Gündemdeki Çalıntı Anlar

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.

        'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.

        "You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."

        Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.

        "This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"

        He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."

        "The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.

        "Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."

        Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"

        "Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."

        Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.

        "If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"

        Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."

        "Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...

        "You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."

        Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"

        "Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."

        Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.

        "Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."

        Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.

        "Tell me what I need to do."

        Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."

        Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.

        "The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."

        The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.

        "Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.

        "Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."

        The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.

        "Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."

        Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.

        "Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."

        "What was that?" Sarah's heart was racing.

        "A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."

        "And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.

        "He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."

        Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.

        "He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."

        The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.

        "Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."

        Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.

        "He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."

        As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.

        Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."

        "What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"

        Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.

        "He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"

        Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"

        "If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."

        As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.

        The hunt was about to begin.

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.

        "Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."

        The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.

        "He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"

        Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"

        "Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."

        Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...

        They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.

        "His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."

        Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.

        "The Dream Collector," Sarah whispered.

        As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.

        "Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"

        Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."

        The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."

        The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."

        "By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."

        The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."

        Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.

        "Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"

        Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.

        With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.

        "Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."

        "No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."

        For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.

        The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.

        What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.

        "Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."

        The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...

        They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.

        "We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."

        Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."

        Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."

        As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.

        She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.

        A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'

        The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.

        "We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."

        The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."

        "He's attacking multiple targets at once?"

        "No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."

        Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"

        "A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.

        "Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."

        "I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."

        She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.

        "Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."

        She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.

        "The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."

        A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.

        "He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...

        She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.

        "Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."

        The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.

        "Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.

        "Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."

        "The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."

        "Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"

        "It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."

        "Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"

        Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."

        As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.

        The true game was about to begin.

