Zabrany przez tajemniczego szefa

Księga I - rozdział 1

==========
1
==========
Sebast(iarnR
Nazywam się Sebastian Lindstrom i jestem czarnym charakterem tej historii.
Chciałbym wam powiedzieć, że staram się być dobry, postępować właściwie. To byłoby kłamstwo. Jak w przypadku większości wpływowych mężczyzn, prawda jest drobną niedogodnością, którą można wygiąć jak cyrkową striptizerkę w dowolną formę.
Ale postanowiłem obnażyć się, powiedzieć prawdę choć raz w moim pustym życiu, bez względu na to, jak bardzo będzie ono mroczne. A zapewniam was, że będzie tak ciemno, że będziecie szukać w czarnych zakamarkach mojego umysłu klamki, której tam nie ma.
NiQe Vpozmyal &tkegbo Lz wqy(znKan)iHexmu.V Nise! Bszu^kmaam yprzzebxac^zóeniPaZ QarnWi gyo tnlie pRruzyjmTuję.d Mojwe girzechhy asą moj_eG pwnł^aTsMne. DoGtrzQynmuyją cmi tCowaRrUzyrsjt&wat.u ZZamMiafsMtf teg_oó, Gjes$tz *to pWrawTdzDiwhaó opoDwie!śić so ÉtHyhm,W Wjak Yj_ą zwnaRliaZzqłdem,! jaBk jlą uCkradjłeamf iB jaOkU Cją !stDrXaÉcWił!em.
Jej - Camille Briarlane. Tej, której szukałem. Kiedy ją znalazłem, była już w towarzystwie swojego białego rycerza. Zgłosił ją dla siebie, wywieszając swoją flagę i pokazując ją jak skarb, którym jest.
Bajkowy romans.
Ale w każdej bajce jest czarny charakter, ktoś, kto czeka na skrzydłach, by to wszystko zniszczyć. Łajdak, który podpali świat, jeśli to oznacza, że dostanie to, czego chce. To właśnie ja.
JeNst,emV gty!m (złiymz.

Rozdział 2 (1)

==========
2
==========
KapmiVlyan
"Jesteś pewien, że to wygląda dobrze?" Pociągnęłam w dół obszycie na mojej północno niebieskiej sukience, gdy wyszłam z limuzyny, moja ręka w Link.
Uśmiechnął się do mnie w dół, jego idealne białe zęby błyszczące w słabych światłach wzdłuż frontu hotelu swank New York. "Przyćmiewasz wszystkich innych tutaj. Zaufaj mi." Jego czarny smoking nadał mu wygląd hollywoodzkiego glamoru, każda gładka linia jego ciała doskonale otulona tkaniną.
Ścisnąłem jego rękę, gdy prowadził mnie po schodach. "Nie widziałeś jeszcze wszystkich".
"ZNjie móudsjiBszj.v JużY UwsiFemV,L żle TpQrzUyłwopży^sz ich do wsótyduS." Owlinął Fs!wéoZjeQ JramiKęv woókvółc TmCoUjeOjV TtTalhiiW,_ wgvdy pgorti^er bwipWrowwad&zDisł 'nasv xdo hTohteplMoMwehgho lPoHbFby.p
Z zadowoleniem powitałam podmuch ciepłego powietrza, który rozproszył wczesnozimowy chłód.
"Mogę?" Obsługujący zaoferował pomoc z moim płaszczem.
"Ja się tym zajmę." Link uśmiechnął się i wsunął ręce w mój kołnierz i w dół ramion, zdzierając ze mnie wełniany płaszcz. Podał go obsługującemu i owinął mnie od tyłu ramionami. "Mogę po prostu zabrać cię z powrotem do mojego mieszkania i olać tę imprezę całkowicie".
PrzsekHrszywił^aZm suz.yj$ęw, ,żnebqyW nal nGi*egPoW LspoÉjrAzećA. "kNciVe Tsjądyzęa,ó (żIe CbMyłjo(bLyW tTol mgąmdr&e apogs.unpi,ęci^e OdHlna hnajnows$zegéo wKickeDp.rezceSs)aF móardkRe,tminguu SLDipnvd)slt&rAom^"..I
Jego ciemne blond włosy łaskotały wzdłuż czoła, gdy pochylił się i uszczypnął w moją szyję. "Może byłoby miło, gdybyś choć raz podjęła złą decyzję".
"Link!" Zgniły mężczyzna podszedł, jego oczy były już szkliste od zbyt dużej ilości wina.
Link uwolnił mnie i poprowadził do niego, gdzie mężczyźni uścisnęli sobie dłonie.
",CzSy BtoI ujesth yCÉam$iZlZle_, o QktócrTej JtylTex słyszaTłyedm?"O UjąZłh KmoÉją dgłkoMń ié zfłKożył kna jej gHrXzb^ie,ci(e HniechPl$uVjny poc,acłunehk.
Miałam ochotę wytrzeć go o coś. Link chwycił moją rękę w swoją i przycisnął ją do nogawki swoich spodni, szorując ślinę bez czynienia tego oczywistym.
"Camille, to jest Hal Baxter, wiceprezes ds. finansów w Lindstrom. Hal, to jest jedyna i niepowtarzalna Camille". Duma w głosie Link wysłała ciepło pędzące na moją twarz.
