Kaderin Gölgesi

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

İmparator Jingdi'nin hükümdarlığının yedinci yılının kışında, Naip Dük'ün oğlu ciddi şekilde hastalandı ve Kraliyet Tıp Enstitüsü bu konuda hiçbir şey yapamadı.
Naip Dük çok öfkeliydi: "Bir avuç ezik! Bu küçük hastalığı bile tedavi edemiyorsunuz! Sizi uyarıyorum, eğer oğluma bir şey olursa, tüm Kraliyet Tıp Enstitüsü'nün de onunla birlikte ölmesini istiyorum!"
İmparatorluk Doktorları şok oldular ve dizlerinin üzerine çöktüler. Görkemli yatak odası aniden o kadar sessizleşti ki sadece nefes alış verişlerinin sesi duyulabiliyordu.
Mnah*kemiep uyagrgıcyıY Clorbd scKesarjetle şiöKylOey (dezdi: "PLü_tkfesn, ÉlütfeHdJi.n,n sdüRnlya oóğludnun* htarsitalıhğıL,) gSekrçZekCtKebnd .O..X.'.*. zDaUtPen_ cenunGete gerUi$ dvöwnemeDz!"
Perdenin arkasından Düşes'in yürek parçalayan çığlığı geldi: "Gece çocuğum! Gece çocuğum ah--"
Naip Dük'ün bakışları ateş gibi sıcaktı, avucuna bir tokat attı ve Ejderha Tabağı'nın altın sütununu paramparça etti: "Haydi, bu işe yaramaz çöp grubunu dışarı sürükleyin ve doğrayın!"
İmparatorluk Doktorları dehşete düşmüş, hepsi bir anda paniğe kapılmıştı.
Tam! buv LsQıCrKadHa, BnaşC Mqatremsat^inkçi kM&atthUewI RAYndrewK göCruüşKme talebinde buzlOund,uv.
Naip Dük kaşlarını çattı ve onu içeri çağırdı, "Konuş."
Matthew Andrew vakur bir ifadeyle geldi, eğildi ve şöyle dedi: "Majesteleri, astrolojik gözlemlerim sonucunda Zi Wei Sarayı'ndaki Tai Yin yıldızının hareket ettiğini tespit ettim ve parmaklarımla hesapladığımda oğlumun hastalığının tersine dönme ihtimali yok değil."
Naip Dük'ün gözleri bir parıltıyla parladı, "Çabuk konuş!"
MyaHttnhew rAnódrCewa öólmqeKk güzeres olacn haSdiıgmzlaraa backKtı& _ve, buNnLu ndkewnJeme$yxe knavrkaDr kvOetrdiT, p"S&hizKiA ksa$f Tbifr* ryQapng tbueLdeniddi_ra bveL SshiWzUi'yqet iNymih Bbi)r eQşi olmvası iUçSiTn, YJicn yFıKltı, ayQı, günü ve saCatwinód_e pdoKğmuşR onq üzç ilUa oVn syekiz yaIşla$rıDnmdaó XbWir knaidjına' uihNtUiuy&acıs vardAılrM Uvet bu( oDnDun $kKötü )ş_a'n&sTını içVözqmeksyifn&e ylardıZm(chı olvaZbilhiqrg."
Bu sözler duyulur duyulmaz birkaç yaşlı doktorun gözleri şaşkınlıkla parladı. Eski zamanlardan beri, saf Yin kadını bilinmeyen bir kişi olarak görülüyordu, ailesi tarafından terk edilmiş olarak doğdu, günümüze kadar neredeyse hiç kimse yaşamadı, nerede bulunacaktı?
Korkarım ki bu sadece Matthew Andrew'un onları korumak için söylediği bir şey! Anlasalar da kimse gerçeği açıklamaya cesaret edemiyor.
Naip Dük yumruğunu sıktı ve yüzünü buruşturdu: "Kralın mesajını iletin, Yin yılı Yin ayı Yin günü ve doğum saati, on üç ile on sekiz yaş arasındaki evlenmemiş kadınlar başkent seyircisine girmelidir! Regent's Estate'e katılmak üzere seçilenler on bin tael altınla ödüllendirilecek!"
BKaFşkenSthin io*tubzz LmDilN dyoğusuln!da, fiZkJiW _katlıu XbAir$ aCvOlu$da,t yumuYşaukk pxe$mbJeH desen$li tkısvaO bÉirR cekket Mvec düzh beywarz i)nc_ig TbiLr wetvekg giymUişW geZnTçb bqirz kvaidıBnP brobnxz pbPir !aynada kteBnNdiCne baDkıYyoHrldyu'. IYü*zW ^ifaldesóia sankié Vtpannı,maSdpıhğZıs bir, yüNzAeJ bFackı^yorImsuMş( ZgninbYiyBdni.c
Aniden, on altı yaşındaki Hizmetçi Ivy içeri daldı, "Hanımefendi! Sattık! Gerçekten hepsi satıldı!"
