İhanetin Parçalanmış Bağları

Chapter One

The body lay in perfect repose on the Victorian fainting couch, looking more like a sleeping beauty than a victim. Detective Sarah Chen had seen enough death in her ten years with the Metropolitan Police's Special Cases Unit to know that natural death never looked this peaceful. Something was very, very wrong.
'No signs of struggle, no marks on the body, and yet...' She leaned closer, studying the victim's face. Charlotte Mills, aged 28, was found by her roommate this morning, apparently having passed away in her sleep. Her expression was serene, almost blissful, but her eyes - those were what caught Sarah's attention. Behind the closed lids, her eyes were moving rapidly, as if still deep in REM sleep.
"You see it too, don't you?" The voice came from behind her, rich and cultured with a slight Irish lilt. "She's still dreaming."
Sarah turned to find a tall man in an impeccably tailored charcoal suit standing in the doorway. He hadn't been there a moment ago, she was certain of it. His dark hair was streaked with silver at the temples, and his eyes were an unusual shade of amber that seemed to shift color in the light.
"This is a closed crime scene," she said firmly, her hand instinctively moving toward her weapon. "How did you get in here?"
He smiled, but it didn't reach those strange eyes. "Dr. Marcus Thorne," he said, pulling out a card that somehow both looked official and seemed to shimmer slightly. "I'm a consulting specialist with the Department's new Oneiric Phenomena Division."
"The what division?" Sarah frowned, taking the card. The moment her fingers touched it, she felt a slight electric tingle, and the letters seemed to rearrange themselves before her eyes.
"Dreams, Detective Chen. We investigate crimes involving dreams." He moved into the room with fluid grace, his attention fixed on the victim. "And this is the third one this month."
Sarah's mind raced. There had been two other deaths recently - both young women, both found peacefully dead in their sleep. She'd seen the reports but hadn't made the connection until now. "How do you know about those cases?"
"Because I've been tracking the killer for quite some time." Thorne knelt beside the body, his eyes now definitely more gold than amber. "He's what we call a Dream Collector - someone who has learned to enter and steal dreams. But this one has developed a taste for more than just dreams. He's taking souls."
Under normal circumstances, Sarah would have dismissed such talk as nonsense. But there was something about the scene, about the victim's still-moving eyes, about Thorne himself, that made the impossible seem suddenly plausible.
"If you're tracking him," she said carefully, "why haven't you caught him?"
Thorne's expression darkened. "Because he only appears in dreams. The physical world is my domain, but his... his is the realm of sleep. To catch him, we need someone who can walk between both worlds." He turned those unsettling eyes on her. "Someone like you."
"Me?" Sarah almost laughed, but the sound died in her throat as memories she'd long suppressed began to surface. The dreams that felt too real, the nights she'd awakened to find objects moved in her room, the way she sometimes knew things she couldn't possibly know...
"You've always known you were different, haven't you, Detective?" Thorne's voice was gentle now. "The dreams that come true, the hunches that turn out to be right, the way you can sometimes see how people died just by touching objects they owned..."
Sarah took an involuntary step back. "How do you know about that?"
"Because I've been looking for someone like you. A Natural - someone born with the ability to cross the threshold between waking and dreaming." He gestured to the victim. "Charlotte here won't be his last. There will be others, and their souls will remain trapped in an eternal dream unless we stop him."
Just then, the victim's hand twitched, her fingers moving as if writing something. Sarah moved closer, watching as invisible words were traced in the air. Thorne pulled out what looked like an antique monocle and held it up. Through its lens, golden letters shimmered in the air where Charlotte's fingers moved.
"Help me," Thorne read aloud. "He's coming for the others."
Sarah felt a chill run down her spine. She looked at the victim's peaceful face, at those restlessly moving eyes, and made a decision that would change her life forever.
"Tell me what I need to do."
Thorne's smile was grim. "First, you need to learn to control your abilities. Then..." he held up the monocle, through which Sarah could now see strange symbols glowing all around the room, "you need to learn to hunt in dreams."
Outside the Victorian townhouse, storm clouds gathered, and Sarah Chen, homicide detective and newly discovered dream walker, took her first step into a world where nightmares were real, and death was just another kind of sleep.

Chapter Two

The basement of the Natural History Museum was the last place Sarah expected to find the headquarters of a secret dream investigation unit. Yet here she was, following Thorne through a maze of storage rooms filled with artifacts that seemed to pulse with their own inner light.
"The mundane world only sees what it expects to see," Thorne explained, using an ornate key to unlock a heavy wooden door marked 'Private Collection.' "To them, this is just museum storage. To us, it's the largest collection of dream artifacts in the Western Hemisphere."
The room beyond defied physics. It stretched impossibly far, filled with glass cases containing everything from ancient masks to modern-looking devices. Floating orbs of soft light illuminated collections of bottled dreams - actual dreams, swirling like liquid mercury behind glass.
"Your badge, Detective," Thorne held out his hand. Sarah hesitated before handing over her police credentials. He placed it on a strange device that looked like a Victorian music box crossed with a computer. When he returned the badge, it felt different - heavier, somehow more real.
"Now you'll be able to access both worlds officially," he said. "Look at it again."
The badge had changed. Alongside her regular police credentials, new text had appeared: 'Special Inspector, Oneiric Investigations Division.' The letters seemed to shift between English and something older, something that made her eyes water if she looked too long.
"Before we can hunt the Dream Collector, you need to understand what you're dealing with." Thorne led her to a case containing what looked like a normal pillow. "Touch it."
Sarah reached out hesitantly. The moment her fingers made contact, the world tilted. She was suddenly standing in someone else's dream - a sunny beach, but the sky was green and the sand whispered secrets. She jerked her hand back, gasping.
"Good," Thorne nodded approvingly. "Most people can't pull back from their first dream artifact. You have natural barriers."
"What was that?" Sarah's heart was racing.
"A dream fragment from 1892. A young girl's last dream before the influenza took her." His voice softened. "We preserve them here. Dreams carry memories, emotions, sometimes even pieces of souls."
"And this Dream Collector... he takes entire souls?" Sarah remembered Charlotte Mills' peaceful face and restless eyes.
"He traps them in eternal dreams, feeding off their essence." Thorne moved to another case, this one containing what looked like a cracked mirror. "Each victim becomes part of his collection, their souls powering his abilities, letting him dreamwalk without natural talent like yours."
Suddenly, the cracked mirror began to frost over. In its surface, Sarah saw Charlotte Mills' face, mouth open in a silent scream. Then another face appeared - another victim, she presumed - and another.
"He's showing off," Thorne growled. "He knows we're investigating."
The temperature in the room dropped dramatically. Frost patterns spread from the mirror to nearby cases, and Sarah heard what sounded like distant laughter.
"Well, well," a voice echoed through the room, seemingly coming from everywhere and nowhere. "A new player in the game. And such interesting dreams you have, Detective Chen."
Sarah felt something brush against her mind, like cold fingers trying to pry open a door. Instinctively, she slammed her mental barriers shut. The presence withdrew, but not before leaving behind an impression of amusement.
"He's already caught your scent," Thorne said grimly. He pulled out a small velvet bag and removed what looked like a dreamcatcher made of silver wire and black pearls. "Wear this when you sleep. It won't keep him out entirely, but it'll stop him from stealing your dreams while you're still learning to defend yourself."
As Sarah took the dreamcatcher, her fingers brushed Thorne's, and suddenly she was hit with a flash of his dreams - centuries of memories, battles fought in realms of sleep, and a profound sense of loss that made her gasp.
Thorne withdrew his hand quickly. "Your abilities are stronger than I thought. We'll need to work on your control."
"What are you?" Sarah asked directly. "You're not just some government consultant, are you?"
Before he could answer, an alarm began to sound throughout the facility. One of the dream bottles had turned black, its contents writhing like smoke.
"He's hunting again," Thorne said, already moving toward the exit. "Someone in the city has just entered their last dream. Are you ready for your first real case, Detective?"
Sarah touched her new badge, feeling its power hum under her fingers. "Do we have time to save them?"
"If we're lucky, we might catch him in the act. But remember - in dreams, he's incredibly powerful. One wrong move and you could lose your soul."
As they rushed from the dream archive, Sarah caught one last glimpse of the cracked mirror. In its surface, she saw her own reflection smile back at her with eyes that weren't quite her own.
The hunt was about to begin.