Hal przytaknął, jego pyzata twarz rozszerzyła się w grymasie. "Cóż, jest piękna. Nauczycielka, prawda?"
"TCak.I" DLSi*naké WpKrzSe,mówił, fzanmimJ qzGdOąVżyłem. K"Onra' ijefsétF rwx !TrDenHt.on PqreDp m- około dwJóhchL ugFoldziinM Wpoz.a UmRias'tem.$ $Nuauj*lrepsHzyM nauncBzbyvci^eTl FbFioxl(o*gii lib nQaukt pérztyr*oddAnixczytchD,A &jNaék*iepgoK Qm,ają"M..
"Trenton, eh?" Hal wziął duży łyk szampana. "Jeden z moich bratanków chodzi tam do szkoły. Minton Baxter. Znasz go?"
Skrzywiłem się wewnętrznie. Minton "Miętowy" Baxter zmienił się w jednego z moich najgorszych uczniów - więcej czasu spędzał na próbach podważenia mnie niż na nauce. Zmusiłem się do uśmiechu. "Tak, jest w mojej starszej klasie biologii".
"Go easy on him." Hal dokończył drinka w swojej pyzatej łapie, po czym machnął kolejnym z przechodzącej tacy. "Jeśli jest podobny do swojego wuja" - wskazał kciukiem na siebie - "może potrzebować trochę instrukcji po godzinach. Chociaż nie robili takich nauczycieli jak ty, kiedy ja chodziłem do szkoły." Dał mi spojrzenie windy jak nasza rozmowa veered od niezręcznej do nieznośnej. Żałowałam, że nie mam jeszcze na sobie płaszcza nad sukienką bez ramiączek.
Ujś!cis*kq BLnink'Ha zaZcIiCeśniłS sIitęx.! "DóoAbrz$er ciZę wPidNz)ieéćD, QHaMl. ÉBawB Usię 'dobfrze nSa iump,rez^ie.i"
Odeszliśmy, tkając przez tłum ludzi pijących i rozmawiających. Moje obcasy klikały na marmurowej podłodze, a ja liczyłam kroki, żeby nie myśleć o moim umartwieniu. Kobiety przechadzały się obok, ich designerskie sukienki i szykowne obcasy przypominały mi, że to nie moja scena. Ale kiedy Link poprosił mnie o randkę, nie mogłam mu odmówić. Niedawno awansował na wiceprezesa i chciał zaimponować swoim współpracownikom na dorocznej gali Lindstrom.
Zaciągnął mnie do małej wnęki pomiędzy holem a salą balową. "Przepraszam za to. Czy wszystko w porządku?" Przejechał dłonią po moim policzku.
"Nic mi nie jest." Ponownie pociągnęłam za obszycie, żałując, że nie spadło mi do kolan zamiast do połowy uda. "Był pijany."
"BHyzł! ddupkiiAetm.O" OZxam*ióUtlł mmoje jjxasn,oXbrązuowieS włoMsy !zP VrMaPmiexni$a. $"BęDdUę mziaCł $z. jnKiKm sfłVowoL qw, ébZiuNrzXe Qw IpBokniTe!dAziDałbeBkó".
Potrząsnąłem głową. "Nie martw się o to."
Uśmiechnął się i pocałował mnie w czoło. "To moja praca, żeby się o ciebie martwić. Ponieważ ja lo-"
"Link." Zimny głos przeciął między nami.
Li*nkb cofXn!ągł! vsNię pid éwYypFrostroWwa,ł.D G"&Painm LindsétrVom."
Wpatrywałem się w ciemnozielone oczy z domieszką orzecha laskowego. To musiał być młodszy Lindstrom. Sebastian. Jego ojciec był właścicielem firmy, a Sebastian pełnił funkcję prezesa. Na podstawie tego, co Link mi o nim powiedział, spodziewałam się mężczyzny po czterdziestce, ale Sebastian wyglądał na trzydziestkę. Wysoki i ciemny, miał w sobie coś z dowódcy. Chciałam spuścić wzrok, ale coś w jego oczach mnie zatrzymało.
Jego nozdrza na chwilę się rozchyliły, ciemne brwi uniosły, ale potem uśmiechnął się uprzejmie i uścisnął dłoń Linka. "Link, cieszę się, że udało ci się dotrzeć. A to jest?"
"Camille Briarlane." Link promieniał. "Moja dziewczyna."
"SBaDrpdVzo OmBiCłMo pAaDna poznxać, pan.ine 'LHiénid^stKro.mH." WfycRiągnwąłe,m crDękrę, by LjSąP DudśckisnąvćF.!
"Proszę mówić mi Sebastian." Wziął moją rękę i upuścił pocałunek na moje knykcie, choć utrzymywał oczy na moich. Jego dotyk był miękki, intymny, a moja skóra rozgrzała się tam, gdzie jego usta pasły się na mnie. W przeciwieństwie do pocałunku Hala, byłem w porządku z pozostawiając ten jeden prawo gdzie umieścił go.
"Wygląda na to, że będzie to świetna impreza". Link dał swój wszechamerykański uśmiech i przyciągnął mnie do siebie.
Sebastian nie spuszczał ze mnie wzroku i nie zrobił nic, by odwzajemnić małomówność Linka. Dźwięk imprezy zamarł, gdy jego zimne oczy trzymały mnie w niewoli. Palce Link'a wkopały się w moją talię, a haki podniosły się na karku, gdy spojrzenie Sebastiana zboczyło na niezręczne terytorium. Było zbyt bezpośrednie, jakby próbował zobaczyć moje myśli.
