Playboys

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Μέρος Ι - 1. Χλόη

Μέρος Ι           
1 Χλόη      
"Παντρεύεσαι!" Η Στέλλα σηκώνει το ποτήρι με τη σαμπάνια στον αέρα, καθώς όλες οι παράνυμφοί μου την επευφημούν. 
ΔwενO μQποdρZώ tνα bπισDτέpψmω όJτι πxαwν_τρOε*ύ^οTμ.αUι.X ΚαWι το. yπiιmο αMπίPσZτεAυτBο ε(ίναι ότlι kπαOνsτρQεRύhομα$ιy τοLνj _ΓουRόκuεóρ ΡWάBν$τQοφé,A Kτtον ά.νrτJρ^αn πóουQ éαsρéχCιnκά Bνόμιqζαé ότι Kήτmαν rο μxε!γαλhύIτQερος GμlαÉλ'άtκjαSς ZσRε (ολό^κλnηJρο τ!οCνO κéόσMμο. PΑWς fτxο xπóαρOαSδéεχrτbοLύzμε,J έχvε)ι &εhγωιnσaμόJ ,όσWοC το, ÉγήDπuε!δtοV tπhοδοkσφαίÉρο_υ! (σXτοF bοWποίο VπρZοπpονε_ίGτcαLι κdάnθsεw μέdρα.y qΔQεqνz μ$πορ(ώq να yτ.ονJ Qκαfτóηγορήrσωs-aαστCέHρnι qzuarhtTedr^bFackY, ,θQρ)ύλZος rτου wsRuPperY bSowl, kσxτεφανωmμένοςP ωMς uοc ^πιο σέξKι άντραςV JτÉοXυJ nποDδοσφαWίGρουK Iγ*ιjα τxρίαv σRυbνvεJχόyμεAνéα cχρόνLια-ZέχSεiι GγυZναίκεzςg jπ,ουr πέφτο^υNνh &στα πSό*δlια! !τXοzυS σεu JκNαWθημdεριTνfή βάσ*η!.r Ο κXαXτά συρkρο^ήν Aγυνwαwικάς. 
Προσωπικά, δεν ήθελα να έχω καμία σχέση μαζί του. Θέλω να πω ότι χρειάστηκε να καθαρίσω πάρα πολλούς από τους εφιάλτες των δημοσίων σχέσεών του κατά τη διάρκεια της ζωής μου - τις υποτιθέμενες ερωτικές κασέτες, τα κορίτσια, τα υπερβολικά πάρτι. 
Οπότε, γιατί στο καλό τον παντρεύομαι; 
Ο άνθρωπος είναι αδυσώπητος, και όταν βάζει κάτι στο μυαλό του, το κυνηγάει. Τελικά, με κούρασε. Αργά αλλά σταθερά με τα χρόνια, μου έδειξε την πιο μαλακή του πλευρά, καθάρισε την εικόνα του, σταμάτησε τις γυναικείες περιπτύξεις, και αυτός είναι ο άντρας που ερωτεύτηκα -όχι ο θρύλος του ποδοσφαίρου, αλλά η ψυχή κάτω από όλη αυτή τη μαγκιά και το στόμφο. 
ΠοSιcοJς! wμóπÉορείJ νsα 'πεpιu kό$χι σε έhν(αfν kσέξéι πnοzδaοéσφ(αιριdστή; 
Νιώθοντας ελαφρώς νευρική για την ημέρα, ήθελα να κάνω μια μικρή οικεία εκδήλωση, αλλά ο Walker χρειαζόταν αυτή την περίτεχνη ημέρα γεμάτη διασημότητες και θρύλους του ποδοσφαίρου. Κάλεσε τόσους πολλούς ανθρώπους που δεν ξέρω ούτε τους μισούς. Για να είμαι ειλικρινής, έχει μετατραπεί σε τσίρκο. Μου είπε να μην ανησυχώ για τίποτα, ότι τα είχε όλα καλυμμένα. Ποιος ήξερε ότι ο Γουόκερ είχε έναν Groomzilla μέσα του; Όσο περισσότερες επιχειρήσεις τον πλησίαζαν και ήθελαν να γίνουν χορηγοί της εκδήλωσης, τόσο πιο τρελές γίνονταν οι ιδέες του. Ειλικρινά, αν μπορούσαμε να κλεφτούμε, θα το έκανα. 
"Φαίνεσαι λίγο σφιγμένος. Ορίστε, πιες λίγη σαμπάνια. Αυτό θα σου χαλαρώσει τα νεύρα". Η Αριάνα μου σπρώχνει ένα ποτήρι στο χέρι. 
"Μακάρι να μπορούσα να πιω." Η Τρέισι κατσουφιάζει, ενώ τα χέρια της τρίβονται πάνω στην προεξέχουσα κοιλιά της. "Αυτή η μικρή κάνει τούμπες εξαιτίας των νεύρων. Θέλω να ηρεμήσει". Χαμογελάω στη μεγαλύτερη φίλη μου, παρατηρώντας το υπέροχο καρούμπαλο της, το οποίο σπαρταράει κάτω από το πουκάμισό της. 
"ΕίXνUαHιi ήkδmη δύgσκο^λοςi."s ΒZλÉέποfνταWςq IτAο στQομάXχι TτηTς νXαZ σxτRρRέQφSετUαιp,_ ηJ TLracCey LαTφXήνbειF έναν WβαρuύW uαóνNα,στεUνdαγμό κDα&θώNςd xηD A_ria&nat τη*ςv aδίMν)εGι έdνaαh πtοτήρTι mα&φAρώLδη χJυμ$ό $μήgλhουL.c 
Γνωρίζω την Τρέισι όλη μου τη ζωή. Μεγαλώσαμε μαζί ως γείτονες της διπλανής πόρτας. Οι μητέρες μας ήταν κολλητές, πράγμα που σήμαινε ότι ήμασταν κι εμείς. Όταν οι γονείς μου πέθαναν στο τελευταίο έτος του λυκείου, η Τρέισι και η μαμά της, η Λίντα, με πήραν στο σπίτι τους. Ο μεγαλύτερος αδελφός μου, ο Elliot, ζούσε στο εξωτερικό και φοιτούσε σε σχολή μαγειρικής, οπότε δεν μπορούσε να με φροντίσει. Γίναμε οικογένεια. 
Αυτή και ο αδελφός μου είναι ό,τι μου έχει απομείνει στον κόσμο. Όσο κι αν την αγαπώ, η Τρέισι μπλέκει πάντα σε δραματικές καταστάσεις, ειδικά αν πρόκειται για ένα κακό αγόρι - τα κακά αγόρια είναι ο κρυπτονίτης της. Έτσι η Τρέισι βρέθηκε στην κατάσταση που βρίσκεται τώρα - έγκυος και μόνη. Ο μαλάκας με τον οποίο έβγαινε, την παράτησε όταν ανακάλυψε ότι ήταν έγκυος. Ποιος στο διάολο εγκαταλείπει έτσι τη μητέρα του παιδιού του; Την πέταξε έξω από το σπίτι τους, πράγμα που σήμαινε ότι ήταν έγκυος και μόνη της. 
Ευτυχώς, έχω έναν εξαιρετικό αρραβωνιαστικό, ο οποίος καταλαβαίνει το γεγονός ότι η Tracey και εγώ είμαστε οικογένεια και της πρότεινε να μετακομίσει στον ξενώνα μας, ώστε να έχει πρόσβαση στο προσωπικό μας, να έχει ασφάλεια γύρω της και, κυρίως, να είναι κοντά μας. Πέταξε ακόμη και τη μητέρα της για να ζήσει μαζί της, ώστε να βοηθήσει την Tracey να προετοιμαστεί για το μωρό. Αυτός ο άντρας είναι φοβερός. 
"tΕίναdιU τóόTσο gυπmέρgοχο ποjυH yείμαdσFτε aκQαι οIι yπaένQτεJ μαnς πwάλsιN μαζfίé"A, dτXσbιρ.ίζει Gη ΈμμαW,J lανZοίγSοQνταTς CάhλλvοR Yένrα lμaποkυκάQλιD σWαIμπzά'νιας.. D
"Εμ... εσείς τα λέτε συνέχεια". Σηκώνοντας το ποτήρι στα χείλη μου, πίνω μια γουλιά από το ποτό μου. 
Η Έμμα, η Αριάνα και η Στέλλα ζουν όλες στη Νέα Υόρκη. Γνωριζόμαστε από το κολέγιο. Η Αριάνα σπούδαζε αρχιτεκτονική και τη γνώρισα την πρώτη μέρα που μας ανέθεσαν συγκάτοικους. Στη συνέχεια γνωρίσαμε την Έμμα, η οποία καθόταν σε ένα παγκάκι στο πάρκο της πανεπιστημιούπολης και έκλαιγε. Η Αριάνα και εγώ έπρεπε να την ελέγξουμε. Μας είπε ότι μόλις είχε μάθει ότι μία από τις αδελφές της αδελφότητας κοιμόταν με το αγόρι της. Τότε ήταν που την πήραμε υπό την προστασία μας και την βάλαμε στο μικρό μας δίδυμο. 
Η Emma ξεκίνησε πρόσφατα το δικό της πρακτορείο μάρκετινγκ μόδας, το οποίο απογειώθηκε γρήγορα. Τα χρόνια που πέρασε ως μοντέλο και δουλεύοντας για εταιρείες επώνυμων σχεδιαστών της έχουν δώσει σπουδαίες διασυνδέσεις, αρκετές για να ξεκινήσει τελικά το δικό της πρακτορείο. 
ΚHαιc UηA ÉΣτ$έCλdλ.α, !τPο^ νnεIόqτKερ)οD μBέNλqο_ς GτJηGς ο,μVάδαbς gμαςS, εwίναcι ηc δZημ*οRσ*ιο.γUρ&άφAοJς τ&ουv αδεQλφaοiύp MμSοXυ, του 'Έλιοéτ.C tΟl fα(δaεWρOφóόmςÉ cμοVυ εMί*ν^αι κgάπmωLςB Cδιάaσημος' ^-v OβάλτIε τLοx _μάτGι σας _νVαd QγυOρίσQει v-w fεuίdνJαι δfιtάσWηrμHοdςw σ$εφ. bΓOιTα bκάaπPοCιIο aλόvγοa,P pοι &γ!υJνÉαίκες Lτοfν. σqυYμπ^αθούν& nπCολDύ,Z dαν κρί_νfο.υZμεb $απGό τpου&ς, mακIόλRοwυ!θούgς τVοWυy RσBτο .IxnWstFag'r.akmW. nΣqίγuοbυρα óτα wημίγυμ(ν)α zβvίν'τεο σHτdο* gδιαzδwίκXτυοR vβ.οη.θο,ύν στbη δRημοFτικvότητά τοfυg.. Αλ^λά bγιbαF vμcέ.ναó, θα SεYίναι πάXντPαB óοH βhρωaμερόUς Έλ(ιGοτ.R Αkυτdήé CτuηX LσIτι,γtμή* έSχεGι τηfνu hέVδρ$αH τrου σOτ.η& lΝhέFα. SΥόρ_κ!η,) όóπο$υ KβéρlίÉσfκεταιQ τοJ vπWρώ,τRοB τFου* $ε!σ!τQιατόrρaι!ο, αλkλά αsνοί!γ$εUιj σιγάb $σιγά εσtτ*ιwατόóρgιαL uκαι Rσε άjλλεςJ πόλεις..T yΑCυτήu τSηé FσCτéιpγμή cδsουgλεύlει σFε CένdαR Gστqοx WΛvαyς Β(έγsκCα_ς κ&αmιP SεKίμVα,ιb ποLλpύU περήφDαAνη! γιy' FαCυ*τόiνQ. u
"Είμαι τόσο νευρική", δηλώνω εκφράζοντας τα συναισθήματά μου στους φίλους μου. "Ο Γουόκερ το έχει παρακάνει λίγο... με τα πάντα". 
"Η υποτίμηση της χρονιάς", ξεφυσάει η Αριάνα. 
"Είναι χαριτωμένο που θέλει τόσο πολύ να παντρευτεί", προσθέτει η Στέλλα, πάντα ρομαντική. 
"CΑπOοSλUαύστgε mτηH μuέfραP. 'Δενv Dθyαa Xέχhετ.εL ά(λMληQ éτέAτοιTα"A,P δAηiλkώνεÉιw ηA $ΤρOέPιsσι, Qηó οπyο$ίαT α,κούSγyεται περιmσzσ(ότερOο σαν πLροεZιiδgοrποLίhησηC $π,αKράQ σJαν εxμψυχvωτικ!ήi dο&μιBλία. 
Ίσως φταίνε οι ορμόνες της και δεν καταλαβαίνει πώς ακούστηκε. 
Παρατηρώ την Αριάνα και την Έμμα να κοιτάζουν την Τρέισι με κατσούφιασμα στα πρόσωπά τους. 
Μήπως άκουσαν κι αυτές τον τόνο της; 
"óΟ kLuIckTyó óWmaqlkNeCrf έχει xοpργUανώqσKει έgνyαk εóκατ.οtμμύrρpιNο_ hκ(αbιK 'μKία κάsμεzρ_εZςW, dοπόIτεW BδJενW nθéα Hτο ξtεgχTάσdω"P, τηtς, λέXω. lαμήFχCανα.K q
"Έλα, πάμε να κάνουμε περιποίηση". Η Στέλλα αλλάζει γρήγορα θέμα.       
* * *  
Από έξω ακούγεται ένα χτύπημα και η Αριάνα σηκώνεται για να ανοίξει την πόρτα. 
"Καwλησrπέρhα,^ tκυρίvεςz μοGυs". 
Ο Γουόκερ μπαίνει στη σουίτα, με την αυτοπεποίθηση να ξεχειλίζει από κάθε του πόρο. "Μωρό μου". Με αρπάζει, με παίρνει στην αγκαλιά του και με φιλάει. Απόλυτα χολιγουντιανό στυλ. Οι φίλες μου φωνάζουν και μου πετάνε βρισιές. 
"Χρειαζόμουν ένα τελευταίο φιλί πριν σε παντρευτώ αύριο". Βάζει τα πόδια μου πίσω στο πάτωμα. 
Εγώ χαχανίζω μετά από πολλά ποτήρια σαμπάνιας. "Κι εγώ ανυπομονώ να σε παντρευτώ". 
"$Μaακάρbι ναU lέμενεkς Vμ!αζVίq μvουs Kαπkόψε". 'Μοuυ wχα&ϊ$δεHύεpιz qτοh λαMιNμFό, nκiάνοντάQςl μdε ναp IαaνUατPριχιSάζ,ωf. 
"Κι εγώ το ίδιο." 
"Είναι παράδοση", μας θυμίζει η Tracey. 
Γυρίζω τα μάτια μου και ρουφάω μια βαθιά ανάσα από την κολόνια του. Μυρίζει πάντα τόσο ωραία. 
")ΘWα μοéυ TλnείψvεPι)ς.K Τοk χNέ$ρBι μοLυ εkίéν.αι, φBτTωχόu éυwποκlατάσYτXαMτο", μLου ψ!ιθυρίζDει ο) ΓοiυSόκερ,G Aσmτ$έyλνονzτ_αςb ρRίγηH σJτο σ(ώSμαV μουV.T 
"Υπόσχομαι να επανορθώσω τη νύχτα του γάμου μας". Του κλείνω το μάτι με θράσος. 
"Ναι, θα το κάνεις", γρυλίζει, κρατώντας το μεγάλο του χέρι στον κώλο μου. 
"Σας παρακαλώ, μη με κάνετε να ξεράσω, παιδιά", αστειεύεται η Αριάνα. 
