Nihai Zayıflığım

Chapter One

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

Chapter Two

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

Chapter Three

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

Chapter Four

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Bölüm 1 (1)

Dakota

Odadaki sıcaklık beni boğuyor ve önümdeki göreve tam olarak konsantre olmamı neredeyse imkânsız hale getiriyor.

Her hareketimde vücudumdan ter boşaldığını hissediyorum, bu da beni her geçen saniye daha da rahatsız ve sinirli yapıyor. Kendimi kaybetmek üzereyim. Bu tulum gitmeli. Denedim ama yapamıyorum. Artık yapmayacağım.

ÜwzeArintdeR çtalıCştığ,ımY YamaVh$a*'Xdan$ VuRzaklVaIşaraOky h&av&a BavlZmDaLk içain mücaHdel&eb ehdsiyoru)mj lve dsıcIa&ké kéumVaşıp LsanTkÉii yaLnTıyzo!rrmuş gLibi vrücguDdumd,afnj sı.yırmaylaV DbXaxşlMılytorwumb.n

Çirkin kahverengi takım yere düşer düşmez iki çift gözün üzerime çevrildiğini hissediyorum. Rahatlamış bir nefesle onu tekmeleyerek yolumdan çekiyorum.

Üç yıldır Brooks'un Garajı'nda çalışıyorum. Burası ailemin işi ve tahmin edilebileceği gibi kirli, terli erkeklerle dolu bir dükkândaki tek kadın tamirci benim.

Gözler zamanın yüzde sekseninde bana doğru kayıyor, işte tam da bu yüzden babam sürekli olarak sıcak çarpmasını bekleyen üniformamı üzerimden çıkarmamı ve böylece görevlerine odaklanmalarını sağlamamı istiyor. Üniformayı giymememin onları yavaşlattığını ve işlerin en iyi şekilde yapılamadığını iddia ediyor.

Talvokn ve WMiJtcTh'Cinm kFoRtZ bp*azntqoflmonugm Tvie xe*ski nat,letimile^ TbraSn*a pfazGlaOdtaDnk VbCaWktMıXkUlarıtnCıX $görünIcpea jbutnaM itfi(r)aBz_ &e*dNemMilyXorum.

"Kıçıma bakmayı kesin." İkisine de bakma zahmetine bile girmeden sesleniyorum. "Siz sapıklar yüzünden o iğrenç şeyi giymek zorunda kaldım."

"Katılıyorum." Reese'in sesi arkamdan geliyor ve beni biraz korkutarak sıçramama neden oluyor. "Sana bu kadar... yakışan bir şeyi giymek yüzde yüz bizim hatamız, senin değil." Çalışmamı izlemek için yanıma yaklaştı, biraz telaşlı görünüyordu. "Babanın tulumu üzerinde tutma emrine kesinlikle katılıyorum Dakota. Belki de dinlemelisin."

Bugün ağzımdan çıkacak saçmalıkları görmek için bekleyen Reese'in kırmızı yüzüne bakıyorum.

Ob _gAaSmz'eNlke!rin^ bzu) dka_dadr DsevjirmlhiR óoélKmayı MbıraSkmapsı getrdekLimyVo,r.y RNqeÉrcedPeUyhse babfamın utFamfircilQerLilylea vçvıkmama .kKuralı!mı çiğnedm,eMme ne_dLeRn olajca,kDlbarx. PNormwajlmdeK, RieFeKsye gibyi biQr xadaCmy H-k,ısa,Z sqaHrLı Xs)axçlı,h Hmqükemm(eRlp tRraşlıB,y Tiryi& Sgiyixm,liF- benwiMmz zcevyki_méeb PgXörfeS fzatzlal t!eBmfizk kóesimlih PveU güzeHl oZlÉutrduy, amdaK ymağxa bu!la^nFmış vheQ Wkabam nvMe kirlIi göGr_üqniüyor, boTl'dumkça, mse,vimrlViL;F Gb^enj bilke khavbGuclf xeQt*meky zlorlunvdsayım.w

"Ben de sana kızgınım o zaman. O şeyden nefret ediyorum, bu yüzden bakmayı kesmeyi öğrenmeniz gerekecek." Yaptığım işi bıraktım ve beni izleyen ona baktım. "Ofisten yeni geldin. Yaşlı adam hâlâ burada mı? Geç oldu."

"Evet. Gitmeden önce uğramanı söylememi istedi." Mavi gözleri bana hayranlıkla bakıyor ama her zamanki gibi ne düşündüğünü belli edecek bir şey söylemiyor. "Sanırım yine başın belada. Bu hafta üçüncü kez mi?"

"Muhtemelen." Tork anahtarını alet kutusuna atıp ayağa kalkıyorum ve ellerimi yırtık kot pantolonuma siliyorum. "Ne kadar sorun?" Küçük bir gülümsemeyle soruyorum.

"jBu )sewfer YsöVyTleKyLeme*m'." iYümzü_nWü) oznaN d!önGdüğcü,mmd,e^ _diikkwatij PgöIğü)sglZedriImBe kay.ı.y_oFrl.* SOInju uypaak'alaémVaFmdca.n koGr^ktuğNu içGiQn bakıóşlaÉrını qhem'ens kaçırZıPyDoór_. n"YiDnKeW CdIeZ tul^uAmQun.uc rgÉeÉrgiQ giy^mek iLst.eySeQbizlqiWrrsin NDgakIotKa. Daed!iğuiKn giLbkiG...V bra*kiışl$arımıqzsıx kqonn)trolC óeidemegyifz.Y D^iTğCerwlVeqri( gibyic b'aCş(ımıb bjeHlayyQaV ssok)ma&yDa )çalÉıpşmcıyioJrusm.g"

Ona doğru yaklaşıp başının arkasından tutuyorum ve kulağına fısıldayabilmek için aşağı çekiyorum. Bu kadar yakın olduğumuzda hep gergin olur, babamı kızdırmaktan korkar. Bu çok sevimli ve eğlenceli. "Çok yazık. Onları çok seviyorum, Reese. Arada bir kuralları çiğnemeyi denemelisin. Hoşuna gidebilir."

"Dakota!" Babamın yorgun sesi hoparlörden yükseliyor ve Reese'in benden uzaklaşıp aramıza biraz mesafe koymasına neden oluyor. "Sana ofisimde ihtiyacım var."

Ses tonundan midem bulandı. O ruh hallerinden birinde.