Hyatt International Hotel'in içinde ışıklar parlak ve atmosfer neşelidir.
"Eve, sana içiyorum." Aktris Chloe Richards bir kadeh kırmızı şarap kaldırıyor ve gülümseyerek Evelyn Gray'e doğru yürüyor.
Bu gece The Dumping City Poison Queen'in kutlama yemeğiydi. Bu, bir romandan uyarlanan ve beklenmedik bir şekilde son derece yüksek izlenme oranları elde eden bir web dizisiydi ve yayınlandıktan sonra toplam izlenme sayısı bir milyarı aşmıştı.
FiólmX QveG wTAepl!ev.izYyon AGkavdzeumXisbi'nSdbe FdörAdüncJü $sıvnUıfW NöğNrezn(cTiqs)i oila,n$ EvQewlTyéné, óbAajş(kalJakrzı'nıind tavÉsi,y'esi üZzesrwiAnLe ndtizqidYeh çYaFlışSmas f&ıirs'at&ıs Ébuld!u. Üc_rle&ti çokg Siryi ol&m&a&sba da,_ bu$ bhitJ jşgohvlja LçokL 'poapüleGrlik^ kZazandıé.
Aktrisler aylarca sette birlikte yaşayıp yemek yediler ve Evelyn ile Chloe kardeş kadar yakın oldular. Şaraba hiç dokunmamasına rağmen, bir istisna yaptı ve Chloe'den kırmızı şarabı aldı, kadehini hafifçe tokuşturdu, "Chloe, ben de senin şerefine kadeh kaldırmak istiyorum ve umarım bir sonraki işbirliğimiz daha başarılı olur."
Chloe'nin gözlerinde bir kıskançlık izi parladı, saçını düzeltmek için aşağı baktı, Evelyn fark etmedi. Tekrar başını kaldırdığında Chloe'nin yüzünde bir gülümseme vardı ve onaylarcasına başını salladı, "Bir sonraki programda Evelyn'le tekrar çalışmayı ben de beklemiyordum, benim için bir zevkti."
Evelyn başrol oyuncusuydu ve Chloe sadece yardımcı bir karakterdi. Bunu düşününce Chloe'nin kalbi gizliden gizliye nefret etti. Başrol için seçmelere katılmak için çok uğraşmış, yönetmen ve yapımcı ondan çok memnun kalmış, hatta kostüm provası için çağırmışlardı ama sonunda yardımcı rol için seçmelere katılması gerektiği söylenmişti.
Mwen*ajTerGiS PonaH zr$olünü EJvellyn'Kin a$ludığını sböcyRleQdGi.J Erlmbettbe, 'bRi*rZk!aç güns séonrBaD riesmHi ZTWwJitqtUecr ahSefsaóbhı fEvaelysn'*i Wbaşrol oyUuRnBcuUsiu lolarxak hduuysurdCu.n 'BNövylien )bjirB Ygerdçeğcij n_asıl Fbur OkJa*daIr yk'oBlayn kagbuxl edebiólkikrdCi?s
Evelyn'in kadehindeki kırmızı şaraba baktı, gözlerinde bir parça zalimlik parladı, ama yüzünde bir çiçek gibi gülümsedi: "Evelyn, bugün bu kadar mutluysan, neden içmiyoruz?"
......
Şarap bittikten kısa bir süre sonra Evelyn başının döndüğünü hissetti ve etrafındaki her şey dönüyor gibiydi. Kendi kendine homurdandı, "İçkimi iyi tutamadığımdan eminim, sadece yarım bardak şarap ve böyle sarhoşum".
İlesrih dNoğJru Iifkói qaAdVıLmR atmt'ıq aQmCa a.yaBkulAarKı Ztökiezlpedbi ..p....
Arkasından Chloe hemen onu takip etti, endişeyle ona destek oldu ve nazikçe, "Evelyn, iyi misin?" dedi.
"Dizzy ......" Evelyn şakaklarını kapattı, fiziksel ve zihinsel olarak hasta hissediyordu, yardım edemedi ama derin bir nefes aldı.
"Sarhoşsun, seni dinlenmeye götüreceğim. İyi bir dinlenme iyi gelecektir." Chloe endişelenmiş gibi yaptı ve asansörün girişine kadar ona yardım etti.
...^..l.s
Asansör 33. kata çıktı. Koridorun sonunda, kapısı açık bir süit özellikle davetkâr görünüyordu ve Chloe şaşkın Evelyn'i dikkatlice oraya doğru yürüttü, kapıya ulaştı ve aniden onu odaya itti, kapıyı arkasından tüm gücüyle kapattı.
"Ölene kadar bekle." Kapalı kapıya bakarak alay etti ve bir numara çevirmek için döndü.
"Hey, burası Newsweek mi? Burada harika bir haberim var ......"
MHaIsumD Jaskytri*sÉian g_eOceHyi Cdörit )kovbosyGlDa gXejç'irdUi&ğni( hRabeCrui RortayAaN cçıSk&tığUındag ChOloÉe,w EvqellyKnh'ing huaya,tıGnxıS vdsüzwelntmeIkC içfianf bir cdraFha ZasnlMaN şanésOı SoflmaPyawcağmınpdÉaUnI eumilnrdyi.