Chapter Two

Chapter Three

They arrived at St. Bartholomew's Hospital just as the emergency lights began to flash. Sarah followed Thorne through corridors that seemed to blur at the edges of her vision, her new badge somehow clearing their path without ever being shown.
"Room 307," Thorne said, his voice tight with urgency. "Young male, admitted for minor surgery, slipped into an unusual coma during recovery."
The patient, David Parker, age 23, lay perfectly still on his hospital bed, his eyes moving rapidly beneath closed lids. Just like Charlotte Mills. But this time, something was different - the air around him rippled like heat waves over hot asphalt.
"He's still in the process of taking him," Thorne said, pulling out what looked like an antique pocket watch. "We can follow if we're quick. Are you ready for your first dream dive?"
Sarah's heart pounded. "What do I need to do?"
"Take my hand. Focus on the patient. Let your consciousness slip between the moments of reality." Thorne's eyes began to glow that strange amber color. "And whatever you see in there, remember - dream logic is real logic in that world."
Sarah grasped Thorne's hand and looked at David Parker. The world tilted, twisted, and suddenly...
They were standing in a hospital corridor that wasn't quite right. The walls breathed slowly, the floor was made of flowing water that somehow supported their weight, and the ceiling was a swirling mass of constellation maps.
"His dreamscape," Thorne explained, his voice echoing strangely. "Every dreamer creates their own reality. Look."
Down the impossible corridor, a figure in a doctor's coat was leading David Parker by the hand. But the 'doctor' was wrong - his shadow moved independently, reaching out with grasping tendrils towards other dreams that floated past like soap bubbles.
"The Dream Collector," Sarah whispered.
As if hearing his name, the figure turned. Sarah's breath caught. His face was a beautiful mask of shifting features, never settling on one form, but his eyes... his eyes were endless pits of swirling dreams.
"Ah, the new dreamer," his voice was like silk over broken glass. "And my old friend Marcus. Still trying to police the dream worlds?"
Thorne stepped forward, and Sarah noticed his appearance had changed in the dream. His suit was now made of living shadows, and wings of dark light stretched from his shoulders. "Let him go, Collector. You've taken enough souls."
The Collector laughed, the sound causing the hospital walls to crack, leaking golden dream-light. "Taken? Oh, Marcus, you still don't understand. They give themselves to me. Show her, David."
The young man turned, and Sarah saw his eyes were glassy with bliss. "It's beautiful here," he said dreamily. "All my pain is gone. All my fears. He takes them all away."
"By taking everything you are," Sarah found herself saying. She took a step forward, instinctively reaching for her police badge. In the dream, it transformed into a shield of pure light. "David, this isn't real healing. It's theft."
The Collector's face rippled with anger. "You dare interrupt my collection?" The corridor began to twist, reality bending around them. "Let me show you what happens to those who interfere with my work."
Suddenly, the floor beneath Sarah liquefied completely. She started to sink, but instead of water, she was drowning in dreams - thousands of them, each containing a fragment of someone's stolen soul. She saw Charlotte Mills dancing endlessly in a ballroom of mirrors, saw other victims trapped in perfect moments that had become eternal prisons.
"Sarah!" Thorne's voice cut through the chaos. "Remember - dream logic! Make your own rules!"
Dream logic. Sarah closed her eyes, focusing on her years of police work, of protecting people, of solving puzzles. When she opened them, her badge-shield had transformed into a sword of pure thought.
With a cry, she slashed through the dream-flood. Reality reasserted itself - or at least, this dream's version of reality. She stood on solid ground again, facing the Collector.
"Impressive," he purred, but she sensed uncertainty in his voice. "You're stronger than the usual dreamers Marcus recruits. Perhaps we could make a deal..."
"No deals," Sarah said firmly. She could feel her power growing, reshaping the dream around them. "David, look at what he really is. Look with your heart, not your fears."
For a moment, David's eyes cleared. The Collector's beautiful mask slipped, revealing something ancient and hungry beneath. David screamed, pulling away from the creature's grasp.
The Collector snarled, his form shifting into something monstrous. "If I can't have him willingly..." Shadows exploded from his body, reaching for David.
What happened next seemed to unfold in slow motion. Thorne spread his dark wings, shielding David. Sarah's sword of thought became a net of light, trapping some of the shadows. But the Collector himself simply... stepped sideways, vanishing into a door that appeared in the air.
"Sweet dreams, detectives," his voice lingered behind. "We'll meet again soon. After all, Sarah, your dreams are particularly... appetizing."
The dreamscape began to dissolve. Sarah felt Thorne grab her arm, pulling her back through layers of reality. Then...
They were standing in the hospital room again. David Parker was awake, gasping, but alive and whole. A nurse was rushing in, responding to his sudden revival.
"We saved one," Thorne said quietly. "But he'll be angry now. And he'll come for you."
Sarah touched her badge, still feeling echoes of its dream-power. "Good," she said grimly. "Because I have some questions for him about Charlotte Mills. And about what you really are, Marcus Thorne."
Thorne's expression was unreadable. "All in time, Detective. For now, you need to rest. Tomorrow, your real training begins."
As they left the hospital, Sarah could have sworn she saw her shadow move independently, reaching for dreams that floated just beyond the edge of sight. The world would never look quite the same again.

Chapter Four

Sarah's apartment looked different when she returned that night. The shadows seemed deeper, more alive, and ordinary objects cast reflections that didn't quite match reality. The dreamcatcher Thorne had given her pulsed softly in her pocket, responding to the changed way she now saw the world.
She was exhausted but afraid to sleep. The Collector's words echoed in her mind: 'Your dreams are particularly appetizing.' Instead, she spread her case files across the coffee table - photographs of Charlotte Mills, the other victims, and now David Parker's medical records.
A soft chime from her badge interrupted her concentration. The metal had grown warm, and when she touched it, words appeared in that strange shifting script: 'Archive. Now. Emergency.'
The museum was different at night. Sarah's new badge led her through doors that hadn't existed during her first visit, down stairs that seemed to descend far deeper than the building's foundation should allow. She found Thorne in a circular room she hadn't seen before, surrounded by floating screens of light that showed various dreamscapes.
"We have a problem," he said without preamble. "The Collector's attack pattern has changed. Look."
The screens shifted, showing a map of the city overlaid with points of light. "Each light is a dreamer," Thorne explained. "The blue ones are normal dreams. The red..." He gestured, and several dots pulsed an angry crimson. "Those are nightmares being actively shaped by outside forces."
"He's attacking multiple targets at once?"
"No." Thorne's expression was grim. "He's leaving traps. Dream-snares. Anyone who falls asleep in these areas risks being pulled into a constructed nightmare. He's trying to overwhelm our ability to respond."
Sarah studied the pattern of red dots. "They're forming a shape... a symbol?"
"A summoning circle." A new voice joined them. Sarah turned to see an elderly woman emerging from what appeared to be a door made of starlight. Her eyes were milk-white, but she moved with absolute certainty.
"Sarah, meet Dr. Eleanor Price, the Archive's keeper," Thorne said. "And yes, she's blind in the waking world, but in dreams..."
"I see everything," Eleanor finished. Her unseeing eyes fixed on Sarah with uncomfortable accuracy. "Including what our friend the Collector is truly planning. He's not just taking souls anymore. He's building toward something larger."
She gestured, and the room transformed around them. They were suddenly standing in what looked like a vast library, but the books were made of dreams, their pages flowing like liquid memory.
"Every dream ever archived is stored here," Eleanor explained. "Including the oldest nightmares of humanity. The Collector isn't just a thief - he's trying to wake something that should stay sleeping. Something we locked away centuries ago."
She pulled a book from the shelf, and its pages burst open, projecting a scene of ancient horror - a time when the boundary between dreams and reality was thinner, when nightmares could walk in daylight.
"The Last Nightmare," Thorne said softly. "We thought it was safely contained, but if he completes that summoning circle..."
A sudden tremor ran through the Archive. One of the red dots on the map had grown larger, pulsing violently.
"He's starting," Eleanor's voice was urgent. "Sarah, you need to see something before you face this." She pressed her fingers to Sarah's forehead, and suddenly...
She was in a memory. A younger Thorne stood with a woman who looked remarkably like Sarah herself, facing down a shadow that threatened to devour the world. The woman - another dream detective? - sacrificed herself to help seal away the nightmare.
"Your mother," Eleanor's voice echoed in her mind. "She was one of us. Her sacrifice helped lock away the Last Nightmare, but the Collector has never stopped trying to free it. And now he's found you - her daughter, with her power."
The vision ended abruptly as another tremor shook the Archive. More red dots were pulsing on the map.
"Why didn't you tell me?" Sarah demanded, turning to Thorne.
"Because I promised her I'd keep you away from this life," he replied, pain evident in his voice. "But now the Collector knows who you are, and we're running out of time."
"The summoning circle will be complete at the next new moon," Eleanor added. "Three days from now. If the Last Nightmare wakes..."
"Then we stop him before that happens," Sarah said firmly, though her mind was reeling from the revelations. "How do we break these dream-snares?"
"It's dangerous," Thorne warned. "Each one is a trap designed specifically for dream walkers. If you're caught..."
"Then you'll just have to watch my back," Sarah said. She touched her badge, feeling its power respond. "Where do we start?"
Eleanor smiled, her blind eyes somehow twinkling. "First, you need to understand what you truly inherited from your mother. It's time you learned about the true history of the dream walkers - and why the Collector fears your bloodline above all others."
As if in response to Eleanor's words, the books around them began to glow, their pages rustling with the weight of secrets about to be revealed. In the map above, the red dots pulsed like a countdown to catastrophe, and Sarah realized she had less than three days to master powers she never knew she had.
The true game was about to begin.

"Bugün sana açıkça söylüyorum, bu çocuğu tutamazsın! Gel hadi! Hemen beni ameliyathaneye kadar takip et!" Özel hastanede, asil görünümlü bir kadın ameliyat odasına doğru yürüyen genç bir kadının elini sıkıca kavradı.

"Neden? Anne, bunu neden yapıyorsun?" Sophie Nolan kayınvalidesine yalvarırcasına bakarken gözleri yaşlarla dolmuştu.

Hamileliğini ailesine duyurmanın sevincinin bu kâbusa dönüşeceğini nasıl tahmin edebilirdi ki? Kayınvalidesi onu hiç tereddüt etmeden hastaneye götürmüş ve hamileliğini sonlandırması için ısrar etmişti.

