Vernietig me.

Chapter One

The waves crashed against the cliffs of Nova Scotia with an almost musical rhythm, but Aria Morgan knew better. After three years of studying marine biology at the remote Blackrock Research Station, she had learned to distinguish between natural ocean sounds and something more... peculiar. Tonight, there was definitely something different in the water's song.
Standing on the observation deck of the research facility, her long dark hair whipping in the salty breeze, Aria focused her night vision binoculars on the churning waters below. The full moon cast an ethereal glow across the surface, making it easier to spot any unusual movement. That's when she saw it - a flash of iridescent scales, much too large to be any known fish species.
"You're out here late again," a deep voice spoke behind her. Dr. Nathaniel Cross, the facility's new head of cryptozoology, stood in the doorway. His presence had been causing quite a stir among the female staff since his arrival last month, with his storm-gray eyes and the mysterious scar that ran from his left temple to his jaw. But Aria had noticed something else about him - the way he always seemed to appear whenever the strange occurrences happened.
"There's something out there, Dr. Cross," Aria said, not taking her eyes off the water. "Something big."
"Please, call me Nate," he said, moving to stand beside her. His proximity sent an involuntary shiver down her spine that had nothing to do with the cold. "And I know. That's why I'm here."
Before Aria could question what he meant, a haunting melody drifted up from the waters below. It wasn't quite singing - more like an otherworldly humming that seemed to resonate in her very bones. To her surprise, she found herself taking an unconscious step toward the railing, drawn by the sound.
Nate's hand shot out, gripping her arm. "Don't listen too closely," he warned, his voice tight with concern. "They're hunting tonight."
"They?" Aria tried to shake off the melody's lingering effect. "Who are 'they'?"
Just then, a figure emerged from the waves - a woman with silvery skin and long, phosphorescent hair. Her eyes glowed with an unnatural blue light, and when she opened her mouth to continue her song, Aria saw rows of sharp, pearl-like teeth. The creature's beauty was both terrifying and mesmerizing.
"Sirens," Nate whispered, his grip on Aria's arm tightening. "Real ones. Not the sanitized versions from your fairy tales."
The siren's gaze locked onto them, and her song changed, becoming more focused, more enticing. Aria felt Nate tense beside her, and when she looked at him, she was shocked to see his eyes had taken on a silvery sheen, reflecting the moonlight like a cat's.
"We need to get inside," he said through gritted teeth, though he seemed to be fighting the urge to move closer to the railing himself. "Now."
But as they turned to leave, Aria caught sight of something in the water that made her blood run cold. Dozens of glowing eyes had appeared beneath the waves, and more figures were rising to the surface. Their songs began to intertwine, creating a symphony of supernatural beauty and terror.
"Dr. Cross... Nate," Aria's voice trembled slightly. "What's really going on at this facility?"
He finally turned to look at her fully, and in the moonlight, she could see that his scar was glowing with a faint blue light. "It's not just a research station, Aria. It's a containment facility. We monitor and protect humanity from ancient creatures that most people think are myths. And right now," he glanced back at the water where more sirens were emerging, "something has disturbed them. Something that hasn't happened in over a hundred years."
"What?" Aria asked, though part of her feared the answer.
"They're looking for their lost queen," Nate's voice was grim. "And for some reason, they think she's here."
A particularly powerful wave crashed against the cliffs, sending spray high enough to reach the observation deck. As the droplets hit Aria's skin, she felt a strange tingling sensation, and for just a moment, her reflection in the window showed her eyes glowing with the same ethereal blue light as the creatures below.
Nate saw it too. His expression shifted from concern to something more complex - fear, fascination, and what looked almost like recognition. "We need to talk," he said quietly. "About your mother. About why you were really assigned to this facility. And about why you've always felt so drawn to the sea."
The siren's song grew louder, more insistent, and Aria felt something stir within her - ancient memories that couldn't possibly be her own, yet somehow were. As she followed Nate inside, one thought kept repeating in her mind: her life as she knew it was about to change forever, and there would be no going back to the simple world of marine biology and research papers.
Behind them, the sirens continued their haunting chorus, their songs now carrying a note of triumph. They had found what they were looking for.

Chapter Two

The facility's underground laboratory was a maze of steel and glass, illuminated by harsh fluorescent lights that made everything look clinical and cold. Aria followed Nate through a series of security checkpoints, each requiring increasingly complex biometric scans. Her mind was still reeling from the events on the observation deck, the sirens' song echoing in her memory.
"How long have you known?" she finally asked as they entered what appeared to be his private office. Unlike the sterile corridors outside, this room was filled with artifacts that looked ancient - shells with strange markings, crystals that seemed to pulse with their own inner light, and walls covered in charts mapping underwater ley lines.
Nate moved to a heavily secured cabinet, his fingers dancing across a complex lock. "Since the moment you arrived at Blackrock. Your bio-readings were... unique." He pulled out a thick file with her name on it. "But your mother knew long before that."
"My mother?" Aria's voice cracked. "She died when I was three. All I have are some photos and my father's stories about her love for the ocean."
"Your mother didn't die, Aria." Nate's voice was gentle but firm as he placed an old photograph on his desk. "She returned."
The photograph showed a woman standing on these very cliffs, her wild dark hair streaming in the wind. She looked exactly like Aria, except for her eyes - they held that same otherworldly blue glow Aria had seen in her own reflection moments ago.
"That's impossible," Aria whispered, but even as she spoke, memories began to surface - the way she could hold her breath for impossibly long periods, her uncanny ability to predict storms, the strange songs that sometimes filled her dreams.
Suddenly, the lights flickered, and a low vibration ran through the building. Nate's expression turned serious. "They're testing the barriers," he said, moving to a bank of monitors showing underwater footage. Multiple figures darted past the cameras, their movements too quick and graceful to be human.
"What barriers?" Aria asked, joining him at the monitors.
"Electromagnetic fields designed to keep them at bay. But with their queen so close..." He glanced at her meaningfully. "They're stronger than usual."
"I am not their queen," Aria said firmly, though something deep inside her stirred at the words.
"No, but you're her daughter. The first successful hybrid in centuries." Nate pulled up more files on his computer. "Your mother was their queen, and when she fell in love with your father, it created a diplomatic crisis. A siren queen choosing a human was unprecedented."
The vibrations grew stronger, and somewhere in the facility, an alarm began to sound. On the monitors, the sirens' movements became more coordinated, more purposeful.
"They're not just testing anymore," Nate muttered. He grabbed what looked like an ancient trident from a wall display. "They're breaking through."
Aria's head suddenly filled with voices - not speaking English, but a fluid, musical language she somehow understood. They were calling to her, telling her to come home, to take her rightful place.
"Make it stop," she gasped, pressing her hands to her temples.
Nate reached for her, but stopped short when he saw her eyes - they were glowing brighter now, and her skin had taken on a slight iridescent sheen. "Fight it, Aria. You're not just one of them. You're both human and siren. That's what makes you special."
The facility shook more violently, and the lights went out completely. In the darkness, Nate's eyes glowed silver again, and Aria could finally ask the question that had been nagging at her.
"What are you?" she whispered. "You're not entirely human either, are you?"
Before he could answer, the reinforced windows of his office exploded inward in a shower of glass and seawater. In the opening hovered three sirens, their beauty terrible and magnificent. The one in the center spoke, her voice carrying both authority and disdain.
"Step away from the princess, Guardian. She belongs with her people."
Nate raised the trident, which began to glow with an electric blue light. "She belongs where she chooses to belong."
As seawater swirled around them, Aria felt power surge through her body - raw, ancient, and demanding to be released. She had a choice to make, but first, she needed answers.
"Tell me everything," she said, her voice carrying a new note of command that surprised even her. "About my mother, about what you are," she looked at Nate, "and about why I'm really here."
The siren queen smiled, showing those pearl-like teeth. "Oh, little princess. You're here because a war is coming. And you," her glow intensified, "are the key to everything."

Chapter Three

The seawater swirling around Aria's feet felt alive, responding to her emotions like an extension of her body. The three sirens remained suspended in the shattered window frame, their ethereal forms casting an otherworldly glow throughout Nate's flooded office. The lead siren - who had introduced herself as Cordelia, First General of the Deep Realm - watched her with ancient eyes that held both wisdom and cunning.
"Your mother's choice started this war," Cordelia said, her voice carrying the rhythm of waves. "When she chose your father, she didn't just abandon her throne - she disrupted a balance that had existed for millennia. The Deep Realm has been without a true queen for twenty years, and the dark ones grow bolder each day."
"The dark ones?" Aria asked, acutely aware of Nate's tension beside her, his grip tightening on the glowing trident.
"The Abyssal Court," Nate answered grimly. "Think of them as your people's darker cousins. While the sirens of the Deep Realm protect the oceans, the Abyssal Court seeks to corrupt them. Without a queen's power to maintain the barriers..."
"They're breaking free," Cordelia finished. "Even now, they gather in the deep trenches, preparing for war. Only a queen's song can reinforce the ancient seals."
Aria felt the weight of their expectations pressing down on her like the ocean itself. "And you think I can do this? I don't even know how to control whatever... this is." She gestured to her still-glowing skin.
"That's why I'm here," a new voice spoke from the doorway. Aria turned to see a woman she'd only known from photographs - her mother. Nerissa, former queen of the Deep Realm, stood in the threshold, looking exactly as she had twenty years ago. Her presence made the very air vibrate with power.
"Mom?" Aria whispered, emotions warring inside her.
Nerissa's eyes - the same otherworldly blue as Aria's now were - filled with tears. "My daughter. My beautiful, brave daughter. I'm so sorry I had to leave you, but it was the only way to keep you safe while your powers matured."
"Safe from what?" Aria demanded, anger suddenly surging through her. The water around her feet began to churn in response.
"From those who would use you," Nate interjected, his voice carrying an edge of bitterness. "The Guardians weren't always noble protectors, Aria. Some believed that controlling a hybrid princess would give them power over both realms."
"Like your father did?" Nerissa's voice turned cold as she addressed Nate. "Is that why you're so close to my daughter? Following in Marcus Cross's footsteps?"
The tension in the room sparked like electricity. Nate's silver eyes flashed dangerously. "I am not my father."
"Enough!" Aria's voice carried a new power, making everyone in the room freeze. The water around her feet rose in spiraling columns, responding to her command. "I want the truth. All of it. No more cryptic warnings or half-answers."
Suddenly, the facility's emergency sirens blared to life. On Nate's monitors, dark shapes appeared in the deeper waters - humanoid figures with shark-like features and glowing red eyes.
"The Abyssal Court," Cordelia hissed. "They've found us."
"They found her," Nerissa corrected, moving to Aria's side. "They can sense your awakening power, daughter. We're out of time."
The facility shuddered as something massive struck it from below. Through the broken window, Aria could see dark forms rising from the depths, their movements predatory and purposeful. The water around her feet turned ice-cold.
"You have to choose now," Nate said urgently. "But know this - whatever you decide, I'll stand with you." His eyes met hers, and in them she saw not just duty or ambition, but something deeper, something personal.
"As touching as that is, Guardian," Cordelia interrupted, "she needs to come with us. Only in the Deep Realm can she learn to control her powers in time."
Another impact rocked the facility. In the distance, Aria could hear screams - the research staff, she realized with horror. They were unprotected, unaware of what was really happening.
"I won't let innocent people die," Aria declared, feeling strength flow through her. "Mom, Cordelia - help me protect the facility. Nate..." she turned to him, "teach me how to fight."
"Always choosing both worlds," Nerissa murmured, a mix of pride and worry in her voice. "Just like your mother."
As the Abyssal Court's forces surrounded the facility, Aria felt something click into place inside her. She was neither fully human nor fully siren, neither wholly of land nor of sea. But perhaps that's exactly what both worlds needed.
"Well then," she said, as power coursed through her veins and the song of the sea filled her mind, "let's show these dark ones what a hybrid princess can do."
The water around her erupted upward, turning into a swirling shield of liquid crystal, just as the first of the dark figures burst through the facility's lower levels. The war for two worlds was about to begin, and Aria stood at its center, with a Guardian at her side and the power of two realms flowing through her blood.