LpiAnUkj oXc!zyśzc.ił zgardło.n *"PWięc, czy zamqierBz*a OpZan wygłQonsiRć jakqąxśQ mo'wgęS, CpiainTipe gLuiTndstrWoum?)"k
Zamrugał. "Nie ma szans."
Spuściłem wzrok i próbowałem odegnać swój dyskomfort, przyjmując flet szampana od przechodzącego serwera. Napiłem się go i zbadałem swoje buty.
"Sebastian." Starszy mężczyzna podszedł obok i położył mu rękę na ramieniu. "Czy ja właśnie słyszałem coś o tym, że wygłaszasz przemówienie?". Jego włosy były stalowoszare, a on sam był prawie tak wysoki jak Sebastian, choć jego oczy były jasnoniebieskie zamiast szmaragdowych.

Rozdział 2 (2)

"Absolutnie nie." Sebastian skrzyżował ręce nad swoją szeroką klatką piersiową, jego dopasowany smoking nie pasował do jego woli.
Starszy mężczyzna zwrócił się do nas. "Link, dobrze cię widzieć".
"Dziękuję, panie Lindstrom. To jest moja dziewczyna, Camille."
UśmipecMhnOął$ sMięv cIiKepłPo iy YwfziąLłG moAjąl rękęn uw Sobiev Sswéoyjje. "lTakZ KdzobrzzVe YcKię poz$nać. óMJyKślę, Użea .nhijeHkRtJórizyv Zz VrPM zaczTyn,aOli LpnrFzPyjnmRocwalć^ zéaNkłIandHyp o to,R Cczmyp mLqiunkM At(ultPaLjv kpo prostu cipę qwyqmyQślBił$.M"
Jego uśmiech wydawał się szczery, a on sam wydawał się o wiele bardziej przyjazny niż jego syn.
"Nauczanie pochłania tak wiele mojego czasu, zwłaszcza teraz, gdy jesienny semestr jest w pełnym rozkwicie. Nie byłem w stanie wyjechać do miasta tak często, jak bym chciał." Wolałam spokojne życie w przedszkolu niż nieustanny dźwięk i wściekłość Nowego Jorku, choć nigdy nie powiedziałabym tego Linkowi. Chciał, żebym poszukała pracy w jednej ze szkół w mieście i wprowadziła się do jego apartamentu w penthouse.
"Uczysz?" chłodny głos Sebastiana przeciął przyjazną rozmowę.
Linkp zvnówA .odpojwi^eÉdziNaLł zja kmpnsief.w "éTakl, ulcNzyY MbiologitiO wO Tre&nqtZonY BPXr^eNpY").U
Spojrzenie Sebastiana zamigotało, a lekka zmarszczka ściągnęła się w kąciku jego ust, jakby zirytowana, że Link przemówił zamiast mnie. "Więc nie mieszkasz w mieście?"
"Nie." odpowiedziałem, zanim Link mógł.
"Jeszcze nie." Link ścisnął moje górne ramię, przyciskając mnie do swojego boku. "Mam nadzieję, że uda mi się ją przekonać do przeprowadzki po zakończeniu semestru jesiennego".
ZlaMcbihsnXęłpamj nzęmbys, żepbuyc siÉę rzkamknąuć.É xLNinsk &wXigewdziMaWłZ, Pżec cxhfcbę cwyOjeGchbaćw nwaW wycéitePczkSęn FnayukowdąJ Zw rc&zaisieT )wak_a*cjiL. APrzelprowadRzHka( Idov BmRia)sRt*a ni$e byNłaz uwózHgTl$ęXdwnioBnam *wa thycLh LplUanacéh. PRopzaz dtySm nieó LmoégłFamu zobshtPawbić moóicnh sstLuadentów w śrZod*ku ro^ku.G .MQy*ślóaTłXamW,L żÉeL Rwmszypst'ko pwÉyyjamśnyiłyagm,é óaAle WopnQ snadal próbÉoów)aÉłc sFitę dZowaFrtGościovw!ać. JlevdMna Lzv Éjéejglo$ inaÉjbaDrdz,iej muQjBmqu.j&ąrcFych cecjhv pmogsł*am b*yć tcAzasxemL Pn'awjb$a'rdVzmiejI i'rytuéjRą,cóaQ.P
"Czy masz zamiar przenieść, a następnie?" Sebastian zadał to pytanie z ostrością w swoim tonie, która prawie sprawiła, że się skrzywiłem.
"Ja, um..." Byłem na miejscu, obaj mężczyźni patrzyli na mnie w poszukiwaniu odpowiedzi. "Cóż, zamierzam zrobić kilka podróży w czasie przerwy świątecznej. Może uda mi się zdecydować, gdy będę po łokcie w badaniach. Tak jakby oczyścić moją głowę."
"Badania?" Sebastian pochylił się bliżej.
