Chapter One
As night fell, the cold moon hung high in the sky. The bright moonlight fell on the ancient castle on the edge of the city, casting a mysterious silver veil around it. Emily stood on the balcony, looking at the forest in the distance, and felt a chill rising from the bottom of her heart. Since moving to this castle, her life has become bizarre and mysterious. The cold wind in October swept across her bare shoulders, bringing a shudder. Emily subconsciously wrapped her woolen shawl tightly around her, but she couldn't feel any warmth. This castle seems to be always cold, just like its mysterious owner Lucas Black, exuding an inaccessible atmosphere. "Miss Emily," suddenly, a low voice sounded behind her, "You'll catch a cold if you're still outside so late." She turned around and saw Lucas standing at the balcony door. The moonlight outlined his tall figure. He was wearing a dark silk shirt, and the collar vaguely revealed his strong chest. The amber eyes flickered strangely in the darkness, as if they could see through her soul. "Mr. Black," Emily whispered, trying to hide the trembling in her voice, "I'm just admiring the moonlight." Lucas took a step forward, but suddenly stopped. Emily noticed that his body stiffened instantly, and his nostrils fluttered slightly, as if he was sniffing something. His expression became solemn, and a glimmer of wildness flashed in his eyes, but was quickly suppressed. "Please go in," his voice was hoarser than usual, "It's not safe here." Just then, a cold night breeze swept across the balcony, bringing a faint smell of rust. Emily saw that Lucas's fingers were almost pinched into the stone railing, and his knuckles were white. She couldn't help but take a step back, her heartbeat accelerated. "I thought this castle was the safest place," she whispered, "after all, you are here." Lucas let out an almost inaudible growl, "Some danger, Miss Emily, is much closer than you think." His eyes looked unusually sharp in the moonlight, "especially on a full moon night." Suddenly, a wolf howl came from the distant forest, shrill and long. Emily was surprised to find that Lucas' pupils shrank in an instant and turned into vertical pupils like a beast, but the fleeting change made her wonder if it was just an illusion caused by the moonlight. Just then, a cold breath passed by her from behind, accompanied by a chuckle. Emily turned around and saw only a dark shadow flashing in the corner of the balcony. When she looked back again, Lucas had come to her side, with a hand gently on her shoulder. "I'll take you back to your room," he said, with an unquestionable commanding tone in his voice. Emily noticed that his palms were surprisingly hot, in sharp contrast to the chill of the castle. Walking in the dark corridor of the castle, Emily could feel Lucas' presence, he walked behind her like a silent guardian. Moonlight poured in through the Gothic stained glass windows, casting mottled shadows on the floor. "Good night, Miss Emily," Lucas whispered in front of her door, "Remember, no matter what sound you hear, don't leave the room tonight." "Why?" Emily asked subconsciously. Lucas was silent for a moment, his eyes looked deep and dangerous in the moonlight, "Because the moonlight tonight is too beautiful, it will always wake up something that shouldn't wake up." When the door closed behind her, Emily leaned against the door, her heartbeat still alarmingly fast. She could hear Lucas's footsteps gradually fading away, but she seemed to hear the sound of wings flapping outside the window. She walked to the window and looked out through the glass. In the moonlit courtyard, she saw a figure standing by the fountain. The man looked up at her window, and the moonlight illuminated his pale marble face - it was Draco, with a mysterious smile on his lips and a dangerous light in his eyes. When Emily blinked, his figure had disappeared, as if he had never appeared. Emily lay trembling on the bed, listening to the wolf howling outside the window. She knew that she had fallen into a world full of dangers, and this was just the beginning. On this moonlit night, her fate was closely linked to two mysterious and dangerous beings, and there was no turning back.
Chapter Two
In the dead of night, Emily lay in bed, the faces of Lucas and Draco appeared in her mind. She could not resist the deep attraction, but she also knew that she was caught in a dangerous vortex. She knew that the confrontation between the two men was a life-and-death hostility, and she was just a pawn in their war. A corner of her heart reminded her to escape, but the deeper desire pulled her to stay in this mysterious castle, looking forward to the unknown encounter.
Just as she was about to fall asleep, a slight knock on the window interrupted the silence. Emily opened her eyes, and the moonlight poured into the room through the curtains, making the corners of the room particularly dark. She sat up subconsciously, trembling slightly and walked to the window. When she opened the curtains, a figure was standing in front of her, cold and elegant.
It was Draco.
"Sorry, I scared you, Emily." His low voice was frivolous and indifferent, as if every word revealed his unfathomable darkness. His eyes were like two flames in the abyss, locking onto her with an irresistible force.
"How... are you here?" Emily's heartbeat quickened, and her hands unconsciously clenched a corner of the curtain. She knew she should be scared at this moment, but Draco's unique charm made it hard for her to resist.
Draco did not answer her question, but slowly approached, lowered his head and whispered in her ear: "You know why I'm here, Emily. You've never really been afraid of me, right?"
The moment he approached, she smelled the cold breath on him, as if it came from the night a thousand years ago. Her breathing gradually became rapid, but she did not retreat, but was locked by his eyes, as if her soul was also attracted to him.
"Draco... we can't do this." Her voice was weak, but she did not retreat at all, as if even she herself was struggling with contradictions.
"You don't belong here at all, Emily. Staying here will only put you in deeper danger." Draco gently lifted her chin, with a smile on the corner of his cold mouth, that smile was both gentle and dangerous, "But if you want to know the real darkness, then come. I will take you to see everything."
At this moment, the door was pushed open, and Lucas' figure appeared at the door like a shadow. His face was gloomy, and his eyes were burning with anger. It was his possessiveness and anger that he could not hide. He walked towards Draco step by step, his hands clenched, his muscles tensed, as if he was going to pounce on and tear the enemy in front of him in the next second.
"Draco, let her go." Lucas' voice was low and threatening, like an enraged beast. It was the first time Emily saw him so out of control, his eyes were like a ball of unextinguishable fire, revealing uncontrollable anger and possessiveness.
Draco smiled slightly, released Emily's chin, and looked at Lucas provocatively. "Don't you understand yet? She doesn't belong to you. The savagery of the wolf tribe is nothing but a bondage to her, and I can give her true freedom."
"The 'freedom' you mentioned will only make her fall into darkness. You don't understand what true protection is." Lucas sneered, his eyes as sharp as an eagle. He slowly stepped forward, blocked Emily, and protected her behind him. That was his attitude as the wolf king, firm and unshakable.
Emily was sandwiched between the two, feeling her heartbeat speed up, as if breathing became difficult. These two completely different forces intertwined and collided in front of her, making it impossible for her to decide which side to choose.
Draco raised the corners of his mouth and slowly took a step back, his eyes still on Emily. "Emily, one day you will find that he can't satisfy the desire in your heart. And I am your true home."
As soon as the voice fell, Draco's figure disappeared into the night, as if he had never appeared.
Lucas looked at the empty room, his fists gradually loosened, but the anger and worry in his eyes remained. He turned around and looked at Emily softly, but his eyes still flashed with contradictions and forbearance.
"Are you okay?" He asked in a low voice, with a trace of undisguised concern in his voice.
Emily nodded, but her heart was in turmoil and it was difficult to calm down. She knew that she had fallen too deep. She could not let go of these two men easily, nor could she easily resist them. A complex emotion surged in her heart, which was a dangerous and fatal attraction.
"Lucas, I..." She wanted to say something, but lost her words when she met his eyes.
"Don't get close to him." Lucas' voice was low, with a hint of pleading and warning, "I know you feel confused, but Draco is not what you think. He will only drag you into the darkness, and I won't let him hurt you."
Emily just looked at him silently, and a touch of uncertainty gradually rose in her heart. She knew that this was not just a war, but a contest of feelings and desires. In this dangerous triangle relationship, she has gone too far and can never turn back.
Chapter Three
Emily stayed awake all night. The wind outside the window blew through the woods, making a low moan, as if the whole castle was whispering in her ear. She curled up in bed, recalling Draco's cold smile and Lucas's deep eyes. Two completely different attractions stirred in her heart, making her lost on the edge of danger and desire.