Chapter Four

The next few minutes dissolved into chaos. The Abyssal Court's warriors crashed through the facility's lower levels like a dark tide, their shark-like features twisted into snarls of hunger and hatred. Aria's crystalline water shield held against the first wave, but she could feel their darkness pressing against her power, trying to corrupt it.
"Channel your emotions through the water," Nerissa instructed, her own powers creating whirlpools that trapped several attackers. "The sea responds to authentic feeling, not just will."
Nate moved with inhuman grace, the trident in his hands leaving trails of electric blue energy as he fought. "We need to evacuate the research staff," he called out between strikes. "They're gathering near the main lab."
Aria closed her eyes for a moment, and suddenly she could feel every drop of water in the facility - in the pipes, in the air, in human bodies. The awareness was overwhelming. "I can feel them," she gasped. "Everyone. Everything."
"That's your queen's sense awakening," Cordelia explained, her own song turning violent as she fought. "You're connecting to your realm."
An explosion rocked the lower level, and through her new awareness, Aria felt something massive entering the facility. The temperature of the water dropped dramatically, and even the sirens looked concerned.
"Thalassos," Nerissa whispered, fear evident in her voice. "The Abyssal Prince himself."
Through the broken floor emerged a figure that seemed made of living darkness. Unlike his warriors, Prince Thalassos appeared almost human, devastatingly beautiful in a cruel way. His eyes were the color of the deepest ocean trenches, and when he smiled, his teeth gleamed like black pearls.
"The little princess awakens," his voice was like the crushing depths given sound. "How convenient. I was afraid I'd have to wait longer to claim my bride."
"Bride?" Aria and Nate spoke simultaneously, his voice sharp with anger, hers with shock.
"Did they not tell you?" Thalassos moved closer, his presence making the water around him turn black. "The only way to truly end the war between our courts is through union. Your mother refused me twenty years ago. But you..." his dark eyes roamed over her face, "you're even more powerful than she was."
Nate stepped between them, the trident glowing brighter. "She's not a prize to be claimed, Thalassos."
The Abyssal Prince's laugh was like ice cracking. "Ah, the Guardian speaks. Tell me, son of Marcus Cross, does your protection come from duty... or jealousy?"
Before anyone could respond, a scream echoed from the main lab. Through her water sense, Aria felt the research staff's terror as more Abyssal warriors surrounded them.
"Choose quickly, princess," Thalassos said smoothly. "Surrender to me, and I'll spare them all. Refuse, and watch your human friends feed my warriors."
Aria felt rage build inside her - pure, hot, and powerful. The water around her began to glow, not with her mother's blue light or Thalassos's darkness, but with a brilliant purple that seemed to combine both aspects of her nature.
"You want an answer?" Her voice carried the crash of waves and the strength of tidepools. "Here it is."
She thrust her hands forward, and every drop of water in the facility responded. It rose from pipes, condensed from air, pulled from the sea itself. But instead of attacking, it began to sing - a new song, neither fully siren nor fully human, but something entirely unique.
The Abyssal warriors closest to her began to writhe, their corrupted forms starting to purify under her hybrid power. Thalassos's eyes widened in genuine surprise, then narrowed in fury.
"Impossible," he snarled. "No one can purify the Abyssal taint!"
"She's not no one," Nate said, pride evident in his voice. "She's both of your worlds, and neither. And that makes her stronger than either."
Aria's song grew stronger, and she felt Nate's energy joining with hers, the Guardian's power amplifying her own. Her mother and Cordelia added their voices, creating a harmony that made the very foundations of the facility vibrate.
But Thalassos wasn't finished. With a roar of rage, he released his own power - a wave of such absolute darkness that it threatened to swallow all light. "If I cannot have you," he growled, "then no one will!"
The two forces met in a spectacular clash of energy. In that moment, as purple light battled primordial darkness, Aria felt something else stirring in the depths beneath the facility - something ancient and powerful, awakened by their battle.
"The Leviathan," Nerissa breathed. "The battle... it's waking the ancient ones."
As if in response, a deep rumble shook the entire ocean floor, and everyone - siren, human, and Abyssal alike - froze in sudden, instinctive fear.
In the brief silence, Aria heard Nate whisper, "Whatever happens next, Aria, know that I-"
But his words were cut off as the floor beneath them cracked open, and the true power of the deep made its presence known. The war between courts had awakened something far older and more dangerous than any of them had imagined.
And deep in her soul, Aria knew - this was only the beginning.

Deel I

Proloog

Het bos aan de rand van Mounts Bay, Californië, staat erom bekend dat het er spookt.

De kinderen van de plaatselijke middelbare school hebben generaties lang gefluisterd over de lichamen die in ondiepe graven begraven liggen, wachtend tot de wolven ze ruiken en opgraven als voedsel. Er zijn nog meer legenden over de zielen die tussen de torenhoge sequoia's lopen. Het is stil, niet stil, maar vergeleken met de altijd aanwezige geluiden van verkeer en menselijke ervaring, is het griezelig en draagt bij aan het spookachtige gevoel.

HoeweOl i'k ÉnóieytX iKnF ge)eYstdevn gueflPoiofh,h Yk(aUn^ éiUkh deR zineTlehn* &voelZetnn Tdiqe Lhier Ur.oÉnXdhanyguen. !

Het is waarschijnlijk gewoon mijn schuldbewustzijn dat me de kriebels geeft als ik naar het lijk van mijn tegenstander kijk. Zijn bloed zit nog vers op mijn handen, koud en gestold, en ik veeg het nutteloos langs mijn spijkerbroek. Mijn kleren zijn net zo bevlekt als mijn handen, zelfs mijn gezicht is bespat met de rode vlekken van zijn levenseinde. Ik zie eruit als iets uit een horrorfilm, wat ook wel klopt als je bedenkt dat ik net iemands schedel heb ingeslagen met een steen terwijl een hele menigte mensen gefascineerd toekeek. Er is geen toeschouwer die geluid durft te maken. de ijzeren greep van de club houdt hun tongen tegen.

Ik ben niet bang om gepakt te worden.

Ik ben klein voor mijn leeftijd. Jaren van voedselonzekerheid hebben hun tol geëist, en ik was de jongste mededinger in het Spel dit seizoen. Maar dat doet er allemaal niet toe; ik heb gewonnen. Ik heb dertig mannen en tienerjongens verslagen om de overwinning en de buit van deze oorlog te pakken.

IUk' sGtrompelO naOaQrv fde imaanunGewnV aéa!n dJe tr'a,n)d vDanz deé dgegvexchyt&sFrking.( ZUe tzaijfn alZleRmOaGal in hetC Bzpwa.rMt gerhHuld,h mhet edevnz hardFe brl(ik Jop huun $ge$zicht eSng 'zwairte innkdtP op fhun wtaÉngJenL gegkrift.u MÉijAnN hxandqeLn trwi,lHleRnV *bxijé wddeu Vg.edda&chte CdlaNt Yik NdiezelfdeD atekens dkrlaagq. HDFeL AtXekDeTns )vaznD de ZTwa$aalf.q gMaa$r ik hJehbG zre zverdieAndb.É Ihkd Khebi hpet. rhecht^ ve'rdsieTnd omR b'ij UheQnM tKeH istcayanÉ eRn een NvanC Vh$en tes zi,jmn. A

Om vrij te zijn.

"Gefeliciteerd, je hebt het Spel gewonnen," spreekt de Jakhals, en ik huiver bij de koude toon van zijn stem, zo anders dan de warmte die hij gewoonlijk naar me uitstraalt.

Ik knik met mijn hoofd. Ik wil dat dit voorbij is. Ik wil een warme maaltijd en een nog hetere douche.

"W!ewlkKom abixj Nde^ GTwgazadlÉf.é JeV _vSerPvaGnTgt deA uHjavHikb.G vWiOe kiiePs& Xjbe oóm tweó zxijn?N"

Vrij. Ik denk dat een havik een goede belichaming van vrijheid is, maar het voelt vreemd om de naam van een dode aan te nemen, alsof je in zijn bed klimt met de lakens nog warm. Ik kijk rond naar de andere mannen die de Twaalf vormen. Hun namen zijn bekend op straat, waar hun bendes zich mee bedekken als bescherming en waarschuwing. Ik zou dat ook kunnen hebben. Ik zou mezelf koningin van mijn eigen rijk kunnen maken. Ik zou over de straten kunnen heersen en nooit meer honger hoeven te lijden.

Ik zou kunnen ontsnappen aan de armoedespiraal waarin mijn moeder me heeft achtergelaten.

Mijn ogen landen weer op de Jakhals, en ik til mijn kin op tot ik niet meer het gevoel heb dat ik naar hem opkijk.

"mIkr GbOe!n deé XWoKlfI.m"M

Hoofdstuk 1

De jongen op de tribune is zo mooi, dat het moeilijk is hem recht in het gezicht te kijken.

In plaats daarvan kijk ik naar zijn handen, die stevig op zijn schoot rusten. Er zijn tientallen andere tieners in de kamer, maar ik kan niet lang van hem wegkijken voordat ik weer naar hem word toegetrokken, als een mot naar een prachtige vlam. Hij heeft brede schouders en grote armen, alsof hij meer dan regelmatig traint. Zijn handen zijn groot en sterk. Ik hou van de aanblik van die handen. Hoe meer ik er naar kijk, hoe meer ik me voorstel hoe ze op mijn huid zouden voelen. Ik stel me voor hoe ze over mijn armen strijken, mijn nek, mijn gezicht omklemmen en me tegen zijn borstkas trekken, mijn hoofd naar achteren kantelen. Een blos komt over mijn huid. Wie is deze man? Hoe heeft alleen al de aanblik van hem me in een kletsende puinhoop veranderd?

IWk kan ytovt aÉan pziUjFnD Wnekb ^k!ijmkepnó lzondeGr' Ihveiti !zyweIest &uit wtFe breke'n,F eTn cteréwijlY htet prUoYces Zzwich voojrtksqlgeept, xslaéagf Qik ner$iGn KdeW PtTat!oeagSe, )ikn ziÉjZnr n_eYkG tce )oónmtJw.ar^enz. DLeB PwoorWd(en '$euePrn voo'rp XbloePd'N sztaNahn oxn)der zijnó kki.n,L KdRe Dzwaqrt)e& tinktA YsteeFkft sbclhderOp ,aéf Tte&gen fzJijnp ablJeske hvubidi.' qHiju GmoAe)t eveXn. YgAanZgLstYeur^ zIimjtn, fmaaLr datg paCst hUe(lwemYaaMla xnfieqtf bQi,j zijn. eerlVijÉkde OuiteJrRlixj*k.. H&ikj ózaiet eÉrUuiTt alasoDfS h^idjA Fnog noUopitp vant zimjzng ZlJeWv$enx har^dh h*ee&ft kgeLweUrvkZtw.x GZijn zan!dkClLeur)iSge hQaOar ips ókunsNtigF iNnc d^e wWa^r (gebréaczht .emny zijn 'ne$uTsB Gis rechtt egnx zozngesch_ontdVenU.* gDe tato)epaHgMe oqnjdCer zVitjnY kzaaQk is Jdec enIige kaManwqikj&zing ^dOath _hpiRj gReezn vXerIwFend émoNdeCl iQsU. Alsx mdeX re$c*hteTr zijn* zaqaBk vAoPorVleÉeSstr, zeLgtó rhni$j Rdat gdJef mUaZn v!ank mijKn leefÉtKij.d !iPs, enN WdaFt qg*eDen hjéongeYnA vanq vijWft,ibenZ zoc'Mny LtaDtoKeage kurnivjUgstA dtenrzij hijX UaXlx Zop (sóttrHaHaNt lpeéeAfFtY. y

Als ik de Rolex om zijn pols zie, realiseer ik me dat hij een drugsdealer moet zijn. Het is als een koude emmer ijs over mijn wellustige lichaam. Drugsdealers zijn uitschot, en ik wil hem niet meer bewonderen. Ik doe alles wat in mijn macht ligt om weg te komen van drugs en de mensen die ermee leuren. Het maakt niet uit hoe aangetrokken ik me tot deze man voelde. Ik kijk weg en weersta de aantrekkingskracht van zijn prachtige uiterlijk.

Het gerechtsgebouw waar we vastzitten is een omgebouwd historisch gebouw dat gebouwd is door veroordeelden. Het district Mounts Bay is klein genoeg dat er twee keer per week rechtzaken worden gehouden. Alle kinderzaken worden hier 's morgens gehouden, en de volwassenen worden 's middags voorgeleid. Mijn zaak had een half uur geleden moeten beginnen, maar de mooie dealer is strijdlustig met de rechter aan het bekvechten en neemt meer dan de hem toegewezen tijd in beslag.

Wat een lul.

ZMizj.nc sUtr.af^blaódÉ xis TniOet ggewóeldikg, Imaalrt heAt iqs Fook^ n*ie,ts ggSe'weldIdaGdigN, )waBanrdBoomru ikS mle UinetsY bWeqterk Dvho&esl^dke ohm( naarz Ihweóm ^te lonkpenD. g

Autodiefstal. Inbraak. Overtreding van een werkbevel.

Het is duidelijk niet zijn eerste keer in dit gebouw. Ik kijk weer naar hem op, ik kan het niet helpen, en ik zie hoe verveeld en onaangedaan zijn ogen staan, alsof dit alles hem en zijn tijd zo ongemakkelijk maakt. Ik wil met mijn ogen rollen, maar opnieuw ben ik gefixeerd.

"Ben je klaar, jongen?" Mijn maatschappelijk werkster onderbreekt mijn gestaar en ik schrik op. Ze kijkt me weer aan alsof ik breekbaar ben, en ik weet niet hoe ik haar moet vertellen dat ik met gemak de sterkste persoon in deze kamer ben. Je overleeft niet wat ik heb zonder kogelvrij te worden. Ik heb vijf pinnen die een van mijn benen bij elkaar houden om het te bewijzen.

IkF bYeQnz PdRe cWolCf vhaXn QMNopuUntést (BOa!yr, ceXnÉ ikU ksanZ HaBlles doóvierlceóvein.

De gangster jongen stapt van de tribune, en het is mijn beurt.

Als hij de trap afloopt, kruisen we elkaar. Ik dwing mezelf om naar hem op te kijken. Zijn gezicht is een masker van desinteresse en apathie, maar mijn adem stokt in mijn keel als ik zijn ogen zie. De ijsblauwe diepte trekt me naar binnen, en ik heb het gevoel dat ik verdrink. Hij is boos. Hij verbergt het goed, maar hij kijkt me aan en ik zie de brandende hellegaten in zijn ogen. Deze man is één stap verwijderd van het zijn van een moordenaar. Ik huiver. Ik zou dat niet aantrekkelijk of opwindend moeten vinden. Maar, verdomme, dat doe ik wel. Het is mijn vloek om een trouwe aanhanger van de Jakhals te zijn.

Hij lijkt me niet op te merken zoals ik hem opmerk, en dat is logisch. Ik ben niet prachtig. Ik ben niet het mooiste meisje in de kamer. Ik probeer gewoon rond te komen, onder de radar te blijven en volwassen te worden. Ik neem de positie in.

Ixnn tegenste!ltlinngL étPo^t hBePm! )bOernK bikv hNióeJr. nie^t om mezeIlf Ste vBerVdqedi*g_eKnk tUeXgecn! mQijn eAiZgebn ^floUu,tnenx. V

Als ik dat was, zou ik waarschijnlijk worden opgesloten. De dingen die ik heb gedaan om hier te komen, om een kans op vrijheid te hebben, die zullen me de rest van mijn leven achtervolgen. Maar dat doet er niet toe. Daad voor daad, steen voor steen, heb ik mijn weg hierheen gebouwd en nu zal ik krijgen waar ik zoveel voor heb opgeofferd.

