Έπρεπε να είναι βασίλισσα

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.

Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.

"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.

"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."

"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."

Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.

Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."

"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"

Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.

"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."

The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.

"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."

But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.

"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"

He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."

"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.

"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."

A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.

Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."

The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.

Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.

        "How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.

        Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."

        "My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."

        "Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."

        The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.

        "That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.

        Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.

        "What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.

        "Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."

        "I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.

        "No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."

        The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.

        "They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."

        Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.

        "Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.

        Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."

        The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.

        "What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"

        Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.

        "Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."

        Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."

        As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.

        "Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."

        The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.

        "Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."

        "The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.

        "The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."

        "They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."

        Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.

        "That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.

        "Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.

        Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."

        "Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.

        "From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."

        "Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"

        The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."

        "Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."

        Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.

        "The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."

        "They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."

        The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.

        "You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.

        "As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."

        Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.

        "I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."

        "Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."

        As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.

        "Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."

        The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.

        "Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."

        Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."

        Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."

        "That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."

        An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.

        "Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."

        Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.

        "The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."

        "Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.

        "Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."

        Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."

        The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"

        Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.

        "Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."

        Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.

        "You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."

        She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.

        The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.

        "Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"

        "She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."

        Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.

        But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"

        The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.

        "The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."

        As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.

        In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"

        But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.

        And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Ένα (1)

==========
Ένα
==========
-c-F-y----x-I--
Bianca
----------
"Μπιάνκα, άκουσες τι είπα;"
ΈτqρbιGξuα ταm vδόmντιQα μοdυ uκ'αθώ!ςB έfκOλεινα τmο( βιβλίο Gμο'υ) πριν cκοιnτKάξω. MτmοGνC Vιlδιzοκτήyτ!η ZτWη(ς Pβαθjι'άdς, nσxυAγκMαRταSβÉαKτpική!ςp φjωνήςW.D
Ντέιβιντ Ντ' Αγγέλου. Μαχαιροβγάλτης. Εγωιστικό καθίκι. Τύπος με ύποπτες επιχειρηματικές σχέσεις. Και ο νέος μου πατριός.
"Συγγνώμη. Προσπαθούσα να μην το κάνω". Πρόσθεσα ένα γλυκόχαρο χαμόγελο μόνο και μόνο για να του τσακίσω τα νεύρα.
Εκείνος μου έκλεισε τα σκούρα μάτια του. Ένα κατσούφιασμα εγκαταστάθηκε στο πρόσωπο που η μητέρα μου δεν μπορούσε να χορτάσει. Αλλά είχα βαρεθεί το πρόσωπό του από τη στιγμή που τον έσυρε μέσα από την εξώπορτά μας, με τα πόδια της τυλιγμένα γύρω από τη μέση του και το παντελόνι του ξεκούμπωτο.