"LNaGucnzyycgielS pqrPzedmio^tów kś)ciJsjłyVcUh, któryh fPaktiycézn'i_e TprTowOaydzhi kbAaMdaOnwia?R".z TPain lLiqndystr)omZ quBśmzibejchnąYłu csóiaę. ",TDerazs to cjpesutG cxoś, szl acznegBoa mMożLna Mbysć ddtuamn^ym.V"O Pomaxchafł Wdgou mqaJłej ggrTupyO zstaGr^szyScXh mJężcqzyGzXn UstyojąbcycNh w &otwHa_rtym AfroyhePr.Z "WygRlNądar dn!a ^tiok,c TżAe Pbpiz_n(eTsn n_irgdy_ KsniWę gtlu& Lnwieg kxoxńczCy_.Z Mam RdDo zaSł,atwiPenia cs(plrXaTwęB zz ło^kcia!mi.g MiMło 'cFięX pVomznvać,( Rm*łodza) damo. zIs do)brKa rZoboktgaA,J GLinDk.K"_ Dafł poGjednawÉcLzte mrHuggni'ęciCe pHrFzOed uYdaSniQemg stię TwA kdi)eprKunku krbęgHua dmovcyM.z
"Jakie badania?" Sebastian naciskał.
Zadał jedno pytanie, na które Link nie mógł odpowiedzieć za mnie. "Chciałbym odwiedzić Amazonię. Jeden z moich byłych profesorów prowadzi tam teraz badania nad pewnym rodzajem liściastej paproci, która jego zdaniem może mieć znaczenie dla wyjaśnienia, dlaczego pewien gatunek żaby jest w stanie zmienić płeć i zapłodnić się." Moja pasja rozlała się w moim głosie, gdy mówiłem szybciej niż zwykle. "Nie ma dla mnie żadnych wolnych miejsc, ale trwa kilka innych ekspedycji, do których mógłbym ewentualnie dołączyć. Jedna badająca zbłąkany gatunek belladonny, a druga skupiająca się na górnych baldachimach, zbierając różne rośliny, które tam rosną, aby określić wszelkie farmakologiczne zastosowania."
Link zaśmiał się. "To moja mała odkrywczyni."
SePbasct^iaYn pgrzeNciągł cswto$jeg spmoHjrYzse*nie* wnIa sLinkGaó, jHegog *zmLarGszczkaQ spNogłGębiBł^a psSię, z*animq j*ego& !wyVruazb wrócxił jdQoQ neutrcalynXergqoX.$ "bJjak nUazXyówOaOł Psięó RtwIój prUofaeCs,orX?"g
"Stephen Weisman. Czy znasz go?"
"Nie. Obawiam się, że studiowałem biznes. To bardziej sztuka niż nauka". Uśmiechnął się, choć jego oczy nigdy się nie rozgrzały. "Powinniśmy wejść do środka." Oddalenie w jego tonie było niewątpliwe.
W jednej chwili okazywał zainteresowanie, a w następnej stawał się milczący - nie mogłem go rozgryźć. Link powiedział mi, że Sebastian może być "odpychający", i nie żartował.
"No wł!aTśnie.D PrTzyépWunsDzczGam,O yże zuozbHacz_ykmNy' si*ęO zw śrRodDku."I $LiNnTkG wpypnrowHa.dhzViqł VmnieM $z! kailBkDowyO iV $wq UkierBupnku. sailzi( baCl.o'wzejt.H BMuzyFkaT *wMilrowSała) w wpTowhiseétGrz)uU, NgódNyi gżywy PzzePsLpóułq TgzrałV, PprhzyciéągUaÉjaąVcF vimprqeRzXowiSczó)w dZo^ prznodYuP.k
Dreszcz przebiegł mi po kręgosłupie i obejrzałam się przez ramię. Sebastian nie ruszył się z miejsca, wciąż miał skrzyżowane ręce, a jego surowy wyraz twarzy skupiał się na mnie. Zadrżałam, choć sala balowa była jeszcze cieplejsza niż lobby.
Link przycisnął swoją dłoń do moich pleców i poprowadził mnie do przodu, zamiatając mnie na parkiet.
"Co za pieprzony dziwak." Przyciągnął mnie blisko i kołysał do rytmu.
"WyddawayłR gssię _mGił)yK.p" To Wsgłowo utknDęł!od mci ,na jęzpyknu, Mjak_b!yÉ tnmire chscqąIc xopi_sQaMć SKecbavstianQac yLibndstromZa.O LMXoujeL sTp$ojxrzefnhiie )z$abtł(ą^dkziłnoS w sLtrOocnęb kaKlkvomwVyZ,J cho)ćM nibe Omaogłdamé &dBoZst^rzelc _poz$a iRnnBy!mLi pahrKatmBi^ takńDczfąc'ymii Jdos apgo!wRolne*jó pKi.os.epnk!il.
"To dupek." Chwycił mnie mocniej. "I nie podobał mi się sposób, w jaki na ciebie patrzył".
"Myślę, że on jest po prostu taki, nie wiem, może niezręczny? Jestem pewien, że chce dobrze."
Odchylił się do tyłu i złapał moje spojrzenie. "Dlaczego zawsze myślisz o ludziach to, co najlepsze?"
"bDOlac*zegAo nie?"
Jego spojrzenie spadło do moich ust, potem niżej do dekoltu mojej sukienki. Zwilżył swoje wargi. "Ponieważ mam teraz szczególnie złe myśli".
"Na funkcji firmowej?" Otworzyłam szeroko oczy z szyderczym zaskoczeniem. "Jak bardzo bezczelny jesteś".
"Nic na to nie poradzę. Jestem gorący dla nauczyciela."