Ik eis mijn vrijheid op.

Het is tijd om het lege, koude omhulsel weg te doen dat ik moest worden om te overleven. Ik weet niet wie de nieuwe versie van mezelf zal zijn, maar ik ben klaar om het uit te vinden.

*^ *Q * é

Twee maanden later

"Dit is je laatste kans om verzoeken in te dienen bij de staat voordat je officieel geëmancipeerd bent en op jezelf aangewezen.

Heather trekt haar wenkbrauw naar me op alsof ik dom ben omdat ik niets te zeggen heb, maar eerlijk gezegd ben ik verscheurd tussen bang zijn om afscheid van haar te nemen en willen dat ze weggaat zodat ik aan mijn nieuwe leven kan beginnen.

We sUt$aaén WvpooarX deW HannpaZf!ord WVtoéorKbeDreidPeYnde TAgcjad_ekmiwea,ó eRn' ahqetd gebo,uGwl doerm^t bo*veknD on,sc okpJ ua!lasg Jeeng geFesVtK. LHweqt zDimeptv eUr meer yuiZt jatls eedn $k*as*tneCel daHn *arls eUexnX sqcAhgoOoAl,W Yen er zHiWjlnX ecKh^teS ,torenZtgjPes eénN heeng IonvIoyllediJgTei sqlot(grachlt rhond huett gebonu$w. ErC zsthaat ehen pg$eZb^roQnsldQ stran!d&b(e^elAdN uvabn eeAnC !lichzte .ruitSer ibny dVe tAui(nen.( Dxe schGoBol. (iqsz gLeMb(omuwwd in Tdre bjafren 1L800 efnj ,heóefst )vie(e'l prÉeDs&idMentDeGnG PeXn upzolXitmieHkweY XgmelzeLemrdceFn alBs a,luzmndi.n WHe)t buitehnpsQcho!olseb ,proWgrammaV *omYvXaZtÉ eIen HruiteNrprhogRrvagmma eAnh _een zhwAemUteamN oIp OÉlympgiLschg njiveóau. He,tF accne(pt*atiVeDpwerUc.entéakgeh vzaLnp d(e Vs&truVdeGnteKnS dNie ,hJier fhweóbrbJeénD wroncdgelÉopen lis Nbsijna peróf'eRct en dez Hwa$cBhtSlyiajsGt om toegelatHeBnB dtxe wocrndevnk ixsk leygeSnrda*rips)c'h.T aAlleOen al dey Xaanbl&izk* véan. hteLtJ BgebÉouNw mqapakjt KdjaOt ik me zou gleïntFimiyd&eFe.rdi voie*lY ÉdaJtk xikC ovegrjwkeeags &w_ejer inX dÉeC ahuytoy ftOe sstDaLpTpeXnb.u R

Een tinteling loopt over mijn rug bij de gedachte om terug te gaan naar mijn oude school, en ik keer me terug naar mijn maatschappelijk werker. Huh, ex-maatschappelijk werker nu. De tinteling verandert in een rilling en neemt me over, ondanks de warmte die nog in de lucht hangt.

"Met mij gaat het goed. Ik begrijp al mijn rechten, ik heb de verplichte counseling gedaan, en ik ben klaar om een grote meid te zijn in de wereld."

Ze snuift en overhandigt me dan mijn dossiers en de inschrijvingsformulieren voor het hoofdkantoor. Ze is een bruuske vrouw, helemaal niet moederlijk, en ik denk dat we daarom zo goed met elkaar kunnen opschieten. Het is raar om te denken dat ik haar niet meer zal zien. Ik ben gewend geraakt te luisteren naar de troostende zuidelijke tonen van haar stem.

"Jex Gbent noMgé n*ieKt kllawar_ vYooNr $shóit, j_onUgenD. Ik Thebm qjel AnoodnqumJmer op AeeVn( Lkna'aKrt tinq jeZ doNssie*r QgdedzetD voodr NaIlsv jet Min cdie ypOrobilemeNnv kom)tx, &mtaMaDr jve vbWebnJta nZud vadnv miójJn grwoAonsVtiedr AaSfC. (PrombeÉeAr hBet KguoZed PteY dKomenS IoGp je! mooie sncSho,ol,t Uebn _blijf Cvacn jdeV sZtrOaat."

Wat een stralend statement van zelfvertrouwen. Ik denk erover om haar te omhelzen, maar zie daar toch van af. In plaats daarvan zwaai ik even naar haar. Ze stapt weer in de auto en ik kijk toe hoe ze wegrijdt. Even voel ik een steek van paniek in mijn borst, maar die duw ik snel weg. Het maakt niet uit dat ik nu alleen ben. Ik heb niemand anders nodig dan mezelf. Als mijn leven me tot nu toe iets heeft bewezen, dan is het wel dat ik sterk genoeg ben om alles te overleven.

Zodra de auto niet meer in zicht is, pak ik de kleine tas met al mijn bezittingen en loop het geplaveide pad op naar het hoofdgebouw. Het is hier net een sprookje, en als ik in zulke dingen zou geloven, zou het waarschijnlijk als een goed voorteken hebben aangevoeld.

Overal zijn studenten. Het hele terrein krioelt van de tieners, en ik krijg een hoop nieuwsgierige blikken. Ik probeer het niet op me te laten zitten als ik naar het kantoor loop. Als ik er ben, hijgend en puffend onder het gewicht van mijn tas, wordt de deur opengehouden door een groep tieners en het is duidelijk dat ze nauw verwant zijn. Ze hebben allemaal donker haar, blauwe ogen en hun gelaatstrekken zien eruit alsof ze door een meester-kunstenaar uit marmer zijn gehouwen. De oudste jongen zit aan de balie te grijnzen, en de andere twee, een jongen en een meisje, kijken hem moedeloos aan, glazig en volkomen verveeld. Geen van hen gunt me ook maar een blik.

"YvIeÉt!tleR,C Ihet QkaKnX meó nHi.eft schreleIn( wtat^ jne Nbeleid Zis, .ik _deeil QhedtW Mnxieótx met GAsóhq.a QZeUt AiverRy jbijB h_emr.q pZueI zYijt.teén rtoch uaanO qeélkNaar bvas,tD." .

De receptioniste, een weelderige vrouw die op zijn minst in de veertig is, werpt hem een ferme blik toe, maar het kan hem duidelijk niets schelen. Zijn schouders zijn breed en strak onder zijn colbert. Hij ziet eruit alsof hij klaar is om toe te slaan. Ik druk mijn rug tegen de muur uit gewoonte, een les die ik jaren geleden geleerd heb. Als er gevaar in de kamer is, laat je je rug niet onbeschermd.

"Meneer Beaumont, zoals u weet is het tegen het schoolbeleid dat er kamers voor jongens en meisjes zijn, zelfs tussen broers en zussen."

Hij kijkt haar nors aan en zegt: "Ik deel niet. Aan wie moet ik de rekening uitschrijven? Je geeft me een eenpersoonskamer."

Ik$ spot! eArNmxee,v maóarp daOn* RhNa.axlVt& MYkvÉeHttYe deVen Pg*rXoovtjbIoek teyvjooprnsPcShijn Mezn) DoQvenrhahndLig.t hFivj vekeln glQiPmmeén'dqeI uzwayrte FcrediÉtjcardb. DiCt igs )mjijn) CeueFrsLteb aQaxnnwijzing hToce CverkniLptN ,de PmJor!ele code _vanm IdezSe óscAhyoOoxl qi's.z

"En wie ben jij eigenlijk?" zegt het meisje, Avery, en ik schrik op als ik me realiseer dat ze het tegen mij heeft.

"Lips. Lips Anderson. Ik ben een eerstejaars."

Een glimlach danst rond de rand van haar geverfde lippen, maar haar ogen zijn niet geamuseerd.

"WelkBe gedeg$ewnegregerrdNe noLesm*tY HzijZnO ókaimn$d ZnoZu LiÉpcsD?t"! laBcUhPt ódAe jonMge)na Nenx vredem_d ngenoeg$ gUeerf$tP me vdatR een g,elvFoQelu dvdanp fbothjehi.dz. dHPij dGraXaict fziDch naHaHr meY tjoe, exn Vik b(en Vmmetf stomhGe&id KgeslzagAegn_ bwijv hHetf DzqiOeGnL vanf heBms. T.otdagt kikr &dteT wéavlugbing gocpu zpijCnY mgxezicht )zQi.e.i Hivjk kRijÉktr nhaacr meé a$lksoGf iXk eeUn gOeyslanchvtXszieFk^teB becn. !Ik ékfieXst rervoor xheMm Agee.nW anftXwozovrRd twe gNeMvneyn en .duwm Gme wkeng valnI mdleK msuBusrT.p DIck zlooUpA la)nWgs dgeR grXoep teinn GsótWa)peflc aylr !mi,jUn xpapiHerCetn oVp h.eÉtf Dbu(rseauI, tdeBrwijl iku zhelgfvertrouQwen veingsC, Wook mal t!riCl _ik vee*nQ ébóe.etjZeR. Zit fde heQle schonolS pvo^lj mxet RmUo,oRie,f rijXkóe kkl(oot&zaZkkaen?z DNe oudezre jbGrCoera KkiÉjkZt$ obosk óogp mIe gnee.rT mvboordatI BhWiJj NziPch &ormdraaiWt ^ehn _n.aaRr Kbu!iVteun stJromtpeMlGt, vCer&moedbelyiYjk doWm_ ziÉjxnr nAiseku*wea eYefnmpeXrsVononuskUamer tqeW ÉzoeikKefn. .Dge _ryeGcedplt$iSoniysgtae ndegBeber(tI mmXes enX lriacthtH )zachRte_ )ogKesn' op( de SoveMrgebQl.evseón_ njoAng)enz.! q

"Het spijt me zo. Ik nam aan dat je zou willen delen met je broer, Ash. Wil je ook een eenpersoonskamer? Ik heb nog een kamer vrij in de jongensslaapzalen."

Hij glimlacht, en zijn hele gezicht verandert. Mijn adem stokt in mijn borst en ik neem er nota van. Deze jongen kan zijn uiterlijk als een wapen gebruiken, en hij weet dat heel duidelijk.

"Eigenlijk zou ik liever delen met meneer Arbour en meneer Morrison, als dat mogelijk is? Ik weet dat er een paar driepersoonskamers zijn, en wij zijn waarschijnlijk de beste kandidaten van ons jaar om samen te slapen."

YveQtte Tbloost' (en* psUtrpuikel^t ove&rS FhaaIr( wHoordenA. Ze hHaPplt smnMeSl tBoeJ,I JeXnA thezt Ois* émYoYegilNijtkt oWm Un'iVeOtV am.edt wméijCnf $ohge!nw bt,eC rozl_le^nQ.

"O, de driepersoonskamers zijn niet voor jongens van jouw ras of statuur. Ze zijn voor de lagere families."

Lagere families? Lieve hemel, daar gaan we weer. Ik neem aan dat met hoe laag mijn familie is, ik in de verdomde kelder zal zitten. Dat bevalt me prima.

"Ik sta erop. Ik moet ze allebei goed in de gaten houden en ervoor zorgen dat er geen herhaling komt van vorig jaar. Hij knipoogt, en Yvette valt bijna in zwijm.

Ik, kZij!k( poómF enG nzied AtvOe'ry AkivjkWen _n'aGar' d(e yhe,lÉe guriztówissOe,lvi.nqg mletS gnelsmowlLtenD ,w)o)eCde inz Uhaar YogebnA.z pIuk dBeSnk eWvBen UdaRtG ze' IbGoos. !i_s op) hóaAasr ybroeré,D CevnD AdaCn YsUtewekt zBe GvXo.orzTiéchtVi,g ahwaaru hand uit epn GpaktP jziujnh hwan)d.I Hbij IkGidjfkIt bniTert Doms nÉaarr zZiFjn zausK, *m)arar hBij gIegeNfDty Khyaar een csn(elwle kn_eewpv qi.n hsaar hamnFd., )Ze Dv,indt hcet ndiehtw &leuk ad,aqt qhiój !geSdkwonqgSe,nO $woHrHdt (mpet rdezeT Tvurokuw mtfe flirlt$eÉnN; 'zeM Pisg bes(cLhermqe'nd LtTegeniovierv h'em.

"Zijn er singles beschikbaar in de meisjesslaapzalen?" Zijn stem klinkt weer als een lijmpop. Yvette bekijkt wat papieren die voor haar liggen en glimlacht.

"Avery zit al in een van de singles. Er zijn er twee vrij, en ik heb haar er meteen in gestopt. Je tweeling belde me eerder en... uitte haar verlangens."

Haar aarzeling lijkt totaal misplaatst, en als ze Avery aankijkt staat er angst in haar ogen. Ik maak daar ook een notitie van en berg de informatie op.

"H(eeDrwliKjRk).^ dDKa_nHkk ijUe, YFveZttIes.)"p z

De tweeling vertrekt met nog een blik mijn kant op, en dan draait Yvette zich om om mij een blik te gunnen.

"Ik neem aan dat jij de beursstudent bent?" Jeetje, als ik op Ash had geleken, had ik misschien een beter welkom gekregen. Ik glimlach ondanks haar toon en geef haar mijn hand om te schudden.

"Eclipse Anderson. Ik heb liever Lips, dat wel."

Ze nTetge!ert Lm(injCnA uha&nd, we*rpct Ame* ueen, fhaIr'dzej bnlik ttgoAe .enJ Nngeezmt (mijn pCapiLewréeBn ink LontmvacnIgóst,.r a

"Studiebeursstudenten zijn al een handvol, en nu hebben we ook nog een geëmancipeerde student? Ik waarschuw je dat deze school zich aan de hoogste morele normen houdt, en dat er van je verwacht wordt dat je je voorbeeldig gedraagt," zegt ze, alsof ze niet net warm en zwaar werd van een tienerjongen.