"Δε^ν μnοtυB fαρέiσMε&ιZ zναC είzμVαι _μακρKιGά σαrς". BΟ ΓουόfκjεPρ IσYτéραβομουVτYσCου'νι*άζtει, DχαZρPίζον^τ^άς BμοWυ rεκkεvίzναK τα κQουτiαPβdίσ,ιQαr μmάPτ.ιjα πXου( ,δεν μπrο&ρkώ ν'αc gαóνYτισSτDαnθώ. 
"Είναι μόνο είκοσι τέσσερις ώρες. Μετά θα με έχεις για πάντα στο κρεβάτι σου". Αυτό το σχόλιο τον κάνει να χαμογελάσει. 
"Ανυπομονώ." Με φιλάει ξανά. "Λοιπόν, κυρίες μου... πρέπει να φύγω. Όλο αυτό..." κουνάει το χέρι του πάνω από το πρόσωπό του, "... χρειάζεται οκτώ ώρες". Το πρόγραμμα ομορφιάς του είναι πολύ πιο αυστηρό από το δικό μου. "Τα λέμε αύριο", λέει καθώς κατευθύνεται προς την πόρτα. 
"Γουόκερ, περίμενε", φωνάζει η Τρέισι. 
Π)αραlτlηρώL ότZι ο ώDμLοSς, τmοyυ QτενlτώνlεZταBιJ όταν Pλέειm Sτgο óόvνοVμ&ά PτIουT.I FΔεóν τaοG wέsχiωó (ξFαν.αzδDεί( Hαυóτ_ό,l σzκέwφτRοLμαWι. 
Η Τρέισι γυρίζει προς το μέρος μας. "Θα πάω κι εγώ για ύπνο". Τα χέρια της τρίβουν την κοιλιά της. "Αλλιώς δεν θα τα καταφέρω να βγάλω όλη την αυριανή μέρα". 
Εκπλήσσομαι που άντεξε τόσο πολύ, όντας τόσο βαριά έγκυος. Η Τρέισι την αποχαιρετά και βγαίνει από την πόρτα με τον Γουόκερ. 
Όταν γυρίζω, παρατηρώ ότι η Αριάνα εξακολουθεί να κοιτάζει την πόρτα με ένα συνοφρύωμα στο πρόσωπό της. "Όλα καλά;" ρωτάω. 
Κ'ουTνJάεMι Dτο κ*εφSάλhι τηςp Wσhα!ν* νHαf καθαyρDίζεóι bαπό το ÉμLυαλόM pτgηCςk ό&,Oτι bσkκLέφτεται.s O")Ναι. ΣMυγ^γνFώ)μFη$. ΜIοYυc OαPπέMσVπασε τBηWν JπgροmσYοχBήF yέν&α NθFέgμα της δjουλεPιOάCς'".g C
Μου λέει ψέματα. Το ξέρω γιατί το δεξί της μάτι έχει τις πιο αμυδρές συσπάσεις, πράγμα που την προδίδει. 
"Είναι τόσο καλός τύπος", βογκάει η Έμμα και πέφτει προς τα πίσω στον καναπέ. "Θέλω ένα από αυτά. Αυτό το να είσαι μόνος είναι εξαντλητικό". 
"Τι! Δεν υπάρχουν καλοί άντρες στη Νέα Υόρκη;" Ρωτάω. 
"pΣWε παaρKαiκαλώ..L. ΔAουxλLε'ύHω Lείκxοσ^ι ώρες τηxνm ημέSρpα. Δ_ενD Kέ'χVω χóρÉόνο γιαÉ ρuαντbεVβwούf"W. 
"Χμ... τι γίνεται με εκείνο το αρσενικό μοντέλο; Πώς τον λένε;" προσθέτει η Στέλλα. 
"Ιβάν;" Η Έμμα γουρλώνει τα μάτια της. 
"Ναι. Αυτόν. Είναι τόσο σέξι". Στη Στέλλα τρέχουν σχεδόν τα σάλια. 
"zΉτzα,ν qη TαναWκFοrύ.φwισtηR από kτxο ά&γ&χQοTς.G Ο TάνJθiρωπVος είTνFα$ι βαρ^ετbός.h yΟι καυQτSοgίW (άντρες Tδεkν χtρVειZάUζBετgαcι zνRαA προZσUπαθjοPύν cκαéθ(όλουp. JΑρOκjείU .νóα DεπιNδ$είwξουdν τéου.ς Tκοιλι,αFκ,ούς! Yτuο^υqςN kκαWι τLοé pσGμkιkλSεμέ(νdο τοyυ^ς $σαHγόνι(,p (κ,αι οι^ γυνgαίWκεςO uπ!έFφMτóο.υiν α_μ*έ$σωóς με QτNαQ éεσώρhοOυSχαV",. 
Η Έμμα έχει δίκιο. Αλλά υπάρχουν καυτοί άντρες με υπέροχη προσωπικότητα εκεί έξω, απλά πρέπει να βρει χρόνο για να τους βρει. Όμως, το να ξεκινάς τη δική σου επιχείρηση δεν αφήνει και πολύ χρόνο για οτιδήποτε άλλο. 
"Δεν μπορώ να μπω σε μια συνάντηση χωρίς κάποιος τύπος να προσπαθεί να μου εξηγήσει την αρχιτεκτονική. Εγώ, το άτομο που προσέλαβες για να χτίσει το σπίτι σου". 
"Έχεις γνωρίσει τον Έι Τζέι, έτσι δεν είναι;" Η Στέλλα προσθέτει. 
EcJ sεBίZναrιs Xτxο πsαρbατYσpοóύκiλ*ιL το,υl _αδóερIφJοkύX (μcο(υc, εQίsνNαJι η XσuυPντο)μkογραPφία UτουC Ellyivobt Jo.n)e_s. 
"Ο εγωισμός ενός σεφ... φίλε, είναι οι χειρότεροι". Γυρίζει προς το μέρος μου. "Χωρίς παρεξήγηση, Χλόη". 
"Δεν παρεξηγήθηκα. Ο εγωισμός του αδερφού μου είναι πολύ μεγάλος". 
"Πάω στοίχημα ότι δεν είναι το μόνο πράγμα που είναι μεγάλο". Η Έμμα κουνάει τα φρύδια της στη Στέλλα. 
"SΕYεεf.t.$.l"V TΚKαταριέUμαdιI jτZη,ν' Έμμiα. 
"Έμμα!" Η Στέλλα τσιρίζει. 
"Λες και δεν το ξέρεις", την προτρέπει η Έμμα. 
"Είναι το αφεντικό μου", υποστηρίζει η Στέλλα. 
"ΑυHτlόI &είKναHιÉ xτwο καOλύjτεροv είδοUςB QσbεSξ.É KΣτXο γραUφmεQίaοC με τfαI σYτόρια !κxλ_εισZτlά. &ΑρQγάI τLο JβράδYυ,U .ή óσYτmα γGόmνqαrτα κάτtω .απmόv pτοt γéρFαφείqοé &τnοGυc, uεjνuώT μ.ιyλsάεdι $σhτóοm *τηλfέφωLνο". Το mδωμÉάτιdο σÉι^ω&πάé αJμcέ.σuω$ςP στα' λVό'γrιVαY τηςy RΈμBμαZςR. "$Τι;"Q yΜÉαVς wκHοιWτάsζOεiι ό.λους bαBθfώαG. é"Μηt μ$ου πÉείFτqεq όéτ&ιY κwαDμaί_αÉ απpό εXσάbςf δεν MέTχsεwι κάXνει κάkτQιD τέτFοuιο;f" ΚουνLάkμZε nόλéοι ,τuα (κεφDάλZιbαT μας. I"jΔεν OείJχα xιGδ,έWαB rόtτι οι tφyίλLεjςM rμNοfυ. ήταν) τόóσbοZ σεyμóνότGυφYεkς".Q z
"Όχι, δεν θέλω να απολυθώ ή να καταστρέψω τη φήμη μου", προσθέτει η Αριάνα. 
Η Έμμα κουνάει τα χέρια της στον αέρα και τραγουδάει: "Τέλος πάντων, παιδιά. Ας ανοίξουμε κι άλλη σαμπάνια".

2. Χλόη

2 Χλόη      
Οι παρανύμφες μου ροχαλίζουν απαλά. Προσεκτικά, τραβάω προς τα πίσω τα σκεπάσματα του κρεβατιού μου ταλαντεύοντας γρήγορα τα πόδια μου στο πλάι, με τα δάχτυλα των ποδιών μου να σκαλώνουν το χαλί. Δεν τολμώ να αναπνεύσω καθώς δεν θέλω να τις ειδοποιήσω για την προκλητικότητά μου. 
Ρίχνοντας μια ματιά στο ρολόι, είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, οπότε τεχνικά είναι η μέρα του γάμου μου και δεν παραβιάζω κανέναν κανόνα ή παράδοση. 
ΚοÉι(τpάNξτε, ακRοBύSγWεταfι xπολύW Zλογrικgό CαOυ$τή xτmηBνq vώρPα τyης νύχ!τIαrς.B 
Απλά θα τρυπώσω στο δωμάτιο του Γουόκερ, θα κάνω ένα γρήγορο πήδημα και μετά θα επιστρέψω αμέσως. Παρατηρώντας το φόρεμά μου από νωρίτερα, το αλλάζω γρήγορα, χωρίς το εσώρουχο. 
Το δωμάτιο του Walker βρίσκεται στην άλλη πλευρά του θέρετρου, οπότε πρέπει να περπατήσω μέσα από το λόμπι για να φτάσω στον πύργο του. Κινούμενη αθόρυβα μέσα στη σουίτα, αρπάζοντας το αντικλείδι για το δωμάτιο του Γουόκερ από δίπλα από την τσάντα μου, αρχίζω να περπατάω στις μύτες των ποδιών μου στο διάδρομο. Πολύ αργά, γυρίζω το χερούλι της πόρτας, προσεύχομαι να μην κάνει θόρυβο, που δεν κάνει, και κρυφά γλιστράω μέσα. 
Ναι. Σηκώνω το χέρι μου ψηλά και χτυπάω με γροθιά τον αέρα. 
ΑθόρυβKα FαcλλVάW Mγ&ρήγορYα,q *κXατεOυθjύνNοOμfαι πρBο_ςC jτοsυKςQ ,αcνcελBκυnσUτήaρες( OπριTνH κάqπBοiιοOςr YκwαpτtαλάPβwει ότQιD λqεKίπIω. wΤαb HκQορvίτσια θαN μXεN σκsοτώMσοzυν ανI μzάθQουνM Zτιr GκxάMνωk.B 
Τελικά, φτάνω στο ρετιρέ του Γουόκερ. Βάζω την κάρτα-κλειδί στην πόρτα και το πράσινο φως αναβοσβήνει. Ευτυχώς η πόρτα δεν τρίζει, ειδοποιώντας τον για την παρουσία μου. Το δωμάτιο είναι σκοτεινό, πρέπει να κοιμάται, αλλά καθώς μπαίνω πιο μέσα, ακούω το βογγητό μιας γυναίκας. 
Η καρδιά μου αρχίζει να χτυπάει γρήγορα. 
Ο Γουόκερ βλέπει πορνό; 
"lΝVαι, μhωρpό gμου)".ó h
Ακίνητος. 
Η φωνή του Γουόκερ με διαπερνάει σαν πάγος. 
Στρίβω στη γωνία για το σαλόνι και εκεί είναι η έγκυος κολλητή μου φίλη καβάλα στον μελλοντικό μου σύζυγο στον καναπέ. Το μυαλό και το σώμα μου παθαίνουν σοκ, αδυνατώντας να κατανοήσουν αυτό που βλέπω. 
"Α,υOτSό _είναιs,y )μαμ^άb.& Κlα_βAάlληdσAέ nμlε.N Κkαβά^λgη'σέs KμεR"Y, τ^ηςO VλmέεtιU οé Γοóυmό,κKεrρ fκαθhώς^ OέρχοDνταιk κWαιp ο&ι δύGο $μαRζί.j 
Η Τρέισι χαχανίζει, μια ελαφριά λάμψη ιδρώτα καλύπτει το πρόσωπό της. 
Ο Γουόκερ την κοιτάζει, και σαν μαχαίρι στην καρδιά μου, τυλίγει το χέρι του γύρω από το λαιμό της και τη φιλάει. 
Γαμώτο! Νομίζω ότι θα κάνω εμετό, αλλά τα πόδια μου είναι ριζωμένα στο πάτωμα. 
Η προCσ*ο$χ!ή vτtοKυ& vΓουόpκ!ερx στρuέφεUται σNτο sκIαρóοnύμπYαλwο της ΤYρWέ!ιÉσι._ "ΑFνυVπJομsονHώ kν,αR γ.νHωρίσω τοFν éμιGκρKόI μóου& BάuνrθρBωποn". ó
Περίμενε. Τι είπε μόλις τώρα; 
Σκοντάφτω ελαφρώς, η παλάμη μου αγγίζει τον τοίχο του διαδρόμου. 
"Κι αυτός ανυπομονεί να γνωρίσει τον μπαμπά του", γουργουρίζει η Τρέισι. 
"ΧDα^ίρ.οHμαUιM πqοsυ 'μNένεις Mμαζ(ί μαNςP. IΑυτ$όQ GσKημÉαίGνει 'ότι yμPποéρvώ 'νXα cπGερ^νBάgω Éόσο πIερισrσότερο MχρMόCνPοy pμπNοÉρ(ώ μSαζί XτFου".P dΟ ΓFοDυόκWερ χKαrμογFελάεvιz, (αλλqά τnο πZρtόσωπXο PτTης &ΤjρέPισιC αlλλLάζmεCιw.A &
"Δεν καταλαβαίνω γιατί την παντρεύεσαι ακόμα". Υπάρχει πάλι αυτός ο τόνος, αυτός που μου έδειξε νωρίτερα σήμερα. 
"Τρέισι..." Η φωνή του Γουόκερ είναι σαν ατσάλι. "Αγαπώ τη Χλόη". 
"Κι όμως, με γαμάς εδώ και ένα χρόνο". 
Αυτή^ vη εVίδησTη lμε χóτυrπά'ει σIαCν) κVοjρqόιδοK καÉι Bκλ)εhί)νJω Zτα μάτ,ια _μο*υh Uενώ ο πόCν)οςT αρχSίjζε$ιY jνuαs καgτcαγYράcφεuτα!ιc μέFσα* kμUοBυP. .
"Εσύ είσαι αυτός που μου την έπεσε. Θυμάσαι;" Ο Γουόκερ της το υπενθυμίζει. 
"Δεν αντιστάθηκες και πολύ", βροντοφωνάζει η Τρέισι. 
"Μου είπες ότι ήσουν ευτυχής να δεχτείς ό,τι σου έδινα". 
"vΜ&α,W TεYγώ$ .θα! κάνqω τοs μzωTρόR &σNο$υ.Q HΕγώW θαV έIπρεfπε ναd είPμVα*ι αuυτ'ή πο)υZ KθIα gσWε πZαPνiτKρrευnτεgί. 'ΌÉχ*ιF εκείνη"D.H ΕκπλUήIσ!σyομcαSιB Jαπό tτο δηληYτxήρ!ι*ο tπLοvυC JβHγαUίLνεHιG αhπό) &ταó éχóείληH τηςM ΤwρέισιY. 
Κάνοντας ένα βήμα πίσω, πιέζομαι στον τοίχο του διαδρόμου ελπίζοντας ότι με κάποιο τρόπο, μπορώ να εξαφανιστώ σαν καπνός από αυτόν τον εφιάλτη. 
"Δεν μπορώ να αντέξω οικονομικά ένα σκάνδαλο. Και αυτό θα ήταν σίγουρα ένα σκάνδαλο". 
"Μα..." Η Τρέισι αρχίζει να διαφωνεί. 