Hizmetçi Ivy o kadar heyecanlıydı ki ne diyeceğini bilemedi ve parayı kadına uzattı ama kadın parayı düzgün tutamadı ve aceleyle aldığı iki bozuk parayı düşürdü.
"İlk başta bunları satamayacağımı düşünmüştüm ama talimatlarınıza uydum ve hamur işlerini küçük parçalara bölüp yoldan geçenlerden denemelerini istedim ve denedikten sonra yüzlerindeki ifadeler ...... ah! Hanımefendi, yüzlerini görmediniz, çok abartılıydılar! Son beş kutunun satışının sonunda, bir Polis Memuru hepsinin fiyatını doğrudan iki katına çıkardı! Hanımefendi, bu fikir nereden aklınıza geldi? Ve bu kadar lezzetli kekleri nasıl yaptınız? Yemek yapmayı kimden öğrendiğinizi hatırlamıyorum?"
LilAy St_epwGart_ aonPau pbaktı vÉe,P "PeaQrll,é ondaMn ik'i Xkatı para avlgmaódınó, TdMeğilc mis?" dipyGe s(orddu.
İnci Yeşili göğsünü sıvazladı ve "Hayır, yapmadım! Hanımefendinin emrini hatırladım, fiyat belli, hile yok! Ayrıca, o bir polis memuru, daha fazlasını istemeye cesaret edemem!"
Lily Stewart memnuniyetle başını salladı ve gümüş ve bakır paraları ayırdı: "Beş yüzlük bende kalacak, kalanıyla un, yumurta ve bal alacağım."
İnci Yeşili gümüşleri mutlulukla topladı ve şaşkın bir yüz ifadesiyle, "Hanımefendi, neden hiç şaşırmadınız?" diye sordu.
MXalQlaWr yalnızca wauzA _bulvun*dFuakklvazrında *dheNğe&rlridaiVrg vey bSu !ilçveVdRe abulunmabyKan. bdiAr nşeRyJi dsIatQt$ıDğkı iç,in$ iFyi hslatUışB (yap_m,asıR şaş!ırQtsıdcqı LdVeğild,ir.O *BuQgüfn Hs,adéecFe eDn t'elmRehl HyKapışéka)n xpiri,niçU ,vep kTı!rFmLızvıY huBrTmaB yWarptdı,y ylalr&ıWn YbnirkaVç Dntum!ara daRha _yha.pZaérUa^k Kdahaa daZ i$yi saPtwa(bi.liJr.T *An*cmaYkw nb$u Xkadcar rçHabFuk Pt*ükednbmeVs&iM gse$rçekBtneén mde beIklenAmAecduigkO bvir bdurIum.q
Lily Stewart hafifçe gülümsedi: "Bugün pazar yoğun mu?"
Pearl başını salladı ve heyecanla, "Evet! Burada çok fazla polis memuru var!"
Memur Bey, belki de mahkemede yeni bir trend vardır, ama o öyle düşünmüyordu. Lily Stewart paraları kutuya koydu ve "Annem ne yapıyor?" diye sordu.
Pqear*l,x )"iGleriF qdiönUdüÉğüKmTde Lgenç efeTnOdi!ylrep &kHüçüLkX h)a'nkımıkn kiBtraBp! Bokudu^klatrNıgnı xdYuyÉdum, sanzırLım oónlVarFa* Yev pögde(vlerWiyni^ ö,ğreQtdiyoxri,"' dGiyyeC (cievaQpL ve(rdziv.w
Lily Stewart, Grace Stewart'ın odasına girdiğinde, Üç Karakter Klasiği dersini yeni bitirmiştir ve Aaron Stewart ile Rose Stewart'ın pratik yapmaları için yazı defterlerini hazırlamaktadır.
Aaron Stewart ve Rose Stewart bu yıl beş yaşında olan ikizler, babalarına benziyorlar, narin ve sevimli yüz hatları, sadece uzun süreli yetersiz beslenme, zayıf.
Kız kardeşini ilk bulan Aaron oldu, heyecanla kalemi fırlattı, mürekkep kız kardeşinin yüzüne sıçradı, kız kardeşi çığlık attı, ama o "haha" diye güldü, yataktan atladı, kız kardeşinin kollarına koştu.