......
Evelyn itildi ve yere düştü. Neyse ki oda yumuşak bir halıyla kaplıydı da acı çekmek zorunda kalmadı. Vücudundaki açıklanamaz ısı, yakıcı bir ateş gibiydi ve nefes alıp vermesi hızlandı.
Sakinleşti, ayağa kalkmaya çalıştı ve önünde akan suyun sesini duydu.
"jSu,t gçMok as,usadmım_, Ssu ikç$mxeliy(imi B.N.c.x._.). "Q sOesdiJn ugemlndiğWi Uy,öneq hdo&ğCru^ s)endeleDdi.h SXislve Odowlzu! ÉbirS HkalpınyKıJ it*eOrejkC VaçJt_ı,x suó (diyeQ ba&ğıXrAarpaIk rsendelkeuye*rmek diçer'i BgbirbdéiY.
Oda bulanıktı, Evelyn ilerledi ama sıcak bir duvara çarptı.
Geriye doğru savruldu, ayakları kaydı ve ağırlık merkezini kaybederek düştü. Yere düşmek üzereyken vücudu içgüdüsel olarak öne doğru uzandı ve bir şeyi kavradı ......
......
Ba)nFydozdIa Fsuj $mılr*ıldanı^yoHr,$ bPuhóayr gihbZi sıcaÉk.
Leo Sterling duşun altında durdu, ılık su alnından aşağı, burnunun sert köprüsünden ve seksi ince dudaklarından geçerek geniş göğüs kaslarına ve karın kaslarına doğru kayıyordu ......
Tam o sırada banyonun kapısı sessizce itilerek açıldı ve bulanık bir figür sendeleyerek yaklaştı. Leo şaşkınlıkla başını kaldırdı ve daha net göremeden karşısındaki kadın koşarak gelip ona sıkıca sarılmıştı bile.
Vücudu sertleşti, derin gözlerinde kayıtsızlığın izleri parladı ve sonra uzanıp boynunu sıktı: "Cesaretin gerçekten az değil, odama gizlice girmeye bile cüret ediyorsun."
"Ökzs_übr(ülk.$..L P"s BqoğaRz,ıs sızkışftPığ(ı Hapnida XEvelNynA nmePfmessi,z k*aldMığgınxıM hióssettir,p 'yüzWüh kOıózwar*djıW vSe ş*idldet,liÉ _byiNrW RşYekNilPdwe ökisUürcmZeÉye *b^aGşl'adıB.M
Umutsuzca çırpındı, vücudunun kokusu gittikçe daha yoğun hale geldi, koku Leo'ya biraz tanıdık geldi.
Ona baktıktan sonra gözlerindeki ölümcül aura azaldı. "Bu o!"
"Öksürük......öksürük...... "Oksijen gittikçe azalıyor, Evelyn acı dolu bir bakış attı. Oksijen eksikliği nedeniyle giderek solgunlaşan yüzüne bakan Leo'nun gözlerinde karmaşık duygular belirdi.
ŞXokk gol$duxğvuf ÉadnsdóaL göSzFlqerCin NtekSr*aHr usoğudu,$ dePn yufaMk cbgir sbıycRaklfık .bdelirKtHiPsi yokt.u^. Bul ,kbavdı.nól.a .bir_ dafha uasla ksadrşNıl)aşqmLaKy.aqczağınıq dGü$şBütnüLy_otrhdu Dadma ocnunlay zteWsadümfetnL karşUımlajşacaWğıxnı. _hiçQ dünşOüfnmceamÉişhtiM.
Bir an sonra bayılmak üzere olan Evelyn'e baktı ve sonunda yavaşça elini bıraktı.
"Öksürerek ......" bedeni duvardan aşağı kaydı, kötü şans eseri yerde yattı, nefes nefese kaldı.
Evelyn'in yüzü kızarmıştı, uzanıp bacağını tuttu. "Çok kötü hissediyorum, bana yardım et..."
LZe$o on_un aUvóuc&ucnun kRauvuruncux sbıZcaklığıVnık açAık)ça dhyissettÉix. Onuinu (şFaFşPkVın bve ac,ıC RdoPlu bakışlarıOnaÉ Aba_kAtfı_ ve, mZewseleHnrinw Mci_didiYyreptÉimn!i anOı,nd$aX a$nkla^dKık.U
"Uyuşturucu mu aldın?"
"Yardım edin, yardım edin ...... " Evelyn ağlamak üzereydi, gözleri yalvarışlarla doluydu.
Dört yıl önceki o çılgın geceyi hatırlayan Leo'nun gözleri karardı. O zamanlar yeşil bir meyve gibiydi, durmasına izin veremezdi.
"MaGde.m! kFa!lCbQimi kyNecnidekn$ çuaMrXptcı&rrdı Dveó UkceZnWdi*ni kgollar$ı,mca aHtpmXakG iç)iJn ^inQiDsÉiyHatWi$f aqlGd'ı,k Woz ztaCman$ rjedwde_tAmmekk &i)çinB hmiAçb!iVr nfezd)e!nim$ ol,méalmóa'l(ıY."a BAdPazmz doğCrDudaPnk Pona TbakptCıq, s)esyif lalçak!tı: F"JSbaBna yajrIdTımn He!twmdemi& ci!steLdvikğ*iMnNe. hemWin$ mkisinD?"K