"_Όχι."x Ο GΓου'όκερ υWψώXνMει τ'ηO φ,ωνYή τοCυ:M "hΘkέλaεaις νbαX χRάσω εxκαFτομAμύρι&α. δοrλάyρóιYαn Vσóε χIοlρηγίες; Θcέλειnς fν^αR .χά!σω τηkν πDρMόσβαPσaηI στNηWνg gπιστ_ωτ.ικήf κάρτóα πουy *σXοRυz ,έÉδ'ωvσNαs.V Το Hεxπίδομα.É ΤGο κατα,πίστzεaυVμα;^"u FΕJπ)ιMκρα!τείc OσιωCπOήR. "ΔDεBν* το iνομίζlω"L. n
Δεν μπορώ να ακούσω άλλο. Σπρώχνοντας τα ζελατινώδη πόδια μου να κινηθούν, το ένα μπροστά από το άλλο, βγαίνω αργά από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. 
Το κουδούνι του ανελκυστήρα με επαναφέρει στη στιγμή λίγη ώρα αργότερα. 
Τι στο διάολο! 
Πώς μxπόρnεmσα'ν*; 
Πώς μπόρεσαν, γαμώτο; 
Η Τρέισι είναι σαν αδελφή μου. 
Και γαμάει τον αρραβωνιαστικό μου τον τελευταίο χρόνο. 
ΚTαtι xθα γε!νRνDήσ*εDιW xτο( μuωρό τουg. 
Το μωρό του! 
Διπλώνομαι από τον πόνο και σκοντάφτω στον διάδρομο προς την πόρτα μου. Παίρνοντας ρηχές αναπνοές, συνειδητοποιώ ότι δεν αναπνέω. Δεν μπορώ να αναπνεύσω. Ο πανικός με κατακλύζει καθώς καταρρέω στο πάτωμα μέσα σε μια πλημμύρα από δάκρυα. 
"Αυτή είναι η αδελφή μου;" αντηχεί μια ανδρική φωνή στον διάδρομο. 
"ΔRεkν ξέρXω_;" αgπQαIντ&ά Wμια γυναικεdί&αr φpω,νwήf.* ó
"Χλόη. Χλόη." Ακούω τον αδελφό μου να μου φωνάζει, με τα χέρια του να κουνάνε το σώμα μου. "Ξύπνα, Χλόη". Η ανησυχία στη φωνή του με επαναφέρει στην πραγματικότητα στην οποία δεν θέλω να συμμετέχω. Τότε ακούω δυνατό χτύπημα. 
"Τι συμβαίνει;" απαντάει μια γυναίκα στην πόρτα. 
"Στέλλα, κάτι δεν πάει καλά με την Χλόη". 
"Πρέπειz νMαz hφύ.γOωW"d,w óπρKοσθέUτεBι μιiα αγνώxρι.στdηq dφJω(νaή.( 
"Ναι, πρέπει. Είναι οικογενειακή υπόθεση", λέει η Στέλλα στη θολή φιγούρα δίπλα μου. Τότε ένα άλλο ζευγάρι χέρια είναι πάνω μου, με κουνάει, αλλά το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κουλουριαστώ σε εμβρυακή στάση. 
"Πρέπει να καλέσουμε τον Γουόκερ", δηλώνει η Στέλλα. 
"Όχι!" Ουρλιάζω, σηκώνομαι γρήγορα. "Όχι." Η δεύτερη φορά βγαίνει με έναν πληγωμένο θρήνο, τα δάκρυα πέφτουν ξανά καθώς οι τοίχοι κλείνουν πάνω μου. Ο EJ με σηκώνει στα χέρια του και σπρώχνει τον εαυτό του στη σουίτα μου. 
"Τι$ συ)μβαjίfνε&ι;q" .Ρ,ωNτάcεBιD ηH ΑρxιMάνα. 
"Δεν ξέρω. Τη βρήκα έξω έτσι", της λέει ο EJ. 
"Δεν θέλει να πάρουμε τον Γουόκερ", προσθέτει η Στέλλα. 
Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι η Αριάνα με αγκαλιάζει καθώς ξαπλώνουμε στον καναπέ. 
"Τι έκανQεG;."J ψιSθ_υQρIίζwει στο αυτίc μοJυY. 
"Τι στο..." Η Έμμα σταματάει καθώς μπαίνει στο δωμάτιο. 
Η Στέλλα και ο Έι Τζέι την ενημερώνουν. 
"Είδες κάτι, έτσι δεν είναι;" Η Αριάνα ρωτάει. 
Κkοιτά!ζονdτdάς' Bτhην, ξέρει WαXμέσwωςé ^τUην αZπ^άντUηtση. 
"Ω, μωρό μου". Με κρατάει πιο σφιχτά. "Θέλεις να φύγουμε;" Συμφωνώ με ένα απλό νεύμα. "Θέλεις να ακυρώσεις το γάμο;" 
Μέσα μου φωνάζω, ουρλιάζω τη λέξη "ναι", αλλά δεν μπορώ να πω τις λέξεις. 
Ευτυχώς, η Αριάνα μπορεί να με διαβάσει. "Εντάξει, κάτσε ήσυχα. Θα τα μαζέψουμε όλα αμέσως". Η Αριάνα ξεκολλάει από πάνω μου. "Σωστά, ομάδα; Ο Γουόκερ τα σκάτωσε". 
Α)κούγονJταιh αéνBασqτεuνjαOγXμNοίP. 
"Θα τον σκοτώσω με τα ίδια μου τα χέρια", βροντοφωνάζει ο Έι Τζέι. 
"Θα έχετε χρόνο γι' αυτό αργότερα, αλλά προς το παρόν, η Χλόη θέλει να φύγει από εδώ. Οπότε, η επιχείρηση "Νύφη που το έσκασε" πρέπει να γίνει, και πρέπει να γίνει τώρα", διατάζει η Αριάνα τους πάντες. 
Δεν έχω ιδέα πόση ώρα χρειάζεται, αλλά το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι με απομακρύνουν από τη σουίτα μου με τις βαλίτσες μας, ενώ ο EJ με κρατάει κοντά του καθώς κατευθυνόμαστε στο υπόγειο για να μπούμε στα αυτοκίνητά μας. Με τοποθετεί πολύ απαλά στο δερμάτινο κάθισμα και στη συνέχεια με δένει. 
"HΌ)ταν GεQίσαYι *έτSοιuμAη, SΧFλKό,ηA, εί'μOαι Iεδώ γιóα nσέmναu"_. )Μ'οOυa δBίνεJιC έναj φιWλίX cστο tμέτVωποK,& εRνNώ^ fόóλοzιx VοLιD άλ,λLοéι DμUπαίνουνC jσtτοg 'αυZτοκίνηiτhοb.V "OΓιTα πMούt;" !Ρωuτ'άειó ^ο E!J. 
Με κάποιο τρόπο, βρίσκω τη φωνή μου. "Σπίτι! Πρέπει να πακετάρω το σπίτι μου. Πρέπει να πάω πολύ, πολύ μακριά από αυτούς". Φτύνω τις λέξεις. Το αυτοκίνητο σιωπά, ο Ε.Ι. ακολουθεί τις οδηγίες μου και κατευθυνόμαστε προς το σπίτι. 
Μετά από μια σύντομη διαδρομή, σταματάμε μπροστά στις μεγάλες υπερμεγέθεις πύλες. Μουρμουρίζω τον κωδικό πρόσβασης στον EJ, ο οποίος τον πληκτρολογεί στο σύστημα ασφαλείας. Συνεχίζουμε να περνάμε τις πύλες και σταματάμε μπροστά από τις ψηλές, λευκές κολόνες της μπροστινής εισόδου. Περνώντας το κατώφλι, αυτό που υποτίθεται ότι θα με περνούσε ο Γουόκερ, νιώθω μουδιασμένη. Το σπίτι μας δεν είναι πια το ίδιο. Δεν υπάρχει πια τίποτα άλλο εδώ πέρα παρά λευκοί τοίχοι και ψεύτικες υποσχέσεις. 
"Σε παρακαλώ, πρέπει να μαζέψω όσα περισσότερα μπορώ". Λέγοντας στους φίλους μου τι θέλω να πάρω, καταλαβαίνουν και πιάνουν γρήγορα δουλειά, μαζεύοντας το δωμάτιό μου, συμπεριλαμβανομένων όλων των ρούχων, των παπουτσιών, των τσαντών και των κοσμημάτων μου. 
"ΈHχlωQ ορ_γανtώσ!ει έRνα mιJδιOω'τι_κiό τmζbεrτI kγvιóα σiέrνα. aΜyπwο)ροOύμε Iνnα Qπaάμiε XόWπbοvυw θέ&λειςI",Y μου bλqέει kοL éEJ XκXαhθώLςX τéελειώaνουμεT το! nτελεzυταPίοV gπÉαZκ(εfτyάρTισμα. 
"Νέα Υόρκη. Θέλω να πάω στη Νέα Υόρκη". Ο EJ μου σφίγγει τον ώμο καθώς πηγαίνει τις βαλίτσες μου στο αυτοκίνητο. 
Δεν υπάρχει κανένας δισταγμός όταν κλείνω την πόρτα της παλιάς μου ζωής. Ποιος να ήξερε ότι η ζωή κάποιου μπορεί να αλλάξει τόσο πολύ μέσα σε ελάχιστες στιγμές; Δεν ξέρω πια ποια είναι αυτή η κοπέλα, αυτή που ζούσε στο λευκό αρχοντικό στην κορυφή του λόφου, αυτή που αγνοούσε μακάρια ότι η ζωή της ήταν ένα τεράστιο ψέμα. Ότι ο πιο στενός της σύμμαχος την μαχαίρωνε πισώπλατα. 
Είχα τυφλωθεί από την αγάπη. 
ΠvοUτέó Hξgανά.    p   y
* * *  
Όταν είμαστε στον αέρα, νιώθω επιτέλους ασφαλής. Ανησυχούσα μήπως ο Γουόκερ ή η Τρέισι καταλάβουν τι κάνω και με σταματήσουν. Αλλά τώρα, ψηλά στα σύννεφα και σε απόσταση που μοιάζει με ένα εκατομμύριο μίλια μακριά τους, είμαι αρκετά ασφαλής για να το μοιραστώ με όλους. Επιπλέον, δεν υπάρχει περίπτωση κάποιος από τους φίλους μου να πάει φυλακή για φόνο όταν μάθει την αλήθεια. 
Πίνοντας τη βότκα μου, καθαρίζω το λαιμό μου τραβώντας την προσοχή όλων. "Εσείς παιδιά είστε πραγματικά "ride or die". Όλοι σας μαζέψατε τη ζωή μου χωρίς δισταγμό ή ερωτήσεις και με βγάλατε από τη μέση. Πώς μπορώ ποτέ να σας το ξεπληρώσω, παιδιά;" Τα δάκρυα τρέχουν στα μάτια μου. 
"Κ$άjτ,ιA qμεγάKλJο 'σlυóνέ_βη.D ΕAίχεPς πaάθkεGιi Cσ,οrκf. ΞέAραμcε ότJιx έ'πLρεπcε Gνxα pφύγCεXις απJό tεκCεJί",A εJξομWοLλcογGε!ίVταιt η ΈZμμα. 
Τεντώνοντας το χέρι μου, πιάνω το χέρι της δίνοντάς της μια ευγνωμοσύνη να το σφίξει. "Σας ευχαριστώ". Χαμογελώντας λυπημένα, συνεχίζω: "Βγήκα κρυφά από το δωμάτιό μας για να επισκεφτώ τον Γουόκερ". Ενώ εξηγώ, κοιτάζω τους φίλους και τον αδελφό μου. "Αυτό που δεν περίμενα ήταν ότι ο Γουόκερ δεν θα ήταν μόνος του". 
"Αυτός ο γαμιόλης", βρίζει ο EJ. 
"Ελπίζω να του πέσει ο πούτσος", προσθέτει η Έμμα. 
"Μhε qποpιον pήτDαTν *μα*ζTί;" éΡωτάε^ι QηK Αρóι'άνxα,M αyλRλά' (νοlμUίζwω ότι ξ!έbρVειb ή(δBηd τKηIνx &αAπάdντηDσ'ηI. Z
"Με την Τρέισι". 
Το αεροπλάνο σιωπά. 
Θανατηφόρα σιωπή. 
"Όχι.L.T."( Η Στέaλ$λTαr (σπwάεmι YτηN rσιωSπή,G É"... δGεν xθαO XτοM )έκανxε,;m" J
"Δεν θα το πίστευα αν δεν τους είχα δει να γαμιούνται στον καναπέ του με τα μάτια μου". 
"Αυτός ο γαμιόλης", βρίζει ο EJ, εκσφενδονίζοντας το κρυστάλλινο ποτήρι του κατά μήκος του αεροπλάνου, χτυπώντας τον τοίχο και σπάζοντάς το σε μικροσκοπικά διαμάντια σιγοντάροντας τους πάντες, ενώ το κεχριμπαρένιο υγρό κυλάει σαν ποτάμι στη λευκή άτρακτο. 
"EJ", ουρλιάζει η Στέλλα. 
Η dαεUροwσυνJοδόFς βsγ'αί,νεóι) βιαZσKτι.κά ,αVπWό τοj πdίjσω. μ)έρος τVοPυ α)ερwοYπλGά)νοóυm yμόλις $ακοvύvεdι *τiη )φDασαρgία.N "ΛSυUπά_μ(αι óπολzύ γι' αDυτ(ό$".. Η Στέλλαt δείAχAνειé τοUν$ fτοίlχ&ο.k B"KΕBίrχαμOε άDσSχη!μα RνFέαw καιJ bδkεν ταn Jχ_εCιρPί&σ(τηtκεT καQλ$άc". Η^ ό_μοlρφ)ηF ξαUνθι$άa κοzιτάNζεOι xπyάνAωP αjπόp Zτον Wώqμο τ^ης ΣτMέλyλαrςF .εκPεQίn qόqπο_υ mο éΕJΙg SβηHμPαnτίuζει 'στOηνA κQα)μπίναh, σχ^εδόgν ξ)εσyκίζοZνbταGς qτα! (μαλλιaάm xτCου. Έ!να YεZλóαφρύ συzνοwφρIύvωμα σsχηRματίζfετÉαιS mστοt μBέτ&ω,πYόW Oτης πMρHοYτοóύL στρQέMψε_ι Tτ'ην NπbρLοσpοlχwή .τηIςD πίσωn jστYηy ΣτZέλLλαc,g όsπkοhυ hτdηvςg χα,ρίζ'ει έUνα rεπVαHγ*γεzλμαJτιNκIό XχαμόγεcλOο wκWαι cκCαmθSαρίζ_ει wγQρήóγοNρα τηHν (ακqα'τaασZταhσHία$ JτPοcυ EJ.é 
Ελπίζω να μην φρικάρει περισσότερο όταν του πω τι άλλο ξέρω. Ρουφάω μια βαθιά ανάσα προσπαθώντας να σταθεροποιήσω την αδιαθεσία που κυλάει στο στομάχι μου πάνω από τις λέξεις που θα πω: "Το μωρό είναι δικό του". 
Όλοι με κοιτάζουν με δυσπιστία. 
Σιωπή. 
"Τώρkα iκαταRλαβKαί*νLωa γ&ι)αkτί πJεwρMίxμ^ε'νε!ς QνFα μ.αvς Fτοu πειNςK"C.^ Η Α!ριάνα ÉπροσjθóέBτει:g "lΞgέ(ρειςé LότDι dθWα τGουMςb εί^χαμε* σκLο.τHώjσει& κkαι τ^ους_ Dδrύοq"L. ΜετMακSιTνUεTί!τ.αιR !κ*αι κά_θεsτCαTι δίπλαó Rμjοtυ óσjτSην iκαpρZέ.κλRα. )ΚουλKοrυριάvζομPαιi στbηνM αsγéκαcλιdά Xτη'ς.. 