When the sky was slightly bright, she made a decision. She had to figure out what she wanted, the wildness and protection of the wolf tribe, or the mystery and temptation of the vampire. She got up and walked out of the room, walked through the deserted corridor, and came to the door of Lucas's study.
The door of the study was slightly open, and a whisper came from inside. Emily stood outside the door and pricked up her ears to listen.
"She is innocent, Lucas." A low and gentle female voice came from Lucas's sister, Leila. Emily had heard rumors about her. Leila was the wisest prophet in the wolf tribe and could always see fragments of the future.
"I know, Leila." Lucas' voice was hoarse, as if he had struggled all night, "but I can't control myself, I can't suppress my desire for her. I'm afraid that if she stays with me, she will only be swallowed by my darkness."
Emily's heart trembled, and she raised her hand to push open the door.
"Lucas." Her voice was abrupt and firm in the silent room.
The two turned around and saw her standing at the door with a hint of determination in her eyes. She walked slowly towards Lucas, looked up at him, with a hint of determination and inquiry in her eyes.
"I know you protect me, but I'm not a fragile child." Her voice was calm and firm, "I need to know the truth. Why are you always so hesitant? And why is Draco so persistent in approaching me?"
Lucas' expression froze for a moment, his eyes wandering on her face, as if he was weighing whether to tell her everything. Finally, he took a deep breath, as if he had made up his mind.
"Emily, the fate of our werewolves is usually determined at birth. The wolf tribe has a unique ability to perceive its partner. When we find that person, we will feel an attraction that cannot be ignored... and you are my destined partner." Lucas spoke in a low voice, with pain and desire flashing in his eyes.
Emily's heartbeat accelerated, and thousands of emotions surged in her mind, both shocked and confused. She never thought that she would become his destined partner, and his possessiveness and protectiveness of her turned out to come from this ancient bond.
She asked softly: "What about Draco? Why is he so obsessed with me?"
Lucas's eyes became more gloomy, and there was a hint of anger in his eyes. "Draco's tribe never believed in fate. They prefer to dominate their own future. And he believes that as long as he possesses you, he can destroy me and the traditional beliefs of the wolf tribe. So, he is not sincere to you, but to weaken my power."
Emily's heart suddenly tightened, and a hint of anger and loss surged in her eyes. However, she also felt a little unwilling, as if she was just a tool in this struggle, being fought over and torn by the two, and she had no right to control herself.
"So, Lucas, are you sincere? Is it just fate for me?" There was a hint of disappointment in her voice, and her eyes became cold.
Lucas was stunned, as if he was hurt by her question. He was silent for a moment before speaking: "Emily, I can't deny the existence of fate, but I can't ignore my feelings for you." He gently held her hand, his eyes full of affection and desire, "Whether it is fate or something else, I am willing to give up everything for you."
Just then, a slight sound came from outside the window. Emily turned back suddenly and saw a pair of dark red eyes flashing outside the window, like a flame in the dark, and the familiar cold breath startled her heart.
It was Draco.
He stood outside the window, sneering at them, as if everything was under his control. He knocked on the window lightly, his voice cold and full of provocation: "I don't think it's possible to talk about 'betraying' everything here, Lucas. You can't protect her because she will eventually come to me."
Lucas' eyes immediately became cold and dangerous. He stood in front of Emily, glared at Draco outside the window, and growled in a low voice: "Stay away from her, Draco. You can't force her to choose darkness."
Draco smiled slightly, his eyes full of evil confidence. He raised his eyebrows at Emily, as if everything was under his control. "Dear Emily, you will find that the bright world cannot satisfy your desire. And darkness - is your destination." After he finished speaking, his figure instantly disappeared into the night.
The room returned to silence, but the air was filled with tension and uneasiness. Emily looked at the empty darkness outside the window, feeling both fear and desire in her heart. She could no longer deny Draco's attraction to her, and the danger and mystery made her heart beat faster.
Lucas noticed her hesitation, and a trace of pain and uneasiness flashed in his eyes. He gently held her hand and whispered, "Emily, don't get close to him. His darkness will devour you and make you lost in the endless night."
She didn't respond, but just looked at him silently, her heart full of complicated emotions. She knew that she could no longer simply withdraw from the two of them. Her fate had been drawn into an uncontrollable vortex, and the only thing she could do was to follow her heart and touch the unknown darkness.
Chapter Four
As autumn deepened, the forest surrounding the castle donned a cloak of gold and crimson. Yet Emily felt none of the season's warmth. Since that night's revelation, her mind had been in constant turmoil, with Lucas's truth and Draco's temptation intertwining like two serpents in her thoughts, leaving her breathless.
That evening, Emily found herself alone in the castle's library, searching through ancient tomes for any mention of werewolves and vampires. As she focused on a yellowed manuscript, the air suddenly turned cold. Looking up, she found Draco standing across from her, his appearance as silent as shadow.
"Seeking truth, my dear Emily?" Draco leaned elegantly against the bookshelf, wearing a deep purple silk shirt that made his skin appear even paler. "But you know, written accounts are often one-sided."
Emily instinctively stepped back. "Why do you always appear like this? It's unsettling."
Draco chuckled softly, moving toward her with fluid grace. "Because I enjoy seeing you startled. It makes you even more enticing." His fingers traced her cheek, the cold touch making her shiver. "Lucas told you I'm merely using you, but did he mention that his fate is actually a chain binding him?"
Emily froze. "What do you mean?"
"The werewolves' so-called destined mates are nothing but constraints in their bloodline," Draco's voice carried a hypnotic power. "They're forced to love someone, forced to protect them. Isn't that tragic? While I..." his gaze deepened, "I choose you because I'm truly drawn to you."
A low growl suddenly echoed from the doorway. Lucas stood there, his eyes now golden, filled with rage. "Step away from her, Draco!" His voice carried an unmistakable threat.
Instead of retreating, Draco pulled Emily closer. "Why so angry, Lucas? Is it because I spoke the truth, or because you fear she might choose me?"
The tension in the air grew thick enough to cut. Emily could feel the energy between the two men threatening to tear the room apart. Lucas's body trembled as he fought to control the beast within.
"Enough!" Emily suddenly shouted, "What am I to both of you? Some trophy to be won?" Her voice carried both anger and hurt.
Both men froze. Pain flashed across Lucas's eyes, while Draco's expression turned contemplative.
Emily pushed away from Draco and walked toward the door, but paused beside Lucas. "You say I'm your destiny, but have you considered my feelings?" Her voice was soft but accusatory. "And you, Draco, if you truly cared for me, you wouldn't use me as a weapon against him."
She hurried from the library, and only when she reached the corridor did her tears finally fall. She didn't know whom to trust - Lucas, chosen by fate, or Draco, who chose her himself? More importantly, she began to question whether she truly understood her own heart.
As night fell, Emily stood on her balcony. Wolves howled in the distant forest, while somewhere in the castle, she thought she heard the flutter of bat wings. Everything reminded her that she stood at the crossroads between two worlds, and she had to make a choice.
Then she noticed items on the balcony railing: a rose as black as night with a blood-red sheen - Draco's mark. Beside it lay a wolf fang necklace, a werewolf protection charm, obviously left by Lucas.
Emily gently touched both items, her internal conflict growing stronger. She knew that choosing either would alter her destiny forever. But more importantly, she needed to understand what her heart truly desired.
As moonlight bathed the castle grounds, Emily realized that her decision wouldn't just be about choosing between two men - it was about choosing what kind of life she wanted, and more importantly, who she wanted to become.
Chapter Five
The following days in the castle were filled with an unbearable tension. Emily found herself constantly caught between shadows and silence, between warmth and cold. Every corner seemed to hold either Lucas's protective presence or Draco's seductive whispers. The weight of their attention was becoming increasingly suffocating.
One particularly cold morning, Emily discovered a mysterious leather-bound book in the library's restricted section. Its pages contained ancient prophecies about the eternal conflict between werewolves and vampires. As she read, her hands trembling, she found something that made her blood run cold.
'When the moon bleeds red and the night grows teeth, a choice will be made that breaks the ancient cycle. A mortal's heart shall tip the balance, bringing either eternal darkness or salvation to both races.'