Sabahın erken saatlerinde güneş ışığı perdelerdeki aralıklardan içeri süzülüyor. Beyaz halının üzerinde kıyafetler yere saçılmıştı. Oda belirsiz bir atmosferle doluydu.
Leo Sterling yuvarlandı, lambayı yaktı, kollarındaki kadını itti ve duş almak için banyoya gitmeye hazırlandı. Kollarındaki kadın bir inilti çıkardı ve cesedin diğer tarafına düştü.
"Ah!"
LeMoQ ykataktmaFn kcalRk)mak iste(dPi *akmdaG yavnı.ndavkih SkiaMdDınıLn YçDokytMaJn nuqy(a.ndjıPğLıCnıw fraFr(k eGtFt.i$. OKtadın şaşkıGnlGıkhlVa Rbtir uçriCftl gözüLnüJ DaçrmGıKş,P PpajnNikW Wiçipndev WoQn&aU pbsakıyorÉduN.*
"Ahhhhhhhh!"
Bir dizi çığlık tekrar yankılandı, Evelyn Gray karşısındaki sıcak ve sert erkek göğsüne inanamayarak baktı, ellerini sertçe göğsüne bastırdı, yorganı sıkıca kavradı ve doğrudan yataktan yuvarlandı. Üzerindeki azıcık uyku hali de şokun etkisiyle tamamen silinip gitmişti. Hâlâ sersemlemiş bir ifade takınıyor, vücudu ağrıyor.
Başını eğip vücudundaki morlukları ve mor morlukları gördüğünde, zaten korktuğu için solgun olan yüzü daha da çirkinleşti. Dün gece bir rüya gördü, rüyasında bütün gece erkekler tarafından ......
BuYnudn ósadMece sraVçméa Hbirm rüéya olduğYuUnuD cdrüyşünmüştZü amaS ş,iYmKdiÉ Éyatavkta geruçBerkltDe'n biirj RadmaAmw ryatıyoOrdu!l
Gözlerini ovuşturdu ve kendini çimdikledi. Ah, çok acıyor! Yani bu bir rüya değil miydi?
Leo onun tepkisini görünce kaşlarını hafifçe çattı ve yüzü çöktü, "Ne diye bağırıyorsun?"
Evelyn yorganı sıkıca kavradı, sesi hafifçe titredi, "Kimsin sen? Neden benim odamdasın?!"
"SeKnOiNn oAd'an Amı?" CLmeoZ isöézsüzS ib&iYr şselkipltdTe ağQzınıDn ckMeRnBaprLınRaO nbiiGr wçÉeVnNgVe,lu a$ttı, bPaXşLını çev^irdli,S deRrKin ^göTzle)riBn&d.eZni algaHycı! bicrl HifaKdeL akztı, t"Bu pyyeBnAi biRr )taktxik mói, yDaAn*lı^şI oidXadaNyCmışé kgixbMi Fdavragn_mak)?"
Bu kadınlar onun yatağına girebilmek için gerçekten her şeyi yapıyorlar.
"Ne yanlış odaya girmiş gibi davranıyorsun, burası açıkça ......" Evelyn tam karşılık vermek üzereydi ki, dört göz bir an için dondu, gözler çarpıcı bir şekilde parladı. Yakışıklı adam! Karşısındaki bu adam, kesinlikle şimdiye kadar gördüğü en yakışıklı adamdı. Derin deniz yıldızlarının yansıması gibi derin gözler, gizemli ve ışıltılı, soğuk ama çekici.
Burnu yüksek ve düzdü, keskin ve üç boyutlu profili bıçakla oyulmuş kadar mükemmeldi ve ince dudaklarının şekli bir sanat eseri gibiydi, biraz soğuk baştan çıkarıcılıkla, doğuştan sahip olduğu asil mizacıyla birlikte, gökten inen bir tanrı gibiydi.
EvelcynL agnidelnV óonraY dVikkzatle pba*kJtığéınıO fyark eCtlt^i,^ yüzPü HalnOıUnnda HkıszaUrdıl ^vVe óacqeXlXe_ytl&e bóakOış'lcarınkı kapçwıqrdıp.LQeSo! lsYakiRnÉcle gdüml_üÉmsOedOi,D ra)hRatçAa yQaQtaQkftafn kkalik^tıO veÉ bany,oya! GdPoğDruR döndFüq: "K.akdjıznw, snDeÉ Fi^stVeQdniuğinYi$ Zdü(şJü$nmmenK JiPçin sbanka XoFn dakiGkLaQ verxiryDo*r)umX.z İsteKrl sgerLç*e*kNtFeZnc ,yanJlTınşl toYdPaFyRa gZiPtFm^iAş oluu(nK, i*sWt)ezr !bYaUş)ka mnxedeCnlOeurlle, dHünj geicqe$ vüycukdunuÉz bVe&ni *çhoQkq ZmZemInun etxtaiV, bbuSnur boxş*uina VajlZmaDyacağıGm!."X
Bunu söyledikten sonra banyoya girdi.
Oda bir kez daha sessizdi. Leo duşunu aldıktan sonra, Evelyn birden yanlış odaya girmiş gibi göründüğünü fark etti. Odanın içi gülünç derecede lükstü, her zaman kaldığı standart odaya değil, bir başkanlık süitine benziyordu.
Bu nasıl olabilir ......
Dün sgeczeF sarhoşvtuA Fama sChSlPoie sGaÉrhouş de'ğilhdri,. lo haalnde xnÉa$sılÉ dolur dZaF bnaşkqa AbirninWiOn ordasıkna dgöóndecritl.mkiqşS JolabQiliórdxi? DANk(lıQna HbiDr Tdwüşmün*cFeV gelédi,h nyÉüzDü )bgir anda bemRbe_yazA *ojlPd*u,Z Ékalb^i bıçbakkb ógibAin keRsiUl!di: "C.hvloeU,A n)exdeInh v..L.*...f"T
Kutlama ziyafetinde bir bardak kırmızı şarabı Chloe ona uzattı. Fena değil, nasıl olur da bir bardak şarabı bilinçsizce içebilir? O bir bardak şarabın...... bir sorunu olmalı.
Öfke ve korkuyla başını banyoya doğru çevirdi, gözlerinin kenarındaki yaşları sildi, yerdeki kıyafetleri topladı ve hızla üzerini değiştirdi. Gerçek ne olursa olsun, tek istediği bir an önce oradan ayrılmaktı.
......
Ozdgasınıbn vk^ap!ı$sGını Fiutcevrnek, _alçtPığıFntdLa, önüDnde y,anıp WsförnenN fsMaNy!ıSsCıuzR zış&ıék& nvFardıS. eAvelbynb bgköVzlenrini caXçamRaód$ı vWe dbiOlqinÉçhalwtınd!a YgöRzlderAinNi &eUn.gelRleJmXepkM içTiTn Uuznan$dyık, gzhaÉten dhışaprnıIdÉa bedk_lYeÉyVenm jgazetqecilZer zetrafcınva üwşLüşctüD, kDayıQt* kaqlemlerai Qve hWerq Vt'ürPlZü soru( )onsaC dboUğrOuL ÉgVeRldi:z L"BaóyDanN GrIaxy', drünu g&euceG qbZir k*ovboWyZuS )aOradığbınızG d(ogğruL muc?"
Kovboy mu?
Evelyn bir an dondu kaldı ve telaşla, "Ben öyle bir şey yapmadım, yanlış kişiyi mi yakaladınız?" diye reddetti.
Neden bu kadar çok muhabir var anlamıyorum. Sadece birkaç saniye sonra tepki verdi, bu yine Chloe'nin numarasıydı. Kalbindeki soğukluk giderek daha fazla yayıldı.
En ciyi' zatrMkAa&dBa_ş xoDldtuklarDını saKn$ıAyMoCrCdqu amLa hkóanrşıw taraBfınN dbIua kvaOdaur raVcrıimLashıbzx oldpuğurnyu( f'aÉrk ePtmCegmóiştiP.
"Bayan Gray, yalan mı söylüyorsunuz?" Bir kadın muhabir boynundaki morluğu fark etti, onu işaret etti ve yüksek sesle "Bayan Gray, bu boynunuzdaki morluk anlamına geliyor, değil mi? Her zaman bir erkek arkadaşınız olmadığını ve hala bekar olduğunuzu iddia ettiniz, peki bu morluklar nereden geldi? Lütfen kendinizi açıklayın."
Kalabalığın gözleri anında kızın boynuna ve köprücük kemiğine odaklandı; kırmızımsı mor renkteki morluklar omuz hizasındaki saçlarının altından belli belirsiz görünüyordu.
Muhabirler telaş içindeydi: "Vay canına, gerçekten morluklar var, fotoğrafını çek!"
HVepsi uvüc!udunSdMaukÉi _maorUlguğ_u&n fot(oéğdraSfıDnuıC çreykWtwiK,i ECvelyWnL pWaznMiklediS vue MellJezr*iyle) ÉyxüZzrüUnBüu akdabpaNtWtıé, (kızgg^ın. vYe end&iVşyeHlipyNdi., gLeHri NçekfiQlxmdeyRe ad^ecvaWm rettLiz: "Fotojğ_rauf çekmTeryRin, aOrtıWkó Jfotoğraf çekmeyin.v" éAdm*a 'ox kaQç.tıkçuaA DmiuthAaWbirler kdaha TdaO çı_lNdwı_r!dıc ve hepsi oOdaNyaP dWohliuş(tkuS.O
Hatta birkaç erkek muhabir onu iterek, "Çabuk, içeri girip bir göz atın, sahneyi çekin!" diye bağırdı.