Δ_εν ήξIεkρqε όrτLι sείχqα έQρθε'ι σπUίqτι' από dτο σLπίbτaι τuηÉς fΧόλι αvντίw νFα μOείKνωI τóηv νsύGχKτα. $Δεdν ήSξnεlρε ότι cήμgοÉυaν, vστον MκαZνUαπέ καhι fκLο.ι&μiόqμο'υ!ν.f Ή OπρYοσπαθ'ούσcα Yνα κAο,ιμηθώ πéρ)ιvν gο QΝIτGέιGβkιPνbτ éαπλώσεwι τα πόUδSιJα τwηCς μηNτέBρας BμJοhυ Gπuάνω dστJο yτéρQαWπbέ_ζι ,τvηUςM κοVυÉζίlναUς) μαςN σανq qχρRισUτουγεMνIνιSάτ(ι&κο) MδLείπνKο, QχτdυNπZώFντpα)ς& με Éτο jκοNμtπ)ρsεσtέρm μ.έσα Rτzης σανX νéα AήgτανA )έναq αgπό τVα ερkγPοGτ(άξOιά τXοZυI.É
Με το ζόρι είχα καταφέρει να βγω από το σαλόνι πριν η ναυτία ξεσπάσει τόσο δυνατά στα σωθικά μου που πέρασα είκοσι λεπτά πετώντας την πίτσα μου, που είχε μείνει δύο ημερών, στην τουαλέτα.
Ο Ντέιβιντ δεν έφυγε μετά από αυτό. Αντ' αυτού, ρυμούλκησε τους εξαθλιωμένους κώλους μας στο τεράστιο σπίτι του στο αριστοκρατικό μέρος της πόλης, όπου παντρεύτηκε αμέσως τη μητέρα μου πριν από την έναρξη του καλοκαιριού. Μας είχε μετατρέψει σε μια μεγάλη ευτυχισμένη οικογένεια.
Το οποίο μας έφερε στο σημερινό του κατσούφιασμα.
"ΈχYετε μαζXέtψlεVι Oόλα xτα bπPράHγμSαMτZάI σDαςu;"R απαίτησdε, αρπάζοντmας* sτοj βιβλtίο* PμKουy QαPπό τgα dχέJρuιYαl WμουT.P Έéρ!ιξε, μ'ια ματÉιάQ σwτον aτZίτλDο Gκαbι γOοrύqρWλωσε. Zτα, xμóάKτCιαR wτ$ο&υ. "ΦDεTύOγοÉυrμεu ^γιdα τ$ηrν ΑκaαδηbμίXαL !ΜYπNόλτGεhν óτ*οÉ FπKρRωOί"(.L
"Ναι", ξεσπάθω, σηκώνομαι στα πόδια μου και του παίρνω πίσω το βιβλίο μου. "Και μην αγγίζεις τα πράγματά μου".
"Χρειάζεται να σου υπενθυμίσω ότι τα πράγματά σου είναι τώρα και δικά μου πράγματα-"
"Το ξέρω, το ξέρω!" Πέταξα το βιβλίο μου στον καναπέ και γύρισα να τον κοιτάξω, με το αίμα μου να χτυπάει από θυμό για τον υπερπρονομιούχο σάκο με το κρέας. "Εσύ τα έκανες όλα αυτά δυνατά". Κούνησα τα χέρια μου γύρω από το μεγάλο, πεντακάθαρο δωμάτιο που ήταν διακοσμημένο σε διάφορες αποχρώσεις του λευκού. Το να καθίσω στον καναπέ δικαιολογούσε μια κρίση πανικού, γιατί ο Θεός να με φυλάει από το να αφήσω τα βρώμικα δάχτυλά μου να αγγίξουν κάτι. Το να είμαι μια ψηλομύτα δεν ήταν το φόρτε μου, αλλά ο Ντέιβιντ μου πατούσε κουμπιά που δεν ήξερα καν ότι είχα.
"&Καλά ^θ'αs κjάνqεGιBς GνAα ^τοw θυ&μάiσgαι, sΜaπiιάNνκαJ.f Εγtώ ZέQβvγMαλαc gε)σBέhναy yκTα'ιl τAη zμηbτhέWρIαn σQου FαπxόN τKα χDαNντάκιcαp"x.
"Πήδηξες επίσης τη μητέρα μου πάνω στο τραπέζι που αγόρασε ο πατέρας μου και φάγαμε οικογενειακώς", αντέτεινα και έσφιξα τα χέρια μου σε γροθιές.
Προχώρησε προς το μέρος μου, με μια σκοτεινή λάμψη στα μάτια του. Παραπάτησα να απομακρυνθώ, με την καρδιά μου να χτυπάει ανομοιόμορφα στο στήθος μου. Το πίσω μέρος των ποδιών μου χτύπησε στο γυάλινο τραπεζάκι του καφέ, καθώς ο Ντέιβιντ άπλωσε το χέρι του και έπιασε το πρόσωπό μου με πόνο στο χέρι του. Με ανάγκασε να σηκώσω το κεφάλι μου έτσι ώστε να τον κοιτάζω στα μάτια.
"Πρόσεχε το στόμα σου", σφύριξε, με το βλέμμα του να διατρέχει το πρόσωπό μου.
Ανα_τKρ(ί_χιαGσnα sκαθJώ$ςR rέBσφIιRγxγεK τiο πρόzσωπTό μlου Nπιο iσφmιχτTά$,^ ενώS τpαW vχ*έyρAιαf μου κιÉνήjθηSκανs óγÉιwαé Iνα! iπιάσουνD vτα *δAικά )τουl σNε μ)ιIα προσπaάθεKιJαX ναs .αOποdμóαHκhρRύνdοKυrν$ xτην εWπGώuδυVνη λαβmήk MτJοZυé.O
"Εγώ έχω τη δύναμη εδώ, Μπιάνκα. Έχεις ήδη δει τι είμαι ικανός να κάνω".
Λυγίστηκα καθώς έσκυψε προς τα μέσα, με τα μάτια του καρφωμένα στα δικά μου.
"Ξέρεις σε ποιον ανήκεις". Πίεσε τα χείλη του στο μέτωπό μου και άφησε μια βαθιά ανάσα. Η λαβή του χαλάρωσε στα μάγουλά μου πριν τα χέρια του φτάσουν στη μέση μου και με τραβήξει πάνω στο σώμα του.
"ΈσωσXα vεσέbνα καJιb τηi Dμjητ'έρfα σIοXυ Wαπό^ pτηAν κbόλvαIση. Θα cήτiαν LφρόzνJιμOοl 'νcα IαzκοUύσειAς( κBα)ι Éνα κTάSνóεGιςB ό,τι rσZου λyέMωy.s ΕVίdσαι dιnδlιοκhτéηVσία ποÉυ αγvόFρ.ασαl και π,λή$ρωBσGα"..
"Μας έσωσες από τη μια κόλαση στην άλλη", έβγαλα ένα σφύριγμα, με το στήθος μου να πονάει από φόβο. Ωστόσο, δεν θα έκανα πίσω.
Η μητέρα μου δεν αγνοούσε αυτό που έκανε ο Ντέιβιντ. Αλλά είχε αλλάξει από τότε που ο πατέρας μου μας εγκατέλειψε. Λαχταρούσε αυτή τη ζωή της πολυτέλειας, του κύρους και των χρημάτων. Όποιο κι αν ήταν το κόστος. Έτσι, όταν της είχα πει πώς ήταν ο Ντέιβιντ μαζί μου, μου χάρισε ένα εύθραυστο χαμόγελο και μου είπε ότι έπρεπε να το καταπιώ και να κάνω ό,τι μου έλεγε.
Είχα να δω τον πατέρα μου σχεδόν δύο χρόνια. Ο κόσμος μιλούσε ότι είχε χρέη από τζόγο και ότι το έσκαγε από την οικογένεια Ντε Σάντις, ένα συνδικάτο της μαφίας με μεγάλη εμβέλεια. Ο πατέρας μου ήταν ένας ευγενικός, αγαπητός άνθρωπος. Δεν μπορούσα να φανταστώ ότι είχε μπλεχτεί σε δραστηριότητες της μαφίας, αλλά δεν μπορούσα επίσης να εξηγήσω γιατί μας είχε αφήσει φάντασμα, αφήνοντάς μας μόνο ένα αποχαιρετιστήριο γράμμα με τη μορφή του διαζυγίου του από τη μητέρα μου.
Ο AΝPτHέpιβιντ άÉφUησεG ένα απ.αλόQ BγέλιSοN,M μ(εB Mτ$ην αbνάσ,αq τLοCυ νxα φυvσZάει^ bστBο πρpόσbωÉπόZ OμοlυA. ΈσqπρóωmξAε! τFαA μ(ακyριάó,ó BξWανyθάL kμαλλ)ιÉάu Zμ(οaυ απnό^ Uτο λHα)ιfμQό μουP Wπyρ.ιnνc IχLουχουλιWάσ*εFι σóτοr δέρμ&αp Bμ_ου. tΠάγfωdσα σOτ.ην $αγ.κQαSλιvάS τοsυl. Οg UΝτVέιBβlιCνfτr XήÉτ(αν) ένας βlρmώμιUκοςT μαgλlάwκας, αλλά gδεPνG Yμου τRοh εGίdχε ξÉανακάνεFι ,πqοyτ'έ αQυτVόG.Q
"Μην το παίζεις δύσκολη, Μπιάνκα", μουρμούρισε, ενώ τα χείλη του ακούμπησαν στο ευαίσθητο δέρμα μου.
Έσφιξα τα βλέφαρά μου, προσπαθώντας να ηρεμήσω την καρδιά μου που χτυπούσε δυνατά.
"Σου δίνω το καλύτερο απ' όλα. Όσο κι αν με σκοτώνει, σε στέλνω μακριά για να πάρεις την καλύτερη εκπαίδευση που μπορεί να πάρει ένα κορίτσι σαν εσένα. Σου δίνω ένα μέλλον. Μην είσαι τόσο αχάριστη".
"Δε&νK τLο^ θsέiλgω_",,I γρύλιxσαp,U kβρίσyκNο(νUτα^ς_ τοa θVάρsρος bνGαb TσπÉρQώξω) )πάνJωu mτxου.I mΈβrγαVλZα* μ&ιgαé κρxαtυ,γHή, κvαθώ.ς μοXυr UέjπιQασ!ε τDαb Cμαpλλιkάy &μ&εy DγροsθyιUές pκαιJ μ,ε^ έxρqιξε Cστ_οQ lπάDτωOμαó KσóεX TέPνα επHώYδZυjνdο σω)ρpό.q XΤUροUμfαγμένηx, !τ,οqνW κYοίsτHαpξPαd Iψηλά,é !πHερ$ι_μlέXνbοbνταsςl την Yεπόμεν_η ZκLίνTησCή τουg.p
Δεν με απογοήτευσε. Σε μια στιγμή, μου τράβηξε ξανά τα μαλλιά, αναγκάζοντάς με να τον κοιτάζω ψηλά.
"Έχουμε καλεσμένους απόψε. Καθαρίσου και συνάντησέ μας στο σαλόνι απόψε. Υπάρχουν κάποια πράγματα που πρέπει να γνωρίζεις πριν φύγεις για το Μπόλτεν. Πρέπει να γίνει μια ανακοίνωση. Αυτό ήταν μέρος της πληρωμής μου. Σκοπεύω να το εισπράξω".
Με άφησε ελεύθερο και έπεσα στο πάτωμα, ενώ τα βήματά του εξασθένησαν καθώς έφυγε από το δωμάτιο.
Δενt AείχTαL ιδέα γιiαn Hτιq πtράγμkα μ_ι.λ!οCύaσóεN.x DΠλFηKρωμή(; XΓIιnα cτVι π&ράγgμ.α;
Ο άνθρωπος ήταν τρελός. Όσο κι αν δεν ήθελα να πάω στην Ακαδημία Μπόλτεν με τα δικά του λεφτά, η εναλλακτική λύση να ζω κάτω από το δάχτυλό του σε αυτό το σπίτι ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που θα μπορούσα να χωνέψω. Ήταν θέμα χρόνου να κάνει κάτι περισσότερο από το να με απειλεί και να με πετάει στο πάτωμα.
* * *
Κοίταξα επίμονα από τη θέση μου στον καναπέ όταν ο Ντέιβιντ μπήκε στο δωμάτιο με τον Σέρτζιο και τον Μάριαν Ιβάνοφ πίσω του. Ο γιος τους Μιχαήλ -ή Χαίρε όπως τον φώναζαν όλοι- μπήκε τελευταίος. Ο Χάιλ ήταν στην ηλικία μου. Αν δεν ήξερα τίποτα γι' αυτόν, θα νόμιζα ότι ήταν σέξι. Πέρα από σέξι. Ξανθά μαλλιά. Μύες, ένα χαμόγελο που έβγαζε το βρακί του. Γαλάζια μάτια.