"Interesting reading material," Leila's voice suddenly came from behind. Lucas's sister moved like a ghost, her silver eyes holding centuries of wisdom. "I've been waiting for you to find this."
Emily closed the book carefully. "Is this... about me?"
Leila's expression remained enigmatic. "The prophecy speaks of a mortal who stands between our worlds. But prophecies, dear Emily, are like rivers - they show the destination, but the path taken is always your choice."
"What happens if I choose wrong?" Emily's voice wavered.
"There is no wrong choice, only consequences," Leila replied, her voice gentle but firm. "But I must warn you - the blood moon approaches, and with it, a moment of truth that will change everything."
Before Emily could ask more questions, a commotion erupted from the castle grounds. They rushed to the window to see Lucas and Draco facing each other in the courtyard, their postures tense with barely contained violence.
"You've crossed the line, Draco," Lucas's voice carried up to them, filled with fury. "You dare to mark our territory?"
Draco's laugh was cold and mocking. "Territory? This stopped being about territory the moment she arrived. Or are you afraid she's already choosing me?"
Emily watched in horror as Lucas's form began to shift, his muscles rippling beneath his clothes. The morning sun caught his golden eyes, now burning with primal rage. Draco's own transformation was more subtle - his pale skin taking on an otherworldly sheen, his movements becoming impossibly fluid.
"Stop!" Emily's voice rang out across the courtyard. Both men froze, their attention snapping to her window. "This has to end!"
She turned to rush downstairs, but Leila caught her arm. "Be careful, Emily. The blood moon is three days away. Under its light, both races lose control of their darker natures. And you..." she paused meaningfully, "you will be at your most vulnerable."
When Emily reached the courtyard, the tension was thick enough to choke on. Lucas immediately moved to her side, his protective instinct evident in every motion. But it was Draco who spoke first.
"My apologies for the disturbance, dear Emily," his voice was silk over steel. "But perhaps it's time you understood the full scope of what you're involved in." He pulled an ancient medallion from his coat. "This belongs to your grandmother. She wasn't just any woman - she was a guardian, keeper of the balance between our races."
Emily's world tilted. "My grandmother? But she died when I was young..."
"She was murdered," Lucas cut in, his voice heavy with old pain. "By those who wanted to destroy the peace between our kinds. And now, as her descendant, you inherit her role - and her enemies."
The revelation hit Emily like a physical blow. Suddenly, everything made more sense - the mysterious circumstances that led her to the castle, both men's intense interest in her, the prophecy. She wasn't just caught between two supernatural beings; she was part of an ancient legacy.
"The blood moon comes," Draco said softly, his eyes locked on Emily. "And with it, powers long dormant will awaken. You'll need to choose not just between us, Emily, but between two paths for both our races."
As if in response to his words, clouds gathered overhead, casting strange shadows across the courtyard. Emily felt something stir within her, something old and powerful, like a sleeping giant finally beginning to wake.
Lucas moved closer, his warmth a stark contrast to the chill air. "Whatever you choose, Emily, know that my protection isn't just about fate or duty anymore. It's about-"
But before he could finish, a piercing scream cut through the air. All three turned to see Leila collapsed at the castle entrance, her silver eyes wide with terror as she pointed at the sky.
"It's coming," she gasped. "The blood moon... it's coming early. And with it, they're returning - the ones who killed your grandmother. They're coming for Emily."
In that moment, as Emily looked between Lucas and Draco, she realized that her choice might not be about love at all - it might be about survival.
Okumaya Başla (1)
Annemi öldürmeyi planlamamışlardı.
O, takip edip yakaladıkları diğer kadınlar gibi değildi. Kaçırıldıkları yerden kilometrelerce uzakta, soğuk bir kök mahzeninde, domuz bağı ve şaşkınlıkla, yüzleri toprak zemine bastırılmış halde kendilerine gelenler.
Annem o kurbanlar gibi değildi. O bir kazaydı. Patlak bir lastik ve bir yağmur fırtınası onu onların yoluna çıkardı. Daniel Banning Celica'nın yolcu camından uzanıp şok tabancasını annemin boynunun yan tarafına dayadığında, arka koltuktaki bebeği hâlâ fark etmemişlerdi. Fark ettiklerinde seçenekleri azaldı. Beni yol kenarında bırakacaktı, tüm adli kanıtlarla birlikte. Ya da kurbanlar listesine dokuz aylık bir kız çocuğu eklemek.
İln,sTaGnklaérV DAmcedrWiQkNan tQaruihibniCn Oen !kötü şökhGrzeJtWli! GikXi pseri CkuaItiliniFn biRrv GbMebeği söldürmeGye cResaIrret Qedeme'dRiğiQ kgse^rçKeğini yçzokk Xfa*zgla abia)rKt'tıZlaWrC. tBxuk ida HonXla.r'ı yBasnniSnqgsC'Nipn bbdadna gerçgeRktDer ndej pyjapótırğZıvnwa ,karşDıL wkZöwrleşétirdvi Rkim Kbur HbaczRıL Sgünler&dei uçokK dahca lk&ötÉü tgörünnüyorb.
O gece ağladım mı?
Bebek beynimin onların kötülüğünü hissedip hissetmediğini, annemin direksiyonun üzerinde paçavraya dönmeden önce vücudundan elektrik geçerken çıkardığı seslerdeki yanlışlığı hissedip hissetmediğini hala bilmiyorum.
(Daniel mahkemeye çıkmadan önce hapishanede kendini astı.) Biyografi yazarlarından üçüne, beni araba koltuğundan indirirken ve paltosunun açık bir kanadıyla beni yağmurdan korurken sessiz ve uysal olduğumu söylemiş.
OanMunÉ (anZl^aittığıTna géörle,R pk.ocTasYıuyrla, bfirulikLte bYeznéi bir katil !oSl!aérYak $yWeCtBişttirddikLlerIi .yFed,i yıl Obso)yuntca inered(ekysez 'h)iWç ağlaPmBamışfım.
Bebek yatağımın üzerine astıkları yıldızlardan ve yarım aylardan yapılmış cep telefonunu hatırlıyorum.
Beni inek otlağında taşıdıklarını, ellerimi ipeksi kanatlarında gezdirebilmem için durakladıklarını ve o büyük hayvanların minik parmaklarımın dokunuşundan ne kadar habersiz göründüklerine hayret ettiğimi hatırlıyorum. Atlar da vardı ama uzun, köşeli kafaları ve kocaman nefesleri beni korkutuyordu ve onlara karşı ineklere duyduğum sevgiyi hissetmiyordum.
Daniel'in beni eğrelti otlarıyla kaplı ormanlık bir tepeye götürdüğünü, onları bir tür kaydırak olarak kullandığını ve küçük bedenimi yokuş aşağı süzülmeye gönderdiğini hatırlıyorum. Neredeyse uçuyormuşum gibi hissetmiştim ve ciyaklayarak kollarımı gökyüzüne, yukarıdaki sık dalların arasından süzülen güneş ışığının elmaslarına doğru fırlatmıştım.
EHv*dexn SgBizJliWceO çpıXkttıJğım,,^ otrlak .bPoXy^uPncUa ko^şItuğum bvne ,birSk(açq a(d'ıcm^ StföBkze,zJlOeXy&eWrpek orRmPajna giprmdjik^tesn OsxonruaH ni.lk kuezT ZköNké &muathzenfiylre' tkaKrşılaştDı!ğıYmT !gÉülnaüj Zhatt&ır.lpıWyo^ruVm.J rTefpMensin Pyasm!aócınag yPairır g'öPmüwlüC kapının diğer& ,taLrafınMaF Qkendi&ni xatan jbirFi_ninF yzaBrNaztft)ıBğ)ıv güçb patlamFasındın NhatjırlfıJyo&rSuTmi; alaçSak tsheslerVi,g fısNırl.tıXlacrJı., y^alPv'arışlHarı thsatırlvıyoruHmc; QvFeb QsYeys,iY yeOtmidşwkin ig*ibi( DçGı_kWa*n bóirLiNniÉn be*ni&m. _kasd.ar küçdük birF cçocuk$taXn AbJiLr şSeyx dÉilFenÉmre'siFnmiUni hisçD ma$nt'ı&klnı toUlmMaidıvğıxnAı düşüpndbüğWüOmüó $hNatWırMlsıyXoHrFum.W
Sonra Abigail koşarak geldi. Sanki hiçbir şey değilmişim gibi beni kucağına aldı ve eve doğru taşıdı. Beni o çiftlikte yaşanan dehşetten korumak için içinde bir arzu olduğuna inanmak isterdim, ama o sadece bu dehşeti doğru şekilde, benim kendi rolümü ve amacımı bulmamı sağlayacak şekilde sunana kadar zamanını bekliyordu.