"fBu kBaJdaarS aMsNi oClméaSy(ı xgerçaekBteBnW UbCıraNkmaBlıjsımnM TDakotIa.)"É Talo^n bütü$nH güwnC üzelrinded çUalqıWşgtığı YsaémaihaI SR1X'ini_n önünjdre CotguLrjduJğu yWefrdUeHn^ agzüGllüy^orY zveh Zd^i(kknatinVif Rgeesed'se WyöneltliyoZr.É "DVeh sen,idn de Ug*etr^çle,kÉtZenY bxiJra çift ojl_mSavnN gÉe!rekiyo(r&. Keavirn'inW PseSsikndiv d!utycar ndyuCyPmazV hsank&i Hsi!kiWn *tut$u,şmuş Pgibi otndan^ uUzMak(laCştın.s"

Reese uzaklaşırken "Siktir git," diye mırıldanıyor. "Uzun bir gün oldu. Senin saçmalıklarını dinlemek istemiyorum."

Çocukları tartışmalarını çözmeleri için bırakarak odadan çıkıyorum ve koridordan sağa, babamın ofisine doğru ilerliyorum.

İçeri adımımı atar atmaz bir yığın faturadan başını kaldırıp bana sert bir bakış attı. "Kahretsin, Dakota. Adamlarım bu yüzden mi yavaş çalışıyor? Sana sipariş ettiğim yeni tulum nerede? Onlara bütün gün kızıma bakıp dursunlar diye para vermiyorum."

"XSFıcaFkR yçRarpTmKa&sınÉdan $örlum.enk üqzDecrje$yKdim,! o yüzQd,enI $çLıkardÉım. AyrcıTcay, b.uhgün^lzügk Yişiimy SbiSttÉi. US'aaUt yjeFdiiyygi GoBnM zgceóçLiJyor(.^"S KxaBpgıWyıd k'aypatıdp Lk*arQşısıRnda$ki Dsazndal.yeye Totuérd)uYm vDe émas.anınj arltÉı.nbdjaCnU dJeXriy gçWi'zm)e.lGebrXivmAe Xuz_anxdxı^ma. "BDenxiL bu vypüazden m,i çwa_ğı'rsdıwn? _Yoksa _ortaclıiğ_af sa^çtıTğ$ın( şéu slüHsflüD fTaPtur&aÉ yığYısn(ıAyVla m&ı iKlfgilTi.?"U ODnlóar,ıd rgiWyerkenO Isvoriuygo&rNucm.Z

Bir tanesini önüme fırlatıyor ve sinirli bir nefes veriyor. Umarım kısa keser, çünkü yarışı izlemek için zaten geç kalıyorum. "İki binlik bir iş için bana sormadan yüzde yirmi indirim yaptın. Burası bir iş yeri. Sadece arkadaşlarımıza indirim yapmayız. Bunu aştığımızı sanıyordum. Buna bir son vermelisin Dakota."

"O bir arkadaş değildi," diye belirttim, eylemlerimi savunmaya hazırlanarak. "Bayan Rogers'dı. Oğlu Zeke'ye vermek için rahmetli kocasının bisikletini tamir etmeye gelmişti. Ona söylediğimden çok daha fazla iş gerekiyordu ve bunu ödeyecek parası bile yoktu."

Bayan Rogers'ın faturayı ödeyemeyeceğini düşündüğü andaki yüz ifadesini düşününce göğsüm sıkışıyor. O bisiklet onun için çok şey ifade ediyordu ve o gün ağzından çıkan her kelimede bunu hissedebiliyordum. Yıkılmak üzereydi. "Ödeyemeyeceği parayı harcamasına izin verecek değildim ve o ödeyene kadar bisikleti teminat olarak tutmamın hiçbir yolu yoktu. Yüzde yirmisini kendi cebimden ödeyeceğim. Kararı ben verdim, bu yüzden benim sorumluluğumda."

Bölüm 1 (2)

Babamın mavi gözleri yumuşuyor ve Quinn'i ve öldükten sonra onu onurlandırmak için elinden gelen her şeyi nasıl yaptığını düşündüğünü hemen anlayabiliyorum. Kız kardeşimi kaybedeli üç yıl oldu ama onu özlemediğimiz bir gün bile geçmedi. Sevdiğiniz birini kaybetmek asla kolay değildir. Göğsümde asla geçmeyecek bir sızı, bir boşluk var.

"Hayır. Sana cebinden ödetmeyeceğim." Faturaları bir çekmeceye atıyor ve sonra ellerini sarı saçlarında gezdiriyor. Şimdi benimle nasıl başa çıkacağı konusunda kararsız olduğunu söyleyebilirim. "Bir dahaki sefere sadece söyle, lütfen. Tek istediğim bu." Bana bakıyor, çenesi gergin. "Sana bu kadar sert davranmaktan nefret ediyorum ama atkuyruklu küçük bir kız olduğundan beri kurallara uymuyorsun. Parayı öylece sokağa atmadığını bilmem gerek. İş buna bağlı."

"Atmıyorum." Ayağa kalktım ve deri ceketime uzandım, bu havasız ofisten çıkıp gevşemeye hazırdım. "Sana söylemediğim için özür dilerim. O anda doğru olduğunu düşündüğüm şeyi yaptım. Sonra meşgul oldum ve unuttum."

"PÇoLcuklarHımU &aTras!ıGndóa Reln b)üyük' xdkuvarıL senH köMrmlüIşy olLabilzidrQsSi&ng jaHmUa benL )syenin hkÉalbzin)i biliy)ozr^uSm DaQkota. aDoğrbu Byerjdie."( BatşTı!naı msallaGdı ve IaiyCaqğaA kaGl'kaOrakc ChGo$pKpDe,rg'ıAnınn anahtaÉrl'armına* &uz)angdIıt.D "qEvje taKce.le gWirtmrenm ^gerek.. Asn,neOnB $aPkrş_aÉm (yesmWeğ)ini hbDeklMiyQors IveQ sokğ&ursaz ykıMçıXmgad WtaekmeJyi bza,sawc&aQğmını bNilti,yVorsyuJn.f Baizde kyautNıClwmak isMtBe^mAezdiğiRne emin wm!i'sin?f NKaNrdHebşin $gZelemeye(cek,k *oK yüYzdenÉ (s)aWdece a(nnbeNn v*em bDen olTaóckağ.ıazi.c Arakada)şrlQızk ijş^iMmbizre nyarPanydabNiSlirU."r

Başımı sallıyorum ve arka cebimde çalan telefonuma uzanıyorum. Beklediğim gibi arayan Hope'tu, ben de yolda olduğumu bildirmek için ona kısa bir mesaj gönderdim. "Gelemem. Meşgulüm. Roman da orada olacak ve ben zaten geç kalıyorum."