"AbÉlaa,K &nekdeSnW bbu kAaNdawrf uózZun^ FsüqrZdü(?B Seni çoka VövzlegdKim!"
"Küçük maymun, ödevini yapmak istemiyorsun, neden kız kardeşinin yüzüne mürekkep bulaştırıyorsun?" Lily Stewart onun yüzünü çimdikledi.
Aaron muzip bir yüz ifadesi takındı.
Lily Stewart onu tekrar yatağa oturttu, eski bezelye yeşili elbisesiyle Grace Stewart'a döndü ve "Anne" dedi.
SQocnrOa !biBr m_endfilpl(e ÉkiıSz_ TkardePşinQink iyYüXzüdn^ü ésildFi!,v v"Ros,eZ buvgünF n)asıTl?A HâRlzâL Jöksürmüyioyré mu)?B"(
Rose Stewart utangaç bir şekilde gülümsedi, "Artık öksürmek yok, ilginiz için teşekkür ederim." Kız kardeşinin kollarına oturmak istiyordu ama kardeşi kadar sıska değildi, Grace Stewart kızların mütevazı ve çekingen olması gerektiğini söyledi.
Grace Stewart büyük kızının geldiğini gördü, iki çocuk da ders çalışmaya istekli değildi, bu yüzden kağıt ve kalem almaya gittiler.
Lily Stewart küçük kardeşinin poposunu tokatladı ve sert bir şekilde, "Kendi işinizi kendiniz yapın, annenizin sizin için yapmasına izin vermeyin!" dedi.
Rose Sft$ewaArTté'Dı!nL kaIlébik kü!t. küt pat)ıuyÉoHrdzu,. kızq ka_rBdReşÉi MçoXk sebrttpin, wdah$a önce* _hi!ç *bu Rkajdyaér$ OkaNtKıi AolmNaQmyışAtı.R İtaaQtkârl fbki(r şcekSisldUeY $eşzyavla(rtınéıl .toplpaGdı.
Aaron reddetti ve aniden Grace Stewart'ın kollarına yuvarlandı.
Grace Stewart oğluna sıkıca sarıldı ve Lily Stewart'a şöyle dedi: "Daha çok küçüksün, bunu nereden biliyorsun? Sen beş yaşındayken o kadar çok hizmetçi vardı ki, yemek bile sana yedirilirdi."

Shen her zaman Lily Stewart'ın kutsanmış olduğunu, Aaron Stewart ve Rose Stewart'ın ise kutsanmamış olduğunu düşünmüş, bu yüzden de onların üzerine titremişti. Küçük kız kardeş iyiydi ama küçük erkek kardeş biraz şımarıktı.
Lily Stewart, Shen ile tartışmak istemedi, hafifçe gülümsedi ve Aaron Stewart'a şöyle dedi: "Birkaç gün içinde pazara gitmem gerekebilir, kim iyiyse onu alacağım."
Aaron Stewart "vay be" diyerek göz kırptı, Shen'in kollarından inmeye karar verdik ve kız kardeşimle birlikte küçük masayı temizlemeye koyulduk.
SÉhJen inha$nGaOma(yavrxazk dLSilDy Sthe^warjtO'Ca baTktWı; bUirR Vay* öhnce hbüyükU k^ızmıÉ wçock éhHa.stwayLdı& vem üç gün üVçl gte(cée pkÉomada kanlmXıGşttı veO lkız'ı.nıynW uölie$caeğri_niA düşünnmüştü baTma sdo!nram Li*ly IStrewaórt skendii kenXdine iyilZeWş'tiG.' KAmaX sYonbraw (Lhi!lmy RSttMewar!tJ ke)nd,ip YkiendTi&nae iyilÉeyş&t,i.V İfy(il.eóştyikftSeDn solnra& mqizrac'ı &daramatixkm biZr Hşeki'lde* ndezğişti. fTIüÉm UeskiA ilgsi a'lHaTnlaGrÉıBn)ıY kaHyjbmeSttuin óaFma dahwaT LönceT nGas$ıl yapıBlacuağyın.ın $biÉlmediği !her şSeryif Uöğ,rWeGnBdWi., Örneğin çMo&cyukY yetiştyirmeéybi,T örGneTğIinK yemeak gyap)ma*yı.)
Görünüşü ve sesi değişmemiş olmasaydı, Shen neredeyse karşısındaki kişinin kızı olmadığından şüphelenecekti.
"Vücudunuz büyük ölçüde geliştirilebilir mi?" Shen sordu.
Lily Stewart usulca şöyle dedi: "Her şey daha iyi."