"Αυτό είναι γαμημένη μαλακία", βρίζει η Έμμα. 
"Αυτό συμβαίνει εδώ και περίπου ένα χρόνο". Όλο το επίπεδο των ανθρώπων ξεσπά σε βρισιές και κούνημα του κεφαλιού. 
"Και τη μετέφερε στο σπίτι σας", δηλώνει θυμωμένα η Έμμα. 
"jΓαμMηTμbέgνε( μLπά&σcτuαzρδKε", Yβρίpζtεdι nοi iΈXιD ΤWζέ_ιh.y F
"Θα φρικάρει όταν δεν εμφανιστείς". Η Στέλλα χαμογελάει. 
"Αυτό είναι το μεγαλύτερο 'άντε γαμήσου' που έχω ακούσει ποτέ". Η Αριάνα με σκουντάει. 
"Το ξέρω." 
"ΠερrίWμεnν*ε jένxαs mλεπDτό.i.!.v"P Ηp Έbμμα σηκώνSεται, jαπό$τPομα,s B".q.. Qτο ναJ τwον^ kαuφήσεdιAς σnτο $βωXμóόR δεmνS πρόJκQε)ιταuι νCα uτ*ου^ κZάνεGιV ζaημιRάa. Ο ^κόLσFμUοςG θ^αt aτον ÉλQυ.π.ηqθεί. &ΘDα σε παJροYυσgιάóσουvν, Sως _τtηwν bκαCκYιfά(,I vΧÉλSόcηv"w. m
Αυτή είναι πάντα η εμπορική πωλήτρια. 
"Έχει δίκιο", συμφωνεί η Στέλλα. 
"Κανείς δεν ξέρει για την Τρέισι. Θα νομίζουν ότι είσαι σκύλα, ή θα το γυρίσει και θα πει ότι τον απάτησες". 
"PΘ$α qβοη(θvούσ_ε στηνé υπόθεyσWή éμ*οqυc μVιVα WηχογéράCφFηhσηG τ_ηAς σZυνομCι(λίας lτ!ουYςt;Q"ó 
"Με δουλεύεις." Η Έμμα χαμογελάει. 
"Δεν ξέρω τι έκανα μέσα στο σοκ μου, αλλά προφανώς πάτησα την εγγραφή στο τηλέφωνό μου και τα πήρα όλα". Τα χρόνια ενασχόλησης με ποδοσφαιριστές και τα σκάνδαλά τους υποθέτω ότι με έστησαν για το δικό μου σκάνδαλο. 
"Στέλλα. Πρέπει να στείλεις την ηχογράφηση στον Τύπο", της λέει ο EJ. 
"ΘέWλεLι_ςh zναs tτuο HκQάνMωz;P" nΡ$ωZτ)άειF aη qΣτmέλ$λvαW. s"!Μόλις βγcειk,R Vδ&εν KυπάxρqχεUι) KεnπRιστ*ρdοtφήV", μVε FσWυ*μXβουλε.ύει.) Y
"Έχεις δίκιο. Θα το γυρίσει εναντίον μου. Κάν' το!" Παραδίδοντας το τηλέφωνό μου, την παρακολουθώ να πετάει σε δράση.

3. Νώε

3 Νώε      
"Αυτός είναι ο παράδεισος." Νιώθοντας τη ζεστασιά του ήλιου στο δέρμα μου σχεδόν ανατριχιάζω, αλλά με την καλή έννοια. 
"Υποτίθεται ότι δουλεύουμε", μου υπενθυμίζει ο αδελφός μου και δίδυμος αδελφός μου, ο Λόγκαν. 
"bΜmοóυ είπεFςi ότιQ Zπρό^κCεkιyταsι γιαF δ'ι_ακIοHπvέ.ς Lμε UόqλαD ταr vέξZοδqαP πnλ.ηρωμWένZα.( ΔZεjνi είπεUς $τGίXπqοcτ*α ,γιgαt NδοKυλwειά"U, βοwγκάεtι δίπQλgαR τουI &ο XΆνwτερσWοCν,y ο καλQύcτWερό$ςs Éμου xφίmλοXς., .
"Υποτίθεται ότι προσποιούμαστε ότι είμαστε σε ταξίδι για άντρες, θυμάσαι;" Υπενθυμίζω στον αδελφό μου. "Πιες άλλη μια μπύρα". Χαμογελώντας του, γουρλώνει τα μάτια του και ξαπλώνει στην ξαπλώστρα του, τραβώντας τα επώνυμα γυαλιά ηλίου του στα μάτια, ενώ ένα τεντωμένο τικ συσπάται στο σαγόνι του. 
"Δεν ξέρω πώς νομίζετε εσείς οι δύο ότι θα πετύχει αυτή η μυστική αποστολή. Όλοι ξέρουν πώς μοιάζετε. Είστε οι 'δίδυμοι πλέιμποϊ της Νέας Υόρκης'". Ο Άντερσον γελάει, πίνοντας την μπύρα του. 
Γαμώτο, μισώ αυτό το παρατσούκλι που μας έχει δώσει ο Τύπος. Ναι, βγαίνουμε ραντεβού. Αλλά δεν κοιμούνται μαζί μας όλες οι γυναίκες που βλέπουμε στα χέρια μας. Είναι καλό για τις δουλειές να μας βλέπουν έξω και γύρω. Πουλάμε μια πολυτελή μάρκα, έναν τρόπο ζωής - φυσικά, ο αδελφός μου και εγώ πρέπει να προσποιούμαστε ότι ζούμε τη ζωή που πουλάμε. 
"Άντεx YγαμήAσοLυ." FΓυρIνάεmιQ Oτ!οtν* QφίGλYοy μCουg, ^οY οπqο$ίοxςn wξ$έρtειj πό,σvο ,μισBοaύμε αυτtό zτKοg πcα!ρ,ατσο)ύκLλιj.ó "YΑν Aείrναι νAαI OείYσpαι μαλάκας nόλη hτcηZνM xεβQδοiμάδKαN, WμRπKορnεHίdς iνwαw πZάρεις το_ VεπόμεHνο xαzεροlπλéάIνbο Fγnια τοu dσ(πίτqι". 
Ο Άντερσον γελάει και με αγνοεί. Τραβώντας τα δικά μου γυαλιά ηλίου στα μάτια μου, ελπίζοντας ότι η μεταμφίεση θα λειτουργήσει, βολευόμαστε όλοι στις ξαπλώστρες μας δίπλα στην πισίνα. 
Ο Λόγκαν κι εγώ σαρώνουμε το θέρετρο ψάχνοντας για τομείς όπου μπορούμε να βελτιωθούμε - βεβαιωνόμαστε ότι το προσωπικό κάνει ό,τι έχει εκπαιδευτεί, ελέγχουμε ότι οι επισκέπτες περνούν καλά. 
Ο Λόγκαν και εγώ ξεκινήσαμε το The Stone Group πριν από χρόνια. Η εταιρεία διαθέτει πολυτελή μπουτίκ ξενοδοχεία σε όλο τον κόσμο που απευθύνονται στην πλούσια ελίτ. Οι άνθρωποι πληρώνουν μεγάλα χρηματικά ποσά για να μπορούν να κάνουν διακοπές με στυλ και ανωνυμία μαζί μας, οπότε πρέπει να βεβαιωθούμε ότι τηρούμε αυτή την υπόσχεση. 
Οó Ά.νFτfεyρaσfοxνC, όéσοZ μwαSλάRκαiς κyι *αν Dείνuαι, είνα(ι _αfυ$τόGς π$οLυ Kχ,ρηvμ!ατ)οδJόsτFησlε, pτοf πρώτvοa μα^ςt dξεν,ο*δοOχQε*ίο στοé ÉΜfπαgλί. Τsοbν Pγ$νωρbίσzαVμ.εC kσhτpο κολJλOέγιzο, τοL xτυπιYκ.όH αZγMόkρι Bτηpς, cΑναZτολιbκkήBς qΑOκFτήéς, αλλά ηé ^δTιαφrορ&άc τοrυJ !ήτLαν& ότιA είνCαkιn JέξóυπxνKοςP. RΈTχειW Jτ_αλzέsνpτfο στους αρyιθμOούςH vκjα)ιc στqιςh zεπιχIειNρIήwσLεiιhςY. 
Ήμασταν μεθυσμένοι ένα βράδυ στο μπαρ, του είπαμε σε μια στιγμή αδυναμίας την ιδέα μας, μας είπε ότι του άρεσε, ότι θα τη χρηματοδοτούσε και την επόμενη μέρα ήμασταν στο ιδιωτικό του τζετ στο Μπαλί για να ψάξουμε τοποθεσίες. Τα υπόλοιπα είναι ιστορία, όπως λένε. 
"Σε παρακαλώ πες μου ότι βλέπεις αυτό που βλέπω". Ο Άντερσον με χτυπάει στο στήθος. 
Ο Λόγκαν και εγώ κοιτάμε προς τα εκεί που έχει τραβήξει την προσοχή του. Παραμένουμε σιωπηλοί. Τρεις από τις πιο όμορφες γυναίκες μπαίνουν στον χώρο της πισίνας ντυμένες σε διάφορα στάδια του θέρετρου από μπικίνι μέχρι κάλυμμα. Έχουν όλες κοκτέιλ στα χέρια τους και χαχανίζουν. Σκέφτομαι ότι ίσως έχουν ήδη πιει ένα παραπάνω πριν επισκεφτούν την πισίνα. Κινούνται σε μια αγέλη προς το μέρος μας, και οι τρεις μας παρακολουθούμε καθώς χαχανίζουν μέχρι εκεί που καθόμαστε. Έρχονται να μας μιλήσουν; Πίνοντας μια γρήγορη γουλιά από την μπύρα μου για να καλύψω το γεγονός ότι δεν μπορώ να σταματήσω να τους κοιτάζω, παρακολουθούμε γοητευμένοι καθώς πετούν τις τσάντες τους στις καρέκλες ακριβώς δίπλα μας. Δεν διακόπτουν τη συνομιλία τους, καθώς ο καθένας τους πιάνει από μια ξαπλώστρα και τις φέρνει πιο κοντά ο ένας στον άλλο. 
ΈVχzω^ ZπαρNαNτwηMρ$ήvσεHι vτyουhςd άλλJουxς qά^νδhρεxςy γύρNω απRόN gτ,ηνé πισSίrνcαy ναh είyν*αι SεξHίGσJοmυ* JγοtητεuυμQέgν(οVι μLε' jεμ.άς μiε τwοXυJςy RνέοUυOς (εVπισFκέπτRεPςh.( 
"Ποιος έχει όρεξη για κολύμπι;" ρωτάει η ψηλή γυναίκα με τα κορακίσια μαλλιά, τραβώντας το σαρόνγκ από τους γοφούς της, αποκαλύπτοντας το πιο μικροσκοπικό λευκό μπικίνι. 
"Γάμησέ με", βρίζει ο αδελφός μου δίπλα μου, καθώς γυρίζει να κατευθυνθεί προς την πισίνα, πριν σταματήσει ξαφνικά. Λαμπερά νεφροπράσινα μάτια μας περιεργάζονται. Τα άλλα κορίτσια σταματούν τα διάφορα στάδια του γδύσιμου και ακολουθούν προς τα εκεί που έχει τραβήξει την προσοχή της. 
"Λοιπόν, γεια σας, αγόρια". Τοποθετεί ένα περιποιημένο χέρι στο γοφό της, ενώ γέρνει ένα αψιδωτό φρύδι προς την κατεύθυνσή μας. "Απολαμβάνετε τη θέα;" 
"ΣίFγοpυρFα",c Wα*ντNαkπαNντάk ο ΆGνUτZερQσον_.n Τ*αc UμάτVιqαé CτηLςI κYορακTομαlλλοxύσαQςG Rκαλλlονbής' σQτHεRνóεWύNοFυSν πXάIν,ω UτOοNυf κα!ιp τKου jχ,α*ρίζtειC έXνOαZ Yπ,ονηbρpόx μÉει'δί(αμpα$.O YΓυjρWνnώvντdαcςL vστηi φτuέOρνéαh τηςk,b βημmατίζει πAρxοςz τηqν πιTσéίνα,r 'μpεg *τ,ους pγοφdούς tτηFς νaα wλιPκνίζοsνhταkιb GσεR μ.ια υπνwωτιlκή fέκστασHηb. qΟι kάλλZες( δ*ύxο κóοπVέhλεGς ακολTουθοUύyνX τmο) πdα,ρqάCδOειγNμά AτsηKςI, μ&παίνοντuαςh μdαζBίx yτη'ς éστkην cπxιXσίnν!αB.l é
"Χλόη", φωνάζει η μελαχρινή, γεγονός που στρέφει την προσοχή μου από αυτές στην πισίνα σε κάποιον άλλον. Χαιρετάει μια όμορφη ξανθιά που περπατάει στην άκρη της πισίνας, με μια πετσέτα στο ένα χέρι και το κινητό της στο άλλο. Σηκώνει στιγμιαία το βλέμμα της από την οθόνη και τους χαμογελάει πριν γυρίσει πίσω στο τηλέφωνό της. 
"Κλείσε το τηλέφωνο", φωνάζει η κορακομαλλούσα στη φίλη της. "Ξέρεις ότι τίποτα καλό δεν μπορεί να βγει από αυτό", της λέει, προειδοποιώντας την. 
Απομακρύνει το αίτημα της φίλης της καθώς πληκτρολογεί μανιωδώς στο τηλέφωνό της. Είναι τόσο απορροφημένη που δεν προσέχει το βήμα, και το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι πηδάω από την καρέκλα μου, καθώς αρχίζει να συντρίβεται στη γη. Τεντώνοντας και τεντώνοντας όσο πιο πολύ μπορώ, την αρπάζω πάνω στην ώρα πριν χτυπήσει στο τσιμέντο, αλλά το τηλέφωνό της πετάει και συντρίβεται πάνω στην πέτρα της πισίνας που περιβάλλει. 
"XΕhίσUαιU pκαJλάj;V"s Τα* wχ!έAριαh $μKο(υ τaυλίXγοντ*αιx σφSι!χZτά γnύρCω τηwς. Μεn $κοιτάaζειi IψηλJά, σlτιγ,μιαaίwα .ζ)αλι.σμένηK, vπ,ρnιxν πηBδήξ.ειB _γρ.ήQγοραC vαπό ZτéηmνB αxγκα(λgιά cμοqυc καRι KσzκουπίLσ'ει Dτη uφqαUντασfτικήQ IσuκQόiνη αmπόM πάνTω FτηςA. z
"Ω... ε... ευχαριστώ". Ακούγεται πανικόβλητη. Μήπως την τρόμαξα; "Γαμώτο." Σκύβει και μαζεύει το σπασμένο της τηλέφωνο, μετά κλείνει τα μάτια της και παρατηρώ ότι είναι στα πρόθυρα των δακρύων. 
"Στο είπα ότι δεν θα βγει τίποτα καλό από αυτό το τηλέφωνο", φωνάζει η κορακομαλλούσα κοπέλα από την πισίνα ενώ γελάει. 
Φαίνεται λίγο σκληρό από τη φίλη της να το πει εκείνη τη στιγμή. 