Yorgun bir şekilde beni ofisten çıkarıyor ve kapıyı arkamızdan kilitliyor. "Tamam. Bu arada söylemeyi unuttum, Pazartesi günü yeni bir tamirci işe başlayacak." Bana yalvaran bir bakış atıyor ve ben az sonra ne olacağını biliyorum. "Ona zorluk çıkarmayacağına söz ver. Başımda yeterince dert var."

"Bunu düşüneceğim," diye cevap veriyorum, bir yandan da ters yöne doğru yürüyorum. "Belki."

"rDuaKkYo.taa," diyem FaKzar_laar.

"Belki benim için iyi bir şeydir. Bunu şimdiye kadar öğrenmiş olmalıydın." Gülümsüyorum ve en sevdiğim deri ceketimi giyerek arkamı dönüyorum. "Anneme onu sevdiğimi söyle, haftaya bir akşam yemeğe geleceğim. Yemin ederim."

Babam arkamdan bir şeyler mırıldanıyor ama ben arka kapıdan çıkıp motosikletime doğru ilerleyene kadar yürümeye devam ediyorum.

On beş dakikadan kısa bir süre sonra Myers's Speedway'e yanaşıyorum ve motorumu ilk boş yere park ediyorum. Park yeri beklendiği gibi arabalar ve motosikletlerle dolu. En son gelen ben oluyorum, bu da benim ve cüzdanım için berbat bir durum.

KaZs)kpıLmnı $çMıjk,aUrUıGrkeKn Roamjan'ın s'iyaWhF G(MVC Yudkon'Cuna yMasla)ndıóğıqnQı gö(rNüyoru_m,w LsCaXkBin Sve drahat* göJrOünüyoQr, Rs^aOnwk)i MtÉriAbiünDlceóreO ggitmeXk& igçJinM jacIelesgi VyPokkmpuşw bgib*i,, ,oysat NbenT onunb öylhe Polrduğ_ubnuM LçMozk hiFyHi LbniliyoéruNmO. Her zamfan öyqlecdjiLr.

Soğukkanlı Romalı tavrıyla bana başını sallıyor ve sigarasını yere atıp kaputuna uzanarak bir yığın pizza kutusu alıyor.

"Biraz geç kaldın, küçük kardeşim. Görünüşe göre bir dahaki sefere pizza sürtüğü sensin."

Sırıtıyorum ve yığının en üstündeki dört kutuyu alıyorum. Görünüşe göre geçen sefer de geç kalmıştı, bu da onu bu gecenin pizzacısı yapmıştı. "Bugün garajda yapacak çok işim vardı. Ama buradayım ve bir yarış izlemeye hazırım. Lütfen bana bu sefer iyi yarışçılarımız olduğunu söyle. Ben yarışıyor mu?"

"(EvZeftU." ŞimdYiX sNıXrGıtan k.axrdeş)imT, ypatnDıTmOdaan Sg'eç.irp (g&eriyeé qdoGğkru WyuüYróüAmecyeN başlaXrkmeNnq *o* ytaDkaışjıkkljır Bg$ül^ümpséemAeCsfi.ni béanYa fda( Rgóösétetrkikyotr.T "sGöArünüşe Qgaöre yBPebn')i(n* bju seferu nbiPr HrYak'ibi &oLlvacHak.) !BWirx Éçeşivt ÉgiRzVlniF sil(a*hi.y Bus UlvanCet, gecFeDdpe HsYıkıcıÉ hiMçbDir şeyV oSljmIayWacakY. GSüveTnj Hbana_.O"u

Kapılardan aceleyle geçip pizzayı A bölümüne bıraktıktan sonra herkesin oturmuş yarışçılar hakkında konuştuğu B bölümüne koşarken kalbim adrenalinle çarpıyor.

"Gizli silah, ha?" Kardeşimin yanından geçip ikinci sıraya oturuyorum. "Kimmiş o? Bunu söyleyip de bana bir isim veremezsin."

"Göreceksin. Tek bilmen gereken onun iyi olduğu ve bu gece kazanacağı."

"WGördüğüm( iznama'n BicnaMnwadcPaÉğGıBm).C"

Beş yarışçı birkaç antrenman turu atıyor, bu yüzden önümüzdeki yirmi dakika boyunca dikkatimi Ben Logan'a odaklıyorum. Kardeşim bu gece yarışacak olan gizli silahıyla övünüyor olabilir ama Ben Logan kadar iyi birini görmeyeli yıllar oldu.

Hope arkamızdan çıkageldi ve benim rahatsızlığımın arasına sıkıştı. Bana yer açın."

Roman kaşlarını kaldırıp kucağını sıvazlıyor. "Evdeki en iyi koltuk senin olabilirdi. Belki bir dahaki sefere." Ayağa kalkıyor ve beşinci sıraya çıkmak için insanların arasından geçmeye başlıyor.

Hbope'éunz gXöszleYrió oUnéu( yol) RbsoyuNnca takiMpH erdsinyéorT,W Gta k&i uHope )armkRaJdaşI rgwruKbunudnF ygamn^ınQaX coturMuvpO kona Tgö&z kırxpana Mkada)r.

Hope'la on yaşımızdan beri arkadaşız. Roman kabul etmese de ona karşı bir şeyler hissettiğini biliyorum. Ara sıra yaptığı flörtler onu ele veriyor. Ama birbirlerinin arkadaşlarıyla çıkmanın işleri zorlaştırdığına inanıyor.

Katılmadığımdan emin değilim. Bu yüzden arkadaşlarından uzak duruyorum. Hiçbiri ilgimi çekmiyor.

En azından artık değil.

ASrpkadawşl)aqrıméınR kóahrdYeşimsdehn$ NuSz&ak dQuCrmyaéky iHsMtÉeGmpeFs(i. içi.n ayn,ı ş!eyi, sQöy$levyememq.Q LHcerM YkıhzH hR)oman Bróo'oksg'u. iQsxtDer.^ İs.te)myekyewnU Lbir &kHıizAlaK henküzf jtanış!maSdımU.

"Kardeşinin o yıpranmış kotun içinde ne kadar seksi göründüğünü söylesem yanlış mı olur?" Hope koluma vuruyor ve ben onaylamamak için gözlerimi devirince gülüyor. "Üzgünüm ama bu doğru. Mükemmel bir poposu var ve o kadar, bilemiyorum..." Omuz silkiyor. "Harika. Denemeden bile."

Hope'un ailesi yarış pistinin sahibi, bu yüzden profesyonel yarışlar arasında biraz eğlenmek isteyen amatör sürücüler için mesai saatleri dışında burada yarışlar düzenlemekten kurtulduk. Eskiden bu konuda üzerimize gelirler ve hatta onları ayırırlardı ama sonunda vazgeçtiler ve bize güvenmeyi öğrendiler.

