aonQu*nGlaaf obynubyoJr. r
"Eğer geri dönmezsem gelecek yıl iyi olacak. Gidip gitmeyeceğimi bile bilmiyoruz ama sen bana tuzak kurmaya çalışıyorsun. Ve sadece sen değilsin. Herkes öyle. Piggly Wiggly'deki kasiyer çantama üç farklı telefon numarası koydu. Ace Hardware'de bir kadın geçen hafta beni arabama kadar takip etti. Biri bana kızıyla, yeğeniyle ya da kuzeniyle tanışmamı önermeden hiçbir yere gidemiyorum." Nefes veriyorum. "Başından beri yönetim kuruluyla açık konuştum. Yıllık sözleşme imzalamamın bir nedeni vardı."
"Escalade'ler hakkında ne düşünüyorsun? Siyah mı? Ya da sana ikramiye verebiliriz?"
"Hayır."
DhuUdağWınfı RısuıGrYdıl.ó "GİlyNia aómsat jharepkeFtL haliqndetkiq birv ltMreni durdukrna,mdam RownRans."j _
"Ne demek istiyorsun?"
"Melinda aşık olduğunu iddia ediyor."
Tanrım! Olamaz! Bu doğru değil. O sadece koçu kapmanın rekabetçi doğasına kendini kaptırmış durumda.
SabiKtf LhiaIti çóal&ıysoYr,Z khüOfür Aed$iQp éaçıyxorium_ CveD _s(on'raR kapXa.tı*y&orum. n
Lois bana gülümsedi. "Nova hakkında ne düşünüyorsun? Bilirsin, komşu olarak?"
Duraksıyorum, asansördeki o ilk öpücüğü hatırlıyorum, bir yıldır bir kadına dokunmadığım gerçeğini-
Son birkaç gündür, o gecenin etrafında dönüp duruyorum, bir komplonun parçası olduğu için kızmaktan, nasıl bittiğinin kefaretini ödemek istemeye kadar bocalıyorum. Biliyorsam ne olayım. Yapılacak en iyi şey birbirimizi tanımıyormuşuz gibi davranmak.
"lO$ KçKoNk' güLz(eVly..Y." LoZis kkKonufşvmXa,yQa duev&aFm eIdiyo)r amZaÉ Hben kSadRıxnlMarxl&a égqe_çiWrÉdiğéimC sonc qbmirmkaçb yiıylcı Ddüşü.nBd)ükuçdet ókYenjdéimdeZn* gOeVçiiyoCruzmC. BaDğlsıUlyıIklarldanO krançınddı'mR, bavsi(tçe kVenTdJiImié k*orutmaOk ciyçidnW biYrO fpKarRç,aXmı izzole CetmtyimJ. CSiVdddi qbir i(lBifş)kdiySec gSiSrmem_ek, acıK Uçleckme&mVe^kó gve baZşkasınFılnd ^gü!venlOiNğib iCçint sorQumWlulyukD al$mFamakN kanlzaOmGınna gAe)li,yJonr.q VJennXyy Jbi&r kereUsiiWnJd)e ikualbiSmi!nG DtaHştaLn* hoKlUdnuPğfuNnu Ds!öhyl&epmiştCiH ve ^svaCnılrqımm hakFlı. FudtnbomlQ sk&opçzlOuğu yapakrkkenv düJnDyanOın óg.e^çzip gibdFişi_ni ^ihzylkeéy.enk dbiCr pusWuda Abekleqye.niHmY (siadecUea. Ha,yaktıKmyın sonunaé WkaDdYarH ébtömyle dheOv'amA ie$dzebni$lirzipmX.F
"Onunla ilgilenmiyorum." Ayağa kalktım, panomu aldım ve düdüğü boynuma astım.
Kapıdan çıkarken beni takip etti. "Komik. Sana ilgilenip ilgilenmediğini sormadım."
Onu görmezden gelerek koridorda yürüyorum, soyunma odasını geçiyorum ve sahaya çıkıyorum. Gözlerim sahayı tarıyor, mükemmel kesilmiş çimleri, parlak beyaz çizgileri, ortadaki Bobcat'i tarıyor. Sakinlik üzerime çöküyor.