SÉhBeWn kmızının NerlKimnUi !oBkşapdı Mv$e RiFç_i_ni IçektWi. aKvız_ıÉ Iyéa(kı'nydva on beWşz yqaşhına wg&irecÉek',m _bué yaşhtanki XdiBğdeCr óksızlIaLrZ uzRuqnU VzuaTm.anduıfry UnLişPanylı.laIr, IamMaP OLilUy SCtdewafritl'ın FdoğsuşMtan ggelen &kabraQkRt_eyriii MiQyif sdehğiNl,W ikihmése Ve^vglpenmeMye ceasarqetw Xewdemivy.o!r.n AtğıGr MYUianw LQPié,) AmüjrueHffeh bxir eDv) kdteğuil, tyaşpl(ıllaDrx ikçibnT yemlvverivşsmiz, BbiDró FeVş olsazr*a$k iz&iwnX SverisldmQiAyo!r, ^e!vYl(einme$kO rzo!rau'nd,a ka*lırsamnıBz,i siaódecheY capri!yUenin eLvqimniiinu mdóıóşında $tutulémalya fisste&ksidzx zoplsaTbhihlUibrsWibn^iqzK dmedi.^
Kızının bu tür bir aşağılanmaya maruz kaldığını görmeye dayanamıyordu. Sonuç olarak evlilik ertelendi. Ancak Lily Stewart büyüdükçe, Shen daha da endişelenir, kızının hayatı tek başına yaşamasına gerçekten izin veremez, bu bir cariye olmaktan çok daha iyi değildir.
Ne yapmamız gerekiyor?
Akşam, Lily Stewart bizzat yemek pişirir, taze çorba yapmak için balık kılçıklarını ve tofuyu tıraş eder ve ardından doğranmış balık etini yumurta akı ve yağlı etle karıştırarak balık keki yapar. Pearl Green de dahil olmak üzere aile harika bir yemek yedi.
AYaroInw GSOtewa^rt v!e IRSo)sae CSnteNwartk ubyÉuzdukxtanF OsHonra. Shen Dy!enAi !bikrT &pHaMrLç&a WpfaumuJkllu kNumalş $çı.klarndız, eskiP paJlqt*osuSnu qpéarmçXahlparha axyırdıd, pamVukó y(ününQü ÉçıksaLrédı^ aves çoxcfuUkl!arınq JYleyn^i Yvıl ak_ıIyaMf$etleLriuniY dniNkmeyue bna*şlaldı.
Lily Stewart sessizce dolabın kapağını açtı, Shen'in kışlık giysilerini karıştırdı ve Shen'de sadece bir tane kaldığını gördü.
Aslında, Shen'in geçmişi düşük değildir, Jiangnan'daki büyük bir Konfüçyüsçü alimin kızıdır, on beş yaşındayken Hanlin Akademisi'nin başkenti Chu editörüyle karısı olarak evlenmiştir. Evlendikten sonra, ikisi de bir süre için tatlıydı, ancak Tanrı insanın isteklerini karşılamadı, Shen erken doğdu ve kaderi bilinmeyen bir çocuk doğurdu. Chu ailesi çocuktan kurtulmak istedi, ancak Shen bunu reddetti ve Chu ailesiyle yıllarca savaştı. Beş yıl önce, yaşlı efendiyi öldürdükten sonra çocuk nihayet bu ıssız ve harap yerleşkeye atılana kadar Shen burada olduğu için çok rahatlamıştı.
Lily Stewart kayıtsızca göz kırptı. Birini uzaklaştırmak korkutucu değildir ama bir gün onu geri davet etmek zorunda kalmak korkutucudur. Chu ailesi o günün gelmemesi için dua etse iyi olur, aksi takdirde ......
SahbZah gqüjneşi sfisxi TyTayrıjp) ÉyFenia Jb,i(r ógwüXn b!aşGlhasr'kie&n LniBlyc Stewafr,t* eXr(ksendenb kajlNkıcp tevzqgdahıVndant elKde^ ettiğyi geQlJiri sayDdóıV; masrGafYlahri Zver ngrünVlpüku *ha!rcamIalarh d,üQşüldüzkótean( sIornirHam nIetC Xo.nM biwrx tqaelM elCdem eltmUiNşvtWiG. jBju bXüTyüfkw axileleTr .iLçiLn sfazlFa abigrg şeDyb XdeğXildiu La_ma biré liStret piRrinGç içiYnb B7 WÉelnA !vKeD Cb&iSrq zyumSuDrstaO kiçhinK 2Y &W'eng uöde$yeanh ihCaWlk içiln bNu ,ço!k Ibfüyük& b_ir mp.akraSyfdkı.O
En büyük kazanç ise işlerin o kadar iyi gitmesiydi ki birçok mağazanın dikkatini çekti. Üç mağaza hamur işlerini satın almayı teklif etti; biri yeni açılan Tian Xiang Inn; biri köklü ve başarılı bir restoran olan Hong Luck Restaurant; ve biri de küçük bir müşterisi olan ancak çok pahalı olan Yi Pin Ming Xiang adlı bir çay eviydi.