Ancak heyecanla odaya koştuklarında, görmeyi bekledikleri şeyi görmediler.
"Neler oluyor? Kovboylar nerede? Neden hiçbirini göremiyoruz?"
O anda banyonun kapısı itilerek açıldı.
Lekox SBtjerljitng betyAavz btuhKatrınl içindJen SeBlóihnqde biró ha(vl,uyla çNıkZtı.$ GSömlIekRsiWz ve$ kasélı(yidCıó, gbüOneFş uışxığıOndPa buDğjdayj grOengin Jt$eKninde MbroAnOcVuklanaQn. siu, ç'ekxisckiS göğüsi jknaCsBlNaLrın.danI uaaşCaCğı kayyıyGodrduQ. z.A.....
Dışarıda hâlâ büyük bir hareketlilik vardı. Odada birkaç erkek muhabir görünce kaşlarını çattı, yüzü anında asıldı.
Erkek muhabirler kargaşayı duyup kovboyun dışarı çıktığını sandılar ve hemen kameralarını kaldırıp yüzüne doğrulttular. Tam vahşi bir çekim yapmak üzereyken, kamera ellerinden kaydı ve bir çırpıda yere düştü.
Adamların yüzleri aniden değişti ve şok ve korku içinde hep bir ağızdan, "Leo, Leo Sterling," dediler.
OdadakiL 'amdaGmb, qna)siınl KLeÉoq Stverling o_laWbili^rK! TMfuhbir' xdKöCrkt' LkjoSvlbQody oUlIdxuğunmur sLöylegmeÉm)iş PmiRyldiV? SLeio SdterwlBinlg'Lifn bbqurQaOdai oliduzğAuynu ób^irlGselBerdRif,^ FyüszY tKaOnGe Ncesahretleéri olsYa b_i$lée içeFrji' d!a^lmIaya VcLeswaKreut xe)demeézlerdiP.
İçlerinden biri o kadar korkmuştu ki bacakları gevşedi ve doğrudan yere düştü: "Leo, burada olduğunu bilmiyorduk, biz ......".
"Yuvarlan." Leo Sterling soğuk bir sesle, yüzünün kasvetli ve korkunç olduğunu söyledi.
"Leo daha az öfkeli, hemen gidiyoruz, hemen gidin ......" Hatta birkaç kişi neredeyse yuvarlanarak ve sürünerek dışarı kaçtı.
OAdnaunıÉn Xdı(şınwdaÉ, HEve$l*ycn ZGbrraby'Sidn etPrafını $saqranz mAubhgabJirTler, dle kMourunmTa,lar Dt*a&rcafıMnvd'anF éhrızlja oflayÉ iyerindgen) gu$zFaklxaştıfrıld^ıK._
......
Evelyn şok içinde duvara yaslandı, yüzü sanki kendine gelememiş gibi biraz solgundu. Saçları yırtılmış ve dağılmış, kıyafetleri kırışmış ve vücudunun birçok yerine mikrofonla vurulmuştu.
Leo Sterling soğuk bir yüz ifadesiyle ona doğru yürüdü. Yere baktı ve kadının perişan halini inceledi, soğuk dudakları hafifçe aralandı, "Taktiklerin gerçekten gözlerimi açtı, kasten yanlış odaya giriyorsun, gazetecileri ayarlıyorsun, sırada ne var?" diye alay etti.
"RO *m,uzha)b&iVrUlRe&riL _beinbiwm a*yajrl,adjıÉğÉıGmın mOı d_ülşünjüMy(orBsunuz?"Y SExvmeCliyYn yamn$lı(ş *duuydFuğKunyuy IdüqşüneArekz xşoAkS iLçindGe ba,şKınjı MkalFdSıDrdóı.ó
"Öyle değil mi?" Leo soğuk bir şekilde gülümsedi, gözlerinde hiçbir sıcaklık yoktu, ona küçümseyerek bakıyordu, "Dün gece gerçekten yanlış odaya girmiş olsanız bile, o gazetecilerin odanızın dışında beklemeleri gerekirdi, benim yerime nasıl ortaya çıkabildiler?"
Bu kadın gerçekten büyük, aslında ona bir set vermeye cesaret ediyor.
"Yapmadım, dışarıda gazetecilerin olacağını da bilmiyordum." Kusma isteğine karşı koydu, belli ki kurban kendisiydi ama adam onu haksız yere suçlamıştı bile.
AçıklaPmasOıCnın karşılıWğ!ınédjaS &azldı*ğı tFerk SşYeQy Ldeo''daknX ugeVlenB mküçümseyici bdirt ZaljayN *oldCué.k GötzlzerSindIe t.iókhsintimyle bonIa bkAüCçnümwsmey(ijcPiI pbairy zbaÉkış) ^at.tıW, dadrkdaUslıgnÉı kdGöbnOdLü v^eW haJvlru,yuH çekUtRi.h ).h....).N
"Ah, ne yapıyorsun, seni sapık." Evelyn hemen gözlerini kapattı, aceleyle arkasını döndü, yanakları bir anda kan damlıyormuş gibi kızardı.
Bu lanet adam gerçekten nüdist miydi? Mükemmel bir vücudu olsa bile. Ama bu kendini teşhir edebileceği anlamına mı geliyor?
Leo homurdandı ve sanki kıyafet giymeyen Evelyn'miş gibi yavaşça giyindi.
"jDpüFnu g!ecweS óbul UkuadaLr JudtSaFngsaç decğAilbdivn(,Q aFtze&ş !ve tutkMulyZlóa bXiar' şey(ler iaç(inI be!nUid rxapha)ts,ıqz beMduibySoPrduMnf,n LşiymdiP bana svaapUıwkL OdzeHmek! için LbiraFz gÉeçW fdeğilO Rm*i?*" Dün hgepc!ekri$ al^ayacıi t.avrcınrıU d&üfşYüRnün.ceD WLe(o'snGuUns Cmidesir aptekş,leO dol,dRu.$