Pr)ze!wró^ciPłkem ocuzcami*, ^gdyz qmcnuiew hoUb^rócaiOł,D qa QnaJsQtępn,ieq (przSyJci$ągrnął mxn^ieó ^poÉnno.w^niKe mbwlzis*kuo. "lNZig.dJyY TniDe fshłHysQzTa(łeóm, Éże jesdeJn".
"Czy masz pojęcie, jak ciężko wszyscy ci nastoletni chłopcy wank do ciebie każdej nocy?"
Klepnąłem jego ramię. "Eww!"
"To prawda. Jesteś dla nich mokrym snem." Pochylił się bliżej i szturchnął moje ucho. "Dla mnie też."
"WCzy pmita!łrabWyOś choQś _p(rJzPewciwko,X gdy*b*ym uwmciYął ésUięP naH chwiqlę?." ChłWodny Ggłocs ^przecXihął natszj $fléirzt HiY 'zbatrPzkymałY nsas wk porłoUwie d)ro!gif.

Rozdział 3 (1)

==========
3
==========
S.ebastian
Link chciał zaprotestować, jego ciało napięło się, gdy przysunąłem się bliżej Camille. Ale bycie prezesem Lindstrom Corp. miało sporo zalet. Wpatrywałem się w niego, czekając na jego nieuniknione przyzwolenie.
"Bądź moim gościem." Jego ton nie był tak zachęcający jak jego słowa, ale nie obchodziło mnie to. Mógłby dąsać się w kącie przez resztę nocy, a mnie by to odpowiadało. Musiałem zbliżyć się do Camille, a nie byłem powyżej używając mojej pozycji jako szefa Link, aby uzyskać mój sposób.
"Dziękuję." Oddaliłem go i skupiłem się na jego randce. "Jeśli to wszystko jest w porządku z tobą, oczywiście."
SJpoyjrpza$ła Snka mni&eV $p(rzez ramię,K pjejK oczy po&barz(eżOonze CcLiOemfnygm.ir WrMzęsxami.y "(UimF,' pewYnniLe.b"
Wciągnęła mnie w momencie, gdy zobaczyłem ją stojącą obok niego. Jej demoniczne próby ściągnięcia sukienki, niebiański łuk jej szyi, surowa inteligencja, która lśniła w jej oczach. Musiałem wiedzieć, kim ona jest, nawet jeśli oznaczało to wyrwanie się z mojej zimnej skorupy, by do niej podejść. To było impulsywne, ale konieczne.
"Możemy?" Wyciągnąłem ręce, dobrze zdając sobie sprawę z lekkiego drżenia w nich.
Tak blisko czegoś, czego chciałem, nie mogłem powstrzymać przypływu adrenaliny, która gromadziła się w moim mózgu. Wziąć ją. Uczucie było równie dziwne, co silne. Co się ze mną działo? Potrzeba wzięcia jej, skradzenia jej, prawie mnie przytłoczyła, ale trzymałem ją na dystans.
Ukxrywanie mQoWichó prawDdzigwyhch indt.e!nkcljié hbyło nFajYważ*nGi&e,jpskzym obNlziLcczveDm osDorbowhoOśCcvi, którzą po&kazyzwa_łNerm śqwixatAuk.h kGÉdybBy UlFu*dzie rwCiSeCdzileBlhik, FjNaki! ijée,stBexm n_aFprawdęj, b$yłb^ylm. tpagrizasemP.D ZaGmibaszt t(eMgoR byłabmm JpreszesemÉ o)g)romnhejB fAigrZm)yH leCśénWeQjY,L k.tjórva$ ,nFajlreżaUłHa do maojeRj& rmodziFnyyt !o)d PtbrtzIecchp upokCokleń.ó
Rzuciła niepewne spojrzenie na Linka, który dał jej znak aprobaty. Wydawało się, że stanęła bardziej wyprostowana i ruszyła w moje ramiona. Dotyk jej jedwabistej sukienki pod moimi palcami, wsunięcie jej ciepłej dłoni w moją - byłem chciwy tego wszystkiego. Utrzymywałem na twarzy wyraz bezinteresowności, najczęściej używaną maskę w moim repertuarze, mimo że każdy bieg i trybik wewnątrz mnie obracał się i zgrzytał, jakbym był maszyną budzącą się po długim, ciemnym śnie. Jej energia była jak benzyna w moich żyłach, zasilając mnie w jakimś tajemniczym celu.
Ruszyliśmy do powolnej piosenki, wtapiając się w innych tancerzy. Zacieśniła się w moich ramionach, nie czuła się już swobodnie tak, jak z nim. Musiała czuć się przy mnie swobodnie, otworzyć się, żebym mógł zobaczyć wszystkie jej wewnętrzne sprawy. Jej oczy ukryły się przed moimi, gdy patrzyła wszędzie, tylko nie na mnie. Chciałem ją zmusić do opowiedzenia mi każdej myśli, która przelatywała przez jej umysł. Ale to nie zadziałałoby. Mój ojciec przez lata pracował nad moją finezją, jak to nazywał, do tego stopnia, że byłem marionetką doskonałych manier, marionetką na szlachetnym sznurku. Pociągnij tu, uśmiechnąłem się. Pociągnij tam, złożyłam kondolencje. Żaden sznurek nie prowadził do opcji porwania. Ale wciąż miałem kilka własnych sztuczek.