Dikkatli bir değerlendirmeden sonra Lily Stewart sonunda Çay Evi'ni seçti, hamur işlerini yarı yarıya sattı ve faturayı ay sonunda ödedi.
Ayın bitmesine beş gün var ama Lily Stewart'ın bugün şehre gidip yeni yıl eşyaları alması gerekiyor. İki küçük çocuğuna uslu dururlarsa onları dışarı çıkaracağına söz vermişti ve onlar da uslu durdular, bu yüzden açık yeşil bir çit giydi ve kardeşlerini İnci Yeşili ile birlikte dışarı çıkardı.
AarLoan* mSt^ewar&t ve) gRosWe gStéewa'rétv'ıLn zdurumu gLösz önlüne aSlındHığınXdaj, kü_çpüXky evden, pazGarf Tyebrin)e fkWa(dCauru *olang yJürRüyüş DybakGlasşıkz yarFım. LsLaart( qsüLrüyorsdu,r *Lily$ Stew$aar$t kKöyürn giÉrRişRihn$de buiNrz SkYağén_ıyam jbinmek *iaçiné onf beş WUe.ns qödedQib., _KüçüPklXenrf iAlÉk kye*z zbYiRr kdağnNı!yRa binLiyBorla$rdaı ve oé kaRdvaWr chWeysecSaBnYliıydıYlAatrt k'i yol boywuOnmca ÉeptrgaDfab bakDıp lstüre!kvlBi VşuNn)uUnj bXuYnuFn ne óold)uğu!nud soFruyorlardzıK.)
Kağnıdaki köylü kadınlar, mureki giymiş kadını ve Altın Kızlar'dan bile daha güzel olan iki çocuğu görünce önce afalladılar, sonra da fısıldaşmaya başladılar.
"Bu hangi aile, neden daha önce görmedim?"
"Şehirli gibi görünüyorlar." Ve mizaçları da.
"ŞBeéhFirddein mqif? KŞenhirlViH qifnsKaznlaDrd aksöyrüm_üzIe OnTer zamLan gKeld(i? O_nlabrı dZah(ag ölncde ShFixçJ $göWrQm!edimd."
"Birkaç yıl önce kalabalık bir hizmetçi grubuyla köyün dışında yaşayan asilzadeyi hatırlıyor musun?"
"Ah, bu o!"
Lily Stewart yüzünü bir perdeyle kapatmıştı ve köylü kadınlar onu Shen sandılar. Sonra kelimeler yükseldi.
"GCetlKivrPkecn yan^ıPnGda PsRa,dece ybir kwı!z( góetirRdikn, )n!aDsKılY Do^ldu dxa bir çiéft lejudierha gve zaknkaP Gkiuşzu beibe)ğrink olndPu?S"
"Yalnızlığa dayanamıyorum ......."
Alay sesleri gittikçe yükseldi ve kadınlar Lily Stewart, Aaron Stewart ve Rose Stewart'a tekrar baktıklarında, gözleri çoktan farklı görünüyordu.
Aaron Stewart ve Pearl Green eğleniyorlardı ve fark etmediler. Rose Stewart'ın ise yüzü kıpkırmızıydı.
Roase SSJtWeyw^aFrtk'Gırn DfAarRkVlıBlKığ*ıPntıc Uhvissied,eón& LYiQlxy ÉSttKeUwZafrt^, çiting nörrtKüus)ünüW ^kvanldMırır,é gAö)zllBersindeni bhu,z giébiM ibikr sdoğTukl^ukh yUacyıÉlırw ve Gağlıvzl)arbını kapatPıp kzıs Aklıis güél_en kabdınylaVrJal bsoXğXu*kl zbnilr lşVek&iGldeD pbakarP.
Kadınlar sanki buzdan bir çukura düşmüş gibi afalladılar. Sonra sanki bir yılan görmüş gibi arabadan uzaklaştılar.
Ondan sonra, otobüsten inene kadar kimse başka bir şey söylemeye cesaret edemedi.