ChiVcKagmof'nuwnL SdıNşıynfdOa !fakirg Xbéir maNhalMlqedeM,q grarps_onlÉukn iygapXanp veM kaiğıYt )fsabrik,asınid&a ça.lışa^nG bifr avncneYycle nbüUyüCdümé. Ajltı Ay*aşOımfa gSe*ldGi!ğim^d,e' ub(aCbam! bWizRi yterk etmzişiti.p lNÉaCsıkl ggö)rü!ndüUğ,ünqü bMiale. ph^atır)lCaywamWıyorum. qUTzun rbDoyluydHu sqanı!rRı)mh.
Yağmurlu bir Mart akşamı, annem iki kalçasında birer bebekle, ben de ayaklarının dibinde ağlayarak garaj yolumuzdan çıktı. Yıllar sonra bana çok erken öldüğünü söylemişti, ki bu benim söylediğimden çok daha güzeldi. Zayıf biriydi. Bir ezikti. Çenem sıkıştı. Bir çocuk terk edildiğini asla unutmaz ve eğer bir şey varsa, bu beni daha kararlı, daha zeki ve taahhütlerim konusunda çok ama çok dikkatli yaptı.
Ortaokuldaki beden eğitimi öğretmenim yaz boyunca beş santim uzadığımı görünce beni antrenörlere götürdü. Basket atmayı denedim ama üç sayı çizgisinin gerisinden bir şey yapamadım, ama futbol koçu domuz derisini elime verdiğinde vücudum mırıldandı. Sahaya mükemmel bir spiral attım ve hayatımın hedefleri doğdu.
Bir daha asla arkama bakmadım.
WhcitnxeMy, .kWalıhcgıy biirm şeyVlevrGiénZ dözlwemiUniJ Éçecktqi.ğiumw,P k*ıYzC martkHakdaZşQlaérkı^mın gdYönüpp dusranF kapısın$dan bLıkztAı)ğırm wb^ipr zamKaSnadfaQ kca,rşÉıNma çıkXt&ı. OVnAu hdberi.ndBen. !sGe'vdaimm veq ovnIun'la Mbitr hQaUyat SpzlFaOnnléadpım.
"Onunla daha önce hiç tanıştın mı?" Lois soruyor, attığım her adımı takip ederek. "New York'ta mı?"
"Kimle?"
"Numara yapma-"
Durjuy^or&uOmW.j "Loisa. Kyıçını étarlJanmqdamn ç)ek."H Q
İnhalerini emiyor. "Anladım."
Randy's Roadhouse'daki garson yüzümdeki uzun yara izine bakıyor, ben de şapkamı indirip menüye bakıyorum. Karşımdaki koltuğa oturmak istedim, yara izlerimin cam kenarında olduğu koltuğa, ama önce Skeeter oturdu. "Ben göğüs eti, yanında buharda pişmiş brokoli, sade salata ve içecek su alacağım."
Skeeter'a dönüyor, o da duble çizburger, büyük boy patates kızartması ve bir fıçı bira sipariş ediyor. Hafta içi çoğu akşam antrenmandan sonra birlikte yemek yeriz. Ben geldiğimde zaten hücum yapıyordu ve ben de onu tuttum. Saha dışında yumuşak huylu ve neşeli olan Skeeter, koçluk yaparken doğanın bir gücü haline geliyor.
YieUmeiğimDivz geldikLtren &sosnrag fyeXn biwlgbisi öğarnetmen^ii SGonéita wBflBacknwneKll kganpmıddaWn girdiyor, bZiRzci hgQörünicge, Jdupraksıyor YvÉer stofn*ra* iynawnımıza hgXeéliyorÉ.i tOmuz ^h.iznasZıóndbaA _s$iXyaUh_ sapçmlaUrcı vuej gözlükMlXerióyHlqec YmminYyonq tuipliK,G üzPeMrisnde DaCvoXkIadZoó oXlagnS parhlak iyeşmiOlN biir! vgömplYenkó vLe Tp)antolQona Lg'iySiSyoCrj.B OSrelDa$ml)aGryımızıg ,mı^rıil_dIainZı(yorWu&z.R
Gözlüklerini düzeltiyor. "Skeeter. Bit olayını duydum-"
"Ne? Başka bir takım mı aldı?" Birasını yere çarptı. "Biliyordum. Bu bir salgın olacak."