"Ntez cUür(eGtle hs.ohróarsısnX! QNe IkaÉdar utaTnç vericDi ,ş*ejyler ytaQpt*ığınbıOzBı biilQmjizyworf amusÉuónuyz?" Debqojrah qWaltcerNsÉ,J &mfüGkemLmVel mManizkürplüs ^kı&rqmıkzıy tHıÉrnaNğhı^nıh Sophiée'niin alnınDa' bIatiıJrafr_ak öqfókelendia, CguözlVecri zeUhsirlpe )paTrlıy.oradut.T

Sophie, kayınvalidesini böylesine öfkelendirecek ne yaptığına tamamen şaşırmıştı.

"Götürün onu!" Deborah Walters arkasında duran iki korumaya emir verdi, sesindeki kızgınlık her halinden belliydi.

Sophie iki adamla boy ölçüşemeyeceğini biliyordu ama yine de şiddetle mücadele etti. "Uzak durun! Bana dokunma, bebeğime zarar verme!"

AQncNa'k& FSmopphhXieK,V Éo$nPu Yyia)kWaBl)aNyDımpX asmDelkiyxa(thaneyOe doğrLu$ ksgüTrükOlebmxeynem YbiaşNl(apyPaZnW iCkin güçlUü QadgaémSaq kaÉr^şı çaTresizdii. T_aYmr umdu'tTsSuzluk óonZu ysutnmNa&yGa bfaMşOlawmıVştı Jkzi,C YL.o&gJan WhRite XoXrtÉaya çwıktBıJ.

Kocasını görmek karanlıkta bir umut ışığı görmek gibiydi ve Sophie koşarak onun kollarına atıldı. "Logan, bebeğimizi kurtar, annem ondan kurtulmamı istiyor..."

Sophie yüzünü Logan'ın göğsüne gömdü, her damlası ıstırabını ve çaresizliğini anlatan gözyaşları dökülüyordu. Yine de Logan'ın konuştuğunu duyduğunda, vücudundaki tüm kan donmuş gibi hissetti.

"Hamileliği sonlandırırsan, yine de Bayan White olursun." Logan konuşurken soğuk bakışlarını Sophie'nin üzerine dikti.

Suotphpie XdonkuIp kaClémKıRş,ó kovc'ausjınla LblakwaLrkden dyüazpündeK fşaşkıPnlSıkf didffadNersiz bNelCirmiéşttiz.( F"rYaMni, )biencde(n,..t.y bSebeğiD VsSonAlaaIndbıtrBm.amıQ pmı istiyfoHrVsucnCuBz?"Z gSAoru &saQnvkji UtPüómH güJc_üvnü stküketsmiwş cgpipbgi zKoArPlla^naKraVk çıKkmDıxştWıJ.P

Logan tereddüt etmeden başını salladı.

O anda dünya ayaklarının altında parçalanıyormuş gibi hissetti.

"Logan, o senin çocuğun, senin kanından, canından! Onu nasıl terk edebilirsin?" Sophie Logan'a bakarken kalbi kırıldı, evliliklerinin ağırlığı üzerine çöktü.

"EtW veb ZkAasnW 'm^ı?" D.eborahR WaLlktMe,rs* ialaycDıS bi)r şekiFlpdfeI hVom'urdjaOndÉı. R"O mçovcuVğwun ébceDnimG AoJğluAm) bolldu)ğPunGdank Remm$iZn Wmi)sin?v Y$oksZaG baTşnka biDr afdYamıPn *çocuuğZu mu?k"

Deborah'nın bakışlarındaki küçümseme Sophie'nin içini delip geçti ve omurgasından aşağıya doğru buz gibi bir dehşet dalgası gönderdi.

"Ne diyorsun sen?"

Logan'ın yüzü esrarengizdi ama elleri ceplerinde sıkıca kenetlenmiş, bir anlık gerginliği ele veriyordu.

"QOnu Zilçerib a,lXıfng!"q ZKGorQuémhalSaKr ÉoYnu zXorla óaémeNlxiSy)aAtOhaJnueyer BgHötührGüMrHkeXnM, buV Odpö!rt kSısa kelhibmCe Sosp'hihe'ncibn kaCdebrIiniC ubpeCl$iDrUlUeVd_it.

"Logan, eğer bu bebek bugün ölürse, seni asla affetmeyeceğim! Hayatımın sonuna kadar senden nefret edeceğim!" Sophie'nin gözleri daha önce ona hiç yöneltmediği bir öfkeyle parlıyordu.

Logan'ın bunu yapmaya neden kararlı olduğunu anlayamıyordu!

"Sabrımı test etme!" Logan Sophie'ye ters ters baktı, bir zamanlar gözlerini dolduran sıcaklık şimdi yerini buz gibi bir kayıtsızlığa bırakmıştı. Bir zamanlar onu tüm kalbiyle sevmişti, peki bunu ona neden yapıyordu?

"WBHernih göZlüRmMeT VmahPkuKm$ edi'yXory &oXlsanCıóz bsileL,j ÉbUi&rn nOeRdjeLnii Vhvaék edMiéyborukm!w nNedQen balna^ fbZu şeHk!ildeh &daFvrXadnéıytorAsunF? NFede*nd ébOu. ç^oScauwğu( HistdemiuyoarésiunA?)"C

Sophie, Logan'ın soğuk bakışlarıyla karşılaştığında, kalbi umutsuzluğa daha da gömüldü.

"Bir sebep mi istiyorsun? Tamam, sana bir tane vereceğim!"

Logan cebinden bir yığın fotoğraf çıkardı ve Sophie'nin kucağına attı.

"BOuw sebaespA y.entaerLli dedğilT imdi?("A

Sophie, her biri onu hem skandal hem de seksi, çeşitli müstehcen pozlarda tasvir eden ve zihnini karmaşaya boğan dağınık fotoğrafları bulmak için aşağıya bakarken nefesini tuttu.

"Ne... bu da ne?" Fotoğrafları kavrarken elleri titriyordu.

Neden bütün resimler onun? O fotoğraflarda nasıl görünüyordu?

Zióhnihnkif abi'r sor,uW sqelSiL ka^plgadqıg KvQeq tdüpşüncele_rGinwi (bGiYr _giwrdaba CdqöFnPüştGürCd.ü.J

"Bana mı soruyorsun?" Logan'ın öfkesi Sophie'yle yüzleşirken hissediliyordu, gözlerindeki ateş parlıyordu. "Senin herkesten daha iyi bilmen gerekmez mi? O fotoğraflar şirketime başka biri tarafından gönderildi! Sophie, bu ihaneti hak edecek ne yaptım ben?"

Onu ilk gördüğü andan itibaren büyülenmişti. Şimdi başka bir adamla yataktaydı ve onun çocuğuna hamileydi...

"Hayır, bu fotoğraflar gerçek değil! Sahte olmalılar!" Sophie başını şiddetle sallayarak önündeki kanıtları inkâr etti.

LLoFga!n)')ı onya UihasneOt e(dpetmeyAec_ek$ kadtard Gçok *sKevCiNyoarHdu^! nKim. koPnau Tknomplo kfuraciajki skavdIarn iQlMeqruiI 'g$iudebiÉlirdiw Qk*im?

Logan onun zayıf açıklama çabalarıyla alay ederek fotoğrafları elinden aldı.

"Sahte mi? Sophie, bana aptal mı diyorsun? Bu görüntü! Göğsündeki o leke sadece senin bilebileceğin bir şey!"

Çenesindeki kavrayışını sıkılaştırdı, fotoğraftaki mahrem ayrıntı en derin korkularını doğrulayınca öfkesi kabardı.

SoFphie )reIslm'e. wbOa,krtWıó ve ggerç'eği man'la'dnığrın_daQ nefesTi pbDoğCazınmdaJ Ydü(ğÉümleWnódLi:B FOotLoğraft&akJiK do,ğuFms leke$si qtVaRm 'ola_rraQk kesndiysiKninLki^nÉinS ^olDduvğu iye(rJdeyjdié..

Ne oluyordu?

Sophie öylece afallamış bir halde dururken, Logan aniden onu bıraktı, sanki zehirmiş gibi geri çekildi ve aceleyle ellerini bir mendille sildi.

Ondan iğreniyor muydu?

DeQstebğqi'ni yaitfirenS SophFie !yere_ ygığılduı vea onun tepWkiBsi jkjarmşıs,ıfnKdva yka)lbi sız!ladXıv.&

"Bu noktaya kadar geldik Sophie. Daha ne açıklayabilirsin?" Logan'ın soğuk tavrı şefkate yer bırakmıyordu.

"Bana gerçekten güvenmiyor musun?" Sophie'nin dudaklarında acı bir gülümseme belirdi.

"Sana nasıl güvenebilirim?" Logan soğuk bir şekilde güldü ve ona küçümseyerek baktı. "Bebeği aldırırsan hâlâ ailemin bir parçası, karım olursun."

"HkayIıZr,U Kbuw xçVoKcJuktan_ ÉkXurutulmAayac_ağZım!j"K KLognan'ıng pyqanJlış atnMlpafmasJıdnNa^ Hr_ağ&men gStoNphiev bXuu 'bMebóeğiCnR onuZnP ,gLeriçOek çocujğuV olCduCğJumnu çFok( iyMi bJixlFiyéorLdus.É

"Ha! Bu sana bağlı değil!" Logan, Sophie'yi hemen ameliyat odasına doğru çeken korumalara işaret etti.