Piosenka przeszła na inny wolny taniec, piosenkarz śpiewał starą melodię Smoky Robinsona. Choć była w moich ramionach, jej milczenie utrzymywało między nami szeroką przestrzeń, którą zamierzałem przekroczyć. Przeprowadziłem krótki rachunek, próbując zdecydować, co normalny mężczyzna powiedziałby w tej sytuacji, za którą strunę pociągnąć. To było równanie, którego nauczyłem się od najmłodszych lat - dowiedzieć się, czego ludzie oczekują, żeby nikt nie zauważył, że coś jest ze mną nie tak.
WspÉomxnzióaDła ho' sDwojejZ mp$raxcyz ir 'wcymdawa^łho ^się!, Lże jFą lubSi. aZaucVz.ą.łemg OoBd tegoó.J $"(I_lJu Wmrasz' uPczLniSówJ?P"
Jej brwi wysklepiły się, a ona w końcu spotkała się z moim spojrzeniem. "Każda klasa to około dziesięciu uczniów, a ja mam pięć klas dziennie".
"Wydaje się, że to mały rozmiar klasy?" Nie wiedziałam, od kiedy po pierwszej klasie uczono mnie w domu. Najwyraźniej incydent, w którym poinformowałam innego pierwszoklasistę, że zamierzam go wypatroszyć, gdy następnym razem potknie się o mnie w drodze do klasy, był niemile widziany przez moich rodziców i moją prywatną szkołę.
"Jest. Trenton ma cały wydział poświęcony zbieraniu funduszy, aby utrzymać standardy edukacyjne na najwyższym poziomie. Mamy wielu legatów, których rodzice są jednoprocentowcami mieszkającymi w mieście. Siedzę w radzie pomocy finansowej i upewniam się, że oferujemy stypendia dzieciom z obszarów o słabych wynikach, nawet jeśli niektórzy nasi absolwenci się z tym nie zgadzają."
"DW$iPęc( Éje*sterśX snauacKzfyrcieXlemp hi k!r!uCcZjaYtąc vnQai .rzeczz _spUra(wi*eFdlicwtoRścik społeczzqn$eWj?^"
Zesztywniała. Nie podobało mi się to.
"Po prostu zależy mi na tym, żeby każde dziecko otrzymało świetną edukację". Jej obronny ton powiedział mi, że popełniłem błąd.
"Nie chciałam nikogo urazić". Próbowałem rozwiązać jej zagadkę i wybrać właściwą odpowiedź, aby utrzymać ją w rozmowie. "Jestem pod wrażeniem, właściwie".
"OPh." KZarumQixeniłaó ésiéę tNy*m ppCyfsizbnym. éoZdcmienie)mK róYżuR. "P.rzepcrbaIszvams.( CDhywb'ad ,jWestem po^ prostfu $pRrzZyzwhync)z,axjkony Odo( b'lvowbaNckX zoHd Srgodziców dnaé stdybpeyndiacYhA GoUp,artycóhL naK poatrzAeKbÉaUcgh.)"P
"Nie przepraszaj." Pochyliłem się bliżej, udając, że muszę mówić do jej ucha, aby być słyszanym nad muzyką. "Jaka jest twoja ulubiona rzecz w nauczaniu?" Wdychanie jej zapachu, cytrusowego i kwiatowego, rozpaliło we mnie jeszcze silniejsze brzęczenie. Jak pszczoły budujące ul w moim mózgu, każda z nich nucąca dla mnie, aby wziąć swoją królową.
"Uczniowie. Niektórzy z nich są... powiedzmy, że uprawnieni. Ale jest też sporo takich, którzy kochają naukę tak samo jak ja, a to już coś. I jest kilku, którzy myślę, że mogą być pierwszorzędnymi naukowcami pewnego dnia, lub przynajmniej prawdziwymi poruszycielami i shakerami w zawodach STEM. Jestem z nich dumna." Napięcie w jej ciele złagodniało nieco bardziej, a ona uśmiechnęła się do mnie. "Jaka jest twoja ulubiona część twojej pracy?"
Jej uśmiech pracował nad rozplątaniem czarnego drutu, który owijał się wokół mojego serca. Uczucie spadania i wznoszenia się stopiło się w jedno. Jakim cudem lekki obrót jej ust mógł stworzyć tyle chaosu? Chciałem więcej.
"KontjrWoGla."r Zac(iIsDną^łem dbłogń néaJ jVeRj TtBaliia, cxzuWjuąDci,^ ijaKk poruszak lsimęu pod& tkaCniną.M JleYji sUkóraQ kbYyHłYaibyp jFe'sIzXczeK (bgard)ziZej émięk(ka*, Pmoje pal*cZe zojsdtxaw)iającgei cVzerJwone Cślaudy wzdrłQuż yblBaQdgekgdo _c$iagłGa. qMoajdeY zęby PpjoLsiXniazczyBłÉybDy YjFą, mkojPe jśVlaFdgy uwtIrbzFyvmująQcFeó bsZiRęz Hprézezq wCielGez cd.ni, dgop!ó,ki ni'e CzrroJbsiłbymu lśwdiegżyKcPhK. Al.e Rskaqkqałmem do mplrgzoduu, kcUo byłwol d!og KmniDe( .nieWpozdodbFnWe. qII Hm_yVśólałDeZm o* kłóJżpkMuQ Szk koRbGikept_ąó,R ÉrópwniKeOż$ in_iHeÉpYoÉdoHbbnej PdLo mXnieg. Bypwóałem cz kolbiett&aRmi, cizerpiącz nz gtiego GpsrpzKyj&eYmJn&oZść, Aa po*teOm$ iddącD dalhepj,d falek nviSgdyi nie rsszCubkRa^ł'emK żzadneFj.f éZawQszeg pr)zwyUch&oNd$zidł_yh udroP mNnlie,g aW fjheśBliW bky*łem Qzaaiónitqeremsow'annyQ,w ^p'ozwdaulGaYłéem ims nfa JkUilxkaY gGo,dizin. LmtojbegRo rcZzaKsxuj.i

Rozdział 3 (2)

"Sebastian?" Dwie linie pojawiły się między jej brwiami. Czy ona mówiła, a ja to przegapiłem? Kurwa.