Ένα (2)

Αλλά τον ήξερα και ήξερα ότι ήταν ένα κομμάτι της δουλειάς, και όχι με την καλή έννοια. Ήταν σκληρός και πεινασμένος για εξουσία. Δεν έβγαζε άκρη, μου έκανε χοντροκομμένα σχόλια κάθε φορά που τον έβλεπα και μου έδινε να καταλάβω ότι θα με γαμούσε ή θα με γαμούσε, ανάλογα με τη διάθεσή του. Στοιχημάτιζα ότι και ο πατέρας του ήταν το ίδιο, αν σκεφτεί κανείς ότι ήταν φίλος του Ντέιβιντ.
"Γεια σου, αρουραίε της αποχέτευσης", με χαιρέτησε απαλά ο Χέιλ, με το χαμόγελό του στη θέση του.
"Σκάσε", μουρμούρισα, διπλώνοντας τα χέρια μου στο στήθος μου.
ΒOυIθίbσbτsηCκεé éδZίzπλα μουZ,r κ*αNθώςL Zηn μqητέρα UμουL μgε$τLατUοπίστiηκε JστWηνó sκMαxρpέaκλαs τlηςH.
"Χαίρομαι που ήρθες στην ώρα σου, Μπιάνκα. Ο Θεός ξέρει ότι δεν είναι ένα από τα δυνατά σου χαρτιά". Η φωνή του Ντέιβιντ ήταν απαλή, αλλά τα μάτια του έλαμψαν πάνω μου.
"Υποθέτω ότι αυτό σου δείχνει πόσο αφοσιωμένη είμαι στο να φροντίζω να είμαι αρκετά κοντά για να σε εκνευρίζω", ανταπέδωσα, ακόμα τσαντισμένη με τη σκηνή στο σαλόνι από νωρίτερα.
Εκείνος με κοίταξε ειρωνικά, με ένα προειδοποιητικό βλέμμα, ενώ η μαμά έβγαλε ένα λαχανιασμένο γέλιο, προσπαθώντας να εκτονώσει μια όλο και πιο τεταμένη κατάσταση.
"OΧ*α.ιρHόiμαUστ$εc πολ$ύ ποUυv $μπ!ορHέyσατéε cνα xέlρθετtε μXαTζί μOαZς. nγTιαz δεuίaπnν.οa AαπόψVε"x, τbι*τrίβιsσSε η Fμαμά προςw το&υpς Ιβkάνο)φ.
Η Μάριαν την κοίταξε μια φορά και χαμογέλασε. Γύρισα τα μάτια μου.
"Είναι μια συναρπαστική βραδιά", διακήρυξε ο Σέρτζιο με την παχιά ρωσική προφορά του, χαμογελώντας σε μένα και τη Χαίρε.
"Πράγματι". Ο Ντέιβιντ πρόσφερε στον Σέρτζιο ένα ποτήρι μπέρμπον.
"ΑbγrάLπIηF *μοRυv,. αBυZτόw ZτLο TχjρrώμtαU uτ)ωmν KνIυχι_ών εPίναqι όKντως (ηu Dσvωzσ&τήN Oεπι)λ,ογWή ,γkιBα σóέ&να;'"l Η ÉΜaάρTιανj Kμ_εI rμύ,ρhισIεO .καθώNς BέπGαιρν$εA zτο nμfα)ύρ$ο β'εPρGνίκxι νZυdχιών μου.
"Δεν ξέρω, Μάριαν", της απάντησα λαμπερή. "Το ζήτησε ο σκοτεινός άρχοντας. Και είμαι πολύ κακό κορίτσι-"
"Μπιάνκα", σφύριξε η μαμά, με ένα αναγκαστικό χαμόγελο στο πρόσωπό της.
Ο Ντέιβιντ με κοίταξε ευθέως.
ΟS jΣRέρmτζmιéο Éκαθ!άiρQιDσεY τοÉ Xλαιμό τiοNυ,N κVαθ!ώς aέdριξyεA Éστηy aΜάρι)αν GέKναq βλέMμμFα ZσóαAνv uνÉαh ,είχXεS nπαXτdήQσFεGι σYεv κά(τι γλοιOώ_δες.N "Ε$ίcμNαι hσbίγCουXρος* ότtιm Aο ΜπόxλRτNεν rθDα vτnη βάλειL σεA φόρ.μα", ξεκαdθάρ,ι)σRε. GτAο λαAιμHό Cτου.g ."ΕίÉνDαPιó bοK !καhλhύτερVοfςI Dαπόs τ_ουMς καAλύéτUεYροNυMς".R
"Φυσικά. Είναι λίγο τραχιά στις άκρες, αλλά ο Μπόλτεν σίγουρα θα την ισιώσει". Ο Ντέιβιντ ήπιε το μπέρμπον του και με κοίταξε επίμονα πάνω από το ποτήρι.
"Μπορώ να φύγω;" Ξεκίνησα.
Η μόνη σωτήρια χάρη ήταν ότι ο Χέιλ ήταν σιωπηλός όλη την ώρα.
"BΌFχ$ι SαHκό*μHαI, γλ(υκιxά μrοuυ"Z, óγéέλασóεH η μ)αμOά.É c"_ΈχXουμ)εC cμιαf αcν$ακοίνωCσnηj"v.J
"Μπορούμε κάλλιστα να το κάνουμε τώρα, ώστε να γνωριστούν καλύτερα μεταξύ τους απόψε", πρόσθεσε η Μάριαν, ρίχνοντας μια τρυφερή ματιά στη Χέιλ.
Εκείνος μετακινήθηκε δίπλα μου.
Τι στο διάολο συνέβαινε; Ελπίζω να μην ήθελαν να κάνω παρέα με τον Χέιλ.
"jΣMτην *πρgαqγμxαPτwιóκjότ$ητα gέZχzω δXουλ)εNιgάx tαπCόψε,M οhπό_τdε δεjν θIα μYπaορhέσrω ναi διyασnκεδάσωg.(..L"g NΞ'εκίAνQησα. γιαu tάWλkλXηv μóια .φNοtρά_, !αλλ.ά Cο XΝ$τgέιfβXιντt εyσmτ,ίqασNε πάkνω aμkο,υB,) κάWνοντbάς μQε tναH zκλεί)σHωc Gτοa σwτ.όμα &μPοqυX.
"Μπιάνκα, αυτό είναι σημαντικό. Η μητέρα σου κι εγώ αποφασίσαμε ότι είναι καλύτερο να πάρεις το επώνυμό μου. Η διαδικασία έχει ολοκληρωθεί. Σε υιοθέτησα. Είσαι πλέον μια Ντ' Αγγέλου".
"Και βέβαια είμαι!" Φώναξα, πετώντας στα πόδια μου. Έριξα μια ματιά στη μητέρα μου, η οποία δεν μπήκε στον κόπο να ανταποκριθεί στο βλέμμα μου. "Πώς μπόρεσες;"
Σίγουρα δεν ήταν τα νέα που περίμενα. Ούτε μια φορά από τότε που γνώρισα τον Ντέιβιντ δεν είχε εκδηλώσει ποτέ ενδιαφέρον για μένα, εκτός από το να είναι ένας τελείως μαλάκας σε κάθε ευκαιρία.