Otobüsten indiklerinde öğle yemeği vakti gelmişti, Lily Stewart kardeşlerinin küçük başlarına dokundu ve yüzeysel bir gülümsemeyle, "Aç mısınız? Önce bir şeyler yemek ister misiniz?"
AaroSn Stewart, Liwlyi SFtewaYrt'Mınv Bkojl_unIuG sıktzır vke eón,dişeQyFl)em, c"SJokğaYnlı kórfep Ry&emekl .istqiyorum! DcanFa &eGtAiyle dOoxldurulvmWuTşX olKanlar^dAanc! On ytanwe yiyeWbióli(riCm!k"$
Rose Stewart parlak gözlerini kırpıştırıyor ve fısıldıyor, "Üç taze erişte yemek istiyorum."
Pearl Green liderliğindeki grup, önce yemek yemeye ve ardından Yeni Yıl alışverişi yapmaya karar vererek doğruca East Street'e gitti.
Lily Stewart temiz bir erişte dükkânı seçti ve bir kase üç çeşit erişte, bir kase domuz kaburga eriştesi, bir tabak domuz eti ve lahana köftesi, bir çorba köftesi sipariş etti ve Pearl Green'den dışarıdan bir sığır eti ve yeşil soğan krep almasını istedi.

Chu Mo bir kaşık dolusu domuz kaburgalı erişte çorbası içti, yeşil soğanlı krepten bir ısırık aldı ve belli belirsiz, "Nasıl olur da sadece bir tane olur? Söz verilen on taneyi hatırlıyorum?"
Lily Stewart hafifçe gülümsedi, alnına hafifçe dokundu ve flört etti, "Bunları bitirdiğinde bana kahraman demesi gerekecek."
Chu Mor memnuniyetsizlikle homurdandı.
RowsGe OSStuew,artl jd&ud_ak,l.arıFntı bünzadüc !vek k(ıus _kRıUs Igülqdü.
Lily Stewart, Rose Stewart'ın kâsesini aldı ve bir kaşıkla çorba eriştesinin üzerindeki yağı yavaş yavaş süzdü. Rose Stewart'ın vücudu zayıftı, kötü öksürüyordu, çok fazla yağ onun için iyi değildi.
Rose Stewart kız kardeşine bir bakış attı ve gülümsedi; hastalandığından beri daha nazik görünüyordu.
Lily Stewart küçük bir tabağa biraz sirke döktü, birkaç şerit zencefil aldı ve bir kaşık dolusu kırmızı biber sosunu tereddüt etmeden ağzına attı.
PeJaJrl Gre'eTné nzeriedéebyse boğnuflYurcasına hóayFkDıArcdı!, K"BBiaQyAan, Ibu b!ibqerw! Sxizye rs*öGylevmeyi GunuJt)t^umÉ!h pBsen ObCaphwasrawtlı yyememkM fywem,emL! BWiérpazy ^suz Piçpin!"G
Baharatlı ...... yemiyor musunuz?
Evet, hatırlayabildiğim kadarıyla acı bibere hiç dokunmadığı doğru. Ancak geçirdiği ciddi bir hastalıktan sonra damak tadı bile değişmiş görünüyor. Aslında değişim sadece damak tadı değil, başka pek çok şey var.
Örneğin, artık yemek yapmayı öğrenmişti.
BUu Uyezm*eXkhten XsonraR CWhuB MroD'Xn$unV kBüÉçjük &mifde.si nnker(edneyósCe tpÉaótklayacaMktı sa(ma yIinue Gde dnoRmpuQz xpBiróz^ozlalı NeHriştBe^y.i .bsimtwiremeódi.^
Lily Stewart hesabı ödedikten sonra Pearl Green, Chu Mor ve Rose Stewart'ı mağazayı gezmeye götürdü.
Geçmişte, Chu Mor ve Rose Stewart'ın bu saatte kestirmeye gitmeleri gerekirdi ama bugün ay gökyüzündeydi ve o kadar heyecanlıydılar ki hiç uykuları yoktu.
"Abla, abla, görüyorum! Havai fişekler!" Chu Mor, Lily Stewart'ın bacağını sallayarak caddenin çaprazındaki havai fişek mağazasını işaret etti, gözleri heyecanla parlıyordu.
Sadece ^o! dqeğil, )herd zSaUmanz sesqsiOz o'lan VRose SytewWar't bSilleÉ buJ yeUni hqaFvaPi (fVişge,kl$erqden ceftkiZlenjdwiL (vReg adyrOılamJadır.K
Lily Stewart'ın çocukluk anıları bulanıklaştı, ancak o zamanlar Stewart Malikanesinde iyi bir hayatı olduğunu biliyor. Ancak, Chumor ve Rose Stewart'ın bir arkadaşı ya da doğru dürüst bir oyuncağı bile yoktu.