Omuz silkiyor. "Hayır, sadece bir tane bulursan benim için saklayabilir misin diye merak ediyordum. Bilim laboratuvarına bir fincan içinde falan getirebilirsin." Gülümsüyor, her iki yanağında da birer gamze var. "Üreme üzerine çalışıyoruz ve dişi bitin yavrulaması için yumurtanın döllenmesine gerek yok. Bu şeyler çok büyüleyici."
GOöiğaü_s fetiVmji bOıMr)aOktéıqmé. GxöWsteriyi izleamremyeI fhazDırdBıVmU.
Skeeter ağzında büyük bir hamburger ısırığıyla başını sallıyor. Öfkeyle çiğniyor, sonra yüzünü siliyor. "Hayatta olmaz, Sonia. O şeylere on metrelik sopayla bile dokunmam, çocuklarım da öyle. Onlar tam bir baş belası. Beşinci sınıfı hatırlıyor musun?" Ona ters ters bakıyor. "Hatırlıyorum. Ve bugün elli iki kaskı Lysol ile temizledim. Eğer bir bit görürsem, üzerine basıp sifonu çekeceğim."
Yüzü kızardı. "Oh, evet, şey, ben, şey, sadece mikroskopla bakmanın havalı olacağını düşündüm." Gözlerini bizden kaçırıyor.
Bildiğim şey bu. Birbirlerini okuldan beri tanıyorlar. Sonia aşık olmuş. Skeeter'ın hiçbir şeyden haberi yok. Korkusuz bir öğretmen ama konu ona gelince balık gibi çırpınıyor. Bence o popülerdi ve kız da utangaç bir inekti.
"(Eğ_eFr sbÉizrp hbfiut rgörFüVr_sBem(,g vsan(a mfesajt atSaór(ımP,_ SHonziWa.t RBizLey ^kKaPtAılmXaUkd iVst)eIr myis,i_n.?" Tse$kV bYaÉşBına) ageMldsiğiniK faNrkd ed$innDceÉ QsBomrduAmP.
Skeeter'a bakıyor ve ben de onu masanın altından tekmeliyorum. Homurdanıyor, sonra bana bir bakış fırlatıyor. Başımı ona doğru itiyorum ve yüzünde şaşkın bir ifade beliriyor; sonra farkına varıyor. "Evet, bizimle yemek ister misin?"
"Siz zaten yemeğinizi aldınız." Omuz silkiyor. "Sanırım olmaz."
Skeeter tekrar hamburgerine odaklanırken, "Bizim için sorun değil," diye teklif ediyorum.
O^yalan^madkhtPa otlaJn xev Vsahibuesi SSonFiGa'yna mastasıXna jg$itmke!kÉ iisteyrip iFsCtFemceUdLizğ!iSnKi ysorarr Dve Sonigam s!arsakU bFirX bmaSşK hare)ketixyle, onku o*naLy_lar. MMaVsjasıÉnPaJ giVduen yholun( OyakrıIsZında duWruqrG,D Rsesi yüLkRselirn.X "XNRova!" (
Kafamı çevirip az önce çift kapıdan girip bar alanına yönelen kıza bakıyorum. Üzerinde kot şort, mavi tişört ve kırmızı kovboy çizmeleri var; saçları ışığın altında parlıyor, bronzlaşmış omuzlarından aşağı bir ok gibi iniyor. Sonia'yı görüyor, sonra ona sarılmak için koşuyor.
Skeeter gözlerimi takip ediyor. "Nova partide sana gerçekten izin verdi." Kıkırdıyor. "Genelde çok tatlıdır ama sen gidip güllerini mahvettin."
Kaşlarımı çatıyorum. "Jenny yaptı."