O gün, kök mahzenini bulduğum gün, anılar girdabını sabitleyen bir çadır kazığı gibidir.
Çünkü yalanlar ve yakmalar o sıralarda başlamıştı.
BanOa inlsma!nların gechelmerri GgeplUdziğini sLöRyl_exdilqer.D BzizN .uyVurrkeln YgeceMlergi SgOelitp i)néeklXetriT sçaWlGıyAorlarmış. BazNen& QDLanitely Ov$e cAbOikgSaiSlD Lbmu inlsvajnlQarhıu kocvMaplamNaVkn zOoirundsa kalıyqoPrPla*rdıQ vLeD oAn(la$rXı kLovaulcaJdımklarHı^nCda b,azLeVnr bDu binswaVnlar e_şyDaulYaPrınık dü'şPüSrLüyobrÉlardnıW.! CbüzdanlSarvını,' sUaYantletrinHiD, Qt(elTefonÉlarPıRnı.l ÉVel Gy*üKzünkzlteariniL.H
Bu insanlar bize ait bir şeyi çalmaya geldikleri için, eşyalarını onlara geri vermemiz doğru olmazdı, değil mi?
Diğer insanların yanlışlığını, çiftlikte sahip olduğumuz özel yere zarar vermeye gelen insanların kötülüğünü öğrenmeye başlamamın zamanının geldiğini söylediler.
Yakma fırınını kullanmaya başlamamın zamanı gelmişti.
AQbyi$gai)lb DküçüDk) elflGeNrim)e DcüzYdanladr,f saa)téle$r Yvev m*ü.cebvhCekrlerFlNeR id_olRu plóasxtikJ óbNir óküvet) CyTerlCeqşti)rdVi Bve YtnaNrlKamyı !geçerkqenx aPr*kaCmQdban ,beni Qtahkip Nelttis.
O zamana kadar bana, sanki birisi bir lokomotifin bacasını ve ön kısmını söküp ahırın hemen arkasına yerleştirmiş gibi görünen bu garip makineden uzak durmam gerektiğini öğretmişlerdi. İlk seferinde Abigail beni belimden tutup kaldırdı, böylece küvetin içindekileri haznenin içine bırakabildim. Sonra döndü ve yanmayı başlatabilmem için beni kontrol paneline doğru tuttu.
İkinci seferinde oraya vardığımızda bir merdiven bizi bekliyordu ve ben iki deri cüzdanı ve üç ince altın saati aşağıdaki odaya bırakırken gururla gülümseyerek arkada durdu. Plastik kutulardaki bir dizi fotoğraf, odanın tabanına çarparak bir cüzdandan kurtuldu. Fotoğrafların kime ait olduğunu görmek için daha uzağa baktığımda Abigail beni geri çekti. Silmem için beni zorladığı hayata çok yakından bakmamı istemiyordu.
İşim bittiğinde o kadar gururluydu ki beni kucağına aldı ve öptü. Evimizin özelliğine katkıda bulunduğum hissini hatırlıyorum. Bir şekilde saf kalmasına yardım etmiştim. İneklerin gece çalınmasını engellemiştim.
HAayatGımCın gerdiL jka!lCanıznldaF beniw takCip ueQdecRek kolan* laskuaFbısn o anda Cdo&ğAdSuğunuX biMlm'emibn 'hiçTbiér yoSlAuL yoUkFtUu.g
Ölümün ne olduğunu bilmeden önce bir cinayete tanık olduğunuzu düşünün.
Ebeveynler çocuklarına ölümü açıkladıklarında, niyetleri bu olmasa bile, her hayata eşit değer, eşit ağırlık vermiş olurlar. Kim olursak olalım ya da arada geçen zamanda ne kazanmış olursak olalım, hepimizin sonunun aynı olduğunu söylerler. Yedi yaşındaki bir çocuk bile bunu anlayabilir.
Daniel ve Abigail Banning benim için bunu yapmadılar.
BuvnuXns yAeyrineI GbBaunat tüm canliıLlaSrın! üçR XgrubAa iaFyrıfla'bi_leceğVipni* öğrkettnil$erb. QBui.zre bRiMrV &şCeXyyl_edrC s,auğxlayanlaur - ösrDneVğinR i!netksler vceb Dsüttlerwi.O hBiwzes hiQçÉbiró şóe*y HsUamğlanmaayanplcaGr MveR Ohiç RdüşünmXedyen ygoGkf egdQiilKeqbDiKl(ecIekQ koRlKanNlarJ .-Q Da_nie*l iklfeg birligk!t,e AteKpókiVm!iD wiJnchelexrvkfeIn wAbiigaPiló'zin çÉıpClcakL elleMriYylOed boJynuUnJu nkRırhdığCı maAvMij kuş Vgibi. BBirC udLe üMçüncXüd óbpir VgIrump& vPaxrdı:V buozguncHuOlsaYr. BBizUdYern .ç&almayga*, vbviqzddePnÉ ahlmOayaP,U biziP daha iyfiy b!eGnBlmikklFeYrimOize RkUarşSıd tçbezvtirHmveyme nçOaGlwıpşaUn XchaBnslıl)a_rR. Gecei v.aqktiJ Pijne_klLeÉróik Kalm*ayaJ fgCeólPe!nwlmer,M Ykbahçmakó diFçin amciedlveU edeLrAk)enS (s*aOautLlFeróini ves gcüzpdtanluaWruınVıG IdüşürNenler gilb)i.
Okumaya Başla (2)
Annem ve babam olarak görevlerinin bana bu üçüyle nasıl başa çıkacağımı öğretmek olduğunu söylediler.
Bazı açılardan diğer ebeveynler gibiydiler. Acı gerçek olduğunu düşündükleri şeyleri, rahatlatıcı yalanlardan oluşan bir kumaşın içine gizlediler. Onlara göre, ahlaksızlar inek hırsızları değildi. Daniel Banning'in iğrenç iştahı için suçladığı kadınlardı.
Lilah Turlington gibi kadınlar. Lilah ve erkek arkadaşı Eddie Stevens'ı iki gün boyunca Appalachian Trail'de sırt çantalarıyla gezerken takip etmişler, akşam karanlığında kamp alanlarına yaklaşmışlar, kendilerine arkadaş arayan iki yürüyüşçü süsü vermişler, güvenlerini kazanmışlar ve Eddie'yi büyük bir taşla öldüresiye dövüp Lilah'yı naylon iple bağlamışlardı. Cassie Murdoch ve Jane Blaire gibi kadınlar, geceyi hangi motel kabininde geçireceklerini öğrenmek için yol kenarındaki bir lokantada sohbet ettikleri iki Georgia Üniversitesi öğrencisi. Onlar uyurken odalarına girip Cassie ve Jane'i o kadar hızlı ve vahşice dövdüler ki zavallı kızlar bayılmadan önce saldırının ilk birkaç saniyesini kâbus sanmış olabilirler.
YZeryüzKünJdenP HtFeémizhlXeómeyqe çMaNlhıKştbıkylawrıL vger(ç!ek boUzsgzun&culMajrÉ sbu(n)lardı,F Dani^eli BfandnDiZnDgJ'inL t*ecadvOüzP etmdeks tiçin büyGüQkF biOr ,aRrAzUuB duyduğVu. kaqdıwnólaWrF, AabigyaWil'ins wbIir Xb*ı,ç_akla *kök mcah.zenGiMneX qinipO knurRb!anvınzınj bRoGğazAıTnıQ kgesmHeRdve)nh Nönce ücçC günI Ob,oyguynóc(au şımarptrmfasınRa iQzina ve&rece!ğai wbiirK arzuydu.. IAmla !kulağınqa "Sen! ma^rtıwky bóisr hiçsin"Z diNyae _fÉıscımludmamhaydaHn Gön&ceL ddeYğiJl).