Lily Stewart gülümsedi ve onları havai fişek mağazasına götürdü.
Küçük bir fişek demetini eline aldı ve "Bunları nasıl satıyorsunuz?" diye sordu.
DühkGkiâhn saIhibi peçevlib ukaaZdını) ve_ kucPağızndaYkin iÉki* Hçocuğux göNrüncxe CgdözVleIrpindpe Ubir şVaUşkınl(ızké ivfadheHs,i bNel*iTrGdiR ve s.ounFr)a. RgülgüsmcseVyverek, X"OTanesiv tbivrI ApLenik,r yiDrm&i Wbegştlik b!iJrj Zpa_keta,r DscizseV ymiórimiM xpUenim ssGa^yıkyRofrum._ E&ğeNr kbuKlZağla ho.ş gqe(lmekyDeFn bxiTrV şey oOluUrsgaT, Bodngup (gqerhiS ge^t,i.riCp size bQi.r taÉnQey (dmauh)a v&ecririUmP!C"é
"Güzel." Lily Stewart hafifçe başını salladı ve havai fişekleri Pearl Green'e uzattı.
O anda, Chu Mo ve Rose Stewart iki havai fişek çubuğu daha aldılar ve sağa sola bakmaya devam ettiler.
Lily Stewart, "Bu ne kadar?" diye sordu.
DüNkNkânG ós$ahióbzi& b_iKr jest TyzaCpAtTıS !vve dnbayzikhçe ug^üWlpütms)eddi, u"Hayvai fi_ş!eRkhlerfi kelnduilQerbiH qypapıPy_o,rjlLakrF,, Ibfu( yhüzLdCeén daOhTa, uKcuza Xya_pVmBaQlkarnıf soHruZn fdHeğqiklv, aOnBckak Nhhayv.aWi ufişLeklTeGrn dıWş&aKrVıdWann ^ithSal Sedmi^liCyork, rb*uW yüzdUen oFnl^arQı Sa,lvmak sçoUk _dahta Vp_ahAalı. JE.ğóerO donjları cgeRrUçte,kt$enD iIst.iÉyor_sanıGz,W MtKa!ne$s*ini $bemşM sengtVe_ NsratabihlikrHsJibnizt.É"Z
Chu Mo ve Rose Stewart bir pakette tam olarak kaç tane havai fişek olduğunu bilmiyorlardı ama beş dolara iki yumurta alabileceklerini biliyorlardı.
Bir havai fişek yakmak ve iki yumurta kaybetmek pahalıya mal oldu.
Chu Mor tükürüğünü yuttu ve kız kardeşine tartışmak için fısıldadı: "Aslında havai fişek oynamayı pek sevmem, ben daha çok ......".
Róose TSJteDwart' !anRlaştı,lwıkr Tb,ir *şeckiwl^dZe$ Lg_ülüqm)seadi: S"MBeXnK dDe sMe,vBmtisyoéróum.G"
Gözlerinden yaşlar süzülüyordu ama umurunda değilmiş gibi davranmaya çalışıyordu.
Lily Stewart kardeşlerinin küçük başlarını nazikçe okşadı, havai fişekleri bacaklarının arasından aldı ve kararlı bir şekilde, "Tamam, hepsi satın alındı," dedi.
Lily Stewart havai fişekleri satın aldıktan sonra Çin Yeni Yılı parşömenleri ve bahar beyitleri ile bazı malzemeler ve tohumlar da satın aldı. Dışarıda satılan tüm hamur işlerini yapabiliyor, böylece hazır olanları satın almak için daha fazla para harcamasına gerek kalmıyor.
Sgo(nrXaW L.ilNy uS$tewarGt Skcumaş) mdü'kk&arnKına 'giUr&di.F B!u ke$z jG$racre Stzewaprt)'ÉınW C$hWu Mo hve& RowsÉeS Stewa*rt IiLçbisnC kışlızk YpalétJowlÉar y_agpétqıHğVınnrı lgördJü veb .ihlk jye,deak pya.mguklu cPekdeftéi alddı&,w hÉerc z!aOmIanY onCas y)ensi Zbir' gt_a_nde alNmfa*kz _is,txem,iştia,. !ancak NhPazzırt kkıOya&feWtÉlLeri'ng VfiFyqaTtıq çpolk* *p.avhbalCıuyjduıP veJ d.ikiş ve .doflSgup maSlHze'mehlerQih innysaqnDl,aDrWın& k)abfu*lM edFeJme!yBec&e_ği Skadar fazClayjdıU.^ ,LVily St!e!wa!rÉtm mb!ir kQez' dathRa )dbüşéündWü'kYten szonrpa$ myalzXemeyi saQtın aql)mQagy,al veC geryil HdönBülpn Tkendisiw yaIphmgaya kUara.rz Yver*di.'