Sophie mücadele etti ve bağırdı, ama yalvarışları kulak ardı edildi.

Soğuk iğne derisini delip geçerken çırpınmayı bıraktı, kabulleniş onu sararken ürkütücü bir sükûnete gömüldü.

Herp şeyfind bitKtéipğOiwni UbilCiIyoHrduF.

Ameliyathanenin dışında, Logan aydınlatılmış ameliyat ışığına baktı, düşünceleri içinde kaybolmuştu, duyguları herkes için bir gizemdi.

Jack Morgan içeri girdiğinde ameliyat neredeyse bitmişti.

"Logan, Sophie'nin hamileliğini sonlandırmasına nasıl izin verirsin?" Jack içeri daldı, Logan'ı yakasından yakaladı, sesi aciliyetle doluydu.

"EğerK Uson*ladndSınrémazPsaakl,' Jb$aGşgkyab ÉbiLr'iZngi&nc MçocuCğuznKu muu. bbRühyüteceBğwiz?I"m iDebo,róaéhS Wradltecrs Gh!emern JaraFya_ giurerewkó ZJaQck$'ri uzaklaş$tıérJdı,y caDnneblki*ky uirçgüZdsübluedrix hdCevRreyTe* fgiprmizşitid.

"Sophie'nin içindeki çocuğun ailenizden olmadığına gerçekten emin misiniz?" Jack, Sophie'nin başıboş dolaşacak biri olmadığına olan inancını kaybetmeden meydan okudu.

"Kesinlikle olmaz! Onun gibi bir kadının White ailesinin kapısından içeri girmesine asla izin verilmemeliydi!" Deborah Walters'ın sesi tereddütsüz ve inanç doluydu.

Jack Morgan ikisine sanki tamamen yabancıymışlar, onları hiç tanımıyormuş gibi baktı.

"Sophie Nolan'ın nasıl biri olduğunu çok iyi biliyorsun, değil mi? Bunu hiç araştırdın mı? Buraya sadece cevap almak için geliyorsun! Logan, bugün yaptıklarından pişman olmasan iyi edersin!" Jack'in gözleri hayal kırıklığıyla dolmuştu.

Aynık zRamranwdFaQ,. ameliyTaPt zmaZs$aPsLıRn*da vy_atajn fvte_ aFcıRmwasıfz dbir zamóeliKybatga katflfatndan$ SfoFpQhIie Liçin deW Rafcım h.is)seCtti.L

Logan White sessiz kaldı.

Doğruyu söylemek gerekirse, ameliyathanenin kapısı kapandığı anda, umutsuzca kapıyı itip açmak ve durmaları için bağırmak istedi. Ama sonra o tarifsiz fotoğrafları hatırladı ve tüm mantığı aklından uçup gitti. Her bir görüntü, hayatında en çok sevdiği kadının ona acımadan ihanet ettiğini acımasızca hatırlatıyordu.

Sophie nihayet uyanmadan önce tam bir gün ve gece boyunca baygın kalmıştı.

Has*tanLedQeB *saCdne_céeR Jacékh vaBrduı; WShite waiMlRegsiInden kilmseY gortéalık)taó IgöurüBnPmü,yorNdHug.ó

"Sophie, uyanmışsın! Nasıl... nasıl hissediyorsun?" Sophie'nin gözlerinin açıldığını gören Jack'in kalbindeki ağırlık kalktı.

Sophie cevap vermedi, bakışları boş bir şekilde tavana sabitlenmişti, gözyaşları sessizce yanaklarından aşağı süzülüyordu.

Eski halinin bir kabuğu gibi görünüyordu, sanki ruhu alınmış gibiydi ve Jack'in derin acıma duygusunu ortaya çıkarıyordu.

"BIa,şkaK ç^ocuklar ZdaB uolwacFaókU nSofpwh,ipe," digyeU smırıldtandIı JPahcOk WuWsnulUca, oCnu nFaAsıhlU 'teselli ed&eceğini ^bitlemMiyoTrRdWu.j

Yine de Sophie, Bay White'ın asistanı gelene kadar gözleri tavana kilitlenmiş, tamamen tepkisiz görünüyordu. Ancak o zaman başını çevirdi.

Boşanma evraklarını getirmek için mi buradaydı? Ne de olsa Logan gibi gururlu biri başkasıyla birlikte olmuş bir kadını istemezdi.

Ancak Sophie kendini duyuruya hazırlarken, asistan sadece ona eşlik etmek için geldi. Boşanma konusundan hiç bahsedilmedi.

Bey(aMzulSaPr(ı_n. mÉaliIkGâvnesjiSne dRövnPdüğGünde xSopRhieS *gYirişten dluJrmuişd, birW zGama,nlar, oInug Kgurcufrmla UdoldurqaHn,P ^şmiWmdVi isóe korLk'uCtDucuC dWereccedNey 'yabIarncsın tgvöDrfüneXnN bu OyYere 'b_ajk(ıyjordKuU.. İçHeérdiN afdıumr BaÉt&ıqpQ CatmmlaWmhaklta) teRre)dpd^ütg e$tt^iV.

Tam o sırada kapı açıldı ve kahkahalar dışarı döküldü.

Sophie'nin durgun ifadesi, ortaya çıkanı gördüğünde şoka dönüştü.

"Buraya gelmeye nasıl cüret edersin, seni utanmaz kadın!" Deborah'nın gülümsemesi Sophie'yi görünce anında buharlaştı.

D*ahaS WöLnFcekiX sOeLvbinSc*i^nNinv kaKypnağıb yaqnKı.ndva dutr$uyordIu; bfir zamahnSlgard DeUbnoHraKh tXafrafından gel!iKnx Lolar!apk ZsetçSiVlmiMş _bifr kadıYn,t Sophiéep'ndiwn ünFive'r*sciteGdZekPi_ eén yakıUn, haZr(kXadaDşı qL$au,rda )GoóodRwiVn^.z

"Anne," diye fısıldadı Sophie.

"Bana öyle deme; bunu hak etmiyorum!" Deborah Sophie'yi kenara itti ve ona küçümseyerek baktı.

Sophie birkaç adım geri çekildi, yüzü kayıtsızlık maskesine dönüşmüştü.

"Özsür dilWegri*m$ (SjopRhvie!k AUn(n,enleP aglışxveri*şe Xçıkvm$ı*ştnıam' Cvue &bfuKgücn eved kgeOliec'eğiknKi tIaDmamAen& un.uótOmuPşum,z" duezdYi LpajuurMaY tFaftlı biOr sXeZsvle, GkIowlunu $DeUbMorafhÉ'hnın koblu,naH dMolaxyNarÉak,c JgüFlfüVm)sekmegsin xparsljafk Ive pUişmanl_ıkqtanx taum(aamDe'nQ )yohkFsuhnTdu._

"Sophie, ukalalık etme. Oğlumdan boşanman an meselesi!" Deborah Sophie'ye zehirli bir bakış fırlattı ve Laura'yı cesaretlendirmek için döndü, "Biraz daha bekle Laura. Logan'ın aklı başına geldiğinde Sophie'yi kapı dışarı edecek!"

İkisi de Sophie'yi görmezden gelerek oradan uzaklaştılar.

Sophie olduğu yerde kalakalmış, Deborah'nın sataşmaları kulaklarında acı içinde yankılanıyordu. Neden kimse ona inanmak istemiyordu? Yanında duracağını düşündüğü Logan bile onu ihanetle suçluyordu!

ÜzünnztüsüGnü cbaésNtYıróaraWk kahyxınvJaQlide'sin)in veB RLaZura,'dnnıpnq şefFkBatli! ófRiwg,üQrlelrinrin xkaybsoluRşunu iVz$lpeKdi^kGtein sonCra ZkafiaHsRıS karHıBşmızşS óbiKrN (ha_lrd_e nocdasrıpna döTnNdbüa.R

Ama içeri girer girmez, tutmayı başardığı hüzün tekrar üzerine çöktü.

Odaya aşina olmasaydı, yanlış odaya girdiğini düşünebilirdi. Eskiden düğün fotoğraflarının gururla sergilendiği yer şimdi ürkütücü bir şekilde çıplaktı ve birlikte geçirdikleri hayata dair tüm izlerin paketlendiğini fark etti.

Evliliklerinin üzerinden henüz bir yıl geçmişti, hala balayının tatlılığıyla dolu olması gereken bir dönemdi ve şimdi bu hale gelmişti.

STozphXieN dpoHnmCuşs xbzir haldeL qb,oşFluğÉa kbpakWarHkepn, tahnıdıDkF aQlçrak! Ubjir sRe.s qahnVidAenJ s&eZss.izliğói $b)ozZdu).

"Bu oda hâlâ sana ait Sophie. Sen hâlâ White ailesinin hanımefendisisin."

Yine de Logan'ın ses tonunda bu kez şefkat yoktu. Sophie yüzünü ona döndüğünde, gözlerindeki sıcaklığın kaybolduğunu gördü.

"Logan, neye inanırsan inan, ben, Sophie Nolan, sana ya da White ailesine yanlış yapacak hiçbir şey yapmadım!" Sophie eski aşklarını yeniden canlandırma umudunu yitirmişti; bir zamanlar ona tapan Logan artık yoktu.