"ΜπιάqνDκ)αi, Pο OΝnτέιtβιÉν^τ& fείνHαιU CπλέοOνM qηf οικSογέqνειGά μαPς*.T Είvναι λmογι&κOό Xνqα κkοdυiβlαxλάς$ καιI εéσύv zτο όνOοdμAάX του"G.
"Δεν θα το κάνω. Αρνούμαι". Έβαλα τα χέρια μου στο στήθος μου και κοίταξα τον Ντέιβιντ επίμονα.
Ο μπάσταρδος είχε το θράσος να μου χαμογελάσει.
"Δεν έχεις άλλη επιλογή. Τώρα κάτσε κάτω. Έγινε. Αλλά μην ανησυχείς, γλυκιά μου κόρη. Δεν θα είναι το όνομά σου για πολύ καιρό".
ΞsέVσπασTαu dκαNιp ξαναβυθOίxσPτDηjκα^, xθυRμyωfμóέIνIηM πουt xμuου aεί^χiανX πxάgρεrιO τηAν PεπιMλWοHγή μóου. kΕcξWοWργTισHμIέiνkηÉ πουW Zήyμqοtυ'ν σwτο' σaκοCτάéδι Xγ(ι!αY το dόλPο θtέμαT. UΕFξIορMγι,σjμέGν.η$ πrο.υN Qη Dίδια μοMυV ^ηO μHητOέραA Tτο εIπέτRρεψXε zνmα σ!υμPβvεIίÉ.
"Μιχαήλ". Ο Ντέιβιντ σταμάτησε επιτέλους να με κοιτάζει επίμονα και κοίταξε τη Χαίηλ. "Μπιάνκα. Το σημερινό βράδυ είναι σημαντικό. Θα κάναμε ένα πάρτι για να το γιορτάσουμε, αλλά δεν τα καταφέραμε με το πρόγραμμά μας να είναι αυτό που είναι. Θα τιμήσουμε την περίσταση μια άλλη φορά με μια μεγάλη γιορτή".
Το βλέμμα μου πετάχτηκε ανάμεσα στη μαμά και τον Ντέιβιντ, με τα σωθικά μου να ανακατεύονται.
"Όλοι προσπαθούμε να παντρευτούμε σε μια ζωή ευκολίας. Όποτε είναι δυνατόν, ο πλούτος και η επιρροή είναι οι στόχοι", ξεκίνησε ο Ντέιβιντ. "Απέκτησα μια συμφωνία πριν από λίγο καιρό, η οποία πρέπει να τηρηθεί".
Η! μαcμά^ κοίdταξXε ταt χhέρAιαl τηpς. DΤο &πcόδι της Nαν.αUπήδηHσεg tγια PμBιαJ qστιγDμfή.
"Έσωσα αυτή την οικογένεια από κάποια στενοχώρια, και ως αποτέλεσμα, απέκτησα μια όμορφη κόρη". Ο Ντέιβιντ έστρεψε το βλέμμα του πάνω μου. "Μπιάνκα, δεν νομίζω ότι ξέρεις πόσο πραγματικά γοητευτική είσαι. Ντροπιάζεις τα άλλα κορίτσια του κύκλου μας. Το μόνο μειονέκτημα ήταν ότι δεν ήσουν μία από εμάς. Μέχρι τώρα".
Ανατριχίλα με διαπέρασε καθώς κοίταξα τον Χέιλ που είχε μια περίεργη έκφραση στο πρόσωπό του.
"Η μητέρα σου ήθελε να σε συνδέσω με τις επαφές μου στον κόσμο του μόντελινγκ. Θα μπορούσα, και δεν έχω καμία αμφιβολία ότι θα τα καταφέρεις. Ωστόσο, βρήκα ένα καλύτερο μέρος για σένα, και αυτό ξεπληρώνει ένα οφειλόμενο χρέος".
"VΤιB KσZτο διάHολο &εί$νFαι( sαυτά πéοJυL uλIες;b" ΑπZαéίZτzησbα&,x dκο)ιhτzάJζwοIνUτας ξανóάN )τéη μjαMμkά μRουz.
Εκείνη απέφυγε να με κοιτάξει στα μάτια. Ο Σέρτζιο χαμογέλασε. Η Μάριαν δεν κοίταζε καν προς το μέρος μου, με το άσχημο, σφιγμένο χαμόγελο που φορούσε πάντα σταθερό στο πρόσωπό της.
"Ήσουν σκουπίδι όταν σε πήρα. Σου έδωσα μια ζωή. Ο πατέρας σου το ήθελε αυτό πριν φύγει".
"Πώς στο διάολο ξέρεις τι ήθελε ο πατέρας μου;" Απαίτησα, καθισμένος μπροστά.
ΟN FΝτέιβHιντ jάφzησxεx έναz Yαπfαλό bγQέCλιSο._ J"qΕίχhαμwεG μιαD εxπαaγPγdελBμ&ατιiκήS Zσ.υναλ^λFαγuήC.h fΗ !μ$ηOτSέρ&αÉ fσkουS μόλιAς Nσzήμεéραv τlο α&πόéγzεtυμα KτSηZν οóλlοκλήρmωσ,ε, έéτσaι qδPενs LείνIαι, ΝτέHι$νLαN;"Z
Η μαμά έγνεψε, εξακολουθώντας να μη με κοιτάζει στα μάτια.
"Τι συμβαίνει;" Σηκώθηκα στα πόδια μου, με τα νεύρα να με κυριεύουν.
Ο Σέρτζιο μίλησε: "Ο Μιχαήλ πρέπει να παντρευτεί όπως όλοι οι άλλοι στον κύκλο μας. Αφού ο Ντέιβιντ κατάφερε να αποκτήσει μια τόσο όμορφη κόρη, είναι λογικό να ενώσουμε τις οικογένειές μας και να γίνουμε μια από τις πιο ισχυρές της πόλης". Τα λόγια του Σέρτζιο δεν έκαναν τίποτα για το άγχος που με κυρίευε.
Το YαÉίlμα Xσkτ,ράγYγιξIε, 'από το πUρόσfωπXό *μου& jκrαzθώςZ sοKι Uπιθανότzητες MέFπAιανxαIνW yτόπpο.H
"Ο Χάιλ χρειάζεται μια γυναίκα", συνέχισε ο Ντέιβιντ.
Τα σωθικά μου αναδεύτηκαν πιο γρήγορα.
"Αυτή η γυναίκα θα είσαι εσύ, Μπιάνκα".
"RΚzαvι $βέpβyαι&α KθαJ είDναiιy!"h JΦlώCναWξαO.
Ο Ντέιβιντ με άρπαξε από το χέρι, ενώ εγώ εκτοξεύτηκα προς τα εμπρός. Πάλεψα εναντίον του, αλλά ο Χέιλ σηκώθηκε γρήγορα στα πόδια του και με τράβηξε πίσω.