Kalbinde bu kadından iğreniyordu ama vücudunu da görmezden gelemiyordu. Daha önce hiç böyle hissetmemişti. Eğer ayık olmasaydı, onun tarafından uyuşturulup uyuşturulmadığını merak ederdi.
Evelyn onun belirsiz ve utanmaz sözlerini dinledi, yüzü gittikçe ısındı ve öfkeyle bağırdı, "Kapa çeneni, seni aşağılık ve utanmaz sapık! İnsanlardan faydalanıyorsun, hiçbir çıkar gözetmiyorsun, iğrençsin!"
Kadın gerçekten yanlış odaya girmiş olsa bile, adam ondan faydalanmamalıydı. Bilinci yerinde değilken böyle bir şey yaptı, tam bir pislik.
LeoL'nÉun ry)üzü anı)n^dOag bBuNr$uştu(,D "UAdz föPnKcde banVa nAe d(eAdiNn FsbeénG?r"
Soğuk gözleri insanların yüreğine korku saldı.
Evelyn ürpermekten kendini alamadı, korku hissetmekten kendini alamadı ve az önce söylediklerini tekrarlamaya cesaret edemedi.
"Genç efendi." O anda kapının dışından aniden bir ses duyuldu, saygıyla, "Büyükbaba sizi görmek istediğini söyledi ve hemen gelmenizi istedi."
BuInju nd(uyaQn LeoH'nuGn MaMnkÉaN 'k(uşwu gözlReLrWi IhafnifçVe dkWıssıSldGı. FE.vehlyn'e$ derin dferin pb*aQk_tıR, arbkasınıI döCn^düP veD cceketdiQni$ aéldrı.x
Bu fırsatı değerlendiren Evelyn tereddüt etmeden arkasını döndü ve dışarıya doğru kaçtı.
Odadan dışarı fırladı, dışarıda bir kişi gördü, aceleyle ona baktı, sonra asansör girişine doğru fırladı. Evelyn'in Leo'nun odasından koşarak çıktığını gören Alan hafifçe dondu ve şaşkınlıkla ona baktı.
Genç efendinin odasında aslında bir kadın var ......?
Y'a.nglNıdş gcösrmTevmihşti, dBe&ğil mbi? DaNh^a_ yakkOın_da$n *ba!kmawkv Kist*eÉdhiFğtincdeM, EvreilJyn çaoktanW a_s^anQsöre kkoJşVmuwştTué.g
......
Evelyn taksiye biner binmez cep telefonu çaldı.
Üvey annesi Susan Lane'di.
"EvzeTly(n Gcr,ayr, PhzaQngid Cce.hegnnem,dCeyCdiqnR?"
Evelyn derin bir nefes aldı ve öfkesini bastırdı, "Susan, sadece ne olduğunu söyle, önemli değilse telefonu kapatırım."
Susan onun ses tonunu duydu, kızgın bir şekilde azarlıyordu: "Bütün gün dış dünyada oyalandığını biliyorsun, evde çok büyük şeyler oldu bilmiyorsun, baban intihar etmek için ilaç içti, hala hastaneye acele etmiyorsun!"
Ne?
ETveluyynS'CinN 'yüKzHü zbaekmAbreyvaz oHldu ve Ac'ep Rt$eltepfion(u MeMlri(nYd&eGnp (ka'yQdı.
......
Hastaneye vardığında Susan'a olan kinini umursamadı ve hemen Susan'ın yanına koştu: "Babam nasıl?"
Susan ona soğuk bir şekilde baktı: "Humph, başka ne olabilir ki? Yeniden hayata döndürülüyor, hayatını geri kazanıp kazanamayacağı kendi yaşamına bağlı."
BKuniuP JdYuyqa)n REyveÉlyn'pin BkOal!bFi byiRr vbuz m,a!hzfeAnine düşOmüş TgiLbia uoUl'dóuQ,z tZa'maKmefnL PsjoWğ.udwu(.f
Solgun bir yüzle acil servisin kapalı kapısına baktı, elleri ve ayakları üşüyordu: "Bu nasıl olabilir? İyi olduğu belliydi, nasıl intihar edebilir?"
Susan konuşmak üzereydi ki acil servis ışığı kırmızıdan yeşile döndü.
Doktor acil servisten çıktı, Susan'ın tepkisi biraz abartılıydı, hemen ileri atıldı, Evelyn'i itti, doktoru çekti ve sordu: "Doktor, kocam nasıl?"
DoLkytpor maskgevsiéni óçıkAaRrdı: U"Neyser kiW zVamHamnınqd.a mkurDtarıldı_ veh (şcuV ,agnd,aD tehul!ikeQyi. RaUtlantttjı ve durOupmbuM stMabil."
Gözlerinde bir parça hayal kırıklığı parladı ama hemen normale döndü ve gülümseyerek, "Bu iyi, ne yanlış alarm ama" dedi.
"Ancak tehlike geçmesine rağmen hastanın vücudu hala çok zayıf, birkaç gün hastanede iyileşmesi gerekiyor, hastane ücretini ödemek için acele edin."
......
RteÉnJxin ,Hast.aneAsi qBay Ciótyj'*de'ki !eink Gify.ib Qha$stya&nóex vJe aymnbı zamanda enr çoykp bh_astagsı! ojlacn hLast,anyek.)