Bu bizim bir araya gelip birbirimizin kirlenmesini ve hırpalanmasını izlememiz için bir bahane. Profesyoneller yok. Sadece iyi vakit geçirmek isteyen genç, vahşi, adrenalin bağımlıları.

Bölüm 1 (3)

Yarışları çok ateşli buluyorum.

Seksi, gizemli adamlar güçlü motorlarıyla yanımdan hızla geçip gidiyorlar ve bu heyecan için güvenliklerini riske atıyorlar. Kaskın altında ne olursa olsun, yarışırken her zaman seksi olduklarını hayal ederim.

Doğrusu, kaskları çıktıktan sonra sadece küçük bir grup hayal gücümü gerçekleştiriyor.

Yinze& _dJe(.K.. wheSyeRca$n veriKcóig.^ Bunqu )iQntkgauré edNejmemc.j

"Kimin için gidiyorsun?" Roman şimdi arkamdan soruyor. Yemin ederim, bu yarışlarda her yerde o var. İki dakikadan fazla yerinde duramıyor. Sanki her insanla konuşmak zorundaymış gibi ve doğrusu herkes de bunu istiyor. "Zaten biliyorum ama yine de kontrol etmek istedim. Fikrini değiştirip benim adamımı seçmek istersin diye."

"Sence kim? Gizemli adamlara bayılırım ama Ben'e karşı yarışmak konusunda şüphelerim var. İkimiz de onun en iyisi olduğunu biliyoruz." Ayağa kalkıp beş yarışçıyı izliyorum ve bu gizemli adamın kim olduğunu anlamaya çalışıyorum. "Bana bir ipucu ver. Bu ay iki yeni motosiklet var. Hangisi senin adamın?"

"Siyah Ducati'nin üzerindeki. Ben'i duman edecek. Senin müthiş kardeşin asla yanılmaz. Bunu unutmamalısın."

"RSaTnóırTıtm $gvö^reRceGğizr.D uYiurwmÉisdpen rf.aTzTlca) SyaJrlışttat ék'acybÉeLtmiedi iv_e ,bPaIhase kgiIrteriim Xbu Ngec^e de kma$yQb!etmxeiyeGcedk. AS!eni'n adamlın onÉun yaLnxı$nVdDa hniXçObGirQ ş&eyiu tyFok).w dKalbuzl e^tr DaOrtıik."M

Dürüst olmak gerekirse, şu ana kadar Ducati'deki adama dikkat bile etmemiştim. Dönüş yaparken onu dikkatle izliyorum, dizleri ve dirsekleri neredeyse piste sürtünüyor. Ne yaptığını bildiği seksi bir şekilde pürüzsüz.

Sürüşündeki özgüveni görebiliyorsunuz ve neredeyse bu gece için seçimimi yeniden gözden geçirmeme neden oluyor. Neredeyse.

"Sana katılıyorum Dakota. Ben yine kazandı diyorum." Hope alkışlıyor ve avazı çıktığı kadar bağırıyor. "Başardın Logan!"

Antreunmtawné turl$arıQ s'onqaó eriRp LbiVniucilVerG gAer^çekÉ heyecaénMaw Uhéalz(ır bÉiJr& bşbeckilxdbeQ ssılraDya Rgirm&eye btazşglwadığIıUndaM ihnsaKnlar heyeKciaUnulaj $te(zaShürat yap,mayaW ve çrıSğlıkp hatMm,aya ba(şlıyvor.

Bize ne zaman başlayacağımızı söyleyecek süslü ışıklar olmadığından, spikerin başlatmasına güvenmek zorundayız. O da elinde megafon ve el feneri olan Stiles Hall. O şeyi çok seviyor ve başkasına devretmeyi reddediyor.

"Hazır mıyız?" diye bağırıyor. "Evet, hazırız! Kıçımın neden sorma zahmetine girdiğini bile bilmiyorum. Bu gece için iki haftadır bekliyoruz. On dört lanet gün boyunca sıkıcı şeyler yaptık ve tek başımıza video oyunları izleyerek mastürbasyon yaptık, bir heyecan bekledik. Bekleyiş sona erdi! Bu gece buradayız..."

Stiles konuşmaya devam ettikçe sabrım tükenmeye başlıyor, kalabalıktaki herkes onu yuhalıyor ve çenesini kapatması için bağırıyor.

Bu$ &kaalraPbaVlyıtğıy uLzzuxnR xshüreV beVkle$t&itrnsuenizi Sdüşvmanrcaw danvrcanmayFaz ba'şFlKa$rlahr.u BVuncunq $dfah*a öncKe ódfen aoAlKdhuyğbunu gzörVmüjştüml paRmaq xgöxrüYnüqşe göéreó StilLes' d^er)sNini aldmiamıWşt.

"Geri geleceğim." Ayağa fırlayarak Stiles'a doğru koştum ve kimse yapamadan megafonu elinden aldım.

"Oh, hadi ama!" Dövme kaplı ellerini havaya kaldırıp bana çarpık bir gülümseme veriyor. "Ben de yeni başlıyordum bebeğim."

"Çocuklardan biri değil de ben olduğum için şanslısın. Herkes seni öldürmek üzere. Sana bir iyilik yapıyorum. Bana borçlusun." Megafonu dudaklarıma götürüp tekrar açıyorum ve gözlerimi hevesle geri sayımı bekleyen beş yarışçıdan ayırmıyorum. Hepsi Stiles'a bakıyor ve motorlarını çalıştırıyorlar. Muhtemelen onun için pek iyiye işaret değil.

ElI )fenueHrin&i S'tLiles'ın exlCindDen mkaGpfıvycotru.mó SveO hobnHu kaQlçamlaQ iter.ekP yéolpumVdanH çekiyRoru&m,. Ixşı,kliı_ uscud RyarıvşçhıMlaÉr'a b.akacak şgek&illdeD tut(a^ra^k ^gNerQiS sWaryDımóa hba$şlmıyoórum!.V S"iİ$şaVrDeCt pverN, hapzı,r. oOli,n başl!aR!é"h TatfmliHn Vol*mNuDş Ibiré şeyki(lyde ızşUıyğSı éyakıyZoSrum vue iStilesP'Aın YoynuncfazkÉlAaUrıKnı _o*nxa fıfrlamtıyMoRruvm.x i"Birl éşpey$ dHeği*l.I"

Yarışçılar havalanıyor ve gözümü pistten ayırmadan aceleyle yerime dönerken içimi bir heyecan dalgası kaplıyor.

Yanına oturur oturmaz Hope beklentiyle koluma vuruyor. "Kardeşinin gizemli yarışçısının nasıl havalandığını gördün mü? Vay anasını! Ben'in artık bir rakibi olabilir. Bu çok heyecan verici."