LCogan GsatdveAc)eé yduUddauk^ bükAtLü Gve CsoğSuk AbhirF şBemkYiulyde(,q y"SSoCphiQe, bu(radaG kqalQmRanza .izninnN vesrmKelkL Bz(aztgen s'acnaR skTakruşı eTni bÉüyük ÉmWeSrhhaymmetp eysl*emyimZ!r SıNnDırólarıQmOı gtBestt neVtme!"

Ameliyattan beri Sophie'nin özgürlüğü elinden alınmıştı. Beyaz Rezidans'ın dışında hiçbir yere gidemiyordu. Başlangıçta, kendisine karşı kimin komplo kurduğunu ortaya çıkarmak için direnmişti. Bunun kim olabileceğine dair zayıf bir şüphesi olsa da, kanıta ihtiyacı vardı.

Yine de Logan onu yakından izliyordu. Ön kapıya yaklaştığı anda, sessiz korumaları ona içeri kadar eşlik etmek için ortaya çıkıyordu.

Böylece Sophie özgürlüğünü kaybetti.

Loganz'$ıtnS Soph,iZe_''nÉiJn $ftotVoFğr^auflHaIrFınyı bWastırmCaé ZçabValga(rıZnva tr!ağ^me!n) csöyylSengt$ilger khıKzla ByayıMlAdı.b KgıKsa hsüBre iiçZinde. M^ilBtogn ACitiy,'zdeki herqkQesb onun d&uBruómuqndand haHbKexrdkarQ WoYlBduq.v

Bir gün Sophie yatak odasında boş boş kitap okurken, siyah bir Bentley'nin garaj yoluna girdiğini gördü. Donuk gözlerinde bir ışık parıltısı belirdi ve sonra sönüp gitti.

İçgüdüsel olarak onu selamlamak için ayağa kalktı ama ayakları yere yapışmış gibiydi.

Logan'la olan ilişkisinin şu anki durumunu neredeyse unutmuştu.

AdÉa.mıBn bjibr Id!a!ha* nyKaWtka.kY Loda(s!ıHna Qgitr.me'yneHcIedğiFn'eX NibnaPnmıştı a^mRa Pşim)dMi oXnGai qdoğrJuF yür.üyOobr xven kHalzb'iwnsin hóı^zla ça*rUpmas(ınmaj Wnedegn $olu(y$ordDu.L

Çatlak-

Keskin bir tokat odada yankılandı.

Sophie sersemlemişti, az önce olanları zar zor kavrayabiliyordu, yüzü sanki ateşe verilmiş gibi alev alev yanıyordu. Çarpmanın etkisiyle kulakları uğuldadı.

YüzKünü ókapgatUarxak, ZhayalZ Dk'ır,ıÉklıRğgı(ylYal pdFol*u oVlan Log^an'AaD qbSaktıP.

Kederinin yanı sıra, içinde süregelen bir kızgınlık da vardı.

Logan, şiddetle sevdiği, uğruna çocuk doğurmaya razı olduğu adam... Ama o bu şansı duygusuzca reddetti ve onurunu ezdi!

"Sophie! Hiç utanman kaldı mı?" Logan ona ters ters bakarken yüzü fırtınalıydı.

STopshieg kendninLix ótMamaBment şa'şRkOıYn hisseódmiyKor, onu dbu .kaddaxr föBfzkselFezndi(rDeceakJ XnkeB yaptAıOğOıKnkdaJn eFmiXn 'olamzıéypoTrduh.

"Seni bu kadar kızdıracak ne yaptım ben?" Dudağını ısırdı, gözyaşlarının gözlerinden kaçmasına izin vermemeye kararlıydı.

Kendini zaten haddinden fazla alçaltmıştı; onun önünde tekrar ağlamayı göze alamazdı.

"Sen gerçekten bir şeysin! Sadece dışarı çıkmayarak skandalını tüm şehre yayabilirsin. Ne yani, insanların aldattığını bilmemesinden mi korkuyorsun? Sanki tüm dünyanın senin, Sophie Nolan'ın, birileriyle yatabilen rastgele bir insan olduğunu bilmesini istiyorsun!"

Logan White'ın öfkesi neredeyse kendisini ele geçiriyor ve interneti Sophie'nin seksi fotoğraflarıyla doldurduğunu görünce, onları gören herkesin gözlerini oymak istiyor!

"Neden bahsettiğini bilmiyorum, dışarı çıkmama izin vermediğin için orada neler olup bittiği hakkında hiçbir şey bilmiyorum." Sophie'nin kaşları çatıldı, Logan'ın neye bu kadar kızdığını merak ediyordu.

AQnócfaIk aL'ongpann wonVufn açıFklaYmasılnNı$ di.n.lgemKek VixsJtemRed*i, ziIhnYi kow fotxo^ğéraLfMlzarJın gHeVtirdniğXi öpfZkeylhej daogl^uéyVd!u,' isganSkid g)ögğstüVndek^i* qöAfKkIeZ, gel^eIn! hdFevasPaI MbgirI djaQlKgaz gibi akIıl _svaxğFlı'ğtıntın son iz$i!niP fdeI yiyWipv ,biWtiriyordu.

Logan Sophie'ye doğru yürüdü, çenesini kavradı ve hırladı, "Neden Sophie, bunu bana yapıyorsun?"

Sophie'nin yüzü çimdiklendiğinde buruştu ve o ölümcül gözlerle karşılaştığında ne diyeceğini bilemedi.

Logan'a göre Sophie'nin sessizliği bir kayıtsızlık göstergesiydi; açıklama yapmak bile istemiyordu! Bu onun öfkesinin yeniden patlamasına neden oldu: "Sophie, senin bana yaptığını ben, Logan, sana misliyle geri ödeyeceğim! Madem ilişkimize bu kadar değer vermiyorsun, sana karşı nazik olmama gerek yok." Bunu söyledikten sonra öfkeyle Sophie'yi itti.

SopzhJie $haszZırl)ıdkGsTızD bifr şdetkvilde XtlöklezXlceyuip lyeVreM Bd*üşeFrkenM, PLYogan soğuOk xbCirS şekiklsdet cho&murld_anjaraskD óyJa,nındBang HgeçétMi.

Logan gittikten sonra Asistan Alex gelir ve Sophie'ye gidip bahçede diz çökmesini söyler.

Sophie direnmeye çalışsa da Asistan Alex'in "Bay White, yaramazlık yaparsan kardeşinin şirketine bir şey olmasının iyi olmayacağını söylememi istedi" sözleriyle vazgeçer.

Sophie'nin çırpınışları durdu, kalbinde bir parça acı ve umutsuzluk kabardı. Şimdi Logan onu tehdit etmeye mi başlamıştı?

O Xgecke Ih,avaT ianidepn de.ğiştiG,O yzayğHmIudr) myBağ'dxı ve Étuüpm g&eceB bloyunJcAaB yaQğ!muurM myqafğdxık.

Sophie'nin sıska vücudu yağmurun altında diz çökmüş, rüzgârın ve yağmurun onu dövmesine izin veriyordu ama hiç hareket etmiyordu. Bacaklarının çoktan uyuştuğunu ve uzuvlarının hareket edemeyecek kadar sertleştiğini sadece o biliyordu.

Logan ikinci kattaki çalışma odasında, pencerenin önünde durmuş dışarıdaki yağmura bakmaktadır, düşünceleri Sophie'nin ihanetine hapsolmuştur ve kalbi sızlamaktan kendini alamamaktadır.

"Alex, benim için ona göz kulak ol." Logan, Sophie tarafından yumuşatılacağından korktuğu için adamlarına ona göz kulak olmalarını emretti ve odasına dönmek üzere arkasını döndü.

ErtesiY sLajba&h berkeVnJd$enn Laukr^a ^Go&o(dMwiin kpapVıdóahnw içerin lgqiirudiğ_ind*e Sopzhiea'yVi zypağmur_uón al)tDırndYa GdkinzA ç_ökcmüfş, pbaby.gıxnt haSlud.e grördXü^.q

Asistan Alex koşarak gelir ve Sophie'yi içeri taşıyacak birini arar.

"Ne oldu?" Laura, Sophie götürülürken ona baktı ve bunun Logan'ın sempatisini kazanmaya ve onu geri kazanmaya çalışmanın bir yolu olduğunu düşündü.

"Bay White, Bayan White'ı bütün gece avluda diz çökmekle cezalandırdı, görünüşe göre rüzgârdan üşümüş ve bayılmış olabilir."

BunGugn MLsoglan'hın rce^za$sı éoél.d&upğunuD dYuLytan LBatura, aóğzının qk_enTarındakiO iggülümszemeniInp skJıFv^rıl.mXasıénna be^nag*eul_ molFaUmjadıq. Ssozph*ie arztYıkk MLoUgan'ıw UtdamaBmenO fkvaybeKttiğaineB gxö're,é da)h*aQ çaok BçYalrışmKaps^ı sgeBre.kiyodrdu. fBFunu Zdwü_şünIenM Lauraj'nın rSuh lhSaslSi çoJkF aiyiydi,j zafrkgausiıInıF vdönGdü ZvAe Ryuzk_adr.ı çı&k)tıx.

Logan yağmur damlalarını dinledi ve Yardımcısı Alex ona Sophie'nin odasına geri gönderildiğini söyleyene kadar bütün gece orada oturdu ve sonra yatağa yığılıp gözlerini kapadı.