Η ξανθUιfά πuαOίρν(εaιy το .τ^ηλuέφqωνόR hτHης. &κNαSι Bτοb yπεyτ,ά,εxιf $πvίtσYωF xστηνD *τbσάντwαS τηnςA. Εaίuν^αuι τόxσο απnοlρRροHφCηHμέfνTηH πουG óτηqς, Lπ,αwίgρνHειq Qμéε*ρNιIκ,έIςu σKτιγμiέmς *γιdα Vνmα, σzυνειδηBτο,πpοι^ήIσει Yότdι σéτέOκομUαιN ακόqμQα aκονYτάF της.f "CΣυéγtγdνώμ_η,y &δGενz Jείéμαι $οD εjαυDτgός Uμnου αXυτή τTη. wστιFγμήA.f rΕ&υχ_α,ρJιστvώ.u óΕυχWαρισSτώB cπο!υZ Nμου έdσPωσες( τοFνg óκaώλοf". RΜοlυ χQαwρSίUζsει έYνnα μι)κρrό χwαμuόγMεbλLο.F 
"Δεν με πειράζει που μια όμορφη γυναίκα πέφτει στα πόδια μου". Σπάζοντας ένα απαίσιο αστείο, με κοιτάζει και το μικρό χαμόγελο εξαφανίζεται από το πρόσωπό της. 
"Άνδρες", μουρμουρίζει κάτω από την ανάσα της, απομακρυνόμενη από κοντά μου. 
Τόσο κακή ήταν η ατάκα μου; 
Πετάει _τuηOν qτ^σQάJντXαc της μαYζrί, Cμdε. τιςu mάλQλες* xκαι wγδ!ύlν*εWταιA γVρfήkγοAραF από LτYοl XηPλqιόλMοsυστDοa φGόρGεfμάx BτaηPς κPαuιt cενdώ)ν(εταιr μKεl MτOοpυς άaλλουQς στDηXνA Kπισ)ίνbαH. 
"Αυτό ήταν ένα επικό στράικ άουτ". Ο Άντερσον γελάει και εγώ τον απορρίπτω. 
"Όσο καυτές κι αν είναι, εμείς είμαστε εδώ για να δουλέψουμε", μου θυμίζει ο αδελφός μου.       
* * *  
"*ΓIαqμώτéοy!"P iΚIοcιτcάrζSω πHροvς uτNα. κάSτω KτBοiν mλqεκέ Mα_πKό^ κÉό)κκιν!οM κραRσί που hέχUει AπnιτéσιλίYσει pτFο! λ&εYυéκόW nμο(υ aπmουxκmάμισIοu )καιp ,στ)άzζqει στuα tγhό*νcαFτά& μου.ó ,
"Λυπάμαι πολύ, κύριε". Η σερβιτόρα μοιάζει σαν να είναι έτοιμη να κλάψει. 
"Δεν πειράζει", της λέω σφίγγοντας τα δόντια. "Ήταν ατύχημα". 
Πράγμα που ήταν - ένας καλεσμένος την πέρασε, με αποτέλεσμα το ποτήρι να καταλήξει στην αγκαλιά μου. 
"Θ'αx nπάdω σHτοi δωUμάZτÉιό xμου Xνα αaλrλάHξωO".' 
Η Άντερσον, φυσικά, δεν σταματά να γελάει. Ο γαμιόλης. Γυρίζω τα μάτια μου καθώς βγαίνω από το εστιατόριο. 
Μόλις βγω στο έρημο μονοπάτι που οδηγεί πίσω στο μπανγκαλόου μου στην παραλία, βγάζω το λευκό μου πουκάμισο. Δεν χρειάζομαι το βρεγμένο υλικό να κολλάει πάνω μου με αυτή τη ζέστη. Θα πάει κατευθείαν στον κάδο απορριμμάτων, είμαι σίγουρη ότι τίποτα δεν μπορεί να το σώσει. Στρίβω στη γωνία προς τη βίλα μου και πέφτω κατευθείαν πάνω στην ξανθιά από την πισίνα που περπατάει κατά μήκος του μονοπατιού. Είναι πάλι απορροφημένη στο τηλέφωνό της. 
"Γαμώτο. Συγγνώμη." Τεντώνω το χέρι μου και την αρπάζω από τα χέρια, παραλίγο να τη ρίξω κάτω. 
"pΌ*χéι...é δlεZνh πειράpζDεJιa..F."A bΚοCι,τάVζεmιz ψwηmλάg bκαιU σxυVνzεUιδηfτο,ποvιGείm πJοxιSος' ÉέyπBε&σAε !π^άkνHω τcηaς.q Y"Πuάλóι( εσ!ύB". WΟL τόνZοxς τsης Vα'λλBάWζει fδMρrαματrικiά. Y
"Πρέπει να σταματήσουμε να συναντιόμαστε έτσι". Πάλι αρχίζω τα αστεία. Δεν χαμογελάει, αλλά παρατηρεί το γεγονός ότι δεν φοράω το πουκάμισό μου. Έτσι, λυγίζω τόσο διακριτικά. Γυμνάζομαι όταν είμαι σπίτι, τρέχοντας στο Σέντραλ Παρκ κάθε πρωί πριν από τη δουλειά για να προετοιμαστώ για τη μέρα. Έχω αρκετή αυτοπεποίθηση για να ξέρω ότι δείχνω ωραίος - με ή χωρίς πουκάμισο. 
"Γιατί έχεις βγάλει το πουκάμισό σου;" Με κοιτάζει επίμονα και διπλώνει τα χέρια της μπροστά στο στήθος της αμυντικά. 
"Η σερβιτόρα μού έχυσε κόκκινο κρασί". Πετώντας το κατεστραμμένο πουκάμισο στον αέρα, της δείχνω τους λεκέδες. 
"AΤηRςg εCίUπεZς καιg κTαZκfήO ατά_καs nγLιQα νMα) hτηDνl κuαλYέσ'εAιhςa;G" BΟó hτSόóνοUς τbηςb !έχει CέbνTα Lμικρό rδpάgγJκbωμα^.X &
Τι; Τι; Αναρωτιέμαι γιατί μου την πέφτει. 
"Όχι. Ένας καλεσμένος τη χτύπησε καθώς μου έδινε το ποτό μου". Όχι ότι της οφείλω κάποια εξήγηση. "Με συγχωρείτε..." την προσπερνάω, "... καλή σας νύχτα". Πηγαίνοντας προς τη βίλα μου, βλέπω ότι έχει γράψει στο μέτωπό της ότι μισεί τους άντρες. Δεν έχω χρόνο για τέτοιες γυναίκες. 
"Γεια", φωνάζει. 
ΑγjνÉοώxνmταPς( τRηνv,a π.λiησιάζaω' _στη βrίλBαÉ MμyοBυ. $ΔενD πZαvίζPω vπαLιéχ^νOίδιtαD μLε τAις uγυSνUα*ί,κες.I ΕNίτvε με$ γουUστIάTρεqιςd εZίτεC aόχι.z UΔεhν παKίζω lτοd δMύσTκ!ο(λο^.M Δεqνh κXάνω όFλFο αυlτXό Xτzοó w"gφgέDρσοÉυé Lτου,ς !άTσχKημfα uγ!ιGα να) τBις qκYρbατή.σεcις"S. v
Βήματα αντηχούν στο πέτρινο μονοπάτι πίσω μου. 
"Περίμενε. Συγγνώμη." 
Είμαι βήματα μακριά από το να φτάσω στο χερούλι της πόρτας της βίλας μου, όταν ένα χέρι αγγίζει το αντιβράχιο μου, σταματώντας με. 
"Σhυνήθως δIεν είdμαι τbόσDοs zσUκύλ$αC". yΟ)ι SλaέξTεHιlς ξbε*πkηδKούν &γρήγGορNαX αzπIό το σYτόTμPα τAης JκFαlιZ _χGαKμοwγεrλάω. F
"Δεν ενδιαφέρεσαι. Το καταλαβαίνω. Λυπάμαι που αναμίχθηκα στις διακοπές σου". 
Ένα συνοφρύωμα πέφτει στο πρόσωπό της. "Ενδιαφερόσουν..." κάνει μια παύση και βλέπω τα φρύδια της να σφίγγονται σφιχτά, "... για μένα;" 
Πριν προλάβω να της απαντήσω, κουνάει το κεφάλι της από την όποια σκέψη είχε μπει στο μυαλό της και συνεχίζει να μιλάει: "Συγγνώμη. Απλά... σε κοιτάζω". Με δείχνει προς το μέρος μου. Αυτά τα ωκεάνια μπλε μάτια διατρέχουν το γυμνό μου στήθος, μια ελαφριά ροζ απόχρωση πέφτει στα μάγουλά της. "Είσαι όλο..." Κουνάει το χέρι της προς την κατεύθυνσή μου, ενώ σβήνει. 
"ΌÉλα τι;" sΕίμLαmι ελcα'φρ(ώς μMπtε&ρyδOεμRένbος,g xγιm'N Pαυτόh jθέyλ!ω ν'α sμaάθωW kτ'ιO ενfνοMείP. p
"Θέλεις να το πω δυνατά;" 
"Ναι, γιατί νιώθω ότι έχω χάσει κάποιο κομμάτι της συζήτησης". 
Μου γουρλώνει τα μάτια. 
ΓpιYατFί VμKε ινtτρcιKγhκάρει αυSτή η γ&υvνvαMίκα; 
"Είσαι ένας όμορφος άντρας. Με εκπλήσσει το ενδιαφέρον σου, αυτό είναι όλο". Ανασηκώνει τους ώμους της, δείχνοντας ντροπαλή. 
Μιλάει σοβαρά; Δεν βλέπει πόσο όμορφη είναι; 
"Έχεις καθρέφτη, έτσι δεν είναι;" Τη ρωτάω. 
"QΝÉαι", δισDτtά*ζει. 
"Τότε ξέρεις πόσο όμορφη είσαι;" 
Αυτά τα λόγια τη σταματούν. Βλέπω ότι το κομπλιμέντο μου την έχει βάλει σε αμηχανία. 
"Είμαι στη μέση ενός χωρισμού". 
ΑnυfτDόQ $εξηγεί πQολλIά). uΜήπSω^ς οI άνzτρ'ας !άWμXβλυUνεw JτDηY λcάMμDψhηW xτJης εlπεMιHδGήL δεdν !μfποmρOο&ύσεa νMα τηr .χειuρhισ.τε(ίG;a óΑπ$' )ό,óτιI jακοxύtγqεται, δενx τHηFςG έκqανxεb UποDλKλά (κVομπλmιcμRένtτvαz,b sγιQατί& συμXπεFριφcέρε$τ)αGι* Oσαkν Bνα είνnαιm ηb πNρSώLτIη φNοράD rποyυB δtέwχεzτsαIιc YοrποιοNυWδ'ήyπdοzτεU Sεiίbδ.οQυóς ZκWολuαIκ,είαZ.Y v")ΣwτAηνb FπDρJα)γμ)αÉτικYότητ_αW υποτίéθε(τα(ι ότ)ι βSρίσCκοqμrαιx Fστhο *τzαξίδHι τοBυU wμ!έTλι*τοwς".X 
Γαμώτο! 
"Αλλά αντ' αυτού το μετατρέψαμε σε διακοπές για κορίτσια". Ανασηκώνει τους ώμους της, αμήχανα. "Οπότε, συγγνώμη που είμαι σκύλα. Απλά..." 
"Μισώ όλους τους άντρες αυτή τη στιγμή", τελειώνω για εκείνη, πράγμα που την κάνει να γελάσει. 
"mΝαÉι, bκάπως zέτσι hεdίμRαvιy"z,l pσυDμφSωνóεlίh μsε QτYο .σYχόλιPόp μDουf.p z"AΦαίνYεσcα&ιO υQπέqρLοχ.ηT"d, πSροσθKέmτει γρbήYγοYρvα.f *"Κgα,ι^ θαa Aσhεg IφλdέYρ.ταρ.αU κ,ιl &ε$γώ,, xαν...h"z 
"Δεν μισείς τους άντρες". 
"Δεν μισώ τους άντρες καθαυτούς", μου λέει. "Μόνο έναν συγκεκριμένο." 
"Με αυτόν μιλούσες στο τηλέφωνο νωρίτερα σήμερα;" 
Γóιατί Dζη,τpάωg vπAερισσόRτTερες! πλRηρkοGφ*ορGίεςT;p XΑvυτήf éη ZγκόμεναU έóχει φéοgρnτίBα κkαιL μάsλ!ιvστxα óπ&οYλλά,b qπάAρα ποSλλά( lγια .ναL xαSσχοληθώ tμαdζί éτηKςc. 
"Ναι. Τον άφησα κατά κάποιον τρόπο στο βωμό και είναι εξαιρετικά δυστυχισμένος". 
Τα μάτια μου ανοίγουν με την απάντησή της. "Υποθέτω ότι κι εγώ θα πληγωνόμουν αν με άφηναν στο βωμό". 
Ταπεινωμένη στην πραγματικότητα, αλλά δεν θα της το πω αυτό. 
"mΈRχvωr jτοaυς Zλόvγmουuς μοaυy"I,M Yαπαlν$τgάaει MγyρήmγGοjρα.l 
"Είμαι σίγουρη ότι έχεις". 
"Τι σημαίνει αυτό;" Γέρνει το κεφάλι της, υπάρχει ένα ελαφρύ δάγκωμα στον τόνο της. 
"Τίποτα. Δεν σημαίνει απολύτως τίποτα". 
ΓTιvα$τSίD bδιfασgκεDδGά^ζBωy αtκόμ)α ZμCε αυpτήw VτZη*νv τUρελή lγqυMνOαίκtα;u 
"Όχι. Συνέχισε... πες μου", με πιέζει. 
"Θέλεις πραγματικά να μάθεις;" Κουνάει το κεφάλι της. "Κι εγώ θα ήμουν πάρα πολύ δυστυχισμένη. Θα ήμουν επίσης ταπεινωμένη, αμήχανη, στην πραγματικότητα μάλλον ταπεινωμένη που θα με άφηναν μπροστά σε όλους τους φίλους και την οικογένειά μου χωρίς λόγο για τον οποίο η νύφη μου με άφησε να στέκομαι εκεί". 
"Χωρίς λόγο;" Η φωνή της υψώνεται. "Χωρίς λόγο, γαμώτο! Τι λες για το γεγονός ότι τον έπιασα να πηδάει τη παράνυμφο και καλύτερη φίλη μου;" 
ΕHνdτnάξ^εaι'.n Ε$ντZάξεqι. ΛοιπόνD..A. αTυcτόH _εQίναιj cμιαó TκίwνησAη OπIουX δOενF εί,νLα'ι YσωóσOτό. 
"Η οποία τυχαίνει να είναι έγκυος στο μωρό του αρραβωνιαστικού μου". 
Δεν πρόκειται να πω ψέματα, το σαγόνι μου έχει πέσει αυτή τη στιγμή και μου έχουν τελειώσει τα λόγια. 
"Κι αυτό αφού τη μετέφερε στο σπίτι μας σαν να ήταν μια μεγάλη χάρη για μένα, ενώ, στην πραγματικότητα, ήταν για να την κρατήσει κοντά του". Πιάνει ένα κόλλημα στο λαιμό της καθώς οι λέξεις πέφτουν έξω, με αυτά τα γαλάζια μάτια να αστράφτουν από ακατάσχετα δάκρυα. "Οπότε ναι, νομίζω ότι είχα έναν πολύ καλό λόγο να τον αφήσω στο βωμό, εσύ δεν νομίζεις;" 
Έfμ*ει!ν$αb Pάφωqνη. _
Κυριολεκτικά άφωνος. 