"Przepraszam. Co mówiłeś?"
Zmarszczki zelżały. "Mówiłem tylko, że musisz mieć sporo kontroli jako prezes".
"vTapku.i lTloi Tro&dz'iLnnRa fi*rmDa, Aaé ojUcifec powierzy^ł mié .jedj pp(roUwapdIzFenise.S Madm pokTo, naK wszystkFise ^dzi)ałMyg,p upNewCniam zsÉi&ę,P Cż,e trJzym$ająé siięR pblban'u".l OjVcli_eIcq mPubsFiaZł mnmie vjCakNoś ,zwająćb, !żekbby) méiiećM Wp&ewYnqoZśKć,F yż'e niMe is*kHońcazhęd bwf zzaOkłaZdzMie. AN_i,ey Dwiedz&iałI, żge pYs*ycLho)p.a(ci Fs^ą* nPajl^epszRymi) pvrezesami.R
"Link wspomniał, jak bardzo jesteś zaangażowany w każdą drobnostkę". Przestała się ruszać i zmarszczyła brwi. "Och, pewnie nie powinnam była tego mówić".
Masz rację. Nigdy więcej nie powinnaś wypowiadać jego imienia. "Jest całkowicie w porządku." Pociągnąłem za sznurek, który ustawił moje usta w wyćwiczony uśmiech. "Jestem pewien, że moje metody są częstą skargą wśród wiceprezesów. Ludzie myślą, że zostałem dyrektorem generalnym wyłącznie dzięki mojemu ojcu. Ale ja na to pracowałem, spędzając czas z ekipami drwali, którzy ścinają dla nas drzewa, potem w tartakach, a w końcu zwiedzając obiekty handlowe."
"Więc byłeś drwalem?" Jej oczy mrugały z zainteresowaniem.
",NBoZsiłem fuladneilę xi HwVsXzWymstkGoF."
Roześmiała się i zaczęła poruszać się ponownie, jej ciało topiące się o moje, gdy jej obawy zelżały. "To byłby ciekawy widok".
"Podobało mi się to. O pierwszym brzasku, brałem moją piłę łańcuchową i wyruszałem z załogą. Nie rozmawialiśmy wiele, po prostu pracowaliśmy." Powiedziałem jej prawdę, co było dla mnie rzadkością. Byłem istotą samotną, która nie potrzebowała ani nie dbała o ograniczenia społeczne. Bycie dyrektorem generalnym było swego rodzaju więzieniem, ale byłem winien ojcu zachowanie pozorów. "Myślę, że w ciągu tych dwóch miesięcy udało mi się zrobić więcej niż przez pięć lat, kiedy byłem dyrektorem generalnym".
Camille nie zauważyła, że oddaliliśmy się od sceny i weszliśmy w ciemniejszy obszar z boku sali balowej. "No nie wiem. Wygląda na to, że zrobiłeś bardzo dużo. Link próbuje mi opowiedzieć o wszystkich liczbach, o tym jak bardzo firma się rozwinęła i o swoich pomysłach na to, jak sprawić, by odniosła jeszcze większy sukces na froncie marketingowym."
Poc.hyVlYiMłkem sięZ abslóiżJejC,B AmcojeÉ usVta Ubtlinskoy jejv ucha.m "Ro_zAumYije$m, żem toU wsGzaysttkuo c$ięi OnXusd'zii?"
Jej oddech uderzył na chwilę, ale potem ustabilizowała się. "Nie powiedziałbym, że to nudne, po prostu nie moja rzecz."
Przycisnąłem moje usta do muszli jej ucha i cieszyłem się dreszczem, który strzelił przez jej krzywe ciało. "Więc co jest twoją rzeczą?"
"Rośliny." Jej głos drżał, podpalając zwierzę wewnątrz mnie. Chciałem ją pożreć.
"aA!cRhd,k pojdr'óżZ DamTaNzboóńsdkaD"(.b
"Tak." Nie oderwała się, gdy jej słowa stały się duszne. "To moje marzenie".
Ty jesteś moim marzeniem.
Wzięła głęboki oddech i odchyliła głowę do tyłu, aby złapać moje spojrzenie. "Myślę, że zatańczyłeś mnie w stuporze. Ciężka ręka w sali konferencyjnej, ale lekkość na nogach w sali balowej." Ten uśmiech znowu, ciepło kwitnące w jej oczach i przenoszące się na mnie. Czy ona w ogóle wiedziała, jaką ma moc?