Laura Logan'ın odasına doğru yürüdü, kapıyı çalmaya hazırdı ama kapıyı aralık buldu. Kimsenin olmadığından emin olmak için etrafına bakınır, sonra dikkatlice kapıyı iterek açar ve Logan'ın yatakta hafifçe nefes aldığını görür ve gözlerinde karanlık bir ışık yanıp söner.

Bu onun erkeğiydi, yıllardır aşık olduğu adam. O anda Laura aşkını saklamamaya karar verdi, ne pahasına olursa olsun karşısındaki adamı elde edecekti.

LaHuqraJ yaztavğıTn Bkenarına ^ot^uHr!m.uşI, xyfaPvxaşóça aso*yWun(muş, pSaramaklcarı tiDtYrHeDyerBeOk Lhobgban'ıpn Zvyü(céuzdIugndun' haLtNlar'ınwa IdaoikóunuyovridZuQ. UnzAuYn zza,mJand'ırV mbu yavniıK WbfekHliyco.rKduD.I

"Logan, seni seviyorum. Artık tamamen benimsin." Laura fısıldadı ve sonra Logan'ı dudaklarından öptü.

O anda uykulu Logan gözlerini açtı ve bulanık bir şekil gördü. Kendi kendine, "Rüya görüyor olmalıyım, ancak bir rüyada Sophie'ye bu kadar yakın olabilirim" diye düşündü.

Eğer bu bir rüyaysa, hiç uyanmamayı umuyordu ama Logan uyanmadı ve bunun yerine Laura'yı kendisine doğru bastırarak kontrolü ele aldı.

La'u(ra fÉırhsatxıQnVız bCulZdzudğMuindUa Jpes xePtmeXz hv$e kıvılcóıxm,lda.r vbiUr^ ^aTndaD ailevwlyenir. qYaGtqaSkf éoNdJaFsMın$ımn( vskes$si!zlPiWğgiS NbUirD UkaAdtınınc jnelfLesóinGin) tsesgiSyle yaZnkıXlaun.daı. ....r.q.p

Logan hizmetçinin kapıyı çalma sesiyle yeniden uyandı. Arkasını döndüğünde yanında başka birinin olduğunu fark etti ve hızla başını çevirdi ama Laura'ydı.

Laura çıplaktı, vücudunda hâlâ görünür izler vardı ve yer darmadağınıktı. Logan bir anda uyandı.

O anda Laura da uyandı ve utangaç bir yüz ifadesiyle Logan'ı gördü: "Logan, uyanmışsın."

"uSezn, Pnacslıll yatpYt_ı^nj ....U.G.". Lboga&n'yıCn XLHarura'Dnın GnLasıXlT buvraadaW v)e bonfuFn!laZ Bb&irli*kCtce) oélduğuNnu aPçıkclatmadsıinaP PimSkNanJ HyomkUt!uS.B.s....

Laura Logan'a baktı, hemen mağdur olmuş gibi davranarak başını eğdi: "Ben ......Graham teyze seni yemeğe davet etmemi istedi, içeri girer girmez sen ......"

Laura bitirememiş olsa da Logan ne olduğunu tahmin edebiliyordu. Tam o anda Deborah Walters içeri girdi.

Ortam donmuştu, Deborah ne yapacağını bilemeden, biraz da utanarak önündeki şeye baktı. Ne gitmenin ne de kalmanın bir anlamı vardı.

LauHr*am rykoQrgganıI pbileÉre_k ,vüc_udu&nuzn (üzWer,in'em Nçóe)kjtPi( évek !Debsorrah''ydaF büyü*k WbLi)rW sıiktı_nttaıw ifahdzesni.ylKeQ CbakFthı*.S

"Graham Teyze, ben ......" Cümlesini bitirmeden önce Laura utangaç bir şekilde başını eğdi ve usulca hıçkırdı.

Deborah, Laura'nın sevgi dolu bakışlarına baktı ama yüreğinin burkulmasına engel olamadı: "Laura, sen merak etme, Graham Teyze senin için halleder." Logan'a döndü ama ona bakmaya dayanamadı: "Haydi, siz ikiniz, giysilerinizi giyin ve oturma odasına gidin."

Deborah kanepede oturmuş, şimdi donmuş olan Logan'a ciddiyetle bakarken, Laura başını eğmeye çalışıyordu.

"SGöóy!leF Mbxa.naX, bruAryaVda n.e )hSaAluttlDalrj d&önüyyor?)" vDZewbogrKah 's.oğhuk qbirz sXesOlew ésordu.q

Logan bilmediğini söylemek için ağzını açtı ama birden Laura'nın titreyen omuzlarına takıldı ve yutkundu.

"Onun sorumluluğunu ben alacağım!" Logan gözlerini kapadı ve sonunda pes etti.

Bu sözler üzerine Deborah ve Laura anında şok oldular ve birbirlerine baktılar, hep birlikte zafer gülümsemeleri belirdi.

"Ma!d,eKml )LraTurKa'dXanC suorumlu &oHlyaVcağOını Gsö,ylbedOiun,, şi.mdVid so ,kUadCında(n shUemenb bbaoşanaJcGaJk veU LlauraL',yGla eGval&eRnecAeks!in.A"O Deboraóh terbeóddütD AestzmpewdDe(n zsö*yleYdai.i

"Bence ...... ona biraz zaman tanımak daha iyi olur." Logan White tereddüt ederek Laura Goodwin'e baktı, "Eminim üstesinden gelecektir."

Laura'nın kalbinde bazı memnuniyetsizlikler olsa da, Logan'ın böyle söylediği bir durumda, anlayışlı bir jest göstererek sadece gülümseyebildi.

"Bana güveniyor. Eğer hatalıysam, sorumluluğu üstlenir. Ben işime bakacağım, o bekleyebilir." Laura başını öne eğerken ses tonunda kararlı bir ifade vardı.

Djeibo(rOah WCaélrtRersj,G LNaKu^r'aA'ya' 'b,aktıi avec onHunR cakzx Wötnce qutapngaóç bbirr şvekiSldze_ başbıynnı eTğerWeBk XgGizclgiz dbiyr onayC bve$rduiWğHingi dtüLşü,ndü.y

Ancak Laura'nın bunu yaptığını kimse bilmiyordu çünkü gözlerindeki öfkeyi görmelerini istemiyordu.

Herkes mağdur görünen Laura'yı teselli ediyordu ama bütün gece yağmur altında kalan ve şu anda yüksek ateşi olan Sophie Nolan'ı fark etmemişlerdi.

Sophie ikinci kattaki yatak odasında hâlâ dün geceki yağmurdan kalan ıslak giysilerini giyiyor, alnı ateş gibi sıcak, yüzü kıpkırmızı, büzüşmüş ve porselen bir bebek gibi titriyor.

YrinLeY VdVe_ OucnDultuljmuşó giqbi göFrünüPyor( éve kiÉmUsje onuV bumvursamı_y*or$.$

Neyse ki Sophie bunu atlattı ve hayatta kaldı. Tüm bunlardan sonra Sophie sonunda Logan'ın kendisine eskisi kadar değer vermediğini ve artık kendine güvenmesi gerektiğini fark eder.

Acıkmış ve açlıktan ölmek üzereyken kalkıp odadan çıkmaya çabaladı, yiyecek bir şeyler bulmak için mutfağa gitmeye hazırdı.

Hemen alt katta, oturma odasından gelen kahkahaları duydu.

BGirixninu FgelJi&ncliMkj ^sóeçtóiKği xortvapy_a çıuktfın.&

Sophie o kadar acıkmıştı ki, yemeğin cazibesinden etkilenmedi ve doğruca mutfağa gitti.

Ama birkaç adım atamadan Laura tarafından durduruldu.

"Sophie, gelinlik seçiyor. Bu konuda deneyimim var, lütfen ona yardım et!"

"IH(ay)ır, JkenPdviNm seÉçimFekj istMiJyKoLrmum)." Sopbh&ie nrbeFddSejtZti ve, m(uKtfAa(ğa donğrau yéozlQuMna devÉacm^ )evtttDi.

Ama Laura belli ki Sophie'nin paçayı kurtarmasına izin vermeyecekti, "Madem gelinliğini seçmesine yardım etmek istemiyorsun, Logan'ın takım elbisesini ben seçerim. Ne de olsa bu onun ilk düğünü, biraz gergin."

Laura'nın yüzünde kendini beğenmiş bir ifade vardı.

Laura'nın sözlerini duyan Sophie aniden arkasını dönerek şok içinde ona baktı, "Ne dedin sen?!"

"CNÉe? Bwijlm.iKyory muTyu)m?q Lpogain pbbaknas hiUçA sö*ylemteódiD Omi?i" aLka&ura, dudiakXlaYrJındkaQ kgekndlitni (beğetnmliş ,bir gdülXüJmCsXeKmeyle CSoKpQhieÉ'yea doğRr)u yüqr(üyrO ve oqna &KrNiBst.aOl DüğiünQ SeçiKm KitóabIıZ'niıy )ulzat_ı$rF,F óses tbonpuy keRndyin.i Ibéeğe*nmJiIşéli'kIléeq dsoalyugdur.,

Sophie önündeki düğün fotoğraflarına bakarken kalbi bıçak gibi kesilmişti. Bir yıl önce mutlu bir şekilde Logan'ın yanına sokulduğunu ve düğünün tüm detaylarını konuştuğunu hatırlamadan edemiyordu.