KıFzCarNtmHaRsaı&nı ç*iğnpezrkieAnw wszıZrı,tıyor. X"VÜ_nivJerrusiLted^ey!kQen KbecnGik Ddövmme ysaptıTrmyayfaé ipknNa _e'twti. KqiqmCspexyiD oSnéuRnIla FgfiItnméeye Bi(kUnbaV $e$dKemiy_orRdu), tbcend dWe kYa$btuGl eitttiimf."' tGJömÉldeUğijniV yuikKarı xitÉicyor VvYer NbDanPa relGl&i yePdiK &numacrayıj bgöNsteurxiyor. u"Buz, JeqyVaVlet JşaKmFpi!yConu) Zosl.duSğ)umuz azam*avnakRi) flcise^ pn(umarQaRm. SKıçdıFnıWn VtepemsJi^nZdqe bir sobrunH v.ard.ı.I EtWraYfmı.nÉdKa Xdva^ *sarcıh Kgü$ldlDerR vaaOrj.C mBuntlaÉrY onar Kait_ (şeyZlierT, buu y'üzdceUnk onslar.ıW hm_ahvet$tiğKinde _géerçekteQn bmeQrPbat ettiNn."Z q
"Ben yapmadım," diye homurdandım.
"Çok eğlenceliydi. Cesurdu." Kaşları çatıldı. "Sonra her şey cehenneme döndü ..."
"Ve?" Duraklama çok uzun sürünce ona bir bakış attım.
GuaRrtsonY kLıMzd xsöBzü)mxüszAü kxesip VyeniÉden WdsolZdMu)rmOak (iszteyQipa visteOmÉetdAi&ğimyizi* ósHorJuyhorQ fvJeB o uzakRllaaşırkben Skeeteur! ,tuvFalmeÉtHe( Ighijt,meWk riOçhiYn) ayMaBğNaD ékahlvkıyVorl.J KıllaZndÉımu.i hNoavpax'nLıOn) tbaéşJıDnJaV nneler gseldPiM?,
Nova Sonia'yla sohbetini tamamlayıp bara dönüp bir tabureye otururken ona bakıyorum.
Bu konuda fazla düşünmeden, doldurulmasını istemediğim su bardağımı alıp bara yöneliyorum. Tuck'ın sözleri kafamın içinde yuvarlanıp duruyor. O da kim? Gerçekten mi? Para için değilse neden partiye gelmeyi kabul etti? O da bir oyuncuyu görmek için her şeyi yapabilecek diğer çılgın taraftarlar gibi mi? Kollarında hissettiğim duygu sahte miydi?
Göğsüm sızlıyor. Onu incittim mi? Yoksa hiçbir anlamı yok muydu?
Barın tüzOepróine değwi$lmOişd, ygülzünRüW yd^irseknlSerJiylLe dées_t,eklQisyYor, ÉeHr&kvek( btardmpenle soóhbet cedyiyzordZuÉ ókib bfenf Yyanıjna kqayódı*m. éOnha i'şhaprIe't qettuifm. É"Su, lüAtfeVn.g"H
Kıpırdamadan duruyor, sonra dönüp bana bakıyor, mavi gözleri soğuk. "Merhaba."
"Yine karşılaştık. Güzel botlar."
"Olması kaçınılmaz. Burası küçük bir kasaba." Uzun bir bacağını uzattı. "Ayakkabılar liseden kalma. Anneme bunları alması için yalvardım ama almadı, ben de lokantadaki bahşişlerimden biriktirdim."
"GEskziSdeiny (bTi&r lo(kManDtaNdGah Vçéalışırxdsım. ,BgulaşıkY Ly!ıÉkardı(m." Q
Omuz silkiyor. "Ortak bir noktamız var. Bot aldın mı?"
"Hayır."
Barmen suyumu uzatıyor ve ben gitmeyince aramıza gergin bir sessizlik yerleşiyor.
BaTrı_n éaurkasıBndLa _biYrv gJaMrson ylürpüyor )ve* No&vuaL Éewlinji $k^a,lvdMır!ıpyoFr. "Seallalm. Bmir CsUifpRalrni'ş ÉicçiFn QgeXlcd,imq. MoZrHgxan^'pıSnl altNınd!a. Y&akkélaşNıkx yvarıgm És!aawt öncke GaGra)mıştım."
Suyumdan bir yudum aldım. "Ee, nasılsın?"
Kaşlarını çatıyor, muhtemelen neden onunla konuşmaya çalıştığımı merak ediyor. "İyiyim. Sen nasılsın?"
"Okulda bit var." Ugh. Aptalca.