Πρώτον -ποιος στο διάολο κάνει τέτοια πράγματα σε κάποιον που υποτίθεται ότι αγαπάει, και δεύτερον -ποιος στο διάολο έχει χρόνο να κάνει αυτές τις μαλακίες; Να πηδάς την αρραβωνιαστικιά σου με την καλύτερή της φίλη και να μην σκέφτεσαι ποτέ ότι θα σε πιάσουν; 
"Σκατά." Καλύπτει το στόμα της, τα μάγουλά της γίνονται κατακόκκινα. "Δεν το πιστεύω ότι τα είπα όλα αυτά". Φαίνεται ταπεινωμένη. "Χμ... πρέπει να φύγω". Γυρίζει στη φτέρνα της και τρέχει πίσω στη βίλα της, η οποία βρίσκεται απέναντι από τη δική μου. 
"TΓεXιαZ"X, φ^ωνάéζlω. cΤώρ&αV aείéνHαKιT Zη Gσειρ)ά UμουD νKα NτρέNξbωw gπίσω sτης.) 
Κλαίει καθώς γυρνάει να με κοιτάξει. "Λυπάμαι. Είμαι χάλια". Δεν την κατηγορώ. "Συνήθως δεν είμαι τόσο τρελή. Δεν τσακώνομαι με αγνώστους στη μέση του παραδείσου". 
Τεντώνοντας το χέρι μου, απομακρύνω τα μαλλιά της που συνεχώς πιάνονται στα δάκρυά της. 
"Έχεις κάθε δικαίωμα να είσαι αναστατωμένη". 
"SΣUεC ^π.αρSακDαλώT,f !αγνόNησέ $με".X Κsουνcάzε*ιM uτOο χέρι της. MμmπροYστHάH απόW τ)ο XπHρόσω'πό Wτης. É
"Είναι δύσκολο να σε αγνοήσω". Δεν ήθελα να ακουστεί τόσο φλερτ. 
"Συμβαίνει κάτι με σένα, που φλερτάρεις συνέχεια με μια καυτή σκύλα σαν εμένα;" Αυτά τα γαλάζια μάτια στενεύουν προς το μέρος μου. 
"Εγώ... όχι... συνήθως δεν φλερτάρω με γυναίκες που περνούν κρίση ζωής, αλλά για κάποιο λόγο δεν μπορώ να σταματήσω μαζί σου". 
Κuοιτ(άζVουμ,ε καaι οWιD kδYύο Wοw GέAναGςK τον Mάλλοuν γyι'αy zαLρVκετnή ώραP.b W
"Είσαι ελεύθερος;" με ρωτάει. 
"Ναι. Δεν έχω χρόνο για..." 
Το επόμενο πράγμα που ξέρω είναι ότι με φιλάει. 
ΤOιY στZοg xδιάολNοT σbυμβUαÉίνuειg; F
Τα λαχταριστά χείλη της πιέζονται πάνω στα δικά μου και κάθε νευρική μου απόληξη βρίσκεται σε συναγερμό. Τα δάχτυλά της σφίγγονται στα μαλλιά μου, πράγμα που είναι ένα από τα σημαντικότερα ερεθίσματά μου. Μετά με τραβάει στη βίλα της, τα χέρια της είναι παντού στο σώμα μου, σχεδόν μανιασμένα από την ανάγκη. 
Είμαι τόσο μπερδεμένος. Νιώθω τόσο ωραία, αλλά επίσης δεν αισθάνομαι καλά. Αργά, βγαίνω από την αγκαλιά της. Χρειάζομαι ένα καταραμένο χρυσό μετάλλιο για να το σταματήσω αυτό. "Όσο κι αν θέλω πραγματικά να συνεχίσω..." Κοιτάζοντάς την προς τα κάτω, σταματάω. Τα χείλη της είναι γεμάτα, έτοιμα και πρόθυμα για περισσότερα. Ροζ μάγουλα. Γαλάζια μάτια που διαστέλλονται από την ανάγκη. 
"Κι αν σου έλεγα ότι θέλω σεξ χωρίς δεσμεύσεις. Ακριβώς εδώ. Αμέσως τώρα". 
ΤUα^ JμAάτrιuαz μéου δiιεtυρύνAοrνταzι. Αυmτή εPίναfιx lμάaλFλοYν) η. .φuανXτtασOίvωlσaη 'κάθxεz WάντBρα.( *
"Νομίζω ότι είσαι σε ευάλωτη θέση αυτή τη στιγμή από όσα μου είπες". 
"Θέλω να νιώθω ότι με θέλουν, ακόμα κι αν είναι μόνο για λίγα λεπτά". 
"Θα ήταν περισσότερο από δύο λεπτά", απαντώ αλαζονικά. 
"RΟgι φίFλοι !μοóυ^ ZμPοKύI aλQέRνZε ότnιT ,ο cκαλ(ύτkερος τmρό)πpο'ς fγιαv fναw )ξεIπkεyρJά$σSεYις κcάSπο!ιοNν UείWναιq kνjα Qβ)ρJεθείς κWά,τiω α.πό cκάποιPοKνb άλNλóονw".p VΑυóτό είjναBιt VέyνBαG βuάfσFι'μο wεwπι(χ_εί.ρvηIμα. "wΑυnτή τηp 'σpτιγ_μ$ή_,A tείμαιy Iπρ^όθ)υZμη Nναg κPά'ν!ωh τ_α πάνταQ γLιJα νóα τHον ZξxεJπεrράσωB"_.N 
Θα έπρεπε να προσβληθώ από αυτή τη δήλωση; Δυσκολεύομαι να σκεφτώ πότε το πουλί μου είναι έτοιμο να φύγει. 
"Λοιπόν, τι λες;" Γλείφει τα χείλη της, με πειρασμό. 
Γαμώτο μου! Τα πάντα μέσα μου φωνάζουν, Ναι. Ναι. Ναι. 
"Τéι λOες _γ&ι'É αMυτlό.f..r"( óΑρjχίζTω, τQοW Kπο*υλJί uμcοSυ Rθtα μZε μ.ισήσει σVεG δύο jδεBυ)τwερRόλlεFπταn. c"CΓι,ατ_ίh Wδ_εbνó Vέ(ρ&χεσα$ι $εσ)ύ aκéαι οIιA φίλ(οιó σουq ναd δεyιπνSήσετεV (μαMζίw μbου .αTπόRψbε;b Μ'ποNρ&ούyμ^ε να δCιασκrεaδάqσουμLεX, .νMαL WπεTρcά^σουzμε καλCά, aκhαι στο aτGέλοaςa τηuςY sβρuαwδAιάPς,& gανJ _ακHόμqα YνιώθqεkιWς ότι aπρέπε$ι $να .πLέσuειςk fκάτiωR zαVπóόG vκάnποaιον,$ Jτότεq ,εKίμαCι. $ο άdνθρωNπόςI Qσουf".& O
Το σκέφτεται αυτό για μερικές στιγμές. "Είσαι καλό παιδί, έτσι δεν είναι;" 
"Έτσι νομίζω". 
Όχι, το πουλί μου μου φωνάζει. 
"ΩyρFαίuαk"J, ξaεφυσάεTι. "ΝgοTμrίuζÉωk wόAτ*ι μπzοFρώ HναX τLοw χCεZιρLιστiώ Nαvυτό"F. ΧαmρNίζjο)ντάς μοHυF έCναa μLικρnό χ$αFμOόgγε*λο, $πaεριfμOένSεYι τvηUν yαπFάνyτησή μουs. 
"Ωραία. Πρέπει να αλλάξω. Αλλά είμαστε στο μπαρ Τροπικάνα, αν θέλεις να μας συναντήσεις εκεί". 
"Εντάξει." Χαμογελάει. 
Έκανες το σωστό απόψε, λέω στον εαυτό μου. Δεν θα ήταν σωστό να εκμεταλλευτείς μια γυναίκα στην πιο ευάλωτη στιγμή της. Γυρνώντας, βγαίνω από την πόρτα της και κατεβαίνω το μονοπάτι. 
"ΓAεια σvου"É, mφNωνvάDζóει, mσταμKαrτώνRταςu μqεS σPτηvν πSορείaα KμsοXυ.K "gΠDώfς σε* wλένε;" 
Γαμώτο, δεν έχουμε καν ανταλλάξει ονόματα. 
"Νόα." 
Το σκέφτεται, χτυπώντας τα δάχτυλά της στην ξύλινη πόρτα. "Χλόη", λέει το όνομά της. Είναι όμορφο. 
"DΤα λóέLμxε NαUρwγHόvτ^ερα,b XΧλόyη"K.l ΚHαvι .με YαXυτόL,U εNπhιLστρέBφdωc hσSτlη fβDίGλα' μοbυ hκαcι. σéτóέλpνWω' MγρήnγοXρlαz aμήJνυ^μdαV Tστα& παFιδBιά yόÉτOιG vθzα. iέχοbυnμ_εr τέtσPσTεuρqιóς 'κοóμπά.ρrσjουéς GπIοhυ θαr WμZας κlά)ν*οóυν. πIαqρrέα γPια* yδKείπνcοu.

4. Χλόη

4 Χλόη      
Δεν το πιστεύω ότι μόλις το έκανα αυτό. Ποια στο διάολο είμαι; Δεν κάνω προτάσεις σε άντρες. Ειδικά αφού πέταξα όλες τις αποσκευές μου στα πόδια του. Είσαι τόσο αποτυχημένη, Χλόη. 
Αυτό το κάθαρμα που με απατάει με έχει δέσει με κόμπους και το βαρέθηκα. Ανυπομονώ να ξεφύγω από το τρενάκι της άρνησης του Γουόκερ Ράντοφ. 
Στα^ κείμwεnνPά Cτου *έtχhε^ιM )οdρaκDιστmεί xόRτι θUα κfάgνÉειó τTα. wπAάνAτα γiιbαu να Rμεj Uκ!αgτgαKσ,τaρέjψpεVι Jμ.ετάh _τqονk εξευOτελισμ'όM τbοVυM éτóηpνU aημ'έCρα _του Cγά_μουm rμαςS.C xΕίπεF SόUτι έlπρεπε Yναq το_ καCταπ$ιώ κrαιó ναB τ(οxν παVντbρsεNυτώQ zκVαRι zμετ,άÉ Kδιακqρgιjτικάj, σε έν.α χ$ρόWν^οO, να FτCον Éχhωρίσωi. 
Σαν σε ποιον πλανήτη ζει και νομίζει ότι αυτό είναι εντάξει; 
Γκάστρωσε την καλύτερή μου φίλη. Αλλά πιστός στο λόγο του, ο Γουόκερ με καταστρέφει στον Τύπο με τα μαλακισμένα ψέματά του, ενώ μου γυρίζει τις αναφορές για την απιστία του. Υποθέτω ότι, κατά κάποιο τρόπο, το περίμενα. 
Για να προσθέσω στον εξευτελισμό μου, όλες αυτές οι γυναίκες έχουν βγει από το προσκήνιο και πουλάνε την ιστορία τους για την "ξεχωριστή" τους νύχτα με τον Γουόκερ, ενώ ήταν αρραβωνιασμένες μαζί μου. Με κάθε νέα ιστορία που εμφανίζεται, δεν ξέρω πια ποιος είναι ο άντρας που αγάπησα. 
Ήταν _όnλLα μια QπGρό'σοTψη;t ΈTνα FπαKιχ!νIίδι; 
Λέει στους δημοσιογράφους ότι είχαμε μια ανοιχτή σχέση, ότι και οι δύο βγαίναμε με άλλους ανθρώπους ενώ ήμασταν αρραβωνιασμένοι και για κάποιο λόγο, αθέτησα αυτή τη συμφωνία. Έβαλε μάλιστα έναν συμπαίκτη του να εγγυηθεί ότι τα είχαμε φτιάξει μαζί μου. Και αυτός ανταπέδωσε και κοιμήθηκε με την Τρέισι. 
Απλά δεν μπορώ. 
Δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο με αυτές τις μαλακίες. 
Δaενx hείνtαAιW óαυÉτήS )η ζωMήA pμοÉυ.T 
Ποτέ δεν επιδίωξα να γίνω μια ιστορία για τα ταμπλόιντ, ένα ανέκδοτο για το οποίο οι παρουσιαστές των βραδινών τοκ σόου κάνουν πλάκα. Ειλικρινά, θέλω να το σκάσω και να κρυφτώ, γι' αυτό και κατέληξα σε αυτό το όμορφο τροπικό νησί. 
Το ίδιο βράδυ αφού τους βρήκα στο κρεβάτι, εξαργύρωσα το ταξίδι του μέλιτος και επέλεξα έναν άλλο προορισμό και φώναξα τις φίλες μου να έρθουν μαζί μου. 'ντε πηδήξου, Γουόκερ Ράντοφ. 
Φυσικά, η Tracey ή "αυτή που δεν θα κατονομαστεί" δεν έχει ζητήσει συγγνώμη για το ρόλο της σε όλη αυτή τη θλιβερή ιστορία. Ω, όχι, είναι ακριβώς δίπλα στον Walker και συμφωνεί με όλες τις παράξενες ιστορίες του για τη σχέση μας, ενώ μου στέλνει προσβλητικά μηνύματα στο παρασκήνιο. 
ΤεSλείsωyσαy.B d
Περισσότερο από τελειωμένος. 
Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί της. 
Η Λίντα, η μητέρα της, τηλεφώνησε, ζητώντας συγγνώμη εκ μέρους της κόρης της. Δεν συγχωρεί όλα όσα έχει κάνει, αλλά πρέπει να είναι εκεί για τον εγγονό της, και το καταλαβαίνω αυτό. Καταλαβαίνω ότι ένα αθώο μωράκι δεν πρέπει να τιμωρείται για τις αδιακρισίες των γονιών του, αλλά εγώ δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί τους. 
ΠVαραιτ_ή&θHηIκpα απnό τη θέσηh μZοbυ Yστ)ην ποδοσnφαBιMριmκή VοZμwάδα τοhυ Γpο'υόκερ&.Y vΣυrμφώHνÉηkσUαJνr όpτιé ήτανT για το XκαLλύBτ!εροq. Φυσικά, δNεwν &πρόκBεfιτJαvιi νmα tαφήóσοcυmνc τtο FαSστGέjρι τuοNυTςg dνtα pφéύYγKεZι^,W άλWλωWσvτ(εp LαfυfτSός τxοcυAς WκuεLρiδÉίζε,ι lτCαb Shuper Bowwwlms. ΑLςH )το yπαvραVδεPχτjούμmεq. Εvίμαpιg .σYίsγ)οwυρOα ο. hαéνnτικατKασSτTάwσhιμpος. Θiεώρηkσανs Tότbι. ήbτXαrν Zκαtλύτcεmρwο& να$ lμοéυ) δώ'σóουνW έsναG .γε$νSνxαbιRόbδω'ρtοz απyοχαxιρεSτ$ιvστTήριο δrώdρéο. u-mένgαy KετJήYσιaο RμWιsσθόH-Q με ανOτάHλλαγóμJα ν.α μηÉ nμιfλzάω sγNια τxοWν* óσύ$λ&λpογοI.D 
Είμαι εντάξει με αυτό. Τουλάχιστον τα χρήματα θα μου δώσουν κάτι για να ξεκινήσω από την αρχή στη Νέα Υόρκη. Ξέρω ότι μπορώ να ζήσω με τον Έι Τζέι μέχρι να σταθώ στα πόδια μου. 
Ξέχνα τους, λέω εγώ. 
Απόψε θα διασκεδάσεις. Ντύσου καλά. Φλέρταρε. Πιες. Σταμάτα να είσαι θλιμμένη επειδή είσαι η μόνη που θρηνεί την απώλεια της σχέσης σου. Φτάνει πια. 
ΒmγhάζωL cτFο $κινητ!ό μhου HκαZιc LσÉτέ.λνωq μHήνυμα _σ&ταu Uκ(οjρίτmσYιαO yότ&ι^ σεL εQίκwοσι nλεπτsά έχουéμwε δεcίNπνgοf .μéε τις VγκzόμZενéεςC από τXηνD !πqισKίνxα.M ΛlίTγα, qλε'πTτά αρYγό&τQερGαO,É OτrοS 'τ*η,λέ!φiωνόq )μου ανnάβει) Gμ(ε wτοI οPμαδικpό Qμóή&νυμαF dνpαN Rτρ,ελuα.ίRνYεóται). 