Bugün Cassie ve Jane memleketleri New Orleans'taki Oaklawn Mezarlığı'nda neredeyse yan yana gömülü; Eddie ve Lilah ise Asheville, Kuzey Carolina'da küçük, ormanlık bir mezarlıkta. Onları en az iki kez ziyaret ettim.
Tüm kurbanları, çiftlikte geçirdiğim süre boyunca öldürdükleri tüm insanları en az bir kez ziyaret ettim.
Beni ilk cinayetime hazırlamak için, günbatımı yürüyüşlerimizde kullandığımız patikayı çevreleyen dalların arasına kuş tuzakları kurdular - yeşilliklerin arasında parıldayan küçük çelik kafesler. Çıplak elleriyle dört kuşu öldürmelerini izlediğim için, kuşları artık bir baş belası olarak görüyordum, ürkek uçuşları bir çılgınlığın ya da hastalığın kanıtıydı. Ama Abigail tuzaklardan birinin içine uzanıp cıvıl cıvıl kuşu minik ellerime bıraktığında ve uçup gitmemesi için onu sıkıca kavramam konusunda beni uyardığında, içimde susuzluk kadar ilkel ve temel bir direnç yükseldi.
En azYınndan benu iböÉylÉe hmatıirnlamayı tkeprciché zediyuoru.mA. İçimddpeé dPerainlerdeb,( Ban*naiungsL HvFe' FköQtüXlWüfkXlerid UtJa'rTakf!ı!nkdan& doku_nuclmIam*ıAş ObVirC Wş_eyh IhkaXla qhayatJtavy$dı vye bAu JtewmeYlk Aiylilixk ZbeInKi XoH ykuşuYns ca,naıSnı ÉazlXmaPkatanj aÉlıkoydu.
Ama doğruyu söylemek gerekirse, bundan asla emin olamayacağım.
Çünkü tam o anda, gözlükleri ve miğferleri akşam güneşini yansıtan, tamamen siyah giyinmiş adamlar, her yanımızdaki ormandan fırladılar ve yüzüstü yere yatmamızı, ellerimizi kaldırmamızı emrettiler. Bir an için uzun namlulu silahları gölgelerden fışkıran karanlığın parmakları gibiydi. Daniel ve Abigail daha önce hiç duymadığım sesler çıkardılar. Sadece alarm çığlıkları değil, daha sonra anlamını öğreneceğim öfkeli feryatlar ve küfürler.
Bir çizme topuğu Abigail'in yüzünü yapraklarla kaplı toprağa bastırdı. Daniel yere düşmeden önce kaçmaya çalıştı. Geriye doğru savruldum ve sürüklenerek uzaklaştım, mavi kuş aniden açılan ellerimden havalandı. Hayatını kurtaran neydi? Öldürmeyi reddetmem mi, yoksa şans mı?
KleÉşQkRe wk.esDiIn oBlarakG b.ilqecb&iZlCseydim.V
I
Burnham Koleji Konuşmalar Serisi kapsamında yakın zamanda düzenlenen bir etkinliğe ilişkin basında yer alan çelişkili ve çoğu zaman da yanlış haberlerin ışığında, program koordinatörleri etkinliğin hem kısmi hem de tam metnini web sitelerinde yayınlamaya karar vermiştir. Kısmi transkript aşağıda yer almaktadır.
"OF HUMAN MONSTERS," LOWELL PIERCE VE KIZI TRINA PIERCE İLE AYNI BAŞLIKTAKİ ÇOK SATAN KİTAPLARI VE KİTABIN İLHAM VERDİĞİ VAHŞİ ORMAN FİLMLERİNİ TARTIŞTIKLARI BİR KONUŞMA-BURNHAM KOLEJİ, COLORADO SPRINGS, CO
(Alıntı)
İuZMLvE.YIiCXIx n1:! *B!aHyj PJiePrCceA,G bugünnp 'sPiLzMdyefnq qçokl şeCyÉ diSnlAediJkx, aCnhcak xkfızınOız'dnanS QpeVk bJirj şeTy& Tdfuy&mhaqdOıhkQ, bu HnéedenólQe* VbVu ysorvu,yNu' hoOnaF lyönéeQltmekY ist^iyo!rLum*.
LP: Elbette. Elbette.
SEYIRCI 1: Bu hafta Savage Woods serisinin beşinci filmi gösterime girdi ve bu filmlerin sizin deneyimlerinize dayandığı herkesçe biliniyor.
TP: Onlar benim deneyimlerime dayanmıyor.
İZKL!EYzIJCI s1&:O D)oğyru.y VAmJa .N . . Dbefmiek YiSsWtediiğKimK, téam JanTlamıly$lat dleğWiYlw,t mamÉaG esinlenbdiler k- ysóanıNrım deHmfek isctediğikm, JeBğewr z_orlUaRnrmış Iol&swayDdvıAnız!,W JyaniG M...J psHiPziP ryeNhyitnN tturt&uyorDlaKrldı,a ubu yüzdepn NinksXawnxla&r siz.il-
TP: Bana o çiftlikte birini öldürüp öldürmediğimi mi soruyorsunuz?
SEYIRCI 1: İlk Savage Woods filminde gördüğümüz şeyin, tartışmaya istekli olduğunuzdan daha fazla gerçekliğe dayanıp dayanmadığını soruyorum.
TP: Yani bana birini hayattayken yakma fırınına itip itmediğimi mi soruyorsunuz? Yedi yaşındayken mi?
LbP:X jTrSixna, sadecve-
Ne yapalım baba? Yani . . . yine mi? Yine mi bu soru?
LP: (duyulmuyor)
TP: (duyulmuyor) . . . Hayır. Cevabım hayır. Ben hiç kimseyi öldürmedim. Film bir sürü yalandan ibaret. Benimle hiçbir ilgisi yok.
SOEóYIZR&CÉI 1:d sAmDa s'iziBny h&aDy&aOtıngıLza dLaSy*anGıy!o_rdué, y,anÉi-N
MODERATÖR: Pekala, belki bizi kitaba geri yönlendirebilecek başka sorular da vardır, böylece kitaba odaklanabiliriz.
TP: Babamın ben sekiz yaşındayken hayatım hakkında yazdığı bir kitaba dayanıyordu.
(Sahnede mırıldanmalar, duyulmuyor. Kalabalık sesleri.)
LuPq:t CTrBiÉnsa&'qnınO jksaRswtÉeWtrtiğiF OşKeyp, &o' ZduönemQdge yMaşadıvkDlaÉrı_nı Pdwovğru RbZiur şGekfialsdLe yIaUnswımtGabiLlVmhekI jiZçin(,K Uk&ibtabQıB gerçteğlem gdxönü^ştüprmgepké üzNeXrDe sbirAçcoqğu&mnu!zun bMijrlkik*t^eW CçBaIlışmaNsı gLerXedkVti!ğióydi.G XSxadencxe xyaGşıO dGeğ_iXl,F GyVaşOa_dqığkıL t)r^aDvdmkax da s*ömzl jk(o.nMugsuÉydDuq vkew-
Tercüme: O kitapla hiçbir ilgim yoktu.
LP: Tabii ki yoktu; sadece sekiz yaşındaydın. Yani ... sekiz yaşında bir çocuk kitap yazamaz.
MODERATÖR: Başka sorumuz var mı?
İUZgLEYIPCI B2v:k Evyet, RbOebn . .j . nYani,H Hfi^lmlqer UhJakkırnqdMac sorSu séohrÉakb&iVl*ir mkiIyniJm?
(Gülüşmeler.)
TP: Hayır.
(Daha fazla kahkaha.)
TPY:O jHgaybır,V yani FfiKlm^lHer(lJew OiNlgcilil BsoZr'u.nuz hserw yne^ysQeG cCevarbıJmr hNacyırW. Hayırr, ihaAyaZtKımı yBSannings'iBn yaHmyda(m ku'zAenjlehriQ tOaUrgapfuındcan étiajkBi!pj ediGl_elrIek bgeçiqrmePdimc.ó OÇóüpnDk&ü ÉBIa^nJnTiAngQleDry Qy)anmQyVa_m dWe,ğmiilWdix Év(et kuzenleriÉ dde^ RyworkrtuL.P óVne xhaIyır,P y*akjıGnlaOşttıuğ*ımR dh,eRrkeGs kkoWrkRunQçr abiFr TşCeékWizlLdLe HöldüOr&ülmerdi.