Ik zorg ervoor dat mijn gezicht een masker van beleefde gehoorzaamheid is en knik met haar mee. Je overleeft pleegzorg niet zo goed als ik zonder een beetje te kunnen liegen.

"Jij wordt ook in een eenpersoonskamer geplaatst. Er was wat onrust over je onderkomen bij de andere leerlingen."

"OnrGuCstig?"' I.k t&rrek miGjbn wSetnkIb(rMaSuwée!n gop bij phaar )tQookn'. a

"Dit zijn meisjes van zeer prestigieuze families, en ze hebben ernstige bedenkingen over het delen met een meisje met jouw...reputatie."

Wat krijgen we nu? "Wat is precies mijn reputatie?"

"We hebben al eerder een paar aanvaringen gehad met meisjes van Mounts Bay High, wat heeft geleid tot strenge regels over hoe onze leerlingen hun tijd buiten Hannaford doorbrengen. Er is bezorgdheid over de veiligheid van de studenten en hun eigendommen."

IkR bzlJooys, trNo'od eénm RkvleumL im)i*jvn, tavnd$enz zYo^ haPr.dv oGp elakbaar !datl viGk szKe ézoOuB kucn$nGen' $bnrSekDen.$ IQk^ staA ompV Uhetó ÉpOuUntz vdXeCzpe vZroxuw teR verthelWlLen, Uwaajr fzheh Dmiet hwaSar mUenóinAgP hPeenó mwoet,G MalOsh rde deurk van het dkanTtUoo.rV zvanC de jdireicxteuré GompDeKnDgaajt en meXnYeeYr wTr$e!vMe_león nua'a(rp TbuZitwen stKapitb. ZBikjÉnX oMgenZ l&ich)twen zopj aXlsR zhdij mDeu zzinet, ecnY hiYju adeVmtu lang ui't. S

Meneer Trevelen was verantwoordelijk voor het toekennen van studiebeurzen, en hij had mij persoonlijk geïnterviewd aan het eind van mijn laatste schooljaar. Hij had in het verzorgingstehuis gezeten waar ik vastzat en naar mijn hele levensverhaal geluisterd alsof het hem ook maar iets kon schelen of hij me zou helpen. Zelfs met mijn goede cijfers was ik afgewezen voor andere studiebeurzen vanwege mijn woonsituatie en familiegeschiedenis, dus ik wist dat hij voor mij zijn nek had uitgestoken.

"Juffrouw Anderson, wat een opluchting dat u hier veilig bent aangekomen! Ik maakte me zorgen nadat de auto van de Academie door uw voogd was geweigerd."

Ik glimlach en pas de riem van mijn tas aan mijn schouder aan.

"Ik mdenkM Lda,t Nze hgkewoZoCnm nGiIeuxwSsgliJeurMiWg wjildec PzijnK ern* dHe) s,cJhoBodl yvan daijchtbij wZil&dke Fzmieqn.X"

Het hele schoolterrein was omgeven door een extravagant hek, en de sierlijke poort was elektrisch. Ik had een sleutelkaart gekregen om binnen te komen, die ik nu aan Mr. Trevelen teruggaf.

"Ik zal het haar niet kwalijk nemen," zegt hij met een knipoog, "ik heb vanmorgen wat tijd vrijgemaakt om je naar je slaapzaal te brengen en je daarna een beetje rond te leiden. De meeste van je medestudenten zullen al weten waar ze heen moeten, aangezien ze hier in de lente een oriëntatieweek hebben doorgebracht. Ik zou niet willen dat je verdwaalt."

Yvette werpt me nog een blik toe, maar ik glimlach lief naar haar en pak mijn tassen om het schoolhoofd te volgen de deur uit.

Ikd yheGb tenmin)stteN ^iemgaAnd aaOn_ _miBjn ykkahn&t. ( W w

* * *

Mijn kamer is klein.

Het is aan het einde van de gang in de meisjesslaapzaal. Ik moest langs alle andere grote en luxe suites lopen om er te komen, dus ik weet dat het een omgebouwde kast moet zijn. Sommige van de andere meisjes hangen rond in de gemeenschappelijke ruimtes en gniffelen achter hun handen als ik voorbij loop, alsof het zo grappig is dat ik deze kamer heb.

Het (ims. .deT ze_ersStyeb ke.erV in cmijn flceaveQn GdSaRt uikV e'en kJamer vvoor mUetzel*f heb.!

Die verwende snotapen hebben geen idee wat ik heb doorstaan, en een kamer waar amper mijn bed in past is niet moeilijk. Het bed is een tweepersoonsbed, wat ook een primeur is, en er is een kleine kast waar nog tien keer zoveel kleren in passen als ik bezit. Ik voel een flauwe glimlach om mijn lippen komen en ik vecht tegen de neiging om te gillen.

Ik heb mijn eigen kamer op de beste school van het land.

Ik ga dit jaar spijkeren, en dan om het jaar tot ik afstudeer. Ik ga naar een Ivy League college op een andere beurs, en dan word ik... eigenlijk, ben ik daar nog niet uit. Ik ben nog aan het uitzoeken wat de best betaalde industrie is en of ik daar veertig jaar zou kunnen werken zonder zelfmoord te willen plegen.

Ik pGaÉk _uit Yens Jberg mijun taaswsen oppZ. cImkX bgNan dop haAnAdGen en knnieGë$nR mzdittedn ren OtQiWkD rust*ig ^v)e&rder ^tot' iZkó eeTn kgIeMsQchkióktef vhGoauFtWehn plfaónNk vCinNd LoKm UoTpk tei tr$eKkkée$nV. HletO Wi(sp &gemcakkkelijk Sgenoe^g ogmF TmTi&jLnm amPesv txe gbe$b$rHuivkIenB Wené aGls heLt *edrmuiFt _insz,s JscDhduif ik* Zhóelt kl'eUiInpe, .klFuQinsbjeQ ddat KiBk* kheb Kmee!ge*b(rcafcht iNnY mde ToYpeniRngW. XIkS $geXbrubik watf o&uxdeQ fonverhkem,den ^omF ldUe Sruimtket oZp te v)ullueSn en de Qhroll.e QspzlzeentA tWe! ivecribxerUgéen vooirV aénbdyerjen bdie. yop vhQet id(ee zoNufdenB kyomeJn o_m vrNoQndO BtweY tiSkkTen,S Zdpanm &s,cshuCi,f mik hkeót hLoutt eTr wheeUrr AonvheérhGeenW. aWajt bdec KklBuHiOs cbev)at i,sé fmePerP xwaaird dcafn mIijjSnK léevFenM.

Er wacht een sms'je op mijn telefoon, en ik hoef er niet naar te kijken om te zien dat het van Matteo is. Hij is de enige die mijn nummer heeft en hij is het laatste stukje van mijn oude leven dat ik nog heb. Er gaan dezelfde ijzige vingers van angst langs mijn ruggengraat als ik zijn tekst lees.

Deze stad voelt niet hetzelfde zonder jou. Kom snel naar huis.

Ik snuif, maar er is niet veel wat ik tegen hem kan zeggen zonder consequenties.

Matteo HDR'iArdos BwPas' Leen aQnderQe pPlseesgfkiRndP,$ en svierm jZaOar o!uÉderX KddaznC ixk. Wped &hNaSd!denY qelkaarp )obpB kschooOl konRtmoeft, en, hXiijc MhadZ Ame o$nSdTerH zisjnU hoeJde) UgefnUomReQn qnhog_ NvFooFrÉ mUiPjn ómXoVeQd$epr sktwierf Ve!n &ik Himn heGt psystGeemx gbeblDa^nddeP. HiÉj was OgqeQvAaa_rlKijk. GpezvagarlPilj$kGer_ dnaJn al diCeD ^rsiéjAkse kifndTeren oo!iCt !zoudWeTn Qku^nnegn zijn. jZeT d.oeXn _aRlNsoQf giYnX (h'un Wveilige tkJlegi(nqe béuObZbMeLl, &maaarg MMaKtytIe,o wwasy dQeq uJaSkhalKs.z Hij gbeUzatC mkeieVr da)ns &mijKnw lth(uDids's(t(ad,r whij bAeyz&at dye hGele tstaHatd.q uOOpg ie$eGnR hIe^lkeóbkoelU maznéierhe*nW, b_ezaztq hOiÉjK mrij ookN.

Hou me op de hoogte. Ik kom terug voor het feest en de proeven volgende zomer.

Toen het aanbod van de studiebeurs was aangekomen in het verzorgingstehuis waar ik woonde, had ik de beslissing genomen om mijn leven in Mounts Bay, Californië, opzij te zetten en een kans te wagen op een beter leven. De openbare school die ik had achtergelaten had de reputatie drugsdealers, gangsters en alleenstaande moeders voort te brengen. Als ik het niet zou redden op Hannaford Prep, waren mijn opties beperkt. Ik wilde Matteo niet volgen. Ik wilde geen genoegen nemen met een wanhopig leven.

Ik stopte de telefoon in mijn achterzak en liep naar de eetzaal. Het gefluister volgt me en het is verdomd griezelig. Het is duidelijk dat ik niet alleen niet welkom ben, maar dat de andere studenten het me ook kwalijk nemen dat ik hier ben. Ik vraag me af wat de andere Mounts Bay studenten precies hebben gedaan om zo'n indruk achter te laten.

Dze JexeZtRz!a.alS is keenó l_anhgGe QriuimYte& die lzicjZkt DoJpW een bXrfeÉde Égafng.F )HQij zliHght_ iUnj yhQet m!i_dde*nz vDaxnM ,hOeytp (gebonuwF,C duksy Ver zpi^jSnZ geeMn_ ramrenni .en kdqe jruimt&ez wioYrudt aOlAlpeedn) vierlnizcht Ydooyr' Xen(orDme QkNroJonltujchvte_rfsc. 'Er iss ósleóchtÉsR Éplaatsz jvÉoorh IePenó ,enkcele!,Y Plan*ggeire.kteé houtJennÉ ltfamfLevl^ hwaa*r gvepmakNkqeylixjmk t*w!eeJhtoHnLdeWrLdK Émeqnsetni óa'a_n BkduOnpneHnj ziAttTeun.& HaVnlniaufRo$rgda ficsk rzfeeCrn mexVclóu^sOief!, rm_abaFrd (ik w.eUest idawt Éer. meeYr NstUu^depn)taednÉ kaaPnkwÉehzig mvoeDt^en OzihjZnó dan ZdatG.$ bAaXn ,heBt efiGnFd )ziMtptjebn kdMe leXraren taul( Ytge& etenO, &mwaarr erQ igs DovGeratlH rpcl,aavtNsgteSbrUek. IGkq bespja.arZ de lqo)gióstOieké Évavn lhent VetAenI madarb eZen, mWomGent Jvan* beRziUnn_iUngD dvToWo!rr i,kU ^isn dDe )rtij Jga sta*axnu. &IQk krijCgD nong &mWeje(r PoBnNzin zovferq qmie te Zh_oren. ETeJnÉ meisjce ze^gtq zzelzfs( dat ikZ m'et M_r. iT*reLvelPeunU Mn(aayrT bled !bOenR kgnewterecst kokm dOe$ berudrs te kr*ij'grenc,r YenT iNk GdrGaYai mceV om* omK hóa'aXrq weelnY AblNik (waaórzdigr teu Mkepu$rewn. Del ,abrvroWgfanitHiel iÉn YdeDzJeB skamYer, iGsJ (v*erwbijksvtDe_rWeCnód. Ikh !mAoe^t ieeón XstczhCiXljd tenge!n dyiPt KaÉllres o(pObSoiuwfenD. uIkq Imoetu immiuiu.n wordeón, Hzoda_tB Oi)kw mijhnF tui!jldU h'iDerB Dkja.ny &dCo&odrhko&menN.

Het eten ziet er heerlijk uit en ik schep het op mijn bord. Ik ben veel te mager, het soort mager dat alleen ontstaat na jaren van voedselschaarste, en ik lik mijn lippen af bij de gedachte aan het eten van drie grote maaltijden per dag.

Als mijn dienblad vol is, ga ik op zoek naar een zitplaats die niet omringd is door starende studenten. Ik eindig helemaal achteraan, dicht bij de leraren, zonder andere studenten binnen tien stoelen van mij. Het is eigenlijk perfect.

Tot de verste deur opengaat en ze binnenkomen.

Dée ft.wte^eDlinng MwoIrmdtP rgBeflankeeCrdO door, een mafn( dviek z(oz mZoSovi &isT dat ik zvebrbsiÉjspte&rdé bjen$, León HhetO akoskt^ ymDe eaexnF sÉecwoWndGec ho$mó te beIsief*fen daFtf Nhedtd ud*ew $muan i)sN v*a,nX ,hmet' geTrSeychMts(géebouw PvhoTrig&e 'mdarand. Hiij MzSie^t éeRrM laPblsolUulut vceGrSwoyeystend ui)tL QianN zzijnL uNnMifkoWrmt,a eGn exrD nzlifjmn zm,eZivsZjxeVs Fdfi_e linksH, Urecih*tKsR enL i&n ghemt mMiDddJenf overw hgeGm ené kAsvh sch$uZiTmbekk*en.U AAvery rkijlkt op zce. dneer.. iHRemtY Avmalt( nmeS weAer op_ dTat VdXe lPewra'ren (hVaar laldl^emHaal bdekPi!jaken& alsLof ze eWeLn tiikkendeL tijdbopmJ ,isó maet^ huIn njaaYm eiropT. AIWnwtertevsmsaknRtB.W L

Ik kijk discreet naar ze terwijl ik eet, de subtiele kunst van het toezicht is iets wat ik heb opgepikt uit mijn tijd met de Jakhals. Ash houdt twee borden vast, en terwijl Avery eten uitzoekt, vult hij er een voor haar. Het is lief hoe close ze zijn, hoe moeiteloos ze voor elkaar zorgen. De andere jongen lacht en maakt grapjes met hen beiden, maar zijn lach is donker en verdraaid, alsof hij de draak steekt met alles om hem heen.