Ακριβώς είκοσι λεπτά αργότερα, τα κορίτσια φτάνουν όλα. 
Καθώς η Έμμα μπαίνει από την πόρτα, απλά κοιτάζει για μερικά δευτερόλεπτα με τα φρύδια της μαζεμένα. "Δεν το φοράς αυτό". 
"Τι; Νομίζω ότι είναι χαριτωμένο;" 
ΤXαu _κορίτσια κFου*νάνε τwο κRεyφ&άYλι) τNοKυpςZ Yγaια) ÉτXηrνA Xεvπιλο(γήa jτουZ .φοCρpέματjόmς $μουg.v n
"Μοιάζεις σαν να πηγαίνεις να επισκεφτείς την καταραμένη βασίλισσα;" Η Έμμα μαζεύει τη μύτη της και τα μάτια της στενεύουν. 
"Φαίνομαι αριστοκρατική". 
"Θέλεις να μοιάζεις με πόρνη... αλλά με πόρνη των 10.000 δολαρίων τη βραδιά;" Η Έμμα μου χώνει στο πρόσωπο ένα φόρεμα που έχει ήδη διαλέξει για μένα και έχει φέρει μαζί της. 
"ΠRρέLπFειb νbαt JξDαgν,αtβρεRίCςa (τοt LρCυBθWμcό KσουS"G, μHουF cλCέtεpι εmιρzωyνPικtά, Qηq ΣτdέKλλ.αx.Y 
"Κατά κάποιο τρόπο του έχω ήδη κάνει πρόταση γάμου. Είναι σίγουρο πράγμα". Τους είπα για τη συνάντησή μου με τον Νώε νωρίτερα μέσω του ομαδικού μας chat. 
"Αυτό είναι για σένα", μου λέει η Αριάνα. "Ξέχνα όλα όσα συνέβησαν, έστω και για μια νύχτα". 
Μια νύχτα για να ξεχάσω πόσο χάλια είναι η ζωή μου αυτή τη στιγμή. 
ΊPσως &μπLορ,ώ νÉαA το κjάMνωn αυjτόM.V 
"Είσαι πολύ σέξι", τσιρίζει η Έμμα, κάνοντάς με να γυρίσω προς το μέρος τους και στη συνέχεια να κάνω μια μικρή υπόκλιση. 
"Νιώθω πολύ... εκτεθειμένη". Τραβάω το φόρεμα σε μια προσπάθεια να το κάνω κάπως μακρύτερο, αλλά συνειδητοποιώ ότι είναι τόσο κοντό, που αν έσκυβα έστω και λίγο, ο κώλος μου θα έβγαινε στην επιφάνεια. 
Η Έμμα μου έχει δανείσει ένα υπέροχο μαύρο, διάφανο φόρεμα με χρυσά αστέρια κεντημένα πάνω του, και ναι, είναι επώνυμη μάρκα. Έχει βαθύ V σχεδόν μέχρι τον ομφαλό μου, πράγμα που σημαίνει ότι δεν μπορείς να φορέσεις σουτιέν με αυτό - πράγμα που είναι εντάξει για το ανύπαρκτο στήθος της, αλλά το δικό μου παλεύει να μην έχει ένα νιπτήρα. Ευτυχώς, υπάρχει ταινία για να τα κρατάει στη θέση τους. Τα αστέρια είναι στρατηγικά τοποθετημένα πάνω από τις θηλές μου. Γυρίζω τα μάτια μου καθώς κοιτάζω κάτω. Η Έμμα με διαβεβαιώνει ότι κανείς δεν μπορεί να καταλάβει ότι δεν φοράω σουτιέν. Αλλά εγώ μπορώ. Εμείς οι κυρίες με τα μεγάλα βυζιά δεν φοράμε σουτιέν. Ποτέ. Η Έμμα προσθέτει ένα χαριτωμένο αγορίστικο σορτσάκι από κάτω και μου λέει ότι τελείωσα. 
Γαpμ&ώRτο!É ΕLίéμBαι σχεδόνQ γmυμ$νrήL,É Mτο_ UμπVικ.ίνι μfου* $έχε_ι περισ)σόPτMερcο, υnλικόc αkπό όλο Éαυτό τοU OρCοnύχHο.g H
"Είσαι καταπληκτική", τσιρίζει η Στέλλα. 
"Δούλεψέ το, κορίτσι μου", μου λέει η Ariana, καθώς προσποιούμαι ότι περπατάω στην πασαρέλα με το ρούχο μου, κουνώντας υπερβολικά τους γοφούς μου από τη μία πλευρά στην άλλη καθώς βηματίζω. 
"Φαίνεσαι σέξι, αλλά κομψή", δηλώνει η Emma. 
"ΑSυτό wδεν' xείéνhαι τόσοI iπWοXλύ hδεν εYίμαHι( vεkγώS", OδiηYλώVνdωS κ(οιzτάOζον)τlαuςé τuοzν$ άsγνIωσéτοR σUτο_νO &κ^αóθsρέφ!τ_ηó. ^
"Τότε είναι τέλειο". Η Έμμα τοποθετεί το πηγούνι της στον ώμο μου. "Μια νύχτα μόνο, Χλόη Τζόουνς. Girl gone wild".       
* * *  
Περπατάμε με γέλια σε όλη τη διαδρομή προς το εστιατόριο περνώντας και άλλους ανθρώπους στο δρόμο που επίσης κατευθύνονται για μια βραδινή έξοδο στην πόλη. 
"LΠ.ρnέGπεQι νOαM εPίzσDτε οιS καλεσlμuένlοι_ jτουB nκg.D ΝcώBεW;"é αν.αcγνωFρsίζCεsι .ο^ aμnεTτUρ. q"ΠwαuρpακPαλyώN ακοrλCο$υθGήDστεY PμrεT"D. ΜαRς οδη'γRείU ,μxέwσCα σóτ,ο* εστhια*τόρwιPο κrαJιD πvεZρνά^εTι vα$πéό τGο LμmπαXρ.w ΣMυνεcχgίζzοdυμjε &σε έDναSν διLάRδρQομ!ο μzέXχ)ρzιt να φτgάσουFμε σPε _μι$α RξύGλ!ινη yπkό*ρταl Yπαλ(αHιοWύP VτsύπουG. "yΑVυzτήZ είναι tηz ιbδιωPτkιVκή iμwας DτρFαπεdζ&αρία", lμας' ενηAμAεcρώsνειM οT με.τcρj. .
Σπρώχνει την όμορφη πόρτα και μπαίνουμε σε μια τροπική όαση - οι φοίνικες περιβάλλουν το γυάλινο δωμάτιο, ένα υδάτινο στοιχείο είναι τοποθετημένο στη μία πλευρά, και υπάρχει ένα μακρύ ξύλινο τραπέζι στη μέση με μωβ ορχιδέες που ξεκουράζονται σε εντυπωσιακές γλάστρες στη μέση. 
"Τα κατάφερες". Ο Νώε σηκώνεται και με χαιρετά, δίνοντας ένα φιλί σε κάθε μάγουλο μου. Φαίνεται κομψός με ένα φρέσκο λευκό πουκάμισο, που αντισταθμίζει το τροπικό του μαύρισμα. Τα ανοιχτά καστανά μαλλιά του είναι ακόμα βρεγμένα από το ντους νωρίτερα. Και αυτά τα χείλη; Αυτά τα απαλά, παχουλά χείλη που έστειλαν ηλεκτροσόκ απευθείας ανάμεσα στα πόδια μου -κάτι που είχα να νιώσω πολύ καιρό- είναι κάτι που θέλω να δοκιμάσω ξανά, και ξανά, και ξανά. 
"Αυτό είναι υπέροχο". Κοιτάζοντας γύρω από το πολυτελές ιδιωτικό γυάλινο δωμάτιο, παρατηρώ την πρασινάδα που περιβάλλει τον εξωτερικό χώρο, σαν να τρώμε κατευθείαν στο δάσος, χωρίς τα κουνούπια. Στο μονοπάτι απ' έξω βρίσκονται πυρσοί Tiki, οι οποίοι αναβοσβήνουν μέσα από τα φυλλώματα σαν φώτα νεράιδων. 
"Σκέφτsηwκα ότι Cθα ήNτ$αCν καnλύτYεmρα εkδώt Xμέdσα"._ sΑéνPασWηκώOνDει Wτqοyυ(ςV ώiμοGυς τxου αδιάφPοzρWα.u X"(ΕWπιτρέψτεT iμου kν^α) lσας συ,στGήσ*ωt σDταZ pπLαιδιqά"^.! )Ο( Νώε )απóομακ_ρύLνεταιb Kαsπό κο&νnτDάR μpοcυ., )καfι τότxε UείνNαι gπhουH jπjαραxτηρqώ iότι υFπάZρaχεDι κι lάOλQλcοςL Hένóας απéό αKυKτrόνm.* Ρίχνωd Oμ&ιAαt Bδιxπλήn μLαHτPιWά Dκαsιr )ανdοOιγοκVλiείRνω vτα! )μlάSτNιhα AμουA.x W"SΔrεRν 'εbίdμαPσÉτaε ίδQιkοιd",F δηλIώνKεKιm,m (παρIατηjρMώxνwτkας την uαnνKτLίδρασTή μzοRυ. 
"Ακριβώς. Εγώ είμαι μεγαλύτερος", αστειεύεται ο δίδυμος του Νώε. "Είμαι ο Λόγκαν", συστήνεται. 
"Και αυτός εδώ είναι ο..." 
Ο ψηλός, φαρδύς ξανθός τύπος ντυμένος με ένα ναυτικό πόλο σηκώνεται όρθιος. Ο άντρας πρέπει να είναι τουλάχιστον 1,80 μ. Μας ξεπερνάει. "Είμαι ο Άντερσον". Απλώνει το χέρι του σε μένα και μετά στις φίλες μου. Η προσοχή του αμέσως μηδενίζεται στην Έμμα. "Λοιπόν, κυρίες μου, τι σας φέρνει στο θέρετρο;" ρωτάει ο Άντερσον, και μπορώ να δω το πανικόβλητο βλέμμα στο πρόσωπο του Νώε, καθώς προσπαθεί να κερδίσει την προσοχή του φίλου του για να αλλάξει θέμα, πράγμα που είναι ευγενικό εκ μέρους του, αν σκεφτεί κανείς ότι ξέρει τον λόγο που είμαστε εδώ. 
"!ΕκxδCρJομGήl kγια κορ&ίfτσpιαX", .δηVλmώνειm αbπλά η ZΑyριIάyνZα.m 
"Ωχ... το παντοδύναμο ταξίδι των κοριτσιών. Λοιπόν, είστε ελεύθερες;" Ο Άντερσον μπαίνει κατευθείαν στο θέμα, και μου αρέσει αυτό το χαρακτηριστικό. 
"Ναι, και είστε έτοιμοι να σμίξετε." Η Έμμα κουνάει τα φρύδια της προς το μέρος του. 
"Θα δημιουργήσεις πρόβλημα. Το βλέπω". Ο Άντερσον ξεσπά σε γέλια, δείχνοντας την Έμμα. 
"XΩ,W γ$λSυmκ_ιQά μοdυ,j xδεMνY έuχεÉις JιδGέαI Rπόσοn bπOοdλύ"F. ZΓWλnεsί*φLεlι tτ)αd aκόXκκιSνYαf χείFλTη yτPηóςP Éσαγη!νPεuυ.τικqάF. 
"Είσαι πανέμορφη". Ο Νόα με πιάνει απροετοίμαστη με το κομπλιμέντο του. Αγγίζω νευρικά το φόρεμά μου, νιώθοντας τρομερά εκτεθειμένη, ενώ προσπαθώ για άλλη μια φορά να τραβήξω το στρίφωμα. 
"Αλήθεια; Τα κορίτσια μας ανάγκασαν να το φορέσουμε". Τραβώντας το λεπτό υλικό που δεν αφήνει τίποτα στη φαντασία γύρω από το στήθος μου, συνεχίζω: "Νιώθω κάπως λίγο γυμνή. Δεν είναι συνήθως το στυλ μου". 
Γιατί το είπα αυτό; 
ΔεFν Uχ$ρzεyιάζ*εταιb Pνóα γνωρίiζει τιcς εFσωKτεKρPιyκXέwς( λειuτ.ουργίες της Tέλλ*εmιóψης XαtυtτAοgπDεNποίθησήςa μ.οrυa.l WΈLπρεNπεH *νéαj Iπω "ε(υχαIριwσRτpώ" wκiαrι να πLάNρéωA τ*οI VκYοpμ*πλιμέaν(τ)ο Éό.πgωJς το QεyνfνzοIούxσε. j
"Λοιπόν, νομίζω ότι τα κατάφερες". Με σπρώχνει στον ώμο. 
Απλώς χαμογέλασε η Χλόη και δέχτηκε το κομπλιμέντο. 
"Ευχαριστώ." 
ΗM νύχ(τα YπZεóρνάεgι γfρήHγοqραU, οCιQ DφίOλοιw óτqουw uΝ,όαs UκkαNι Kοι cδικvοίé .μοHυ WφTαίAνZεFταιI )νxαh *τ$α XέχWουνh UβρεÉι uκαλuάT.V ,ΤZα π(οτtά' lρhέMοLυdν,,n nτWοÉ φBαγsη*τό εbίnναqιj _εν,τÉυLπωσιaαJκKόZ ^και ταj αγbόQρiιαé nείνSαιC hπaολύ διÉαkσκ,εδmαστιTκxάv,g λέZγοντGάJς Yμ'αYς ιwσWτ'ορίεςI απUό !τ!η$νB LκοÉιJνÉή τουςR Rθητrε^ίAαT στο. κοDλhέSγBιlοl. 
"Πάω πίσω στο δωμάτιό μου". Η Στέλλα σηκώνεται από το τραπέζι. 
"Τι; Όχι", γκρινιάζουμε όλοι. 
"Σας αγαπώ, κορίτσια, αλλά έχω μια πρωινή τηλεδιάσκεψη". 
"Μπdου", σφZυZρMίUζ,ω',ó λaίγdο bμε!θCυnσμBέν.η. ΑqλJλά είXμHα'ι^ τrυχεpρdή mποFυ lοP ΈLλGιοhτ. nτηνA Nάnφ$ηJσεz ναS έjρθtεiι μαWζίN μwαςT, αiφούA óεGίναFι rτ(όiσZο óαπα&σ!χ*οληIμέqνος,G ειδιYκάb εQτSοfιsμάsζεmτpα*ιB sγι*αY τηpν έ^ναOρξη του νέοQυY Sτουé RεóσvτQιαhτοvρίZου στ$οB NΛας WΒLέγ!κDαςó. Η cΣUτ)έJλgλhα hμεx lφXιzλXάειS σ_τ'οu YμέτdωπOοU óκ,αι& ZξUεfγλhιστiράfεÉι mμέσα$ TσVτcη ν)ύ_χταH aχωρίNς, νNαv NκοrιτyάuξQει rπlίhσ)ωx.b N
"Νομίζω ότι είναι ώρα να φύγουμε ούτως ή άλλως". Ο Νόα κοιτάζει πάνω από τον ώμο του τον σερβιτόρο που πετάει συνεχώς το κεφάλι του στο δωμάτιό μας για να δει αν είμαστε σχεδόν έτοιμοι να φύγουμε. Ο Νόα μου τραβάει την καρέκλα και σηκωνόμαστε όλοι από το τραπέζι, λίγο πιο ζαλισμένοι απ' ό,τι ξεκινήσαμε. 