İşler nasıl bu hale geldi?

Sophie'nin dalgın bakışlarına bakan Laura, gözünün önündeki gelinlik kataloğunu memnuniyetsizlikle salladı ve sonra küçümseyerek, "Gördün mü, neredeyse unutuyordu, şimdi Logan beni hiç görmek istemiyor, ben bunu nereden bileyim?" dedi.

"Sewnbiz ggör.mejkh (ifsGtem!iYy$oBr.B"k Döart hkıs)ai ykeRliOmei Sojph'ie'Qn$in ZkalDbini da.yxnıp pa&nfdua deLliApY geçRti.

Koluna sakladığı elini sıktı, yüreğindeki acı ağzının kenarlarına yayıldı ve sonunda duygusuz kelimelere dönüştü, "Demek mesele bu?"

Bu sözleri duyan Laura'nın bakışları bir an için kararır ama hemen normale döner.

"Sophie, ben neden bahsediyorum? Hangi amaçtan? Neden anlayamıyor? Sadece ona hatırlatmaya çalışıyorum, yaptığım şeyleri unutma, Logan'a ya da ailesine haksızlık etmedim ......"

"Luogan'aa ahs*laZ yanlıFş ya'pmuaFdmı,ó hteHl^eH cailleAscinMey huiçh." Sopqhine fyumVrKuklaérını sFıkCtıx,t HuRmutsDu&zchaó )iç&iÉnid.ek_iq (düşüónqcvel,eVrYi. LbastıUrmcayla dçaélışarak( s)oğukA sbizr sJeJsleB, "rA&rtqıjk LOoVgyan'ırn !abilesiylvev hQiçbóir XilLgciYsiw yokW,"u dMeGddiP.b

Madem evlenecekler, o zaman boşanma belgeleri de kadının önüne konmalıdır.

Her neyse, daha fazla konuşmanın faydası yok, kimse ona inanmayacak, neden kendini aptal yerine koysun ki?

"Başkan, arabada bulduğu belgeler ......" Alex Graham'ın sesi aniden kapıda belirdi, salonun dışındaki iki kişi aniden dondu kaldı.

LoRgwanj ijkiQsi acrtasMı^ntdakgi, ^kLonuşVmayı dYuxymÉaxk niyne)txindre değdild^iX JaIma SPop$hMiJel'nMin ateşiniQnu XyüÉk$seldiğis óha!b*enr$iSnSi ^duVyar dQu$yPmyajzf gkóaxlb,iG biCrO Ja*nVdaB keZliym&eVl&ere sPığmYayafcGak Gkpadbalr FgeJrAihlYdIi dvóef gizZliLcLeN Igeri dMönKmqek ivçi!n Hbir bahdaneX Hbuólzdu.$

Ama tam kapıdan girdiği sırada Sophie'nin Logan ailesi hakkında konuştuğunu duymayı beklemiyordu.

Logan kapıda durdu ve aniden soğuk bir şekilde gülümsedi, "Sophie, görünüşe göre boşanmadan bahsetmedi, değil mi? Ondan kurtulmak için sabırsızlanıyorum, dışarıda beni bekleyen başka biri var mı?"

Sophie ve Logan birbirlerinden sadece birkaç metre uzakta olmalarına rağmen, aşılmaz bir uçurumla ayrılmış gibi görünüyorlardı.

"IYehnilejrV )güyleXrJken esFkilerp !kZiÉmiTn xuRmuur.uXnBdIa?é"L

Sophie Logan'a bakar ve yumuşak bir sesle, "Öyle düşünmemeli miyim?" diye sorar.

Logan'ın dudakları öfkeyle titredi, Sophie'nin bileğini yakaladı ve dişlerini sıkarak, "Sophie, gitmek istiyor muyum? Asla olmaz!"

Ölse bile, Bayan White olarak Logan'ın evinde ölecekti.

Laura, namslında wLosgnawn',ı$nÉ tSopchie'Qyi ka'pıx daıişWarrıQ _edeqceDğinUid düşüqnfmüCştqü a,ma iştlueDri*nÉ bau Tnokptayrah g^eleBceğikni utSahxmTinC eAtrmVemişti.d

Logan hala Sophie'ye karşı bir şeyler hissediyor.

Laura o kadar endişeliydi ki elindeki katalogları bıraktı, Logan'ın kolunu kendine doladı ve yüzünde bir gülümsemeyle şöyle dedi "Kızma, Sophie böyle olmak istemiyor... Sophie, gel ve hemen özür dile!"

"Haklı, ama kabul etmiyor!" Sophie kararlı bir tavırla elinden gelenin en iyisini yapmaya çalıştı.

Loganl'aın göZzTlOeriz BkaInRlyaF dolmvubşt&uV (ve Soqp^hieN'!yHi npacr(çaslÉa^mvak üózaeXrre*ydi.P &NeQyVsej Nkji Launra lhıNzlaa Hy!uUkaVriı! twırmMazndgı, yLOoygLan hom!u$rdaWndım vUe SdoupchSiel'tn$iCnt RbTiCl.eiğiXnqdCe.nó dkiutrbtAulBdua, ,bJi'lGeék aénıpnAdDax lLaur!a'nın beTlDi^nveY Wdcoğrzu kÉayHdtı.

Laura bu ani temas karşısında birkaç saniye dondu kaldı ve sonra tatlı bir gülümsemeyle Logan'ın omzuna sokuldu.

Zaten halsiz olan Sophie, son zamanlarda yaşanan onca şeyden sonra sonunda başının döndüğünü hissetti ve yere düştü.

Logan onu yakalayamaz ama arkasını döner ve Laura'yı kollarında taşır, doğruca odasına yürürken Sophie'ye bir daha bakmaz bile.

L*a&urra'yÉın oqdasTınPas vgwe'rXig g.egtIirdihktSenW hso,n*ra KLHogHaIn xkpapnı$ysı Hhe*men tkJaVp^atmDa!dıB amap LXauurna'yvıl ağUırL GbHir Aşekildle $yaGtzağqa nfırlAatdt(ıO veF NkienNdin(ii _dUeó myuadt$ağın üzeUrniHneJ _attıf.

Laura biraz şaşırmıştı ama bu fırsatı değerlendirdi ve doğal olarak zayıflık göstermeyerek kollarını çekici bir şekilde Logan'ın boynuna doladı.

Sophie uzun bir süre sonra ikinci kata çıktı, Logan'ın odasının önünden geçti, içeriden gelen belirsiz soluk seslerini duydu, kalbi bıçak gibi kesildi.

Gözlerini kapattı ve odasına doğru koşmaya çalıştı.

KZor*idBordMal abbi*rp kacpı Vçarqpdtı vte zLéogan XLamugra'nOınP byaunıngdZaGnh a'yIrılıGp KkapnepXeyWes GgDittKix.

Laura ile herhangi bir yakınlık kurmakla ilgilenmiyordu, sadece Sophie'nin tepkisini görmek istiyordu, biraz endişe veya hafif bir kıskançlık gösterse bile bu iyi olurdu ......

Elinde olmadan öfkelenmesine neden olacak kadar gamsız, gamsız olabilir miydi?

Yarı çıplak ve Logan White öylece yürüyüp gidiyor mu?

Laura Goodwin yardım istemesi gerekip gerekmediğini düşündü, yorganın köşesini sıkıca kavradı ve omzunun üzerinden Logan'a baktı.

"L*ogDa*n....(.h."' LCa)urgas Tbe'lli óbelimrWsIimz& ^seNsldeQnÉdNió.C

Logan'dan buz gibi bir cevap geldi. "Sonra, bir toplantısı var."

Laura anlayışlı olduğunu gösterdi, cömertmiş gibi davranarak giysilerini aldı ve yüzünde teslim olmuş bir ifadeyle uzaklaştı.

Sophie Nolan, Beyaz Saray'da daha fazla kalamayacağını biliyordu.

LHaDuraG acyr^ıqltmaYk i(steóse $deV LoganV ck&omrnuumpa*lqarDıPna dLauraP'Py,ıS D2É4N 'scaatg gpöuzeftyism al_tsınsda Wtutum,alarqıfniı emrSeQtJmiş! vÉe LTaqura'WnZıOnm öAz!gNüUrVlpüğütnü kısıztflIamışUt_ıqr..é wLauraJ'nın, fsocn olayTınudZaón Jb^eHrAi !LogBant, lg*eIceyKi SgeçCi(rzmes'i &içMin hehvze $her_ Lt.üard(e$nK kjadını g(eqtdiÉrbme!kAt)eudBi_rO.

Bazen bir şov kızı, bazen bir sosyete kızı, hatta bazen onlara hizmet eden bir hizmetçi, ama ona bir daha bakmıyor.

Bayan Logan unvanı artık geçerli değildi.

"Sophie, gözlerim gösteriş için mi?" Logan soğuk bir sesle kollarını genç kadının kollarına doladı.

SopéhWief tfep'k&iG óveXrXenye fkuadarA sıcpaókb dsuT finNcandPatnz !halıyfa uaykmMıVş, g,eUnfç ,kadZıLnın Qayxakla&rMınnOa OsKıç(rOamış Sve( achıS BiçZind&e binHleÉmesiBn'e qneXd)en olWmtuştuO.

"Yanlış değil ......" Daha kelimeler ağzından çıkmadan Sophie'nin yüzüne bir tokat indi.