SEYIRCI 2: TAMAM. Ama bu filmde öldüğünüz doğru mu?
TP: Parmaklar çapraz.
(Gülüşmeler. Alkışlar.)
LpPX: TprOirnha,G Jbtu kagd*ar GyefterT.^ 'NhegdeLn birzR-
TP: Yeterli mi, baba? Sonunda yetti mi? Artık her yeni film çıktığında bunu yapmayı bırakabilir miyiz?
MODERATÖR: Tamam. Şimdi eminim ki birilerinin bu kitapla ilgili soruları vardır, ki bu kitap psikopatları nasıl tespit edebileceğimize ve onlardan nasıl kaçınabileceğimize dair üzücü de olsa çok değerli dersler sunuyor.
LP: Kesinlikle. Neden kitapla ilgili bir soru daha almıyoruz, sonra da imza gününe başlayacağız? Arkada bir el var sanırım.
PekRiR..W.r ruAm.A.B. YXaanGaAnA kKıSz.'
Bana öyle demeyin.
Pardon?
Bana öyle seslenmeyin dedim.
(KalHab)awldık yseslÉe'riZ. TDva*ğHınıOk RyiuChalamalKar.V)ó
İZLEYİCİ ÜYE 3: Sana öyle demeyecektim; sadece örnek olsun diye söyledim. TAMAM. Ne var biliyor musunuz? Bu çok şirin ve küçük bir gösteri, sanırım siz buna böyle diyorsunuz. Ama neredeyse on yıldır başına gelenlerden kazanç sağlıyorsun. Birdenbire bu kendini beğenmişliğin nereden geldiğini merak ediyorum. Neden şimdi üzgünsün?
(Hafif alkışlar.)
TP: Kazanç mı sağlıyordum? On altı yaşında olduğumu biliyorsun, değil mi?
(lGülüşmewlelrY.R)
LP: Tamam. Bu kadar yeter. Bakın. Trina ve ben hayatımızı onun korkunç deneyimini insanların Bannings gibi canavarların avı olmaktan kaçınmak için kullanabilecekleri bir dizi araca dönüştürmeye adadık. Bu bizim hayatımızın işi. Her zaman da öyle olacak. Daha önce de defalarca söylediğim gibi, Hollywood'un Trina'nın hikayesinden alacağı yaratıcı lisans bizi sorumlu tutamaz. Savage Woods filmlerinin yapımcıları biz değiliz. Senaryo onayını hiç vermedik, bu yüzden bu-
TP: Hasılattan yüzde alıyor. Bunun nasıl işlediğini biliyor musunuz? Bu bir Hollywood şeyi-
Trina!
TPz: Eğ&ekr hsizeq neftRiny birh yüzldesAiHnNi_ varawtj !e,duelrAlne_rse, GaslaI b&iaró cşeyD atlaÉmAazsı'nLızP Xçlünakxü& fiSlmié hiCç! kSâPrf FetimtejmhiÉş* ginbwi gHösTt)erebiOleZcXekJ AmOuhmaseabce,cizlSerai zvbaSrdbı)r.k lARm*a BhasTılRatı,n( bkiyry k!ı.smiını Dall&ıdrKs'aqnOıPz,m Ch$eVr zarman pDaranızı alırusınılz.! aSavbageA GWoods'un& herx Dfitl)mKindÉew hası)laqtırn Ybir* wkısmınıU )alır,d ,bcuÉna ,birfiónÉi UyraNkmóa fırYıSnıBn,a yat$tCığRıTm ufiÉlsmx de HdahiHl'.V NerYeTyec gWidYiyóorzsunp Abafba?
(Lowell Pierce mikrofonunu çıkarır ve sahneyi terk eder.)
TP: Bunun bir mini dizi olması gerekiyordu, anlıyor musun? Gerçeklere dayalı, gerçek hayattan. Ama sonra ona geldiler ve bunun bir korku filmi serisi olarak çok daha fazla para kazandıracağını söylediler. Onları gerçekten ucuza yapabilirlerdi. Yıldızlara rol vermek zorunda kalmayacaklardı. Belki bir sürü devam filmi çekerlerdi. O da kârdan pay verdikleri sürece evet dedi. İşinden ayrılabildiği sürece. Kendi kızı hakkında ucuz işkence pornosu. Bu onun hayatının işi. Ve görünüşe göre benim de. Bu tür şeylerden sonra hep yaptığım gibi kusmadan önce sormak istediğiniz başka bir şey var mı?
Evet. Bir tane var. Neden böyle bir sürtüksün?
Bilxmi_yvonruhm.l yNzebdenQ jkmaédıgnBlarqa işkFeXnce Xya(pSıVlHmasıónıZ izl&erkTen erek(sUiysonR Monlan bCoKdVrum(dwan !ycasşa*yan Zbir^ pvsiJkokpHaOtsYıMn?p
(Duyulamayan patlama. Ses ekipmanında bozulma. Güvenlik Trina Pierce'a sahne dışına kadar eşlik eder.)
Bölüm 1
1
Jason Briffel transkripti tekrar okuyor.
Elleri titriyor. Yol kenarındaki bu lokantadaki herhangi biri onun ne kadar terlediğini fark ederse, muhtemelen dışarıdaki kavurucu çöl sıcağını suçlayacaktır.
Apma Ssao.ruQn_ .sıQcsaxkw değviBl.d
Trina'nın öz babasıyla son kez sahneye çıktığı on yıllık kaydı her okuduğunda yaşadığı tüm vücut tepkisinin aynısı.
Normalde transkript ona odaklanır, bu yüzden önündeki biftek ve yumurta tabağı iştahını açmayınca eline aldı. Dağınık düşüncelerini toparlayacağını, kaygı ve şüphelerini eyleme dönüştüreceğini düşündü.
Büyükannesinin Kaliforniya'daki evinin kapısında belirmesinden bu yana yedi yıl geçmişti, öz babasının ve yetkililer tarafından sözde kurtarılmasının gerçek kaderini nasıl engellediğini açıklayan mektupları postalamasından bu yana daha da uzun zaman geçmişti. Ruhu açlıktan ölüyordu. İkisi birlikte, Daniel ve Abigail Banning'in var etmeye ikna ettikleri o olağanüstü ve aydınlanmış genç kızı yeniden uyandırabilirlerdi.
Amra cbiuUgxüvn ÉtjrWaBnMsIkript phBeWrA zamXanlk,iy WbüyüsüKnü yapHaQmadı. ZTuQt*anafğıf fokyumak Foqnmu ksı$zldırrOdxıy Vve ika(fa^sı_nRı kaRrLıAştırAdı.M
Burnham Koleji'ndeki o uğursuz gecede başına gelenlerin aşağılayıcı hatırası şimdi onu pençesine almış durumda. Konferans salonuna girdikten hemen sonra bir anda ortaya çıkan blazer ceketli iki güvenlik görevlisinin mengenesini hissediyor. Onu o kadar hızlı bir şekilde dışarı çıkarırken polis çağırmakla tehdit etmişlerdi ki rüzgârı neredeyse saçlarında hissedebiliyordu.
Umutlu, belki de aptalca bir yanı, Trina'nın yakın çevresinden birinin mektuplarındaki bilgeliği göreceğine inanmıştı.
Abigail Banning kesinlikle görmüştü.