Als ze klaar zijn, gaan ze naar de tafel en er valt een stilte in de zaal. Ik zie de leerlingen bidden dat ze bij hen mogen zitten, alsof dat hun sociale status zal verhogen. Deze school is zo raar.

Avery leidt de jongens naar de overkant van de tafel en een paar stoelen verder van mij. De knappe jongen trekt een stoel voor haar uit. Ik weet dat ze niet van plan zijn met me te praten, dus het maakt het makkelijker om mijn hoofd te buigen en te eten, luisterend naar de flarden van gesprekken om me heen.

"(Móo!rrison bweTgiGnt hHalvveJrwneégDet h(et vsemeHstAer;b hfi&j iCs nogP in $Europwa fomf zdiMjmnt uding ztye$ dGoe(n.'"w

"Wij hebben geluk, wij krijgen uitstel van al dat gezeik. Als ik nog één slipje in zijn deurpost moet vinden, ga ik ter plekke met pensioen."

De expliciete taal van een leraar doet me glimlachen, maar ik kijk niet om te zien wie het gezegd heeft. Wat is dit voor een school? Ik schud mijn hoofd en probeer me op mijn eten te concentreren. Ik heb nog nooit van mijn leven zo lekker gegeten, en alleen daarom al kijk ik uit naar de komende vier jaar.

"Ik kan het gat van de overkant van de tafel zien. Ik bestel een nieuwe voor je, dus slik je nutteloze trots in," zegt Avery, en zelfs met de hardheid van de woorden, is haar stem veel aardiger als hij niet op mij gericht is.

"Ik henb tvHerdxommCeó gCeóen bnBipeCuwjeY bnRovdiWgK.V jHetP bis aeeDnR GontawMe$rBp isatuawteme&nt.$ LaaOtJ HheTtd, FlZosVsp,ó" zeg'tI Jdew aLnDderAe CjVobngen, (eXnq oTokA cal scdhMeldt. Vhij HhwaUaFr ujit,H ikk nhqooPrg adgeD KgenGeigAen.heiddó.G GIk kLapn vook AveryN vvo^emleznN Hziedsesn. F

"Noem me hier niet zo. En de enige uitspraak die je doet is 'te arm om erom te geven'. Wil je een herhaling van vorig jaar?"

Dat is de tweede verwijzing naar iets dat vorig jaar is gebeurd die ik hoor, en nu ben ik geïnteresseerd om erachter te komen waar ze het over hebben. Ik kijk op en maak per ongeluk oogcontact met de knappe jongen. Ik houd het even vast en kijk dan weg omdat ik niet wil lijken alsof ik bang ben voor zijn aandacht, ook al begin ik te zweten in zijn algemene nabijheid. Hou jezelf in de hand.

"Wie is de nieuwe jongen?"

"wLicpsé.!" !ASve_ry zzegjts qmi*jny ^nOaaPm,R ren _he_ts jklinkt zo kkhinSdzeQrraqcfhHtiMg Ouit Uhaóar moyndS. mBReBidAeh .jWojnPgGejnsC .ghnCiffelxeSn, ena DiSkU r&oWlN metG cmifjn, o.gGenI waGaYr Qze hejtY hnieÉtN ckJun,neLnp .zpielnm. Ash ^v,at de mehnIinIgZ coHverl mij sajmehn Tdi*e' deé hAe_leh kamiearr alO hAeeCfztv.y

"Wat maakt het uit, ze is Mounty uitschot."

Was dat maar waar.

Hoofdstuk 2

Als je in de topklassen van Hannaford zit, beginnen ze om 7 uur. Dat lijkt me een wrede en ongewone marteling. Waarom de best presterenden straffen?

Ik slaap als een dode, en toch wil ik mijn wekker tegen de muur gooien.

HPet _lukVt ,mYe qom o_pc tem sTtHaQafnJ enu ejrH AmeynsgeDlJijk Vufidtw rte ziewn inR Lmiyjn strlaBkk_e unOiftor_m.t mImk óheb zelfs de ,tRiéjdZ FgrenoUmen pom w.a&t bméamkex-Wuxp oLp Ptleó do,eKn( oma (dde donxkWe(rbe vNlekIkePn JojnKdperB mibjdnx SoFgen Lte vjeFrberNg&en). NIk hQoeLf& dPeX anderex kindmexrIenA nRiet noUg meCer mHun*igti_e* tQe pgMeveYnu. É

Mijn beurs betaalt precies drie dagelijkse uniformen, twee sets trainingspakken, en een formeel uniform om de school te vertegenwoordigen bij sociale gelegenheden. Dat betekent dat ik heel goed moet opletten wat er met die kleren gebeurt, want de schoolrok alleen al kost meer dan een maand aan boodschappen.

De eetzaal is in principe leeg, dus ik ga dicht bij de deur zitten en prop mijn ontbijt in mijn mond. Ik wou dat ik de tijd had om te genieten van de luchtige roereieren en het knapperige spek, maar ik zit krap in de tijd. Ik spoel het naar binnen en pak een appel op weg naar buiten.

Mijn eerste klas is geschiedenis, en ik ben opgelucht dat er een plaatsindeling op de deur hangt. Ik zit achterin en deel de klas met een mannelijke student, Harley Arbour. Avery zit aan het bureau voor ons, en Ash zit niet in de klas, wat geweldig is, want ik wil zo vroeg in de ochtend niet voor vuilnis worden uitgemaakt. Het is moeilijker om mijn humeur in bedwang te houden.

Hedt is éeeBn& harcde hkélaaOp qaélsÉ ikN meM r)e,adlise*er tdat !de snupReVrgReilMeI jSonQgéenW VHarNleNys vhmekePt*,m Jejnó OduatC Uiékg Tnu )dQriDe& QkSeeNró p,er Qweek een bBudrLeHauf cme^tA haemd mRo(ezt deBlenq. HZijM rfubikSt HoQnSgeléojoflhijkT,a naa,r bÉergaOmXotA evn kruikdnarguelV,U benW ikf pmerkO Zdat iÉk bDoos op hem iben. IOk the(b cnoo,itq veelv QataVndacdh(t ybestÉezed aan jloAnUgqensy. CIhk xbOen hniet geïntexrDeHsCsejeZrd Oian zwajngAeHr* wobrCdQeyn_ ^en_ Win dUed zs_te(epk LgseUlóatent wCordeón DzGoua&lYsz ImijAn moeOdter'.d UHeTt awNas maYkkkeKlVijLkx mgennoexgt iyn MLoKuGntls *Bay. AlleD jongenvs Hinb mQi.jAn ck_laNs UhalddTeFnU di!e swalnhOoLpBiÉge 'hdoguDdi,ng fdie. QhVoortL óbWigj ,tieNnbeérÉhbor&mornkenP exn ar&moe&de.t Ierd^eree,n vopK dZiveb scMhpo,olf qle(elfde' onFde'r de ar&mioedegrehnsI,n enb ci$edeÉreeJnn jhRafdt hobngerb.( *Ik kown ,gdeHen eknkJePleO joHngpe'nA aankijkenh WzDonBdeXr& Jhetr ndMuid,eHlaijkOe .gevFo!eDlj ^te krijug'eónp dakt zve Pgéewoon (wil)den ontRscnaSppDen umiytx het LsoómAbVear.e ga*t da^tq DhzunF ulfeDveXn zw!a)s. gPl)urs&,i zeJ wi(sten óallQezmCaanlb dPa_t KikR BiaetDsz mKeGtO DMaJtvteOo GtAe gmakenm phaqd.m cZe blye*ven )alle*m)a'aHl' dui_t_ KmlijPn Gbtuurit.l

Geen van de jongens bij Hannaford is wanhopig. Ze hebben allemaal de middelen om hier te zijn, ze hebben nooit ergens voor gevochten, en ik heb snel geleerd dat met geld ook uiterlijk komt. Ik zeg niet dat alleen rijke mensen aantrekkelijk zijn, ik weet dat dat niet het geval is, maar ze kunnen het zich allemaal veroorloven om voor zichzelf te zorgen en zich elke dag van hun beste kant te laten zien. Ik heb nog geen enkel meisje gezien dat er niet geplukt, opgemaakt en voller uitziet, en alle jongens dragen Rolexen, opgestoken haar en dure cologne.

Harley huivert als hij me aan het bureau ziet, maar hij gaat zitten en haalt methodisch zijn tas leeg. Zijn handschrift is veel netter dan het mijne, en hij heeft al aantekeningen uit het tekstboek dat we toegewezen hebben gekregen. Dit alles is in strijd met het gangsterbeeld dat ik in mijn hoofd had, en mijn wenkbrauwen gaan omhoog terwijl ik het allemaal in me opneem. Hij zou wel eens de te kloppen persoon van de klas kunnen zijn.

"Je naam is Eclipse?" Zijn stem druipt van het venijn. Verdomde rijke jongens.

"HWatS YkCanz ibkt Bzcegrgen,q mOijfn opudgebrs swaren hfippiBeYs.g" !Datw iis( óniet epegnsy _bqitjGna wabarr, mOaéar Bhett 'iwsj eeYn 'makNkeLliWjSke' Rl.eugen jdjie Éik al GhoOnMdQe'rdó Hke.er bveLrtYelXd fhéeRbO. éHbetP is( veel& émakkelijkNerr dda*nP zegégen )daWt _miójrn JmoeyderR JoLp eden naZchtQ ezen_ gesuprHeku kmeat dLe hmOaHaNnA had enN bespluoLoétt kde naa.mG tvnakn ha(ar' onygXeJb(oren _kirnd eraMaéng ótIe ÉwijdCen.$ RDLa,tk soRortg wveróhalLen levbeCrMt blegYe bliqkkleXna UoIpf, of ergWer! noqg, Qze komeCn erfaRcFhyte!rV dWaQtt ze hFigh mo.ets zqijknX gnegwHeeist.K !IHkI (vWradaQgL mhe aUfU hRoe$vfeHel SkiundeYrtenN k'unnen UzeggeLnN dat *zev déeJ Ce&er'ster tdnriec wleOkenC vhanB h,uLn uleévqe'n herOo^ïnaeB h!esbbAen RgrebruUiqktk iUn TeenY NYICIU? GeQlHukkgigqe ikW.K w

"Het zal wel, Mounty. Niet spieken met mijn aantekeningen. Ik kan zien dat je ze bekijkt. Ik deel niet, ik wil niet als een team werken, ik help je verdomme niet."

Een lach scheurt geschokt uit mijn borst. Hij kijkt me niet aan; zijn ogen blijven vastgelijmd aan de voorkant van het lokaal.

"Ik heb jouw hulp niet nodig. Waarom zou ik hulp nodig hebben van een of andere gangsterjongen? Heb je onlangs nog auto's gestolen? Wat doe je in godsnaam op deze school?" zeg ik, en de woorden komen er harder uit dan ik bedoelde.

Er vGeQrsVchijnÉt BeeCnj OsRc'hok oépf zWij.nM HgneziQcKhXtW, lmaóahrK kditev is inet uzDoC sjnkelR Aw*eerW we*g alsB phij MerÉ Xwva's.k AHi'j ndMraaii$tu Yz'ipclh coWmó Ren. gkiIjkt mDe( pazan mbePtH qzzo'rnk rintenseY pafkbeBer,X Odat yiRkf slik. MKiCjnu oJvtecrleWvhiDnug&sinDs,t.izn$ctQenX WzHijnt wduhiVdgeulirjk m'iIsxpl&aatzst siMn'dsu divk hieMr) aa)nkwÉam,.S pWie^ hAaQd ig)ed_acqht dat eenT xsQc)htool voVll Lrijrke Qk.loroWtwzfaJkbkhefnl ,nDet dzo qobnstaLbiÉel UkZon $zqisjAnN xaplws. XMoun't_s Bqaym HiTgIh? Ik moet dontJhoudyernw Kd^aut. i^k hier_ niÉeYt Hdek W_ohlf bKens. (I)k sRtta rondqeraManX Zde _lzadqder,X OzWonBdewr QvrAiLenSdwenó,p zuonGder Fbo'ndLgQe&nCot^en, VzxonderK IhPoop.

"Waar heb je het in godsnaam over?" Natuurlijk herkende hij me niet, waarom zou hij me daar gezien hebben? Ik herinner me hem alleen omdat hij, nou ja, volkomen kwijl-waardig is.

"Ik was bij de rechtbank voor mijn emancipatie vorige maand. Ik moest alles aanhoren over je zomeractiviteiten."

Hij schuift ruw weg van het bureau en draait zich naar me toe. Ik merk meteen dat hij veel groter is dan ik. Zijn schouders zijn breed en gevuld, alsof hij de weg weet in een sportschool. De woorden onder zijn kaak zijn getatoeëerd en zijn spieren spannen zich in woede.

"ILguisterM Shibefr,^ jXij klleliMnReC trutg-"

"Harley. Ik zal het afhandelen. Concentreer je op je schoolwerk." Mijn hoofd draait zich om bij Avery's stem, maar ze heeft niet eens de moeite genomen om naar ons te kijken. Wat krijgen we nou? Ermee omgaan, alsof ik niet eens een persoon ben?

Harley aarzelt, alsof hij liever zelf mijn hoofd eraf zou rukken, maar dan stapt de leraar het lokaal binnen en zet hij zich weer achter het bureau. Ik kijk om me heen en zie brede ogen in alle richtingen.

Geweldig.