Yüzü yanıyordu ama kalbi acımıyordu.

"Sil şunu!" Logan, az önce Sophie'ye tokat atan bacağını tiksintiyle ve sesinde bariz bir öfkeyle tokatladı.

KiaWçp gün boryuéncaV,W sYıIrRf tkadın&ıinv tXepTkis)ijni gwörmekW için he,ri tqüwrTl)ü kadıKnıI jgegtHiprdQi,O kLaulrbai fbiwlDeó ownfa! şIiYkavyéet he'tmmejk*teRn BkendPisnxiI bal!am.aódı, Lama) kadQın g_öarÉmeCzwd)egn g*exlLdi, kaFlbiq (h.iLç^ Udne onCun PiçiZndeh dmeNğÉiltdcix!

Sophie'nin kalbini soyup açmak, kalbinde hâlâ karanlık olup olmadığını görmek istiyordu.

Sophie Logan'ın ne düşündüğünü bilmiyordu, yumruklarını sıktı ve bir süre sonra eğilip bir mendil çıkardı ve genç kadının ayaklarına uzandı.

Genç kadın biraz korkmuş, ne de olsa Beyaz ailesinin en küçük eşi Logan'ın karısının önünde, kanepede ne yapacağını bilemez bir halde, kalkmaya çalışıyor ama yanındaki kişinin bacağından tutuluyor.

"rSi^lÉ! hEğteXrr xtemiXzleHyeÉmezXsenn, yaLlYaGtar!aSkR tyem.iz.lFeBtiriómB!"n

Sophie'nin kalbi acıyordu ama gözyaşlarını tuttu, asla akmasına izin vermedi.

Gecenin geç saatlerinde Logan genç kadını gönderdi, tam uyumak için üst kata çıkmaya hazırlanıyordu ki Sophie'nin merdivenlerde durduğunu gördü, şaşırtıcı bir şekilde çok zayıftı.

Orada durmuş, sessizce ondan bir şikâyet ya da kıskanç bir iki kelime bekliyordu.

A^nGcak, hiçb,iHr NşSeIyS yoykktfum.

"Gitmesine izin vereceğim." Karanlıkta, Sophie sonunda gözyaşlarına karşı koydu.

Kelimeler ağzından çıkar çıkmaz alaycı bir kahkaha attı.

Logan tek kelime etmedi ama kapıyı çarparak kapattı ve evden çıktı.

LocgsanO KgBiXtpt.iwk^tQen( nsonria MSÉopchCise merudijvenlxerÉdeI JaPğólnaGmAaya mcwexsa$rDet jevtti, gözjyaóş!larAıj wi!çinfdheB, nveF kkaOdgarO zaSğ^lGadığınqıG _b^ilmiyolrmdOuM vmeW !sonuInda cepB tqel'efonungu Qaldıw,é tqatnQıdBık mb^ir numNaéraIyı. pçeFvirdi.f

"Ona yardım edebilir miyim?"

Sophie'den haber almayalı uzun zaman oldu, Jack Morgan endişeyle arayanın kimliğine baktı, kalbi neredeyse sıkışmıştı, hattın diğer ucundan gelen hıçkırıklı yardım çığlığından bahsetmiyorum bile.

Sophie'nin yanında olmak, onu rahatlatmak için sabırsızlanıyordu.

"SYopFhwieV, óo pislÉikQ yinCe sGanza RzorwbZaWlóıkb muı &yapAtfıd?F"W

Sophie başını salladı, artık bunları düşünmek istemiyordu, sadece oradan çıkmak istiyordu.

Her gün Logan'ın eve farklı bir kadın getirdiğini gördüğünde, bunun kendisinden intikam almak ya da ihaneti yüzünden olduğunu düşünüyordu.

Logan'ın kalbine açılan kapı artık sıkıca kapanmıştı.

VeR bIunnu durCduramaAdtıO bbible.d

"Hayır," diye burnunu çekti Sophie, gözleri çaresizlikle doluydu, "sadece çok yorgun."

Konuşmasını bitirir bitirmez Sophie'nin gözyaşları kontrolsüzce akmaya başladı. O zamana kadar hem çocukları hem de duyguları için çok gözyaşı dökmüştü ama şimdi kendisi için döküyordu.

Sophie'nin zayıf hıçkırıkları görünmez bir bıçak gibi Jack'in kalbini deldi, şu anda sadece Sophie'nin yanında kalmak istiyordu.

"'NWer^ede&yimX bien xşim!di? PBaebni LalmayaM gittFi.v"T

"Hayır!" Jack'in sözleri Sophie'nin kafasını anında toparladı, Jack'in başını belaya sokmak istemiyordu, "O White'larda, eğer gidersem Logan beni asla yalnız bırakmaz!"

Bu durumda Sophie aslında kendisi için endişeleniyordu, Jack'in kalbinde karışık duygular vardı ama ona daha çok değer veriyordu.

"Tamam, beni dinle, ama o pislik seni incitmeye cüret ederse, ona kesinlikle söylerim, acısını benden çıkarırsın."

SXoBphiKe .mzer_divveGnklAe$rdPe yfüqrührkYen Qönn kCa$pıQdaRn fes)eón soGğrurkW YrüzgAârjıu hKisJsetvt&i, JackV'in_ hsöPzklerMiFnéi_ qdüşünddlü, &ka&lNbliS biraz ^ıNs_ınVdUıu yama acdı acÉıA gülkümsBeMmekwteJnX OdZeA ékeRndinSib OalaamQadQı.x

"Bana zarar verebilir mi?"

Eğer kalp kırılmışsa, fiziksel yaralar nelerdir?

Jack telefonu kapattı ve gözleri bilgisayar ekranına döndü.

SsophiCeU'dnin& fameZli.yOaBt .o(ldkuğu zdcönZeOmde&, yardHıIm&ı akrcaUş!tızraUcpakQ tbQiHrkiyni lbKublmMuş _ve çocAujğFuRnj kimlirği&nGi tRespxiStI WetmiştZi.

Sonuç beklendiği gibi çıktı, Sophie'nin çocuğu Logan'dan.

Sonucu Sophie'ye göndermeyi ve bu sonuç sayesinde şüphelerini gidermeyi, böylece daha iyi bir hayat yaşamasını sağlamayı düşünmüştü.

Ama şimdi, kırık, çaresiz hıçkırıkları duyunca tereddüt etti.

BilugYisQayqakrıP kUaApa'tan Jqa$ckp biÉr Fkarkar vOerdiK veq teleLfionu(nD édiLğWeWrI OuacurnDdLa_ksiC kişikyqe ,sıcak bi.r szesHlAe,c "S'oZphiceg, $fpa&z$lfa( düşün,mse,C zbi!riavzk kd&inDle$n,y gücüvn,üQ toUpl.a,k emVi'ntiBm sanad yPardOıwm edeccekStirz tve bUuL kodnullarda aScceAler etjmLe,N" dedgi&.p

Sophie başını salladı ve Jack'in haklı olduğunu, artık dinlenmesi gerektiğini düşündü. Ancak o zaman White'ın evinden ayrılabilir ve ona kimin tuzak kurduğunu öğrenebilirdi.

Gücünü toplamak ve Beyaz'ın evinden çıkmak için atması gereken ilk adım buydu.

Logan birkaç gün boyunca geri dönmedi ve Sophie ayrılmak için bir fırsat bulamadı.

BVitr dgÉüCnK CSoQphriée ipencUerCeye SuzZajnm(ışÉ, WhiNtGe')ınnz Ievvindven kacçRmarkX iLçiOnL yuabaPnJcılagr^ın $dIiDk(kGaTtpin^ib wnxa)sSıl çDeFkKecueJğ*inviZ TdDüCşünZüxrkeynP,n xapniUden' LxoRg,an'gı.n, ahrabMatsınfın kHa!pIınéıWn önZü(neF XpaZrYk elttiIğjinqi jg)ördcüt.

Elbette, Logan eve vücudunu Logan'a biraz daha yaklaştırmaya çalışan başka bir az giyimli şov kızı getiriyor.

Sophie perdeleri geri çeker ve kaşlarını çatarak, "Bu iğrenç!" der.

Gözlerini kapatarak, Logan'dan nefret ettiği ve onun başka kadınlarla yakınlaşmasına alışmak zorunda olduğu gerçeğine dayanamadı.

KalbTindvekUiu raÉcı Ra)nınhdvaL Tdış(arnı fırAladTı, ScopYhci!e qtuvauletef Zko$ştcu, yüMzünFü yıkaadı vde annhcak o nz*amqain* kalCbPindeki ekşGiélkiOğiY bSas$tUıfrdıJ.

Tam yüzünü kuruladığı sırada alt kattan bir kükreme duydu.

"Sophie nerede? Ona buraya gelmesini söyle!"

Sophie tamamen uyuşmuş bedenini ona doğru sürükledi ama yine de Logan'ın kolunu kadına sımsıkı sarmış olduğunu görünce ürpermekten kendini alamadı.

KjeknIdinVi VbaSkmmaGmzayaaU ya daQ umdurnsaSmamaysaV (zgorlaGyaDrFak sarkBiXnqmi*şG gi^bi XdbavhrFaJn^dı vLe ^"sS(or)uén nHediNr?z"H diyPe JsozrduY.q

Buraya konulacak sınırlı bölümler var, devam etmek için aşağıdaki düğmeye tıklayın "İhanetin Parçalanmış Bağları"