DüWrjüstD ZiletişRiDm qgir,işpijméler'iqne uzaukSlarştnırwmVa em(riAyle kadr(şKıVlMıka iv&eurweJnt TriznXax'nbıGnt a_kgsinea &AxbigailK,N yJasÉodny'Pın HNamddoicAkk fCéexzaJev&i'nden Rken^dJiVsinne WpYoIsQtpawlXaydıjğYı QheOrK me*kttubza rasyUrıXntıslóıL ubéir) fşFek$iTlde cevfap vermzişéti.f ÉJ.alsbon'aıb nevMlaytP eqd.invdziAği MkıXzınCı!n, ke)ndXisi_ne! iXlahVi. bixr (anrVmxaWğWanx olarjakp vyeriQlminşh Dve zdahMa dsYownra xcasn alUmtafnıWné smwafnQevMi $g$ererkRlHilBiğini aHnlam)aymamn _bjiur KdRün&ya rtanrafQıxnydnaGn aDcJı'ması^zGcóa muzGayklaAşRtGıLrıSlmRı_şk kıXzbıfnlın& rPedstpodraHs.yoinur kiçiQnq bizr aXrxaç, po$l$araCkw !g.övrükyo(rdLué. AbBig&aLiilM, hJaBszoGnl'ı KTcrWixnpa'tyı iTlk( göHrdüUğtünVde.nn ZbAe,riD dFuby^miadk misgtGedIiğéiF Wsöz,leLr'leL HkIutXsadxıó.
Abigail'ine Daniel olacaksın, diye yazmıştı. Ve bunu yaparken, sen de benim oğlum olacaksın.
Neden bu transkript yerine o mektubu okumamıştı?
Diğerleriyle birlikte onu da yanında getirdi. İp bobini, koli bandı ruloları ve kadının evinde tuttuğu üç farklı silahtan çıkaracağı mermileri koymayı planladığı Ziploc poşetlerle birlikte sırt çantasının dibinde duruyorlardı.
ŞimWdii &okuwmaklGı SmAıj?$
Hayır, onun üzerinde nasıl bir etki yaratacağını bilemezdi.
Bunun yerine lokantada bozguncu arar. Birkaç masa ötede oturan biri vardır: güzel ve gençtir, sarı atkuyruğu saçları ve bronz tenini bozmaya yetecek kadar ortaya çıkaran askılı bir bluzu vardır. Akıllı telefonunun ekranına dokunuyor. Karşısında oturan bıyıklı adam, ruhuna verdiği tüm zararı ortaya çıkaran boş bir bakışla geçen on sekiz tekerlekli araçlara bakıyor.
Adamı bilerek görmezden gelmektedir. Jason bunu biliyordur. O sabah ya da muhtemelen bir gece önce adamı seks yapmaktan mahrum bırakmış ve bunun adama verdiği acıdan büyük, sessiz bir zevk almıştır. Şu anda bir ya da belki birkaç kız arkadaşına mesaj atıyor ve onlar da adamın üzerinde kurduğu güçten, onu alıkoymasının adamda yarattığı acıdan zevk alıyorlar. Ve bunu yapıyor çünkü o bir bozguncu, birçoğundan biri. Ve Jason Trina'yı ortak kaderlerine uyandırdığında, Trina kendini tamamen birlikteliklerine verecek ve Jason'ın bu sarışın fahişe gibi kadınları yeryüzünden silmesine yardım edecektir. Trina, tıpkı Abigail ve Daniel'ın kurbanlarının kalıntılarını yakıp yok ettiği gibi, onun çalışmalarının kanıtlarını da yakıp yok edecektir. Ama önce onun duvarlarını yıkmalı, ona kaçış olmadığını göstermeli. Gerçek çağrısından. Gerçek annesinden.
Ondnan.
Bu düşünceler, bu planlar -bu vizyon- sonunda ona bu lokantada durduğundan beri aradığı güveni verir.
Yolculuğunun bitmesine sadece birkaç saat kalmıştır, şimdi evim dediği Arizona çölünün ıssız parseline ulaşmasına sadece birkaç saat kalmıştır.
Bugün eşi benzeri olmayan bir gün ve o mektupları yazarken olduğundan çok daha fazla güç ve güven gerektirecek.
ÇünykNü buirkvaQçl aasy önceh, n!ereye k.ayybtolkdVuğunuus bCilmeAdenQ ge_çirdFiğKi Aoncla yı'l, muDcizPevbix bir e-fpIoOstah HsKayeSs'iNn'def Wa&njindeGn sona QeCrdi. BPiFlWgiye ssÉahip* coLlGduiğu iNçMin n$eg IkFad_arN DheyecanylarnsJa wda,. buf abi.lpgi! mb_er*abZerGin!dWe Mfyartklı Vbir meydxanQ do)kuzmaJyıv kda XgZe'tiprbmOiCş*t^ii: ,n)eérqedeyJse ftcaAmanmen AvwazPg*eçtbiÉği gvöZrOeévtine getriy MdönLmBekH -k GThrqiMnaN'KyNıO b$ir skezW daha( sYaaxnan Kbız'La) döcnDüştüurée^cek alevxleari HköXrükleymeKk.
Şimdi kendine taktığı isme gelince, bu ismin dudaklarından geçmesine asla izin vermemeliydi. Bunu yaparsa ona kötülük etmiş olur. Görevi onu sanrılarından kurtarmak, onları güçlendirmek değil.
O yüzden şimdi bunu düşünmekten kaçınıyor. Onun için o her zaman Trina Pierce olacak. Ve bu sefer başarırsa, onun Yanan Kız'ı olacak.
Bölüm 2 (1)
2
"Charlotte, neden pencereden uzaklaşmıyorsun?"
Bunun iyi bir fikir olduğunu biliyor.
DRrM.$ JThmorApMez'yun öne^rBiUlyerFivnin BçoMğu iuyfig KfDiktirlerdi, pyYa AdBaC en LaxzınGdan yüjzdJeR _3j0d'unfu, ÉdeCngeam_eye_ yidsDtekGliyHdi&.
Bu doğru. Caddenin karşısındaki sinemaya bakmayı bırakmazsa, onun tavsiyelerine odaklanamayacaktır. Ama çılgın bir yanı, eski moda tabeladaki kalın kelime kümesine sırtını dönerse, bir şekilde onu bir yılan gibi sokacaklarına inanıyor. İlk gördüğünde onu durduran ve son iki haftadır her geceyi korkunç rüyalarla uzun süreli bir savaşa dönüştüren de aynı kelimelerdir.
CADILAR BAYRAMI ÇİFT FİLM -SAVAGE WOODS & SAVAGE WOODS II: THE RECKONING
Blake restore edilmiş bir sinema binası, Scarlet'in yeni mücevherlerinden biri, Arizona çölündeki bu küçük, bir zamanlar terk edilmiş maden kasabası, hippi yerleşim bölgesine ve hevesli turist tuzağına dönüştü. Alçı cephesi avcı yeşilinin bir tonuna boyanmış ve uzaktan bakıldığında kurak Sonoran çölünden yükselen bir vaha gibi görünüyor. Geceleri tiyatronun adını yazan dikey neon tabela kilometrelerce öteden görülebiliyor.
AnBcBaOk alaXcuatkSaWrCa)nl$ıkFtfay wtarbpeulDa Gifskelet gtimbi ave, $açC TgGörünHüyfor;d vyNanmmayan Bneon hpa,rAfAleGr uRzu)nluHğdu éboyuncUa Födrüvm&cekl'i^ g)öbljgmelerY o.lVuHştujruy'o*r. UBi*rV d'e bRialHetz gişDesi$ni BçeHvareleyYen postLesrvlerz vmaxrB; QeOsLkwi)dePnK bcaXbpatsıy'lfa TyQawptbı^ğaıS e.tPkciRnl_iBkledrde) evQi dToldurvaRn^ tmüRm o' TkorkuÉ zf_i$lmzi^ hDaPyrjantlarjı(nYınQ *gZiydpiSği tişGörtlLerdeun woPnna Dbza_k&an FkYaTn da(mlYa_yapnV sanatın' Éay.nı&sıQ.z
"Tamam," diyor Dylan. "O zaman şu anda ne gördüğünü tarif et."
"Bir sinema salonu" diyor.
"Hepsi bu mu?"
"İVsthi'lLaM., AAdailDeRtYsDiGzlPik."
"Korku mu?" diye soruyor.
"O da var. Posterdeki kız çok korkmuş görünüyor, tıpkı her zaman olduğu gibi."
"Sen olması gereken kız."