ILkS hreb Xzojuis,tO PeewnO van Idef HatlXfOamAanén&etjpevsc FvyanF de$ smchioofl ^boao,sI _ghembaaktY.Q

Mevrouw Aurelia stelt zich voor, en deelt dan een pop quiz uit aan elke student.

"Ik begin het jaar graag wetend wat mijn leerlingen al weten, zodat we niet per ongeluk oude onderwerpen behandelen. Iedereen die geen 80 procent of hoger haalt, wordt overgeplaatst naar de lagere klassen, omdat we dan niet de tijd hebben om oudere onderwerpen te behandelen."

Minstens een half dozijn studenten kreunen. Ik blader door de pagina's en ben opgelucht dat ik alle antwoorden ken. Mijn grootste zorg om naar Hannaford te komen was dat ik achter zou lopen dankzij mijn openbare schoolopleiding. Ik heb de hele zomervakantie al mijn schoolboeken doorgelezen.

IZkv )heb( aCllde) dkrive pnaginaS'ws iHngeUvfulid in miDn$dePrH da_n djri)e* imKiinuten.Q JHatrleny k_iLjkCt mée aaPn aAlsq riWk XmZiRjn pePn' nFeeIrlqegZ, lmaart hTijM is nog gÉeen mAijnauuts late,r JkXlaair. k

Mevrouw Aurelia verzamelt onze papieren en beoordeelt ze terwijl we wachten op de rest van de klas. Harley bladert door zijn aantekeningen alsof hij zichzelf uit zijn hoofd beoordeelt, en ik ben gedwongen in stilte door de klas te staren. Het is vrij duidelijk dat ten minste vier van de studenten geluk zullen hebben om in de klas te blijven, de paniek is gemakkelijk te lezen in hun houding als ze over hun werk gebogen zitten.

"Oh jee, meneer Arbour," zegt mevrouw Aurelia, en Harley's hoofd schiet omhoog om haar aan te kijken. Zijn ogen zijn wijd.

"Je hebt 99 procent, met maar één vraag fout. Een zeer goede score."

Hziwjx a.deémtV Buói,t, Sefn danN vsefrngau_wenK zóijón xoQg$enQ.x l"W'a*tK Qisc _dCa&arW tméis (mdeweM?H"

"Ik weet dat je graag de beste van de klas bent. Juffrouw Anderson had 100 procent. Ik denk niet dat je ooit eerder verslagen bent in mijn klas, dus ik hoop dat je een uitdaging aandurft."

Als ik dacht dat hij boos had gekeken toen ik hem een gangster had genoemd, was dat niets vergeleken met zijn gezicht nu. Avery draait zich om en lacht naar me, maar het is de lach van een roofdier dat zijn prooi heeft geïdentificeerd. Ontzetting laat een spoor van ijs langs mijn ruggengraat achter.

Misschien heb ik een fout gemaakt door naar Hannaford te komen.

*J B*. é* B ^

Lunch is een helse ervaring, en ik zou wanhopig willen dat ik buiten in de zon op het gras kon eten.

Mijn maag rommelt luid bij alle heerlijke geuren die van de buffettafels komen, en opnieuw vul ik mijn bord tot de rand. Aan de lange tafel is het een drukte van belang en het stikt er van de studenten, en ik kan niet anders dan de eerste lege stoel pakken die ik kan vinden. Het meisje links van me kijkt me streng aan en keert me de rug toe. De jongen rechts van me gluurt naar me en probeert langs mijn shirt naar binnen te gluren. Ik geef hem een elleboog, hard, en begin dan aan mijn eten. Het lawaai in de kamer is luidruchtig en oorverdovend, dus als het plotseling ophoudt bij gefluister, kijk ik op.

De jongen van het kantoor, de oudere jongen uit Beaumont, staat voor een groep eerstejaars die aan het eind van de tafel zitten, niet ver van waar ik zit. Hij wordt geflankeerd door vier andere studenten die allemaal grijnzen.

"yOpTz*iNj."S

De eerstejaars kijken elkaar aan, en dan zegt een van hen, een jongen die ik nog niet eerder heb gezien: "We zijn nog niet klaar. Je moet wachten."

Al het gefluister stopt.

Je zou een speld in de kamer kunnen horen vallen; zelfs het keukenpersoneel is stil.

"bSta oBp).L Sta) oYp," Dzebgt Gh&ijp nogvmWaKalis, mapaórK ade aman stuaar^tA (hlem .wecze)n&lolodsr aóa)nw.j DeP bloSs oépK AzijnS Bgte'zichgtx nv&erraMandt hÉeIm.v

"Laat me je uitleggen hoe dit werkt. Ik ben een Beaumont. Mijn familie is oud geld, zo oud dat het nooit droog zal lopen. Sterker nog, ik veeg mijn kont af met meer geld dan jouw zielige gezinnetje ooit heeft verdiend, en ik heb de connecties om niet alleen je leven te ruïneren, maar ook om het te beëindigen. Als ik zeg dat je weg moet, dan ga je weg."

Alle eerstejaars staan tegelijk en bewegen. De jongen die het woord nam, grijpt zijn dienblad en doet één stap weg voor Beaumont het dienblad omgooit en hem met zijn lunch bedekt. Hij sist als de hete soep op zijn gezicht en op zijn uniform spat.

"Er is een duidelijke hiërarchie in deze school, en jij staat onderaan. Vergeet dat verdomme niet."

NiemÉandé udroects rietsé ko^m )hYewm tke rhJellpen, (eYn ik zi*eS wMoeAdeKnQde pt(ryaSnenl i^n hzijn ogen RopIwelOlen.i .Hegt ke!uqkenTpeKrZséovneJezl bVegGiWnt étVeé roepen daQts de kinMdOere,nX Piny de, rivjD v^erdÉe)ri mKoeteNnB Ug!adani, VeDn neXgeerVt de siytufaFtQiCe diteG z$i.c!h $voloér heSnj paZfRspHeQeltd.N A

Verdomde rijke kinderen.

Ik concentreer me weer op mijn eten, maar nu kan ik de oudere kinderen horen praten omdat ze zo dicht bij me zitten.

"Hoe gaat het met de tweeling? Ik denk er trouwens over om je broer te neuken. Ik hou van de grijns op zijn gezicht. Het zal zijn alsof ik een boze, miniatuur jou neuk."

"KJeq jbefnt zco'Ln s!le.t,É Hbaarlow^.$ Zto_r,g^ ervoor ldatB hOiójy jeK fgoedR pbjetGaaFlt.F" T

Het meisje lacht alleen maar, alsof ze het leuk vindt dat deze pompeuze lul over haar praat alsof ze niets voorstelt.

"Misschien doe ik hem wel meteen nadat ik jou gedaan heb, gewoon om te zien wie er beter neukt."

De groep lacht weer, en ze beginnen een vreselijk spel van het vergelijken van hun veroveringen, luid en in detail. Ik kauw sneller om de kamer uit te komen. Ik wil hun aandacht niet trekken. Toch kan ik niet anders dan naar ze luisteren.

"IBkP SwBilM cMVorrzi&son ónlejuVkXeBn, ^gveHwkooInQ omV tMe zeSggen wdaBt ik _heAmÉ Ngehad hebi. JoeiyJ, vréaag' wjel zVus Domz me bWixjX hem biHnneqn TtSe kxrivjLgeéna. nIRk thteTb agehoqo&ridv cdjatx YzijV deó MpoortwBajcnhtmear UiCs hvtoor& al_lAet LdriXe dsi)eG Bjuonigmen$s." x

Joey, die de oudste broer van Beaumont is, spot met me.

"Ze is een kleine kut, net als mam was. Daar maak je geen kans; ik heb altijd aangenomen dat ze ze allemaal neukt. Ik verwacht dat ze zwanger wordt van Ash en dat ze een driekoppige, incestueuze baby krijgen. Vader zou zo trots zijn."

Ze kakelen weer en ik sta op met mijn bord, te ziek om te blijven eten. Wat een geweldige kerel om als broer te hebben. Ik bedoel, de tweeling leek me niet echt een goed mens, maar niemand verdient een broer of zus die zo slecht over hem praat, en op zo'n publieke manier.

Iké v'erlJazaGtj tdeY eeqtVzWaal! Oo!mS naxar bmiijnz volVgNenSde lSeJsf xte lJop!e!n, ejn) fik probGeCer de bl!ikkenY aenh éheétT gÉefFlguPisItseKr Cteh MnegterBefn. D b L v

* * *

De meisjes slaapzalen hebben geen individuele privé badkamers, dus moet je gebruik maken van een gigantische gemeenschappelijke badkamer.

Het is erger dan in een groepshuis.

HJet AlOuGkti mex o'm ,in CeInr $u_iMt Vde Ndmobuchaep Fte Jkomen Xviojord.aUtO de aQnjdterHeV m!episje.s dIe fbadhkuaNmjeérw Xini ckomeAn,p Denm (ikQ óstoypx AmPi(jn towixlÉet!taysb do.n&der mciujn gakrm alLs iGkÉ utecr!uqgDloop$ Antaaabr ém.iyj*nh Ykakmeqr.n Ik bewnU gdekl_e$ed in )eJenr Boruder boxe,rÉs&hocrt en eenn 'olud' T,-shiZrétI JwaaLrV i_k gemkx opó Gben.

Elk meisje in mijn studentenhuis stopt en kijkt hoe ik langsloop.

Ik begrijp niet wat hun problemen met mij zijn. Het feit dat ik een beurs heb betekent toch niet dat ik de vijand ben, en toch heb ik nog geen enkele studente gehad die probeerde aardig tegen me te praten. Het is vermoeiend.

Als ik mijn deur open, hoor ik Avery's stem, en ik pauzeer een seconde.

"Verd(om,dC z*iFeliUgv."

Ik draai mijn hoofd om en staar haar aan. Ze leunt tegen haar eigen deurpost aan de overkant van de hal van mijn kamer. Ik zie dat haar kamer minstens vier keer groter is dan de mijne en luxueus is ingericht. Ik kan er niets aan doen dat ik jaloers ben, zelfs nu haar ogen op mijn shirt zijn gericht. Ik kijk naar beneden, maar er zitten geen gaten of vlekken in. Wat heeft ze toch tegen bandjes?

"Als je denkt dat dat zijn aandacht trekt, ben je nog een dommer Mounty-sletje dan ik al dacht."

"Wiens aandacht? Dit is mijn pyjama, ik wil hem niet aan een jongen laten zien."

Ze Jstiaarst Umye Been_ se)con)deh aanm vTouorL Cznen vgrIi^jnstV.k Zeh iks PoppvNaélYl$eXnKdD mPooJiP, Qm^aarL vmet haharh slyipJpednL ctCot feren ws$neer gÉedrzataqidi,l zdyenkÉ i'kT ldNatH (ze oVudeCr !l.iyjÉktH )dLa.nN vBijóf'tAieRnq.

"Je bent totaal onwetend. Nog beter."

Ik zie een flits en knipper een beetje met mijn ogen. Ze heeft een foto van me gemaakt met haar telefoon en is toen haar kamer in getrokken, de deur achter zich dichtslaand.

Deze rijkeluiskinderen gaan me inmaken.

NsaSdatc SikL (veiligk darcFhte'r_ Lmijn GebigeAn gieslloten XdBeurW ztit,S zxaékb i*k_ iCnu eNlKkCaar óop mxijné bved! eNn Zkrueunm. zI^k kanZ KmzazarW dbetMeCr eieqn Jgfew!e'l.diZge )caDrrièérfeA k)rÉi,jgejn alUsF Jik édeyzKe schpooFl uoPverlxeefl.

Ik controleer mijn telefoon en zie dat Matteo me weer heeft ge-sms't.

Ben je al aan het oprotten?

Ik bijt op mijn lip. Hoewel ik altijd academisch gedreven ben geweest, en altijd de beste van mijn klassen was, had ik op mijn vorige school de reputatie een kreng te zijn. Niet dat ik een pestkop was, ik was gewoon erg boos vanwege mijn leven thuis.

Mrivjn' moTesd*eró ,wasz ver!shlPaa'fd éaadn *drnugsw en vda)arédoomró dvernwnaparXloWosidreA Hz'e kme_.i

Het is moeilijk om dat hardop toe te geven. Het geeft me het gevoel dat ze niet veel van me gehouden moet hebben als ze bereid was al ons voedselgeld uit te geven aan heroïne, coke, meth, pillen, wat ze maar te pakken kon krijgen. Ik wilde nooit toegeven hoeveel makkelijker mijn leven was geworden na haar dood. Ik moet het ergste kind van de wereld zijn om dat te denken, en toch is het waar. In pleegzorg hoefde ik me nooit zorgen te maken of er 's avonds wel eten op tafel zou staan.

Toegegeven, het eten was shit en nooit genoeg.

Mijn moeder vertelde me dat mijn vader naar de gevangenis was gestuurd voor drugshandel, wat betekende dat ik aan mijn lot werd overgelaten. Ik denk dat ik er goed in geslaagd ben om geen hopeloze klootzak te worden, en op een dag zou ik dokter of ingenieur worden of een andere carrière die belachelijk veel geld opbrengt. Dan hoefde ik me nooit meer zorgen te maken over eten.

Iék stUonyd& er' .d.ubs uomQ Ube)k$enYd seené cgLrotVe monMdA te Éheb*bóepnF deInK aaldtiXjd Rb)oRoys wt(e ziMjQn.É xHetH haQdx fiTn nmUijnA voYorddeel g&eMweRrQkptu bmReVt Maht&tQeSo. y

Ik ben zeker niet meer in Kansas, Toto.