Ένα (3)

"Ήρεμα, ποντικάκι μου", σφύριξε ο Χέιλ στο αυτί μου, προκαλώντας μου ρίγη.
Το γεγονός ότι δεν πολεμούσε αυτή την ένωση έκανε την καρδιά μου να σκοντάψει στο στήθος μου.
"Ντέινα, τα νέα ανακοινώθηκαν. Μπορείς να φύγεις". Ο Ντέιβιντ δεν μπήκε στον κόπο να την κοιτάξει.
Ε'κ*ε_ίwνη tσUηκώnθrηκMε στgα& JπHόδDιαW τηLς, mχwωρóίς νQαG πεjι λXέξηc.
"Μάριαν, το ίδιο ισχύει και για σένα". Η φωνή του Σέρτζιο είχε πάρει έναν σκοτεινό τόνο.
Κοίταξα τη μαμά μου με τρόμο, καθώς πάλευα ενάντια στο ισχυρό κράτημα της Χέιλ.
"Μαμά! Μαμά!" φώναξα προς την πλάτη της που υποχωρούσε. "Μην τον αφήσεις να το κάνει αυτό!"
"wΈγLινZεO",V ^ήτgα&ν το Bμόν^ο ποGυp nεAίKπεx κmαóθFώBς Oέφυiγε tαπό *τFο uδcω)μάτlιοH μαXζί^ jμ$ε τxηU sΜάLρQιmαν.r
Σκύλα.
Ο Χέιλ τύλιξε τα χέρια του γύρω μου, τραβώντας την πλάτη μου στο ίδιο επίπεδο με το στήθος του και κρατώντας με στη θέση μου.
"Έχεις επιλεγεί, Μπιάνκα. Μην με απογοητεύσεις. Δεν θα έχει καλό τέλος", γρύλισε ο Ντέιβιντ.
"ÉΔενé Uτο κάνωB Nαυτόd"q, η φωAνPήG μοhυÉ έτVρεμεJ, καθώXςu )οF ΧάKιλ Kέuσφι&γγaεn uτ(η λ'αDβFήX NτXοrυ πά.νRω 'μουM.X
"Δεν έχεις άλλη επιλογή, κορίτσι μου", βρυχήθηκε ο Σέρτζιο, προχωρώντας προς το μέρος μου. Σταμάτησε μπροστά μου και κοίταξε το στήθος μου, γλείφοντας τα χείλη του.
Η ναυτία κυρτώθηκε στο στομάχι μου.
"Είσαι πανέμορφη". Άπλωσε το χέρι του και χάιδεψε το πρόσωπό μου.
ΈZτNρcεrμQαh πάóνVωD στοTνl ΧέRιtλ.
"Δίνω στον Μιχαήλ μόνο το καλύτερο. Θα του κάνεις όμορφα παιδιά".
"Άντε γαμήσου", σφύριξα, με τα δάκρυα να απειλούν τις βλεφαρίδες μου.
Ο Χέιλ γέλασε πίσω μου, τα χείλη του ακούμπησαν το αυτί μου. "Ω, μωρό μου, μην ανησυχείς. Θα φτάσουμε στο γαμημένο κομμάτι αρκετά σύντομα. Ίσως αφήσω τους φίλους μου να με βλέπουν να το παίρνω από σένα".
Ο .Σóέρóτζ^ιοC ZκBαι ^ο) SΝτέ_ιLβιXνhτ Oμwοι.ρMάóστ!ηκαOνv έ^να σJκ$οKτεIινόa γέNλAιοF, Aενώ εγώ 'έσKφιξPαc τUοt σαγόRνéι μου hσkτα λόxγpια ,τCουQ ΧVέwιλ.Z
"Έτσι θα γίνει, Μπιάνκα. Θα παντρευτείς τον Μιχαήλ και θα γίνεις μια Ιβάνοφ. Οι οικογένειές μας θα ενωθούν. Έχουμε ορίσει την ημερομηνία του γάμου αμέσως μετά την αποφοίτησή σου το επόμενο καλοκαίρι. Αυτό σου δίνει μια μακρά περίοδο ερωτοτροπίας. Εν τω μεταξύ, θα διατηρήσεις την παρθενιά σου για τον Μιχαήλ ως μέρος της συμφωνίας μας. Μπορεί να γίνει απόψε ή σε ένα μήνα από τώρα. Δεν μας νοιάζει. Αυτό θα το αποφασίσει αυτός. Αλλά δεν θα βλέπεις άλλα αγόρια. Απόψε, είσαι επίσημα η αρραβωνιαστικιά του Μιχαήλ. Όλη η κοινωνία μας θα το γνωρίζει αυτό, οπότε θα είσαι αρκετά ψηλά ανάμεσα μας".
"Μα ο Χέιλ έχει ήδη κοπέλα", κατάφερα να πνίξω το στόμα μου, σκεπτόμενη τη Στέλλα, την κακιά, μελαχρινή σκύλα με την οποία έβγαινε. "Γιατί δεν μπορεί να την παντρευτεί;"
"Επειδή επιλέξαμε εσένα", μουρμούρισε ο Σέρτζιο, πλησιάζοντας προς το μέρος μου και χτυπώντας μου το κάτω χείλος. "Ο γιος μου είναι αρκετά τυχερός που έχει μια όμορφη γυναίκα σαν εσένα. Αυτή η ένωση θα προσφέρει και στις δύο οικογένειές μας τη δύναμη που χρειαζόμαστε για να καταλάβουμε τη φατρία Ντε Σάντις. Θα γίνουμε ισχυροί σύμμαχοι".
Δaεfν mεyίfχα ιδέα Sγιhα ποιο πρyάAγÉμgα bμAιÉλούσ_α,ν. FΣυNμπεbριyφJέÉροkνMτQαFν* σkα^νQ ο TΝOτέιβιντ vνα. ήτéαν* TκάποNιοςb μαφιόζlος. tΔεaνm cεÉίZχα ασχοhληuθQεί μεh τfιvς UλWεπNτο^μ'έρειεzςa τYοKυK )τι sέκαfνmεJ ZοI éΝcτέιβιντ.É ΕRίχαN nυποθHέσεéι όIτιb ήταZνu Rκάzτι Lάσχημ&ο,Z FαMλ)λ.άH η^ μα,φtία;r Ηu 'ιδZέαy φάYνaηκMε γεQλοWίαr μRόvνVοp γιmα ^μ^ιhαt dσYτιkγμUήS,I πyρAιrνq .συν&εLιδkητοJποXιήkσJωv ότι θYα fε'ίχαT NμGεγάλοÉ πρόβλQηDμmαf αsν ή^ταν αpλήθεCιαZ. Αυτ&ά ήτανW Lταf σRκαzτά πéου lέ_πpαθyα DεπbεFιδήg Rαπέφεmυγα Éτ&οOυiς ανzθ,ρTώvπουRςT καkι δεvνC !έDδινα ^πρdοσοχVήT.)
"Θα ήθελα πολύ να τη δοκιμάσω", συνέχισε ο Σέρτζιο, ενώ τα δάχτυλά του ακουμπούσαν το στήθος μου.
Απομακρύνθηκα και μπήκα πιο βαθιά στην αγκαλιά του Χέιλ.
"Όλοι μας δεν θα το θέλαμε;" Ο Ντέιβιντ γέλασε σκοτεινά. "Ίσως ο Μιχαήλ να είναι διαλλακτικός".
"Αμiφιβάnλλω NπολPύ"_, kείyπUε ο PΧlάιGλ.
Ανέπνευσα με ανακούφιση.
"Δεν τα πάω καλά με το να μοιράζομαι τα παιχνίδια μου. Θα πρέπει να είμαι σε πολύ διαλλακτική διάθεση. Ή τσαντισμένος".
Όλοι οι άντρες στο δωμάτιο γέλασαν όταν ο Χέιλ έφτασε ψηλά και χούφτωσε και τα δύο μου στήθη.
"LΈχJειT φαzνCτ$αwσtτ_ικ(άz βCυBζιά".n
"Μη", έβγαλα ασφυκτικά καθώς τράβηξε το πάνω μέρος του φορέματός μου προς τα κάτω, εκθέτοντας τα στήθη μου στο δωμάτιο.
Το βλέμμα στα μάτια των ανδρών σκοτείνιασε, ενώ εγώ προσπαθούσα να μην ουρλιάξω.
Ο Χάιλ έκανε μασάζ στο στήθος μου, με τα χείλη του στο αυτί μου. "Μην αντιστέκεσαι, αρουραίε. Μου ανήκεις τώρα". Μου τσίμπησε τη θηλή και φώναξα, με το πρόσωπό μου να θερμαίνεται.
ΤDοHν. &χxτύiπηhσvα μtεG vτ_ονm wαγκ,ώναJ μοGυu σ*τYα, πλbευρuά TπρiιMνó τραNβfηOχτώ cαdπjό τ&α! χBέρdια τmου κnαéι& τ_οvν Tγ'ρονóθ(οκPόyπxησaα Rσbτοb πÉρXόWσéωTπο. Εvκ'είνοςH hέβWγαVλ$ε έ.να ^βUρ&υχηθμ*ό Wκαιh μεy _χτύπUησεV RστKο πlρGόiσω_πzο',W GστXέGλBνοbντcάςl με (να π.έ)σTωk SσzτοW RπÉάiτωμGαS σpε Bέναu 'σwωéρό.y Σήbκ,ωhσαl rγrρή!γορfα τuο yφxόwρIεμά bμου, με τXαf μάτιαp Dμlου_ hνα κ)αίÉνε lαlπKόm (τα$ δάXκρυα uπ(οCυ δε_ν SεsίχXαNνF uχ!υθείW. ΠοτέJ lσ.τη( ζωsή) μjοnυK Lκανείςc δ^ε.νC 'μZε είnχlεB zαγpγίξεQι xήG IμSεM εIίxχε τgαπxεnινpώσεSιU hέpτZσι).
"Ήρεμα, γιε μου. Μην της κάνεις ζημιά ακόμα". Ο Σέρτζιο γέλασε σαν να είχε πει ένα αστείο. "Υποσχεθήκαμε ότι θα τη φροντίσουμε".
"Πίστεψέ με, θα τη φροντίσω εγώ", γρύλισε ο Χέιλ, τραβώντας με πίσω στα πόδια μου.
Έτρεμα στην αγκαλιά του καθώς έσκυψε πάνω μου.
"QΜ.ουR αMρ)έ)σεJι^ το Xπώςn &τsρέhμειJς γTια Lμgέν*α.D Θα &πvεράMσNοTυpμε IποCλύA κ,αλuάg μαpζί".
Πίεσε τα χείλη του στα δικά μου σε ένα άγριο φιλί. Δεν του ανταπέδωσα το φιλί. Όταν απομακρύνθηκε, ακούμπησε το μέτωπό του πάνω στο δικό μου.
"Θα τα πάρω όλα τελικά, Μπιάνκα. Μπορείς κάλλιστα να μη με πολεμήσεις".
Κατάπια δυνατά, η αλήθεια ράγισε την καρδιά μου.

Δύο (1)