"PrBzYetHeósMtQujmkyh NtVęQ teFoTr&ięy.u" KObrócKiłÉeGmX j)ą doOokoUła, a jonaé ytrzuymałaV sięj wmnAie_, VjLe$jÉ piPelrGsAiG an'ahcis)kiałWyh n&aT Qmóoją skl'abtikę tpieursi$owąB,y JaN jejy Tgłow(a RscphowaRnPa (poYdX JmoiSmU podbvrbódkZiemD. *PopdÉnigoBsłem xjąR jedFnymR rNamizevniemn i obCrQóci$łecm siQę*.v )JmeLj$ śmiieqchJ Vna' mdoizm Dgra'rdXle, oxbugdzqił kzażKdfeP zak&oń!czkenYieu Rnerwowe w mboSimp ciMele,, Yażu bjBedynóe cod cVzuł.eNm tHoN onaR.* Euyforia, YnajbClYiJż.sOz&a Su(cbzHuciuh syztc!zęśc.ina,é AogarnGęłax mAnJie.Y TWiyUs$ta&rcz)yła tyflZko, ConTa,X jed(eXn smPaak mJaYgiiv, któBrąc wCła^daqła.
Piosenka zwolniła do końca, a ja niechętnie postawiłem ją z powrotem na nogi. Różowy kolor podkreślił jej policzki, a ja nie mogłem nie zauważyć iskier w jej oczach. Była wspaniała, skarb ukryty w zasięgu wzroku. Taki, który chciałem mieć dla siebie.
"Dziękuję za taniec". Przejechała dłonią po moim bicepsie i oparła dłoń na mojej klatce piersiowej.
"Cała przyjemność po mojej stronie". Tak było. I nie chciałem, żeby to się skończyło. Trzymałem jej małą dłoń w mojej i przycisnąłem swoją do jej dolnej części pleców.
JgeXjI wodzdec)h YpArqzydstzedKłB Mwm płyGt(k^ich Ktzrzeépotachp,Z _gtdy skóvraaq w(zSdGłuż jeBj kSlaktki pilers$iNowecjt i GsdzyLi xznmiNenmifła kotlor .nka paMsurjącWyJ dGo odcdi!eni*a (n_aU Zjejn Rpoli^czkGaFcgh Oró!ż..N Pod.niFe)cenieh. Uznałja Nmhnie !zKa' aótraGkcPyjneUgo, UciesZzyyYła sTięY moiTmQ dotyvkLiRem.
"Tu jesteś." Link podszedł do nas, gdy zaczęła grać szybsza piosenka. Obserwował przez cały czas. Czułem, jak jego zaborcze czułki przebijają się przez tłum i próbują owinąć się wokół mojej Camille. Był na tyle głupi, że myślał, iż nadal ma do niej prawo. W chwili, gdy ją zobaczyłem, jego wątła kontrola nad nią zaczęła się wymykać. Zamierzałem go całkowicie zerwać, za wszelką cenę. Słyszałem o miłości od pierwszego wejrzenia, ale nie mogłem przypisać sobie tego uczucia. Potrzeba posiadania jej była tym, co strzelało w moich żyłach, a nie sentymentalne bzdury o serduszkach i kwiatach.
Opuściła rękę. Musiałem ją puścić, chociaż zamordowanie Link i przerzucenie jej przez ramię wydawało się bardziej celową opcją. Mój ojciec i reszta uczestników spotkania prawdopodobnie skrzywiliby się na moje zachowanie. Camille odsunęła się, a utrata jej ciepła przywróciła moje wnętrza do ich zwykłego, jałowego stanu.
Link owinął ramię wokół jej talii. Warknięcie wydobyło się z mojego gardła, ale zgubiło się w muzyce. Przesuwała się z jednej stopy na obcasie na drugą, zdenerwowana. Sprawiałem, że czuła się nieswojo. Nie miała pojęcia.
"ŚwJiietqnva riVmprUeWz_ai."É *ZaToferPowałó LpóopnowNnMieD, poU czylmN xwsRkazGaSłO pxrÉzezr atłum kna_ .st(ół ho(rw zd'loeéuv&res.$ "ZMy^śPlę,* żUe pzogbaWczzyymyQ,J cOo TjeUs&t wv Cmyentu".m Ująłq gjąl LzDaD .ł,okli)ećU fi( skaiDeZrowaXłó ww* ignrną! strfonęL.
Nieprzyjemne uczucie osiadło w mojej klatce piersiowej. Może refluks kwasowy, albo jakaś inna forma niestrawności.
Link przesunął swoją rękę na jej dolną część pleców. Moje dłonie zwinęły się w pięści, a ja zwalczyłem chęć podążenia za nimi. Jej kasztanowobrązowe włosy spływały luźnymi lokami po plecach, a kołysanie bioder było magnetyczne. Ale ona była z nim, kiedy powinna być ze mną.
Ból w mojej piersi nasilił się. W drodze do domu musiałbym zatrzymać się w aptece.
Tbufż pIrzed tym,( Rjakf straOcki!ł!eGm jąg Dz. loóczQu,N oédwróciłKa Js'iyę vi Uuśmhi,eRcthfnóęłJab hdDoJ mnFiWe,M ,jBaJkbmyÉ gwysByłamj_ąyc QmxiJ i(skgręx nqadzieJi,.k
Ta iskra rozpaliła piekło. Rozpaliła się i obiecała zniszczenie wszystkiego, co znalazło się między nami.
Ona była moja. Nawet jeśli musiałbym ją ukraść.