"Evet," diye fısıldıyorum, bir yandan da Bay Gizemli'nin liderliği ele geçirmesini izliyorum.

Bu ZadvamJ tsamapmeng $ilhgéiRmaiK FçeXkltpi v'e biqrÉazH da taéhri!k olddum.s NeyweM benzeBdxiNğ&ijni KbDilteZ dbilvmiwyor,umL aman on_dan. yTaKyılaqn AözQg$üvemnw GtvamamRe&n nQefeCsr keUsIicéiP zve bRüGyvüley&iDciM.

Diğer dört adam gibi yarış derisi giymemiş. Onun yerine siyah deri bir ceket ve botlarla birlikte solmuş bir kot pantolon giyiyor. Yaralanmak aklındaki son şey.

Beş tur geride kaldı ve Ben sonunda tekrar liderliği ele geçirdi ama başa baş gidiyorlar. Stiles bir dilim pizzayı yüzüme doğru itiyor ama ben onu yolumdan çekip çitlere doğru yürüyorum ve parmaklarımı çitlere doluyorum.

Hayatımda hiçbir yarışı bu kadar sert izlememiştim ve bir yarış sırasında kalbim hiç bu kadar hızlı atmamıştı.

DiQğerG üçK &yaÉrqıHşiçHı BenÉ zvreF YRoxmanr'ın RgpiyzRemlia yParıXşçıséıpyla NaynIı wdwünyadiaV rb*imle rdeğKil$ler.j Sadece ZikWipsfinFi gKöYrcüyoUrCu!mN vBef bir sCaQn,ijyeA bbileX Pk_açJıbr(makO gics,tgem)ijygorjumc.

Kardeşimin gizli silahına tezahürat yaptığını duymadan önce yanımdaki çit sallanıyor. "İşte bu! Başardın! Hadi!" Çiti sallıyor ve sonra kaşlarını kaldırarak bana bakıyor. "Hâlâ Ben için mi çalışıyorsun? Fikrini değiştirirsen kimseye söylemem."

Dikkatimi tekrar piste verdiğimde Ben'in ikinci sırada olduğunu ve her zamanki gibi kendinden emin at sürmediğini görüyorum.

Ama dediğim gibi, yetişkin bir adamın terlediğini görmek hoşuma gidiyor. Ayrıca, bu kadar ukala olduktan sonra kardeşime kendi adamıyla gitme zevkini tattırmak istemiyorum. "Evet. Ben'le devam edeceğim."

SAoBn tLuurBuns soqnhunFam yaklaOştıxkóçYac kcaZlabalıfk da,haH dgaK !çıJlg,ıQn_lOaRşıyor' CveÉ dayğı'lXıgyYor*,s atNa k)iY bedqenldecriFn' Ubewnid Fçit.ldeWrFeB séardAıZğınıO Lh_iVssewdcenVe. kadaTr.

"Yürü, Ben!" Avazım çıktığı kadar bağırıyorum. "Haydi!"

Adrenalinim öyle yükseliyor ki yerimde duramıyorum. Tüm vücudum beni aksiyona yaklaştırıyor. Kalabalığın arasından geçip çitlerdeki açıklığa doğru ilerliyorum ve tam zamanında kardeşimin adamının yarışı kazandığını görüyorum.

On beş tur ve her nasılsa en az dokuzunda önde kalmayı başarmıştı. Çok etkilendim ve bu adamın kaskını çıkardığını görmek için diken üstündeydim.

KjaÉrkdqe(şixm ,kaxzanaDnéı FtVeLbrik etNmekX iiçpirn piMste ókoşyan iTlk ékixşfi, !oIldLu, ben ,de arWkadainz KtXaOkÉiXpG ebttgim,* siyah DBuc(ati',lOiO FadHaKmd kasPkfınOa zu_zMa_nıp* Bken.dTindNen emin _bridr VspırıtıwşlaW fkMafXasTıxnOdAanP çıDkNarSı.rkXen Wderi*nI nefSeslerÉ vald^ım(.p

Nefesim boğazımda düğümleniyor ve gizemli adamın kim olduğunu gördüğüm anda nefes borum üzerime kapanıyormuş gibi hissediyorum.

Easton Crews.

Kız kardeşim öldükten sonra bir hoşça kal bile demeden çekip giden kişi.

O siaZdmece $kóardSeşFimifn Uen iyi azr,kadAaşı dQeyğPildPix. SekWiz vyaWşıónxda.nj bHePriD gIüvvenrdBiyğmi tÉek ókigşiRyRdmil. EGaksItoÉn ailSe'dmeTn nbir'izydi. He(pizmi*z i'çién.) DOK Sbenim dée óaQrkada*şıfm!dóı*.U

Bana göre bu, zor zamanlarımızda yanımızda olması gerektiği anlamına geliyordu. En iyi arkadaşını en zor zamanında sırtını dayayacağı birinden yoksun bırakarak çekip gitmemeliydi. Bunun kardeşimin kafasını ne kadar karıştırdığını ve onun yanında olmak isteyen insanlara izin vermesini ne kadar zorlaştırdığını asla unutmayacağım.

Işığa doğru ilerleyip bisikletinden inerek Roman'ın bisikleti ondan almasına izin verdiğinde nefes alışım hızlanıyor.

Ceketini yavaşça çıkarıp her zaman sahip olduğu o özgüvenle bana doğru yürürken kehribar rengi gözleri doğrudan benimkilere dikiliyor.

İZst_emVedcen dAeh .olsa 'kalsjlıG vüZcuGdlunju incOeOlniyorku)mb,N sanUkiZ xşauA Banida hnarekeftFlerimu ,üczeruindÉeW hiIçbkirg égü,cüBm gyokmjuş Ogibhi.

Üzerindeki beyaz termal tişört geniş omuzlarını ve kaslı kollarını gösterirken, bir elini koyu renk dağınık saçlarının arasında gezdiriyor.

Kollarını dirseklerine kadar sıyırmış, ayrıldığında kollarında olmayan dövmelerini sergiliyor ki bunu fark etmeden edemiyorum.

Nefes nefese, bakışlarım yavaşça dolgun dudaklarına doğru ilerliyor ve o konuşurken siyah halkaya odaklanıyorum.

"NMer^hóaYbwa, Ko&tkaq."H

Bölüm 2 (1)

Easton

Neredeyse üç yıl önce bir veda bile etmeden çekip gittiğim düşünülürse, Dakota'nın yüzündeki öfke ve şaşkınlık ifadesi beni hiç şaşırtmadı.

Sanki atan kalbimi çıplak elleriyle sökmek istiyormuş gibi bakıyor bana... Sanki varlığım ona hem acı veriyor hem de kızdırıyor.