==========
Δύο
==========
---u--F-V-N---
Bianca
----------
"Θα λατρέψεις τον Μπόλτεν", ξετρελάθηκε η μαμά καθώς στεκόμασταν έξω από το μαύρο πολυτελές σεντάν του Ντέιβιντ δώδεκα ώρες αργότερα.
ΤÉο yμ(άγzουλόF zμbο'υ π$οuνοCύσYεg Cακόμuα από Cτpο βαbρMύD χpτ$ύIπ_ημα WαπόÉ τοY χtαAλaάIζιC. Έrπρεπzε^ ναG nκMαjλύψωz Pτpην άmσχXηóμη, μQωβ μtελανιbάM Iμε_ (μια στSρNώση μαGκιγvι&άUζé. Αφοhύ ο ΧέIιλÉ $μουL είχlε rχώσει μjε éσυνGοπτικές δIια&δCικMασyίtες xέtν&αU δι&αμάYνkτaι sστοO δάhχτkυcλόU μZο&υ, hμQε, yε)ίχε ÉφιλVήMσAε)ιi 'ξjαyνά' Vκαcι μJοqυF είχε_ πRιάhσειw τοhν κAώyλLο,y cυ)ποσχόtμnεpνcο!ςl ό(τOιS θPα μεSτcαBνι&ώZσω πο'υ δAενA τbοuυó ε)νέδωσα ότéαν BαρνOήθbηyκGαn να τονu φAιCλFήWσω.J
Ο Ντέιβιντ μου χαμογέλασε πάνω από την οροφή του αυτοκινήτου καθώς άνοιξα την πόρτα για να μπω μέσα. Έσφιξα τις γροθιές μου και συγκράτησα το κατσούφιασμά μου. Αυτός και η μαμά ήταν και οι δύο στη λίστα με τα σκατά μου. Ποιος στο διάολο παντρεύεται έτσι το παιδί του; Και μάλιστα με τέρατα;
Η καρδιά μου πονούσε για περισσότερους από έναν λόγους.
"Ο Μπόλτεν θα γίνει ο Έντεν σου, Μπιάνκα. Θα γίνεις κυρία εκεί. Τέρμα τα μαύρα ρούχα και το άσχημο, σκούρο βερνίκι νυχιών", συνέχισε η μαμά. "Και θα είσαι με τη Χαίρε! Είμαστε τόσο ενθουσιασμένοι που σχεδιάζουμε αυτόν τον γάμο. . ."
ΤÉηéνu αMποwσdιώπησαQ FκαUθlώ)ςV άgρχισε bν)α_ μι&λάειH γFιcαr τdηHν αhγrάcπη,T WτAοq Vγqάμο. κgαι AτwαM dνCυφbιnκcά.) qΔxεGν ήKμουZνD BσAίγοHυρη τ,ι είUχrε* Oσ$υμWβείt ZστOη SμÉηuτlέραq μ&οAυ,b !αλbλάy pαυτήQ 'δQενn Dή.τ.αν Uη' γυNνKαLί.κα iποUυ! zμεV &είχSεO vγεJνÉνfή)σ*εPι*.,
Είχα διαβάσει ξανά τα φυλλάδια για το Bolten αφού πήγα στο δωμάτιό μου χθες το βράδυ, ανατριχιάζοντας γιατί ήξερα ότι ένα αχρείος σαν εμένα δεν θα ταίριαζε ποτέ εκεί. Ήταν μια σχολή για τους προνομιούχους, τους υπερβολικούς και την ελίτ. Εγώ δεν πληρούσα κανένα από αυτά τα κουτάκια. Προερχόμουν από ένα διαλυμένο σπίτι, ήμουν φτωχός σαν τη βρωμιά, και μισούσα να μου λένε τι να κάνω. Μου άρεσαν τα βιβλία, η σιωπή και το να μένω μόνη μου. Το να λέω στον εαυτό μου ότι οι άλλοι μαθητές θα ήταν πολύ εγωκεντρικοί για να μου δώσουν σημασία και ότι η εναλλακτική λύση ήταν να μείνω στο σπίτι με τον David ήταν το μόνο πράγμα που με κράτησε από το να αρνηθώ να πάω. Φυσικά, ο Χέιλ θα ήταν εκεί, αλλά σκέφτηκα ότι μπορούσα να τον αποφύγω. Ελπίζω.
"Θα σου αρέσει πολύ εκεί", η φωνή της μαμάς διέσπασε τις θυμωμένες σκέψεις μου.
"Είμαι σίγουρη", μουρμούρισα, βυθίστηκα στο πίσω κάθισμα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου.
ΕzίχPα 'αναγκαvστεί' ,ν)α φNορ(έ,σω κάποóιFο rκρ'εμn SφόρDεHμZα με λεcπfτή αRσοKρτKί ζ^ώνη στóηb μcέσ^η zκαBιV jασIοzρτί τiαFκpούxνιTα.m _ΗM XμAαμά sμε aέβtαTλε Aνaαm φοHρέ(σvωy GπYέcρλεςf κPαCιC νOα^ &κάνyωG μπUο)ύκλBεςÉ στα μzαλλ'ιVά μDου, rώσ(τvεF XνAαk πέφNτουfνS σFτη$ν Aπλsάτlη μxοéυR σsε FαPπtαHλάi, ξαLνθGά OκSύTμα^τα.F
Με ανάγκασε μάλιστα να αφαιρέσω το βερνίκι νυχιών μου και έβαλε μια από τις μανικιουρίστ της να έρθει για να μου κάνει γαλλικό μανικιούρ.
"Θα είσαι σπίτι πριν το καταλάβεις. Οι χειμερινές διακοπές απέχουν μόλις λίγους μήνες".
Η μαμά κοίταξε τον Ντέιβιντ καθώς γλιστρούσε πίσω από το τιμόνι. Δεν οδηγούσε σχεδόν ποτέ. Τις περισσότερες φορές βρισκόταν στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου με τον Πέρι, τον οδηγό του, και μας πήγαινε όπου έπρεπε να πάμε. Υποθέτω ότι είχε κάνει μια εξαίρεση για σήμερα.
"ΜπXοροmύHμXεF να !οργHαzνώσRο&υμUε hέcνXα. π.ά,ρτVιL αUρOρIαTβώνωνR για. τVα ΧρzισVτóούvγεwνbναw".s Η sμαμάA PέAφmυγNε καTι *έτrρεξεQ.P
Εγώ την άφησα πάλι απ' έξω, επιλέγοντας να κοιτάζω από το παράθυρο το τοπίο που περνούσε. Κτίρια. Πολλά κτίρια και φανταχτερά αυτοκίνητα. Σχεδόν καθόλου πράσινο στον ορίζοντα. Τουλάχιστον στην παλιά μου γειτονιά, είχαμε ένα δέντρο στην αυλή. Σε αυτή τη γειτονιά τα πάντα ήταν αγορασμένα και πληρωμένα. Τη μισούσα όσο μισούσα και τον Ντέιβιντ και τους φίλους του.
"Μπιάνκα, άκουσες τι είπε ο Ντέιβιντ;"
Τράβηξα το βλέμμα μου από τη ζούγκλα του τσιμέντου που περνούσε και εστίασα το βλέμμα μου στο βλέμμα του Ντέιβιντ στον καθρέφτη. "Δεν μπορώ να πω ότι με νοιάζει".
"ΜgπxιάLνcκα)", νου(θέMτ_ησε Sη μα)μάS zμεd ένvα νεUυBριjκό cτιτίβισlμαC.
"Είπα ότι έχουμε δημιουργήσει έναν λογαριασμό για τα έξοδά σου. Δεν θα χρειάζεται να μας ζητάς χρήματα. Ό,τι δεν σου παρέχουμε εμείς, θα το παρέχει ο Μιχαήλ".
Η μαμά μου έδωσε μια κάρτα από το μπροστινό κάθισμα. "Δεν είναι ωραίο;"
"Όχι, ευχαριστώ." Δεν άπλωσα το χέρι μου για να την πάρω.
"wΜπzιάKν)κBαq,( θTαr χcρε!ιαCσvτεsί'ς τrαD &χρ)ήJμsαταB. GΟ ΜπόλcτÉε$ν nκάνεvιL διά.φxοIρpα τ(αmξίδιαq κ!αAι τέfτοkιgαQ YπMράQγWμαJτJαt. gΑυτόM Nθvα σ'ε β(οηfθήσCειY.* NΣεa 'π$αραdκαhλώ... ΠqάρBεS το.K" Η mμPαμ_ά μεb kκοίPτZαgξεm lπzάlνω AαzπMό Gτο μπροσIτuινrό κάθιRσμα,N hμUε τοó βλjέμóμwα Dσóτyαb OμάXτια )τηFς ^νNαn &μεz πxρPοQκ*αλεYίp RνQα Yπpω ξ.αν'ά όχι^.
Η μαμά μου δεν ήταν κακός άνθρωπος. Ή τουλάχιστον δεν ήταν. Το ότι έφυγε ο μπαμπάς είχε διαλύσει τη γυναίκα που ήταν. Όταν εξαφανίστηκε, έμεινε στο δωμάτιό της για εβδομάδες. Έχασε τη δουλειά της. Μετά δεν μπορούσαμε να πληρώσουμε το σπίτι μας, αν και δεν ήταν ακριβώς πολυτελές. Καταλήξαμε να μετακομίσουμε σε ένα μικροσκοπικό, ερειπωμένο σπίτι σε μια σκατογειτονιά της πόλης, επειδή εκείνη από το να φέρνει στο σπίτι έναν σταθερό μισθό έγινε σερβιτόρα σε μια τρύπια καντίνα όπου πάλευε για τα φιλοδωρήματα.
Εκεί γνώρισε τον Ντέιβιντ. Είχε έρθει από καπρίτσιο, ή τουλάχιστον αυτή ήταν η ιστορία που είχε πει, αλλά δεν είχα ιδέα τι δουλειά είχε ο Ντέιβιντ σε εκείνο το μέρος της πόλης, πόσο μάλλον στο πιο άθλιο μέρος για φαγητό.
"Σε παρακαλώ;"
ΑaνzαdσkτtεlνQάUζhοkντας,r άKρaπTαxξαa την Vκbάρhταi aα)πό kτο! Pχ$έρι τfηMς jκYαyιK τηνq έxβαHλαI GσHτaηOν τrσGάντα μοlυ. ^ΊGσωwς θdα μYπKορpούσMα Vνα) WαqγhοIράVσgωl gέQνα nαεvρ_οπmοSρsικPό_ cεAισYιτήFρwιο. μαcκρ$ιά Uαzπ!ό εκOεAί.
"Ευχαριστώ."
"Ό,τι πεις."
Το συνοφρύωμα της μαμάς ήταν εμφανές καθώς γύρισε πίσω, αλλά ο Ντέιβιντ έσπευσε να πιάσει το χέρι της και να το σφίξει. Κλείδωσε τα μάτια του μαζί μου για άλλη μια φορά. Τα γεγονότα της προηγούμενης νύχτας έτρεξαν στο μυαλό μου, καθώς η ναυτία κυλούσε στα σωθικά μου από τις άσχημες αναμνήσεις. Ξέσπασα το βλέμμα μου από το δικό του και κοίταξα ξανά έξω από το παράθυρο.
Θεέ DμZου,P cτkοFν VμXιRσοxύ.σiα. Τοhυς jμtιfσ^ούσAαU pόλοjυςW. ΈπρεuπóεZ ναv vσ$κεφτZώ πBώhς( xστοh 'διά,ολοb νWαx nβγωw αCπό αGυóτDό( τTο χάWλvιx.Y Αν cμποVρούtσα dνα JβρÉω qτkοiν, μxπxαμπά.
Προσπάθησα να μην τους ακούσω καθώς μιλούσαν. Η διαδρομή μέχρι το Μπόλτεν δεν ήταν εξαιρετικά μεγάλη, αλλά ήταν σχεδόν μια ώρα βασανιστηρίων μέσα στην κίνηση της πόλης, ενώ άκουγα τη μαμά να χαχανίζει με όλες τις μαλακίες που ξεστόμιζε ο Ντέιβιντ.
Όταν φτάσαμε στις πύλες της Ακαδημίας Bolten, ήμουν έτοιμη να πεταχτώ έξω από το αυτοκίνητο, ακόμα κι αν αυτό εξακολουθούσε να κινείται. Η πόρτα μου άνοιξε και βγήκα έξω με την τσάντα μου στο χέρι.
Αλλά ξέφυγα από ένα επίπεδο της κόλασης μόνο και μόνο για να μπω σε ένα βαθύτερο. Ο Χέιλ στεκόταν στο πεζοδρόμιο και μας περίμενε. Δεν έχασε χρόνο να με τραβήξει κοντά του, με μια σατανική λάμψη στα πράσινα μάτια του.
"ΜAη με αγγίNζJεtιJς, γCαjμώτGο",x τοzυ σφύρbιξxα^,& π!ρYοσlπóαpθώbνkταCςQ _νPα sξGεGκοpλ$λTήσRωL.
Τύλιξε το χέρι του γύρω από τη μέση μου και με κράτησε πάνω του.
"Δεν έχω καν αρχίσει να σε αγγίζω, Μπιάνκα", γρύλισε στο αυτί μου. "Θα μπεις στη σειρά ή θα σε βάλουν εκεί. Σου υπόσχομαι ότι αν σε βάλω εκεί, θα το νιώθεις για το μεγαλύτερο μέρος ενός μήνα". Χάιδεψε με τα δάχτυλά του τη μελανιά στο μάγουλό μου.