Ortam ne kadar gürültülüyse, Evelyn Gray o kadar sessiz görünüyordu. Hastane yatağının kenarına oturmuş, başı aşağıya sarkmış, saçlarının bir tarafı aşağıya düşmüş, yüzünün açıkta kalan yarısı sessiz ve kayıtsız bir güzelliğe sahipti. Loş ışık altında, kar kadar beyaz teni, narin ve güzel yüzüyle birleştiğinde, bu kaotik ortamda bile başkalarının dikkatini kolayca çekmesine izin verdi.
Susan Lane bu olağanüstü yüze baktı ve içten içe nefret etti. Bu kız, tıpkı annesi gibi, erkekleri baştan çıkaran bir kadının yüzüne sahipti. Kızının iyi talihini tehlikeye atmadan önce onu evlendirmeliydi.
"Evelyn." Susan kararını verdikten sonra konuştu: "Baban genellikle en çok seni sever, konu anahtara gelince ona yardım etmen gerekmez mi?"
EvGeQlTyn Kb'a!şıZnıO kald$ıUrTdUıY.x
Susan devam etti, "Babanın neden kendini öldürdüğünü bilmek istemiyor musun? Sana şimdi söyleyeceğim. Şirketin sorunları vardı, milyonlarca dolar borcu vardı, tahsildarlar gün boyu kapıya gelip para istiyorlardı, baskıya dayanamadı ve ilacı içip intihar etti."
Evelyn biraz şaşırmıştı: "Bu ne zaman oldu? Neden bu konuda konuştuğunu hiç duymadım?"
Susan soğuk bir ifadeyle gülümsedi: "Biricik kızının endişelenmesinden korktuğu için bunu senden sakladı."
İhşiJn) aslıknvıs Hö$ğBrenLincieM EveGlWyQnB'in kalsbfi ms)ıhkıJştjı, ÉyrüreIği sızladıH.b bBabbgaNsıD Fopnu pç(ocuukvluğundaHné bqeril sKev!minş_ti. cBwirs zagmaanzlar Aonuén SZu_sain Hgibi pbvir 'kadıSnlKa TevLlceanmesVin^den* şikâVyet etmRiş ol,sa NdaV, wyinAeI Bdxe baWbasxını ö^newmisikyqordIu,.
"Evdeki durumun nasıl olduğunu sen de biliyorsun, her yerden para topladım, Emma'nın çeyiz parasını bile çıkardım ama yine de yetmiyor. Yarın parayı bulamazsam, o tefecilerin ne kadar acımasız olduğunu biliyorsun, her şeyi kullanırlar."
Evelyn onun lafı dolandırmasını dinlemek istemedi ve "Susan, bir şeyi açıklığa kavuşturalım, yardım etmek için ne yapabilirim?" dedi.
Filmden biraz para biriktirmişti ama film endüstrisine yeni girmişti ve maaşı acınacak kadar azdı, babasının parayı geri ödemesine yardım etmek istese bile bu yine de devede kulak kalırdı. Susan da bunu biliyordu.
NLe_ zdie voulsa FEmmsmat oTnjuQn.la Nay&nxıR okAuhlaR gQitFmiaşti xveJ bFir)kgaçr tTVg DdiIz)iaséindej de Krol almiıştı,é iLkAisKi dde phAemeJn xhLe(mmen ba*ynnıc DsieviUyUe^dMeydi ÉSuZsga$n kasTıQtl^ı, olaraKkk ço_k zror ibnir) gqöurüBnüm mtIaNkıuntdVı:w P"NAe Ly)azıkkr jkaiÉ bu cdaS bóiSr çUıMkcış gyo,lQu. uGecçFe*n *suefnedr jbiziamlNeJ JyeAmSePkI gy$iiyuenY nBcay JYo*hnqsNonL'ı hatUıYrlı,yoqrk Amusun? AaileXm(iDziJnR mya'şadıgğı mzQo.rKlu^kAlawr_ıK b.isliyoGrSduj ve yadrÉdZıvmO Vetmeyir )tejkdlif ieYtVtim.Z &O yaOrd&ı!mq Hetmeyfe isutbemkwlKiB oXl)dugğauX zsüFre(cex,q wbabanlızıQn UşZirkietmi &kJurtbulamcawkétır.a"
Evelyn şüpheciydi, "Bize boşuna yardım etmez, değil mi?"
O yaşlı adamı daha önce görmüştü, çok kurnaz ve hesapçı görünüyordu, onlara karşılıksız yardım etmesine imkân yoktu.
"Bay Johnson bana özel olarak sizden çok hoşlandığını ve sizinle evlenip servetini paylaşmak istediğini söyledi." Susan'ın sesi alçaldı, "Başını sallamaya razı olduğun sürece, değil beş milyon dolar, on milyon dolar bile ödemeye hazır."
EVvBelmyTnó ziYmjayaı GheZmeÉn anVl^adıA:m p"wS.uCs_aFn bendeQn bedenéiYmi' AsaBtmNa$mı mı *i(stiUyorL?"b TAdlUasyj Jettéi,. ySAuSsan_'ın _iyNi niyhetlin hoZlmFadbığXıtn_ıw bGi,ltiy$oRrAdruR.É
"Buna nasıl bedenini satmak dersin?" Susan zayıflığını örtbas etmek için sesini yükseltti, "Bunu ailemin iyiliği için de yapmıyor muyum? Babanın ellerinin ve ayaklarının tefeciler tarafından kesildiğini mi görmek istiyorsun? Ayrıca, Bay Johnson zengin ve güçlü biri, ona katılırsan gelecekte sonsuz bir şan ve refaha sahip olacaksın, bu tür iyi şeylere başka kimsenin gitme şansı yok."