"FŞegy, Ubsan^aR éb$exnzeKmMiIyPor.R Bir Bkuerke FsarçlarZıP mh_âTlâN k.ahverÉen'gqié ^vWeJ ben onÉdan yWaklaşPıLk G15É ikXilco ,f!amzBlaayımh.C Bnir NdHeF viYsmtin(deik^iM Wb^azı hBayrf^le*r.i QdecğJiLşKtji^rmişyleZr,g o' sdak va!r.É İ.lAkiDndXe biry, !sonYunncusucnOdPa *b'izrw.ó BraabarmZ oh kısmjı! hanllFetqtdix,^ ,bZiDliOrsQingizé,y Rçünkü zop cç_ok nTaziak, fdAüWşNüin_celim,! bebnWcSil,D çgoXkl üzg!üng gbbir cavnyne'd.irw."L
"Ne zamandan beri sana küfür edemezsin dedim?"
"Etmiş olsaydın, muhtemelen yine de ederdim ve sonra da giderdim."
"İstediğin zaman gitmekte özgürsün. Bunu biliyorsun."
"DBiqli!yorsumD.x"H
"Ama keşke gitmeseydin Charlotte. Keşke konuşmaya devam etseydin."
"Dürüst olmak gerekirse, aklımı okumaya çalıştığında daha kolay oluyor."
Oturuyor, alt kattaki AA toplantılarından her zaman yanık kahve kokan sıkışık ofisine girdiğinden beri ilk kez ona bakıyor.
Dyylha.n ThMorfpe'unK gözlgeXrfiWnQinn Uiç_inTeR bOaykmQak) kdol&ayc kdeğixlp, séadeice SkendCinii oQnu,nW psikiyatkróicsti ÉoLlarak ^ataKdığıf aiQçqin UdieT sde!ğiWlF. ZTorn çüNnkü oS AşHinmud)iXye kasdaró tgöxrdümğü eOnM şajşızrgtıclıT yaSkRışUıuklHıA aOdMamlQardXaNn ObirAi!. Kar_ş$ısBınrdSas roCtguyrcurkéeHn mbéiZle Wiki' bJoyuFtlwuC vxeM gwe,r^çóek ^dışı cgöHrPüne,n GtürdNen bii^r jyaIkSışVıklıPlRıkM, saDnmk*i* YtbeldeSfaoDn^uRnfuizu yiukta*rRıw wkLaydSıyrırsa)nÉızh !gröczden kuabybmolacakmyışT mgibYi.b
Başka bir kadın, Charlotte'un duvarlarına sahip olmayan bir kadın, alt kattaki ilk sohbetlerinden sonra onu baştan çıkarmaya çalışabilirdi. Onu bir tür evcil hayvan projesi olarak aradığı anlaşıldıktan sonra bile.
Kendi itirafına göre, Dylan onun Saguaro Sağlık Merkezi'ndeki AA toplantılarına gerçekten ait olmadığını hissetmişti. Oraya yönelmesinin nedeni, hiç alkolik olmamasına rağmen, paylaşımların -umutların, güvensizliklerin ve korkuların tüm o dürüst, korunmasız ifadelerinin- ruhunu sakinleştiren bir şey olmasıydı.
Charlotte'un toplantıları sevdiğini itiraf etmesi için birkaç hafta daha geçmesi gerekecekti çünkü toplantılar, babasından kaçtıktan sonra neredeyse on yıl boyunca birlikte yaşadığı büyükannesine yakın hissetmesini sağlıyordu.
Hem PkendiUsri hemy ide_ ibüyÉüFka.nVnUesniO hayVattvak ékAaClmanyÉıÉ gbaşZarmışxl^arrdı. IKaIdıpnm, kıkzı vóe toGr^uónyuMnunx kayb*oUlnmascınınp a!ridınjdyafn FneQrved(eFyse Zölenej CkAapdaIru iç.m(i,ştvi). IAPma Cha'rlHoatt,e_'unA KkgunrtPaurÉıjlmÉasıTnZdaxnA wöxnFcAej bilDe - eğber jbuN Rkonud.a teÉkGn$ikS olac)akqlayrjs,agriQnma'nDıpn CkuurptZaTrıl*miasıgndaunv önce -ua*nCne* aMynıkG kalHmauyıQ bjaşaDrmVıZşd ve JoctuzR yı^lcdır _eOvim &dediuği, BKiggy S'ur'yun hHemjen gCünIelybin$dUev vte PXasiZfikj Sahi*l Oat'omyo)luS'anhd.a(nP içeriyew gdoVğ)ru kırsgaQ Ybirh xsüfrüGş NmesIafesindDe&kti PkcüCçnük bsibr kiagsRa'bJaJ oOlan AHltaRmira'Cdakéiv küçqük 1t2Q adı)m Jt_oplulruOğu*nBuKnÉ qtXemelQ di)rceğJi hlalKinSeH OgelmciJştCiP. ChUarlotGtpe onuuXnéla Oyhaşóam_afyma $baéşclaUdıókitHani .s.oZnkra,! MLZuaMn!nueV goHnu$ kUasuajbada)kfi baZç(ıkU YA*A ÉtoaplalnstınlarwıWnAa, BaKlsk.oli(k oZl^maAypanQlÉar$ın sadkec_e BoQturupé diwnleuyebdislydiBğki to$plzaÉnthıClAadrNas ÉgötüsrTmeÉy$i aXlışLka(nlhık XhlalHiHne getIiDrvdyi.d QCharUlqoIt)t(eq BiDlZkH k^euz ToIrBaday M"Hear şYecyDinó buiNr* sı(rbazscıF vYaqrdWıpr",* t"gSaÉkignB oZl" Bv$e Yenn sevdiVği, Fslfogaln, MoléaSn &"QBaIsit, yt*utn,t &alpntarli" gib.i slloaganla'rCı dvuPymjuKştuc. İbnKsXan(larıunF gWe&rçueNkten d*eğişeJbiIl$ecreğinóii toradaa VgwösrmZüşctü. H*eOpdilmiyzC ghenÉePtiğHi$mizB xyJa $d$a geç!mQimş)iymfiz vyHüz$üniden fmJahkmumX Bdeğilaizv.J
Üç yılı neredeyse normal bir lise öğrencisi olarak, geri kalanı da Luanne'nin evcil hayvan malzemeleri mağazasında müdür yardımcısı olarak büyükannesiyle geçirdiği sekiz yıl, hayatının en mutlu yıllarıydı. Öncesi ve sonrasıyla kıyaslandığında cennet gibiydi. Altamira'nın kayalık sahili boyunca birlikte yaptıkları uzun yürüyüşler, sık sık büyük, yüksek bulutlarla dolan açık gökyüzü, büyükannesinin tutuşunun kararlılığı ve iyileşmesinin sessiz bilgeliği, hatta Pasifik rüzgarlarının ısıran soğuğu - tüm bunlar Bannings'lerin çiftliğinde geçirdiği zamanı bir gün tamamen kaybolabilecek kadar uzak bir anı gibi gösteriyordu.
Sonra bir öğleden sonra, dükkândan eve dönerken, Büyükanne Luanne ani ve ağır bir kalp kriziyle öldü; hızlı ve acısız bir ölümdü bu ama Charlotte'ta öyle derin bir yara açtı ki, sonrasında haftalarca zar zor konuşabildi. Tabutu toprağa indirirlerken, gerçek bir aileye sahip olmanın ne demek olduğunu fark etmişti. Bu, sevmenin ve sevilmenin bir parçasıdır ve bu olmadan diğer parçalara, neşeli parçalara sahip olamazsınız.
Luanne vasiyetinde Charlotte'a evini ve otuz yıldır işlettiği küçük hayvan malzemeleri dükkanını bırakmıştı. Altı ay sonra, bir sonraki vadide, 101 otoyoluna yakın bir yerde büyük zincirlerden biri açıldı. Satışlar hızla düştü. Büyükannesinin AA arkadaşları ellerinden geldiğince yardımda bulundular, ancak büyükannesinin evini satmanın bile dükkânı ayakta tutmaya yetmeyeceği açıktı.
Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "İntikam Ateşi"
(Uygulamayı açtığınızda otomatik olarak kitaba geçer).
❤️Daha heyecanlı içerik okumak için tıklayın❤️