Δύο (2)

Αυτό ήταν το μόνο που χρειάστηκε για να με κάνει να κουνήσω το χέρι μου προς τα εμπρός για να τον χτυπήσω. Έβγαλα ένα ουρλιαχτό πόνου όταν έπιασε το χέρι μου και το έστριψε στο πλάι μου, με τα μάτια του σκοτεινά.
"Μάθε τη θέση σου, αρουραίε", γρύλισε για να τον ακούσω μόνο εγώ. "Σήκωσε ξανά το χέρι σου σε μένα και θα μετανιώσεις που γεννήθηκες".
"Ήδη το κάνω", ξεφούσκωσα καθώς με άφησε ελεύθερο.
ΤSο μό.νrο' aποkυ μοdυD πρ)όFσφεXρεS sήτAαν ^έναó bσκοIτTειVνbό pχ'αμrόMγnελο,A *κάνον)τVαUς ρCίwγYηj ν&α Lτmρzέχóο.υrν mστηY zσπ^ονpδ,υλJιAκήu WμdοRυ )στήληm.N
"Κοιτάξτε τους δυο σας. Αγκαλιάζετε ήδη τη νέα σας ζωή μαζί", φώναξε ο Ντέιβιντ.
Ο Χέιλ του χαμογέλασε.
"Το ήξερα ότι θα ενθουσιαζόσουν μόλις έβλεπες την πανεπιστημιούπολη!" Η μαμά χτύπησε τα χέρια της και μετακινήθηκε προς το μέρος μου λίγο αργότερα.
Ο( RΧέιλb απο&μα)κρ!ύvνθη_κHε α*πwό κÉοÉνuτάa μcουH. GΜοSυ xέdδWωxσεQ τyηtν, ευκαι*ρίaα QναS αν$απSνεmύóσω. ΕξMέuτα)σDα την qπα'νεsπιfστFημιούdπ,οJλη και αναMρlωτóήθη&κ'αj αν θtαt JμποροFύ$σqαZ BνUαó zτο σzκάσbω κKαgι Fνuαm μην ξ.αPνwακpοιτ,άpξ$ωc JπίQσHω.T zΤDο gμέρhοςI έμbοιαζnεA AμxεN ^παLνnε!πισTτ(ημιxοgύποwλ(ηr που ήταXν iφÉτι$αγtμέ_ν.ηq Oαπό iκάTσnτρα.f ΉKταPν& ο jμό.νος τÉρyόπος zνmα π$ε(ρUι^γIράbψwω αυτό ποmυ βDρrισrκRό,τpαVνv μπgροστάO RμοYυ.C ΚsατUαTπρhάIσ&ι_ν!οιt χOλ_οkοÉτά_πηTτQεfςJ,u μ_ιαb πόvλη απxό gκwτίρια πvοNυ π'ρóέpπεPιg AνLα( xήταν ταyυτKόhχροναi αéίθwουσεςL )δkι_δασuκMαóλίαXς κpαι( κTοVιSτTώKνεSςg, zπ&λ^ακόσ(τKρhω*τ(αy μMον$οBπάτιIαf.^ 'ΦυZσhι'κxά,P βlρισMκόJτvανb επίuσhηqς hστWη μYέóσtη fτου π.οfυfθεOνDά, _πXεριAτρSιγFυριWσμZένοZ Yαπvό κα)ταπóρ,άPσWιvνuα !δÉάση και έOνsαqν τCοBίRχο τόσοB ψkηλ,ό* πrοVυ θqαs BέkπρAεπNε ναP gμzά*θOω άλμhα mεUπί κονlτώu tγmιXα )να HξεRφύγyω.H
"Θα πάρεις την καλύτερη εκπαίδευση εδώ, Μπιάνκα. Δεν θα σε έστελνα αν πίστευα το αντίθετο".
Ο Ντέιβιντ ήρθε μαζί μας και έσφιξε το χέρι του Χέιλ. Γύρισα τα μάτια μου και στους δύο.
"Σύντομα θα γίνεις δεκαοκτώ. Τα κολέγια θα θέλουν να δουν ένα σχολείο με κύρος στις αιτήσεις σου. Το Bolten θα σου ανοίξει πόρτες". Ο Ντέιβιντ κούνησε το κεφάλι του.
Πα^ρέPκαkμψαl nτ)οJ χέρι Vτου zόKτAαν hκnιtνbήqθ&ηéκqε ναG τrο τYοOποθuετSή)σGεIιT σyτ_ο Bμjι)κlρό xμkέxρ_ος rτQηmςY πλάzτη^ςA óμdοKυ'. GΜLε κbοίyτ_αξε wεπtίμοναC,É *αhλBλmάb δεν εóίπIεZ τίdπXοmτα.
"Ο Ντέιβιντ φοίτησε στο Bolten και τα τέσσερα χρόνια του λυκείου", πρόσθεσε η μαμά, τυλίγοντας το χέρι της γύρω από τη μέση του.
Εκείνος ισορρόπησε το βλέμμα του στο πρόσωπό του σε ένα βλέμμα στοργής, καθώς η μαμά τον κοιτούσε σαν χαμένο, πεινασμένο κουτάβι. Παραλίγο να πνιγώ. Ήταν τόσο ψεύτικος, και η μητέρα μου ήταν μια αναθεματισμένη ανόητη.
"Τα καλύτερα τέσσερα χρόνια της ζωής μου".
"Αυτόy iεLίνhαι hυπtέrροAχοT ÉκVαbιQ όλVα αυnτnάó,k Xαλλά μfπfοροFύgμiε Oνα' dπάροyυTμεf τιςL WβÉαaλXίτσες yμοBυG xγXια να 'πάUωM στο $δtωLμbάMτJιό qμvου;L"t KΓjκóρ.ίWνRιPαIξα,p σJπρώSχéνοzνVταpς( τουXς' vπqέραZ TγDιαr νmα tφτiάσdω .σWτο ^πZορQτμπhαγXκ_ά*ζv. ΈlβγαλSαm τLις βαλίτσεςg μου Vκαι aέρ!ιvξαX στiοxνé tΝτέAιβPιDντp καzιZ τÉη* μgα.μάN _έAνGα pέCντXονOοC hβXλέμ_μαU.q
Ο Χέιλ, που ήταν ο μαλάκας που ήταν, δεν πρόσφερε τη βοήθειά του. Απλά με κοίταζε με ένα σκατοφαγικό χαμόγελο στο πρόσωπό του.
Η μαμά αναστέναξε και ο Ντέιβιντ μου χάρισε ένα σφιχτό χαμόγελο πριν ο καθένας τους αρπάξει μια βαλίτσα και με ακολουθήσει σε αυτό που φαινόταν να είναι το κεντρικό κτίριο. Έμοιαζε με κάστρο βγαλμένο από παραμύθι με τη σκούρα πέτρα και τους πύργους του.
"Ντέιβιντ, χάρηκα πολύ, αλλά πρέπει να τακτοποιήσω μερικά πράγματα", φώναξε ο Χέιλ.
"ΦυyσJιpκάa. ΟF ΣjέρτζDιοd pείπεp ό&τJι lσεk άvφKησε YνYωρSί&ς, Uγια óναF κ'άNνειςn xτGιςQ GβόλτCεςx σKοFυ".W
Ο Χέιλ έγνεψε, με το βλέμμα του να γλιστράει πάνω μου. "Κι εσένα, μικρέ μου αρουραίε των υπονόμων, θα σε δω αργότερα. 'λλαξε αυτό το φόρεμα. Αν πρόκειται να σε δουν μαζί μου, τα ρούχα σου πρέπει να αναδεικνύουν τα πόδια σου".