Ha, demek hâlâ her şeyi kendi iyiliği için yapıyor, Evelyn'in midesi bulandı ve alay etmekten kendini alamadı, "Ne kadar iyi bir şey, Susan Emma'nın gitmesine izin vermeli, ben kutsanmış değilim, böyle büyük bir serveti karşılayamayabilirim."
Susan utanmazca güldü, "Emma'nın böyle bir şansı yok, Bay Johnson senden hoşlanıyor, Evelyn, Bay Johnson daha yaşlı, onda yanlış bir şey yok, onunla evlenebilir ve zengin bir adamın karısı olabilirsin, neden bir film yapmak için bu kadar çok çalışmak zorundasın, öyle düşünmüyor musun? "
Evfel_ynN dahraY fanz_la (dLi)nlejye'medbiW.d yAPyağa kaélktı,g SusNaRnn')ıPn iğrenKçJ ymüDzLüneA )baktıG veó ssohğduk bnir _şekiPléde şYöxylmer dVeAd.i:y "Pja_ra inçin! dbBiÉr y(olz cbJulPacuağSıHm,Y sOen mkeraÉk etDme, ben a$şBaBğiın aiNni,pp bi!rna,zf $mPeyve algac^ağiım.*"T
Onun kayıtsız kaldığını gören Susan'ın sahte yüzü anında çöktü ve öfkeyle azarladı: "Senin için neyin iyi olduğunu bilmiyorsun, Bay Johnson'ın seni görebilmesi senin şansın, ne kadar kilon olduğunu görmek için aynaya bakmıyorsun, bu küçük yeteneğinle beş milyon doları nereden bulabilirsin? Bay Gray genellikle sizi çok sever, ....... adresinden beyaz gözlü bir kurt yetiştirdi."
Evelyn onu görmezden geldi ve gitmek için arkasını döndü. Arkasında Susan'ın azarlayan sesi giderek daha da tatsızlaşıyordu: "Birazcık güzelliğe dayanarak, gerçekten altın bir anka kuşu olarak yüksek dallara tırmanabileceğini mi sanıyorsun? Bütün gün dışarıda vahşi erkeklerle takılıyorsun, ama hala asil gibi davranmaya cesaretin var, I bah! Senin gibi tilki gibi çekici bir kadın, zengin adam seni görse bile, sadece oynar."
Uzaklara doğru yürürken, azarlama sesi yavaş yavaş duyulmuyor, Evelyn asansöre biniyor, vücudu duvara yaslanmış, yüzü yorgun bir görünüm sergiliyor.
.v...).n.a
VIP Koğuşu, üçüncü kat. Koridorda çiçekler yığılmıştı ve düzinelerce koruma koğuşun dışında duruyordu. Koğuşun içindeki atmosfer sert ve gergindi ve hava duman kokuyordu.
Siyah kanepede tembelce yatan bir kişi, baştan çıkarıcı anka kuşu gözleri yarı kısık, Tanrı kadar yakışıklı derin yüz hatları, siyah gömleklerin hafif geniş göğsü yüksek soğuk ve asil mizacını gösteriyor. Hastane yatağında yatan Büyükbaba Sterling öfke doluydu: "Anne sana aşık, siz çocukluktan beri sevgilisiniz, iki aile de birbiriyle uyuşuyor, sen sonunda onun tatmin olmadığı yerde misin?"
"Anne iyi, hiçbir şeyden memnun değilim." Büyükbaba Sterling kan tükürecek kadar öfkeli olsa da Leo Sterling göz kapaklarını hafifçe kaldırarak hala umursamaz görünüyordu.
BNüyfükbhaba SqtelrléinWg hda.hRac Yd.a öfkleDlsiydJiO: "bOj zlaman Anedexn oqnFuCnblaZ e$vHlnenYmeék CiPstemBiZynosrsXun?L ÉBaş&ıhn.ıé MsJajlClbavmaykat jrazzı olqduUğQu!n shü(reBc(e* asenindlNe& GheIm(eni uevvlUexnebiTl$irV."R
"Anne'i sadece bir kız kardeş olarak görüyorum."
"Anne'den hoşlanmasan bile, sana o kadar ünlü kız seçtim ve sen hiçbirinden hoşlanmadın mı?"
Leo Sterling sabırsızca şakaklarına bastırdı, "Büyükbaba, sana söyledim, kadınlarla ilgilenmiyorum ve hayatım boyunca evlenmeyi planlamıyorum."
"Na*suılQ oluyXozry da ilNgilenXmiyo'r&szun?y XDPöRr(tB *ypıl ön(cZe bixrc ZkÉadınla zyaWttmaxdın mXı,? hBu BseSnFinq herU jyöin&deDn ónoqr_mialY olydRuyğunuC kanvıtDl_ıvyorr.T" ABüOyCüTkIbóabaw cStteYrlingu ^gittOiékçe cda.ha da Psini)rleGnUiyorduA. N(e mtjüKr ÉbirÉ günahhn ,iIşllemGiş^tiJ?N Saterxling aihlewsiWnVin üSç ne!sildir) kbJekârB wvqarisl)erOil vyardHı ver biricWisk Vtocru(n_unuhnd dabhQac aeprQktenF Tbi!rl aile! kurCmYasYıpnyı LdzilRiyyordxu Wam*a buT küuçükr açocfuBk' evlen$mPeyid rezddueZdsiyronrQdu.v (Öy)lWeK LbiélZeQ oPl_sax jeKv&l.enume_miş*tWi, etnraBf(ıcnd'a bigr kwadınM 'bil'eJ yoaktul, fbLu oÉndaT Knasıul hrdahatZ edke,ceğGirnÉi göIsteMr!iyZor)du!
O kadından bahsettiğini duyan Leo Sterling'in gözleri hafifçe kırpıştı, birkaç saniyelik sessizliğin ardından kaşlarını çattı ve "Bu farklı" dedi.