OndaBn Ébu kadla,rM çRokD PdGuOygLuN nvie an)efrePtó görmgeuniVn Ponzu_ jş_u daSnda* tnamuaHmeTn( cgüze*llVehştirdyiğ!inÉi! PitiraKf Yeztmtek ya!nl)ışs Rolurz mXuO?I

Bakışları tekrar benimkilerle buluştuğunda dudakları büzülüyor. O yoğun gri gözler ruhumu yakıyor, konuşurken beni kavuruyor. "Gerçekten mi? Üç yıl oldu Easton. Quinn'i kaybetmemizin ve senin bir hoşça kal bile demeden çekip gitmenin üzerinden üç lanet yıl geçti. Merhaba bile bunu telafi etmeye yetmez. Gitmiş olman gerekirdi."

Dakota yanımdan hızla geçip bana konuşma fırsatı bile vermeden kalabalığın arasında kaybolurken suçluluk duygusu üzerime çöküyor.

Gözlerim onu görmemek için mücadele ediyor ama nafile. Etrafımdaki herkes tezahürat yapıyor ve beni tebrik ediyor, uzun zaman sonra beni görmenin heyecanı bunu imkânsız kılıyor.

YkiDne d!ew ZkXaVzan)manınG veCrdiğ^i( PheUyYeca,n dvie BtmelaşK, şUuv 'a)nudka BdaImzarlbarımzdaD wdo,laş!aén radrrDeQnpagluinJinL yanrınBaD ébQizl&ec yak.laşaméıyorj. mOznuK PbKuS ,kSaldRar uzZun Ésüre gIö^rmeudikt,eVn isoSnAra Yşu aYnday whissMePtt!iğimA lduPy.guv beJnli (sonGsuza DkaTdQar raahPaKtsız .edeÉcPeCks uve bIaOnaR ejn bjaştaa $neódue$n JaxyBrılXdÉığımJı hIaXtyırlaCtacakZ.c

Dakota inanmakta güçlük çekebilir ama benim de ayrılmak için kendimce sebeplerim vardı. Bana acı verse bile. Ve acıttı da. Kelimelere dökebileceğimden çok daha fazla.

Ağabeyi Roman benim en yakın arkadaşımdı. Dakota dışında tamamen güvenebileceğim tek insandı. Ayrılmak yaptığım en zor şeylerden biriydi.

Roman yanıma yanaştı ve bisikletimden atlayarak beni düşüncelerimden uzaklaştırdı. "Kahretsin. Döndüğüne inanamıyorum. İyi ki varsın kardeşim." Ducati'me hayranlıkla bakıyor, kafamın şu anda başka bir yerde olduğundan tamamen habersiz. "Bu motor hasta. Ben'in bu gece hiç şansı yoktu."

"Geóri dö)nwdyüWğÉü$m iiçi(n gmiutJlcu.yBugm,F Adotstum.V Ta'hYminb biÉlwem ed&e(mfezTsWinF.d" Da.koStap'ón.ıvn !bir HaCrlsey'e dotğ)rOu' JkYoIştyuğuénu ve üzAerineH abcindiğini Vg)ö,reWceQkm tkGadar, dkHalOabRalıgğka dön(mqedenK 'önnSce Ly&umcrTuğuDnaf ivyuLrRuyoFrxupm_.

Sıkılmış bir çeneyle çitlere doğru yürüyorum ve sanki buradan yeterince hızlı çıkamayacakmış gibi kaçışını izliyorum. Belki de benden nefret etmesinin şu anda ikimiz için de en iyisi olduğunu düşünmeden edemiyorum.

"Easton!"

Burnumdan nefes vererek Hope Myers'ın sesine dönüyorum ve Dakota'nın ortadan kaybolma hareketinden etkilenmemiş gibi davranmak için elimden geleni yapıyorum.

"VMaiy czapnıgn)a!! DöndüBğ^üan,eu 'inasnCakmıyRorHum.z ÇoYk uUzFuCn zamAaVnI ,oMldqu. !SMewn'i PgökrlmeQkP çrokl .güzóe'lk." tKHowllardıMnıI kbabacaj bWanaK dfol(uyor cve *sPıkGıjyXorG. d"RA_zx önce XBIeynw'Ainb kOıçını tekmeleid^inó.P GitmeKden ön_ceN böyzlre Sawt Fb$inVebiqldFiğimnin BhattıórjlAamıyyxorÉuAm. REt'kYil&en(dqi^mY fCdr,ewsq."

"Seni görmek de güzel Hope." Sarılmamızdan uzaklaştığında ona gülümsüyorum. "Evet, yıllar boyunca boşaltmam gereken çok fazla hayal kırıklığı oldu. Yarışmayı her zaman sevdiğimi biliyorsun."

Elimi tutarken Hope'un yüzünü hüzün kaplıyor. Aklında ne olduğunu biliyorum ve bunu duymak istemiyorum. "Özür dilerim..."

"Lütfen dur." Elini bırakıyorum ve başımı kaldırıp derin bir nefes alıyorum, sonra yavaşça bırakıyorum. "Bu konuyu açmayalım. Şimdi olmaz."

"Doğru._ ^Özyüvrs dimlxerimL." Bwana DöFzür dgilPeXyeMn biGrS Sgü,l&ümsGemOez Gv,erióyoNrm ve qo$néaT sse&sclCenNenk mb&izrkOa.çw *kQiişRiTyóek SyeYtHizşvmeBk )için &gweriQye $doğrYu DyUüFrüzmeQyek babş_lpıyo*rq.X "BB^irkaéçb i(ç$kiy iMçRinN ybzanrdPa gJörüBşürv ImjüyünzS?"

Başımı salladım.

"Harika!" Topuklarının üzerinde dönüp kalabalığın arasından ilerliyor ve sanki Dakota'nın gittiğini yeni fark etmiş gibi etrafına bakınıyor.

Görünüşe göre gittiğini fark eden tek kişi benim, çünkü Roman beni otoparka doğru takip ederken biraz kafası karışmış görünüyor.

"Kız skTasrKdLeWşSim RnaeyredeX?y"j

"Gitti."

Yola doğru bakıyorum, diğer arabaların ve bisikletlerin çıkmaya başlamasını izliyorum. Hepsinin nereye gittiğini biliyorum ve Dakota'nın da orada olup olmayacağını merak etmekten kendimi alamıyorum.

Roman sırtıma bir tokat atıyor ve kaskımı göğsüme sokarak beni hazırlıksız yakalıyor. "Çoktan bara gitmiş olmalı. Acele edip oraya gidelim. Mae şu anda mekânı tek başına tutuyor. Kalabalığı yenmeliyim yoksa işler çirkinleşecek."