Του έριξα ένα φλερτ, καθώς μου έριξε ένα προειδοποιητικό βλέμμα. Η μαμά καθάρισε το λαιμό της, κοιτάζοντάς με με εκνευρισμό. Ό,τι πεις. Θα της έριχνα κι εγώ μια σφαλιάρα, αφού με κορόιδεψε με τον τρόπο που με κορόιδεψε.
Απομάκρυνα την προσοχή μου από πάνω της και εξέτασα για άλλη μια φορά το περιβάλλον μου.
ΕrκαQτKονzτάgδες mμα)θητXέ,ςn σLυνBωRστéίIζ)ον_τ.αqν μεY )τ(ιcςa VοιtκiοHγRένnειDέςh &τοXυOςh.s ΠBλ*ο_ύσGιkα gπαBιwδιά. Α&κhριβά dρhοDύJχα.g LΥπέρiοχUα.P ΕsίχCα !δεaιW gόH,Pτι χρεPιαζόyτtαéν να kδpωL.S Έσκ(υψα το κε&φtά)λι zκαgιW αXκpολοJύéθUησmαó Qτbονl éΝ'τέιβQιντ, pαφiοmύ ^φaαινόταDν ν,α Wξnέ&ρεfιÉ dτοN δ)ρhόfμοy.
"Γεια σας, είμαι ο David D'Angelou. Είμαι εδώ για να κάνω check-in στην κόρη μου, την Μπιάνκα".
Ο τύπος πίσω από το τραπέζι προσπέρασε τον Ντέιβιντ και μου χαμογέλασε.
"Πρώτη χρονιά, ε;" Ψάχνει τους φακέλους στο κουτί του.
"ΤVι óτοÉ πρ&όtδxωσIεJ;U"
Γέλασε. "Η Μπιάνκα Ντ' Αγγέλου. Ορίστε. Μεγάλα παπούτσια για να γεμίσεις με αυτό το όνομα, ε;"
"Σχεδόν καθόλου". Φυσήξαμε. "Δεν είναι ο πραγματικός μου πατέρας. Αν δεν είχε χώσει τη μύτη του στα σκατά μου, θα με έβρισκες στο όνομα Μπιάνκα Γουόκερ".
"Μπιάνκα", μάλωσε η μαμά με ένα σφύριγμα.
"ΜXηóν κατ!ηlγορείlς .εμένα.z ΚwαMτηγaόρη$σGεó 'αυτsόνC zπου π&αfίζει jθJέqαYτHρ'ο"é,$ ανTτα'πέzδωYσα.w
Ο τύπος πίσω από το γραφείο κοίταξε ανάμεσά μας, σχεδόν ανατριχιάζοντας με την ανταλλαγή απόψεων. Η έκφραση στο πρόσωπο του Ντέιβιντ έδειχνε ότι αν δεν βρισκόμασταν σε δημόσιο χώρο, θα με έριχνε πάλι στο έδαφος.
"Ε, λοιπόν, εδώ είμαστε". Βρήκε τον φάκελό μου και μου τον έδωσε, προτού με βάλει να υπογράψω το όνομά μου σε ένα κομμάτι χαρτί. "Το δωμάτιο του κοιτώνα σου θα είναι στο Collins Hall. Αν πάρεις το Mason Trail ακριβώς έξω από τις κεντρικές πόρτες και πας αριστερά, θα το βρεις. Είναι το τούβλινο κτίριο με τη μηλιά μπροστά".
"Ευχαριστώ. Πώς σε λένε;"
ΔWεmν Rήéταν ^καqθόsλTουS άZσχημKος. nΜxαλIλιKά 'στο) UχρώμVαM τ)ου VχÉαλ_κού,w qκα&σOτéαdνά μrά'τsιαK,* BσdώμzαF Rκο$λυÉμfβaητnήq. WΓυtαλ)ιά μ(εZ iσrκοFύρDοs Nσκqε.λRετkόk. fΛxίFγrοB σGπMα!σGίHκλ,αnςY, πlρnάγμKαÉ qπου ^μου VάóρCεσεl. ΟτιtδήποNτεl Dή^τανU QποtλύQ κjαcλύτερmοN Lαπό τNο lνα γQαDμgάωj pτFοtν wΜ,ιχ'αήλ Ιβ(άsνKοφ.D
Τα χείλη του ανασηκώθηκαν. "Είμαι ο Γκάβιν Γουόργουικ".
"Ανώτερος;"
Έκανε νεύμα. "Εγώ είμαι. Θα είμαστε συμμαθητές".
Του *χbαHμογOέλαuσαv wέντονqα.
"Warwick; Ο πατέρας σου ήταν ο Ντάρεν Γουόργουικ;" Ο Ντέιβιντ βιάστηκε να χαλάσει τη συζήτησή μας.
Ο Γκάβιν έστρεψε την προσοχή του προς αυτόν. "Μάλιστα, κύριε."
"Ήξερα τον Ντάρεν. Τι κάνει αυτές τις μέρες;"
"Ο παFτZέρNαςW μοxυa Uασχpολéείdταkιm μdεf τZαY ακίνsηIταq τfώgρiαC. Τουt )αVνfή$κsειx η' óWtaTrwBiZck. D&iAviMsio)ns. ÉΤxαL π.εριhσCσyότεBρkα απόz τRα sπDρPάγμ!ατά mτουI Lόμως επ*ιwκTεXντCρώYνYονται δmιεθνώςV"M.,
"Α, ωραία. Ωραία." Ο Ντέιβιντ έγνεψε σκεπτόμενος. "Λοιπόν, όταν ξαναδείς τον πατέρα σου, πες του ότι ο Ντέιβιντ Ντ' Αγγέλου στέλνει τους χαιρετισμούς του".
"Θα το κάνω, κύριε".
Αν υπήρχε ένα πράγμα που ήξερα ήδη για τον Γκάβιν, αυτό ήταν ότι ήταν αρρωστημένα ευγενικός. Αν ήξερε μόνο τι φίδι ήταν πραγματικά ο Ντέιβιντ, ίσως άλλαζε στάση.
ΦZύUγα.με( $απDό, τοPνv 'χNώaρο υποδNοjχήmς καRι mκαaτ!εXυdθυHνθ)ήwκMαOμQεó πρPος Cτηνb κα*τεύ)θLυνσuηX Jπουb ε$ί*χε. CυéπdοδHεYίξεuιm cο KΓκvάβmιν.
Ευτυχώς, η μαμά είχε την προσοχή του Ντέιβιντ στραμμένη πάνω της. Κοίταξα γύρω μου όλους τους φοιτητές με τα επώνυμα ρούχα τους και τα ακριβά κινητά τους τηλέφωνα στα χέρια. Αυτό το μέρος θα ήταν ένας εφιάλτης. Το ήξερα μέχρι το κόκαλο πριν καν ξεκινήσω το πρώτο μου μάθημα.
Αλλά σκέψου τον εφιάλτη στο σπίτι σου αν γυρίσεις πίσω.
Έσφιξα τα δόντια μου και σήκωσα το κεφάλι μου ψηλά. Ναι... Δεν πάω σπίτι, αν θα μπορούσα να το αποκαλέσω καν σπίτι. Σε ό,τι με αφορούσε, δεν είχα σπίτι από τότε που έφυγε ο πατέρας μου. Όχι ότι αυτό θα ήταν καθόλου καλύτερο με το να πρέπει να αποφύγω τον Χέιλ. Έπρεπε να καταστρώσω ένα σχέδιο για να ξεφύγω από αυτόν. Δεν υπήρχε περίπτωση να παντρευτώ τον μαλάκα.