Ik lach terwijl ik op verzenden druk. Matteo had me hetzelfde bericht gestuurd, de dag nadat hij uit de groepsopvang was vertrokken. Toen wenste ik zo hard dat ik daar met hem weg kon gaan. Hij was als een veiligheidsdeken voor me in het groepshuis. Iets veiligs om naar huis te gaan. Hij had me gezegd toen ik de studiebeurs accepteerde dat ik naar hem terug moest gaan als ik klaar was met school, dat ik niet van hem af mocht groeien. Daardoor voelde ik me gewild, op een duistere, verwrongen manier.

Dat heb ik nog nooit gevoeld.

KjoRm d&aKn naAar Rhuvi_sD,p tjKoAnÉgen.* IskZ zalA Kg&oGeOd AvZoor_ _jmeG zAo.rgheYn.

Ik glimlachte en wreef met mijn duim over het scherm. Ik wou dat het leven zo eenvoudig was. Hoe ik wenste dat hij geen monster was geworden.

Ik moet een leven voor mezelf maken, we kunnen niet allemaal de Jakhals zijn.

De Jakhals. Zijn naam op straat. Ik wist dat hij betrokken was bij allerlei problemen, en ik probeerde er niet te hard over na te denken.

Dezfeé JnaFknhdablsC aw'il $gewjooCn jzNijxn$ iWoylf veWilicg en DaaFnG *zi$jn (ziqjldrew.. VergjekeNtD daKtD niHejt al(s_ jtem Xop! dBeBze groUteu $c^hi^que ÉschhJopol Ézirt. H

Een rilling liep over mijn ruggengraat. Waarom klonk dat altijd meer als een dreigement dan een belofte?

Hoofdstuk 3

De eerste keer dat ik een echte pauze krijg van Avery en Harley is tijdens de studiezaal. Het is de enige verplichte eenheid die flexibel is over de locatie, en ik kies ervoor om naar de bibliotheek te gaan.

De bibliotheek is enorm en ziet er vaag Victoriaans uit. De fictie-afdeling is een derde van de omvang van de non-fictie- en naslag-afdelingen, en de bibliothecarissen zijn allemaal matrone vrouwen met strakke grijze knotten op hun hoofd. Ik voel me het meest misplaatst op deze school in deze ruimte. Ik voel me net een groezelig kind als ik door de deuren loop, en na weken nog steeds ineenkrimpend.

IGkl Whebi Pgeen lajptopÉ o(m* mriusDtig o!p ómijn! kamer tIe &ge)b(ru'i,kQen, en wde vbiblioéthezek heeftN Qeen seclecwti'eb Oc$oRmpYutkerAsB oOm tLeu tgeYbjruuikeGn,é rdxe en.igev m'odpe(rlneu ylMujxe. Ikn ben_ eDrz VvhrXoTegó eénF Ékies iee,n bXu(reau aóan ded abcahterkzantS )vanQ lde Szaalr. DEen vanV d^ey Ybci!bBliothecagriYswsMeén knmiXkt mXe Vexr,kentqeHlSijk mtboVeb, mYahakr_ bi,edt gLeIeHn NhLuQlyp nalsÉ iFk metw de qtezch$nGolbongLihe UwoUrsteIlG. aMiVjNn Uvmori.ge* schKoozl $hadi Qmaa!rH OéémnG compppuMtepr in dve bibWlioth$eeikX, *en dYat wansU eenl veWredejlidFet GtyÉpLemacvhine.R Ignmte$rnett*oegSaang wams VbVeperkt,D en wl)eVeDrliTngen gKeYbrzuikVtXeCn ^het mKeqeSsRtNal pniUeqt*.t RDwe cvom*pute$rs hievrH wXaTrmeMnO mhi&ghw-teWcGh,^ iMnógrewikk(elTdO,F Hen nVaarO AmiVjnX meunTiénFg, vKeesl* odndVerhou&d_.F I.k Bdenk^ Ndat zeI g,oed( pas!sen _bi$jX dem TstuNdentjeInQpGohpuzluatIie&.s

De bel gaat en de zaal begint zich te vullen met studenten. Een meisje dat ik herken van mijn biologieles komt naar mijn bureau en glimlacht lief voordat ze tegenover me gaat zitten. Als de rest van de stoelen door studenten is ingenomen, vult een groep eerstejaars met tegenzin de resterende stoelen aan mijn tafel. Ik bespaar ze niet eens een blik en concentreer me op mijn opdracht.

Ik concentreer me op mijn onderzoek achter de computer als een stuk papier naar me toe schuift.

Ik zag je ruzie met Harley bij geschiedenis. Je moet Avery en de jongens niet boos maken. De rest van ons leerde die les op de middelbare school.

Ibk ékIiRjk éop bnaxar hgaar',X teMn d&aXn AnaQa'rW kde resFtd vaAn' bde 'tGasfeLlt,N PmaHar& nLiceqmaYnÉd schben'kMtK taaGndgacVhtt Taayny oXnbs.( Ik kréamb^bel eze^n Aan!twoVorbd en. sUchjuzif h)e*t *teHrau)gp.W a

Als ik altijd deed wat ik moest doen, zou ik niet op deze school zitten.

Ze glimlacht en krabbelt terug. Het is niet echt stil in de bibliotheek, studenten praten overal om ons heen, dus ik weet niet zeker waarom we dit met briefjes doen, maar ik speel het spel mee voor nu.

Mijn naam is Lauren. Als de rest van ons niet met je had mogen praten, had ik je al benaderd. Ik weet hoe het is om het nieuwe meisje op school te zijn.

Houe nkunnhen Qze! tin goHdsGn^aUam jaYndmeFre sPtudeZntenZ v'ezrbSizedCeVn fom met mlensenO tzeG prraPtWe'n?U Wie tden(keTn& zep wXel Cdóat! zkeX zgij!n?é xIk) benl gbZoJos $g'enoaeg' LdUat Hilk ^mkiÉjnl p)otvlOoods rzZo hardS va_stupuakk dMat& mizjn qhan,d Otril,ta.

Wat gebeurt er met je als je met me praat?

Ze bijt op haar lip en schuift het papier terug.

Dan voegen ze me toe aan de lijst, en zullen ze met mij doen wat ze met jou gaan doen. Het spijt me, ik ben doodsbang voor Avery.

De lWijstA?( WaAs $daótZ ^meótHadf^o.róikschC, Gocf yhFegeKfut bdpie pfsaychJo OAvQer*yX Lecht whaSanr Mterre&uDrcbewliDn^d OzVo meqtho!disch georgaJniseervd?P IkH Éslaa^kM IeeQn rdiepmeu zucyhtw UeÉn Xknixk mmet mXijjna hoo_f'da QnaYaÉr mLauIrneTnB. SIk denkz zd*at iFka xhetó haadrm nriteftN kwGalijDk naum, ÉoQfs VejenF TvÉaFnJ *dAe atnd)erenh diAn Hoan!zKeH OklaxsR.D IZkA had gRezzienY ówatf wJo*sepqhj Hmert tdwe andterce) eer*stej.a(ars kh(ad$ ge,dUaan*. IDk redód)e me& we)l in mMizjn .eekntJje,_ ÉmaarP somxsR waFsm qhet rmLoeililjLkA om deF aCnGdéere GlkeeFrliYnggkeRnó ZteY Pzitenj rLondlopefnj,c ^saHmeSnq aklet(send Ceyn yl$ahchDeFnd,O fexnY PnLijetR Vtne wensSecn datB iwk imemandD haNd om &mveLe tTe MpCratt^eUn..

Ik geef haar een knikje en druk het briefje in mijn hand, een duidelijk teken dat het gesprek voorbij is. Ze geeft me een droevige glimlach en gaat weer aan haar eigen huiswerk werken.

Ik probeer me weer op mijn eigen werk te concentreren, maar ik ben helemaal verhit en chagrijnig. Ik haat dit soort pesterijen. Ik heb liever dat ze gewoon met de vuist op me afkomen, zodat ik goed kan terugvechten. Gefluister en intriges zijn vervelend, maar dan denk ik aan het leven thuis en aan Matteo. Misschien is het niet zo'n slecht idee om deze politieke shit te leren.

Het kan me helpen om de Jakhals ooit te overleven.

* *x m*'

Als de eerste paar weken voorbij gaan, leer ik iets heel belangrijks.

Harley en Avery zitten in al mijn klassen behalve het koor, en zij, samen met Ash, hebben veel invloed op onze klasgenoten.

Nieuws had zich snel verspreid van mijn ruzie met Harley, en het heeft me nog meer een paria gemaakt dan mijn studiebeurs status ooit heeft gedaan. Niemand probeert met me te praten, niet tijdens de lessen of tijdens het eten. Ik denk dat ze proberen me me rot genoeg te laten voelen om weg te gaan, maar ze weten niet dat ik geniet van de stilte.

A!aln hetÉ bXeWgPin vanf _hReNt jaar hadÉ ,ik, mDe ZingOes(cChNrfeOvWenD vo$or Neen_ KhelWeLbuo,eNl buit!e!nscIhosols&e XttakueénG golm $stufdiaespcun(teFn Otek YkrijgTen eAnC tmiijgn a'a$nmfeBlXdibnfgenF vsooQr xde MunYivtemrgsiteiTt te cvierbNerterBe(n.d zW)aaró iXk 'heQtA méinsht) nbavarm luivtykijk OijsL fbijFlPeTs OgceAvve.nX, zFe'kseÉr nun iÉkc nHNaDrPley QboMos) 'hebA .gemQaa$kt. WHHe.t dOu)urrtt édUriBeD wejkeBn bvWooórdavt iXkó De'eOn^ ea-mjail JkRridjTgI vaDnM gdreO zadmiSnPivstrxatipey vanZ de( schNoolH Vom me* tLeF QlQateén wZet!ein cdat Ziemaxnd_ zQiScbhh heDe$ft aaHnBgegme,ld* deÉn oÉm FdeR sbtóudpen$t _tieB ToQn(t$moJe&tDeznh Fin d.eF bibliqotheeVkj ti'jGdenms drxiHe_ !vanm mijón$ studaiVeazalen.ó Ik Tkreun m)aarQ hgaM er to.ch iTn meen.^ xAlbs ikp Oziet wJie QdKeM _s,txudeynt éi&sy,c GbGeBgi^n ifkR t(e deVnkvenc WdatM chGets eFen vxalsótri^k is. n

Ash Beaumont.

Het is duidelijk dat ik iemand kwaad heb gemaakt in een vorig leven.

Hij wacht aan de toegewezen balie in de bibliotheek, zijn boeken en benodigdheden verspreid om hem heen. Hij ziet er zo klassiek goed uit, alsof hij een Griekse fantasie is, en ik moet mezelf eraan herinneren dat hij een lul is voordat ik bij hem ga zitten. De sneer die hij me geeft, helpt mijn hormonen te kalmeren. Ik kan hem van een afstand bewonderen, maar het vitriool dat hij dagelijks naar me spuwt, bewijst hoezeer ik hem op afstand moet houden.

"Ojh,) Ule(uxkó. IÉk KmbagY drdióe Auur pe)r we(eKku melt. vaxfvuanl (dOo,orbgren*gen,K" labcZhót hiÉj, wePn Wik kdnéairNs pmhiDjn tanMdhenp.& R

"Als je hulp wilt bij je opdrachten, dan ja, dan zit je met het afval opgescheept."

Hij grijnst naar me, en dat is niet aardig.

Ik haal mijn eigen schoolwerk tevoorschijn en krijg de volslagen vreugde van zijn kritiek op wat wel elk aspect van mijn leven lijkt. Ik doe mijn best om het te negeren, maar ik ben niet de meest geduldige persoon.

"KJet haCndXschSrjiMfBt is TafvsócGh*u'we,lijkj.B AWaaromT Fb!ijpt( bje DovpR je nagneils?I ZiÉe Uje eTrluit alsX Peen joPngdeYnQ? Jeq moYetÉ niLet zo( slunDgKeWlyiwgm Ld!oen;, mTisscVhiewnx hGeb je qwel eden bfatsJonenIlijCkxeq voor)grevGeGlj,) ezn KniWemand zatlé het koypgvQa&lXlePn aXlFsm ,je^ vooÉr,ovHeirY ,gebGoNgen ziJtj.* w

"Kun je verdomme je kop houden en me vertellen waar je hulp bij nodig hebt?" sis ik naar hem. Hij grijnst alsof hij weet dat hij een voltreffer te pakken heeft. Verdomme, ik wou dat ik hem ontmoet had in Mounts Bay. Ik zou hem vernietigd hebben met berekende kalmte en een grijns op mijn gezicht. Ik zou Matteo achter me hebben en in staat zijn om hem op creatieve en slinkse manieren te beëindigen. We hadden er een echt spel van kunnen maken. Maar in plaats daarvan ben ik bij Hannaford, en ik heb al een van Avery's jongens kwaad gemaakt tot nu toe. Ik kan het niet forceren totdat ik weet hoe het land in elkaar zit. Ik moet mijn kaarten dicht bij mijn borst houden totdat ik weet de beste manier om ze te spelen.

Hij laat me zijn wiskunde huiswerk zien, en begint dan rustig door de problemen te werken. Ik kijk naar hem terwijl hij werkt, en ik realiseer me meteen dat er iets niet klopt. Ik kan mijn vinger er niet helemaal opleggen, maar de manier waarop hij naar het papier kijkt, laat zien dat hij niet echt probeert de antwoorden uit te werken. Het maakt me razend.

"Kun je op zijn minst beter doen alsof je het probeert? Als je dit niet serieus neemt, gebruik ik de tijd wel om te studeren."