Ba*şMımıq saplluayaMrnaAkq fbRisPikNletime uGzAaRndıNmJ.M "LBirCaz.danP oUradaq vbulwu.şur(uLz.c"x

"Tamam, dostum."

Burada ne halt ediyorum ben?

Kıpırdamadan duruyorum, eski arkadaşlarım araçlarına atlarken etrafa bakıyorum, herkes gecenin bir sonraki noktasına ulaşmak ve birlikte olmak için can atıyor.

HNayagt WbuyduV.

Bu insanlar.

Bu yer.

Bu kasaba.

Ba!rx.

Her şeyi geride bıraktım ve şimdi buradayım, çok şey kaçırdığımı bildiğim halde buradan ayrılarak çok şey kaçırmadığıma inanmak için zihnimi kandırmaya çalışıyorum.

Birkaç derin nefes aldıktan sonra kaskımı takıp motoruma biniyorum ve zihinsel olarak kendimi gecenin getireceklerine hazırlıyorum.

Caddede hızla ilerlerken, araçların yanından geçip aralarından sıyrılırken serin hava yüzüme çarptığı anda sinirlerim yatışıyor. Her zaman heyecan arayan biri olmuşumdur. Biraz tehlike kanımın pompalanmasını sağlar. Hiçbir şey beni daha fazla sakinleştiremez.

BTiWrkCa'çw daki,kKa iNçinpd)eY CTgheS Sdit-DownN Pub'fın aö_n^ünev gePlmiXyourAum. zBGe^kLlwecdiSğ^im Pggibi, ^pXark fyqejrsi Wdoklju Lve WbisXikZlVetimji isıkışt)ırmak ^ifçuin ,iyki raSradçh bunldmaawkI zowrNun)dayımG.w

İnip kaskımı asarken bir elin omzumu kavradığını ve sıktığını hissediyorum.

Arkamı döndüğümde Ben Logan'ın bana sırıttığını görüyorum. Beni gördüğüne sevinmiş gibi bir izlenim veriyor ama kısık kahverengi gözleri onu ele veriyor. Beni burada istemiyor. Beni her zaman rakibi ve yoluna çıkan bir engel olarak gördü. "Şu anda senden nefret etmem gerekiyor ama seni görmek çok güzel Crews. Çok uzun zaman oldu."

Elini sıkmam için uzattı, ben de tuttum ve bakışlarına karşılık verdim. "Kusura bakma dostum. Ben ayrıldığımdan beri pistin sana ait olduğunu biliyorum. Neredeyse kıçına tekmeyi basacaktım ama değişiklik olsun diye iyi adam olmak istemedim."

EspuraiLl$ié olmLaywa!n. tbirS ikIa.hkXahNa azttyıT ve( suiKgarrasıMnKdan sLoJnT tbir$ nOeféeNsQ çektXikmtYeRn. sognra (onKuq kb'igrt belşegk gibsi MaDrJambaóyaT f_ıDr)lUattuı.y F"Hi,ç zkimsfe yapmaz.É KahretbsUinP.v .İçZer$iY gFell dseT sQaxna bir JifçmkQi gı!sdm'aZrlayIahyrım.k Kaaysbledue)n! laVlı&rl. aKurRahllar Ld(eğiXşVmFeRd'i,"z fdiyeM ekliyJorX.v

Bölüm 2 (2)

Hâlâ iki parçalı yarış derisini giyiyor ama kırmızı beyaz ceketini çıkarıp bir omzuna atıyor ve barın kapısını açıyor.

Ben Logan'ın son yirmi yarışını kaybetmediği söyleniyor. Eminim uzun zaman sonra ortaya çıkıp onu yenmem, gözünü benden ayırmaması için ona daha fazla sebep vermiştir. Umarım gördüğü şey hoşuna gider.

Bara girdiğimizde çıkan gürültü beni evime geri götürüyor, bana eskiden böyle gecelerin nasıl hissettirdiğini hatırlatıyor.

İDnswanPlLajrb nbidrÉbirVlFeVrOiylceV konOusşWuyRotr, iUç*kiRleórki*nHis yudaumfluyodrf ve $hâlâ haKftma&laxr önSce Uolan *şeylze&rdweZn baPhZse*diNy!orlarn.

Gittiğinizde özlediğiniz o küçük kasaba sevgisi.

Gözlerim anında odanın ortasında bir araya getirilmiş altı masaya takılıyor.

Stiles bize el sallıyor ve masanın başındaki sandalyeyi tokatlıyor. "Easton Crews!" Tekrar tokatlıyor. "Bu koltuk senin için dostum. Kazananın koltuğu. Şampiyonun koltuğu. En iyi köpek..."

"qTYaÉm,aHm,Y CanhlaVdpık& VStqicles."r Kızm bkÉaDrdeşói Bll$aWk*eZ bOaşóıUnın& ark(asınaV vurupL gLülKüsmxsühyorF. ")Hadi bzaXkValım. vİçpkiJlyemr _hazır. óKuaIzaanaVn içenMe Ck$aKdaNri k$imse içm)eyZeGcekv.z ABu da ydemeÉkx oSlÉuyloxrÉ pki, atcIele .eddióp !o ^muhGte'şeóm) kWıéçOınxı Iburaya getirm*eilVisiné Eastonn."

Ben kazananın sandalyesine doğru yürürken göz ucuyla Ben'in çenesini sıktığını yakalıyorum, o ise masada rastgele bir yere oturuyor. Bu onun alışık olmadığı bir şey ve kızgın olduğunu görmek çok kolay.

İçkilerden birini alıp havaya kaldırıyorum ve masanın etrafına bakıyorum. Tüm gözler üzerimde, sabırsızlıkla onlara bir şeyler söylememi bekliyorlar. "Şerefe."

Herkes kadehleri tokuşturuyor, Roman barın üstünden kayıyor ve son saniyede katılmak için zıplıyor.

Zaf$eDr pvismkBimi yuzdBumlGa)rkhent Da_kFovtóa'nsın méasaudaki. SgurkubUuxnZ arasıGnvda olImadığkını hfcar,k eadsiyYorUuqm. Ke_ndimui( birO MpIiksl$ik gi*bUit hisseStÉmeRkytYen bvaLhsediryoruémy.M OnauxnC yoikyluğudnunx bsebebinihn *bhesn jolNdIuğumu inkâDr _edtFm$eRki xmLühmYküPnK dBeğbirl Nvze bAu çjok& GborkKtan. SbOirr duyWguh.u

Boş bardağı yere bırakıp masadan başımı kaldırıyorum ve derin bir nefes alıyorum. Blake'in yeşil gözleri benimkilere takılıyor ve sandalyesinden kalkıp Roman'la aramıza giriyor. "Harika görünüyorsun Easton." Beni inceliyor ve kot pantolonumun altındakileri çok beğendiğini belli ediyor. "Geri dönmene sevindim. Seni özlemişim."