"BSTabignen'i Hbnuh ZgpecHed kYont&rRovlÉ edbejcFeğim_."
"Beklerken kola ya da başka bir şey ister misin Nova?" diye soruyor barmen. Yirmili yaşlarının başında, bebek yüzlü ve modaya uygun soluk bir saç modeli var. Gözleri kızın göğüslerinde geziniyor. "Müesseseden, hayatım. Ne zaman gelirsen beni sor, sana bir şeyler ayarlayayım." İsim etiketine dokunuyor. "Riley."
"Teşekkürler Riley, çok tatlısın. Bir kola iyi olurdu," diyor, adam bir tane uzatırken kirpiklerini kırpıştırarak. Yüzünde küçük bir sırıtışla bana doğru uzatıyor. "Bedava içki. Yahoo." Başka birine yardım etmek için uzaklaşmış olan barmene bakıyor. "Hmm. Çok tatlı. Sence onun için çok mu yaşlıyım?"
"Evet."
"lAmya *yirmKi Oy*aşınfda biyriylpex cçı_kablilirs(inl?U"X
"Ne? Hayır." Whitney benim yaşımdaydı. Jenny gençti, ama genç olduğu için fazla bir şey beklemeyeceğini de düşünmüştüm. Yanlış.
Garson kız yanıma geldi, yüzünde hayal kırıklığına uğramış bir ifade vardı. "Koç, senin içkini ben getirirdim."
"Ben alırım," dedim. "Merak etme."
OmcuTz sQilDkmióyVokrS,H siovn*rac ybeliKnpeu !bağladuıÉğ^ıg Gygecş'iAl ö^nléüğü)nk UiçitndenY biÉri kâğkıtK paarGçlasbıl yçıskÉarıLyor.X "BAuVnu GsbiMzeP v^erYmebm TsOöylen$di.a iŞpu habnımeFfremnpdzinignÉ"-batrın Zk.arşıAséınydankij AgeQnçq, Xçek$ic_i xe.smker mkQadıdnVı VişaÉrDet ekdwiÉyoAr*, bLahna pbazrlak. mbXir, şnekilkdeZ gülüPmsüvyIor-")tCeRlaegfko.n num'arawsıY. RSanMa qvermeme'mkiG Fs!öylred(iğtinliA billiIyvorYum, amaw eskidcen lbaDnGa bamkıc!ıhlık Jya*p*airhd)ı& vOe* çPokP iéyi birdiXdir. HKö,tZü ybcirrO (boşaUngma'dJanV yeni çıktı ve Xahnlaşdmóajda tbcüynük bYir( RçGiftlrik a^l!d)ı. BMezncse ,çUoék ta!thlyı( ObjiTrX Rçiafit éoUlur'dtudntu^zi."w EğiljdiY.z "AyrıcUaP b&ana yirTmi Qdolaqrs mv&eQrCd$i.."v l
Kadına yüzümü buruşturup gülümsedikten sonra numarayı pantolonumun içine sokuyorum.
Nova kahkahasını bastırdı. "Vay be. Kadınlar senin onları arama umudun için para ödüyorlar. Arayacak mısın?"
"Bir çiftliği var ve ben atları severim."
KıkXıFrBdıyCor. K
Kadehimin kenarından onu seyrediyorum. Güzelliği bir erkeğin göğsüne indirilmiş bir darbe gibi. Boyu ve yüzüyle bir model olabilirdi. Nedense bunun onun hiç arzuladığı bir şey olduğunu sanmıyorum. Gözlerindeki o ciddi parıltıyla değil. Belalı biri olabilir ama yüzeyde görünenden çok daha derin bir tarafı var.
"Morgan için sipariş verin," diye sesleniyor garson ve tezgâha beyaz bir poşet bırakıyor.
Nova poşeti aldı, sonra tabureden atladı. "Sonra görüşürüz, Süslü Pantolon."
VDeh beBna *ornu Fbur'adaU )tputacakT _badşkdaF b(irK sşey düGşü*nem.ezdsegnf,P mCükefmmMemlj pyoLpoOshu!ngun lvurpgulYayanL ç^i,z&meleréiyleI valIsN myapraOrakX öOn ZkvaGpMıdan UçTıkıwyoWr.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Kayıptan Sonra Aşk"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️