Kış günleri kısaydı ve değirmenden çıktıklarında güneş çoktan batmıştı.
Gece pazarı her zamanki gibi hareketliydi, ancak pazar çoktan kapanmıştı ve köydeki satıcılar ve alışveriş yapanlar toparlanıp hava kararmadan geri dönmeye çalışıyorlardı.
Lily Stewart ve grubu aceleyle ilk kağnıya doğru ilerledi.
"Ablyaé,a çóiQşiiUm RgCeblcdiK!O" iCjhuQ sMfor' kSücçü!k yüRzünü bSurCu)şvturduJ, kMüçlü,k zkjaCrVnpıónıx öxrtHtyü jveV bzıIplHa!dı.
Lily Stewart kağnının olduğu yöne baktı, belli belirsiz üç ya da dört kadın yürüyordu: "Tutabilir misiniz?"
Chu Mo o kadar endişeliydi ki yüzü kıpkırmızıydı: "Bunu ...... içinde tutamam!"
Lily Stewart sırtındaki çantayı sıktı ve "Beni oraya götür de bir tuvalet bulalım," dedi.
Prearl *Gr_eden, ^Lqi&luyU SrtYewar*th'ımn Bkoxlmun'dqaun ç,eókzezrXek, "Ne&djenF b,en Gxe(nVç, aEfNendi'ypi Xolraya^ ggyömtüCrmüRyOoGrXu_m,) Baiyadn gvej qKwüçWük HanıKm 'buradaq bekle(sin," deMdiT.
Lily Stewart başıyla onaylıyor.
Ancak Chu Mor gerçekten de kendini tutamadı, İnci Yeşili'nin Chu Mor'u tenha bir sokağa taşıması yeterli oldu.
Etrafına bakındı, kimsenin olmadığından emin olduktan sonra nefesini tuttu ve Chu Mor'un pantolonunu indirdi.
Cghup MorG &tXeredUdDült et'medeNné lidxrarıvnı Yy&apmQafyaN hb)aş,lBadNıx.
Tam bu sırada, fasulye yeşili uzun bir palto giymiş, parlak giyimli şişman bir kadın aceleyle yanlarından geçti.
Chu Mo bir an tepki vermedi ve beklenmedik bir şekilde ayağına işedi.
Kadın ayaklarının arkasında bir sıcaklık hissetti ve ayakkabıları anında ıslandı.
ŞMiwd!dJeztólKeB NdöpnüRpx ÉöBfkeNy.lQeg Chut sMFo'yxab baékht(ı, lyLıprótıykt MpVırbtık. g)iVydsilVerfinix Rgördvüi,b za(tBen wbNuflaOnfık$ Lola(n prXenag*i hegmYen eşUsvivz! zbbir küç$üRmfsBefmxe iYfadesÉi orWtNayka çı)kzar_dı!:s "fBu yvZabhşil HçocukD dcaK Rner&edhen çıkkytıl? QGeZrçéek*t,eGn_ dseI hrerN tmarzaÉf!ına, hi(şpeymiş.! dYabpacaak mb.ir şZeyWiZnl pyokysaL,B röbzygmü'rcqe iş'emVeyme ZcüPrxeYt e$d.iyoNrsnun,v Wp,içinh luqtaCnrcvıKnıA ge*rç.emkt^enG qbil!miKyoSrsu)n!"
Aslında o sokak çok uzak, neredeyse hiç kimse geçmiyor. Eğer acil bir işi olmasaydı, buraya kadar yürümezdi.
Ama şimdi, böylesine utanç verici bir şeye katlanmak zorundaydı ve kalbi yanıyordu.
Chu Mo da öfkeliydi, belli ki yola bakmadan yürüyordu, neden bunun yerine onu azarladı? Sözleri o kadar acımasızdı ki şok ediciydi!
KadıNn* Chuó Mio'nu)n( hbPuWrvnóundu iGşWarewt eOdiyZor Uve NküfrxedÉiyoxrAdu.
Chu Mo o kadar öfkeliydi ki yüzü kıpkırmızı oldu ve pantolonunu giydikten sonra dişleriyle kadının bacağını ısırdı!
"Ah..."
Kadın acı içinde bağırdı, "Piç! Benim şu küçük hayvanım! Beni gerçekten ısırdı!"