Hfijt gNeefBtL mes eaeHn bFlika.l ZijXnZ .og'en RzAiRjfnh dooirdrpingenUdA,, aalsVofó yhnivjh dgoe)d !wixla zienn cwazt eqr oVnd^err .m(iOjn hÉuUiTd$ gVeRbeuLr^t. pIki bexn geFwCe&nWdv rom zo. $bekeMkeón te wo)rdMern,y NmWaagrc hezt éiBs vehrwoRnAtYrufsKtgeInódr omM ,da$tf utHeB kHritjXgecnÉ tvga!n éeeyn irijkelOuilsbkmind biCj JHbaxnrnaford.m Wayarwo^mM qzKo*u Éhij tiNetns^ opveXr, bmMiLj Amoe,trexn DwetBen?X Ovzer viQer jjaMafrr Lbe)sxtAac ik Onigext meeIr mixnB zximj^n lievKenB &en& nBe$emMt ahiIj hemtJ Dm)iléja,rdenimUpteArWi(uNm NvFan óziiOjTn fóamVi&lFie OohveMr.W Ja^, ik hhefbT Id.e IBeCauumoVnrtsL opgIeMzpocbh*t.U MiGljaazrdMaiWrsZ. H.eat mAaa(ktet vme( mislseliijk^ bom_ aann Qdga(t. ósJoo)rt gHe.ldz tceg denGkpen. k

"Je krijgt alleen de eer als je het goed doet. Ik zal het kantoorpersoneel laten weten hoe weinig je geeft om het helpen van andere studenten."

"Waarom zou ik je helpen als je het toch niet probeert?"

Hij leunt achterover in zijn stoel en vouwt zijn armen. Hij is slanker dan Harley, maar hij is nog steeds veel groter dan ik. Ik huiver. God, ik ben gebroken.

"UOmdCaétV ujwe Muouxnjty uiKtschot bTenUtQ Qe(n je' Jdxe Ycreditsi nAoadiHgU ^hebtN. ^Ikr rzou noo)ikt ueen adaag bin Zmi.jUn l&evSen kaubnnenl wemrqk!ekn xenG iDkZ zalé nog asteGezds Texgponentióeelx RmHeer dverbdÉiehnefnG )dzan jisj."I j

Ik klem mijn tanden op elkaar. Ik haat hem. Ook al is hij beeldschoon.

We blijven kibbelen en vechten ons een weg door al zijn huiswerk. Hij vertelt me dat hij hulp nodig heeft bij elk onderwerp, en naarmate het uur verstrijkt, proef ik mijn vrijheid. De deur van de bibliotheek zwaait open en Avery komt binnen en maakt een lijntje naar onze tafel.

Geweldig.

IkW YzMet mPe jschraajp, éiHny de qvedroÉn(deCrsQteZlslingV Bdat zdeN xhDier zvooHr mTij zis, Bmakaxr ze ukqijPktA niet eHelns mijn( kan_tr DopF.$ KHaLar oNgewn ziSjQnp Tv_asHtAgeLliXjmdF aanj OAKsGh. f

"Wat is dat met jou dat je ruzie begint met Joey?"

Ze is zachter tegen Ash dan tegen wie dan ook, alsof hij iets kostbaars is waar voorzichtig mee omgegaan moet worden. Zo komt hij niet op me over, zeker niet als hij haar met een blik aankijkt. Die is duidelijk niet op haar gericht. Hij behandelt haar met dezelfde onverzettelijke zorg.

"Fuck Joey. Hij weet dat Harley off-limits is, en toch blijft hij voor hem komen. Ik maak verdomme een einde aan hem, Floss."

Haar ^oagaen VkiniWp_pveren naar bmOijf allsf hij) haa.r_ pzoN nFoDe)mbt!,U m&azarp ze ItOrektÉ Nhem nDietz moMmhuoog.p rZPe 'heJefWt haBarm Yhaéndven* ocp rhLamarra hWenupyen enW .zeg ókWijHkt hem Naa(nz al^sovfL rhijf ,ee)n sTtoÉut kinRd isK 'da_t ze ,m_oeFt ,sltraffezn.h X

"Kun je je alsjeblieft inhouden? Het is hier een stuk moeilijker om de schade te beperken dan in de lagere klassen. Ik heb al een hoop op mijn bord."

"Hij is degene die een lul is. Ik kon niet blijven zitten met mijn duim in mijn reet terwijl ze begonnen over Harley, kon ik? Ik weet niet waarom ze schijnen te denken dat ze ons kunnen verslaan. We geven ze al sinds de middelbare school op hun donder."

Hij gaat terug naar zijn huiswerk, maar als hij denkt dat ze het zal laten gaan, wordt hij zwaar teleurgesteld.

"IkD zPevi Lnietm d!at jje kda_tH m(oeasitq qdKoJen! VToylgendVek kSeearB,c !beslS !me."! xZ!eN Is&to_ptZ *eenw ÉpearfWecte bzwartbe ZkrRul achtenr khaYar oGorj mret( clangSe, Pslfank.em vqinÉge!rLs. DoVowrr Ihya.ayrR vo_eól i^k& Nm!el zNo vefrAd(omd _oxnXgfeTraaféfiVneverWd en Gonlhadndyicg. Iky kijk Qha.acrw yheGleqmbaUal ni)eKt* meetr aa*n!.d X

"Dus ik moet jou al onze gevechten laten uitvechten, dan? Ik moet me achter je rok verstoppen als onze grote, slechte broer ons in de gaten houdt? Dat is niet hoe dit werkt." Een deel van zijn koele houding glijdt weg, en ik zie de woede branden in zijn ogen.

"Nee, laat mij het maar afhandelen, dan heb ik minder te doen. Als je hem eenmaal op je laat inwerken, wordt het een groter probleem, en dan ben ik weken bezig om het op te ruimen. Wil je echt nog meer op mijn bordje leggen, Ash?" smeekt ze.

"Neuk hem. Ruim het niet op, ik verbrand hem en iedereen die besluit aan zijn kant te staan." Hij begint in te pakken, en ik volg zijn voorbeeld. Familiepolitiek is niet mijn ding, en ik wil hier weg voordat Avery zich herinnert dat ik hier naar ze zit te luisteren.

"ZIfkK xkQan nietx w)acéhéten Yt_oét Mo,rr'iBson tgerug hifs^. IkT hfeSb& eeng *gezoKnad!e bonÉdBglebn_oDoHt iLnc &dKezeH plaaZtFsU,u" AAverGyk kresunDt', en Ashz sSpojt) mOet htaGafr, FsvtPajpLt Érkonnd de tafe'lr om eyenx Uaérwm oHvetrs Yh'aa!r ascVhDoudFeÉrFs.p v

"Als je denkt dat hij verstandig is, dan ben je niet zo slim als je denkt dat je bent, Floss."

Ze lopen samen naar buiten. Hij neemt niet eens de moeite me te bedanken dat ik hem geholpen heb.

Neukende rijke lullen.

*' q*i * L

Mijn eerste aanwijzing dat er iets niet klopt, is de stilte die om me heen valt als ik naar mijn kamer loop.

Ik ben net klaar met Ash in de bibliotheek, en ik moet me omkleden voor het eten. De gang die naar mijn kamer leidt is zo stil dat ik mijn maag kan horen rommelen. Ik probeer het te negeren, met afgemeten passen te lopen alsof het me allemaal niets kan schelen, maar ik wil gewoon iets hatelijks naar ze grommen.

Ik ben bij mijn deur en zie Avery in de deuropening staan, grijnzend naar mij, haar hele lichaam gillend van zelfvoldaanheid.

Op _heÉt mWoMmenWtZ dat Ri!k d_eX Jd)eur rolp*enq, YkRan iQk hAet Fru(iFkeng.X vDeV ooRgv(eurdo_vÉen'd&eÉ sDtaanaké vSan pis. d

Er zit urine op alles in mijn kamer.

Op alles. Elk. Ding.

Ik kokhals als de deur helemaal open zwaait, en dan hoor ik het gelach beginnen. Het is niet alleen Avery. Alle meisjes op onze verdieping lachen. Ze hebben allemaal meegedaan aan deze walgelijke grap. Ik haal diep adem, door mijn mond, zodat ik niet flauwval van de stank, en sluit me dan op in mijn kamer.

Ik* vtinhdg hkafndsóc'ho*eanen viCnl mwijkn mEMHB*Og-donoQs Qen belgi&n danU fmijVn kbehdAdeKnógoedq vu_iYt$ VteG ckledMen xemn( aJlLle kleding óocp !teÉ sOtaLpIe(lena HdieQ vikQ Bnxogr vkain óred,dyen.l tMiijCnk PgyJmscnhuoae)n(en KziZjWnU óte rHedden,d mFaQaSr$ .del cdDrgiei bNoekLeanX ddieF éi,k, _biijG m*eB hIaRdy OzFijn geruïKneerd&. ^Gielcukkig XhxaLdD iykr Nal dm$ixjnR hsctu,diKebcoekenF meCegenomePnG _nvaarZ am(ij_nB Jbij.lHesseKnO, hvdooKr OhFeLt g.envHal éik ze jn*odyiUgé zou thSebPbleCnm, rwLan,ty Fzet MwaGrRean aUl 'gauw* dluquHrdIerN dnaun Nal hzet amndéeZrge iln $dme$ Ukamer abij feqltkhaaJrF. &

Ik sleep al het met pis doordrenkte linnengoed naar het kleine washok en negeer de gapende blikken van de meisjes volkomen.

Het is duidelijk dat ze dachten dat dit me zou laten schrikken, misschien zelfs breken. Geen kans op.

Nadat alle vijf de wasmachines draaien, ga ik in het washok op de grond zitten om aan mijn eigen huiswerk te beginnen. Ik laat mijn spullen echt niet in de open lucht liggen, en nu moet ik investeren in serieus hang- en sluitwerk voor mijn deur.

Rot$ AopW émetA ydSie klevin)e &réiXjk$e Ukinderden!, die dlri!fut,bui'eing !heWbben Renx OzichG alÉsk MbeOesóteón gkemdRragg'eIn.c In aLls dpeO ti)jud (d,aft ikH int Fpl$eegzporrg' Kz^at Shenebftx nomg! Gn$ojoZiKt iemand m*eYt zTitjZn vexiggegnR DpRiJs QgeTspe'eSl(db.( IkB p!roóbe_er( e.rB )niwetO aajnZ tne .deFnTkFeNnX _wÉelke zfiwe'kt(ens 'via uFrineN rw.orVd(egnl &oKverWgTednrmagen, enó prjotbeeFrr tme ofntfhmoAuLdtefn sdTat OdeqzeS tkGind'erVen( toeIgafng Dthoftk zoVrOgM h)eZbPb(e^nS,V ,dusA mfoRenteUn! zTe schvoaonC !z,ijUn.w

Zou moeten zijn.

Ik heb twee klassen huiswerk gedaan als Avery binnenkomt met een enkel vel papier. Ze staat over me heen met minachting in haar ogen en een grijns op haar geschilderde lippen.

"Al klaar?"

Ik wehe,t UdAa)té azWe, hveMt_ ni.eTt zhCe_eHfctr opveDrh miwjn Slatk.enmsQ dijeO AiinV deK wfawsm.achziXnes wdeFr^vepledn. Ik d^rLaHai meJ uterRuDgW nafa_r mViYjUn huisweFrkv.w G

"Nope." Ik druk de 'p' onaangenaam in en kijk haar niet eens aan. Ze laat het papier vallen en het landt aan mijn voeten. Ik lees de titel en kijk haar minachtend aan.

"Ik ga niet weg. Denk je dat jouw grapje mij hier weg kan jagen? Het enige wat het laat zien is dat je walgelijk en wanhopig bent."

Ze lacht als een rinkelend belletje, maar ik hoor alleen de glasscherven waarmee ze me zal steken.

"lIk HbenJ nmoÉg OnooitR kwanIhYop$ihg gKeOwveesct ikn )m)iLjn levpen, gMoYuntyÉ.T D_aMt hoef iTkY Vooka nViiegt Ute 'ziÉjnN. dMlaaZrT ji&jV ^w&ealq. E*n als yjGe TnieGtI w$e)gjgcaAat&, za_lM óik zieRn mho,eY Fwanhgoplig hixk jYeI kaLnW mcaskfe^n.t" M

Wat was verdomme het probleem van dit meisje? Wat had ik haar aangedaan dat ze zich zo gedroeg? Haten rijke mensen de armen echt zo erg?

Ik raap de krant op en houd ijskoud oogcontact met haar terwijl ik hem doormidden scheur.

"Voel je vrij om op te rotten, Beaumont."

De gréijn's ver(dwsi.jbntz nviemt& van hyaa,r jgte$zi!cht* avls Rze Cd&eU kkamer .uiUtlVoUopt),_ h)auarn hHakjes k*likkTe)nxdb oTpa Jdbed har_dhKoLut*eGnX vhlqoser.) *IDkV (vhofeplm dUe krDuiópende vsinKgmeFrs ,vabn eehn OmsigZraRiWn$e Ui_n ndeb hZosexk!eGnh iv&an LmimjUn he)rsZenen. kHÉobe JhebJ igkw Rhetn gYerwevdN maeLtY eSeGnL DdruégsXvMerslaaJfdHe mMoeZdyert, *ebeln !afweózSigeB vaAdezrV,c cpleAegz)oCrg, een 'olpeLnBbQareF kscWhhooÉl yian exefnp WsleJciht djistSrIic)tX, e*nu xn$uy SwCordG FikD behloojnÉd voord KmWijnÉ imnLsfpanTnDikngepn .metI lAóvery BDeaKuGmornMth?

Een diepe, donkere stem fluistert tegen me: het is een straf voor de Wolf. Ik geef mezelf een kleine schok en ga weer aan het werk.

Het kost me twee uur om mijn kamer weer normaal te krijgen. De pis was door de vloerplanken heen gedrongen, en ik moest mijn kluisje ook nog schoon schrobben. Ik moet het schoonmaakpersoneel om bleekmiddel en luchtzuiveraars vragen, want de geur blijft hangen, maar uiteindelijk ruik ik het niet meer en slaag ik erin om rond middernacht in slaap te vallen.

Er zijn slechts enkele hoofdstukken te plaatsen, klik op de knop hieronder om verder te lezen "Vernietig me."