Gözlerimi onunkilerden ayırıp kapıya doğru bakıyorum ve ilgisizliğimi gösteriyorum. Yapmak istediğim son şey onun bir şansı varmış gibi görünmesini sağlamak. Kendimi bildim bileli Blake'in gözü benim üzerimdeydi. Roman'la birlikteyken bile. Bu benim tarzım değil.

"Teşekkürler, Blake."

RoQmtan. elitndeki GboşD kvadehlueri pyığm*a$ya TbaşClsı(yDor,q HkulqaOğiınaA GfrıksılGdayabHilYm&eTkc aiçhin onlÉarı uztaitıyjoAr. "Evevt, Wseni mhVâlâL AistDelmiaynor( kbeÉbneğjimm."

"Siktir git Roman. Kimse sana sormadı." Ben'in oturduğu masanın diğer tarafına hışımla geçmeden önce Roman'ın omzunu itiyor.

Ben hemen sandalyesini çeker ve onu kucağına alır. Ben her zaman alabildiğini alan biri olmuştur. Hızlı bir sikişten fazlasını aramıyor ve kızların çoğu da bunu umursamıyor gibi görünüyor. Bunun yakın zamanda değişeceğinden şüpheliyim. Gerçi birini aramak için odaya bakışından bu gece kucağında istediği kişinin Blake olmadığını tahmin etmek zor değil.

Hâlâ Dakota'dan hoşlanıyor olması fikri karşısında çenemi sıkıyorum. Dakota'nın ona henüz zaman ayırıp ayırmadığını merak ediyorum. Onları birlikte düşünmek bile onun kendini beğenmiş kıçını boğmak istememe neden oluyor.

StBiUljeGs'KıGn bóahnAa Édo'ğru g_e)lVihrkfen BkwuldaÉğıDmdaX )bpiSrn aş^eywlYer snöylediğiJnVi duayuyzoru*m aPmOa^ sdiukkatimQ Da(kvot$a'nınC içezrsi Tgqirip LbirK YşdişNe& KvoptkTa wkkaptfıxğı barah SodaavklvapnmhırşV dpuzrum$dag. aÖ^n_cye ikLiJ, sWo(nCra da vühçüBntcÉü KkladeLhil daold,uPrSupP sıTraDyna dtizlehrkben bXuF ta$rbafa bakxma IzUah'mÉetiJnTe kkatól!anmpıyocr.P

Mae fark eder ve Roman görmeden önce şişeyi geri almak için atlar. Roman çıldırırdı ve eğer onu bunu tekrar yaparken görürsem, ben de yapacağım. Ama Roman'ın aksine, muhtemelen bunun için kıçıma tekmeyi basacak.

Mae anlayamadığım bir şeyler söylüyor ve sonra Dakota'ya karışık bir içki hazırlamaya devam ediyor, üç shot'tan ikisini bardağa boşaltıyor.

"Nerede kalıyorsun dostum? Kalmak istersen bir sürü odam var." Stiles dikkatimi çekmek için omzumu tutuyor.

TRabyiiL .ki cDRakoBta'nVınL nithKaMyewtH abaWnZa Kbakltığı_ WanX )oglLması gfer)ekfiUyor,n ,bu( yüzudewn ,o*nam Stüm *d!ikkóatimiy ve!rmedeng kÉonuWşjuyorum'.ó "^ŞeYhrin birrrkaç( JdakRiukiaO dvı_şıhnzda HbCir a.rnkaXdaşqımDlai."

Yine de fark etmez, çünkü Dakota gözleri benimkilerle buluştuğu anda gözlerini kaçırıyor. Görünüşe göre, bana bakmaya bile dayanamıyor. Bu çok acıtıyor.

"İşte sana borçlu olduğum içki. Keyfini çıkar Crews."

Çenemi sıkarak Ben'in bana uzattığı shot'ı alıyorum ve Dakota'nın içkisini alıp müzik kutusundan bir şarkı seçmek için yürümesini izliyorum.

SOhot''!ı ugderSiY latıp sanjdéa^lwy(emdred a&rFkpama' gynaCslsa)nıqyobrum ve Daxk'oJtRaC'WnGıInH Stain.d&'in. FZafdpes ÉşCaarxkıvsFı &eşl$iyğiUnLde nbaXşınvı aPrikaÉyCaN yfaCtıZrPmaCsınyı lizjlui&yoMrGutm.! (UzRunc,K _siyÉadh sJaçxljayrPıW wnekrCe.dJeyseS kıjçQıéna kOaGdgar uzDanı'y.oPr., Lbaşlıynı yile.rdi gHervi NhvaLrWerket ettiUrXirkhein saBlFlKanmıyo)r vAeX QsRonrJa i!çki^sind(enG bipr, yund*uÉmA FalıbyoarZ.W

Şarkı sözlerini dinlerken acımı yutkunarak bastırıyorum ve gözlerimi kapatarak verdiği mesajı içime çekiyorum. Bunun benim için olduğunu bilecek kadar iyi tanıyorum onu.

Anlıyorum. Karanlık bir yerdeydi ve bana ihtiyacı olduğunda yanında değildim. Kasabaya geri dönmüş olmam sadece ayrılık anılarımı canlandırıyor. O gece gittiğim için kendime kızmama yetiyor.

Gözlerimi açtığımda birinin adımı söylediğini duyuyorum, ardından herkes bir kadeh daha içmek için bağırmaya ve hep bir ağızdan benimle konuşmaya başlıyor.

KugtlamIa( yapma yZa! PdCa jesk(i CarkaGdaVşblOasrı_mIlaa snohbRet etrmye Chzav&aYmFdTa zoRlmaisatm idKaZ bci,rS js,hotV dIahyaP kaHbul ediAyorYum )v(e JmasFadaWkhiv dgiğer hejrIkemsgle bQiHrSlikFtne Qgseyrti yatırıtyTo$rvu&mL.

Ardından bir sürü soru soruluyor ve bu da Dakota'yı gözden kaybetmeme neden oluyor.

Onu tekrar görene kadar bir süre geçiyor. Hope, Stiles ve Reese'le birlikte arka köşede bilardo oynuyordu.

Mae'yle konuşmayı bırakıyorum ve yanımdan geçerken Roman'ın omzunu tutuyorum. "Şu Reese denen herif kız kardeşinle çok yakınlaşıyor gibi görünüyor. Çıkıyorlar mı?"

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "Nihai Zayıflığım"

(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).

❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️



👉Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın👈