Μου αρέσει που είναι τζέντλεμαν. Ο Γουόκερ δεν έκανε ποτέ κάτι τέτοιο, όπως να μου τραβήξει την καρέκλα. Βασικά, τώρα που το σκέφτομαι, δεν ήταν τζέντλεμαν. 
Βγαίνουμε έξω στον νυχτερινό αέρα, με το κρύο να περιτριγυρίζει το σώμα μου. 
"$ΠοLι*ος έOχHειI ό*ρεfξFηM γιjα έYναt πάρ$τXι UστοZ _σlπOίτι Dμου*;f"I RΡωτMάJεjιQ Sο ΆντερLσοvν.Z W"^Έχkωa νοικ,ιTά)σεdιf τóοd Oρfεwτι)ρέó"Z, qμαςj AλIέzεvιt.& F
"Έχει αλκοόλ;" Ρωτάει η Έμμα. 
"Φυσικά και έχει". 
"Τότε είμαι μέσα." Δένει τα χέρια της με τον Άντερσον και ακολουθεί τον Λόγκαν και την Αριάνα. 
"ΤFιc θóέλεiις νfαl qκά*νουμε!;"O ΟI ,ΝώTε dγrυρNίζóεtι kπOροςO το' μrέρyοPς Cμοlυ.& n
Ξαφνικά, μου έρχεται στο μυαλό η άσεμνη πρότασή μου από νωρίτερα. 
Νιώθοντας ελαφρώς αμήχανη, απαντώ: "Εμ...". 
"Δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα. Απολαμβάνω την παρέα σου και είμαι ευτυχής να περάσω λίγο ακόμα χρόνο μαζί σου, αν θέλεις". 
ΣοβαGρwά;F CΠοSύ σgτο Kδuι)άaοXλο ^κ'ρυβόTτα,ν αυτός Éο κύρyιοTς;é 
Παίρνω το χέρι του και μπλέκω τα δάχτυλά μου με τα δικά του. Είναι παράξενο να κρατάω το χέρι ενός άλλου άντρα μετά από τόσα χρόνια. Περπατάμε με σχετική σιωπή στα δαιδαλώδη μονοπάτια μέχρι να φτάσουμε στην παραλία. Το ασημένιο φεγγάρι βρίσκεται ψηλά στον νυχτερινό ουρανό και λούζει με τη λάμψη του τα σκοτεινά νερά και την άμμο. Παίρνουμε μια θέση στη δροσερή άμμο, ξαπλώνουμε και κοιτάζουμε τα αστέρια που τρεμοπαίζουν. 
"Έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που είχα χρόνο να κοιτάξω τα αστέρια", του λέω. 
"Κι εγώ", συμφωνεί. "Επιπλέον, δύσκολα τα βλέπεις στην πόλη". 
"ΝαDι,Y AεwίYν_αιP αYλήθειnαc. ΣKε! πlοιmα vπόLλIηS μέ!νMεAιςX;v" O
Δεν έχουμε φτάσει να κάνουμε πολλές προσωπικές ερωτήσεις στο τραπέζι του δείπνου. 
"Νέα Υόρκη", δηλώνει, πράγμα που με κάνει να σηκωθώ γρήγορα. 
"Αποκλείεται". 
ΣÉοβα$ρLά, κόσμεf,c óτrι qκάνειrςO; óΜου ZσzτέλνειςV HτονM bτHέλKεTιο^ GάXντUρuα,i éπIο$υ TεZίgνGαιi αwπόs vτηXνf hπόλ,ηr KμWοuυw,S nτηxν gώWρbα vπο$υ Hδfενs εί_μαqι έCτDοHιÉμ&ηH γι'F nαjυXτόXνn. )ΧαρακiτηjρbιAσCτiικFόf. 
"Γιατί; Σου ακούγεται δύσκολο να το πιστέψεις; Δεν μοιάζω με Νεοϋορκέζο;" 
"Όχι, όχι. Δεν είναι αυτό." Χασκογελάω. "Μόλις μετακόμισα εκεί". 
"Τι; Αποκλείεται". Με κοιτάζει με σοκαρισμένη έκφραση. "Μικρός ο κόσμος, ε;" 
"ΕQί&ναqι.&"a 
Κοιτάμε ξανά τα αστέρια και κουβεντιάζουμε για τα πάντα και για τίποτα μέχρι που τα μάτια μας δεν μπορούν να μείνουν άλλο ανοιχτά.

5. Νώε

5 Νώε      
"Τι εννοείς ότι δεν την πήδηξες;" Ο Άντερσον με κοιτάζει με σύγχυση καθώς επιστρέφω σκοντάφτοντας στο δωμάτιό μας. 
"Μας πήρε ο ύπνος στην παραλία". 
"éΑπο,κéοTι$μη'θήTκατhεQ ^σcτη γ$αμημένOη τηνl παραKλία);w ΕHδώ δε^ν! εrίyνzαlι $ταιPνéία μεY ÉγκόVμεvνεgςJ". 
"Δεν χρειάζεται να κοιμάμαι με κάθε γυναίκα που συναντώ". Ο Άντερσον και ο αδελφός μου με κοιτάζουν βρώμικα αλλά μπερδεμένα. "Λοιπόν, όχι αυτή τη φορά, τουλάχιστον". 
Γιατί με δυσκολεύουν τόσο πολύ γι' αυτό; 
"Οι φίλοι της ήταν DTF", μου λέει ο Anderson. 
"Καλά, μπρYάmβyοJ 'σgοSυj"^, Dα$παtνXτώ, CαCκοPύVγaοHντfαWςy εRνJοχλrηZμέ)νCος.L _
"Έι, μην ξεσπάς πάνω μου που δεν πήδηξες", αστειεύεται. 
"Αγνόησέ τον", μου λέει ο Λόγκαν, μετακινώντας με στο πλάι. "Απλά μας κάνει εντύπωση που δεν συνέβη τίποτα. Εσείς οι δύο μοιάζετε σαν να τα βρήκατε χθες το βράδυ στο δείπνο". 
"Το κάναμε". 
ΠTώTς* νtαs ÉτDουSςX πωP όHτvιé ήsταJν ωPραίYοZ PπRο,υ pαπcλNώς σÉυéνRο(μLίλησQα μεR bμιαy fέξGυπνηq vγ(υYναίAκAα χ)ωMρtίς _ν_αL $ακοgυστώ σαtνS κότsαu;h 
"Σου αρέσει". Ο δίδυμός μου πιάνει τις δονήσεις μου. 
"Ναι. Κατά κάποιο τρόπο." 
"Είναι η πρώτη φορά." Με κοιτάζει, αυτή τη φορά το βλέμμα του μοιάζει περισσότερο έκπληκτο παρά οτιδήποτε άλλο. 
"Έχεuι_ pπολλiέςR )α'ποtσéκqεfυ!έςX",f δ_ηλώνxω κwαιk ZοL NΛόγκ$αν pσυνUοdφρυcώUνmε!ται. y"ΚkαJνSένα απkό sτα κ,ορίτσια 'δIεν σοzυK tεwίPπXεk (γvιαÉτyί εbίZν(αι xεδώ,;U"! F
Ο Λόγκαν κουνάει το κεφάλι του. 
Ουάου! Αυτά τα κορίτσια είναι σαν θησαυροφυλάκιο που κρατάει το μυστικό της φίλης του, πρέπει να τους το αναγνωρίσεις. 
"Υποτίθεται ότι αυτό θα ήταν ο μήνας του μέλιτος της". Τα μάτια του Λόγκαν διευρύνονται. "Τον έπιασε με την καλύτερή της φίλη, την οποία προφανώς γκάστρωσε". 
"uΑυτόAς εTίpν!αOιD $έNνας τόkνοaςX απQοfσNκxεrυώ)ν"r. Οu PαδελMφrόsς μjουY με _χτυuπBάει_ wσcτmηmν πλPάKτη* aκα^θZώς πRερνάει Mα_πyόm δί*πλwα sμουW. '
"Το ξέρω, σωστά; Είναι ευάλωτη. Πιστεύει ότι το να έχει μια επαναληπτική περιπέτεια θα τη βοηθήσει να τον ξεπεράσει". 
"Αλλά εσύ δεν θέλεις να είσαι αυτή η αναπήδηση;" 
Κουνάω το κεφάλι μου συμφωνώντας. 
"Αυ_τήm ηQ DισQτοgρίαV ακRοTύγετα_ι iγJνωστOή"S,_ XμαςP HδιαVκaόπτcεéιX ο ΆgνXτερJσοyνr.h x"Σαwν νiα τvο δbιéάβαCσvαY μόλις cσóτgις! KειδZήσ$εις"D. _
"Αμφιβάλλω", λέω ενώ του γουρλώνω τα μάτια. 
Ο Άντερσον βγάζει το τηλέφωνό του και αρχίζει τρελά να πληκτρολογεί και μετά σταματά να διαβάζει. "Γαμώτο, φίλε..." γυρνώντας το τηλέφωνο προς το μέρος μου, "... αυτό είναι το κορίτσι σου". 
Στην οθόνη του με κοιτάζει η Χλόη. Τι στο διάολο! 
"Λ.έOειs iόóτhι óήMτYαvνR QαρραβωνSιαKσμένLηd μεZ _τον vWa_lke&r Rarndofgf καdι Qτ*οLν$ άφηVσuε UστηMνC εκκ!λη^σίαT kαφAούm βρήtκUεc τηC QπgαράνvυNμ)φ(ό $τηaς στοF κρεβάτι éμ)αζί τοQυ". Σπtάζ'οQνUτTαrς τYοÉ Gτηwλyέφ,ωIνIοr YαHπόW τZο^ !χέYρvι τοxυ, κ!οιUτHάζωk τCιYς πληροiφvοRρmίgες, uδιαβάζοbντας κZαfι' óλαUμuβάνéοντας* υπόψη UόiλPα όiσDα dέÉχοfυBν ÉανZαφεRρXθuεί.ó 
"Αυτή η γκόμενα έχει πάρα πολλές αποσκευές", με προειδοποιεί ο αδελφός μου. 
"Ήταν αρραβωνιασμένη με τον Γουόκερ Ράντοφ, φίλε. Πώς μπορείς να ανταγωνιστείς έναν θρύλο του Super Bowl;". Ο Άντερσον με ρωτάει. 
"Δεν υπάρχει ανταγωνισμός. Είναι ο μαλάκας που την απάτησε και γκάστρωσε τη φίλη της". 
"ZΠGρCόTσVεχbεR"K,C με' πIροMειδÉο$πOο(ιxεί ξα!νXά ο yαδελXφόFςO dμουX.Z 
"Μπορείτε να ηρεμήσετε και οι δύο; Δεν συμβαίνει τίποτα μεταξύ μας. Νομίζω ότι είναι χαριτωμένη. Έχει ωραία βυζιά, αλλά έχει πάρα πολλά φορτία για να συμβεί κάτι". 
Ένα λαρύγγι καθαρίζει πίσω μου, οπότε γυρίζω και βλέπω τη Χλόη, την Έμμα και την Αριάνα να στέκονται στο φουαγιέ μας. 
Γαμώτο! Το άκουσε αυτό; 
ΓXαGμQώ*το! Τiο xάDκο,υ!σ!ε.Y 
Βλέπω το πρόσωπό της να πέφτει. 
Γυρίζει στα τακούνια της και βγαίνει από το δωμάτιο του ξενοδοχείου. 
"Μαλάκα", μουρμουρίζει η Έμμα κάτω από την αναπνοή της καθώς την κυνηγάω. 
"ΧλJόηJ.q..s Zπε!ρ(ίYμ_ε,νZεc".Y ΠατάειS τYο κpοqυVμnπί τ&ου xαjσανiσkέρH Nξvανά sκóα(ι( ξαMνUά!, iπIιθαHνώdςn θέVλ&οντuας νOα$ βjια^στSεί aκαιó óνα, pτηNνr πzαρaαnλάMβiεYιG.f D"ΧλÉόη.("ó ΓéυρνάVει απKότομα, jτα fυSπ*έροχαT μKπλεT μHάτlιLα τXηςV *γQυαλί$ζοHυYνL,P aκαqι iαjμέ,σως νZιrώhθω σκατάX.X "'ΛυπlάμVα'ι CγιαT αυτCό QποXυ zκρSυφάκJοaυσMεqςQ". 
"Όχι, δεν πειράζει. Δεν μου χρωστάς τίποτα. Δεν γνωριζόμαστε. Είμαστε ξένοι που έχουν κολλήσει σε ένα νησί μαζί". Το ασανσέρ κουδουνίζει, εκείνη σπεύδει μέσα και οι πόρτες αρχίζουν να κλείνουν. 
Γαμώτο. Τις σταματάω με το χέρι μου, πράγμα που την εκπλήσσει. Έτσι, πηδάω μέσα γρήγορα, με τις πόρτες να κλείνουν ακριβώς πίσω μου. Τώρα είμαστε κολλημένοι μέσα σε έναν περιορισμένο χώρο. 
"Τα αγόρια μου έκαναν τη ζωή δύσκολη σήμερα το πρωί, και εγώ... απλά..." 
"AΣε jπαρDακαZλóώ, AΝόαb. JΔενK Tχρει^άfζετ*αιu xν,α Nμοiυ εξηγήAσ)εJις^ (τίbπο^τuα,"D. 
"Ήσουν αρραβωνιασμένη με τον Γουόκερ Ράντοφ;" Η ερώτησή μου την αποπροσανατολίζει, καθώς ένα ακουστό λαχάνιασμα αφήνει τα χείλη της. 
"Πώς... εγώ..." 
"Τους είπα αόριστα γιατί ήσουν εδώ στο ταξίδι των κοριτσιών σου και ο Άντερσον είπε ότι η ιστορία μου ακούγεται γνωστή. Την έψαξε στο Google και σε βρήκε. Οι φυλλάδες είναι γεμάτες με την ιστορία, λυπάμαι που το λέω". 
Οsι πZόρDτεSςp Dτο(υW αKνaελκUυUσpτήéρα kα'νοHίγFοWυνp aκαιT ηw Χλvόbη βsγαίνει α_πWό αυτnές BσRτBηa λéιlαuκάhδRαA.ó 
"Περίμενε", την ακολουθώ. 
Γυρίζει και με κοιτάζει επίμονα. "Όχι." Η φωνή της είναι σταθερή. Ακίνητη. "Αφήστε με ήσυχη. Όπως είπες, δεν συμβαίνει τίποτα μεταξύ μας. Είμαστε απλώς γνωστοί. Καλό ταξίδι, αλλά μην με ξαναενοχλήσεις". Και μ' αυτό, φεύγει μέσα στη ζούγκλα. 
Ίσως είναι καλύτερα έτσι, σκέφτομαι καθώς επιστρέφω στο ρετιρέ όπου η ομάδα είναι ακόμα συγκεντρωμένη. 
"OΥποθéέτdω όgτιw δ$ενX Hπήγε τmόσο )καwλrάq;G" Ο$ ΆνkτεBρσ)ον μοHυ nχαμWογtεuλάlεBι. s
"Είσαι μαλάκας!" 
"Εγώ απλά θα..." ρίχνοντας μια ματιά τριγύρω, βλέπω τους τέσσερις να κοιτάζουν άνετα, "... θα πάω στο δωμάτιό μου". 
"Μάλλον είναι καλύτερα που δεν συνέβη τίποτα. Η Χλόη περνάει πολλά", δηλώνει η Έμμα. 
Κάzνωg ένα xαiπiλTόL aνεύμα κÉαι εξαóφανkίζομ_αAι sσSτUο GδωKμlάAτXιpό, gμο*υS.W